JENNY CARROLL / MEG CABOT

KRAINA CIENIA

Pamięci A Victora Cabota

oraz jego brata Jacka „Franceà” Cabota

1

Powiedziano mi, że tam będą palmy. Nie wierzyłam, ale
tak mi powiedziano. Że

zobaczę je z samolotu.

Och, wiem, w południowej Kalifornii rosną palmy, nie
jestem skończoną idiotką.

Oglądam telewizję. Ale przeprowadzałam się do
północnej Kalifornii. A tam nie

spodziewałam się palm. Zwłaszcza że mama kazała mi
zabrać swetry.

- Przydadzą ci się - powiedziała. - Kurtki też. Tam bywa
naprawdę zimno. Nie aż tak

jak w Nowym Jorku, ale dość zimno.

Dlatego w samolocie miałam na sobie czarną skórzaną
kurtkę motocyklową. Mogłam

ją, oczywiście, zapakować razem z innymi rzeczami, ale
w niej było mi jakoś raźniej.

No więc leciałam samolotem w czarnej skórzanej kurtce,
obserwując przez okno

palmy, podczas gdy samolot zniżał się do lądowania.
Myślałam sobie: cudownie, czarna skóra

i palmy. Pasuję do tego miejsca jak... Podejrzewałam to
od początku... ...że nie pasuję.

Mama nie przepada specjalnie za tą kurtką, ale słowo
daję, nie włożyłam jej dlatego,

żeby jej zrobić na złość. Nie mam do niej żalu o to, że
wyszła za mąż za faceta, który mieszka

na drugim końcu Ameryki, zmuszając mnie, bym zostawiła
szkołę w połowie drugiej klasy i

porzuciła najlepszą - właściwie jedyną - przyjaciółkę,
jaką' miałam od czasów przedszkola, i

miasto, w którym spędziłam szesnaście lat życia.

Och, nie, nie mam o to do niej najmniejszej pretensji.

Naprawdę lubię Andy'ego, mojego ojczyma. Jest dobry
dla mamy. Jest z nim

szczęśliwa. A dla mnie jest bardzo miły.

Denerwuje mnie tylko ta przeprowadzka do Kalifornii.

Aha, wspomniałam o dzieciach Andy'ego?

Cała trójka stawiła się na lotnisku, żeby mnie powitać.
Razem z moją mamą i Andym.

Trzech chłopaków. Śpiący, Przyćmiony i Profesor, jak ich
nazwałam. Moi nowi bracia.

- Suze! - Nawet gdybym nie usłyszała, jak mama
wykrzykuje moje imię i tak nie

mogłabym ich nie zauważyć. Andy kazał młodszym
chłopcom trzymać w górze wielki

transparent z napisem: Witaj w domu, Susannah! Każdy
pasażer wysiadający z mojego

samolotu, przechodząc obok tej gromadki, wołał do
swoich towarzyszy podróży: „Popatrz,

jakie to miłe!”

i uśmiechał się do mnie w sposób, który przyprawiał mnie
o ból żołądka.

O, tak, czuję się jak w domu. Jak cholera.

- No, dobrze - zwróciłam się do komitetu powitalnego. -
Możecie zwinąć transparent.

Mama zaczęła mnie jednak obściskiwać, z przejęciem nie
zwracając uwagi na to, co

mówię. „Och, Suzie!”, powtarzała w kółko. Nienawidzę,
kiedy ktoś poza mamą nazywa mnie

Suzie, więc rzuciłam chłopcom przez ramię ostrzegawcze
spojrzenie, żeby sobie za dużo nie

wyobrażali. Stali jak barany, szczerząc zęby pod
głupawym transparentem: Przyćmiony,

ponieważ jest za tępy, żeby przestać, Profesor, ponieważ...
cóż, chyba dlatego, że po prostu

ucieszył się na mój widok. Jest trochę dziwny...
Najstarszy, Śpiący, stał jak kołek i sprawiał

wrażenie... niewyspanego.

- Jak tam podróż, dzieciaku? - Andy zdjął mi torbę z
ramienia i zarzucił na swoje.

Zaskoczył go jej ciężar. - Hej, co ty tam masz? Wiesz, że
nie wolno wywozić z Nowego Jorku

hydrantów przeciwpożarowych?

Uśmiechnęłam się. Andy jest troszeczkę zwariowany, ale
w miły sposób. Nie ma

pojęcia, co wolno, a czego nie wolno w stanie Nowy
Jork, bo był tam najwyżej z pięć razy.

Nawiasem mówiąc, dokładnie tyle wystarczyło, żeby
przekonać moją mamę, że powinna za

niego wyjść.

- To nie jest hydrant przeciwpożarowy. To parkometr.
Mam jeszcze cztery torby.

- Cztery? - Andy udawał zaszokowanego. - Co ty sobie
właściwie wyobrażasz, że się

tu wprowadzasz, czy co?

Wspominałam już, że Andy uważa się za aktora
komediowego? Nie jest nim. Pracuje

jako stolarz.

- Suze - odezwał się Profesor z entuzjazmem - Suze, czy
zauważyłaś, że przy

lądowaniu ogon samolotu lekko podskoczył do góry? To z
powodu prądu wstępującego.

Pojawia się, kiedy masa poruszająca się z dużą
prędkością napotyka na swojej drodze wiatr o

tej samej albo większej prędkości, wiejący w przeciwnym
kierunku.

Profesor, najmłodszy syn Andy'ego, ma dwanaście lat, ale
sprawia wrażenie

czterdziestolatka.

Prawie

całe

wesele

spędził,

opowiadając mi o chorobach bydła oraz o tym,

że Strefa 51 to zwykłe wciskanie ciemnoty przez rząd
amerykański, który nie chce, żebyśmy

zdawali sobie sprawę, że Nie Jesteśmy Sami w
Kosmosie.

- Och, Suzie - paplała mama - tak się cieszę, że tu jesteś.
Pokochasz ten dom. Z

początku nie czułam się w nim jak u siebie, ale teraz,
kiedy... przyjechałaś... Och, poczekaj,

aż zobaczysz swój pokój. Andy tak ślicznie go urządził...

Andy i mama spędzili przed ślubem mnóstwo czasu na
szukaniu domu na tyle dużego,

żeby każde z dzieci miało własny pokój. W końcu kupili
wielki dom na wzgórzach Carmelu.

Było ich na niego stać, ponieważ kupili go w stanie na pół
zrujnowanym, a firma budowlana,

dla której Andy wykonuje mnóstwo zleceń, doprowadziła
go do stanu używalności na

korzystnych warunkach finansowych. Mama przysięga, że
mój pokój jest najładniejszy w

całym domu.

- Co za widok! - powtarza do znudzenia. - Z okna twojego
pokoju widać ocean! Och,

Suze, będziesz zachwycona.

Byłam tego pewna. Prawie tak samo, jak tego, że wolę
kiełki alfalfi niż bajgle oraz

surfing niż jazdę metrem. W końcu i Przyćmiony otworzył
buzię i mruknął:

- Podoba ci się transparent?

Nie mogę uwierzyć, że jest w moim wieku. Należy do
szkolnej drużyny zapaśniczej,

więc czego się po nim spodziewać? Jedyne, o czym myśli
- wiem, bo siedziałam obok niego

na przyjęciu weselnym, to znaczy między nim a
Profesorem, więc można sobie wyobrazić,

jak wspaniale nam się konwersowało - to chwyty za
gardło oraz koktajle proteinowe na

przyrost masy mięśniowej.

- Tak, jest wspaniały - odparłam, wyrywając go z jego
mięsistych łap i trzymając

napisem w dół. - Możemy już iść? Chcę zabrać swoje
torby, zanim ktoś inny to zrobi.

- Och, dobrze. - Mama uścisnęła mnie po raz ostami. -
Och, tak się cieszę, że nareszcie

jesteś! Ślicznie wyglądasz... - A potem, choć widać było,
że robi to trochę wbrew własnej

woli, dodała cicho, tak, żeby nikt inny nie usłyszał:

- Wydawało mi się, że już rozmawiałyśmy o tej kurtce,

Suze. Sądziłam też, że

wyrzucisz te dżinsy.

Miałam na sobie stare dżinsy, te z dziurami na kolanach.
Świetnie pasowały do

czarnej jedwabnej koszulki oraz butów za kostkę,
zapinanych na suwak. Dżinsy i buty, w

zestawieniu z czarną skórzaną kurtką oraz marynarską
torbą na ramię nadawały mi wygląd

nastoletniej uciekinierki z domu. Zupełnie jak z filmu.

Ale, ostatecznie, jeśli leci się osiem godzin przez cały
kraj, to chyba ma się prawo do

odrobiny wygody.

Wyraziłam tę opinię głośno, a mama tylko podniosła oczy
do nieba i na tym się

skończyło. To jest fajne w mojej mamie. Nie truje jak inne
matki. Śpiący, Przyćmiony i

Profesor nie mają pojęcia, jak im się udało.

- W porządku - westchnęła. - Chodźmy po twoje torby. - I

trochę podnosząc głos,

dodała: - Jake, chodź. Idziemy po bagaż Suze.

Musiała zwrócić się do niego po imieniu, bo wyglądał,
jakby spał na stojąco.

Zapytałam kiedyś mamę, czy Jake, który w tym roku
kończy szkołę średnią, nie cierpi czasem

na narkolepsję albo uzależnienie od narkotyków, a mama
na to:

- Nie, dlaczego pytasz?

Jakby facet nie zachowywał się jak warzywo, mrugając z
rzadka i milcząc jak zaklęty.

Zaraz, to niezupełnie tak. Kiedyś zwrócił się bezpośrednio
do mnie, mówiąc: „Hej,

należysz do jakiegoś gangu?” Zapytał o to na weselu,
kiedy złapał mnie na zewnątrz, w kurtce

narzuconej na sukienkę druhny, ćmiącą papierosa.

Dajcie żyć, dobrze? To był mój pierwszy i ostatni
papieros w życiu. Byłam w stresie.

Martwiłam się, że mama wychodzi za mąż i przeprowadza
się do Kalifornii, gdzie na pewno o

mnie zapomni. Kiedy mama postanowiła poślubić
Andy'ego, oboje uznali, że jej, z jednym

dzieckiem i zawodem dziennikarki telewizyjnej będzie się
łatwiej przeprowadzić niż jemu -

ojcu trojga dzieci i posiadaczowi własnej firmy.
Przysięgam, że od tamtego czasu nie wzięłam

papierosa do ust.

Nie wyobrażajcie sobie nie wiadomo czego na temat
Jake'a. Ma prawie metr

dziewięćdziesiąt wzrostu, bujną blond czuprynę i
błyszczące niebieskie oczy, zupełnie jak

ojciec, i jest - jakby to ujęła moja najlepsza przyjaciółka,
Gina - dziko przystojny. Nie jest

jednak najpiękniejszym kwiatkiem na klombie, jeśli
rozumiecie, o co mi chodzi.

Profesor nadal nawijał na temat wiatru. „Wyjaśniał, z jaką
prędkością trzeba się

poruszać, żeby pokonać przyciąganie ziemskie. To się
nazywa prędkość ucieczki. Uznałam,

że Profesor może się okazać pożytecznym stworzeniem,
jeśli chodzi o odrabianie lekcji,

chociaż jestem o trzy klasy wyżej od niego.

Profesor wykładał, a ja rozglądałam się dookoła. To była
moja pierwsza w życiu

podróż do Kalifornii i pozwolę sobie stwierdzić, że choć
nie opuściliśmy jeszcze lotniska -

było to lotnisko San Jose - nie ulega najmniejszej
wątpliwości, że nie jesteśmy w Nowym

Jorku. Po pierwsze, wszędzie jest bardzo czysto. Żadnych
śmieci czy graffiti. Halę lotniska

pomalowano na pastelowe kolory, a wiadomo, jak brud
wyłazi przy jasnych barwach. Jak

sądzicie, dlaczego nowojorczycy ubierają się na czarno?
Nie dlatego, że chcą być eleganccy.

O nie. Nie chcą biegać do pralni z naręczem ubrań za
każdym razem, kiedy je zdejmą.

Ten problem w słonecznej Kalifornii zdawał się nie
istnieć. Z tego, co zauważyłam,

pastele są na topie. Choćby ta kobieta, która nas minęła -
miała na sobie różowe legginsy i

białą, niezwykle kusą sportową bluzeczkę. I to wszystko.
Jeśli taki strój w Kalifornii uchodzi

za wzór przyzwoitości, to powinnam się przygotować na
poważny szok kulturowy.

A wiecie, co mnie jeszcze zaskoczyło? Nikt się z nikim
nie kłócił. Przy kasach stały

małe kolejki, ale nikt nie podnosił głosu, rozmawiając z
kasjerką. Klienci w Nowym Jorku

kłócą się z każdym, kto stoi za kontuarem, nieważne, czy
to jest lotnisko, dom towarowy

Bloomingdales, czy stoisko z hot dogami. Wszędzie.

A tutaj wszyscy nad sobą panują.

Chyba wiem dlaczego. Po prostu w otoczeniu nie ma
niczego przygnębiającego. Na

zewnątrz w pełnym słońcu kołyszą się palmy, na parkingu

skrzeczą mewy - nie gołębie, ale

duże białe i szare mewy. A przy odbiorze bagażu nikt nie
pofatygował się, żeby sprawdzić,

czy naklejki na nim zgadzają się z numerami na moim
bilecie. Usłyszałam tylko:

- Do widzenia! Miłego dnia!

Niewiarygodne.

Gina, moja najlepsza przyjaciółka na Brooklynie, no
dobrze, moja jedyna

przyjaciółka, powiedziała mi przed wyjazdem, że
posiadanie trzech braci przyrodnich ma

swoje dobre strony. Chyba wiedziała, co mówi, bo ma
czterech braci - nie przyrodnich, ale

rodzonych. W każdym razie nie wierzyłam jej, tak samo
jak nie wierzyłam w te palmy. Kiedy

jednak Śpiący złapał dwie moje torby, a Przyćmiony
następne dwie, w związku z czym nie

miałam już nic do niesienia, jako że Andy wziął już
przedtem moją torbę na ramię,

zrozumiałam, co mogła mieć na myśli: bracia bywają
użyteczni. Są w stanie nosić naprawdę

ciężkie rzeczy i nie robi to na nich specjalnego wrażenia.

Sama pakowałam te torby, więc wiem, co jest w środku.
Sporo ważą. Ale Śpiący i

Przyćmiony mruknęli tylko: „Nie ma sprawy. Chodźmy”.

Ruszyliśmy na parking. Kiedy automatyczne drzwi się
rozsunęły, wszyscy, łącznie z

moją mamą - sięgnęli do kieszeni i wyjęli okulary
przeciwsłoneczne. Najwyraźniej wiedzą o

czymś, o czym ja nie wiem. A kiedy wyszłam na zewnątrz,
uświadomiłam sobie, o co chodzi.

Kalifornia jest bardzo słoneczną krainą.

Nie tylko słoneczną, ale świetlistą - tak świetlistą i
kolorową, że aż kłuje w oczy. Też

miałam gdzieś okulary, ale ponieważ kiedy wylatywałam z
Nowego Jorku, było jakieś osiem

stopni i padał deszcz ze śniegiem, nie pomyślałam, żeby
umieścić je na wierzchu. Kiedy

mama po raz pierwszy powiedziała mi, że się
przeprowadzimy, zapewniła mnie, że zakocham

się w północnej Kalifornii.

- To tam właśnie zrobiono wszystkie te filmy z Goldie
Hawn i chevroletami! -

oznajmiła.

Lubię Goldie Hawn i lubię chevrolety, ale nie
wiedziałam, że kręcili razem filmy.

- Tam toczy się akcja opowiadań Steinbecka, które
czytałaś w szkole - dodała. - No

wiesz, na przykład Czerwonego kucyka.

Cóż, nie zrobiło to na mnie szczególnego wrażenia.
Wszystko, co pamiętałam z

Czerwnego kucyka to to, że nie było w nim żadnych
dziewcząt, ale za to pełno wzgórz. Stojąc

na parkingu i patrząc zmrużonymi oczami na wzgórza
otaczające Międzynarodowy Port

Lotniczy San Jose, stwierdziłam, że jest ich mnóstwo i że
porasta je wysuszona brązowa

trawa.

No i drzewa. Drzewa, jakich w życiu nie widziałam.
Miały spłaszczone wierzchołki,

jakby spadła na nie z góry potężna pięść. Dowiedziałam
się później, że to cyprysy.

A wokół parkingu, na obszarze z całą pewnością
nawadnianym, rosły rozłożyste

krzewy

z

ogromnymi

czerwonymi

kwiatami.

Większość

przycupnęła

u

stóp

nieprawdopodobnie wysokich i zaskakująco grubych
palm. Później odkryłam, że te kwiaty to

hibiskusy. A niezwykłe owady, unoszące się nad nimi i
wydające wibrujący dźwięk, to wcale

nie owady, tylko kolibry.

- Są wszędzie - powiedziała mama, kiedy zwróciłam na to
uwagę. - Mamy dla nich w

domu karmniki. Możesz powiesić jeden za oknem, jeśli
masz ochotę.

Kolibry przylatujące do okna pokoju? Jedyne ptaki na
Brooklynie, które odwiedzały

mój parapet, to gołębie. Nie przypominam sobie, żeby
mama zachęcała mnie do ich

dokarmiania.

Radosne uniesienie z powodu kolibrów przeszło jak ręką
odjął, kiedy Przyćmiony

oznajmił znienacka:

- Ja prowadzę. - I skierował się do siedzenia dla
kierowcy w dużym wozie, do którego

właśnie podeszliśmy.

- Ja prowadzę - oświadczył Andy zdecydowanym tonem.

- Ojej, tato - jęknął Przyćmiony - jak ja w ogóle zdam ten
egzamin, skoro nigdy nie

dajesz mi poćwiczyć?

- Możesz ćwiczyć w ramblerze - odparł Andy. Otworzył
tył land - rovera i zaczął

ładować moje torbiszcza. - To dotyczy także ciebie, Suze.

To mnie zaskoczyło.

- Co mnie też dotyczy?

- Możesz jeździć ramblerem. - Pogroził mi żartobliwie
palcem. - Ale tylko wtedy, gdy

obok siedzi ktoś z ważnym prawem jazdy.

Zamrugałam zdumiona.

- Nie umiem prowadzić. Przyćmiony zarechotał jak koń.

- Nie umiesz prowadzić? - Dźgnął łokciem Śpiącego,
który Stał, opierając się o bok

wozu, z twarzą zwróconą ku słońcu. - Hej, Jake, ona nie
potrafi prowadzić!

- Nic w tym niezwykłego, Brad - wtrącił się Profesor - że
rodowity nowojorczyk nie

ma prawa jazdy. Nie słyszałeś, że Nowy Jork szczyci się
najbardziej rozbudowaną siecią

transportu masowego w Ameryce Północnej, obsługującą
trzynaście przecinek dwa miliona

ludzi na obszarze sześciu i pół tysiąca kilometrów
kwadratowych, od Nowego Jorku, przez

Long Island aż do Connecticut? I że rocznie jeden
przecinek siedem miliarda pasażerów

korzysta z usług metra, sieci autobusowej oraz kolei?

Wszyscy spojrzeli na Profesora, a moja mama wyznała:

- Nigdy nie miałam samochodu w mieście. Andy zamknął
tylne drzwi wozu i

powiedział:

- Nie martw się, Suze. Zaraz cię zapiszemy na kurs prawa
jazdy. Nauczysz się

wszystkiego i nie będziesz gorsza od Brada.

Rzuciłam okiem na Przyćmionego. Choćbym żyła milion
lat, nie przyszłoby mi do

głowy, że ktoś mógłby zasugerować, że muszę coś zrobić,
aby w jakiejś dziedzinie dorównać

Bradowi.

Zrozumiałam jednak, że czeka mnie wiele niespodzianek.
Palmy to tylko początek W

drodze do domu, który znajduje się o dobrą godzinę jazdy
od lotniska - i to dość męczącą

godzinę, wziąwszy pod uwagę, że siedziałam zaklinowana
między Śpiącym a Przyćmionym,

mając za plecami Profesora, usadowionego na moim
bagażu i wygłaszającego peany na temat

zalet nowojorskiego transportu - uświadomiłam sobie, że
teraz wszystko będzie inaczej.

Zupełnie, zupełnie inaczej niż się spodziewałam, a także
inaczej niż do tego przywykłam.

Nie tylko dlatego, że zamieszkam na drugim końcu

kontynentu. Nie dlatego, że

wszędzie, gdzie spojrzę, widzę rzeczy, których nie spotyka
się w Nowym Jorku: przydrożne

budki z karczochami albo granatami po dolarze za tuzin,
niekończące się winnice, gaje

drzewek cytrynowych i avocado; soczyście zielone
rośliny, których nie potrafiłam nawet

nazwać. A ponad tym wszystkim kopuła nieba tak
błękitnego i ogromnego, że balon, który

wypatrzyłam w górze, wydawał się nieprawdopodobnie
mały. Jak guzik na dnie basenu o

olimpijskich rozmiarach.

No i ocean, który pojawił się tak nagle, że początkowo
uznałam, że to jeszcze jedno

pole. Po chwili jednak stwierdziłam, że to pole lśni,
odbijając słońce i wysyłając w moją

stronę świetliste SOS. Przy tak jasnym świetle ciężko było
obyć się bez okularów

przeciwsłonecznych. Ale oto, przed moimi oczami

rozciągał się Ocean Spokojny... ogromny,

rozległy jak niebo, żywy, pulsujący, napierający na
przecinkowate pasmo białej plaży.

Dla mnie, mieszkanki Nowego Jorku, widok oceanu -
zwłaszcza takiego z plażą - był

czymś

niezwykłym.

Nie

mogłam

powstrzymać

westchnienia zachwytu. A kiedy westchnęłam,

wszyscy umilkli. Z wyjątkiem Śpiącego, który akurat,
oczywiście, spał.

- Co takiego? - zapytała zaniepokojona mama. - Co się
stało?

- Nic - mruknęłam zmieszana. Moi współpasażerowie
przywykli najwyraźniej do

widoku oceanu. Mogli pomyśleć, że jestem wariatką,
skoro podniecam się czymś tak

zwyczajnym. - Ocean.

- Tak - powiedziała mama - czyż nie jest piękny?
Przyćmiony na to:

- Fajne fale. Może wpadnę na plażę przed wieczorem.

- Nie - wtrącił się jego ojciec. - Dopóki nie skończysz
pracy semestralnej.

- Ojej, tato!

To skłoniło mamę do długiego i szczegółowego opisu
szkoły, do której miano mnie

posłać, tej samej, do której chodzili Śpiący, Przyćmiony i
Profesor. Szkoła, nazwana

imieniem pewnego Hiszpana, Junipero Serry, który zjawił
się tutaj w XVIII wieku i zmusił

miejscowych Indian do porzucenia własnej religii i
przejścia na chrześcijaństwo, mieściła się

w ogromnym budynku misji z palonej cegły, odwiedzanym
przez prawie dwadzieścia tysięcy

turystów rocznie.

Tak naprawdę wcale jej nie słuchałam. Moje
zainteresowanie szkołą zwykle równało

się zeru. Jedynym powodem, dla którego nie mogłam
sprowadzić się tutaj przed świętami, był

brak miejsca w Szkole Misyjnej. Sytuacja zmieniła się

dopiero w drugim semestrze. Nie

miałam nic przeciwko temu - przez parę miesięcy
mieszkałam z babcią, co nie było takie złe.

Babcia jest nie tylko świetną adwokatką do spraw
kryminalnych, ale również powalającą na

kolana kucharką.

Ocean, który właśnie zniknął za wzgórzami, nadal
przyciągał moją uwagę, 'wytężyłam

wzrok, mając nadzieję, że znowu się pokaże, kiedy
wreszcie dotarły do mnie słowa mamy.

- Zaraz. Kiedy tę szkołę zbudowano? - zapytałam.

- W XVIII wieku - wyjaśnił Profesor. - System misyjny,
wprowadzony przez

franciszkanów pod patronatem Kościoła katolickiego oraz
władz hiszpańskich, miał służyć

nie tylko nawracaniu Indian na chrześcijaństwo, ale
również uczeniu ich rozmaitych,

przydatnych w społeczeństwie hiszpańskim rzemiosł.
Pierwotnie zadaniem misji było...

- W XVIII wieku? - powtórzyłam, pochylając się do
przodu. Siedziałam między

Śpiącym - jego głowa spoczywała na moim ramieniu,
dzięki czemu mogłam stwierdzić, że

używa szamponu Finesse - i Przyćmionym. Otóż Gina nie
wspomniała ani słowem o tym, ile

miejsca zajmują chłopcy, a zajmują, jeśli obaj mają jakieś
metr osiemdziesiąt i ważą mniej

więcej po osiemdziesiąt kilo, bardzo dużo. - WXVIII
wieku?

Matka usłyszała chyba panikę w moim głosie, bo
odwróciła się do mnie i powiedziała

łagodnie:

- Suze, rozmawiałyśmy już o tym. Mówiłam ci, że do
Roberta Louisa Stevensona jest

lista oczekujących, a ty powiedziałaś, że nie chcesz do
żeńskiej szkoły, więc Najświętszego

Serca nie wchodzi w rachubę, a Andy słyszał przerażające
historie o narkotykach i gangach w

szkołach publicznych...

- XVIII wiek? - czułam, że serce wali mi jak po biegu. -
To jakieś trzysta lat!

- Nie rozumiem - mruknął Andy.

Przejeżdżaliśmy właśnie przez nadmorskie miasteczko
Carmel, z malowniczymi

domkami, niektóre były nawet kryte strzechą, ślicznymi
restauracyjkami i galeriami sztuki.

Andy musiał jechać bardzo ostrożnie. Mnóstwo
samochodów miało tablice z innego stanu i

ruch był duży, natomiast brakowało świateł. Nie wiedzieć
czemu miejscowi uważają ten

szczegół za powód do dumy.

- Co jest takiego złego w XVIII wieku?

- Suze nigdy nie przepadała za starymi budynkami -
wyjaśniła mama „głosem od

złych nowin”. Nazywam go tak, bo używa go w telewizji,
kiedy mówi o katastrofach

samolotowych i zabójstwach.

- Och - westchnął Andy. - To dom chyba też jej się nie
spodoba.

Chwyciłam podgłówek jego fotela.

- Dlaczego? - zapytałam zduszonym głosem. - Dlaczego
dom mi się nie spodoba?

Zrozumiałam dlaczego, kiedy tylko przyjechaliśmy na
miejsce. Dom był wielki i

przepiękny, z wieżyczkami w wiktoriańskim stylu i
tarasem na dachu. Niczego nie

brakowało. Mama kazała go pomalować na niebiesko,
biało i kremowo, otaczały go wysokie

sosny i krzewy obsypane kwiatami. Trzypiętrowy,
zbudowany wyłącznie z drewna, a nie z

koszmarnej mieszaniny szkła i stali albo terakoty, jak
domy wokół, był zdecydowanie

najładniejszym, najgustowniejszym domem w okolicy.

A ja nie miałam ochoty w ogóle do niego wchodzić.

Zgadzając

się

na

przeprowadzkę

do

Kalifornii,

wiedziałam, że czeka mnie dużo

zmian. Karczochy przy drodze, gaje cytrusowe, ocean... to
naprawdę nic takiego. W gruncie

rzeczy największa zmiana polegała na tym, że miałam się
dzielić mamą z innymi ludźmi.

Przez dziesięć lat, odkąd umarł tata, byłyśmy tylko we
dwie. I muszę przyznać, że mi to

odpowiadało. Gdyby nie to, że mama przy Andym jest w
tak widoczny sposób szczęśliwa,

uparłabym się i sprzeciwiła całej tej przeprowadzce.

Wystarczyło jednak choćby raz na nich popatrzeć, żeby
stwierdzić, że świata poza

sobą nie widzą. Jaką byłabym córką, gdybym stanęła w
takiej sytuacji okoniem?

Zaakceptowałam więc Andy'ego, zaakceptowałam jego
trzech synów i pogodziłam się z tym,

że mam wyjechać i zostawić wszystko, co znam i kocham
- najlepszą przyjaciółkę, babcię,

bajgle, Soho - aby dać mamie szczęście, na jakie
zasługuje.

Nie zastanawiałam się jednak nad faktem, że po raz
pierwszy w życiu zamieszkam

w... domu.

I to w nie byle jakim, ale, jak z dumą oznajmił Andy,
wyciągając mój bagaż z

samochodu i rzucając go w ramiona swoich synów, w
dziewiętnastowiecznym zajeździe

przerobionym na dom mieszkalny. Zbudowany w 1849
roku, nie cieszył się, jak się wydaje,

najlepszą sławą w okolicy. W salonie na dole często
dochodziło do strzelaniny - przy kartach

i z powodu kobiet. W ścianach nadal widniały dziury po
kulach. Andy otoczył jedną taką

dziurę specjalną ramką. Trochę ponure, jak sam przyznał,
ale jakże interesujące. Gotów był

się założyć, że mieszkamy w jedynym domu na wzgórzach
Carmel, który ma w ścianie dziurę

po dziewiętnastowiecznej kuli.

„ Ehm”, mruknęłam. Wcale w to nie wątpię.

Kiedy wchodziliśmy po schodach na ganek, mama wciąż
zerkała w moją stronę.

Wiedziałam, że boi się mojej reakcji. Rzeczywiście trochę
mnie rozzłościła, nie uprzedzając o

niczym. Domyślam się, dlaczego postąpiła w ten sposób.
Gdyby mi powiedziała, że kupili

dom, który ma ponad sto lat, nie przeniosłabym się do
niego. Zostałabym z babcią.

Mama ma rację: nie lubię starych budynków.

Muszę jednak przyznać, że, jak na tak stary dom, ta
budowla jest naprawdę

szczególna. Z ganku widać cały Carmel, osadę, dolinę,
plażę, morze. Widok zapiera dech w

piersi, to za niego ludzie byli gotowi - i robili to, sądząc
po wymyślnych domach wokół -

płacić miliony. Tego nie powinnam mieć nikomu za złe.

Kiedy jednak mama powiedziała: „Chodź, Suze, obejrzyj
swój pokój”, zadrżałam.

Dom w środku był równie piękny jak na zewnątrz.
Połyskujące drewno klonowe,

wesołe błękity i żółcie. Rozpoznałam różne rzeczy mamy i
poczułam się lepiej: pojemnik na

ciasto, który kupiłyśmy kiedyś podczas weekendowego
wypadu do Vermont, moje zdjęcia z

dzieciństwa na ścianie w salonie obok fotografii
Śpiącego, Przyćmionego i Profesora. Na

regałach były książki mamy, jej rośliny, które
przetransportowała za nieprawdopodobne

pieniądze, ponieważ nie mogła znieść rozłąki z nimi. Stały
wszędzie na drewnianych

stojakach, zwisały nad witrażowymi oknami, tkwiły na
słupkach na szczycie poręczy

schodów.

Ale napotkałam także przedmioty, których nie pamiętałam
z domu: biały komputer na

biurku, przy którym mama zwykła siadywać, by wypisać
czeki i sprawdzić rachunki,

szerokoekranowy telewizor umieszczony ni w pięć, ni w
dziewięć w kominku, do którego w

dodatku podłączono joysticki od jakiejś gry wideo; deski
surfingowe oparte o ścianę przy

drzwiach do garażu. A także potężne zaślinione psisko,
które podejrzewało chyba, że chowam

w kieszeniach jakieś smakołyki, bo usiłowało wpakować
mi do nich swój wielki wilgotny

nos.

To wszystko wydawało się należeć do świata mężczyzn.
Do tych rzeczy przyzwyczaję

się dopiero po pewnym czasie. W życiu; które
stworzyłyśmy sobie z mamą, takie przedmioty

nie istniały.

Mój pokój znajdował się na górze, nad daszkiem ganku.
Mama prawie przez całą

drogę z lotniska mówiła z widocznym zdenerwowaniem o

ławie, którą Andy umieścił w

oknie wykuszowym. Z okien rozciągał się ten sam widok
co z ganku, obejmujący panoramę

całego półwyspu. To rzeczywiście miło z ich strony, że
dali mi taki ładny pokój, pokój z

najładniejszym widokiem w całym domu.

A potem zobaczyłam, ile zadali sobie trudu, żebym czuła
się jak u siebie. Może nie

ja... tylko jakaś niezwykle kobieca abstrakcyjna istota.
Oszklone toaletki czy staromodne

aparaty telefoniczne nigdy nie były w moim guście. Andy
okleił ściany kremową tapetą w

niebieskie niezapominajki - ponad białą, Wymyślnie
wzorzystą boazerią. Tą samą tapetą

oklejono ściany mojej własnej łazienki. Kupiono dla mnie
nowe łóżko - z kolumienkami i

koronkowym baldachimem, takie, jakie mama zawsze
chciała mi kupić i widocznie teraz nie

zdołała oprzeć się pokusie. Kiedy zobaczyłam to

wszystko, poczułam wyrzuty sumienia z

powodu tego, jak zachowywałam się w samochodzie.
Naprawdę. Przechadzając się po

pokoju, uznałam, że nie jest tak źle. Na razie w porządku.
Może wszystko będzie dobrze,

może w tym domu nigdy nie było nieszczęśliwych ludzi,
może ci, których tu zastrzelono,

zasługiwali na swój los...

Pocieszałam się, dopóki nie odwróciłam się do okna i nie
stwierdziłam, że ktoś już

zajął ławę, którą Andy umieścił z taką troską o moją
wygodę.

Ktoś, kto nie miał rodzinnych powiązań ze mną czy też
Śpiącym, Przyćmionym lub

Profesorem.

Spojrzałam na Andy'ego, żeby sprawdzić, czy zauważył
intruza. Nie zauważył, mimo

że obcy siedział na wprost niego.

Mama także go nie widziała. Zobaczyła tylko wyraz mojej
twarzy. Chyba nie był

najprzyjemniejszy, bo mina jej zrzedła i ze smutnym
westchnieniem wyszeptała:

- Och, Suze, tylko nie to.

2

Chyba powinnam coś wyjaśnić. Nie jestem raczej
przeciętną szesnastoletnią

dziewczyną. Och, na oko wydaję się zupełnie zwyczajna.
Nie biorę narkotyków, nie piję, nie

palę - no, tylko ten jeden raz, kiedy przyłapał mnie Śpiący
Poza uszami niczego sobie nie

przekłułam, a i to tylko po jednej dziurce w każdym uchu.
Nie mam tatuaży. Nigdy nie

farbowałam włosów. Jeśli nie liczyć butów i skórzanej
kurtki, nie ubieram się na czarno.

Nawet nie maluję paznokci na ciemne kolory. Jednym
słowem, jestem zupełnie zwyczajną,

przeciętną, nastoletnią Amerykanką.

Pomijając fakt, że rozmawiam z umarłymi.

Może nie powinnam ujmować tego w ten sposób. Może
powinnam powiedzieć, że to

umarli rozmawiają ze mną. Nie zachęcam ich do
rozmowy. W gruncie rzeczy staram się tego

unikać, jak tylko się da.

Ale czasami się nie da.

Duchy na to nie pozwalają.

Nie wydaje mi się, żebym była stuknięta. W każdym razie,
nie bardziej niż inne

szesnastolatki. Pewnie niektórzy uważają, że jestem
szalona. Tego zdania była niewątpliwie

większość dzieciaków z poprzedniej szkoły. Nieraz
napuszczano na mnie szkolnych

pedagogów. Czasami nawet myślę, że byłoby prościej,
gdyby mnie zamknęli.

Ale nawet na dziewiątym piętrze Bellevue, gdzie zamyka
się nowojorskich szaleńców,

nie zdołałabym uciec przed duchami. Znalazłyby mnie.

Zawsze im się udaje.

Pamiętam pierwszego. Jest to wspomnienie równie

wyraźne jak inne z tego okresu, a

więc niezbyt wyraźne, ponieważ miałam wtedy dwa lata.
Pamiętam na przykład, że kiedyś

odebrałam kotu mysz i tuliłam ją w ramionach, dopóki
przerażona mama mi jej nie wyrwała.

Cóż, miałam tylko dwa lata? Nie wiedziałam, że należy
bać się myszy. Czy też

duchów. Dlatego też czternaście lat od tamtego
wydarzenia duchy mnie nie przerażają.

Czasami mnie tylko zaskakują. Albo denerwują. Ale
przerażać?

Nigdy.

Duch, podobnie jak mysz, był mały, szary i bezradny. Do
dziś nie wiem, kto to był.

Przemówiłam do niego w dziecinnym języku, którego nie
rozumiał. Duchy nie rozumieją

dwuletnich dzieci lepiej niż żywi. Patrzył na mnie ze
smutkiem ze szczytu schodów. Było mi

go żal, tak samo jak myszy i chciałam mu pomóc. Tylko że

nie wiedziałam jak. Zachowałam

się więc tak, jak każde dwuletnie dziecko w podobnej
sytuacji. Pobiegłam do mamy.

Wtedy otrzymałam pierwszą lekcję na temat duchów:
tylko ja je widzę.

Cóż, rzecz jasna inni ludzie widzą je także. Skąd brałyby
się opowieści o

nawiedzonych domach i tym podobne. Jest jednak pewna
drobna różnica. Większość osób,

które mają takie doświadczenia, widzi jednego ducha. Ja
widzę wszystkie.

Widzę każdego zmarłego, który z jakiegoś powodu włóczy
się po ziemi, zamiast udać

się tam, dokąd po śmierci udać się powinien.

Zapewniam was, to tłum duchów.

Tego samego dnia, kiedy zobaczyłam pierwszego ducha,
odkryłam też, że większość

ludzi, nawet moja własna mama, wcale ich nie widzi.
Żaden z ludzi, których znam. Nikt się,

w każdym razie, do tego nie przyznał.

A to wiąże się z drugą rzeczą, której nauczyłam się na
temat duchów czternaście lat

temu: nie należy się przyznawać, że widziało się ducha.
Nigdy.

Nie chcę powiedzieć, że tamtego popołudnia mama
domyśliła się, że widzę ducha i

paplam o nim po dziecinnemu. Wątpię, żeby to do niej
dotarło. Sądziła pewnie, że próbuję

powiedzieć jej coś o myszy, którą mi wcześniej odebrała.

Pełna dobrej woli, spojrzała jednak na schody, skinęła
głową i powiedziała:

„Posłuchaj, Suze, co byś zjadła na lunch? Grillowany ser?
A może tuńczyka?”

Nie spodziewałam się takiej reakcji, jak w wypadku
myszy. Mama, która opiekowała

się wtedy noworodkiem sąsiadki, na widok myszy głośno
wrzasnęła, a na moje dumne słowa:

„Popatrz, mamusiu, teraz ja też mam dzidziusia”,

krzyknęła jeszcze głośniej. Zdaję sobie

sprawę, że nie mogła zrozumieć, o co mi chodzi,
ponieważ nie dotarło do niej, co chciałam

powiedzieć.

Spodziewałam się jednak, że zareaguje jakoś na widok
istoty unoszącej się nad

schodami. Codziennie udzielano mi tysiąca wyjaśnień na
każdy możliwy temat, od gaśnic

przeciwpożarowych po gniazdka elektryczne. Dlaczego
nie usłyszałam słowa na temat tego

czegoś na schodach?

Trochę później, gryząc kawałek grillowanego sera,
uświadomiłam sobie, że mama nie

wyjaśniła mi niczego, ponieważ nie było nic do
wyjaśnienia. Ona po prostu niczego nie

widziała.

W wieku dwóch lat nie wydało mi się to dziwne. Ot,
jeszcze jedna rzecz, która różni

dzieci od dorosłych. Dzieci muszą zjadać wszystkie
warzywa z talerza. Dorośli nie muszą.

Dzieci mogą jeździć na karuzeli w parku. Dorośli nie.
Dzieci widzą szare istoty. Dorośli nie.

Ale chociaż miałam tylko dwa lata, zrozumiałam od razu,
że o szarej istocie ze szczytu

schodów nie należało rozmawiać. Z nikim. Nigdy.

I nigdy tego nie robiłam. Nie opowiedziałam nikomu o
moim pierwszym duchu ani o

setkach innych, które spotkałam w ciągu następnych kilku
lat. O czym zresztą miałabym opo-

wiadać? Widziałam je. Przemawiały do mnie. Na ogół nie
rozumiałam, co mówiły i czego

chciały. W końcu odchodziły. Koniec historii.

Tak by się to pewnie ciągnęło w nieskończoność, gdyby
nagle nie umarł mój tata.

Jednego dnia gotował i żartował w kuchni, a następnego
już go nie było.

Tydzień po jego śmierci spędziłam, siedząc na schodkach

przed domem, i czekając, aż

tata wróci, chociaż zapewniano mnie, że to nigdy nie
nastąpi.

Nie wierzyłam w te zapewnienia. Dlaczego miałabym
wierzyć? Mój tata miałby nie

wrócić? Odbiło im? Pewnie, mógł umrzeć, tyle
zrozumiałam. Ale z pewnością wróci. Kto

będzie mi pomagał w matematyce? Kto będzie budził się
ze mną wcześnie rano w sobotę,

piekł belgijskie wafelki i oglądał filmy rysunkowe? Kto
nauczy mnie, zgodnie z obietnicą,

prowadzić samochód, kiedy skończę szesnaście lat? Mój
tata mógł umrzeć, ale byłam absolut-

nie pewna, że go jeszcze zobaczę. Codziennie widywałam
tłumy zmarłych. Dlaczego nie

miałabym zobaczyć własnego taty?

Tata umarł, bez cienia wątpliwości. Umarł na rozległy
zawał serca. Mama poddała

ciało kremacji, a prochy umieściła w zabytkowym

niemieckim kuflu do piwa. Wiecie, takim z

pokrywką. Tata lubił piwo. Ustawiła kufel wysoko na
półce, tak, żeby kot go nie strącił i

czasami, kiedy sądziła, że nie ma mnie w pobliżu,
przemawiała do niego.

Bardzo mnie to smuciło, ale nie mogę mieć do niej
pretensji. Gdybym była mamą,

chyba też gadałabym z tym kuflem.

Okazało się jednak, że to ja miałam rację. Tata umarł,
owszem, ale doczekałam się

jego powrotu.

W gruncie rzeczy teraz widuję go chyba częściej niż za
życia. Kiedy żył, musiał

chodzić do pracy. Teraz nie ma za dużo do roboty, więc
spędzamy razem sporo czasu. Może

nawet za dużo. Jego ulubiona zabawa polega na
materializowaniu się w momencie, kiedy

najmniej się tego spodziewam. Trochę działa mi to na
nerwy.

Tata udzielił mi pewnych wyjaśnień, więc, w pewnym
sensie, dobrze się stało, że

umarł, bo inaczej nigdy niczego bym się nie dowiedziała.

Kiedyś usłyszałam coś na temat duchów od wróżki, która
wróżyła z kart do tarota. To

było podczas szkolnego festynu. Poszłam do niej tylko
dlatego, że Gina nie chciała iść sama.

Uważałam, że to strata czasu, ale w końcu nie takie rzeczy
robi się dla najlepszych przyjaciół.

Ta kobieta, madame Zara, medium obejrzała karty Giny i
powiedziała jej dokładnie to, co

tamta chciała usłyszeć: odniesiesz sukces, będziesz
neurochirurgiem, wyjdziesz za mąż w

wieku lat trzydziestu, urodzisz troje dzieci, tralala. Kiedy
skończyła, podniosłam się, żeby

wyjść, ale Gina uparła się, żeby madame Zara powróżyła
i mnie.

Możecie się domyślić, co się stało. Madame Zara zajrzała
w karty, zmieszała się i

potasowała je ponownie. Potem spojrzała na mnie.

- Rozmawiasz z umarłymi - oznajmiła.

- O, mój Boże! O, mój Boże! Naprawdę? - zawołała
podniecona Gina. - Suze,

słyszałaś? Potrafisz rozmawiać z umarłymi! Też jesteś
medium!

- Nie medium - uściśliła madame Zara. - Mediatorką.

- Czym? Co to jest? - zdumiała się Gina.

Aleja wiedziałam. Nikt mi nigdy nie mówił, jak to się
nazywa, ale wiedziałam, o co

chodzi. Tata nie wyjaśnił mi tego w ten sposób, ale i tak
zrozumiałam: jestem kimś w rodzaju

łącznika dla każdego, kto kopnął w kalendarz, zostawiając
po sobie... cóż, bałagan. Jeśli

potrafię, doprowadzam wszystko do porządku.

Tylko tak jestem w stanie to wytłumaczyć. Nie wiem,
dlaczego spotkało to akurat

mnie,

pod

każdym

innym

względem

jestem

najnormalniejsza w świecie. Mam tylko tę

nieszczęsną umiejętność komunikowania się ze zmarłymi.

Nie ze wszystkimi. Tylko z tymi, którzy są nieszczęśliwi.

Widzicie więc, że w ciągu ostatnich szesnastu lat moje
życie było pasmem

przyjemności.

Wyobraźcie sobie, jak to jest, kiedy nawiedzają was
duchy - dosłownie nawiedzają - w

każdej minucie, każdego dnia. Niezbyt to przyjemne.
Idziecie do sklepu po wodę - uaaa,

nieżywy facet na rogu. Ktoś go zastrzelił. Jeśli
doprowadzicie do tego, że gliny przymkną

mordercę, ofiara będzie mogła spoczywać w pokoju.

A chcieliście tylko kupić wodę.

Albo idziecie do biblioteki po jakąś książkę i zaczepia
was duch bibliotekarki,

domagając się, żebyście przekazali siostrzenicy, że jest na
nią wściekła za to, co zrobiła z

kotami po jej śmierci.

A to są tylko tacy, którzy wiedzą, czemu wciąż plączą się
po ziemi. Połowa nie ma

pojęcia, dlaczego nie trafiła dotąd w zaświaty.

Jest to denerwujące, bo to ja mam im pomóc się tam
dostać.

Jestem mediatorką.

Nikomu nie życzę występowania w takiej roli.

W tym fachu nie dostaje się wynagrodzenia. Nie
przypominam sobie, żeby mi

zaproponowano pensję, czy coś w tym rodzaju. Od czasu
do czasu ogarnia mnie tylko fala

ciepłych uczuć, bo wiem, że zrobiłam coś dobrego. Na
przykład, zapewniłam jakąś

dziewczynkę, która nie zdążyła pożegnać się z dziadkiem,
zanim umarł, że dziadek naprawdę

ją kocha i wybacza jej, że zniszczyła jego ulubioną fajkę.
Takie rzeczy naprawdę sprawiają

przyjemność.

Ale na ogół dostaję jedynie gęsiej skórki. To nie tylko
uciążliwe, bo ciągle trzeba się

handryczyć z istotami niewidzialnymi dla innych, ale
bardzo nieprzyjemne, ponieważ wiele

duchów zachowuje się po prostu niegrzecznie. Nie
przesadzam. Są jak wrzód na tyłku. To na

ogół tacy, którzy chcą się włóczyć po tym świecie, zamiast
przenieść się do innego.

Prawdopodobnie zdają sobie sprawę, że w związku z ich
niecnymi postępkami, nie czeka ich

serdeczne przyjęcie gdzie indziej. Dokuczają więc
ludziom, zatrzaskując drzwi, zrzucając

przedmioty, strasząc zimnem, jęcząc. Wiecie, o czym
mówię. Złośliwe duchy.

Czasami stają się niebezpieczne. Próbują zrobić ludziom
krzywdę. To mnie zwykle

wyprowadza z równowagi. Czuję wtedy konieczność
dołożenia takiemu duszkowi w tyłek.

To właśnie miała na myśli mama, mówiąc: „Och, Suze.
Tylko nie to”. Kiedy jakiś

duch dostaje ode mnie po tyłku, robi się... bałagan.

Nie miałam najmniejszego zamiaru bałaganić w moim
nowym pokoju. Dlatego

odwróciłam się tyłem do ducha siedzącego na ławie pod
oknem i powiedziałam:

- Nic się nie stało, mamo. Wszystko w porządku. Pokój
jest świetny. Bardzo jestem

wam wdzięczna.

Widziałam, że mi nie wierzy. Moją mamę trudno nabrać.
Podejrzewa, że coś jest ze

mną nie tak, ale nie może dojść, co to takiego. To pewnie
dobrze, gdyż taka wiedza

wstrząsnęłaby jej światem. Jest przecież reporterką
telewizyjną. Wierzy tylko w to, co widzi.

A duchów nie można zobaczyć.

