JENNY CARROLL / MEG CABOT

KRAKSA W GÓRACH

Ku pamięci J.V. Q.

1

- To jest życie... - westchnęła Gina. Trudno było się z nią nie zgodzić.

Wylegiwaliśmy się na płazy w Carmelu w bikini, wchłaniając promienie słoneczne w

balsamicznym powietrzu o temperaturze dwudziestu pięciu stopni. Jak na marzec, z

nieba lał się żar. Cóż, to w końcu Kalifornia.

- Mówię poważnie - ciągnęła Gina. - Nie wiem, jak ty możesz znosić to dzień

w dzień.

Leżałam z zamkniętymi oczami. W mojej wyobraźni tańczyły wizje smukłych,

oszronionych butelek coli light. Gdyby tak mieli na plaży obsługę kelnerską... To była

jedyna rzecz, której mi brakowało, słowo daję. Wypiłyśmy już wszystkie napoje z

podręcznej lodówki, a żeby dotrzeć do sklepu Jimmy'ego, należało odbyć naprawdę

długi spacer po schodach w górę.

- Znosić co? - mruknęłam.

- Chodzenie do szkoły - odparła Gina. - Kiedy masz tę bajeczną plażę o krok

od domu.

- Jest ciężko - przyznałam, nie otwierając oczu. - Ale ukończenie szkoły

średniej nadal uchodzi za jedno z ważniejszych osiągnięć w życiu. Słyszałam, że bez

dyplomu szkoły średniej nie ma nadziei na stanowisko menedżerskie w Starbucks



, o

które będę się starała, gdy tylko zostanę absolwentką.

- Poważnie, Suze - powiedziała Gina. Poczułam, jak się wierci, i otworzyłam

oczy. Oparła się na łokciach i obserwowała plażę przez ciemne raybany. - Jak ty

możesz to wytrzymać?

No właśnie, jak? Było wspaniale. Pacyfik ciągnął się daleko, jak okiem

sięgnąć, przechodząc z turkusowej zieleni w granat w miarę zbliżania się do linii

horyzontu. Olbrzymie fale rozbijały się o żółty brzeg, podrzucając surferów jak

kawałki drewna. Po prawej stronie wznosiły się zielone klify plaży Pebble. Po lewej,

ogromne, oblepione przez foki bloki skalne, przedsionek Big Sur, poszarpanego,

kamienistego odcinka wybrzeża Oceanu Spokojnego.

Słońce przypiekało mocno, wypalając mgłę, która wcześniej o mało nie

wpłynęła na zmianę naszych planów. Wszystko było doskonałe. Po prostu raj.

Gdyby tylko ktoś przyniósł mi coś do picia...

- O mój Boże. - Gina zsunęła okulary, zerkając ponad oprawką. - Popatrz

tylko na to.

Powędrowałam spojrzeniem we wskazanym kierunku. Ratownik, który dotąd

siedział na białej wieży o parę metrów od naszych ręczników, nagłe zeskoczył z

krzesła, ściskając pomarańczową deskę do pływania. Z kocim wdziękiem wylądował

na piasku i rzucił się w fale. Jego mięśnie poruszały się pod ciemno opaloną skórą, a

jasne długie włosy falowały na wietrze.

Turyści sięgnęli po aparaty fotograficzne, plażowicze zażywający kąpieli

słonecznej usiedli, by mieć lepszy widok. Przestraszone mewy poderwały się do lotu,

a ludzie zbierający śmieci pośpiesznie usunęli się ratownikowi z drogi. Wyginając

szczupłe muskularne ciało, ratownik zanurkował w głębinie, żeby wynurzyć się parę

metrów dalej, płynąc szybko w stronę ofiary zdradliwego prądu.

Z rozbawieniem stwierdziłam, że ową ofiarą jest nie kto inny, jak jeden z

moich przyrodnich braci, Przyćmiony, który towarzyszył nam dzisiaj na plaży.

Rozpoznałam jego głos natychmiast, kiedy zaczął wściekle przeklinać swojego

wybawcę za próbę uratowania życia i ośmieszenia w oczach rówieśników, jak tylko

ratownik wyniósł go na brzeg.

Ratownik, ku mojemu zachwytowi, odpowiedział mu pięknym za nadobne.

Gina, która z najwyższą uwagą śledziła rozwój wydarzeń, stwierdziła leniwie:

- Ale dupek.

Najwyraźniej nie rozpoznała ofiary. Poinformowała mnie wcześniej, co

ogromnie mnie zdziwiło, że mam niesamowite szczęście, ponieważ moi bracia

przyrodni są okej. Nawet Przyćmiony.

No, ale Gina nigdy specjalnie nie wybrzydzała, jeśli chodzi o chłopców.

Teraz westchnęła i ułożyła się z powrotem na ręczniku.

- To wszystko - powiedziała, wsuwając okulary na nos - było strasznie

denerwujące. Z wyjątkiem tego momentu, kiedy ratownik przebiegał obok nas. To mi

się zdecydowanie podobało.

Parę minut później ratownik podążał z powrotem w naszą stronę. Z mokrymi

włosami było mu tak samo do twarzy jak z suchymi. Wspiął się zwinnie na wieżę,

porozmawiał krótko przez radio - prawdopodobnie ostrzegając, aby uważać na wy-

jątkowo głupiego zapaśnika w piance, popisującego się przed najlepszą przyjaciółką

przyrodniej siostry, która właśnie przyjechała w odwiedziny - a potem ponownie

skierował wzrok na morze w poszukiwaniu innych potencjalnych topielców.

- To jest to - oświadczyła niespodziewanie Gina. - Zakochałam się. Ratownik

jest mężczyzną, którego poślubię.

Rozumiecie, co mam na myśli? Totalny brak wymagań.

- Wyszłabyś - powiedziałam zdegustowana - za każdego faceta w

kąpielówkach.

- Nieprawda - obruszyła się Gina. Wskazała na siedzącego niedaleko turystę o

szczególnie owłosionych plecach, w obcisłych kąpielówkach, obok spalonej słońcem

małżonki. - Nie mam na przykład ochoty wyjść za tamtego.

- Oczywiście, że nie. Już jest zajęty. Gina przewróciła oczami.

- Jesteś taka dziwna. Daj spokój, chodźmy po coś do picia.

Podniosłyśmy się, odnalazłyśmy szorty i sandały, a następnie wbiłyśmy się w

nie i poczłapałyśmy po gorącym piasku w stronę stopni prowadzących na parking,

gdzie Śpiący zostawił samochód.

- Chcę koktajl czekoladowy. - Oznajmiła Gina, kiedy dotarłyśmy na chodnik. -

Nie taki wymyślny, jak wszędzie sprzedają. Chcę całkowicie sztuczny, czysto

chemiczny koktajl, taki jak u Mickiego D.

- Tak, jasne - wysapałam, usiłując złapać oddech. Wspinaczka po tych

schodach to nie zabawa. A jestem w niezłej formie. Ćwiczę kick boxing praktycznie

co wieczór. - Będziesz musiała pojechać do innego miasta, bo tutaj nigdzie nie ma

fast foodów.

Gina wzniosła oczy do nieba.

- Co to za zapyziałe miasteczko? - pożaliła się, udając oburzenie. - Żadnych

fast foodów, świateł ulicznych, przestępstw ani miejskiej komunikacji.

Nie mówiła poważnie. Odkąd poprzedniego dnia przybyła tutaj z Nowego

Jorku, zachwycała się moim nowym życiem:

fantastycznym widokiem z okna sypialni, zdolnościami kulinarnymi mojego

ojczyma. W najmniejszym stopniu nie lekceważyła też wysiłków moich przyrodnich

braci, aby jej zaimponować. Nie powiedziała ani razu, tak jak miałam nadzieję,

Śpiącemu czy Przyćmionemu, którzy starali się ojej względy, żeby poszli w cholerę.

- Jezu, Simon - westchnęła, kiedy ją o to zapytałam - są przystojni, jak nie

wiem co. Czego ty się po mnie spodziewasz?

Przepraszam? Moi bracia przyrodni przystojni?

Coś tu nie gra.

Co do przystojniaków, to nie trzeba było szukać dalej niż przy kontuarze u

Jimmy'ego, w sklepiku naprzeciwko schodów na plażę. Tępy jak nadmuchiwana

zabawka Kurt - przysięgam, że tak się właśnie nazywa - był i tak olśniewający. Po

umieszczeniu na ladzie wilgotnej butelki coli light, którą wydobyłam z chłodziarki,

zerknęłam na niego zalotnie. Pochłonięty lekturą gazetki poświęconej surfowaniu nie

zwrócił uwagi na moje lubieżne spojrzenie. Chyba byłam odurzona słońcem, bo po

prostu stałam, gapiąc się na Kurta, ale tak naprawdę myślałam o kimś zupełnie

innym.

O kimś, o kim nie powinnam w ogóle myśleć.

Pewnie dlatego nie zareagowałam, kiedy Kelly Prescott powiedziała mi

„cześć”. W ogóle jej nie zauważyłam.

Dopóki nie pomachała mi dłonią przed twarzą, mówiąc:

- Halo, Ziemia do Suze. Suze, wracaj.

Oderwałam oczy od Kurta i stwierdziłam, że przede mną stoi Kelly,

przewodnicząca drugiej klasy, promienna blondynka i wyrocznia mody. Była w

długiej rozpiętej koszuli, spod której wyłaniał się oliwkowozielony kostium bikini z

dzianiny Cieliste wstawki zasłaniały nagą skórę w oczkach ściegu.

Obok Kelly stała Debbie Mancuso, pełniąca od czasu do czasu rolę

dziewczyny mojego brata, Przyćmionego.

- O mój Boże! - wykrzyknęła Kelly. - Nie miałam pojęcia, że jesteś dzisiaj na

plaży, Suze. Gdzie leżysz?

- Obok wieży ratownika - odparłam.

- O Boże - powtórzyła Kelly. - My tam dalej, przy schodach.

Teraz przemówiła Debbie, siląc się na obojętny ton:

- Zauważyłam na parkingu ramblera. Czy Brad pływa na desce?

Brad to imię mojego brata, którego ja nazywam Przyćmiony.

- A Jake? - zainteresowała się Kelly.

Jake to ten brat, którego nazywam Śpiącym. Z zupełnie niepojętych dla mnie

powodów Śpiący, najstarszy rocznik w Akademii Misyjnej, oraz Przyćmiony, który

jest, podobnie jak ja, w drugiej klasie, uchodzą za wyjątkowo atrakcyjnych chłopa-

ków Jest oczywiste, że obie te dziewczyny nie widziały moich braci w trakcie

posiłku. To naprawdę obrzydliwy widok.

- Owszem - odpowiedziałam.

A ponieważ wiedziałam doskonale, o co im chodzi, dodałam:

- Może się przyłączycie?

- Świetnie! - wykrzyknęła Kelly. - Bardzo chęt...

Pojawiła się Gina i Kelly urwała w pół słowa. Cóż, Gina należy do tych

dziewcząt, na widok których ludzie urywają w pół słowa. Ma prawie metr

osiemdziesiąt wzrostu, a fakt, że ostatnio zaplotła włosy w milion sztywnych

warkoczyków koloru miedzi, tworzących wieniec o promieniu dziesięciu czy dwu-

nastu centymetrów, sprawiał tylko, że wydawała się wyższa. Ponadto miała na sobie

czarne bikini, na które naciągnęła szorty niepozostawiające miejsca na oddychanie.

Och, poza tym po dniu spędzonym na słońcu jej skóra, zwykłe koloru kawy z

mlekiem, ściemniała do koloru espresso, co w połączeniu z obrączką w nosie i prawie

pomarańczowymi włosami dawało niesamowity efekt.

- Pycha - sapnęła Gina, ciskając sześciopak z koktajlami na ladę obok mojej

coli. - Hura! Wspaniała chemiczna kompozycja.

- Eee, Gino - powiedziałam, mając nadzieję, że nie spodziewa się po mnie, że

pomogę jej to wypić. - To moje koleżanki ze szkoły, Kelly Prescott i Debbie

Mancuso. Kelly, Debbie, to jest Gina Augustin, przyjaciółka z Nowego Jorku.

Gina otworzyła szeroko oczy. Przypuszczam, że zdumiał ją fakt, że w ogóle

nawiązałam jakieś znajomości. W Nowym Jorku, poza Giną, zdecydowanie nie

miałam zbyt wielu kolegów i przyjaciół. Starała się jednak opanować zdziwienie i

grzecznie zapytała:

- Jak się macie?

Debbie coś mruknęła, ale Kelly od razu przeszła do rzeczy:

- Skąd wytrzasnęłaś te niesamowite szorty?

To właśnie wtedy, kiedy Gina odpowiadała na to pytanie, zauważyłam

czwórkę młodych ludzi w wieczorowych strojach, stojących koło półki z kremami do

opalania.

Dziwne, że wcześniej nie zwróciłam na nich uwagi. No tak, ale rzecz polega

na tym, że przedtem ich tam nie było.

A potem nagłe się pojawili.

Jako mieszkanka Brooklynu widziałam dużo dziwniejsze rzeczy niż czworo

elegancko ubranych nastolatków w barku na plaży w niedzielne popołudnie. Ale

ponieważ to nie był Nowy Jork, tylko Kalifornia, ten widok był zupełnie nie na

miejscu. Jeszcze dziwniejsze wydawało się to, że owa czwórka usiłowała podnieść

skrzynkę z dwunastoma piwami.

Nie żartuję. Dwunastopak, w pełnym świetle dnia, w strojach jak na bankiet.

Dziewczęta miały nawet bukieciki przypięte do sukienek. Kurt nie jest fizykiem

jądrowym, jasne, ale chyba nie przypuszczali, że tak po prostu pozwoli im wyjść z

piwem, zwłaszcza w takich strojach.

Uniosłam okulary, żeby lepiej im się przyjrzeć.

I wtedy do mnie dotarło.

Kurt by ich nie ścigał. Nie ma takiej możliwości.

Ponieważ Kurt ich nie widzi.

A nie widzi ich dlatego, że są martwi.

2

Owszem, zgadza się. Mogę rozmawiać z umarłymi, widzę ich. To taki mój

„specjalny” talent. Wiecie, dar, z którym zapewne rodzimy się wszyscy i który

wyróżnia nas spośród innych stworzeń na tej planecie, ale który niewielu z nas w

sobie odkrywa.

Ja odkryłam go w wieku około dwóch lat, kiedy spotkałam pierwszego ducha.

Otóż mój dar polega na tym, że jestem mediatorką. Pomagam umęczonym

duszom zmarłych trafić do właściwego miejsca w życiu pozagrobowym -

gdziekolwiek by to było. Ogólnie rzecz ujmując, porządkuję bałagan, jaki zostawili

po sobie w momencie, kiedy się przekręcili.

Niektórzy mogą sądzić, że to świetna rzecz taka zdolność rozmawiania ze

zmarłymi. Zapewniam was, że tak nie jest. Po pierwsze, z paroma wyjątkami, zmarli

nie mają niczego ciekawego do powiedzenia. Po drugie, nie mogę przecież trąbić na

prawo i lewo o moim niezwykłym talencie. Kto by mi uwierzył?

No więc byliśmy wszyscy w barku u Jimmy'ego: ja, Kurt, Gina, Kelly, Debbie

i duchy.

Cudownie.

Zastanawiacie się pewnie, dlaczego Kurt, Gina, Debbie i Kelly nie wybiegli z

wrzaskiem na zewnątrz, przekonawszy się, na drugi rzut oka, że to duchy. Roztaczały

wokół siebie szczególny blask, którym odznaczają się tylko dusze pokutujące, a który

mówi: „Popatrz na mnie! Jestem martwy!”.

Ale, naturalnie, Kurt, Gina, Debbie i Kelly nie mogli zobaczyć duchów.

Widziałam je tylko ja.

Ponieważ to ja jestem mediatorką.

To koszmarne zajęcie, ale ktoś musi to robić.

Zapewniam was, w tej chwili nie byłam tym specjalnie zachwycona.

A to dlatego że duchy zachowywały się w sposób wysoce naganny.

Próbowały, na tyle, na ile zdołałam się zorientować, ukraść piwo. Niezbyt szlachetny

cel, a do tego, jak się tak bliżej zastanowić, zupełnie głupia sprawa, jeśli przypadkiem

jest się martwym. Nie zrozumcie mnie źle - duchy piją Na Jamajce tradycyjnie

zostawia się kieliszek rumu kokosowego dla Chango Macho, espiritu de la buena

suerte. A w Japonii rybacy zostawiają sake dla swoich towarzyszy, którzy utonęli.

Nie, w tym wszystkim głupie było to, że te duchy zachowywały się jak

nowicjusze i nie miały jeszcze dobrej koordynacji ruchów. Duchom nie jest łatwo

podnosić przedmioty, nawet stosunkowo lekkie. To wymaga długich ćwiczeń.

Poznałam takie, które osiągnęły niezłą wprawę w dzwonieniu łańcuchami, rzucaniu

książkami, a nawet przedmiotami o większej wadze. Zwykle celując w moją głowę.

Ale to już inna historia.

Na ogół jednak podniesienie paczki z dwunastoma butelkami piwa

zdecydowanie przekracza możliwości przeciętnego ducha nowicjusza i ci klowni na

pewno nie mieli szans tego zrobić. Powiedziałabym im to, ale ponieważ byłam jedyną

osobą, która widziała ich oraz dwunastopak kiwający się za półką z kosmetykami,

mogłoby to zrobić trochę dziwne wrażenie.

Coś jednak do nich dotarło, mimo że nie powiedziałam ani słowa. Jedna z

dziewcząt, blondynka w jasnobłękitnej obcisłej sukni, syknęła:

- Ta w czarnym kostiumie na nas patrzy!

Jeden z chłopaków - obaj w eleganckich garniturach, jasnowłosi, dobrze

zbudowani, typowi sportowcy, nie do odróżnienia jeden od drugiego - odezwał się:

- Wcale nie. Patrzy na olejek Bain de Soleil. Odsunęłam okulary na czubek

głowy tak żeby mogli stwierdzić, iż rzeczywiście gapię się właśnie na nich.

- Gówno - syknęli chłopcy jednocześnie. Upuścili pakę piwa, jakby nagle

stanęła w ogniu. Nagła eksplozja szkła spowodowała, że wszyscy w sklepie, poza

mną, aż podskoczyli.

Kurt za ladą podniósł głowę znad gazety mówiąc:

- Co, u diabła?

A potem zrobił coś zaskakującego. Sięgnął pod ladę i wyciągnął kij

bejsbolowy.

Gina obserwowała go z ogromnym zainteresowaniem.

- No dalej, przystojniaku - zachęciła go.

Kurt nie zwrócił uwagi na słowa zachęty. Podszedł wprost do leżącej na ziemi

paczki. Popatrzył na ociekającą pianą mieszaninę szkła i kartonu i zapytał ponownie

żałosnym tonem:

- Co, u diabła?

Tylko że tym razem nie powiedział „u diabła”, jeśli wiecie, co mam na myśli.

Gina także podeszła do miejsca wypadku.

- No, to niesamowite. - Popukała czubkiem sandałka na grubej podeszwie w

duży odłamek szkła. - Jak to się mogło stać? Trzęsienie ziemi?

Kiedy mój ojczym, wioząc Ginę z lotniska do naszego domu, zapytał, czego

oczekuje po swoim pobycie w Kalifornii, odparła bez wahania: „Porządnego

trzęsienia”. Trzęsienie ziemi to nie jest coś, z czym można się spotkać w Nowym

Jorku.

- Nie było żadnego trzęsienia - odparł Kurt. - A to piwo jest z lodówki pod

ścianą. Skąd się tutaj wzięło?

Kelly i Debbie przyłączyły się do Kurta i Giny w ocenianiu szkód i

zastanawianiu się nad ich przyczynami. Tylko ja zostałam tam, gdzie byłam. Mogłam

im to wyjaśnić, nie sądzę jednak, żeby ktoś mi uwierzył. No, Gina pewnie by

uwierzyła. Wiedziała odrobinę. Więcej niż ktokolwiek z moich znajomych, z

wyjątkiem, być może, mojego najmłodszego przyrodniego brata, Profesora, oraz ojca

Dominika.

Ale to i tak nie było dużo. Nigdy nie rozpowiadam o tych sprawach. Wiecie,

to ułatwia życie.

Uznałam, że najmądrzej będzie trzymać się od tego z daleka. Otworzyłam

puszkę coli i upiłam spory łyk. Ach, ten benzoesan sodu. Działa niezawodnie.

Dopiero wtedy mój wzrok padł przypadkiem na nagłówek na pierwszej stronie

lokalnej gazety. Samochód spada z mostu o północy. Cztery osoby nie żyją.

- Może - mówiła Kelly - ktoś wziął to piwo i chciał je kupić, a potem, w

ostatniej chwili zmienił zdanie i zostawił je na półce...

- Tak - wpadła jej w słowo pełna entuzjazmu Gina. - A potem strąciło je

trzęsienie ziemi!

- Nie było żadnego trzęsienia ziemi - stwierdził Kurt. Jego głos nie brzmiał

jednak tak pewnie jak poprzednio. - Prawda?

- Coś poczułam - mruknęła Debbie. Kelly na to:

- Owszem, ja chyba też.

- Przez chwilę - dodała Debbie.

- Tak - zgodziła się Kelly.

- Cholera! - Gina oparła ręce na biodrach. - Chcecie mi powiedzieć, że było

trzęsienie ziemi, a ja niczego nie zauważyłam?

Wyciągnęłam gazetę ze stosu i rozłożyłam ją na ladzie.

Czworo uczniów najstarszego rocznika z Liceum imienia Roberta Louisa

Stevensona zginęło tragicznie w wypadku samochodowym zeszłej nocy, kiedy
wracali do domu z wiosennego balu. Felicję Bruce, 17; Marka Pulsforda, 18; Josha
Saundersa, 18; i Carrie Whitman, 18; uznano za nieżyjących po tym, jak po
czołowym zderzeniu na zdradliwym odcinku kalifornijskiej autostrady numer 1 ich
samochód rozbił barierkę, wpadając do morza.

- Co to za uczucie? - dopytywała się Gina. - Żebym wiedziała, gdy nastąpi

kolejne.

- Cóż - powiedziała Kelly - to nie było duże trzęsienie. To było tylko... no,

wiesz, jak się przeżyło ileś tam, to można się zorientować. To takie uczucie... coś

jakby mróz na karku. Włosy stają dęba.

- Tak - wtrąciła się Debbie. - Coś takiego właśnie poczułam. Nie żeby grunt

usuwał mi się spod nóg, ale jakby owiał mnie zimny wiatr.

- Dokładnie tak - potwierdziła Kelly.

Do wypadku przyczyniła się prawdopodobnie gęsta mgła, która napłynęła po

północy znad morza, powodując złą widoczność oraz pogorszenie warunków jazdy
na odcinku wybrzeża znanym jako Big Sur.

- To mi nie wygląda na trzęsienie ziemi - oświadczyła Gina sceptycznie. - To

brzmi jak historia o duchach.

- Ale to prawda - zapewniła Kelly. - Czasami zdarzają się wstrząsy na tyle

niewielkie, że nie da się ich wyczuć. Występują na małym obszarze. Na przykład dwa

miesiące temu na terenie szkoły nastąpił wstrząs, który zniszczył kawał dachu. I tyle.

Nigdzie indziej nie spowodował jakichkolwiek szkód.

Na Ginie nie zrobiło to wrażenia. Nie wiedziała tego, co wiedziałam ja, a

mianowicie, że ten kawałek dachu załamał się nie z powodu trzęsienia ziemi, ale na

skutek działania sił nadprzyrodzonych - podczas mojego starcia z opornym duchem.

- Mój pies zawsze wyczuwa trzęsienie ziemi - powiedziała Debbie. - Nie

wychodzi wtedy spod stołu przy basenie.

- Czy dzisiaj rano też siedział pod stołem? - dociekała Gina.

- Cóż - odparła Debbie. - Nie...

Kierowca drugiego pojazdu, młodociany, którego nazwiska policja nie podaje,

został ranny w wypadku, ale po krótkim pobycie w szpitalu w Carmelu wrócił do

domu. Nie wiadomo na razie, czy nadużycie alkoholu stanowiło jedną z przyczyn
wypadku. Policja kontynuuje śledztwo.

- Popatrz - powiedziała Gina. Schyliła się i podniosła coś z kupki

potłuczonego szkła u swoich stóp. - Jedyny ocalały.

W ręku trzymała butelkę budweisera.

- Cóż - stwierdził Kurt, biorąc butelkę. - To już coś, jak sądzę.

Zabrzęczał dzwonek nad drzwiami sklepiku i do środka wkroczyli moi dwaj

przyrodni bracia w towarzystwie dwóch przyjaciół, amatorów surfingu. Zdążyli już

zdjąć stroje do pływania i odstawić gdzieś deski. Zamierzali, jak się wydaje, zrobić

sobie przerwę na suszoną wołowinę, bo skierowali się właśnie w stronę pojemników

z tymże daniem, stojących na ladzie.

- Cześć, Brad - rzuciła Debbie zalotnie.

Przyćmiony oderwał się od suszonej wołowiny na dostatecznie długą chwilę,

aby w sposób zdradzający wyjątkowe zakłopotanie wybąkać „cześć”. Zakłopotanie

wynikające z tego, że jakkolwiek to właśnie z Debbie spotyka się od czasu do czasu,

to tak naprawdę podoba mu się Kelly.

Co gorsza, odkąd pojawiła się Gina, z nią także flirtuje bez cienia

skrępowania.

- Cześć, Brad - powiedziała Gina. W jej głosie nie było zalotności. Gina nigdy

nie flirtuje. Jest bardzo bezpośrednia. To dlatego od siódmej klasy każdy sobotni

wieczór spędza na randce. - Cześć, Jake.

Śpiący, z ustami wypchanymi wołowiną, odwrócił się i zamrugał nerwowo.

Kiedyś myślałam, że ma problem z prochami, ale potem odkryłam, że on zawsze tak

wygląda.

- Cześć - powiedział. Przełknął, a potem zrobił coś niezwykłego. No, jak na

Śpiącego, w każdym razie.

Uśmiechnął się.

Tego już było za wiele. Mieszkam z tymi chłopakami już prawie dwa miesiące

- odkąd moja mama wyszła za ich tatę i zmusiła mnie, żebym przeniosła się na drugi

koniec kraju, abyśmy mogli stworzyć jedną kochającą się dużą rodzinę - i przez ten

cały czas może ze dwa razy widziałam uśmiech Śpiącego. A teraz stoi tu, dosłownie

śliniąc się na widok mojej najlepszej przyjaciółki.

To było chore, mówię wam. Chore!

- Więc - odezwał się Śpiący - wy, dziewczyny, nie wracacie? To znaczy, do

wody?

- No - odparła Kelly powoli - to chyba zależy... Gina przeszła do sedna:

- A co wy robicie? - zapytała.

- Wracamy na jakąś godzinę - odpowiedział Śpiący. - A potem wstąpimy

gdzieś na pizzę. Pójdziecie z nami?

- Mnie pasuje - powiedziała Gina i spojrzała na mnie pytająco. - Simon?

Popatrzyłam tam, gdzie skierowała wzrok, na gazetę. Odłożyłam ją

pośpiesznie.

- Jasne - mruknęłam. - Czemu nie.

Pomyślałam, że lepiej się najeść, póki jeszcze mogę. Czułam, że wkrótce będę

bardzo zajęta.

3

Anioły z RLS - powiedział ojciec Dominik. Nawet na niego nie spojrzałam.

Klapnęłam na jedno z krzeseł przy biurku i grałam na gameboyu, którego skonfi-

skowano jakiemuś uczniowi i który w końcu trafił do dolnej szuflady biurka

dyrektora. Postanowiłam pamiętać o tej szufladzie w okolicach świąt Bożego

Narodzenia. Miałam pomysł, skąd wziąć prezenty dla Śpiącego i Przyćmionego.

- Anioły? - burknęłam i to wcale nie dlatego, że paskudnie przegrywałam w

Tetris. - Nie mieli w sobie niczego anielskiego, jeśli chce ksiądz znać moje zdanie.

- Z tego, co mi wiadomo, byli bardzo interesującymi młodymi ludźmi. - Ojciec

Dominik zaczął przekładać gazety na biurku. - Bardzo zdolni. To chyba dyrektor

szkoły nazwał ich Aniołami z RLS w wypowiedzi dla prasy na temat tragedii.

- Aha... - Usiłowałam wpakować dziwnego kształtu obiekt na małe pole, na

którym powinien się znaleźć. - Anioły nie starają się podnieść dwunastopaka

budweisera.

- Proszę. - Ojciec Dominik znalazł egzemplarz gazety, którą miałam wczoraj

w ręku, tyle że on, w przeciwieństwie do mnie, zadał sobie trud, żeby ją otworzyć.

Znalazł stronę z nekrologami i ze zdjęciami zmarłych. - Spójrz na to i powiedz, czy to

tych młodych ludzi widziałaś. Oddałam mu gameboya.

- Niech ojciec dokończy za mnie - powiedziałam, biorąc gazetę.

Ojciec Dominik popatrzył na gameboya z przerażeniem.

- Ojej - westchnął - obawiam się, że...

- Trzeba przesuwać te kształty tak, żeby wpasowały się w pola na dole. Im

więcej rządków się wypełni, tym lepiej.

Gameboy piszczał i brzęczał, gdy ksiądz gorączkowo wciskał guziki.

- O, mój Boże. Coś bardziej skomplikowanego i boję się, że... Nie dokończył

zaabsorbowany grą. Mimo że miałam czytać gazetę, zaczęłam mu się przyglądać.

To przemiły staruszek ten ojciec Dominik. Zwykle się na mnie wścieka, ale to

nie znaczy, że go nie lubię. W gruncie rzeczy czułam, ku swojemu zdumieniu, że

moje przywiązanie do niego rośnie. Stwierdziłam na przykład, że nie mogę się

doczekać, kiedy do niego wpadnę i opowiem mu o tych dzieciakach, które widziałam

w sklepiku u Jimmy'ego. To chyba dlatego, że po szesnastu latach, w ciągu których

nie mogłam nikomu opowiedzieć o moich „szczególnych” zdolnościach, wreszcie

znalazłam kogoś, przed kim nie musiałam tego ukrywać, jako że ojciec Dominik

posiadał tę samą „szczególną zdolność” - co odkryłam pierwszego dnia w Akademii

Misyjnej imienia Junipera Serry.

Ojciec Dominik jest jednak o niebo lepszym mediatorem ode mnie. No, może

niekoniecznie lepszym. Ale na pewno innym. Widzicie, on naprawdę uważa, że w

postępowaniu z duchami najbardziej sprawdzają się metody delikatnej perswazji i

mądrego doradztwa. Tak samo jak w przypadku żywych. Ja natomiast opowiadam się

raczej za bardziej bezpośrednim podejściem, które zwykle sprowadza się do użycia

pięści.

Cóż, czasami te umarlaki po prostu nie mają ochoty nas słuchać.

Nie wszystkie, oczywiście. Niektóre słuchają z niezwykłą uwagą. Jak ten na

przykład, który mieszka w moim pokoju.

Ostatnio jednak staram się ze wszystkich sił nie myśleć o nim więcej niż to

konieczne.

Skupiłam się na gazecie, którą wręczył mi ojciec Dominik. No tak, były tam

Anioły z RLS. Ci sami ludzie, których widziałam u Jimmy'ego, tylko że na zdjęciu

nie mieli wieczorowych strojów.

Ojciec Dominik miał rację. Byli atrakcyjni. Bystrzy Przewodzili innym.

Najmłodsza, Felicja, stała na czele szkolnej drużyny cheerliderek. Mark Pulsfbrd

kierował drużyną piłki nożnej. Josh Saunders był przewodniczącym najstarszej klasy.

Carrie Whitman została w zeszłym roku królową balu absolwentów - może to nie

stanowisko kierownicze, ale uzyskane w demokratycznym głosowaniu. Czwórka

atrakcyjnych, inteligentnych dzieciaków. Teraz zimne trupy.

W dodatku szykujących coś paskudnego.

Nekrologi były smutne i w ogóle, ale ja nie znałam tych ludzi. Chodzili do

Roberta Louisa Stevensona, najzaciętszego rywala naszej szkoły. Akademia Misyjna

Junipero Serry, do której chodzę ja i moi przyrodni bracia i której dyrektorem jest

ojciec Dominik, na polu akademickim i sportowym zawsze dostaje w tyłek od RLS. I

chociaż nie jestem przesiąknięta „duchem szkoły”, to jednak mam słabość do

przegranych, a do nich Akademia Misyjna, w przeciwieństwie do RLS, z pewnością

należy.

Nie miałam więc zamiaru przywdziewać żałoby z powodu śmierci kilku

uczniów z RLS. Zwłaszcza wiedząc to, co wiem.

Nie to, że wiem tak dużo. W gruncie rzeczy wiem guzik z pętelką. Ale

zeszłego wieczoru, po powrocie z pizzy w towarzystwie Śpiącego i Przyćmionego,

Gina uległa następstwom zmiany strefy czasowej - jesteśmy trzy godziny do tyłu za

Nowym Jorkiem, więc koło dziewiątej odpłynęła na rozkładanym łóżku, które kupiła

moja mama, żeby w czasie pobytu u nas miała na czym spać.

Nawet mi to odpowiadało. Mnie też zmęczył cały dzień na słońcu, byłam więc

zadowolona, mogąc siedzieć na własnym łóżku, po drugiej stronie pokoju i odrabiać

geometrię, którą, jak zapewniłam mamę, odrobiłam na długo przed przyjazdem Giny.

Właśnie wtedy koło mojego łóżka zmaterializował się Jesse.

- Ciii - mruknęłam, wskazując na Ginę, kiedy otworzył usta. Zanim się u mnie

pojawiła, wyjaśniłam mu, że Gina przyjeżdża z Nowego Jorku, żeby spędzić ze mną

tydzień, i będę wdzięczna, jeśli w tym czasie nie będzie się za często pokazywał.

To mało zabawne dzielić pokój z byłym lokatorem, a raczej z duchem byłego

lokatora, jako że Jesse nie żyje od mniej więcej półtora stulecia.

Z jednej strony jestem w stanie spojrzeć na to z punktu widzenia Jesse'a. To

nie jego wina, że został zamordowany. W każdym razie wydaje mi się, że taką

właśnie śmiercią umarł. Nie pali się specjalnie, co wydaje się zrozumiałe, żeby o tym

mówić.

Sądzę również, że to nie jego wina, iż po śmierci, zamiast pójść do nieba, do

piekła, innego życia czy gdziekolwiek, dokąd udają się zmarli, wrócił do pokoju, w

którym go zabito. Ponieważ, wbrew temu co się myśli, większość ludzi nie kończy

jako duchy. Broń Boże. Gdyby tak było, moje życie towarzyskie byłoby tak... no, nie

o to chodzi, że jest takie wspaniałe. Jako duchy kończą jedynie ci, którzy zostawili na

ziemi jakieś sprawy do załatwienia.

Nie mam pojęcia, jaką niezałatwioną sprawę zostawił Jesse - i prawdę

mówiąc, nie jestem do końca pewna, czy on to wie. No i to takie niesprawiedliwe, że

muszę dzielić pokój z duchem zmarłego chłopaka, który jest wściekle przystojny.

Mówić poważnie. Jesse jest za przystojny, żeby nie pozbawić mnie spokoju

ducha. Jestem mediatorką, ale to nie znaczy, że nie jestem istotą ludzką.

No, w każdym razie pojawił się teraz, po tym, jak mu powiedziałam, bardzo

grzecznie, żeby nie przychodził przez jakiś czas, z tym swoim męskim wyglądem i w

ogóle, w stroju dziewiętnastowiecznego luzaka. Wiecie, o co mi chodzi: obcisłe

czarne spodnie, rozpięta biała koszula...

- Kiedy ona wyjeżdża? - zapytał, odwracając moją uwagę od miejsca, w

którym jego koszula rozchylała się, ukazując niezwykłe muskularne ciało i kierując ją

na twarz, absolutnie doskonałą, jeśli nie liczyć maleńkiej białej blizny przecinającej

jedną z brwi.

Nie zawracał sobie głowy szeptaniem. Gina nie mogła go przecież usłyszeć.

- Mówiłam ci - odburknęłam. Musiałam zniżyć głos do szeptu, ponieważ

istniało prawdopodobieństwo, że mnie ktoś usłyszy. - W następną niedzielę.

- Dopiero?

Jesse wydawał się zirytowany. Chciałabym móc powiedzieć, że złości się,

ponieważ każdą chwilę, którą spędzałam z Giną, uważa za ukradzioną jemu i nie

może tego przeboleć.

Prawdę mówiąc jednak, mocno wątpię, żeby taka właśnie była przyczyna.

Jestem pewna, że Jesse mnie lubi i w ogóle...

Ale tylko jako przyjaciółkę. Nie w jakiś szczególny sposób. Dlaczego miałoby

być inaczej? Ma sto pięćdziesiąt lat, sto siedemdziesiąt, jeśli wziąć pod uwagę, że

miał jakieś dwadzieścia, kiedy zginął. Co chłopak, który istnieje sto siedemdziesiąt

lat, może zobaczyć w szesnastoletniej uczennicy szkoły średniej, która nigdy nie

miała chłopaka i nie potrafi nawet zdać egzaminu na prawo jazdy?

No, chyba nie za wiele.

Nie owijając w bawełnę, wiedziałam doskonale, dlaczego Jesse niecierpliwi

się w związku z Giną.

Z powodu Szatana.

Szatan to nasz kot. Mówię „nasz”, ponieważ, jakkolwiek zwierzęta zwykle nie

znoszą duchów, Szatan okazuje Jesse'owi niezwykłe przywiązanie. Miłość do Jesse'a

równoważy w jakiś sposób jego całkowity brak poszanowania dla mojej osoby, cho-

ciaż to ja go karmię, czyszczę jego kuwetę oraz, och, no tak, uratowałam go przed

nędznym życiem na ulicach Carmelu.

Czy to głupie stworzenie okazuje mi chociaż odrobinę wdzięczności? Ależ

skąd! Ale Jesse'a uwielbia. W gruncie rzeczy Szatan większość czasu spędza na

zewnątrz i raczy się pojawiać, kiedy czuje, że Jesse się zmaterializował.

Jak na przykład w tej chwili. Usłyszałam znajome łupnięcie na dachu nad

gankiem - Szatan zwykle tam ląduje, skacząc z sosny, na którą specjalnie się w tym

celu wdrapuje. Po sekundzie pomarańczowy koszmar władował się przez okno,

specjalnie dla niego otwarte, miaucząc przeraźliwie, jakby nie karmiono go od

wieków.

Jesse podszedł do Szatana i zaczął drapać go za uszami, na co kot zareagował

tak głośnym mruczeniem, że bałam się, iż obudzi Ginę.

- Słuchaj - powiedziałam - to tylko tydzień. Szatan przeżyje.

Jesse spojrzał na mnie z takim wyrazem twarzy, jakby pomyślał, że

poleciałam w dół na łeb na szyję, jeśli chodzi o skalę IQ.

- Nie o Szatana się martwię.

Zmieszałam się. Wiedziałam, że nie może martwić się o mnie. To jest,

owszem, odkąd go poznałam, wpadłam parę razy w tarapaty - tarapaty, z których

Jesse mnie wyciągał. Ale teraz nic się nie działo. Cóż, z wyjątkiem czworga zmarłych

młodych ludzi, których widziałam u Jimmy'ego.

- Tak? - Patrzyłam, jak Szatan, w ekstazie, pozwala Jesse'owi drapać się pod

brodą. - No to o co chodzi? Gina jest świetna. Nawet gdyby dowiedziała się o twoim

istnieniu, wątpię, czy wybiegłaby z wrzaskiem z pokoju. Pewnie chciałaby czasem

pożyczyć od ciebie koszulę i tyle.

Jesse spojrzał na mojego gościa. Z Giny nie widać było niczego poza

szeregiem wypukłości pod kołdrą oraz mnóstwa jaskrawomiedzianych warkoczyków

rozrzuconych na poduszce.

- Jestem pewien, że jest... świetna. - W głosie Jesse'a słychać było lekkie

wahanie. Czasami z trudem znosi mój dwudziestopierwszowieczny slang. Ale to nic

nie szkodzi. Mnie działa na nerwy jego hiszpański, z którego nie rozumiem ani słowa,

a którego często używa. - Chodzi tylko o to, że coś się stało...

To wzbudziło moją czujność. Powiedział to tak poważnie, jakby na przykład

uświadomił sobie nagle, że jestem kobietą jego snów i cały czas zmagał się z

narastającym pociągiem wobec mojej osoby, aż wreszcie mój niewiarygodny urok

zmusił go do poddania się.

Kiedy się w końcu odezwał, powiedział tylko:

- Słyszałem to i owo. Rozczarowana opadłam na poduszki.

- Och, a więc wyczułeś wibracje Mocy, czyż nie tak, Luke? Jesse, zaskoczony,

zmarszczył brwi. Nie miał pojęcia, o czym mówię. Moje rzadkie przebłyski

inteligentnego poczucia humoru na ogół całkowicie mu umykają. Naprawdę to nic

dziwnego, że nie zakochał się we mnie ani odrobinkę. Westchnęłam.

- A więc słyszałeś coś od przyjaciół duchów. Co takiego?

Do Jesse'a często docierały różne informacje na, że tak powiem, planie

spektralnym, rzeczy niemające z nim żadnego związku, ale które zwykle, jak się już

parę razy okazało, dotyczyły mnie. Chodziło głównie o coś, co zagrażało mojemu

życiu albo co kończyło się straszliwym bałaganem. Ostatnim razem, kiedy „coś

usłyszał”, o mało nie zostałam zamordowana przez developera - psychopatę.

Rozumiecie więc zapewne, dlaczego moje serce zaczyna bić trochę

niespokojnie za każdym razem, kiedy Jesse wspomina, że coś słyszał.

- Pojawili się jacyś nowi - oznajmił, nie przestając pieścić Szatana. - Bardzo

młodzi.

Uniosłam brwi, przypomniawszy sobie o ludziach w balowych strojach,

których zobaczyłam u Jimmy'ego. - Tak?

- Czegoś szukają - dodał Jesse.

- Tak, wiem. Piwa.

Jesse pokręcił głową. Miał nieobecny wyraz twarzy i nie patrzył na mnie,

tylko jakby poza mnie, na coś, co znajdowało się bardzo daleko za moim prawym

ramieniem.

- Nie, nie piwa. Szukają kogoś. I są pełni gniewu. - Spojrzenie jego ciemnych

oczu nabrało nagle ostrości. - Są bardzo rozgniewani, Susannah.

Patrzył tak intensywne, że musiałam odwrócić wzrok. Jego oczy są

ciemnobrązowe i często nie mogę stwierdzić, gdzie przebiega granica między

źrenicami a tęczówkami. To trochę wkurzające. Prawie tak wkurzające jak to, że

zawsze nazywa mnie pełnym imieniem, Susannah. Nikt, poza ojcem Dominikiem, tak

do mnie nie mówi.

- Rozgniewani? - Spojrzałam na podręcznik geometrii.

Młodzi ludzie, których widziałam, nie wydawali się ani trochę rozgniewani.

Może najwyżej przestraszeni, kiedy zdali sobie sprawę, że jestem w stanie ich

zobaczyć. Ale nie rozgniewani. Mówi widocznie o kimś innym.

- Dobrze. W porządku. Będę miała oczy otwarte. Dzięki. Jesse wyglądał,

jakby chciał jeszcze coś powiedzieć, ale Gina niespodziewanie przekręciła się na bok,

podniosła głowę i zerknęła w moją stronę.

- Suze? - zapytała sennie. - Z kim rozmawiasz?

- Z nikim. - Miałam nadzieję, że nie zauważy zawstydzenia na mojej twarzy.

Nienawidzę jej okłamywać. Jest przecież moją najlepszą przyjaciółką.

Gina uniosła się na łokciach i zagapiła na Szatana.

- A więc to jest ten sławny Szatan, o którym tyle słyszałam od twoich braci?

Cholera, ale brzydki.

Jesse wyraźnie się zmieszał. Szatan jest jego pupilkiem i nie mógł tak po

prostu przejść do porządku dziennego nad tym, że nazywa się go „brzydkim”.

- Nie jest tak źle - powiedziałam, mając nadzieję, że Gina zrozumie i się

zamknie.

- Naćpałaś się? - zainteresowała się Gina. - Simon, to coś ma tylko jedno

ucho.

Nagle duże lustro w pozłacanej ramie, wiszące nad toaletką, zaczęło się trząść.

Dzieje się tak zwykle, kiedy Jesse się denerwuje. Kiedy jest naprawdę wkurzony.

Nieświadoma niczego Gina przyglądała się lustru z rosnącym podnieceniem.

- Hej! - krzyknęła. - Tak jest! Kolejne trzęsienie!

Miała, rzecz jasna, na myśli trzęsienie ziemi, ale to, podobnie jak poprzednie,

nie miało nic wspólnego z trzęsieniem ziemi. To tylko Jesse, który się wyżywał.

A potem buteleczka lakieru do paznokci, którą Gina zostawiła na toaletce,

pofrunęła w powietrzu i, rzucając wyzwanie prawu grawitacji, wylądowała do góry

nogami w walizce Giny stojącej koło łóżka.

Nie muszę chyba dodawać, że buteleczka z lakierem - szmaragdowozielonym

- nie była zakręcona. I że upadła na ubrania, których Gina jeszcze nie rozpakowała.

Gina wydała straszliwy krzyk, odrzuciła kołdrę i rzuciła się na podłogę,

usiłując ratować, co się da. Posłałam Jesse'owi wściekłe spojrzenie.

- Nie patrz na mnie w ten sposób, Susannah - powiedział niewinnie. -

Słyszałaś, co o nim powiedziała. - Wydawał się głęboko urażony. - Nazwała go

„brzydkim”.

Jęknęłam.

- Bez przerwy powtarzam, że jest brzydki i nigdy tak się nie zachowałeś.

Uniósł przeciętą blizną brew i stwierdził:

- Kiedy ty to mówisz, to zupełnie co innego.

A potem, jakby nie mógł tego znieść ani minuty dłużej, zniknął, zostawiając

niezadowolonego Szatana i zdezorientowaną Ginę.

- Nie rozumiem - mruknęła Gina, podnosząc beznadziejnie poplamiony

jednoczęściowy kostium w lamparcie łatki. - Nie rozumiem, jak to się stało. Najpierw

piwo w tym sklepie, a teraz to. Dziwna ta Kalifornia.

Zastanawiając się nad tym wszystkim następnego dnia w gabinecie ojca

Dominika, chyba byłam w stanie zrozumieć, jak czuła się Gina. Musiało jej się

wydawać, że ostatnio mnóstwo rzeczy nabrało zdolności unoszenia się w powietrzu.

A powodem tego była, czego Gina nie zauważyła, moja obecność.

Czułam, że gdyby zastanawiała się nad tym przez cały tydzień, w końcu by

załapała. Bez problemu.

Ojca Dominika całkowicie pochłonął gameboy. Odłożyłam gazetę i

odezwałam się:

- Ojcze Dom...

Jego palce naciskały gorączkowo guziki, którymi przesuwało się figury. -

Jedną chwileczkę, Susannah, bardzo proszę...

- Hm, ojcze Dom? - pomachałam gazetą mniej więcej w jego stronę. - To oni.

Ludzie, których wczoraj widziałam.

- Eee... hm - mruknął ojciec Dominik, gameboy zapiszczał.

