Document Outline

Dochodzisz do wniosku, że to musi być jakaś apokalipsa zombie i postanawiasz się

dobrze do niej przygotować.

#17:

Próbujesz ustalić przyczynę śmierci matki.

Pełen

niepokoju

przechodzisz

dużego

pokoju

niczym

zahipnotyzowany, wychodzisz na balkon. Nie masz najmniejszego pojęcia, co
odbywa się wokół, ale podejrzewasz, że nic normalnego. A z dużego pokoju
widok jest najlepszy. Twoim oczom ukazuje się obraz niczym z filmu
katastroficznego.

Drzewa, na które w dzieciństwie się wspinałeś, płoną niczym pochodnie.
Przeciwległy blok jest w połowie rozwalony i stoi w ogniu. Nawet z tej

odległości czujesz żar.

Dalszy czteropiętrowiec, w którym mieszkał Maciek, kumpel od małego,

zmienił się w stertę gruzów.

W powietrzu unosi się chmura duszącego dymu. Przez krótką chwilę

odczuwasz ulgę, że jesteś tak wysoko – z dala od gorzkich wyziewów. Ale
potem dociera do Ciebie, że wieżowiec nie jest najlepszych schronieniem.

Wytężasz wzrok, by w dymie, pyle i ciemnościach dostrzec jakichś ludzi.

Widzisz kilka ciał i biegnące bez ładu i składu sylwetki. Ktoś pakuje walizki do
samochodu. Inny ciągnie za rękę płaczące dziecko. Tylko że tych ludzi jest
jakoś dziwnie mało… za mało… Co się stało z resztą?

#11:

Zastanawiasz się, co mogło się zdarzyć.

Dochodzisz do wniosku, że to musi być jakaś apokalipsa zombie, i postanawiasz się

dobrze do niej przygotować.

– Skup się, do kurwy nędzy!
Walisz się ręką w czoło, próbując pobudzić bolącą głowę do pracy.

Owszem, zwykłeś żyć w swoim świecie. Głównie grywasz na konsoli i z rzadka
wychodzisz z domu. A jak nie grasz, to siedzisz przy kompie i produkujesz
różne dziwne strony w sieci albo niedziałające pseudo-programy, dzięki którym
zarabiasz prowizję na SMS-ach, jakie wysyłają naiwniacy, by za małe pieniądze
dostać coś, co dużo kosztuje – nie widzą, że to wszystko to jednak wielka
ściema.

Nie przepadasz za kontaktami z ludźmi, przynajmniej w realu. Twój świat

to internet, gry i komputery, a nie gadki szmatki. Nie masz zatem nazbyt wielu
okazji do kontaktu ze światem zewnętrznym. Nieliczne wyjścia do sklepu czy na
średnio udane randki trudno uznać za silną więź z realem…

Niemniej żaden z twoich licznych wirtualnych znajomych jakoś nie wydawał

się ostatnio zaniepokojony niczym niezwykłym. Bo przecież każdy no-life jak
Ty ma dość pokaźną siatkę społecznościową, a jej członkowie milczeli o
nadchodzącej wojnie czy ataku atomowym. Rosjanie ostatnio przycichli.
Politycy też chyba nikogo nie rozeźlili… Może gdyby głowa Cię tak nie bolała,
byłoby łatwiej…

Z drugiej strony: wojna mogła wybuchnąć w kilka chwil. Naoglądałeś się

filmów, w których pokazywano, co się dzieje po wybuchu EMP. Ta twoja
pamięć fotograficzna na coś się w końcu przydała, poza grami i fuchami!
Przypomniałeś sobie, że impuls elektromagnetyczny indukuje wysokie napięcie
w sieciach, urządzeniach elektrycznych i elektronicznych, to z kolei powoduje
nagły wzrost natężenia prądu elektrycznego i wydzielanie dużych ilości ciepła,
czego z kolei konsekwencją jest uszkodzenie elektroniki i elektryki. Dochodzi
też przy okazji przebicia warstw izolacyjnych. To by tłumaczyło pożary,
ciemności, brak elektryczności… Tylko co spowodowało wybuch EMP?

Rzecz jasna doskonale pamiętasz, że impuls elektromagnetyczny o tak

ogromnej sile mógł powstać w zasadzie tylko w wyniku wybuchu atomowego.
A to by oznaczało III wojnę światową… To zaś… nie, lepiej o tym nie
myśleć…

Jeśli wybuchła III wojna światowa, to musisz się dobrze przygotować na przetrwanie.

#19:

To nie może być wojna – szukasz innego powodu chaosu.

Naoglądałeś się filmów, nagrałeś w gry, przerzuciłeś kilka komiksów, więc

w teorii powinieneś być świetnie przygotowany na sytuacje takie jak ta. A
mimo to czujesz totalną pustkę w głowie. Co robić? Gdzie iść? Dokąd uciekać?
Pytania rodzą się jedno po drugim – coraz trudniejsze, coraz bardziej
chaotyczne. W końcu postanawiasz działać. Zaczynasz od zlokalizowania latarki.
Na szczęście dobrze pamiętasz, gdzie trzymasz czołówkę, tak przydatną przy
grzebaniu w bebechach komputerów. Z latarką na głowie zaczynasz gromadzić
przydatne dobra. Zapasowe baterie. Druga latarka. Scyzoryk. Pudełeczko z
obcążkami i śrubokrętami.

Ruszasz do kuchni, chwytając po drodze plecak. Na pewno przyda Ci się

jeszcze jedzenie i woda. Kombinujesz, co jeszcze zapakować, gdy nagle rozlega
się potężna eksplozja, po której rozbrzmiewa długotrwały łomot. Wieżowiec
drży i chyba zaczyna się chwiać. Obawiasz się, że nie masz za wiele czasu –
budynek w każdej chwili może runąć!

#20:

Decydujesz się na natychmiastową ucieczkę.

#21:

Zgarniasz jeszcze ubranie i uciekasz.

#22:

Zgarniasz tylko jedzenie i spadasz.

#23:

Próbujesz zapakować jedzenie oraz ubranie i dopiero później uciekasz.

Grzmot. Huk. Piski. Tańczące przed oczami plamy. Ból głowy. Feeria

barw. Hurgot. Jakieś szczęki. Kolejne huki. Ból! Wybuchy. Eksplozje bólu…
Ciemność…

Przejdź do paragrafu

#18

Oddychasz głęboko, starając się uspokoić, i ostrożnie przemykasz do

swojego pokoju, w którym panuje półmrok. Rzucasz jeszcze okiem za okno,
gdzie nagle jakby jest spokojniej. Owszem, płomienie wciąż szaleją, ale
klaksony ucichły, a ludzie gdzieś zniknęli…

Skupiasz się na poszukiwaniach ubrania. Wciągasz bojówki, zakładasz

skarpety i trampki. Co teraz?

#11:

Musisz się zastanowić, skąd ten cały chaos.

Jesteś pewny, że to jakaś apokalipsa zombie, więc musisz się do niej przygotować.

Przerażony pędzisz do dużego pokoju i wypadasz na balkon. Nie masz

bladego pojęcia, co się dzieje, ale z pewnością nic normalnego. A widoki
niczym z jakiegoś filmu katastroficznego tylko to potwierdzają.

Drzewa płoną niczym pochodnie.
Przeciwległy blok, rozwalony, stoi w ogniu.
Pobliski czteropiętrowiec zmienił się w stertę gruzów.
Stoisz na jedenastym piętrze i czujesz żar bijący z pogorzelisk. Ale

płomienie są za daleko, by Cię naprawdę ogrzać. Szybko robi Ci się zimno.
Koszmarnie zimno. Nie dasz rady dłużej stać na balkonie w bokserkach i T-
shircie. Na dodatek cały we krwi…

#14:

Musisz w końcu się ubrać!

#16:

Wolisz najpierw ustalić przyczynę śmierci matki.

W kuchni zrobiło się jaśniej, a to za sprawą płomieni, które wystrzeliły z

górnych pięter sąsiedniego wieżowca. Możesz uważniej przyjrzeć się ciału
matki. Pierwszy raz w życiu masz do czynienia z trupem. I to trupem najbliższej
Ci osoby…

Drżysz – nie wiesz, czy z zimna, czy ze strachu – uważnie oglądając pękniętą

czaszkę. Czujesz się trochę jak jakiś filmowy detektyw na miejscu zbrodni. A
raczej: chciałbyś się czuć. Zamiast spokojnego badania przyczyny zgonu
zaczynasz walczyć z mdłościami, szlochem i przejmującym cierpieniem.

W końcu udaje Ci się opanować na tyle, by zrozumieć przyczynę śmierci.

Matka najpewniej wyjrzała przez okno, by zobaczyć, co się dzieje. Pewnie
któraś eksplozja tak ją przestraszyła, że odskoczyła, poślizgnęła się i uderzyła
głową w parapet. Zwykły pech?

#7:

Dociera do Ciebie, że cały jesteś we krwi.

#14:

Postanawiasz się wreszcie ubrać.

W kuchni zrobiło się jaśniej, a to za sprawą płomieni na górnych piętrach

pobliskiego wieżowca. Możesz teraz uważniej przyjrzeć się ciału matki.

Drżysz – nie wiesz czy z zimna, czy ze strachu – uważnie oglądając pękniętą

W końcu dajesz radę się opanować na tyle, by zrozumieć, co się stało.

Matka patrzyła przez okno. Być może nawet weszła na parapet? Chyba coś
wybuchło… blisko… bardzo blisko. Siła eksplozji rzuciła matką o stół a potem
o parapet. Nie jesteś detektywem, ale naoglądałeś się tego i owego. Grałeś
nawet w „LA Noire”, ale średnio Ci się podobało. Niemniej coś Ci i tak nie do
końca pasuje w tym obrazie. Tylko że zupełnie nie wiesz co…

Niezależnie od tego, co spotkało matkę, już jej nie pomożesz. Możesz tylko pomoc

sobie, by przetrwać tę katastrofę.

Ból. Znów ten ból!
– Kurwa… – chrypisz.
Całe ciało cię boli. Czujesz się jak na kacu połączonym z wyrafinowanymi

średniowiecznymi torturami. Wysiłkiem woli zmuszasz się do wstania.
Rozglądasz się po pobojowisku, w jakie zmieniło się twoje mieszkanie. Przed
oczami kolejny raz staje Ci obraz ciała matki. Niczym zza mgły dociera do
ciebie świadomość, że bezpieczne życie bezpowrotnie minęło.

Próbujesz skupić wzrok na otoczeniu, ale trudno Ci cokolwiek dostrzec w

ciemnościach. Na pamięć brniesz przez korytarz w kierunku drzwi do
mieszkania. Potykasz się o coś. To plecak! Automatycznie zakładasz go i
idziesz dalej. Ostrożnie, krok za krokiem.

Wypełzasz przez rozwalone drzwi wejściowe. Na korytarzu jest nieco jaśniej.

A może oczy przyzwyczaiły się do ciemności? Idziesz w kierunku schodów,
zataczając się. Zaczynasz schodzić. Stopień po stopniu. Schodek za schodkiem.
Dziesiąte piętro. Dziewiąte. Ósme…

Nagle zdajesz sobie sprawę, że jest strasznie cicho. Żadnych wybuchów.

Żadnych hałasów. Brak odgłosów życia. Nawet twoje stopy nie wydają
dźwięków. A może straciłeś słuch? Nie! To niemożliwe! Przecież słyszysz
dziwny ni to szum, ni to trzask, ni to szczęk.

Pokonujesz kolejne półpiętra i piętra. Wydaje ci się, że już dawno

powinieneś być na dole. W piekle. Bo jest ci gorąco jak w piekle. Skąd tu tyle
dymu? A te odgłosy? Ten gryzący zapach?

W końcu dociera do ciebie. Pożar!

#24:

Idziesz dalej, licząc na to, że uda ci się jakoś przedostać przez płomienie.

#25:

Wycofujesz się wyżej i próbujesz zejść, zeskakując z balkonu na balkon.

#26:

Któryś z sąsiadów mógł przeżyć – postanawiasz sprawdzić kilka mieszkań.

Nie, nie, nie i jeszcze raz nie! Nie ma żadnej III wojny światowej. Żadnej

apokalipsy zombie. Żadnego kataklizmu rodem z gry wideo czy filmu
katastroficznego. Jesteś tego więcej niż pewien. Zatem albo to wszystko Ci się
śni, albo zwariowałeś. I nie wiesz, co byłoby lepsze…

Po krótkiej chwili zastanowienia i kolejnych eksplozjach potwierdzających,

że chyba jednak zdarzyło się coś nie do końca normalnego, postanawiasz
poszukać w pamięci jakichkolwiek wskazówek wyjaśniających, co się, do
cholery, dzieje.

Atak terrorystyczny? Cóż, zdarzały się w całej Europie, ale przecież Polska

to dla terrorystów zaścianek. Choć może właśnie z tego powodu postanowili tu
uderzyć?

Zaćmienie Słońca? Owszem, było – jakiś czas temu – i nie spowodowało

żadnych wybuchów, o podobnym chaosie nie wspominając.

A może ta kometa, o której wszyscy gadali? Tylko że jakby pieprznęła o

Ziemię, to skończyłoby to się pewnie znacznie gorzej…

Dochodzisz do wniosku, że najpewniej przyczyną tego wszystkiego musi

być katastrofa w elektrowni atomowej. Może pierdolnął sarkofag w Czarnobylu?
Jakoś nigdy nie chciało Ci się wierzyć, że katastrofa sprzed kilkudziesięciu lat
faktycznie miała znacznie mniejsze rozmiary niż się obawiano. Bardziej byłeś
skłonny uwierzyć twórcom gry „S.T.A.L.K.E.R.”, że w sarkofagu ktoś
przeprowadzał jakieś tajemnicze eksperymenty.

A jeśli nie Czarnobyl, to przecież w promieniu kilkuset kilometrów wokół

Polski działa pewnie z kilkanaście elektrowni jądrowych. I każda mogła
pierdyknąć!

Elektrownia czy Czarnobyl – nie ma to znaczenia – i tak chcesz przetrwać; zaczynasz

od zapakowania najbardziej przydatnych rzeczy.

#17:

Terroryści, komety, elektrownia – co by nie pierdyknęło, najpierw chcesz zrozumieć, co

przydarzyło się twojej matce.

Niewiele myśląc pędzisz na łeb na szyję w kierunku drzwi wejściowych.

Wpadasz na schody i sadząc po trzy stopnie, biegniesz na dół. Mijasz kolejne
piętra. Dziesiąte. Dziewiąte. Coraz trudniej ci się oddycha. Ósme. Siódme.
Słyszysz słabsze wybuchy – gdzieś powyżej. Piąte. Czwarte. Już jesteś
bezpieczny. Trzecie. Kolejna eksplozja. Chyba na piątym! Na Twoją głowę
sypie się gruz. Potykasz się, ale to tylko na chwilę spowalnia Twoją ucieczkę.
Drugie! Pierwsze! Parter!

Wypadasz przed blok i sadzisz długie susy – byle dalej. Wreszcie stajesz i

odwracasz się, by zobaczyć, jak wygląda dom, w którym się wychowałeś.
Widzisz jęzory ognia wypełzające przez okna i liżące ściany od zewnątrz. Całe
czwarte i piąte piętro stoją w płomieniach. Pomiędzy siódmym a ósmym coś
jakby wygryzło kawał zewnętrznej ściany. Na twoich oczach kolejne eksplozje
wstrząsają konstrukcją. Masz wrażenie, że wieżowiec zaraz się zawali.

