1

Proście, a otrzymacie – rozważanie

Krzysztof Osuch SJ

Mało kto potrafi uwierzyd w nadmierną łaskawośd Pana i Jego nieograniczone możliwości.
Mało kto daje się przekonad, że dłoo Boga ma większą pojemnośd, a Jego ręka jest szczodra.

Jezus powiedział do swoich uczniów: Proście, a będzie wam dane;

szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Albowiem każdy,

kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą.

Gdy którego z was syn prosi o chleb, czy jest taki, który poda mu

kamieo? Albo gdy prosi o rybę, czy poda mu węża? Jeśli więc wy,

chod źli jesteście, umiecie dawad dobre dary swoim dzieciom, o ileż

bardziej Ojciec wasz, który jest w niebie, da to, co dobre, tym, którzy

Go proszą (Mt 7, 7-11).

„Słabośd" Boga wobec ufnych

Przytoczone tu słowa Jezusa (Mt 7,7-12) zachęcają, byśmy nabrali zwyczaju prosid naszego
Ojca, który jest w niebie, o wiele darów. Jednak warunkiem proszenia jest to, byśmy wpierw
nabrali wielkiego zaufania do Ojca. Jezus pragnie, byśmy byli wręcz pewni, że jeśli naszego
Ojca o coś prosimy, to na pewno to otrzymamy. Byd może nie otrzymamy dokładnie tego, o
co prosimy, ale zawsze otrzymamy to, co jest dobre, dobre dla nas. Można śmiało
dopowiedzied, że Bóg daje nam zawsze więcej niż prosimy (por. Ef 3, 20). Ktoś tak bogaty i
hojny, jak Bóg Ojciec, może dawad tylko tak właśnie – hojnie, więcej niż prosimy, nadobficie.

Ważne jest to, by zacząd Bogu Ojcu bardzo ufad i zacząd prosid Go o wiele. Święta Teresa od
Dzieciątka Jezus tak motywuje do ufania i proszenia: „Bóg ma jedną słabośd: nie może się
oprzed sercu, które Mu ufa". Z całą pewnością Bóg raduje się, kiedy może dawad. Jednak
trudniej Mu dawad, gdy nie jest proszony i darzony zaufaniem i ufnością ku Niemu
kierowaną. Naczyniem bardzo pojemnym do czerpania darów od naszego Ojca jest ufnośd. O
znaczeniu ufności jako naczynia do czerpania z bezmiaru Bożego Miłosierdzia mówił Pan
Jezus wielokrotnie do św. Siostry Faustyny.

Oto kilka cytatów z Dzienniczka: „przychodź i czerp łaski z tego źródła naczyniem ufności" (Dz
80). „Przychodź często do tego źródła miłosierdzia i czerp naczyniem ufności, cokolwiek ci
potrzeba" (Dz 1487). „Łaski z mojego miłosierdzia czerpie się jednym naczyniem, a nim jest -
ufnośd. Im dusza więcej zaufa, tym więcej otrzyma. Wielką mi są pociechą dusze o
bezgranicznej ufności, bo w takie dusze przelewam wszystkie skarby swych łask. Cieszę się,

2

że żądają wiele, bo moim pragnieniem jest dawad wiele, i to bardzo wiele. Smucę się
natomiast, jeżeli dusze żądają mało, zacieśniają swe serca" (Dz 1578). „Powiedz duszom, że z
tego źródła miłosierdzia dusze czerpią łaski jedynie naczyniem ufności. Jeżeli ufnośd ich
będzie wielka, hojności mojej nie ma granic" (Dz 1602).

Nasza ufnośd do Boga Ojca powinna byd wielka; tak wielka, że nie boimy się prosid, nie
wstydzimy się prosid i nie czujemy się proszeniem upokorzeni.

Winno byd dla nas oczywiste, że my jesteśmy bardzo ubodzy, ale nasz Ojciec Niebieski jest
bogaty, dobry i chętnie nas obdarowuje: sobą i wieloma darami.

Dziecko kochane przez rodziców prosi z całą naturalnością i spontanicznością. Matka lub
ojciec nie mogą smucid się z tego powodu, że o coś zostali poproszeni przez ich kochane
dziecko! Przeciwnie, radują się.

Dłoń Boga jest większa

Słowa Jezusa każą się nam domyślad, że kiedy Boga Ojca o coś ufnie i usilnie prosimy, to
dajemy Mu „szansę". Wiedząc o Jego Miłości do nas i o licznych darach, które On dla nas
przygotował, po prostu prosimy i w ten sposób otwieramy obie nasze dłonie na Jego dary i
skarby. Jest takie piękne opowiadanie o tym, jak Bramante, ukooczywszy plany katedry św.
Piotra, wręczył je synowi i wysłał go do papieża. Juliusz II tak bardzo zachwycił się
otrzymanym projektem, że otworzył podręczną szkatułkę i kazał chłopcu zaczerpnąd, ile tylko
zechce. Chłopiec, niewiele się namyślając, odpowiedział: „Zaczerpnij sam, Ojcze Święty,
twoja dłoo jest większa". „Mało kto potrafi uwierzyd w nadmierną łaskawośd Pana i Jego
nieograniczone możliwości. Mało kto daje się przekonad, że dłoo Boga ma większą
pojemnośd, a Jego ręka jest szczodra" (A. Czeczko SVD).