- Powinniśmy mieć na nich oko. Jesse mówił... - Ojciec Dominik wiedział o

Jessie, jakkolwiek nie zawarł z nim bliższej znajomości. Poważny problem stanowi

dla niego fakt, że mieszka w moim pokoju. Odbył z Jesse'em rozmowę na osobności,

ale mimo że wyszedł z niej do pewnego stopnia uspokojony - niewątpliwie w związku

z brakiem ze strony Jesse'a śladu zainteresowania moją osobą w kategoriach ro-

mantycznych - nadal każda wzmianka o nim budziła jego widoczny niepokój,

starałam się więc nie wspominać go bez potrzeby. Taka sytuacja miała, moim

zdaniem, miejsce właśnie teraz.

- Jesse twierdzi, że zauważył wielkie... eee... poruszenie na tamtym świecie. -

Położyłam gazetę i wskazałam, z braku innej możliwości, do góry. - Wiele złości.

Wydaje się, że zjawił się tam ktoś bardzo niezadowolony. Powiedział, że kogoś szu-

kają. Najpierw sądziłam, że nie może mieć na myśli tych tu - postukałam palcem w

gazetę - ponieważ wydawało mi się, że chodziło im o głównie o piwo. Ale możliwe,

że mają jeszcze w planie coś innego. - Jakieś morderstwo, pomyślałam, ale za-

chowałam to dla siebie.

Ojciec Dom jednak, co zdarzało mu się dosyć często, wydawał się czytać w

moich myślach.

- Wielkie nieba, Susannah - powiedział, podnosząc oczy znad ekranu

gameboya - nie sądzisz chyba, że młodzi ludzie, których widziałaś, mają coś

wspólnego z owym poruszeniem, które wyczuł Jesse, prawda? Ponieważ, jak dla

mnie, to się wydaje bardzo nieprawdopodobne. Z tego, co wiem, Anioły stanowiły...

prawdziwe światło przewodnie w swojej społeczności.

Boże. Światło przewodnie. Jestem ciekawa, czy po mojej śmierci znajdzie się

ktoś, kto nazwie mnie „światłem”. Mocno w to wątpię. Nawet moja mama nie

posunęłaby się aż tak daleko.

Nie podzieliłam się jednak z ojcem Dominikiem swoimi odczuciami.

Wiedziałam z doświadczenia, że to by mu się nie spodobało. Powiedziałam tylko:

- Cóż, proszę przynajmniej mieć oczy otwarte, dobrze? I dać mi znać, jeśli

ojciec ich zauważy. To znaczy te... eee Anioły.

- Oczywiście. - Ojciec Dominik pokręcił głową. - Co za tragedia. Nieszczęsne

dusze. Tacy niewinni. Tacy młodzi. Och Boże. - Nieśmiało podniósł gameboya. -

Wysoki wynik.

Wtedy właśnie doszłam do wniosku, że jak na jeden dzień spędziłam za dużo

czasu w gabinecie dyrektora. Gina, która chodziła do naszej starej szkoły na

Brooklynie, miała przerwę wiosenną kiedy indziej niż my tutaj, w Akademii

Misyjnej, więc w czasie swoich wakacji w Kalifornii musiała wytrzymać parę dni,

łażąc ze mną z lekcji na lekcję - przynajmniej dopóki nie uda mi się wymyślić

jakiegoś sposobu, żeby zwiać i nie zostać złapaną. Gina była teraz u pana Waldena na

lekcji historii i nie miałam wątpliwości, że pakuje cię podczas mojej nieobecności we

wszelkie możliwe kłopoty.

- No, to w porządku - sapnęłam, wstając. - Proszę dać mi znać, gdyby ksiądz

dowiedział się o tych ludziach czegoś więcej.

- Tak, tak - bąknął ojciec Dominik, którego uwagę ponownie przykuł

gameboy. - Na razie.

Dałabym głowę, że wychodząc z gabinetu, usłyszałam brzydkie słowo, kiedy

gameboy pisnął ostrzegawczo. Ale to było tak bardzo do niego niepodobne, że

musiałam się przesłyszeć.

Tak. Na pewno.

4

Kiedy wróciłam na lekcję, Kelly Prescott, mój kumpel Adam, Rob Kelleher -

jeden z klasowych sportowców i dobry kolega Przyćmionego - oraz spokojny

chłopak, którego imienia nie zdołałam dotąd zapamiętać, właśnie kończyli

prezentację na temat wyścigu zbrojeń atomowych: „Kto pierwszy użyje tej broni?”

Beznadziejne zadanie. Po upadku komunizmu w Rosji kogo to właściwie

obchodzi?

Chyba na tym polega problem. Powinno nas obchodzić. Ponieważ, jak

pokazywały mapy i wykresy przygotowane przez grupę Kelly, w niektórych krajach

znajdowało się więcej bomb i podobnych rzeczy niż u nas.

- Jak sami widzicie - mówiła Kelly, kiedy weszłam do klasy, kładąc

przepustkę na biurku pana Waldena, zanim usiadłam na swoim miejscu - Stany

Zjednoczone są dobrze zaopatrzone w pociski rakietowe i tym podobne, ale co do

czołgów, Chińczycy znacznie lepiej wyposażyli swoje wojska... - Kelly wskazała na

skupisko malutkich czerwonych bombek na wykresie. - I są w stanie całkowicie nas

unicestwić, jeśli tylko będą mieli na to ochotę.

- Tylko że - odezwał się Adam - w Ameryce w prywatnych rękach znajduje

się więcej broni aniżeli w całej chińskiej armii, więc...

- Więc co? - zapytała Kelly. Czułam, że w szeregach tej akurat drużyny panuje

pewien rozdźwięk. - Jakie znaczenie ma broń ręczna wobec czołgów? Już ja to widzę,

jak strzelamy do czołgów, którymi rozjeżdżają nas Chińczycy.

Adam przewrócił oczami. Nie był specjalnie zachwycony przydziałem do

grupy Kelly.

- Tak - podsumował Rob.

W ocenie grupy liczyły się różne rzeczy, w tym trzydzieści procent przypadało

na stopień zaangażowania wszystkich jej członków. Przypuszczam, że to „tak”

stanowiło wkład Roba.

Chłopak, którego imienia nie zapamiętałam, nie powiedział ani słowa. Był to

wysoki chudzielec w okularach. Jego blada ziemista cera świadczyła o tym, że nie za

często bywa na plaży. Palmtop w kieszeni jego koszuli zdradzał powód.

Siedząca za mną Gina pochyliła się do przodu i podała mi kartkę wyrwaną z

notesu, w którym bazgrała na lekcji.

Gdzieś ty, do diabła, był?, brzmiało pytanie.

Wzięłam długopis i odpisałam:

Mówiłam ci. Dyro mnie wezwał”.
„W jakiej sprawie?, nie ustępowała Gina. Wróciłaś do starych nawyków???

Nie miałam do niej żalu, że o to pyta. Wspomnę tylko, że w starej szkole na

Brooklynie dość często musiałam zrywać się ze szkoły. Cóż, czego żeście się

spodziewali? Byłam jedynym mediatorem na wszystkie pięć okręgów Nowego Jorku.

To stada duchów! Tutaj przynajmniej mogłam od czasu do czasu skorzystać z

pomocy ojca D.

Odpisałam:

Nic podobnego. Ojciec Dom jest opiekunem samorządu szkolnego. Musiałam

z nim omówić niektóre z naszych ostatnich wydatków.

Sądziłam, że tak nudny temat zniechęci Ginę, ale nic z tego.

Jakie były? pytała Gina. To znaczy te wasze wydatki.

Nagle notes został wyrwany z moich rąk. Podniosłam głowę i zobaczyłam, jak

Cee Cee, która siedzi przede mną na godzinie wychowawczej i historii i która stała

się moją najlepszą przyjaciółką od czasu mojej przeprowadzki do Kalifornii, coś w

nim gorączkowo pisze. Parę sekund później oddała mi notes.

Słyszałaś o Michaelu Meduccim?, napisała Cee Cee zamaszystą kursywą.

Odpisałam:

Chyba nie. Kto to jest Michael Meducci?

Cee Cee, po przeczytaniu odpowiedzi, skrzywiła się i wskazała na chłopaka

stojącego pod tablicą, tego o ziemistej cerze i z palmtopem w kieszeni.

Och. Cóż, zaczęłam chodzić do Akademii Misyjnej zaledwie dwa miesiące

temu, w styczniu. Wiec co ja na to poradzę, że nie znam wszystkich po imieniu.

Cee Cee pochyliła się nad notesem, pisząc dalszy ciąg swojej opowieści.

Wymieniłyśmy z Giną spojrzenia. Gina sprawiała wrażenie rozbawionej. Jej moje

życie na Zachodnim Wybrzeżu wydawało się bardzo zabawne.

W końcu Cee Cee oddała notes. Napisała, co następuje:

To Mike prowadził ten drugi samochód, który rozbił się na autostradzie

nadmorskiej w sobotę wieczorem. Wiesz, wtedy kiedy zginęło czworo uczniów z
RLS.

Oho, pomyślałam, opłaca się przyjaźnić z wydawczynią szkolnej gazety. Cee

Cee jakimś sposobem zawsze dowiadywała się wszystkiego o wszystkich.

Słyszałam, że wracał od kolegi, napisała. Była mgła i chyba nie widzieli się aż

do ostatniej chwili, kiedy usiłowali się minąć. Jego samochód wjechał na nasyp, ale

ich przeleciał przez barierkę i spadł z wysokości stu metrów do morza. Wszyscy w
tam - tym samochodzie zginęli, ale Michael wyszedł z tego tylko z pękniętymi
żebrami, bo otworzyła się poduszka powietrzna.

Podniosłam wzrok i zagapiłam się na Michaela Meducciego. Nie wyglądał na

kogoś, kto nie dalej niż w ostatni weekend brał udział w wypadku, w którym zginęło

czworo ludzi. Wyglądał raczej na kogoś, kto do późna w nocy grał w gry wideo albo

siedział w Internecie na czacie Gwiezdne Wojny. Siedziałam za daleko, żeby

stwierdzić, czy jego palce, trzymające wykres, drżą, ale wyraz napięcia na jego

twarzy sugerował, że tak właśnie jest.

To szczególnie tragiczne, pisała dalej Cee Cee, jeśli wziąć pod uwagę fakt, iż

w zeszłym miesiącu jego młodsza siostra - nie znasz jej, jest w ósmej klasie - omal
się nie utopiła podczas jakiegoś party w basenie i dotąd jest w stanie śpiączki. Jakby
na rodzinie ciążyła klątwa...

- Podsumowując - ciągnęła Kelly, nie starając się nawet ukryć, że czyta z

kartki i wymawiając słowa tak szybko, że trudno ją było zrozumieć - Ameryka - musi

- przeznaczyć - znacznie - większe - sumy - na - potrzeby - armii - ponieważ -

znalazła - się - daleko - w - tyle - za - Chińczykami - którzy - mogą - nas - za -

atakować - w - każdej - chwili - dziękuję - za - uwagę.

Pan Walden siedział ze stopami opartymi o biurko, wpatrując się ponad

naszymi głowami w morze, wyraźnie widoczne z okien większości pomieszczeń

Akademii Misyjnej. Nagła cisza, jaka zapadła w klasie, spowodowała, że drgnął i

zdjął nogi z biurka.

- Bardzo ładnie, Kelly - powiedział, mimo że z całą pewnością nie słyszał ani

słowa z jej wypowiedzi. - Czy ktoś ma jakieś pytania do Kelly? Dobrze, świetnie,

następna grupa...

Pan Walden popatrzył na mnie nieprzytomnie.

- Eee - mruknął dziwnym głosem. - Tak?

Jako że nie podniosłam ręki ani też w żaden inny sposób nie dałam do

zrozumienia, że pragnę coś powiedzieć, zdziwiło mnie to niepomiernie. A potem

odezwał się głos za moimi plecami:

- Hm, przepraszam, ale to podsumowanie... że my, jako kraj, musimy zacząć

rozbudowywać nasz wojskowy arsenał, żeby współzawodniczyć z Chińczykami,

wydaje mi się kompletnie poronione.

Odwróciłam się powoli na krześle, żeby spojrzeć na Ginę. Miała doskonale

obojętny wyraz twarzy. Ale ja za dobrze ją znałam.

Nudziła się. Gina zachowywała się w ten sposób, kiedy ogarniało ją

znudzenie.

Pan Walden wyprostował się, ożywiony, na krześle i powiedział:

- Wydaje się, że gość panny Simon nie zgadza się z wnioskami, jakie

przedstawiła grupa siódma. Jak chcecie się do tego ustosunkować?

- Poronione? A dlaczego? - zapytała Kelly, nie wdając się w konsultacje z

pozostałymi członkami grupy.

- Cóż, po prostu uważam, że pieniądze, o których wspomniałaś, można z

większym pożytkiem wydać na coś innego, zamiast usiłować dogonić Chińczyków w

ilości czołgów. Kogo to wzrusza, że mają więcej czołgów od nas? To przecież nie

oznacza, że są w stanie dojechać nimi do Białego Domu i powiedzieć: „Dobra,

poddajcie się, kapitalistyczne świnie”. Ostatecznie, dzieli nas od nich całkiem spory

ocean, prawda?

Pan Walden o mało nie zaklaskał z uciechy.

- A wiec, twoim zdaniem, panno Augustin, w jaki sposób powinny zostać

wydane te pieniądze?

Gina wzruszyła ramionami.

- Cóż, na edukację, oczywiście.

- Co nam pomoże edukacja - zapytała zaczepnie Kelly - jeśli najadą na nas

czołgi?

Adam, który stał obok niej, przewrócił znacząco oczami.

- Być może - rzucił - jeśli wykształcimy gruntownie przyszłe pokolenia,

zdołają uniknąć wojen - na drodze twórczej dyplomacji i inteligentnego dialogu

międzynarodowego.

- Tak - zgodziła się Gina. - Jest, jak mówisz.

- Wybaczcie, ale braliście coś? - syknęła Kelly.

Pan Walden rzucił w kierunku grupy siódmej kawałkiem kredy. Wylądowała

na wykresie z głośnym pacnięciem, odbijając się od niego. To nie było niezwykłe ze

strony pana Waldena. Często rzucał kredą, jeśli uznał, że nie uważamy, zwłaszcza po

lunchu, kiedy siedzimy otępiali po spożyciu za dużej liczby nadzianych na patyk

bułek z parówką w środku.

Niezwykła natomiast była reakcja Michaela Meducciego, kiedy kreda trafiła w

trzymany przez niego wykres. Puścił z krzykiem tablicę i wykonał unik, zakrywając

twarz rękami - jakby właśnie zamierzał go rozjechać chiński czołg.

Pan Walden nie zwrócił na to uwagi. Był wściekły.

- Waszym zadaniem - ryknął na Kelly - było przedstawienie przekonującej

tezy! Sugerowanie, że oponenci są na haju, nikogo nie przekona!

- Ale, poważnie, panie Walden - powiedziała Kelly - gdyby popatrzyli na

wykres, sami by stwierdzili, że Chińczycy mają więcej czołgów od nas i żadna

edukacja tego nie zmieni...

W tej akurat chwili pan Walden zauważył dziwne zachowanie Mike'a.

- Meducci - powiedział bezbarwnym tonem - co z tobą? Zdałam sobie sprawę,

że pan Walden nie wie, co spotkało Mike'a^ w ostatni weekend. Być może nie

wiedział także o siostrze w śpiączce. W jaki sposób Cee Cee zdobywała informacje

niedostępne nawet dla nauczycieli, pozostawało dla mnie tajemnicą.

- N - nic - wyjąkał Mike bledszy niż zwykle.

W wyrazie jego twarzy było coś dziwnego. Nie miałam pojęcia, co się z nim

dzieje, ale nie było to typowe zakłopotanie komputerowego maniaka.

- P - przepraszam, panie Walden.

Siedzący parę ławek za mną Scott Turner, jeden z kumpli Przyćmionego,

mruknął „p - przepraszam, panie Walden” szeptanym falsetem, ale na tyle głośno, że

wszyscy w klasie go usłyszeli. A zwłaszcza Michael, którego blada twarz nabrała lek-

kich rumieńców, kiedy doszły do niego złośliwe śmiechy.

Jako wiceprzewodnicząca drugiej klasy zobowiązana jestem dbać o

dyscyplinę wśród kolegów i koleżanek podczas zebrań samorządu. Traktuję jednak

swoje obowiązki bardzo poważnie i zdarza mi się przywoływać do porządku co

bardziej rozhukanych rówieśników, kiedy taka potrzeba, moim zdaniem zachodzi,

również poza zebraniami.

Tak więc odwróciłam się i syknęłam:

- Hej, Scott.

Scott, śmiejąc się z własnego dowcipu, skierował na mnie wzrok. Śmiech

zamarł mu na ustach.

Nie byłam pewna, co powiedzieć - chyba coś na temat ostatniej randki Scotta

z Kelly Prescott i pincety - ale, niestety, uprzedził mnie pan Walden.

- Turner! - wrzasnął - jutro rano chcę mieć na biurku wypracowanie na temat

bitwy pod Gettysburgiem na tysiąc słów. Grupa ósma niech się przygotuje do

wygłoszenia prezentacji jutro. Koniec lekcji.

W Akademii Misyjnej nie ma dzwonków. Przechodzimy z klasy do klasy

według zegarka i mamy się zachowywać cicho. Drzwi wszystkich klas w Akademii

wychodzą na zadaszoną arkadę okalającą piękny dziedziniec ze smukłymi palmami,

fontanną i pomnikiem założyciela misji, Junipera Serry. Misja, istniejąca od jakichś

trzystu lat, przyciąga mnóstwo turystów, a dziedziniec stanowi jedną z głównych

atrakcji, zaraz po bazylice. To również moje ulubione miejsce, gdzie zwykłam sia-

dywać, medytując nad różnymi sprawami, jak... och, sama nie wiem: jakie to

nieszczęście urodzić się mediatorką, a nie zwykłą dziewczyną i dlaczego nie potrafię

spowodować, żeby Jesse mnie polubił, no, wiecie, w ten szczególny sposób. Szmer

fontanny, ćwierkanie wróbli pod dachem, szum skrzydełek kolibrów nad kwiatami

hibiskusa wielkości talerza, szepty turystów, którzy wyczuwają niezwykłość miejsca i

ściszają głos, wszystko to sprawia, że dziedziniec jest spokojnym, cichym miejscem,

gdzie można posiedzieć i podumać o swoim losie.

Było to jednak również ulubione miejsce zakonnic nowicjuszek, które czyhają

na niewinnych uczniów zapominających się i rozmawiających zbyt głośno między

lekcjami.

Nie urodziła się jednak jeszcze nowicjuszka, która zamknęłaby buzię Ginie.

- Rany, jakie to było wydumane - jęknęła głośno, kiedy szłyśmy w stronę

mojej szafki. - Co to było za podsumowanie? Chińczycy zaraz tu wpadną i rzucą się

na nas. Jak mieliby się tu dostać? Przez Kanadę?

Usiłowałam się nie śmiać, ale było to trudne. Gina była naprawdę zła.

- Wiem, że ta dziewczyna jest przewodniczącą klasy - ciągnęła - ale co do

głupawych blondynek...

Cee Cee, która szła razem z nami, burknęła:

- Uważaj.

Wcale nie dlatego że, jak podejrzewałam, jako albinoska jest najjaśniejszą

blondynką, jaka tylko może być, ale dlatego że nowicjuszka rzucała nam przez

podwórzec mordercze spojrzenia.

- Och, dobra, to ty - powiedziała Gina, zauważywszy obecność Cee Cee i

kompletnie nie zwracając uwagi na ostrzeżenie i ani odrobinę nie zniżając głosu. -

Simon, Cee Cee mówi, że idzie po szkole na zakupy.

- Urodziny mojej mamy - wyjaśniła Cee Cee przepraszającym tonem. Wie, jak

ja lubię centrum handlowe. Gina, która odznacza się dość wybiórczą pamięcią,

wydawała się o tym nie pamiętać. - Muszę jej kupić perfumy albo jakąś książkę.

- Co ty na to? - zwróciła się do mnie Gina. - Chcesz z nią pójść? Nigdy nie

byłam w prawdziwym kalifornijskim centrum handlowym. Chętnie je obejrzę.

- Wiesz - powiedziałam, otwierając zamek szyfrowy szafki - Gap sprzedaje

dokładnie to samo w całym kraju.

- Zaraz - obruszyła się Gina - kogo obchodzi Gap? Mówię o chłopakach.

- Och. - Odłożyłam książkę do historii i wzięłam biologię, która była następna.

- Przepraszam, zapomniałam.

- Na tym właśnie polega problem, Simon, jeśli chodzi o ciebie - stwierdziła

Gina, opierając się na szafce obok. - Za mało myślisz o chłopakach.

Zatrzasnęłam drzwiczki szafki.

- Bez przerwy myślę o chłopakach.

- Nie, nieprawda. - Gina spojrzała na Cee Cee. - Umówiła się z jakimś, odkąd

tu przyjechała?

- Pewnie, że tak - odparła Cee Cee. - Z Bryce'em Martinsonem.

- Nie - zaprzeczyłam.

Cee Cee podniosła głowę, żeby spojrzeć mi w oczy. Była trochę niższa ode

mnie.

- Jak to: nie?

- Bryce i ja nigdy ze sobą nie chodziliśmy - wyjaśniłam zmieszana. -

Pamiętasz, on złamał obojczyk...

- Och, tak - pokiwała głową Cee Cee. - W tym dziwnym wypadku z

krucyfiksem. A potem przeniósł się do innej szkoły.

Owszem, ponieważ ten dziwny wypadek w ogóle nie był wypadkiem: duch

jego zmarłej dziewczyny zrzucił mu krucyfiks na głowę, złośliwie usiłując

powstrzymać go od umawiania się ze mną.

Co jej się, niestety, udało.

Po chwili Cee Cee oświadczyła radośnie:

- Z Tadem Beaumontem jednak się spotykałaś. Widziałam was w kafejce dla

zmotoryzowanych.

To Ginę zainteresowało.

- Naprawdę? Simon umówiła się z chłopakiem? Opowiadaj. Cee Cee

zmarszczyła brwi.

- No... - zaczęła - to nie trwało zbyt długo, prawda, Suze? Jego wuj uległ

jakiemuś wypadkowi czy coś i Tad wyjechał, żeby zamieszkać z krewnymi w San

Francisco.

W tłumaczeniu: po tym, jak powstrzymałam wujka Tada, seryjnego mordercę

psychopatę, przed dokonaniem mordu na nas obojgu.

To się nazywa wdzięczność, co?

- Boże - westchnęła Cee Cee zamyślona - jakoś tak się składa, że facetom, z

którymi się umawiasz, przytrafiają się złe przygody, Suze.

Ogarnęła mnie fala przygnębienia.

- Nie wszystkim - sprostowałam, myśląc o Jessie. Ale po chwili

przypomniałam sobie, że Jesse:

a) jest martwy, więc tylko ja mogę go widzieć, dlatego to nie za dobry

materiał na chłopaka,

b) nigdy się ze mną nie umówił, więc trudno powiedzieć, żebyśmy ze sobą

chodzili.

Nagle coś przemknęło obok nas z taką prędkością, że zobaczyłam tylko plamę

khaki, której towarzyszył leciuteńki zapach znajomej męskiej wody kolońskiej.

Rozejrzałam się i stwierdziłam, że tą plamą jest Przyćmiony Trzyma Michaela

Meducciego w uścisku, podczas gdy Scott Turner macha mu palcem przed twarzą i

warczy:

- Piszesz ten esej dla mnie, Meducci, jasne? Tysiąc słów na temat bitwy pod

Gettysburgiem na jutro rano. I nie zapomnij o podwójnych odstępach.

Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Czasami działam pod wpływem impulsów,

nad którymi zupełnie nie panuję.

Cisnęłam książki Ginie i podeszłam do mojego przyrodniego brata. Chwilę

później ściskałam w garści pęczek krótkich włosów, które rosły mu na karku.

- Puść go - powiedziałam, skręcając boleśnie włosy. Ten rodzaj tortur, jak

ostatnio odkryłam, jest znacznie skuteczniejszy aniżeli poprzednia stosowana przeze

mnie technika, czyli walenie pięścią w żołądek. W ciągu ostatnich tygodni bardzo

rozwinął mięśnie przedniej części ciała, z pewnością po to, by zabezpieczyć się przed

tego typu działaniami z mojej strony.

Jedynym sposobem, żeby nie dopuścić, abym ciągnęła go za włosy, było

ogolić się na łyso, a to najwidoczniej nie przyszło mu do głowy.

Przyćmiony, otwierając usta, żeby zawyć z bólu, natychmiast puścił Michaela.

Ten zatoczył się na bok, a potem pośpiesznie podniósł z podłogi książki, które

upuścił.

- Suze! - wrzasnął Przyćmiony. - Puszczaj!

- Tak - odezwał się Scott. - To ciebie nie dotyczy, Simon.

- Owszem, dotyczy - warknęłam. - Wszystko, co się dzieje w szkole, mnie

dotyczy A powiedzieć wam, dlaczego?

Przyćmiony znał już odpowiedź. Wbiłam mu ją do głowy już parę razy, w

podobnej sytuacji.

- Bo jesteś wiceprzewodniczącą - jęknął. - A teraz puść mnie, do cholery, albo

przysięgam, że powiem tacie...

Puściłam go, ale tylko dlatego że pojawiła się siostra Ernestyna. Nowicjuszka

widocznie po nią pobiegła. W Akademii Misyjnej, kiedy dochodziło do bójki między

mną a Przyćmionym, rutynowo wzywa się posiłki.

- Czy coś się stało, panno Simon?

Siostra Ernestyna, wicedyrektorka, jest wielką kobietą z ogromnym krzyżem

zawieszonym na obfitym biuście. Posiada zdolność wzbudzania przerażenia

gdziekolwiek się pojawi. Wystarczy, że zmarszczy brwi. Podziwiam ten talent i mam

nadzieję pójść kiedyś w jej ślady.

- Nie, siostro - zapewniłam.

- Panie Ackerman, jakiś problem? - zwróciła się teraz do Przyćmionego.

Przyćmiony, nadąsany, masował sobie kark.

- Dobrze. Cieszę się, że wy oboje tak się ze sobą zgadzacie. Taka miłość

pomiędzy rodzeństwem stanowi źródło inspiracji dla nas wszystkich. A teraz idźcie

do klasy, bardzo proszę.

Wróciłam do Cee Cee i Giny, które przyglądały się całemu zajściu.

- Jezu, Simon - powiedziała zdegustowana Gina, podczas gdy wędrowałyśmy

w stronę pracowni bio. - Nic dziwnego, że tutejsi faceci za tobą nie przepadają.

5

Dziewczyno! - wykrzyknęła Gina. - To zostało uszyte dla ciebie! Cee Cee

przyglądała się strojowi, na którego kupno namówiła ją Gina.

- No, nie wiem - bąknęła z powątpiewaniem. .

- Pasuje świetnie - powtórzyła Gina. - Mówię ci. W sam raz. Powiedz jej,

Suze.

- Ma rację - stwierdziłam z przekonaniem. Gina miała zacięcie. Zmieniła

Kopciuszka w królewnę.

- Ale nie będziesz jej mogła nosić do szkoły - zauważyłam, nie mogąc się

powstrzymać. - Jest za krótka. - Przekonałam się na własnej skórze, że w Akademii

Misyjnej normy dotyczące stroju, jakkolwiek w miarę liberalne, nie dopuszczały

minispódniczek w żadnych okolicznościach. Trudno by mi było również uwierzyć, że

siostrze Ernestynie przypadłby do gustu nowy, ukazujący pępek i obszyty sztucznym

futrem sweterek.

- No to gdzie mam to nosić? - zapytała Cee Cee.

- Do kościoła - odparłam, wzruszając ramionami. Cee Cee posłała mi

sarkastyczne spojrzenie.

- Och, w porządku - uległam. - Cóż, z pewnością możesz się tak pokazać w

Coffee Clutch. I na różnych imprezach.

Cee Cee patrzyła na mnie z politowaniem zza fioletowych szkieł swoich

okularów.

- Nie dostaję zaproszeń na imprezy, Suze - przypomniała.

- Zawsze możesz się tak ubrać, jak będziesz odwiedzała mnie - zasugerował

Adam. Zaskoczone spojrzenie Cee Cee upewniło mnie, że ile by ten strój kosztował -

a z pewnością wydała na niego kilkumiesięczne kieszonkowe - nie żałuje ani centa.

Odkąd ją poznałam, Cee Cee kochała się potajemnie w Adamie McTavishu.

- W porządku, Simon - powiedziała Gina, opadając na jedno z plastikowych

krzeseł. - Co się z tobą działo, podczas gdy ja pracowałam nad wiosenną garderobą

panny Webb?

Podniosłam do góry torbę z Muzycznego Świata.

- Kupiłam CD - powiedziałam niepewnie.

- Co? - Gina nie kryła zdumienia.

- CD. - Wcale nie miałam ochoty kupować niczego takiego, ale wysłana w

supermarketowa dżunglę z poleceniem dokonania zakupów spanikowałam i

pognałam do pierwszego lepszego sklepu. - Wiesz, że centrum handlowe daje mi

nadmiar doznań zmysłowych - powiedziałam w charakterze wyjaśnienia.

Gina pokiwała głową, a miedziane warkoczyki zafalowały.

- Nie można się na nią tak naprawdę gniewać - zwróciła się do Adama. - Jest

taka słodziutka.

Adam przeniósł uwagę z nowego wystrzałowego stroju Cee Cee na mnie.

- Tak - przyznał. - Jest taka. - Nagle jego spojrzenie powędrowało gdzieś poza

mnie. Otworzył szeroko oczy - Właśnie zmierzają tu pewni ludzie, którzy mogą mieć

na ten temat inne zdanie.

Odwróciłam głowę i zobaczyłam Śpiącego i Przyćmionego wędrujących w

naszą stronę. Centrum handlowe stanowiło dla Przyćmionego drugi dom, ale nie

mogłam sobie wyobrazić, co robił tutaj Śpiący. Cały wolny czas, między szkołą a

roznoszeniem pizzy - oszczędza na camaro - spędza zwykle na surfowaniu. Albo śpi.

Teraz osunął się na krzesło obok Giny i powiedział głosem, jakiego nigdy u

niego nie słyszałam:

- Hej, doniesiono mi, że tu będziesz. Nagle wszystko stało się jasne.

Popatrzyłam Cee Cee, która nadal spoglądała zachwyconymi oczami w stronę

Adama. Domyśliłam się, że zastanawia się, o co mu chodziło, kiedy powiedział, że

może go odwiedzać w tym stroju w domu. Czy w grę wchodzi napastowanie sek-

sualne - na co miała nadzieję - czy też po prostu chciał podtrzymać rozmowę?

- Kupiłaś już prezent dla mamy? - zapytałam.

Nie pofatygowała się nawet, żeby odwrócić głowę w moją stronę.

- Nie - odparła słabym głosem. Skrzywiłam się. Poczułam się samotna.

- Dobrze. - Położyłam jej CD na kolanach. - Trzymaj. Kupię dla niej kasetę z

programem Ophry. Co ty na to?

- Świetnie - powiedziała Cee Cee, nadal na mnie nie patrząc, chociaż

pomachała w powietrzu dwudziestką.

Podniosłam oczy do nieba, chwyciłam banknot i oddaliłam się, zanim

zdążyłam wydobyć z siebie krzyk, od którego popękałyby mi naczynia krwionośne.

Też byście mieli ochotę wrzasnąć, gdybyście zobaczyli to co ja, a mianowicie Przy-

ćmionego, który usiłuje wepchnąć krzesło pomiędzy Śpiącego a Ginę.

Nie mogę tego pojąć. Naprawdę nie mogę. Wiem, że pewnie wydaję się

nieczuła i nawet trochę dziwaczna z tym całym pośredniczeniem między światami,

ale w głębi duszy jestem wrażliwa. Mam poczucie sprawiedliwości, jestem inteligent-

na, a czasami zabawna. Wiem też, że nie wyglądam jak straszydło. Codziennie rano

suszę włosy suszarką i niejeden raz powiedziano mi (dobra, mama mi powiedziała,

ale to i tak się liczy), że mam oczy jak szmaragdy. No więc? Jak to jest, że o względy

Giny zabiega dwóch chłopaków naraz, a przy mnie nie kręci się nawet jeden?

Martwym chłopakom też się specjalnie nie podobam, a nie sądzę, żeby mieli duży

wybór.

Wciąż się nad tym zastanawiałam, stojąc z prezentem dla mamy Cee Cee w

kolejce do kasy w księgarni. Nagle coś musnęło moje ramię. Odwróciłam się i

znalazłam oko w oko z Michaelem Meduccim.

- Eee - zająknął się. Trzymał książkę o programowaniu komputerowym. W

jarzeniowym oświetleniu księgarni jego cera wydawała się jeszcze bardziej ziemista

niż zwykle. - Cześć. - Nerwowym gestem dotknął okularów, jakby chcąc się przeko-

nać, że jeszcze tkwią na nosie. - Wydawało mi się, że to ty.

- Cześć, Michael - rzuciłam i przesunęłam się w kolejce. Michael przesunął

się wraz ze mną.

- Och, pamiętasz moje imię. - Wyraźnie się ucieszył.

Nie uświadomiłam mu, że poznałam je dopiero dzisiaj. Powiedziałam tylko:

- Tak. - I uśmiechnęłam się.

Może w tym momencie popełniłam błąd, ponieważ Michael przysunął się

nieco bliżej i zatrajkotał:

- Chciałem ci podziękować. No, wiesz, za to, jak potraktowałaś, eee, swojego

brata. No, wiesz. Ze zmusiłaś go, żeby mnie puścił.

- Tak. Cóż, nie ma sprawy.

- Nie, poważnie. Nikt dotąd nie zrobił czegoś takiego dla mnie... to jest, zanim

przeniosłaś się do Akademii Misyjnej, nikt nawet nie śmiał przeciwstawić się

Bradowi Ackermanowi. Wszystko uszłoby mu płazem. Nawet morderstwo.

- Cóż - odparłam. - Już nie.

- Nie - zgodził się Michael, śmiejąc się nerwowo. - Nie, już nie.

Osoba przede mną podeszła do kasy, a ja przesunęłam się na jej miejsce.

Michael przesunął się również, ale odrobinę za daleko i na mnie wpadł.

- Och, przepraszam - bąknął, cofając się.

- Nic się nie stało - powiedziałam, zaczynając żałować, że nawet jeśli

miałabym ryzykować udar mózgu, nie zostałam z Giną.

- Twoje włosy - powiedział cicho Michael - pachną tak ładnie.

O mój Boże. Pomyślałam, że zaraz dostanę wylewu. „Twoje włosy pachną tak

ładnie? Twoje włosy pachną tak ładnie?” Jemu się wydaje, że kim jest? Jamesem

Bondem? Nie mówi się nikomu, że jego włosy ładnie pachną. Nie w centrum handlo-

wym.

Na szczęście kasjer zawołał: „następny” i podeszłam szybko, żeby zapłacić,

mając nadzieję, że kiedy się odwrócę, Michael zniknie.

Pomyłka. Pomyłka do kwadratu.

Nie tylko nadal tam był, ale jak się okazało, już zapłacił za książkę o

programowaniu komputerowym - po prostu ją nosił - nie musiał więc się

zatrzymywać przy kasie... gdzie zamierzałam go zgubić.

Nie. O, nie. Wyszedł za mną z księgarni.

W porządku, powiedziałam sobie, siostra tego gościa jest w stanie śpiączki.

Poszła na imprezę, a skończyła pod respiratorem. To by każdego rozłożyło. A

wypadek samochodowy? Chłopak właśnie wyszedł z koszmarnej kraksy Bardzo

możliwe, że zabił cztery osoby. Cztery osoby! Nie celowo, oczywiście. Jednak cztery

trupy, podczas gdy sam wywinął się z tego bez zadrapania. To i siostra w stanie

śpiączki... cóż, ma się czym martwić, prawda?

No więc trzeba z nim delikatnie. Okaż mu trochę sympatii.

Problem polegał na tym, że już okazałam mu trochę sympatii, i proszę, do

czego to doprowadziło: uczepił się mnie jak rzep psiego ogona.

Michael podążył za mną do Sekretów Wiktorii, dokąd skierowałam się

instynktownie, uznając, że żaden chłopak nie pójdzie za dziewczyną tam, gdzie

wystawia się biustonosze. Przeliczyłam się jednak.

- No więc co myślisz - zapytał Michael, gdy oglądałam bieliznę z rayonu w

lamparcie cętki - o wystąpieniu naszej grupy? Zgadzasz się ze swoją, eee,

przyjaciółką, że argumentacja Kelly była niewydarzona?

Niewydarzona? A co to za określenie? Sprzedawczyni podeszła do nas, nie

dając mi szansy na odpowiedź.

- Witam - powiedziała radośnie. - Zwróciliście uwagę na naszą ofertę? Kup

trzy pary majtek, czwartą dostaniesz za darmo.

Nie mogłam uwierzyć, że użyła słowa „majtki” przy Michaelu. I nie mogłam

uwierzyć, że Michael stał tam po prostu, uśmiechając się. Nie używam słowa

„majtki” przy własnej mamie! Obróciłam się na pięcie i ruszyłam do wyjścia.

- Rzadko bywam w centrum handlowym - mówił Michael. Praktycznie

przyssał się do mnie. - Ale kiedy usłyszałem, że ty tu będziesz, pomyślałem, że

wpadnę i zobaczę, jak się masz. Często tu przychodzisz?

Kierowałam się w stronę działu restauracyjnego, żywiąc nadzieję, że może

uda mi się pozbyć Michaela w tłumie amatorów pieczonego kurczaka. To nie było

łatwe. Po pierwsze, wyglądało na to, że cała miejscowa młodzież wpadła na pomysł,

żeby po szkole udać się do centrum handlowego. Po drugie, w centrum odbyła się

niedawno impreza, wiecie, jak to zwykle w centrach handlowych. Ta akurat stanowiła

jakąś imitację tłustego czwartku, ze złotymi maskami itd. Chyba cieszyła się

powodzeniem, bo zostało po niej mnóstwo dekoracji, jak wielkie, błyszczące,

fioletowo - złote kukły nadnaturalnej wielkości zwisające ze szklanego sufitu.

Niektóre miały kilka metrów wysokości. Miały w zamierzeniu ożywić i ubarwić salę,

ale ich zwisające kończyny utrudniały manewrowanie w tłumie.

- Nie - powiedziałam w odpowiedzi na pytanie Michaela. - Staram się tu nie

przychodzić. Nienawidzę tego.

- Naprawdę? - zapytał z ożywieniem, podczas gdy zagarnęła go fala uczniów

szkoły średniej. - Ja też! Ojej, co za zbieg okoliczności. No, wiesz, mało jest ludzi w

naszym wieku, którzy nie lubią miejsc takich jak to. Człowiek jest istotą społeczną,

jak wiesz, i w związku z tym przyciągają go zgromadzenia. To naprawdę oznaka

jakiejś biologicznej dysfunkcji, że ty i ja nie bawimy się tutaj tak dobrze jak inni.

Przyszło mi do głowy że mój najmłodszy przyrodni brat, Profesor, oraz

Michael Meducci mają ze sobą wiele wspólnego.

Przyszło mi także do głowy, że wskazywanie dziewczynie, że cierpi na jakąś

biologiczną dysfunkcję nie jest najszczęśliwszym sposobem, żeby zdobyć jej serce.

- Może - ciągnął Michael, kiedy usiłowaliśmy obejść zwisającą z sufitu rękę

uśmiechającej się głupawo kukły - moglibyśmy pójść w spokojniejsze miejsce.

Jestem samochodem mamy. Moglibyśmy wstąpić gdzieś na kawę w mieście, gdybyś

miała ochotę...

Wtedy usłyszałam znajomy chichot.

Nie pytajcie, w jaki sposób zdołałam go usłyszeć w tym gwarze, przy

włączonej muzyce i wrzasku dziecka, któremu mama odmówiła lodów Usłyszałam go

i tyle.

Śmiech. Taki sam, jak poprzedniego dnia u Jimmy'ego, na chwilę przedtem,

zanim zauważyłam duchy czworga zmarłych młodych ludzi.

A zaraz potem moje uszy zarejestrowały głośny trzask - taki rodzaj dźwięku,

jaki wydaje zbyt mocno naciągnięta gumka, kiedy pęka. Krzyknęłam:

- Uważaj! - I pociągnęłam Michaela, przewracając go na ziemię.

Dobrze zrobiłam, ponieważ sekundę później, w miejsce, gdzie przedtem

staliśmy, spadła ogromna, uśmiechnięta głowa kukły.

Kiedy opadł kurz, podniosłam twarz znad koszuli Michaela i przyjrzałam się

kukle. Nie zrobiono jej z papier - mache, jak sądziłam. Była z gipsu. Kawałki gipsu

poniewierały się wszędzie dookoła, a chmury gipsowego pyłu unosiły się w powie-

trzu, podrażniając gardło. Twarz kukły była popękana; łypała na mnie jednym okiem,

posyłając bezzębny uśmiech.

Przez ułamek sekundy panowała kompletna cisza, jeśli nie liczyć mojego

kaszlu i nierównego oddechu Michaela.

Wreszcie jakaś kobieta krzyknęła.

A potem rozpętało się piekło. Ludzie wpadali na siebie, biegnąc, zupełnie

jakby wszystkie kukły miały za chwilę spaść.

Trudno mieć do nich pretensję. Kukła musiała ważyć kilkanaście kilogramów.

Gdyby wylądowała na Michaelu, zabiłaby go albo przynajmniej bardzo poważnie

raniła. Nie miałam co do tego wątpliwości.

Podobnie jak nie miałam wątpliwości co do tego, do kogo należał szyderczy

głos, który odezwał się obok:

- No, popatrzcie, co my tutaj mamy. Czy to nie milutkie? Podniosłam głowę i

zobaczyłam Przyćmionego razem z zasapaną Giną, Cee Cee, Adamem i Śpiącym.

Nie zdawałam sobie sprawy, że nadal leżę na Michaelu, dopóki Śpiący nie

wyciągnął ręki i nie ściągnął mnie z niego.

- Jak to się dzieje - zapytał mój brat znudzonym tonem - że nie można cię

zostawić samej na piętnaście minut, żeby coś nie spadło ci na głowę?

Posłałam mu mordercze spojrzenie, usiłując wstać. Słowo daję, nie mogę się

doczekać, kiedy Śpiący wyniesie się do college'u.

- Hej - powiedział, schylając się, żeby poklepać Michaela po policzkach,

zapewne wyobrażając sobie, że w ten sposób przywróci mu przytomność, jakkolwiek

wątpię, żeby sanitariusze pogotowia tak właśnie postępowali. Michael leżał z

zamkniętymi oczami i chociaż oddychał. Nie wyglądał dobrze.

Poklepywanie po policzkach jednak podziałało. Michael uniósł powieki.

- W porządku? - zapytałam zmartwiona.

Nie zauważył mojej wyciągniętej ręki. Zgubił okulary Pomacał dłońmi

dookoła, usiłując je odnaleźć w gipsowym gruzie.

- M - moje okulary - wymamrotał.

Znalazła je Cee Cee, podniosła i otrzepała najlepiej, jak się dało, zanim mu je

wręczyła.

- Dzięki. - Michael włożył je, a jego oczy za szkłami zrobiły się wielkie jak

spodki, kiedy przyglądał się pobojowisku. Kukła w nas nie trafiła, ale rozwaliła ławkę

i przewróciła metalowy kosz na śmieci.

- O mój Boże! - wykrzyknął Michael.

- Owszem - zgodził się Adam. - Gdyby nie Suze, głowa kukły pewnie by cię

zabiła. Głupia śmierć, no nie?

Michael nadal się rozglądał.

- O mój Boże - powtórzył.

- Nic ci nie jest, Suze? - zapytała Gina, kładąc mi rękę na ramieniu.

Zaprzeczyłam ruchem głowy.

- Nie, nie sądzę. Niczego, w każdym razie, nie złamałam. Michael? Co z tobą?

Jesteś w jednym kawałku?

- Skąd on może wiedzieć? - odezwał się szyderczo Przyćmiony ale

wystarczyło, żebym spojrzała w jego stronę, i przypomniał sobie, jak mocno potrafię

ciągnąć za włosy, bo się zamknął.

- Czuję się dobrze - powiedział Michael. Odsunął ręce Śpiącego, który chciał

mu pomóc wstać. - Zostawcie mnie w spokoju. Powiedziałem, że nic mi nie jest.

Śpiący cofnął się.

- Hej - mruknął. - Wybacz. Chciałem pomóc. Chodź, G. Nasze lody się

rozpuszczają.

Chwileczkę. Rzuciłam zdumione spojrzenie w kierunku mojej najlepszej

przyjaciółki oraz najstarszego brata G? Kto to jest G?

Cee Cee wydobyła torbę spod zwojów lśniącego fioletowo - złotego materiału.

- Ojej! - zawołała zachwycona. - Czy to jest książka, którą kupiłaś dla mojej

mamy?

Śpiący, jak stwierdziłam, wędrował z powrotem do baru, obejmując Ginę

ramieniem. Ginę! Moją najlepszą przyjaciółkę! Moja najlepsza przyjaciółka

pozwalała mojemu przyrodniemu bratu kupować sobie lody i się obejmować! I

nazywać się G!

Michael stanął wreszcie. Podeszło do nas kilku ochroniarzy mówiąc:

- Hej, chłopcze, powoli. Ambulans już jedzie.

Michael gwałtownym ruchem odsunął pomocne dłonie i, rzuciwszy ostatnie,

nieodgadnione spojrzenie na głowę kukły, oddalił się, a ochroniarze powlekli się za

nim, wyraźnie zaniepokojeni ewentualnością wstrząsu mózgu... albo pozwu.

- Ojej - mruknęła Cee Cee, kręcąc głową. - To się nazywa wdzięczność.

Ratujesz facetowi życie, a ten zabiera się bez słowa podziękowania.

Adam na to:

- Tak. Jak to jest, Suze, że zawsze, kiedy coś ma spaść jakiemuś chłopakowi

na głowę, jesteś obok i rzucasz się na niego, żeby go uratować? Jak mogę sprawić,

żeby coś mi spadło na głowę i żebyś się na mnie rzuciła?

Cee Cee szturchnęła go w żołądek. Adam udał, że go strasznie zabolało,

zaczął się zataczać, aż w końcu o mało nie potknął się o kukłę. Przystanął, żeby jej się

przyjrzeć.

- Ciekaw jestem, jak to się stało - mruknął. Kilku pracowników zastanawiało

się nad tym samym, rzucając w moją stronę przestraszone spojrzenia. Gdyby

wiedzieli, że moja mama jest reporterką telewizyjnych wiadomości, prześcigaliby się

pewnie, żeby mi wręczyć bony na zniżkowe zakupy do różnych działów.

- No, bo to właściwie dziwne - ciągnął Adam. - To coś wisiało od paru

tygodni, a potem nagle przechodzi Michael Meducci i...

- Trach - dokończyła Cee Cee. - Jakby coś... Nie wiem. Ktoś na górze miał coś

przeciwko niemu.

To przywołało mnie do porządku. Rozejrzałam się, spodziewając się zobaczyć

gdzieś źródło chichotu, jaki usłyszałam na chwilę przed wypadkiem.

Nikogo nie zauważyłam, ale to nie miało znaczenia. Wiedziałam, co się za

tym kryje.

Z pewnością nie żaden anioł.

6

- Cóż - powiedział Jesse, kiedy mu o tym wszystkim opowiedziałam. - Wiesz,

co musisz zrobić, prawda?

