ZOFIA KACZOROWSKA

SZALONA NOC W PARYŻU

..Bywają takie rzeczy na ziemi i niebie,

o których się nie śniło filozofom".

William Shakespeare ,, Hamlet"

Rozdział I

Co na to powie dyrektor Kalinowski?

— Dlaczego nie jesz bułek? — zapytała moja żona Alina, przysuwając koszyczek z pieczywem i przyglą­dając mi się badawczo.

— Nie mam już czasu, muszę być dzisiaj wcześniej w fabryce — odparłem z ustami pełnymi owsianki, do której od niemowlęctwa czułem obrzydzenie, i zagłę­biłem się w porannej gazecie

— Hm... — chrząknęła znacząco i umilkła.

To „hm", wygwizdane w specjalny sposób przez nos, zabrzmiało dla mnie ostrzegawczo, gdyż zazwy­czaj świadczyło, że Alina wie o mnie o wiele więcej niż przypuszczam i że ma na mój temat własne zdanie. Zresztą od roku, odkąd otrzymałem stanowisko za­stępcy dyrektora do spraw technicznych w naszym kombinacie obuwniczym, liczba owych „hm” zwielo­krotniła się niepokojąco.

Ukradkiem zerknąłem na nią zza „Życia Warszawy”, aby się przekonać, czy dzisiejsze chrząknięcie ma jakieś głębsze uzasadnienie, czy też wypływa z jej sta­łego, sceptycznego spojrzenia na moją osobę, ale twarz Aliny przybrała już kamienny wyraz upodabniający ją do Sfinksa.

,,Oj, niedobrze — pomyślałem. — Musiałem coś gadać w nocy.” Wiedziałem, że nieraz mówię przez sen, co jest na ogół wynikiem przemęczenia albo specjalnego napięcia emocjonalnego. Właściwie je­stem niewinny jak nowo narodzone dziecię i nie mam się czego obawiać, ale jeżeli powiedziałem „Ewa” albo ,,Ewuś” — to Alina w żaden sposób nie da sobie wmó­wić, że jest to nazwa nowego modelu mokasynów, albo świeżo wynalezionego tworzywa sztucznego do wyrobu podeszew.

Twarz Aliny pozostawała jednak dalej nieprzenik­niona, ja zaś na samo wspomnienie imienia ,,Ewa” odczułem dziwne ukłucie w okolicy serca, objaw zupełnie niezrozumiały. Przecież z tą przeuroczą dziewczyną, tak się nazywającą, nie łączy mnie abso­lutnie nic poza oficjalnym stosunkiem szefa do swojej sekretarki, a w zasadzie sekretarki wszystkich trzech dyrektorów naszego kombinatu: naczelnego, zastępcy do spraw ekonomicznych i technicznego, czyli mnie. To prawda, że wykonuje swoją pracę znakomicie: jest chodzącą encyklopedią spraw służbowych, terminów posiedzeń, zebrań, narad, dostaw, zamówień, faktur, a przy tym doskonale parzy kawę. Kiedy siedzi za swoim biurkiem, pod palmą, w pokoju przylegającym do trzech naszych gabinetów, z rozpuszczonymi blond włosami, wygląda na słynną gwiazdę Hollywoodu, o którą ubiegają się wszystkie najlukratywniejsze wytwórnie filmowe świata, tak niesłychanie popular­ną, że spasieni impresaria, z cygarami w zębach, nie mogą opędzić się od szalejących tłumów żebrzących o jej autograf, kiedy zaś idzie przez mój gabinet ze szklanką kawy w dłoni, kołysze się w biodrach z wdzię­kiem hinduskiej tancerki i mimo woli budzi grzeszne myśli. Ma najwspanialsze fiołkowe oczy, nieco rozma­rzone pod trochę za dużymi, sennymi powiekami, usta, których jedynym zajęciem powinno być całowanie, poza małymi przerwami na przyjmowanie pokarmów, i smukłe, nieprawdopodobnie zgrabne nogi, stworzo­ne do noszenia wszystkich istniejących na świecie mo­deli obuwia — od rzymskich sandałów do butów z cho­lewami. Oprócz tego ten wzór doskonałości studiuje zaocznie chemię I często można zastać ją pogrążoną w podręcznikach i skryptach uniwersyteckich, co zresztą w najmniejszy nawet sposób nie koliduje z jej obowiązkami służbowymi.

Tak, jeśli powiedziałem „Ewa” przez sen, musiałem swemu głosowi nieświadomie nadać taką intonację, że Alina nie zapomni mi tego do grobowej deski i natych­miast rozpocznie dochodzenie.

— Babka znów wypiła pół butelki koniaku — oświad­czyła tymczasem, nie zmieniając wyrazu twarzy.

Poczułem, że kamień spada mi z serca i energicznie złożyłem gazetę.

— Powinnaś zamykać na noc kredens na klucz — doradziłem.

— Nie pomoże, ma drugi dorobiony.

— To schowaj alkohol gdzie indziej.

— I tak wypatrzy. Najlepiej w ogóle nie kupować. Wstrzymałem się z repliką na zapowiedź wprowa­dzenia całkowitej abstynencji w naszym domu i dopi­łem ostatni łyk lurowatej herbaty, która w trakcie je­dzenia owsianki zdążyła zupełnie wystygnąć.

Fakt faktem, że moja teściowa, pospolicie zwana „babką”, przeżywała właśnie w wieku siedemdziesię­ciu siedmiu lat renesans pewnego upodobania z okre­su młodości, to jest pociągu do kieliszka, przy czym zazwyczaj po kilku drinkach, wypijanych ukradkiem i w samotności, urządzała recital śpiewaczy, przy­pominający dla postronnych słuchaczy beczenie owcy, nie zmieniając nigdy repertuaru, w którym do­minującą pozycję stanowiły skoczne piosenki z jej rodzimego regionu Opoczna. Poza tym odznaczała się niewyczerpaną wprost umiejętnością mówienia lu­dziom prawdy w oczy, coś w rodzaju: „Ale się pani ostatnio postarzała, powinna sobie pani zrobić opera­cję kosmetyczną”, albo „Jak pan utył! Chyba ma pan otłuszczenie serca”, co sprawiało, że bywała komisyj­nie zamykana na klucz w czasie wizyt znajomych. Tę przymusową izolację odbijała sobie na Alinie, którą obrała za cel najzjadliwszych uwag i docinków. Ja osobiście nie miałem nic jej do zarzucenia, poza tym, że blokowała jeden z trzech pokoi, z których składało się nasze mieszkanie typu lokatorskiego, co zmusiło mnie do zaanektowania loggii na warsztat pracy i gabinet recepcyjny.

Właśnie żwawo poderwałem się od stołu i sięgnąłem w przedpokoju po płaszcz nieprzemakalny, kiedy przy­kuł mnie do miejsca głos Aliny.

— Zapomniałam ci powiedzieć, że wczoraj po południu przyszła do ciebie depesza.

— Jaka depesza? — zapytałem bardziej samego siebie niż Alinę. Najbliższych krewnych raczej już pochowałem, a wszelkie wiadomości służbowe przy­chodziły na adres biura.

— Z Paryża — powiedziała przez zaciśnięte zęby Alina, zapalając papierosa.

W jednej chwili uświadomiłem sobie, że przecież mam stryjecznego dziadka w Paryżu, że mój rodzony dziadek był rdzennym Francuzem, a matka, którą zresztą zaledwie sobie przypominałem, jak przez mgłę, nosiła imię Charlotte, które złotymi zgłoskami wyryto na jej pomniku na Powązkach. O wszystkich tych koligacjach prawie już nie pamiętałem, zważyw­szy na fakt absolutnego milczenia francuskiej odnogi mego rodu przynajmniej od dwudziestu lat. Co praw­da, podjudzony przez Alinę, napisałem kiedyś wylew­ny list do dziadka Mig nona, w cichej nadziei, że otrzymam zaproszenie do Francji, i wysłałem mu paro­krotnie życzenia z okazji świąt i imienin, ale nie otrzy­małem nigdy żadnej odpowiedzi. Wiedziałem, że dziadek, Jean-Pierre Mignon, był legendarnie bogatym facetem, byłym fabrykantem zapałek, słynącym w ca­łej rodzinie z niepowszedniego skąpstwa i chciwości. Równie dobrze mógłbym spodziewać się zaproszenia od królowej Anglii, jak od niego. Toteż od dawna zrezygnowałem z wszelkich kontaktów z paryskimi krewnymi. Kto więc mógł wysłać do mnie depeszę? Byłem prawie pewny, że Jean-Pierre Mignon już nie żyje, gdyż według moich pobieżnych wyliczeń miałby obecnie co najmniej sto lat. A może to właśnie wia­domość o jego śmierci? Szansa, żeby przy tej okazji uczynił mnie swoim spadkobiercą, praktycznie nie istniała, gdyż otoczony był licznymi krewniakami w linii prostej i bocznej, nieustannie czyhającymi na jego śmierć, chyba żeby działał w stanie delirium tremens. Jednakże to niezmiernie ciekawa sprawa. Nagle oczyma wyobraźni ujrzałem swoją elegancką sylwetkę na tle apokaliptycznych wieżowców Defense, a następnie w komfortowych wnętrzach Paryskiego Centrum Kongresowego i w uroczych zakątkach Lasku Bulońskiego. Poczułem prąd elektryczny prze­szywający mnie od stóp do czubka głowy.

— I ty mi to dopiero teraz mówisz?! — ryknąłem, wracając do pokoju. Ponieważ ryczałem bardzo rzad­ko, i to w chwilach największego podniecenia, nie wróżącego nic dobrego dla otoczenia, Alina nieco zadrżała, ale natychmiast przybrała wojowniczą posta­wę i odwzajemniła mi się tą samą bronią, wrzeszcząc wniebogłosy.

— Nie będę na ciebie wyczekiwała do dwunastej w nocy, żeby ci zakomunikować o depeszy! Ty się stale szwendasz nie wiadomo gdzie i nie wiadomo z kim, a ja mam siedzieć w domu i nie spać, dopóki nie raczysz wrócić! Ja też pracuję!

— Nigdzie się nie szwendam! Wiesz, że miałem konferencję w sprawie eksportu zamszowych czółe­nek do Holandii.

— I dlatego tak od ciebie jechało alkoholem, że musiałam całą noc wietrzyć! Mam dosyć tych twoich cholernych butów! Odkąd zostałeś dyrektorem zupeł­nie przewróciło ci się w głowie!

— Przecież sama tego chciałaś! Stale suszyłaś mi głowę, że mało zarabiam, że nie awansuję!

— I tak nic z tego nie mam! Nawet nie możesz kupić głupiego Fiata 126 p!

— Ale już dostałem talon!

W tym momencie spoza drzwi drugiego pokoju wyjrzały dwa jednakowe, pyzate i piegowate oblicza naszych czternastoletnich bliźniaków Sławka i Jarka.

— Co to za wrzaski? Jak Boga kocham, w tym domu spać spokojnie nie można. W nocy babka urządzała koncert, a teraz wy się drzecie! — powiedział Jarek, ziewając od ucha do ucha.

— A potem ma się pretensje do człowieka o wyniki w nauce — zawtórował Sławek.

Nasi jednojajowi synowie mieli prawie identyczne twarze i te same upodobania: do piłki nożnej i do kosmonautyki, natomiast odznaczali się niepohamo­wanym wstrętem do zajęć szkolnych, uważając je za gwałt zadawany naturze. Pokój ich od góry do dołu zawieszony był ilustracjami wyobrażającymi przebieg lotów rakiet kosmicznych oraz podobiznami Herma­szewskiego i reprezentacyjnej drużyny piłkarskiej. Ponadto wszystkie stwory ludzkie, które przekroczyły dwudziesty piąty rok życia uważali za bezmózgich wapniaków.

Na widok naszych rozwścieczonych twarzy, pokiwa­li do siebie porozumiewawczo głowami.

— No powiedzcie chociaż, o co wam chodzi? — ziewnął z kolei Sławek, poprawiając spodnie od piża­my.

— Ojciec dostał depeszę — oświadczyła, zgrzytając zębami Alina.

— Phi, wielka mi sprawa. I dlatego taki raban?

— Ale ta depesza jest z Paryża.

— To już jest coś. I co piszą? — zapytał Jarek.

Spojrzeliśmy na siebie bezradnie. Alina nawet spu­ściła głowę.

— Kiedy jeszcze nie wiemy — powiedziała prawie szeptem.

— Ludzie, bo nie wytrzymam! — zarechotał Sławek, a Jarek ze śmiechu złapał się za brzuch. — Z wami trzeba jak z małymi dziećmi. Dajcie ten świstek, bo go nie przeczytacie do sądnego dnia. Monsieur Sigismond Orczycki — sylabizował fonetycznie. — Varsovie, rue Koński Jar nr 410 m 108. Nie dam rady, to będzie po francusku, niech ojciec czyta.

— Dobrze — kiwnąłem głową potulnie, otwierając depeszę. — „Zgodnie z ostatnią wolą pana Jean-Pier- re’a Mignona, stop, proszę o przybycie do Paryża pa­nów Zygmunta, Sławomira i Jarosława Orczyckich, stop, najpóźniej do godziny dziewiętnastej w dniu dwudzie-stego kwietnia bieżącego roku do rezydencji pana Mignona, Paryż, Avenue des Fleurs nr 15, stop”. Ależ to po polsku — przerwałem, za co zostałem skarcony gromkimi okrzykami oburzenia.

— Czytaj dalej! — warknęła Alina.

— „Osobista obecność konieczna, stop. Zwrot kosztów podróży zapewniony, stop. Podpisano: adwo­kat Antoine Loyal”.

Po tych słowach zapanowało przez chwilę milcze­nie, które przerwała Alina, oświadczając grobowym głosem:

— Dziadek Jean-Pierre Mignon oddał Bogu ducha.

— Hurra, hip, hip, hurra! — wrzasnęły jednocześnie bliźniaki. — Jedziemy do Paryża! Zaraz się pakujemy!

— .Jak możecie cieszyć się w takiej chwili — skarciła chłopców Alina. — Przecież to pogrzeb, a nie wesele.

— Jedziemy do Paryża, jedziemy do Paryża — wy­śpiewywał Jarek. — A to się Pigłowski zdziwi, chyba pęknie z zazdrości, a nasza historyca dostanie ataku szału. W sobotę mieliśmy być pytani z powtórki za cały rok.

— Spokój! — zawołałem dyrektorskim głosem, któ­ry nawet w mojej rodzinie robił pewne wrażenie. — Po pierwsze, nie wiem sam jeszcze, czy pojadę, mam jutro ważną konferencję w ministerstwie, po drugie...

— Chyba nie mówisz tego poważnie — przerwała mi Alina, purpurowiejąc aż do nasady włosów. — Przecież to jasne, że chodzi o spadek. Opamiętaj się człowieku! Być może raz w życiu trafia ci się naprawdę okazja zdobycia fortuny! Konferencja nie zając, nie ucieknie. Obejdą się tam bez ciebie!

— Tak, tak, na pewno jesteśmy spadkobiercami, odziedziczyliśmy milion franków, musimy jechać! — wykrzykiwały jeden przez drugiego bliźniaki.

— Po drugie — kontynuowałem niewzruszenie — nie wiadomo, czy zdąży się tak szybko załatwić for­malności paszportowe.

— Zdąży się, zdąży się, tato! Spokojna głowa! — do­gadywały chłopaki.

— Po trzecie, wcale nie jestem pewien, czy to my zostaliśmy spadkobiercami. Dziadek Mignon ma tylu krewnych, że to mało prawdopodobne. Niewykluczo­ne, że życzył sobie tylko, aby cała rodzina uczestni­czyła w uroczystościach pogrzebowych.

— Jak to tato? Przecież z takiego błahego powodu nie ściągałby ludzi z zagranicy. Tyle by na to pienię­dzy wydawał? I jeszcze ten mecenas napisał: osobista obecność konieczna. To by bez nas go nie pochowali, czy jak? — przekonywał mnie Sławek. — Widocznie bardzo lubi Polaków.

— Nie zabierajcie w tej sprawie głosu — zgromiłem go. — Nikt was nie pyta o zdanie.

Na progu pokoju ukazała się babka i chyłkiem pom­knęła do kuchni.

— A ty wynajdujesz same trudności. Chcesz, żeby inni spadkobiercy cię ubiegli. Jak zwykle zupełnie nie dbasz o los swojej rodziny — rozpiekliła się znów Alina.

Babka wróciła z kuchni z dzbankiem mleka przy­tkniętym do ust.

— Babcię suszy — zauważył złośliwie Jarek.

— Co suszy, co suszy — odparowała babka, prze­łykając z gulgotem mleko. — Pali mnie zgaga. Mam nadkwasotę.

— Ładna nadkwasota. Przecież babcia wczoraj się porządnie zaprawiła. Całą noc babcia śpiewała:

„Dziś w Opocznie rżnie kapela,

Tańczą chłopy, bo niedziela,

Wszystkie chłopy jak te dęby,

Oj, Marysiu, daj mi gęby” — zachichotał Sławek.

— Cicho bądźcie, siusiumajtki — krzyknęła bab­cia. - Nauczę ja was szacunku dla siwego włosa.

— Ale się babcia nieparlamentarnie wyraża — obu­rzył się Jarek. — Nie żadne siusiumajtki, tylko turyści zagraniczni. Jutro jedziemy do Paryża.

— Tere fere — powiedziała babka, przystając ze zdziwienia. — Do jakiego Paryża? Trzy mile za piec, a czwartą na piec. Nawet do Psiej Wólki nie pojedzie- cie. Prawda, Zygmusiu?

— Babka ma rację. Zostajecie w domu.

— Jak to tato? Co tata mówi? A nasz spadek? A os­tatnia wola zmarłego?

— Na taką podróż trzeba sobie zasłużyć, a wy uczy­cie się niżej krytyki. Rozmawiałem z waszą nauczyciel­ką historii. Jeżeli w sobotę nie odpowiecie chociażby na trójkę, wasza promocja do następnej klasy będzie zagrożona. W tej sytuacji nie ma mowy o żadnym wy- jeździe.

— Tata to nie jest człowiek. Spadek chce tata stra­cić, czy co?

— Wystarczy, jeżeli ja pojadę. Jesteście niepełno­letni i ja będę was reprezentować. Wszystkie prawoda­wstwa świata przewidują, że ojciec jako ustawowy opiekun jest pełnomocnikiem dzieci.

— A może w Kodeksie Napoleona jest inaczej? — zatroskała się Alina.

— Niemożliwe. Zresztą podobno Kodeks Napoleo­na już nie obowiązuje.

— To nieładnie! To naruszenie praw człowieka i obywatela! Pogwałcenie Konstytucji! Brak szacunku dla woli zmarłego! — wykrzykiwały jeden przez dru­giego bliźniaki.

— Koniec, kropka — zawyrokowałem. — A teraz marsz do szkoły, bo się spóźnicie.

— Sam sobie tata będzie winien, jak spadek przepadnie. Przecież wyraźnie wzywają panów Zygmunta, Jarosława i Sławomira. I jeszcze podróż fundują. Co z was za ludzie — użalały się bliźniaki, znikając z ocią­ganiem za drzwiami swego pokoju.

— To Zygmuś naprawdę jedzie do Paryża? — zapy­tała babka, wysączając z dzbanka ostatnią kroplę mleka.

— Naprawdę jadę — odpowiedziałem i spojrzałem z przerażeniem na zegarek. Od pół godziny powinie­nem już być w fabryce, na naradzie u naczelnego.

— To niech sobie Zygmuś pofolguje, a dobrze. Niech sobie pójdzie na porno, na striptiz. Na placu Pigalle są takie lokaliki, że proszę...

— Co też mama mówi, nie wstyd mamie w tym wie­ku — przerwała z oburzeniem Alina.

— A dlaczego ma mi być wstyd? Zygmuś i tak świę­ty, że z tobą może wytrzymać. Przecież od takiego pogrzebacza jak ty, to tylko odcisków można dostać.

— Mamo! — zawyła Alina, ale dźwięk telefonu przer­wał potok jej wymowy.

— To na pewno z biura — zawołałem z niepokojem, podnosząc słuchawkę. — Nie wiedzą, co się ze mną dzieje.

Dyrektor Kalinowski z zasady nie znosił najmniej­szego spóźnienia i uważał je niemal za osobistą znie­wagę. Poza tym ostatnio moje stosunki z dyrektorem były nieco napięte, miał bowiem obiekcje co do moich osiągnięć w zakresie pracy nad ulepszeniem uniwer­salnego syntetyku do produkcji spodów obuwia o dźwięcznej nazwie ,,Irontax”. Istotnie, próby tech­niczne nie wypadały jeszcze zadowalająco, ale nie było w tym absolutnie mojej winy, lecz nieodpowied­niej jakości surowca użytego do produkcji. Tego na­czelny nie chciał w żaden sposób przyjąć do wiadomo­ści. Należał do gatunku żelaznych i zatwardziałych bojowników, dla których praca powinna przezwycię­żać wszystkie przeszkody na ziemi i niebie, choćby się miało przy ich pokonywaniu paść trupem. Nic więc dziwnego, ze na samą myśl o tym, co powie dyrektor Kalinowski na moją prośbę o udzielenie mi kilkudnio­wego zwolnienia na wyjazd, akurat w momencie osta­tecznego finalizowania doświadczeń laboratoryjnych, cierpła mi skóra na karku.

— Słucham, Orczycki — wykrztusiłem ze ściśnię­tym gardłem.

— Mówi Okoniówna, dzień dobry panie dyrekto­rze — zadźwięczał głos, którego brzmienie sprawiło, że wszystkie moje myśli i uczucia pożeglowały hen, ku niebiańskim wyżynom zachwytu i upojenia.

— Dzień dobry, pani Ewo — powiedziałem gardło­wym szeptem, jakbym nagle zachorował na bronchit, aby nie zdradzić przeżywanej emocji. — Proszę mnie usprawiedliwić przed dyrektorem naczelnym, gdyż za- trzymały mnie w domu ważne sprawy rodzinne.

— Już to zrobiłam — oznajmiła sekretarka doskona­ła swym koloraturowym sopranem. — Ja mam dla pana również ważną wiadomość: przyszła do pana de­pesza z Paryża. Przepraszam, że otworzyłam, ale my­ślałam, że to służbowa. Czy mam przeczytać jej treść?

Zrobiłem taki ruch głową, że Alina podskoczyła i przylepiła się wraz ze mną do słuchawki.

— Tak, proszę. Chociaż zdaje się, że wiem, o co chodzi.

— „Zgodnie z ostatnią wolą pana Jean-Pierre’a Mignona, stop, proszę o przybycie do Paryża panów Zygmunta, Sławomira i Jarosława Orczyckich, stop...”

— Dziękuję bardzo, pani Ewo, ale identyczna de­pesza nadeszła do mojego domu — przerwałem. —- Zechce pani raz jeszcze usprawiedliwić moją nieobec­ność, ale muszę natychmiast zacząć załatwiać formal­ności paszportowe.

— Może mogę w czymś pomóc? — głos Ewy za­wibrował wzruszającym ciepłem i życzliwością.

— Na razie dziękuję. Koło trzynastej postaram się być w biurze.

— Dobrze, panie dyrektorze. Przekażę to dyrektoro­wi Kalinowskiemu.

— Słuchaj, sprawa jest naprawdę poważna — Alina złapała mnie za ręce, a rumieńce wystąpiły na jej po­liczki. — Oni tam widocznie nie mogą bez ciebie otwo­rzyć testamentu. Ubezpieczają się na wszystkie strony. Czyś ty pisał dziadkowi, gdzie pracujesz?

— Skądże! Przecież ostatni raz przesłałem mu ży­czenia urodzinowe dziesięć lat temu.

— W takim razie ten adwokat musiał specjalnie się dowiadywać. Zygmunt, ty chyba jesteś głównym spadkobiercą i nasi synowie także. A może by jednak dla pewności chłopaki pojechały z tobą?

— Co to, to nie. Mają jeszcze czas na takie imprezy. I tak są rozpuszczeni jak dziadowskie bicze. Możesz być spokojna, że w świetle prawa moja obecność będzie zupełnie wystarczająca, mogę działać w ich imieniu. A teraz, proszę cię, nie zatrzymuj mnie ani chwili dłużej. Muszę natychmiast pojechać na Kruczą po paszport.

— A nie zapomnij przywieźć kilku „świerszczyków” z Paryża — krzyknęła za mną babka.

W dniu dwudziestego kwietnia, o godzinie piętna­stej, siedziałem w fotelu w samolocie pasażerskim Polskich Linii Lotniczych, odlatującym do stolicy Francji i zapinałem pas przed startem. Szczęśliwie przebrnąłem przez Scyllę i Charybdę skomplikowa­nych i drobiazgowych manipulacji papierkowych. Trzeba przyznać, że depesza mecenasa Loyala, obja­wiająca wolę dziadka, znakomicie, nieomal bez za­kłóceń, utorowała mi drogę do natychmiastowego wyjazdu. Jako krewny zmarłego otrzymałem od razu paszport i wizę, a na twarzach załatwiających te spra­wy urzędników prawie, że odczytywałem ubolewanie i ciche współczucie z powodu ciosu, jaki mnie dotknął.

W tej chwili czułem się tak lekko i swobodnie, jak­bym się pozbył stukilowego ciężaru. Samolot zgrabnie odrywał się od ziemi, a tam w dole pozostawała fabry­ka, czółenka, mokasyny, kozaki, sandały, plany pro­dukcyjne, nieulepszony ,,lrontax" dyrektor Kalinow­ski, Alina, dzieci i wszystkie kłopoty, na które za chwilę będę patrzeć z dystansu kilku tysięcy kilometrów. Czyż może być wspanialsze uczucie? Mimo woli poruszyłem ramionami, gdyż odniosłem wrażenie, że wyrastają mi autentyczne skrzydła, które uniosą mnie zaraz w międzyplanetarną przestrzeń, w krąg gwiazd i meteorów. Nie miałbym oczywiście nic przeciw temu, aby w tym niebosiężnym locie towarzyszyło mi także pewne stworzenie o fiołkowych oczach, ale nie można wyzywać losu, i tak zgotował mi niebagatelną nie­spodziankę. Przy okazji próbowania mocy owych ,,skrzydeł”, potrąciłem kogoś łokciem.

— Przepraszam bardzo — powiedziałem i natych­miast zaniemówiłem ze zdziwienia. Obok mnie, nie­dbale oparta o poręcz fotela, z figlarnym uśmiechem na ustach, siedziała Ewa Okoniówna. Ubrana w coś błękitnego, co prawdopodobnie było kostiumem, ale mnie wydało się raczej szatą anielską, złote włosy miała spięte w koński ogon i rozsiewała niepokoją­cy urok każdym spojrzeniem roziskrzonych oczu.

— Dzień dobry panie dyrektorze — powiedziała tak melodyjnie, jakby zagrała na flecie.

W pierwszej chwili przyszło mi do głowy, że to dy­rektor Kalinowski zlecił jej czuwanie nade mną i pilno­wanie w czasie tej podróży, abym nie popełnił jakiegoś fałszywego kroku, ale momentalnie odrzuciłem tę niedorzeczną myśl i zapytałem drżącym ze wzruszenia głosem.

— Pani także jedzie do Paryża?

Skinęła z uśmiechem głową, a ja indagowałem dalej.

— Służbowo, czy prywatnie?

— Jak najbardziej prywatnie.

Taki zbieg okoliczności był bardzo dziwny, ale po­nieważ w ciągu ostatnich kilkudziesięciu godzin wy­darzyło się wiele niecodziennych rzeczy, uznałem obecność Ewy obok siebie za jeszcze jeden dar nie­bios.

— Czy jedzie pani na długo? Pani wybaczy, że tak wypytuję, ale wprost nie mogę uwierzyć, że jest pani przy mnie.

— Jadę prawdopodobnie na tak długo, jak pan.

A więc jednak — to sprawa Kalinowskiego. Ale w jaki sposób mógł tego dokonać? Zmarszczyłem brwi.

Roześmiała się głośno i wesoło.

— Najdziwniejsze, że jadę również tam, gdzie pan.

— Pani ze mnie kpi, Ewo.

— Ależ nie, absolutnie. Oboje jedziemy na pogrzeb dziadka Mignona, czyż nie tak?

Osłupiałem, zamurowało mnie na chwilę, aż wresz­cie wykrztusiłem niezbyt inteligentnie.

— Dziadka Mignona? To pani go znała?

— Osobiście nie, choć tego bardzo żałuję. Tak się jednak składa, że dziadek Mignon jest naszym wspól­nym dziadkiem.

Wydało mi się, że samolot zakołysał się gwałtownie, jakby wpadł w próżnię, ale było to tylko złudzenie.

— To niemożliwe! — wykrzyknąłem. — Pani jest więc. moją krewną?

— Najzupełniej autentyczną. Mamy wspólnego przodka w osobie Jean-Pierre’a Mignona.

— Ale chyba to nie jest bardzo bliskie pokrewień­stwo? — zaniepokoiłem się na serio. W żaden sposób nie mógłbym do tego prześlicznego stworzenia wy­krzesać braterskich uczuć.

— Chyba jednak niezbyt dalekie. Wydaje mi się, że nasze matki były przyrodnimi siostrami.

— Skąd pani o tym wie?

— Interesowałam się trochę drzewem genealogicz­nym rodziny.

— I nic mi pani nigdy nie powiedziała?

— Po co? Mogłoby to zakłócić harmonię naszej współpracy.

— Ewo! To niesłychane! To zdumiewające! Nigdy bym nie przypuszczał. Niech mi pani zdradzi, jak pani do tego doszła.

— Widzę, że nie jest pan wtajemniczony w nasze sprawy rodzinne. Otóż brat Jean-Pierre’a Mignona, imieniem Zygmunt, tak jak i pan, a nasz wspólny ro­dzony dziadek, przyjechał przed drugą wojną świa­tową do Polski, jako pracownik ambasady francuskiej, i zamieszkał w Warszawie. Przywiózł ze sobą żonę i córkę Charlottę, która po dojściu do odpowiednie­go wieku poślubiła Polaka Stanisława Orczyckiego, również pracownika ambasady, a owocem tego związ­ku jest pan. Zgadza się?

— Najzupełniej. Co jednak pani ma z tym wspól­nego?

— Niech pan słucha dalej. Otóż nasz dziadek Zyg­munt przekroczywszy już lat pięćdziesiąt, zakochał się w swojej sekretarce, Polce.

„Czyżby to było rodzinne?” — chciałem powiedzieć, ale w porę ugryzłem się w język.

— Krótko mówiąc, zaangażował się tak dalece, że zaczął prowadzić podwójne życie, założył jakby drugą rodzinę, której niestety nie mógł zalegalizować.

— Nigdy bym nie przypuszczał, że mieliśmy tak frywolnego dziadka — zauważyłem.— Ale gorąca miłość usprawiedliwia wszystko, jest silniejsza niż konwenanse.

— Jestem tego samego zdania — ciepły uśmiech Ewy wślizgnął się wprost do mego serca. — Jedno jest pewne, że urodziła mu się druga córka, którą nazwał Dominika.

— Bardzo dźwięczne imię — stwierdziłem — Nie­wątpliwie Dominika — to pani szanowna mamusia.

— Była moją mamusią — westchnęła Ewa. — Ale już dawno zmarła. Zadławiła się złotą koronką dentysty­czną w czasie świąt Bożego Narodzenia. Tak, Domi­nika, córka Zygmunta Mignona z nieprawego łoża, wyszła w Polsce za mąż za Feliksa Okonia — technika- protetyką i powiła mu córkę Ewę.

— No dobrze, ale czy dziadek Mignon wiedział o morganatycznym związku swego brata?

— Tak, Zygmunt przywiózł do niego Dominikę. Ma­ma odwiedziła go potem jeszcze kilkakrotnie.

— A więc niewątpliwie jesteśmy spokrewnieni — powiedziałem i mimo woli odsunąłem się, aby spoj­rzeć na Ewę innym okiem i sprawdzić, czy więzy krwi nie spowodowały jakiejś deformacji jej obrazu w mo­ich oczach, ale ujrzałem to samo ponętne, śliczne stworzenie.

Smukła stewardessa z czarującym uśmiechem usta­wiła przed nami tacę z wykwintnymi kanapkami i su­rówką.

— Musimy wypić bruderszaft — zdecydowałem, w cichej nadziei, że przypieczętujemy tę ceremonię braterskim pocałunkiem, i zamówiłem u stewardessy najlepsze francuskie wino.

— Stwierdzam u siebie kazirodcze instynkty — wy­znałem po trzecim kieliszku. — Nigdy nie przyzwyczaję się do tego, że jesteś moją cioteczną siostrą, ale chyba to przy tym stopniu pokrewieństwa nie jest ka­ralne.

Roześmiała się tak perliście, jak słowik, kiedy płucze gardziołko poranną rosą i ujęła kieliszek małą, białą dłonią, zakończoną wiśniowymi paznokietkami.

„Mój Boże — roztkliwiłem się w duchu. — Jakie to kruche, wątłe i subtelne. Przez dwa lata ani jednym mrugnięciem oka nie zdradziła się, że jest kuzynką osoby bądź co bądź na kierowniczym stanowisku, a od roku członka dyrekcji, najprawdopodobniej aby nie być posądzoną o chęć wyjednania sobie protekcji. Jeśli będę mógł postaram się jej to wynagrodzić”.

Samolot już dawno wzbił się ponad chmury i mknął równo i rytmicznie w kierunku Paryża.

— Słuchaj, Zygmunt — powiedziała w pewnej chwili Ewa. — Czy nie wydaje się ci trochę dziwna treść tej depeszy. Nie ma w niej ani słowa o dacie pogrzebu dziadka i o jego śmierci. Dobrze, że nasze władze potraktowały ją jako wezwanie na pogrzeb. Poza tym nie wiadomo, dlaczego nasza osobista obecność jest konieczna.

— To samo zauważyli moi chłopcy. A więc otrzy­małaś depeszę o takiej samej treści?

— Identycznej.

— W takim razie mecenas Loyal rozesłał wszystkim potencjalnym spadkobiercom jednakowe telegramy. Jednakże niewątpliwie chodzi tu o wykonanie ostat­niej woli Jean-Pierre’a Mignona, a więc najprawdopo­dobniej o odczytanie testamentu. Tylko rzeczywiście redakcja depesz jest nieco zagadkowa.

Mówiąc to uświadomiłem sobie, że sugerowane przez Alinę szanse na głównych spadkobierców spa­dły do zera, jednakże w obecnym, podniosłym stanie mego ducha, nie miało to dla mnie najmniejszego znaczenia.

— Samolot ląduje na lotnisku Orły o godzinie sie­demnastej. Powinniśmy jak najszybciej dotrzeć na Avenue des Fleurs. Czy wiesz, gdzie to jest?

— Jak wynika z planu Paryża, gdzieś w pobliżu Avenue Foch, w szesnastej dzielnicy.

W tej samej chwili dźwięczny głos stewardessy za­anonsował w kilku językach europejskich, że zbliżamy się do stolicy Francji.

Rozdział II

Ostatnia wola Jean-Pierre’a Mignona

Czarnowłosy, kędzierzawy taksówkarz wiózł nas przez ruchliwe, tętniące życiem ulice Paryża, po­gwizdując pod nosem najnowszy przebój z repertuaru Gilberta Becaud. W ten ciepły, wiosenny wieczór mia­sto kipiało od zgiełku i wrzawy, tysiące mieszkańców oblegało kafajeki na chodnikach, jezdnie stanowiły ocean pojazdów, a na fasadach domów zaczęły już rozbłyskiwać kolorowe neony.

Avenue des Fleurs okazała się prawdziwą oazą ciszy i spokoju w wielkomiejskim rozgwarze. Już na pierw­szy rzut oka można się było zorientować, że znalazły tu swą siedzibę wytworne, dostojne rezydencje należące do ludzi wiodących ekskluzywny żywot za złoconymi sztachetami ogrodów. Pałacyk naszego dziadka stał jeszcze bardziej cofnięty w głąb ulicy niż inne budyn­ki, w wielu oknach paliło się światło, mimo ledwo zapa­dającego mroku. Czarne drzwi wejściowe, zaopatrzo­ne w misternie rzeźbioną klamkę, ostro odcinały się od jasnych, prawie białych kolumn zdobiących front domu.

Naciśnięty dzwonek wywołał całą gamę melodyj­nych dźwięków, lecz niepokojąco długo nie wywabiał nikogo z wnętrza budynku na nasze powitanie. Wreszcie, kiedy już prawie straciliśmy cierpliwość, drzwi uchyliły się i na progu ukazała się szczupła postać kobieca, oblepiona od stóż do głów czarnym trykotem. Twarz miała nieuszminkowaną, bezbarwną, za to oz­dobioną niezmiernie długimi, sztucznymi rzęsami, spod których wybiegło ku nam przenikliwe, pytające spojrzenie. Po krótkiej obserwacji poruszyła małą głową, o gładkich, przylegających do skóry i spiętych na karku w węzeł platynowych włosach i powiedziała cichym, schrypniętym głosem.

— Kuzyni zapewne z Polski? Prosimy. Już wszyscy są na miejscu. Jestem Denise Fourieux, córka Cathe­rine Mignon-Bonton.

Wyciągnęła zimną rękę, ledwo musnęła moją dłoń, i dodała.

— Ciotka Eliza de Biencourt — siostra dziadka chciałaby z wami porozmawiać.

Długi, szeroki korytarz, wyłożony drewnianą boaze­rią, oświetlały jasno płonące kinkiety. Wiele masyw­nych, ciemnych drzwi wiodło z obu jego stron do licz­nych pokoi. Z dala lśniły politurą schody, prowadzące na piętro.

— Wejdźcie, proszę — Denise nacisnęła klamkę z połyskującego mosiądzu. Mroczne wnętrze rozja­śniał nikły blask stojącej lampy. Na nasz widok z klu­bowego fotela powstała wysoka dama, o dostojnym wyglądzie, zapewne wypoczywająca po trudach pod­róży.

— Witajcie — powiedziała, wyciągając teatralnym gestem obie ręce. — Właściwie już tylko na was czeka­my Mecenas Loyal, prawdziwy przyjaciel i opiekun naszej rodziny — tu głębokie westchnienie poruszyło jej pierś — przyjedzie za piętnaście minut. Więc ty jesteś Zygmunt — wnuk mojego nieodżałowanego brata, a to na pewno Ewa — córka Dominiki.

