Markowska Wanda, Milska Anna Baśnie z dalekich mórz i oceanów

nie z dalekich mórz

i oceanów
WANDA MARKOWSKA ANNA MILSKA

WYDAWNICTWO MORSKIE GDA

Cykl „Ba

nie z dalekich mórz i oceanów przyniesie opowie

ci z całego

wiata, z mórz

Południa i fiordów Północy. Co roku uka

e si

jedna bogato ilustrowana ksi

ąż

eczka.

nie te po raz pierwszy wydane zostały przez Wydawnictwo Morskie w 1969 roku.

■

ІГк

O dzielnym Gunnarze, Dziewczynie Morskiej i czarodziejskich zimorodkach
Ba

śń

skandynawska

ył sobie raz dzielny marynarz imieniem Gunnar. Pływał po dalekich morzach, pod
gwiazdami Północy i Południa, znał l

dy i wyspy odległe^wiedział, kiedy i gdzie wiej

silne wichry, gdzie gor

ce pr

dy opływaj

wybrze

a, gdzie zimuj

foki, gdzie ryby si

gromadz

, by składa

ikr

, gdzie si

gnie

żą

pingwiny i pelikany, morskie g

si i kaczki

o barwnych piórach. Morze nie miało przed nim tajemnic. Tote

wie

ci o Gunnarze

obiegały wszystkie rybackie wioski, a dziewcz

piewały o nim pie

ni zw

c go

eglarzem Siedmiu Mórz.

— Gunnarze — rzekła raz do syna jego stara matka, gdy wrócił z jednej ze swoich
długich wypraw po

wiecie — czas, synku,

eby

pomy

lał o o

enku, dok

d si

tak

dziesz tułał po morzach? Jam ju

stara, niedługo po

wiecie, chciałabym

przed

mierci

wnuki piastowa

Roze

miał si

Gunnar i powiedział:

— Jeszcze si

taka nie urodziła w naszym kraju, któr

bym chciał za

, matko. Ale

nie bój si

, dot

d b

pływał po wszystkich oceanach, dopóki sobie nie przywioz

Dziewczyny Morskiej.
Pokiwała matka ze smutkiem głow

, zapłakała i rzecze:

— Nie dla ciebie, synku, Dziewczyna Morska, nie dla ciebie! Czy

nie wiesz,

e wi

zi j

zła Wied

ma o Czerwonych Oczach? Ka

dego, kto si

do niej zbli

y, zamienia w

kamie

— Wiem o tym, matko, ale pragn

ocali

Dziewczyn

Morsk

. Dniem i noc

tylko o tym

od chwili, gdym j

ujrzał raz jeden jedyny, jak siedziała na skale i czesała swe

długie warkocze.
— Zapomnij o niej, synku, je

li ci

ycie miłe — błagała matka.

Ale

adna siła nie mogła oderwa

Gunnara od marze

o Morskiej Dziewczynie. Gdy

tylko wiosna nastała i wichry zimowe ucichły, znów wyruszył na morze na Swej

migłej

łodzi.
Przeleciały nad jego głow

dwa czarne kruki.

— Powiedzcie, kruki, przyjaciele moi, gdzie mieszka Dziewczyna Morska? — woła
Gunnar
5

— O, nie pytaj o ni

! Wracaj, Gunnarze, wracaj co rychlej na l

d. Grozi ci

niebezpiecze

stwo !

Ale Gunnar ani my

lał wraca

Załopotały nad łodzi

skrzydła wielkiego orła-rybołowa.

— Powiedz mi, orle, gdzie szuka

mam Morskiej Dziewczyny?

— Daleko st

d, za siedmioma morzami, za oceanami. Nie dopłyniesz tam, zginiesz,

staniesz si

łupem rekinów! — krzykn

ł orzeł i wzniósł si

wysoko w bł

kit.

Lecz Gunnar popłyn

ł dalej, nieustraszony, jakby nie słyszał przestrogi.

Wtem spostrzegł na fali kołysz

ce si

gniazdko, a w nim par

zimorodków. Zzi

bni

ptaszki tuliły si

do siebie przera

one, osłaniaj

c skrzydełkami swe małe, ledwie

wyklute z jajeczek. Nad nimi fruwał wielki czarny ptak, kr

ąż

ył coraz ni

ej, ju

, ju

miał

szpony zatopi

w swych ofiarach.

al si

zrobiło Gunnarowi zimorodków, odp

dził wi

c krzykiem drapie

nika, a potem

szybko podpłyn

ł łódk

w stron

gniazdka i rzekł do trzepoc

cych si

miertelnej

grozie ptaszków:
— Nie l

kajcie si

mnie. Nie uczyni

wam nic złego. Jestem Gunnar,

eglarz Siedmiu

Mórz.
— Witaj nam, nasz obro

co! — pisn

ły zimorodki z rado

. — Słyszały

my o tobie.

To ty szukasz po

wiecie Dziewczyny Morskiej ?

— Tak, szukam jej wsz

dzie i nie spoczn

, póki jej nie odnajd

— O, zawró

z drogi,

eglarzu! Skr

ęć

dziób swej łodzi w stron

du, je

li nie chcesz

narazi

mier

— rzekł z trwog

zimorodek, ojciec rodu.

— Có

mi po

yciu, nie dbam o nie, gdy ona tam j

czy pod władz

złej Wied

my. Bez

Dziewczyny Morskiej niemiłe mi sło

ce, morze i powietrze. Odnajd

albo zgin

— Uczynisz podług swej woli,

eglarzu. Ale

e uratowałe

nas od zguby, chcemy ci si

odwdzi

czy

. Nie wolno nam zdradzi

tajemnicy Morskiej Dziewczyny nikomu z ludzi,

lecz tobie j

odsłonimy. Posłuchaj:

yje ona daleko, daleko, na kra

cach

wiata, po drugiej stronie widnokr

gu, gdzie

rozci

ga si

Morze Snu i Milczenia.

eby tam si

dosta

, musisz przepłyn

ąć

siedem

mórz nieprzebytych. Na pocz

tku opłyniesz morze lodów, mo

na tam

eglowa

tylko

latem, kiedy sło

ce stoi wysoko. Potem znajdziesz si

na morzu o falach białych jak

mleko. Gdy przepłyniesz białe morze, kieruj si

na południe, wci

ąż

na południe, a

otocz

fale

ółte jak miód. Gdy pokonasz wody

ółtego morza, po

eglujesz dalej, a

dotrzesz do morza o falach czerwonych jak krew. Tam zdaj si

na wiatry i pr

dy. Nie

wolno ci chwyta

za wiosła, owi

w płótno

aglowe i bacz, by ci

nie spryskały

czerwone bryzgi fal, pró

no by

bowiem chciał zetrze

z siebie te krwawe piany, na

zawsze we

w ciało i nic ich nie zmyje. Dalej twa droga b

dzie wiodła w stron

morza o falach czarnych jak noc bez ksi

ęż

yca. Tam musisz wyt

ęż

wszystkie siły, s

to bowiem wody burzliwe i gro

*
ne, ka

dego

miałka wci

gaj

w swe smoliste tonie. Gdy i to morze przeb

dziesz

zwyci

sko, znajdziesz si

na wodach o barwie fiołków. Ale nie daj si

złudzi

jego

knym falom, kryj

one bowiem pod sw

powierzchni

-mnóstwo raf niebezpiecznych i

wirów zdradliwych. Na koniec dotrzesz do morza siódmego, ostatniego. Jego spokojne
tafle s

zielone jak trawa wiosenna, całe zarosłe długimi glonami o w

ęż

owych łodygach, które

wiele ju

statków oplatały swymi

liskimi mackami i wci

ły na dno.

Tam, na skalistej rafie wznosz

cej si

rodku gł

biny,

nasi krewniacy. Gdy im

poka

esz piórko z mego skrzydła, przyjm

jak przyjaciela i udziel

rad co do dalszej

drogi.
To mówi

c ptaszek wyrwał sobie dzióbkiem piórko ze skrzydełka, sfrun

ł na rami

Gunnara i zło

ył mu je w dłoni.

