PROBLEMY ZW. Z TRĄDZIKIEM !!!!

Cera tłusta to cera charakteryzująca się nadczynnością gruczołów łojowych (glandulae sebaceae), które rozmieszczone są, w
różnej ilości i wielkości, prawie na całej powierzchni ciała.
Do głównych rejonów łojotokowych możemy zaliczyć te występujące w strefie T: czoło, nos, broda, a także te znajdujące się
na karku i w okolicach klatki piersiowej. Rejony łojotokowe (kark, strefa T i klatka piersiowa) charakteryzują się dużym
gruczołem łojowym i małym mieszkiem włosowym (kanałem wyprowadzającym). Gruczoły te w przypadku cery tłustej
wydzielają do 0,4 mg sebum w ciągu 3h. Wydzielina gruczołów łojowych, zwana łojem/sebum, ma postać lepkiej cieczy o
jasno żółtym kolorze, która składa się w 30-43% z glicerydów, w 25% z wosków, 16-24% stanowią wolne kwasy tłuszczowe,
12% skwalen, 1-3% estry steroli, a 1-2,3% to cholesterol. Sebum na powierzchni skóry tworzy płaszcz wodno-lipidowy,
który wykazuje działanie ochronne dla skóry przed czynnikami zewnętrznymi, hamuje transepidermalną utratę wody
(TEWL), a także ma działanie emoliencyjne. Dodatkowo wykazano, że sebum, ze względu na swój skład, stanowi ważny
szlak transportujący witaminę E do głębszych warstw naskórka.

Sebum wydzielane jest intensywnie przez gruczoły łojowe tuż po narodzinach, a następnie ich aktywność spada, stają się
małe i niezdolne do tworzenia zmian trądzikowych. Natomiast w okresie dojrzewania następuje ich wzrost, czemu
towarzyszy intensywne wydzielanie sebum. Jest to związane głównie z aktywnością hormonów: testosteronu, prolaktyny,
które stymulują wydzielanie sebum oraz estrogenów i progesteronu, które hamują wydzielanie sebum. Na zmiany trądzikowe
wpływa przede wszystkim dihydroksytestosteron (DHT), który powstaje z testosteronu pod wpływem enzymu 5-alfa-
reduktazy. Powstały DHT odpowiada za wydzielanie sebum przez gruczoły łojowe.

Na hamowanie wydzielania sebum wpływają estrogeny, których skuteczność jest wysoka przy dużych dawkach. Działanie
ich polega na hamowaniu procesu lipogenezy w gruczole łojowym, co w konsekwencji doprowadza do spadku wydzielania
sebum i zmian jego właściwości fizykochemicznych. Z kolei progesteron jest inhibitorem 5-alfa-reduktazy, a więc hamuje
wydzielanie sebum poprzez inaktywację enzymu odpowiedzialnego za przekształcenie testosteronu w DHT.

Wydzielane przez gruczoły łojowe sebum jest dobrą pożywka dla mikroorganizmów. Drobnoustroje obecne w ujściach
gruczołów łojowych są zdolne do wytwarzania enzymów lipolitycznych, które powodują hydrolizę lipidów sebum do
wolnych kwasów tłuszczowych, estrów i aldehydów aromatycznych. Powstające wolne kwasy tłuszczowe są odpowiedzialne
za stan zapalny mieszków włosowych, podrażnienie skóry, a także zaburzają proces prawidłowego rogowacenia, co w
konsekwencji doprowadza do powstawania zaskórników, krostek i grudek zapalnych.

Do drobnoustrojów odpowiedzialnych za powstawanie zmian trądzikowych zaliczamy bakterie z gatunków
Propionibacterium acnes, Propionibacterium granulosum, Propionibacterium parvum, a także Staphylococcus albus oraz
drożdże z rodzaju Pityrosporum.

Bakterie z rodzaju Propionibacterium, należące do rodziny Propionibacteriaceae to G(+), nieprzetrwalnikujące, beztlenowe
lub względnie beztlenowe pałeczki, które uzyskują energię w procesie fermentacji m.in. glukozy, laktozy, kwasu mlekowego,
wytwarzając kwas propionowy. Bakterie z gatunku Propionibacterium acnes uważane są za jeden z czynników w
etiopatogenezie trądziku (acne).
Bakterie z rodzaju Propionibacterium najczęściej występują w mieszku włosowym, gdzie przy udziale bakteryjnego systemu
enzymatycznego zachodzi proces fermentacji, w wyniku którego powstają aldehydy i ketony, wywołujące podrażnienia
skóry, a w konsekwencji stany zapalne. Bakterie te są wrażliwe na antybiotyki m.in.: penicyliny, chloramfenikolowe,
tetracykliny, sulfonamidy, dlatego w leczeniu trądziku stosowane są preparaty zawierające antybiotyki.

W etiopatogenezie trądziku istotna rolę odgrywają również lipofilne grzyby drożdżopodobne z gatunków Pityrosporum ovale
i Pityrosporum orbiculare (obecnie zaliczane do gatunku Malassezia furfur). Grzyby te stanowią naturalną mikroflorę skóry,
ale w pewnych warunkach (t.j. obniżenia odporności, wzmożonego wydzielania łoju oraz stosowania drażniących skórę
środków powierzchniowo czynnych uszkadzających warstwę acylo-glukozylo-ceramidową naskórka) stają się mikroflorą
chorobotwórczą.

Dla drobnoustrojów z rodzaju Pityrosporum dobrą pożywką jest wydzielina gruczołów łojowych. Mikroorganizmy te
hydrolizują lipidy do wolnych kwasów tłuszczowych, estrów i aldehydów, które wywołują podrażnienia skóry i prowadzą do
stanów zapalnych. W leczeniu trądziku powstałego na skutek obecności drobnoustrojów z rodzaju Pityrosporum stosuje się
preparaty przeciwgrzybiczne i przeciwzapalne.
Oprócz nadmiernego rozwoju mikroorganizmów oraz powstawania stanów zapalnych do istotnych problemów związanych z
trądzikiem zaliczamy także zaskórniki (otwarte i zamknięte). Powstawanie ich jest związane z nadmierną produkcja
zrogowaciałych komórek wokół ujść gruczołów łojowych na skutek czego wydzielanie sebum jest zahamowane. Prowadzi to
do zablokowania ujść mieszków włosowych przez keratynocyty i sebum.

Cera trądzikowa wymaga często leczenia farmakologicznego oraz właściwej pielęgnacji przy użyciu kosmetyków, których
składniki aktywne oddziałują na wydzielanie sebum, regulują proces keratynizacji oraz działają przeciwbakteryjnie i
przeciwzapalnie.

W pielęgnacji skóry trądzikowej należy ograniczyć użycie związków o działaniu komedogennym (sprzyjającym
powstawaniu zaskórników). Są to związki wysokonienasycone, które na skórze mogą ulegać procesom autooksydacji, a pod
wpływem bakteryjnych enzymów dochodzi do ich rozpadu z wytworzeniem substancji drażniących, prozapalnych, które

dodatkowo stymulują działanie gruczołów łojowych. Do związków o działaniu komedogennym zaliczamy m.in.: Mirystynian
izopropylu, Linolenian izopropylu, Palmitynian izopropylu, Izostearynian izopropylu, kwas oleinowy, olej kokosowy, olej z
pestek winogron.

Do najważniejszych składników czynnych kosmetyków, przeciwdziałających zmianom trądzikowym zaliczamy: kwas
salicylowy, soforolipidy, kwas azelainowy, witaminę B6, cynk, retinoidy, olej z drzewa herbacianego.



Kwas salicylowy-substancja o działaniu keratolitycznym, zaliczany do BHA (ß-hydroksykwasów), wykazuje
aktywność bakteriostatyczną i przeciwzapalną;



Soforolipidy- otrzymywane w procesie fermentacji pszenicy i rzepaku glikolipidy o działaniu antybakteryjnym
(inhibitory lipaz);



Kwas azelainowy- kwas heptanodikarboksylowy, o działaniu bakteriostatycznym lub bakteriobójczym w stosunku
do bakterii z rodzaju Propionibacterium, inhibitor 5-alfa-reduktazy;



Witamina B6 i cynk- inhibitory 5-alfa-reduktazy



Retinoidy- a zwłaszcza stosowany w dermatologii kwas 13-cis-retinowy hamujący wydzielanie sebum i redukujący
wielkość gruczołów łojowych;



Olej z drzewa herbacianego- (Melaleuca alternifolia) o działaniu przeciwbakteryjnym i przeciwzapalnym.

PREPARATY DO OCZYSZCZANIA CERY TŁUSTEJ !!!!!!!!!!

Najważniejsze jest tu odpowiednie uregulowanie czynności gruczołów łojowych, bez naruszania naturalnej flory bakteryjnej.
Chodzi o to, by usunąć nadmiar tłuszczu, a nie całkowicie wyeliminować substancje lipidowe.

Podstawowym zabiegiem pielęgnacyjnym jest dokładne oczyszczanie cery. Należy unikać stosowania środków silnie
odtłuszczających. Zamiast mydeł zasadowych powinno używać się preparatów myjących bez zawartości mydła (np. w
postaci żeli). Błędem jest oczyszczanie skóry za pomocą tłustych mleczek czy śmietanek. Zdecydowanie zaleca się
stosowanie toników przeznaczonych do cery tłustej, które odświeżają i działają bakteriobójczo. Toniki alkoholowe nie są
wskazane do zbyt częstego wykorzystywania, ponieważ mogą za bardzo ściągać skórę.

Nie należy używać kremów tłustych, najlepsze są preparaty nawilżające (kremy i emulsje), dostarczające składników
odżywczych, które poprawiają ukrwienie skóry i regulują wydzielanie gruczołów łojowych. Dobre efekty dają peelingi (1-2
w tygodniu) i maseczki ziołowe do stosowania domowego.

Aby odpowiednio oczyszczać skórę, poleca się regularne korzystanie z usług gabinetów kosmetycznych. Umożliwia to
zlikwidowanie zaskórników. Nie wolno ich samemu usuwać, nieumiejętne wyciskanie może bowiem doprowadzić do stanów
zapalnych. Wskazane jest też korzystanie z plastrów oczyszczających pory, które pojawiły się ostatnio na naszym rynku
kosmetycznym, choć nie powinno ono zastąpić profesjonalnego zabiegu wykonanego przez kosmetyczkę. W salonie
kosmetycznym można też poddać się zabiegom np. z kwasami owocowymi AHA i masażom poprawiającym ukrwienie
skóry.

