Sandra Field

W krainie fiordów

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Kristine czuła się w tym mieście jak u siebie w domu.

choć Oslo od Kanady dzieliły tysiące mil. Rodzice wyjechali z
Norwegii, gdy miała trzy latka. Wychowała się na farmie
wśród kanadyjskich lasów. A jednak ta północna metropolia,
leżąca nad wielkim fiordem, wtopiona w łańcuch wzgórz i
lasów, była jej dziwnie znajoma.

Szła niespiesznie przez Karl Johansgate, sławny handlowy

deptak, oglądając kolorowe witryny sklepowe i zatłoczone
ogródki niezliczonych restauracji. Jasny, lipcowy wieczór
ściągnął na ulice tłumy rozkoszujące się łagodną letnią
atmosferą. Kristine spoglądała na wesołe, rozgadane twarze,
ignorując pełne uznania spojrzenia mężczyzn, śledzące ją spod
ogródkowych parasoli. Jej umysł coraz bardziej zaprzątała
myśl o apetycznej kanapce i szklance chłodnego piwa, lecz
wiedziała, że ceny w tym miejscu nie są na jej kieszeń.

Jeszcze rano, na granicy, zastanawiała się, czy nie

zawrócić do Szwecji. W głębi duszy obawiała się powrotu do
miejsca swoich narodzin i tego, co może tam odkryć. Dlatego
cieszyła się, że znalazła w sobie odwagę, by przejechać pod
szlabanem z czerwono - biało - niebieską flagą.

Minęła dokazujących na chodniku klaunów i grupę

ubranych w kolorowe stroje boliwijskich Indian, śpiewających
tradycyjne pieśni. Marząc o polse, czymś w rodzaju
norweskiego hot doga, lub o pieczonych ziemniakach,
oferowanych

przez

ulicznych

sprzedawców,

Kristine

zatrzymała się na chwilę, by posłuchać egzotycznej muzyki.
Rozkoszowała się poczuciem wolności, jakie dawał jej ten
długi, ciepły wieczór i wiadomość, iż kuzyn Harald, u którego
się zatrzymała, wróci dopiero w weekend.

Kolejny uliczny sprzedawca usiłował jej wcisnąć dorodną

różę o morelowym odcieniu. Potrząsnęła głową i z

uśmiechem, niepewnie, odparła: nci takk. Żałowała, że nie
zdążyła się poduczyć języka przed przyjazdem - teraz byłoby
jej o wiele łatwiej. Ba, przecież do zeszłej soboty, kiedy to
zadzwoniła do Haralda, nie miała pewności, czy w ogóle tu
przyjedzie...

Z eleganckiego, zbyt drogiego dla niej baru dobiegały

dźwięki jazzu. Gdy go minęła, zza budynków wyłoniła się
zieleń niewielkiego parku. Słyszała dochodzący z oddali
śpiew. Nie mogła sobie pozwolić na jedzenie w lokalach, lecz
ogromną radość sprawiało jej samo obserwowanie ludzi i ulic.
Zwłaszcza ludzi tego kraju, z którym łączyły ją więzy krwi.
Tym chętniej ruszyła w kierunku parku.

W ciągu ostatnich dwóch lat Kristine podróżowała wiele

po Indiach, Tajlandii. Turcji i Grecji. W żadnym z tych miejsc
nie pozwoliłaby sobie na samotny, nocny spacer po parku.
Tutaj, w Norwegii, czuła się całkowicie bezpieczna, niemal
jak w domu. W jej umyśle w dalszym ciągu toczyła się walka.
Przyjazd tutaj nie był jedyną decyzją, jaką musiała podjąć. W
Fjaerland, w małej osadzie, leżącej wiele mil na północ od
Oslo, mieszkał dziadek ze strony ojca. Czy powinna go
odwiedzić? Nie mogła zbytnio zwlekać z decyzją, bo
pieniądze topniały szybciej, niż się spodziewała. Jeszcze
chwila, a będzie musiała szukać pracy. Zatopiona w
rozważaniach, Kristine weszła do parku i zanurzyła się w
ciemnawą alejkę.

Nagle tuż przed nią z mroku wyłoniła się postać rodem z

horroru, z pomalowaną na biało twarzą, krwistoczerwonymi,
zastygłymi w uśmiechu ustami i oczami w grubych, czarnych
obwódkach. Czarny kostium rozpływał się wśród nocnych
cieni i upiorna maska klauna zdawała się wisieć w powietrzu.
Poczuła silne szarpniecie za torebkę. To nie był senny
koszmar! Kristine zobaczyła męskie dłonie z brudem za
paznokciami. Niewiele myśląc, cisnęła resztkę lodów

napastnikowi w twarz i nabrała powietrza, by krzyknąć - lecz
wtedy inna brudna dłoń zakryła jej usta.

A więc jest ich dwóch! Jak mogła być tak głupia, lak

niewiarygodnie naiwna? Palce napastnika wpijały się w jej
policzek. Czuła intensywną woń szminki i nikotyny. Jeszcze
parę lat wcześniej w podobnej sytuacji uległaby panice, jednak
podczas

ostatnich

podróży

nauczyła

się

pewnych

pożytecznych obronnych sztuczek. Udając strach, przywarła
do napastnika, sięgając jednocześnie po nożyczki do paznokci,
które zawsze nosiła w kieszeni. Zręcznym ruchem dźgnęła w
rękę pierwszego mężczyznę, który odskoczył, wyjąc z bólu, i
niemal jednocześnie kopnęła drugiego, stojącego za nią.
Philippe, który nauczył ją tej sztuczki w czasie podróży po
Turcji, nie miał sobie równych w sztukach walki, choć
wyglądał jak cherubinek z obrazów Rafaela.

Kopniak zadziałał. Poza tym miała dużo szczęścia, bo

klaun, przeklinając po norwesku, potknął się o metalową
ławeczkę i przewrócił w krzaki. Kristine nabrała powietrza w
płuca i zaczęła krzyczeć najgłośniej, jak potrafiła. Pierwszy z
rabusiów rzucił się na nią z pięściami, lecz zdołała się uchylić
i uniknąć ciosu. Ponownie skierowała ku niemu swą
niepozorną, lecz jakże skuteczną broń. Gdy ostrze wbiło się w
ciało, szarpnął się tak, że oboje stracili równowagę. Wy -
puściła z ręki nożyczki, ale ta chwila wystarczyła jej, by
wyrwać się z łap napastnika i skoczyć między drzewa.

Kristine poczuła na policzku smagnięcie gałęzi, bolesne

niczym strzał z bicza. Była pewna, że rabusie ruszą w pościg.
Kluczyła miedzy drzewami, potem wybiegła na parkową
alejkę - i wpadła prosto w objęcia czekającego tam
mężczyzny. Była przerażona, lecz nie poddała się. Philippe
nauczył ją jeszcze jednej rzeczy.

- Pamiętaj - powtarzał - jedne nożyczki nie wystarcza.

Wcześniej czy później możesz się znaleźć w prawdziwych
opałach.

W tylnej kieszeni spodni nosiła więc scyzoryk. Zanim

kolejny prześladowca zdążył wykonać jakikolwiek ruch,
sięgnęła do kieszeni i wbiła ostrze w jego nagie ramię. Jęknął
z bólu, lecz nie wycofał się. Mocnym chwytem złapał ją za
ramiona, szybko mówiąc coś po norwesku. I to był błąd.
Kristine podwinęła nogę, celując kolanem w czułe miejsce.
Jednak reakcja nieznajomego była szybsza i kolano trafiło w
pustkę.

- Stop! - sapnął. - Usiłuję pani pomóc. Je suis un ami...

ein Freund.

Zamarła i cofnęła sięgające ku jego oczom palce. Nagle

dotarło do niej, że ten facet nie ma na sobie przeklętego
kostiumu klauna. Nie walczył, starał się jedynie chronić przed
jej obronnymi posunięciami.

- Co pan powiedział? - wykrztusiła. Nadal czuła na

ramionach ciepło jego rąk.

- Usiłuję pani pomóc - powtórzył po angielsku. - Zdaje się

jednak, że to niezbyt rozsądne z mojej strony. Wołała pani o
pomoc?

- Tak, wołałam. Myślałam, że pan jest jednym z nich. To

znaczy jednym z tych, którzy mnie zaatakowali. - Zadrżała.
Pod drzewami było ciemno i nadal nie miała pewności, czy
może mu ufać.

- Chodźmy na ulicę, tam jest więcej światła - powiedział,

jakby czytał w jej myślach. Bez wahania wziął ją za rękę i
poprowadził w kierunku wyjścia z parku.

Kristine poczuła nagle, ze ma nogi jak z waty. Potykając

się, podążała za swoim wybawcą. Gdy wyszli w krąg światła
latarni, zauważyła, że jest wysoki i barczysty, a ruchy ma
stanowcze i szybkie.

Wyszli na wąską uliczkę, przy której stały masywne,

kamienne budynki. Zatrzymali się pod najbliższą latarnią,
udekorowaną malowniczo koszami pełnymi kwiatów.
Nieznajomy, nadal trzymając Kristine, odwrócił się ku niej i w
milczeniu taksował wzrokiem od stóp do głów.

Zobaczył młodą kobietę średniego wzrostu, ubraną w

jasnozieloną koszulkę i szorty koloru khaki. Nie była
umalowana. Światło lśniło na jasnych włosach i odbijało się w
błękitnych, szeroko otwartych z przerażenia oczach. Ich
zadziorny błysk i uniesione kąciki ust świadczyły o
kobiecości, której nie musiała w żaden inny sposób
podkreślać.

Z kolei Kristine, patrząc na swego wybawcę, stwierdziła.

że bez przeszkód mógłby pozować do zdjęć reklamujących
Norwegię jako kraj wikingów. Tak jak ona należał do
blondynów o niebieskich oczach, lecz na tym podobieństwo
się kończyło. Miał włosy ciemniejsze, choć spłowiałe od
słońca, a oczy lśniły stalowoszarym odcieniem, niczym morze
w mglisty dzień. Nos miał prosty, ładnie zarysowane usta i
mocną, męską szczękę.

Przeciągająca się cisza skłoniła Kristine do dalszych

rozważań. Z pobieżnej obserwacji wyglądu nieznajomego
wynikało, że niewątpliwie ma męski urok, i to w
niepokojącym nadmiarze.

- Dziękuję za pomoc - zaczęła, uwalniając dłoń.
- Zdaje się, że pani doskonale poradziła sobie beze mnie.
- Twarz Norwega nie wyrażała żadnych emocji. Mówił po

angielsku z niemal idealnym akcentem.

- Ja... Myślałam, że mnie gonią - wykrztusiła Kristine,

uświadamiając sobie, że znów cała drży.

- Kto to był?
- Chcieli mi wyrwać torebkę. Byli przebrani za klaunów.
- Wzdrygnęła się. - To było straszne, jak zły sen.

- Od razu widać, że pani nie jest stad. Co też pani

przyszło do głowy, by się włóczyć nocą po parku? Owszem,
Oslo należy do najbezpieczniejszych miast Europy, ale w
dzisiejszych czasach kieszonkowcy i narkomani są wszędzie.

- Zazwyczaj nie jestem aż tak beztroska - Naprawdę

głupio postąpiłam - odparła, czując, że ten człowiek zasługuje
na uczciwą odpowiedź.

- Więcej niż głupio. Po prostu bezmyślnie! Jest pani

młodą, bardzo atrakcyjną kobietą i najprawdopodobniej ci
dranie nie poprzestaliby na kradzieży.

Kristine hardo spojrzała mu w oczy.
- Dopiero co powiedział pan, że nieźle sobie z nimi

poradziłam.

- Ha! Nie tylko nierozsądna, lecz także nieustraszona
- skomentował z przekąsem.
- Już mówiłam, że zazwyczaj się tak nie zachowuję.
- Wiec dlaczego dzisiaj było inaczej?
- To już nie pańska sprawa - burknęła, zaciskając pięści.

Niespodziewanie poczuła chłód wpijającego się w dłoń
scyzoryka i z przerażeniem przypomniała sobie, jak ugodziła
swego wybawcę w ramię. Skonsternowana wyciągnęła rękę i
chwyciła go za nadgarstek. - Pewnie pana zraniłam... Proszę
mi pokazać ramię.

Zrolowany rękaw odsłaniał długą szramę, z której sączyła

się krew.

- Boże, jak mi przykro... - powiedziała nerwowo. - Nie

chciałam panu zrobić krzywdy.

Zauważył, że ma smukłe palce i nic nosi pierścionków.
- Ich też tak pani potraktowała? - zapytał tonem, którego

nie potrafiła zinterpretować.

Spojrzała na niego z figlarnym błyskiem w oku,

zapominając o strachu.

- Miałam przy sobie nożyczki do paznokci - odparła - i

zrobiłam z nich odpowiedni użytek.

Brwi mężczyzny zabawnie podjechały do góry. Nie

odrywał wzroku od twarzy Kristine.

- Czy nosi pani także przy sobie zestaw pierwszej

pomocy, żeby opatrywać rany tych, którzy stanęli w jej
obronie?

- Niestety, nie wzięłam apteczki na spacer, ale

zatrzymałam się jakieś pięć minut drogi stąd. Może pan
wpadnie do mnie i pozwoli mi przemyć i opatrzyć
skaleczenie? Jestem to panu winna, - Wypowiedziane słowa
odbijały się echem w jej głowie. To szaleństwo. Kristine.
myślała gorączkowo. Powinnaś uciekać przed tym mężczyzną
szybciej, niż uciekałaś przed klaunami.

Uprzejmie skłonił głowę.
- Dziękuję. A tak przy okazji, nazywam się Lars

Bronstad.

- Kristine Kleiven.
- To chyba norweskie nazwisko?
- Tutaj się urodziłam - wyjaśniła. - Możemy już iść?
- Ale nie mówi pani po norwesku.
Nikomu nic zamierzała opowiadać o swoim dzieciństwie,

a już zwłaszcza zabójczo przystojnym nieznajomym.

- Mieszkam w Kanadzie od trzeciego roku życia -

wyjaśniła niechętnie. - A pan mieszka w Oslo?

- Nieustraszona, nierozsądna i tajemnicza - westchnął,

kręcąc głową.

- Każdy ma jakieś tajemnice.
- To fakt - zgodził się dziwnie łatwo. Nie zamierzała go

wypytywać.

- Mieszka pan w Oslo? - powtórzyła.

- Konkretnie w posiadłości mojego dziadka na północ od

miasta. To miejsce nazywa się Asgard. Rozumie pani,
pradziadek miał aspiracje.

- Obawiam się, że nie rozumiem.
- Asgard to dawne określenie domu bogów ze

skandynawskich wierzeń.

- W takim razie powinni dać panu na imię Thor! -

zachichotała.

- Stary bóg Thor był prymitywnym osiłkiem, który nie

grzeszył inteligencją. Wątpliwy to komplement, panno
Kleiven.

- Mów mi po imieniu, dobrze?
- Chętnie, Kristine. Zatrzymałaś się w Oslo?
- Nie mam jeszcze konkretnych planów - odparła

wymijająco. - Na szczęście mogę pomieszkać u mojego
kuzyna, Haralda.

Rozmawiając o wysokich cenach mieszkań i kosztach

utrzymania, doszli do eleganckiego, kamiennego budynku,
gdzie na czwartym piętrze mieściło się mieszkanie Haralda.
Gdy wchodzili po schodach, Kristine zaczęła całować
pochopnego zaproszenia Larsa Bronstada. Nigdy dotąd nie
zachowywała się tak beztrosko. Miała wrażenie, że Oslo
wywiera na nią zgubny wpływ. A może nawet nie samo
miasto, tylko pewien mężczyzna o uroku wikinga. Zawahała
się z ręką na klamce.

- Kuzyn niedługo wróci.
- Możesz zostawić otwarte drzwi, jeśli będziesz się przez

to czuła bezpieczniej - powiedział z uśmiechem Lars.

Gdy zerkała na niego przez ramię, światło padło na jej

policzek, lekko opuchnięty od uderzenia napastnika.

- Czy oni cię uderzyli? - zapytał ze złością mężczyzna i

delikatnie musnął palcami zaczerwienione miejsce.

- Nic takiego, drasnęła mnie gałązka, kiedy przed nimi

uciekałam...

- Przyłożę ci lód.
Odwróciła się, otworzyła drzwi i wpuściła go do środka. I

zamknęła je. Doskonale rozumiała, że jej poczucie
bezpieczeństwa przy Larsie Bronstadzie nie ma nic wspólnego
z otwartymi drzwiami.

Kristine nie zdążyła jeszcze poznać swojego kuzyna.

Haralda, lecz sądząc po mieszkaniu, był człowiekiem
zamożnym. Dębowe podłogi i antyki kontrastowały z
wszechobecnym, iście twórczym bałaganem. Zauważyła
także, iż jeździ na nartach, gra w tenisa, nie stroni od piwa i -
sądząc po koronkowym szlafroczku wiszącym na drzwiach w
łazience - ma przynajmniej jedną dziewczynę o równie
ekstrawaganckich upodobaniach.

A jednak Lars Bronstad od razu zdominował swoją

postacią przestronny salon Haralda. Zresztą i on sprawiał
wrażenie człowieka zamożnego: miał na sobie szyte na
zamówienie, płócienne spodnie, dopasowaną koszulkę i
skórzane, eleganckie pantofle. W niczym nie przypominał
Andreasa, Billa czy Philippe'a - włóczykijów, którzy
towarzyszyli jej w podróżach. Nie chodziło tylko o to, że był
starszy i wyglądał jak chodząca definicja męskości. To było
coś więcej.

- Napijesz się zimnego piwa? - zapytała uprzejmie.
- Chętnie - odparł, nie odrywając wzroku od obrazu

zdobiącego marmurowy kominek. - Twój kuzyn ma niezły
gust.

Poszli do kuchni, gdzie nalała piwa do kufli. Z pokoju

gościnnego wzięła apteczkę.

- Lars, zanim wypijemy, chodźmy na chwilę do łazienki,

to przemyję ci ranę - zaproponowała.

- Wyglądasz na zmęczoną. Kiedy przyjechałaś do

Norwegii, dzisiaj? - zapytał stojąc w drzwiach. Skinęła głową.
- Nie byłaś tu od dzieciństwa?

- Zgadza się.
- Domyślam się, że jest ci ciężko?
Ostatnią

rzeczą, jakiej by sobie życzyła, było

rozpatrywanie stanu jej ducha i portfela od chwili, gdy
zdecydowała się wyruszyć do Oslo.

- Nie wiem, skąd te domysły - odparła sucho.
- Dlaczego jesteś tak zgnębiona?
- Lars, jestem ci naprawdę wdzięczna za pomoc i bardzo

mi przykro, że cię zraniłam, ale moje życie i uczucia nic cię
nic powinny obchodzić - wycedziła, dziwiąc się własnej
złości. - To ciebie nie dotyczy.

- Zobaczymy. Jednym krótkim słowem udowodnił, że jest

mężczyzną, który nie da się zlekceważyć. Kristine zaklętą w
duchu i gwałtownym ruchem odkręciła kran umywalki. Na
środku pomieszczenia stała wielka wanna z jacuzzi, a całe
ściany pokryte były lustrami. W jednym z nich ukradkiem
obserwowała rozglądającego się ciekawie Larsa.

- Prawdziwy hedonista - skomentował. - Czemu nie

towarzyszył kuzynce z Kanady podczas jej pierwszego
spaceru po Oslo?

- Był bardzo zajęty - odparła częściowo przynajmniej

zgodnie z prawdą, kończąc mycie rąk.

Gestem nakazała Larsowi, by włożył zranione przedramię

pod strumień zimnej wody. Rana zasklepiła się, lecz była
opuchnięta. Bladoczerwona strużka spłynęła do umywalki.
Kristine zakręciła wodę i osuszyła papierowym ręcznikiem
umięśnioną, opaloną rękę. Z uczuciem niespodziewanej
suchości w ustach schyliła się do apteczki po maść.
Zdezynfekowała ranę i przygryzając dolną wargę, w skupieniu
nakładała maść wzdłuż długiego, czerwonego nacięcia. W

czasie licznych podróży nie raz opatrywała pokaleczonych
towarzyszy, lecz nigdy nie czuła się w ten sposób. Siląc się na
swobodę, spojrzała Larsowi w oczy i oceniła własne dzieło:

- Teraz wygląda znacznie lepiej.
Ich twarze niespodziewanie znalazły się bardzo blisko

siebie. Nie miała pojęcia, o czym myśli ten człowiek. Pragnęła
zgłębić tajemnicę spojrzenia, jakim ją obdarzył, lecz czuła, że
nic ma prawa o nic pytać.

Teraz Lars przejął inicjatywę. Odkręcił ponownie zimną

wodę i sięgnął po ręcznik, aby go zmoczyć pod kranem.

- Siedź spokojnie - nakazał.
Kristine przymknęła oczy, czując na policzku wilgotny

dotyk miękkiego materiału. Drugi, zdrowy policzek ogrzewał
ciepły oddech, który sprawił, że jej serce ruszyło galopem.

Co się z nią dzieje? Nigdy nie reagowała w ten sposób na

mężczyznę!

- Jutro będziesz miała niezłą śliwę. - Dziwnie napięty ton

głosu Larsa wyrwał ją z zamyślenia. Przez krótką, szaloną
chwilę miała wrażenie, że zaraz ją pocałuje. Poczuła, że się
rumieni.

- Chciałem to zrobić. Wierz mi, naprawdę tego chciałem -

powiedział, jakby czytał w jej myślach.

Gdy ich spojrzenia się spotkały, Kristine uświadomiła

sobie, iż nigdy dotąd nie widziała tak ostro i nie odczuwała tak
wyraźnie. Ciepło palców na policzku rozchodziło się po jej
ciele jak prąd. Miała wrażenie, że tonie w stalowym błękicie
oczu Larsa. Nie byli parą nieznajomych. Byli kobietą i
mężczyzną. przeżywającymi magiczną chwilę porozumienia.

Gdy Lars opuścił rękę, czar chwili prysł. Kristine dłużej

niż trzeba wycierała twarz, kryjąc ją w ręczniku.

- Czy to już ci się kiedyś przytrafiło? - zapytał Potrząsnęła

głową.

- Mnie też nic. Co to może znaczyć, jak myślisz?

- Nic! Jestem zmęczona, najadłam się strachu, jesteśmy

sami... To wszystko.

- Nie możesz tak mówić - sprzeciwił się. a Kristine po raz

pierwszy zdała sobie sprawę z panującej wokół ciszy.

- Sama decyduję o tym, co mówię - odparła hardo.
- Wojownicza z ciebie istota, Kristine Kleiven. - Z

tajemniczym uśmiechem spojrzał na swoje skaleczone ramię.

- Powinienem już o tym wiedzieć. Chodźmy do kuchni,

piwo się grzeje.

Z ulgą powitała nagłą zmianę tematu.
- Za wcześnie nalałam. Już nie będzie takie dobre.
- Twój kuzyn wcale dzisiaj nie wraca, mam rację?
- Tak, będzie dopiero w weekend.
- A jednak zaprosiłaś obcego faceta do mieszkania.

Szukasz kłopotów?

- Zaprosiłam cię, aby ci pomóc, a nie żebyś mnie obrażał!
- fuknęła.
- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie.
- Nie musiałeś przyjmować zaproszenia, Lars - odparła z

drwiącym uśmieszkiem.

- Nadawałabyś się na kobietę wikinga, nie ma co -

zawyrokował kpiąco. - A skoro już o tym mowa, może
wybierzemy się jutro do muzeum łodzi wikingów w Bygdy?

W innej sytuacji ucieszyłaby się, ale nie tym razem. Niech

nie myśli, że łatwo mu pójdzie!

- Nie, dziękuję - odparła chłodno.
- Każdy turysta powinien tam się wybrać.
- W takim razie ja też się wybiorę, ale sama.
- Jak długo zostajesz w Oslo? - nie rezygnował.
- Niedługo.
- W takim razie nie zaszkodzi ci jeden wspólny wypad -

powiedział z czarującym uśmiechem.

- Sam mówiłeś, że głupio się zachowuję. Jeśli przyjmę

twoje zaproszenie, popełnię kolejne głupstwo.

- Daj spokój. O której mam po ciebie przyjechać? Gdyby

potrafiła zachować resztki zdrowego rozsądku, odmówiłaby,
Ale nie potrafiła.

- Dobrze - poddała się. - Dziesiąta trzydzieści, okay?
- Okay. - Lars z wyraźnym zadowoleniem wyprostował

się i ruszył przez hol w kierunku wyjścia. - Zamknij za mną
drzwi. Życzę słodkich snów.

Kristine nie mogła uwierzyć, że jeszcze chwilę wcześniej

zastanawiała się, jak się zachowa, jeśli ten facet zechce ją
pocałować na dobranoc. Doprawdy, nie pozostało jej nic
innego. jak mieć nadzieję, że wreszcie zmądrzeje i nigdy już
nie popełni tylu głupstw, co pierwszego dnia pobytu w
Norwegii.

ROZDZIAŁ DRUGI
Kristine długo nie mogła zasnąć. Następnego dnia rano

wzięła prysznic i zrobiła małą przepierkę. Ubrała się w
niebieskie szorty i ulubioną kwiecistą bluzkę, po czym wyszła
kupić coś do jedzenia.

Całą noc myślała o Larsie, lecz teraz, w świetle nowego

dnia, nie robił już na niej tak piorunującego wrażenia. Ot.
przystojny facet, jakich wielu. Pojedzie z nim do muzeum
wikingów, a później ich drogi się rozejdą. Zadowolona z
siebie przeszła na drugą stronę ulicy, na targ warzywny,

W drodze powrotnej wstąpiła na pocztę, gdzie - ku jej

zaskoczeniu - czekał na nią list od Paula, najmłodszego i
najukochańszego z braci, któremu zwierzyła się z zamiaru
odwiedzenia Oslo. Kristine usiadła na rozgrzanym słońcem
kamiennym murku i otworzyła kopertę.

W wieku osiemnastu lat Paul kochał koszykówkę i

kobiety, w takiej dokładnie kolejności. Studiował dzięki
sportowemu stypendium, a lato spędzał na koedukacyjnym
obozie treningowym. Po dwóch stronach opisu jakiejś słodkiej
Lisy przeszedł do swojej ostatniej wizyty u rodziców. U
mamy nic się nie zmieniło, natomiast ojciec pozwał do sądu
sąsiada, który postawił płot na jego ziemi.

Kristine położyła zapisane maczkiem kartki na kolanach i

utkwiła wzrok w chodniku. Słusznie postąpiła, opuszczając
dwa lata temu rodzinną farmę. Spłaciła wszystkie długi wobec
rodziny. A jednak każdy list z domu sprawiał, że czuła się
winna...

- Złe wieści? - zapylał głęboki, męski głos. Podnosząc

głowę, Kristine miała okazję z bardzo bliska

zobaczyć długie, umięśnione nogi, marynarskie szorty i

przylegającą do płaskiego brzucha koszulkę. Lars... Rana na
ramieniu za dnia wyglądała znacznie gorzej niż w nocy.

Kristine nerwowym ruchem zmięła kopertę. Mężczyzna usiadł
obok i objął ją przyjacielsko ramieniem.

- Coś nie tak, Kristine?
- Nic takiego. Dostałam list od jednego z braci, którego

nie widziałam od dwóch lat - odparła, usiłując włożyć
zapisane arkusiki z powrotem do koperty.

- Wyjechałaś z Kanady dwa lata temu i od tamtej pory

cały czas jesteś w podróży? - zapytał z niedowierzaniem,
zerkając na znaczek. Przytaknęła, nie odrywając wzroku od
koperty. - Uciekasz od czegoś?

Czuła irracjonalne pragnienie zwierzenia mu się ze

wszystkiego, lecz to oznaczałoby niedotrzymanie słowa
danego samej sobie.

- Już ci mówiłam, że moje życie osobiste jest moją

prywatna sprawą - odparła ostrzej, niż zamierzała. Wstała,
uwalniając się od ciepła opiekuńczego ramienia. Ten gest miał
znaczenie symboliczne - pomimo iż miała matkę, ojca i
czterech braci, zawsze starała się być samodzielna.
Zadowolona z siebie, wzięła do ręki torby z zakupami i
oznajmiła stanowczo:

- Zaniosę to do domu i możemy iść. Lars schylił się po

jedną z toreb.

- Dziękuję, dam sobie radę. Już wiesz, że zwykłam sama

podróżować i załatwiać swoje sprawy.

- Ale nie musisz, jeśli jestem obok. Podróżujemy razem.
- W takim razie nie będziemy w ogóle podróżowali -

oznajmiła niemal wrogo.

- Owszem, będziemy. Oboje dobrze wiemy, jak doszło do

naszego pierwszego spotkania. Potrzebowałaś pomocy, a ja
usłyszałem twoje wołanie.

- Bardzo sprytnie to sobie wykombinowałeś - syknęła. -

Nie możesz mnie do niczego zmusić.

- Wcale nie zamierzałem - odparł przyjaźnie.

- Na Boga, możemy zmienić temat? - jęknęła. - Opowiedz

mi o wikingach, o starych, poczciwych wikingach, którzy
myśleli głównie o gwałtach i grabieżach.

Przystanął i zmierzył ją wzrokiem, od błękitnych oczu aż

po smukłe kostki.

- Wiesz, czasami wyzwalasz we mnie barbarzyńcę -

stwierdził, parząc, jak się rumieni.

- Nawet o tym nie myśl - zagroziła.
- Nie tutaj. Nie teraz.
- W ogóle! Nigdy.
- Moja filozofia życiowa każe mi nie akceptować słowa

„nigdy" - odparł z błyskiem w oku.

W parę godzin później dotarli do muzeum. Przejażdżka

promem i spacer na wzgórze pomogły Kristine uspokoić
skołatane nerwy. Po drodze mijali schludne domki z dachami
krytymi czerwoną dachówką, otoczone zadbanymi ogrodami,
pełnymi róż i ostróżek.

Weszli do przestronnego, łukowo sklepionego holu z

podłużnymi oknami po obu stronach. Pośrodku stał
majestatyczny, smukły drewniany drakkar. Dziób, ozdobiony
rzeźbioną głową smoka, wznosił się ponad ich głowami.
Maszt nikł wysoko pod sufitem.

Kristine nie kryła, że zrobiło to na niej wrażenie.

Spacerowała między statkiem i pozostałymi dwoma łodziami,
weszła na galerię, by z góry podziwiać drewniane twory
ludzkiej wyobraźni i odwagi, na których twardzi wojownicy
żeglowali po lodowatych oceanach. Uważnie oglądała szeroki
kokpit z lawami dla wioślarzy, gdzie ludzi przed działaniem
żywiołów chroniły jedynie niskie burty, obite skórami.

- To musieli być szaleńczo odważni faceci - westchnęła w

zamyśleniu. - Wyruszali w nieznane taką niepozorna łódką -
Trzydzieści osób na pokładzie i morze...

- Statek kształtem przypomina kobietę.

- A zdobią go rzeźby przedstawiające wojnę i śmierć -

dodała Kristine i z uśmiechem zwróciła się do Larsa: - Dzięki,
że mnie tu przyprowadziłeś. W tym miejscu czuje się historię!

Przyjaźnie pogłaskał ją po policzku.
- Ja nie...
- Co takiego? - zaniepokoiła się.
- Nie, nic. - Zerknął na zegarek. - Pora coś zjeść.
- Nie potrafię cię rozgryźć, Larsie Bronstad - stwierdziła

niespodziewanie.

- Ty także jesteś bardzo tajemnicza, Kristine. Chodź,

umieram z głodu.

Znaleźli restaurację nad wodą i zjedli smorbrod, rodzaj

kanapki z krewetkami i świeżą sałatą. Kristine zauważyła, że
jej partner jest nie tylko inteligentny, lecz także tolerancyjny
w swoich poglądach. Świetnie się bawiła w jego
towarzystwie. Jedyny problem stanowił niepokojący pociąg
fizyczny, jaki do niego czuła. To nie pozwalało jej traktować
Larsa jak zwykłego towarzysza podróży. Wystarczyło, że
wziął ją za rękę, a nogi się pod nią ugięły i zaschło jej w
ustach. Kiedy skończyli posiłek, nie pozwoliła za siebie
zapłacić.

Wstali i ruszyli dalej przez labirynt urokliwych uliczek.

Gdy mijali stragan z wiśniami, Lars kupił trochę i poczęstował
Kristine. Były wielkie i soczyste jak te, które uprawiał jej
ojciec, zanim zbankrutował. Zapach owocu przyniósł
wspomnienie o farmie, na której spędziła dzieciństwo i gdzie
po raz pierwszy zrozumiała, że małżeństwo rodziców nie
należy do idealnych. Z zamyślenia wyrwał ją kapiący po
brodzie lepki sok. Zanim zdążyła sięgnąć po chusteczkę, Lars
zręcznym ruchem otarł jej buzię i - na co zupełnie nie była
przygotowana - pocałował.

- Nie, nie chcę... - wybełkotała nerwowo, odpychając go

od siebie.

- Czekałem na ten pocałunek od wczorajszego wieczoru -

wyjaśnił z niezmąconym spokojem, po czym jak gdyby nigdy
nic zaproponował jej kolejną wisienkę.

Przez chwilę nie mogła złapać tchu. Miała dwadzieścia

trzy lata i zarówno Philippe, jak i Andreas pocałowali ją,
zanim zdążyła wyjaśnić, że oczekuje od nich jedynie
towarzystwa w podróży. Czuła, jak serce wali jej w piersi. Nie
chcąc, by Lars zauważył zmieszanie, sięgnęła do torebki,
udając, że szuka chusteczki.

Wrócili do Oslo promem, minęli zatłoczony port i masyw

zamku Arnhus. Spacerowali po mieście, oglądając wystawy,
gdy Lars zatrzymał się nagle przed sklepem oferującym
typowe norweskie swetry i zapytał:

- Pójdziemy na kolację?
- Nie stać mnie na jedzenie w restauracjach dwa razy

dziennie - odparła zgodnie z prawda.

- Zapraszam cię, będziesz moim gościem - nalegał

ostrożnie;

- Nie mogę się zgodzić. Lars. Nie mam tyle pieniędzy,

żeby się odwdzięczyć.

- Twoje towarzystwo jest dla mnie największym

podziękowaniem.

- Może tobie to wystarcza, ale mnie nie - odparta

niepewna, czy żartuje, czy też mówi poważnie.