Podzi

kował Gunnar zimorodkom za dobre rady i nie zwlekaj

c ni chwili ruszył na

poszukiwanie swej ukochanej.
Wielu przygód zaznał, wiele dziwów widział, stu niebezpiecze

stw unikn

ł, sto burz

zwalczył i orkanów, zanim zdołał przepłyn

ąć

sze

ść

mórz nieprzebytych. W ko

znalazł si

na siódmym morzu o falach zielonych jak trawa wiosenna. Wiosła z trudem

przedzierały si

przez g

szcz wodorostów, w

ęż

owe glony oplatały łód

, chwytały j

jak

w kleszcze, owijały si

wokół dziobu.-Gunnarowi r

ce mdlały z wysiłku, pot zalewał

czoło, dokuczało pragnienie. Wtem rozległ si

trzask, łód

uderzyła bokiem o stercz

skał

pokryt

zielonym mchem. G

sta, oleista woda wdarła si

z chlupotem do

rodka

przez rozp

kł

burt

. Łód

zacz

ła ton

ąć

. Jeszcze przez chwil

kołysała si

powierzchni i w ko

cu znikn

ła w bezdennych gł

binach. Ostatkiem sił chwycił si

Gunnar skalnego wyst

pu i wdrapał si

na raf

Nastała noc, parna, gor

ca, bez gwiazd i ksi

ęż

yca.

y Gunnar na mokre) skale oblewanej zewsz

d falami i rozmy

la smutnie nad sw

dol

. Coraz bardziej dokucza mu głód i pragnienie, a znik

d nie widzi ratunku. Przyjdzie

mu chyba zgin

ąć

na tym strasznym morzu, ju

nie zobaczy swej ukochanej, ju

nigdy

nie wróci do rodzinnych brzegów.
Gdy tak dumał samotnie w

ród nocy, nagle w dali ujrzał jakie

bł

kitne

wiatełko

pełgaj

ce po falach.

— Co to by

e ? Czy

by jaki

statek zabł

kał si

na te wody ?

Po chwili posłyszał plusk wioseł i cichy, słodki

piew dziewcz

cy. Wbił wzrok w

ciemno

ść

i oto dostrzegł male

łódeczk

, a na niej Dziewczyn

Morsk

, t

, dla której

tyle trudów znosił i niebezpiecze

stw. Miała na rozpuszczonych włosach wieniec z

dziwnych kwiatów

wiec

cych w mroku niby bł

kitne gwiazdeczki.

Uwi

zała sw

łódeczk

do skały i lekko wskoczyła na głazy ci

gle nuc

c sw

pie

śń

—

wołanie:
Do mnie, do mnie, ptaszki morza, Złotym ziarnem was obdarz

, Le

cie do mnie skro

przestworza I mówcie mi o Gunnarze.
Dał si

słysze

szum tysi

cy skrzydeł i po chwili cała skała rozbrzmiewa

zacz

ła

ptasim

wiergotem.

Dziewczyna Morska sypała ptakom z dłoni złote ziarna, tysi

c dziobków chwytało je w

locie, a ona pytała:
Gdzie mój Gunnar ukochany? Gdzie jest

eglarz Siedmiu Mórz? Czy przepłyn

ł szóste

morze Po

ród wichrów i stu burz?

W ciemno

ci roz

wietlanej wiankiem Dziewczyny Morskiej zabrzmiał głos najstarszego

z ptasiej gromady:
Pi

te morze on przepłyn

ł, Szóste morze cało min

ł I na siódmym, przy tej skale, Łód

Gunnara skryły fale.
Krzyknie Dziewczyna Morska, rzewnymi łzami si

zaleje.

Skoczył Gunnar spod skalnego załomu, gdzie dot

d siedział w ukryciu, stan

ł przed

Morsk

Dziewczyn

i rzecze:

— Nie płacz, pi

kna czarodziejko, i otrzyj łzy z oczu. Oto Gunnar stoi tu przed tob

własnej osobie.
8
Zerwała Morska Dziewczyna swój wianek gwia

dzisty z czoła, wzniosła rami

w gór

, i

oto w jej dłoni zal

nił jak bł

kitna latarenka o

wietlaj

c jasnym blaskiem posta

Gunnara.
— Ty

jest Gunnar, sławny Gunnar,

eglarz Siedmiu Mórz? — spytała i u

miech

rado

ci rozja

nił jej twarz, a serce

ywiej zabiło w piersiach.

— Tak, ja nim jestem. Od kiedym ci

ujrzał czesz

włosy w sło

cu, ju

zapomnie

tobie nie mogłem. Jam sze

ść

mórz przepłyn

ł, by ci

odnale

źć

, tu na siódmym łód

roztrzaskała, a sam ledwiem zdołał uj

ść

yciem.

— I ja o tobie my

nie przestałam, odk

d ci

dostrzegłam na twej

cigłej łodzi. Ptaki

mi powiedziały,

e do mnie płyniesz przez morza i od tej pory w noc ka

wykradam

na t

skał

, by słucha

wie

ci o tobie. Wiedziałam, kiedy

przemierzał morze

lodowe i morza o falach białych,

ółtych, czerwonych i czarnych, czuwałam z trwog

na tych toniach o falach zielonych jak trawa nie napotkał mej stra

niczki, Wied

o Czerwonych Oczach. Cz

sto tu ona przybywa ze swego podwodnego pałacu za

horyzontem, tam gdzie le

y Morze Snu i Milczenia o falach bł

kitnych jak niebo. Ale ty

pewnie głodny i spragniony.
Klasn

ła w dłonie i rozkazała ptakom fruwaj

cym dokoła przynie

ść

jadła i napoju.

Zaszumiały skrzydła i ptasia gromada pomkn

ła na cztery strony

wiata. Ptaki powróciły

w mgnieniu oka i ju

przed Gunnarem le

ały najpi

kniejsze owoce, wonne, soczyste

banany, słodkie figi i daktyle, plastry miodu złocistego, a w kryształowych dzbanuszkach
czekała woda

ródlana.

Gdy pokosztował Gunnar darów Morskiej Dziewczyny, nowe siły we

wst

piły i nowa

nadzieja.
— Nie puszcz

z powrotem — rzekł z moc

— ju

ty za siódme morze nie

popłyniesz, nie wrócisz do złej Wied

my o Czerwonych Oczach! Je

lim ci miły,

Dziewczyno, to nie tra

my chwili czasu. Pły

my tw

łódk

do mojej ojczyzny, przez

siedem mórz i oceanów. Tam, na północy, mam chatk

mał

, w niej stara matka mnie

czeka. Tam moj

zostaniesz.

,
— O, mój Gunnarze, dzielny

eglarzu! — odpowie Morska Dziewczyna ze smutkiem.

— Nie mog

z tob

ruszy

na morze, jeszcze nie wolno mi tego uczyni

. Zły czar rzuciła

na mnie Wied

ma straszliwa i trzyma mnie w swej władzy. Niegdy

yłam na wielkim

zamku u rodziców kochanych. Lecz pewnego dnia porwała mnie wied

ma, uniosła za

siódme morze, i poty b

w tej twardej niewoli, póki si

nie znajdzie

miałek, co si

odwa

y rozbi

zaczarowane jaje, w którym ukrywa si

dusza Wied

my o Czerwonych

Oczach, w niej bowiem jest

ródło jej mocy. Inaczej cho

bym na kraniec

wiata uciekła,

znajdzie mnie ona wsz

dzie, a mych rodziców na straszn

mier

wyda.

— Mów, co mam czyni

, by ci

ocali

mierci si

nie l

kam! Kln

na niebo

wysokie! — wykrzykn

ł Gunnar gor

co.

