plik

Robert Anthony Salvatore

Przemiany

Tom III

~ Król Duchów ~

Tłumaczenie: Ellifaiinn

Korekta: gryfonium

PRELUDIUM

Smok wydał z siebie niski ryk i zacisnął szpony, przypadając do ziemi

w obronnej postawie. Nie miał oczu. Utracił je przez wspaniałe światło
emanujące ze zniszczonego artefaktu, lecz jego smocze zmysły wynagradzały
to w zupełności.

Ktoś był w jego komnacie – Hephaestus nie miał co do tego żadnych

wątpliwości – lecz bestia nic nie mogła usłyszeć, ani wywęszyć.

– Więc? – spytał smok swym dudniącym głosem, w uszach bestii

brzmiącym jak szept, który jednak rozbrzmiewał echem wśród kamiennych
ścian górskiej jaskini. – Przyszedłeś, by stanąć ze mną twarzą w twarz?
A może po to, by się ukrywać?

– Jestem tuż przed tobą, smoku

– zabrzmiała odpowiedź – nie w formie

dźwięku, lecz wprost w umyśle jaszczura.

Hephaestus przechylił swoją wspaniałą rogatą głowę wobec

telepatycznego wtargnięcia i ryknął.

– Nie pamiętasz mnie? Zniszczyłeś mnie, smoku, razem z Kryształowym

Reliktem.

– Twoje tajemnicze gierki nie robią na mnie wrażenia, drowie!

– Nie drowie.

To zatrzymało Hephaestusa, a oczodoły, niegdyś – wcale nie tak dawno

– mieszczące jego wypalone oczy rozszerzyły się.

– Illithid! – ryknął smok i wypuścił swój morderczy, ognisty oddech

w miejsce, gdzie niegdyś zgładził łupieżcę umysłów, jego towarzysza drowa
oraz Kryształowy Relikt. Wszystko na raz.

Ogień buchał wciąż i wciąż, topiąc kamień i napełniając gorącem całe

pomieszczenie. Wiele uderzeń serca później, gdy ogień wciąż płynął,
Hephaestus usłyszał w głębi swego umysłu:

– Dziękuję.

Zmieszanie skradło smokowi resztę oddechu. Trwało na tyle długo, że

chłód wkradł się w powietrze wokół niego i zaczął przenikać przez czerwone
łuski. Hephaestus nie lubił zimna. Był istotą ognia, ciepła i wściekłej furii,
a mrozy szkodziły jego skrzydłom zwłaszcza, gdy opuszczał swą górską
siedzibę w zimowe miesiące.

Lecz tym razem było gorsze. Sięgało dalej niż fizyczny mróz. Całkowita

pustka próżni, zupełna nieobecność ciepła życia, ostatnie ślady Crenshinibona
uwalniające nekromantyczną moc, z której tysiąclecia temu wykuto potężny
relikt.

Lodowe macki dostały się pod smocze łuski i przeniknęły jego ciało,

wyciągając  z  wielkiej  bestii  siły  życiowe.  Hephaestus  bronił  się  rycząc
i  warcząc.  Naprężając  żylaste  mięśnie  próbował  wypchnąć  zimno.  Głęboki
wdech  rozpalił  wewnętrzne  ognie  smoka  nie  po  to  by  zionąć,  lecz  by  ich
gorącem zwalczyć chłód.

Trzask pojedynczej łuski uderzającej w kamienną podłogę zabrzmiał

w uszach smoka. Obrócił swą wielką głowę, starając się ujrzeć to nieszczęście
na własne oczy, choć naturalnie nie miał takiej możliwości.

Lecz Hephaestus mógł poczuć… rozkład.
Hephaestus czuł sięgającą ku niemu śmierć. Przenikającą go, miażdżącą

serce.

Z płuc uciekło powietrze, a z nim rozbryzg zimnego ognia. Próbował

ponownie napełnić płuca, lecz te odmówiły posłuszeństwa.

Smok szarpnął łbem naprzód, lecz w połowie ruchu jego szyja poddała

się i wspaniała rogata głowa opadła na podłogę.

Hephaestus znał jedynie ciemność wokół siebie od czasu pierwszego

zniszczenia Kryształowego Reliktu, teraz zaś poczuł to samo wewnątrz.

Mrok.