- Owszem - odparłam nadąsana, z brodą wspartą na kolanach. - Muszę jej

powiedzieć o tym, jak kiedyś znalazłam pismo pornograficzne pod przednim

siedzeniem ramblera. To powinno ją w miarę szybko otrzeźwić.

Brew przecięta blizną uniosła się do góry.

- Susannah, o czym ty mówisz?

- O Ginie - powiedziałam zaskoczona. - I Śpiącym.

- Ja mówiłem o tym chłopcu, Susannah.

- Jakim chłopcu? - Nagle sobie przypomniałam. - Och, masz na myśli

Michaela?

- Tak. Jeśli to, co mówisz, jest prawda, to grozi mu poważne

niebezpieczeństwo.

- Wiem. - Odchyliłam się do tyłu, opierając na łokciach. Siedzieliśmy na

dachu nad gankiem, który znajdował się akurat pod oknami mojej sypialni. Pod

gwiaździstym niebem było naprawdę przyjemnie. Byliśmy na tyle wysoko, że nie

dało się nas wypatrzyć - choć i tak nikt poza mną i ojcem Dominikiem nie mógłby

zobaczyć Jesse'a - i unosił się tam przyjemny zapach dzięki sośnie rosnącej z jednej

strony ganku. Teraz było to jedyne miejsce, w którym mogliśmy siedzieć i rozmawiać

bez obawy, że ktoś nam przeszkodzi. Konkretnie mój gość, Gina.

- No więc, co zamierzasz w związku z tym zrobić? - W świetle księżyca biała

koszula Jessa'a wydawała się niebieska. Podobnie jak pojedyncze pasma jego

czarnych włosów.

- Nie mam pojęcia - westchnęłam.

- Doprawdy?

Spojrzał na mnie. Nienawidzę tego. To sprawia, że czuję się... no, nie wiem.

Jakby w myślach porównywał mnie z kimś innym. A jedynym kimś innym, kto

przychodzi mi do głowy, jest Maria de Silva, dziewczyna, w której poślubieniu

przeszkodziła Jesse'owi śmierć. Widziałam jej portret. Jak na lata pięćdziesiąte XIX

wieku była niezła. To mało zabawne, wierzcie mi, być porównywaną z kimś, kto

umarł, zanim ja zdążyłam się urodzić.

I zawsze występowała w rozłożystej spódnicy, maskującej obwód bioder.

- Musisz ich znaleźć - powiedział Jesse. - Te Anioły. Ponieważ, o ile się nie

mylę, chłopak nie będzie bezpieczny, dopóki oni nie przeniosą się dalej.

Znów westchnęłam. Jesse ma rację. Jesse zawsze ma rację. Tylko że ja nie

mam ochoty uganiać się za kilkoma duchami w wieczorowych strojach akurat teraz,

gdy goszczę Ginę.

Z drugiej strony Gina, być może, nie ma akurat ochoty włóczyć się w moim

towarzystwie.

Wstałam i przeszłam ostrożnie po dachówkach, a potem nachyliłam się, żeby

zajrzeć przez wykuszowe okno do pokoju.

Rozkładane łóżko było puste. Wróciłam do Jesse'a i klapnęłam obok niego.

- Rany, ciągle tam jest.

Jesse popatrzył na mnie z góry. W świetle księżyca widziałam, jak się

uśmiecha.

- Nie możesz jej winić, że podoba jej się twój brat.

- Przyrodni brat - sprostowałam. - Owszem, mogę. To prostak. I ściągnął ją do

swojej nory.

Jesse uśmiechnął się jeszcze szerzej. Nawet jego zęby wydawały się teraz

niebieskie.

- Oni tylko grają w gry komputerowe, Susannah.

- Skąd wiesz? - A potem sobie przypomniałam. Jest duchem. Może przeniknąć

w każde miejsce. - Tak, pewnie. Ostatnim razem, kiedy tam zajrzałeś. Kto wie, co

robią teraz?

Jesse westchnął.

- Chcesz, żebym sprawdził?

- Nie! Nie obchodzi mnie, co ona robi. Jeśli chce się prowadzać z takim

dupkiem jak Śpiący, to nie mogę jej w tym przeszkodzić.

- Brad też tam był - zauważył Jesse. - Ostatnim razem, kiedy zaglądałem.

- Och, świetnie. A więc bawi się w towarzystwie dwóch dupków.

- Nie rozumiem, dlaczego tak cię to unieszczęśliwia - wzruszył ramionami

Jesse. Rozciągnął się na dachówkach zadowolony, jak nigdy dotąd. - Mnie to

odpowiada.

- Co ci odpowiada? - mruknęłam. Nie było mi tak wygodnie jak Jesse'owi.

Ciągle znajdowałam pod siedzeniem kłujące sosnowe igły.

- Tylko my dwoje. Jak zawsze.

Zanim zdołałam odpowiedzieć na tę, jak się wydawało - przynajmniej w

moich uszach - zdumiewająco serdeczną, a może nawet romantyczną uwagę, na

podjeździe rozbłysły światła i Jesse spojrzał w dół.

- Kto to taki?

Nie patrzyłam. Nie obchodziło mnie to. Powiedziałam tylko:

- Pewnie jakiś kumpel Śpiącego. O czym to mówiłeś? Ze lubisz, kiedy

jesteśmy we dwoje?

Jesse jednak starał się przeniknąć wzrokiem ciemności.

- To nie jest znajomy Jake'a - stwierdził. - Nie towarzyszyłby mu taki... strach.

Czyżby to był ten chłopak, Michael?

- Co?

Odwróciłam się gwałtownie i przywierając do krawędzi dachu, patrzyłam, jak

mikrobus podjeżdża pod dom i parkuje za samochodem mojej mamy.

W chwilę później zza kierownicy wysunął się Michael Meducci i rzucając

spłoszone spojrzenie na nasze frontowe drzwi, ruszył w ich stronę z wyrazem

zdecydowania na twarzy.

- O mój Boże - jęknęłam, cofając się do okna. - Masz rację! To on! Co mam

robić?

Jesse tylko pokręcił głową.

- Jak to, co masz robić? Wiesz, co robić. Robiłaś to już setki razy.

Gapiłam się na niego bez słowa, w końcu pochylił się, zbliżając swoją twarz

do mojej na odległość zaledwie paru centymetrów.

Zamiast mnie jednak pocałować, na co miałam przez jedno szalone uderzenie

serca nadzieję, powiedział, wymawiając starannie każde słowo:

- Jesteś. Mediatorką. Susannah. Pośrednicz.

Otworzyłam buzię, żeby poinformować go o swoich uzasadnionych

wątpliwościach co do tego, jakoby Michael zjawił się u mnie z powodu kłopotów z

ciskającymi różnymi przedmiotami duchami, wziąwszy pod uwagę fakt, że nie ma

pojęcia o moim powołaniu do walki z trudnymi umarlakami. Bardziej

prawdopodobne wydawało się, że chciał się ze mną umówić. Na randkę. Coś, co nie

przyszło Jesse'owi do głowy, ponieważ za jego życia raczej nie było czegoś takiego

jak randki, na które jednak dziewczyny w XXI wieku umawiają się z niepokojącą

regularnością. Cóż, większość z nich, w każdym razie.

Już chciałam zwrócić mu uwagę, że to zrujnuje nasze cudowne sam na sam,

kiedy rozległ się dzwonek i z głębi domu dobiegł głos Profesora:

- Ja otworzę!

- O Boże! - zawołałam, zakrywając twarz rękami.

- Susannah. Dobrze się czujesz? - zapytał zaniepokojony Jesse.

Otrząsnęłam się. Co też ja sobie myślałam? Michael Meducci nie zjawił się u

mnie w domu, żeby dokądś mnie zaprosić. Gdyby tak było, zadzwoniłby, jak każdy

normalny człowiek. Nie, przyjechał z jakiegoś innego powodu. Nie ma się czym

martwić. Absolutnie nie.

- Nic mi nie jest - powiedziałam, podnosząc się powoli.

- Nie sprawiasz wrażenia, jakby nic ci nie było - stwierdził Jesse.

- Jest w porządku - powtórzyłam. Odczołgałam się w stronę pokoju i weszłam

przez okno, którego używa Szatan.

Prawie byłam już w środku, kiedy rozległo się łupnięcie w drzwi.

- Proszę - powiedziałam z ławy pod oknem, na której jeszcze leżałam.

Profesor otworzył drzwi i wsadził głowę do pokoju.

- Hej, Suze - szepnął. - Przyszedł jakiś chłopak, który chce się z tobą

zobaczyć. To chyba ten, o którym rozmawialiście przy obiedzie. No wiesz, ten z

centrum handlowego.

- Wiem - powiedziałam w stronę sufitu.

- Dobra - odezwał się ponownie Profesor, kręcąc się niespokojnie. - Co mam

zrobić? Twoja mama przysłała mnie po ciebie. Czy mam powiedzieć, że bierzesz

prysznic, czy coś? - Profesor mówił trochę zasadniczo. - Coś takiego zawsze mówią

bracia dziewcząt, do których ja i moi przyjaciele próbujemy czasem dzwonić.

Odwróciłam głowę i popatrzyłam na niego. Gdybym musiała wybrać spośród

braci Ackermanów tego, z którym chciałabym utknąć na bezludnej wyspie, z

pewnością zdecydowałabym się na Profesora. Rudowłosy i piegowaty nie zdążył

jeszcze dorosnąć do swoich wielkich uszu, ale mimo dwunastu lat znacznie

przewyższa swoich braci inteligencją.

Na myśl, że jakaś dziewczyna może się wykręcać pod byle pretekstem od

rozmowy z nim, krew we mnie zawrzała.

Poruszył moje sumienie. Oczywiście, nie będę szukała wymówek. Michael

Meducci może i jest dziwakiem. I mógł nie zachować się w centrum handlowym, jak

należy. Nie przestał jednak być istotą ludzką.

Chyba.

Powiedziałam:

- Przekaż mu, że zaraz zejdę.

Profesor odetchnął z ulgą. Uśmiechnął się szeroko, obnażając lśniący aparat

ortodontyczny.

- Dobrze - rzucił i zniknął.

Powoli podniosłam się i podeszłam do lustra nad toaletką. Kalifornia wpłynęła

pozytywnie na moją cerę i włosy. Moja skóra - tylko nieznacznie opalona, dzięki

kremowi z faktorem 15 - wyglądała zdrowo i ładnie bez żadnego makijażu. Przesta-

łam także podejmować wysiłki w celu wyprostowania moich długich brązowych

włosów i po prostu pozwalałam im się kręcić. Jedno pociągnięcie błyszczka i byłam

gotowa. Nie zawracałam sobie głowy zamienianiem spodni worów i koszulki na coś

innego. Nie zamierzałam przecież faceta porazić.

Michael czekał na mnie w salonie, z rękami w kieszeniach, przyglądając się

licznym szkolnym zdjęciom moim i moich braci. Ojczym siedział na krześle, na

którym nigdy nie siadywał, i z nim rozmawiał. Kiedy weszłam, umilkł i wstał.

- Cóż - powiedział Andy po paru chwilach milczenia - zostawię was samych. -

Wyszedł z pokoju, chociaż widać było, że nie ma na to ochoty. Co było dosyć

dziwne, gdyż Andy rzadko interesuje się moimi sprawami, chyba że jest w nie

wmieszana policja.

- Suze - odezwał się Michael, kiedy Andy wyszedł. Uśmiechnęłam się do

niego zachęcająco, bo wyglądał, jakby miały go za chwilę zjeść nerwy.

- Cześć, Mike - powiedziałam swobodnie. - W porządku? Żadnych trwałych

uszkodzeń?

Odparł z uśmiechem, który, jak sądzę, miał być odpowiedzią na mój, ale

wyszedł dość blado.

- Żadnych trwałych uszkodzeń. Z wyjątkiem mojej dumy. Starając się rozwiać

nerwową atmosferę, klapnęłam na jeden z foteli - ten z narzutą z Pottery Barn



, na

której mama nie pozwalała spać psom - i powiedziałam:

- Hej, nie twoja wina, że kierownictwo sklepu wykonało złą robotę, wieszając

poronione dekoracje na tłusty czwartek.

Obserwowałam go uważnie, czekając na odpowiedź. Zastanawiałam się, czy

coś wie. Michael opadł na fotel naprzeciwko.

- Nie to miałem na myśli. Wstydzę się tego, jak się zachowałem. Zamiast ci

podziękować... cóż, postąpiłem jak niewdzięcznik i teraz chciałbym cię przeprosić.

Mam nadzieję, że mi przebaczysz.

Nie wie. Nie wie, dlaczego kukła spadła prosto na niego, albo też jest

najlepszym aktorem, jakiego w życiu widziałam.

- Eee - mruknęłam. - Pewnie. Wybaczam ci. Nie ma problemu.

Och, ale problem jest. Dla Michaela, jak się wydaje, całkiem duży problem.

- Tylko że... - Michael wstał i zaczął spacerować po pokoju. Nasz dom jest

najstarszy w sąsiedztwie, w jednej ze ścian została dziura po kuli z czasów Jesse'a,

kiedy to znajdowała się tutaj przystań dla hazardzistów, poszukiwaczy złota oraz

narzeczonych udających się na spotkanie swojej wybranki. Andy odbudował go

pieczołowicie, oprawiając w ramki ślad po kuli, ale deski podłogi nadal skrzypiały

lekko pod stopami Michaela.

- Tylko że coś mi się przytrafiło w ostatni weekend - mówił Michael do

kominka - i od tamtej pory... cóż, działy się dziwne rzeczy.

Więc jednak wie. Coś, w każdym razie, wie. Co za ulga. A więc nie musiałam

mu nic mówić.

- Takie rzeczy, jak z tą kukłą? - zapytałam, chociaż znałam odpowiedź.

- Owszem - odparł Michael. - I inne rzeczy też. - Pokręcił głową. - Ale nie

chcę cię obciążać moimi zmartwieniami. Wystarczająco paskudnie czuję się w

związku z tym, co się stało.

- Hej - wzruszyłam ramionami. - Byłeś w szoku. To zrozumiałe. Niczego

złego nie zrobiłeś. Posłuchaj, o tym, co cię spotkało w weekend, czy chcesz może...

- Nie. - Michael, najspokojniejszy z ludzi, przemówił ze stanowczością, jakiej

się po nim nie spodziewałam. - To jest niezrozumiałe - oświadczył gwałtownie. - Jest

niezrozumiałe i niewybaczalne. Suze, ty już... to znaczy, to zajście z Bradem...

Popatrzyłam na niego zdezorientowana. Nie miałam pojęcia, do czego

zmierza. Jakkolwiek, zastanawiając się nad tym teraz, powinnam była się domyślić.

Naprawdę powinnam.

- A potem, kiedy uratowałaś mi życie w centrum... Chodzi o to, że tak bardzo

starałem się pokazać ci, że nie jestem taki... że nie jestem facetem, w którego imieniu

dziewczyna musi się bić... a potem zrobiłaś to jeszcze raz...

Szczęka mi opadła. Sprawy toczyły się zupełnie nie w tę stronę, w którą

powinny.

- Michael... - zaczęłam, ale on podniósł rękę do góry.

- Nie. Pozwól mi skończyć. To nie tak, że jestem niewdzięczny, Suze. To nie

tak, że nie doceniam tego, co próbujesz dla mnie zrobić. Tylko że... ja cię naprawdę

lubię i jeśli zgodzisz się umówić ze mną na piątek wieczór, to może zdołam cię prze-

konać, że nie jestem śmierdzącym tchórzem, którym się dotąd wydawałem... w

naszym związku.

Wytrzeszczyłam oczy. Jakby napęd w mózgu raptownie mi się zatrzymał. Nie

byłam w stanie myśleć. Nie byłam w stanie wymyślić, co mam robić. Myślałam

jedynie: „związek”? Co za „związek”?

- Pytałem już twojego ojca - powiedział Michael ze środka pokoju. - Nie ma

nic przeciwko temu, pod warunkiem że wrócisz przed jedenastą.

Mojego ojca? Pytał mojego ojca? Wyobraziłam sobie nagłe, jak Michael

rozmawia z tatą, który nie żyje od dziesięciu lat, ale często powraca jako duch, by

znęcać się nade mną z powodu moich braków w zakresie prowadzenia samochodu i

podobnych rzeczy. Michael spodobałby mu się z pewnością, co do tego nie miałam

wątpliwości.

- To jest... ojczyma - poprawił się Michael, jakby czytał w moich myślach.

Jak jednak może czytać w moich myślach, skoro mam taki zamęt w głowie?

To wszystko nie tak. Zupełnie nie tak, jak powinno być. To nie tak miało wyglądać.

Michael miał mi opowiedzieć o wypadku, na co ja oznajmiłabym słodkim głosem, że

już wiem. Potem ostrzegłabym go przed duchami, a on albo by mi nie uwierzył, albo

byłby mi wdzięczny do końca świata, i tyle. Poza tym że, oczywiście, musiałabym

dotrzeć do Aniołów z RLS i uśmierzyć ich morderczy gniew, zanim znowu dobraliby

mu się do skóry.

Tak to się miało potoczyć. Bez żadnych randek. Randki nie wchodziły w grę.

W każdym razie nigdy przedtem mi się to nie zdarzyło.

Otworzyłam usta - nie ze zdumienia, ale żeby powiedzieć: „Eee, Michael,

przykro mi, ale w ten piątek jestem zajęta... przypadkiem również w każdy piątek do

końca życia”. Nagle obok mnie odezwał się znajomy głos:

- Zastanów się, Susannah, zanim powiesz „nie”. Odwróciłam głowę i

zobaczyłam Jesse'a siedzącego w fotelu, który Michael przed chwilą zwolnił.

- On potrzebuje twojej pomocy, Susannah - ciągnął pośpiesznie Jesse

głębokim, niskim głosem. - Grozi mu bardzo poważne niebezpieczeństwo ze strony

duchów tych, których zabił. Mimo że zrobił to niechcący. Nie zdołasz ochronić go na

odległość. Jeśli teraz go odsuniesz, nigdy później nie pozwoli zbliżyć ci się na tyle,

żebyś mogła mu pomóc, kiedy naprawdę będzie tego potrzebował.

Zmrużyłam oczy ze złości. Nie mogłam, oczywiście, pisnąć słówka, bo

Michael pomyślałby, że gadam do siebie albo i gorzej. A miałam ochotę powiedzieć:

„Słuchaj no, to wszystko zaszło odrobinę za daleko, nie sądzisz?”

Nie mogłam jednak tego zrobić, ponieważ zdawałam sobie sprawę, że Jesse

ma rację. Jedynym sposobem, żeby mieć Anioły na oku, to mieć na oku Michaela.

Westchnęłam głęboko i powiedziałam:

- Dobra, w porządku. Piątek mi pasuje.

Nie będę się rozpisywała na temat tego, o czym Michael mówił później. To

wszystko było po prostu zbyt żenujące, żeby do tego wracać. Usiłowałam pamiętać,

że taki pewnie był Bill Gates w czasach szkolnych, i proszę, do czego doszedł. Założę

się, że dziewczyny, które wtedy go znały, rwą sobie włosy z głowy, ponieważ kiedyś

odrzuciły jego zaproszenie na bal maturalny.

Ale szczerze mówiąc, nie bardzo to pomogło. Nawet gdyby miał trylion

dolarów jak Bill Gates, nie pozwoliłabym Michaelowi Meducciemu wsunąć sobie

język do ust.

Michael w końcu wyszedł, a ja, w paskudnym nastroju, powędrowałam po

schodach na górę. Cóż, po krótkim przesłuchaniu ze strony mamy, która zjawiła się,

jak tylko usłyszała trzaśniecie frontowych drzwi i zażądała informacji na temat

rodziców Michaela, jego domu, tego, co będziemy robili na randce oraz tego,

dlaczego jestem taka przygaszona. Chłopak umówił się ze mną na randkę!

Wróciwszy wreszcie do pokoju, stwierdziłam, że Gina już tam jest. Leżała na

rozkładanym łóżku, udając, że czyta czasopismo, i zachowując się tak, jakby nie

miała pojęcia, gdzie byłam. Wkroczyłam do pokoju, wyrwałam jej czasopismo i

trzepnęłam ją nim parę razy po głowie.

- Dobrze, dobrze - zawołała, osłaniając głowę rękami i chichocząc. - No więc

już wiem. Czy powiedziałaś „tak”?

- A co miałam powiedzieć? - zapytałam, rzucając się na łóżko. - On

praktycznie ryczał.

Już w momencie, kiedy to powiedziałam, wiedziałam, że jestem nielojalna.

Oczy Michaela za szkłami okularów lśniły, to prawda, ale zdecydowanie nie płakał.

Tego jestem pewna.

- O, mój Boże - jęknęła Gina w stronę sufitu. - Nie mogę uwierzyć, że

umówiłaś się z maniakiem komputerowym.

- Cóż, nie zauważyłam, żebyś ty ostatnio specjalnie wybrzydzała, G -

odcięłam się.

Gina przeturlała się na brzuch i spojrzała na mnie poważnie.

- Jake nie jest taki zły, jak myślisz, Suze. Jest bardzo miły. Podsumowałam to

jednym słowem: „Fuj”.

Gina, parsknąwszy śmiechem, przewróciła się z powrotem na plecy.

- No to co? Mam wakacje. To i tak do niczego nie doprowadzi.

- Obiecaj mi tylko, że nie... sama nie wiem. Nie dopuścisz do frontalnego

zetknięcia z którymś z nich czy coś.

Gina uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

- A co z tobą i maniaczkiem? Zamierzacie zewrzeć swe wargi?

Podniosłam poduszkę i cisnęłam w Ginę. Usiadła, łapiąc ją ze śmiechem.

- O co chodzi? Czy on nie jest tym wymarzonym? Oparłam się na pozostałych

poduszkach. Zza okna dobiegło znajome pacnięcie łap Szatana na dachu nad

gankiem.

- Jakim wymarzonym? - zapytałam.

- Dobrze wiesz - odparła Gina. - Tym, o którym mówiło medium.

Zamrugałam nerwowo.

- Co za medium? O czym ty mówisz? Gina na to:

- Och, daj spokój. Madame Zara. Pamiętasz? Poszłyśmy do niej podczas

szkolnego jarmarku, gdzieś w szóstej klasie. A ona powiedziała ci, że jesteś

mediatorką.

- Och. - Leżałam bez ruchu. Bałam się, że jeśli się poruszę albo coś powiem,

zdradzę więcej, niż bym chciała. Gina wie... ale tylko trochę. Nie tyle, żeby naprawdę

rozumieć.

Tak przynajmniej wtedy myślałam.

- Nie pamiętasz, co jeszcze mówiła? - zapytała Gina. - To znaczy, o tobie? O

tym, że przeżyjesz tylko jedną miłość, która jednak trwać będzie do końca świata?

Zapatrzyłam się w koronkowy obrębek narzuty na moim tapczanie. Zaschło

mi w gardle.

- Nie pamiętam.

- Aha, chyba nie usłyszałaś specjalnie dużo po tym, jak ci powiedziała o

pośredniczeniu. Byłaś w szoku. Ojej, zobacz. Przyszedł ten... kot.

Gina, jak zauważyłam, unikała w stosunku do Szatana wszelkich opisowych

określeń. Wlazł przez okno, podszedł do miski i zaczął domagać się żarcia, głośno

miaucząc. Widocznie dobrze pamiętała, co się stało - ten wypadek z latającą bute-

leczką lakieru do paznokci - kiedy ostatnim razem wyraziła się o nim niepochlebnie.

Równie dobrze, jak się wydaje, jak o tym, co powiedziało medium parę lat temu.

Jedna miłość, która będzie trwać do końca świata.

Podnosząc torbę z kocią karmą, zdałam sobie sprawę, że mam lodowate

dłonie.

- Czy nie umarłabyś - zapytała Gina - gdyby się okazało, że twoją jedyną

prawdziwą miłością jest Michael Meducci?

- Absolutnie - odparłam automatycznie.

Ale nie jest. Jeśli to prawda, a nie miałam powodu, żeby w to wątpić, jako że

madame Zara miała rację co do mojego pośredniczenia i była jedyną osobą, poza

ojcem Dominikiem, która się tego domyśliła, to wiedziałam doskonale, o kogo

chodzi.

Na pewno nie o Michaela Meducciego.

7

Nie to, że Michael nie próbował. Następnego dnia czekał na mnie na parkingu,

kiedy Gina, Śpiący, Przyćmiony, Profesor i ja wygramoliliśmy się z ramblera,

zmierzając do odpowiednich szeregów na apelu. Michael zapytał, czy może ponieść

moje książki. Przekonując się, że Anioły z RLS mogą zjawić się lada chwila i

próbować go zamordować, zgodziłam się. Lepiej mieć go na oku, niż pozwolić

włóczyć się nie wiadomo gdzie.

To było mało zabawne. Za nami Przyćmiony naśladował przekonująco

odgłosy wymiotów.

A później, podczas lunchu, który jem zwykle w towarzystwie Adama i Cee

Cee - chociaż tego akurat dnia, ze względu na obecność Giny, przyłączyli się do nas

jej przyboczni, Śpiący, Przyćmiony i pół tuzina nieznanych mi bliżej chłopaków, z

których każdy usiłował rozpaczliwie zwrócić na siebie jej uwagę - Michael zapytał,

czy może się do nas przysiąść. No i znowu nie miałam wyboru i musiałam się

zgodzić.

A po szkole, kiedy szliśmy w stronę ramblera, ktoś rzucił propozycję, żeby

pozostałe cztery czy pięć godzin dnia wykorzystać z pożytkiem, odrabiając lekcje na

plaży, Michael musiał kręcić się gdzieś obok. Skąd inaczej, w godzinę później, wziął-

by się na plaży, ciągnąc za sobą leżak?

- O Boże - jęknęła Gina leżąca na ręczniku. - Nie oglądaj się, ale oto

nadchodzi twój oblubieniec.

Obejrzałam się, stłumiłam jęk i pomachałam do niego przyjaźnie.

- Czy ty masz coś z głową? - zapytała Cee Cee, co w jej ustach brzmiało

szczególnie interesująco, wziąwszy pod uwagę, że siedziała właśnie w cieniu

parasola. Niby nic wielkiego i absolutnie zrozumiałe, jeśli pomyśleć, ile razy

lądowała w szpitalu w związku z poparzeniem słonecznym.

Cee Cee miała też na głowie kapelusz - naciągnięty mocno na czoło - długie

spodnie i koszulkę z długimi rękawami. Gina, rozciągnięta na słońcu niczym nubijska

księżniczka, uniosła pytająco brew.

- A z tobą niby wszystko w porządku? - zapytała.

- Mówię poważnie, Suze - powiedziała Cee Cee, kiedy Michael podszedł

bliżej. - Lepiej stłumić to w zarodku i to szybko.

- Nie mogę - burknęłam, przesuwając książki na piasku, żeby zrobić miejsce

dla Michaela i jego leżaka. .

- Co to znaczy: nie możesz? - zdumiała się Cee Cee. - Nie było ci trudno

powiedzieć Adamowi, żeby się odczepił. Nie o to chodzi - dodała, błądząc wzrokiem

po falach, bo chłopcy, w tym Adam, właśnie surfowali - że tego nie doceniam.

- To długa historia - powiedziałam.

- Mam nadzieję, że nie robisz tego, ponieważ jest ci go żal z powodu siostry -

marudziła Cee Cee. - Nie mówiąc już o ofiarach wypadku.

- Zamknijcie się, dobrze? Idzie do nas.

A potem znalazł się obok, rozrzucając dokoła swoje rzeczy, wylewając zimną

wodę sodową na plecy Giny i poświęcając nienormalnie dużo czasu na

rozpracowanie, w jaki sposób rozkłada się leżak. Znosiłam to cierpliwie, mówiąc

sobie, że tylko dzięki mnie nie zamieni się w naleśnik w okularach.

Muszę jednak stwierdzić, że tam, w pełnym słońcu, trudno było uwierzyć, że

cokolwiek złego - jak na przykład ogarnięte żądzą zemsty duchy - w ogóle istnieje.

Wszystko wydawało się takie... właściwe.

Przynajmniej do momentu, kiedy Adam, twierdząc, że musi odpocząć - a tak

naprawdę korzystać z okazji, żeby uwalić się obok nas na piasku i wyeksponować

swoje cztery włosy na torsie - rzucił deskę. Michael podniósł wtedy głowę znad pod-

ręcznika do matematyki - chodził na zajęcia z nauk ścisłych na poziomie maturalnym

- i powiedział:

- Mogę pożyczyć?

Adam, najżyczliwszy człowiek w świecie, wzruszył ramionami, mówiąc:

- Poczęstuj się. Fale są dosyć płaskie, ale może ci się uda i złapiesz trochę

dobrych. Woda jest zimna. Weź lepiej moją piankę.

Gina, Cee Cee i ja patrzyłyśmy z umiarkowanym zainteresowaniem, jak Adam

rozpina suwak, zdejmując piankę i ubrany jedynie w kąpielówki wręcza ją

Michaelowi, który pośpiesznie zdjął okulary i ściągnął koszulę.

Dłoń Giny podniosła się gwałtownie do góry i chwyciła mnie za nadgarstek.

Jej paznokcie wbiły się w moją skórę.

- O mój Boże - szepnęła.

Nawet Cee Cee, jak zauważyłam, szybko zerknąwszy w jej stronę, gapiła się

jak zaczarowana na Michaela Meducciego, który wsunął na siebie piankę Adama i

zapiął ją na suwak.

- Czy mogłabyś - zapytał, przyklęknąwszy na jednym kolanie obok mnie -

przypilnować tego?

Podał mi okulary. Miałam okazję spojrzeć mu w oczy i po raz pierwszy

zobaczyłam, że mają bardzo głęboki, bardzo żywy odcień błękitu.

- Oczywiście - usłyszałam własny szept.

Uśmiechnął się, wstał, chwycił deskę Adama i skinąwszy nam uprzejmie

głową, ruszył w stronę morza.

- O mój Boże - powtórzyła Gina.

Adam, który leżał na piasku obok Cee Cee, oparł się na łokciu, pytając:

- Co takiego?

Kiedy Michael dołączył do Śpiącego, Przyćmionego i ich znajomych

surferów, Gina powoli odwróciła twarz w moją stronę.

- Widziałaś? - zapytała.

Pokiwałam głową w lekkim zamroczeniu.

- Ale to... to... - wyjąkała Cee Cee. - To przeczy wszelkiej logice.

Adam usiadł.

- O czym wy mówicie? - zainteresował się.

Ale my mogłyśmy jedynie pokręcić głowami. Nie byłyśmy w stanie wydusić

słowa.

Ponieważ okazało się, że Michael Meducci ukrywał pod ubraniem

wysportowane i fantastycznie zgrabne ciało.

- Musi - myślała głośno Cee Cee - ćwiczyć jakieś trzy godziny dziennie.

- Ponad pięć - mruknęła Gina.

- Mógłby na ławce wyciskać mnie zamiast sztangi - powiedziałam, a Gina z

Cee Cee pokiwały głowami, przyznając mi rację.

- Mówicie - zapytał Adam - o Michaelu Meduccim?

Nie zwróciłyśmy na niego uwagi. Jakżeby inaczej? Przed chwilą widziałyśmy

bożka - o ziemistej cerze, to prawda, ale pod każdym innym względem doskonałego.

- Czego mu potrzeba - szepnęła Gina - to czasami wyleźć zza komputera i

trochę się opalić.

- Nie. - Nie mogłam znieść myśli, że to pięknie wyrzeźbione ciało mógłby

zaatakować rak skóry. - Wygląda dobrze taki, jaki jest.

- Odrobina opalenizny - upierała się Gina. - To jest, trochę filtra UV i trochę

koloru. Nic więcej nie potrzeba.

- Nie - powtórzyłam.

- Suze ma rację - wtrąciła Cee Cee. - Jest doskonały taki, jaki jest.

- O mój Boże - jęknął Adam, opadając ze zdegustowaną miną na piasek. -

Michael Meducci! Nie mogę uwierzyć, że mówię w ten sposób o Michaelu

Meduccim.

Ale co mogłyśmy na to poradzić? Był chodzącą doskonałością. Dobra, nie był

najlepszym surfiarzem. Strąciła go z deski niewielka fala, na której z łatwością unieśli

się Śpiący i Przyćmiony. Ale nie można żądać od niego zbyt wiele.

Pod każdym innym względem był jednak stuprocentowo przystojnym facetem.

Przynajmniej do chwili, kiedy strąciła go fala, którą można by uznać za dużą, i

nie wypłynął na powierzchnię.

Początkowo nikt się nie zaniepokoił. Surfowanie mnie specjalnie nie

pociągało. Kocham plażę, ale oceanu nie darzę gorącym uczuciem. W gruncie rzeczy

wcale go nie lubię: woda mnie przeraża, bo nie wiadomo, co tam pływa w burej toni.

Często jednak patrzyłam, jak Śpiący i Przyćmiony surfują, i wiedziałam, że surferom

zdarza się znikać na długie chwile, żeby wyskoczyć potem parę metrów dalej,

zazwyczaj z szerokim uśmiechem na twarzy, pokazując kciukiem i wskazującym

palcem OK.

Oczekiwanie na Michaela wydawało się jednak dłuższe niż zwykle. Deska

Adama wyskoczyła na powierzchnię i popłynęła pusta w stronę brzegu. Michaela

natomiast ani śladu.

Ratownik - ten sam wysoki blondyn, który usiłował ratować Przyćmionego;

rozkładaliśmy się zawsze w pobliżu jego krzesła - wyprostował się nagle, podnosząc

do oczu lornetkę.

Nie potrzebowałam lornetki, żeby zobaczyć to, co zobaczyłam. Michaela,

który w końcu wypłynął na powierzchnię, spędziwszy pod wodą blisko minutę. Tylko

że zaraz jak się pojawił, zniknął ponownie. I nie wciągnął go jakiś podwodny prąd.

Zobaczyłam to zupełnie wyraźnie: Michaela wciągnął sznur wodorostów,

który w jakiś sposób owinął się wokół jego szyi...

A potem stwierdziłam, że to nie było „w jakiś sposób”. Sznur wodorostów

trzymały dwie dłonie. Dłonie należące do kogoś, kto znajdował się pod wodą.

Kogoś, kto nie musiał się wynurzać dla zaczerpnięcia oddechu. Bo ten ktoś już

nie żył.

Nie zamierzam twierdzić, że zastanowiłam się nad tym, co robię. Gdybym

myślała, zostałabym na miejscu, mając nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Na

swoją obronę mogę jedynie powiedzieć, że po długich latach kontaktów ze światem

umarłych działałam instynktownie, bez chwili zastanowienia.

Dlatego, kiedy ratownik z pomarańczowa deską pognał w stronę Michaela,

zerwałam się na równe nogi i pobiegłam za nim.

Cóż, może obejrzałam Szczęki o jeden raz za dużo, ale nigdy nie zanurzałam

się w oceanie - jakimkolwiek oceanie - głębiej niż do pasa. Więc kiedy stwierdziłam,

że pędzę do miejsca, w którym ostatnio widziałam Michaela, a dno usuwa mi się spod

nóg, próbowałam sobie wmówić, że gwałtowne bicie serca wynika z przypływu

adrenaliny, a nie ze strachu.

Próbowałam sobie to wmówić. Ale mi się nie udało. Kiedy zdałam sobie

sprawę, że będę musiała płynąć, wysiadłam. Popłynęłam - w porządku - wiem, jak to

się robi, ale cały czas myślałam: O mój Boże, nie pozwól, żeby coś paskudnego, na

przykład węgorz, dotknęło jakiejś części mojego ciała. Proszę, nie pozwól, aby

oparzyła mnie meduza. Proszę, nie dopuść, aby podpłynął rekin i przegryzł mnie na

pół.

Jak się jednak okazało, miałam poważniejsze powody do zmartwień niż

węgorze, meduzy czy rekiny.

Za sobą słyszałam odległe krzyki. Ta część mózgu, która nie była

sparaliżowana strachem, doszła do wniosku, że to Gina, Cee Cee i Adam. To oni

krzyczą, żeby wyciągnąć mnie z wody. Co ja właściwie sobie wyobrażałam?

Ratownik doskonale panował nad sytuacją.

Jednak on nie mógł zobaczyć rąk, które ciągnęły Michaela na dno.

Widziałam, jak ratownik - który z pewnością nie miał pojęcia, że jakaś

zwariowana dziewczyna zanurkowała w ślad za nim - pozwolił unieść się wysokiej

fali i dzięki temu znalazł się dużo bliżej miejsca zniknięcia Michaela. Próbowałam go

naśladować, ale skończyło się na tym, że musiałam wypluć słoną wodę, która zalała

mi usta. Czułam kłucie w oczach, zęby zaczęły mi dzwonić. W wodzie bez pianki

było naprawdę bardzo, bardzo zimno.

A potem o parę metrów ode mnie Michael nagle wydostał się na

powierzchnię, łapiąc rozpaczliwie oddech i mocując się ze sznurem wodorostów,

który owinął mu się wokół szyi. Ratownik, machnąwszy dwa razy rękami, znalazł się

tuż obok niego, podsuwając mu pomarańczową deskę i mówiąc, żeby się odprężył, że

wszystko będzie dobrze.

Nic jednak nie szło dobrze. Jeszcze zanim ratownik skończył, obok Michaela

wyskoczyła jakaś głowa. Mokre włosy przykleiły mu się do twarzy, ale i tak

rozpoznałam Josha, herszta Aniołów z RLS - gromadki duchów z piekła rodem... a

może i gorzej.

Nie byłam w stanie mówić, moje wargi prawdopodobnie zsiniały. Nadal

jednak mogłam walić pięścią. Cofnęłam rękę, a potem zadałam piękny cios, w który

włożyłam całe swoje przerażenie spowodowane brakiem gruntu pod stopami.

Josh albo mnie nie pamiętał z barku Jimmy'ego czy z centrum handlowego,

albo nie rozpoznał mnie z powodu mokrych włosów. W każdym razie zupełnie nie

zwracał na mnie uwagi.

Dopóki moja pięść nie zetknęła się z jego przegrodą nosową. Otóż to.

Kość pękła z chrupnięciem, które ucieszyło moje uszy, a Josh wydał bolesny

krzyk, słyszalny jedynie dla mnie.

Tak mi się wydawało. Zapomniałam o pozostałych Aniołach.

Przynajmniej do chwili, kiedy zostałam wciągnięta pod wodę przez dwie pary

rąk, które zacisnęły się wokół moich kostek.

Pozwolę sobie w tym miejscu coś wyjaśnić. Podczas gdy dla reszty ludzkości

duchy nie mają ciała - przechodzicie przez nie przez cały czas, nie zdając sobie z tego

sprawy; być może czujecie zimno albo dostajecie dreszczy, jak Kelly i Debbie w

barku na plaży - dla mediatora są to istoty z ciała i kości. Czego dowodzi cios pięścią

w twarz Josha w moim wykonaniu.

Ponieważ jednak dla ludzi pozostają bezcielesne, muszą uciekać się do

bardziej twórczych sposobów wyrządzania szkody swoim ofiarom niż na przykład

zaciskanie dłoni na ich szyjach. Dlatego właśnie Josh użył wodorostów. Był w stanie

unieść wodorosty - z wysiłkiem, podobnie jak piwo w sklepie. I był w stanie owinąć

nimi szyję Michaela. I gotowe.

Ja z kolei, jako pośredniczka, nie podlegałam prawom rządzącym stosunkami

między duchami a ludźmi i duchy błyskawicznie to wykorzystały.

Dobra, wtedy uświadomiłam sobie swój błąd. Jedna rzecz to zwalczać czarne

charaktery na lądzie, gdzie całkiem nieźle sobie radzę, wykazując dużą zręczność.

Walczyć pod wodą to jednak zupełnie co innego. Zwłaszcza z czymś, co nie

potrzebuje oddychać tak często, jak ja. Duchy oddychają - niektórych nawyków

trudno się pozbyć - ale nie muszą i w końcu, jeśli nie żyją od dłuższego czasu,

zaczynają zdawać sobie z tego sprawę. Anioły z RLS umarły niedawno, ale za to pod

wodą, miały więc naturalną przewagę nad swoimi spektralnymi rówieśnikami.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, stwierdziłam, że sytuacja może się

rozwinąć na dwa sposoby: albo się poddam, moje płuca wypełnią się wodą i utonę,

albo kompletnie mi odbije i będę młóciła pięściami na prawo i lewo tak, że te duchy

pożałują, że stanęły na mojej drodze.

Nie wydaje mi się, żebym kogoś specjalnie zaskoczyła - poza być może samą

sobą - faktem, że wybrałam drugą z tych opcji.

Ręce zaciśnięte na moich kostkach wyrastały z jakichś ciał, na których, jak

można się domyślać, tkwiły głowy. Nie ma nic równie nieprzyjemnego, o czym wiem

z doświadczenia, jak kopnięcie w twarz. Tak więc bardzo szybko i z całej siły zaczę-

łam kopać owe domniemane twarze i z radością poczułam, jak delikatne kości

ustępują pod naporem moich pięt.

Następnie zaś wzięłam potężny zamach rękami, które nie były w żaden sposób

skrępowane, i wydostałam się na powierzchnię, nabierając ogromny haust powietrza i

sprawdzając, czy Michael jest bezpieczny, a tak właśnie było; ratownik holował go w

stronę plaży - zanim zanurzyłam się ponownie w poszukiwaniu prześladowców.

Znalazłam ich dość szybko. Nadal byli w strojach balowych i suknie

dziewcząt unosiły się wokół nich niczym wodorosty Złapałam za jedną, pociągnęłam

mocno do siebie i zobaczyłam w mętnej wodzie przestraszoną twarz Felicji Bruce.

Zanim zdążyła zareagować, zanurzyłam kciuk w jej oku. Krzyknęła, ale pod wodą i

tak niczego nie słyszałam. Zobaczyłam tylko sznur bąbelków mknących ku

powierzchni morza.

Nagle ktoś chwycił mnie od tyłu. Odrzuciłam głowę i ku swojemu

zachwytowi poczułam silne zderzenie z czyimś czołem. Ręce, które mnie oplatały,

puściły natychmiast. Odwróciłam się i zobaczyłam, jak Mark Pulsford pośpiesznie

odpływa. Co z niego był za piłkarz, skoro nie potrafił znieść zwykłej główki?

Odczułam gwałtowną potrzebę zaczerpnięcia oddechu, popłynęłam więc w

ślad za ostatnimi bąbelkami z krzyku Felicji i wypłynęłam. Podobnie jak duchy.

Wszyscy wychynęliśmy z wody: ja, Josh, Felicja, Mark oraz bardzo blada

Carrie.

- O Boże - powiedziała Carrie. Nie szczękała, w przeciwieństwie do mnie,

zębami. - To ta dziewczyna. Ta dziewczyna od Jimmy'ego. Mówiłam wam, że ona

nas widzi.

Josh, którego złamany nos, jak na filmie rysunkowym, wskoczył z powrotem

na miejsce, zachowywał się w stosunku do mnie z najwyższą ostrożnością. Nawet

jeśli jest się przypadkiem nieżywym, złamanie nosa boli jak nie wiem co.

- Hej - zwrócił się do mnie. - To nie jest twoja walka, jasne? Trzymaj się od

tego z daleka.

Chciałam powiedzieć: „Och, naprawdę? No, to posłuchaj. Jestem mediatorką i

daję wam wybór. Możecie przejść do następnego życia z zębami na miejscu albo bez

zębów. Co wam bardziej odpowiada?”.

Tylko że tak mocno szczękałam zębami, że z moich ust wydobyło się tylko

kilka dziwnych dźwięków, które brzmiały jak: „Onap? Notuchaj. Jetork...”.

No, to macie obraz sytuacji.

Ponieważ technika ojca Dominika - perswazja słowna - okazała się w tym

konkretnym przypadku nieskuteczna, porzuciłam ją. Zamiast tego złapałam sznur

wodorostów, którymi usiłowali udusić Michaela, i zarzuciłam je na szyje dziewcząt.

Strasznie się zdziwiły, że zostały schwytane na lasso niczym morskie krowy.

Nie mogę powiedzieć, o czym wtedy myślałam, nie skłamię jednak jeśli

powiem, że mój plan - jakkolwiek powstający ad hoc - zakładał wyciągnięcie ich obu

na brzeg i stłuczenie na kwaśne jabłko.

Podczas gdy dziewczyny usiłowały się uwolnić i uciec, chłopcy rzucili się w

moją stronę. Nie obchodziło mnie to. Ogarnęła mnie wściekłość. Przerwali mi miły

odpoczynek na plaży i usiłowali zabić chłopaka, z którym się umówiłam. Nie byłam

szczególnie zachwycona Michaelem, ale nie chciałam, żeby utopił się na moich

oczach, zwłaszcza teraz, kiedy wiedziałam, jakie piękne ciało ukrywa pod koszulą.

Trzymając dziewczyny jedną ręką, zdołałam złapać Josha za... cóż by

innego?... krótkie włosy na karku.

Chociaż metoda okazała się wysoce skuteczna - zwijał się z bólu -

zlekceważyłam dwie rzeczy. Jedną z nich był Mark, a drugą ocean, który nadal

nasyłał na mnie fale. Każda rozsądna osoba wzięłaby pod uwagę te dwie

okoliczności, ale ja - w gniewie - tego nie zrobiłam.

Dlatego też w chwilę później znalazłam się pod wodą.

Słowo daję, są chyba przyjemniejsze sposoby umierania niż zakrztuszenie się

słoną wodą. To piecze, wiecie? To przecież jest sól.

A napiłam się jej mnóstwo. Najpierw z powodu fali, która mnie zalała, a

potem, kiedy Mark wciągnął mnie za stopę pod powierzchnię.

Jedno muszę przyznać, jeśli chodzi o ocean: pod wodą panuje niezwykły

spokój. Mówię poważnie. Żadnych rozwrzeszczanych mew, szumu fal, okrzyków

surferów. Nie, pod wodą jesteś tylko ty i morze. Oraz duchy, które usiłują cię zabić.

Ponieważ, rzecz jasna, trzymałam sznur wodorostów, na którym holowałam

dziewczyny. Jak również nie puściłam włosów Josha.

Dosyć mi się tam podobało. Naprawdę nie było tak źle. Jeśli nie liczyć zimna,

soli i przerażającej świadomości, że w każdej chwili może podpłynąć do mnie rekin

zabójca i odgryźć mi nogę.

Chyba straciłam na parę sekund przytomność. Tak musiało być, skoro nie

mogłam się odczepić od tych głupich duchów, mając w dodatku nad głową tony

słonej wody.

Następną rzeczą, jaka dotarła do mojej świadomości, było to, że ktoś mnie

ciągnie, a nie był to duch. Ciągnięto mnie ku powierzchni, a ostatnie promienie słońca

przebijały się przez fale. Zdziwiłam się, patrząc do góry i widząc pomarańczową

plamę i dużo jasnych włosów. Ojej, pomyślałam zaintrygowana, to ten przystojny

ratownik. Co on tutaj robi?

Przestraszyłam się, ponieważ wokół pływało mnóstwo krwiożerczych duchów

i wydawało się bardzo prawdopodobne, że będą próbowały się do niego dobrać.

Rozejrzałam się i z zaskoczeniem stwierdziłam, że wszystkie zniknęły. Nadal

trzymałam jedną ręką sznur wodorostów, a drugą zaciskałam chyba na czyichś

włosach... Ale ręka była pusta. Tylko słona woda.

Tchórze, pomyślałam. Parszywe tchórze. Zmierzyli się z mediatorem i

stwierdzili, że za dużo sobie wyobrażali, co? Cóż, dostali nauczkę! Z mediatorem się

nie zaczyna.