— Dzi

ki ci, Gunnarze drogi! Kiedym ci

ujrzała płyn

cego w łodzi, czułam,

dziesz mym wyzwolicielem. Ale czas jeszcze nie nadszedł. Chocia

wiele ju

podpatrzyłam jej sposobów i sztuczek, wci

ąż

nie wiem, gdzie Wied

ma chowa

zaczarowane jaje. Gdy poznam t

tajemnic

, wtedy ci łatwiej przyjdzie pokona

— Ale ja czeka

nie chc

i nie mog

! — wykrzykn

ł Gunnar. — We

mnie na sw

9
t'*-||#

łódk

, razem popłyniemy do jej siedziby. Nie zabraknie mi m

stwa ni siły, by stan

ąć

twojej obronie.
— Dobrze — zgodziła si

Morska Dziewczyna widz

c zapał i odwag

Gunnara. — Gdy

minie dzie

, wróc

tu do ciebie z gał

cudownego drzewa i wtedy ci

powiod

poza

kraniec widnokr

gu, na morze o falach bł

kitnych jak niebo. Jest to Morze Snu i

Milczenia. Taka panuje na nim cisza, taki spokój bezmierny,

e nawet fala nie plu

nie,

ptak nie za

piewa, wietrzyk nie zawieje. Ka

dy, kto si

zabł

ka na jego wody martwe,

nieruchome, zasypia snem nieprzespanym i ju

cej nie zbudzi. Tylko gał

zka

drzewa rosn

cego u wej

cia do podwodnego pałacu, w którym mnie wi

zi Wied

ma,

e uchroni

przed za

ciem na wieki. Nie wa

tedy sam tam płyn

ąć

, Gunnarze,

bez gał

zki cudownej. Czekaj tu na mnie do "jutrzejszej nocy. Zjawi

na pewno, a

wtedy...
Nie doko

czyła tych słów, gdy nagle z gł

bi ciemno

ci zerwał si

wicher pot

ęż

ny, a

wzburzone fale zacz

ły uderza

o skał

z gło

nym pluskiem. Dziewczyna Morska

zadr

ała i zawołała ze zgroz

— To ona! Słysz

jej wołanie. Musz

wraca

. Szuka mnie po tej stronie horyzontu. Nie

e ciebie zobaczy

, Gunnarze! Gotowa ci

zabi

i zamieni

w kamie

, gdy ci

odnajdzie. Masz tu

agiel z mojej łódki, nakryj si

nim co pr

dzej, a staniesz si

niewidzialny.
10
To mówi

c zarzuciła na głow

Gunnara płótno

agla, a sama wskoczyła do łódki i

odpłyn

ła w dal rozja

nion

blaskiem wstaj

cej zorzy.

Tymczasem Wied

ma o Czerwonych Oczach p

dziła niczym burza po morzu szukaj

Morskiej Dziewczyny. W

wietle brzasku widział Gunnar z daleka, jak biegła po

powierzchni wód niby po murawie depc

c olbrzymimi stopami k

py wodorostów. Wielka

była jak góra, cała czarna, tylko

lepia miała czerwone, płon

ce krwawym ogniem. W

ku trzymała w

ęż

a morskiego i wywijała nim niby biczem.

Wst

piła na skał

, chwil

szyła gło

no, rozgl

daj

c si

na wszystkie strony, w ko

warkn

ła w

ciekle:

— Nie ma jej tutaj. Ale ja j

znajd

, przede mn

nie umknie. A kiedy j

schwytam, to

mnie popami

ta do ko

ycia. Odechce jej si

samotnych w

drówek po morzu. Ale

co to? Czuj

ludzk

dusz

! Jaki

człowiek musi si

tu ukrywa

. Kim jest ten zuchwalec,

co przepłyn

ł sze

ść

mórz nieprzebytych ?

Pot

ęż

nymi no

yskami st

pała po głazach, zagl

dała pod ka

dy załom skały,

przetrz

sała k

py trzcin, ale Gunnara nie znalazła, cho

Mika razy otarła si

o niego z

bliska, a

mu dreszcz przebiegł po grzbiecie. Na szcz

ęś

cie, dobrze ukryty pod

aglow

płacht

-nie-widk

, bezpieczny był przed wzrokiem wied

my.

Wreszcie przeszukawszy cał

raf

zacz

ła si

oddala

. Gnała jak wicher po zielonym

morzu, a

znikn

ła po drugiej stronie horyzontu.

Gunnar odetchn

ł z ulg

, zrzucił płacht

-niewidk

z ramion i usiadł na skale. Dzie

wydał mu si

długi niesko

czenie, nie mógł si

doczeka

nocy i powrotu Morskiej

Dziewczyny.
W ko

cu zmrok zapadł na morzu, w górze rozbłysły gwiazdy i ksi

ęż

yc zal

nił srebrnym

blaskiem.
Czeka Gunnar noc cał

, czeka do białego rana, Dziewczyny Morskiej jak nie ma, tak nie

ma.
Pewnie j

zi zła Wied

ma o Czerwonych Oczach — my

li Gunnar zrozpaczony —

ona do mnie nie wróci. Co teraz pocz

ąć

mam nieszcz

sny, uwi

ziony na tej skale,

bez łodzi, bez

agla, bez wioseł? Jak wyrwa

Morsk

Dziewczyn

z niewoli?

Kiedy tak siedział zatopiony w smutku i pos

pnych my

lach, nagle przypomniał sobie o

darze zimorodków. Wyj

ł piórko ptasie i zacz

ł je głaska

i obraca

w palcach.

Jakie

było jego zdumienie, gdy w tej samej chwili ujrzał przed sob

par

małych

ptaszków trzepoc

cych skrzydełkami. Kiwały główkami i ciekawie, bez l

ku przygl

dały

mu si

czarnymi oczkami.

— Witaj nam, Gunnarze! — przemówiły — co ci

sprowadza do nas ? Mów

miało,

bowiem ten, kto przybywa od naszych drogich krewniaków zza morza, jest naszym
przyjacielem.
Uradował si

Gunnar na te słowa i opowiedział zimorodkom o swoich przygodach, o

tym jak przepłyn

ł sze

ść

mórz nieprzebytych, jak si

tu rozbił o skał

, jak spotkał

Dziewczyn

Morsk

i jak zla wied

ma niczym wicher p

dziła za ni

po morzu.

— Daremnie noc cał

czekałem na Dziewczyn

Morsk

wit biały nastał, a ona nie

przybyła. Pewnie wied

ma zamkn

ła j

i wi

zi. Rozpacz mnie chwyta i gniew bezsilny,

gdy pomy

e ona tam nieszcz

ęś

liwa oczy wypłakuje, pró

no ratunku czeka, a ja na

tej skale bezczynnie siedz

i nie wiem, co czyni

, by j

z r

k straszliwej czarownicy

uwolni

Wysłuchały zimorodki uwa

nie opowie

ci Gunnara, a gdy sko

czył, odezwały si

w te

słowa:
— Wła

nie wracamy zza horyzontu. Tam z samego

rodka Morza Snu i Milczenia

wyrasta samotna góra, a na jej szczycie jest otwór prowadz

cy a

na dno gł

biny, do

pałacu Wied

my o Czerwonych Oczach. Kiedy

my przelatywały nad gór

, słyszały

ki i skargi Morskiej Dziewczyny i wrzask czarownicy, która jej pilnuje. Morski krab, co

ma tam sw

kryjówk

, powiedział nam,

e wied

ma nie odst

puje jej na krok,

przywi

zała Dziewczyn

ła

cuchem do ło

a i bije j

biczem splecionym z morskich

ęż

ów za to tylko,

e odwa

yła si

wypłyn

ąć

ukradkiem na t

stron

horyzontu, na

morze o falach zielonych jak trawa, i karmi

ptaki morskie złotym ziarnem i słucha

wie

ci, jakie jej znosiły o tobie, Gunnarze.

— A wi

c wied

ma wie wszystko? — zawołał Gunnar z przestrachem.

— Ma ona swoich szpiegów po

ród barwnych meduz, to one jej donosz

o wszystkim,

co si

dzieje na morzu.

— Cho

bym miał zgin

ąć

najstraszniejsz

mierci

, musz

zgładzi

Wied

Czerwonych Oczach! —wykrzykn

ł Gunnar wznosz

c dłonie w gór

12
— Pomo

emy ci, Gunnarze, bo kochamy Dziewczyn

Morsk

i nienawidzimy złej

czarownicy — powiedziały zimorodki. — A teraz posłuchaj nas uwa

nie:

Ni ogie

, ni woda, ni ostrze

elaza nie imaj

Wied

my o Czerwonych Oczach. Nikt

jej pokona

nie zdoła, ka

dego zamieni

w głaz jej krwawe

lepia. Ale jest sposób

jedyny, który mo

e pozbawi

ycia.

— Jaki

to sposób, wyjawcie mi go, zaklinam! — zawołał Gunnar niecierpliwie.

