MEG CABOT

NAWIEDZONY

Dla Benjamina

Serdecznie dziękuję Jennifer Brown,

Laurze Langlie, Abigail McAden

i Ingrid van der Leeden

Mgła. To wszystko, co widzę. Tylko mgłę, jaka co rano napływa znad zatoki, sącząc się przez okna mojej sypialni i ogarniając zimnymi mackami podłogę...

Tyle że tutaj nie ma okien, ani nawet podłogi. Jestem w korytarzu zrzę­dami drzwi po bokach. Nad głową nie mam sufitu, tylko lśniące lodowato gwiazdy na atramentowoczamym niebie. Długi korytarz zamkniętych drzwi wydaje się ciągnąć w nieskończoność we wszystkie strony.

A teraz biegnę. Biegnę korytarzem, mgła czepia się moich nóg, drzwi po bokach stają się rozmazaną plamą. Wiem, że otwieranie którychkolwiek z nich nie ma sensu. Nie znajdę za nimi żadnej pomocy. Muszę się wydostać z tego miejsca, ale nie jestem w stanie tego zrobić, ponieważ korytarz wciąż się wydłuża w ciemności, spowity gęstą, białą mgłą...

Nagle już nie jestem sama we mgle .Jest ze mną Jesse, trzyma mnie za rękę. Nie wiem, czy sprawia to ciepło jego palców, czy serdeczny uśmiech, ale strach znika i jestem pewna, że wszystko będzie dobrze.

Przynajmniej do chwili, kiedy okazuje się, że Jesse jest tak samo za­gubiony jak ja. Teraz nawet to, że moja dłoń spoczywa w jego dłoni, nie tłumi narastającej we mnie paniki.

Ale zaraz. Ktoś idzie w naszą stroną, wysoka postać, brodząca we mgle. Gwałtowny rytm serca - jedyny dźwięk, jaki słyszę w martwej ciszy tego miejsca, z wyjątkiem własnego oddechu - uspokaja się nieco. Pomoc. Nareszcie pomoc.

Kiedy mgła się rozstępuje i rozpoznaję twarz osoby przed nami, serce zaczyna mi bić jeszcze szybciej niż przedtem. Ponieważ wiem, że on nam nie pomoże. Wiem, że nie kiwnie dla nas palcem.

Śmieje się.

A potem znowu jestem sama, tylko tym razem znika podłoga pode mną. Znikają drzwi, a ja chwieję się nad krawędzią przepaści tak głę­bokiej, że nie widzę jej dna. Mgła wiruje wokół mnie, wlewając się do przepaści, jakby usiłując pociągnąć mnie za sobą. Wymachuję rozpacz­liwie rękami, żeby nie spaść, żeby się czegoś chwycić.

Ale nie ma się czego chwycić. W następnej sekundzie popycha mnie jakaś niewidzialna ręka.

Spadam.

1

- No, no, no - odezwał się wyraźnie męski głos za moimi plecami. - Czyż to nie Susannah Simon? Dobrze, nie chcę nikogo oszukiwać. Kiedy odzywa się do mnie przystojny chłopak - a taki miły głos musiał należeć do chłopaka, na którego przyjemnie było patrzeć; wskazywała na to pewność siebie zawarta w tym „no, no, no” oraz pieszczotli­wy ton, jakim wymówił moje imię - robi to na mnie wrażenie. To silniejsze ode mnie. W końcu jestem szesnastoletnią dziew­czyną. Moje życie nie może się obracać wyłącznie wokół naj­nowszych wzorów na strojach Lilly Pulitzer oraz wynalazków Bobbi Brown w dziedzinie pomadek do ust.

No więc przyznaję, mimo że mam chłopaka - chociaż może to za wiele powiedziane - spoglądając na przystojniaka, który mnie zaczepił, lekko potrząsnęłam włosami. Dlaczego nie? W końcu biorąc pod uwagę wszystkie kosmetyki, które w nie wtarłam dziś rano dla uczczenia pierwszego dnia trzeciej klasy, miałam świetną fryzurę. I nieważne, że morska mgła była przy­czyną artystycznego nieładu na mojej głowie.

Potrząsnęłam kasztanowymi lokami, po czym odwróciłam się, by stwierdzić, że przystojniaczek, który zawołał mnie po imieniu, nie był akurat osobą, którą miałabym ochotę zobaczyć. W gruncie rzeczy bałam się go jak własnej śmierci.

Chyba wyczytał strach w moich oczach, starannie umalowa­nych za pomocą nowiutkiego cienia do powiek o nazwie Mocha Mist, bo uśmiech na jego przystojnej twarzy uległ lekkie­mu skrzywieniu.

- Suze - odezwał się karcąco. Nawet mgła nie zdołała przy­ćmić blasku jego niesfornie pokręconych ciemnych włosów. Zęby w zestawieniu z opalenizną tenisisty lśniły bielą. - Oto ja, przestraszone dziecko pierwszy dzień w nowej szkole, a ty mi nawet nie powiesz „cześć”? To tak się traktuje starego kumpla?

Gapiłam się na niego, niezdolna wykrztusić słowa. Nie da się nic powiedzieć, kiedy usta wysychają... jak budynek z wypala­nej cegły, przed którym właśnie staliśmy.

Co on tutaj robił? Skąd się tu wziął?

Problem w tym, że nie mogłam pójść za pierwszym odru­chem i uciec z krzykiem. Widok nienagannie ubranej dziew­czyny, takiej jak ja, uciekającej z wrzaskiem przed siedemnasto­latkiem wzbudziłby niewątpliwie zainteresowanie. Tak długo udawało mi się ukrywać swój szczególny talent przed rówieśni­kami, że nie zamierzałam zdradzić go teraz, nawet jeśli byłam - a możecie mi wierzyć, że byłam - śmiertelnie przerażona.

Nawet jeśli nie mogłam uciec z krzykiem, to z pewnością mogłam przejść obok niego bez słowa, dumna i blada, mając nadzieję, że nie zorientuje się, co się za tą dumą tak naprawdę kryje.

Nie wiem, czy wyczuł mój strach. Nie spodobało mu się jednak, że odgrywam primadonnę. Uniósł rękę, kiedy usiłowałam go minąć, i w następnej chwili jego palce trzymały moje ramię jak w imadle.

Mogłam, rzecz jasna, odwinąć się i go palnąć. Nie na darmo zyskałam w poprzedniej szkole, w Brooklynie, tytuł Damskie­go Łamignata.

Ten rok chciałam jednak zacząć jak należy - w Mocha Mist i w nowych szortach z Klubu Monaco (w połączeniu z różowym bliźniakiem, który nabyłam za grosze w Benettonie na Pacific Grove) - a nie od bójki. Co by pomyśleli moi szkolni koledzy i koleżanki - a kręcili się wokół, rzucając od czasu do czasu „cześć, Suze” oraz komplementy na temat mojego wyszukanego stroju - gdybym rzuciła się z pięściami na nowego ucznia?

Poza tym nie mogłam pozbyć się myśli, że gdybym mu doło­żyła, nie omieszkałby mi oddać.

W jakiś sposób udało mi się odzyskać głos. Miałam tylko na­dzieję, że nie zauważy jego drżenia.

- Puść moją rękę - powiedziałam.

- Suze - odparł. Uśmiechał się nadal, ale wyraz jego twarzy i ton głosu wskazywały na to, że domyślił się, co jest grane. - O co cho­dzi? Nie wydajesz się specjalnie uszczęśliwiona moim widokiem.

- Nadal trzymasz moją rękę - przypomniałam mu. Przez je­dwabny rękaw czułam chłód jego palców, wydawał się nie tylko nienaturalnie silny, ale do tego zimnokrwisty.

Odsunął rękę.

- Posłuchaj - powiedział. - Naprawdę mi przykro. Z powo­du tego, jak się to wszystko potoczyło przy naszym poprzednim spotkaniu.

Przy naszym poprzednim spotkaniu. W wyobraźni przenios­łam się natychmiast do długiego korytarza - tego, który tak czę­sto widywałam w snach. Z szeregiem drzwi po obu stronach - drzwi, które prowadziły donikąd - wyglądał jak część hotelu czy budynku biurowego... tyle że ten korytarz nigdy nie należał do żadnego hotelu czy biurowca, które by oglądały ludzkie oczy. W ogóle nie istniał w naszym wymiarze.

A Paul stał tam, zdając sobie sprawę, że oboje z Jesse'em nie mamy pojęcia, jak się stamtąd wydostać, i śmiał się. Śmiał się, jakby fakt, że jeśli nie wrócę wkrótce do swojego świata, to umrę, a Jesse zostanie na zawsze uwięziony w tym korytarzu, stanowił doskonały dowcip. Śmiech Paula nadal dźwięczał mi w uszach. Śmiał się bez przerwy... aż do chwili, kiedy Jesse zdzie­lił go pięścią w twarz.

Nie mogłam uwierzyć, co się dzieje. Mieliśmy oto absolutnie zwyczajny wrześniowy poranek w Carmelu, w Kalifornii - co oznaczało, naturalnie, gruby, zakrywający wszystko płaszcz mgły, który jednak miał wkrótce zniknąć, ukazując bezchmurne błę­kitne niebo i złote słońce - a ja stałam na dziedzińcu Akademii Misyjnej imienia Junipero Serry twarzą w twarz z człowiekiem, który od tygodni nawiedzał mnie w sennych koszmarach.

To jednak nie był senny koszmar. Nie śniłam. Wiedziałam, że nie śnię, ponieważ nigdy nie przyśniliby mi się w podobnej sy­tuacji moi przyjaciele Cee Cee i Adam, którzy właśnie przeszli obok, podczas gdy ja znalazłam się naprzeciw potwora z prze­szłości, pozdrawiającego mnie zwyczajnym „Cześć, Suze”, jak­by to był... jakby to był po prostu pierwszy dzień szkoły po letnich wakacjach.

- Chodzi ci o ten moment, kiedy próbowałeś mnie zabić? - wychrypiałam, kiedy Cee Cee i Adam nie mogli mnie usłyszeć. Tym razem wiedziałam, że zauważył drżenie mojego głosu. Wiedziałam, bo chyba się zmieszał, ale to może z powodu oskar­żenia. W każdym razie podniósł rękę i przeczesał włosy palcami silnej, opalonej dłoni.

- Nigdy nie próbowałem cię zabić, Suze - powiedział, jakby lekko urażony.

Roześmiałam się. Nie zdołałam się powstrzymać. Serce po­deszło mi do gardła, ale i tak się śmiałam.

- Och - powiedziałam. - No rzeczywiście.

_ Mówię poważnie, Suze. To nie tak. Ja tylko... ja tylko nie bardzo potrafię przegrywać.

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Bez względu na to, co mówił, usiłował mnie zabić. Co gorsza, robił, co mógł, żeby usunąć Jesse'a, i to stosując chwyty poniżej pasa. A teraz twierdził, że po prostu nie wykazał się sportową postawą?

- Nie rozumiem - powiedziałam, kręcąc głową. - W czym przegrałeś? W niczym nie przegrałeś.

- Nie, Suze? - Wbił we mnie wzrok. Ten jego głos ciągle słyszałam w snach, jego śmiech, kiedy rozpaczliwie usiłowałam wydostać się z ciemnego, spowitego mgłą korytarza, z którego spaść można było w nieprzeniknioną, przepastną nicość. Chwiałam się nad nią niebezpiecznie, zanim się budziłam. W tym głosie coś się kryło...

Nie potrafiłam jednak dojść, co takiego. Wiedziałam tylko, że ten chłopak mnie przerażał.

- Suze - powiedział z uśmiechem. Z uśmiechem na twarzy, a zapewne również wtedy, gdy się krzywił ze złości, wyglądał jak jeden z prezentujących bieliznę modeli Calvina Kleina. Nie chodziło tylko o twarz. Widziałam go, ostatecznie, w spoden­kach kąpielowych. - Posłuchaj, nie zachowuj się tak - powie­dział. - Zaczął się nowy rok szkolny. Czy nie możemy zacząć wszystkiego od nowa?

- Nie - odparłam, zachwycona, że tym razem głos mi nie zadrżał. - Nie możemy. W ogóle to radziłabym ci trzymać się ode mnie z daleka.

To go wyraźnie rozbawiło.

- Bo co? - zapytał z uśmiechem, ukazującym białe, równe zęby. Uśmiechem polityka.

- Bo pożałujesz - stwierdziłam drżącym głosem.

- Och - zawołał, otwierając szeroko ciemne oczy w udanym przerażeniu. - Naślesz na mnie swojego chłopaka?

Na jego miejscu nie dowcipkowałabym sobie na ten temat. Jesse mógł go zabić - i prawdopodobnie zrobiłby to, gdyby od­krył, że Paul wrócił. Tyle że, ściśle rzecz ujmując, nie byłam dziewczyną Jesse'a, nie musiał więc bronić mnie przed podej­rzanymi typami jak ten, który właśnie stał przede mną.

Z mojej twarzy musiał wyczytać, że między mną a Jesse'em nie wszystko układało się najlepiej, bo zaśmiał się i powie­dział:

- A więc to tak. Cóż, nigdy nie sądziłem tak naprawdę, że Jesse jest w twoim typie. Potrzebujesz kogoś trochę mniej...

Nie zdążył dokończyć zdania, ponieważ w tym momencie Cee Cee, idąca za Adamem w kierunku szafek - mimo że przy­sięgłyśmy sobie telefonicznie poprzedniego wieczoru, że nie zaczniemy nowego roku szkolnego od uganiania się za chłopa­kami - podeszła do nas ze wzrokiem utkwionym w stojącego bardzo blisko mnie Paula.

- Suze - odezwała się uprzejmie.

W przeciwieństwie do mnie Cee Cee spędziła lato, pracując za darmo i nie miała zbyt wiele pieniędzy, żeby przed powro­tem do szkoły odświeżyć garderobę i zadbać o makijaż. Cee Cee i tak nie wydałaby w życiu pieniędzy na coś tak niepoważnego, jak kosmetyki. Dobrze się składało, ponieważ jako albinoska musiała je specjalnie zamawiać, zamiast, jak wszyscy inni, po­dejść do kontuaru w MAC - u, rzucając forsę na stół.

- Kim jest twój znajomy? - zapytała z ciekawością.

Nie miałam zamiaru bawić się w przedstawianie ich sobie. W gruncie rzeczy, zastanawiałam się poważnie nad tym, czy nie udać się do sekretariatu i nie zapytać, jakim prawem przyjęli kogoś takiego do szkoły, którą do tej pory uważałam za względnie znośną.

On jednak zdążył już wyciągnąć silną, chłodną dłoń w stronę Cee Cee, mówiąc z uśmiechem, który kiedyś mnie rozbrajał, a teraz mroził do kości:

- Cześć. Jestem Paul. Paul Slater. Miło mi cię poznać. Paul Slater. Takie imię nie powinno budzić grozy w sercu młodej dziewczyny, co? To brzmiało całkiem niewinnie: „Cześć, jestem Paul Slater”. Cee Cee w żaden sposób nie mogła domy­ślić się prawdy: Paul Slater był zły, manipulował ludźmi i miał sopel lodu zamiast serca.

Nie, Cee Cee nie miała o tym pojęcia. Ponieważ oczywiście niczego jej nie powiedziałam. Nikomu nie pisnęłam ani sło­wa.

Tym gorzej dla mnie.

Jeśli Cee Cee zaskoczył chłód palców Paula, nie dała tego po sobie poznać.

- Cee Cee Webb - powiedziała, ściskając jego rękę w typo­wym dla siebie geście bizneswoman. - Musisz być nowy, bo nigdy cię tu nie widziałam.

Paul zamrugał oczami, kierując moją uwagę na swoje napraw­dę długie, jak na chłopaka, rzęsy. Wydawały się prawie równie ciężkie jak powieki, jakby uniesienie ich wymagało wysiłku. U mojego przyrodniego brata Jake'a wyglądają podobnie, tylko że on sprawia wrażenie zaspanego. Długie rzęsy u Paula wywołują skojarzenie z seksowną gwiazdą rocka. Spojrzałam zaniepokojona na Cee Cee. Należała do najwrażliwszych dziew­czyn, jakie znałam, a która z nas jest tak naprawdę odporna na typ seksownej gwiazdy rockowej?

- To mój pierwszy dzień tutaj - powiedział Paul, posyłając Cee Cee kolejny uśmiech. - Szczęśliwie się złożyło, że mogłem poznać obecną tutaj pannę Simon.

- Co za zrządzenie losu. - Cee Cee, która jako redaktorka szkolnej gazety lubiła wyszukane zwroty, uniosła lekko jasne brwi. - Czy chodziliście razem do poprzedniej szkoły?

- Nie - wtrąciłam pośpiesznie. - Nie. Słuchaj, musimy iść do klasy, albo będziemy miały kłopoty...

Paul jednak nie przejmował się ewentualnymi kłopotami. Może dlatego, że zwykle to on je powodował.

- Suze i ja przeżyliśmy coś razem zeszłego lata - poinformo­wał Cee Cee, której fiołkowe oczy zaokrągliły się za szkłami okularów.

- Coś? - powtórzyła.

- Nic między nami nie zaszło - zapewniłam natychmiast. - Wierz mi. Nic w ogóle.

Oczy Cee Cee zaokrągliły się jeszcze bardziej. Było jasne, że mi nie wierzy. Ale dlaczego miałoby być inaczej? To prawda, by­łam jej najlepszą przyjaciółką. Ale czy choć raz byłam z nią całko­wicie szczera? Nie. A ona doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

- Ach, a więc zerwaliście ze sobą? - zapytała z naciskiem.

- Nie, nie zerwaliśmy - odparł Paul z tym swoim tajemni­czym, dwuznacznym uśmieszkiem.

Ponieważ nigdy nie chodziliśmy ze sobą, miałam ochotę wrzasnąć. Myślisz, że mogłabym z nim chodzić? Nie jest taki, jak ci się wydaje, Cee Cee. Wygląda na człowieka, ale za tą atrak­cyjną fasadą kryje się...

Cóż, w gruncie rzeczy nie wiedziałam, kim jest Paul.

Ale jakie to miało dla mnie znaczenie? Paul i ja mieliśmy więcej wspólnego, niż miałam ochotę przyznać, nawet sama przed sobą.

Nawet gdybym zdobyła się na odwagę, żeby mu powiedzieć coś w tym stylu, i tak nie miałabym okazji tego zrobić, ponie­waż nagle rozległo się surowe:

- Panno Simon! Panno Webb! Czy nie macie przypadkiem lekcji, na którą powinnyście się udać?

Siostra Ernestyna o ogromnym biuście ozdobionym równie wielkim krzyżem - której trzymiesięczna nieobecność w moim życiu nie uwolniła mnie od strachu przed nią - pruła wprost na nas. Obszerne rękawy czarnego habitu powiewały za nią jak skrzydła.

- No dalej - burknęła, cmokając niecierpliwie i machając rę­kami w stronę szafek wbudowanych w gliniane ściany pięknie utrzymanego wewnętrznego dziedzińca misji. - Spóźnicie się na pierwszą lekcję.

Więc ruszyłyśmy się... niestety Paul podążył tuż za nami.

- Znamy się z Suze od dawna - wyjaśnił Cee Cee w drodze do szafek. - Spotkaliśmy się w hotelu i kompleksie golfowym Pebble Beach.

Gapiłam się na niego bezsilnie, wstukując kod mojej szafki. Nie mogłam uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Po­ważnie. Co Paul tu robił? Jak on mógł zapisać się do mojej szko­ły, zamieniając mój świat - z którego, jak sądziłam, udało mi się go pozbyć na zawsze - w najprawdziwszy koszmar?

Nie chciałam tego wiedzieć. Bez względu na to, co nim kie­rowało, nie chciałam wiedzieć. Chciałam jedynie odejść od nie­go, pójść na lekcje, dokądkolwiek, gdziekolwiek w ogóle...

...byle dalej od niego.

- Cóż - odezwałam się, zatrzaskując drzwiczki szafki. Led­wie zdawałam sobie sprawę z tego, co robię. Złapałam pierwsze książki, które mi wpadły w ręce. - Muszę iść. Mam godzinę wychowawczą.

Popatrzył na książki, które ściskałam w ramionach niemal jak tarczę, jakby miały mnie chronić przed tym czymś, co dla mnie szykował, co szykował dla nas - a nie miałam wątpliwości, że to coś nastąpi.

- Nie znajdziesz ich tam - stwierdził Paul, kiwając zagadko­wo głową w kierunku książek, które dźwigałam.

Nie zrozumiałam, o co mu chodzi. Nie chciałam zrozumieć. Wiedziałam tylko, że chcę się stąd wydostać, i to szybko. Cee Cee wciąż stała obok, przenosząc zdumiony wzrok ze mnie na Paula. Zdawałam sobie sprawę, że lada moment zacznie zada­wać pytania, pytania, na które nie śmiałabym odpowiedzieć...

A jednak, mimo że nie chciałam, usłyszałam własne słowa, jakby mi je siłą wyrwano z ust:

- Nie znajdę czego?

- Odpowiedzi, których szukasz. - Spojrzenie niebieskich oczu Paula zintensywniało. - Dlaczego właśnie ciebie wybra­no, ze wszystkich ludzi. I kim jesteś.

Tym razem nie musiałam pytać, co ma na myśli. Wiedziałam. Wiedziałam równie dobrze, jakby powiedział to wprost. Mówił o darze, jaki posiadaliśmy oboje, nad którym on, wydawało się, miał znacznie większą kontrolę ode mnie i o którym najwyraź­niej o wiele więcej wiedział.

Podczas gdy Cee Cee przyglądała się nam, jakbyśmy przeszli na obcy język, Paul spokojnie ciągnął dalej:

- Kiedy będziesz gotowa, żeby usłyszeć prawdę o tym, kim naprawdę jesteś, będziesz wiedziała, gdzie mnie znaleźć. Będę tutaj.

Po czym oddalił się, jak sądzę absolutnie nieświadomy ko­biecych westchnień, jakie jego widok wywoływał u moich szkolnych koleżanek, kiedy z wdziękiem pantery przemierzał dziedziniec.

Cee Cee spojrzała na mnie ciekawie zza szkieł okularów swy­mi fiołkowymi oczami, nadal okrągłymi jak spodki.

- O czym ten chłopak mówił? - zapytała. - I kto to taki ten Jesse?

2

Oczywiście nie mogłam jej powiedzieć. Nikomu nie mog­łam powiedzieć o Jessie, no bo kto by mi uwierzył? Znałam tylko jednego człowieka - w każdym razie jednego żywe­go człowieka - który znał całą prawdę o ludziach takich jak ja i Paul, i to tylko dlatego, że był jednym z nas. Siedząc nieco później przy jego mahoniowym biurku, nie mogłam powstrzymać jęku.

- Jak mogło do tego dojść?

Ojciec Dominik, dyrektor Akademii Misyjnej im. Junipero Serry, siedział po drugiej stronie ogromnego biurka. Na twarzy miał wyraz cierpliwości. Było mu z nim dobrze; mówiono o nim, że z każdym rokiem dobry ojciec staje się przystojniej­szy W wieku blisko sześćdziesięciu pięciu lat był siwowłosym adonisem okularnikiem.

Wydawał się też bardzo skruszony.

- Susannah, tak mi przykro. Byłem tak zajęty przygotowa­niami do nowego roku szkolnego - nie wspomnę już o święcie ojca Serry w najbliższy weekend - że nie oglądałem papierów dotyczących rekrutacji. - Pokręcił starannie przystrzyżoną siwą głową. - Bardzo, bardzo mi przykro.

Skrzywiłam się. Było mu przykro. Jemu było przykro? A co ze mną? To nie on musiał chodzić na lekcje z Paulem Slaterem. Ściśle mówiąc, na dwie lekcje: wychowawczą i historii Stanów Zjednoczonych. Całe dwie godziny dziennie miałam siedzieć w klasie i gapić się na człowieka, który próbował usunąć moje­go chłopaka, a mnie skazać na śmierć. A do tego dochodzą jeszcze apel poranny i przerwa na lunch. Czyli kolejna godzina, pro­szę bardzo!

- Chociaż, tak uczciwie, to nie wiem, co mógłbym zrobić, żeby go nie przyjęto - powiedział ojciec Dominik, przeglądając dokumenty Paula. - Wyniki testów, stopnie, opinie nauczycie­li... są znakomite. Z przykrością stwierdzam, że na papierze Paul Slater wydaje się o wiele lepszym uczniem, niż ty byłaś w momencie, kiedy starałaś się o przyjęcie do szkoły.

- Niewiele można powiedzieć - zauważyłam - o czyjejś mo­ralności na podstawie paru testów. - Do tego tematu podcho­dzę ostrożnie w związku z tym, że moje własne wyniki były na tyle mierne, że Akademia Misyjna z pewnym trudem przyjęła moje podanie osiem miesięcy temu, kiedy moja mama oznaj­miła, że przeprowadzamy się do Kalifornii, aby mogła poślubić Andy'ego Ackermana, mężczyznę swojego życia, mojego obec­nego ojczyma.

- Niewiele - przyznał ojciec Dominik, zdejmując powolnym ruchem okulary i wycierając je o czarną sutannę. Miał, jak stwierdziłam, fioletowe cienie pod oczami. - Niewiele można powiedzieć - dodał z westchnieniem, umieszczając z powro­tem okulary w drucianej oprawie na nienagannie zarysowanym orlim nosie. - Susannah, czy jesteś pewna, że jego motywy nie są szlachetne? Może Paul pragnie, aby nim pokierowano? Moż­liwe, że przy właściwej opiece, zrozumie swoje błędy...

- Taak, ojcze Dominiku - odparłam sarkastycznym tonem. - A mnie w tym roku wybiorą królową Balu Absolwentów.

Ojciec Dominik przybrał minę pełną dezaprobaty. W przeci­wieństwie do mnie zawsze miał jak najlepszą opinię o ludziach, przynajmniej do momentu, kiedy ich zachowanie nie dowiod­ło błędności założenia, że są dobrzy. Wydawałoby się, że w przy­padku Paula Slatera zobaczył dość, żeby wyrobić sobie zdanie na jego temat, ale widocznie nie.

- Przyjmuję - powiedział ojciec D - dopóki nie przekonamy się naocznie, że jest inaczej, że Paul przybył do Akademii Mi­syjnej, żeby się uczyć. I to nie tylko normalnego programu jedenastej klasy, Susannah, ale również tego, czego my oboje moglibyśmy go nauczyć. Miejmy nadzieję, że Paul żałuje swo­ich przeszłych postępków i szczerze pragnie się poprawić. Wie­rzę, że Paul zjawił się u nas, żeby rozpocząć wszystko od nowa, podobnie jak ty w zeszłym roku jeśli sobie przypominasz. A naszą powinnością, jako zdolnych do wybaczania istot ludzkich, jest mu w tym pomóc. Dopóki nie okaże się, że jest inaczej, powinniśmy w przypadku Paula rozstrzygnąć wątpliwości na jego korzyść.

To był chyba najgorszy plan, o jakim słyszałam w życiu. Nie mogłam jednak zaprzeczyć, że nie miałam żadnych dowodów na to, że Paul chciał nam sprawić kłopoty. W każdym razie, jak dotąd.

- A teraz... - powiedział ojciec D, zamykając teczkę Paula i odchylając się do tyłu na fotelu. - Nie widziałem cię przez parę tygodni. Jak się masz, Susannah? I jak się ma Jesse?

Poczułam, że policzki mi płoną. Źle ze mną, skoro sama wzmianka o Jessie powodowała, że się czerwieniłam, ale tak to było.

- Hm - mruknęłam, mając nadzieję, że ojciec D nie zauwa­ży rumieńca. - W porządku.

- Dobrze - odparł ojciec Dominik, przesuwając wyżej okula­ry na nosie i spoglądając w roztargnieniu na półkę z książkami. - Wspominał, że chciałby pożyczyć jedną książkę. Och, tak, oto ona. - Umieścił ogromne, oprawne w skórę tomiszcze, ważyło chyba z pięć kilogramów, w moich rękach. - Teoria krytyczna od czasów Platona - powiedział z uśmiechem. - To mu się spodoba.

Wcale w to nie wątpiłam. Jesse'owi podobało się parę najnudniejszych książek na świecie. Możliwe, że to dlatego mu nie odpowiadałam. To znaczy, nie w ten sposób, jakiego bym sobie życzyła. Bo nie byłam dostatecznie nudna.

- Bardzo dobrze - powiedział ojciec D, wyraźnie myśląc o czymś innym.

Wizyty arcybiskupa zawsze wprawiały go w stan najwyższego niepokoju, a ta szczególna wizyta, z okazji święta ojca Serry, któ­rego szereg instytucji usiłowało bezskutecznie wypromować na świętego, obciążała jego system nerwowy wyjątkowo.

- Po prostu miejmy na oku naszego młodego przyjaciela, pana Slatera - ciągnął ojciec D - i obserwujmy, jak się rzeczy mają. On może, Susannah, ustatkować się w zorganizowanym środowisku o tak solidnym pedagogicznym zapleczu, jakie ofe­rujemy tutaj, w Akademii.

Parsknęłam. Nie mogłam się powstrzymać. Ojciec D napraw­dę nie miał pojęcia, z czym miał się zmierzyć.

- A jeśli nie? - zapytałam.

- Cóż - odparł ojciec Dominik. - Przejdziemy przez most, kiedy do niego dojdziemy. A teraz biegnij. Nie chcesz przecież spędzić całej przerwy obiadowej w moim towarzystwie.

Niechętnie opuściłam gabinet dyrektora, taszcząc zakurzone książczydło, które mi powierzył. Poranna mgła rozproszyła się, jak zwykle, i w górze niebo lśniło błękitem. Na dziedzińcu kolibry uwijały się pracowicie nad krzewem hibiskusa. Hałaśliwie bulgo­tała woda w fontannie, otoczonej kilkoma turystami odzianymi w bermudy - w misji mieściła się szkoła, ale stanowiła także zaby­tek historyczny, z bazyliką i sklepem z pamiątkami, obowiązkowy­mi punktami w programie każdej wycieczki autokarowej. Ciem­nozielone korony palm chwiały się leniwie w lekkim wietrzyku od morza. Był to kolejny cudowny dzień w Carmelu Nadmorskim.

Więc skąd u mnie takie parszywe samopoczucie?

Usiłowałam sobie wmówić, że przesadzam. Że ojciec Domi­nik ma rację - nie wiemy, czym kierował się Paul, przychodząc tutaj. Może faktycznie rozpoczął nowy rozdział.

Dlaczego więc nie mogłam się pozbyć z moich myśli tego obrazu z sennego koszmaru? Długi ciemny korytarz, a w nim ja - biegnę, rozglądając się za jakimś wyjściem i natykając się jedy­nie na mgłę. Ten sen, po którym nieodmiennie budziłam się zlana potem, powtarzał się niemal każdej nocy.

Prawdę mówiąc, nie mogłam się zdecydować, co mnie prze­rażało bardziej: nocne koszmary czy też to, co działo się teraz, na jawie. Co Paul tutaj robił? I co jeszcze bardziej niepokojące, jak to się stało, że Paul wydawał się tak dużo wiedzieć na temat daru, jaki oboje posiadaliśmy? Nie ma żadnej gazetki. Nie od­bywają się konferencje ani seminaria. Kiedy wprowadza się ha­sło „pośrednik” do wyszukiwarki, otrzymuje się tylko informa­cje o prawnikach i doradcach rodzinnych. Obecnie jestem praktycznie tak samo ciemna, jak wtedy, kiedy byłam mała i wiedziałam tylko, że jakoś... cóż, różnię się od dzieci z sąsiedz­twa.

Natomiast Paul zdaje się, uważa, że potrafi odpowiedzieć na różne pytania.

Ale co on może wiedzieć? Nawet ojciec Dominik nie twier­dzi, że wie dokładnie, kim my, pośrednicy - z braku lepszego określenia - jesteśmy i skąd się wzięliśmy oraz jakie są, dokład­nie, granice naszego talentu... a jest starszy od nas obojga razem wziętych! Pewnie, możemy widzieć i mówić do - nawet cało­wać i grzmocić pięścią - zmarłych... albo raczej duchów tych, którzy odchodząc, zostawili po sobie bałagan, o czym dowie­działam się w wieku sześciu lat, kiedy mój tata, zmarły na atak serca, wrócił na małą popogrzebową pogawędkę.

Ale czy na tym koniec? Czy pośrednicy potrafią tylko tyle? Zdaniem Paula nie.

Wbrew zapewnieniom ojca Dominika, że Paul prawdopodob­nie żywi jak najlepsze intencje, nie mogłam się pozbyć wątpli­wości. Tacy ludzie jak Paul nie robili niczego bez istotnego po­wodu. No więc co on robił w Carmelu? Czy możliwe, żeby, skoro odkrył ojca Dominika i mnie, po prostu zapragnął ciąg­nąć tę znajomość z tęsknoty za istotami podobnymi do sie­bie?

Możliwe. Oczywiście, tak samo możliwe jest to, że Jesse na­prawdę mnie kocha, udając, że tak nie jest, ponieważ nasz zwią­zek nie byłby taki czysty...

Taak. A mnie może naprawdę obwołają królową Balu Absol­wentów, o czym tak marzyłam...

Starałam się o tym nie myśleć podczas lunchu - o Paulu, nie o Balu Absolwentów - kiedy, ściśnięta pomiędzy Adamem i Cee Cee, otworzyłam puszkę z niskokaloryczną colą, krztusząc się niemal przy pierwszym łyku, gdy z ust Cee Cee padło:

- No, gadaj. Kim jest ten Jesse? Tym razem zechciej, proszę, odpowiedzieć.

Cola prysnęła na wszystkie strony, głównie z mojego nosa. Zmoczyła również mój sweterek z Benettona. Cee Cee nie okazała śladu współczucia.

- Dietetyczna - stwierdziła - nie zostawi plam. No więc, jak to jest, że go dotąd nie poznaliśmy?

- Właśnie - odezwał się Adam, opanowawszy wybuch śmie­chu na widok coli tryskającej mi z nosa. - I jak to jest, że ten cały Paul go zna, a my nie?

Wycierając się chusteczką, zerknęłam w stronę Paula. Siedział na ławce niedaleko, w otoczeniu śmietanki naszej klasy z Kelly Prescott na czele. Wszyscy ryczeli ze śmiechu z historyjki, którą im właśnie opowiedział.

- Jesse to taki chłopak - odparłam, czując, że nie zdołam się wywinąć od ich pytań. Nie tym razem.

- Taki chłopak - powtórzyła Cee Cee. - Taki chłopak, z któ­rym ty chodzisz, jak twierdzi ten tam Paul.

- Cóż - odparłam niechętnie. - Taak, chyba tak. Coś w tym rodzaju. To znaczy... to dość skomplikowane.

Skomplikowane? Wobec moich układów z Jesse'em Teoria krytyczna od czasów Platona wydawała się równie ezoteryczna jak Rogaś z Doliny Roztoki.

- Więc - powiedziała Cee Cee, krzyżując nogi i gryząc z upodobaniem młode marcheweczki, które trzymała w torbie na kolanach. - Mów. Gdzie się spotkaliście?

Nie mogłam uwierzyć, że siedzę tu i rozmawiam z przyja­ciółmi o Jessie. Przyjaciółmi, których tak bardzo starałam się trzymać w nieświadomości co do jego istnienia.

- Mieszka, hm, w sąsiedztwie - powiedziałam. Nie było sen­su mówić im całej prawdy.

- Chodzi do RLS? - zapytał Adam, mając na myśli Liceum im. Roberta Louisa Stevensona. Sięgnął po marchewkę z torby Cee Cee.

- Hm, niezupełnie - odparłam.

- Nie mów, że on chodzi do Liceum Carmelu. - Oczy Cee Cee rozszerzyły się.

- Nie chodzi już do szkoły średniej - powiedziałam, ponie­waż znając naturę Cee Cee, można się było domyślać, że nie spocznie, dopóki nie dowie się wszystkiego. - Już, hm, ją skoń­czył.

- Oho - zawołała Cee Cee. - Poważny mężczyzna. Cóż, nic dziwnego, że trzymasz to w tajemnicy. No więc, co on robi? Jest w college'u?

- Właściwie nie - powiedziałam. - Zrobił sobie przerwę. Żeby... żeby się odnaleźć.

- Hm. - Adam oparł się wygodnie na ławce, zamykając oczy i wystawiając twarz na pieszczotę silnego, znajdującego się w ze­nicie, słońca. - Pasożyt. Możesz znaleźć coś lepszego, Suze. Potrzebujesz faceta, który wyznaje solidną etykę pracy. Faceta takiego, jak... Hej, wiem. Jak ja!

Cee Cee, która miała na Adama oko, odkąd ich poznałam, puściła jego uwagę mimo uszu.

- Od jak dawna chodzicie ze sobą? - zapytała.

- Nie wiem - odparłam, okropnie w tej chwili nieszczęśli­wa. - To jest dość nowe. To znaczy, znam go od pewnego czasu, ale co do chodzenia ze sobą... to jest nowe. I to nie jest tak na­prawdę... Cóż, naprawdę nie lubię o tym mówić.

- Mówić o czym? - Jakiś cień zamajaczył przy naszej ławce. Zerknęłam z ukosa i zobaczyłam najmłodszego z moich przy­rodnich braci, Davida, którego rude włosy płonęły w słońcu jak aureola.

- O niczym - powiedziałam szybko.

Ze wszystkich członków mojej rodziny - owszem, teraz już uznawałam Ackermanów, ojczyma i jego synów, za część swojej najbliższej rodziny, do której po śmierci ojca zaliczałam tylko siebie i mamę - trzynastoletni David wie na mój temat najwię­cej. To znaczy, że nie jestem jedynie trochę zwichrowaną nasto­latką, otóż to.

Poza tym David wiedział o Jessie. Wiedział i nie wiedział. Z jednej strony, jak reszta rodziny zwrócił uwagę na huśtawkę moich nastrojów i tajemnicze unikanie wspólnego pokoju wie­czorami, z drugiej jednak, nie miał nawet bladego pojęcia, co się za tym kryło.

Stał przed naszą ławką - śmiałe posunięcie, jako że starsi uczniowie nie traktowali życzliwie ósmoklasistów pojawiają­cych się w tej części podwórza, którą uważali za swoją - starając się wyglądać, jakby znalazł się na właściwym miejscu, co wziąw­szy pod uwagę jego wątłe ciało, aparat na zębach i odstające uszy, kompletnie mu się nie udało.

- Widziałaś to? - zapytał, podsuwając mi pod nos jakiś papier. Wzięłam ten papier do ręki. Okazało się, że to zaproszenie na party w łaźni przy ulicy Sosnowe Wzgórze 99 na najbliższy piątek.

Gości zachęcano do przyniesienia kostiumów kąpielowych, jeśli mieli ochotę na „gorącą i pienistą” rozrywkę. Gdyby zaś zdecydowali się wystąpić bez kostiumów, to również będzie mile widziane, zwłaszcza w wypadku gości płci żeńskiej.

Na zaproszeniu zamieszczono głupi obrazek przedstawiający wstawioną dziewczynę z wielkimi piersiami, wychylającą pusz­kę piwa.

- Nie, nie możesz pójść - powiedziałam z pogardą w głosie, oddając Davidowi zaproszenie. - Jesteś za mały. Swoją drogą, ktoś powinien to pokazać szkolnemu psychologowi. Ucznio­wie ósmej klasy nie powinni urządzać takich imprez.

Cee Cee, która odebrała Davidowi kartkę, mruknęła w tym momencie:

- Hm, Suze.

- Poważnie - ciągnęłam. - Zaskakujesz mnie, Davidzie. My­ślałam, że jesteś mądrzejszy. Z takich imprez nigdy nic dobrego nie wynika. Pewnie, parę osób będzie się świetnie bawić. Ale pewne, jak w banku, że komuś zrobi się niedobrze albo ktoś się utopi, rozbije sobie głowę, albo jeszcze coś. Zawsze jest zabaw­nie, dopóki komuś nie stanie się krzywda.

- Suze. - Cee Cee trzymała zaproszenie tuż przed moim nosem. - Ulica Sosnowe Wzgórze 99. To twój dom, prawda?

Wyrwałam jej kartkę, sapiąc ze zdumienia.

- Davidzie! Co ty sobie wyobrażasz?

- To nie ja - krzyknął David. Jego cienki głosik wzniósł się jeszcze o dwie czy trzy oktawy. - Brad je rozdaje. Nawet parę dzieciaków z siódmej klasy je dostało...

Spojrzałam zmrużonymi oczami w kierunku mojego przy­rodniego brata Brada. Stał oparty niedbale o słup do koszyków­ki, usiłując wyglądać intrygująco, dość trudne zadania dla face­ta, którego korę mózgową, według moich spostrzeżeń, okrywała dodatkowo taśma izolacyjna.

- Przepraszam - powiedziałam, podnosząc się z miejsca. - Muszę iść popełnić morderstwo. - Następnie przemierzyłam boisko do koszykówki z jaskrawopomarańczową kartką w rę­ce.

Brad widział, że się zbliżam. Zauważyłam wyraz dzikiej pa­niki, który pojawił się przelotnie na jego twarzy, kiedy jego spojrzenie padło na to, co miałam w dłoni. Wyprostował się i próbował ratować ucieczką, ale byłam szybsza od niego. Osa­czyłam go przy fontannie, podnosząc zaproszenie do góry, żeby je dobrze widział.

- Czy ty naprawdę sądzisz - zapytałam spokojnie - że mama i Andy pozwolą ci urządzić to... to... cokolwiek to jest?

Na przerażonej twarzy Brada pojawił się wyzywający grymas. Wysunął brodę do przodu, mówiąc:

- Taak, cóż, czego się nie dowiedzą, to ich nie zaboli.

- Brad - powiedziałam. Czasami mi go żal. Naprawdę. To taki przygłup. - Wydaje ci się, że niczego się nie domyśla, kiedy wyglądając przez okno sypialni, zobaczą gromadę nagich dziew­czyn w nowej łaźni?

- Nie - odparł Brad. - Nie będzie ich w domu w piątek wie­czorem. Tata ma gościnny wykład w San Francisco, a twoja mama z nim jedzie, zapomniałaś o tym?

Owszem, zapomniałam. W gruncie rzeczy, nie jestem pew­na, czy ktoś mi w ogóle o tym powiedział. Ostatnio spędzałam dużo czasu w swoim pokoju, to prawda, ale czy aż tyle, żeby nie dotarło do mnie coś tak istotnego, jak wyjazd rodziców na całą noc? Nie sądzę...

- Lepiej, żebyś im nic nie mówiła - powiedział Brad z nie­spodziewaną zjadliwością - albo pożałujesz.

Spojrzałam na niego, jakby mu odbiło.

- Ja pożałuję? - zaśmiałam się. - Hm, wybacz Brad, ale jeśli twój ojciec dowie się, że planujesz taką imprezę, to ty będziesz uziemiony w domu do końca życia, nie ja.

- No, no - powiedział Brad. Wyzywający wyraz jego twarzy zmienił się teraz na jeszcze mniej przyjemny wyraz śmiertelnej złości. - Bo jeśli chociaż pomyślisz, żeby mu coś pisnąć na ten temat, powiem im o facecie, którego co noc przemycasz do swo­jego pokoju.

3

Odsiadka. To jest to, co się dostaje, kiedy znokautujesz przyrodnie­go brata na terenie Akademii Misyjnej im. Junipero Serry i jakiś nauczyciel przypadkiem to zauważy.

- Nie rozumiem, co cię naszło, Suze - powiedziała pani Elkins, do której obowiązków należało, poza nauczaniem biologii na poziomie dziewiątej i dziesiątej klasy, zostawanie po lekcjach z młodocianymi przestępcami takimi jak ja. - W dodatku pierw­szego dnia szkoły. Czy tak właśnie chcesz rozpoczynać nowy rok?

Pani Elkins niczego jednak nie rozumiała. A ja niewiele mog­łam jej powiedzieć. To znaczy, jak mogłam jej wyjaśnić, że nagle to wszystko przekroczyło granice mojej wytrzymałości? Odkry­cie, że mój przyrodni brat wiedział o czymś, co od miesięcy usi­łowałam ukryć przed rodziną - w połączeniu z faktem, że po­twór z moich snów włóczył się obecnie korytarzami mojej własnej szkoły w przebraniu przystojniaka w ciuchach firmy Abercrombie i Fitch - spowodowało, że rozmiękłam wewnętrz­nie jak szminka Maybelline zostawiona na słońcu.

Nie mogłam jej tego powiedzieć. Przyjęłam karę w milcze­niu, obserwując na zegarze upływające nieznośnie wolno mi­nuty. Ani ja, ani żaden z pozostałych więźniów nie miał odzy­skać wolności przed godziną szesnastą.