- Kristine, jesteś gościem w moim mieście!
- Nie chcę cię wykorzystywać. Lars. W ciągu ostatnich

dwóch lat poznałam wielu mężczyzn i nie lubiłam być ich
dłużniczką.

- Jesteś niebywale skrupulatna. - Wzruszył ramionami,

usiłując pohamować złość. - I do tego masz chorobliwie
niezłomne zasady.

- Po prostu mam zasady.
- Zasady są po to, by je łamać.

- Nic, Lars, mylisz się.
- Wyjaśnijmy sobie jedno. Nie chcesz zjeść ze mną

kolacji czy cię na nią nie stać? - zapytał, gdy mijali hałaśliwą
grupkę Amerykanów.

Kristine westchnęła, wspominając bogato rzeźbiony sta -

tek wikingów łączący w sobie męską siłę i kobiecy wdzięk.

- Nie wiem, Lars, sama nie wiem. Nie interesuje mnie

letnia przygoda...

- Mnie też nie.
- Więc o co chodzi? W poniedziałek wyjadę i już tu nie
wrócę.
- Kristine, pytałem cię, czy masz ochotę zjeść ze mną
- Tak, ale... - Stanowczo nie potrafiła kłamać.
- W takim razie zapraszam cię na jutro do mojej babci, do

Asgardu. Wstęp wolny - dodał, zanim zdążyła się sprzeciwić.

- Niech będzie - poddała się od razu. Pomysł odwiedzenia

prawdziwej norweskiej rodziny bardzo przypadł jej do gustu.

- Spodobasz się babci - uśmiechnął się przewrotnie. -

Przyjadę po ciebie o wpół do siódmej - dodał i ruszył przez
plac, zostawiając Kristine samą pod domem.

Zła z powodu tak bezceremonialnego porzucenia,

zawołała za nim:

- Widać, że żadna ci nie odmawia! Zatrzymał się i

spojrzał w jej kierunku.

- Kristine, na Boga, czy wyobrażasz mnie sobie jako

donżuana pośród kobiet?!

Mimo dzielących ich metrów nadal czuła jego bliskość.
- Tak! Widocznie kobieta musi wyjechać z Norwegii, aby

móc w pełni docenić seksownego mężczyznę - odpaliła,
zapominając o ostrożności i dobrym wychowaniu.

Lars zaśmiał się.
- Dziewczynka, która wyjechała z Norwegii w wieku

trzech lat. wyrosła na piękną kobietę.

- Kto, ja? - zapytała z niedowierzaniem. Rozejrzał się

wokoło.

- Nikogo innego tu nie ma.
- Piękne kobiety malują się, elegancko ubierają i chodzą

do fryzjera. Ja obcinam sobie włosy sama nożyczkami do
paznokci.

- Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek

widziałem - odparł niewinnie.

Kristine wiedziała tylko jedno: pragnie tego mężczyzny

jak żadnego innego. Czuła się wprost opętana przez palące,
zwierzęce pożądanie. Doprawdy, plac w centrum miasta nie
jest odpowiednim miejscem na dawanie upustu żądzom?

- Ja... Muszę już iść - wymamrotała. - Zobaczymy się

jutro. - Odwróciła się i ruszyła prawie biegiem. Miała
rozpalone policzki i błyszczące oczy.

Powiedział,

że jest najpiękniejszą kobietą, jaką

kiedykolwiek widział. Nie, stanowczo nie powinna ryzykować
kolejnego spotkania.

Następnego dnia Kristine zwiedziła Galerię Narodową. Jej

uwagę przykuły dwa portrety Muncha. Pierwszy przedstawiał
młodą kobietę w czarnej sukni z wysokim kołnierzem, z
rękami złożonymi skromnie na podołku i włosami spiętymi w

ciasny kok. Drugi - półnagą Madonnę z rozwianym włosem.
Do której z nich była bardziej podobna? A może do żadnej?

W jej głowie kłębiło się wiele pytań, z których większość

pozostawała bez odpowiedzi. Myśl o wieczornym spotkaniu z
Larsem napawała ją przerażeniem. Usiłowała nawet znaleźć
jego numer w książce telefonicznej, ale widocznie musiał
mieć zastrzeżony. Czy zresztą potrafiłaby się zdobyć na
odwołanie spotkania?

Po powrocie do domu Kristine wzięła prysznic i ubrała się

w jedyną sukienkę, jaką ze sobą przywiozła. Gdy zadzwonił
dzwonek do drzwi, przeglądała się w łazienkowych lunach.

Nim poszła otworzyć, wzięła głęboki oddech, usiłując
uspokoić rozszalałe serce.

Lars był ubrany w jasnopopielatą, letnią marynarkę,

dobraną kolorem koszulę i gustowny krawat. Wyglądał
imponująco.

- Cześć - przywitała się, gestem zapraszając gościa do

pokoju.

Nie odpowiedział, przyglądał się jej w milczeniu.

Sukienka dyskretnie podkreślała jej kształtne piersi i biodra.
Odłożył na stolik bukiet kwiatów i położył dłonie na nagich
ramionach Kristine.

- Jeśli cię rzadko dotykam, to tylko dlatego, że zbyt moc

no cię pragnę - powiedział po chwili.

- Jeszcze się nigdy z nikim nie kochałam - odparła

szczerze.

- Na kogo czekałaś? - zapytał, nie okazując zdziwienia.
- Na nikogo. Po prostu...
- Jesteś taka piękna! Przy tobie zapominam o bożym

świecie - przerwał, dosłownie pochłaniając ją spojrzeniem.

Gdyby ją teraz pocałował, byłaby zgubiona Cofnęła się

gwałtownie.

- Lars, zrozum, nie chcę się angażować... Pogłaskał ją

czule po ramionach.

- Rozumiem. Prędzej czy później powiesz mi, dlaczego
- szepnął.
- Nie muszę ci niczego wyjaśniać - odparła, na moment

odzyskując rezon. - Miejmy nadzieję, że twoja babcia jest
mniej dociekliwa niż ty - dodała z przekąsem.

- Zobaczymy. - Figlarnie zmrużył oko. - A propos babci,

przywiozłem ci róże z Asgardu - powiedział, wręczając
Kristine wyczarowany nie wiadomo skąd bukiet kwiatów o
wielkich, wonnych płatkach. - I uważaj - dodał, uśmiechając
się przekornie - bo mają kolce równie ostre, jak twój scyzoryk.

- Są piękne, dziękuję.
Wstawiła kwiaty do kryształowego wazonu i opuścili

mieszkanie Haralda. Czekający na dole ciemnozielony jaguar
już jej nie zaskoczył; taki wóz pasował do Larsa. Wkrótce
jechali malowniczą drogą, pnącą się wśród zieleni po zboczu
niewysokiego wzgórza.

- To wszystko należy do mojej babci - wyjaśnił Lars.
- Zaraz dojedziemy do domu.
Zza zakrętu wyłonił się okazały kamienny budynek.
- Mieszkasz tutaj? - zapytała .Kristine spłoszona

widokiem ponurej, szarej bryły rezydencji.

- Na razie tak.
Kristine wysiadła z auta i Lars poprowadził ją do wejścia z

szerokimi schodami, których strzegły dwa potężne gryfy. Na
progu powitał ich lokaj i powiódł do salonu. Kristine zdążyła
rzucić okiem na ciemną podłogę, bogato zdobione meble i
ponure obrazy na ścianach, gdy usłyszała, jak Lars mówi:

- Bestemor, chciałbym ci przedstawić Kristine Kleiven.

Kristine, to moja babcia. Marta Bronstad.

Dostojna,

siwowłosa

dama, odziana w ciężką

ciemnozieloną suknię z tafty, uprzejmie podsunęła jej
pomarszczoną dłoń. Na bladych wargach pojawił się ledwie
widoczny uśmiech. Chyba oczekuje, że pocałuję ją w mankiet,
pomyślała Kristine, czując, iż jest poddawana próbie.

- Dobry wieczór, pani Bronstad - powiedziała grzecznie.
- Bardzo dziękuję za zaproszenie na kolację - dodała i

uścisnęła wyciągniętą dłoń.

- Fru Bronstad - poprawiła starsza pani.
- Niestety, prawie nie mówię po norwesku.
- Lars mówił, że urodziła się pani w Norwegii. Dlaczego

ojciec pani zdecydował się opuścić ojczysty kraj?

- Być może, podobnie jak jego przodkowie wikingowie,

pragnął odkryć nowe ziemie - odparła swobodnie Kristine,

częstując się przyniesioną przez lokaja sherry.
- A co zrobił, gdy już je odkrył?
- Kupił sad i hodował wiśnie. Kirsbaer - tak się mówi,

prawda? - Spojrzała pytająco na Larsa, ale natychmiastowe

wspomnienie pocałunku sprawiło, iż musiała odwrócić

głowę ku staruszce. - Zawsze pani tu mieszkała, Fm Bronstad?

- Tak. Po mojej śmierci majątek odziedziczy mój

najstarszy wnuk, Lars.

A zatem ta ponura posiadłość pewnego dnia będzie

należała do Larsa, pomyślała Kristine. bezskutecznie usiłując
sobie wyobrazić, że sama czeka na spadek. W głębi duszy
poczuła ulgę. Odkrycie, kim jest. Lars, sprawiło, że stał się
znacznie mniej interesujący. Typowy synek z dobrego rodu.
który nie musi martwić się o byt, bo zapewniły mu go całe
pokolenia przodków.

- To jeszcze nic pewnego - wtrącił Lars.
Marta Bronstad zmierzyła wnuka bacznym wzrokiem, by

po chwili ponownie zwrócić się do Kristine:

- Przyjechała pani do Norwegii odwiedzić krewnych,

panno Kleiven?

- Między innymi - odparła Kristine, tracąc na chwilę

pewność siebie. - W tej chwili mieszkam u mojego kuzyna.

- Skąd pochodzi pani ojciec?
- Z Fjaerland.
- Ach, tak... Farmerska kraina - skwitowała wyniośle Fru

Bronstad.

Kristine poczuła, że krew zaczyna burzyć się jej w żyłach.

Już miała na końcu języka celną ripostę, gdy zjawił się lokaj i
poprosił do stołu. Babcia Larsa wstała, szeleszcząc suknią i
połyskując diamentowymi kolczykami. Wnuk podał jej ramię
i ruszyli do jadalni. Kristine, chcąc nie chcąc, poszła za nimi.

Kolację podano na stole, przy którym zmieściłoby się

swobodnie dwadzieścia osób. Onieśmielający blask sreber i

kryształów sprawił, iż Kristine Z rozczuleniem wróciła
myślami do starego stołu z sosnowego drewna w kuchni
matki. przy którym jadano prostymi, chłopskimi sztućcami,
przywiezionymi z Fjaerland.

Ucztę otworzyły dzwonka śledzia w smakowitym sosie.

Niepewna, jak ma się zachować, czekała, aż Lars wybierze
odpowiednie sztućce. Drgnęła, słysząc głos Marty Bronstad -
Czy rodzice pani jeszcze żyją, panno Kleiven? Kristine
przytaknęła.

- Ma pani braci tub siostry?
- Mam czterech młodszych braci - odparła, maskując

zniecierpliwienie. - Praktycznie ich wychowałam, bo moja
mama od lat ma kłopoty ze zdrowiem. Gdy najmłodszy z
chłopców skończył szesnaście lat i wyjechał z domu, ja także
wyjechałam. Od tej pory cały czas jestem w podróży.

- Żeby podróżować, trzeba mieć pieniądze - zauważyła

staruszka.

- Pracowałam od szesnastego roku życia, oszczędzając

każdy grosz. Ponadto w Grecji i Francji znajdowałam sobie
dorywcze zajęcia. W Norwegii też będę musiała to zrobić,
jeśli nadal chcę jeść - uśmiechnęła się ostrożnie.

Starsza pani rzuciła jej lodowate spojrzenie.
- A więc nie ma pani pieniędzy.
Lars poruszył się niespokojnie, lecz Kristine, od

dzieciństwa przyzwyczajona radzić sobie z ojcem, nie
zamierzała się ugiąć przed Martą Bronstad.

- To prawda, nie mam pieniędzy. Nie mam też zamiaru

korzystać z cudzych - powiedziała, zanim Lars zdążył się
odezwać.

- Jest pani bardzo bezpośrednia, panno Kleiven. Za moich

czasów młode panienki tak się nie zachowywały.

- Byłam dziś w Galerii Narodowej i widziałam portret

młodej kobiety ubranej w czarną suknię, która równie dobrze

mogłaby być kaftanem bezpieczeństwa - odparła Kristine. nie

dając się zbić z tropu. - Jestem wdzięczna losowi, że
urodziłam się w czasach, kiedy kobiety mogą same
podróżować i zarabiać na swoje utrzymanie. Marta Bronstad
zmrużyła oczy.

- I nie zamierza pani zmienić stylu życia?
- Będę podróżowała tak długo, jak długo starczy mi

środków i chęci.

- Nie ma pani żadnych zobowiązań wobec rodziców?

Wobec słabującej matki?

Kristine poczuła ucisk w dołku. Każdy list z domu

wywoływał u niej nieuzasadnione wyrzuty sumienia.
Spojrzała nieprzyjaznej damie prosto w oczy, kryjąc ból.

- Zajmowałam się braćmi od czasu, gdy skończyłam sześć

lat, Fru Bronstad. Praktycznie nie miałam własnego
dzieciństwa. Co jeszcze, pani zdaniem, powinnam zrobić?

- Zawsze będzie pani dłużniczką rodziców. Zawsze.

Lokaj przyniósł dymiącą wazę z zupą, a zadowolona z siebie
Marta Bronstad zmieniła temat rozmowy. Opowiadała o
Munchu, wybitnym malarzu i przyjacielu jej matki, oraz o
rzeźbiarzu Vigelandzie - jej własnym znajomym z lat
młodości. Po obiedzie podano niezwykłe mocną kawę w
maleńkich filiżankach, a gdy została wypita, Lars podszedł do
babci i oznajmił:

- Odwiozę Kristine do domu, bestemor. Kristine wstała.
- Dziękuję za gościnę, Fru Bronstad - powiedziała, siląc

się na życzliwość.

- Skoro wkrótce pani wyjeżdża z Oslo, nie sądzę,

żebyśmy miały się jeszcze spotkać - odparła Marta Bronstad.
po raz ostatni mierząc ją spojrzeniem. - Dobranoc, panno
Kleiven.

Kristine zeszła szerokimi schodami między gryfami, po

czym wsiadła do samochodu i z rozmachem trzasnęła
drzwiami.

- Co to było, u diabła? Test? - wyrzuciła z siebie z

wściekłością. - Jeśli tak, to na pewno oblałam.

- Wręcz przeciwnie, zdałaś w pokazowym stylu.

Proponowałem ci zresztą kolację w lokalu, ale ty sama
wybrałaś wizytę u mojej, babci.

- Ona myśli, że lecę na ciebie dla pieniędzy! - Kristine nie

kryla wzburzenia.

- Ale się myli, prawda?
- Wcale na ciebie nie lecę!
- Babcia swata mnie z sąsiadką, słodką, uległą i

obrzydliwie bogatą. Sigrid się jej boi... Ona nie stawia się tak,
jak ty.

- No to ożeń się z nią i daj mi święty spokój! -

wykrzyknęła Kristine, której na wieść o innej kobiecie w
życiu Larsa do reszty puściły nerwy. - A tymczasem proszę,
żebyś odwiózł ranie do domu. Jestem wykończona,

- Sekundkę. - Zanim zdążyła zareagować, zdecydowanym

ruchem przyciągnął ją do siebie i zaczął całować.

Kristine poczuła, jak krew pulsuje jej w żyłach. Drżąc z

pożądania i nie myśląc, co robi, zarzuciła mu ręce na szyję,
zatapiając palce w gęstych włosach. Niczego bardziej nie
pragnęła, jak kochać się z Larsem - na tylnym siedzeniu auta,
tu i teraz.

- A może jednak odrobinę na mnie lecisz? - szepnął

figlarnie.

Czy mogła odmówić mu racji? Odsunęła się i nerwowym

ruchem poprawiła spódnicę.

- Odwieź mnie do domu.
Bez słowa włączył silnik i ruszył. Rozświetlone tysiącami

świateł miasto malowniczymi estakadami kładło się na

wzgórzach. Gdy stanęli pod domem Haralda, Lars zacisnął
palce na kierownicy i jednym tchem wyrzucił z siebie:

- Chcę się z tobą kochać, Kristine, dzisiaj, zaraz, już!

Wiem, że poznaliśmy się zaledwie dwa dni temu i że żadne z
nas tak się zazwyczaj nie zachowuje. Ale muszę się upewnić,
że to się dzieje naprawdę, że nie śnię. I mogę zaufać... Ech, do
diabła, sam już nie wiem, co właściwie chcę ci powiedzieć.

Wieczorna przejażdżka z Asgardu zdążyła nieco ostudzić

zapał Kristine i przywrócić jej trzeźwość myślenia.

- Nie mogę, Lars, dobrze o tym wiesz - powiedziała

spokojniej. - Pochodzimy z innych światów. Niedługo wyjadę
i już się więcej nic zobaczymy. Nigdy cię nie zapomnę, ale nie
pójdę z tobą do łóżka.

- Nie pozwolę ci zniknąć z mojego życia! - zaprotestował.
- To nie zależy od ciebie.
- Kristine, zbyt długo czekałem na kobietę taką jak ty, aby

tak po prostu pozwolić ci odejść. Możemy podróżować we
dwoje. O której mam po ciebie jutro przyjechać?

- Nigdzie się z tobą nie wybieram!
- Jeśli to będzie konieczne, jestem gotów spać na

wycieraczce pod twoimi drzwiami - powiedział ze śmiertelną
powagą.

Czując, że Lars naprawdę jest w stanie posunąć się do tak

desperackiego kroku, powtórzyła miękko:

- Nie zobaczymy się więcej, Lars, więc rozstańmy się

szybko i w spokoju, dobrze?

- Moja babcia ma trudny charakter i nie była dla ciebie

zbyt miła, lecz jestem przekonany, że szanuje cię o wiele
bardziej niż Sigrid.

- To bez znaczenia, nie rozumiesz?
- Na pewno masz jej dosyć, ale tak się składa, że jutro są

jej urodziny i zabieram ją na obiad do restauracji. Chciałbym,
żebyś z nami poszła.

- Wykluczone - odparła Kristine bez chwili wahania. -

Jutro wraca Harald, a potem znikam stąd.

- Czy on znaczy dla ciebie więcej niż ja? - zapylał Lars z

nutą goryczy w głosie.

- Jest moim kuzynem, pierwszym członkiem norweskiej

rodziny, jakiego poznam. To dla mnie bardzo ważne.

- W takim razie zadzwonię - zapewnił Lars, wzdychając.
- Nie odbiorę! - krzyknęła, zastanawiając się, czy będzie

miała wystarczająco dużo silnej woli.

Wysiadła z wozu ze świadomością, że nie by się nie

wydarzyło, gdyby dwa dni temu nie poszła do parku, tylko
grzecznie spacerowała po deptaku Johansgate.

Winda skrzypiała niemiłosiernie. Pogrążona w myślach

Kristine wyjęła klucze i otworzyła drzwi do mieszkania. W
sypialni Haralda paliło się światło.

ROZDZIAŁ TRZECI
Kristine zatrzymała się w przedpokoju i niepewnie

zawołała:

- Haraldzie? Cześć!
- Kristine, to ty? Wróciłem wcześniej. - Z sypialni

wynurzył się młody mężczyzna. Biodra miał owinięte
czarnym ręcznikiem. Figlarny kosmyk mokrych, brązowych
włosów opadał mu na czoło. Uściskał ją serdecznie i ucałował
w oba policzki. - Chodź, otworzymy szampana, żeby uczcić
nasze spotkanie. Nie wiedziałem, że mam taką piękną
kuzynkę! - dodał szarmancko.

Kristine z przerażeniem stwierdziła, że łzy napływają jej

do oczu. Harald popatrzył na nią z niepokojem.

- Masz siniaka na policzku. Czy coś się stało? - zapytał,

poważniejąc.

- To długa historia - odparła niepewnym głosem.
- Uwielbiam długie historie i uwielbiam pić szampana
- rozpromienił się. - Poczekaj chwilkę, zarzucę tylko coś

na siebie i wszystko mi opowiesz.

Pod wpływem szampana Kristine opowiedziała Haraldowi

znacznie więcej, niż zamierzała. Gdy skończyła, kuzyn
oznajmił stanowczo:

- Zabiorę cię jutro na kolację i na tańce. Nie będziesz już

musiała spędzać czasu z babciami. Tylko czy przypadkiem nie
zakochałaś się we wnuku? To byłoby niezwykle romantyczne!

- Seks i romantyczna miłość to nie to samo - stwierdziła,

choć tak naprawdę nie miała zbytniego pojęcia ani o jednym,
ani o drugim.

- Za to gdy występują razem, nie sposób im się oprzeć -

odparł Harald, wznosząc kolejny toast i puszczając oko do
Kristine.

Jeszcze parę godzin wcześniej nie uwierzyłaby, gdyby jej

powiedziano, że do trzeciej nad ranem będzie wznosiła toasty

z nowo poznanym kuzynem. O dziesiątej obudził ją silny ból
głowy. Zimny prysznic nie zdołał usunąć objawów potężnego
kaca. Gdy dotarła do kuchni, Haraldowi wystarczył jeden
fachowy rzut oka.

- Lekkie śniadanie i mocna kawa w jakiejś miłej kafejce,

oto, czego ci potrzeba - stwierdził.

- Niech ci będzie - zgodziła się, uznając, iż nie jest to

najlepszy moment, by podkreślać własną niezależność
finansową.

Gdy wyszli na ulicę, jęknęła, oślepiona blaskiem

porannego słońca. Harald domyślnie sięgnął do kieszeni
koszuli i wręczył jej swoje okulary przeciwsłoneczne. Świat
widziały zza niebieskich szkieł wyglądał tak surrealistycznie,
że w pierwszym momencie nie zwróciła uwagi na idącego ku
nim mężczyznę.

- Witaj, Kristine. - Na dźwięk znajomego głosu

oprzytomniała i rozejrzała się wokoło. A więc jednak czekał
pod drzwiami, dokładnie tak, jak obiecywał.

- Mój kuzyn Harald, Lars Bronstad.
Lars uprzejmie skinął głową i zdjął jej okulary.
- Coś ty ze sobą zrobiła!
- Najpierw wino z tobą, potem szampan z Haraldem, to

wszystko - wyjaśniła, nie puszczając ramienia kuzyna. - A co
ty tutaj robisz?

- Muszę dziś jechać do Lillehammer w interesach. Ale

chciałbym, żebyś spędziła ze mną jutrzejszy dzień.

- Jutro rano jadę na lotnisko odebrać moją dziewczynę,

która przylatuje z Mediolanu - wtrącił Harald z podstępną
miną.

Kristine posłała mu piorunujące spojrzenie, po czym

zwróciła się do Larsa:

- Możesz do mnie zadzwonić rano, jeśli masz ochotę.

- Czy tak bardzo nie lubisz zobowiązań, że nie możesz

zaplanować swojego życia jeden dzień naprzód? - wykrzyknął
Lars.

- Nie wrzeszcz, głowa mi pęka - jęknęła. - Dzisiaj nie

jestem nawet w stanie zdecydować, którą stroną ulicy
powinnam iść.

Lars, nie zwracając uwagi na Haralda, ujął twarz Christine

w dłonie i złożył na jej wargach ciepły pocałunek.

- Jutro rano, pamiętaj - rzucił na pożegnanie i oddalił się

niespiesznym krokiem.

Harald pokręcił głową z podziwem.
- O rany, kuzyneczko, widzę, że nieźle zawróciłaś

facetowi w głowie.

- On po prostu nie przywykł do kobiet, które mu

odmawiają. Słuchaj, Haraldzie, umrę, jeśli nie napiję się kawy.
Musi być czarna jak smoła i mocna jak siekiera!

- On jest w tobie zakochany - ciągnął bezlitośnie.
- Nic opowiadaj głupstw. Znamy się od trzech dni i cały

czas się kłócimy!

- Jest nadziany, przystojny i szaleje za tobą. Czy

wszystkie Kanadyjki tak kręcą nosem?

- Jego arystokratyczna babka życzy sobie, żeby się ożenił

z zamożną sąsiadką.

- Bez obaw. - Harald z lekceważeniem machnął ręką - To

człowiek, który robi tylko to, co sam chce... Myślę, że
powinnaś zostać jeszcze tydzień i dać mu szansę. Fjaerland
może okazać się pomocne.

- Harald! - w tonie Kristine brzmiała desperacja. Wreszcie

posłuchał i zaprowadził ją do kafejki. Tam musiała wysłuchać
barwnej opowieści o nowej pani jego serca.

Gdy wrócili do domu, Kristine położyła się do łóżka i

przespała całe popołudnie. Wstała, czując się jak nowo
narodzona. Kuzyn przywitał ]ą słowami:

- Ubieraj się, idziemy do restauracji.
- Mam tylko jedną sukienkę, widziałeś ją wczoraj -

odparła z bezradnym uśmiechem,

- Chodź, zobaczymy, może coś z rzeczy Gianerty będzie

na ciebie pasować.

- Przecież jej nie znam i nie mogę pożyczać sobie ubrań

bez jej wiedzy - zaprotestowała Kristine, niepewna, jak
właściwie powinna się zachować.

- Na pewno chętnie by ci coś pożyczyła - . zapewnił

rozkoszny kuzynek, mrugając porozumiewawczo.

Gdy weszli do mieszczącej się naprzeciw pałacu

królewskiego restauracji, Kristine wyglądała, jakby w jej
żyłach płynęła błękitna krew. Smukła sylwetka w seksownej,
eleganckiej kreacji przyciągała męskie spojrzenia. W tym
również spojrzenie Larsa. Dostrzegła go natychmiast - siedział
w rogu sali i nie odrywał od niej wzroku. Wyglądał, jakby
dostał obuchem w głowę.

Kelner przyniósł oprawne w skórę menu i zapytał o coś po

norwesku. Harald odwrócił się, skinął Larsowi i uśmiechnął
się z rozbawieniem.

- No tak, urodziny babuni - zachichotał. - Powinienem się

domyślić, że to idealne miejsce do świętowania.

- Pewnie się od razu domyśliłeś - syknęła.
- Niczego mi nie udowodnisz - odpowiedział z

bezczelnym uśmiechem. - Czego się napijesz, śliczna
kuzynko?

- Byle nie szampana - szepnęła i zajęła się studiowaniem

karty. Znad okładki zerkała na Larsa, siedzącego przy
owalnym stoliku w towarzystwie czterech innych osób.
Dziewczyna w białej koronkowej sukni była zapewne ową
słodziutką i bogatą Sigrid. Szybko się pocieszył, stwierdziła
Kristine z niesmakiem. Gdy podano koktajle i udało się
wreszcie złożyć zamówienie, Harald wskazał parkiet.

- Zatańczymy?
- Jasne - odparła zadowolona, że będzie miała jakieś

zajęcie.

Harald okazał się doskonałym tancerzem, dzięki czemu

bez trudu złapała szybki i skomplikowany rytm granej przez
orkiestrę

melodii.

Gdy

skończyli

taniec,

kuzyn

zdecydowanym ruchem wziął ją za rękę.

- Myślę, że powinnaś złożyć starszej pani życzenia

urodzinowe - oznajmił, ruszając w stronę owalnego stolika.

- Nie, Haraldzie! - szepnęła, usiłując wyrwać dłoń.

Zaróżowione od tańca policzki pulsowały z bezsilnej złości.

Na ich widok Lars i młodszy, bardzo do niego podobny

mężczyzna, wstali z krzeseł. Harald przywitał się z Larsem,
który następnie przedstawił babcię, brata, bratową oraz Sigrid
Christensen, jeszcze ładniejszą z bliska niż z oddali. Kristine
złożyła życzenia Marcie Bronstad, która wcale nie wyglądała
na zadowoloną. Okruchy tortu dobitnie świadczyły o tym, że
uroczysta kolacja dobiegała końca.

Orkiestra zagrała walca, a Harald z czarującym

uśmiechem poprosił Sigrid do tańca. Lars obszedł stół dookoła
i nie pytając o zgodę, wziął Kristine za rękę i zaprowadził na
parkiet.

- To bestemor zaprosiła Sigrid, nie ja - wyjaśnił nie

pytany, po czym jedną ręką objął Kristine w talii, a drugą
mocno przyciągnął do siebie. Zatopiwszy policzek w jej
aksamitnych włosach, pozwolił się prowadzić muzyce.

Czując pod palcami mocne uderzenia serca Larsa, Kristine

westchnęła, przepełniona nie znanym jej dotąd uczuciem
bliskości.

Melodia zdawała się trwać wiecznie, a zarazem skończyła

się o wiele za wcześnie. Lars odprowadził Kristine do stolika
babci. Marta Bronstad siedziała sztywno, nie przyłączając się
do rozmowy Haralda z bratem Larsa. Miało się wrażenie, że

jedynie dobre wychowanie nic pozwala jej okazać głębokiej
irytacji.

Gdy wrócili do swojego stolika, na srebrnej tacy czekał

wybór smakowicie wyglądających przekąsek. Harald podsunął
je Kristine.

- Mała Sigrid jest przeurocza i zupełnie nieodpowiednia

dla Larsa - oznajmił ze znawstwem. - To tak, jakby stręczyć
gołębicę jastrzębiowi. W twardym ręku babuni będzie miękka
jak wosk. A propos, muszę powiedzieć, że z prawdziwą
przyjemnością obserwowałem twój wyzwolony taniec, droga
kuzynko.

Kristine wypuściła z ręki widelec wraz z przygotowaną na

nim porcją wędzonego łososia z kaparami.

- Haraldzie, zlituj się, możemy rozmawiać o kimkolwiek

chcesz, tylko nie o Larsie - wyszeptała błagalnie.

- W zeszłym miesiącu skończyłem trzydzieści lat, moja

droga - powiedział tonem mędrca - i wiem, że życie nie
rozdaje nam tylu drugich szans, ile byśmy sobie życzyli.

Uważaj, Kristine. Ten twój Lars... o ile się nie mylę, dla

was obojga to nie był zwyczajny taniec. Kristine posłała mu
rozpaczliwe spojrzenie i raz jeszcze z błaganiem w glosie
poprosiła, by przestał, Harald zrozumiał i zmienił temat. W
zamian zaczął opowiadać niezwykle barwnie, jak poznał
Gianettę na zatłoczonym peronie dworca wiedeńskiego. Gdy
skończył, Larsa z rodziną już nie było, a Kristine odzyskała
spokój.

O dziewiątej trzydzieści rano obudził ją dzwonek telefonu.

Gdy Harald podał jej słuchawkę, z udawaną swobodą rzuciła:

- Cześć, Lars.
- Już wróciłem. Możemy się spotkać?
- Harald poleca park Vigelanda. Co ty na to?
- Przy pomniku, o dwunastej. Dzięki, Kristine. -

Szczęknęła odkładana słuchawka.

- Gratuluję! - uśmiechnął się Harald.
- Chyba jestem szalona - odparła bez przekonania. -

Chodź, pomogę ci w sprzątaniu - zaproponowała i nie
czekając na odpowiedź, zabrała się do odkurzania.

W drodze na spotkanie Kristine zdążyła przejrzeć

przewodnik pożyczony od Haralda. Wchodząc do parku,
wiedziała, że znajdują się tam liczne rzeźby Gustava
Vigelanda przedstawiające cykl życia ludzkiego od narodzin
po śmierć. Mijając kolejne posągi, uznała, że fotografie w
książce nie oddają rzeczywistości. Przeszła mostem
ozdobionym wielkimi figurami z brązu, a potem spacerowała
wśród róż, wsłuchując się w plusk wody w fontannie
podtrzymywanej przez sześciu nagich mężczyzn. Fontannę
otaczały splecione z drzewami ludzkie postacie wyobrażające
mężczyzn i kobiety, młodych i starych, początek łączący się z
końcem w wiecznym cyklu śmierci i narodzin. Masywne,
granitów. rzeźby stały wzdłuż schodów prowadzących do
monumentu, przy którym miała się spotkać z Larsem. Kristine
przyglądała się wysokiej na pięćdziesiąt stóp granitowej
kolumnie pokrytej płaskorzeźbami setek nagich kształtów
ludzkich: życie obok życia, pragnienia, trudy, ból i wola
istnienia. Potrzeba drugiego człowieka, pomyślała z żalem.
Żadna z tych postaci nie jest oddzielona od reszty. Poczuła,
jak łzy napływają jej do oczu. Nie możesz być całkiem
niezależna, pomyślała. To niemożliwe. To wbrew ludzkiej
naturze. Wszystkie byty są od siebie zależne.

Kątem oka zauważyła zbliżającego się Larsa. Szedł

swobodnym, pełnym swoistego wdzięku krokiem, i równie
swobodnie wziął Kristine w ramiona. Nadmiar emocji
spowodował, iż wtuliła twarz w jego koszulę i wybuchnęła
płaczem. Uspokoiła się równie szybko. Lars przytomnie
wcisnął jej do ręki paczkę chusteczek. Niespodziewanie dla

samej siebie Kristine poczuła się zagubiona niczym mała
dziewczynka.

- Chodź, usiądźmy gdzieś - zaproponował Lars.
U stóp schodów stała rzeźba przedstawiająca kobietę i

mężczyznę przytulających do siebie dziecko, owoc ich
miłości.

- W mojej rodzinie tak nie było. Nigdy nie widziałam. by

ojciec przytulał mamę. I to ja zajmowałam się chłopcami, nie
oni - wyznała cicho.

- Nic dziwnego, że nie chcesz się z nikim wiązać.
- Jesteś na mnie zły? - wyszeptała, gdy przechodzili po

okalającej fontannę mozaice. - Strasznie się nad sobą
rozczulam

- Nie, Kristine. Nie jestem zły na ciebie, tylko na twoich

rodziców - zapewnił Lars z przekonaniem i poprowadził ją do
ukrytego w gęstych krzakach kręgu posągów.

- Nazywają to miejsce dziecięcym kącikiem - oznajmił.

Lars usiadł na jednej z ławek, a Kristine spacerowała.

Przyglądając się brązowym rzeźbom niemowląt i dzieci,

które nieodparcie przywodziły jej na myśl braci. Wreszcie
usiadła na ławce, odchyliła głowę do tyłu i przymknęła oczy.
Dopiero teraz poczuła zmęczenie, ogarniające ją jak szara,
ciężka fala.