Przy makijażu cery tłustej należy unikać ciężkich podkładów, zaś do maskowania krostek i pryszczy powinno używać się
odpowiednich korektorów.

Matują i nawilżają

W skład preparatów przeznaczonych do pielęgnacji cery tłustej wchodzą:
wyciągi z arniki, cyprysu, jemioły, oczaru wirginijskiego, wierzby białej, a także cynk, krzemionka, witamina B6. Nie mogą
one natomiast zawierać wazeliny, olejów mineralnych, wosków, gdyż sprzyja to tworzeniu się zaskórników.

Wśród bogatej oferty wielu firm kosmetycznych można znaleźć kosmetyki specjalnie przeznaczone do pielęgnacji cery
tłustej, np.:



krem matujący z serii Algavit Q10 (Inter-Fragrances); seria Normamat (Eris) - żel myjący, śmietanka i tonik, kremy
na dzień i na noc, maseczki;



krem nawilżający Chaber z serii Kwiaty Polskie (Uroda);



krem i tonik z serii Pond's Active Balance, plastry Pond's oczyszczające pory;



matująca emulsja do twarzy, antybakteryjny tonik z serii Clearskin (Avon);



tonik odświeżający Pure-Matit

� (L'Oreal);



matujący krem nawilżający z serii Facal Care (Johnson's);



Soraya - preparaty z nowej, udoskonalonej serii Anty (żele, kremy, maseczka, peeling do twarzy, make-up,
korektor);



matujący krem nawilżający z nowej serii ultranawilżającej Aqua Star (Pollena-Ewa).

SUBSTANCJE W PREPARATACH NA PRZEBARWIENIA !!!!! MECHANIZM POWSTAWANIA!!! ZABIEGI!!!

W ostatnim czasie jednym z częściej sygnalizowanych defektów kosmetycznych stają się pojawiające się na skórze
przebarwienia. Badania wykazują, że problem ten dotyczy 30% osób po trzydziestym, a ponad 80 % osób po pięćdziesiątym
roku życia. Brązowe plamy widoczne na twarzy i rękach u ludzi po czterdziestym roku życia bardzo często traktowane są
jako oznaka starzenia i określane bywają mianem plam starczych. Jednak tego typu defekt dotyczy w rzeczywistości tylko
około 13% rejestrowanych przypadków przebarwień. Plamy barwnikowe najczęściej bowiem powstają pod wpływem
światła słonecznego. W skórze, w warstwie podstawnej naskórka znajdują się komórki tzw. melanocyty syntetyzujące w
procesie melanogenezy jej naturalny pigment - melaninę. Pod wpływem pewnych bodźców np. promieni słonecznych nasz
organizm zwiększa produkcję tego barwnika. Pojawiająca się opalenizna jest jednym z mechanizmów obronnych skóry.
Melanina stanowi bowiem swoistą barierę przed działaniem światła słonecznego, która w dużym stopniu je absorbuje i
rozprasza.

Plamy pigmentacyjne powstają na skutek zakłócenia mechanizmu wytwarzania i rozmieszczenia melaniny. Istotną rolę w ich
tworzeniu odgrywają czynniki, które wywierają wpływ na tyrozynazę, enzym przyspieszający produkcję tego barwnika.
Kolejny element tego procesu wiąże się z nierównomiernym rozmieszczeniem melaniny, często kojarzonym ze
spowolnionym przebiegiem keratynizacji naskórka. Efektem tego typu działania jest miejscowe nagromadzenie naturalnego
barwnika skóry, które przyczynia się do powstawania widocznych gołym okiem plam. Dermatolodzy szacują, że ponad 60
% tego typu efektów barwnikowych wywołanych jest właśnie działaniem promieni słonecznych. Spośród innych
czynników sprzyjających ich powstawaniu można wymienić także zakłócenia gospodarki hormonalnej organizmu,
które mogą pojawić się w okresie ciąży, przyjmowania tabletek antykoncepcyjnych czy też menopauzy. Również
używanie perfum, stosowanie niektórych kosmetyków zawierających np. wyciągi roślinne, czy też przyjmowanie
leków uwrażliwiających skórę na działanie promieni słonecznych może pogłębiać ten proces. Pojawia się coraz większe
zapotrzebowanie na kosmetyki wybielające.

Dobre efekty zmniejszania plam pigmentacyjnych można uzyskać stosując terapię skojarzoną. Polega ona na usunięciu już
istniejących przebarwień z równoczesnym zapobieganiem powstawaniu nowych, poprzez hamowanie zachodzących z
udziałem tyrozynazy, wczesnych reakcji enzymatycznych przyspieszających proces syntezy melaniny. Stąd też nowoczesne
preparaty wybielające powinny zawierać tak dobrane składniki, aby mogły one zapewnić działanie:



stopniowo zmniejszające produkcję melaniny, oraz zapobiegające ciemnieniu skóry



blokujące tyrozynazę - kontrolującą produkcję melaniny



wspomagające wyrównywanie tonacji skóry przy zaburzeniach w pigmentacji



ogólnie rozjaśniające.

Jednym ze skuteczniejszych naturalnych surowców o działaniu wybielającym jest hydrochinon, związek o silnych
właściwościach redukujących. Występuje on dość powszechnie zarówno w stanie wolnym jak i w postaci beta-glukozydu
arbutyny.
Hydrochinon jako środek odbarwiający stosowany jest praktycznie od 1936 roku, przy czym początkowo związek ten
wykorzystywano tylko w recepturach preparatów do włosów. Jego zastosowanie jako czynnika o działaniu
depigmentacyjnym do skóry datuje się na początek lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Związek ten powoduje
blokowanie tyrozynazy, enzymu katalizującego pierwszy etap syntezy melaniny. Zalecane stężenia hydrochinonu w
wybielających preparatach kosmetycznych nie powinny przekroczyć 2%. Przy tej zawartości wykazuje on bowiem
dobrą skuteczność działania w stosunku do różnego rodzaju plam pigmentacyjnych, nie powodując jednocześnie
odbarwiania zdrowej skóry. Ponadto preparaty rozjaśniające przy tym stężeniu związku rzadko powodują odczyny
alergiczne. Produkty z hydrochinonem można stosować maksymalnie do 4-6 miesięcy. Jeśli po tym czasie nie nastąpi
poprawa, praktycznie dalsza kuracja staje się bezcelowa. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na ograniczenia w stosowaniu
tego związku w krajach Unii Europejskiej w produktach do pielęgnacji twarzy.

W preparatach do rozjaśniania skóry używane są także pochodne hydrochinonu. Szczególnie często stosowana jest arbutyna
czyli jego beta-glikozyd, którego produktem rozkładu jest właśnie hydrochinon.

Dużą zawartość rzędu 12 do 20% arbutyny wykryto w liściach bergeni Bergenia crassifolia i Bergenia cordifolia oraz grusz
Pirus communis. Jej obecność w ilości od 4,5 do 12 % stwierdzono także w liściach mącznicy lekarskiej Arctostaphylos uva
ursi, jak również borówki brusznicy Vaccinium vitis idaea.

W preparatach kosmetycznych używa się bądź czystej arbutyny bądź wyciągów z roślin ją zawierających, szczególnie
chętnie z wymienionej wcześniej mącznicy lekarskiej, przy czym działanie wybielające czystego związku jest skuteczniejsze
niż ekstraktów.

Kolejnymi środkami, często stosowanymi w produktach do usuwania przebarwień skóry są kwasy kojowy i fitowy. Pod
względem właściwości chemicznych są one zbliżone do hydrochinonu. Ograniczają one aktywność tyrozynazy oraz innych
enzymów endogennych syntezy melaniny w melanocytach. Charakteryzuje je bowiem zdolność blokowania jonów cynku i
miedzi, stanowiących podstawowe czynniki aktywności biologicznej tych enzymów. W konsekwencji zapobiegają one
nadmiernej pigmentacji skóry. Szczególnie chętnie wykorzystywany jest tu kwas kojowy substancja o szeroko
udowodnionych klinicznie właściwościach odbarwiających. Związek ten po raz pierwszy został zastosowany jako składnik
wybielający w 1998 roku w Japonii i od tego czasu stał się jednym z częściej stosowanych surowców w preparatach do
rozjaśniania skóry. Kwas kojowy obok własności depigmentacyjnych wykazuje także działanie antybakteryjne, oraz
posiada właściwości przeciwrodnikowe. Preparaty zawierające go w składzie recepturalnym nie tylko rozjaśniają
przebarwienia, ale także działają przeciwzmarszczkowo i nawilżająco. Najczęściej stosowany jest on w stężeniach od 3
do 6%.

Również chętnie stosowanym składnikiem preparatów rozjaśniających jest kwas azelainowy, który w preparatach
wybielających stosowany jest od początku lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. Działa on jako konkurencyjny inhibitor
tyrozynazy, hamując melanogenzę przede wszystkim w pobudzonych melanocytach. W preparatach kosmetycznych może
być stosowany w ilości 20% często zastępując w nich hydrochinon.

Obok omówionych związków aktywnych, specyficznych tylko dla produktów rozjaśniających, często stosuje się w
preparatach wybielających surowce znane i powszechnie stosowane w typowych wyrobach pielęgnacyjnych takie jak:
witamina A i jej pochodne czy też witamina C.

Retinol czyli witamina A należy do najefektywniejszych substancji przeciwdziałających starzeniu skóry. Nie tylko
przyspiesza regenerację komórek, wygładza zmarszczki, uelastycznia ją ale także wyrównuje koloryt cery. Retinol
przeciwdziała typowym skutkom fotostarzenia, głównie nadmiernej keratynizacji. Pobudza on metabolizm i reguluje proces
melanogenezy. Nie dopuszczając do powstawania skupisk komórek barwnikowych zapobiega miejscowym przebarwieniom
skóry. Dzięki regularnemu stosowaniu preparatów z zawartością witaminy A następuje równomierne rozłożenie melaniny w
skórze, skóra wyraźnie rozjaśnia się. Prowadzone badania dowodzą, że związek ten może zmniejszyć o 60 % nawet głęboką
pigmentację. Retinol. traci jednak swoje właściwości w kontakcie ze światłem. Dlatego też w preparatach kosmetycznych
wskazane jest używanie tego surowca zamkniętego w mikrokapsułkach, które zabezpieczają go i zapewniają jego optymalną
skuteczność i przyswajanie. W praktyce farmaceutycznej stosuje się również kwasy witaminy A, które używane w stężeniu
0,1%, wykazują silne działanie keratolityczne.