Nie potrafię wyrazić, jak bardzo chciałabym być taka jak
ona.

- To dobrze - powiedziała. - Cieszę się, że ci się podoba.
Trochę się martwiłam. Wiem,

że nie przepadasz za... hm, starymi domami.

Stare domy to dla mnie najgorsza rzecz, bo im starszy
dom, tym większa szansa, że

ktoś w nim umarł i tkwi w nim nadal, oczekując
zadośćuczynienia za krzywdy albo pragnąc

przekazać komuś ostatnie przesłanie. Kiedy szukałyśmy z
mamą mieszkania, zdarzało nam

się wchodzić do jakieś fantastycznego budynku, a ja
oświadczałam: „O, nie. Nie ma mowy”.

To naprawdę zdumiewające, że mama nie odesłała mnie
po prostu do internatu.

- Poważnie, mamo. Pokój jest wspaniały. Strasznie mi się
podoba.

Andy zaczął natychmiast biegać po pokoju, pokazując mi
Światła zapalające się i

gasnące na klaśnięcie (o, rany) oraz rozmaite inne gadżety,
które zainstalował. Kroczyłam za

nim, wyrażając zachwyt, starannie unikając spojrzenia w
stronę, gdzie Siedział duch. Troska

Andy'ego naprawdę mnie wzruszyła.

Postanowiłam, że ze względu na niego będę szczęśliwa.
W każdym razie na tyle, na

ile to możliwe w wypadku kogoś takiego jak ja.

Kiedy Andy pokazał mi już wszystko, co było do
pokazania, wyszedł na dwór, żeby

zająć się barbecue, ponieważ w związku z moim
przyjazdem mieliśmy zjeść superdanie z

cielęciny i owoców morza. Śpiący i Przyćmiony zerwali
się, żeby „poskakać na fali” przed

obiadem, a Profesor, mamrocząc pod nosem o jakimś
tajemniczym eksperymencie, nad

którym pracuje, wyniósł się do innej części domu,
zostawiając mnie sam na sam z mamą...

No, powiedzmy.

- Jesteś pewna, że wszystko w porządku, Suze? -
dopytywała się mama. - Wiem, że to

ogromna zmiana. Wiem, że dużo od ciebie wymagam...

Zdjęłam kurtkę. Nie pamiętam, czy już o tym
wspominałam, ale jak na styczeń było

bardzo ciepło. Ponad dwadzieścia stopni. W samochodzie
prawie się ugotowałam.

- W porządku, mamo - zapewniłam. - Naprawdę.

- Musiałaś zostawić babcię, Ginę, Nowy Jork. To
samolubne z mojej strony, wiem.

Wiem, że nie było ci... łatwo. Zwłaszcza odkąd umarł tata.

Mama sądzi, że nie jestem zupełnie taka jak inne
nastolatki. Nie jestem też taka, jaka

ona była w moim wieku. A była cheerliderką, królową
balu absolwentów, miała ogromne

powodzenie. Za źródło wszelkich moich niepowodzeń
mama uznała śmierć taty. Począwszy

od tego, że nie mam przyjaciół, z wyjątkiem Giny, a
skończywszy na dziwacznym

zachowaniu w różnych sytuacjach.

Zgadzam się, że pewne rzeczy, które zdarzyło mi się robić,
muszą się wydawać dość

niezwykłe komuś, kto nie ma pojęcia, dlaczego i dla kogo
coś robię. Kilka razy złapano mnie

tam, gdzie być mnie nie powinno. Parokrotnie przywoziła
mnie do domu Policja. Stawiano mi

zarzuty naruszania prywatnego terytorium, posądzono o
wandalizm albo włamania.

Nigdy nie trafiłam przed oblicze sądu, ale spędziłam
wiele godzin w gabinecie

psychoterapeuty mojej mamy, który zapewniał mnie, że
skłonność do mówienia do siebie jest

absolutnie normalna, za to prowadzenie rozmów z ludźmi,
których nie ma, raczej nie.

Stąd moja niechęć do wszystkich budynków, których nie
Wzniesiono w ciągu

ostatnich pięciu lat.

Dlatego tyle czasu spędzam na cmentarzach, w kościołach,
Świątyniach, meczetach,

mieszkaniach lub domach innych ludzi oraz w szkole po
lekcjach.

Przypuszczam, że synowie Andy'ego słyszeli coś na ten
temat i stąd te wzmianki o

gangu. Ale, jak już wspomniałam, za moje poczynania
nigdy nie trafiłam do więzienia.

A dwutygodniowe zawieszenie w prawach ucznia w
ósmej klasie nie zostało nawet

odnotowane w moich papierach.

Więc może to nie jest takie niezwykłe ze strony mamy, że
siedzi na moim łóżku,

mówiąc

o

„zaczynaniu

wszystkiego

od

nowa”.

Niesamowite, że robi to, podczas gdy w

odległości paru metrów od nas siedzi duch i nam się
przygląda. Ale mniejsza o to. Wydaje

się, iż koniecznie musiała mnie zapewnić, że na Wybrzeżu
Zachodnim wszystko ułoży się

doskonale.

Ze swojej strony zamierzałam bardzo się postarać.

Postanowiłam, że nie zrobię

niczego, co naraziłoby mnie na aresztowanie, więc była to
„nowa karta” w moim życiu.

- Cóż - odezwała się mama, którą opuściła wena po
wygłoszeniu mowy na temat: nie

znajdziesz przyjaciół, jeśli nie wyjdziesz im naprzeciw. -
Jeśli nie potrzebujesz pomocy przy

rozpakowywaniu, to chyba pójdę zobaczyć, jak Andy
radzi sobie Z obiadem.

Andy nie tylko potrafi zbudować absolutnie wszystko, ale
jest w dodatku, w

przeciwieństwie do mamy, znakomitym kucharzem.

- Dobrze, mamo, idź. Trochę się tu porozglądam i za
chwileczkę zejdę na dół.

Mama skinęła głową, ale kiedy już była przy drzwiach,
odwróciła się jeszcze z oczami

pełnymi łez i powiedziała:

- Chcę tylko, żebyś była szczęśliwa, Suzie. Zawsze tylko
tego pragnęłam. Myślisz, że

będziesz tutaj szczęśliwa?

Objęłam ją mocno. W butach na obcasach jestem tak
wysoka jak ona.

- Oczywiście, mamo. - Pewnie, że będę. Już czuję się jak
w domu.

- Naprawdę? - Mama pociągnęła nosem. - Przysięgasz?

- Tak jest.

Wcale nie kłamałam. W pokoju na Brooklynie duchy też
były przez cały czas.

Wyszła, a ja delikatnie zamknęłam za nią drzwi.
Odczekałam, aż ucichnie stukot jej

pantofli na schodach, a potem odwróciłam się i zapytałam
istotę pod oknem:

- No, dobrze, kim ty, do diabła, jesteś?

3

Nie można powiedzieć, żeby ducha mężczyzny siedzącego
w wykuszu zaskoczył

sposób, w jaki się do niego zwróciłam. Obejrzał się tylko
przez ramię, żeby sprawdzić, czy

rzeczywiście odezwałam się do niego.

Za jego plecami było jednak tylko okno z niesamowitym
widokiem na zatokę Carmel.

Odwrócił się więc do mnie i zauważył widocznie, że
uważnie mu się przyglądam, bo szepnął

Nombre de Dios w taki sposób, że Gina, z jej słabością
do Latynosów, zemdlałaby

natychmiast.

- Nie ma sensu odwoływać się do najwyższych mocy -
oznajmiłam, odsuwając obite

na różowo krzesło od toaletki i siadając na nim okrakiem.
- Jakbyś się dotąd nie zorientował,

On nie poświęca ci zbyt wiele uwagi. Inaczej nie
pozwoliłby ci gnić tutaj od... - Przyjrzałam

się jego strojowi, który przypominał te z filmu Dziki
Zachód. - Ile to było, sto pięćdziesiąt lat?

Czy naprawdę szlag trafił cię aż tak dawno temu?

Spojrzał na mnie oczami czarnymi i lśniącymi jak
atrament.

- Co to jest... szlag? - zapytał głosem, który sprawiał
wrażenie zardzewiałego od

długiego nieużywania.

Podniosłam oczy do nieba.

-

Kopnąłeś

w

kalendarz

-

wytłumaczyłam.

-

Wykorkowałeś. Odwaliłeś kitę.

Przekręciłeś się.

Na widok jego zmieszanej miny, wskazującej na to, że
nadal nie rozumie, o czym

mówię, powiedziałam z irytacją:

- Umarłeś.

- Och - mruknął. - Umarłem. - Zamiast jednak
odpowiedzieć na moje pytanie, pokręcił

głową. - Nie rozumiem - powiedział zdumiony. - Nie
pojmuję, jak to możliwe, że mnie

widzisz. Przez te wszystkie lata nikt nigdy...

- Cóż, posłuchaj, czasy się zmieniają - przerwałam mu.
Rozumiecie, słucham tego na

okrągło. - No, to jaki robal cię zżera?

Zamrugał wielkimi ciemnymi oczami, rzęsy miał dłuższe
niż moje. Nieczęsto zdarza

mi się spotkać ducha, który okazuje się takim
przystojniakiem, ale ten chłopak... rany, musiał

robić niesamowite wrażenie za życia, bo mimo że siedział
tu martwy, ja próbowałam zapuścić

wzrok pod jego rozchełstaną białą koszulę ukazującą
kawałek torsu, a nawet brzucha. Czy

duchy mają muskuły? Nigdy przedtem nie miałam okazji
ani też ochoty Zbadać tej kwestii.

Nie zamierzałam jednak z tego powodu się rozpraszać.

Jestem przecież

profesjonalistką.

- Robal? - powtórzył. Głos miał czysty, a jego angielski
był pozbawiony wyraźnego

akcentu. Uważam, że mówię w podobny sposób,
pomijając brooklińskie naleciałości,

polegające na rozmywaniu się t. Zdecydowanie miał w
sobie coś z Hiszpana, na co

wskazywało westchnienie Nombre de Dios i karnacja, ale
był w takim samym stopniu

Amerykaninem, jak ja. Albo w takim stopniu, jaki
możliwy jest dla kogoś, kto urodził się,

zanim Kalifornia stała się stanem.

- Taak. - Odchrząknęłam. Odwrócił się lekko, kładąc
obutą w wysoki but stopę na

bladoniebieskich poduszkach pokrywających ławę, a ja
przekonałam się bez cienia

wątpliwości, że, owszem, duchy mogą mieć muskuły.
Mięśnie jego brzucha rysowały się

bardzo wyraźnie, a pokrywało je jedwabiste czarne
owłosienie.

Przełknęłam ślinę. Głośno.

- Robal - powtórzyłam. - Problem. Dlaczego ciągle
jeszcze tu jesteś? - Spojrzał na

mnie z zainteresowaniem, choć nadal bez zrozumienia.
Wyjaśniłam zatem: - Dlaczego nie

przeszedłeś na drugą stronę?

Pokręcił głową. Czy wspomniałam, że ma krótkie ciemne i
sprawiające wrażenie

bardzo, bardzo gęstych włosy?

- Nie wiem, co masz na myśli.

Było mi coraz bardziej gorąco, ale wcześniej zdjęłam
kurtkę i nie mogłam już bardziej

się rozebrać. Zwłaszcza że duch uważnie mi się
przyglądał. Zaczynałam być trochę zła.

- Co masz na myśli, mówiąc, że nie wiesz, co mam na
myśli? - warknęłam,

odgarniając z oczu kosmyk włosów. - Nie żyjesz. Nie
powinieneś być tutaj. Powinieneś

przebywać gdzie indziej, tam, gdzie trafiają ludzie po
śmierci. Cieszyć się życiem wiecznym

w niebie albo smażyć się w piekle, albo reinkarnować
się, albo przejść do innego stanu

świadomości, albo... cokolwiek. Nie powinieneś tak po
prostu... cóż, po prostu włóczyć się po

ziemi.

Popatrzył na mnie z uwagą, opierając łokieć na kolanie.

- A jeśli ja po prostu lubię włóczyć się po ziemi? -
zapytał. Nie jestem pewna, ale

odniosłam wrażenie, że się ze mnie nabija. A tego nie
lubię. Naprawdę. Na Brooklynie bez

przerwy zabawiano się moim kosztem. No, dopóki nie
przekonałam się, jak skutecznie moja

pięść, wchodząc w bliski kontakt z czyimś nosem, może
zamknąć temu komuś buzię.

Nie byłam gotowa przyłożyć temu chłopakowi. Jeszcze

nie. Właśnie przebyłam

tysiące kilometrów, żeby zamieszkać z bandą głupich
chłopaczydeł, nadal wisiało nade mną

rozpakowywanie

klamotów

już

zdążyłam

prawie

doprowadzić mamę do płaczu; a do tego w

sypialni znalazłam ducha. Czy można mieć do mnie
pretensję, że jestem trochę za ostra?

- Posłuchaj - powiedziałam, podnosząc się energicznie i
przerzucając nogę nad

oparciem krzesła - możesz się włóczyć, ile ci się żywnie
podoba, amigo, ale nie możesz robić

tego tutaj.

- Jesse - powiedział, nie ruszając się z miejsca.

- Co?

- Nazwałaś mnie amigo. Pomyślałem, że może
zainteresowałoby cię, że mam imię.

Nazywam się Jesse.

Skinęłam głową.

- W porządku. Nie ma sprawy. A zatem, Jesse, nie możesz
tu zostać.

- A ty? - uśmiechnął się Jesse. Miał miłą twarz. Dobrą.
Twarz, dzięki której w starej

szkole zostałby królem balu maturalnego jak dwa razy
dwa cztery. Taką twarz Gina

wycięłaby z magazynu ilustrowanego i powiesiła u siebie
w sypialni. Był piękny. Ale

wydawał się też niebezpieczny. Bardzo niebezpieczny.

- A ja co? - zdawałam sobie sprawę, że jestem
niegrzeczna. Miałam to gdzieś.

- Jak ci na imię? Spojrzałam na niego wściekła.

- Posłuchaj, powiedz mi, czego chcesz i spadaj. Jest mi
gorąco i chcę się przebrać. Nie

mam czasu na...

Przerwał mi łagodnie, jakby w ogóle mnie nie słuchał.

- Ta kobieta, twoja matka, nazwała cię Suzie. - Jego
czarne oczy iskrzyły się wesoło. -

To zdrobnienie od Susan?

- Susannah - poprawiłam go odruchowo. - Jak w Och,
Susannah, nie płacz, bo już

dość.

Uśmiechnął się.

- Znam tę piosenkę.

- Taak. Była pewnie w górnej czterdziestce przebojów
roku, w którym się urodziłeś,

co?

Nadal się uśmiechał.

- A więc teraz to jest twój pokój, Susannah?

- Owszem. Tak, teraz to jest mój pokój. W związku z tym
będziesz musiał się

wyprowadzić.

- Ja będę musiał się wyprowadzić? - Uniósł czarną brew.
- Przez półtora stulecia to był

mój dom. Dlaczego miałbym go opuścić?

- Dlatego. - Teraz już wściekłam się na dobre. Głównie z
powodu gorąca. Chciałam

otworzyć okno, ale okna znajdowały się za jego plecami,
a ja nie miałam ochoty podchodzić

do niego zbyt blisko. - To jest mój pokój. Nie zamierzam
go dzielić z jakimś martwym

kowbojem.

To go ubodło. Z trzaskiem postawił nogę na podłodze i
zerwał się z ławy. Natychmiast

pożałowałam moich słów. Był wysoki, znacznie wyższy
ode mnie, a w butach na obcasach

mam prawie metr siedemdziesiąt.

- Nie jestem kowbojem - poinformował mnie gniewnie.
Mruknął też coś po

hiszpańsku,

ale

ponieważ

zawsze

uczyłam

się

francuskiego, nie miałam pojęcia, o czym

mówi. Jednocześnie antyczne lustro, zawieszone nad moją
nową toaletką, zaczęło się

niebezpiecznie kołysać. I nie był to skutek kalifornijskiego

trzęsienia ziemi, ale odbicie

gwałtownych uczuć ducha stojącego tuż przede mną,
którego moce psychiczne miały właści-

wość przekształcania się w energię kinetyczną.

Tak to już jest z duchami: są niezwykle drażliwe!
Wystarczy byle głupstewko, żeby je

wyprowadzić z równowagi.

- Hola! - zawołałam, podnosząc obie ręce do góry. -
Spokojnie. Spokojnie, chłopie.

- Moja rodzina - wściekał się Jesse, machając mi palcem
przed nosem - harowała jak

niewolnicy, żeby coś w tym kraju osiągnąć, ale nigdy,
przenigdy, jako yaquero...

Wtedy właśnie popełniłam poważny błąd. Wyciągnęłam
rękę i złapałam go za palec,

którym celował w moją twarz, po czym przyciągnęłam go
tak blisko, żeby usłyszał mój syk:

- Uspokój się z tym lustrem. I nie wymachuj mi palcem
przed nosem. Spróbuj jeszcze

raz, to ci go złamię.

Odsunęłam jego rękę, stwierdzając z satysfakcją, że lustro
znieruchomiało. A potem

zobaczyłam jego twarz.

Duchy nie mają krwi. No, bo skąd? Przecież nie są żywe.
Przysięgam jednak, że twarz

Jessego stała się tak blada, jakby odpłynęły z niej ostatnie
krople krwi.

Ponieważ duchy nie są żywe i nie mają krwi, nie są
również istotami materialnymi,

więc jak mogłam złapać go za palec? To absurd. Moja
ręka powinna przejść przez niego jak

przez powietrze. Zgadza się?

Otóż, nie. Tak jest z większością ludzi. Ale nie z takimi,
jak ja. Nie z mediatorami.

Widzimy duchy, możemy z nimi rozmawiać i, jeśli to
konieczne, możemy im dokopać w

tyłek.

Nie jest to coś, czym bym się miała ochotę chwalić.
Unikam dotykania ich. Prawdę

mówiąc, unikam dotykania kogokolwiek. Jeśli zawodzą
wszelkie próby mediacji i wobec

odpornego ducha muszę zastosować perswazję fizyczną,
wolę, żeby nie wiedział przed

czasem,

że

jestem

do

tego

zdolna.

Względem

przedstawicieli innego świata godne polecenia

są ataki niespodziewane, gdyż z reguły nie można liczyć z
ich strony na uczciwą grę.

Jesse wpatrywał się w swój palec, jakbym wypaliła w
nim dziurę. Prawdopodobnie po

raz pierwszy od stu pięćdziesięciu lat ktoś go dotknął. Coś
takiego może przyprawić

człowieka o zawrót głowy. Zwłaszcza martwego.

Wykorzystałam jego oszołomienie i powiedziałam tonem
nieznoszącym sprzeciwu:

- Jesse, to jest mój pokój, jasne? Nie możesz tutaj zostać.
Albo powiesz mi, co mam

zrobić, żebyś przeszedł na drugą stronę, albo musisz
poszukać sobie innego domu, gdzie

będziesz straszył. Przykro mi, ale tak to właśnie wygląda.

Jesse podniósł wzrok znad swojego palca. Na jego twarzy
nadal malowało się

niedowierzanie.

- Kim jesteś? - zapytał cicho. - Co z ciebie za...
dziewczyna?

Zanim wymówił słowo „dziewczyna”, zawahał się przez
dłuższą chwilę. Widocznie

nie był pewien, czy jest ono odpowiednie w moim
wypadku. To mi do reszty popsuło humor.

Może i nie cieszyłam się w szkole największym
powodzeniem, ale nikt nigdy nie podawał w

wątpliwość mojej kobiecości. Kierowcy ciężarówek
trąbią na mnie od czasu do czasu na

przejściach i to nie dlatego, że staję im na drodze.
Robotnicy budowlani wykrzykują różne

sprośności pod moim adresem, zwłaszcza kiedy mam na

sobie skórzaną miniówkę. Co

prawda przed chwilą zagroziłam, że złamię mu palec, ale,
na rany Boga, to wcale nie znaczy,

że nie jestem dziewczyną!

- Powiem ci, jakiego typu dziewczyną nie jestem -
wycedziłam. - Nie jestem

dziewczyną, która miałaby ochotę dzielić pokój z
przedstawicielem płci przeciwnej.

Zrozumiano? Więc albo sam się wyniesiesz, albo cię do
tego zmuszę. To zależy tylko od

ciebie. Dam ci trochę czasu do namysłu. Ale kiedy tu
wrócę, Jesse, życzę sobie, żeby cię tu

nie było.

Odwróciłam się i wyszłam.

Musiałam. W kłótniach z duchami zwykle jestem górą, ale
teraz czułam, że

przegrywam i to na całej linii. Nie powinnam traktować
go tak grubiańsko. Nie wiem, co

mnie napadło. Naprawdę nie wiem. Tylko...

Chyba po prostu nie spodziewałam się zastać we własnej
sypialni ducha tak

przystojnego chłopaka. To wszystko.

Boże, myślałam, pędząc jak burza przez hol, co zrobię,
jeśli on nie odejdzie? Nie będę

mogła się rozebrać we własnym pokoju!

Głos w mojej głowie radził dać mu trochę czasu. Bardzo
uważałam, żeby nie

wspomnieć o tym głosie psychoterapeucie mamy.

Daj mu trochę czasu. Zgodzi się na wszystko. Zawsze tak
jest.

Cóż, w większości wypadków, w każdym razie.

4

Obiad u Ackermanów przypomina obiad w każdej dużej
rodzinie: wszyscy mówią

jednocześnie, z wyjątkiem, oczywiście, Śpiącego, który
odzywa się wyłącznie, gdy ktoś go o

coś zapyta, i nikomu nie chce się sprzątać ze stołu.
Zanotowałam w pamięci, żeby zadzwonić

do Giny i powiedzieć jej, że się myliła. Posiadanie braci
nie przynosi żadnych bezpośrednich

korzyści: przeżuwają z otwartymi ustami i wyżerają
wszystkie chrupiące bułeczki, zanim

zdążę sięgnąć po chociaż jedną.

Uznałam, że po obiedzie rozsądniej będzie omijać mój
pokój i dać Jessemu więcej

czasu na podjęcie decyzji, czy opuści go ze Wszystkimi
zębami, czy tylko z częścią. Nie

jestem zwolenniczką przemocy, ale w moim zawodzie to,
niestety, nieuniknione.

Czasami udaje się wymusić na kimś chwilę uwagi
wyłącznie za pomocą pięści. Wiem,

że nie jest to sposób zalecany przez podręczniki
psychologii, które można znaleźć na półkach

terapeutów.

Z drugiej strony, nigdy nie twierdziłam, że jestem
terapeutką.

Mój plan miał tę wadę, że była sobota wieczór. W stresie
przeprowadzki

zapomniałam, co to za dzień. W Nowym Jorku w sobotę
wieczorem pewnie wyszłabym z

Giną na miasto, pojechała metrem do Village i obejrzała
jakiś film albo po prostu plątałabym

się koło pizzerii U Joego, przyglądając się ludziom. Cóż,
jestem dziewczyną z wielkiego

miasta, ale to nie znaczy, że wiodłam tam wspaniałe,
niesamowite życie. Nigdy nie umówił

się ze mną żaden chłopak, jeśli nie liczyć tego razu w
piątej klasie, kiedy Daniel Bogue

poprosił, abym z nim zatańczyła na łyżwach jedyny taniec
dla par na lodowisku w

Rockefeller Center.

Skompromitowałam się wtedy, padając jak kłoda na lód.

Mama jednak nie mogła się doczekać, kiedy zaistnieję na
towarzyskiej scenie

Carmelu. Gdy tylko zmywarka została załadowana,
zapytała:

- Brad, co robisz dzisiaj wieczorem? Są jakieś imprezy,
czy coś? Może zabrałbyś Suze

i przedstawił ją paru osobom?

Przyćmiony,

który

przygotowywał

sobie

koktajl

proteinowy - najwyraźniej dwa tuziny

krewetek oraz potężny stek, które skonsumował na obiad,
nie wystarczyły, żeby zaspokoić

jego apetyt - odparł:

- Taak, może mógłbym, jeśli Jake dzisiaj nie pracuje.
Śpiący, który ocknął się na

dźwięk swojego imienia, łypnął na zegarek.

- A niech to - mruknął, złapał dżinsową kurtkę i wybiegł z
domu.

Profesor spojrzał na zegar i mlasnął językiem.

- Znowu się spóźni. W końcu go wywalą.

Śpiący pracuje? To coś nowego, więc zapytałam:

- Gdzie pracuje?

- W Peninsula Pizza. - Profesor dokonywał właśnie
jakiegoś dziwacznego

eksperymentu

z

udziałem

psa.

Wielkie

psisko,

skrzyżowanie bernardyna z niedźwiedziem,

siedziało cierpliwie na podłodze, podczas gdy Profesor
przymocowywał elektrody do wygo-

lonych placków na jego boku. Najdziwniejsze w tym
wszystkim było to, że nikt się tym nie

przejmował, a już najmniej pies.

- Sp... to znaczy Jake pracuje w pizzerii? Andy, który
szorował brytfannę, wyjaśnił:

- Pracuje jako roznosiciel. Przynosi do domu kupę forsy z
napiwków.

- Oszczędza - poinformował mnie Przyćmiony z wąsami
białymi od koktajlu. - Na

camaro.

- Hm - mruknęłam.

- Chcecie, żebym was gdzieś podrzucił? - zapytał Andy
wielkodusznie. - Zrobię to z

chęcią. Co ty na to, Brad? Chcesz pokazać Suze, co
zwykle robicie w centrum handlowym?

- N - nie. - Przyćmiony wytarł usta rękawem bluzy. - Nikt
jeszcze nie wrócił z Tahoe.

Może w następny weekend.

Prawie usiadłam z poczucia ulgi. Słowa „centrum
handlowe” zawsze napełniały mnie

grozą, która nie miała nic wspólnego z umarłymi. W
Nowym Jorku nie ma takich miejsc, ale

Gina uwielbiała jeździć pociągiem do New Jersey.
Zwykle po godzinie zaczynałam cierpieć

na przeciążenie zmysłów i musiałam schronić się w
jakimś barku, popijając herbatkę ziołową,

dopóki mi nie przeszło.

Poza tym nie zachwycała mnie specjalnie perspektywa
„podrzucenia w jakieś

miejsce”. Mój Boże, co to za miasto? Rozumiem, że,
wziąwszy pod uwagę doświadczenia

San Andreas, metro może nie wydawać się świetnym
rozwiązaniem, ale dlaczego nie

pomyślano o przyzwoitej sieci autobusowej?

- Już wiem - powiedział Przyćmiony, odstawiając z
trzaskiem szklankę na blat. -

Pokażę ci parę gier z Coolboardera.

Zamrugałam zdziwiona.

- Słucham?

- Pogramy w Coolboardera. - Ponieważ wyraz mojej
twarzy nie uległ zmianie, dodał: -

Nie słyszałaś o Coolboarderze? Chodźmy.

Zaprowadził mnie do szerokoekranowego telewizora w
pracowni. Coolboarder okazał

się grą wideo. Był to wyścig na deskach po rozmaitych
górskich zboczach. Prędkość i

manewry kontrolowało się za pomocą joysticka.

Pobiłam Przyćmionego osiem razy, zanim w końcu
zaproponował:

- Może obejrzymy jakiś film?

Wyczuwając, że popełniłam błąd - pewnie powinnam była
pozwolić biedakowi

wygrać chociaż raz - próbowałam się zrehabilitować i
zaproponowałam, że dostarczę prażoną

kukurydzę z kuchni.

Dopiero wtedy ogarnęła mnie fala zmęczenia. Między
Nowym Jorkiem a Kalifornią są

trzy godziny różnicy, więc mimo że była dziewiąta
wieczorem, czułam się, jakby była północ.

Andy z mamą wycofali się do wielkiej sypialni,
zostawiając szeroko otwarte drzwi, pewnie

dlatego, żebyśmy sobie nie wyobrażali, że robią tam nie
wiadomo co. Andy zabrał się do

czytania powieści szpiegowskiej, a mama oglądała film w
telewizji.

Sądzę, że zachowywali się tak wyłącznie ze względu na
naszą obecność. Założę się, że

w inne soboty zamykają drzwi albo przynajmniej
wychodzą gdzieś z przyjaciółmi Andy'ego

czy nowymi kolegami mamy ze stacji telewizyjnej
Monterey. Starali się najwyraźniej ustalić

jakąś rutynę postępowania w domu, tak, żebyśmy my,
dzieci, mieli poczucie bezpieczeństwa.

Stanowczo należałoby im przyznać punkty za dobre
sprawowanie.

Czekając,

aż

kukurydza

zacznie

podskakiwać,

zastanawiałam się, co o tym wszystkim

sądzi mój tata. Powtórne małżeństwo mamy nie nastrajało
go entuzjastycznie, mimo że, jak

już wspomniałam, Andy to wspaniały facet. Moja
przeprowadzka na Wybrzeże Zachodnie

podobała mu się jeszcze mniej.

- W jaki sposób - zapytał - mam cię odwiedzać, skoro
będziesz mieszkała tak daleko

od Nowego Jorku?

- Problem polega na tym, tato, że nie powinieneś w ogóle
mnie odwiedzać. Jesteś

przecież martwy, zapomniałeś? Powinieneś robić to, co
inni zmarli, zamiast szpiegować mnie

i mamę.

- Nie szpieguję was - oświadczył urażony. - Po prostu
sprawdzam, co słychać. Żeby

się upewnić, że jesteście szczęśliwe, i tak dalej.

- No cóż, jestem szczęśliwa - zapewniłam. - Bardzo
szczęśliwa. Mama też.

Kłamałam. Nie na temat mamy, oczywiście. Zmiana domu
przyprawiała mnie o

rozstrój nerwowy. Nawet teraz nie byłam pewna, czy
wszystko będzie dobrze. Ta sprawa z

Jessem... gdzie właściwie podziewa się tata? Dlaczego
nie zjawił się na górze, żeby wykopać

tego chłopaka? Jesse jest przecież facetem i siedzi w
moim pokoju. Tata powinien jakoś

zareagować...

Ale tak to już jest z duchami. Nigdy nie ma ich w pobliżu,
kiedy są naprawdę

potrzebne.

Chyba musiałam na chwilę odjechać, ponieważ nagle
usłyszałam brzęczenie

mikrofalówki. Przesypywałam popcorn na drewnianą
misę, kiedy do kuchni weszła mama,

zapalając górne światło.

- Cześć, skarbie - rzuciła i spojrzała na mnie uważnie. -
Dobrze się czujesz?

- Oczywiście, mamo - zapewniłam. Wpakowałam trochę
kukurydzy do ust. - Przyć...

to jest Brad i ja chcemy obejrzeć film.

- Na pewno? - Mama nie przestawała mi się przyglądać. -
Jesteś pewna, że nic ci nie

jest?

- Tak, czuję się dobrze. Jestem tylko trochę zmęczona i
tyle. To ją wyraźnie uspokoiło.

- Ach, tak. Spodziewałam się, że odczujesz różnicę czasu.
Ale... wydawałaś się taka

przygnębiona, kiedy weszłaś do swojego pokoju. Wiem,
że z tym łóżkiem z baldachimem

trochę przesadziłam, ale nie mogłam się oprzeć pokusie.

Przeżułam kukurydzę.

- Łóżko jest w porządku, mamo. Pokój też.

- Tak się cieszę. - Mama odgarnęła mi włosy z czoła. -
Tak się cieszę, że ci się

podoba, Suze.

Mama czuła taką ulgę, że było mi jej żal. Dobra z niej
kobieta i nie zasługuje na to,

żeby mieć córkę mediatorkę. Wiem, że nigdy nie

dorastałam do jej oczekiwań. Kiedy

skończyłam czternaście lat, założyła mi osobną linię
telefoniczną, sądząc, że będzie do mnie

dzwonić tylu chłopaków, że jej przyjaciele nie zdołają się
w żaden sposób z nią

skontaktować.

Możecie

sobie

wyobrazić

jej

rozczarowanie, kiedy nikt, poza Giną, nie

korzystał z mojej prywatnej linii, a Gina dzwoniła na ogół
po to, żeby mi opowiedzieć o

swoich randkach. Jak już wcześniej wspomniałam,
chłopcy z poprzedniej szkoły nie palili się,

żeby się ze mną umawiać.

Biedna mama. Zawsze chciała mieć miłą, zwyczajną,
nastoletnią córkę. Zamiast tego

ma mnie.

- Skarbie. Nie chcesz się przebrać? Masz na sobie
ubranie, w którym przyleciałaś.

Powiedziała to w momencie, kiedy do kuchni wszedł
Profesor, żeby wziąć klej do

swoich elektrod.

Nie

zamierzałam,

rzecz

jasna,

powiedzieć czegoś w rodzaju: „Och, prawdę

mówiąc, mamo, chciałabym się przebrać, ale nie
zachwyca mnie myśl, że mam to zrobić w

obecności martwego kowboja, który mieszka w moim
pokoju”.

Wzruszyłam tylko

ramionami

i

z

wystudiowaną

obojętnością zapewniłam:

- Taak, oczywiście, zaraz się przebiorę.

- Czy na pewno nie pomóc ci się rozpakować? Czuję się
okropnie. Powinnam była...

- Nie, nie potrzebuję pomocy. Rozpakuję się sama. -
Popatrzyłam na Profesora, który

grzebał w szufladzie. - Lepiej już pójdę - powiedziałam. -
Nie chcę przegapić początku filmu.

Oczywiście przegapiłam początek, środek i koniec filmu,
bo zasnęłam na kanapie.

Trochę po jedenastej obudził mnie Andy, szarpiąc moje
ramię.

- Wstawaj, dzieciaku. Widzę, że cię ścięło. Nie martw się,
Brad nikomu nie powie.

Wstałam półprzytomna i dowlokłam się do pokoju.
Podeszłam wprost do okna,

otwierając je na oścież. Ku mojej radości Jesse zniknął.
Tak, ma się tę siłę przekonywania.

Złapałam torbę i poszłam do łazienki, gdzie wzięłam
prysznic . A ponieważ nie byłam

całkiem pewna, czy Jesse wziął sobie moje słowa do
serca i spłynął z prądem, przebrałam się

w piżamę. Po wyjściu z łazienki byłam trochę
przytomniejsza. Rozejrzałam się, rozkoszując

chłodnym powiewem od okna, wciągając zapach jodu
unoszący się w powietrzu. W

przeciwieństwie do Brooklynu, gdzie wciąż wyły syreny i
hałasowały samochody, tutaj

panowała cisza, przerywana od czasu do czasu
pohukiwaniem sowy.

Ku mojemu zaskoczeniu stwierdziłam, że jestem sama.
Naprawdę sama. W strefie

bezduchowej. To jest to, czego zawsze pragnęłam.

Wskoczyłam do łóżka i klaśnięciem wyłączyłam światło.
Zakopałam się z rozkoszą w

świeżej pachnącej pościeli.

Tuż przed zaśnięciem miałam wrażenie, że słyszę coś
jeszcze oprócz sowy. Jakby ktoś

śpiewał. Och, Susannah, nie płacz, bo już dość. Jadę
sobie z bandżo na kolanie, twój z

południa gość.

Ale to, z pewnością, tylko moja wyobraźnia.

5

Dwunastoklasowa Szkoła Misyjna imienia Juniper o Serry
stała się koedukacyjna w

latach osiemdziesiątych. Ostatnio, jak się z ulgą
dowiedziałam, przestano wymagać od

uczniów noszenia mundurków. Mundurki, które przedtem
obowiązywały, były niebiesko -

białe, a te kolory nie należą do moich ulubionych. Na
szczęście wzbudzały taką niechęć, po-

dobnie jak wyłącznie męski skład klas, że w końcu z nich
zrezygnowano; chociaż nadal nie

wolno nosić dżinsów, uczniowie mogą ubierać się mniej
więcej tak, jak im się podoba. Ja

zamierzałam chodzić w ubraniach, które kupowałam w
rozmaitych miejscach w New Jersey z

Giną w charakterze konsultantki, więc taka sytuacja
bardzo mi odpowiadała.

Katolickość szkoły stanowiła jednak pewien problem.

Może nie tyle problem, co

niedogodność. Wiecie, mamie nie zależało na tym, żeby
wychować mnie w jakiejś konkretnej

religii. Ojciec był niepraktykującym żydem, mama
chrześcijanką. Religia nigdy nie

odgrywała znaczącej roli w życiu rodziców i nic
dziwnego, że dla mnie stanowiła dziedzinę

raczej obcą i mętną. Myślicie pewnie, że powinnam lepiej
od innych orientować się w tych

sprawach, ale tak naprawdę nie mam zielonego pojęcia,
co się dzieje z duchami, które

odsyłam tam, gdzie powinny znaleźć się po śmierci. Wiem
tylko, że kiedy to robię, nie

wracają. Nigdy. Koniec, kropka.

Kiedy więc w poniedziałek po moim przybyciu do
słonecznej Kalifornii zjawiłyśmy

się z mamą w sekretariacie Szkoły Misyjnej, doznałam
lekkiego wstrząsu na widok prawie

dwumetrowego krucyfiksu wiszącego za biurkiem

sekretarki.

Nie powinnam się jednak dziwić. W sobotę rano mama,
pomagając mi się

rozpakować, wskazała szkołę z okna mojego pokoju.

- Widzisz tę wielką czerwoną kopułę? - zapytała. - To
Misja Pod kopułą jest kaplica.

W pobliżu plątał się akurat profesor - zauważyłam, że to
jedno z jego ulubionych zajęć

- i zaraz zabrał się do kolejnego wykładu, tym razem na
temat franciszkanów, zakonu

opartego na regule świętego Franciszka, przyjętej w 1209
roku. Ojciec Junipero Serra,

franciszkanin, to według Profesora postać zdecydowanie
niedoceniana. Przez niektórych

hierarchów Kościoła katolickiego uważany był za
bohatera, w pewnym momencie chciano go

nawet beatyfikować, ale, jak wyjaśnił Profesor, Indianie
amerykańscy uznali to posunięcie za

„aprobatę

metod

kolonizacji

stosowanych

przez

Hiszpanów. Jakkolwiek Junipero Serra

opowiadał się za przyznaniem nawróconym Indianom
praw w kwestiach ekonomicznych,

odmawiał im prawa do samostanowienia. Był też
zagorzałym zwolennikiem kar cielesnych i

apelował do władz hiszpańskich o prawo stosowania
chłosty wobec Indian”.

Kiedy Profesor skończył wykład, spojrzałam na niego i
powiedziałam:

- Pamięć fotograficzna? Zmieszał się.

- No - mruknął. - Dobrze jest znać historię miejsca, w
którym się mieszka.

Zapamiętałam to sobie na wszelki wypadek. Profesor
może okazać się nieoceniony,

jeśli Jesse zjawi się ponownie.

Teraz, stojąc w chłodnym biurze starego budynku, który
Junipero Serra kazał wznieść,

by nauczać miejscowych Indian, zastanawiałam się, ile
duchów tutaj spotkam. Ten cały Serra

z zacięciem do kar fizycznych z pewnością narobił sobie
wrogów wśród Indian. Ani przez

chwilę nie wątpiłam, że spotkam ich wszystkich.

A jednak, kiedy wkroczyłyśmy przez łukowato sklepioną
bramę na podwórze Misji,

mojej uwagi nie zwróciła ani jedna osoba, która
wyglądałaby na nienależącą do tego świata.

Paru turystów pstrykało zdjęcia imponującej fontanny,
ogrodnik uwijał się żwawo przy pniu

palmy, pasażem między dwoma budynkami szedł ksiądz
pochłonięty rozmyślaniem. To było

piękne, ciche miejsce, chociaż tak stary budynek musiał
być świadkiem śmierci wielu ludzi.

Nic z tego nie rozumiałam. Gdzie podziały się duchy?

Może bały się przebywać w tym miejscu? Sama czułam
się niepewnie, patrząc na

krucyfiks. Nie mam nic przeciwko sztuce sakralnej, ale
czy trzeba tak wiernie przedstawiać

ukrzyżowanie, ze wszystkimi detalami?

Widocznie nie byłam odosobniona w swoich odczuciach,
bo chłopak, który rozwalił

się na kanapie stojącej naprzeciwko tej, na której
polecono nam z mamą zaczekać, podążył za

moim spojrzeniem i stwierdził:

- Ma podobno płakać krwawymi łzami, jeśli zdarzy się, że
jakaś dziewczyna ukończy

tę szkołę jako dziewica.

Nie mogłam się powstrzymać od śmiechu. Mama
spojrzała na mnie gniewnie.

Sekretarka, pulchna kobieta w średnim wieku o wyglądzie
bigotki, przewróciła tylko oczami i

powiedziała zmęczonym głosem:

- Och, Adamie...

Adam, przystojny chłopak w moim wieku, skierował ku
mnie śmiertelnie poważną

twarz.

- To prawda - oznajmił surowo. - To się zdarzyło w

zeszłym roku. Moja siostra. -

Zniżył głos do konspiracyjnego szeptu: - Adoptowana.

Roześmiałam się ponownie, a mama zmarszczyła brwi.
Poprzedniego dnia spędziła

mnóstwo czasu, wyjaśniając mi, jak trudno było zapisać
mnie do tej szkoły, zwłaszcza że nie

istnieje żaden dowód na to, iż zostałam ochrzczona.
Przyjęto mnie w końcu ze względu na

Andy'ego, którego trzej synowie tutaj się uczą.
Przypuszczam, że ważną rolę w tej sprawie

odegrał spory datek na szkołę, ale mama w życiu by się do
tego nie przyznała. Powiedziała

tylko, że powinnam się odpowiednio zachowywać,
zamiast, na przykład, wyrzucać różne

przedmioty przez okno, choć przypomniałam jej, że akurat
do tego incydentu nie doszło z

mojej winy. Walczyłam z wyjątkowo gwałtownym,
młodym duchem, który nie chciał

przestać straszyć w szatni dziewcząt w mojej dawnej

szkole. Wyrzucenie go przez okno

wreszcie do niego przemówiło i sprowadziło na
właściwą drogę na wieki wieków.

Mamie powiedziałam, że ćwiczyłam uderzenia tenisa i
rakieta wyślizgnęła mi się z

ręki. Nie była to zbyt wiarygodna historyjka, zwłaszcza że
rakiety nigdy nie znaleziono.

Akurat w chwili, gdy wróciłam myślami do tego
wyjątkowo bolesnego wspomnienia,

otworzyły się ciężkie drewniane drzwi i ukazał się w nich
ksiądz.

- Pani Ackerman - powiedział - jak miło znowu panią
zobaczyć. A to musi być

Susannah Simon. Zapraszam do środka. - Odsunął się,
żeby nas przepuścić, a potem zwrócił

się jeszcze do chłopca na kanapie:

- Och, nie, panie McTavish, tylko nie pierwszego dnia
nowego semestru.

Adam wzruszył ramionami.

- A co ja mogę zrobić? Paniusia mnie nie znosi.

- Uprzejmie proszę, aby nie wyrażał się pan o siostrze
Ernestynie w ten sposób, panie

McTavish. Spotkamy się za chwilę, kiedy skończę
rozmawiać z paniami.

Weszłyśmy i dyrektor, ojciec Dominik, gawędził z nami
przez jakiś czas, wypytując

mnie o wrażenia na temat Kalifornii. Powiedziałam, że
podoba mi się tutaj, zwłaszcza

zachwyca mnie ocean. Przed wizytą w szkole, kiedy już
się rozpakowałam, sporo czasu

spędziliśmy

na

plaży.

Znalazłam

okulary

przeciwsłoneczne i chociaż na pływanie było za

zimno, cudownie się bawiłam, leżąc na kocu i
przyglądając się falom. Były wysokie, wyższe

niż na Słonecznym patrolu, a Profesor opowiadał przez
pół popołudnia, dlaczego tak jest.

Niczego nie zapamiętałam. Tak bardzo odurzyło mnie
słońce, że nie słuchałam, co mówi.

Odkryłam, że uwielbiam plażę, jej zapach, wodorosty na
brzegu, chłodny piach między

palcami, smak soli na skórze po powrocie do domu.
Carmel nie jest może idealnym miejscem

dla miłośników bajgli, ale na Manhattanie z pewnością
nie ma plaży.

Ojciec Dominik wyraził szczerą nadzieję, że będę
szczęśliwa w Szkole Misyjnej, a

następnie zapewnił, że chociaż nie jestem katoliczką, będę
mile widziana na mszy. W

niektóre dni studenci katolicy są oczywiście, zobowiązani
do uczestnictwa w nabożeństwie.

Mogą przyłączyć się do nich albo zostać sama w pustej
klasie, wybór należy do mnie.

Rozbawiło mnie to trochę, ale zdołałam się powstrzymać i
nie parsknąć śmiechem.

Ojca Dominika, mężczyznę w mocno podeszłym wieku,
można nazwać dziarskim. Z białym

kołnierzykiem i w czarnej sutannie jest nawet przystojny.
Oczywiście jak na swoje

sześćdziesiąt lat. Ma siwe włosy, bardzo niebieskie oczy i
starannie utrzymane paznokcie. Nie

znam wielu księży, ale uznałam, że ten jest w porządku.
Zwłaszcza że nie rzucił się na

chłopaka przed sekretariatem, który nazwał zakonnicę
„paniusią”.

Ojciec Dominik opisał rozmaite wykroczenia, za które
mogę być usunięta ze szkoły:

wagary, narkotyki na terenie szkoły i tak dalej. Na koniec
zapytał, czy mam jakieś pytania.

Nie miałam. Zwrócił się do mamy, czy ma jakieś pytania.
Nie miała. Ojciec Dominik wstał

więc i powiedział:

- Świetnie. Pożegnam zatem panią, pani Ackerman, i
odprowadzę Susannah na

pierwszą lekcję. Dobrze, Susannah?

Pomyślałam, że to dziwne, że dyrektor, który pewnie ma
dużo do roboty, poświęca

czas, aby mnie odprowadzić, ale nie odezwałam się.

Wzięłam tylko płaszcz - czarny wełniany

trencz firmy Esprit, tres chic (mama nie pozwoliłaby mi
włożyć skórzanej kurtki pierwszego

dnia w szkole) - czekając, aż mama i ksiądz się pożegnają.
Mama pocałowała mnie na do

widzenia i przypomniała, żebym o trzeciej znalazła
Śpiącego, ponieważ jego zadaniem jest

odwiezienie mnie do domu. Oczywiście nie nazwała go
„Śpiący”. Godny pożałowania brak

publicznego transportu oznaczał, niestety, że chcąc się
dostać albo wrócić ze szkoły, będę

zdana na łaskę braciszków.

Mama odeszła, a ojciec Dominik ruszył ze mną przez
podwórze, poleciwszy przedtem

Adamowi, żeby na niego zaczekał.

- Nie ma sprawy - rzucił Adam, patrząc na mnie lubieżnie
zza pleców księdza.

Nieczęsto chłopcy w moim wieku patrzą na mnie w ten
sposób. Miałam nadzieję, że będzie w

tej samej klasie co ja. Marzenia mamy dotyczące mojego
życia towarzyskiego mogłyby

nareszcie stać się rzeczywistością.

W trakcie spaceru ojciec Dominik opowiadał mi o
budynku - albo raczej budynkach,

gdyż było ich kilka. Szereg domów o grubych murach z
palonej cegły łączyły nisko

zadaszone pasaże. Pośrodku znajdował się piękny
dziedziniec z palmami, czynną fontanną i

posągiem z brązu przedstawiającym ojca Serrę z grupką
typowych indiańskich squaw z

niemowlętami na plecach, klęczących u jego stóp.
Naprzeciwko znajdowały się kamienne

ławki, na których można było samotnie kontemplować
urodę dziedzińca. Drzwi do klas i

szafki wbudowano wprost w ściany. Jedna z tych szafek,
jak wyjaśnił ojciec Dominik, ma

należeć do mnie. Oto szyfr. Czy chcę zostawić płaszcz?

Kiedy obudziłam się w niedzielę rano, zaskoczył mnie

fakt, że trzęsę się z zimna.

Musiałam wygramolić się z pościeli i zamknąć okna. Ku
mojemu ogromnemu zdumieniu

dolinę spowiła gęsta mgła, zasłaniając widok zatoki.
Uznałam, że to skutek jakiegoś

gwałtownego tropikalnego sztormu, ale Profesor wyjaśnił
mi cierpliwie, że poranna mgła to

zjawisko typowe na północnym zachodzie i że Pacifico,
po hiszpańsku „Spokojny”, został tak

nazwany z powodu względnie rzadko występujących burz.
Mgła, jak zapewnił, znika do

południa, a później robi się gorąco.