— Na skraju widnokr

gu, tam gdzie ko

czy si

siódme morze o zielonych falach, na

którym teraz przebywasz, jest w

ska cie

nina. Jej nurty ł

z wodami Morza Snu i

Milczenia. Z obu stron cie

niny rozci

gaj

długie pasy l

du ocienione wysokim

lasem. Z lewej strony ro

nie las cedrowy, a z prawej — sosnowy. W cedrowym lesie

stoi drzewo tysi

cletnie, w jego pniu na pól spróchniałym ze staro

ci znajduje si

dziupla gł

boka, a w tej dziupli spoczywa małe czarne jajeczko, w którym zakl

ta jest

dusza Wied

my o Czerwonych Oczach. Je

li kto

rozbije czarne jajeczko, w tej samej

chwili j

dza przestanie

. Ale jaja ukrytego w dziupli strze

e olbrzymi smok o stu

oczach, co nigdy nie zasypia.
— Cho

by i tysi

c miał oczu, ja si

nie ul

! — zakrzykn

ł Gunnar. Musz

ocali

moj

ukochan

! Ale jak tam dopłyn

ąć

bez tratwy, bez łodzi?

— O to si

nie martw, ju

nasza w tym głowa — za

wiergotały ptaszki i wydały

przenikliwy gwizd, raz, drugi i trzeci.
Na ten zew zleciały si

zewsz

d ptaki morza, jezior i moczarów, dzikie łab

dzie,

urawie, czaple siwe, białe, purpurowe i czarne, bociany klekoc

ce długimi dziobami,

migłe kormorany, pelikany, ró

owe flamingi, czerwone ibisy, dzikie orły-rybołowy,

nawet biało-czarne pingwiny przyfrun

ły z lodowych pól, a ile mew, czajek, rybitw

krzykliwych, ile nurów, traczy, kurek wodnych, morskich g

si, mi

kkopiórych edredo-

nów! Tysi

ce, tysi

ce skrzydeł furkotało w powietrzu, a wci

ąż

nowe roje nadlatywały z

daleka.
— Bracia i siostry! — zawołały zimorodki. — Czy chcecie pomóc Morskiej Dziewczynie
?
— Zrobimy dla niej wszystko, co w naszej mocy! — odkrzykn

ły ptaki. — Wiemy,

jest przyjaciółk

ptasiego rodu. Czy grozi jej niebezpiecze

stwo?

— Wi

zi j

Wied

ma o Czerwonych Oczach na Morzu Snu i Milczenia. Gunnar,

eglarz Siedmiu Mórz, pragnie j

wyrwa

z mocy złej czarownicy, lecz nie ma on ni

łodzi, ni tratwy. Musimy mu pomóc.
— Nic łatwiejszego! — ucieszyły si

ptaki. — Zaraz zbudujemy z naszych piór

pływaj

ce gniazdo.

I w tej samej chwili j

ły sobie wyrywa

piórka, znosi

w dzióbkach muł i wodorosty i

lepi

wielkie, okr

głe pływaj

ce gniazdo. Było tak pi

kne, tak lekko kołysało si

na fali,

e Gunnar a

krzykn

ł z zachwytu.

Kiedy wszystko ju

było gotowe, ptaki odleciały do swoich krajów, a zimorodki

powiedziały do Gunnara:
— A teraz w drog

, nie ma chwili do stracenia! Nim sło

ce przejdzie pół nieba, musimy

dotrze

do cie

niny u skraju widnokr

gu. Wsiadaj do łodzi, a oto twój

agiel — do-

13
dały wskazuj

c dzióbkami płacht

-niewidk

, ów płat płótna, którym osłoniła Gunnara

Morska Dziewczyna przed czerwonymi oczami Wied

my.

Usiadł Gunnar w pływaj

cym ptasim gnie

dzie, rozwin

agiel, zimorodki przycupn

ły

po obu bokach i tak razem ruszyli w/ drog

Pierzaste czółno p

dziło niczym wiatr po siódmym morzu o falach zielonych jak trawa i

wkrótce wpłyn

ło w w

cie

nin

na skraju widnokr

gu.

— Teraz steruj na lewo, Gunnarze, tam gdzie las cedrowy — mówi

zimorodki. Chwycił

Gunnar p

k wielkich piór orlich, zanurzył w wodzie jak wiosło i skierował

łód

-gniazdo na lewo. Lekko, cicho dobili do brzegu zarosłego dzikim g

szczem drzew,

krzewów i lian. Gunnar szybko wyskoczył na l

d, swoj

ptasi

łódk

uwi

zał p

dami

lian i nie trac

c chwili zacz

ł sporz

dza

łuk i strzały. Gdy ju

setk

długich strzał obcio-

sał ostrym krzemieniem, zwi

zał je mocnym łykiem, łuk zarzucił na plecy i ruszył w las,

para zimorodków wskazywała mu drog

— Widzisz tam w dali ten wielki cedr na wpół spróchniały ze staro

ci ? To w jego pniu

ukryta jest dusza Wied

my o Czerwonych Oczach. Musisz teraz ostro

nie pod-kra

ść

, ale wpierw osło

płacht

-niewidk

, by smok ci

nie dostrzegł — poradziły ptaki.

Podpełzł Gunnar, jak mógł najciszej, w stron

cedru, lecz smok był czujny, posłyszał

szmer i wyczołgał si

z dziupli. Jego ryk zatrz

sł lasem, a

szczyty drzew pochyliły si

przestrachu jakby przygi

te wichrem. Potwór miał paszcz

ziej

ogniem, ze łba

miotało iskry sto płon

cych

lepi, pot

ęż

ny ogon pokryty błyszcz

łusk

walił z

ciekło

o ziemi

, a

dudniła głucho.

Porwał Gunnar łuk z pleców, zało

ył strzał

, napi

ł ci

ciw

. Strzała pomkn

ła ze

wistem i utkwiła w jednym ze stu

lepi smoka. Za ni

druga i trzecia, dziesi

ta,

dwudziesta. Zawył potwór z bólu i zacz

ł si

miota

ciekle na wszystkie strony, nie

widz

c, sk

d wróg nadchodzi, bo płachta-niewidka dobrze skrywała Gunnara.

A on tymczasem szył we

strzałami bez przerwy, bez odpoczynku. Ju

dziewi

ęć

dziesi

dziewi

ęć

lepi potwora przebił ostrymi pociskami, zostało jeszcze setne, ostatnie.

Zało

ył Gunnar sw

ostatni

strzał

na ci

ciw

, lecz, o zgrozo, ci

ciwa, p

kła, nim

ąż

ył strzał

wypu

z łuku.

Ale m

ęż

eglarz nie stracił odwagi, wyrwał t

gie drzewko z ziemi, szybko jak

błyskawica podbiegł do potwora i jednym ciosem powalił go trupem.
Gunnarze, dalej, w skok! Legł martwy straszny smok!'
—

piewały zimorodki rado

nie, kołuj

c nad głow

eglarza.

A on dumny ze zwyci

stwa ju

znikn

ł w olbrzymiej dziupli. Długo szukał czarnego

jajeczka w grubej warstwie próchna zalegaj

cego wn

trze pnia, ju

zrozpaczony stracił

nadziej

, gdy nagle poczuł w dłoni mały, kr

gły kształt.

— To ono! Czarne jaje, a w nim przekl

ta dusza złej Wied

my o Czerwonych Oczach!

14
- **

■

Uradowany wyskoczył z dziupli, chwycił kamie

i roztrzaskał jaje na miazg

. Głuchy j

rozległ si

w lesie, z dala od strony morza podniósł si

szum złowrogi, jakby huragan

rozszalał si

w przestworzach. Potem wszystko ucichło, tylko ptactwo gnie

żą

ce si

koronach cedrów zacz

ło

piewa

wiergota

, gwizda

, szczebiota

i wyci

gło

trele jak podczas godów wiosennych. Wielka rado

ść

zapanowała na

wiecie, bowiem

sko

czyło si

panowanie okrutnej Wied

my, przed któr

ało wszystko, co

yje w

morzu, w powietrzu i na ziemi.
— Teraz czym pr

dzej za siódme morze, na tamt

stron

horyzontu! — zawołał

Gunnar p

c co tchu w stron

łódki.