- Mam nadzieję, Suze - oznajmiła pani Elkins, kiedy ta go­dzina nareszcie nadeszła - że dostałaś nauczkę. Nie sądzisz, że urządzanie bijatyk na szkolnym boisku to nie jest dobry przy­kład dla młodszych dzieci?

Co? Ja nie dawałam dobrego przykładu? A co z Bradem? To właśnie Brad zamierzał urządzić swoje prywatne Oktoberfest w salonie naszego domu. Ale to on trzymał mnie tym razem w szachu. I zdawał sobie z tego sprawę.

- Owszem - stwierdził podczas przerwy na lunch, kiedy sta­łam, gapiąc się na niego oniemiała, niezdolna przyjąć do wiado­mości tego, co przed chwilą usłyszałam. - Myślisz, że jesteś taka sprytna, wpuszczając faceta co noc do swojego pokoju, co? A swoją drogą, jak on tam włazi? Przez to okno nad gankiem? No, wydał się twój mały sekrecik, co? Więc siedź cicho, jeśli chodzi o moją imprezę, a ja będę siedział cicho, jeśli chodzi o te­go faceta Jesse'a.

Tak mnie poraził fakt, że Brad mógł usłyszeć - że słyszał - Jesse'a, że przez parę minut nie potrafiłam wydobyć z siebie sensownej odpowiedzi. Brad w tym czasie wymienił pozdro­wienia z różnymi członkami swojej paczki, którzy podchodzili, żeby „przybić piątkę”, mówiąc coś w rodzaju:

- Kurczę! Łaźnia. To coś dla mnie. W końcu udało mi się wykrztusić:

- Och, tak? Dobra, a co z Jakiem? Jake nie pozwoli, żebyś się zapił w domu z gromadą kumpli.

Brad tylko spojrzał na mnie z politowaniem.

- Żartujesz? - zapytał. - A jak myślisz, kto dostarcza piwo? Jake zwędzi dla mnie beczułkę piwa z pracy.

Zmrużyłam oczy.

- Jake? Jake wam załatwi piwo? Akurat. On by nigdy... - W tym momencie spłynęło na mnie olśnienie. - Ile mu płacisz?

- Stówkę - odparł Brad. - Dokładnie połowę z tego, ile mu brakuje na to jego camaro.

Wiedziałam, że Jake byłby zdolny niemal do wszystkiego, byle położyć łapę na własnym camaro. Patrzyłam na niego oszołomiona.

- A co z Davidem? - odezwałam się w końcu. - David wszystko powie.

- Nie, nie powie - oznajmił Brad, pewny siebie. - Bo jeśli to zrobi, to kopnę go w kościsty zadek tak mocno, że doleci do Anchorage. A ty lepiej nie próbuj go bronić, bo inaczej uraczę twoją mamę smakowitą opowieścią o tym całym Jessie.

Wtedy oberwał. To było silniejsze ode mnie. Tak jakby moja pięść kierowała się własnym rozumem. Wisiała sobie u mojego boku, a w następnej chwili wbijała się w żołądek Brada.

Walka trwała sekundę. Nawet pół sekundy. Pan Gillarte, nowy wuefista, rozdzielił nas, zanim Brad zdążył złapać powietrze.

- Odejdź - rozkazał, odpychając mnie i schylając się, żeby zająć się rozpaczliwie dyszącym Bradem.

Więc sobie poszłam. Prosto do ojca D, który stał na dziedziń­cu, nadzorując zawieszanie światełek wokół pnia palmy.

- Cóż ci mogę powiedzieć, Susannah? - powiedział zdespe­rowany, kiedy skończyłam wyjaśniać sytuację. - Niektórzy lu­dzie mają ostrzejszą percepcję.

- Tak, ale Brad? - Mówiłam szeptem ze względu na grupkę ogrodników zatrudnionych przy dekorowaniu szkoły na świę­to ojca Serry w najbliższą sobotę, dzień po bachanaliach urzą­dzanych w łaźni przez Brada.

- Cóż, Susannah - powiedział ojciec D. - Nie mogłaś ocze­kiwać, że na zawsze utrzymasz Jesse'a w tajemnicy. Twoja ro­dzina musiała to w końcu odkryć.

Może. Czego nie byłam w stanie zrozumieć, to tego, jakim cudem akurat Brad odkrył jego istnienie, podczas gdy mądrzej­si od niego członkowie rodziny, na przykład Andy czy moja mama, nie mieli o niczym pojęcia.

Z drugiej strony Maks, pies rodziny Ackermanów, wiedział o Jessie od początku, i z tego powodu nie zbliżał się do mojego pokoju. A pod względem intelektualnym Brad i Maks mieli ze sobą wiele wspólnego... chociaż Maks, rzecz jasna, był od Brada bystrzejszy.

- Mam głęboką nadzieję - powiedziała pani Elkins, kiedy wreszcie uwolniła mnie i moich współtowarzyszy niedoli - że w tym roku, Suze, już cię tutaj nie zobaczę.

- Ja także, pani E - odparłam, zgarniając swoje rzeczy. Po czym wybiegłam, jakby mnie ktoś gonił.

W północnej Kalifornii było jasne, gorące popołudnie, co oznaczało oślepiające słońce, niebo tak niebieskie, że patrzenie na nie sprawiało ból, a w oddali widok spienionych fal Pacyfiku obmywających plażę Carmelu. Przegapiłam wszelkie możliwe okazje podwiezienia do domu - przez Adama, który nadal z ochotą zabierał każdego i w każdym momencie na przejażdż­kę swoim wystrzałowym zielonym volkswagenem, no i oczy­wiście przez Brada, który po Jake'u, jeżdżącym obecnie używa­ną hondą civic, ale jedynie do chwili, dopóki nie dostanie swojego wymarzonego samochodu, odziedziczył land rovera - a od ulicy Sosnowe Wzgórze 99 dzieliły mnie niemal cztery ki­lometry. Głównie pod górę.

Zdążyłam dojść do szkolnej bramy, kiedy pojawił się rycerz w lśniącej zbroi. Przynajmniej, jak sądzę, za takiego się uważał. Nie dosiadał jednak mlecznobiałego rumaka. Jechał srebrnym kabrioletem bmw, z uchylonym, ze względu na pogodę, da­chem. Bardzo wygodne.

- Daj spokój - powiedział, kiedy stanęłam przed budynkiem misji, czekając na zmianę świateł, żeby móc przekroczyć ruchliwą jezdnię. - Wsiadaj. Podwiozę cię do domu.

- Nie, dziękuję - powiedziałam niedbale. - Wolę się przejść.

- Suze. - Paul robił wrażenie znudzonego. - Wsiadaj do sa­mochodu.

- Nie - powiedziałam. Widzicie, wyciągnęłam wnioski z na­uczki, jaką dostałam w związku z „wsiadaniem do samochodu z kimś, kto raz próbował mnie zabić”. To się nie mogło powtó­rzyć. Zwłaszcza nie z Paulem, który nie tylko próbował mnie zabić, ale też przeraził mnie tak skutecznie, że wciąż na nowo prze­żywałam to wydarzenie w snach. - Mówiłam ci już. Przejdę się. Paul pokręcił głową, śmiejąc się cicho.

- Z ciebie to naprawdę jest trudny przypadek - powiedział.

- Dziękuję.

Światło zmieniło się i ruszyłam przez skrzyżowanie. Znałam tę drogę bardzo dobrze. Nie potrzebowałam eskorty.

Ale miałam ją, tak czy inaczej. Paul jechał obok mnie, rozwi­jając zawrotną prędkość około czterech kilometrów na godzinę.

- Czy zamierzasz mi towarzyszyć aż do domu? - zapytałam, kiedy zaczęliśmy zbliżać się do stromego wzniesienia, od którego Carmelowe Wzgórza wzięły swoją nazwę. Dobrze się składało, że na tej szosie nie panował o czwartej po południu duży ruch, bo inaczej Paul, jadąc w tym tempie, wprawiłby paru moich są­siadów we wściekłość, blokując jedyną drogę do cywilizacji.

- Tak - odparł Paul. - Chyba że przestaniesz się zachowywać jak rozpuszczony bachor i wsiądziesz do samochodu.

- Nie, dziękuję.

Szłam dalej. Było upalnie. Pod swetrem moje ciało wilgot­niało. Nie miałam jednak cienia zamiaru wsiąść do jego auta. Wlokłam się poboczem, starannie omijając wszelkie rośliny, któ­re przypominały moich śmiertelnych wrogów - przynajmniej do momentu pojawienia się Paula - sumaki jadowite, oraz prze­klinając w duchu Teorią krytyczną od czasów Platona, która z każ­dym krokiem jakby stawała się cięższa.

- Mylisz się, nie ufając mi - zauważył Paul, wślizgując się obok mnie na wzgórze swoim wężowato srebrzystym autem. - Wiesz, ty i ja jesteśmy tacy sami.

- Mam szczerą nadzieję, że to nieprawda - powiedziałam. Wiele razy miałam okazję stwierdzić, że na niektórych wrogów uprzejmość działa równie skutecznie, odpychająco, jak pięść. Nie żartuję. Spróbujcie sami.

- Przykro mi cię rozczarować - odparł Paul - ale to prawda. A tak przy okazji, co ci mówił ojciec Dominik? Mówił ci, żebyś nie spędzała czasu sama w moim towarzystwie? Żebyś nie wie­rzyła w nic, cokolwiek ci powiem?

- Wcale nie - powiedziałam tym samym, obojętnym tonem. - Ojciec Dominik uważa, że należy rozstrzygnąć wątpliwości na twoją korzyść.

Paul, z rękami na obitej skórą kierownicy, wyraźnie się zdzi­wił.

- Naprawdę? Tak powiedział?

- Och, tak - zapewniłam, zauważając piękną kępkę jaskrów przy drodze i omijając ją szerokim łukiem na wypadek, gdyby kryły łodyżki sumaka jadowitego. - Ojciec Dominik uważa, że jesteś tutaj, ponieważ chcesz nawiązać kontakt z jedynymi po­średnikami, jakich znasz. Sądzi, że naszą powinnością, jako przepełnionych miłosierdziem istot ludzkich, jest pozwolić ci zmazać swoje winy i pomóc w podążaniu drogą dobra.

- Ale ty się z nim nie zgadzasz? - Paul wpatrywał się we mnie usilnie. No i co z tego? Wziąwszy pod uwagę, jak wolno jechał, nie musiał cały czas obserwować drogi, czy czegokolwiek.

- Posłuchaj - powiedziałam, żałując, że nie miałam spinki czy czegoś w tym rodzaju, żeby spiąć włosy. Przyklejały mi się do karku. Szylkretowa spinka, z którą wyruszałam rano, znik­nęła w tajemniczych okolicznościach. - Ojciec Dominik to naj­milszy człowiek, jakiego w życiu spotkałam. Żyje tylko po to, żeby pomagać innym. Autentycznie wierzy, że ludzie są z natu­ry dobrzy i że jeśli tak się ich będzie traktować, to odpłacą tym samym.

- Ale ty - powiedział Paul - nie zgadzasz się z tym, jak rozu­miem?

- Sądzę, że oboje wiemy, iż ojciec Dominik żyje w świecie wyobraźni. - Wlokąc się pod górę, patrzyłam wprost przed siebie, mając nadzieję, że Paul nie domyśli się, że mój przyśpieszo­ny rytm serca nie ma nic wspólnego z wysiłkiem, natomiast bar­dzo wiele z jego obecnością. - Ponieważ jednak nie chcę mu spra­wić przykrości, zachowam swoją opinię na twój temat, że jesteś psychopatą i wykorzystujesz innych, wyłącznie dla siebie.

- Psychopatą? - Paul wydawał się zachwycony takim opi­sem własnej osoby... kolejny dowód na to, że był dokładnie taki, jak myślałam. - To mi się podoba. Nazywano mnie w przeróż­ny sposób, ale nigdy psychopatą.

- To nie był komplement - sprostowałam, ponieważ najwy­raźniej tak to odebrał.

- Wiem - powiedział. - Dlatego to jest takie zabawne. Cie­kawa z ciebie dziewczyna, wiesz?

- Wszystko jedno - burknęłam zirytowana. Nie byłam na­wet w stanie skutecznie faceta obrazić. - Powiedz mi tylko jed­ną rzecz.

- Co zechcesz.

- Tej nocy, kiedy na siebie wpadliśmy - wskazałam na niebo - wiesz, tam na górze?

Skinął głową.

- Owszem. No i co?

- Jak się tam dostałeś? Nikt cię nie egzorcyzmował, prawda?

Paul uśmiechnął się szeroko. Ku swojemu przerażeniu zro­zumiałam, że zadałam pytanie, które najbardziej chciał usłyszeć.

- Nie, nikt mnie nie egzorcyzmował - oznajmił. - Ty też nie potrzebowałaś, żeby cię ktoś egzorcyzmował.

Niemal osłupiałam. Zatrzymałam się raptownie.

- Czy chcesz mi wmówić, że kiedy tylko mi się spodoba, mogę sobie pospacerować tam, na górze? - zapytałam, głęboko zdumiona.

- Jest mnóstwo rzeczy - powiedział Paul, nadal uśmiechając się leniwie - które potrafiłabyś zrobić, a których jeszcze nie odkryłaś, Suze. Rzeczy, o których ci się nie śniło. Rzeczy, które mogę ci pokazać.

Nie dałam się oszukać aksamitnemu tonowi jego głosu. Paul posiadał czar i wdzięk, ale bywał też śmiertelnie niebezpieczny.

- Tak - powiedziałam, modląc się, żeby się nie domyślił, jak szaleńczo bije moje serce pod różowym jedwabiem. - Wcale w to nie wątpię.

- Mówię poważnie, Suze. Ojciec Dominik to wspaniały człowiek. Nie przeczę. Ale on jest tylko pośrednikiem. Ty jesteś czymś więcej.

- Rozumiem. - Wyprostowałam się i ruszyłam w dalszą dro­gę. W końcu dotarliśmy na grzbiet wzgórza i znalazłam się w cieniu ogromnych sosen rosnących szpalerem po obu stro­nach. Ulga, że wydostałam się z żaru, była ogromna. Żałowa­łam tylko, że równie łatwo nie mogę się uwolnić od Paula. - Więc całe życie ludzie mówią mi, że jestem tym a tym, a ni stąd, ni zowąd zjawiasz się ty, twierdzisz, że jestem kimś zupełnie innym, i ja mam ci uwierzyć?

- Tak - odparł Paul.

- Bo jesteś osobą, której można zaufać z zamkniętymi ocza­mi - zakpiłam. Mój głos brzmiał dużo pewniej, niż się napraw­dę czułam.

- Bo jestem wszystkim, co masz - sprostował.

- Cóż, to chyba nie jest tak strasznie dużo? - Spojrzałam na niego ze złością. - Pozwolę sobie przypomnieć, że przy naszym ostatnim spotkaniu zostawiłeś mnie zagubioną w piekle!

- To nie było piekło - oświadczył Paul, przewracając oczami, co należało do jego specjalności. - Poza tym w końcu byś stam­tąd wyszła.

- A co z Jesse'em? - zapytałam. Serce biło mi mocniej niż przedtem, ponieważ to właśnie było w tym wszystkim najważ­niejsze, nie to, co zrobił czy też próbował zrobić ze mną, ale to, co zrobił Jesse'owi... i co, jak się obawiałam, będzie próbował powtórzyć.

- Powiedziałem, że mi przykro z tego powodu. - W głosie Paula brzmiała irytacja. - Poza tym, wszystko dobrze się skoń­czyło, prawda? Jest tak, jak ci mówiłem, Suze. Posiadasz dużo większą moc, niż zdajesz sobie z tego sprawę. Potrzebujesz tyl­ko kogoś, kto ci pokaże twój prawdziwy potencjał. Potrzebu­jesz nauczyciela - prawdziwego nauczyciela, a nie sześćdziesię­cioletniego księdza, który sądzi, że ojciec Junipero jakiś tam to początek i koniec świata.

- Jasne. A ty zapewne uważasz, że jesteś właśnie tym face­tem, który odegra rolę pana Miyagi dla mnie, czyli Karate Kida.

- Coś w tym rodzaju.

Mijaliśmy zakręt przed ulicą Sosnowe Wzgórze 99, gdzie mój dom górował nad Doliną Carmelu. Z mojego pokoju, na fron­cie domu, rozciągał się widok na ocean. W nocy napływała stam­tąd mgła. Można było niemal zobaczyć, jak kładzie swoje waciane macki na parapecie, kiedy zapomniałam zamknąć okna. To był ładny dom, jeden z najstarszych w Carmelu, dawny za­jazd z lat pięćdziesiątych XIX wieku. Nawet nie mówiono o nim, że jest nawiedzony.

- No, to jak, Suze? - Paul przerzucił niedbale ramię przez oparcie pustego fotela obok siebie. - Kolacja dziś wieczorem? Zapraszam cię. Opowiem ci takie rzeczy o tobie samej, o tym, kim jesteś, jakich nie wie nikt inny na tej planecie.

- Dzięki - powiedziałam, wchodząc z ulicy na usłane sosno­wymi igłami podwórko i czując przy tym niewysłowioną ulgę. Czemu tu się dziwić? Przeżyłam spotkanie z Paulem Slaterem, nie przenosząc się w inny wymiar egzystencji. To spory sukces. - Ale nie, dziękuję. Do zobaczenia jutro w szkole.

Potem, brodząc w gęstym kobiercu igieł, dotarłam do pod­jazdu, podczas gdy Paul wołał za moimi plecami:

- Suze! Suze, poczekaj!

Nie poczekałam. Ruszyłam podjazdem prosto do ganku, wspięłam się po schodkach, otworzyłam drzwi i weszłam do środka.

Nie obejrzałam się za siebie. Nie obejrzałam się ani razu.

- Jestem w domu - zawołałam na wypadek, gdyby na dole był ktoś szczególnie tym faktem zainteresowany. Był. Znala­złam się w ogniu pytań ojczyma, który gotował obiad i chciał wiedzieć wszystko o tym, „co u mnie słychać”. Po udzieleniu odpowiedzi i wyniesieniu z kuchni racji żywnościowej w po­staci jabłka i niskokalorycznej sody wdrapałam się na drugie pię­tro i otworzyłam drzwi swojego pokoju.

Na parapecie siedział duch. Podniósł głowę, kiedy weszłam.

- Cześć - powiedział Jesse.

4

Nie powiedziałam Jesse'owi o Paulu. Pewnie powinnam. Było mnóstwo rzeczy, które praw­dopodobnie powinnam była powiedzieć Jesse'owi, tylko jakoś się jeszcze do tego nie zabrałam.

Wiedziałam, co by z tego wynikło: Jesse zacząłby szukać za­czepki, a to by się skończyło tak, że ktoś zostałby ponownie wyegzorcyzmowany... a konkretnie Jesse. A ja naprawdę nie są­dziłam, że mogłabym to znieść. Nie to. Nie po raz drugi.

Więc zatrzymałam dla siebie niespodziewane pojawienie się Paula w Akademii Misyjnej. Między mną a Jesse'em panował dziwny układ, to prawda. Ale to nie znaczyło, że miałabym ochotę go stracić.

- No więc, co tam w szkole? - zagadnął Jesse.

- W porządku. - Bałam się powiedzieć coś więcej. Po pierw­sze, obawiałam się, że zacznę paplać o Paulu. Po drugie, stwier­dziłam, że im mniej do siebie mówimy, tym lepiej. W przeciw­nym wypadku dostaję nerwowego słowotoku. Podczas gdy, na ogół, moja paplanina powstrzymywała Jesse'a przed demateria­lizacją - co mu się obecnie zdarzało częściej, gdy tylko zapadała między nami niezręczna cisza - to jednak nie wywoływała po­dobnego gadulstwa u niego. Jesse stał się niemal nieznośnie małomówny, odkąd...

Cóż, odkąd się pocałowaliśmy.

Nie wiem, co się z chłopakami dzieje, że jednego dnia całują cię namiętnie, a następnego zachowują się, jakbyś nie istniała. A takim właśnie traktowaniem częstował mnie ostatnio Jesse. To znaczy, niecałe trzy tygodnie wcześniej wziął mnie w ramiona i złożył na moich ustach pocałunek, który poczułam aż u nasady kręgosłupa. Rozpłynęłam się w jego uścisku, myśląc, że wreszcie, nareszcie będę mogła wyjawić mu swoje prawdziwe uczucia, skrywaną miłość, którą czułam od momentu - no, prawie - kiedy po raz pierwszy weszłam do swojego nowego pokoju i stwierdziłam, że jest już zajęty. Nie miało znaczenia, że osoba, która go zajmowała, wydała ostatnie tchnienie przeszło półtora stulecia temu.

Powinnam, jak sądzę, mieć dość rozumu, żeby się nie zako­chać w duchu. Ale tak to już jest z nami, pośrednikami. Dla nas duchy są równie materialne jak żywi ludzie. Jeśli nie liczyć kwe­stii nieśmiertelności, nie było żadnego sensownego powodu, dla którego Jesse i ja, gdybyśmy chcieli, nie mielibyśmy przeżyć szalonej miłości, o której marzyłam od czasu, gdy odmówił sta­nowczo zwracania się do mnie inaczej niż pełnym imieniem, jakiego nie używał nikt z wyjątkiem ojca Dominika.

Tyle że żadna szalona miłość z tego nie wynikła. Po pierw­szym pocałunku, przerwanym przez mojego najmłodszego przyrodniego brata, nie nastąpiły kolejne. Jesse, w istocie, wy­lewnie mnie przeprosił, a potem jakby celowo mnie unikał, cho­ciaż dawałam mu usilnie do zrozumienia, że było mi dobrze... więcej niż dobrze... z tym, co zaszło.

Teraz zaczęłam się zastanawiać, czy nie byłam wobec niego zbyt swobodna. Jesse pewnie myślał, że jestem łatwa, czy coś w tym stylu. Zapewne za jego życia damy policzkowały panów, którzy pozwolili sobie na coś takiego jak on. Nawet takich jak Jesse, o błyszczących czarnych oczach, gęstej ciemnej czupry­nie, mięśniach brzucha twardych jak deska i zniewalająco sek­sownym uśmiechu.

Nadal jest mi trudno uwierzyć, że ktoś mógł takiego czło­wieka nienawidzić tak, żeby go zabić, ale właśnie w ten sposób Jesse został duchem nawiedzającym mój pokój, pokój, w któ­rym uduszono go przed stu pięćdziesięcioma laty.

Zważywszy na okoliczności, naprawdę nie widziałam sensu w opowiadaniu Jesse'owi ze szczegółami, jak minął mi dzień. Wręczyłam mu po prostu Teorię krytyczną od czasów Platona ze słowami:

- Pozdrowienia od ojca Dominika.

Jesse wydawał się zadowolony z książki. Takie już moje szczę­ście, że zakochałam się w chłopaku, którego teoria krytyczna podnieca bardziej niż namiętne pocałunki z moim udziałem.

Jesse przeglądał książkę, a ja wysypywałam zawartość plecaka na łóżko. Szkoła dopiero się zaczęła, a już byłam przywalona pracą domową. Czułam, że jedenasta klasa to sama radość i przy­goda. W końcu, co może być bardziej podniecającego niż Paul Slater i trygonometria?

Powinnam była wtedy wspomnieć Jesse'owi o Paulu. Powin­nam była powiedzieć coś w rodzaju: „Hej, wiesz co? Pamiętasz tego Paula, któremu próbowałeś złamać nos? Taak, teraz chodzi do mojej szkoły”.

Może gdybym podeszła do tego bardziej swobodnie, nie wyszłaby z tego taka wielka sprawa. To jest, owszem, Jesse niena­widził faceta, i miał za co. Mogłam jednak pominąć kwestię, że Paul, być może, był pomiotem szatana. Facet obnosił się z ze­garkiem marki Fossil. Do jakiego stopnia ktoś taki może być niebezpieczny?

Akurat wtedy, kiedy zbierałam się na odwagę, żeby wystąpić z czymś w rodzaju: „Och, zaraz, ten Paul Slater, pamiętasz go? Zjawił się rano u mnie na lekcji”, Brad wrzasnął z dołu, że kola­cja gotowa.

Ponieważ mój ojczym przywiązuje dużą wagę do rodzinnych posiłków i łamania się chlebem przy stole, musiałam zostawić Jesse'a - nie to, żeby się wydawał specjalnie zmartwiony - zejść na dół i nawiązać konwersację z członkami rodziny... ogromne poświęcenie z mojej strony, wziąwszy pod uwagę, co mogłam robić zamiast tego: trwać na stanowisku na wypadek, gdyby mężczyzna moich snów zapragnął mnie znowu pocałować.

Dzisiejszego wieczoru jednak, podobnie jak w większość in­nych, nie zanosiło się na wybuchy namiętności, toteż niechętnie wlokłam się po schodach. Andy przygotował steki fajitas, jedno ze swoich najlepszych dań. Musiałam policzyć mamie na korzyść, że znalazła faceta, który nie tylko potrafił zrobić wszystko w do­mu, ale był do tego wyśmienitym kucharzem. Przed jej kolej­nym małżeństwem żywiłyśmy się obie głównie daniami na wy­nos, sytuacja zmieniła się zatem pod tym względem na korzyść.

Ale drobny fakt, że pan Zrób - to - sam zjawił się w towarzy­stwie trzech dorastających synów? Ta strona medalu wciąż na­pawała mnie wątpliwościami.

Brad czknął, kiedy weszłam do jadalni. Tylko on jeden opa­nował sztukę czkania słowami. Słowo, które z siebie wyrzucił na mój widok, brzmiało:

- Nieudacznica.

- Kto to mówi - odparłam dowcipnie.

- Brad - odezwał się Andy surowym tonem. - Przynieś śmie­tanę.

Przewracając oczami, Brad ześlizgnął się z krzesła i poczłapał do kuchni.

- Jak się masz, Suzie - powiedziała mama, podchodząc do mnie i czułym gestem targając mi włosy. - Jak tam pierwszy dzień w szkole?

Jedynie moja mama, spośród wszystkich istot ludzkich na planecie Ziemia, ma prawo zwracać się do mnie „Suzie”. Szczę­śliwie zdołałam to gruntownie wytłumaczyć moim przyrodnim braciom, tak że nawet nie chichoczą, kiedy to robi.

Nie uważałam, żeby należało odpowiedzieć na to pytanie zgodnie z prawdą. Ostatecznie mama nie jest świadoma faktu, że jej jedyne dziecko stanowi łącznik pomiędzy światem żywych i umarłych. Nie miała też okazji poznać Paula, nie doszło do jej wiadomości, że usiłował mnie zabić, jak również nie zdawała sobie sprawy z istnienia Jesse'a. Mama sądzi, że wolno dojrze­wam, że podpieram ściany, ale wkrótce wyjdę na swoje i nie będę mogła się opędzić od chłopaków. Co jest zaskakująco na­iwne jak na kobietę, dziennikarkę telewizyjną, nawet jeśli pra­cuje tylko w lokalnej stacji.

Czasami mamie zazdroszczę. Przyjemnie musi się żyć w jej świecie.

- Wszystko w porządku - brzmiała moja odpowiedź na jej pytanie.

- Jutro nie będzie wszystko w porządku dla S - stwierdził Brad, wracając ze śmietaną.

Mama zasiadła w końcu stołu, rozkładając serwetkę. Używa­my tylko takich z materiału. Kolejny Andyism. W ten sposób przyczyniamy się do ochrony środowiska, a posiłki prezentują się znacznie lepiej.

- Naprawdę? - zapytała mama, unosząc równie ciemne, jak moje, brwi. - A dlaczegóż to?

- Jutro zgłaszamy nominacje do samorządu uczniowskiego powiedział Brad, sadowiąc się z powrotem na krześle. - Suze przepadnie jako wiceprzewodnicząca.

Wstrząsnęłam własną serwetką i ułożyłam ją delikatnie na kolanach, obok potężnego pyska Maksa, który spędzał każdy posiłek, trzymając mordę na moim udzie i czekając, aż jakiś ką­sek spadnie z mojego widelca, do czego przyzwyczaiłam się już tak bardzo, że właściwie nie zwracałam na to uwagi - po czym, w odpowiedzi na pytający wzrok matki, odparłam:

- Nie mam pojęcia, o czym on mówi. Brad zrobił niewinną minkę.

- Kelly nie rozmawiała z tobą po szkole?

Nie miała szans, jako że dostałam odsiadkę, o czym Brad do­skonale wiedział. Najwyraźniej zamierzał znęcać się nade mną z tego powodu przez jakiś czas.

- Nie. Dlaczego?

- Cóż, Kel prosiła już kogoś innego, żeby w tym roku starto­wał razem z nią. Chodzi o tego nowego, Paula jak - mu - tam. - Brad wzruszył ramionami, z pomiędzy których wyrastała jego gruba, zapaśnicza szyja, niczym pień drzewa spośród głazów. - Toteż podejrzewam, że panowanie Suze jako wice jest finite.

Mama spojrzała na mnie z troską.

- Nie wiedziałaś o tym, Suzie?

Teraz z kolei ja wzruszyłam ramionami.

- Nie - powiedziałam. - Ale to fajnie. Nigdy nie uważałam, że się do tego naprawdę nadaję.

To nie wywarło pożądanego skutku. Mama zacisnęła usta, a następnie powiedziała:

- Cóż, nie podoba mi się to. Przychodzi jakiś nowy chłopak i zajmuje miejsce Suzie. To nie w porządku.

- Może nie w porządku - zauważył David - ale taka jest na­turalna kolej rzeczy. Darwin udowodnił, że największe sukcesy odnoszą te okazy gatunku, które są najsilniejsze i najlepiej przy­stosowane. A Paul Slater to wspaniały okaz fizyczny. Każda oso­ba płci żeńskiej, jak zauważyłem, po wejściu z nim w kontakt zaczyna wyraźnie przejawiać zachowania typowe dla okresu wabienia.

Ta ostatnia uwaga rozbawiła moją mamę.

- Mój Boże - powiedziała. - A co z tobą, Suzie? Czy Paul Slater wywołuje u ciebie zachowanie typowe dla okresu wabienia?

- Nie bardzo - stwierdziłam.

Brad czknął ponownie. Tym razem wydał z siebie:

- Kłamczucha.

Posłałam mu wściekłe spojrzenie.

- Brad - powiedziałam. - Nie lubię Paula Slatera.

- Nie odniosłem takiego wrażenia - odparł Brad - kiedy dziś rano zobaczyłem was oboje na dziedzińcu.

- Mylisz się - warknęłam. - I to bardzo się mylisz.

- Och, Suze, daj spokój - powiedział Brad. - Zdecydowanie go wabiłaś. Chyba że nałożyłaś sobie tyle pianki na włosy, że nie mogłaś oderwać palców.

- Dość - wtrąciła mama, kiedy zaczerpnęłam oddechu, żeby zaprzeczyć. - Dość, oboje.

- Nie lubię Paula Slatera - powtórzyłam na wypadek, gdyby Brad nie usłyszał za pierwszym razem. - W porządku? W grun­cie rzeczy, nienawidzę go.

To się mamie nie spodobało.

- Suzie - powiedziała. - Zaskakujesz mnie. Nie należy mó­wić o kimkolwiek, że się go nienawidzi. I jakim sposobem mo­żesz nienawidzić biedaka? Poznałaś go dopiero dzisiaj.

- Znała go już wcześniej - sprostował życzliwie Brad. - Z wakacji w Pebble Beach.

Posłałam mu kolejne mordercze spojrzenie.

- Skąd wiesz?

- Paul mi powiedział - stwierdził Brad, wzruszając ramio­nami.

Czując, jak ogarnia mnie przerażenie - to byłoby do Paula podobne, żeby puścić farbę mojej rodzinie na temat tej całej sprawy z pośredniczeniem i narobić mi kłopotów - zapytałam, starając się zachować obojętny ton głosu:

- Och, tak? Co jeszcze ci naopowiadał?

- Tylko tyle. - W jego głosie brzmiał teraz sarkazm. - Jakkol­wiek jest to dla ciebie dziwne, Suze, ludzie mają inne tematy do rozmowy niż twoja osoba.

- Brad - powiedział Andy ostrzegawczo, wyłaniając się z kuchni z tacą skwierczących pasków wołowiny oraz drugą, pełną miękkich, parujących tortilli. - Uważaj. - Potem, stawia­jąc tace, skierował wzrok na puste krzesło obok mnie. - Gdzie jest Jake?

Popatrzyliśmy na siebie zaskoczeni. Nie zauważyliśmy na­wet, że go nie ma. Nikt nie wiedział, gdzie się podział Jake. Wszyscy jednak zdawali sobie sprawę, sądząc po tonie głosu Andy'ego, że kiedy pojawi się w domu, będzie miał przechlapane.

- Może - odezwała się mama - zatrzymano go w szkole. Wiesz, Andy, że to jego pierwszy tydzień w college'u. Może nie mieć jeszcze dopracowanego rozkładu zajęć.

- Pytałem go dziś rano - powiedział Andy gniewnym gło­sem - czy będzie w domu na kolację i zapewnił, że będzie. Gdy­by miał się spóźnić, mógłby przynajmniej zadzwonić.

- Może stoi w jakiejś kolejce do rejestracji - powiedziała mama uspokajająco. - Daj spokój, Andy Przygotowałeś wspa­niały posiłek. Szkoda by było nie usiąść i nie zjeść go, zanim wystygnie.

Andy zajął miejsce przy stole, ale nie zabierał się do jedze­nia.

- Chodzi tylko o to - zaczął przemówienie, którego słucha­liśmy już około czterystu razy - że kiedy ktoś zadaje sobie trud przygotowania dobrego posiłku, to uprzejmość wymaga, żeby przyjść na czas...

W tym właśnie momencie trzasnęły drzwi wejściowe i w holu odezwał się glos Jake'a:

- Nie rwij włosów, jestem. Jake dobrze znał swojego ojca.

Mama rzuciła Andy'emu nad miskami szatkowanej sałaty i sera, które sobie podawaliśmy, spojrzenie w rodzaju: „A nie mówiłam?”

- Cześć - powiedział Jake, wchodząc do pokoju typowym dla siebie, niespecjalnie żwawym, krokiem. - Przepraszam za spóźnienie. Utknąłem w księgarni. Kolejki były nieprawdopo­dobne.

Mina mamy: „A nie mówiłam?” stała się jeszcze wyraźniejsza. A Andy tylko burknął:

- Masz szczęście. Tym razem. Siadaj i jedz. - A potem, zwra­cając się do Brada, powiedział: - Podaj salsę.

Tyle że Jake nie usiadł i nie zajął się jedzeniem. Stał nadal, zjedna ręką w przedniej kieszeni dżinsów, drugą potrząsając kluczykami od samochodu.

- Hm... - mruknął. - Słuchajcie...

Podnieśliśmy wzrok, spodziewając się czegoś ciekawego, na przykład, że Jake oświadczy, iż w pizzerii znowu pochrzanili grafiki i w związku z tym nie może zostać na kolacji. To zazwy­czaj kończyło się rzucaniem gromów przez Andy'ego.

Zamiast tego jednak Jake powiedział:

- Przyprowadziłem kogoś ze sobą. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko.

Jako że mój ojczym pogodziłby się prędzej z tłumem ludzi przy stole niż z nieobecnością któregokolwiek z nas, powiedział łaskawym tonem:

- Dobrze, dobrze. Starczy dla wszystkich. Weź z kuchni jeszcze jedno nakrycie.

Tak więc Jake poszedł do kuchni po talerz i sztućce, podczas gdy „ktoś” pojawił się w zasięgu naszego wzroku. Przedtem za­bawił widocznie w salonie, porażony obfitością zdjęć rodzin­nych, którymi mama obwiesiła ściany.

Niestety ów „ktoś” nie okazał się dziewczyną, nie mogliśmy więc cieszyć się na ewentualne docinki po wizycie. Neil Jankow, jak przedstawił go Jake, był jednak, jakby ujął to David, interesującym okazem. Był bardzo zadbany, co wyróżniało go na tle większości surfingujących kumpli Jake'a. Dżinsy nie zjeżdżały mu gdzieś do połowy uda, ale trzymały się porządnie w pasie, co również stanowiło fakt niezwykły jak na młodzień­ca w tym wieku.

To wszystko nie czyniło z niego przystojnego chłopaka. Przy­stojny nie był zdecydowanie. Odznaczał się niemal bolesną chu­dością i ziemistą cerą. Włosy miał dość długie, jasne. Mojej mamie wyraźnie jednak przypadł do gustu, ponieważ wydawał się nienagannie uprzejmy. Wyraził się na przykład w ten spo­sób: „Dziękuję pani, że pozwoliła mi zostać na kolacji”, jakkol­wiek zawarta w tym implikacja, że to mama przygotowała posi­łek, miała seksistowski charakter, bo to przecież Andy zajmował się gotowaniem.

Nikt jednak nie poczuł się urażony i dla młodego pana Neila zrobiono miejsce przy stole. Usiadł i za przykładem Jake'a za­brał się do jedzenia... niezbyt łapczywie, ale z przyjemnością, która robiła wrażenie szczerej. Neil, jak się dowiedzieliśmy, miał chodzić z Jakiem na seminarium poświęcone literaturze angiel­skiej. Podobnie jak Jake Neil zaczynał właśnie pierwszy rok w NoCal (Nothern California State College), co w lokalnym slangu oznacza Państwową Wyższą Szkołę Północnej Kalifor­nii. Podobnie jak Jake Neil pochodził z tych okolic. Jego rodzi­na mieszkała w dolinie. Ojciec był właścicielem kilku lokalnych restauracji, w tym jednej czy dwóch, gdzie miałam okazję jeść. Podobnie jak Jake Neil nie był pewien, w czym chciałby się specjalizować, ale również podobnie jak Jake spodziewał się, że w college'u będzie mu przyjemniej niż w szkole średniej. Plan zajęć ułożył sobie w ten sposób, że nie miał rano żadnych zajęć, mógł więc wysypiać się do woli, albo gdyby zdarzyło mu się otworzyć oczy przed jedenastą, pobujać na falach przy Carmel Beach przed udaniem się na uczelnię.

Pod koniec posiłku miałam mnóstwo pytań co do Neila. Szczególnie interesowało mnie jedno. Coś, co, o czym jestem przekonana, nie niepokoiło nikogo poza mną. A jednak uważa­łam, że należy mi się jakieś wyjaśnienie. Nie to, że mogłabym o tym porozmawiać. Nie w obecności tylu ludzi.

To stanowiło część problemu. Za dużo ludzi. I nie chodzi mi tutaj wyłącznie o ludzi zgromadzonych przy stole. Nie, był jesz­cze chłopak, który stał przez całą kolację za krzesłem Neila, przy­glądając mu się w milczeniu z nienawiścią na twarzy.

Ten chłopak w przeciwieństwie do Neila odznaczał się uro­dą. Ciemnowłosy, o zdecydowanym podbródku, dobrze zbu­dowany pod swoimi dockersami i czarną koszulką polo... z pew­nością ćwiczył długo i wytrwale, żeby rozwinąć takie tricepsy, nie wspominając już o zabójczej, jak się domyślałam, rzeźbie brzucha.

To nie była jednak jedyna różnica pomiędzy nieznajomym a kolega Jake'a Neilem. Pozostawał jeszcze ten drobiazg, że Neil, na tyle, na ile się orientowałam, był niewątpliwie żywy, podczas gdy chłopak za jego plecami był, cóż...

Martwy.

5

Jakie to do Jake'a podobne: przyprowadzić do domu nawie­dzonego gościa. Nie to, żeby Neil zdawał sobie sprawę, że jest nawiedzony. Wydawał się absolutnie nieświadomy obecności ducha za swo­imi plecami, podobnie jak moja rodzina, nie licząc Maksa. Jak tylko Neil zajął miejsce przy stole, Maks czmychnął do salonu z żałosnym pomrukiem, na którego dźwięk Andy pokręcił gło­wą, mówiąc:

- Ten pies z każdym dniem staje się coraz bardziej nerwowy.

Biedny Maks. Doskonale wiem, jak się czuł.

W przeciwieństwie do psa nie mogłam wymknąć się z jadalni i ukryć w innej części domu, na co miałam ochotę. Naraziła­bym się tylko na niepotrzebne pytania.

Poza tym, jestem pośredniczką. Kontakty z umarłymi są w moim wypadku nieuniknione.

Jednak bywają momenty, kiedy marzę o tym, żeby się od tego uwolnić. Teraz właśnie był taki moment.

Nic nie mogłam oczywiście na to poradzić. Tkwiłam przy stole, usiłując przełknąć stek fajitas pod uporczywym spojrzeniem mar­twego chłopaka - cudowne zakończenie niezbyt udanego dnia.

Martwy chłopak z kolei sprawiał wrażenie mocno zagniewa­nego. Cóż, co w tym dziwnego? To znaczy, był nieżywy. Nie miałam pojęcia, w jaki sposób rozstał się ze swoim ciałem, ale to musiało nastąpić nagle i niespodziewanie, ponieważ wyraź­nie nie zdążył się jeszcze przyzwyczaić. Kiedy ktoś przy stole prosił o podanie czegoś, co znajdowało się blisko niego, wycią­gał rękę... ale naczynie natychmiast wyślizgiwało się spomiędzy jego niematerialnych palców, zabrane przez kogoś z żyjących. To go wyraźnie męczyło. Jednak większość jego wrogości, jak zauważyłam, zarezerwowana była dla Neila. Każdy kęs fajitas nowego znajomego Jake'a, każda frytka zanurzona w guacamole wprawiały go w większą wściekłość. Mięśnie jego szczęk drga­ły, pięści zaciskały się konwulsyjnie za każdym razem, kiedy Neil odpowiadał cicho: „Tak, proszę pani” albo „Nie, proszę pani” na jedno z wielu pytań zadawanych przez moją mamę.

W końcu nie mogłam już tego znieść, okropnie było siedzieć przy stole z wściekłym duchem, którego tylko ja mogłam zoba­czyć... a przecież jestem przyzwyczajona, że duchy na mnie pa­trzą... więc podniosłam się i zaczęłam zbierać puste talerze, cho­ciaż tego dnia przypadała kolej Brada. Gapił się na mnie z otwartą buzią, nic nie mówiąc, zapewniając wszystkim uroczy widok przeżutego steku, który jeszcze miał w ustach. Podejrze­wam, że obawiał się uświadomić mi, że się pomyliłam, sądząc, że to moja kolej. Albo też uznał, że staram się zaskarbić sobie jego łaski, aby nie wygadał się o „chłopaku”, którego podejmuję w nocy w swoim pokoju.

W każdym razie fakt, że zajęłam się naczyniami, posłużył jako sygnał zakończenia posiłku, ponieważ wszyscy pozostali rów­nież się podnieśli i wyszli na taras, żeby rzucić okiem na nową łaźnię, którą Andy nadal z dumą prezentował każdemu, kto przekroczył próg naszego domu, czy tego chciał, czy nie. Wtedy właśnie, kiedy zostałam w kuchni, płucząc naczynia przed wło­żeniem ich do zmywarki, znalazłam się sam na sam z wędrują­cym cieniem Neila. Stał dość blisko mnie, patrząc na taras przez zasuwane szklane drzwi, tak że mogłam wyciągnąć mokrą rękę i niezauważalnie dla nikogo pociągnąć go za koszulę.

Przestraszyłam go nieźle. Obrócił się, rozzłoszczony i zasko­czony jednocześnie. Nie zdawał sobie sprawy, że go widzę.

- Hej - szepnęłam, podczas gdy towarzystwo gawędziło o placku z owocami, który Andy przygotował na deser. - Po­winniśmy porozmawiać.

Chłopak był w szoku.

- Ty... ty mnie widzisz? - wyjąkał.

- Oczywiście.

Zamrugał oczami, a potem zerknął na szklane drzwi.

- Ale oni... oni nie?

- Nie - powiedziałam.

- Dlaczego? - zapytał. - Dlaczego ty tak... a oni nie?

- Bo ja jestem pośredniczką - wyjaśniłam. Nic mu to nie mówiło.

- Kim?

- Poczekaj chwilę - powiedziałam, ponieważ zauważyłam, że mama idzie w naszą stronę.

- Brr - odezwała się, zamykając za sobą drzwi tarasu. - Ale robi się zimno, kiedy słońce zachodzi. Jak sobie radzisz, Suzie, z naczyniami? Trzeba ci pomóc?

- Nie - odparłam wesoło. - Wszystko w porządku.

- Na pewno? Wydawało mi się, że to kolej Brada, żeby po­sprzątać ze stołu.