A potem zrobiłam coś, co zapewni mi, być może, po wsze czasy niesławę w

fachu pośredników: zemdlałam.

8

Nie wiem, czy ktoś z was kiedyś już stracił przytomność, więc tylko powiem

krótko: nie róbcie tego. Poważnie. Jeśli da się uniknąć sytuacji, w których możecie

stracić przytomność, zróbcie to. Cokolwiek robicie, nie mdlejcie. Zaufajcie mi. To

mało zabawne. To w ogóle nie jest zabawne.

Chyba że, oczywiście, macie zagwarantowane, że obudzicie się w trakcie

cucenia metodą usta - usta w wykonaniu superprzystojnego kalifornijskiego

ratownika. W takim razie mówię: tak, zdecydujcie się.

To właśnie mnie spotkało, kiedy otworzyłam oczy owego popołudnia na

plaży. Przed chwilą pompowałam do płuc słoną wodę, a teraz zwierałam wargi z

Bradem Pittem. Albo przynajmniej kimś, kto bardzo go przypominał.

Czy to może być, zastanawiałam się z sercem tłukącym się gwałtownie w

piersi, moja jedyna prawdziwa miłość?

Jednak kiedy jego wargi odsunęły się od moich, zobaczyłam, że to nie jest

moja prawdziwa miłość, ale ratownik z długimi mokrymi włosami opadającymi na

twarz. Skóra wokół błękitnych oczu marszczyła się ze zmartwienia - wynik spu-

stoszenia dokonanego przez słońce; powinien używać jakiegoś kremu - gdy się

odezwał:

- Słyszysz? Słyszysz mnie?

- Suze - usłyszałam znajomy głos (Gina? Ale co Gina robi w Kalifornii?),

który mówi: - Ma na imię Suze.

- Suze - powiedział ratownik, poklepując mnie szorstkimi dłońmi po

policzkach. - Zamrugaj, jeśli mnie rozumiesz.

To chyba nie może być moja prawdziwa miłość. Zdaje się, że uważa mnie za

kretynkę. A poza tym dlaczego mnie bije?

- O, mój Boże. - Głos Cee Cee brzmiał piskliwiej niż zwykle. - Czy ona jest

sparaliżowana?

Chcąc udowodnić, że nie, zaczęłam się podnosić.

Szybko zdałam sobie sprawę, że to nie była mądra decyzja.

Myślę, że zwymiotowałam tylko raz. Powiedzieć, że eksplodowałam jak Góra

Świętej Heleny to gruba przesada ze strony Przyćmionego. To prawda, że wytrysnęły

ze mnie duże ilości słonej wody, kiedy próbowałam usiąść. Na szczęście jednak udało

mi się uniknąć oplucia siebie czy ratownika. Większość wody trafiła wprost na

piasek.

Kiedy skończyłam, poczułam się znacznie lepiej.

- Suze! - Gina, która, jak sobie nagle przypomniałam, była u mnie w Kalifornii

z wizytą, uklękła obok. - Dobrze się czujesz? Tak się przestraszyłam! Leżałaś tak

nieruchomo...

Śpiący wykazał znacznie mniej współczucia.

- Co ty sobie, do diabła, myślałaś? - zapytał. - Czy Pamela Anderson umarła i

zwolniła miejsce w drużynie ratowników w Słonecznym patrolu ?

Popatrzyłam na wszystkie zmartwione twarze. Naprawdę nie sądziłam, że tylu

ludziom na mnie zależy. Byli Gina, Cee Cee i Adam, Śpiący i Przyćmiony, i kilku

surferów, i paru turystów, pstrykających zdjęcia prawdziwej, utopionej na żywo

dziewczynie, i Michael, i...

Michael. Moje spojrzenie powędrowało z powrotem w jego kierunku.

Michael, któremu groziło straszne niebezpieczeństwo, a który nie zdawał sobie z tego

sprawy. Michael, który stał tam, ociekając wodą, nieświadomy, że ma na szyi szeroką

czerwoną pręgę, w miejscu, w którym wodorosty wbiły mu się w skórę. Musi go

bardzo boleć, pomyślałam.

- Nic mi nie jest - zapewniłam, usiłując wstać.

- Nie - odezwał się ratownik. - Ambulans już jedzie. Leż, dopóki ludzie z

pogotowia nie sprawdzą, co jest. Taka jest procedura.

- Eee... nie, dziękuję.

Wstałam i ruszyłam w stronę ręcznika, który leżał tam, gdzie go zostawiłam,

obok ręcznika Giny.

- Panienko - zawołał ratownik, podbiegając do mnie. - Byłaś nieprzytomna. O

mało nie utonęłaś. Musi zbadać cię lekarz. Taka jest procedura.

- Naprawdę - powiedziała Gina, biegnąc obok - powinnaś pozwolić się

zbadać, Suze. Rick myśli, że oboje z Michaelem mogliście paść ofiarą jakiejś groźnej

meduzy.

Zamrugałam zaskoczona.

- Rick? Kto to jest Rick?

- Ratownik - wyjaśniła Cee Cee z rozpaczą.

Wydaje się, że kiedy byłam nieprzytomna, wszyscy zdążyli się lepiej poznać.

- To dlatego wywieszono żółtą flagę.

Zmrużyłam oczy, zerkając na flagę powiewającą na szczycie wieży ratownika.

Zazwyczaj zielona, poza okresami występowania prądów odpływowych czy

podobnych zjawisk, teraz żółciła się, nawołując plażowiczów do zachowania

ostrożności w wodzie.

- Popatrz na szyję Michaela - ciągnęła Cee Cee. Spojrzałam posłusznie na

szyję Michaela.

- Rick mówi, że gdy do mnie dotarł, miałem coś owinięte wokół szyi -

powiedział Michael. Zauważyłam, że nie jest w stanie patrzeć mi w oczy. - Najpierw

myślał, że to ogromna kałamarnica. Ale to niemożliwe, oczywiście. Nie spotyka się

ich tak daleko na północy. Więc uznał, że to ta meduza.

Nie odezwałam się. Byłam przekonana, że Rick naprawdę uważa, że Michaela

zaatakowała meduza. Umysł ludzki jest w stanie zrobić wszystko, by uwierzyć w

cokolwiek poza prawdą, że może istnieć coś, czego nie da się wyjaśnić... coś niezu-

pełnie normalnego.

Coś paranormalnego.

Tak więc sznur wodorostów owinięty wokół szyi Michaela stał się macką

potężnej kałamarnicy, a potem parzącym odnóżem meduzy Oczywiście nie mógł być

tym, czym był naprawdę: użytą w morderczych zamiarach rośliną, którą ciągnęła para

niewidzialnych rąk.

- Popatrz na swoje kostki - powiedziała Cee Cee. Skierowałam wzrok w dół.

Wokół moich kostek widać było jaskrawe czerwone ślady jak obtarcie od sznura.

Tylko że to nie były ślady po sznurze. To były miejsca, za które chwyciły mnie

Felicja i Carrie, usiłując ściągnąć na dno oceanu, ku pewnej śmierci.

Te głupie dziewczyny powinny zrobić sobie manicure, i to szybko.

- Masz szczęście - oznajmił Adam. - Kiedyś oparzyła mnie taka meduza, to

boli jak...

Głos mu zamarł, kiedy zorientował się, że Gina słucha w napięciu. Gina, która

ma czterech braci, z pewnością słyszała wszelkie możliwe przekleństwa, ale Adam

był dżentelmenem i nie zamierzał kląć w jej obecności.

- Okropnie - dokończył. - Ale nie wydaje mi się, żebyście byli mocno

poszkodowani. Cóż, poza tym, że o mało nie utonęliście.

Sięgnęłam po ręcznik i podjęłam próbę oczyszczenia się z piasku, który

pokrywał całe moje ciało. Co ten ratownik zrobił? Ciągnął mnie po piachu czy co?

- Już czuję się zupełnie dobrze. Absolutnie nic mi nie jest.

Śpiący, który szedł za mną razem z całą resztą, odezwał się zrozpaczony:

- Tak nie może być, Suze. Rób, co mówi ratownik. Nie zmuszaj mnie, żebym

zadzwonił po mamę i tatę.

To mnie zaskoczyło. Nie dlatego że zagroził donosem, tylko że nazwał moją

mamę „mamą”. Nigdy przedtem tego nie robił. Matka moich przyrodnich braci

umarła wiele lat temu.

Cóż, pomyślałam, to w końcu najlepsza mama na świecie.

- Nie krępuj się i dzwoń - rzuciłam. - Mam to gdzieś. Zauważyłam, jak Śpiący

wymienia z ratownikiem znaczące spojrzenia. Pośpiesznie zebrałam ubranie i

zaczęłam wciągać je na wilgotne bikini, wijąc się jak piskorz. Nie starałam się

nikomu utrudniać życia. Naprawdę nie. Po prostu nie mogłam sobie w tej sytuacji

pozwolić na wycieczkę do szpitala, w którym spędziłabym zapewne co najmniej trzy

godziny. W ciągu tych trzech godzin Anioły z RLS z pewnością przypuściłyby

kolejny atak na Michaela. Nie mogłam zostawić go samego.

- Nie zabiorę cię - powiedział Śpiący, krzyżując ręce na piersi i powodując, że

pianka, którą nadal miał na sobie, głośno zaskrzypiała - do domu, o ile lekarz

najpierw cię nie zbada.

Odwróciłam się do Michaela, który zdziwił się ogromnie, kiedy zapytałam go

grzecznie:

- Czy zechciałbyś zabrać mnie do domu? Wytrzymanie mojego wzroku nagle

przestało stanowić dla niego problem. Patrząc na mnie powiększonymi przez szklą

okularów oczami, wyjąkał:

- O - oczywiście!

Ratownik pokręcił z niesmakiem głową i odszedł. Pozostali patrzyli na mnie,

jakby mi odbiło. Tylko Gina podeszła do mnie, kiedy pakowałam książki, by pójść za

Michaelem do samochodu.

- Musimy porozmawiać, kiedy wrócisz do domu - szepnęła.

Posłałam jej niewinne spojrzenie. Ostatnie ukośne promienie słońca tworzyły

świetlistą aureolę nad szopą jej miedzianych warkoczyków.

- Co masz na myśli? - zapytałam.

- Wiesz, o co mi chodzi - syknęła z naciskiem, odwróciła się i ruszyła w stronę

Śpiącego, który patrzył na mnie z troską.

Prawda była taka, że wiedziałam, o co jej chodzi. Chodziło jej o Michaela. Co

robię, zawracając sobie głowę chłopakiem takim jak Michael, który, co oczywiste, nie

jest moją jedyną, prawdziwą miłością.

Rzecz polegała jednak na tym, że nie mogłam jej powiedzieć, iż Michaela

prześladują cztery duchy i moim świętym obowiązkiem jako mediatora jest go

chronić.

Chociaż biorąc pod uwagę to, co zdarzyło się później tego wieczoru, nie

powinnam była niczego przed nią ukrywać.

- Więc - powiedziałam, jak tylko Michael uruchomił samochód - musimy

porozmawiać.

Michael, w okularach i ubraniu, przestał być onieśmielająco przystojnym

młodym mężczyzną, jakim był bez nich. Jak Superman w ubraniu Clarka Kenta,

Michael stał się ponownie jąkającym się maniakiem komputerowym.

Nie mogłam jednak nie zwrócić uwagi, jak ładnie jego muskularne ciało

wypełniało podkoszulek.

- Porozmawiać? - Zacisnął ręce na kierownicy, gdy znaleźliśmy się w sytuacji,

w warunkach Carmelu, typowej dla godziny szczytu: przed nami zatrzymał się

właśnie wycieczkowy autobus i volkswagen wypełniony deskami surfingowymi. - O -

o czym?

- O tym, co się stało w czasie weekendu.

Michael rzucił mi szybkie spojrzenie, po czym znów wpatrzył się w przednią

szybę.

- Co masz na m - myśli? - zapytał.

- Daj spokój, Michael - parsknęłam. Uznałam, że nie ma powodu, żeby

traktować go przesadnie łagodnie. To jak ze zrywaniem plastra: albo się to robi

boleśnie powoli, albo jednym ruchem, szybko i stanowczo. - Wiem o wypadku.

Autobus w końcu ruszył. Michael wcisnął pedał gazu.

- Cóż - odezwał się po jakiejś minucie z kpiącym uśmieszkiem, nie odrywając

oczu od drogi - chyba nie obwiniasz mnie za bardzo, bo nie poprosiłabyś, żebym cię

podwiózł.

- Nie obwiniam o co?

- Zginęło czworo ludzi. - Michael wyjął z uchwytu pomiędzy naszymi

siedzeniami do połowy opróżnioną puszkę coli. - A ja żyję. - Łyknął pośpiesznie i

odłożył puszkę. - Sama osądź.

Nie spodobał mi się ton jego głosu. Nie o to chodzi, że użalał się nad sobą.

Nie robił tego. W jego głosie brzmiała wrogość. I, jak zauważyłam, przestał się jąkać.

- Tak - zaczęłam ostrożnie.

Jak już wspomniałam, prowadzenie rozmów jest specjalnością ojca Dominika.

Ja - to mięśnie w naszej małej rodzinie pośredników. Zdawałam sobie sprawę, że

zapuszczam się na, nomen omen, głęboką i mętną wodę.

- Czytałam w gazecie, że test na oddech nie wykazał alkoholu - powiedziałam.

- Więc? - wybuchnął Michael, co mnie trochę przestraszyło - czego to

dowodzi? Zamrugałam nerwowo.

- No, tego przynajmniej, że nie prowadziłeś po pijanemu. Wydawało się, że

lekko się odprężył. Powiedział: „och”, a potem zapytał wyczekująco:

- Czy chcesz..

Spojrzałam na niego. Jechaliśmy wzdłuż wybrzeża, a słońce, zanurzając się w

wodzie, zalewało wszystko jaskrawopomarańczowym blaskiem. Światło odbijające

się od szkieł Michaela sprawiło, że nie byłam w stanie odczytać wyrazu jego twarzy.

- Chcesz zobaczyć, gdzie to się stało? - wyrzucił z siebie, jakby bał się, że za

chwilę zmieni zdanie.

- Eee, pewnie... Jeśli czujesz, że chciałbyś pokazać mi to miejsce.

- Chcę. - Odwrócił głowę w moją stronę, ale i tym razem nie widziałam

wyrazu jego oczu. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu. To dziwne, ale... ja naprawdę

mam wrażenie, że potrafiłabyś to zrozumieć.

Ha! - pomyślałam zarozumiale, proszę bardzo, ojcze Dominiku! Całe to

ględzenie o tym, jak to najpierw biję, a potem rozmawiam. Cóż, co ksiądz na to?

- Dlaczego to zrobiłaś? - zapytał niespodziewanie Michael, przerywając moje

samozachwyty.

Rzuciłam mu zdumione spojrzenie.

- Zrobiłam co? - Nie miałam pojęcia, o czym mówi.

- Pobiegłaś za mną do wody - odparł cicho.

- Och. - Chrząknęłam. - O to chodzi. Cóż, widzisz, Michael...

- Nieważne.

Znowu na niego spojrzałam. Uśmiechał się.

- Nie przejmuj się - powiedział. - Nie musisz mi mówić. Ja wiem. - Jego głos

obniżył się o oktawę. Ogarnął mnie gwałtowny niepokój. - Wiem.

A potem wyciągnął rękę i przykrył dłonią moją dłoń.

O mój Boże! Poczułam, że przewraca mi się w żołądku jak wtedy na plaży.

Nagle wszystko stało się jasne. Michael Meducci nie tylko zadurzył się we

mnie. O nie. To było znacznie, znacznie gorsze.

Michael Meducci sądził, że to ja zadurzyłam się w nim.

Michael Meducci sądził, że to coś więcej niż zadurzenie. Michael Meducci

sądził, że się w nim zakochałam.

Miałam do powiedzenia tylko jedno słowo, ale ponieważ nie mogłam

powiedzieć go głośno, powiedziałam je sobie w duchu: Fuj!

To jest, może i dobrze wyglądał w piance i bez i w ogóle... ale Michael

Meducci i tak nie jest...

No cóż, taki jak Jesse.

Tak właśnie będzie odtąd wyglądało moje życie uczuciowe, czyż nie? -

pomyślałam gorzko.

9

Ostrożnie i powoli próbowałam wydobyć rękę spod dłoni Michaela. - Och -

powiedział, uwalniając moją rękę, aby chwycić za kierownicę. - Zbliżamy się... to

jest... do miejsca wypadku.

Z uczuciem paskudnej ulgi spojrzałam w prawo. Jechaliśmy niezbyt szybko

autostradą numer 1. Piaski plaży Carmelu ustąpiły majestatycznym klifom Big Sur.

Jeszcze parę kilometrów, a dotarlibyśmy do sekwojowych zagajników i latarni

morskiej. Big Sur przyciągał pieszych turystów i amatorów kempingu, jak również

wszystkich, którzy lubią wspaniałe widoki i zachwycające piękno natury. Co do mnie,

widoki owszem, ale co do natury, to dziękuję bardzo... zwłaszcza po drobnym

wypadku z trującym bluszczem, który zdarzył się w tydzień lub dwa po moim

przyjeździe do Kalifornii.

A jeśli chodzi o kleszcze, to nawet o tym nie mówmy.

Big Sur - albo przynajmniej droga wijąca się wzdłuż wybrzeża - też ma kilka

ostrych zakrętów. Michael pokonywał praktycznie na ślepo jeden z nich, kiedy z

przeciwnej strony wyskoczył z łoskotem winnebago. Miejsca było trochę mało jak na

dwa samochody i biorąc pod uwagę, że od urwiska dzieliła nas jedynie metalowa

barierka, sytuacja stała się odrobinę denerwująca. Michael zdołał się jednak cofnąć -

nie jechaliśmy aż tak szybko - a potem zjechał na bok, pozwalając winnebago minąć

nas w odległości zaledwie metra czy coś koło tego.

- Rany - sapnęłam, oglądając się na wielki wóz turystyczny.

- To trochę niebezpieczne, co? Michael wzruszył ramionami.

- Należy trąbić, kiedy się wyjeżdża zza tego zakrętu. Żeby kierowca za skałą

wiedział, że się zbliżasz. Ten facet widocznie o tym nie wiedział, bo jest przyjezdny. -

Michael odchrząknął.

- Tak właśnie było, eee, w sobotę wieczorem. Wyprostowałam się w fotelu.

- To tu właśnie - przełknęłam - to się stało?

- Tak. - Michael mówił tym samym tonem co przed chwilą. - To tutaj.

I tak było. Teraz, kiedy się o tym dowiedziałam, zobaczyłam wyraźnie czarne

ślady po kołach wozu Josha, który usiłował zahamować przed upadkiem w przepaść.

Spory fragment barierki już wymieniono. Nowiutki metal lśnił w miejscu, gdzie

kończyły się ślady kół. Zapytałam cicho:

- Czy możemy się zatrzymać?

- Pewnie.

Za zakrętem znajdował się rodzaj skalnego tarasu widokowego, w odległości

kilkunastu metrów od miejsca, w którym samochody minęły się o włos. Michael

wjechał tam i wyłączył silnik.

- Punkt obserwacyjny - powiedział, wskazując drewnianą tabliczkę z napisem:

PUNKT OBSERWACYJNY. NIE ŚMIECIĆ. - Mnóstwo ludzi tu przyjeżdża w

sobotę wieczorem. - Michael odchrząknął, patrząc na mnie znacząco. - I tu parkują.

Muszę stwierdzić, że aż do tamtej chwili nie miałam pojęcia, że potrafię

poruszać się tak szybko. Odpięłam pas i wyskoczyłam z auta szybciej, niż

zdążylibyście powiedzieć: „ektoplazma”.

Słońce prawie już zaszło i robiło się chłodno. Objęłam się rękami, stając na

palcach, żeby wyjrzeć poza krawędź skały. Wiatr od morza, znacznie gwałtowniejszy

i zimniejszy niż w dole, na plaży, chłostał mnie po twarzy. Rytmiczne pulsowanie

morza pod nami zagłuszało samochody sunące autostradą numer 1.

Zwróciłam uwagę na brak mew i innych ptaków.

To mogła być wskazówka. Jak zwykle jednak ją przeoczyłam.

Skupiłam się na stromiźnie urwiska. Dziesiątki metrów w dole wzburzone fale

oblewały potężne głazy, które oderwały się od skał wybrzeża w czasie kolejnych

trzęsień ziemi. Na tego rodzaju brzegu nie zdarzali się śmiałkowie - nawet tacy jak

Elvis w najlepszych czasach - mając ochotę skakać do wody.

Dziwnym trafem, poniżej miejsca, w którym samochód Josha zjechał z drogi,

znajdowała się mała, piaszczysta plaża. Nie taka, na którą chodzi się opalać, ale

odpowiednia na przyjemny piknik, o ile komuś chciałoby się ryzykować złamanie

karku, schodząc na nią.

Michael musiał zauważyć moje spojrzenie, ponieważ odezwał się po chwili:

- Tak, tam wylądowali. Nie w wodzie. No, w każdym razie nie tak zaraz.

Przyszła wysoka fala i...

Zadrżałam i odwróciłam wzrok.

- Czy jest jakaś droga, która prowadzi tam na dół?

- Oczywiście - powiedział, wskazując na przerwę w barierce. - Tam jest szlak.

Używają go głównie turyści górscy, czasami zwykli wycieczkowicze. Plaża w dole to

coś niesamowitego. W życiu nie widziałaś takich ogromnych fal. Ale do surfowania

jest zbyt niebezpieczna. Za silne prądy.

Spojrzałam na niego z ciekawością.

- Byłeś tam na dole? - zapytałam. W moim głosie musiało brzmieć zdziwienie.

- Suze - odparł z uśmiechem - mieszkam tu całe życie. Nie ma za wielu plaż,

na których nie byłem.

Skinęłam głową i odgarnęłam kosmyk włosów, który wiatr wciskał mi do ust.

- No więc, co się dokładnie zdarzyło tamtej nocy?

Zerknął ku jezdni. Było na tyle ciemno, że jadące szosą samochody włączyły

reflektory. Od czasu do czasu światło któregoś z nich padało na jego twarz. I tym

razem nie sposób było zobaczyć jego oczu za szkłami okularów.

- Wracałem do domu z warsztatów w Esalen... - zaczął.

- Esalen?

- Tak. Z Instytutu Esalen. Nie słyszałaś o nim? - Pokręcił głową. - Mój Boże,

myślałem, że jest powszechnie znany. - Musiałam mieć dość niepewny wyraz twarzy,

bo zaraz dodał: - Cóż, w każdym razie byłem na wykładzie. „Kolonizacja innych

światów i co to oznacza dla istot pozaziemskich na Ziemi”.

Usiłowałam się nie roześmiać. W końcu to ja rozmawiam z duchami. Kimże

jestem, żeby twierdzić, że na innych planetach nie ma życia?

- No więc jechałem do domu, było chyba dosyć późno - a oni wyjechali zza

tego zakrętu, nie zatrąbili ani razu, ani nic.

Skinęłam głową.

- Więc co zrobiłeś?

- Cóż, skręciłem, oczywiście, żeby ich wyminąć i wyrżnąłem w zbocze. Nie

możesz tego zobaczyć, bo jest ciemno, ale mój przedni zderzak oderwał spory

kawałek ziemi. A oni... skręcili w drugą stronę, była mgła, droga musiała być śliska,

jechali szybko i...

Skończył bezbarwnym głosem, wzruszając ramionami:

- Spadli w przepaść.

Zadrżałam. To było niezależne ode mnie. Pamiętajcie, że już spotkałam tych

ludzi. Nie pokazali się od najlepszej strony - w gruncie rzeczy próbowali mnie zabić -

ale i tak było mi ich ogromnie żal. Przepaść była bardzo, bardzo głęboka.

- No i co zrobiłeś? - zapytałam.

- Ja? - Wydawał się zaskoczony moim pytaniem. - Uderzyłem się w głowę i

zemdlałem. Nie oprzytomniałem, dopóki ktoś nie zatrzymał się obok i mnie ocucił.

Wtedy zapytałem, co się stało z drugim samochodem. A ten ktoś zapytał: „Jakim

drugim samochodem?” Pomyślałem, że oni, no, wiesz, po prostu odjechali i

przyznaję, że byłem trochę wkurzony. Nie raczyli wezwać karetki ani nic. A potem

zobaczyliśmy wyrwę w barierce...

Zdążyłam już porządnie zmarznąć. Słońce zaszło, chociaż niebo na zachodzie

wciąż mieniło się fioletem i czerwienią. Poczułam dreszcze i powiedziałam:

- Wsiądźmy do samochodu. Tak też zrobiliśmy.

Siedzieliśmy, wpatrując się w horyzont, który nabierał coraz głębszego

odcienia błękitu. Reflektory przejeżdżających od czasu do czasu wozów rzucały

snopy światła do wnętrza miniwana. Wewnątrz samochodu panowała niemal idealna

cisza; nie słychać było szumu fal ani wiatru. Ogarnęło mnie straszliwe zmęczenie. W

świetle zegara z deski rozdzielczej widziałam, że zbliża się pora kolacji. Mój ojczym

Andy jest bardzo surowy, jeśli chodzi o ten posiłek. Należało się stawić. Kropka.

- Posłuchaj - powiedziałam, przerywając drętwe milczenie. - To, co się stało,

to coś okropnego. Ale to nie twoja wina.

Popatrzył na mnie. W zielonej poświacie deski rozdzielczej widziałam, że

uśmiecha się smutno.

- Naprawdę?

- Naprawdę - odparłam stanowczo. - To był wypadek, to jasne i oczywiste.

Problem polega na tym, że... cóż, nie wszyscy tak uważają.

Uśmiech zniknął.

- Kto tak nie uważa? Gliny? Mają moje zeznanie. Wydawali się

usatysfakcjonowani. Pobrali mi krew. Nie stwierdzili obecności alkoholu czy

narkotyków. Nie mogą...

- Nie - zaprzeczyłam pośpiesznie - nie gliny.

W jaki sposób, zastanawiałam się, mam mu to powiedzieć? Facet należy

najwyraźniej do fanów UFO, więc teoretycznie nie powinien mieć problemu z

duchami. Ale nigdy nie wiadomo.

- Otóż - zaczęłam ostrożnie - zwróciłam uwagę, że od czasu tego wypadku

ciągle przytrafia ci się coś złego.

- Tak - powiedział Michael, a jego dłoń znowu wylądowała na mojej. - Gdyby

nie ty, mógłbym nie żyć. Dwa razy uratowałaś mi życie.

- Cha, cha - sapnęłam nerwowo, zabierając rękę i udając, że włos dostał mi się

do ust i muszę go usunąć za pomocą tej właśnie ręki. - Eee, ale tak poważnie, nie

zastanawiałeś się, no, wiesz, co się dzieje? Dlaczego nagle tyle... rzeczy zaczyna się

wydarzać?

Uśmiechnął się znowu. Jego zęby w blasku szybkościomierza wydawały się

zielone.

- To widocznie przeznaczenie - stwierdził.

- W porządku - zgodziłam się. Dlaczego ja? - Nie o to chodzi. Chodzi o te złe

rzeczy. Jak w centrum. A potem na plaży...

Wzruszył tymi niewiarygodnie silnymi ramionami.

- W porządku - powtórzyłam. - Ale gdybyś tak się nad tym zastanowił, nie

przyszłoby ci do głowy, że jedynym logicznym wyjaśnieniem mogłyby być...

rozgniewane duchy?

Jego uśmiech zbladł.

- Co masz na myśli? Westchnęłam.

- Posłuchaj, to nie była żadna meduza. Wiesz o tym doskonale. Coś wciągało

cię pod wodę, Michael.

Skinął głową.

- Wiem. Nie całkiem... Przywykłem, rzecz jasna, do prądów podwodnych, ale

to...

- To nie był prąd. Ani meduza. Po prostu... hm, uważam, że powinieneś być

ostrożny.

- O czym ty mówisz? - Patrzył na mnie zaintrygowany. - To brzmi prawie tak,

jakbyś sugerowała, że padłem ofiarą... jakiejś demonicznej siły - Roześmiał się. W

ciszy panującej w samochodzie jego śmiech wydał się bardzo głośny. - Wywołanej

śmiercią tych ludzi, którzy o mało nie zepchnęli mnie z drogi? Czy tak?

Popatrzyłam przez okno. Nie widziałam niczego poza fioletowymi cieniami

stromych skalnych ścian, ale nie odwracałam od nich wzroku.

- Tak. Dokładnie tak.

- Suze. - Michael ponownie sięgnął po moją rękę i tym razem ją uścisnął. -

Czy chcesz mi powiedzieć, że wierzysz w duchy?

Odwróciłam głowę, spojrzałam mu prosto w oczy i powiedziałam:

- Tak, Michael. Dokładnie tak. Znowu się roześmiał.

- Och, daj spokój. Czy naprawdę sądzisz, że Josh Saunders i jego przyjaciele

są w stanie komunikować się zza grobu?

Sposób, w jaki wymówił imię Josha, kazało mi... sama nie wiem. Ale nie

spodobało mi się to. Bardzo mi się to nie spodobało.

- To jest... - Michael puścił moją rękę i pochylił się, włączając silnik. -

Przyjmij do wiadomości fakty: facet był głupim klockiem. Najbardziej imponującą

rzeczą, jakiej dokonał, był upadek z urwistego brzegu w towarzystwie drugiego

głupawego osiłka i ich równie tępych dziewczyn. Wiesz, niekoniecznie źle się stało,

że zniknęli. Tylko zajmowali miejsce. Szczęka mi opadła.

- A co do ich zdolności odwołania się do jakichś ciemnych mocy - ciągnął,

tonem głosu zamykając słowa „ciemne moce” w cudzysłów - w celu wywarcia

zemsty za ich żałośnie głupią śmierć, to cóż, dzięki za ostrzeżenie, ale nie mam aż tak

bujnej wyobraźni.

Wytrzeszczyłam na niego oczy Po prostu wytrzeszczyłam. Nie wierzyłam

własnym uszom. A więc taki z niego wrażliwiec. Zdaje się, że zaczynał się jąkać i

czerwienić tylko wtedy, gdy jego własne życie znajdowało się w niebezpieczeństwie.

O cudze specjalnie nie dbał.

Chyba że umawiał się z kimś na piątek wieczorem, co ilustruje uwaga, jaką

uczynił, gdy wjeżdżaliśmy z powrotem na szosę:

- Hej - powiedział, puszczając oko. - Zapnij pas.

10

Opadłam na krzesło, gdy wszyscy sięgali po widelce. Ha! Nie spóźniłam się!

Z technicznego punktu widzenia - nie, ponieważ nikt nie zaczął jeszcze jeść.

- Gdzie byłaś, Suze? - zapytała mama, podając koszyczek z bułkami Ginie.

Dobrze zrobiła. Inaczej, biorąc pod uwagę apetyty moich braci, koszyk zostałby

opróżniony, zanim by do niej dotarł.

- Byłam - powiedziałam, podczas gdy Max, należący do moich braci wielki i

okropnie zaśliniony pies, położył głowę na moich kolanach, co zwykle robi w porze

posiłków, zwracając na mnie swoje łagodne brązowe oczy - na przejażdżce.

- Z kim? - zapytała mama obojętnym tonem, który wskazywał na to, że

powinnam ważyć słowa, bo znajdę się w poważnych tarapatach.

Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, odezwał się Przyćmiony:

- Z Michaelem Meduccim. - Udał, że dusi się ze śmiechu. Andy uniósł brwi.

- To ten chłopiec, który był tu wczoraj wieczorem?

- Właśnie ten. - Rzuciłam Przyćmionemu mordercze spojrzenie, które wolał

zignorować. Gina i Śpiący, jak zauważyłam, postarali się o to, żeby usiąść koło

siebie, i zachowywali się dziwnie cicho. Ciekawa byłam, co bym zobaczyła, gdybym

tak upuściła serwetkę i schylając się po nią, zajrzała pod stół. Prawdopodobnie coś,

czego nie miałabym szczególnej ochoty oglądać. Trzymałam więc serwetkę

bezpiecznie na kolanach.

- Meducci - mruknęła mama. - Skąd ja znam to nazwisko?

- Z pewnością - odezwał się Profesor - myślisz o Medyceuszach,

arystokratycznej włoskiej rodzinie, która wydała trzech papieży i dwie królowe

Francji. Casimo jako pierwszy rządził Florencją, natomiast Lorenzo był mecenasem

sztuki. Jego protegowanymi byli między innymi Michał Anioł i Botticelli. Mama

spojrzała na niego z zaciekawieniem.

- Otóż nie o tym myślałam.

Wiedziałam, czym to się skończy. Mama ma świetną i niezawodną pamięć.

Jest jej to, oczywiście, potrzebne w pracy. Zdawałam sobie sprawę, że to tylko

kwestia czasu, kiedy sobie przypomni, gdzie słyszała nazwisko Michaela.

- To ten, który miał wypadek podczas weekendu - powiedziałam, żeby

przyśpieszyć nieuniknione. - Wypadek, w którym zginęło czworo uczniów z RLS.

Przyćmiony upuścił widelec, który z hałasem spadł na talerz.

- Michael Meducci? - Pokręcił głową. - Niemożliwe. To był Michael

Meducci! Pieprzysz.

- Brad, licz się ze słowami - upomniał go ostro Andy. Przyćmiony powiedział:

„przepraszam”, ale oczy mu się świeciły.

- Michael Meducci - powtórzył. - Michael Meducci zabił Marka Pulsforda?

- Nikogo nie zabił - parsknęłam. Zrozumiałam, że powinnam była trzymać

buzię na kłódkę. Teraz to się rozejdzie po całej szkole. - To był wypadek.

- Doprawdy, Brad - powiedział Andy - jestem pewien, że biedny chłopak nie

chciał nikogo zabić.

- No dobrze, przepraszam - odparł Przyćmiony. - Ale Mark Pulsford był

najlepszym rozgrywającym w całym stanie. Poważnie. Miał stypendium

Uniwersytetu Kalifornijskiego. Był naprawdę świetny.

- Och, coś ty? No to jak cię znosił w swoim towarzystwie? - Śpiący, w

rzadkim przebłysku poczucia humoru, wyszczerzył się do brata.

- Zamknij się - warknął Przyćmiony. - Byliśmy kiedyś razem na imprezie.

- Ach tak - mruknął Śpiący z kpiną.

- Naprawdę. W zeszłym miesiącu, w dolinie. Mark był bombowy. - Złapał

bułkę, wpakował ją niemal w całości do ust, a potem wymamrotał: - Dopóki nie

zjawił się Michael Meducci i go nie zamordował.

Zauważyłam, że Gina przygląda mi się z jedną, tylko jedną, brwią uniesioną

do góry. Nie zareagowałam.

- Do wypadku nie doszło z winy Michaela - oznajmiłam. - W każdym razie o

nic go nie oskarżono.

Mama odłożyła widelec.

- Dochodzenie w sprawie wypadku jest w toku - zauważyła.

- Przy tylu wypadkach, do ilu tam doszło - powiedział ojczym, nakładając parę

szparagów na talerz mamy, a następnie podsuwając półmisek Ginie - na tym odcinku

drogi, można by się spodziewać, że ktoś wreszcie jakoś go zabezpieczy.

- Wąski pas szosy - odezwał się Profesor tonem pogawędki - wzdłuż odcinka

wybrzeża znanego jako Big Sur tradycyjnie uważa się za zdradziecki, a nawet

wybitnie niebezpieczny. Często pogrążona we mgle, wijąca się i wąska górska droga

nie zostanie prawdopodobnie, dzięki obrońcom historycznego dziedzictwa,

rozbudowana. Niedostępność tego miejsca przyciągała poetów i artystów, którzy tam

się osiedlili, na przykład Robinsona Jeffersa. Zachwycała go ponura dzikość oto-

czenia.

Zamrugałam, patrząc na mojego najmłodszego brata. Jego fotograficzna

pamięć, na co dzień męcząca, często bardzo się przydawała, zwłaszcza kiedy zbliżał

się termin składania prac semestralnych.

- Dzięki za informacje - powiedziałam.

Profesor uśmiechnął się, ukazując oblepiony jedzeniem aparat ortodontyczny.

- Nie ma za co.

- Najgorsze w tym wszystkim jest to - podjął Andy, w dalszym ciągu

narzekając na warunki bezpieczeństwa panujące na tej szosie - że ten konkretny

odcinek wydaje się szczególnie przyciągać młodych kierowców.

Przyćmiony, który pakował sobie ryż do ust, jakby to było jego pierwsze

pożywienie od paru tygodni, zachichotał, mamrocząc:

- No, eee, tato.

Andy spojrzał na swego średniego syna.

- Wiesz, Brad - odezwał się łagodnie - w Ameryce, a jak słyszałem, w dużym

stopniu także w Europie, uważa się za społecznie akceptowalne odkładanie od czasu

do czasu widelca i poświęcanie chwili na przeżuwanie.

- Tam odchodzi akcja - wyjaśnił Przyćmiony, odkładając zgodnie z sugestią

ojca widelec, co sobie powetował mówiąc z pełną buzią.

- Co za akcja? - zainteresował się Andy.

Śpiący, który odzywa się tylko wtedy, kiedy nie ma innego wyjścia, od czasu

pojawienia się Giny zrobił się niemal gadatliwy.

- Chodzi mu o punkt - oznajmił.

- Punkt? - zapytała nieco zdezorientowana mama.

- Punkt - potwierdził Śpiący. - Punkt obserwacyjny. Wszyscy tam jeżdżą, żeby

się całować w sobotę wieczorem. A przynajmniej - tu Śpiący zachichotał - Brad i jego

kumple.

Przyćmiony, bynajmniej nieobrażony tą oszczerczą uwagą, pomachał

szparagiem, jakby to było cygaro, a następnie wyjaśnił:

- Punkt jest bombowy.

- Czy to tam - zainteresował się Profesor - zabierasz Debbie Mancuso? -

Skrzywił się z bólu, gdy jeden z jego goleni został brutalnie zaatakowany pod stołem.

- Auu!

- Nie chodzę z Debbie Mancuso! - ryknął Przyćmiony.

- Brad - warknął Andy. - Nie kop brata. Dawidzie, nie wspominaj imienia

Debbie Mancuso przy stole. Mówiliśmy już o tym. Suze?

Spojrzałam na niego, unosząc brwi.

- Nie podoba mi się, że wsiadasz do samochodu z chłopcem, który brał udział

w tak poważnym wypadku, bez względu na to, czyja to była wina. - Andy spojrzał na

mamę. - Zgadzasz się ze mną?

- Obawiam się, że muszę - westchnęła. - Źle się z tym czuję. Meducci

przeżywali ostatnio z pewnością trudne chwile...

- Na pytające spojrzenie ojczyma dodała: - To ich córka o mało nie utonęła

parę tygodni temu. Pamiętasz?

- Och. - Andy kiwnął głową. - Na tym basenowym przyjęciu. Zabrakło

kontroli ze strony rodziców...

- Za to nie zabrakło alkoholu - powiedziała mama. - Biedny dzieciak, jak się

wydaje, wypił za dużo i wpadł do wody. Nikt nie zauważył, a jeśli nawet, to nikt nic

nie zrobił. Od tamtego czasu jest w śpiączce. Jeśli przeżyje, to z poważnym uszkodze-

niem mózgu. Suze - mama odłożyła widelec - nie wydaje mi się, żeby to był dobry

pomysł, żebyś się spotykała z tym chłopcem.

Normalnie to by mnie ucieszyło, bo nie zależało mi specjalnie na widywaniu

się z tym facetem.

Ale musiałam, jeśli istniał cień nadziei, że zdołam go uchronić przed zajęciem

miejsca na cmentarzu.

- Dlaczego? - Przełknęłam kawałek łososia. - To nie wina Michaela, że ma

siostrę alkoholiczkę, która nie umie pływać. A poza tym, dlaczego rodzice pozwolili

ośmioklasistce na udział w takim przyjęciu?

- Nad tą sprawą - powiedziała mama przez zęby - nie będziemy się tutaj

zastanawiali i doskonałe o tym wiesz. Musisz po prostu zadzwonić do tego młodego

człowieka i powiedzieć mu, że mama zabroniła ci wsiadać z nim do samochodu. Jeśli

miałby ochotę cię odwiedzić i pooglądać wideo, w porządku. Ale nie wsiądziesz z

nim do samochodu.

Otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia. Tutaj? Spędzić wieczór tutaj? Pod

uważnym spojrzeniem Jesse'a? O mój Boże, tego właśnie mi potrzeba. Obraz

wywołany tymi słowami napełnił mnie taką zgrozą, że porcja łososia, którą

podniosłam do ust, spadła z widelca na moje kolana, skąd zgarnął ją natychmiast

długi psi jęzor.

Mama dotknęła mojej ręki.

- Suze - powiedziała cicho - potraktuj to poważnie. Nie chcę, żebyś jeździła

samochodem z tym chłopakiem.

Spojrzałam na nią zaciekawiona. To prawda, że w przeszłości byłam

zmuszona jej nie słuchać, co wynikało głównie z okoliczności, na które nie miałam

wpływu. Ona jednak o tym nie wiedziała. W dużym stopniu udawało mi się to przed

nią zataić. Z wyjątkiem tych przypadków, kiedy odprowadzała mnie do domu policja,

co zdarzyło się zaledwie kilka razy i nie warto o tym wspominać.

Ponieważ jednak teraz sytuacja była inna, nie bardzo rozumiałam, dlaczego

czuła potrzebę powtórzenia swojego wyroku w sprawie Michaela Meducciego.

- W porządku, mamo - powiedziałam. - Dotarło to do mnie za pierwszym

razem.

- Bardzo mi na tym zależy.

Przyjrzałam się jej. Nie chodzi o to, że sprawiała wrażenie, jakby miała

poczucie... cóż, winy. Ale zdecydowanie coś wiedziała. Coś, czego nie chciała

ujawnić.

To mnie specjalnie nie zaskoczyło. Jako dziennikarka telewizyjna mama

często ma dostęp do informacji niekoniecznie przeznaczonych dla szerokiej

publiczności. Nie należy również to tych dziennikarzy, którzy zrobiliby wszystko dla

zdobycia przebojowej historii. Gdyby jakiś glina zdradził mamie tajną informację - a

gliniarze często to robią, bo moja mama, przy swoich czterdziestu paru latach, nadal

jest atrakcyjną kobietą i dowie się wszystkiego, jeśli tylko uśmiechnie się do kogo

trzeba - wiedziałby, że mama zachowają dla siebie, jeśli o to poprosi. Taka już jest.

Zastanawiałam się, co może wiedzieć o Michaelu Meduccim oraz o wypadku,

w którym zginęło czworo Aniołów.

Dość, żeby nie chcieć, abym się z nim prowadzała.

Nie uważam, że jest wobec niego szczególnie niesprawiedliwa. Nie mogłam

zapomnieć, co Michael powiedział, zanim wjechaliśmy na szosę. „Tylko zajmowali

miejsce”.

Nagle przestałam obwiniać tych ludzi za to, że chcieli go utopić.

- Dobrze, mamo. Rozumiem.

Na oko usatysfakcjonowana mama wróciła do łososia, którego Andy

przyrządził po mistrzowsku, podając z delikatnym sosem koperkowym.

- No więc, jak zamierzasz mu to powiedzieć? - zapytała Gina pół godziny

później, pomagając mi ładować naczynia do zmywarki mimo nalegań mamy, że jako

gość nie musi tego robić.

- Nie wiem - powiedziałam z wahaniem. - Pomijając to podobieństwo do

Clarka Kenta...

- Na zewnątrz dziwak, w środku marzyciel?

- Tak. Poza tym, co jest bardzo pociągające, ma cechę, którą określiłabym

jako...

- Nachalność? - podsunęła Gina, opłukując salaterkę, którą następnie wręczyła

mi, abym umieściła ją w zmywarce.

- Może. Nie wiem.

- Jego pojawienie się tutaj wczoraj wieczorem było nachalne - stwierdziła. -

Nawet nie zadzwonił. Żaden chłopak nie zachował się tak wobec mnie. - Pomachała

ręką i pstryknęła palcami.

Wzruszyłam ramionami. Na wschodzie to wygląda inaczej. W mieście nie

wpada się do znajomych, nie uprzedzając ich telefonicznie. W Kalifornii, jak się

przekonałam, takie przypadkowe wizyty „przejazdem” są absolutnie do przyjęcia.

- Ale nawet nie próbuj, Simon, udawać - ciągnęła Gina - że ci zależy. Nie

podoba ci się ten facet. Nie wiem, jaki masz powód, żeby się z nim spotykać, ale to z

pewnością nie ma nic wspólnego z hormonami.

Przypomniało mi się, jak byłyśmy przyjemnie zaskoczone, kiedy Michael

zdjął na plaży koszulę.

- Mogłoby tak być - westchnęłam.

- Proszę. - Gina podała mi naręcze sztućców. - Ty i superdziwak? Nie. A teraz

powiedz mi, co się dzieje między tobą a tym chłopakiem?

Wbiłam wzrok w sztućce, które wkładałam do zmywarki.

- Nie wiem. - Nie mogłam jej przecież powiedzieć prawdy. - Tylko że... Mam

takie poczucie, że za tym wypadkiem kryje się coś, o czym on nie chce mówić. Moja

mama chyba coś na ten temat wie. Zauważyłaś?

- Zauważyłam - odparła Gina, nie tyle ponurym, ile specjalnie radosnym

głosem.

- No, więc... Po prostu ciągle się zastanawiam, co tam naprawdę zaszło. W noc

katastrofy. Ponieważ... cóż, dziś po południu to wcale nie była meduza.

Gina pokiwała głową.

- Tak myślałam. Przypuszczam, że to ma jakiś związek z tym twoim

pośredniczeniem, tak?

- Coś w tym rodzaju - mruknęłam zmieszana.

- No tak. Co mogłoby również wyjaśnić to drobne zajście z lakierem do

paznokci, hę?

Nie byłam w stanie wydusić słowa. Nie przestałam wkładać sztućców do

plastikowych przegródek w drzwiach zmywarki. Widelce, łyżki, noże.

- W porządku. - Gina zakręciła wodę i wytarła ręce w ścierkę. - Co mam

zrobić?

Zamrugałam zdziwiona.

- Ty? Nic.

- Daj spokój. Znam cię, Simon. Nie opuściłaś w zeszłym roku

siedemdziesięciu dziewięciu godzin wychowawczych, ponieważ miałaś ochotę zjeść

spokojnie śniadanie w MacDonaldzie. Wiem doskonale, że walczyłaś z duchami, aby

ten świat był bezpieczniejszym miejscem dla naszych dzieci. No więc, co mogę dla

ciebie zrobić? Kryć cię?

Zagryzłam wargi.

- Dobrze - powiedziałam z wahaniem.

- Posłuchaj, o mnie się nie martw. Jake obiecał zabrać mnie na rozwożenie

pizzy, co jest do jakiegoś stopnia pociągające, jeśli komuś nie przeszkadza siedzenie

w samochodzie pełnym pizzy pepperoni i ananasowej. Ale jeśli chcesz, zostanę tutaj,

z Bradem. Zaprosił mnie na oglądanie swojego ulubionego filmu.

Wciągnęłam powietrze.

- Chyba nie Jeździec piekieł... ?

- Zgadza się.

Wdzięczność ogarnęła mnie niczym jedna z fal, które pozbawiły mnie

wcześniej przytomności.

- Zrobiłabyś to dla mnie?

- Dla ciebie, Simon, wszystko. No więc, co się szykuje?