Mówiła szybko i głośno, słowa, jak pociski, wypada­ły z jej jaskrawo uszminkowanych warg. Zapaliła drugą lampę stojącą na komodzie, żeby się nam przyj­rzeć. W ten sposób mogłem zauważyć, że twarz Elizy pokrywa, jak szczelna maska, mocny maquillage w to­nacji białoróżowej, którym często starsze osoby usiłu­ją zamaskować braki w aparycji. Niezwykle gęste, mie­dziane włosy, upięte w wysoki kok, dodawały jej co naj­mniej dziesięć centymetrów wzrostu, czyniąc całą syl­wetkę niezwykle, a nawet przygniatająco okazałą. Patrząc na nią, nie mogłem ukryć zdziwienia, gdyż na oko w żaden sposób nie można było rozszyfro­wać jej wieku: mogła mieć zarówno pięćdziesiąt, jak i osiemdziesiąt lat. Jednakże zważywszy na wiek nie­boszczyka dziadka, jej rodzonego brata, musiała już dźwigać dziewiąty krzyżyk na swoich barkach. Nagłym ruchem opuściła w dół dłonie, jakby dając tym do zro­zumienia, że oficjalna część powitania została zakoń­czona, po czym przybliżyła do oczu lorgnon.

— Jesteś podobny do swego dziadka, Zygmun­cie — oświadczyła, po krytycznym zlustrowaniu na­szych postaci. — Masz taki sam, jak on, garbaty nos. A ty wyglądasz na prawdziwą Francuzkę, Ewo. Nie brak ci paryskiego sznytu.

— Dziękuję, ciociu — powiedziała Ewa, wdzięcznie przechylając główkę.

— Nie ma za co. To nie twoja zasługa, tylko fran­cuskiej krwi, która płynie w twoich żyłach, dzięki szaleństwu mego biednego brata. Yvette — zwróciła się do jakiejś osoby, tkwiącej milcząco za fotelem. — Zaprowadź Ewę i Zygmunta do ich pokoi. Niech zosta­wią bagaże i odpoczną przez chwilę. Tylko przyjdź zaraz po nich, żeby nasz kochany mecenas — tu znów potężne westchnienie przeszyło ją na wylot — nie musiał czekać. Zbieramy się wszyscy w bibliotece.

Dziewczyna, która pojawiła się w kręgu światła, mogła mieć najwyżej osiemnaście lat. Ubrana była w luźny golf, który już na pierwszy rzut oka wydał mi się brudny i niechlujny, oraz wyświechtane dżinsy. Włosy częściowo potargane, a częściowo splecione w małe warkoczyki, upodabniały ją do dziwacznego stworu, niewiele mającego wspólnego z gatunkiem ludzkim. Błysnęły złośliwie rozbiegane oczy.

— Serwus, kuzynkowie — mruknęła i w dwóch su­sach wyskoczyła na korytarz. W tym samym tempie, przeskakując po dwa stopnie, pomknęła schodami na pierwsze piętro.

— Ty tu, a ty tu — wskazała drzwi umieszczone pra­wie naprzeciw siebie.

Pokój, do którego wszedłem, miał powierzchnię większą od mojego M-4 w Warszawie i to łącznie z log­gią. Był właściwie muzealną salą pełną misternie rze­źbionych, czarnych mebli z hebanu. Szczególną uwagę zwracało ogromne łoże, wyglądające jak szafa w pozycji leżącej, z baldachimem przytwierdzonym do sufitu. Na kominku płonął ogień, ale mimo to było chłodno, a ponadto mroczno, gdyż wielkie okna prze­słaniały grube, aksamitne portiery. Z nawyku do po­rządku, wdrażanego mi nieustannie przez Alinę, wy­pakowałem śpiesznie małą, podróżną walizkę i włoży­łem moje rzeczy do mebla, który najbardziej przypo­minał bieliźniarkę.

— Jeżeli chcesz zrobić siusiu, to toaleta jest tam — usłyszałem nagle czyjś głos i natychmiast odwróci­łem głowę.

Na dywanie, z nogami podwiniętymi po turecku i palcem wyciągniętym w stronę drzwi ukrytych za kotarą, siedziała Yvette i przyglądała mi się z zain­teresowaniem.

— Dziękuję, że tak dbasz o moje potrzeby natural­ne — powiedziałem, zaskoczony jej obecnością.

— To ty jesteś tym dyrektorem od butów, praw­da? — ciągnęła.— I wyglądasz jak prawdziwy dyrek­tor, taki nadęty ważniak.

— Widzę, że ci się nie podobam, bardzo mi przykro. Słuchaj, moja miła, chciałbym zmienić koszulę. Myślę, że nie będziesz przy tym asystować. Chyba, że zawsze podglądasz mężczyzn.

— Ale ty jesteś komiczny. Przecież w tym domu nie ma mężczyzn. Tu mieszkają same stare pryki i nie­dołęgi: dziadek Jean-Pierre i dziadek Charles, którzy mają około stu lat, ta ofiara Cyryl Stupefait i Marcel, mąż Denise. On też ma bitą czterdziechę i w ogóle go nie znoszę. No i Alain — mój brat, a to się chyba nie liczy.

— Rozumiem. Idź w takim razie trochę do Ewy, a ja się przebiorę. Powiedz mi tylko, czy zwłoki dziadka Jean’a znajdują się w tym domu?

— To ty nic nie wiesz?! — Yvette prychnęła jak kot, na skutek czego wszystkie warkoczyki na jej gło­wie stanęły dęba. — Dziadek wyparował.

— Co chcesz przez to powiedzieć?! — zawołałem zdumiony. — Czy to oznacza, że dziadek nie umarł?! W takim razie po co zostaliśmy wezwani?!

— Nie denerwuj się tak bardzo. On chyba nie żyje. To znaczy wszyscy to podejrzewają, ale niewiedzą nic pewnego. Jeden mecenas Loyal, jego radca prawny, zna całą prawdę. Widzisz, dziadek dwa tygodnie temu zwolnił całą służbę, nawet starego lokaja George’a, który pracował w naszej rodzinie sześćdziesiąt dwa lata. Myśleliśmy, że to ze skąpstwa, bo on na starość zupełnie zdziwaczał. Stale liczył pieniądze i zaczął wydzielać kartofle do obiadu. Ale pewnego razu wsiadł do samochodu, odjechał i nie wrócił.

— Tak zupełnie sam?

— Tego też nikt nie wie, bo to było nocą. Od tej pory słuch po nim zaginął, ale mecenas zadepeszował kilka dni temu po moją babkę Elizę, najbliższą krewną dziadka, znajdującą się jako tako przy zdrowych zmy­słach i zaraz zaczęli razem wzywać wszystkich spad­kobierców. To chyba jasne, że dziadka gdzieś po drodze szlag trafił, no nie?

— Skąd mogę wiedzieć. To bardzo dziwna historia. Ale widzę, że ty zbytnio go nie opłakujesz. Czy nie byłaś do niego wcale przywiązana?

— lii tam... Stary sknera. Raz na rok, na Boże Naro­dzenie szczypał mnie w policzek, a przez cały rok trak­tował jak powietrze i nawet nie zatroszczył się nigdy o to, czy mam całe buty. Tu wszyscy lecą na spadek po nim. Jeden drugiego utopiłby w łyżce wody. Zostawił cholernie duży majątek i krewniacy ostrzą na niego zęby. Zaraz zobaczysz tę całą menażerię. Ja też chcia­łabym być tak bogata, żeby móc raz w życiu gwizdać na pieniądze. No, to ja już pójdę do tej Ewy. Właściwie nie lubię takich ładnych bab jak ona, w ogóle nie lubię kobiet.

Czupiradło zniknęło za drzwiami, a ja przebrałem się w pośpiechu. Nie upłynęło nawet pięć minut, gdy ukazało się znów na progu.

— Mecenas Loyal przyjechał. Idziemy.

Ewa czekała na mnie u szczytu schodów. W luźnej, szafirowej sukni, spowijającej ją w taki sposób, że można się było tylko domyślać cudownej proporcji kształtów pod nią ukrytych, z masą jasnozłotych wło­sów spływających na ramiona i marzącym wyrazem fiołkowych oczu, wyglądała tak nieziemsko, jakby za chwilę miała pofrunąć na Olimp, aby przygrywać bogom, na harfie do biesiady. Poczułem nawet coś w rodzaju rozczarowania, że normalnie otworzyła usta i przemówiła jak zwykła śmiertelniczka.

— Czy słyszałeś już o tej zwariowanej historii z dziadkiem Mignonem? Właściwie nie wiadomo, co się z nim stało.

— Mam nadzieję, że zaraz się wszystko wyjaśni — odparłem, patrząc z przerażeniem na Yvette, która ry­zykując złamanie karku zjechała po poręczy schodów i palcem wskazywała nam na wpół uchylone drzwi, spoza których dobiegał lekki szmer głosów.

Oczy wszystkich zgromadzonych osób, siedzących w głębokich fotelach, spoczęły na nas uważnie i ba­dawczo. Jak na komendę przestano rozmawiać i w po­koju zaległa zupełna cisza.

Staliśmy niezdecydowani, co z sobą zrobić, ale z tej kłopotliwej sytuacji wybawiła nas ciotka Eliza, która powstała i majestatycznym krokiem zbliżyła się do wielkiego mahoniowego biurka, za którym siedział, przeglądając rozłożone dokumenty zażywny, siwo­włosy jegomość.

— Drogi mecenasie — powiedziała, przy czym sło­wo „drogi” wyleciało z jej ust, jak wystrzał artyleryj­ski. — Pozwoli pan, że mu przedstawię naszych krew­nych z Polski.

Mecenas podniósł się z fotela, rozjaśnił nalaną twarz profesjonalnym uśmiechem, i płynnym ruchem podał nam rękę.

— Bardzo mi przyjemnie — oświadczył i ponownie zagłębił się w papierach.

Usiedliśmy w różnych kątach pokoju, na wolnych miejscach. Yvette przycupnęła jak psiak na podłodze obok mnie.

Nie mogłem powstrzymać ciekawości i rozejrzałem się dookoła. Niewątpliwie znajdowałem się w biblio­tece, gdyż większą część ścian zajmowały ciemno- mahoniowe szafy, wypełnione masą książek, przewa­żnie w złoconej oprawie. Z sufitu, pośrodku, zwisał rozjarzony światłem kryształowy żyrandol, a w rogu kołysał się oryginalny stwór, który natychmiast przy­ciągnął moją uwagę. Początkowo myślałem, że to ja­kieś oswojone zwierzę, ulubione przez ekscentrycz­nego dziadka, ale po krótkiej obserwacji, ku nieopi­sanemu zdumieniu, doszedłem do wniosku, że jest to człowiek — osobnik płci męskiej, ubrany w sweter i spodnie, balansujący w powietrzu, mniej więcej w taki sposób, jak kosmonauta znajdujący się w stanie nie­ważkości. Facet ten nieustannie zmieniał pozycję, cze­piając się haków przytwierdzonych do ścian, najczę­ściej z głową zwieszoną w dół i nogami do góry. Za­uważyłem, że ma rudawe, przerzedzone włosy i długą, postrzępioną brodę. Spojrzałem na Yvette, szukając u niej wyjaśnienia tego dziwnego zjawiska, ale nie zwracała na mnie uwagi, gdyż zajęta była pokazywa­niem języka młodemu chłopcu siedzącemu obok, z nogami przerzuconymi przez poręcz fotela, z wyraź­ną intencją zamanifestowania, jak dalece sobie poważa całe szacowne grono tu zebrane i gdzie mu to wszy­stko wisi. Chłopiec ten wydawał się niewiele starszy od Yvette i można było dostrzec pewne do niej podo­bieństwo w jego bladej, zapryszczonej twarzy. Miał na sobie aksamitne, fioletowe spodnie i żółtą kami­zelkę, spod której wyzierało gołe ciało. Rękę trzymał na gitarze, zawieszonej u szyi i wydobywał z niej raz po raz jakiś zgrzytliwy dźwięk, na który ciotka Eliza reagowała druzgocąco-karcącym spojrzeniem. Z dru­giej strony biurka stał wózek inwalidzki, w którym tkwił niesłychanie chudy staruszek, o wysuszonej, pergami­nowej twarzy, w czepku-szlafmycy zawiązanym pod brodą, z oczyma nieruchomo utkwionymi w prze­strzeni i żałosnym uśmieszkiem na wargach. Do­myśliłem się, że jest to młodszy o kilka lat brat dziadka — Charles Mignon. Naprzeciw niego, w głębi fotela, siedziała trzydziestokilkuletnia, ciemnowłosa kobieta, o interesującej, dyskretnie umalowanej twa­rzy, ozdobionej parą błyszczących oczu, w czarnej, jedwabnej sukni. Obnażone jej ramiona otulały dwa, złączone ze sobą platynowe lisy, spływające fantazyj­nie na podłogę. W momencie, kiedy na nią spojrzałem, rozmawiała szeptem z mężczyzną w czarnym garnitu­rze, w okularach, o spiczastym nosie, wydatnie rysują­cej się czołowej łysinie i dużych mocnych rękach, które trzymał splecione na kolanach.

Po drugiej stronie pokoju rozsiadł się w fotelu męż­czyzna po pięćdziesiątce, o wyglądzie starego matro­sa, albo wojskowego na emeryturze, z fajką w grubych ustach. Obok niego, w pozycji półleżącej, spoczywała bardzo młoda dziewczyna, z wyrazem zobojętnienia w szeroko otwartych oczach i niemiłym grymasem na twarzy, być może jego córka, albo w każdym razie bli­ska krewna, gdyż przyglądał jej się z zatroskaniem i gładził po głowie. W najbliższym sąsiedztwie tej pary uplasowała się znana mi już Denise, w swoim ekstra­waganckim, czarnym trykocie, z bladą, nieuszminko- waną twarzą, a tuż za nią, oparty o ścianę, stał wysoki brunet, w zamszowym ubraniu koloru czekolady, opi­nającym ciasno nieco już rozlaną sylwetkę. Jego kru­cze włosy, demoniczne brwi, umalowane w sposób wi­doczny policzki, zrobiły na mnie silne, a nawet niesa­mowite wrażenie. Najbardziej dziwiło mnie, że nikt z te­go towarzystwa nie zwracał najmniejszej uwagi na ta­jemnicze ewolucje „podsufitowe” niezwykłego stwo­rzenia płci męskiej, tak jakby nie było w tym nic nad­zwyczajnego.

W pokoju panowała cisza, przerywana tylko brzę­kiem gitary nonszalanckiego młodzieńca, wszystkie oczy z coraz większym napięciem śledziły ruchy mece­nasa, którego potężny, kartoflowaty nos zapadał się z minuty na minutę głębiej w otchłań papierów, a układ pochylonych ramion świadczył o całkowitym zaanga­żowaniu w czynności zawodowe.

— Chce mi się jeść, muszę natychmiast coś zjeść — zawołał nagle piszczącym głosem dziadek w wózku i zaczął się niespokojnie kręcić w różne strony.

— Niech Yvette się nim zajmie, bo nie da nam spo­koju — zagrzmiała ze swego piedestału ciotka Eliza, przerywając zbożne i zachłanne wpatrywanie się w mecenasa.

— Pewno się posikał, stary nudziarz — warknęła pod nosem Yvette. Kocim ruchem zerwała się z podło­gi, podbiegła do starca, z kieszeni obszernego szlafro­ka, w który był zakutany, wyciągnęła rogalik i wep­chnęła mu do ust, który natychmiast zaczął mozolnie i z chrzęstem rozrywać bezzębnymi dziąsłami.

Antyczny zegar z brązu, stojący na marmurowym kominku, zadzwonił donośnym, śpiewnym głosem — siedem razy. Wówczas mecenas Loyal podniósł się zza biurka, z namaszczeniem rozkładając przed sobą kart­ki papieru, a ciotka Eliza pospiesznie podsunęła mu karafkę z wodą.

— Proszę państwa — powiedział wolno i uroczyś­cie, delektując się każdym słowem. — Mam zaszczyt odczytać list pana Jean-Pierre’a Mignona, skierowany do państwa, a stanowiący wyraz jego ostatniej woli w zakresie dyspozycji majątkiem ruchomym i nie­ruchomym.

Prawnik przerwał, gdyż w pokoju powstał lekki szmerek na skutek wzrostu napięcia do maksymal­nych granic, następnie chrząknął i przybliżył papiery do nosa.

— ,,Moi mili spadkobiercy! Wbrew temu, czego oczekujecie, nie umarłem, żyję, a nawet cieszę się wy- jątkowo dobrym zdrowiem. Ponieważ jednak istnieje bardzo małe prawdopodobieństwo, przynajmniej dla większości z was, abyście mnie kiedykolwiek zobaczy­li, postanowiłem rozporządzić pozostałym po mnie majątkiem w sposób, który przedstawię poniżej. Wy­obrażam sobie, jak jesteście ciekawi, co się ze mną stało. Zniknąłem przecież z tego świata w tajemni­czych okolicznościach. Nie będę was dłużej trzymał w niepewności. Niedawno skończyłem dziewięćdzie­siąt osiem lat. Wiem, że zgodnie z prawami natury nie pozostało mi wiele życia, zdecydowałem więc wypowiedzieć wojnę tej nieubłaganej konieczności, dopóki jeszcze starcza mi sił i zanim nie przeisto­czę się w taki wrak, jakim jest mój młodszy brat Char­les. W tym celu kazałem się wystrzelić w przestrzeń kosmiczną. Obecnie znajduję się jeszcze na orbicie okołoziemskiej, a podróżą steruje mój przyjaciel — ge­nerał Claude Passager, dyrektor Ośrodka Kierowania Lotem Eurokosmosu w Compiegne.

Chyba zdajecie sobie sprawę, że tam w górze czas biegnie o wiele wolniej niż na ziemi. Kiedy wrócę za dwa lata, u was upłynie jeden wiek, a może więcej, nie ma więc praktycznie szansy, abym zastał was przy życiu, co przyznam szczerze, nie jest moim najwięk­szym zmartwieniem. Natomiast dla mnie otwierają się niebagatelne perspektywy zobaczenia tego, czego nikt z was nie zobaczy. Ponieważ jednak na ziemi pozostawiam duży majątek, który będzie przynosił stałe dochody, postanawiam, aby w wyniku corocz­nych rozliczeń, dokonywanych przez upoważnione osoby, pod nadzorem mecenasa Loyala, przypadały one w częściach równych wszystkim krewnym, którzy przybyli w dniu 20 kwietnia bieżącego roku, na moje wezwanie, o godzinie dziewiętnastej do mojej rezy­dencji w Paryżu, przy Avenue de Fleurs nr 15. Udziały krewnych, którzy nie zgłosili się w wyżej oznaczonym dniu i godzinie, ulegają przepadkowi na rzecz pozosta­łych, również w częściach równych. To samo dotyczy przypadku śmierci którejkolwiek z osób, które będą partycypować w przychodach z mojego majątku, gdyż wówczas nie przejdą one na ich własnych spadkobier­ców, ale wyłącznie na rzecz pozostałych krewnych dzisiaj tu zgromadzonych. Co do samej masy spad­kowej, składającej się z licznych fabryk i przedsię­biorstw, nieruchomości położonych w kilku stolicach europejskich oraz pieniędzy i innych walorów złożo­nych w bankach szwajcarskich i francuskich, których pełny i szczegółowy wykaz ma adwokat Maurice Loyal, wypowiem się osobiście jutro, o godzinie szóstej rano, za pośrednictwem transmisji telewizyjnej z kosmosu, którą będziecie mogli obejrzeć na ekranie telewizora w mojej sypialni. Pamiętajcie jednak, że. nikt obcy, spoza kręgu rodziny, nie może w niej uczestniczyć, to jest warunek, którego nie wolno wam przekroczyć. Oznajmiam, że ci z was, którzy zastosują się do moich poleceń, odziedziczą w przyszłości również i wyżej wymieniony majątek. Ponadto zarządzam, aby wszyscy wzięli udział we wspólnej kolacji o godzinie dwunastej w nocy, w moim domu przy Avenue des Fleurs. Przygotowanie jej powierzam mojej siostrze Elizie de Biencourt. Nadmieniam, że niestawiennictwo na kolację spowoduje wykluczenie z grona spadko­bierców. Od powyższego warunku zwalniam jedynie Cyryla Stupefaita.

Ponieważ każdy z was, w wyniku rozdziału przycho­dów, stanie się człowiekiem zamożnym, dom mój, przy Avenue des Fleurs nr 15, przeznaczam na Ośrodek Hodowlano-Doświadczalny dla gadów beznogich, najmilszych i najwierniejszych moich towarzyszy. W związku z tym wszystkie osoby tam zamieszkujące muszą się bezzwłocznie wyprowadzić, z wyjątkiem wyżej wzmiankowanego Cyryla Stupefaita, którego swoista patologia wymaga specjalnego dostosowania do otoczenia.

List mój należy traktować jako rozporządzenie ostatniej woli. wykonanie jej powierzam zaś z całko­witym zaufaniem doświadczonemu prawnikowi. A więc, moi mili, do zobaczenia i do usłyszenia. Podpisano — Jean-Pierre Mignon”.

Mecenas skończył, nalał sobie wody do szklanki i upił parę łyków. W pokoju zapanowała cisza, w której czujne ucho wyłowić by mogło przyspieszone podnie­ceniem oddechy i nerwowe połykanie śliny.

— Chciałem jeszcze dodać — adwokat ponownie zabrał głos — że wszystkich szczegółowych infor­macji dotyczących podziału dochodów i ich wysoko­ści będę mógł już jutro państwu udzielić w mojej kancelarii przy Place de la Concorde.

— Panie mecenasie, mam nadzieję, że zaszczyci pan nas swoim towarzystwem na dzisiejszej kolacji — ciotka Eliza pochyliła nad łysiną prawnika kunszto­wną fryzurę i błagalnie złożyła ręce na piersi.

— Dziękuję bardzo, droga pani, ale w żadnym wy­padku nie będzie to możliwe. Prawdopodobnie całą noc spędzę na przygotowywaniu obrony Jacusia-Rozpruwacza, słynnego mordercy kobiet po siedemdzie­siątce, którego proces rozpoczyna się jutro rano.

Dalszą wymianę duserów i grzeczności pomiędzy mecenasem i ciotką zagłuszył hałas odsuwanych gwałtownie foteli. Wstając z miejsca pomyślałem, że na skutek nieobecności Sławka i Jarka straciliśmy na pewno duży majątek i że w końcu szczeniaki miały rację, napierając się na tę podróż, ale nie miałem czasu na dalsze medytacje na ten temat, gdyż nieomal nad samym uchem usłyszałem spokojnie brzmiący męski głos.

— Zdaje się, że dziadek Mignon nie pozwoli nam przez całą dzisiejszy noc zmrużyć oka. Chyba nie warto się będzie kłaść spać. Przepraszam, kuzynie, czy nie studiował pan czasem na uniwersytecie w Lyonie?

Przede mną stał wysoki mężczyzna w czarnym ubraniu, o wydatnej łysinie czołowej i dużych rękach. To on przedtem rozmawiał z ładną szatynką w lisach. Miał wygląd znużonego życiem intelektualisty, które­go nic już w życiu nie może zaskoczyć, poza natych­miastowym końcem świata. Na jego cienkich wargach błąkał się lekki uśmieszek.

— Nie, nigdy dotąd nie byłem we Francji. Ukończy­łem Politechnikę Warszawską.

— A! To pan reprezentuje polską odnogę naszej rodziny. Byłem niedawno na wycieczce w Warszawie. Bardzo tam romantycznie: Starówka, Łazienki, Szo­pen, koncerty przy świecach... Przyznam, że kobie­ty macie zachwycające, mają typ urody, który mnie bierze: długie nogi, aż po pachy, włosy koloru doj­rzałego zboża, wdzięk w poruszaniu. Prawie się za­kochałem w jednej studentce Akademii Sztuk Pięk­nych. Chodziła w malowniczych, kolorowych szatach i miała posągowe kształty. Nazywała się Christine. Krysza — dodał, śmiesznie zmieniając brzmienie te­go imienia. Ta dziewczyna, która z panem weszła, trochę mi ją przypomina. Czy to też Polka?

— Tak — przytaknąłem, choć ten temat nie bardzo mi odpowiadał. Stanowczo nie lubiłem, jak inni męż­czyźni interesowali się Ewą.

— Myślę, że czas, abyśmy się sobie przedstawili. Jestem Paul Amoureux. wnuk Jean-Pierre a Mignona, a bliżej syn jego zmarłej córki Brigitte, jeżeli panu to coś mówi. Jestem doktorem medycyny. Na stałe mie­szkam w Lyonie. Ja i moja siostra Marie-Louise, która osiedliła się w Nantes, przyjechaliśmy na to dziwaczne wezwanie. A propos, jak się kuzynowi podoba jego ostatnia wola?

— Jestem mocno oszołomiony tym wszystkim. Szczerze mówiąc, byłem pewny, że jadę na pogrzeb. Nigdy bym się nie spodziewał takiego obrotu sprawy.

— Widać, że kuzyn nie zna naszego zacnego dziad­ka. Ja ostatnie odwiedzałem go dość często. To ory­ginał, egocentryk, jeżeli nie sadysta. Kiedy odebrałem depeszę, od razu wiedziałem, że to jakieś oszustwo.

— Czy nie jest jednak szaleństwem w jego wieku wyruszać w podróż kosmiczną? Przecież praktycznie równa się to samobójstwu.

— Niewątpliwie, ale w tym szaleństwie na pewno jest metoda. On ma niesłychane zdrowie. Przy dzisiej­szych osiągnięciach techniki, możliwe jest, że wróci cało na ziemię za sto lat.

Poszukałem wzrokiem Ewy, ale już wyszła z pokoju. Mimo woli zawadziłem spojrzeniem o dziwadło wiszą­ce u sufitu na kształt nietoperza. Drgnąłem z obrzydze­nia.

— Czy może mi pan wyjaśnić — zapytałem z nutą podniecenia — co to znaczy? Jeszcze nigdy nie wi­działem, żeby ktoś mógł się utrzymać w tej pozycji. Czy to żyjący człowiek?

— Kuzyn — doktor uśmiechnął się wyrozumiale. — Przede wszystkim mów mi ,,ty” — oświadczył kordial­nie. — Jesteśmy przecież spokrewnieni. To jest Cyryl Stupefait, mój cioteczny brat, istotnie niezwykły przy­padek w historii medycyny, którym interesują się nau­kowcy całego świata. Całkowite zaburzenie zmysłu równowagi, odwrotne położenie błędnika, odporność na grawitację ziemską. Jednym słowem, może wyłącz­nie, mówiąc językiem potocznym, żyć do góry nogami, poza małymi sporadycznymi przerwami. Od najwcześniejszego dzieciństwa mieszka w tym domu. Jego matka, córka dziadka, urodziła go przedwcześnie w samolocie i tamże zmarła, kiedy samolot zbliżał się do lądowania. Niewykluczone, że ma to jakiś związek z tego typu patologią. Dziadek w gruncie rzeczy nie znosił jego widoku, ale trzymał go u siebie i kazał mu zainstalować w kilku pokojach specjalne haki. Służą mu do odpoczynku i do snu.

W tej chwili przeszedł obok, potrącając mnie przez nieuwagę łokciem, mężczyzna o wyglądzie matrosa. Prowadził pod rękę ową młodą dziewczynę, którą gładził po głowie i czynił to z taką pieczołowitością, jakby spełniał misję swego życia, a wszystkie inne sprawy, poza tą jedną, nie miały dla niego żadnego znaczenia. Dziewczyna trzęsła głową o długich, tłu­stych włosach. Szła niemrawo, mocno kulejąc.

— Oto wzniosły przykład miłości ojcowskiej. Sio­strzeniec Mignona, emerytowany major, uczestnik Ruchu Oporu, Francois Dalentin i jego upośledzona córka Jacqueline. Przechodziła podobno chorobę heinemedina, a ponadto od urodzenia jest niemową, ale ojciec wielbi ją jak bóstwo. Co prawda, do nie­dawna nikt nie wiedział o jej istnieniu, gdyż wujaszek trzymał ją w ukryciu, lecz ostatecznie nie można się temu dziwić. Ale, czy znasz kuzynie moją siostrę Marie-Louise?

— Nie miałem dotąd przyjemności.

— A więc poznajcie się. Marie — pozwól: oto nasz kuzyn z Polski, nie pamiętam imienia.

— Zygmunt. Zygmunt Orczycki.

W mojej dłoni znalazła się drobna ręka, promieniu­jąca przyjemnym ciepłem, znad różowego dekoltu ły­pnęły ku mnie paciorkowe, szklane ślepia sczepionych ze sobą lisów, a brązowe, aksamitne oczy ich właści­cielki poraziły mnie ostrym blaskiem.

— Bardzo mi miło — powiedziała niskim, melodyj­nym, trochę jakby rozwleczonym głosem. — Czy ku­zyn widział już terraria dziadka?

— Na pewno nie, Marie-Louise. Przecież Zygmunt jest tu po raz pierwszy, nie miał na to ani czasu, ani okazji. Chyba nawet nie wie, że dziadek Jean, zapalo­ny miłośnik i hodowca gadów, zgromadził w podzie­miach tego domu ogromne zbiory węży różnych gatunków, w tym dużo jadowitych. Od lat sprowadzał je specjalnymi samolotami z zagranicy, sam również kil­kakrotnie w tym celu był w Indiach. To jego zbiera­ctwo przeszło z czasem w manię. Większość czasu zaczął spędzać w towarzystwie pytonów i kobr. Oczy­wiście na takie dziwactwo mógł sobie pozwolić tylko milioner w jego stylu. Ale, istotnie, kuzyn powinien je zobaczyć. Marie jest nimi zafascynowana. Jeżeli tylko kuzyn ma ochotę, to natychmiast służę za prze­wodnika. Możemy tam zaraz iść.

— Oczywiście, to jest bardzo interesujące — od­parłem, chociaż wolałbym stokroć bardziej spędzić następne godziny, dzielące nas od kolacji, w towarzy­stwie Ewy.

— Marie, czy pójdziesz z nami? — zapytał doktor swoją siostrę.

— Nie, Paul — powiedziała, przeciągając się le­niwie, aż lisy zadrżały na jej piersi. — Idźcie sami, jestem trochę zmęczona.

Do podziemi pałacyku zjechaliśmy windą, wyglą­dającą jak hermetycznie zamknięte pudełko. Ciemne, kręte korytarze, rozjaśnione nikłym blaskiem żarówek, prowadziły do ogromnej sali o łukowatych, ostrych sklepieniach, podpartych masywnymi kolumnami. Paul przekręcił taster i silne, ale drżące światło zalało całe wnętrze. Po jednej stronie spostrzegłem duże, białe skrzynie podobne do lodówek, pośród których największa, ustawiona w pozycji poziomej, o przezro­czystej pokrywie, wyglądała jak wielka, monstrualna trumna.

— To są chłodnie dziadka Mignona — objaśnił Paul, widząc zdumienie w moich oczach. — W tej chwili nieczynne. Przed podjęciem decyzji o podróży w kosmos, miał zamiar dać się zamrozić, również na sto lat, w sąsiedztwie swoich węży, zapewne w nadziei, że w następnym wieku życie ludzkie będzie można przedłużać w nieskończoność. Jak widać, wypowie­dział twardą walkę śmierci. A oto terraria z wężami.

Szklane, widmowe gabloty ciągnęły się wzdłuż po­zostałych ścian. Do każdej z nich przytwierdzona była metalowa tabliczka z nazwą rezydujących wewnątrz okazów. Kilka wypełniała woda, gdyż przebywały w nich węże morskie, w pozostałych tkwiły nierucho­mo najróżnorodniejsze gatunki gadów, dusiciele-boa i pytony, pochodzące z tropików w terrarium ze spec­jalną instalacją podgrzewczą, potężna anakonda, aus­tralijskie węże, siejące grozę samą nazwą: tygrysy, czarne węże, tajpany i żmija-śmierć, poza tym grzechotniki, a dalej groźnica niema, grot lancy, żararaka, władca lasu i inne. W samym środku zauważyłem terra­rium z napisem „kobra królewska”. Zwinięty gad poru­szył się pod wpływem światła i podskoczył z sykiem do góry, objawiając niezadowolenie, że został mu zakłó­cony spokój. Obok kobra azjatycka zademonstrowała kaptur ozdobiony wzorem z łusek, zbliżonym w kształ­cie do okularów. Cała ta galeria wzbudziła we mnie gwałtowną odrazę. Wydało mi się wręcz nieprawdo­podobne, aby można było znajdować przyjemność o obcowaniu z tymi stworzeniami.

Paul Amoureux najwidoczniej to odczuł, gdyż po­wiedział z uśmiechem.

— Jak widzę, kuzyn nie jest zachwycony ulubieńcami naszego dziadka. A jednak hodowla węży stano­wiła jego największą pasję. Odkąd zmarły mu trzy cór­ki, odizolował się prawie zupełnie od świata i oddał kultowi tych zwierząt. Podobno kilkakrotnie jeździł do indyjskiej wsi Rampur-Tikri, aby nauczyć się sztuki zaklinania pytonów i kobr oraz brać udział w trady­cyjnym obrzędzie jej mieszkańców na cześć węży, po­łączonym ze składaniem ofiar. Ja w pewnym stopniu go rozumiem. Na przykład niesłychanie fascynuje mnie kobra królewska. W jej oczach jest coś niezwy­kłego, urzekającego, jakby tajemnica wszechbytu.

Pochylił się nad terrarium i wyciągnął ręce. W migo­tliwym oświetleniu płynącym z niewidzialnego źródła, wysoki, czarny i nieruchomy, wydał mi się nagle kapła­nem jakiegoś tajemniczego, niesamowitego obrzędu. Wolałem nie myśleć o tym, co by się stało, gdyby w przypływie jakiejś religijnej egzaltacji otworzył zam­ki terrarium. Ale było to tylko złudzenie, które trwało ułamek sekundy.

— Chodźmy stąd — mruknął. — Nie jest bezpiecz­nie tu przebywać. Mógłbym popaść w taki sam nałóg, jak dziadek i zakochać się w kobrze.

Poczułem znaczną ulgę, kiedy wydobyliśmy się z plątaniny podziemnych korytarzy na powierzchnię. Amoureux pożegnał mnie z ukłonem przed swoim pokojem.

Zapukałem do pokoju Ewy, ale widocznie nie było jej u siebie, gdyż odpowiedziała mi cisza. Za to na moim łóżku, na wzburzonej aksamitnej kapie, leżała Yvette i z zapałem obgryzała paznokcie.

— Co ty tu robisz? — zapytałem ze zniecierpliwie­niem. — Czyżbyś zamierzała ze mną zamieszkać?

— Nie pleć — warknęła. — Przyszłam, bo uważam cię za jedynego człowieka z całej tej zgrai, z którym można po ludzku porozmawiać.

— Widzę, że nie jesteś zbyt wysokiego mniemania o swoich krewnych — powiedziałem, sadowiąc się z rezygnacją w fotelu, gdyż czułem, że prędko jej się nie pozbędę. — Nie wiem, co takiego masz im do zarzucenia. Na przykład, twoja babka Eliza — to urocza starsza pani ze staroświeckim wdziękiem w obejściu, którego już dziś się nie spotyka.

Warkoczyki na głowie Yvette stanęły nagle dęba, a ona sama sturlała się z łóżka na podłogę.

— Nie ma gorszej od niej wiedźmy! — wrzasnęła. — Wiesz, ilu ona miała mężów? Pięciu! Samych adwoka­tów! Wszyscy umarli na zawał serca, bo ich zadręczyła, żeby odziedziczyć po każdym majątek. Z jednym z nich miała mojego ojca Yvesa, ale podrzuciła go swojej teściowej na wychowanie. Był to straszny cherlak, chory na płuca. Ożenił się też z gruźliczką i oboje szybko wykitowali, pozostawiając mnie i Alaina, kiedy byliśmy zupełnie małymi dziećmi. Wtedy babka umieściła nas u dziadka Mignona, który bał się kompromitacji, jaką wywołałby fakt, że jego bli­scy krewni zdechli z głodu na ulicy.

— Przedstawiasz to bardzo obrazowo, ale czy mocno nie przesadzasz? Przecież sama przed chwilą twierdziłaś, że babka dziedziczyła po swoich mężach. Nie musiała więc być biedna.

— Co z tego, kiedy stale zgrywała się w ruletkę. Wszystko przeputała w Monte Carlo. A potem zarzu­cała sidła na nową ofiarę. Teraz usiłuje omotać me­cenasa Loyala, który parę lat temu owdowiał. Czy zauważyłeś jak przewraca do niego oczami, aż się mdło robi?

— Ile właściwie twoja babka ma lat?

— Osiemdziesiąt z okładem, ale stale robi sobie operacje kosmetyczne, żeby się odmłodzić. Za uszami, pod peruką, ma kupę różnych blizn. Raz mało mnie nie zabiła, kiedy ją podejrzałam rano przy robieniu toale­ty. Wyobrażam sobie, jak dzisiaj się wścieka. Cały czas miała pewność, że jako najbliższa krewna dziadka będzie główna spadkobierczynią, tylko się trochę bała, żeby jej stary Charles nie popsuł szyków.

— A cóż ten zdziecinniały staruszek może jeszcze zrobić?

— Ty jeszcze go nie znasz. Sika pod siebie, a za ba­bami aż piszczy. Wszystkie pielęgniarki szczypał po tyłkach i kazał sobie angażować same grube. Zawsze groził, że jak będzie miał pieniądze, to się zaraz ożeni. I mógłby to zrobić, choćby na złość babce. Słuchaj, jak myślisz, czy ja będę bogata?

— Dobrze nie wiem, ale sądząc po tym, co mówił mecenas, to tak.

— Jak to fajnie! Nareszcie się odegram! Całe życie byłam czyimś pomiotłem, musiałam się stale wysługi­wać. Stary Mignon raz w życiu okazał się człowie­kiem. Wszystkim dał jednakowo! Z przyjemnością tym paskudnym podlizusom, którzy chcieli przekabacić go na swoją stronę, powydłubywałabym oczy.

— Ale masz makabryczne pomysły! Wiesz, że ty mnie przerażasz. Jesteś jeszcze taka młoda, prawie dziecko, a wydaje się, że nienawidzisz wszystkich ludzi, z którymi miałaś kiedykolwiek do czynienia. Jestem pewny, że mylisz się w ocenie swoich krew­nych. Przed chwilą rozmawiałem z doktorem Amoureux i jego siostrą. Sprawili na mnie bardzo przyjem­ne i dodatnie wrażenie.

— Ale z ciebie naiwniak, dyrektorku. Paul i Marie- -Louise już od lat czyhają na śmierć dziadka. Ostatnio stale tu przyjeżdżali. Są tak fałszywi, że aż wstrętni. Okropnie nienawidzą się z moją babką. Ona mówi, że Paul, który jest ginekologiem, wpadł na niedozwolo­nych zabiegach i musiał na dłuższy czas zawiesić praktykę lekarską, a jego siostra, pod pokrywką domu mody, prowadziła jakieś ciemne interesy. Handel nar­kotykami, czy coś takiego. Rok temu zwinęła cały majdan, bo jej policja deptała po piętach.