Gdy si

tam znale

li, ptaszki, jego wierni przewodnicy, pokiwały łebkami, po

wier-gotały

ze sob

, a potem rzekły mu te słowa:

— Nie pu

cimy ci

, Gunnarze, za siódme morze bez gał

zki cudownego drzewa.

Wszak wiesz o tym,

e ka

dy, kto si

znajdzie na tamtych wodach, musi zapa

ść

w sen

nieprzespany, z którego si

nie obudzi. Tylko gał

ąź

czarodziejska zdolna jest odegna

ode

zły czar, jakim tchn

fale tego morza. Musisz si

zatem uzbroi

w cierpliwo

ść

, a

my tymczasem polecimy do siedziby Wied

my i uszczkniemy p

d z drzewa rosn

cego

na szczycie góry. Dopiero wtedy b

dziesz mógł wyruszy

w drog

Zasmucił si

Gunnar gł

boko, teraz bowiem, gdy sczezła ju

wiata zła Wied

ma,

da chwila dziel

ca go od uwolnienia Dziewczyny Morskiej wydawała mu si

wieczno

. Ale nie było rady. Musiał czeka

na powrót zimorodków, je

li chciał

ywy

dotrze

do swej ukochanej.

A ptaszki uniosły si

w gor

wysoko i wkrótce znikły mu sprzed oczu.

Czas upływał powoli. Gunnar zacz

ł zrywa

owoce mango, których tu rosła obfito

ść

zbierał

ółwie jaja w nadbrze

nym piasku, a kiedy si

posilił, uło

ył si

w cieniu i zasn

gł

boko.

Zbudziło go lekkie mu

cie ptasich skrzydeł. Zerwał si

z ziemi i z rado

powitał

swoich male

kich przyjaciół. W dzióbkach trzymały gał

zki cudownego drzewa, co

chroniło przed snem nieprzespanym.
— Teraz naprzód! Bez zwłoki! — nagliły zimorodki. — Gdy kr

ąż

yły

my nad gór

rodku Morza Snu i Milczenia, słyszały

my j

ki Dziewczyny Morskiej. Płakała gło

no i

wzywała ciebie, Gunnarze! Chciały

my j

pocieszy

, zapewni

e czuwasz,

e wkrótce

uwolnisz, krzyczały

my, wołały

my w gł

b czarnej czelu

ci wiod

cej do podwodnego

pałacu, ale głosy, jak wiesz, mamy słabe, ciche, wi

c nas pewnie nie mogła dosłysze

cisn

ło si

serce Gunnarowi z

alu nad m

Morskiej Dziewczyny, bez słowa skoczył

do łódki z piór ptasich i chwycił za wiosła, które sobie ju

przedtem sporz

dził z

cedrowych konarów.
Łód

-gniazdko pomkn

ła jak błyskawica po falach i wkrótce dosi

gła kra

ca w

skiej

cie

niny dziel

cej oba morza.

— T

dy biegnie horyzont — powiedziały zimorodki — po tamtej stronie rozci

ga si

Morze Snu i Milczenia. Teraz we

zamiast wioseł dwie gał

zki cudownego drzewa, by

nie opadła senno

ść

, na któr

nie ma ratunku. Nawet' my musimy ulecie

wysoko w

gór

, by nie ulec złemu czarowi tych wód. Z wysoka b

dziemy ci wskazywa

drog

16
Gdy dzielny

eglarz Siedmiu Mórz przepłyn

ł granic

horyzontu i znalazł si

na Morzu

Snu i Milczenia, chciał wyda

okrzyk zdumienia, lecz głos zamarł mu w gardle i

aden

k nie dobył si

z ust młodzie

ca.

Zapatrzony w cudowne zjawisko bezwiednie wypu

cił z r

k czarodziejskie gał

zki.

Ogarn

ło go nagle jakie

wielkie, łagodne znu

enie, jaka

szcz

ęś

liwo

ść

niewymowna,

dot

d nieznana. Bezmierna przestrze

morza promieniała bł

kitem tak czystym,

e zda

nie wody to były, lecz sam lazur roztopiony, jakby wysokie niebo zanurzyło si

tych toniach bezdennych. Gładkie jak zwierciadło tafle l

niły blaskiem nieziemskim,

najmniejsza falka nie marszczyła spokojnej powierzchni,

aden plusk, powiew

aden

nie m

cił martwej ciszy. Milczało morze i niebo, a było to milczenie tak dziwne,

e Gun-

nar zadr

ał przej

ty l

kiem i nagle poczuł,

e powieki opadaj

mu na oczy, jaka

oci

ęż

ało

ść

obezwładnia ciało i nieprzeparta ch

ęć

snu nim owłada.

Wtem z góry opadły mu na rami

jak pierzaste kule dwa zimorodki, przestraszone,

żą

ce. Szybko, szybko wcisn

ły mu dziobkami w dłonie czarodziejskie gał

zki i nim

spostrzegł, co si

stało, uleciały w gór

I oto czar prysn

ł, senno

ść

go odbiegła, powróciły siły i ch

ęć

walki. Machn

ł Gunnar

jedn

gał

i drug

, zanurzył je w wodzie jak wiosła.

no sun

ła łódeczka po zwierciadlanej tafli i w ko

cu ujrzał Gunnar przed sob

wznosz

rodku morza wysok

gór

. Przybił do urwistego brzegu i kr

cie

zacz

ł si

wspina

na szczyt. Tu siedziały ju

zimorodki na gał

ziach

czarodziejskiego drzewa, które rosło u wej

cia do podziemnej siedziby złej Wied

my.

Z gł

bi doleciało go ciche,

ałosne łkanie. To płakała Dziewczyna Morska uwi

ziona,

samotna, przykuta do ło

a ła

cuchem.

Drgn

ł Gunnar na ten d

k jak podci

ty biczem i zacz

ł pospiesznie schodzi

w gł

skim korytarzem wykutym w skale.

lizłe stopnie wiodły wci

ąż

ej i ni

ej, ju

znikł wszelki odblask

wiatła z góry i

czarna, g

sta ciemno

ść

zapanowała wokół. Wreszcie dotarł do zakr

tu. Jeszcze kilka

kroków przeszedł w mroku i stan

ł przed wielkimi wrotami zawartymi na głucho. Pchn

ęż

kie podwoje i oto jego oczom ukazała si

komnata cała wyło

ona perłow

mas

Blade

wiatło s

czyło si

przez otwór w sklepieniu. O

lepiony, niepewny dok

d zwróci

kroki, zatrzymał si

w progu, gdy wtem posłyszał cichy szept:

— To ty, Gunnarze? Wiedziałam,

e mnie nie opu

cisz, czekałam na ciebie dzie

i noc.

Ale ju

sił mi braknie. Wody, daj mi wody, umieram z pragnienia.

Pochwycił Gunnar dzban stoj

cy u ło

a Morskiej Dziewczyny i przytkn

ł go do jej warg.

Długo piła chłodny, o

ywczy płyn, a z ka

dym łykiem wracały jej siły. A potem wzniosła

błagalnie dłonie skute

elaznym ła

cuchem i rzekła:

— We

ten topór o ostrzu z diamentów, który tam wisi na

cianie, i przetnij mi wi

zy.

Pochwycił Gunnar topór diamentowy i przeci

ł gruby ła

cuch jednym ciosem, a potem

porwał sw

ukochan

w obj

cia i długo tulił do serca.