- W porządku. - Rzuciłam ścierkę, którą ściskałam w garści. - Gdybyś została

w domu i udawała, że jestem w pokoju na górze i meczą mnie bóle miesiączkowe, to

będę cię czciła do końca życia. Nie zadają kłopotliwych pytań, jeśli chodzi o bóle

miesiączkowe. Powiedz, że jestem w wannie, a potem, trochę później, że położyłam

się wcześniej spać. Gdyby ktoś do mnie dzwonił, odbierzesz?

- Jak sobie życzysz, królowo Alef.

- Och, Gino. - Złapałam ją za ramiona i potrząsnęłam lekko. - Jesteś najlepsza.

Rozumiesz? Najlepsza. Nie marnuj się dla moich braci. Stać cię na dużo więcej.

- Ty tego zwyczajnie nie widzisz - powiedziała Gina, kręcąc w zadumie

głową. - Twoi bracia są bardzo przystojni. No, z wyjątkiem tego małego rudzielca.

Poza tym... - Ja kierowałam się do telefonu, żeby zadzwonić do ojca Dominika. -

Oczekuję zadośćuczynienia.

- Wiesz, że dostaję tylko dwadzieścia dolców na tydzień kieszonkowego, ale

możesz to dostać...

- Nie chcę twoich pieniędzy - skrzywiła się Gina. - Ale przyjemnie byłoby

usłyszeć jakieś wyjaśnienia. Nigdy nic nie mówiłaś. Wykręcałaś się od odpowiedzi.

Ale teraz jesteś mi to winna. - Zmrużyła oczy. - Dla ciebie wysiedzę na seansie

Jeźdźca piekieł. To bardzo dużo. I owszem - dodała, zanim zdążyłam otworzyć usta -

będę milczała. Obiecuję, że nie zadzwonię do „Enquirera” albo „People”.

Odparłam na to z całą godnością, na jaką było mnie w tym momencie stać:

- Nie przyszłoby mi do głowy, że mogłabyś postąpić inaczej. A potem

podniosłam słuchawkę i wykręciłam numer ojca Dominika.

11

- No więc, za czym dokładnie mam się rozglądać? - zapytałam, oświetlając

latarką piaszczystą dróżkę.

- Nie jestem pewien - powiedział ojciec Dominik, który wyprzedzał mnie o

parę kroków. - Spodziewam się, że będziesz wiedziała, kiedy to znajdziesz.

- Wspaniale - mruknęłam.

To nie było byle co, schodzić po ciemku zboczem góry. Gdybym mogła

przewidzieć, że na tym właśnie będzie polegała propozycja ojca Dominika, pewnie

zwlekałabym z telefonem. Zostałabym w domu i oglądała Jeźdźca piekieł. Albo

przynajmniej próbowała odrobić geometrię. Nie żartuję. Już raz o mało nie zginęłam

w tym miejscu. Twierdzenie Pitagorasa nie budziło we mnie takiego przerażenia.

- Nie martw się - odezwał się za mną głos, w którym brzmiało lekkie

rozbawienie. - Tutaj nie ma trującego bluszczu.

Odwróciłam głowę, posyłając Jesse'owi sarkastyczne spojrzenie, jakkolwiek

wątpię, aby był w stanie je dostrzec. Księżyc - o ile w ogóle był jakiś księżyc -

ukrywał się za gęstą zasłoną chmur. Mgła wspinała się po zboczu, po którym właśnie

schodziliśmy, i zbierała się w zagłębieniach na dróżce, wirując gwałtownie za

każdym postawieniem stopy, jakby dotknięcie człowieka było jej niemiłe. Starałam

się nie myśleć o filmach, w których ludziom w takiej mgle przytrafiają się różne

okropne rzeczy. Wiecie, o jakich filmach mówię.

Unikałam też myśli o trującym bluszczu, o który mogłam się ocierać. Jesse

oczywiście żartował, ale jak zwykle czytał w moich myślach: nienawidzę szpecących

wysypek.

A o wężach to już w ogóle nie wspomnę, chociaż miałam wszelkie powody,

by podejrzewać, że leżą gdzieś zwinięte w kłębek na tej żałosnej imitacji górskiej

perci, czekając tylko, kiedy będą mogły się uraczyć kawałkiem miękkiego ciała z mo-

jej łydki tuż powyżej adidasów.

- Tak - usłyszałam głos ojca Dominika. Mgła wchłonęła go całkowicie,

widziałam jedynie maleńki punkcik żółtego światła jego latarki. - Tak, widzę, że

policja już tu była. To tutaj widocznie odpadł ten kawałek barierki. Widać ślady w

zielsku.

Brnęłam na ślepo, używając latarki głównie do wypatrywania węży, jak

również do tego, żeby upewnić się, że nie spadnę za chwilę w przepaść z wysokości

kilkudziesięciu metrów wprost we wzburzoną morską głębię. Jesse już dwa razy

odciągał mnie delikatnie od brzegu ścieżki, gdy zagapiłam się na jakąś podejrzaną

gałąź.

Teraz o mało nie zleciałam, zderzając się z ojcem Dominikiem, który

zatrzymał się na środku ścieżki i przykucnął. W ogóle go nie zobaczyłam i oboje z

Jesse'em musieli złapać mnie za różne części stroju, żebym nie straciła równowagi.

To było trochę krępujące.

- Przepraszam - wymamrotałam, zawstydzona tym, jaka jestem niezgrabna. -

Eee, co ksiądz robi?

Ojciec Dominik uśmiechnął się w ten swój wkurzająco - cierpliwy sposób i

odparł:

- Przyglądam się pewnemu dowodowi rzeczowemu. Wspomniałaś, że twoja

mama chyba wie coś więcej na ten temat, a ja mam wrażenie, że wiem, o co chodzi.

Zapięłam wiatrówkę, by uchronić szyję przed chłodnym nocnym powietrzem.

W Kalifornii była wiosna, ale tutaj, na wybrzeżu temperatura na pewno wynosiła nie

więcej niż pięć stopni. Na szczęście zabrałam rękawiczki - w charakterze ochrony

przed trującym bluszczem - teraz jednak spełniały podwójną funkcję, nie pozwalając

moim palcom zesztywnieć z zimna.

- Co ksiądz ma na myśli?

Nie wpadłam na to, żeby zabrać czapkę, więc uszy miałam jak sopelki lodu, a

włosy, smagane zimnym wiatrem od morza, chłostały mnie po twarzy.

- Spójrz na to. - Ojciec Dominik oświetlił miejsce, w którym ziemia była

zryta, a trawa pognieciona. - Tutaj, jak sądzę, spadł kawałek barierki. Czy zauważasz

coś dziwnego?

Wyciągnęłam włosy z ust, rozglądając się nerwowo za wężami. - Nie.

- Ten konkretny fragment barierki odpadł, jak się wydaje, w jednym kawałku.

Samochód musiał poruszać się z dużą prędkością, żeby zerwać tak mocne metalowe

zabezpieczenie, ale fakt, że odpadł cały fragment, każe podejrzewać, iż metalowe

śruby, którymi był umocowany, musiały puścić.

- Albo zostały wcześniej poluzowane - podpowiedział Jesse cicho.

Zerknęłam w jego stronę i zatrzepotałam powiekami. Jako nieżyjący, Jesse nie

odczuwał takiego dyskomfortu jak ja. Zimno mu nie dokuczało, chociaż wiatr szarpał

jego koszulą, odsłaniając pierś, która, czego zapewne nie muszę dodawać, była

równie atletyczna, jak u Michaela, tylko nie taka blada.

- Poluzowane? - Po raz drugi tego dnia zaczęłam szczękać zębami. - Czym to

mogło być spowodowane? Rdzą?

- Myślałem raczej o rozmyślnym działaniu człowieka - powiedział Jesse

spokojnie.

Popatrzyłam na księdza, potem na ducha, i znów na księdza. Ojciec Dominik

wyglądał na równie zaniepokojonego jak ja. Jesse nie został, ściśle rzecz ujmując,

zaproszony na tę wycieczkę, ale zjawił się, kiedy udałam się na koniec podjazdu,

gdzie miał na mnie czekać ojciec Dominik. Ojciec Dominik żywo zareagował na

wieści, jakie mu przekazałam - o zamachu na życie Michaela na plaży, a potem o jego

dziwnej wypowiedzi w samochodzie. Musimy, jak oświadczył, natychmiast odnaleźć

Anioły z RLS.

A najłatwiej było to zrobić, udając się na miejsce, gdzie straciły życie. A

zakątek ten nie należał do takich, które w nocy mogli bezpiecznie odwiedzać

sześćdziesięcioletni ksiądz i szesnastoletnia dziewczyna.

Nie mam pojęcia przed czym Jesse zamierzał zapewnić nam ochronę,

zjawiając się bez zaproszenia. Przed niedźwiedziami? Ale zjawił się i, jak się

wydawało, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co się tu wydarzyło.

- Jak to, działaniu człowieka? - zapytałam. - O czym ty mówisz?

- Po prostu uważam, że to dziwne, iż odpadł cały fragment barierki, podczas

gdy reszta, o czym się przekonaliśmy, oglądając ją niedawno, nawet się nie wygięła

pod wpływem uderzenia.

Ojciec Dominik zamrugał nerwowo.

- Sugerujesz, że ktoś obluzował śruby, przewidując, że samochód uderzy w

barierę. Czy tak, Jesse?

Jesse skinął głową. Zrozumiałam, do czego zmierza, ale dopiero po dłuższej

chwili.

- Zaraz, zaraz, chcesz powiedzieć, że Michael specjalnie obluzował śruby na

tym odcinku, tak żeby Josh i reszta spadli z urwiska?

- Ktoś z pewnością to zrobił. I mógł to być twój Michael. To mnie dotknęło.

Nie sugestia, że Michael mógł zrobić coś tak przerażającego, ale to, że Jesse nazwał

Michaela „moim”.

- Chwileczkę... - zaczęłam. Jednak ojciec Dominik, co nie jest dla niego

typowe, przerwał mi.

- Muszę się zgodzić z Susannah, Jesse - powiedział. - Nie ma wątpliwości, że

bariera nie spełniła swojej roli. Co więcej, musiała tu wystąpić jakaś poważna wada

konstrukcyjna. Sugerować jednak, że ktoś mógł celowo...

- Susannah - nie dawał za wygraną Jesse - czy nie mówiłaś przypadkiem, że

Michael nie lubił tych ludzi, którzy zginęli w wypadku?

- No... powiedział, że tylko zajmowali miejsce. Ale poważnie, Jesse, gdyby

tak rzeczywiście było, Michael musiałby wiedzieć, że zbliża się samochód Josha. A

niby skąd? Musiałby na nich czekać, a potem, kiedy zaczęli objeżdżać skałę,

specjalnie przyspieszyć...

- Cóż... - Jesse wzruszył ramionami. - Tak.

- Niemożliwe. - Ojciec Dominik wyprostował się, strzepując ziemię z kolan. -

Odmawiam brania pod uwagę takiej możliwości. Ten chłopiec miałby zamordować

kogoś z zimną krwią? Nie wiesz, co mówisz, Jesse. Cóż, ma najlepsze wyniki z

egzaminów semestralnych w całej szkole. Należy do klubu szachowego. Poklepałam

ojca Dominika po ramieniu.

- Przykro mi, że akurat ja muszę ojcu to powiedzieć, ale szachiści mogą

zabijać tak samo, jak wszyscy inni. - Spojrzałam na podłużny ślad na ziemi w

miejscu, gdzie leżał fragment barierki. - Pytanie tylko: dlaczego? To jest, dlaczego

miałby zrobić coś takiego?

- Sądzę - powiedział Jesse - że jeśli się pośpieszymy, to mamy szansę się

dowiedzieć.

Wskazał ręką przed siebie. Chmury nad naszymi głowami rozstąpiły się na

moment i mogliśmy zobaczyć wąziutkie pasemko plaży u podnóża skały. W świetle

księżyca rysowały się cztery zjawy skupione wokół małego ogniska.

- O Boże - krzyknęłam, gdy znów zapadła ciemność. - Aż na dół? Tam na

pewno są węże.

Ojciec Dominik ruszył energicznym krokiem w dół. Omijałam właśnie korzeń,

który nieco przypominał węża, gdy Jesse zauważył:

- Węże nie wychodzą w nocy. To było dla mnie coś nowego. - Nie?

- Zwykle nie. A zwłaszcza nie w takie zimne wilgotne noce jak ta. Lubią

słońce.

Cóż, przyjęłam to z ulgą. Zaczęłam się jednak, mimo woli, zastanawiać nad

kleszczami. Czy kleszcze wychodzą w nocy?

To trwało wieki - byłam pewna, że obudzę się z nogami w gipsie - ale w

końcu dotarliśmy na dół, chociaż ostatnie dwadzieścia metrów były tak strome, że

praktycznie biegłam. Wcale nie z własnej woli.

Na plaży fale huczały tak głośno, że zagłuszyły nasze przybycie. W powietrzu

unosił się ciężki zapach soli. Kiedy nasze stopy zanurzyły się w wilgotnym piasku,

uświadomiłam sobie, dlaczego nie słychać mew: zwierzęta i ptaki nie przepadają za

duchami.

A na tej akurat plaży duchów było pełno.

Śpiewały. Nie żartuję. Śpiewały, siedząc wokół małego ogniska. Nie

uwierzycie, co śpiewały. Dziewięćdziesiąt dziewięć butelek piwa na ścianie.

Poważnie. Były przy pięćdziesiątej siódmej.

Mówię wam, jeśli tak mam spędzać wieczność po śmierci, to mam nadzieję,

że zjawi się jakiś pośrednik i wybawi mnie z nieszczęścia.

- W porządku - powiedziałam, ściągając rękawiczki i wsuwając je do kieszeni.

- Jesse, ty zajmiesz się chłopakami, dziewczyny biorę na siebie. Ojcze D, ksiądz

dopilnuje, żeby żadne z nich nie uciekło w stronę morza, dobrze? Już raz dzisiaj pły-

wałam i proszę mi wierzyć, woda jest naprawdę zimna.

Ojciec Dominik chwycił mnie za ramię, gdy ruszyłam w stronę oświetlonej

płomieniami gromadki.

- Susannah! - krzyknął szczerze poruszony. - Z pewnością nie... nie

spodziewasz się, że my...

- Ojcze D - spojrzałam na niego zaskoczona - dziś po południu te dranie

usiłowały mnie utopić. Proszę wybaczyć, jeśli nie mam ochoty do nich podejść i

zapytać, czy napiją się z nami piwa. Chodźmy im dokopać w nadprzyrodzone tyłki.

Ojciec Dominik mocniej zacisnął palce na moim ramieniu.

- Susannah, ile razy mam ci powtarzać? Jesteśmy mediatorami. Naszym

zadaniem jest niesienie pomocy zagubionym duszom, a nie pogłębianie ich bólu i

smutku przez stosowanie przemocy.

- Coś księdzu powiem. Jesse i ja ich przytrzymamy, a ksiądz będzie im niósł

pomoc. To jedyny sposób, żeby księdza wysłuchały Nie są specjalnie

komunikatywne.

- Susannah - powtórzył ojciec Dominik.

Tym razem jednak nie zdołał dokończyć, ponieważ nagle odezwał się Jesse:

- Zostańcie tu oboje, dopóki nie dam znać, że możecie się ruszyć.

A potem pomaszerował przez plażę w stronę duchów. Ha, domyślam się, że

znudziło mu się słuchanie naszych kłótni. Cóż, trudno było mieć do niego pretensję.

Ojciec Dominik powiódł za nim zmartwionym wzrokiem.

- O mój Boże - westchnął - nie sądzisz chyba, Susannah, że on zrobi coś...

gwałtownego?

Westchnęłam. Jesse nigdy nie zachowuje się gwałtownie.

- Nie. Prawdopodobnie spróbuje z nimi porozmawiać. Tak chyba będzie

lepiej. To znaczy duch z duchami... Mają wiele wspólnego.

- Ach - mruknął ojciec Dominik, kiwając głową. - Tak, rozumiem. Bardzo

mądrze. Doprawdy, bardzo mądrze.

Anioły były przy siedemnastej butelce piwa, gdy zauważyły Jesse'a.

Jeden z chłopców zaklął paskudnie, ale zanim zdążyli się zdematerializować,

Jesse przemówił tak cicho, że nie byliśmy w stanie go usłyszeć. Widzieliśmy tylko,

jak Jesse - świecąc trochę, jak to duchy - rozmawia z nimi, a potem siada na piasku,

nie przestając mówić.

Ojciec Dominik, który śledził tę scenę bardzo uważnie, mruknął:

- Świetny pomysł, żeby najpierw wysłać Jesse'a. Wzruszyłam ramionami.

- Chyba tak.

Zdaje się, że na mojej twarzy odmalowało się rozczarowanie w związku z

tym, że ominęła mnie pierwszorzędna bójka, bo ojciec Dominik oderwał wzrok od

grupy przy ognisku i uśmiechnął się do mnie szeroko.

- Z małą pomocą Jesse'a może jeszcze zrobimy z ciebie mediatora -

powiedział.

Gdyby miał pojęcie, ile duchów udało mi się odesłać do innego świata, zanim

poznałam ich obu! - pomyślałam. Nie powiedziałam jednak tego głośno.

- A co porabia twoja przyjaciółka Gina, gdy ty jesteś poza domem? -

zainteresował się ojciec Dominik.

- Och, kryje mnie.

Ojciec Dominik uniósł brwi niemile zaskoczony.

- Kryje cię? Twoi rodzice nie wiedzą, że tu jesteś?

- Och, jasne, ojcze D - parsknęłam kpiąco. - Powiedziałam mamie, że udaję się

na Big Sur, żeby poszukać duchów zmarłych nastolatków. Litości!

Zmieszał się. Jako duchowny ojciec Dominik nie pochwala kłamstwa,

zwłaszcza jeśli dotyczy stosunków dzieci z rodzicami, których jemu podobni zawsze

zalecają szanować i słuchać. Sądzę jednak, że gdyby Bóg naprawdę chciał, abym

przestrzegała tej zasady, nie uczyniłby mnie pośredniczką. Te dwie rzeczy po prostu

nie idą w parze.

- Wygląda na to - ciągnął ojciec Dominik - że nie było ci trudno powiedzieć o

tym Ginie.

- Nie zrobiłam tego. Ona jakoś... sama się domyśliła. Kiedyś obie poszłyśmy

do takiego medium i... - głos mi się załamał. Mówiąc o madame Zarze,

przypomniałam sobie, co Gina powtórzyła mi o mojej jedynej miłości, która ma trwać

całe życie. Czy to może być prawda? Zadrżałam, ale tym razem nie miało to nic

wspólnego z zimnem.

- Rozumiem - powiedział ojciec Dominik. - Interesujące. Nie sprawia ci

przykrości opowiadanie przyjaciołom o swoich nadzwyczajnych umiejętnościach, ale

własnej matce nie chcesz nic powiedzieć.

Niedawno pokłóciliśmy się już na ten temat, więc tylko przewróciłam oczami.

- Przyjaciółce - sprostowałam. - Nie „przyjaciołom”. Tylko Gina o tym wie.

Ale nie wie wszystkiego. Na przykład nie ma pojęcia o Jessie.

Ojciec Dominik ponownie zerknął w kierunku ogniska. Jesse wydawał się

zaabsorbowany rozmową z Joshem i pozostałymi. Nie odrywali od niego wzroku.

Dziwne, że rozpalili ognisko. Nie czuli ciepła, tak samo jak nie mogli upić się piwem,

które usiłowali ukraść, ani utopić się w wodzie, w której się zanurzali. Zastanawiałam

się, po co zadali sobie trud. Rozpalenie ognia kosztowało ich zapewne dużo energii.

Z całej czwórki emanowało to samo subtelne światło, które wydzielał Jesse -

nie na tyle silne, żeby coś przy nim widzieć w tak ciemną noc, ale na tyle silne, żeby

stwierdzić, iż nie są całkiem... cóż słowo „ludźmi” nie bardzo pasuje, ponieważ byli,

oczywiście, ludźmi. W każdym razie niedawno.

Słowo, którego mi zabrakło, to pewnie „żywi”.

- Ojcze D - odezwałam się nagle - czy wierzy ksiądz w media? To znaczy, czy

są prawdziwi? Jak mediatorzy?

- Jestem pewny, że niektórzy tak.

- Cóż - mówiłam pośpiesznie, bojąc się, że zaraz zmienię zdanie - ta kobieta

medium, do której poszłyśmy kiedyś z Giną, wiedziała, że jestem pośredniczką. Nie

mówiłam jej tego ani nic. Po prostu wiedziała. I powiedziała coś dziwnego. W każ-

dym razie Gina tak twierdzi. Ja tego nie pamiętam. Ale z tego, co mówiła Gina, mam

przeżyć jedną prawdziwą miłość.

Ojciec Dominik spojrzał na mnie z góry. Czy to moja wyobraźnia, czy

wydawał się rozbawiony?

- A planowałaś, że przeżyjesz ich wiele?

- No, niezupełnie - bąknęłam, trochę zmieszana. Każdy by się zmieszał. Facet

jest księdzem. - Ale to dziwne. To medium, madame Zara, mówiła jeszcze o tej

jedynej miłości, że ma trwać całe moje życie. - Przełknęłam ślinę. - A może całą

wieczność. Nie pamiętam.

- Och... - Ojciec Dominik nagle spoważniał. - Mój Boże.

- To samo powiedziałam. To znaczy... cóż, pewnie nie wiedziała, o czym

mówi. Bo to brzmi nieprawdopodobnie, prawda? - zapytałam z nadzieją.

Ku mojemu rozczarowaniu ojciec D stwierdził:

- Nie, Susannah, to nie brzmi nieprawdopodobnie. Nie dla mnie.

Powiedział to w taki sposób... No, nie wiem. Coś w jego głosie kazało mi

zapytać:

- Czy był ksiądz kiedyś zakochany? Zaczął grzebać w kieszeniach płaszcza.

Wiedziałam, czego tak uporczywie szuka: paczki papierosów. Wiedziałam

również, że jej nie znajdzie - rzucił palenie wiele lat temu i trzymał tylko jedną

paczkę na wyjątkowe okazje. A ta paczka, co było mi przypadkiem wiadome,

znajdowała się w jego gabinecie, w szkole.

Wiedziałam także, że zaczął jej szukać, ponieważ jest w stresie. Ciągnęło go

do papierosów tylko wtedy, gdy coś szło nie tak, jak się spodziewał.

Przeżył kiedyś miłość, to było jasne jak słońce. Unikał mojego wzroku.

Nie byłam zaskoczona. Ojciec Dominik był stary i był księdzem, ale jego

powierzchowność nadal robiła wrażenie, przypominał Seana Connery'ego.

- Była pewna młoda kobieta. Kiedyś dawno - odezwał się w końcu, kiedy jego

poszukiwania spełzły na niczym.

Aha. Z jakiegoś powodu wyobraziłam sobie Audrey Hepburn. Wiecie, w tym

filmie, w którym gra zakonnicę. Może ojciec Dominik i jego prawdziwa miłość

poznali się w szkole dla księży i zakonnic! Może ich miłość była zakazana, jak na

filmie!

- Czy poznał ją ksiądz, zanim przyjął, eee, święcenia, czy jak to się tam

nazywa? - zapytałam, starając się zachować obojętny ton głosu. - Czy potem?

- Przed, oczywiście! - Wydawał się zaszokowany. - Na miłość boską,

Susannah!

- Byłam tylko ciekawa. - Wpatrywałam się w Jesse'a przy ognisku, by ojciec

Dominik nie czuł się zmieszany, że mu się przyglądam. - To znaczy, nie musimy o

tym mówić, jeśli ksiądz nie chce. - Ale nie mogłam się powstrzymać. - Czy ona...

- Byłem w twoim wieku - powiedział ojciec Dominik, jakby chciał mieć to z

głowy - W szkole średniej. Była trochę młodsza.

Z trudem wyobrażałam sobie ojca Dominika w szkole średniej. Nie

wiedziałam nawet, jakiego koloru miał włosy, zanim stały się śnieżnobiałe.

- To było... - jąkał się ojciec D z nieobecnym wyrazem jasnoniebieskich oczu.

- To... cóż, to by i tak nie wyszło.

- Wiem. - Nagle wszystko zrozumiałam. Nie mam pojęcia, jak to się stało, ale

sposób, w jaki powiedział, że to by nie wyszło, dał mi do myślenia. - Była duchem,

tak?

Ojciec Dominik tak gwałtownie wciągnął powietrze, że przez sekundę bałam

się, że dostał ataku serca albo czegoś w tym rodzaju.

Zanim jednak miałam okazję udzielić mu pomocy metodą usta - usta, Jesse

wstał i zaczął iść w naszą stronę.

- O, popatrz - powiedział ojciec Dominik z widoczną ulgą. - Jesse wraca.

Przeszła mi irytacja, jaką zwykle czułam, kiedy Jesse pojawiał się znienacka.

Zwłaszcza wtedy, gdy się go nie spodziewałam lub jego pojawienie się było mi akurat

nie na rękę. Ostatnio niemal zawsze cieszyłam się na jego widok.

Z wyjątkiem tej szczególnej chwili. W tej szczególnej chwili żałowałam, że

Jesse nie znajduje się gdzieś bardzo, bardzo daleko. Ponieważ miałam wrażenie, że

już nigdy nie uda mi się niczego na ten szczególny temat z ojca Dominika wyciągnąć.

- W porządku - oznajmił Jesse, kiedy podszedł do nas na tyle blisko, że

mogliśmy go słyszeć. - Sądzę, że teraz cię, ojcze, wysłuchają. Są dość przerażeni.

- Z pewnością nie zachowywali się, jakby byli przerażeni, kiedy próbowali

mnie zabić dzisiaj po południu - mruknęłam.

Jesse spojrzał na mnie z leciutkim rozbawieniem w ciemnych oczach, chociaż

doprawdy nie wiem, co jest takiego zabawnego w tym, że ktoś o mało nie utonął.

- Myślę - powiedział - że jeśli wysłuchacie, co mają do powiedzenia,

zrozumiecie, dlaczego postępowali tak, a nie inaczej.

- Zobaczymy - parsknęłam.

12

Chyba nie byłam w najlepszym humorze, z powodu tego, że Jesse przerwał

wyznania ojca Dominika, ale nic nie usprawiedliwia tego, że kiedy zmierzaliśmy w

stronę gromadki przy ognisku, podszedł do mnie z tyłu i szepnął mi do ucha:

- Zachowuj się. Spojrzałam na niego z irytacją.

- Zawsze się zachowuję - burknęłam.

Wiecie, co zrobił? Zaśmiał się! Nieprzyjemnie. Nie mogłam w to uwierzyć.

Kiedy zbliżyłam się do grupki duchów na tyle, by widzieć wyraz ich twarzy,

nie zauważyłam niczego, co mogłoby mnie przekonać, że nie są tymi samymi

istotami, które próbowały mnie zabić - dwukrotnie - w ciągu ostatnich dwóch dni.

- Chwileczkę - powiedział Josh, kiedy mnie rozpoznał. Zerwał się na równie

nogi, wskazując na mnie oskarżycielsko. - To ta suka, która...

Jesse stanął szybko w kręgu światła.

- Mówiłem wam, kim są ci ludzie...

- Mówiłeś, że nam pomogą - zawyła Felicja, nie wstając z miejsca - a ta

dziewczyna kopnęła mnie dzisiaj w twarz!

- Och, czyżbyście nie próbowali mnie utopić? Ojciec Dominik stanął szybko

między mną a duchami i powiedział:

- Moje dzieci, moje dzieci, nie unoście się. Jesteśmy tutaj, żeby wam pomóc, o

ile to możliwe.

- Ksiądz nas widzi? - zapytał zaskoczony Josh Saunders.

- Widzę - odparł uroczyście ojciec Dominik. - Susannah i ja, jak z pewnością

Jesse wam wyjaśnił, jesteśmy pośrednikami. Widzimy was i chcemy wam pomóc. W

gruncie rzeczy udzielenie wam pomocy jest naszym obowiązkiem. Jak również, co

musicie zrozumieć, naszym obowiązkiem jest nie dopuścić, abyście zrobili komuś

krzywdę. Dlatego właśnie Susannah próbowała przeszkodzić wam dzisiaj i, o ile

dobrze zrozumiałem, także poprzedniego dnia.

Mark Pulsford zaklął brzydko. Felicja Bruce dźgnęła go łokciem, mówiąc:

- Przestań. To ksiądz. Na to Mark wojowniczo: - Wcale nie.

- Właśnie, że tak - stwierdziła Felicja. - Nie widzisz tego czegoś białego przy

jego szyi?

- Jestem księdzem. - Ojciec Dominik uciął dyskusję. - I mówię prawdę.

Możecie mnie nazywać ojcem Dominikiem. A to jest Susannah Simon. No więc, jak

się domyślamy, macie żal do pana Meducciego.

- Żal? - Josh spojrzał gniewnie na ojca Dominika. - Żal? To przez tego drania

jesteśmy martwi!

Tyle że nie użył słowa „drań”.

Ojciec Dominik uniósł białe brwi, ale Jesse wtrącił spokojnie:

- Dlaczego nie powtórzysz księdzu tego, co powiedziałeś mnie, tak żeby on i

Susannah zaczęli coś z tego rozumieć?

Josh, z muszką wiszącą luźno na szyi i odpiętymi górnymi guzikami koszuli,

podniósł rękę i przeczesał nerwowo palcami krótkie jasne włosy. Za życia był

niewątpliwie wyjątkowo przystojnym chłopcem. Obdarzony urodą, inteligencją i bo-

gactwem (jego rodzice musieli siedzieć na pieniądzach, skoro mogli wysłać go do

Roberta Louisa Stevensona, szkoły równie drogiej i ekskluzywnej) Josh Saunders nie

był w stanie pogodzić się z jedynym nieszczęściem, jakie spotkało go w jego krótkim,

szczęśliwym życiu - ze swoją przedwczesną śmiercią.

- W sobotę wieczorem poszliśmy na tańce - zaczął. Jego głęboki głos z

łatwością zagłuszył szum fal i trzaskanie płomieni małego ogniska. Gdyby żył, Josh

mógłby osiągnąć cokolwiek by zechciał, pomyślałam, od laurów w dziedzinie sportu

po urząd prezydenta. Taka biła od niego pewność siebie. - Tańce, jasne? A potem

uznaliśmy, że możemy wybrać się na przejażdżkę i zaparkować...

- Zawsze parkujemy w punkcie w sobotę wieczorem - wtrąciła Carrie.

- W punkcie obserwacyjnym - wyjaśniła Felicja.

- Tam jest tak ładnie - westchnęła Carrie.

- Naprawdę ładnie - potwierdziła Felicja, zerknąwszy szybko w stronę ojca

Dominika.

Wytrzeszczyłam na nich oczy. Kogo oni próbują nabić w butelkę? Wszyscy

wiedzieliśmy, po co parkowali w punkcie obserwacyjnym.

Na pewno nie po to, żeby podziwiać widoki.

- Tak - odezwał się Mark. - Do tego nigdy nie przejeżdżają tamtędy żadne

gliny i nie każą nam się stamtąd zabierać. Rozumiecie?

Ach. Wzruszająca szczerość.

- No dobra - Josh wsunął ręce do kieszeni spodni, po czym wyjął je, zwracając

dłońmi w naszą stronę. - Więc pojechaliśmy na tę przejażdżkę. Wszystko szło dobrze.

Tak samo jak w każdą inną sobotę wieczorem. Tyle że nie było tak samo, ponieważ

kiedy wyjechaliśmy zza zakrętu - wiecie, tego ostrego, tam - coś się na nas

władowało...

- Tak - powiedziała Carrie. - Żadnych świateł, żadnego ostrzeżenia, nic. Tylko

„łup”.

- Wpadliśmy prosto na barierkę - ciągnął Josh. - Nie jechaliśmy szybko.

Pomyślałem, cholera, złamałem błotnik, i zacząłem się cofać. A wtedy uderzył w nas

ponownie...

- Och, ale z pewnością... - zaczął ojciec Dominik. Josh jednak mówił dalej,

jakby ksiądz w ogóle się nie odezwał.

- A za drugim razem, kiedy nas uderzył, po prostu nie mogliśmy się

zatrzymać.

- Jakby barierki wcale tam nie było - dodała Felicja.

- Wjechaliśmy prosto w przepaść. - Josh znów wsunął ręce w kieszenie. - I

obudziliśmy się w dole. Martwi.

Zapadła cisza. Nikt się nie odzywał. Fale, rzecz jasna, nadal szumiały, a ogień

trzaskał. Wilgotna mgiełka osiadła mi na włosach, zastygając w drobniutkie

kryształki lodu. Przysunęłam się bliżej ognia, wdzięczna za odrobinę ciepła...

I nagle zrozumiałam, dlaczego Anioły z RLS zadały sobie trud rozpalenia

ogniska. Ponieważ tak by postąpiły, gdyby były jeszcze żywe. Rozpaliłyby ognisko,

żeby się ogrzać. No to co że nie czują już ciepła? To nie ma znaczenia. Zachowały się

tak, jak zachowaliby się żywi ludzie. A jedyne, czego pragnęły, to być znowu pośród

żywych.

- Straszne - powiedział ojciec Dominik. - Wyjątkowo straszne. Z pewnością

jednak, moje dzieci, zdajecie sobie sprawę, że to był wypadek...

- Wypadek? - Josh posłał ojcu Dominikowi wściekłe spojrzenie. - W tym nie

było niczego przypadkowego, ojcze. Ten chłopak, ten cały Michael, zrobił to

specjalnie.

- Ależ to śmieszne - parsknął ojciec Dominik. - Kompletny absurd. Z jakiegoż

to powodu mógłby dopuścić się czegoś podobnego?

- To proste - Josh wzruszył ramionami - był zazdrosny.

- Zazdrosny? - Ojciec Dominik nie posiadał się ze zdumienia. - Może nie

jesteście tego świadomi, ale Michael Meducci, którego znam od pierwszej klasy, jest

niezwykle utalentowanym uczniem. Koledzy go lubią... Dlaczego, na Boga, miałby...

Nie. Nie, wybacz chłopcze. Z pewnością się mylisz.

Nie bardzo wiedziałam, na jakim świecie żyje ojciec Dominik - pewnie na

takim, na którym Michael Meducci cieszy się sympatią rówieśników z klasy, ale na

pewno nie na tym, na którym żyjemy my. O ile mi wiadomo, nikt w Akademii Mi-

syjnej nie lubił Michaela Meducciego ani go nie rozpoznawał. Poza klubem

szachowym. Ale cóż, chodzę do tej szkoły zaledwie parę miesięcy, mogę więc się

mylić.

- Może być utalentowany - powiedział Josh - ale i tak jest maniakiem

komputerowym i dziwakiem.

- Dziwakiem? - powtórzył oszołomiony ojciec Dominik.

- Dobrze ksiądz usłyszał. - Josh pokręcił głową. - Ojcze Dominiku, spójrzmy

prawdzie w oczy. Ten Meducci jest nikim. Nikim. Za to my - wskazał na siebie, a

potem na przyjaciół - byliśmy elitą. Najbardziej popularnymi ludźmi w szkole. Żadna

impreza nie była imprezą, jeśli nie było na niej Josha, Carrie, Marka i Felicji. Jasne?

Chwyta ksiądz?

- Hm. - Ojciec Dominik wyraźnie się zmieszał. - Niezupełnie.

Josh przewrócił oczami.

- Czy ten facet jest prawdziwy? - zwrócił się do mnie i do Jesse'a. - Jak

najbardziej - odparł Jesse bez uśmiechu.

- W porządku. Powiem inaczej: ten cały Meducci może mieć genialną średnią.

I co z tego? To nic nie znaczy. Ja mam cztery. Pobiłem rekord szkoły w skoku

wzwyż. Należę do National Honor Society. Jestem napastnikiem w drużynie

koszykówki. Byłem przewodniczącym samorządu szkolnego przez trzy lata z rzędu i

dla odmiany dostałem główną rolę w przedstawieniu Romeo i Julia szkolnego kółka

dramatycznego. Och, i wiecie co? Przyjęto mnie do Harvardu.

Josh zrobił przerwę dla zaczerpnięcia oddechu. Ojciec Dominik otworzył usta,

żeby coś powiedzieć, ale Josh nie pozwolił sobie przerwać.

- W ile sobotnich wieczorów, waszym zdaniem, Michael Meducci siedział

sam w swoim pokoju, grając w gry wideo? Co? Powiem tak: czy wiecie, ile

wieczorów spędziłem ja, pieszcząc joystick? Żadnego. Wiecie dlaczego? Bo nie było

sobotniego wieczoru, kiedy nie miałbym czegoś do roboty - jakiejś imprezy czy

randki. I to nie z byle jakimi dziewczynami, ale z najładniejszymi, najbardziej

popularnymi dziewczynami w szkole. Ta tutaj Carrie - machnął ręką w stronę

siedzącej na piasku, w bladoniebieskiej wieczorowej sukni, Carrie Whitman - pracuje

jako modelka w San Francisco. Występowała w reklamach. Była królową balu

absolwentów.

- Przez kolejne dwa lata - zaznaczyła Carrie piskliwym głosem.

Josh skinął głową.

- Przez kolejne dwa lata. Czy teraz ojciec rozumie? Czy Michael Meducci

spotyka się z modelką? Nie sądzę. Czy najlepszym przyjacielem Michaela

Meducciego, jak to jest w moim przypadku, jest obecny tutaj Mark, kapitan drużyny

piłki nożnej? Czy Michael Meducci ma zapewnione stypendium sportowe w

Uniwersytecie Kalifornijskim?

Mark, najwyraźniej niebędący najbłyskotliwszym umysłem w tym

towarzystwie, mruknął z aprobatą.

- A co ze mną? - zapytała Felicja. Josh na to:

- Tak, a co z dziewczyną Marka, Felicją? Naczelna cheerliderka, kapitan

drużyny tanecznej i, och, zdobywczyni państwowego stypendium dla szczególnie

uzdolnionych. Tak więc, pamiętając o tym wszystkim, postawmy to pytanie po raz

drugi, dobrze? Dlaczego ktoś taki jak Michael Meducci życzyłby takim ludziom jak

my śmierci? Proste: z zazdrości.

Cisza, jaka nastąpiła po tym stwierdzeniu, była równie intensywna, jak zapach

słonej wody, którym przesycone było powietrze. Nikt nie powiedział ani słowa.

Anioły wydawały się zbyt pewne swoich racji, żeby mówić, a ojciec Dominik

wydawał się poruszony tym, co usłyszał. Trudno było stwierdzić, co czuł Jesse;

wyglądał na trochę znudzonego. Przypuszczam, że dla kogoś urodzonego przed stu

pięćdziesięcioma laty określenia takie jak „państwowe stypendium dla szczególnie

uzdolnionych” nie znaczyło zbyt wiele.

Oderwałam język, który przywarł mi do podniebienia. Strasznie chciało mi się

pić po zejściu w dół i zupełnie nie paliło mi się do wspinaczki powrotnej, do

samochodu ojca Doma. Poczułam się jednak, mimo nie najlepszej formy, zmuszona

do zabrania głosu.

- A może to z powodu jego siostry? - podsunęłam.

13

Wszyscy - od ojca Dominika po Carrie Whitman - spojrzeli na mnie zdumieni.

- Przepraszam? - powiedział Josh. Ton jego głosu był bardziej niecierpliwy

niż uprzejmy.

- Siostry Michaela - wyjaśniłam. - Tej, która jest w śpiączce. Nie pytajcie,

skąd mi to przyszło do głowy. Może to dlatego że Josh wspomniał o imprezach - jak

to żadna nie mogła się rozpocząć bez obecności jego i pozostałych Aniołów. To mi

przypomniało ostatnią imprezę, o jakiej słyszałam - tę, na której siostra Michaela

wpadła do wody i o mało nie utonęła. To musiało być niezłe przyjęcie. Ciekawa

byłam, czy przerwała je policja, czy przyjazd karetki.

Ojciec Dominik uniósł białe krzaczaste brwi.

- Masz na myśli Lilę Meducci? Tak, oczywiście. Jak mogłem o niej

zapomnieć? Co za tragedia ją spotkała.

Jesse wtrącił się do rozmowy po raz pierwszy od paru minut:

- Co jej się stało? - zapytał. Siedział na kamieniu z brodą opartą na dłoni.

Teraz podniósł głowę.

- Wypadek - wyjaśnił ojciec Dominik, kręcąc głową. - Straszny wypadek.

Potknęła się, wpadła do basenu i omal nie utonęła. Jej rodzice tracą nadzieję, że

kiedykolwiek odzyska przytomność.

Jęknęłam.

- To, w każdym razie, jedna wersja tej historii - stwierdziłam. - Rodzice

Michaela trochę ją upiększyli dla dyrektora szkoły, do której chodziła ich córka.

Ksiądz pominął tę część, która mówi o tym, co się działo na tym przyjęciu. Ze była

kompletnie pijana, kiedy wpadła do wody. - Zmrużyłam oczy, patrząc na czwórkę

duchów skupionych po drugiej stronie ogniska. - Podobnie jak wszyscy inni

uczestnicy tego konkretnego przyjęcia, jak się wydaje, bo jakoś nikt nie zauważył, co

się z nią stało. - Spojrzałam na Jesse'a. - Czy wspomniałam, że ma czternaście lat?

Jesse, siedzący na kamieniu i obejmujący uniesione kolano, skierował wzrok

na Anioły.

- Nie przypuszczam, żebyście wiedzieli coś na ten temat - powiedział.

Mark wydawał się zniesmaczony.

- Skąd któreś z nas mogłoby wiedzieć coś na temat siostry komputerowego

bzika, która robi sobie kuku na imprezie? - zapytał.

- Może stąd, że jedno z was - albo wszyscy - byliście przypadkiem na tej

imprezie w tym samym czasie? - podpowiedziałam słodkim głosem.

Ojciec Dominik był głęboko poruszony.

- Czy to prawda? - Zamrugał, patrząc na Anioły. - Czy któreś z was wie coś na

ten temat?

- Oczywiście, że nie - odparł Josh odrobinę za szybko, jak mi się wydawało.

„Też mi coś” Felicji również nie zabrzmiało przekonująco.

To Carrie puściła w końcu parę.

- A nawet gdybyśmy wiedzieli - odezwała się z niekłamanym oburzeniem -

jakie by to miało znaczenie? Jeśli jakaś tam dziewczyna, która pchała się do naszego

towarzystwa, zapiła się na jednej z naszych imprez, to dlaczego mielibyśmy być za to

odpowiedzialni?

Wytrzeszczyłam na nią oczy. Felicja, jak sobie przypomniałam, zdobyła

stypendium dla szczególnie uzdolnionych. Carrie Whitman została jedynie królową

balu absolwentów. Dwukrotnie.

- A co, tak na początek, z udostępnieniem alkoholu uczennicy ósmej klasy?

- Skąd mieliśmy wiedzieć, ile ona ma lat? - zapytała niezbyt miłym tonem

Felicja. - Nałożyła sobie na twarz taką tapetę, że przysięgłabym, że ma czterdziechę.

- Tak - potwierdziła Carrie. - A to przyjęcie było na zaproszenia. Z pewnością

nie wysłałam zaproszenia żadnej ósmoklasistce.

- Jeśli szukacie kogoś odpowiedzialnego - burknęła Felicja - to co z idiotą,

który ją przyprowadził?

- No właśnie - parsknęła gniewnie Carrie.

- Nie sądzę, żeby Susannah winiła was za to, co się stało z siostrą Michaela. -

Głos Jesse'a, wobec piskliwych głosów dziewcząt, brzmiał jak odległy grzmot.

Skutecznie skłonił pozostałych do zamknięcia buzi. - Michael, jak mniemam, jest

tym, który was z tego powodu zabił.

Ojciec Dominik wydał cichy dźwięk, jakby słowa Jesse'a podziałały na niego

jak uderzenie pięścią w brzuch.

- Och, nie, nie, nie myślicie z pewnością...

- To wydaje się sensowniejsze - powiedział Jesse - niż jego argument - skinął

w kierunku Josha - że Michael zrobił to, ponieważ nie miał... czego to? Och, tak.

Randek w soboty.

Josh miał niepewną minę.

- Cóż - powiedział, szarpiąc klapy wieczorowej marynarki.

- Nie wiedziałem, że skunks, którego wyłowili z basenu Carrie, był siostrą

Meducciego.

- Tego już za wiele. Po prostu za wiele. Jestem...jestem zszokowany tym

wszystkim - wyszeptał ojciec Dominik.

Zerknęłam na niego, zaskoczona tonem jego głosu. Był przepełniony bólem.

Ojca Dominika zraniło to, co usłyszał.

- Dziewczyna jest w stanie śpiączki - powiedział, wbijając błyszczące

niebieskie oczy w Josha - a ty jeszcze ją obrażasz?

Josh miał na tyle przyzwoitości, że okazał wstyd.

- Cóż, to tylko taki sposób mówienia.

- A wy dwie. - Ojciec Dominik wskazał na Felicję i Carrie.

- Łamiecie prawo, podając alkohol niepełnoletniej, i śmiecie sugerować, że to,

co stało się później, to jej wina?

Carrie i Felicja wymieniły spojrzenia.

- Ale - zauważyła Felicja - nikt inny nie doznał żadnej szkody, a wszyscy pili

równo.

- Owszem - potwierdziła Carrie. - Tak właśnie było.

- To nie ma znaczenia. - Głos ojca Dominika drżał z emocji.

- Jakby wszyscy inni skoczyli z mostu Golden Gate, czy to by znaczyło, że

wszystko jest w porządku?

Hola, pomyślałam, ojciec Dominik powinien się dokształcić w zakresie

radzenia sobie z trudną młodzieżą, jeśli sądzi, że ten stary trik na nich podziała.

A potem otworzyłam szeroko oczy, stwierdziwszy, że ojciec Dominik

wskazuje teraz na mnie. Na mnie? Co ja takiego zrobiłam?

Wkrótce się dowiedziałam.

- A ty - powiedział - ty nadal upierasz się, że to co się przydarzyło tym

młodym ludziom to nie był wypadek, tylko zaplanowane z zimną krwią morderstwo?

Szczęka mi opadła.

- Ojcze D - zdołałam wydusić, proszę wybaczyć, ale jest dość oczywiste...

- Nie jest. - Ojciec Dominik opuścił rękę. - Dla mnie nie jest oczywiste.

Chłopiec miał motyw? To jeszcze nie czyni z niego mordercy.

Rzuciłam Jesse'owi rozpaczliwe spojrzenie, ale z wyrazu jego twarzy jasno

wynikało, że jest tak ogłupiały z powodu wybuchu ojca Dominika, jak ja.

- Ale barierka - próbowałam. - Obluzowane śruby...

- Tak, tak - powiedział ojciec Dominik dość zjadliwym, jak na niego, tonem. -

Ale umknęła ci, Susannah, najważniejsza rzecz. Przypuśćmy, że Michael

rzeczywiście się na nich zaczaił. Może zamierzał ich staranować, kiedy wyjadą zza

zakrętu. Jak mógł mieć, po ciemku, pewność, że to właściwy samochód? No, jak,

Susannah? Zza tego zakrętu mógł wyjechać każdy. Skąd Michael mógł wiedzieć, że

to ten samochód? Skąd?

Tu mnie miał. I zdawał sobie z tego sprawę. Stałam tam, wiatr od morza

nawiewał mi włosy na twarz, a ja patrzyłam na Jesse'a. Jesse spojrzał na mnie i lekko

wzruszył ramionami. Tak samo jak ja nie wiedział, co o tym sądzić. Ojciec Dominik

miał rację. To się nie trzymało kupy.

Przynajmniej dopóki Josh nie powiedział:

- Macarena.