— Słuchając ciebie należałoby dojść do wniosku, że cała nasza rodzina składa się z samych dege­neratów i przestępców. Trudno, nie mogę w to uwie­rzyć.

— Jeszcze sam się przekonasz, że to święta praw­da. Na przykład Marcel — mąż Denise, ten taki gruby, czarny, wymalowany. Wygląda jak diabeł. Kilka lat temu był zamieszany w sprawę o zabójstwo piosen­karki kabaretowej, jako jeden z głównych podejrza­nych W końcu zwolnili go z braku dowodów, ale nie dałabym trzech groszy za jego niewinność. Całe życie nic nie robi, tylko żyje za cudze pieniądze. Denise przez długie lata tańczyła w nocnych lokalach i tam go gdzieś wytrzasnęła. Wyszła za niego za mąż i ciężko pracowała dopóty, dopóki nie zachorowała na płuca. W ostatecznej nędzy zwróciła się do dziadka o pomoc. Dziadek wziął ich do domu przez pamięć na swoją najukochańszą córkę Catherine — matkę Denise, ale odmówił stanowczo łożenia na utrzymanie Marcela. Wtedy Denise zaczęła znów występować w night-clubie z jednym iluzjonistą po to, żeby ten nierób mógł się wylegiwać do południa w betach. Teraz pracuje w „Czarnym Baranie” na placu Pigalle. Ma taki mrożą­cy krew w żyłach numer: kładzie głowę pod gilotynę z prawdziwym ostrzem, ostrze spada, a głowa Denise pozostaje na swoim miejscu. Wiesz co? Musisz konie­cznie to zobaczyć. Mam świetny pomysł! Zabiorę cie­bie i tę twoją Ewę, bo pewnie się bez niej nie ruszysz, do „Czarnego Barana” Tam jest całkiem fajnie. Striptiz, ruletka, haszysz, najzgrabniejsze dziewczyny w Pa­ryżu, na pewno będzie ci się podobać. Występ Denise jest przed głównym programem, już o dziesiątej wieczór. Co ty na to?

— I wpuszczają tam takie smarkule jak ty?

— Też pytanie! Byłam tam już kilkadziesiąt razy. Zaprzyjaźniłam się z jednym portierem Murzynem. Zawsze mogę mieć stolik. Więc jak, idziemy? Nic was to nie będzie kosztowało.

Propozycja, sądząc ze słów Yvette, była wcale atrakcyjna, skinąłem więc głową na znak zgody. Osta­tecznie, kto nie jest ciekaw, jak wygląda życie Paryża ,,by night”.

— Bądźcie, gotowi za pół godziny. Ja tymczasem pójdę uruchomić wóz. Spotkamy się w ogrodzie przy garażu.

Rozdział III

„Czarny Baran”

— Proszę — powiedziała Ewa, kiedy zapukałem do jej pokoju.

Stała przed wielkim, owalnym lustrem w złoconych ramach i czesała włosy.

— Dobrze, że przyszedłeś, mam ci bardzo dużo do zakomunikowania. Rozmawiałam z kilkoma osobami i zrobiłam kilka ciekawych spostrzeżeń.

— A ja mam dla ciebie szałową propozycję. Yvette zaprosiła nas do autentycznego, paryskiego nocnego lokalu, gdzie nasza miła kuzynka Denise występuje w mrożącym krew w żyłach numerze rozrywkowym, polegającym na ścinaniu jej głowy przez gilotynę. Jak się zapatrujesz na taki wypad?

— Ach, to może być bardzo interesujące. Oczywi­ście, że pójdę. Ale, pamiętaj, że musimy się stawić punktualnie o dwunastej w domu, nie możemy się ani minuty spóźnić. Zresztą ja powinnam być nawet dużo wcześniej, bo obiecałam pomóc ciotce Elizie w kuchni.

— Więc zawarłaś już bliższą znajomość z tym ro­dzinnym gigantozaurusem? Ewo, jesteś niezwykła. Jak to się stało?

Odwróciła nagle spoważniałą twarz o pociemnia­łych, rozszerzonych oczach.

— Słuchaj, tu się dzieją bardzo dziwne rzeczy. Chcę, żebyś o tym wiedział. Przynajmniej ja to tak odbieram. Uważam, że musimy się mieć na baczności.

— Zaczynasz mnie przerażać. Mów, proszę, o co chodzi.

— Być może są to tylko moje odczucia, ale jeden fakt jest na pewno zastanawiający. Szłam korytarzem na drugim piętrze, do gabinetu dziadka, skąd obie­całam przynieść pewną książkę Cyrylowi.

— Czyżbyś zdążyła się już zaprzyjaźnić z Cyrylem?

— Nie przerywaj; o tym ci powiem później. Tam jest bardzo puszysty chodnik, który absolutnie głuszy kroki. Właśnie otwierałam drzwi do gabinetu, kiedy zobaczyłam dwie osoby podążające w przeciwną stro­nę. Był to Francois Dalentin i jego córka. Nie widzieli mnie, przynajmniej tak mi się wydaje. I wiesz, co ujrza­łam na własne oczy? On ją popychał, brutalnie, jak zwierzę, a potem wciągnął za włosy do pokoju i kopnął. Czy to nie straszne? Ta dziewczyna nie wydała żadne­go jęku, nawet nie pisnęła. A przecież przed kilkuna­stoma minutami odgrywał rolę najbardziej kochające­go i oddanego ojca.

— To rzeczywiście bardzo dziwne.

— Teraz powiem ci o Cyrylu. Wbrew pozorom, to wcale niegłupi facet. Zapytałam go, czy mogę mu być w czymś pomocna i zaczęliśmy rozmawiać. Oka­zuje się, że jego choroba nie jest nieuleczalna, wy­maga tylko milionowych kosztów, kilkakrotnych operacji, które musieliby wykonać najsłynniejsi chi­rurdzy Stanów Zjednoczonych, specjalnej aparatury itd. Dziadek Mignon nie miał zamiaru wydać na to ani centyma. Cyryl marzy o wielkich pieniądzach, które umożliwiłyby mu powrót do normalnego życia, a na­wet o miłości. Nie chce pozostać w tym domu, prag­nie kupić willę nad morzem Śródziemnym i w niej zamieszkać. Odniosłam wrażenie, że nienawidzi swo­ich krewnych za to, że rozmyślnie nie starali się go wyleczyć.

—To istotnie bardzo wstrząsająca historia, natural­nie jeżeli znajduje pokrycie w prawdzie. Paul Amoureux, który jest lekarzem, twierdzi, że przypadek Cyry­la jest niepowtarzalny w dziejach medycyny i nie ro­kuje żadnych szans wyleczenia.

— Słyszałam, że wspólnie z Paulem zwiedziłeś terraria dziadka.

— No to wiesz już o wszystkim. Kto ci o tym po­wiedział?

— Jego siostra Marie-Louise. Zaprosiła mnie na spacer po ogrodzie. Jest bardzo piękna, nie uważasz? Ma ogromne, niesamowite oczy. Powiedziała mi mnó­stwo komplementów, że lubi takie smukłe, zgrabne blondynki jak ja, że byłabym idealną modelką w jej domu mody. W pewnej chwili objęła mnie ramieniem i zdziwisz się pewno, ale nagle odczułam strach. Wy­dało mi się, że lisy na jej szyi ożyły i za chwilę rzucą się na mnie, żeby mnie zagryźć. To bardzo głupie, prawda? Nigdy w życiu nie podlegałam takim idioty­cznym wrażeniom i urojonym obawom. Myślę, że Marie ma dar hipnotyzowania. Zresztą nie wiem, co mi się stało. Zachowałam się jak małe dziecko: uciekłam od niej, bez wyjaśnienia.

— Wszystko, co mówisz, jest bardzo zaskakujące.

— Posłuchaj dalej. Pomyślałam, że służby nie ma w domu i że ciotka Eliza, której dziadek zlecił przy­gotowanie kolacji, może mieć z tym wiele kłopotów i wypadałoby, żeby ktoś młodszy i silniejszy jej w tym pomógł. Zapukałam więc do jej pokoju, żeby to zapro­ponować.

— No i jak to przyjęła?

— Na początku była bardzo zdziwiona i nie chciała się zgodzić. Powiedziała, że uważa mnie za, gościa, należy więc mnie godnie przyjąć, a nie absorbować domowymi sprawami, ale potem szybko uległa. Przy­puszczam, że ona bardzo słabo widzi i ma z tym duże trudności, chociaż nie chce się do tego przyznać. Na toalecie stało kilka buteleczek z kroplami do oczu, zaopatrzonych w etykietkę z trupią czaszką, pośród niesamowitej ilości kosmetyków i różnych środków upiększających. Domyśliłam się, że prawdopodobnie choruje na jaskrę, ale mdło mi się zrobiło, jak to zoba­czyłam. Nie wiem dlaczego, wyobraziłam ją sobie od­mierzającą skrycie po kilka kropli do kieliszków z coctailem, który ma zamiar nam podać przy kolacji.

— Ależ, Ewo, to już są chorobliwe skojarzenia. Nie rozumiem, z jakiego powodu przychodzą ci do głowy. Nie podejrzewasz chyba, że ciotka ma zamiar nas wszystkich wytruć dzisiejszej nocy!

— W każdym razie będzie lepiej, jeśli to ja przyrzą­dzę coctail i podam kawę. Wydaje się, że atmosfera w tym domu zaczyna się niepokojąco zagęszczać.

— Czy to wiąże się w twoim przekonaniu z osobą ciotki?

— W pewnym sensie tak. Wiesz, ona była niesłycha­nie zdenerwowana, kiedy ze mną rozmawiała. Cały czas nasłuchiwała, czy ktoś nie idzie korytarzem. Odniosłam wrażenie, że się czegoś lub kogoś panicz­nie boi. Czy nie uważasz, że dziadek Mignon roz­myślnie tak sporządził ostatnią wolę, aby nas wszy­stkich ze sobą poróżnić.

— Przyznam się, że nie zwróciłem na to uwagi.

— Pomyśl — to zostało jakby specjalnie zainsce- nizowane, wyreżyserowane: najpierw zawiadomienie o spadku, potem za kilka godzin rodzinna kolacja, o świcie dalszy komunikat. Wszystko w odstępach czasu dających pole do działania. Bo jeżeli zgodnie z jego ostatnią wolą, w razie śmierci jednego członka rodziny, udziały jego przechodzą na pozostałych, to...

—Ewo! — przerwałem jej energicznie. — Nie poz­wolę ci snuć takich domysłów, rodem z powieści kry­minalnej. To do niczego nie doprowadzi. Jeżeli istot­nie czujesz się zagrożona, to natychmiast wracajmy z powrotem. Ostatecznie dotychczas żyliśmy i może­my żyć dalej bez tego zwariowanego spadku.

— O nie! — roześmiała się ironicznie. — Ja nie ustąpię! W końcu jestem tylko sekretarką, panie dyrek­torze. Myślę, że trafia mi się wspaniała okazja, z której nie mogę zrezygnować. Nie mam zamiaru stchórzyć, ale jeżeli ty chcesz wyjechać, to proszę bardzo.

— Nigdy bym cię nie zostawił samej. A poza tym, osobiście, nic groźnego nie wyczuwam, choć, być może, mam inną, grubszą skórę. Istotnie, raz, przez krótką chwilę, w terrarium, doznałem jakiegoś niemi­łego wrażenia, ale widok tylu węży sam przez się może wytrącić z równowagi, nie mówiąc już o innych akce­soriach, znajdujących się w podziemiach. Najlepiej będzie, jeśli przestaniesz o tym myśleć. Dobrze, że akurat idziemy się zabawić.

— I ja się z tego cieszę — uśmiechnęła się promien­nie i znów wyglądała na dziewczynę, którą każdy męż­czyzna już przy pierwszym spotkaniu pragnie natych­miast wziąć w ramiona i pocałować. — Poczekajcie na mnie w ogrodzie, muszę się przebrać.

Yvette grzebała w silniku imponującego wozu Alfa- -Romeo, koloru kości słoniowej, stojącego w garażu obok trzech innych samochodów. Ubrana była w ten sam wymięty sweter, jeszcze bardziej przybrudzony, na skutek wykonywanych właśnie czynności. Najwi­doczniej nie zamierzała zmienić toalety.

— Myślałam, że świecę diabli wzięli. Fajny wóz, no nie? Buchnęłam tej świni, Marcelowi, kluczyki. Niech nie myśli, że ma do niego prawo. Dziadek pozwalał Denise jeździć nim do pracy, ale go jej nie podarował. Teraz, niech mecenas Loyal rozsądzi, do kogo ma należeć — głos jej zawibrował złością i nienawiścią.

Ewa nie dała na siebie długo czekać. Wyglądała jak prezenterka domu mody Christiana Diora, albo Chanel, w srebrnej, lamowanej, krótkiej sukience, na dżetowych ramiączkach, otulona zwiewnym, koronko­wym szalem. Nie wątpię jednak, że gdyby założyła zgrzebny wór, opasany konopnym sznurem, to i tak nie straciłaby nic ze swego niepowtarzalnego uroku.

Yvette spojrzała na nią z ukosa i milcząc zapuściła motor. Paryż, o tej porze, dudnił i huczał wielkomiej­skim ruchem. Jechaliśmy przez gwarne, oświetlone ulice, wypełnione tłumami przechodniów, grzęznąc w korkach stłoczonych samochodów.

Night-club „Czarny Baran” powitał nas dużym, świetlistym neonem, wyobrażającym potężną głowę zwierzęcia, ozdobioną migocącymi rogami. Do środka prowadziły zaskakująco małe, czarne, jakby zakonspi­rowane drzwi. W mrocznym wnętrzu, na progu wyrósł roznegliżowany Murzyn, o torsie gladiatora, najwi­doczniej łączący funkcje portiera i wykidajły. Na widok Yvette wyszczerzył białe nienaturalnie błyszczące zęby i wskazał nam wejście do sali. Panował w niej specyficzny, trochę niesamowity nastrój. Wszystkie ściany przecinały w zygzakach drżące, różnobarw­ne światła, z dominującym kolorem czerwieni, skon­centrowanym na monstrualnie wielkim czarnym bara­nie o rozżażonych jak głownie, mrugających oczach, spełniającym rolę baru, za którym, pośród podświetlo­nych butelek z alkoholem, rezydował ciemnoskóry Hindus w turbanie. Kilka kobiet o obnażonych ra­mionach siedziało przy nim samotnie na wysokich stołkach, sącząc napoje z kolorowych kieliszków Niezmiernie niskie stoliki otaczały półkolem par­kiet. Wiele z nich było już zajętych przez ludzi w różnym wieku i często nie dającej się określić płci. Prze­ważały stroje wieczorowe, chociaż nie brakowało nie­mal obdartych ekscentryków, demonstrujących osten­tacyjnie wyrafinowaną abnegację. Kilku wymalowa­nych mężczyzn, w sukni ach kobiecych, przechadzało się z wachlarzami w ręku. Kelnerki, przeważnie mło­de Mulatki, ubrane w strój, którego koszt nie mógł zbytnio obciążyć budżet o właścicieli klubu, gdyż skła­dał się wyłącznie ze srebrnych piór na czubku głowy i srebrnych pantofelków, przemykały pośród gości z tacami w dłoniach.

Nie mogłem nawet spokojnie pomyśleć o tym, co by się stało, gdyby Alina w jakiś nadprzyrodzony sposób zobaczyła mnie w tym otoczeniu, postanowi­łem więc natychmiast odpędzić jej natrętnie pojawia­jące się widmo.

— Klawo tu, prawda? — zapytała Yvette, kiedy usie­dliśmy na małych, miękkich taboretach, zmuszających do podkurczenia nóg. — Niedługo zobaczycie numer Denise. Jest fenomenalny. Ona rozpoczyna cały pro­gram. Wszyscy myślą, że to prawdziwa głowa leci w powietrzu, pocą się ze strachu, niektóre babki kwiczą, jakby je kto zarzynał. Potem Denise kłania się cała i zdrowa i nikt nie wie, jakim cudem to się stało, a cała zabawa polega na odpowiednio ustawio­nym mechanizmie gilotyny.

W głębi sali otworzyły się zamaskowane drzwi, ukazując na chwilę wnętrze pełne światła, buchające gwarem podnieconych głosów.

— Tam się gra w ruletkę — objaśniła Yvette, a da­lej — wskazała palcem następne drzwi — wyświetlają filmy porno, a za kinem jest palarnia narkotyków, ale nie wszyscy o tym wiedzą. Tylko specjalni, zaufani goście... O, jest Marcel. On się tu stale pęta. Chyba ma zamiar do nas podejść.

Rzeczywiście, mężczyzna w brązowym, zamszowym ubraniu, który dotąd tkwił przy barze, wstał z wysokie­go stołka i szedł w naszą stronę. W migotliwym blasku kolorowych świateł jego ucharakteryzowana twarz i kruczoczarne włosy, wyglądały jeszcze bardziej diabolicznie. Ukłonił się nam, ale nie podał ręki, tylko na mgnienie oka zawisł spojrzeniem na twarzy Ewy.

— Witaj, playboyu dla ubogich — wykrzywiła twarz od ucha do ucha Yvette. — Co cię tu sprowadza?

— Denise telefonowała, że nie ma kluczyków od samochodu. To na pewno twoja sprawka, ty je wy­kradłaś. Przez ciebie spóźni się do pracy — natarł na nią z wściekłością, nie licząc się z naszą obecnością.

Pyszczek Yvette przypominał w tej chwili rozdraż­nione, drapieżne zwierzątko, które za chwilę zaatakuje upatrzoną ofiarę.

— Nie udawaj czułego męża, kochasiu, i nie zapo­minaj, że auto do was nie należy. Nie macie żadnego prawa robić mi wymówek, a ty najmniej. Będę nim jeździła, kiedy będzie mi się tylko podobało. A teraz odwal się.

Na policzki Marcela wystąpiły ceglaste plamy, moc­niejsze od szminki.

— Ty gówniaro — warknął. — Jeszcze mnie popa­miętasz.

— Może pan usiądzie z nami, panie Marcelu — ode­zwała się melodyjnie Ewa, by rozładować przykrą at­mosferę i zapobiec dalszej nieparlamentarnej wymia­nie zdań między zwaśnionymi, przy czym spojrzała na Marcela przejrzystymi, fiołkowymi oczami w taki spo­sób, że musiał natychmiast zawstydzić się swego nie­taktownego zachowania.

— Przepraszam — mruknął, opadając na stołek. — Ta mała zawsze wyprowadza mnie z równowagi.

— Ciekawa jestem — Ewa podtrzymywała rozmowę — jak pan przeżywa występy żony? Czy za każdym razem nie ma pan wrażenia, jakby pan ją tracił i od­zyskiwał na nowo?

— No, nie. Przecież wiem, że nie ma w nich nic nie­bezpiecznego — odpowiedział z pewnym ociąganiem.

— Ale łączą się z tym chyba jakieś odczucia emo­cjonalne? Wyobrażam sobie, co bym przeżywała, gdy­by bliska mi osoba wkładała na przykład głowę w pasz­czę Iwa albo wykonywała potrójne salto na trapezie.

— Ewo, jesteś śmieszna — przerwała Yvette. — On nie może nic odczuwać. Przecież nie ma ani krzty wy­obraźni.

— Przepraszam — powiedziała Ewa, podnosząc się od stolika, zanim Marcel zdążył zareagować na za­czepkę dziewczyny. — Mam ochotę zagrać w ruletkę. Wrócę za parę minut.

— Może pójść z tobą? — zapytałem, również wsta­jąc z miejsca.

— Nie, proszę cię, zostań — uśmiechnęła się i pot­rząsnęła złocistą główką. — Chcę zupełnie sama spró­bować szczęścia.

Odprowadziłem ją wzrokiem, kiedy szła przez salę, kołysząc leniwie biodrami i znikła za drzwiami salonu gry.

— Mam nadzieję, że nie będziesz brał udziału w na­szej rodzinnej kolacji. Twoja obecność zepsułaby mi apetyt. Zupełnie nie rozumiem, jakim prawem brałeś udział w odczytywaniu testamentu dziadka. Chyba nie spodziewasz się spadku. Nie jesteś naszym krewnym i stary cię nie znosił — zaatakowała go znów Yvette.

Tym razem się nie odezwał, tylko zmierzył ją krót­kim, nienawistnym spojrzeniem, i zwrócił się do mnie.

— Pan wybaczy, że odejdę, ale jestem umówiony.

Podniósł się zwinnie, jak na swoją pokaźną tuszę

i zmieszał się z różnobarwnym tłumem coraz liczniej napływających gości.

— Nie rozumiem, dlaczego stale prowokujesz go do kłótni. Nie zdziwiłbym się, gdyby ci kiedyś sprawił po­rządne lanie.

— Phi — Yvette pogardliwie wydęła usta. — To w gruncie rzeczy pospolity tchórz. Nie znoszę go organicznie i nic na to nie mogę poradzić. Serwus Alain, nie wiedziałam, że będziesz tu dzisiaj — rap­townie odwróciła się do chłopaka w aksamitnej kami­zelce, który właśnie rozsiadł się bezceremonialnie na taborecie przy naszym stoliku ze swoją nieodłączną gitarą, przewieszoną przez ramię.

— Cholera nadała tę dzisiejszą kolację — oświad­czył ponuro i zaczął ostentacyjnie dłubać w nosie, jakby to był jedyny i wyłączny sposób na uspokoje­nie wzburzonych nerwów. — Przepadł mi nocny wy­stęp w „Pstrym Kaczorze’’. Sam Johnny Miles z lon­dyńskiej wytwórni płytowej chciał przesłuchać nasz zespół i mielibyśmy murowaną umowę na longplay w kieszeni, gdyby nie ta przeklęta stypa z kupą ma­mutów.

— Możesz na nią nie iść. Najwyżej forsa przeleci ci koło nosa, a dla nas zostanie więcej — roześmiała się złośliwie.

— Stary zupełnie zwariował. Na co mu ta cała heca z kolacją? Przecież i tak tego nie zobaczy z kosmosu.

— Skąd wiesz, czy nie zainstalował gdzieś ukrytych kamer, które przekażą mu obraz na orbitę okołoziem- ską. Po nim można się wszystkiego spodziewać.

Alain pomilczał chwilę i podrapał się po licznie roz­sianych krostach koło nozdrzy.

— A ja na to gwiżdżę — zakomunikował i odwrócił się do mnie ostentacyjnie plecami dla zamanifestowa­nia, że osoba moja, zakwalifikowana w poczet stworów przedpotopowych, znajduje się całkowicie poza sferą jego zainteresowań życiowych. Przez cały czas zresztą traktował mnie tak, jakbym był powietrzem.

— To ja lecę — oświadczył siostrze, zrywając się ze stołka. — Chłopaki już pewno czekają. Zaraz mam próbę.

— Niezły kretynek z tego mojego braciszka, praw­da? — zachichotała Yvette. — On ma chyba mózg uformowany w kształcie gitary. Nic poza tym rzępole­niem go nie wzrusza. Udaje ważniaka, że go forsa nie obchodzi, a tak naprawdę to trzęsie się do niej, aż mu łydki latają. A wiesz dlaczego? Roi mu się, że zbierze największy zespół gitarzystów na świecie z najdosko­nalszym sprzętem elektronicznym, że kupi im pałac, gdzie będą wiedli życie poświęcone wyłącznie sztuce, a wszystko inne poza tym będzie im wisieć. Coś w ro­dzaju obozu młodych, wyzwolonych dla wielkiej, czystej idei, tylko, że w luksusowych warunkach. Zupełne dno, nie uważasz?

— Jak widzę i do rodzonego brata również jesteś nastawiona krytycznie, ale w tym wypadku zbytnio ci się nie dziwię. Trzeba przyznać, że nie jest komunika­tywny. Wiesz co, Yvette? Właściwie to bym chętnie już stąd wyszedł.

— Coś ty?! Zaraz będzie występ Denise. Poczekaj, zamówię aperitif. Co prawda jest tu cholernie drogo, nawet nie można kichnąć za darmo, ale ja mam kredyt. Nic się nie martw o moniaki.

Prawda była taka, że od dłuższego czasu czułem ból w podkurczonych nogach, chciało mi się diabelnie jeść i pić, gdyż od posiłku spożytego w samolocie, nic nie miałem w ustach. Kilkakrotnie już miałem zamiar zawołać krążącą w pobliżu kelnerkę — Mulatkę, ale w głębi ducha obawiałem się, żeby ze względu na jej mocno zdekompletowany ubiór jakikolwiek gest z mo­jej strony nie został przez nią poczytany za dwuzna­czną propozycję. Musiałem przyznać, że napój, poda­ny na zamówienie Yvette, był doskonały. Lekki, nie­co musujący, przyjemnie uderzył mi do głowy już po paru łykach.

Zauważyłem, że Yvette przygląda mi się badawczo z łobuzerskim wyrazem oczu. A ja nagle poczułem się jak młody, nieco rozwiązły bóg, dla którego nie istnie­ją żadne trudności i problemy nie do pokonania, z „Irontaxem” włącznie, przy czym ogarnęła mnie nieprzeparta ochota, aby wykonać natychmiast solo­wy taniec na parkiecie, przy akompaniamencie orkie­stry murzyńskiej, która właśnie rozpoczynała wrzaskli­wy koncert. Następnie spłynęły ku mnie wszystkie ściany, opasując czerwonymi, żółtymi i zielonymi fala­mi światła, a czarny baran porozumiewawczo mruga­jąc płonącymi ślepiami, zbliżył się do mnie i polizał grubym ciepłym jęzorem, zaś hinduski barman, wyko­nujący rytualne modły nad butelkami, wyciągnął obie ręce i pogłaskał mnie miłośnie po głowie, co wywołało w moim sercu bezmiar wzruszenia, graniczącego z nir­waną. Z kolei, po tych chwilach nadziemskiego unie­sienia, wszystko wróciło do poprzedniego stanu: ścia­ny osiadły na dawnym miejscu, czarny baran przestał się mną interesować i spoglądał w zupełnie inną stro­nę, a Hindus ze stoickim spokojem nalewał alkohol do kieliszków, niepomny na pieszczoty, którymi mnie nie­dawno obdarzał.

— Jak się czujesz? — zagadnęła Yvette i wybuchnęła głośnym rechotliwym śmiechem.

Zrozumiałem, że wypłatała mi jakiegoś figla, którego na razie nie kojarzyłem z przeżytymi wrażeniami, ale na wszelki wypadek zapragnąłem zbić ją na kwaśne jabłko.

— Widzę, że doskonale się bawicie — usłyszałem głos Ewy. Usiadła obok, zaróżowiona z emocji, z ocza­mi pełnymi nieznanych mi blasków i głębi.

— Wygrałaś? — zapytałem, aby stwierdzić fakt, który wydawał się oczywisty.

— To nieważne. Myślę jednak, że odkryłam w sobie żyłkę do hazardu.

Orkiestra nagle wykonała wstrząsający tusz, gwar rozmów znacznie przycichł, a na parkiecie ukazał się wysoki jegomość we fraku, wyglądający co najmniej na ministra pełnomocnego w czasie konferencji pra­sowej. Używając bardzo barwnych i kwiecistych wyra­żeń, rozpoczął przemowę do publiczności, z której wynikało, że adeptka kunsztu czarnej magii, okulty­zmu, chiromancji oraz absolwentka licznych fakulte­tów w jednej osobie, złoży z siebie ofiarę na ołtarzu sztuki, dzięki czemu wszyscy tu obecni będą mieli możliwość uczestniczenia w wielkim misterium z po­granicza metafizyki i wiedzy tajemnej, polegającym na autentycznym ścięciu jej głowy przez gilotynę pocho­dzącą z czasów rewolucji, a następnie wskutek nad­przyrodzonej mocy sił wyższych, powrotu tejże głowy do ciała. Jednocześnie spod podłogi, jak z czeluści piekielnych, zaczęła dostojnie i majestatycznie wyła­niać się gilotyna i stanęła na wzniesieniu, połyskując złowieszczo ostrzem.

Odezwało się kilka zduszonych, histerycznych pis­ków i na sali zapanowała cisza.

Wówczas mistrz ceremonii poprosił na scenę jedną z najbliżej siedzących kobiet, aby sprawdziła, czy ostrze jest autentyczne i czy nie wchodzi tu w grę żadne szalbierstwo. Na kilka sekund zgasły wszystkie światła, następnie reflektory wyłuskały z ciemności wątłą postać kobiecą w czarnym trykocie o białej, jakby martwej twarzy, która powoli i kornie uklękła pod gilotyną.

— Teraz będzie fajnie, zobaczycie, głowa spadnie na stolik koło nas — szepnęła Yvette.

W tym momencie dobiegł nas charakterystyczny świst ostrza, błysnęło tysiące iskier, coś jakby zabul­gotało, zachrzęściło, przecięło powietrze i uderzyło z hałasem o blat sąsiedniego stolika. Zapłonęły wygaszone światła i nagle przeraźliwy krzyk wypełnił całą salę. Siedząca obok kobieta w wydekoltowanej, zielonej sukni, wykonała kilka spazmatycznych ru­chów i osunęła się zemdlona na podłogę. Ktoś po­spieszył jej na ratunek, a dookoła podniósł się po­mruk pełen grozy i przerażenia, z sekundy na sekundę rosnący na sile, przemieniający się w nieustanny ryk. Spojrzałem przez ramię i poczułem nagły skurcz w gar­dle. Na półmisku, pośród resztek jedzenia, leżała gło­wa Denise, na strzępach skóry, z której szeroką, nie kończącą się strugą, płynęła gęsta, czerwona krew. Powieki o wielkich, sztucznych rzęsach jeszcze drgały, ukazując wywrócone białka.

W okamgnieniu ten potworny widok zasłoniła gę­stwa ludzi, którzy zerwali się ze swoich miejsc i oto­czyli stolik. Na parkiecie, w blasku reflektorów, leżało porzucone, jakby zapomniane ciało w czarnym tryko­cie, pozbawione głowy, z rozrzuconymi na bok rękami w czerwonej, stale powiększającej się kałuży.

Na razie nie rozumiałem, wprost nie pojmowałem, co się stało. Wiem tylko, że ściskałem z całej siły rękę Ewy. Dopiero rozszerzone przerażeniem oczy Yvette powiedziały mi wszystko. Siedziała, trzymając się kur­czowo stołka i dziwacznie kołysała na wszystkie strony.

— Cholera, ona naprawdę nie żyje, naprawdę od­cięli jej głowę — krzyczała, nie mogąc opanować ner­wowych ruchów.

— Chodźmy stąd — Ewa chwyciła ją wpół i szybko pociągnęła w stronę wyjścia. — Za chwilę przyjdzie tu policja.

Rozdział IV

Kolacja o północy

W pałacyku przy Avenue des Fleurs panowała tak głęboka cisza, jak gdyby zamieszkiwały w nim wyłącz­nie pokutujące duchy, a nie grono spadkobierców dziadka Mignona i kłębowisko gadów w podziemiach. Tylko schody zamruczały pod mymi stopami, jak stary, wysłużony kot: przyjacielsko i życzliwie, natomiast w pokoju powiało ostrym chłodem, gdyż nie podsyca­ny ogień wygasł na kominku. Czym prędzej zapaliłem wszystkie lampy, wziąłem ciepłą kąpiel i włożyłem świeżą koszulą Wtedy dopiero poczułem się trochę lepiej i uczucie obrzydzenia, ogarniające mnie na wspomnienie krwawej głowy Denise, zaczęło stopnio­wo mijać. Po pewnym czasie nawet, w tym otoczeniu, pośród monumentalnych sprzętów, tchnących powa­gą minionych pokoleń, całe to wydarzenie wydało mi się nierealne i odległe w czasie. Wtedy ktoś lekko zapukał do drzwi. Na progu stanął doktor Paul Amoureux.

— Nie przeszkadzam? — zapytał i nie czekając na zaproszenie rozsiadł się w fotelu. Wyjął z etui cien­kiego papierosa i włożył między duże, końskie zęby.

— Biedna Denise — powiedział. — Taka jeszcze młoda. Słyszałem, że miała efektowną śmierć i że jej ścięta głowa wylądowała na półmisku z pasztetem i sałatką z homarów. Zaoszczędźmy sobie jednak tych drastycznych szczegółów. Oddajmy hołd zmarłej: ,,niech odpoczywa w pokoju” i wróćmy do żywych. Co kuzyn sądzi o tym szczególnym wydarzeniu?

— Oczywiście, że był to straszny i potworny wypa­dek, który nieprędko mi się zatrze w pamięci.

— Nie zgodziłbym się z użytym przez kuzyna sfor­mułowaniem: po pierwsze, co do oczywistości tego wypadku, a po drugie, że w ogóle był to wypadek.

— Nie rozumiem. Czyżby kuzyn sugerował, że De­nise została zamordowana? Ależ to absurd! Widziałem, jak to się stało. Po prostu zepsuł się mechanizm gilo­tyny. Rekwizyty iluzjonistów mogą być zawodne.

— Mogą, ale z reguły zdarza się to nadzwyczaj rzad­ko. Takiej ewentualności naturalnie nie można wyklu­czyć, ale kuzyn musi przyznać, że jest to niecodzienny zbieg okoliczności. Denise Fourieux zeszła z tego świata akurat w dniu, kiedy została powołana do udzia­łu w majątku dziadka Mignona, jednego z najbogat­szych przemysłowców Francji, co wobec specjalnych klauzul, jakimi zostało obwarowane rozporządzenie jego ostatniej woli, samo przez się nasuwa podejrze­nie, że ktoś mógł jej w tym skutecznie dopomóc.

— Wydaje mi się, że kuzyn zbyt daleko posuwa się w swoich domysłach.

— Nie przypuszczam, żeby policja paryska była innego zdania. Na pewno jutro z samego rana będzie­my mieli uroczystą, urzędową wizytę i wszyscy zosta­niemy poddani szczegółowemu przesłuchaniu.

— Wobec tego, każdy z nas jest potencjalnym mor­dercą Denise? Czy właśnie to kuzyn ma na myśli?

— Nie inaczej. I tylko możliwość wykazania się wia­rygodnym alibi zwolni nas od tego podejrzenia.

— Jeżeli tak — to ja przynajmniej jestem uratowa­ny. Nie rozstawałem się z Yvette ani na chwilę przez cały czas naszego pobytu w „Czarnym Baranie". Chyba od niej kuzyn dowiedział się o tym tragicznym wydarzeniu? Jak ona się czuje? Przeżyła bardzo śmierć Denise. Obawialiśmy się, że zemdleje.

Podałem jej środek uspokajający i bardzo szybko się opanowała. Nawet odzyskała humor, takie szybkie zmiany nastroju w jej wieku są naturalnym zjawis­kiem — Amoureux zgasił w popielniczce papierosa i spojrzał na zegarek. — O! Jest już dwudziesta trzecia trzydzieści. Niedługo rozpocznie się nasza rodzinna uroczystość, mam nadzieję, że bez żadnych przykrych niespodzianek. A zatem, do zobaczenia, wkrótce.

Wstał z fotela i wychodząc, lekko skinął głową. Wyglądał tak złowróżbnie, że nie wiadomo było, czy wypowiadając te słowa, miał na myśli nasze rychłe spotkanie na tym, czy na tamtym świecie. Zrobiło mi się nagle tak zimno, jakbym już jedną nogą znajdował się w krainie cieni. Ponieważ jednak drugą kończyną kurczowo trzymałem się ziemi i nędznego doczesnego życia, postanowiłem rozniecić ogień w kominku, aby się trochę rozgrzać. W tym celu schyliłem się nad dogasającymi szczapami drewna i rozgarnąłem je oz­dobnym, posrebrzanym pogrzebaczem. Nagle wydało mi się, że przemawiają ludzkim głosem, a właściwie szeptem. Dreszcze na moim grzbiecie wzmogły się jeszcze bardziej, poczułem się już niemal nieboszczy­kiem, obcującym za pan brat z duchami. Miałem wła­śnie zamiar odskoczyć jak najdalej od gadającego kominka, aby zachować zdrowe zmysły, ale sens do­biegających coraz wyraźniej słów przyciągnął moją uwagę.

— Ta cena nie jest wysoka, połowa wszystkiego, albo... — szept się urwał i zaległa krótka cisza.

— Dobrze, zgadzam się — zaszemrał drugi głos. — Choć uważam, że to za dużo

— Nie rozśmieszaj mnie — pierwszy szept przeszedł w trzeszczący chrobot. — To jeszcze za mało, zwa­żywszy na straty, jakie ponoszę. No więc jak?

— W porządku, ale musisz mi pomóc...

Głosy umilkły, kominek znów stał się zimny i cichy.

Początkowo byłem pewien, że uległem halucynacji, wywołanej niedawnymi, krwawymi przeżyciami, ale wkrótce potem utwierdziłem się w przekonaniu, że nie­chcący podsłuchałem rozmowę dwojga osób niewia­domej płci, za pośrednictwem przewodów komino­wych, czy wentylacyjnych, stanowiących tajniki kon­strukcyjne tego budynku.

Nie miałem czasu na zastanawianie się nad treścią i wagą dobitej przed chwilą transakcji handlowej po­między członkami rodu Mignon, gdyż nieubłaganie upływała minuta za minutą.

Kwadrans przed północą stanąłem pod zamkniętymi drzwiami jadalni, znajdującej się na parterze, na­przeciw biblioteki, z samopoczuciem skazańca, bez najmniejszej szansy na ułaskawienie, który w najbliż­szym czasie ma być zaprowadzony na szafot. Kilka­krotnie zdejmowałem rękę z klamki, aby zawrócić na pięcie i umknąć do swego pokoju, rezygnując ze wszystkich profitów wynikających z dyspozycji finan­sowych dziadka, ale obawa przed kompromitacją w oczach Ewy i oczekujących mnie w takim układzie spraw — piekiełkiem w domu rodzinnym, sprawiły, że zapukałem, zresztą jak najsubtelniej, w skrytej nadziei, że nikt mnie nie usłyszy, co da mi doskonały pretekst do ucieczki.

Niestety, czujne uszy, wewnątrz, wyłowiły ten dy­skretny odgłos, w następstwie czego dobiegły mnie słowa.

— Proszę wejść! — wypowiedziane tubalnym gło­sem ciotki Elizy.