- Nic nie szkodzi - zapewniłam z uśmiechem, który, mia­łam nadzieję, nie wyglądał na wymuszony.

Nie udało się.

- Suzie, kochanie - powiedziała mama. - Nie jesteś chyba przygnębiona, co? Z powodu tego chłopca, o którym mówił Brad, że ma być nominowany na wiceprzewodniczącego za­miast ciebie?

- Hm - mruknęłam, rzucając okiem na Ducha Chłopca, któ­ry wydawał się zdenerwowany tym, że nam przeszkodzono. Nie mogłam mieć do niego pretensji. Przypuszczam, że przerywa­nie mediacji sesją terapeutyczną poświęconą stosunkom matki z córką było dość mało profesjonalnym posunięciem z mojej strony. - Nie, naprawdę nie, mamo. Zupełnie mi to nie prze­szkadza.

Wcale nie kłamałam. Nie uczestnicząc w pracach samorządu szkolnego w tym roku, zyskałabym mnóstwo wolnego czasu. Czasu, z którym nie wiedziałabym, co zrobić, bo jakoś nie za­nosiło się na to, żebym miała go spędzać na romantycznych uniesieniach z Jesse'em. Ale trzeba mieć nadzieję.

Mama nadal kręciła się w progu, ze zmartwionym wyrazem twarzy.

- Cóż, Suzie, kochanie - powiedziała - będziesz musiała to zastąpić jakimiś innymi zajęciami pozalekcyjnymi. Szkoły wyż­sze zwracają uwagę na takie rzeczy u kandydatów. Zostały ci niecałe dwa lata do zakończenia szkoły. Wkrótce nas opuścisz.

Rany! Mama nawet nie zdawała sobie sprawy z istnienia Jesse'a, a i tak robiła wszystko, żeby nas rozdzielić, nieświadoma, że Jesse starał się o to niezależnie od niej.

- Świetnie, mamo - powiedziałam, patrząc zmieszana w stro­nę Ducha Chłopca. Nie podobało mi się specjalnie, że on tego wszystkiego słucha. - Wstąpię do drużyny pływackiej. Czy to ci wystarczy? Odwożenie mnie codziennie na trening na piątą rano?

- To mało przekonujące, Suzie - stwierdziła mama oschle. - Wiem doskonale, że nigdy nie wstąpisz do drużyny pływackiej. Masz obsesję na punkcie swoich włosów i tego, jak woda w ba­senie mogłaby im zaszkodzić.

A potem przeszła do salonu, zostawiając mnie i Ducha Chłop­ca samych w kuchni.

- No, dobrze - powiedziałam spokojnie. - O czym to mó­wiliśmy?

Chłopak tylko pokręcił głową.

- Ciągle nie mogę uwierzyć, że mnie widzisz - powiedział tonem głębokiego zdumienia. - Ty nie wiesz... nie możesz wie­dzieć, jak to jest. Wszędzie, gdzie jestem, ludzie patrzą przeze mnie.

- Tak - powiedziałam, odrzucając ścierkę, którą wycierałam dłonie. - To dlatego, że nie żyjesz. Pozostaje pytanie, w jaki spo­sób to się stało?

Duch Chłopca wydawał się zdumiony tonem mojego głosu. Pewnie rzeczywiście to zabrzmiało trochę obcesowo. No, ale z drugiej strony, jak dla mnie, dzień nie należał do najbardziej udanych.

- Czy ty... - Przyglądał mi się jakby z obawą. - Powiedziałaś, że kim jesteś?

- Nazywam się Suze. Jestem pośredniczką.

- Kim?

- Pośredniczką - powtórzyłam. - Moja praca polega na po­maganiu zmarłym w przechodzeniu do innego świata... następ­nego życia, czy dokądś tam. A tak przy okazji, jak ci na imię?

Duch Chłopca ponownie zamrugał oczami.

- Craig - powiedział.

- W porządku. Cóż, posłuchaj, Craig. Coś jest mocno nie tak, ponieważ wątpię, żebyś według kosmicznego planu miał przez całą wieczność włóczyć się po mojej kuchni. Musisz się przenieść dalej.

Craig ściągnął ciemne brwi.

- Przenieść się dokąd?

- Cóż, sam zobaczysz, kiedy się tam znajdziesz - powiedzia­łam. - W każdym razie, zagadką jest nie to, dokąd się udasz, tylko dlaczego jeszcze tam nie trafiłeś.

- To znaczy... - Craig otworzył szeroko orzechowe oczy. - Chcesz powiedzieć, że to nie jest... tutaj?

- Oczywiście, że nie - odparłam lekko rozbawiona. - Myślisz, że po śmierci wszyscy wędrują na ulicę Sosnowe Wzgórze 99?

Craig wyprostował szerokie ramiona.

- Nie, przypuszczam, że nie. Tylko że... wiesz, kiedy się obudziłem, nie wiedziałem, dokąd iść. Nikt mnie... no, wiesz.

Nikt mnie nie widział. To znaczy, wszedłem do salonu, a moja mama płakała tak, jakby nigdy nie miała skończyć. To było straszne.

Nie żartował.

- W porządku - powiedziałam łagodniej niż poprzednio. - Czasami tak to właśnie wygląda. To nie jest normalne. Więk­szość ludzi przechodzi od razu do następnego... cóż, kolejnego stanu świadomości. No, wiesz, innego życia albo stanu wiecz­nego potępienia, jeśli nawalili w poprzednim życiu. Coś w tym rodzaju. - Jego oczy zaokrągliły się jeszcze bardziej, kiedy wspo­mniałam o „wiecznym potępieniu”, ale nie rozwodziłam się dłu­żej nad tym, ponieważ nie byłam pewna, czy coś takiego rze­czywiście istnieje. - Musimy teraz ustalić powód, dla którego ty tego nie zrobiłeś. To znaczy, nie przeniosłeś się od razu. Coś cię wyraźnie zatrzymuje. Musimy...

W tym jednak momencie zakończyło się oglądanie łaźni - ukochanej łaźni Andy'ego, która za niecały tydzień miała się wypełnić wymiocinami i piwem, o ile impreza Brada przebieg­nie zgodnie z planem - i wszyscy wrócili do środka. Nakazałam Craigowi gestem, żeby szedł za mną i ruszyłam po schodach w stronę swojego pokoju gdzie jak sądziłam, moglibyśmy po­rozmawiać bez przeszkód.

Przynajmniej nie ze strony żywych. Jesse to zupełnie inna historia.

- Nombre de Dios - powiedział, odrywając się od Teorii kry­tycznej od czasów Platona, kiedy wparowałam do pokoju w towa­rzystwie Craiga. Szatan, kot Jesse'a, wygiął grzbiet, zanim stwierdził, że to tylko ja z kolejnym podejrzanym znajomkiem nie z tego świata, po czym z powrotem ułożył się obok Jesse'a.

- Przepraszam - powiedziałam. Widząc, że wzrok Jesse'a przenosi się ze mnie na ducha chłopca, przedstawiłam ich so­bie:

- Jesse, to jest Craig. Craig, to Jesse. Powinniście się rozu­mieć. Jesse także nie żyje.

Jednak widok Jesse'a - który jak zwykle, miał na sobie strój będący ostatnim krzykiem mody w czasach, kiedy jeszcze żył, to jest około 1850 roku: czarne skórzane buty do kolan, obcisłe czarne spodnie oraz obszerną białą koszulę, rozchyloną pod szy­ją, dla Craiga okazał się zbyt silnym przeżyciem. Na tyle zbyt silnym, że Craig opadł ciężko, tak ciężko w każdym razie, jak to jest możliwe w przypadku kogoś niematerialnego, na brzeg mo­jego łóżka.

- Czy jesteś piratem? - zwrócił się do Jesse'a.

Jesse, w przeciwieństwie do mnie, nie uznał tego za zabawne.

- Nie - odparł bezbarwnym głosem. - Nie jestem.

- Craig - powiedziałam, usiłując bezskutecznie, mimo spoj­rzenia, jakim uraczył mnie Jesse, zachować niewzruszony wy­raz twarzy. - Naprawdę, musisz się zastanowić. Musi być jakiś powód, dla którego nadal się tu błąkasz, zamiast odejść, dokąd ci przeznaczone. Jak sądzisz, jaki to może być powód? Co cię zatrzymuje?

Craig w końcu oderwał oczy od Jesse'a.

- Nie wiem - stwierdził. - Może to, że nie powinienem był umrzeć?

- W porządku - odparłam, starając się nie tracić cierpliwości. Ponieważ tak już jest, że wszyscy myślą tak samo. Że umarli zbyt młodo. Miałam już do czynienia z takimi, którzy kopnęli w kalen­darz, mając sto cztery lata, i skarżyli się, jakie to niesprawiedliwe.

Staram się jednak postępować profesjonalnie. Pośrednicze­nie to w końcu moja praca. Nie, żeby mi płacili czy coś, chyba że moja karma na tym zyskuje. Mam nadzieję.

- Świetnie rozumiem, dlaczego tak to odbierasz - ciągnę­łam. - Czy to było nagłe? To znaczy, nie byłeś chory, tak?

Craig oburzył się.

- Chory? Żartujesz? Podnoszę sto dwadzieścia i codziennie przebiegam dziesięć kilometrów. Nie wspominając o tym, że na­leżałem do drużyny sportowej NoCal. I trzy razy z rzędu wygra­łem wyścigi na katamaranach Klubu Jachtowego Pebble Beach.

- Och - mruknęłam. Nic dziwnego, że facet wydawał się zbudowany jak atleta pod tą swoją koszulką. - A więc twoja śmierć nastąpiła na skutek wypadku, jak rozumiem?

- Jasne, że na skutek wypadku - stwierdził Craig, dźgając palcem mój materac dla większego efektu. - Ta burza pojawiła się znikąd. Wywróciła nas, zanim miałem szansę poprawić ża­giel. Uwięziło mnie pod spodem.

- Więc... - zawahałam się - utonąłeś.

Craig pokręcił głową... nie w odpowiedzi na moje pytanie, ale w wyrazie rozżalenia.

- To się nie powinno zdarzyć - powiedział, wpatrując się niewidzącymi oczami we własne buty... buty pokładowe, jakie uprawiający żeglugę jak on noszą bez skarpetek. - To nie mia­łem być ja. W szkole średniej byłem w drużynie pływackiej. Raz zdobyłem mistrzostwo w stylu dowolnym.

Nadal nie rozumiałam.

- Przykro mi - powiedziałam. - Wiem, że to się wydaje krzywdzące. Ale wierz mi, będzie lepiej.

- Och, naprawdę? - Craig oderwał wzrok od butów, jego brązowe oczy wydawały się przygważdżać mnie do ściany. - W jaki sposób? W jaki sposób może być lepiej? Na wypadek gdybyś nie zauważyła, jestem martwy.

- Jej chodzi o to, że będzie lepiej, kiedy się przeniesiesz - pośpieszył mi z pomocą Jesse. Doszedł, zdaje się, do siebie po tej uwadze o piratach.

- Och, będzie lepiej, oczywiście. - Craig zaśmiał się gorzko. - Tak samo, jak tobie? Mam wrażenie, że już trochę czekasz na to przeniesienie. Co cię zatrzymuje?

Jesse nie odpowiedział. Nie mógł tego wyjaśnić. Nie wie­dział, naturalnie, dlaczego nie przeszedł jeszcze z jednego świa­ta do innego. Ja też nie. Powód, dla którego Jesse został uwię­ziony w tym czasie i miejscu, musiał być bardzo silny: tkwił już tutaj przeszło półtora stulecia i zanosiło się na to, że ten stan utrzyma się - taką miałam egoistyczną nadzieję - przez całe moje życie, jeśli nie wieczność.

I chociaż ojciec Dominik upierał się, że Jesse wkrótce odkry­je, co go trzyma na ziemi, i że nie powinnam się do niego przy­wiązywać, bo nadejdzie dzień, po którym już go nigdy nie zo­baczę, to jego życzliwe rady odnosiły taki skutek jak uderzanie grochem o ścianę. Już się przywiązałam. Na dobre.

Nie walczyłam też, żeby się z tego przywiązania wyplątać.

- Sytuacja Jesse'a jest dość wyjątkowa - zwróciłam się do Craiga tonem, który miał uspokoić zarówno jego, jak i Jesse'a. - Jestem pewna, że twoja nie jest aż tak skomplikowana.

- Jasne - stwierdził Craig. - Bo nawet nie powinno mnie tutaj być.

- Zgadza się - przytaknęłam. - A ja zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ci pomóc przejść do następnego życia...

Craig zmarszczył brwi. Taką minę miał podczas obiadu, kie­dy przyglądał się koledze Jake'a, Neilowi.

- Nie. Nie to miałem na myśli. To znaczy, nie powinienem być tutaj. Nie powinienem nie żyć.

Skinęłam głową. Słyszałam to już przedtem - niezliczoną ilość razy. Nikt nie lubi budzić się, żeby stwierdzić, że nie żyje. Nikt.

- To jest trudne - powiedziałam. - Wiem o tym. Ale w koń­cu przyzwyczaisz się do tego, obiecuję. Wszystko zmieni się na lepsze, kiedy dowiemy się, co takiego cię zatrzymuje...

- Nie rozumiesz - oznajmił Craig, potrząsając ciemną czu­pryną. - To właśnie usiłuję ci powiedzieć. Tym, co mnie zatrzy­muje, jest fakt, że to nie ja powinienem był umrzeć.

Zawahałam się.

- Cóż... być może. Ale nic nie mogę na to poradzić.

- Co masz na myśli? - Craig wstał, rozgniewany. - Co masz na myśli, mówiąc, że nic nie możesz na to poradzić? No to co ja tutaj robię? Myślałem, że miałaś mi pomóc. Myślałem, że mó­wiłaś, że jesteś pośredniczką.

- Jestem - zapewniłam, rzucając pośpieszne spojrzenie na Jesse'a, równie zdumionego jak ja. - Ale nie decyduję, kto żyje, a kto umiera. To nie należy do mnie. To nie jest moja praca.

Craig, z twarzą wyrażającą obecnie niesmak, burknął:

- Cóż, dzięki za nic. - Ruszył w stronę drzwi.

Nie chciałam go powstrzymywać. To znaczy, nie miałam ochoty mieć z nim więcej do czynienia. Wydawał się dość cham­ski i do tego rozżalony na cały świat. Jeśli nie życzył sobie mojej pomocy, dobra, jego sprawa.

To Jesse go zatrzymał.

- Masz ją przeprosić - odezwał się na tyle głębokim i rozka­zującym tonem, że Craig wrósł w podłogę. Powoli odwrócił głowę, kierując wzrok na Jesse'a.

- Chrzanię - oświadczył, wykazując się brakiem zdrowego rozsądku i umiejętności przewidywania.

W sekundę później nie tylko nie wyszedł, ale nawet nie do­szedł do drzwi. Został w nie wbity. Jesse wykręcał mu rękę za plecami w sposób, jak przypuszczam, raczej bolesny, jednocześ­nie ciężko się opierając o niego.

- Przeproś młodą damę - syknął. - Stara się wyświadczyć ci przysługę. Nie traktuje się w ten sposób kogoś, kto próbuje ci pomóc.

Hola. Jak na faceta, którego podobno nie interesuję, Jesse bywa drażliwy na punkcie tego, jak niektórzy ludzie mnie traktują.

- Przepraszam - wydusił z siebie Craig przyciśnięty do drew­nianych drzwi. W jego głosie brzmiał ból. To, że jest się martwym, wcale nie oznacza, że jest się odpornym na urazy. Dusza pamięta, nawet jeśli ciało odeszło.

- Tak lepiej - powiedział Jesse, puszczając go.

Craig opadł na drzwi. Mimo że cham, było mi go żal. Miał jeszcze gorszy dzień od mojego.

- Chodzi tylko o to - odezwał się Craig zbolałym głosem, pocierając ramię, którego o mało nie złamał mu Jesse - że to niesprawiedliwe, rozumiecie? To nie miałem być ja. Ja powi­nienem był przeżyć. Nie Neil.

Spojrzałam na niego zaskoczona.

- Och? Neil był z tobą na tej łodzi?

- Na katamaranie - sprostował Craig. - Tak, oczywiście, że był.

- Był twoim kumplem od żeglowania?

Craig posłał mi spojrzenie pełne niechęci, które zamienił na­stępnie, zerknąwszy nerwowo w stronę Jesse'a, na wyraz uprzej­mego politowania.

- Oczywiście, że nie - oznajmił. - Myślisz, że wywróciłoby nas, gdyby Neil miał zielone pojęcie o tym, co robi? To on po­winien umrzeć. Nie wiem, co mama z tatą sobie myśleli. „Za­bierz Neila ze sobą na katamaran”. Cóż, mam nadzieję, że są teraz szczęśliwi. Zabrałem Neila ze sobą na katamaran. I spójrz, co mi to dało. Nie żyję. A mój głupawy braciszek przeżył.

6

Cóż, teraz przynajmniej wiedziałam, dlaczego Neil był taki dziwnie cichy podczas kolacji: niedawno stracił jedynego brata.

- Facet nie był w stanie przepłynąć basenu - ciągnął Craig - żeby nie dostać ataku astmy. W jaki sposób zdołał przetrwać uczepiony katamaranu przez siedem godzin, przy fali wysoko­ści trzech metrów, zanim go wyciągnęli? No, w jaki sposób?

Nie potrafiłam tego wyjaśnić. Podobnie jak nie wyobrażałam sobie, jak wytłumaczyć Craigowi, że to właśnie przekonanie o tym, że to brat powinien był zginąć, zatrzymuje jego duszę na ziemi.

- Może - poddałam delikatnie - uderzyłeś się w głowę.

- A jeśli nawet, to co z tego? - Craig patrzył na mnie gniew­nie, dając jasno do zrozumienia, że popełniłam gafę. - Choler­ny Neil, który nie umiał machnąć palcem, żeby się uratować, zdołał się utrzymać. A ja, zdobywca tylu nagród pływackich? Tak, to właśnie ja utonąłem. Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. I dlatego ja jestem tutaj, a Neil siedzi na dole, wcinając cholerne fajitas.

Jesse przybrał bardzo poważny wyraz twarzy.

- Czy zamierzasz zatem pomścić swoją śmierć, odbierając życie bratu tak, jak, w twoim przekonaniu, odebrano twoje?

Skrzywiłam się. Po minie Craiga widziałam, że nic takiego nie przyszło mu dotąd do głowy. Żałowałam, że Jesse to zasuge­rował.

- Wcale nie, człowieku - odparł Craig. Potem, zastanowiw­szy się chwilę, dodał: - A mógłbym coś takiego zrobić? To zna­czy, zabić kogoś? Gdybym chciał?

- Nie - odezwałam się w tej samej chwili, w której Jesse powiedział:

- Tak, ale ryzykowałbyś zbawienie nieśmiertelnej duszy... Craig, oczywiście, nie zwrócił na mnie uwagi. Słuchał tylko Jesse'a.

- Świetnie - mruknął, przyglądając się swoim rękom.

- Żadnego zabijania - oświadczyłam podniesionym głosem. - Żadnego bratobójstwa. Nie, póki ja tu jestem.

Craig spojrzał na mnie zdziwiony.

- Nie zamierzam go zabijać - stwierdził. Pokręciłam głową.

- No więc? - zapytałam. - Co cię zatrzymuje? Czy coś... no, nie wiem. Czy czegoś sobie nie zdążyliście powiedzieć? Czy chcesz, żebym mu to przekazała? Bez względu na to, co to jest?

Craig popatrzył na mnie, jakbym spadła z księżyca.

- Neilowi? Żartujesz? Nie mam mu nic do powiedzenia. Facet jest bez znaczenia. Tylko spójrz na niego - żeby się pro­wadzać z kimś takim, jak twój brat.

To, że ja sama nie mam specjalnie wysokiego zdania o swoich przyrodnich braciach z wyjątkiem oczywiście Davida, wcale nie znaczy, że będę siedziała bezczynnie, pozwalając, żeby ktoś mówił przy mnie coś złego na ich temat. W każdym razie, nie wtedy, kiedy ktoś obsmarowuje Jake'a, którego w zasadzie uwa­żam za nieszkodliwego.

- Co jest nie tak z moim bratem? - zapytałam rozdrażniona. - To znaczy, moim bratem przyrodnim?

- Nic, w sumie nic, naprawdę - odparł Craig. - Ale, wiesz... No, wiem, że Neil jest na pierwszym roku, łatwo mu zaimpo­nować i tak dalej, ale mówiłem mu, że jeśli ma do czegoś dojść w NoCal, ma się trzymać z surfiarzami.

W tym momencie doszłam do kresu swoich możliwości, jeśli chodzi o znoszenie towarzystwa Craiga Jankowa.

- W porządku - powiedziałam, podchodząc do drzwi. - Cóż, miło było cię poznać, Craig. Będziemy w kontakcie. - Co do tego, nie miałam wątpliwości. Wiedziałam, gdzie go szukać. Wystarczyło znaleźć Neila - pewne jak w banku, że Craig go nie opuści.

Craig ożywił się.

- Chcesz powiedzieć, że postarasz się przywrócić mnie do życia?

- Nie - odparłam. - Chcę powiedzieć, że postaram się usta­lić, dlaczego jesteś tutaj, a nie tam, gdzie powinieneś być.

- Zgadza się - powiedział Craig. - Dlaczego nie jestem żywy.

- Sądzę, że chodzi jej o niebo - odezwał się Jesse. On nie jest takim entuzjastą reinkarnacji jak ja. - Albo piekło.

Craig, który obserwował Jesse'a z nerwowym niepokojem od czasu incydentu przy drzwiach, przestraszył się na dobre.

- Och - powiedział, unosząc ciemne brwi. - Och.

- Albo kolejne życie - stwierdziłam, patrząc na Jesse'a zna­cząco. - Tego, w gruncie rzeczy, nie wiemy. Prawda, Jesse?

Jesse, który wstał, ponieważ ja wstałam - a Jesse przy damach zachowywał się jak skończony dżentelmen - odezwał się z wa­haniem w głosie:

- Nie. Nie wiemy.

Craig podszedł do drzwi, a potem obejrzał się jeszcze na nas.

- Cóż - powiedział. - No, to do zobaczenia. - Zerknął po­nownie na Jesse'a, dodając: - Eee, przepraszam za tę uwagę o pi­ratach. Poważnie.

- W porządku - mruknął Jesse. Craig zniknął.

A Jesse'owi odbiło.

- Susannah, ten chłopak jest niebezpieczny. Musisz go przekazać ojcu Dominikowi.

Opadłam z westchnieniem na parapet pod oknem, który Jesse właśnie zwolnił. Szatan, jak zwykle, kiedy zbliżam się do niego, a Jesse jest obok, nasyczał na mnie, żeby było jasne, do kogo należy... czyli że nie do mnie, chociaż to akurat ja płacę za jego żarcie i żwirek.

- Nic złego się nie stanie, Jesse - powiedziałam. - Będziemy na niego uważać. On tylko potrzebuje trochę czasu, to wszyst­ko. W końcu dopiero co umarł.

Jesse pokręcił głową. Jego ciemne oczy lśniły.

- On chce zabić swojego brata - stwierdził.

- Tak, owszem - zgodziłam się. - Sam mu podsunąłeś ten pomysł.

- Musisz zadzwonić do ojca Dominika. - Jesse podszedł do telefonu i podniósł słuchawkę. - Powiedz mu, że musi spotkać się z tym chłopcem, bratem, i ostrzec go.

- Hola - odparłam. - Wolnego, Jesse. Dam sobie radę bez wciągania w to ojca Dominika.

Jesse spojrzał na mnie sceptycznie. Problem polega na tym, że nawet kiedy robi taką minę, to i tak jest najprzystojniejszym chłopakiem, jakiego w życiu widziałam. To znaczy, nie wygląda jak chodząca doskonałość - prawą brew przecina mu blizna, wyraźna, biała, jak narysowana kredą, a poza tym, co już wcześ­niej zauważyłam, jest nieco staroświecki, jeśli chodzi o modę.

Jednak pod każdym innym względem ten chłopak, od czub­ka krótko ostrzyżonej głowy po pirackie - to znaczy wysokie, przeznaczone do konnej jazdy - buty wraz z metrem osiem­dziesiąt absolutnie niekojarzących się z nieboszczykiem mięśni pomiędzy nimi, to Mister Universum.

Tym bardziej szkoda, że jego zainteresowanie moją osobą wyda­je się czysto platoniczne. Może gdybym potrafiła lepiej całować... No, ale spójrzmy prawdzie w oczy, nie miałam wielu okazji, żeby ćwiczyć. Chłopcy - zwykli chłopcy - nie zjawiają się gromadnie pod moimi drzwiami. Nie, żebym była brzydka jak noc. Przeciw­nie, uważam, że wyglądam przyzwoicie - z makijażem i ułożony­mi włosami. Tylko że trudno jest prowadzić życie towarzyskie, kie­dy umarli nieustannie domagają się od ciebie pomocy.

- Uważam, że powinnaś do niego zadzwonić - powiedział Jesse, przesuwając telefon w moją stronę. - Wierz mi, querida. Ten Craig jest niezupełnie taki, jak się wydaje.

Zamrugałam oczami, ale nie z powodu tego, co Jesse powie­dział o Craigu. Nie, z powodu tego, jak mnie nazwał. Querida.

Nie nazwał mnie tak ani razu od dnia naszego pocałunku. Tak bardzo chciałam usłyszeć to słowo z jego ust, odkąd sprawdzi­łam w hiszpańskim słowniku Brada, co ono znaczy.

„Najdroższa”. Oto, co znaczy słowo querida. „Najdroższa” albo „kochana”.

Nie są to określenia, których się pospolicie używa w stosun­ku do kogoś, kogo się tylko lubi.

Taką miałam nadzieję.

Nie zdradziłam się jednak z tym, że znam znaczenie tego sło­wa, ani też, że zauważyłam, jak mu się wymknęło.

- Przesadzasz, Jesse - powiedziałam. - Craig nic bratu nie zrobi. Kocha go. Po prostu jeszcze sobie tego nie uświadomił. A poza tym, nawet jeśliby tak było - jeśli miałby wobec Neila mordercze zamiary - dlaczego nagle uznałeś, że sobie z tym nie poradzę? Daj spokój, Jesse. Miałam w życiu do czynienia z krwiożerczymi duchami.

Jesse odłożył słuchawkę z takim hukiem, że zastanawiałam się, czy nie pękły plastikowe widełki.

- To było przedtem - stwierdził krótko. Wybałuszyłam na niego oczy. Ściemniło się na zewnątrz, a w moim pokoju paliła się tylko lampka na toaletce. W jej zło­tawym świetle Jesse wyglądał jeszcze bardziej niż zwykle na isto­tę nie z tego świata.

- Przed czym? - zapytałam.

Choć oczywiście wiedziałam. Jasne, że wiedziałam.

- Zanim on się pojawił - odparł Jesse z goryczą, akcentując silniej słowo „on”. - Nie próbuj zaprzeczać, Susannah. Od tam­tego czasu nie przespałaś spokojnie żadnej nocy. Widziałem, jak się wiercisz i przewracasz z boku na bok. Czasami płaczesz we śnie.

Nie musiałam pytać, o kogo mu chodzi. Wiedziałam dosko­nale. Oboje wiedzieliśmy.

_ To nie ma znaczenia - oznajmiłam, mimo że, naturalnie, miało. Miało znaczenie. Zdecydowanie tak. Tylko że inne, być może, niż sądził Jesse. - To znaczy, nie mówię, że się nie bałam, kiedy myślałam, że zostaliśmy uwięzieni w tamtym... miejscu. Owszem, czasami śnią mi się w związku z tym koszmary. Ale to mi przejdzie, Jesse. Już mi przechodzi.

- Nie jesteś niewrażliwa, Susannah - powiedział Jesse, marszcząc brwi. - Choć może ci się wydawać, że jest inaczej.

Byłam bardziej niż trochę zdumiona, że to zauważył. W gruncie rzeczy, zaczynałam się zastanawiać, czy to może dlatego, że nie wykazałam wystarczająco wrażliwości - albo jak kto woli, kobiecości - pocałował mnie tylko raz, a potem już nigdy nie próbował tego powtórzyć.

Naturalnie jednak, kiedy wypomniał mi wrażliwość, natych­miast musiałam temu zaprzeczyć.

- Nic mi nie jest - oświadczyłam. Nie było sensu przyzna­wać mu racji, przekonując, że jest inaczej... że sam widok Paula Slatera omal nie przyprawił mnie o atak serca. - Mówiłam ci. Już mi przeszło. A nawet jeśli niezupełnie, to i tak nie przeszko­dzi mi to w pomocy Craigowi. Czy też Neilowi.

Ale on chyba mnie nie słuchał.

- Pozwól ojcu Dominikowi zająć się tym - powiedział. Ski­nął głową w stronę drzwi, przez które, dosłownie, przeszedł Craig. - Jeszcze nie jesteś gotowa. Za mało czasu minęło.

Żałuję, że wtedy nie powiedziałam mu o Paulu... nie wspo­mniałam o nim od niechcenia, jakby to było nic takiego, żeby mu udowodnić, że dla mnie to... nic takiego.

Tyle że, oczywiście, byłoby to kłamstwo.

- Doceniam twoją troskę - powiedziałam z ironią, starając się ukryć zmieszanie wywołane oszukiwaniem go, nie tylko na temat Paula, lecz także siebie samej - ale uważam, że przesa­dzasz. Poradzę sobie, Jesse, z Craigiem Jankowem.

Skrzywił się znowu. Ale tym razem widać było, że rozgnie­wał się rzeczywiście. Jeśli kiedykolwiek mielibyśmy ze sobą chodzić, musiałoby upłynąć wiele programów Ophry, zanim Jesse przestałby być takim dziewiętnastowiecznym macho.

- Sam pójdę - powiedział z groźbą w głosie, z oczami, w świetle lampki czarnymi jak onyks - i osobiście powiem o wszystkim ojcu Dominikowi.

- W porządku - odpowiedziałam. - Baw się dobrze. Wcale nie chciałam tego powiedzieć. Dlaczego? Dlaczego, Jesse, nie możemy być razem? Wiem, że chcesz. Nawet nie usi­łuj zaprzeczać. Czułam to, kiedy mnie pocałowałeś. Mogę nie mieć w tej dziedzinie specjalnego doświadczenia, ale wiem, że się nie mylę. Podobam ci się, przynajmniej trochę. Więc o co chodzi? Dlaczego trzymasz mnie na dystans? Dlaczego?

Jakakolwiek była przyczyna, Jesse w tym momencie nie za­mierzał mi jej wyjawić. Zamiast tego zacisnął szczęki i burknął:

- Dobrze, zrobię to.

- Nie krępuj się - odparowałam.

W sekundę później już go nie było. Puf i tyle go widziałam. No, komu on był właściwie potrzebny? Dobrze. Mnie. Przyznaję.

Próbowałam jednak wyrzucić go ze swoich myśli. Skupiłam się na pracy domowej z trygonometrii.

Nadal nad nią pracowałam, kiedy następnego dnia nadeszła czwarta lekcja - zajęcia komputerowe, jeśli o mnie chodzi. Mówię wam, nic dziewczynie nie przeszkadza w nauce bardziej niż przystojny duch, który sobie wyobraża, że pozjadał wszyst­kie rozumy.

Miałam, naturalnie, pracować nad pięćsetwyrazowym wypra­cowaniem na temat wojny domowej, które nasz wychowawca, pan Walden, zadał za karę jedenastej klasie - nie spodobało mu się zachowanie niektórych uczniów podczas porannych nomi­nacji do samorządu szkolnego.

Szczególnie nie zachwyciło go moje zachowanie, kiedy po przyjęciu kandydatury Paula na wiceprzewodniczącego, wysu­niętej przez Kelly, Cee Cee podniosła rękę i zgłosiła także moją osobę.

- Au - krzyknęła, kiedy kopnęłam ją mocno pod ławką. - Co się z tobą dzieje?

- Nie chcę być wiceprzewodniczącą - syknęłam. - Opuść rękę.

To wywołało falę chichotów, która nie zamarła, dopóki pan Walden, nauczyciel niegrzeszący cierpliwością, nie rzucił kredą w drzwi, mówiąc, że powinniśmy odświeżyć swoją znajomość historii Ameryki, pisząc wypracowanie na pięćset słów o bitwie pod Gettysburgiem.

Mój sprzeciw okazał się spóźniony. Moją kandydaturę poparł Adam. W następnej chwili, pomimo moich protestów, została przyjęta. Startowałam w wyborach na wiceprzewodniczącego trzeciej klasy - z Cee Cee jako menedżerem tejże kampanii i Adamem, któremu dziadek zostawił sporą sumę w funduszu powierniczym, jako głównym sponsorem finansowym - rywa­lizując z nowym uczniem Paulem Slaterem, któremu nonsza­lancja i uroda dały absolutną większość dziewczęcych głosów w klasie.

Nie to, żebym się martwiła. Tak czy inaczej, nie chciałam być wice. Miałam dość zmartwień na głowie w związku z pośred­nictwem, trygonometrią i nieżywym niedoszłym chłopakiem. Nie potrzebowałam jeszcze na domiar wszystkiego udowadnia­nia, że jestem lepsza od politycznego rywala.

To nie było dobre przedpołudnie. Już nominacje były nie­zbyt przyjemne; wypracowanie dla pana Waldena pogłębiło tyl­ko wrażenie.

A do tego jeszcze był, oczywiście, Paul. Mrugnął do mnie znacząco w klasie, jakby na znak powitania.

Nie dość na tym. Jak ta głupia włożyłam do szkoły nowiutkie buty od Jimmy'ego Choo, które latem kupiłam za ułamek ich normalnej ceny. Były wspaniałe i znakomicie pasowały do czar­nej dżinsowej spódnicy od Calvina Kleina oraz różowej blu­zeczki wyciętej w łódkę pod szyją.

Ale, naturalnie, noszenie ich równało się samobójstwu. U na­sady palców zdążyły mi się już porobić bolesne bąble, a plastry, które dała mi pielęgniarka, żebym mogło kuśtykać z jednej lek­cji na drugą, nie załatwiały sprawy. Miałam wrażenie, że stopy mi zaraz odpadną. Gdybym znała adres Jimmy'ego Choo, do­wlokłabym się pod jego drzwi i podbiła mu oko.

Siedziałam zatem w pracowni komputerowej, z butami pod stołem, zmagając się z rwącym bólem palców stóp i pocąc się nad trygonometrią, podczas gdy powinnam pisać wypracowa­nie. Wtedy właśnie nad moim uchem odezwał się znienacka głos, który rozpoznałabym wszędzie: - Tęsknisz za mną, Suze?

7

- Zostaw mnie w spokoju - powiedziałam spokojniej, niż się czułam. - Ojej, daj spokój, Simon - powiedział Paul, przysuwając sto­jące w pobliżu krzesło, obracając je i siadając na nim okrakiem. - Sama przyznaj. Nie nienawidzisz mnie nawet w połowie tak mocno, jak udajesz.

- Nie zakładałabym się na twoim miejscu - odparłam. Stu­kałam ołówkiem w zeszyt. Miałam nadzieję, że Paul odbierze to jako irytację, choć w gruncie rzeczy była to oznaka nerwowe­go napięcia. - Posłuchaj, Paul, mam mnóstwo roboty...

Zabrał mi zeszyt.

- Kto to jest Craig Jankow?

Zaskoczona, uświadomiłam sobie, że nabazgrałam to imię na marginesie kartki.

- Nikt - stwierdziłam.

- Och, to dobrze - powiedział Paul. - Myślałem, że to może ktoś, kto zastąpił mnie w twoim sercu. Czy Jesse o tym wie? To jest, o tym Craigu?

Spojrzałam na niego w nadziei, że mój strach odczyta jako gniew i odejdzie. Nic nie wskazywało jednak na to, że zrozu­miał komunikat. Pragnęłam też, żeby nie zauważył, jak mój puls szaleje... a przynajmniej odebrał to opatrznie. Paul, niestety, nie był nieświadomy swojego uroku. Miał na sobie czarne dżinsy, dopasowane w odpowiednich miejscach, oraz oliwkowozieloną koszulkę polo. Świetnie podkreślała jego słonecznozłotą opa­leniznę. Widziałam, jak inne dziewczyny w pracowni - w tym Debbie Mancuso - zerkają na niego w zamyśleniu, a potem szybko odwracają wzrok, udając, że wcale go przed chwilą nie obserwowały.

Prawdopodobnie pękały z zazdrości, że Paul rozmawia właś­nie ze mną - jedyną dziewczyną w klasie, która nie stosuje się do poleceń Kelly Prescott i nie uważa Brada Ackermana za przy­stojnego chłopaka.

Nie zdawały sobie sprawy, jak bardzo byłabym uszczęśliwio­na, gdyby Paul Slater nie zaszczycił mnie swoimi względami.

- Craig - szepnęłam, na wypadek, gdyby ktoś podsłuchiwał - przypadkiem nie żyje.

- No to co? - Paul się uśmiechnął. - Myślałem, że tacy ci się podobają.

- Jesteś - usiłowałam wyrwać mu zeszyt, ale trzymał go poza moim zasięgiem - nie do zniesienia.

Medytował nad czymś, wpatrując się w mój zeszyt.

- Mieć nieżywego chłopaka to niebanalna sprawa, jak sądzę - odezwał się, zamyślony. - Ale, na przykład, nie musisz sobie zawracać głowy przedstawianiem go rodzicom, skoro i tak nie mogą go zobaczyć...

- Craig nie jest moim chłopakiem - warknęłam, wściekła, że znalazłam się w sytuacji, kiedy muszę się z czegoś tłumaczyć Pau­lowi. - Próbuję mu pomóc. Wczoraj pojawił się w moim domu...

- O Boże. - Paul przewrócił swoimi wyrazistymi, niebieski­mi oczami. - Tylko nie kolejny akt miłosierdzia w wykonaniu twoim i poczciwego ojczulka.

- Pomaganie zagubionym duszom w odnalezieniu właści­wej drogi to moja praca - odparłam z oburzeniem.

- Kto tak twierdzi? - zapytał Paul. Zamrugałam oczami.

- No... po prostu... tak jest - wyjąkałam. - Co innego miała­bym robić?

Paul chwycił leżący obok na ławce długopis i zaczął szybko rozwiązywać zadania z mojej pracy domowej.

- Sam jestem ciekaw. Nie wydaje mi się uczciwe, że rodząc się, zostaliśmy obdarowani tym całym pośredniczeniem, bez żadnego kontraktu czy wynagrodzenia. To znaczy, ja nigdy nie prosiłem się o to, żeby zostać pośrednikiem. A ty?

- Oczywiście, że nie - powiedziałam, jakbym sama nie na­rzekała na to, niemal w tych samych słowach, przy każdym spo­tkaniu z ojcem Dominikiem.

- Skąd wiesz, na czym polegają twoje obowiązki? - zapytał Paul. - Taak, uważasz, że masz pomagać umarłym trafić do miejsca przeznaczenia, ponieważ tylko wtedy zostawiają cię w spo­koju i możesz zająć się własnymi sprawami. Chciałbym cię jednak o coś zapytać. Kto ci powiedział, że masz to robić? Kto ci powiedział, jak to robić?

Znowu zamrugałam oczami. Otóż nikt mi nie powiedział. No, mój ojciec, w pewien sposób. A później pewne medium, do którego zabrała mnie moja najlepsza przyjaciółka Gina. A po­tem, oczywiście, ojciec Dominik...

- No tak - powiedział Paul, widząc po wyrazie mojej twarzy, że nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. - Nikt ci nie mówił. A jeśli ja wiem? Jeśli powiem ci, że znalazłem coś, coś z czasów, kiedy pismo zaczęło dopiero wchodzić w użycie, a co opisuje pośredni­ków, chociaż wtedy tak ich nie nazywano, a także ich prawdziwe powołanie, nie wspominając już o sprawach technicznych?

Gapiłam się na niego, mrugając oczami. To brzmiało tak... przekonująco. I szczerze.

- Gdybyś rzeczywiście miał coś takiego - powiedziałam z wahaniem - to pewnie poprosiłabym, żebyś... mi to pokazał.

- Świetnie - powiedział Paul, wyraźnie zadowolony. - Przyjdź do mnie dziś po szkole, a zrobię to.

Podniosłam się z krzesła tak szybko, że omal go nie przewró­ciłam.

- Nie - powiedziałam, przyciskając do piersi książki, jakbym chciała jednocześnie ukryć i ochronić szaleńczo bijące serce. - Nie ma mowy.

Paul patrzył na mnie ze swojego miejsca; nie wydawał się za­skoczony moją reakcją.

- Hm - mruknął. - Tak myślałem. Chcesz wiedzieć, ale nie na tyle mocno, żeby ryzykować swoją reputację.

- Nie martwię się o swoją reputację - oznajmiłam, starając się, aby zabrzmiało to możliwie kwaśno. - Boję się o swoje ży­cie. Już raz próbowałeś mnie zabić, pamiętasz?

Powiedziałam to odrobinę za głośno, kilka osób spojrzało na mnie z ciekawością znad komputerów.

Paul jednak przybrał jedynie znudzoną minę.

- Tylko nie to - powiedział. - Słuchaj, Suze, już ci mówi­łem... Cóż, to chyba nie ma znaczenia, co ci mówiłem. Uwie­rzysz w to, w co chcesz uwierzyć. Ale poważnie, mogłaś się stamtąd wydostać w każdej chwili.

- Ale Jesse nie mógł - syknęłam. - Pamiętasz? Dzięki to­bie.

- Cóż - odparł Paul niechętnie, wzruszając ramionami. - Nie. Jesse nie. Ale naprawdę, Suze, nie sądzisz, że trochę prze­sadzasz? O co tyle krzyku? Facet już nie żyje...

- Jesteś - powiedziałam drżącym głosem, w którym za­brzmiała niepewność - zwykłą świnią.

Potem ruszyłam do drzwi. Ruszyłam, ale daleko nie zaszłam, bo zatrzymał mnie spokojny głos Paula.

- Hm, Suze. Czy o czymś nie zapomniałaś? Odwróciłam głowę, patrząc na niego z gniewem.

- Och, masz na myśli to, że zapomniałam ci powiedzieć, że­byś się więcej do mnie nie odzywał? Tak.

- Nie - powiedział Paul z chytrym uśmieszkiem. - Czy to nie twoje buty tutaj, pod ławką? - Wskazał na moje buty Jimmy Choo, bez których usiłowałam właśnie wyjść z pracowni. Sio­stra Ernestyna dostałaby zawału, gdyby przyłapała mnie space­rującą boso po terenie szkoły.

- Och - mruknęłam, wściekła, że zepsułam moje dramatycz­ne wyjście. - Taak. - Wróciłam do ławki, żeby włożyć buty.

- Zanim odejdziesz, Kopciuszku - powiedział Paul, nadal się uśmiechając - może zechcesz zabrać również i to. - Wyciągnął w moją stronę pracę domową z trygonometrii.

Rzut oka wystarczył, żeby stwierdzić, że zrobił ją do końca, czyściutko i, jak mogłam przypuszczać, poprawnie.

- Dzięki - powiedziałam, zabierając zeszyt i czując się z każ­dą chwilą coraz bardziej głupio. Dlaczego właściwie przy tym facecie zawsze tracę panowanie nad sobą? Owszem, próbował mnie kiedyś zabić, mnie oraz Jesse'a. W każdym razie tak my­ślałam. Ale on wciąż powtarza, że się mylę. A jeśli rzeczywiście nie miałam racji? A jeśli Paul nie był potworem, za jakiego go uważałam? A jeśli był...

Jeśli był dokładnie taki jak ja?

- A co do tego Craiga... - dodał Paul.

- Paul. - Opadłam na krzesło obok niego. Czułam na sobie świdrujące spojrzenie pani Tarentino, nauczycielki opiekującej się pracownią komputerową. Opuszczanie miejsca i wracanie na nie nie jest tolerowane, chyba że się krąży pomiędzy kompu­terem a drukarką.

Nie był to jednak jedyny powód, dla którego ponownie usia­dłam. Przyznaję. Byłam ciekawa. Ciekawa tego, co jeszcze po­wie. A ciekawość niemal przewyższała strach.

- Poważnie - powiedziałam. - Dziękuję. Ale nie potrzebuję twojej pomocy.

- Sądzę, że potrzebujesz - stwierdził Paul. - A tak nawiasem mówiąc, czego ten Craig chce?

- Chce tego, czego chcą wszystkie duchy - powiedziałam zmęczonym głosem. - Chce znowu żyć.

- Cóż, oczywiście - powiedział Paul. - A o co mu chodzi poza tym?