***

Dwa płomienie migotały, jakby były żywe – dwoje oczu z ognia,

z czystej energii, z czystej nienawiści.

I już samo to – ten widok! – zmieszał ślepego Hephaestusa. On widział!
Ale jak?
Bestia obserwowała błękitne światło, kurtynę pełzającego, trzaskającego

i  skwierczącego  przez  całą  stopioną  na  żużel  podłogę  promienia.  Jasność
przecinała miejsce ostatecznego zniszczenia. To tu potężny artefakt wybuchł
dawno  temu,  tracąc  swój  fizyczny  kształt  i  uwalniając  pokłady  magii
oślepiające  Hephaestusa.  Teraz  ponownie,  dokładnie  tego  samego  dnia,
uwalniało fale morderczej nekromantycznej energii by zaatakować smoka i…?

I co zrobić? Smok przypomniał sobie zimno, odpadające łuski, potężne

uczucie śmierci i rozkładu.

Jakimś cudem mógł znowu widzieć, lecz za jaką cenę?
Hephaestus zaczerpnął głęboko powietrza, lub raczej spróbował, bo

dopiero w tym momencie smok zdał sobie sprawę z tego, że przestał
oddychać.

Nagle przerażony Hephaestus skupił się na dotkniętym kataklizmem

miejscu.  Gdy  dziwna  kurtyna  błękitnej  magii  przerzedziła  się,  bestia  ujrzała
skulone  postaci  –  niegdyś  zamknięte  w  artefakcie,  teraz  tańczące  wokół
resztek swego dawnego domu. Nisko pochylone, o zgarbionych plecach zjawy
–  siedmiu  liczy,  którzy  stworzyli  potężny  Crenshinibon  –  obracały  się,
wyśpiewując starożytne słowa mocy dawno zapomniane w krainach Faerunu.
Przyglądając  się  mężczyznom  z  dawnych  lat  można  było  dostrzec  różnice
w  wyglądzie,  kulturze  i  pozostałych  detalach  nawiązujących  do  całego
kontynentu.  Lecz  z  daleka  wyglądali  jedynie  na  podobne,  skulone,  szare
istoty. Z poszarpanych ubrań wypływała szarość, podobna do mgły, tworząca
się przy każdym ruchu ich ciał. Hephaestus rozpoznał, czym byli: siłą życiową
świadomego artefaktu.

Jednak zniszczono ich w pierwszym wybuchu Kryształowego Reliktu!
Bestia nie podniosła swej wspaniałej głowy na wężowej szyi, by zionąć

na nieumarłych ogniem dla ich zguby. Obserwowała i zastanawiała się.
Zwróciła uwagę na rytm, ton śpiewu i zrozumiała desperację istot. Chcieli
wrócić do swego domu, do Crenshinibona, Kryształowego Reliktu.

Smok zaciekawiony, choć wciąż przerażony, skupił wzrok na pustym

naczyniu – na niegdyś potężnym artefakcie, który przez przypadek unicestwił
za cenę własnych oczu.

I zniszczył go po raz drugi. Teraz to zrozumiał. Choć nie miał o tym

pojęcia.  W  Kryształowym  Relikcie  pozostały  resztki  mocy.  Gdy  illithid
o  mackowatej  głowie  sprowokował  go,  zionął  ogniem  ponownie  atakując
Kryształowy Relikt.

Hephaestus obrócił głową. Jeszcze większa wściekłość ogarnęła istotę.

Pełne przerażenia obrzydzenie, zmieniające strach w czysty gniew.

Jego wspaniałe, pięknie błyszczące czerwone łuski w większości

odpadły i leżały porozrzucane po podłodze. Zaledwie kilka tu i tam znaczyło
przypominającą sam szkielet postać bestii – żałosne resztki majestatu i mocy,
które niegdyś sobą prezentowała. Smok uniósł skrzydło, piękne skrzydło
w dawnych czasach pozwalające Hephaestusowi szybować bez wysiłku
wysoko na wietrze rozbijającym się na północy o Śnieżne Góry.

Kości, zwisająca w strzępach skóra i nic ponadto.
Bestia, dawniej wspaniała, majestatyczna i pełna straszliwego piękna,

teraz stała się karykaturą samej siebie.

Istota, która jeszcze tego dnia rano była smokiem, została zredukowana

do… czego? Umarł? Żyje? Jak?