Ważnym składnikiem preparatów rozjaśniających skórę jest także powszechnie stosowana w kosmetykach witamina C czyli
kwas askorbinowy. Jako silny antyoksydant jest doskonałym surowcem chroniącym skórę przed promieniowaniem UVA i
UVB. Wykazuje ona także działanie depigmentacyjne i rozjaśniające, gdyż spowalnia proces syntezy melaniny. Z tego też
powodu odgrywa ona ważną rolę nie tylko w procesach opóźniania procesów starzenia skóry, ale także nadmiernej
pigmentacji. Jego działanie jest szczególnie skuteczne właśnie w przypadku przebarwień powstałych w wyniku nadmiernej
ekspozycji skóry na światło słoneczne.

Kolejnymi związkami chętnie wykorzystywanymi w preparatach rozjaśniających są kwasy owocowe, które wywierają
znaczący wpływ na barwę naszej skóry. Zastosowanie znajdują tzw. alfa-hydroksykwasy (AHA), których głównymi
przedstawicielami są kwasy: glikolowy, mlekowy, jabłkowy, cytrynowy. Ze względu na stosunkowo małe cząsteczki mają
one dużą łatwość przenikania przez naskórek. Poprzez zakwaszenie środowiska hamują one proces wytwarzania melaniny,
której synteza wymaga środowiska zasadowego. Ponadto związki te rozpulchniając zewnętrzną warstwę komórek naskórka
oraz rozpuszczając biologiczne spoiwo łączące komórki jego zewnętrznej warstwy, pobudzają go do złuszczania. Dzięki tym
właściwościom nie tylko rozjaśniają skórę, ale także ułatwiają działanie i penetrację składników aktywnych, w tym
także innych związków wybielających. Zakres stosowanych stężeń kwasów owocowych jest różny, zależny od celu i
rodzaju kosmetyku. Używane są one zarówno w kremach kosmetycznych codziennego użytku jak i w preparatach
gabinetowych. W wyrobach ogólnie dostępnych ich stężenia z reguły nie przekraczają 2%.

Nowością na rynku kosmetycznym jest kwas migdałowy. Surowiec ten otrzymywany z wyciągu z gorzkich migdałów,
działa antybakteryjne i wybielająco. Kosmetyki zawierające kwas migdałowy w połączeniu z substancjami rozjaśniającymi
na bazie hydrochinonu lub kwasu fitowego zapewniają efektywne działanie rozjaśniające.

W preparatach wybielających wykorzystywane są także BHA czyli beta-hydroksykwasy, których głównymi
przedstawicielami są kwasy: salicylowy, glukuronowy, galakturonowy. Ich cząsteczki są większe, niż alfa analogów, co
powoduje, że znacznie trudniej penetrują one warstwę rogowa naskórka, jednak połączone z innymi składnikami aktywnymi
są chętnie wykorzystywane w preparatach wybielających.

Kwasy owocowe, chętnie łączone są z hydrochinonem. I tak w handlu dostępne są np. wyroby zawierające jednocześnie
hydrochinon i kwas glikolowy, które są wyjątkowo efektywne w tego typu dolegliwościach.

Działanie złuszczające wykazują także kwasy określane czasami mianem kwiatowych- pozyskiwane m in. z kielichów
kwiatowych malwy (Hibiscus Sabdariffa). Wykazują one podwójne działanie, gdyż nie tylko zmniejszają plamy
pigmentacyjne ale także opóźniają proces starzenia skóry.

Podobnie do alfa i beta - hydroksykwasów działają enzymy. W rozjaśnianiu przebarwień wykorzystuje się zarówno
układy pochodzenia roślinnego (wyciąg ananasa, ogórka, banana, papai) jak i enzymy zwierzęce (np. trzustkowe).

Już wytworzone melaniny można poddawać degradacji enzymami wyodrębnionymi z pewnych mikroorganizmów lub
płynami hodowlanymi, w których enzymy te występują. Np. jeden ze szczepów Basidomyces doskonale odbarwia
wydzielinę kałamarnic, której głównym składnikiem są właśnie melaniny. Czynnikiem aktywnym jest tu najprawdopodobniej
układ enzymatyczny: oksydaza- peroksydaza wytwarzający nadtlenek wodoru, który od dawna znany jest jako środek o
silnych właściwościach wybielających.

Oprócz wzmiankowanej wcześniej mącznicy lekarskiej zastosowanie w preparatach rozjaśniających znalazł cały szereg
innych ekstraktów roślinnych. Preparaty oparte na tych układach są na ogół mniej skuteczne od omówionych wcześniej
związków ale za to są bardziej przyjazne skórze. Wiele z nich sięga korzeniami starych tradycji ludowych. Zastosowanie w
tego typu preparatach znalazł także ekstrakt z cytryny czy też ekstrakt z ogórka, czasami wzbogacane kwasem cytrynowym.
Hamują one aktywność tyrozynazy, jak już wspomniano enzymu uczestniczącego w syntezie melaniny. Mają one ponadto
działanie złuszczające. Dzięki temu wykazują silny efekt wybielający. Spośród surowców roślinnych o charakterze
depigmentacyjnym można wymienić także ekstrakty z krwawnika (Achillea millefolium), rumianku (Chamomilla recutita L),
grejpfruta (Citrus paradisi), rezedy (Reseda lutea), piwonii (Paeonia), pietruszki (Petroselinum sativum), morwy białej
(Morus alba), lukrecji (Glycyrrhiza gabra), zielonej herbaty (Camellia), kawy (Coffea), krokosza barwierskiego (Carthamus
tinctorius L)., tamaryndowca (Tamarindus indica). Cenionym surowcem często stosowanym w produktach rozjaśniających
skórę jest ekstrakt z brzozy zawierający w swoim składzie skuteczny inhibitor tyrozynazy betulinę. Najwięcej bo około 25 %
tego związku można znaleźć w zewnętrznej warstwie kory białych gatunków brzóz m in. rosnących pospolicie w Polsce
Betula Verrucosa czy Betula pubescens.

Bardzo ciekawym surowcem roślinnym, o którym głośno w ostatnich latach jest tarczyca bajkalska będąca ekstraktem
korzenia rośliny z gatunku Scutellaria baicalensis. Roślina ta jest bardzo rozpowszechniona w świecie. Jako surowiec
wykazujący działanie lecznicze i kosmetyczne stosowana jest ona praktycznie od czasów starożytnych. Głównymi
składnikami powodującymi aktywność biologiczną rośliny są flawonoidy: baikalina i baikaleina. Związki te są
odpowiedzialne za inhibicję tyrozynazy prowadzącą do przekształcenia melaniny w formę niepigmentacyjną, która powoduje
wyraźne rozjaśnienie skóry oraz zmniejszenie plam pigmentacyjnych. Dzięki obecności flawonoidów tarczyca bajkalska
wykazuje również działanie promieniochronne, antyoksydacyjne, przeciwbakteryjne.

Jeśli przebarwienia są umiejscowione w naskórku, kremy wybielające mogą być bardzo pomocne i dać widoczne efekty, jeśli
natomiast znajdują się one w głębszych warstwach to przed użyciem kremu wybielającego powinno zastosować się preparat
peelingujący. Decydując się na kurację wybielającą trzeba się uzbroić się w cierpliwość, gdyż jest ona na ogół długa.
Pierwsze rezultaty mogą być widoczne dopiero po kilku tygodniach, a czasem kilku miesiącach stosowania
odpowiednio dobranego preparatu.

Należy jednak pamiętać, że produkty wybielające zawierające w składzie recepturalnym hydrochinon, kwas kojowy
czy też azelainowy powinny być stosowane pod kontrolą lekarza dermatologa. Wyroby oparte na związkach roślinnych,
można natomiast aplikować na własną rękę nawet przez dłuższy okres czasu.

Zabiegi w gabinecie kosmetycznym!!!!
Peeling kawitacyjny- wykonywany jest przy pomocy ultradzwieków, które w połączeniu z płynną warstwą na zwilżonej
skórze wywołują zjawisko kawitacji, w wyniku której nastąpuje rozbicie komórek warstwy rogowej. Zabieg likwiduje płytkie
przebarwienia i należy wykonać w 6-8 seriach co okolo 10 dni. Zabieg jest bezbolesny i można wykonac o każdej porze
roku.
Cena: ok 50-100zł.

Peeling glikolowy- jest to złuszczanie kwasem glikolowym który otrzymuje się z trzciny cukrowej. Zabieg ma na celu
rozklejenie spoiwa łączącego komórki zewnetrznej warstwy. Dzięki czemu dochodzi do złuszczenia zewnetrznych wastw
naskórka. Stężenie preparatu waha się od 15-40%, przy pH 2,5-5. Wykonuje się w serii od 4-10 zabiegów. Do zabiegu nalezy
się przygotować, stosując kilkanaśćie dni wcześniej kremy z niewielka ilośćia kwasow owocowych. Peeling rozjaśnia skóre i
płytkie przebarwienia. Peeling glikolowy wykonuje się również w steżeniu 70%, jednak zabieg przeprwadza wówczas lekarz
dermatolog. Efekt jest wtedy dużo szybszy. Zabiegi z kwasami należy wykoywać w okresie jesienno-zimowym, lub wczesną
wiosną, ze wzgledu na małą ilość dni o dużym nateżeniu światła słonecznego.

Peeling azjatycki- znany także jako green peeling. Zabieg polega na średnio-głębokim złuszczaniu skóry, przy pomocy
preparatu mineralno- ziołowego, przy jednoczesnym wykonywaniu odpowiedniego ucisku. W czasie zabiegu można
odczuwać dyskomfort, zabieg może być nieprzyjemny.
Cenna ok 400-500zl

Mikrodermabrazja- zabieg powinna przeprowadzać doświadczona kosmetyczka lub lekarz dermatolog. Jest to peeling
mechaniczny, polegąjący na mechanicznym ścieraniu górnych warstw naskórka przy pomocy kraształków korundu. Poprzez
regulacje przepływu podciśnienia krysztalków, móżna kontrolować głębokość złuszczania. Zabieg jest bezbolesny, i nie
utrudnia wykonywania codziennych czynności. Poleca się wykonanie seri 4-6 zabiegow.
Cena: 1 zabieg ok 180-250zł

NADMIERNE OWŁOSIENIE A HIRSUTYZM!!!!!

