Ásatrú - politeistyczna religia oparta na wierzeniach zawartych w mitologii nordyckiej, której świat bogów reprezentują dwie dynastie Asów i Vanów. Stanowi ona próbę odtworzenia wierzeń dominujących w Europie Północnej przed przyjęciem chrześcijaństwa. Zaliczana jest do neopogańskich ruchów religijnych.

Nazwa Ásatrú, powstała w XIX wieku, wywodzi się języka islandzkiego (bardzo zbliżonego do języka staronordyckiego) i jest złożeniem dwóch wyrazów. Pierwszy z nich odnosi się do jednej ze wspomnianych grup bogów - Asów, drugi to wyraz używany na oznaczenie "religii" lub "wierzeń". Aczkolwiek w języku staronordyckim nie istniało słowo o takim znaczeniu, a trú (lub tro) znaczyło raczej "prawda" lub "lojalność".

Inne określenia używane to: heiðni, czyli dosłownie "pogaństwo", forn siðr, czyli "dawne zwyczaje" lub "odynizm".

Wiadomości na temat pradawnych wierzeń mieszkańców tej części Europy są fragmentaryczne, a niekiedy sprzeczne. Ważnym źródłem wiedzy są takie dzieła literatury islandzkiejjak Edda czy sagi, które powstawały w XII-XIV wieku. Pewne informacje przynoszą badania współczesnego folkloru oraz znaleziska archeologiczne, a także badania porównawcze innych przedchrześcijańskich systemów religijnych Eurazji: mitologii Celtów, Greków i Rzymian a także wczesnego hinduizmu.

Ze względu na wyparcie pradawnych wierzeń przez chrześcijaństwo, współcześni wyznawcy Ásatrú musieli je zrekonstruować. Ich wyznawcy klasyfikowani są zazwyczaj jakoneopoganie, choć wielu z nich odrzuca tę etykietę. Wierzenia i rytuały rekonstruowane są na podstawie historycznych zapisków, zwłaszcza tych przekazanej przez dzieła literackie. Ze względu na skąpość tego materiału, mogą one różnić się wśród różnych grup i jednostek.

Wierzenia te, które zniknęły praktycznie na wiele wieków, zaczęły odżywać w XIX wieku w okresie romantyzmu. Pierwsze zorganizowane grupy wyznawców pojawiły się w Niemczech na początku XX wieku. Kilku pierwszych członków partii nazistowskiej było członkami Towarzystwa Thule, które zajmowało się właśnie studiowaniem germańskich starożytności. Aczkolwiek wydaje się, że tworzyli oni margines aparatu partyjnego.

Drugie ożywienie przypada na lata 60. i 70. XX wieku. Wówczas to Ásatrú została uznana przez rząd Islandii za oficjalną religię. Doszło do tego w 1973, głównie dzięki staraniomSveinbjörna Beinteinssona. Mniej więcej w tym samym czasie pojawiły się pierwsze tego typu ruchy w Kanadzie (z czasopismem "The Odinist") i Stanach Zjednoczonych(najbardziej znane Asatru Folk Assembly). Wiara w Odyna pojawiła się także w Wielkiej Brytanii. Wyznawców Ásatrú znaleźć można właściwie na całym świecie, choć oczywiście najbardziej popularna jest w Europie Zachodniej i Skandynawii, a także w Ameryce Północnej, Australii i Nowej Zelandii.

Związki wyznaniowe Ásatrú generalnie zorganizowane są na zasadach demokratycznych, inspirowanych głównie pragermańskimi formami podejmowania decyzji w postaci thingów, czyli zgromadzeń wszystkich wolnych członków wspólnoty. Ważnym elementem są indywidualne prawa oraz wolność słowa. Jednocześnie brak jest centralnej władzy, zwłaszcza że większość tych grup jest raczej mała i podzielona.

(wikipedia.pl)

Na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat wzrosło zainteresowanie przedchrześcijańskimi systemami religijnymi, rozpoczęto poszukiwania korzeni tradycji pogańskich sprzed setek czy tysięcy lat.

Jednym z najbardziej przejrzystych i prężnie działających współczesnych ruchów neopogańskich jest Asatru – religia oparta na wierzeniach dawnych Germanów, która rekonstruuje i odbudowuje rytuały i praktyki starej religii odsuniętej w cień po wprowadzeniu chrześcijaństwa.

Bazując na historycznych zapisach współcześni wyznawcy Asatru mają możliwość odtworzenia dawnych praktyk religijnych tak, aby były jak najbardziej zbliżone do tych sprzed wieków. Jak się okazuje pamięć o starych bogach nie zaginęła i w ostatnich latach Asatru przeżywa prawdziwy renesans zyskując sobie wielu zwolenników na całym świecie. Osobą, która znacząco przyczyniła się do rozpropagowania tego ruchu był islandzki poeta Sveinbjorn Beinteinsson (1924-1993). To dzięki jego staraniom rząd Islandii w 1973 roku zalegalizował Asatru, które stało się pierwszą oficjalną religią neopogańską. Wyraz Asatru pochodzi z języka staronordyckiego i składa się z dwóch członów: ‘asa’ – bogowie oraz ‘tru’ - wiara, lojalność, oddanie, honor, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza ‘oddanie bogom / wiarę w bogów’. Religia Asatru często występuje pod innymi nazwami, takimi jak Norse/Germanic Heathenism, Elder Troth (Stara Wiara), The Old Way Asetro, Vor Sir, Forn Sir, Nordisk sed, Hedensk sed, Odinism lub Folkish Asatru.

Asatru będąca religią politeistyczną posiada bogaty panteon bogów i bogiń, których można podzielić na trzy główne grupy:

Asowie (Aesir) – są to bogowie, którzy reprezentują nadrzędną władzę królewską, prawo, porządek, rzemiosło itp. Do Asów należą m.in. Odyn i Thor;
Vanowie (Vanir) – do tej grupy zaliczamy bogów płodności Ziemi i sił natury takich, jak Freyr czy Freyja;
Giganci (Jotnar) – tworzą grupę bogów-olbrzymów, którzy są w stanie ciągłej wojny z Asami. Giganci w przeciwieństwie do Asów reprezentują głównie chaos i destrukcję.

Naczelnymi bóstwami w Asatru są:
Odyn ( Odin, Woden, Wotan) – bóg magii, poezji, wojny, wojowników i śmierci; Władca Valhalli, najwyższy z bogów;
Thor – bóg nieba, burzy i pioruna, który dzierży młot Mjolnir. Thor kontroluje pogodę, a także chroni prawo i porządek społeczny; opiekun ludzi;
Freyr (Ing)– bóg płodności i rolnictwa;
Freyja – bogini płodności, miłości i piękna. Siostra Freyra znana pod wieloma imionami (utożsamiana z Frigg, żoną Odyna), jest ona również patronką rodziny i ogniska domowego, a także boginią magii;

Inne bóstwa, którym oddają cześć wyznawcy Asatru to:
Njord – ojciec Freyji i Freyra, który jest jednocześnie bogiem statków, morza i jezior;
Nerthus- bogini Matka Ziemia, być może Nerthus i Njord byli początkowo jednym i tym samym bóstwem rozdzielonym w późniejszym czasie na dwie oddzielne płcie;
Aegir- bog morza, jego żoną jest Ran; mają oni 9 córek, które personifikują fale oceanu;
Baldr- dobry i przystojny bóg piękna, syn Odyna;
Tyr (Tiw, Tiu) – bóg bitwy, poświęcenia i sprawiedliwości;
Ullr – bóg polowania;
Ostara- bogini wiosny i wegetacji;
Idun- wiecznie młoda bogini, żona Bragiego; posiada złote jabłka, które spożywają bogowie aby pozostawać wiecznie młodymi;
Bragi- przodek wszystkich bardów i poetów;
Heimdal- pochodzi z rodu Asow; strażnik Asgardu, który stoi przy Tęczowym Moście (Bilrost);
Hel- bogini świata umarłych;
Loki – oszust, naciągacz… (ang. The Trickster);

Wyznawcy tej religii oddają cześć także Duchom Natury zamieszkującym w lasach, strumieniach i w ziemi, Elfom, Krasnoludom oraz Disir ( żeńskim duchom przodków).

Współcześni wyznawcy Asatru skupiają się w grupach zwanych Kindred (Rodzina) lub Hearth (Ognisko), w których mogą się dzielić doświadczeniami i wiedzą oraz celebrować wspólnie święta. Religia ta posiada również własnych kapłanów tzw. Gothi lub Godi (kapłan) oraz Gythia (kapłanka), którzy działają w sformalizowanych organizacjach. Członkowie grup Asatru spotykają się raz na czas na tzw. Althing’ach (zebraniach) w celu omówienia ważnych spraw.

Opinie wyznawców na temat tej religii nie są jednak do końca jednorodne, co powoduje częste tarcia i nieporozumienia pomiędzy poszczególnymi grupami. Być może spowodowane jest to pewnymi różnicami poglądów co do teorii religii, należy bowiem pamiętać, że jest to wciąż rekonstrukcja starych rytuałów i praktyk. Jak wiadomo Germanie zamieszkiwali tereny od Rosji aż po Wyspy Brytyjskie i od Skandynawii po Alpy czy nawet M. Czarne, zatem ich religia mogła wiec lokalnie różnić się od siebie. Stad też posiadamy dziś wiele różnorodnych informacji, które czasem mogą powodować trudność w ustaleniu jednorodnego nurtu religijnego. W związku z powyższym Asatru pozostawia swoim wyznawcom pewną dowolność odnośnie praktyk i światopoglądu traktując ich jako ‘Wolnych Ludzi’, a jedyne czego od nich wymaga to lojalność wobec bogów.

W religii tej można wyróżnić niejako kilka ścieżek: tradycyjną, nowoczesną, skłaniającą się w kierunku nordyckim lub anglosaskim, eklektyczną lub tez nordyckie wicca. Wielu wyznawców jednak praktykuje tą religię samodzielnie, nie należąc do żadnego ugrupowania. Linki do organizacji Asatru na świecie podaję w kategorii 'Ciekawe linki'.

Być może niektórzy będą doszukiwać się śladów Asatru w filozofii faszystowskiej, gdyż naziści chętnie wykorzystywali nordycką mitologię do celów propagandowych, używając symboliki runicznej (swastyka, podwójne Sowilo czy Młot Thora) i odnosząc się do germańskiej tradycji. Często symbole i rytuały te nadal są wykorzystywane przez różnego rodzaju grupy neofaszystowskie, jednak prawdziwi wyznawcy Asatru zdecydowanie odcinają się od wypaczonej filozofii nazistowskiej i jednoznacznie potępiają rasizm, antysemityzm, ksenofobię czy homofobię.

Większość wyznawców tej religii uważa, że aby podążać drogą Asatru należy postępować zgodnie z założeniami Dziewięciu Najwyższych Cnót, którymi są:

1. Odwaga
2. Prawda
3. Honor
4. Wierność
5. Dyscyplina
6. Gościnność
7. Pracowitość
8. Niezależność
9. Wytrwałość

W literaturze nordyckiej można znaleźć wiele ‘złotych myśli’ i mądrych rad pomagających w podejmowaniu słusznych decyzji oraz w wyborze prawidłowej drogi w życiu. Za przykład może posłużyć ‘Havamal’, w którym jest mowa o tym jak powinien postępować człowiek szukający chwały, starający się uczynić swe życie jak najlepszym aby jego imię było wychwalane jeszcze długo po śmierci. Dla Nordyków bowiem chwała była rzeczą najcenniejsza i najbardziej wartościową:

„Bydło pada, krewni umierają,
Człowiek tez umiera.
Jedno nie umrze, wiem:
Zmarłych dobre imię.”
( Havamal, wers 77)

Jako podstawowe teksty literackie istotne dla religii nordyckiej należy uznać ‘Eddę Prozaiczną’ (młodszą) Snorri Sturlussona oraz ‘Eddę Poetycką’ (starszą) napisaną XIII w. przez nieznanego autora(ów) znaną również jako ‘Codex Regis’, jednakże Asatru nie posiada jako takiej „świętej księgi”. Wyznawcy tejże religii uważają, że prawdziwą mądrość można i należy czerpać z Uniwersum czyli z otaczającego nas świata, wiedzy przekazanej przez przodków oraz z własnego wnętrza.

(Albruna, swiatmagii.pl)

Magia Seidr, Spae i Galdr

W kulturze nordyckiej praktyki magiczne były zjawiskiem powszechnie akceptowanym i wielce cenionym, a osoby parające się tym zajęciem darzono wyjątkowym szacunkiem. Magia praktykowana była zazwyczaj przez kobiety – wieszczki zwane Völvami, ale zdarzali się również mężczyźni, którzy byli mistrzami run i potrafili kontaktować się z duchami. Sam bóg Odyn jest przecież archetypem szamana, odbywa podróże astralne i rozmawia ze zmarłymi aby poznać przyszłość, jest również mistrzem run i używa ich do wieszczenia, Freyja natomiast jako bogini magii jest mistrzynią Seidr oraz patronką wszystkich osób zajmujących się czarostwem. Völva była wieszczką plemienną, mieszkającą na skraju wsi bądź też z dala od niej, w lesie lub na moczarach. Często zmieniała miejsce zamieszkania, a jej osoba pozostawała zawsze owiana tajemnicą i niezrozumiana. Ludzie często obawiali się jej, gdyż posiadała nadnaturalne moce, ale zarazem szanowali i odnosili się z czcią, ponieważ wiedzieli, iż potrafi ona uleczyć chorobę, zdjąć klątwę czy zażegnać pecha. Völva przywoływała duchy i otrzymywała od nich informacje, znała zatem przyszłość. Posługiwała się również biegle runami, co było sztuką znaną tylko nielicznym. Nosiła płaszcz bądź pelerynę z kapturem, często w kolorze niebieskim, który był barwa świętą poświeconą Odynowi; zarówno kaptur jak i rękawice okrycia noszonego przez Völvę obszyte były kocim futrem (kot jest związany z Freyją).  Wieszczka ubierała się też w skóry zwierzęce np. wilcze, u pasa zawieszony miała woreczek z runami, a w dłoni dzierżyła różdżkę lub kostur, na którym często wyryte były zaklęcia runiczne. Runami także zdobiła swoja odzież, na której wyszywała talizmany i zaklęcia. Nosiła przy sobie małe woreczki o różnorodnej zawartości, które stanowiły amulety ochronne (podobne zwyczaje możemy spotkać u Indian północnoamerykańskich), po śmierci szamanki owe amulety wkładane były do jej grobu, miały one zapewne chronić ją w zaświatach. Völva pracowała zazwyczaj samotnie, czasem miała jednego lub kilku pomocników, mógł być to ktoś z rodziny lub uczeń, któremu chciała przekazać wiedzę. Północne wieszczki i wieszczowie obok wyroczni runicznej znali jeszcze inne rodzaje magii takie jak Seidr, Spae i Galdr. Istnieją różne teorie na temat tego czy Seidr i Spea to ten sam rodzaj czarostwa czy też dwie zupełnie różne metody. Jedni uważają, że są to te same formy magii, dla których używano zamiennego nazewnictwa natomiast inni twierdzą, iż są to zupełnie odmienne nurty i należy rozpatrywać je oddzielnie. W każdym bądź razie można stwierdzić, że mają one wiele wspólnych elementów i zapewne również te same korzenie. Prawdopodobnie wróżbici nordyccy nauczyli się szamańskich praktyk od ludów Saami lub być może nawet szamanów syberyjskich, przypuszczać więc można, że Seidr i Spae są połączeniem rdzennej magii germańskiej z elementami szamanizmu zaczerpniętymi od innych kultur. Niektóre źródła podają, że Seidr i Spae różnią się od siebie sposobem pracy, gdzie Seidr jest metodą, w której szamanka otrzymuje informacje za pośrednictwem duchów natomiast spaekona (wieszczka pracująca metoda Spae) jest jasnowidzącą i posiada bezpośredni wgląd w przyszłość i dar „widzenia”. Oprócz tego charakterystyczne dla Seidr jest wieszczenie siedząc „na podwyższeniu”, czyli specjalnym krześle czy też rusztowaniu. Słowo Seidr prawdopodobnie pochodzi od indoeuropejskiego wyrazu związanego z siedzeniem, wiąże się ono również z innymi europejskimi słowami tj. łac. ‘sedeo,-ere’, fr. ‘seance’, staroang. ‘sittan’ oraz ang. ‘sitting’. Niektórzy badacze uważają również, iż wyraz Seidr pochodzić może od ang. słowa ‘seethe’ – ‘wrzeć’, gotować i ma związek z rytuałem gotowania morskiej wody w celu uzyskania soli. Słowo Spae natomiast kojarzone jest z ang. wyrazem ‘spy’, co oznacza ‘szpiegować lub śledzić’ lub łac. ‘specto,-are’ czyli ‘patrzeć, mieć wgląd’. Spae skłania się bardziej w kierunku jasnowidzenia i łączone jest z „pracą w ukryciu” czyli w kapturze. Nazwy te były przez wieki często mylone ze sobą i trudno dziś powiedzieć czy tworzenie tego typu „definicji” dla praktyk magicznych, jakimi są Spae i Seidr, jest zasadne. Osoby bowiem, które pracują z energiami doskonale wiedzą, że jest to indywidualna praca i nie można jej generalizować tworząc sztuczne podziały i próbując tę wiedzę segregować lub katalogować. Każdy szaman czy wróżbita pracuje we własny, osobisty sposób penetrując coraz to nowsze obszary poznania i nie zamykając się w tzw. „ramkach”. Ważne jest wiec, aby nie skupiać się na nomenklaturze i definiowaniu metody, ale na poznaniu i zgłębieniu wiedzy poprzez indywidualną praktykę. Opisy rytuałów Seidr lub jak inni wolą Spae znaleźć można w sagach, zwłaszcza w ‘Sadze o Eryku Czerwonym’. Seidrkona mogła kontaktować się z duchami i znać losy ludzkie, potrafiła leczyć psychiczne i fizyczne choroby poprzez terapie magiczne, usuwać energetyczne blokady i wpływać na zdrowie duchowe chorego; potrafiła tez ‘odwracać’ pecha i sprowadzać na człowieka szczęśliwy los lub też przeciwnie – rzucać zły urok i wpędzać w kłopoty. Zdolności północnej czarownicy nie kończyły się na tym, do jej umiejętności bowiem należały również podróże astralne w odmienionej postaci np. zwierzęcej, latanie na miotle oraz kontrolowanie pogody i ognia. Praktyki magiczne seidrkona wykonywała w transie, który był nieodłącznym elementem tego typu magii. Używała również specjalnych ziół (np. bylicy pospolitej, babki, werbeny, arcydzięgla oraz szałwii), które niezbędne były do okadzenia miejsca rytuału, oczyszczały je oraz pomagały wieszczce wejść w stan głębokiej medytacji. Bardzo ważnym elementem magicznej pracy Völvy były pieśni i inkantacje, pomagały one przy wchodzeniu w trans oraz służyły do modlitwy i przekazywania informacji, zapraszania i zjednywania sobie duchów i bogów, były też rodzajem zaklęć magicznych pozwalających wieszczce bezpiecznie pracować. Pieśni te zwane ‘Vardlokur’, miały chronić szamankę przed złymi istotami i zapraszać tylko te przyjazne i mądre. Być może pieśni i inkantacje używane przez Völvy podczas wieszczenia były rodzajem magii runicznej zwanej Galdr, jednak nie mamy na ten temat żadnych potwierdzających informacji. Przypuszczalnie pieśni używane podczas rytuałów Seidr i Spae były raczej recytowane (jak modlitwa lub zaklęcie, oparte na powtarzających się frazach), natomiast Galdr oznaczał rzeczywiste śpiewanie dźwięków przypisanych runom, co miało spowodować osiągnięcie zamierzonego magicznego celu. Niektóre źródła podają, że Spae i Seidr były raczej domeną kobiet natomiast Galdr praktykowany był głównie przez mężczyzn. Nie można jednak z całą stanowczością stwierdzić, iż teorie te są prawdziwe i uważam, że należy być ostrożnym w wyciąganiu tego typu wniosków. (Albruna, swiatmagii.pl)

Księga Kruka: Księga Rytuałów Kruczej Rodziny

Część 1: Wprowadzenie

Prawie tysiąc lat temu, starszyzna Islandii wydała tragiczną w skutkach decyzję.
Będąc pod polityczną presją chrześcjańskiej Europy, i uzależniona od wymiany handlowej, rada / zgromadzenie narodowe ogłosiła oficjalnie Islandię jako kraj chrześcjański.
W przeciągu kilku następnych stuleci, pozostałości po Skandynawskim Pogaństwie które swym zasięgiem obejmowało prawie całą Północną Europę, zostały niemal do cna zapomniane i prawie wymarły.
Niemniej jednak, Islandia pozostała tolerancyjnym krajem, tak więc mity, opowiadania, oraz legendy z czasów pogaństwa, nie zostały zniszczone lub spalone przez późniejsze pokolenia wychowane już w innej wierze.
W roku 1972, po długiej kampanii prowadzonej przez poetów i Gothi Sveinbjorn Beinteinsson, Islandia po raz kolejny uznała Skandynawskie Pogaństwo jako prawdziwą i legalną religię.
Islandia i Szwecja są obecnie dwoma ostatnimi bastionami wierzeń Pogańskich które wywodzą się praktyk dokonywanych przez różne Germańskie plemiona.
Obecnie, różne rodzaje Pogaństwa Skandynawskiego które koncentrują sie na odbudowie i rekonstrukcji starych wierzeń, są znane pod nazwani takimi jak Pogaństwo, Tradycja Północy, Troth, lub Asatru (Staro-skandynawski termin znaczący "wierni Bogom").
Skandynawscy Bogowie są szanowani w prawie wszystkich krajach w których kiedyś istniały ich kulty, a także w Ameryce i Australii.
Różne odmiany pogaństwa skandynawskiego wynikają z tego iż wiele wierzeń rości sobie prawa do nazywania się Neo-Pogaństwem, w którym to zawiera się zarówno Druidyzm, odrodzenie starożytnych pogańskich kultów Celtyckich, Wiedźmiarstwo [Wicca / Wiedźmiarstwo] oraz neo-pogańskie wiedźmiarstwo [NP-Wicca]. 
Niemniej jednak, Asatru pozostaje nieznane nawet dla większości z osób praktykujących Neo-Pogaństwo. 
Książka ta powstała jako podstawowe wprowadzenie do wierzeń i praktyk religijnych Kruczej Rodziny Asatru. 
Nie rościmy sobie prawa do nazywania się ekspertami i nie uważamy sie za nich.
Jesteśmy raczej prostymi wyznawcami Starych Bogów dzielącymi się tutaj naszymi praktykami i poszukiwaniem z innymi prawdy o Aesir.
Naszym celem jest przedstawienie tutaj w prosty i zrozumiały sposób, podstaw i celów leżących u podstaw Asatru, oraz aby dać wskazówki dla dalszego zgłębiania i odkrywania. 
Podczas gdy usiłujemy zbadać historyczne korzenie naszej religii, zaznaczając tutaj iż bardzo ważne jest to że jest wiele rzeczy o których nie wiemy lub o których nie zachowały się żadne przekazy lub przekazy na kamieniach.
Bardzo ważną rzeczą dla nas jest to aby pozostać przy prawdziwej ścieżce staropogańskiej tak bardzo, jak tylko to jest możliwe.
Czasami, gdy potrzebujemy wzbogacić o pewne elementy nasz system wierzeniowy, nie mając zarazem dowodów na ich występowanie w historycznej przeszłości, nie jesteśmy skłonni by dokonywać tych rzeczy.
W tych miejscach gdzie rozmaite mity, legendy i ludowe opowieści nie są jednolite i jednogłośne staramy się je wskazywać.