Miał rację. Kiedy wróciłam z plaży do domu, mój pokój
zamienił się w piekarnik i

znowu otworzyłam okna na całą szerokość. Rano jednak
zastałam je zamknięte. Pomyślałam,

że to bardzo miło ze strony mamy, że tak się o mnie
troszczy.

Mam nadzieję, że to była moja mama. Jak się tak

zastanowić... ale nie, nie widziałam

Jessego od dnia, w którym się wprowadziłam. To z całą
pewnością moja mama zamknęła

okna.

W każdym razie, kiedy wyszłam na dwór, żeby wsiąść do
samochodu mamy,

stwierdziłam, że jest lodowato i dlatego włożyłam
wełniany płaszcz.

Ojciec Dominik poinformował mnie, że przydzielono mi
szafkę numer 273. Pozwolił,

żebym sama ją znalazła. Przechadzał się w tym czasie za
moimi plecami, wpatrując się w

belki zadaszenia, w których, jak z zadowoleniem
stwierdził, co roku wiły gniazda jaskółcze

rodziny. Wydaje się, że bardzo lubi ptaki, właściwie
wszystkie zwierzęta, ponieważ

interesował się, jak sobie radzę z Maksem, psem
Ackermanów, jak również otwarcie obruszył

się na Andy'ego, który uparcie twierdzi, że trzeba

wymienić drewno w dachu ze względu na

szkody, jakie wyrządzają jaskółki i ich odchody.

268, 269, 270. Wędrowałam wzdłuż rzędu szafek,
sprawdzając numery na beżowych

drzwiczkach. W przeciwieństwie do szkolnych szafek na
Brooklynie, te nie były zabazgrane

graffiti,

wgniecione

ani

pozalepiane

plakatami

heavymetalowych zespołów. Przypuszczam, że

uczniowie na Wybrzeżu Zachodnim przywiązują większą
wagę do tego, jak wygląda ich

szkoła, niż my, Jankesi.

271, 272. Zatrzymałam się nagle.

Obok szafki 273 stał duch.

Nie był to Jesse, lecz dziewczyna, ubrana podobnie jak ja,
tylko że z długimi jasnymi

włosami, a nie brązowymi, jak moje. Miała wyjątkowo
nieprzyjemny wyraz twarzy.

- Na co się gapisz? - zwróciła się do mnie. Po chwili,

spoglądając na kogoś za moimi

plecami, zapytała: - A więc kogoś takiego wpuszczono na
moje miejsce? Wiedziałam.

Dobra, przyznaję, trochę mnie ruszyło. Odwróciłam się na
pięcie, stając twarzą w

twarz z ojcem Dominikiem, który patrzył na mnie
ciekawie.

- Tak myślałem - mruknął na widok mojej miny.

6

Przeniosłam wzrok z ojca Dominika na ducha dziewczyny
i znowu spojrzałam na

księdza.

- Ksiądz ją widzi? - zdołałam wreszcie wykrztusić. Skinął
głową.

- Tak. Kiedy po raz pierwszy usłyszałem od twojej mamy
o tobie i twoich...

problemach w starej szkole, zacząłem podejrzewać, że
możesz być jedną z nas, Susannah. Nie

byłem jednak pewny, więc milczałem. Chociaż imię
Szymon∗, z czego zapewne zdajesz sobie

sprawę, pochodzi od hebrajskiego słowa oznaczającego
„uważny słuchacz”, a jako mediator...

Prawie go nie słuchałam. Nie mogłam przejść do
porządku dziennego nad faktem, że

w końcu, po tylu latach, spotkałam innego mediatora.

- A więc dlatego nie ma tutaj duchów Indian! - niemal
wrzasnęłam. - Ksiądz się nimi

zajął. Rany, zastanawiałam się, co się z nimi stało.
Spodziewałam się spotkać setki...

Ojciec Dominik skłonił skromnie głowę.

- Cóż, ściśle mówiąc, nie były to setki - powiedział -
jednak na początku mojej

bytności tutaj, dość dużo. Ale to nic takiego, doprawdy.
Spełniałem tylko swój obowiązek,

robiąc użytek z niebiańskiego daru, otrzymanego od Boga.

Skrzywiłam się.

- Czy to właśnie On jest za to odpowiedzialny?

- Ależ oczywiście, że nasz dar pochodzi od Boga. - Ojciec
Dominik spojrzał na mnie z

góry z tym szczególnym rodzajem politowania, jakie
wierzący okazują zwykle nieszczęsnym

żałosnym stworzeniom, które mają wątpliwości. - A skąd,
twoim zdaniem, mógłby się wziąć?

- Nie wiem. Zawsze miałam ochotę porozmawiać na ten
temat z kimś dorosłym.

Ponieważ, gdybym mogła wybierać, wolałabym raczej nie
cieszyć się błogosławieństwem

tego rodzaju.

Ojciec Dominik wydawał się zdziwiony.

- Ale dlaczego nie, Susannah?

- Ponieważ przez ten dar mam tylko kłopoty. Czy zdaje
sobie ksiądz sprawę, ile czasu

spędziłam w gabinetach psychiatrycznych? Moja mama
uważa, że jestem kompletnie stuknię-

ta.

- Tak. - Ojciec Dominik pokiwał w zamyśleniu głową. -
Tak, rozumiem, że dla laika

taki cudowny dar może wydawać się... hm, niezwykły.

∗ Susannah ma na nazwisko Simon, co jest
odpowiednikiem polskiego imienia Szymon (przyp. red.).

- Niezwykły? Ksiądz żartuje!

- Przyznaję, że na terenie Misji jestem bezpieczny -
stwierdził ojciec Dominik. -

Nigdy nie przyszło mi do głowy, że dla was, eee... że się
tak wyrażę, w okopach, to musi być

szalenie trudne, tak bez duchowego wsparcia...

- Dla nas? - Uniosłam brwi. - Chce ksiądz powiedzieć, że
jest nas więcej niż ksiądz i

ja?

- Cóż, tak przypuszczam... z pewnością musi nas być
więcej. Nie możemy być

jedyni... Nie, nie, z pewnością są jeszcze inni.

- Przepraszam - odezwał się duch niecierpliwie - ale czy
ktoś zechciałby mi

powiedzieć, co się tutaj dzieje? Co to za suka? Czy to ona
ma zająć moje miejsce?

- Hej! Licz się ze słowami. - Posłałam jej mordercze
spojrzenie. - Ten człowiek jest

księdzem, jak może zauważyłaś.

Zachichotała złośliwie.

- Ojejej. Wiem, że to ksiądz. Cały tydzień próbuje się
mnie pozbyć.

Zerknęłam zaskoczona na ojca Dominika.

- No, cóż, Heather jest trochę uparta... - bąknął zmieszany.

- Jeśli myślisz - wysyczała Heather - że będę po prostu
stała z boku i pozwolę oddać

tej suce moją szafkę...

- Nazwij mnie suką jeszcze raz, panienko, a postaram się,
żebyś resztę wieczności

spędziła wewnątrz tej szafki.

Heather spojrzała na mnie bez cienia strachu.

- Suka - wysyczała, przeciągając to słowo, tak jakby
zawierało kilka sylab.

Uderzyłam tak szybko, że nie zdążyła zauważyć
podniesionej pięści. Grzmotnęłam ją

na tyle mocno, że wpadła na szafki, zostawiając w nich
wgniecenie w kształcie ciała.

Wylądowała ciężko na kamiennej podłodze, ale w
mgnieniu oka zerwała się na równe nogi.

Spodziewałam się, że mi odda, ale Heather pognała
korytarzem, głośno szlochając.

- Phi - mruknęłam właściwie do siebie. - Tchórz.
Wiedziałam doskonale, że wróci.

Odstraszyłam ją tylko na chwilę. Miałam jednak nadzieję,
że do naszego następnego spo-

tkania jej zachowanie trochę się poprawi.

Kiedy zniknęła, chuchnęłam lekko na knykcie. Duchy mają
zadziwiająco twarde

szczęki.

- Więc o czym to ksiądz mówił?

Ojciec Dominik, nie odrywając wzroku od miejsca, w
którym przedtem stała Heather,

zauważył bardzo oschłym jak na księdza głosem:

- Na Wschodzie nauczają obecnie interesujących technik
mediacji.

- Ejże! - zawołałam. - Wyzywanie mnie nikomu nie ujdzie
na sucho. Nie obchodzi

mnie, co wycierpiała za życia.

- Sądzę - powiedział z namysłem ojciec Dominik - że
musimy pewne rzeczy

przedyskutować.

Nagle otworzyły się boczne drzwi, zza których wyjrzał
potężny brodaty mężczyzna.

Ksiądz położył palec na ustach.

- Wszystko w porządku, Dom? - Musiał widocznie
usłyszeć uderzenie astralnego ciała

Heather o szafki. A swoją drogą zabawne, ile ważą duchy.

- W porządku, Carl - odparł ojciec Dominik. - W jak
najlepszym. I spójrz, kogo ci

przyprowadziłem. - Ojciec Dominik położył mi rękę na
ramieniu. - To twoja nowa uczennica,

Susannah Simon. Susannah, to twój wychowawca, Carl
Walden.

Wyciągnęłam rękę, którą przed chwilą znokautowałam
Heather.

- Bardzo mi miło, panie Walden.

- Mnie również, panno Simon. Mnie również. - Moja dłoń
zniknęła w jego ogromnej

dłoni. Nie wyglądał na typowego nauczyciela. Raczej na
drwala. Musiał rozpłaszczyć się na

ścianie, żebym zdołała wślizgnąć się obok niego do klasy.
- Cieszę się, że do nas dołączyłaś -

dodał grzmiącym głosem. - Dzięki, Dom, że ją
przyprowadziłeś.

- Nie ma za co - powiedział ojciec Dominik. - Mieliśmy
niewielki problem z szafką

Pewnie słyszałeś. Nie chciałem ci przeszkadzać. Poproszę
woźnego, aby się tym zajął.

Susannah, chciałbym, żebyś zjawiła się w moim gabinecie
o trzeciej, żeby, hm, wypełnić

resztę papierów. Uśmiechnęłam się słodko.

- Och, nie mogę, ojcze. O trzeciej jadę z bratem do domu.

Ojciec Dominik nachmurzył

się.

- Wobec tego zwolnię cię na chwilę z lekcji. Koło drugiej.

- Dobrze. - Pomachałam mu ręką. - Na razie.

Podejrzewam, że na Wybrzeżu Zachodnim nie mówi się
dyrektorowi „na razie” ani też

nie macha ręką na pożegnanie, ponieważ, kiedy
odwróciłam się do klasy, stwierdziłam, że

moi nowi koledzy wpatrują się we mnie z otwartymi ze
zdumienia ustami.

Może chodzi o moje ubranie? Ze zdenerwowania ubrałam
się na czarno, czego zwykle

nie robię. Zawsze to powtarzam: jak nie wiesz, w co się
ubrać, włóż coś czarnego. Czarny jest

zawsze odpowiedni.

A może nie? Rozejrzałam się po klasie i zobaczyłam, że
nikt nie ma na sobie nic

czarnego. Biel, trochę brązu, mnóstwo khaki, ale czarny

nie.

Pan Walden nie zauważył chyba mojego zmieszania.
Przedstawił mnie i poprosił, aby

powiedziała coś o sobie. Powiedziałam, a oni nadal
gapili się na mnie z nieodgadnionymi

minami. Poczułam pot na karku. Czasami mam wrażenie,
że wolę towarzystwo umarłych od

towarzystwa

rówieśników.

Szesnastolatki

bywają

naprawdę przerażające.

Pan Walden okazał się na szczęście poczciwym facetem.
Stałam pod tablicą najwyżej

przez minutę, pod obstrzałem tych wszystkich spojrzeń.
Potem polecił mi zająć miejsce.

To się wydaje takie banalne, prawda? Idź i zajmij jakieś
miejsce. Ale, widzicie, były

tylko dwa miejsca. Jedno obok naprawdę ładnej opalonej
dziewczyny o gęstych kręconych

włosach koloru miodu. Drugie daleko w tyle, za
dziewczyną o włosach tak białych i skórze

tak różowej, że musiała być albinoską.

Nie, nie zgrywam się. Albinoską.

Na moją decyzję wpłynęły dwie rzeczy. Po pierwsze,
kiedy zobaczyłam to miejsce z

tyłu, zauważyłam także, że okna tuż za nim wychodzą na
parking przed szkołą.

No, w porządku, to może niezbyt wspaniały widok. Ale za
parkingiem rozciągało się

morze.

Nie żartuję. Ta szkoła ma lepszy widok na ocean niż ten,
który mogę podziwiać z

okien mojego pokoju, ponieważ znajduje się dużo bliżej
plaży. Z okien klasy widać fale.

Chciałam więc siedzieć jak najbliżej okna.

Drugi powód był prosty: nie chciałam usiąść obok
opalonej dziewczyny, żeby

dziewczyna albinoską nie pomyślała, że zniechęcił mnie
jej dziwny wygląd. Głupie, prawda?

Jakby ją to w ogóle obchodziło. Nie wahałam się ani
chwili. Zobaczyłam morze, zobaczyłam

albinoskę i natychmiast to kupiłam.

Jak tylko zajęłam miejsce, jakaś dziewczyna siedząca
bliżej tablicy zaśmiała się

złośliwie, mrucząc pod nosem, ale tak, żeby wszyscy
słyszeli:

- Siadaj sobie koło odmieńca, czemu nie.

Spojrzałam w jej stronę. Na jej perfekcyjne loki i
perfekcyjny makijaż. Powiedziałam,

bynajmniej nie szeptem:

- Przepraszam cię, czy cierpisz na zespół Tourette'a?

Pan Walden odwrócił się, chcąc napisać coś na tablicy,
ale powstrzymał go ton

mojego głosu. Wszyscy odwrócili się, żeby na mnie
spojrzeć, łącznie z opaloną dziewczyną,

koło której nie usiadłam. Ta złośliwa zamrugała,
zaskoczona.

- Co?

- Zespół Tourette'a - potwierdziłam. - To takie zaburzenie
nerwowe, które powoduje,

że ludzie mówią rzeczy, których nie chcą tak naprawdę
powiedzieć. Cierpisz na to?

Jej policzki zaczęły powoli przybierać szkarłatną barwę.

- Och, a więc byłaś niegrzeczna świadomie.

- Nie nazwałam odmieńcem ciebie - wyjaśniła
dziewczyna pośpiesznie.

- Wiem - powiedziałam - i dlatego po szkole złamię ci
tylko jeden palec, a nie

wszystkie.

Odwróciła się natychmiast w stronę tablicy. Usiadłam
wygodnie na krześle. Nie wiem,

o czym tak szeptano, ale zauważyłam, że świetnie
widoczna pod białymi włosami skóra na

głowie albinoski staje się purpurowa. Pan Walden
usiłował przywołać wszystkich do

porządku. W końcu trzasnął pięścią w biurko i
oświadczył, że skoro mamy tyle do

powiedzenia, to możemy to wyrazić w wypracowaniu na
tysiąc słów na temat bitwy pod

Bladensburgiem w czasie wojny 1812 roku, z podwójnymi
odstępami między wierszami. Do

złożenia na jego biurku następnego dnia rano.

Och, świetnie. Dobrze, że nie przyszłam do szkoły, żeby
znaleźć przyjaciół.

7

A jednak znalazłam. Choć wcale się o to nie starałam. Nie
zależało mi. Mam dość

przyjaciół na Brooklynie. Mam Ginę, najlepszą
przyjaciółkę, jaką można sobie wyobrazić.

Nie potrzebuję więcej znajomych.

Nie sądzę też, żeby ktoś mnie tutaj polubił po tym, jak z
mojego powodu kazano im

napisać wypracowanie na tysiąc słów. A zwłaszcza po
tym, co zaszło, kiedy szliśmy do innej

sali na kolejną lekcję. W Szkole Misyjnej nie ma
dzwonków, zmieniamy klasy o ustalonych

porach, w trakcie pięciominutowych przerw. Jak tylko pan
Walden wyszedł, albinoska

odwróciła się na krześle z wściekłym błyskiem we
fioletowych oczach za przyciemnionymi

szkłami okularów.

- Spodziewasz się, że będę ci wdzięczna za to, co
powiedziałaś Debbie? - syknęła.

- Nie musisz - powiedziałam, podnosząc się. Również
wstała.

- Ale dlatego to zrobiłaś, zgadza się? Broniłaś albinoski?
Ulitowałaś się nade mną?

- Zrobiłam to - włożyłam pod ramię zwinięty płaszcz -
ponieważ Debbie jest trollem.

Zauważyłam, że kąciki jej ust lekko zadrżały. Debbie
zgarnęła książki i rzuciła się do

drzwi w chwili, gdy tylko pan Walden pozwolił nam
wyjść. Dziewczęta szeptały coś między

sobą, rzucając mi jadowite spojrzenia, wzruszając
ramionami, na których udrapowały swetry

od Ralpha Laurena.

Widziałam, że dziewczynę albinoskę rozbawiło moje
porównanie, ale nie pozwoliła

sobie na śmiech.

- Wiesz, sama potrafię walczyć o swoje - oświadczyła

ostro. - Nie potrzebuję twojej

pomocy, Nowy Jorku.

Wzruszyłam ramionami.

- W porządku, Carmel.

Uśmiechnęła

się

wbrew

sobie.

Błysnął

aparat

dentystyczny, iskrzący się równie

mocno, jak morze za oknem.

- Cee Cee.

- Co za Cee Cee?

- Tak się nazywam. - Wyciągnęła do mnie mlecznobiałą
dłoń o paznokciach

pomalowanych jaskrawym pomarańczowym lakierem. -
Witaj w Szkole Misyjnej.

Pan Walden zwolnił nas o dziewiątej. Do dziewiątej zero
dwie Cee Cee przedstawiła

mnie jakimś dwudziestu osobom. Większość z nich
dreptała za nami, kiedy

przemieszczałyśmy się do następnej klasy, wypytując
ciekawie, jak to jest mieszkać w No-

wym Jorku.

- Czy tam rzeczywiście jest - zapytała dziewczyna z
końską szczęką - tak... tak... -

rozpaczliwie szukała odpowiedniego słowa - tak...
metropolitalnie, jak mówią?

Nie muszę dodawać, że te dziewczyny nie należały do
najładniejszych w klasie. Od

razu zwróciłam też uwagę, że nie odzywały się do ładnej
opalonej dziewczyny oraz tej, której

obiecałam złamać po szkole palec. Te dziewczyny
stanowiły pstrokatą zbieraninę, niektóre z

trądzikiem, niektóre z nadwagą albo zdecydowanie zbyt
kościste. Nie miały na sobie

eleganckich swetrów i spódnic khaki. Z przerażeniem
zobaczyłam, że jedna nosi sandały.

Białe. Do beżowych rajstop. W styczniu!

Nie zapowiadało się najciekawiej.

Cee Cee wydawała się przewodzić temu stadku. Była
redaktorką szkolnej gazetki

„Wiadomości Misyjne”, którą określała jako „raczej
przegląd literacki niż zwykła gazeta”.

Gdy twierdziła, że nie potrzebuje nikogo, kto by walczył
w jej sprawie, mówiła całkiem

poważnie. Dysponowała zapasem słownej amunicji oraz
śmiertelnie poważnie podchodziła do

wszystkiego, co robi. Pierwszą rzeczą, o jaką mnie
zapytała, kiedy przestała się na mnie

wściekać, było, czy nie miałabym ochoty napisać czegoś
dla jej gazety.

- Nic wymyślnego. Może na przykład krótki artykuł, w
którym porównałabyś kulturę

młodzieżową na Wybrzeżu Wschodnim i Zachodnim. Na
pewno dostrzegasz mnóstwo różnic

między nami a swoimi przyjaciółmi z Nowego Jorku. Co
ty na to? To by zainteresowało

czytelników, zwłaszcza dziewczyny takie jak Kelly i
Debbie. Może napomknęłabyś coś o

tym, że na Wybrzeżu Wschodnim opaleniznę uważa się za
dowód złego gustu?

Roześmiała się, bez złośliwości, ale też i nie całkiem
niewinnie. Ale taka właśnie, jak

wkrótce odkryłam, jest Cee Cee - cała w uśmiechach,
jeszcze bardziej promiennych z powodu

tego nieszczęsnego aparatu, tryskająca humorem. Słynie
nie tylko z ciętego dowcipu, ale

także końskiego śmiechu, którym parska w sposób
niekontrolowany, nie mogąc powstrzymać

przepełniającej jej radości. Uciszają ją nieustannie
napuszone siostry nowicjuszki, które

dyżurują na korytarzu, starając się, abyśmy nie
przeszkadzali turystom pstrykającym zdjęcia

Junipero Serry i łaszących się do niego Indianek z brązu.

Szkoła Misyjna jest małą szkołą. Do drugich klas chodzi
zaledwie siedemdziesięciu

uczniów. Cieszę się, że mamy z Przyćmionym rozbieżne
plany zajęć, więc spotykamy się

tylko na lunchu. Lunch, nawiasem mówiąc, jada się na
wielkim trawiastym placu obok

parkingu, skąd widać morze. Na tych samych ławkach, co
uczniowie drugich klas, rozwalają

się seniorzy, najstarsze roczniki, a nad głowami tych,
którzy okazali się na tyle nierozsądni,

żeby rzucić frytkę, krążą mewy. Wiem, bo sama tego
doświadczyłam. Siostra Ernestyna - ta,

którą Adam, uczęszczający ze mną na zajęcia z socjologii,
nazwał „paniusią” - podeszła do

mnie i powiedziała, żebym więcej tego nie robiła. Jakbym
miała na to ochotę po tym, jak

pięćdziesiątka ogromnych skrzeczących mew zapikowała
w moją stronę, otaczając mnie

niczym gołębie na placu Waszyngtona, gdy rzuciło im się
kawałek precla.

W każdym razie Śpiący i Profesor jadali lunch o tej samej
porze co ja. To był jedyny

moment, kiedy spotykałam Ackermanów w szkole.
Obserwowanie ich w naturalnym

środowisku to interesujące zajęcie. Z zadowoleniem
stwierdziłam, że nie pomyliłam się w

ocenie ich charakterów. Profesor trzyma się z grupą
dzieciaków o wyglądzie maniaków

komputerowych, z których większość nosi okulary i trzyma
laptopy na kolanach. Przyćmiony

przebywa z osiłkami, wokół których krążą gromadką - jak
mewy nade mną - ładne opalone

dziewczyny z naszej klasy, łącznie z tą, obok której nie
zdecydowałam się usiąść. Dziś ich

rozmowy toczyły się wokół prezentów gwiazdkowych,
jako że tego dnia widzieli się po raz

pierwszy po feriach zimowych, oraz tego, kto złamał
najwięcej kończyn na nartach w Tahoe.

Najciekawiej jednak obserwowało się Śpiącego. Nie
dlatego, że się obudził. O, nie.

Siedział na ławce z zamkniętymi oczami i twarzą
zwróconą do słońca. Ponieważ mam to na

co dzień w domu, nie to mnie zainteresowało.
Zainteresowało mnie, co dzieje się obok niego.

A siedział tam niewiarygodnie przystojny chłopak, który
nie robił nic, poza tym że patrzył

przed siebie z wyrazem przeraźliwego smutku na twarzy.
Od czasu do czasu jakaś

dziewczyna, przechodząc obok - dziewczyny zawsze krążą
w pobliżu przystojnych

chłopaków - mówiła mu „cześć”, a on odrywał wzrok od
morza i odpowiadał „cześć”, żeby

zaraz powtórnie skierować spojrzenie na hipnotyzujące
fale.

Przyszło mi do głowy, że Śpiący i jego kolega mogą być
ćpunami. To by wiele

wyjaśniało.

Kiedy jednak zapytałam Cee Cee, kim jest ten chłopak, a
także czy nie ma on

przypadkiem problemu z narkotykami, odparła:

- Och, nie. To Bryce Martinson. Nie, nie jest pod
wpływem narkotyków. Jest tylko

smutny, wiesz, bo jego dziewczyna umarła podczas ferii.

- Naprawdę? - Przeżuwałam właśnie specjał ze szkolnego
bufetu. Wyżywienie w

Szkole Misyjnej pozostawiało wiele do życzenia. Teraz
zrozumiałam, dlaczego tyle osób

przynosi jedzenie z domu. Daniem dnia były dzisiaj hot
dogi. Nie żartuję. Hot dogi. - Jak

umarła?

- Strzeliła sobie w głowę - poinformował mnie Adam,
chłopak poznany przed

gabinetem dyrektora, który właśnie się do nas przysiadł.
Zajadał cheetosy z ogromnej torby

wyciągniętej ze skórzanego plecaka. Plecaka od Louisa
Vuittona, należy dodać. - Odstrzeliła

sobie tył czaszki.

- Boże, Adamie, jak możesz być tak cyniczny? - zgorszyła
się jedna z nieefektownych

dziewcząt.

Adam wzruszył ramionami.

- Nigdy jej nie lubiłem. Nie mogę powiedzieć, że lubię ją
teraz. W gruncie rzeczy,

kiedy nie żyje, nie znoszę jej jeszcze bardziej. Słyszałem,
że będziemy musieli przejść dla niej

w środę stacje krzyżowe.

- Zgadza się - potwierdziła z niechęcią Cee Cee. -
Musimy się modlić za jej

nieśmiertelną duszę, ponieważ popełniła samobójstwo i
jej przeznaczeniem jest smażyć się w

piekle przez całą wieczność.

- Naprawdę? Myślałem, że samobójcy idą do czyśćca -
mruknął Adam w zamyśleniu.

- Nie, głupolu. A dlaczego, twoim zdaniem, wielebny
Constantine nie chce wydać

Kelly

pozwolenia

na

odprawienie

nabożeństwa

żałobnego? Samobójstwo to grzech

śmiertelny. Wielebny Constantine nie dopuści, aby
czczono pamięć samobójcy w jego

kościele. Nie pozwoli nawet rodzicom, aby ją pochowali

w poświęconej ziemi. - Cee Cee

wzniosła do nieba fiołkowe oczy. - Nigdy nie lubiłam
Heather, ale wielebnego Constantine'a i

jego głupich zasad nienawidzę jeszcze bardziej. Chodzi
mi po głowie artykuł na ten temat, a

nazwałabym go „Ojciec, Syn i święty Hipokryta”.

Dziewczęta zachichotały nerwowo. Poczekałam, aż im
przejdzie i zapytałam:

- Dlaczego to zrobiła? Adam był wyraźnie znudzony.

- Z powodu Bryce'a, oczywiście. Zerwał z nią.

Ładna czarnoskóra dziewczyna o imieniu Bernadette,
zdecydowanie górująca nad

nami wzrostem, pochyliła się i szepnęła:

_ Słyszałam, że zrobił to w centrum handlowym. Możecie
w to uwierzyć?

Inna dziewczyna dodała:

- Tak, w samą Wigilię. Robili razem zakupy przed
świętami, a ona wskazała palcem

na brylantowy pierścionek na wystawie u Bergdorfa i
oznajmiła, że chce go mieć. Myślę, że

to go wyprowadziło z równowagi. Wiecie, to był
pierścionek zaręczynowy. Zerwał z nią od

razu.

- A ona wróciła do domu i się zastrzeliła? - Historyjka
wydała mi się naciągana. Kiedy

wcześniej zapytałam Cee Cee, gdzie będziemy jedli lunch,
gdyby Boże broń, padało,

wyjaśniła, że wszyscy zostają wtedy w klasach. Siostry
roznoszą różne gry, na przykład

scrabble. Zastanawiałam się, czy ta historia, podobnie jak
ta o lunchu w deszczowy dzień, nie

jest czczym wymysłem. Cee Cee to dziewczyna, która jest
w stanie, nie ze złośliwości, tylko

dla

zabawy,

naopowiadać

nowej

koleżance

niestworzonych rzeczy.

- Nie wtedy - odpowiedziała Cee Cee. - Przez jakiś czas
próbowała się z nim

pogodzić. Dzwoniła do niego co dziesięć minut, aż w
końcu jego matka powiedziała jej, żeby

przestała. Potem zaczęła przysyłać mu listy, grożąc
samobójstwem, jeśli do niej nie wróci.

Nie odpowiadał, więc wzięła czterdziestkę - czwórkę
tatusia, pojechała do domu Bryce'a i

zadzwoniła do drzwi.

W tym momencie opowiadanie przejął Adam, wiedziałam
więc, że nastąpi jakiś

makabryczny opis.

- Taak - zaczął, podnosząc się, żeby odegrać scenkę,
posługując się cheetosem w

charakterze rewolweru. - U Martinsonów było właśnie
przyjęcie noworoczne, więc zastała ich

w domu. Otwierają drzwi, a na progu stoi dziewczyna z
bronią przyłożoną do głowy.

Powiedziała, że jak Bryce nie przyjdzie, to pociągnie za
spust. Nie mogli jednak zawołać

Bryce'a, bo wysłali go na Antiguę...

- .. .w nadziei, że słońce i woda ukoją jego stargane nerwy
- wtrąciła Cee Cee -

ponieważ, rozumiecie, teraz powinien raczej myśleć o
nauce. Niepotrzebne mu dodatkowe

stresy w postaci szalonej wielbicielki.

Adam łypnął na nią gniewnie i podjął na nowo opowieść,
przykładając cheetosa do

głowy.

- Taak, owszem, to był poważny błąd ze strony
Martinsonów. Jak tylko usłyszała, że

Bryce'a nie ma w kraju, pociągnęła za cyngiel,
odstrzeliwując sobie tył czaszki, aż kawałki jej

mózgu oblepiły świąteczne lampki wiszące przed domem.

Wszyscy, poza mną, jęknęli z wrażenia. Ja pomyślałam o
czymś innym.

- Puste krzesło w waszej pracowni, to obok, jak jej tam...
Kelly. Tam siedziała zmarła

dziewczyna, prawda?

Bernadettę skinęła głową.

- Taak. Dlatego wydało nam się takie dziwne, że przeszłaś
obok niego. To było tak,

jakbyś wiedziała, że siedziała tam Heather. Pomyśleliśmy,
że może jesteś medium albo...

Nie zadałam sobie trudu, żeby wyjaśnić, że fakt ten nie
miał nic wspólnego z moimi

nadzwyczajnymi mocami umysłowymi. W ogóle nic nie
powiedziałam. Pomyślałam: Rany,

mamo, ładnie z twojej strony, że mi powiedziałaś,
dlaczego tak nagle przyjęto mnie do tej

szkoły, choć przedtem nie było wolnych miejsc.

Popatrzyłam uważnie na Bryce'a. Po wakacjach na Antigui
był bardzo opalony.

Siedział na długim stole, z nogami na ławie, łokciami
opartymi na kolanach, ze wzrokiem

wbitym w Pacyfik. Delikatny wiaterek mierzwił jego
piaskowoblond włosy.

On nie ma pojęcia, pomyślałam. Nie ma zielonego

pojęcia. Wydaje mu się, że jego

życie to koszmar, a najgorsze jeszcze przed nim.

Wszystko przed nim.

8

Nie musiał długo czekać. Zabrała się do dzieła zaraz po
lunchu. Oczywiście Bryce nie

zdawał sobie z tego sprawy. Zauważyłam ją w tłumie
natychmiast, gdy wszyscy ruszyli do

szafek. Duchy roztaczają wokół siebie swego rodzaju
poświatę, która odróżnia ich od

żywych. Dzięki Bogu, bo inaczej w wielu wypadkach nie
umiałabym ich rozpoznać.

W każdym razie była tam, posyłając mu pełne jadu
spojrzenia, jak jeden z

jasnowłosych bohaterów Wioski przeklętych. Ludzie,
nieświadomi jej obecności, przechodzili

wprost przez nią. Czułam coś w rodzaju zazdrości.
Chciałabym, żeby duchy były dla mnie

niewidzialne. Wiem, że wówczas nie cieszyłabym się
obecnością ojca przez ostatnich parę lat,

ale rany, teraz nie stałabym jak głupia, czekając, aż

Heather zrobi coś okropnego.

Nie wiedziałam, rzecz jasna, co takiego ma w planie.
Duchy bywają brutalne. Ta

sztuczka z lustrem, którą zrobił Jesse, to naprawdę nic
takiego. Rzucano we mnie różnymi

przedmiotami z taką siłą, że gdybym się nie uchyliła, sama
w tej chwili należałabym do

świata duchów. Miałam mnóstwo wstrząsów mózgu i
złamanych kości. Mama uważa, że

mam pecha i ciągle zdarzają mi się wypadki. Tak,
mamusiu, zgadza się. Złamałam

nadgarstek, spadając ze schodów. Aha, a spadłam dlatego,
że popchnął mnie duch

trzystuletniego konkwistadora.

Kiedy tylko zobaczyłam Heather, wiedziałam, że coś
szykuje. Nie opierałam tego

założenia na naszej uprzedniej konwersacji. Podążyłam za
jej wzrokiem i stwierdziłam, że to

nie w Bryce'a się wpatruje. Jej uwagę przyciąga belka w

zadaszeniu w tej części pasażu, w

której akurat znajdował się Bryce. Zauważyłam, że
drewno zaczyna drżeć. Nie cały dach.

Och, nie. Tylko jedna ciężka belka. Dokładnie nad głową
Bryce'a.

Błyskawicznie rzuciłam się całym ciężarem na Bryce'a.
Runęliśmy na ziemię i

poturlaliśmy się kawałek. Nagle rozległ się potężny huk.
Zasłoniłam rękami głowę, więc nie

widziałam, jak gruby kawał drewna rozbija się na ziemi.
Ale usłyszałam. A także poczułam.

Obsypały mnie drzazgi, wbijając się boleśnie w moje
ciało. Dobrze, że miałam wełniane

spodnie.

Bryce leżał pode mną nieruchomo. Pomyślałam, że może
dostał kawałkiem drewna.

Kiedy jednak uniosłam twarz, stwierdziłam, że nic mu się
nie stało. Patrzył tylko

przerażonym wzrokiem na leżącą niedaleko nas potężną

belkę. Wszędzie walały się odłamki

drewna. Bryce zapewne uświadomił sobie właśnie, że
gdyby ten element architektoniczny

zetknął się z jego czaszką, to na kamiennej podłodze
walałyby się także szczątki Bryce'a.

-

Przepraszam.

Przepraszam...

-

dobiegł

mnie

zdenerwowany głos ojca Dominika.

Przepychał się przez tłum zdumionych gapiów. Na widok
belki na ziemi zastygł bez ruchu,

ale widok mnie i Bryce'a zmobilizował go do działania.

- Dobry Boże! - krzyknął, biegnąc w naszą stronę. - Nic
wam, dzieci, nie jest?

Susannah, czy jesteś ranna? Bryce?

Usiadłam powoli. Często zdarza mi się sprawdzać, czy
mam wszystkie kości całe i

lata praktyki nauczyły mnie, że im wolniej się podnosisz,
tym większe masz szanse wykryć

złamanie i tym mniejsze, że pogorszysz sprawę.

Dziś jednak wyglądało na to, że wszystko mam na swoim
miejscu. Podniosłam się na

nogi.

- Boże święty - powiedział ojciec Dominik - jesteś
pewna, że nic ci się nie stało?

- Nic mi nie jest - zapewniałam, otrzepując ubranie.
Wszędzie miałam drzazgi. A to

był mój najlepszy żakiet, od Donny Karan. Rozejrzałam
się, szukając Heather. Gdybym ją

wtedy dopadła, zabiłabym, jak słowo daję... No, ale ona
już jest martwa. I w dodatku

zniknęła.

- Boże - jęknął Bryce, podchodząc do mnie. Nie wydawał
się ranny, tylko trochę

zaszokowany. Ciężko byłoby zrobić krzywdę takiemu
wielkiemu chłopakowi. Miał dobrze

ponad metr osiemdziesiąt i szerokie bary. Prawdziwy
niedźwiedź.

Mówił do mnie. Do mnie!

- Boże, z tobą wszystko w porządku? - zapytał. - Dzięki.
Boże. Chyba uratowałaś mi

życie.

- To nic takiego, naprawdę - rzuciłam. Nie mogłam się
powstrzymać i wyciągnęłam z

jego swetra drzazgę. Kaszmir. Tak podejrzewałam.

- Co tu się dzieje? - Drogę przez tłum torował sobie
wysoki mężczyzna w grubej

sutannie i czerwonej czapeczce. Spojrzał na belkę na
podłodze, potem na dziurę w dachu i

zwrócił się do ojca Dominika:

- Widzisz? Widzisz, Dominiku? Tak się kończy twoja
pobłażliwość wobec ptaków.

Zakładają gniazda, gdzie im się podoba! Pan Ackerman
ostrzegał nas, że to się może tak

skończyć. I popatrz, miał rację! Ktoś mógł zginąć!

A więc to jest wielebny Constantine.

- Tak mi przykro, monsignor - odparł ojciec Dominik. -

Nie mam pojęcia, jak mogło

do tego dojść. Dzięki Bogu, nikomu nic się nie stało. -
Popatrzył na mnie i na Bryce'a. -

Dobrze się czujecie? Wydaje mi się, że panna Simon jest
trochę blada. Zabiorę ją do

pielęgniarki, jeśli nie masz, Susannah, nic przeciwko
temu. Resztę dzieci proszę o powrót do

klas. Nikomu nic się nie stało. To był wypadek.
Rozejdźcie się.

Zdumiewające, ale wszyscy posłuchali. Ojciec Dominik
miał w sobie coś, co

sprawiało, że nie można go było nie posłuchać. Dzięki
Bogu, wykorzystywał to w służbie

dobra, a nie zła!

Chciałabym móc powiedzieć to samo o wielebnym.
Sterczał w opustoszałym nagle

korytarzu ze wzrokiem wbitym w belkę. Widać było, że
nie jest w najmniejszym stopniu

spróchniała.

- Te ptasie gniazda zostaną usunięte, Dominiku - odezwał
się cierpko wielebny. -

Wszystkie. Nie możemy pozwolić sobie na takie ryzyko. A
gdyby w tym miejscu stał jakiś

turysta? Albo, Boże broń, arcybiskup. Przyjeżdża w
przyszłym tygodniu, jak ci wiadomo. Co

by było, gdyby w tym miejscu stał arcybiskup Rivera i ta
belka właśnie by spadła? Co wtedy,

Dominiku?

Siostry, które słysząc zamieszanie, wyszły na korytarz,
patrzyły na biednego ojca

Dominika z takim wyrzutem, że z trudem trzymałam buzię
na kłódkę. W pewnym momencie

otworzyłam nawet usta, ale ojciec Dominik mocniej
ścisnął mnie za ramię i ruszył w kierunku

drzwi.

- Oczywiście! - zawołał. - Masz całkowitą rację. Zaraz
sprowadzę woźnych,

monsignor. Nie możemy dopuścić, żeby arcybiskup został

ranny. Absolutnie nie.

- Boże, co za kretyn! - wykrzyknęłam, kiedy tylko
znaleźliśmy się w gabinecie

dyrektora. - Czy on naprawdę myśli, że parę ptaków
mogło zrobić coś takiego?

Ojciec Dominik przeszedł przez pokój wprost do małej
gablotki, w której znajdowały

się trofea i plakietki - nagrody za wyniki w nauczaniu, jak
się później dowiedziałam. Zanim

władze

diecezji

przydzieliły

mu

stanowisko

administracyjne, ojciec Dominik był powszechnie

lubianym nauczycielem biologii. Sięgnął za jedną z nagród
i wyciągnął paczkę papierosów.

- Nie jestem pewien, Susannah, czy to nie świętokradztwo
- powiedział, patrząc na

czerwono - białą paczuszkę - żeby nazywać dostojnika
Kościoła katolickiego kretynem.

- No, to dobrze, że nie jestem katoliczką. Może ksiądz
zapalić jednego, jeśli ma ksiądz

ochotę - skinęłam głową w stronę papierosów. - Nikomu
nie powiem.

Rzucił tęskne spojrzenie na paczkę, potem westchnął
głęboko i odłożył ją na miejsce.

- Nie. Dziękuję, ale lepiej nie.

Oho. Może to i dobrze, że nigdy nie ciągnęło mnie do
fajek. Uznałam, że lepiej będzie

zmienić temat, więc zaczęłam oglądać trofea.

- 1964 - zauważyłam. - Uczył ksiądz kawał czasu.

- Owszem. - Ojciec Dominik zasiadł za biurkiem. - Co
tam się, Susannah, na miłość

boską, zdarzyło?

- Och - wzruszyłam ramionami - to tylko Heather. Zdaje
się, że wiemy już, dlaczego

się tu kręci. Chce zabić Bryce'a Martinsona.

Ojciec Dominik pokręcił głową.

- To okropne. Straszne. Nigdy nie spotkałem się z taką...
taką siłą niszczycielską u

ducha. Nigdy, odkąd jestem mediatorem.

- Naprawdę? - Wyjrzałam przez okno. Okna gabinetu
dyrektora nie wychodziły na

morze, lecz na wzgórza, gdzie stoi mój dom. - Ojej! -
zawołałam. - Widać stąd miejsce, gdzie

mieszkam!

- Zawsze była taką miłą dziewczyną. Nigdy nie mieliśmy
żadnych kłopotów

wychowawczych z Heather Chambers przez wszystkie te
lata, które spędziła w Szkole

Misyjnej. Co mogło wywołać u niej tyle nienawiści do
młodego człowieka, którego ponoć

kochała?

Zerknęłam na niego przez ramię.

- Ksiądz żartuje?

- Cóż, tak, wiem, że zerwali ze sobą, ale tak skrajne
emocje... ta chęć mordu... To

dziwne...

Cmoknęłam zniecierpliwiona.

- Przepraszam, wiem, że ksiądz składał śluby czystości i
tak dalej, ale czy naprawdę

nigdy nie był ksiądz zakochany? Nie wie ksiądz, jak to
jest? Ten chłopak ją spławił. Jeśli to

nie jest powód, żeby chcieć kogoś zabić, to nie wiem, jaki
może być inny.

Przyglądał mi się zamyślony.

- Mówisz na podstawie własnego doświadczenia?

- Kto, ja? Niezupełnie. To jest, zakochiwałam się w
różnych takich, ale nie mogę

powiedzieć, żeby któryś odwzajemnił to piękne uczucie. -
Ku mojemu żalowi. - Jednak

potrafię sobie wyobrazić, jak się czuła Heather, kiedy
Bryce z nią zerwał.

- Pragnęła śmierci - stwierdził ojciec Dominik.

- Rzeczywiście. Ale okazało się, że to nie wystarczy. Nie
spocznie, dopóki go stąd nie

zabierze.

- To przerażające. Naprawdę przerażające. Rozmawiałem
z nią, gardło sobie zdarłem,

a ona nie chciała słuchać. A teraz zdarza się coś takiego.
Będę musiał doradzić temu młodemu

człowiekowi, żeby pozostał w domu, dopóki tego nie
rozwiążemy.

Roześmiałam się.

- W jaki sposób zamierza ksiądz to zrobić? Powie mu
ksiądz, że jego martwa

dziewczyna chce go zabić? O, tak, to się spodoba
wielebnemu.

- Ależ nie. - Ojciec Dominik otworzył szufladę i zaczął w
niej czegoś szukać. -

Wystarczy odrobina pomysłowości i pan Martinson nie
będzie mógł przychodzić do szkoły

nawet tydzień.

- O, Boże! - poczułam, jak blednę. - Chce go ksiądz otruć?
Czy nie ma jakiejś reguły,

która tego zakazuje?

- Otruć? Nie, nie, Susannah. Pomyślałem o wszach.
Pielęgniarka przeprowadza

przegląd raz w semestrze. Dopilnuję, żeby pan Martinson
okazał się ciężkim przypadkiem...

- To obrzydliwe! - wrzasnęłam. - Nie może ksiądz zarazić
wszami tego chłopca!

Ojciec Dominik podniósł głowę znad szuflady.

- Dlaczego nie? To się nam ogromnie przyda. Trzeba mu
zapewnić bezpieczeństwo do

czasu, aż sprowadzimy pannę Chambers na drogę
rozsądku...

- Nie może go ksiądz zarazić wszami - powtórzyłam
ostrzej, niż należało. Nie wiem,

dlaczego tak bardzo mi się to nie spodobało, poza tym
że... cóż, ma takie ładne włosy.

Przyjrzałam im się z bliska, kiedy leżeliśmy rozciągnięci
na ziemi. Miękkie loki, w których z

przyjemnością zanurzyłabym palce. Na myśl o tym, że

mogłoby się w nich roić od

pasożytów, robiło mi się niedobrze. Jak to było w tym
wierszyku dla dzieci?

Spojrzałeś mi w oczy

By mnie zauroczyć.

Pogłaskałam twoje włosy

I coś mnie ugryzło.

- Ojej - mruknęłam, siadając na biurku. - Proszę schować
te wszy, dobrze? I pozwolić

mnie załatwić sprawę z Heather. Mówił ksiądz, że jak
długo z nią rozmawiał? Tydzień?

- Od Nowego Roku. Tak, wtedy pojawiła się po raz
pierwszy. Teraz wiem, że czekała

na Bryce'a.

- Zgadza się. Dobrze, proszę mi pozwolić tym się zająć.
Może musi po prostu pogadać

z inną dziewczyną.

- Nie wiem - powiedział ojciec Dominik, patrząc na mnie
z powątpiewaniem. -

Odnoszę wrażenie, że masz pewne skłonności do... cóż,
rozwiązań siłowych. Mediator,

Susannah, nie powinien uciekać się do przemocy. Mamy
pomagać znękanym duchom, a nie

męczyć je.

- Słucham? Był ksiądz przypadkiem przed chwilą na
korytarzu? Sądzi ksiądz, że

powinnam po prostu stać tam i przekonać tę belkę, żeby
nie rozbiła Bryce'owi głowy?

- Oczywiście, że nie. Chciałem tylko powiedzieć, że
gdybyś spróbowała okazać trochę

współczucia...

- Mam w sobie mnóstwo współczucia, ojcze. Moje serce
krwawi z powodu tej

dziewczyny, naprawdę. Ale to jest moja szkoła. Rozumie
ksiądz? Moja. Nie jej. Już nie.

Podjęła decyzję, od której nie ma odwrotu. I nie pozwolę

jej pociągnąć za sobą Bryce'a ani

kogokolwiek innego.

- Cóż... - ojciec Dominik nie krył sceptycyzmu. - Cóż,
jeśli jesteś pewna...

- Jestem. - Zeskoczyłam z biurka. - Proszę zdać się na
mnie, dobrze?

- Dobrze - odparł ojciec Dominik. Powiedział to jednak
bez przekonania. Poprosiłam

go o przepustkę, żeby siostry się nie czepiały, kiedy będę
wracała do klasy. Właśnie jedna z

nich - nowicjuszka o surowej twarzy - studiowała ją z
najwyższą uwagą, kiedy otworzyły się

drzwi z tabliczką PIELĘGNIARKA i na korytarz wyszedł
Bryce także z przepustką.

- Hej - zawołałam. - Co się stało? Czy ona... znaczy... Czy
stało ci się coś? Jesteś

ranny?

- Nie - uśmiechnął się trochę nieśmiało. - Cóż, jeśli nie
liczyć tej paskudnej drzazgi,

która dostała mi się pod paznokieć. Usiłowałem strzepnąć
te wszystkie kawałeczki drewna z

ubrania i wtedy tam wlazła i...

Wyciągnął prawą rękę. Miał zabandażowany kciuk.

- Au! - Skrzywiłam się.

- Tak. - Zrobił ponurą minę. - Użyła maści rtęciowo -
chromowej, której nienawidzę.

- Rany, ale miałeś paskudny dzień.

- Nie aż tak. - Opuścił rękę. - W każdym razie gdyby nie
ty, byłby gorszy. Gdyby cię

tam nie było, już bym nie żył.

Zauważył, że przed chwilą wyszłam z gabinetu dyrektora i
zapytał:

- Masz jakieś kłopoty?

- Nie, skąd. Ojciec Dominik chciał, żebym wypełniła
jakieś formularze. Jestem nowa,

wiesz.

- Jako nowa uczennica - odezwała się surowym głosem
nowicjuszka - powinnaś

przyjąć do wiadomości, że nie pozwala się na zbijanie
bąków na korytarzu. Oboje

powinniście udać się do swoich klas.