#27:

Postanawiasz rozejrzeć się po okolicy.

#28:

Wracasz do budynku – może któryś z sąsiadów potrzebuje pomocy?

Cały budynek trzeszczy i drży od parteru aż po jedenaste piętro. Masz

wrażenie, że za chwilę twoje mieszkanie przemieni się w Twój grób. Pędzisz do
pokoju i szybko pakujesz do plecaka kilka T-shirtów, parę spodni, bluzę i grube
skarpety.

Ruszasz w kierunku drzwi wejściowych, zamierzając po drodze chwycić

jeszcze wiatrówkę, gdy nagle cały świat wokół zdaje się walić. Szafa
podskakuje, trzeszczy i leci w Twoją stronę. Uskakujesz, ale zbyt wolno.
Spadające z górnych półek hantle, które dawno temu pomagały Ci zapewnić
tężyznę fizyczną, teraz lądują na twojej głowie. Czujesz potworny ból…

Przejdź do paragrafu

#13

Cały budynek trzeszczy i drży od parteru aż po jedenaste piętro, które lada

moment może stać się Twoim więzieniem. Bez chwili namysłu wpadasz do
kuchni i skrupulatnie pakujesz do plecaka jedzenie. Ryż. Makaron. Butelka
wody. Chleb. Kiełbasa. Dwa jabłka. Puszki z mielonką. Dopakowujesz jeszcze
pudełko zapałek i zapalniczkę.

Ruszasz w kierunku drzwi wejściowych, gdy nagle cały świat wokół zdaje

się walić. Wiszące na ścianach półki tańczą. Ukochana zastawa matki pęka z
trzaskiem. Kuchenny zegar spada ze ściany wprost na twoją głowę. Czujesz ból,
a potem…

Przejdź do paragrafu

#13

Słysząc przejmujące trzaski pękającego szkieletu budynku, wrzucasz do

plecaka co popadnie. Puszki z pomidorami. Chleb. Kiełbasa. Ryż. Butelka
oranżady. Czekoladki. Banany i jabłka. Nie zatrzymujesz się nawet na chwilę,
tylko wracasz do swojego pokoju i chwytasz bluzę z kapturem oraz spodnie.
Wypadając przez drzwi wejściowe, łapiesz jeszcze wiatrówkę. Pędzisz na schody
i sadząc po trzy stopnie, biegniesz na dół.

Mijasz kolejne piętra. Dziesiąte. Dziewiąte. Ciężki plecak obija Ci się o

tyłek. Nogi tracą rytm. Nagle zaplątujesz się w spodnie. Potykasz i lecisz na
głowę.

– Cholera! – wyjesz z bólu, gdy twoja czaszka spotyka się wpierw z poręczą,

a potem ze ścianą. Jakimś cudem utrzymujesz równowagę. Ale tylko na chwilę.
Budynek przestaje być stabilną konstrukcją. Gdzieś obok wybucha gaz.
Eksplozja jest tak silna, że pękają ściany. Podmuch miota Twoim ciałem
niczym szmacianą lalką. Lecisz w dół klatki schodowej, zderzając się z poręczą.
Ból jest przerażający. Ale po chwili znika. Pozostaje już tylko ciemność…

Niestety nie udało Ci się przetrwać Upadku. Jeśli chcesz podjąć wyzwanie jeszcze raz,

przejdź do pierwszego paragrafu

Jesteś zbyt oszołomiony, by bać się płomieni. Postanawiasz, że jeśli

pobiegniesz, to na pewno uda Ci się dostać na dół. Rzucasz się pędem.
Pokonujesz jeden poziom. Niżej gryzący dym jeszcze bardziej ogranicza
widoczność. Żar kąsa Twoje ciało. Oczy łzawią. Już nie biegniesz, ale wleczesz
się. Gorąco Ci w nogi. Płomienie gryzą ręce. Każdy oddech parzy. Kręci Ci się
w głowie. Potrzebujesz powietrza! Powietrza!

– Ratunku! – charczysz, choć wiesz, że nie ma Ci kto pomóc.

Niestety nie udało Ci się przetrwać Upadku. Jeśli chcesz podjąć wyzwanie jeszcze raz,

przejdź do pierwszego paragrafu

Bijący od pomarańczowoczerwonych języków żar zniechęca cię. Raczej nie

masz szans uciec schodami. Ale musisz jakoś się wydostać z pułapki! I to
szybko!

Wchodzisz piętro wyżej, jak najdalej od pożerających wszystko płomieni.

Żyjesz tu od dzieciństwa, więc doskonale wiesz, które mieszkania mają balkony
– a te uznajesz za jedyną drogę ucieczki. Walisz do drzwi, licząc, że ktoś
otworzy. Naciskasz klamkę i ustępują. W środku panuje cisza.

– Halo? Psze pani?! – krzyczysz, spodziewając się zaraz wściekłego ataku

„Wściekłej Pani z Pieskiem”, jak nazywaliście zołzę, do której mieszkania
wszedłeś. Nikt Ci nie odpowiada. Słyszysz jedynie trzeszczenie płomieni i
stłumione odgłosy eksplozji. Ostrożnie przemykasz przez mieszkanie, w każdej
chwili spodziewając się ataku sąsiadki.

Docierasz do celu i stajesz jak wryty. Na niewielkim balkonie leży sąsiadka.

Nie widzisz zbyt wielu szczegółów, ale chyba też nie żyje. W każdym razie się
nie rusza. Nie zauważasz śladów krwi, kobietę pokrywa natomiast warstwa pyłu.
Najpierw bierzesz go za popiół. Dopiero po chwili dostrzegasz, że bardziej
przypomina raczej zmielony kryształ, a w świetle płomieni jarzy się błękitem.

#29:

Uważnie przyglądasz się pyłowi.

#30:

Badasz sąsiadkę – może jeszcze żyje?

Uciekasz z pułapki, zeskakując z balkonu na balkon.

#32:

Korzystając z okazji postanawiasz uzupełnić swoje zasoby i na szczęście masz latarkę,

która Ci w tym pomoże.

Walisz do kilku najbliższych drzwi. Wrzeszczysz, starając się przekrzyczeć

ryk płomieni i łomot rozpadających się ścian. Nikt Ci nie odpowiada. Naciskasz
klamkę jednych, drugich drzwi – zamknięte. Wreszcie któreś się otwierają.

– Hej! – krzyczysz. – Jest tu kto?!
Odpowiada ci tylko głucha cisza, przerywana jedynie trzeszczeniem ścian

wieżowca. W mieszkaniu unosi się mnóstwo dymu. Nie wierzysz, że ktoś
został w środku. Podejrzewasz najgorsze…

#24:

Postanawiasz zaryzykować i przebić się przez płomienie.

#25:

Próbujesz zejść, zeskakując po balkonach.

Przerażony rozglądasz się po okolicy. Nie poznałbyś jej! Podwórko, niegdyś

pełne zieleni, teraz pokrywa popiół. Pobliskie drzewa dopalają się, a krzewy
dogorywają. Wszędzie wala się gruz, kamienie i kawałki betonu. Wypalone
wraki samochodów leżą porozrzucane to tu, to tam – jakby wystrzeliły w
powietrze, opadły na ziemię i zamarły niczym jakaś sztuka nowoczesna.

Po kilku chwilach zaczynasz dostrzegać kolejne szczegóły. Ludzkie ciała,

zamarłe w dziwnych pozach, pokryte popiołem, przywodzące na myśl
współczesną wersję pozostałości po Pompejach. Tylko że w okolicy nie ma
żadnego wulkanu!

Do Twoich nozdrzy docierają ostre zapachy. Woń spalonego mięsa. Gryzący

odór dymu. Smród strachu…

Pośród trzaskających płomieni wyławiasz niepokojące dźwięki. Stłumione,

odległe eksplozje. Pojedyncze jęki. Przeciągłe wycie. Urywający się krzyk…

Nagle z pobliskich ruin czteropiętrowego budynku wyłania się jakaś postać.

Kobieta robi kilka kroków w Twoim kierunku. Wiatr porusza strzępami
nadpalonego ubrania. Jej skórę pokrywają plamy brudu, krwi i pyłu. Na ciemnej
twarzy wyróżniają się białka oczu.

Stoisz bez ruchu, jakby Cię zamurowało. Czy masz szansę jej pomóc?
Jakby w odpowiedzi na to pytanie kobieta upada. W pomarańczowym

świetle płomieni dostrzegasz, jak jej ciało nagle zmienia się, tężeje, twardnieje.
Jakby ktoś rzucił na nią czar petryfikacji.

#41:

Podchodzisz do ciała.

#42:

To dla ciebie zbyt wiele – uciekasz byle dalej!

Bez chwili wahania ruszasz w kierunku dobrze znanego ci budynku. Robisz

ledwie kilka kroków, gdy niespodziewanie z rozświetlanej płomieniami klatki
wyłania się postać, której wygląd budzi przerażenie. Zamiast ubrania ma jakieś
nadpalone szmaty. Jej ciało pokrywają popiół i krew. Idzie nienaturalnie,
potykając się. Zaskoczony stoisz w bezruchu, nie wiedząc, czy jej pomóc, czy
raczej uciekać. Jakby w reakcji na twoje wahanie kobieca postać upada. W
ognistoczerwonym świetle płomieni dostrzegasz, jak jej ciało zmienia się,
tężeje, twardnieje. Jakby nagle zmieniło się w kamień...

– Petryfikacja…? – szepczesz, przypominając sobie wyraz z jakiejś gry.

#41:

Podchodzisz do ciała.

#42:

To dla ciebie zbyt wiele – uciekasz byle dalej!

Ostrożnie pochylasz się nad sąsiadką i bierzesz na palec odrobinę pyłu.

Ciemnobłękitne kryształki przywodzą Ci na myśl zmielony lód. I też są zimne.
Przejmująco zimne. Odruchowo strząsasz je z palców. Dopiero teraz dostrzegasz
ślady krwi na opuszce. Czujesz delikatne ukłucia bólu. Bez namysłu wpychasz
palec do ust, zębami ściskasz opuszkę, starając się wyssać niezwykły jad.
Wypluwasz krew niczym jakiś Bear Grylls czy inny survivalowiec.

Ból na szczęście mija. Ale niepokój w Tobie rośnie. Dlaczego ten dziwny

pył, ten proszek, pokrywa tylko ciało?

#30:

Badasz sąsiadkę – może jeszcze żyje?

Uciekasz z pułapki, zeskakując z balkonu na balkon.

#32:

Korzystając z okazji, postanawiasz uzupełnić swoje zasoby i na szczęście masz latarkę,

która Ci w tym pomoże.

Trącasz nogą skulone ciało sąsiadki. Pochylasz się nad nim, próbując

odkryć oznaki życia. W półmroku rozświetlanym jedynie płomieniami pożarów
trudno Ci dostrzec jakieś szczegóły poza kryształowym pyłem.

– Halo! – krzyczysz kobiecie do ucha, licząc, że zareaguje na Twój głos.

Postanawiasz uciekać i zeskakujesz z balkonu na balkon.

#32:

Korzystając z okazji, postanawiasz uzupełnić swoje zasoby.

#33:

Masz latarkę i postanawiasz jej użyć, by lepiej przyjrzeć się kobiecie.

#34:

Nie zważając na pokrywający ciało pył, potrząsasz sąsiadką.

Nie masz czasu na zastanawianie się, czy złośliwa zołza jeszcze żyje, czy już

nie. Szalejący piętro niżej pożar zmusza Cię do ucieczki, bo wystarczy ledwie
chwila, by się rozprzestrzenił na wyższe kondygnacje. Dlatego bez wahania
przechodzisz przez barierkę balkonu i zwieszasz się z poręczy. Ostrożnie zsuwasz
się po metalowych prętach, a potem, rozbujawszy się, zeskakujesz piętro niżej.
Jesteś na poziomie, gdzie szaleją płomienie. Żar wypędza cię z balkonu. Szybko
powtarzasz operację i zeskakujesz niżej. I jeszcze raz. I kolejny…

Stoisz przed budynkiem. Spiesznym krokiem oddalasz się od wieżowca, by

z bezpiecznej odległości przyjrzeć się domowi, w którym spędziłeś całe życie.
Widzisz jęzory ognia wypełzające przez okna i liżące ściany od zewnątrz. Całe
czwarte, piąte i szóste piętro stoją w płomieniach. Pomiędzy siódmym a
ósmym kawał zewnętrznej ściany został wyrwany. Na twoich oczach kolejne
eksplozje wstrząsają konstrukcją. Masz wrażenie, że wieżowiec zaraz się
zawali…

#27:

Postanawiasz rozejrzeć się po okolicy.

#28:

Wracasz do budynku – może któryś z sąsiadów potrzebuje pomocy?

Rozglądasz się po nieznanym Ci mieszkaniu. Nigdy tu nie byłeś. Zołza

dobrze pilnowała swojego terytorium i żadnego z Was nie wpuściła za drzwi –
ani teraz, ani gdy byliście jeszcze gnojkami robiącymi głupie żarty.

Otwierasz najbliższą szafę i wyrzucasz z niej ubrania, pudełka z plastikową

biżuterią. Odruchowo pakujesz pieniądze, na które przez przypadek natrafiłeś. Na
kolejnej półce znajdujesz coś znacznie cenniejszego – leki! Wrzucasz do plecaka
listki z ibupromem, panadolem, wapnem i plastikowy słoiczek z aspiryną.
Dokładasz jeszcze jakiś zestaw witamin.

Piętro niżej znów coś wybuchło! Budynkiem wstrząsnęło. Chyba czas się

stąd wynosić. Inaczej czeka cię smutny koniec…

#30:

Wracasz na balkon i postanawiasz zbadać sąsiadkę – może jednak jeszcze żyje?

Wracasz na balkon, by uciec z tej pułapki.

Wygrzebujesz czołówkę, zakładasz ją i zapalasz, by dostrzec więcej

szczegółów. Pochylasz się nad kobietą, przyglądając się jej pokrytej
kryształowym pyłem twarzy. Nagle, jakby pod wpływem światła, kryształki
zaczynają się poruszać. Wędrują po skórze, wnikają pod powieki i wpełzają do
ust.

Przerażony odskakujesz, próbując jakoś pojąć, co się właściwie stało. Z

bezpiecznej odległości rzucasz okiem na ciało. Kryształy ewidentnie wnikają w
ciało kobiety. Z przerażeniem obserwujesz, że jest ich coraz mniej i mniej.
Znikają na Twoich oczach. Z gardła kobiety wydobywa się złowieszczy charkot.

Uciekasz z pułapki bez chwili wahania, zeskakując z balkonu na balkon.

#35:

Czekasz, by zobaczyć, co się stanie.

Kładziesz dłoń na ramieniu kobiety i potrząsasz jej ciałem, nic sobie nie

robiąc z ciemnobłękitnego pyłu. Sąsiadka otwiera oczy i wpatruje się w ciebie z
nienawiścią. Po chwili wybucha przerażającym krzykiem, który urywa się tak
nagle, jak nagle się rozpoczął. Odskakujesz z przerażeniem, patrząc na
wyginające się w niezwykły sposób ciało.

Dopiero teraz odczuwasz straszliwy ból ręki – masz całą dłoń w

ciemnobłękitnym pyle. A raczej nie pyle, tylko lodowych kryształkach, które na
twoich oczach jakby roztapiają się i przesączają przez skórę.