- Opowiedz mi, jak było z tobą i z twoją rodziną -

poprosił Lars.

Zaczęła opowiadać, nie otwierając oczu, a z jej słów

wyłonił się obraz ojca, stale mającego o coś pretensję, maiki,
która rodziła pięcioro dzieci rok po roku. oraz małej
dziewczynki, obarczanej obowiązkami ponad wiek.

- Czułam, ze nie mam wyboru - ciągnęła - Gdybym nie

zajmowała się chłopcami, nikt by tego nie robił. Kochałam
ich...

- Kochałaś ich i miałaś do nich żal, że cię ograbili z

dzieciństwa.

- Pewnie tak. Nie miałam czasu na zabawę z innymi

dzieciakami. Bracia opuścili dom najszybciej, jak mogli, i nie
potrafię ich za to winić. Zostałam z Paulem do czasu, gdy
skończył szesnaście lat i przeprowadził się do Carla, do
Manitoby. Potem ja także wyjechałam. Matka płakała...

- Oczekiwała, że zostaniesz? Chłopcy mogli wyjechać, a

ty nie?

- Takie są zasady w mojej rodzinie.
- Musiałaś stamtąd uciec, by móc zacząć żyć własnym

życiem - podsumował.

- Właśnie - powiedziała z uczuciem ogromnej ulgi.

Cieszyła się, że Lars zrozumiał. I współczuł.

Od strony fontanny dochodziły dźwięki skrzypiec. Gdzieś

na moście płakało dziecko. Kristine westchnęła, wspominając
ukojenie, jakie znalazła w ramionach mężczyzny.

- Już dawno zdecydowałam, że nie wyjdę za mąż i nie

będę miała dzieci, Lars - wyznała. - Miłość umiera, a jej
miejsce zajmują złość i przygnębienie. Dzieci odbierają ci
życie i odchodzą. Dlatego nie chcę się wiązać.

Lars w milczeniu patrzył w błyszczące od łez. wielkie

oczy.

- Wszystkie rzeźby w tym parku mówią o miłości i jej

braku, o radościach, jakie daje, i o cenie, jaką każe sobie
płacić. Miłość jest wszędzie, a tam, gdzie jej nie ma, jest
śmierć - powiedział dobitnie.

- Wiem, co myśleć o małżeństwie i dzieciach - stwierdziła

uparcie. - Dorastałam z ludźmi, którzy z cała pewnością nie
byli dobraną parą. i wychowałam czworo dzieci.

- Nie chodziło o twoje małżeństwo ani o twoje dzieci -

zaznaczył z naciskiem.

- Wystarczy mi takie doświadczenie, jakie mam.

- Twoje własne dzieci pokażą ci, że może być inaczej.
- Mina, z którą mówił te słowa, świadczyła, iż głęboko w

nie wierzy. - Pozwól mi jechać z tobą, jeśli zdecydujesz się
wyjechać z Oslo. - Nie spuszczał wzroku z błękitnych oczu
Kristine. - Udowodnię ci, że kobieta i mężczyzna mogą dobrze
się, razem bawić i być szczęśliwi.

- Nie musisz, wiem to. Po Tajlandii podróżowałam z

Billem, po Grecji z Andreasem, a z Philippe'em zwiedziłam
Grecję i Francję. Dobrze się z nimi bawiłam.

- Spałaś z nimi?
- Przecież ci mówiłam, że nie!
- My bylibyśmy razem w każdym znaczeniu tego słowa,

Kristine. Dzień i noc, jak w małżeństwie. Dopiero wtedy
szczęście może być pełne. - Przesunął opuszkiem palca
wzdłuż dolnej wargi dziewczyny.

- Zachowujesz się nie fair, Lars.
- Nie, to tylko szczerość. Pragniemy siebie nawzajem - po

co więc udawać, że tak nie jest?

- Nie mogę ci się ofiarować. Nie potrafię. - Spuszczone

oczy i drżenie rąk najdobitniej świadczyły, jak ciężko jest jej
mówić te stawa. - Boję się, Lars. Jestem przerażona,
sparaliżowana strachem.

- Boisz się, ale nie jesteś tchórzem. Nie jest twoją winą,

że nie miałaś normalnej rodziny ani dzieciństwa - powiedział
ze współczuciem. - W każdym razie wiedz, że nie zrezygnuję
z ciebie. W pewnym sensie walczę także o samego siebie.

- Nie rozumiem? - Kristine zmarszczyła brwi.
- Nigdy wcześniej nie pragnąłem tak żadnej kobiety.

Usilnie dajesz mi do zrozumienia, że mnie nie chcesz, ale nie
jestem w stanie z ciebie zrezygnować.

Kristine poderwała się ze złością.
- Nie zamierzam wychodzić za mąż i nie jestem

zainteresowana romansem. Przestań za mną chodzić!

- Żyjesz życiem rodziców, przedkładając strach nad

namiętność. - Lars wyrósł obok niej jak dominujący cień.

- To moja sprawa i przestańmy w kółko wałkować ten

temat Lepiej oszczędźmy sobie późniejszych rozczarowań i
żalu,

- Nie dajesz nam szansy. Kristine. Kiedy sobie

wyobrażam nas dwoje razem, czuję, że tak właśnie powinno
być.

- Przestań! Nienawidzę, gdy tak mówisz.
- Nienawidzę? Mocne słowo!
- Lars, musisz zostawić mnie w spokoju! Tu nie chodzi o

żadne gierki z mojej strony, o zgrywanie niedostępnej i temu
podobne chwyty. Po prostu nie chcę cię więcej widzieć.
Koniec, kropka.

- Oboje będziemy tego żałować.
- Trudno. Nie mogę inaczej. Nie wyobrażam sobie. że

mogłabym się z kimś związać - powiedziała, zaciskając usta.

- W takim razie nic pozostaje mi nic innego, jak odejść -

stwierdził krótko. Rysy twarzy stężały mu jak maska. - Żegnaj
i powodzenia.

Opadła na ławkę, patrząc, jak odchodzi w stronę mostu.

Tak bardzo pragnęła, by dał jej spokój. Posłuchał. Dlaczego
więc czuje w sercu straszliwą pustkę?

Jeszcze przez godzinę Kristine siedziała na ławce,

zatopiona w niewesołych rozmyślaniach. Gdy wreszcie
wstała, postanowiła wrócić piechotą. Przed wejściem do domu
parkował długi, czarny samochód. Ody podeszła bliżej,
wysiadł z niego szofer.

- Fru Bronstad pragnie z panią rozmawiać - oznajmił,

otwierając tylne drzwi.

Kristine wsiadła po chwili wahania, nie kryjąc

niezadowolenia.

- Dzień dobry, pani Bronstad - wydusiła z siebie

powitanie, siląc się na uprzejmość.

Marta Bronstad wyniośle skinęła głową.
- Nie zabiorę pani zbyt wiele czasu, panno Kleiven. Chcę.

aby zostawiła pani mojego wnuka w spokoju.

Co za ironia losu, pomyślała Kristine z przekąsem.
- Mogła się pani nie fatygować. Właśnie mu

powiedziałam, że nie będziemy się więcej widywać -
oznajmiła nie bez satysfakcji.

- Trudno mi w to uwierzyć.
- To pani sprawa, czy pani mi wierzy, czy nie. - Kristine

była tak sfrustrowana, że nie zamierzała szukać miłych słów.

Marta Bronstad wyprostowała się.
- Sigrid to dobra partnerka dla Larsa. Pobiorą się i będą

mieli zdrowych synów.

- Nie daj Boże, by miała mu urodzić córki - zakpiła

Kristine, usiłując odpędzić od siebie myśl o Sigrid noszącej
dziecko Larsa. - W każdym razie traci pani czas, Fru Bronstad.
Jutro wyjeżdżam z Oslo i nie zamierzam tu wracać. Już się
pożegnałam z pani wnukiem. A jeśli mam być szczera...
Myślę, że Lars ożeni się z dziewczyną, którą sam sobie
wybierze.

- Sigrid nigdy by się tak do mnie nie odezwała!
- Ja też nie. - Kristine poczuła, że jej irytacja zmienia się

w czarną rozpacz. - Ale nic lubię, gdy ktoś, kogo właściwie
nie znam, wtrąca się w moje życie i mówi mi, co mam robić.

Marta Bronstad nerwowo obracała na palcu diamentowy

pierścionek.

- Nie rozumiem pani, panno Kleiven.
- Nie próbowała pani.
Staruszka rzuciła Kristine badawcze spojrzenie i po raz

pierwszy jej oczy złagodniały.

- Chyba ma pani rację - przyznała uczciwie.

- Jestem dla pani tylko biedną turystką o wątpliwej

postawie moralnej, która zastawia sidła na pani
wychuchanego. przystojnego wnuka. - Odgarnęła włosy
właściwym sobie. buntowniczym gestem. - To prawda, nie
mam pieniędzy, ale osiedlenie się w Norwegii jest ostatnią
rzeczą, o jakiej marzę. Zresztą nie zamierzam nigdzie
zapuszczać korzeni.

- Zaczynam sądzić, że jest pani niezwykłą młodą kobietą.

Chyba źle panią oceniłam - przyznała starsza dama.

- Dziękuję.
- Naprawdę niezwykłą.
Po raz pierwszy Kristine dostrzegła w spojrzeniu

arystokratycznej babci Larsa coś na kształt szacunku. Była
przekonana, że ta dama nieczęsto przyznaje się do błędu.

- Miło mi, że pani tak myśli, ale na mnie już czas. -

Zawahała się, przypominając sobie odpowiednie słowo. - Far -
vel, Fm Bronstad - powiedziała, podając jej rękę.

- Do widzenia, panno Kleiven. - Mana Bronstad uścisnęła

podaną dłoń.

Kristine szybkim krokiem pokonywała odległość dzieląca

ją od mieszkania Haralda. Była zdecydowana wyjechać z Oslo
jeszcze tego samego dnia. jeśli tylko zdąży się spakować. Im
szybciej oddali się od Larsa, tym lepiej.

ROZDZIAŁ CZWARTY
W dwie godziny później była już w drodze. Harald

spakował prowiant, a Gianetta, słodka czarnooka piękność,
uparła się, aby Kristine zabrała jej sukienkę w kolorze
morskiej zieleni.

- Nie zajmuje miejsca, a pasuje do twoich oczu,

bellissima!

- Co z Larsem? - zapytał Harald bez ogródek.
- Radzę sobie - odrzekła Kristine bojowo.
- Wybierasz się do Fjaerland?
- Możliwe. Ale nie uprzedzaj ich, że przyjeżdżam.
Harald rzucił jej uważne spojrzenie. Widać było, że

chciałby wiedzieć więcej, ale w końcu ucałował kuzynkę
serdecznie w obydwa policzki i kazał obiecać, że będzie
dzwoniła. Na pożegnanie wręczył jej pięknie wyrysowany
plan wyjazdu z miasta.

Wyjechała trasą El8, na południe. Był to kierunek

przeciwny do Fjaerland, ale potrzebowała czasu, nim stanie
przed dziadkiem. Prowadziła spokojnie. Stary fiat pokonywał
kolejne mile. Chciała odjechać jak najdalej od Oslo, zanim
zatrzyma się na nocny postój.

Krajobraz był uroczy, sielski - pola dojrzewających zbóż.

czerwone dachy stodół, chaty wśród ruskich pagórków.
Zatrzymała się za Larvik, nad morzem. Zjadła połowę
zapasów i spacerowała wzdłuż brzegu, klucząc między
skałami. Choć była już poza zasięgiem Larsa, nie mogła
przestać o nim myśleć. Jej mózg odtwarzał uparcie każdą
chwilę spędzoną razem.

Zdumiewające, ile miała wspomnień związanych z tym

człowiekiem, choć tak krótko się znali. Właściwie, pomyślała
zgnębiona, niewiele się o nim dowiedziałam. Czy musiała go
opuścić, żeby dojść do tego wniosku?

Obserwowała, jak mewa śmiga nad wodą, raz po raz

nurkując po upatrzoną rybę. Gdzie Lars nauczył się tak dobrze
angielskiego? Jak zarabiał na życie? Czy kręcił się po Oslo,
oczekując, że odziedziczy Asgard? Nie zadała mu tych pytań.
Czyżby nie chciała znać odpowiedzi? A może przeciwnie, za
bardzo chciała je poznać?

Lars wiedział o jej rodzicach, o czterech braciach i o

stosunku do małżeństwa Sam musiał mieć trzydzieści lat i
jeszcze się nie ożenił. Dlaczego?

Czy był kiedyś zakochany?
Podniosła płaski kamień i cisnęła w wodę, usiłując puścić

kaczkę. Czy jej brak zainteresowania zranił jego uczucia?

- Nie poznasz odpowiedzi na te pytania ani na pozostałe -

powiedziała do siebie, gapiąc się na ciężkie szare chmury nad
horyzontem - bo nie chciałaś ich zadać. - Zrezygnowała ze
znajomości z Larsem, człowiekiem tak różnym od mężczyzn
jej życia, czterech braci, gdyż histerycznie bała się tego, co
może się wydarzyć.

Zajechała na kemping, rozbiła namiot i wczołgała się do

śpiwora. Szum fał utulił ją do snu. Rano resztka zapasów
Haralda posłużyła jej jako śniadanie. Zjadła je pod wiatą,
kryjąc się przed ciężką, mglistą mżawką.

Deszcz nasilił się, kiedy ruszyła w drogę. Popołudnie

spędziła w Kristiansand. a kolejną noc - koło Mandal.
Prognozy w biurze turystycznym na plaży w Mandal nie
zapowiadały poprawy pogody na następny dzień.

Do licha, z jakiego powodu miałabym się czuć

nieszczęśliwa? myślała z irytacją, mocując się z suwakiem
śpiwora. Właściwie Lars dokonał jednego: obudził w niej
uśpioną seksualność. Ale była normalną młodą kobietą i
prędzej czy później ktoś i lak pobudziłby jej hormony.
Larsowi się to udało, Billowi, Andreasowi i Philippe'owi nie.
Co nie oznacza, że musi o nim myśleć przez cały czas.

Zwinęła sweter pod głową i zamknęła oczy. Gdzieś na

wzgórzu trwała zabawa. Spomiędzy drzew dobiegały urywki
piosenek i śmiechy. Kiedy zaszyła się głębiej w śpiworze,
zdradziecki umysł wyprodukował wizję Larsa leżącego obok.
męskich dłoni błądzących po jej ciele oraz ust, całujących ją
namiętnie.

Wzdychając w ciemności i przeklinając rabusiów z parku

w Oslo, w końcu zasnęła.

Następny dzień był niespodziewanie słoneczny i ciepły.

Kristine nie spała dobrze, lecz poranny błękit nieba i łagodna
bryza podniosły ją na duchu. Zjadła kilka owoców i
rogalików, a potem przespacerowała się do miasteczka. Na
głównej ulicy stały kramy z kolorowymi latawcami i
balonami. Pobliska plaża była długą łachą czystego, jasnego
piasku. Czas na kąpiel, zdecydowała i wróciła na kemping,
aby przebrać się w kostium.

Idąc ku swemu namiotowi, rozbitemu pod drzewami, z

dala od innych, zobaczyła, że przed wejściem siedzi mały
chłopczyk. Wpychał piąstkę w usta. a na jego buzi brud
mieszał się ze łzami. Kristine uklękła przy nim.

- Co się stało? - spytała miękko.
Spojrzał

na nią mokrymi, niebieskimi oczkami,

wymamrotał coś po norwesku i rozpłakał się na dobre.
Kristine strzepnęła mu komara z uszka, usiadła na trawie i
wzięła malucha w ramiona. Język gestów, pomyślała kwaśno,
jest uniwersalny. Kołysząc łagodnie dzieciaka, zaśpiewała
kołysankę, która zawsze uspokajała Carla, gdy jako brzdąc
miewał napady kolki. Kiedy dzieciak ucichł, obtarta mu łzy i
zademonstrowała palcami sztuczkę, znaną również jej
braciszkom. Chłopczyk wymamrotał kolejne proste zdanie.

- Nie rozumiem ani słowa, malutki - oświadczyła

Kristine. - Ale podejrzewam, że się zgubiłeś. Pójdziemy
poszukać twojej mamy?

Pociągnął ją za palce.
- Om igjen, om igjen - powiedział.
- Om igjen? - powtórzyła niezdecydowanie. Trzasnęła

gałązka. Kristine spojrzała w górę i zobaczyła wysokiego,
barczystego mężczyznę, idącego ku nim.

- Chce, żebyś to zrobiła jeszcze raz - powiedział. Serce

podskoczyło jej w piersi, a chłopczyk powtórzył niecierpliwie:

- Om igjen.
Lars? Tutaj, na kampingu w Mandal, setki kilometrów od

Oslo? Wysoka posiać na tle zieleni drzew, jasne włosy
rozświetlone promieniami słońca... Pokazała sztuczkę jeszcze
raz, żeby dać sobie czas do namysłu. Zastanawiała się, jak
długo ją obserwował. Gdy chłopiec przytulił się do niej,
zaśmiewając się do rozpuku, powiedziała z udawanym
spokojem:

- Cześć, Lars. Co tu robisz?
- Szukam cię... Czy ten mały się zgubił?
- Sam go zapytaj. Nie rozumiem ani słowa.
Słońce, prześwitujące spomiędzy drzew, układało na ciele

Kristine wzór ze światła i cienia. Dziecko leżało ufnie w jej
ramionach. Lars ukucnął obok nich i zagadnął chłopca. Ciepły
uśmiech rozjaśnił szaroniebieskie oczy. Był tak blisko
Kristine. że poczuła zapach jego wody kolońskiej. Miał na
sobie luźny koszulkę i bawełniane spodnie. Chłopczyk
wymamrotał odpowiedź, a łzy znów zawisły na końcach
długich rzęs.

- Nazywa się Leif i nie może trafić do mamy -

zaraportował Lars. - Tu go znalazłaś?

- Tak, na moment przed tym, jak ty znalazłeś mnie -

odrzekła, wyzywająco unosząc podbródek.

Mężczyzna zerknął na nią krótko i kiwnął głową.
- Chodźmy do recepcji. Jeśli to nie pomoże, pójdziemy na

policję.

Pochylił się i pomógł Kristine wstać. Przez moment jego

dłonie spoczęły na jej łopatkach. Szarpnęła się, a dziecko
pisnęło ze strachu. W nagłym odruchu pocałowała jasną
główkę.

Lars przystawał przy każdym namiocie i pytał o chłopca,

ale nikt nic nie wiedział. Dopiero recepcjonistka przy bramie
wiedziała o poszukiwaniu dziecka.

- Dwie ulice stąd - przetłumaczył Lars. - Matka dzwoniła

do nich pół godziny temu.

- Musi być strasznie zdenerwowana. Szukałam kiedyś

Carla, kiedy uciekł... To były najdłuższe dwie godziny w
moim życiu.

- Pozwól, że ja go wezmę. Ciężko ci.
- Poradzę sobie.
Lars pochylił się i wyjął chłopca z jej objęć.
- Wiem, ale to nie jest konieczne - powiedział ciepło. Leif

uśmiechnął się sennie i znów zamknął oczy. Kristine
zauroczyły jego długie rzęsy, których cień padał na
pucołowate policzki. A przecież nie chciała już mieć nic
wspólnego z małymi dziećmi, zwłaszcza z chłopcami.

Jaguar Larsa stał w cieniu niedaleko wejścia na kemping.

Byli w połowie drogi, kiedy szczerbata dziewczynka na
rowerze wyhamowała przy nich, zawołała coś z uśmiechem i
zawróciła w dół ulicy.

- Jego kuzynka - wyjaśnił Lars. - Pojechała powiadomić

matkę.

Po kilku minutach zobaczyli biegnąca ku nim kobietę w

kwiecistej sukni. Gdy zobaczyła dziecko w ramionach Larsa,
zaczęła śmiać się i płakać jednocześnie. Natychmiast
przekazał jej Leifa, Chłopczyk obudził się i zobaczywszy
matkę, chwycił ją pulchnymi ramionkami za szyję, po czym
rozwrzeszczał się na całe gardło. Kobieta przytuliła go i
zaczęła dziękować, a Lars wyjaśnił, że odnalezienie chłopca

jest zasługa Kristine. Kiedy już rozstali się z uszczęśliwioną
mamą i jej zgubą, zaproponował.

- Chodź, kupię ci loda.
- Chciałam popływać.
- Jedno nie przeszkadza drugiemu. - Uśmiechał się tak

uroczo, że wrogość Kristine natychmiast stopniała jak lody w
słońcu.

- Czy twoja babcia wie, że tu jesteś? - zapytała z

niepohamowaną ciekawością.

- Wie. Kiedy odkryłem, że była u ciebie, mieliśmy coś, co

bestemor nazwałaby zasadniczą różnicą zdań, a ja - awantura.
Powiedziałem jej między innymi, że nigdy nie ożenię się z
Sigrid.

- To dlatego jesteś taki zadowolony?
- Owszem, bo choć zbyt łatwo pozwoliłem ci opuścić

Oslo,. bardzo mi się spodobało śledzenie cię. Jakiego chcesz
loda?

Kristine nie miała jeszcze zamiaru kapitulować.
- Jak mnie znalazłeś?
- Mam dobrego przyjaciela, który przypadkiem jest

komisarzem policji. Harald opisał mi twoje auto i namierzenie
go nie było zbyt trudne. Niewiele tak starych fiatów jeździ
jeszcze po drogach.

- Niech tylko dorwę tego zdrajcę!
- Był całkiem zadowolony, widząc mnie.
- Coś takiego!
. - Bardziej zadowolony niż ty.
- Lars, nic się nie zmieniło! - powiedziała ostrzegawczym

tonem.

- Wręcz przeciwnie. Wreszcie wiem, co myśleć...
- Ja wiem już od dłuższego czasu - odparowała.
- Cóż, pozostaje mi tylko zmienić twoją opinię, prawda? -

podsumował spokojnie. - O, budka z lodami. Co chcesz?

- Chcę trzy kulki z polewą czekoladową - oznajmiła. - A

potem idę popływać.

- Utoniesz.
- Nie martw się o mnie.
- Będę cię musiał ratować. Znów.
Błysk w jego oku był po prostu porywający. Nie mogła

dłużej ukrywać radości z tego spotkania.

- I żeby lód był posypany orzeszkami - zażyczyła sobie,

oblizując się jak łakome dziecko.

- Czegokolwiek pragnie twoje serce, o pani -

odpowiedział z komicznym ukłonem.

Kiedy wędrowali między kramikami, Kristine udało się

poplamić bluzkę wszystkimi trzema rodzajami lodów. Wrócili
na kemping po kostium i spacerem ruszyli ku plaży.

Weszli na jasny, gorący piasek i rozłożyli ręczniki. Lars

zdjął koszulę i spodnie. Kristine odwróciła wzrok i ściągnęła
koszulkę przez głowę. Miała nadzieję, że Morze Północne jest
wystarczająco zimne, aby ostudzić jej rozpaloną krew.

- Na tej plaży można chodzić topless - zauważył niedbale

Lars.

- O, nie, to nie dla mnie - ucięła natychmiast.
- Szkoda - westchnął.
- Lars, powiedz mi, co ty tu naprawdę robisz? - zapytała z

napięciem, choć wiedziała, że nie dostanie konkretnej
odpowiedzi.

- Dobrze się bawię.
- Cieszę się, ze chociaż jedno z nas... Teraz śmiał się z

niej otwarcie.

- Lepiej, gdybyśmy się dobrze bawili we dwoje.
- Nie rób mi tego!
- Niczego ci nie robię. Nawet cię nie dotknąłem. -

Zmierzył ją przeciągłym spojrzeniem. - Za co zresztą należy
mi się medal.

- Bardzo zabawne! - prychnęła. Niespodziewanie

zrezygnował z żartobliwego tonu.

- Wcale nie było mi do śmiechu w sobotnią noc, kiedy

zrozumiałem, że już nigdy cię nie zobaczę. Wypiłem za dużo i
obudziłem się w niedzielę z dobrze zasłużonym, paskudnym
kacem - i to też nie było zabawne. Nie wiem, co tu robię,
Kristine. Wiem tylko, że muszę być z tobą.

Po tej wyczerpującej przemowie pobiegł w kierunku

morza i rzucił się szczupakiem w fale. Kristine podążyła za
nim. Zanurzywszy palec w wodzie, stwierdziła, że Morze
Północne jest bardzo zimne. Lars wypłynął na powierzchnię.
Jego oczy na tle wody stały się bardzo jasne i niebieskie.

- Temperatura oceanu i skandynawski brak temperamentu

są ze sobą, ściśle powiązane! - krzyknął.

Śmiejąc się, pobiegła ku niemu. Skurczyła się, gdy fala

sięgnęła jej talii. Potem zanurkowała pod wodą, aż zamajaczył
przed nią tors pływaka. Wynurzyła się i głęboko nabrała
powietrza.

- Gdzie nauczyłeś się tak dobrze mówić po angielsku?
- W Londynie, w Nowym Jorku i w Brisbane.
Jej oczy zwęziły się, ale nim zdążyła zadać następne

pytanie, ostrzegł:

- Nie można się chlapać w tym morzu, Kristine, trzeba

pływać. To się nazywa szkoła przeżycia.

Pacnęła go dłonią. Ruszył ku niej. ale umknęła mu

zgrabnie. Była dobrą pływaczką, bo dwaj bracia należeli do
szkolnej drużyny pływackiej, a ona sama kochała wodę. Ale
nigdy nie bawiła się tak świetnie w żadnym basenie, jak przez
następny kwadrans z Larsem w tych lodowatych falach. I nie
była już tak pewna, czy temperatura wody może zabić
temperament.

W końcu wrócili na plażę. Kristine energicznie rozcierała

ręcznikiem ramiona, pokryte gęsią skórką.

- Czy ktoś ci już dzisiaj powiedział, jaka jesteś piękna?

Zerknęła na Larsa. Kropelki wody ściekały mu po torsie.

Przełknęła ślinę.
- Jeszcze nie.
- I ty mnie pytasz, dlaczego tu jestem? - Wycierał się,

szukając wzrokiem jej oczu. - Ktoś musi ci mówić takie
rzeczy i wolałbym to robić osobiście.

Dłonie Kristine, trzymające ręcznik, znieruchomiały.

Mężczyzna podziwiał każdy szczegół jej ciała - od długich
smukłych nóg, przez wdzięczny łuk bioder, po zacieniony
rowek między piersiami. Na krótką chwilę cała nieokiełznana
tęsknota za tym kobiecym ciałem ujawniła się w jego
spojrzeniu,

W końcu z ociąganiem rozłożył na piasku ręcznik i legł na

nim. ukrywając twarz w zgięciu łokcia. Kristine usiadła obok.
Nareszcie mogła przyjrzeć mu się, nie będąc jednocześnie
obserwowaną.

- Skąd ta blizna na plecach? - zapytała.
- Po katastrofie lotniczej.
- Gdzie? - napierała.
- W Malezji.
- Właściwie jak długo mieszkałeś z babcią? I gdzie byłeś

wcześniej? - Kristine z trudem zmuszała się do zadawania
pytali lekkim tonem.

- Dwa miesiące. W Brazylii. Babcia była po zawale, a ja

potrzebowałem odpoczynku, więc przyjechałem, aby pomóc
jej dojść do siebie.

Podejrzenia Kristine, iż Lars kręcił się koło swojej babci w

oczekiwaniu na spadek, nie mogły być bardziej chybione.

- Ile masz lat, Lars? - Już nie kryła ciekawości.
- Trzydzieści jeden.
Miała w zanadrzu więcej pytań, ale słoneczna plaża nie

sprzyjała dalszym indagacjom, a Lars odpowiadał

monosylabami. Kristine wyjęła z torby olejek do opalania,
roztarta odrobinę w dłoniach i zebrawszy się na odwagę,
klęknęła przy boku Larsa.

Mięśnie pod gładką, chłodną skórą napięły się pod jej

dotykiem. Kristine wcierała olejek, przesuwając dłonie od
żeber po łopatki. Czuła, że igra z ogniem. Kiedy skończyła,
Lars przyciągnął ją do siebie gwałtownie i pocałował.

- Można na plaży chodzić topless - wymruczał - a nie

można się kochać. Skandaliczne!

-

Starzy,

nudni

Skandynawowie

-

odszepnęła

prowokująco, choć wcale nie miała takiego namiaru.

Następnym

pocałunkiem wyraźnie zapragnął jej

udowodnić, że nie ma racji. Błyskawicznie uległa jego
argumentom.

- Lars, musimy przestać - wykrztusiła z wysiłkiem. -

Skończymy w areszcie i twój przyjaciel komisarz będzie
musiał interweniować.

- A babcia by się załamała - zachichotał.
Kiedy odsuwał się od niej, zmusiła się, by go nie

przytrzymać.

- Odwróć się, bo zaraz się przypalisz - rzucił.
Nie kuś licha, kochana, pomyślała, odwracając się, jak

kazał. Nie zaprotestowała, kiedy rozpiął jej stanik. Tak samo
jak ona kilka chwil wcześniej, studiował teraz linie jej ciała.
Każdą cząstką pragnęła połączyć się z nim, doświadczyć
nieznanego. Po raz pierwszy w życiu odczuła tłumioną siłę
własnej seksualności.

Wreszcie Lars powoli położył się koło Kristine. Powoli,

bardzo powoli wracała do rzeczywistości. Poczuła drapanie
piasku. Zachciało jej się pić, ale tylko oblizała usta. I usłyszała
chłodny, racjonalny głos rozsądku, tłumiący emocje
wzbudzone przez Larsa.

Nigdy się z nikim nie kochałaś, bo histerycznie bałaś się,

że zajdziesz w ciążę i skończysz jak twoja matka - mówił głos.
A teraz chciałabyś kochać się z Larsem na plaży, namiętnie,
nie zważając na konsekwencję. Nie zamierzasz za niego
wyjść. Jak możesz ryzykować ciążę? Oszalałaś?

Zawsze taka byłam, pomyślała. Ale teraz dostała się we

władanie nieznanych sił. Nie była pewna, czy potrafiłaby mu
się oprzeć, gdyby Lars pocałował ją w bardziej dyskretnym
miejscu.

Wiedziała, że ma tylko dwa wyjścia. Albo związać się z

Larsem i zabezpieczyć przed ciążą, albo wsiąść do samochodu
i znowu uciec. Tym razem na zawsze.

Z rytmu jego oddechu wywnioskowała, że zasnął.

Obserwowała rzęsy, ocieniające policzki, jak u małego Leifa.
Zastanawiała się, co robił w Brisbane, Brazylii i Malezji. Jego
twarz zdradzała siłę i doświadczenie.

Dokładnie zdawała sobie sprawę, że im więcej czasu z

nim spędzi, tym trudniejsze będzie odejście.

Zapięta bikini i wtedy Lars otworzył oczy. Patrzył na nią z

otwartością, która odbierała jej siły.

- Od kiedy cię spotkałem, marzyłem, by obudzić się z

tobą u boku - powiedział cicho.

Co mogła odpowiedzieć? - Spuściła oczy i skubała rąbek

ręcznika, myśląc o tym, że powinna odejść. Ale jak
przechytrzyć Larsa?

- Nie wstydzisz się tego, co robiliśmy razem, prawda,

Kristine? - spytał gwałtownie,

- Nie - odrzekła zgodnie z prawdą. - Nie wstydzę się.

Jestem

tylko

przerażona,

pomyślała.

Moje

całe

dwudziestotrzyletnie życiowe doświadczenie nakazuje mi
uciekać, podczas gdy najbardziej ze wszystkiego pragnę
pozostać...

- Chodźmy gdzieś na lunch. Kiedy zjedli w uroczej małej

restauracji z widokiem na przybrzeżne wysepki, powiedział:

- Kilka przecznic stąd jest hotel. Zamówię pokój na noc.

Nie sprecyzował, czy pokój będzie dla niego, czy dla nich
obojga. Ale kiedy mówił, w głowie Kristine ułożył się plan.
Udając spokój i brak zainteresowania kwestią hotelu, a
jednocześnie czując się paskudnie nieuczciwa, rzuciła lekkim
tonem:

- Daj mi kluczyki, to odstawię twój wóz pod hotel. Mam

ochotę poprowadzić jaguara.

Lars bez namysłu sięgnął do kieszeni.
- Hotel jest przy następnej ulicy, za domem Leifa -

powiedział, wręczając kluczyki Kristine.

- Za krótki dystans - mruknęła. - Może jutro poszaleję

sobie na autostradzie.

-

Albo

dziś

wieczorem, kiedy pojedziemy do

Kristianstand, żeby potańczyć.

O, nie, taniec z nim był sporym ryzykiem!
- Pomyślimy jeszcze. - Machnęła ręką. - Do zobaczenia

za parę minut.

Czekał na rachunek. Prześlizgnęła się miedzy stolikami i

wyszła na ulicę. Za rogiem zaczęła biec. Zdyszana, dopadła
kempingu, zwinęła namiot w rekordowym tempie i wrzuciła
go do samochodu. Z fatalistycznym poczuciem, że odmienia
swoje przeznaczenie na zawsze, cisnęła kluczyki Larsa
między drzewa. Usłyszała, jak uderzają o pień i spadają na
ziemię.

Wskoczyła do samochodu, przy bramie zapłaciła

recepcjonistce i wyjechała na drogę. Wybrała trasę, która
omijała hotel i główną ulicę. Wkrótce znalazła się na
autostradzie. Zamierzała jechać prosto do Stavanger. Na
mapie wydawało się na tyle duże, by można było się w nim
zaszyć bez śladu.

Podświadomie obawiała się, że Lars będzie ją dalej ścigał.

choć tak naprawdę nie powinien. Dała mu do zrozumienia, że
nie chce mieć z nim nic wspólnego. Oszukała go i wpędziła w
kłopoty. Nie, tym razem już nie pojedzie za nią. Nie będzie
chciał jej znać.

ROZDZIAŁ PIĄTY
Przez kilka pierwszych kilometrów po opuszczeniu

Mandal Kristine była zbyt zdenerwowana, by zauważać
krajobraz. Złapała się na ciągłym zerkaniu we wsteczne
lusterko. jakby bała się zobaczyć tam samochód Larsa.