Przeprosiłam i odebrałam przepustkę. Bryce zaoferował
szarmancko, że pokaże mi

salę, w której mam kolejną lekcję i siostra zostawiła nas,
usatysfakcjonowana. Jak tylko

oddaliła się wystarczająco, by nas nie słyszeć, Bryce
powiedział:

- Masz na imię Suze, tak? Jake opowiadał mi o tobie.
Jesteś jego nową przyrodnią

siostrą z Nowego Jorku?

- Zgadza się - powiedziałam. - A ty jesteś Bryce
Martinson.

- Och, Jake o mnie wspomniał?

Niemal roześmiałam się na myśl, że Śpiący mógłby się
rozgadać na jakikolwiek temat.

- Nie, nie Jake.

Powiedział „och” takim smutnym tonem, że prawie
zrobiło mi się go żal.

- Ludzie pewnie o mnie mówią, co?

- Trochę. - Poszłam za ciosem. - Przykro mi z powodu
tego, co stało się z twoją

dziewczyną.

- Mnie też, możesz mi wierzyć. - Jeśli nie był zadowolony,
że poruszyłam ten temat,

nie okazał tego. - Nie chciałem nawet tu wrócić po... no,
wiesz. Usiłowałem przenieść się do

RLS, ale tam jest pełno. Nawet w państwowej szkole
mnie nie chcieli. Ciężko jest zmienić

szkołę, kiedy został tylko jeden semestr nauki. Nie
musiałbym w ogóle wracać, gdyby nie to,

że... wiesz. W college'ach zwykłe życzą sobie świadectwa
ukończenia szkoły średniej.

Roześmiałam się.

- Słyszałam o tym.

- Wszystko jedno. - Bryce zauważył, że niosę płaszcz.
Targałam go ze sobą cały dzień,

ponieważ nie mogłam używać szafki. Drzwi wgniotły się
tak, że nie dało się ich otworzyć,

kiedy cisnęłam w nie ciałem Heather. - Chcesz, żebym to
wziął?

Tak mnie zaszokowała jego uprzejmość, że odparłam bez
namysłu:

- Pewnie. - I podałam mu płaszcz. Wsunął go pod ramię.

- Więc pewnie wszyscy obwiniają mnie o to, co się stało z
Heather - powiedział.

- Nie wydaje mi się. Jeśli już, to obwiniają Heather o to,
co się stało z Heather.

- Taak - mruknął Bryce. - Ale to ja ją do tego
doprowadziłem, rozumiesz? Na tym to

polega. Gdybym z nią nie zerwał...

- Masz dość wysokie mniemanie o sobie, co?

- Słucham? - Był wyraźnie zdumiony.

- Przyjmujesz, że zabiła się z twojego powodu, a mnie nie
wydaje mi się, żeby tak

właśnie było. Popełniła samobójstwo, ponieważ była
chora. Nie miałeś z tym nic wspólnego.

To zerwanie mogło pełnić rolę katalizatora, doprowadzić
ją do załamania nerwowego, które i

tak mogłoby nastąpić z jakiejś innej przyczyny. Rozwód
rodziców, nieprzyjęcie do drużyny

cheerliderek, śmierć kota. Cokolwiek. Więc nie rób sobie
takich wyrzutów. - Dotarliśmy do

drzwi klasy. Następną lekcją była geometria z siostrą
Mary Catherine. Odwróciłam się do

niego i wzięłam płaszcz. - Cóż, tu wysiadam. Dzięki za
podwiezienie.

Przytrzymał rękaw płaszcza.

- Poczekaj. - Nie widziałam jego oczu - szeroki okap
chronił przez słońcem i

powodował,

że

w

pasażach

panował

półmrok.

Pamiętałam jednak, że są niebieskie. W

naprawdę ładnym odcieniu błękitu. - Posłuchaj. Pozwól
gdzieś się zaprosić dzisiaj

wieczorem. Chcę ci podziękować za uratowanie życia i za
wszystko.

- Dziękuję - powiedziałam, ciągnąc płaszcz. - Ale mam
już plany na dzisiaj. - Nie

dodałam, że moje plany wiążą się jak najściślej z jego
osobą.

- No, to jutro wieczorem. - Ciągle nie puszczał płaszcza.

- Posłuchaj, w ciągu tygodnia nie wolno mi nigdzie
wychodzić - oznajmiłam.

Nie była to prawda. Mimo że kilkakrotnie odwiozła mnie
do domu policja, mama

ufała mi całkowicie. Gdybym umówiła się z jakimś
chłopcem, na pewno nie miałaby nic

przeciwko temu. Sęk w tym, że jak dotąd nie zaprosił mnie
dokądkolwiek żaden chłopak. Ani

w dzień powszedni, ani w żaden inny.

Nie dzieje się tak dlatego, że jestem brzydka. Nie
przypominam co prawda Cindy

Crawford, ale nie jestem taka znowu najgorsza. Chodzi o
to, że w szkole zawsze uważano

mnie za dziwadło. Tak się zwykle sądzi o dziewczynach,
które gadają same ze sobą i mają

czasem do czynienia z policją.

Nie zrozumcie mnie źle. Od czasu do czasu w szkole
pojawiał się jakiś nowy chłopak i

bywało, że okazywał mi zainteresowanie, dopóki ktoś nie
naopowiadał mu o mnie dziwnych

historii. Wtedy omijał mnie jak zadżumioną.

Chłopcy z Wybrzeża Wschodniego. Co oni wiedzą?

Teraz jednak miałam szansę zacząć nowy rozdział życia, z
nową nieświadomą mojej

przeszłości populacją chłopców. Cóż, jeśli nie liczyć
Śpiącego i Przyćmionego, a wątpię,

żeby któryś z nich puścił parę z ust, jako że żaden nie
należy do... powiedzmy, ludzi

rozmownych.

W każdym razie, żaden z nich z pewnością nie
naopowiadał niczego Bryce'owi, gdyż

jego następne słowa brzmiały:

- Zatem w weekend. Co robisz w sobotę?

Nie byłam przekonana, czy to rzeczywiście dobry pomysł,
żeby wiązać się z

chłopakiem, którego chce zabić jego zmarła dziewczyna.
A jeśli na to wpadnie i spróbuje się

na mnie mścić? Ojciec Dominik z pewnością by tego nie
pochwalił.

A z drugiej strony, jak często takiej dziewczynie jak ja
zdarza się umawiać z tak

przystojnym chłopakiem jak Bryce Martinson?

- W porządku. Sobota będzie dobra. Podjedziesz po mnie
o siódmej?

Uśmiechnął się szeroko, pokazując śliczne zęby - białe i
równe.

- O siódmej - powtórzył, puszczając wreszcie płaszcz. -
Do zobaczenia o siódmej, jeśli

nie wcześniej.

- Do zobaczenia. - Stałam z ręką na klamce. - Och, Bryce,
jeszcze jedno.

Szedł korytarzem w stronę swojej klasy.

- Tak?

- Uważaj na siebie.

Wydaje mi się, że puścił do mnie oko, ale trudno mieć
pewność w tym półmroku.

9

Kiedy po lekcjach wdrapałam się do ramblera, Profesor
wrzasnął, podskakując z

podniecenia:

- Wszyscy o tobie mówią! Wszyscy widzieli! Uratowałaś
temu chłopakowi życie!

Uratowałaś życie Bryce'owi Martinsonowi!

- Nie uratowałam mu życia - stwierdziłam, spokojnie
przekręcając tylne lusterko, żeby

sprawdzić, jak wyglądają moje włosy. Doskonale. Słone
powietrze zdecydowanie im służy.

- Właśnie, że tak. Widziałem tę belkę. Jeśliby wylądowała
na jego głowie, zabiłaby

go! Uratowałaś mu życie, Suze. Naprawdę.

- No, dobra - mruknęłam i rozsmarowałam odrobinę
błyszczku na wargach. - Może i

tak.

- Boże, byłaś tylko jeden dzień w szkole, a już jesteś
najpopularniejszą dziewczyną!

Profesor był niesłychanie podniecony. Zastanawiam się,
czy to nie skutek zażywania

jakichś medykamentów. Lubię go. W gruncie rzeczy lubię
go najbardziej spośród synów

Andy'ego.

To właśnie on złożył mi wizytę poprzedniego wieczoru,
kiedy zastanawiałam się, w co

się ubrać pierwszego dnia do szkoły, i zapytał - twarz
miał przy tym bardzo bladą - czy nie

chciałabym zamienić się z nim sypialniami.

Spojrzałam na niego, jakby spadł z księżyca. Profesor ma
miły pokój, ale dlaczego

mam zrezygnować z własnej łazienki i widoku na morze?
Ani mi się śni. Nawet jeśli dzięki

temu miałabym się pozbyć nieproszonego współlokatora,
Jessego, który nie pojawił się,

odkąd wysłałam go do wszystkich diabłów.

- Skąd ci przyszło do głowy, że chciałabym się zamienić?
- zapytałam.

Wzruszył ramionami.

- Nic, tylko... ten pokój jest taki trochę niesamowity, nie
wydaje ci się?

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Nocna lampka rzucała
wesołą różową poświatę, z

odtwarzacza CD leciały piosenki Janet Jackson tak
głośno, że mama już dwa razy krzyczała,

żebym przyciszyła „Niesamowity” to ostatnie określenie
jakie mogłoby pasować do mojej

sypialni.

- Niesamowity? - powtórzyłam, ogarniając spojrzeniem
całe wnętrze. Jessego ani

widu, ani słychu. Żadnych duchów. Znajdowaliśmy się
zdecydowanie w świecie żywych. -

Co jest w nim niesamowitego?

Profesor wydął wargi.

- Nie mów tacie, ale badałem historię tego domu i
doszedłem do wniosku, że tu

straszy.

Zamrugałam nerwowo. Mała piegowata buzia była bardzo
poważna.

- Chociaż współczesna nauka odrzuciła większość
rzekomych świadectw dotyczących

zjawisk paranormalnych w naszym kraju - ciągnął
Profesor - istnieje jednak mnóstwo do-

wodów na to, że owe niewyjaśnione zjawiska
rzeczywiście mają miejsce. Badania, jakie

prowadziłem w tym domu, nie wykazały, jak dotąd,
obecności istot niematerialnych, na co

mogłoby wskazywać tak zwane „zimne miejsce”.
Zaobserwowałem jednak w tym pokoju

zdecydowane fluktuacje temperatury, co skłania mnie do
przypuszczenia, iż niegdyś doszło tu

do bardzo emocjonującego wydarzenia, może nawet do
morderstwa, i że jakaś pozostałość

ofiary - możemy ją nazwać roboczo „duchem” - nadal tu
przebywa, być może w próżnej

nadziei uzyskania zadośćuczynienia za przedwczesną
śmierć.

Oparłam się o kolumienkę przy łóżku, bojąc się, że upadnę
z wrażenia.

- Oho - wydusiłam, z trudem powstrzymując drżenie
głosu. - Wiesz, jak stworzyć

przyjemną atmosferę.

Profesor wyraźnie się zmieszał.

- Przepraszam - mruknął, a koniuszki jego odstających
uszu mocno poczerwieniały. -

Nie powinienem był tego mówić. Wspomniałem o tym
Jake'owi i Bradowi, ale oni sądzą, że

mi odbiło. Pewnie tak jest. - Przełknął ślinę jak bohater,
który musi zrobić, co do niego

należy. - Uznałem jednak, że moim obowiązkiem jako
mężczyzny jest zaproponowanie ci tej

zamiany. Widzisz, ja się nie boję.

Uśmiechnęłam się. Szok minął i ogarnęła mnie fala
czułości. Byłam wzruszona. Ta

oferta wymagała nie lada odwagi z jego strony. Naprawdę
wierzył, że w moim pokoju straszy,

a jednak gotów jest poświęcić się dla mojego dobra,
powodowany staromodną galanterią

wobec kobiety. Nie można go nie lubić. Wiem, co mówię.

- W porządku, Profesorku - powiedziałam, zapominając w
porywie uczuć, że ten

pseudonim wymyśliłam wyłącznie na własny użytek. -
Sądzę, że potrafię sobie poradzić z

każdym zjawiskiem paranormalnym, jakie może mieć tu
miejsce.

Nie wydawało się, żeby obraził się za przezwisko.

- Cóż, jeśli naprawdę nie masz nic przeciwko temu... -
powiedział z widoczną ulgą.

- Nie, wszystko jest jak trzeba. Ale pozwól, że cię o coś
zapytam. - Ściszyłam głos, na

wypadek, gdyby Jesse czaił się w pobliżu. - Czy w trakcie

swoich badań nie natrafiłeś

przypadkiem na imię tego nieszczęśnika, którego dusza
nawiedza rzekomo mój pokój?

Profesor pokręcił głową.

- Otóż jestem pewien, że potrafiłbym znaleźć dla ciebie tę
informację, jeśli ci

naprawdę zależy. Mogę sprawdzić w bibliotece.
Przechowują wszystkie gazety, jakie wyszły

w tym rejonie, odkąd uruchomiono pierwszą drukarnię, na
krótko przed zbudowaniem tego

domu. Są na mikrofilmach, ale jeśli poświęcę trochę
czasu...

Wydawało mi się trochę porąbane, żeby dzieciak spędzał
wolny czas w jakimś

ciemnym

magazynie

bibliotecznym,

przeglądając

mikrofilmy, podczas gdy o przecznicę czy

dwie dalej rozciąga się przepiękna plaża. Ale cóż, każdy
robi to, co lubi, no nie?

- Świetnie - powiedziałam więc.

Zrozumiałam teraz, że pewne zauroczenie Profesora moją
osobą może w każdej chwili

przybrać niepokojące rozmiary. Najpierw, z własnej i
nieprzymuszonej woli zgodziłam się

pozostać w pokoju rzekomo nawiedzanym przez ducha,
następnie uratowałam życie

Bryce'owi Martinsonowi. Co dalej? Mam przebiec
kilometr w trzy minuty?

- Posłuchaj - odezwałam się, podczas gdy Śpiący walczył
z zapłonem, który zwykł

zapalać się dopiero za którymś razem - zrobiłam po prostu
to, co każdy by zrobił, gdyby stał

dostatecznie blisko.

- Brad stał dostatecznie blisko - stwierdził Profesor - i nic
nie zrobił.

Na to Przyćmiony:

- Jezu Chryste, nie widziałem tej cholernej belki, jasne?
Gdybym widział, też bym go

odepchnął.

- Taak, ale nie widziałeś. Pewnie byłeś zbyt zajęty
gapieniem się na Kelly Prescott.

To kosztowało Profesora potężnego kuksańca w ramię.

- Zamknij się, Dawidzie - burknął Przyćmiony. - Nic ci do
tego.

- Wszyscy się zamknijcie - odezwał się Śpiący,
zdumiewająco zrzędliwie, jak na

niego. - Nigdy nie uruchomię tego przeklętego samochodu,
jeśli będziecie mi ciągle

przeszkadzali. Brad, odczep się od Dawida, Dawidzie,
przestań mi ryczeć nad uchem, a ty,

Suze, jeśli nie zabierzesz swojej wielkiej głowy sprzed
lusterka, nie będę wiedział, jak jechać.

Do diabła, nie mogę się doczekać, kiedy będę miał to
camaro!

Telefon zadzwonił po obiedzie. Mama musiała krzyczeć z
dołu, bo akurat miałam

słuchawki na uszach. Mimo że był to dopiero pierwszy
dzień nowego semestru, miałam

mnóstwo pracy domowej, zwłaszcza z geometrii. W starej
szkole doszliśmy do siódmego

działu. Druga klasa w Szkole Misyjnej była już w
dwunastym. Wiedziałam, że marnie

skończę, jeśli nie zdołam nadrobić zaległości.

Kiedy zeszłam na dół, żeby odebrać telefon, mama była na
mnie tak wściekła, że

musiała krzyczeć - oszczędza struny głosowe ze względu
na pracę - że nie powiedziała mi,

kto dzwoni. Podniosłam słuchawkę.

- Słucham?

Po chwili ciszy usłyszałam głos ojca Dominika.

- Halo? Susannah? Czy to ty? Przepraszam, że cię
niepokoję w domu, ale myślałem

nad tym intensywnie i uważam, tak, uważam, że
powinniśmy niezwłocznie coś z tym zrobić.

Nie mogę przestać myśleć o tym, co by się stało z
nieszczęsnym Bryce'em, gdyby nie ty.

Obejrzałam się przez ramię. Przyćmiony grał w
Coolboarderów - z tatą, jedyną osobą

w domu, która dawała mu wygrać - mama pracowała przy
komputerze, Śpiący wyszedł,

zastępując jakiegoś roznosiciela pizzy, który akurat
zachorował, Profesor natomiast siedział

przy stole w jadalni, opracowując jakiś projekt naukowy.

- Eee... - bąknęłam - nie mogę teraz swobodnie
rozmawiać.

- Zdaję sobie z tego sprawę - powiedział ojciec Dominik.
- I nie martw się, poprosiłem

jedną z nowicjuszek, żeby zaczęła tę rozmowę zamiast
mnie. Twoja mama myśli pewnie, że

to jakaś twoja nowa przyjaciółka ze szkoły. Ale chodzi o
to, Susannah, że musimy coś zrobić

i, jak sądzę, najlepiej dziś wieczorem...

- Proszę posłuchać, nie ma powodu do niepokoju.
Wszystko jest pod kontrolą.

- Naprawdę? - zdziwił się ojciec Dominik. - Naprawdę?

A to jakim sposobem? Jakim

cudem wszystko jest pod kontrolą?

- Nieważne. Ale robiłam to już wcześniej. Wszystko
będzie dobrze. Obiecuję.

- Tak, dobrze, to ślicznie, że przyrzekasz, że będzie w
porządku, ale widziałem cię już

w akcji, Susannah, i muszę przyznać, że twoje metody nie
wywarły na mnie pozytywnego

wrażenia.

Za

miesiąc

spodziewamy

się

wizyty

arcybiskupa i nie możemy...

Odezwał się sygnał, że ktoś czeka na rozmowę.

- Och, proszę chwilkę poczekać. Mam drugą rozmowę. -
Wcisnęłam klawisz, mówiąc:

- Mieszkanie państwa Ackerman - Simon.

- Suze? - odezwał się głos, którego nie rozpoznałam.

- Tak...

- Cześć, tu Bryce. Co słychać?

Spojrzałam na mamę. Marszczyła czoło, pogrążona w
pracy.

- Hm... Nic takiego. Czy możesz chwilę poczekać, Bryce?
Mam kogoś na drugiej linii.

- Jasne.

Przełączyłam się znowu do ojca Dominika.

- Eee... cześć - rzuciłam, uważając, żeby nie zwrócić się
do niego w sposób oficjalny. -

Muszę kończyć. Mama ma ważny telefon na drugiej linii.
Od senatora. Od senatora

stanowego. - Prawdopodobnie czeka mnie za to piekło,
jeśli rzeczywiście ono istnieje, ale nie

mogłam wyjawić ojcu Dominikowi prawdy: że zamierzam
chodzić z byłym chłopakiem

ducha.

- Ach, oczywiście - powiedział ojciec Dominik. - Ja...
cóż, jeśli masz już jakiś plan...

- Mam. Proszę się nie martwić. Nic nie zakłóci wizyty
arcybiskupa. Przyrzekam. Do

widzenia. - Rozłączyłam się i wróciłam do Bryce'a. -
Cześć. Przepraszam. Co słychać?

- Och, nic takiego. Właśnie o tobie myślałem. Na co byś
miała ochotę w sobotę?

Chciałabyś pójść gdzieś na kolację albo do kina, a może
jedno i drugie?

Znów odezwał się sygnał drugiej linii.

- Bryce, przepraszam cię bardzo, tutaj jest prawdziwe
zoo, czy możesz chwilkę

poczekać? Dzięki. Halo?

- Och, cześć, czy to Suze? - zapytał nieznany dziewczęcy
głos.

- Tak, słucham.

- Cześć Suzie, mówi Kelly. Kelly Prescott. Z twojej klasy.
Posłuchaj, chciałam ci

tylko powiedzieć, że to, co zrobiłaś dzisiaj dla Bryce'a,
było wspaniałe. Nigdy w życiu nie

widziałam, żeby ktoś zachował się tak odważnie. Powinni
to podać w wiadomościach. W

każdym razie, w sobotę urządzam małe spotkanie, nic
specjalnego, takie tam party na basenie.

Moi starzy wyjeżdżają, a basen jest, oczywiście,
podgrzewany, więc pomyślałam, że jakbyś

miała ochotę, mogłabyś wpaść.

Stałam ze słuchawką w ręku, jakby we mnie uderzył
piorun. Kelly Prescott,

najbogatsza, najpiękniejsza dziewczyna w drugiej klasie,
zaprasza mnie na party tego samego

wieczoru,

kiedy

umówiłam

się

na

randkę

z

najseksowniejszym chłopakiem w całej szkole.

Który akurat czeka na drugiej linii.

_ Taak, pewnie, Kelly. Z największą przyjemnością. Czy
Brad wie, gdzie to jest?

- Brad? - zdziwiła się Kelly. - Och, Brad. Zgadza się, to
twój przyrodni brat, prawda?

Och, tak, zabierz go ze sobą Poza tym...

- Chętnie bym pogadała, Kelly, ale mam kogoś na drugiej
linii. Czy możemy o tym

porozmawiać jutro w szkole?

- Ależ naturalnie. Cześć.

Przełączyłam się znowu do Bryce'a i poprosiłam, żeby
poczekał jeszcze chwilę.

Zakrywszy dłonią słuchawkę, wrzasnęłam:

- Brad, party na basenie u Kelly Prescott w tę sobotę.
Idziesz albo chrzań się.

Przyćmiony wypuścił joystick z ręki.

- Niemożliwe! - ryknął radośnie. - Cholera, niemożliwe!

- Ejże! - Andy trzepnął go po głowie. - Uważaj, jak się
wyrażasz!

Wróciłam do Bryce'a.

- Kolacja to świetny pomysł. Wszystko, poza zdrową
żywnością.

Bryce na to:

- Fantastycznie! Też nienawidzę zdrowej żywności. Nie
ma nic lepszego niż kawałek

mięsa z frytkami i sosem...

- Eee, tak, Bryce. Posłuchaj, znowu ktoś się usiłuje
dodzwonić. Naprawdę mi przykro,

ale powinnam odebrać, dobrze? Porozmawiamy jutro w
szkole.

- Och, jasne. - W głosie Bryce'a brzmiało zdumienie.
Przypuszczalnie jestem pierwszą

dziewczyną, która rozmawia z kimś jeszcze, kiedy on
dzwoni. - Cześć, Suze. I, hm, dzięki raz

jeszcze.

- Nie ma sprawy. Zawsze do usług. - Znowu przełączyłam.
- Halo?

- Suze! Mówi Cee Cee!

W tle usłyszałam ryk Adama:

- I ja też!

- Słuchaj, dziewczyno - odezwała się Cee Cee - idziemy
do Clutcha. Zabierzesz się z

nami? Adam właśnie zrobił prawo jazdy.

- Jestem legalny! - wrzasnął Adam do słuchawki.

- Do Clutcha?

- Taak, do Coffee Clutch, w centrum. Pijesz kawę, no nie?
Jesteś przecież z Nowego

Jorku, co?

Musiałam się chwilę zastanowić.

- Um, tak, tylko że... muszę coś zrobić.

- Och, daj spokój. Co musisz zrobić? Wyprać pelerynę?
Wiem, że jesteś bohaterką i

pewnie nie masz czasu dla nas, maluczkich, ale...

- Nie skończyłam wypracowania na tysiąc słów na temat
bitwy pod Bladensburgiem

dla pana Waldena. I muszę się ostro wziąć do geometrii,
jeśli mam nadążyć za wami,

geniuszami.

- Psiakość - mruknęła Cee Cee. - W porządku. Ale musisz
obiecać, że jutro usiądziesz

koło nas podczas lunchu. Chcemy usłyszeć, jak to było,
kiedy przycisnęłaś swoje ciało do

ciała Bryce'a. Jak się czułaś i w ogóle.

- Ja nie chcę - odezwał się pełen zgrozy głos Adama.

- Dobra - rzuciła Cee Cee. - No, więc to ja chcę wiedzieć
wszystko na ten temat.

Zapewniłam, że nie pominę żadnego szczegółu i
rozłączyłam się. Przyjrzałam się

telefonowi. Ku mojemu zachwytowi nie zadzwonił
ponownie. Aż trudno w to uwierzyć. W

życiu nie byłam tak rozchwytywana. Czułam się dziwnie.

Okłamałam ich, oczywiście, w kwestii pracy domowej.
Wypracowanie napisałam i

przerobiłam dwa rozdziały z geometrii. Tyle mniej więcej
byłam w stanie zdziałać w jeden

wieczór. Prawda była taka, że miałam do załatwienia
pewną sprawę poza domem i musiałam

się trochę przygotować.

Mediator nie potrzebuje właściwie narzędzi. Żadnych
krzyży czy święconej wody,

które ponoć przydają się do walki z wampirami. Zresztą
nigdy dotąd nie spotkałam wampira,

chociaż spędzam sporo czasu na cmentarzach. Co do
duchów jednak, trzeba zdać się na łut

szczęścia.

Czasami, żeby wykonać robotę jak należy, trzeba się
gdzieś włamać. A tego nie zrobi

się bez narzędzi. Bardzo polecam przedmioty, które można
znaleźć na miejscu. Człowiek nie

chodzi wtedy obładowany. Zabieram jednak ze sobą pas z
narzędziami - latarką,

śrubokrętami, obcęgami itd. - który zakładam na czarne
legginsy. Zapinałam go właśnie koło

północy, zadowolona, że wszyscy w domu śpią - łącznie
ze Śpiącym, który do tej pory zdążył

wrócić z pizzerii - i akurat narzuciłam kurtkę, kiedy złożył
mi wizytę stary znajomy.

- Ojej - zawołałam, kiedy dostrzegłam jego odbicie w
lustrze, przed którym

poprawiałam moją kreację. Słowo daję, widuję duchy od
lat, ale nadal dostaję dreszczy, kiedy

któryś się przy mnie materializuje. Odwróciłam się
gwałtownie, zła nie dlatego, że się

pojawił, ale że udało mu się mnie zaskoczyć. - Dlaczego
ciągle tu jesteś? Wydawało mi się,

że miałeś się wynieść.

Jesse przybrał swobodną pozę, opierając się o jedną z
kolumienek przy łóżku. Jego

ciemne oczy powędrowały od czubka mojej zakapturzonej
głowy do czubków czarnych

wysokich butów.

- Trochę późno na wyjście z domu, nie sądzisz, Susannah?
- zapytał obojętnie,

jakbyśmy dyskutowali właśnie na temat drugiej ustawy o
zbiegłych niewolnikach, którą, o ile

się nie mylę, wydano mniej więcej w czasie, kiedy umarł.

- Uhm - burknęłam, ściągając kaptur. - Słuchaj, bez
obrazy, Jesse, ale to mój pokój.

Może byś zechciał go opuścić? I nie mieszaj się w moje
sprawy, dobrze?

Jesse ani drgnął.

- Twojej mamie nie spodoba się, że tak późno wychodzisz.

- Moja mama. - Rzuciłam mu wściekłe spojrzenie,
zadzierając głowę. Był naprawdę

niepokojąco wysoki jak na kogoś, kto nie żyje. - Co ty
możesz wiedzieć o mojej mamie?

- Bardzo lubię twoją mamę - odparł Jesse spokojnie. - To
dobra kobieta. To

prawdziwe szczęście mieć tak kochającą matkę. Myślę, że
bardzo by ją zmartwiło, że

wkraczasz na tak niebezpieczną drogę.

Niebezpieczna droga. Zgadza się!

- Taak, cóż, coś ci powiem, Jesse. Od dłuższego czasu
wymykam się nocami z domu,

a mama nigdy nie robiła z tego powodu afery. Wie
doskonale, że potrafię o siebie zadbać.

No dobrze, to kłamstwo, ale skąd on może wiedzieć?

- Doprawdy? - Jesse uniósł powątpiewająco czarną brew.
Zwróciłam uwagę, że przez

środek owej brwi biegnie blizna, jakby ktoś ciął Jessego
nożem po twarzy. Byłam w stanie to

zrozumieć. Zwłaszcza kiedy parsknął śmiechem, mówiąc:
- Nie sądzę, querida. Nie w tym

wypadku.

Podniosłam do góry obie ręce.

- W porządku. Po pierwsze, nie mów do mnie po
hiszpańsku. Po drugie, nie masz

pojęcia, dokąd idę, więc bądź łaskaw się odczepić.

- Ależ wiem, dokąd się wybierasz, Susannah. Idziesz do
szkoły, żeby porozmawiać z

tą dziewczyną, która próbuje zabić chłopca, tego chłopca,
który chyba ci się... podoba.

Zapewniam cię, querida, że sama nie dasz sobie z nią
rady. Powinnaś zabrać ze sobą księdza.

Wytrzeszczyłam oczy. Miałam wrażenie, że wychodzą mi z
orbit, ale to mi się

naprawdę nie mieściło w głowie.

- Co? - wyjąkałam. - Skąd wiesz to wszystko? Czy ty...
mnie szpiegujesz?

Po wyrazie mojej twarzy zorientował się, że powiedział
za dużo, bo wyprostował się i

oświadczył stanowczo:

- Nie wiem, co masz na myśli. Wiem tylko, że narażasz się
na niebezpieczeństwo.

- Śledziłeś mnie - stwierdziłam, celując w niego
oskarżycielsko palcem. - Zgadza się?

Boże, Jesse, mam już starszego brata, wielkie dzięki. Nie
musisz za mną łazić...

- O, tak - powiedział Jesse z sarkazmem - ten brat
niezmiernie się o ciebie troszczy.

Prawie tak samo jak o to, żeby się wyspać.

- Ejże! - zawołałam, poczuwając się do obrony Śpiącego.
- On pracuje po nocach,

jasne? Oszczędza na camaro!

Jesse wykonał coś, co, jak podejrzewam, w 1850 roku
uchodziło za wulgarny gest.

- Nigdzie nie pójdziesz.

- Tak? - Odwróciłam się i ruszyłam do drzwi. - Spróbuj
mnie zatrzymać, truposzu.

Znał się na swojej robocie. Kiedy położyłam rękę na
klamce, zasuwka wskoczyła na

miejsce. Przedtem nawet nie zauważyłam, że na drzwiach
jest zasuwka. Musi być bardzo

stara. Jednej części brakowało, a klucz z pewnością zginął
dawno temu.

Stałam przez pół minuty, wpatrując się w zadziwieniu we
własną dłoń, naciskającą

bezskutecznie klamkę. W końcu wciągnęłam głęboko
powietrze, tak jak radził

psychoterapeuta mamy. Nie sugerował, żebym stosowała

tę technikę, mając do czynienia z

uciążliwym duchem. Radził robić to wtedy, kiedy będę w
stresie.

Pomogło. Bardzo.

- No, dobrze - westchnęłam, odwracając się. - Jesse. To
nie w porządku.

Jesse wydawał się zmieszany. Widziałam wyraźnie, że nie
jest z siebie zadowolony.

Ktoś, kto zabił go w poprzednim życiu, z pewnością nie
uczynił tego w odwecie za jakiś

okrutny uczynek. Jesse nie lubił ranić ludzi. Był dobrym
człowiekiem. W każdym razie

próbował.

- Nie mogę. Susannah, nie chodź tam. Ta kobieta... ta
dziewczyna, Heather, nie jest

taka, jak duchy, które spotykałaś do tej pory. Jest
przepełniona nienawiścią. Zabije cię.

Uśmiechnęłam się do niego zachęcająco.

- No więc muszę się jej pozbyć, prawda? Daj spokój.
Otwórz drzwi.

Zawahał się. Przez sekundę myślałam, że to zrobi. W
końcu jednak nie zdecydował

się. Stał tylko z zakłopotanym, ale... zdecydowanym
wyrazem twarzy.

- Jak sobie chcesz. - Okrążyłam go i skierowałam się
wprost do okna. Postawiłam

nogę na lawie, którą zrobił Andy i bez wysiłku uniosłam
siatkę w środkowym oknie.

Przełożyłam nogę przez parapet, kiedy poczułam, że
chwyta mnie za nadgarstek.

Odwróciłam głowę. Nie widziałam jego twarzy, ponieważ
w pokoju paliła się tylko

mała lampka, ale słyszałam wyraźnie błagalną nutkę w
jego głosie.

- Susannah.

I tyle. Tylko moje imię.

Nie odezwałam się. Nie mogłam. Właściwie mogłam, bo

nie zaschło mi w gardle... Po

prostu... nie wiem.

Zamiast tego zerknęłam na jego dłoń, dużą i śniadą, nawet
na tle mojej czarnej kurtki.

Miał mocny chwyt, jak na nieżywego faceta. Nawet jak na
żywego. Podążył za moim

wzrokiem i zobaczył swoją dłoń ściskającą mój
nadgarstek.

Puścił mnie, jakby moja skóra pokryła się nagle bąblami.
Wygramoliłam się przez

okno. Kiedy udało mi się bez szwanku przejść po dachu
nad gankiem, a następnie zeskoczyć

na ziemię, spojrzałam w okno mojego pokoju.

Jessie, oczywiście, zniknął.

10

Była chłodna jasna noc. Pełnia księżyca. Stojąc przed
domem, widziałam, jak wisi nad

morzem niczym żarówka. Nie taka stuwatowa jak słońce,
ale może dwudziestka piątka, jakich

używa się do lamp biurowych z obracanym kloszem.
Pacyfik, który z tej odległości wydawał

się gładki niczym szkło, był doskonale czarny, jeśli nie
liczyć białego jak papier cienkiego

pasma księżycowego światła.

W tym świetle widziałam wyraźnie czerwoną kopułę
kościoła Misji. To jednak nie

oznacza wcale, że Misja jest blisko. Czekały mnie dobre
dwa kilometry drogi. W kieszeni

miałam kluczyki od ramblera, które zwinęłam pół godziny
wcześniej. Metal nagrzał się od

mojego ciała. Rambler, turkusowy w świetle dnia, teraz,
w cieniu podjazdu, sprawiał

wrażenie szarego.

Dobra, wiem, że nie mam prawa jazdy, ale jeśli
Przyćmiony daje sobie radę...

No, niech będzie. Stchórzyłam. Czy nie lepiej się stało, że
postanowiłam zrezygnować

zjazdy? W końcu nie za bardzo wiem, co i jak. Nie, no
umiem prowadzić, tylko nie miałam

okazji pojeździć, ponieważ całe życie spędziłam w
światowej stolicy transportu publicznego.

Och, nieważne. Odwróciłam się i ruszyłam w stronę
garażu. W domu jest trzech

chłopaków, zgadza się? Musi więc być przynajmniej jeden
rower.

Znalazłam. Chłopięcy rower z tą cholerną poprzeczką i z
obrzydliwie twardym

wąskim siodełkiem. Wydawał się jednak w porządku. Nie
miał, w każdym razie, płaskich

opon.

Ale jak ja będę wyglądała? Ubrana na czarno dziewczyna,

mknąca o północy na

rowerze ulicami miasta.

Nie sądziłam, że znajdę jakąś odblaskową taśmę, ale
uznałam, że kask rowerowy

zupełnie wystarczy. W garażu wisiał jeden na kołku.
Zsunęłam kaptur bluzy i zapięłam kask.

O, tak. Elegancja i dbałość o bezpieczeństwo - to cała ja.

Ruszyłam w dół. Żwirową alejką nie jedzie się specjalnie
wygodnie, zwłaszcza na dół.

A, jak się okazało, droga przez cały czas prowadziła w
dół, jako że dom, z którego tak

świetnie widać zatokę, stoi uczepiony zbocza czegoś, co
jest w gruncie rzeczy górą.

Zjeżdżanie w dół jest zdecydowanie łatwiejsze niż jazda
pod górę. Nie liczyłam na to, że

pokonam tę drogę na rowerze w drugą stronę. Czeka mnie
pchanie roweru pod górę. Jazda w

dół nieźle dała mi się we znaki. Górka była tak stroma,
droga tak kręta, a nocne powietrze tak

zimne, że jechałam z duszą na ramieniu, a po policzkach
spływały mi łzy, wywołane wiatrem.

No i te wyboje...

Boże! Jak to przeklęte siodełko wbijało mi się w
siedzenie, kiedy podskakiwałam na

nierównej drodze!

Ale wzgórze nie było jeszcze najgorsze. Na dole
znalazłam się na skrzyżowaniu. To

przeraziło mnie dziesięć razy bardziej niż jazda w dół,
ponieważ, chociaż było dobrze po

północy, nadal panował duży ruch. Zatrąbił na mnie jakiś
samochód. Nie moja wina.

Zjeżdżając, nabrałam takiego rozpędu, że gdybym
usiłowała zahamować, to przeleciałabym

przez kierownicę. Jechałam więc dalej, o włos
uniknąwszy zderzenia z pikapem, a potem, nie

wiem jak, znalazłam się na parkingu koło szkoły.

Misja w nocy wygląda zupełnie inaczej niż w dzień. Na
parkingu nie ma ani jednego

wozu i panuje taka cisza, że słychać, jak na plaży w
Carmelu fale uderzają o brzeg.

Ponadto, pewnie ze względu na turystów, zainstalowano
reflektory, które oświetlały

kopułę i cały front kościoła z ogromną, łukowato
sklepioną bramą. Z tyłu, gdzie się

zatrzymałam, panował mrok. Co mi akurat niezwykle
odpowiadało. Ukryłam rower za

pojemnikiem na śmieci, powiesiłam kask na kierownicy i
podeszłam do okna. Misja powstała

w czasach dinozaurów, kiedy nie znano klimatyzacji czy
centralnego ogrzewania, więc żeby

utrzymać chłód latem i ciepło zimą, stawiano domy o
naprawdę grubych murach. A to

oznacza, że okna są osadzone dość głęboko w ścianie z
palonej cegły i mają szerokie

parapety. Wdrapałam się na jeden z takich parapetów i
rozejrzałam dokoła, żeby sprawdzić,

czy nikt mnie nie śledzi. Nie było nikogo, jeśli nie liczyć
kilku borsuków grzebiących w po-

jemniku na śmieci w poszukiwaniu resztek lunchu.
Osłoniłam twarz dłońmi, żeby nie

przeszkadzało mi światło księżyca i zajrzałam do środka.

Klasa pana Waldena. Noc była na tyle jasna, że widziałam
zapisaną jego ręką tablicę i

plakat przedstawiający Boba Dylana, jego ulubionego
poetę.

Wybicie jednego kwadracika szyby w staromodnej
żelaznej ramce, wsunięcie ręki do

środka i otwarcie okna zajęło mi chwilę. Jeśli chodzi o
włamywanie się przez okno, to

najtrudniejszą rzeczą nie jest wybijanie szyby ani nawet
wkładanie ręki do wewnątrz.

Najbardziej trzeba uważać, wyciągając ją, bo wtedy
można się najdotkliwiej pokaleczyć.

Mimo że wkładałam specjalne rękawice do walki z
duchami, czarne, grube, wzmocnione

gumą na kostkach, zdarzało mi się zaczepiać rękawem i
wyjmować podrapaną rękę.

Tym razem nie przytrafiło mi się nic takiego. Okno
otwierało się do środka, więc

mieściłam się w nim z łatwością. Zdarzało mi się włamać
do pomieszczeń wyposażonych w

system alarmowy, co kończyło się niezbyt przyjemną
przejażdżką na tylnym siedzeniu wozu

należącego do nowojorskiej policji, jednak Misja nie
wprowadziła jeszcze tak

wyrafinowanych zabezpieczeń. Ograniczano się do
zamykania drzwi i okien, z nadzieją że

może nic złego się nie stanie.

To także bardzo mu odpowiadało.

Kiedy stanęłam na podłodze klasy, zamknęłam okno. Po co
alarmować stróża? Szybko

przeszłam między ławkami, ponieważ drogę oświetlał mi
księżyc. A kiedy udało mi się

otworzyć drzwi i wyjść pod daszek od strony dziedzińca,
stwierdziłam, że latarka w ogóle nie

będzie mi potrzebna. Podwórze było zalane światłem.

Przypuszczam, że Misję udostępnia się

turystom do późnych godzin wieczornych, bo wszędzie na
dachu porozstawiano wielkie,

świecące na żółto reflektory, skierowane na różne
interesujące miejsca: najwyższą palmę, tę z

największym krzewem hibiskusa u stóp, fontannę, która
nadal tryskała wodą. Oświetlony był

też oczywiście posąg ojca Serry, przy czym jeden reflektor
wydobywał z mroku jego brązową

głowę, inny zaś głowy klęczących u jego stóp Indianek.

Dobrze się składa, że ojciec Serra jest od dawna w parku
sztywnych. Mam wrażenie,

że posąg nie przypadłby mu raczej do gustu.

Na dziedzińcu nie było żywego ducha. Nikogusieńko. Poza
cichym pluskaniem wody

i graniem świerszczy, nie rozlegał się żaden dźwięk.
Panował nieziemski spokój. Byłam

zaskoczona, ponieważ żadna z moich szkół nigdy nie
robiła na mnie takiego wrażenia. A ta

owszem, dopóki za moimi plecami nie odezwał się ktoś
szorstkim głosem:

- A co ty tutaj robisz?

Odwróciłam się na pięcie i stanęłam z nią twarzą w
twarz. Opierała się o swoją szafkę

- przepraszam, moją szafkę - patrząc na mnie gniewnie, z
ramionami skrzyżowanymi na

piersi. Miała na sobie bardzo ładne ciemnografitowe
spodnie i szary kaszmirowy sweterek.

Na szyi zawiesiła naszyjnik z pereł - jedna perła na każde
święta Bożego Narodzenia i

urodziny - otrzymany zapewne od kochających dziadków.
Włożyła również czarne

błyszczące mokasyny. Włosy, lśniące w świetle
reflektorów, wydawały się gładkie i

szczerozłote. Była naprawdę piękną dziewczyną. Tym
bardziej szkoda, że strzeliła sobie w

głowę.

- Heather - powiedziałam, ściągając kaptur. - Cześć.

Przepraszam, że przeszkadzam...

- zawsze lepiej zacząć od uprzejmości - ale sądzę, że
powinnyśmy porozmawiać.

Heather ani drgnęła. Zmrużyła tylko oczy. Bardzo jasne,
chyba szare. Długie rzęsy

pociągnęła tuszem, a na powiekach miała kreski zrobione
grafitową kredką.

- Porozmawiać? - powtórzyła Heather. - Och, pewnie.
Jakbym miała ochotę z tobą

rozmawiać. Wiem o tobie wszystko, Suzie.

Skrzywiłam się.

- Mam na imię Suze - sprostowałam.

- Wszystko jedno. Wiem, po co tu przyszłaś.

- To dobrze - stwierdziłam. - W takim razie nie muszę
niczego wyjaśniać. Usiądziemy

gdzieś, żeby pogadać?

- Pogadać? Dlaczego miałabym z tobą gadać? Co ty
myślisz, że na głupią trafiłaś?

Boże, wydaje ci się, że jesteś sprytna. Myślisz, że możesz
się tak po prostu wepchać, co?

- Słucham?

- Na moje miejsce. - Wyprostowała się i ruszyła w stronę
fontanny. - Ty - rzuciła mi

spojrzenie przez ramię - nowa dziewczyna. Nowa
dziewczyna, która sądzi, że może się tak po

prostu wślizgnąć na miejsce, które ja zostawiłam.
Dostałaś moją szafkę. Prawie ci się udało

ukraść moją najlepszą przyjaciółkę. Wiem, że Kelly
dzwoniła do ciebie i zaprosiła cię na

swoją głupią imprezę. A teraz ci się wydaje, że możesz
ukraść mojego chłopaka.

Oparłam ręce na biodrach.

- To nie jest twój chłopak, Heather, zapomniałaś? Zerwał
z tobą. Dlatego umarłaś.

Przestrzeliłaś sobie głowę w obecności jego matki.

Heather otworzyła szeroko oczy.

- Zamknij się - warknęła.

- Strzeliłaś sobie w głowę w obecności jego matki, bo
byłaś zbyt głupia, żeby zdawać

sobie sprawę, że żaden chłopak, nawet Bryce Martinson,
nie jest wart takiej ceny. - Przeszłam

obok niej na jedną ze żwirowanych ścieżek między
klombami ogrodu. Nie chciałam

przyznać, nawet sama przed sobą, że stanie pod dachem,
po tym, co się przydarzyło

Bryce'owi, napawa mnie niepokojem. - Boże, musiałaś
być wściekła, kiedy zrozumiałaś, co

zrobiłaś. Zabiłaś się. I to z powodu takiej bzdury. Z
powodu chłopaka.

- Zamknij się! - Tym razem wrzasnęła. Zacisnęła dłonie w
pięści, zamknęła oczy i

lekko się zgarbiła. Dzwoniło mi w uszach. Nikt jednak nie
nadbiegł od strony probostwa,

gdzie paliły się światła. Gołębice, gruchające na dachu,
umilkły, gdy pojawiła się Heather, a

świerszcze przerwały nocną serenadę.

Ludzie na ogół nie słyszą duchów, zwierzęta, nawet
owady są nadzwyczaj wyczulone

na zjawiska paranormalne. Maks, pies Ackermanów, z
powodu Jessego nie zbliża się do

mojego pokoju.

- Nie drzyj się, to bez sensu - powiedziałam. - Nikt poza
mną cię nie usłyszy.

- Będę krzyczała, ile mi się podoba! - wrzasnęła.

Ziewając, podeszłam do ławki pod posągiem ojca Serry i
usiadłam. U podstawy

posągu zauważyłam tabliczkę. Dzięki światłu księżyca i
reflektorom odczytałam ją bez trudu.

Czcigodny ojciec Junipero Serra - głosił napis - 1713 -
1784. Jego prawość i

skromność były lekcją dla Wszystkich, którzy go znali i
korzystali z jego nauk.

- Słuchasz mnie? - krzyknęła Heather. Spojrzałam na nią
uważnie.

Przestała krzyczeć, podeszła bliżej, a jej twarz zamieniła
się w maskę nienawiści.

- Posłuchaj mnie, suko - wysyczała, zatrzymując się o
kilka centymetrów ode mnie —

chcę, żebyś stąd zniknęła, rozumiesz? Chcę, żebyś odeszła
z tej szkoły. To jest moja szafka.

Kelly Prescott jest moją najlepszą przyjaciółką. A Bryce
Martinson jest moim chłopakiem!

Wynoś się stąd, wracaj, skąd przyszłaś. Zanim się
pojawiłaś, wszystko było w porządku.

Musiałam jej przerwać.

- Wybacz, Heather, ale to nieprawda, że wszystko było w
porządku. Wiesz, skąd

wiem? Bo nie żyjesz. Rozumiesz? Nie żyjesz. Zmarli nie
mają szafek ani najlepszych

przyjaciółek, ani chłopaków. A wiesz, dlaczego?
Ponieważ nie żyją.

Heather wyglądała tak, jakby zaraz znowu miała zacząć
wrzeszczeć, ale zdusiłam jej

krzyk w zarodku, mówiąc spokojnie i łagodnie:

- Wiem, że popełniłaś błąd. Straszliwy, przerażający
błąd...

- To nie ja popełniłam błąd - powiedziała Heather cicho. -
Bryce popełnił błąd. To

Bryce ze mną zerwał.

- Taak, zgadza się, nie ten błąd miałam na myśli. Mówiłam
o twoim samobójstwie z

powodu głupiego chłopaka, który z tobą...

- Jeśli uważasz, że jest głupi - przerwała mi, chichocząc
złośliwie - to dlaczego

umówiłaś się z nim na sobotę? Słyszałam, jak cię
zapraszał. Szczur. Prawdopodobnie

zdradzał mnie każdego dnia, kiedy ze sobą chodziliśmy.

- No, cudownie. Jeszcze jeden powód, żeby się przez
niego zabić.

Na jej rzęsach zabłysły łzy, lśniące jak kryształki, które
kupuje się w sklepie i

przyczepia do paznokci.

- Kochałam go - szepnęła. - Skoro nie mogłam go mieć,
nie miałam po co żyć.

- A teraz, kiedy nie żyjesz - powiedziałam zmęczonym
tonem - uznałaś, że powinien

do ciebie dołączyć, zgadza się?

- Nie podoba mi się tutaj - ciągnęła cicho. - Nikt mnie nie
widzi. Tylko ty i ojciec

Dominik. Jestem taka samotna...

- Tak. To zrozumiałe. Ale nawet jeśli zdołasz go zabić,
prawdopodobnie nie będzie ci

za to specjalnie wdzięczny.