Jadalnia tonęła w powodzi świateł płynących z wielkiego żyrandola z brązu zwisającego z sufitu i z ogro­mnej liczby świec, tkwiących w ciężkich, kutych ze srebra lichtarzach. Był to największy z pokoi, jakie widziałem w tym domu, cały w brązowej tonacji, obity do połowy wysokości ścian wytłaczaną skórą. Na ścia­nach wisiała broń myśliwska sieczna i palna, pocho­dząca z ubiegłych stuleci, trofea myśliwskie, przeważ­nie w postaci głów dzików, żubrów i rogów jelenich, uraz portrety antenatów, patrzące zza złoconych ram wypukłymi, zdawkowo uśmiechniętymi oczami. W głę­bi stał duży zegar wahadłowy, o żółtym cyferblacie z czarnymi cyframi, wskazujący godzinę za czternaś­cie dwunastą, oraz różnorakie ciemnobrązowe rzeź­bione meble: kredensy, pomocniki o masywnej kon­strukcji, bar, antyczne komódki z marmurowymi blata­mi, zastawione kryształami, delftami i figurkami z por­celany, krzesła, fotele. Pośrodku stał wielki, ciągnący się w nieskończoność stół, połyskujący bielą serwet i srebrem zastawy. Całość stanowiła konglomerat sty­lów z różnych epok i świadczyła raczej o kolekcjoner­skich zamiłowaniach gospodarza niż o jego dobrym guście, ale w sumie sprawiała imponujące wrażenie dobrobytu i zasobności. W takiej oprawie ujrzałem znane mi osoby uplasowane w dwóch małych grupach: ciotkę Elizę z powleczoną nienaturalną bielą twarzą, przypominającą maskę pośmiertną, w szarej, jedwab­nej sukni, spiętej na biuście błyszczącą, diamentową broszą, w otoczeniu prezentującego maximum ele­gancji rodzeństwa Amoureux i naburmuszoną parę: Yvette w wymiętym golfie i dżinsach i Alaina w roz­piętej koszuli ukazującej aż do pasa nagie ciało — przysłowiowych młodych gniewnych, protestujących ubiorem i zachowaniem przeciwko zaskorupiałym tradycjom drobnomieszczańskim.

— Chodź. Zygmuncie, nie rób ceregieli. Powinieneś się tutaj czuć, jak u siebie w domu — powiedziała ciot­ka, skandując każde słowo. — Niestety, nasza rodzin­na uroczystość została tragicznie zakłócona — pod­niosła koronkową chusteczkę do oczu, aby wytrzeć nieistniejącą łzę. — Biedna Denise nie żyje. Słyszałam, że byłeś świadkiem tego okropnego wydarzenia. Nie­stety przewidywałam, że to się wszystko źle skończy i ten straszny zawód, jaki uprawiała, sprowadzi na nią nieszczęście. Niejednokrotnie ją upominałam, a nawet prosiłam, żeby zaniechała tego rodzaju wy­stępów publicznych, kompromitujących naszą rodzi­nę i zaczęła normalnie pracować, ale nie chciała o tym słyszeć. Była niesłychanie uparta. Twierdziła, że przez jeden wieczór może więcej zarobić niż przez miesiąc w biurze czy magazynie mody, a stale po­trzebowała pieniędzy. Prawdę mówiąc, dziwiłam się, że mój brat Jean toleruje pod swoim dachem osobę trudniącą się, oględnie mówiąc, rzemiosłem pseudo­artystycznym w tym stylu, ale on jest oryginałem tego formatu, że nie zwraca uwagi na żadne konwenanse i formy, obowiązujące wśród ludzi na pewnym, okre­ślonym poziomie. Przecież jej profesja niewiele różniła się od zawodu striptizerki, chociaż nie występowała nago.

— Niech babcia nie zalewa — wybuchnął niespo­dziewanie ze swego kąta Alain. — Każdy wie, że Denise była przedtem dobrą tancerką, a ostatnio z koniecz­ności została artystką estradową. Ale nie miała się czego wstydzić! Odwrotnie, to co robiła, robiła dobrze i osiągała duże sukcesy.

Urwał nagle, ogarnięty złością, że musiał publicznie wygłosić swoje poglądy i rzucać „perły przed wiep­rze". Schwycił leżącą na bufecie gitarę i wydobył z niej kilka gwałtownych, zgrzytliwych dźwięków.

Ciotka taktownie puściła tę żywiołową wypowiedź mimo uszu i tym razem przycisnęła chusteczkę do falującej piersi.

— Niestety, nasza Denise nie zasiądzie dzisiaj ra­zem ze wszystkimi do kolacji. Jestem tym wstrząśnięta, do głębi wstrząśnięta.

— Niech się ciocia tak nie przejmuje, może sobie ciocia zaszkodzić. Ostatecznie wszyscy jesteśmy śmiertelni — zauważył sentencjonalnie Paul Amoureux i grzecznie podsunął jej fotel.

— Oczywiście, cioteczko. W tym wieku wszelkie wzruszenia są ryzykowne i niebezpieczne — pod­chwyciła Marie-Louise z błyskiem czarnych, aksamit­nych oczu.

Ciotka zgrzytnęła protezą, a przynajmniej mnie wydało się, że tego rodzaju dźwięk wydobył się z jej ust, jako wyraz najwyższej dezaprobaty na aluzję do swych podeszłych lat i oświadczyła z przejmującym westchnieniem.

— Tym niemniej nie można rozkazać uczuciom, aby zamilkły w obliczu takiego nieszczęścia.

W tym momencie otworzyły się jedne z licznych drzwi i do jadalni weszła Ewa, niosąc tacę z krysz­tałowymi pucharami, napełnionymi złocistym coctailem, a razem z nią jakby wpłynęło wiosenne słońce i ciepło. Chyba przez kokieterię włożyła koronko­wy fartuszek z falbankami i zalotny czepeczek na gło­wę. W każdym razie wyglądała w tym przebraniu jak najbardziej urocza francuska pokojówka z bulwaro­wych wodewili. Przechodząc koło mnie, uśmiechnęła się i mrugnęła znacząco okiem.

— Droga Ewo, serdecznie ci dziękuję — roztkliwiła się ciotka, usiłując nadać swemu stentorowemu głosowi brzmienie zbliżone do gruchania gołębia, lecz wypadło to jednak, jak gdakanie kury.

— Czy wiecie — zwróciła się do nas — że to kochane dziecko zdjęło całkowicie z moich ramion ciężar przy­gotowania kolacji, którym obarczył mnie Jean, a przy­znam się, że w obecnym stanie, w jakim się znajduję, jest to dla mnie niezwykle cenna przysługa.

— Z chęcią ci pomogę, kuzyneczko — zaofiarowała się Marie-Louise i objęła Ewę w przelocie ramie­niem.

Spojrzałem na zegar: wskazywał godzinę za jedena­ście minut dwunastą.

W tej samej chwili usłyszeliśmy odgłos otwierania i zamykania drzwi wejściowych, a potem ciężkie, po­wolne kroki na schodach.

— Moi drodzy — powiedziała Eliza de Biencourt z miną kaznodziei przemawiającego z ambony. — Przypuszczam, że nie byłoby to sprzeczne z intencją mojego brata Jeana, który pragnął tej nocy zjednoczyć nas wszystkich, gdybyśmy na drodze wyjątku, zwa­żywszy na dramatyczną sytuację Marcela, który przed chwilą wrócił do domu, zaprosili go do naszego wspól­nego stołu, mimo iż nie należy do grona spadkobier­ców. Czy jesteście tego samego zdania? — powiodła gromowładnym okiem po twarzach obecnych, jakby dla sprawdzenia, czy naszym zdaniem Marcel Fourieux istotnie godzien jest spożycia razem z nami kola­cji.

W odpowiedzi odezwały się pomruki aprobaty, a nawet uznania dla tak ludzkiego odruchu u ciotki, którego zapewne nikt się nie spodziewał, a Paul Amoureux dodał:

— Przecież ciocia jest tu gospodynią i ma prawo de­cydować.

— W takim razie, Yvette, idź po niego — rozkazała ciotka.

— Nie pójdę — burknęła Yvette i wysunęła ze złości koniec języka.

— Ach, ja ją wyręczę — uśmiechnęła się wdzięcznie Ewa i wyszła bez ociągania z pokoju.

Zegar wskazywał za dziewięć minut dwunastą.

Z korytarza dobiegło powolne, mozolne suwanie nóg po podłodze, czyjaś niecierpliwa ręka szarpnęła za klamkę i na progu ukazał się major Francois Dalentin w kraciastej, tweedowej marynarce i długich butach z cholewami, trzymający wpół swoją córkę Jacqueline, wyraźnie jeszcze więcej niż przedtem niedysponowa­ną, gdyż poruszała się z niesłychanym trudem i wy­siłkiem.

— Ach, mój Boże, jak ta dziewczyna się męczy. Nie mogę na to patrzeć — westchnęła współczująco Eliza de Biencourt. — Czy ona nigdy nie chodziła i nie mówi­ła jak normalny człowiek?

Major drgnął, jakby ktoś wymierzył mu policzek, a po jego płaskiej twarzy, ze śladami przebytej ospy, przeleciał skurcz gniewu, co upodobniło ją do paszczy rozwścieczonego wilka, ale natychmiast się opanował i oblekł usta w pełen godności i ubolewania uśmiech.

— Niestety nie. Odkąd zachorowała we wczesnym dzieciństwie, stan jej, mimo nieustannego leczenia, nie ulega poprawie, a raczej stałemu pogorszeniu. Nie mówiłbym tego tak otwarcie przy niej, gdybym nie miał pewności, że słowa te nie dotrą do jej świadomości. Najgorsze zło tkwi właśnie w tym, że postęp dolegli­wości fizycznych idzie w parze z recesją psychiczną. W tej chwili ma poziom umysłowy dwuletniego dziec­ka, w dodatku dotkniętego niemotą i niezdolnego do odróżnienia dobrego od złego. Nieraz zastanawiam się, czy jednak nie jest dla niej lepiej, że nie zdaje sobie sprawy ze swego tragicznego położenia. Mówię o tym spokojnie, bo zdążyłem się już przyzwyczaić do tej sytuacji, choć Jacqueline to jedyna bliska memu sercu istota, którą mam na świecie i dla której żyję.

Kończąc te słowa, pochylił się nad chorą i delikatnie, acz sprawnie, umieścił ją w fotelu. W tym geście było tyle oddania i pieczołowitości, iż człowiek ten mimo­wolnie budził szacunek i współczucie otoczenia i byłby zapewne i we mnie wykrzesał podobne uczucie, gdyby momentalnie nie przyszło mi do głowy to, czego do­wiedziałem się od Ewy o jego prawdziwym stosunku do córki.

„Ależ ten facet umie znakomicie łgać - pomyśla­łem. — To oczywiste, że pragnie otrzymać należną Jacqueline część spadku, ale jaki w końcu ma interes w odgrywaniu przed nami roli kochającego i udręczo­nego ojca?”

Nie zdążyłem sam sobie udzielić odpowiedzi na to pytanie, gdyż do jadalni wróciła Ewa, a za nią wsunął się ze spuszczoną głową Marcel, wyglądający jak uosobienie czarnej rozpaczy i żałoby.

— Biedny Marcel — powiedziała ciotka najbardziej kondolencyjnym tonem, jaki może wyprodukować głos ludzki. — Pozwól, że w imieniu całej rodziny złożę ci wyrazy najgłębszego współczucia z powodu śmierci Denise. Dla nas również jest to nie mniej ciężki cios, możesz mi wierzyć.

— Dziękuję — wyszeptał wdowiec i rozłożył ręce dla podkreślenia bezmiaru jego osobistej tragedii, któ­rej żadne moce nie zdołają już odwrócić.

— Kabotyn — syknęła pod nosem Yvette, ale w isto­cie na tyle głośno, że mogło to dotrzeć do uszu całego audytorium.

Eliza de Biencourt nieznacznie wzruszyła ramiona­mi i obejrzała się, aby spojrzeć na zegar, który wskazy­wał za cztery minuty dwunastą.

— Yvette — powiedziała tym razem ostro i rozkazu­jąco. — Idź natychmiast po dziadka Charles'a. Czyż­byś zapomniała, że należy to do twoich obowiązków?

Dziewczyna zerwała się z miejsca jak furia i przybra­ła buntowniczą postawę.

— Nie będę więcej tego robić! — zawołała. — Mam dosyć tego wiecznego podcierania go i wysadzania. Nie myślcie, że...

W tej chwili głos jej zagłuszył niesamowity rumor na korytarzu. Jakiś ciężki przedmiot z żelaza czy metalu stoczył się z piekielnym hałasem po schodach, a po- lum zapanowała zupełna cisza.

Wszyscy, poza Jacqueline, jak jeden mąż wybiegliś­my z jadalni i pochyliliśmy się w przerażeniu nad postacią rozciągniętą pokracznie na podłodze.

Głuche, ciężkie milczenie przerwał zduszony, drżący głos Ewy.

— O Boże! To chyba dziadek Charles spadł ze schodów.

Tak, nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że Char­les Mignon, drobny, mały, skurczony, ubrany w szla­frok, w szlafmycy na głowie, spod której wymykały się pasemka siwych włosów, z rękoma rozrzuconymi na boki, leżał nieruchomo u stóp schodów, a obok prze­wrócony jego wózek inwalidzki.

— Pozwólcie! - doktor Paul Amoureux rozepchnął wszystkich energicznie i przyklęknął nad bezwładnym ciałem. Zręcznym ruchem poszukał tętna, przyłożył głowę do piersi staruszka i zajrzał pod powieki.

— Nie żyje — oświadczył i powiódł wzrokiem po obecnych.

— To straszne! — z ust ciotki Elizy wydobył się gło­śny gulgot, który prawdopodobnie miał być imitacją szlochu. — Gdyby Yvette po niego poszła jak zwy­kle... — nie dokończyła i znów głośno zagulgotała.

Tym razem wszyscy spojrzeli na dziewczynę z wy­rzutem, jakby to ona właśnie własnoręcznie ukatrupiła dziadka. Yvette nagle zbladła, krótko, urywanie za­wyła, jak zwierzę, i wbiegła z powrotem do jadalni.

— Może ktoś mi pomoże. Trzeba go przenieść do jego pokoju, przecież nie zostawimy go tu na podło­dze — Amoureux powoli wstał z klęczek i otrzepał pył ze spodni..

Oczywiście, zważywszy na płeć i na wiek, tym kimś mogłem być tylko ja, Alain i ewentualnie Marcel Fou- rieux, wobec czego razem z Alainem podnieśliśmy ciało starego Charles’a i wnieśliśmy po schodach na górę, wdowiec zaś zajął się wózkiem.

Nie wyobrażałem sobie dotąd, że jakikolwiek oso­bnik płci męskiej może tak mało ważyć. Właściwie każ­dy z nas mógłby go unieść na dłoni, był bowiem suchy jak szczapa, wyschłą chudością starca, którego tkanki obumierają systematycznie dzień po dniu, w sposób nieubłagany i ostateczny. Skóra na jego piersiach, pod niedopiętym, przybrudzonym szlafrokiem była żółta, zwiotczała i pokryta rzadkim włosem jak u kur­czaka. Ciało nie nosiło nawet żadnych śladów krwi, czy obrażeń. Prawdopodobnie wystarczył sam upa­dek, aby zgasić ledwo tlący się w nim płomień życia. Położyliśmy go na łożu z baldachimem, które wido­cznie stanowiło tradycyjny element wyposażenia każdej sypialni w tym domu.

— Muszę raz jeszcze zbadać zwłoki, aby ustalić dokładny czas i przyczynę zgonu — powiedział doktor Amoureux, dając tym do zrozumienia mnie i Alainowi, że nasza dalsza obecność tutaj jest zbędna.

W jadalni panowała atmosfera pełna napięcia i pod­niecenia. Marie-Louise i Ewa uspokajały ciotkę, która siedziała w fotelu ze zmierzwionym włosem na skutek przekręcenia się peruki, Yvette i Alain, pogwizdujący pod nosem, odwrócili się ostentacyjnie do wszystkich plecami, a major gwałtownie wlewał do ust córki, jak do dzioba ptaka, orzeźwiający napój, choć nie istniało najmniejsze prawdopodobieństwo, aby cokolwiek z tego, co się stało, mogło dotrzeć do jej chorego mózgu.

Na nasz widok Eliza de Biencourt odzyskała z po­wrotem nadwątlone siły i poprawiwszy perukę, przeję­ła znów ster w swoje ręce.

— Fatum zaciążyło nad tym nieszczęsnym do­mem — oznajmiła grobowym głosem. — Oto już drugi członek naszej rodziny opuścił ten padół w ciągu jednego wieczoru i nie zasiądzie do kolacji. Biedny Charles za żadne skarby nie chciał przenieść się na parter, choć odkąd utracił władzę w nogach stało się to konieczne. W swoim pokoju na górze przeżył kilka­dziesiąt lat i zamianę na inny uważał za swego rodzaju dyskryminację. Wprawdzie Jean dobudował specjalną pochylnię do schodów, aby go można było sprowa­dzać na uroczystości rodzinne, gdyż na co dzień jadał i przebywał u siebie, ale najwidoczniej Charles stracił dziś orientację, spiesząc się do nas przed godziną dwunastą, ponieważ nikt po niego nie przychodził i zjechał schodami — tu wymownie spojrzała na Yvet­te. — Ach! Cóż za tragiczny wypadek i co za straszny /bieg okoliczności: on i Denise nieomal jednocze­śnie... Co prawda, niezbadane są wyroki losu. Być może, że śmierć właśnie jest dla niego dobrodziej­stwem. On ostatnio bardzo się męczył. W sytuacji, kiedy człowiek staje się ciężarem dla otoczenia — to jedyne i nieuniknione wyjście. No cóż, z samego rana zajmę się formalnościami związanymi z pogrzebem.

Doktor Amoureux wrócił do jadalni z zimną i nie­przeniknioną twarzą. Usiadł w fotelu i spokojnie za­palił papierosa.

— Chyba nie będziemy musieli zawiadamiać policji o tym wypadku? — zainteresował się nagle Dalentin, okrywając szalem nogi córki.

— Policja będzie tu o ósmej rano — odezwał się Marcel. — Inspektor Vendeur, który mnie przesłuchi­wał wstępnie w ,,Czarnym Baranie”, zapowiedział swoje przyjście. Prosił, żeby wszyscy byli obecni i przepraszał, że będzie nas niepokoił tak wcześnie, ale jest to konieczne ze względu na dobro śledztwa.

— A więc prowadzi się śledztwo? To niesłychane! — oburzyła się dotknięta do żywego ciotka.

— Oczywiście, chociaż jakikolwiek by nie był jego wynik, nie zmieni to tragicznej rzeczywistości — Mar­cel znów rozłożył teatralnym gestem ręce.

Yvette wydała z siebie odgłos, który równie dobrze mógł być poczytany za jęk boleści, jak i za spazmaty­czny wybuch śmiechu.

Eliza de Biencourt ponownie spojrzała na zegar.

— Moi drodzy — powiedziała uroczyście. — Wydaje się, że musimy spełnić wolę Jean-Pierre'a Mignona i usiąść w tym zdekompletowanym składzie do stołu. Ewo, jeżeli w dalszym ciągu masz chęć mi pomóc, to proszę bardzo...

— Ależ naturalnie — Ewa poderwała się z miej­sca. — Wszystko jest przygotowane.

— Niech się wreszcie skończy ta draka — syknęła Yvette, patrząc na mnie z ukosa.

Właściwie tylko jedno miejsce, na którym miał za­siąść Charles Mignon, świeciło pustką, gdyż zmarłą Denise zastąpił jej mąż. Zapłonęły wszystkie światła elektryczne, a Paul zapalił świece, które tymczasem zgasły. Z mojej prawej strony usiadła Marie-Louise, szczelnie otulona lisami, a z lewej major Dalentin, który od razu odwrócił się plecami, aby zająć się wy­łącznie Jacqueline. Na stole pojawiły się w girlandach majonezu i zieleni: kraby, żabie udka, pasztety, salami, polędwica, szynka, pomidory, pieczona kura i, jako główny przysmak, ślimaki faszerowane szpinakiem, przesyconym czosnkiem oraz czerwone i białe wino. Początkowo wszyscy zachowywali się niepewnie i z pewnym zażenowaniem odnosili się do tak przyziemnej sprawy, jaką jest jedzenie, ale przełamawszy pierwsze opory, z niemałym apetytem wzięli się do konsumpcji. Tylko Jacqueline tkwiła nieruchomo oparta o poręcz krzesła i pozwalała ojcu się karmić, leniwie otwierając usta. Ewa, jak zwiewny obłok, prze­mykała wokół stołu, ściągając spojrzenia mężczyzn, dzwoniły kieliszki, pobrzękiwały sztućce, a niezmien­nie wytworni i statyczni antenaci, przyglądali się nam wybałuszonymi oczami zza sczerniałych ram i gdyby nie świadomość, że w tym domu na piętrze leży nieboszczyk i że w tym samym czasie najprawdopodob­niej odbywa się pod nadzorem policji sekcja zwłok De­nise, uczta sprawiałaby wrażenie sielankowej uroczys­tości, celebrowanej na cześć krążącego w kosmosie dziadka.

Chwilami, co prawda, miałem wrażenie, że z każdym wziętym do ust kęsem, połykam dawkę trucizny na szczury, albo arszeniku, ale obawy te rozproszyła Ewa, która serwując na półmisku ślimaki, jednocześ­nie porozumiewawczo i uspokajająco uścisnęła mnie za ramię.

Kolacja upływała prawie w całkowitym milczeniu, gdyż nikt poza wymianą zdawkowych, okolicznościo­wych słów, nie miał chęci do rozmowy. W pewnej chwili z ust Jacqueline, raczonej cały czas przez oj­ca najlepszymi smakołykami, wyleciał pokarm, bru­dząc obrus i ubranie majora.

— Czy nie próbował wuj konsultacji chirurgicz­nej? — zapytał Amoureux, patrząc z obrzydzeniem na mokre plamy. — Wydaje mi się, że precyzyjna opera­cja przysadki mózgowej mogłaby przynieść jakieś rezultaty. Wiem, że pewien chirurg w Szwajcarii spe­cjalizuję się w tego rodzaju pozornie beznadziejnych przypadkach. Ewentualnie będę mógł służyć bliższym adresem.

— Dziękuję — wycedził Dalentin — ale nie skorzy­stam. Nie pozwolę, aby ktokolwiek, nawet gdyby był laureatem nagrody Nobla, krajał moje dziecko i na nim eksperymentował. Nigdy nie oddam jej pod nóż i nie lubię na ten temat dyskutować. Wierzę w zupełnie inną terapię, zresztą bardzo kosztowną, którą, mam nadzieję, będę mógł w najbliższej przyszłości zastoso­wać. Taka jest moja ostateczna decyzja. Nie narzucał­bym też nikomu towarzystwa tej biednej istoty, gdyby nie wyraźna dyspozycja stryja.

Po tych słowach, ucinających raz na zawsze wszelką ingerencję z zewnątrz w prywatne sprawy majora, zapanowała już zupełna cisza, którą przerwała dopiero Eliza de Biencourt, wstając od stołu, i tym samym dając hasło do rozejścia się.

— A więc spotykamy się o szóstej rano w sypialni Jeana — powiedziała, a jej zazwyczaj donośny głos zabrzmiał martwo i bezbarwnie. Najgorsze, że wieczo­rowy maquillage nie wytrzymał próby czasu i bezli­tośnie demaskował sieć zmarszczek na twarzy, która wyglądała jak pole poorane bruzdami. Dla ratowania własnej godności powinna była już dawno zejść lu­dziom z oczu.

— Muszę z kuzynem natychmiast porozmawiać — usłyszałem nad uchem przytłumiony szept. Tym razem Paul Amoureux był bardzo blady i poważny. — Sądzę, że najlepiej będzie, jeśli przejdziemy zaraz do biblio­teki.

Rozdział V

„Serenada Szatanów”

Paul zapalił lampę stojącą na biurku i zwrócił ku mnie poszarzałą twarz. W bibliotece panował nieład. Krzesła i fotele były porozstawiane. Widocznie nikt tu nie wchodził od chwili odczytania listu dziadka. Odruchowo spojrzałem w górę, czy nie zobaczę wiszą­cego nieszczęsnego Cyryla, ale sufit również świecił pustką.

— Mam kuzynowi do zakomunikowania coś bardzo ważnego. Myślę, że musimy nad wszystkim poważnie się zastanowić i powziąć jakąś decyzję.

Po tym zagadkowym wstępie opadł na fotel i na chwilę objął głowę rękami.

— Charles Mignon nie zakończył życia na skutek upadku ze schodów, lecz został zamordowany — powiedział głuchym, drewnianym głosem.

— Jak to? Czy ktoś go umyślnie zepchnął?

Uczynił niecierpliwy gest obydwoma dłońmi.

— To już jest sprawa drugorzędna. Istotne jest to, że już nie żył przed upadkiem. Ze schodów zleciał trup, a nie żyjący człowiek.

Poczułem, że mi gwałtownie ślina zasycha w gardle i włosy zaczynają mi się jeżyć na głowie.

— Nie rozumiem. Więc co się właściwie stało? — wyszeptałem.

— Ba! Żebym ja to wiedział! Mogę tylko jako lekarz stwierdzić przyczynę zgonu, a jest nią — jeszcze bardziej zniżył głos — zadanie śmierci przez uduszenie. Charles Mignon został pozbawiony życia przez gwał­towne zaciśnięcie frędzli od szlafmycy na szyi, które spowodowało pęknięcie krtani.

— Więc może spiesząc się, usiłował ją sam sobie zawiązać i...

— Wykluczone — przerwał mi Paul. — To zrobił ktoś inny, dysponujący odpowiednią siłą, a właściwie zrę­cznością w rękach. Zresztą po śmierci nie mógł wje­chać na schody, a następnie z nich zlecieć.

— A więc zepchnięcie ze schodów miało na celu upozorowanie wypadku?

— Tak, choć w gruncie rzeczy było to posunięcie bardzo naiwne. Rozpoznanie prawdziwej przyczyny zejścia dla każdego lekarza jest w takim przypadku dziecinnie łatwe, chyba że postępowanie mordercy ma jakiś inny, specjalny cel. W każdym razie pomiędzy śmiercią starego Charles’a a upadkiem jego ciała upłynęło bardzo niewiele czasu. Najwyżej kilka, albo kilkanaście minut.

— Innymi słowy — wykrztusiłem, mimo iż język od­mawiał mi posłuszeństwa — zabójca jest tu, w tym domu i jest nim ktoś spośród nas.

— Nie chciałem tego tak dokładnie precyzować, ale skoro kuzyn sam powiedział...

Nagle nad naszymi głowami zabrzmiała jakaś ję­kliwa ponura melodia, stanowiąca kakofoniczną, przejmującą gmatwaninę dźwięków w tonacji minoro­wej. Mimo woli przerwaliśmy rozmowę i wzrok nasz powędrował ku sufitowi. Dźwięki wzmagały się, prze­chodząc w żałobne, rozwleczone frazy, powodujące występowanie dreszczy.

— To Alain rozpoczął koncert na swojej gitarze elektrycznej — stwierdził Paul. — Ten chłopak ma obrzydliwy zwyczaj lekceważenia sobie całego świata i istniejącego w nim porządku. Pewno przejdzie mu to z wiekiem, ale na razie jest trudny we współżyciu.

— Jak wyraźnie go słychać, prawie tak, jakby grał w tym pokoju.

— Tak, istotnie, ściany w tym pionie są niezwykle akustyczne, być może w ten sposób umyślnie zbudo­wane przez dziadka Mignona. Alain mieszka na drugim piętrze nad biblioteką. Nie odbiegajmy jednak od tematu. Myślę, że musimy wyciągnąć właściwe wnio­ski z tego, co się stało.

Pomyślałem, że akustyka jest właściwością nie tylko tego pionu i już miałem zamiar powtórzyć Paulowi treść tajemniczej rozmowy, podsłuchanej przeze mnie w moim pokoju, ale jakiś głos wewnętrzny ostrzegł mnie przed zbytnią wylewnością. Zamiast tego powie­działem: w

— Przede wszystkim trzeba natychmiast zawia­domić policję.

— To kuzyn jest tego zdania, a ja wręcz przeciwnie. Interwencja policji spowodowałaby takie zamieszanie, że uniemożliwiłoby to nam wysłuchanie komunikatu Mignona zgodnie z jego decyzją. Poza tym nie przy­wróci życia zmarłemu.

— To znaczy, że kuzyn proponuje, żebyśmy prze­czekali do szóstej rano, zamknięci w tym domu, pod wspólnym dachem z mordercą?

— Tak jest. Oczywiście, przy zachowaniu pewnych środków ostrożności. Dlatego uważam za konieczne, abyśmy spędzili pozostałą część nocy wspólnie w bi­bliotece i nie wracali do swoich pokoi. Utrudni to akcję mordercy, jeżeli ją zaplanował, a nam ułatwi kon­trolę nad jego posunięciami i obronę.

Pomyślałem o Ewie i dreszcz przerażenia spłynął mi wzdłuż pleców.

— A reszta? A pozostali? Czy mamy prawo świadomie narażać ich na niebezpieczeństwo? W takim razie należy zebrać tu wszystkich. Nie widzę innego wyj­ścia!

— Absolutnie nie. Wywołałoby to niepotrzebną panikę, szczególnie wśród kobiet. Myślę, że jeżeli teraz zrekapitulujemy to, co się stało, uda nam się całkowicie opanować sytuację.

Nie byłem wcale tego pewien, ale Paul Amoureux był mocną indywidualnością, umiejącą wywierać magne­tyczny wpływ na otoczenie, a ja od zarania życia mia­łem słabą konstrukcję psychiczną, łatwo dającą się podporządkować czyjejś woli. W tej chwili tchnął po­wagą i godnością, a jego duże, splecione na kolanach ręce były silne i władcze.

Tymczasem koncert nad naszymi głowami nie usta- wał, a raczej wzrastał na sile, wibrując złowróżbnie, w spazmatycznych drgawkach.

— Czy on nigdy nie przestanie? Przecież od tego można zwariować — zasyczałem.

Paul w odpowiedzi wzruszył ramionami i przybliżył do mnie twarz, tak, że oczy nasze znalazły się prawie na jednym poziomie.

— Zbrodniarz uderzył już dwa razy. Jest więcej niż pewne, że nie zawaha się uczynić tego po raz trzeci. Naszą rzeczą jest, aby mu to uniemożliwić.

— Jak to dwa razy? A więc Denise zginęła z tej sa­mej ręki? Przecież to niemożliwe.

— Tylko pozornie, a fakty mówią co innego. Nawet, jeżeli miało miejsce współdziałanie dwóch lub więcej osób, bo i tego nie można wykluczyć, to jest to inspi­rowane przez tego samego sprawcę, który postawił sobie jeden oczywisty cel: zgładzenie jak największej liczby członków rodziny w celu opanowania całości lub przeważającej części majątku Jean-Pierre’a Mignona.

— Nie brzmi to dla nas pocieszająco. Jednak, jeżeli tak jest istotnie, to działanie jego musi być spontanicz­ne. Przecież wiemy o dziwacznych warunkach testa­mentu dopiero od kilku godzin.

Paul Amoureux drgnął z przejęcia na fotelu.

— Widzę kuzynie, że zaczynamy się rozumieć i na­sze myśli biegną jednym torem. Tak, iw tym tkwi słabość całego planu, który z konieczności jest impro­wizowany. Dlatego mamy szansę, aby udaremnić tę zbrodniczą grę.

— Nie wiem tylko, w jaki sposób. Dla dobra sprawy, moglibyśmy już zostać wszyscy wytruci przy kolacji, albo po kolei zastrzeleni jak kaczki w swoich poko­jach, choćby w tych łożach wyglądających jak trumny, co zresztą jeszcze może nastąpić.

Wydało mi się, że Paul lekko się uśmiechnął, jakby wizja taka nie była mu niemiła. Prawdopodobnie jed­nak w ten sposób skwitował naiwność mego rozumo­wania.

— Według mnie jest prawie pewne, że zabójcy zale­ży na tym, żeby każda śmierć wyglądała na nieszczę­śliwy wypadek, jeżeli ma zamiar jako legalny i prawo­wity spadkobierca wejść w posiadanie majątku albo korzystać z dochodów, jakie będzie przynosił. Oczy­wiście, dokonanie serii zbrodni tak pozorowanych jest prawie niewykonalne. Pierwsze potknięcie nastą­piło już przy morderstwie starego Charles’a i dlatego jesteśmy w stanie mu przeszkodzić.

Alain właśnie pastwił się w swoim pokoju nad wyso­kim ,,C”, wprawiając w stan ekstatyczny wszystkie mięśnie, gdyż sufit zdawał się uginać pod naporem dźwięków, ja zaś pomyślałem, że nie jest to stosowna pora na drobiazgową analizę faktów. Przyjmując linię rozumowania Paula, to kto wie, czy podczas, gdy my tu debatujemy nad motywacją popełnionych zbrodni, nie przybywa nam jakiś nowy nieboszczyk lub nieboszczka. Samo przypuszczenie, że mogłaby to być Ewa, przyprawiło mnie o gwałtowne bicie serca.

— Kuzynie — przerwałem doktorowi wywody. — Ja jednak stanowczo obstaję przy tym, żeby natychmiast zawiadomić policję. Sytuacja jest niebezpieczna, a my dwaj nie dysponujemy żadnymi środkami zaradczymi.

— Nie zgadzam się, stanowczo się nie zgadzam, a nawet nie dopuszczę do tego — wycedził Paul Amou­reux, wstając z fotela. — Proszę przyjąć do wiadomoś­ci, że mnie również zależy na udziale w majątku Mignona. Nie wolno nam zapominać o tym, co zastrzegł w swoim rozporządzeniu ostatniej woli: nikt obcy nie może być obecny o szóstej rano w jego sypialni, w cza­sie nadawania komunikatu z kosmosu. Nie unikniemy tego, jeśli wtrąci się w nasze sprawy policja. Jean-Pierre — to stary chytrus. Na pewno skorzysta z okazji, że­by nas wydziedziczyć, przemiły mecenas Loyal zaś skutecznie tego dopilnuje. A więc do tego czasu nie może być mowy o żadnej interwencji z zewnątrz. Po godzinie szóstej — proszę bardzo, ale teraz musimy sobie radzić sami.

Patrząc na niego, sprężonego w sobie, pełnego determinacji, zrozumiałem, że ten człowiek gotów jest na wszystko, aby przeprowadzić swój plan i zreali­zować własne zamierzenia, i raz jeszcze musiałem mu ulec. Widać wyczytał to w moich oczach, bo usiadł z powrotem i wyjął papierosa ze srebrnego etui.

Melodia na górze spotęgowała jeszcze bardziej de­moniczną, drażniącą nerwy atmosferę, wibrując upar­cie jednym przenikliwym dźwiękiem. Paul spojrzał na mnie z czujnym wyrazem twarzy.

— Mam nadzieję, że wreszcie zrozumieliśmy się cał­kowicie. Możemy więc zastanowić się, kto jest mor­dercą Charles’a Mignona, naturalnie, jeżeli przyjmie­my za pewnik, że nie był nim żaden z nas.

Cóż to? Narada okrągłego stołu? — rozległ się nabrzmiały ironią głos Yvette. Stanęła na progu, koły­sząc się na szeroko rozstawionych nogach, co wpra­wiało w nieustanny ruch warkoczyki, sterczące na jej głowie. — Wyglądacie jak amerykańscy biznesmani, przyklepujący fuzję koncernów naftowych. A może już naprawdę zastanawiacie się, w co zainwestować forsę po dziadku? Radzę wam poczekać do szóstej, bo spotka was jeszcze przykre rozczarowanie.

— A co ty możesz o tym wiedzieć? Idź spać mała.

O tej porze dzieci powinny grzecznie leżeć w łóżku — pół żartem, pół serio powiedział Paul.

— Dziękuję za dobrą radę, ale nie skorzystam. Oba­wiam się, że tej nocy jest szansa, aby zasnąć i wię­cej się nie obudzić. Raczej wolę nie ryzykować.

— W takim razie powiedz swojemu braciszkowi, żeby się trochę przyciszył. Obydwaj z kuzynem Zy­gmuntem dostaliśmy już rozstroju nerwowego od tej zwariowanej melodii.

— Po pierwsze, nikt wam nie każe tutaj siedzieć i słuchać, a po drugie i tak by nie przestał. To jego własna kompozycja „Serenada Szatanów”. Będzie ją ćwiczył dopóki starczy mu natchnienia, a to może trwać bardzo długo. Ma ją zaprezentować przedstawi­cielowi angielskiej wytwórni płytowej, który chce ją nagrać na longplay. Ciao, chłopaki, może rzeczywiście się trochę zdrzemnę. Albo — nie. Lepiej napiję się czarnej kawy i poczytam książkę porno, którą giwzdnęłam Marcelowi. Jeżeli będziecie grzeczni, to wam potem pożyczę. Podobno bomba.

Odeszła w mrok korytarza, skacząc na jednej nodze jak rozdokazywane dziecko.

— Chyba trzeba było powiedzieć jej o wszyst­kim — zauważyłem. — Nie postąpiliśmy wobec niej lojalnie.

— Bez przesadnych skrupułów. Ostatecznie jedzie- my na jednym wózku — ona i my. W takich wypadkach należy zachować jak najdalej idącą ostrożność, aby nie spłoszyć przestępcy. I właściwie, co my wiemy o niej, o Yvette? Że jest krnąbrną, źle wychowaną dziewczyną, pozującą na hippiskę, nihilistkę, czy in­nego czorta, bez żadnego kręgosłupa moralnego i po­krycia dla tak jaskrawo uzewnętrznianego programu ideologicznego, a w gruncie rzeczy niedouczonym, zakompleksionym stworzeniem, nieco trywialnym i nieco spaczonym, które przeszło przez twardą szkołę w dzieciństwie i płonie żądzą odwetu za prawdziwe i urojone krzywdy. Czyż to nie świetny materiał na zbrodniarkę? Na pewno pragnie zdobyć tyle pieniędzy, żeby świat leżał u jej stóp, żeby wszystko podeptać i prze­wartościować, zniszczyć dawnych bogów i samej stanąć na cokole.

— Chyba jednak nie przypuszcza kuzyn, że to Yvet­te spowodowała śmierć Denise i udusiła dziadka Charles’a? Cały czas była razem ze mną w „Czarnym Bara­nie”, a z jadalni nie wychodziła ani na chwilę. Zresztą obserwowałem jej reakcję: na widok głowy Denise o mało co nie wpadła w obłęd.

— Ten stan mógł być wywołany szokiem i nie świad­czy o jej niewinności. Ale istotnie, nie sądzę, żeby Yvette była sprawczynią tych zbrodni, to znaczy, żeby wykonała je własnoręcznie; mogła jednak mieć wspól­nika lub wspólniczkę. Przykładowo: była zaprzyjaź­niona z portierem w tym lokalu i skłoniła go do prze­stawienia mechanizmu gilotyny tak, aby w czasie wy­stępu prawdziwe ostrze spadło na szyję Denise, obie­cując połowę swego majątku za pomoc w jej zgładze­niu. Albo: namówiła kogoś do uduszenia dziadka i zrzucenia go ze schodów, a może nawet sama go udu­siła i przyszła jak gdyby nigdy nic do jadalni, a ktoś in­ny go zrzucił.