Niemożliwe, przecież wyrzuciła mu kluczyki.
Mógł wysłać za nią wóz policyjny. Tylko wówczas

musiałby się tłumaczyć, dlaczego młoda kobieta ucieka przed
nim w popłochu...

Nie, nie zrobiłby tego. Wstydziłby się. Zaakceptuje jej

wybór i wróci do Asgardu, do babki.

Ale nie do Sigrid.
Z niecierpliwym westchnieniem Kristine zredukowała

bieg. Fiat nie lubił ostrych wzniesień. Nie obchodzi ją, z kim
ożeni się Lars. Odwracając się plecami do wszystkiego, co
sobą reprezentował, wybrała beztroskie podróżowanie.
Dlaczego więc wciąż o nim myśli? Jest przecież w Norwegii,
w swoim rodzinnym kraju. Powinna chociaż zwrócić uwagę
na krajobraz.

Uciekając z Mandal w kierunku Stavanger, skierowała się

ku północy. Tam leżało Fjaerland.

Ale na razie nie mogła myśleć o dziadku. Wspomnienie

Larsa i chwil na plaży było zbyt świeże.

Górski strumień, wijący się wzdłuż drogi, przerodził się

wyżej w serię małych wodospadów kipiących śnieżną pianą.
Za następnym zakrętem Kristine po raz pierwszy w życiu
zobaczyła fiord. Mijała cuchnące spalinami tunele, farmy przy
Heskestad i pasterskie tereny Algardu W lusterku wstecznym
nadal nie pojawił się Lars w policyjnym wozie z wyjącą
syreną.

Nie pojechał za nią. Załatwiła to sobie jednym, wrednym

kłamstwem.

Wjechała do Stavanger, zgubiła się, lecz w końcu znalazła

biuro turystyczne w pobliżu portu. Od razu zwrócił jej uwagę
kolorowy plakat przedstawiający poszarpany klif, opadający
pionową ścianą w błękitne wody fiordu.

- Gdzie to jest? - zapytała młodą kobietę za kontuarem.
Okazało się, że był to szczyt Prekestolen, czyli Ambona.

Żeby się tam dostać, należało przeprawić się promem przez
fiord, podjechać samochodem i odbyć dwugodzinną pieszą
wędrówkę. Najbliższy prom odpływał następnego ranka.
Musiała gdzieś przenocować.

Opuściła biuro zaopatrzona w listę tanich hoteli i

kempingów. Pomyślała, że Lars mógłby jej szukać w
obozowiskach, więc postanowiła iść do najtańszego hotelu.
Wybrała piąty do którego się dodzwoniła.

Hotel mieścił się w starym budynku, wciśniętym między

dwa inne, i potwierdzał powiedzenie, że dostaniesz dokładnie
to, za co zapłacisz. Weszła do środka i obejrzała pokój, nie
większy od przedziału kolejowego, wyposażony tylko w stare
łóżko i szafkę. Zapłaciła. Właścicielka miała rzadkie, siwe
włosy, przygaszony głos i denerwujący zwyczaj ciągłego
oglądania się przez ramię, jakby zaczajony w kącie złoczyńca
miał rzucić się na nią w każdej chwili. Kristine, która również
miała powody, by przez cały dzień zerkać do tyłu, szybko
wniosła bagaż, aby nie patrzeć na nią.

Popołudnie spędziła nad wodą, karmiąc mewy i

obserwując turystów. W końcu przekąsiwszy coś w
niewielkiej kawiarence, z niechęcią zawróciła w stronę
hoteliku.

Po zmroku małe, ciemne okna i kamienna klatka

schodowa wyglądały przygnębiająco. Kristine dotarta do
swego pokoju i zamknęła się od środka. Cisza aż dzwoniła w
uszach, jakby nikt prócz niej tu nic mieszkał. Dreszcz
przebiegł jej po plecach i przez, moment miała wrażenie, że

coś wisi w powietrzu. Odnalazła przybory toaletowe. Czuła,
że musi wreszcie zmyć z siebie morską sól, która boleśnie
przypominała jej o zabawie wśród fal i pocałunkach na piasku.

Zdała sobie sprawę, że znów myśli o Larsie. Skrzywiła się

pośpieszyła do ciasnej łazienki. Po letnim, niezbyt miłym
prysznicu znalazła się wreszcie w łóżku.

Nie spała. Myślała ze smutkiem o tym, jak podle i z

premedytacją okłamała Larsa. Ojciec uderzył ją tylko raz w
życiu. - kiedy miała pięć lat i usiłowała oszukać go, patrząc
mu w oczy. Później strach zawsze powstrzymywał ją przed
kłamstwem. Lars z pewnością zasługiwał na lepsze
traktowanie. Czemu nie powiedziała mu po prostu, że nie chce
go już widzieć? Mówiła to już w Oslo. I nie podziałało.

Może chodziło o inny, głębszy strach - strach przed

bliskością i oddaniem? Jej matka i ojciec, rodzice pięciorga
dzieci nie odnosili się do siebie z miłością. Może nawet się
nienawidzili.

Łóżko było krzywe, a poduszka twarda jak skała. Kristine

zamknęła powieki. Liczyła owce, a potem mewy i pingwiny.
Poszła do łazienki, gdzie rury bulgotały niczym starzec
płukający gardło. Wczołgała się ponownie pod kołdrę i
rozważała sprzedaż samochodu, przeprawę promem do
Bergen i odlot do domu. Byle dalej od Larsa. Gdzieś w
pobliżu co piętnaście minut rozlegało się piknięcie budzika. O
drugiej czterdzieści pięć Kristine znienawidziła koszmarne
urządzenie. Kolejny raz usłyszała go dopiero, kiedy
wydzwaniał ósmą rano.

Postanowiła, że jutro pojedzie do Bergen i zdecyduje, czy

odwiedzić dziadka, a dzisiaj zobaczy Prekestolen. I będzie się
zachowywać tak, jakby Lars nigdy nie istniał.

Opuściła hotel z przekonaniem, ze następną noc w

Stavanger spędzi na kempingu. Na bazarze kupiła owoce i
naleśniki na śniadanie. Zjadła je na kamiennych schodkach,

rozmawiając z przygodnie poznanymi turystami ze Szwecji.
Potem zeszła do doków i kupiła bilet na prom do Tau. W
tłumie kręcącym się wokół straganów z rybami zobaczyła
nagle wysokiego, jasnowłosego człowieka. Stał tyłem do niej.
Serce podskoczyło jej do gardła i przez chwilę nie mogła
złapać tchu.

Mężczyzna zniknął w jednej z pobliskich kafejek. Czy to

był Lars? Choć widziała jedynie tył jego głowy, coś w samym
jej kształcie, w układzie włosów, niepokojąco przypominało
tego, przed którym uciekała.

To mógł być Lars! Puls wybijał wściekły rytm w żyłach

Kristine, gdy pędziła po kamiennych schodach w górę, do
ogromnej dwunastowiecznej katedry. Masywny westybul
nawa o wysokich gotyckich łukach i prezbiterium zwieńczone
świetlistymi witrażami przemknęły jej przed oczami, nie
zapadając w pamięć. Źle się dzieje, zaczynasz mieć zwidy -
ofuknęła się w myśli.

Ktoś potrącił ją. Odskoczyła i zobaczyła przed sobą

młodego mężczyznę, który w niczym nie przypominał Larsa.
Z trudem znajdując słowa przeprosin, wyjąkała: Unnskyld
meg.

- Spoko, dziecinko! - odkrzyknął w radosnym

amerykańskim slangu i odwrócił się do swego towarzysza.

Kristine bezsilnie opadła na najbliższą ławkę. To było

szaleństwo! Nie może wypatrywać Larsa na każdym kroku, bo
zwariuje. Wzięła kilka głębokich oddechów, pozwalając, aby
stopniowo przeniknął ją odwieczny spokój świątyni. W końcu
doszła do wniosku, że człowiek na targu rybnym był po prostu
wysokim Norwegiem o jasnych włosach, mężczyzną, jakich
były w tym kraju tysiące. Zarzuciła swój mały plecak na ramię
i ruszyła do samochodu.

Miała szczęście, znalazła miejsce do parkowania tuż przy

biurze turystycznym. Właśnie otwierała drzwi, kiedy ktoś bez
ostrzeżenia wyjął jej kluczyki z dłoni.

- Pozwól, że ja to zrobię - usłyszała za sobą nieprzyjemny

głos Larsa. - Okazało się, że masz skłonność do gubienia
kluczyków.

Otworzył przed nią drzwi. Jak automat usiadła za

kierownicą, rzucając na tylne siedzenie plecak z
wycieczkowym prowiantem. Lars otworzył drugie drzwi,
wsunął do środka swoje długie ciało i zapytał, wciąż
trzymając w ręku talerzyki:

- Dokąd jedziesz?
- Na prom do Tau.
- Wiedziałem, że nie oprzesz się urokowi Ambony. -

Rzucił jej kluczyki na kolana. - Nie ma po co brać dwóch aut.
Jedźmy.

Kątem oka zauważyła, że miał na sobie traperskie spodnie

i znoszone górskie buty. - A jeśli nie zechcę jechać z tobą?

- Jeśli chodzisz szybciej niż ja, zgubisz mnie w drodze

rzekł zimno. - Nie marudziłbym dłużej na twoim miejscu.

Prom nie będzie czekać. Włożyła kluczyk do stacyjki i

ruszyła. Następnym razem powinna bardziej ufać własnym
instynktom. Tam, na targu rybnym, rzeczywiście widziała
Larsa.

Wjechała na prom, zaparkowała na dolnym pokładzie i

zamknęła samochód. W ciszy ciężkiej od napięcia weszli na
górny pokład. Prom odbił od brzegu, wzbijając kaskady piany.
Pokład był pełen turystów, którzy zaczęli robić zdjęcia już
przy wyjściu z portu.

- Nie chce mi się stać tu z tobą i prowadzić grzeczną

konwersację, a nie jest to najlepsze miejsce na awanturę -
powiedział Lars lodowatym tonem. - Spotkamy się przy
samochodzie, w Tau.

Przepchnął się pomiędzy ludźmi stłoczonymi przy relingu

i zniknął w mesie.

Kristine

odetchnęła

głęboko, wypuszczając długo

wstrzymywane powietrze. Minęli most i kilka portowych
dźwigów. Powietrze chłodziło jej twarz. Dobry dzień na
wycieczkę - pomyślała.

Ton Larsa sugerował niedwuznacznie, że najchętniej

zepchnąłby ją z Ambony w zielone odmęty fiordu.

Spacerowała po wietrznym pokładzie. Pod chmurnym

niebem morze stało się ciemnoszare. Mijali małe pasterskie
wysepki. Stanowczo zbyt szybko ogłoszono, że prom zbliża
się do Tau. Zwlekała jak najdłużej, nim zeszła na dół, gdzie
przy fiacie czekał Lars. Na moment ich spojrzenia spotkał się
ponad rzędem pojazdów - twarde, napięte i pełne emocji
Kristine odwróciła wzrok i wsiadła do samochodu.

W tej samej chwili prom przybił do nabrzeża.
- Na lądzie skręć w prawo - nakazał Lars szorstko i ukrył

twarz za płachta gazety.

Ucieszyła się, że nic muszą rozmawiać. Nie wiedziałaby,

co mówić, a kręta droga i rzadko umieszczone drogowskazy
wymagały pełnej koncentracji.

Kiedy wreszcie dotarli do szlaku wycieczkowego,

zaparkowała przy kiosku i rzuciła Larsowi kluczyki na kolana.

- Nie musisz ze mną iść - burknęła. - Oddaję, więc nic

ucieknę.

Wsunął je do kieszeni i wzruszył ramionami.
- Czuję przemożną potrzebę wspięcia się na co najmniej

jedną górę. To się chyba W psychologii nazywa sublimacją.
Jesteś gotowa?

Kristine sięgnęła po plecak, starannie unikając dotknięcia

Larsa.

Nie czekając, ruszyła ku ścieżce między drzewami - Lars

wkrótce się z nią zrównał. Czuła każdym nerwem jego

obecność za plecami i wiedziała, że nie wytrzyma tego
napięcia ani minuty dłużej - a cóż dopiero mówić o dwóch
godzinach! Odsunęła się na bok i zaproponowała ironicznie:

- Może byś tak poszedł przodem? Nie chcę cię

zatrzymywać.

Spiorunował ją spojrzeniem z taką furią, że aż cofnęła się
w paprocie. Potem, jakby nagle ktoś zaciągnął zasłonę,

wzrok Larsa stracił agresywny wyraz.

- Dobrze - powiedział tylko i wyminął ją na ścieżce. Tak

wymierzył tempo, aby przez cały czas pozostawać w jej polu
widzenia, gdy wędrowali przez świerkowe i brzozowe
zagajniki. Paprocie kołysały się na wietrze. Nad ich głowami
kruki krążyły po szarym niebie, a ich ponure krakanie odbijało
się echem wśród gór.

Przeszli po kładce nad trzęsawiskiem. Kristine chciwie

chłonęła w nozdrza bogaty aromat torfu, próbując odwrócić
uwagę od długiej, zgrabnej postaci Larsa. Wydaje się, że
mogłaby tak iść godzinami, pomyślała, oganiając się od
komarów. Dotarli do podstawy klifu i szlak zaczął się piąć
coraz wyżej.

W połowie drogi zatrzymała się, by sięgnąć po jabłko do

plecaka, lecz tak naprawdę musiała złapać oddech. Drugie
jabłko

podała

swemu

milczącemu

przewodnikowi.

Podziękował i wbił w nie białe zęby. Odwróciła się i ujrzała
figurki czworga ludzi, przekraczających trzęsawisko.

Lars wyrzucił ogryzek w las i ruszył przed siebie.

Czerwone strzałki wyznaczały szlak pomiędzy wygładzonymi
przez lodowiec skałami. Kępy różowego wrzosu i żółtej
skalnicy zwisały nad ciemną wodą górskich oczek. Rzędy
granitowych klifów piętrzyły się aż po horyzont.

Gdyby nie Lars, byłaby bardzo szczęśliwa. Jego długie

nogi zdobywały skały tak łatwo, jak gdyby to były schody na
piętro w domu, myślała z rozdrażnieniem, czując narastające

napięcie w kolanach i udach. Kiedy przekraczał szczelinę,
mięśnie napięły się pod podkoszulkiem. Kristine złapała się na
kontemplacji jego ramion, czesanych wiatrem włosów i linii
ud pod materią spodni.

- Skupiona na tym widoku, przestała patrzeć pod nogi, co

szybko zaowocowało poślizgnięciem się na żwirowej ścieżce i
bolesnym uderzeniem kolanem o granitowy głaz. Choć
momentalnie stłumiła jęk bólu, Lars odwrócił się gwałtownie,
zbiegi ku niej i pomógł wstać.

- W porządku? - spytał z niepokojem.
Nie mogła znieść ciepła jego dłoni i łatwości, z jaką ją

podniósł. Wyszarpnęła rękę.

- Nic dotykaj mnie! Lars zagryzł wargi.
- Tak bardzo mnie nie znosisz? - warknął. - Tak bardzo,

że musisz kraść i kłamać?

Jego dotyk palii jej dłoń. Zaśmiała się nerwowo.
- Więc tak o tym myślisz?
- A jak mam myśleć? Okłamałaś mnie, zabrałaś kluczyki

żebym nie mógł za tobą jechać. Czemu pozwoliłaś całować się
na plaży, skoro tak okropnie się ze mną czujesz? Naprawdę
umiesz tak świetnie grać? Taka jesteś fałszywa? - wyrzucił z
siebie gwałtownie.

Postąpił krok ku niej. Cofając się, połknęła się o ten sam

głaz. Wyciągnął ku niej ręce, ale w ostatniej chwili cofnął je i
zacisnął w pięści dramatycznym gestem.

- Boże - jęknął, potrząsając głową, jakby chciał się

obudzić z przykrego snu. - Co ja wyprawiam? Ścigam przez
pół kraju kobietę, która nienawidzi nawet mojego dotyku.
Żałosny dureń!

Kristine nie mogła znieść pogardy wobec samego siebie,

emanującej z jego twarzy.

- Spróbuj innej wersji, Lars! - podsunęła z ryzykancką

szczerością. - Wyobraź sobie, że polubiłam twój dotyk i twoje

pocałunki tak bardzo, że przestraszyłam się jak nigdy w życia.
Dlatego okłamałam cię, ukradłam ci kluczyki i uciekłam od
ciebie.

Gwałtownie usiadła na głazie. Ponad ich głowami rozległ

się chrzęst butów i opadającego żwiru. Minęła ich schodząca
w dół roześmiana para.

- God morgen... God margen.
Kristine milczała. Powiedziała już i tak za dużo i teraz

czekała na jego odpowiedź. Kiedy młodzi ludzie znikli z pola
widzenia, odezwał się tak cicho, że ledwie usłyszała.

- Czy to prawda. Kristine?
- Tak, Lars, to prawda. - Nagle poczuła zniechęcenie. Nie

miała już siły walczyć dłużej. - Pomyślałam, że jeśli cię
okłamię i zabiorę kluczyki, będziesz tak wściekły, że nie
pojedziesz za mną. Jej twarz muskała paprotka, wyrastająca ze
skalnej szczeliny, a wiatr zabawiał się jasnymi włosami.
Spokojnie wytrzymała spojrzenie Larsa.

- Chcę ci uwierzyć - powiedział.
- Przepraszam, że kłamałam - zagryzła wargę. - Nie

potrafiłam wymyślić nic lepszego, wierz mi.

- Chciałbym, żebyś się mnie tak nie bała. - Lars z

trudnością wypowiadał słowa.

- Nic nie mogę na to poradzić!
- Historia się powtarza... - westchnął z udręką.
A więc miał własne demony z przeszłości i to ona je

przywołała.

- Zraniłam cię - rzekła ze smutkiem. - Przepraszam.

Chciała móc go pocieszyć, lecz nie ośmieliła się. Nagle ujął
jej dłoń i czule pocałował wnętrze, przymykając oczy.

Kristine, bliska łez, zdała sobie sprawę, że ów drobny gest

zrodził intymność nieporównywalnie głębszą niż pocałunki na
plaży. Już miała mu o tym powiedzieć, lecz Lars nagle puścił
jej dłoń, zerknął w niebo i stwierdził:

- Za parę godzin będzie padać. Pospieszmy się.
Ruszyli. Piął się w górę szybko, jakby gonił go legion

trolli. Kristine zaciskała zęby. zmuszając się do żmudnego
marszu. Wiatr przybrał na sile i chmury żwawo sunęły po
niebie. Stąpała po wyślizganych skałach i torfowej ziemi. Nie
pierwszy raz żałowała, że nie może poznać myśli Larsa,

Za zakrętem zaczekał na nią przed wyjątkowo ostrym

podejściem.

- Daj mi rękę - nakazał.
Przez kilka ostatnich metrów po prostu ją wciągał. Kiedy

stanęła na górze, dyszała ciężko. Zerknęła na Larsa. Patrzył na
nią z posępną miną.

- Wciąż jesteś na mnie zły? - spytała niepewnie. - Nie.
- Naprawdę mi przykro, że cię oszukałam.
- Było, minęło - uśmiechnął się blado. - Lepiej chodźmy.
Czy był szczery? Czy uwierzył, że panicznie bała się

własnych uczuć? I co znaczyło: „historia się powtarza"?

Ścieżka wyrównała poziom i łatwiej było iść. Lars zniknął

za zakrętem. Pospieszyła za nim i nagle zatrzymała się w
osłupieniu - Przed nią wyłonił się Prekestolen - Ambona - klif
o krawędziach ostrych jak nóż.

Jego ściany stanowiły prawie perfekcyjny kąt prosty,

odcinający

się na tle nieba. Podstawa tonęła w

szmaragdowoniebieskiej głębi fiordu. W żadnej ze swoich
podróży Kristine nie widziała czegoś tak olśniewającego.

Dwoje ludzi spacerowało po płaskiej powierzchni skały.

ich sylwetki rysowały się na tle chmur. Zapragnęła również
być tam, wysoko, gdzie niebo spotyka się z granitem,

- Chodźmy - zachęcił Lars, uśmiechając się na widok jej

zachwyconej miny.

To byt jego pierwszy prawdziwy uśmiech od chwili, kiedy

zostawiła go w Mandat.

- Mówiłeś że widok jest wart wspinaczki. Powiedziała -

bym, że jest wart wszystkiego.

- Nie chciałem, żebyś oskarżyła mnie o przesadną

promocję swojego kraju. Nie masz kłopotów na wysokości?

- Chyba nie. Wchodziłam bez problemu na wyższe skały

w Grecji.

Przepuścił ją przodem. Walcząc z przeciwnym wiatrem,

podążyła szlakiem i wkrótce, sama nie wiedząc kiedy,
wkroczyła na ogromny, kwadratowy szczyt Prekestolenu.

Kręty fiord otoczony szarymi klifami niknął tajemniczo w

chmurach i we mgle. Ambona urywała się gwałtownie jak
ostrze topora wikinga, jak przeszywające wezwanie do
śmiertelnego boju.

Kristine szła po spękanej skale, kuląc się pod podmuchami

gwałtownego wiatru. Opadła na kolana, a potem doczołgała
się do miejsca, gdzie materia łączyła się z nicością, i wyjrzała
za krawędź.

Przepaść skoczyła ku niej jak zwierz z zasadzki.

Chropowata skała, na której leżała, zdawała się rozpływać w
niebyt. Kristine poczuła z przerażeniem, że coś pcha ją dalej;
palce traciły czucie, a ciało stawało się lekkie jak liść na
wietrze. Niebo i woda zawirowały, nieubłaganie wciągając ją
w swoje objęcia.

Ręce, które chwyciły ją za biodra i mocno szarpnęły do

tyłu, zdawały się należeć do innego wymiaru, do kogoś z innej
planety. Drapała paznokciami wyszczerbiony granit, a z jej
gardła wydobył się pisk strachu. Zamknęła oczy, ale niebo
wciąż wirowało, a ona spadała, spadała, spadała...

Zatrzymał ją głęboki głos Larsa.
- Kristine, puść. Jesteś bezpieczna. Trzymam cię.
Uderzyła policzkiem o występ skalny. Nagły ból

przywrócił jej świadomość. Otworzyła oczy i zobaczyła skałę
porysowaną żyłkami jak twarz starca. Niebo zniknęło.

Lars ukląkł przy niej i objął ją w pasie. Ciało miała

wiotkie, jakby pozbawione kości. Po chwili wstał. Z oddali
usłyszała obcy głos zadający pytanie i uspokajającą
odpowiedź Larsa. Odprowadził ją jak najdalej od krawędzi,
pod skalny nawis, gdzie nie docierał wiatr i spojrzenia
ciekawskich. Tam długo rozgrzewał jej zziębnięte dłonie. Nic
mogła powstrzymać drżenia, tak jak wtedy, gdy ją całował.

Tulił ją do siebie i szeptał coś uspokajająco po norwesku.

Nie potrzebowała tłumacza - to były słowa czułości i
pocieszenia. Wtulona w Larsa, zaczęła mówić drżącym
głosem, bezładnie wyrzucając słowa:

- Lars, nigdy się z nikim nie kochałam, bo bałam się

fizycznej bliskości... Przez lata widziałam, jak moi rodzice
oddalali się od siebie. Z każdym nowym dzieckiem
nienawidzili się bardziej. Kiedy miałam dwanaście lat,
postanowiłam, że nigdy nie wyjdę za maż i nie urodzę dziecka
- bo po co? To jest jak klatka, pułapka. Nie ma w tym
radości... tylko wiecznie zły ojciec i matka, która chowa się
przed życiem w choroby. Dzieci to ciągła harówka - zawsze
trzeba coś dla nich zrobić, martwić się o nie, być za nie
odpowiedzialnym. Jeśli się coś stanie, wina spada na ciebie. A
ja chciałam się bawić z koleżankami ze szkoły. Czy to znaczy,
że jestem zła?

- Nie, wcale nie.
- A potem zjawiłeś się ty. - Spojrzała na niego smutno.

Irysowy błękit jej oczu przetykany był drobnymi czarnymi
cętkami. - I okazało się, że wytrwałam w postanowieniu tyle
lat, bo żadnemu mężczyźnie wcześniej nie udało się sprawić,
abym poczuła się jak kobieta. Jak seksowna kobieta. Twój
dotyk, pocałunki, nawet spojrzenia, czyniły moje lęki
bezsensownymi. Zapragnęłam cię całą sobą - nerwowo
wciągnęła powietrze. - Ale gdy się rozstawaliśmy, lęki
wracały. Przerażała mnie myśl, że skończę jak moi rodzice.

Więc w Oslo i w Mandal uciekałam. Nie widziałam innego
wyjścia. Spróbuj mnie zrozumieć, Lars.

Nie miała już nic do powiedzenia. Czuła się pusta i

zarazem dziwnie spokojna, bo wyjawiła całą prawdę. Oparta
głowę o jego tors.

Milczał długo - tak długo, że zaczęła się znowu bać. Może

źle go oceniła? Może chodziło mu tylko o łóżko, a nie o
szczerość? Wówczas odebrałby jej spowiedź jako niewygodne
obciążenie.

W końcu odezwał się.
- Nie wiedziałem, że to tak poważna sprawa, Kristine. Nie

wyczułem... nawet kiedy płakałaś tam, przy pomniku.

- Może chodzi ci tylko o letni romans?
- Nie mów tak, proszę!
Więc czego chcesz? Kristine miała to pytanie na końcu

języka. Ale nie spytała, gdyż sama nie wiedziała, czego chce.
Lars puścił ją.

- Lepiej się czujesz? Rozejrzyj się jeszcze przez chwile.

tylko nie podchodź do krawędzi.

Skinęła głową z bladym uśmiechem. Nic nie zostało

ustalone, ale na razie nie miała siły na dalsze wyjaśnienia.
Poszła za jego radą i pozwoliła zmysłom czerpać radość z
piękna świata. Przyszło jej do głowy, że Lars ma w sobie
zarówno twardość skały, jak tajemniczą głębię otaczającego ją
fiordu. Coś jednak stało się jasne. W chwili śmiertelnego
przerażenia na krawędzi przepaści podjęła dwie decyzje.
Postanowiła zobaczyć się z dziadkiem. I zapragnęła, żeby Lars
- jeśli nie zarzucił tego zamiaru - pojechał z nią.

Zbyt długo uciekała przed bliskością tego człowieka.
W cztery godziny później Lars wyjeżdżał fiatem z promu

w Stavanger. Przepuścił inne auta i oznajmił bez emocji:

- Mam zarezerwowany hotel na tej ulicy. Chciałbym cię

zabrać na obiad.

- Dobrze. Jakieś trudne do odgadnięcia uczucie mignęło

na jego twarzy.

- Żadnych wątpliwości w związku z pieniędzmi? - zapytał

z wymuszoną lekkością.

- Dzisiaj żadnych, Lars. Może jutro - odparła zuchwale.
- W takim razie zamówimy kawior i szampana. -

Wyraźnie mu ulżyło. - Gdzie się zatrzymałaś?

Opisała w skrócie swój podły hotelik i stwierdziła, że woli

nocować na kempingu.

- Skoro twoje skrupuły finansowe mają dzisiaj wolne,

zamówię ci pokój w hotelu.

- Z wanną i z gorącą wodą?
- To bardzo dobry hotel, moja droga.
Kristine przypomniała sobie, jak niedawno tańczyli razem

w pewnej restauracji w Oslo, i zgodziła się.

Hotel był rzeczywiście elegancki, a Lars - w brudnych

wojskowych spodniach i w górskich butach - wyglądał na
całkiem zadomowionego. Jej plecak i torbę załadowano
ceremonialnie na wózek, a auto odprowadzono na parking.
Dostała pokój na tym samym piętrze co Lars. Odprowadził ją i
dał napiwek tragarzowi. Zostali sami. Wzrok Kristine
zatrzymał się na królewskim łożu, okrytym piękna wzorzystą
kapą.

- Postawmy sprawy jasno, Kristine. To chyba odpowiedni

moment. Nie zamierzam pozwolić ci znów zniknąć -
powiedział, stając przed nią.

- Nie chcę znikać - odparła, patrząc mu prosto w oczy.

Triumf, szczęście i ulga rozjaśniły mu twarz.

- To pięknie - rozpromienił się. - Ja ze swojej strony

zamierzam na razie zrezygnować z wszelkich wymagań
wobec ciebie. Fizycznych wymagań. Bawmy się razem jak
turyści - wspinajmy się, pływajmy, zwiedzajmy. Nie wiem,
czy zamierzasz odwiedzić dziadka, ale powinnaś zobaczyć

takie miejsca jak Geiranger czy Dalsnibba... Chcę ci
towarzyszyć, jeśli pozwolisz. Zadanie tego pytania przyszło
jej z ogromnym trudem, jakby miała pokonać stromą ścianę.

- Już nie chcesz się ze mną kochać, Lars? - Nie o to mi

chodziło, Kristine. Oczywiście, że chcę, ale nie będę nalegał,
ponieważ rozumiem twój problem. - Pochylił się i pocałował
ją w czubek nosa. - Chciałbym, żebyś zabrała turkusowy
kostium, ale moja samokontrola ma swoje granice.

Coś tu nie grało. Marszcząc brwi, bez wahania

sformułowała swoje wątpliwości;

- A jeśli ja zmienię zdanie i będę chciała iść z tobą do

łóżka?

Nie poruszył się, ale zdradził go wyraz oczu, mierzących

ją od stóp do głów.

- Chcę, żebyś zdecydowała o tym, gdy nie będziemy w

bezpośredniej bliskości. Nawet nic w tym samym pokoju.
Rozumiesz, o co mi chodzi?

Skinęła głową, choć wątpiła, czy będzie w stanie podjąć

jakiekolwiek decyzje w tych sprawach.

Lars ruszył do drzwi i po raz pierwszy Kristine wydało się,

że on także boi się łóżka.

- Zabiorę cię na obiad za godzinę.
- W porządku - odparła i drzwi zamknęły się za nim

cicho.

Poza braterskim pocałunkiem wcale jej nie dotknął. I nie

dotknie. Następny ruch należał do niej.

Popatrzyła koso na spore łóżko, wypróbowała dłonią

materac i zdusiła wszelkie fantazje na temat dzielenia go z
Larsem. Miał rację. Oboje wiedzieli, że potrafiłby ją uwieść
jednym pocałunkiem.

Wyjęła z torby niebieską sukienkę, a turkusowy kostium

upchnęła jeszcze głębiej. Odkręciła wodę w wannie i
poweselała na widok baterii hotelowych mydełek, pianek i

szamponów. Było się z czego cieszyć! Wszystko zostało
powiedziane i Lars nadal chciał z nią podróżować.

Dziwne tylko, że jeszcze nie zapytał, co zrobiła z jego

kluczykami.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
Kristine,

porzuciwszy

na

ten

wieczór

skrupuły,

rozkoszowała się obiadem. Jedzenie było wyśmienite, a wino
dało jej pewność siebie i poczucie własnej atrakcyjności. Na
szczęście w lokalu nie było parkietu do tańca.

Po kolacji poszli na spacer w stronę portu, wstępując po

drodze do kilku barów. W jednym z nich pośpiewali nawet z
rozbawionym towarzystwem. W sali było tłoczno, trzymali się
więc blisko siebie. Lars opiekuńczo objął Kristine ramieniem.
Usiłując nie myśleć o jego dotyku, próbowała policzyć, ile
języków słyszy wokół siebie. Jakiś czas temu zdecydowała, że
gdy wróci do domu, będzie studiować języki, aby zostać
tłumaczem. Już teraz powinna korzystać z okazji i pracować
nad norweskim.

Jej towarzysz właśnie zamówił drugie piwo, kiedy rudy

mężczyzna w jego wieku przepchnął się ku nim przez tłum.
Uśmiechając się od ucha do ucha, zagadnął:

- Lars Bronstad, jeśli się nie mylę? Pamiętasz mnie?

Kevine Armstrong, drużyna kanadyjska, slalom.

Wyciągnął rękę. Lars uścisnął ja z widoczną rezerwą.

Kevine

przeniósł uśmiech na Kristine, podał jej rękę i

przedstawił się ponownie. Od razu poczuła do niego sympatię.
Wkrótce okazało się, że mieszkał kiedyś kilkanaście
kilometrów od niej w Welland.

- Więc jesteś z kanadyjskiej drużyny narciarskiej? -

spytała.

- Tak... Ten facet pokonał mnie nie raz. - Po przyjacielsku

klepnął Larsa w ramię.

- Co tu robisz, Kevin? - Lars niezbyt subtelnie zmienił

temat.

- Kręcę reklamy piwa. Fiordy, ładne dziewczyny w

strojach ludowych, tutejsze klimaty. Dobrze płacą. A co u
ciebie?

- Mieszkam w Oslo. Mam tam sprawy rodzinne.
- No cóż, napijmy się - Kevin uniósł kufel. - Szkoda, że

przestałeś jeździć, Lars. Mogłeś dużo osiągnąć. - Jego twarz
spoważniała. - Przykro mi z powodu twojej żony. Pewnie
dlatego zerwałeś ze sportem. Musiałeś przejść ciężkie chwile.

- Tak - uciął Lars. - W każdym razie cieszę się, że się

spotkaliśmy, Kev. Baw się dobrze. Kristine i ja wyruszamy
jutro wcześnie rano, więc musimy już wracać do hotelu.

Jego stanowczy gest nie pozostawił Kristine wyboru.

Słowo „żona" wciąż rozbrzmiewało jej w głowie. Pożegnała
się, podziwiając własne opanowanie.

Lars sterował nią w tłumie. Po raz pierwszy jego dotyk nie

budził żądzy. Kiedy wyszli na dwór, puścił ją. Jego mina nie
zachęcała do rozmowy. Pospieszyli do hotelu. Kristine miała
niewygodne sandały, no i czuła w nogach wyprawę na
Prekestolen.

- Zwolnij, przecież Kevin nas nie goni - wysapała, bojąc

się, że zaraz zacznie kuleć.

- Przepraszam.
- Na pewno wyczuł, że nie odpowiadała ci wzmianka o

żonie. Nie wyglądał na gruboskórnego prostaczka.

Odpowiedziało jej kamienne spojrzenie.
- Nie chcę o tym rozmawiać.
- Nawet nie wiedziałam, że byłeś żonaty - wyrzuciła z

siebie spiesznie. - Zakładam, że już nie jesteś - dodała z
nadzieją.