- Sprawię, że mnie polubi - w głosie Heather zabrzmiała
pewność. - W końcu

będziemy tylko we dwoje, on i ja. Będzie musiał mnie
polubić.

Pokręciłam głową.

- Nie, Heather, to nie działa w ten sposób. Popatrzyła na

mnie w napięciu.

- Co masz na myśli?

- Jeśli zabijesz Bryce'a, nie ma gwarancji, że on trafi tutaj,
do ciebie. Nie wiem na

pewno, co się dzieje z ludźmi po śmierci, ale wydaje mi
się, że w każdym przypadku jest

inaczej. Jeśli go zabijesz, pójdzie tam, gdzie mu
przeznaczone. Niebo, piekło, kolejne

wcielenie, nie jestem pewna. Wiem jednak, że nie
znajdzie się tutaj, z tobą. To nie wygląda w

ten sposób.

- Ale... - zdenerwowała się Heather - to niesprawiedliwe!

- Mnóstwo jest niesprawiedliwych rzeczy, Heather. Na
przykład to, że musisz cierpieć

przez całą wieczność z powodu błędu, który popełniłaś
pod wpływem impulsu. Gdybyś

wiedziała, co się dzieje po śmierci, z pewnością byś tego
nie zrobiła. Ale to nie musi być tak.

Spojrzała na mnie. Łzy zastygły na jej rzęsach, jak
okruszki lodu.

- Nie musi?

- Nie, nie musi.

- Chcesz powiedzieć... chcesz powiedzieć, że mogę
wrócić? Skinęłam głową.

- Możesz. Możesz zacząć wszystko od początku.
Pociągnęła nosem.

- W jaki sposób?

- Musisz się tylko zdecydować.

Jej piękną buzię wykrzywił na chwilę grymas zawodu.

- Ale ja już dawno uznałam, że tego właśnie chcę. Jedyne,
czego chcę, odkąd... odkąd

to się wydarzyło... to odzyskać swoje życie.

Pokręciłam głową.

- Nie, Heather, źle mnie zrozumiałaś. Nigdy nie wrócisz
do swojego poprzedniego

życia. Ale możesz zacząć nowe. Będzie lepsze niż to tutaj,
niż wieczna samotność,

wściekanie się na ludzi, ranienie ich...

- Powiedziałaś, że mogę odzyskać swoje życie! -
wrzasnęła. W jednej chwili

zrozumiałam, że ją straciłam.

- Nie chodzi mi o twoje poprzednie życie. Miałam na
myśli życie w ogóle...

Było jednak za późno. Ogarnęło ją szaleństwo.

Stało się dla mnie jasne, dlaczego rodzice Bryce'a wysłali
go na Antiguę. Żałowałam,

że mnie tam nie ma. Chciałam być gdzie indziej, byle nie
stać na drodze tej dziewczyny,

kiedy jest wściekła.

- Powiedziałaś - krzyczała Heather - powiedziałaś, że
mogę odzyskać swoje życie!

Okłamałaś mnie!

- Heather, nie okłamałam cię. Chciałam tylko powiedzieć,

że twoje życie minęło, sama

je ucięłaś. Wiem, że to straszne, powinnaś była pomyśleć
o tym, zanim...

Przerwała mi nieludzkim wyciem.

- Nie pozwolę ci, nie pozwolę ci przejąć mojego życia!

- Heather, już ci mówiłam, że nie próbuję zrobić niczego
takiego. Mam swoje własne

życie. Niepotrzebne mi twoje...

Teraz, kiedy ptaki i świerszcze umilkły, na dziedzińcu
słychać było tylko plusk wody

w fontannie. Ten dźwięk nagle wydał mi się dziwny.
Pojawiło się jakieś bulgotanie.

Zerknęłam w tamtą stronę. Z powierzchni wody unosiła
się para. To by mnie tak bardzo nie

zdziwiło, ostatecznie jest zimno, a temperatura wody może
być wyższa od temperatury

powietrza, gdyby nie wielki bąbel, który nagle prysnął na
wzburzonej tafli.

Wtedy zrozumiałam. Woda się gotowała. Wściekłość
Heather spowodowała, że woda

osiągnęła temperaturę wrzenia.

- Heather - zawołałam z ławki - Heather, posłuchaj,
musisz się uspokoić. Nie możemy

rozmawiać, kiedy jesteś...

- Powiedziałaś... - zauważyłam z przerażeniem, że oczy
uciekły jej w głąb czaszki. -

Ze... mogę... zacząć... od nowa!

Należało coś zrobić. Ławka pode mną nie musiała trząść
się tak gwałtownie, żebym

zrozumiała, że powinnam się podnieść.

Wstałam, i to szybko. Na tyle szybko, że nie oberwałam
ławką. Na tyle szybko, żeby

dopaść Heather, zanim się zorientowała, i dołożyć jej
pięścią w podbródek.

Tyle że, ku mojemu zaskoczeniu, to nie zrobiło na niej
najmniejszego wrażenia. Za

bardzo zapamiętała się w złości. Zdecydowanie za
bardzo. Cios nie odniósł skutku, poza tym

że zabolały mnie kostki. No i że wprawiło ją to w jeszcze
większą wściekłość.

- Teraz - odezwała się Heather głębokim głosem, który w
żaden sposób nie

przypominał szczebiotania cheerliderki - tego pożałujesz.

Woda w fontannie zaczęła wrzeć i przelewać przez brzegi
basenu. Strugi wody

wystrzeliły na pięć metrów w górę, opadając kaskadą w
bulgoczącą parującą czeluść. Ptaki

siedzące na gałęziach zerwały się do lotu, na chwilę
zasłaniając księżyc.

Miałam dziwne wrażenie, że Heather nie żartuje. Co
więcej, miałam wrażenie, że jest

w stanie spełnić groźbę, nie ruszając małym palcem.

Moje przypuszczenia potwierdziły się, kiedy głowa
Junipero Serry odpadła nagle od

odlanego w brązie ciała. Urwała się z taką łatwością,

jakby twardy metal zamienił się w watę

cukrową.

Nie towarzyszył temu żaden hałas. Głowa zawisła na
chwilę w powietrzu. Dziwaczny

kąt, pod jakim wisiała, zmienił wyraz ciepłego
współczucia na twarzy ojca Serry w szatański

grymas. Stałam jak zahipnotyzowana, patrząc na światło
odbijające się od metalowej kuli,

gdy nagle stwierdziłam, że zaczyna spadać...

Mknęła w moją stronę tak szybko, że stanowiła jedynie
smugę na nocnym niebie,

niczym kometa albo...

Nie miałam okazji zastanowić się nad dalszymi
porównaniami, ponieważ w następnej

sekundzie coś ciężkiego grzmotnęło mnie w żołądek i
rzuciło na ziemię. Rozłożyłam się jak

długa, patrząc w rozgwieżdżone niebo. Było takie piękne.
Noc taka czarna, a gwiazdy zimne,

odległe i migotliwe jak...

- Wstawaj! - Rozległ się szorstki męski głos tuż przy
moim uchu. - Myślałem, że

lepiej sobie z tym radzisz!

Coś wybuchło o centymetr od mojego policzka.
Odwróciłam głowę i zobaczyłam

obsceniczny uśmiech Junipero Serry.

Jesse jednym szarpnięciem postawił mnie na nogi, a
następnie pociągnął w stronę

pasażu przed budynkiem.

11

Wróciliśmy do klasy pana Waldena. Nie wiem, w jaki
sposób, ale nam się to udało.

Głowa posągu przez cały czas gnała za nami, prując
powietrze ze złowieszczym świstem, jak-

by ojciec Serra coś wykrzykiwał. W końcu z impetem kuli
armatniej wyrżnęła w ciężkie

drewniane drzwi w momencie, w którym zatrzasnęliśmy je
za sobą.

- Jesus Cristo - wysapał Jesse, kiedy staliśmy, dysząc z
wysiłku, oparci plecami o

drzwi, jakbyśmy własnym ciężarem byli w stanie
powstrzymać Heather, która mogła przejść

przez ścianę, jeśli tylko miałaby na to ochotę. - „Potrafię
sama sobie radzić”, powiedziałaś.

„Muszę się tylko jej pozbyć”, powiedziałaś. Świetnie!

Starałam się oddychać równo i myśleć o tym, co robić
dalej. Nigdy nie widziałam

czegoś podobnego. Nigdy.

- Zamknij się - burknęłam.

- Truposz. - Jesse odwrócił głowę w moją stronę. Jego
pierś wznosiła się i opadała

rytmicznie. - Czy zdajesz sobie sprawę, że tak właśnie
mnie nazwałaś? To zabolało, querida.

Naprawdę.

- Mówiłam ci... - Coś ciężkiego waliło w drzwi. Czułam,
jak uderza w mój kręgosłup.

Nie trzeba być geniuszem, żeby się domyślić, że to głowa
fundatora pewnej szkoły misyjnej. -

.. .żebyś mnie nie nazywał w ten sposób.

- Dobrze, byłbym wdzięczny, gdybyś nie wyrażała się
pogardliwie na temat mojej...

- Posłuchaj, te drzwi nie będą się trzymały wiecznie.

- Nie - zgodził się Jesse. Akurat wtedy metalowa głowa
przebiła się częściowo przez

drzwi w miejscu, które udało jej się nadwyrężyć. - Czy

mogę coś zasugerować?

Patrzyłam, przerażona, na głowę, która tkwiła w
drzwiach, gapiąc się na mnie

zimnymi brązowymi oczami. To wariactwo, ale mogłabym
przysiąc, że się do mnie

uśmiechała.

- Pewnie - wysapałam.

- Biegnij.

Bez namysłu posłuchałam jego rady. Podbiegłam do
parapetu i, nie zwracając uwagi

na ostre kawałki szkła, wskoczyłam na niego. Otwarcie
okna zajęło mi tylko parę sekund, ale

Jesse, który nadał zmagał się z czymś, co przypominało
wyjący huragan, i tak zdążył

powiedzieć:

- Hm, czy mogłabyś się pośpieszyć?

Zeskoczyłam na parking. Zabawne, że gdy stało się na
zewnątrz grubych murów

Misji, nie sposób było się zorientować, że wewnątrz
szaleją siły nadprzyrodzone. Na parkingu

nadal było pusto. Panowała cisza, jeśli nie liczyć
dobiegającego z oddali łagodnego szumu

oceanu.

- Jesse! - syknęłam w stronę okna. - Chodź! - Nie
wiedziałam, czy Heather nie będzie

miała ochoty wyładować wściekłości na kimś niewinnym,
zamiast na mnie, ani też, czy Jesse

także ma w zanadrzu jakieś sztuczki, w rodzaju tej z głową
posągu. Wiedziałam tylko, że im

prędzej oboje znajdziemy się poza zasięgiem jej złości,
tym lepiej.

Pozwolę sobie w tym miejscu zaznaczyć, że nie jestem
tchórzem. Ale nie jestem także

kretynką. Uważam, że kiedy mamy do czynienia z siłą,
której nie jesteśmy wstanie stawić

czoła, nie pozostaje nic innego jak ucieczka.

Nie należy jednak zostawiać nikogo w potrzebie.

- Jesse! - wrzasnęłam przez okno.

- Wydawało mi się, że mówiłem - odezwał się mocno
poirytowany głos za moimi

plecami - żebyś uciekała.

Sapnęłam z wrażenia i zakręciłam się na pięcie. Jesse stał
na asfaltowym parkingu,

plecami do księżyca, z twarzą w cieniu.

- O, mój Boże. - Serce biło mi tak mocno, że o mało nie
eksplodowało. Nigdy w życiu

tak się nie przestraszyłam. Nigdy.

Może dlatego zrobiłam to, co zrobiłam, a mianowicie
chwyciłam Jessego za koszulę.

- O, mój Boże - wysapałam znowu. - Jesse, nic ci nie jest?

- Oczywiście, że nic. - Wydawał się zdziwiony tym
pytaniem. To chyba rzeczywiście

było głupie z mojej strony. W jaki sposób Heather może
zaszkodzić Jessemu? Przecież go nie

zabije. - A czy tobie nic się nie stało?

- Mnie? Wszystko w porządku. - Spojrzałam w stronę
ciemnych okien klasy pana

Waldena. - Czy myślisz, że ona... skończyła?

- Na razie - odparł Jesse.

- Skąd wiesz? - Stwierdziłam niezwykle zdumiona, że
cała , się trzęsę. - Skąd wiesz,

że zaraz nie przelezie przez ścianę i nie zacznie wyrywać
drzew, żeby w nas nimi rzucać?

Jesse pokręcił głową. Zauważyłam, że się uśmiecha. Jak
na kogoś, kto zmarł, zanim

wynaleziono ortodoncję, miał bardzo ładne zęby. Prawie
tak ładne jak Bryce.

- Nie zrobi tego.

- Skąd możesz wiedzieć?

- Bo tak. Ona jeszcze nie wie, że jest w stanie to zrobić.
To wszystko jest dla niej

nowe, Susannah. Nie wie, na co ją stać.

Jeśli to miało mnie pocieszyć, to odniosło przeciwny

skutek. Jesse przyznał właśnie,

że Heather jest w stanie wyrywać drzewa i rzucać nimi w
ludzi, a nie robi tego jedynie z

powodu braku doświadczenia. To wystarczyło, żebym
przestała drżeć i puściła jego koszulę.

Wiem, że Heather mogłaby mnie ścigać, gdyby chciała.
Mogłaby, tak samo jak Jesse, który

poszedł za mną do szkoły. Chodzi jednak o to, że Jesse
zdaje sobie sprawę ze ' swoich

umiejętności. Jest duchem o wiele dłużej niż Heather,
która dopiero dowiaduje się, na co ją

stać.

To było najbardziej przerażające. Jest duchem tak krótko...
i już ma taką moc.

Zaczęłam chodzić po parkingu tam i z powrotem.

- Musimy coś zrobić - powiedziałam. - Musimy ostrzec
ojca Dominika. I Bryce'a. Mój

Boże, musimy ostrzec Bryce'a, żeby nie przychodził jutro
do szkoły. Ona go zabije. Zabije go

w chwili, gdy postawi stopę na progu szkoły...

- Susannah... - zaczął Jesse.

- Chyba powinniśmy do niego zadzwonić. Jest pierwsza w
nocy, ale możemy do niego

zadzwonić i powiedzieć mu... nie wiem, co mamy mu
powiedzieć. Możemy powiedzieć, że

ktoś groził mu śmiercią, czy coś. Może to go przekona.
Albo moglibyśmy sami zagrozić mu

śmiercią. Tak zróbmy! Zadzwońmy do niego, ja udam
kogoś innego i powiem: „Nie

przychodź jutro do szkoły, bo zginiesz”. Może się
przestraszy. Może...

- Susannah - powtórzył Jesse.

- Albo możemy poprosić ojca Dominika, żeby to zrobił!
Ojciec Dominik może

zadzwonić do Bryce'a i powiedzieć mu, żeby nie
przychodził do szkoły, że coś się stało...

- Susannah. - Jesse zagrodził mi drogę w chwili, gdy
odwróciłam się, żeby przejść ten

sam odcinek dwóch metrów, który przemierzałam w obie
strony od paru minut. Zatrzymałam

się nagle, zaskoczona jego bliskością, uderzając nosem w
miejsce, gdzie rozchylał się

kołnierz jego koszuli. Jesse chwycił mnie za ręce,
pomagając utrzymać równowagę.

To mi się nie spodobało. Pamiętam, że chwilę przedtem to
ja go złapałam. No,

właściwie nie jego, tylko jego koszulę. Ale i w zwykłych
okolicznościach nie lubię, kiedy

ktoś mnie dotyka, a zwłaszcza duchy. A już szczególnie
takie, które mają dłonie równie duże

i silne jak Jesse.

- Susannah - powtórzył znowu, zanim zdążyłam mu
powiedzieć, żeby zabrał ode mnie

swoje wielkie żylaste łapy. - Wszystko w porządku. To nie
twoja wina. Nie mogłaś nic zrobić.

- Nic nie mogłam zrobić? Żartujesz? Powinnam była dać
jej takiego kopa, żeby znowu

znalazła się w grobie!

- Nie - Jesse pokręcił głową. - Zabiłaby cię.

- Gówno! Mogłam ją pokonać. Gdyby nie zrobiła tej
sztuczki z głową...

- Susannah...

- Mówię poważnie, Jesse. Poradziłabym sobie, gdyby nie
wpadła w taką furię. Założę

się, że jeśli poczekamy, aż ochłonie i wrócimy tam, to
zdołam ją przekonać...

- Nie. - Puścił moje ręce, ale tylko po to, żeby objąć mnie
ramieniem i poprowadzić w

stronę pojemnika na śmieci za którym zostawiłam rower. -
Chodźmy. Wracajmy do domu.

- Ale co...

Ścisnął mnie jeszcze mocniej.

- Nie.

- Jesse, nic nie rozumiesz. To moja praca. Muszę...

- To także zadanie ojca Dominika, prawda? Pozwól mu się
tym zająć. Nie ma powodu,

żeby cała odpowiedzialność spoczywała na tobie.

- Owszem, jest. To ja nawaliłam.

- To ty przyłożyłaś jej pistolet do głowy i pociągnęłaś za
cyngiel?

- Oczywiście, że nie. Ale to przeze mnie wpadła w taką
złość. Nie mogę prosić ojca

Dorna, żeby po mnie sprzątał. To byłoby zdecydowanie
nie w porządku.

- Zdecydowanie nie w porządku jest to, że ktoś może
oczekiwać, iż młoda

dziewczyna, taka jak ty, stanie do walki z demonem z
piekła rodem - Jesse z trudem

zachowywał spokój.

- Ona nie jest demonem z piekła. Jest tylko wściekła. Jest
wściekła, bo chłopak,

któremu ufała, okazał się...

- Susannah. - Jesse zatrzymał się nagle. Jeśli nie
poleciałam na buzię i nie

rozpłaszczyłam na asfalcie, to tylko dlatego, że nadal
obejmował mnie ramieniem.

Przez chwilę, tylko przez chwilę, naprawdę myślałam...
cóż, myślałam, że mnie

pocałuje. Nikt mnie nigdy dotąd nie pocałował, ale, jak
się wydaje, wszystkie warunki zostały

spełnione. No, wiecie, księżyc, mocno bijące serca,
emocje związane z ucieczką przed

wściekłym duchem...

Oczywiście nie bardzo wiedziałam, co sądzić o tym, że
mój pierwszy pocałunek miał

być pocałunkiem kogoś należącego do świata umarłych,
ale cóż, żebracy nie mogą grymasić,

a ponadto, zapewniam was, że Jesse jest o niebo
przystojniejszy od wszystkich żywych

chłopaków, jakich ostatnio poznałam. Nigdy nie
widziałam takiego przystojnego ducha. W

momencie śmierci nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia
lat. Byłam ciekawa, z jakiej

przyczyny umarł. Duchy zmarłych ludzi zazwyczaj
wyglądają tak, jak wyglądali ci ludzie tuż

przed śmiercią. Na przykład mój tata teraz, kiedy mnie
nawiedza, nie wygląda inaczej niż na

dzień przedtem, jak poszedł pobiegać po parku dziesięć
łat temu.

Przypuszczam, że Jesse został zamordowany, ponieważ,
jak na mój gust, wygląda

cholernie zdrowo. Niewykluczone, że trafiła go jedna z
tych kul, po których zostały dziury w

domu na dole. Ładnie ze strony Andy'ego, że oprawił je w
ramki na pamiątkę dla potomności.

A teraz ten niesamowicie przystojny duch sprawia
wrażenie, jakby zamierzał mnie

pocałować. Cóż, kimże ja jestem, żeby mu w tym
przeszkodzić?

No, więc, rozumiecie, odchyliłam lekko głowę do tyłu,
patrząc na niego spod rzęs i

rozchylając usta. Wtedy zauważyłam, że jego uwaga nie
skupia się na moich wargach, tylko

dużo niżej. I to nie na moim biuście, co też nie byłoby złe.

- Ty krwawisz - stwierdził.

Czar prysnął. Oczy o mało nie wyskoczyły mi z orbit.

- Wcale nie - odparłam odruchowo, ponieważ nie czułam
żadnego bólu. Jednak gdy

spojrzałam w dół, zobaczyłam, że u moich stóp wykwitają
na chodniku drobne plamki. Po

ciemku trudno było określić ich kolor. W świetle księżyca
wydawały się czarne. Z

przerażeniem zauważyłam podobne plamy na koszuli
Jessego.

Z całą pewnością to moja krew. Przyjrzałam się sobie
uważnie i stwierdziłam, że

udało mi się przeciąć drobną, ale jednak ważną żyłkę na
nadgarstku. Kiedy rozmawiałam z

Heather, ściągnęłam rękawice i schowałam je do kieszeni,
a później, podczas pośpiesznej

ucieczki,

zapomniałam

włożyć

je

z

powrotem.

Skaleczyłam się pewnie, wskakując na usłany

szkłem parapet. Co tylko potwierdza moją teorię, że
właśnie przy wychodzeniu przydarzają

się najgorsze rzeczy.

- Och - mruknęłam, obserwując strumyczek krwi. Nic
innego nie przychodziło mi do

głowy, jak tylko: - Ale paskudnie. Przepraszam za koszulę.

- To nic. - Jesse sięgnął do kieszeni czarnych obcisłych
spodni i wyciągnął coś białego

i miękkiego. Owinął tym mój nadgarstek kilka razy. Robił
to w milczeniu, bardzo skupiony.

Pierwszy raz zdarzyło mi się, żeby duch udzielał mi
pierwszej pomocy. To nie aż tak

interesujące jak pocałunek, ale też niezłe przeżycie.

- Dobrze - powiedział wreszcie. - Boli?

- Nie - odparłam zgodnie z prawdą. Wiedziałam z
doświadczenia, że boleć zacznie po

paru godzinach. Odchrząknęłam. - Dziękuję.

- Drobiazg.

- Ależ nie. - Nagle, to idiotyczne, zebrało mi się na płacz.
Naprawdę. A ja nigdy nie

płaczę. - Mówię poważnie. Dziękuję. Dzięki, że
przyszedłeś, żeby mi pomóc. Nie powinieneś

był tego robić. To znaczy, cieszę się, że tak się stało. I...
cóż, dziękuję. To wszystko.

Zmieszał się. Chyba zachowałam się dość naturalnie,
rozklejając się w takiej sytuacji.

To było silniejsze ode mnie. Nie mogłam w to uwierzyć.
Żaden duch nie był dla mnie taki

miły. Och, tata próbował. Ale tata nie jest osobą, na której
specjalnie można polegać. Nigdy,

tak naprawdę, nie mogłam na niego liczyć, zwłaszcza w
potrzebie.

Co innego Jesse. Tyle dla mnie zrobił, choć go o nic nie
prosiłam. W gruncie rzeczy,

byłam dla niego dość nieprzyjemna.

- Nie ma za co - powiedział w końcu. A potem dodał: -
Chodźmy do domu.

12

To „chodźmy do domu” zabrzmiało tak ciepło. Tylko że
dom, w którym mieszkamy,

nie wydawał mi się jeszcze domem. Przebywałam w nim
przecież zaledwie od paru dni.

No i, naturalnie, Jesse nie mieszka tam na takiej zasadzie
jak ja.

A jednak, duch, nie duch, uratował mi życie. Nie da się
zaprzeczyć. Pewnie zrobił to,

żeby mnie udobruchać i żebym go nie wykopała na ulicę.

Bez względu jednak na motywy, zachował się wspaniale.
Nikt, jak dotąd, nie pomagał

mi z własnej i nieprzymuszonej woli, głównie dlatego, że
nikt nie zdawał sobie sprawy, że

potrzebuję pomocy. Nawet Gina, przy której madame Zara
odkryła, że jestem mediatorką, nie

wiedziała, dlaczego przychodzę do szkoły z podkrążonymi
oczami ani gdzie znikałam, kiedy

zrywałam się z lekcji, co zdarzało się nagminnie. A ja nie
byłam w stanie jej tego

wytłumaczyć. Nie chodzi o to, że Gina uznałaby mnie za
wariatkę, ale na pewno komuś by o

tym powiedziała. Czegoś takiego nie sposób utrzymać w
tajemnicy, chyba że przytrafia się

nam samym. Poza tym bałam się, że dojdzie to w końcu do
mojej mamy.

A mama wpadłaby w obłęd. Tak zachowują się matki, a
moja nie stanowi wyjątku. Już

zdążyła posłać mnie na terapię, podczas której musiałam
wymyślać skomplikowane

kłamstwa, w nadziei że to wyjaśni moje aspołeczne
nastawienie. Nie zamknięto mnie w domu

bez klamek, ale trafiłabym tam z całą pewnością, gdyby
mama odkryła prawdę.

Więc, owszem, cieszę się z obecności Jessego, chociaż
czuję się trochę niepewnie. Po

klapie mojej misji w szkole odprowadził mnie do domu, a
więc postąpił jak prawdziwy

dżentelmen. Pchał nawet mój rower. Przypuszczam, że
gdybyś ktoś wyjrzał przez okno

któregoś z mijanych przez nas domów, stwierdziłby, że ma
omamy. Zobaczyłby idącą

zmęczonym krokiem dziewczynę, a obok niej sunący lekko
rower.

Dobrze się składa, że ludzie na Wybrzeżu Zachodnim
chodzą wcześnie spać.

Przez całą drogę do domu myślałam obsesyjnie o tym, w
którym momencie

popełniłam

błąd,

jeśli

chodzi

o

Heather.

Nie

zastanawiałam się nad tym głośno, bo nie

chciałam zachowywać się jak zacięta płyta czy
mechaniczne pianino, czy co tam mieli w

czasach Jessego. Jednak o niczym innym nie mogłam
myśleć. W całej mojej paroletniej

karierze mediatorskiej nie spotkałam tak gwałtownego,
zachowującego się tak irracjonalnie

ducha. Po prostu nie miałam pojęcia, co robić. A
wiedziałam, że muszę szybko coś wymyślić;

od momentu, kiedy zaczną się lekcje, a Bryce znajdzie się
w śmiertelnym niebezpieczeństwie,

dzieliło mnie zaledwie kilka godzin.

Nie wiem, czy Jesse odgadł, dlaczego milczę, czy może
także myślał o Heather. W

każdym razie odezwał się nagle, przerywając ciszę:

- „Niebo nie zna wściekłości, jak miłość zamieniona w
nienawiść, ani piekło takiej

furii, jak zraniona kobieta”.

Spojrzałam na niego zdziwiona.

- Mówisz na podstawie własnego doświadczenia?

W świetle księżyca zobaczyłam, że uśmiecha się lekko.

- Cytuję Wiliama Congreve'a.

- Och. - Zastanawiałam się przez chwilę. - Ale, wiesz,
czasami zraniona kobieta ma

powody, żeby się wściekać.

- Mówisz na podstawie własnego doświadczenia? -

zainteresował się.

- Niespecjalnie.

Chłopak musi okazać ci zainteresowanie, zanim cię zrani.
Nie powiedziałam jednak

tego głośno. Nie dbam o to, co Jesse o mnie myśli.
Dlaczego miałoby mnie obchodzić, co

myśli o mnie martwy kowboj?

Ale nie zamierzałam uświadamiać mu, że nigdy nie
miałam chłopaka. Nie mówi się

takich rzeczy przystojnym chłopakom, nawet jeśli są
martwi.

- Nie wiemy przecież, tak naprawdę, co zaszło między
Heather a Bryce'em. Może ma

powody, żeby czuć do niego żal?

- Do niego, pewnie tak - powiedział Jesse z niechęcią. -
Ale nie do ciebie. Nie miała

prawa cię atakować.

W jego głosie zawrzał taki gniew, że uznałam, iż może

lepiej zmienić temat. Pewnie

powinnam wściec się na Heather za to, że dybie na moje
życie, ale z drugiej strony, często

mam do czynienia z ludźmi niemyślącymi racjonalnie.
Dobrze, może nie do tego stopnia, co

Heather, ale wiecie, co mam na myśli. Poza tym
nauczyłam się jednego: nie należy niczego

brać do siebie. Owszem, próbuje mnie zabić, ale kto wie,
może inaczej nie potrafi? Skąd

możemy wiedzieć, jakich miała rodziców? Może
mordowali każdego, kto działał im na

nerwy...

Jakkolwiek, w związku z tym naszyjnikiem z pereł
dodawanych z różnych okazji,

miałam co do tego wątpliwości.

Myśl o morderstwie kazała mi się również zastanowić, co
tak bardzo poruszyło

Jessego. Przyszło mi do głowy, że przecież on sam
prawdopodobnie zginął gwałtowną

śmiercią. Może też sam się zabił? Nie wydaje mi się
jednak, żeby był typem samobójcy.

Może umarł na jakąś wyniszczającą chorobę...

To chyba nie było specjalnie taktowne z mojej strony, ale
cóż, nikt nigdy nie chwalił

mnie za szczególny takt. Poszłam za ciosem i po prostu
zapytałam go o to, kiedy szliśmy

żwirową alejką pod górę.

- Hej, a jak ty właściwie umarłeś?

Jesse nie odpowiedział od razu. Prawdopodobnie się
obraził. Zauważyłam, że duchy

nie lubią tego tematu. Czasami nawet nie pamiętają, jak
doszło do ich śmierci. Ofiary

wypadków samochodowych na ogół nie mają o niczym
pojęcia. Wiele razy widziałam, jak

szukały swoich współpasażerów. Wyjaśniam im wtedy
wszystko, a potem staram się dojść,

gdzie są ci ludzie których oni usiłują znaleźć. To jest
naprawdę okropne. Muszę trafić do

odpowiedniego urzędu, gdzie przechowuje się protokoły z
wypadków i, udając, że dostałam

takie zadanie w szkole zanotować nazwiska ofiar i
dowiedzieć się o ich dalsze losy.

Mówię wam, czasami mam tego wszystkiego dość.

Tak czy inaczej, Jesse milczał przez jakiś czas i sądziłam,
że już nic nie powie. Patrzył

przed siebie, na dom, w którym umarł i który miał
nawiedzać, dopóki... cóż, dopóki nie upora

się ze sprawą, która trzyma go na tym świecie.

Księżyc nadal jaśniał na niebie, teraz już dość wysoko i
widziałam twarz Jessego

wyraźnie jak w dzień. Nie wyglądał jakoś inaczej niż
zwykle. Jego wąskie usta wykrzywiał

lekki grymas, a okolone gęstymi rzęsami oczy pod
lśniącymi czarnymi brwiami ujawniały

tyle, co lustro. Mogłabym się w nich przejrzeć, ale nie
byłam w stanie domyślić się ich

wyrazu.

- Hm - mruknęłam. - Wiesz co? Nieważne. Jeśli nie masz
ochoty o tym mówić, to nie

musisz...

- Nie, wszystko w porządku.

- Byłam tylko ciekawa, to wszystko. Ale jeśli to zbyt
osobiste...

- To nie jest zbyt osobiste. - Doszliśmy do domu. Oparł
rower o ścianę garażu. -

Wiesz, ten dom nie zawsze był domem rodzinnym -
odezwał się, stojąc w cieniu.

A ja na to:

- Ojej, naprawdę? - Udałam, że słyszę o tym po raz
pierwszy.

- Tak. Kiedyś był tu hotel. No, może bardziej zajazd niż
hotel.

- A ty zatrzymałeś się tam, jako gość? - zapytałam wesoło.

- Tak. - Wyszedł spod daszka nad garażem, ale nie patrzył
w moją stronę. Zerkał na

morze.

- I... - usiłowałam go skłonić do dalszych wynurzeń. - Coś
się stało, kiedy tam byłeś?

- Tak. - Teraz spojrzał na mnie. Patrzył bardzo długo, a
potem powiedział: - To długa

historia, a ty na pewno jesteś nieźle zmęczona. Połóż się i
odpocznij. Rano zdecydujemy, co

zrobić z Heather.

To nie w porządku.

- Zaraz, zaraz, nigdzie nie pójdę, dopóki nie skończysz tej
historii.

Pokręcił głową.

- Nie. Jest już późno. Opowiem ci innym razem.

- Ojej! - Zachowywałam się jak małe dziecko, które mama
wysłała wcześnie do łóżka,

ale miałam to gdzieś. - Nie możesz tak po prostu zacząć
jakiejś historii i jej nie dokończyć.

Musisz...

Jesse otwarcie sobie ze mnie żartował.

- Idź się położyć, Susannah. - Podszedł do mnie i
popchnął delikatnie w stronę

schodów. - Dość przerażających przeżyć jak na jedną noc.

- Ale ty...

- Kiedy indziej - powtórzył. Stałam na najniższym stopniu
ganku, patrząc na jego

roześmianą twarz.

- Przyrzekasz?

Jego zęby błysnęły bielą w świetle księżyca.

- Przyrzekam. Dobranoc, querida.

- Mówiłam ci - burknęłam, wchodząc po schodach - żebyś
mnie tak nie nazywał.

Była prawie trzecia nad ranem i stać mnie było jedynie na
symboliczne oburzenie.

Nadal funkcjonowałam według czasu nowojorskiego, to
jest z trzygodzinnym

wyprzedzeniem. Ciężko wstać rano do szkoły, nawet jeśli
spało się pełne osiem godzin. Jak to

będzie po czterech godzinach?

Wślizgnęłam się do domu najciszej, jak się dało. Na
szczęście wszyscy, z wyjątkiem

psa, spali jak zabici. Maks, rozwalony na kanapie,
popatrzył na mnie i pomachał przyjaźnie

ogonem. Czujne zwierzątko. Do tego moja mama nie życzy
sobie, żeby sypiał na bielutkiej

kanapie. Nie miałam jednak zamiaru zrobić sobie z Maksa
wroga, spędzając go. Jeśli

przymrużenie oka na fakt, że wyleguje się na kanapie,
mogło powstrzymać go od postawienia

wszystkich na nogi, to warto było zapłacić tę cenę.

Powlokłam się na górę, zastanawiając się, co zrobić z
Heather. Wiedziałam, że muszę

wstać wcześnie rano, zadzwonić do szkoły i uprzedzić
ojca Dominika, żeby znalazł Bryce'a,

jak tylko ten przekroczy bramę szkoły, i odesłał go pod

byle pretekstem do domu. Nawet jeśli

tam pretekstem miałyby być wszy. Trzeba za wszelką cenę
przeszkodzić Heather w

osiągnięciu celu.

Jednak perspektywa wstania tak wcześnie rano nawet po
to, żeby uratować życie

chłopakowi, z którym umówiłam się na sobotę, nie
wydawała mi się zbyt pociągająca. Teraz,

kiedy spadł poziom adrenaliny, uświadomiłam sobie, że
jestem potwornie zmęczona. Ledwie

trzymając się na nogach, poszłam do łazienki i przebrałam
w piżamę. Byłam pewna, że Jesse

mnie nie szpieguje, ale nie powiedział mi, w jaki sposób
umarł, więc nie chciałam ryzykować.

Mogli go powiesić za podglądanie, co chyba zdarzało się
od czasu do czasu sto pięćdziesiąt

lat temu. Dopiero zmieniając opatrunek na skaleczonym
nadgarstku, przyjrzałam się szmatce,

której użył Jesse.

To była chusteczka. W tamtych czasach wszyscy takie
nosili, bo nie było chusteczek

higienicznych. Ceniono je sobie, wyszywano na nich
inicjały, tak, żeby nie zgubiły się w

praniu.

Chusteczka Jessego nie miała jego inicjałów, co
stwierdziłam, kiedy wypłukałam ją

starannie i wyżęłam nad umywalką. Był to duży
kwadratowy kawałek białego płótna, no,

teraz właściwie różowego, obszyty delikatną koronką.
Trochę za bardzo kobieca jak dla

mężczyzny. Zaczęłabym się być może zastanawiać nad
orientacją seksualną Jessego, gdybym

nie zauważyła inicjałów w rogu. Duże ozdobne litery
MDS wyszyto drobniutkim ściegiem,

białą nitką na białym tle. MDS. Ani śladu J..

Dziwne. Bardzo dziwne.

Powiesiłam chusteczkę, żeby wyschła. Nie musiałam się
martwić, że ktoś ją zobaczy.

Po pierwsze, poza mną nikt nie korzystał z tej łazienki,
nikt inny nie mógłby jej też zobaczyć,

tak samo jak Jessego. Jutro będzie tam, gdzie ją
zostawiłam. Może zażądam od Jessego,

zanim mu ją oddam, aby mi wyjaśnił, co oznacza MDS.

W momencie, gdy zasypiałam, uświadomiłam sobie, że
MDS musi oznaczać

dziewczynę. Stąd ta koronka. I ozdobny krój liter. Czyżby
Jesse nie zginął w wyniku

strzelaniny,

jak

sądziłam,

tylko

podczas

kłótni

kochanków?

Nie wiem, dlaczego to przypuszczenie tak bardzo
wytrąciło mnie z równowagi, ale tak

właśnie było. Nie mogłam zasnąć przez całe trzy minuty.
Potem przewróciłam się na bok,

zatęskniłam przez chwilę za starym łóżkiem i zapadłam w
sen.

13

Zasnęłam z niezłomnym zamiarem, żeby obudzić się
wcześnie, zadzwonić do ojca

Dominika i ostrzec go przed Heather. Zamiary są jednak
tyle warte, co ludzie, którzy je mają.

Ja chyba nie jestem wiele warta, bo obudziłam się
dopiero wtedy, gdy mama zaczęła mną

energicznie potrząsać. Dochodziła siódma trzydzieści i
samochód odjeżdżał beze mnie.

Tak się, w każdym razie, chłopcom wydawało. Śpiący
jednak stwierdził, że zgubił

kluczyki od ramblera, zdołałam więc zwlec się z łóżka i
jakoś ubrać. Nie mam pojęcia, co na

siebie włożyłam. Zeszłam po schodach chwiejnym
krokiem, czując się tak, jakby ktoś

grzmotnął mnie kilka razy w głowę workiem pełnym
kamieni. Akurat wtedy Profesor

opowiadał wszystkim, że siostra Ernestyna zagroziła mu

powtarzaniem klasy, jeśli jeszcze raz

spóźni się na apel przed lekcjami.

Wówczas dopiero przypomniałam sobie, że klucze do
ramblera nadal spoczywają w

kieszeni mojej skórzanej kurtki, bo tam zostawiłam je
poprzedniego wieczoru.

Cofnęłam się chyłkiem po schodach i udałam, że
znalazłam kluczyki na półpiętrze.

Nastąpił wybuch radości, ale Śpiący marudził, że zostawił
je na haczyku w kuchni i nie mógł

zrozumieć, jakim cudem trafiły na schody. Przyćmiony
stwierdził: „To pewnie ten duch

Dawida” i uśmiechnął się drwiąco do Profesora, który się
zmieszał.

A potem wszyscy władowaliśmy się do samochodu i
ruszyliśmy.

Spóźniliśmy się, oczywiście. Apel w Szkole Misyjnej
imienia Junipero Serry zaczyna

się punktualnie o ósmej. Dotarliśmy na miejsce jakieś

dwie minuty po. Podczas apelu każą

nam stać na dziedzińcu, chłopcy osobno, dziewczęta
osobno, jakbyśmy byli kwakrami.

Sprawdzają obecność, czytają ogłoszenia i tak dalej. Trwa
to jakieś piętnaście minut.

Zamierzałam pobiec wprost do gabinetu ojca Dominika,
ale siostra Ernestyna

zauważyła, jak się przekradamy i śledziła nas złym
wzrokiem, dopóki nie stanęliśmy w

odpowiednich rzędach. Nie obchodziło mnie specjalnie,
co siostra Ernestyna notuje na mój

temat

w

swoim

małym

czarnym

notesiku,

ale

zorientowałam się, że bardzo trudno będzie

przedostać się do gabinetu dyrektora, ze względu na żółtą
taśmę rozpiętą między

kolumienkami wokół dziedzińca, no i, naturalnie,
gliniarzy.

Jak się łatwo domyślić, księża i zakonnice wstali rano na
poranną mszę i ujrzeli posąg

założyciela szkoły bez głowy, fontannę, w której prawie
nie było wody oraz przewróconą i

połamaną ławkę, jak również rozwalone drzwi do klasy
pana Waldena.

Nic więc dziwnego, że wpadli w panikę i wezwali gliny.
Ludzie w mundurach kręcili

się po całej szkole, zdejmując odciski palców i mierząc
różne rzeczy, na przykład odległość,

jaką pokonała, lecąc w powietrzu, głowa Junipero Serry,
oraz prędkość, jaką musiała

osiągnąć, żeby wybić tyle dziur w grubych na siedem
centymetrów drzwiach. Jakiś gość w

granatowej wiatrówce, z literami CBTSPD - policja
miasta Carmel? - na plecach, konferował

z ojcem Dominikiem, który wyglądał na wykończonego.
Nie mogłam podchwycić jego

spojrzenia i uznałam, że będę musiała poczekać do końca
apelu, żeby wymknąć się do jego

gabinetu i za wszystko przeprosić.

Na apelu siostra Ernestyna, zastępczyni dyrektora,
oznajmiła nam, że to akt

wandalizmu. Wandale włamali się przez klasę pana
Waldena i dokonali spustoszeń w szkole.

Całe szczęście, powiedziała, że taca i masywny złoty
kielich na mszalne wino i hostie nie

zostały ukradzione, ale nadal znajdują się w szafeczce za
ołtarzem. Wandale brutalnie

pozbawili głowy pomnik założyciela szkoły, ale nie
ruszyli rzeczy naprawdę wartościowych.

Wezwano nas, żebyśmy natychmiast wystąpili do przodu,
jeśli wiemy cokolwiek na temat

tego straszliwego wypadku. Oraz że jeśli czulibyśmy się
niepewnie, występując jawnie, to

możemy to zrobić anonimowo. Wielebny Constantine
będzie spowiadał przez całe

przedpołudnie.

Mój Boże! To nie moja wina, że Heather odbiło. W
każdym razie, nie do końca. Jeśli

ktoś powinien się spowiadać, to właśnie ona.

Stanęłam w szeregu za Cee Cee, która nie była w stanie
ukryć zachwytu nad tym, co

się stało. Niemal dało się przeczytać nagłówek, który
właśnie rodził się w jej głowie: „Ojciec

Serra traci głowę dla wandali”. Wyciągałam szyję,
zerkając w stronę starszych klas, żeby

sprawdzić, czy jest tam Bryce. Nie zauważyłam go. Może
ojciec Dominik dotarł już do niego

i odesłał do domu. Widocznie zorientował się, że bałagan
na dziedzińcu to wynik działalności

istot nie z tego świata i postąpił, jak nakazuje przezorność.
Miałam tylko nadzieję, ze względu

na Bryce'a, że ojciec Dominik nie zaaplikował mu wszy.

Dobrze, przyznaję, że ze względu na siebie. Bardzo
pragnęłam tej randki w sobotę i

nie chciałam, żeby została odwołana z powodu wszy. Czy
to zbrodnia? Żadna dziewczyna nie

może poświęcać całego czasu na walkę z zaburzeniami

parapsychicznymi. Potrzebuje także

odrobiny romantyzmu.

Kiedy tylko apel się skończył, a ja próbowałam zerwać
się z godziny wychowawczej i

prysnąć do gabinetu ojca Dominika, zatrzymała mnie
siostra Ernestyna.

- Przepraszam, panno Simon - powiedziała, gdy właśnie
usiłowałam zanurkować pod

żółtą taśmą. - Być może w Nowym Jorku nie zwraca się
uwagi na ostrzeżenia policji, ale

tutaj, w Kalifornii, uważamy takie zachowanie za wysoce
niewskazane.

Wyprostowałam się. Niemal mi się udało. Pomyślałam
sobie różne nieprzyjemne

rzeczy o siostrze Ernestynie, ale zdobyłam się, z trudem,
na w miarę uprzejme:

- Och, siostro, tak mi przykro. Widzi siostra, ja muszę
dostać się do gabinetu ojca

Dominika.

- Ojciec Dominik - odparła siostra Ernestyna lodowato -
jest dzisiaj ogromnie zajęty.

Rozmawia właśnie z policją na temat nieszczęsnych
wypadków dzisiejszej nocy. Będzie miał

czas dla interesantów najwcześniej po lunchu.

Wiem, że to raczej niewłaściwe wyobrażać sobie, jak się
powala zakonnicę ciosem

karate, ale nic nie mogłam na to poradzić. Doprowadzała
mnie do szału.

- Proszę posłuchać, siostro, ojciec Dominik prosił, abym
zgłosiła się do niego dziś

rano. Przyniosłam pewne, hm, dokumenty ze starej szkoły,
które dyrektor chciał zobaczyć.

Musiałam sprowadzić je FedEksem z Nowego Jorku,
właśnie dotarły, więc...

Myślałam, że z tymi dokumentami i FedEksem to dobre
zagranie i dowód

przytomności umysłu, ale siostra Ernestyna wyciągnęła
rękę, mówiąc:

- Daj mi je, a z największą chęcią zaniosę je ojcu
Dominikowi. Cholera!

- Eee - mruknęłam, przechodząc na pozycje obronne -
nieważne. No, to chyba... chyba

pójdę do niego po lunchu.

Siostra Ernestyna posłała mi spojrzenie mówiące: „Aha,
właśnie, tak myślałam”, a

następnie skierowała uwagę na jakieś niewinne dziecię,
które popełniło błąd, pojawiając się w

szkole w levisach, co stanowiło jaskrawe pogwałcenie
obowiązujących w szkole reguł

dotyczących stroju.

- To są moje jedyne czyste spodnie! - zawyło dziecię, ale
to nie wzruszyło siostry

Ernestyny. Stała jak skała, nadal blokując przejście do
gabinetu dyrektora i notując coś w

czarnym notesiku.

Nie miałam wyboru, musiałam iść na lekcję. Poza tym, co
takiego mogłabym

powiedzieć ojcu Dominikowi, czego sam nie wie? Z całą
pewnością zdaje sobie sprawę, że to

Heather zdewastowała pół szkoły, ja natomiast rozbiłam
okno w klasie pana Waldena.

Prawdopodobnie nie był zachwycony rezultatami moich
starań, więc po co mu się narzucać?

Powinnam raczej schodzić mu z drogi.

Pozostawało jednak pytanie... co z Heather?

Sądzę, że nadal dochodziła do siebie po wybuchu
wściekłości poprzedniej nocy. W

drodze na lekcję nie zauważyłam nigdzie śladu jej
obecności i to mnie ucieszyło. Ojciec Dom

i ja zyskaliśmy trochę czasu, żeby wymyślić jakiś plan
działania, zanim uderzy ponownie.

Na lekcji usiłowałam przekonać samą siebie, że wszystko
będzie dobrze. Nie mogłam

jednak pozbyć się wyrzutów sumienia w stosunku do pana
Waldena. Zniszczenie drzwi do

klasy zniósł dość dobrze. Nie wydawało się również,

żeby martwił się jakoś strasznie z

powodu wybitego okna. Cała szkoła, naturalnie, huczała
od plotek na ten temat. Byli tacy,

którzy twierdzili, że pozbawienie Junipero Serry głowy to
zwykły kawał najstarszego

rocznika. Kiedyś, jak opowiedziała mi Cee Cee, najstarsi
uczniowie obwiązali dzwony

poduszkami, więc kiedy zaczęto w nie bić, rozległy się
jedynie stłumione pacnięcia. Teraz,

zdaje się, podejrzewano, że to coś podobnego.

Gdyby znali prawdę. Krzesło Heather obok Kelly Prescott
nadal pozostawało

znacząco puste, a jej szafka ciągle nie dawała się
otworzyć w związku z wypaczeniem

drzwiczek, do którego doszło, kiedy ją na nie pchnęłam.

Ironia losu sprawiła, że kiedy przypomniałam sobie to
wydarzenie, Kelly Prescott

podniosła rękę i zapytała pana Waldena, czyjego zdaniem
to sprawiedliwe, że w związku z

decyzją wielebnego Constantine'a msza żałobna w intencji
Heather się nie odbędzie.

Pan Walden oparł się na krześle i położył obie nogi na
biurku.

- Nie patrz na mnie - powiedział. - Ja tutaj tylko pracuję.

- No, tak - mruknęła Kelly. - Czy nie uważacie, że to
niesprawiedliwe? - zwróciła się

do całej klasy. Jej obramowane tuszem oczy wyrażały
prośbę. - Heather Chambers chodziła

tutaj przez dziesięć lat. To niewybaczalne, że jej pamięć
nie zostanie uczczona w jej szkole.

A, prawdę mówiąc, uważam, że to, co stało się wczoraj,
to był znak.