— Wersja spółki z Murzynem w lokalu wydaje się mało prawdopodobna. Nie byłby tak naiwny, żeby na­rażać życie dla obiecanek niedorosłej dziewczyny. Również nie jest dla mnie do przyjęcia hipoteza, ze dokonała zabójstwa na osobie, którą opiekowała się od wielu lat. Mimo że brzydziła się dziadka i miała wstręt do wykonywania przy nim posług, czemu w końcu nie można się wcale dziwić, musiała być do niego w gruncie rzeczy na swój sposób przywiązana. Uważam, że wiadomość o jego śmierci zrobiła na niej wstrząsające wrażenie i że rozpacz jej była szczera, choć trwała krótko. Nie, nie mogę zgodzić się z tym, że Yvette może być podejrzana o dokonanie tych mor­derstw.

— Toteż nie twierdzę, że ona jest jedyną podejrza­ną, ale nie widzę podstaw do całkowitego wyelimino­wania jej z tego kręgu. Będę nadal upierał się przy tym, że na zbrodnię w night-clubie należy patrzeć wyłącznie pod kątem współdziałania sprawcy z osobą pracującą w lokalu. Inaczej w ogóle nie można by jej dokonać.

— Jeżeli naprawdę było to morderstwo...

— Dla mnie nie ulega to najmniejszej wątpliwości. Śmierć Charles’a to kropka postawiona nad i. Podej­rzenie zamieniło się w pewność. Na razie jednak skon­centrujmy się na zbrodni numer dwa. Tu mamy o wie­le większe pole do działania. Właściwie wszyscy człon­kowie rodziny mieli osobisty interes w zgładzeniu sta­rego Mignona, wszyscy oprócz Marcela, choć to łotr spod ciemnej gwiazdy z nieźle zabagnioną kartoteką kryminalisty.

— No tak. Marcel, w związku ze śmiercią Denise, automatycznie został wyłączony z grona zaintereso­wanych w podziale spadku, po prostu w nim nie ucze­stniczy. Ale czy te wszystkie rozważania na temat ustalenia osoby przestępcy mają jakikolwiek sens? Nie wydaje się, żebyśmy mogli dojść do pozytywnych rezultatów. Jeżeli na przykład morderca w tej chwili czai się na korytarzu z nożem w ręku, aby nas zadźgać i tak nie będziemy mogli mu przeszkodzić.

— Kuzyn znów swoje. Wykluczam, absolutnie wy­kluczam, stosowanie metod gwałtu przez zbrodniarza. Mówiłem przed chwilą na ten temat. Nie traćmy czasu na powracanie do tych samych kwestii i wróćmy do istoty rzeczy. Tu każda chwila może być droga.

Alain przeżywał szczyt upojenia swoją twórczością. Fantazje na jednej nucie zdawały się osiągać kulmina­cyjny punkt, którym mógł przyprawić już dawno mniej wytrzymałe jednostki o atak szału; Paul odznaczał się widocznie wyjątkową odpornością w tej dziedzinie, gdyż nie zwracał na nie uwagi.

— Postawmy sobie proste z pozoru pytanie. Kto mógł zabić Charles’a Mignona? Zakładając dopusz­czalną, kilkunastominutową tolerancję w czasie mię­dzy zgonem a upadkiem zwłok ze schodów — każdy. Nie było wśród nas osoby, która by nie mogła wejść do jego sypialni i zacisnąć frędzle od czepka na szyi starca. Do tego nie było potrzeba siły. Drugie pytanie jest o wiele trudniejsze. Kto zepchnął starego Migno­na, a właściwie jego trupa, ze schodów? Przecież wszyscy byliśmy w tym czasie w jadalni.

— Nie wszyscy — powiedziałem nie swoim gło­sem. — Nie było Cyryla Stupefaita.

Rozwiązanie było tak dziecinnie proste i narzucało się z tak oczywistą siłą, że należało się tylko dziwić, dlaczego tyle czasu poświęciliśmy na zbędne domy­sły. Diabelska muzyka na górze nie traciła na inten­sywności, a nawet zdawała się rozbrzmiewać jeszcze głośniej, gdyż między nami zaległa zupełna cisza.

Przerwał ją Amoureux.

— To niemożliwe. Znam dobrze stan zdrowia Cyryla i jego schorzenie. W żaden sposób nie mógł zadusić lego starca. Cierpi na pewnego rodzaju porażenie ner­wów kończyn, jego palce nie są na tyle sprawne, aby uchwycić frędzle i pociągnąć za nie z siłą, która w efek­cie spowodowała pęknięcie krtani. Mówiąc, że każda ze zgromadzonych w tym domu osób mogła dokonać morderstwa Charles’a, nie miałem na myśli Cyryla. On stoi poza nawiasem normalnych ludzi. Choć jed­nak...

— A jednak?

— Cyryl mógł zepchnąć wózek ze schodów. Na tyle jest sprawny fizycznie.

— W takim razie niewątpliwie miał wspólnika al­bo..., albo był narzędziem w rękach zbrodniarza. Uwa­żam, że powinniśmy bezzwłocznie z nim porozmawiać, jeżeli mamy zamiar nadal sami prowadzić śledztwo. Gdzie on jest teraz? Myślałem, że jego stałym miej­scem pobytu jest biblioteka.

— Prawdopodobnie w drugim skrzydle budynku, w miejscu specjalnie dla niego wydzielonym, w starej zbrojowni, gdzie zainstalowano mu hamaki do spania. Dziadek Jean nie lubił jego widoku na co dzień, wolał go odseparować i usunąć ze swego pola widzenia. Jednak urządził dom tak, żeby ten biedak mógł się poruszać bez niczyjej pomocy, czepiając się wbitych w sufity i ściany haków. Ja znam dobrze zarówno jego stan fizyczny, jak i umysłowy, i wydaje mi się wprost niepodobieństwem, aby mógł nawiązać ścisły kontakt z innym człowiekiem i w pewnym sensie zdecydować się na współudział w zbrodni. Moim zdaniem, to znacz­nie przekracza jego zdolność percepcji pojęć i zjawisk.

— Jeżeli nie zrobił tego Cyryl, to oznacza, że w tym domu znajduje się ktoś obcy, kto sprytnie ukrywa się w jakimś zakamarku i może, bez najmniejszych trudności, wybić nas wszystkich co do nogi. Wobec tego czeka nas miła perspektywa spędzenia reszty tej nocy z zakonspirowanym opryszkiem!

Paul Amoureux widocznie po tych słowach .poczuł się nieswojo, gdyż pożeglował niespokojnym spojrze­niem w głąb korytarza, jakby z jego czeluści miał natychmiast wychynąć bliżej niezidentyfikowany oso­bnik z tomahawkiem w ręku, ale w okamgnieniu twarz jego przybrała z powrotem bezosobowy i kamienny wyraz.

— Zaczynamy bardzo szybko dochodzić do absur­dalnych wniosków, a w ten sposób nie osiągniemy niczego. Trudno przypuścić, że zorganizowana szajka sprzysięgła się, aby dokonać zagłady rodu Mignon, należałoby raczej sądzić... Ale cóż to? Co się dzieje? Dlaczego zgasło światło?

W bibliotece zaległa nieprzenikniona ciemność, związana z jakąś niespodziewaną, fizycznie odczuwal­ną ulgą. To jednocześnie umilkła, a właściwie urwała się, piekielna muzyka nad naszymi głowami.

Amoureux po omacku, roztrącając sprzęty, pod­szedł do kontaktu i przekręcił go kilkakrotnie, ale bez rezultatu.

— Psiakrew! — zaklął, co wskazywało na zupełne zakłócenie jego równowagi. — To chyba większa awaria. Wydaje mi się, że coś trzasnęło na górze. Czy kuzyn też słyszał?

Nie zdążyłem mu odpowiedzieć, gdyż na schodach rozległy się kroki i na korytarzu odezwały się liczne głosy.

Pierwszy ukazał się major Dalentin z wielką latar­ką w dłoni.

— Dlaczego nie ma światła? — zadudnił, jak gdybym ja do spółki z doktorem Amoureux był za ten karygod­ny fakt osobiście odpowiedzialny. — Podawałem wła­śnie Jacqueline lekarstwo, kiedy nagle zgasło.

— Co się stało? Trzeba sprawdzić korki w mufie — ciotka Eliza w aksamitnym turbanie na głowie wystąpi­ła z ciemności, dzierżąc w dłoni okazałą świecę, niewiele mniejszą od gromnicy.

W jej migotliwym blasku Ewa, spływająca z góry w różowym peniuarze, wydała mi się zjawą nie z tego świata. Serce zabiło mi żywiej i poczułem niewysłowioną ulgę, że widzę ją w tak dobrej formie. Marie-Louise, powiewająca niezmiennie lisami, w wieczorowej sukni, której widać ani na chwilę nie zdejmowała, wyłoniła się z mroku z bladą, marmurową twarzą. Niespodzie­wanie podeszła do Ewy i objęła ją wpół, przytulając głowę do jej ramienia. W tym ułamku sekundy, w nie­samowitej scenerii ciemności i grozy, te dwie piękne, lecz jakże różne w ty pie i urodzie kobiety, mogły stano­wić zapewne znakomite studium portretowe dla nie­jednego malarza. Nie było jednak czasu na kontynuo­wanie estetycznych wzruszeń, gdyż Dalentin za­grzmiał znowu, wymachując latarką.

— No cóż do diabła! Czy nikt nie wie, gdzie są te przeklęte korki? Przecież zostawiłem Jacqueline sa­mą! Kto się wreszcie ruszy?!

— Yvette — zawołała Eliza de Biencourt. — Zejdź na dół do mufy!

Dziewczyna, dotychczas niewidoczna w mroku, ukazała się w kręgu światła latarki. Przystanęła na środku korytarza, jakby czegoś nasłuchując.

— Alain! To na pewno Alain! — krzyknęła nagle przeraźliwie i pobiegła, jak huragan, po schodach, na górę, a za nią wszyscy pozostali.

Drzwi do pokoju chłopca nie były zamknięte, ustąpi­ły łatwo pod jej niecierpliwą ręką. Drżący blask świecy ujawnił kształt postaci rozciągniętej na podłodze. Alain Cherier leżał w pobliżu kominka, w dziwnej pozycji z podkurczonymi nogami i rękoma rozczapierzonymi jak szpony. Na nagich piersiach spoczywała gitara, wyglądająca jak zrośnięta z nim nierozłącznie część jego ciała.

— Niech nikt go nie dotyka! — krzyknął Paul Amou­reux i z całej siły chwycił Yvette, osadzając ją w ostat­niej sekundzie gwałtownie na miejscu.

— Pilnuj jej! — rozkazał mi krótko, puszczając jej ręce, a sam wszedł do pokoju.

Wyrywała mi się z furią zranionego, dzikiego zwie­rzęcia, dysząc i parskając. Usiłowała mnie gryźć, dra­pać. Musiałem ją trzymać niemal przy użyciu wszyst­kich sił, aż wreszcie przycichła i opadła jak podcięta roślina. Paul Amoureux, przy blasku świecy, którą podniósł w górę, badał coś długo w rogu pokoju, przy­klęknąwszy na jedno kolano.

— Chyba już wszyscy zorientowali się, że Alain Cherier nie żyje — powiedział, stając wreszcie na progu. — Od razu przypuszczałem, że zginął na skutek śmiertelnego porażenia prądem elektrycznym, które spowodowało krótkie spięcie w całym budynku, chcia­łem jednak ustalić, jaka była jego bezpośrednia przy­czyna. Teraz mogę z całą stanowczością stwierdzić, że porażenie wywołało uszkodzenie wzmacniacza do gitary elektrycznej. Uprzedzam, że nie wolno dotykać zwłok, ani przenosić je na inne miejsce, gdyż grozi to niebezpieczeństwem; muszą się tym zająć specjaliści. Należy go zostawić w spokoju — to wszystko, co mo­żemy zrobić dla tego biedaka.

Zamknął starannie drzwi i przekręcił klucz w zamku.

— Zabiliście go! Mordercy! Zbrodniarze! — histery­czny, napięty do szczytu krzyk Yvette przeciął powiet­rze, jak wybuch granatu.

Chwilę stała nieruchomo, a potem pobiegła tak szybko, że nikt nie był w stanie jej zatrzymać.

— Dobry Boże, to straszne, to okropne... Przekleństwo, przekleństwo... — z ust Elizy de Biencourt wy­dobywał się bełkot, aksamitny turban niebezpiecznie zjechał na bok, ukazując siwe pasmo włosów, a ona sama zdawała się chwiać na nogach.

— Zajmę się nią — powiedziała Marie-Louise i pos­piesznie ujęła starą damę pod rękę. — Zaprowadzę ciocię do pokoju.

— Tak będzie najlepiej — przytaknął Paul, chowając klucz do kieszeni.

Rozdział VI

Czwarte uderzenie

— A co z elektrycznością? Nie możemy wiecznie tak tkwić w ciemności — zahuczał ze zniecierpliwie­niem major Dalentin, który, jak widać, przeszedł już nad zgonem Alaina do porządku dziennego.

W tym momencie uświadomiłem sobie, że zostawi­łem niebacznie w moim pokoju wszystkie dokumenty z paszportem włącznie. Oczyma wyobraźni ujrzałem przestępcę plądrującego zapalczywie w mojej szafie, co sprawiło, że czym prędzej zbiegłem po omacku po schodach na pierwsze piętro. Zamiast zapalić świece, których na szczęście w tym domu nie brakowało, do­padłem do szafy i zagłębiłem niecierpliwie rękę w szuf­ladzie. Z westchnieniem ulgi stwierdziłem, że wszystko jest w porządku, dokumenty leżą na miejscu, schowa­łem więc je do portfela i rzuciłem się na fotel, czując przypływ znużenia i nieprzepartą chęć do drzemki. Nie było mi danym jednak tej nocy zmrużyć oka, gdyż z błogosławionego stanu znieczulenia na wszystkie ziemskie kataklizmy wyrwał mnie gwałtowny hałas na korytarzu. Wyraźnie dobiegły mnie odgłosy charakte­rystyczne dla staczanej walki, szamotanina, uderzenia, stuk upadającego na podłogę ciała, a potem szybko oddalające się kroki. Jednocześnie zapaliła się mała lampka nocna, której nie zgasiłem wychodząc na kola­cję. Awaria spowodowana krótkim spięciem została więc usunięta. Błyskawicznie otworzyłem drzwi na korytarz i ku swemu niekłamanemu przerażeniu zoba­czyłem Ewę stojącą nieruchomo i trzymającą się obu­rącz za szyję.

— Ewo, co się stało?! Na litość boską, powiedz co ci jest?! — zawołałem.

Odjęła ręce od szyi. Jej peniuar był rozchylony. Uj­rzałem drobne piersi, pokryte złocistą, jędrną skórą. Chwilę milczała.

— Szłam do łazienki — powiedziała, a głos jej był nieco zmieniony, jakby schrypnięty — gdy ktoś mnie napadł. Myślę, że chciał mnie udusić. Zarzucił mi coś na szyję, chyba szalik, i usiłował zacisnąć. Ale nie niepokój się, nic mi się nie stało, już wszystko w porzą­dku.

— Jakże mogłem zostawić cię samą! Jestem potwo­rem, wstrętnym egoistą, samolubem. Uległem suges­tiom Paula Amoureux, żeby zachować tę sprawę w ta­jemnicy, ale powinienem był ci od razu powiedzieć, że Charles Mignon nie umarł naturalną śmiercią, lecz zo­stał zamordowany i że grozi nam wszystkim niebez­pieczeństwo. To ja jestem temu winien!

— Przestań — przerwała dość gwałtownie. — Nie­potrzebnie się oskarżasz, przecież to ja pierwsza po­wiedziałam ci, że w tym domu panuje dziwna atmosfe­ra, że wyczuwam w powietrzu coś groźnego. W końcu nie trzeba prowadzić mnie za rękę. Ach, przepraszam... Jestem jednak zdenerwowana. To poczciwe z twojej strony, że troszczysz się o mnie. A ja zamiast ci podzię­kować, jeszcze się złoszczę.

— Ewo! To nie ma sensu! Nie możemy spokojnie czekać na to, żeby jakiś perfidny obłąkaniec wytłukł nas wszystkich do szóstej rano. Idź, spakuj się! Na­tychmiast opuszczamy ten dom!

— O, nie! Ja tu zostaję! Przyjmij do wiadomości, że się niczego nie boję i że potrafię się obronić. Co zaś do ciebie — to przecież możesz się w każdej chwili wy­cofać.

— W żadnym wypadku nie wyjadę stąd sam! Nie zostawię cię tu na pastwę losu — powiedziałem z tra­gicznym patosem. — Chociaż naprawdę nie wiem, czy ci w czymkolwiek mogę być pomocny, skoro tak sta­wiasz sprawę. Czy przynajmniej wiesz, kim był ten napastnik?

— Nie, przecież było zupełnie ciemno. I wszystko trwało tak krótko. Ale z całą pewnością to mężczyzna.

— Jakim cudem zdołałaś mu się wyrwać?

Blady uśmiech rozchylił jej ponętne usta, które nabierały już zwykłego zabarwienia.

— Nie jest to trudne, jeśli zna się trochę dżudo. Jak widzisz, nie jestem bezbronną kobietką, nie musisz się o mnie obawiać.

— Schodzę na dół, Ewo, do biblioteki. Proszę cię, przyjdź tam także. Razem przeczekamy do szóstej rano, tak będzie bezpieczniej.

— Ach, nie. To zbyteczne. Położę się trochę i odpo­cznę. Zresztą na pewno będzie tam z tobą ten Amou­reux, a on działa mi na nerwy. Nie krępuj się, idź sam, jestem teraz zmęczona.

— Ale zamknij się dobrze. Najlepiej zastaw drzwi jakimś ciężkim sprzętem.

— Dobrze. Jesteś kochany, Zygmuncie. Nie miej takiej przerażonej miny, już się świetnie czuję.

Drzwi za Ewą zamknęły się. Zbiegłem szybko na dół.

Paul Amoureux stał na progu biblioteki t spokoj­nie palił papierosa. Nie wiem dlaczego, ale cała moja złość skrupiła się na nim. Wydał mi się nieprzyzwoicie elegancki i pewny siebie w obliczu nieszczęść, które nawiedziły ten dom. choć w gruncie rzeczy wiedziałem, że to powierzchowna i niesprawiedliwa ocena: Paul nie uzewnętrzniał swych przeżyć, umiał znakomicie panować nad sobą, ale na pewno czuł się nie mniej wstrząśnięty niż ja, tym bardziej, że osoby, które w bły­skawicznym tempie przeniosły się na tamten świat, były mu o wiele bliższe niż mnie.

— A więc przybył nam jeszcze jeden nieboszczyk. Czy nadal kuzyn nie chce zwrócić się do policji o po­moc? — zaatakowałem go, podchodząc.

— Tym razem mógł się wydarzyć naprawdę niesz­częśliwy wypadek — odpowiedział, unikając mego spojrzenia.

— Takie wytłumaczenie staje się teraz wygodne. Ja jednak pozwolę sobie wyrazić odmienny pogląd: Alain Cherier jest następną ofiarę zbrodniarza czyhającego na majątek Mignona — to oczywiste.

— Być może — mruknął Amoureux. — Tego nie można wykluczyć.

— Więc na co, do diabła, czekamy?! Chyba na to, żeby ten dom zamienił się w kostnicę! Nie wiadomo, czy ręka mordercy nie dosięgnie któregoś z nas. Czy o tym kuzyn nie pomyślał?

— Spokojnie, drogi Zygmuncie. Nie należy się tak gorączkować. Czas pracuje na naszą korzyść, jest druga w nocy. Do szóstej brakuje tylko czterech go­dzin. Musimy jakoś przetrwać.

— Przez te cztery godziny może się jeszcze dużo przytrafić, jeżeli nie podejmiemy odpowiednich kro­ków. Okazuje się, że nasze poprzednie rozważania na temat identyfikacji mordercy nie dały żadnych rezul­tatów, a wręcz odwrotnie. W tym czasie rozegrała się nowa tragedia, której nie mogliśmy, ani nie umieliśmy zapobiec.

— Bo scenariusz zbrodni, wbrew, wszelkiej logice, został dawno obmyślony, a realizacja nie przedsta­wiała żadnej trudności.

— To szumnie powiedziane, a prawda jest taka, że morderca przed chwilą chciał zadać następny cios, który na szczęście mu się nie udał.

Amoureux drgnął i nerwowo przetarł okulary.

— O niczym nie wiem. Czy znów coś się stało?

— Ktoś w ciemnościach chciał udusić Ewę Okoniównę. Ona twierdzi z całą stanowczością, że był to mężczyzna. Uratowała się tylko dzięki znajomości dżudo. Napastnik uciekł na sekundę przed zapaleniem światła.

— Niestety, właśnie byłem przy mufie i reperowa­łem korki, więc nic nie słyszałem. Ale w tym wypadku liczba podejrzanych jest niezbyt wielka. Jest nas pię­ciu w tym domu, choć zabrzmi to paskudnie, aktual­nie żyjących mężczyzn, w tym my dwaj, a siebie raczej nie będziemy brać pod uwagę, Cyryl Stupefait, który tym razem absolutnie nie może wchodzić w rachubę, Marcel i Dalentin.

— Ciekawe, że Marcel ani razu nie pokazał się od kolacji.

Widocznie poszedł spać i dlatego nawet awaria elektryczności nie postawiła go na nogi. Nie wiem, czy nie nazbyt pochopnie wyeliminowaliśmy go z kręgu ewentualnych morderców, chociaż i teraz w żaden sposób nie mogę dopatrzeć się korzyści, którą przy­niosłoby mu wyekspediowanie nas na tamten świat, w sytuacji kiedy Denise nie żyje.

— Poza umiłowaniem zbrodni, sadyzmem, fanatycz­ną nienawiścią i różnymi dewiacjami umysłowymi. Wy­daje się jednak, że Marcel, mimo bujnej przeszłości, nie jest profesjonalnym mordercą, a ponadto brak mu predyspozycji intelektualnych do konsekwentnego, przemyślanego działania. To w gruncie rzeczy kom­pletny imbecyl i dlatego raz jeszcze trzeba go wy­kluczyć.

— W takim razie, pozostaje tylko Dalentin, major Dalentin — uczestnik Ruchu Oporu. Nie, to się w gło­wie nie mieści, to podważa mit o bohaterstwie, sławie, odwadze tych ludzi, wsławionych tak wielkimi czyna­mi. Chociaż i ja mam na jego temat coś do powiedze­nia, o czym dotąd nie wspomniałem. Ten człowiek kłamie, odgrywa przed nami komedię. Jego miłość do córki nie jest prawdziwa. Ewa przypadkiem zobaczy­ła, jak pchał ją i kopał, sądząc, że jest z nią sam. To też o czymś świadczy.

— Coś podobnego! — Amoureux aż podskoczył do góry. Tym razem nie udało mu się zachować stoic­kiego spokoju. — To z wujaszka taki ananas! Od razu podejrzewałem, że chce nas nabrać. Nie wiadomo, kim jest ta dziewczyna i skąd ją wytrzasnął. Prawdo­podobnie wcale nie jest jego córką, a kaleką wziętą z przytułku, którą zamierzał podstawić celem zagar­nięcia jeszcze jednej części spadku. Nikt dotąd nie słyszał, żeby miał żonę, czy dziecko. Mam zamiar po­wiedzieć mecenasowi, żeby zbadał tę sprawę. Oba­wiam się tylko, że Dalentin jest w posiadaniu sfał­szowanych papierów. No, nie patrz tak na mnie, kuzy­nie. Wujaszek nigdy nie cieszył się świetlaną opinią, a jego udział w Ruchu Oporu stoi także pod znakiem zapytania. Oczywiście, każda szanująca się rodzina chce mieć krewnego — bohatera i dlatego skwapliwie została przyjęta legenda o jego wyczynach wojen­nych, w istocie nie mająca pokrycia w prawdzie. Wyda­lę się, że zacny wujaszek trochę przesadził z wpro­wadzeniem na scenę tak upośledzonego stworzenia, jakim jest Jacqueline. Zapewne chodziło mu o to, żeby osoba taka była głuchoniema, ale to przecież absolutna ofiara. Cierpi na szczególny niedorozwój, i którym się dotychczas w mojej praktyce nie zetkną­łem. Ona wcale nie połyka pokarmu. Dalentin wrzucał jedzenie do jej ust, jak do nieruchomego otworu. Nie wiem, w jaki sposób w takim układzie może odbywać się trawienie.

— Przestańmy, kuzynie, zajmować się szczegółami anatomii Jacqueline — powstrzymałem zapał zawodowy Paula. — Zajmijmy się naszą sytuacją. Jeżeli je­steśmy pewni, że Dalentin jest mordercą, musimy natychmiast go obezwładnić, nawet przy użyciu siły.

— Cha, cha, cha — roześmiał się z humorem wisiel­ca, Amoureux. — Oto polska wojownicza krew: So­bieski, Kościuszko, Sułkowski. Pamiętam jeszcze coś niecoś historię. Do broni! Walka do ostatniej kropli krwi! Zwycięstwo albo śmierć! Szczytne hasła. My jed­nak musimy być ostrożni, przecież nie złapaliśmy go na gorącym uczynku. A jeśli istotnie na terenie tego domu ukrywa się nieznany osobnik, który zabił Charles’a Mignona? Równie dobrze mógł dokonać zama­chu na Ewę. Gdyby naprawdę tak było, popełnilibyś­my karygodne głupstwo, oskarżając o zbrodnie majora Dalentin, a nawet narazilibyśmy się na przykre konsek­wencje, gdyż, jak skądinąd mi wiadomo, wujaszek jest zawzięty i nie puszcza płazem doznanych zniewag.

— Wobec tego musimy natychmiast przeszukać cały pałacyk od piwnic, aż do strychu. Nie zapominaj­my, że razem z nami są kobiety narażone na bezpo­średnie niebezpieczeństwo. Lepsza najgorsza prawda niż świadome chowanie głowy w piasek i trwanie w bezczynności.

— Nie wiem, jak sobie kuzyn wyobraża takie polo­wanie na mordercę, ale ja osobiście nie mam zamiaru zostać zaciukany w jakimś ciemnym kącie, choć ro­zumiem, że rycerskość twoja nie ma granic. Zresztą, prawdę powiedziawszy, dalej nie wierzę w obecność w domu kogoś z zewnątrz. Dopuściłem taką ewentual­ność na skutek uprzednich sugestii kuzyna, ale bez przekonania co do jej możliwości. Tak czy inaczej musiałby to być wspólnik któregoś spośród nas, oso­biście zainteresowany w zagładzie rodziny. Zamiast ryzykować napad na majora, proponuję, żebyśmy po­rozmawiali z Cyrylem Stupefaitem, tak jak mieliśmy to zamiar przedtem zrobić.

— A jeśli on nie zechce z nami mówić? Przecież nie można go zmusić?

— Przypuszczam, że będę umiał użyć właściwych argumentów, które skutecznie na niego podziałają. To osobnik o bardzo słabej odporności psychicznej. No jak, Marie-Louise? Czy udało ci się uspokoić ciotkę?

Marie pojawiła się w bibliotece tak bezszelestnie, jakby poruszała się za pomocą sił nadprzyrodzonych i była zjawą, a nie młodą, atrakcyjną kobietą. Wrażenie to potęgowała alabastrowa bladość twarzy i nienatu­ralny blask rozgorączkowanych oczu.

— Z wielkim trudem — powiedziała stłumionym, powolnym głosem. — Wpadła w histerię. Koniecznie chciała porozmawiać z Yvette, ale nie dopuściłam do tego. Przy ich stanie nerwów nie miałoby to sensu. Opowiedziała mi, że kilka tygodni temu Alain miał już podobny wypadek, z którego cudem wyszedł cało. Odniosłam wrażenie, że ciotka panicznie boi się śmier­ci. Czy to nie śmieszne w jej wieku? Co może ją jeszcze ciekawego czekać? Zastanawiam się, dlaczego starzy tak uparcie czepiają się życia. Przecież to straszne, kiedy się swoim wyglądem budzi odrazę i wstręt w oto­czeniu. Myślę, że ja będę umiała w odpowiednim mo­mencie zejść ze sceny. No, ale nie wszyscy mogą się na to zdobyć. Ciotka Eliza myśli, że pieniądze przywrócą jej młodość i urodę, nie rozumie, że dla niej się wszy­stko skończyło. Biedna stara:.. Nie chciała mnie od siebie puścić. W końcu dałam jej proszek nasenny, może się trochę zdrzemnie. Przyznam się, ze jestem potwornie zmęczona. Chętnie wypiłabym kilka drin­ków. Słuchajcie — mam propozycję: zapraszam was obu i Ewę do siebie na kieliszek Veuve-Cliquot. W ten sposób czas nam szybciej zleci.

— Lepiej prześpij się, Marie-Louise — mruknął Paul, który bez drgnienia powieki wysłuchał słów siostry. — To ci wyjdzie na zdrowie. Niestety — nie będziemy ci mogli służyć towarzystwem, nieprawdaż, Zygmun­cie? — zwrócił się do mnie z naciskiem, szukając po­twierdzenia. W milczeniu skinąłem głową.

Twarz Marie-Louise pobladła jeszcze bardziej, a w oczach zamigotał błysk gniewu. Wydawała się być nieprzyjemnie zaskoczona naszą odmową.

— No cóż, znajdę jakieś inne zajęcie — wycedziła, otulając się nerwowo lisami.

Wyszła, pozostawiając za sobą smugę delikatnych, egzotycznych perfum.

— Chodźmy wreszcie do Cyryla — Paul poprawił odruchowo krawat i przygładził włosy. — Choć to jest także zwariowany pomysł. Jeżeli śpi, a tak jest naj­prawdopodobniej, nie obudzą go nawet wystrzały armatnie.

Dom pogrążony był w ciszy, zza licznych drzwi, które mijaliśmy, nie dochodził żaden odgłos. Weszli­śmy na piętro, a potem zagłębiliśmy się w długi kory­tarz, o którego istnieniu dotąd nie wiedziałem, prowa­dzący-do bocznego skrzydła budynku, zatopionego w zupełnym mroku.

„Doskonała okazja do popełnienia morderstwa — pomyślałem. —Za chwilę ktoś zdzieli mnie w łeb i w ten sposób zakończę swój doczesny żywot”.

W pewnej chwili kroki idącego obok mnie Paula ucichły. Ni stąd ni zowąd wyobraziłem sobie, że umy­ślnie przystanął, aby zaczaić się w ciemnościach i kiełkujące we mnie nieśmiało podejrzenie, że to on jest tym tajemniczym zbrodniarzem, wysyłającym w za­światy krewniaków, zamieniło się w pewność. Grzecz­ny, układny Paul, wyrachowany, opanowany aż do perfekcji, chłodny analityk, perfidnie roztrząsający motywy, jakimi mógł się kierować morderca, niebez­pieczny w swojej wyrafinowanej inteligencji — to musiał być on, to na pewno on! Puls załomotał mi gwałtownie w skroniach, a na plecach pojawił się pot. Na razie jednak wszystkie moje członki łącznie z gło­wą, tkwiły na swoim miejscu, odważyłem się więc wykrztusić.

— Czy... czy... nie można by zapalić światła?

— Właśnie szukam kontaktu — usłyszałem głos Paula i kinkiety na ścianach zapłonęły równym, choć niezbyt ostrym blaskiem. — To tutaj jest zbrojownia.

Poczułem się jak wisielec, którego w ostatnim mo­mencie odcięto od stryczka, na skutek czego nogi od­mówiły mi posłuszeństwa. Całą siłą woli starałem się opanować i gromiłem siebie w duchu za bezdenną głupotę i uleganie panującej w tym domu psychozie zbrodni. Tymczasem Amoureux stał najspokojniej pod okazałym trofeum z rogów jelenich i przyglądał mi się ze szczególnym zainteresowaniem. Widocznie wy­gląd mój wydał mu się podejrzany.

— Czy kuzyn źle się czuje? — zapytał.

Potrząsnąłem przecząco głową, przysięgając, że

nigdy więcej nie ulegnę podobnym napadom histery­cznego lęku. Raz jeszcze spojrzał na mnie uważnie spoza połyskujących okularów i powoli otworzył drzwi zbrojowni. Łagodne światło elektryczne, płynące z nie­widocznego źródła, ukazało rozległe wnętrze, wysłane w całości miękkim chodnikiem, wiejące chłodem i mar­twotą. Wrażenie to wywoływały stojące w bezruchu zbroje rycerskie, zaopatrzone w przyłbice, ,miecze, halabardy i inne wojskowe akcesoria, pochodzące z różnych stuleci, ponure, groźne jak zmartwychwstałe widma krwawej przeszłości — jeszcze jedna kolekcja spośród licznych tego rodzaju pasji starego Mignona. Nad naszymi głowami ciągnął się białą płaszczyzną, przeciętą licznymi hakami, gładki sufit.

— Nie ma go tutaj — powiedziałem z rozczarowa­niem.

Amoureux pilnie rozglądał się dookoła.

— Tam! — wskazał ręką jakiś osobliwy kształt w ro­gu pokoju, zawieszony w poziomej pozycji, na wyso­kości mniej więcej półtora metra od podłogi, przy potężnej zbroi, połyskującej złocistą blachą.

— To on. Nie rozumiem, dlaczego nie śpi, jak zwy­kle, w hamaku. Wygląda na to, że znajduje się w stanie katalepsji, co mu się jeszcze nigdy dotychczas nie zdarzyło. Chyba niełatwo będzie się z nim porozumieć.

Tak, to był niewątpliwie Cyryl Stupefait, w całej okazałości, wyciągnięty jak struna, uniesiony w nie­naturalny sposób w powietrzu, jak fakir, albo wyznaw­ca tajemnego kultu w transie hipnotycznym. Wypros­towane nogi, obleczone w niebieskie dżinsy, sprawia­ły wrażenie nieskończenie długich szczudeł, obutych w ranne, zwisające pantofle i tylko skrawki bladego, owłosionego ciała, wyzierającego zza opuszczonych, granatowych skarpet świadczyły o tym, że należą do człowieka, a nie do manekina.

Paul Amoureux zbliżył się i potrząsnął go za rękę, która wymknęła mu się z dłoni i opadła bezwładnie.

— O, Boże — jęknął. — A więc on także... ale jak to się stało?

Przeniósł na mnie dalekie, niewidzące spojrzenie.

— Niestety, nic się od niego już nie dowiemy, nie żyje przynajmniej od dwóch godzin.

Pochylił się nad zmarłym i gwałtownie odskoczył kilka kroków. Widać było, że cechujący go spokój został tym razem poważnie zakłócony.

— To wprost niewiarygodne, jaka perfidia, nigdy nie dałbym wiary, że to będzie możliwe. Zobacz, Zygmun­cie, w jaki sposób Cyryl rozstał się z tym światem. Je­stem pewien, że casus ten przejdzie do historii krymi­nalistyki.

Istotnie, zwłoki Cyryla przedstawiały niecodzienny widok. Już na pierwszy rzut oka można było stwier­dzić, że został przebity na wylot mieczem, który prze­szedł mu przez plecy i wystawał na piersiach z roz­dartej, pokrwawionej koszuli. Fenomen stanowił fakt, że narzędzie zbrodni trzymał rycerz bez głowy, czyli zbroja z uchyloną przyłbicą o pustych, czarnych oczo­dołach, dlatego z daleka wydawało się, że trup tkwi sztywno i nieruchomo, jakby utrzymywany w powiet­rzu przez nadprzyrodzone moce. Przede wszystkim jednak uwagę moją zwrócił dziwaczny przyrząd z me­talu, opasujący pierś zmarłego — coś w rodzaju ster­czącej do góry rury.

— Wygląda na to, że mordercą jest ten stary pan­cerz, co jest przecież oczywistym nonsensem — po­wiedziałem, odwracając głowę od doczesnych szcząt­ków Cyryla.

— Otóż to — podchwycił Amoureux. — Niewątpliwie dokonano tutaj morderstwa zdalnie sterowanego, a sprawca wykorzystał zmiany fizjologiczne organiz­mu Cyryla. Widzi kuzyn ten metalowy przyrząd? Moż­na by go pospolicie nazwać „odpychaczem”. Został specjalnie skonstruowany dla Cyryla, aby mógł utrzy­mywać się w odpowiedniej odległości od sufitu, umo­żliwiającej mu normalne ruchy. Wiedząc o tym morder­ca zamienił stary miecz przytwierdzony do pancerza w straszliwą broń śmiercionośną, nakładając na niego elektromagnes, który przyciągnął metal, znajdujący się na piersiach tego nieszczęśnika. Cyryl spadł jak kamień z góry i nadział się na ostrze, które przeszyło go na wylot. Taki był jego koniec.

— Chodźmy stąd — powiedziałem. — Nie mamy tu już nic do roboty. Mechanizm tej zbrodni wskazuje na to, że morderca działa z premedytacją i bezwzględno­ścią i że nie oszczędzi nikogo, jeśli nadal pozwoli mu się bezkarnie grasować.

— To prawda — przytaknął Amoureux, odchodząc z ociąganiem od fascynujących go (zapewne z punktu widzenia medycznego) zwłok.— Sytuacja jest wyjąt­kowa. Nie jestem wprawdzie zwolennikiem odpowia­dania przemocą na przemoc, ale w tym wypadku, aby się bronić, musimy pierwsi zaatakować.

Rozdział VII

Bogowie podziemia

— Tu jest pokój Marcela — oświadczył Paul, kiedy wyszliśmy na korytarz. — Niestety, będziemy zmusze­ni mu przerwać smaczny sen.

— Ależ to bezsens! Przecież wszystko wskazuje na to, że Marcel w ogóle nie wchodzi w grę jako mor­derca. Absolutnie brak jest motywów, aby wszystkie te okropności były jego sprawką.

— Bywają takie rzeczy na ziemi i niebie, o których nie śniło się filozofom — zacytował Amoureux słowa słynnego poety, i natychmiast zniżył głos do szeptu. — Prawda jest taka, że zostało nam tylko dwóch kandy­datów na morderców: Marcel i Dalentin, co nie wy­klucza możliwości, że działali wspólnie.

— O Boże! — krzyknąłem, za co zostałem zgro­miony groźnym spojrzeniem Paula, gdyż znajdowaliś­my się akurat pod samymi drzwiami podejrzanego. — Nie przyszło mi to do głowy.