Wszyscy spojrzeliśmy na niego.

- Przepraszam? - powiedział ojciec Dominik. Nawet w gniewie nie zapominał

o formach grzecznościowych.

- Oczywiście! - Felicja zerwała się na nogi, potykając się o kraj długiej

wieczorowej sukni. - Oczywiście!

Wymieniliśmy z Jesse'em spłoszone spojrzenia.

- Co takiego? - zwróciłam się do Josha.

- Macarena - powtórzył Josh. Uśmiechał się. Z uśmiechem na twarzy nie

wyglądał na kogoś, kto usiłował mnie utopić. Kiedy się uśmiechał, wyglądał na tego,

kim był - przystojnym, wysportowanym osiemnastolatkiem w najpiękniejszym okre-

sie życia.

Tyle że jego życie się skończyło.

- Prowadziłem samochód brata - wyjaśnił, nadal się uśmiechając. - Wyjechał

do college'u. Pozwolił mi go używać. Jest większy od mojego samochodu, tylko że

ma zainstalowaną taką głupotę, że kiedy naciska się klakson, odzywa się Macarena.

- To takie żenujące - westchnęła Carrie.

- W noc, kiedy zostaliśmy zabici - ciągnął Josh - nacisnąłem klakson, kiedy

mijaliśmy zakręt - ten, za którym czekał Michael.

- Zawsze się trąbi, wyjeżdżając zza tych ostrych zakrętów - podkreśliła

podniecona Felicja.

- Słychać było Macarenę. - Uśmiech Josha zniknął, jakby zdmuchnął go wiatr.

- Wtedy w nas uderzył.

- Żaden inny klakson na półwyspie - powiedziała Felicja, której minęło

podniecenie - nie wygrywa Macareny. Już nie. Macarena była popularna tylko przez

jakieś dwa tygodnie. Potem przestała bawić. Teraz gra się ją tylko na weselach i

takich tam.

- Stąd wiedział. - W głosie Josha nie słychać już było oburzenia. Teraz

brzmiał w nim tylko smutek. Oczy utkwił w morzu - morzu, które w ciemności nie

dało się odróżnić od zachmurzonego nocnego nieba. - Stąd wiedział, że to my.

Pośpiesznie odtworzyłam w myślach, co powiedział Michael parę godzin

wcześniej, w miniwanie swojej matki: ,Wypadli zza zakrętu. Nie zatrąbili. Ani nic”.

A Josh teraz powiedział, że jednak trąbili. Nie tylko trąbili, ale trąbili w

szczególny sposób, który wyróżniał klakson Josha spośród wszystkich innych...

- Och - jęknął ojciec Dominik, jakby nagle źle się poczuł. - Mój Boże.

Zgadzałam się z nim absolutnie. Z tym, że...

- To nadal niczego nie dowodzi - oświadczyłam.

- Żartujesz? - Josh popatrzył na mnie, jakbym zwariowała. Jakby to nie on

występował w wieczorowym garniturze na plaży. - Oczywiście, że dowodzi.

- Nie, ona ma rację. - Jesse podniósł się z głazu i stanął obok Josha. - Był

bardzo sprytny, ten Michael. Nie ma sposobu, żeby dowieść - nie przed sądem, w

każdym razie - że popełnił zbrodnię.

Josh otworzył usta.

- Co masz na myśli? Zabił nas! Ja ci to mówię! Nacisnęliśmy klakson, a on

celowo w nas uderzył, spychając w przepaść.

- Tak - zgodził się Jesse - ale twoje zeznanie nie będzie miało, mój

przyjacielu, znaczenia w sądzie.

Josh wydawał się bliski łez.

- Dlaczego nie?

- Ponieważ byłoby to zeznanie - powiedział spokojnym tonem Jesse -

martwego człowieka.

Dotknięty Josh wycelował palec w moją stronę.

- Ona nie jest martwa. Może im powiedzieć.

- Nie może. Co miałaby powiedzieć? Że zna prawdę o tym, co się stało tamtej

nocy, ponieważ opowiedziały jej o tym duchy ofiar wypadku? Sądzisz, że sędziowie

jej uwierzą?

Josh posłał mu gniewne spojrzenie. Potem wbił wzrok w ziemię i mruknął:

- Dobrze, w porządku. Jesteśmy z powrotem w punkcie wyjścia. Weźmiemy

sprawy w swoje ręce, co wy na to?

- Och, nie, nie zrobicie tego - powiedziałam. - W żaden sposób. Dwie złe

rzeczy nie dają jednej dobrej. Trzy tym bardziej.

Carrie zerknęła na Josha i na mnie.

- O czym ona mówi? - zapytała.

- Nie pomścicie swojej śmierci, zabijając Michaela Meducciego. Przykro mi,

ale to nie może się stać.

Mark, po raz pierwszy tego wieczoru, wstał. Spojrzał na mnie, potem na

Jesse'a, potem na ojca Dominika i stwierdził:

- To bzdura, człowieku. - I ruszył przez plażę.

- A więc draniowi po prostu to ujdzie na sucho? - Josh, zacisnąwszy szczęki,

patrzył na mnie z gniewem. - Zabija czworo ludzi i wychodzi z tego czysty jak łza?

- Nikt tego nie powiedział. - Twarz Jesse'a w świetle ogniska wydawała się

bardziej ponura niż kiedykolwiek. - Ale nie do was należy decyzja, co stanie się z

chłopcem.

- Ach, tak? - zapytał zjadliwie Josh. - No to do kogo? Jesse skinął na mnie i

ojca Dominika.

- Do nich - stwierdził spokojnie.

- Do nich? - Głos Felicji wyrażał oburzenie. - Dlaczego do nich?

- Ponieważ oni są mediatorami - powiedział Jesse. W pomarańczowym blasku

ognia jego oczy wydawały się czarne. - Tym się właśnie zajmują.

14

Jedyny problem polegał na tym, że pośrednicy nie mieli pojęcia, co mają w tej

konkretnej sytuacji robić.

- Proszę posłuchać - szepnęłam, gdy ojciec Dominik wrzucił białą świecę do

trzymanego przeze mnie pudełka i wyciągnął z niego świecę fioletową. - Proszę mi

pozwolić zadzwonić na policję i udzielić im wskazówek. Anonimowo. Powiem, że

tamtej nocy jechałam wzdłuż Big Sur i wszystko widziałam i że to nie był wypadek.

Ojciec Dominik włożył fioletową świecę na miejsce białej.

- Myślisz, że policja kieruje się wszystkimi anonimowymi wskazówkami,

jakie otrzymuje? - Nie zawracał sobie głowy zniżaniem głosu do szeptu, bo i tak nie

było nikogo, kto mógłby nas podsłuchać. Ja szeptałam tylko dlatego, że bazylika ze

swoimi złoceniami i majestatycznymi witrażami wprawiała mnie w lekko nerwowy

nastrój.

- Cóż, może przynajmniej nabiorą podejrzeń. - Towarzyszyłam ojcu

Dominikowi, gdy zszedł z drabiny, złożył ją i przeniósł do następnej stacji Drogi

Krzyżowej. - To znaczy, może się temu bliżej przyjrzą, wezwą Michaela na

przesłuchanie czy coś. Założę się, że on po prostu pęknie, kiedy postawią mu

właściwe pytania.

Ojciec Dominik uniósł brzeg czarnej sutanny, wchodząc na drabinę.

- A jakie? - zapytał, wymieniając kolejną białą świecę na fioletową.

- Nie wiem. - Ramiona zaczynały mi drętwieć Pudełko ze świecami było

naprawdę ciężkie. Zazwyczaj świece wymieniały nowicjuszki. Ojciec Dominik nie

mógł jednak usiedzieć spokojnie od czasu naszej wycieczki poprzedniej nocy i sam

zgłosił swoje usługi monsignorowi. Nasze usługi, powinnam powiedzieć, jako że

wyciągnął mnie z lekcji religii, żebym mu pomogła. Nie to, żebym miała pretensje.

Jako zagorzała agnostyczka i tak nudziłam się na tych lekcjach, co siostra Ernestyna

miała nadzieję zmienić, zanim skończę szkołę.

- Sądzę, że policja - ojciec Dominik zdecydowanym ruchem osadził świecę,

która nie bardzo pasowała do otworu świecznika - da sobie świetnie radę bez twojej

pomocy. Jeśli to, co mówiła twoja matka, jest prawdą, to wydaje się, iż uważają

Michaela za podejrzanego i pewnie niedługo wezwą go na przesłuchanie tak czy

inaczej.

- A jeśli mama przesadza? - W pobliżu pojawił się turysta, który oglądał z

podziwem witraże. Zniżyłam w związku z tym głos jeszcze bardziej. - No, jest matką.

Często tak się zachowuje. A jeśli policja w ogóle niczego nie podejrzewa?

- Susannah. - Umieściwszy świecę tam, gdzie zamierzał, ojciec Dominik

zszedł z drabiny, patrząc na mnie z desperacją pomieszaną z serdecznością.

Zauważyłam pod jego oczami fioletowe cienie. Oboje byliśmy wyczerpani po długim

marszu w dół na plażę i z powrotem, nie mówiąc już o pełnym emocji spotkaniu nad

brzegiem morza.

A jednak wydawało się, że ojciec Dominik przeszedł nad tym wszystkim do

porządku dziennego, wykazując więcej energii życiowej niż można by się spodziewać

po kimś w jego wieku. Ja z trudem chodziłam, tak bardzo bolały mnie łydki, i bez

przerwy ziewałam, ponieważ nasza sympatyczna dyskusja z Aniołami skończyła się

dobrze po północy Ojciec Dominik, nie licząc cieni pod oczami, po prostu tryskał

energią.

- Susannah - powiedział tym razem weselej i serdeczniej - obiecaj mi, że nie

zrobisz niczego w tym rodzaju. Nie zadzwonisz na policję z anonimowymi

wskazówkami.

Zmieniłam uchwyt na pudełku ze świecami. O czwartej rano wydawało mi się

to dobrym pomysłem. Nie spałam prawie całą noc, zastanawiając się, co zrobimy z

Aniołami z RLS i Michaelem Meduccim.

- Ale...

- Jak również, że pod żadnym pozorem - ojciec Dominik najwyraźniej

zauważył, że jest mi niewygodnie trzymać pudełko, bo wziął je z moich rąk i postawił

na górnym szczeblu drabiny - nie będziesz próbowała rozmawiać o tym z Michaelem.

To był, rzecz jasna, plan B. Jeśli anonimowy telefon na policję nie odniósłby

pożądanego skutku, zamierzałam osaczyć Michaela i słodkimi słówkami - albo

biciem, zależy, co by się okazało skuteczniejsze - wyciągnąć z niego prawdę.

- Pozwól, że sam to zrobię. - Ojciec Dominik powiedział to na tyle głośno, że

turysta, który właśnie szykował się do sfotografowania ołtarza, opuścił aparat i

wycofał się pośpiesznie. - Pragnę porozmawiać z tym młodym człowiekiem i

zapewniam cię, że jeśli istotnie winien jest tej ohydnej zbrodni... - Wciągnęłam

powietrze, ponieważ ojciec Dominik podniósł ostrzegawczo palec. - Słyszałaś, co

powiedziałem - odezwał się nieco ciszej, ale tylko dlatego że zauważył nowicjuszkę z

płachtą czarnego materiału przeznaczonego do udrapowania na licznych posążkach

Matki Boskiej. Miały pozostać zakryte aż do Świąt Wielkanocnych. Religia. To

wszystko jest takie dziwne.

- Jeśli Michael jest winny tego, o co go oskarżają ci młodzi ludzie, wpłynę na

niego, żeby się przyznał. - Ojciec Dominik powiedział to z wielkim przekonaniem.

Faktycznie, czasami, patrząc na jego surową twarz, miałam ochotę się przyznać, cho-

ciaż nie bardzo miałam do czego. Kiedyś wyjęłam pięć dolarów z portmonetki mamy

żeby kupić dużą torebkę chipsów. Może nadeszła właściwa pora, żeby o tym

opowiedzieć.

- A teraz uciekaj - powiedział ojciec Dominik, odsuwając rękaw sutanny i

patrząc na zegarek. Księżom płacą za mało i nie stać ich na markowe modele. - Pan

Meducci ma się tu ze mną za chwilę spotkać, lepiej więc, abyś już poszła. Wolałbym,

żeby nas nie widział razem.

- Dlaczego nie? Nie ma przecież pojęcia, że spędziliśmy kawał wczorajszej

nocy na rozmowie z jego ofiarami.

Ojciec Dominik położył mi rękę na plecach i lekko popchnął.

- Biegnij już, Susannah - powiedział ojcowskim tonem. Odeszłam, ale niezbyt

daleko. Jak tylko ojciec D odwrócił się do mnie plecami, zanurkowałam między ławki

i przyczaiłam się skulona. Czekałam, trudno powiedzieć na co. No dobra, właściwie

to wiem: na Michaela. Chciałam się przekonać, czy ojciec Dominik rzeczywiście

zdoła wyciągnąć z niego wyznanie.

Nie musiałam czekać długo. Jakieś pięć minut później usłyszałam głos

Michaela niedaleko od miejsca mojej kryjówki.

- Ojcze Dominiku? Siostra Ernestyna mówiła, że chce ksiądz ze mną

porozmawiać.

- Ach, Michaelu. - W głosie ojca Dominika nie znać było śladu zgrozy, którą,

jak wiedziałam, odczuwał na myśl, że jeden z jego uczniów może być mordercą.

Wydawał się spokojny, a nawet wesoły.

Usłyszałam grzechotanie świec w pudełku.

- Proszę - powiedział ojciec Dominik. - Potrzymaj to, dobrze?

Wręczył Michaelowi pudełko, które ja przedtem trzymałam.

- Eee... Oczywiście, ojcze Dominiku - wybąkał Michael.

Usłyszałam zgrzyt składanej drabiny. Ojciec Dominik przenosił ją do kolejnej

stacji Drogi Krzyżowej. Nadal byłam w stanie go usłyszeć... chociaż z trudem.

- Martwiłem się o ciebie, Michaelu - zaczął ojciec Dominik. - O ile mi

wiadomo, u twojej siostry nie wystąpiły dotąd oznaki powrotu do zdrowia.

- Nie, ojcze - odparł Michael. Mówił tak cicho, że ledwie go słyszałam.

- Jest mi bardzo przykro to słyszeć. Lila jest przemiłą dziewczyną. Wiem, że

bardzo ją kochasz.

- Tak, ojcze.

- Wiesz, Michaelu, kiedy ludziom, których kochamy, przytrafia się coś złego,

często... cóż, czasami odwracamy się od Boga.

Hm, ojej, pomyślałam, to nie jest dobry sposób. Nie w przypadku Michaela.

- Czasami ogarnia nas taki żal, że to coś okropnego spotkało kogoś, kto na to

nie zasłużył, że nie tylko odwracamy się od Boga, ale zaczynamy nawet rozważać...

cóż, możliwości, których normalnie nie bralibyśmy pod uwagę. Jak na przykład

zemsta.

W porządku, pomyślałam. Odrobinę lepiej, ojcze Dominiku.

- Panno Simon.

Obejrzałam się przestraszona. Nowicjuszka, która przyszła, żeby okryć figury,

przyglądała mi się z końca ławki.

- Och - mruknęłam. Podniosłam się z kolan i wśliznęłam na ławkę. Ojciec

Dominik i Michael stali teraz plecami w moją stronę. Byli za daleko, żeby nas

słyszeć.

- Dzień dobry, właśnie szukałam, eee... klipsa.

Nie wydaje się, żebym ją przekonała.

- Czy nie masz teraz lekcji religii z siostrą Ernestyną? - zapytała.

- Tak, siostro - odparłam. - Rzeczywiście.

- Hm, czy nie powinnaś czasem udać się do klasy? Podniosłam się powoli. Nie

miało już znaczenia, czy jestem tu, czy nie. Ojciec Dominik i Michael odeszli za

daleko, żebym zdołała usłyszeć cokolwiek.

Ruszyłam z całą godnością, na jaką mnie było w tym momencie stać, w stronę

końca ławki, zatrzymując się przy nowicjuszce.

- Przepraszam, siostro - powiedziałam. Potem, usiłując przerwać niezręczną

ciszę, podczas której nowicjuszka mierzyła mnie niechętnym spojrzeniem, dodałam: -

Podoba mi się siostry, eee...

Ponieważ jednak wyleciało mi z głowy, jak się nazywa suknia, którą one

noszą, komplement wypadł trochę płasko, nawet jeśli na koniec jak sądzę,

uratowałam nieco sytuację, wskazując ręką na jej strój.

- No, wie siostra, to coś, co siostra ma na sobie. Bardzo siostra zgrabnie

wygląda.

To chyba jednak nie była najwłaściwsza uwaga w stosunku do kogoś, kto

przygotowywał się do złożenia ślubów zakonnych, bo nowicjuszka zrobiła się

czerwona jak rak i powiedziała:

- Nie zmuszaj mnie, żebym znowu podała cię do raportu, panno Simon.

Uznałam, że to niezbyt w porządku, biorąc pod uwagę, że przecież usiłowałam

być miła. Ale wszystko jedno. Opuściłam kościół, udając się do klasy dłuższą drogą,

przez zalany słońcem dziedziniec, aby ukoić nerwy szumem fontanny.

Lecz moje nerwy wkrótce znowu znalazły się w opłakanym stanie, kiedy obok

pomnika ojca Serry zauważyłam drugą nowicjuszkę, wygłaszającą właśnie rodzaj

wykładu dla grupy turystów na temat dokonań misjonarza. Chcąc uniknąć przy-

łapania poza klasą bez przepustki (dlaczego nie pomyślałam, żeby poprosić o nią ojca

Dominika? To przez te świece), wskoczyłam do toalety dla dziewcząt, gdzie

natknęłam się na chmurę szarego dymu. A to mogło oznaczać tylko jedno,

oczywiście.

- Gina - powiedziałam, schylając się, żeby sprawdzić, w której kabinie siedzi.

- Czyś ty zwariowała?

Głos Giny dobiegł z jednej kabin na końcu, w pobliżu okna, które

strategicznie otworzyła.

- Bynajmniej - powiedziała, otwierając drzwi i przytrzymując je, póki paliła. -

Wierz mi.

- Myślałam, że rzuciłaś palenie.

- Rzuciłam. - Gina usiadła obok mnie na parapecie, na który się właśnie

wdrapałam. Misja, pochodząca z początku XVII wieku, zbudowana była z grubych

glinianych cegieł, tak więc wszystkie okna były osadzone w głębokich wnękach.

Dzięki temu mieliśmy podokienne ławki, które, chociaż wysokie, były przynajmniej

chłodne i wygodne.

- Teraz pałę tylko w nagłych wypadkach - wyjaśniła Gina. - Na przykład

podczas lekcji religii. Wiesz, że z przyczyn filozoficznych jestem przeciwna

wszelkim formom zorganizowanej religii. Co ty na to?

Uniosłam brwi.

- Nie wiem. Mnie podoba się buddyzm. Teoria reinkarnacji jest bardzo

pociągająca.

- To hinduizm, głupolu - powiedziała Gina. - Mówiłam o paleniu.

- W buddyzmie też jest reinkarnacja. Nie, nigdy mnie to nie pociągało. Bo co?

- Uśmiechnęłam się. - Czy Śpiący nie opowiadał ci, jak przyłapał mnie na paleniu?

Skrzywiła się wdzięcznie.

- Nie opowiadał. I wolałabym, żebyś go tak nie nazywała. Teraz ja się

skrzywiłam.

- No to Jake. Bardzo mu się to nie podobało. Lepiej, żeby cię na tym nie

złapał, bo rzuci cię jak gorącego ziemniaka.

- Bardzo w to wątpię - odparła Gina z tajemniczym uśmiechem.

Pewnie miała rację. Zastanawiałam się, jak to jest być taką Giną i mieć

każdego napotkanego chłopaka u swoich stóp. We mnie zakochiwali się jedynie tacy

chłopcy, jak Michael Meducci. A i ten, praktycznie rzecz biorąc, wcale nie był raczej

we mnie zakochany. Był zakochany w pomyśle, że ja jestem zakochana w nim. O

czym, nawiasem mówiąc, nie mogłam myśleć bez dreszczu obrzydzenia.

Wydałam rozpaczliwe westchnienie i spojrzałam przez okno. Jakiś kilometr

lądu, upstrzony drzewami cyprysowymi, ciągnął się ku błękitnemu, połyskującemu w

świetle ostrego, popołudniowego słońca, morzu.

- Nie rozumiem, jak ty to znosisz. - Gina wydmuchnęła kłąb szarego dymu. Z

tonu jej głosu wywnioskowałam, że znowu mówi o lekcjach religii. - To znaczy tobie

to się naprawdę musi wydawać naciągane, zważywszy że jesteś mediatorką.

Wzruszyłam ramionami. Poprzedniej nocy wróciłam za późno, żeby odbyć z

Giną „rozmowę”, której się domagała. Kiedy zakradłam się do domu, twardo spała.

Dobrze się złożyło, bo byłam kompletnie wyczerpana.

Nie na tyle jednak wyczerpana, żeby zasnąć.

- Nie wiem. To jest, nie mam zielonego pojęcia, dokąd idą duchy, kiedy je

odsyłam. One po prostu... odchodzą. Może do nieba? Może do następnego życia?

Wątpię, żebym się dowiedziała, zanim sama nie umrę.

Gina wydmuchnęła za okno następną chmurę dymu.

- Przedstawiasz to jak podróż - zauważyła. - Tak, jakbyśmy po śmierci po

prostu zmieniali adres.

- Cóż... Sądzę, że tak to właśnie wygląda. Tylko mnie nie pytaj, co to za adres,

ponieważ sama tego nie wiem.

Wypaliwszy papierosa, Gina rozgniotła go na ścianie, a potem wprawnie

przerzuciła niedopałek przez zamknięte drzwi najbliższej kabiny do muszli

klozetowej. Rozległ się plusk, a następnie syk.

- A tak nawiasem mówiąc, co się działo w nocy? Opowiedziałam jej. O

Aniołach z RLS i o tym, że uważają Michaela za mordercę. Opowiedziałam jej o

siostrze Michaela i wypadku na autostradzie. I o tym, jak Josh i jego przyjaciele chcą

się zemścić oraz o tym, jak razem z ojcem Dominikiem spieraliśmy się z nimi długo

w nocy, aż udało nam się ich przekonać, żeby pozwolili nam doprowadzić Michaela

przed oblicze sprawiedliwości w staromodny sposób - za pośrednictwem stosownych

instytucji, mających za zadanie pilnowanie przestrzegania prawa, a nie

kontraktowego zabójstwa przy użyciu sił nadprzyrodzonych.

Nie powiedziałam jej tylko jednego, a mianowicie o Jessie. Z jakiegoś

powodu po prostu nie mogłam się zdobyć na mówienie o nim. Może z powodu tego,

co powiedziało kiedyś medium. Może dlatego że obawiałam się, iż madame Zara

miała rację i rzeczywiście jestem gigantyczną nieudacznicą, która zakocha się jeden

jedyny raz na całe życie, a jej wybrankiem będzie chłopak, który:

a) nie odwzajemnia mojej miłości oraz

b) nie jest w zasadzie kimś, kogo mogłabym przedstawić mamie, ponieważ nie

żyje.

A może po prostu dlatego że... cóż, może Jesse stanowił sekret, który miałam

ochotę zachować dla siebie, jak jakaś głupia dziewczyna zakochana w piosenkarzu

czy kimś takim. Może kiedyś stanę pod oknem swojego pokoju z wielkim transparen-

tem: JESSE, WYBIERZESZ SIĘ ZE MNĄ NA BAL ABSOLWENTÓW?, jak te

dziewczyny, które stoją przed studiem MTV, chociaż mam nadzieję, że ktoś mnie

zastrzeli, zanim do tego dojdzie. Kiedy skończyłam, Gina westchnęła i powiedziała:

- Cóż, to się okaże. Przystojniacy zawsze kończą jako psychopaci o

morderczych skłonnościach.

Mówiła o Michaelu.

- Owszem - zgodziłam się - ale on nawet nie jest przystojny. Chyba że zdejmie

ubranie.

- Wiesz, o co mi chodzi. - Gina pokręciła głową. - Co zrobisz, jeśli on się nie

przyzna ojcu Dominikowi?

- Nie wiem. - To także nie dało mi spać poprzedniej nocy. - Sądzę, że trzeba

będzie zdobyć jakiś dowód.

- Och, naprawdę? A skąd go weźmiesz? Kupisz w sklepie z dowodami? - Gina

ziewnęła, spojrzała na zegarek i zeskoczyła z parapetu. - Dwie minuty do lunchu -

oznajmiła. - Jak myślisz, co dzisiaj będzie? Znowu te buły?

- Jak zawsze - powiedziałam. Akademia Misyjna nie słynęła z pysznych

posiłków podawanych w szkolnej kafeterii. A to dlatego że w ogóle nie miała

kafeterii. Jedliśmy na zewnątrz, a jedzenie przywożono specjalnymi wózkami.

- Co mnie interesuje, to to, dlaczego nigdy dotąd nie wspomniałaś o tych

sprawach. No, wiesz, o tym pośredniczeniu. Przecież to nie było tak, że nie

wiedziałam - powiedziała, kiedy wyszłyśmy na dziedziniec, który wkrótce miał zaroić

się ludźmi.

Wcale nie wiesz, pomyślałam. Tego najgorszego, w każdym razie.

- Bałam się, że powiesz swojej mamie. A ona powie mojej. A moja zamknie

mnie w wariatkowie. Oczywiście dla mojego dobra.

- Oczywiście - powtórzyła Gina. - Jesteś idiotką. Zdajesz sobie z tego sprawę,

prawda? Nigdy nie powiedziałabym o tym mamie. Nigdy niczego jej nie mówię, jeśli

da się tego uniknąć. I z całą pewnością nigdy w życiu bym jej - ani nikomu innemu,

skoro już o tym mowa - nie powiedziała o tym, że jesteś mediatorką.

Wzruszyłam ramionami zakłopotana.

- Wiem! Chyba... cóż, wtedy byłam trochę przewrażliwiona na tym punkcie.

Wyluzowałam się odrobinę od tamtego czasu.

- Powiadają, że Kalifornia tak działa na ludzi - zauważyła Gina.

W tym momencie na zegarze misji wybiła dwunasta. Otworzyły się drzwi klas

wokół dziedzińca i wysypał się z nich tłum ludzi.

Michaelowi potrzeba było zaledwie trzydziestu sekund, żeby mnie odnaleźć i

przyczepić się na dobre.

- Cześć! - zawołał. Nie wyglądał na kogoś, kto przed chwilą przyznał się do

poczwórnego morderstwa. - Szukałem cię. Co robisz dzisiaj po szkole?

- Nic - odparłam szybko, zanim Gina zdążyła otworzyć buzię.

- Cóż, firma ubezpieczeniowa uporała się wreszcie z formalnościami

dotyczącymi mojego samochodu - powiedział Michael - i pomyślałem, że gdybyś

chciała pojechać na plażę albo coś...

Na plażę? Facet cierpi na amnezję czy co? Można by się spodziewać, że po

tym, co go spotkało niedawno, plaża będzie ostatnim miejscem, w które miałby

ochotę się udać.

A jednak, choć o tym nie wiedział, byłby tam absolutnie bezpieczny. A to

dzięki Jesse'owi. Miał Anioły na oku, podczas gdy my z ojcem Domem czyniliśmy

starania, żeby oddać ich przypuszczalnego mordercę w ręce sprawiedliwości.

Zauważyłam w pewnym momencie, że przez podwórze zmierza w naszą

stronę ojciec Dominik. Zanim został wciągnięty do pokoju nauczycielskiego przez

gestykulującego z zapałem pana Waldena, pokręcił głową. Michael stał plecami do

niego, wiec niczego nie widział. Nie miałam wątpliwości, co ojciec Dominik chciał

mi przekazać:

Michael nie przyznał się do niczego.

Co oznaczało tylko jedno: nadeszła pora, żeby wkroczyli zawodowcy.

To znaczy ja.

- Pewnie - powiedziałam, znów patrząc na Michaela. - Może mógłbyś pomóc

mi w geometrii. Nie wydaje mi się, żebym kiedyś pojęła to głupie twierdzenie

Pitagorasa. Po tym ostatnim sprawdzianie jestem pewna, że obleję.

- Twierdzenie Pitagorasa nie jest trudne - stwierdził Michael ubawiony moim

problemem. - Suma kwadratów przyprostokątnych równa się kwadratowi

przeciwprostokątnej.

A ja na to:

- Hę? - tonem osoby kompletnie zagubionej.

- Posłuchaj, dostałem szóstkę z geometrii. Może byśmy się pouczyli razem?

Posłałam mu spojrzenie, które miało wyrażać najwyższe uwielbienie.

- Och, naprawdę?

- Pewnie.

- Możemy zacząć dzisiaj? Po szkole? - Należy mi się Oscar. Poważnie.

Świetnie odegrałam bezradną kobietkę. - U ciebie w domu?

Michael zdziwił się tylko trochę.

- Hm, dobrze. Potem jednak, kiedy minęło zaskoczenie, dodał nieśmiało: -

Moich rodziców nie będzie. Tata pracuje, a mama spędza większość czasu w szpitalu.

U siostry. Wiesz. Mam nadzieję, że ci to nie sprawia różnicy.

Ograniczyłam się do zatrzepotania rzęsami.

- Och, nie - zapewniłam. - Wszystko w porządku. Wydawał się zadowolony i

jednocześnie jakby trochę nieswój.

- Eee... - mruknął, kiedy porwał nas potok ludzi - co do lunchu. Nie mogę z

tobą usiąść. Muszę jeszcze coś zrobić. Ale spotkamy się zaraz po lekcjach, dobrze?

- Dobrze - zagruchałam, naśladując Kelly Prescott w szczytowej formie.

Widocznie podziałało, bo Michael odszedł oszołomiony, ale zachwycony.

Wtedy właśnie Gina złapała mnie za ramię i wciągnęła w drzwi, sycząc:

- Co z tobą, naćpałaś się? Jedziesz do jego domu? Sama?

- Uspokój się, G - powiedziałam, próbując uwolnić się z uścisku Giny.

Sposób, w jaki zwracał się do niej Śpiący, okazał się chwytliwy, jakkolwiek

obrzydzeniem napełniało mnie przyznanie, że mój przyrodni brat mógł wymyślić coś

sensownego. - Właśnie to zamierzam zrobić.

- Włóczyć się z potencjalnym mordercą? - Gina nie ukrywała sceptycyzmu. -

To nie jest dobry pomysł. Rozmawiałaś o tym z ojcem Dominikiem?

- G, jestem dużą dziewczynką. Potrafię sama o siebie się troszczyć.

Zmrużyła oczy.

- Nie bardzo ci to dotąd wychodziło, co? Co ty wyprawiasz? Wolna

amerykanka czy co? I nie nazywaj mnie G.

- Posłuchaj - miałam nadzieję, że mój ton jest uspokajający - bardzo możliwe,

że Michael nic mi nie powie. Ale to świr, prawda? Maniak komputerowy. A co robią

maniacy komputerowi, kiedy coś planują?

Gina nadal wyglądała na rozgniewaną.

- Nie wiem. I nic mnie to nie obchodzi. Mówię ci...

- Wszystko zapisują - ciągnęłam spokojnie. - W komputerze. Jasne? Prowadzą

dziennik albo przechwalają się przed ludźmi na czacie, albo wprowadzają do sieci

plany budynków, które chcą wysadzić w powietrze czy coś. Więc nawet jeśli niczego

z niego nie wyciągnę, to może uda mi się zostać na jakiś czas sam na sam z jego

komputerem. Założę się, że...

- G! - Śpiący podszedł do nas spacerowym krokiem. - Tutaj jesteś. Idziesz na

lunch?

Gina zacisnęła usta ze złości na mnie, ale Śpiący tego nie zauważył. Tak samo

jak Przyćmiony, który pojawił się w chwilę później.

- Cześć - wysapał. - Co tak stoicie? Chodźmy coś zjeść. Na mój widok dodał

drwiąco:

- Suze, gdzie twój cień?

- Michael nie przyłączy się do nas podczas lunchu - odparłam wyniośle -

ponieważ coś go zatrzymało.

- Tak - mruknął Przyćmiony i zrobił wulgarną uwagę sugerującą, że Michael

nie mógł przyjść, ponieważ nie potrafił umieścić pewnych części swego ciała z

powrotem w spodniach. Była to aluzja do jego braku koordynacji, a nie do tego, że

może być bujniej obdarzony przez naturę niż przeciętny szesnastolatek.

Postanowiłam zignorować tę uwagę, podobnie jak Gina, chociaż

podejrzewam, że ona jej po prostu nie usłyszała.

- Mam nadzieję, że wiesz, co robisz - powiedziała tylko. Było jasne, że nie

zwraca się do żadnego z moich braci, co wprawiło ich w niesamowite zdumienie. Po

co jakaś dziewczyna miałaby zawracać sobie głowę rozmową ze mną, skoro może

rozmawiać z nimi?

- G, za kogo ty mnie bierzesz? Za amatorkę?

- Nie. Za wariatkę.

Roześmiałam się. Naprawdę myślałam, że jest śmieszna. Dużo później

uświadomiłam sobie, że nie było w tym niczego zabawnego.

Ponieważ, jak się okazało, Gina miała w stu procentach rację.

15

Z mordercami już tak jest. Jeśli znacie jakiegoś, jestem pewna, że się ze mną

zgodzicie.

Nie mogą się powstrzymać, żeby nie pochwalić się tym, co zrobili.

Poważnie. Są próżni. I to jest ich słaby punkt.

Spójrzmy na to od ich strony: oto udało im się uniknąć kary za straszliwą

zbrodnię. Nie ma o co się do nich przyczepić.

A oni nie mogą nikomu o tym powiedzieć.

To ich dręczy niemal za każdym razem. Niemożność powiedzenia o tym

innym ludziom, pochwalenia się swoim sprytem i przemyślnością. To ich prawie

zabija.

Nie zrozumcie mnie źle. Oni nie chcą, żeby ich złapano. Chcą tylko, żeby ktoś

ich docenił. Tak, to była okropna - czasami nawet niewyobrażalna - zbrodnia. Ale

popatrzcie, nikt ich nie złapał. Wykiwali policję. Wykiwali wszystkich. Muszą komuś

o tym powiedzieć. Bo inaczej, co by z tego mieli?

To takie moje osobiste spostrzeżenie, oczywiście. W pracy spotkałam paru

zabójców i to jest coś, co wydaje się ich łączyć. Nie złapano tylko tych, którzy

trzymali buzię na kłódkę. Pozostali? Powędrowali do pudła.

Tak więc uznałam, że Michael - który sądził, że się w nim zakochałam - może

mieć ochotę pochwalić się przede mną swoim czynem. Już trochę puścił farbę,

mówiąc, że Josh i jemu podobni tylko „zajmowali miejsce”. Wydawało się prawdopo-

dobne, że przy odrobinie zachęty da się z niego wyciągnąć zeznania, które okażą się

interesujące dla policji.

Co mówicie? Winna? Czy nie będę czuła się winna, donosząc na chłopaka,

który, ostatecznie, próbował jedynie pomścić krzywdę siostry?

Tak. Racja. Posłuchajcie, o winie nie ma mowy. Znam dwa rodzaje ludzi:

złych i dobrych. Moim zdaniem w tej akurat sprawie nie dałoby się znaleźć żadnego

dobrego człowieka. Wszyscy dopuścili się czegoś nagannego, od Lili Meducci, która

wprosiła się na imprezę, co się źle dla niej skończyło, po Anioły z RLS, które

pozwoliły spić się czternastoletniej dziewczynie. Może nie wszyscy popełnili równie

odrażające zbrodnie - w porównaniu z poczwórnym mordem w wykonaniu Michaela -

ale, szczerze mówiąc, w moim przekonaniu... wszyscy śmierdzieli.

Tak więc, odpowiadając na wasze pytanie, nie, nie czułam się winna,

zamierzając wprowadzić w życie swój plan. Z mojego punktu widzenia im szybciej

Michael dostałby to, na co zasłużył, tym prędzej mogłabym wrócić do tego, co

naprawdę ważne w życiu: wylegiwania się na plaży z najlepszą przyjaciółką u boku i

zażywania kąpieli słonecznej.

W toalecie, zaraz po lekcjach, kiedy przed lustrem nad umywalkami

rysowałam konturówką kreski pod oczami - odkryłam, że potencjalnych morderców

łatwiej skłonić do zeznań, kiedy wyglądam możliwie najlepiej - otrzymałam pierwszy

znak, że popołudnie nie upłynie dokładnie tak, jak zaplanowałam.

Drzwi się otworzyły i do środka wkroczyła Kelly Prescott w towarzystwie

nieodłącznej Debbie Mancuso. Najwyraźniej nie przybyły, żeby zrobić siusiu czy też

poprawić fryzurę, ponieważ stanęły i zaczęły przyglądać mi się z wrogim wyrazem

twarzy.

Patrząc na ich odbicie w lustrze, powiedziałam:

- Jeśli chodzi wam o pieniądze na wycieczkę klasową do krainy winorośli, to

możecie o tym zapomnieć. Rozmawiałam już o tym z panem Waldenem i on twierdzi,

że to największy absurd, o jakim słyszał. Nie NapaValley. Tam trzeba być pełno-

letnim.

Kelly uniosła dumnie brodę.

- Nie o to chodzi - oświadczyła tonem pełnym obrzydzenia.

- Tak - dodała Debbie. - Chodzi o twoją przyjaciółkę.

- Moją przyjaciółkę? - Wyjęłam z plecaka szczotkę i czesałam się, udając

obojętność. Naprawdę się nie przejmowałam. Niespecjalnie. Byłam w stanie poradzić

sobie ze wszystkim, co wysmażą Kelly Prescott i Debbie Mancuso. Tylko że nie mia-

łam na to ochoty - po tym, co zdarzyło się ostatnio. - Masz na myśli Michaela

Meducciego?

Kelly przewróciła oczami.

- Też coś. Dlaczego ty się z „tym” pokazujesz, nie jestem w stanie pojąć.

Mówię o tej twojej Ginie.

- Owszem - powiedziała Debbie, zwężając oczy do gniewnych szparek.

Gina? Och, Gina. Gina, która ukradła Kelly i Debbie adoratorów. Nagle

wszystko stało się jasne.

- Kiedy ona wraca do Nowego Jorku? - zapytała Kelly.

- Tak - teraz Debbie. - I gdzie ona śpi? W twoim pokoju, tak?

Kelly szturchnęła ją łokciem, a Debbie dodała:

- Dobra, nie udawaj, że cię to nie interesuje, Kel. Kelly rzuciła przyjaciółce

nerwowe spojrzenie i zapytała:

- Nie było tam, żadnego... eee, skakania po łóżku, co? Skakania po łóżku?

- Nic mi o tym nie wiadomo - odparłam. Zastanawiałam się, czy nie

odpowiedzieć ostro, ale rzecz polegała na tym, że doskonale je rozumiałam. Wiem, że

gdyby nagle jakaś urodziwa femme fatale przybyła z innego świata i zabrała mi

Jesse'a, byłabym mocno nie w sosie. Co nie znaczy, że Jesse w jakikolwiek sposób do

mnie należy.

- Żadnego skakania po łóżku - zapewniłam. - Kopali się może pod stołem, ale

żadnego skakania po łóżku.

Debbie i Kelly wymieniły spojrzenia. Widziałam, że im ulżyło.

- To kiedy ona wyjeżdża? - znów zapytała Kelly.

Kiedy powiedziałam: „w niedzielę”, odetchnęły, a Debbie mruknęła:

- Dobrze.

Teraz, kiedy się dowiedziała, że nie będzie musiała już jej długo znosić, Kelly

zapragnęła oddać Ginie sprawiedliwość:

- To nie tak, że jej nie lubimy...

- Tak - zgodziła się Debbie. - Tylko że ona jest... no, wiesz.

- Wiem - powiedziałam, mam nadzieję, pocieszającym tonem.

- To dlatego że jest nowa - dodała Kelly. Przeszła na pozycje obronne. - Tylko

dlatego im się podoba. Bo jest inna.

- Pewnie - powiedziałam, odkładając szczotkę.

- Więc ona jest z Nowego Jorku? - Kelly wyraźnie wciągał temat. - Wielkie

mi rzeczy. Byłam w Nowym Jorku. Nie jest taki wspaniały. Wszędzie brudno, pełno

tych paskudnych gołębi i żebraków.

- Tak - odezwała się ponownie Debbie. - A wiesz, co słyszałam? W Nowym

Jorku nie mają nawet rybnych tacos.

Prawie zrobiło mi się jej żal.

- Cóż - zarzuciłam plecak na ramię - było miło. Ale teraz muszę już iść, moje

panie.

Zostawiłam je, kiedy zanurzały palce w pojemniczkach z błyszczkiem do ust,

pochylając się następnie w stronę lustra, żeby go rozsmarować.

Michael czekał na mnie dokładnie w miejscu, w którym się umówiliśmy

Widocznie konturówka spełniła swoje zadanie, bo zmieszał się i wybąkał:

- Cześć, eee... czy chcesz, eee... żebym wziął twój plecak?

- Och, to miłe - zaszczebiotałam, wręczając mu go. Z dwoma plecakami na

ramionach Michael wyglądał trochę dziwacznie, ale on i tak zwykle sprawiał takie

wrażenie - przynajmniej w ubraniu - więc to mnie nie zaskoczyło. Ruszyliśmy chłod-

nym, zacienionym pasażem, teraz pustym, bo prawie wszyscy już poszli, a potem

wyszliśmy na rozgrzany nasłoneczniony parking. W oddali pobłyskiwało morze. Na

niebie nie było ani jednej chmurki.

- Mój samochód jest tam - powiedział Michael, wskazując

szmaragdowozielony sedan. - Cóż, tak naprawdę to nie jest mój samochód.

Pożyczony z agencji. Nie jest zły. Ma w sobie coś.

Uśmiechnęłam się, a on potknął się o kawałek betonu. Upadłby na twarz,

gdyby w ostatniej chwili nie zdołał odzyskać równowagi. Szminka, jak stwierdziłam,

działała równie skutecznie, jak konturówka.

- Tylko znajdę kluczyki - powiedział Michael, grzebiąc w kieszeniach.

Powiedziałam mu, żeby się nie śpieszył. Wyciągnęłam okulary i odwróciłam

twarz do słońca, opierając się na masce samochodu. Zastanawiałam się jak najlepiej

przejść do tematu. Może zaproponować, żebyśmy wstąpili do szpitala odwiedzić jego

siostrę? Nie, chciałam jak najszybciej dostać się do jego domu, żeby dobrać się do

jego e - maili. Czy dam radę wejść do jego poczty? Pewnie nie. Ale mogę zadzwonić

do Cee Cee. Ona będzie wiedziała. Czy można rozmawiać przez telefon i wejść do

cudzej poczty? Och Boże, dlaczego mama nie chce kupić mi komórki? Jestem

praktycznie jedyną drugoklasistką bez komórki. Jeśli nie liczyć Przyćmionego.

Kiedy tak rozmyślałam, na moją twarz padł jakiś cień i nagle przestałam

odczuwać ciepło słońca. Otworzyłam oczy i zobaczyłam twarz Śpiącego.

- Co ty takiego wyprawiasz? - zapytał tym samym zaspanym głosem co

zwykle.

Czułam, że się czerwienię. I to wcale nie z powodu słońca.

- Michael zawiezie mnie do domu - powiedziałam niepewnie. Widziałam

kątem oka, że Michael, stojący od strony kierowcy, znalazł już kluczyki i teraz zamarł

przy otwartych drzwiczkach wozu.

- Nigdzie nie pojedziesz - oświadczył Śpiący.

Nie mogłam w to uwierzyć. Nie mogłam uwierzyć, że mi to robi. Byłam tak

zmieszana, że myślałam, że umrę.

- Śpią... - zaczęłam, ale w porę urwałam. - Jake, przestań.

- Nie - powiedział Jake. - Ty przestań. Pamiętasz, co mówiła mama?

Mama. Nazwał moją matkę mamą. O co tu chodzi?

Zsunęłam okulary i popatrzyłam za plecy Jake'a. Gina, razem z Przyćmionym

i Profesorem, stała po drugiej stronie parkingu, opierając się o ramblera i gapiąc się w

moją stronę.

Gina. Doniosła na mnie. Doniosła na mnie Śpiącemu. Nie mogłam w to

uwierzyć.

- Śpią... to jest, Jake, doceniam twoją troskę, ale sama potrafię o siebie

zadbać...

- Nie. - Ku mojemu zdumieniu, objął mnie ramieniem i zaczął ciągnąć. Był

zaskakująco silny jak na kogoś, kto przez cały czas wydaje się taki zmęczony. -

Wracasz z nami do domu. Wybacz, stary. - To ostatnie było skierowane do Michaela.

- Dzisiaj ma wrócić ze mną.

Michael jednak nie zadowolił się tą wymówką. Postawił na ziemi nasze

plecaki, wsunął kluczyki do kieszeni spodni i zrobił krok w stronę Śpiącego.

- Nie sądzę - powiedział twardym głosem, jakiego dotąd u niego nie słyszałam

- żeby pani miała ochotę wracać z tobą.

Pani? Jaka pani? Potem uświadomiłam sobie ze zdumieniem, że Michael miał

na myśli mnie. Ja byłam tą „panią”!

- Nie obchodzi mnie, czego ona chce - oznajmił Śpiący. Mówił zwykłym,

bardzo rzeczowym tonem. - Nie wsiądzie z tobą do samochodu i na tym koniec.

- Nie wydaje mi się. - Michael zrobił jeszcze krok w stronę Śpiącego i wtedy

zauważyłam, że obie dłonie ma zaciśnięte w pięści.

Pięści! Michael zamierzał bić się ze Śpiącym! O mnie!

To było niezwykle podniecające. Nigdy przedtem dwóch chłopaków nie biło

się z mojego powodu. Fakt, że jeden z nich jest moim przyrodnim bratem i budzi we

mnie tyle romantycznych uczuć co pies Max, nieco studził mój entuzjazm.

Michael również nie jest specjalnie pociągający. W końcu to potencjalny

morderca i w ogóle.

Och, dlaczego ma o mnie walczyć para takich nieudaczników? Dlaczego nie

Matt Damon i Ben Affleck? To dopiero byłoby wspaniałe.

- Słuchaj, przyjacielu - zagaił Śpiący, zauważając pięści Michaela. - Nie

chcesz się kłócić, co? Zamierzam tylko zabrać moją siostrę i pojechać. Rozumiesz? -

ściągnął mnie z maski samochodu.

Siostrę? Przyrodnią siostrę! Przyrodnią! Boże, dlaczego to wszystko jest takie

pokręcone?

- Suze - powiedział Michael, nie odrywając wzroku od Śpiącego - wsiądź do

samochodu, dobrze?

Uznałam, że to trwa już za długo. Nie tylko czułam się straszliwie

zakłopotana, ale było mi również okropnie gorąco. Popołudniowe słońce to nie żarty.

Nagle opuściła mnie cała energia.

Ponadto nie chciałam, żeby komuś coś się stało lub doszło do jakiejś jeszcze

głupszej sytuacji.

- Posłuchaj - zwróciłam się do Michaela - lepiej z nim pójdę. Innym razem,

dobrze?

Michael w końcu oderwał wzrok od Śpiącego. Kiedy wreszcie spojrzał na

mnie, jego oczy miały bardzo dziwny wyraz. Jakby wcale mnie nie widział.

- W porządku - mruknął.

Potem, nie mówiąc ani słowa, wsiadł do samochodu i zapalił silnik.