Hephaestus spojrzał na swoje drugie zmaltretowane skrzydło

i  zrozumiał,  że  błękitna  płaszczyzna  dziwnej  magicznej  mocy  przecięła  je.
Spoglądając  uważnie  przez  tę  prawie  nieprzezroczystą  kurtynę,  Hephaestus
zauważył  drugi  strumień  trzaskającej  energii.  Intensywna,  zielona  fałdka
w błękitnym polu cofała się i skrzyła wewnątrz kurtyny. Tuż przy ziemi ten
widzialny  łańcuch  energii  pętał  skrzydło  smoka  z  artefaktem,  łącząc
Hephaestusa  z  Kryształowym  Reliktem,  o  którym  sądził,  że  zniszczył  go
dawno temu.

– Zbudziłeś się, wielka bestio

– rzekł głos w jego głowie, głos illithida

Yharaskrika.

– Ty to zrobiłeś! – warknął Hephaestus. W jego gardle zaczął wzbierać

potężny ryk. Jednak nagle poraził go bez ostrzeżenia strumień psionicznej
energii, pozostawiając bełkoczącego i zmieszanego.

– Jesteś żywy

– powiedziało mu martwe stworzenie. –

Pokonałeś śmierć.

Jesteś wspanialszy niż wcześniej. A ja jestem z tobą by cię prowadzić, nauczyć
korzystać z mocy przekraczających wszelkie twoje wyobrażenie.

W wybuchu inspirowanej gniewem siły bestia z uniesioną głową

powstała  na  nogi,  rozglądając  się  po  jaskini.  Hephaestus  nie  śmiał  zabrać
skrzydła  z  magicznej  zasłony,  obawiając  się,  że  znów  mógłby  doświadczyć
nicości.  Ślizgiem  przemierzył  podłogę  w  stronę  tańczących  zjaw
i Kryształowego Reliktu.

Skulone, cieniste postaci nieumarłych zatrzymały się, obracając jak

jeden mąż, żeby obserwować smoka. Cofnęły się – ze strachu czy z szacunku,
tego  Hephaestus  nie  mógł  rozstrzygnąć.  Bestia  zbliżyła  się  do  reliktu,
a szponiasta przednia łapa wyciągnęła się, by delikatnie dotknąć przedmiotu.
Gdy  tylko  jego  kościste  palce  zamknęły  się  dookoła  niego  nagły  przymus,
przytłaczające wezwanie, zmusiło go do machnięcia łapą w górę. Roztrzaskał
Kryształowy  Relikt  o  swoją  własną  czaszkę,  dokładnie  między  ognistymi
oczyma.  Nawet  wykonując  ten  ruch  Hephaestus  wiedział,  że  zmusza  go  do
tego przytłaczająca siła woli Yharaskrika.

Nim Hephaestus zdążył pomścić tę zniewagę, jego gniew się ulotnił.

Smoka ogarnął zachwyt, poczucie wyzwolenia olbrzymiej mocy i niesłychanej
radości, jedności i kompletności.

Bestia cofnęła się. Skrzydło opuściło zasłonę, lecz Hephaestus nie czuł

już strachu. Jego nowoodkryte zmysły i świadomość oraz odzyskana życiowa
siła w żaden sposób nie osłabły.

Nie, nie życiowa siła, zdał sobie sprawę Hephaestus.
Wręcz odwrotnie… zdecydowanie odwrotnie.

– Jesteś Królem Duchów

– rzekł mu Yharaskrik. –

Śmierć nie ma nad

tobą władzy. To ty władasz śmiercią.

Po długiej chwili Hephaestus przysiadł na zadzie, przyglądając się

otoczeniu i próbując cokolwiek z tego zrozumieć. Pełzające światło wspięło

się na odległą ścianę jaskini i nagle powierzchnia skały zaczęła iskrzyć niczym
tysiące maleńkich gwiazd. Przez kurtynę przeszli nieumarli licze, ustawiając
się w półkolu przed Hephaestusem. Zanosili modlitwy w swych starożytnych,
dawno zapomnianych językach. Swe ohydne oblicza trzymali nisko, pokornie
patrząc w podłogę.

Hephaestus zrozumiał, że mógł im rozkazywać, lecz pozwolił na

płaszczenie się i padanie przed nim na kolana. Bardziej interesował go mur
błękitnej energii przecinający jego jaskinię.