Przypomniałem sobie bowiem dziwaczną i niezrozu­miałą rozmowę dwojga niezidentyfikowanych osób, którą usłyszałem przed kolacją za pośrednictwem przewodów kominka. A jeśli jedną z nich był Marcel? A może właśnie wówczas on i Dalentin wspólnie oma­wiali warunki swego niecnego planu? Mimo wszystko wydało mi się absurdalne, aby Marcel z zimną krwią zgładził lub przyczynił się do śmierci własnej żony, dzięki której spodziewał się uzyskać tak wielkie korzy­ści majątkowe. Byłoby to sprzeczne ze zdrowym roz­sądkiem, nawet gdyby był wyrafinowanym zbrodnia­rzem.

Paul najwidoczniej nie był ciekaw przyczyny, dla której z ust moich wyrwał się ten niespodziewany okrzyk, gdyż ujmował już za mosiężną klamkę.

— Poczekaj, zastanów się — szepnąłem mu do ucha i desperacko chwyciłem za ramię. — Jeżeli tak jest, jak przypuszczasz, on może być uzbrojony.

— Widzę, że strach cię obleciał — usta Paula wy­krzywił złośliwy uśmiech. — O to się nie martw, dam sobie z nim radę.

Przy tych słowach ręka jego zagłębiła się w kieszeni marynarki i spoczęła nieruchomo na znajdującym się w nim przedmiocie, którego przeznaczenia nie było się trudno domyślić.

,,A więc on nosi broń przy sobie — pomyślałem. — Kto by się tego spodziewał po tym zimnokrwistym człowieku. Chyba od początku nie miał zbyt wiele za­ufania do swych szanownych krewnych”.

Drzwi otworzyły się z lekkim, prawie niedosłyszal­nym skrzypnięciem. Zamarliśmy w bezruchu, sprężeni w sobie, gotowi odskoczyć w tył na najmniejszy od­głos z wewnątrz, ale w pokoju Marcela Fourieux pano­wała niczym nie zmącona cisza.

Pierwszy wszedł Paul, widocznie tym razem postawił wszystko na jedną kartę, nie bacząc na niebezpieczeń­stwo, które mu zagrażało. Wsunąłem się za nim, jak cień przylepiony do jego pleców. Mrok zlewał wszy­stko w jedną nierozerwalną całość. Posuwaliśmy się krok za krokiem, po puszystym dywanie, wyściełają­cym całą podłogę, starając się nie spowodować naj­mniejszego szmeru. Trwało to całą wieczność ze względu na ogromne wymiary pokoju. Powoli wzrok mój przyzwyczaił się i zacząłem rozróżniać mijane sprzęty, które były duże i masywne, tak jak i umeblo­wanie całego domu. Wreszcie dotarliśmy do łóżka ustawionego pośrodku bocznej ściany. Nie słychać było jednak oddechu śpiącego, ani żadnego szelestu, świadczącego o jego obecności, natomiast uderzyła mnie jakaś dziwna, nieprzyjemna woń, unosząca się dookoła.

— No i wszystko na nic — powiedział głośno Amou­reux i przekręcił kontakt.

Ciepłe, mleczne światło oblało wielkie, małżeńskie łoże Marcela i Denise, przedstawiające tak potworny widok, że odruchowo pospiesznie odwróciłem głowę, wyglądało bowiem jak pobojowisko, na którym sto­czono okrutną walkę, albo miejsce, gdzie zdarzył się tragiczny wypadek. Mniej więcej na wysokość pół metra zasłane było kawałami drewna i metalu i spowi­te, jak całunem, tiulem baldachimu i strzępami koloro­wej materii. Widać było wystające palce rąk i bose stopy ludzkie, a skrwawiony rąb tiulu okrywał głowę i spływał aż na podłogę. Reszta ciała przywalona była gruzem, a wszędzie unosił się mdły zapach krwi.

Amoreux podniósł materiał dwoma palcami i mo­mentalnie odrzucił z powrotem.

— To Marcel — powiedział głucho i wzrok jego po­wędrował w górę, gdzie zamiast zwisu z baldachimem, sterczał kawałek metalu.

— Musiało go to spotkać we śnie. Cała konstrukcja runęła na niego z wysokości kilku metrów, zmiażdży­ła głowę i przygniotła ciało. Zginął od razu, myślę, że nawet nie zdążył zorientować się, co się stało.

Opuściliśmy ten pokój grozy chyłkiem, jak przestęp­cy w obawie przed złapaniem na gorącym uczynku. Kiedy znaleźliśmy się z powrotem w bibliotece, Amou­reux opadł ciężko na fotel. Tym razem milczenie trwało dłużej niż zwykle, jakby wszelkie słowa między nami stały się zbyteczne. Wreszcie przerwał je Amoureux, który zdążył się całkowicie opanować, gdyż głos jego brzmiał znów rzeczowo i chłodno.

— Zastanawiające jest jednak, dlaczego Marcel Fourieux zginął.

Poczułem ochotę wytrzaskać go po gębie, a w każ­dym razie strącić okulary z jego długiego nosa, wy­dał mi się bowiem nieznośny z tą swoją manią prze­prowadzania skrupulatnej analizy faktów w sytuacji, kiedy śmierć wisiała tuż nad naszymi głowami.

— Raczej należałoby się zastanowić, jak długo my jeszcze będziemy żyli — syknąłem. — Oto wynik decy­zji kuzyna, aby nie wzywać policji i prowadzić na wła­sną rękę śledztwo: czterech nieboszczyków w domu i nieuchwytny morderca na wolności.

— Tego wcale nie jestem taki pewny. W tym ukła­dzie nie wiadomo, kto, kogo i kiedy zamordował, tym bardziej, że z bezpośrednim aktem zbrodni mieliśmy tylko raz do czynienia, w przypadku śmierci Charles’a Mignona. Pozostałe zgony można uznać za nieszczę­śliwe wypadki, choć w gruncie rzeczy są to perfidnie zorganizowane zamachy.

— A więc równoznaczne z zabójstwem z premedy­tacją. Nie wiem, dlaczego daję się znów wciągać w te wszystkie spekulacje i domysły. W tej chwili sprawa jest oczywista: na placu boju pozostał tylko Dalentin. Jeżeli nie możemy sami się z nim rozprawić, w dalszym ciągu obstaję za natychmiastowym aresztowaniem przestępcy

— Jesteś śmieszny, kuzynie — powiedział Amou­reux, powracając, zresztą tak jak i ja, do oficjalnej for­my we wzajemnym obcowaniu. Swego rodzaju okoli­cznościowa poufałość panowała między nami tylko w momentach dramatycznych spięć i emocji, w których wspólnie uczestniczyliśmy. — Powtarzam: śmie­szny, a ponadto naiwny. Masz przerost zmysłu prawo­rządności, jeśli można tak to nazwać. Stale powta­rzasz: wezwać policję, podczas gdy już za trzy godziny dowiemy się, komu Jean-Pierre przeznaczył swoje miliony, a dla mnie to jest najważniejsze. Wyjaśniłem już dokładnie, dlaczego nie pozwolę na interwencję organów ścigania do szóstej rano.

— Chwilami zadaję sobie pytanie, czy ta stale po­większająca się liczba zgonów naszych krewnych nie jest czasem kuzynowi na rękę — rzuciłem mu w twarz impertynencję, czekając jak na nią zareaguje.

Okulary tak szczelnie zakrywały jego oczy, że nie można było dostrzec ich wyrazu.

— Być może w pewnym sensie — tak, choć przy­znam, nie leżało to w moich założeniach życiowych — odpowiedział swobodnie. — Jednakże śmierć Marce­la, nie mająca żadnego wpływu na układ rodzinnych spraw finansowych, interesuje mnie z innego względu. Jest właściwie nieproduktywna, niepotrzebna, wykra­cza poza ramy logicznego rozumowania.

— Jest jednak faktem niezaprzeczalnym.

— Tak, i już widzę dwa powody do usunięcia go z grona żywych.

— Ciekawe jakie?

— Jeden: to obłąkańcze umiłowanie mordu przez psychopatę, zabijanie dla czystej przyjemności, dla zaspokojenia żądzy krwi. Zabójca wybiera wyrafino­wane formy dla swoich czynów, nie przebierając w ofiarach. Im bardziej wyszukana śmierć, tym więk­sza satysfakcja dla sprawcy. Teoria ta podważa co prawda tezę o pozbywaniu się członków rodziny przez sprawcę, w związku z testamentem, celem zdobycia całej fortuny, ale nie jest do odrzucenia. Drugi powód jest bardziej prozaiczny, ale więcej prawdopodobny: Marcel wiedział o kimś za dużo, być może próbował szantażu, co doskonale pasuje do jego sylwetki moral­nej, i dlatego musiał zamilknąć na wieki.

— Tak, czy inaczej — krzyknąłem — jedynym po­dejrzanym był i jest Dalentin. Zamiast zacząć od niego, pozwoliliśmy mu wykończyć tylu ludzi. Chyba w tej chwili nie ma już czasu do stracenia. Nie wiem, dla­czego kuzyn uparł się, aby go zostawić na deser.

— Bo z nim trzeba działać ostrożniej. To chytra i przebiegła sztuka. Jeżeli zdecydował się na taką ak­cję, to jest na pewno przygotowany na odparcie każ­dego ataku. Nie wystarczy wejść do jego pokoju i za­wołać: ręce do góry. Ewentualność tego rodzaju roz­grywki nie wchodzi w ogóle w rachubę.

— A więc teraz powinniśmy opracować szczegóło­wy plan strategiczny, jak ujarzmić majora. To komplet­ny nonsens w naszym położeniu! Wybacz, kuzynie, ale nie mogę tego słuchać spokojnie — wstałem, odsze­dłem kilka kroków i odwróciłem się ostentacyjnie ple­cami.

— Poza tym — ciągnął niezrażony moim zachowa­niem Amoureux — nie mamy właściwie żadnych kon­kretnych dowodów przeciwko niemu. Na domniema­niach nie można oprzeć oskarżenia. W zasadzie po­winniśmy przyjąć taktykę defensywną, przygotować się do obrony i czekać.

— Bzdura! Przecież do licha jest tu ktoś, kto mor­duje.

— Niewątpliwie, ale kto?

— Kuzyn chce udowodnić, że być może jednak Da­lentin jest niewinny jak łza? Nigdy się z tym nie zgodzę! Do tej pory morderca uśmiercał samych mężczyzn. Teraz w każdej chwili może zaatakować kobiety, zre­sztą już raz usiłował to zrobić. Nie możemy do tego dopuścić.

— Przypuszczalnie nie będzie już miał na to czasu.

Niedługo ta noc się skończy. Czy warto teraz nad­stawiać karku?

— W ciągu kilkunastu minut zmieniłeś diametral­nie zdanie. Naprawdę, zupełnie cię nie rozumiem.

— A ja zrozumiałem aż za dużo, kiedy zobaczyłem zmasakrowaną głowę Marcela. Przyznam się, że prze­szła mi całkowicie ochota do brawurowych wystąpień.

— Wobec tego muszę zrobić to sam.

— Poczekaj, w końcu nie jestem draniem. Pójdę z tobą, chociaż nie wiem, co z tego wyniknie. O, do diabła, skończyły mi się papierosy. Muszę wstąpić do mego pokoju. Bez papierosów mam trudności z myśle­niem. Zawsze, kiedy mam okazję zostać bohaterem — coś mi staje na przeszkodzie. Zaraz wracam!

Amoureux wyszedł pospiesznie z biblioteki, a mnie od razu ogarnęło bardzo dziwne uczucie. Najpierw gwałtownie i niespodziewanie opuściła mnie żywioło­wa chęć do rozprawienia się z majorem, a sama myśl o jego wielkim cielsku, obleczonym w kraciastą mary­narkę, wywołała we mnie falę odrazy do jakiegokol­wiek z nim kontaktu. Ohydna na przykład wydała mi się możliwość, o której jeszcze przed sekundą marzy­łem, rozkwaszenia mu nosa, ze względu na koniecz­ność bezpośredniego dotyku jego naskórka. Potem, w miarę przedłużającej się nieobecności Paula, zaczę­ło we mnie rosnąć przeświadczenie, że za chwilę stanie się coś nieodwracalnego i strasznego, że właśnie mnie zagraża niebezpieczeństwo i z żywego pulsującego krwią organizmu zamienię się wkrótce w martwy, szty­wny zewłok. Nie wiedziałem jeszcze, skąd nadejdzie zagrożenie, ale Amoureux wydał mi się ponownie naj­bardziej podejrzanym osobnikiem na świecie. Do­strzegłem w nim w okamgnieniu wszystkie cechy kry­minalisty i zboczeńca, jednocześnie nieomal porwał mnie atak śmiechu, że tak łatwo i głupio dałem się wyprowadzić w pole. Poczułem też niezdrową cieka­wość, w jaki sposób sprzątnie mnie z tego świata. In­stynkt życia właściwy dla każdego żyjącego i myślą­cego stworzenia skłonił mnie do chwycenia się prymi­tywnego środka obrony w postaci stojącego na biurku przycisku z brązu. Uzbrojony w ten sposób zaczaiłem się za drzwiami, aby odeprzeć ewentualne natarcie wroga. Nie wiadomo też, czy doktor Amoureux nie zakończyłby życia, padając trupem z mojej ręki, gdyby w tej chwili wszedł do biblioteki, na szczęście jednak dla siebie nie wracał. Minuty mijały za minutami, pa­nująca wokół cisza zaczęła mnie poważnie niepokoić, ponadto zdrętwiało mi, uniesione wciąż do góry, ra­mię. To wszystko sprawiło, że ostrożnie wysunąłem głowę za próg i wyjrzałem na korytarz.

Podejrzany o zbrodnicze zakusy wobec mojej osoby Amoureux stał odwrócony tyłem w pobliżu wejścia do windy, prowadzącej do podziemi, i przyglądał się czemuś z natężoną uwagą. Czynność ta zaabsorbo­wała go tak dalece, że nie usłyszał moich kroków i do­piero, kiedy stanąłem koło niego, drgnął jak człowiek wyrwany z głębokiego snu.

— Dziwna rzecz — odezwał się po chwili dłuższego milczenia. — Nie mogę tego zrozumieć.

Słowa te zabrzmiały zagadkowo i zawisły jak jeszcze jeden znak zapytania w łamigłówce wydarzeń tej nocy. Nie chciałem przerywać mu rozważań i nie zapytałem o powód zdziwienia, zauważyłem tylko, że przedmio­tem jego obserwacji jest palący się czerwonym świat­łem guzik od windy.

— Zupełnie nie rozumiem — powtórzył po okresie dłuższej kontemplacji guzika. — Dlaczego ta przeklęta winda jest zablokowana. Wygląda na to, że stoi w poło­wie drogi, między piwnicami a parterem.

— Czy nie można jej uruchomić?

Tak, można. W tym celu jest zainstalowana dźwi­gnia, którą włącza się przez naciśnięcie tego tasteru — wskazał palcem biały przełącznik na ciemnej tarczy. — Zastanawia mnie jednak, kto mógł przy niej manipulo­wać. Przed godziną światło się nie świeciło.

— Chyba trzeba ją ściągnąć na górę — zapropono­wałem niepewnie. Wydawało mi się, że Paul się za­wahał, jakby nie zadowalało go tak proste rozwiąza­nie dręczącej go zagadki.

— Oczywiście — powiedział z determinacją i naci­snął guzik, przy czym nie ulegało najmniejszej wątpli­wości, że mu drżą ręce, a na czole pojawiają się krople potu. Tak, ten człowiek bał się czegoś i pierwszy raz nie zdołał opanować tego uczucia. Udałem, że niczego nie dostrzegam. Liny lekko drgnęły i winda błyskawicznie z cichym szmerem ruszyła w górę. Z piersi Paula wy­dobyło się westchnienie ulgi: była pusta.

— Muszę zjechać do podziemi — powiedział i wszedł do środka. Wsiadłem za nim, jak automat, zdalnie kierowany czyjąś wolą, której nie mogłem się oprzeć. Zjechaliśmy na dół w zupełnym milczeniu. W pod­ziemiach paliły się wszystkie światła, co świadczyło o tym, że niedawno ktoś w nich przebywał, lub przeby­wa. Na pierwszy rzut oka wydawały się puste, jeśli chodzi o przedstawicieli gatunku ludzkiego, bo w ter­rariach drzemały, lub leniwie poruszały się, gady. Amoureux szedł szybko naprzód, jakby szukał kogoś ukrytego między gablotami. W pewnej chwili zatrzy­mał się raptownie.

— Marie-Louise — krzyknął, a głos jego odbił się krótkim echem o sklepienia. — Co tu robisz?!

Spojrzałem mu przez ramię i zobaczyłem postać kobiecą na podłodze w pozycji półleżącej, opartą o szkło gabloty.

— Marie-Louise — powtórzył. — Czy źle się czu­jesz? — i w kilku susach dopadł do siostry.

Nie odpowiedziała, tylko jej szeroko otwarte oczy patrzyły w jakąś dal z zastygłym wyrazem przerażenia. Głowę miała odgiętą do tyłu, jakby biała szyja nie mo­gła udźwignąć jej ciężaru, wydekoltowana, czarna suknia spadła z ramion, odsłaniając piersi, na których widniało kilka czerwonych znaków, a platynowe lisy leżały u jej stóp niby dwa wierne psy, stróżujące przy swej pani.

Amoureux wpatrywał się w te znaki, jak zahipnoty­zowany. Zauważyłem, że szczęka zaczyna mu drgać spazmatycznie.

— Kobra — wyjęczał wreszcie. — Kobra królew­ska...

Na razie nie mógł z siebie wydobyć więcej słów i tkwił tak w milczeniu, ze wzrokiem wbitym w ciało swej siostry, a potem odwrócił się do mnie ze zgarbio­nymi, opuszczonymi ramionami.

— Bogowie zażądali ofiary — powiedział z pato­sem. — A stała się nią Marie-Louise.

Przyjrzałem mu się z niedowierzaniem. Wydało mi się niepojęte, że ten trzeźwo myślący, sceptycznie nastawiony wobec świata i ludzi człowiek, żyjący u schyłku lat osiemdziesiątych XX wieku, jest fanaty­kiem jakiejś tajemnicy, dziwnej i niesamowitej wiary w nadprzyrodzoną moc węży. Nie mogłem tego po­godzić ani z jego zawodem lekarza, ani z dotychczaso­wą postawą wobec otaczających go zjawisk i faktów, jaką prezentował.

— Dziś miała być noc spełnienia i dokonało się — ciągnął uroczyście i podniośle, jakby przemawiał do zgromadzonych wiernych. — Niezbadane są wyroki losu, trzeba je przyjąć w pokorze.

Nie wytrzymałem i potrząsnąłem go ze złością, z całej siły, za ręce.

— Oprzytomniej Paul! Przestań pleść głupstwa! Czy nie rozumiesz, że Marie-Louise została zamordowana? Jest ofiarą nie węży, a tego samego zbrodniarza, który chce się dobrać do majątku dziadka.

— Tu w podziemiach rządzą inne prawa — odpo­wiedział. — Wszystko, co ludzkie, nie ma tu dostępu.

Zrozumiałem, że uległ jakiemuś specjalnemu za­mroczeniu, spowodowanemu wrażeniami tej nocy, a być może działaniem zażytego narkotyku, niezależ­nie od kultu tych obmierzłych zwierząt. Nie pozosta­wało mi nic innego: uderzyłem go z całej siły w twarz. Sprawiło mi to dużą satysfakcję, gdyż od dawna miałem chęć to zrobić. Pomogło, oprzytomniał i od­ruchowo poprawił przekrzywione okulary.

— Marie-Louise została ukąszona przez kobrę — powiedział cicho. — Poznaję po dwóch śladach ukłu­cia kłów jadowych. Objawy zatrucia wystąpiły pioru­nująco ze względu na zranienie w okolicy serca. Od razu został zaatakowany ośrodek oddechowy i inne ośrodki w mózgu i rdzeniu kręgowym. Krew nie zdąży­ła nawet wytworzyć przeciwciał. Nie wierzę, powta­rzam, nie wierzę, aby ktokolwiek, nie mający fachowych umiejętności, mógł posłużyć się kobrą jako narzę­dziem śmiercionośnym, żeby miał na tyle odwagi. To przekracza ludzkie możliwości.

— Gdzie jest kobra? — zapytałem, czując, że włosy jak naelektryzowane, unoszą mi się ze strachu na głowie. — Musiał ją ktoś wypuścić z terrarium.

— Na pewno jest gdzieś tutaj, w pobliżu — Paul rozejrzał się dookoła. — Patrz, jest tam! — krzyknął — pręży się do skoku!

Spojrzałem i zdrętwiałem z przerażenia. Zza kolum­ny, podtrzymującej strop piwniczny, znajdującej się kilka kroków od nas, wychylał się potwornej wielkości gad. Głowa jego, na skutek ruchu żeber, tworzyła rodzaj kaptura, na którym widniał wzór z jasnych łu­sek, podobny do okularów.

— Strzelaj! — ryknąłem. — Na co czekasz?!

Amoureux machinalnie sięgnął do kieszeni, ale na­tychmiast ręka mu opadła. Wyglądał jak porażony nieznaną, piorunującą mocą, nie pozwalającą mu na zrobienie żadnego ruchu.

— Nie mogę — jęknął. — Nie wolno mi...

Oślepiająca myśl, że kobra jest przedmiotem tajem­nego kultu Amoureux i innych psychopatów, i że praw­dopodobnie jest tak samo czczona i chroniona jak święta krowa w Indiach, sprawiła, że rzuciłem się na niego i w ostatniej niemal chwili wyrwałem mu rewol­wer. Gad właśnie szykował się do generalnego ataku, sycząc i wijąc się prawie u naszych stóp, kiedy strze­liłem mu prosto w ruchliwy łeb, z wysuniętym śmier­cionośnym językiem. Wykonał jeszcze kilka nieskoor­dynowanych ruchów i opadł martwy na posadzkę. Po­czułem niezmierną ulgę, jakąś niesłychaną lekkość, świeżość i dumę z samego siebie. Nawet nie wiedziałem, że umiem trafić do jakiegokolwiek celu. Ostatnio ćwi­czyłem tę dyscyplinę w czasie studium wojskowego, odbywanego na Politechnice, i na ogół z bardzo mier­nym wynikiem, raczej jako oferma batalionowa.

— Trzymaj! — rzuciłem mu broń z powrotem.

Schwycił i schował ją pospiesznie.

— Możesz mną pogardzać — powiedział. — Ale to było silniejsze ode mnie.

— Czy ją tu zostawimy? — zapytałem, wskazując zwłoki Marie.

— Na razie tak — odparł i, nie oglądając się za siebie, ruszył w kierunku windy.

Rozdział VIII

Świt zagląda w martwe oczy

Jadąc na górę powziąłem ostateczną i nieodwołalną decyzję, że natychmiast, nie pytając Paula o zdanie, zatelefonuję «a policję. Dotychczas on górował nade mną swoją osobowością, narzucał mi wolę, paraliżo­wał wszelką inicjatywę. Teraz, przed chwilą, okazał słabość, ujawnił mroczne zakamarki swego ducha, a w gruncie rzeczy ośmieszył się i zdyskredytował całkowicie. Nie wiedziałem jeszcze, jak to zrobię, nie znałem bowiem numeru telefonu, utkwiło mi jednak w pamięci nazwisko inspektora Vendeur, który prowa­dził śledztwo w sprawie śmierci Denise, a poza tym za­uważyłem w korytarzu na stoliku książkę telefoniczną. Skorzystałem z okazji, że Amoureux gdzieś się ulotnił, najprawdopodobniej w zupełnie prozaicznych celach, szybko sięgnąłem po słuchawkę, drugą ręką przerzu­cając karty książki.

Jakiś zimny, metalowy przedmiot wwiercił mi się między łopatki.

— Widzę, kuzynie, że nie można ani na chwilę zo­stawić cię samego. Jesteś jak małe dziecko, które trzeba pilnować, żeby nie spsociło — usłyszałem ironi­czny głos Amoureux. — Niestety, jestem zmuszony uciec si£ do ostateczności, gdyż okazałeś się niepo­prawny. Rzuć natychmiast słuchawkę! — warknął rozkazująco, zmieniając całkowicie ton. — Ja nie żartuję! Wiedziałem, że to prawda, że ten piekielny Amou­reux opanowany żądzą pieniędzy, gotów jest na wszy­stko. Musiałem go usłuchać.

— A teraz, żeby na przyszłość nie było nieporozu­mień, skończymy z tym raz na zawsze — szybkim ruchem wyrwał sznur z aparatu. — Możemy wracać do biblioteki — dodał i pchnął mnie w stronę drzwi.

Nie mogłem oprzeć się zdumieniu, że tak szybko się opanował i wcielił z powrotem w skórę trzeźwego, wy­rachowanego człowieka o jednoznacznie ukształto­wanym poglądzie i jasno wytkniętym celu postępo­wania. A przecież kilka minut temu był łachmanem ludzkim, zdanym na łaskę dzikiego zwierzęcia, niewol­nikiem wstydliwie praktykowanych wierzeń, gotowym do oddania życia dla chorobliwych, anormalnych wizji. Kiedy tak siedział naprzeciw mnie ze złośliwym uśmiechem, przylepionym do kącików wąskich warg, cała, niedawno przeżyta scena w podziemiach, wydała mi się wytworem rozgorączkowanej wyobraźni. Spró­bowałem zaapelować do jego uczuć.

— Człowieku — powiedziałem. — Przecież to była twoja siostra. Zabito twoją siostrę. Czy ty tego nie rozumiesz?

Nie odpowiedział, tylko zdjął okulary i wtedy po raz pierwszy zobaczyłem jego oczy, a przyznam się, że widok ten nie sprawił mi specjalnej przyjemności. Wyglądały bowiem tak, jakby nie należały do normal­nego, żyjącego mężczyzny, a raczej do śniętego kar­pia. Nieprawdopodobnie małe i zamglone. Niewątpli­wie facet z takimi oczami nie mógł liczyć na zrobienie życiowej kariery, nawet jeśli umiał, tak jak on, masko­wać je za szczelnymi okularami. Wstał, podszedł do okna i odsłonił nieco zasłony. Blade, szare światło wpadło do pokoju. Dniało.

— Już świta — powiedział. — Mogliśmy nie docze­kać świtu, a jednak żyjemy. Jesteśmy pionkami w rę­kach przeznaczenia. Pytałeś mnie, czy zdaję sobie sprawę z tego, że zginęła moja siostra. Tak, oczywiś­cie. Ale czymże jest właściwie życie? Krótkim błys­kiem, jednym mgnieniem, a z punktu widzenia biologii mieszaniną wody, białka, węglowodanów etc. Jesteś­my, jak krople w oceanie, przemijamy, zanim zaczyna­my istnieć. Śmierć jest nieuchronna, towarzyszy nam już od kolebki, nie warto demonizować tego problemu.

Coś mi ta filozofia znikomości istnienia ludzkiego nie pasowała do jego zachłanności na dobra doczes­ne.

— Czy warto w takim razie zabiegać o pieniądze? — zapytałem.

— Tak — odpowiedział gwałtownie i szorstko. — W czasie naszego pobytu na ziemi tylko to się liczy: pieniądz i jego siła nabywcza, wszystko, co można za niego kupić, łącznie z tak zwanym szczęściem i miło­ścią. Nic mi się nie udawało, Zygmuncie, niczego dotąd w życiu nie zdobyłem, ani jako lekarz, ani jako mężczyzna. Lepsze, smakowitsze kąski wymykały mi się zawsze z rąk. Kocham piękne dziewczyny, lubię dobry alkohol, dalekie podróże, hazard i luksus — to, co pozostawało poza kręgiem moich możliwości. W gruncie rzeczy wszystko, na każdym polu, kończyło się fiaskiem. Kobiety nie zwracały na mnie uwagi, albo odchodziły bez słowa, moja wiedza medyczna nie przyciągała pacjentów. Teraz będę mógł spełnić wszy­stkie swoje pragnienia i nie pozwolę się odtrącić.

Odszedł od okna i zwrócił na mnie swoje rybie oczy, których spojrzenie przejęło mnie dreszczem wstrętu.

— Jedno jest pewne — powiedział, niespodziewa­nie odbiegając od poprzedniego tematu. — To nie Da­lentin wypuścił kobrę z terrarium.

— Dlaczego tak sądzisz?

— Jak mi wiadomo, on nigdy nie był nawet w pod­ziemiach. Panicznie brzydził się węży. Zresztą tego nie mógł zrobić żaden człowiek przy zdrowych zmysłach. Ryzyko było zbyt wielkie.

— A może terrarium otworzyła Marie-Louise?

— Nonsens. Wprawdzie umiała obchodzić się z wę­żami, ale nigdy nie naraziłaby się na takie niebezpie­czeństwo. Wiedziała, czym to grozi.

— A jednak poniosła śmierć na skutek ukąszenia.

— Tak, i to jest zagadka, której nie mogę rozszyfro­wać.

— Chyba jedna z wielu. Jak dotychczas prowadzo­ne przez ciebie śledztwo nie posunęło się ani na krok, a dało raczej opłakane rezultaty.

Amoureux nie zareagował na tę napastliwą uwagę.

— Pozostaje jeszcze do wyjaśnienia sprawa win­dy — powiedział jakby sam do siebie. — Zastanawia­jące jest...

W tej chwili usłyszeliśmy wyraźnie huk wystrzału z rewolweru, spotęgowany przez panującą wokół ciszę i specyficzną akustykę budynku.

Amoureux nie dokończył swego wywodu. Już po raz drugi tej nocy nagłe wydarzenie przerwało tok jego myśli.

— To chyba w pokoju majora-krzyknął i wybiegł na korytarz tak szybko, że ledwo zdołałem go dogonić.

Pod drzwiami Dalentina zobaczyłem Ewę. Ubrana była w błękitny kostium podróżny, a włosy miała ścią­gnięte w koński ogon.

— Co się stało? — zapytała, zwracając ku mnie peł­ne niepokoju, wilgotne, fiołkowe oczy. — Usłysza­łam wystrzał i przybiegłam...

Była tak rozbrajająco krucha i wiotka, że walczyłem przez moment z nie licującą z powagą chwili pokusą, żeby ją przygarnąć do swego mocno bijącego serca.

— Nic się nie bój — powiedziałem dramatycznie, to­nem, jakiego by się nie powstydził Don Kichot prze­mawiający do swojej Dulcynei, i ująłem ją za rękę. — Jestem przy tobie.

W pokoju majora okna były odsłonięte, szary świt sączył się przez szyby, ukazując poważne, surowe wnętrze, wypełnione ciszą i ledwo uchwytnym zapa­chem prochu. Paląca się lampa, stojąca na biurku, rzucała blask na podłogę i ściany. W jego kręgu wido­czne było duże, rzeźbione krzesło, wysunięte na śro­dek, na którym wisiała kraciasta, męska marynarka, a dalej nieco w cieniu — sylwetka człowieka w niezwy­kłej pozycji, przewieszonego przez blat biurka, z głową zwisającą w dół, a nogami wbitymi w podłogę. Przeł­knąłem ślinę, poprawiłem nerwowo krawat i podsze­dłem do niego, jakby obdukcja, albo identyfikacja zwłok była dla mnie chlebem powszednim. Zrobiłem to przede wszystkim dlatego, ażeby zadokumentować swoją męskość i odwagę wobec Ewy, a poza tym do­ktor Amoureux nie kwapił się do dokonania tych czyn­ności. Przez chwilę czułem obawę, że Dalentin niespo­dziewanie zmieni pozycję i zdzieli mnie swoją potężną pięścią, ale podszedłszy bliżej przekonałem się, że doczesny żywot majora dobiegł nieodwołalnie końca.

Wyglądało na to, że popełnił samobójstwo, gdyż w ręku trzymał rewolwer, z którego niewątpliwie padł strzał.

Rana w głowie była okrągła i niewielka, nawet nie krwawiła, widocznie kula rozwaliła mu mózg, nie po­wodując zewnętrznych obrażeń. Poza tym był to naj­bardziej antypatyczny trup, jakiego przyszło mi oglą­dać, twarz zaczynała mu już sinieć i puchnąć, i można było sobie tylko życzyć, żeby się nie przyśniła w nocy.

Amoureux zdecydował się wreszcie podejść i z na­wyku zawodowego zbadał mu tętno.

— Nie żyje — oznajmił. — Wszystko wskazuje na to, że odebrał sobie życie z broni, którą trzyma w ręku, ale co do tego autorytatywnie wypowiedzieć się może tylko ekspert do spraw balistyki.

— Ale żeście fajnie wykończyli wujaszka. Nie ma co, coraz gładziej wam to idzie — ironiczny głos Yvette rozległ się w pokoju, a ona sama ukazała się na progu. Twarz miała bladą, skurczoną, oczy rozszerzone gorą­czkowo, sweter wisiał na jej drobnym ciele, jak na kościotrupie. Widać było, że ledwo trzyma się na no­gach i że ciężar przeżyć tej nocy był dla niej nie do udźwignięcia. Ponadto wyglądała, jakby piła alkohol, żeby zagłuszyć nurtujące ją uczucia rozpaczy i stra­chu, co sprawiło, że stała się zaczepna i agresywna.

— Myślicie, że nie wiem, co się tu dzieje? Jesteście w błędzie — wiem wszystko. W tym domu są same trupy, same... — zakreśliła ręką wokół siebie koło. — Byłam w pokoju Marcela i w zbrojowni. Oni wyglądają strasznie: Cyryl i Marcel. Już prawie nikt nie został, dobraliście się do wszystkich, wy...

— Przestań! — krzyknął Amoureux. — Bo cię spiorę na kwaśne jabłko.

— Okey, doktorku. Jak się miewa twoja piękna sio­strunia? Czy jeszcze żyje? Zresztą, co to mnie obcho­dzi. Możecie się kazać wypchać trocinami, albo po­wiesić.

— Jesteś wulgarna i pijana — mruknął Paul. — Naj­lepiej idź spać.

— Nie ma głupich. A wy przez ten czas podzielicie się forsą dziadka, prawda? Tak łatwo się mnie nie poz­będziecie.

— W takim razie wsadź głowę pod kran, to może otrzeźwiejesz.

— Nie kłóćcie się, Yvette jest rozdrażniona, nie można się jej dziwić — odezwała się Ewa, — Chodź do mnie, odpoczniesz, napijesz się herbaty.

— Nie wierzę ci, nikomu z was nie wierzę. Być może chcesz mnie otruć, albo zasztyletować. Nigdzie nie pójdę.

Podczas utarczki z Yvette, zaczęła mnie nagle nurto­wać myśl, że jest coś, o czym zapomnieliśmy, a co jest nierozerwalnie związane z tym pokojem i z niebosz­czykiem Dalentinem: jakaś bardzo ważna i pilna spra­wa. Spojrzałem na łóżko stojące w głębi i doznałem objawienia.

— Już wiem! — krzyknąłem, aż Ewa, Yvette i Paul przerwali gwałtowną wymianę zdań i przyjrzeli mi się podejrzliwie. — Jacqueline! Gdzie jest Jacqueline?

— To prawda, nie pomyśleliśmy o niej. Musi być w tym pokoju, trzeba się nią zająć — powiedział Amoureux.

Podszedłem do dwóch złączonych ze sobą łóżek o rzeźbionych oparciach i charakterystycznym dla tego sprzętu baldachimem. Były puste i nawet nie posłane. Zajrzałem we wszystkie kąty, pod stoły, do znajdującej się obok łazienki, ale nigdzie nie znalazłem Jacqueline.

— Nie ma jej — oświadczyłem. — Nie rozumiem, co się z nią stało. Przecież nie mogła sama wyjść z pokoju.

— A to ci heca! — wrzasnęła nagle Yvette, która również przyłączyła się do poszukiwań. — Ona tu leży za kanapą. To wcale nie jest człowiek! Zobaczcie sami!

Yvette siedziała w kucki na dywanie i zanosiła się histerycznym śmiechem.

Pochyliliśmy się nad człekokształtną masą plastiko­wą, z której wyleciało powietrze, gdyż była zupełnie płaska. Tylko twarz nie uległa zmianie:,pucołowata, o czarnych, nieruchomych oczach, rozchylonych, małych wargach, otoczona długimi, lekko natłuszczonymi włosami. Pośrodku tułowia, przez przezroczystą warstwę tworzywa, z którego zrobiony był manekin, prześwitywały liczne śruby, przewody i wkręty stano­wiące prawdopodobnie skomplikowany mechanizm, który wprawiał ją w ruch.

— Oto rzekoma córka majora — powiedział Amou­reux, dotykając gąbczastej masy. — Od razu spo­strzegłem, że jest jakaś dziwna, nienaturalna, że brak jej cech ludzkich. Wujaszek chciał dopuścić się niezłe­go szalbierstwa, podstawiając ją jako spadkobierczy­nię. Oczywiście plan ten mógł się nie powieść, ale widocznie postawił wszystko na jedną kartę, aby dob­rać się do majątku. Ciekawe, że na szyi widać jakieś cięcie. Chyba przez ten otwór wyszło powietrze. Musiał to być jakiś nieprzewidziany wypadek, czy coś w tym rodzaju. Nie przypuszczam, żeby sam uszkodził lalkę, jeżeli nie uległ atakowi szału.

— Pewno dlatego palnął sobie w łeb. Wstydził się przyznać do oszustwa i nic mu innego nie pozostało. Zawsze mówiłam, że nasza rodzinka to same kanalie — zarechotała Yvette. Nagle spoważniała, jakby przy­pomniała sobie o tragizmie sytuacji i o ciosach, które ją dotknęły. — Mam tego wszystkiego dość! Chcę nareszcie wyjść z tego przeklętego domu! Chcę, żeby ta noc się skończyła. Nie mogę na was patrzeć, nie mogę tego znieść — zaniosła się krótkim, urywanym płaczem, słaniając się na nogach.

— Uspokój się, Yvette, to nie ma sensu — Ewa usiłowała objąć ją ramieniem, ale wyrwała się jak roz­wścieczona kotka.

— Nie dotykaj mnie! — krzyknęła. — Brzydzę się ciebie, brzydzę się was wszystkich!

— Myślę, że najlepiej będzie, jeśli zejdziemy do bi­blioteki i napijemy się czegoś na wzmocnienie — za­kończył tę scenę Amoureux. — Ranek przyniesie rozwiązanie wszystkich problemów. Niedługo przemówi do nas dziadek Mignon.

Ująłem Yvette za rękę, usiłując ją uspokoić. Czyni­łem to już po raz drugi tej nocy. Palce jej początkowo były sztywne i niechętne, ale potem wczepiły się kur­czowo w moją dłoń, jakby szukając w niej pomocy i siły do przetrwania. Pogładziłem ją odruchowo po głowie i pociągnąłem za sobą na dół, po schodach. Usiedliś­my we czworo w bibliotece, na brzeżkach foteli, w ab­solutnej ciszy, wpatrzeni w różowawe niebo za okna­mi, prześwitujące spoza gałęzi bujnie rozkwitających drzew w ogrodzie. Dopiero teraz odczułem jak bardzo jestem zmęczony i zrozumiałem, że filiżanka czarnej kawy stanowi największe marzenie mego życia.