- Jeszcze nie wiem - odparłam, wzruszając ramionami. - On ma coś do swojego młodszego brata... uważa, że to on powinien był umrzeć. Jesse sądzi... - Przerwałam nagle, uświadamiając sobie, że Jesse jest ostatnią osobą, o której chciałabym rozma­wiać z Paulem.

Paul wykazał jednak zdawkowo uprzejme zainteresowanie:

- Co sądzi Jesse?

Było za późno, żeby wyłączyć temat Jesse'a z rozmowy. Po­wiedziałam z westchnieniem:

- Jesse sądzi, że Craig zamierza zabić brata. Wiesz. Z zemsty.

- Co, naturalnie - powiedział Paul, nie wyglądając ani tro­chę na zdziwionego - zaprowadzi go donikąd. Kiedy oni się tego nauczą? Gdyby chciał być swoim bratem, to już by była zupeł­nie inna historia.

- Być swoim bratem? - Spojrzałam na niego zaintrygowana. - Co masz na myśli?

- No wiesz. - Paul wzruszył ramionami. - Wędrówka dusz. Przejęcie ciała brata.

Tego było odrobinę za dużo jak na wtorkowe przedpołudnie. Przez tego człowieka miałam już zmarnowane noce. A teraz, usłyszałam z jego ust coś takiego... cóż, powiedzmy, że nie by­łam w najlepszej formie, więc trudno winić mnie za to, co zda­rzyło się później.

- Przejęcie ciała brata? - powtórzyłam. Upuściłam książki na kolana. Chwyciłam poręcze krzesła, wbijając paznokcie w ta­nie, gąbczaste obicie. - O czym ty mówisz?

Paul uniósł do góry ciemną brew.

- To nie brzmi znajomo, co? Ciekaw jestem, czego cię na­uczył poczciwy ojczulek? Nie za wiele, jak się wydaje.

- O czym ty mówisz? - nalegałam. - Jak można przejąć cu­dze ciało?

- Mówiłem ci - odparł Paul, opierając się wygodnie o oparcie krzesła i zakładając ręce za głowę - że jest mnóstwo rzeczy na te­mat bycia pośrednikiem, których nie wiesz. I jeszcze więcej takich rzeczy, których mogę cię nauczyć, jeśli mi tylko na to pozwolisz.

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Naprawdę nie rozumiałam, o co chodzi z tą wymianą ciał. To brzmiało jak jakieś science fiction. Nie byłam pewna, czy Paul mnie nie podpuszcza, że­bym zrobiła to, co on chce.

A jeśli nie? A jeśli rzeczywiście istniał sposób, żeby... Chciałam wiedzieć. Mój Boże, chciałam tego mocniej niż czegokolwiek innego w życiu.

- W porządku - powiedziałam, czując jak wilgotnieją mi dło­nie zaciśnięte na poręczach krzesła. Ale nie dbałam o to. Serce podeszło mi do gardła, ale było mi wszystko jedno. - W porządku. Przyjdę do ciebie po szkole. Ale tylko pod warunkiem, że opowiesz mi... opowiesz mi o tym.

W niebieskim oczach Paula pojawił się błysk. Słaby błysk, przez krótką chwilę. Było to coś dziwnego, jakby zwierzęcego. Nie zdołałam tego rozszyfrować.

Stwierdziłam tylko, że w następnej chwili Paul uśmiecha się do mnie - uśmiecha, a nie szczerzy złośliwie.

- Świetnie - powiedział. - Zabiorę cię sprzed głównej bra­my o trzeciej. Przyjdź punktualnie, bo odjadę bez ciebie.

8

Nie zamierzałam, rzecz jasna, spotkać się z nim naprawdę. Wbrew wszystkiemu, co za tym przemawia, głupia nie jestem. W przeszłości zdarzało mi się spotykać z różnymi ludź­mi o ustalonych porach, a parę godzin później być więźniem przywiązanym do krzesła, trafić do innego wymiaru, przebierać się pod przymusem w jednoczęściowy kostium albo znosić inne, równie okrutne traktowanie. Nie miałam zamiaru spoty­kać się z Paulem Slaterem po szkole. W żadnym wypadku. A jednak to zrobiłam.

Cóż, a co innego mogłam zrobić? Pokusa była za silna. Udo­kumentowane świadectwo na istnienie pośredników? Coś na temat możliwości przejmowania cudzego ciała? Żadne koszma­ry z długimi, spowitymi mgłą korytarzami nie mogły mnie po­wstrzymać przed odkryciem całej prawdy o tym, kim jestem i do czego jestem zdolna. Zbyt wiele lat straciłam na zastana­wianiu się nad tym, by przepuścić podobną okazję. Nigdy nie potrafiłam, w przeciwieństwie do ojca Dominika, pogodzić się z kartami, jakie przypadły mi w tej grze... Chciałam wiedzieć, dlaczego je rozdano i w jaki sposób. Musiałam to wiedzieć.

A jeśli w tym celu miałam spotkać się z człowiekiem, który regularnie nawiedzał mnie w koszmarnych snach, to trudno. Warto było ponieść tę ofiarę.

W każdym razie taką miałam nadzieję.

Adamowi i Cee Cee to się oczywiście nie spodobało. Po ostat­niej lekcji spotkaliśmy się na korytarzu - mocno kulałam, przez nowe buty, ale Cee Cee nie zwróciła na to uwagi. Skupiła się na przeglądaniu listy, którą sporządziła na biologii.

- W porządku - powiedziała. - Musimy jechać do Safewaya po mazaki, błyszczyk, klej i karton. Adam, czy twoja mama ma nadal te kołki w garażu, które przywiozła z tej imprezy u Amishów, gdzie robili krzesła? Moglibyśmy ich użyć do tablic GŁOSUJ NA SUZE.

- Eee - mruknęłam, kuśtykając obok nich. - Fajnie.

- Suze, czy możemy wszystko przewieźć do ciebie, żeby tam to poskładać? Do mnie też by można, ale znasz moje siostry. Jeździłyby po tym na rolkach, albo coś.

- Słuchajcie - powiedziałam. - Doceniam to i w ogóle. Po­ważnie. Ale nie mogę z wami jechać. Mam inne plany.

Adam i Cee Cee wymienili spojrzenia.

- Och? - powiedziała Cee Cee. - Spotkanie z tajemniczym Jesse'em, czy tak?

- Hm, niezupełnie...

W tym momencie minął nas Paul. Zauważył, że kuleję i powiedział:

- Przestawię samochód pod boczne wejście. Dzięki temu nie będziesz musiała chodzić do głównej bramy.

Adam spojrzał na mnie zaszokowany.

- Bratasz się z wrogiem! - wykrzyknął. - Co za wstyd, moja panno!

Cee Cee wydawała się równie wstrząśnięta.

- To z nim chodzisz? - Pokręciła głową, tak że jej proste jak druty, białe włosy zalśniły. - A co z Jesse'em?

- Nie chodzę z nim - powiedziałam niechętnie. - My tyl­ko... robimy razem jeden projekt.

- Co za projekt? - Oczy Cee Cee za szkłami okularów za­mieniły się w wąskie szparki. - Na jaką lekcję?

- To... - Przestępowałam z nogi na nogę, mając nadzieję, że to przyniesie ulgę moim znękanym stopom, ale bezskutecznie. - To nie jest do szkoły. To raczej do... do kościoła.

Już w chwili, gdy wymawiałam te słowa, zrozumiałam, że popełniłam błąd. Cee Cee nie miałaby nic przeciwko temu, żeby zostać sam na sam z Adamem - w gruncie rzeczy pewnie by jej to odpowiadało - ale nie pozwoliłaby mi się wykręcić pod byle pretekstem.

- Kościoła? - Wściekła się. - Suze, jesteś żydówką, na wypa­dek, gdybym musiała ci o tym przypomnieć.

- No, praktycznie biorąc, to nie - powiedziałam. - To zna­czy, mój tata był żydem, ale mama nie jest... - Klakson samo­chodu odezwał się za ozdobną furtką, przy której staliśmy. - Ojej, to Paul. Muszę lecieć, przykro mi.

Poruszając się szybko jak na kogoś, kogo każdy krok ozna­czał przeszywający ból w stopach, uciekłam do kabrioletu Pau­la i wsunęłam się na siedzenie pasażera z westchnieniem ul­gi - nareszcie mogłam usiąść, no i wreszcie miałam się dowie­dzieć paru rzeczy o tym, kim - lub czym - tak naprawdę by­łam...

Byłam jednak równie głęboko przeświadczona, że nie spodo­ba mi się to, czego się dowiem. Gdzieś w zakamarkach umysłu pojawiła się myśl, że być może popełniam najgorszy błąd w ży­ciu.

Niewiele pomogło, że Paul - w ciemnych okularach, z uśmie­chem na twarzy - wyglądał jak gwiazda filmowa. Mój Boże, jak ten chłopak, chodzący ideał każdej normalnej dziewczyny, mógł mnie prześladować w sennych koszmarach? Nie umknęły mi pełne zazdrości spojrzenia, kierowane w naszą stronę z całego parkingu.

- Czy nie wspominałem przypadkiem - zapytał Paul, kiedy zapinałam pasy - że moim zdaniem te buty to prawdziwe siedmiomilówki?

Przełknęłam. Nie bardzo wiedziałam, co ma na myśli, ale z tonu jego głosu wywnioskowałam, że raczej coś dobrego.

Czy naprawdę tego chciałam? Czy było warto?

Odpowiedź przyszła szybko... tak szybko, że musiałam ją znać przez cały czas: Tak. O, tak.

- Jedź - powiedziałam ochryple, usiłując ukryć zdenerwo­wanie.

Tak też uczynił.

Dom, do którego mnie zawiózł, okazał się imponującym, dwupiętrowym gmachem, wbudowanym w strome zbocze tuż nad Carmel Beach. Zbudowano go niemal wyłącznie ze szkła, tak aby mieszkańcy mogli bez przeszkód cieszyć się widokiem oceanu i zachodami słońca.

Paul zauważył zapewne wrażenie, jakie wywarł na mnie dom, bo powiedział:

- To dom mojego dziadka. Chciał mieć na starość domek na plaży.

- Jasne - powiedziałam, przełykając z trudem ślinę. „Do­mek” dziadunia Slatera musiał kosztować jakieś drobne pięć milionów czy coś koło tego. - I nie ma nic przeciwko temu, że nagle zyskał współlokatora?

- Żartujesz? - Paul uśmiechnął się, zajmując jedno z czte­rech miejsc w garażu. - Prawie do niego nie dociera, że tu jestem. Przeważnie odjeżdża po lekach.

- Paul - powiedziałam zmieszana.

- Co? - Paul zerknął na mnie zza swoich ray - bansów. - Po prostu stwierdzam fakt. Dziadunio jest właściwie przywiązany do łóżka i powinien być w domu opieki, ale strasznie się ciskał, kiedy próbowaliśmy go przenieść. Więc, kiedy zaproponowa­łem, że się do niego wprowadzę, żeby mieć oko na wszystko, ojciec się zgodził. Wszyscy na tym wygrali. Dziadunio mieszka w domu - pod opieką pielęgniarzy, oczywiście - a ja mogę uczęszczać do szkoły swoich marzeń, Akademii Misyjnej.

Czułam, jak się czerwienię, ale starałam się mówić swobod­nym tonem.

- Och, więc marzyłeś o tym, żeby chodzić do katolickiej szkoły? - zapytałam ironicznie.

- O ile ty tam jesteś - odparł Paul równie lekko, ale bez iro­nii.

Moja twarz poczerwieniała jak wafelek zanurzony w syropie wiśniowym. Odwracając ją w drugą stronę, tak żeby Paul nie zauważył, powiedziałam wyniośle:

- Wcale nie uważam, że to taki dobry pomysł.

- Wyluzuj się, Simon - powiedział przeciągle Paul. - Pielęg­niarz jest na miejscu, na wypadek gdybyś, no wiesz, żywiła ja­kieś obawy co do przebywania ze mną sam na sam w domu.

Spojrzałam w kierunku, który wskazywał. Na końcu strome­go, kolistego podjazdu stała sfatygowana toyota celica. Nie ode­zwałam się, ale głównie pod wpływem zdumienia, że Paul tak łatwo czyta w moich myślach. Siedziałam tam, walcząc z my­ślami. Tak naprawdę, nigdy nie dyskutowaliśmy tej kwestii z mamą i ojczymem, ale z pewnością nie wolno mi było odwie­dzać chłopców w domu pod nieobecność ich rodziców.

Z drugiej strony - jeśli nie zrobiłabym tego teraz, nigdy nie dowiedziałabym się tego, czego - nie miałam już co do tego wątpliwości - naprawdę musiałam się dowiedzieć.

Paul wysiadł, obszedł samochód i otworzył drzwi od mojej strony.

- Idziesz, Suze? - zapytał, kiedy siedziałam nadal bez ruchu.

- Ehe - mruknęłam, patrząc z przestrachem na wielki szkla­ny dom. Pomimo toyoty wydawał się niepokojąco pusty.

Paul znowu odczytał moje myśli.

- Uspokoisz się wreszcie, Suze? - powiedział, przewracając oczami. - Twojej cnocie nie zagraża żadne niebezpieczeństwo z mojej strony. Przysięgam, że będę trzymać ręce przy sobie. To są interesy. Później będzie mnóstwo czasu na zabawę.

Usiłowałam uśmiechnąć się chłodno, aby nie nabrał podej­rzeń, że nie jestem przyzwyczajona, żeby ludzie - dobra, chłop­cy - mówili mi takie rzeczy na okrągło. Ale faktycznie nie jestem. Denerwowało mnie też, że tak reaguję, kiedy Paul zachowuje się w ten sposób. Ten chłopak nawet mi się nie po­dobał, ale za każdym razem, kiedy powiedział coś takiego - co sugerowało, że jestem w jego oczach kimś, sama nie wiem, nie­zwykłym - przebiegał mi dreszcz po plecach, i nie było to nie­przyjemne uczucie.

Tak właśnie. To nie było nieprzyjemne uczucie. O co w tym wszystkim chodziło? Przecież nawet nie lubię Paula. Kocham kogoś innego całym sercem. No, tak, Jesse obecnie nie okazuje w żaden sposób, że odwzajemnia moje uczucia, ale to nie zna­czy, że zaraz zacznę chodzić z Paulem Slaterem... niezależnie od tego, jak mu do twarzy w ray - bansach.

Wysiadłam z samochodu.

- Mądra decyzja - stwierdził Paul, zamykając za mną drzwiczki.

W dźwięku zatrzaskiwanych drzwi było coś ostatecznego. Sta­rałam się nie myśleć, w co się ewentualnie pakuję, wspinając się za Paulem po cementowych schodach ku szerokim szklanym drzwiom domu jego dziadka. Szłam boso, w jednej ręce trzyma­jąc buty od Jimmy'ego Choo, w drugiej - teczkę z książkami.

W domu Slaterów panowały chłód i cisza... taka cisza, że nie słyszało się nawet szumu fal oceanu trzydzieści metrów poni­żej. Osoba, która zajmowała się wystrojem wnętrza, gustowała w nowoczesności, więc wszystko wydawało się lśniące, nowe i niewygodne, wyobraziłam sobie, że rano, kiedy podnosiła się mgła, w tym domu musiało być lodowato zimno, ponieważ wszystko w nim zrobiono ze szkła i metalu. Paul poprowadził mnie krętymi, stalowymi schodami do wysoce nowoczesnej kuchni, gdzie wszystkie urządzenia lśniły agresywnie.

- Koktajl? - zapytał, otwierając szklane drzwiczki szafki z trunkami.

- Bardzo zabawne - stwierdziłam. - Jedynie wodę, proszę. Gdzie jest twój dziadek?

- Dalej korytarzem - odparł Paul, wyciągając z ogromnej lo­dówki dwie butelki drogiej wody mineralnej. Zauważył widocz­nie moje nerwowe spojrzenie przez ramię, bo dodał: - Idź i sama zobacz, jeśli mi nie wierzysz.

Poszłam sama zobaczyć. Nie chodzi o to, że mu nie ufałam... no dobrze, właśnie o to. Chociaż byłby bezczelny, kłamiąc na temat czegoś, co mogłam tak łatwo sprawdzić. A co bym zrobi­ła, gdyby się okazało, że dziadka nie ma? I tak nie odeszłabym, nie dowiedziawszy się tego, czego chciałam się dowiedzieć.

Na szczęście jednak nie musiałam. Kierowałam się tam, skąd dochodziły słabe dźwięki, aż dotarłam do pokoju z włączonym, szerokoekranowym telewizorem. Przed telewizorem na super­nowoczesnym fotelu inwalidzkim siedział starzec. Obok, na niezbyt wygodnym na oko, nowoczesnym krześle, siedział dość młody pielęgniarz w niebieskim stroju i czytał gazetę. Podniósł głowę, kiedy stanęłam w drzwiach i uśmiechnął się.

- Cześć - powiedział.

- Cześć - odparłam, wchodząc nieśmiało do pokoju. Pokój był ładny, z pięknym widokiem. Umeblowanie składało się ze szpitalnego łóżka, kroplówki ze stojakiem oraz metalowych półek, na których stały szeregi fotografii. Były to biało - czarne zdjęcia, sądząc po ubraniach ludzi na nich, zrobione w latach czterdziestych.

- Eee - zwróciłam się do starego człowieka na wózku. - Dzień dobry, panie Slater. Jestem Susannah Simon.

Stary człowiek milczał. Nie odwrócił nawet wzroku od ekra­nu telewizora. Był prawie łysy, pokryty plamami wątrobowymi, z ust ciekła mu ślina. Pielęgniarz zauważył to i pochylił się, aby chusteczką wytrzeć starcowi usta.

- Panie Slater - powiedział pielęgniarz. - Miła młoda dziew­czyna mówi panu dzień dobry. Nie odpowie jej pan?

Pan Slater zachował jednak milczenie. Odezwał się za to Paul, który wszedł za mną do pokoju:

- Jak się masz, dziadziu? Kolejny fascynujący dzień przed szklanym ekranem?

Stary Slater nie zwrócił uwagi również na Paula. Pielęgniarz powiedział:

- Mieliśmy udany dzień, nieprawdaż, panie Slater? Odbyli­śmy przyjemny spacerek wokół basenu i zerwaliśmy kilka cy­tryn.

- Wspaniale - odparł Paul z wymuszonym entuzjazmem. Po czym ujął mnie za rękę i zaczął ciągnąć w stronę drzwi. Przy­znaję, że nie musiał wkładać w to specjalnego wysiłku. Byłam w lekkim szoku i wychodziłam bez oporu. Co wiele mówi, bio­rąc pod uwagę, jakie uczucia we mnie budził Paul. To znaczy, niesamowite, że ktoś mógł mnie przestraszyć bardziej niż on.

- Do widzenia, panie Slater - powiedziałam, nie oczekując odpowiedzi... i dobrze się złożyło, bo jej nie dostałam.

Na korytarzu zapytałam cicho:

- Co z nim? Alzheimer?

- Niee - odpowiedział Paul, wręczając mi ciemnoniebieską butelkę z wodą. - Dokładnie nie wiadomo. Jest całkiem przy­tomny, jeśli ma ochotę.

- Naprawdę? - Trudno było mi w to uwierzyć. Przytomni ludzie zazwyczaj panują nad własną śliną. - Może jest po pro­stu... no wiesz. Stary.

- Taak - zgodził się Paul, chichocząc gorzko. Taki śmiech to jego specjalność. - Tak, pewnie na tym to polega, tak jest. - Po­tem, nie rozwodząc się nad tym dalej, otworzył drzwi po prawej stronie i powiedział:

- To jest to, co chciałem ci pokazać.

Weszłam za nim do pokoju, który najwyraźniej stanowił jego sypialnię. Była mniej więcej pięć razy większa od mojej, podob­nie jak jego łóżko. Tak jak w pozostałej części domu, wszystko tam było obłe i nowoczesne, zrobione z metalu i szkła. Znajdo­wało się tam nawet szklane - albo raczej pleksiglasowe - biurko z najnowszym typem laptopa. Po pokoju, w przeciwieństwie do mojego, nie walały się żadne osobiste rzeczy właściciela - jak czasopisma, brudne skarpetki, lakier do paznokci czy niedojedzone herbatniczki Girl Scout. W pokoju Paula w ogóle nie było niczego osobistego. Przypominał bardzo nowoczesny, zimny hotelowy pokój.

- To tutaj - powiedział Paul, siadając na brzegu wielkiego jak łódź łóżka.

- Taak - mruknęłam przerażona bardziej niż kiedykolwiek... i to nie tylko dlatego, że Paul poklepywał miejsce obok siebie na materacu. Nie, również dlatego, że w pokoju, jeśli nie liczyć na­szych ubrań, panował wyłącznie jeden kolor - kolor widocznego za ogromnym oknem błękitnego nieba i, poniżej, ciemnonie­bieskiego oceanu. - Tak, oczywiście.

- Mówię poważnie - powiedział Paul, przestając poklepy­wać materac, jakby zachęcał mnie, żebym usiadła obok. Sięgnął za to pod łóżko i wyciągnął przezroczyste, plastykowe pudło, typu takich, w których przechowuje się latem wełniane swetry.

Postawił pudło obok siebie, zdejmując pokrywkę. Wewnątrz znajdowały się kartki papieru, które wyglądały na starannie po­wycinane z gazet artykuły.

- Spójrz na to - powiedział Paul, rozkładając ostrożnie jakąś pożółkłą ze starości kartkę i kładąc ją na grafitowej narzucie na łóżku. Artykuł pochodził z londyńskiego „Timesa” i nosił datę: osiemnasty czerwca 1952 roku. Zdjęcie przedstawiało mężczy­znę stojącego zapewne przed pokrytą hieroglifami ścianą egip­skiego grobowca. Nagłówek głosił: TEZA ZNANEGO ARCHE­OLOGA WYŚMIANA PRZEZ SCEPTYKÓW.

- Doktor Oliver Slaski - ten facet na zdjęciu - pracował przez lata nad tłumaczeniem tekstu na ścianie grobowca faraona Tuta - wyjaśnił Paul. - Doszedł do wniosku, że w starożytnym Egipcie istniała niewielka grupa szamanów, którzy potrafili przemiesz­czać się do świata zmarłych i z powrotem, zostając przy życiu. Nazywano ich, według możliwie wiernego tłumaczenia doktora Slaskiego, zmiennikami. Mogli przechodzić z jednego wymiaru w drugi, a rodziny zmarłych wynajmowały ich jako przewodni­ków duchowych, którzy mieli zaprowadzić drogie im dusze we właściwe miejsce, tak żeby nie błąkały się bez celu po ziemi.

Opadłam na łóżko, żeby lepiej przyjrzeć się zdjęciu. Waha­łam się przedtem - wcale nie miałam ochoty sadowić się tak blisko Paula, zwłaszcza że w grę wchodziło łóżko.

Teraz jednak nasza bliskość nie robiła na mnie szczególnego wrażenia. Pochyliłam się nad zdjęciem, aż moje włosy dotknęły pożółkłego i popękanego papieru.

- Zmiennicy - powiedziałam przez dziwnie zziębnięte war­gi. - Miał na myśli pośredników.

- Nie sądzę - powiedział Paul.

- Nie - powiedziałam. Czułam się tak, jakby zaczynało mi brakować powietrza. Cóż, to zrozumiałe u kogoś, kto całe życie zastanawiał się, dlaczego tak bardzo różni się od innych ludzi i nagle znalazł odpowiedź. Albo przynajmniej wpadł na ważny ślad. - To dokładnie to, Paul - wykrzyknęłam. - Dziewiąta kar­ta w talii tarota, Pustelnik, przedstawia starego człowieka z la­tarnią, takiego jak ten tutaj - ciągnęłam, wskazując hieroglif na zdjęciu. - Zawsze się pojawia, kiedy mi wróżą z kart. A Pustel­nik to ktoś, kto ma zaprowadzić zmarłych do miejsca ostatecz­nego przeznaczenia. Owszem, ten gość na hieroglifie nie jest stary, ale obaj robią to samo... Na pewno chodziło mu o pośred­ników - powiedziałam z mocno bijącym sercem. To było coś. Naprawdę coś. Fakt, że istniało pisemne świadectwo istnienia ludzi takich jak ja... Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek w życiu zobaczę coś takiego. Nie mogłam się doczekać, kiedy powiem o tym ojcu Dominikowi. - Musiał właśnie ich mieć na myśli!

- Ale oni byli jeszcze czymś więcej, Suze - stwierdził Paul, wyciągając z pudła kolejny plik kartek, również pożółkłych ze starości. - Zdaniem Slaskiego, który napisał tę pracę, w staro­żytnym Egipcie były te twoje nudne media, albo jeśli wolisz, pośrednicy. Ale oprócz nich byli także zmiennicy. Tym właśnie, Suze - powiedział Paul, patrząc na mnie badawczo poprzez łóż­ko i to nie z dużej odległości, jako że oddzielały nas jedynie kartki pracy doktora Slaskiego - jesteśmy oboje, ty i ja. Jesteśmy zmiennikami.

Znowu poczułam chłód w całym ciele. Zimny dreszcz prze­biegł mi wzdłuż kręgosłupa i spowodował, że zjeżyły mi się włosy na rękach. Nie wiem, skąd to się wzięło - czy sprawił to dźwięk słowa „zmiennicy”, czy też sposób, w jaki Paul je wy­mówił. Ale wrażenie było silne... bardzo silne. Jakbym wsadziła palec w gniazdko elektryczne. Pokręciłam głową.

- Nie - powiedziałam w panice. - To nie ja. Ja jestem tylko pośredniczką. To znaczy, gdybym była zmienniczką, nie musia­łabym się wtedy egzorcyzmować...

- Nie musiałaś - przerwał mi Paul. Jego głos w przeciwień­stwie do mojego pisku brzmiał głęboko i spokojnie. - Mogłaś dostać się tam i wrócić zupełnie samodzielnie, po prostu wy­obrażając sobie to miejsce. Mogłabyś to zrobić nawet w tej chwi­li, gdybyś tylko miała na to ochotę.

Zamrugałam oczami. Oczy Paula były, jak zauważyłam ponad pogniecionymi kartkami pracy naukowej doktora Slaskiego, bardzo jasne, wydawały się niemal świecić jak u kota. Nie potrafiłam stwierdzić, czy mówi prawdę, czy też zwyczajnie próbuje zamącić mi w głowie. Na tyle, na ile go znałam, możliwe było jedno i dru­gie. Chyba czerpał przyjemność z gmatwania wszystkiego i obser­wowania, jak ludzie - w porządku, jak ja - na to reaguję.

- W żaden sposób. - Tak właśnie przyjęłam jego sugestię, że jestem kimś innym, niż myślałam całe życie. Nawet jeśli powo­dem, dla którego znalazłam się w jego sypialni, było to, że w głę­bi duszy wiedziałam, że ma rację.

- Sama spróbuj - powiedział Paul. - wyobraź sobie to miej­sce. Teraz wiesz już, jak ono wygląda.

A jakże. Dzięki Paulowi tkwiłam w nim jak w pułapce przez najdłuższych piętnaście minut swojego życia. Wracałam do tej pułapki co noc, w koszmarnych snach. Nawet teraz słyszałam, jak serce mi łomocze, kiedy biegnę tym długim ciemnym kory­tarzem, a mgła wiruje i rozstępuje się pod moimi nogami. Czy Paul naprawdę sądził, że chciałabym odwiedzić to miejsce choćby na pół chwili?

- Nie - powiedziałam. - Nie, dziękuję... Uśmiech Paula stał się nieco ironiczny.

- Nie chcesz chyba powiedzieć, że Suze Simon może się cze­goś bać. - Oczy świeciły mu jeszcze jaśniej niż przedtem. - Za­chowujesz się zawsze tak, jakbyś uodporniła się na strach, tak jak można uodpornić się na ospę wietrzną.

- Nie boję się - skłamałam z udanym oburzeniem. - Po pro­stu nie mam teraz ochoty na... jak to się nazywa? A, tak, na tę zmianę akurat w tym momencie. Może później. Teraz chcę cię zapytać o tę drugą rzecz, o której mówiłeś. O przejmowanie cudzego ciała. Przechodzenie dusz.

Paul uśmiechnął się szerzej.

- Podejrzewałem, że to cię zainteresuje.

Wiedziałam, do czego pije, lub też o co może mnie podejrze­wać. Czułam gorąco na twarzy. Zignorowałam jednak płonący rumieniec i starając się nadać głosowi ton lodowatej obojętno­ści, powiedziałam:

- To wydaje się interesujące, i tyle. Czy to w ogóle możliwe? - Chwyciłam sfatygowane kartki pracy doktora Slaskiego. - Czy doktor Slaski o tym wspomina?

- Może - odparł Paul, kładąc rękę na maszynopisie, tak że­bym nie mogła go podnieść.

- Paul - powiedziałam, szarpiąc kartki. - Jestem po prostu ciekawa. Zrobiłeś kiedyś coś takiego? Czy to działa? Czy Craig naprawdę mógłby przejąć ciało brata?

Paul nie puścił jednak pracy doktora Slaskiego.

- Nie pytasz mnie o to z powodu Craiga, prawda? - Wbił we mnie spojrzenie niebieskich oczu. Z jego twarzy zniknął wszel­ki ślad uśmiechu. - Suze, kiedy ty to wreszcie zrozumiesz?

Wtedy dopiero zwróciłam uwagę, jak blisko siebie znajdowa­ły się nasze twarze. Tylko parę centymetrów. Zaczęłam się in­stynktownie odsuwać, ale palce, które ściskały pracę doktora Slaskiego, chwyciły nagle mój nadgarstek. Spojrzałam na rękę Paula. Jego opalona skóra sprawiała na tle mojej wrażenie bar­dzo ciemnej.

- Jesse nie żyje - powiedział Paul. - Ale to nie znaczy, że musisz się zachowywać tak, jakbyś ty też nie żyła.

- Nie zachowuję się tak - zaprotestowałam. - Ja...

Nie zdołałam jednak dokończyć tego, co zamierzałam powie­dzieć, ponieważ Paul pochylił się niespodziewanie i mnie poca­łował.

9

Nie będę was oszukiwać. To był świetny pocałunek. Po­czułam go w całym ciele, skończywszy na moich bied­nych, pokrytych bąblami stopach.

Co nie oznacza, że go odwzajemniłam. Zdecydowanie nie.

No, dobra. Może trochę.

Tylko że, no wiecie, Paul tak dobrze całował. A mnie nie całowa­no od tak dawna. Miło było się przekonać, że jest ktoś, kto mnie pragnie. Nawet jeśli była to akurat osoba, której nie znosiłam. A przynajmniej ktoś, o kim byłam przekonana, że go nie znoszę.

Prawdę mówiąc, nie mogłam sobie przypomnieć, czy zno­szę, czy też nie znoszę Paula. Nie wtedy, kiedy mnie z takim zapałem całował. W końcu niecodziennie - niestety - zdarza się, że całują mnie przystojni chłopcy. W gruncie rzeczy coś ta­kiego zdarzyło się, jak dotąd, zaledwie parę razy.

A kiedy zrobił to Paul Slater... cóż, ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewałam, było, że mi się to spodoba. To był przecież ten sam chłopak, który tak niedawno usiłował mnie zabić...

Tylko że teraz twierdził, że to nieprawda, że w żadnej chwili nie groziło mi niebezpieczeństwo.

Wiedziałam, że to kłamstwo. Groziło mi poważne niebez­pieczeństwo - nie utraty życia, ale utraty głowy dla chłopaka, który nie był dla mnie dobry pod żadnym względem, a jeszcze gorszy dla tego, którego kochałam. Ponieważ tak właśnie po­czułam się pod wpływem pocałunku Paula Slatera. Ze mogła­bym zrobić wszystko - wszystko - byleby mnie jeszcze cało­wał.

A to nie było właściwe. Ponieważ nie kochałam Paula Slatera. Przyznaję, ten, którego kochałam, był:

a. martwy, oraz

b. chyba niespecjalnie zainteresowany podtrzymywaniem ro­mantycznego związku ze mną.

Ale to nie oznaczało, że wolno mi się rzucać na pierwszego przystojniaka, jaki się nadarzy. Dziewczyna musi kierować się jakimiś zasadami...

Jak taką, żeby zachować siebie dla chłopaka, który jej się na­prawdę podoba, nawet jeśli on przypadkiem jest za głupi, żeby zdać sobie sprawę, że są doskonałą parą.

Tak więc, mimo że pocałunek Paula sprawił, że miałam ochotę zarzucić mu wolną rękę na szyję i oddać pocałunek - co być może pod wpływem chwili faktycznie już zrobiłam - była to rzecz niewłaściwa, stanowczo niewłaściwa. Niewłaściwa.

Więc próbowałam się odsunąć.

Ale ten uścisk na moim nadgarstku... To było jak imadło. Imadło.

Co gorsza, dzięki temu, że zachęciłam go, odwzajemniając nieznacznie pocałunek, górna część jego ciała spoczęła na mo­jej, wgniatając mnie w łóżko i zapewne gniotąc okropnie pracę doktora Slaskiego. Wiedziałam również, że moja dżinsowa spódnica od Calvina Kleina też nie wyjdzie na tym najlepiej.

No więc leżało na mnie jakieś osiemdziesiąt kilogramów sie­demnastoletniego faceta, co, wiecie, wcale nie jest zabawne w sytuacji, kiedy to nie jest ten facet, którego miałoby się ocho­tę mieć na sobie. A nawet jeśli to ten, to próbuje się dochować wierności komuś innemu... komuś, kto, jak wszystko na to wskazuje, nawet cię nie chce. Ale nieważne.

Zdołałam oderwać wargi od ust Paula na tyle długo, żeby z wysiłkiem - zgniatał mi płuca - powiedzieć:

- Złaź ze mnie.

- Daj spokój, Suze - powiedział głosem, który z żalem stwierdzam, wydawał się przepełniony... namiętnością. Czy czymś takim w każdym razie. Z jeszcze większym żalem stwier­dzam, że dźwięk jego głosu podrażnił każdy nerw w moim cie­le. Ta namiętność była przeznaczona dla mnie. Dla mnie, Suze Simon, wobec której żaden chłopak nie czuł takiej namiętno­ści. Na tyle, przynajmniej, na ile wiedziałam. - Nie mów, że nie myślałaś o tym całe popołudnie.

- Otóż - powiedziałam uszczęśliwiona, że chociaż raz od­powiem zgodnie z prawdą - naprawdę nie. A teraz złaź ze mnie.

Paul jednak nie przestawał mnie całować - nie w usta, bo odwróciłam głowę, ale w szyję i, w pewnym momencie, w część ucha.

- Czy chodzi o ten samorząd uczniowski? - zapytał w przer­wie między pocałunkami. - Bo mnie nie zależy na zostaniu wi­ceprzewodniczącym tej głupiej klasy. Jeśli złościsz się z tego powodu, powiedz słowo, a wycofam się z kandydowania.

- Nie, to nie ma nic wspólnego z samorządem uczniowskim - powiedziałam, usiłując nadal wyrwać rękę z jego uścisku oraz odsunąć szyję z zasięgu jego ust, które wywierały niezwykły efekt na moją skórę. Miałam wrażenie, że się pali.

- O Boże. Nie chodzi chyba o Jesse'a? - Czułam, jak całe cia­ło Paula zadrżało. - Daj sobie z tym spokój, Suze. Facet nie żyje.

- Nie powiedziałam, że to ma coś wspólnego z Jesse'em. - To nie brzmiało przekonująco, ale było mi wszystko jedno. - Czy słyszałeś, żebym mówiła, że to ma coś wspólnego z Jesse'em?

- Nie musiałaś - stwierdził Paul. - Masz to wypisane na twa­rzy, Suze. Zastanów się. Do czego to cię może doprowadzić z tym facetem? No wiesz, ty się zestarzejesz, a on pozostanie dokładnie w tym samym wieku co w chwili śmierci. No i co, zabierze cię na bal absolwentów? A kino? Pójdziecie do kina? Kto prowadzi? Kto płaci?

Teraz byłam na niego naprawdę wściekła. Głównie dlatego, że miał rację, oczywiście. Również dlatego, że zakładał, że Jesse odwzajemniał moje uczucia, co ku mojej rozpaczy mijało się z prawdą. W przeciwnym razie dlaczego unikałby mnie tak sta­rannie przez ostatnich parę tygodni?

Paul wepchnął głębiej nóż w ranę.

- Poza tym, jeśli rzeczywiście jesteście dla siebie stworzeni, to co ty tutaj robisz? I całowałabyś mnie tak, jak przed minutą?

To wystarczyło. Byłam zła jak nigdy. Ponieważ miał rację. Oto chodzi. Miał rację.

I to mi łamało serce. Bardziej niż Jesse.

- Jeśli ze mnie nie zleziesz - powiedziałam przez zaciśnięte zęby - wbiję ci kciuk w oko.

Paul zachichotał. Zauważyłam jednak, że przestał chichotać, jak tylko mój kciuk zetknął się z kącikiem jego oka.

- Au! - wrzasnął, zsuwając się ze mnie. - Co u...?

Zerwałam się z łóżka szybciej, niż dałoby się powiedzieć „pa­ranormalny”. Złapałam buty, torebkę, zebrałam resztkę godno­ści i wypadłam z pokoju jak burza.

- Suze! - ryknął Paul z sypialni, - wracaj! Suze!

Nie zwróciłam na niego uwagi. Biegłam dalej. Minęłam w pę­dzie pokój dziadzia Slatera - nadal oglądał stare odcinki Family Feud - po czym ruszyłam kręconymi schodami w kierunku drzwi wejściowych.

Udałoby mi się, gdyby między mną a drzwiami nie zmateria­lizował się niespodziewanie Anioł Piekieł.

Zgadza się. Droga stała przede mną otworem, a potem ni stąd, ni zowąd pojawił się Aksamitna Rączka. Czy też raczej duch Aksamitnej Rączki.

- Hola - wykrzyknęłam, o mało nie wpadając na niego. Fa­cet miał sumiaste wąsika i pokryte tatuażem ręce, które skrzy­żował na piersi. Był także, o czym nie muszę chyba wspominać, całkiem, ale to całkiem nieżywy. - Skąd się tu wziąłeś?

- To nie ma znaczenia, panieneczko - powiedział. - Sądzę, że pan Slater ma ochotę zamienić z tobą słowo.

Usłyszałam kroki na szczycie schodów i podniosłam głowę. Paul stał na górze, zakrywając dłonią oko.

- Suze - powiedział. - Nie odchodź.

- Goryle? - zawołałam z niedowierzaniem. - Używasz goryli ze świata duchów, żeby załatwiali twoje interesy? Kim ty jesteś?

- Mówiłem ci. Jestem zmiennikiem. Tak samo jak ty. Strasz­nie przesadnie reagujesz na to wszystko. Czy nie możemy zwy­czajnie porozmawiać, Suze? Przysięgam, że będę trzymać ręce przy sobie.

- Gdzie ja to już słyszałam?

Potem, kiedy Aksamitna Rączka z groźną miną zrobił krok w moją stronę, zachowałam się w jedyny, zważywszy na oko­liczności, możliwy sposób. Podniosłam do góry but od Jimmy'ego Choo i walnęłam go nim w głowę.

Jestem przekonana, że pan Choo nie przewidział takiego za­stosowania dla swoich wyrobów. Sprawiły się jednak zupełnie dobrze. Po wyeliminowaniu z gry zaskoczonego pana Aksamit­nej Rączki, wystarczyło otworzyć drzwi i rzucić się pędem na dwór. Tak też, nie zwlekając, zrobiłam.

Gnałam po cementowych stopniach w stronę podjazdu, kie­dy usłyszałam głos Paula:

- Suze! Suze, uspokój się. Przepraszam za to, co powiedzia­łem o Jessie. Nie miałem nic złego na myśli.

Już na podjeździe odwróciłam się w jego stronę i muszę z przykrością wyznać, że w odpowiedzi na jego słowa wykona­łam wulgarny gest przy użyciu jednego palca.

- Suze. - Paul opuścił rękę i mogłam stwierdzić, że oko, ku mojemu rozczarowaniu, nie zwisa z oczodołu. Było tylko czer­wone. - Pozwól przynajmniej odwieźć się do domu.

- Nie, dziękuję - zawołałam, zatrzymując się na chwilę, żeby włożyć buty od Jimmy'ego Choo. - Wolę się przespacerować.

- Suze - powiedział Paul. - Do twojego domu jest stąd ja­kieś dziewięć kilometrów.

- Nie odzywaj się do mnie więcej, bardzo proszę - odparłam i ruszyłam, mając nadzieję, że nie pójdzie za mną. Ponieważ gdyby to zrobił i próbował mnie znowu pocałować, to istniało duże prawdopodobieństwo, że oddawałabym mu pocałunki. Już teraz o tym wiedziałam. Wiedziałam aż za dobrze.

Nie poszedł za mną. Przemaszerowałam podjazdem i wyszłam na szosę nad oceanem - nazwaną z dużą dozą wyobraźni Drogą Widokową - starając się zachować resztkę szacunku dla samej sie­bie. Dopiero kiedy zeszłam Paulowi z oczu, ściągnęłam buty i powiedziałam to, co cisnęło mi się na usta cały czas, gdy oddalałam się możliwie dumnym krokiem od jego domu, a mianowicie:

- Auć, auć, auć!

Głupie buty. Palce miałam w strzępach. W żaden sposób nie mogłam iść w tych narzędziach tortur. Zastanawiałam się nad wrzuceniem ich do oceanu, co przyszłoby mi łatwo, zważyw­szy na to, że ocean rozciągał się w dole pode mną.

Z drugiej strony, buty kosztowały sześćset dolców. Jasne, że nabyłam je za ułamek tej sumy, ale jednak. Uzależniona od zakupów część mojej osobowości nie dopuściłaby do tak gwał­townego posunięcia.

Tak więc, z butami w dłoni posuwałam się boso wzdłuż dro­gi, uważając pilnie na odłamki szkła i sumaka jadowitego, który ewentualnie mógłby się gdzieś pojawić z boku.

Paul miał rację co do jednego: miałam przed sobą dziewięć ki­lometrów spaceru. Co gorsza, od domu Paula do pierwszego obiektu użyteczności publicznej, gdzie mogłabym dobrać się do telefonu i zacząć obdzwaniać znajomych w nadziei, że ktoś mnie podwiezie, dzieliły mnie prawie dwa kilometry. Mogłam, jak są­dzę, podejść do któregoś z ogromnych domostw należących do sąsiadów Paula, zadzwonić i zapytać, czy mogę skorzystać z tele­fonu. Ale czułabym się zakłopotana. Nie, wolałam automat. Tyl­ko tego było mi trzeba. Miałam nadzieję jakiś wkrótce znaleźć.

W moim planie była tylko jedna rysa, a mianowicie pogoda. Och, nie zrozumcie mnie źle. To był piękny wrześniowy dzień. Nad głową rozciągało się niebo bez jednej chmurki.

Na tym polegał problem. Słońce bezlitośnie prażyło Drogę Widokową. Musiało być ponad trzydzieści stopni - nawet jeśli chłodna bryza znad oceanu łagodziła upał. Jednak chodnik pod moimi stopami nie poddawał się działaniu wietrzyka. Droga, która po wyjściu z zimnego domu Paula wydawała się przyjem­nie ciepła pod stopami, okazała się okropnie gorąca. Straszliwie gorąca. Można by na niej usmażyć jajecznicę.

Nie, oczywiście, nie mogłam nic na to poradzić. Nie mog­łam włożyć butów. Bąble bolały bardziej niż podeszwy stóp. Gdyby przejeżdżał jakiś samochód, może próbowałabym go zatrzymać - ale pewnie nie. Sytuacja była dla mnie na tyle kło­potliwa, że nie chciałam rozmawiać o tym z kimś zupełnie ob­cym. Poza tym, biorąc pod uwagę moje szczęście, zatrzymała­bym najprawdopodobniej seryjnego mordercę i z rozgrzanej patelni - dosłownie - trafiłabym prosto w ogień.

Nie. Szłam dalej, przeklinając siebie i swoją głupotę. Jak mog­łam być taką idiotką, żeby zgodzić się pojechać do domu Paula Slatera? Prawda, to co mi pokazał na temat zmienników było ciekawe. I ta sprawa z przemieszczaniem się dusz... jeśli rzeczy­wiście coś takiego istniało. Nie chciałam nawet myśleć o tym, co by to mogło oznaczać. Umieścić duszę w cudzym ciele.

Zmiennicy, powiedziałam sobie. Skupić się na zmiennikach. Już lepiej na tym niż na tej wędrówce dusz... albo, jeszcze go­rzej, na drażliwej sprawie oszołomienia z powodu pocałunków chłopaka, którego wcale nie kocham.