HIRSUTYZM – NADMIERNE OWŁOSIENIE

Co to jest hirsutyzm?

Problemem dla wielu kobiet , szczególnie w ostatnich latach, stało się nadmierne owłosienia. Pacjentka udająca się do
gabinetu lekarza endokrynologa może liczyć na pomoc w ocenie wielkości tego problemu, wyjaśnieniu jego przyczyny oraz
decyzjo o podjęciu leczenia.
Występowanie grubych, pigmentowych włosów u kobiety w typowych dla mężczyzn miejscach – tzw. polach wrażliwości na
androgeny (hormony męskie): nad górną wargą, na brodzie, bokobrodach, klatce piersiowej, dolnej części brzucha i udach –
nazywamy hirsutyzmem.
Stopień owłosienia zależy od wielu czynników, m.in. od predyspozycji genetycznej – występowanie w rodzinie, rasy –
Azjatki i Murzynki są mniej owłosione, cery – kobiety o ciemnej cerze częściej skarżą się na nadmierne owłosienie, a także
od wieku. W ciągu życia kobiety są okresy, które sprzyjają wzrostowi owłosienia: pokwitanie, ciąża, menopauza.
Hirsutyzm może być objawem chorobowym, sam jednak chorobą nie jest. Występuje u 35% kobiet, przy czym nasilenie
objawów jest zazwyczaj niewielkie. Dość często odróżnić hirsutyzm od mieszczącego się jeszcze w granicach normy
nieznacznie zwiększonego owłosienia. Przyczyną nadmiernego owłosienia, będącego skutkiem nadmiaru androgenów, mogą
być choroby jajników: np. zespół wielotorbielowatych jajników, guzy hormonalnie czynne, choroby nadnerczy, otyłość.
Czasami przyczyną hirsutyzmu mogą być zażywane leki, np.: przeciwpadaczkowe, kortykosterydy, sterydy anaboliczne
zwiększające masę mięśniową, leki hormonalne np. antykoncepcyjne, Minoxidil – lek przeciw nadciśnieniu. U kobiet
regularnie miesiączkujących i mających prawidłowe stężenie androgenów rozpoznaje się tzw. hirsutyzm idiopatyczny, czyli
samoistny, który wynika ze zwiększonej wrażliwości mieszków włosowych na prawidłowe stężenie androgenów.
W postępowaniu diagnostycznym bardzo ważne znaczenie ma przeprowadzenie wywiadu chorobowego, włącznie z
wywiadem rodzinnym, czas wystąpienia owłosienia, stopień jego narastania oraz towarzyszące zaburzenia miesiączkowania.
Najważniejszym etapem diagnostyki jest oznaczenie poziomu hormonów we właściwych dniach cyklu miesiączkowego. W
przypadku rozpoznania guza hormonalnie czynnego jajnika lub nadnercza, konieczne jest leczenie operacyjne i
specjalistyczne postępowanie diagnostyczne.

Metody usuwania.

Klasyczne to: woskami, aparatami depilującymi, kremami, piankami zawierającymi związki rozpuszczalne keratynę włosa.
Tego rodzaju zabiegi „niszczą” jedynie zewnętrzną część i włosy szybko odrastają. Stosowanie ciepłych wosków przynosi
lepsze efekty, gdyż włosy po wielokrotnej depilacji są cieńsze i jest ich mniej. Bardziej skuteczne metody, to termoliza,
blenda, które powodują niszczenie mieszka włosowego. Zabieg polega na wprowadzeniu cieniutkiej igiełki do kanału
włosowego i koagulowaniu mieszka. Skuteczny rezultat jest wtedy, gdy trafimy w pierwszą fazę wzrostu włosa, czyli anagen.
Nie wszystkie zabiegi usuwania niepożądanego owłosienia. W przypadku, gdy włosy nie były nigdy depilowane, szczególnie
pęsetą – efekty będą dużo lepsze.
Jak na razie najskuteczniejsze metody, to systemy laserowe. FOTOEPILACJA – najnowsza, bezpieczna technologia, łączy
oddziaływanie energii świetlnej i cieplnej, które selektywnie niszczą mieszki włosowe. Energia świetlna selektywnie trafia w
mieszek włosowy i jest absorbowana przez barwnik włosa, a energia cieplna przewodzona przez trzon włosa powoduje
wzrost temperatury mieszka i koagulację brodawki. Rezultatem jest długotrwały efekt likwidacji owłosienia. Pamiętać
należy, że trzeba wykonać kilka sesji w odstępach 4 od 6 tygodni (fazy wzrostu włosa). Tego rodzaju zabiegi mogą
wykonywać kosmetyczki i są one o wiele tańsze i łatwiej dostępne niż zabiegi światłem lasera, wykonywane przez lekarzy.
W przypadku nadmiernego owłosienia uwarunkowanego genetycznie i nie sprzężonego z żadną inną chorobą jedynym
skutecznym zabiegiem usuwającym włosy na stałe jest zabieg elektrolizy, w którym za pomocą niskonapięciowego prądu
usuwa się poszczególne cebulki włosowe.

Choroby wywołujące hirsutyzm.

1 . Hirsutyzm w przebiegu nowotworów złośliwych (raków).
- przyczyna - niektóre nowotwory złośliwe, które mają zdolność do produkowania hormonów identycznych z tymi jakie
produkują właściwe gruczoły dokrewne mogą wywoływać objawy uboczne za które te właśnie hormony są odpowiedzialne.
Jednym z takich objawów jest pojawianie się nadmiernego owłosienia. Do nowotworów takich należą: niektóre guzy jajnika,
guzy jąder u mężczyzn, raki tarczycy oraz rak nerki, który ze względu na różnorodność produkowanych substancji zyskał
miano "wielkiego imitatora".

- co robić? - leczenie onkologiczno - chirurgiczne pozwala na wyeliminowanie uciążliwych objawów

2. Hirsutyzm (nadmierne owłosienie w tym schorzeniu przybiera różne postacie - od nieznacznego owłosienia sutków, klatki
piersiowej i meszku na twarzy do wyraźnego owłosienia na twarzy, kresie pośrodkowej i w okolicy sromowej,
niejednokrotnie z towarzyszącym łojotokiem, trądzikiem i łysieniem w okolicy skroni) z towarzyszącą otyłością zwłaszcza
tułowia, nadciśnieniem tętniczym, różowymi rozstępami w skórze, męczliwością mięśni, zaburzeniami cyklu
miesiączkowego, cukrzycą i zrzeszotnieniem kości.
- przyczyna - zespół Cushinga (jest wieloobjawowym zespołem wywoływanym: gruczolakiem hormonalnie czynnym kory
nadnerczy, rakiem hormonalnie czynnym kory nadnerczy lub długotrwałym stosowaniem glikokortykoidów. Objawy
spowodowane są długotrwałym nadmiarem kortyzolu, androgenów nadnerczowych i mineralokortykoidów w organizmie.
Choroba występuje u obu płci, ale znacznie częściej u kobiet pomiędzy 20-tym, a 8O-tym rokiem życia.
- co robić? - nieleczony zespół Cushinga prowadzi do licznych powikłań, które pogarszają rokowania co do zdrowia i mogą
stanowi zagrożenie życia. Należy więc bezwzględnie poddać się specjalistycznej opiece i leczeniu przez endokrynologa.

3. Przyjmowanie leków - Efektem ubocznym przyjmowania leków może być hirsutyzm.
- przyczyny - Jednym z takich leków jest minoxidil – preparat stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Porost bujnego
owłosienia u pacjentów poddawanych kuracji tym lekiem sprawił, że zmodyfikowana postać tego leku z powodzeniem
stosowana jest w leczeniu łysienia. Wzrost nadmiernego owłosienia powodują również wspomniane wyżej hormony kory
nadnerczy tzw. kortykosterydy (stosowane np. w przewlekłych zapaleniach i alergiach), a także androgeny (stosowane jako
środek zwiększający przyrost masy mięśniowej lub ostatnio modny w krajach zachodnich preparat przedłużający młodość i
opóźniający procesy starzenia się organizmu).
- co robić? - zgłosić się do lekarza prowadzącego, który zweryfikuje rodzaj i dawkę leku.

4. Nadmierne owłosienie na twarzy z równoczesnym ścieńczeniem i wypadaniem owłosienia na głowie aż do łysienia typu
męskiego włącznie z towarzyszącymi dolegliwościami typu: uderzenia gorąca, kołatania serca, wahania ciśnienia krwi, bóle
głowy, zmiany osobowości, szybkie męczenia się i rzeszotnienie kości (osteoporoza).
- przyczyna - okres przekwitania (menopauzy) u kobiet - w okresie' przekwitania jajniki zaprzestają produkcji hormonów
płciowych -estrogenu i progesteronu - ich niedobór wywołuje wymienione objawy.
- co robić? - pomocna jest estrogenowa terapia zastępcza prowadzona pod kontrolą ginekologa.

5. Hirsutyzm z towarzyszącą niepłodnością, zaburzeniami cyklu miesiączkowego, obustronnie powiększonymi jajnikami z
dużą ilością torbielek różnej wielkości.
- przyczyna - zespół jajników policystycznych - schorzenie o niejasnej etiologii (defekt genetyczny, nadczynność nadnerczy
w produkowaniu androgenów, pozapalne uszkodzenie jajników). Jego istotą jest znacznie podwyższony poziom androgenów
i obniżony estrogenów.
- co robić? "'leczenie polega na klinowym resekcji jajników, hormonalnym leczeniu pomocniczym oraz kosmetycznym
leczeniu hirsutyzmu.

SUBSTANCJE CZYNNE DLA POSZCZEGÓLNYCH RODZAJI CERY!!!!!