- Umarła osiem lat temu. Mówiłem, że nie chcę o niej

rozmawiać.

Nie powinna tego komentować, ale czuła, że musi.
- Ciągle ją kochasz.
- Nie! Na Boga, Kristine, zmień temat.

- Czy są inne niespodzianki, które poznam w czasie

naszej wspólnej podróży? Jeśli tak, wolałabym, żebyś ostrzegł
mnie teraz.

- Powiedziałbym ci o niej prędzej czy później.
- Wybacz, ale nie bardzo w to wierzę. - Jej rozżalenie

minęło i po chwili spytała łagodnie: - Może przynajmniej
powiesz mi, co się z nią stało?

- Może kiedyś. Nie dzisiaj.
- Myślałam, że jesteś inny. Że potrafisz rozmawiać o

uczuciach.

- Nie mam ochoty rozmawiać o najgorszym roku w moim

życiu, nocą, na zatłoczonej ulicy, z kobietą, której prawie nie
znam. Tylko tyle - oznajmił dobitnie.

Z kobietą, której prawie nie zna... Rzeczywiście, nie było

o czym mówić. Kristine przyśpieszyła kroku, na ile tylko
pozwalały jej sandały. W tej chwili najbardziej pragnęła
pozbyć się towarzystwa Larsa. Dobrze, że mają osobne
pokoje. Wkroczyła do hotelu i, ostentacyjnie milcząc, czekała,
aż winda powiezie ich na właściwe piętro. Powiedziała
„dobranoc", aby zachować minimum grzeczności.

- Spotkamy się na śniadaniu o ósmej - rzucił, znikając w

swoim pokoju.

Może, tak, a może nie - pomyślała, starannie zamykając za

sobą drzwi. Pomimo obaw, że kipiące emocje nie pozwolą jej
zmrużyć oka, spała całkiem dobrze. Rano nie była już zła,
może tylko trochę rozżalona. Obudziła się z myślą, że Lars,
tak jak ona, ma blizny z przeszłości. Traktował jej problemy z
respektem, więc jest mu winna to samo. Za pięć ósma, ubrana
w dżinsy i jasnożółty podkoszulek, zapukała do pokoju Larsa.

- Nie powinnam się tak wczoraj złościć - oznajmiła już od

progu.

Lars uśmiechnął się smętnie.

- Ja również nie zachowałem się najlepiej. To nie od

Kevina powinnaś się dowiedzieć o moim małżeństwie.

Miał na sobie dżinsy, mokre włosy zwijały mu się nad

uszami, a z nagiego ramienia zwisał wilgotny ręcznik. Kristine
zmieszała się.

- Przyszłam za wcześnie...
- Nie, zaczekaj. Za chwilę będę gotowy.
Odsunął się, żeby mogła wejść, i zaczął energicznie

wycierać włosy. Mięśnie zagrały na jego płaskim brzuchu.
Kristine przełknęła ślinę, odwróciła się i usłyszała szept:

- Nawet nie musimy się dotykać, prawda?
- Powinieneś włożyć podkoszulek - odrzekła, szukając

tonu, którym strofowała braci.

- Podejrzewam, że poranny pocałunek byłby wbrew

regułom, które tak głupio ustaliłem.

- Zdecydowanie.
- W twoim głosie nie słyszę stuprocentowego przekonania

- stwierdził, i nie czekając na wyjaśnienie, podszedł i
pocałował Kristine w usta. Kiedy ją puścił, sięgnął po koszulę
i tylko niezwykle uważny obserwator dostrzegłby lekkie
drżenie palców, gdy zapinał guziki.

- To nie fair - oburzyła się, czując zdradziecki rumieniec

wypływający jej na twarz.

- Daj spokój. Kris, tak to już jest w życiu.
- Moi bracia mówili do mnie Kris.
- Jakoś nie obawiam się, że mnie z nimi pomylisz -

powiedział z rozbawieniem.

Kristine zmieniła temat:
- Co będziemy dzisiaj robić?
- Popłyniemy promem do Bergen. Weźmiemy mój

samochód, bo jest wygodniejszy, a twój zostawimy na
parkingu.

- Myślałam o tym - przyznała otwarcie - i sądzę, że mino

wyższych kosztów lepiej wziąć obydwa auta, choćby tylko do
Fjaerland. Nie wiem, jak mnie lam przyjmą, bo ojciec nigdy
nie chciał mi powiedzieć, czemu wyjechał. Dziadek może
równie dobrze nie wpuścić mnie za próg, jak i zatrzymać na
miesiąc. Nie sądzę, żebyś chciał tkwić tam zbyt długo. Pewnie
będziesz wolał wrócić do Oslo.

- To brzmi rozsądnie, chociaż nie bardzo podoba mi się

pomysł, żebyś sama prowadziła swojego weterana po górskich
drogach. Ten fiat jest chyba w twoim wieku.

- Trudno, na lepszy mnie nie stać... i jak dotąd nie

zawiódł. Zresztą będziemy jechali razem.

- Dobrze. Zarezerwuję bilety na prom i zostaniemy kilka

dni w Bergen.

Postanowiła ustalić wszystko od razu.
- Jestem ci wdzięczna za pobyt w tym pięknym hotelu,

Lars, ale nie chcę, żebyś za mnie płacił. Będę korzystać z
kempingów.

Lars uniósł brwi.
- W takim razie muszę kupić sobie namiot, zanim

wyjedziemy. Inaczej wspólne podróżowanie stanie się tylko
iluzją. - Przynajmniej nie będzie okazji do ulegania pokusom -
zaznaczyła.

- Zanudzisz się!
- Z tobą? Nie wierzę.
- Dobrze, skończmy te dyskusje. Umieram z głodu i

marzę o śniadaniu, Kristine. A ponieważ nadal jesteśmy w
hotelu, ja płacę.

Uciekła na korytarz, zanim złapał ją w objęcia. Wchodząc

do windy, nie mogli powstrzymać śmiechu.

Ten poranek nadal ton trzem następnym dniom, które

spędzili w Bergen - mieście siedmiu gór. Obiady jadali w
tawernie w Bryggen, w miejscu, gdzie miasto zostało założone

w XI wieku. Tego popołudnia pojechali kolejką na szczyt
jednej z gór i odwiedzili drewniany kościółek w Fantoft,
liczący ponad osiemset lat. Poskrzypywał w porywach wiatru
tak, jak musiały skrzypieć na morzu łodzie wikingów.
Wieczorem trafili na koncert do domu Griega - Troldhaugen -
i obejrzeli jego maleńką pracownię nad jeziorem, wśród
drzew. Ostatniego dnia Lars kupił Kristine na bazarze bukiet
pachnącego groszku. W tajemnicy schowała dwa kwiatki
między strony paszportu, na pamiątkę najszczęśliwszych dni
w jej życiu.

Chociaż obydwoje zachowywali się z rezerwą, zmysłowe

napięcie miedzy nimi narastało nieznośnie. Kristine wiele
dowiedziała się o Larsie - o jego kontroli nad własną
seksualnością, o wrażliwości muzycznej, o skłonności do
wygłupów i opiekuńczości. Z kolei opowiedziana przez
Kristine historia jej dzieciństwa i młodości ujawniła straszliwe
osamotnienie dziewczyny, żyjącej w siedmioosobowej
rodzinie. Lars pragnął jej teraz pokazać na każdym kroku, że z
nim nigdy nie będzie samotna.

Było to dla niej coś pięknego i nieznanego. Czuła, że

otwiera się jak kwiat do słońca.

Padało, kiedy opuszczali Bergen, ale Kristine miała iście

słoneczny nastrój. Podśpiewywała, jadąc za ciemnozielonym
jaguarem przez kolejne tunele, mijając wodospady, zalesione
wzgórza i wiśniowe sady. W Kvanndal przepłynęli promem
przez wcinający się głęboko w ląd Hardangerfjord. Kristine
spotkała tam parę amerykańskich turystów, którzy z
zachwytem opowiadali o Ulvik - małym miasteczku na brzegu
fiordu. Gdy Lars dołączył do niej na pokładzie, natychmiast
zapytała:

- Odwiedzimy Ulvik?

- Nie. - Jego twarz zmieniła się, przeszedł po niej cień. -

To nie po drodze... Chciałem, żebyś za to obejrzała sady w
Lofthus.

- Rozmawiałam właśnie z jakimiś ludźmi, którzy byli w

Ulvik i mówili, że tam jest ślicznie. - Nieoczekiwana niechęć
Larsa zwiększyła tylko u Kristine chęć zobaczenia tego
miasteczka. - Podobno jest tam ciepła woda, bo ono leży na
końcu fiordu, więc można popływać. Przecież się nigdzie nie
spieszymy? Pojedźmy tam, proszę.

- Jedź sama, jeśli chcesz.
Miał taką samą minę, jak po rozmowie z Kevinem w

barze. Popatrzyła na niego uważnie.

- Dobrze, wobec tego pojadę sama. Spotkamy się później,

w Voss albo w Gudvangen.

Lars uderzył zaciśniętą dłonią w poręcz z gwałtownością.

która ją przestraszyła.

- Rób, jak uważasz - wycedził.
Kristine nie rozumiała tych nagłych emocji, ale czuła, że

nie ma sensu pytać. Odeszła, by popatrzeć, jak zbliżają się do
wsi Utne z małymi, białymi domkami przylepionymi do
stoków. Na następnym przystanku opuścili prom i pojechali na
południe, do Lofthus, leżącego wśród sadów pełnych
dojrzałych owoców. Zaparkowali i ruszyli dróżką pomiędzy
konarami drzew. Pomimo lekkiej mżawki Kristine zobaczyła
na drugim brzegu dwie góry, roziskrzone spływającym
pomiędzy nimi jęzorem lodowca.

- Pojadę z tobą do Ulvik - powiedział nagle Lars

dziwnym, bezbarwnym tonem.

Spojrzała na niego zdziwiona.
- Powiesz mi wreszcie, co jest nie tak?
- Moja żona jest tam pochowana. Nie wracałem tam przez

lata. - Po wyrazie jego twarzy można było poznać, z jakim
bólem wydarł z siebie te słowa.

- A więc nie tylko ja podróżuję samotnie.
- Widzisz zbyt wiele, Kristine.
Nie była pewna, czy te słowa miały być komplementem.

Miała już na końcu języka uwagę, że zmieniła zdanie i nie
chce jechać do Ulvik, ale w ostatniej chwili coś ją
powstrzymało.

- Może pojedziemy tam od razu? - zapytała rzeczowo.
- Zgoda, miejmy to już za sobą - odrzekł poważnie. - Jedź

za mną, poprowadzę cię.

Wsiedli do aut. Z głową pełną pytań Kristine podążała

śladem Larsa. Przepłynęli promem z Brimnes do Ulvik.
Miasteczko było zachwycające. Na tle gór, pokrytych białymi
czapami śniegu i lodu, widniały zielone wzgórza z punkcikami
domów o czerwonych dachówkach. Wody fiordu były
krystalicznie czyste.

Lars poprowadził ich na kemping, który ku jej radości

mieścił się nad brzegiem Fiordu. Deszcz powoli ustawał i
niebo pojaśniało nad górami. Odczytała to jako dobry znak.
Kiedy rozstawili namioty pod drzewami, Lars powiedział:

- Idę się przejść. Wrócę za godzinę.
Odszedł drogą w kierunku wioski. Ponieważ nie zabrał jej

ze sobą, Kristine wywnioskowała, że chce odwiedzić grób
żony. Rozpakowała rzeczy, rozejrzała się po kempingu i
porozmawiała z parą młodych Niemców. Potem wróciła do
namiotu i czekała niespokojnie. Nieobecność Larsa
przedłużała się. W końcu - mając nadzieję, że nie oskarży jej o
śledzenie go - ruszyła ku wiosce.

Przestało padać i las pachniał butwiejącymi liśćmi i

wilgotną ziemią. W ogrodach maki zwieszały ciężkie głowy.
Przyśpieszyła kroku, czując, że potrzebuje ruchu. Z bocznej
uliczki wynurzył się starszy kościsty mężczyzna i żwawo
ruszył w dół drogi.

Zatrzymała się, aby powąchać czerwone róże pnące się po

żelaznym ogrodzeniu kościoła, i kątem oka zauważyła, że
starszy pan wszedł na dziedziniec. Może tu pochowano żonę
Larsa? Miała nadzieję, że kiedyś opowie jej więcej o swoim
małżeństwie.

Nagle ciszę popołudnia przecięły podniesione głosy.

Rozpoznała głos Larsa. Dochodził z kościelnego dziedzińca.

Ukryta za krzewami, przysunęła się bliżej. Poprzez mokre

liście zobaczyła Larsa i owego chudego mężczyznę, stojących
po dwóch stronach porośniętego bujnymi kwiatami grobu.
Usłyszała słowa starego, który mówił z wyostrzonym przez
złość brytyjskim akcentem.

- Jak śmiałeś wrócić?
- Mam prawo tu być, Edwardzie. - Lars mówił spokojnie

lecz Kristine dostrzegła, jak zaciska pięści.

- Osiem lat temu straciłeś wszelkie prawa. Powiedziałem

ci wtedy, że nie chcę cię więcej widzieć, i nic się od tego
czasu nie zmieniło. - Mężczyzna o imieniu Edward
wyprostował się bojowo. Pełna pasji groźba w jego głosie
sprawiała, że był daleki od śmieszności. - Odejdź stąd, Lars.
Nie chcę cię tu widzieć - powiedział twardym tonem.

- Ona była moją żoną.
- Zabiłeś ją! Ją i dziecko.
- To dziecko było moją córką!
Kristine tak mocno zaciskała ręce na ogrodzeniu, że

zdobienia boleśnie wbijały się w jej dłonie. Nigdy nie słyszała
takiej desperacji w głosie człowieka - a fakt, iż był to głos
Larsa, sprawiał, że czuła, jakby wbijano jej nóż w trzewia.
Edward zgarbił się, chude ramiona zadrżały.

- Przeklinam dzień, w którym spotkałeś moją piękną

Annę. Jej matka nigdy nie doszła do siebie po śmierci córki.
Wszystko to twoja wina, draniu!

- Byłem młody, a ona pojechała na zawody narciarskie z

własnej woli - odparł Lars drżącym głosem.

- Pojechała, bo nie mogła bez ciebie żyć! Musiała, tak

bardzo się o ciebie bała. Umierała ze strachu za każdym
razem, kiedy wyjeżdżałeś, żeby prowokować śmierć na
stoku... Żałuję, że ci się nie udało.

Lars westchnął.
- Nie umiesz znaleźć w sobie przebaczenia? Anna nigdy

nie pozwoliłaby ci wyhodować w sobie tak zażartej
nienawiści.

Edward odepchnął Larsa. Kristine stłumiła okrzyk

przerażenia.

- Nigdy ci nie wybaczę! Nigdy! I nie chcę cię widzieć w

Ulvik!

Kristine skuliła się za krzewami, kiedy rozsierdzony

Edward zmierzał W kierunku furtki. Minął ją, obojętny na
wszystko poza własnym cierpieniem. Apoplektycznie
zaczerwienioną twarz wykrzywiał grymas, a w oczach lśniły
łzy.

Lars stał nieruchomo przy grobie żony, z rękami wbitymi

w kieszenie. Dopiero teraz zauważyła drugi grób - mniejszy,
pokryty delikatnymi biało - niebieskimi kwiatkami. Grób jego
córki, pomyślała z bólem.

Teraz zrozumiała, czemu Lars nie chciał jechać do Ulvik.

Wiedziała również, czemu zmienił zdanie - miał nadzieję, że
teść przebaczy mu po latach, i ta nadzieja warta była ryzyka.

Ale ojciec Anny nie przebaczył, a Lars - była tego prawie

pewna - także nie przebaczył samemu sobie.

Nic jej o tym wszystkim nie powiedział. Gdyby nie Kevin,

nie wiedziałaby nawet, że jest wdowcem. Jednak ostatnią
rzeczą, jaką mogła zrobić, było narzucanie się ze swoją
obecnością w takiej chwili. Wycofała się cichutko.

Postanowiła zawrócić i nie wspomnieć ani słowem o tym,

co usłyszała. Cały urok tego miejsca prysnął. Kiedy wyszła
zza rogu kościoła, zamarła. Nie mogła trafić gorzej - Lars
właśnie wyłonił się z bramy.

Zobaczył ją od razu i spytał ze złością:
- Co tu robisz?
Kristine z wielkim wysiłkiem zachowała neutralny wyraz

twarzy. Nie zamierzała kłamać.

- Słyszałam twoją rozmowę z tamtym człowiekiem.

Przypadkowo... Nie chciałam...

- I przypadkiem znalazłaś się to, kiedy wychodziłem?

Kristine bojowo uniosła głowę.

- Żebyś wiedział, to też przypadek.
- Oczywiście - zgodził się z ironiczną miną. Zbliżyła się

do niego. Stał nieruchomo, odsunął tylko gałąź, z której
skapywały mu na ramię krople wody. Jak łzy, pomyślała i
poprosiła cicho.

- Opowiedz mi, co się stało, Lars.
- Słyszałaś, więc wiesz. Jestem odpowiedzialny za śmierć

mojej żony i córki.

- To była wersja twojego teścia. Chcę poznać twoją,
- Dobrze, powiem ci - zgodził się, choć ton jego głosu

brzmiał nieprzyjemny. - To jedyny sposób, żebyś dała mi
spokój, prawda? Co chcesz wiedzieć, Kristine?

- Co się stało na zawodach? - spytała. Zerwał liść i

metodycznie darł go na kawałki.

- Anna nienawidziła ryzyka. Nie wiedziałem o tym, kiedy

się z nią żeniłem. Prosto po uniwersytecie, pełen książkowej
wiedzy, chciałem podbić świat. Kiedy się poznaliśmy, byłem
pasjonatem narciarstwa zjazdowego i należałem do kadry
narodowej. Rodzice Anny żyli z emerytury w Ulvik. a ona
pracowała w Oslo. Była piękna i delikatna jak wiosenny
deszcz. Kochaliśmy się... więc wzięliśmy ślub. Pracowałem w

Asgardzie i wykorzystywałem każdą okazję, żeby jeździć na
nartach. - Zerwał następny liść tylko po to, by go znów
unicestwić. - Nienawidziła zawodów i przed każdym
zgrupowaniem błagała mnie, żebym został w domu. Ale ja nie
mogłem. Potrzebowałem tej dawki adrenaliny i nie mogłem
zrozumieć jej lęku. Czułem się ubezwłasnowolniony przez jej
strach. Kiedy zaszła w ciążę, nie ryzykowała chodzenia na
stoki, żeby mnie oglądać, i przez chwilę było lepiej. Ale po
urodzeniu Elisabet znów zaczęła płakać i prosić... w końcu
obiecałem jej, że najbliższy sezon będzie dla mnie ostatnim.

Jego myśli wypełniły wspomnienia.
- Przyjechała na ostatnie zawody, wiosną, z małą w

nosidełku na plecach. Była szczęśliwa, bo obiecałem, że to
ostatni raz, i wiedziała, że dotrzymam słowa. Zeszła lawina... -
może słyszałaś o tym? - i zabiła ponad sto osób. Anna i
Elisabet były wśród nich. Ich ciała znaleziono dwa dni potem.

Upuścił strzępki liścia i wytarł ręce o spodnie.
- Edward wini mnie za ich śmierć. Nie musi. Sam siebie

obwiniam. Gdybym zrezygnował z kariery sportowej od razu,
kiedy po raz pierwszy Anna mnie o to poprosiła, obie by
żyły... Ale ja egoistycznie nie chciałem tego zostawić... -
Spojrzał na Kristine pustym wzrokiem. - Koniec historii.

Mogłaby mu powiedzieć tyle rzeczy. Że był bardzo

młody. Że zamierzał porzucić coś, co kochał, dla dobra żony i
dziecka. Że nie może się winić za zejście lawiny. Ale
milczała. Nie próbowała go też dotknąć. Była prawie pewna,
że odepchnąłby ją tak, jak Edward odepchnął jego.
Powiedziała tylko zdawkowo:

- Dzięki, że mi o tym opowiedziałeś. Bardzo, bardzo ci

współczuję.

Spojrzał na nią uważniej, jakby zaczął wracać do

rzeczywistości.

- Współczujesz, no, tak. Dzięki. Jesteś zupełnie inna od

niej, Kristine. Nie wyobrażam sobie Anny broniącej się przed
parą zbirów nożyczkami do paznokci.

- Ale kiedy mówię ci, jak bardzo się boję, przypominam

ci ją. To miałeś na myśli, mówiąc o powtarzaniu się historii.

Chociaż przytaknął, jego spojrzenie straciło ostrość.
- Wracajmy na kemping. Jestem w kiepskim nastroju i

potrzebuję samotności za kierownicą. Jedźmy na wycieczkę.

- Możemy wyjechać z Ulvik teraz, jeśli zechcesz.
- Nie, skoro już tu się znalazłem, wolę zostać.
W kwadrans później już go nie było. Kristine poszła

popływać, zwiedziła wioskę i zjadła samotną kolację. Położyła
się do łóżka o dziesiątej trzydzieści i przez następną godzinę
leżała, nasłuchując. Przebudziła się z ciężkiego snu o trzeciej
nad ranem. Wyjrzała przez moskitierę i zobaczyła, że jaguar
jest zaparkowany obok jej fiata. Lars wrócił.

Próbowała znów zasnąć, ale nie mogła uspokoić myśli. W

końcu wyślizgnęła się ze śpiwora i na bosaka powędrowała
nad brzeg wody. Usiadła na skale i owinęła kolana koszulą
nocną. Niebo było czyste i gwiazdy migotały nad linią gór.
Sierp księżyca wyglądał jak namalowany. Drobne fale
pluskały między skałami. Słuchała ich szumu, zagubiona w
myślach. Przypominała sobie, jak Lars prosił o przebaczenie.
Chciała pomóc i wiedziała, że nie potrafi. Wiedziała jeszcze
jedno - skończyło się beztroskie podróżowanie. Czy tego
chciała, czy nie, Lars Bronstad stał się częścią jej życia.

Pod nocnym niebem woda migotała jak obsydian. Nagły

powiew wiatru zburzył jej gładką powierzchnie i fale
hałaśliwie uderzały o brzeg. Jeśli pojedzie odwiedzić dziadka,
podróż stanie się jeszcze cięższa...

Poczuła dłoń na ramieniu. Odwróciła się z krzykiem, omal

spadając ze skały. Lars chwycił ją mocno i objął ramionami.

- Myślałem, że usłyszysz. Wołałem cię.

- Byłam lata świetlne stąd - szepnęła niepewnie. Ramię

mężczyzny dotykało jej piersi, a kolano wbijało się w jego
nagie udo. Poczuła gwałtowne bicie serca. Jej oczy
pociemniały. Lars pocałował ją.

Zmysłowy głód wzburzył w niej krew. Tęskniła za tym

uczuciem, od kiedy pocałował ją na plaży w Mandal. Teraz
już nie chciała uciekać.

Pocałunek był długi, aż do utraty tchu. Potem usta Larsa

powędrowały wzdłuż szyi Kristine. Rozdarta między
podnieceniem a rzeczywistością, wyszeptała stłumionym
głosem:

- Lars, nie chcę, żebyś przestał mnie całować, ale jeśli nie

zejdziemy z tej skały, spadnę.

- To drobnostka - mruknął, przenosząc ją lekko na trawę.

Zsunął ramiączko koszuli i muskał ustami obnażone ramię.
Kiedy wsunęła dłonie w jego włosy, dotknął jej piersi Słodko -
gorzki spazm targnął ciałem Kristine. Uniosła głowę i
poczuła, że spogląda wprost w dusze Larsa - poprzez
pociemniałe oczy o głębi wód fiordu.

- Chcę się z tobą kochać. Już się nic boję - wyszeptała.

Oboje byli prawie nadzy i oboje poddali się zniewalającemu
urokowi letniej nocy. Lars objął Kristine. Teraz była gotowa
na wszystko. Miała wrażenie, że przez całe lata czekała, by
pokochać tego człowieka. Nagle puścił ją i postawił na nogi,
trzymając dłonie w mocnym uścisku.

- Umówiliśmy się, że podejmiemy te decyzję, kiedy nie

będziemy nawet w tym samym pokoju, nie mówiąc już o
trzymaniu się w ramionach - powiedział. - Poza tym mam tu
za dużo wspomnień, Kris... Nie chcę, żebyśmy pierwszy raz
byli ze sobą w tym miejscu. Jeszcze nie teraz.

- Ale niedługo?
Jego palec sunął powoli od gładkiego policzka, przez

szyję, ku piersi, a oczy śledziły cień pragnienia na jej twarzy.

- Tak. bardzo niedługo, Kris. Usiłowała nadać głosowi

lekki ton,

- Miałam kłopoty ze snem, dlatego wstałam -

powiedziała. - Ale teraz chyba nie będzie lepiej. Zaśmiał się.

- Nie proponuję, że będę cię trzymał za rękę, gdy będziesz

zasypiać, bo oboje wiemy, do czego by to doprowadziło.

- W takim razie dobranoc, Lars. Na moment oparła dłonie

na jego nagiej, rozgrzanej piersi, wspięła się na palce i
pocałowała go w usta. W odpowiedzi przyciągnął ją mocno do
siebie i objął tak, jakby nie było jutra ani wczoraj, tylko ta
jedna, jedyna chwila, jakby oznajmiał, że należy do niego.
Marzyła, aby być gdziekolwiek, byle nie w Ulvik. W każdym
innym miejscu, gdzie by jej od siebie nie odsunął. - No, to tyle
w kwestii dobrych intencji - mruknął. - Nie zawsze będziemy
w Ulvik - zaznaczyła. - Przysięgam, że nie pragnąłem żadnej
kobiety tak bardzo, jak ciebie teraz.

Kristine zrozumiała, że zaznał w życiu równie wiele

samotności, co ona. i oczy zaszły jej Izami. Uśmiechnęła się
blado, lecz nie miała odwagi znów go dotknąć, więc
pospieszyła do namiotu. Kilka minut później usłyszała zgrzyt
suwaka, gdy Lars wchodził do swojego namiotu. Fale obijały
się o skały, wiatr czesał trawy, a Kristine nie mogła zasnąć z
tęsknoty za mężczyzną, który leżał zaledwie parę metrów od
niej.

Noc ustąpiła różanemu światłu świtu. Ptaki rozśpiewały

się, jakby nigdy wcześniej nic widziały wschodu słońca.
Kristine naciągnęła śpiwór na głowę i po raz kolejny zacisnęła
powieki. Kiedy w końcu zasnęła, przyśniło się jej, że znajduje
się na tonącym promie. Obudziła się, zlana potem. Ktoś
niedaleko włączał motor i ten hałas rozbudził ją do końca.

Przebrała się w kostium kąpielowy. Była zmęczona i

sfrustrowana. Jej frustracja sięgnęła zenitu, kiedy zobaczyła

Larsa wracającego z kąpieli. Woda ściekała mu z włosów.
Uśmiechnął się do niej radośnie.

- Woda jest świetna.
- Mam nadzieję, że jest zimna - powiedziała, odwracając

głowę od widoku jego nagiej piersi.

- Wiesz, mój brat ma chatę w Vetlefjord i wyjechał do

Danii na dwa tygodnie! - krzyknął za nią.

- Jak daleko stąd do Vetlefjord?
- Moglibyśmy dotrzeć tam wieczorem, jeśli złapiemy

promy.

- Spałam tylko parę godzin i chyba padnę, jeśli się

wreszcie nie wyśpię - ziewnęła.

- To bardzo ładna chata, Z wygodnymi łóżkami.
- Wystarczy jedno. I nie mów mi, że zachowuję się jak

zepsuty dzieciak. Wiem o tym.

- Kiedy się złościsz, masz oczy zielone jak kotka.

Otwarcie śmiał się z niej. Poczęstowała go paroma dosadnymi
słowami, których nauczył ją Andreas, i poszła się wykąpać
Woda była wprawdzie zimna, ale nie zdołała odpędzić
senności.

ROZDZIAŁ SIÓDMY
Po śniadaniu Kristine i Lars spakowali się i ruszyli w

dalszą drogę. Gdy dotarli do przystani, prom włośnię
wypływał z portu.

- Następny za dwie godziny - poinformował Lars. -

Przejdziemy się?

- Wolałabym się zdrzemnąć - odparła bez entuzjazmu,

odwracając twarz do słońca. - Przyjemnego spaceru. -
Ziewnęła przeciągle.

- Możemy nie dotrzeć dzisiaj do chaty. - Lars nie

odchodził od samochodu. - Kristine... - zaczął po chwili z
napięciem. - Nikogo nie pragnąłem tak mocno, jak ciebie. I
nigdy nie byłem tak bardzo niepewny uczuć drugiej osoby.

Nie wiedząc, co odpowiedzieć, stała w milczeniu. Lars

popatrzył na nią z wyrzutem, odwrócił się na pięcie i oddalił
szybkim krokiem. Kristine zwinęła się na tylnym siedzeniu,
podłożywszy pod głowę zwiniętą kurtkę, i zasnęła w ułamku
sekundy.

Obudził ją ból głowy. Wysiadła, usiłując rozruszać

zesztywniały kark, gdy nagle za plecami usłyszała znajomy
głos:

- Kristine... c'est toi?
- Philippe! - wykrzyknęła, rozpoznając go. Podróżowali

razem przez pięć miesięcy. - Mówiłeś, ze się wybierasz do
Norwegii, ale nie przypuszczałam, że się spotkamy!

Siary kumpel chwycił ją w ramiona, okręcił dokoła i

ucałował w policzki.

- Widocznie los tak chciał - odparł ze śmiechem.
Stali przytuleni i Kristine musiała przyznać, iż zdążyła już

zapomnieć, jak piękne oczy ma ten chłopak. Mimo to nie
czuła w jego objęciach nawet ułamka tego, co czuła przy
Larsie.

- Dokąd jedziesz? - zapytała. - Jesteś sam?

- Zmieniłaś się - odpowiedział, przyglądając się jej

uważnie.

- Naprawdę? Czy ja wiem... - Zawahała się, widząc

nadchodzącego Larsa. - W każdym razie nie podróżuję sama.
O, mój towarzysz właśnie tu idzie. Nazywa się Lars.

- Norweg? - Spojrzenie, jakim Philippe obrzucił Larsa,

było równie niechętne, jak chłodny był wzrok potomka
wikingów. - Oni są oziębli, Kristine. Nie mów mi, że napaliłaś
się na Norwega!

- Daj spokój! - syknęła, nie zamierzając wyjaśniać, jak

bardzo pragnie tego konkretnego Norwega. - Jesteśmy
przyjaciółmi, to wszystko.

- To dlaczego on patrzy tak, jakby chciał mnie

poćwiartować i rzucić rybom na pożarcie?

- Chodź, przedstawię was sobie. - Przeczesała palcami

zwichrzone włosy, ignorując pytanie.

- Dobry pomysł. - W oczach Philippe'a pojawił się

tajemniczy ognik. - Muszę sprawdzić, czy ten wiking jest
wystarczająco dobry dla ciebie.

Kristine podeszła do Larsa, siląc się na uśmiech.
- Lars, poznaj Philippe'a. Opowiadałam ci o nim - to on

nauczył mnie sztuczki z nożyczkami do paznokci. Philippe
Aubin, Lars Bronstad.

Francuz skłonił się sztywno.
- Kristine i ja podróżowaliśmy razem przez wiele

miesięcy. To wspaniała dziewczyna.

- Całkowicie zgadzam się z tą oceną - odparł Lars z

wymuszonym uśmiechem.

- Jak się poznaliście? - zagadnął Philippe podejrzliwie.

Kristine opowiedziała przygodę z klaunami.

- Dzięki chwytowi, którego cię nauczyłem, nie

potrzebowałaś pomocy - zaznaczył, tak jak się spodziewała.

W oczach Larsa pojawił się szatański ognik. Swobodnie

oparł rękę na ramieniu Kristine.

- Fakt, dobrze ją uczyłeś. Kiedy się zjawiłem, nie miałem

już nic do roboty.

Philippe był wystarczająco bystry, by zauważyć, że

zadrżała pod dotykiem Larsa. Wyprostował się, a jego mina
nie wróżyła niczego dobrego.

- Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że cię widzę - wtrąciła

pospiesznie. - Mam nadzieję, że się zaprzyjaźnicie.

Philippe oderwał wzrok od Larsa i posłał Kristine

czarujący uśmiech.

- Byłoby cudownie powspominać stare czasy. Pamiętasz

Daniela i Suzette? Podróżujemy razem, rozbiliśmy się na noc
na Kaupanger, tam, dokąd płynie prom. Chcemy wieczorem
upiec steki na ognisku. Przyłączycie się do nas? - rzucił
rywalowi wyzywające spojrzenie.

- Wspaniały pomysł, prawda, Lars? - zachwyciła się

Kristine pewna, iż dzięki wspólnej kolacji na pewno nie dotrą
do chaty.

- Bien. - Philippe nie czekał na odpowiedź Larsa. - No to

spotkamy się na miejscu. Nadpływa prom.

Kristine

podskoczyła,

spłoszona

przeszywającym

dźwiękiem syreny. Philippe posłał Larsowi zwycięskie
spojrzenie i odszedł.

- Zdecyduj się, panno Kleiven: chcesz w końcu iść ze

mną do łóżka, czy nie? - warknął Lars.

- Nie spałam z Philippe'em.
- Bo tego nie chciał!
- Nie, ja nie chciałam!
- Dobrze, pojedziemy do chały jutro. Tam są dwie

sypialnie i hamak. Sama zdecydujesz, gdzie zamierzasz spać.
Nie mam zwyczaju zapraszać do swojego łóżka osób, które
nie mają ochoty być tam ze mną,

- Spóźnimy się na prom - powiedziała chłodno.
- Jasne, nie możemy ryzykować, że nie zdążymy na

wspaniałą kolację w towarzystwie namiętnego Francuzika!

- Jesteś zazdrosny - stwierdziła z rozbawieniem. -

Zupełnie niepotrzebnie.

- Jestem zły, sfrustrowany i nie wiem, co mam o tym

wszystkim myśleć. Jeśli chcesz do tej listy dodać zazdrość,
bardzo proszę, nie krępuj się. - Pocałował ją krótko, ze
złością, po czym szybkim krokiem ruszył w stronę
samochodu. Kristine przez dobrą chwilę stała otumaniona,
niezdolna do żadnego ruchu.