A może po odrzuceniu przez Jesse'a odczułam w gruncie rze­czy prawdziwą ulgę, stwierdziwszy, że jestem dla kogoś atrakcyj­na... nawet dla kogoś, za kim specjalnie nie przepadałam? Bo nie lubiłam Paula Slatera. O nie. Przypuszczam, że koszmarne sny, jakie dręczyły mnie przez ostatnich parę tygodni, dowodzą tego w dostatecznym stopniu... bez względu na to, jak szybko biło moje zdradzieckie serce, kiedy jego wargi dotknęły moich.

Miło było, wędrując przed siebie, skupić się właśnie na tym, a nie na moich tragicznie obolałych stopach. Szło mi się wolno Drogą Widokową - bez żadnego zabezpieczenia przed ostrymi kamykami, z rozgrzanym chodnikiem pod bosymi stopami. Oczywiście, uznałam, że w pewnym sensie ból stanowi karę za naganne zachowanie. Prawda, Paul zwabił mnie do swojego domu, obiecując udostępnić informacje, na których strasznie mi zależało. Nie należało jednak przyjmować zaproszenia, wie­dząc, że ktoś taki jak Paul Slater musi mieć jakieś ukryte za­miary.

I że te zamiary będą najprawdopodobniej dotyczyły moich ust.

Co mnie złościło najbardziej, to fakt, że przez jakąś minutę czy dwie nie miałam nic przeciwko temu. Naprawdę. Nawet mi się to podobało. Niedobra Suze. Bardzo niedobra Suze.

O Boże. Wpadłam w tarapaty.

W końcu po półgodzinie bolesnego, powolnego marszu uj­rzałam najpiękniejszy widok na świecie: nadbrzeżną kawiarnię. Pośpieszyłam w jej kierunku - tak szybko, jak się dało na no­gach, które sprawiały taki ból, jakby obcięto mi stopy w kost­kach - robiąc w myślach przegląd osób, do których mogłam bezpiecznie zadzwonić, kiedy tam dotrę. Do mamy? Nigdy. Zadawałaby zbyt dużo pytań, a i tak pewnie by mnie zabiła za to, że poszłam do chłopaka, którego jej nie przedstawiłam. Jake? Nie. Też za dużo pytań. Brad? Z przyjemnością zostawiłby mnie tutaj, ponieważ serdecznie mnie nie znosił. Adam?

Wypadło na Adama. To była jedyna znana mi osoba, która przyjechałaby po mnie z radością, rozkoszując się rolą zbawcy... i z równą przyjemnością wysłuchałaby opowiadania o tym, jak Paul napastował mnie seksualnie, nie pragnąc przy tym przero­bić go na krwawą miazgę. Adam miał dość rozumu, żeby zda­wać sobie sprawę z tego, że Paul Slater może skopać mu tyłek w dowolny dzień tygodnia. Naturalnie nie zamierzałam wspo­minać Adamowi o tym, że w pewnym momencie odwzajemni­łam seksualną napaść Paula.

Cafe Morska Mgła - tak nazywała się restauracja, w której stronę kuśtykałam - była luksusowym lokalem z miejscami na zewnątrz i obsługą parkingową. Było za późno na lunch i za wcześnie na kolację, więc lokal świecił pustkami, jeśli nie liczyć kelnerów przygotowujących się do wieczornego najazdu gości. Kiedy dowlokłam się, kulejąc, do drzwi, kelner właśnie wypisy­wał na tablicy obok specjały dnia.

- Dzień dobry - zawołałam możliwie radosnym, możliwie najmniej spójrz - na - mnie - jestem - ofiarą głosem.

Kelner zerknął w moją stronę. Jeśli zauważył moją rozczo­chraną fryzurę i brak obuwia, to nie dał tego po sobie poznać. Odwrócił się z powrotem do tablicy.

- Sadzamy gości do kolacji dopiero od szóstej - powiedział.

- Hm. - Stwierdziłam, że to będzie trudniejsze, niż się spo­dziewałam. - W porządku. Chciałam tylko skorzystać z telefo­nu, jeśli jest tutaj.

- W środku - powiedział kelner z westchnieniem. Potem, spojrzawszy na mnie krytycznym wzrokiem, dodał: - Bez bu­tów nie obsługujemy.

- Mam buty - powiedziałam, podnosząc moje Jimmy Choo. - Widzi pan?

Przewrócił oczami i wrócił do swojej tablicy.

Nie rozumiem, dlaczego świat zamieszkuje tak wielu niesym­patycznych ludzi. Naprawdę nie rozumiem. Potrzeba wysiłku, żeby zachowywać się niegrzecznie. Ilość energii, jaką ludzie wkładają w swoje chamstwo, czasami mnie zdumiewa.

Wewnątrz Morskiej Mgły było chłodno i cieniście. Przekuśtykałam obok baru w stronę tabliczki, którą dostrzegłam, jak tylko moje oczy przyzwyczaiły się do przytłumionego - w po­równaniu z palącym słońcem na zewnątrz - światła, a która gło­siła: TELEFON/TOALETY. Jak dla dziewczyny z rozległymi, jak są­dzę, oparzeniami trzeciego stopnia na podeszwach stóp, był to długi spacer. W połowie drogi usłyszałam chłopięcy głos woła­jący mnie po imieniu.

Byłam pewna, że to Paul. No, bo któż inny? Widocznie po­dążał za mną, chcąc mnie przeprosić.

No i pewnie całować się jeszcze ze mną.

Cóż, jeśli sądził, że mu przebaczę - nie mówiąc już o całowa­niu się - to coś mu się pomieszało. No, może z tym całowa­niem...

Nie. Nie.

Odwróciłam się powoli.

- Mówiłam ci - powiedziałam, z dużym wysiłkiem panując nad głosem. - Nie chcę już nigdy z tobą rozmawiać...

Głos mi zamarł. To nie Paul Slater stał za mną. To był kolega Jake'a z college'u, Neil Jankow. Neil Jankow, brat Craiga, który stal przy barze z notatnikiem. Wydawał się jakby chudszy... a także, te­raz, kiedy wiedziałam przez co przeszedł, także smutniejszy.

- Susan? - zapytał z wahaniem. - Och, to ty. Nie byłem pe­wien.

Zamrugałam oczami. I do tego ten notatnik. I barman obok, również z notatnikiem. Przypomniałam sobie, jak Neil mówił, że jego tata jest właścicielem kilku restauracji w Carmelu. Uświadomiłam sobie, że ojciec Neila i Craiga ma widocznie w swoim posiadaniu także Morską Mgłę.

- Neil - odparłam. - Cześć. Tak, to ja, Suze. Jak... eee jak się masz?

- W porządku - powiedział Neil, kierując spojrzenie na moje przeraźliwie brudne stopy. - Czy nic... czy nic ci nie jest?

Nie miałam wątpliwości, że troska w jego głosie nie jest uda­wana. Neil Jankow martwił się o mnie. O mnie, dziewczynę, którą spotkał zaledwie raz, poprzedniego wieczoru. Której imie­nia nawet dobrze nie zapamiętał. Fakt, że tak się mną przejął, podczas gdy inne osoby - jak Paul Slater oraz, tak, byłam w sta­nie to teraz przyznać sama przed sobą, Jesse - mogły zachowy­wać się tak podle, wzruszył mnie do łez.

- Czuję się dobrze - zapewniłam.

A potem, zanim zdołałam się powstrzymać, wyrzuciłam z sie­bie całą tę historię. Nie wspominając, naturalnie, o duchach ani o mediacji. Ale o reszcie tak; zupełnie nie wiem, co mnie naszło. Stałam na środku kawiarni należącej do ojca Neila, mówiąc:

- A potem rzucił się na mnie, a ja mu powiedziałam, żeby zlazł, bo wbiję mu kciuk w oko, a potem uciekłam, a buty mnie okropnie uwierały i musiałam je zdjąć, i nie mam komórki, więc nie mogłam do nikogo zadzwonić, a to jest pierwsze miejsce, gdzie jest telefon...

Zanim skończyłam, Neil podszedł do mnie, a potem zapro­wadził do baru i posadził na stołku.

- Dobrze. Dobrze, już jest wszystko w porządku - powie­dział zdenerwowanym tonem. Widać było, że nie ma dużego doświadczenia z dziewczynami w stanie histerii. Poklepywał mnie po ramieniu, proponując różne rzeczy, na przykład lemo­niadę czy tiramisu.

- Napiję się... lemoniady - powiedziałam w końcu, wykoń­czona potokiem skarg.

- Pewnie - powiedział Neil. - Oczywiście. Jorge, nalej jej lemoniady, dobrze?

Barman pośpiesznie nalał mi lemoniady z dzbanka, który trzy­mał w małej lodówce za barem. Postawił szklankę na ladzie, zer­kając na mnie z niepokojem, jakbym była jakąś nawiedzoną isto­tą, która w każdej chwili może zacząć wypluwać z siebie poezję New Age. Pokrzepiające przekonać się, że takie właśnie wywie­ram na ludziach pierwsze wrażenie. Po prostu cudownie.

Napiłam się trochę lemoniady. Była chłodna i cierpka. Po paru łykach odstawiłam szklankę, zwracając się do Neila przygląda­jącego mi się z troską:

- Dzięki. Czuję się już lepiej. To miło z twojej strony. Neil wydawał się zmieszany.

- Eee, dziękuję. Posłuchaj, mam komórkę. Chcesz ją poży­czyć? Możesz do kogoś zadzwonić. Może, na przykład, do Ja­ke'a?

Jake? Och, Boże, nie. Szeroko otwierając oczy, pokręciłam głową.

- Nie - powiedziałam. - Nie do Jake'a. On... on by nie zro­zumiał.

Neila zaczynała ogarniać panika. Widać było, że marzy tylko o tym, żeby się mnie pozbyć. Jak można było mieć do niego pretensję?

- Och, dobrze. A twoja mama? Może ona? Ponownie pokręciłam głową.

- Nie, nie. Ja nie... to znaczy, nie chcę, żeby się dowiedzieli, jaka byłam głupia.

W tym momencie odezwał się barman Jorge:

- Wiesz, jesteśmy już praktycznie gotowi, Neil. Możesz je­chać, jeśli chcesz...

„I zabrać ją ze sobą”. Tego nie powiedział, ale ton głosu wska­zywał, że o to mu właśnie chodzi. Było jasne, że Jorge chce, żeby stuknięta dziewczyna z obolałymi stopami poszła sobie z baru, i to szybko... zanim zaczną napływać pierwsi wieczorni goście.

Neil wyraźnie cierpiał. Sama radość dowiedzieć się, że mój odstręczający w tym momencie wygląd zniechęca chłopców z college'u do podwożenia mnie własnymi samochodami. Do­prawdy, nie potrafię wyrazić, jak bardzo zachwyciła mnie świa­domość tego faktu. Nie dość, że nieletnia, to jeszcze nieletnia z pokrwawionymi stopami i paskudnie pokręconymi od słone­go powietrza włosami.

Neil, który wcześniej wyjął komórkę, zamknął ją teraz i wsa­dził z powrotem do kieszeni spodni.

- Hm - powiedział. - Wiesz, chyba mógłbym cię sam od­wieźć do domu. Jeśli chcesz.

Sposób, w jaki to powiedział, nie był może do końca przeko­nujący, ale gdyby oznajmił, na przykład, że zna miejsce, gdzie można kupić wyroby Prady po cenach hurtowych, nie czuła­bym większej wdzięczności.

- To wspaniale - zawołałam radośnie.

Moja radość była chyba zbyt gwałtowna, bo twarz Neila stała się równie czerwona jak moje bąble. Pośpiesznie odszedł, mam­rocząc, że musi jeszcze skończyć parę rzeczy. Nie przejęłam się tym. Do domu! Zawiozą mnie do domu! Obejdzie się bez krępujących rozmów telefonicznych, bez dalszego łażenia... Och, dzięki Bogu, dość łażenia. Nie sądzę, żebym była w stanie utrzy­mać się na nogach przez kolejną minutę. Sam widok własnych stóp przyprawiał mnie o lekki zawrót głowy. Były niemal czarne od brudu, z częściowo poodrywanymi plastrami. Z ran sączyła się wydzielina. Nie miałam nawet ochoty oglądać podeszew. Wiedziałam tylko, że ich w ogóle nie czuję. Były kompletnie odrętwiałe.

- To - odezwał się jakiś głos tuż obok mnie - jest zupełnie nieudany pedikiur. Powinnaś się domagać zwrotu pieniędzy.

10

Nie musiałam odwracać głowy, żeby stwierdzić, kto to taki. - Cześć, Craig - mruknęłam kącikiem ust. Neil i Jorge i tak byli za bardzo pochłonięci dyskusją na temat listy napo­jów, żeby zwracać na mnie uwagę.

- Więc - Craig usadowił się na stołku obok mnie - więc to w taki sposób pracują państwo pośrednicy? Doprowadzacie so­bie stopy do żałosnego stanu, a potem wymuszacie na rodzeń­stwie zmarłych podwiezienie?

- Zazwyczaj nie - wymamrotałam dyskretnie.

- Och. - Craig bawił się pudełkiem zapałek, leżącym na ba­rze. - Bo już miałem powiedzieć. Wiesz. Wspaniałe metody. Kosmiczne przyspieszenie, jeśli chodzi o moją sprawę, niepraw­daż?

Westchnęłam. Doprawdy, po tym, co przeszłam, nie potrze­bowałam jeszcze nieżywego faceta i jego kąśliwych uwag. Pewnie jednak na nie zasłużyłam.

- Jak się masz? - zapytałam, starając się mówić lekkim to­nem. - No, wiesz, w związku z tym byciem nieżywym?

- Och, czysta rozkosz - odparł Craig. - Cieszę się każdą chwilą.

- Przyzwyczaisz się - zapewniłam, myśląc o Jessie.

- Och, jestem tego pewien. - Craig patrzył na Neila. Powinnam, oczywiście, w tym momencie załapać. Ale tak się nie stało. Byłam zbyt zajęta własnymi sprawami... nie wspomi­nając już o stopach.

Neil wręczył swój notatnik Jorgemu, uścisnął mu dłoń i od­wrócił się w moją stronę.

- Jesteś gotowa, Susan? - zapytał.

Nie zaprzątałam sobie głowy poprawianiem go, jeśli chodzi o formę imienia. Skinęłam głową i ześlizgnęłam się ze stołka. Musiałam spojrzeć w dół, żeby się upewnić, czy moje stopy dosięgły podłogi, bo nic nie czułam. To znaczy podłogi. Skóra na podeszwach moich stóp zupełnie straciła wrażliwość.

- Naprawdę nieźle się urządziłaś - skomentował to Craig. W przeciwieństwie jednak do brata otoczył mnie ramieniem w pasie i poprowadził do drzwi, gdzie czekał Neil z kluczykami od samochodu w ręce.

Widocznie wyglądałam dość niezwykle - opierałam się czę­ściowo na Craigu, którego Neil naturalnie nie widział - ponie­waż powiedział:

- Eee... Susan, czy na pewno chcesz jechać prosto do domu? Może byśmy tak zajrzeli po drodze do szpitala...?

- Nie, nie - powiedziałam lekkim tonem. - Nic mi nie jest.

- Pewnie - zachichotał mi Craig do ucha.

Z jego pomocą udało mi się dowlec do samochodu. Podob­nie jak Paul Neil jeździł kabrioletem bmw. Inaczej niż w wypadku Paula, jego samochód był raczej używany.

- Hej! - wrzasnął Craig na widok auta. - To mój samochód!

To była zupełnie normalna reakcja u faceta, który stwierdza, że jego samochód znajduje się w posiadaniu innego. Jake za­chowałby się z pewnością tak samo.

Craig zdołał zapanować nad oburzeniem na tyle, żeby mnie doprowadzić do przedniego siedzenia. Już miałam posłać mu pełen wdzięczności uśmiech, kiedy odwrócił się i wskoczył na tylne siedzenie. Nawet wtedy, rzecz jasna, nie skapowałam, o co chodzi. Uznałam po prostu, że Craig chce się przejechać. Cze­mu nie? O ile wiedziałam, nie miał nic lepszego do roboty.

Neil zapuścił silnik, a z odtwarzacza CD popłynęły piosenki Kylie Minogue.

- Nie mogę uwierzyć, że on słucha tego gówna w moim au­cie - odezwał się pełnym obrzydzenia głosem Craig z tylnego siedzenia.

- Lubię ją - powiedziałam pojednawczo. Neil spojrzał na mnie.

- Mówiłaś coś?

Uświadomiwszy sobie, co zrobiłam, pośpiesznie zaprzeczyłam.

- Och.

Już bez słowa - nie był chyba specjalnie biegły w prowadze­niu konwersacji - Neil wyprowadził samochód z parkingu przy Cafe Morska Mgła, kierując się Drogą Widokową do centrum Carmelu, przez które musieliśmy przejechać, żeby się dostać do mojego domu. Przejeżdżanie przez centrum miasta nigdy nie należało do przyjemności, ponieważ zwykle roiło się tam od turystów, a turyści zazwyczaj nie wiedzieli, jak się tam poru­szać ze względu na brak nazw ulic czy też... świateł ulicznych.

Poruszanie się po centrum Carmelu staje się jednak szcze­gólnie niebezpieczne, kiedy na tylnym siedzeniu samochodu siedzi owładnięty morderczymi skłonnościami duch.

Naturalnie, z początku nie zdawałam sobie z tego sprawy. Usiłowałam, no wiecie, zająć się pośredniczeniem. Uznałam, że skoro obaj bracia są przypadkiem razem, to może uda mi się jakoś ich pogodzić. Nie miałam, oczywiście, pojęcia, w jak sil­nym stopniu ich związek uległ dezintegracji.

- A więc, Neil - odezwałam się swobodnym tonem, kiedy w szybkim tempie pokonywaliśmy Drogę Widokową. Morski wietrzyk targał mi włosy, dając cudowne, w porównaniu z kosz­marnym upałem, którego doświadczyłam poprzednio, uczucie chłodu. - Słyszałam o twoim bracie. Bardzo mi przykro.

Neil nie spuścił wzroku z szosy. Zauważyłam jednak, że zacis­nął palce na kierownicy.

- Dziękuję - szepnął tylko.

Wtrącanie się w cudze sprawy, zwłaszcza w osobiste tragedie innych ludzi - i to w sytuacji, kiedy to nie ofiary tych tragedii zaczynają o tym mówić - uważa się za chamstwo, dla pośrednika jednak grubiaństwo to część zawodu.

- Musiało być okropnie, tam, na tej łodzi - powiedziałam.

- Na katamaranie - poprawili mnie jednocześnie Craig i Neil, Craig kpiąco, Neil uprzejmie.

- Tak, na katamaranie - powiedziałam. - Jak długo na nim wisiałeś? Osiem godzin, czy coś koło tego?

- Siedem - odparł Neil cichym głosem.

- Siedem godzin. To długo. Woda musiała być potwornie zimna.

- Była. - Neil zdecydowanie nie należał do gadatliwych. Nie pozwoliłam jednak, aby to mnie zniechęciło do wypełnienia misji.

- A twój brat, jak słyszałam - ciągnęłam - był, zdaje się, mi­strzem pływackim?

- Zgadza się, do cholery - odezwał się Craig z tylnego sie­dzenia. - W zawodach stanowych...

Podniosłam rękę, żeby go uciszyć. W tej chwili nie intereso­wało mnie, co Craig ma do powiedzenia.

- Mistrz pływacki - powiedział Neil głosem, którego nie­mal nie zagłuszył szum silnika. - Mistrz żeglarski. Wymień, co chcesz, Craig we wszystkim był najlepszy.

- Widzisz? - Craig pochylił się naprzód. - Widzisz? To on powinien umrzeć. Nie ja. Sam to nawet przyznaje!

- Szsz - zwróciłam się do Craiga. Do Neila zaś powiedzia­łam:

- To musiało być niezłe zaskoczenie dla wszystkich. To zna­czy fakt, że tobie udało się wyjść cało z wypadku, a Craigowi nie.

- Raczej rozczarowanie - mruknął Neil. Usłyszałam go jed­nak.

Podobnie jak Craig.

Rozparł się na siedzeniu, z wyrazem triumfu na twarzy.

- Mówiłem ci.

- Twoi rodzice z pewnością rozpaczają po stracie Craiga - ciągnęłam, nie zwracając uwagi na ducha. - Będziesz musiał dać im trochę czasu. Muszą być jednak szczęśliwi, że nie stracili ciebie, Neil. Wiesz, że tak jest.

- Nie są - odparł Neil chłodno, jakby stwierdzał, że niebo jest niebieskie. - Woleli Craiga. Wszyscy go woleli. Wiem, co sobie myślą. Co wszyscy myślą. Że to powinienem być ja. To ja powinienem umrzeć. Nie Craig.

Craig znowu pochylił się do przodu.

- Widzisz? - powiedział. - Nawet Neil to przyznaje. To on powinien tu siedzieć, nie ja.

Teraz jednak bardziej troszczyłam się o żyjącego brata niż o te­go, który umarł.

- Neil, nie wolno ci tak myśleć.

- Dlaczego nie? - Neil wzruszył ramionami. - To prawda.

- To nie jest prawda - oznajmiłam. - Jest jakiś powód, dla którego ty przeżyłeś, a Craig nie.

- Tak - stwierdził sarkastycznie Craig. - Komuś się popie­przyło. I to nieźle.

- Nie - powiedziałam, kręcąc głową. - To nie tak. Craig rąb­nął się w głowę. Zwyczajnie i po prostu. To był wypadek, Neil. Wypadek, który nie wynikł z twojej winy.

Neil przez chwilę miał taki wyraz twarzy, jak ktoś, komu po długich miesiącach ulewy zaświeciło słońce... jakby nie śmiał w to uwierzyć.

- Naprawdę tak myślisz? - zapytał ożywiony.

- Absolutnie - oświadczyłam. - I to jest wszystko, co się da o tym powiedzieć.

Ale podczas gdy to stwierdzenie najwyraźniej uszczęśliwiło Neila, u Craiga wywołało grymas niechęci.

- Co jest grane? - zapytał. - On powinien umrzeć! Nie ja!

- Chyba jednak nie - powiedziałam tak cicho, żeby tylko Craig mnie usłyszał.

Odpowiedź okazała się jednak niewłaściwa. Nie dlatego, że nie była zgodna z prawdą - była - ale dlatego, że nie spodobała się Craigowi. Nie spodobała mu się ani trochę.

- Jeśli ja mam być martwy - stwierdził - to on też powinien. Mówiąc to, gwałtownie pochylił się do przodu, chwytając za kierownicę.

Neil jechał jedną z ciekawszych ulic miasta - ocienioną drze­wami i pełną turystów. Po obu stronach znajdowały się galerie sztuki i sklepy pościelowe - takie, które uwielbia moja mama, a ja omijam jak zarazę. Posuwaliśmy się w ślimaczym tempie, ponieważ przed nami jechało auto z przyczepą kempingową, a przed nim autokar turystyczny.

Kiedy Craig chwycił za kierownicę, tył przyczepy stał się nagle ogromny w naszym polu widzenia. A to dlatego, że Craig prze­rzucił także nogę przez oparcie fotela i wparł stopę w pedał gazu, czego brat nie mógł poczuć. Neil wiedział tylko, że nie nacisnął na pedał gazu. Gdyby nie zareagował, naciskając na hamulec, a ja nie wmieszałabym się, szarpiąc kierownicę w drugą stronę, wpakowalibyśmy się w tył auta przed nami - albo, co gorsza, w tłum turystów na chodniku - zabijając się i pociągając za sobą paru niewinnych przechodniów.

- Co z tobą? - wrzasnęłam na Craiga. Ale to Neil odpowiedział drżącym głosem:

- To nie ja, przysięgam. Kierownica obróciła się zupełnie bez mojego udziału...

Nie słuchałam go. Wrzeszczałam na Craiga, który wydawał się równie zdumiony tym, co zaszło, jak Neil. Wpatrywał się w swoje ręce, jakby żyły własnym życiem.

- Nie waż się - krzyczałam na niego - czegoś podobnego zrobić. Nigdy! Zrozumiałeś?

- Przykro mi! - krzyknął Neil. - Ale to nie była moja wina, przysięgam!

Craig z żałosnym jękiem zamigotał nagle i zniknął. Ot tak. Zdematerializował się, zostawiając mnie i Neila z bałaganem, którego narobił.

Na szczęście nie było aż tak źle. Mnóstwo ludzi gapiło się na nas, ponieważ zatrzymaliśmy się na środku ulicy i narobiliśmy wrzasku. Żadne z nas nie odniosło obrażeń - ani też, co wspa­niałe - nikt inny. Nawet nie stuknęliśmy tej przyczepy. W se­kundę później ruszyła, a my za nią, czując, jak serce podchodzi nam do gardła.

- Powinienem zabrać ten samochód na przegląd - powie­dział Neil, ściskając kierownicę pobielałymi palcami. - Może trzeba wymienić olej albo coś.

- Albo coś - powiedziałam. Serce waliło mi jak młotem. - To dobry pomysł. Może powinieneś pojeździć trochę autobu­sem. - Dopóki nie zastanowię się, co zrobić z twoim bratem, dodałam w myślach.

- Tak - odparł Neil ledwo słyszalnie. - Autobus byłby nie­zły.

Nie wiem jak Neil, ale ja nadal byłam wstrząśnięta, kiedy podjechał pod mój dom. Sporo przeżyłam tego dnia. Nie tak często zdarzało mi się w odstępie zaledwie paru godzin być ca­łowaną, a następnie omal nie paść ofiarą morderstwa.

Mimo to, chociaż sama nie czułam się najlepiej, chciałam powiedzieć Neilowi parę słów, coś, co pomogłoby mu pogo­dzić się z tym, że to on był tym bratem, który przeżył... jak rów­nież obudziło jego czujność wobec niebezpieczeństwa, jakie groziło mu ze strony Creiga, który znikając przed paroma mi­nutami, wydawał się wyjątkowo rozzłoszczony.

Wszystko jednak, co zdołałam z siebie wydusić, to było żałos­ne: „Cóż. Dziękuję za podwiezienie”.

Naprawdę. Tylko tyle. „Dziękuję za podwiezienie”. Nic dziw­nego, że zebrałam tyle wyróżnień za osiągnięcia w dziedzinie pośredniczenia. Na opak.

Neil niespecjalnie zwracał uwagę na to, co mówię. Zdaje się, że chciał się mnie po prostu pozbyć. Dlaczego nie? Jaki chłopak z college'u ma ochotę znosić przy sobie porąbaną li­cealistkę z gigantycznymi bąblami na stopach? Żaden, jakiego znam.

Jak tylko wysiadłam, wyrwał naszym zacienionym, wysadza­nym sosnami podjazdem, jakby zupełnie nie pamiętając o wy­padku, jaki miał miejsce tak niedawno.

A może tak się ucieszył, że ma mnie z głowy, że nie dbał o to, co mu się przytrafiło.

Wiedziałam tylko, że zostałam sama, mając przed sobą długą, długą drogę do drzwi frontowych.

Nie mam pojęcia, jak ją przebyłam. Naprawdę nie wiem. Posuwając się powolutku - tak wolno jak stuletnia babuleńka - wdrapałam się na ganek i do środka.

- Wróciłam! - wrzasnęłam na wypadek, gdyby to kogoś ob­chodziło. Jedynie Maks wybiegł mi na powitanie, obwąchując mnie w nadziei, że mam jakieś jedzenie ukryte po kieszeniach. Nic nie znalazł, więc zostawił mnie, pozwalając w spokoju wdrapać się po schodach do mojego pokoju.

Dokonałam tego, stopień po przeraźliwie męczącym stopniu. Zajęło mi to, no nie wiem, jakieś dziesięć minut. Normalnie w górę i w dół biegam po dwa stopnie naraz. Ale nie dzisiaj.

Wiedziałam, że będę musiała gęsto się tłumaczyć, kiedy wpad­nę na kogoś poza Maksem. Byłam pewna, że pierwszą osobą, na którą się natknę, będzie ta, z którą najmniej w tej chwili miałam ochotę stanąć twarzą w twarz: Jesse. Jesse, który po pierwsze i najważniejsze nie zrozumie, co robiłam w domu Paula Slatera. Jesse, przed którym, jak sądziłam, trudno będzie ukryć fakt, że się całowałam z poślizgiem z innym chłopakiem.

I że całkiem mi się to podobało.

To była, uznałam, stojąc z ręką na klamce, wina Jesse'a. Ze mi odbiło i całowałam się z kimś innym. Bo gdyby Jesse okazywał mi choćby najdrobniejszy ślad uczucia przez ostatnich kilka ty­godni, nigdy nie wzięłabym pod uwagę odwzajemnienia poca­łunków Paula Slatera. Nawet przez milion lat.

Tak, właśnie tak. To wszystko wina Jesse'a.

Nie miałam oczywiście cienia zamiaru mówić mu o tym. Przeciwnie, gdyby mi się tylko udało, wolałabym w ogóle na­wet nie wymieniać imienia Paula. Musiałam wymyślić jakąś historyjkę - jakakolwiek byłaby lepsza od prawdy - żeby wyjaś­nić, co się stało z moimi biednymi, ciężko poszkodowanymi stopami...

...nie mówiąc już o obolałych ustach.

Ku mojej radości, kiedy otworzyłam drzwi, okazało się, że Jesse'a nie ma w pokoju. Szatan, owszem, siedział na parapecie, zajęty toaletą. Pana nie było. Tym razem.

Alleluja.

Zrzuciłam plecak oraz buty i skierowałam się do łazienki. My­ślałam tylko o jednej, jedynej rzeczy, a mianowicie o umyciu stóp. Może to było właśnie to, czego im trzeba. Może po wy­moczeniu w ciepłej wodzie z mydłem odzyskają, choćby czę­ściowo, czucie...

Odkręciłam wodę, włożyłam korek do wanny, usiadłam na jej brzegu i z trudem przerzuciłam stopy do wody.

Przez sekundę czy dwie wszystko było dobrze. Poczułam ogromną ulgę.

A potem woda dosięgła moich bąbli i omal nie skręciłam się z bólu. Nigdy więcej, przysięgłam sobie, trzymając się kurczo­wo brzegu wanny, żeby nie upaść. Nigdy więcej modnych bu­tów. Od tej chwili istnieją dla mnie wyłącznie aerosole. Nie ob­chodzi mnie, jak brzydko mogą wyglądać. Ładny wygląd nie był tego wart.

Ból zmalał na tyle, żeby podjąć próbę użycia mydła i gąbki. Dopiero po około pięciu minutach delikatnego szorowania uda­ło mi się przedrzeć przez ostatnią warstwę brudu i stwierdzić, dlaczego straciłam zdolność czucia w stopach. Okazały się po­kryte - dosłownie pokryte - ogromnymi czerwonymi bąblami, które rosły w oczach z każdą chwilą. Niektóre z nich wypełnia­ła krew. Uświadomiłam sobie z przerażeniem, że upłyną dni - a może nawet tydzień - zanim bąble zmniejszą się na tyle, że będę w stanie chodzić, nie mówiąc już o włożeniu butów.

Siedziałam tam, przeklinając z całej duszy Paula Slatera - do spółki z Jimmym Choo - kiedy usłyszałam przekleństwo w wy­konaniu Jesse'a, które chociaż wypowiedziane po hiszpańsku, poraziło moje uszy.

11

Querida, coś ty ze sobą zrobiła?

Jesse stał obok wanny, wpatrując się w moje stopy. Wylałam brudną wodę i nalałam nowej, żeby je spłukać. W czy­stej wodzie wszystko było widać wyraźnie, aż po gniewne krwa­we bąble.

- Nowe buty - odparłam. To było jedyne wyjaśnienie, jakie mi chwilowo przyszło do głowy. Nie uznałam za stosowne wy­jaśniać w tym momencie, że uciekałam boso przed seksualnym prześladowcą. Nie chciałam, aby z mojego powodu doszło do pojedynku czy czegoś w tym stylu.

Tak, tak, wiem: marzenie ściętej głowy.

A jednak znowu nazwał mnie querida. Nie mógł tego powie­dzieć ot tak sobie, prawda?

Tyle że Jesse pewnie zwracał się w ten sposób do swoich sióstr. Prawdopodobnie nawet do matki.

- Zrobiłaś to sobie specjalnie? - Gapił się na moje stopy z głę­bokim niedowierzaniem.

- Cóż, niezupełnie. - I zamiast opowiadać mu o Paulu i na­szych potajemnych pocałunkach na grafitowej narzucie na łóż­ku, powiedziałam, wyrzucając z siebie dziesięć tysięcy słów na minutę: - To były nowe buty i zrobiły mi się bąble, a potem... nie załapałam się na powrót samochodem do domu i musiałam iść pieszo, a buty tak mnie uwierały, że je zdjęłam, a chodnik strasz­nie się nagrzał, widocznie od słońca, bo poparzyłam sobie stopy...

Jesse patrzył na mnie ponuro. Usiadł obok mnie na wannie, mówiąc:

- Pokaż.

Nie chciałam chłopakowi, w którym zakochałam się po uszy od chwili, kiedy go zobaczyłam po raz pierwszy, pokazywać swoich paskudnie zmasakrowanych stóp. Tym bardziej że po­parzyłam je, uciekając przed chłopakiem, w którego towarzy­stwie w ogóle nie powinnam była się znaleźć.

Z drugiej strony, dlaczego nie można odwiedzać chłopców w domu bez narażania się na pocałunki, które chce się odwza­jemnić? To wszystko jest takie skomplikowane, nawet jak dla mnie, a jestem nowoczesną młodą kobietą, dzieckiem XXI wie­ku. Bóg wie, co by z tego zrozumiał ranczer z połowy XIX wieku.

Z wyrazu twarzy Jesse'a jasno wynikało, że nie zostawi mnie w spokoju, dopóki nie pokażę mu swoich głupich stóp. Powie­działam więc, przewracając oczami:

- Chcesz je zobaczyć? Patrz i podziwiaj.

No i wyciągnęłam z wody prawą stopę, kierując ją w jego stronę.

Spodziewałam się co najmniej grymasu niechęci. A następ­nie kazania na temat mojej głupoty - jakbym się już dostatecz­nie głupio nie czuła.

Ku mojemu zdumieniu Jesse ani nie wygłosił kazania, ani nie okazał obrzydzenia. Ograniczył się do starannego obejrzenia mojej stopy z, jak by to określić, medyczną obojętnością. Kiedy skończył się przyglądać prawej stopie, powiedział:

- Pokaż drugą.

Więc wsadziłam prawą z powrotem do wody i wydobyłam lewą.

Znowu brak obrzydzenia czy okrzyków w rodzaju: „Suze, jak mogłaś być taka głupia!” Co nie zaskoczyło mnie aż tak, gdyż Jesse nigdy nie zwraca się do mnie: „Suze”. Zamiast tego przyj­rzał się mojej lewej stopie równie uważnie jak prawej. Kiedy skończył, wyprostował się, stwierdzając:

- Widziałem gorsze... ale niewiele. To mną wstrząsnęło.

- Widziałeś stopy w gorszym stanie niż moje? - wykrzyknę­łam. - U kogo?

- Miałem siostry, nie pamiętasz? - powiedział. W jego ciem­nych oczach pojawił się błysk, chyba nie rozbawienia, bo rzecz jasna, stan moich stóp nie skłaniał do śmiechu. Jesse nie odwa­żyłby się stroić z nich żartów... nieprawdaż? - Od czasu do cza­su miewały nowe buty, z podobnymi skutkami.

- Już nigdy nie będę chodzić, prawda? - zapytałam, patrząc z rozpaczą na swoje straszliwie zmaltretowane stopy.

- Będziesz - stwierdził Jesse. - Ale nie przez jakiś dzień czy dwa. Te oparzenia wyglądają na bardzo bolesne. Potrzebne ci masło.

- Masło? - Zmarszczyłam nos.

- Najlepszym lekarstwem na takie oparzenia jest masło - oznajmił Jesse.

- Hm - mruknęłam. - Może w 1850 roku. Teraz polegamy raczej na uzdrawiających właściwościach neosporinu. Tubka jest za tobą w szafce na lekarstwa.

Tak więc Jesse zaaplikował neosporin na moje rany. Kiedy skończył bandażować moje stopy - które, muszę przyznać, wy­glądały nadzwyczaj atrakcyjnie z około sześćdziesięcioma ośmioma kawałkami plastra przylepionymi w różnych miej­scach - próbowałam się podnieść.

Nie na długo. Właściwie nie bolało. Tylko że czułam się tak dziwnie, jakbym deptała grzyby...

Grzyby wyrastające z podeszew moich stóp.

- Wystarczy - powiedział Jesse. A zaraz potem uniósł mnie w powietrze.

Zamiast jednak zanieść mnie na łóżko i złożyć tam w roman­tycznym geście, no wiecie, jak mężczyźni na filmach, po prostu mnie na nie rzucił, aż podskoczyłam, i spadłabym na podłogę, gdybym nie złapała za materac.

- Dzięki - powiedziałam, z trudem ukrywając ironię.

Jesse raczej się tym nie przejął.

- Nie ma sprawy - powiedział. - Chciałabyś jakąś książkę? Pracę domową? A może poczytam ci to...

Podniósł Teorią krytyczną od czasów Platona.

- Nie - odparłam pośpiesznie. - Praca domowa może być. Podaj mi, proszę, mój plecak.

Zajęłam się wypracowaniem poświęconym wojnie domowej - w każdym razie takie chciałam robić wrażenie. Naprawdę zajmo­wałam się usilnymi próbami niemyślenia o Jessie, który czytał, sie­dząc na parapecie pod oknem. Zastanawiałam się, jakby to było, gdyby pocałował mnie parę razy tak jak Paul. Jak się tak bliżej zasta­nowić, znajdowałam się w naprawdę interesującej sytuacji, zwłasz­cza że nie mogłam chodzić. Ilu facetów chciałoby mieć dziewczy­nę praktycznie uwięzioną w sypialni? Mnóstwo. Z wyjątkiem, rzecz jasna, Jesse'a. W końcu Andy zawołał mnie na kolację.

Nie miałam zamiaru się ruszać. Nie dlatego, że wolałam po­siedzieć w pokoju, przyglądając się, jak Jesse czyta, ale dlatego, że naprawdę nie byłam w stanie utrzymać się na nogach. W koń­cu David przyszedł na górę, żeby sprawdzić, co mnie tak długo zatrzymuje. Jak tylko zobaczył bandaże, pobiegł z powrotem na dół, po mamę.

Czy mogę jedynie wspomnieć, że mama okazała mi o wiele mniej współczucia niż Jesse? Powiedziała, że zasłużyłam na każ­dy bąbel, skoro byłam aż tak oślo głupia, żeby pójść do szkoły w nowych butach, nie rozchodziwszy ich wcześniej. Potem pomiotała się jeszcze po pokoju, poprawiając to i owo (chociaż od czasu jak zyskałam współlokatora w postaci diabelsko przystoj­nego Latynosa, zaczęłam bardzo zwracać uwagę na porządek. To znaczy, nie chcę, żeby Jesse oglądał moje walające się woko­ło staniki. Poza tym, tak naprawdę, to właśnie on bałaganił, zo­stawiając wszędzie stosy książek i otwarte pudełka po CD. No i do tego jeszcze dochodził Szatan).

- Poważnie, Suzie - powiedziała mama, marszcząc nos na widok wielkiego kota pręgowanego koloru pomarańczy, rozwa­lonego na parapecie. - Ale kot...

Jesse, które zdematerializował się przez uprzejmość, kiedy weszła mama, żeby zapewnić mi jakąś namiastkę prywatności, byłby poruszony, słysząc, z jaką pogardą mama wyraża się o jego kocie.

- Jak się miewa pacjentka? - zapytał Andy, pojawiając się w drzwiach z tacą, na której znajdowały się grilowany łosoś z ko­perkiem i śmietaną, zimna zupa ogórkowa i świeżo upieczona bułka obiadowa. Wiecie, nawet gdybym była nieszczęśliwa w związku z perspektywą drugiego małżeństwa mamy i przepro­wadzki na drugi koniec kraju, gdzie czekało na mnie trzech przy­rodnich braci, to jedzenie okazało się warte tego wszystkiego.

Cóż, jedzenie i Jesse. Przynajmniej do niedawna.

- Z całą pewnością nie będzie mogła pójść jutro do szkoły - powiedziała mama, potrząsając ze smutkiem głową. - Tylko popatrz, Andy. Czy myślisz, że powinniśmy ją zabrać do... czy ja wiem... gdzieś do lekarza?

Andy pochylił się i przyjrzał moim stopom.

- Nie sądzę, żeby byli w stanie zrobić coś więcej - powie­dział, podziwiając wspaniały opatrunek założony przez Jesse'a. - Wygląda na to, że sama świetnie dała sobie z tym radę.

- Wiecie chyba, czego mi potrzeba - powiedziałam - jakichś czasopism, sześciopaku coli light i dużego batona crunch.

- Nie przesadzaj, młoda damo - odezwała się surowym to­nem mama. - Nie będziesz się wylegiwała cały dzień w łóżku jak kontuzjowana balerina. Dzisiaj wieczorem zadzwonię do pana Waldena i poproszę, żeby przysłał ci pracę domową. Mu­szę także powiedzieć, Suzie, że bardzo mnie rozczarowałaś. Je­steś za duża na takie głupstwa. Powinnaś była do mnie zadzwo­nić. Przyjechałabym po ciebie.

Hm, tak. A wtedy odkryłaby, że wracałam pieszo nie ze szko­ły, jak wmawiałam wszystkim po kolei, ale z domu chłopaka, który trzymał w charakterze goryla martwego Anioła Piekieł i który próbował się do mnie dobrać przy śliniącym się dziadku w drugim pokoju. Które to dobieranie się do pewnego stopnia odwzajemniłam.

Nie, dzięki.

Kiedy oboje wyszli z pokoju, usłyszałam, jak Andy mówi szeptem do mamy:

- Czy nie sądzisz, że byłaś dla niej odrobinę za surowa? Wy­daje mi się, że dostała nauczkę.

Mama nie odpowiedziała po cichu. Nie, chciała, żebym usły­szała, co mówi:

- Nie, nie sądzę, żebym była dla niej za surowa. Za dwa lata pojedzie do college'u, Andy, i będzie mieszkać samodzielnie. Jeśli to jest przykład decyzji, jakie może podejmować, to drżę na myśl, co nas jeszcze czeka. Wydaje mi się, niestety, że powin­niśmy odwołać nasz piątkowy wyjazd.

- Nigdy w życiu - usłyszałam już z dołu, jak odpowiada z na­ciskiem Andy.

- Ale...

- Żadnych ale - powiedział. - Jedziemy. A potem już przestałam ich słyszeć.

Jesse, który znowu się zmaterializował pod koniec rozmowy, uśmiechał się leciutko, dowód, że słuchał, o czym mówiliśmy.

- To nie jest śmieszne - stwierdziłam kwaśno.

- To jest trochę śmieszne - sprzeciwił się.

- Nie - powiedziałam. - Nie jest.

- Myślę - powiedział Jesse, otwierając z trzaskiem książkę po­życzoną od ojca Dominika - że pora na odrobinę głośnej lektury.

- Nie - jęknęłam. - Tylko nie Teoria krytyczna od czasów Plato­na. Proszę, błagam. To nie w porządku, nawet nie mogę uciec.

- Wiem - powiedział Jesse z błyskiem w oczach. - W końcu mam cię, gdzie chciałem...

Przyznaję, dech mi zaparło, kiedy to powiedział.

Ale oczywiście nie miał na myśli tego, co ja chciałam, żeby miał na myśli. Chodziło mu po prostu o to, że teraz mógł mi poczytać tę głupią książkę, ponieważ nie miałam żadnych szans na ucieczkę.

- Cha, cha - powiedziałam kpiąco, żeby ukryć to drobne nie­porozumienie.

Jesse wyjął egzemplarz „Cosmo” schowany między kartkami Teorii krytycznej od czasów Platona. Na moje oniemiałe ze zdu­mienia spojrzenie odpowiedział:

- Pożyczyłem z pokoju twojej mamy. Nie będzie jej przez jakiś czas potrzebny.

Potem cisnął czasopismo na moje łóżko.

Poczułam dławienie w gardle. To była najmilsza - najmilsza - rzecz, jaką ktoś dla mnie zrobił od strasznie dawna. A fakt, że zrobił to Jesse - Jesse, który jak uznałam ostatnio, mnie nie znosi - zupeł­nie mnie powalił. Czy to możliwe, że mnie nie nienawidził? Czy to możliwe, że w gruncie rzeczy trochę mnie lubił? To znaczy, wiem, że Jesse mnie lubi. Jakże by inaczej zawsze ratował mi życie i w ogóle? Ale czy to możliwe, żeby lubił mnie w taki specjalny sposób? A może starał się być miły tylko dlatego, że byłam cierpiąca?