Krzyczysz z bólu i przerażenia. Wtóruje Ci sąsiadka, której wykrzywiona

twarz miga Ci przed oczami. Nie wiesz, co się dzieje! Wiesz, że musisz uciec –
tylko dokąd? Sąsiadka zaczyna Cię okładać rękami, wyjąc niczym jakaś
potępiona dusza. Niemrawo zasłaniasz twarz, próbując się opanować.

Dlaczego ta dłoń tak boli?!
Rzucasz na nią okiem, a sąsiadka – jakby korzystając z twojej nieuwagi –

napiera na Ciebie całym swoim ciałem. Impet wypcha was oboje poza balkon.
W ostatniej chwili przed zderzeniem z asfaltem przypominasz sobie żart o
spadającym z wieżowca optymiście…

Niestety nie udało Ci się przetrwać Upadku. Jeśli chcesz podjąć wyzwanie jeszcze raz,

przejdź do pierwszego paragrafu

Jakaś chorobliwa ciekawość każe Ci stać w miejscu i patrzeć na niezwykłą

przemianę, jakiej doświadcza kobieta. Najpierw czujesz woń palonego mięsa i
dopiero później orientujesz się, że to palą się jej wnętrzności. Z oczodołów, z
ust i nozdrzy nagle wystrzeliwują pojedyncze płomyki. Błękitno-pomarańczowe
iskry tańczą we włosach. Skóra zmienia barwę, jakby w ciągu milisekund
przemieniała się w węgiel. Po kilku chwilach sąsiadka nie przypomina już
ludzkiej istoty. Staje się jakąś przerażającą, zwęgloną skorupą, która pęka
powoli, niczym dzban.

– Kurwa! – krzyczysz. – Pierdolę to! Pierdolę to w chuj! To się, kurwa, nie

dzieje!

Nagle z pękniętego dzbana zaczyna się sączyć delikatne, jasne światełko.

Zwraca twoją uwagę. Migocze hipnotyzująco. Z pęknięcia wypływa podrygujący
ognik. Przykuwa twój wzrok. Wiruje w powietrzu. Odwracasz się w jego
kierunku, a on umyka poza zasięg światła czołówki. Coś ci mówi, że lepiej
zrobisz, jeśli dasz nogę…

#36:

Uciekasz.

#37:

Zahipnotyzowany przyglądasz się ognikowi.

Bez chwili wahania odrywasz wzrok od ognika. Szalejący piętro niżej pożar

lada moment może Cię dosięgnąć. Czas uciekać! Przechodzisz przez barierkę
balkonu i zwieszasz się z poręczy. Ostrożnie zsuwasz się po metalowych
prętach, a potem, rozbujawszy się, zeskakujesz piętro niżej. Szybko powtarzasz
operację i zeskakujesz dalej. I jeszcze raz. I kolejny…

Po kilku chwilach stoisz przed budynkiem. Rzucasz okiem za siebie i

widzisz, że hasający w powietrzu ognik sunie powoli w dół, jakby w Twoim
kierunku. Mruga do Ciebie, jakby chcąc coś powiedzieć. Może to alfabet
Morse’a? Nie, raczej nie. To zło. To wcielone zło. O ile coś takiego jak zło
faktycznie istnieje…

#38:

Pędzisz – byle dalej od ognika, od budynku, od pożaru.

#39:

Próbujesz schować się przed ognikiem w śmietniku.

Nie możesz oderwać oczu od tańczącego ognika. Magiczne światełko oferuje

jakiś niezwykły spokój. Daje poczucie bezpieczeństwa. Błogości. Cieszysz się
na samą myśl o dotknięciu tego światła. O cieple, którego jest zapowiedzią.

Ognik skacze poza zasięgiem światła, czai się, przemyka, bawi się z tobą.

Czyżby miał rozum? Świadomość?

Czy to ważne?
– Chodź! Zatańczmy razem! – mówisz do ognika. Chcesz go złapać, ale on

droczy się z Tobą. To podlatuje, to ucieka. To jest na wyciągnięcie ręki, to
znów odfruwa.

Nagle zaczyna się zachowywać zupełnie inaczej. Pędzi w twoim kierunku.

Skacze Ci do oczu. Odruchowo odwracasz głowę, ale ognik tylko na to czeka.
Podlatuje tuż do twoich ust. Muska wargi. Jest taki ciepły! Taki miły! Taki
dobry! Otwierasz usta, jakbyś chciał go powitać. Ognik wskakuje Ci do gardła.
Czujesz już tylko błogie ciepło…

Niestety nie udało Ci się przetrwać Upadku. Jeśli chcesz podjąć wyzwanie jeszcze raz,

przejdź do pierwszego paragrafu

Ruszasz biegiem, na łeb na szyję, byle dalej od ognia. Byle dalej od

trzeszczących płomieni. I od tego ognika. Od tej niezwykłej iskierki, która
mruga do ciebie przyjaźnie, gdy raz po raz spoglądasz za siebie.

Na szczęście nie straciłeś zupełnie rozsądku i biegniesz byle dalej od pożogi.

W kierunku parku, gdzie nie dostrzegasz śladu płomieni. Tam są kryjówki,
które znasz od małego. Byleś tylko zdołał dobiec!

Płuca palą cię ze zmęczenia. Nogi ciążą, jakbyś miał ołów zamiast stóp.

Przystajesz na chwilę i odwracasz się rozglądając za ognikiem.

Znikł! – cieszysz się w pierwszej chwili. Ale potem z twoich ust wydobywa

się seria przekleństw.

– Spierdalajcie, wy chuje jebane! – wyjesz w kierunku trójki iskierek

tańczących kilka metrów od Ciebie. – Wypierdalajcie, sukinkoty!

W odpowiedzi ogniki ruszają w szaleńczy taniec, zbliżając się do ciebie

powoli, acz skutecznie.

Odwracasz się i pędzisz – teraz już bez namysłu. Dalej! Uciekaj! Śmigaj

niczym wiatr!

Nagle tracisz grunt pod nogami. Potykasz się. Przewracasz. Lecisz,

koziołkując. Przez chwilę widzisz jeszcze pomykające Twoim śladem ogniki. A
potem wpadasz z głośnym chlupotem do stawu, o którego istnieniu
zapomniałeś. Brudna woda wciska Ci się do gardła. Wstajesz i wypluwasz
cuchnącą ciecz.

Ze zdziwieniem dostrzegasz, że ogniki nie zbliżają się do wody. Pląsają na

brzegu, jakby na Ciebie czekając. Zapraszają cię?

– Możecie mi nafiukać, piździelce! – krzyczysz w ich kierunku i zanurzasz

się w smrodliwej cieczy. Odczekujesz chwilę pod wodą, aż płuca zapłoną z
braku powietrza. Po wynurzeniu z ulgą stwierdzasz, że ogniki nie ruszyły za
Tobą w pogoń. Zmęczony wypełzasz na brzeg po drugiej stronie i chowasz się
w krzakach. Przez kilka chwil próbujesz walczyć z sennością, ale w końcu
poddajesz się…

Przejdź do paragrafu

#40

Musisz się gdzieś ukryć! Rozgorączkowany rozglądasz się po podwórku i

dostrzegasz śmietnik. W kilku krokach dopadasz do furtki. Na szczęście jak
zwykle nie jest zamknięta. Wchodzisz do środka i chowasz się za kontenerem.
Oddychasz przez usta, powoli przyzwyczajając się do smrodu. Przyczajasz się w
ciemnościach.

Czekasz. Czas płynie powoli. Minuty wydają się godzinami.
Słyszysz trzask płomieni. Hurgot walących się budynków. Pojedyncze

eksplozje. Jakieś odległe okrzyki bólu i rozpaczy.

Nagle – w prześwicie między dachem a ścianą – pojawia się ognik. Tańczy

wesoło, jakby ciesząc się na twój widok. Nie możesz oderwać od niego oczu.
Magiczne światełko pląsa to tu, to tam. W jego podrygach widzisz niezwykłe
zaproszenie. Zachętę. Jego taniec sugeruje niezwykły spokój. Daje poczucie
bezpieczeństwa. Oferuje coś błogiego.

Iskierka doskakuje do ciebie. Tańczy przed twymi oczami. Hipnotyzuje Cię,

jakby miała rozum… Bezwiednie otwierasz usta. Ognik muska Twoje wargi.
Jest taki ciepły! Taki miły! Taki dobry! Nagle iskra wskakuje Ci do gardła.
Czujesz już tylko błogie ciepło…

Niestety nie udało Ci się przetrwać Upadku. Jeśli chcesz podjąć wyzwanie jeszcze raz,

przejdź do pierwszego paragrafu

– Łobuć się, no!
Czujesz, jak ktoś Tobą potrząsa.
– Chyba nie żyje… – dziewczęcy, zlękniony głos.
– Nie wygląda jak tamci – mówi ktoś trzeci. Mężczyzna. Głos ma twardy,

wręcz ostry.

– Łobuć się, ćwoku! – to znów ten pierwszy. Nieco bełkotliwy. Słyszysz

jeszcze jakieś odleglejsze pomruki, szmery rozmów. To musi być większa
grupa.

#45:

Otwierasz oczy.

#46:

Udajesz trupa.

Jakaś niezdrowa ciekawość przyciąga Cię do ciała. Zbliżasz się do zwłok

niczym ćma do płomienia świecy i klękasz obok. Oglądasz je w migoczącym,
pomarańczowym świetle pożarów, próbując wydobyć z cieni jakieś szczegóły.
Zdaje Ci się, że pokryte pyłem zwłoki są jakby zmumifikowane… Czarna
niczym węgiel skóra gdzieniegdzie ustępuje miejsca wykwitom błękitu. Te na
Twoich oczach znikają, jakby pożerane przez mrok.

Nagle ciało pęka, jakby było jakimś pustym w środku posągiem. Tylko że

ze zwęglonej skorupy wyskakuje migoczący płomyk! Tańczy w powietrzu,
mruga do ciebie wesoło, zapraszająco.

#43:

Uciekasz bez wahania.

#44:

Zaciekawiony przyglądasz się ognikowi.

Masz tego wszystkiego dość! Od wielu już minut nie wierzysz własnym

oczom! To musi być sen! Odwracasz się plecami do ognia i pędzisz, zostawiając
za swoimi plecami pogorzelisko, zniszczenia, ruiny. Nagle potykasz się i
przewracasz. Pod wpływem bólu przytomniejesz.

Potknąłeś się o ciało. Wygląda niczym ta kobieta sprzed chwili. Leży

zwinięte w kłębek. Odruchowo odsuwasz się na czworakach, tyłem, cały czas
mając je w polu widzenia. Na Twoich oczach czarne, wyglądające na
zmumifikowane ciało pęka. Ze zwęglonej skorupy zaczyna się sączyć delikatne,
jasne światełko, migocząc hipnotyzująco. Ze szczeliny wyskakuje ognik.
Podryguje. Skacze. Mruga. Przykuwa twój wzrok, wirując w powietrzu.

#43:

Uciekasz.

#44:

Zaciekawiony przyglądasz się ognikowi.

Zrywasz się z ziemi i ruszasz w kierunku pobliskiego parku, który odcina

się ciemną barwą na tle łuny ogni. Twoje serce ściskają pazury nienaturalnego
strachu. Przerażającej obawy przed ognikiem. Nie do końca rozumiesz tylko
dlaczego, bo gdy spoglądasz za siebie, tajemnicza iskierka mruga przyjaźnie. Do
ciebie?...

Nie czujesz zmęczenia. Nie przystajesz ani na chwilę. Masz wrażenie, że

poruszasz się coraz szybciej. Ale mimo to, gdy tylko rzucasz wzrokiem za
siebie, ognik zdaje się być coraz bliżej. Wtem dostrzegasz, że dołączają do
niego kolejne. Zamierasz w przerażeniu.

– Spierdalajcie, chuje jebane! – wyjesz w kierunku trzech tańczących

płomyków. – Wypierdalajcie, sukinkoty!

Odwracasz się i pędzisz bez namysłu. Byle dalej! Byle szybciej.
Nagle tracisz grunt pod nogami. Potykasz się. Przewracasz. Lecisz,

koziołkując. Przez chwilę widzisz jeszcze pomykające twoim śladem ogniki. A
potem wpadasz z głośnym chlupotem do stawu, o którego istnieniu prawie
zapomniałeś. Brudna woda wciska Ci się do gardła. Wstajesz i wypluwasz
cuchnącą ciecz.

Ze zdziwieniem dostrzegasz, że ogniki nie zbliżają się do wody. Pląsają na

brzegu, jakby czekając na Ciebie. Zapraszają cię?

– Możecie mi nafiukać, piździelce! – krzyczysz w ich kierunku i zanurzasz

się w smrodliwej cieczy. Odczekujesz chwilę pod wodą, aż płuca zapłoną z
braku powietrza. Po wynurzeniu z ulgą stwierdzasz, że ogniki nie ruszyły za
tobą w pogoń. Zmęczony wypełzasz na brzeg po drugiej stronie i chowasz się w
krzakach. Przez kilka chwil próbujesz walczyć z sennością, ale w końcu się
poddajesz…

Przejdź do paragrafu

#40

Iskierka tańczy wesoło. Jej podrygi przywodzą Ci na myśl jakiś radosny

taniec godowy. Płomyk mruga, zmienia nieco barwę, blask to rozbłyskuje
mocniej, to słabnie. Przez krótką chwilę masz wrażenie, że chce ci coś
przekazać; że to alfabet Morse’a.

Ale kilka sekund później już jest ci wszystko jedno. Po prostu wpatrujesz

się w ognika. W pląsające magiczne światełko. W zapowiedź błogości i
bezpieczeństwa.

Iskierka doskakuje do ciebie. Tańczy przed twymi oczami. Bezwiednie

otwierasz usta. Ognik muska twoje wargi. Jest taki ciepły! Taki miły! Taki
delikatny! Nagle wskakuje ci do gardła. A potem czujesz już tylko błogie
ciepło…

Niestety nie udało Ci się przetrwać Upadku. Jeśli chcesz podjąć wyzwanie jeszcze raz,

przejdź do pierwszego paragrafu

Unosisz powieki i Twoim oczom ukazują się trzy pochylone postaci.

Najbliżej stoi chyba właściciel tego bełkotliwego głosu, w którym szybko
rozpoznajesz pijaczynę. Jest nieumyty i nieostrzyżony. Kiwa się nieco, ubrany
w jakieś brudne łachy. Sprawia wrażenie, jakby się cały lepił. Szczęśliwie
wszystko wokół śmierdzi tak, że woń przetrawionego alkoholu, która się wokół
niego unosi, jest bardzo stłumiona.

Nieco dalej dostrzegasz wysokiego mężczyznę w osmalonym i podartym

ubraniu strażaka. W ręku dzierży toporek. Obuchem delikatnie, jakby nerwowo,
uderza o swoją łydkę.

Tuż obok, niemalże wsparta na jego ramieniu, stoi dziewczyna. Podarta

bluza, dziurawe dżinsy, włosy w nieładzie. Ale najgorsza jest krew. Całe
ubranie ma we krwi. Włosy też. Słania się na nogach. Może gdyby się umyła i
ubrała, uznałbyś ją za więcej niż przeciętną. Ale w tej chwili jest po prostu
żałosnym kłębkiem przerażenia.

Kilka kroków dalej dostrzegasz jeszcze kilka postaci, ale zlewają się Ci w

jedną masę zalęknionych, zmarnowanych, ledwo żywych ludzi.

– Mam na imię Władek. A ty? – pyta strażak.

#48:

„Kim jesteście?” – odpowiadasz wściekłym pytaniem.