— Zabierz mnie st

d jak najpr

dzej — prosiła Dziewczyna Morska — nie chc

zosta

dłu

ej ani chwili. Teraz, gdy znikn

ła Wied

ma "o Czerwonych Oczach, gdy

2 — Bafnie z dalekich mórz
si

rozwiała jak dym razem ze swymi w

ęż

ami, mog

wróci

do mych rodziców

kochanych, do dalekiej ojczyzny za siedmiu morzami.
Nie zwlekaj

c chwili powiódł Gunnar sw

mił

na szczyt góry, gdzie ich powitały wierne

zimorodki, a potem wszyscy razem uzbrojeni w gał

zie czarodziejskiego drzewa

przepłyn

li szcz

ęś

liwie Morze Snu i Milczenia i dotarli do skały na siódmym morzu o

falach zielonych jak trawa.
Tu pozostawili par

swych skrzydlatych przyjaciół, podzi

kowali im pi

knie za pomoc i

ruszyli w dalsz

drog

na swej łódce pierzastej, lotniejszej ni

wiatr. Przebyli

bezpiecznie morze o barwie fiołków i morze o falach czarnych jak noc bez ksi

ęż

yca, i

morze o falach czerwonych jak krew, i morze o falach

ółtych niczym miód, przemkn

przez obszary morza białego jak mleko, przepłyn

li przez morze lodowe, a

wreszcie

dobili do brzegów porosłych gajami kwitn

cych krzewów i drzew. Była to kraina, w której

władali rodzice Morskiej Dziewczyny. Nikt nie zdołałby opisa

ich rado

ci na widok

cudownie ocalonej córki.
19

Wkrótce odbyły si

lubiny Gunnara z Morsk

Dziewczyn

, weselisko było huczne i

ja na nim byłem, miód i wino piłem, a czegom si

dowiedział, tom wam opowiedział.

A potem Gunnar sprowadził na zamek królewski sw

matk

staruszk

i odt

yli sobie

w szcz

ęś

ciu i rado

ci.

Od tej te

pory wszyscy ludzie w ich pa

stwie jak długie i szerokie, i

eglarze pływaj

po siedmiu morzach, i ka

dy, kto słyszał o tej cudownej historii — wszyscy, wszyscy

darzyli wierne zimorodki najwi

ksz

przyja

i strzegli ich gniazdek.

O pi

knej Inie, dzielnym Tuanie i Wyspie Znik

d-Donik

śń

z mórz południowych

aleko na morzach Południa le

ał atol male

ki jak pier

cie

z koralu, zewsz

d oblany

bł

kitnymi wodami tworz

cymi u brzegów płytkie mielizny. Po

rodku atolu l

niło w

blaskach sło

ca jeziorko pokryte kwieciem bł

kitnych lotosów.

Nad brzegiem jeziorka stała chatka z bambusu kryta palmowymi li

ść

mi. W tej chatce

mieszkała uboga wdowa wraz ze swym synem Tuanem.
Pewnego razu poszła wdowa ze dzbanem po wod

do jeziora. Patrzy, a tu na li

ciach

lotosu le

y jak w gniazdku male

ka,

liczna dziewczynka i rzewnie płacz

c wyci

ga do

niej r

czki.

Zabrała wdowa dziewczynk

do chaty, utuliła, nakarmiła, napoiła i uło

yła do snu w

kołysce z trzciny cukrowej.
Dziecko wyrosło po latach na pi

dziewczyn

. Drugiej takiej nie było na calutkim

wiecie. Przybrana matka nadała jej imi

Ina i kochała j

jak własn

córk

, a młody

Tuan nazwał j

Kwiatem Lotosu i

wiata poza ni

nie widział, znosił jej najcudniejsze

korale i konchy perłowe, pióra dzikich łab

dzi i flamingów, naszyjniki z z

bów rekina,

grzebienie z szylkretu. Z dalekich morskich wypraw przywoził j-ej nanizane na sznury
male

kie białe muszelki, tkaniny barwione jak t

cza i maty tkane z najdelikatniejszych

włókien białej tapy.
Kiedy czas nadszedł, rzekła wdowa do Iny:
— Pora pomy

o za

lubinach. Ci

ęż

ko mi b

dzie na sercu, gdy opu

cisz moj

chat

ale tak ju

jest na

wiecie,

e dziewczyna idzie za tym, który jej przeznaczony na m

ęż

— Albo mi tu

le u ciebie, matko? — za

miała si

Ina. — Nie chc

odchodzi

. Tu jest

moje miejsce i mój dom — dodała spogl

daj

c na Tuana.

Słyszał to młody

eglarz i, nie posiadaj

c si

z rado

ci, zawołał:

— A mnie by

nie chciała za m

ęż

a, Ino, zrodzona z kwiecia lotosu?

— O niczym bardziej nie marz

— odpowiedziała Ina

miało — od dawna serce moje

nale

y do ciebie, Tuanie.

Szcz

ęś

cie i rado

ść

zapanowały w małej chatce nad lagun

, wnet sproszono go

weselnych z daleka i z bliska na za

lubiny młodej pary. Gdy wszystko było ju

gotowe

do uroczystej uczty, poszła Ina nad jezioro narwa

kwiatów lotosu do wianka.

Wtem z rozło

ystego drzewa mango rosn

cego nad brzegiem wyskoczył zły czarodziej.

Straszny był, cały poro

ty czarn

szczecin

, z dług

zmierzwion

brod

, z wielkimi

zakrzywionymi pazurami. Zamiast nóg miał rybi ogon, a z ramion wyrastały mu czarne
skrzydła.
— A tu

mi! Teraz mi nie ujdziesz! Od dawna na ciebie czekałem.

■

Krzykn

ła Ina przera

ona widokiem potwora i rzuciła si

do ucieczki. Lecz było za

pó

no. Wielkie, zakrzywione pazury czarodzieja pochwyciły j

jak piórko i uniosły w

powietrze. Długo leciał z ni

nad morzem, ju

znikn

ły w oddali brzegi koralowego atolu

i złoty piasek nad lagun

, ju

tylko fale spienione kł

biły si

w dole pod jej stopami, a

d wiatru tłumił oddech w piersiach. Siły opu

ciły biedn

, w oczach jej pociemniało

i ju

nic nie widziała ani nie słyszała.

Gdy si

obudziła z omdlenia, le

ała na mi

kkiej białej macie z tapy w pi

knej grocie

wykutej z koralu, przed ni

stał stoliczek z perłowej masy, a na nim dzban wody, gar

ść

owoców i miseczka ry

u. U jej stóp zieleniła si

male

ka sadzawka pokryta kwieciem

lotosów, w której pływały złote rybki z długimi welonami, ze

cian groty zwieszały si

festony wodorostów, a na ka

dym ja

niały cudnym blaskiem p

ki zielonych

szmaragdów i roje barwnych ptaszków wy

piewywały swe trele. Dziwne to były

stworzenia, niby ptaszki — niby rybki, bo miały skrzydła do fruwania, lecz zamiast
nó

ek wyrastały im płetwy.

— Czy to sen? Gdzie ja jestem? Gdzie mój Tuan ukochany? — zawołała Ina i zerwała
si

z maty.

— Jeste

na Wyspie Znik

d-Donik

d — usłyszała ochrypły głos czarodzieja i jego

straszliwa posta

, wyrosła nagle przed dziewczyn

Zasłoniła Ina oczy ze zgroz

i zacz

ła si

cofa

przed nim pod koralowe

ciany groty.

— Jestem panem tej wyspy, z której jeszcze nikt

ywy nie uszedł. Odk

d twa matka

wymkn

ła si

spod mej władzy, szukałem ci

po całym

wiecie. Je

li mi b

dziesz

słu

bez szemrania, nie spotka ci

u mnie nic złego, ale biada ci, gdyby

zechciała

ucieka

: zginiesz straszn

mierci

jak ona. A teraz marsz do roboty. Masz codziennie

karmi

złote rybki w sadzawce i rozsypywa

proso dla moich ptaszków. Ale to jeszcze

nie wszystko.
23
Musisz zrywa

szmaragdy z wodorostów zwieszaj

cych si

cian i układa

je w

koszach, które sama upleciesz z sitowia porastaj

cego sadzawk

. Co dzie

musisz mi

napełni

klejnotami sto koszy, bo inaczej poznasz co to głód i pragnienie.

Po tych słowach czarownik znikł tak nagle, jak si

pojawił, zostawiaj

c In

we łzach i

rozpaczy.
Odt

d dni jej mijały na ci

ęż

kiej pracy, w t

sknocie i w udr

ce. Dłonie krwawiły od

głego splatania koszy i zrywania twardych szmaragdów, które wci

ąż

na nowo

odrastały, cz

sto przymierała głodem i cierpiała pragnienie, gdy nie zd

ąż

yła na czas z

robot

, bo wtedy srogi potwór nie dawał jej ni kropli wody do picia, ni ziarenka ry

Jedyn

pociech

Iny były złote rybki w sadzawce i te dziwne ptaszki o rybich płetwach

fruwaj

ce nad jej głow

Pewnego dnia, gdy tak siedziała pochylona nad koszami, łykaj

c słone łzy, zdało jej

e rozró

nia w

piewie ptaków słowa:

Tirli, tirli, tiii. Zly czarodziej

pi. Zerwij lotosu kwiat, Posłuchaj naszych rad.