Boże, pomyślałam, ale z nich dzieci.

- Zadzwonię do ciebie, jak dojadę do domu - krzyknęłam w stronę Michaela,

chociaż wątpię, żeby słyszał mnie przez zamknięte okna. Uświadomiłam sobie, że

trudno będzie skłonić go do wyznań przez telefon, ale, być może, nie jest to niemoż-

liwe.

Opony samochodu Michaela zapiszczały na rozgrzanym asfalcie.

- Co za dziwaczny głupek - mruknął Śpiący, ciągnąc mnie przez parking.

Tylko że nie powiedział „dziwaczny”. Ani „głupek”. - I ty chcesz chodzić z tym

facetem?

- Jesteśmy tylko przyjaciółmi - odparłam nadąsana.

- Tak. W porządku.

- Ale masz przechlapane - powiedział Przyćmiony, kiedy podeszliśmy do

ramblera.

To było jedno z jego ulubionych powiedzonek, jeśli chodzi o mnie. Używał go

przy byle okazji.

- Z technicznego punktu widzenia, nie, Brad - odezwał się zamyślony

Profesor. - Widzisz, ona właściwie nie wsiadła z nim do samochodu. A właśnie tego

jej nie wolno. Wsiadać do samochodu z Michaelem Meduccim.

- Zamknijcie się wszyscy - warknął Śpiący, siadając za kierownicą. - I ładujcie

się do środka.

Gina, jak zwróciłam uwagę, wsunęła się automatycznie na przednie siedzenie.

Najwyraźniej nie sądziła, że polecenie Śpiącego odnosiło się także do niej, bo

powiedziała:

- A może byśmy wstąpili po drodze na lody?

Próbowała, z czego zdawałam sobie sprawę, jakoś mnie udobruchać. Jakby

lody z polewą czekoladową mogły w czymś pomóc. Otóż chyba rzeczywiście nie był

to zły pomysł.

- Brzmi dobrze - powiedział Śpiący.

Przyćmiony po mojej prawej stronie - jak zwykle wylądowałam na środku

tylnego siedzenia - mruknął:

- Nie wiem, co ty widzisz w tym przygłupie Meduccim. Na co Profesor:

- Och, to proste. Samice każdego gatunku wybierają na ogół partnerów, którzy

są w stanie zapewnić najlepszą opiekę im, jak również ich ewentualnemu potomstwu.

Michael Meducci, jako dużo inteligentniejszy niż większość jego kolegów z klasy,

spełnia to wymaganie, a ponadto posiada, według zachodnich standardów urody,

niezwykle pociągającą powierzchowność. Jeśli brać pod uwagę to, co mówiły na ten

temat Gina i Suze. Ponieważ jest prawdopodobne, że przekaże te pozytywne

genetyczne komponenty swoim dzieciom, jest kimś, komu osobniczka płci żeńskiej,

zdolna do reprodukcji, nie jest w stanie się oprzeć. Przynajmniej jeśli chodzi o

kobiety typu Suze.

W samochodzie zapadła cisza... Jak zazwyczaj po wykładzie Profesora.

Po chwili odezwał się Gina tonem pełnym szacunku:

- Powinni cię przesunąć do wyższej klasy, Dawidzie.

- Och, proponowano mi to - odparł wesoło Profesor - ale, podczas gdy mój

intelekt jest niezwykle rozwinięty jak na chłopca w moim wieku, mój rozwój fizyczny

jest trochę opóźniony Uznałem, że nie byłoby rozsądnie rzucać się w środowisko

samców dużo większych ode mnie, którzy mogliby poczuć się zagrożeni z powodu

mojej inteligencji.

- Inaczej mówiąc - przetłumaczył Śpiący - nie chcieliśmy, żeby dostawał po

tyłku od większych dzieciaków.

Ruszyliśmy, wyjeżdżając z parkingu prędko jak zwykle. Śpiący, wbrew

przezwisku, jakim go obdarzyłam, jeździ bardzo szybko.

Starałam się wymyślić, jak dać im do zrozumienia, że nie tyle chcę się

rozmnażać z Michaelem Meduccim, ile wydobyć od niego przyznanie się do

zabójstwa Aniołów z RLS, kiedy Gina zawołała:

- Boże, Jake, nie za szybko? Było to dość zabawne, ponieważ Gina, której

rodzice bardzo rozsądnie nie pozwalali zbliżać się do ich samochodu, nigdy w życiu

nie prowadziła. Podniosłam głowę i zrozumiałam, o czym mówi. Zbliżaliśmy się do

szkolnej bramy, umieszczonej w dole wzgórza, za którą ciągnęła się ruchliwa

przecznica, z prędkością większą niż zwykle, nawet jak na Śpiącego.

- Tak, Jake - odezwał się Przyćmiony na siedzeniu obok. - Zwolnij, ty

maniaku.

Wiedziałam, że Przyćmionemu zależy tylko na tym, żeby wypaść dobrze w

oczach Giny, ale zdecydowanie miał rację: Śpiący jechał stanowczo za szybko.

- To nie wyścig - zauważyłam, a Profesor zaczął mówić coś o tym, jak to

Jake'owi podskoczyły endorfiny w związku z jego sprzeczką ze mną i niedoszłą bójką

z Michaelem i że to mogło spowodować, iż trudno jest mu zdjąć nogę z pedału gazu...

Przynajmniej do momentu, kiedy Jake się odezwał głosem, w którym nie było

śladu senności:

- Nie mogę zwolnić. Hamulce... hamulce nie działają.

To brzmiało interesująco. Pochyliłam się do przodu. Podejrzewałam, że Jake

usiłuje nas nastraszyć.

Wtedy zobaczyłam, z jaką prędkością zbliżamy się do ulicy. To nie były żarty.

Zaraz mieliśmy wskoczyć na zatłoczoną czteropasmową jezdnię.

- Wysiadać! - wrzasnął Jake.

Początkowo go nie zrozumiałam. Potem zobaczyłam, jak Gina mocuje się z

pasami i dotarło do mnie, co się dzieje.

Było jednak za późno. Wyjechaliśmy już za bramę, zmierzając ku szosie.

Gdybyśmy wyskoczyli teraz, zginęlibyśmy niechybnie, tak samo jak na autostradzie.

Zostając w samochodzie, mieliśmy przynajmniej wątpliwą ochronę w postaci

stalowych ścian.

Jake nacisnął klakson, klnąc głośno. Gina zasłoniła oczy. Profesor objął mnie,

wtulając twarz w moje kolana, a Przyćmiony, ku mojemu niekłamanemu zaskoczeniu,

zaczął krzyczeć mi nad uchem jak dziewczyna.

Sfrunęliśmy ze wzgórza, pędząc obok bardzo zaskoczonej kobiety w volvo

oraz oszołomionej pary Japończyków w mercedesie, którzy zdążyli w porę nacisnąć

hamulec, więc udało im się na nas nie wpaść.

Na następnych dwóch pasach ruchu nie mieliśmy tyle szczęścia. Kiedy

gnaliśmy w poprzek autostrady, w naszą stronę, trąbiąc głośno, sunął ciągnik z

napisem TOM CAT na przedniej kracie. Napis zbliżał się szybko, aż w pewnym

momencie przestałam go widzieć, ponieważ znalazł się nad dachem naszego

samochodu...

Zamknęłam oczy, więc nie byłam pewna, czy uderzenie, które poczułam, było

wytworem wyobraźni, ponieważ oczekiwałam katastrofy, czy też rzeczywiście coś w

nas rąbnęło. Jednak moja głowa odskoczyła gwałtownie do tyłu, zupełnie jak w we-

sołym miasteczku, kiedy wagonik skręca o dziewięćdziesiąt stopni.

Kiedy otworzyłam oczy, zaczęłam podejrzewać, że uderzenie nie nastąpiło

tylko w mojej głowie, ponieważ wokół wszystko wirowało jak na karuzeli. Tylko że

nie byliśmy na karuzeli. Siedzieliśmy w ramblerze, który kręcił się po autostradzie jak

bąk.

Aż nagle, z koszmarnym łomotem, hukiem rozbitego szkła i kolejnym

potężnym wstrząsem, samochód znieruchomiał.

A kiedy dym i kurz opadły, stwierdziliśmy, że wjechaliśmy do Biura

Informacji Turystycznej w Carmelu. Do szyby przykleił nam się plakat z napisem

WITAMY W NASZYM MIEŚCIE!

16

Zabili mój samochód.

Tylko tyle Śpiący był w stanie wykrztusić. Powtarzał to w kółko od chwili,

kiedy wyczołgaliśmy się ze złomowiska, które do niedawna było ramblerem.

- Mój samochód. Zabili mój samochód.

Nieważne, że to właściwie nie był samochód Śpiącego. Raczej samochód

rodzinny, ewentualnie samochód do użytku młodszych członków rodziny.

Nieważne również, że Śpiący nie potrafił powiedzieć, kim byli owi tajemniczy

„oni”, których podejrzewał o zamordowanie swojego wozu.

Powtarzał to wciąż i wciąż od nowa, a rzecz polegała na tym, że im częściej to

powtarzał, tym większej grozy nabierało to zdanie.

Ponieważ, rzecz jasna, to nie samochód ktoś usiłował zamordować. O, nie. To

ludzie w samochodzie mieli być ofiarami.

Albo, ściśle rzecz biorąc, jedna osoba. Ja.

Nie sądzę, żebym była próżna. Naprawdę uważam, że to z mojego powodu

ktoś przeciął linkę hamulcową ramblera. Tak jest, przeciął i w związku z tym wyciekł

cały płyn hamulcowy. Samochód, starszy nawet od mojej mamy - chociaż nie tak

stary jak ojciec D - posiadał tylko jedną linkę hamulcową, co ułatwiło tego rodzaju

zamach.

Zastanówmy się, kto mógłby pragnąć, żebym zniknęła w chmurze ognia...

Och, zaraz już wiem! Josh Saunders, Carrie Whitman, Mark Plusford i Felicja Bruce?

Jestem genialna.

Nie mogłam, oczywiście, podzielić się z nikim swoimi podejrzeniami.

Nie z policją, która spisała raport z wypadku. Nie z pracownikami pogotowia,

którzy nie mogli uwierzyć, że poza paroma siniakami, żadne z nas nie odniosło

poważnych obrażeń. Nie z pracownikami pomocy drogowej, którzy przyjechali, żeby

odholować to, co zostało z ramblera. Nie z Michaelem, który, opuściwszy parking tuż

przed nami, usłyszał, że coś się dzieje i wrócił, a potem jako jeden z pierwszych

pomagał nam wydostać się z wraka.

Ani, naturalnie, z mamą czy ojczymem, którzy pojawili się w szpitalu bladzi i

przerażeni, powtarzając. „To cud, że żadne z was nie jest ranne” oraz „Teraz

będziecie jeździć wyłącznie land - roverem”.

Co poprawiło humor Przyćmionemu. W land - roverze było znacznie więcej

miejsca niż w ramblerze. Pewnie wyobraził sobie, że w land - roverze przejście do

poziomu z Debbie Mancuso nie będzie żadnym problemem.

- Po prostu nie jestem w stanie zrozumieć - powiedziała mama dużo później,

kiedy skończyły się prześwietlenia, badanie wzroku, opukiwanie i obmacywanie, i

personel szpitala pozwolił nam wreszcie wrócić do domu. Siedzieliśmy w sali

Peninsula Pizza, miejscu pracy Śpiącego, jedynego lokalu, w którym da się znaleźć

stolik dla sześciu, siedmiu osób bez rezerwacji. Dla kogoś z zewnątrz musieliśmy

wyglądać jak jedna wielka szczęśliwa rodzina (cóż, z wyjątkiem Giny, która trochę

odstawała, chociaż nie aż tak, jak mogłoby się wydawać) świętująca z jakiejś okazji,

na przykład zwycięstwa w meczu piłkarskim.

Tylko my wiedzieliśmy, że powodem, dla którego urządziliśmy tę drobną

uroczystość, jest fakt, iż nadal żyjemy.

- To cud - ciągnęła mama. - Lekarze z pewnością tak uważają. To, że nikt z

was nie został poważnie ranny.

Profesor zademonstrował swój łokieć, skaleczony kawałkiem szkła, kiedy

wyczołgiwał się z samochodu.

- To mogłaby być bardzo poważna rana - oznajmił urażonym dziecinnym

głosem - gdyby uległa zanieczyszczeniu.

- Och, kochanie. - Mama wyciągnęła rękę i pogłaskała go po głowie. - Wiem.

Byłeś taki dzielny, kiedy zakładano ci szwy.

Pozostali przewrócili oczami. Profesor przez całą noc robił cyrk w związku z

tą raną. Ale to uszczęśliwiało i jego, i moją mamę. Kiedy próbowała pogłaskać mnie,

prawie złamałam rękę, usiłując się od tego wykręcić.

- To nie był cud - powiedział Andy - ale zwykłe szczęście, że nie zginęliście

wszyscy na miejscu.

- Szczęście to nic - stwierdził Śpiący. - Uratowały nas moje wyjątkowe,

wysokiej klasy umiejętności kierowcy.

Niechętnie to przyznaję, ale Śpiący miał rację. (Skąd u niego taki wyszukany

język? Czyżby wkuwał do egzaminów za moimi plecami?) Zanim wpadliśmy na

szybę, prowadził pozbawiony hamulców samochód niczym rasowy rajdowiec. Byłam

w stanie zrozumieć, dlaczego Gina nie strząsała jego ramienia i wpatrywała się w

niego z nabożeństwem.

Ze względu na szacunek, jakiego nabrałam dla Śpiącego, nie oglądałam się,

nawet żeby zobaczyć, co on i Gina robią w drodze powrotnej z tyłu auta.

Przyćmiony z pewnością się obejrzał. A cokolwiek to było, wprawiło go w tak

paskudny nastrój, w jakim go jeszcze nie widziałam.

Łomot jego kroków w pokoju i nastawiony na cały regulator Marylin Manson

tylko zdenerwowały Andy'ego, który przeszedł od pokornej wdzięczności za cudowne

ocalenie jego „chłopców - i ciebie, Suze. Och, i Giny także” do mogącej przyprawić o

apopleksję wściekłości w związku z muzyką, którą określał jako „zabójczą truciznę

dla umysłu”.

Byłam sama w pokoju - Gina zniknęła w niewiadomej części domu; no, dobra,

wiedziałam, gdzie jest, po prostu nie chciałam o tym myśleć - i hałas na korytarzu mi

nie przeszkadzał. Dzięki niemu, jak sobie uświadomiłam, nikt nie usłyszy

nieprzyjemnej rozmowy, jaką miałam przeprowadzić.

- Jesse! - zawołałam, zapalając światło i rozglądając się, czy go gdzieś

przypadkiem nie ma. Nie zauważyłam jednak ani śladu jego czy Szatana. - Jesse,

gdzie jesteś? Potrzebuję cię.

Duchy to nie psy. Nie przychodzą na zawołanie. W każdym razie nigdy tego

nie robiły. Nie ze mną. Tylko ostatnio - o tym nie zdążyłam jeszcze porozmawiać z

ojcem Dominikiem - znajome duchy pojawiały się ni stąd, ni zowąd, kiedy pomyśla-

łam o nich choćby przelotnie. Poważnie. Wystarczyło pomyśleć o ojcu i proszę,

stawał przede mną.

Chyba nie muszę wspominać, jakie to było krępujące, kiedy zdarzało mi się

akurat wtedy, gdy brałam prysznic czy myłam włosy.

Zastanawiałam się, czy to może dlatego, że z wiekiem rosła moja moc jako

pośredniczki. Gdyby tak jednak było, to, naturalnie, ojciec Dominik musiałby być

znacznie lepszym mediatorem ode mnie.

Anie był. Innym, ale nie lepszym. Z pewnością nieobdarzonym większą mocą.

Nie potrafił wezwać ducha myślą.

Tak mi się przynajmniej wydawało.

Jakkolwiek było, mimo że duchy nie stawiają się na wezwanie, Jesse zawsze

ostatnio tak się właśnie zachowywał. Zjawił się przede mną w migotliwej chmurce, a

potem stał, wpatrując się we mnie, jakbym zeszła z planu Jeźdźca piekieł w pełnym

kostiumie. Czy mogę jednak zauważyć, że nie wyglądałam ani w połowie na tak

zmarnowaną, jak się czułam?

- Nombre de Bios, Susannah - powiedział, blednąc w widoczny sposób (cóż, w

każdym razie jak na chłopaka, który nie żyje). - Co ci się stało?

Popatrzyłam na siebie. No dobra, bluzkę miałam brudną i podartą,

podkolanówki opadały mi na buty. Ale przynajmniej włosy, wzburzone na wietrze,

nie wyglądały najgorzej.

- Jakbyś nie wiedział - mruknęłam nadąsana, siadając na łóżku i ściągając buty

- Zdaje się, obiecałeś, że będziesz przy nich robił za nianię, żebyśmy razem z ojcem

Dominikiem mieli czas popracować nad Michaelem.

- Nianię? - Jesse zmarszczył ciemne brwi. - Byłem z Aniołami przez cały

dzień, jeśli o to ci chodzi.

- Och, zgadza się... Co mówisz? Ze udałeś się z nimi na małą wycieczkę na

szkolny parking, żeby przeciąć linkę hamulcową ramblera?

Jesse usiadł obok mnie na łóżku.

- Susannah. - Nie spuszczał z mojej twarzy ciemnych oczu. - Czy coś się

dzisiaj stało?

- Owszem, wyobraź sobie. - Opowiedziałam mu, co zaszło, chociaż moje

wyjaśnienia, na czym dokładnie polegało uszkodzenie samochodu, były trochę

pobieżne, ze względu na moją totalną ignorancję na temat wszelkich spraw

związanych z techniką oraz niewiedzę Jesse'a na temat funkcjonowania samochodu.

Za jego życia jedyny środkami lokomocji były zaprzęgi konne.

Kiedy skończyłam, pokręcił głową.

- Susannah, to nie mogli być Josh i reszta. Jak ci mówiłem, spędziłem z nimi

cały dzień. Zostawiłem ich dopiero teraz, ponieważ mnie wezwałaś. Nie mogli zrobić

tego, co opisałaś. Gdybym to zobaczył, powstrzymałbym ich.

- Ale jeśli to nie byli Josh i pozostali, to kto mógł to zrobić? Nikt inny nie

pragnie mojej śmierci. W każdym razie nie w tej chwili.

Jesse wpatrywał się we mnie intensywnie.

- Jesteś pewna, że to ty byłaś tą upatrzoną ofiarą, Susannah?

- No pewnie, że ja. - Wiem, że to brzmi dziwnie, ale myśl, że na planecie

Ziemi mógł być ktoś bardziej ode mnie wart tego, żeby go zamordować, niemal mnie

uraziła. Muszę stwierdzić, że szczycę się liczbą wrogów, jakich zdołałam pozyskać.

W fachu pośredniczym zawsze uważałam za dobry znak, jeśli kupa ludzi życzyła mi

śmierci.

- Jeśli nie ja, to kto? - parsknęłam śmiechem. - Czyżbyś podejrzewał, że ktoś

chce dopaść Profesora?

Jesse jednak pozostał poważny.

- Pomysł, Susannah - nalegał. - Czy w samochodzie nie było kogoś, kogo ktoś

inny mógłby chcieć widzieć ciężko rannym albo nawet zabitym?

Spojrzałam na niego, mrużąc oczy.

- Coś wiesz - stwierdziłam bezbarwnym tonem.

- Nie. - Jesse pokręcił głową. - Ale...

- Ale co? Boże, nienawidzę, kiedy rzucasz takie tajemnicze ostrzeżenia.

Powiedz mi po prostu.

- Nie. - Znów pokręcił głową. Tym razem energiczniej. - Pomyśl, Susannah.

Westchnęłam. Kiedy wpadał w taki nastrój, nie dało się z nim dyskutować.

Trudno mieć do niego pretensję, że chciał się bawić w pana Miyagi i Karate Kida. W

końcu, co on ma lepszego do roboty.

Wypuściłam ze świstem powietrze, aż mi grzywka zafalowała.

- W porządku - powiedziałam. - Ludzie, którzy nie przepadają za kimś, poza

mną... Niech się zastanowię. - Ożywiłam się. - Debbie i Kelly nie są zachwycone

Giną. Odbyłyśmy krótkie, nieprzyjemne starcie w toalecie tuż przed tym, jak to się

stało. To jest, ten wypadek. - Zmarszczyłam brwi. - Nie wyobrażam sobie jednak,

żeby przecięły linkę hamulcową, aby się jej pozbyć. Po pierwsze, wątpię, żeby w

ogóle wiedziały, co to jest linka hamulcowa ani gdzie jest. Po drugie, mogłyby się

pobrudzić, włażąc pod samochód. Wiesz, złamać paznokieć, wysmarować włosy

olejem... Debbie pewnie by się nie przejęła, ale Kelly? Na pewno nie. W dodatku

musiałyby zdawać sobie sprawę, że mogłyby doprowadzić do śmierci Śpiącego i

Przyćmionego, a tego by nie chciały.

- Oczywiście, że nie - powiedział cicho Jesse.

Ten jego beznamiętny ton, którym wymówił te słowa, naprowadził mnie na

trop.

- Przyćmiony? - Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. - Kto chciałby, żeby

zginął Przyćmiony? Albo, na przykład, Śpiący? Ci chłopcy są tacy... tępi.

- Czy żaden z nich - zapytał Jesse tym samym beznamiętnym tonem - nie

zrobił czegoś, co mogło kogoś rozgniewać?

- No, pewnie - stwierdziłam. - Śpiący niekoniecznie, ale Przyćmiony? Zawsze

robi kretyńskie dowcipy w rodzaju rozrzucania ludziom książek po całej klasie... -

Głos mi zamarł.

Pokręciłam głową.

- Nie - powiedziałam. - To niemożliwe.

- Jesteś pewna?

. - Nie, nie rozumiesz. - Wstałam i zaczęłam chodzić po pokoju. W którymś

momencie przez okno wślizgnął się Szatan. Usiadł na podłodze u stóp Jesse'a, liżąc

się zawzięcie swoim przypominającym papier ścierny jęzorem.

- To znaczy, on tam był - wyjaśniłam. - Michael był tam zaraz potem, jak to

się stało. Pomógł nam wysiąść z samochodu. On... - Ostatni raz widziałam Michaela

w momencie, gdy zamykały się za mną, Giną, Śpiącym, Przyćmionym i Profesorem

drzwi karetki. Twarz Michaela była blada, nawet bardziej niż zwykle - i zmartwiona.

Nie.

- To po prostu... - Doszłam do rozkładanego łóżka Giny, zanim odwróciłam

się ponownie twarzą do Jesse'a. - To po prostu niemożliwe. Michael nigdy nie

zrobiłby czegoś takiego.

Jesse się roześmiał. Nie było jednak w tym śmiechu wesołości.

- Naprawdę? Znam czworo ludzi, którzy mogliby mieć odmienne zdanie na

ten temat.

- Ale dlaczego miałby to zrobić? - Pokręciłam głową tak mocno, żeby włosy

zafalowały. - To znaczy, Przyćmiony to dupek, to prawda, ale żeby chcieć go

zamordować? I kilkoro niewinnych ludzi na dodatek? Ze mną włącznie? - Odwróci-

łam urażone spojrzenie od Szatana, który ssał łapę, próbując usunąć brud spomiędzy

poduszeczek. - Michael nie mógłby z pewnością pragnąć mojej śmierci. Jestem jego

szansą na partnerkę na balu szkolnym!

Jesse milczał. I podczas tej chwili ciszy coś sobie przypomniałam. A to

spowodowało, że zaparło mi dech w piersiach.

- O Boże - jęknęłam, opadając na rozkładane łóżko. Na twarzy Jesse'a

obojętność zastąpił niepokój.

- Co się dzieje, Susannah? Źle się czujesz? Skinęłam głową.

- Och, tak... - Wpatrywałam się niewidzącym wzrokiem w ścianę

naprzeciwko. - Chyba się pochoruję, Jesse... on mnie pytał, czy chciałabym z nim

pojechać. Tuż przedtem, jak to się stało. Nalegał, żebym z nim pojechała. A kiedy

Śpiący oświadczył, że muszę jechać z nimi albo powie mamie, myślałam, że się

pobiją.

- Oczywiście - odezwał się Jesse bardzo, jak na niego, suchym tonem. - Bał

się, że jego... jak to nazwałaś? A, tak... partnerka na bal zginie.

- O Boże! - Podniosłam się i zaczęłam znowu chodzić tam i z powrotem. - O

Boże, dlaczego? Dlaczego Przyćmiony? To znaczy, on jest chamem i w ogóle, ale

dlaczego Michael miałby chcieć go zabić?

Na to Jesse całkiem spokojnie:

- Być może z tego samego powodu, z którego zabił Josha i pozostałych.

Znieruchomiałam. Powoli odwróciłam głowę w jego stronę. Przypomniałam

sobie, co powiedział Przyćmiony - miałam wrażenie, że tygodnie temu, ale w gruncie

rzeczy jeden czy dwa dni wcześniej. Rozmawialiśmy o wypadku, w którym zginęły

Anioły z RLS, i Przyćmiony powiedział coś o Marku Pulsfordzie. „Byliśmy razem na

imprezie. W zeszłym miesiącu, w dolinie”.

Na tej samej imprezie, pomyślałam, czując, że robi mi się zimno, podczas

której Lila Meducci wpadła do basenu?

W sekundę później, nie mówiąc Jesse'owi ani słowa, otworzyłam drzwi,

zrobiłam trzy kroki w poprzek korytarza i zaczęłam walić z całej siły w drzwi pokoju

Przyćmionego.

- Uspokójcie się! - wrzasnął Przyćmiony. - Już przyciszyłem!

- Nie chodzi o muzykę! - krzyknęłam. - Chodzi o coś innego. Mogę wejść?

Usłyszałam brzęk odkładanej sztangi, a potem Przyćmiony burknął:

- Tak, chyba tak.

Położyłam rękę na klamce i nacisnęłam.

Chciałabym coś w tym miejscu zaznaczyć. Byłam w pokoju Profesora. Wiele

razy, ponieważ jest on tym z moich przyrodnich braci, do którego udaję się zawsze,

mimo że jest trzy klasy niżej ode mnie, jeśli mam jakiś problem z pracą domową. By-

łam nawet w pokoju Śpiącego, ponieważ zazwyczaj trzeba nim mocno potrząsnąć,

żeby w porę się obudził i odwiózł nas do szkoły.

Ale nigdy, przenigdy nie wchodziłam do pokoju Przyćmionego. Prawdę

mówiąc, miałam nadzieję, że nie zaistnieje sytuacja, w której wypadnie mi

przekroczyć ten właśnie próg.

Teraz jednak taka sytuacja zaistniała. Wciągnęłam głęboko powietrze i

weszłam.

W środku było ciemno. A to z powodu decyzji Przyćmionego, żeby trzy

ściany pomalować na fioletowo, a jedną na biało - to barwy drużyny zapaśniczej

Akademii Misyjnej. Wybrał tak ciemny odcień fioletowego, że wydawał się prawie

czarny. Mrok łagodził jedynie plakat z Michaelem Jordanem, wzywającym

patrzących, żeby Po PROSTU TO ZROBILI.

Na podłodze rozpościerał się gęsty dywan brudnych skarpetek i bielizny. W

powietrzu unosił się ostry zapach stanowiący mieszaninę potu i pudru dla dzieci. Nie

był to zapach koniecznie nieprzyjemny, chociaż wolałabym, żeby moje ubrania nie

przesiąkły podobną wonią. Przyćmionemu to jednak nie przeszkadzało.

- No?

Leżał na plecach na wyściełanej ławce. Nad jego piersią wisiała sztanga na

stojaku. Nie zgadnę, jakie ciężary podnosił, ale jestem absolutnie przekonana, że po

odpowiedniej liczbie powtórzeń, nie miałby problemu z wystawieniem Debbie

Mancuso za okno w razie pożaru. A do tego właśnie dziewczynie przydaje się

chłopak, czyż nie?

- Przyć... - Ponownie wciągnęłam powietrze. Co z tym pudrem dla dzieci?

Zaraz. Nie mówcie mi. Nie chcę wiedzieć. - Brad, czy byłeś na tej imprezie w dolinie,

kiedy Lila Meducci wpadła do basenu?

Przyćmiony wyciągnął rękę, chwytając sztangę. Uniósł ją, pozwalając mi

delektować się widokiem swoich nadmiernie owłosionych pach. Powstrzymałam

okrzyk obrzydzenia.

- O czym ty mówisz? - mruknął.

- O Lili Meducci.

Przyćmiony opuścił sztangę, tak że znalazła się tuż nad jego piersią. Jego

bicepsy nabrzmiały do rozmiarów melona. Pozwolę sobie zauważyć, że normalnie na

widok męskich bicepsów tej wielkości ugięłyby się pode mną kolana. Te bicepsy

jednakowoż należały do Przyćmionego, mogłam wiec jedynie przełknąć ślinę, mając

nadzieję, że pizza pepperoni, którą zjadłam na obiad, pozostanie tam, gdzie była.

- Młodszej siostrze Michaela - ciągnęłam. - O mało się nie utopiła w zeszłym

miesiącu na przyjęciu w dolinie. Zastanawiałam się, czy to ta sama impreza, na której

spotkałeś Marka Pulsforda.

Sztanga podskoczyła do góry.

- Może - stęknął Przyćmiony. - Nie wiem. A co cię to obchodzi?

- Brad, to ważne. Jakbyś tam był, to chybabyś pamiętał. Musiałbyś zauważyć

karetkę.

- Pewnie tak - mruknął między kolejnymi powtórzeniami. - Byłem dość

wstawiony.

- Nie jesteś pewien, czy dziewczyna o mało nie utopiła się przed twoim

nosem? - W najbardziej sprzyjających okolicznościach nie mam zbyt wiele

cierpliwości do Przyćmionego. W tym konkretnym wypadku moja tolerancja wobec

jego głupoty spadła do poziomu dotychczas niespotykanego.

Przyćmiony z łoskotem odłożył sztangę. Następnie usiadł i spojrzał na mnie z

irytacją.

- Posłuchaj, jeśli ci powiem, że tam byłem, to co zrobisz? Pobiegniesz do

mamy i taty? Wiec po co mam z tobą rozmawiać? Poważnie, Suze. Dlaczego?

Nie licząc zaskoczenia tym, że Przyćmionemu też się pochrzaniło i moją

matkę nazwał „mamą”, byłam przygotowana na to pytanie.

- Nie pobiegnę - zapewniłam. - Przysięgam, że nic nie powiem, Brad. Ale

muszę wiedzieć.

Nadal patrzył podejrzliwie.

- Dlaczego? Żeby móc opowiedzieć o tym tej swojej dziwacznej przyjaciółce

albinosce, która umieści to w szkolnej gazecie? „Brad Ackerman stał jak skończony

dupek, podczas gdy dziewczyna o mało nie umarła”. O to chodzi?

- Przysięgam, że nie. Wzruszył ramionami.

- Świetnie - mruknął. - Wiesz co? Guzik mnie to obchodzi. I tak mam

spieprzone życie. Nie mam nadziei, że dojdę do stu sześćdziesięciu ośmiu przed

zawodami w sekcji i jest zupełnie jasne, że twoja przyjaciółka Gina woli Jake'a ode

mnie. - Łypnął na mnie podejrzliwie. - Zgadza się? Przestąpiłam niepewnie z nogi na

nogę.

- Nie wiem. Wydaje mi się, że obaj jej się podobacie.

- Pewnie - stwierdził Przyćmiony z sarkazmem. - To dlatego jest tutaj ze mną,

zamiast zamykać się z Jakiem i robić nie wiadomo co.

- Jestem pewna, że po prostu gadają.

- Jasne. - Przyćmiony pokręcił głową. To mnie odrobinę poruszyło. Nigdy nie

widziałam, żeby wyglądał tak... po ludzku. Nie zdawałam sobie również sprawy, że

ma jakieś cele. O co chodzi z tymi stu sześćdziesięcioma ośmioma? I czy rze-

czywiście tak bardzo zależy mu na Ginie, że uważał swoje życie za „spieprzone”,

skoro ona nie okazuje mu względów?

Dziwne. Naprawdę dziwne.

- Pytasz o tę imprezę w dolinie? Byłem tam. W porządku? Zadowolona? Jak

powiedziałem, ubzdryngoliłem się. Nie widziałem jak wpadła. Zauważyłem ją,

dopiero jak ktoś ją wyciągnął. - Znowu pokręcił głową. - To nie było dobre, wiesz?

Po pierwsze, w ogóle jej tam nie powinno być. Nikt jej nie zapraszał. Jeśli alkohol tak

działa na człowieka, powinien się trzymać od niego z daleka, rozumiesz? Ale niektóre

z tych dziewczyn są gotowe na wszystko, żeby tylko się do nas wkręcić.

Zmarszczyłam brwi. - Nas?

Spojrzał na mnie jak na głupią.

- Wiesz. Być ze sportowcami. Z ludźmi, którzy są lubiani i popularni. Siostra

Meducciego - nie wiedziałem, że to ona, dopóki twoja mama nie powiedziała o tym

przy stole - do nich należała. Zawsze kręciła się w pobliżu, próbując się umówić z

którymś z chłopaków z drużyny. Żeby również być popularną, rozumiesz?

Rozumiałam. Nagle zrozumiałam wszystko aż za dobrze.

Dlatego bez słowa opuściłam pokój Przyćmionego. Co miałam powiedzieć.

Dowiedziałam się, czego chciałam. Chyba wiedziałam o tym już przedtem. Po prostu

nie chciałam przyjąć tego do wiadomości.

Teraz jednak sprawa była jasna. Podobnie jak Michael Meducci, uznałam, że

nie mam wyboru.

Tak samo, jak Michaela Meducciego należało mnie powstrzymać. Tylko że

tak nie myślałam. Nie wtedy.

Tak samo, jak Michael.

17

Kiedy wróciłam z wizyty u Przyćmionego, Gina była w pokoju. Za to Jesse i

Szatan zniknęli. Co mi akurat odpowiadało.

- Cześć - rzuciła Gina, podnosząc głowę znad paznokcia u stopy, który

właśnie malowała. - Gdzie byłaś?

Przeszłam obok niej i zaczęłam wyswobadzać się ze szkolnego stroju.

- U Przyćmionego w pokoju - wyjaśniłam. - Posłuchaj, kryj mnie, dobrze? -

Wskoczyłam w dżinsy i zaczęłam sznurować adidasy. - Przez jakiś czas mnie nie

będzie. Powiedz im, że jestem w wannie. Najlepiej puść wodę. Powiedz, że znowu

boli mnie brzuch.

- Zaczną podejrzewać, że masz endometriozę albo coś. - Gina przyglądała się,

jak wciągam przez głowę czarny golf. - Dokąd się wybierasz?

- Na dwór - ucięłam. Włożyłam wiatrówkę, którą miałam na sobie tamtego

wieczoru na plaży. Tym razem włożyłam do kieszeni czapkę i rękawiczki.

- Och, pewnie, na dwór. - Gina pokręciła głową, wyraźnie zaniepokojona. -

Suze, nic ci nie jest?

- Oczywiście, że nie. Dlaczego pytasz?

- Patrzysz tak trochę... dziko.

- Wszystko w porządku - zapewniłam. - Doszłam tylko do tego, co i jak.

- Jak i co? - Gina zakręciła buteleczkę z lakierem i wstała. - Suze, o czym ty

mówisz?

- To, co się dzisiaj stało. - Stanęłam na ławie przy oknie. - Z linką hamulcową.

Michael to zrobił.

- Michael Meducci? - Gina spojrzała na mnie, jakbym spadła z księżyca. -

Suze, jesteś pewna?

- Jak tego, że tu stoję.

- Ale dlaczego? Dlaczego miałby to zrobić? Myślałam, że się w tobie

zakochał.

- We mnie, może. - Wzruszyłam ramionami i otworzyłam szerzej okno. - Ma

jednak pretensję do Brada.

- Brad? A co on takiego zrobił Michaelowi Meducciemu?

- Stał w pobliżu - powiedziałam - i pozwolił jego siostrze umrzeć. No, prawie.

Spadam, dobrze, Gino? Wyjaśnię wszystko, jak wrócę.

Potem wysunęłam się przez okno, na dach nad gankiem. Było ciemno,

chłodno i cicho, jeśli nie liczyć świerszczy oraz odległego szumu fal. A może to szum

autostrady? Nie byłam w stanie tego stwierdzić. Nasłuchiwałam przez minutę, żeby

się upewnić, czy nikt na dole mnie nie usłyszał, a potem podeszłam do rynny i

skuliłam się, gotowa do skoku, wiedząc, że sosnowe igły posłużą mi za materac.

- Suze! - Światło płynące z wykuszowego okna mojego pokoju przesłonił jakiś

cień.

Obejrzałam się przez ramię. Gina wychylała się przez parapet, patrząc na mnie

z niepokojem.

- Czy nie powinnyśmy... - W jakimś odległym zakątku mózgu odnotowałam,

że Gina jest przerażona. - To znaczy, czy nie powinnyśmy wezwać policji? Jeśli to o

Michaelu to prawda....

Posłałam jej spojrzenie jakby proponowała... cóż, żeby skoczyć z mostu

Golden Gate.

- Policji? - powtórzyłam. - Absolutnie nie. To sprawa między Michaelem a

mną.

- Suze... - Gina pokręciła głową, wprawiając w ruch warkoczyki. - To

poważna sprawa. Ten chłopak jest mordercą. Naprawdę uważam, że powinnyśmy

zwrócić się do zawodowców...

- Jestem zawodowcem - stwierdziłam urażona. - Pracuję jako mediatorka, nie

pamiętasz?

To Ginie nie dodało otuchy.

- Ale... no, co zamierzasz zrobić, Suze? Uśmiechnęłam się pocieszająco.

- Och, to proste. Pokażę mu, co się dzieje, kiedy ktoś próbuje zabić kogoś, na

kim mi zależy.

A potem skoczyłam w ciemność.

Nie zdobyłam się na to, żeby zabrać land - rovera. Och, jasne, postanowiłam

popełnić coś w rodzaju morderstwa, ale jeździć bez prawa jazdy? Nie ma mowy!

Zamiast tego wyciągnęłam jedną z wyścigówek, które Andy upchał pod ścianą

garażu. Parę sekund później gnałam w dół ze wzgórza, a z oczu ciekły mi łzy. Nie

dlatego że płakałam, tylko z powodu zimnego wiatru.

Zadzwoniłam do Michaela z automatu. Odebrała starsza kobieta, jego matka,

jak sądzę. Zapytałam, czy mogę rozmawiać z Michaelem. Odpowiedziała: „Tak,

oczywiście” z tym charakterystycznym zadowoleniem, jakie okazują matki, kiedy do

ich dziecka dzwoni po raz pierwszy przedstawiciel płci przeciwnej. Wiem, co mówię.

Moja mama mówi takim tonem za każdym razem, kiedy dzwoni do mnie chłopak, a

ona akurat odbiera. Trudno ją winić. To zdarza się tak rzadko.

Pani Meducci musiała uprzedzić Michaela, że dzwoni dziewczyna, bo

powiedział „cześć” głosem grubszym niż zwykle.

- Michael? - zapytałam, żeby się upewnić, czy to przypadkiem nie jego ojciec.

- Suze? - powiedział już normalnym głosem. - O mój Boże, Suze, tak się

cieszę, że to ty. Dostałaś moją wiadomość? Dzwoniłem z dziesięć razy. Pojechałem

za karetką do szpitala, ale nie wpuścili mnie na oddział. Tylko wtedy, gdybyś miała

zostać, jak powiedzieli. Ale tak się nie stało, prawda?

- Nie. Jestem zdrowa jak ryba.

- Dzięki Bogu. Och, Suze, nie masz pojęcia, jak się przeraziłem, kiedy

usłyszałem ten trzask i uświadomiłem sobie, że to ty...

- Tak - przerwałam mu. - To było straszne. Posłuchaj, Michael, jestem w

kropce pod wieloma względami i pomyślałam, że może mógłbyś mi pomóc.

- Wiesz, Suze, że zrobię dla ciebie wszystko.

Owszem. Na przykład zabiję twojego przyrodniego brata i najlepszą

przyjaciółkę.

- Jestem koło Safeway - powiedziałam. - To długa historia. Zastanawiałam się,

czy dałbyś radę...

- Będę tam za trzy minuty - rzucił Michael i odłożył słuchawkę.

Przyjechał za dwie. Ledwie zdążyłam ustawić rower między pojemnikami na

śmieci na tyłach sklepu, a już zajechał na miejsce wypożyczonym zielonym sedanem,

zaglądając przez jasno oświetlone okna supermarketu, jakby spodziewał się zobaczyć,

jak kołyszę się na mechanicznym koniku czy coś w tym stylu. Podeszłam do

samochodu od strony parkingu i zapukałam w szybę od strony pasażera.

Michael odwrócił się gwałtownie. Na mój widok jego twarz - bledsza niż

zwykle w fosforyzującym świetle - złagodniała. Pochylił się, otwierając drzwi.

- Wskakuj - zawołał wesoło. - Rany, nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę w

jednym kawałku.

- Tak? Cóż, ja też. To znaczy, cieszę się, że jestem w jednym kawałku. Cha,

cha!

- Cha, cha. - Śmiech Michaela nie brzmiał sarkastycznie, jak mój, raczej

nerwowo. Tak, w każdym razie, wolałam to usłyszeć.

- Cóż - powiedział, kiedy tak siedzieliśmy przed supermarketem, z włączonym

silnikiem. - Chcesz, żebym cię zawiózł, eee, do domu?

- Nie. - Odwróciłam głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Można by się

zastanawiać, co, się dzieje w ludzkiej głowie w chwili, kiedy człowiek zamierza

zrobić coś, co może skończyć się czyjąś śmiercią.

Cóż, powiem wam. Nie za wiele. Zauważyłam, że w samochodzie Michaela

dziwnie pachnie. Zastanawiałam się, czy poprzedni użytkownik rozlał w nim wodę

kolońską czy coś.

Potem zdałam sobie sprawę, że zapach wody kolońskiej pochodzi, od

Michaela. Widocznie chlapnął na siebie odrobinę Caroliny Herrery dla mężczyzn,

zanim wybrał się na spotkanie ze mną. Jakie to miłe.

- Mam pomysł - jakby właśnie w tej chwili przyszło mi to głowy. - Jedźmy na

punkt.

Ręce Michaela spadły z kierownicy. Pośpiesznie umieścił je na niej z

powrotem, w pozycji „druga i czwarta”, jak przystało na dobrego kierowcę.

- Słucham?

- Na punkt. - Pomyślałam, że może nie jestem dostatecznie pociągająca czy

coś. Wyciągnęłam więc rękę, kładąc ją na jego ramieniu. Miał na sobie zamszową

kurtkę. Czubkami palców wyczułam pod miękkim zamszem biceps, równie twardy i

nabrzmiały, jak u Przyćmionego.

- No, wiesz... Cudowny widok. Noc jest taka piękna... Michael nie tracił

czasu. Zaczął wyjeżdżać z parkingu, zanim zdążyłam zdjąć rękę z jego ramienia.

- Świetnie - powiedział. Jego głos brzmiał może odrobinę piskliwie, więc

odchrząknął i dodał z większą pewnością siebie: - To znaczy, bardzo chętnie.

Parę chwil później pędziliśmy autostradą nad brzegiem Pacyfiku. Była dopiero

dziesiąta, ale na szosie nie roiło się od samochodów. Jak to wieczorem w zwykły

dzień tygodnia. Zastanawiałam się, czy mama Michaela, zanim wyszedł z domu,

poleciła mu wrócić o określonej porze. Zastanawiałam się, czy będzie się martwiła,

kiedy długo go nie będzie. Ile godzin poczeka, zanim zdecyduje się zadzwonić na

policję? Albo do szpitala?

. - Nikt więc - odezwał się Michael - nikt nie został ranny, tak?

- Nie - odparłam. - Nikt nie został ranny.

- To dobrze.

- Naprawdę? - Udawałam, że wyglądam przez okno, ale tak naprawdę

obserwowałam odbicie Michaela.

- Co masz na myśli? - zapytał szybko.

Wzruszyłam ramionami.

- Nie wiem. Tylko że... no, wiesz. Brad.

- Och. - Zachichotał krótko. Nie było w tym śmiechu rozbawienia. - Tak,

Brad.

- Wiesz, usiłuję dojść z nim do ładu - powiedziałam. - Ale to trudne. Czasami

straszny z niego cham.

- Mogę sobie wyobrazić - mruknął Michael. Dość obojętnie. Obróciłam się w

jego stronę.

- Wiesz, co dzisiaj powiedział? - zapytałam. Nie czekając na odpowiedź,

ciągnęłam: - Powiedział, że był na tej imprezie. Tej, na której twoja siostra wpadła do

basenu.

Nie wydaje mi się, żeby Michael tylko w mojej wyobraźni zacisnął silniej ręce

na kierownicy.

- Poważnie?

- Owszem. Szkoda, że nie słyszałeś, co jeszcze mówił. Twarz Michaela,

zwrócona profilem do mnie, stała się bardzo ponura.

- Co powiedział?

Bawiłam się pasem bezpieczeństwa.

- Nie, nie powinnam ci o tym mówić.

- Chciałbym wiedzieć. Poważnie.

- Ale to takie wstrętne.

- Powiedz. - Głos Michaela brzmiał bardzo spokojnie.

- W porządku. Powiedział mniej więcej, że twoja siostra dostała to co chciała,

bo, po pierwsze, w ogóle nie powinna być na tej imprezie, bo nikt jej nie zapraszał.

Miała być tylko śmietanka towarzyska, sami popularni. Możesz w to uwierzyć?

Michael bardzo uważnie wyminął ciężarówkę.

- Tak - powiedział cicho. - Otóż mogę.

- Śmietanka towarzyska. Coś takiego powiedział. Popularni ludzie. -

Pokręciłam głową. - Co to znaczy „popularni”? Bardzo jestem ciekawa. Czy twoja

siostra była niepopularna? Dlaczego? Bo nie grała w szkolnej drużynie? Nie była

cheerliderką? Nie ubierała się właściwie? O co chodzi?

- O wszystkie te rzeczy - powiedział Michael równie cicho.

- Jakby coś z tego miało znaczenie. Jakby inteligencja i zrozumienie dla

innych ludzi w ogóle się nie liczyły. Nie, liczy się tylko to, czy przyjaźnisz się z

właściwymi ludźmi.

- Niestety bardzo często tak bywa.

- Cóż, myślę, że to wszystko bzdura. Powiedziałam mu to. Bradowi.

Powiedziałam coś takiego: „Więc wy wszyscy staliście tak po prostu, podczas gdy ta

dziewczyna o mało nie zginęła, bo nikt jej nie zaprosił?” Zaprzeczył, oczywiście. Ale

ty wiesz, że tak było.

- Tak. - Jechaliśmy wzdłuż Big Sur. Droga zwężała się i robiło się coraz

mroczniej. - Owszem, tak. Gdyby moją siostrą była, no... Kelly Prescott, na przykład,

od razu ktoś by ją wyciągnął, zamiast się śmiać.

W bezksiężycową noc trudno było dostrzec jego minę. Jedyne światło sączyło

się z deski rozdzielczej, nadając twarzy Michaela chorobliwy zielonkawy odcień.

- Czy tak właśnie było? - zapytałam. - Ludzie tak się zachowali? Śmiali się,

podczas gdy ona się topiła?

Skinął głową.

- Tak powiedział policji jeden z sanitariuszy. Wszyscy myśleli, że ona udaje. -

Zaśmiał się gorzko. - Moja siostra... ona tylko tego chciała, wiesz? Być popularna.