To podejście tłumaczy także znaczną różnorodność i odmienność w praktyce widoczną pomiędzy członkami różnych ścieżek pogaństwa skandynawskiego, a dotyczącą szczególnie wiary z naciskiem na odtworzenie kultu.
Różne szkoły / ścieżki dokonują różnych własnych interpretacji tego co wiadomo o historycznych praktykach.
Wraz z tym, współcześni praktycy, częściej niż wynika to naturalnie z podłoża [uwarunkowania] danej ścieżki, dodają swe własne poglądy. 

Powracając do tematu po raz kolejny, faktem jest iż Asatru, i wszystkie inne wierzenia skandynawskiego pogaństwa są współczesnymi wierzeniami, żywą wiarą co oznacza iż niosą z sobą swe własne nakazy.
Nie będziemy robić dokładnie tak jak w czasach starożytnych to robiono, ponieważ nie żyjemy w starożytności i mamy własne poglądy na pewne sprawy. 
Aby dać prosty tego przykład, grupa której członkowie są silnie zafascynowani Odynem, będzie prawdopodobnie bardziej entuzjastyczna i żywiołowa podczas świąt z nim związanych, lub też zdecyduje się nie dochowywać tradycji związanych z świętem wiosny jeśli świat jest pogrążony głęboko w zimie.
Najważniejszą rzeczą jaką powinni współcześni ludzie wiedzieć i pamiętać o Asatru jest to iż jest ona religią.
Nie jest ona systemem magicznym lub duchowym, tudzież praktykami związanymi z nurtem "Nowej Epoki" (New Age) które mogą zostać przeszczepione w co innego, lub w inny "system wierzeniowy" który można hurtowo przeszczepiać [zmieniać jego podłoże kulturowe]. 
Słowo Asatru wywodzi się od słów "As" oznaczającego Bogów rodziny i "tru" oznaczajacego wiarę (wierność). 
Być członkiem Asatru oznacza być lojalnym i wiernym Starym Bogom Północy. 
Mimo iż możemy wierzyć jednocześnie także i w inne bóstwa pochodzące z innych religii, i szanować je, to mimo to nie są one naszymi Bogami.
Pomimo że możemy uczestniczyć w rytuałach i ceremoniach przeznaczonyych innym bogom podczas pogańskich świąt, lub zgromadzenia ekumenicznego, które to dotyczy wielu innych religii, to nie możemy zapominać faktu iż Asatru jest naszą religią, której to udzielamy pierwszeństwa w wszystkich sprawach.
Nie oznacza to jednak iż można traktować członkostwa w Asatru (lub jakieś innej religii) tak jak inni zbierają znaczki [czyli jako wyrazu chwilowej mody].
Nasi Bogowie są prawdziwi i w pełni zasługują na nasz szacunek. 
Dla współczesnych Asatruar, wiara oznacza także wierność ścieżce była praktykowana w przeszłości naszej religii; tak więc nie jesteśmy eklektykami i skupiamy się na uczeniu o historycznych ścieżkach naszego wierzenia.
Nie uważamy naszej ścieżki za "jedyną prawdziwą" Asatru, albowiem czujemy potrzebę aby wszystkie wierzenia nazywane Asatru powinny się solidnie opierać na swych korzeniach wywodzących się z praktyk starożytnych ludów skandynawskich. 
Gdy nie znamy pewnej odpowiedzi na pytania, jest miejsce na badania, niemniej jednak nie będące czymś tak prostym jak zdjęcie z czegoś zasłony. 
Podczas gdy natchnienie spływające od Bogów jest ważną częścią naszego ruchu, nie jest to "przekonywanie" i wszelkie dodatki do historycznego systemu wierzeniowego muszą być dokonywane z zachowaniem poszanowania dla naszych starożytnych korzeni.

Asatru nie jest ścieżką dla każdego. Jesteśmy prawdziwymi politeistami i postrzegamy świat jako wypełniony bogactwem różnorakich religii których wierni wierzą w wielu Bogów.
Nie zabraniamy wierzyć w to innym.
Nie odrzucamy innych wierzeń, niemniej zarazem też nie łączymy ich z naszymi własnymi. 
Idea "wszystko to to samo" / "wszystko jest jednym" jest przekleństwem prawdziwych Pogan. 
Aby twierdzić iż Odyn jest tym samym bogiem co Zeus trzeba byś szaleńcem. 
Czy można twierdzić że zielony i czerwony to to samo, ponieważ są dwoma kolorami ?
Jeśli ktoś się nie zgadza z tym poglądem lub dostrzega w nich ograniczenia, to niech mu tak będzie. 
Ponieważ nasza religia - Asatru nie jest ścieżką dla każdego, albowiem lepiej by każdy wybrał swą własną ścieżkę, niż dostosowywał lub zniekształcał inne religię pod kątem własnych przekonań. 

Zgodnie z tym punktem widzenia, na tyle na ile możemy, nie czerpiemy z praktyk innych religii pogańskich lub systemów magicznych.
Owe powiązania z Wicca są spowodowane tym iż wywodzi się z niej większość współczesnych systemów Neo-Pogan. 
Wicca wywodzi się z praktyk zachodnio-europejskiej ezoteryki. 
Innaczej się przedstawia sprawa z Asatru. 
Nasza religia zaczyna się odbudowywać w oparciu o na pisemne źródła datowane na czasy starożytnych pogan.
Ma już za sobą ponad 20 lat innowacji i praktyk w społeczności pogańskiej.

Dopóki nie czynimy żadnych roszczeń to ich wynikami jest system wierzeniowy zgodny z systemem naszych duchowych przodków, jest to także też co najmniej nasz własny system wierzeniowy. 
Powtórzę to co już raz powiedziałem iż nie odrzucamy żadnych religii z uwagi na ich wierzenia. 
My po prostu poszukujemy całości nas samych.
Nie odrzucamy innych systemów wierzeniowych dlatego że są błędne lub ponieważ uważamy je za chore; my jesteśmy raczej osobami które wybrały Asatru z powodu zamiłowania i poświęcenia.

Część 2: Rytuały w Asatru

Blot - Rytuał Blot jest jednym z najpowszechniejszych rytuałów w Asatru...
Sumbel - Jedno z najbardziej powszechnych świąt które przetrwało w opowieściach naszych przodków jako Sumbel kojarzące się z świętem ceremonialnego picia...
Zaprzysiężenie - Oświadczenie wiary / Zaprzysiężenie jest jedną z najważniejszych ceremoni w Asatru...

Blot

Blot jest jednym z najbardziej powszechnych rytuałów w Asatru. 
W swej najprostszej postacji, Blot jest złożeniem ofiary Bogom.
W dawnych czasach rytuał ten polegał na uroczystej uczcie z zwierzęcia poświęconego Bogom a następnie zarżniętego.
Jako iż nie jesteśmy już zazwyczaj rolnikami, i mamy w związku z tym mniejsze potrzeby, tako też większość rytuałów typu Blot polega na ofiarowaniu bóstwom miodu pitnego lub innej odmiany napojów alkoholowych.
Wielu współczesnych ludzi podchodzi do tego rytuału z pewną dozą podejrzliwości...
Rytuały w których dokonuje się składania ofiar ("poświęcania"), takie jak Blot, mają pewne tajemnicze znaczenie i były fałszywie odczytywane przez badaczy w czasach po-pogańskich w celu oczernienia lub ośmieszenia ich.
Najbardziej wspólną tajemnicą dotyczącą rytualnych poświęceń (składania ofiar rytualnych) jest to co kupujemy u bóstwa, np: w pewnych wierzeniach wrzucano dziewicę do wulkanu w celu uniknięcia erupcji wulkanu.
Nic bardziej dalszego od prawdy.

Kolejnym powszechnym niezrozumieniem sensu ofiarowania/ uświęcenia jest przekonanie iż służą one pozyskaniu energii / mocy płynącej z aktu zabijania lub strachu doznawanego przez męczące się zwierzę.
To także nieprawda, w rzeczywistości bowiem, jeśli dokonujesz jakiś rodzaj mordu - rytualnego lub zwykłego - to w żadnym wypadku nie jest to ani dobre ani poprawne zachowanie.
Nasi starożytni duchowi przodkowie dokonywali rzezi zwierząt ponieważ byli rolnikami, a poświęcenie zwierzęcia bogom było dokonywane jako święty zwyczaj.
W ten sposób można było zaprosić przyjaciela (przyjaciół) na obiad, hojnie dzieląc się z Bogami.
Skandynawska koncepcja naszych związków z Bogami jest bardzo ważną rzeczą pomagającą zrozumieć naturę poświęcenia.
W Asatru wierzymy iż jesteśmy nie tylko wyznawcami Bogów, lecz także duchowo i fizycznie z nimi związani.
Eddy mówią o Bogu, Rig (utożsamianym z Heimdallem), który udawał się do różnych ludzkich siedlisk i ojcował rasie ludzi.
Symbolicznie, postrzegamy siebie jako spokrewnionych z Bogami.
Na bardziej ezoterycznych poziomach, ludzkość jest obdarzona "ond" lub darem ekstazy.
Ond jest mocą pochodzącą od Bogów. 
Jest nią to wszystko, co czyni ludzi odmiennymi od innych stworzeń żyjących na świecie.
Jako stworzenia z tym darem, jesteśmy bezpośrednio połączeni z Bogami.
Jesteśmy częścią ich plemienia, ich krewniakami.

Tak więc nie jesteśmy tylko wykupującymi łaski od Bogów poprzez oferowanie im czegoś czego potrzebują, lecz jesteśmy dzielącymi się z nimi tym, co nam przynosi radość.
Dzielenie się i obdarowywanie jest ważną częścią starożytnej kultury i ma magiczne znaczenie.
Dowódzctwo jest postrzegane jako umowa pomiędzy dowódcą a jego zwolennikami.
Jest takie powiedzenie: "Podarunek wymaga podarunku".
Dobry dowódca w kulturze skandynawskiej był nazywany czasami "otaczający łaskami" i było to odniesieniem do jego hojności i wsparcia jego towarzyszy bojowych, a zarazem połączeniem i uzupełnieniem łączącej ich więzi.
Dawanie podarunku jest postrzgane jako dowód przyjaźni, pokrewieństwa i jedności. 
W runach zaś, runa Gebo zawiera w sobie sekret rytuału Blot.
W języku angielskim zaś, runa nazwana jest "darem" i jej dwie przecinające się linie są przedstawieniem dwóch stron związku wspólnie się obdarowywujących.
Poprzez dzielenie się w rycie Blot z Bogami, potwierdzamy nasze połączenie z nimi, jak też i przebudzamy w nas ich moce i ich czujność nad światem.

Blot może być prostym do wykonania rytuałem ponieważ zazwyczaj wymagane jest posiadanie rogu do picia miodu pitnego, poświęconego Bogom, który jest później napełniany w ramach biesiady pitnej, lub też jako część większego rytuału.
Dobrym porównaniem jest porównanie do katolickich obrządków, które mogą być częścią zwykłej mszy lub też specjalnych wydarzeń, takich jak śluby lub pogrzeby, lub też mogą być dokonywane jako w celach czysto magicznych - praktyk religijnych, bez żadnych kazań, hymnów lub innych pułapek... 
Rytuał Blot składa sie z trzech części, świętowania lub uświęcania ofiar, dzielenia się ofiarami, i biesiady pitnej.
Każda z nich jest bardzo ważna.
Jedynymi fizycznymi przedmiotami w nim wymaganymi są miód pitny, piwo lub sok; róg lub kielich, gałązka choinki (lub innej zimotrwałej rośliny / drzewa / krzewu) do skrapiania miodem; oraz rytualny puchar, nazywany także Hlautbowl, od którego rozpoczyna się biesiada pitna.
Rytuał Blot zaczyna się od poświęcenia darów.
Gothi (Kapłan) lub Gythia (Kapłanka) odprawiając Blot dokonuje wezwania Boga lub Bogini który zostanie uczczona.
Zazwyczaj jest to dokańczane poprzez wymówienie wypowiedzi z rękami uniesionymi do góry ponad głową - na wzór kształtu runy Algiz.
(Ta postawa jest używana najczęściej przy wezwaniach i modlitwach w Asatru).
Po wypowiedzeniu wezwania, stosowna do niego runa lub inny symbol Boga i Bogini, może zostać nakreślony w powietrzu palcem lub różdżką.
Podczas przywoływania Boga, Gothi podnosi róg do góry.
Jego pomoc (Walkyria) nalewa miodu pitnego z butelki do rogu.
Gothi zatacza następnie symbol młota (odwrócone T) nad rogiem jako błogosławieństwo i wnosi ponad swą głowę ofiarując go Bogom. Następnie wymawia prośbę skierowaną ku Bogowi i Bogini o pobłogosławienie darów i przyjęcie ich jako ofiary. Po czym zaczyna odczuwać obecność bóstwa; i doskonalej zaczyna odczywać pewną wewnętrzną ścieżkę do Boga biorącego miód i pijącego go. Miód jest teraz nie tylko pobłogosławiony boską mocą, lecz jest też przejściem do ust Boga lub Bogini. Gothi bierze łyk z rogu i przekazuje go aby krążył - podawany z rąk do rąk - pomiędzy ludźmi zgromadzony w kręgu. W naszych współczesnych rytuałach, każda osoba wznosi toast ku czci bóstwa nim napije się rogu. Chociaż brzmi to bardzo prosto, jest to mimo wszystko bardzo doniosłym i silnym przeżyciem i doświadczeniem. Od tej chwili, miód nie jest już tylko prostym napojem, lecz jest nasycony błogosławieństwem i mocą Bogini i Boga ku czci których się go pije. Wtedy, kiedy każdy pije wtedy każda osoba nabiera swej mocy. Po tym jak róg zatoczy krąg, Gothi ponownie pije z rogu i opróżnia resztę zlewając resztki do Hautbowl.
Gothi bierze następnie gałązki zimotrwałej rośliny, jego pomoc Hlautbowl, i Gothi spryskuje miodem pitnym wszystko wokoło kręgu lub świątyni, tudzież kropi na ołtarz.
Jeśli zgromadziło się wiele osób, można opuścić biesiadę pitną i po prostu skropić różne osoby miodem jako zastępczą formę dzielenia się.
W małej grupce można opuścić kropienie i po prostu wypić miód jako formę błogosławieństwa.
Gdy już się to wykona, Hlautbowl jest brany przez Gothi i wylewany na ziemię.
Jest to sposób na ofiarowanie zawartości Hlautbowla nie tylko Bogom wzywanym podczas Blot, lecz także tradycyjnym pamiętaniem o Nethus, Bogini Ziemi, w chwili w której dar wylewany jest na ziemię. Wiele form wezwań (inwokacji) skierowanych jest do konkretnego Boga, Bogini lub uświęconego ducha, i Matki Ziemi, podobnie jak w Modlitwie Sigrdrifa: "Chwała Bogom i Boginiom także; Chwała Ziemi udzielającej się wszystkim ludziom" (Sigrdrifumal 3) Wraz z tym, kończy się rytuał Blot. Oczywiście jest to bardzo rzadko spotykana skrócona wersja rytuału i może zostać przeprowadzona w przeciągu kilku minut.
Jest tym czym powinno być, Blot jest często nalewany nie z powodu czasów zbiorów lub świąt ludowych, lecz w celu oddania hołdu lub szacunku lub też kierowania próśb ku Bogu lub Bogini podczas ich święta lub innych ważnych okazji. 
Dla przykładu, ojciec zatroskany o swe chore dzieci może dokonać rytu Blot skierowanego do Eir - Bogini Leczenia.
Widocznie nie ma na to czasu aby "poświęcać" go na rytuał.
Zamiarem jest dokonanie ofiary Bogini tak szybko jak tylko to jest możliwe.
W pewnych chwilach, pełne świętowanie nie może być wykonane jako święto z powodu braku czasu, lecz pomimo to można czasami wykonywać skróconą wersję rytu Blot.
Niemniej jednak, w większości przypadków, rytuał Blot jest dokonywany poprzez określenie jego celu przy rozpoczęciu, i wyciągnięcie pewnych wniosków podczas jego zakończenia.
Może to być także przeplatane, lub dokonywane tuż po zakończeniu jako podsumowanie, z przedstawieniem rytualnym lub magią. 
Jeszcze jedną ważną rzeczą odnośnie rytuałów Asatru, jest to iż są one naszą całościową (kompleksowš / holistyczną) religią, powiązaną z każdym dniem naszego życia.

Nie ograniczamy naszych Bogów lub duchowości do konkretnego miejsca i czasu.
Podczas rytuału Blot, nalewanie jest częścią rozdzielającą ceremonie, późniejszą ucztę, śpiewy świętych pieśni, recytowanie wierszy, toasty podczas biesiady, itp. wszystkie części naszej religii.
Podczas Zgromadzenia Rodzinnego w świętoYule, rozpoczynamy je wielką uroczystością, później dokonujemy rytuału Blot poświęconemu tajemnicom rozgrywki Thora i Lodowych Gigantów.
Później dokonywane jest Sumbel.
Wszystkie zgromadzone osoby rozsiadają się w trzech kręgach poświeconych Bogom, Bohaterom, i Przodkom, ale później ludzie przybywają i rozchodzą się (spokojnie i cicho) wedle swego życzenia.
Atmosfera całego wieczoru zawiera się w w rytuale i świętowaniu.
Kiedy wykona się go prawidłowo, wtedy nie ma żadnego rozłączenia pomiędzy jego częściami.
Asatru jest także bardzo dynamiczną, intensywną, a czasami nawet awanturniczą religią.
Wezwania kierowane ku Bogom, szczególnie te odprawiane na świeżym powietrzu, są często wykrzykiwane wspólnie, i przerywane przez głośne "Hail" (Pozdrowienia), powtarzane przez ludzi.
Gdy ktoś w trakcie rytuału w Asatru powie ci "Hail!" lub pozdrowi Bogów (np. mówiąc"Hail Odin!" ), to stosownym jest powtórzyć to po nim, w podobnym tonie i z podobną głośnością.

Sumbel

Jednym z najpowszechniej spotykanych świąt w opowieściach naszych przodków jest Sumbel znane także jako święto picia rytualnego.
Kładzie ono większy nacisk na świat i społeczność, niż rytuał Blot lecz jest nie mniej ważne.
Gdy Hrothgar przybył na Beowulf, pierwszą rzeczą jakiej dokonał było napicie się w ramach rytuału Sumbel.
Jest to sposobem na ustalenie Beowulfa zgodnego w sensie jego zamiarów oraz czynów, i dokonanie tego jako święty i tradycyjny obyczaj.
Sumbel jest tak naprawdę prostym rytuałem.
Goście są rozmieszczani, (tradycyjnie, w uroczystym ubraniu), i gospodarz zaczyna rytuał Sumbel poprzez krótkie oświadczenie dziękczynne i powitalne, oferując gościom pierwszy toast.
Róg jest następnie przekazywany z rąk do rąk wokoło stołu i każda osoba po dokonaniu toastu, przekazuje go dalej.
W rytuale Sumbel, toasty są wznoszone ku Bogom, a także też i ku ludziom, przodkom lub osobistym bohaterom.
Częściej niż wzniesienie toastu, osoba może też ofiarować pochwałę lub opowiadanie, pieśń, lub też poemat o podobnym znaczeniu.
Ważne jest, aby pod koniec toastu, opowiadania lub czegokolwiek innego, osoba ofiarująca napiła się z rogu, i czyniąc to, "napiła się" tego co mówi.
Rytuał Sumbel jest zarazem też ważnym czasem dla osób które chcą poznać i zrozumieć inne osoby w bardziej zażyły sposób niż większość osób jest skłonna się otwierać przed innymi.