#49:

„Antek” – mówisz.

Starasz się ani drgnąć. Oddychasz niezauważalnie. Trup. Jestem trupem.
Czujesz, jak jakieś ręce obmacują cię. Sprawdzają.
– Sprawdźcie, co ma w plecaku – tego głosu jeszcze nie słyszałeś. Plecak?

Miałeś plecak? Co się w ogóle stało?

Dopiero teraz przypominasz sobie ostatnie przerażające wydarzenia.

Eksplozje. Pożary. Ruiny. Trupy. I matka…

Nie masz jednak czasu rozpamiętywać przeszłości. Ci ludzie – kimkolwiek

są – chcą Cię obrabować z wszystkiego, co udało Ci się ocalić. Od tego może
zależeć Twoje przetrwanie!

#47:

„Odpierdolcie się od moich rzeczy!” – mówisz z wściekłością.

#48:

„Kim jesteście? Co się, kurwa, stało?” – pytasz.

Wstajesz szybko, chwytając plecak, zanim ktokolwiek się zorientował, co

się dzieje. Przyciskasz go do piersi, jakby był najcenniejszym skarbem.

– Spokojnie, przyjacielu – mówi mężczyzna. Rozpoznajesz ten głos. Pełen

pewności i przekonywujący.

Uważnie mu się przyglądasz. Ma na sobie strój strażaka – osmalony,

gdzieniegdzie podarty, ale wciąż rozpoznawalny. W ręku trzyma trzonek
strażackiego topora, skierowanego w dół.

Obok stoi dziewczyna w osmalonej bluzie i dżinsach podartych na kolanach.

Przez dziury w spodniach dostrzegasz okropnie pokrwawione kolana. Na oko ma
może 20–21 lat. Gdyby się umyła i ubrała, uznałbyś ją za ładną, jeśli nie
piękną. Teraz wygląda na przerażoną. Trzyma się blisko strażaka, jakby mógł ją
ochronić przed wszelkim niebezpieczeństwem.

Blisko ciebie stoi jeszcze jedna osoba. To musi być właściciel bełkotliwego

głosu. Na pierwszy rzut oka rozpoznajesz pijaczka. Nieumyty od wielu dni,
nieostrzyżony lump, wciąż woniejący przetrawionym alkoholem. Ciekawe,
kiedy przestał pić?

Kilka kroków dalej stoi jeszcze kilka osób. Zlewają się ci w jedną masę

przerażonych, zmarnowanych, ledwo żywych ludzi.

– Spokojnie – powtarza strażak. – Mam na imię Władek. A ty?

#49:

„Antek” – odpowiadasz.

#50:

Milczysz, dalej obserwując.

– Ja jebię! Wiecie, co się, do kurwy nędzy, stało? – pytasz.
Milczą, jakby zaskoczeni. Odwracasz od nich wzrok i rozglądasz się po

okolicy. Trudno stwierdzić, która jest godzina. Słońce kryje się za chmurami.
Ciężkimi, pyłowymi chmurami. To nie żaden smog. Nie burzowy wał. Nigdy
wcześniej czegoś takiego nie widziałeś. Na szczęście pył nie zasłania całkowicie
nieba. Czerwcowe słońce jest na tyle silne, by dawać odrobinę blasku.

– Te światła – słyszysz. – Tajemnicze światła. Uwalniały się z ciał.

Wylatywały z nich…

– Ja wszystko widziałem – mówi ktoś inny zmęczonym głosem starego

człowieka. – Wszystko widziałem… Najpierw spadł błękitny, kryształowy pył.
Niczym deszcz. Jeśli trafiał na ziemię, to znikał. Jeżeli na coś, co mogło się
zapalić, to wybuchał. Gdy spadały na elektryczne kable, powodowały
wyładowania. A gdy na żywe istoty… większość zwierząt po prostu zabijały.
Część wpadała w szał… niektóre się zagryzały… Ludzie… najgorzej było z
ludźmi…

Z przerażeniem patrzysz na niewielką grupkę, która zebrała się w tak

niezwykłym miejscu. Czyżby tylko tylu ocalało? Przyglądasz się to jednej, to
drugiej twarzy, próbując poznać ich historie. Kątem oka dostrzegasz, jak młoda
dziewczyna opierająca się na ramieniu strażaka pada bezładnie. Wszystko dzieje
się jakby w zwolnionym tempie. Władek od razu klęka obok niej. Wszyscy
wokół patrzą po sobie, pełni obaw i niepewności.

– Aśka… Aśka? Co jest? Strażak delikatnie cuci dziewczynę.
– Boli! Tak boli! – szlocha w odpowiedzi.

#51:

Masz znalezione wcześniej leki przeciwbólowe i postanawiasz się nimi podzielić.

#52:

„Wypada chyba ją opatrzeć. Chodźmy do apteki” – rzucasz.

#53:

Nie robisz nic poza rozglądaniem się.

– Mam na imię Antek – powtarzasz niewyraźnie. Odchrząkujesz i spluwasz.

– Wiesz, co się stało?

– Nie mam pojęcia – odpowiada Władek. – Wezwali nas do pożaru. Była

jakaś eksplozja czy coś…

– To było straszne – chlipie dziewczyna. – Koszmarne… – wtula się we

Władka.

– Grund, żeśmy przetrwali, kierowniku – rzuca lump. – Te paskudniki

chyba se pojszły.

– Paskudniki? – pytasz.
– Szfiateuka. Dźwiasdy. Tańczące dźwiasdy… Żeś ich nie widziałeś? –

bełkocze.

– One… one… – Dziewczyna nie potrafi znaleźć słów.
– Wypływały z ciał – rzuca ktoś z grupki trzymającej się z tyłu. – Wszystko

widziałem. Najpierw spadł błękitny, kryształowy pył. Jak deszcz. Jeśli trafiał na
ziemię, to znikał. Jeżeli na coś, co mogło się zapalić, to wybuchał. Gdy spadał
na elektryczne kable, powodował wyładowania. A gdy na żywe istoty…
większość zwierząt po prostu zabijał. Część wpadała w szał… niektóre się
zagryzały… Ludzie… najgorzej było z ludźmi…

Wszyscy odsuwają się od staruszka, który drżącym, zmęczonym głosem

opisuje dalej, co widział. Ty już go nie słuchasz. Wiesz, co powie. Będzie o
ognikach i zwęglonych, przemienionych ciałach.

Rozglądasz się po okolicy. Nie wiesz, która jest godzina. Nie widzisz

słońca. Niebo zakrywają ciężkie, ciemne chmury. Nigdy wcześniej takich nie
widziałeś. Nie przypominają chmur burzowych. Nie zasłaniają całkowicie
czerwcowego, silnego słońca, dochodzisz więc do wniosku, że musi być środek
dnia.

Patrzysz na te kilka osób, które zebrały się w pobliżu. Na twoich oczach,

jakby w zwolnionym tempie, młoda dziewczyna, opierająca się na ramieniu
strażaka, pada bezładnie. Władek od razu klęka obok niej. Staruszek milknie.
Wszyscy patrzą po sobie, pełni obaw i niepewności.

– Aśka… Aśka? Co jest? Strażak delikatnie cuci dziewczynę.
– Boli! Tak boli! – szlocha w odpowiedzi.

#51:

Masz znalezione wcześniej leki przeciwbólowe i postanawiasz się nimi podzielić.

#52:

„Trzeba by ją opatrzeć. Chodźmy do apteki” – rzucasz.

#53:

Nic nie robisz poza rozglądaniem się.

Milczysz, zamiast mówić. Odwracasz wzrok i rozglądasz się po okolicy.

Trudno stwierdzić, która jest godzina. Słońce kryje się za chmurami. Ciężkimi,
pyłowymi chmurami. To nie żaden smog. Nie burzowy wał. Nigdy wcześniej
czegoś takiego nie widziałeś. Na szczęście pył nie zasłania całkowicie nieba.
Czerwcowe słońce jest na tyle silne, by dawać nieco blasku.

Z rosnącym przerażeniem obserwujesz niewielką grupkę ocalałych, która

zebrała się w tak niezwykłym miejscu.

– To jak się nazywasz? – dopytuje się Władek.

#48:

„Kim jesteście?” – odpowiadasz pytaniem.

#49:

„Antek” – odpowiadasz wreszcie.

Grzebiesz chwilę w plecaku i wreszcie wydobywasz plastikowe opakowanie

z ibupromem.

– Masz – podajesz strażakowi. Ten uśmiecha się do ciebie z wdzięcznością.

Podaje jedną pastylkę dziewczynie.

– To ci pomoże, Asiu – mówi.
– Władek… tak boli…
– Zostawmy ją – rzuca ktoś z grupki z tyłu.
– Mnie też boli – dodaje inny.
– I mnie…

#62:

Dochodzisz do wniosku, że samotnie masz większe szanse na przetrwanie – i

odchodzisz.

#63:

„Spokój, do kurwy nędzy!” – próbujesz zapanować nad emocjami tłumu.

– Świetny pomysł – rzuca Władek. – Chodźmy!
Nikt inny nie wykazuje entuzjazmu. No, może poza śmierdzącym lumpem,

który przygląda ci się, zezując z lekka.

– Dźmy więc – rzuca. – To jak sie nazywasz, bo nie dosyszaem? – pyta

ciebie.

– Antek – odpowiadasz nieco automatycznie, wyciągając rękę.
– Stefan – mówi, ściskając twoją dłoń. – Dziecie? – rzuca w kierunku

pozostałych. Odpowiadają mu przeczące ruchy głowami, niechętne pomruki i
odwracanie wzroku.

– Zostaniemy – stwierdza wreszcie staruszek zmarnowanym głosem. – Dość

się namęczyliśmy. Odpoczniemy tu.

– Wrócimy po was – głos Władka nie pozostawia cienia wątpliwości.
„Cholera, dobrze, że trafił się ktoś taki”, myślisz i prowadzisz waszą grupkę

w kierunku pobliskiej apteki.

Po chwili zostawiacie tłumek niechętnych towarzyszy za sobą. Maszerujecie

w milczeniu. Ty przodem, potem Władek, podpierający Aśkę. Na końcu Stefan,
który mruczy coś s pod nosem.

Wreszcie wychodzicie z parku na ulicę. Dopiero teraz zdajesz sobie sprawę z

ogromu zniszczeń. Widziałeś zdjęcia z czasów II wojny światowej. Grałeś w
gry, w których obracałeś miasta w perzynę. Ale co innego oglądać na ekranie, a
co innego widzieć na własne oczy.

– Kurwa, jego, pierdolona, mać – wyrywa ci się.
– Prowadź – rzuca strażak, jakby chcąc odwrócić twoją uwagę od ruin.

#54:

Ostrożnie wybierasz drogę, byście dotarli bezpiecznie do celu.

#55:

Wahasz się, czy to bezpieczne…

Milczysz, wpatrując się w twarz cierpiącej dziewczyny. Potem odwracasz

wzrok i przyglądasz się zmęczonym ludziom. Zaczynasz się zastanawiać, czy
powinieneś z nimi zostać. Czy to zwiększy twoją szansę na przetrwanie?
Łapiesz się na tym, że myślisz niczym w grze. Ważysz za i przeciw, próbując
ocenić szanse…

#52:

„Musimy ją opatrzeć. Chodźmy do apteki” – rzucasz w końcu.

#62:

Dochodzisz do wniosku, że samotnie masz większe szanse na przetrwanie, więc

odchodzisz.

Bez wahania, acz powoli i ostrożnie, idziesz zrujnowaną ulicą w kierunku

apteki – a przynajmniej budynku, w którym powinna być apteka. Uważnie
stawiasz kroki na gruzowisku, obawiając się skręcania lub upadku i czegoś
gorszego. W powietrzu unosi się woń spalenizny, ale jest ci dziwnie zimno.
Brrr! Drżysz, szczękasz zębami i kaszlesz na dodatek. Zdajesz sobie sprawę, że
pełznąca wolniej twoim śladem trójka towarzyszy, zachowuje się podobnie. Tak
jakby nagle spadła temperatura.

– To jest, kurwa, wszystko pojebane! Pojebane, że chuj! – rzucasz w

powietrze, jakbyś chciał przerwać ciszę, która niepokojąco piszczy w uszach.

– Patrzcie!
– Iśkry!
Odwracasz się i podążasz za wzrokiem pozostałych. Faktycznie, gdzieś

spomiędzy ruin wylatują ogniki. Jeden. Drugi. Trzeci… cała chmara. Pląsają w
powietrzu, tworząc dziwny, przerażający układ.

– Spierdalajmy! – rzucasz, ale nie bardzo jest jak. Trudno biec pośród

gruzów…

#69:

Czekasz z pozostałymi, licząc na łut szczęścia.

#70:

Rzucasz się biegiem, byle dalej od ogników.

– Kurwa – syczysz przez zaciśnięte zęby. – W pizdu niebezpiecznie…
Władek ostrożnie sadza dziewczynę na ziemi.
– Nic się nie martw, Aśka – mówi uspokajającym tonem i podchodzi do

ciebie. Razem wspinacie się na przewróconą półciężarówkę, by lepiej zbadać
sytuację.

– Pierdolę! Pierdolę! Pierdolę! – powtarzasz raz po raz, przyglądając się

poskręcanym ciałom przykrytym cienką warstwą pyłu; przewróconym,
wypalonym samochodom; wybitym szybom; zrujnowanym budynkom…

Nagle dostrzegasz ognik. Wyłania się spomiędzy wraków aut. Po chwili

dołącza do niego drugi, wylatujący ze spalonego budynku. Jest i trzeci! Czyżby
was wyczuwały?

Rozumiecie się z Władkiem bez słowa. Jak na komendę zeskakujecie z

półciężarówki.

– Spadamy! – rzucasz w kierunku lumpa i cierpiącej dziewczyny. Patrzysz za

siebie, by ocenić odległość od budzących atawistyczny lęk, drgających w
powietrzu iskier. Są za blisko! O wiele za blisko. Jakby tego było mało, ziemia
pod nogami zaczyna drgać…

#56:

„Czniam ich”, myślisz sobie i próbujesz uciec sam, pozostawiając trójkę na pastwę

ogników.

#57:

Próbujesz koordynować ucieczkę waszej czwórki.

– Ciekuj! – słyszysz krzyk lumpa, ale ani myślisz. Twoja skóra jest więcej

warta niż ich!

„Spierdalaj! Spierdalaj!”, powtarzasz sobie w myślach, przeskakując przez

gruzowisko i szukając dogodnej drogi ucieczki. Przypominasz sobie żart o
uciekających przed lwem – pasuje jak ulał! Liczysz na to, że ogniki zainteresują
się tamtą trójką, a ciebie zostawią w spokoju.

Gorzej, że ziemia drży coraz bardziej. Trzęsienie ziemi?!
Biegnąc, nie jesteś w stanie utrzymać równowagi. Potykasz się.

Przewracasz. Leżysz, a wszystko wokół się trzęsie. Uszkodzone budynki,
niczym ranne zwierzęta, padają pod kolejnym ciosem zadanym im przez
kataklizm. Próbujesz wstać, ale nowy wstrząs rzuca twoim ciałem o jakiś wrak.
Szalona kakofonia dźwięków ogłusza cię. Rozglądasz się, oszołomiony,
próbując znaleźć jakąś kryjówkę. Schronienie, przed nieuchronnym końcem. A
ten faktycznie nadchodzi. Nie czujesz bólu. Ani uderzenia. Po prostu umierasz
przywalony betonową płytą…

Niestety nie udało Ci się przetrwać Upadku. Jeśli chcesz podjąć wyzwanie jeszcze raz,

przejdź do pierwszego paragrafu

Przerażona Aśka płacze histerycznie. Lump wpatruje się we Władka, jakby

oczekując jakiejś pomocy. Strażak zaś pochyla się nad dziewczyną, próbując ją
uspokoić. Czy tylko ty, kurwa, rozumiesz, co się dzieje?