To nie miało znaczenia. W każdym razie, nie wtedy. Fakt, że Jesse dla odmiany mnie nie ignoruje - bez względu na motywy - liczył się w tym wypadku najbardziej.

Uszczęśliwiona, zaczęłam czytać artykuł na temat siedmiu sposobów, żeby się podobać mężczyźnie i wcale mi tak bardzo nie przeszkadzało w tym momencie, że żadnego nie mam - żad­nego mężczyzny dla siebie, oczywiście. Ponieważ, jak się wyda­wało, to dziwaczne napięcie między mną a Jesse'em, które poja­wiło się od dnia tamtego pocałunku - tego zbyt krótkiego, porażającego zmysły pocałunku - zaczynało wreszcie znikać.

Może teraz wszystko wróci do normy. Może teraz uświadomi sobie, jaki był głupi. Może teraz do niego dotrze, że jestem mu potrzebna. Bardziej niż potrzebna. Ze mnie pragnie.

Tak samo jak Paul Slater - o czym miałam się okazję przekonać.

Hej, dziewczyna ma prawo marzyć, prawda?

Temu się właśnie oddałam. Przez osiemnaście najsłodszych godzin marzyłam o życiu, w którym kochany chłopak odwza­jemnia to uczucie. Wyrzuciłam z głowy wszelkie myśli o po­średniczeniu - przemieszczaniu się między niebem a ziemią, wędrówce dusz, Paulu Slaterze, ojcu Dominiku, Craigu i Neilu Jankowie. To ostatnie nie stanowiło problemu - poprosiłam Jesse'a, żeby miał oko na Craiga, na co przystał z ochotą.

Nie będę nikogo oszukiwać: to było wspaniałe. Żadnych kosz­marów na temat uciekania długim, spowitym mgłą korytarzem w stronę bezdennej przepaści. Owszem, to nie było tak jak w dawnych, przedpocałunkowych dniach, ale prawie. Coś w tym rodzaju. Aż do następnego dnia, kiedy zadzwonił telefon.

Odebrałam - po drugiej stronie Cee Cee wrzasnęła na mnie tak głośno, że musiałam odsunąć słuchawkę od ucha:

- Nie do wiary, że postanowiłaś się rozchoro­wać - krzyczała. - I to akurat dzisiaj! Jak mogłaś, Suze? Jesteśmy w toku kampanii!

Potrzebowałam paru sekund, żeby uświadomić sobie, o czym mówi.

- Ach, masz na myśli wybory? Cee Cee, posłu­chaj, ja...

- Wiesz, powinnaś zobaczyć, co robi Kelly. Roz­daje batoniki, batoniki z napisem „Głosujcie na Prescott/Slatera! „ Rozumiesz? A ty co robisz? Och, przewracasz się na łóżku, bo cię stopki bolą, o ile twój brat mówi prawdę.

- Przyrodni brat - sprostowałam.

- Wszystko jedno, Suze, nie możesz mi tego zro­bić. Nic mnie nie obchodzi, włóż jakieś śmiesz­ne, włochate kapcie, jeśli musisz, tylko przyjdź i zacznij roztaczać swój wrodzony czar.

- Cee Cee - powiedziałam. Ciężko było mi się skupić, po­nieważ Jesse znajdował się w pobliżu. Nie tylko w pobliżu, ale całkiem obok. W porządku, nakładał mi tylko dodatkowy opa­trunek, ale i tak moja uwaga była bardzo rozproszona. - Po­słuchaj . Jestem pewna, że nie mam wcale ochoty być wiceprzewodniczącą.

Cee Cee nie chciała o tym słyszeć.

- Suze - ryknęła w komórkę Adama. Wiedziałam, że korzy­sta z jego komórki i że ma przerwę na lunch, ponieważ słysza­łam skrzek mew, które zlatują się na szkolne podwórze w porze lunchu, mając nadzieję na parę frytek, oraz głos Adama, wspo­magającego Cee Cee. - Zupełnie wystarczy, że Kelly Pianka - dla - Mózgu Prescott zostaje co roku wybra­na na przewodniczącą. Ale przynajmniej kiedy ty byłaś w zeszłym roku wiceprzewodniczącą, to sta­nowisko zyskało jakiś pozór godności. Jeśli wy­biorą tego niebieskookiego, bogatego chłopczyka, będzie tylko marionetką Kelly. Nic go nie obcho­dzi. Zrobi, co Kelly mu powie.

Cee Cee miała rację co do jednego: Paulowi było wszystko jedno. W każdym razie, jeśli chodzi o trzecią klasę w Akademii Misyjnej imienia Junipero Serry. Nie byłam pewna, co dokład­nie Paula obchodziło - bo nie rodzina czy pośredniczenie. Ale czego z pewnością nie zamierzał robić, to potraktować poważ­nie funkcji wiceprzewodniczącego.

- Posłuchaj , Cee Cee - powiedziałam. - Bardzo mi przykro. Ale naprawdę poraniłam sobie stopy i nie mogę chodzić. Może jutro.

- Jutro? - pisnęła Cee Cee. - Wybory są w piątek! Mamy tylko jeden dzień na kampanię!

- Więc - powiedziałam - może powinnaś się zastano­wić nad kandydowaniem zamiast mnie.

- Ja ? - W głosie Cee Cee brzmiało oburzenie. - Po pierw­sze, nie zostałam nominowana. A po drugie, nigdy nie wygram z chłopakiem. Spójrzmy prawdzie w oczy, Suze. Ty masz wygląd i inteligencję. Jesteś jak Reese Witherspoon naszej klasy. Ja jestem bar­dziej jak... Dick Cheney.

- Cee Cee - powiedziałam - stanowczo siebie nie doceniasz. Jesteś. . .

- Wiesz co? - powiedziała Cee Cee z goryczą. - Zapo­mnij o tym. Mam to gdzieś. Nie obchodzi mnie, co się stanie. Niech Paul Popatrz - na - Moje - bmw Sla­ter zostanie wiceprzewodniczącym. Poddaję się.

W tym momencie z pewnością odłożyłaby z trzaskiem słu­chawkę, gdyby korzystała ze zwykłego telefonu. Atak mogła się tylko rozłączyć. Powiedziałam parę razy „halo”, na wszelki wy­padek, ale nie uzyskałam odpowiedzi, więc sprawa była jasna.

- Cóż - powiedziałam, odkładając słuchawkę - jest wściekła.

- Na to wygląda - zgodził się Jesse. - Kim jest ta nowa osoba, która z tobą kandyduje i której zwycięstwa Cee Cee tak się obawia?

No i padło. Pytanie wprost. Pytanie wprost, na które należało odpowiedzieć: „Paul Slater”. Gdybym w ten sposób nie odpo­wiedziała - nie odparła: „Paul Slater” - byłoby to najzwyklej­sze, ordynarne kłamstwo. Wszystko, co ostatnio naopowiadałam Jesse'owi, to były półprawdy albo niewinne kłamstwa.

Ale teraz to konkretne kłamstwo mogło, gdyby odkrył praw­dę, narobić mi w przyszłości kłopotów.

Nie wiedziałam wówczas, naturalnie, że ta przyszłość nastąpi za trzy godziny. Przyjęłam, że przyszłość to będzie, w najgorszym wypadku, przyszły tydzień. Może nawet przyszły miesiąc. A do tego momentu wymyślę stosowne rozwiązanie problemu Paula Slatera.

Ponieważ jednak sądziłam, że mam mnóstwo czasu, zanim Jesse coś wywącha, na jego pytanie odparłam:

- Och, taki nowy chłopak.

Co by załatwiło sprawę, gdyby nie to, że w parę godzin póź­niej David zapukał do drzwi mojego pokoju, wołając:

- Suze? Przyszło coś dla ciebie.

- Och, właź do środka.

Drzwi otworzyły się, ale nie zobaczyłam Davida. Wszystko, co zobaczyłam z łóżka, to ogromny bukiet czerwonych róż. Musiały ich być co najmniej dwa tuziny.

- Hola - zawołałam, siadając błyskawicznie. Bo nawet wtedy nie miałam pojęcia, w czym rzecz. Myślałam, że Andy je przysłał.

- Tak - powiedział David. Wciąż nie widziałam jego twarzy za tymi wszystkimi kwiatami. - Gdzie mam je postawić?

- Och - powiedziałam, zerkając na Jesse'a, który wpatrywał się w kwiaty niemal równie zdumiony jak ja. - Na parapecie pod oknem będzie w porządku.

David ostrożnie postawił kwiaty - które przysłano wraz z wa­zonem - we wskazanym miejscu, odsuwając najpierw na bok parę poduszeczek. Potem, kiedy wazon stanął pewnie, wypro­stował się i, wydobywając biały bilecik spomiędzy zielonych li­ści, powiedział:

- Tu jest kartka.

- Dzięki - powiedziałam, rozrywając maleńką kopertkę.

Wracaj szybko do zdrowia! Ucałowania od Andy'ego - tyle spodziewałam się przeczytać.

Albo: Tęsknimy za Tobą. Trzecia klasa Akademii Misyjnej imienia Junipero Serry.

Albo nawet: Szalona z Ciebie dziewczyna, ojciec Dominik.

Napis na kartce kompletnie mnie zaskoczył. Tym bardziej że Jesse stał, oczywiście, tuż obok, tak że mógł mi czytać przez ramię. Nawet David, który stał nieco dalej, z pewnością był w stanie dostrzec czarne, wyraźne pismo:

Wybacz, Suze. Z wyrazami miłości, Paul.

12

No więc, w zasadzie, byłam załatwiona na cacy. Zwłaszcza kiedy David, który nie zdawał sobie natural­nie sprawy z obecności Jesse'a - ani tym bardziej z tego, że to jego właśnie darzę uczuciem pełnym pasji i namiętności... w każdym razie wtedy, kiedy akurat nie całuję się z Paulem Slaterem - odezwał się:

- To od tego Paula? Tak myślałem. Wypytywał mnie dzisiaj w szkole, dlaczego cię nie ma.

Nie zdobyłam się nawet na to, żeby spojrzeć na Jesse'a, taka byłam nieszczęśliwa.

- Eee - mruknęłam. - Tak.

- Co masz mu przebaczyć? - zapytał David. - Tę historię z wyborami na wiceprzewodniczącego?

- Hm - mruknęłam. - Nie wiem.

- Bo wiesz, twoja kampania nie idzie najlepiej - ciągnął Da­vid. - Nie obraź się, ale Kelly rozdaje batoniki. Powinnaś szyb­ko wymyślić coś naprawdę fajnego albo przegrasz wybory.

- Dzięki, Davidzie - powiedziałam. - No to na razie. David patrzył na mnie dziwnie przez chwilę, jakby nie był pewien, dlaczego pozbywam się go tak szybko. Potem rozejrzał się po pokoju, uświadamiając sobie, że być może nie jesteśmy sami, zaczerwienił się jak burak, mruknął: „Dobrze, cześć” i wy­padł z pokoju jak burza.

Zebrawszy całą odwagę, na jaką mnie było stać, odwróciłam się do Jesse'a, mówiąc:

- Posłuchaj, to nie jest to, co ty...

Głos mi zamarł, ponieważ na twarzy Jesse'a widniała chęć mordu. Poważnie, wyglądał, jakby chciał kogoś zamordować.

Nie warto było bawić się w zgadywanie, kogo, bo w tym momencie, jak podejrzewam, stanowiłam chyba równie dobrą kandydaturę na potencjalną ofiarę co Paul.

- Susannah - odezwał się Jesse głosem, jakiego jeszcze u nie­go nie słyszałam. - Co to jest?

W gruncie rzeczy Jesse nie miał prawa o nic się wściekać. Żadnego prawa. Przecież dostał swoją szansę, prawda? Dostał i odrzucił. Miał po prostu szczęście, że należę do dziewcząt, któ­re nie poddają się łatwo.

- Jesse - powiedziałam. - Posłuchaj. Miałam zamiar ci powiedzieć. Po prostu zapomniałam...

- Powiedzieć mi o czym? - Niewielka blizna przecinająca prawą brew Jesse'a, nie, jak sobie zawsze romantycznie wy­obrażałam, pamiątka po walce na noże z jakimś bandito, ale ślad psich zębów, mocno pobielała, pewny sygnał, że Jesse jest bar­dzo, ale to bardzo zły. Jakbym tego nie słyszała w jego głosie. - Paul Slater wrócił do Carmelu, a ty mi nic nie mówisz?

- Nie będzie próbował znowu cię wyegzorcyzmować, Jesse - powiedziałam pośpiesznie. - Wie, że nie uszłoby mu to na sucho, nie, kiedy ja tu jestem...

- To mnie nie obchodzi - oznajmił Jesse gniewnie. - To cie­bie zostawił na pewną śmierć, nie pamiętasz? I ten człowiek chodzi teraz do twojej szkoły? Co ojciec Dominik ma do po­wiedzenia na ten temat?

Wzięłam głęboki oddech.

- Ojciec Dominik uważa, że powinniśmy dać mu jeszcze jedną szansę. On...

Jesse nie pozwolił mi skończyć. Zeskoczył z łóżka i zaczął chodzić po pokoju, mrucząc coś pod nosem po hiszpańsku. Nie miałam pojęcia, co mówi, ale brzmiało to nieprzyjemnie.

- Posłuchaj, Jesse - odezwałam się. - Właśnie dlatego ci nie powiedziałam. Wiedziałam, że się wściekniesz...

- Wścieknę? - Jesse rzucił mi niedowierzające spojrzenie. - Susannah, on próbował cię zabić!

Pokręciłam głową. To mnie sporo kosztowało, ale zdobyłam się na to.

- On twierdzi, że nie, Jesse. Mówi... Paul mówi, że sama znalazłabym wyjście. Twierdzi, że są tacy ludzie, nazywa ich zmiennikami i ja jestem podobno jednym z nich. Mówi, że róż­nią się od pośredników, że nie tylko są zdolni, no wiesz, widzieć umarłych i rozmawiać z nimi, ale potrafią się swobodnie poru­szać w świecie umarłych...

Na Jessie te rewelacje nie wywarły raczej szczególnego wra­żenia, rozzłościły go tylko jeszcze bardziej.

- Wygląda na to, że ostatnio dużo ze sobą rozmawialiście - powiedział.

Gdybym nie wiedziała, że jest inaczej, mogłabym pomyśleć, że Jesse mówi, jakby był... cóż, zazdrosny. Zdawałam sobie jednak doskonale sprawę - dał mi to bardzo jasno do zrozumienia - że nie czuje do mnie tego, co ja czuję do niego, więc tylko wzruszyłam ramionami.

- Co mam robić, Jesse? On chodzi do tej samej szkoły. Nie mogę go po prostu ignorować. - Nie musiałam, oczywiście, jeź­dzić także do jego domu i całować się z nim. Ale tego nie chcia­łam zdradzić Jesse'owi za żadną cenę. - Poza tym, on wydaje się dużo wiedzieć. Na temat pośredniczenia. Rzeczy, których nie wie ojciec Dominik, o których, być może, nawet mu się nie śniło...

- Och, jestem pewien, że Slater jest zachwycony, mogąc dzie­lić się z tobą swoją wiedzą - stwierdził Jesse ironicznie.

- No, oczywiście, że tak, Jesse - powiedziałam. - Ostatecz­nie, oboje posiadamy ten niezwykły dar...

- A on zawsze chętnie dzielił się wiedzą na temat tego daru z innymi pośrednikami, których znał.

Przełknęłam ślinę. Tu mnie miał. Dlaczego Paulowi tak zale­żało, żeby mnie uczyć? Po tym, jak na mnie skoczył w swojej sypialni, miałam na ten temat pewne wyobrażenie. A jednak trudno było przyjąć, że kierowała nim jedynie żądza. Do Aka­demii Misyjnej chodziło wiele dużo ładniejszych dziewcząt, z którymi nie miałby tyle kłopotu.

Żadna z nich jednak nie posiadała tego szczególnego daru, jaki mieliśmy my.

- Posłuchaj - powiedziałam. - Przesadzasz. Paul jest draniem i nie ufam mu za grosz. Ale nie uważam, żeby chciał mnie do­paść. Albo ciebie.

Jesse zaśmiał się, ale nie wyglądało na to, żeby sytuacja go rzeczywiście bawiła.

- Och, nie sądzę, querida, żeby chodziło mu o mnie. To nie mnie posyła róże.

Spojrzałam na kwiaty.

- Cóż - powiedziałam, czując, że się czerwienię. - Tak. Ro­zumiem, co masz na myśli. Myślę jednak, że przysłał je tylko dlatego, że czuje się winny z powodu tego, co zrobił. - Nie wspomniałam, ma się rozumieć, o ostatnim uchybieniu Paula wobec mojej osoby. Pozwoliłam Jesse'owi myśleć, że chodzi o wydarzenia zeszłego lata. - On nikogo nie ma - ciągnęłam. - Naprawdę nie ma. - Pomyślałam o wielkim, szklanym domu, w którym mieszkał Paul, o niepotrzebnych, niewygodnych meblach w pustych pokojach. - Myślę... Jesse, ja naprawdę myślę, że jakaś część problemu z Paulem polega na tym, że on jest ogromnie, ogromnie samotny. I nie potrafi sobie z tym po­radzić, bo nikt nigdy, no wiesz, nie nauczył go, jak postępuje normalna ludzka istota.

Do Jesse'a to jednak zupełnie nie trafiło. Mogłam współczuć Paulowi, ile dusza zapragnie - a rzeczywiście część mnie na­prawdę mu współczuła, i to nawet nie ta, która uważała, że świetnie całuje - ale dla Jesse'a facet był, jest i zawsze będzie, no cóż, karmą dla psów.

- Cóż, jak na kogoś, kto nie wie, jak się zachowuje normalna ludzka istota - powiedział, podchodząc do róż i pstrykając w jeden ze szkarłatnych, grubych pąków - świetnie sobie radzi z na­śladownictwem. Znakomicie naśladuje zakochanego.

Poczułam, że moje policzki robią się równie czerwone jak róże, obok których stał Jesse.

- Paul nie jest we mnie zakochany - powiedziałam. - Wierz mi. - Zakochani chłopcy nie posyłają goryli, żeby zatrzymać dziewczynę w domu. Prawda? - A nawet jeśli był, to z pewnością już nie jest...

- Och, naprawdę? - Jesse skinął głową w stronę kartki, którą trzymałam w ręce. - Sądzę, że użycie zwrotu „z wyrazami mi­łości”, zamiast „serdecznie pozdrawiam”, „życzę zdrowia” czy czegoś podobnego, wskazuje na to, że jest inaczej... I co masz na myśli, mówiąc, że jeśli nawet był, to teraz nie jest? - Spojrzenie jego ciemnych oczu stało się jeszcze bardziej badawcze. - Su­sannah, czy coś... zdarzyło się między wami? Coś, o czym nie chcesz mi powiedzieć?

Cholera! Schyliłam głowę, tak że włosy zakryły mi częścio­wo twarz... i głęboki rumieniec.

- Nie - zwróciłam się do narzuty na tapczanie. - Oczywi­ście, że nie.

- Susannah.

Kiedy podniosłam głowę, nie stał już przy różach. Stał obok mojego łóżka. Ujął moją rękę, patrząc na mnie ciemnymi, nie­przeniknionymi oczami.

- Susannah - powtórzył. Nie mówił teraz wściekłym tonem. Jego głos brzmiał łagodnie, tak łagodnie, jak jego dotyk. - Po­słuchaj. Nie gniewam się. Nie na ciebie. Jeśli jest coś... cokol­wiek... co chcesz mi powiedzieć, możesz to zrobić.

Pokręciłam głową tak mocno, że włosy uderzyły mnie w policzki.

- Nie - powiedziałam. - Mówiłam ci. Nic się nie stało. Nic zupełnie.

Jesse nie puszczał mojej ręki. Zaczął za to gładzić jej grzbiet szorstkim kciukiem.

Wstrzymałam oddech. Czyżby to było to? Czy to możliwe, że po tygodniach unikania mnie Jesse zamierzał wreszcie - wreszcie - wyznać mi swoje prawdziwe uczucia?

A co, pomyślałam z szaleńczo bijącym sercem, jeśli to nie są uczucia, o które mi chodzi? A jeśli mnie jednak nie kocha? Jeśli ten pocałunek był tylko... nie wiem. Jakimś doświadczeniem? Testem, którego nie zdałam? Co jeśli Jesse zdecydował, że chce się ze mną jedynie przyjaźnić?

Umarłabym i tyle. Położyłabym się i umarła.

Nie, powiedziałam sobie. Nikt nie bierze dziewczyny za rękę w ten sposób, w jaki robi to Jesse, żeby jej oznajmić, że jej nie kocha. To wykluczone. Niemożliwe. Jesse mnie kocha. Nie może być inaczej. Tylko coś - albo ktoś - powstrzymuje go od powiedzenia mi tego...

Usiłowałam zachęcić go do wyznania, które tak bardzo prag­nęłam usłyszeć.

- Wiesz, Jesse - powiedziałam, nie mając odwagi spojrzeć mu w oczy, ale wpatrując się w palce przytrzymujące moje. - Jeśli jest coś, co chcesz mi powiedzieć, mów. Nie krępuj się.

Przysięgam, że chciał coś powiedzieć. Przysięgam. W końcu zdo­łałam podnieść na niego wzrok i wierzcie mi, że kiedy nasze oczy się spotkały, coś zaiskrzyło między nami. Nie wiem co, ale coś. Jesse rozchylił usta i już miał powiedzieć - kto to może wiedzieć co - kiedy otworzyły się drzwi do mojego pokoju. Cee Cee, a zaraz za nią Adam, zła i obładowana kartonem, wkroczyła do środka.

- Dobra, Simon - warknęła Cee Cee. - Dość obijania się. Musimy zabrać się do roboty i to właśnie teraz. Kelly i Paul depczą nam po piętach. Trzeba wymyślić slogan do naszej kam­panii i trzeba to zrobić natychmiast. Został tylko jeden dzień przed wyborami.

Zamrugałam oczami ze zdumieniem, podobnie jak Jesse. Puścił moją rękę, jakby płonęła.

- Hej, cześć, Cee Cee - wykrztusiłam. - Cześć, Adamie. Miło, że wpadliście. Słyszeliście kiedyś o czymś takim jak pu­kanie do drzwi?

- Och, proszę - powiedziała Cee Cee. - Dlaczego? Bo mo­glibyśmy przeszkodzić tobie i twojemu drogiemu Jesse'owi?

Jesse, słysząc to, uniósł brwi. Wysoko w górę. Czerwieniąc się jak piwonia - nie chciałam, żeby wiedział, że rozmawiałam o nim z przyjaciółmi - burknęłam:

- Cee Cee, zamknij się.

Na to Cee Cee, która rzuciła karton na podłogę, a teraz roz­rzucała dookoła magiczne markery:

- Wiedzieliśmy, że go nie ma. Na podjeździe nie ma żadne­go samochodu. Poza tym Brad powiedział, żeby wejść na górę.

Jasne, że tak.

Adam gwizdnął na widok róż.

- To od niego? - zapytał. - To znaczy od Jesse'a? Facet ma klasę, kimkolwiek jest.

Nie mam pojęcia, jak Jesse na to zareagował, bo nie odważy­łam się na niego spojrzeć.

- Tak - powiedziałam, chcąc uniknąć skomplikowanych wy­jaśnień. - Posłuchajcie, to naprawdę nie jest najlepszy...

- Fuj! - Cee Cee usiadła na podłodze przy kartonie i dopiero teraz zwróciła uwagę na moje stopy. - Okropne! Wyglądają jak stopy ludzi, których ściągnięto z Mount Everest...

- To były odmrożenia - stwierdził Adam, schylając się, żeby zerknąć na moje podeszwy. - Mieli czarne stopy. Suze ma pro­blem, jak widzę, całkiem innego rodzaju. To bąble od poparzenia.

- Owszem - zgodziłam się. - Naprawdę bolą. No, więc jeśli nie macie nic przeciwko temu...

- O, nie - zaprotestowała Cee Cee. - Tak łatwo się nas nie pozbędziesz, Simon. Musimy wymyślić jakiś slogan. Jeśli mam już, jako redaktor szkolnej gazety, nadużyć swoich przywilejów przy powielaniu materiałów, żeby wyprodukować ulotki, nie martw się, parę koleżanek mojej siostry z piątej klasy zgodziło się już je rozprowadzać w porze lunchu, to chcę, żeby przynaj­mniej zawierały jakiś sensowny tekst. No więc, co to może być za tekst?

Siedziałam jak kukła, myśląc tylko i wyłącznie o jednym: o Jessie.

- Mówię wam - odezwał się Adam, zdejmując nakładkę mar­kera i wciągając głęboko zapach nasączonej tuszem końcówki. - Nasz slogan powinien brzmieć: „Głosujcie na Suze. Ona nie bajeruje”.

- Kelly - stwierdziła Cee Cee z nutą pogardy w głosie - wstą­pi na ścieżkę wojenną, kiedy to zobaczy. Ani się obejrzymy, a po­zwie nas za zniesławienie. Wiecie, jej tata jest prawnikiem.

Adam, nawąchawszy się markera, powiedział:

- A co wy na: „Suze rządzi”?

- To się nie rymuje - zauważyła Cee Cee. - Ponadto sugeru­je, że samorząd studencki działa na zasadzie monarchii, a tak, oczywiście, nie jest.

Zaryzykowałam spojrzenie w stronę Jesse'a, żeby sprawdzić, jak odbiera to wszystko. Raczej nie zwracał uwagi na to, co się działo w pokoju. Wpatrywał się w róże od Paula.

Boże, pomyślałam. Kiedy wrócę do szkoły, zabiję tego faceta.

- A co powiecie na - odezwałam się, chcąc nadać sprawom tempo, tak aby znowu zostać sam na sam ze swoim, jak miałam nadzieję, potencjalnym chłopakiem - „Simon mówi głosujcie na Suze”¹.

Cee Cee, klęcząca obok stosu papieru na podłodze, odwróci­ła głowę w moją stronę. Ukośne promienie słońca wpadające przez moje wychodzące na zachód okna nadawały jej białoblond włosom kolor intensywnie żółty.

- „Simon mówi głosujcie na Suze” - powtórzyła powoli. - Tak, tak. To mi się podoba. To dobre, Simon.

Pochyliła się, żeby zacząć malować hasło na kawałkach karto­nu. Było jasne, że ani ona, ani Adam nie zamierzają wynieść się prędko.

Spojrzałam w stronę Jesse'a, mając nadzieję dać mu możliwie delikatnie do zrozumienia, jak przykro mi z powodu tego najś­cia.

Jesse jednak ku mojemu rozczarowaniu zniknął.

Czy to nie typowo męskie? To znaczy, udaje ci się wreszcie doprowadzić go do tego, żeby wygłosił najważniejsze wyznanie - co by to nie miało być - i wtedy puff. Ulatnia się.

Gorzej jeszcze kiedy facet jest nieżywy. Nie można go odna­leźć po dowodzie rejestracyjnym czy czymś takim.

Nie to, że miałam do niego pretensję. Ja pewnie też nie mia­łabym ochoty przebywać w pokoju - który teraz wyraźnie pach­niał tuszem - z gromadą ludzi, którzy nie mogli mnie zobaczyć.

Mimo to nie mogłam przestać się zastanawiać, dokąd go po­niosło. Miałam nadzieję, że tam, gdzie przebywał Neil Jankow, żeby chronić go przed towarzystwem innego ducha - jego brata Craiga. Zastanawiałam się też, kiedy wróci.

Dopiero kiedy spojrzałam na róże, dotarło do mnie coś okrop­nego. Nie należało wcale pytać „kiedy”. Pytanie brzmiało: „czy?” No, bo czy rzeczywiście uzna, że ma po co wracać?

Powiedziałam Cee Cee i Adamowi, że nie płaczę. Powiedzia­łam im, że oczy mi łzawią od tuszu. Chyba mi uwierzyli.

Fatalnie, że jedyną osobą, której nie udało mi się oszukać, byłam ja sama.

13

Odkrycie, dokąd udał się Jesse, nie zajęło mi dużo czasu. To znaczy, biorąc pod uwagę dłuższą perspektywę. Ściśle rzecz ujmując, zajęło mi to półtora dnia. Tyle trwało, zanim opu­chlizna w stopach ustąpiła, tak że byłam w stanie wcisnąć na nogi parę klapek od Steve'a Maddena i pójść do szkoły.

Gdzie prawie natychmiast wezwano mnie do gabinetu dy­rektora.

Poważnie. W trakcie porannych ogłoszeń ojca Dominika przez radiowęzeł rozległ się jego głos:

- Niech wszyscy, proszę, pamiętają, żeby przy­pomnieć rodzicom o święcie ojca Serry, które roz­pocznie się w szkole jutro o godzinie dziesią­tej . Będzie poczęstunek, gry i zabawy przy muzyce. Susannah Simon proszona jest o zgłoszenie się do gabinetu dyrektora po apelu.

Tak po prostu.

Uznałam, że ojciec Dominik chce się dowiedzieć, co u mnie słychać. Nie było mnie w szkole całe dwa dni - przez stopy. Miła osoba zainteresowałaby się, naturalnie, stanem mojego zdrowia. Miłą osobę zainteresowałoby, czy ze mną wszystko w porządku.

Jak się okazało, ojciec D żywo interesował się tym, czy u mnie wszystko w porządku. Ale raczej w dziedzinie ducha niż ciała.

- Susannah - powiedział, kiedy weszłam, no, „weszłam” to może niezupełnie adekwatne określenie tego, w jaki sposób się poruszałam. Ciągle kuśtykałam. Na szczęście klapki były moc­no wyściełane, a szerokie czarne pasy, które trzymały je na sto­pach, ukrywały większość opatrunku.

Nadal miałam wrażenie, jakbym chodziła po grzybach. Nie­które bąble na podeszwach stwardniały jak kamienie.

- Kiedy - odezwał się ojciec Dominik - zamierzałaś mi powiedzieć o sobie i Jessie?

Zatrzepotałam powiekami. Siedziałam na krześle przy biur­ku, gdzie zawsze siadam, kiedy ucinamy sobie te nasze poga­wędki. Jak zwykle wyciągnęłam zabawkę z dolnej szuflady biur­ka, gdzie ojciec chowa różne różności skonfiskowane młodszym uczniom przez nauczycieli podczas lekcji. Dzisiaj też znalazłam jakiś poręczny drobiazg.

- Co o mnie i Jessie? - zapytałam beznamiętnie, bo naprawdę nie miałam pojęcia, o czym mówi. To znaczy, czy mogłam się spodziewać, że ojciec Dominik wie coś o mnie i Jessie... prawdę o mnie i Jessie? I kto miałby mu o tym powiedzieć?

- Ze wy... że wy oboje... - Ojciec Dominik miał wyraźny problem z doborem słów.

Dzięki temu zrozumiałam, o co mu chodzi, zanim zdołał dokończyć zdanie.

- Że ty i Jesse jesteście... że tworzycie parę - wydusił w końcu.

Moja twarz stała się natychmiast równie czerwona jak szaty biskupa, który lada moment miał się zjawić w naszej szkole.

- My... nie jesteśmy - wyjąkałam. - Nie tworzymy... pary. Nic bardziej fałszywego. Nie wiem, skąd...

Wtedy, w przebłysku intuicji, zrozumiałam. Zrozumiałam, bez cienia wątpliwości, skąd ojciec Dominik czerpał informa­cje. W każdym razie tak mi się wydawało.

- Czy Paul ojcu powiedział? - zapytałam. - Naprawdę dziwi mnie, jak ojciec może słuchać kogoś takiego. Wie ksiądz, że on jest przynajmniej w części odpowiedzialny za moje bąble? To znaczy, on się na mnie rzucił... - Nie uznałam za stosowne do­dawać w tych okolicznościach, że nie stawiałam oporu. Wcale. - A kiedy usiłowałam wyjść, nasłał na mnie Anioła Piekieł...

Ojciec Dominik przerwał mi. A ojciec Dominik nie robi tego często.

- Jesse mi o tym powiedział. A o co chodzi z tym Paulem? Za bardzo mną wstrząsnęło to, co powiedział, żeby jeszcze zwrócić uwagę na to pytanie.

- Co? - krzyknęłam. - Jesse księdzu powiedział. Poczułam się tak, jakby nagle znany mi świat przewrócił się do góry nogami, stanął na głowie i wywrócił na lewą stronę. Jesse powiedział ojcu Dominikowi, że chodzimy ze sobą? Ze on żywi do mnie jakieś głębsze uczucia? Zanim w ogóle pofaty­gował się, żeby mnie o tym powiedzieć? To nie mogło się zda­rzyć. Nie mnie. Ponieważ tak nieprawdopodobnie cudowne rzeczy nigdy mi się nie zdarzają. Nigdy.

- Co dokładnie - zapytałam ostrożnie, ponieważ chciałam poznać fakty, zanim narobię sobie nadziei - powiedział ojcu Jesse?

- Że się całowaliście. - Ojciec Dominik wymówił to słowo, męcząc się tak wyraźnie, jakby siedział na pinezkach. - Muszę stwierdzić, Susannah, że niepokoi mnie fakt, że nie wspomniałaś mi o tym ani słowem, kiedy wcześniej rozmawialiśmy na ten temat. Nigdy dotąd nie czułem się taki rozczarowany twoim zachowaniem. Zastanawiam się, co jeszcze możesz przede mną ukrywać...

- Nie powiedziałam ojcu - odezwałam się - bo to był tylko jeden, przypadkowy pocałunek. I zdarzył się całe tygodnie temu. A od tamtego czasu nic. Poważnie, ojcze D. - Zastanawiałam się, czy usłyszy żal w moim głosie i stwierdziłam, że właściwie nic mnie to nie obchodzi. - Nie to, że nic. Zero, wielkie nic.

- Sądziłem, że ufasz mi na tyle, żeby podzielić się ze mną czymś tak niezwykle ważnym - powiedział ponuro ojciec Dominik.

- Niezwykle ważnym? - powtórzyłam, zgniatając zabawkę w dłoni. - Ojcze Dominiku, czym ważnym? Nic się nie stało, jasne? - Ku mojemu nieustającemu rozczarowaniu. - To zna­czy nic takiego, co sobie ksiądz wyobraża.

- Zdaję sobie z tego sprawę - oznajmił poważnym tonem ojciec Dominik. - Jesse jest młodzieńcem o tak wysokim po­czuciu honoru, że nie wykorzystałby sytuacji. Musisz być jed­nak świadoma tego, Susannah, że nie mogę z czystym sumie­niem pozwolić, aby ta sytuacja się utrzymywała...

- Żeby co się utrzymywało, ojcze D? - Nie mogłam uwie­rzyć, że podobna rozmowa w ogóle się odbywa. To było prawie tak, jakbym się obudziła po Drugiej Stronie Lustra. - Powie­działam, nic...

- Jestem winien twoim rodzicom - ciągnął ojciec Dominik, jakby mnie wcale nie usłyszał - opiekę duchową nad tobą, jak również troskę o twoje fizyczne dobro. Mam także obowiązki wobec Jesse'a jako jego spowiednik...

- Jako kto? - wrzasnęłam, mając wrażenie, że zaraz zlecę z krzesła.

- Nie ma potrzeby krzyczeć, Susannah. Sądzę, że usłyszałaś doskonale. - Ojciec Dominik wyglądał na równie nieszczęśliwego, jak ja zaczynałam się czuć. - Faktem jest, że wobec... cóż, zaistniałej sytuacji, poradziłem Jesse'owi, żeby się przeprowa­dził do misji.

Teraz zleciałam z krzesła. No, dokładnie rzecz ujmując, nie zleciałam. Wystrzeliłam w górę jak po wybuchu. Próbowałam skoczyć, ale moje stopy były za bardzo obolałe. Wobec tego rzu­ciłam się na ojca Dominika. Tyle że dzieliło nas to ogromne biurko, więc nie mogłam złapać go za poły sutanny i ryknąć mu w twarz „Dlaczego? Dlaczego?” Zamiast tego chwyciłam kur­czowo brzeg biurka, wrzeszcząc wysokim, piskliwym głosem, którego nienawidzę, ale nad którym nie potrafię zapanować:

- Do misji? Do misji?

- Tak, do misji - odparł ojciec Dominik pojednawczym to­nem. - Będzie mu tam bardzo dobrze, Susannah. Wiem, że bę­dzie mu trudno nauczyć się spędzać czas gdzie indziej niż, cóż, w miejscu, w którym umarł. Ale w misji żyjemy bardzo skrom­nie. Pod wieloma względami w taki sposób, do którego Jesse przywykł za życia...

Naprawdę z trudem docierało do mnie to, co usłyszałam.

- A Jesse się na to zgodził? - usłyszałam, jak pytam tym sa­mym, piskliwym głosem. Co to był za głos. Z pewnością nie mój własny. - Jesse powiedział, że to zrobi?

Ojciec Dominik spojrzał na mnie w sposób, który mogę okre­ślić jedynie jako pełen współczucia.

- Tak - powiedział, - I jest mi niewymownie przykro, że do­wiadujesz się tego teraz i ode mnie. Jesse być może sądził... a muszę przyznać, że się z tym zgadzam... że taka scena... cóż, że dziewczyna o twoim temperamencie mogłaby... Cóż, to mo­głoby być dla ciebie trudne...

A potem, ni stąd, ni zowąd, pojawiły się łzy. Ostrzegło mnie o tym jedynie ostre swędzenie w nosie. W chwilę później usiło­wałam stłumić łkanie.

Ponieważ wiedziałam, co ojciec Dominik próbuje mi powie­dzieć. To było obrzydliwie wyraźne jak czarne na białym. Jesse mnie nie kochał. Nigdy mnie nie kochał. Ten pocałunek - ten pocałunek był jednak tylko jakimś tam doświadczeniem. A na­wet czymś gorszym niż doświadczenie. Był błędem. Okrop­nym, żałosnym błędem.

Teraz Jesse wiedział również, że oszukałam go na temat Paula - wiedział, że nakłamałam, co gorsza, pewnie domyślił się, dla­czego to zrobiłam... ponieważ go kocham, zawsze go kochałam i nie chciałam go stracić - i wolał się wyprowadzić, zamiast po­wiedzieć mi wprost, że nie odwzajemnia moich uczuć. Wypro­wadzić się! Wolał się wynieść, niż spędzić ze mną jeszcze jeden dzień! Jaka ze mnie żałosna nieudacznica!

Opadłam, szlochając, z powrotem na krzesło przy biurku ojca Dominika. Nie obchodziło mnie, co myśli ojciec Dominik - wiecie, o tym, że płaczę z powodu chłopaka. Nie mogłam prze­cież przestać go kochać ot, tak, nawet jeśli wiedziałam - a teraz już nie miałam wątpliwości - że w drugą stronę to nie działa.

- N - nie rozumiem - wydusiłam z twarzą w dłoniach. - Co... co takiego zrobiłam źle?

W głosie ojca Dominika brzmiała leciutka nutka przygnębie­nia.

- Nic, Susannah. Niczego źle nie zrobiłaś. Tak będzie po prostu lepiej. Z pewnością sama to rozumiesz.

Ojciec Dominik naprawdę nie za dobrze sobie radzi w roli pocieszyciela ofiar miłosnych zawodów. Duchy, owszem. Dziewczęta, którym pękło serce? Nie bardzo.

A jednak zrobił, co mógł. Wstał zza biurka, obszedł je i jedną dłonią, wyraźnie zmieszany, zaczął poklepywać mnie po ramie­niu.

To mnie zdumiało. Ojciec Dominik nie należał do osób, któ­rym łatwo przychodzi tego rodzaju kontakt.

- Spokojnie, Susannah - powiedział. - No, cicho, cicho. Wszystko będzie dobrze.

Akurat będzie. Nigdy nie będzie dobrze. Ojciec Dominik jeszcze nie skończył.

- Nie możecie tego dalej ciągnąć w ten sposób. Jesse musi odejść. To jedyne wyjście.

Zaśmiałam się gorzko, wbrew woli.

- Jedyne wyjście? Musi opuścić dom? - zapytałam, gniew­nym gestem wycierając oczy skrajem zamszowego rękawa kurt­ki. A wiadomo, jak słona woda działa na zamsz. Oto, do jakiego stanu mnie to wszystko doprowadziło. - Nie sądzę.

- To nie jest jego dom, Susannah - powiedział łagodnie oj­ciec D. - To twój dom. To nigdy nie był dom Jesse'a. To tylko karczma, w której go zamordowano.

Z przykrością stwierdzam, że na dźwięk słowa „zamordowa­no” rozpłakałam się jeszcze bardziej. Ojciec D ponownie po­klepał mnie po ramieniu.

- Uspokój się - powiedział. - Musisz to przyjąć dojrzale, Susannah.

Wymamrotałam coś niezrozumiałego. Sama nie wiedziałam, co to było.

- Nie mam wątpliwości, że sobie z tym poradzisz, Susannah - stwierdził ojciec Dominik - tak jak radziłaś sobie dotąd ze wszystkim innym... cóż, jeśli nie z przekonania, to siłą woli. A teraz lepiej już idź. Pierwsza lekcja już się prawie skończyła.

Nie poszłam. Siedziałam tam, od czasu do czasu żałośnie po­ciągając nosem, podczas gdy łzy ciekły mi strumieniem po twa­rzy. Dobrze, że użyłam dzisiaj wodoodpornej mascary.

Ojciec D, zamiast okazać litość, jak przystało na duchowne­go, popatrzył na mnie podejrzliwie.

- Susannah - powiedział - mam nadzieję... chyba nie muszę... cóż, czuję się zobowiązany ostrzec cię... Jesteś bardzo upartą dziewczyną, ale mam szczerą nadzieję, że pamiętasz, co ci kie­dyś powiedziałem. Nie wolno ci próbować usidlić Jesse'a swo­imi kobiecymi wdziękami. Mówię poważnie, tak jak ci mówi­łem wcześniej. Jeśli musisz się wypłakać z tego powodu, zrób to teraz, w gabinecie. Ale nie płacz przy Jessie. Nie utrudniaj mu tej sytuacji bardziej, niż już to się stało. Rozumiesz?

Tupnęłam nogą, ale czując gwałtowny ból promieniujący na całą nogę, natychmiast tego pożałowałam.

- Boże - powiedziałam niezbyt grzecznie. - Za kogo ksiądz mnie ma? Myśli ksiądz, że będę go błagać, żeby został, czy co? Jeśli chce odejść, to w porządku. Bardziej niż w porządku. Cie­szę się, że odchodzi. - Z gardła wydarł mi się kolejny, zdra­dziecki szloch. - Chcę tylko, żeby ksiądz wiedział, że to nie­sprawiedliwe.

- Mało jest w życiu sprawiedliwości, Susannah - powiedział ojciec Dominik ze współczuciem. - Ale nie muszę ci chyba przypominać, że otrzymałaś w życiu dużo, dużo więcej łaski niż inni ludzie. Masz wyjątkowe szczęście.

- Szczęście - parsknęłam szyderczo. - Tak, rzeczywiście.

- Chyba już ci trochę przeszło, Susannah - powiedział oj­ciec Dominik, patrząc na mnie. - Więc może teraz nie miałabyś nic przeciwko temu, żeby pobiec na lekcję. Mam mnóstwo pra­cy w związku z jutrzejszym świętem...

Pomyślałam, ilu rzeczy mu, w gruncie rzeczy, nie powiedzia­łam. To znaczy o Craigu i Neilu Jankowie, nie wspominając już o Paulu, doktorze Slaskim i zmiennikach.

Należało mu powiedzieć o Paulu. Przynajmniej coś na temat jego teorii zaczynania wszystkiego od początku. A może i nie. Paul zdecydowanie nie był skruszonym barankiem, o czym mogły zaświadczyć moje obolałe stopy.

Przyznaję, ojciec Dominik trochę mnie zdenerwował. Spo­dziewałam się z jego strony większego zrozumienia. Ostatecznie, złamał mi serce. Gorzej, zrobił to na polecenie Jesse'a. Jesse nie ma nawet dość odwagi, żeby powiedzieć mi w twarz, że mnie nie kocha. Nie, użył do tego swojego „spowiednika”. No ład­nie. Naprawdę żałuję, że tyle straciłam, nie żyjąc w XIX wieku. To musiało być cudowne - księża odwalali za wszystkich brud­ną robotę.