Ludzie w współczesnym społeczeństwie często przyjmują jedną z dwóch postaw krańcowych.
Na jednym końcu są jednostkami które zachowują nienaturalny dystans wobec swych własnych emocji, co spowodowane jest tym, iż okazywanie emocji jest postrzegane jako "babskie zachowanie" lub ponieważ zostali wychowani w przekonaniu iż samo-poświęcenie się dla innych jest jedyną właściwą drogą życiową.
Z drugiej zaś strony, są ci którzy dbają o swą "uczuciowość " i którzy spędzają swe życie na świadomym próbowaniu wywoływania u innych uczuć, i którzy starają się na siłę nawiązać zażyłość na nienaturalnym poziomie z sobą i z innymi osobami.
Są to pewne poziomy emocjonalnej zażyłości, które nie są zazwyczaj dzielone z obcymi osobami.
Czyniąc to, zmniejsza się ich znaczenie do świata.

W Sumbel, przeszkody te, mogą być zmniejszone i obniżone w czasie i miejscu poświęconym Bogom.
Można podzielić się opiniami i poglądami wśród towarzyszy i przyjaciół bez zakłopotania lub wymuszonej zażyłości.
Jednym rodzajem rytu Sumbel jest trzykrotne napicie się.
Pierwszy jest przeznaczony Bogom, drugi wielkim bohaterom ludowym, takim jak postacie historyczne lub bohaterzy opiewani w opowieściach ludowych, i trzeci - przeznaczony osobistym przodkom, bohaterom lub przyjaciołom którzy odeszli z tego świata.
Innym tematem dla rytuału Sumbel jest przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.
Ta odmiana jest czymś więcej niż tylko magicznym rytuałem świętowania.

Jego idea polega na wznoszeniu toastów aby wyróżnić i uwydatnić pewne aspekty swojej przeszłości i sytuacji obecnej, zaś trzeci toast lub pochwała jest przedstawieniem swoich życzeń odnośnie swej przyszłości.
Pierwszy może być wykonany toast ku czci pierwszego rytuału Asatru odbytego w przeszłości, drugi do towarzyszy i zgromadzonych obecnie krewniaków, trzeci zaś jako oświadczenie wyznaczonych sobie celi i zadań jako Gothi w nadchodzącym roku.
Cel byłby połączony z przyszłymi wydarzeniami związanymi z dedykacją, z których dwa są już dokonanymi wydarzeniami - poprzez związanie się z Asatru, i odnalezienie krewniaków - dwoma innymi ważnymi rytuałami przejścia.
W tym przypadku inicjacja jako Gothi, po czym stanie się czymś co jest elementem łańcucha wydarzeń już dokonanych, częściej niż osobne wydarzenia które mogą się wydarzyć.

Zatem też, poprzez magię, zbliża to osobę do celu do którego ona dąży.
Trzecia i najpopularniejsza odmianą Sumbel jest ogólnostępna, w której opowiada się historie i opowiadania tak by każdy je słyszał, dokonuje się toastów, a samochwalstwo oraz łgarstwo kończy się w momencie gdy wszystcy zgromadzeni legną pod stołem.
Być może nie jest to aż tak bardzo magiczne lub znaczne / doniosłe jak poprzednie pomysły, ale jest to na pewno zgodne z przykładami naszych Bogów i przodków.
W każdymkolwiek bądź razie, nieważne jest jak bardzo luźny jest Sumbel, osobiście nie widziałem wypadków upijania się.
Nieco trochę bardziej intensywnych doświadczeń miałem z osobami wychodzącymi z założenia z "otwartego zakończenia" Sumbel.
Są to tylko pomysły.
Rytuał Sumbel jest bardzo dowolnej postaci i z tego też powodu łatwo jest go przystosować do potrzeb.
Rytuał Blot i rytuał Sumbel są uzupełnieniem głównych nurtów współczesnej tradycji Asatru.
Nie oznacza to jednak iż są jedynymi rytuałami dokonywanymi w ramach współczesnej Asatru, lecz w ścieżce lub większości innych rytuałów nawiązuje się do nich, lub zawiera się często jeden lub oba owe "rodowe" rytuały.

Zaprzysiężenie (Oświadczenie Wiary)

Zaprzysiężenie jest jedną z najważniejszych ceremonii w Asatru. Poprzez Oświadczenie jednej wiary i pokrewieństwa z Bogami następuje bardzo ważny punkt zwrotny w życiu i początek nowego zrozumienia samego siebie.
Oświadczenie jest mimo to bardzo prostą i krótką ceremonią.
W naszej wspólnocie rodzinnej zwykle dokonujemy Oświadczenia wobec ludzi z którymi się regularnie spotykamy, ale zazwyczaj przed lub po zaoferowaniu im udziału w rycie Blot.
Oświadczenie nie jest czymś tajemnym ani też nie jest jakąś ceremonią inicjacyjną.
Jest to zbliżone do nadania sobie swego imienia: ogłoszenie (deklaracja, potwierdzenie) ich woli stania się częścią ludu Asów.
Ta przysięga jest często odbierana przez Rodowego Gothi na pierścieniu przysięgi lub jakimś innym Świętym przedmiocie i przebiega w poniższy sposób:
Gothi staje przodem do ołtarza i mówi: "Proszę cię [tutaj twoje imię] abyś podszedł bliżej".
Po czym owa osoba [ona lub on] się zbliża,
"Czy jesteś tutaj z swej własnej i nieprzymuszonej woli ?
Czy masz zamiar uroczyście złożyć przysięgę i stać się częścią braterstwa Bogów Azgardu, Asów i Wanów ?"

Jeśli odpowiedzi na oba powyższe pytania są potwierdzające, Gothi bierze pierścień przysięgi (lub jakiś inny święty przedmiot na którym zostaje złożona przysięga) i trzyma go przed osobą składającą przysięgę, mówiąc:
"Powtarzaj po mnie:

Przysięgam na wieczność, trzymając Kruczy Sztandar Azgardu,
podążać ścieżką Północy,
zawsze działając z honorem i męstwem,
i być zawsze szczery wobec Asów i Wanów oraz Asatru.

Przysięgam na Bogów
Przysięgam na mój honor
Przysięgam na to święte zgromadzenie.
Chwała Bogom."

Osoba składa przysięgę.
Krewniacy [osoby już zaprzysiężone w Asatru] następnie powtarzają:
"Chwała Bogom!" i Gothi dokańcza:
"Bądź powitan w służbie Azgardu i społeczności Asatru."

Esencją Oświadczenia jest zaangażowanie się w Asatru.
Nie powinno się go dokonywać bez przekonania i wiary.
Gdy dokona się Oświadczenia, to pozostawia się w tyle inne wiary i wierzenia.
Jeśli ktoś nie czuje się na siłach aby temu podołać, wtedy Oświadczenie powinno zostać odłożone w czasie, nawet w nieskończoność.
Należy podkreślić tutaj iż ważne jest aby nie wywierać na ludziach nacisku (lub przymusu) na dokonanie Oświadczenia.
Fałszywe lub wymuszone Oświadczenie po prostu ośmiesza rytuał i zobowiązania wraz z nim powstające.
Stąd też można powiedzieć iż rytuały Asatru są otwarte dla każdego.

Nie musisz przechodzić rytuału Oświadczenia aby móc uczestniczyć w rodzinnych wydarzeniach lub kulcie Bogów.
Mogą być inne obchody świąt religijnych połączone z Oświadczeniem Wiary, po prostu tak samo jak w innych religiach np. Bar Mitzvah [w judaizmie], bierzmowanie [w katolicyzmie] lub Zaprzysiężenie / Potwierdzenie swej wiary.
Gdy ktoś wstępuje do naszej rodziny, dokonujemy rytu Sumbel aż przez dziewięć okrążeń, każdy dedykując jednej wartości (cnocie) Asatru i wnosimy toasty ku czci owej wartości dla nowego członka rodziny.

Część 3: Asatru Ve [Świątynie Asatru]

Istnieje prawdopodobnie wiele różnych teorii dotyczących skandynawskich Ve lub Hof ("świątynia", "święte miejsce") oraz ich wyglądu jako starożytnych świątyń skandynawskich.

Słyszałem zazwyczaj (co popierano naukowymi dowodami) o świętych gajach w lasach używanych do budowania budowli które były później używane w Skandynawii jako podwaliny pod drewniane świštynie z dachami z drewnianych gontów.
Znam wiele różnorakich opisów wskazujących na szerokie i praktyczne pomysły dotyczące tego co powinno być obecne w świątyni i jaką powinna ona przyjąć formę.
Nasze współczesne praktyki mają tendencję do powielania tego.
Pierwszym rozróżnieniem które musimy dokonać w naszej współczesnej praktyce, jest odróżnienie ołtarzy które ludzie ustawiają przed swym domem, od pomieszczeń w których odbywa się rytuały grupowe.
Do odbywania rytuałów, używamy zazwyczaj miejsc odpowiednio dużych aby pomieścić wszystkich.
Z powodów estetycznych, musimy spróbować ukryć normalne przeznaczenie pokoju, w którym przedtem bywały rzeczy takie jak zestaw RTV (obecnie przykryty pokrowcem) i wynieść większość rzucających się w oczy mebli z pokoju.
Kolejnym krokiem przygotowań który bardzo odradzam, jest unikanie ustawiania lini świec lub wszelkich innych sztucznych świateł.
Ciemność nie jest istotną częścią religijnych elementów rytuału, lecz powoduje swoiste uczucie zagubienia.
Zbudowanie ołtarza samodzielnie jest prostą sprawą.

My zazwyczaj bierzemy do tego celu mały stół.
Nie ma żadnego specjalnego opisu ustawienia wyglądu dla ołtarzy w Asatru, innego niż użycie tego co wydaje się nam przyjemne dla oka i zawiera wszelkie elementy niezbędne podczas rytuału.
Jeśli chcesz ożywić swą wyobraźnię, możesz ustawić na nim symbole lub figurki Bogów, a czasami ozdoby sezonowe (związane z danym świętem lub porą roku).
Jeśli zaś w odróżnieniu od jakichkolwiek rytuałów poświęcania (np. rytuał młotu) możesz sobie zachcieć poświęcić swe miejsce odprawiania rytuałów, to nie masz tu nic więcej do zrobienia ; bez żadnych śmiesznych żydowskich (hebrajskich) liter wyskrobanych na krawędziach dziewięciu kręgów, żadnych żywiołów alchemicznych lub "zaczarowanych sfer".
Ubiór i rozstawienie uczestników podczas rytuału uzależniony jest od miejsca w którym sie będzie odbywać - nie ma tutaj żadnych magicznych formuł wymagających ustawienia się w kręgu lub na planie jakieś innej figury.
Jeśli pomieszczenie ma kwadratowy kształt, rozstawiamy ludzi na planie kwadratu.
Zazwyczaj ustawiamy się w pół-okrąg, przodem do ołtarza, i Gothi oraz Valkyrie (pomocnik Gothi; osoba która nalewa miód oraz pilnuje rogu) po obu stronach ołtarza.

Oczywiście, cokolwiek inne sobie życzycie by ozdobić miejsce odprawiania rytuałów i się w nim zmieści.
Znam ludzi którzy mają ludzkiej wielkości rzeźby (statuetki) Bogów.
Nasza rodzina ma sztandar rodowy (Kruczy Sztandar!) który zwykle zawieszamy za ołtarzem.
Obrazy przedstawiające Bogów, statuetki itp. rzeczy są także stosowne.
Gdy jest to na świeżym powietrzu, wtedy stosuje się inne zasady i inne uwarunkowania zw. z miejscem modłów / rytuałów.
Bardzo odradzam odprawiania rytuałów na świeżym powietrzu w nocy lub w ciemności, o ile oczywiście nie planowano dokonać go podczas dnia i / lub zaplanowano go na porę nocną.
Dostanie się na miejsce i odpowiednie ustawienie się w ciemności zajmuje zbyt wiele czasu i zmniejsza poziom doznawanych doświadczeń.
Osobiście bardzo polecam dokonywanie rytuałów podczas zmierzchu, lub jeśli zdołasz wyciągnąć swych rodaków z łóżek - o świcie.
Odbycie rytu Blot ku czci Baldura, oraz rozmyślanie nad jego zgubą oraz nietrwałości ograniczonej w czasie istoty życia podczas jednoczesnej obserwacji wchodu słońca jest wprost niewiarygodnym doświadczeniem.
Najlepszym miejscem do odprawiania rytuałów są stare lasy i zagajniki odpowiednio stare aby były spowite w cieniu, zapobiegającemu rozwojowi większości niskich roślin i bylin / krzaków (kontynentalni Germani odprawiali tradycyjnie swe rytuały w świętych gajach) lub też otwarte przestrzenie, na których w nocy można widzieć gwiazdy.
Sprawdź czy miejsce które wybrałeś jest odpowiednio płaskie i jeśli planujesz że ludzie będą siedzieć na ziemi, to czy podłoże jest suche i pozbawione niebezpiecznych lub trujących roślin.
Jeśli nie macie specjalnie wyznaczonego miejsca do palenia ognisk to odradzam - jest z tym więcej kłopotu niż jest to warte.

Zapomnij o świecach i kadzidełkach.
Mogą one być wsparciem dla psychiki w rytuałach odbywanych w pomieszczeniach, lecz w rytuałach odbywanych na świeżym powietrzu niosą z sobą ryzyko - nigdy nie zapomnę zabawnego widoku rytuału Wiccan, w którym uczestniczyłem i podczas którego pewna osoba paradnie i z powagą na twarzy niosąc laskę kadzidła obchodziła wokoło miejsce odbywania rytuału.
Przeważająca większość osób o których wiem iż praktykują Pogaństwo jakiś różnych odmian, posiada w swych domach odosobnione miejsce przeznaczone do odbywania praktyk ku chwale Bogów.
W niektórych ścieżkach może być bardzo ważną rzeczą sprawa ustawienia twojego Ve w celu używania do rytuałów grupowych, ponieważ kształt waszego domowego ołtarza wpływa na miejsce dokonywania zajmujących rytuałów które dokonuje się podczas prac w grupie.
Głównym zadaniem domowych ołtarzy jest przypominanie nam o miejscu Bogów w naszym życiu, i by służyły nam za miejsce na wygodne i regularne składanie ofiar i modlitwy do Bogów.

Domowe ołtarze zazwyczaj stają się (niestety) bardzo eklektyczne.
W naszym domu, posiadamy obok ołtarza, górę półki na książki, skrywającą nasze narzędzia rytualne codziennego użytku i trochę świec.
Mamy także innych przyjaciół którzy co prawda nie mają stałej i trwałej świątyni, lecz przechowują w drewnianej szkatułce posążek Thora.
Jedna strona skrzynki może zostać zdjęta aby ukazywać Thora, a pod siedzeniem Boga jest umieszczony mały kawałek lawy pochodzący z Thingvellir.
Jeśli nie planujemy dokonywać pełnego rytuału Blot, to nie jest niezbędnym posiadanie wszystkich lub jakichkolwiek narzędzi rytualnych do rytu Blot w jednym domowym ołtarzu.
Dokonywanie ofiarowywania w domowym zaciszu zazwyczaj niesie pokusę używania świec i kadzidełek; nie będących częścią tradycji, lecz prostą częścią charakterystyczną dla współczesnej kultury.

Część 6: Duchy: Elfy & Inne Duszki

Świat starożytnego Pogaństwa jest ograniczany zazwyczaj tylko do kultu Bogów.
Obecne w nim także i inne byty którym oddawano cześć, oraz tzw. "kult Elfów", były najtrudniejszym do zniszczenia elementem pogaństwa przez chrześcjan.
Było stosunkowe prostą rzeczą zastąpić jednego Boga przez innego, lecz czym innym było wmówienie ludziom że elfy przynoszące urodzajność ich ziemiom, nie są prawdziwe (nie istnieją) !

W rozmaitych opowieściach ludowych i legendach znaleść możemy garść wskazówek wiodących nas do konkretnego systemu zależności i odpowiedzialności duchów (czyli jaki duch był za co odpowiedzialny).
W dzisiejszych czasach, nazywamy te przeróżnorakie byty, nie będące zarówno śmiertelnikami jak i Bogami, nazwą "Duchy" lub "Duszki".
Jesteśmy pewni miejsca Valkyrii (Walkyrii), które odpowiadały za przyprowadzanie zabitych do Valhalli, a zarazem też wybór osób które zginą w bitwie.
Wydają się one, poprzez swe działanie, być pewnego rodzaju nad-naturalnymi bytami.
Niemniej, Valkyrie pojawiają się w różnych miejscach w różnych ludzkich postaciach, i ich właściwa natura jest trudna do określenia.
Sigrdrifa była Valkyrią która została przeklęta przez Odyna ponieważ odmówiła zwycięstwa w bitwie tym którzy zostali do tego wybrani.
Została skazana na małżeństwo z śmiertelnikiem, co wyraźnie oznaczało koniec jej dni jako Valkyrii.
Oczywiste jest to, iż posiada ona wielką wiedzę o runach, w które to wtajemniczyła Sigurda (Zygfryda) po tym jak ją obudził.

Pomimo szacunku jaką się ją otacza, co prawda wydaje się być ona zwykłą ludzką kobietą, bardzo mądrą, niezależną oraz posiadającą wielkie moce.
Niemniej jednak, Voland i jego bracia, jak powiadają, odnaleźli trzy Walkyrie opalające się bez ich łabędziego przebrania.
Kiedy bracia skradli im pierzaste odzienie i ukryli je, Walkyrie ponownie pojawiały się jako normalna ludzka kobieta.
Nie wydaje się to być ściśle związane z ich nadnaturalnym pochodzeniem, i jest możliwe iż pewne rodzaje magicznych obrządków Kapłanek sprawiają iż stają się one zagmatwane i mylone po czasie z nadnaturalnymi bytami znanymi nam jako Walkyrie, lub też śmiertelna kobieta może w jakiś sposób dojść do tej pozycji.
Łabędzie przebranie wydaje się być bardzo zbliżone w opisie do sokolego przebrania Frey'i, i wydaje się być czymś związanym z praktykowaniem sztuki Seidhr.
Z tego co wiemy, Valkyrie nie były zbytnio uwielbiane, lecz traktowano je raczej jako wysłanniczki (gończynie) Odyna.
Służyły one także miodem w Walhalli, i z tego też powodu, każda osoba nalewający miodu do Rogu podczas rytu Blot lub Sumbel jest w dzisiejszych czasach nazywana (tytułowana nazwą) "Walkyria" (niezależnie od płci).

Inne duchy których miejsce jest łatwe do rozpoznania i czytelne to Disir.
Są one duchami blisko związanymi z rodziną.
Istnieją pewne wskazówki sugerujące iż są one powiązane z krainą, lecz chodzi zapewne o pilnowanie starych dróg.
Zapominamy czasem że wielu właścicieli ziemskim w Europie żyło w tym samym miejscu zanim ten kontynent został w pełni odkryty.
Ziemie stały się bliską cześcią rodziny i jej wizytówką, tak więc naturalne jest iż rodziny duchów także nadzorują rodzinne posiadłości.
Disir ukazują się jako kobiety które pojawiają się w czasie wielkich kłopotów lub zmian.
Są one tak czy innaczej związane z linią rodową rodziny, i wydawają się być najbardziej zbliżone do roli dowódców klanów i rodów.

W legendach jest pewna wzmianka o duchu, oczywiście z rodzaju Dis, który przechodzi od jednej osoby do innej, niespokrewnionej z nią relacją krwii lub lini rodowej.
Niemniej, owi dwaj przyjaciele są sobie bliżsi niźli bracia, tak więc związek mimo iż nie jest biologiczny i genetyczny, to posiada cechy rodzinne (braterstwo).
Wiemy że rodzina Disir jest obdarzana szacunkiem poprzez dokonywanie ku niej rytu Blot podczas święta Zimowych Nocy, aby wspomóc ich wielką energią pomocną dla ich rodziny.
Ponieważ są one bardzo starą rodziną duchów, to możliwe jest iż są one naszymi prawdziwymi przodkami.
Mogą one też być przodkami których wielka moc i potęga pozwala na doglądanie ich rodów i rodzin.
Lub też, co jest także możliwe - Disir mogą być zbiorowiskiem duchów przodków rodziny.

Freya jest nazywana wielkim Dis i może to odnosić się do jej pozycji jako do kobiety uprawiającej sztukę Seidhr, lecz źródła są krótkie i nieczytelne, oraz stanowią otwarte pole do dokonywania różnorakich interpretacji.
Wiemy z opowiadań że Seidhr wywodzi się z sztuki rozmowy z różnymi duchami (włączając w to duchy umarłych) i jest możliwe że jest to źródłem z którego wywodzi się nazwa Frey'i.
Jest także możliwe że odgrywała tę samą funkcję co Dis, ale dla jej plemienia - Wanów.

Bardziej zbliżoną do sprawy Disir, jest Fylgia.
Owe duszki są związane z konkretną osobą w podobny sposóbm jak Disir są powiązane z rodziną lub rodem.
Duchy z rodzaju Fylgia zazwyczaj pojawiają się pod postacią zwierząt lub pięknych kobiet.
Odpowiadają pojęciom "sprowadzających", totemu lub "zwierzęcej mocy" w innych kulturach.

Przez większość czasu, Fylgia pozostają w ukryciu i są nieobecne, towarzysząc zazwyczaj tylko naprawdę wielkim i potężnym osobom znanym duchom z rodzaju Fylgia.
Mogą one być pomagać w praktykowaniu sztuki Seidhr a także - o czym dowodzi wiele opowiadań, podróżować pod postacią zwierząt.
Odpowiada to dokładnie pojęciom szamaństwa występującego w innych kulturach.
Pozostałe byty duchowe są zazwyczaj duszkami lub elfami, Dokkalvar lub mroczne elfy lub Karły, koboldy i landvaettir.

Podczas gdy niektórzy określają byt jako dokonujący pewne rzeczy, a inne służące innym czynnościom, ja nie skłaniam się ku zakreślaniu ostrych granic rozróżniających te różnorakie stworzenia.
One wszystkie wydawają się posiadać "elfickie" korzenie, i wydają się że nie istnieje żaden wzór powiązań ich nazwy z ich konkretnymi funkcjami.
Wiemy że różne landvaettir lub duchy krain były honorowane rytami Blotem.
Wiemy także o tym że Frey jest panem krainy Alfheim, jednego z dziewięciu światów gdzie żyją duszki.