Cóż to mogło być?
– Splot Mystry – wyszeptali licze, jakby odczytując jego myśli.

Splot?

pomyślał Hephaestus. – Splot… zapada się – odpowiedział chór liczy. –
Magia… dziczeje.

Hephaestus obserwował przeklęte stwory, starając się poskładać

możliwości. Zjawy Kryształowego Reliktu były starożytnymi czarodziejami,
którzy nasycili artefakt własnymi siłami życiowymi. W samej swej istocie
Crenshinibon

promieniował

nekromanckimi

dweomerami.

Wzrok

Hephaestusa  powędrował  do  kurtyny  –  widzialnej,  niemal  namacalnej,  nici
Splotu  Mystry.  Znów  pomyślał  o  ostatnich  zapisanych  w  pamięci  obrazach,
gdy wypuścił swój ognisty oddech na drowa, illithida oraz Kryształowy Relikt.
Smoczy  ogień  wysadził  potężny  artefakt  i  wypełnił  oczy  Hephaestusa
wspaniałym, oślepiającym światłem.

Następnie zimna fala pustki odebrała mu życie i sprawiła, że odpadły

mu łuski z ciała oraz mięso odeszło od kości. Czy to zaklęcie… czymkolwiek
było… zawaliło fragment Splotu Mystry?

– Nić była tutaj, zanim zionąłeś – wyjaśniły zjawy, czytając w jego

myślach i wyprowadzając go z błędu.

– Sprowadzona przez pierwsze ognie, które strzaskały relikt – rzekł

Hephaestus.

– Nie –

odpowiedział Yharaskrik w umyśle smoka. –

Nić uwolniła

nekromancję ze strzaskanego reliktu, jeszcze raz dając mi świadomość oraz
ożywiając zjawy w ich obecnym stanie.

– A ty zaatakowałeś mnie we śnie –

oskarżył Hephaestus.

– Jestem winny

– przyznał illithid. –

Ty zniszczyłeś mnie w tym dawno

minionym czasie, ja wróciłem, by się odpłacić.

– Zniszczę cię znowu! – obiecał Hephaestus.

– Nie możesz, gdyż nie ma czego niszczyć. Jestem bezcielesną myślą,

świadomością bez substancji. I szukam domu.

Zanim Hephaestus zdał sobie sprawę, czym było to stwierdzenie –

jawną groźbą – kolejna fala psionicznej energii, znacznie bardziej natarczywej
i przytłaczającej, wypełniła brzękiem i trzaskiem zakłóceń każdy zakątek jego
mózgu,  każdą  jego  myśl,  każdą  odrobinę  rozsądku.  Nie  potrafił  nawet
przypomnieć sobie własnego imienia, nie mówiąc już o jakiejkolwiek reakcji
na napaść. Potężny umysł nieumarłego illithida sukcesywnie pokonywał drogę
w  jego  podświadomości,  przejmując  kolejne  umysłowe  włókienka  tworzące
psychikę smoka.

Potem, jakby wielka ciemność nagle zniknęła, Hephaestus zrozumiał –

wszystko.

– Coś ty zrobił?

– zapytał telepatycznie illithida. Lecz odpowiedź była

tam, czekała na niego, w jego własnych myślach.

Hephaestus już nigdy nie musiał o nic pytać Yharaskrika. Byłoby to jak

zadawanie pytań samemu sobie.

Hephaestus stał się Yharaskrikiem, a Yharaskrik Hephaestusem.
I obaj byli Crenshinibonem, Królem Duchów.
Wspaniały intelekt Hephaestusa rozważał rzeczywistość jego obecnego

stanu oraz entuzjazm siedmiu liczy. Jego myśli rozbiegły się i wreszcie znów
uporządkowały, dając mu pewność. Nić błękitnego ognia – pomijając sposób,
w jaki tu się znalazła – przywiązała go do Crenshinibona i pozostałości jego
nekromanckich mocy. To były szczątki jego mocy lecz wciąż potężne, z czego
zdał sobie sprawę czując w czaszce pulsowanie Kryształowego Reliktu. Wtopił
się w to miejsce, a nekromantyczna energia przeniknęła pozostałości cielesnej
powłoki Hephaestusa.