Pan Walden wydawał się ogromnie rozbawiony.

- Znak, Kelly?

- Tak jest. Wierzę, że wypadki ostatniej nocy oraz to, co
spotkało Bryce'a - łączy się

ze sobą. Nie sądzę, że posąg ojca Serry został
zbezczeszczony przez wandali, ale przez

anioły. Anioły, które mają za złe to, iż wielebny
Constantine nie pozwala rodzicom Heather

na urządzenie jej tutaj pogrzebu.

W klasie rozległ się szmer. Patrzono z niepokojem na
krzesło Heather. Normalnie

niechętnie wypowiadam się w szkole publicznie, ale tego
nie mogłam puścić mimo uszu.

Odezwałam się więc:

- Chcesz zatem powiedzieć, Kelly, że twoim zdaniem, to
anioł wybił to okno za moimi

plecami?

Kelly musiała odwrócić się na krześle, żeby na mnie
spojrzeć.

- Cóż - powiedziała. - To mogło...

- Dobrze. Myślisz, że to anioły wyważyły drzwi do klasy,
odcięły głowę posągu i

nabałaganiły na dziedzińcu?

Kelly wysunęła wyzywająco brodę.

- Tak. Zgadza się. Anioły, które rozgniewały się na
wielebnego Constantine'a za to, że

nie pozwolił nam wyprawić mszy żałobnej za duszę
Heather.

Pokręciłam głową.

- Bzdura - oznajmiłam. Kelly uniosła brwi.

- Przepraszam?

- Powiedziałam, że to bzdura, Kelly. Sądzę, że twoja
teoria jest bzdurna.

Twarz Kelly przybrała interesujący odcień czerwieni.
Podejrzewam, że zaczęła

żałować, że zadała to pytanie.

- Nie wiesz, czy to nie były anioły, Suze - odezwała się
szorstko.

- Otóż przypadkiem wiem. Ponieważ, o ile mi wiadomo,
anioły nie krwawią, a tutaj

wszędzie na wykładzinie znaleziono krew wandala, który
zranił się podczas włamania.

Dlatego policja wycięła kawałki chodników i zabrała je
do laboratorium.

Nie tylko Kelly sapnęła ze zdumienia. Wszystkich to
zaskoczyło. Zapewne nie

należało wspominać o krwi, zwłaszcza że była moja, ale
mój Boże, nie mogłam pozwolić,

żeby bajdurzyła o tych aniołach. Anioły, cholera jasna. Co
jej się roi? Myśli, że to Autostrada

do nieba ?

- W porządku - powiedział pan Walden. - Tym miłym
akcentem zakończymy tę

dyskusję. Pora na lekcję. Susannah, czy możesz zostać
chwilę?

Cee Cee odwróciła się do mnie, unosząc do góry białe
brwi.

- No, to masz przechlapane, bidulo - syknęła.

Nie wie nawet, do jakiego stopnia ma rację. Wystarczyło
spojrzeć na bandaż na moim

nadgarstku, aby się domyślić, że o pochodzeniu tej krwi

mam wiadomości z „pierwszej ręki”.

Z drugiej strony, nie było powodu, żeby mnie
podejrzewać, prawda?

Z duszą na ramieniu podeszłam do biurka pana Waldena.
On zamierza cię wydać,

myślałam rozpaczliwie. Ale się wkopałaś, Simon.

Ale pan Walden pragnął jedynie pochwalić mnie za
przypisy w wypracowaniu o

bitwie pod Bladensburgiem, które rzuciły mu się w oczy,
gdy oddawałam pracę.

- Eee. To naprawdę nic takiego, proszę pana.

- Tak, ale przypisy... - westchnął. - Nie widziałem
właściwie opracowanych przypisów

od czasów, gdy uczyłem w college'u. Wykonałaś dobrą
robotę.

Wymamrotałam skromne „dziękuję”. Nie chciałam
wdawać się w wyjaśnienia, że

moja rozległa wiedza na temat bitwy pod Bladensburgiem
wzięła się stąd, że kiedyś

pomogłam weteranowi tej bitwy naprowadzić jego
następców na zakopaną w ziemi torbę z

pieniędzmi, którą zgubił w ogniu walki. Przedziwne, jakie
rzeczy nie dają ludziom spokojnie

żyć... czy też raczej zaznać spokoju po śmierci.

Już miałam powiedzieć panu Waldenowi, że w normalnej
sytuacji wolałabym

posiedzieć z nim i porozmawiać na temat słynnych
amerykańskich bitew, ale teraz muszę

koniecznie pójść sprawdzić, czy siostra Ernestyna nadal
pilnuje przejścia do gabinetu ojca

Dominika, kiedy słowa pana Waldena sprawiły, że
znieruchomiałam:

- Dziwnie się złożyło, że Kelly akurat teraz wspomniała
Heather Chambers, Susannah.

Spojrzałam na niego z niepokojem.

- Ach tak? Dlaczego?

- Cóż, nie wiem, czy to do ciebie dotarło, ale Heather była
wiceprzewodniczącą

przedostatnich klas. Teraz, kiedy odeszła, zbieraliśmy
głosy na nowego wice. Myśl sobie, co

chcesz, ale nominowano ciebie. Dostałaś dwanaście
głosów.

Oczy zaokrągliły mi się jak spodki. Zapomniałam
kompletnie o tym, że chciałam się

zobaczyć z ojcem Dominikiem.

- Dwanaście głosów?

- Tak, wiem, to niezwykłe, prawda? To mi się nie mieściło
w głowie.

- Byłam przecież w szkole tylko jeden dzień!

- Owszem, ale wywarłaś duże wrażenie. Osobiście nie
sądzę, żebyś narobiła sobie

wczoraj wrogów, grożąc, że połamiesz palce Debbie
Mancuso. Nie należy do najbardziej

lubianych dziewcząt w klasie.

Otworzyłam oczy jeszcze szerzej. A więc pan Walden
usłyszał jednak moją cichą

groźbę. Ten fakt w połączeniu z tym, iż nie ukarał mnie za
to kozą, wzbudził we mnie

szacunek, jakiego dotąd nie czułam w stosunku do żadnego
nauczyciela.

- Och, to, że odepchnęłaś Bryce'a Martinsona w
momencie, gdy kawał drewna spadał

mu na głowę, też ci raczej nie zaszkodziło - dodał.

- O rany - jęknęłam. Chyba nie muszę wyjaśniać, że w
starej szkole nie zdarzyło mi

się wygrać żadnego konkursu na popularność. Nie
starałam się nigdy o miejsce w drużynie

cheerliderek czy zwycięstwo w wyborach królowej balu.
Pomijając fakt, że w dawnej szkole

zajęcie cheerliderki uważano za idiotyczną stratę czasu, a
na Brooklynie określenie „królowa”

niekoniecznie jest komplementem. Zresztą i tak nigdy bym
się nie dostała do drużyny.

Nigdzie też, absolutnie nigdzie, nie nominowano mnie
dotąd do czegokolwiek.

Za bardzo mi to pochlebiło, żeby pójść za pierwszym
odruchem i bąknąć: „Dziękuję,

bardzo dziękuję” i uciec.

-

A

co

-

zapytałam

zamiast

tego

-

robi

wiceprzewodniczący?

Pan Walden wzruszył ramionami.

- Głównie pomaga przewodniczącemu ustalić, na co
wydać budżet klasowy. Nie jest

tego dużo, trochę ponad trzy tysiące dolarów. Kelly i
Heather miały zamiar zorganizować

wieczór taneczny w Carmel Inn, ale...

- Trzy tysiące dolarów? - Szczęka prawdopodobnie
opadła mi do kolan, ale nie

przejęłam się tym.

- Tak, wiem, że to niedużo...

- I możemy je wydać, jak nam się podoba? - Kręciło mi
się w głowie. - Jak byśmy

chcieli,” na przykład, urządzić jakieś imprezy połączone z

gotowaniem na plaży, to nie

byłoby problemu?

Pan Walden spojrzał na mnie z zainteresowaniem.

- Oczywiście. Chociaż reszta klasy musi wyrazić zgodę.
Mam wrażenie, że

administracja może zaproponować zużycie pieniędzy na
naprawę posągu ojca Serry, ale...

Cokolwiek pan Walden chciał powiedzieć, nie dane mu
było skończyć. Do klasy

wpadła Cee Cee. Za przyciemnionymi szkłami okularów
widać było jej szeroko otwarte z

przerażenia oczy.

- Chodź szybko! - wrzasnęła. - Był wypadek! Ojciec
Dominik i Bryce Martinson...

Odwróciłam się natychmiast.

- Co? - zapytałam ostrzej, niż zamierzałam. - Co z nimi?

- Chyba nie żyją!

14

Biegłam tak szybko, że później siostra Mary Claire,
trenerka lekkoatletyki, pytała

mnie, czy nie chciałabym starać się o przyjęcie do
drużyny.

Cee Cee pomyliła się jednak co do trzech rzeczy. Ojciec
Dominik nie zginął. Bryce

również nie.

No i w całym wydarzeniu nie było cienia przypadku.

Z tego, co dotarło do wiadomości publicznej, rzecz miała
się następująco: Bryce z

jakiegoś powodu, nikt nie wiedział z jakiego, wszedł do
gabinetu dyrektora. Może po

przepustkę w związku z tym, że się spóźnił, ponieważ nie
było go na apelu. Bryce stał przed

biurkiem sekretarki pod ogromnym krucyfiksem, o którym
Adam mówił, że spłynie

krwawymi łzami, jeśli jakaś dziewica ukończy Szkołę
Misyjną (sekretarki akurat nie było na

miejscu; podawała kawę policjantom, którzy nadal kręcili
się po dziedzińcu), kiedy ogromny

krzyż zsunął się nagle ze ściany. Ojciec Dominik otworzył
właśnie drzwi i zobaczył zsu-

wający się krzyż, który z pewnością rozbiłby Bryce'owi
czaszkę, gdyby ojciec Dominik nie

zdążył go odsunąć. Skończyło się na złamaniu kości
obojczyka.

Na nieszczęście ojciec Dominik przyjął na siebie ciężar
spadającego krzyża, który

przycisnął go do podłogi, łamiąc mu większość żeber oraz
nogę.

Pan Walden z gromadką sióstr próbował zagnać nas do
klas z dziedzińca, gdzie

staliśmy tłumnie, czekając, aż ojciec Dominik i Bryce
wyłonią się z gabinetu dyrektora. Kilka

osób odeszło, kiedy siostra Ernestyna zagroziła wszystkim
zostaniem po lekcjach, ale nie ja.

Musiałam się upewnić, czy nic im się nie stało. Siostra
Ernestyna rzuciła coś na ten temat, że

panna Simon nie zdaje sobie sprawy, jak nieprzyjemne
bywa zostanie po lekcjach w Szkole

Misyjnej. Zapewniłam siostrę Ernestynę, że jeśli ma na
myśli karę fizyczną, to wezwę mamę,

dziennikarkę lokalnej telewizji, która zjawi się w szkole z
kamerami szybciej, niż trwa

zmówienie jednego Zdrowaś Mario.

To jej zamknęło buzię.

Wkrótce potem zauważyłam Profesora, który przecisnął
się do mnie.

- Co ty tu robisz? - zapytałam, spoglądając na niego z
góry. Małe dzieci zwykle

przebywają w innej części budynku.

- Chcę zobaczyć, czy nic mu nie jest. - Na bladej twarzy
Profesora piegi rysowały się

niezwykle wyraźnie.

- Wpakujesz się w kłopoty - ostrzegłam go. - Siostra
Ernestyna z zapałem spisuje

nazwiska.

- Nie obchodzi mnie to - powiedział Profesor. - Muszę
zobaczyć.

Wzruszyłam ramionami. Śmieszny dzieciak ten Profesor.
W niczym nie przypomina

swoich starszych braci, a nie chodzi wcale o rude włosy.
Przypomniałam sobie kpiącą uwagę

Przyćmionego o kluczykach samochodowych i „duchu
Dawida” i zastanowiłam się na ile,

jeśli w ogóle, Profesor orientuje się, co kryje się za
ostatnimi wydarzeniami w szkole.

Trwało to, jak się wydawało, wieki, ale w końcu
wyniesiono ich z gabinetu. Pierwszy

ukazał się Bryce, jęczący na noszach jak, z przykrością
stwierdzam, małe dziecko. Wiele razy

miałam połamane i przemieszczone kości i wierzcie mi, to
boli, ale nie aż tak, żeby leżeć i

biadolić. Zwykle w takich wypadkach nawet nie
zauważam, że coś mi się stało. Jak na

przykład poprzedniej nocy. Kiedy naprawdę boli, jestem
w stanie tylko się śmiać, ponieważ

ból jest taki silny, że to aż śmieszne.

Dobra, przyznaję, że Bryce stracił w moich oczach, kiedy
zobaczyłam, że zachowuje

się jak mazgaj...

A zwłaszcza kiedy ujrzałam ojca Doma, którego
sanitariusze wynieśli w drugiej

kolejności. Był nieprzytomny, potargany, nad jego prawym
okiem widniała poszarpana,

częściowo przykryta gazą, rana. Nie jadłam śniadania i
teraz widok biednego ojca Dominika z

zamkniętymi oczami, bez okularów, sprawił, że trochę
zakręciło mi się w głowie.

Musiałam

faktycznie

się

zachwiać

i

pewnie

przewróciłabym się, gdyby Profesor nie

złapał mnie za rękę, mówiąc poufnym tonem:

- Wiem. Widok krwi też na mnie źle działa.

Ale to nie od widoku krwi ojca Dominika, sączącej się
przez bandaże, zrobiło mi się

słabo. Uświadomiłam sobie, że zawiodłam. Zawiodłam na
całej linii. Ślepy przypadek

sprawił, że Heather nie zdołała ich zabić. Żyli dzięki
szybkiemu refleksowi ojca Dorna. Nie

dzięki mnie. Ja nie miałam z tym nic wspólnego.

Gdybym poradziła sobie lepiej poprzedniej nocy, w ogóle
by do tego nie doszło. W

żaden sposób.

Poczułam wściekłość. Zimną wściekłość.

Zrozumiałam nagle, co należy zrobić.

- Czy w szkole jest komputer? - zwróciłam się do
Profesora. - Z dostępem do

Internetu?

- Pewnie - odparł zaskoczony Profesor. - W bibliotece.
Dlaczego?

Puściłam jego rękę.

- Nieważne. Wracaj na lekcję.

- Suze...

- Każdy, kto w ciągu minuty nie wróci do klasy -
oświadczyła siostra Ernestyna

stanowczo - zostanie zawieszony, aż do odwołania!

Profesor pociągnął mnie za rękaw.

- Co się dzieje? - nie ustępował. - Do czego potrzebny ci
komputer?

- Nic - powiedziałam. Za bramą z kutego żelaza, wiodącą
na parking, sanitariusze

właśnie zatrzasnęli drzwi karetki. W chwilę później
odjechali z wyciem syren, w blasku

migających świateł. - Tylko... to jest coś, czego byś nie
zrozumiał, Dawidzie. To nic

naukowego.

Profesor wyglądał na mocno urażonego.

- Rozumiem mnóstwo rzeczy, które nie należą do świata
nauki. Na przykład muzykę.

Sam nauczyłem się grać Szopena na keyboardzie. To nie
jest nic naukowego. Przyjemność

obcowania z muzyką czy sztuką w ogóle to kwestia
emocji. Rozumiem muzykę i sztukę.

Więc nie krępuj się, Suze - ciągnął - możesz mi
powiedzieć. Czy to ma coś wspólnego z...

tym, o czym mówiliśmy wczoraj wieczorem?

Odwróciłam się, patrząc na niego ze zdumieniem.

- To logiczna konkluzja. - Wzruszył ramionami. -
Dokonałem pobieżnych oględzin

posągu. Pobieżnych, gdyż nie zdołałem podejść
dostatecznie blisko ze względu na taśmę i

zespół prowadzący śledztwo. Nie doszukałem się śladów
piły czy innych wskazówek, w jaki

sposób odcięto głowę. Brązu nie da się ciąć równie
czysto bez użycia ciężkich maszyn, ale

takie urządzenia nigdy by się nie zmieściły...

- Panie Ackerman! - Ton siostry Ernestyny nie był
bynajmniej żartobliwy. - Czy chce

pan, abym pana zapisała?

- Nie - bąknął poirytowany Dawid.

- Nie, co?

- Nie, siostro. - Spojrzał na mnie przepraszająco. - Chyba
muszę już iść. Ale

porozmawiamy o tym wieczorem w domu, dobrze?
Znalazłem coś o... wiesz, o tym, o co

prosiłaś. Pamiętasz? - Popatrzył na mnie znacząco. - O
domu.

- Och. Świetnie.

- Panie Ackerman?

Dawid odwrócił się do zakonnicy.

- Proszę chwilę poczekać, dobrze, siostro? Właśnie
próbuję z kimś porozmawiać.

Cała krew odpłynęła z twarzy tej niemłodej już kobiety.
To było niesamowite.

Zareagowała tak dziecinnie, jakby to ona miała dwanaście
lat, a nie mój brat.

- Chodź ze mną, miody człowieku - syknęła, chwytając
Dawida za ucho. - Widzę, że

siostra przyrodnia nakarmiła cię jakimiś wielkomiejskimi
pomysłami dotyczącymi tego, jak

mały chłopiec ma się zwracać do starszych...

Dawid jęknął niczym zranione zwierzę, ale poszedł z
zakonnicą zgarbiony z bólu.

Przysięgam, że nic bym nie zrobiła, gdybym nagle nie
zauważyła Heather stojącej w bramie i

śmiejącej się do rozpuku.

- O, Boże - zawołała, rżąc ze śmiechu. - Gdybyś widziała
swoją minę, jak się

dowiedziałaś, że Bryce nie żyje! Przysięgam! To
najśmieszniejsza rzecz, jaką widziałam! -

Odrzuciła do tyłu długie włosy. - Wiesz co? Dzisiaj
załatwię jeszcze paru ludzi w podobny

sposób. Może zacznę od tego małego, tam...

Zrobiłam krok w jej stronę.

- Tylko dotknij mojego brata, a odeślę cię prosto do
grobu, z którego się wyczołgałaś.

Heather parsknęła śmiechem, za to siostra Ernestyna,
która, jak sobie właśnie

uświadomiłam, wzięła moje słowa do siebie, puściła
Dawida tak gwałtownie, jakby dzieciak

nagle stanął ' w płomieniach.

- Coś ty powiedziała?

Zakonnica spurpurowiała na twarzy. Za jej plecami
Heather chichotała radośnie.

- No, teraz będziesz miała za swoje. Przez tydzień
zostajesz po lekcjach!

W tym momencie duch zniknął, a ja musiałam radzić sobie
z bałaganem, jaki zostawił.

Ku mojemu zdumieniu siostra Ernestyna była w stanie
jedynie patrzeć na mnie

szeroko otwartymi oczami. Dawid rozcierał ucho,
wyraźnie oszołomiony.

- Wrócimy do naszych klas - wykrztusiłam. -
Niepokoiliśmy się tylko o ojca Dominika

i chcieliśmy go pożegnać. Dziękujemy, siostro.

Siostra Ernestyna nadal gapiła się na mnie. Nie
wypowiedziała ani słowa. Była kobietą

pokaźnych rozmiarów, nie taką wysoką, jak ja na obcasach
- dziś miałam na sobie czarne

botki - ale dużo tęższą, z wyjątkowo pokaźnym biustem, na
którym wisiał srebrny krzyż.

Patrząc na mnie, odruchowo dotykała go palcami. Później
Adam, który obserwował całą tę

scenę, twierdził, że siostra Ernestyna trzymała krzyż,
jakby miał ją przede mną obronić. To

nieprawda. Dotykała krzyża, jakby nie była pewna, czy
nadal tam jest. A był. Zdecydowanie

był.

To chyba wtedy Profesor przestał być dla mnie
Profesorem, a stał się Dawidem.

- Nie martw się - powiedziałam, kiedy każde z nas miało

pójść w swoją stronę.

Wydawał się taki przygnębiony i milutki z tymi rudymi
włosami, piegowatą buzią i

odstającymi uszami. Zmierzwiłam mu lekko czuprynę. -
Wszystko będzie dobrze.

Dawid podniósł głowę.

- Skąd wiesz? - zapytał. Cofnęłam rękę.

Ponieważ prawda była taka, że oczywiście, nie
wiedziałam, czy wszystko będzie

dobrze. Nie miałam o tym zielonego pojęcia.

15

Tuż po lunchu złapałam Adama. Prawie całą lekcję
spędziłam w bibliotece, gapiąc się

w ekran komputera. Nic nie jadłam, ale prawdę mówiąc,
w ogóle nie byłam głodna.

- Cześć - powiedziałam, siadając obok niego i zakładając
nogę na nogę, tak że czarna

spódnica podjechała odrobinę do góry. - Przyjechałeś dziś
do szkoły samochodem?

Adam uderzył się w pierś. Zakrztusił się fritosem w
momencie, kiedy się dosiadłam.

Kiedy wreszcie udało mu się przełknąć, oznajmił dumnie:

- Pewnie, że tak. Odkąd zrobiłem prawo jazdy, jeżdżę jak
stary. Szkoda, że nie

pojechałaś z nami wczoraj wieczorem, Suze. Było super.
Wpadliśmy najpierw do Coffee

Clutch, a potem przejechaliśmy się Seventeen Mile Drive.
Przeżyłaś coś podobnego?

Rany, przy wczorajszym księżycu ocean był taki piękny...

- Czy zechciałbyś zabrać mnie gdzieś po szkole?

Adam zerwał się z miejsca, płosząc dwie tłuste mewy,
siedzące niedaleko ławki, którą

dzielił z Cee Cee.

- Żartujesz? Powiedz tylko dokąd, Suze, a zabiorę cię tam.
Vegas? Chcesz jechać do

Vegas? Nie ma sprawy. No, wiesz, ja mam szesnaście lat,
ty masz szesnaście lat. Możemy się

tam pobrać bez problemu. Rodzice pozwolą nam mieszkać
razem u nas w domu, spokojna

głowa. Nie masz nic przeciwko temu, żeby dzielić ze mną
pokój, prawda? Przysięgam, że

będę po sobie sprzątał...

- Adamie - wtrąciła się Cee Cee - nie świruj. Wątpię,
żeby chciała za ciebie wyjść.

- Nie sądzę, aby to był dobry pomysł poślubić kogoś,
zanim rozwód z moim

pierwszym

mężem

nie

zostanie

sfinalizowany

-

stwierdziłam z powagą. - Chciałabym

pojechać do szpitala i zobaczyć się z Bryce'em.

Adam przygarbił się.

- Och - powiedział niewątpliwie bardzo rozczarowany. -
Tylko tyle?

Zrozumiałam, że powiedziałam coś niewłaściwego. Nie
mogłam tego odkręcić. Cee

Cee pomogła mi, na szczęście, mówiąc z namysłem:

- Wiecie, historia o tym, jak Bryce i ojciec Dominik
dzielnie zmagają się ze słabością,

dochodząc do zdrowia, nie byłaby złym materiałem na
artykuł. Czy nie masz nic przeciwko

temu, żebym się z wami zabrała?

- Ani trochę. - Kłamałam, oczywiście. Przy Cee Cee może
być mi trudno zrobić to, co

zamierzam, nie wdając się w zbędne wyjaśnienia...

A mam wybór? Żadnego.

Kiedy już zapewniłam sobie transport, zaczęłam się
rozglądać za Przyćmionym.

Znalazłam go opartego o ogrodzenie, pogrążonego w
drzemce. Szturchnęłam go stopą. Kiedy

łypnął na mnie zza okularów przeciwsłonecznych,
powiedziałam, żeby nie czekał po szkole,

bo wracam z kimś innym. Burknął coś i znów zasnął.

Potem odnalazłam automat telefoniczny. Dziwne, kiedy się
nie zna numeru telefonu

własnej mamy. Nadal pamiętam nasz numer brookliński,
ale nie mam pojęcia, jaki jest nasz

miejscowy telefon. Dobrze, że zapisałam go w notesie.
Otworzyłam na S - jak Simon - i był

tam. Wybrałam go. Wiedziałam, że nikogo nie ma w domu,
ale chciałam się zabezpieczyć na

wszystkich

frontach.

Powiedziałam

automatycznej

sekretarce, że mogę wrócić później,

ponieważ po szkole wybieram się gdzieś z nowymi
przyjaciółmi. Wiedziałam, że mama

będzie zachwycona, kiedy to usłyszy. Na Brooklynie
martwiła się, że jestem aspołeczna.

Powtarzała do znudzenia: „Suzie, jesteś taką ładną
dziewczyną. Nie mogę zrozumieć,

dlaczego żaden chłopak nigdy do ciebie nie dzwoni. Może
gdybyś nie robiła wrażenia takiej...

twardej. Co ty na to, żeby odstawić na trochę skórzaną
kurtkę?”

Prawdopodobnie umarłaby z radości, gdyby znalazła się
na parkingu przed szkołą po

lekcjach i usłyszała Adama, kiedy podchodziłam do
samochodu.

- Och, Cee Cee, oto i ona. - Adam otworzył przede mną
drzwi samochodu, który

okazał się przypadkiem nowym volkswagenem bugsem.
Przypuszczam, że rodzice Adama nie

narzekają specjalnie na brak pieniędzy.

- Chodź, Suze, usiądź z przodu, przy mnie. Zerknęłam
przez okulary

przeciwsłoneczne. Poranna mgła zniknęła jak zwykle bez
śladu i teraz, o trzeciej po południu,

słońce stało wysoko na doskonale czystym błękitnym
niebie.

- Eee, nie, Cee Cee była pierwsza. Usiądę z tyłu. Nie ma
problemu.

- W żadnym wypadku. - Adam stał obok samochodu,
wciąż trzymając drzwi. - Jesteś

nową dziewczyną. Nowa dziewczyna siada z przodu.

- Taak - odezwała się Cee Cee z czeluści tylnego
siedzenia - dopóki mu nie

oświadczysz, że nie pójdziesz z nim do łóżka. Wtedy
ciebie także releguje na tyły.

Adam odezwał się głosem z Czarodzieja z krainy Oz:

- Nie zwracaj uwagi na człowieka za kotarą. Wślizgnęłam
się więc na przednie

siedzenie, a Adam delikatnie zamknął drzwi.

- Mówisz poważnie? - zapytałam Cee Cee, odwracając
się, podczas gdy Adam okrążał

samochód, żeby usiąść za kierownicą.

Cee Cee wytrzeszczyła oczy.

- Czy naprawdę myślisz, że ktoś mógłby pójść z nim do
łóżka? Przełknęłam to.

- Rozumiem - powiedziałam. - A zatem, nie.

- Zgadza się - powiedziała Cee Cee w momencie, gdy
Adam siadał za kierownicą.

- A więc - odezwał się, poruszając palcami w powietrzu
przed włączeniem zapłonu. -

Myślę, że cała ta sprawa z posągiem, ojcem Dominikiem i
Bryce'em zestresowała nas

wszystkich. U moich rodziców jest sauna, idealne miejsce
na odreagowanie po takich

przeżyciach jak dzisiejsze, więc proponuję, żebyśmy
najpierw udali się do mnie i trochę się

odmoczyli...

- Coś ci powiem - przerwałam mu. - Dajmy sobie na razie
spokój z sauną i jedźmy

prosto do szpitala. Może później będzie trochę czasu...

- Tak. - Adam był wniebowzięty. - Bóg istnieje. Cee Cee
na to, z tylnego siedzenia:

- Powiedziała „może”, baranie. Boże, spróbuj się
opanować. Adam spojrzał na mnie

przelotnie, wyjeżdżając z parkingu.

- Czy jestem zbyt nachalny?

- Hm - mruknęłam. - Może...

- Chodzi o to, że już strasznie dużo czasu minęło, odkąd
pokazała się tutaj jakaś

choćby trochę interesująca dziewczyna. - Adam, jak
zauważyłam z ulgą, był bardzo

ostrożnym kierowcą. W przeciwieństwie do Śpiącego,
który, jak się wydaje, uważał, że znaki

„stop” oznaczają w istocie „zwolnij”. - Wiesz, przez
szesnaście lat otaczały mnie Kelly

Prescotty i Debbie Mancusosy. To taka ulga, że dla
odmiany pojawiła się Susannah Simon.

Wbiłaś Kelly w podłogę dzisiaj rano uwagą: „Hm, czy
anioły zostawiają krwawe plamy? Nie

sądzę”.

Adam ciągnął w tym duchu przez resztę drogi do szpitala.
Nie byłam pewna, jak Cee

Cee to zniesie. O ile się nie mylę, ona czuje do niego to
samo, co on najwyraźniej czuje do

mnie. Nie sądzę jednak, żeby jego zauroczenie moją osobą
było poważne. W przeciwnym

razie nie żartowałby sobie w ten sposób. Uczucia Cee Cee
wydawały mi się za to głębsze.

Och, mogła się z nim drażnić, a nawet obrażać, ale parę
razy spojrzałam w tylne lusterko i

złapałam ją na tym, jak wpatruje się w tył jego głowy
wzrokiem, który można by określić

jedynie jako cielęcy.

Ale tylko wtedy, kiedy miała pewność, że on tego nie
widzi. Kiedy Adam zatrzymał

się przed szpitalem, pomyślałam, że przez pomyłkę

zaparkował przed jakimś klubem albo

prywatną rezydencją. W porządku, naprawdę wielką
prywatną rezydencją ale cóż, trzeba

obejrzeć niektóre takie miejsca w dolinie.

Po chwili spostrzegłam dyskretną tabliczkę z napisem
SZPITAL. Wysiedliśmy z

samochodu i ruszyliśmy przez nienagannie utrzymany
ogród z klombami pełnymi barwnych

kwiatów. Dokoła uwijały się kolibry, zauważyłam też
więcej tych palm, o których myślałam,

że nie występują tak daleko na północ od równika.

W informacji zapytałam o pokój Bryce'a Martinsona. Nie
byłam pewna, czy go

rzeczywiście przyjęto, ale wiedziałam z doświadczenia,
niestety z pierwszej ręki, że każda

ofiara wypadku z urazami głowy zostaje w szpitalu na
obserwację, przynajmniej na jedną noc.

I miałam rację. Bryce i ojciec Dominik znajdowali się w
szpitalu, umieszczeni w dwóch

pokojach naprzeciwko siebie.

Nie byliśmy jedynymi odwiedzającymi. W pokoju Bryce'a
panował tłok. Wydaje się,

że nie było żadnych ograniczeń co do liczby gości, bo w
pokoju Bryce'a na oko znajdowała

się większość najstarszego rocznika Szkoły Misyjnej. Na
środku słonecznego wesołego

pokoju, w którym na każdej płaskiej powierzchni stały
wazony z kwiatami, leżał Bryce z

zagipsowanym ramieniem i prawą ręką na wyciągu.
Wyglądał dużo lepiej niż rano,

prawdopodobnie dlatego, że naszpikowano go środkami
znieczulającymi. Kiedy ujrzał mnie

w progu, jego twarz rozjaśnił niezbyt inteligentny uśmiech.

- Suze! - zawołał.

Wymówił to „su - u - z”, tak, jakby moje imię składało się
z więcej niż jednej sylaby.

- Cześć, Bryce - bąknąłem, nagle onieśmielona. Wszyscy
w pokoju odwrócili się, żeby

zobaczyć, do kogo Bryce mówi. Przeważały dziewczyny.
Zrobiły to, co robi większość

dziewcząt - zlustrowały mnie od stóp do głów, a dziś rano
nie wzięłam prysznica, ponieważ

bardzo się śpieszyłam, więc moje włosy nie wyglądały
szczególnie świeżo.

Potem uśmiechnęły się złośliwie.

Bryce oczywiście nie zwrócił na to uwagi. Ale tak było.

Mimo że nie obchodziło mnie, co banda dziewczyn,
których nie znam i których

prawdopodobnie nie będę miała okazji więcej spotkać,
myśli na mój temat, zaczerwieniłam

się.

- Hej, wszyscy - Bryce był trochę oszołomiony
lekarstwami. - To jest Suze. Suze, to są

wszyscy.

- Cześć, wszyscy.

- Och, to ty jesteś tą dziewczyną, która uratowała mu

wczoraj życie, siostrą przyrodnią

Jake'a - odezwała się dziewczyna w białej, idealnie
wyprasowanej luźnej sukience, siedząca w

nogach łóżka Bryce'a.

- Owszem, to ja.

W obecności tych wszystkich ludzi nie było sposobu,
żebym zapytała Bryce'a o to, o

co miałam go zapytać. Cee Cee zabrała Adama do pokoju
ojca Dominika, żebym mogła

spędzić trochę czasu sam na sam z Bryce'em, ale zdaje się,
na próżno. Nie miałam szansy na

rozmowę z nim chociaż przez minutę. Chyba że...

Cóż, chyba że o to poproszę.

- Słuchajcie - powiedziałam. - Muszę porozmawiać z
Bryce'em w cztery oczy. Czy

macie coś przeciwko temu?

Dziewczyna na łóżku nie kryła zdumienia.

- Więc rozmawiaj. Nikt ci nie przeszkadza. Spojrzałam jej
prosto w oczy i

powtórzyłam

swoim

najbardziej

stanowczym

mediatorskim głosem:

- W cztery oczy.

Ktoś gwizdnął przeciągle, ale nikt się nie poruszył. W
każdym razie, dopóki nie

wtrącił się Bryce:

- Hej, ludzie. Słyszeliście, co powiedziała. Wyjdźcie.
Bogu niech będą dzięki za

morfinę!

Seniorzy z ociąganiem opuścili pokój, rzucając mi złe
spojrzenia. Bryce uniósł rękę

podłączoną do kroplówki i zawołał:

- Hej, Suze. Chodź i popatrz na to.

Podeszłam do łóżka. Teraz, kiedy zostaliśmy sami,
stwierdziłam, że pokój Bryce'a jest

naprawdę duży. Do tego bardzo wesoły, pomalowany na

żółto, z oknem wychodzącym na

ogród.

- Widzisz, co ja mam? - Bryce pokazał mi urządzenie
wielkości dłoni z guzikiem na

górze. - Moja własna pompka środków przeciwbólowych.
Jak tylko poczuję ból, naciskam

guzik i uwalnia się kodeina. Prosto do krwi. Fajne, co?

Facet wyraźnie odjechał. To się rzucało w oczy.
Uświadomiłam sobie nagle, że moje

zadanie nie będzie takie trudne, jak myślałam.

- To wspaniale, Bryce. Naprawdę zmartwiłam się, kiedy
dowiedziałam się o tym

wypadku.

- Taak. - Zachichotał głupkowato. - Szkoda, że cię tam nie
było. Miałabyś okazję,

żeby mnie uratować, tak jak wczoraj.

- Tak. - Chrząknęłam zmieszana. - Ostatnio jakoś los cię
prześladuje.

- Taak. - Powieki mu opadły i przez jedną okropną chwilę
bałam się, że zaśnie.

Otworzył jednak oczy i spojrzał na mnie smętnie. - Suze,
nie sądzę, żebym stąd wyszedł.

Wytrzeszczyłam oczy. Boże, co za dzieciak!

- Oczywiście, że wyjdziesz. Masz tylko zmiażdżony
obojczyk, i tyle. Dojdziesz do

siebie w mgnieniu oka.

Znowu zachichotał.

- Nie, nie. Chodziło mi o to, że nie wyjdę stąd na czas,
żeby spotkać się z tobą w

sobotę wieczór.

- Och, nie, oczywiście, że nie. Nie sądzę, żeby to było
możliwe. Posłuchaj, Bryce,

chcę cię o coś prosić. Pomyślisz, że to dziwne... - W
gruncie rzeczy, w stanie takiego

zamroczenia, chyba nic nie powinno go zdziwić. - Czy
masz jakąś rzecz, którą dostałeś od

Heather?

Popatrzył na mnie półprzytomnie.

- Dostałem? Masz na myśli jakiś prezent?

- Tak.

- Cóż, owszem. Dała mi kaszmirową kamizelkę na święta.
Pokręciłam głową.

Kaszmirowa kamizelka nie przyda się do moich celów.

- Aha. Coś jeszcze? Może... swoje zdjęcie?

- Och, pewnie, pewnie. Dała mi swoje szkolne zdjęcie.

- Naprawdę? - Starałam się ukryć podniecenie. - Nie masz
go przypadkiem ze sobą?

Może w portfelu? - Szanse były nikłe, wiedziałam o tym,
ale większość ludzi porządkuje

takie rzeczy raz w roku, nie częściej...

Skrzywił się. Sądzę, że myślenie sprawiało mu ból, bo
widziałam, jak parę razy

nacisnął pompkę. Po chwili jednak się odprężył.

- Pewnie - powiedział. - Nadal mam jej zdjęcie. Mój
portfel jest w tamtej szufladzie.

Otworzyłam szufladę w stoliku obok łóżka. Cienki, czarny
skórzany portfel istotnie

znajdował się w środku. Podniosłam go i otworzyłam.
Fotografię Heather znalazłam

wciśniętą pomiędzy złotą kartę American Express i bilet
na wyciąg narciarski. Wyglądała

zachwycająco, z długimi jasnymi włosami przerzuconymi
przez ramię. Patrzyła kokieteryjnie

w obiektyw. Na szkolnych zdjęciach zawsze wyglądam
tak, jakby ktoś przed chwilą

wrzasnął: „Pożar!” Nie mieściło mi się w głowie, żeby
chłopak, który chodził z taką

dziewczyną, mógł umówić się z dziewczyną taką jak ja.

- Czy mogę pożyczyć to zdjęcie? Jest mi do czegoś
potrzebne. Wkrótce ci oddam.

- Pewnie, pewnie - powiedział, machnąwszy ręką.

- Dzięki. - Wsunęłam zdjęcie do plecaka akurat w chwili,

gdy do pokoju wkroczyła

wysoka kobieta po czterdziestce, obwieszona złotą
biżuterią, z pudełkiem ciastek w ręku.

- Bryce, kochanie, gdzie się podziali twoi przyjaciele?
Poszłam specjalnie do cukierni

po jakieś łakocie dla nich.

- Zaraz wrócą, mamo - odparł Bryce sennym głosem. - To
jest Suze. Uratowała mi

wczoraj życie.

Pani Martinson wyciągnęła gładką opaloną rękę.

- Milo mi cię poznać, Susan - powiedziała, leciuteńko
ściskając czubki moich palców.

- Nie do wiary, co się przydarzyło biednemu Bryce'owi.
Jego ojciec jest wściekły. Jakby nie

wystarczyła historia z tą okropną dziewczyną. No, wiesz...
A teraz to. Słowo daję, tak, jakby

na szkole ciążyło przekleństwo, czy co.

- Tak. Miło mi panią poznać. Pójdę już.

Nikt nie miał nic przeciwko mojemu odejściu. Ani pani
Martinson, ponieważ nie

obchodziło jej to w najmniejszym stopniu, ani Bryce, bo
właśnie zasnął.

Adam i Cee Cee stali na korytarzu po drugiej stronie.
Kiedy do nich podeszłam, Cee

Cee położyła palec na ustach.

- Posłuchaj - szepnęła. Zaczęłam nasłuchiwać.

- To po prostu nie mogło zdarzyć się w gorszym momencie
- mówił znajomy męski

głos. - Wizyta arcybiskupa jest za niecałe dwa tygodnie...

- Tak mi przykro, Constantine. - Głos ojca Dominika
brzmiał słabo. - Wiem, w jakim

napięciu żyjecie...

- I w dodatku Bryce Martinson! Wiesz, kim jest jego
ojciec? To jeden z najlepszych

prawników w Salinas!

- Ojciec Dominik dostaje burę - szepnął Adam. - Biedny

staruszek.

- Chciałabym, żeby kazał Constantine'owi wskoczyć do
jeziora. - Fiołkowe oczy Cee

Cee rozbłysły. - Wysuszona stara...

- Spróbujmy mu pomóc - szepnęłam. - Może uda się wam
odwrócić uwagę

wielebnego, a ja się dowiem, czy ojcu Dominikowi
czegoś nie potrzeba. Wiecie, tak raz -

dwa, zanim stąd pójdziemy.

Cee Cee wzruszyła ramionami.

- W porządku.

- Zgoda - dodał Adam. Wobec tego zawołałam głośno:

- Ojciec Dominik? - I wpadłam do pokoju.

Pokój nie był ani taki duży, ani wesoły, jak pokój Bryce'a.
Ściany pomalowano na

beżowo, nie na żółto i stał w nim tylko jeden wazon z
kwiatami. Okno wychodziło na

parking. Nikt też nie podłączył ojca Dominika do
urządzenia pompującego środki

znieczulające. Nie wiem, jaki rodzaj ubezpieczenia mają
księża, ale warunki mógłby mieć

zdecydowanie lepsze.

Stwierdzenie, że ojciec Dominik wydawał się zaskoczony
moim widokiem, byłoby

eufemizmem. Opadła mu szczęka. Nie był w stanie
wydusić słowa. Na szczęście za mną

wpadła Cee Cee, wołając:

- O, monsignor! Wspaniale. Wszędzie wielebnego
szukaliśmy. Chcielibyśmy, o ile to

możliwe, przeprowadzić wywiad na temat wpływu
wczorajszego aktu wandalizmu na

zbliżającą się wizytę arcybiskupa. Niezbyt dobrze się
złożyło, prawda? Jakiś komentarz?

Może zechciałby wielebny wyjść na korytarz, gdzie ja i
mój współpracownik...

Lekko poirytowany, wielebny Constantine ruszył za Cee

Cee, mrucząc:

- Słuchaj no, młoda damo...

Podskoczyłam do ojca Dominika. Trudno powiedzieć,
żebym była uszczęśliwiona tym

spotkaniem. Byłam pewna, że ksiądz raczej nie jest ze
mnie zadowolony. To we mnie Heather

rzuciła głową ojca Serry i podejrzewałam, że ojciec
Dominik zdaje sobie z tego sprawę i to

nie usposabia go życzliwie w stosunku do mnie.

Myliłam się jednak. Dobrze mi idzie odgadywanie myśli
zmarłych, ale z żywymi

radzę sobie znacznie gorzej.

- Susannah - odezwał się ojciec Dominik łagodnie. - Co ty
tutaj robisz? Wszystko w

porządku? Bardzo się o ciebie martwiłem...

Chyba mogłam się tego spodziewać. Ojciec Dominik nie
miał do mnie najmniejszych

pretensji. Martwił się o mnie, i tyle. Ale to o niego

należało się martwić. Pomijając paskudną

ranę nad okiem, był także straszliwie blady, a nawet szary.
Tylko oczy, niebieskie jak niebo

na zewnątrz, wyglądały jak zawsze, błyszcząc mądrością i
humorem.

- O mnie? - zrobiłam wielkie oczy. - Dlaczego ksiądz się
o mnie martwił? To nie ja

dostałam krucyfiksem dziś rano.

Ojciec Dominik uśmiechnął się smutno.

- Nie, ale sądzę, że masz mi coś do powiedzenia.
Dlaczego nie dałaś mi znać,

Susannah? Dlaczego nie uprzedziłaś, co zamierzasz?
Gdybym wiedział, że zamierzasz

pojawić się w szkole sama, w środku nocy, nigdy bym na
to nie pozwolił.

- Właśnie dlatego księdzu nie powiedziałam. Ojcze,
przykro mi z powodu posągu i

drzwi do klasy pana Waldena, i w ogóle. Musiałam jednak
spróbować z nią porozmawiać sam

na sam, rozumie ksiądz? Jak kobieta z kobietą. Nie
wiedziałam, że tak jej odbije.

- A czego się spodziewałaś? Susannah, widziałaś, co
wczoraj próbowała zrobić temu

młodemu człowiekowi...

- Tak, ale to było dla mnie jakoś tam zrozumiałe. Ona go
kochała, jest na niego

naprawdę wściekła. Nie sądziłam, że mnie zaatakuje. Nie
miałam przecież z tym nic

wspólnego. Chciałam jej tylko uprzytomnić, jaki ma
wybór...

- To właśnie starałem się zrobić, odkąd pojawiła się w
szkole.

- Zgadza się. Ale Heather nie odpowiada żadna z opcji,
które jej przedstawiliśmy.

Mówię księdzu, ta dziewczyna zwariowała. Teraz się
uspokoiła, bo myśli, że zabiła Bryce'a.

Gdzieś się przyczaiła, ale już wkrótce znowu się pojawi i
Bóg jeden wie, co zrobi teraz, kiedy

jest świadoma, do czego jest zdolna.

Ojciec Dominik spojrzał na mnie ciekawie, zapomniawszy
najwyraźniej o troskach

związanych ze zbliżającą się wizytą arcybiskupa.

- Co masz na myśli, mówiąc: „teraz, kiedy jest świadoma,
do czego jest zdolna”?

- Cóż, poprzedniej nocy odbyła się jedynie próba
generalna. Możemy się po niej

spodziewać bardziej efektownych występów, ponieważ
teraz już wie, co potrafi.

Ojciec Dominik pokręcił głową, zaniepokojony.

- Widziałaś ją dzisiaj? Skąd to wszystko wiesz?

Nie mogłam powiedzieć ojcu Dominikowi o Jessie. Po
pierwsze, to nie jego sprawa.

Bałam się także, że informacja o chłopaku mieszkającym
w moim pokoju mogłaby go zaszo-

kować. Ojciec Dominik jest przecież księdzem i w ogóle.

- Proszę posłuchać - powiedziałam. - Dużo myślałam na

ten temat i nie widzę innego

wyjścia. Próbował ksiądz przemówić jej do rozumu, ja
też. I proszę spojrzeć, do czego nas to

doprowadziło. Ksiądz trafił do szpitala, a ja muszę się
ciągle oglądać przez ramię,

gdziekolwiek jestem. Uważam, że nadszedł czas, żeby tę
sprawę rozstrzygnąć raz na zawsze.

Ojciec Dominik zamrugał nerwowo.

- Co masz na myśli, Susannah? O czym ty mówisz?
Wciągnęłam głęboko powietrze.

- Mówię o tym, co robimy my, mediatorzy, kiedy zawodzą
wszelkie inne środki.

Nadal wyglądał na zaniepokojonego.

- Wszelkie inne środki? Obawiam się, że nie rozumiem, o
co ci chodzi.

- Mówię o egzorcyzmach.

16

- Nie ma mowy - powiedział ojciec Dominik. - Proszę
posłuchać. Nie widzę innego

wyjścia. Ona nie odejdzie z własnej woli, oboje o tym
wiemy. A jest zbyt niebezpieczna, żeby

jej pozwolić włóczyć się po świecie bez końca. Sądzę, że
musimy dać jej kopa.

Ojciec Dominik odwrócił wzrok, wpatrując się ponuro w
jakiś punkt na suficie.

- Nie po to istniejemy, ludzie tacy jak ty i ja, Susannah —
odezwał się tak smutnym

głosem, jakiego jeszcze u niego nie słyszałam. - Jesteśmy
strażnikami strzegącymi bram życia

po śmierci. Pomagamy zbłąkanym duszom odnaleźć
miejsce ostatecznego przeznaczenia.

Wszystkie dusze, którym pomagałem, przekroczyły tę
bramę z własnej woli...

Taak. Przypuszczam, że to przyjemne patrzeć na świat

oczyma ojca Dominika. Pewnie

wydaje się uroczym miejscem. Dużo lepszym od tego, na
którym spędziłam ostatnich

szesnaście lat.

- Aleja nie widzę innego wyjścia.

- Egzorcyzmy - mruknął ojciec Dominik. Wymówił to
słowo z taką odrazą, jak

„odchody” czy coś równie obrzydliwego.

- Chwileczkę - powiedziałam, żałując, że w ogóle
podjęłam ten temat. - Proszę mi

wierzyć, to nie jest metoda, którą bym polecała. Nie
wydaje mi się jednak, żebyśmy w tym

wypadku mieli wybór. Heather zagraża nie tylko
Bryce'owi. - Nie chciałam mu mówić, że

groziła także Dawidowi. Oczami wyobraźni widziałam,
jak zrywa się z łóżka, wrzeszcząc,

żeby dać mu kule. Ponieważ jednak wygadałam się co do
swoich planów, musiałam jakoś

uzasadnić użycie tak ekstremalnego środka. - Stanowi
zagrożenie dla całej szkoły -

stwierdziłam. - Trzeba ją powstrzymać.

Skinął głową.

- Tak. Tak, oczywiście, masz rację. Susannah, musisz mi
jednak przyrzec, że nie

będziesz

tego

robiła,

dopóki

stąd

nie

wyjdę.