Nie byłam, rzecz jasna, w stanie pobiec - jak sugerował oj­ciec Dominik. Praktycznie biorąc, w ogóle nigdzie nie mogłam „pobiec”. Wyszłam z gabinetu, utykając i użalając się nad sobą ogromnie. Ciągle płakałam - tak, że sekretarka ojca D na mój widok zawołała z matczyną troską:

- Och, kochanie. Źle się czujesz? Proszę, weź chusteczkę.

To mnie pocieszyło w dużo większym stopniu niż wszystko, co zrobił dla mnie ojciec D w ciągu ostatniej półgodziny.

Wzięłam chusteczkę i wydmuchałam nos, a potem zabrałam jeszcze kilka na drogę. Miałam wrażenie, że nie opanuję łez co najmniej do trzeciej lekcji.

Kiedy weszłam na galerię wokół dziedzińca, podjęłam wysi­łek, żeby wziąć się w garść. Dobrze. No więc nie podobałam się chłopakowi. Mnóstwo było takich, którym się kiedyś nie podo­bałam i nigdy tego tak nie żałowałam. W porządku, teraz cho­dziło o Jesse'a, chłopaka, którego kochałam najbardziej na świe­cie. Ale skoro on mnie nie chciał, niech tak będzie. Wiecie co? Jego strata, ot co.

No więc dlaczego nie mogłam przestać płakać?

Co ja zrobię bez niego? Przyzwyczaiłam się niesamowicie do tego, że jest obok. A co z jego kotem? Czy Szatan też miał się przenieść na probostwo? Chyba będzie musiał. Ten paskudny kocur kochał Jesse'a równie mocno jak ja. Szczęściarz z tego kota, będzie mieszkał z Jesse'em.

Spacerowałam wzdłuż galerii, patrząc niewidzącymi oczami na zalany słońcem dziedziniec. Może, myślałam, ojciec D ma rację. Może tak będzie lepiej. To znaczy, przypuśćmy przez chwilę, że Jesse czuje do mnie to samo, co ja do niego. Ze mnie kocha. Co by z tego wynikło? Byłoby tak, jak powiedział Paul. Co byśmy robili? Umawiali się na randki? Chodzili do kina? Musiałabym płacić i to za jeden bilet. A jakby mnie ktoś zoba­czył, siedzącą, wszystko by na to wskazywało, samotnie, wy­szłabym na największą idiotkę świata. Jakie to żałosne.

Czego było mi trzeba, jak sobie uświadomiłam, to prawdzi­wego chłopaka. Nie tylko takiego, którego inni ludzie mogliby zobaczyć, ale również takiego, którego bym lubiła i który by mnie lubił. Tego właśnie potrzebowałam. Dokładnie tego.

Bo kiedy Jesse dowiedziałby się o tym, może by zrozumiał, jaki kolosalny popełnił błąd.

Śmieszne, że kiedy akurat o tym myślałam, zza kolumny wyskoczył Paul Slater, wołając:

- Cześć!

14

- Zjeżdżaj - powiedziałam. Ponieważ tak się składało, że nadal płakałam, a Paul Slater był ostatnią osobą na świecie, którą pragnęłam mieć za świadka swoich łez. Marzyłam o tym, żeby nic nie zauważył. Nic z tego.

- Co to, przerwało zaporę? - zapytał.

- Nic takiego - powiedziałam, ocierając oczy rękawem. Zużyłam już wszystkie chusteczki, jakie dostałam od sekretarki ojca Dominika. - To tylko alergia.

Paul odsunął moją rękę.

- Proszę, weź to.

Podał mi, o dziwo, białą chusteczkę, którą wyciągnął z kie­szeni.

Zabawne, że jedyną rzeczą, na której byłam w stanie skupić uwagę, był kwadrat białego materiału.

- Nosisz chusteczkę? - zapytałam łamiącym się głosem. Paul wzruszył ramionami.

- Nigdy nie wiadomo, kiedy trzeba będzie kogoś zakneblować.

Ta odpowiedź tak mnie zaskoczyła, że nie mogłam się po­wstrzymać od śmiechu. To znaczy Paul mnie trochę przerażał... no, dobrze, nawet bardzo. Ale bywał zabawny.

Wytarłam łzy chusteczką, bardziej, niż bym chciała, przejęta bliskością jej właściciela. Paul wyglądał tego dnia szczególnie uroczo - w szarym kaszmirowym swetrze i czekoladowobrązowej skórzanej marynarce. Nie mogłam się powstrzymać, żeby nie spojrzeć na jego usta i nie przypomnieć sobie, jak smakowa­ły. A było przyjemnie. Bardziej niż przyjemnie.

Potem moje spojrzenie powędrowało w stronę oka, tego, w które wbiłam kciuk. Żadnego śladu. Niełatwo było go zranić.

Żałowałam, że nie można tego samego powiedzieć o mnie. Albo w każdym razie o moim sercu.

Nie wiem, czy Paul zauważył, czemu się przyglądam - po­dejrzewam, że było oczywiste, że patrzę na jego usta. Nagle pod­niósł obie ręce i umieścił je na szerokiej na blisko metr kolum­nie, o którą się opierałam - jednej z kolumn, na których spoczywa zadaszenie galerii - więżąc mnie między nimi.

- A więc, Suze - odezwał się przyjaźnie. - Dlaczego ojciec Dominik chciał się z tobą zobaczyć?

Mimo że akurat rozglądałam się za chłopakiem, nie byłam pewna, czy Paul by mi odpowiadał w tym charakterze. Owszem, był przystojny i w ogóle. Do tego dochodziła jeszcze sprawa z pośrednictwem.

Ale ten człowiek próbował mnie zabić. Dość trudno byłoby coś takiego puścić w niepamięć.

Tak więc, uwięziona między jego ramionami, czułam się roz­darta wewnętrznie. Z jednej strony, nie miałabym nic przeciw­ko temu, żeby wyciągnąć ręce, ująć nimi jego twarz i pocałować go mocno w usta.

Z drugiej strony, porządny kopniak w krocze wydawał mi się równie pociągający, biorąc pod uwagę, na co mnie naraził tam­tego dnia, włączając w to rozpalony chodnik i Anioła Piekieł.

Nie zrobiłam ani jednego, ani drugiego. Stałam tylko, z moc­no bijącym sercem. Ten chłopak, ostatecznie, występował w moich koszmarnych snach przez dobrych parę tygodni. Tego się tak łatwo nie zapomina, nawet jeśli ten sam chłopak pakuje ci przypadkiem język w usta, a tobie się to przypadkiem nawet podoba.

- Nie martw się - powiedziałam głosem, który w ogóle nie brzmiał jak mój własny, tak był zachrypnięty od płaczu. Od­chrząknęłam i dokończyłam: - Nie mówiłam ojcu Dominiko­wi niczego na twój temat, jeśli to cię akurat niepokoi.

Paul odprężył się wyraźnie, kiedy dotarły do niego moje sło­wa. Zdjął nawet jedną rękę z kolumny i zaczął bawić się kosmy­kiem moich włosów.

- Z takimi włosami ci lepiej - powiedział aprobująco. - Po­winnaś zawsze nosić je rozpuszczone.

Poczułam gwałtowne przyśpieszenie rytmu serca pod wpływem jego dotyku i żeby je ukryć przed Paulem, usiłowałam się schylić pod jednym z więżących mnie ramion.

- A dokąd to się wybierasz? - zapytał, osaczając mnie po­nownie. Tym razem przysunął się do mnie o krok, teraz nasze twarze dzieliła odległość zaledwie kilku centymetrów. W jego oddechu, jak stwierdziłam, nadal czuło się zapach pasty do zę­bów, jakiej używał rano.

Oddech Jesse'a nigdy, rzecz jasna, niczym nie pachnie, po­nieważ Jesse nie jest żywą osobą.

- Paul - powiedziałam, starając się zachować opanowany, obojętny ton głosu. - Doprawdy. Nie tutaj, dobrze?

- Świetnie. - Nie odsunął się jednak. - Gdzie zatem?

- O Boże, Paul. - Podniosłam dłoń do czoła. Było gorące. Wiedziałam, że to nie gorączka. Dlaczego było mi tak gorąco? W galerii panował chłód. Czy to przez Paula? Czy to Paul po­wodował, że czułam się tak, a nie inaczej? - Nie wiem, w po­rządku? Posłuchaj, jest... jest mnóstwo rzeczy, nad którymi muszę się teraz zastanowić. Czy mógłbyś... czy mógłbyś mnie zostawić samą, żebym mogła spokojnie pomyśleć?

- Pewnie - odparł. - Dostałaś kwiaty?

- Dostałam - powiedziałam. Cokolwiek to było, co wywo­ływało u mnie tę dziwną gorączkę, zmusiło mnie także, choć wcale nie zamierzałam tego mówić, marząc jedynie o ucieczce i ukryciu się w damskiej toalecie, gdzie doczekałabym do przer­wy, do dodania: - Ale jeśli sądzisz, że zapomnę, coś mi zrobił, tylko dlatego, że przysłałeś mi bukiet głupich kwiatów...

- Przeprosiłem cię, Suze - powiedział Paul. - I jest mi ogromnie przykro z powodu twoich stóp. Powinnaś była po­zwolić mi odwieźć się do domu. Niczego bym nie próbował. Przysięgam.

- Och, tak? - Popatrzyłam mu w oczy. Był ode mnie wyższy o głowę, ale jego usta znajdowały się wciąż w odległości paru centymetrów od moich. Mogłam ich dotknąć wargami bez pro­blemu. Nie to, żebym chciała to zrobić. Wcale nie. - A teraz to niby co robisz?

- Suze - powiedział, bawiąc się znowu moimi włosami. Jego oddech łaskotał mnie w policzek. - Jak inaczej mam cię zmusić, żebyś ze mną porozmawiała? Masz o mnie zupełnie mylne wy­obrażenie. Bierzesz mnie za jakiś czarny charakter. A ja nie jestem taki. Naprawdę nie. Jestem... cóż, jestem bardzo do cie­bie podobny.

- Jakoś śmiem w to wątpić - powiedziałam. Jego bliskość utrudniała mi formułowanie zdań. I to wcale nie dlatego, że mnie przerażał. Nadal się go bałam, ale już inaczej.

- To prawda - stwierdził. - Uważam, że mamy wiele wspól­nego. Nie tylko to pośredniczenie. Myślę, że mamy taką samą filozofię życiową. Cóż, pomijając to, że ty chcesz pomagać in­nym. Ale to tylko z poczucia winy. Pod każdym innym wzglę­dem jesteśmy identyczni. To znaczy, oboje jesteśmy cyniczni i nieufni w stosunku do ludzi. Można by nas niemal uznać za mizantropów. Jesteśmy pokrewnymi duszami, Suze. Oboje wie­le widzieliśmy. Nic nas nie zaskoczy, nic nie wywrze wrażenia. Przynajmniej... - wbił swoje lodowobłękitne oczy w moje - ...nic, aż do tej chwili. W każdym razie, jeśli o mnie chodzi.

- Być może jest tak, jak mówisz, Paul - powiedziałam, stara­jąc się nadać głosowi ton wyższości, co mi się chyba specjalnie nie udało, ponieważ jego bliskość sprawiała, że z trudem łapa­łam oddech. - Problem polega na tym, że osoba, której ufam najmniej na świecie, to...? No, chyba ty.

- Nie rozumiem dlaczego - powiedział Paul. - Jesteśmy w oczywisty sposób dla siebie stworzeni. Tylko dlatego, że spo­tkałaś Jesse'a najpierw...

- Nie. - To było jak wybuch. Nie mogłam tego znieść. Nie mogłam znieść, żeby te usta... wymawiały jego imię. - Paul, ostrzegam cię...

Paul położył palec na moich ustach.

- Szsz - powiedział. - Nie mów rzeczy, których później bę­dziesz żałować.

- Nie będę tego żałować - wymówiłam mimo jego palca. - Ty...

- Wcale tak nie myślisz - stwierdził Paul pewnym siebie to­nem, przesuwając palec z moich ust po brodzie, aż na szyję. - Jesteś tylko przestraszona. Boisz się przyznać do swoich praw­dziwych uczuć. Boisz się przyznać, że mogę wiedzieć parę rze­czy, o których ty i mądry stary Gandalf, zwany również ojcem Dominikiem, możecie nie mieć pojęcia. Boisz się przyznać, że mogę mieć rację i że może nie jesteś aż tak oddana swojemu ukochanemu Jesse'owi, jak byś chciała. No, dalej, przyznaj się. Czułaś coś, kiedy cię wtedy pocałowałem. Nie wypieraj się tego.

Czułam coś wtedy? Teraz coś czułam, a on tylko przesuwał koniuszkiem palca po mojej szyi. To nie było w porządku, że ten chłopak, którego nienawidziłam - a nienawidziłam go, tak jest - wywoływał we mnie podobne uczucia...

...podczas gdy chłopak, którego kochałam, sprawiał, że czu­łam się jak kompletna...

Paul pochylał się nade mną tak nisko, że dotykał piersią mo­jego swetra.

- Chcesz znowu spróbować? - zapytał. Jego usta przysunęły się do moich bardzo blisko. - Drobne doświadczenie?

Nie wiem, dlaczego na to nie pozwoliłam. To znaczy pocało­wać się. Chciałam, żeby to zrobił. Nie było włókienka w moim ciele, które by tego nie chciało. Po tak przykrej rozmowie, jak ta w gabinecie ojca Dominika, byłoby miło przekonać się, że ktoś - ktokolwiek - mnie pragnął. Nawet chłopak, którego kiedyś bałam się śmiertelnie.

Być może jakaś część mnie nadal się go bała. Albo tego, co mógł mi zrobić. Może dlatego moje serce biło tak szybko.

Bez względu na wszystko, nie pozwoliłam się pocałować. Nie mogłam. Nie wtedy. I nie w tym miejscu. Odwróciłam głowę, starając się trzymać usta poza jego zasięgiem.

- Nie - powiedziałam pełna napięcia. - Mam bardzo zły dzień, Paul. Byłabym wdzięczna, gdybyś zechciał się odsunąć...

Mówiąc „odsunąć” położyłam mu ręce na piersi i odepchnę­łam go ze wszystkich sił.

Paul, nie spodziewając się tego, zatoczył się do tyłu.

- Hola - powiedział, kiedy odzyskał równowagę i panowa­nie nad sobą. - Co się z tobą dzieje?

- Nic - odparłam, skręcając w palcach jego chusteczkę. - Właśnie... właśnie dostałam złą wiadomość, i to wszystko.

- Ach, tak? - To nie była właściwa odpowiedź, jeśli chodzi o Paula, bo teraz wyglądał na naprawdę zaintrygowanego, a to oznaczało, że nigdy się go nie pozbędę. - Co to za wiadomość? Słodki Rico dał ci kosza?

Dźwięk, jaki się ze mnie wydobył po tych słowach, stanowił skrzyżowanie szlochu z westchnieniem. Nie wiem, skąd się wziął. Jakby jakaś nieznana siła wyrwała go z mojej piersi. Prze­straszył Paula niemal tak samo, jak mnie.

- Hej - powiedział, tym razem innym tonem. - Przepraszam. Ja... Czy on? Czy on naprawdę?

Pokręciłam głową, nie ufając własnemu głosowi. Pragnęłam, żeby Paul sobie poszedł, zamknął się i poszedł. Nie wydawał się jednak skłonny ani do jednego, ani do drugiego.

- Tak sobie myślałem - odezwał się - że w raju jest jakieś zamieszanie, skoro nie pokazał się, żeby mi skopać tyłek po tym, co zaszło w moim domu.

Zdołałam odzyskać głos. Brzmiał ochryple, ale przynajmniej byłam w stanie mówić.

- Nie potrzebuję Jesse'a - oznajmiłam - żeby się za mnie bił.

- To znaczy, że nie powiedziałaś mu - stwierdził Paul. - O nas.

Kiedy odwróciłam wzrok, dodał:

- To musi być to. Nie powiedziałaś mu. Chyba że mu powiedziałaś, a on ma to gdzieś. Czy o to chodzi, Suze?

- Muszę iść na lekcję - powiedziałam, odwracając się po­śpiesznie.

Zatrzymał mnie głos Paula.

- Pozostaje pytanie, dlaczego mu nie powiedziałaś? Czy może dlatego, że w głębi duszy boisz się? Bo może w głębi du­szy poczułaś coś... coś, do czego nie chcesz się przyznać, nawet przed sobą?

Wykonałam gwałtowny zwrot.

- A może - powiedziałam - w głębi duszy nie chcę być odpo­wiedzialna za morderstwo. Pomyślałeś o tym, Paul? Bo Jesse i tak już raczej nie przepada za tobą. Gdybym mu powiedziała, co mi zrobiłeś, w każdym razie próbowałeś zrobić, zabiłby cię.

To był, wiedziałam doskonale, tylko wymysł. Ale Paul nie musiał o tym wiedzieć.

Nie przyjął tego tak, jak się spodziewałam.

- Widzisz - powiedział z szerokim uśmiechem. - Chyba mnie trochę lubisz, bo inaczej pozwoliłabyś mu na to.

Bez sensu było mu odpowiadać, więc ponownie odwróciłam się, żeby odejść.

Tym razem pootwierały się drzwi klas dookoła i uczniowie zaczęli wypływać na galerię. W Akademii Misyjnej nie ma dzwonków - członkowie zarządu nie życzą sobie zakłócać spo­koju dziedzińca czy bazyliki hałaśliwymi dźwiękami co godzi­na - więc zmieniamy klasy za każdym razem, kiedy duża wska­zówka jest na dwunastce. Pierwsza lekcja, co uświadomiłam sobie, kiedy wokół mnie zaczął się kłębić tłum, właśnie się skoń­czyła.

- No to jak, Suze? - zapytał Paul, nie ruszając się z miejsca, mimo morza ludzi, które nas zalało. - Czy to o to chodzi? Nie chcesz, żebym umarł. Chcesz, żebym był przy tobie. Bo ci się podobam. Przyznaj.

Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Oczywiste, że z tym chłopakiem nie było sensu dyskutować. Był zbyt zarozumiały, żeby przyjąć do wiadomości czyjś punkt widzenia.

A poza tym, oczywiście, głupia sprawa, ale rzeczywiście miał rację.

- Och, Paul, tu jesteś. - Kelly Prescott podeszła do niego, potrząsając miodowymi blond włosami. - Wszędzie cię szuka­łam. Posłuchaj, zastanawiałam się, no wiesz, nad wyborami, w porze lunchu. Może byśmy się przespacerowali po dziedziń­cu, rozdając batoniki. Wiesz, żeby ludziom przypomnieć. O gło­sowaniu, oczywiście.

Paul nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. Jego lodowobłękitne oczy były nadal utkwione we mnie.

- No, Suze? - zawołał, przekrzykując dźwięk otwieranych szafek i szum rozmów, mimo że mieliśmy zachowywać ciszę na przerwach, żeby nie przeszkadzać turystom. - Przyznasz to czy nie?

- To, czego ci potrzeba - powiedziałam, potrząsając głową - to intensywna psychoterapia.

Ruszyłam przez tłum.

- Paul. - Kelly ciągnęła Paula za rękaw skórzanej marynarki, rzucając przez cały czas nerwowe spojrzenia w moją stronę. - Paul. Halo. Ziemia do Paula. Wybory. Pamiętasz? Wybory? Dzi­siaj po południu?

Wtedy Paul zrobił coś, co jak sobie zaraz potem uświadomi­łam, przeszło na zawsze do annałów Akademii Misyjnej, i to nie tylko dlatego, że Cee Cee była świadkiem tego wydarzenia i opisała je później w „Mission Bell”. Nie, Paul zrobił coś, cze­go nikt, no może poza mną, nie zrobił przez całych jedenaście lat uczęszczania Kelly do szkoły.

Olał ją.

- Dlaczego - powiedział, wydzierając rękaw z jej palców - nie możesz zostawić mnie w spokoju na pięć cholernych minut?

Kelly, oszołomiona, jakby dał jej w twarz, wyjąkała:

- C - co?

- Słyszałaś - odparł Paul. Chociaż nie zdawał sobie z tego sprawy, tłum w galerii zamarł, czekając na jego następne posu­nięcie. - Chce mi się rzygać od ciebie, tych głupich wyborów i tej głupiej szkoły. Kapujesz? A teraz zejdź mi z oczu, zanim powiem coś, czego będę później żałować.

Kelly zamrugała, jakby wypadły jej szkła kontaktowe.

- Paul! - zawołała, wciągając powietrze. - Ale... ale... wybo­ry... batoniki...

Paul ledwo na nią spojrzał.

- Możesz wziąć swoje batoniki - powiedział - i wsadzić je sobie w...

- Panie Slater! - Jedna z nowicjuszek, wyznaczonych do pa­trolowania podczas przerw galerii w celu zmniejszenia hałasu, rzuciła się w stronę Paula. - Proszę natychmiast do gabinetu dyrektora!

Paul zasugerował nowicjuszce coś, co z pewnością warte było co najmniej odsiadki, jeśli nie usunięcia ze szkoły. To było tak brutalne, że nawet ja się zaczerwieniłam, a mam trzech przy­rodnich braci, którzy używają tego rodzaju języka regularnie, kiedy ich ojca nie ma w pobliżu.

Nowicjuszka wybuchnęła płaczem i pobiegła po ojca Domi­nika. Paul popatrzył za uciekającą drobną figurką w czarnym stroju, potem spojrzał na Kelly, która także płakała. A potem spojrzał na mnie.

To spojrzenie wyrażało bardzo wiele. Gniew, niecierpliwość, niechęć.

Ale przede wszystkim - nie sądzę, żebym się co do tego po­myliła - głęboką przykrość. Poważnie, moje słowa go zraniły.

Nigdy mi nie przyszło do głowy, że Paula można zranić.

Może to, co powiedziałam Jesse'owi na temat Paula - o tym, że jest samotny - było rzeczywiście prawdą. Może on faktycz­nie potrzebował po prostu kogoś bliskiego.

W Akademii Misyjnej nie znalazł z pewnością zbyt wielu przyjaciół.

W chwilę później przestał na mnie patrzeć, odwrócił się i od­szedł. Wkrótce potem usłyszałam odgłos silnika jego kabrioletu oraz pisk opon na asfalcie na parkingu.

Paul odjechał.

- Cóż - odezwała się Cee Cee z wcale niemałym zadowole­niem, podchodząc do mnie. - To chyba załatwia sprawę wybo­rów, czyż nie?

Podniosła moją rękę do góry, jak sędzia podnosi rękę zwy­cięzcy na ringu.

- Niech żyje wiceprzewodnicząca!

15

Paul nie wrócił tego dnia do szkoły. Nie to, żeby ktoś się tego spodziewał. W jedenastej klasie rozeszła się informacja w rodzaju mówionego listu gończego, o tym, że w razie powrotu Paul zostanie ukarany tygodniowym zawieszeniem. Debbie Mancuso dowiedziała się tego od sześcioklasistki, która dowiedziała się tego od sekretarki w gabine­cie ojca Dominika, kiedy poszła tam oddać usprawiedliwienie spóźnienia.

Wydawało się, że najlepiej będzie, jeśli Paul zniknie z oczu, dopóki atmosfera się trochę nie uspokoi. Nowicjuszka, którą sklął, wpadła podobno w histerię i musiała się położyć w gabine­cie pielęgniarki z chłodnym kompresem na czole. Widziałam, jak ojciec Dominik spaceruje z ponurą miną przed gabinetem. Aż miałam ochotę podejść do niego i powiedzieć: „A nie mówiłam?!”

To by jednak wyglądało na kopanie leżącego, więc powstrzy­małam się.

Poza tym nadal miałam do niego żal o tę historię z Jesse'em. Im więcej o tym myślałam, w tym większą wpadałam złość. To było tak, jakby obaj spiskowali przeciwko mnie. Jakbym była jakąś głupią, zakochaną szesnastolatką, z którą musieli sobie ja­koś dać radę. Głupi Jesse bał się nawet powiedzieć mi w oczy, że mu się nie podobam. Myślał, że co ja takiego zrobię? Dam mu w twarz? Zdecydowanie miałam na to ochotę.

Na przemian z chęcią, żeby się gdzieś zwinąć w kłębek i umrzeć.

Chyba nie byłam jedyną, która się tak czuła. Kelly Prescott też wyglądała na straszliwie przygnębioną. Jednak lepiej znosiła swoje nieszczęście ode mnie. Dramatycznym gestem oddarła część papierka z napisem SLATER ze wszystkich batoników, jakie jej pozostały. Wewnątrz opakowania napisała markerem SIMON. Wyszło na to, że startujemy ramię w ramię.

Wygrałam wybory na wiceprzewodniczącą trzeciej klasy Aka­demii Misyjnej imienia Junipero Serry jednogłośnie, jeśli nie liczyć jednego głosu na Brada Ackermana. Nikt specjalnie nie wątpił w to, kto głosował na Brada. Nie usiłował nawet zmienić swojego charakteru pisma.

Nikt nie miał jednak, w związku z przyjęciem, jakie urządzał tego wieczoru, do niego pretensji. Gości poinstruowano, żeby przychodzili dopiero po dziesiątej, kiedy to Jake, kończąc zmia­nę w Peninsula Pizza, miał przybyć z beczułką piwa i pizzami. Andy i mama zostawili rano na lodówce kartkę z numerem te­lefonu, gdzie można ich złapać, oraz formalnym zakazem przyj­mowania gości w czasie ich nieobecności. Brad uznał to ostat­nie za szczególnie zabawne.

Co do mnie, miałam poważniejsze zmartwienia niż jakieś głu­pie przyjęcie.

Tylko że Cee Cee i Adam chcieli pójść gdzieś po szkole, żeby uczcić moje zwycięstwo - które w zasadzie okazało się wątpli­wym zwycięstwem, skoro mój przeciwnik został usunięty ze szkoły. Adam zaopatrzył się jednak w butelkę musującego ja­błecznika na tę okazję i wobec tego nie mogłam, oczywiście, odmówić. Razem z Cee Cee tak ciężko pracował nad moją kam­panią wyborczą, do której ja w ogóle nie przyłożyłam ręki - no, z wyjątkiem jednego sloganu. Czułam się na tyle winna, że po­jechałam z nimi na plażę i zostałam na tyle długo, żeby wznieść toast o zachodzie słońca. To zwyczaj z czasów, kiedy po raz pierwszy wygrałam szkolne wybory - po przeprowadzce do Carmelu, osiem miesięcy wcześniej.

Po powrocie do domu stwierdziłam kilka rzeczy. Po pierw­sze, niektórzy z gości zjawili się wcześniej, wśród nich Debbie Mancuso, która zawsze kochała się w Bradzie, od tamtej nocy, kiedy przyłapałam ich, jak się całowali przy basenie na party u Kelly Prescott. Po drugie, wiedziała wszystko o Jessie.

Albo przynajmniej myślała, że wie.

- No , to co to za chłopak, z którym się widujesz, jak twierdzi Brad? - zapytała, stojąc przy stole w kuchni i układając arty­stycznie plastykowe kubki, w ramach przygotowań przed poja­wieniem się beczułki. Brad był na zewnątrz z grupką swoich kumpli, obficie zlewając łaźnię chlorem, bez wątpienia w ocze­kiwaniu na tłum bakterii, które miały ją zapełnić, gdy kilku jego mniej apetycznych przyjaciół zechce z niej skorzystać.

Debbie była w stroju galowo - przyjęciowym, obejmującym odsłaniającą plecy bluzkę do pępka oraz bufiaste „haremowe” spodnie, które jak sądzę, miały z założenia ukrywać rozmiary jej niemałego tyłka, ale dawały efekt dokładnie odwrotny. Nie lubię wyrażać się źle o przedstawicielkach mojej własnej płci, ale z Deb­bie Mancuso był kawał pasożyta. Latami wysysała Kelly do cna. Miałam tylko nadzieję, że nie zwróci swoich ssawek do mnie.

- Po prostu chłopak - powiedziałam chłodno, przechodząc obok niej, żeby wyjąć niskokaloryczną colę z lodówki. Zdawa­łam sobie sprawę, że potrzebuję silnego kofeinowego szumku, żeby wzmocnić się przed wieczorem - na spotkanie z Jesse'em i w związku z przyjęciem.

- Czy on chodzi do RLS? - zapytała Debbie.

- Nie - powiedziałam, otwierając colę z trzaskiem. Brad, jak zauważyłam, usunął kartkę od Andy'ego i mamy. Cóż, była tro­chę krępująca. - Nie chodzi do szkoły średniej.

Debbie otworzyła szeroko oczy. To zrobiło na niej wrażenie.

- Naprawdę? Więc chodzi do college'u, tak? Jake go zna?

- Nie - odparłam.

Ponieważ nie ciągnęłam tematu, Debbie odezwała się:

- To było dziwne, to dzisiaj, co? Ta historia z Paulem.

- Tak - powiedziałam. Ciekawa byłam, czy Jesse siedzi na górze, czekając na mnie, czy też zamierza zniknąć bez słowa pożegnania. Sądząc po tym, co się ostatnio działo, stawiałam na to drugie.

- Ja... To znaczy, niektóre dziewczyny mówiły, że... - Deb­bie, nigdy nienależąca do złotoustych, teraz plątała się jeszcze bardziej niż zwykle. - Ze ten Paul chyba... że cię lubi.

- Naprawdę? - uśmiechnęłam się bez przekonania. - Cóż, przynajmniej ktoś mnie lubi.

A potem powlokłam się schodami do swojego pokoju.

Po drodze spotkałam Davida, który akurat schodził. Niósł śpiwór, plecak oraz laptopa, którego wygrał na obozie kompu­terowym za wymyślenie najlepszej gry wideo. Maks lazł za nim na smyczy.

- Dokąd idziesz? - zapytałam.

- Do Todda - powiedział. Todd był najlepszym przyjacielem Davida. - Powiedział, że możemy z Maksem zostać na noc. Nie sądzę, żeby tutaj dało się w ogóle spać dzisiejszej nocy.

- Mądra decyzja - powiedziałam z aprobatą.

- Powinnaś zrobić to samo - stwierdził David. - Zostań u Cee Cee.

- Zrobiłabym to - powiedziałam, salutując mu puszką sody. - Ale mam pewną drobną sprawę do załatwienia.

David wzruszył ramionami.

- W porządku. Ale nie mów, że cię nie ostrzegałem. Ruszył dalej po schodach.

Nie zaskoczyło mnie odkrycie, że Jesse'a nie ma w pokoju. Tchórz. Zrzuciłam klapki, weszłam do łazienki i zamknęłam drzwi na klucz. Dla duchów, oczywiście, to żadna różnica. A na pojawienie się Jesse'a i tak nie było co liczyć. Tak czułam się po prostu bezpieczniej.

Odkręciłam wodę, rozebrałam się i wsunęłam do wanny, po­zwalając ciepłej wodzie pieścić moje obolałe stopy i zmęczone ciało. Szkoda, że nie było sposobu, żeby pocieszyć zranione ser­ce. Czekolada może by i pomogła, ale przypadkiem czekolady akurat nie miałam w łazience.

Najgorsze w tym wszystkim było to, że w głębi duszy wie­działam, że ojciec Dominik ma rację co do przeprowadzki Jes­se'a. Tak było lepiej. To znaczy, jak mogło być inaczej? Zostałby tutaj, a ja cierpiałabym dalej z jego powodu? Nieodwzajemnio­na miłość to wdzięczny temat dla powieści i temu podobnych, ale w życiu to coś koszmarnego.

Tylko że - i to mnie bolało najbardziej - mogłabym przysiąc, że wtedy, całe tygodnie temu, kiedy mnie pocałował, coś do mnie czuł. Naprawdę. A nie mówię o tym, co ja czułam w sto­sunku do Paula, a co było, nie owijając w bawełnę, zwykłym pożądaniem. Podoba mi się jego ciało, przyznaję. Ale go nie kocham.

Byłam taka pewna, tak bardzo pewna, że Jesse mnie kocha.

Oczywiste jednak, że się pomyliłam. Cóż, na ogół się myli­łam. Co w tym nowego?

Wymoczyłam się trochę i wyszłam z wanny. Zabandażowa­łam ponownie stopy i włożyłam najwygodniejsze, pełne dziur dżinsy, te, których mama nie pozwala mi nosić publicznie. Za­wsze grozi, że je wyrzuci, razem z wyblakłą, czarną jedwabną bluzką.

W pokoju zastałam Jesse'a, siedzącego na swoim zwykłym miejscu na parapecie pod oknem z Szatanem na kolanach.

Wiedział. Jeden rzut oka wystarczył, żeby przekonać się, że wiedział o mojej rozmowie z ojcem Dominikiem i że jedynie czekał - z pewnym niepokojem - żeby sprawdzić moją reakcję.

Nie chcąc go rozczarować, odezwałam się niezwykle uprzej­mie:

- Och, jeszcze tu jesteś? Myślałam, że zdążyłeś się już prze­prowadzić do Misji.

- Susannah - powiedział. Jego głos był tak głęboki, jak Sza­tana, kiedy warczał na Maksa przez drzwi mojego pokoju.

- Nie chcę cię zatrzymywać - powiedziałam. - Słyszałam, że wieczorem w Misji będzie się mnóstwo działo. Wiesz, w związ­ku z jutrzejszym świętem. Trzeba wypchać mnóstwo piñatas. Będziesz się świetnie bawił.

Słyszałam słowa wydobywające się z moich ust, ale przysię­gam, nie wiem, skąd się brały. W wannie powiedziałam sobie, że zachowam się dojrzale i rozsądnie. A zachowywałam się jak nadąsane dziecko i to ledwo zaczęliśmy rozmawiać.

- Susannah - powiedział Jesse, wstając. - Musisz zrozumieć, że tak będzie lepiej.

- Och - powiedziałam, wzruszając ramionami, żeby dać mu do zrozumienia, jak mało mnie obchodzi cała ta sprawa. - Pew­nie. Pozdrów ode mnie siostrę Ernestynę.

Stał, patrząc na mnie. Nie byłam w stanie odczytać wyrazu jego twarzy. Gdybym to potrafiła, nie dopuściłabym do tego, żeby się w nim zakochać. No wiecie, ze względu na brak wza­jemności z jego strony. Miał ciemne oczy - tak bardzo ciemne, jak Paul bardzo jasne - i zupełnie nieprzeniknione.

- A więc to wszystko - skwitował. Z powodów, których nie umiałam sobie wyobrazić, wydawał się zagniewany. - To wszyst­ko, co masz mi do powiedzenia?

Nie mogłam w to uwierzyć. Ale czelność! Wyobraźcie sobie, on zły na mnie!

- Tak - odparłam. Potem przypomniałam sobie coś. - Och, nie, poczekaj.

Ciemne oczy rozbłysły.

- Tak?

- Craig. Zapomniałam o Craigu. Co u niego słychać?

Ciemne oczy znowu przybrały nieodgadniony wyraz. Jesse spra­wiał wrażenie niemal rozczarowanego. Jakby on miał jakiś powód do rozczarowania! To moje serce zostało rozbite na kawałki.

- Ciągle to samo - powiedział. - Nieszczęśliwy z powodu swojej śmierci. Jeśli chcesz, poproszę ojca Dominika...

- Och - powiedziałam. - Myślę, że ty i ojciec Dominik zro­biliście dość. Sama, jak sądzę, dam sobie radę z Craigiem.

- Świetnie - stwierdził Jesse krótko.

- Świetnie - powiedziałam.

- Cóż... - Ciemne oczy wpatrzyły się w moje. - Do widze­nia, Susannah.

- Tak - odparłam. - No, to na razie.

Jesse nie poruszył się. Za to zrobił coś, czego się zupełnie nie spodziewałam. Wyciągnął rękę, dotykając mojej twarzy.

- Susannah - powiedział. W utkwionych we mnie ciemnych oczach odbijało się światło sypialni w postaci białych gwiazdek. - Susannah, ja...

Nigdy nie dowiedziałam się, co Jesse miał mi do powiedze­nia, ponieważ drzwi pokoju nagle otworzyły się.

- Przepraszam, że przerywam - powiedział Paul Slater.

16

Paul. Zupełnie o nim zapomniałam. Zapomniałam o nim i o tym, co się między nami działo w ciągu paru ostatnich dni. A było tego sporo i w dodatku nie zależało mi na tym, żeby Jesse się o tym dowiedział.

- Krowa drzwi zjadła w domu? - zapytałam Paula, mając na­dzieję, że nie zauważy paniki w moim głosie, kiedy odsunęli­śmy się od siebie z Jesse'em.

- Cóż - powiedział Paul, który jak na chłopaka zawieszone­go w prawach ucznia tego właśnie dnia, był w całkiem niezłej formie. - Usłyszałem odgłosy zabawy i domyśliłem się, że masz gości. Nie zdawałem sobie, naturalnie, sprawy, że podejmujesz pana de Silvę.

Jesse na sardoniczne spojrzenie Paula odpowiedział spojrze­niem pełnym nienawiści.

- Slater - odezwał się niezbyt przyjaznym tonem.

- Jesse - odparł Paul swobodnie. - Jak się miewasz?

- Miałem się lepiej, zanim przyszedłeś.

Paul uniósł do góry ciemne brwi, jakby zdziwiony tą odpo­wiedzią.

- Naprawdę? Suze nic ci zatem nie powiedziała?

- Co tak... - zaczął Jesse, ale przerwałam mu szybko.

- O zmiennikach? - Stanęłam przed Jesse'em, jakbym w ten sposób chciała go zasłonić przed tym, co Paul, jak przeczuwałam, miał zamiar zrobić. - I o tym przechodzeniu dusz? Nie, nie miałam jeszcze okazji mu o tym powiedzieć. Ale zrobię to. Dzię­ki, że wpadłeś.

Paul uśmiechnął się tylko radośnie. Coś w tym uśmiechu sprawiło, że serce zaczęło mi bić jak szalone...

I to wcale nie dlatego, że ktoś próbował mnie pocałować.

- Nie dlatego przyszedłem - oznajmił Paul, ukazując wszyst­kie niezwykle białe zęby.

Poczułam, jak Jesse drętwieje obok mnie. I on, i Szatan wy­kazywali wyjątkową wrogość wobec Paula. Szatan wskoczył na parapet, nastroszył futro, warcząc głośno na Paula.

Jesse nie okazywał wrogości w sposób tak otwarty, ale uzna­łam, że to tylko kwestia czasu.

- No, jeśli przyszedłeś na imprezę do Brada - powiedziałam szybko - to chyba się trochę zgubiłeś. Impreza jest na dole, nie tutaj.

- Nie przyszedłem na imprezę - powiedział Paul. - Przysze­dłem, żeby ci to oddać. - Sięgnął do kieszeni dżinsów i wyciąg­nął jakiś mały, ciemny przedmiot. - Zostawiłaś to w mojej sy­pialni.

Spojrzałam na jego wyciągniętą dłoń. Leżała na niej szylkretowa spinka do włosów, ta, którą zgubiłam. Ale nie u Paula. Zgubiłam ją w poniedziałek rano, w pierwszy dzień szkoły. Widocz­nie mi spadła, a Paul ją znalazł i podniósł.

Podniósł i trzymał przez cały tydzień, żeby móc rzucić ją Jesse'owi w twarz, tak jak teraz.

I zniszczyć moje życie. Oto, kim był Paul. Nie pośrednikiem. Nie zmiennikiem. Niszczycielem.

Szybkie spojrzenie na Jesse'a przekonało mnie, że te niedbale wypowiedziane słowa - „Zostawiłaś to w mojej sypialni” - od­niosły spodziewany skutek. Jesse wyglądał, jakby dostał pięścią w brzuch.

Wiedziałam, jak się czuje. Paul tak działał na ludzi.

- Dzięki - powiedziałam, wyrywając spinkę z jego ręki. - Zgubiłam ją w szkole, a nie u ciebie.

- Jesteś pewna? - Paul się uśmiechnął. Zdumiewające, jakie potrafił grać niewiniątko, kiedy tylko miał na to ochotę. - Mógł­bym przysiąc, że zostawiłaś ją na moim łóżku.

Pięść pojawiła się znikąd. Przysięgam, nie zauważyłam, co się szykuje. Stałam, zastanawiając się, jak zdołam się wytłumaczyć Jesse'owi, kiedy jego pięść trafiła w twarz Paula.

Paul też niczego nie zauważył. Inaczej by się uchylił. Kom­pletnie zaskoczony, runął w stronę mojej toaletki. Perfumy i la­kier do paznokci wylały się na niego, kiedy zderzył się z nakry­tym falbaniastą serwetą stolikiem.

- W porządku - powiedziałam, stając pośpiesznie pomiędzy nimi. - Dobrze. Dosyć. Jesse, on cię próbuje wyprowadzić z równowagi. Nic się nie zdarzyło, jasne? Poszłam do niego, bo powiedział, że wie coś o czymś, co nazywa się transferencją dusz. Myślałam, że to może coś, co by ci pomogło. Przysięgam, że to wszystko. Do niczego nie doszło.

- Do niczego nie doszło - odezwał się Paul rozbawionym tonem, gramoląc się na nogi. Krew kapała mu z nosa na koszu­lę, ale raczej nie zwracał na to uwagi. - Powiedz mi coś, Jesse. Czy ona też wzdycha, kiedy tyją całujesz?

Teraz sama chciałam go zabić. Jak on mógł? Jak mógł?

Właściwe pytanie, rzecz jasna, brzmiało: jak ja mogłam? Jak mogłam być taka głupia, żeby pozwolić się całować w ten spo­sób? Bo pozwoliłam mu na to - nawet oddawałam mu poca­łunki. Nie doszłoby do tego, gdybym więcej uwagi poświęcała ćwiczeniu wstrzemięźliwości.

Czułam się skrzywdzona, byłam zła i byłam, mówiąc wprost, samotna.

Tak samo jak Paul.

Nigdy jednak nie starałam się celowo nikogo zranić.

Tym razem pięść Jesse'a posłała Paula pod okno, gdzie Sza­tan, ogólnie niezadowolony z przebiegu wypadków, wydał wściekły syk, po czym wyskoczył przez okno na dach nad gan­kiem. Paul wylądował twarzą w poduszkach. Kiedy podniósł głowę, zauważyłam krew na atłasie.

- Wystarczy - krzyknęłam, chwytając Jesse'a za ramię, kiedy szykował się do następnego ciosu. - Boże, Jesse, nie widzisz, co on robi? Próbuje cię rozwścieczyć. Nie dawaj mu satysfakcji.

- Nie o to mi chodzi - odezwał się Paul z parapetu. Oparł głowę na zakrwawionej poduszce, ściskając nos palcami, żeby zatamować strumień krwi. - Próbuję wykazać obecnemu tutaj Jesse'owi, że potrzebujesz prawdziwego chłopaka. To znaczy, no, dajcie spokój. Jak długo, wydaje wam się, że to potrwa? Suze, nie powiedziałem ci tego wcześniej, ale teraz ci powiem, bo wiem, o czym myślałaś. Przemieszczanie się dusz działa tylko wtedy, kiedy wyrzucisz duszę obecnie zajmującą ciało i wpro­wadzisz inną duszę na jej miejsce. Innymi słowy, to morder­stwo. Przykro mi, ale nie robisz na mnie wrażenia morderczy­ni. Twój Jesse będzie musiał któregoś dnia przenieść się dalej. Ty go tylko zatrzymujesz...

Czułam, jak ramię Jesse'a porusza się konwulsyjnie, uwiesi­łam się na nim całym ciężarem ciała.

- Zamknij się, Paul - powiedziałam.

- A co z tobą, Jesse? To jest, co ty, do diabła, możesz jej dać? - Paul śmiał się, mimo krwi cieknącej mu po twarzy. - Nie możesz jej nawet postawić filiżanki głupiej kawy...

Jesse eksplodował, wyrywając się z mojego uścisku. Tylko w ten sposób potrafię to opisać. W jednej chwili stał obok mnie, w następnej leżał na Paulu; obaj złapali się nawzajem rękami za szyje. Sturlali się na podłogę z hukiem, który mógłby postawić na nogi cały dom.

Nic sądziłam jednak, żeby ktokolwiek ich usłyszał. Brad włą­czył na dole stereo i ściany wibrowały od muzyki. Hip hopu - ulubionej muzyki Brada. Nie miałam wątpliwości, że sąsiedzi będą zachwyceni tą słodką kołysanką.

Jesse i Paul tarzali się po podłodze. Zastanawiałam się nad stłu­czeniem czegoś nad ich głowami. Problem polegał na tym, że przy ich zacietrzewieniu to by pewnie nic nie dało. Przemawianie im do rozumu nie poskutkowało. Musiałam coś zrobić. Zamierzali się pozabijać i to z mojej winy. Z mojej własnej, cholernej winy.