Ewa miała nieprawdopodobną wprost umiejętność odgadywania moich najskrytszych myśli, a być może i ją nurtowało podobne pragnienie, gdyż wstała z miejs­ca i powiedziała z ujmującym, właściwym jej uśmie­chem.

— Pójdę przygotować coś do picia, zaraz wracam.

Wolałbym, żeby się nigdzie nie oddalała, żeby była

stale przy mnie, ale chciało mi się tak piekielnie pić, że nie zaprotestowałem. Przymknąłem oczy i przez sekundę zdawało mi się, że siedzę w swoim gabinecie w Warszawie, a sekretarka doskonała stawia przede mną, na biurku, aromatycznie pachnącą kawę. Potem ukazała mi się postać dyrektora Kalinowskiego z ka­wałkiem „Irontaxu” w dłoni i ironicznym grymasem na ustach, jego wysokie czoło z kępką włosów na czubku i przymrużone złośliwie lewe oko, ale natychmiast dyrektor rozpłynął się w sinej mgle i wróciła ponura rzeczywistość. Zegar na kominku zadzwonił śpiewnie i ostro. Yvette poderwała się, jak smagnięta batem.

— Już wpół do piątej, babka kazała mi się o tej godzinie obudzić — zawołała i wybiegła z pokoju.

— Pocieszające jest, że w tej dzikiej dziewczynie nie wygasły jeszcze wszystkie ludzkie uczucia. Indywidu­alność babki wycisnęła na jej psychice niezatarte piętno. Mimo uzewnętrznianego bezustannie buntu jest całkowicie podporządkowana jej woli, a nawet więcej: bez jej dominacji nad sobą czułaby się bezrad­na i zagubiona — Amoureux ślizgał się wzrokiem po błękitniejących skrawkach nieba. — Dobijamy do por­tu, kuzynie. Ta noc bezpowrotnie się kończy. Na razie nie chcę myśleć o dniu, który po niej nastąpi. Kilka kropel jakiegoś orzeźwiającego płynu — to wszystko, czego oczekuję od dalszego życia.

Ewa ukazała się na progu z tacą zastawioną szklan­kami napełnionymi mocną herbatą.

— Wypiłbym nawet gdyby to była trucizna — Paul uśmiechnął się smętnie, podnosząc napój do ust.

Nagły, przeraźliwy krzyk przeciął powietrze i nim ucichł zerwał się na nowo w rytmicznych, krótkich od­stępach. W brzmieniu przypominał raczej głos śmier­telnie przerażonego zwierzęcia, ale nie ulegało naj­mniejszej wątpliwości, że to krzyczała Yvette. Nie zdążyliśmy nawet wypić jednego łyku, odstawiliśmy szklanki, przy czym ja na swoją spojrzałem z cichym żalem, i pobiegliśmy na górę.

Yvette stała na progu pokoju Elizy de Biencourt, w otwartych drzwiach i darła się wniebogłosy. Wy­glądało na to, że dostała ataku polegającego na tym, że nie mogła przestać wrzeszczeć, że krzyk niemal automatycznie wyrywał się z jej gardła, nie dając się niczym stłumić. Odepchnąłem ją i wpadłem do środka. Trudno byłoby nie zauważyć ciotki Elizy. Postać jej rzucała się natychmiast w oczy, wyekspono­wana na pierwszy plan. Siedziała w fotelu odsuniętym od innych mebli, wielka, majestatyczna, z rękoma wczepionymi w poręcze, z nieruchomą twarzą, zwróconą w stronę wstającego za oknami dnia, który prze­glądał się w jej szklistych, szeroko otwartych oczach. Z daleka tchnęła od niej powaga i surowość, fałdy błyszczącego szlafroka rysowały się sztywno na wy­niosłych ramionach i obfitych piersiach, zmarszczki wyrównały się na policzkach, powleczonych bielą o si­nawym odcieniu, co w sumie sprawiało, że zdawała się być raczej posągiem niż człowiekiem. Tylko siwe, rzadkie włosy, pokrywające nierówno czaszkę, opada­jące w krótkich kosmykach na kark przydawały jej nieco ludzkiego wyglądu. Było oczywiste, że Eliza de Biencourt zakończyła swoją wędrówkę po ziem­skim padole. Mimo iż tej nocy przyzwyczaiłem się do oglądania nieboszczyków, tym razem poczułem się wyjątkowo nieswojo. Stara dama po śmierci była nie mniej imponująca niż za życia, a co więcej postać jej budziła grozę i szacunek.

— Ona nie żyje, prawda? — wyszeptała Ewa, stojąca za mymi plecami.

Chciałem objąć ją opiekuńczym ramieniem — ale odsunęła się szybko. W spojrzeniu jej fiołkowych oczu nie widziałem lęku, tylko powagę i smutek. To wprost zdumiewające, jak ta pozornie krucha, filigranowa dziewczyna umie panować nad sobą. Niewątpliwie łzy, krzyki, spazmy i inne histeryczne objawy są obce jej naturze.

Tymczasem Amoureux dokonywał zwykłego w ta­kich okolicznościach rytuału konstatacji zgonu: badał puls, przykładał głowę do piersi i zaglądał pod powie­ki. Potem przetarł ręką własne czoło i rozejrzał się wokoło. W pokoju panował idealny porządek, z wyjąt­kiem toalety, na której dość bezładnie ustawionych stało mnóstwo ozdobnych flakonów z perfumami, słoi­ków z kremami, pudełek zawierających, sądząc po opakowaniach, najróżnoro-dniejsze kosmetyki i buteleczek z ciemnym płynem, opatrzonych złowieszczą etykietą z trupią czaszką i wyrysowaną wpółprzymkniętą powieką, wskazujących na ich okulistyczne przeznaczenie. Pośród tych specyfików, na drewnia­nym manekinie, tkwiła wielka kasztanowo płomienna peruka, zdobna w kunsztownie ułożone fale i misternie skręcone loki.

— Atak serca? — zapytałem Paula, a głos mój za­brzmiał wątło i niepewnie, choć nie było nic dziwnego, że osoba w tak podeszłym wieku zakończyła niespo­dziewanie życie, po tylu doznanych wstrząsach.

Nie odpowiedział, tylko schylił się i zamruczał pod nosem.

— Byłem tego pewien, to potwierdza moje przy­puszczenia. Po coś tu właściwie przyszła? — warknął na Yvette, która przeżywała właśnie nową fazę histery­cznej rozpaczy: nie krzyczała już, a szlochała. Łzy ciurkiem spływały po jej twarzy. Rozmazywała je ręka­mi, zostawiając na policzkach brudne smugi. Wyglą­dała przeraźliwie nędznie i brzydko, jak mały, chudy, oskubany kurczak. Obudziła we mnie współczucie i byłem zły na Paula, że natarł na nią tak ostro.

W jednej chwili przestała płakać, znieruchomiała z przerażenia i otworzyła bezgłośnie opuchnięte war­gi-

— Przyszłam, żeby ją obudzić, tak jak kazała o wpół do piątej. O tej godzinie zawsze zapuszcza krople do oczu — wyjąkała wreszcie, patrząc spode łba na Paula.

— Przyszłaś, żeby ją zabić! — wyskandował słowo po słowie. — Dodałaś, kiedy spała, cyjanek potasu do kropli, a potem patrzyłaś spokojnie, jak umiera. To nie musiało trwać długo, prawda?

Z ust Yvette wydobył się przeraźliwy pisk.

— Więc ty myślisz, więc wy myślicie, że to ja?! Kiedy weszłam do pokoju, ona już nie żyła. Jesteście potworami, zbrodniarzami, sami ją zamordowaliście, a na mnie chcecie zrzucić odpowiedzialność! Ale ja się nie dam, słyszycie?! Będę się bronić! Jest jeszcze chyba sprawiedliwość na świecie. To ja was urządzę! Nie dostaniecie ani grosza po dziadku! Jeszcze mnie po­pamiętacie!

Wybiegła pędem z pokoju, zatrzaskując z hukiem drzwi.

— Po co to zrobiłeś, dlaczego ją zaatakowałeś — za­pytałem. — Przecież to na pewno nie ona zabiła ciotkę.

— A dlaczego nie? Ktoś musiał ją ukatrupić. I zrobił to wyjątkowo perfidnie. Ten, komu zależy na zagarnię­ciu całego majątku. Przyznasz, że wielu już nas nie pozostało. Liczba podejrzanych zastraszająco się zmniejsza — zaśmiał się zgrzytliwie i nieprzyjemnie.

— W jaki sposób poznałeś, że śmierć ciotki nie jest naturalna? Przecież nie ma żadnych zewnętrznych objawów wskazujących na dokonanie morderstwa.

Musiał odczuć w tych słowach rodzącą się we mnie wątpliwość, bo odpowiedział natychmiast swobodnie.

— Kiedy schyliłem się, żeby wysłuchać, czy bije serce, uderzył mnie charakterystyczny zapach migda­łów. Nietrudno mi było ustalić, że nie pochodzi z ust, a wydobywa się z otwartych oczu. Sami spójrzcie: źrenice zmarłej są niebywale rozszerzone, co jest typowe dla tego rodzaju przypadków. Kiedy znalazłem leżącą na podłodze butelkę z kroplami, wszystko stało się jasne.

Ewa, która przez dłuższy czas stała w milczeniu, od­wróciła się nagle i wyszła z pokoju. Podążyłem szyb­ko za nią. Amoureux został sam z nieboszczką.

Rozdział IX

Toast morderców

— Może to nieprzyzwoite z mojej strony, ale chce mi się jeść — powiedziałem, kiedy znaleźliśmy się na korytarzu. — Odkrywam w swojej naturze coraz więcej cech zwierzęcych. Teraz nie dziwię się studentom medycyny, którzy w prosektorium, po dokonaniu sekcji zwłok, z apetytem pałaszują śniadanie.

— Chodźmy do jadalni — odparła Ewa, odwracając ku mnie niezmiennie świeżą i uroczą twarzyczkę, której wdzięku nie zdołały zmącić doznane makabry­czne przeżycia. — Przyniosę z kuchni resztki pozostałe z kolacji i raz jeszcze zaparzę herbatę.

Do podziwu, jaki żywiłem dla jej urody i innych przy­miotów ciała i ducha, dołączyło się uznanie dla trzeź­wości rozumowania, opanowania i rozsądku — cech rzadko spotykanych u tak młodej osoby płci żeńskiej.

W jadalni wyblakłe portrety przodków przywitały nas obojętnymi spojrzeniami namalowanych oczu. Stół, przykryty białym obrusem, otaczały rozstawione byle jak krzesła. Uprzątnięto z niego wszystkie na­krycia, tylko stojąca w samym środku nie napoczęta butelka z szampanem, pozostawiona widocznie przez zapomnienie, zdawała się prowokować do spełnienia toastu. Już miałem sięgnąć po nią, ale Ewa powstrzy­mała mnie gestem ręki i zniknęła w drzwiach prowa­dzących do pomieszczeń gospodarczych.

— Usłyszałem wasze głosy — Paul Amoureux wyrósł niespodziewanie na progu. — Pozwolicie chyba, że przyłączę się do was. Samotność w tym domu nie należy do przyjemności. Gdzie jest Ewa?

— Poszła przygotować śniadanie.

— Jedyna osoba w tym towarzystwie, która nie utraciła hartu ducha. W waszych kobietach, których Ewa jest wspaniałą przedstawicielką, tkwi niespożyta siła witalna, umiejętność przystosowania się do sytua­cji i przezwyciężania największych trudności. Biję przed nią pokłon.

— Obawiam się, że nic nie będzie z naszego śniada­nia — oznajmiła Ewa, ukazując się w jadalni. — Ktoś zamknął jedzenie w spiżarni. Nigdzie nie mogę znaleźć klucza.

— Widziałem jakiś klucz na toalecie w pokoju ciotki. Myślę, że to ona go zabrała po kolacji — powiedział Amoureux. — Przezorność w zasadzie godna pochwa­ły. W ten sposób mamy pewność, że jedzenie nie zostało zatrute.

— I co teraz będzie? — zapytałem, jak bezradne dziecko, czując w żołądku ssanie z głodu.

— Zaraz go przyniosę — zdecydowała pospiesznie Ewa.

— Nie, Ewo, zostań. Ja to zrobię — zaofiarowałem się bohatersko, choć na samą myśl o ponownym ze­tknięciu się z doczesnymi szczątkami Elizy de Biencourt włosy zjeżyły mi się na głowie.

— Nie bądź śmieszny, Zygmuncie. Ja się naprawdę nie boję tam pójść. Usiądź spokojnie i czekaj na mnie. Zaraz wrócę.

Ewa wyszła, nie pozwalając na dalsze, w gruncie rzeczy nieporadne, protesty.

— Dzielna dziewczyna — skonstatował ponownie Amoureux. — No cóż kuzynie, jak myślisz? Kto jest właściwie mordercą? Wszystkie nasze poprzednie do­mysły wzięły w łeb. Zostało nas tylko czworo: dwie młode kobiety i dwóch, oględnie mówiąc, dojrzałych mężczyzn. Inspektor Vendeur będzie miał trudny orzech do zgryzienia, zwłaszcza kiedy znajdzie siedem trupów w tym domu. Chyba dobrze liczę? Mamy, jak dotąd, siedmiu nieboszczyków, nie licząc nadmuchi­wanej córki Dalentina.

— Mówisz ,,jak dotąd”. Czyżbyś spodziewał się dalszych ofiar? Twoja zdolność przepowiadania mor­derstw zaczyna być interesująca. Wytłumacz mi, co masz na myśli? — wyjąkałem, czując, że serce pod­chodzi mi do gardła, uświadomiłem sobie bowiem, że Paul ma rewolwer w kieszeni. Wystarczy, że wyciągnie go i naciśnie cyngiel, a przybędzie ósmy nieboszczyk do kolekcji.

Rozszyfrował mnie natychmiast i uśmiechnął się złośliwie.

— Nie bój się, nie mam zamiaru cię zastrzelić. To byłoby zbyt prymitywne zakończenie, jak na tak pre­cyzyjnie obmyślony plan działania, nie uważasz? My­ślałem, że na przykład Ewa, tak młoda i piękna, może nie dojść do pokoju ciotki, gdyż jakieś nieprzewidzia­ne wydarzenie, których nie brak nam tej nocy, położy kres jej tak obiecująco zapowiadającemu się życiu. Czy nie zastanowiłeś się, że tam gdzieś w głębi domu czatuje Yvette, drapieżna, mała kocica, a w gruncie rzeczy wyrafinowana zbrodniarka, konsekwentnie realizująca program zagłady całej rodziny. Naprawdę, postąpiłeś nierozsądnie, drogi Zygmuncie, posyłając naszą śliczną kuzynkę samą po klucz.

— Przestań! — ryknąłem, zrywając się na równe no­gi. — Jesteś cyniczny i nikczemny! Mam dość twojej czarnej filozofii. Dlaczego usiłujesz we mnie wmówić, że sprawczynią tych wszystkich potworności jest to biedne dziecko, które znajduje się w stanie godnym pożałowania, na skraju obłędu?

— Jeżeli tak zaciekle bronisz tej małej, masz widać uzasadnione powody. W takim razie pozostaje nam urocza Ewa... Istotnie to bardzo prawdopodobne. Opanowana, spokojna, kryjąca pod maską doskonało­ści fizycznej duszę zbrodniarki, dążącą za wszelką cenę do osiągnięcia wiadomego celu.

— Słuchaj, nie ręczę za siebie. Tym razem mówię serio! — zerwałem się na równe nogi i przyskoczyłem do niego z zaciśniętymi pięściami.

Zdawał się tym doskonale bawić, na ustach błąkał mu się ironiczny uśmiech.

— Dzielnie walczysz, błędny rycerzu, o dobre imię swej bogdanki. Rozumiem twoje zaangażowanie uczu­ciowe. Ona jest rzeczywiście piękna i cudownie młoda. Szkoda byłoby, żeby pod taką powłoką cielesną kryła się poczwara. Jednakże wszystko wskazuje na nią, po prostu nie ma innego wyjścia. Chcesz, czy nie chcesz, musisz się z tym zgodzić.

— Jest jeszcze jedno wyjście, mordercą możesz być ty! — zawołałem, patrząc prosto w zamglone szkła jego okularów.

— Albo ty! — odparował. — Albo jeszcze lepiej, wy razem oboje!

Chwilę mierzyliśmy się wzrokiem. Nagle poczułem szarpiący niepokój. Ewa nie wracała. Minęło już wy­starczająco dużo czasu potrzebnego do odnalezienia nieszczęsnego klucza. Trudno było przypuszczać, aby mogła tak długo przebywać sam na sam ze zwłokami ciotki. Pełen najgorszych przeczuć wybiegłem na korytarz. Wszędzie panowała głęboka cisza najzupeł­niej uzasadniona faktem, że w domu tym znajdowało się obecnie o wiele więcej nieboszczyków niż ludzi żyjących. W kinkietach płonęło nadal światło. Na schodach nie było nikogo. Wtem do moich wyczulonych uszu dobiegł jakiś cichy, ledwo uchwytny odgłos, który jednak zdawał się z sekundy na sekundę wzra­stać na sile. Początkowo nie mogłem odkryć jego źró­dła, potem uświadomiłem sobie, że jest to szum wody. I wtedy zobaczyłem, że drzwi na półpiętrze są nie­domknięte i że wypływa spod nich strużka wody, ciek­nąc po schodach dużymi, coraz bardziej powiększają­cymi się kroplami. Wiedziałem, że znajduje się tam łazienka. Bez chwili zastanowienia wbiegłem po scho­dach, przeskakując po trzy stopnie, jakbym miał dwadzieścia lat, a nie dwukrotnie więcej. W łazience była taka masa pary, że początkowo nie mogłem nic dojrzeć. Przez jej zasłonę zobaczyłem dużą, tradycyj­ną wannę, obudowaną białymi kafelkami, z której na posadzkę wylewała się strumieniami woda. Brnąc w niej po kostki, dopadłem do kranu. Szukając kurka po omacku, pochyliłem się nad wanną. To, co w niej zobaczyłem, sprawiło, że nogi ugięły się pode mną i byłbym zapewne sam wpadł do środka, gdybym nie trzymał się drugą ręką krawędzi. Ostatecznie nerwy ludzkie, nawet jeśli wchodzą w skład organizmu męż­czyzny, umiejącego panować nad swymi odruchami, mają jednak granice wytrzymałości.

Pośród skłębionej piany, balansując i podrygując, pływało nagie ciało Yvette. Długie włosy oplątywały ramiona i szyję, otwarte oczy wypełnione przedśmier­tnym strachem, patrzyły w dal, z której nie ma już powrotu. Chwilę tkwiłem nieruchomo, nie mogąc oderwać się od tego przerażającego widoku. Woda powoli przestawała się pienić. I wtedy, ku swemu najwyższemu zdumieniu, zobaczyłem na dnie wanny jakiś przedmiot. Nie ulegało najmniejszej wątpliwości: był to klucz, duży, podłużny, czarny, używany w sta­rych gospodarstwach do solidnych zamków.

— Co się tu dzieje, Zygmuncie? Co ty tu robisz? — usłyszałem za sobą głos Ewy. — Wielki Boże! To Yvet­te! Utonęła! Ona nie żyje! Jak to się stało? To niemoż­liwe!

— Nie patrz na to — odwróciłem się do Ewy, która stała pochylona nad wanną, z wzrokiem wbitym w lek­ko falującą powierzchnię wody. — Nie powinnaś na to patrzeć.

Wziąłem ją za rękę i wyciągnąłem siłą z łazienki. Nie płakała, oczy miała suche, ale czułem, że dreszcze wstrząsają nią od stóp do głowy. Kiedy ją prowadzi­łem na dół, przytuloną do mego boku, wydawało mi się, że jestem jej opiekunem, bratem i ojcem jedno­cześnie, a przede wszystkim mężczyzna odpowiedzial­nym za jej bezpieczeństwo i pragnącym ją osłonić przed złem całego świata. Ten przypływ energii i sił witalnych spowodował, że nie czułem obawy przed spojrzeniem w cyniczną gębę Amoureux.

— Nie mogłam znaleźć tego klucza — mówiła tym­czasem Ewa, skarżącym się głosem, jak małe dziec­ko. — Szukałam go w całym pokoju, nawet w kieszeni szlafroka ciotki. Nie wiem, gdzie się podział. Kiedy zobaczyłam otwarte drzwi od łazienki i cieknącą wodę, zaraz domyśliłam się, że coś się stało. Wiesz Zygmun­cie, to wszystko jest okropne.

— Yvette była pijana. Pewno przewróciła się i uto­nęła — powiedziałem. — Nie myśl o tym i uspokój się.

Amoureux powitał nas ironicznym skrzywieniem warg, mającym imitować uśmiech.

— Czyżbyście oboje wspólnie brali kąpiel? — za­pytał spoglądając na nasze zmoczone ubrania. — To nawet może być podniecające, wcale niezły pomysł.

— Nie gadaj głupstw — warknąłem. — Masz okazję do stwierdzenia jeszcze jednego zgonu. Yvette nie żyje — utopiła się w wannie.

— A wy skutecznie usiłowaliście ją ratować — nie okazał najmniejszego zdumienia. — Tylko zapewne było już za późno na wszelką pomoc. No cóż, oczywiś­cie, pójdę ją zobaczyć. Mam nadzieję, że kiedy wrócę zastanę was przy życiu.

Miałem znów ochotę rąbnąć go w szczękę. Ten czło­wiek bez przerwy budził we mnie zwierzęce odruchy. Spojrzałem na Ewę, na jej skurczoną, zmizerniałą twarz i pohamowałem się.

Amoureux w okamgnieniu był z powrotem.

— Klasyczny wypadek utonięcia — stwierdził. — Woda dostała się do płuc, w konsekwencji czego na­stąpiło zatrzymanie akcji serca. A więc, moi drodzy, zostało nas tylko troje. Jedno z nas na pewno jest mordercą, co nie wyklucza innych kombinacji: na przykład współdziałania dwojga. Tak czy inaczej — stanowimy zgrane trio. Proponuję, przed wysłucha­niem dziadka Mignona, wznieść toast za przyszłe, szczęśliwe życie, które nas czeka po otrzymaniu spad­ku, za złoto, za pieniądze, za rozkosze, które niesie ze sobą ich posiadanie.

Drapieżną i drżącą ręką sięgnął po stojącą na stole butelkę szampana.

— Ewo, przygotuj kieliszki.

Wydawał się teraz władczy, pełen wewnętrznego podniecenia, a jednocześnie skupienia, jakby teraz właśnie miało się dokonać to, na co czekał przez całe życie. Nie potrzebowałem doznać olśnienia, żeby jas­no i wyraziście pojąć, że to on był sprawcą, a w każ­dym razie głównym motorem i inspiratorem większo­ści dokonanych tej nocy zbrodni. Śmierć Alaina, Cyry­la i Marcela z całą pewnością mogła być jego dziełem. Bywał często w tym domu, znał w nim każdy szczegół i zwyczaje mieszkańców. Również mógł bez trudności zgładzić starego Charles’a i namówić Cyryla, z którym nawiązał dość bliski kontakt, do zepchnięcia wózka ze schodów. Śmiało można było mu przypisać dodanie cyjanku potasu do kropel ciotki Elizy. Coś za łatwo rozwiązał zagadkę jej śmierci. Nawet teraz, przed wej­ściem do jadalni, starczyłoby mu czasu, aby zaskoczyć Yvette w łazience i przytrzymać jej głowę pod wodą. Jeżeli chodzi o zgon Denise, to sam niedwuznacznie zasugerował, że sprawca, czyli bez wątpienia on sam, współdziałał z pracownikiem lokalu, w którym była zatrudniona. Jedynie samobójstwo Dalentina i zgon Marie-Louise były poza zasięgiem jego działania, dlatego go tak niesłychanie zbulwersowały. Nie bar­dzo tylko rozumiałem, dlaczego oszczędził Ewę i mnie, i odgrywał cały czas przede mną tak perfidną komedię, ale być może mieliśmy mu służyć za tarczę ochron­ną przy nieuniknionym starciu z policją, a kto wie, czy nie za kozła ofiarnego.

Korek strzelił z hukiem w górę, szampan zaperlił się w kieliszkach.

— Za nasze nowe życie — powiedział Amoureux i wychylił toast do dna.

Już miałem zamiar pójść jego śladem i przytknąłem kieliszek do ust, gdy nagle Ewa doskoczyła do mnie jak szalona i błyskawicznym ruchem wytrąciła mi z ręki kieliszek, który upadł na posadzkę, rozpryskując się w drobne kawałki.

— Spójrz! — krzyknęła, wskazując palcem na Pau­la. — Spójrz na niego!

Z kuzynem Paulem Amoureux działo się rzeczywiś­cie coś dziwnego. Twarz jego wykrzywił grymas bólu, z ust wydobył się bełkot, na czoło wystąpiły krople potu, wreszcie oczy stanęły mu w słup. Zachwiał się, przez chwilę rękami czepiał krawędzi stołu, aż wresz­cie runął na podłogę i pozostał już tam nieruchomo. Natychmiast pospieszyłem mu na ratunek. Pochyliłem się nad nim, rozpiąłem kołnierzyk, usiłowałem pomię­dzy jego zaciśnięte, posiniałe wargi wiać trochę wody, zbryzgałem mu twarz i zabierałem się już do akcji po­budzania pracy serca metodą ,,usta-usta”, ale Ewa odciągnęła mnie gwałtownie na bok.

— Czy nie rozumiesz, że on nie żyje? — zawołała. — Otruł się szampanem. Tak, w tym szampanie musiała być trucizna, chociaż nie mam pojęcia, jak się tam znalazła. Gdyby nie pospieszył się tak z wypiciem tego kieliszka i gdybym nie spojrzała na niego w momen­cie, kiedy wychylał toast, leżelibyśmy teraz nieżywi wszyscy troje.

Patrzyłem na nią nieprzytomnie, słowa jej dochodzi­ły do mnie, jak z niezmierzonej dali. Ewa zauważyła to i pociągnęła mnie na stojącą nieopodal, empirową kanapkę.

— Zygmuncie — szepnęła — opanuj się, musimy coś postanowić.

— Tak, naturalnie — wyjąkałem. —Tylko ja nic a nic z tego nie rozumiem. Wszystko, co się wydarzyło tej nocy w tym domu, jest potworne i właściwie nie ma żadnego logicznego uzasadnienia. Zwariuję, jeżeli będę dalej o tym myślał. Nie, Ewo naprawdę nie wiem, co robić, jestem zupełnie bezradny. Przecież oni wszyscy nie żyją, zostaliśmy tylko my dwoje. Dlacze­go, właściwie dlaczego tak się stało?

— Ach, mój biedaku, nie zadręczaj się. Wyglądasz tak, jakbyś sam za chwilę miał zemdleć — Ewa delikat­nym muśnięciem drobnych, pachnących dłoni, od­garnęła mi spocone włosy z czoła. — Być może będę mogła ci wiele wytłumaczyć, właściwie prawie wszy­stko. Nie patrz na mnie z takim przerażeniem i zdzi­wieniem. Widzisz, ja znam tajemnicę tej nocy. Ale boję się, że uznasz mnie za potwora, że odwrócisz się ode mnie.

— Ewo! — krzyknąłem, chwytając ją za ręce i pa­trząc jej prosto w oczy. — Nie chcesz chyba przez to powiedzieć, żeś to ty ich wszystkich zabiła. Dlaczego milczysz? Zaprzecz! To niemożliwe! Powiedz, że to nieprawda! To nie ty wykończyłaś tę rodzinę!

— Nie, to nie ja, uspokój się. Jednakże jestem zbro- dniarką. W pewien sposób przyczyniłam się do śmierci trojga z tych osób, a nawet ją spowodowałam.

Świat pociemniał mi w oczach, a wszystko zawiro­wało dookoła. Przekonałem się, że mężczyźni też mogą zemdleć z wrażenia. W najlepszym wypadku czułem, że grozi mi mały zawał.

— Słuchaj, nie trzymaj mnie w niepewności! Oszale­ję, jeśli nie dowiem się prawdy.

— Dobrze, zaraz ci wszystko opowiem. Ale przy­rzeknij mi, że niezależnie Od tego, jak to przyjmiesz, postarasz się mnie zrozumieć, wybaczyć, że nie prze­staniesz być moim przyjacielem.

— Ewo, ten wstęp mnie przeraża — odsunąłem się od niej na długość łokcia i przyjrzałem uważnie, jak­bym na nowo zawierał z nią znajomość. Spod wilgo­tnych rzęs wyjrzały ku mnie rozbrajająco ufne, po­smutniałe fiołkowe oczy o dziecinnym, naiwnym wyra­zie, a malinowe usteczka ściągnął bolesny grymas. Poczułem, że serce moje zaczyna topnieć, jak przy­słowiowy śnieg pod wpływem wiosennych promieni słońca i że ta dziewczyna teraz bliższa mi jest niż kiedykolwiek.

— Wiesz co, myślę, że nie ma takiej sprawy na świecie, która mogłaby mnie do ciebie zrazić.

— Bardzo mnie to cieszy — odetchnęła z ulgą, po­trząsając złocistymi włosami. — Byłby to dla mnie cios, gdyby było inaczej.

Zrobiła małą pauzę. Ciekawość moja wzrastała z se­kundy na sekundę.

— Wiem, że chcesz poznać imię mordercy — podję­ła. — Wolałabym jednak nie wymieniać go na wstępie, zanim nie zapoznasz się z przebiegiem wydarzeń tej dziwnej nocy. Pomoże ci to w zrozumieniu wielu spraw, o których mógłbyś wyrobić sobie fałszywe po­jęcie, szczególnie, że na skutek fatalnego zbiegu okoli­czności, odegrałam w nich niepoślednią rolę.

Pogładziłem ją po ręku, chcąc jej dodać odwagi.

— Widzisz, w „Czarnym Baranie” nie poszłam od razu grać w ruletkę, postanowiłam dostać się za kulisy i obejrzeć tę tajemniczą, sławetną gilotynę. Zawsze interesowały mnie sztuczki czarnej magii i rekwizyty, za pomocą których iluzjoniści osiągają niezwykłe, często na pozór niewytłumaczalne efekty. Był to cał­kiem zwariowany pomysł. Nie wiem, dlaczego miałam nadzieję, że partner Denise uchyli mi rąbka tajemnicy zawodowej, jeśli go o to poproszę. Oczywiście zabłądziłam i dopiero po paru minutach odnalazłam rekwi­zytornię. I wtedy zobaczyłam niespodziewanie, jak wychodziła stamtąd chyłkiem, jakby się czegoś bała.

— Kogo zobaczyłaś, Ewo? Nie wymieniłaś żadnego imienia.

— Ach, tak? Być może... Marie-Louise, w wieczo­rowej sukni, obwieszoną lisami.

— Nic o tym nie wspomniałaś.

— Bo nie przywiązywałam do tego żadnego znacze­nia. Ostatecznie cóż w tym dziwnego, że przyszła od­wiedzić kuzynkę za kulisami. Dopiero potem, kiedy głowa Denise spadła na półmisek z sałatką z homarów, a ciało jej na parkiecie podrygiwało w kałuży krwi, nasunął mi się cień podejrzenia, że mogła to nie być zwykła, towarzyska wizyta. Wiesz, że już na samym wstępie atmosfera tego domu wydała mi się jakaś cięż­ka, nawet niesamowita. W oczach tych ludzi czytałam strach, nienawiść. Ich postępowanie było nienaturalne, sztuczne, zdominowane przez jakieś gnębiące ich od wewnątrz uczucia. Na przykład Cyryl wydawał się być ofiarą swoich opiekunów, żerujących na jego bezsilności i chorobie, ciotka Eliza, pod maską wielkiej damy, staruszką żyjącą w panicznym lęku przed jakimś jej tylko wiadomym zagrożeniem, Marie-Louise psychopatką i narkomanką o anormalnych skłonnościach, Paul wyrafinowanym i cynicznym fanatykiem pienią­dza, major Dalentin — oszustem i sadystą. Nawet Alain i Yvette nie stanowili pary młodych, sympaty­cznych ludzi. Ich również toczyły pasje i pragnienia zdolne wysadzić w powietrze całe to towarzystwo, gdyby tylko to leżało w granicach ich możliwości.

— Widzę, że jesteś wspaniałym psychologiem. Ja nigdy nie zdobyłbym się na tak szybki i trafny osąd naszych krewniaków. Po prostu wydawali mi się przy­jemni i komunikatywni. Naprawdę podziwiam, że tak szybko ich rozszyfrowałaś.

— Ach, nie przeceniaj mnie. To nie było wcale trud­ne. W końcu i ja nie jestem ideałem. Przyjechałam tu w całkiem prozaicznym celu: aby zdobyć pieniądze i wszystko, co można za nie kupić. Nie myśl, że nie lubię drogiej biżuterii, że nie chciałabym mieć futra z norek, willi z basenem nad Morzem Śródziem­nym, motorówki, awionetki i innych doczesnych dóbr. I nawet teraz, po tym, co się stało, nie chcę z nich rezygnować. Może rzeczywiście mam trochę więcej wyobraźni niż inni i dlatego wyczułam, że się tu coś złego święci. Śmierć Denise, starego Charles’a i Alaina utwierdziły mnie w przekonaniu, że ktoś spo­śród nas chce zagarnąć cały majątek i że każdemu, kto przebywa tej nocy pod tym dachem, zagraża śmiertelne niebezpieczeństwo. Naprawdę, nie wiedziałam, kto jest mordercą. Zdawałam sobie jednak sprawę, że perspektywa zdobycia milionowej fortuny obudziła w tej garstce ludzi najniższe instynkty i że ten, kto morduje z zimną krwią, nikogo nie oszczędzi.

— Więc dlaczego nie chciałaś się zgodzić, kiedy proponowałem ci opuszczenie tego domu? Czy warto było ryzykować życiem?

— Oczywiście. Ta gra na pewno warta była świeczki i jest nią nadal. O tym pamiętaj.

— Powiedz wreszcie, jak zdemaskowałaś zbrodnia­rza i kto jest nim właściwie?

— Bądź jeszcze trochę cierpliwy. Pamiętasz, że ktoś usiłował mnie udusić w ciemnościach. Nie powiedzia­łam ci całej prawdy. Ja go rozpoznałam: to był Dalen­tin. Uratowała mnie istotnie znajomość dżudo. Dziwna rzecz, odczułam, że ten człowiek miał zamiar mnie zamordować z całą bezwzględnością, jakby był moim najzaciętszym wrogiem, zionął wprost nienawiścią. Początkowo nie mogłam tego zrozumieć i uznałam go za zbrodniarza, który w ramach planowej akcji chciał mnie sprzątnąć z tego świata, a wykorzystał sprzyja­jący moment, jakim stała się awaria elektryczności. Ale wkrótce doszłam do zupełnie innego wniosku. On był zainteresowany tylko i wyłącznie moją śmiercią, dzia­łał spontanicznie, pod wpływem emocji. Przyczyna mogła być tylko jedna: zobaczył mnie wtedy na koryta­rzu, wiedział, że odkryłam jego tajemnicę, oczywiście nie w pełni, ale wystarczyło, że poznałam jego praw­dziwy stosunek do córki, a właściwie do tego czegoś, co nazywał swoją córką.

— Dlaczego nie powiedziałaś mi prawdy? Mogliśmy coś razem przedsięwziąć, jakiś środek obrony. Choć­by zdemaskować go przed resztą rodziny.

— Ach, nie, to nie miało sensu. On by wszystkiemu zaprzeczył. Ostatecznie ja tu byłam obca, nie on, oboje nie mieliśmy żadnych szans. Mogłoby to tylko pogor­szyć naszą sytuację. Postanowiłam odtąd stale mieć się na baczności, poza tym miałam własny plan unie­szkodliwienia go.

— Ty? W jaki sposób? Co ty mówisz? — wyobra­ziłem sobie potężne, spasione cielsko majora, mające monstrualne wymiary, i wiotką, kruchą postać Ewy w nierównej walce wręcz i zestawienie to wydało mi się tak komiczne, że mimo woli, w niestosownej chwili, uśmiechnąłem się. Jakby dla poskromienia tych niewczesnych przejawów humoru, wzrok mój na­potkał rozciągnięte w ostatnim śmiertelnym spazmie zwłoki kuzyna Amoureux, z głową odrzuconą do tyłu, spiczastym, sterczącym nosem i zakrzywionymi jak szpony rękami. Odwróciłem pospiesznie głowę, aby ukryć ogarniające mnie uczucie strachu, pomieszane­go ze wstrętem.

— Zaręczam ci, że mój plan był całkiem pomysło­wy — powiedziała ze skromną minką Ewa, czytając w moich myślach. — Ale o tym powiem ci później. W każdym razie idąc za twoją radą, postanowiłam nikogo nie wpuszczać do mego pokoju. Jednakże ona weszła, miała własny, zapasowy klucz.

— Kto ona? O kim stale mówisz? Operujesz zagad­kami!

— Jeszcze się nie domyśliłeś? Marie-Louise, oczy­wiście. Była rozgorączkowana, podniecona, na pewno pod silnym działaniem narkotyku. W pierwszej chwili pomyślałam, że przyszła mnie zamordować, ale miała zupełnie inne zamiary. Szukała oparcia, bratniej duszy, a przede wszystkim wspólnika. Niedwuznacznie dała mi do zrozumienia, że chciałaby ze mną związać swoje losy, gdyż taka, a nie inna forma współżycia odpowiada najbardziej jej wrodzonym skłonnościom, a ja uosabiam fizycznie wszystkie cechy, które ją specjalnie pociąga­ją. Miała wielkie, nienaturalnie błyszczące źrenice i taki wyraz twarzy, że byłoby bardzo nierozsądne z mojej strony powiedzieć w takiej chwili: nie... Byłyś­my zupełnie same, żaden odgłos nie docierał znikąd do mego pokoju. Pozwoliłam jej mówić, a najwidocz­niej potrzebowała tego. Napięcie psychiczne, w jakim się znajdowała, wymagało uzewnętrznienia, wyłado­wania. Objęła mnie i pocałowała w usta, szukając w moich oczach aprobaty. Oznajmiła mi, że dostrzega we mnie zadatki na,wielką zbrodniarkę, która wkrótce zabłyśnie, jak gwiazda na firmamencie kryminalistyki. Zrozumiałam, że jeśli chcę wyjść cało z tego pokoju, muszę udawać, że ją rozumiem, że się z nią zgadzam. Przyjęła to za dobrą monetę. Dla niej zbrodnia stano­wiła rozkosz istnienia. Wyznała, że obecnie związała się z mężczyzną, który jest inżynierem pracującym w wielkich zakładach chemicznych w Normandii, ale tylko po to, żeby skorzystać z jego pomocy przy reali­zacji wielkiego zadania, jakie przed nią stanęło. Potem pozbędzie się go, tak jak i innych, aby żyć ze mną. Na razie jednak potrzebuje pieniędzy, masę pieniędzy, całe morze... Z jej chaotycznych wynurzeń wyłaniała się jedna prawda: grozi jej wielkie niebezpieczeństwo ze strony zorganizowanej szajki, czyhającej na jej ży­cie, jeżeli nie da gigantycznej sumy w charakterze okupu, a być może zwrotu części przywłaszczonego przez nią łupu, pochodzącego, jak się wydaje, z handlu narkotykami. Dlatego zainteresowana jest, aby żaden z członków rodziny Mignon nie doczekał godziny szóstej rano, z wyjątkiem mnie, oczywiście, jeżeli przystanę na jej warunki. Przyjechała tu już z zamia­rem ukatrupienia swoich krewniaków, ale nie spodzie­wała się, że potrzeba będzie tak szybkiego tempa w działaniu. Niektóre zamysły dojrzewały w niej już od dawna.