Rozmawiałem z lekarką, mówiła, że może mnie

wypuści już w piątek. To da nam mnóstwo czasu, żeby
zastanowić się nad stosowną

metodologią... - Zerknął na stolik przy łóżku. - Podaj mi tę
Biblię, Susannah, dobrze? Jeśli

zastosujemy się dokładnie...

Wręczyłam mu książkę.

- Jestem pewna - oznajmiłam - że znam to na wyrywki.
Wbił we mnie błękitne oczy.

Szkoda, że jest taki stary i do tego ksiądz. Ciekawe, ile
serc złamał, zanim odkrył swoje po-

wołanie.

- Jak to możliwe - odezwał się - żebyś znała coś tak
skomplikowanego, jak

egzorcyzmy Kościoła rzymskokatolickiego, na wyrywki?

Poruszyłam się niespokojnie.

- No, właściwie nie miałam zamiaru zastosować wersji
Kościoła rzymskokatolickiego.

- Jest jakaś inna?

- Och, pewnie. Większość religii je stosuje. Osobiście
wolę Mecumbę. Jest bardzo

praktyczna. Żadnych długich inkantacji, czy czegoś
takiego.

- Mecumba? - powtórzył zbolałym głosem.

- Tak. Brazylijskie wudu. Ściągnęłam to z Internetu.
Trzeba tylko mieć trochę krwi z

kurczaka i...

- Mario, Matko Boża - westchnął ojciec Dominik. - Nie
ma mowy. Heather Chambers

została ochrzczona jako rzymska katoliczka i, bez względu
na przyczynę śmierci, zasługuje

na rzymskokatolickie egzorcyzmy, jeśli nie pogrzeb. Jej
szanse na dostanie się do nieba są

nikłe, przyznaję, ale pragnę dopilnować, aby stworzono
jej możliwość przywitania świętego

Piotra u wrót nieba.

- Ojcze Dominiku, nie sądzę, żeby miało jakiekolwiek
znaczenie, jakich egzorcyzmów

użyjemy. Chodzi o to, że jeśli niebo istnieje, Heather
Chambers nie dostanie się tam w żaden

sposób.

Ojciec Dominik cmoknął z dezaprobatą.

- Susannah, jak możesz mówić coś podobnego? W każdym
człowieku tkwi dobro. Z

pewnością nawet ty zdajesz sobie z tego sprawę.

- Nawet ja? Co ksiądz ma na myśli, mówiąc: „nawet ty”?

- To, że nawet Susannah Simon, która potrafi być bardzo

twarda dla innych, musi

wiedzieć, że nawet w najokrutniejszym z ludzi może
rosnąć kwiat dobra. Może zaledwie

kiełeczek, któremu potrzeba słońca i wody, ale kwiat tak
czy inaczej.

Ciekawe, jakie środki przeciwbólowe zastosowano w
wypadku ojca Dominika.

- W porządku, ojcze. Wiem tylko, że tam, dokąd uda się
Heather, to nie będzie niebo.

O ile niebo istnieje.

Uśmiechnął się melancholijnie.

- Chciałbym - odparł - żebyś miała choć w połowie tyle
wiary w dobrego Boga,

Susannah, ile masz odwagi. Posłuchaj mnie przez chwilę.
Nie wolno ci, nie wolno pod

żadnym pozorem, próbować powstrzymać Heather na
własną rękę. Nie ma cienia

wątpliwości, że wczorajszej nocy omal cię nie zabiła. Nie
wierzyłem własnym oczom, kiedy

zobaczyłem rozmiar szkód, jakich dokonała. Masz
szczęście, że uszłaś z życiem. Z tego co

zaszło dziś rano wynika jasno, że robi się coraz silniejsza.
Byłoby głupotą, niewybaczalną

głupotą, gdybyś znowu próbowała zrobić coś na własną
rękę.

Wiedziałam, że ma rację. Co więcej, jeśli rzeczywiście
wprowadziłabym mój plan z

egzorcyzmami w życie, nie mogłabym skorzystać z
pomocy Jessego, ponieważ egzorcyzmy

odesłałyby go do Stwórcy w towarzystwie Heather.

- Ponadto - ciągnął ojciec Dominik - nie ma powodu do
pośpiechu, nieprawdaż?

Teraz, kiedy udało jej się wyprawić Bryce'a do szpitala,
nic złego nie zrobi. Przynajmniej do

czasu, gdy on wróci do szkoły. Bryce wydaje się jedyną
osobą, wobec której żywi mordercze

zamiary...

Nic nie powiedziałam. Biedny ksiądz wyglądał tak

żałośnie na szpitalnym łóżku. Nie

chciałam przysparzać mu więcej powodów do zmartwień.
Prawda jest jednak taka, że nie

mogę czekać, aż ojciec Dominik wyjdzie ze szpitala.
Heather nie żartuje. Z każdym dniem

nabiera siły i staje się coraz bardziej złośliwa i
przepełniona nienawiścią. Muszę się jej

pozbyć i to jak najszybciej.

Zrobiłam w związku z tym coś, co z pewnością jest
grzechem śmiertelnym.

Okłamałam księdza.

Dobrze, że nie jestem katoliczką.

- Proszę się nie martwić, ojcze Dominiku. Poczekam, aż
ojciec poczuje się lepiej.

Ojciec Dominik nie jest jednak głupi.

- Daj słowo, Susannah - zażądał. Ja na to:

- Daję słowo.

Skrzyżowałam, naturalnie, palce za plecami. Miałam
nadzieję, że jeśli Bóg istnieje, to

w ten sposób wymażę kłamstwo wobec jednego z jego
najbardziej oddanych mu sług.

- Niech się zastanowię - mruczał ojciec Dominik. -
Będziemy, oczywiście,

potrzebowali święconej wody. To nie problem. No, i
krucyfiksu.

Kiedy tak układał listę rzeczy niezbędnych do
egzorcyzmów, do pokoju wpadli Adam

i Cee Cee.

- Cześć, ojcze Dominiku - rzucił Adam. - Kurczę, ale
ksiądz okropnie wygląda.

Cee Cee dźgnęła go łokciem.

- Adam - syknęła.

Zwracając się do księdza, powiedziała wesoło:

- Proszę go nie słuchać, ojcze Dominiku. Moim zdaniem
wygląda ksiądz świetnie. No,

w każdym razie, jak na kogoś, kto ma tuzin połamanych
kości.

- Dzieci. - Ojciec Dominik wydawał się naprawdę
uszczęśliwiony ich widokiem. - Co

za radość! Ale dlaczego marnujecie takie piękne
popołudnie, odwiedzając starego człowieka

w szpitalu? Powinniście siedzieć na plaży i korzystać z
pogody.

- Przygotowujemy artykuł do „Wiadomości Misyjnych” na
temat wypadku - oznajmiła

Cee Cee. - Właśnie skończyliśmy wywiad z wielebnym.
Naprawdę źle się składa, z tą wizytą

arcybiskupa i posągiem ojca Serry bez głowy.

- Taak - przytaknął Adam. - Cholerna wpadka.

- Cóż - powiedział ojciec Dominik. - To nieważne. Na
arcybiskupie największe

wrażenie powinna zrobić wasza troskliwość i dobroć,
dzieci.

- Amen - podsumował Adam uroczyście.

Zanim któreś z nas zdążyło zgromić go za sarkazm, do
pokoju weszła pielęgniarka i

poprosiła, żebyśmy wyszły razem z Cee Cee, bo musi
umyć ojca Dominika.

- Umyć - narzekał Adam, kiedy szliśmy do samochodu. -
Ojca Dominika będą

pucować gąbką, podczas gdy ja, który naprawdę
doceniłbym coś takiego, co dostaję?

- Szansę, aby służyć za szofera dwóm najpiękniejszym
dziewczynom w Carmelu -

podsunęła Cee Cee życzliwie.

- Taak - odparł Adam. - Zgadza się. - Zerknął na mnie. -
To nie to, że nie jesteś

najpiękniejszą dziewczyną w Carmelu, Suze... ja tylko...
No, wiesz...

- Wiem - przyznałam z uśmiechem.

- No, wiesz, mycie. A widziałaś tę pielęgniarkę? - Adam
odchylił przedni fotel, żeby

Cee Cee mogła się wsunąć do tyłu. - Coś musi być z tymi

księżmi. Może powinienem się

zaciągnąć?

- Nie zaciągasz się, tylko odkrywasz powołanie -
spróbowała Cee Cee. - Wierz mi,

Adamie, nie spodobałoby ci się. Księżom nie pozwalają
grać w Nintendo.

Adam przełknął i to.

- Może mógłbym założyć nowy zakon - powiedział z
namysłem. - Jak franciszkanie,

tylko my bylibyśmy Zakonem Joysticka. Naszym mottem
byłoby: „Dużo punktów dla

jednego, pizza dla wszystkich”.

Cee Cee na to:

- Uważaj na tę mewę.

Jechaliśmy nadbrzeżnym bulwarem. Zaraz za niskim
kamiennym murem po prawej

stronie rozciągał się Pacyfik, rozświetlony jak klejnot
przez ogromną żółtą kulę słońca,

wiszącą tuż nad horyzontem. Chyba patrzyłam w tamtą
stronę trochę tęsknie - ten widok

ciągle mi nie spowszedniał - bo Adam mruknął: „O, do
diabła” i zajął miejsce na parkingu,

które akurat zwolniło bmw. Spojrzałam na niego pytająco.

- Co? Nie masz czasu posiedzieć i obejrzeć zachodu
słońca? - odpowiedział.

W mgnieniu oka wyskoczyłam z samochodu.

Jak mogłam, zastanawiałam się później, mieć jakieś
obiekcje przed przeprowadzeniem

się tutaj? Siedząc na kocu, który Adam wydobył z
bagażnika, i przyglądając się biegaczom i

amatorom sportów wodnych, psom polującym na frisbee i
turystom z aparatami

fotograficznymi, poczułam się lepiej niż kiedykolwiek.
Może dlatego, że byłam potwornie

niewyspana? Może zapach wody morskiej tłumił moje
zmysły. Ale po raz pierwszy od nie

wiem, jak dawna, czułam, jak ogarnia mnie spokój.

Zdumiewające, jeśli wziąć pod uwagę, że za parę godzin
miałam stoczyć walkę z

siłami zła.

Do tego czasu jednak postanowiłam zajmować się tylko
przyjemnymi rzeczami.

Skierowałam twarz ku zachodzącemu słońcu, grzejąc
policzki w jego promieniach, słuchałam

szumu fal, skrzeku mew i paplania Cee Cee i Adama.

- No, więc mówię do niej: „Claire, masz prawie
czterdziechę. Jeśli ty i Paul chcecie

mieć drugie dziecko, to się lepiej pośpieszcie. Czas
ucieka”. - Adam sączył latte, którą kupił

w kawiarence niedaleko parkingu. - A ona na to: „Ale
twój ojciec i ja nie chcemy, żebyś się

czuł zagrożony z powodu dziecka”, a ja na to: „Claire, nie
boję się niemowlaków. Wiesz,

czego się boję? Napakowanych sterydami mięśniaków,
takich jak Brad Ackerman. Oni

stanowią dla mnie zagrożenie”.

Cee Cee rzuciła Adamowi ostrzegawcze spojrzenie, a
potem zerknęła w moją stronę.

- Jak ci się układa z braćmi, Suze? Otworzyłam oczy.

- Chyba dobrze. Czy Przyć... to jest, Brad, rzeczywiście
bierze sterydy?

- Nie powinienem był o tym mówić. Przepraszam. Jestem
pewien, że nie. Ale ci

wszyscy

zapaśnicy

mnie

przerażają.

I

są

tacy

homofobiczni... cóż, aż trudno nie zastanawiać

się nad ich orientacją seksualną. Oni uważają, że ja jestem
gejem, ale nie złapałabyś mnie na

tym, jak w obcisłych gatkach sięgam drugiemu chłopakowi
między uda.

Poczułam, że powinnam przeprosić za brata i uczyniłam
to, dodając:

- Nie jestem taka pewna, że jest gejem. Bardzo się
podniecił, kiedy Kelly Prescott

zadzwoniła wieczorem, zapraszając nas na imprezę na
basenie w najbliższą sobotę.

Adam gwizdnął, a Cee Cee zapytała:

- Czy jesteś pewna, że ten koc jest dla ciebie odpowiedni?
Może wolałabyś plażowy

koc z kaszmiru. Kelly i jej przyjaciele tylko na takich
siadają.

Zamrugałam, zdając sobie sprawę, że popełniłam faux
pas.

- Och, przepraszam. To Kelly was nie zaprosiła?
Myślałam, że zaprasza całą klasę.

- Oczywiście, że nie. - Cee Cee parsknęła pogardliwie. -
Tylko osoby z dobrego

towarzystwa, do którego my z Adamem nie należymy.

- Ależ ty jesteś wydawczynią szkolnej gazety -
przypomniałam.

- Zgadza się - dodał Adam. - Przetłumacz to na kretyński,
a zrozumiesz, dlaczego

nigdy nie zostaliśmy zaproszeni na żadne party na basenie
wydawane przez księżniczkę

Kelly.

- Och - mruknęłam. Przez chwilę siedziałam cicho,
słuchając szumu fal, a potem

oznajmiłam:

- Cóż, i tak nie miałam zamiaru tam iść.

- Nie? - Cee Cee wytrzeszczyła na mnie oczy.

- Nie. Po pierwsze, miałam randkę z Bryce'em, która nie
wypaliła. A teraz... cóż, jeśli

wy dwoje nie idziecie, to z kim będę tam gadała?

Cee Cee odchyliła się do tyłu.

- Suze, zastanawiałaś się kiedyś nad tym, żeby
kandydować na stanowisko

wiceprzewodniczącego klasy?

Roześmiałam się.

- Och, jasne. Jestem przecież nowa, nie pamiętasz?

- Owszem - zgodził się Adam. - Ale coś w tobie jest.
Kiedy wczoraj dałaś po uszach

Debbie Mancuso, zauważyłem u ciebie prawdziwy talent

przywódcy. Chłopcy podziwiają

dziewczyny, które robią wrażenie, jakby w każdej chwili
były gotowe przyłożyć drugiej

dziewczynie piąchą w zęby. To silniejsze od nas. -
Wzruszył ramionami. - Może to geny.

- Dobra. Wezmę to pod uwagę. Doszły mnie plotki, że
Kelly zamierza wydać cały

budżet klasowy na jakieś tańce...

- Tak jest - potwierdziła Cee Cee. - Robi to co roku.
Głupie wiosenne tańce. To takie

nudne. To znaczy, jeśli nie masz chłopaka, to po co? Tam
można tylko tańczyć.

- Zaraz - wtrącił się Adam. - Pamiętasz, jak przynieśliśmy
balony z wodą?

- Tak, owszem, wtedy było fajnie.

- Tak sobie myślę - usłyszałam własne słowa - że coś
takiego byłoby lepsze. No,

wiecie. Piknik na plaży z grillem. Może nawet kilka
pikników.

- Hej! - wykrzyknął Adam. - Taak! I ognisko! Piroman,
który we mnie tkwi, zawsze

chciał rozpalić ognisko na plaży.

Cee Cee na to:

- Zdecydowanie. To jest zdecydowanie to, co powinniśmy
zrobić. Suze, musisz

startować w wyborach!

Święty Boże, cóż uczyniłam? Nie chcę zostać
wiceprzewodniczącą klasy! Nie chcę się

w to mieszać! Nie jestem przejęta „duchem” szkoły, nie
mam zdania na temat tego, co się tam

dzieje! Co ja zrobiłam? Odbiło mi, czy co?

- Och, popatrzcie - odezwał się Adam, wskazując nagle na
słońce. - Zachodzi.

Wielka pomarańczowa kula zaczęła zanurzać się w morzu,
zsuwając się powoli pod

linię horyzontu. Woda nie pryskała ani nie parowała
gwałtownie, ale dałabym się posiekać, że

słyszałam, jak słońce plasnęło o powierzchnię wody.

- „Słońce zachodzi” - zaśpiewała cicho Cee Cee.

- „ Da da da da da” - zamruczał Adam.

- „Słońce zachodzi” - zawtórowałam.

Dobrze, przyznaję, to było dziecinne, tak siedzieć i
śpiewać, obserwując zachodzące

słońce. Ale także strasznie przyjemne. W Nowym Jorku
siadywaliśmy w parku i

obserwowaliśmy, jak tajniacy przymykają dealerów
narkotykowych. Ale tamto nie było ani w

przybliżeniu takie przyjemne, jak siedzenie na plaży o
zachodzie słońca i śpiewanie.

Działo się coś dziwnego. Nie byłam pewna co.

- „I powiadam” - śpiewaliśmy we trójkę - „że to dobrze”!

Dziwne, ale w tej chwili byłam głęboko przekonana, że
tak będzie. To znaczy, dobrze.

Wtedy też zdałam sobie sprawę, co się dzieje.

Odnalazłam się. Ja, Susannah Simon, mediatorka,
znalazłam swoje miejsce po raz

pierwszy w życiu.

I byłam z tego powodu szczęśliwa. Naprawdę szczęśliwa.
Wierzyłam, że wszystko

będzie dobrze.

Rany, skąd mogłam wiedzieć?

17

Budzik zadzwonił o północy. Nie wcisnęłam przycisku
wyłączającego sygnał na parę

minut, tylko wyłączyłam budzik, klasnęłam w dłonie, żeby
zapalić nocną lampkę,

przewróciłam się na plecy i zapatrzyłam w baldachim nad
łóżkiem.

To dzisiaj. D - day. Dzień ostatecznych rozstrzygnięć, a
może tylko dzień duchów.

Po kolacji byłam tak zmęczona, że musiałam się
zdrzemnąć. Powiedziałam mamie, że

idę na górę, żeby odrobić lekcje, atak naprawdę ucięłam
sobie drzemkę. W starym domu na

Brooklynie to nie byłby problem. Mama zostawiłaby mnie
w spokoju, tak jak prosiłam. U

Ackermanów jednak stwierdzenie: „Chcę pobyć sama”
nie miało, jak się wydaje, żadnego

znaczenia. I wcale nie dlatego, że po domu włóczą się

jakieś duchy. Nie, to żywi, dla

odmiany, nie dawali mi spokoju.

Pierwszy

był

Przyćmiony.

Kiedy

zasiadłam

do

przepysznej kolacji, przygotowanej

przez ojczyma, zaczęło się coś w rodzaju przesłuchania,
ponieważ nie wróciłam do domu

przed szóstą. Nie zabrakło zwyczajowego „Gdzie byłaś?”
ze strony mamy (chociaż nie

omieszkałam zostawić jej stosownego wyjaśnienia na
automatycznej sekretarce). Andy dodał

swoje: „Dobrze się bawiłaś?” A potem było: „Z kim się
spotkałaś?”, i to ze strony Profesora.

A kiedy powiedziałam: „Z Adamem McTavishem i Cee
Cee Webb”, Przyćmiony parsknął

pogardliwie i, przeżuwając klopsika, stwierdził:

- Chryste. Klasowe dziwadła. Andy na to:

- Uważaj, co mówisz.

- O rany, tato - jęknął Przyćmiony. - Jedno to zwariowana

albinoska, a drugie pedał.

Tym sposobem zarobił od ojca porządne trzepnięcie po
głowie plus zakaz

wychodzenia przez tydzień. A to oznacza, na co później,
kiedy sprzątaliśmy ze stołu,

zwróciłam Przyćmionemu uwagę, że nie będzie mógł
uczestniczyć w basenowym party Kelly

Prescott, na które ja, Królowa Dziwadeł, zdobyłam dla
niego zaproszenie.

- Szkoda. - Poklepałam Przyćmionego po policzku.
Odtrącił moją rękę.

- Taak? - syknął. - Cóż, przynajmniej nikt nie będzie mnie
jutro nazywał pedalską

babą.

- Och, mój drogi - westchnęłam. Wyciągnęłam rękę i
uszczypnęłam go w ten sam

policzek. - Nie musisz się przejmować, że ludzie tak o
tobie mówią. Mówią o tobie dużo

gorsze rzeczy.

Ponownie odepchnął moją rękę. Z wściekłości, jak się
wydaje, przez chwilę nie był w

stanie wymówić słowa.

- Obiecaj, że się nie zmienisz - poprosiłam. - Jesteś taki
cudowny.

Przyćmiony nazwał mnie w sposób wyjątkowo paskudny
w momencie, gdy jego

ojciec wkroczył do kuchni z resztkami sałatki.

Andy dodał mu jeszcze tydzień siedzenia w domu i
odesłał do jego pokoju. Dając

upust niezadowoleniu z takiego obrotu spraw, Przyćmiony
nastawił Beastie Boys tak głośno,

że nie mogłam zasnąć... przynajmniej do czasu, gdy Andy
zabrał mu głośniki. Zrobiło się

bardzo cicho i już miałam zapaść w sen, gdy ktoś zapukał
do drzwi. To był Profesor.

- Eee - mruknął, spoglądając z przestrachem w głąb
pokoju za moimi plecami. Pokoju

nawiedzonego przez duchy. - Czy to dobry moment, żeby,

eee, porozmawiać o tym, co

znalazłem? To znaczy, na temat domu? I ludzi, którzy tu
umarli?

- Ludzi? Masz na myśli wielu ludzi?

- Och, pewnie - odparł Profesor. - Udało mi się znaleźć
zaskakująco dużo

dokumentów dotyczących przestępstw popełnionych w
tym domu, z których większość to

morderstwa. Ponieważ był to zajazd, przewijało się tutaj
mnóstwo ludzi, którzy wracali do

domu, zbiwszy majątek podczas gorączki złota na północy
stanu. Wielu zabito we śnie, a ich

złoto zrabowano. Niektórzy mogli zginąć z rąk właścicieli
zajazdu, ale bardziej

prawdopodobne, że z rąk innych gości...

Bałam się usłyszeć, że Jesse zginął w taki właśnie sposób.
Wcale nie miałam ochoty

poznawać szczegółów jego śmierci, zwłaszcza że mógł
być gdzieś w pobliżu.

- Posłuchaj, Profesorze, to znaczy, Dave. Wydaje mi się,
że jeszcze nie

przyzwyczaiłam się do zmiany czasu, więc chciałabym się
trochę zdrzemnąć. Czy możemy o

tym porozmawiać jutro w szkole? Może zjemy razem
lunch?

Oczy Profesora zaokrągliły się.

- Mówisz poważnie? Chcesz zjeść ze mną lunch?
Spojrzałam na niego zdumiona.

- No, tak. Dlaczego? Czy jest jakiś przepis, który mówi, że
starsi uczniowie nie mogą

jadać lunchu w towarzystwie młodszych?

- Nie - odparł Profesor. - Tylko że... nigdy tego nie robią.

- A ja zrobię. W porządku? Ty kupisz picie, ja kupię deser.

- Wspaniale! - wykrzyknął Profesor i wyszedł z taką miną,
jakbym następnego dnia

zobowiązała się koronować go na króla Anglii.

Już miałam zapaść w drzemkę, kiedy ponownie rozległo

się pukanie do drzwi. Tym

razem na progu stał Śpiący, który w tym momencie
wyglądał na przytomniejszego niż ja.

- Posłuchaj - zaczął. - Nie obchodzi mnie, czy bierzesz
samochód w nocy, odwieś

tylko kluczyki na miejsce, dobra?

Wybałuszyłam oczy.

- Nie brałam w nocy samochodu, Śpią... to jest, Jake.

- Wszystko jedno. Po prostu odłóż kluczyki na miejsce. I
nie byłoby źle, gdybyś od

czasu do czasu kupiła benzynę.

- Nie brałam w nocy twojego samochodu, Jake -
powtórzyłam wolno, tak, żeby do

niego dotarło.

- Co robisz ze swoim czasem to twój biznes - odparł
Śpiący. - To znaczy, nie uważam,

żeby gangi były fajne, czy coś. Ale to twoje życie. Po
prostu odłóż kluczyki tak, żebym je

znalazł.

Nie było sensu z nim dyskutować, więc powiedziałam:
„W porządku” i zamknęłam

drzwi.

Udało mi się wreszcie przespać parę godzin, czego tak
bardzo potrzebowałam. Po

przebudzeniu nie czułam się specjalnie odświeżona -
mogłabym spać jeszcze przez rok - ale,

w każdym razie, dużo lepiej.

Na tyle dobrze, żeby kopnąć ducha w tyłek.

Wszystkie potrzebne rzeczy zgromadziłam wcześniej. Do
plecaka włożyłam świece,

pędzle, metalowe pojemniki z krwią kurczaka, którą
kupiłam w mięsnym w Safeway, dokąd

po drodze do domu zabrał mnie Adam, oraz innymi
akcesoriami niezbędnymi do

brazylijskich

egzorcyzmów.

Byłam

przygotowana.

Wystarczy się przebrać i mogę ruszać.

Tylko że, naturalnie, Jesse musiał się pojawić akurat w
chwili, gdy skakałam z dachu

ganku.

- Dobra - powiedziałam, prostując się. Wylądowałam na
miękkim gruncie, ale i tak

zabolały mnie stopy. - Postawmy sprawę jasno. Dzisiaj
nie pokażesz się w szkole, rozumiesz?

Jeśli się tam zjawisz, możesz tego bardzo, ale to bardzo
żałować.

Jesse opierał się o wielką sosnę na podwórzu. Stał
niedbale, z ramionami

skrzyżowanymi na piersi, patrząc na mnie, jakbym była
jakąś ciekawostką przyrodniczą.

- Wiem, co mówię - ciągnęłam. - To będzie niedobra noc
dla duchów. Naprawdę

niedobra. Więc na twoim miejscu nie pokazywałabym się
tam.

A Jesse tylko się uśmiechał. Noc nie była taka jasna jak
poprzednio, ale księżyc

świecił na tyle jasno, że mogłam stwierdzić, iż kąciki jego
ust unoszą się do góry.

- Susannah - odezwał się. - Coś ty wymyśliła?

- Nic. - Podeszłam do garażu i wzięłam rower. - Mam
pewne sprawy do załatwienia.

Jesse zbliżył się do mnie wolnym krokiem, kiedy
wkładałam kask.

- Z Heather? - zapytał obojętnym tonem.

- Zgadza się. Z Heather. Wiem, że ostatnio sytuacja
wymknęła się spod kontroli, ale

tym razem będzie inaczej.

- A dokładnie, jak?

Przerzuciłam nogę ponad tą idiotyczną rurą, którą mają
męskie rowery. Stałam u

szczytu dróżki, z rękami na kierownicy.

- Dobrze. Będę z tobą szczera. Chcę odprawić
egzorcyzmy. Jego prawa ręka opadła na

kierownicę między moimi dłońmi.

- Co takiego? - zapytał głosem, w którym nie było ani
śladu dobrego humoru.

Przełknęłam ślinę. Nie czułam się tak pewnie, jakby
wskazywało na to moje

zachowanie. Tak naprawdę, to trzęsłam się ze strachu w
ciuchach a la Batman. Ale co miałam

robić? Muszę powstrzymać Heather, zanim zrani kogoś
innego, i bardzo potrzebuję wsparcia.

- Nie możesz mi pomóc - powiedziałam drewnianym
głosem. - Nie możesz tam pójść,

Jesse, bo sam możesz zostać wyegzorcyzmowany.

- Jesteś — stwierdził Jesse tonem równie beznamiętnym
jak mój - chora umysłowo.

- Prawdopodobnie - przyznałam żałośnie.

- Ona cię zabije. Nie rozumiesz? Właśnie do tego dąży.

- Nie. - Pokręciłam głową. - Ona nie chce mnie zabić.
Najpierw chce pozabijać tych

wszystkich, na których mi zależy. A na końcu mnie. -
Pociągnęłam nosem. Zaczęło mi, nie

wiadomo dlaczego, z niego kapać. Pewnie z powodu
zimna. Nie rozumiem, jak te palmy to

znoszą. Na zewnątrz musi być jakieś osiem stopni. - Ale ja
jej na to nie pozwolę, rozumiesz? -

ciągnęłam. - Powstrzymam ją. A teraz puść rower.

Jesse pokręcił głową.

- Nie, nie. Nawet ty nie mogłabyś zrobić czegoś tak
głupiego.

- Nawet ja? - Poczułam się urażona. - Dziękuję. Nie
zwrócił na to uwagi.

- Czy ksiądz o tym wie, Susannah? Powiedziałaś księdzu?

- Hm, pewnie. Wie o tym. Mamy się tam, eee, spotkać.

- Spotkasz się tam z księdzem?

- Owszem - zaśmiałam się niepewnie. - Nie sądzisz
chyba, że próbowałabym zrobić

coś takiego samodzielnie, co? To jest, o rany, nie jestem
aż taka głupia, bez względu na to, co

ty tam sobie myślisz.

Jego chwyt na kierownicy nieco zelżał.

- Cóż, jeśli ksiądz tam będzie...

- Oczywiście. Oczywiście, że będzie.

Ponownie zacisnął dłoń na kierownicy. Palcem drugiej
pogroził mi przed nosem.

- Kłamiesz, co? Księdza tam w ogóle nie będzie. Zraniła
go, prawda? Dzisiaj rano?

Tak myślałem. Zabiła go?

Pokręciłam głową. Nagle straciłam ochotę do rozmowy.
Czułam w gardle gulę.

- Dlatego tak się złościsz - mruknął Jesse w zamyśleniu. -
Powinienem był się

domyślić. Idziesz tam, żeby jej odpłacić za to, co zrobiła
księdzu.

- A jeśli tak, to co? - wybuchnęłam. - Zasłużyła na to!
Teraz złapał za kierownicę

obydwiema rękami. A zapewniam was, że jak na
umarlaka, był całkiem silny. Nie mogłam

ruszyć tego głupiego roweru.

- Susannah, to nie tak. Nie dlatego otrzymałaś ten
niezwykły dar, nie po to, żeby...

- Dar! - omal się nie roześmiałam. Musiałam zacisnąć
zęby. - Tak, zgadza się, Jesse.

Otrzymałam cenny dar. I wiesz co? Jest mi od tego
niedobrze. Poważnie. Myślałam, że jak

tutaj przyjadę, to zacznę nowe życie. Myślałam, że będzie
inaczej. I wiesz co? Jest inaczej.

Gorzej.

- Susannah...

- Co ja mam zrobić, Jesse? Kochać Heather za to, co
zrobiła? Pocieszyć jej zranioną

duszę? Wybacz, ale to niemożliwe. Może ojciec Dom
byłby do tego zdolny, ale nie ja. On

wypadł z konkurencji, więc załatwię to po swojemu.
Pozbędę się jej, a jeśli wiesz, co dla

ciebie dobre, będziesz się trzymał z daleka!

Kopnęłam

wściekle

nóżkę

roweru,

szarpnąwszy

jednocześnie za kierownicę.

Zaskoczony Jesse mimowolnie ją puścił. W sekundę
później już mnie nie było. Spod tylnego

koła pryskał żwir, spowijając Jessego obłokiem kurzu.
Słyszałam, jak wykrzykuje coś po

hiszpańsku. Przypuszczam, że przekleństwa. Słowo
querida nie dotarło do moich uszu.

Jadąc w dół, niewiele widziałam. Wiał zimny wiatr i po
policzkach ciekły mu

strumienie łez. Dzięki Bogu, prawie nie było ruchu, więc
kiedy przemknęłam przez

skrzyżowanie to, że nie widzę, nie miało znaczenia.
Samochody i tak zatrzymywały się, żeby

mnie przepuścić.

Wiedziałam, że tym razem będzie trudniej włamać się do
szkoły. Na pewno wzmocnili

system zabezpieczeń po wydarzeniach ubiegłej nocy.
Wzmocnili? Przede wszystkim powinni

jakiś wprowadzić.

I zrobili to. Na parkingu, ze zgaszonymi światłami, stał
wóz policyjny. Po prostu sobie

stał, a światło księżyca odbijało się od zamkniętych okien.
Kierowca - jakiś nieszczęśnik,

który dostał tak nudne zadanie - słuchał zapewne muzyki,
chociaż stojąc na zewnątrz przy

wejściu na parking, nie słyszałam żadnego dźwięku.

Muszę więc znaleźć inną drogę. Drobiazg. Schowałam
rower w krzakach, a potem

wybrałam się na spacer wokół szkoły.

Niewiele jest budynków, do których nie mogłaby się
dostać szczupła szesnastoletnia

dziewczyna. Chodzi mi o to, że jesteśmy bardzo
elastyczne. Mamy chyba więcej stawów niż

inni ludzie. Nie opowiem wam, jak udało mi się włamać,
bo nie chcę, żeby władze szkolne na

to wpadły - nigdy nie wiadomo, może kiedyś znowu będę
musiała to zrobić - zaznaczę tylko,

że jeśli ktoś zakłada bramę, to powinien zwrócić uwagę,
żeby sięgała do samej ziemi.

Szczelina między cementowym chodnikiem a samą bramą
to dokładnie tyle, ile taka

dziewczyna jak ja potrzebuje, żeby się wślizgnąć do
środka.

Na dziedzińcu bardzo się zmieniło od poprzedniej nocy.
W powietrzu wisiała jeszcze

większa groza. Wyłączono reflektory. Wydaje mi się, że z
punktu widzenia bezpieczeństwa

nie było to dobre posunięcie, ale nie można, oczywiście,
wykluczyć, że to Heather zniszczyła

żarówki. Teren szkoły pogrążony był w mroku. Fontanna
nie działała. Nie słyszałam niczego

poza cykadami w krzewach hibiskusa.

Ani śladu Heather. Ani śladu kogokolwiek. To mi
odpowiadało.

Podkradłam się tak cicho, jak się dało, do szafki, którą
dzieliłam z Heather. Uklękłam

na zimnych kamieniach posadzki i otworzyłam plecak.

Najpierw zapaliłam świece. Dzięki temu coś widziałam.
Przytykając zapalniczkę - nie

prawdziwą zapalniczkę, tylko takie urządzenie z długą
rączką do zapalania ognia - do spodu

świecy, roztopiłam stearynę, która kapała na ziemię.
Umieściłam świecę w miękkiej kałuży,

dzięki czemu się nie przewracała. Tak samo postąpiłam z
pozostałymi świecami, tworząc

krąg. Następnie otworzyłam pojemnik z krwią kurczaka.

Nie opiszę wzoru, jaki musiałam namalować w kręgu
świec, żeby egzorcyzmy

podziałały. Nie powinno się próbować egzorcyzmów w
domu, na własną rękę, bez względu

na to, w jakim stopniu jesteśmy nawiedzani przez duchy.
Mogą je odprawiać jedynie

profesjonaliści, tacy jak ja. Nikt nie chciałby przecież
skrzywdzić jakichś niewinnych

duchów, które kręcą się akurat w pobliżu. Na przykład

przypadkowe wyegzorcyzmowanie

babci nie przysporzyłoby nam popularności.

A Mecumba, brazylijskie wudu, też nie należy do zjawisk,
z którymi można żartować,

więc nie przytoczę inkantacji, jaką odmówiłam. Była
zresztą po portugalsku. Powiem tylko,

że zanurzyłam pędzel w krwi kurczaka i namalowałam
odpowiednie figury, wypowiadając

odpowiednie słowa. Dopiero kiedy sięgnęłam do plecaka
i wyjęłam fotografię Heather,

zwróciłam uwagę, że cykady umilkły.

- Co takiego - odezwała się zirytowana zza mojego
prawego ramienia - ty tu

wyprawiasz?

Nie odpowiedziałam. Położyłam fotografię w centrum
namalowanej figury. W

płomieniach świec widać ją było wyraźnie. Heather
podeszła bliżej.

- Hej! - zawołała. - To moje zdjęcie. Skąd je masz?

Nie powiedziałam niczego poza portugalskimi słowami
należącymi do rytuału. To

zdenerwowało Heather. No, ale Heather denerwowało
właściwie wszystko.

- Co ty robisz? - zapytała znowu. - Po jakiemu mówisz? I
po co ta czerwona farba? -

Kiedy nie uzyskała odpowiedzi, stała się agresywna. -
Hej, suko! - wrzasnęła, kładąc rękę na

moim ramieniu i niezbyt delikatnie szarpiąc. - Słyszysz
mnie?! Przerwałam inkantację.

- Czy możesz coś dla mnie zrobić, Heather? Stań obok
swojego zdjęcia.

Heather potrąciła głową. Jej długie jasne włosy zalśniły
w blasku świec.

- Co z tobą? Jesteś na haju, czy co? Nigdzie nie stanę. Czy
to... czy to jest krew?

Wzruszyłam ramionami. Jej dłoń nadal spoczywała na
moim ramieniu.

- Tak. Ale nie martw się. To tylko krew kurczaka.

- Krew kurczaka? - Heather się skrzywiła. - Obrzydliwe.
Żartujesz sobie ze mnie? Na

co ci to?

- Żeby ci pomóc. Żeby pomóc ci wrócić.

Heather zacisnęła zęby. Drzwiczki szafek przede mną
zaczęły trzaskać. Nie za bardzo.

Akurat tyle, abym się zorientowała, że Heather nie jest
zadowolona.

- Sądziłam - syknęła - że wyjaśniłam ci dość dobitnie, że
nigdzie nie pójdę.

- Mówiłaś, że chcesz wrócić.

- Owszem - odparła Heather. Tarcze z numerami przy
sejfowych zamkach szafek

zaczęły obracać się z hałasem. - Do poprzedniego życia.

- Dobrze. Znalazłam sposób, żebyś mogła to zrobić.
Drzwiczki się coraz bardziej

trzęsły.

- Bzdura - mruknęła Heather.

- Wcale nie. Musisz stanąć między świecami, obok
zdjęcia. Nie trzeba było jej dłużej

zachęcać. W mgnieniu oka znalazła się tam, gdzie sobie
życzyłam.

- Jesteś pewna, że to podziała? - zapytała podniecona.

- Dobrze by było. W przeciwnym razie wydałam
kieszonkowe na świece i krew

zupełnie bez potrzeby.

- I wszystko będzie tak jak przedtem? To znaczy, zanim
umarłam?

- Pewnie. - Czy powinnam czuć się winna, okłamując ją?
Nie czułam się. Czułam

tylko ulgę. To było zbyt łatwe. - Teraz zamknij się na
chwilę, kiedy będę mówiła te słowa.

Posłuchała. Powiedziałam, co miałam do powiedzenia. I
jeszcze raz. I jeszcze.

Już zaczęłam się martwić, że nic się nie dzieje, kiedy
płomyki świec zadrżały. A nie

zerwał się najmniejszy podmuch wiatru.

- Nic się nie dzieje - poskarżyła się Heather, ale
uciszyłam ją. Płomyki znowu

zadrżały. A potem nad głową Heather, tam, gdzie
normalnie znajdował się dach, pojawił się

otwór

wypełniony

wirującym

czerwonym

gazem.

Patrzyłam zdumiona.

- Eee, Heather, może lepiej, żebyś zamknęła oczy.
Posłuchała całkiem chętnie.

- Dlaczego? Coś się zaczęło dziać?

- Och, tak. To działa, wszystko w porządku.

Heather powiedziała coś, co brzmiało jak „fajnie”, ale nie
byłam pewna. Nie

słyszałam jej zbyt dobrze, ponieważ przypominający dym
wirujący czerwony gaz zaczął

spływać spiralą w dół, czemu towarzyszyło ciche
buczenie, jakby odgłos odległej burzy.

Zaraz potem długie mackowate pasma gazu zaczęły owijać
się wokół Heather, delikatnie jak

mgła. Mając zamknięte oczy, nie zdawała sobie z tego
sprawy.

- Słyszę coś - szepnęła. - Czy to to?

Dziura w dachu nad jej głową poszerzyła się. Widziałam
w górze lśnienie błyskawicy.

Nie wydawało się, że jest to najprzyjemniejsze miejsce,
do którego można by się udać. Nie

chcę powiedzieć, że otworzyłam bramy piekieł - taką
przynajmniej miałam nadzieję - ale był

to zdecydowanie inny wymiar i, szczerze mówiąc, nie
wyglądało to zachęcająco, zwłaszcza

jeśli miałoby się spędzić w takim miejscu całą wieczność.

- Jeszcze minutka - powiedziałam, podczas gdy coraz
więcej wężowych czerwonych

macek oplątywało szczupłe ciało Heather - i będziesz tam.

Heather potrząsnęła długimi włosami.

- Och, Boże, nie mogę się doczekać. Pierwsze, co zrobię,
to pójdę do szpitala i

przeproszę Bryce'a. Nie sądzisz, że to dobry pomysł,
Suzie?

- Pewnie. - Odgłos burzy narastał, błyskawice pojawiały
się raz po raz. - To świetny

pomysł.

- Mam nadzieję, że mama nie pozbyła się moich ubrań -
ciągnęła Heather - tylko

dlatego, że umarłam. Nie sądzisz, że mama nie pozbyła się
moich ubrań, co, Suzie? -

Otworzyła oczy. - Co?

- Nie otwieraj oczu! - krzyknęłam.

Ale było za późno. Zobaczyła! Ujrzała czerwone pasma
dymu wokół siebie i

podniosła wrzask.

Nie ze strachu, bynajmniej. O, nie. Heather się nie
przestraszyła. Była wściekła.

Naprawdę wściekła.

- Ty suko! - ryknęła. - Nie odsyłasz mnie z powrotem!

Wcale mnie nie odsyłasz z

powrotem! Odsyłasz mnie zupełnie gdzie indziej!

A potem, kiedy burza zahuczała najgłośniej, Heather
wyszła z kręgu.

Tak po prostu. Zwyczajnie wyszła. Jakby nigdy nic. Jakby
to była gra w klasy.

Czerwone pasma gazu owinięte wokół jej ciała opadły.
Zniknęły jak sen. A otwór na górze się

zamknął.

W porządku. Przyznaję, wściekłam się. Rany, tyle pracy
włożyłam w to wszystko.

- O, nie, nie wyjdziesz - warknęłam. Podbiegłam do
Heather i złapałam ją za szyję. -

Właź z powrotem - syknęłam przez zaciśnięte zęby. -
Wracaj natychmiast.

Heather zaśmiała się tylko. Ściskałam dziewczynę za
gardło, a ona tylko się śmiała.

Za jej plecami jednak drzwiczki szafek zabrzęczały
ponownie. Głośniej niż przedtem.

- Jesteś - krzyczała - trupem! Jesteś trupem, Simon. I
wiesz co? Dopilnuję, żeby reszta

poszła za tobą. Reszta twoich głupich przyjaciół. Ten twój
przyrodni braciszek też.

Mocniej zacisnęłam palce na jej gardle.

- Nie sądzę. Myślę, że wrócisz tam, gdzie byłaś, jak
grzeczny mały duszek.

Zaśmiała się znowu.

- Zmuś mnie. - Jej oczy lśniły niesamowicie. Cóż. Skoro
tak...

Uderzyłam ją z całej siły prawą pięścią. Potem, zanim
zdążyła dojść do siebie,

dołożyłam lewą. Jeśli czuła uderzenia, nie dała tego po
sobie poznać. Nie, nieprawda. Wiem,

że czuła, bo drzwiczki szafek zaczęły się nagle otwierać i
zamykać. Trzaskać. Mocno. Tak

mocno, że trząsł się cały dach.

Wiem, co mówię. Cały dach nad dziedzińcem kołysał się,
jakby w dole szumiały fale

oceanu. Grube drewniane kolumny, podtrzymujące
łukowate sklepienie od jakichś trzystu lat,

poruszały się w ziemi. Wytrzymały trzysta lat trzęsień
ziemi, pożarów, powodzi, a nie mogły

oprzeć się duchowi cheerliderki.

Mówię wam, pertraktowanie z duchami to nic
przyjemnego.

A potem jej palce ścisnęły moje gardło. Nie wiem, jak to
się stało. Chyba straciłam na

chwilę czujność, zaskoczona tym, co działo się wokół.
Niedobrze. Złapałam ją za ramiona i

próbowałam pchać w stronę kręgu świec. Mruczałam
jednocześnie portugalską inkantację,

wpatrując się w rozkołysane belki dachu w górze i mając
nadzieję, że znowu pojawi się

przejście do krainy cienia.

- Zamknij się - warknęła Heather. - Zamknij gębę! Nie
odeślesz mnie. Tutaj jest moje

miejsce!

Mamrocząc słowa formuły, pchałam ją z całej siły.

- Wyobrażasz sobie, że kim ty jesteś? - Twarz Heather
poczerwieniała. Kątem oka

zobaczyłam, jak z kamiennej balustrady unosi się w
powietrze żardyniera z geranium. - Jesteś

nikim. Jesteś w tej szkole dopiero dwa dni. Dwa dni!
Myślisz, że możesz tak po prostu sobie

przyjść i wszystko zmienić? Myślisz, że możesz tak po
prostu zająć moje miejsce? Kim ty

niby jesteś?

Trzymając ją za ramiona, kopnęłam jej nogi tak, że straciła
równowagę i obie

rąbnęłyśmy na twardą kamienną podłogę. Żardyniera
poleciała za nami, nie dlatego, że ją

strąciłyśmy, tylko dlatego, że Heather posłała ją za mną.
Uchyliłam się w ostatniej chwili i

ciężka gliniana donica rozbiła się z łoskotem o drzwi
szafki, pryskając dookoła geranium,

ziemią i odłamkami ceramiki. Chwyciłam garście jasnych

lśniących włosów Heather. To nie

było sportowe zagranie, tak samo jak sztuczka z geranium.

Wrzeszczała, kopiąc i wijąc się jak węgorz, podczas gdy
pół ciągnęłam ją, pół

pchałam w stronę kręgu świec. Zaczęła unosić w
powietrze inne przedmioty. Zamki szyfrowe

wyskoczyły z drzwiczek i sunęły ku mnie jak flotylla
maleńkich latających spodków. Potem

zerwało się tornado, wyrzucając na zewnątrz zawartość
szafek. Książki i zeszyty z

drucianymi grzbietami ruszyły na mnie ze wszystkich
stron. Schyliłam głowę, ale nie

zwolniłam chwytu, nawet kiedy czyjaś trygonometria
wyrżnęła mnie w ramię. Powtarzałam

słowa, które, jak wiedziałam, otworzą ponownie
przejście.

- Dlaczego to robisz? - wrzasnęła Heather. - Dlaczego nie
zostawisz mnie w spokoju?

- Bo nie. - Byłam poobijana, ledwie dyszałam, spływałam

potem i niczego bardziej nie

pragnęłam, jak puścić ją, odwrócić się na pięcie i wrócić
do domu, wślizgnąć się do łóżka i

spać przez milion lat.

Ale nie mogłam.

Zamiast tego kopnęłam ją w pierś, posyłając na środek
kręgu. W momencie, gdy

chwiejąc się na nogach, stanęła przy fotografii, którą dała
Bryce'owi, otwór nad jej głową

ukazał się ponownie. Tym razem czerwony dym otoczył ją
tak ściśle, jak gruby wełniany koc.

Nie mogła się wyrwać. Nie miała szans.

Zniknęła w czerwonej mgle. Ale wciąż ją słyszałam. Jej
wrzaski obudziłyby zmarłych

- tyle że ona była jedyną zmarłą w okolicy. Nad jej głową
rozległ się piorun. W czarnej

dziurze w dachu dostrzegłam błyszczące gwiazdy.

- Dlaczego? - krzyczała Heather. - Dlaczego mi to robisz?!

- Ponieważ jestem mediatorką!

A potem czerwony dym otaczający Heather uniósł się do
góry, znikając w wirującym

otworze wraz z Heather, a masywne kolumny
podtrzymujące dach nad moją głową złamały

się nagle wpół, jakby miały dwa centymetry, a nie prawie
metr grubości.

A potem zwalił się na mnie dach.

18

Nie mam pojęcia, jak długo leżałam pod deskami i
ciężkimi glinianymi płytkami.

Przypuszczam,

że

musiałam

stracić

przytomność,

przynajmniej na kilka minut.

Pamiętam tylko, że coś ostrego uderzyło mnie w głowę, a
potem otworzyłam oczy, ale

wokół panowały kompletne ciemności. Czułam, że się
duszę.

Ulubioną sztuczką pewnego rodzaju złośliwych duchów
jest siadanie na piersi ofiary,

kiedy ta przytomnieje, także nieszczęśnik ma wrażenie, że
coś go przygniata, ale nie wie co.

Nie wiedziałam, co przygniata mnie i przez krótką chwilę
myślałam, że mi się nie udało i że

Heather nadal przebywa na tym świecie, siedzi mi na
piersi i znęca się nade mną, mszcząc za

to, co próbowałam zrobić.