Z wszystkich pozostałych duszków, krasnale są opisywane w sposób najbardziej jednolity.
O krasnalach wiemy że mają chytry i mizantropijny charakter, są też niesłychanie zdolnymi kowalami, zdolnymi tworzyć magiczne przedmioty tak cenne, że są one uważane za największe skarby Azgardu.
Młot Thora - Mjolnir, naszyjnik Frey'i - Brisingamen, i złote włosy Sif'a - to wszystko to twory kransali.
Żyją one pod ziemią i mają mało do czynienia z ludźmi lub Bogami, dopóki nie wychodzą z podziemi.
Nie wiemy jednak nic więcej o tym jakie zajmowały miejsce w wierzeniach i religii.
Wydawałoby się mądrym posunięciem przywoływanie ich jako duchów kuźni, lecz uważam że są pewne powody które mogą w tym przeszkadzać.

Elfy są jedną z najbardziej umagicznionych i niezależnych ras.
Źródła mitologiczne mówią nam że Alvar, lub "jasne elfy" żyją w Alfheim gdzie ich Panem jest Frey.
Niemniej, podzielamy także wierzenia ludowe odnoszące się do elfów jako ludu Faerii: bytów powiązanych z światem natury.
Te dwie koncepcje elfów mogą być z sobą połączone, albowiem, z uwagi na to iż Alfheim jest znany jako miejsce niewiarygodnie pięknej natury, oraz Frey, ich przywódcy, będącego bóstwem rolniczym.
Dla większego zagmatwania w tej sprawie, dodam iż kultura skandynawska silnie akcentowała wiarę w Landvaettir - znane także jako duchów krainy (lub obszarów), które moglibyśmy dopasować do jednej lub obu z tych kategorii.
Skłaniam się ku jednakowe traktowania ich wszystkich jako podobnych bytów, o których wiemy zbyt mało by się w pełni wypowiadać o każdych z osobna.

To co jest istotne w Asatru, podobnie jak w innych religiach pogańskich, to bardzo głęboki szacunek wobec świata natury i ziemi.
Gdy ktoś wzywa duchy krainy takie jak elfy, faerie, lub landvaettir, lub używa zamiennie wszystkich z tych określeń, szacunek jest rzeczą ważną.
Asatru jest znana z tego iż w jej szeregach są najbardziej politycznie "konserwatywni" członkowie z współczesnych religii pogańskich, lecz można też znaleść garstkę osób wśród nas nie będącących zaciekłymi działaczami na rzecz ochrony środowiska naturalnego.
Jednym z najważniejszych zwyczajów jest szanowanie duszków domowych, i co okazuje się faktycznie, okazywanie szacunku tym bytom może zajmować większą częścia dziennego życia niż okazywania szacunku Bogom.
Wierzenia ludowe są pełne opowieści o różnych duszkach nawanych różnymi nazwami - elfy, faerie, koboldy, brązowi, tomten, itp. które zamieszkują ludzkie domostwa i pilnują jego odpowiedniego prowadzenia.
W powszechnych wersjach opowiadań, oferują one dokonywanie pewnych czynności w gospodarstwie domowym, lecz zwracają się przeciwko mieszkańcom domu gdy zostaną obrażone przepłacaniem im za ich pomoc (lub ich lekceważeniem tudzież nękaniem).
Nie mamy żadnego konkretnego spisu dotyczącego sposobu w jaki nasi przodkowie oddawali szacunek tym bytom, lecz nie jest to dziwne, albowiem takie rzeczy nie były obiektem publicznych obserwacji i jest mało prawdopodobne by były opisywane w legendach, opowieściach lub Eddach.
Czasami pozostawiamy im na dworze miseczkę z mlekiem, gdy czujemy że potrzebujemy ich pomocy w jakiejś sprawie.

Ogólnie jednak, w opowiadaniach i podaniach ludowych, nie określa się różnych elfów i duszków jako szczególnie specjalnie życzliwe bytów.
Wyjątkiem są tutaj domowe duszki, które jako duszki związane z konkretnym miejscem, są do pewnego stopnia związane z ludźmi i z tego też powodu wydają się najbardziej zainteresowane utrzymywaniem dobrych stosunków z ludźmi.
Istnieje wiele opowiadań o ludziach którzy wyśledzili elfickie kobiety i podstępnie zmusili je by ich poślubiły, niektóre z tych histori są podobne do opowiadań o łabędzich dziewicach.
Prowadziło to zazwyczaj do tego, że kobiety były w takich związkach nieszczęśliwe i czasami uciekały, pozostawiając swych rozpaczających mężów na skraju załamania.

Są także liczne opowieści o duchach które nawiedzają lasy i wabią nierozważnych wędrowców do rzeki aby ich utopić lub zabić innymi metodami.
Kiedy ludzie wchodzą w układy z elfami, istoty te zdają się działać w sposób całkowicie odmienny od spodziewanego (nieco innaczej niż się tego oczekuje).
Większość z nas cieszy się z uzyskania "premi" od naszego pracodawcy, lecz wymaga to czasu i oczekiwań, a w opowiadaniach ludowych takie działanie określane jest jako prosta droga do wywołania gniewu domowych duszków.

Wiemy że elfy są honorowane poprzez dokonywanie ku nim rytu Blot, lecz raczej tylko jako ceremonie i ryty mające za cel zjednywanie lub przebłaganie elfów, niż podkreślenie pokrewieńtwa jakie dokonuje się rytach blot skierowanych ku Bogom.
Zalecamy ostrożność w paktowaniu z bytami przyjmującymi formę odmienną od naszej własnej.
Mogą się ukazywać w ten sam sposób jako osoba z odległego i odmiennego od naszego, kraju.

Jesteśmy także bardzo ostrożni w podejmowaniu decyzji dotyczących klasyfikacji różnych "odmieńców".
Byłoby to bardzo proste nakreślenie lini i umieszczenie duszków w małym pudełku z nalepką informującą o ich funkcji, lecz wydaje się to zbyt mechaniczne i mało przydatne (niezbyt praktyczne) podejście do sprawy.
Elfy i inne "duszki" nie są ludźmi, i mogłoby być to zbyt trudne, aby sklasyfikować je pod jakimś inną wspólną nazwą.
Prawdopodobnie najlepiej byłoby po prostu oczyścić swe intencje, dokonać eksperymentu, i nadać im własną nazwę.

Pół-Bogowie

Jest tutaj pewna luka w klasyfikacji Bogów odnosząca sie do tych, którzy nie są częścią Azów, Wanów lub też nawet Jotnar.
Kowal Wayland jest tego najlepszym przykładem.
Wayland, nazywany Volundem w skandynawskiej wersji mitów, jest najznakomitszym z kowali, lecz w mitologii wyraźnie jest ukazywany jako mniej lub bardziej ludzki człowiek.
Legendy opowiadają o tym jak stracił swą żonę i został zniewolony przez ludzkiego króla.
Pomimo że jego moce i zdolności pozwoliły mu sprytnie podejść króla i zemścić się na nim, to wyraźnie widać, że nie są one na poziomie jaki posiadają Thor lub Odyn.
Dziedziny działalności i możliwości tych pół-bogów lub lokalnych bóstw to dosyć ciekawe zagadnienie.
Nie widzę nic złego w dokonywaniu rytu Blot ku ich czci i układaniu się z nimi w sposób podobny jak z innymi Bogami i Boginiami.
Z drugiej zaś strony, nie są one częścią Azów i sądzę że mogłoby to pomniejszać chwałę oddawaną Azom lub rozbijać ceremonie im przeznaczone ponieważ wydawają się one być odmiennej od Azów natury.

Kult Przodków

Szacunek wobec przodków był jednym z najbardziej świętych obowiązków ludzi Północy.
Jedną z najważniejszych części powitania nowych osób było wymienienie swego pochodzenia rodowego (lini rodowej) podczas rytu Sumbel.
Kult Disir jest bardzo zbliżony do kultu przodków.
Niemniej, trudno jest dla współczesnych Pogan w pełni zaangażować się w kult przodków.
Jesteśmy, w większości, pozbawieni silnej więzi z naszym dziedzictwem, i nawet jeśli odczuwamy chęć, musielibyśmy przeskoczyć ostatnie kilkaset lat aby odnaleść przodków którzy nie byli by przerażeni przez Pogaństwo będące naszą wiarą.
Zamiennikiem kultu przodków w współczesnym ruchu Asatru jest szacunek wobec bohaterów legend i opowiadań naszego ludu.
Sposoby w jakie okazujemy naszym przodkom cześć i szacunek, czasami bywają nieco kłopotliwe.
Ja zastrzegam rytuał Blot ku czci Bogów i innych mocy, albowiem nie jestem pewien czy byłoby właściwe dokonywanie go ku czci przodków, niezależnie od tego jak ważni oni dla nas są.
Sądzę że najważniejszą częścią kultu przodków jest pamiętanie o nich, i rytuał Sumbel zdaje się być najważniejszą tego częścią.

W czasie gdy skupiamy się nad naszymi przodkami, muszę wspomnień iż pewne współczesne grupy Asatru, będące w części reliktami XIX wiecznego ruchu kulturowego, kładą silny nacisk na pochodzenie w sensie rasy i dziedzictwa etnicznego.
Wielu utrzymuje że Asatru jest religią białych lub wyłącznie północno-europejską.
Nie podzielam tej opini, skrajnie się od niej odcinając.
Podstawowym argumentem na to jest fakt iż ludzie innych kultur nie dzielą z nami tego samego podłoża i wartości.
Jest to czysta prawda, lecz kluczem jest tutaj (moim zdaniem) kultura, i wszystcy amerykanie z definicji dzielą się kulturą.
Prócz tego, twierdzę także, iż jeśli ludzie spoza naszego kręgu dziedzictwa kulturowego garną się do Asatru, to jeśli są ku temu powody oraz ma to sens, to powini być przyjmowani, a nie unikani i izolowani.
Udowadnia to wartość naszej religi i ścieżki życiowej, będących tak silnymi że inni opuszczają swój własny krąg kulturowo-religijny i przyłączają się do naszego.
O zainteresowaniu naszą kulturą i religią świadczy fakt, iż zainteresowanie przodkami i starożytną Skandynawią jest żywe i bogate nawet w Ameryce.
Około tysiąca lat temu, osadnicy przybyli do Islandii aby uniknąć rosnących wpływów potężnych królów i scentralizowanych rządów.
Owa centralizacja rządów i siły były jedną z wielu rzeczy jakie przyniosło z sobą Rzymskie Chrześcjaństwo.
Dwieście lat temu, w Ameryce, z tego samego powodu, wybuchł bunt przeciwko angielskiej monarchii.
Nasza kultura jest bardzo głęboko przesiąknięta wpływami Wikingów, o wiele bardziej niż jesteśmy to w stanie do siebie przyjąć.
Nasze zasady i prawo bazują na Angielskim prawie obyczajowym, którego korzenie sięgają praw Normanów i Saksonów.
(Zarówno Saksonie jak i Normanie wywodzą się z plemion Germańskich).
Nasza kultura opiera się na tych samych ideach które były drogie ludziom Północy: znaczenie jednostki i wiara w to, iż prawa jednostki są ważniejsze niż prawa większości.
Tak więc, twierdzę iż my wszystcy jesteśmy spadkobiercami, przynajmniej w części, duchowości starożytnych ludzi Północy (Skandynawowie, Wikingów itp).

Święta

Starożytni Skandynawowie znali cztery główne święta - Przesilenie Wiosenne i Jesienne, które obecnie nazywamy Odnalejzieniem Lata i Zimy, i dwie równonoce które nazywamy Śródleciem (u Słowian - Noc Kupały) oraz Yule (równonoc zimowa / okolice 24 grudnia).
Niemniej, jest jeszcze wiele innych pomniejszych świąt i współczesne Asatru wzbogaciło się o kilka świąt więcej.
Kalendarz rytualny Kruczej Rodziny jest wzbogacony, i ja także zachęcam inne osoby do spotkań przy wszelkich możliwych okazjach.
My spotykamy się co miesiąc, lecz niektóre grupy spotykają się 8 razy w ciągu roku i obchodzą także kwartalne święta - Dni Majowe (Wesoły Księżyc)/ Walpurgia, Hallowen (Zamglony Księżyc)/ Samhein, Lutowe Wieczory (Imbolc) lub Czarujący Pług, oraz Lammastide lub Freyfaxi (Żniwa).
Większość naszych rytuałów odprawianych jest ku czci jednego lub kilku Bogów lub Bogiń jednocześnie.
Niemniej, nie powodów dla których mielibyśmy nie modlić się i dziękować do całego panteonu Bogów przy każdej okazji.
Byłoby to szczególnie stosowne podczas głównych świąt.
W odróżnieniu od wielu innych grup w nurcie Neo-Pogaństwa, nie uważamy za konieczne czczenie Bogów w parach męsko-żeńskich.
Pojęcie chłopiec / dziewczyna jest zaczerpnięte z pogańskiej religii płodności Wicca, i nie jest adekwatne do naszych Bogów, którzy często utożsamiają rzeczy inne niż tylko płodność.
Tak więc o ile podczas rytuałów święta Wiosny ku czci Freya i Frey jako bóstw płodności, można by chcieć aby uczcić ich oboje razem, to nie ma sensu włączać Frigg do rytuałów poświęconych Odynowi - Bogowi Wojny.

Yule

Yule jest najważniejszym świętem w roku.
Każdemu są znane krótkie dni podczas głębokiej zimy, lecz w krajach skandynawskich jest to o wiele bardziej ważne.
W okresie Yule nie ma prawie wogóle dni słonecznych i pogoda powstrzymuje ludzi w ich domach, w oczekiwaniu na powrót Wiosny.
Yule jest długim świętem, trwającym 12 dni lub dłużej.
Po Yule dni stają się dłuższe i święto przedstawia pęknięcie serca zimy, oraz początek nowego roku.

Yule jest świętem zarówno Thora jak i Frey, lecz w współczesnych praktykach nie ma powodów aby czić obu Bogów jednocześnie.
Frey jest Bogiem płodności i uprawy roli (rolnictwa) i jest czczony podczas święta Yule w nadzieji na jego szybki powrotu. Frey jest ważnym Bogiem w tym czasie, jak to ukazano w legendzie "Zaloty Gerdy".

Gerda jest żoną Frey'a i jest lodową olbrzymką.
Frey zobaczył ją gdy siedziała w na Wysokim Tronie Odyna, i został po prostu wzięty przez nią (zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia), lecz ona nie uległa przed nim aż do spotkania z Skirnirem, będącego wysłannikiem Frey'a lub być może samym Frey w przebraniu, chronišcym go przed zagrożeniem pod postacią jej wiecznego chłodu.
W ten to sposób, Frey przywraca lato, zalecając się do córki chłodu i mrozu.
Jego miłość do niej przynosi ciepło jej sercu i lądom.

Pozycja Thora podczas Yule jest nieco bardziej okrutna.
Jest on zawziętym wrogiem Lodowych Olbrzymów i Jotnar którzy władają w czasie zimy, i z tego też powodu jest czczony jako Bóg który walczy z tymi istotami i przyczynia się do powrotu wiosny.
Nasz ród podczas Yule oddaje cześć także i Sunna, Bogini Słonecznej.
Niemniej, sądzimy że jest ona ważniejsza podczas Przesilenia Letniego (u Słowian - Noc Kupały), gdy w pełni jest na swej wysokości i góruje nad wszystkim.

Najważniejsze symbole święta Yule są z nami nawet w dzisiejszych czasach. 
Większość, podobno świeckich, symboli w święcie Bożego narodzenia, ma swe korzenie w wierzeniach Pogańskich.
Wiecznie zielone drzewko i święte z powodu pozostawania zielonym mimo długich i chłodnych nocy, jest obietnicą powrotu wiosny.
Te symbole mogą mieć także powiązanie z duchami natury, które mają wpływ na powrót ciepłych dni.
Współczesne postrzeganie Świętego Mikołaja jako elfa, dla którego pozostawia się mleko i ciasteczka, jest prawdopodobnie współczesną kontynuacją pozostawiania ofiar dla Alvara i innych duchów natury.
Pomysł wyczekiwania przez dzieci całą noc w nadzieji na złapanie Świętego Mikołaja może być pozostałością po przeczekiwaniu przez ludzi długiej nocy i przypominania słońcu o konieczności powrotu.
(W ostateczności może to być postrzegane jako swoisty równoważny odpowiednik pozostawiania zapalonej świecy na noc, aby oświetlić słońcu drogę powrotną).
Yule nie jest pojedyńczym, jednodniowym świętem, ale trwającym wiele dni czasem świątecznym.

Obchody Yule zaczynają się wraz z przesileniem zimowym, która jest Matką Nocy Yule, i kończy się świętem Dwunastu Nocy / Nowym Rokiem około 6 stycznia.

Jako ciekawostka można dodać iż siódmy dzień stycznia jest dniem Świętej Kądzieli (prząśnicy), co wraz z wštkiem Nigel Pennic, może sugerować iż jest to dzień poświęcony Bogini Frigg, której symbolem jest kądziel.
Pomimo że wiele osób spodziewa się zimnego i trudnego charakteru (atmosfery) tego święta spowitego w ciemności i mrozie, to Yule jest czasem biesiadowania i radości.
Najważniejszą rzeczą podczas Yule dla współczesnych pogan jest składanie przysięgi Yule. 
Nasz ród obchodzi je jako Dwanaście Nocy (jako Wigilie Nowego Roku). 

Dokonujemy rytu Sumbel i wyplatamy ręcznie wianki dla każdego kto składa przysięgę związaną z nadchodzącym rokiem (lub oświadcza co zamierza dokonać w nadchodzącym roku).
Jest po prostu zbyt wiele różnych zwyczajów związanych z świętem Yule, wspólnych zarówno starożytnym jak i współczesnym wierzeniom, które niemal ograniczają możliwości jego obchodzenia, nawet w obrębie zwyczajów germańskich jak i skandynawskich.
W współczesnych praktykach jedni mogą oddawać cześć Sunna jako Matce Nocy, kilka dni później dokonać rytu Blot ku chwale Thora, ucztę z okazji dni Nowego Roku dzieląc się z domem i duchami krainy, a następnie zakończyć poprzez Dwanaście Nocy z rytuałami ku czci Frey, której czas uroczyście się zaczyna nieco później.

Odkrycie Lata

Odkrycie (Odnalejzienie Lata) jest znane także dla wielu grup jako święto Ostara, święto poświęcone Bogini od której wywodzi się współczesna Wielkanoc.
Jest ona Boginią płodności i jej symbolami są zając i jajka.
Odgrywała ważną rolę Bogini wiosny u starożytnych Saksonów, lecz wiemy o niej także nieco innych rzeczy.
Niektórzy sugerują że Ostara jest po prostu innym imieniem Frig lub Freya, lecz żadna z tych Bogiń zdaje się nie odgrywać podobnej roli związanej z płodnością jak Ostara.
Frigg wydaje się być "bardziej odpowienio" połączona z takimi ziemskimi świętami i forma płodności Frey'i bardziej opiera się na erotyzmie niż na rozmnażaniu.
Powszechnie znane ludowe zwyczaje odprawiane w tym czasie są związane z jajkami.
Są barwione także i dzisiaj, po czym zagrzebywane, lub też odpowiedni sposób, sadzone w ziemi.
Niektórzy sugerują iż czyn ten ma znaczenie magiczne, urodzajność jajek jest przekazywana z świata zwierząt do świata roślin, przez co zwiększa urodzajność ziemi i wydawane przez nią plony.
Jest też możliwe że są pozostawiane jako ofiara dla Alvarów i duchów roślin.
W każdymkolwiek bądź razie, ryt Blotu powinien być przeznaczony dla Bogini Wiosny, dla uczczenia jej oraz dla duchów ziemi.

Przesilenie Letnie ( Śródlecie)

Letnie przesilenie było tuż po Yule ważnym wydarzeniem dla ludzi północy.
Niektóre grupy traktują ten dzień jako poświęcony Baldurowi, lecz nie zgadzamy się z tym.
Pomimo że Baldur może być postrzegany jako umierający i odradzający się Bóg Słońca, co jest zbliżone do tego co znamy z mitologi, nie może powrócić do życia przed Ragnarok i wygląda to na "złą karmę" aby symbolicznie zabijać słońce, kiedy wiemy że Baldur nie powróci przed końcem świata.
Zamiast tego, traktujemy ten dzień jako poświęcony Bogini Sunna, która jest opisywana jako słońce.
Zwyczajem wykonywanym z okazji obchodów przesilenia letniego jest całonocne czuwanie z okazji najkrótszej nocy w roku, po czym, po wschodzie słońca dokonanie "Powitania Bogini Sunna" i dokonanie rytu Blot ku jej czci.
Inny zwyczaj związany z przesileniem letni polega na staczaniu płonącej bali w dół doliny jako odniesienia do obracającego sie koła roku.
Jeśli użycie ognia może nieść z sobą jakieś ryzyko, to można wykonać pokazowe koło obłożone świecami co daje podobny efekt.
Jest to też czas na ogólną radość i w wielu krajach skandynawskich, z tego co wiemy, wiele tradycyjnych rytuałów odprawianych podczas Dni Majowych, takie jak Majowe Słupy i Tańce Morris jest obchodzonych częściej niż w maju.
W naszej okolicy Przesilenie Letnie przypada w okresie świąt innych lokalnych pogan, i wychodzimy poza jego zakres, czyniąc z niego ważne święto podczas którego dokonywany jest Blot, Symbel - i podczas to których - ucztujemy i pijemy.
Jesteśmy obecnie w trakcie budowy "statku słońca", w którym miedziane żagle odbijają światło małych pochodni, przedstawiając Boginię Sunna, przybywającą podczas świtu słońca i o zmierzchu.