Kolacja z Philippe'em nie była koszmarem, jakiego

obawiała się Kristine. Lars starał się być przyjacielski, a dobre
wino zrobiło swoje. Wyśmienite pieczyste i wspólne
śpiewanie przy akompaniamencie gitary wprowadziło
wspaniałą atmosferę. Przez cały wieczór Lars nie poświęcał
swojej towarzyszce więcej uwagi niż pozostałym uczestnikom
spotkania, aż Philippe w końcu zwątpił, czy rzeczywiście są
kochankami.

Gdy późnym wieczorem szli spać - każde do własnego

śpiwora - Lars nie pocałował Kristine na dobranoc. Pojęła, że
pragnie konsekwentnie dotrzymać zasady, w myśl której
Kristine sama zadecyduje, czy będzie dzielić z nim łóżko.
Zrozumiała jeszcze coś: jeśli zdecyduje się na to, Lars nie
odejdzie z jej życia. Już nigdy nie będzie wolna i niezależna.
Czy tego właśnie pragnie? Czy jeden człowiek może sprawić,
iż zapomni o swoich postanowieniach?

Ranek przywitał ich ciepłą, słoneczną pogodą. Gdy

pakowali bagaże, Kristine ostrzegła:

- Będę jechała dość wolno. Wczoraj coś się działo z

silnikiem.

- Mogliśmy zatrzymać się na przegląd w Balestrand.

Mechanicy kosztują, pomyślała niechętnie.

- Już niedaleko do Fjaerland, prawda? Może ktoś z

rodziny pomoże mi naprawić tego grata. - Mówiła te słowa z
nadzieją, choć równie dobrze rodzina mogła jej nie wpuścić
do domu.

- Więc jednak zamierzasz odwiedzić dziadka?
- Chyba tak - westchnęła. - Muszę się dowiedzieć,

dlaczego ojciec wyjechał stąd dwadzieścia lat temu. Sam
nigdy mi tego nie powie. Pamiętam, jak na samym początku
naszego pobytu w Kanadzie, kiedy byłam jeszcze bardzo
mała, przyszedł list ze ślicznym znaczkiem, a tata podarł go na
drobne kawałeczki. Mama zanosiła się płaczem. Nigdy nie
lubiła Kanady i nadal źle się tam czuje. Jedyny kontakt, jaki
ma z Norwegią, to kartka świąteczna, którą co roku wysyła do
matki Haralda.

- W takim razie powinnaś tam jechać - powiedział czule

Lars. - Ale to nie będzie proste. Kristine.

- Nic nie jest proste! - wybuchła. - Gdy tak na mnie

patrzysz, mam ochotę kochać się z tobą na tylnym siedzeniu
samochodu. Wystarczy, że znikniesz na chwilę, a znów
nachodzą mnie wątpliwości. Mam dosyć!

- Do tej pory nie myślałaś o jutrze. Teraz przyszedł czas

na decyzję, jak chcesz spędzić resztę życia. Nie ukrywam, że
chciałbym, abyś ją podjęła, lecz takie zmiany zawsze są
przerażające. Decyzja należy do ciebie. Ja poczekam. Kristine.

- To, że pójdę z tobą do łóżka, nie zmieni mojego życia!
- Obyś się nie zdziwiła, jeśli się okaże, że jednak zmieni. -

Ciepły tembr jego głosu sprawiał, iż nie była w stanie
spokojnie ciągnąć tej rozmowy.

- Jedźmy już, dobrze?
- Jedź przodem. Gdybyś tylko miała jakieś problemy z

silnikiem, daj znak i zjedź na pobocze - zaproponował,
rozkładając atlas na masce auta.

Kristine obserwowała wodzące po mapie pałce i

wydawało się jej, że czuje ich dotyk na własnych piersiach.
Usiłowała skupić wzrok na czerwonych i żółtych wstążkach
dróg, poprzecinanych błękitem fiordów.

- Tutaj wsiądziemy na prom i przedostaniemy się na

drugą stronę fiordu, by zaraz potem znów skierować się na
północ - zakończył Lars.

- W porządku. - Wsiadła do samochodu i uruchomiła

silnik.

Jechali drogą wykutą w stromych zboczach gór

otaczających fiord. Widoki, zapierające dech w piersiach,
pozwoliły Kristine na krótko zapomnieć o dręczących ją
wątpliwościach. Oślepiająco białe, lodowe czapy na szczytach
kontrastowały z kwitnącymi poniżej polami różowych
goździków, chabrów i stokrotek. W dole cieszyły oko błękitne
wody fiordu.

Po krótkiej przeprawie promowej ruszyli w dalszą drogę.

Stromy podjazd zdawał się nie mieć końca i Kristine z
rosnącym niepokojem obserwowała wskaźnik temperatury
silnika. Droga niczym wąż wiła się serpentynami po zboczu.
W duchu przekonywała samą siebie, że dojedzie do Fjaerland,
a tam spotka ją życzliwe przyjęcie. Pragnęła wierzyć, iż
dziadek, który przed laty wyrzucił syna z domu, chętnie pozna
kanadyjską wnuczkę.

Silnik ciężko pracował na wysokich obrotach, a Kristine

ze zgrozą odnotowywała kolejne znaki ostrzegające o ostrych
zakrętach i stromych wzniesieniach. W lusterku wstecznym
raz za razem pojawiał się i znikał trzymający się w
bezpiecznej odległości jaguar. Gdy wreszcie dotarli na szczyt,
otworzyła się przed nimi zapierająca dech w piersiach
panorama. Aż po horyzont ciągnęły się wysokie, surowe
szczyty. Kristine, urzeczona dzikim krajobrazem, w ostatniej
chwili zauważyła ostry zakręt zaczynającego się stromego

zjazdu. Z całej siły wcisnęła pedał hamulca, lecz wóz nie
zmniejszył prędkości. Mimo iż odruchowo zredukowała bieg,
auto weszło w zakręt zdecydowanie za szybko. Pisk opon zlał
się z trąbieniem klaksonu nadjeżdżającego z przeciwka
samochodu.

Przy kolejnej próbie pedał bez najmniejszego oporu

wcisnął się aż do podłogi. Mimo prędkości zredukowała bieg
do dwójki. Miała wrażenie, że skrzynia biegów za chwilę
rozpadnie się na kawałki. Wóz zaczął podskakiwać jak
znarowiony koń.

Zza skal wyłonił się następny zakręt, zawieszony nad

urwiskiem. Ogarnęły ją mdłości. Za wszelką cenę pragnęła
przezwyciężyć panikę. Wrzuciła jedynkę i szarpnęła ręczny
hamulec. Samochód zatańczył na drodze. Kristine ujrzała
zbliżającą się z drugiej strony ciężarówkę. Z całej siły
chwyciła kierownicę, modląc się, by fiat dał się sprowadzić na
drugą stronę. Gdy auto posłusznie skręciło, przed oczami
Kristine ukazała się ponura, szara ściana skalna. Chwytając się
kierownicy niczym koła ratunkowego, zdołała jeszcze
pomyśleć: Boże, dlaczego byłam tak głupia, by ani razu nie
kochać się z Larsem - po czym zacisnęła powieki w
oczekiwaniu na uderzenie.

Usłyszała przeraźliwy huk, zgrzyt blach, dartych przez

skały, brzęk tłuczonego szkła... A potem zapadła dzwoniąca w
uszach cisza.

Przez rozbitą przednią szybę do wnętrza wozu wdarły się

brzozowe gałązki. Kristine podniosła rękę, by je odgarnąć, i
zobaczyła krew na mankiecie bluzki. Krwawię, pomyślała. A
więc żyję. W bocznym okienku pojawiła się trupioblada,
znajoma twarz. Lars. O coś pytał, lecz nie potrafiła zrozumieć
słów. Chce wiedzieć, czy nie jest ranna? Jak ma mu
odpowiedzieć, skoro sama nie wie?

Lars rozpoczął walkę ze stawiającymi opór drzwiami. Po

serii zgrzytów i pisków otworzyły się wreszcie z łomotem,
który przyprawił Kristine o atak paniki. Lars odpiął pasy i
powolutku, ostrożnie, wyciągnął ją z samochodu. Poczuła
przeszywający ból w nadgarstku i w kolanie. Oparłszy
bezsilnie głowę na jego piersi, oddychała ciężko.

Lars odwrócił się i biegiem począł się oddalać od

rozbitego auta. Półprzytomna z bólu wymamrotała słowa
protestu, gdy nagle z tyłu dobiegł ich huk przypominający
uderzenie pioruna. Lars stanął w miejscu, a gdy się odwrócił,
oczom Kristine ukazał się wrak fiata w chmurze czarnego
dymu i płomieni.

- Dzięki Boga, że jechałem tuż za tobą - wyszeptał Lars

zbielałymi wargami.

Kristine zamknęła oczy, wsłuchując się w rytmiczne bicie

jego serca.

Leżała sama, w obcym, bardzo przytulnym pokoju. Ściany

były pomalowane na bladoróżowo, a przez wysokie okna
wpadało ciepłe złociste światło. W powietrzu unosił się
zapach róż.

Chata? Nie, zdecydowanie nie. Nie miałaby tak wysokiego

sufitu i eleganckiego wystroju.

Leżała płasko na plecach na szerokim małżeńskim łożu, w

pościeli pachnącej słońcem i letnim wiatrem. Ręce
spoczywały płasko na kocu, jeden z nadgarstków miała
zabandażowany. Głowa pękała jej z bólu. a gdy usiłowała
zmienić pozycję, poczuła, że cała jest bardzo obolała.
Otworzyły się drzwi. Wszedł Lars.

- Gdzie jesteśmy? - Głos miała słaby, skrzekliwy.
- Obudziłaś się! - wykrzyknął radośnie i w paru susach

znalazł się przy łóżku. Ostrożnie przysiadł na krawędzi.

- Lekarz naszpikował cię środkami przeciwbólowymi.

Powiedział, że obudzisz się dopiero wieczorem.

- Lekarz? Ja... - Nagle przypomniała sobie, co się

wydarzyło. - Samochód... hamulce wysiadły... Och, Lars, tak
się bałam, myślałam, że zginę!

Kristine uniosła się na poduszkach, wyciągnęła do niego

ręce. Przytulił ją, pozwalając wyrzucić z siebie cały bezmiar
strachu, jaki przeżyła w ciągu kilku chwil poprzedzających
wypadek. Nagle podniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Uratowałeś mi życie - szepnęła. - Tak, już pamiętam,

samochód wybuchł, prawda? Bałeś się, że to może nastąpić,
dlatego starałeś się jak najszybciej mnie wydostać. - Nagły
dreszcz wstrząsnął jej ciałem. - Lars, jak ja ci mam
dziękować? Czy kiedykolwiek zdołam ci się odwdzięczyć?

- Nie musisz mi dziękować, Kristine. - Jego głos drżał ze

wzruszenia. - Wystarczy, że jesteś tu ze mną.

- Wiesz, o czym myślałam, zanim samochód się rozbił? -

przerwała drżącym głosem. - Że byłam głupia i... nie
kochaliśmy się. Bałam się... że już za późno... - Łzy napłynęły
jej do oczu.

- Powinnaś odpoczywać, a o kochaniu się zapomnij na

jakiś czas - powiedział takim tonem, jakim mówi się do
małego dziecka. - Masz stłuczone kolana i nadgarstek, a na
ciele piękną kolekcję siniaków. Jutro pojedziemy do chaty,
tam spokojnie wydobrzejesz.

- A gdzie teraz jesteśmy?
- W najlepszym hotelu w Balestrand. Nawet nie próbuj

dyskutować o kosztach.

Zdołała się roześmiać.
- Nie ma obawy, nie mam siły się kłócić. Czy jest już

wieczór? - Przytaknął. - Zostaniesz ze mną na noc?

- Obsługa przyniesie dodatkowe łóżko, abyśmy mogli

spać w jednym pokoju. A, jeszcze jedno - nie martw się o
swoje rzeczy: facet, który jechał za nami, zdążył wyciągnąć
twój plecak z płonącego wraku.

Gdy pochylił się, by poprawić poduszki. Kristine

wyszeptała:

- Lars, nie udało ci się uratować Anny i dziecka, ale

zdołałeś uratować moje życie.

W milczeniu bawił się jej szczupłymi palcami.
- Kiedy wyjechałem zza zakrętu i zobaczyłem twój wóz,

rozbity o skały, pomyślałem, że ciebie także straciłem. Nic
wytrzymałbym takiego cierpienia, Kristine.

Chciała jeszcze coś powiedzieć, ale wyczerpana opadła na

poduszki.

ROZDZIAŁ ÓSMY
W cztery dni później Kristine leżała w hamaku

rozwieszonym na ganku chaty należącej do brata Larsa. W
oddali lśnił bielą w promieniach słońca lodowiec Veggebreen,

Lars ani na chwilę nie spuszczał jej z oka. Nawet kiedy

przyrządzał posiłki, obserwował ją przez kuchenne okno.
Zmieniał Kristine opatrunki i trzymał za rękę, gdy budziła się
z krzykiem w nocy. Skaleczenia na kolanach goiły się. a
posiniaczone ciało mieniło się wszystkimi odcieniami żółci,
fioletu i zieleni. Rano po raz pierwszy poszła popływać w
jeziorze za chatą. Szok, przeżyty podczas wypadku, osłabił ją
znacznie bardziej, niż przypuszczała. Teraz, gdy czuła się
lepiej, znów zaczęta się zastanawiać nad sobą i Larsem. W
chwilach zwątpienia martwiła się, że nie jest już dla niego
wystarczająco atrakcyjna. Coś w głębi duszy podpowiadało jej
jednak, że nie ma powodu, by się martwić. Dobrze pamiętała
rozmowę podczas oczekiwania na prom w Gudvagen. Czuła,
że to ona musi zdecydować, czy i kiedy chce się z nim kochać.

Wypadek pozwolił jej zrozumieć, co jest naprawdę ważne

w życiu. Dostała od losu drugą szansę. Żałowała, że podczas
ich pierwszego razu Lars będzie musiał oglądać szwy i siniaki,
lecz była już zmęczona czekaniem.

Sycząc z bólu, wstała z hamaka i wolnym krokiem poszła

do kuchni. Przywitała Larsa promiennym uśmiechem.

- Kiedy kolacja?
- Za pół godziny - odparł, z krytyczną miną wpatrując się

w sos. Krótkie szorty i wycięty podkoszulek, które miał na
sobie, utwierdziły Kristine w przekonaniu, iż podjęła właściwą
decyzję.

- Wezmę prysznic.
- Idź, idź.
Urażona faktem, że nie zwraca na nią uwagi, podreptała

do łazienki. Wzięła prysznic i umyła włosy, po czym owinięta

ręcznikiem wróciła do sypialni. Podsuszyła włosy, pozwalając
im niesforną falą opaść na posiniaczone czoło. Przez następne
dwadzieścia minut nakładała na twarz staranny makijaż.
Włożyła sukienkę w kolorze morskim, prezent od Gianetty,
pomalowała paznokcie u rąk i nóg i włożyła sandałki na
obcasach.

Usłyszała z kuchni wołanie Larsa. Zawahała się przez

chwilę. Sukienka zakrywała co prawda pokaleczone kolana,
lecz ogólnie zasłaniała bardzo niewiele. Nie była pewna, czy
znajdzie w sobie tyle odwagi, by się w niej pokazać. Zerknęła
w lustro, ćwicząc uwodzicielski uśmiech, i ruszyła w stronę
kuchni, usiłując nie zważać na ból, jaki sprawiało jej
chodzenie na wysokich obcasach.

Lars nakrywał do stołu z takim zapałem, że nawet jej nie

zauważył. Wzięła świece z kominka, zaniosła na stojący pod
oknem stół, a potem szybko wymknęła się do ogrodu, by
zerwać kwiat jednej z pnących dzikich róż rosnących wokół
chaty. Gdy wróciła. Lars z łomotem postawił na stole garnek,
który trzymał w rękach.

- O mój Boże! - wyszeptał z zachwytem.
Stała na progu z różą przyciśniętą do piersi, ubrana w

turkusową sukienkę odsłaniającą delikatną biel ramion.
Zaróżowione policzki podkreślały wyrazisty błękit oczu.

Po chwili Lars zdołał otrząsnąć się z osłupienia.
- Kolacja tak prędko nic ostygnie. Czy możesz chwilę

poczekać?

- Jasne - odparła, zastanawiając się, co zamierza zrobić.

Lars skokiem przemierzył przedpokój i zniknął w swoim
pokoju.

Kristine odniosła garnek z powrotem do kuchni i nalała

sobie kieliszek schłodzonego białego wina. Serce waliło jej
jak oszalałe. Nie ulegało wątpliwości, że zrobiła na Larsie
wrażenie. Wstawiła różę do wazonu i stanęła w oknie.

Podziwiała rozległy widok na górskie szczyty i błękitne
jezioro, usiłując zapomnieć o zdenerwowaniu.

Z zamyślenia wyrwał ją odgłos zbliżających się kroków.

Gdy się odwróciła, zobaczyła, że Lars także się przebrał. Miał
na sobie zamszowe spodnie i koszulę z długim rękawem.
Wilgotne włosy opadały mu na czoło. Podszedł do Kristine i
przycisnął wargi do jej dłoni.

- Nigdy nie potrafię przewidzieć, jaki będzie twój

następny ruch - powiedział cicho.

Odgarnęła mu włosy z czoła, dostrzegła namiętny błysk W

oczach i uśmiechnęła się.

- A więc nadal mnie pragniesz.
- Miałaś co do tego wątpliwości?
- Tak się tylko zastanawiałam.
- A zatem ukrywanie własnych uczuć wychodzi mi lepiej,

niż się spodziewałem. Chciałbym, abyś była pewna swojej
decyzji.

- Jestem pewna. - Twardniejące pod delikatną tkaniną

sutki potwierdzały prawdziwość jej słów. - Nalać ci wina?

- Chwileczkę. - Zamknął jej usta długim, gorącym

pocałunkiem. Drżąc z emocji, czuła, jak jej wargi
instynktownie odpowiadają na każdy ruch jego warg, jak
spragnione bliskości ciało tonie w jego objęciach.

Gdy Lars podniósł głowę, jego roziskrzone oczy wyrażały

coś więcej niż tylko żądzę - były pełne czułości.

- To twój pierwszy raz. Chcę. żebyś go nigdy nie

zapomniała. I pamiętaj - dodał z mocą - nie musisz się niczego
obawiać.

Kristine nalała mu wina i wzniosła swój kieliszek.
- Za nasze zdrowie!
Zachodzące za górskimi szczytami słońce było niemym

towarzyszem ich kolacji. Na stole płonęły świece, cicho grała
muzyka. Rozmawiali, trzymali się za ręce i pieścili pełnymi

uczucia spojrzeniami. Po kolacji Lars poprosił Kristine do
tańca. Zarzuciwszy mu ramiona na szyję, rozkoszowała się
delikatnym dotykiem jego spragnionych dłoni. Czuła, jak
pożądanie wzbiera w niej niepohamowaną falą.

W pewnej chwili Lars porwał Kristine w ramiona i zaniósł

do sypialni. Jednym ruchem zsunęła sandały. Lars ściągnął
koszulę. Poczuła na plecach ciepły dotyk jego palców
rozpinających suwak sukienki. Zsunął paseczki podtrzymujące
tkaninę na ramionach i rozgrzanymi dłońmi objął jej piersi.
Westchnęła z rozkoszy i zaczęła na oślep szukać jego ust. Lars
powtarzał jej imię w dzikiej litanii namiętności.

Sukienka zsunęła się po biodrach Kristine i opadła

bezładnie na ziemię. Dumna z własnej nagości, odwróciła się
ku Larsowi, by zobaczyć w jego oczach podziw, żądzę i... coś
jeszcze.

- Coś nie tak. Lars? Potrząsnął głową.
- Jesteś taka piękna! I tak wiele chcesz mi dać. Wiedziała,

że mówi nie tylko o niej, lecz takie o zmarłej żonie, lecz
zrozumiała, że nie pora zadawać pytania.

- Nietrudno jest dawać komuś, kto chce brać - odparła,

rozpinając mu spodnie.

Za moment stał przed nią nagi. Gdy już leżeli na łóżku,

zapewnił szeptem;

- Będę tak delikatny, jak to tylko możliwe, elskling.
- Chcę być z tobą tu i teraz - odparła, ujmując jego twarz

w dłonie.

Najbliższe minuty należały do niej. Zapominając o

niedawnych lękach i niepewności, pozwalała się wieść
kobiecemu instynktowi. Spragnionymi dłońmi muskała
ramiona i pierś Larsa, całując każdy centymetr jego opalonego
ciała. Gdy pewna siebie przywarła ustami do jego warg, ich
języki rozpoczęły dziki taniec. Nagle oderwała wargi od jego

poszukujących ust. Muskając językiem jego twarz, dotarła do
ucha. Lars wykrzyknął jej imię. Kristine zawahała się.

- Nie podoba ci się? Mam przestać?
- Ależ nie! Jest naprawdę cudownie! Tylko boję się, że

sprawię ci ból.

Czuła, że gra na zwłokę, lecz nie potrafiła sobie

wytłumaczyć, dlaczego.

- Nie bój się, nie jestem aż tak delikatna. - Wiedziona

intuicją położyła jego dłonie na swoich piersiach.

Lars popatrzył na nią nieprzytomnym wzrokiem. Długo

tłumiony żar sprawiał, że był bliski eksplozji. Wilgotne,
rozgorączkowane wargi przywarty do śnieżnobiałej skóry.
Kristine jęknęła, zaskoczona nieznaną siłą tego zmysłowego
doznania. Ich ciała splotły się w ciasnym, gorącym uścisku.
Oddając się bogactwu nowych doznań, odpowiadała
pocałunkiem na pocałunek, pieszczotą na pieszczotę. Gdy
Lars odkrył delikatny kwiat jej kobiecości, wiedział, że
gotowa jest go przyjąć.

Nawet najgorętsze pragnienie nie zdołało zabić czułej

troski, jaką jej okazywał. Świadoma, że boi się sprawić jej ból,
objęła go rękami i przyciągnęła do siebie.

- Teraz, Lars, proszę - wyszeptała. - Teraz...
Wszedł w nią, śledząc w jej oczach wszystkie odcienie

uczuć - resztki lęku, krótki błysk bólu, a potem narastający
zachwyt i zdumienie, że można przeżywać tak piękne chwile.
Słowa przestały być ważne, bo zagarnął ich rozkołysany wir
namiętności.

Po raz pierwszy w życiu Kristine czuła pełnię swego

jestestwa;

nareszcie

była

naprawdę

sobą.

Coraz

spieszniejszemu biciu serc towarzyszyły westchnienia, które
po chwili przerodziły cię w niepohamowane jęki
bezgranicznej rozkoszy. Nagle, gdy obojgu wydawało się, że

nie są w stanie sprostać narastającym emocjom, ich ciałami
wstrząsnął cudowny w swej potędze dreszcz rozkoszy.

A potem, po szaleńczym sztormie, zapanowała wielka

cisza. Osiągnęli spokój. Kristine leżała na plecach, nakryta
rozpalonym ciałem kochanka. Oddech mężczyzny powoli się
uspokajał.

- Wszystko w porządku? - wyszeptał z twarzą wtuloną w

jej włosy.

- W porządku? - żachnęła się. - Dlaczego mnie nie

uprzedziłeś, jakie to wspaniałe przeżycie?

- Nie chciałem się przechwalać.
Twarz Larsa rozświetlił promienny uśmiech.
- Pewnie i tak bym nie uwierzyła. Uniósł się, prężąc

umięśniony tors.

- Czy było ci równie wspaniale jak mnie?
- A nie było tego widać? - zapytał z rozbawieniem.
- Cóż, nie mam porównania. Poza tym byłam dość zajęta

własną osobą.

Uśmiech zamarł mu na ustach.
- Tak Kris, było mi cudownie. Nie powinienem ci tego

mówić, ale... chcę, żebyś mnie zrozumiała. Kochałem Annę,
gdy się pobieraliśmy. Była piękną kobietą, czułą i kochającą
matką dla naszej córki. Lecz bała się wszystkiego, nad czym
nie mogła sprawować kontroli - stromego zbocza, miłości -
wszystkiego, co dzikie, szalone i radosne. Przy niej nie
mogłem być naprawdę sobą, musiałem zapomnieć o własnych
przyjemnościach, zaspokajając wyłącznie jej potrzeby. W
przeciwnym razie zaczynała się bać, a ja bardzo nie chciałem
sprawić jej przykrości. Kristine leżała nieruchomo.

- Bałeś się ze mną kochać, prawda? Prawie tak samo jak

ja. - Współczuła mu głęboko.

- Niesłusznie. Jesteś odważna i namiętna, potrafisz dać

wiele. Dzięki tobie odzyskałem wiarę w siebie, min kjaere
elskling.

- Przy mnie możesz być sobą.
- Jestem sobą, Kristine. A następnym razem, gdy zagoją

się twoje rany, będę czuł się jeszcze bardziej wolny.

- Następnym razem? - zachichotała. - Ledwie zjedliśmy

obiad, a ty już myślisz o kolacji?

Ucałował ją w czoło i przytulił. Oparła mu głowę na

ramieniu i zamknęła oczy. Gdy je otworzyła, za oknem
świeciło słońce. Upewniwszy się, że nie śni, przeciągnęła się i
zagadnęła kokieteryjnie:

- Nie przyniesiesz mi kawy do łóżka?
- Za chwilę. Najpierw daj całusa.
- Zgoda - odparła, prężąc się jak kotka.
- Zrób tak jeszcze raz, a będziesz miała kłopoty.
Niewiele myśląc, wyprężyła się z jeszcze bardziej

prowokującym wdziękiem. Lars zapomniał o kontrolowaniu
samego siebie, a Kristine o porannej kawie.

Tydzień minął im w prawdziwie idyllicznej atmosferze.
Kristine była roześmiana. Ćwiczyła swój norweski. Po

siniakach nie pozostał nawet ślad. Lars gotował wyszukane
potrawy i naprawiał pomost nad jeziorem. Nigdy dotąd nie
widziała, by tyle się śmiał.

Kochali się codziennie, raz miłością, dziką i szaloną,

innym razem zaspokajając potrzebę czułości i delikatności.
Kochali się za dnia i przy świetle świec, leżąc w hamaku i
wsłuchując się w szum wiatru wśród drzew. Kristine
wiedziała, że nigdy nie zapomni człowieka, który nauczył ją
kochać i być kochaną.

Obserwując Larsa, z radością zauważyła pogodną stronę

jego duszy. Wygłupia! się i dowcipkował. Doskonale się
razem bawili. Była pewna, że jej rodzicom nigdy nie było

dane przeżyć niczego podobnego. Czuła ponadto, że Lars
powoli wyzwala się spod władzy dręczących go demonów
przeszłości.

- Opowiedz mi coś o sobie - poprosiła pewnego dnia przy

kolacji. - Wiem, że jeździłeś na nartach, startowałeś w
zawodach, a teraz zajmujesz się majątkiem babci. Ale musisz
przecież robić coś jeszcze.

- Zawsze marzyłem o zdobyciu licencji pilota. - Utkwił

zamyślony wzrok w kieliszku wina, obserwując odblask
świecy, tańczący po jego szklanych ściankach. - Po śmierci
Anny i Elisabet zapisałem się na kurs. Gdy wylatałem
odpowiednią liczbę godzin, pojechałem za ocean i zatrudniłem
się w małej firmie przewozowej, specjalizującej się w
dostarczaniu żywności uchodźcom wojennym i ofiarom susz.
Często latałem w niebezpiecznych misjach i bardzo mi to
odpowiadało. Nie podejmowałem niepotrzebnego ryzyka, gdy
miałem ludzi na pokładzie, ale gdyby mnie zestrzelono...
chyba nie miałbym im tego za złe.

- O rany, a pomyśleć, że gdy się poznaliśmy, miałam cię

za bezczynnie czekającego na spadek lowelasa!

- Po pewnym czasie zaproponowano mi pracę w firmie

inżynieryjnej, która zajmowała się rozwojem Trzeciego
Świata. Mieli bardzo rozsądne projekty, które dawały szansę
rzeczywistej poprawy warunków życia. Z Malezji przeniosłem
się do Brazylii. Właśnie kończyliśmy pracę nad kolejnym
projektem, gdy bestemor dostała wylewu. Wróciłem do domu,
a w niecały miesiąc później poznałem ciebie.

- Zamierzasz wrócić do Brazylii?
- Starałem się o pracę przy ONZ i dostałem ją. Czeka

mnie mnóstwo podróżowania. - Posłał Kristine pełne ciepła,
poważne spojrzenie. - Spodobałoby ci się.

Nie była pewna, co Lars ma na myśli. Nagłe dotarło do

niej, że prędzej czy później będą musieli przerwać trwającą od
przeszło tygodnia idyllę. Wstała z ponurą miną.

- Zebrałam trochę poziomek, chcesz spróbować?
- Znów uciekasz.
- Nie, po prostu póki mogę, wolę żyć teraźniejszością.
- Musimy kiedyś porozmawiać o przyszłości - nie

ustępował.

- Ale nie teraz. Jeszcze nie - rzuciła, znikając za

kuchennymi drzwiami.

Wiedziała, że przyszłość coraz natarczywiej puka do ich

drzwi. Za dzień, dwa przyjedzie tu brat Larsa i będą musieli
opuścić chatę. Fjaerland, przypomniała sobie. Muszę tam
pojechać i dowiedzieć się, czy dziadek zechce ze mną
rozmawiać. Jeśli nie, będę musiała wrócić do Oslo, a to nie
będzie proste. Nie mam samochodu ani pieniędzy, a nie
zamierzam pozostać na utrzymaniu Larsa.

Mimo iż Lars zajął się sprawą należnego odszkodowania

za samochód, Kristine nie liczyła na dużą sumę. Musiała
znaleźć pracę lub wrócić do domu.

Kątem oka zobaczyła, że Lars idzie w jej stronę.
- Zawieziesz mnie do Fjaerland? - zapytała, zanim zdążył

się odezwać.

- Kiedy?
- Jutro.
- Nie musimy jeszcze wyjeżdżać.
- Muszę się dowiedzieć, czy dziadek będzie chciał się ze

mną zobaczyć, czy nie. - W jej głosie zabrzmiał tak dobrze mu
znany, uparty ton.

- A jeśli poprosi, abyś została u niego na miesiąc?

Oczekujesz, że grzecznie się pożegnam i wrócę do Oslo,
napominając o wszystkim, co się ostatnio wydarzyło?

- Lars, nie złość się. Było cudownie, ale przecież nic nie

trwa wiecznie. Muszę tam pojechać. Zrozum...

- Ależ rozumiem doskonale - wycedził przez zaciśnięte

zęby. - Zawiozę cię, lecz nie mogę, obiecać, że wrócę do Oslo,
kiedy tylko przestanę ci być potrzebny.

- Przestań! - głos Kristine załamał się. - Zupełnie

opacznie interpretujesz moje słowa. Jesteśmy przyjaciółmi i
wcale nic zamierzam znikać z twojego życia.

- Jesteśmy kochankami, Kristine.
- Tak, jesteśmy! Ale twój brat wkrótce przyjeżdża, a ja

muszę jechać do Fjaerland. I kłócimy się po raz pierwszy od
prawie dwóch tygodni...

Objął ją czule i poprowadził w stronę hamaka.
- Tak, jeszcze tylko tego nie robiliśmy - szepnął. Kristine

uspokoiła się szybko, ukojona słodyczą jego pocałunków.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Fjaerland. niewielka wioska, leżała na końcu długiego,

wąskiego fiordu o tej samej nazwie. Kristine od razu
zakochała się w tym malowniczym miejscu położonym wśród
gór. Z pokładu promu obserwowała farmy wyrastające na
niedostępnych skalnych półkach. Otoczone drzewami,
zdawały się oazami spokoju. Przypomniały się jej opowieści o
zwierzętach i dzieciach trzymanych na postronku, by nie
spadły w przepaść. Wysoko nad ludzkimi siedzibami wznosiły
się dumne, tonące w chmurach czapy lodowców. Serce wioski
znajdowało się na zboczu lodowca Supphellebreen.

Radość, jaką sprawiało Kristine oglądanie drewnianych

domów, pomalowanych na czerwono stodół i starych sieci
porozwieszanych wzdłuż wybrzeża, zakłócały myśli o ojcu,
który dwadzieścia lat temu, targany złością, uciekał z tego
miejsca za ocean.

Gdy prom zacumował w porcie, Larsowi udało się szybko

dowiedzieć, że dziadek Kleiven mieszka wyżej, w górach.
Pojechali drogą wzdłuż rzeki, przez wąską dolinę, w której
leżało kilka farm.

- Podobno dom twojego dziadka jest żółty - powiedział

Lars, gdy mijali jedno z gospodarstw. - Powinniśmy być już
blisko.

Rzeczywiście, niedługo potem zza zakrętu wyłonił się

żółty dom otoczony licznymi zabudowaniami gospodarskimi.
Kristine zauważyła z niepokojem, że duży dziedziniec jest
zastawiony samochodami.

- Jesteś pewien, że to tu?
- Raczej tak. Zdaje się, że trafiliśmy na jakąś uroczystość.

Może wolałabyś przyjechać tu później?

Kristine pokręciła przecząco głową. Cała wyprawa zbyt

wiele ją kosztowała i czuła, że jutro mogłaby nie znaleźć w
sobie dość odwagi, by przekroczyć tę bramę.

Lars skręcił na drogę prowadzącą ku zabudowaniom. Dom

dziadka był równie uroczy, jak inne, które mijali po drodze.
Fasadę zdobiły rzeźbienia, a po kamiennej podmurówce pięły
się róże. Na podwórku nie było widać żywej duszy. Kristine
zerknęła na zegarek.

- Trochę za wcześnie na kolację. A jeżeli coś się stało?
- To wyjedziemy - odparł spokojnie Lars, parkując wóz,

w cieniu kępy drzew.

Kristine wzięła głęboki oddech.
- Chciałabym mieć już to za sobą - westchnęła,

wysiadając z samochodu.

Miejsce, w którym spędziła pierwsze lata swojego

dzieciństwa, powitało ją intensywnym zapachem róż.
Upewniwszy się, że Lars idzie z tyłu, weszła na drewniane
schodki i zapukała do drzwi.

Ze środka dochodził śmiech i odgłos ożywionych rozmów.