— Mówisz straszne rzeczy, Ewo. Marie-Louise? Nigdy bym nie przypuszczał. Przecież ona także nie żyje.

— Słuchaj dalej. Narkotyk wywoływał w niej potrze­bę mówienia, zwierzania się. Widocznie zażyła większą dawkę niż zwykle, aby nie mieć żadnych hamulców i oporów wewnętrznych. Zapytałam, w jaki sposób zamierza pozbyć się takiej dużej liczby ludzi, w tym wielu mężczyzn. Roześmiała się cicho, a śmiech jej był przenikliwy, chrypliwy, jak u obłąkanych. Powiedziała, że kilku już nie żyje. Z Denise załatwiła się niepostrze­żenie, już od dawna wiedziała, na jakiej zasadzie działa mechanizm gilotyny. Dziś dostała się za kulisy bez trudności, ale zobaczył ją Marcel. Głupiec posunął się do szantażu. Przyszedł zaraz po wypadku i wymógł na niej obietnicę podziału całego spadku. W ten sposób przesądził swój los. Wiedziała od swego kochanka in­żyniera, jakie śruby wykręcić, aby baldachim ze zwisem runął mu w czasie snu na głowę. Był to jeden ze sposo­bów uśmiercenia któregoś z krewnych, jakie miała w zanadrzu. Gdyby ten zawiódł, Marcel i tak by zginął. Również ów inżynier wystąpił jako konsultant przy opracowywaniu planu zgładzenia Cyryla, który zresztą został wciągnięty do spółki przy mordowaniu starego Charles’a. Obiecała mu pomoc w leczeniu, w zaanga­żowaniu lekarzy-specjalistów mających dokonać operacji jego mózgu. Zgodził się zepchnąć wózek ze zwłokami i dlatego musiał przede wszystkim zginąć.

— A więc to ona udusiła Charles’a Mignona?

— Tak. Mówiła o tym ze śmiechem, jak o dziecinnej igraszce, o małej, podniecającej przyjemnostce, dają­cej przedsmak rzeczy wielkich. W tym momencie by­łam już zupełnie pewna, że jest obłąkana. Potem wy­znała mi, że zaopatrzyła się w laboratorium swego uko­chanego w cyjanek potasu, którym już zdążyła uraczyć ciotkę Elizę, wsypując go do jej kropel do oczu, nie­dwuznacznie dając do zrozumienia, że zamierza dalej robić z niego użytek.

— A Alain? Czy jego śmierć też była jej dziełem?

— Naturalnie. Tego wieczoru, przed jego powrotem do domu, uszkodziła wzmacniacz.

— A jej brat Paul? Czy zamierzała go oszczędzić?

— Do tej fazy zwierzeń między nami nie doszło. Jej wylewność osiągnęła w pewnej chwili kulminacyj­ny punkt, a potem nagle, zupełnie niespodziewanie nastąpiła w jej zachowaniu diametralna zmiana. Zamil­kła, stała się nieufna, obrzuciła mnie dziwnym, badawczym spojrzeniem. Zrozumiałam, że moje życie wisi na włosku. Najwidoczniej narkotyk przestał działać. Natomiast do jej świadomości dotarła brutalna praw­da, że powiedziała za dużo i że dla własnego bez­pieczeństwa musi się mnie pozbyć. Gorączkowo szukała sposobu, w jaki to uczynić, ale nie miała nic pod ręką. Wtedy przyszedł jej do głowy szatański pomysł. Zaproponowała mi zejście do podziemi, do terrariów z wężami na uroczystość złożenia ofiary kobrze.

— Przecież mogłaś się nie zgodzić. To była z twojej strony szalona nieostrożność.

— Chciałam w jakikolwiek sposób wydostać się z tego pokoju. Myślałam, że po drodze zdołam się jej wymknąć.

— No i dlaczego się tak nie stało?

— Niestety, Marie miała na mnie zgubny wpływ. Umiała hipnotyzować i węże i ludzi, a ja jej uległam. Wytężyła wszystkie siły, całą swą umiejętność i osią­gnęła cel. Zawiozła mnie windą do podziemi. Jednakże moja zależność nie trwała długo. Odzyskałam już trzeźwość umysłu w momencie, kiedy blokowała win­dę. Na razie udawałam, że znajduję się w transie. Kiedy otworzyła gablotę z kobrą i rzuciła ją w moim kierunku, odskoczyłam gwałtownie w bok i pchnęłam ją na węża_. W ten sposób po raz pierwszy tej nocy zabiłam człowieka.

— Zrobiłaś to w obronie własnej. To nie była zbrod­nia, a usprawiedliwione działanie, znajdujące całkowi­te rozgrzeszenie w przepisach kodeksu karnego.

— Czasami zastanawiam się, czy jesteś inżynierem ,,butologiem”, czy radcą prawnym. W każdym razie masz wszechstronny umysł.

— Dziękuję za uznanie. Jak wydostałaś się z podzie­mi?

— Dodatkowym, zapasowym wyjściem. Znalazłam je dość łatwo, mimo iż pozornie jest całkowicie za­kamuflowane. Teraz, kiedy Marie-Louise nie żyła, jedyne zagrożenie dla mnie stanowił major Dalentin, którego bynajmniej nie należało lekceważyć. Byłam więcej niż pewna, że ponowi on zamach na moje życie, i dlatego postanowiłam go uprzedzić.

— Chyba nie zamierzałaś go zabić? — zapytałem z trwogą, że śmierć Marie-Louise roznieciła w niej żądzę krwi i dalszych ofiar.

— Nie — uspokoiła mnie z wdziękiem. — Ale zde­cydowałam się go związać, zakneblować usta i w ten sposób przetrzymać do szóstej rano.

Tym razem ja omal nie parsknąłem śmiechem.

— Ty? Przecież to mniej więcej jakby mucha chciała zaatakować słonia.

— Nie jestem tego taka pewna. Wiedziałam jak po­stąpić. Zabrałam z jadalni strzelbę, jedną z wielu wi­szących na ścianie. Bałam się tylko, że drzwi do jego pokoju będą zamknięte. Ale tak nie było. Major sie­dział przy biurku i miał bardzo głupią minę, a jego pseudo córeczka leżała w całej okazałości na podło­dze, przygotowywana do napompowania. Wrzasnął i obrzucił mnie stekiem plugawych wyzwisk. Nie dał się sterroryzować, wcale się mnie nie bał. Chyba było mu już wszystko jedno: stanowiłam na jego drodze do fortuny przeszkodę, którą bezwzględnie należało usunąć. Rzucił się na mnie z bronią w ręku, ale zanim zdążył zrobić z niej użytek, zastosowałam znów chwyt, do którego nie był, tak jak poprzednio, przygotowany. Broń wypaliła w sam środek jego skroni, jakby do sie­bie z rozmysłem celował. Runął z impetem na biurko. Wiedziałam, że nie żyje i poczułem niezwykłą satysfak­cję, że poszło mi z nim tak łatwo. Sama się tego zlęk­łam — zabijanie dawało mi niezdrową przyjemność.

Strzelbę schowałam za szafę. Jest tam jeszcze dotąd, muszę ją usunąć przed przyjściem policji. Potem roz­cięłam nożem, leżącym na biurku, plastykową masę, z której zrobiona była cielesna powłoka Jacqueline. Słuchałam nawet przez chwilę syku, z jakim wydoby­wało się z niej powietrze, i wybiegłam z pokoju. Na pro­gu spotkałam ciebie. Bałam się, że się zorientujesz w sytuacji, musiałam przecież okropnie wyglądać, ale ty troszczyłeś się tylko o mnie. Naprawdę jesteś naj­poczciwszym z ludzi, Zygmuncie.

— A co się stało z Yvette? — zapytałem, a prze­strach mój był tak widoczny, że Ewa uspokoiła mnie gestem ręki.

— Nie bój się, nie zabiłam jej, ale przyznam się, że w jakiś sposób przyczyniłam się do jej śmierci. To była zła i głupia dziewczyna. Chciała nas zgubić, za- denuncjować przed policją. Kiedy wracałam z pokoju ciotki Elizy, zauważyłam, że woda wycieka spod drzwi łazienki. Weszłam tam, aby zakręcić kran. Yvette stała w wannie i trzymała klucz do spiżarni w ręku. Była kompletnie pijana. Na mój widok dosłownie dostała szału. Zaczęła wymachiwać kluczem i wrzeszczeć, że powie inspektorowi Vendeur, że ja i ty jesteśmy zbrod­niarzami. Oświadczyła, że widziała mnie wchodzącą ze strzelbą do majora Dalentina, że przysięgnie na to przed ołtarzem i że dostaniemy guzik z całego spadku, a ona będzie wielką panią. W tym ferworze pośliznęła się w wannie i wpadła do wody głową w dół. Nie wiem, co mi się stało. Widziałam, że tonie, ale jej nie pomo­głam. Nie chciałam jej ocalić. Byłam pewna, że ta mała diablica spełni swoją groźbę, ale nie to właściwie przeważyło: czułam do niej wstręt, obrzydzenie, a mo­że nienawiść. To było głupie i podłe. Ostatecznie zginęła młoda dziewczyna, a ja nie kiwnęłam palcem, aby ją uratować. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Nie wiem, czy mi przebaczysz — głos Ewy za­łamał się i przeszedł w szept.

Otoczyłem ją ramieniem, tak jak brat obejmuje siostrę. W uścisku tym nie było cienia erotyzmu, tylko ciepłe, serdeczne uczucie, oparte na więzach krwi.

— Nic się nie martw — powiedziałem. — To nie była twoja wina. Za dużo przeżyłaś tej nocy, po prostu nie wytrzymałaś nerwowo. Nie powinnaś się tym dręczyć.

— Skoro tak uważasz... — trzepot rzęs i fiołkowe oczy zalśniły promiennym blaskiem. — Bo ja już w głę­bi ducha uznałam się za wyrafinowaną zbrodniarkę, o wrodzonych skłonnościach przestępczych. Szcze­gólnie, że to nie była moja pierwsza zbrodnia. Wiesz, ta koronka dentystyczna, którą udławiła się moja mama w czasie świąt Bożego Narodzenia... To ja ją wrzuciłam do jej kompotu. Zemściłam się, bo mnie postawiła do kąta i nie chciała dać deseru.

— Głuptasku — powiedziałem, wzmacniając uścisk. — Przecież byłaś wtedy małym dzieckiem. Nie myśl o tym więcej. Pozostaje jeszcze niewyjaśniona sprawa zatrutego szampana, którym uraczył się nie­boszczyk Paul. Czyżby to też robota nieszczęsnej Marie-Louise?

— Tak mi się wydaje. W ten sposób widocznie chcia­ła dokończyć dzieła zniszczenia rodu Mignon.

— Szalona! Nie przewidziała, że nie doczeka jego wyników. Ewo, za pięć minut wybije godzina szósta. Czy chcesz wysłuchać dziadka Mignona?

Nie odpowiedziała, tylko ujęła mnie za rękę i po­ciągnęła za sobą.

Rozdział X

„Irontax”

W sypialni Jean-Pierre’a Mignona panowała nie­przenikniona ciemność, gdyż zasłony w oknach nie przepuszczały porannego światła. W blasku lampy ujrzeliśmy sprzęty o wiele przyjemniejsze dla oka niż w pozostałych pokojach, mniejsze, o weselszych obi­ciach, tak, jakby użytkowała je i dobierała kobieta. Niewątpliwie mieszkała tu kiedyś zmarła żona dziadka. Francuskie łoże, bez baldachimu, świeżo posłane, z odchyloną kołdrą z niebieskiego adamaszku i lekko wgniecioną poduszką, filcowe, wiśniowe kapcie na dywanie, fajka z bursztynu na nocnym stoliku — wszy­stko zdawało się oczekiwać na rychły powrót ich właściciela. W rogu, na antycznej konsolce, stał duży telewizor z urządzeniem do zdalnego sterowania, a wokół rozstawionych było kilkanaście foteli, na któ­rych już nikt oprócz nas dwojga, nie miał zasiąść. Wi­docznie wszystko zostało przygotowane do transmi­sji, która miała się za chwilę odbyć. Usiedliśmy koło siebie z dziwnym wrażeniem, przynajmniej jeśli chodzi o mnie, że asystują nam duchy tragicznie zmarłych krewniaków, którzy padli ofiarą chciwości i zachłan­ności na pieniądze. Przypuszczam, że i Ewa musiała doznawać podobnego wrażenia, gdyż w jej oczach ma­lowała się powaga, dominująca nad ciekawością, jakie to niespodzianki przygotował swojej rodzinie ten zwariowany starzec, krążący samotnie w kosmosie.

Kilka sekund przed szóstą włączyliśmy telewizor. Szereg krzyżujących się błysków połączonych z chrypliwym dźwiękiem i na ekran wypłynął obraz, począt­kowo zamglony i drgający, a potem coraz bardziej wyraźny, układający się w zarys postaci ludzkiej po­ruszającej się w niemrawym, bezustannym, chybotli­wym ruchu. Wreszcie zatrzymał się na twarzy wyschłej, skurczonej, o przymrużonych, małych oczkach i wąs­kich wargach, rozciągniętych w uśmiechu stanowią­cym mieszaninę złośliwości i szyderstwa.

— Witam was, moi drodzy krewniacy — odezwał się skrzeczący, starczy głos. — Jeżeli naturalnie mam jeszcze kogo powitać. Nie jest bowiem wykluczone, że przez tę noc zdążyliście się wzajemnie powybijać co do nogi, a znając was, uważam tę ewentualność za wielce prawdopodobną. Jeżeli jednak przypadkowo ktoś z was pozostał przy życiu, to chcę wam zakomu­nikować kilka ciekawych rzeczy. Nie będę przed wami ukrywał, że przewidziałem możliwość waszego rychłe­go zejścia z tego świata, a nawet celowo stworzyłem wam takie warunki, abyście mogli się wymordować. Tylko najsilniejsze psychicznie i fizycznie jednostki mogły taką noc przetrwać i takie są godne szczęścia, jakie przyniesie im odziedziczenie pozostałego po mnie majątku. Nie cieszcie się jednak przedwcześnie. To nie będzie takie łatwe i proste. Kiedy wrócę za sto lub więcej lat — nie pozostanie po was nawet po­piół. Dlatego chcę wam dać niebywałą szansę. Może­cie jeszcze dziś przyłączyć się do mojej wyprawy, w pojeździe kosmicznym, który wystartuje o godzinie dziewiątej trzydzieści z lotniska w Compiegne, złączy się po kilku godzinach z moim pojazdem i po przejściu przez was na pokład mego statku, ulegnie samoznisz­czeniu. Decyzję taką podjąłem z wielu względów. Jestem, jak wiecie, dość stary i muszę mieć pomoc i opie­kę, a poza tym nie lubię samotności. Nie ulega naj­mniejszej wątpliwości, że dołączą do mnie ci, którzy wykazali maksimum odwagi, siły i przebiegłości, a o takich towarzyszy mi chodzi. Ponadto, po powrocie, na tym nowym, nieznanym świecie, który równie dobrze może być zaludniony przez nowe stwory, wytwory innych cywilizacji, przyjemnie będzie mieć trochę znajomych twarzy. Co zaś do was, to uprzedzam, że podejmujecie wielkie ryzyko: możecie zginąć w trakcie lotu lub lądowania, chociaż sterujący pojazdem, mój stary przyjaciel, generał Claude Passager, zapewniał mnie o całkowitym bezpieczeństwie w tym zakresie. Poza tym musicie zapomnieć o swych bliskich, jeżeli ich macie, rozstać się z waszym światem, do którego nigdy już nie powrócicie. W zamian za to, w przyszłości, która wcale nie wyda się wam daleka, dostaniecie po mojej śmierci olbrzymi majątek w równych częściach do podziału, pomnożony przez lata nieobecności. Pozwoli on wam zakosztować wszystkich uciech, jakie tylko są dostępne dla człowieka na tym padole ziem­skim. A więc, pamiętajcie, o dziewiątej trzydzieści na lotnisku w Compiegne. W prawej szufladzie komódki pod telewizorem znajdziecie kluczyki do czarnego Mercedesa, który stoi w garażu. Możecie nim przyje­chać. Jeżeli umrę w czasie lotu, a ciało moje będzie nosić oznaki gwałtownej śmierci, zostaniecie wy­dziedziczeni, nie radzę więc próbować żadnych sztu­czek. Do zobaczenia! Do odważnych świat należy!

Głos dziadka Mignona umilkł i w tym samym mo­mencie urwał się raptownie obraz w telewizorze.

Spojrzałem na Ewę i prawie jej nie poznałem. Wy­glądała niezwykle, jak w jakimś transie. Oczy jej płonę­ły, pierś unosiła się w gwałtownym oddechu, ręce, którymi mnie dotknęła, elektryzowały jak pod napięciem. Zrozumiałem, że ona już podjęła decyzję. Chwilę trwało między nami głuche milczenie, w czasie którego ważyły się nasze losy.

Przed oczyma stanęło mi całe moje dotychczasowe życie, które mogłem za parę godzin porzucić na zaw­sze: Alina, dzieci, „Irontax”, nowe mieszkanko na Ursynowie, stary wysłużony fotel — ulubione miejsce wypoczynku, pomnik Chopina w Łazienkach, uliczka na Starym Mieście, gdzie umówiłem się z dziewczyną na pierwszą randkę. Sprzeczne myśli i pragnienia rozsadzały mi czaszkę. Gdybym był chłopcem, które­go największym marzeniem jest wielka przygoda, nie wahałbym się ani chwili. Mimo woli gratulowałem sobie w duchu, że nie pozwoliłem swoim synom jechać do Paryża. Na pewno bez zmrużenia powiek wyruszyli­by w upragnioną kosmiczną podróż. Ale ja, dojrzały, stateczny człowiek, czy mogłem dla czczych miraży zerwać bezpowrotnie z teraźniejszością? To przera­stało moje siły.

Blask płynący z oczu Ewy przeszył mnie na wylot. Była tak piękna i fascynująca, że trudno było jej czego­kolwiek odmówić. Czułem, że jeszcze moment, a uleg­nę.

— Boisz się? — zapytała, zapuszczając sondę w głąb mojej duszy. — Ty się naprawdę boisz.

— Wybacz — wyszeptałem. — Jeżeli tylko możesz.

— Tak, naturalnie, doskonale cię rozumiem — głos jej brzmiał trzeźwo i rozsądnie. — Niepotrzebnie się usprawiedliwiasz. Dyrektor Kalinowski nigdy by ci tego nie darował — roześmiała się sztucznie. — Otrzy­małbyś naganę z wpisaniem do akt. Mam nadzieję, że jednak mi pomożesz. Sama nie dam rady.

— Zawsze ci służę, w czymkolwiek będę mógł —za­pewniłem gorąco i rycersko.

— Musimy ukryć trupy!

— Trupy?... Ale dlaczego?

— Ach, jakiś ty naiwny! Przecież inspektor Vendeur ma tu być o ósmej rano. Zastanie dziewięciu niebosz­czyków i na pewno natychmiast rozpocznie pościg za mordercami. Jak myślisz? Kogo będzie podejrzewać o popełnienie tych wszystkich zbrodni? Oczywiście osoby pozostałe przy życiu, a więc ciebie i mnie. Jeśli chodzi o mnie, to być może uda mi się uciec w kosmos, chociaż nietrudno mu będzie, za pośrednictwem me­cenasa Loyala, dotrzeć do generała Passagera jeszcze przed startem pojazdu, ale ty zostaniesz niewątpliwie zatrzymany na lotnisku Orły i powędrujesz za kratki.

Tego rodzaju perspektywa zupełnie mi się nie uś­miechała. Poczułem się bezradny, jak małe dziecko.

— Nie opuszczajmy rąk — oświadczyła. — Na nic nie jest za późno.

Gdybym nie był tak przygnębiony, musiałbym raz jeszcze oddać hołd jej niezwykłemu opanowaniu i roz­sądkowi.

— Więc co robić? — zapytałem piszczącym ze zde­nerwowania falsetem.

— Już mówiłam: ukryć trupy tak, żeby inspektor Vendeur nie mógł ich szybko znaleźć.

— Dobrze, ale gdzie? W końcu trup — to nie szpilka.

— Jest w tym domu miejsce, które wydaje mi się zupełnie bezpieczne i odpowiednie. Jestem pewna, że nikt tam prędko nie zajrzy, a w każdym razie nie poweźmie podejrzeń. Musimy się jednak pospieszyć. Nie wiem, czy się domyślasz? Chcę ukryć zwłoki w lo­dówkach w podziemiach. Czy nie sądzisz, że to dobry pomysł?

— Znakomity. Jesteś jak zwykle genialna — odpar­łem i nagle przeszyła mnie gwałtowna myśl, że po od­locie Ewy ja zostanę jedynym podejrzanym, znajdują­cym się w zasięgu karzącej ręki sprawiedliwości, niezależnie od tego, gdzie bym przebywał. Moja wiedza prawnicza nie pozwoliła mi utwierdzić się w przekona­niu, że jako niebezpieczny morderca, obciążony tylo­ma zbrodniami, nie zostanę wydany przez polskie or­gany sprawiedliwości władzom francuskim i osądzony przed paryskim sądem karnym. W obliczu takiej możli­wości umarły we mnie śmiercią gwałtowną wszystkie sentymenty i uczucia. Zrozumiałem, że jedynym dla mnie wyjściem jest ucieczka w kosmos.

— Ewo — powiedziałem cicho. — Zmieniłem zda­nie. Wyjeżdżam razem z tobą.

— Wiedziałam, że tak się stanie — uścisnęła mi serdecznie rękę. — W gruncie rzeczy świetny z ciebie facet. Jesteśmy jedynymi ludźmi na świecie, do któ­rych nie stosuje się porzekadło: ,,za sto lat nie będzie nas”. No, ale do roboty! Bo zamiast krążyć po orbicie z dziadkiem i zwiedzać inne planety, znajdziemy się za parę godzin w paryskim więzieniu. Kogo najpierw od­transportujemy?

— Co ty mówisz? Jak to — odtransportujemy? — wybąkałem, nie zdając sobie sprawy z sensu jej słów.

— Nie udawaj naiwnego — zdenerwowała się. — Przecież musimy ich wszystkich jak najprędzej umie­ścić w lodówkach. Pytałam, kogo pierwszego wynie­siemy? Myślę, że będziemy zjeżdżać windą. Trzeba będzie zmontować jakieś prowizoryczne nosze. Chyba najlepiej nadadzą się do tego te duże kapy z łóżek.

— Gdybym mógł, napiłbym się przedtem dla kura­żu. Nigdy nie nosiłem niczyich zwłok. Szczególnie, że te tutaj nie wyglądają zbyt przyjemnie.

— Ani mi się waż! Kto wie, czy piękna Marie nie zatruła całego alkoholu w tym domu. No więc jak? Chyba zaczniemy od najcięższych. Ja proponuję ciotkę Elizę.

— Wolałbym może kogo innego. Na przykład dziadka Charles’a — wyjąkałem, czując ucisk w dołku na myśl o zetknięciu się ze zwłokami Madame de Biencourt.

— No dobrze — zdecydowała Ewa. — Ale potem już bez żadnych kaprysów...

Charles Mignon wyglądał jak zeschła skorupka od jajka, całkowicie wydrążona od wewnątrz. Kiedy go nieśliśmy, spadł mu z nogi pantofel, ukazując skar­petkę z wielką dziurą na pięcie. Włożyłem mu go pos­piesznie z powrotem, aby nie pozostawiać kompromi­tujących śladów. W pewnym momencie wydał mi się nawet lżejszy od powietrza, choć nie pozwalały na to prawa fizyki. Nie było też trudno umieścić go w chłodni. Wybraliśmy oczywiście najmniejszą, gdyż nie zajmował więcej powierzchni niż jakikolwiek bar­dziej okazały egzemplarz drobiu.

— No, teraz zabieramy Dalentina — zakomendero­wała Ewa.

— Czy nie można by go zostawić na koniec? — usi­łowałem błagalnie zaprotestować, ale natychmiast umilkłem, gdyż Ewa zmierzyła mnie spojrzeniem o stalowych błyskach, których nigdy przedtem w jej oczach nie dostrzegłem.

Dalentin był okropny. Bałem się do niego podejść. W żaden sposób nie mogłem odciągnąć go od biurka, wydawał się być z nim złączony na wieki. Jego wiel­kie plecy wyglądały jak skała, a kraciasta koszula tworzyła nierozerwalny z ciałem pancerz. Pociągnąłem go z całej siły za rękę, którą trzymał wczepioną w blat biurka, próbując jednocześnie podciąć mu nogi, aby się ugięły w kolanach. Ponawiałem tę próbę kilka­krotnie, czułem, że braknie mi sił, że pot ciurkiem spływa mi z czoła. W pewnej chwili stała się rzecz straszna. Noga Dalentina obleczona w żółte pumpy podniosła się niespodziewanie w górę i wymierzyła mi siarczystego, potężnego kopniaka. Krzyknąłem przeraźliwie...

***

Pierwszą osobą, którą zobaczyłem po odzyskaniu świadomości, była moja żona Alina, stojąca nade mną w nocnej koszuli, w wojowniczej postawie, z podu­szką uniesioną gestem obronno-zaczepnym do góry. Na twarzy jej malował się strach. Przypatrywała mi się z natężeniem i skupieniem, z jakim lekarze zazwyczaj obserwują osobników zdradzających obja­wy pomieszania zmysłów.

— No, nareszcie, patrzysz przytomnie — wybuchnęła, dla pewności nie opuszczając jeszcze poduszki, jakby w obawie, że lada chwila mogę dostać nowe­go ataku. — Co się z tobą dzieje, człowieku?! Mało, ze całą noc krzyczałeś, jęczałeś, wiłeś się jak epilep­tyk, to na dodatek przed chwilą zerwałeś ze mnie koł­drę, chwyciłeś za nogę i chciałeś zrzucić na podłogę. Dopiero jak ci przyłożyłam parę razy, trochę się uspo­koiłeś. Jeszcze moment, a zadzwoniłabym po karetkę pogotowia.

Usiadłem na tapczanie i rozejrzałem się dookoła. Nasz pokój wyglądał tak, jak zwykle, nic się w nim nie zmieniło: stolik, regał zajmujący przeciwległą ścianę, dwa fotele w tym jeden przeniesiony mimo protestów Aliny ze starego mieszkania, z wysłużonym wgłębie­niem w środku, zielono-czarny dywan z Kowar, a na nim moje ulubione, ranne pantofle z filcu. Przez okno, przesłonięte stylonową firanką, wpadały promienie wiosennego słońca. Musiało być już dość późno.

Która godzina? — zapytałem zgodnie z wieloletnim nawykiem, chociaż tuż nad moim uchem terko­tał ścienny zegar na baterie.

— Kwadrans po szóstej — odpowiedziała machi­nalnie, nie przestając mi się badawczo przyglądać.

— Muszę wstawać — zaskrzeczałem, jak zdarta płyta. — Dziś rano jest narada u dyrektora Kalinow­skiego.

— Słuchaj — Alina przysiadła ostrożnie na brzeżku tapczana, jakby w obawie, czy nie stanę się niebez­piecznie agresywny. — Musisz koniecznie pójść do doktora. Chyba coś ci się rzuciło na mózg. Może ten „Irontax”? W tym laboratorium muszą być jakieś szkodliwe wyziewy. Kto wie, czy nie uległeś zatruciu lub zaczadzeniu. Całą noc bez przerwy gadałeś po francusku, nie mogłam ani w ząb zrozumieć, o co ci chodzi. Co prawda twoja matka była Francuzką, ale nigdy nie mówiłeś tym językiem, dopiero dzisiejszej nocy, po tylu latach... To chyba nie jest normalne.

I w ogóle powiedz mi, jak się czujesz?

W głosie jej zabrzmiała naprawdę troska o moje zdrowie. Od czasu do czasu rzucała niespokojne spoj­rzenie na serwis z chińskiej porcelany, stojący na re­gale, w obawie, czy nie ulegnie dewastacji w razie gdybym dostał nowego ataku, ale poza tym wydawała mi się zupełnie sympatyczna, a nawet w jakiś sposób pociągająca, czego już od dość dawna nie dostrzega­łem. Stwierdziłem, że jest zgrabna, może trochę za szczupła, ale proporcjonalnie zbudowana. Różowa koszula nocna odsłaniała właśnie jej prawy obojczyk i małe brązowe znamię, które tak dobrze znałem. Ciem­nobrunatne włosy, znacznie bujniejsze po zaprzesta­niu noszenia peruki, która ją wyjątkowo postarzała, teraz trochę potargane, opadały wdzięcznymi kosmy­kami na czoło, a w dużych, niebieskich oczach, nie­wątpliwie stanowiących jej największą ozdobę, a niestety stale przesłoniętych okularami z powodu wro­dzonej krótkowzro-czności, dojrzałem trochę zmęcze­nia po nieprzespanej nocy, łzawej wilgoci i porannego rozmarzenia. Tak, na pewno ostatnio nie docenia­łem powabów mojej żony Aliny.

— Nie bój się — powiedziałem, z zadowoleniem konstatując, że głos mój nabiera naturalnej barwy. — Jestem zupełnie zdrowy. Miałem tylko ^wyjątkowo dziwny i nieprzyjemny sen. Być może istotnie próby laboratoryjne z „Irontaxem” oddziałują niekorzystnie na mój system nerwowy, lecz myślę, że już wkrótce się skończą. Czy możesz mi przygotować śniadanie? Chętnie zjem owsiankę.

Alina odwróciła głowę i spojrzała na mnie nieufnie, jakby wzmianka o znienawidzonej przeze mnie potra­wie stanowiła symptom powracającego zamroczenia umysłowego, ale widząc, że żwawo spuszczam nogi na podłogę, szybko narzuciła szlafrok i wyszła z pokoju.

Mój stan bynajmniej nie budził we mnie niepokoju, przeciwnie, czułem się dziwnie lekko na ciele i na duchu. Świadomość, że nocne zmory i rojenia to wy­twór podnieconej chemikaliami wyobraźni (bo Alina musiała trafić w dziesiątkę — pozostawałem pod ich działaniem) i nie grożą mi żadne konsekwencje natury prawnej, dodała mi takiego animuszu, że przy goleniu zacząłem śpiewać arię z opery „Carmen”. W tym pod­niosłym nastroju nasze M-4 wydało mi się uroczym gniazdkiem rodzinnym, zamieszkałym przez dobre, ży­czliwe istoty, z babką na czele, dyrektor Kalinowski sympatycznym panem w średnim wieku, stawiającym słuszne i uzasadnione aktualną sytuacją rynkową wy­magania swojemu personelowi technicznemu, a Ewa... No, cóż Ewa. Na jej wspomnienie przez moje usta przewinął się smętny uśmieszek. Ewa to przeurocza dziewczyna, zdolna wywołać u mężczyzn w określonym wieku spóźnione tęsknoty i pragnienia w sposób dla niej samej zupełnie nieświadomy. Nic dziwnego, że zajęła w moich snach tak poczesne miejsce, tylko dlaczego w marzeniach sennych stała się osobą zwią­zaną ze mną węzłami krwi? Czyżbym, u licha, żywił do niej właśnie braterskie, a nawet ojcowskie uczucie?

Nie miałem już czasu na dalszą analizę moich sta­nów emocjonalnych, gdyż Alina zawołała mnie do stołu, na którym dymiła owsianka, a gazeta leżała złożona we czworo przy moim nakryciu, niepokalanie, dziewiczo czysta, gdyż nikt nie śmiał jej tknąć, zanim nie przeczytał jej pan i władca.

Jak to dobrze być w domu po powrocie z dalekiej podróży — pomyślałem i omal nie puknąłem się w gło­wę, że przecież tylko śniłem i nigdzie nie wyjeżdża­łem. Widocznie nie wróciłem jeszcze całkowicie do przytomności. Już przy pierwszych łykach owsianki doznałem cudownego objawienia, w jaki sposób roz­wiązać problem ulepszenia „Irontaxu”. Wzory chemi­czne zaczęły układać się w moich myślach z niesłycha­ną wyrazistością. Gdybym miał koło siebie długopis, zapisałbym je natychmiast, nawet na obrusie. Od daw­na nie czułem podobnego przypływu weny twórczej.

Wtedy właśnie do kuchni weszła babka. Wydała mi się tak czcigodną, bliską memu sercu staruszką, że o mały włos, a byłbym zerwał się od stołu, aby złożyć na jej ręku pełen synowskiego szacunku pocałunek, gdyby nie obawa, że mogłoby to utwierdzić Alinę w wątpliwościach co do mojej poczytalności. Dałem więc spokój i wytwornie skinąłem jej głową. Babka odwzajemniła mi ukłon i spojrzała z dziwnie niepewną i skonfundowaną miną, co jej się raczej nigdy nie zda­rzało. Mało tego, przysiadła na skraju krzesła, starając się zająć jak najmniej miejsca, ze spuszczoną głową.

Potem parokrotnie otwierała i zamykała usta, jak ryba wyjęta z wody.

„Pewno znów podśpiewywała w nocy i ma wyrzuty sumienia, że nam nie dała spać — pomyślałem. — Nie­potrzebnie się dręczy biedaczka. Mnie na pewno nie przeszkadzała”.

Już miałem zamiar obdarzyć ją jakimś krzepiącym słowem pociechy, gdy nagle odezwała się, spogląda­jąc na mnie z ukosa.

— A nie będzie się Zygmuś na mnie gniewał, jak coś powiem?

A więc nie myliłem się, chce się usprawiedliwić, jest niespokojna.

— Oczywiście, że nie. To nie miało żadnego znacze­nia — powiedziałem pospiesznie.

— To Zygmuś już wie? — błysnęła ku mnie zdziwio­nym i zaskoczonym spojrzeniem. — Ja też tak sobie pomyślałam, że to pewnie nic ważnego. Ale zawsze co depesza, to depesza.

Łyk owsianki niespodziewanie utknął mi w gardle. Zakrztusiłem się, nie mogąc przez dłuższą chwilę wydobyć głosu.

— Jaka depesza? Co za depesza? O czym mama mówi? — wyręczyła mnie Alina, nacierając gwałtow­nie na coraz bardziej speszoną babkę.

Od razu wiedziałam, że będziecie się pieklili — o- świadczyła, grzebiąc w kieszeni szlafroka. — Odebra­łam, kiedy was nie było w domu. Trzeba wcześniej wracać, to bym oddała. A tak — zapomniałam. Czło­wiek stary — to nie ma już takiej pamięci.

— Bo na pewno mama znów sobie łyknęła po cichu. Zauważyłam, że w butelce ubyło koniaku! — wrzasnę­ła Alina.

— Co też ty! Żadnego poszanowania nie mam w tym domu. Zaraz się mnie o coś podejrzewa. Jak tak, to jeszcze się dzisiaj spakuję i pojadę do Józia.

Józio, brat Aliny, gospodarz rolny spod Opoczna, występował w charakterze „bicza bożego” i narzędzia szantażu w przypadkach stosowania wobec babki ostrzejszej sankcji przez „wyrodną” córkę.

— Gdzie jest depesza? — syknąłem, odzyskując głos.

— Tyle gwałtu o taki papierek — powiedziała z god­nością babka, kładąc na stole zmiętą kartkę. — Byście się oboje wstydzili.

Po czym wstała i jak najszybciej umknęła z kuchni. Sięgnęliśmy z Aliną jednocześnie po depeszę, ale ja byłem szybszy.

— Pozwolisz, że ja przeczytam pierwszy, to chyba do mnie.

— Jak chcesz, jeśli to tajemnica — Alina wstała i odsunęła się ostentacyjnie.

— To z Paryża — jęknąłem i włosy leciutko uniosły mi się na czubku głowy.

Alina jednym susem znalazła się przy mnie, drapież­nym ruchem wyrwała mi z ręki papier.

— Czytaj! Dlaczego nie czytasz? To po francusku, chyba od jakiegoś adwokata. Słuchaj, ty masz przecież stryjecznego dziadka w Paryżu. Tu jest napisane — Jean-Pierre Mignon. Może on umarł? Dlaczego nic nie mówisz? Czyżbyś naprawdę zwariował?

— Ludzie, co to za wrzaski? Historyca ma nas pytać, a wy nie dajecie się wyspać — Jarek ukazał się na pro­gu z zapuchniętymi od snu oczyma.

W tej chwili zadzwonił telefon. Wstałem jak auto­mat i podniosłem słuchawkę.

— Tak, proszę, Orczycki.

— Dzień dobry, panie dyrektorze — rozśpiewał się niebiański głosik po drugiej stronie drutu. — Dyrektor Kalinowski przypomina o naradzie, punktualnie o go­dzinie ósmej w jego gabinecie. Prosi o zabranie ostat­nich wyników laboratoryjnych „Irontaxu”.

— Dziękuję pani. Oczywiście będę.

— I jeszcze jedno, panie dyrektorze. Przyszła depesza do pana z Paryża. Może to coś pilnego? Czy mam przeczytać?

Szczypię się w nogę, w rękę, z całej siły, prawie przestałem już reagować na ból. Jedno jest pewne. Ja nie śnię, tym razem nie śnię...

— Nie, nie trzeba — mówię, a mój głos brzmi tak dziwacznie, że Alina przygląda mi się ze zdumieniem, jakby mnie po raz pierwszy ujrzała w życiu. — Proszę powiedzieć dyrektorowi Kalinowskiemu, że na pewno przyjdę punktualnie.

KONIEC