Czy j

słuch nie myli? Czy

by ptaszki znały ludzk

mow

? A ptaszki

piewały dalej:

Gdy przyjdzie potwór dzi

, Ci

nij mu w

lepia li

ść

. Zdmuchnij kwiatowy pył, A wnet nie

dzie

ył.

Nie wierz

c własnym uszom wstała Ina z maty, pochyliła si

nad sadzawk

i zacz

ła

pełnymi gar

ciami zrywa

ki lotosów.

O zwykłej porze zjawił si

przed ni

czarodziej odwaliwszy ogromny głaz, którym

zamykał zwykle wej

cie do groty.

— No, sko

czyła

robot

? Ile masz koszy gotowych? — zaryczał gro

nie i zacz

ł je

liczy

gło

no. — Co? Tylko dziewi

ęć

dziesi

t dziewi

ęć

? My

lisz,

e darmo ci

ywił? Poczekaj, odpokutujesz za swe lenistwo.

Kopn

ł nog

dzban z wod

, wrzucił ry

do sadzawki i j

ł okłada

twardym biczem

ze skóry rekina.
Lecz Ina poderwała si

z kl

czek i szybkim ruchem sypn

ła mu gar

lotosowych li

w twarz, dmuchn

ła pyłem kwiatowym w rozw

cieczone

lepia.

Jakby ra

ony gromem run

ł potwór na ziemi

, zacz

ł bledn

c, nikn

ąć

, zmniejsza

kurczy

, a

w ko

cu zmienił si

w smug

czarnego dymu i rozwiał w powietrzu.

Ina, oczom własnym nie wierz

c, długo stała jak wryta nad brzegiem sadzawki i

rozgl

dała si

wokół niepewna, czy sk

nie wypadnie z rykiem jej okropny

prze

ladowca. Ale nawet najmniejszy

lad ze

nie pozostał, tylko ptaszki jak oszalałe z

rado

24

'

ЩЙШШ

;
*.

■

'•». \

zacz

ły fruwa

po całej grocie i

wiergota

, i

piewa

rozgło

nie, tylko złote rybki

zata

czyły w przejrzystej wodzie wywijaj

c długimi welonami i błyskaj

c kr

głymi

oczkami.
Uszcz

ęś

liwiona Ina wybiegła przed grot

i wydała okrzyk zachwytu.

Znajdowała si

na małej wysepce zewsz

d oblanej morzem. Rosły tu drzewa olbrzymie,

de innej barwy, niebieskie, czerwone, bursztynowe, białe i ró

owe, z gał

zwieszały si

soczyste owoce: złote jabłka, fiołkowe granaty, słodkie daktyle i figi: na

polach

ółciły si

dynie, olbrzymie tykwy, ananasy i melony, w zaro

lach szemrały

strumyki, chłodne

ródła tryskały spod głazów, bielutkie ko

ta pasły si

na zielonej

murawie, a stado antylop na widok Iny bez l

ku przybiegło do niej przygl

daj

c si

jej

ciekawie wielkimi łagodnymi oczami.
W cieniu wysokich palm stał pałac o

cianach ze słoniowej ko

ci, o wrotach

wysadzanych ró

owymi muszlami.

Pchn

ła Ina odrzwia pałacu i weszła do

rodka. Wewn

trz nie było nikogo. Mijała

ogromne, puste sale wysłane cudnymi kobiercami, pełne nieprzeliczonych skarbów
zebranych z całego

wiata, st

pała po posadzkach ze złota i srebra, po drogich

kamieniach rozrzuconych wsz

dzie niby piasek na morskim wybrze

u. W wielkich

skrzyniach le

ały stosy szmaragdów nanizanych na sznury.

Ach! To pewnie te, które musiałam zrywa

w grocie — pomy

lała Ina i zarzuciła sobie

na ramiona zielony błyszcz

cy naszyjnik.

Odt

d chodziła sobie swobodnie po całej Wyspie Znik

d-Donik

d, bawiła si

z kózkami

na ł

ce, karmiła złote rybki w sadzawce, zrywała słodkie owoce i orzechy z drzew,

stroiła si

w złoto i klejnoty, rozmawiała z ptaszkami-rybami, ale ani na chwil

nie

opuszczała jej t

sknota za rodzinnym atolem, za Tuanem i przybran

matk

Pewnego razu nie wyszła Ina do kózek na ł

ce, do swych rybek w sadzawce, siedziała

samotnie w ogromnej sali ró

owego pałacu i rozmy

lała smutnie:

Co oni tam robi

teraz sami w opuszczonej chatce? Czekali na mnie, czekali, lecz ja nie

przyszłam na

lubn

uczt

. Pewnie ju

cie weselni odeszli, pewnie matka zalewa

łzami, a Tuan my

li,

e o nim całkiem *zapomniałam. A mo

e mnie szuka gdzie

wiecie szerokim?.Mo

e płynie za mn

po morzu gł

bokim, a wiatry i fale miotaj

jego

łodzi

samotn

Wtem wzrok jej padł na szmaragd tak cudnej pi

kno

ci, wielki niby orzech palmy

kokosowej,

e a

przystan

ła w podziwie. Klejnot zamigotał jasnym, zielonkawym

blaskiem i stoczył si

jej pod stopy.

Podniosła Ina drogocenny kamie

. Ogl

da, obraca w palcach raz, drugi, trzeci, nadziwi

jego pi

kno

ci nie mo

Lecz có

to si

dzieje? Szmaragd znikł, a przed ni

pojawił male

ki człowieczek,

cały zielony jak drzewo,

wawy niby wiewiórka i zacz

ł klaska

z rado

ci zielonymi

niczym listki r

czkami i ta

czy

, i wywija

cienkimi nó

kami.

— Dzi

ki ci, o dzi

ki ci stokrotnie, wybawicielko moja: — zawołał: — Mów, czego

pragniesz, a wszystko otrzymasz, ka

dy twój rozkaz b

dzie spełniony.

— Kim jeste

, zielony człowieczku? — pyta Ina zdumiona i wystraszona okrutnie.

— Jestem królem Wyspy Znik

d-Donik

d. A te wszystkie szmaragdy, które tu le

żą

pałacu i te, co rosn

w koralowej grocie, to moi poddani. Zły czarodziej zamienił

26
nas wszystkich w zimne kamienie. Lecz teraz, gdy on ju

przepadł na zawsze i rozwiał

jak dym, zakl

cie działa

przestało, wystarczy gdy obrócisz szmaragd trzy razy w

palcach, a znów wszyscy moi bracia, jak ja tu przed tob

, powróc

do dawnej postaci.

Ale tu na naszej wyspie od dawna nie postała stopa

ywego człowieka, ty

jest drug

istot

ludzk

, co zawitała do naszego kraju, o córko Królowej Lotosu. Na te słowa

zadr

ała Ina a

do gł

bi serca i zawołała:

— Ach, zielony człowieczku, wi

c ty

znał moj

prawdziw

matk

? Mów, gdzie ona,

czy

yje, czy j

jeszcze zobacz

— Twoj

matk

była pi

kna Iri, Królowa Lotosów, a ojcem m

ęż

ny wojownik Marua.

Lecz zły czarodziej zabił twego ojca, a matk

porwał i zawiózł tutaj na nasz

wysp

gdzie j

ził w koralowej grocie. Wkrótce umarła biedaczka z rozpaczy i smutku, a po

jej

mierci wyrosły w sadzawce kwiaty lotosu, za

jej słu

ki zamieniły si

w złote rybki,

które

ty karmiła, i w te ptaszki o rybich płetwach. Tylko ciebie zdołała ocali

kna Iri

przed złym czarodziejem i ukryła ci

na jeziorku w

ród li

ci lotosu, gdzie ci

odnalazła

przybrana matka. Lecz teraz, Ino, błagam, racz o

ywi

swym dotkni

ciem mych

poddanych zakl

tych w szmaragdy. We

dy kamie

w dłonie i obró

trzy razy, gdy

to uczynisz, powróc

do dawnej postaci.