Kristine słyszała płacz dziecka, po czym męski głos zawołał
coś, czego nie zrozumiała, i usłyszała odgłos kroków
zbliżających się do drzwi. Siląc się na uśmiech, wytarła
spocone dłonie o spodnie.

Drzwi otworzyły się z rozmachem i na progu stanął

postawny starszy mężczyzna w białej koszuli i wełnianej
kamizelce. Wyglądał na siedemdziesiąt kilka lat, miał
kędzierzawą, siwą brodę i wyraziste, błękitne oczy. Moje
oczy, pomyślała z niedowierzaniem. Była pewna, że stoi przed
nią Jakob Kleiven, jej rodzony dziadek. W jednej chwili
wyleciały jej z głowy słowa powitania po norwesku, które
miesiącami ćwiczyła.

- Jestem Kristine. Z Kanady - powiedziała drżącym

głosem po angielsku.

Gdy uśmiech zamarł na twarzy mężczyzny, uświadomiła

sobie, jak bardzo jest podobny do jej ojca. Z rozpaczą

pomyślała, że nie wpuści jej do środka i że na darmo
przejechała pół świata.

Przez dłuższą chwilę stali w milczeniu. Niepewna, czy

dziadek mówi po angielsku, wybełkotała:

- Gustav Kleiven... d - datter.
- Czy sprowadza cię tu gniew? - zapytał Jakob Kleiven

płynnie po angielsku.

- Nie! - wykrzyknęła, zbierając odwagę do pytania, które

od lat pozostawało bez odpowiedzi. - A ty gniewasz się na
mnie?

- Nie, dziecino, ależ skąd... Przyjechałaś aż z Kanady,

żeby się ze mną zobaczyć?

- Od dwóch lat jestem w podróży. Ojciec nie wie, że tu

przyjechałam.

- Ach, Gustav... - Twarz mężczyzny pociemniała. - Przez

te wszystkie lata nie raz do niego pisałem, lecz nigdy nie
otrzymałem odpowiedzi.

- Myślę, że niszczył listy - westchnęła, wspominając

kopertę z pięknym znaczkiem.

Jakob pokiwał głową ze zrozumieniem.
- Ale ty nie jesteś Gustavem. Jesteś jego córką, która

przyjechała do mnie aż z Kanady. - Szeroki uśmiech
rozświetlił zasmuconą twarz. - Velkommen, Kristine,
velkommen. Witaj w moim domu.

Nagle znalazła się w ramionach dziadka. W oczach

starszego mężczyzny zakręciły się łzy. Jego koszula pachniała
krochmalem i tytoniem.

- Jesteś taka piękna - westchnął - i tak bardzo podobna do

ojca. Masz jego oczy, jego podbródek. Mój Boże. Gustav...
Złamał mi serce. Mój najstarszy, najdroższy syn.

- Powiesz mi, dlaczego wyjechał?
- To ty nic nie wiesz? - zdziwił się Jakob.
- Tata nie chciał mi nic powiedzieć. Mama też nie.

- Ja ci wszystko opowiem. Ale nie teraz. - Uroczyście

ucałował ją w oba policzki. - Kristine, uczyniłaś mnie dzisiaj
szczęśliwym człowiekiem.

- Tak bardzo się bałam, że nie zechcesz ze mną

rozmawiać, wiesz? - wyznała, skrycie ocierając łzę.

- Chodź do środka! - Zaprosił ją gestem. - Mamy dzisiaj

małe przyjęcie. Wejdź i zaproś swojego przyjaciela - dodał z
uśmiechem.

Kristine przedstawiła Larsa. Jakob uścisnął mu dłoń, po

czym zwrócił się do wnuczki:

- Dziś są urodziny Margrethe, więc zgromadziła się cała

rodzina. Pewnie nawet nie przypuszczałaś, że od razu
wszystkich poznasz.

Salon, do którego ich wprowadził, był pełen ludzi. Jakob

w kilku krótkich słowach wyjaśnił zgromadzonym, kim są
nowi goście. Kristine w zakłopotaniu spoglądała na
uśmiechające się do niej twarze, by nagle z ogromną ulgą
wyłowić jedną, znajomą.

- Cześć, Haraldzie - przywitała się.
- Zastanawiałem się, kiedy tu dotrzesz - uśmiechnął się jej

kuzyn.

- Cieszę się, że jesteście razem - powiedział, zwracając

się do Larsa.

- To wy się znacie?! - wykrzyknął Jakob, żartobliwie

grożąc wnuczce palcem. - Jakim cudem?

- Poznaliśmy się w Oslo - wyjaśniła pospiesznie Kristine.

- Harald obiecał, że nie zdradzi ci, że jestem w Norwegii.
Naprawdę się bałam, że nie zechcesz ze mną rozmawiać,
bestefar.

- No i dotrzymał słowa. - Promienny uśmiech Jakoba

najdobitniej świadczył o jego szczęściu. - Chodź. Kristine,
przedstawię cię naszej szanownej rodzince.

Otoczyła ją gromadka rozgadanych ludzi. Chłopak

imieniem Iver wsunął jej do ręki kieliszek, a jakiś rezolutny
malec chciał koniecznie wiedzieć, czy widziała polarnego
niedźwiedzia. Niektórzy mówili po angielsku, inni po
norwesku, prosząc Larsa o tłumaczenie. Harald narzekał, że
Gianetta musiała wyjechać do Genui i nie mogła mu
towarzyszyć w rodzinnym święcie.

Otumaniona Kristine upiła solidny łyk trunku i na moment

straciła oddech.

- Uważaj, to gorzałka, jest jak dynamit - szepnął jej Lars.

Jubilatka Margrethe podeszła do Kristine z małym, może
sześciomiesięcznym

dzieckiem na ręku i nieśmiało

zaproponowała po angielsku:

- To Sonja, chcesz się z nią przywitać?
Kristine bez namysłu wzięła dziewczynkę na ręce.

Dziecko radośnie zamachało rączkami, a Kristine stanęło
przed oczami wspomnienie sprzed lat, gdy opiekowała się
młodszymi braćmi. Poczuła na plecach spojrzenie Larsa.
Przed laty przysięgała sobie, że nie będzie miała dzieci. Teraz
nic nie było jak dawniej.

Natłok wrażeń sprawił, że napięte nerwy nagle puściły. Do

jej oczu napłynęła fala łez. Zdezorientowani goście przerwali
rozmowy, nie wiedząc, jak się powinni zachować. Kristine
spiesznie oddała dziecko matce i schroniła się w bezpiecznych
ramionach Larsa, który wyprowadził ja na podwórze.

Oślepiające słońce i ciepły powiew wiatru pomogły

Kristine odzyskać równowagę. Spacerowali wzdłuż łąki, na
której pasły się krowy, leniwie przeżuwając trawę.

- Wiesz - zaczął Lars spokojnie - kiedy patrzyłem, jak

tulisz tę małą w ramionach, przypomniała mi się Elisabet. Ale
nie tylko to; zrozumiałem, że chcę mieć dzieci. I pragnę, abyś
była ich matką.

Kristine niespokojnie wyszarpnęła rękę z jego dłoni.

- Nie, Lars, nie ja.
- Wiem, że kiedy trzymałaś Sonję, sama też o tym

pomyślałaś.

- Co nie znaczy, że tak musi być!
- Powiedziałem „kiedyś", Kris. Nie dziś, nie jutro. Może

za kilka lat.

- Jesteś jak lodowiec. Pochłaniasz mnie powoli, ale

nieustępliwie - prychnęła.

Uśmiechnął się figlarnie i ucałował jej rękę.
- Wracajmy do środka.
W czasie ich nieobecności na stole pojawiły się półmiski z

kanapkami, piwo i wino. Kristine dopiła wódkę i postanowiła
poukładać sobie w głowie rodzinne relacje. Margrethe była
siostrą Haralda. Ich matka, Mari, była ciotką Kristine, jedyną
osobą, która przez te wszystkie lata utrzymywała kontakt z
rodziną w Kanadzie. Knut i Edvard to jej wujowie, a Iver był
mężem Margrethe. Kristine rozluźniła się i zadowolona z
siebie próbowała nawet rozmawiać po norwesku. Gdy
Karoline, siostra Jakoba, wniosła tort, Knut usiadł do pianina,
a Edvard wyciągnął skrzypce. Ucichły rozmowy. Zaczęły się
śpiewy i tańce.

Nim się obejrzała, na dworze zapadł zmierzch. Około

północy Lars i Kristine rozstawili swoje namioty na łące i
poszli spać. Następnego dnia rano, kiedy rodzina rozjechała
się do swoich domów, ochoczo zabrali się do pomocy w
pracach polowych, których o tej porze roku nie brakowało.
Zajęci przerzucaniem siana, nie zauważyli, że nadszedł
kolejny wieczór. Jakob usiadł na ganku w bujanym fotelu i
zaprosił Kristine, by mu towarzyszyła.

- Opowieść o tym, dlaczego Gustav wyjechał stąd, jest

krótka, ale smutna. Czy chcesz ją usłyszeć?

- Tak, dziadku. Mam nadzieję, że dzięki temu zrozumiem

moich rodziców...

- No cóż, Gustav nigdy nie lubił życia na farmie. Był

najstarszy i powinien odziedziczyć ziemię, ale on wolał wy -
jechać do Oslo. Mówił, że tutaj nic się nie dzieje. Wyjechał do
miasta, spodziewał się tam znaleźć wspaniałą pracę. Po roku
wrócił i nie chciał nam powiedzieć, co się z nim przez ten czas
działo. Potem poznał śliczną Ninę, pobrali się i zamieszkali
tutaj. Gdy się urodziłaś, byłem szczęśliwy, bo miałem
nadzieję, że może Gustav wreszcie się ustatkuje. - Jakob ze
smutkiem pokiwał głową. - W tym czasie założył we wsi
spółkę zajmującą się rybołówstwem i uprawą roli. Został jej
skarbnikiem. Po dwóch latach wyszło na jaw, że kradł
pieniądze. Okradał ludzi z własnej wioski! Mój syn... - głos
Jakoba zadrżał - okazał się złodziejem.

Kristine siedziała bez ruchu.
- Strasznie się pokłóciliśmy - ciągnął dziadek. - Chciałem,

żeby pracował u mnie na farmie i zwrócił zagrabione
pieniądze. Roześmiał mi się w twarz, a dwa dni później
wyjechał, zabierając Ninę i ciebie. Powiedział, że jedzie do
Kanady i już nigdy tu nie wróci.

Po latach wszystko stało się jasne. Kristine w jednej chwili

pojęła, czemu jej ojciec tak bardzo nienawidził sadów i farm,
na których pracował, i czemu matka - oderwana od korzeni i
rzucona na obcą, nieznaną ziemię - była przez całe życie
nieszczęśliwa.

- Myślę, że nigdy więcej niczego nie ukradł. - Ponury

wyraz twarzy Jakoba świadczył o udręce, w jakiej żył przez
ostatnie dwadzieścia lat. - Ale myślę też, że nigdy potem nie
był szczęśliwy. Kiedy wrócisz do domu, powiedz mu, że
chętnie przyjmę go z powrotem.

- Przekażę mu - odparła smutno - ale nie wiem, jak

zareaguje. Nigdy nie pozwalał nam mówić po norwesku, a
chłopcom dał angielskie imiona.

- Może wystarczy, gdy zapomnimy o gniewie.

Przez resztę wieczoru Jakob i Kristine opowiadali sobie

nawzajem historie własnego życia. Gdy nadeszła pora kolacji,
Kristine poszła do kuchni, by pomóc Karoline przygotowywać
jedzenie. Krojąc świeżo zerwane pomidory, uświadomiła
sobie, iż osiągnęła cel, dla którego przyjechała do Norwegii.
Za kilka dni będzie musiała wrócić do domu.

Do Kanady. I zostawić Larsa.
Minęły trzy dni. Lars pomagał Jakobowi w pracach

polowych. Gdy pogoda się popsuła, obaj panowie zaszyli się
w kącie, pochyleni nad szachownicą. Kristine nie wiedziała,
czy bardziej tęskni, gdy cały dzień nie widzi Larsa, czy też
gdy cały dzień ogląda go z bliska, a jednak tak bardzo
niedostępnego.

Wczesnym popołudniem przerwali grę. Lars, wyprosiwszy

Karoline z kuchni, zabrał się do zmywania naczyń.

- Chodźmy na spacer. Kris. Możemy podejść aż pod

lodowiec - zaproponował, gdy skończył.

- Niedługo zacznie się ściemniać - odpowiedziała

wymijająco, oczyma wyobraźni widząc, jak zdziera z Larsa
ubrania.

- Jedna noc w chacie mojego brata poprawiłaby nam

humor. - Miała wrażenie, iż czyta w jej myślach.

- Pochlebiasz sobie.
- Może byśmy gdzieś wyskoczyli na parę dni? Chciałbym

pokazać ci fiord Geiranger... Potem byśmy wrócili.

- Dobrze. - Czuła, że nic jest w stanie dłużej bez niego

wytrzymać.

Lars uśmiechnął się zawadiacko.
- Lubię, gdy kobieta wie, czego chce.
Dwadzieścia minut później szli ścieżką prowadzącą

między drzewami po zboczach Supphellebreen. Lars nadawał
marszowi dość szybkie tempo, a Kristine miała nadzieję, że
dzięki forsownemu spacerowi wieczorem łatwo zaśnie.

Czyżby uzależniła się od Larsa? Już nie jesteś tak niezależna,
jak przed kilkoma tygodniami, szeptał drwiący głos. Odejdź,
zamilknij, uciszała go. Tu chodzi tylko o seks, o chwilowe
zauroczenie.

Niespodziewanie zza drzew wyłonił się rozległy widok na

ostre szczyty. Surowe, ponure skały w górnych partiach
pokrywała gruba warstwa lodu.

- Ten lód może mieć nawet pięć tysięcy lat - oznajmił

Lars. - Co chwila schodzą tu lawiny. - Jakby na potwierdzenie
jego słów od lodowej bryły oderwał się mniejszy fragment i z
hukiem runął w dół, porywając za sobą śnieżne masy.

Utkwiwszy wzrok w rysującym się na tle skalnej ściany

profilu Larsa. Kristine zastanawiała się, czy uda jej się
pogodzić z własną przeszłością, tak jak to się udało jemu.
Nagle poprzez towarzyszący im szum spienionej rzeki przebił
się inny, wyższy dźwięk. Brzmiał rozpaczliwie, jak wołanie o
pomoc.

- Co to? - zapytała zaciekawiona.
- Jakob mówił, że u stóp lodowca pasie się stado koni.

Chodź, rozejrzymy się.

Przeszli zaledwie parę kroków, gdy ich oczom ukazała się

zielona polana, na której pasło się nieduże stado koni.
Zwierzęta biegały niespokojnie, rzucały łbami i rżały
rozpaczliwie. Nagle Kristine pojęła przyczynę ich niepokoju:
na brzegu rzeki stało dwóch mężczyzn, ubranych w skórzane
kurtki, i rzucało kamieniami w konie. Trafiona klacz zarżała
żałośnie, krążąc wokół źrebięcia. Lars skinieniem głowy
nakazał, by szła za nim. W milczeniu przemknęli na drugą
stronę lodowatej rzeki i zaczaili się w gęstych krzakach.

Kristine wiele czasu spędziła z braćmi na zabawach na

dworze. Starała się - zarówno ze względu na siebie, jak i na
nich - jak najmniej przebywać w domu z rodzicami. Potrafiła
wspinać się na drzewa ze sprawnością małpy i ciskać

kamieniami, bezbłędnie trafiając w odległy cel. Teraz
chwyciła spory, płaski odłamek skalny i rzuciła nim w
stojącego bliżej mężczyznę. Trafiony w kark, wrzasnął z bólu
i odwrócił się ku swemu niewidzialnemu prześladowcy.
Bezpiecznie ukryta w zaroślach, wycelowała drugi, a potem
trzeci i czwarty kamień, trafiając zdezorientowanych
mężczyzn to w kostkę, to w brzuch. Lars patrzył na nią z
podziwem, a po chwili przyłączył się do ataku. Spłoszone
łobuzy rzuciły się do ucieczki.

- Za nimi! - nakazał Lars szeptem. - Spiszemy ich

numery, trzeba zawiadomić policję!

Biegli przez krzaki, nie zważając na ostre gałązki raniące

gołe nogi. Minęli porośniętą trawą łąkę i samotną kępę drzew.
Kątem oka Kristine zauważyła błysk metalu. Wytężając
wzrok, usiłowała zrozumieć, co zobaczyła. Motory,
pomyślała. To muszą być motory.

Zanim dotarło do niej, że zaparkowano tam trzy maszyny,

a nie dwie, wpadła prosto w ręce trzeciego zbira. Słyszała, jak
pozostali dwaj wołają coś do niego. Spróbowała się uwolnić,
lecz bezskutecznie. Śmierdział potem i był silny.

Jej scyzoryk został na biurku, na farmie.
Potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Z cienia

wyłoniła się postać, która rzuciwszy się napastnikowi na
plecy, zdołała ją uwolnić z brutalnego uścisku.

- Uciekamy, Kristine! - Poznała głos Larsa. - Tą samą

drogą, którą przyszliśmy!

Dwaj pozostali bandyci zbliżali się ku nim, torując sobie

drogę wśród krzaków. Kristine wyrwała kluczyki ze stacyjki
jednego z motorów, zapamiętała numer rejestracyjny drugiego
i pędem puściła się do domu. Tuż za sobą czuła oddech swego
towarzysza.

Biegli ile sił w nogach, usiłując kryć się w cieniu drzew.

Gdy dotarli do rzeki, Lars wszedł pierwszy i pomógł Kristine

przejść przez niespokojny nurt, a potem wczołgać się na śliski
brzeg.

Gorący pocałunek uświadomił jej, jak bardzo go pragnie.
- Musimy stąd znikać, Kris. Raczej nie chciałbym ich

spotkać jeszcze raz. Zapamiętałem dwa numery, a ty?

- Jeden, ale mam kluczyki - roześmiała się, wyciągając z

kieszeni brzęczące trofeum.

- Ty rzeczywiście masz jakąś kluczykową manię -

mruknął z podziwem. - Cieszę się, że tym razem jesteś po
mojej stronie.

- Dziękuję, że znów mnie uratowałeś.
- No cóż... Najwyższa pora, bym udowodnił swoją

męskość.

- Och, na to akurat są inne sposoby.
- Jutro pojedziemy do Geiranger - zapowiedział, biorąc ją

za rękę i prowadząc przez krzaki. - Cztery dni celibatu w
zupełności mi wystarczą.

Mnie także, pomyślała Kristine. Przemoczona i zmarznięta

zastanawiała się. czy kiedykolwiek będzie w stanie wrócić bez
niego za Atlantyk.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Do Geiranger prowadziła wąska szosa, wijąca się po

górskim zboczu. Zakręty ciasne jak agrafka pozwałaby
podziwiać iście odlotowy widok to z jednej, to z drugiej
strony. Poniżej rozpościerał się błękit jednego z
najpiękniejszych fiordów w Norwegii.

Lars jechał ostrożnie, zachowuje bezpieczną prędkość i

raz po raz zerkając na Kristine. Siedziała sztywno, z
zaciśniętymi dłońmi i z niepewną miną.

- Nie bój się, już prawie jesteśmy na miejscu.
- Czy ty... jeździłeś na nartach po tamtym wypadku?
- Dwa dni po pogrzebie zmusiłem się do paru zjazdów.

Gdybym tego nie zrobił, pewnie już nigdy bym się nie
przełamał. Bestemor uważała, że frywolną zabawą
bezczeszczę pamięć zmarłej.

Nie odrywając oczu od szosy, pokonał kolejny, ostry

zakręt.

- Później jeździłem jeszcze w Austrii i Szwajcarii. Już nie

potrzebowałem się zmuszać. Zobacz - zmienił temat - widzisz
ten budynek tuż nad wodą? Tam się zatrzymamy. Nad samym
fiordem jest spokojniej niż w centrum miasta.

Tej nocy bez reszty oddali się tłumionej od wielu dni

namiętności. Kristine przerażała siła emocji, które nią targały.
Była całkowicie zależna od prymitywnych instynktów, które
wzięły we władanie jej ciało i umysł.

Na śniadanie wybrali się do niedużej knajpki niedaleko

portu. Kristine w milczeniu przyglądała się pająkowi
pracowicie tkającemu swoją sieć. Głos Larsa wyrwał ją z
zamyślenia.

- Pojedźmy dzisiaj do Dalsnihha. Jest piękna pogoda,

dobry dzień na wyprawę w góry.

- Mam nadzieję, że nie będę musiała się po nich wspinać.

- Kristine zdawała się nie podzielać jego entuzjazmu.

Roześmiał się.
- Można wjechać samochodem na sam szczyt. To nie

Prekestolen.

Rzeczywiście. Krętą drogą dojechali prawie na sam szczyt

i zostawili samochód na parkingu położonym ponad kilometr
nad poziomem morza. Kristine włożyła kurtkę, usiłując się
ochronić przed silnym, zimnym wiatrem.

Ze szczytu rozpościerał się niesamowity widok. Kristine z

niedowierzaniem patrzyła na szare, ciągnące się aż po
horyzont szeregi masywnych skał. W promieniu wielu setek
metrów nie rosło ani jedno drzewo, jedynie w szczelinach
wyrastały drobne roślinki. Ze wszystkich stron otaczały ich
spowite mgłą szczyty o oślepiająco białych, ośnieżonych
zboczach. Leżąca daleko w dole zielona dolina, z której
przyjechali, przecięta błękitną wstążką fiordu Geiranger,
zdawała się należeć do zupełnie innego świata.

Na niebie pojawiło się kilka chmur. Kristine przysiadła na

okrągłym, głazie i wzięła głęboki oddech.

- To wspaniale, dzikie miejsce, Lars - wyszeptała. - Tak

się cieszę, że tu przyjechaliśmy.

- W ten właśnie sposób wyobrażałem sobie zawsze

małżeństwo: jako przestrzeń - wysokość, głębokość i
szerokość.

- Można i tak - odparła w roztargnieniu.
- Miejsce, by móc oddychać, i miejsce, by móc rosnąć.
- Małżeństwo może też wyglądać tak! - Kristine ze

złością kopnęła leżące kamienie. - Kamieniste i bezowocne,
nic tam nie rośnie, bo nie ma gdzie zaczepić swoich korzeni.

- Najpiękniejsze kwiaty północy kwitną wiosną.
- Górskie szczyty lód pokrywa przez dziesięć miesięcy w

roku - zripostowała.

Lars oparł nogę na głazie, na którym siedziała, i

śmiertelnie poważnym głosem powiedział:

- Kris, przecież dobrze wiesz, do czego zmierzam. Chcę,

żebyś za mnie wyszła.

Powstrzymując odruch ucieczki, odpowiedziała słabym

głosem:

- Nie mogę, Lars. Nie chcę.
- Jest takie słowo, którego do tej pory nie

wypowiedzieliśmy. Potężne, magiczne zaklęcie. Miłość.
Kocham cię, Kristine. - Ostrożny uśmiech na krótką chwilę
zawitał na twarzy Larsa. - Nie wiem, czy zakochałem się w
tobie już tej pierwszej nocy, gdy napadłaś na mnie w parku,
czy może trochę później. Wiem jedynie, że cię kocham i że to
się nie zmieni. Chcę z tobą dzielić noce i dni, radości i smutki;
chcę, abyśmy razem wychowywali nasze dzieci.

Kristine miała wrażenie, że ziemia usuwa się jej spod nóg.

Drżącymi ustami, nie patrząc mu w oczy, poprosiła:

- Nie rób tego, Lars. Błagam, nie psuj wszystkiego...
- Nie popsuję. Przyrzekam - odpowiedział, przysuwając

się jeszcze bliżej.

Przerażona zakryła twarz rękami.
- Nie chcę nawet słyszeć słowa „miłość"!
- Nie udawaj, iż nie zauważyłaś, że się w tobie

zakochałem.

- Mówiłeś, że się będziemy razem dobrze bawili, tylko

tyle. Że będziemy się śmiać i przeżywać przygody. I tak było!
A teraz sam wszystko psujesz...

- Dla ciebie to była tylko gra? Miesięczny romans, a

potem każdy ma iść swoją drogą?

- Nie musiałeś się we mnie zakochiwać! Od początku

robiłam, co mogłam, by cię zniechęcić. I byłam absolutnie
szczera w kwestii małżeństwa.

- Naprawdę nic się nic zmieniło przez ostatnie trzy

tygodnie? Czy pobyt w chacie mojego brata nie uprzytomnił

ci, że miłość kobiety i mężczyzny może być radosna i
intymna?

- Nie mogę za ciebie wyjść - wyszeptała. - Nie

potrafiłabym spędzić całego życia w Asgardzie.

- Babcia zapisze Asgard mojemu bratu. To jedna z rzeczy,

jakie ustaliliśmy po twoim wyjeździe. Nigdy nie pragnąłem
tego miejsca tak jak on. Dlatego ubiegałem się o pracę w
ONZ. Nie musimy się pobierać od razu. Kris. Ślub może
poczekać.

- Nie o to chodzi! - wykrzyknęła z rozpaczą w głosie. - Ja

nie chcę się z nikim wiązać!

- Pamiętasz, co powiedziałaś, gdy się kochaliśmy po raz

pierwszy? Powiedziałaś, że nareszcie byłaś sobą.

- Tak.
- Przy tobie uwolniłem się od widma przeszłości. Kocham

cię i pragnę, abyś wyszła za mnie.

- Proszę... - Kristine mówiła cichym, pełnym bólu

głosem. - Chodźmy stąd i zapomnijmy o wszystkim.

- Może ty będziesz potrafiła zapomnieć. Ja nie. -

Przeciągnął dłońmi po włosach. - Kristine, masz prawo być
zła na swoich rodziców. Ale jeśli nie uwolnisz się od
przeszłości, nie będziesz potrafiła zbudować szczęśliwej
przyszłości. Czy ty tego nie rozumiesz?

Każde kolejne słowo Larsa sprawiało, że wszystko, w co

wierzyła przez tyle lat, zdawało się wywracać do góry nogami.
Czy dla mężczyzny, którego zna się od miesiąca, można
zapomnieć o wypracowanych przez lata zasadach?

A przecież ten mężczyzna uratował jej życie i nauczył, jak

być szczęśliwą.

- Miłość przemija - rzuciła sentencjonalnie, jakby chciała

zapewnić o tym samą siebie.

- Mylisz się, lecz nie udowodnię ci tego, dopóki nie

będziemy bujali prawnuków na naszych artretycznych
kolanach.

Kristine schyliła się i podniosła płaski kamień.
- A jeśli powiem, że cię nie kocham? - Podniosła głowę i

spojrzała Larsowi prosto w oczy.

- Nic uwierzę ci - powiedział z absolutną pewnością.
- Będziesz musiał, bo taka jest prawda. Nie wyjdę za

ciebie, bo cię nie kocham. Chcę wracać do Fjaerland!

Lars zacisnął pięści w kieszeniach wiatrówki.
- W takim razie wracam do Oslo.
- Dobrze.
- I już nigdy się nie zobaczymy.
- Tak będzie najlepiej. Nie jestem w stanie dać ci tego,

czego pragniesz.

- Myślałem, że cię znam - powiedział gorzko. - Nawet nie

przypuszczałem, że jesteś takim tchórzem.

- Jestem realistką. To duża różnica,
- Anna potrafiła się przyznać do swoich lęków i obaw.

Była uczciwa. Ty nie potrafisz nawet tego.

- Nie jestem nieuczciwa, ja...
- Dość! Już raz dzieliłem życie z kobietą pełną lęków i nie

zamierzam tego powtarzać. Wracamy do Fjaerland. Co do
jednego się z tobą zgadzam: nie jesteś w stanie dać mi tego,
czego pragnę.

Lars odwrócił się na pięcie i szybkim krokiem ruszył w

stronę parkingu. Kristine utkwiła wzrok w obojętnych,
odległych szczytach gór. Małżeństwo nie niesie ze sobą
wolności i przestrzeni, myślała, można je raczej przyrównać
do klatki lub czarnej, obcisłej sukienki. Małżeństwo to
ograniczenia i wyrzeczenia. Miała prawo się lego obawiać.

Po powrocie do hotelu w milczeniu spakowali bagaże.

Także w czasie podróży nie odezwali się ani słowem. Gdy

samochód zatrzymał się na podjeździe przed domem Jakoba
Kleivena, Lars odezwał się pierwszy.

- Wezmę swoje rzeczy i pożegnam się z Jakobem i

Karoline.

Wyszedł z samochodu, zanim zdążyła cokolwiek

odpowiedzieć. Sięgnęła po leżący na tylnym siedzeniu plecak
i wysiadła z auta. Na schodach pojawił się dziadek.

- Karoline upiekła ciasteczka, całe mnóstwo, starczy dla

nas wszystkich! Spodziewaliśmy się was dopiero jutro.

- Lars wraca do Oslo - odparła Kristine beznamiętnie.
- Ale chyba zostanie na kolacji. Po co taki pośpiech?

Kristine milczała, nie chcąc kłamać. Po chwili Lars zszedł z
plecakiem, podał Jakobowi dłoń i powiedział coś po
norwesku. Dziadek usiłował protestować, lecz Lars przecząco
pokręcił głową, dodając kolejne wyjaśnienia, których nie była
w stanie zrozumieć. Uścisnęli sobie dłonie i Lars zwrócił się
do Kristine:

- W razie potrzeby wiesz, gdzie mieszka moja babcia.

Przyjemnych podróży, Kristine - bo to właśnie wybrałaś, czyż
nie?

- Żegnaj - wymamrotała, z całej siły zaciskając pięści. Nie

kocha Larsa. Nie kocha. Tylko dlaczego ma wrażenie, że serce
zamiera jej w piersi?

Patrzyła przez okno, jak Lars wrzuca bagaże do

samochodu, wsiada, zapuszcza silnik i odjeżdża.

- Szkoda, że musiał już jechać - usłyszała głos dziadka za

plecami. - Będzie mi brakowało naszych partyjek szachów. To
niezły przeciwnik. Ale cóż. interesy są interesami.

A wiec nic powiedział dziadkowi prawdy, pomyślała

Kristine i pobiegła na górę. W sypialni, która, zajmował,
wszystko było poukładane i uprzątnięte. Nie pozostał ślad jego
obecności. Weszła do łazienki i zamknęła drzwi na klucz.
Oparłszy się o umywalkę, utkwiła wzrok w swoim odbiciu.

Takie samo jak zwykłe. Jak to możliwe, że twarz nie wyraża
wszystkiego, co dzieje się w duszy? Lars wyjechał na zawsze.
Nie będzie się już za nią uganiał, tak jak to było w Mandal i w
Stavanger. Wyjechał i nigdy nie wróci.

Nie mogę za niego wyjść, bo go nie kocham, powtarzała

sobie. Postąpiłam słusznie.

Karoline zawołała ją do stołu. Po męczącej kolacji, w

czasie której dziadek nie raz wspominał Larsa. Kristine
wyłgała się zmęczeniem i wcześnie poszła do łóżka. Nie udało
jej się jednak szybko zasnąć.

Gdy następnego dnia okazało się, że w polu przyda się

dodatkowa para rąk, Kristine bez wahania zaoferowała pomoc.
Potrzebowała zajęcia bardziej niż czegokolwiek innego.

Następne dni przebiegały wedle sztywnego schematu.

Kristine wcześnie rano jechała pracować W polu. wracała na
kolację, a po posiłku siadała do szachownicy. Dziadek uczył ją
strategii gry, raz po raz wspominając posunięcia Larsa. Gdy
wreszcie padała zmęczona na łóżko, targana sprzecznymi
uczuciami i gnębiona przez niezaspokojone pożądanie,
zasypiała dopiero nad ranem.

Piątego dnia po wyjeździe Larsa rozpadał się deszcz.

Kristine pomogła Karoline robić dżem porzeczkowy, po czym
wymknęła się do stodoły pod pretekstem porządków. Zapach
siana i cisza sprawiły, że stanęła i zamyśliła się.

- Kristine?
Aż podskoczyła w miejscu, upuszczając widły.
- Ach, to ty. Margrethe...
- Przestraszyłam cię. - Margrethe podeszła bliżej. - Nie

najlepiej wyglądasz. Źle się czujesz?

- Jestem tylko trochę zmęczona.
- Jakob cię wykorzystuje. Pójdziemy do domu na

herbatkę?

- Tu nie chodzi o pracę w polu - wyrzuciła z siebie

Kristine. - Chodzi o Larsa. Poprosił mnie o rękę, a ja
odmówiłam, no i wyjechał.

- Zmieniłaś zdanie?
- Nie! - krzyknęła. - Nic kocham go, wiec jak mogłabym

za niego wyjść?

- Rzeczywiście, nie mogłabyś. Słusznie postąpiłaś,

Kristine. Choć, jak widzę, nie było to proste. Sprawiał
wrażenie porządnego i miłego człowieka. - Słysząc tę ocenę,
Kristine nie poczuła się ani trochę lepiej. - Choć ja na
przykład uważam - dodała Margrethe po chwili - że przyjaźń
w małżeństwie jest co najmniej tak samo ważna, jak miłość.
Ale jestem mężatką dopiero pięć lat, nie uważam się więc za
eksperta.

-

Miłość

przemija - powiedziała Kristine z

rozdrażnieniem. - Moi rodzice już się nie kochają.

- Iver i ja się kochamy. Nic wiem, co będzie za dziesięć

czy dwadzieścia lat. Mam nadzieję, że nadal będziemy się
kochali. Ale jeśli nie? Takie jest życie, Kristine.

- Więc myślisz, że chcę gwarancji?
- Myślę, że zanim kogoś poślubisz, powinnaś go dobrze

poznać. Lubisz Larsa? Ufasz mu? Czy jest dobrym
człowiekiem? To bardzo ważne, czy chcesz, aby mężczyzna,
którego wybierasz, był ojcem twoich dzieci.

- Czym jest miłość, Margrethe?
- Och, nie wiem... - Zmarszczyła czoło w zamyśleniu. -

Miłość jest jak... płatki róży, które razem tworzą piękny kwiat.

- Dziękuje, Margrethe. - Kristine postarała się o blady

uśmiech. - Chodźmy na herbatę.