Substancje aktywne w pielęgnacja skóry łojotokowej

Cera tłusta ma kolor szarożółty, ziemisty, zazwyczaj jest dość gruba, a jej powierzchnia błyszcząca. Widoczne są na niej
rozszerzone pory z zaskórnikami (głównie w okolicy nosa, czoła i brody). Jest słabo ukrwiona, rano często blada, rzadko
zdarzają się rozszerzone naczyńka. Dobrze reaguje na czynniki atmosferyczne: na zimno, wiatr i słońce, oraz na wodę i
mydło.

Negatywnie działa na skórę stres, zaburzenia hormonalne, napięcia nerwowe i zaburzenia układu trawiennego. Stosunkowo
późno rozpoczyna się okres jej starzenia, długo nie pojawia się siatka zmarszczek Zaletą cery tłustej jest także to, że w wieku
starszym, czy podeszłym, nie ulega wysuszeniu.

Skórze tłustej często towarzyszą zmiany trądzikowe, zaskórniki, skłonność do wyprysków. Pojawiają się w okresie
dojrzewania w związku ze wzmożoną pracą gruczołów łojowych i zmianami hormonalnymi.

Odcisk na lusterku jest tłustawo-wilgotny, "zmarszczka" szybko się wygładza, znak na czole szybko znika. Poprawa wyglądu
skóry tłustej, przywrócenie zdrowego, świeżego wyglądu, zmniejszenie rozszerzonych por, ograniczenie łój otoku,
wygładzenie, likwidacja zmian zaskórnikowych jest możliwa przez zastosowanie zabiegów:



Mikrodermabrazja



Peelingi medyczne



Ultradźwięki



Kawitacja ultradźwiękowa



Zabiegi kosmetyczne do skóry tłustej

Niekiedy, mimo iż skóra jest tłusta pojawia się problem złuszczania, suchości skóry, najczęściej związany z odwodnieniem
skóry i stosowaniem preparatów drażniących, silnie wysuszających. Wówczas poza zabiegami powyższymi można także w
celu przywrócenia odpowiedniego stopnia wilgotności zastosować mezoterapię.

To czy kosmetyk jest skuteczny, zależy przede wszystkim od jego receptury, jakości użytych składników oraz rodzaju
nadanego mu kierunku działania. Wszystkie kosmetyki przeciwtrądzikowe cechuje 12 podstawowych kierunków działania:

1. Przeciwbakteryjne (np. związki siarki, boru, triclosan, chlorhexydyna, Tea Tree Oil, nadtlenek benzoilu, wyciągi

ziołowe, tioksolon, hexachlorophen).

2. Przeciwzapalne (np. allantoina, pantenol, betaina, wyciągi z roślin, glinka, kwasy roślinne, witaminy).
3. Przeciwłojotokowe, osuszające, odtłuszczające (np. alkohole, glikole, węglowodory lekkie, cocamidopropyle, kwas

salicylowy, kwasy owocowe, wyciągi ziołowe, związki siarki i cynku).

4. Matujące, korekcyjne (minerały, barwniki mineralne, zwierzęce i roślinne, trójetanolaminowa stearyna, sorbitol,

alkohole).

5. Ściągające (obkurczające) pory (np. związki cynku, glinu, bizmutu, kwasu taninowego i kwasu salicylowego, kwasy

owocowe, ekstrakty ziołowe, nadtlenek benzoilu, alkohole).

6. Nawilżające, pojędrniające (olejki eteryczne, mentol, tymol, kamfora, euceryna, wyciągi z roślin, kwas hialuronowy,

masła roślinne, kolagen, elastyna, albuminy, alkohole wielowodorotlenowe, salviol, pantenol).

7. Złuszczające płytko lub głęboko, ścierające (kwas salicylowy, związki siarki i cynku, rezorcyna, naftol, ziarna

mineralne i roślinne, nadtlenek benzoilu, kwas witaminy A, kwasy owocowe, kwas mlekowy, tioksolon, natrium
carbonicum, tioxolon).

8. Zakwaszające (citric acid, lactic acid).
9. Wymiatacze wolnych rodników (koenzym Q, witamina E, witamina A, związki fenolowe i terpenowe).
10. Odżywcze (kolagen, elastyna, aminokwasy, witaminy, olejowe i wodne wyciągi z roślin, wody mineralne).
11. Regenerujące (witaminy, allantoina, wyciągi z roślin).
12. Usuwające zanieczyszczenia i makijaż (alkohole i glikole, detergenty, mydła, węglowodory lekkie, cetiol,

trójetanolamina, czteroboran sodu).

CERA DOJRZAŁA :



biotyna



koenzym Q10



witamina A (retinoidy), witamina E, C, P



brzoza, skrzyp, grejpfrut



skwalen ( z kasztanowca i jojoby)



peptydy z soi



kwasy owocowe



kolagen



elastyna



fitohormony



izoflawony



spirulina

CERA Z PRZEBARWIENIAMI :



witamina A, C



wyciąg z brzozy, grejpfruta



ekstrakt z morwy białej



ekstrakt z lukrecji



kwas salicylowy



rezorcyna



maski z ekstraktem z placenty



kwasy owocowe

CERA TŁUSTA :



kwasy owocowe



drożdże



łopian



krwawnik



tymianek



oczar wirginijski



aloes



hinokitol



olejek z drzewa herbacianego



kaolin



tlenek cynku



srebro



glinka zielona

CERA NACZYNKOWA :



witamina C i K



miłorząb japoński



rutyna



arnika



kasztanowiec (rutozyd, kumaryny, escyna)



skrzyp (związki krzemu)



hibiskus



glinka czerwona



glinka biała



algi zielone



świetlik



karczoch



kasztanowiec indyjski



meristem

CERA WRAŻLIWA :



rutyna



arnika



witamina C i K



olej z migdałów



awokado



d-panthenol (prowitamina witaminy B5)



alantoina



azuleny



witamina E



flawonoidy



wyciąg z lukrecji



miłorząb japoński



tlenek cynku



dwutlenek tytanu



wyciąg z soi



siemię lniane



zielona herbata

CERA SUCHA :



witamina B5



witaminy E, A, H, C



ekstrakt z kasztanowca



kwas hialuronowy



mocznik



euceryna



ekstrakt z lukrecji



enzymy z owoców papai



kaolin



bio-morska elastyna



kolagen



ceramidy



aloes

OKLUZJA!!!!!!!!
Jedną z podstawowych funkcji preparatu kosmetycznego jest zapewnienie działania nawilżającego, które związane jest w
dużej mierze z obecnością w jego układzie recepturalnym surowców wspomagających naturalne mechanizmy regulujące
system uwodnienia skóry, a co za tym idzie odpowiednią jej elastyczność i gładkość. Prawidłowe nawilżenie skóry można
osiągnąć za pomocą różnych metod: poprzez stosowanie hydrofilowych związków absorbujących wodę na jej powierzchni,
przy udziale substancji mających zdolność wiązania wilgoci w głębszych warstwach naskórka, bądź przy użyciu
odpowiednich układów tworzących na powierzchni skóry film o działaniu okluzyjnym. Z punktu widzenia kosmetycznego
szczególnie często wykorzystywane jest zjawisko okluzji czyli zamknięcia albo raczej szczelnego pokrycia powierzchni
skóry poprzez układy, które zostają na nią naniesione. Związki charakteryzujące się działaniem tego typu określa się mianem
emolientów. Ich wspólną cechą jest zdolność zmiękczania i wygładzania skóry. Nazwa ich wywodzi się od łacińskiego słowa
emolliare, oznaczającego właśnie zmiękczanie. Emolienty to ważne składniki wielu preparatów, szczególnie zaś emulsji
kosmetycznych, które wprowadzane są do fazy olejowej wyrobu. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, na to, że na ogół nie
są one zaliczane do specyficznych surowców receptury lecz traktowane jako składniki ich osnowy tłuszczowej. Związki tego
typu powinny charakteryzować się działaniem epidermalnym czyli naskórkowym, ułatwiającym tworzenie na stosowanej
powierzchni cienkiego filmu okluzyjnego. Pełnią one funkcję swoistego „opatrunku” chroniącego skórę przed nadmiernym
odparowywaniem wody z głębszych jej warstw a także przed szkodliwym działaniem czynników zewnętrznych. Ich działanie
zmiękczające polega na rozluźnieniu, uelastycznieniu i podwyższeniu stopnia hydratacji warstwy keratynocytów. Efektem
tego jest wyraźny wzrost uwodnienia warstwy rogowej oraz wygładzenie powierzchni skóry. Dzięki swoim właściwościom
emolienty stosowane w preparatach kosmetycznych, obniżają tzw. współczynnik TEWL (transepidermal water loss) czyli
poprzez-naskórkowy ubytek wody. Parametr ten stanowi ważny wskaźnik określający stopień uszkodzenia bariery
naskórkowej. Oprócz tworzenia warstwy ochronnej na powierzchni skóry, uzupełniają bowiem one również lipidy naskórka
wymyte przez mydła, czy też inne środki oczyszczające zawierające w składzie recepturalnym syntetyczne detergenty,
alkohol etylowy lub inne składniki mogące naruszyć tą barierę.
Skóra zabezpieczona emolientem wykazuje znacznie mniejszą tendencję do utraty wody niż skóra która nie była poddana
jego działaniu. Efekt ten jest wymierny i może on być potwierdzony przy użyciu odpowiednich systemów pomiarowych. W
jednej z metod ocenia się to działanie, poprzez pomiar stopnia odparowywania wody, który mierzony jest, za pomocą
specjalnej sondy, na powierzchni skóry.

SUBSTANCJE NA CELLULIT!!!!!!!!!!1

Cellulit jest coraz częściej pojawiającym się defektem skóry, który objawia się miejscowymi jej zgrubieniami, bruzdami,
nierównościami. Obserwowany w powiększeniu przypomina skórkę pomarańczową, stąd też często określany jest tym
mianem. Zjawisko cellulitu dotyczy głównie kobiet i zatacza coraz szersze kręgi. Dwadzieścia lat temu na tę dolegliwość
cierpiała co druga pani po trzydziestce, dziś ocenia się, że problem ten dotyczy ponad 80 proc. kobiet.

Przyczyny

Na powstawanie efektu "skórki pomarańczowej" składa się wiele przyczyn. Można do nich zaliczyć między innymi złe
nawyki żywieniowe, noszenie zbyt ciasnych ubiorów, siedzący tryb życia, a także nadużywanie alkoholu, kawy, tytoniu.
Predyspozycje do powstania cellulitu mogą być także dziedziczne. W tym momencie warto zwrócić uwagę na fakt, że cellulit
nie zawsze związany jest z otyłością.