Idzie Ina przez sale pałacu, pochyla si

nad skrzyniami pełnymi klejnotów, ka

dy z nich

obraca w dłoniach, raz, drugi i trzeci. Zaroiła si

Wyspa Znik

d-Donik

d tysi

cem

male

kich zielonych człowieczków, rozszumiała ich

piewem i

miechem, ta

cem i

weselem.
Gdy ju

skrzynie były puste, si

ła Ina r

po naszyjnik, którym si

przyozdobiła po

znikni

ciu czarodzieja. Dotyka kamieni, obraca je w palcach, lecz o dziwo, one nie

znikaj

, nie przemieniaj

w małych zielonych ludzików, tylko jeszcze cudniejszym

płon

blaskiem.

— Te szmaragdy nie s

zakl

te — rzecze król Wyspy Znik

d-Donik

d — to prawdziwe

klejnoty, we

je sobie na pami

, Ino, nale

żą

do ciebie, tak jak wszystko, co si

znajduje. B

nasz

władczyni

, króluj nam i rozkazuj, oddaj

ci moje berło.

I mały zielony ludzik wyci

ł do Iny pi

knie rze

bion

pałeczk

ze szczerego złota.

— Zielony królu — Ina odpowiada — niechaj berło Wyspy Znik

d-Donik

d zostanie

przy tobie. Lecz je

li chcesz co

uczyni

dla Iny, spraw, bym mogła powróci

na mój

atol koralowy, do mego ukochanego Tuana, który czeka na mnie ze sw

star

matk

kna jest twoja wyspa, kocham moje rybki złote, moje ptaszki-nieptaszki, kocham was

wszystkich, moje dobre, zielone ludziki, ale serce mi si

wyrywa do swoich, tam moje

szcz

ęś

cie i

ycie.

Posmutniał mały człowieczek, zielon

głow

zwiesił i tak rzecze:

— Ci

ęż

ko nam przyjdzie rozstanie z tob

, nasza wybawicielko, ale pro

ba twoja jest

dla mnie rozkazem. Jutro skoro

wit zawieziemy ci

na koralowy atol, do narzeczonego.

Wiedz jednak o tym,

e gdy raz st

d odejdziesz, nigdy ju

cej

aden człowiek nie

trafi na nasz

wysp

Nazajutrz o brzasku weszła Ina do groty, która tak niedawno była jej wi

zieniem,

zerwała nar

cze kwiatów lotosu, pami

po zmarłej matce, uwiła z nich wianek na

27
głow

, po

egnała si

ze złotymi rybkami w sadzawce, ze

licznymi ptaszkami-nieptasz-

kami i pobiegła nad brzeg morza.
Czekał tam na ni

mały zielony król ze

wit

swoich dworzan. Na falach ju

kołysała

ogromna koncha perłowa połyskuj

c mlecznym blaskiem.

Usiadła Ina na dnie konchy wysłanej ptasim puchem, a zielone ludziki na rozkaz króla
rozpi

ły białe

agle i pochwyciły za male

kie wiosła.

—

egnaj mi na zawsze Wyspo Znik

d-Donik

d — zawołała Ina, a tłumy zielonych

człowieczków zacz

ły macha

na po

egnanie p

kami kwiecia i zieleni.

I perłowa koncha popłyn

ła z szumem przez fale unosz

c z sob

i jej male

kich

eglarzy.

Nie wiadomo, krótko to trwało czy długo, dzie

jeden czy chwil

, a ju

przed oczami

dziewczyny pojawił si

brzeg jej rodzinnego atolu.

— Widz

moje drzewo mango! — wykrzykn

ła rado

nie. — I moj

palm

ulubion

tam,

nad jeziorkiem! Ach, jak

e jestem szcz

ęś

liwa!

Cicho plusn

ły fale, perłowa koncha dobiła do brzegu i mi

kko zaryła si

w piasek.

шшмИЙЁНН

Szybko, szybko wyskakuje Ina ze swej czarodziejskiej łodzi, chce podzi

kowa

eglarzom, lecz zaledwie dotkn

ła stop

złocistego piasku, perłowa koncha znikła w

falach, znikn

li zieloni ludkowie, rozpłyn

ł si

w powietrzu male

ki król Wyspy Znik

d--

Donik

pieszy Ina z bij

cym sercem do chaty. Na jej długich czarnych włosach bł

kitnieje

wianek przecudnych lotosów, na jej piersi l

ni naszyjnik z zielonych szmaragdów.

Patrzy, a tu na progu stoi Tu

n, jej ukochany, r

ce do niej wyci

ga i woła:

— Pr

dzej, Ino, chod

do chaty, czemu

tak długo zrywała lotosy na wianek, uczta

dawno gotowa, wszyscy czekamy na ciebie.

Padła mu Ina w ramiona, ze szcz

ęś

cia mówi

nie mo

e. A on j

wiedzie do chaty, a

bny warcz

, piszczałki graj

, wszyscy si

wesel

i wznosz

okrzyki na cze

ść

młodej

pary.

— 'Gdzie

była tak długo, córeczko? — pyta stara matka Tuana — i sk

d masz ten

kny naszyjnik ze szmaragdów?

— Wracam z Wyspy Znik

d-Donik

d — mówi Ina — a ten naszyjnik to pami

tka od

małego zielonego króla.
Zdziwili si

wszyscy słysz

c te słowa, a Ina długo w noc opowiada

im musiała o swych

przygodach na wyspie, o złym czarodzieju, o swej biednej matce, Królowej Lotosów, o
złotych rybkach w sadzawce, o ptaszkach-nieptaszkach

piewaj

cych ludzk

mow

, o

wspaniałym pałacu pełnym skarbów niezliczonych, o tym jak wyzwoliła mieszka

ców

wyspy z zakl

cia, jak j

odwie

li na atol w perłowej konsze i o innych cudach, jakie si

jej przydarzyły na morzu.
Odt

d In

zwano Królewn

Wyspy Znik

d-Donik

d, a jej naszyjnik ze szmaragdów do

dzi

pokazuj

wnuki i przy ogniskach opowiadaj

sobie o jej cudownych i dziwnych

przygodach.
*
SPIS TRE

O DZIELNYM GUNNARZE, DZIEWCZYNIE MORSKIEJ I CZARODZIEJSKICH
ZIMORODKACH - BA

ŚŃ

SKANDYNAWSKA.....5

O PI

KNEJ INIE, DZIELNYM TUANIE I WYSPIE ZNIK

D-DONI-K

D - BA

ŚŃ

Z MÓRZ

POŁUDNIOWYCH................21
W nast

pnej ksi

ąż

eczce przeczytacie o czarodziejskiej piszczałce Olafa, pozwalaj

cej

pozna

tajemnice morskich stworze

i o walce m

ęż

nego Halvora z postrachem rybaków

sk 1969

Wydawnictwo Morskie Gda

sk 1983

Wydanie drugie. Nakład 199 750 + 250 egz.
Ark. wyd. 3,57. Ark. druk. 4.
Przekazano do drukarni 18 kwietnia 1983 r.
Podpisano do druku 1 czerwca 1983 r.
Papier offset. III ki. 90 g.
Druk: Zakłady Graficzne w Gda

sku,

ul.

toja

ska 19/23

Zam. nr 760 D-5

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Znaczenie przyrodnicze mórz i oceanów
DZIAŁALNOŚĆ GEOLOGICZNA MÓRZ I OCEANÓW
PODZIAł TERYTORIALNY MóRZ I OCEANoW, GEOGRAFIA, Hydrologia
SUROWCE MÓRZ I OCEANÓW, Materiały, Geologia, Geologia złóż
Dno mórz i oceanów – obszar poza jurysdykcją
Wykorzystanie gospodarcze zasobów mórz i oceanów doc
Poziom mórz i oceanów podniesie się o metr
Działalność człowieka a ekosystemy mórz i oceanów
Baśnie narodów związku radzieckiego Wanda Markowska, Anna Milska
Baśnie narodów związku radzieckiego Wanda Markowska, Anna Milska
Wanda Markowska – Mity Greków i Rzymian

więcej podobnych podstron