Trzęsąca się ziemia pod nogami, tańczące ogniki nad głowami…
Nie widzisz szansy ratunku.
– Ni chuj! – wykrzykujesz, choć w kakofonii szalonych dźwięków kolejnej

katastrofy pewnie nikt cię nie słyszy. Budynki wokół walą się, wystrzeliwują
kolejne płomienie, wraki z hurgotem wpadają w szczeliny. Nic nie jest
stabilne… poza pełgającymi ognikami, które jakby czekają na was… na to,
byście się poddali…

Nagle z jednej ze szczelin w ulicy wystrzeliwuje fontanna wody. Ogniki

odskakują, byle dalej od kropel. A ty doznajesz olśnienia.

– O ja jebię! – Chwytasz lumpa za fraki i popychasz go w kierunku

fontanny. – Prędzej, kurwa, prędzej! – warczysz, łapiąc Aśkę za rękę i ciągnąc ją
za sobą. Władek szybko łapie, o co chodzi. Pędzi w kierunku szczeliny, robi
zamach toporem. Woda nagle tryska z jeszcze większą siłą. Ogniki odpływają.
Ziemia przestaje się trząść. Chyba jesteście uratowani…

#58:

„Wróćmy zobaczyć, co z resztą?” – rzucasz, odzyskawszy oddech.

#59:

„Musimy znaleźć jakąś kryjówkę” – stwierdzasz.

– Ja… ja nie dam rady!
Szloch Aśki działa ci na nerwy. Rzucasz bezradne spojrzenie na Władka, ale

ten zdaje się nie rozumieć, w czym problem. Lump, Stefan, przecząco kręci
głową, wskazując na nogę. Wzdychasz ciężko i ruszasz spod fontanny. Od razu
czujesz chłód. Zapomniałeś, jak jest zimno. A na dodatek ta zmrożona w rurach
woda. Po kilku krokach żałujesz, że pożary się skończyły. Szczękając zębami i
obejmując się rękami maszerujesz w kierunku parku. Co pewien czas czujesz,
jak ziemia drży pod nogami.

– To tylko wstrząsy wtórne – przekonujesz sam siebie.
Jakimś cudem bez kłopotów docierasz do parku. A raczej do tego, co z

niego zostało… czy raczej – nie zostało. Gdy tylko wyszedłeś zza bloku, twoim
oczom ukazała się dziura. Pokaźnych rozmiarów szczelina, w której zapadł się
cały park i kilka dalej położonych budynków.

– JA JEBIĘ! Pierdolę! Do chuja wafla z tym!
Po chwili wkurzenie mija. Obojętniejesz – niespodziewanie dla samego

siebie. Nie wiesz, ile godzin minęło od zaskakującej pobudki, ale w
międzyczasie wydarzyło się tyle rzeczy, że jest ci poniekąd wszystko jedno…

#59:

Wracasz do Aśki, Stefana i Władka, by wspólnie poszukać kryjówki.

Postanawiasz samotnie walczyć o przetrwanie.

Nie tylko ty jesteś zmęczony, zmarznięty i zszokowany. Cała wasza czwórka

ma dość. Ale instynkt nakazuje wam się nie poddawać.

– Musimy zaszyć się gdzieś pod ziemią – stwierdza Waldek, głaszcząc Aśkę

uspokajającym gestem. Dziewczyna, drżąc, wtula się w jego ramię. Od czasu do
czasu jeszcze pochlipuje, co wkurza cię na maksa.

– Jak znów będzie trzęsienie, to nas zmiażdży – rzucasz, spluwając z

niechęcią.

– Żnam miejszcze, gdzieś nie – bełkocze Stefan.
– Co tam pierdolisz?
– Wiemsz… takie miejsce jeszt… nasze… bejszpieczne…
No tak. Lumpy znają różne kryjówki. Może i ta jego będzie bezpieczna?

Szczególnie jeśli chodzi o trzęsienia ziemi…

Nie zamierzasz ufać lumpowi i postanawiasz samotnie walczyć o przetrwanie.

#61:

Udajesz się z wszystkimi do kryjówki, o której mówi Stefan.

Zawsze byłeś samotnikiem i spędzenie dnia czy dwóch na graniu niemalże

bez kontaktów z innymi ludźmi nie stanowiło dla ciebie problemu. Ale co
innego wygodna kanapa i żarcie z lodówki, a co innego samotna walka o
przetrwanie w ruinach, w zimnie, we wrogim otoczeniu. Bardzo szybko straciłeś
rachubę upływającego czasu. Dzień coraz mniej różnił się od nocy. Światłu
słońca coraz trudniej było przebić się przez gęstniejące chmury. Nocą było chyba
po prostu zimniej… a zimno było przejmujące.

Na szczęście udało ci się znaleźć kryjówkę w zniszczonym sklepiku.

Przetrwała tu kanapa, nieco jedzenia w puszkach, woda, jakieś ubrania na
zmianę i koce. Na dwór wychodziłeś bardzo rzadko, w zasadzie tylko po to, by
zaczerpnąć odrobiny świeższego powietrza. Strach przed ognikami paraliżował,
zniechęcał do eksploracji. Wiedziałeś, że to nie gra, że tu nie możesz zapisać
stanu rozgrywki i – jak coś się nie uda – cofnąć akcję.

Po pewnym czasie jedzenie zaczęło się kończyć. Powoli stawałeś przed

widmem wyruszenia na poszukiwania. Tylko czego? Czy lepiej zbadać tylko
najbliższą okolicę i wrócić do kryjówki? A może poszukać innych ocalałych?
Albo po prostu – ruszyć przed siebie, opuścić miasto i szukać szczęścia gdzie
indziej?

#75:

Ruszasz badać tylko najbliższą okolicę – za bardzo się boisz.

#76:

Postanawiasz poszukać innych ocalałych.

#77:

Uciekasz z tego przeklętego miasta – może gdzie indziej katastrofa nie miała aż

takiego rozmachu?

Faktycznie – lump znał niezłą kryjówkę. Spodziewałeś się jakichś kanałów

czy innego skłota. Tymczasem Stefan zaprowadził was w mało ci znaną okolicę
ogródków działkowych. Dziwnym trafem te zielone tereny ocalały przed
zniszczeniami. Czy dlatego, że mało było tu ludzi, na które ogniki zdawały się
polować? Ciekawiło cię też, dlaczego nie spadł tu ten dziwaczny kryształowy
pył, od którego wszystko się zaczęło?

Tak czy inaczej, teren uniknął pożarów, a trzęsienie ziemi zniszczyło ledwie

kilka altanek i narobiło nieco szkód w ogrodach. Lump zaprowadził was do
największego domku, i to całkiem nieźle wyposażonego. Siedzicie już wiele dni
i nocy, które zlewają się w jedność. Słońce przestało przebijać się przez ciężkie
chmury, których coraz więcej gromadziło się na niebie. Z dnia na dzień, z
godziny na godzinę, robiło się coraz chłodniej i głodniej. Zabraliście z
sąsiednich altanek wszystko, co nadawało się do jedzenia i ogrzewania, ale nie
było tego dużo. Boicie się rozpalać ogień, by nie ściągnąć uwagi ogników czy
czegoś jeszcze gorszego. Co kryją ciemności…? Na razie widzieliście wszak
hordy bezpańskich psów, które jadły ciała zwierząt, resztki jedzenia, a nawet
ludzi. Na szczęście jeszcze się was bały, ale kto wie, co stanie się za jakiś czas?

Czas… patrzysz na trójkę towarzyszy niedoli i zastanawiasz się, co stanie się

z wami za jakiś czas. Z wesołkowatym Stefanem – lumpem o niezwykłych
umiejętnościach przetrwania. Z Władkiem – silnym, twardym i prostolinijnym.
Z Aśką – histeryczną, mało odporną psychicznie acz romantyczną…

– Czóż, tczasz ruszysz po żarło – głos Stefana wyrywa cię z zamyślenia.

Faktycznie, zaczyna brakować wam jedzenia. Musicie coś przedsięwziąć. Czas
(znów ten czas!) poszukać zapasów wśród ruin. Tam też coś zapewne ocalało…
W ogóle warto rozejrzeć się po okolicy, bo przecież nie mogliście ocaleć tylko
wy! Tylko co z ognikami? Wszak widzieliście je czasem, jak skaczą wysoko,
daleko…

#78:

„Władek, choć się rozejrzeć” – rzucasz.

#79:

„Pójdę zobaczyć, co i jak” – decydujesz.

#80:

„To kto idzie?” – pytasz.

Oddalasz się od grupki, nie patrząc za siebie. Słyszysz pomruk

niezadowolonych głosów, ale masz to w dupie. Sam sobie lepiej dasz radę.

Opuszczasz park i ruszasz w kierunku najbliższego sklepu. A przynajmniej

miejsca, gdzie ów sklep się znajdował. Masz nadzieję, że uda ci się tam znaleźć
coś, co pomoże przeżyć. Nie wiesz, z jakiego powodu, ale odruchowo starasz się
skradać. Obawiasz się nie tylko ludzi, ale też czegoś jeszcze… czegoś, czego nie
potrafisz nazwać, a co wisi niczym te ciemne, ciężkie chmury nad głową.

Wreszcie docierasz do marketu. Niski budynek ocalał prawie w całości. Ba,

kręci się wokół niego nawet grupka ludzi. Szósty zmysł podpowiada ci, że
chyba lepiej się nie wychylać…

#64:

Obserwujesz, co się dzieje.

#65:

Witasz się z nieznajomymi.

– Pojebani jesteście wszyscy! – warczysz na zaskoczoną twoim zachowaniem

gromadkę. – Do chuja niepodobne! Wokół same popierdolone rzeczy się dzieją,
a wy skaczecie sobie do oczu!

Gromadka pomrukuje coś niezrozumiałego. Władek staje obok ciebie,

wymownie podnosząc strażacki toporek. Tłum uspokaja się… ale tylko na
chwilę. Albowiem najpierw jedna osoba, a później następne krzyczą, jęczą i
szlochają, pokazując coś za waszymi plecami. Odwracacie się i widzicie
nadciągające w waszym kierunku ogniki. Pędzą tyralierą, przecinając powietrze z
dużą szybkością. Nie tańczą, nie pląsają jak poprzednio, tylko prą do celu. A
tym celem jesteście wy.

Niektórzy rzucają się do ucieczki. Inni padają na ziemię. Większość stoi w

bezruchu, skamieniała…

#73:

Też rzucasz się do ucieczki.

#74:

Władek wydaje się rozsądnym – postanawiasz trzymać się z nim.

Wokół sklepu kręci się kilkanaście osób. Wynoszą ze środka różne dobra,

układając je w zgrabne stosy. Oddzielnie jedzenie, środki czystości czy baterie.
Z tych stert wszystko trafia na wózki, którymi nieznajomi zapewne zamierzają
wszystko gdzieś wywieźć. Obcy pracują metodycznie, wymieniając pomruki i
żarty – jesteś jednak za daleko, by wyłowić poszczególne słowa. Spokojnie
obserwujesz, czając się niczym Ezio z „Assassin’s Creeda”, choć zabójcą nie
jesteś.

Uważnie obserwując otoczenie, dostrzegasz wystawione na czatach czujki.

Uderza cię też spokój mężczyzn szabrujących sklep. Wyglądają na zgraną grupę,
jakby znali się wcześniej…

Wycofujesz się po cichu i postanawiasz samotnie szukać sposobu na przetrwanie.

#66:

Wracasz do strażaka i jego grupki, aby opowiedzieć im, co widziałeś.

Bez namysłu wychodzisz z kryjówki. Przez chwilę przyglądasz się, jak

nieznajomi plądrują sklep, wyciągając dosłownie wszystko – od papieru
toaletowego począwszy, a na pieluchach skończywszy.

– Hej! – zwracasz ich uwagę na swoją osobę.
Mężczyźni dopiero teraz cię zauważyli. Odwracają się w twoim kierunku.

Jeden z nich sięga po łom, inny wyciąga z kieszeni pistolet.

– Panowie, ja tylko…
Nie czekają, co masz do powiedzenia. Nie marnują też naboi. Po prostu

nagle ktoś uderza cię w głowę. Zapadają ciemności…

Niestety nie udało Ci się przetrwać Upadku. Jeśli chcesz podjąć wyzwanie jeszcze raz,

przejdź do pierwszego paragrafu

Nie wiesz, ile minęło czasu od chwili, gdy opuściłeś nieporadną grupkę

ocalałych. Zapewne najmniej 30 minut. A oni wciąż są w tym samym miejscu.
Niektórzy tylko usiedli. Większość jednak sprawia wrażenie zupełnie
zdezorientowanych, przeciwnie do obserwowanych kilka chwil wcześniej
mężczyzn.

– Ja jebię – klniesz pod nosem, ruszając ku strażakowi, chcąc mu

powiedzieć, co o tym wszystkim myślisz. Podchodzisz do niego i do
uwieszonej na jego ramieniu dziewczyny. Otwierasz usta, by wyrzucić z siebie
wiązankę, ale przerywa ci dziwny rumor. Wszystko drży. Słyszysz hurgot
walących się budynków. Ziemia zaczyna tańczyć…

– Trzęsienie! – krzyczy ktoś.

#67:

„Uciekajcie!” – wyjesz, chwytając dziewczynę za rękę.

#68:

Oni przynoszą ci pecha! Pędzisz byle dalej od tej grupki...

Ruszasz przed siebie, nie puszczając ręki. Dziewczyna potyka się,

niezgrabnie dotrzymując ci kroku. W chaosie, który się rozpętał, przytomność
umysłu zachowuje strażak. Toruje wam drogę ku bezpieczeństwu. Raz po raz
przewracając się, wędrujesz jego śladem, nie puszczając dłoni dziewczyny.
Waszym tropem podąża niezdarny lump, pozostając coraz bardziej z tyłu.

Ziemia wciąż się trzęsie, ale coraz słabiej. Strażak zatrzymuje się i bacznie

rozgląda.

– Tu! Czekajmy! – próbuje przekrzyczeć hurgot walących się budynków.

Faktycznie, wygląda na to, że znalazł chyba najbezpieczniejsze miejsce w
okolicy. Z dala od budynków, na środku ulicy, gdzie zagrozić mogą wam
nieliczne wraki. – Asiu, jesteśmy bezpieczni – mówi strażak i przytula
dziewczynę.

– Mam tego dość, Władek… dość – szlocha w odpowiedzi.
Lump trzyma się nieco z boku, rozcierając nogę. A ziemia wciąż się trzęsie.

Nagle tuż obok was wystrzeliwuje w powietrze fontanna wody z przebitej rury.
W mgnieniu oka jesteście przemoczeni. Ale na szczęście ziemia pod waszymi
nogami przestaje drżeć…

#58:

„Wróćmy zobaczyć, co z resztą?” – rzucasz, odzyskawszy oddech.

#59:

„Musimy znaleźć jakąś kryjówkę” – dochodzisz do wniosku.