Za główną przyczynę tego zjawiska można uznać zakłócenie równowagi hormonalnej organizmu. Powstawanie cellulitu
związane jest bowiem z nadmiarem pojawiających się w organizmie estrogenów, które mają właściwości zatrzymywania
wody i tłuszczu. Z tego też powodu najczęściej pojawia się on u kobiet w okresie ciąży, przed menopauzą, czy też w czasie
zażywania hormonalnych tabletek antykoncepcyjnych. Początki tworzącej się skórki pomarańczowej można zaobserwować
nawet u dziewcząt w okresie dojrzewania.

Zjawisko cellulitu to efekt wadliwego funkcjonowania układu limfatycznego, w wyniku którego następuje odkładanie się w
komórkach tłuszczowych produktów przemiany materii, które powinny zostać wydalone z organizmu. Komórki tłuszczowe
znajdujące się w tzw. podskórnej tkance tłuszczowej przestają prawidłowo funkcjonować i powiększają się do znacznych
rozmiarów, tworząc na skórze widoczne zgrubienia.

Objawy

Pierwsze objawy "pomarańczowej skórki" pojawiają się na zewnętrznej stronie ud, następnie rozprzestrzeniają się na ich
wewnętrzne części, obejmując w kolejnym etapie skórę pośladków i bioder. W krańcowym przypadku zmiany te mogą
pojawić się na skórze brzucha, biustu a nawet zewnętrznej stronie ramion. Wyróżnia się trzy stadia cellulitu. W początkowym
etapie rozwoju nie daje on wyraźnych objawów zewnętrznych. Można rozpoznać go za pomocą testu skórnego, polegającego
na uchwyceniu w palce fałdu skóry na udzie lub biodrze i ocenie czy pojawiają się na niej wgłębienia i wypukłości. W
drugim stadium cellulit rozpoznawany jest już wizualnie podczas obserwacji skóry oświetlonej mocnym światłem. W trzecim
stadium cellulitu defekty skóry widoczne są gołym okiem nawet bez specjalnego oświetlenia.

Jak się pozbyć cellulitu

Metody walki z cellulitem są różne, przy czym należy pamiętać, że tym łatwiej go pokonać im mniej zaawansowane jego
stadium. Z tego też powodu, szczególnie w okresach zachwianej gospodarki hormonalnej, należy zwracać uwagę na wygląd
skóry i jeżeli zaobserwuje się na niej opisane zmiany należy przystąpić do natychmiastowego działania.

W gabinetach kosmetycznych wykonuje się cały szereg zabiegów mających na celu zlikwidowanie cellulitu. Do szczególnie
efektywnych zalicza się specjalne masaże limfatyczne, które wpływają na lepsze ukrwienie tkanek oraz usuwanie produktów
przemiany materii. Dobre efekty daje też elektrostymulacja mięśni za pomocą prądów zmiennych czy też terapia laserowa.
Obecnie na świecie zwalczaniem "skórki pomarańczowej" zajęła się również chirurgia plastyczna.

Należy jednak pamiętać, że wymienione terapie mogą przynieść długotrwały, pozytywny efekt tylko wtedy jeżeli
zrezygnujemy z dotychczasowych, na ogół nieprawidłowych przyzwyczajeń. Domową walkę z cellulitem rozpocznijmy od
wprowadzenia odpowiedniej diety, która zapewni nam prawidłową przemianę materii. Podstawowymi jej składnikami
powinny być warzywa, owoce, kiełki, kasze, chude ryby, ciemne pieczywo, czyli produkty bogate w witaminy,
mikroelementy i błonnik. Do jadłospisu wprowadźmy białe sery, tłuszcze roślinne, świeże zioła. Starajmy się ograniczać do
minimum sól, cukier i tłuszcze zwierzęce. Unikajmy takich używek jak: alkohol, papierosy, kawa. Pijmy za to dużo
niegazowanej wody mineralnej, która pozwala usuwać toksyny z organizmu. Przydatne w walce z cellulitem są herbatki
ziołowe zawierające między innymi w składzie koper, skrzyp, brzozę, krwawnik. Cennym napojem wspomagającym nasze
działania jest także zielona herbata, która czasami określana bywa mianem antycellulitowej.

Równocześnie z dietą zacznijmy spędzać bardziej aktywnie wolny czas. Pomyślmy o jeździe na rowerze, pływaniu lub
choćby spacerach. Pamiętajmy również, że nawet kilkuminutowa poranna gimnastyka nie tylko wzmacnia nasze mięśnie, ale
także powoduje przyspieszenie przemiany materii w naszym organizmie.

Bardzo ważną rolę w walce z cellulitem odgrywa także prawidłowa pielęgnacja skóry. Polega ona na stosowaniu na
zagrożone tym defektem miejsca specjalnie przeznaczonych do tego celu preparatów. W ich skład wchodzą substancje
aktywne, które wnikając głęboko w skórę, ułatwiają rozluźnianie zbitej tkanki tłuszczowej oraz wydalanie przez organizm
toksycznych substancji. Jednymi z głównych składników w preparatach antycelulitowych są bogate w jod ekstrakty z alg
morskich m.in. listownica brunatna czy też morszczyn. Obecny w wielu glonach kwas alginowy stymuluje przemianę materii
i przyczynia się do usuwania złogów tłuszczu, a także ze względu na efekt drenażu tkanek działa wyszczuplająco i
detoksykująco. Podobną rolę do kwasu alginowego pełni kofeina, która jest bardzo częstym składnikiem preparatów
antycellulitowych. Cennymi składnikami w terapii "skórki pomarańczowej" są także glinki lecznicze, szczególnie te, które
charakteryzują się dużą zawartością magnezu, krzemu i miedzi.

Dobre rezultaty można osiągnąć, stosując preparaty kosmetyczne zawierające odpowiednio dobrane olejki eteryczne, m.in.
geraniowy, cytrynowy, jałowcowy, rozmarynowy, cyprysowy, cedrowy. Działają one regulująco, usuwają toksyny z tkanki
łącznej oraz zmniejszają złogi tłuszczowe. Olejki te można również dodawać kilka razy w miesiącu do kąpieli.

Do grupy surowców skutecznych w walce z cellulitem należą także ekstrakty roślinne zawierające flawonoidy, np. wyciąg z
kasztanowca, bluszczu, bylicy boże drzewko, iglicy włoskiej, zielonej herbaty czy brzozy. Poprawiają one cyrkulację limfy i
wody, regulują ciśnienie krwi, przyśpieszają proces obkurczania się komórek tłuszczowych. Wspomagają mikrocyrkulację,
polepszają drenaż, działają przeciwobrzękowo.

Surowcem, który pojawił się ostatnio na rynku kosmetycznym a z którym wiąże się duże nadzieje w walce z cellulitem jest
ekstrakt z kory sosny śródziemnomorskiej. Zawiera on około 40 biologicznie czynnych składników. Kolejną rośliną, która
bywa chętnie wykorzystywana w preparatach antycellulitowych, jest ostrokrzew kolczysty, którego ekstrakt z kłącza wpływa
korzystnie na drenaż limfatyczny i poprawę krążenia żylnego.

Jednak bez względu na to, jaki preparat wybierzemy, pamiętajmy, żeby ułatwić wniknięcie substancji biologicznie aktywnych
w nim zawartych do głębszych warstw skóry. W tym celu - przed zastosowaniem preparatu antycellulitowego - przynajmniej
raz w tygodniu wykonajmy zabieg złuszczania naskórka, wykorzystując do tego specjalne kosmetyki peelingujące.

Pamiętajmy również, ze w walce z cellulitem pozytywne efekty dają regularne masaże zagrożonych partii ciała. Szczególnie
podczas kąpieli powinno się używać specjalnych przyrządów przeznaczonych do tego celu. Ostatnio pojawiły się na rynku
rękawice z włókna celulozowego, które pozbawiają skórę martwego naskórka bez użycia specjalnych kosmetyków.

Warto również w aptekach poszukać przeznaczonych do kąpieli specjalnych mydeł zawierających w składzie recepturalnym
m. in. wyciąg z morszczynu czy też kofeinę, które - pobudzając drenaż limfatyczny - powodują usuwanie z tkanek zbędnego
tłuszczu.

Na zakończenie należy zwrócić uwagę na fakt, że likwidowanie cellulitu nawet w fazie początkowej jest procesem
długotrwałym. Tylko regularne stosowanie odpowiednich preparatów przez dłuższy okres może dać oczekiwane efekty.
Bardzo ważna jest tu systematyczność stosowania preparatów przeznaczonych do tego celu. Jeśli rezultaty nie są
zadowalające, kurację trzeba powtórzyć nawet kilkakrotnie.

BUDOWA SKÓRY I NASKÓRKA

Jest rozległym narządem.

Stanowi ok. 15% wagi ciała.

Waży 18-20 kg wraz z tkanką podskórną

Powierzchnia skóry ok. 1,5 – 2m

Grubość 0,5mm – 3,5 – 4,5 mm.

Najcieńsza jest w okolicach oka.

Najgrubsza – powierzchnia stopy.

FUNKCJE SKÓRY

Chroni ustrój przed utratą wody, elektrolitów i układów wielocząstkowych.

Stanowi barierę oporową, chroniącą przed napływającymi z zewnątrz szkodliwymi bodźcami zarówno fizycznymi,
chemicznymi i biologicznymi.

Bierze udział w regulacji cieplnej organizmu dzięki kurczeniu się i rozszerzaniu łożyska naczyniowego oraz
wydzielania się potu.

Jest narządem czucia w zakresie dotyku, ciepłoty, bólu i świądu.

Nadaje ciału postać i kształt.

Jej powierzchnia posiada właściwości przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze.

Zmiany łożyska naczyniowego skóry regulują ciśnienie krwi.

Jest organem wydzielającym za sprawą obecności gruczołów łojowych i potowych.

Wytwarza struktury keratynowe – włosy, paznokcie.

Stanowi zapasowy zbiornik ustrojowy wody, elektrolitów, białek, tłuszczy, węglowodanów i witamin – bierze udział
w metabolizmie tych związków.