Więc powstał. Nie przez wskrzeszenie, lecz w nieumarłości.
Zjawy skłoniły się przed nim, a on zrozumiał ich myśli i zamiary tak

samo jasno, jak one rozumiały jego. Ich jedynym celem była służba.

Hephaestus zrozumiał, że jest świadomym łącznikiem między krainami

żywych i umarłych.

Błękitny ogień spełzł z odległej ściany i wytrawił podłogę. Przeszedł

tam, gdzie leżał Kryształowy Relikt oraz ponad skrzydłem Hephaestusa.
W przeciągu kilku uderzeń serca zupełnie opuścił komorę, zostawiając miejsce
zaciemnione. Jedynie z tańczącymi pomarańczowymi ognikami oczu liczy,
oczu Hephaestusa, oraz z delikatnym zielonym blaskiem Crenshinibona.

Po jego odejściu moc bestii nie zmalała, a licze wciąż się kłaniały.
Powstał.
Drakolicz.

Gdzie kończy się rozum i zaczyna magia? Gdzie kończy się rozum

i zaczyna wiara? To dwa najważniejsze pytania świadomego bytu, powiedział
mi  znajomy  filozof,  który  doszedł  do  kresu  swych  dni  i  z  powrotem.  Oto
ostateczne  rozmyślanie,  ostateczne  poszukiwanie,  ostateczna  prawda  o  tym,
kim jesteśmy. Żyć znaczy umrzeć i wiedzieć, że tak powinno być. Zastanawiać
się, zawsze się zastanawiać.

Prawda ta jest fundamentem Duchowego Uniesienia, katedry, biblioteki,

miejsca  kultu  i  rozumu,  debaty  i  filozofii.  Jego  podwaliny  stworzyła  wiara
i magia, ściany skonstruowano z zachwytu i nadziei, sufit podtrzymuje rozum.
Tam  Cadderly  Bonaduce  kroczy  zamyślony  i  wymaga  od  swoich  licznych
odwiedzających,  pobożnych  oraz  uczonych,  by  nie  unikali  głębszych  pytań
dotyczących  egzystencji.  Żeby  nie  zamykali  się  ani  nie  dręczyli  innych
nieuzasadnionymi dogmatami.

W szerokim świecie rozpętała się zaciekła debata – zderzenie rozumu

z dogmatem. Czy nie jesteśmy niczym więcej jak tylko kaprysem bogów? Czy
może jesteśmy efektem harmonijnego procesu? Wieczni czy śmiertelni? Jeśli
to pierwsze, to jaki jest związek między tym, co pozostanie na zawsze – duszą,
a tym, co kiedyś nakarmi robaki? Jaki jest dalszy rozwój umysłu i ducha,
samoświadomości oraz – lub – utraty indywidualności w stanie jedności ze
wszystkim? Jaki jest związek między wyjaśnialnym a niewyjaśnionym i czego
jest zapowiedzią, gdy dawniejsze wzrasta kosztem późniejszego?

Oczywiście samo postawienie takich pytań budzi niepokojące

możliwości  przed  wieloma  ludźmi.  Innych  popycha  do  karygodnej  herezji.
Rzeczywiście,  nawet  Cadderly  zwierzył  mi  się  kiedyś,  że  życie  byłoby
prostsze,  gdyby  mógł  po  prostu  zaakceptować  to,  co  istnieje  tu  i  teraz.  Nie
umknęła mi ironia jego historii. Jeden z najwybitniejszych kapłanów Deneira,
jako  młody  adept  Cadderly  pozostawał  sceptyczny  nawet  wobec  istnienia
boga, któremu służył. W istocie  był niewierzącym kapłanem, lecz potężnym
boską  mocą.  Gdyby  czcił  jakiegokolwiek  innego  boga  niż  Deneir,  którego
własne  zasady  zachęcają  do  badań,  młody  Cadderly  prawdopodobnie  nigdy
nie odkryłby żadnej z tych mocy pozwalającej mu uzdrawiać oraz powoływać
się na gniew swego bóstwa.