Nie wiem, skąd mi przyszedł do głowy pomysł z gaśnicą. Pa­trzyłam z przerażeniem, jak Jesse pchnął Paula z całej siły na półkę z książkami, kiedy nagle pomyślałam: Ojej, gaśnica. Za­kręciłam się na pięcie i wypadłam z pokoju. Pognałam po scho­dach - muzyka była coraz głośniejsza, a odgłosy bójki w moim pokoju cichły z każdym stopniem.

Na dole impreza Brada rozkręcała się w najlepsze. Dziesiątki skąpo odzianych, wirujących w rytm muzyki ciał zapełniało sa­lon. Połowy nie byłam nawet w stanie rozpoznać. Potem zdałam sobie sprawę, że to pewnie koledzy Jake'a z college'u. W prze­locie zobaczyłam Neila Jankowa trzymającego jeden z niebie­skich plastykowych kubków, które Debbie Mancuso tak staran­nie ustawiła na stole w kuchni. Rozlał piwo dookoła, kiedy przemknęłam obok niego.

A więc Jake, jak z tego wynikało, zjawił się już z beczką.

Musiałam się rozpłaszczyć na ścianie, żeby przecisnąć się obok ludzi na korytarzu przed kuchnią. Kiedy przedarłam się do środka, stwierdziłam, że tam też jest pełno nieznanych mi osób. Rzut oka przez rozsuwane szklane drzwi pozwolił mi zo­rientować się, że w łaźni, mogącej z założenia pomieścić do ośmiu osób, siedziało teraz około trzydziestu, w większości jedni na drugich. Tak, jakby mój dom stał się nagle jakąś meliną „Playboya”. Nie wierzyłam własnym oczom.

Gaśnicę znalazłam pod zlewem, gdzie Andy trzymał ją na wypadek, gdyby zapalił się tłuszcz na kuchni. Krzyczałam „prze­praszam” do ochrypnięcia, zanim zdołałam ponownie wydo­stać się na korytarz. Usłyszałam wówczas ze zdumieniem, że ktoś wykrzykuje moje imię. Za mną stali Cee Cee i Adam.

- Co wy tu robicie? - wrzasnęłam w odpowiedzi.

- Zostaliśmy zaproszeni - odkrzyknęła Cee Cee - trochę, jak zauważyłam, niepewnie. Domyśliłam się, że budzili wśród pozostałych gości lekkie zdziwienie. Nie należą do tego samego kręgu co Brad. Co to, to nie.

- Spójrz - powiedział Adam, podnosząc do góry zaproszenie od Brada. - Jesteśmy legalnie.

- No, to świetnie - powiedziałam. - Bawcie się dobrze. Po­słuchajcie, u mnie na górze coś się dzieje...

- Pójdziemy z tobą - krzyknęła Cee Cee. - Tu na dole jest za dużo hałasu.

U mnie na górze, z czego zdawałam sobie sprawę, wcale nie było spokojniej. A na dodatek trwała tam jeszcze bijatyka po­między Paulem Slaterem a moim niedoszłym chłopakiem.

- Zostańcie tutaj - zawołałam. - Wrócę za minutkę. Adam jednak zauważył gaśnicę i ze słowami „Super! Efekty specjalne!” ruszył za mną.

Nic nie mogłam na to poradzić. Musiałam wrócić na górę, jeśli miałam powstrzymać Paula i Jesse'a przed pozabijaniem się nawzajem - czy też przynajmniej Jesse'a przed zabiciem Paula, bo Jesse oczywiście był już martwy. Cee Cee i Adama czekały trudne chwile w związku z tym, co mieli zobaczyć na górze.

Miałam nadzieję pozbyć się ich na schodach. Wszelkie na­dzieje rozwiały się jednak, kiedy dotarłszy wreszcie do scho­dów, zobaczyłam Paula i Jesse'a staczających się w dół.

To znaczy, zobaczyłam ja. Zwarci w śmiertelnej walce, turlali się po schodach jeden przez drugiego, trzymając się nawzajem za ubrania.

Cee Cee i Adam - jak również wszyscy, którzy przypadkiem spojrzeli w tym kierunku - zobaczyli jednak coś innego. Ujrze­li mianowicie Paula Slatera, posiniaczonego i zakrwawionego, który spadał ze schodów, zadając ciosy pięściami - no cóż, po­zornie samemu sobie.

- O mój Boże! - krzyknęła Cee Cee, kiedy Paul, Jesse'a oczy­wiście nie widziała, upadł ciężko u jej stóp. - Suze! Co się dzieje?

Jesse pierwszy doszedł do siebie. Podniósł się na nogi, schy­lił, złapał Paula za ramiona i podniósł do góry, żeby móc mu znowu dołożyć.

Ale nie to zobaczyli Cee Cee, Adam i pozostali świadkowie. Widzieli, jak jakaś tajemnicza siła podrzuciła Paula do góry, a po­tem cisnęła przez pokój.

Tańce praktycznie ustały, chociaż muzyczny łomot trwał da­lej. Wszyscy gapili się na Paula.

- O mój Boże - krzyknęła Cee Cee. - Czy on jest naćpany? Adam pokręcił głową.

- To by wiele wyjaśniało, jeśli chodzi o tego faceta - powie­dział.

W tym czasie Jake, widocznie zawiadomiony przez kogoś, przedarł się do salonu, spojrzał na Paula wijącego się na podło­dze - z rękami Jesse'a zaciśniętymi na szyi, co jedynie ja mog­łam zobaczyć - i mruknął:

- O Jezu.

Widząc gaśnicę w moich rękach, podszedł do mnie zdecydo­wanym krokiem, zabrał mi ją i posłał strumień białej piany w kierunku Paula.

Sytuacja nie zmieniła się dzięki temu na lepsze, o nie. Dwaj zapaśnicy przetoczyli się tylko do jadalni - goście w popłochu uskakiwali im z drogi - i rąbnęli w szafkę z porcelaną mojej mamy, która naturalnie zachwiała się i przewróciła, przy czym wszystkie talerze rozbiły się w drobny mak.

Jake był oszołomiony.

- Co jest, do cholery, z tym facetem? Upił się, czy co? Stojący w pobliżu Neil Jankow, nadal z kubkiem piwa w ręce, powiedział:

- Może ma atak. Lepiej wezwać karetkę. Jake zaniepokoił się.

- Nie! - krzyknął. - Nie, tylko nie karetkę i nie gliny! Niech nikt nie wzywa policji!

W każdym razie tyle powiedział, zanim Jesse wyrzucił Paula przez szklane drzwi na taras.

Prysznic szklanych odłamków uświadomił ludziom zażywa­jącym kąpieli w łaźni, że w domu toczy się śmiertelna walka. Usiłowali z wrzaskiem uciec przed miotającym się na wszyst­kie strony ciałem Paula, natykając się po drodze na ostre kawał­ki szkła. Ponieważ jednak byli boso, nie mieli dokąd uciec, pod­czas gdy Paul i Jesse tłukli się na tarasie.

Brad, także uwięziony w łaźni - z Debbie Mancuso uwieszo­ną na nim jak przypadkowa ryba - wpatrywał się z niedowierza­niem w ziejącą dziurę, gdzie przedtem znajdowały się rozsuwa­ne drzwi.

- Slater! Zapłacisz za nowe drzwi, ty czubku! - ryknął.

Na Paulu to nie zrobiło w tym momencie żadnego wrażenia. Szarpał się, żeby złapać oddech. Jesse trzymał go za szyję, nad krawędzią basenu z wodą.

- Zostawisz ją w spokoju? - zapytał Jesse, podczas gdy świat­ła na dnie jacuzzi spowiły ich niesamowitym błękitnym bla­skiem.

- Ani mi się śni - wychrypiał Paul.

Jesse zanurzył jego głowę w basenie, przytrzymując ją pod wodą.

Neil, który wyszedł za Jakiem na taras, zawołał:

- Teraz próbuje się utopić! Ackerman, zrób coś, i to szybko!

- Jesse - krzyknęłam. - Puść go. Nie wolno tak. Cee Cee rozejrzała się.

- Jesse? - powtórzyła zdezorientowana. - On jest tutaj? Odwróciłam uwagę Jesse'a na tyle, że zwolnił uchwyt i Jake, z pomocą Neila, zdołał wyciągnąć Paula, który dyszał ciężko. Koszulę miał mokrą od krwi i chlorowanej wody. Nie mogłam dłużej tego znieść.

- Macie przestać natychmiast - zwróciłam się do Jesse'a i Paula. - Dość tego. Zrujnowaliście mój dom. Zrobiliście so­bie nawzajem krzywdę. A ponadto - dodałam, widząc wokoło na pół ciekawe, na pół przerażone spojrzenia skierowane w moją stronę - myślę, że zniszczyliście resztki mojej reputacji.

Zanim któryś z nich zdążył odpowiedzieć, odezwał się nowy głos:

- Nie do wiary - powiedział Craig Jankow, materializując się na lewo od brata - że urządziliście, taką imprezę i nikt mnie nie zaprosił. Poważnie - ciągnął Craig, kiedy popatrzyłam na niego z niedowierzaniem - wygląda na to, że świetnie się bawi­cie. Wy, pośrednicy, wiecie, jak się urządza imprezy.

Jesse nie zwracał uwagi na przybysza. Zwracając się do Paula, powiedział:

- Nie zbliżaj się do niej. Rozumiesz?

- Ugryź się... - zasugerował Paul.

Z pluskiem wylądował ponownie z głową w basenie. Jesse wyrwał go z rąk Jake'a.

Ku zaskoczeniu wszystkich tym razem Neil towarzyszył Pau­lowi pod wodą. A to dlatego, że Craig, bystry uczeń, postanowił pójść za ciosem i załatwić sprawę: skoro - ja - nie - żyję - to - mój - brat - też - nie - powinien.

- Neil! - wrzasnął Jake, usiłując wyciągnąć zarówno Paula, jak i swojego przyjaciela, który na jego oczach, z niewytłuma­czalnych powodów zanurzył się w basenie z gorącą wodą. Nie wiedział, rzecz jasna, że obaj znajdują się w mocy duchów.

Ja jednak byłam tego świadoma. Wiedziałam także, że żadne z nas nie jest w stanie nic zrobić. Duchy mają nadludzką siłę. Nie było sposobu, żeby wyrwać ofiary z ich rąk. Nie, dopóki nie będą tak samo martwe, jak... cóż, jak sami zabójcy.

Dlatego też musiałam zrobić coś, czego nie chciałam zrobić. Po prostu nie widziałam innego wyjścia. Groźby nie podziałały. Siła nie podziałała. Zostało jedno wyjście.

Naprawdę, naprawdę nie miałam ochoty tego robić. Robiło mi się duszno ze strachu. Z trudem oddychałam, tak się bałam. Ostatnim razem, kiedy odwiedziłam to miejsce, o mało nie umarłam. I nie miałam jak sprawdzić, czy Paul mnie nie oszu­kał. A jeśli zrobię, jak powiedział i trafię w jeszcze gorsze miej­sce niż poprzednim razem?

Chociaż trudno byłoby sobie wyobrazić gorsze miejsce.

Jaki jednak miałam wybór? Żadnego.

Strasznie, okropnie nie chciałam tego zrobić.

Ale nie zawsze robimy to, co rzeczywiście chcemy.

Z sercem w gardle zanurzyłam ręce we wzburzonej, gorącej wodzie i chwyciłam za koszulę. Nie wiedziałam nawet, czyje ubrania złapałam. Wiedziałam tylko, że to jedyny dostępny dla mnie sposób, żeby zapobiec morderstwu.

Potem zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie miejsce, w któ­rym miałam nadzieję nigdy już się nie znaleźć.

A kiedy otworzyłam oczy, byłam właśnie tam.

17

Nie byłam sama. Paul był ze mną. Craig Jankow też. - Co...? - Craig rozglądał się po długim, ciemnym ko­rytarzu, równie niesamowicie cichym jak impreza Brada głoś­na. - Gdzie my u diabła jesteśmy?

- Tam, dokąd już dawno temu powinieneś się udać - odparł Paul, starannie otrzepując koszulę z kurzu, chociaż jako że prze­nieśliśmy się w inny wymiar, gdzie była tylko jego świadomość, a nie ciało, żaden kurz nie brudził koszuli. Zwracając się do mnie, Paul powiedział z uśmiechem: - Dobra robota, Suze. I to przy pierwszej próbie.

- Zamknij się. - Nie byłam w nastroju do wymiany uprzej­mości. Znajdowałam się w miejscu, w którym naprawdę nie chciałam przebywać... w miejscu, do którego wracałam w kosz­marnych snach, budząc się z uczuciem kompletnego fizyczne­go i emocjonalnego wyczerpania, miejscu które wysysało ze mnie życie... nie wspominając o odwadze. - Nie jestem specjal­nie zachwycona tym faktem.

- Rozumiem. - Paul wyciągnął rękę, dotykając swojego nosa. Ponieważ byliśmy w świecie duchów, a nie w tym prawdziwym, jego nos nie krwawił. Ubranie także nie było mokre. - Wiesz, to, że jesteśmy tutaj, oznacza, że nasze ciała zostały na dole.

- Wiem - powiedziałam, zerkając nerwowo w głąb spowite­go mgłą korytarza. Tak jak we śnie, nie widziałam, co jest na jego końcach. Widziałam tylko szereg drzwi, które wydawały się ciągnąć w nieskończoność.

- Cóż - powiedział Paul - to powinno zwrócić uwagę Jesse'a. To znaczy, że nagle zapadłaś w śpiączkę.

- Zamknij się - powtórzyłam. Miałam ochotę się rozpłakać. Naprawdę. A nienawidzę płakać. Może bardziej nawet niż wpadać w przepaść bez dna. - To wszystko twoja wina. Nie trzeba było robić sobie z niego wroga.

- A ty - odparł Paul w odruchu gniewu - nie powinnaś się całować...

- Przepraszam - przerwał Craig. - Ale czy ktoś mógłby może wyjaśnić mi dokładnie...

- Zamknij się! - krzyknęliśmy jednocześnie z Paulem.

- Słuchaj - powiedziałam przerywanym głosem do Paula. - Przykro mi z powodu tego, co zaszło w twoim domu. W po­rządku? Straciłam głowę. Ale to nie znaczy, że coś się między nami dzieje.

- Straciłaś głowę - powtórzył Paul bezbarwnym tonem.

- Zgadza się - powiedziałam. Włoski na karku zjeżyły mi się. Nie lubiłam tego miejsca. Nie podobały mi się macki mgły opa­sujące moje nogi. Nie podobały mi się grobowy bezruch i cisza. Nie podobało mi się to, że widziałam cokolwiek w odległości zaledwie metra. Kto wie, w którym miejscu mogła zniknąć pod­łoga?

- A co, jeśli ja chcę, żeby coś się działo między nami? - zapytał.

- Przykro mi.

Zerknął na Craiga, który szedł korytarzem, przyglądając się z zainteresowaniem zamkniętym drzwiom po obu stronach.

- A co z przemieszczaniem się tam i z powrotem? - zapytał Paul.

- Co z tym?

- Powiedziałem ci, jak to zrobić, prawda? Cóż, są też inne rzeczy, które mogę ci pokazać. Rzeczy, o których ci się nawet nie śniło.

Zamrugałam oczami. Pomyślałam o tym, co mówił tamtego popołudnia w swoim pokoju na temat przechodzenia dusz. Ja­kaś część mnie bardzo chciała się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi. Bardzo, bardzo chciała się dowiedzieć.

Jakaś część mnie z kolei nie chciała mieć nic do czynienia z Paulem Slaterem.

- Daj spokój, Suze - ciągnął Paul. - Sama wiesz, że umierasz z ciekawości. Całe życie zastanawiałaś się, kim, czy też czym, naprawdę jesteś. A ja ci mówię, że znam odpowiedź. Znam ją. I podzielę się z tobą swoją wiedzą, jeśli tylko mi na to pozwolisz.

Spojrzałam na niego zmrużonymi oczami.

- A co ty będziesz miał ze swojej wspaniałomyślnej oferty? - zapytałam.

- Przyjemność przebywania w twoim towarzystwie - odparł z uśmiechem.

Powiedział to niedbałym tonem, ale wiedziałam, że nie moż­na tego lekceważyć w żaden sposób. Dlatego właśnie, mimo palącej ciekawości, nie śpieszyłam się z przyjęciem jego propo­zycji. Ze względu na ten haczyk. Haczyk polegający na tym, że będę musiała spędzać czas w towarzystwie Paula Slatera.

Może było warto. Prawie. I to nie dlatego, że wreszcie dowie­działabym się czegoś z pierwszej ręki o prawdziwej naturze tak zwanego daru, ale dlatego że byłabym w stanie zapewnić bez­pieczeństwo Jesse'owi... przynajmniej ze strony Paula.

- W porządku - powiedziałam.

Określić reakcję Paula jako zaskoczenie byłoby nieporozu­mieniem na skalę stulecia. Zanim zdążył się odezwać, dodałam opryskliwie:

- Ale Jesse jest poza twoim zasięgiem. Mówię poważnie. Żadnych obelg. Żadnego mordobicia. Żadnych egzorcyzmów.

Paul uniósł jedną brew do góry.

- A więc to tak - powiedział wolno.

- Tak - odparłam. - Właśnie tak.

Nie odzywał się tak długo, że stwierdziłam, że chce uznać całą sprawę za niebyłą. Co by mi całkiem odpowiadało. Do pew­nego stopnia. Pomijając część dotyczącą Jesse'a.

Potem jednak Paul wzruszył ramionami, mówiąc:

- W porządku, jeśli o mnie chodzi.

Wytrzeszczyłam na niego oczy, nie wierząc własnym uszom. Czyżbym w tej chwili uzyskała - kosztem, trzeba przyznać, ogromnego osobistego poświęcenia - odroczenie wyroku na Jesse'a?

Nonszalancja Paula przekonała mnie, że się nie myliłam. A szczególnie zaś odpowiedź, jakiej udzielił Craigowi, kiedy ten ostatni chwycił za klamkę przy jednych z drzwi, wołając:

- Hej, co jest za tymi drzwiami?!

- To, na co zasłużyłeś - powiedział Paul z krzywym uśmie­chem.

Craig obejrzał się na niego przez ramię.

- Naprawdę? To, na co zasłużyłem?

- Pewnie - potwierdził Paul.

- Nie słuchaj go, Craig - powiedziałam. - On nie wie, co jest za tymi drzwiami. Tam może być nagroda za dobre uczyn­ki. Może być jakieś inne życie. Nikt tego nie wie. Nikt nigdy nie wyszedł tymi drzwiami. Możesz tylko przejść w jedną stro­nę.

Craig przyglądał się drzwiom z namysłem.

- Inne życie, tak? - powiedział.

- Albo zbawienie wieczne - odezwał się Paul. - Albo, w za­leżności od tego, czy byłeś zły, wieczne potępienie. No, dalej. Otwórz je i przekonaj się, czy byłeś dobrym człowiekiem, czy nie.

Craig wzruszył ramionami, ale nie odwrócił wzroku od drzwi.

- Cóż - powiedział. - To lepsze niż tkwić tutaj. Przekażcie Neilowi, że mi przykro, że zachowałem się jak taki... no, wie­cie. Chodzi tylko o to, że to naprawdę nie było w porządku.

Położył rękę na klamce i nacisnął ją leciutko. Drzwi otworzy­ły się na ułamek centymetra...

I Craig zniknął w błysku światła tak oślepiającego, że musia­łam zakryć oczy rękami.

- No - usłyszałam głos Paula parę sekund później - teraz, kiedy mamy go z głowy...

Opuściłam ręce. Craiga nie było. Miejsce, gdzie stał, ziało pustką. Nawet mgła nie była wzburzona.

- Czy możemy się stąd zabrać? - Paul zadrżał lekko. - To miejsce wywołuje u mnie gęsią skórkę.

Usiłowałam ukryć zdumienie, że Paul czuje to samo co ja. Ciekawa byłam, czy też miewał z tego powodu koszmary. Jakoś nie wydawało mi się.

Ale też nie sądziłam, żeby mnie miały prześladować w przy­szłości.

- Dobrze - powiedziałam. - Tylko... tylko, jak my wrócimy?

- Tak samo - odparł Paul, zamykając oczy - Po prostu przy­wołaj w myślach odpowiedni obraz.

Zamknęłam oczy, czując ciepły dotyk palców Paula na ramie­niu i chłód mgły na nogach...

W sekundę później upiorną ciszę zastąpiła głośna muzyka. I krzyki. I wycie syren.

Otworzyłam oczy.

Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, była twarz Jesse'a tuż nad moją. Wydawała się blada na tle czerwono - białych świateł ka­retki, która zatrzymała się przy tarasie. Obok Jesse'a byli Cee Cee i Jake.

Cee Cee odezwała się pierwsza:

- Ocknęła się! O mój Boże, Suze! Ocknęłaś się! Dobrze się czujesz?

Usiadłam półprzytomna. Nie czułam się za dobrze. W gruncie rzeczy czułam się trochę tak, jakby ktoś mi porządnie przy­łożył w głowę. Naprawdę mocno. Ścisnęłam skronie. Ból gło­wy. Pulsujący ból. Ból wywołujący mdłości.

- Susannah. - Jesse objął mnie ramieniem. W jego głosie brzmiał niepokój. - Susannah, co się stało? Czy wszystko w po­rządku? Dokąd... dokąd odeszłaś? Gdzie jest Craig?

- Tam gdzie jego miejsce - odparłam, krzywiąc się, ponie­waż światła ambulansu wzmogły tysiąckrotnie ból pod czaszką. - Czy Neilowi... Czy Neilowi nic się nie stało?

- Nic mu nie jest, Susannah. - Jesse wyglądał na równie roz­bitego, jak ja się czułam... a to znaczy, że bardzo. Nie sądzę, żeby ostatnich parę minut było dla niego przyjemnych. Osta­tecznie straciłam nagle przytomność, bez żadnej widocznej przyczyny. Dżinsy zamoczyły mi się od wody w basenie. Mog­łam sobie tylko wyobrazić, jak wyglądały moje włosy. Bałam się stanąć przed lustrem.

- Susannah. - Jesse ściskał mnie serdecznym, opiekuńczym gestem. Cudowne uczucie. - Co się stało?

- Kto to jest Neil? - zapytała Cee Cee. Zerknęła zaniepoko­jona na Adama. - Och, mój Boże. Ona majaczy.

- Później ci powiem - powiedziałam, spoglądając w stronę Cee Cee. Nieco dalej dostrzegłam Paula, który również siedział. W przeciwieństwie do Neila, który padł w miejscu, które kie­dyś zajmowały szklane drzwi, był w stanie to zrobić bez pomo­cy sanitariusza. Ale, podobnie jak Neil, wypluwał z siebie mnó­stwo chlorowanej wody. Nie tylko spodnie miał mokre. Przemókł od stóp do głów. A nos krwawił mu obficie.

- Co my tutaj mamy? - Obok mnie uklękła sanitariuszka i, chwytając mnie za nadgarstek, zaczęła mierzyć puls.

- Zemdlała nagle - oznajmiła Cee Cee rzeczowo. - Nie, ni­czego nie piła.

- Dużo tu tego było - stwierdziła sanitariuszka. Sprawdziła moje źrenice. - Uderzyłaś się także w głowę?

- Nic o tym nie wiem - powiedziałam, mrużąc oczy w świetle jej małej latarki punktowej.

- Mogła to zrobić - odezwała się Cee Cee - kiedy straciła przytomność.

Sanitariuszka popatrzyła z dezaprobatą.

- Kiedy wy się, dzieciaki, tego nauczycie? Nie wolno - mó­wiła surowo - mieszać alkoholu i łaźni.

Nie chciało mi się jej przekonywać, że nie piłam. Ani też, skoro już o tym mowa, nie siedziałam w łaźni. Ostatecznie by­łam całkowicie ubrana. Wystarczyło, że sanitariuszka pozwoliła mi odejść po upewnieniu się, że nic mi się nie stało, zalecając pić dużo wody i położyć się spać. Neil, jak się okazało, też wy­szedł z tej przygody bez szwanku. Zobaczyłam go w parę minut później, jak zamawiał taksówkę przez telefon komórkowy. Po­deszłam do niego i powiedziałam, że teraz może już bezpiecz­nie jeździć swoim samochodem. Tylko na mnie spojrzał, jak­bym zwariowała.

Paul nie miał tyle szczęścia co Neil i ja. Jego nos okazał się złamany, więc zabrano go do szpitala. Widziałam go na chwilę, zanim go zabrano i nie sprawiał wrażenia szczęśliwego. Patrzył na mnie zza opatrunku, jaki mu nałożono na twarz.

- Głowa boli? - zapytał zachrypniętym głosem.

- Koszmarnie - odpowiedziałam.

- Zapomniałem cię ostrzec. Zawsze tak jest po powrocie stamtąd.

Skrzywił się. Uświadomiłam sobie, że próbuje się uśmiech­nąć.

- Wrócę - powiedział, naśladując Terminatora, co wypadło smutno. Potem sanitariusze zabrali go do karetki.

Rozejrzałam się za Jesse'em. Nie miałam pojęcia, co mu powiem... może coś o tym, że nie musi się już obawiać Paula?

To się okazało bez znaczenia, ponieważ nigdzie go nie było. Zobaczyłam za to zasapanego Brada, który zmierzał w moją stro­nę.

- Suze! - krzyknął. - Chodź. Jakiś idiota wezwał gliny. Mu­simy ukryć beczkę, zanim przyjadą.

Zamrugałam oczami.

- Ani mi się śni - burknęłam tylko.

- Suze. - Brad wyraźnie panikował. - Daj spokój! Oni ją skonfiskują! Albo wszystkich aresztują.

Rozejrzałam się i zauważyłam Cee Cee obok samochodu Adama.

- Hej, Cee - zawołałam. - Czy mogę z wami jechać i prze­nocować u ciebie?

- Pewnie. O ile powiesz mi wszystko o tym Jessie - zawołała Cee Cee w odpowiedzi.

- Nie ma o czym mówić - stwierdziłam. Bo naprawdę nie było. Jesse odszedł. Wiedziałam doskonale dokąd.

, I nie mogłam nic na to poradzić.

18

- Spójrz prawdzie w oczy, Suze - powiedziała Cee Cee, poże­rając następnego dnia podczas święta ojca Serry swoją poło­wę porcji cannoli. - Mężczyźni są koszmarni.

- Ty mi to mówisz.

- Mówię poważnie. Albo ty ich pragniesz, a oni ciebie nie chcą, albo oni chcą ciebie, a ty ich nie chcesz...

- Witaj w moim świecie - mruknęłam ponuro.

- Och, daj spokój - powiedziała, zaskoczona moim tonem. - Nie może być aż tak źle.

Nie byłam w nastroju, żeby z nią dyskutować. Po pierwsze, dopiero niedawno, po około dwunastu godzinach, pozbyłam się okropnego bólu głowy, związanego ze zmianą wymiaru. Po drugie, chodziło o Jesse'a. Nie miałam ochoty rozmawiać z nią o najnowszych zawirowaniach w historii naszego związku.

To nie tak, że nie miałam dość kłopotów. W postaci na przy­kład mamy i ojczyma. Nie wpadli w zbyt morderczy nastrój, kiedy po powrocie z San Francisco zastali ruinę, która kiedyś była ich domem... nie wspominając o wezwaniach na policję. Brad otrzymał jedynie dożywotni zakaz wychodzenia z domu po południu, a Jake za współudział w organizowaniu imprezy - nie mówiąc już o dostarczeniu alkoholu - został pozbawiony wszelkich funduszy przeznaczonych na zakup camaro. Pienią­dze poszły na zapłacenie rozmaitych kar. Jedynie fakt, że David spędził bezpiecznie noc w domu Todda powstrzymał Andy'ego przed zamordowaniem któregoś ze starszych synów. Widać jednak było, że myśli o tym... zwłaszcza kiedy mama zobaczyła, co się stało z porcelaną.

To nie znaczy, że Andy czy mama byli specjalnie zadowoleni ze mnie - nie dlatego, żeby wiedzieli, iż porcelana potłukła się z mojej winy, ale dlatego że nie doniosłam na braci. Mogłam wydać Brada i powołać się na próbę szantażu wobec mojej oso­by, ale wtedy dowiedzieliby się, że Brad ma na mnie coś, co rzeczywiście jest warte szantażu.

Więc trzymałam buzię na kłódkę, szczęśliwa, że po raz pierwszy jestem prawie czysta w jakiejś sprawie. Cóż, jeśli nie liczyć porcelany - chociaż ku mojej radości nikt poza mną nie był tego świadomy. Wiedziałam jednak, że moja wina jest niezaprzeczal­na. I zdawałam sobie sprawę, na co pójdą moje przyszłe zarobki z tytułu opieki nad dziećmi.

Jestem pewna, że rozważali areszt domowy również jako karę dla mnie. Nie mogli mi jednak zabronić uczestniczyć w święcie ojca Serry, gdyż jako członkini samorządu szkolnego zostałam wyznaczona przez siostrę Ernestynę do obsługi jednego ze stoisk.

Dzięki temu właśnie znalazłam się w towarzystwie Cee Cee przy stoisku z cannoli. Cee Cee, jako wydawca szkolnej gazet­ki, także musiała się pokazać. Po zajęciach poprzedniego wie­czoru - wiecie, po bójce, podróży do innego świata, a potem całonocnych pogaduchach przy ogromnych ilościach popcor­nu i czekolady - żadna z nas nie była w najlepszej formie. Za­skakująca jednak liczba gości, którzy wybulili dolca na cannoli, wydawała się nie zauważać worów pod naszymi oczami... może dlatego, że obie miałyśmy okulary przeciwsłoneczne.

- W porządku - powiedziała Cee Cee. To była głupota ze strony siostry Ernestyny powierzyć nam stoisko ze słodyczami, ponieważ większość pyszności, które miałyśmy sprzedawać, tra­fiała do naszych żołądków. Po takiej nocy jak ostatnia czułyśmy głód cukru. - Paul Slater.

- Co z nim?

- Podobasz mu się.

- Chyba tak - powiedziałam.

- Tylko tyle? Chyba?

- Powiedziałam ci. Podoba mi się kto inny.

- Zgadza się - powiedziała Cee Cee. - Jesse.

- Zgadza się. Jesse.

- Któremu ty się nie podobasz?

- No... tak.

Siedziałyśmy w milczeniu przez jakąś minutę. Wokół nas roz­brzmiewała muzyka mariachi. Dalej przy fontannie dzieciaki próbowały rozbić piñatas. Posąg Junipero Serry ozdobiono kwiatami. Obok stoiska z taco znajdowało się stoisko z wędli­nami i papryką. W społeczności przykościelnej było tylu Wło­chów co Latynosów.

Cee Cee, patrząc na mnie zza ciemnych szkieł okularów, ode­zwała się nagle:

- Jesse jest duchem, prawda?

Zakrztusiłam się cannoli, które właśnie przełykałam.

- C - co? - zapytałam, dusząc się.

- Jest duchem - powiedziała Cee Cee. - Daruj sobie zaprze­czenia. Byłam tam zeszłej nocy, Suze. Widziałam... cóż, widzia­łam rzeczy, które nie dadzą się wytłumaczyć w żaden inny spo­sób. Mówiłaś do niego, choć nikogo tam nie było. A poza tym, ktoś trzymał głowę Paula pod wodą.

Czując, że czerwienię się jak burak, stwierdziłam:

- Zwariowałaś.

- Nie - odparła Cee Cee. - Nie zwariowałam. Wolałabym, żeby tak było. Wiesz, że nienawidzę takich rzeczy. Rzeczy, któ­rych nie da się wyjaśnić naukowo. I te głupole w telewizji, które twierdzą, że są w stanie rozmawiać z umarłymi. Ale... - Pod­szedł do nas turysta, pijany od jaskrawego słońca, świeżego po­wietrza i słabiutkiego piwa, serwowanego przy stoisku niemiec­kim. Położył dolara. Cee Cee wręczyła mu cannoli. Poprosił o serwetkę. Stwierdziłyśmy, że pojemnik z serwetkami jest pu­sty. Cee Cee przeprosiła. Turysta roześmiał się dobrodusznie, wziął cannoli i odszedł.

- Ale co? - zapytałam nerwowo.

- Ale jeśli o ciebie chodzi, to chcę wierzyć. Któregoś dnia - dodała, biorąc pusty pojemnik na serwetki - wyjaśnisz mi to wszystko.

- Cee Cee - powiedziałam, czując, jak serce znowu zaczyna mi bić normalnym rytmem. - Wierz mi. Lepiej, żebyś nie wiedziała.

- Nie. - Cee Cee pokręciła głową. - Nie lepiej. Nie znoszę nie wiedzieć. - Potrząsnęła pojemnikiem. - Pójdę po nowy za­pas. Poczekasz minutkę?

Skinęłam głową i Cee Cee odeszła. Nie wiem, czy zdawała sobie sprawę, jak byłam wstrząśnięta. Siedziałam, zastanawia­jąc się, co powinnam zrobić. Moją tajemnicę znała tylko jedna żyjąca osoba - poza ojcem Dominikiem i Paulem, rzecz jasna - a nawet ona, Gina, moja najlepsza przyjaciółka z Brooklynu, nie wiedziała wszystkiego. Nigdy nikomu więcej o tym nie mówi­łam, bo... cóż, bo kto by mi uwierzył?

Ale Cee Cee uwierzyła. Cee Cee sama to odkryła i przyjęła do wiadomości. Może, pomyślałam. Może to nie takie zwario­wane, jak mi się zawsze wydawało.

Trzęsłam się, mimo że było ponad dwadzieścia stopni i pełne słońce. Tak głęboko pochłonęły mnie własne myśli, że nie usły­szałam głosu wołającego mnie z drugiego końca stoiska, dopóki nie wymówiono mojego imienia - czy też imienia podobnego do mojego - trzy razy.

Podniosłam głowę i zobaczyłam uśmiechającego się młode­go człowieka w jasnoniebieskim uniformie.

- Susan, zgadza się? - powiedział.

Przeniosłam wzrok na twarz starego człowieka na wózku. Dziadek Paula Slatera z opiekunem. Podniosłam się z miejsca.

- Hm - mruknęłam. - Cześć. - Powiedzieć, że czułam się zmieszana byłoby poważnym niedomówieniem. - Co tutaj... Co tu robicie? Myślałam... Myślałam...

- Myślałaś, że jest uwiązany w domu? - zapytał pielęgniarz z uśmiechem. - Niezupełnie. Nie, pan Slater lubi wychodzić. Nieprawdaż, panie Slater? W gruncie rzeczy nalegał, żeby tu dzisiaj przyjść. Nie sądziłem, żeby to było właściwe, biorąc pod uwagę przygody jego wnuczka zeszłej nocy, ale Paul jest w do­mu, szybko wraca do siebie, a pan S. był niewzruszony Nie­prawdaż, panie S.?

Dziadek Paula zrobił coś, co mnie zaskoczyło. Spojrzał na pielęgniarza i powiedział całkowicie przytomnym głosem:

- Idź i przynieś mi piwo. Pielęgniarz zmarszczył brwi.

- Ależ panie S. - powiedział. - Wie pan, że lekarz mówi... - Zrób to - powiedział Slater.

Pielęgniarz rzucił mi rozbawione spojrzenie, jakby mówiące „No, co mam robić?” i poszedł w stronę stoiska z piwem, zosta­wiając mnie samą z dziadkiem Paula.

Przyglądałam mu się ciekawie. Ostatnim razem, kiedy go widzia­łam, ślina ciekła mu po brodzie. Teraz nic nie spływało mu po bro­dzie. Jego niebieskie oczy były zamglone, to prawda. Miałam jednak wrażenie, że widzą o wiele więcej niż powtórki starych seriali.

Moje przypuszczenia potwierdziły się, kiedy powiedział:

- Posłuchaj mnie. Nie mamy dużo czasu. Miałem nadzieję, że tu będziesz.

Mówił szybko i po cichu. Musiałam się nawet nachylić nad porcjami cannoli, żeby go słyszeć. Mimo że głos miał cichy, każ­de słowo brzmiało krystalicznie czysto.

- Jesteś jedną z nich - powiedział. - Zmienniczką. Wierz mi, wiem, co mówię. Ja też do nich należę.

Zamrugałam oczami.

- Pan... jest?

- Tak - odparł. - A nazywam się Slaski, nie Slater. Mój głupi syn zmienił nazwisko. Nie chciał, żeby ludzie wiedzieli, że jest spokrewniony ze starym dziwakiem, który bajdurzy o wędrów­kach do świata umarłych.

Gapiłam się na niego z rozdziawionymi ustami. Nie wiedzia­łam, co powiedzieć. Co mogłam powiedzieć? Byłam bardziej zaskoczona niż po wyznaniu Cee Cee.

- Wiem, co ci mówił mój wnuczek - ciągnął pan Slater, dok­tor Slaski. - Nie słuchaj go. On to wszystko źle zrozumiał. Pew­nie, posiadasz tę zdolność. Ale to cię zabije. Może nie od razu, ale po jakimś czasie. - Patrzył na mnie oczami tkwiącymi w sza­rej, pokrytej brązowymi plamami, pomarszczonej masce. - Wiem, o czym mówię. Tak samo jak mój niemądry wnuk, myś­lałem, że jestem jak Bóg. Nie, myślałem, że jestem Bogiem.

Zamrugałam oczami.

- Ale...

Dziadek Paula zauważył zbliżającego się pielęgniarza i szyb­ko zapadł w swój zwykły stan półśpiączki, milknąc na dobre.

- Proszę bardzo, panie Slater - powiedział pielęgniarz, przysta­wiając plastykowy kubek do ust starca. - Przyjemne, chłodne piwo.

Ku mojemu zdumieniu doktor Slaski pozwolił, aby piwo spłynęło z jego ust po brodzie, plamiąc koszulę.

- Ojej - powiedział opiekun. - Przykro mi. Cóż, lepiej bę­dzie, jak się umyjemy. - Mrugnął do mnie okiem. - Miło było cię spotkać, Susan. Do zobaczenia.

Poprowadził wózek doktora Slaskiego dalej, w stronę strzelnicy.

Jeśli chodzi o mnie, na tym się skończyło. Musiałam odejść. Nie mogłam znieść siedzenia przy stoisku z cannoli ani minuty dłużej. Nie miałam pojęcia, gdzie się podziała Cee Cee, ale uznałam, że będzie musiała sobie poradzić sama ze sprzedażą słodyczy. Potrzebowałam chwili spokoju.

Wymknęłam się z budki i przepchnęłam przez tłum zalegają­cy dziedziniec, wypadając następnie przez pierwsze otwarte drzwi, jakie napotkałam.

Znalazłam się na cmentarzu misji. Nie zawróciłam z drogi. Cmentarze nie przerażają mnie. To znaczy, choć to może się wydawać dziwne, duchy rzadko włóczą się po cmentarzach. W pobliżu swoich grobów. Dążą raczej do miejsc, w których przebywały za życia. Dla pośrednika cmentarze mogą stanowić miejsce wypoczynku.

Albo dla zmiennika. Czy też dla kogoś tam innego, kim jestem według Paula Slatera.

Paula Slatera, który jak zaczynałam sobie uświadamiać, nie był jedynie skłonnym do manipulacji jedenastoklasistą, które­mu przypadkiem wpadłam w oko. Nie, zdaniem jego własnego dziadka, Paul Slater był... cóż, diabłem.

A ja właśnie sprzedałam mu swoją duszę.

To nie było coś, nad czym mogłam łatwo przejść do porząd­ku. Potrzebowałam czasu do namysłu, żeby się zastanowić, co dalej robić.

Weszłam na chłodne, ocienione cmentarzysko i ruszyłam wąską ścieżką, którą zdążyłam już dobrze poznać. Wiele razy nią chodziłam. Tak naprawdę czasami, kiedy brałam przepustkę na korytarz pod pretekstem, że muszę się udać do toalety pod­czas lekcji, przychodziłam właśnie tutaj, na cmentarz, tą ścież­ką. Ponieważ na jej końcu znajdowało się coś dla mnie niezwy­kle ważnego. Coś, co szczególnie mnie obchodziło.

Tym razem, kiedy dotarłam na koniec wąskiej, kamienistej dróżki, stwierdziłam, że nie jestem sama. Jesse stał przy grobie, patrząc na kamień nagrobny.

Słowa, które czytał, znałam na pamięć, ponieważ to ja byłam tą osobą, która wraz z ojcem Dominikiem nadzorowała ich wy­kuwanie.

TUTAJ SPOCZYWA HEKTOR JESSE DE SILVA, 1830 - 1850, UKOCHA­NY BRAT, SYN I PRZYJACIEL

Jesse podniósł głowę, kiedy stanęłam obok niego. Bez słowa wyciągnął rękę ponad kamieniem. Wsunęłam w nią swoją dłoń.

- Przykro mi z powodu tego wszystkiego - powiedział, pa­trząc ciemnymi, nieprzeniknionymi, jak zwykle, oczami.

Wzruszyłam ramionami, nie odrywając wzroku od ziemi ota­czającej grób, czarnej jak jego oczy.

- Chyba rozumiem. - Mimo że nie rozumiałam. - To zna­czy, nie możesz nic na to poradzić, że... cóż, że nie czujesz do mnie tego samego, co ja do ciebie.

Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby to powiedzieć. W chwili kiedy te słowa wydobyły się z moich ust, zapragnęłam, żeby grób pod nami otworzył się i mnie pochłonął.

Można więc sobie wyobrazić moje zdumienie, kiedy Jesse, głosem zmienionym przez skrywane emocje, zapytał:

- Czy tak właśnie myślisz? Że ja chciałem odejść?

- A nie chciałeś? - Wpatrywałam się w niego, kompletnie ogłupiała. Bardzo się starałam zachować dystans, ostatecznie zdeptano moją dumę. A jednak moje serce, które, mogłabym przysiąc, skurczyło się i pękło jakieś dwa dni temu, nagle ożyło znowu, choć bardzo mi zależało, by pozostało niewzruszone.

- Jak mogłem zostać? Po tym, co zaszło między nami, Su­sannah, jak mogłem zostać?

Zupełnie nie wiedziałam, o czym on mówi.

- Co zaszło między nami? Co masz na myśli?

- Ten pocałunek.

Puścił moją rękę tak gwałtownie, że aż się zatoczyłam.

Nie przejęłam się tym, nie przejęłam się tym wcale, bo zaczę­ło do mnie docierać, że dzieje się coś cudownego. Coś wspania­łego. To wrażenie wzmocniło się jeszcze, kiedy Jesse podniósł rękę do góry, żeby przeczesać włosy palcami, i zobaczyłam, jak drżą. To znaczy jego palce. Dlaczego tak drżały?

- Jak mogłem zostać? - mówił Jesse. - Ojciec Dominik miał rację. Musisz być z kimś, kogo twoja rodzina i przyjaciele będą w stanie zobaczyć. Z kimś, kto się z tobą zestarzeje. Musisz być z kimś żywym.

Nagle wszystko zaczęło nabierać sensu. Tygodnie niezręcz­nego milczenia. Jego dystans do mnie. To nie wynikało z tego, że mnie nie kochał. To wcale nie wynikało z tego, że mnie nie kochał.

Pokręciłam głową. Krew, która jak zaczynałam już podejrze­wać, zamarzła mi w żyłach, nagle jakby znowu zaczęła krążyć. Miałam nadzieję, że nie popełniam kolejnego błędu. Miałam nadzieję, że to nie sen, z którego wkrótce się obudzę.

- Jesse - powiedziałam, oszołomiona ze szczęścia. - To wszystko nic mnie nie obchodzi. Ten pocałunek... ten pocału­nek to była najlepsza rzecz, jaka mi się zdarzyła w życiu.

Stwierdzałam po prostu fakt. To wszystko. Fakt, który jak są­dziłam, był mu znany.

Chyba jednak go zaskoczyłam, ponieważ przyciągnął mnie do siebie w następnej chwili i zaczął całować.

To było tak, jakby świat, który przez ostatnich parę tygodni zleciał z własnej osi, nagle wrócił do normy. Jesse trzymał mnie w ramionach i wszystko było w porządku. Bardziej niż w po­rządku. Doskonale. Ponieważ on mnie kochał.

I owszem, może to znaczyło, że musiał się wyprowadzić... i owszem, była ta sprawa z Paulem. Nadal nie bardzo wiedzia­łam, co z tym począć.

Ale jakie to miało znaczenie? Kochał mnie!

I tym razem nikt nie przerwał naszych pocałunków.

1 Nawiązanie do popularnej dziecięcej zabawy „Simon mówi...”, w której osoby biorące udział muszą błyskawicznie reagować na polecenia „Simona” (przyp. tłum.).