Święty Ignacy Loyola ma zapewne rację, gdy twierdzi, że „Bóg jest bardziej skory do dawania
niż my do brania". Skoro tak, to powinniśmy znacznie częściej wyciągad obie nasze dłonie i
mówid do Boga: „Zaczerpnij sam, Ojcze, twoja dłoo jest większa. Daj mi, ile chcesz. I wtedy,
kiedy Ty chcesz".

Jak wygląda nasz nawyk proszenia naszego Ojca? Czy proszę Go często i o wiele? Trzeba się
liczyd z tym, że my sami z siebie raczej dośd łatwo poddajemy się małoduszności i trwamy w
niej. Narzucamy sobie samoograniczenie co do naszych próśb i kołatao... Czyżby dlatego, że
obawiamy się, iż Bóg postrzeże nas jak natrętnych petentów? A przecież od Jezusa wiemy, że
Ojciec raduje się, gdy przychodzimy do Niego jak dzieci, które proszą ufnie i o wiele. Z ufnym
i gorącym błaganiem nie czekajmy zatem do momentu, aż spotka nas sytuacja graniczna i
przygniecie nas wielka bieda. Prośmy od zaraz, o dużo i codziennie.

„Drobna" przestroga

Zachęta Jezusa i obietnica są jednoznaczne. Nie ma powodu, by osłabiad ich wymowę. Należy
się jednak liczyd z tym, że i myśli Boga, i miary Boże górują nad naszymi (por. Iz 55, 8). Bóg

3

patrzy w głąb i w dal. Jego oczy widzą nieskooczenie dalej niż nasze. Nie jest zatem tak, że
gdy my w swej małoduszności prosimy np. tylko o małolitrażowy samochód, to Bóg w swej
wielkoduszności zawsze chce nam dad dużego mercedesa (bylebyśmy Go tylko ufnie
poprosili). Nie jest też tak, że ja proszę: bylebym tylko jakoś zdał ten egzamin, a On gotów
jest mi zapewnid same piątki, i to bez mojego trudu, bylebym Go tylko ufnie poprosił.

Wiemy dobrze, że Bóg nas nieraz zaskakuje. My prosimy o dostatek, o wygody i życie usłane
różami, a On uważa, że to raczej codzienny krzyż (odpowiednio dla nas dobrany), trud,
cierpienie będą darami niepomiernie większymi, bardziej odpowiednimi.

Cóż, my widzimy skrawek doczesności (nieraz tak maleoki jak dłoo, jak jedna negatywna
emocja, która nami zawładnęła), zaś Bóg widzi już naszą szczęśliwą wiecznośd i drogę, która
prowadzi do niej najpewniej. I są też takie subtelności jak ta opisana przez Jezusa w
wewnętrznym dialogu z Gabrielą Bossis:

„Panie mój, w pewnych chwilach czuję się pełna Ciebie, a w innych czuję się oschła, oddana
sobie samej". „Zawsze jesteś pełna Mnie, bo jesteś jedynie nicością. Istniejesz tylko przeze
Mnie, który jestem Życiem. Ale niekiedy pozostawiam was waszej małości, abyście rozważyli
to wszystko, czego wam brak, i żebyście wypowiedzieli te tajemne wezwania powstałe ze
szczerej i pokornej czułości, która jest moją radością... Czy pozwolisz Mi zaczerpnąd z ciebie
radości? Uważasz Mnie, co prawda, za nieskooczenie szczęśliwego, ale pomyśl o tej radości
dodatkowej, którą możesz Mi zgotowad, a której jestem pozbawiony w tylu sercach! Masz
sposobnośd do pocieszenia Mnie" (On i ja, t. III, nr 44).

Warto bezgranicznie ufad Ojcu Niebieskiemu. I lepiej zostawid Mu wolną rękę. My prośmy;
prośmy wytrwale, prośmy o wiele, jednak zawsze mówmy Mu jak w Ojcze nasz: Bądź wola
twoja. Ty swoją Boską dłonią daj tyle, ile uważasz, i to, co uważasz za dobre dla mnie i dla
Królestwa Twojego, które teraz się zaczyna. Dawaj mi też zawsze obficie, ale w czasie, o
którym Ty wiesz, że jest najodpowiedniejszy.

Szczere dziękczynienie

A gdy nieraz zdamy sobie sprawę z tego, że zostaliśmy wysłuchani i hojnie obdarowani, to
módlmy się słowami psalmisty, pamiętając, że dobrze jest dziękowad za otrzymane dary:

Będę Cię sławił, Panie, z całego serca,

bo usłyszałeś słowa ust moich.

Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów,

pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.

I będę sławił Twe imię

za łaskę Twoją i wiernośd.

4

Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem,

pomnożyłeś moc mojej duszy.

Wybawia mnie Twoja prawica.

Pan za mnie wszystkiego dokona.

Panie, Twa łaska trwa na wieki,

nie porzucaj dzieła rąk Twoich (Ps 138, 1-3.7c-8)

Tekst pochodzi z książki Krzysztofa Osucha SJ,

Bóg tak wysoko Cię ceni

<>< 