Odkrycie (Znalezienie) Zimy

Nie wybiegam poza dużą ogrom zasobów wiedzy o charakterze œwięta Jesiennej Równonocy rozróżniając ją od obchodzonych na całym świecie świąt Żniw.
Wydaje się ono być w pewnym stopniu przyćmione przez Zimowe Noce które obchodzimy podczas przesilenia częściej niż podczas tradycyjnej pory w połowie listopada.
Odkrycie (Znalezienie) Zimy powinno być traktowane jako główne święto plonów (czyli coś zbliżonego do słowiańskich Dożynek).
Niezależnie od tego, którego z Bogów przywołujesz dla urodzajności ziemi, będzie to stosowne o tej porze.
Oddajemy w tym celu hołd Frey & Freya oraz Nerthus i Njord.
Ty możesz sobie wybrać sam.
O tej porze, bardziej niż podczas innych świąt, odpowiednia jest wielka uczta, złożona głównie z dań z miejscowych jarzyn i zbóż, z jak najmniejszym udziałem mięsa.

Zimowe Noce

Zimowe Noce są tradycyjnym świętem ku czci Disir lub rodzinnych duchów.
To czas pamiętania o swej rodzinie, umarłych, i swych przodkach.
(Osoby chcące poznać więcej informacji o Disir niechaj skierują swe kroki do rozdziału "Elfy i inne duchy".) 
Blot ku czci Frey'i może być dokonywany, jako iż Freya jest znany także jako Vanadis (tj. Dis z Wanów) lub Wielka Dis, i wydaje się być ona samą Boginią Disir.
Prawdopodobnie łączy się to z pozycją Frey'i jako odbiorczyni połowy poległych podczas bitwy, lub jej zdolnościami w sztuce Seidhr.
Niektórzy mogą także chcieć uczcić ogólnie Disir, lub też wzywać ich i dokonywać ofiary dla swej własnej rodziny Dis.

Dokonywanie rytu Sumbel z toastami ku czci przodków i przyjaciół którzy odeszli będzie tutaj także właściwe podczas tego święta. 
Jeśli podczas tego święta, uroczystości lub uczta zostały wstrzymane (np. żałoba), to dalsze obchody powinny przebiegać w ciszy i szacunku, zgodnie z charakterem danego czasu.

Innym pomysłem na obchodzenie tego święta jest cicha "milcząca uczta", zwyczaj związany z końcem świata.

Różne zwyczaje Halloween takie jak przebieranie się w stroje lub obchodzenie tego czasu jako czasu gdy świat żywych styka się z światem zmarłych jest bardziej związane z wierzeniami Celtyckimi niż z Skandynawskimi i prawdopodobnie nie powinno być częścią święta, kultywowaną w Asatru.

Einherjar

Inne ważne święto obchodzone często przez prawie każdą grupę Asatru na świecie to Einjerhar, czyli święto poległych.
Przypada ono 11 listopada - Dzień Zawieszenia Broni, lub Dzień Weterana, i odbywa się ku czci tych którzy polegli w walce i przyłączyli się do wojowników Odyna w Valhalli.
My zazwyczaj obchodziny je poprzez ciche odprawianie rytuałów, czczenie naszych przodków oraz wszystkich tych, którzy zginęli na wojnie lub na służbie.
Zawsze obdarzamy szacunkiem tych którzy oddali swe życie za nasz kraj.

Nasza rodzina obchodzi je praktykując ofiarowanie przy pomniku Nieznanego Żołnierza dekorując go rogiem pitnym.
Krąg Wiernych Naszej Wiary obchodzi te święto jako Einjerhar, lecz jest ono bardzo osobliwym świętem dokonywanym o tej porze.

Bogowie Asgardu

Starożytni Skandynawowie wierzyli w istnienie trzech ras (rodów) Bogów: Azów, Wanów i Jotnar.
Azowie są istotami które kiedyś określano w starożytnych pismach jako "Bogowie", w rzeczywistości słowo "As" oznacza "Bóg".
Są oni Bogami ludzkiego społeczeństwa, przedstawiają sobą rzeczy takie jak dowódctwo (kierownictwo), rzemioło, sprawiedliwość itp.
Wanowie są bardziej zbliżeni do ziemi i przedstawiają sobą płodność ziemi i wód, oraz siły przyrody przyjazne ludziom.
Kiedyś była wielka wojna pomiędzy Azami i Wanami, lecz została ona ostatecznie zakończona gdy okazało się że żadna z stron jej nie wygra, i Frey, Freya, oraz Njord przybyli żywi do Azów aby zawrzeć z nimi pokój.
Jotnar są trzecią rasą Bogów w stanie ciągłej wojny z Asami, lecz nie są z nimi i nie będą pokojowo nastawieni w tej bitwie.
Jotnar zazwyczaj nigdy nie byli nazywani Bogami, ale najczęściej określani są jako giganci.
Są przedstawieniem naturalnych sił chaosu i zniszczenia, tak jak Azowie przedstawiają siły spokoju, zgody i ładu.
Tak jak mieszanina ognia i lodu stworzyła świat, tak ich wzajemne twórcze oddziaływanie chaosu i ładu utrzymuje świat w równowadze.
Na końcu obie te strony się spotkają z sobą w wielkiej bitwie Ragnarok i świat zostanie zniszczony, jedynie po to by mógł się odrodzić.
Skandynawskie pojęcie Bogów było bardzo zbliżone do zjawiska plemienności (wspólnot klanowych / rodowych).
Azowie są Bogami plemienia lub rodu.
Wanowie są Bogami sprzymierzonymi z rodem / plemieniem, lecz nie są jego częścią.
Jotnar lub Giganci są "wyrzutkami" lub czymś innym o wiele bardziej prostym.

Skandynawscy Bogowie nie byli obdarzeni potężną mocą lub nieśmiertelnością.
Ich młodość była podtrzymywana przez magiczne jabłka Bogini Idunny.
Ważniejsze jest to iż przy końcu świata wielu Bogów zginie w bitwie.
Skandynawskie postrzeganie świata było bardzo praktyczne - z jedną małą gwarancją przyszłości, małą doskonałością oraz Bogami bez żadnych wyjątków.
Jest to bardzo ważne aby zrozumieć że Bogowie są realnymi i żywymi bytami.
Nie są oni usobieniem sił przyrody, ani też archetypami Junga, zamieszkującymi nasz umysł - mimo iż prace Junga mogą być przydatne w zrozumieniu ich natury jako żywych istot.
Owe boskości nazywane przez nas "Bogami" (np.: Azowie i Wanowie) są także "osobistymi bogami" które są czynnie zainteresowane sprawami ludzkości i widzą związki z swymi zwolennikami.
Ważne jest by o tym pamiętać podczas dokonywania ceremonii lub modlitw do Bogów.
Nie są oni magicznymi symbolami którymi można manipulować, ani nasza religia nie jest jakąś odmianą gigantycznej kosmicznej maszyny, do której się wkłada ofiary i wyjmuje błogosławieństwa. 
Bogowie są żywymi bytami i oferują nam korzyści albowiem jesteśmy ich przyjaciółmi i towarzyszami.
Powinno się ich zawsze traktować z szacunkiem. 

Bogowie Świątyń: Thor, Odin, i Frey

Trzema najważniejszymi Bogami są Odyn, Thor, i Frey.
Ich posągi były postawione przy ołtarzu w świątyni w Upsalli. 
Są oni postrzegani jako najważniejsi z powodu tego co sobą reprezentują.
Badacz mitologii Georges Dumezil połączył te trzy bóstwa z trzema klasami społecznym społeczeństwa kultur Indo-Europejskich: Królów, Wojowników oraz Rolników.
Chociaż nie jest to dokładnie to samo, to prawdopodobnie prawdą jest iż owe trzy bóstwa najbardziej konkretnie przedstawiają różne aspekty życia i kultury Skandynawów, i większości ludzi którzy odnaleźli Bogów którzy przedstawiają ich życiowe doświadczenia w postaci jednego z trzech bóstw.
Odyn znany jest także jako Allfather [Ojciec Wszystkich], najlepiej zapamiętany do dnia dzisiejszego jako Bóg wojny i szału bitewnego berserków u Wikingów. 
Niemniej, ma on także też i inne aspekty które są silne lub wyraźniejsze.
W Eddach, jest dowódcą Bogów, lecz ta pozycja u większości ludów Germańskich jest uważana za domenę Thora. 
Zdaje się że Odyn był najbardziej ceniony podczas epoki wikingów, gdy bardziej potrzebowano Boga łowów i podstępu niż tylko sprawiedliwości.
Istnieje jako Ojciec Wszystkich, jego pierwotnym miejscem było dowódzctwo, rozumiane bardziej w sensie rodzinnym niż prawodawczym.

Najważniejsze jest to iż jest on Bogiem niedoścignionej wiedzy i w związku z tym, Bogiem magii.
Jest Bogiem Run, magicznego alfabetu zawierającego w sobie tajemnice wszechświata. 
W większości krajach nie związanych z Wikingami, wojowniczy aspekt Odyna był mniej ważny.
W Anglii, gdzie znano go pod nazwą Woden (Wotan), jest on ubranym na szaro wędrowcem (inspiracją dla Tolkiena który osadził go w swych powieściach jako Gandalfa) który przemierza kraj, zazwyczaj samotnie, badając jego ziemie.
Widzimy go tutaj ponownie w roli ojca, strażnika krainy lecz niekoniecznie Króla.
Odyn jest także Bogiem umarłych.
Powiadają że połowa poległych w bitwach udaje się do niego aby przygotowywać się do Ragnarok. 
(Pozostała połowa udaje się do Boginie Frey'a). 
Jest on także związany z śmiercią jako praktykant Seidhr, formy magii szamańskiej której został nauczony przez Freya i używał jej przy różnych okazjach do podróżowania do Hell, i w poszukiwaniu wiedzy tych którzy odeszli z tego świata.
Trudno jest zaklasyfikować Odyna ponieważ był popularnym Bogiem podczas ostatniej fazy skandynawskiego pogaństwa, kiedy to też nabrał cech dotychczas należących wcześniej do innych bogów.

Thor jest prawdopodobnie najbardziej znanym Bogiem Skandynawskim.
Jest on prostym Bogiem, opiekunem rolników oraz innych ludzi którzy są "mądrzy, lecz niezbyt mądry" jak to nam ukazują Eddy.
Thor jest najlepiej znany jako z wędrówek po świecie w poszukiwaniu przygód; okazyjnie odnajdywanych w postaci gigantów lub innych potworów do zabicia.
Włada on olbrzymią siłą i młotem Mjolnir, który to został wykonany przez Skrzaty.
Mjolnir jest uważany za największy skarb Bogów, albowiem stanowi on pewną ochronę przez siłami Jotnar.
Używając Mjolnir, Thor jest postacią wojownika, lecz nie tyle w sensie zawodowego żołnierza, co w sensie człowieka broniącego swych ziem. 
Kocha on bitwę lecz nie dla samej siebie - jak to czyni Odyn dla swoich berserków, ani także nie posiada silnego i sztywnego zbioru zasad jak Tyr, lecz faktycznie łamie swój honor i zabija gigantów niezależnie od tego czy chroni ich zasada "gościnności", czy też nie.
Thor jest powiązany z grzmotem i błyskawicą, lecz ważnym jest tutaj aby wspomnieć iż nie jest on Bogiem niszczycielskich burz, piorunów, lecz związanym z letnimi burzami którze przyczyniają się do szybkiego wzrostu upraw i urodzaju.
Thor jest z swej natury przyjazny ludziom. 
Jotnar są źródłem zniszczenia w przyrodzie.
Thor jest Bogiem każdego.
Ma on proste cele, jest silny i wolny. 
Jest uwielbieńcem wolnych rolników zamieszkujących ziemie germańskie.

Frey jest Bogiem pokoju i płodności. 
O ile Thor jest Bogiem rolników, to Frey jest Bogiem ich zbiorów i urodzaju. 
Jest Bogiem Wanów, lecz żyjącym z Azami aby pilnować ich przymierza z Wanami.
Jego symbolem jest osioł i jego błogosławieństwa poszukiwano podczas sadzenia i innych ważnych świąt rolniczych.
Słowo "frey" znaczy "Pan" i niewiadomo też czy jest to jego nazwa czy tylko tytuł lub przydomek.
Jest on także znany jako Ing lub Ingvi, stąd też istnieje przypuszczenie że jego prawidłową nazwą jest Frey Ingvi - Pan Ingvi.
Nie wiemy zbyt wiele o Frey, prócz tego co wyciągamy z kilku mitów które dotrwały do naszych czasów i na bazie których wnikamy w jego charakter.
Prócz tego że jest on Bogiem płodności, jest też Bogiem pokoju i Ing, opowiada się o nim, że przyniósł Złoty Wieku pokoju i dobrobytu do Starej Dani. 
Konie są trzymane jako świętość dla Frey, prawdopodobnie z powodu ich związku (powiązań) z płodnością.

Boginie

Ogólnie wiemy nieco mniej o tym jak nasi przodkowie czcili Bogowie niż o sposobie czczenia Bogów.
Późne kultury skandynawskie są bardzo związane z wikingami i prawdopodnie Boginie były nieco pomijane lub stawiane nieco niżej w tej kwestii.

Bardzo ważne jest to, iż faktycznie cała mitologia która dotrwała do dzisiejszych czasów, została spisana w czasie chrześcjan, a chrześcjańska kultura cechuje sie małym szacunkiem wobec kobiet.
Freya jest najważniejszą z Bogiń oraz Boginią na której temat wiemy najwięcej.
Jest siostrą Frey i razem z nią zostały wysłane by zamieszkać razem z Azami aby przypieczętować umowę pokojową.
Freya jest Boginią o kilku różnych obliczach. 
Pierwsze - jest Boginią miłości i piękna, oraz drugie - Boginią wojny która dzieli się z Odynem poległymi podczas walki.
Jest ona także czarodziejką która praktykuje magię szamańską, znaną jako Seidhr, której nauczyła Odyna. 
Freya jest Boginią przywoływaną najczęściej przez niezależne kobiety.
Pomimo tego że jest Boginią piękności, to nie podlega ludzkich wyobrażeniom dotyczącym większości Bogiń miłości, lecz jest silna i bardzo niezależna.
Jest ona także znana jako wielka Dis i jest prawdopodobnie powiązana z rodziną duchów znanych jako Disir.
W wielu sprawach przypomina ona Odyna, przy czym jest Boginią wielu rzeczy które nie zawsze są z nią jasno powiązane.
W współczesnej Asatru, wiele grup umiejscawia Freya naprzeciw Odyna i Thora na ołtarzu, w miejscu jej bliźniaczego brata Frey. 

Frigg jest najbardziej niezrozumiałą Boginią. 
Jest ona żoną Odyna i wielu ludzi woli ją pochopnie w ten sposób postrzegać.
Niemniej, w starej nordyckiej (skandynawskiej) kulturze nieco innaczej umiejscawiano kobiety i małżeństwo.

O ile małżeństwa z powodu miłości były oczywistą sprawą, to zawiera także małżeństwa jako rodzaj interesu lub zaangażowania się w sprawy socjalne i były z tym związane ważne obowiązki wobec żony.
Było to symbolizowane przez zestaw kluczy wieszany na pasku przez wszystkie "wzorowe gospodynie".
Symbolizowało to pełną kontrolę kobiety nad domostwem, równą z władzą męża.

Dzisiaj uważamy te obowiązki za mniej ważne, lecz setki lat temu były dalekie od drobnostek i mało ważnych spraw.
Przed setkami lat temu, większość ludzi w Europie żyła w rozbudowanym i szerokich domostwach rodzinnych.
Dom, a w szczególności sala wojownika, nie był małym bydnkiem niczym maleńka chatka, lecz stanowił wielkie domostwo, z budynkami zewnętrznymi, służbą, niewolnikami i całym klanem.
Pani domu (żona) odpowiadała za zapasy i handel z innymi klanami.
Jej obowiązkiem było doglądanie gospodarstwa, prowadzenie księgi przychodów i rozchodów, a nawet samodzielne gospodarowanie - jeśli w tym czasie mąż był daleko i handlował lub walczył.

Była to bardzo pracochłonna praca zarządzania i prowadzenia interesów, i wiązała się ona z byciem "żoną".

Z tych też powodów, Frigg jest nadal ważna i może być łatwo przywoływana poza domem.
Może ona być, na przykład, naturalną opiekunką (patronką) osób prowadzących samodzielnie interes.
Frigg dzieli także wiele cech wspólnych z swym mężem.
Jest on jedynie innym Bogiem który jest dopuszczony do zasiadania obok siedziska Odyna, skąd może obserwować wszystko, co się dzieje na wszystkich dziewięciu światach.
Powiadają, że zna ona przyszłość, lecz o niej milczy, co pozostaje w zgodzie z ścieżką kobiet w czasie w którym ćwiczą one swą moc: o niekreślonej nazwie.
Podczas gdy w lepszym świecie mogłoby być to niezbędne, to wciąż pozostaje ważnym narzędziem dla kobiet które muszą przebywać w świecie gdzie mężczyźni są czasem zagrożeniem dla nich.
Podczas gdy Freya jest Boginią która cechuje się niezależonością od "tradycyjnej" roli, to Frigg jest Boginią która wypełnia tą rolę, lecz wciąż zachowuje swe moce i niezależność.

Inni Bogowie

Oczywiście jest jeszcze wielu innych Bogów i Bogiń. Niektórzy z nich zajmują ważne miejsca w legendach, podczas gdy inni są wymienieni tylko kilkakrotnie wraz z wzmiankami o swej funkcji.

Loki

Najbardziej kłopotliwym Bogiem Azgardu jest Loki.
Jest on prawdopodobnie Bogiem Ognia, lecz słynie jako zawadiaka w Azgardzie.
W wielu różnych zapisach, Loki jest ukazywany jako źródło zmartwień i kłopotów Bogów, zazwyczaj przez pozbawianie ich skarbów, i następnie załatwianie ich zwrotu.
Odgrywa on tradycyjną rolę oszusta, który jest zainteresowany wywoływaniem zamieszania i sprowadzaniem kłopotów.
Niemniej jednak, czasami trudno postrzegać Loki po prostu jako oszusta, ponieważ jego czyny są czasami zbyt potworne by można je ignorować.
Baldur był najpiękniejszym i najbardziej kochanym z Bogów, i został uodporniony na wszystkie rzeczy na świecie, tak aby nie mogły go zranić i nie czyniły mu krzywdy.
Jedynym wyjątkiem była jemioła, która wydawała się zbyt drobna by stanowić zagrożenie.
Rozbawieni jego niewrażliwością (niezniszczalnością), Bogowie obrzucali Baldura różnymi przedmiotami, które oczywiście nie wyrządzały mu żadnej krzywdy.
Loki wziął ślepego Boga Hod, i wkładając mu do ręki gałązkę jemioły poprowadził jego rzut.
Strzałka przebiła pierś Baldura i Baldur umarł.
Później zawarto umowę głoszącą iż Baldur zostanie przywrócony do życia jeśli wszystkie stworzenia świata będą go opłakiwać.
Tylko jedna grupa stworzeń się temu sprzeciwiła, ogry które powiedziały że nie przejmowały się Baldurem gdy żył, i tak samo sądzą po jego śmierci.
Ogry uważano za Loki w przebraniu.
Za ten czyn Loki został uwięziony pod ziemią gdzie trucizna kapie na niego w ramach kary aż do końca świata.

Wraz z śmiercią Baldura, Loki przestał być jedynie oszustem i stał się naprawdę diabelną postacią.
Wiadomo że gdy nadejdzie Ragnarok, Loki stanie na czele armi chaosu przeciwko Azom i sprowadzi koniec świata.
Rzeczywiście - czyny Lokiego wydają się być brutalne, lecz zawierają się w skandynawskim spojrzeniu na świat.
Jednym z zadań oszusta Bogów jest zapobieganie przed wpadnięciem ich w gnuśność i stagnację.
Oszust wywołuje kłopoty aby ludzie mogli się rozwijać, za darmo przynosząc pożądane pomysły i rozwiązania.
Skandynawowie nie wierzyli niczemu co było duchowe.
W końcu nawet Bogowie zginą w bitwie Ragnarok, która zniszczy także świat.
Niezniszczalność Baldura nie była niczym naturalnym. 
Jak to mówią Eddy: "Bydło umiera i ludzie umierają, i ty także umrzesz..."
Życie zgodnie z swym losem było uważane za bardziej mądre i męskie przez skandynawów niż próba uniknięcia tego.
Byłoby to równie nienaturalne co powrócenie z martwych.
Możemy tutaj dostrzec Loki jako spełniającego funkcję przedstawiciela przyrody do spraw przywracania rzeczy do ich normalnego stanu oraz prawidłowego biegu wydarzeń.
Z tego punktu widzenia, nie są to diabelskie czyny, lecz interwencje mające na celu zatrzymanie zaburzenia naturalnego ładu.
Niemniej jednak - Ragnarok musi nadejść. 
To naturalne że świat musi zostać zniszczony aby mógł się odrodzić.
Z drugiej strony, Loki jest Bogiem ciemności.
Jak wiadomo, Loki nigdy nie był czczony, tudzież ewentualnie nie w tym samym stopniu co inni Bogowie.
Uznanie jego czynów i jego miejsca w wszechświecie jest ważne, niemniej jednak Bogowie tacy jak on, rzadko są pożądani i mile witani.
To "modne" w dzisiejszych czasach naśmiewanie sie z oszusta Bogów i ukazywanie go jako postać błazna, lecz możemy zapominać że jego natura jest o wiele bardziej mroczna niż wtedy gdy nawet robi coś celowo.
Zmiany są ważne, lecz nic nie zmienia świata szybciej i dokładniej niż wojna.