„Spierdalaj! Spierdalaj!”, krzyczysz do siebie w myślach, rozpychając się

pomiędzy nieporadnymi ludźmi. Pędzisz, byle dalej od nich, rozglądając się za
jakimś bezpiecznym miejscem. Utrudnia Ci to drżąca ziemia. Nie dajesz rady
utrzymać równowagi. Raz po raz potykasz się i przewracasz. Niezdarnie
gramolisz się z powrotem na nogi i pędzisz dalej, tracąc orientację i rozsądek.
Padasz kolejny raz i tym razem nie masz już siły wstać. Leżysz, a wszystko
wokół się trzęsie. Uszkodzone budynki, niczym ranne zwierzęta, padają pod
kolejnym ciosem zadanym im przez kataklizm. Któryś wstrząs z kolei rzuca
twoim ciałem o pobliski wrak. Szalona kakofonia przerażających dźwięków
ogłusza cię. Rozglądasz się, oszołomiony, próbując znaleźć jakąś kryjówkę.
Schronienie przed nieuchronnym końcem. A ten faktycznie nadchodzi. Nie
czujesz bólu. Ani uderzenia. Po prostu umierasz przywalony betonową płytą…

Niestety nie udało Ci się przetrwać Upadku. Jeśli chcesz podjąć wyzwanie jeszcze raz,

przejdź do pierwszego paragrafu

Stajecie możliwie blisko siebie, opierając się plecami. Wpatrujecie się w

cztery strony świata, na tańczące przed oczami iskry. Splatacie dłonie w
ostatnim geście solidarności.

Ogniki tańczą, jakby zadowolone z polowania. Jakby wiedząc, że zwierzyna

się poddała. I że już się im nie wymknie.

– Kurwy jebane, chuje! – szepczesz, wpatrując się w najbliższe ogniki i

plujesz w ich kierunku. Uskakują z gracją.

Wtem czujesz drżenie asfaltu pod stopami. Ziemia trzęsie się, wibruje –

czyżby w odpowiedzi na pląsy ogników? Nie, to niemożliwe!

Trzęsienie ziemi wzmaga się. Padacie na ziemię, rozrzuceni niczym

bilardowe kule. Wokół was asfalt pęka. Budynki w pobliżu, zrujnowane i
wypalone, sypią się do cna, przemieniając się w ogromne sterty gruzu z
nielicznymi ocalałymi ścianami. A ogniki spokojnie czekają w powietrzu, aż
skończy się kolejny kataklizm pochłaniający ludzkie istnienia.

Kątem oka dostrzegasz, jak kolejny wstrząs wpycha Władka w szczelinę.

Strażak chwyta się krawędzi w ostatniej chwili. Widzisz już tylko kurczowo
zaciśnięte dłonie. Aśka rzuca się mu na pomoc, ale tak nieporadnie, że wpada na
lumpa. Impet wpycha śmierdzącego nieszczęśnika w szczelinę, a dziewczyna
chwieje się na krawędzi. Nie dasz rady pomóc obojgu!

#71:

Pomagasz Władkowi – dziewczyna ma szansę uratować się sama.

#72:

Pomagasz Aśce, bo ci się podoba.

Bez chwili zastanowienia ruszasz przed siebie – byle dalej, byle szybciej.

Nie wiesz, skąd w Tobie tyle energii i siły. Przeskakujesz pomiędzy wrakami.
Potykasz się i przewracasz, ale szybko zbierasz i pędzisz dalej. Wreszcie, gdy
brakuje ci tchu, gdy adrenalina przestaje napędzać zmarnowane ciało,
przystajesz. Pochylasz się, opierając rękami o kolana, wciągasz głęboko
powietrze w płuca i pełen obaw rozglądasz się za ognikami.

Nie ma! Czujesz radość i zadowolenie, ale też odrobinę żalu…
– Kurwa, lepiej oni niż ja – mruczysz pod nosem, próbując się uspokoić,

przekonać, że to była dobra decyzja. Starasz się opanować drżenie rąk i nóg…

Tyle że to nie Ty drżysz – a raczej nie tylko Ty. Cała ziemia drży.

Wszystko się trzęsie. Wypalone budynki trzeszczą i zmieniają się w jeszcze
większe ruiny. Asfalt pęka. Bruk rwie się, ustępując miejsca szczelinom. Z
niektórych dziur bluzgają płomienie. Z innych strzela woda.

Kulisz się i rozglądasz za jakąś bezpieczną kryjówką. Ale takiej nie ma w

zasięgu wzroku. Wiesz, że nie masz szans na ratunek. Ale mimo to, gdy
pochłonęła cię jedna ze szczelin, odczuwasz raczej zdziwienie niż smutek czy
strach…

Niestety nie udało Ci się przetrwać Upadku. Jeśli chcesz podjąć wyzwanie jeszcze raz,

przejdź do pierwszego paragrafu

Nieporadnie doskakujesz do strażaka. Chwytasz go za rękę. Ale jest ciężki!

Kurwa, facet waży w tym ubraniu chyba tonę! Sapiesz z wysiłku i krzyczysz do
dziewczyny, by Ci pomogła. Ta patrzy jednak gdzieś ponad Twoją głową,
zahipnotyzowana. Odruchowo odwracasz wzrok i widzisz zbliżającego się
ognika. Jesteś uwieziony!

Nagle ze szczeliny wystrzeliwuje fontanna wody. Zaskoczona dziewczyna

traci równowagę i z krzykiem wpada w otchłań. Ty i Władek w sekundę
jesteście przemoczeni. Śliska dłoń strażaka wyślizguje się ci z ręki. Z
przerażeniem zdajesz sobie sprawę, że nie dasz rady go uratować.

Padasz na plecy, czekając na atak ognika, ale ten nie nadchodzi. Iskry

znikły, jakby przestraszone fontanną wody. Ta zaś chwilę później znika tak
nagle, jak się zrodziła. Ale ty zostajesz sam i sam musisz walczyć o
przetrwanie…

Przejdź do paragrafu

#60

Dziewczyna to dziewczyna i wypada jej pomóc – jak to w różnych grach

bywa, damę w tarapatach ratować należy. Rzucasz się więc Aśce z pomocą,
chwytając ją w objęcia. Przyciskasz jej krągłe, spocone, brudne ciało do siebie.
Kolejny wstrząs rzuca was na ziemię. Spomiędzy huku padających budynków i
trzasku pękającego asfaltu, spomiędzy chrzęstu miażdżonych aut i szczęku
sypiącego się gruzu dociera do Ciebie przerażający krzyk Władka. Będziesz go
słyszał do końca życia… będzie Twoim wyrzutem sumienia…

– Jebać to! – klniesz, by zabić w sobie żal. Gramolisz się na kolana i

próbujesz pomóc Aśce. Ta jednak leży skulona, jakby skamieniała, wpatrując
się gdzieś w przestrzeń. Podążasz za jej spojrzeniem i dostrzegasz tańczące
ogniki. Zbliżają się do was. Kołyszą się. Wirują. Kręcą.

Odruchowo odsuwasz się od nich, godząc z najgorszym. Na Twoich oczach

zaczynają pląsać wokół Aśki. Dziewczyna nie odrywa od nich wzroku. A Ty od
niej. I od nich… Trzęsienie ziemi jest gdzieś daleko. Czyżby ustało?

Ogniki wirują, pulsują, to jaśnieją, to ciemnieją. Nagle jeden z nich wpływa

wprost do otwartych ust dziewczyny. Ta wzdycha, jakby z radością. Rozumiesz,
że taki czeka Cię koniec. Ale chyba nie jesteś na niego gotów!

– Jebaniutkie! Jebaniutkie! – szepczesz, odsuwając się powoli, na

czworakach. Drogę ucieczki blokuje ci jednak głęboka szczelina w asfalcie. Nie
przeskoczysz jej. Widzisz nadlatujące ogniki. Przywodzą Ci na myśl jakąś
eskadrę bojowych pojazdów przygotowujących się do przeprowadzenia nalotu
bombowego.

Ziemią wstrząsają kolejne drgania. Słyszysz syk wody wystrzeliwującej

gdzieś zza twoich pleców. Na jej widok iskry uciekają niczym wampiry przed
promieniami słońca.

Zmęczony, przemoczony, zmarnowany padasz na plecy, czekając na koniec.

Ale ten nie nadchodzi. Ogniki znikają. Fontanna zimnej wody milknie. A ty
zostajesz sam i musisz dalej walczyć o przetrwanie…

Przejdź do paragrafu

#60

Nie masz wątpliwości – ucieczka to jedyny ratunek. Ale nie zamierzasz

pędzić jak te owce na rzeź, a za takich uważasz szalejącą gromadkę swych
tymczasowych towarzyszy. Pamiętasz, co cię poprzednio uratowało i bez
namysłu wskakujesz do pobliskiego stawu. Woda jest zimna i brudna, ale
oferuje bezpieczną kryjówkę – przynajmniej na ten moment. Nurkujesz i
odpływasz jak najdalej. Gdy brakuje Ci powietrza, szybko go nabierasz, nie
rozglądając się przesadnie, by nie zwrócić na siebie uwagi. Wreszcie docierasz
na drugą stronę stawu i odwracasz się powoli, pełen obaw. Na szczęście żaden
ognik za tobą nie leci. Widzisz jeszcze kilka po drugiej stronie, jak pełgają nad
skulonymi ludźmi.

– Kurwa! Jego! Mać! – wzdychasz ciężko. Jakby w reakcji na twoje słowa

wszystko zaczyna się trząść. Drży ziemia. Budynki się chwieją. Słyszysz syk
uciekającej wody. Staw w mgnieniu oka przemienia się w bagnistą nieckę.
Odczołgujesz się od krawędzi i kryjesz w krzakach. Chowasz głowę pod
plecakiem i czekasz na koniec trzęsienia ziemi. Słyszysz hurgot walących się
budynków. Chaotyczne dźwięki kolejnego kataklizmu przyprawiają Cię o
rozpacz.

Na szczęście trzęsienie ziemi kończy się równie szybko, jak się zaczęło.

Mokry, zziębnięty i samotny musisz walczyć o przetrwanie…

Przejdź do paragrafu

#60

– Hej! – wrzeszczysz do strażaka. – Do wody! Te piździelce boją się wody!
Mężczyzna chwyta dziewczynę pod pachy i ciągnie ją w kierunku stawu. Ich

śladem podąża lump, który najwyraźniej doszedł do wniosku, że to dobry
pomysł. Wpadacie do stawu. Zimna, brudna woda bierze Was w swe objęcia,
oferując schronienie przed ognikami. Niezgrabnie płyniecie, chowając głowy pod
wodą i co jakiś czas nabierając powietrza. Wreszcie docieracie na drugi brzeg.
Odwracacie się i patrzycie, jak ogniki pełgają daleko po przeciwnej stronie,
ścigając bezradnych uciekinierów.

Nagle ziemia zaczyna drżeć. Pobliskie budynki chwieją się. Woda ze stawu

umyka jakąś szczeliną. Pęka asfalt. Atakuje was kakofonia dźwięków.

– Ja jebię! – wyjesz z wściekłości. Czy ominie was choćby jedno

nieszczęście?!

Staw przemienia się w bagnistą nieckę. Odczołgujecie się, byle dalej do

niego i od plugawych iskier. Chowacie w krzakach, zasłaniając głowy rękami i
licząc na cudowne ocalenie. Na szczęście jesteście na tyle daleko od zabudowań,
że nie grozi Wam śmierć pod gruzami.

Na szczęście trzęsienie ziemi kończy się równie szybko, jak zaczęło. Mokrzy

i zziębnięci musicie dalej walczyć o przetrwanie… choć macie dość…

– Musimy zaszyć się gdzieś pod ziemią – stwierdza Waldek, głaszcząc Aśkę

uspokajającym gestem. Dziewczyna, drżąc, wtula się w jego ramię. Od czasu do
czasu jeszcze pochlipuje, co wkurza Cię na maksa.

– Jak znów będzie trzęsienie, to nas zmiażdży – rzucasz, spluwając z

niechęcią.

Szczególnie jeśli chodzi o trzęsienia ziemi…

Nie zamierasz ufać lumpowi i postanawiasz samotnie walczyć o przetrwanie.

#61:

Udajesz się z wszystkimi do kryjówki proponowanej przez Stefana.

Wypełzasz ostrożnie ze swojej kryjówki. Próbujesz sobie przypomnieć, czy

w okolicy przed katastrofą było jakieś miejsce, gdzie mógłbyś uzupełnić zapasy.
Duży sklep. Kamienica… cokolwiek… Tyle tylko, że albo pamięć Ci
szwankuje, albo po prostu miasto zmieniło się nie do poznania. Nie masz
wyjścia, musisz czegoś poszukać.

Najpierw rozglądasz się uważnie w półmroku, próbując rozpoznać okolicę.

Znaleźć jakiś charakterystyczny punkt. W końcu poddajesz się. Nie masz szans.
Dochodzisz do wniosku, że trudno będzie Ci chyba wrócić do kryjówki.

#76:

Wracasz do kryjówki, by się spakować i ruszyć na poszukiwania… czegokolwiek lub

kogokolwiek…

#81:

Ruszasz dalej, bo i tak jest Ci wszystko jedno.

Zarzucasz plecak z wszystkim, co może ci się przydać. Nie jest tego wiele –

butelka wody, puszka psiego żarcia, paczka czipsów, scyzoryk i latarka z
ostatnimi bateriami. Dorzucasz jeszcze najcieplejszy koc i ruszasz przez
rumowisko.

Próbujesz skojarzyć, czy przed katastrofą było w okolicy jakieś miejsce, w

którym ludzie mogli się schronić. Po kilku chwilach dochodzisz do wniosku, że
to nie ma sensu. Miasto odmieniło się nie do poznania…

#77:

Uciekasz z tego przeklętego miasta – może gdzie indziej katastrofa nie miała aż tak

fatalnych skutków?

#81:

Ruszasz dalej, bo i tak jest Ci wszystko jedno.

Maszerujesz wśród ruin. Czas mija na monotonnym przebijaniu się przez

kolejne zawalone ulice. Na przeciskaniu się przez gruzowiska. Na skakaniu po
wypalonych autach. Na krótkich odpoczynkach i na próbie uzupełniania
zapasów. Od wielu dni trudno było odróżnić noc od dnia, a teraz jest jakby
jeszcze gorzej. Ciężkie chmury, które spowiły niebo, przepuszczają coraz mniej
światła. W kilka chwil zrobiło się chyba jeszcze ciemniej. Uznajesz, że nadeszła
noc. Zapadły takie ciemności, że nie sposób dalej iść. No, chyba że zapalisz
latarkę – tylko kogo przyciągnie jej światło?

#93:

Czekasz do „świtu”.

#94:

Zapalasz latarkę.

Strażak niechętnie zostawia Aśkę i rusza wraz z Tobą. Ponieważ dzień w

zasadzie niczym nie różni się od nocy, włączacie latarkę. Gdy tylko opuszczacie
altankę, od razu czujecie przejmujący chłód. Dobrze, że od dawna ubieracie się
„na cebulkę”, zakładając na siebie wszystko, co się da.

Opuszczacie teren ogródków działkowych. Idziecie coraz dalej, widząc, że

pobliskie ruiny ktoś z was przeczesał już kilkukrotnie. Oddalając się od waszego
schronienia, staracie się dobrze zapamiętać trasę, co jakiś czas – zgodnie z
podpowiedzią Stefana – zostawiając charakterystyczne znaki: a to stertę kamieni,
a to wbity w ziemię pręt. Regularnie odpoczywacie, gasząc latarkę, by nie
marnować baterii, które są na wagę złota. Właśnie kończycie jeden z takich
postoi. Zapalasz latarkę i szukasz dalszej drogi. Nagle z ciemności dobiega Was
głos.