Po obiedzie Jakob usiadł obok Kristine i zapalił fajkę.
- Margrethe powiedziała mi, żebym był dla ciebie miły,

bo jesteś nieszczęśliwa z powodu Larsa. Dlaczego mi nie
powiedziałaś, jaki był prawdziwy powód jego wyjazdu?

Wiedziała, że zraniła uczucia dziadka.
- Przepraszam... - wyszeptała. - Sama nie wiem, co mam

robić. Lars mi się oświadczył, a ja odmówiłam.

- Ach, więc to są te pilne sprawy, o których wspomniał

przed wyjazdem. No cóż, skoro nie chcesz za niego wyjść,
musisz o nim zapomnieć.

- Tak, dziadku.
- Zresztą i tak jest dla ciebie za stary.
- Wcale nie, ma dopiero trzydzieści jeden lat.
- Owszem, ale pochodzicie z zupełnie innych środowisk.

On jest zamożnym mieszkańcem Oslo, a twój dom jest w
Kanadzie. Takie rzeczy są bardzo ważne.

- Różnice pochodzenia nigdy nie stanowiły dla nas

problemu - odparła z uporem. - Poza tym on i tak nie zamierza
mieszkać w Asgardzie.

- No i jest wdowcem. Te wszystkie przeszkody... Tak,

podjęłaś mądrą decyzję.

- Nie mówmy już o tym, dziadku.
- Jestem starym człowiekiem - zaczął Jakob ciepłym

głosem - mam doświadczenie zebrane w ciągu całego,
długiego życia. Czyżbyście mieli problem w sypialni?

Zaskoczona Kristine zarumieniła się jak pensjonarka.
- Nie, absolutnie nie - wyjąkała.
Do pokoju weszła Karoline z ciasteczkiem dla Sonji, wiec

zmienili lemat. Wieczorem, gdy grali w szachy, Kristine nie
potrafiła przestać myśleć o Larsie i popełniła szkolny błąd.

- Dobrze, że Lars tego nie widzi - skomentował dziadek.
- Czy mógłbyś nie mówić o nim? - zapytała ze złością.
- Czemu? Przecież nie umarł. Dałaś mu tylko kosza, to

wszystko.

Przed oczami stanął jej obraz Larsa biorącego ślub z

Sigrid.

- Nie martwię się o niego, tylko o siebie - odparła bez

związku.

- Uważaj na gońca. Przecież to ty go spławiłaś, nie

rozumiem więc, dlaczego się zamartwiasz,

- Sama nie wiem. czego chcę.
Jakob wyprostował się i popatrzył uważnie na wnuczkę.
- Myślę, że twój ojciec nigdy nie kochał twojej matki -

rzekł, wytrząsając popiół z fajki.

- Nigdy?
- Była ładna i zapatrzona w niego jak w obraz. Gdy nie

wyszło mu w Oslo, wrócił i ożenił się z nią. Ale miłość... nie,
on tego nie poznał.

Czyli miłość ojca do matki nie wygasła - ona się po prostu

nigdy nie narodziła. Kristine nigdy o tym nie pomyślała

- A ty kochałeś swoją żonę?
- Naturalnie! Choć czasami się kłóciliśmy - i to jak! Ona

miała bardzo porywczy charakter. Ale żyliśmy razem
trzydzieści lat i przez cały ten czas kochałem ją całym sercem.

- Dziękuję, że mi to powiedziałeś - szepnęła Kristine.
- Harald przyjeżdża na weekend. W niedzielę chce wrócić

do Oslo.

Wrócić z nim do Oslo? I co powiedzieć Larsowi? Że

miłość jest jak płatki róży?

Harald przyjechał w sobotę rano. Szybkim krokiem

przeszedł przez podwórze prosto ku grządkom, które pełła
Kristine.

- Co ty sobie wyobrażasz?! Jak mogłaś tak po prostu

odesłać Larsa!

- To nie twoja sprawa, Haraldzie - odparła, zła, że znów

musi się tłumaczyć.

- Nie sądziłem, że jesteś zdolna do czegoś takiego.
- Chyba mam prawo nie wychodzić za mąż, jeśli tego nie

chcę!

- Przecież ty za nim szalejesz!
- I twoim zdaniem to wystarcza, by stworzyć trwały,

szczęśliwy związek?

- Dobra, to nie było właściwe określenie. Według mnie,

zakochaliście się w sobie od pierwszego wejrzenia.

- A według mnie, nie - ucięła Kristine. - Powtarzam do

znudzenia: nawet nie wiem, czym jest miłość!

- Przecież to oczywiste, kotku. Miłość zwycięża podziały.

Spójrz na mnie i Gianettę. Wychowaliśmy się w innych
kulturach, mówimy innymi językami. Ale gdy jesteśmy razem
- nie mam na myśli wyłącznie łóżka, choć ono się bardzo liczy
- czujemy się tak, jakbyśmy stawali się jednością.
Uzupełniamy się. - Wzruszył ramionami. - Chemia uczuć
także jest ważna. Jestem przekonany, że pod tym względem
niczego nie brakowało waszemu związkowi.

- To prawda - przyznała zbolałym głosem.
- W takim razie daj mu drugą szansę. Pojedź jutro ze mną

do Oslo - zaproponować od niechcenia. - A tymczasem
napijmy się piwa.

- Chętnie.
Harald ruszył w stronę domu, zostawiając Kristine

zatopioną w rozmyślaniach. Wszystko, co usłyszała w ciągu
ostatnich kilku godzin, odbijało się echem w jej głowie. A
może tyle jest definicji miłości, ilu ludzi na Ziemi? Jeśli
pojedzie jutro z Haraldem, będzie mogła już niedługo
zobaczyć Larsa, usłyszeć jego głos, poczuć dotyk dłoni.

Drzwi domu otworzyły się i stanął w nich Harald z

dwiema butelkami piwa. Kristine pochyliła się nad chwastami,
wyobrażając sobie, że to Lars idzie ku niej.

ROZDZIAŁ JEDENASTY
W

niedzielę

wieczorem

Harald

zajechał

pod

majestatyczną, kamienną rezydencję zwaną Asgardem.

- Zaczekam na ciebie w samochodzie - powiedział z

błyskiem w oku. - Ten ruch należy do ciebie, maleńka.

- A jeśli go nie ma? - zapytała w przypływie paniki.
- To zostaw wiadomość. Najlepiej jego babci, nikomu

innemu.

Kristine wysiadła z samochodu i strzepnęła niewidoczne

pyłki z błękitnej sukienki. Z wysoko podniesioną głową
weszła po schodach, ignorując posępne, kamienne gryfy.
Nacisnęła dzwonek.

Serce waliło jej jak miotem. Po chwili usłyszała odgłos

kroków i drzwi się otworzyły. Wymamrotała powitanie i
szukając w głowie norweskich zwrotów, zapytała o Larsa.

- Nie ma go w domu, proszę pani - odparł lokaj. Kristine

przygryzła wargę, starając się ukryć rozczarowanie.

- A mogłabym w takim razie porozmawiać z Fm

Bronstad? - zapytała.

Lokaj wpuścił ją do środka i poprowadził do niedużego,

mrocznego pokoju, którego nie widziała podczas poprzedniej
wizyty. Marta Bronstad siedziała w fotelu i czytała. Na widok
Kristine podniosła głowę znad książki. Nie wydawała się
specjalnie zdziwiona.

- A, panna Kleiven... Proszę się rozgościć - zaprosiła

obojętnym głosem.

Kristine usiadła na najbliższym krześle - dębowym,

rzeźbionym niczym łódź wikingów i, jak się domyślała,
równie niewygodnym.

- Chciałam się zobaczyć z Larsem - oznajmiła, siląc się na

spokój.

- Niestety, nie zastała go pani.

Nagle Kristine uświadomiła sobie, że czeka ją rozgrywka

podobna

do

partii

szachów:

seria

ruchów

dwóch

przeciwników.

- Czy mogłaby mi pani powiedzieć, kiedy wróci?
- Nie mam pojęcia. On wyjechał w ogóle z Norwegii,

panno Kleiven.

Kristine nie spodziewała się usłyszeć niczego miłego, lecz

ta wiadomość całkowicie ją zaskoczyła.

- Wyjechał z Norwegii? - jęknęła.
Marta Bronstad skinęła głową i w doniosłej ciszy czekała

na następny ruch Kristine, która walcząc z rozpaczą i
poczuciem bezradności, postanowiła przejść do ataku.

- Lars poprosił mnie o rękę, lecz nie przyjęłam

oświadczyn.

- Po co w takim razie pani przyjechała? - zapytała starsza

pani lodowatym tonem.

- To sprawa osobista - odparła Kristine świadoma, że nie

jest to najlepsza odpowiedź.

Marta Bronstad splotła dłonie na kolanach i uprzejmym

tonem powtórzyła:

- Niestety, jak już mówiłam. Lars wyjechał.
- Kiedy?
- W tym tygodniu.
- Kiedy wróci?
- Obiecał przyjechać na swoje urodziny w październiku.
- Lekki uśmiech na krótką chwile zawitał na wargach

Marty.

W październiku Kristine już od dawna będzie w Kanadzie.
- Powie mi pani, dokąd pojechał?
- Dlaczego miałabym to zrobić, panno Kleiven? Kristine

straciła panowanie nad sobą.

- Jeśli pani wnuk mnie kocha i chce się ze mną ożenić

- powtarzam "jeśli", Fru Bronstad - czy pragnęłaby pani,

by był szczęśliwy ze mną? A może wolałaby pani odmówić
mu prawa do szczęścia tylko dlatego, że jestem bezpruderyjną
Kanadyjką bez grosza przy duszy, którą pani najwyraźniej
gardzi?

- Potrafi pani bezbłędnie trafić w sedno sprawy -

stwierdziła starsza pani z nutą szacunku w głosie. - Teraz ja
zadam pani pytanie: dlaczego odrzuciła pani jego
oświadczyny?

- Ponieważ się boję - odparła szczerze Kristine, nie

próbując nawet wymyślać wymówek. - Boję się miłości i
zaangażowania. Boję się, że moje małżeństwo okazałoby się
takim samym pasmem cierpień, jak małżeństwo moich
rodziców.

- Szkoda mi czasu na tchórzy - stwierdziła sucho Marta.
- Życie potrafi być okrutne. Trzeba brać z niego to, co

radosne, i nie marnować czasu, szukając gwarancji wiecznego
szczęścia.

Niespodziewanie Kristine otrzymała kolejną definicję

miłości.

- A więc w życiu nie ma nic pewnego?
- Nic - odparła stara kobieta, nieruchomym wzrokiem

wpatrzona gdzieś ponad głową Kristine. - Mój ukochany mąż
zginął na wojnie. Mój jedyny syn, ojciec Larsa, zginął razem z
żoną w wypadku, gdy Lars miał sześć lat. Nie, w życiu nie ma
nic pewnego.

- Pani bardzo kocha Larsa... - odezwała się Kristine

ostrożnie.

- Kocham obydwu moich wnuków. Miłość może nas

niszczyć, może być źródłem cierpienia. Masz prawo tego się
obawiać.

Po raz pierwszy od wyjazdu Larsa z Fjaerland Kristine

choć trochę się uspokoiła.

- Dziękuję, że jest pani tak otwarta w stosunku do mnie.

Marta nachyliła się ku młodej kobiecie, przeszywając ją
surowym spojrzeniem.

- Kocha pani Larsa?
Kristine spuściła oczy i utkwiła wzrok w płatkach róż,

stojących w wazonie na stoliku.

- Tak, kocham go. - Wypowiedzenie tych słów było dla

niej jak oczyszczający akt. Poczuła przepełniającą serce
radość. Nie była pewna, co znaczą, lecz podświadomie czuła,
iż właśnie odkryła swoją definicję miłości.

Marta Bronstad oparła się wygodnie i poprawiła fałdy

czarnej sukni.

- Lars jest w Nowym Jorku na rozmowie w sprawie pracy

dla Organizacji Narodów Zjednoczonych. Powiem ci, w
którym hotelu się zatrzymał.

-

Dziękuję

-

wyszeptała Kristine, zaskoczona

niespodziewaną życzliwością. - Dziękuję - powtórzyła.

Jakaż to ironia losu, pomyślała: zrozumiałam, że kocham

Larsa, właśnie tu, w tym ponurym pokoju, w domu, którego
nie lubię, dzięki kobiecie, która jest moim przeciwnikiem.

- Pojedzie pani do niego?
- Tak. Najszybciej, jak to będzie możliwe.
- Być może nie będzie już chciał się z panią ożenić. - W

głosie Marty zabrzmiała nutka złośliwości. W głębi serca
Kristine bała się tego bardziej niż czegokolwiek innego.

- Jeśli mnie nie zechce, będzie to znaczyło, że miałam

rację, odrzucając jego oświadczyny, prawda?

Ku wielkiemu zaskoczeniu Kristine, Marta Bronstad

wybuchła skrzekliwym, donośnym śmiechem. Sięgnęła po
srebrny dzwoneczek leżący na stole i zapytała z nagłym
ożywieniem:

- Napijesz się ze mną sherry, Kristine?

- Tak, chętnie - wykrztusiła Kristine. Nagle dotarło do

niej, jak ogromne odniosła zwycięstwo. Bestemor jeszcze
nigdy nie zwróciła się do niej po imieniu.

Kristine stała przed wejściem do hotelu, w którym

zatrzymał się Lars. W pobliskim Central Parku szumiały
drzewa, a na Piątej Alei toczyło się zwyczajne, miejskie życie.
Hotel, sądząc z jego lokalizacji i przepychu jego fasady,
musiał być jednym z najbardziej ekskluzywnych w mieście.

W Nowym Jorku pito właśnie poranną kawę, lecz

wewnętrzny zegar Kristine wskazywał czwartą rano.
Zmęczona długim lotem, w czasie którego zdołała się
zdrzemnąć jedynie przez chwilę, nękana migreną, czuła się
zupełnie nie w formie. Miała poza tym świadomość, że nie
wygląda najlepiej, mimo zgrabnych dżinsów i nowej bluzki.
Plecak, do którego zapakowała wszystkie ubrania, namiot i
śpiwór, gniótł jej ramiona.

Kristine wzięła głęboki oddech i weszła na czerwony

dywan prowadzący do przeszklonego wejścia. Stojący przy
drzwiach ubrany w zielony mundur boy hotelowy otworzył
przed nią drzwi. Uśmiechnęła się, konstatując, iż jest
traktowana jak księżna. Pewniejszym już krokiem podeszła do
recepcji.

- Pan Lars Bronstad jest gościem państwa hotelu. Czy

mógłby mnie pan z nim połączyć? - zapytała.

Młody mężczyzna zerknął na nią, nie przerywając pracy, i

odpowiedział z wyliczoną uprzejmością:

- Chwileczkę, proszę pani.
Przebiegł wprawnie palcami po klawiaturze komputera i

ponownie odwrócił się do Kristine.

- Niestety, pan Bronstad wymeldował się dziś rano -

oznajmił z lodowatą uprzejmością.

- Wymeldował się? To znaczy, że wyjechał?
- Tak, proszę pani.

- Nie wie pan... dokąd? - Czuła, że załamuje się jej głos.
- Nie, proszę pani.
- Nie zostawił żadnego adresu?
- Nie, proszę pani.
I tak byś mi go nie dał, pomyślała Kristine i siląc się na

uprzejmość, wycedziła:

- Dziękuję za pomoc.
Wyszła z hotelu i półprzytomnie, niczym nakręcona lalka,

szła prosto przed siebie. Po krótkim spacerze postanowiła
zebrać myśli w jednym z mijanych barków. Zamówiła kawę i
ciastko, zdjęła plecak i usiadła w kącie.

Była sama w jednym z największych miast na świecie.

Nikogo nie znała, miała już tylko resztkę pieniędzy i minęła
się z Larsem o włos. Mógł wrócić do Norwegii albo pojechać
do Gwatemali, Meksyku lub jakiegokolwiek innego, równie
odległego miejsca na ziemi. Mógł dostać pracę i zapomnieć o
niej.

Odłożone na czarną godzinę czterysta dolarów było dla

niej gwarancją powrotu do Ontario. Zamierzała przekazać
ojcu pozdrowienia od dziadka bez względu na to, czy będzie
chciał ich wysłuchać, czy nie. Lecz jeszcze nie teraz. Jeszcze
nie była gotowa.

Miała dwie możliwości: poczekać kilka godzin i

zadzwonić do Asgardu w nadziei, że Lars poinformował
bestemor o swoich planach, lub skontaktować się z
odpowiednią agendą ONZ. Postanowiła najpierw wypróbować
pierwszy wariant

Dla zabicia czasu udała się do muzeum miejskiego, po

czym zjadła lekki lunch. Gdy nadeszła odpowiednia pora,
znalazła spokojną budkę telefoniczną i drżącą ręką wykręciła
numer. Po dłuższym oczekiwaniu usłyszała wreszcie głos
Marty Bronstad.

- Tu Kristine Kleiven. Jestem w Nowym Jorku. Lars rano

wymeldował się z hotelu.

- Cieszę się, że dzwonisz - odpowiedział ciepły głos w

słuchawce. - Rozmawiałam z Larsem wczoraj po twoim
wyjściu. Pojechał na wieś z jednym z szefów, Charlesem
Franklinem. Ma tam spędzić trzy dni. Miejscowość nazywa
się Lamboume, w Catskills. Najbliższe miasto to Tranton.
Dasz radę tam dotrzeć?

- Tak - odparła Kristine, pospiesznie notując informacje. -

Na pewno.

- Nie powiedziałam mu, że lecisz do Nowego Jorku.

Dobrze zrobiłam?

- Jak najbardziej - zgodziła się, zadowolona, że pani

Bronstad pyta ją o opinię.

- Masz pieniądze na odpowiedni hotel? Nowy Jork nie

jest bezpiecznym miejscem dla samotnej kobiety.

- Dałam sobie radę w Stambule, dam i tutaj - odparła

Kristine oschle.

Zapanowała cisza, którą przerwał ostry głos Fru Bronstad:
- Rodzina zyska dzięki tobie znacznie więcej, niż

zyskałaby dzięki Sigrid. Powodzenia, moja droga. - Bestemor
zakończyła rozmowę.

Kristine tępo wpatrywała się w słuchawkę, nie mogąc

uwierzyć w to. co usłyszała. Po chwili ocknęła się i zaczęła
pospiesznie szukać numeru telefonu na dworzec autobusowy.
Dowiedziawszy się, że autobus do Lambourne odjeżdża za pół
godziny, bez wahania zatrzymała taksówkę. Na dworcu kupiła
bilet, znalazła właściwe stanowisko i przeszła do poczekalni.
W hali kłębiły się tłumy wulgarnych, pełnych złości ludzi.
Kristine mocno trzymała plecak, ciesząc się w duchu, że
arystokratyczna babcia Larsa nie może jej w tej chwili
oglądać.

W końcu podjechał autobus. Podczas dwugodzinnej jazdy

Kristine siedziała wpatrzona w zmieniające się krajobrazy za
oknem. Wkrótce betonowe blokowiska ustąpiły miejsca
zielonym polom i niedużym, spokojnym miasteczkom.
Zastanawiała się, czy Lars ucieszy się na jej widok. Było
oczywiste, że nie przyjechała z Norwegii tylko po to, by
uścisnąć dłoń staremu kumplowi. Zamierzała zburzyć spokój
wiejskiego życia, przerywając spotkanie, na które nie została
zaproszona. Co więcej, spotkanie dotyczące nowej pracy
Larsa. Jeśli naprawdę już jej nie kocha, dostanie za swoje!

Dorośnij, Kristine, przekonywał wewnętrzny głos. Czyż

nie widziałaś siły uczuć tego człowieka? Naprawdę myślisz,
że tydzień wystarczy, by zapomnieć o miłości? Lars zostawił
cię - i wyjechał z kraju - bo nie mógł znieść myśli, że go nie
kochasz. Oprzytomnij!

Ocknęła się, czując, że ktoś szarpie ją za ramię.
- Niech się pani obudzi! Kierowca mówi, że pani chciała

tu wysiąść. - Starsza pani siedząca na sąsiednim fotelu
szturchała delikatnie Kristine.

Bełkocząc

podziękowania, przecisnęła się miedzy

fotelami, odebrała od kierowcy bagaż i odprowadziła
wzrokiem autobus, odjeżdżający w chmurze spalin.

Zapadał zmrok. Na pobliskiej stacji benzynowej

dowiedziała się o adres Charlesa Franklina, kupiła batonik i
coś do picia, zarzuciła plecak na ramię i ruszyła poboczem
drogi we wskazanym kierunku.

Urokliwe, spokojne miasteczko pachniało wiciokrzewem.

Im dalej szła, tym większe odległości oddzielały poszczególne
domy. Za skrzyżowaniem zaczęła liczyć mijane rezydencje.
Franklin mieszkał podobno w trzeciej po lewej stronie.

Dom,

do

którego

zmierzała, otaczał równiutko

przystrzyżony żywopłot. Do ogrodu wchodziło się. przez
ozdobną furtkę. Sam budynek był znacznie większy od

pozostałych i pięknie oświetlony. Przed garażem parkował
samochód. A więc jest ktoś w domu, pomyślała.

Serce Kristine waliło jak oszalałe. Weszła na podjazd,

minęła zaparkowane auto, dała się obwąchać dwóm czarnym
labradorom i nacisnęła na dzwonek. Miłość jest jak płatki
róży, pomyślała, patrząc na oplatające pergolę krzewy.

- Idę! - oznajmił kobiecy głos.
Otworzyły się drzwi i oczom Kristine ukazała się duża,

zwalista postać.

- Czym mogę służyć? - zapytała pachnąca świeżym

chlebem kobieta.

- Szukam pana Larsa Bronstada z Norwegii, podobno się

tu zatrzymał. Mogłabym z nim porozmawiać?

- Mogłabyś, złotko, gdyby był w domu. Niestety, cała

czwórka niedawno wyszła.

- Cała czwórka? - zaniepokoiła się Kristine.
- Zgadza się: państwo Franklin, pan Bronstad i siostra

pana Franklina, Heidi. Pewnie nie wrócą przed północą, bo są
na przyjęciu u sąsiada.

Heidi... Oczyma wyobraźni Kristine zobaczyła zadbaną

brunetkę, uroczą, inteligentną i bogatą.

- W takim razie przyjdę jutro rano - wymamrotała,

wycofując się.

- Powiedz, jak się nazywasz, to przekażę panu

Bronstadowi. że pytałaś o niego. Albo nie, lepiej wejdź,
zaczekasz na niego. Oglądamy z Jackiem teleturnieje, będzie
nam miło. Lepiej, żebyś nie plątała się sama po nocy.

Kristine cofnęła się jeszcze o krok i o mały włos nie

nadepnęła jednego z psów, który z miną konesera obwąchiwał
jej buty.

- Och, nie, nie chcę sprawiać kłopotu. Dziękuję. - Na jej

twarzy na chwilę zagościł wymuszony uśmiech. - Przyjdę
jutro.

Albo i nie, westchnęła w myśli.
- Poczekaj, Jack podwiezie cię do miasta. Jest już ciemno,

nie powinnaś iść sama szosą.

- Nic mi się nie stanie, naprawdę - zapewniła. - Dziękuję,

bardzo mi pani pomogła. Do widzenia.

Szybkim krokiem doszła do furtki i skręciła w prawo. W

okolicy skrzyżowania zauważyła kępę drzew nad
strumieniem. Postanowiła tam spędzić noc, a rano wrócić do
Nowego Jorku.

Lars był na przyjęciu Z inną kobietą.
W oczach Kristine zakręciły się łzy. Nie miało znaczenia,

iż miał święte prawo spotykać się z inną kobietą po tym, jak
go potraktowała. Dręczona niepowstrzymanym odruchem
zazdrości, Kristine przyśpieszyła kroku. Obawiała się, że Lars
i piękna Heidi - bo przecież musi być piękna! - mogą
wcześniej wrócić i zastać ją pod domem. Nie zniosłaby
widoku tego mężczyzny z inną kobietą.

W pobliżu drzew nie było żadnych domów. Dokoła

szumiało zboże, gdzieś niedaleko szemrał strumień. Chcąc
mieć pewność, że nie będzie widoczna z drogi, Kristine
przeskoczyła rów i weszła między drzewa. Dopiero wtedy
zrzuciła plecak na ziemię i wyciągnęła latarkę.

Była zbyt zmęczona, by rozstawiać namiot. Zadarta

głowę. Gwiazdy, migocące na pogodnym niebie, nie wróżyły
rychłego pogorszenia pogody. Napompowała materac,
rozwinęła śpiwór i nie rozbierając się wskoczyła do środka.

Zasłuchana w szelest liści i kumkanie żab w

ciemnościach, Kristine rozmyślała nad sensem miłości.
Świadomość, że Lars jednak jej nie kocha, zdawała się
potwierdzać najbardziej pesymistyczne poglądy. Bez względu
na to, co mówili Margrethe, Jakob czy Harald, miłość jest
równie zmienna jak przypływy i odpływy, równie niestała, jak
wiatr. Róże nie kwitną ciągle, ich płatki więdną i opadają.

Jeszcze nigdy nie czuła się tak beznadziejnie samotna. Łzy

ciekły jej po policzkach i wsiąkały w śpiwór. Była tak
wyczerpana, że nawet nie zauważyła, kiedy zasnęła.

Niedźwiedź podchodził coraz bliżej. Małe, czarne oczka

wpatrywały się w znieruchomiałą ofiarę. Półotwarty pysk
odsłaniał pożółkłe kły. Wilgotny, czarny nos węszył coraz
bliżej, niemal dotykając jej gardła.

Kristine, zlana potem, poderwała się, odpychając od siebie

czarny, obwąchujący ją pysk.

Labrador stracił równowagę i przysiadł niezgrabnie na

zadzie. Czarne futro zlewało się z mrokami nocy. Z oddali
dobiegło znajome wołanie:

- Kristine, to ty?
Niepewna, co jest snem, a co jawą. Kristine mocniej

otuliła się śpiworem. Chrzęst żwiru pod stopami stawał się
coraz bliższy. Wreszcie z ciemności wyłoniła się męska postać
w towarzystwie drugiego z psów. Mocne światło latarki
wystrzeliło z mroku.

- Odejdź!
- Kristine! Boże, jak dobrze, że cię znalazłem!
Lars padł obok niej na kolana, puścił latarkę i chciał ją

chwycić w ramiona. Odepchnęła go.

- Nie prosiłam, byś mnie szukał. Nie powinnam tu

przyjeżdżać - wyrzuciła z siebie. - Wracaj do Franklinów i
zapomnij, że mnie spotkałeś!

Wątłe światło leżącej w trawie latarki wystarczyło, by

zobaczyła, że Lars patrzy na nią jak na kogoś, kto kompletnie
postradał zmysły.

- Skoro nie chciałaś się ze mną zobaczyć, co w takim

razie robisz w Catskills? Przecież zostawiłem cię w Fjaerland!

- Myślałam, że cię kocham, więc przyjechałam, aby ci o

tym powiedzieć. Tymczasem dowiedziałam się, że już

pocieszyłeś się inną - wyjaśniła. - Jak widzisz, od początku
miałam rację - miłość przemija!

- Co to znaczy: myślałaś, że mnie kochasz? Albo kochasz,

albo nie, zdecyduj się. Miłość to nie kurek, który można
zakręcać i odkręcać według własnego widzimisię.

- No pewnie, że nie! Wiec jakim cudem udało ci się tak

szybko mnie zapomnieć. Larsie Bronstad?

- Wcale cię nie zapomniałem! - ryknął, zdesperowany.
- Nie wrzeszcz!
- Będę, jeśli dzięki temu przywołam cię do porządku -

odparł z irytacją. - Kochałem cię wczoraj, Kristine Kleiven,
kocham cię dzisiaj i będę kochał jutro. Szczerze mówiąc,
jestem przekonany, iż moim przeznaczeniem jest kochać cię
do końca moich dni. Jakim więc prawem mnie oskarżasz o
coś, czego nic zrobiłem?

- Wczoraj poszedłeś na przyjęcie z Heidi. Tylko nie

próbuj zaprzeczać.

- To było dzisiaj - poprawił. - Jest dokładnie za piętnaście

dwunasta. Wróciłem wcześniej, bo nie miałem ochoty na
głupawe rozmowy przy kieliszku. Po powrocie pani Bentley
powiedziała mi, że szukała mnie młoda kobieta z plecakiem,
blondynka o niebieskich oczach. Jesteś jedyną znajomą
kobietą, która odpowiada temu opisowi, wiec zacząłem cię
szukać.

- A gdzie jest Heidi? Lars wzruszył ramionami.
- Pewnie na przyjęciu, skąd mam wiedzieć.
- Ona cię nic nie obchodzi?
- Oczywiście, że nie! To miła i atrakcyjna dziewczyna,

lecz gdybym miał jej nigdy nie zobaczyć, ani trochę bym się
nie zmartwił. - Głos Larsa spoważniał. - Jeżeli natomiast...
jeżeli ty zamierzasz znów zniknąć. - Kristine, przez ostatni
tydzień nie wiedziałem, co mam z sobą począć. Koszmarnie
mi ciebie brakowało!

- Przecież powiedziałeś, że nie jestem w stanie ci dać

tego, czego potrzebujesz - wyszeptała.

- Myliłem się, kochana.
Nagle kolejny kawałek układanki, składającej się na

definicję słowa „miłość", wpasował się na swoje miejsce:
zaufanie. Teraz była pewna, że Lars nie kłamie, że naprawdę
ją kocha. Zawstydzona swoim zachowaniem, Kristine zaczęta
się usprawiedliwiać.

- Wyleciałam z Oslo wczoraj wieczorem, choć wydaje mi

się, że to było wieki temu. Padałam ze zmęczenia, a w hotelu
powiedziano mi, że dopiero co wyjechałeś. Kiedy gosposia
zakomunikowała, że jesteś na przyjęciu z inną kobietą,
poczułam się koszmarnie. Niesłusznie, powinnam była mieć
do ciebie większe zaufanie.

- Skąd wiedziałaś, gdzie mnie szukać?
- Od twojej babci. - Uśmiechnęła się. - Nie uwierzysz, ale

bestemor stwierdziła, ze jestem bardziej interesująca niż
Sigrid!

- Mówiłem ci, że się na tobie poznała. - Lars odepchnął

gramolącego się na kolana psa. - Zatem przyjechałaś z
Fjaerland do Oslo, potem do Nowego Jorku i wreszcie do
Lamboume tylko po to, by mnie odnaleźć?

Przytaknęła, żałując, że nie potrafi czytać w cudzych

myślach.

- Dlaczego, Kristine? Po co przyjechałaś?
- Po twoim wyjeździe byłam taka nieszczęśliwa -

westchnęła. - Nie potrafię tego wyjaśnić... Chyba wcześniej
nie rozumiałam, czym jest miłość. Bałam się przyznać, że
zakochałam się w tobie, więc...

- Zakochałaś się? - przerwał.
- Oczywiście, że tak! Właśnie próbuję ci to powiedzieć.

Tylko kiedy tak na mnie patrzysz, nie jestem w stanie zebrać
myśli... - dodała drżącym głosem.

- Wyjaśnienia mogą poczekać - zawyrokował Lars i

złożył na ustach Kristine pocałunek pełen radości, pragnienia i
pokory.

Świadomość, że wreszcie kocha i jest kochana, napełniła

jej serce bezgraniczną radością.

- Kocham cię, Lars - wyznała, zanim zdążył cokolwiek

powiedzieć.

- Nigdy nie myślałem, że to od ciebie usłyszę. Ja też cię

kocham, elskling.

- Przepraszam, że kazałam ci odejść - wymamrotała

między jednym pocałunkiem, a drugim, czując, jak jej ciało
budzi się do życia. - Chyba musiałam zostać sama, by
zrozumieć, ile dla mnie znaczysz. Czy to ma sens?

- Musi, skoro dzięki temu do mnie przyjechałaś. Kocham

cię bardziej, niż potrafię to wyrazić, i ożenię się z tobą, jak
tylko... - Przerwał i podniósł ku niej głowę. - Wyjdziesz za
mnie, Kristine?

- Och, tak - odpowiedziała bez wahania, uśmiechając się

promiennie.

- To dobrze - odparł, głaszcząc jej piersi i całując szyję.
- Jedyne, o czym teraz marzę, to wziąć cię do łóżka. Psy

nie pozwolą nam się tutaj kochać. Zdajesz sobie sprawę, że
dopiero jutro będę cię mógł zabrać do hotelu?

- Kiedy twoja babcia powiedziała mi, że wrócisz w

październiku, zabrzmiało to jak cała wieczność. - Męski
zapach jego skóry odświeżył nie tak dawne wspomnienia.

- Teraz jutro wydaje mi się nie mniej odległe.
- Jak widać, wszystko jest względne! - roześmiał się.
- Kocham cię, Lars! - wykrzyknęła na cały głos, aż psy

zastrzygły uszami. - Definicja Margrethe była najbliższa
prawdy. Miłość jest jak płatki róży, które razem tworzą piękny
kwiat. Mam do ciebie zaufanie i wiem, że czasami będziemy
się kłócili. Wiem też, że się wzajemnie uzupełniamy. Chcę się

z tobą kochać i urodzić nasze dziecko. Tak wiele płatków,
żaden nie utworzy kwiatu bez pozostałych.

- Żadne z nas nie może istnieć w pełni bez drugiego -

dodał Lars cicho. - Nauczyłem się tego w ciągu ostatnich kilku
dni.

- Będziemy nadal niezależni - uzupełniła Kristine z

przekonaniem - lecz będziemy szli ramię w ramię.

- To najlepszy sposób podróżowania. Tak na marginesie -

dostałem tę pracę, więc będziemy podróżować także w
dosłownym sensie tego słowa.

- Co znaczy, że będę miała możliwość nauczenia się

wielu języków. Wspaniałe!

Coś zaszeleściło w poszyciu i uciekło spłoszone. Psy

nastawiły uszu, niespokojnie poruszyły nozdrzami i ujadając
puściły się w mroczną gęstwinę.

- Skorzystajmy z ich nieobecności - zaproponował Lars,

rozpinając suwak śpiwora. - Jutrzejsza noc jest zbyt odległa.
Zresztą jeszcze przynajmniej przez godzinę nie musimy
wracać do domu Franklina.

Gdy w trzy kwadranse później psy wróciły, zdyszane i

szczęśliwe mimo zakończonej fiaskiem pogoni, Lars i Kristine
właśnie ruszali w stronę domu. Szli. trzymając się za ręce.