Tyr

Pomimo tego, że współcześnie rzadko uważa się go za najbardziej popularnego Boga, Tyr jest niesłychanie istotnym Bogiem.
Jest on Bogiem walki, sprawiedliwości oraz (równocześnie tuż po Odynie) rodziny / rodu. 
Najważniejsze mity opiewające Tyra, ukazują jego odwagę i honor.

Poświęcił on swą rękę jako gwarancję daną Wilkowi Fenrirowi, iż nie zostanie oszukany przez związujących go Bogów. 

Kiedy pęty rzeczywiście unieruchomiły wilka, Tyr stracił swą rękę.
Honor i zaufanie wobec danego słowa były często spotykane w mitach wychwalających i pomagających zrozumieć samopoświęcenie.
Niemniej, wszędzie w mitach zawierano różne umowy i Azowie łatwo z nich wychodzili.
Prawdopodobnie Tyr mógł uniknąć swego losu, lecz dane słowo jest słowem, tak też więc Tyr stracił swą rękę ponieważ była ona dla niego mniej cenna niż honor i dane słowo.
Tyra uważano za Boga Spraw (Thing) lub zgromadzenia.
Pomimo tego, że starożytni Skandynawowie nie byli w pełni demokratycznym społeczeństwem, i posiadali niewolników, w obrębie szalechetnych klas społecznych panowała pełna równość.

Sprawa (Thing) była miejscem, gdzie właściciele ziemscy spotykali się w celu handlu i przeprowadzali zażarte dyskusje, w nadzieji na uniknięcie wpływów władców feudalnych.
Tyr był pierwotnie dowódcą Azów i Bogiem Królestwa, lecz został stopniowo wyparty przez Odyna, co było szczególnie widoczne podczas Epoki Wikingów.
Stało się to prawodopodobnie z powodu tego, iż Tyr'a cechowało wysokie poczucie honoru oraz sprawiedliwość.
Dla napadania i rabowania, Odyn, Bóg wściekłych berserków, był znacznie lepszym patronem niż Tyr, Bóg honorowej bitwy.
Jest to bardzo ważna rzecz dotycząca religii ludów Północy: jest ona bardzo łatwa do przyjęcia.

Nie posiada ona sztywnych i szybkich zasad odnośnie tego kto jest kim, i z uwagi też na to iż natura Bogów nie jest zmienna jest ona bardziej niż radosna z powodu posiadania uwydatnienia wielu aspektów ważnych dla jej wyznawców.
Tak jak osoba używająca różnych zdolności i "stająca się inną osobą", gdy się przemieszcza lub zmienia pracę, tak też Bogowie także przystosowywują się do nowego otoczenia i potrzeb.

Baldur

O ile z mitów dowiadujemy się tylko o śmierci Baldura, to wiadomo też, iż Baldur jako Bóg miał pewne znaczenie.
Niestety, wielu współczesnych skrybów, bazując na chrześcjańskim podłożu, próbuje przekształcić Baldura w postać chrystusa.
Baldur był bogiem piękna i dobroci, lecz jego imię znaczy także "wojownik".
Błędem byłoby postrzeganie go jako "Skandynawskiego Jezusa".
Sam fakt jego śmierci i powrotu podczas Ragnarok nie jest wystarczającym usprawiedliwieniem dla tego rodzaju porównania.
Innym rodzajem postrzegania (interpretacją) Baldura jest postrzeganie go jak zachodzącego i odradzającego się Boga słońca.
To także wydaje się błędne, albowiem Baldur nie powróci z krainy śmierci.
Powoduje to iż oznaką głupoty staje się czczenie Baldura podczas świąt słonecznych, i sugerowałoby że słońce nie powróci !
Pozostaje nam główna interpretacja Baldura jako Boga tajemnej (mistycznej) inicjacji.
Na ile jest ona trafna, tego już niestety nie wiemy.
Zrównywanie z chrystusem powoduje wypaczenie (zatarcie / odrzucenie) dużej ilości wiedzy o Baldurze i jesteśmy zdani na ponowne odkrywanie jej w naszej współczesnej praktyce.

Pomniejsi Bogowie

Z innych, ważniejszych Bogów, Heimdall jest strażnikiem Asgardu. 
On, jako Rig, jest także jednym z Bogów ojcujących ludzkości.
Heimdall zadmie w róg ostrzegając przed główną bitwą Ragnarok. 
Njord jest Bogiem żeglugi i marynarzy. 
Dopóki nie żeglujesz po morzu, ma on małe znaczenie dla ciebie, lecz jeśli żeglujesz, jest twym naturalnym patronem.
O ile Njord jest Bogiem żeglugi i ludzi korzystających z morza, to Aegir jest Bogiem samego morza. 
Jest on mężem Ran, zabierącej utopionych marynarzy do jej domu po ich śmierci.

Aegir jest uważany za największego z piwowarów, i nasza wspólnota czci go podczas specjalnego święta z uwagi na znaczenie miodu w naszej współczesnej religii.
Bragi jest postrzegany jako Bóg będący patronem gawędziarzy i śpiewaków.
Inni Bogowie, mniej lub bardziej opiewani w legendach, to Forseti, który dokonuje najlepszych sądów i ocen, Ull - bóg łowów który jest męskim przeciwieństwem Skadi, Vitnar - syn Odyna który pomści śmierć swego ojca podczas Ragnarok, oraz Hod - ślepy Bóg który doprowadził do śmierci Baldura.
O ile moglibyśmy powiedzieć że pewni Bogowie są ważniejsi niż inni, to w wielu innych ścieżkach to twierdzenie nie byłoby trafne.
Skłaniamy się więc ku temu, aby mówić że niektórzy z nich są bardziej popularni.
Skandynawska koncepcja związku pomiędzy ludźmi a Bogami opiera się na przyjaźni.
Człowiek powinien czcić wszystkich Bogów którzy istnieją i zasługują na część, ale zazwyczaj też dodatkowo obrać sobie swego specjalnego patrona (opiekuna).
Nie jest to niespodzianką, stąd też, Thor jest jednym z najbardziej popularnych Bogów.
Jeśli przeciętna osoba szuka Boga podobnego do siebie, Thor staje się oczywistym wyborem.
Podobnie też, Bóg taki jak Njord jest bardzo ważny dla żeglarzy i rybaków, lecz jednocześnie też prawie nie odgrywa roli jako patron osób stale przebywających z dala od morza, na stałym lądzie.
Mniej znani Bogowie są tak samo potężni jak ci bardziej nam znani współcześnie, mając po prostu władzę nad mniej znanymi aspektami (dziedzinami) życia.

Jest też wiele różnych Bogiń innych niż Frigg i Frey'a, lecz wiemy o nich bardzo mało.
Eir jest znana jako najznakomitsza z uzdrawiaczy (lekarzy), i z tego też powodu jest bardzo ważna. 
Nie ma żadnego Boga uzdrawiaczy (lekarzy) z prostego powodu - w starożytności medycyna była zajęciem dla kobiet a nie dla mężczyzn, lecz współcześni uzdrawiacze (lekarze) także mogą ją przywoływać.
Pomimo tego, że Skadi występuje w małej części mitów, wielu współczesnych wyznawców Asatru nadaje jej niezmienną postać.
Jest ona Boginią rakiet śnieżnych, która podróżuje w niedostępnych górach, łowiąc przy użyciu jej łuku.
Jest ona małżonką Njord, lecz są oni rozdzieleni i Njord nie może sięgnąć gór, a Skadi nie może spać w salach Njord'a, gdzie byłaby ciągle niepokojona przez szum morza. 
Jest ona idealnym modelem dla kobiet pracujących daleko i posiadających wyzwolony i niezależny umysł.
Oaths jest przysięgą wobec Bogini Var, lecz wiemy o niej niezbyt wiele.
Lofn może czynić pewne dni ważnymi dla ciebie, jest ona znana z zbliżania do siebie kochanków którzy zrządzeniem losu się rozłączyli.
Po prostu dotknąłem Bogów tutaj.
Ważne jest, aby każdy kto praktykuje religię ludów Północy, znał zarówno legendy jak i panteon Bogów.
W dodatku powinien zgłębiać różne źródła informacji, aby zdobyć więcej wiedzy. 

Jotnar

Jotnar lub olbrzymy są zażartymi wrogami Bogów.
O ile Azowie reprezentują porządek, a Wanowie przedstawiają wspierające nas siły przyrody, to Jotnar reprezentują chaos oraz moc natury niszczącą ludzi oraz działają niezależnie od ludzi.
W końcu, to właśnie Jotnar będą tymi, którzy zawalczą przeciwko Bogom w Ragnarok i przyniosą zagładę światowi.
W istocie, mimo nazywania ich Gigantami lub Ogrami, Jotnar są Bogami tak samo jak Azowie lub Wanowie.
W wielu przypadkach odpowiadają oni pojęciom "Fomoire" w mitologi celtyckiej.
Najprościej mówiąc, Jotnar są Bogami wszystkich rzeczy nad które ludzie nie mają kontroli.
Wanowie są Bogami rosnących plonów, Jotnar są Bogami rzeki która zalewa i zmywa w dal plony, lub wichur niszczących całe gospodarstwa.
Jest to powodem strachu przed nimi i powodem uważania ich za zło.
Jotnar nie są wielbieni i czczeni w współczesnej Asatru, lecz są pewne dowody świadczące o tym, iż kiedyś, w dawniejszych czasach, czczono i wielbiono ich. 
W tym przypadku, ofiarowanie lepiej wykonywać "dla nich" niż "z nimi" bardziej niż w przypadku Wanów i Azów.
Byłoby to niedopuszczalne traktowanie ich jako przyjaciół lub braci w sposób jak witamy naszych Bogów.
Huragany i pożary nie są powodem żywienia sympatii; byłoby szaleństwem lubić ich za to.
Jak wspomniałem wcześniej, Jotnar nie są zgromadzeni w żadnych społecznościach, lecz są po prostu niezwiązani z Azami (i Wanami).
Stąd też, pewna ilość z nich jest życzliwa, a inna na wskroś złowroga.
Aegir, Skadi, i kilka kobiet lub małżonków z Azów ma swe korzenie w szeregach Jotnar.
Inni, tak jak ci pojawiający się podczas Ragnarok, wydają się nie posiadać żadnych konkretnych charakterystycznych cech i są całkowicie wrodzy.

Organizacja

Naukowcy oferują nam pomoc w określeniu sposobu w jaki organizowana była starożytna religia którą określamy nazwą Asatru.
Wiemy o wielkiej świątyni w Upsalli, a także wiemy o tym że pewne rejony objęte były swoistym podatkiem zbieranym przez kastę kapłańską, przeznaczonym na wspieranie religii.
Posiadamy także liczne świadectwa i dowody na istnienie mniej zorganizowanych społeczności, w których ludzie gromadzili się w świętych gajach, lub budowali swe własne Hof (Świątynie Nordyckie), a także stawali się w nich Gothi (odpowiednik Kapłana) lub Gythia (odpowiednik Kapłanki). 
Takie świątynie były zazwyczaj utrzymywane przez rodzinę po śmierci budowniczych, tytuły zaś były bardziej lub mniej dziedziczone przez osoby panujące nad daną ziemią.

Kapłaństwo

W dzisiejszych czasach, Rodziny są bardzo samodzielne i autonomiczne.
Przedstawiciele kapłaństwa w Asatru są znani jako Gothi (Człowiek Bogów / Kapłan) lub Gythia (Kobieta Bogów / Kapłanka). 
Są to tylko nazwy honorowe.
Bycie nazywanym Gothi, wcale nie oznacza posiadania jakiejkolwiek władzy lub siły religijnej tudzież stopnia władzy w Asatru ogólnie rzecz ujmując.
Gothi to osoby które obarczone są szczególnymi obowiązkami.
Każdy w Asatru może dotrzeć do Bogów poprzez swe własne modlitwy lub dokonywanie rytów Blot, bez konieczności interwencji Gothi.
Odnośnie tego czym się zajmuje Gothi, to jego obowiązki są różne - zależą od danej grupy w której się on znajduje.
Niektórzy moga spisywać jego obowiązki, inni pozostawiają to sercu danej osoby.
Prawdziwą próbą dla Gothi nie jest jakiekolwiek uwierzytelnienie [np. pisemne], lecz to czy umie dotrzeć do ludzi, czy też nie.
Oczywiście - Gothi to osoba która ma bardzo długi staż w związku z Bogami i Boginiami.
Niektórzy na przykład, pobieżnie tylko przeczytają tą książkę lub odbędą zaledwie kilku miesięczną praktykę religijną, po czym ogłaszają się samodzielnie tytułem Gothi, wywołując tym samym pogardę i śmiech.
Prawdziwy Gothi powinien znać Eddy i legendy, oraz znać się na historii naszej religi.
On lub ona [Gythia] powinni znać się także przynajmniej trochę na runach, oraz innych tajemniczych sprawach związanych z naszą tradycją.
Niektórzy mogą także zaznaczać iż jest to posadapubliczna i Gothi lub stary obarczony jest odpowiedzialnością zbliżoną do dowódcy wspólnoty.
Najważniejsze jest tutaj to, iż musi on być szczerze oddany nie tylko Bogom, lecz także też i obowiązkom i potrzebom odpowiadającym roli przywódcy religijnego. 
Nie ma tutaj żadnego nacisku na wstępowanie na "wyższy" poziom Kapłaństwa, jak to się dzieje w innych religiach lub ścieżkach magicznych posiadających "system stopniowy" i jeśli nie czujecie się zmuszani do przyjmowania obowiązków i odpowiedzialności związanej z wykonywaną funkcją Gothi lub Gythia, nikt wam nie zabrania tego porzucić (zrzec się funkcji i tytułu) i odmówić wykonywania funkcji.
U większości osób które dorobiły się tytułu Gothi w dawnych czasach, była w tytule odniesienie do jednego, konkretnego Boga.
Tytuł najczęściej był dodawany do nazwiska na zasadzie pewnego przekształcenia - np.: Thorolf Thorsgothi. 
To odniesienie do Boga lub Bogini było najczęściej związane z częścią dziedzictwa rodzinnego i było omijane przez dzieci.
Podczas gdy nie ma żadnych rozsądnych ograniczeń dla których ktoś nie mógłby spełniać funkcji kapłańskich wobec całej wspólnoty Bogów i Bogiń, to najczęściej ogranicza się to do służby jednemu bóstwu.
Rodzina może posiadać w swym gronie wiele osób które są ukierunkowane ku różnym bóstwom, lub też może być ukierunkowana w całości w kierunku kultu jednego, konkretnego bóstwa, jak to robiły Rodziny w Sagach.
Narodowa organizacja, Krąg Throth, proponuje oficjalne rozróżnianie na dwa poziomy: Starszyznę i Ludzi Bogów. 
Program Starszych skupia się na szczegółowym zgłębianiu ścieżki naszych starożytnych przodków. 
Starsi nie mają zadania dokonywania codziennej posługi, lecz spełniają rolę wielkich nauczycieli i źródeł informacji dla Ludu. 
Drugi program, związany z tytułowaniem na Człowieka lub Kobietę Bogów, jest związany bardziej z codzienną rolą stanu duchownego [odpowiednik kleru].
Ludzie Bogów muszą być zaznajomieni z informacjami o wiedzy naszej współczesnej religii, zżyci z Bogami i rytuałami Asatru, oraz być zdolni do ich odbywania, lecz nie przechodzą aż tak bardzo akademickiego studiowania zwyczajów i tradycji jak odbywa się to u Starszych.

Pokrewieństwo [Krewniacy]

Podstawową jednostką religijną Asatru jest Ognisko lub Domostwo. 
Jest to zbliżone do tego co piszę: domostwo wyznawców Asatru którzy czczą Starych Bogów i Boginie. 
Kilka jednostek lub ognisk może skupiać się samodzielnie w "Rodzinę", które to określenie ma wiele znaczeń dla wielu różnych grup.
Niektóre Rodziny mają wielu członków i działają podobnie jak związki wyznaniowe, inne są bardziej zamkniętymi kręgami znajomych sobie osób, unikającymi rozgłosu i strzegącymi swej prywatności. 
Miejsce Rodziny jest mniej lub bardziej podobne klanowi lub małej grupie plemiennej.
Rodzina jest złożona z ludzi którzy są dla ciebie rodzinni i z którymi się spotykasz osobiście i czujesz się najlepiej w tego rodzaju grupie, niemniej nie jest ona tym rodzajem zażyłości i więzi, w którym można odnaleść samą rodzinę lub nawet w szczególnych przypadkach grupę bliskich przyjaciół.
W prawdziwej społeczności Pogańskiej, rodzina może się znajdować na poziomie ogniska domowego lub małej wioski.
Ryty Blot są najczęściej dokonywane w kręgu rodzinnym, lub w trakcie spotkań, gdzie spotyka się z sobą więcej rodzin.
Rytuały Ognisk mogą być mniej formalne i cechować się bardziej "domową" atmosferą i klimatem.
Ryty Blot opierają się na zaleceniach religijnych będących częścią oficjalnego oblicza Asatru, i są moga one tutaj przyjmować wiele różnych form prywatnych rytuałów w których nie zawsze jest zalecany udział całej rodziny.
Na przykład, rodzina nie mogłaby wychwalać osobistej rodziny Dis, lub duszków domowych, jeśli wszystcy członkowie nie mieszkają wspólnie lub nie są związani więzami krwi jak też i towarzystwem.
Większość ludzi chciało by wstąpić lub odnaleść Rodzinę w swej okolicy, niemniej zanim wyjdą z ukrycia i zaczną dorpaszać się ludzi, powinieneś dobrze przemyśleć to co czynisz.
To właśnie nazwa naszych grup - "Rodziny", sugeruje jakoby było to coś więcej niz członkostwo w wspólnocie wyznaniowej.
W dzisiejszych czasach jesteśmy przyzwyczajeni do instytucji lub grup religijnych będących bardziej lub mniej anonimowych.
Rodzina ku temu nie dąży.
O ile musimy być otwarci na wszystkich, to potrzebujemy unikać działań zbliżających nas do czegoś w rodzaju organizacji charytatywnej lub sklepu, tudzież komercyjnych najemników.
Jest to dobry początek i zbieraj ludzi przychodzących do ciebie.
Gdy już się ustatkujesz, zacznij swą aktywność w lokalnej społeczności Pogan, o ile oczywiście już w niej nie jesteś.
Prawdopodobnie możesz zapragnąć uczestniczyć w wydarzeniach wspólnoty Leif Erikson lub Synów Norwegii. 
O ile przeważająca większość z tych ludzi jest dobrymi Luteranami nie posiadającymi religijnych zainteresowań w stosunku do Nordyckich Bogów i Bogiń, to możliwe jest że znajdziesz tam kogoś interesującego się Azgardem nie tylko w sensie historycznym.
Otwórz swe ryty Blot na publiczność i zapamiętaj ludzi którzy są zainteresowani Asatru. 
Rodzina jest czymś co ma organiczny kształt.
Nie jest dobrym pomysłem nakłaniania do wstąpienia do niej przyjaciół, dopóki nie są oni naprawdę nią zainteresowani.
Zazwyczaj czekamy do czasu gdy ludzie sami od siebie wyjdą z chęcią wstąpienia, o ile nie wyczuwamy że nie mają odwagi sie zapytać i oczekują że propozycja wyjdzie od naszej strony.
Z drugiej strony, Asatru nie jest religią tajemniczną, lub też wymagającym "wtajemniczenia", jak to ma miejsce w wielu Neo-Pogańskich wierzeniach.
Powinniśmy być otwarciu na ludzi z zewnątrz którzy są szczerze nią zainteresowani.
Ludzie w Rodzinie powinni znać swe miejsce i zobowiązania wobec grupy.

Pierwszym obowiązkiem jaki mamy wobec naszej Rodziny jest regularne udzielanie się i włączanie w sprawy Rodziny. 
Rodzina nie może funkcjonować jeśli nie ma wsparcia swych członków.
Słyszałem pewne głosy mówiące że wystarczą do tego tylko datki pieniężne. 
Osobiście uważam że nie.
Pomimo tego że pieniądze oczywiście mogą być pomocne, to nie wywrą one wrażenia na nowych członkach, gdy są oni zainteresowani tylko zobaczeniem i poznaniem naszych rytuałów.
Zarazem także też, zaczynając od tego że Asatru jest wciąż rozwijającą się religią cierpiącą na brak osób nią zainteresowanych, którzy mogliby przeprowadzić ją poprzez wiele spraw, przez wiele osób traktowane jako osobiste.
Kolejnym obowiązkiem który mamy wobec naszej Rodziny jest wierność (lojalność). 
Przypuszczam też i prawie każda rodzina ma jakiegoś przywódcę, i może on być osobą wybraną na to stanowisko przez rodzinę lub w innego rodzaju wybraną do tej funkcji.
Mówię tu o tym, iż powinniśmy się pytać naszych przywódców o to co możemy zrobić aby ułatwić im pracę.
Nie mówię tutaj o tym że mamy skupić swe życie wokoło spraw Rodziny do której należymy, lecz czasami po prostu samodzielne podjęcie się np. dostarczenia miodu na ryt Blot będzie dobrze widziane w oczach współwyznawców.
Kolejnym obowiązkiem którym mamy wobec naszej Rodziny jest obowiązek pomocy innym członkom naszej Rodziny. Może to po prostu polegać na gotowości do działania i włączania się w wydarzenia, lecz także - na jej głębszym poziomie - poświęcenie się dla nich w czasie gdy jest to potrzebne. Musimy także pamiętać o tym że o ile nasza religia uwydatnia wspieranie inwidualności i samodzielności, to inwidualność ta jest zazwyczaj dobra i korzystna tylko dla wspólnoty z której się wywodzi.
Nie chcemy stać się niczym inne religie, gdzie członkowie tej samej wspólnoty są wobec siebie obcy i nieznani. 
Powódem dla którego wybraliśmy słowo "Rodzina" jako określenie naszej wspólnoty religijnej jest to, iż oznacza ono zarówno w praktyce jak i w słownikowej definicji, o wiele bliższe i bardziej zażył związki niż te spotykane zazwyczaj w większości głównych wspólnot religijnych i kościołów.