Być jak oni. A oni po prostu stali. Po prostu stali, podczas gdy ona się topiła.

- Tak. Słyszałam, że wszyscy byli nieźle pijani. - Włącznie z twoją siostrą,

pomyślałam, ale nie powiedziałam tego głośno.

- To ich nie usprawiedliwia. Ale oczywiście żadnych konsekwencji nie było.

Rodzice tej dziewczyny, która zorganizowała imprezę, zapłacili grzywnę. I tyle. Moja

siostra może nigdy się nie ocknie, a oni tylko zapłacili grzywnę.

Dotarliśmy już do zakrętu przed punktem obserwacyjnym. Michael zatrąbił. Z

drugiej strony nikt nie nadjeżdżał. Wjechał sprawnie na miejsce do parkowania, ale

nie wyłączył silnika. Siedział tylko, wpatrując się w atramentową ciemność morza i

nieba.

To ja wyciągnęłam rękę i przekręciłam kluczyk w stacyjce. Światełka na desce

rozdzielczej zgasły, pogrążając nas w nieprzeniknionym mroku.

W samochodzie panowała ogłuszająca cisza. Na drodze nie było ruchu.

Wiedziałam, że gdybym otworzyła okno, do środka wdarłby się szum wiatru i fal. Nie

poruszyłam się jednak.

Powoli ciemność za oknami stała się bardziej przejrzysta. Byłam nawet w

stanie zobaczyć linię horyzontu, gdzie czarne niebo stykało się z jeszcze

ciemniejszym oceanem.

Michael odwrócił głowę.

- To była Carrie Whitman - powiedział. - Dziewczyna, która wydała to

przyjęcie.

Skinęłam głową.

- Wiem.

- Carrie Whitman - powtórzył. - Carrie Whitman była w tym samochodzie.

Tym, który spadł z klifu w zeszłą sobotę wieczór.

- Chcesz powiedzieć - odezwałam się cicho - tym, który zepchnąłeś z klifu w

zeszłą sobotę wieczór.

Michael siedział nieruchomo. Spojrzałam na niego, ale nie potrafiłam

odczytać wyrazu jego twarzy.

Usłyszałam jednak w jego głosie ton rezygnacji.

- Ty wiesz. - To było raczej stwierdzenie niż pytanie. - Myślałem, że tak może

być.

- Po tym, co się stało dzisiaj, to masz na myśli? - Odpięłam pas. - Kiedy o

mało mnie nie zabiłeś?

- Tak mi przykro. - Schylił głowę i w końcu mogłam zobaczyć jego oczy.

Były pełne łez. - Suze, nie wiem, jak zdołam...

- Nie było żadnego seminarium o życiu pozaziemskim w tamtym instytucie,

co? - Spojrzałam na niego gniewnie. - To znaczy, w zeszłą sobotę. Przyjechałeś tutaj i

obluzowałeś śruby w barierce. Potem na nich zaczekałeś. Wiedziałeś, że po tańcach

będą tędy przejeżdżali. Wiedziałeś, że przyjadą i czekałeś na nich. Usłyszałeś ten

głupi klakson i wpadłeś na nich. Zepchnąłeś ich z klifu. Zrobiłeś to z zimną krwią.

Michael zachował się zaskakująco. Wyciągnął rękę i dotknął moich włosów w

miejscu, gdzie wystawały spod miękkiej czapki.

- Wiedziałem, że zrozumiesz. Od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłem,

wiedziałam, że ty, spośród nich wszystkich, będziesz tą, która zrozumie.

Chciało mi się wymiotować. On niczego nie chwytał. Absolutnie niczego. Czy

on w ogóle nie myślał o własnej matce? Biednej matce, która tak się ucieszyła, kiedy

zadzwoniła do niego dziewczyna? Matce, która miała już jedno dziecko w szpitalu?

Czy nie pomyślał o tym, jak ona się poczuje, kiedy dowie się, że jej jedyny syn jest

mordercą? Czy on w ogóle o tym pomyślał?

Może i pomyślał. Może uznał, że będzie zadowolona. Ponieważ pomścił

siostrę. No, prawie, w każdym razie. Nadal pozostawały pewne niedoróbki w postaci

Brada... i wszystkich innych osób, które uczestniczyły w przyjęciu. W końcu,

dlaczego miałby poprzestać na Bradzie? Zastanawiałam się, jak zdobył listę gości i

czy zamierzał zabić wszystkich, czy też paru losowo wybranych.

- A jak właściwie na to wpadłaś? - zapytał tonem, który, w jego mniemaniu,

brzmiał czule. Ale osiągnął tylko tyle, że zrobiło mi się jeszcze bardziej niedobrze. -

To znaczy, o tej barierce? I klaksonie? Tego nie było w gazetach.

- Skąd wiedziałam? - Odsunęłam głowę z zasięgu jego dłoni. - Oni mi

powiedzieli.

Wydawał się trochę urażony moim gestem.

- Oni ci powiedzieli? Co masz na myśli?

- Carrie. I Josh, i Felicja, i Mark. Ludzie, których zabiłeś. Uraza zniknęła z

jego twarzy. Zmieszanie ustąpiło miejsca zdziwieniu, a następnie wyrazowi cynizmu,

a to wszystko stało się w ciągu paru sekund.

- Och - zaśmiał się cicho. - Zgadza się. Duchy. Już przedtem próbowałaś mnie

przed nimi ostrzec, prawda? W tym samym miejscu.

- Śmiej się, ile chcesz - powiedziałam. - Ale prawda jest taka, Michael, że oni

próbowali cię od jakiegoś czasu zabić. A po tym numerze, jaki wyciąłeś z ramblerem,

zaczynam się poważnie zastanawiać, czy im na to nie pozwolić.

Przestał się śmiać.

- Suze, dajmy sobie spokój z tą twoją dziwaczną fiksacją na punkcie świata

duchów. Mówiłem ci już: dzisiaj to był wypadek. Nie ty miałaś siedzieć w tym

samochodzie. Miałaś jechać ze mną. To Brad był tym, który miał zginąć, nie ty.

- A co z Dawidem? - zapytałam. - Moim młodszym bratem? On ma dwanaście

lat, Michael. Był w tym samochodzie. Chciałeś, żeby on też zginął? I Jake? Pewnie

rozwoził pizzę tamtej nocy, kiedy twoja siostra miała wypadek. Czy powinien umrzeć

z powodu tego, co jej się stało? A moja przyjaciółka Gina? Przypuszczam, że ona

także zasługuje na śmierć, mimo że nigdy nie była na przyjęciu w dolinie.

Twarz Michaela wydawała się biała na tle skrawków nieba widocznego przez

szybę za jego plecami.

- Nie chciałem, żeby komuś stała się krzywda - powiedział dziwnie

bezbarwnym głosem. - Nikomu, z wyjątkiem, oczywiście, winnego.

- No, to nie wykonałeś za dobrej roboty - powiedziałam. - W gruncie rzeczy

spieprzyłeś wszystko. Naprawdę sknociłeś. A wiesz, dlaczego?

Jego oczy za szkłami okularów zwęziły się.

- Wydaje mi się, że zaczynam się domyślać.

- Ponieważ próbowałeś zabić kilka osób, które są mi bliskie. - Przełknęłam.

Coś twardego, bolesnego, rosło mi w gardle. - I dlatego, Michael, to się musi

skończyć. Tutaj. Teraz.

Patrzył na mnie, mrużąc oczy.

- To się skończy, zgadza się. Możesz mi wierzyć. Wiedziałam, do czego

zmierza. Niemal się roześmiałam.

Gdyby nie to bolesne coś w moim gardle, pewnie bym wybuchła śmiechem.

- Michael, nawet nie próbuj. Nie masz pojęcia, z kim zaczynasz.

- Nie - powiedział Michael cicho. - Chyba nie, prawda? Myślałem, że jesteś

inna. Myślałem, że ty, jedyna z ludzi w szkole, będziesz w stanie spojrzeć na to z

mojego punktu widzenia. Ale teraz przekonałem się, że jesteś taka jak wszyscy.

- Nie masz zielonego pojęcia, jak bardzo chciałabym, żeby tak było.

- Przykro mi, Suze. - Michael odpiął pas. - Naprawdę myślałem, że ty i ja

moglibyśmy zostać... cóż, chociażby przyjaciółmi. Odnoszę jednak wrażenie, że nie

aprobujesz tego, co zrobiłem. Mimo że nikt, absolutnie nikt, nie żałowałby tych ludzi.

Oni tylko marnowali przestrzeń, Suze. Nie wnieśliby niczego istotnego. Popatrz na

Brada. Czy to byłaby tragedia, gdyby po prostu przestał istnieć?

- Owszem - powiedziałam. - Dla jego ojca. Michael wzruszył ramionami.

- No, może. Mimo to uważam, że świat byłby lepszym miejscem bez Joshów

Saundersów i Bradów Ackermanów. - Uśmiechnął się, ale w tym uśmiechu nie było

ciepła. - Widzę jednak, że się ze mną nie zgadzasz. A nawet mam wrażenie, że

rozważasz możliwość powstrzymania mnie. Nie mogę na to pozwolić.

- Więc co zamierzasz zrobić? - Spojrzałam na niego z ironią. - Zabić mnie?

- Nie chcę tego. Wierz mi.

A potem zaczął wyłamywać sobie palce, co wywarło na mnie dość

niesamowite wrażenie. Pomijając fakt, że wyłamywanie sobie palców przy kimś w

ogóle jest dziwne, było to tym bardziej niepokojące, że zwróciło moją uwagę na duże

dłonie Michaela, połączone w dodatku z wybitnie muskularnymi, żylastymi

ramionami. Nie jestem delikatnym kwiatuszkiem, ale takie dłonie, w połączeniu z

takimi ramionami, mogły wyrządzić takiej dziewczynie jak ja poważną szkodę.

- Wydaje mi się jednak, że nie dałaś mi wyboru, prawda? Och, pewnie. Winna

jest ofiara, jakżeby inaczej?

Nie wiem, czy powiedziałam te słowa głośno, czy tylko pomyślałam, wiem

tylko, że brzmiały: „Teraz jest odpowiedni moment, żeby zjawili się Josh i jego

przyjaciele” i że w chwilę później, od strony pasażera pojawili się Josh Saunders,

Carrie Whitman, Mark Pulsford i Felicja Bruce.

Stali przez moment, mrugając, jakby nie byli pewni, co się stało. A potem

popatrzyli na chłopaka za kierownicą.

I właśnie wtedy rozpętało się piekło.

18

Czy tak właśnie miało się to odbyć według moich planów? Nie wiem. W

pokoju Przyćmionego z pewnością na moment ogarnęła mnie straszliwa wściekłość.

To na jej skrzydłach, a nie na rowerze, gnałam w dolinę i to wściekłość kazała mi

wydać ćwierćdolarówkę na telefon i zadzwonić do Michaela.

Ta wściekłość złagodniała trochę podczas rozmowy z matką Michaela. Tak,

jest mordercą. Tak, próbował zabić mnie i gromadkę ludzi, którzy byli mi bliscy.

Ale miał matkę. Matkę, która kochała go na tyle, żeby cieszyć się z powodu

telefonu od dziewczyny. Być może pierwszego w jego życiu.

A jednak wsiadłam z nim do samochodu. Kazałam zawieźć się do punktu,

mimo że wiedziałam, co go tam czeka. I zmusiłam go, żeby się przyznał. Do

wszystkiego. Na głos.

A potem ich wezwałam. Nie ma co do tego wątpliwości. Wezwałam Anioły z

RLS. A kiedy się zjawiły, spokojnie wysiadłam z samochodu.

Zgadza się. Usunęłam się z drogi. I pozwoliłam im zrobić to, co pragnęły

zrobić od dłuższego czasu... Od chwili śmierci.

Nie, nie jestem z siebie dumna. I nie mogę powiedzieć, że stałam,

przyglądając się temu, co się dzieje, z zadowoleniem. Kiedy odpięty przez Michaela

pas owinął się znienacka wokół jego szyi, a fotel zaczął nieubłaganie zbliżać się do

kierownicy, miażdżąc mu nogi, nie czułam satysfakcji.

Zupełnie odwrotnie niż Anioły.

Miały swoje powody. Bardzo się rozwinęły, jeśli chodzi o umiejętności

telekinetyczne. Nie bawiły się już wodorostami ani nie niszczyły świątecznych

dekoracji. Wspólnie miały dość siły, żeby włączyć światła samochodu i uruchomić

wycieraczki. Przez zamknięte okna dobiegał ryk radia. Britney Spears wypłakiwała

swoje serdeczne żale, podczas gdy Michael Meducci usiłował zerwać pas ze swojej

szyi. Wóz zaczął się kołysać, wewnątrz rozbłysło niesamowite światło, jakby na

desce rozdzielczej zainstalowano halogeny.

Przez cały ten czas Anioły z RLS stały w upiornej ciszy, z rękami

wyciągniętymi w stronę wozu i oczami utkwionymi w Michaelu. To znaczy, nawet

jak na duchy wyglądały przerażająco - otoczone nieziemską poświatą dziewczęta w

długich, ozdobionych kwiatami sukniach i chłopcy w eleganckich garniturach.

Zadrżałam, patrząc na nich, i to nie tylko z powodu zimnej bryzy wiejącej od morza.

Przyznaję to niechętnie, ale to Britney Spears wyrwała mnie z transu. Jest

dość przyjemna, ale umrzeć, słuchając jej? To mi się wydawało zbyt okrutne.

No i była jeszcze nieszczęsna pani Meducci. Straciła już jedno dziecko.

Prawie. Czy mogłam tak po prostu stać z boku i patrzeć, jak traci drugie?

Parę minut, może nawet sekund, wcześniej odpowiedź na to pytanie

brzmiałaby „tak”. Kiedy już jednak do tego doszło, nie byłam w stanie tego znieść.

Miałam za sobą za wiele lat mediacji. Za wiele lat i za wiele śmierci. Nie mogłam

stać z boku i spokojnie pozwolić na to, by na moich oczach umarła kolejna osoba.

Wykrzywiona twarz Michaela stała się fioletowa, okulary przekręciły mu się

na nosie, kiedy w końcu zawołałam:

- Przestańcie!

Samochód natychmiast przestał się kołysać. Wycieraczki zamarły. Britney

urwała w pół słowa, a fotel Michaela zaczął powoli wracać na swoje miejsce. Ucisk

na jego szyi zelżał na tyle, że mógł zaczerpnąć tchu. Opadł na oparcie fotela,

ogłupiały i przerażony, oddychając ciężko.

Josh zamrugał gwałtownie jak ktoś właśnie wybudzony z transu.

- Co znowu? - zapytał z irytacją.

- Przykro mi. Ale nie mogę wam na to pozwolić.

Josh i pozostali wymienili spojrzenia. Mark odezwał się pierwszy. Parsknął

śmiechem, mówiąc:

- Ach tak!

A potem nagle znowu włączyło się radio i samochód zakołysał się wściekle.

Zareagowałam błyskawicznie i z całą stanowczością, wbijając Markowi

Pulsfordowi pięść w żołądek. Na tyle zakłóciło to skupienie Aniołów, że Michael

zdołał otworzyć drzwiczki samochodu i wysunąć się na zewnątrz, zanim coś znowu

zaczęło go dusić. Padł na żwir, jęcząc.

Mark z kolei bardzo szybko przyszedł do siebie po moim ataku.

- Ty suko - warknął rozzłoszczony. - Czego chcesz?

- Tak. - Josha wyraźnie ogarniała furia. Jego niebieskie oczy lśniły jak

odłamki lodu, kiedy zwrócił je w moją stronę. - Najpierw mówisz, że nie możemy go

zabić, potem mówisz, że możemy. Potem, że nie możemy. Wiesz co? Mamy dość

tego gównianego pośrednictwa. Zabijemy go i nie ma o czym mówić.

Samochód zatrząsł się tak bardzo, jakby miał się przewrócić prosto na

Michaela.

- Nie! - krzyknęłam. - Posłuchajcie, nie miałam racji, jasne? Mnie też

próbował zabić i przyznaję, trochę mi odbiło. Ale wierzcie mi, to nie jest metoda...

- Mów za siebie - powiedział Josh.

W sekundę później leciałam do tyłu, oderwana od ziemi przez taki strumień

energii, jakby w samochodzie Michaela nastąpił wybuch.

Dopiero kiedy wylądowałam po drugiej stronie parkingu, uświadomiłam

sobie, że żadnego wybuchu nie było. To tylko Anioły połączyły swoją energię

psychiczną, kierując ją w moją stronę. Zostałam odrzucona, jak strząśnięta ze stołu

mrówka.

Chyba wtedy zrozumiałam, że mam kłopoty. Dotarło do mnie, że spuściłam ze

smyczy potwora. A właściwie cztery potwory.

Usiłowałam stanąć na nogach, kiedy Jesse, prawie tak samo zły jak Josh,

zmaterializował się koło mnie.

- Nombre de Dios - usłyszałam jego szept, kiedy zobaczył, co się stało. Potem

spojrzał na mnie i wyciągnął rękę, żeby pomóc mi wstać. - Odwróciłem się na chwilę,

a oni zniknęli. Wezwałaś ich?

Krzywiąc się, ale nie z bólu, ujęłam jego dłoń, pozwalając mu podciągnąć się

do góry.

- Tak - przyznałam, otrzepując się z brudu. - Ale nie... ja nie chciałam, żeby

do tego doszło.

Jesse spojrzał na Michaela, który usiłował odczołgać się od wirującego

samochodu.

- Nombre de Dios, Susannah - powtórzył Jesse z niedowierzaniem. - Czego się

spodziewałaś? Musiałaś przyprowadzić tego chłopaka akurat tutaj? A teraz prosisz

ich, żeby go nie zabili? - Kręcąc głową, Jesse ruszył w stronę Aniołów.

- Nie rozumiesz - zaprotestowałam, drepcząc za nim. - On próbował mnie

zabić. I Profesora, i Ginę, i Przyćmionego, i...

- Więc dlatego? Susannah, jeszcze się nie nauczyłaś, że nie jesteś

zabójczynią? - Spojrzenie ciemnych oczu Jesse'a przeszyło mnie na wylot. - Bądź

łaskawa nie zachowywać się jakbyś nią była. Jedyną osobą, która może ponieść w

związku z tym straty, jesteś ty.

Tak mnie zdumiał wyrzut w jego głosie, że łzy napłynęły mi do oczu.

Naprawdę. Prawdziwe łzy Byłam wściekła. Płakałam, ponieważ byłam na niego

wściekła. Nie dlatego że zranił moje uczucia. Wcale nie.

Jesse jednak nie zauważył mojej wściekłości. Odwrócił się do mnie tyłem,

maszerując w stronę Aniołów. W chwilę później samochód przestał się kiwać,

wycieraczki i radio uspokoiły się, a światła zgasły Anioły były silne, to prawda, ale

Jesse umarł znacznie wcześniej.

- Wracajcie na plażę - zwrócił się do nich Jesse. Josh zaśmiał się głośno.

- Żartujesz, co? - parsknął.

- Nie żartuję - zapewnił Jesse.

- Nie ma mowy - odezwał się Mark Pulsford.

- Ona nas wezwała. - Carrie wskazała na mnie ręką. - Powiedziała, że to w

porządku.

Jesse nie odwrócił głowy w stronę, którą wskazywała Carrie. Widać było, że

nie jest ze mnie zadowolony.

- Teraz mówi, że nie jest w porządku - poinformował ich Jesse. - Zrobicie to,

co ona powie.

- Nie rozumiesz? - Oczy Josha zalśniły energią, która go przepełniała. - On

nas zabił. Zabił nas.

- I zostanie za to ukarany - powiedział Jesse spokojnie. - Ale nie przez was.

- No to przez kogo? - chciał wiedzieć Josh.

- Przez legalny sąd.

- Gówno! - wrzasnął Josh. - To bzdura, człowieku! Czekaliśmy na to przez

cały dzień! Stary mówił, że tak będzie, ale nie zauważyłem, żeby interesowali się nim

chłopcy w niebieskich mundurkach. A ty? Nie wierzę, że tak będzie. Więc pozwól

nam dać mu nauczkę po naszemu.

Jesse pokręcił głową. Niebezpieczny gest w obecności czterech niemożliwych

do opanowania młodych duchów. Ale tak się właśnie zachował.

Przysunęłam się do Jesse'a, kiedy Anioły zamigotały z wściekłości. Stanęłam

na palcach, żeby mógł usłyszeć mój szept:

- Ja biorę dziewczyny. Ty chłopców.

- Nie. - Jesse spojrzał na mnie ponuro. - Odejdź, Susannah. Kiedy będą zajęci

mną, biegnij na szosę i zatrzymaj pierwszy lepszy samochód. A potem uciekaj w

bezpieczne miejsce.

Hm, pewnie. Jasna sprawa.

- Zostawić cię na pastwę ich wszystkich? - Popatrzyłam na niego gniewnie. -

Coś ty, głupi?

- Susannah - syknął. - Nie rozumiesz. Oni cię zabiją... Roześmiałam się. Po

prostu parsknęłam śmiechem. Cała złość na niego gdzieś się ulotniła. Jesse miał rację.

Nie rozumiałam.

- Niech tylko spróbują - wycedziłam. I w tym momencie się na nas rzucili.

Przypuszczam, że Anioły przyjęły podobną taktykę, na jaką ja usiłowałam

namówić Jesse'a, ponieważ dziewczęta rzuciły się na mnie, a chłopcy na niego. Nie

zmartwiło mnie to zbytnio. Dwie na jedną to raczej nieuczciwe, ale, pomijając ich

telekinetyczne moce, czułam, że nasze siły są wyrównane. Carrie i Felicja nie brały za

życia udziału w bójkach - co nie budziło wątpliwości, sądząc po sposobie, w jaki

zaatakowały - nie miały więc rzetelnej wiedzy o tym, gdzie należy walnąć pięścią,

żeby uzyskać najlepszy efekt.

Tak przynajmniej myślałam, zanim zaczęły mnie tłuc. To, czego nie wzięłam

pod uwagę, to fakt, że te dziewczyny - ich chłopcy również - były naprawdę, ale to

naprawdę wściekłe.

I jak się tak dobrze zastanowić, mieli prawo. No dobrze, może byli

nieprzyjemni, kiedy żyli - nie należeli raczej do ludzi, z którymi miałabym ochotę

przebywać, z tą ich obsesją na punkcie imprezowania i przekonaniu o przynależności

do wąskiej elity wybrańców - ale byli młodzi. Zapewne wyrośliby jeśli nie na

myślących, to przynajmniej na użytecznych obywateli.

Michael Meducci im to jednak uniemożliwił. Dlatego zionęli wściekłością.

Ich zachowanie nie było z pewnością bez zarzutu. Zorganizowali przyjęcie,

podczas którego Lila Meducci doznała poważnego urazu nie tylko z powodu własnej

głupoty, ale także niedbalstwa Aniołów i ich rodziców.

Ale to, jak się wydaje, nie przyszło im do głowy. Nie, jeśli chodzi o Anioły z

RLS, to je oszukano. Pozbawiono podstępnie życia. I ktoś musi za to zapłacić.

Tym kimś jest Michael Meducci. Oraz każdy, kto stanął im na drodze do celu.

Ich gniew był wspaniały. Naprawdę. Nie sądzę, żebym kiedyś była tak

całkowicie, w stu procentach, wściekła, jak te duchy. Och, bywałam wściekła,

spokojna głowa. Ale nigdy aż tak ani przez tyle czasu.

Anioły z RLS poniosła furia. A wyżywały ją na mnie i na Jessie.

Nie zauważyłam nawet pierwszego ciosu. Spowodował, że obróciłam się, jak

rambler po zderzeniu z ciężarówką. Poczułam, że pęka mi warga. Trysnęła fontanna

krwi i ochlapała suknie dziewcząt.

Nie zwróciły na to uwagi. Po prostu uderzyły jeszcze raz.

Nie myślcie, że im nie oddawałam. Oddawałam. Byłam dobra. Naprawdę

dobra.

Tylko że nie dość dobra. Muszę na nowo przemyśleć teorię walki dwie - na -

jedną. To nie było w porządku. Felicja Bruce i Carrie Whitman mnie mordowały.

A ja nie mogłam nic zrobić.

Nie mogłam nawet zerknąć w bok, żeby sprawdzić, czy Jesse radzi sobie

lepiej ode mnie. Za każdym razem, kiedy próbowałam odwrócić głowę, odrzucało ją

uderzenie pięści. Przestałam cokolwiek widzieć. Krew z rozbitego czoła zalała mi

oczy. Może to to, a może któryś z ciosów spowodował pęknięcie naczyń

krwionośnych w gałkach ocznych. Miałam nadzieję, że chociaż Jesse'owi nic się nie

stało. Jasne, że nie mógł umrzeć. Jedyną myślą, która pałętała mi się po głowie, było:

Cóż, jeśli mnie zabiją, to w końcu dowiem się, dokąd wszyscy odchodzą.

Kiedy pośrednik ich do tego zmusi.

W pewnym momencie potknęłam się na czymś ciepłym i raczej miękkim.

Niczego nie byłam w stanie zobaczyć, dopóki to coś nie wyjęczało mojego imienia.

- Suze...

Początkowo nie rozpoznałam głosu. Po chwili zdałam sobie sprawę, że to

Michael, który musiał mieć zgniecione gardło po duszeniu pasem. Wydawał jedynie

chrapliwe dźwięki.

- Suze - wydusił. - Co się dzieje?

Przerażenie w jego głosie świadczyło o tym, że bał się teraz co najmniej tak

samo jak Josh, Carrie, Mark i Felicja, kiedy staranował ich samochód, spychając ich

w objęcia śmierci. Dobrze mu tak, pomyślałam w tej odległej części mego umysłu,

która nie była pochłonięta wymyślaniem prób ucieczki przed sypiącymi się na mnie

ciosami.

- Suze - jęknął Michael. - Zatrzymaj to.

Jakbym była w stanie to zrobić. Jakbym była w stanie kontrolować to, co się

ze mną dzieje. Jeśli to przeżyję - co nie wydawało się prawdopodobne - dokonam

poważnych zmian w moim życiu. Po pierwsze i przede wszystkim z większym

oddaniem będę ćwiczyła kick - boxing.

A potem coś się stało. Nie mogę powiedzieć co, bo jak już wspomniałam,

zawiódł mnie zmysł wzroku.

Ale słyszałam. A to, co usłyszałam, brzmiało jak najpiękniejsza muzyka na

świecie.

To była syrena. Policyjna czy też straży pożarnej, a może karetki. Zbliżała się

coraz bardziej i bardziej, aż w końcu usłyszałam chrzęst kół na żwirze tuż przede

mną. Uderzenia pięści, którymi częstowano mnie bez wytchnienia, ustały nagle, a ja

rozpłaszczyłam się na Michaelu, który odpychał mnie słabo, powtarzając:

- Gliny. Złaź ze mnie. To gliny. Muszę uciekać. Sekundę później dotknęły

mnie czyjeś ręce. Ciepłe ręce.

Nienależące do duchów. Ludzkie ręce. A potem odezwał się męski głos:

- Nie martw się, panienko. Trzymamy cię. Trzymamy cię. Możesz stać?

Mogłam, ale utrzymanie się na nogach wywoływało fale bólu rozchodzące się

po całym ciele. Rozpoznałam ten ból. Był tak silny, że aż śmieszny... Tak zabawny,

że zaczęłam chichotać. Naprawdę. Śmieszne, że coś może aż tak boleć. Taki ból

oznaczał, że coś uległo złamaniu.

Potem wsunięto coś pode mnie i kazano mi się położyć. Palący, piekący ból

sprawił, że ponownie zachichotałam. Zobaczyłam jeszcze więcej dłoni.

Usłyszałam znajomy głos wołający mnie po imieniu i płynący z bardzo

daleka.

- Susannah, Susannah, to ja, ojciec Dominik. Czy mnie słyszysz, Susannah?

Otworzyłam oczy. Ktoś wytarł z nich krew. Znowu widziałam.

Leżałam na noszach. Wokół błyskało czerwone i białe światło. Dwóch

sanitariuszy zajmowało się raną na mojej głowie.

Ale nie to mnie bolało. Klatka piersiowa. Żebra. Chyba złamane. Czułam to.

Zamajaczyła nade mną twarz ojca Dominika. Próbowałam się uśmiechnąć, coś

powiedzieć, ale nie mogłam. Za bardzo bolała mnie warga.

- Gina do mnie zadzwoniła - powiedział ojciec Dominik w odpowiedzi na

pytanie, które wyczytał w moim wzroku. - Od niej wiem, że miałaś się spotkać z

Michaelem. Domyśliłem się, gdy powtórzyła mi, co mówiłaś o dzisiejszym wypadku,

że właśnie w to miejsce go przyprowadzisz. Och, Susannah jak bardzo żałuję, że to

zrobiłaś.

- Tak - powiedział jeden z sanitariuszy. - Ładnie ją urządził.

- Hej - jego partner uśmiechnął się promiennie od ucha do ucha - odpłaciła mu

pięknym za nadobne. Stłukła go na kwaśne jabłko.

Michael. Mówili o Michaelu. O kim innym mieliby mówić? Żaden z nich, z

wyjątkiem ojca Dominika, nie mógł widzieć Jesse'a czy Aniołów z RLS. Widzieli

tylko nas dwoje, Michaela i mnie, oboje pobitych niemal na śmierć. Uznali, rzecz

jasna, że załatwiliśmy się nawzajem. Kogo innego mogliby o to podejrzewać?

Jesse. Na wspomnienie o nim serce zaczęło mi kołatać między połamanymi

żebrami. Gdzie się podział Jesse? Podniosłam głowę, rozglądając się za nim

gorączkowo. Widziałam tylko morze umundurowanych policjantów. Czy nic mu się

nie stało?

Ojciec Dominik źle odczytał mój strach. Powiedział uspokajająco:

- Michael dojdzie do siebie. Uszkodzona krtań, parę skaleczeń i siniaków. To

wszystko.

- Tak. - Sanitariusz wyprostował się. Szykowali się, żeby załadować mnie do

karetki. - Nie bądź za skromna, dziewczyno - powiedział. - Porządnie oberwał. Wierz

mi, nieprędko zapomni o tej małej wycieczce.

- Zwłaszcza że posiedzi sobie długo za kratkami - dodał jego partner,

puszczając oko.

Kiedy pakowali mnie do karetki, zauważyłam, że Michael wcale nie siedzi w

osobnym ambulansie, ale na tylnym siedzeniu policyjnego wozu. Ręce, jak się

wydaje, miał skute za plecami. Mogło go boleć gardło, ale mówił przez cały czas.

Szybko i o ile mogłam wnioskować z wyrazu jego twarzy, z dużym przejęciem,

zwracając się do mężczyzny w garniturze, zapewne detektywa. Mężczyzna od czasu

do czasu pisał coś w notesie.

- Widzisz? - Sanitariusz uśmiechnął się do mnie. - Śpiewa jak kanarek. Nie

musisz się bać, że wpadniesz na niego w poniedziałek w szkole.

Zastanawiałam się, czy Michael się przyznał. Jeśli tak, to do czego? Czy

mówił o Aniołach? A może o tym, co zrobił z ramblerem?

A może tylko wyjaśniał policjantowi, co mu się stało? Ze zaatakowała go

jakaś niewidzialna, potężna siła, ta sama, która połamała mi żebra, rozcięła głowę i

wargę?

Detektyw nie wyglądał na szczególnie poruszonego tym co słyszy. Wiem

jednak z doświadczenia, że detektywi zawsze tak wyglądają.

W chwili gdy zamykano drzwi karetki, ojciec Dominik zawołał:

- Nie martw się, Susannah. Powiem twojej mamie, gdzie jesteś.

Czy muszę zaznaczać, że jeśli to miało mnie pocieszyć, to odniosło raczej

odwrotny skutek?

Ale zaraz potem zadziałała morfina. I stwierdziłam, że nic mnie już nie

obchodzi.

19

Nie tak wyobrażałam sobie spędzenie przerwy wiosennej - westchnęła Gina. -

Hej - podniosłam głowę znad egzemplarza „Cosmo”, który mi przyniosła -

powiedziałam, że mi przykro. Czego jeszcze chcesz?

Ginę zaskoczyła gwałtowność w moim głosie.

- Nie mówić, że się dobrze nie bawiłam - zapewniła. - Mówię tylko, że nie tak

to sobie wyobrażałam.

- Och, w porządku. - Odrzuciłam magazyn na kołdrę. - Owszem, to musiała

być niezła zabawa, odwiedzać mnie w szpitalu.

Nie mogłam mówić szybko i wyraźnie ze względu na szwy w wardze. Nie

miałam pojęcia, jak wyglądam, bo mama poinstruowała wszystkich, łącznie z

pracownikami szpitala, żeby nie dopuszczali mnie w pobliże luster, w związku z

czym oczywiście nabrałam przekonania, że wyglądam obrzydliwie. Było to jednak

mądre posunięcie, wziąwszy pod uwagę, co wyczyniam, kiedy wyskoczy mi choćby

pryszcz. Jedno jest pewne, mój głos brzmiał dziwacznie.

- To jeszcze tylko parę godzin - powiedziała Gina. - Czekamy na wyniki

drugiego rezonansu magnetycznego. Jeśli wszystko będzie w porządku, wypuszczą

cię. Plaża będzie nasza. I tym razem - zerknęła w stronę drzwi, upewniając się, że są

dobrze zamknięte i nikt nie może nas słyszeć - nie pojawią się żadne wredne duchy,

żeby wszystko popsuć.

Cóż, to się akurat zgadzało. Aresztowanie Michaela, chociaż pozbawione

efektów specjalnych, zadowoliło Anioły Wolałyby zapewne widzieć go martwym, ale

kiedy ojciec Dominik przekonał je, jak ciężko chłopiec tak wrażliwy, jak Michael,

przeżyje kalifornijskie więzienie, opuściła ich mordercza furia. Poprosiły nawet ojca

Dominika, żeby przekazał Jesse'owi i mnie, jak bardzo im przykro z powodu

przerobienia nas na krwawą miazgę.

Ja osobiście nie miałam ochoty im przebaczać, nawet kiedy ojciec Dominik

zapewnił mnie, że Anioły przeniosły się w przeznaczone im po śmierci miejsce -

gdziekolwiek to jest - i nie będą mnie już nigdy niepokoiły.

Nie dowiedziałam się, jakie zdanie ma na ten temat Jesse. Od owej okropnej

nocy nie raczył zaszczycić swoją obecnością ojca Doma ani mnie. Bałam się, że jest

ze mnie bardzo niezadowolony. Zdając sobie sprawę z tego, że to wszystko moja

wina, nie miałam do niego pretensji. A jednak pragnęłam, żeby się pokazał, choćby

po to, by na mnie jeszcze trochę powrzeszczeć. Tęskniłam za nim. Bardziej niż było

wskazane dla zdrowia.

Niech szlag trafi madame Zarę za to, że miała rację.

- Szkoda, że nie słyszysz, co o tobie mówią w szkole - powiedziała Gina.

Siedziała w nogach mojego szpitalnego łóżka, odziana w bikini, na które narzuciła

sukienkę w stylu lalki Barbie, w lamparcie łatki. Chciała zmarnować możliwie jak

najmniej czasu, kiedy znowu wybierzemy się na plażę.

- Och, naprawdę? - Usiłowałam oderwać myśli od Jesse'a, co nie było łatwe. -

Co takiego mówią?

- No, wiesz, twoja przyjaciółka Cee Cee pisze o tobie historię w szkolnej

gazecie... Jak wpadłaś na to, że to Michael popełnił te wszystkie odrażające zbrodnie i

jak w charakterze detektywa amatora zastawiłaś na niego pułapkę...

- O czym z pewnością usłyszała od ciebie - stwierdziłam sucho.

Gina przybrała niewinny wyraz twarzy.

- Nie wiem, o czym mówisz. Te są od Adama - Wskazała ogromny bukiet róż

na parapecie. - A pan Walden, jak twierdzi Jake, urządził składkę, żeby kupić dla

ciebie komplet książek Nancy Drew. Chyba uważa, że masz fioła na punkcie rozwią-

zywania zagadek kryminalnych.

Pan Walden miał rację. Tyle że nie miałam fioła na punkcie rozwiązywania

zagadek kryminalnych.

- Och, a twój ojczym myśli o kupieniu mustanga - dodała Gina.

Skrzywiłam się i natychmiast tego pożałowałam. Trudno robić miny z obolałą

wargą, nie mówiąc już o szwach na głowie.

- Mustanga? - Pokręciłam głową. - Jak my się wszyscy pomieścimy w

mustangu?

- Nie dla was, dziecinko. Dla siebie. Wam odda land - rovera. No, to brzmi

sensownie.

- A co... - Chciałam ją zapytać o Jesse'a. W końcu dzieli z nim pokój, w

związku z tym, że zabrano mnie do szpitala na całodobową obserwację. Tylko że ona

o tym nie wie. To znaczy, o Jessie. Jeszcze jej nie powiedziałam.

A teraz, no cóż, nie było chyba specjalnie powodu, żeby to zrobić, kiedy

przestał się do mnie odzywać.

- Co z Michaelem? - zapytałam. Żaden z odwiedzających - mama i ojczym,

Śpiący, Przyćmiony i Profesor, Cee Cee i Adam, nawet ojciec Dominik - nie zająknęli

się ani słowem na jego temat. Lekarze wmówili im, że to mogłoby być dla mnie zbyt

„bolesne”.

Też coś. Powiedzieć wam, co jest bolesne? Mieć dwa złamane żebra i

świadomość, że przez długie tygodnie będzie się musiało występować na plaży w

jednoczęściowym kostiumie, żeby ukryć czarnosine ślady.

- Michael? - Gina wzruszyła ramionami. - Cóż, miałaś rację. Co do tego, że

trzyma różne rzeczy w komputerze. Policja uzyskała nakaz, skonfiskowała jego

komputer i znalazła wszystko - dziennik, e - maile, schemat hamulców ramblera. W

dodatku znaleźli klucz francuski, którego użył. Wiesz, do odkręcenia śrub w barierce.

A także cęgi, którymi przeciął linkę hamulcową ramblera. Na ostrzach był olej

hamulcowy. Zdaje się, że chłopak niezbyt starannie po sobie posprzątał.

Coś wiem na ten temat.

Aresztowano go pod zarzutem poczwórnego morderstwa pierwszego stopnia -

na Aniołach z RLS - oraz sześciu usiłowań zabójstwa: naszej piątki z ramblera oraz

mnie, jako że policja była przekonana, iż w punkcie to Michael mnie tak urządził.

Nie wyprowadzałam ich z błędu. Nie zamierzałam oświadczyć: „A co do

moich obrażeń... Tak, Michael nie ma z tym nic wspólnego. Nie, zrobiły to duchy

jego ofiar, ponieważ nie pozwoliłam im go zabić”.

Uznałam, że lepiej pozwolić im wierzyć, że to Michael odpowiada za moje

złamane żebra i szwy na głowie, nie wspominając o dwóch na wardze. Cóż, w końcu

zamierzał mnie zamordować. Anioły mu przeszkodziły. Jak się tak dobrze

zastanowić, właściwie uratowały mi życie.

Owszem. Żeby móc mnie zabić.

- No, więc słuchaj - mówiła Gina. - Twoja kara, areszt domowy, wiesz, za to,

że wymknęłaś się z domu i pojechałaś samochodem z Michaelem mimo wyraźnego

zakazu, zacznie się dopiero po moim wyjeździe. Cztery dni spędzimy na plaży. Do

szkoły nie możesz chodzić. Nie ze złamanymi żebrami. Nie byłabyś w stanie siedzieć.

Z pewnością jednak możesz leżeć, no wiesz, na ręczniku. Powinno mi się udać

przekonać twoją mamę przynajmniej co do tego.

- Brzmi sensownie - stwierdziłam.

- Sup - powiedziała Gina. Miała chyba na myśli „super”, tylko że skróciła to

słowo. Śpiący też często skraca wyrazy, ponieważ jest za leniwy, żeby wymawiać je

w całości. Z pizzy zrobiła się w związku z tym „ca”, Gina została „G”. Miała więcej

wspólnego ze Śpiącym, niż podejrzewałam.

- Pójdę po colę - powiedziała, wstając z łóżka. Uważała, aby nie trząść

materacem, na co zwróciła jej uwagę pielęgniarka, która już dwa razy zaglądała do

sali. Jakbym nie pochłonęła dostatecznej ilości tylenolu z kodeiną, żeby nie czuć

bólu. Można by pewnie spuścić mi sejf na głowę, a ja prawdopodobnie nawet bym

tego nie poczuła.

- Chcesz? - zapytała Gina, zatrzymując się przy drzwiach.

- Pewnie - powiedziałam. - Tylko...

- Tak, tak ~ rzuciła przez ramię, znikając za drzwiami - postaram się o jakąś

słomkę.

Starannie poprawiłam poduszki i usiadłam, patrząc przed siebie niewidzącym

wzrokiem. Tak się zachowują ludzie na prochach przeciwbólowych.

Zachowałam jednak jasność umysłu. Otóż myślałam o tym, co powiedział

ojciec Dominik, kiedy odwiedził mnie parę godzin temu. To zakrawa na ironię, ale

następnego dnia po aresztowaniu Michaela, jego siostra Lila Meducci wybudziła się

ze śpiączki.

Och, może nie usiadła od razu, domagając się miseczki chipsów. Nadal jest

mocno zaburzona. Według ojca Dominika powrót do stanu sprzed wypadku może

zająć miesiące i lata, o ile w ogóle jest możliwy. Wiele czasu upłynie, zanim zacznie

samodzielnie chodzić, mówić, nawet jeść.

Ale żyje. Żyje i jest świadoma. Niewielka pociecha dla nieszczęsnej pani

Meducci, ale zawsze coś.

Kiedy tak rozmyślałam nad zmiennymi kolejami życia, usłyszałam szelest.

Odwróciłam głowę akurat w porę, żeby przyłapać Jesse'a na tym, jak usiłuje się

zdematerializować.

- Och, nie, przestań - jęknęłam, prostując się, co wywołało ostry ból w

żebrach. - Wracaj natychmiast.

Podszedł do mnie z głupawym wyrazem twarzy.

- Myślałem, że śpisz, więc postanowiłem wrócić później.

- Akurat - prychnęłam. - Zobaczyłeś, że nie śpię, więc postanowiłeś wrócić

później, kiedy na pewno będę spała. - Nie mieściło mi się to w głowie. Nie mogłam

pojąć, jak mógł zrobić coś takiego. To zabolało mocniej niż żebra. - Teraz będziesz

mnie odwiedzał tylko wtedy, kiedy będę nieprzytomna? O to chodzi?

- Miałaś ciężkie przeżycia - powiedział Jesse. Wydawał się wyjątkowo

zmieszany. - Twoja mama mówiła wszystkim, żeby nie robili niczego, co mogłoby

cię przygnębić.

- Twój widok mnie nie przygnębia - zapewniłam.

Byłam urażona. Naprawdę. Wiedziałam, że Jesse jest na mnie wściekły, no,

wiecie, w związku z tym zwabieniem - Michaela - - na - punkt - widokowy - żeby -

Anioły - z - RLS - mogły - go - zabić - ale to, że nie chce nawet ze mną rozmawiać...

No, to było trudne do zniesienia.

Przykrość, jaką odczuwałam, musiała się odmalować na mojej twarzy, bo

kiedy Jesse odezwał się znowu, mówił najłagodniejszym tonem, jaki u niego

słyszałam.

- Susannah ja...

- Nie - przerwałam mu - pozwól, że ja powiem to pierwsza. Przykro mi.

Przykro mi z powodu wczorajszego zajścia. To wszystko moja wina. Nie mogę

uwierzyć, że to zrobiłam. I nigdy, przenigdy sobie nie wybaczę, że cię w to

wciągnęłam.

- Susannah...

- Jestem najgorszą pośredniczką - ciągnęłam. Kiedy raz zaczęłam, trudno mi

się było zatrzymać. - Najgorszą z możliwych. Powinni mnie wywalić ze związku

pośredników. Poważnie. Nie mogę uwierzyć, że zrobiłam coś tak głupiego. I nie

miałabym do ciebie pretensji, gdybyś już nigdy się do mnie nie odezwał. Tylko... -

Spojrzałam na niego, zdając sobie sprawę, że mam oczy pełne łez. Tym razem jednak

nie wstydziłam się tego. - Ale zrozum, próbował zabić moją rodzinę. Nie mogłam

pozwolić, żeby mu się to upiekło. Rozumiesz?

Jesse zrobił coś, czego nie robił nigdy dotąd. Wątpię też, żeby kiedyś to

powtórzył.

A stało się to tak szybko, że później nie byłam pewna, czy to nie przypadkiem

sprawka mojej ożywionej lekami wyobraźni.

Jednak jestem niemal pewna, że wyciągnął rękę i dotknął mojego policzka.

I to wszystko. Przepraszam, jeśli spodziewaliście się czegoś więcej. Dotknął

tylko mojego policzka jedynej, jak sądzę, części mojego ciała, która nie była

podrapana, posiniaczona czy złamana.

Ale to nie miało znaczenia. Dotknął mojego policzka. Musnął go wierzchem

dłoni. Nie opuszkami palców. Potem opuścił rękę.

- Tak, querida - powiedział. - Rozumiem.

Serce biło mi tak mocno, że byłam pewna, iż on to słyszy Ado tego, o czym

pewnie nie muszę wspominać, żebra doskwierały mi naprawdę porządnie. Serce

wydawało się o nie tłuc przy każdym skurczu.

- Byłem zły, bo nie chciałem, żeby cię to spotkało. Mówiąc „to”, wskazał

moją twarz. Muszę wyglądać okropnie.

Nie dbałam o to. Dotknął mojego policzka. Dotknięcie było delikatne i jak na

ducha, ciepłe.

Czy nie jestem żałosna, skoro taki prosty gest potrafi wprawić mnie w

ekstazę?

Powiedziałam jak ostatnia idiotka:

- Nic mi nie będzie. Mówili, że obejdzie się nawet bez chirurgii plastycznej.

Jakby chłopak urodzony w tysiąc osiemset trzydziestym roku miał pojęcie, co

to w ogóle jest chirurgia plastyczna. Boże, ale ja potrafię zepsuć nastrój.

Jesse jednak się nie cofnął. Patrzył na mnie, jakby chciał powiedzieć coś

jeszcze. Czekałam, żeby się odezwał. Chciałam, by znowu nazwał mnie querida.

Nie nazwał mnie jednak w żaden sposób, ponieważ w tej właśnie chwili do

pokoju wpadła Gina z dwiema puszkami wody sodowej.

- Wiesz co? - powiedziała, kiedy Jesse rozbłysnął, po czym zniknął,

uśmiechając się do mnie. - Wpadłam na korytarzu na twoją mamę i kazała ci

przekazać, że drugi rezonans nie wykrył niczego złego i możesz się przygotować do

wyjścia. Załatwia wszystkie papierki. Czy to nie wspaniałe?

Uśmiechnęłam się, mimo że zabolała mnie przecięta warga.

- Wspaniałe.

Gina spojrzała na mnie z zaciekawieniem.

- Co cię tak uszczęśliwiło? - zapytała. Nie przestawałam się uśmiechać.

- Właśnie powiedziałaś, że wracam do domu.

- Owszem, ale wyglądałaś na uszczęśliwioną, zanim to powiedziałam. - Gina

zmrużyła oczy. - Suze. Co jest? Co się dzieje?

- Och - odparłam, nadał się uśmiechając. - Nic.

Podziękowania dla AScarlett za skan