– Hej! Wy tam! Stójcie!

#97:

„O co chodzi! Pokaż się!” – rzucasz w ciemności.

#98:

„W nogi!” – wrzeszczysz i uciekasz.

Zakładasz na siebie dodatkową warstwę ubrań, bierzesz latarkę oraz plecak z

jedzeniem i wodą – tak wyposażony ruszasz w ciemności. Już od dłuższego
czasu dzień niemal niczym nie różni się od nocy. Wszystko za sprawą gęstych
chmur, które zawisły na niebie. Kolejny raz zachodzisz w głowę, co mogło się
stać. Czy to wojna atomowa? Katastrofa kosmicznych rozmiarów? Wybuchy na
Słońcu? Upadek meteorytu, jak ten, który zakończył erę dinozaurów? A może
po prostu jakiś zagubiony statek rosyjskich astronautów zgubił drogę i
przywalił gdzieś w okolicy?

No właśnie! Może ten kataklizm jest tylko lokalny? Może kilka kilometrów

za miastem już jest inaczej?

#81:

Masz ze sobą wszystko, co przydatne – może warto dać sobie spokój z tą trójką i uciec

z miasta?

#100:

Wracasz do altanki, by przedstawić swój pomysł pozostałym.

Nikt nie kwapi się, by zareagować. Aśka w zasadzie od początku nie była

nazbyt pomocna. Twoim zdaniem stanowi niepotrzebne obciążenie, ale Władek
uważa inaczej. Żeby chociaż próbowała gotować, sprzątać czy jakoś inaczej wam
pomagać… Nie musi chodzić po żarcie, ale jeśli uważa, że Władek załatwi za
nią wszystko…

No właśnie, Władek wydaje Ci się jedyną rozsądną osobą w tym

towarzystwie. Stefan i owszem, ma niezłe pomysły, zaprowadził Was w to
miejsce, zna okolicę i pomaga, jak może. Ale jest stary i schorowany… same z
nim kłopoty… Choć z drugiej strony, pomaga zabić Wam czas, snując
niesamowite opowieści. Umie też upichcić coś z niczego. Rozpalenie ognia to
dla niego żaden problem.

„Ciekawe co oni myślą o mnie?”, zachodzisz w głowę. Tyle że to nie

rozwiązuje problemu znalezienia jedzenia…

#78:

„Władek, choć się rozejrzeć” – rzucasz w końcu.

#79:

„Pójdę zobaczyć, co i jak” – decydujesz.

Czniasz to wszystko. Masz dosyć życia w strachu. O jutro. O dziś. O

jedzenie. O picie…

A zresztą – co to za życie? Może lepiej było umrzeć wcześniej? Takie

wegetowanie wydaje Ci się gorsze niż szybka, bezbolesna śmierć…

Ruszasz więc bez wahania przed siebie, z dumnie podniesioną głową,

rzucając oczami to tu, to tam. Maszerujesz, myszkując od czasu do czasu w
obiecujących miejscach. Tyle tylko, że natrafiasz albo na wypalone ruiny, albo
na niebezpieczne gruzowiska, albo na lokale opróżnione z wszystkiego, co
przydatne… A zatem jacyś ludzie musieli tu być! Wzbiera w Tobie nadzieja.

Pełen emocji idziesz szybciej, mniej uważnie, robiąc więcej hałasu. Szukasz

śladów ludzkiej bytności. I dostrzegasz ich coraz więcej. A przynajmniej tak ci
się wydaje. Wędrujesz jeszcze prędzej, aż wreszcie, zmęczony, przystajesz.
Zaczynasz żałować, że nie masz więcej zapasów. Choćby więcej wody…
przełykasz ślinę, choć wiesz, że pragnienia tak nie ugasisz.

Rozglądasz się, kolejny raz próbując przebić półmrok. Zobaczyć coś więcej.

JEST! COŚ! Jakieś światło. Ciemności przecinają promienie latarek. Po jakimś
czasie dochodzą do ciebie odgłosy rozmów. Wyłapujesz pojedyncze słowa.

– … nie ma…
– … ostatnie…
– … czysto…

#82:

Czekasz, aż grupka do Ciebie podejdzie.

#83:

Chowasz się – nigdy nie wiadomo, kto to jest.

Uradowany ze spotkania, czekasz na nadejście obcych. Światła latarek są

coraz bliżej, głosy stają się wyraźniejsze. Szybko rozumiesz, że ocaleli
przeszukują ruiny, ale nie jesteś w stanie stwierdzić, w jakim celu. Wreszcie są
na tyle blisko, by się przywitać.

– Khje! – charczysz. Odzwyczajone od mówienia, suche gardło odmawia

posłuszeństwa. Kaszlesz, podczas gdy obcy podbiegają, a światło ich latarek Cię
oślepia. Wszyscy trzymają się kilka kroków od Ciebie. Tylko jeden podchodzi
bliżej. Świeci Ci prosto w twarz. Mrużysz oczy.

– Ani drgnij! – rozlega się męski, łagodny, acz nieznoszący sprzeciwu głos.

Mężczyzna przygląda ci się kilka chwil, po czym wyciąga coś zza pazuchy.
Czujesz krople wody na twarzy i rękach. Mężczyzna donośnym głosem dodaje:
In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti. Amen! Jest czysty! – kończy.

Słyszysz, jak wszyscy z ulgą oddychają. Latarki przestają świecić Ci prosto

w oczy. Udziela ci się błogi spokój emanujący z grupy. Ktoś podaje ci butelkę z
wodą. Inny klepie przyjaźnie po plecach.

– Jestem ojciec Kazimierz. Jak się zwiesz?

#84:

„Antek” – odpowiadasz grzecznie.

#85:

„A co ci do tego?!”.

Nie czujesz wielkich obaw, ale nigdy nic nie wiadomo – ci ludzie zachowują

się nieco dziwnie. Chowasz się więc pośród ruin i obserwujesz. Świecąca
latarkami grupka zbliża się powoli, majestatycznie. Kilkanaście osób w
zniszczonych ubraniach przeczesuje gruzy, co pewien czas chlapiąc to tu to tam
wodą i wypowiadając jakieś słowa – zbyt cicho, byś je zrozumiał. Przewodzi im
wysoki mężczyzna w długim, ciemnym płaszczu. To w jego kierunku płyną
głosy.

– Tutaj czysto!
– Tu też!
– Chyba widzę… nie…
Co pewien czas ktoś z grupki natrafia na jakieś dobra, które przywódca

postanawia zabrać – lądują one wówczas w plecakach.

#92:

Postanawiasz się ujawnić.

#93:

Czekasz w kryjówce – kimkolwiek są ci ludzie, nie chcesz mieć z nimi nic do czynienia.

– Witaj, Antoni. Widzę, że udało ci się umknąć przed Złem.
– Złem? – pytasz, nie do końca rozumiejąc…
– Nasz Pan Bóg, dobry ojciec, wystawił nas na kolejną próbę…
Patrzysz ze zdziwieniem to na stojącego przed tobą mężczyznę, to na jego

towarzyszy. Trudno Ci zrozumieć…

– Zapewne trudno ci zrozumieć – ciągnie mężczyzna – co tak naprawdę się

stało. A przecież znaki na Niebie i Ziemi od dawana wskazywały na nadejście
zła. Nasza planeta była piękna i zielona. Była darem Boga, z którego nie
potrafiliśmy skorzystać. Zamykaliśmy się w swoich małych światach.
Oddalaliśmy się od siebie i od człowieczeństwa. Bóg widział to i wpierw nam
na to pozwalał. Dał wszak człowiekowi wolną wolę! Być może uważał, że
rozgrzeszymy się sami? Najwyraźniej jednak znudziło mu się czekanie… A
może Lucyfer wyrwał się z Otchłani?

#86:

„Lucyfer? Z Otchłani? Co ty, kurwa, pierdolisz, ojczulku?” – rzucasz.

#87:

„A ogniki?” – pytasz.

– Bo lubię wiedzieć, z kim mam do czynienia. Wiem, synu, że to

niezwykły czas, ale grzeczność i miłe zachowanie dalej uważam za cenne.

– Niezwykły, kurwa, czas! – śmiejesz się, charcząco. – Ja jebię! Z nieba leci

pył. Ludzie giną. Ziemia się trzęsie, a ty mi pierdolisz o grzeczności!

Mężczyzna wpatruje się w ciebie ze spokojem w oczach.
– Wszyscy doświadczyliśmy rzeczy strasznych – mówi cierpliwie. Bije z

niego jakieś niezwykłe poczucie spokoju. – Ostre słowa nic tu nie pomogą.
Każdy z nas stracił kogoś bliskiego…

Wypowiedzi towarzyszy pomruk aprobaty ze strony jego kompanów. Obcy

najwyraźniej bardzo mu ufają. Uważają za autorytet. Faktycznie, mężczyznę
otacza niezwykła charyzma i pewność siebie.

– Widziałem… – Chciałbyś opowiedzieć o tym, co widziałeś, ale głos

więźnie Ci w gardle, tym razem z emocji. Mężczyzna kładzie ci rękę na
ramieniu i patrzy głęboko w oczy.

– Jak zatem masz na imię?
– Antek – odpowiadasz.

Przejdź do paragrafu

#84

– Nie używaj takiego języka w mojej obecności! – krzyczy w odpowiedzi, a

wtóruje mu pomruk niezadowolonych towarzyszy. – Moja trzódka i ja
zniszczyliśmy wiele plugawych nasion Lucyfera, które boją się święconej wody.
Widzieliśmy piekielny ogień palący ciała niewiernych. Widzieliśmy ludzi,
których spotkała zasłużona kara. I tych, którzy wciąż na nią czekają. Ale czasu
jest coraz mniej. Czuję, że nadchodzi kolejna fala zła.

#87:

„A ogniki? Widzieliście ogniki?” – pytasz nieprzekonany.

„Co on kurwa, pierdoli?”, myślisz sobie i odchodzisz.

#89:

Nie wiesz, czy ojczulek ma rację, ale wygląda na rozsądnego przywódcę, więc na tę

chwilę warto będzie się go trzymać.

– Ogniki? – patrzy, jakby nie rozumiejąc, co masz na myśli. – To świetlne

nasiona Lucyfera. Nie na darmo Upadłego Anioła, pierwszego szatana,
wszetecznego diabła, zwie się Niosącym Światło, jutrzenką! – Głos ojca
Kazimierza staje się twardy niczym stal. – Wpierw na Ziemię spadł
lucyferiański deszcz. Plugawy pył jego ciała… a może były to łzy Boga,
płaczącego nad losem ludzi? Albo krew przeklętych demonów? Czym by ów
deszcze nie był, zrodził się z niego na nowo ten, który u zarania dziejów, w
chwili stworzenia, uniósł się pychą i rzucił wyzwanie Bogu. Ten, którego Bóg
strącił z piedestału, zesłał z niebios w otchłań, w pustkę. Myślę, że zapłakany
Stwórca, zasmuconym losem ludzi, uwolnił plugawca z niebytu. Tak oto
świetliki stały się dłońmi tego, który nienawidzi człowieka. Narzędziem jego
zemsty. Przejawem jego jadu…

„Co on, kurwa, pierdoli?” – myślisz sobie i odchodzisz.

#89:

Nie wiesz, czy ojczulek ma rację, ale wygląda na rozsądnego przywódcę na tę chwilę –

warto się go trzymać.

Jesteś sam. Tak jak wolisz. Tak jak musisz. Znów nie wiesz, czy jest dzień,

czy noc. Jest ci zimno. Czujesz głód i pragnienie. Masz coraz mniej sił. Na
szczęście nie musisz uciekać przed ognikami. Gdzieś się rozmyły, znikły –
może zabrakło dla nich pożywienia? Tak jak brakuje go dla ciebie?

Coraz trudniej jest ci walczyć ze zdziczałymi psami, które rzucają się na

padlinę, polują na szczury i koty, które z kolei żywią się ptakami. Ale to psy
zaczynają polować też na ciebie.

Od dawna nie spotkałeś najmniejszego śladu po ludziach. Czyżbyś był

ostatnim w tych ruinach? Samotnym ocalałym? Jeśli tak, to już wkrótce czeka
cię koniec. Żałujesz szans na ratunek, których nie wykorzystałeś. Żałujesz
starego świata. Żałujesz zabitych. I żałujesz też żywych, którzy muszą dalej
borykać się z przetrwaniem. Ty się poddałeś…

Niestety nie udało Ci się przetrwać Upadku. Jeśli chcesz podjąć wyzwanie jeszcze raz,

przejdź do pierwszego paragrafu

Dołączasz do kilkunastoosobowej grupy, której przewodzi ojciec Kazimierz.

Dobrze się tobą opiekują. Dali ci jeść i pić. Ubrali w coś ciepłego. Wasza
grupka dołączyła do większej, w kościele, który jakimś cudem przetrwał
kataklizm. W sumie było was kilkadziesiąt osób. Anonimowych, ale
pomocnych i przyjaznych. Szybko przyzwyczaiłeś się do częstych modlitwy, do
nieco zakonnych reguł. Do wypraw po jedzenie. Do walki z „nasieniem
Lucyfera” przy użyciu wody święconej i do gromadzenia dóbr wszelakich.

Dowiedziałeś się też o innych ocalałych, którzy nie byli tak przyjaźni. Ani

religijni. Ponoć bez wahania zabijali każdego, kto był zbyt słaby, by im się do
czegoś przydać. Nie cofali się również przed kradzieżą i szabrowaniem. Ale ojca
Kazimierza ponoć się bali. I trzymali się z dala od jego kościoła.

Dni mijają monotonnie. Nabierasz sił i chęci do życia. Odnajdujesz jakiś

niezwykły spokój w rytualnych zwyczajach grupki, w przyjaznej wspólnocie,
gdzie wszystko należy do każdego. Jak u hipisów…

Ojciec Kazimierz coraz częściej popada w religijną zadumę. Wiesz, że to

dlatego, że oraz trudniej utrzymać przy życiu i w dobrym zdrowiu tak dużą
liczbę ludzi w ruinach miasta. Nie dziwisz się tedy, że któregoś razu, przy
nocnym posiłku, ojciec Kazimierz ogłasza:

– To nasza ostatnia wieczerza w tym kościele. Jutro ruszamy w góry.

Pójdziemy daleko, możliwie daleko stąd. Tu nie damy rady przetrwać. Musimy
znów nauczyć się żyć z darów przyrody. Musimy polować. Szyć ubrania.
Hodować zwierzęta i uprawiać ziemię. Tylko w ten sposób zdołamy przetrwać…

Grupa ojca Kazimierza nie odpowiada ci, a innych ocalałych się boisz – wolisz

próbować przetrwać na własną rękę.

#90:

Wolisz zostać w mieście i dołączyć do innych ocalałych.

#91:

Udajesz się z ojcem Kazimierzem i resztą w góry.

Ukradkiem, niepostrzeżenie, odłączasz się od grupy. Nie jest to trudne.

Wszyscy raczej pilnują się i nie chcą się zgubić. A może tylko tak Ci się
wydaje? Wszak w ciemnościach rozświetlanych latarkami i naftowymi lampami
w zasadzie każdy mógł zniknąć – nie tylko Ty.

Włóczysz się po ruinach, poszukując śladu bytności innych ludzi.