Jest teraz przekonany o wieczności oraz o możliwości trafienia do

jakiegoś  deneirskiego  nieba.  Jednak  wciąż  zadaje  pytania,  wciąż  szuka.
W  Duchowym  Uniesieniu  wiele  prawd  –  praw  większego  świata,  a  nawet
niebios  nad  nami  –  są  odsłaniane  i  analizowane,  poddawane  badaniom.
Z pokorą i odwagą uczeni, którzy się tam gromadzą, rozjaśniają detale planu
naszej  rzeczywistości.  Dyskutują  o  wzorach  wszechświata  i  zasadach,  które
nim rządzą. I rzeczywiście dają nam pełniejsze zrozumienie Toril,  jej związku
z księżycem oraz gwiazdami nad nami.

Dla niektórych właśnie takie działanie świadczy o herezji.

Niebezpiecznej eksploracji dziedzin wiedzy, które powinny pozostać domeną
wyłącznie  bogów,  bytów  większych  niż  my.  Co  gorsza,  jak  wyjaśniają  ci
szaleni  prorocy  zagłady,  takie  rozważania  i  niewskazane  objaśnienia
umniejszają samych bogów i odwracają od wiary tych, którzy pragną słuchać
słowa.  Jednak  filozofów,  jak  Cadderly,  większa  zawiłość,  większa  złożoność
wszechświata  tylko  umacnia  uczucia  dla  jego  boga.  Harmonia  natury  –
twierdzi  –  piękno  uniwersalnego  prawa  i  rozwój  świadczący  o  doskonałości
oraz  stojące  za  tym  pojęcie  nieskończoności  pozwala  zdać  sobie  sprawę
z własnej ślepoty, winy i przerażającej niewiedzy.

Dla dociekliwego umysłu Cadderly’ego obserwowanie systemu

wspierającego boskie prawa dalece przewyższa przesądy Planu Materialnego.

Jednak dla wielu innych, nawet takich, którzy zgadzają się

z poszukiwaniami Cadderly’ego, jest w tym niezaprzeczalnie pewien
dyskomfort.

Widzę coś odwrotnego w Catti–brie oraz jej ciągłej nauce i rozumieniu

magii. Czuje się dobrze z magią, jak mawia, gdyż ona nie może zostać
wyjaśniona. Jej siła wiary i duchowości wzrasta wraz z magiczną
sprawnością. Brać to, co leży przed tobą takim jakie jest – bez wyjaśnień, bez
przetwarzania i powielania – to esencja wiary.

Nie wiem, czy Mielikki istnieje. Nie wiem, czy którykolwiek bóg jest

rzeczywisty, lub jeśli naprawdę istnieją, to czy obchodzi ich egzystencja z dnia
na dzień jednego drowa renegata. Przykazania Mielikki – moralność, poczucie
wspólnoty i służby oraz docenianie życia – są dla mnie prawdziwe, w moim
sercu. Były tam, zanim odnalazłem Mielikki – imię, które mogę im nadać –
i pozostaną tam, nawet gdy znajdzie się niezaprzeczalny dowód, że nie
istnieje żaden byt, żadna fizyczna manifestacja tych przykazań.

Czy nasze zachowanie dyktuje strach przed karą, czy potrzeby naszych

serc? Jak dla mnie prawdą jest to drugie. Miałem nadzieję, że prawdą będzie
dla wszystkich dorosłych jednak doświadczenie mówi mi, że to nie jest częsty
przypadek. Dokonywanie czynów obliczonych na katapultowanie cię do tego
czy innego nieba będzie przejrzyste dla boga, jakiegokolwiek boga, gdyż jeśli
nasze serce nie stoi w zgodzie z twórcą tego nieba, wtedy… w czym rzecz?

Dlatego oddaję honor Cadderly’emu i poszukiwaczom, którzy odkładają

na bok niebiańskie, proste odpowiedzi i sięgają odważnie ku uczciwości
i pięknu większej harmonii.

Skoro wielu ludzi Faerunu szarpie się w swoich codziennych wysiłkach,

zmierzając  do  kresu  swego  życia,  słowa  płynące  z  Duchowego  Uniesienia
wywołają  znaczne  wahanie,  a  nawet  niechęć  i  próby  sabotażu.  Osobista
podróż Cadderly’ego, by odkryć kosmos w granicach jego własnego znacznego
intelektu  bez  wątpienia  sprzyja  poczuciu  niepokoju,  w  szczególności  przed
najbardziej  podstawowym  i  przerażającym    ze  wszystkich  pojęciem  –
śmiercią.

Ja okazuję jedynie wsparcie mojemu kapłańskiemu przyjacielowi.