Wartości [Cnoty] w Asatru

Jedną z podstawowych funkcji religii jest określenie pewnych wartości które stają się podstawą do działań i czynów ludzi w daną religię wierzących.
To, niestety, jest jedną z dziedzin odnośnie których Pogaństwo często zawodzi.
Kult anty-wartości powoduje wachania i rozterki, doprowadzając relatywizm moralny do skrajności prawdopodobnie bardziej niż jakikolwiek prawa fundamentalistycznej moralności, prowadząc nawet do punktu charakteryzującego się gwałtami, mordami i ludobójstwem "w obronie różnic kulturalnych". 
Niemniej, wartości nadal pozostają ważne. 
Wszystcy pilnie czytamy rano gazety widząc w nich owoce społeczeństwa objętego na różne sposoby kultem anty-wartości. 

Możemy doświadczać rozwoju z kultury moralnej / religijnej do prężnego honoru i wartości na nim bazujących oraz samo-odpowiedzialności.
Wszystcy też często posiadamy je zamiast bagna chaosu i niemoralności.
Lekcje których doznajemy, uczą nas ciągle, iż nie ma żadnej ostatecznie ustalonej listy grzechów; dobro i zło nadal istnieje. 
Współczene Asatru proponuje rozsądne rozwiązanie.

Nasza wiara nie polega na prawowitości i zasadach ani też na nieznanym chaosie i relatywizmie.
Zamiast tego, potwierdzamy istnienie właściwych i złych posunięć, dobra i zła, lecz dokonujemy działań i czynów zgodnie z podstawowymi koncepcjami filozoficznymi które są zsyłane ku nam na naszą prośbę z wysokiej mądrości Odyna, prostego i zdrowego rozsądku Thora oraz stałego honoru Tyra jako dary od Bogów ku nam.
Asatru umiejscawia podstawowe miejsce osądu moralnego jako będące wewnątrz ludzkiego serca i umysłu.
My, jako istoty ludzkie zaczynamy z darem rozumu będącego czułym i odpowiedzialnym na tyle, aby odróżnić dobro od zła i w związku z tym odpowiednio czynić i się zachowywać.
Bogowie nauczają nas poprzez przykłady swego życia, opisane w Eddach, i poprzez różne fragmenty wiedzy, takie jak Havawal, poprzez które udzielają nam porad.

W współczesnej historii naszej wiary, różne zgromadzenia Asatru określają proste zakresy wartości które zawierają w sobie proste porady i wskazówki odnośnie sosobu zachowania się i życia.
Z wszystkich zestawów wartości które poznajemy wraz z rozpoczęciem edukacji o naszej wierze, rozpocznijmy od Obrządków (Rytów) Odynicznych, będących najbardziej spoistymi i odczuwalnymi.
Ten zestaw został przyjęty przez Kruczą Rodzinę jako "oficjalne" podstawy naszej wiary.
Traktujemy je nie tylko jako poradnik moralny dla naszych członków, lecz także wskazujemy światu to co jest niezbędne aby zachować nasze dobre imię w wspólnocie będącej dla nas ważną.

Ostatecznie też, ta lista jest używana także w momencie gdy ktoś formalnie wstępuje do Kruczej Rodziny i odprawiamy Sumbel oraz wychwalamy 9 wartości wobec nowego członka w nadzieji że przyjmnie on je do siebie i będzie żył z nimi w zgodzie.

Dziewięcioma Szlachetnymi Cechami są:

• Odwaga

• Prawda

• Honor

• Wierność

• Dyscyplina

• Gościnność

• Pracowitość

• Samo-zaufanie [Pewność siebie]

• Wytrwałość

Trudno byłoby znaleść więcej argumentów odnośnie każdej z tych wartości u każdego.
Zawierają one w sposób łatwy i przejrzysty rozległą wiedzę naszych Bogów i przodków.

Odwaga

W faktycznie każdym spisie wartości (cnót) znajdowanych w Asatru, Odwaga jest stawiana na pierwszym miejscu. 
Garść z nas fizycznie styka się z dosłowną walką o czyjeś życie.
Faktycznie rzecz biorąc, uważam że może to być łatwiejsze od ukazywania odwagi w takich sytuacjach, niż w wielu drobniejszych codziennych sytuacjach wymagających odwagi.
Najbardziej wspólną jej postacią u współczesnych Poganm jest odwaga przyznawania się do swej wiary i życia zgodnie z swymi wierzeniami.

Jest to także też i zarazem smutne, albowiem często doznajemy niepowodzenia i nie udaje nam się wypełniać tego w pełni.
Podczas gdy możemy być przepełnieni rodzajem odwagi która stawia nas wobec naprzeciw ściany tarcz, wielu z nas obiegają dreszcze na samą myśl o sprawie przyznania się do wyznawanej religii w urzędzie państwowym, lub przyjaciołom pytającym się o wyznawaną przez nas wiarę.
Nie ma na to prostej odpowiedzi, lecz możemy zapytać tak: 
jeśli wznosisz toasty ku czci odwagi swych przodków którzy walczyli i ginęli za to w co wierzyli, to czy możesz sprzedawać swą przynależność religijną w zamiam za wyższe wynagrodzenie lub akceptację w społeczeństwie.

W poniższym omówieniu wartości / cnót jest zawarte także pytanie o odwagę moralną.
Ścieżka Tyra jest trudna - utracić dłoń z powodu przekonań - lecz Tyr uważał iż było to warto ceny jaką musiał zapłacić. 
Na miliony różnych sposobów współczesne społeczeństwo dokonuje zmian naszych wartości, nie poprzez członków Asatru zrażonych w stosunku do głównego nurtu praktyk religijnych, ale po prostu religijni ludzie w wzmaniacnianiu nie tyle świeckiej, co anty-religijnej kultury.
Wartości nie są także szanowane w współczesnym społeczeństwie.
Łamanie lub obchodzenie zasad pozwala przeć naprzód.
Życie w zgodzie z honorem jest bardzo niewygodne. 
Uważam iż większość ludzi, zarówno z Asatru jak i innych, napotyka to ochydztwo, lecz jedynym sposobem aby zmienić ten trend, jest odwaga by odmówić uczestniczenia w tej anty-religijnej przemianie społeczeństwa.

Prawda

Drugą wartością, jest Prawda, będąca jedną z najbardziej ważnych cnót prowadzących nasza rodzinę do przyjęcia zbioru wartości jako nasze własne.
Na samym początku naszych dyskusji, gdy rozstrzygamy co nie ma znaczenia i na jakie wartości (cnoty) stawiamy oraz przyjmujemy je jako nasze własne, Prawda musi być pośród nich.
To słowo zawierające w swej definicji naprawdę wiele znaczeń, i zawiera tak bardzo rozmaite odmiany poglądów moralnych i filozoficznych, że musimy prosto i jednolicie określić co ono dla nas symbolizuje.
Istnieje co najmniej jeden powód dla którego musimy ją przyjąć jako wartosć - to po prostu uczciwość.
Jak już powiedziałem, poczas rytu Symbel gdy wznosimy toasty ku chwale Prawdy i Uczciwości: "jeśli nie chcesz by ludzie o czymś wiedzieli, to tego nie czyń".
Prawda, w sensie uczciwości, jest niezbędna do posiadania osobistego honoru a także jakiekolwiek systemu wierzeniowego lub moralności, które nie opierają się na sztywnym legalizmie.
Jeśli ktoś opiera się na kodeksie honorowym, to musi być bezwzględnie szczery i uczciwy wobec siebie i innych.
Prawda jest także słowem które w Asatru wychodzi z angielskiego słowa Truth - pisanego z dużą literą T - symbolizującą że mówimy o niej jako terminie religijnym lub moralnym. 
To powszechne że w rozmowie różnych ludzi spotykamy się z różnymi "prawdami", ale ważne jest aby pamiętać o tym że każda osoba i człowiek ma swe własne wierzenia w których jest (lub ją w nich znajduje) jego Prawda, lecz ostatecznie jest to jedna Prawda.
Nie jest to tylko Prawda w którą my wierzymy, lecz ostateczna Prawda.
Podczas gdy możemy szanować "prawdy" innych ludzi i szukać własnej, nie możemy zapomnieć o poszukiwaniu naszej Prawdy.
Podobnie jak Święty Grall w legendach chrześcjanskich, może to być całkowicie nieosiągalne, lecz zginiemy i wymrzemy jeśli porzucimy jej poszukiwań. 

Honor

Honor jest podstawą do całokształtu moralnego racjonalizmu Asatru.
Jeśli coś wywodzi się spoza Eddy i legend, to jest to czymś co nie posiadając honoru jest dla nas niczym.
Pamiętamy dwa rodzaje ludzi w starożytnych czasach:
tych których honor był czysty i przyświecają nam jako przykłady, oraz tych którzy nie posiadali honoru a ich imiona zostały przeklęte na wieki po tym jak żyli.
Dobry członek Asatru zawsze powinien dążyć do naśladowania wzorów. 
Niemniej, honor to nie tylko nasza reputacja.
Honor to nasza wewnętrzna siła, której objawem na zewnątrz jest nasza reputacja. 
Wewnętrzny honor jest świętym kompasem moralności dla każdego członka Asatru i Bogowie pozwalają nam go utrzymać.
Jest to wewnętrzna wędrówka w pokoju która wywodzi się z życia w zgodzie z zasadami wiary i Prawdą o tym co się czyni.
To coś bardzo osobistego i sercowego, niemal zbliżone do uczuć.
To wiedza o tym co można robić dobrze i skromnie oraz poprawnie. 
Na wiele sposobów jest to najważniejsza z wszystkich wartości (cnót) a zarazem też i opisywana w sposób najbardziej efemeryczny (ulotny, złudny, przemijający).
To wszystkie inne wartości będące wzajemnie ze sobą powiązane razem i możemy ich znajdywać o wiele więcej. 
Najlepszym sposobem jaki znalazłem aby opisać honor, jest to że gdy żyjesz zgodnie z zasadami i swym honorem, nie będziesz miał wyrzutów sumienia o swój los, ani użalać się nad swym życiem.
Lub też, ukazując to inną metodą, jak to mawiają przyjaciele z pogaństwa celtyckiego: "Reputacja jest tym co inni mówią o tobie, honor zaś tym co dzięki czemu poznajesz o sobie prawdę". 

Wierność

Wierność jest słowem które zbyt często jest określane jako termin związany z wiernością małżeńską.
W rozumieniu słownikowym, oznacza ono po prostu wierność komuś lub czemuś.
W małżeństwie oznacza ono wierność złożonym ślubom (przysięgom) i partnerce [partnerowi] określaną jako ograniczenie doświadczeń seksualnych tylko do osoby małżonki [małżonka].
Podczas gdy znalazłem tą wielką praktyczną radę, wielu traktuje wierność jako brak innych dróg poprzez które można pozostać wiernym lub niewiernym.
Dla członków Asatru, wierność jest bardzo ważną rzeczą odnoszącą się do naszych wierzeń i wiary w Bogów.
Musimy zachować szczerość wobec Azów, Wanów i naszych krewniaków.
Podobnie jak małżeństwo, Oświadczenie Wiary (ryt wstąpienia do Asatru, podobny do bierzmowania / chrztu w chrześcjaństwie lub inicjacji w Wicca) jest świętym zobowiązaniem pomiędzy dwoma stronami; w tym przypadku wobec innymi członków Asatru i Bogów.
Aby taki związek mógł w pełni zaistnieć i zadziałać, obydwie strony muszą być uczciwe i wierne wobec siebie.
Asatru, pomimo bycia obecnie w stanie odnowienia, jest rekonstrukcją starej religii i my także musimy podtrzymywać wierność ścieżce Starożytnych.
Jest to powód dla którego historyczne poszukiwania są tak bardzo ważne dla członków Asatru: są one odkrywaniem naszej starożytnej ścieżki i ponownym przyjmowaniem jej. 

Dyscyplina

W wszelakich dyskusjach o wartościach Asatru, dyscyplina jest najlepiej opisywana jako samo-dyscyplina.
Jest ona ćwiczeniem własnej woli która podtrzymuje nasz honor i inne cnoty oraz przemienia impuls natchnienia w czyn.
Jeśli ktoś jest zdolny do odrzucenia moralnej prawości dla systemu wewnętrzego honoru, musi być zdolny i chętny na przyjęcie samo-dyscypliny koniecznej by tego dokonać.
Powracając do mej wcześniejszej krytyki społeczeństwa, jeśli ktoś odrzuca prawość, musi być skłonny do kontrolowania własnych czynów i działań.
Bez samo-dyscypliny, będziemy mieć chaos i nieporządek, zbyt często widoczny w naszej własnej kulturze.
Patrząc na dyscyplinę w znaczeniu wierności, widzimy pomiędzy tymi dwoma wartościami bliskie powiązanie.
Wielu Pogan wędruje z jednego wierzenia do innego wierzenia, z systemu do systemu, z jednej ścieżki do innej ścieżki. 
Członkowie Asatru powinni tego jak najbardziej unikać.
Dyscyplina utrzymywania wiary z naszymi Bogami i ścieżką naszych przodków jest częścią naszej współczesnej praktyki.
W ten to sposób, ograniczamy się na pewien sposób, lecz wzbogacamy się w inny. 

Gościnność

Gościnność jest jedną z najprostszych i najsilniejszych rdzennych wartości zakorzenionych w sercu naprawdę każdej starożytnej ludzkiej cywilizacji.
W społeczności / wspólnocie religijnej takiej jak nasza, jest ona wartością wzbogacającą naszą strukturę społeczną.
W starożytnych czasach ważne było aby gdy wędrowiec przemierzał świat, mółg on znaleść jakieś schronienie i powitanie na noc.
W współczesnych czasach jest to po prostu ważna rzecz, aby osoba w wędrówce odkrywać przyjaźń i czuć się bezpiecznie.
W naszej współczesnej wspólnocie Asatru, musimy traktować inne osoby z szacunkiem i działać wspólnie dla dobra naszej społeczności ogólnie rzecz ujmując.
Funkcjonuje to najbardziej solidnie na poziomie rodziny lub serca, tam gdzie nie będący rodziną członkowie stają się sobie niesłychanie bliscy i jeden dba o drugiego.
Może to oznaczać gościnność w dawnym znaczeniu tego słowa, która raczej obecnie już zanika, lecz w współczesnych czasach,jest ona postrzegana bardziej w sensie np. pożyczenia samochodu, albo jakiś sum pieniędzy gdy to potrzebne (potrzebne, w sensie niezbędne a nie w sensie realizacji życzeń lub zachcianek).
Częścią gościnnością jest traktowanie innych ludzi z należnym im szacunkiem i godnością. 
Niektórzy nazbyt entuzjastyczni członkowie Asatru wyrażają swoją dumę z swej wiary poprzez niegrzeczne traktowania członków innych wierzeń. 
Gościnność nie jest czymś co może być rozprzestrzenione po prostu do innych Niebios.
Wielu z naszych Bogów jest znanych z tego, iż wędrowali po świeci i zatrzymywali się w ludzkich domach, sprawdzając ich gościnność i hojność (wielkoduszność). 
Cnota Gościnności oznacza po prostu postrzeganie ludzi jako inwidualne osoby z samo-poszanowaniem i uwagą. 
Czasami też - od czasu do czasu, mogą być Bogami którzy ukazują się nam w ludzkiej postaci.
Ma to też głębokie znaczenie dla prac społecznych w naszej religii. 
Nasza odpowiedzią na problemy społeczne takie jak ubóstwo (ubóstwo materialne, nie zaś lenistwo) jest wyrażana na wiele sposobów nasza współczesna reakcja wobec tej starożytnej wartości (cnoty).
W znaczeniu naszej współczesnej społeczności ogólnie rzecz biorąc, postrzegamy gościnność jako określenie granicy "wspólnej stajni" (remizy) gdzie cała wspólnota zbiera się wspólnie i gdzie przechowujemy nasze wspólne bogactwo i zasoby.
Nie oznacza to że mamy zapomnieć o dzielących je różnicach, lecz musimy starać się kłaść je na równi wobec siebie, i pracować dla naszego wspólnego dobra. 

Pracowitość

Współcześni członkowie Asatru muszą być pracowici w swych działaniach.
Musimy ciężko pracować jeśli chcemy osiągnąć wyznaczone sobie cele.
Jest tego dla nas bardzo wiele.
Postawiliśmy przed sobą zadanie odtworzenia Asatru do jej poprzedniego miejsca i postaci jako głównej wiary i odnowy naszego społeczeństwa i kultury. 
Nie możemy tego dokonać opierając się jedynie na naszych wartościach i cnotach, potrzebujemy uczynić z nich aktywną częścią naszych zachowań.
Uprzemysłowienie także nakazuje nam ciężko pracować w naszych codziennych powołaniu i zawodzie, wykonując je uważnie, z troską i dumą.
A oto i mała garść prostych przykładów.
Jeśli czytasz to i nie jesteś w żadnej rodzinie, dlaczemu nie ?
Przerwij teraz czytanie.
Idź i zamieść ogłoszenie w odpowiednim lokalnym sklepie, wymyśl swą nazwę (nick) i przyłącz się sieciowych grup dyskusyjnych lub for, wraz z innymi grupami Pogan. 
Rzuć to na warsztat. 
W porządku, wróciłeś znów do czytania i nie zgadzasz się z tym o ja tutaj mówię ?
Tak więc, bądź pracowity !
Twórz swe własne artykuły i argumenty. 
Napisz list do redaktora i zaproponuj zakazanie (ocenzurowanie) tego materiału-lepsze to niż bierność.
Niechaj krew zacznie krążyć.
Tak samo jak wtedy gdy coś się dzieje.
Bogowie nie lubią leni i próżniaków.
Ta sama prawda dotyczy się wszystkich nie-religijnych żywotów.
Jako członkowie Asatru, powinniśmy bardziej ukazywać dobry przykład ludziom aby ich do siebie przyciągać, bardziej niż cokolwiek od nich brać.
Powinniśmy mieć interes w którym pracujemy i bez którego nie można się obejść i który zawsze wydaje się być zdolny do tworzenia gotowych, konkretnych rzeczy.
Gdy ludzie myślą o Asatru, powinni myśleć o ludziach którzy są kompetentni i mają coś do zaoferowania od siebie dla świata.
Nie oznacza to tylko że ma się to stosować do naszej pracy zawodowej, lecz do całego naszego życia.
To coś więcej niż tylko mentalność.
Wikingowie są żywymi ludźmi.
Oni żyją każdego dnia w swej pełni, i nie pchają swoich rąk w wątpliwe lub niepewne sprawy. 
Powinniśmy przyjąć ten sam stosunek wobec naszych zwyczajów i wszystkiego co czynimy, niezależnie od tego czy jest to związane z pracą zawodową, nabożnością wobec Bogów, czy też wolnym czasem.

Samo-zaufanie [Pewność siebie; Samodzielność]

Uprzemysłowienie przyniosło nam ukierunkowanie na wartość Samo-zaufania (pewności siebie), która jest dla nas ważna w praktycznym i tradycyjnym jej znaczeniu.
Powracając do ogólnych notatek w tym artykule, mamy do czynienia z formą moralności która w znacznym stopniu jest samo-kontrolą i stąd też wymaga samo-zaufania.
Polegamy na samych siebie zarządzając naszą własną moralnością.
Tradycyjnie, nasza ścieżka ludowa zawsze wychwala mężczyzn lub kobiety którzy samodzielnie idą własną ścieżką przez świat nie oglądając się na innych ze względu na swe fizyczne potrzeby.
Jest to ścieżka w której kilka wartości (cnót) umacnia się i wzajemnie wspiera.
Gościnność nie może funkcjonować jeśli ludzie nie są dostatecznie odpowiednio zdyscyplinowani i dbają tylko o samych siebie.
Jest ona dla tych którzy walczą i doznają niepowodzeń, lub potrzebują niezbędnej pomocy którą jest gościnność, nie zaś dla prostaków i leni którzy nie potrafią zadbać o samych siebie. 
W odniesieniu do naszych związków z Bogami , samozaufanie jest także bardzo ważne.
Jeśli chcemy by Bogowie obdarzyli nas swym błogosławieństwem i darami, musimy stać się tego godni - i Bogowie są najczęściej błagani przez osoby które twardo stoją na swych nogach.
Jest to jeden z powodów, z których w Asatru "zasadą" jest to iż nie klęczymy przed Bogami podczas naszych ceremonii religijnych. 
Stojąc potwierdzamy nasz związek jako starający się i spełnieni ludzie szukający braterstwa i związku, bardziej niż spełniający funkcje jako zasiedleńców patrzący za przekazaniem im władzy z góry.
Jest to mało pożyteczne dla Boga w sensie przyciągania mu zwolenników i popularności, jeśli kult po prostu oznacza źródło łatwych pieniędzy.
My, jako członkowie Asatru, jesteśmy ludźmi którzy idą własną ścieżką przez świat, lecz też zarazem poszukując związku z Bogami.
W ziemskim znaczeniu, termin samo-zaufanie oznacza prostą drogę pozwalającą samemu być zdolnym by żyć zgodnie z własną wolą.
W odniesieniu do ekonomicznego znaczenia tego terminu, jeśli ktoś ma dostatecznie wiele pieniędzy w banku to nie musi się obawiać się zwolnienia z powodu prześladowania za wyznawaną religię (dyskryminacji religijnej). 
Możemy spojrzeć fanatykom w twarz i powiedzieć gdzie mogą sobie to włożyć.

