Polacy słyną w świecie od dawien dawna z alkoholizmu. Wizerunek taki przyległ do nas i trwa po dzień dzisiejszy pewnie dlatego, że nie jest bezpodstawny. Już w XVI wieku ta przywara była wyraźnie zauważalna u polskich szlachciców. Opisywał ją poeta renesansu Jan Kochanowski oraz Ignacy Krasiński.

Pierwszą fraszką poruszająca temat pijaństwa jest „Doktor Hiszpan” Kochanowskiego. Opisuje pewną niezręczną sytuację oraz uległość polaków jeżeli w grę wchodzi alkohol. Tytułowy Doktor Hiszpan nie chcąc brać już udziału w libacji, zamknął się w swojej komnacie. Jednak kompania dworaków nie dając za wygraną i chcąc koniecznie by doktor wrócił do stołu poszła do niego z dzbanem, żądając by otworzył im drzwi. „Puszczaj, doktorze, towarzyszu miły!"Doktor nie puścił, ale drzwi puściły.” Po wejściu do komnaty Doktor uległ swoim przyjaciołom i dał się skusić na „jednego”. Utwór zakończony jest zabawną pointą. "Trudny - powiada - mój rząd z tymi pany: Szedłem spać trzeźwo, a wstanę pijany."

Utwór ten jest przykładem fraszki obyczajowej i zawiera elementy dialogu. W każdym wersie występuje po 11 sylab. We fraszce, opisana jest najprawdopodobniej jedna z biesiad, w której Kochanowski mógł brać udział w czasie swego pobytu na dworze. Dzieło charakteryzuje się dużym natężeniem humoru i komizmu postaci i opisuje w zabawny sposób zwyczaje biesiadne dworzan.

„Pijaństwo” Ignacego Krasickiego, to satyra również pokazująca problem polaków w piciem nadmiaru trunków. W utworze spotyka się dwoje przyjaciół. Jeden z nich narzeka na swój słaby stan zdrowia spowodowany nadużyciem alkoholu, na co drugi prawi mu kazanie o szkodliwości pijaństwa.

Autor nakreślił portret nałogowego alkoholika, dla którego każda okazja jest dobra do napicia się. Niestety, satyra ma wydźwięk negatywny, ponieważ pokazuje, że człowiek, który nie ma silnej woli, łatwo ulega pokusom i może bardzo łatwo stoczyć się na samo dno. Autor częściowo kpi również z typowo polskiej skłonności do bitki po alkoholu oraz ubolewa nad zatraceniem się tak sławnej przecież polskiej gościnności, która zmieniła się w zwykłe picie z każdym gościem bez wyraźnego powodu.

Podczas gdy z jednej strony autor ośmiesza pijaństwo, z drugiej strony pokazuje nam, jak nieudolne są próby moralizatorskie osób próbujących nawrócić innych na „dobrą” drogę. Utwór składa się z dwóch części, z której każda jest wypowiedzią jednego z bohaterów. Każdy wers ma po 13 sylab. Zawiera również mały dialog na początku i końcu

Tematy obu utworów powiązane są z alkoholem, jednak fraszka „O doktorze Hiszpanie” różni się od „Pijaństwa” tym, że pokazuje alkoholizm nie uderzając w to jako w coś godnego nagany. Zauważa ona problem, lecz nie próbuje go na siłę zwalczyć. Pozostawia temat do przemyślenia odbiorcom tekstu. Natomiast satyra Krasińskiego wyraźnie neguje takie postępowanie próbuje pokazać zło takiego postępowania, moralizuje nas i sprawia, że automatycznie nasza podświadomość odbiera pijaństwo jako coś złego. Oba utwory akcentują problem, lecz każdy z nich inaczej do niego podchodzi.