Decyduje o barwie ciała przez wytwarzanie melaniny, mechanizm rozszerzenia naczyń krwionośnych i
keratynizację.

Wytwarza wit. D .

Bierze udział w regulacji równowagi wodno – oddechowej.

Bierze udział w procesach odpornościowych organizmu.

Bierze udział w czynności resorbcyjnej (wchłanianie przez skórę).

SKÓRA SKŁADA SIĘ Z 3 WARSTW

Naskórka – epidermy.
Skóry właściwej – dermy.
Tkanki podskórnej – hipodermy.

Zawiera : przydatki (gruczoły łojowe, potowe, włosy i paznokcie)
naczynia krwionośne i limfatyczne
zakończenia nerwowe

Pokryta jest płaszczem hydrolipidowym (zawiesiną olejowo-wodną ze złuszczoną keratyną)

NASKÓREK

Nabłonek wielowarstwowy płaski rogowaciejący.

Tkanka dynamiczna gdyż ulega ciągłym przemianom.

Składa się z 5 warstw:

warstwa podstawna

warstwa kolczysta

warstwa ziarnista

warstwa jasna

warstwa rogowa

Pod naskórkiem leży skóra właściwa

Spoczywa na błonie podstawnej która oddziela naskórek od skóry właściwej

Zbudowany jest z komórek i substancji międzykomórkowych

Tkanka dynamiczna, gdyż ulega ciągłym przemianą – naskórek stale się złuszcza, dlatego dolna warstwa ciągle
tworzy nowe komórki

Podstawową masę naskórka tworzą keratynocyty – komórki nabłonkowe (80%)

w procesie keratynizacji naskórka przekształcają się w korneocyty bezjądrzaste.

odmianą keranocytów są komórki Merkla – są one receptorami dotyku.

zawiera również komórki Langenhanssa (komórki dendrytyczne) pochodzą ze szpiku kostnego, biorą udział w
procsach odpornościowych.

zawiera melanocyty – komórki pochodzenia nerwowego.

składa się z 6-20 warstw komórek.

nie posiada naczyń krwionośnych, limfatycznych.



WARSTWA PODSTAWNA

Spoczywa na błonie podstawnej

Warstwa rozrodcza – żywa, zdolna do podziałów komórkowych

Składa się z komórek cylindrycznych – jeden rząd ściśle do siebie przylegających

Żywe komórki z jądrem, dzielą się mitotycznie na pół, część dolna zostaje na swoim miejscu,
górna przesuwa, wędruje na powierzchnię aby się złuszczyć – ten proces to keratynizacji
naskórka.

Komórka traci jądro, zamiast jądra jest białko – keratyna, złuszcza się w postaci łusek.

Czas przejścia komórek z warstwy podstawnej do warstwy rogowej to prawidłowo ok. 28 – 30 dni

Komórki warstwy podstawnej łączą się z błoną podstawną – półdesmosomami.

A ze sobą za pomocą desmosomów.

Warstwa podstawna zawiera także melanocyty, komórki Merkla, komórki Langerhansa.

MELANOCYTY

Znajdują się w warstwie podstawnej.

Komórki gwiaździste.

Są to komórki barwnikowe.

Tworzą barwniki zwane melaniną, który jest wytwarzany w melanocytach.

Melanina- uwalniana jest z wypustek melanocytów do komórek sąsiadujących.



WARSTWA KOLCZYSTA

Najgrubsza – składa się z kilku (do 12) rzędów komórek wielobocznych

Buduje ją kilka warstw komórek połączonych ze sobą za pomocą desmosomów.

U dzieci procesy podziału nadal mają miejsce, u dorosłych dzieli się ale w

przypadku zranienia

Dochodzi tu do zaniku jąder w górnym rzędzie górnej warstwy.

Komórki przesuwając się ku górze ulegają spłaszczeniu

Warstwa podstawna i kolczysta tworzą żywy, czynny metabolicznie naskórek, zdolny do podziału komórek zwany

mianem warstwy MALPIGHIEGO.



WARSTWA ZIARNISTA

Jeden lub dwa rzędy komórek wrzecionowatych.

W komórkach pojawiają się pęcherzyki zwane ziarnami keratohialiny – zawierają białka które
powstały w wyniku przekształceń jądra komórkowego i blaszki glikolipidów.

Białka i blaszki glikolipidów wydostają sie z komórek tworząc barierę Reina – związek białkowo
– lipidowy .

Jest ona widoczna przy badaniu, określa stopień przepuszczalności naskórka.

Warstwy naskórka znajdujące się pod barierą Reina są bogate w wodę – 70%.

A powyżej są ubogie w wodę – 10%.

Bariera ta nie jest przepuszczalna dla wody dzięki czemu zatrzymuje ją w skórze, woda również
nie może wniknąć do skóry, jest to jedynie możliwe w postaci pary wodnej

Bariera ta jest przepuszczalna dla:

gazów

substancji rozpuszczonych w tłuszczach – wit. A, D, E, K, F

dla prowitamin

wit. B

niektórych elementów śladowych

enzymów

aminokwasów

substancji bioaktywnych

glukozy

promieni UV

hormonów, fitoformonów

promieni IR

Szkodliwych substancji – uszkadzają one barierę:

ołowiu

nikotyny

rtęci

mocnych kwasów

zasad



WARSTWA JASNA

Jest miedzy warstwą ziarnistą a rogową.

Zwana jest warstwą pośrednią.

Występuje głównie na stopach i dłoniach – tam gdzie naskórek jest grubszy.

Jest to wąskie pasmo bezpostaciowe zbudowane z białka.

Kiedyś zwana była barierą Reina



WARSTWA ROGOWA

Składa się ze ściśle upakowanych, bezjądrzastych komórek, mocno

spłaszczonych zwanych korneocyty

Są to łuseczki rogowe.

Komórki tej warstwy zawierają w swoim wnętrzu keratynę.

W procesie keratynizacji powstaje białko – keratyna.

W warstwie tej znajdują się glikolipidy które nie przepuszczają wody.

Komórki tej warstwy stale złuszczają się

WARSTWA ROGOWA SKÓRY SKŁADA SIĘ Z:

Keratyny - białko – 58%.

NMF – 30%.

Lipidy – 11% - spoiwo łączące komórki warstwy rogowej.

SPOIWO MIĘDZYKOMÓRKOWE (CEMENT MIĘDZYKOMÓRKOWY)

To lipidy naskórka.

Powstają w trakcie dojrzewania keratynocytów w warstwie kolczystej i ziarnistej.

Pełnią funkcje cementu łączącego komórki warstwy rogowej.

Zapewnia spoistość w warstwie rogowej.

Zabezpiecza skórę i cały organizm przed możliwością penetracji obcych substancji z zewnątrz.

Stanowi barierę dla wody.

Decyduje o zatrzymaniu wody w naskórku.

Zabezpiecza skórę oraz cały organizm przed możliwością penetracji substancji obcych z otoczenia

Zapewnia miękkość i elastyczność skórze

LIPIDY W WARSTWIE ROGOWEJ SKŁADAJĄ SIĘ Z:

Ceramidów 40%.

Cholesterolu 25%.

Siarczan cholesterolu 10%.

Wolne kwasy tłuszczowe 25%.

CERAMIDY !!!
Ceramidy (substancje tłuszczowe – sfingolipidy) są naturalnym składnikiem lipidów skóry; stanowią główny składnik
spoiwa wypełniającego przestrzenie międzykomórkowe w warstwie rogowej naskórka. Jeśli wyobrazimy sobie naskórek jako
poukładane regularnie cegiełki, tworzące pewien rodzaj muru, ceramidy wraz z kwasami tłuszczowymi i cholesterolem
tworzą tzw. cement międzykomórkowy, czyli barierę wodno-lipidową naskórka. Skład jego lipidów jest unikalny, różny od
lipidów ciała i łoju wydzielanego przez gruczoły łojowe. Szczególnie charakterystyczna dla naskórka jest właśnie duża
zawartość ceramidów (40–50%), które można uznać za najważniejsze lipidy w barierze warstwy rogowej skóry. Barierę tę
tworzą oprócz ceramidów także cholesterol (25–35% łącznie z siarczanem cholesterylu) i wolne kwasy tłuszczowe. Dzięki
wymienionym składnikom ma ona strukturę ciekłych kryształów, a taka właśnie budowa decyduje o zatrzymaniu wody w
skórze, a więc o prawidłowym jej nawilżaniu. Ceramidy tworzą szczelny mur ochronny skóry; chronią ją przed utratą wody i
wzmagają jej wchłanianie, regulują przenikanie przezskórne (np. wody, kosmetyków). Ich biosynteza odbywa się w
komórkach warstwy kolczystej i ziarnistej naskórka, gdzie najpierw powstaje glikoceramid. W trakcie zachodzących w
skórze przemian enzymatycznych odłącza się z jego cząstki reszta cukrowa, w rezultacie, w najbardziej zewnętrznej
warstwie rogowej naskórka znajdują się przede wszystkim ceramidy, natomiast glikoceramidy występują tylko w ilościach
śladowych.

Należą do sfingolipidów.

W warstwie rogowej wykryto 6 typów ceramidów.

Stanowią 40 -50% lipidów warstwy rogowej naskórka.

Powstają we wnętrzu rogowaciejących komórek warstwy kolczystej i ziarnistej (w pierwszej kolejności powstaje
glikoceramid – ceramid + cukier, następnie w trakcie dojrzewania zostaje odłączona cząstka cukru.

Dojrzałe ceramidy wydostają się do przestrzeni międzykomórkowej i tworzą lipidowe blaszki cementu
międzykomórkowego.

Zapewniają nieprzepuszczalność dla wody.

Różna długość łańcuchów z którego zbudowane są powoduje że ceramidy posiadają takie cechy jak: elastyczność i
termostabilność.

74% ceramidów to NNKT – niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe.

Ich ilość zmniejsza się wraz z wiekiem.

Niedobór: skóra szorstka, bardziej wrażliwa, sucha.

Ceramidy głównie chronią przed utratą wody.

Spowalniają proces złuszczania naskórka.

Chronią skórę przed wpływem czynników zewnętrznych – słońce, mróz, wiatr.