Dostrzegasz pozostałości po ogniskach. Twoje wprawione w poszukiwaniach
oko dostrzega też porzucone kryjówki. Niemniej dłuższy czas nie natrafiasz na
trop jakiejś większej grupy – a tej właśnie poszukujesz. Zmęczenie w końcu
daje znać o sobie…

Przejdź do paragrafu

#93

Maszerujecie dłużej, niż byś chciał. Obozujecie, odpoczywacie, maszerujecie

dalej. Znużenie doskwiera nie tylko tobie. Wcześniej wszyscy byli dość
małomówni. Nikt nie poruszał ani tematu kataklizmu, który spadł na wasze
miasto. Nikt nie zastanawiał się, czy takie samo nieszczęście spotkało cały kraj
lub planetę. Mało kto podważał też słowa ojca Kazimierza czy jego
lucyferiańskie wizje, ale teraz coraz więcej osób narzeka. Na razie cicho, pod
nosem, w dwu-, czasem trzyosobowych grupkach.

#104:

Dołączasz do jednej z takich grupek.

#105:

Ignorujesz niezadowolenie i niezadowolonych – chcesz dotrzeć wreszcie do celu.

Serce skacze Ci z radości do gardła na widok tej niezwykłej grupki.

Wychodzisz z kryjówki i próbujesz coś powiedzieć, ale nie dajesz rady wydobyć
z siebie głosu. Suche gardło odmawia posłuszeństwa. Kaszlesz tylko na
powitanie. Dopiero wtedy obcy Cię zauważają. Podbiegają, oświetlając cię i
oślepiając promieniami latarek. Trzymają się kilka kroków od ciebie – wszyscy
poza jednym, który podchodzi bliżej i świeci Ci prosto w twarz. Mrużysz oczy.

– Ani drgnij! – rozlega się męski, łagodny, acz nieznoszący sprzeciwu głos.

Mężczyzna przygląda ci się kilka chwil, po czym wyciąga coś zza pazuchy.
Czujesz krople wody na twarzy i rękach. Mężczyzna donośnym głosem dodaje:
– In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti. Amen! Jest czysty! – kończy.

Słyszysz, jak wszyscy z ulgą oddychają. Latarki przestają świecić ci prosto

w oczy. Udziela ci się błogi spokój emanujący z grupy.

– Jestem ojciec Kazimierz. Jak się zwiesz?

#84:

„Antek” – odpowiadasz grzecznie.

#85:

„A co ci do tego?”.

Zasnąłeś…? Wokół panuje cisza, przerywana tylko odległymi odgłosami

wydawanymi przez zwierzęta. Odrobina dziennego światła przesącza się przez
chmury, rozświetlając ciemności. Twoim oczom znów ukazują się ruiny, gruz,
wypalone oczodoły okien, zawalone budynki i zwęglone, rozpęknięte,
„kamienne” ciała.

Nagle słyszysz śmiech, nieco rubaszny. Po chwili dołącza do niego inny

głos – cichszy, bardziej płaczliwy, ale też śmiech. Któż to może być?

Wolisz się nie mieszać w sprawy tak głośnej grupy.

#95:

Ruszasz na przeszpiegi.

Ciemności przecina samotny promień twojej latarki. Drżącą ręką kierujesz

snop to tu, to tam. Sam nie wiesz, co Cię tak niepokoi. Ogników od dawna już
nie widziałeś. Owady, które przyciąga światło, nie zrobią ci przecież krzywdy?
A może zwrócą one uwagę czegoś niebezpieczniejszego? Oczami wyobraźni
widzisz zombie i inne potwory rodem z filmów klasy C, które uwielbiałeś
oglądać z kumplami w innych czasach i w innym życiu.

Nic nie zapowiada ataku, którego ofiarą padasz. Po prostu nagle coś ląduje

Ci na plecach. Czujesz ostre pazury rozrywające twoje ciało. Potężne kły
zaciskają się na twojej szyi. A potem nadchodzi ciemność…

Niestety nie udało Ci się przetrwać Upadku. Jeśli chcesz podjąć wyzwanie jeszcze raz,

przejdź do pierwszego paragrafu

Ostrożnie, starając się nie poruszyć nawet drobnego kamyczka, ruszasz w

kierunku głosów. Teraz słyszysz ich coraz więcej. Kilka osób. Śmieją się.
Pokrzykują.

Gadają.

Zachowują

się

dość

głośno,

jakby

gardząc

niebezpieczeństwem. W końcu docierasz do miejsca, z którego możesz coś
dostrzec.

Przy ognisku zebrało się około chyba z dziesięć osób. Piją piwo z puszek.

Pieką jakieś mięso. Mówią głośno, ale tak niewyraźnie, że trudno ci zrozumieć.
Część stoi, inni siedzą. Po chwili, gdzieś na boku, dostrzegasz kolejne, leżące
postacie. Wszyscy sprawiają wrażenie, jakby dobrze się bawili. Gdyby nie
otaczające ich świadectwa kataklizmu, uznałbyś, że to studencka imprezka w
środku lata…

Odchodzisz w swoją stronę.

#96:

Idziesz się przywitać, bo przecież nie masz nic do stracenia.

– Cześć! – mówisz, jakby nigdy nic.
Obcy natychmiast się spinają. Stają w półokręgu. Każdy trzyma w ręku

jakąś broń – łom, pałkę, coś na kształt maczety.

– Coś za jeden?
– Antek. Spokojnie. Ja… ocalałem tak jak wy…
– Sprawdźcie go!
Dwóch obcych podchodzi do ciebie. Jeden wysypuje wszystko, co masz w

plecaku, a drugi Cię obmacuje. Podchodzisz do tego ze stoickim spokojem. Jest
ci już naprawdę wszystko jedno… do tego stopnia, że nawet nie orientujesz się,
gdy dostajesz czymś twardym w głowę i tracisz przytomność.

Przejdź do paragrafu

#103

– O nic nie chodzi – mówi ktoś inny, również skryty w ciemnościach.
– Chcemy tylko wiedzieć, coście za jedni – rzuca ktoś trzeci.
– Ja jestem Władek, a to Antek – mówi strażak.
– Zamknij się! – syczysz, ale Władek nie reaguje.
– Szukamy jedzenia i pomocy – ciągnie.
– Ilu was jest?
– Dwóch – mówisz.
– Czworo – odpowiada Władek.
– Coś niedobadani jesteście…
W ciemności rozlega się ponury śmiech. Po chwili dołącza do niego drugi,

trzeci i następne. Otaczają was.

– No dobra, prowadźcie do waszej kryjówki. Zobaczymy, co tam macie.
– Sami się prowadźcie, pojebańcy – rzucasz wyzywająco.
Obcy nic sobie nie robią z twojej postawy. Najwyraźniej wiedzą, że w

waszym krótkim łańcuchu znaleźli już słabe ogniwo. I to nie ty nim jesteś.

– Nic im nie mów, kretynie! – warczysz, odwracając się do Władka. Ten

jednak tylko wzrusza ramionami. Ogarnia cię wściekłość. Uderzasz go
nieporadnie w klatkę piersiową, bijąc jak jakaś dziewczyna ze slapstickowej
komedii. Nie trwa to zresztą długo. Nagle dostajesz czymś w głowę i zapadają
ciemności.

Przejdź do paragrafu

#103

Gasisz latarkę i pędzisz przed siebie. Słyszysz za sobą gniewne okrzyki.

Potykasz się. Padasz. Obijasz. Sypie się gruz i kamienie. Jakimś cudem nie
robisz sobie krzywdy. Ale tracisz orientację. Nie wiesz, dokąd pędzisz. Nie
wiesz, gdzie jest Władek. Nie wiesz też, dlaczego uciekasz. Stajesz, by
zaczerpnąć tchu i pomyśleć.

Masz dość wszystkiego i wszystkich – chcesz być sam i sam walczyć o swoje.

#99:

Próbujesz wrócić do Władka i nieznajomego.

Żałujesz, że większość życia spędziłeś na kanapie, siepiąc w gierki, w

których nic nie było ani o kłopotach w poszukiwaniu drogi w ciemnościach, ani
o orientacji w terenie. Nie wiesz, ile czasu poświęciłeś na poszukiwanie miejsca
spotkania. Nie wiesz też, ile razy zatoczyłeś koło.

– Te jebane ruiny wyglądają tak samo!
Teraz i tak nie masz wyjścia. Musisz dalej przeć przed siebie. Znaleźć

kryjówkę. Albo jakichś ludzi.

Przejdź do paragrafu

#81

100

Nie odszedłeś szczególnie daleko, ale powrót zajmuje Ci więcej czasu, niż

byś chciał. Gdy docierasz do ogródków działkowych, szósty zmysł podpowiada
Ci, że coś jest nie tak. Faktycznie, z waszego zakątka dochodzą cię jakieś
niepokojące odgłosy. Stłumione okrzyki. Płacz. Jęki…

Uciekasz – chcesz być z dla od wszystkich kłopotów.

#101:

Przyspieszasz kroku, by zorientować się, co się stało.

101

Ruszasz szybciej, a ostatni kawałek wręcz biegniesz, słysząc przerażające

krzyki dobiegające z altany i zapominając o własnym bezpieczeństwie. Wpadasz
do waszego – wydawałoby się bezpiecznego schronienia – w sam środek
przepychanki. Stefan próbuje oderwać jakiegoś mięśniaka dobierającego się do
Aśki, dwóch innych obcych stoi obok z łomami w rękach i się podejrzanie
śmieje. A Władek? Władek stoi obok nich i też się śmieje!

#77:

Uciekasz – byle dalej od tego miasta, od tych ludzi, od tego wszystkiego!

#102:

Rzucasz się na pomoc Aśce i Stefanowi.

102

Bez namysłu chwytasz za krzesło i uderzasz mięśniaka przez łeb. Zaskoczeni

przeciwnicy patrzą się niczym oniemieli, a ty zadajesz drugi cios zdezelowanym
już meblem. Mięśniak z jękiem stacza się z płaczącej Aśki. Nie masz jednak
czasu, by cieszyć się triumfem. Dwaj obcy z łomami ruszają w twoim kierunku.

– No, chodźcie, ćwoki! – zachęcasz ich, machając nogą krzesła niczym jakąś

maczugą. Są więksi, silniejsi, zaprawieni w boju. Ale cóż z tego…

Pierwszy z przeciwników uderza bez wahania, łamiąc nogę krzesła, którą się

zasłaniasz. Łom ląduje na twoim ramieniu. Wyjesz z bólu i padasz na kolana.
Kątem oka widzisz, jak drugi z przeciwników miażdży głowę Stefanowi.
Sekundę później czujesz uderzenie. Ktoś celnym kopnięciem wyłączył cię z
akcji…

Przejdź do paragrafu

#103

103

– Po co go tu przytargaliście?
– Stawiał się…
– Trzeba go było zostawić!
– Może się przyda?
– Niby do czego?
– Ej, chyba się budzi!
Pac!

Przejdź do paragrafu

#108

104

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła – podobno… Ty jednak jesteś

naprawdę ciekawy, o czym debatują grupki niezadowolone z marszu, do którego
namówił Was ojciec Kazimierz. Najpierw próbujesz podsłuchać, o czym mówią,
ale docierają do ciebie strzępki rozmów, z których możesz wywnioskować coś,
co wydaje ci się oczywiste. W bzdurzenia duchownego większość nie wierzy.
Lucyfer. Pan Bóg. Próba. Kara. Nigdy nie byłeś wierzący, ale ostatnie
wydarzenia skłoniły Cię do zmiany przekonań. I najwyraźniej nie tylko Ciebie.

W mieście wszystkich trzymała w ryzach charyzma ojca Kazimierza. Czuli

się też bezpiecznie – bo otoczenie było choć trochę znajome. Niektórzy liczyli
też na nadejście jakiejś pomocy. Choć dla Ciebie było oczywiste, że za dużo
czasu minęło od kataklizmu, by tak się stało. Gdyby ktoś miał Wam pomóc,
już by to zrobił. Kataklizm najwyraźniej nie spotkał tylko twego rodzinnego
miasta. Musiał spaść przynajmniej na cały kraj. Jeśli nie na Europę czy świat.

Nie wszyscy to najwyraźniej rozumieją, bo coraz więcej osób zaczynało się

buntować. Niektórzy wspominają też o innych przyczynach kataklizmu. Są
również tacy, którzy wygrażają Bogu ojca Kazimierza. Jedna z dziewczyn w
Twoim wieku, zwykle cicha i spokojna, widząc kolejną wyczerpaną osobę,
którą musieliście zostawić za sobą na pastwę losu, rzuciła się na duchownego z
histerycznym krzykiem. Biła go po piersi, wyzywając i oskarżając. W końcu
wyrwała zza pazuchy jakąś pogiętą kartkę i rzuciła mu ją w twarz wrzeszcząc:

– Tak wygląda twój szatan!
Ojciec Kazimierz objął dziewczynę uspokajająco. Jedna ze starszych kobiet

ruszyła mu z pomocą. Wszyscy się uspokoili, jakby to wydarzenie stało się
jakimś wentylem bezpieczeństwa.

#105:

Chcesz już dojść do celu...

#106:

Ty mimo wszystko masz tego dosyć. Wracasz do miasta.

#107:

Korzystając z okazji, przyglądasz się kartce.

105

Nie umiesz stwierdzić, jak długo trwała Wasza wędrówka. Trudno Ci też

powiedzieć, ilu z tych, którzy wyruszyli, dotarło do celu. Wielu pozostawiliście
w prowizorycznych obozowiskach, nie mieli bowiem sił iść dalej. Część
zapewne ruszyła szukać szczęścia na własną rękę. Czy znaleźli ocalenie?

Wasza grupka zmalała, ale też stała się twarda i zgrana. A kiedy ojciec

Kazimierz wskazał na szczyt łagodnego wzgórza i powiedział, że tam zbudujecie
wasz mały, nowy eden, od razu zabraliście się do pracy. Kiedy stanął pierwszy
kamienny dom, nadeszli nowi uciekinierzy. Wspólnie zbudowaliście kolejne
schronienie. Spędziliście kozy i owce. Kiedy zaczęliście stawiać mur, mający
ochronić was i trzodę przed zdziczałymi zwierzętami, przybyły kolejne grupki.
Niektórymi ocalałymi przewodzili duchowni. Czasem docierały całe rodziny.
Zdarzali się też szczęśliwcy, którzy uruchomili samochody i większość drogi
pokonali, jadąc.

Wasza enklawa rozrastała się. Pomimo padającego śniegu. Pomimo gęstych

chmur. Pomimo zimna. Na przekór wszystkim przeciwnościom…

Jeśli chcesz się dowiedzieć, jaki los spotkał budowniczych nowego raju i tych, którzy

zdecydowali się zostać w zrujnowanych miastach, jak wyglądał świat po kataklizmie, a także jaka
była prawdziwa jego przyczyna, sięgnij po książkę „Dopóki nie zgasną gwiazdy”.

106

Mogłeś się tego spodziewać. Trudno jest przetrwać samotnie w tych

warunkach. Myślałeś, że szybciej wrócisz do miasta. Albo że znajdziesz jakąś
wieś czy cokolwiek, co pozwoli uzupełnić zapasy i przetrwać. Na dodatek masz
wrażenie, że kręcisz się w kółko – wszystko przez te ciemności i gęste chmury!

Po godzinach mozolnej wędrówki poddajesz się. Kładziesz się na ziemi,

wyciągasz ostatniego podpłomyka i czekasz na koniec, mając nadzieję, że
nadejdzie szybko…