Potem pomyślałam: Może ja nie żyję?

Może tak wygląda śmierć? Przynajmniej na początku. Tak
pewnie odebrała to

Heather, kiedy obudziła się w trumnie. Musiała czuć się
tak samo jak ja: schwytana w

pułapkę, przyduszona, śmiertelnie przerażona. Boże, nic
dziwnego, że przez cały czas była w

tak złym humorze. Nic dziwnego, że tak bardzo chciała
wrócić do świata, który znała przed

śmiercią. To było okropne. Gorsze niż okropne. To było
piekło.

Potem poruszyłam ręką - jedyną częścią ciała, którą
mogłam poruszać - i namacałam

coś szorstkiego i chłodnego leżącego na mnie. Wtedy
zrozumiałam, co się stało. Załamał się

dach. Heather użyła resztki swojej mocy, żeby mnie zranić
za to, że ją wyekspediowałam do

innego świata. Wykonała świetną robotę, bo oto leżałam,
nie mogąc się ruszyć, uwięziona

pod nie wiadomo iloma kilogramami drewna i
hiszpańskiej ceramiki.

Dzięki, Heather. Wielkie dzięki.

Powinnam być przerażona. Nie mogę się ruszyć,
przygwożdżona gruzem, w

atramentowych ciemnościach. Zanim jednak zdążyłam
wpaść w panikę, usłyszałam, jak ktoś

woła mnie po imieniu. Najpierw przeszło mi przez głowę,
że zwariowałam. Nikt przecież nie

wie, że wybrałam się do szkoły. Z wyjątkiem Jessego, a
jego uprzedziłam, co się stanie, jeśli

się tam pokaże. Nie jest głupi. Wie, że dokonuję
egzorcyzmów. Czyżby postanowił przyjść

mimo wszystko? Czy już jest tu bezpiecznie? Tego nie
wiedziałam. Jeśli stanąłby w tym

samym kręgu świec i krwi kurczaka, czy wessałoby go do
tej samej krainy cienia, co Heather?

Dopiero teraz wpadłam w panikę.

- Jesse! - wrzasnęłam, tłukąc ręką w drewno nad głową i

ściągając sobie na twarz

deszcz kurzu i drzazg. - Nie rób tego! - krzyczałam
rozpaczliwie. Kurz dostał mi się do

gardła, ale nie zważałam na to. - Wracaj! Tu nie jest
bezpiecznie!

Z mojej piersi podniesiono wielki ciężar i nagle zaczęłam
widzieć. Nade mną

rozpościerało się nocne niebo, aksamitnie granatowe i
usiane złotym pyłem gwiazd. A na tle

gwiazd ujrzałam czyjąś zatroskaną twarz.

- Tutaj jest! - zawołał Profesor drżącym, piskliwym
głosem. - Jake, znalazłem ją!

Obok pierwszej pojawiła się druga twarz, otoczona
grzywą trochę przydługich blond

włosów.

- Jezu Chryste! - zawołał przeciągle Śpiący, spojrzawszy
na mnie. - Nic ci się nie

stało, Suze?

Zaprzeczyłam ruchem głowy.

- Pomóżcie mi wstać - wycharczałam.

We dwóch zdołali ściągnąć ze mnie większość desek.
Następnie Śpiący polecił,

żebym objęła go rękami za szyję, co zrobiłam, a Dawid
złapał mnie w pasie. Podczas gdy

obaj mnie ciągnęli, a ja odpychałam się nogami, gruz
opadł i zdołałam wreszcie wstać.

Przez chwilę siedzieliśmy na ciemnym dziedzińcu,
opierając się o podium, na którym

stal bezgłowy posąg Junipero Serry. Dyszeliśmy i
gapiliśmy się na ruiny, które kiedyś były

naszą szkołą. Cóż, to odrobinę dramatyczne. Większość
budynku stała nadal. Nawet

większość dachu pozostała nietknięta. Runął tylko
fragment nad szafką Heather, przed klasą

pana Waldena. Bezładny stos drewna ukrył skutecznie
ślady mojej nocnej działalności, ze

świecami włącznie. Po Heather nie zostało ani śladu. Noc

była cicha, nie licząc naszych

oddechów. Oraz świerszczy.

Dzięki temu uświadomiłam sobie, że Heather odeszła.
Znowu słychać było

świerszcze.

- Jezu - powtórzył Śpiący, nadal sapiąc ciężko - jesteś
pewna, Suze, że nic ci się nie

stało?

Odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć. Miał na sobie
tylko dżinsy i wojskową

kurtkę, narzuconą pośpiesznie na nagi tors. Tors miał
prawie taki sam jak Jesse.

Jak to jest, że omal nie zginęłam pod kupą gruzu, a parę
minut później byłam w stanie

zwrócić uwagę na coś takiego, jak mięśnie brzucha
mojego przyrodniego brata?

- Tak - powiedziałam, odsuwając kosmyk włosów z oczu.
- W porządku. Trochę

potłuczona, owszem. Ale nie mam nic złamanego.

- Powinna iść do szpitala, żeby to sprawdzili. - Głos
Dawida nadal drżał mocno. - Nie

sądzisz, że powinna iść do szpitala, żeby ją zbadali, Jake?

- Nie - zaprotestowałem. - Żadnego szpitala.

- Możesz mieć wstrząs mózgu - powiedział Dawid. - Albo
uszkodzenie czaszki.

Możesz wpaść w śpiączkę w nocy i nigdy się nie obudzić.
Powinnaś przynajmniej zrobić

rentgen. Albo może USG...

- Nie. - Wytarłam ręce o legginsy i wstałam. Czułam się
niepewnie, ale byłam cała. -

Chodźmy. Zabierajmy się stąd, zanim ktoś przyjdzie.
Musieli to słyszeć. - Skinęłam w stronę

części budynku, w której mieszkali księża i zakonnice. W
niektórych oknach zapaliło się

światło. - Nie chcę, żebyście mieli kłopoty.

- Taak - mruknął Śpiący, podnosząc się. - Mogłaś o tym

pomyśleć, zanim prysnęłaś,

co?

Wyszliśmy tą samą drogą, którą weszliśmy. Podobnie jak
ja, Dawid przecisnął się pod

bramą, a potem otworzył ją od środka dla Śpiącego.
Wymknęliśmy się tak cicho, jak się dało i

pobiegliśmy do ramblera, którego Śpiący zaparkował w
głębokim cieniu, by policjanci z

wozu nie mogli go dostrzec. Czarno - biały samochód stał
tam, gdzie przedtem, z kierowcą

nieświadomym tego, co się działo zaledwie parę metrów
dalej. Bałam się jednak ryzykować,

próbując przemknąć się koło niego, żeby zabrać rower.
Zostawiliśmy go, mając nadzieję, że

nikt go nie zauważy.

Przez całą drogę do domu mój nowy starszy brat Jake
udzielał mi pouczeń. Sądził, jak

się wydaje, że w szkole, w środku nocy, uczestniczyłam w
jakimś tajnym zebraniu gangu. Nie

żartuję. Był tym wszystkim szczerze oburzony. Dopytywał
się, co to byli, moim zdaniem, za

kumple, którzy zostawili mnie pod stosem dachówek na
pewną śmierć. Sugerował, że jeśli

dokucza mi nuda albo szukam mocnych wrażeń, to
powinnam zająć się surfingiem, ponieważ,

cytuję: „Jeśli masz mieć rozwaloną głowę, to równie
dobrze możesz się o to postarać, płynąc

na fali”.

Przyjęłam jego pouczenia tak wdzięcznie, jak umiałam.
Nie mogłam przecież

uświadomić go co do prawdziwych powodów, dla których
znalazłam się w szkole o tak

dziwnej porze. Przerwałam Jake'owi tylko raz w trakcie
jego antygangowego przemówienia, a

to po to, żeby dowiedzieć się, jak wpadli z Dawidem na
to, żeby mnie szukać.

- Nie wiem - powiedział Jake, podjeżdżając pod dom. -
Wiem tyle, że kiedy spałem

jak anioł, nagle zjawił się Dawid i zaczął marudzić, że
musimy jechać po ciebie do szkoły A

tak, swoją drogą, to skąd wiedziałeś, Dave, że ona jest w
szkole?

Twarz Dawida pobladła dziwnie, czego nie wyjaśniało
nawet padające na nią światło

księżyca.

- Nie wiem. Miałem przeczucie.

Odwróciłam się, patrząc na niego uważnie. Nie spojrzał
mi w oczy.

Ten dzieciak wie, pomyślałam.

Ale byłam zbyt zmęczona, żeby o tym mówić. Zakradliśmy
się do domu, szczęśliwi,

że jedynym mieszkańcem, którego obudziliśmy, jest Maks.
Machał ogonem i usiłował nas

polizać, kiedy rozchodziliśmy się do swoich pokoi. Zanim
zamknęłam drzwi mojego pokoju,

rzuciłam Dawidowi jeszcze jedno spojrzenie, żeby
sprawdzić, czy chce albo musi, coś mi

powiedzieć. Ale on tylko wszedł do swojego pokoju i
zamknął drzwi. Przestraszony mały

chłopiec. Zrobiło mi się ciepło na sercu.

Ale tylko przez ułamek sekundy. Byłam zbyt zmęczona,
żeby myśleć o czymkolwiek

poza łóżkiem. Nawet o Jessie. Rano, powiedziałam sobie,
ściągając zakurzone łachy.

Porozmawiam z nim rano.

Nie zrobiłam tego. Kiedy się obudziłam, za oknem było
dziwnie jasno. Podniosłam

głowę i spojrzałam na zegar. Była druga po południu.
Poranna mgła rozwiała się i słońce

paliło tak, jakby to był lipiec, a nie styczeń.

- Cześć, śpiochu.

Zerknęłam w stronę drzwi. Stał tam Andy, z ramionami
skrzyżowanymi na piersi,

opierając się o framugę. Uśmiechał się, co pewnie
oznaczało, że nie wpakowałam się w

tarapaty. Co zatem robiłam w łóżku o drugiej po południu
w zwykły dzień?

- Lepiej się czujesz? - zapytał troskliwie Andy.
Odsunęłam odrobinę kołdrę. Czyżbym

miała być chora?

Cóż, nietrudno byłoby udawać. Czułam się tak, jakby ktoś
spuścił mi na głowę tonę

cegieł.

Co, w pewien sposób, faktycznie miało miejsce.

- Eee - mruknęłam. - Niekoniecznie.

- Przyniosę ci aspirynę. Myślę, że to skutki zmiany czasu.
Kiedy nie mogliśmy cię

dziś rano dobudzić, postanowiliśmy pozwolić ci spać.
Mama prosiła, żebym cię przeprosił,

ale musiała iść do pracy. Zostawiła mnie na stanowisku.
Mam nadzieję, że nie masz nic

przeciwko temu.

Próbowałam usiąść. Było mi naprawdę trudno. Czułam

ból w każdym mięśniu.

Odsunęłam włosy z oczu i zamrugałam nieprzytomnie.

- Nie musiałeś zostawać w domu z mojego powodu. Andy
wzruszył ramionami.

- To nic takiego. Nie miałem okazji z tobą porozmawiać,
odkąd przyjechałaś, więc

pomyślałem, że teraz to nadrobimy. Zjesz lunch?

Kiedy tylko wypowiedział te słowa, zaburczało mi w
brzuchu.

Usłyszał to i uśmiechnął się.

- Nie ma sprawy. Ubierz się i zejdź na dół. Zjemy lunch na
tarasie. Jest naprawdę

piękny dzień.

Z trudem zwlokłam się z łóżka. Miałam na sobie piżamę.
Nie chciało mi się ubierać,

więc tylko włożyłam skarpetki i szlafrok, umyłam zęby i
postałam chwilę przy oknie,

wyglądając na zewnątrz i usiłując doprowadzić włosy do

porządku. Czerwona kopuła

kościoła Misji lśniła w słońcu. W oddali falował ocean.
Trudno było uwierzyć, że zeszłej

nocy była to scena straszliwego zniszczenia.

Wkrótce potem niezwykle apetyczny zapach dolatujący z
kuchni skłonił mnie do

zejścia na dół. Andy robił kanapkę z soloną wołowiną,
serem szwajcarskim i kiszoną kapustą.

Machnięciem ręki wyprawił mnie jednak z kuchni na
obszerny taras za domem. Był cały w

słońcu. Wyciągnęłam się na miękkim szezlongu i
udawałam przez chwilę, że jestem gwiazdą

filmową. Potem zjawił się Andy z kanapkami i dzbanem
lemoniady i przeniosłam się do stołu

pod zielonym parasolem, gdzie natychmiast zabrałam się
do dzieła. Jak na kogoś, kto nie po-

chodzi z Nowego Jorku, Andy przyrządza niezłe kanapki.

Andy przykładał się nie tylko do robienia kanapek.
Wypytał mnie drobiazgowo o

różne

rzeczy,

ani

słowem

nie

wspominając

o

wydarzeniach poprzedniej nocy. Ku mojemu

zdumieniu okazało się, że Śpiący i Profesor nie puścili
pary z ust. Andy nie miał zielonego

pojęcia, co zaszło. Interesowało go jedynie, czy podoba
mi się w nowej szkole, czy czuję się

szczęśliwa, tralala...

Pomijając jeden drobiazg. W pewnym momencie
oznajmił: - A więc, zdaje się,

przespałaś swoje pierwsze trzęsienie ziemi.

Omal nie zakrztusiłam się jedzeniem.

- Co?

- Swoje pierwsze trzęsienie ziemi. Nastąpiło w nocy, koło
drugiej. Nieduże, najwyżej

czwartego stopnia, ale obudziło mnie. Nie ma większych
szkód, poza szkołą, gdzie zawalił się

dach nad dziedzińcem. Ale tego można się było
spodziewać. Od lat ostrzegałem ich, że

drewno długo nie wytrzyma. Jest prawie tak stare jak
sama Misja. Trudno się spodziewać,

żeby przetrwało wieki.

Starannie przeżułam jedzenie. No, no. Heather naprawdę
odeszła z hukiem, skoro

mieszkańcy doliny, a nawet ci na wzgórzach, to odczuli.

To jednak nie wyjaśniało, skąd Dawid wiedział, gdzie
mnie szukać.

Poszłam na górę, usiadłam na ławie przy oknie i zaczęłam
bezmyślnie przerzucać

magazyn mody, zastanawiając się, gdzie się podział Jesse
i jak długo mam czekać na jego

pojawienie się. Byłam ciekawa, czy wygłosi kolejny
wykład i czy są szanse, żeby znowu

nazwał mnie querida. Jednak wrócili ze szkoły chłopcy.
Przyćmiony przeszedł obok mojego

pokoju - nadal winił mnie o to, że został uziemiony w
domu na popołudnia - ale za to Śpiący

wsadził głowę przez drzwi, spojrzał na mnie, stwierdził,

że wszystko w porządku i cofnął się,

marszcząc czoło. Tylko Dawid zapukał, a kiedy
zawołałam, żeby wszedł, wsunął się nie-

śmiało do środka.

- Hm - mruknął. - Przyniosłem ci twoją pracę domową.
Pan Walden przekazał ją dla

ciebie. Powiedział, że ma nadzieję, że czujesz się lepiej.

- Och. Dziękuję, Dawidzie. Połóż to na łóżku.

Dawid położył zeszyt tam, gdzie prosiłam, ale nie
wyszedł. Stał, wpatrując się w

kolumienkę podtrzymującą baldachim. Domyśliłam się, że
chce porozmawiać, więc

postanowiłam nie odzywać się pierwsza.

- Cee Cee cię pozdrawia. I ten chłopak. Adam McTavish.
Czekałam. I nie

rozczarowałam się.

- Wiesz, wszyscy o tym mówią - odezwał się znowu.

- O czym?

- No, wiesz, o trzęsieniu ziemi. Ze na Misji ciąży jakieś
przekleństwo, bo epicentrum

znajdowało się... tuż obok klasy pana Waldena.

Mruknęłam: „uhm” i przewróciłam kartkę magazynu.

- A więc - ciągnął Dawid - nie zamierzasz mi powiedzieć,
tak? Nie patrzyłam na

niego.

- Powiedzieć o czym?

- Co się dzieje. Dlaczego znalazłaś się w szkole w środku
nocy. Jak doszło do

zawalenia się dachu. Nic z tych rzeczy.

- Lepiej, żebyś nie wiedział - stwierdziłam, przewracając
stronice. - Wierz mi.

- Ale to nie ma nic wspólnego z... z tym, o czym mówił
Jake? Z gangiem? Prawda?

- Nie.

Podniosłam wzrok. Wpadające do pokoju promienie
słońca malowały różowe ślady na

jego skórze. Ten chłopiec, rudowłosy chłopiec z
odstającymi uszami, uratował mi życie.

Byłam mu winna jakieś wyjaśnienie.

- Wiesz, widziałem go - oznajmił Dawid.

- Widziałeś kogo?

- Jego. Ducha.

Patrzył na mnie w napięciu, z bladą twarzą. Wyglądał
stanowczo zbyt poważnie jak na

dwunastolatka.

- Jakiego ducha? - zapytałam.

- Tego, który tu mieszka. W tym pokoju. - Rozejrzał się,
jakby spodziewał się

zobaczyć Jessego czającego się w kącie mojego jasnego
słonecznego pokoju. - Przyszedł do

mnie zeszłej nocy - powiedział. - Przysięgam. Obudził
mnie. Mówił o tobie. Stąd wiedziałem.

Stąd wiedziałem, że masz kłopoty.

Patrzyłam na niego z rozdziawioną buzią. Jesse? Jesse mu
powiedział? Jesse go

obudził?

- Nie chciał mnie zostawić w spokoju - ciągnął Dawid
drżącym głosem. - Nie

przestawał mnie... dotykać. Mojego ramienia. Był zimny i
lśnił. Był zimnym, połyskującym

zjawiskiem, a w mojej głowie odzywał się głos, który
kazał mi iść do szkoły i pomóc ci. Ja

nie kłamię, Suze. Przysięgam, tak było naprawdę.

- Wiem, Dawidzie. - Zamknęłam magazyn. - Wierzę ci.
Otworzył buzię, żeby raz

jeszcze przysiąc, że nie zmyśla, ale kiedy zapewniłam, że
mu wierzę, zamknął ją gwałtownie.

Otworzył ją znowu, mówiąc ze zdumieniem:

- Naprawdę?

- Tak - odparłam. - Nie miałam okazji powiedzieć ci tego

zeszłej nocy, więc robię to

teraz. Dziękuję ci, Dawidzie. Ty i Jake uratowaliście mi
życie.

Trząsł się cały. Musiał usiąść na moim łóżku, bo inaczej
by się przewrócił.

- Więc... Więc to prawda. To naprawdę był... duch?

- Naprawdę. Przełknął głośno.

- A dlaczego byłaś w szkole?

- To długa historia. Ale daję ci słowo, że to nie ma nic
wspólnego z żadnymi gangami.

- Czy ma to coś wspólnego z... duchami?

- Nie z tym, który złożył ci wizytę. Ale, owszem, to miało
związek z pewnym duchem.

Usta Dawida poruszyły się, ale nie sądzę, aby był tego
świadom. Wydobyło się z nich

pełne zdumienia:

- To jest jeszcze jakiś inny duch?

- Och, jest ich dużo więcej niż ten jeden. Wytrzeszczył
oczy.

- A ty... ty je widzisz?

- Dawidzie, to nie są sprawy, o których jest mi łatwo
rozmawiać...

- Czy widziałaś tego z zeszłej nocy? Tego, który mnie
obudził?

- Tak, Dawidzie, widziałam.

- Wiesz, kim jest? To znaczy, jak umarł? Pokręciłam
głową.

- Nie. Pamiętasz? Miałeś tego dla mnie poszukać. Dawid
poweselał.

- Och, tak! Zapomniałem. Zajrzałem wczoraj do paru
książek. Poczekaj chwilę.

Nigdzie nie odchodź.

Wybiegł z pokoju. Zostałam tam, gdzie byłam, dokładnie
tak, jak polecił. Byłam

ciekawa, czy Jesse jest gdzieś w pobliżu i słucha naszej
rozmowy. Uznałam, że miałby za

swoje, gdyby tak było.

Dawid wrócił, zanim się obejrzałam, dźwigając stos
zakurzonych wielkich ksiąg.

Sprawiały wrażenie bardzo starych, a kiedy usiadł obok
mnie i zaczął je z zapałem kartkować,

przekonałam się, że faktycznie są tak stare, jak wyglądają.
Żadnej nie wydano po 1910 roku.

Najstarsza pochodziła z 1849 roku.

- Popatrz - powiedział Dawid, przeglądając wielkie,
oprawne w skórę tomiszcze,

zatytułowane Moje Monterey.

Wyszło ono spod pióra pewnego pułkownika, Harolda
Clemmingsa. Pułkownik pisał

dość suchym stylem, ale w książce znajdowały się
obrazki, co pomagało w lekturze, mimo że

były czarno - białe.

- Spójrz - powtórzył Dawid, otwierając księgę na
reprodukcji fotografii naszego domu.

Wyglądał inaczej - nie miał ganku ani garażu. Drzewa
wokół były znacznie mniejsze. -

Spójrz, widzisz, to jest dom w czasach, gdy mieścił się w
nim hotel. Albo zajazd, jak wtedy

mówiono. Tutaj piszą, że cieszył się złą sławą.
Zamordowano w nim wielu ludzi. Pułkownik

Clemmings opisuje szczegółowo wszystkie przypadki. Czy
przypuszczasz, że duch, który

wczoraj do mnie przyszedł, jest jednym z nich? To znaczy,
jednym z ludzi, którzy tutaj

umarli?

- Cóż, najprawdopodobniej tak.

Dawid zaczął czytać na głos - szybko i z przejęciem, nie
potykając się na długich

staromodnych wyrazach - historie ludzi zmarłych w domu,
który pułkownik Clemmings

nazywał Domem na Wzgórzach.

Żaden z nich jednak nie nosił imienia Jesse. Żaden z nich
nawet w przybliżeniu go nie

przypominał. Skończywszy czytać, Dawid spojrzał na
mnie wyczekująco.

- Może to duch tego chińskiego posługacza - powiedział. -
Tego, którego zastrzelono,

ponieważ nie dość starannie wyprał koszule tamtego
dandysa.

Pokręciłam głową.

- Nie. Nasz duch nie jest Chińczykiem.

- Och. - Dawid ponownie zajrzał do książki. - A ten? Ten,
który zginął z rąk własnych

niewolników?

- Nie sądzę. Miał niecałe metr sześćdziesiąt wzrostu.

- No, a ten? Duńczyk, którego przyłapano na oszustwach
karcianych i zastrzelono na

miejscu?

- Nie jest Duńczykiem - odparłam z westchnieniem.
Dawid wydął wargi.

- No, to kim on jest? Ten duch?

- Nie wiem. Jest chyba z pochodzenia Hiszpanem. I... -
Nie chciałam się w to

zagłębiać w pokoju, w którym Jesse mógłby nas
podsłuchać. No, wiecie, chodzi mi o te jego

oczy, długie, brązowe palce, itd.

Nie chciałam, żeby nabrał przekonania, że mi się podoba.

Potem przypomniałam sobie chusteczkę. Wyleciała mi z
pamięci, kiedy sprałam z niej

krew i powiesiłam. Wyszyto na niej inicjały MDS.
Powiedziałam o tym Dawidowi.

- Czy te litery coś ci mówią?

Zamyślił się. Zamknął książkę pułkownika Clemmingsa i
sięgnął po inną - jeszcze

starszą i bardziej zakurzoną. Dawid otworzył ją i
zobaczyłam tytuł: Życie w północnej

Kalifornii, 1800 - 1850

Dawid przejrzał indeks na końcu i powiedział:

- Aha.

- Aha co? - zapytałam.

- Aha, tak myślałem - oznajmił. Otworzył książkę na
jednej z ostatnich stron. - Proszę

- powiedział. - Wiedziałem. To jest jej podobizna. - Podał
mi książkę ze stroną nakrytą

cieniutką warstwą ligniny.

- Co to? - zapytałam. - W książce jest chusteczka
higieniczna.

- To nie chusteczka. To bibułka. Używano jej dla ochrony
ilustracji w książkach.

Podnieś ją.

Podniosłam. Pod spodem na lśniącym papierze widniała
czarna - biała reprodukcja

obrazu. Był to portret kobiety. Pod portretem widniał
napis: Maria de Silva Diego, 1830 -

1916.

Szczęka mi opadła. MDS! Maria de Silva!

Wyglądała na kogoś, kto mógłby nosić taką chusteczkę w

rękawie. Miała na sobie

białą koronkową suknię - w każdym razie na czarno -
białym zdjęciu wydawała się biała.

Lśniące czarne włosy piętrzyły się w lokach po obu
stronach jej głowy, z długiej szyi

zwieszał się okazały klejnot na złotym łańcuchu. Piękna
kobieta o dumnym wyglądzie

patrzyła z ram portretu z wyrazem twarzy, którego nie dało
się określić inaczej jak... wyzy-

wający.

Spojrzałam na Dawida.

- Kim ona była? - zapytałam.

- Och, to jedna z najpopularniejszych kobiet w Kalifornii
mniej więcej w tym okresie,

kiedy zbudowano ten dom. - Dawid odebrał mi książkę i
zaczął przerzucać strony. - Do jej

ojca, Ricardo de Silvy, należała wówczas większość
Salinas. Była jego jedyną córką i

przeznaczył dla jej piękny posag. Jednak nie dlatego
dobijano się o jej rękę. W każdym razie,

nie tylko dlatego. W tamtych czasach dziewczęta, które
wyglądały tak jak ona, uważano za

piękne.

- Jest bardzo piękna.

Dawid spojrzał na mnie z lekkim uśmieszkiem.

- Taak - powiedział. - Owszem.

- Ależ naprawdę.

Dawid zauważył, że mówię poważnie i wzruszył
ramionami.

- No, wszystko jedno. Jej tata chciał, żeby poślubiła
zamożnego ranczera - dalekiego

kuzyna, który był w niej nieprzytomnie zakochany - ale jej
podobał się inny mężczyzna,

mężczyzna o nazwisku Diego. - Zerknął do książki. - Felix
Diego. To był podejrzany typ.

Zajmował się handlem niewolnikami. W ten sposób

przynajmniej zarabiał na życie, zanim

przybył do Kalifornii, żeby zbić majątek, poszukując złota.
Tata Marii nie akceptował

niewolnictwa tak samo, jak nie uznawał poszukiwaczy
złota za godnych ręki jego córki. Tak

więc Maria pokłóciła się z ojcem, który w końcu zagroził
jej wydziedziczeniem, jeśli nie

wyjdzie za mąż za kuzyna. To natychmiast uspokoiło
Marię, ponieważ należała do dziewcząt,

które lubią pieniądze. Miała jakieś sześćdziesiąt sukien w
czasach, gdy większość kobiet

posiadała dwie, jedną do pracy i jedną do kościoła...

- No, więc co się stało? - przerwałam mu. Nie obchodziło
mnie, ile miała sukien.

Chciałam się dowiedzieć, jaki był w tym udział Jessego.

Dawid szukał czegoś w książce.

- Cóż, to ciekawe, ale Maria w końcu postawiła na
swoim. - Jak?

- Kuzyn nie stawił się na ślub.

- Nie stawił się na ślub? Co to znaczy, nie stawił się?

- Po prostu. Nie pojawił się. Nikt nie wie, co się z nim
stało. Opuścił rancho na parę

dni przed ślubem, no, wiesz, żeby zdążyć na czas, ale
potem wszelki słuch o nim zaginął. Na

zawsze. Koniec pieśni.

- A... - Znałam odpowiedź, ale i tak musiałam zapytać: - A
co się stało z Marią?

- Wyszła za mąż za poszukującego złota handlarza
niewolników. To znaczy, po

stosownej zwłoce. Wtedy panowały surowe zasady
dotyczące tych rzeczy. Jej tata tak się

rozczarował nieodpowiedzialnością kuzyna, że w końcu
oświadczył Marii, że może robić, co

jej się podoba i iść do diabła. Tak też zrobiła. Ale nie
poszła do diabła. Miała z handlarzem

niewolników jedenaścioro dzieci i przejęła wraz z mężem
majątek ojca po jego śmierci i

zajmowali się jego utrzymaniem...

Podniosłam rękę.

- Poczekaj. Jak się nazywał ten kuzyn? Dawid zajrzał do
książki.

- Hektor.

- Hektor?

- Tak. - Dawid znowu spojrzał na stronę w książce. -
Hektor de Silva Ale matka

nazywała go Jesse.

Kiedy podniósł wzrok, coś musiało go zastanowić w
wyrazie mojej twarzy, bo

odezwał się cicho:

- To nasz duch?

- Tak - odparłam równie cicho. - To jest nasz duch.

19

Chwilę później zadzwonił telefon. Przyćmiony wrzasnął z
dołu, że to do mnie.

Podniosłam słuchawkę i usłyszałam piskliwy głos Cee
Cee.

- Pani wiceprzewodnicząca - powiedziała. - Czy pani
wiceprzewodnicząca chciałaby

coś powiedzieć prasie?

Ja na to:

- Nie. Dlaczego nazywasz mnie wiceprzewodniczącą?

- Ponieważ wygrałaś wybory. - W tle usłyszałam, jak
Adam krzyczy:

- Moje gratulacje!

- Jakie wybory? - zapytałam oszołomiona.

- Na wiceprzewodniczącego! - W głosie Cee Cee
brzmiała irytacja. - Rany!

- Jak mogłam je wygrać? - powiedziałam. - Przecież mnie
tam nie było.

- Nic nie szkodzi. I tak zdobyłaś dwie trzecie głosów
drugiego rocznika.

- Dwie trzecie? - Przyznaję, byłam w szoku. - Ależ, Cee
Cee, dlaczego ludzie na mnie

głosowali? Nawet mnie nie znają. Jestem nowa.

Cee Cee na to:

- Cóż ci mogę powiedzieć? Emanujesz pewnością siebie
urodzonej przywódczyni.

- Ale...

- I pewnie nie jest bez znaczenia, że pochodzisz z Nowego
Jorku, ludzie tutaj są

zafascynowani wszystkim, co pochodzi z Nowego Jorku.

- Ale...

- A poza tym, mówisz naprawdę szybko.

- Tak?

- Owszem. A to sprawia, że wydajesz się inteligentna. To
znaczy, uważam, że jesteś

inteligentna, ale także robisz takie wrażenie, bo szybko
mówisz. I ubierasz się na czarno, a

czarny jest, no, wiesz, kultowy.

- Ale...

- Och, no i to, że uratowałaś Bryce'a przed tą spadającą
belką Ludziom to się podoba.

Dwie trzecie rocznika drugich klas głosowałoby zapewne
na zajączka wielkanocnego,

gdyby ktoś go skłonił do ubiegania się o to stanowisko.
Nie powiedziałam jednak niczego w

tym stylu. Zamiast tego stwierdziłam:

- Cóż. A to dobre.

- Dobre? - powtórzyła zdumiona Cee Cee. - Dobre? To
wszystko, co masz do

powiedzenia, „dobre”? Czy zdajesz sobie sprawę z tego,
jak świetnie będziemy się bawili

teraz, kiedy udało nam się dobrać do tej całej kasy? Jakie
fantastyczne rzeczy będziemy w

stanie robić?

- No, to... świetnie.

- Świetnie? Suze, to niesamowite! Będziemy mieli
niesamowity, niesamowity

semestr! Taka jestem z ciebie dumna! I pomyśleć, że to
przewidziałam!

Rozłączyłam się, mając poczucie, że zdarzyło się coś
niezwykłego. Nie co dzień

zdarza

się,

żeby

wybrano

kogoś

na

wiceprzewodniczącego klasy w sytuacji, gdy ta osoba

chodzi do tej klasy krócej niż tydzień.

Nie zdołałam dobrze odłożyć słuchawki, gdy telefon
znowu zadzwonił. Tym razem

odezwał się dziewczęcy głos, którego nie rozpoznałam, a
który prosił o rozmowę z Suze

Simon.

- To ja - powiedziałam i Kelly Prescott wrzasnęła mi do
ucha:

- O mój Boże! Słyszałaś? Nie jesteś podniecona? Ale
będziemy mieli zajebisty rok.

„Zajebisty”. W porządku.

- Z przyjemnością podejmę współpracę z tobą -
powiedziałam spokojnie.

- Posłuchaj - odezwała się Kelly, przechodząc nagle na
ton negocjacji biznesowych. -

Musimy się spotkać i wybrać muzykę.

- Muzykę do czego?

- Na tańce, oczywiście. - Dobiegł mnie szelest kartek jej
terminarza. - Załatwiłam

didżeja. Przysłał mi listę i mamy wybrać piosenki. Jak, na
przykład, jutro wieczorem? A poza

tym, co się z tobą dzieje? Nie było cię dzisiaj w szkole.
Nie zarażasz chyba, co?

- Eee, nie. Posłuchaj, Kelly, co do tych tańców... Nie
wiem. Pomyślałam, że byłoby

zabawniej wydać pieniądze na coś takiego, jak. .. no, na
przykład, piknik na plaży.

Powtórzyła beznamiętnym tonem:

- Piknik na plaży.

- Taak. Do tego siatkówka, ognisko i takie rzeczy. -
Owinęłam sobie sznur

telefoniczny wokół palca. - Po tym, jak uczcimy pamięć
Heather, oczywiście.

- Co takiego?

- Uroczystość żałobna. Widzisz, domyślam się, że
wynajęłaś już salę w Carmel Inn na

tańce, prawda? Ale zamiast tańców, moglibyśmy
wyprawić Heather uroczystość żałobną.

Wiesz, sądzę, że to by jej odpowiadało.

Ton głosu Kelly nie wyrażał żadnych uczuć.

- Nawet jej nie znałaś.

- Cóż, to prawda. Ale wydaje mi się, że wiem, jakiego
typu osobą była. I sądzę, że

uroczystość żałobna w Carmel Inn to jest dokładnie to,
czego by sobie życzyła.

Kelly milczała przez minutę. Cóż, owszem, przyszło mi do
głowy, że może nie

podobają jej się moje sugestie. Jestem w końcu
wiceprzewodniczącą. A nie sądzę, żeby dało

jej się zdjąć mnie ze stanowiska, chyba że wyrzucono by
mnie ze szkoły.

- Kelly? - Ponieważ nie odpowiedziała, ciągnęłam: -
Słuchaj, Kelly, nie przejmuj się

tym teraz. Porozmawiamy. Aha, a co do tego party w
sobotę. Mam nadzieję, że nie będziesz

miała nic przeciwko temu, że zaprosiłam Cee Cee i
Adama. Wiesz, to dziwne, ale oni

twierdzą, że nie zostali zaproszeni. Ale w tak małej klasie
jak nasza, to naprawdę nie w

porządku nie zaprosić wszystkich, rozumiesz, o co mi
chodzi? Ludzie, których się nie

zaprasza, mogą pomyśleć, że się ich nie lubi. Jestem
pewna, że w wypadku Cee Cee i Adama

po prostu zapomniałaś, prawda?

- Czy ty jesteś chora na głowę? Nie zniżyłam się do
odpowiedzi.

- Do zobaczenia jutro - rzuciłam jedynie.

Parę minut później telefon zadzwonił jeszcze raz.
Odebrałam, gdyż jak się wydawało,

jestem rozchwytywana. Nie pomyliłam się. Dzwonił
ojciec Dominik.

- Susannah - odezwał się swoim przyjemnie głębokim
głosem - mam nadzieję, że nie

masz mi za złe, że cię niepokoję w domu. Dzwonię, żeby
ci pogratulować wygranej w

wyborach...

- Proszę się nie martwić, ojcze Dominiku. Nikt nie słucha
na drugiej linii. To tylko ja.

- Co ty sobie wyobrażasz? - powiedział zupełnie innym
tonem. - Przyrzekłaś mi!

Przyrzekłaś, że nie pójdziesz do szkoły sama!

- Przepraszam, ale groziła, że skrzywdzi Dawida, więc...

- Nie obchodzi mnie to, choćby groziła twojej matce,
młoda damo. Następnym razem

masz na mnie czekać. Rozumiesz? Nigdy więcej nie wolno
ci próbować czegoś tak

ryzykownego jak egzorcyzmy bez żadnej pomocy!

- Cóż, dobrze. Miałam jednak nadzieję, że nie będzie
następnego razu.

- Nie będzie następnego razu? Jesteś niemądra! Jesteśmy
mediatorami, pamiętaj o

tym. Dopóki istnieją duchy, będzie dla nas następny raz,
młoda damo, i radzę o tym nie

zapominać.

Jakbym naprawdę mogła zapomnieć. Wystarczyło
rozejrzeć się po pokoju w dowolnej

porze dnia i oto pojawiała się moja chusteczka z
zawiązanym rogiem, czyli zamordowany

kowboj.

Nie widziałam jednak potrzeby informowania o tym ojca
Dominika. Powiedziałam

tylko:

- Przykro mi z powodu dachu. Biedne ptaki.

- Pal sześć moje ptaki. Nic ci się nie stało i tylko to się
liczy. Kiedy wyjdę ze szpitala,

usiądziemy sobie razem, Susannah, i odbędziemy długą
pogawędkę na temat właściwych

technik mediacji. Nie podoba mi się ten twój obyczaj
wkraczania na scenę i nokautowania

nieszczęsnych dusz, kiedy się tego najmniej spodziewają.

Roześmiałam się.

- Dobrze. Przypuszczam, że dokuczają księdzu żebra?
Odpowiedział łagodniejszym

tonem:

- Owszem, trochę. Skąd wiesz?

- Bo jest ksiądz taki miły.

- Przepraszam. - Po głosie poznałam, że mówił poważnie.
- Ja... tak, rzeczywiście

odczuwam bóle w żebrach. Och, Susannah. Słyszałaś
nowiny?

- Które? To, że wybrano mnie na wiceprzewodniczącą
klasy, czy to, że rozwaliłam

szkołę wczoraj w nocy?

- Nic z tego. U Louisa Stevensona zwolniło się jedno
miejsce dla Bryce'a. Przeniesie

się tam, jak tylko będzie w stanie chodzić.

- Ale... - To żałosne, wiem, ale poczułam się
skonsternowana. - Ale Heather odeszła.

Nie musi się przenosić.

- Heather mogła odejść - powiedział łagodnym tonem
ojciec Dominik - ale jej pamięć

trwa wśród tych, których... dotknęła jej śmierć. Nie
możesz chyba mieć do chłopaka pretensji

o to, że chce zacząć od nowa w innej szkole, gdzie nikt nie
będzie szeptał za jego plecami?

Ja na to, bez specjalnego entuzjazmu, myśląc o miękkich
jasnych włosach Bryce'a:

- Pewnie nie.

- Podobno do poniedziałku dojdę do siebie na tyle, że
będę mógł wrócić do pracy. Czy

możemy się spotkać w moim gabinecie?

- Pewnie tak - odparłam z równym zapałem co
poprzednio. Ojciec Dominik zdawał się

tego nie zauważać.

- Do zobaczenia zatem - powiedział. Zanim odłożyłam
słuchawkę, usłyszałam jeszcze,

jak mówi: - Och, Susannah. Postaraj się w międzyczasie
nie rozwalić tego, co zostało ze

szkoły.

- Ha, ha - mruknęłam i rozłączyłam się.

Siedząc na ławie przy oknie, oparłam podbródek na
kolanach i zapatrzyłam się na

krzywiznę zatoki po drugiej stronie doliny. Słońce

zachodziło powoli. Mój pokój opromieniło

złoto - czerwone światło, a niebo wokół słońca wydawało
się pasiaste. Kolorowe chmury -

niebieskie, fioletowe, czerwone i pomarańczowe -
wyglądały jak wstążki, które widziałam

kiedyś powiewające na majowym palu podczas
renesansowego jarmarku. Przez otwarte okno

wpadał zapach morza. Nadmorska bryza niosła wysoko na
wzgórza, tam, gdzie siedziałam,

słony aromat.

Zastanawiałam się, czy Jesse też tak siedział w oknie,
wdychając zapach oceanu,

zanim umarł. Zanim, czego byłam pewna, kochanek Marii
de Silvy, Felix Diego, zakradł się

do pokoju i zabił go.

Jakby czytając w moich myślach, Jesse zmaterializował
się o kilka kroków ode mnie.

- Rany! - zawołałam, przyciskając rękę do serca, które
biło tak mocno, że bałam się, że

eksploduje. - Czy ty musisz to robić?

Opierał się nonszalancko o słupek przy moim łóżku.

- Przykro mi - powiedział. Ale widać było, że to
nieprawda.

- Słuchaj, jeśli mamy, w pewnym sensie, mieszkać razem,
musimy wypracować

pewne zasady. A zgodnie z zasadą numer jeden nie możesz
mnie w ten sposób zaskakiwać.

- A jak mam dawać znać o swojej obecności? - zapytał
Jesse ze śmiejącymi się

oczami.

- Nie wiem. Czy mógłbyś, na przykład, brzęczeć
łańcuchami?

Pokręcił głową.

- Nie sądzę. Jaka byłaby zasada numer dwa?

- Zasada numer dwa... - Głos mi zamarł, kiedy tak na
niego patrzyłam. To nie w

porządku. Naprawdę nie. Zmarli faceci nie powinni być

tacy przystojniak Jesse, którego twarz

opromieniało

w

tej

chwili

zachodzące

słońce,

uwydatniając jej regularne rysy...

Uniósł brew, tę z blizną.

- Coś nie tak, querida ? - zapytał.

Popatrzyłam na niego uważnie. Było jasne, że nie zdaje
sobie sprawy, że wszystko

wiem. Chciałam go o to zapytać, ale właściwie nie
chciałam się niczego dowiadywać. Coś

trzymało Jessego na tym świecie, nie dając mu przejść do
tego, do którego należał, a to coś,

jak przeczuwałam, wiązało się bezpośrednio ze
sposobem, w jaki umarł. Ponieważ jednak

wyraźnie nie zależało mu na tym, żeby o tym dyskutować,
uznałam, iż to nie mój interes.

Coś takiego zdarzyło mi się po raz pierwszy. Zazwyczaj
nie mogłam opędzić się od

duchów, które domagały się mojej pomocy. Ale nie Jesse.

Przynajmniej na razie.

- Pozwól, że cię o coś zapytam - odezwał się Jesse tak
niespodziewanie, że przez

chwilę myślałam, że czyta w moich myślach.

- O co? - zapytałam ostrożnie, odrzucając magazyn i
wstając.

- Zeszłej nocy, kiedy ostrzegłaś mnie przed pójściem do
szkoły, ponieważ zamierzałaś

odprawić egzorcyzmy...

Otworzyłam szeroko oczy.

- Tak?

- Dlaczego mnie ostrzegłaś? Roześmiałam się z ulgą.
Tylko o to mu chodzi?

- Ostrzegłam cię, bo gdybyś się tam zjawił, wessałoby cię
do innego świata jak

Heather.

- Ale czy to nie byłby doskonały sposób, żeby się mnie
pozbyć? Miałabyś pokój dla

siebie, dokładnie tak, jak sobie życzysz.

Popatrzyłam na niego przerażona.

- Ale to byłoby... to byłoby nieuczciwe! Uśmiechnął się.

- Rozumiem. Wbrew zasadom?

- Owszem - odparłam. - Pewnie, że tak.

- A więc ostrzegłaś mnie... - zrobił krok w moją stronę -
...ponieważ odrobinę mnie

polubiłaś?

Poczułam ze zgrozą, że się czerwienię.

- Nie. Nic podobnego. Próbuję po prostu postępować
zgodnie z zasadami. Które ty

złamałeś, nawiasem mówiąc, budząc Dawida.

Jesse podszedł o krok bliżej.

- Musiałem. Powiedziałaś, że nie mogę sam przyjść do
szkoły. Jaki miałem wybór?

Gdybym nie wysłał ci brata na pomoc - stwierdził -
byłabyś w tej chwili odrobinę nieżywa.

Zdawałam sobie, niestety, sprawę, że ma rację. Nie
miałam jednak zamiaru

przyznawać mu tego.

- A skąd. Panowałam nad wszystkim. Ja...

- Nad niczym nie panowałaś - zaśmiał się Jesse. -
Wpakowałaś się tam bez żadnego

planu, bez jakiegokolwiek...

- Miałam plan. - Zrobiłam jeden zamaszysty krok w jego
stronę i nagle stanęliśmy

praktycznie nos w nos. - Kim ty jesteś, żeby twierdzić, że
nie miałam planu? Robię to od lat,

rozumiesz? Od lat. I nigdy nie potrzebowałam pomocy. Od
nikogo. A na pewno nie od kogoś

takiego jak ty.

Przestał się nagle uśmiechać. Na jego twarzy malowała
się wściekłość.

- Takiego jak ja? Jak ty mnie nazwałaś? Od kowboja?

- Nie. Od kogoś, kto jest martwy. Jesse drgnął, jakbym go

uderzyła.

- Ustalmy, że zgodnie z zasadą numer dwa ty się nie
wtrącasz w moje sprawy, a ja w

twoje - powiedziałam.

- Świetnie - odparł Jesse krótko.

- Świetnie - powtórzyłam. - I dziękuję. Nadal był
wściekły. Zapytał nadąsanym

głosem:

- Za co?

- Za uratowanie mi życia.

Gniew natychmiast zniknął z jego twarzy. Przestał
marszczyć brwi.

A potem wyciągnął ręce i położył je na moich ramionach.

Gdyby wbił we mnie widelec, chyba nie byłabym taka
zdumiona. Przyzwyczaiłam się

do radzenia sobie z duchami za pomocą pięści, ale nie
przyzwyczaiłam się do tego, że patrzą

na mnie tak, jakby... jakby...

Cóż, jakby chciały mnie pocałować.

Zanim jednak zdążyłam zastanowić się, co dalej - zamknąć
oczy i poddać się jego

woli czy też powołać na zasadę numer trzy: żadnego
dotykania - z dołu rozległ się głos mojej

mamy.

- Susannah? - zawołała. - Suzie! Jestem w domu.
Spojrzałam na Jessego. Zdjął ręce z

moich ramion. Chwilę później mama otworzyła drzwi, a
Jesse zniknął.

- Suzie - powiedziała. Podeszła bliżej i objęła mnie. - Jak
się masz? Mam nadzieję, że

nie jesteś zła, że pozwoliliśmy ci spać. Wydawałaś się
taka zmęczona.

- Nie. - Nadal czułam się lekko oszołomiona tym, co
zaszło między mną a Jessem. -

Nie jestem zła.

- Przypuszczam, że to wszystko w końcu cię zmogło.
Spodziewałam się, że to nastąpi.

Czy dobrze ci tu było z Andym? Mówił, że zrobił ci lunch.

- Zrobił świetny lunch - stwierdziłam automatycznie.

- Słyszałam też, że Dawid przyniósł ci pracę domową. -
Puściła mnie i podeszła do

okna. - Myśleliśmy, żeby zrobić spaghetti na obiad. Co ty
na to?

- Brzmi dobrze. - Zauważyłam, że mama wygląda przez
okno. A potem stwierdziłam,

że nie pamiętam, kiedy moja mama wyglądała tak... cóż,
pogodnie.

Może to dlatego, że odkąd przeprowadziłyśmy się na
zachód, przestała pić kawę.

Bardziej prawdopodobne jednak, że to miłość.

- Na co patrzysz, mamo? - zapytałam.

- Och, na nic takiego, kochanie - powiedziała z lekkim
uśmiechem. - Na zachód

słońca. Jest taki piękny. - Odwróciła się, żeby objąć mnie
ramieniem i stałyśmy tak razem,

patrząc, jak słońce zanurza się w Pacyfiku w płomieniach
czerwieni, fioletów i złota. - W

Nowym Jorku z pewnością nie mogłabyś oglądać takiego
zachodu słońca - westchnęła. -

Prawda?

- Nie. Z pewnością nie.

- A więc - powiedziała mama, obejmując mnie mocniej. -
Co o tym myślisz? Sądzisz,

że powinnyśmy trochę tu zostać?

Żartowała, oczywiście. Ale nie do końca.

- Pewnie - stwierdziłam. - Zostańmy.

Uśmiechnęła się do mnie, a potem znowu popatrzyła na
słońce. Jaskrawa

pomarańczowa kula znikała za horyzontem.

- „Oto zachodzi słońce” - zanuciła mama.

- „I tak jest dobrze” - dokończyłam.

Podziękowania dla AScarlett za skan