Jest to też miłe mieć jakiś depozyt złożony w banku aby móc w razie czego wynająć prawnika do podjęcia odpowiednich działań. 
Z drugiej strony, jest to samo-zaufanie w sensie Henry David Thoreau, który obronił prostego trybu stylu życia jako uwolnionego od pokus materializmu.
Ponownie powracając do sprawy, mamy tutaj zdolność życia zgodnie z własnym pragnieniem i z rzeczami które są dla nas naprawdę ważne.
Religijni ludzie wszystkich wyznań odnajdują powiązania pomiędzy materialnymi oczekiwaniami odpowiadającymi zdolnościom aby uczynić je otwartymi na bliższy związek z istotami boskimi i wypełnić tym życie.
Podczas gdy nasi przodkowie byli poszukiwaczami złotego ładu, nie dla majątków i nie dla samych siebie, lecz dla tego co popierali i co mogli ku temu dokonać. 
W rzeczy samej, największą rzeczą którą można powiedzieć o Panu, jest to że jest on dobrym "obdarzającym łaskami".
Bycie samo-odpowiedzialnym oznacza także odpowiedzialność za swe życie. 

Nie jest to oczywiście nic w rodzaju zakazywania kontroli stanu posiadania, lub namawianie posłów w kuluarach do głosowania za uwolnieniem od podatków, lecz także zakazywanie oskarżeń o niedopatrzenia związane z brakiem tolerancji religijnej, patriarchalizmem lub niesprawiedliwością systemu.
System oczywiście może być niesprawiedliwy, lecz na nas spoczywa odpowiedzialność aby się tym zająć.
W znaczeniu społecznym, możemy stać się zbyt zależni od innych ludzi dla naszego dobra.
Jako jednostki patrzymy na rząd i innych aby rozwiązali nasze problemy, i jako społeczeństwo zapożyczamy miliardy od naszych potomków i dzieci, aby zapłacić nasze dzisiejsze wybryki (ekscesy).
Proszę zauważyć, że oświadczenie to nie ma na celu oczernienia w jakikolwiek sposób naszego rządu (państwa), lub polegania na naszych dobrych przyjaciołach.
Niemniej jednak, obydwie te strony mogą przesadzać.
Większość problemów świata może zostać rozwiązanych jeśli ludzie po prostu zapłacą swą własną ścieżką i samodzielnością za sprawy które ich przerastają.

Wytrwałość

Główną wartością (cnotą) jest Wytrwałość, którą uważam za najważniejszą, alnowiem jest ona nam potrzebna abyśmy pamiętali o naszym życiu w zgodzie z innymi wartościami.
Nasza religia uczy nas że świat jest miejscem bardzo niedoskonałym, i nic w życiu nie przychodzi łatwo.
Musimy kontynuować poszukiwania tego czego chcemy i oczekujemy.
W tym niedoskonałym świecie nie ma żadnych darmowych poczęstunków lub łatwych osiągnięć stawianych przed sobą zadań, - szczególnie w sprawach w których stawiamy siebie przed innych.
Jeśli będziemy naprawdę chcieli budować jakąś wspólnotę Asatru, to ludzie będą się jej trzymać dzięki przykładom tego co wspólnie można zrobić, następnie też musimy przetrwać trudności życiowe związane z tym co niesie z sobą budowa i krzewienie naszej religii. 
Musimy chcieć kontynuować to dzieło, nawet wtedy gdy jesteśmy spychani wstecz.
Jeśli ktoś straci pracę z powodu wyznawanej religii, odpowiedzią nie będzie cofnięcie się wstecz i ukrywanie się, lecz kontynuowanie dopóki nie znajdziemy pracy w miejscu gdzie będziemy mogli sie rozwijać i żyć jak na członków Asatru przystało. 
Ostatecznie, musimy być cierpliwi gdy doznajemy niepowodzeń.
Jeśli jakaś wspólnota rozpada sie z powodu wewnętrznych sporów, trzeba spojrzeć wstecz i rozpocząć wszystko od nowa.
Pozbierać kawałki i kontynuować dalej.
Jeśli nikt by tego nie robił po rozpadzie Wolnego Zgromadzenia Asatru, to prawdopowobnie ta książka nie została by nigdy napisana.
Musimy być skłonni do kontynuowania ciężkiej pracy wzmacniania naszej religii - nie tylko wtedy gdy jest to proste i wygodne, lecz także też i wtedy gdy jest to ciężka, niewygodna i związana z narażaniem się na dokuczliwości i prześladowania, praca.
Zrealizowanie tego bez walki i trudności jest mało prawdopodobne, lecz w ostatecznym rozrachunku twarda praca przyniesie nam wielki honor.

Magia

Jak większość Neo-Pogańskich religii, Asatru zakłada wierzenie w magię i świat duchowy.
Niemniej jednak, ludzie muszą pamiętać iż podstawą Asatru jest wiara w Bogów, i magia jest tylko częścią naszych praktyk i obyczajów, nie zaś zamiennikiem wiary lub czymś odrębnym od niej.
Praktykowanie magi, nawet magii Nordyckiej, nie czyni z każdego Asatru, zarazem też praktykowanie magii nie jest wymagane by przystąpić do Asatru lub do odbywania rytuałów ku czci naszych Bogów.
Najbardziej wspólną odmianą magii spotykaną w tradycji Asatru jest ta związana z runami.
Runy są magicznym alfabetem występującym w wielu różnych odmianach odnajdywanych w świecie germańskim.
Najbardziej powszechną formą używaną w Asatru jest tzw. "Futhark Starszy" (runiczne alfabety są nazywane futharkami, słowem złożonym z pierwszych 6 run) składający się z 24 run będących starszą i bardziej prawdziwą formą niż późniejsze wersje futharków - takie jak np. Futhark Anglosaksoński, złożony z 33 run.
Ludziom są one najbardziej znane z używania run w celach wróżebnych, i rzeczywiście są one używane w tym celu.
Asatru uważa iż są one siłami, ukształtowanymi przez naszą przeszłość i historię świata, oddziałowywującymi na na świat i drogę jaką będzie podążała przyszłość.
Wierzymy, iż siły Wyrd i Orlog (bez wnikania w pełne ich znaczenie, oba te słowa można pobieżnie przetłumaczyć jako "los" / "przeznaczenie") mogą być zbadane i do pewnego stopnia być dla nas źródłem informacji o wydarzeniach które dopiero mają nastąpić.
Z drugiej strony, nie wierzymy w przeznaczenie.
Przyszłe wydarzenia są wynikiem naszych działań i możemy je zmieniać.
Jeśli zmienimy swe działania, zmienimy przyszłość.
Tak więc, runy nie są doskonałą przepowiednią przyszłości dlatego, że przyszłość jest płynna i może się w każdej chwili zmienić.
Są one, mimo wszystko, ważnymi narzędziami z dokładnie tych samych powodów.
Najbardziej powszechny sposób na czytanie z run polega na wylosowaniu trzech run przedstawiających przeszłość, teraźniejszość oraz przyszłość.
Wszystkie one są ważne, albowiem tylko patrząc w przeszłość i teraźniejszość, możemy zrozumieć wróżbę odnoszącą się do naszej przyszłości.
Innym, prostym sposobem na ich odczytywanie jest zaczerpnięcie garści run do ręki i upuszczeniu ich na tkaninę, i badanie nie tylko run, lecz też i ich wzajemnego ułożenia po upuszczeniu (wzajemnych korelacji pomiędzy kostkami).
Niemniej jednak, wróżenie jest tylko małą częścią magii runicznej.
Runy są ważnymi i potężnymi symbolami przedstawiającymi wiele mocy które skupiają sie w dziewięciu światach jednocześnie, i tworzą bardzo potężne symbole medytacyjne.
Runy są także przydatne w czynnościach magicznych.
Najbardziej rozpowszechniona metoda ich używania polega na kreśleniu "bidrun" (połączynych ze sobą symboli runicznych zwanych bid-run'ami) lub symbolu złożonego z więcej niż jednej runy, a mających wszystkie razem oddziaływać w konkretny i zamierzony sposób.
Najbardziej rozpowszechnione z nich są runy kreślone w pojedyńczej lini, z jedną runą z lewej strony, a resztą ciągu symboli runicznych po prawej stronie.
Niemniej, im większa ilość run tym takowe zaklęcie runiczne może się stać bardziej złożone i potężne.
Nie można zakończyć omówienia magii runicznej bez wspomnienia o "galdr" lub magii śpiewanej.
Najprostszą jej formą są "galdry runiczne" lub proste nucenie dźwięków przyporządkowanych określonym runom w określonych porządku aby wyzwolić ich moce.
Inną ważną odmianą magii jest odmiana nazywana Seidhr, która wydaje się być "szamańską" tradycją w starożytnej Asatru. Czasami, owe praktyki nazywane są także Spawork.
Wydają się one zbliżonymi do siebie praktykami, lecz pierwszy termin jest kojarzony z magią ocenianą negatywnie (hańbiącą), zaś drugi termin, jako kojarzony z magią ocenianą pozytywnie (chwalebną).
Niektórzy współcześnie praktycy rozróżniają je między sobą, inni zaś nie.
W tej odmianie magii zawiera się wchodzenie w stan transu, rozmowy z duchami, podróże do innych światów.
Można się naradzać z duchami natury, Disir, lub przodkami.
Niestety, do dzisiejszych czasów przetrwało o tym bardzo mało informacji.
Wiemy że Freya była doświadczoną praktykantką Seidhr oraz że nauczyła ona tej sztuki Odyna.
Była ona postrzegana jako magia kobiet, i z tego też powodu, Odyn został wyśmiany przez Loki.
Pomimo tego, iż dzisiaj osobami najbardziej badającymi i zgłębiającymi Seidhr są kobiety, nie ma żadnego ograniczeń w stosunku do osób zainteresowanych tą ścieżką magii.
W archiwach jakie posiadamy, trans kobiet uprawiająych Seidhr był wywoływany przez inną osobę - śpiewającą pieśń lub intonującą melodię, w czasie gdy kobieta praktykująca Seidhr doznawała uniesienia.
Nie wiemy więcej odnośnie tych praktyk.
Niemniej jednak, w całym świecie praktyk szamańskich, używane techniki są podobne i punktem je różniącym wydaje się być podłoże kulturowe które dostarcza mapę (wzorca) wedle to której, dokonuje się interpretacji zaświatów.
Najlepsze podejście do tej sprawy mają osoby zgłębiające i badające pewne materiały dotyczące rdzennej istoty szamaństwa (szamaństwa rozpatrywanego w oderwaniu od specyficznego kontekstu kulturalnego) a następnie wcielające w życie wyniki badań i uzyskanej wiedzy.

Kalendarz Kruczej Rodziny

Krucza Rodzina zbiera się conajmniej raz w miesiącu, a także podczas czterech głównych świąt Skandynawskich:Odnalezienie Lata, Odnalezienie Zimy (Przesilenia Wiosenne & Jesienne), Przesilenie Letnie, oraz święta Yule.
Tradycyjne uroczystości zostały nieco przesunięte i dostosowane w ramach rozkładu odpowiadających ich miesięcy kalendarzowych.
Część uroczystości jest obchodzona tylko czasami przez Kruczą Rodzinę. 
Są też i inne święta których nasza rodzina nie zwykła obchodzić, lecz są uznawane w Asatru i obchodzone przez poszczególne osoby lub kręgi rodzinne. 
Niektórzy ludzie wydają się być bardzo zaskoczeni faktem, iż posiadamy rdzeniowy (pobieżny) kalendarz naszych prac, który nadrabia swe braki pewną dozą spontaniczności.
Niestety, spontaniczność (żywiołowość) ma to do siebie, iż obraca się w wydarzenia które nigdy się nie wydarzyły.
Z rdzeniowym (pobieżnym) kalendarzem, możemy sobie pozwolić na okiełznanie nawału pracy, zachowując swobodę w wolnym czasie i zmieniać to w razie potrzeby.

Kalendarz Świąt Kruczej Rodziny

• pierwszy weekend stycznia - Kądziel Frig - Świętowanie ku czci Bogini Frigga oraz domu (tradycyjnie obchodzone 2 stycznia) 

• pierwszy weekend lutego - Disting- Świętowanie ku czci Freya i Disir (tradycyjnie obchodzone 14 Lutego). 

• pierwszy weekend marca - Stworzenie (Założenie) Świata. 
  Świętowanie ku czci Odyna, Vili, i Ve.

• 3/21 - Odnalejzienie Lata - Święto ku czci Bogini Ostara. 
  Zarazem też obchody rocznicowe założenia Kruczej Rodziny podczas Wiosennego Przesilenia w 1991 roku. 

• pierwszy weekend kwietnia - Blot ku czci Alfar. 
  Składanie ofiar elfom i duchom natury (tradycyjnie obchodzone jako część Disting). 

• pierwszy weekend maja - Dni Majowe / Walpurgia. 
  Świętowanie wiosny poświęcone Njord i Nerthus (tradycyjnie obchodzone 1 maja). 

• pierwszy tydzień czerwca - Święto Miodu poświęcone Aegir a takżeku Bygvir i Beyla

• 21 Czerwca Przesilenie Letnie - Poświęcone Sunnie, Bogini Słońca 

• pierwszy tydzień lipca - Blot ku czci Boga Baldura 

• pierwszy tydzień sierpnia - Freyfaxi, pierwsze żniwa i pierwsze zbiory oraz świętowanie ku czci Frey i jego konia (tradycyjnie obchodzone 1 Sierpnia) .

• pierwszy weekend września - Odkrycie Run, świętowanie ku czci Odyna jako Boga Mądrości (święto Rytów Odyniczne obchodzone jest 25 sierpnia)

• 21 Września - Odnalezienie Zimy - Blot ku czci Disir (tradycyjny Blot ku czci Disir 13 Września - 15 Października) 

• pierwszy weekend października - Blot ku czci Boga Tyra, święto ku czci Sprawiedliwości i Honoru. 
  (Najwyższy Sąd rozpoczął swe posiedzenia w pierwszy poniedziałek w Październiku) 

• pierwszy weekend listopada - Einherjar, świeto ku czci poległym w walce i Ragnarok. Poświęcone ku czci Odyna i Freya (tradycyjnie obchodzone 11 listopada - Dzień Weterana)

• pierwszy weekend grudnia - Blot Zimy, poświęcony Skadi i/lub Ullr

• 21 Grudnia - święto Yule, wielodniowe święto poświęcone Thor et al (Tradycyjny festiwal bardzo długo trwający - od Matki Nocy [21 Grudnia] do dnia Nowego Roku).

(www.mroczlandia.pl)

Ásatrú - wciąż żywa religia na Islandii

Islandia ze swoją tolerancyjnością i brakiem zahamowań jest mimo 1000 lat chrześcijaństwa wciąż zainteresowana religią swoich korzeni. Wikingowie, dla których ojczyzną stała się Islandia przywieźli ze sobą również stare skandynawskie bóstwa, które szybko 'zasiedliły' miejscowe skały, jeziora i lasy. Ásatrú należy do religii pogańskich. Sama nazwa jest dość tajemnicza i dokładnie nie wiadomo skąd się wzięło to określenie. Pierwsza wzmianka pochodzi z roku 1885, gdzie została użyta w jednym z czasopism. Religia ta została prawnie zalegalizowana na Islandii w roku 1972 i od tego czasu stale się rozwija poszerzając krąg wyznawców. Niektórzy na osnowie tejże religii budowali doktryny rasistowskie i szowinistyczne (np. Adolf Hitler); i mimo, że wciąż istnieją na świecie niewielkie grupki, które pod szyldem Ásatrú głoszą hasła rasistowskie, to oryginalnie Ásatrú stanowczo odrzuca rasizm i inne przejawy alienacji na rzecz równości i miłości.  Wyznawcy Ásatrú mają wielu bogów (politeizm). Bogowie ci dzielą się na trzy rody: pierwszy, to Aesir - bogowie klanu, reprezentujący porządek, rzemiosło i rządzenie drugi ród, to Vanir - to bogowie odpowiedzialni za płodność Ziemi i siły natury, są związani z klanem Aesir, ale nie są jego częścią ostatnim rodem jest Jotnar - to giganci, którzy są stale w stanie wojny z Aesir Najważniejsi bogowie: Thor (Þor) Gromowładny, który włada Mjolnirem - boskim młotem (Młot Thora); jego rydwan pędzi poprzez nieboskłon generując pioruny; angielska nazwa czwartku (thursday - Thor's Day - Dzień Thora) pochodzi właśnie od imienia tego boga. Odin (Odyn) jest jednookim bogiem; oddał jedno ze swych oczu, by napić się ze źródła mądrości; posiada magiczną moc oraz wielką mądrość; nauczył się tajemnic pisma runicznego wisząc przez 9 nocy na drzewie Yggdrasil. Frey jest bogiem przesilenia zimowego (urodził się 21 grudnia); jest bogiem pokoju, urodzaju i powodzenia; jego ojcem był Njord. Najważniejsze boginie: Freya (aka Freya) - bogini miłości, piękna i podniet a także wielu innych atrybutów; dowodzi Valkiriami, które biorą dusze poległych wojowników do Valhalli (raju Odyna). Frigg - żona Odyna; jej imię zostało zsekularyzowane i w slangu oznacza stosunek płciowy; jest patronką ogniska domowego i zamężnych kobiet. Skadi - bogini niezależności, śmierci i polowania; nazwa Skandynawia oraz angielskie shadow, shade, skullduggery pochodzą od jej imienia. Ostara - bogini urodzaju; jej święto wypada w czasie wiosennego zrównania dnia i nocy; od jej imienia pochodzi nazwa easter (święto Wielkanocy); to właśnie jej symbolami był zając i jajko. Inni bogowie, to: Aegir, Balder, Bragi, Forseti, Heimdall, Loki, Njord, Ran, Tyr, Ull i Vithar. Oprócz tego występują również duchy ziemi, lasu i strumyków (Landvaettir).  Bogowie Ásatrú podkreślają 9 głównych wartości: odwagę, prawdę, honor, wierność, dyscyplinę, gościnność, pracowitość, zaufanie, wytrwałość. Rodzina jest ceniona najwyżej. Odrzucają oni jakąkolwiek formę dyskryminacji związanej z wyznaniem, płcią, narodowością, rasą i orientacją seksualną.  Człowiek pochodzi od bogów; trzej bracia Odin, Vili i Ve stworzyli pierwszych ludzi z dwóch drzew dając im na imię Ask i Embla. Strukturę klasową społeczeństwa powołał do życia Rig, odwiedzając Ziemię. Cząstką o charakterze boskim, którą ludzie otrzymali od bogów jest Od; Od odróżnia ludzi od zwierząt i jest duchowym łącznikiem między ludźmi i bogami.  Rytuały i praktyki religijne  Ásatrú nazywają swoje lokalne zbory "krewni", "ognisko" lub "zagroda". Kapłani zwą się Gothi, natomiast kapłanki - Gythia. Głównym rytuałem Ásatrú jest Blot - wspólne czczenie bogów; w dawnych czasach, jak w innych starożytnych religiach, poświęcano bogom zwierzę, które było zarzynane podczas rytuału; nie był to jednak sposób na "przekupienie" bóstw, czy też na zawładnięcie mocą umierającego zwierzęcia; taki rytuał był po prostu dzieleniem się darami z bogami; teraz poświecenie zwierzęcia zostało zastąpione przez dary składane z innych produktów żywnościowych (piwo, sok, miód itp.). Innym ważnym rytuałem jest Sumbel, podczas którego uczestnicy obrzędu piją napój ze wspólnego naczynia - rogu, składając życzenia sobie i bogom oraz opowiadając stare historie, sagi, wiersze, pieśni o bogach, herosach i swych przodkach. Ważną ceremonią jest również przystąpienie nowego wyznawcy. Akt poddania się Ásatrú i wyrzeczenia się innych bogów odbywa się poprzez uroczyste ślubowanie posłuszeństwa i braterstwa z bogami Asgardu, Aesirem i Vanirem; ceremonia ta odbywa się w świętym miejscu przy udziale Gothi lub Gythii oraz innych współwyznawców.  Dni świąteczne:  Wiosenna Równonoc (zwykle 21 marca) - jest poświęcona głównie Ostarze. Jesienna Równonoc (zwykle 21 września) Przesilenie letnie (w Polsce noc świętojańska; zwykle 23 czerwca) Yule czyli zimowe przesilenie (zaczyna się zwykle 21 grudnia i trwa przynajmniej 12 dni). Z innych ważniejszych świąt najczęściej obchodzone są: "Czarujący Pług" (pierwszy weekend lutego) - święto Freyi i Disir. "Wesoły Księżyc" (pierwszy weekend maja) - poświęcone Njordowi i Nerthusowi. "Żniwa" (Freyfaxi) (pierwszy weekend sierpnia) - pierwsze zbiory i święto Freya i jego konia. "Zamglony Księżyc" (pierwszy weekend listopada) - święto zmarłych na wojnie oraz poświęcenie Ragnarok (miejsca, gdzie bogowie stoczą bitwę) dla Odyna i Freyi. Czasem również wyznawcy Ásatrú obchodzą dzień 11 listopada jako Einherjar, czyli święto weteranów, podczas którego oddaje się honory zmarłym na wojnie. Niektóre grupy obchodzą również święto każdego 9 dnia miesiąca dla uhonorowania nordyckich herosów; inne znów grupy czczą każdą pełnię księżyca. Istnieje ponadto cały szereg innych dni, w które świętuje się w zależności od tradycji lokalnych.  Podsumowanie  Wbrew powszechnie panującym opiniom, pogańskie wyznania nie muszą koniecznie oznaczać czczenia zła czy diabła. Ásatrú to religia nawołująca do pokoju, miłości i braterstwa - na pewno warto, będąc na Islandii, odwiedzić jedną z grup wyznawców np. podczas któregoś z ich świąt.

(iceland.pl)

Strony kindredów:

http://bloodeaglekindred.org/

http://www.asatru.org/RavenKindred/

http://www.hofbraukindredindiana.com/

i inne:

http://www.odinlives.org/

http://www.runestone.org/home.html