Pamiętam noce spędzone w Dolinie Lodowego Wichru, wysoko na Podejściu
Bruenora, oddalonym bardziej od tundry w dole niż, jak się zdawało, gwiazd
powyżej.  Czy  moje  rozważania  tam  były  choć  trochę  mniej  heretyczne  niż
prace Duchowego  Uniesienia? A jeśli rezultaty  uzyskane przez Cadderly’ego
i innych w jakikolwiek sposób nawiązują do tego, czego dowiedziałem się na
tym  samotnym  górskim  szczycie?  Poznaję  siłę  zbroi  Cadderly’ego  przeciw
przekleństwom obojętnych oraz krzykom o herezji ze strony mniej światłych
i bardziej dogmatycznych głupców.

Moja podróż do gwiazd, pośród gwiazd, w jedności z gwiazdami dawała

mi absolutne zadowolenie i nieokiełznaną radość – chwilę największego
spokoju, jakiego zaznałem kiedykolwiek w życiu.

A najpotężniejszy, w stanie jedności ze wszechświatem wokół mnie, ja –

Drizzt Do’Urden – stałem niczym bóg.

– Drizzt Do’Urden

ROZDZIAŁ I

– Znajdę cię, drowie.

Oczy mrocznego elfa otworzyły się szeroko, a on szybko dostosował

swoje czułe zmysły do fizycznego otoczenia. Głos brzmiał czysto w jego
umyśle, przerywając jego chwilę cichego Śnienia.

Poznał ten głos. Razem z nim nadszedł obraz katastrofy aż zbyt

wyrazistej w jego wspomnieniach, może sprzed półtorej dekady.

Poprawił przepaskę na oku i przesunął dłonią po łysej głowie, próbując

coś  z  tego  zrozumieć.  To  nie  mogło  się  stać.  Smok  został  zniszczony.  Nic,
nawet  wielki  wspaniały  jaszczur  jak  Hephaestus  nie  mógł  przetrwać
intensywności wybuchu, gdy Crenshinibon uwolnił swoją moc. A jeśli nawet
bestia  w  jakiś  sposób  przeżyła,  czemu  nie  wstała  wtedy,  gdy  jej  wrogowie
byliby przed nią bezbronni?

Nie. Jarlaxle był pewien, że Hephaestus został zniszczony. Lecz

wtargnięcie w jego Śnienie nie przyśniło mu się. Tego Jarlaxle również był
pewien.

Znajdę cię, drowie.
To był Hephaestus – telepatyczny dodatek do Śnienia Jarlaxle’a

przyniósł mu wyraźny obraz wielkiej bestii. Nie mógł pomylić ciężaru tego
głosu. Zaskoczył go podczas medytacji, a on odruchowo wycofał się z niej
i zmusił do powrotu do teraźniejszości, do swego fizycznego otoczenia.

Pożałował tego prawie natychmiast i uspokoił wystarczająco, by

usłyszeć zadowolone chrapanie swojego krasnoludzkiego towarzysza. Gdy
upewnił się, że wokół nie ma niebezpieczeństwa, zamknął oczy jeszcze raz
i zwrócił myśli do własnego wnętrza, do miejsca medytacji i samotności.

Poza tym, że nie był sam.
Hephaestus czekał tam na niego. Ujrzał oczy smoka, podwójne,

migoczące wściekłe płomienie. Mógł poczuć gniew bestii, wzburzonej

i obiecującej zemstę. Zadowolony pomruk przetoczył się przez myśli
Jarlaxle’a, uśmiech drapieżnika patrzącego na swoją ofiarę. Smok znalazł go
telepatycznie, lecz czy to znaczy, że wie, gdzie się teraz znajduje fizycznie?

Chwila paniki ogarnęła Jarlaxle’a, chwila zmieszania. Podniósł się

i  dotknął  swojej  przepaski,  noszonej  tego  dnia  na  lewym  oku.  Jej  magia
powinna  powstrzymać  wtargnięcie  Hephaestusa,  powinna  chronić  Jarlaxle’a
przed  śledzeniem  za  pomocą  szklanej  kuli  i  niechcianym  telepatycznym
kontaktem. Lecz nie wyobraził tego sobie. Hephaestus był z nim.

– Znajdę cię, drowie

– smok zapewnił go raz jeszcze.