Preparaty z ceramidami głównie polecane są dla:

osób starszych z oznakami niedoboru lipidów

osób które mają skórę wrażliwą – też dla skór małych dzieci

dla skóry szorstkiej, suchej, uszkodzonej promieniami UV

w preparatach do włosów zniszczonych

NNKT – 74% CERAMIDÓW

o To grupa wysokonienasyconych kwasów tłuszczowych, zawierających od 2 do 4 wiązań podwójnych, których

obecność jest konieczna dla prawidłowego funkcjonowania organizmu.

o Do NNKT należą:

kwas alfa – linolenowy

kwas gamma – linolenowy

kwas linolowy

kwas arachidowy oraz inne kwasy tłuszczowe szeregu omega – 6.

Do niedawna zastaw związków zawierających te kwasy zwano wit. F .

Nie są wytwarzane przez organizm tylko pobierane z żywnością.

Najwięcej NNKT zawierają oleje:

zkiełków zbóż

z awokado

z pestek winogron

z orzechów laskowych

wiesiołek - składnik kosmetyczny

ogórek lekarski – składnik kosmetyczny

Biorą udział w procesie przemiany materii.

Biorą udział w gospodarce lipidowej wierzchniej warstwy naskórka i produkcji sebum.

Brak NNKT.

skóra ma wygląd ziarnisty, zwiędły

skóra jest sucha

jest bardziej bezbronna

Preparaty są dla skór wrażliwych, suchych, delikatnych, dla dzieci i niemowląt na oparzenia, odparzenia,
podrażnienia.

W dermatologii stosuje sie przy łuszczycy, skóry atopowej.

Kosmetyki:

Linomax – olej lniany

Oeparol – olej z wiesiołka

Topializa (SVR) – olej z ogórecznika lekarskiego

Eximega – olej z owsa

Są w tranie i oleju rybim.

W kawiorze.

Bardzo łatwo przyłączają tlen z powietrza.

NMF – NATURALNY CZYNNIK NAWILŻAJĄCY

Są to składniki warstwy rogowej i płaszcza hydrolipidowego skóry.

Nadaje im właściwości higroskopijne i hydrofilne.

Składniki te powstają podczas procesu keratynizacji z dezintegracji jąder komórkowych rogowaciejących komórek
naskórka.

Skład procentowy;

40% aminokwasów – glicyna, seryna, prolina, kwas glutaminowy

18,5% sole mineralne – sód, wapń, potas, magnez, chlorki, fosforany

12% mleczanu sodu

12% sól sodowa kwasu piroglutaminowego ( PCA – Na)

7% mocznik

1,5% amoniak, kwas moczowy, glikozamina, keratynina, substancja niezidentyfikowane

Może być wypłukiwany z warstwy rogowej przez wodę, rozpuszczalniki i detergenty.

Lipidy chronią NMF tworząc razem z nimi układ ciekłokrystaliczny, który pokrywa zrogowaciałe korneocyty.

Za głównie wiążące wodę uważa się:

mleczan sodu

glicynę

PCA – Na

10 – 15% jest wody w warstwie rogowej.

SEBUM

Łój skórny

Jest to wydzielina gruczołów łojowych pokrywająca skórę i włosy

PTS – PŁASZCZ TŁUSZCOZWY SKÓRY

Tworzy go mieszanina substancji pochodzących z różnych źródeł, z których największe znaczenie ma łój, nie
pomijając lipidów z komórek naskórka.

Zalega na powierzchni naskórka.

Składa się z;

tłuszczy

wosków

kwasów tłuszczowych

bakterio- i grzybobójczego skwalenu

cholesterolu

trójglicerydów

Hamuje przenikanie wody i substancji hydrofilnych.

Chroni przed utratą wody z ustroju .

Utrzymuje pH skóry na poziomie 5,5.

Ze względu na duże stężenie jonów wodorowych jest barierą dla elektrolitów dodatnich.

Chroni przed czynnikami chemicznymi, działaniem wirusów, grzybów.

CZYNNIKI NADAJĄCE SKÓRZE KWASNY ODCZYN TO:

Kwas mlekowy zawarty w pocie.

Wolne nienasycone kwasy zawarte w łoju.

Tlen z otaczającego nas powietrza.

Naturalna flora bakteryjna.

Składają się na nią różne drobnoustroje, które są na powierzchni naszego naskórka głównie gronkowiec i
beztlenowce.

Zgodnie współistnieją ze sobą.

Stanowią żywą barierę powstrzymującą bakterie i wirusy chorobotwórcze.

I. SKÓRA WŁAŚCIWA

Zbudowana jest z tkanki łącznej właściwej.

Zawiera naczynia krwionośne, limfatyczne, nerwy, gruczoły potowe i łojowe.

Osadzone są w niej przydatki skóry – włosy i paznokcie

Dzieli się na dwie warstwy: brodawkową i siateczkową.

Granica między skórą właściwą a naskórkiem jest falista – błona podstawna łączy naskórek ze skórą właściwą,
złożona jest z białek i proteoglikanów wytwarzanych przez komórki naskórka oraz komórki tkanki łącznej skóry
właściwej

SOPLE NASKÓREK

BRODAWKI SKÓRA WŁAŚCIWA

Wpuklenia do skóry właściwej to sople.

Wpuklenia skóry właściwej do naskórka do brodawki – warstwa brodawkowa.

Pod nią jest warstwa siateczkową zbudowana z włókien które tworzą siateczkę.

Wyróżniamy w niej: komórki, włókna, międzykomórkową substancję podstawową.

BUDOWA:

TRZY RODZAJE WŁÓKIEN:
- kolagenowe (dwa typy)
- elastylowe
- retikulinowe

KOLAGENOWE

Są podstawową masą skóry właściwej.

Zbudowane z białka zwanego kolagenem.

Mają kształt falisty.

Są długie, grube.

Elastyczne, rozciągliwe, odporne na urazy mechaniczne.

Mają ograniczoną możliwość rozciągania.

Połączone są w pęczki – są związane za pomocą mukopolisacharydów.

Stanowią rusztowanie dla skóry właściwej.

Obecne w warstwie siateczkowej i brodawkowej – nieco mniej.

Wyróżniamy ok. 14 typów kolagenu w organizmie z czego

2 typy kolagenu: I i III mają znaczenie dla skóry



KOLAGEN TYP III

Buduje głównie włókna kolagenowe u dzieci i osób młodych.

U osób dorosłych jest go poniżej 18%.

Synteza kolagenu III ustępuje w wieku 30lat, a potem zanika ze struktury dermicznej (40, 50
lat).

Jest delikatny.

Nadaje skórze elastyczność, jędrność.

Jest zdolny do pochłaniania wody – odpowiada za nawilżenie skóry.



KOLAGEN TYP I

Przeważa u osób dorosłych.

Stanowi ok. 80%.

Nie ma właściwości pochłaniania wody.

Tworzy masę grubych włókien, odgrywając role podpory.

Wraz z wiekiem kolagen III zastępowany jest kolagenem I.

18% kolagenu III.

ELASTYNOWE – SPRĘŻYSTE

Zbudowane z białka zwanego elastyną.

Mniej liczne niż kolagenowe.

Cienkie, krótkie, delikatniejsze.

Po rozciągnięciu mają zdolność powrotu.

Określają sprężystość i elastyczność naszej skóry.

Absorbują wodę i zatrzymują ja w tkankach.

Oplatają włókna kolagenowe.

RETIKULINOWE – SREBNOCHŁONNE

Bardzo cienkie, delikatne.

Występują w miejscach gdzie tkanka łączna graniczy z innymi tkankami np. oplatają naczynia krwionośne, włosy.

W procesach zapalnych zwiększa się ich ilość.

POMIĘDZY WŁÓKNAMI SĄ KOMÓRKI :
fibroblasty, histiocyty, mastocyty, limfocyty, granulocyty, komórki plazmatyczne

FIBROBLASY

Biorą udział w tworzeniu podstawowej substancji międzykomórkowej.

Tworzy białka potrzebne do budowy włókien kolagenowych i elastynowych.

Komórki starzejące się to – fibrocyty.

Są to komórki młode i sprawne.

HISTOCYTY

Makrofagi tkanki łącznej – komórka żerna.

Zwalczają bakterie i zarodniki chorobotwórcze na drodze fagocytozy (trawiąc je).

MASTOCYTY

Produkują hormony tkankowe.

Wywołują reakcje skórne na bodźce zewnętrzne: fizyczne, chemiczne, mechaniczne np. histamina (rozszerza
naczynia krwionośne) i heparyna.

Produkują enzymy odpowiedzialne za zachowanie właściwej równowagi w strukturalnym składzie substancji
międzykomórkowej i włókien np. nucynaza, hialurondaza.

PODSTAWOWA SUBSTANCJA MIĘDZYKOMÓRKOWA

o W młodej skórze ma postać pół płynnego żelu.

W jej skład wchodzą mukopolisacharydy którego głównym przedstawicielem jest kwas hialuronowy.

o Ma ogromne właściwości przyciągania i zatrzymywania wody (hydrofilowe) w skórze właściwej.

PRZYDATKI SKÓRY:

GRUCZOŁY POTOWE:
- ekranowe
- apokrynowe



EKRYNOWE

Występują w całej skórze człowieka bez war, napletka, łechtaczki, łożyska paznokcia.

Najczęściej na skórze dłoni i stóp.

Są czynne od urodzenia.

Są małe, wydzielają wodnisty pot.

Biorą udział w procesie termoregulacji.

Pot ich składa się z:

- wody – w niej rozpuszczone są białka
- mocznika
- kwasów tłuszczowych
- soli mineralnych
- małej ilości związków organicznych – dlatego pot nie stanowi pożywki dla bakterii.

ma on lekko kwaśne pH.

hamuje rozwój i namnażanie drobnoustrojów.

nie śmierdzi.

pot wraz z wydzieliną gruczołów łojowych tworzy kwasny płaszcz hydrolipidowy skóry.



APOKRYNOWE

Są duże, czynne od okresu dojrzewania.

Występują pod pachami, w powiece, sutku, przy zewnętrznych organach płciowych.

Nie reagują na bodźce termiczne.

Reagują na bodźce emocjonalne.

Pot wygląda jak mleko.

Jest lepki.

Pot zawiera:

- wodę
- sole mineralne
- lipidy
- sterole
- białka
- cukry

Stanowi doskonałą pożywkę dla bakterii.

Początkowo jest bezwonny, zaczyna brzydko pachnieć gdy bakterie go rozkładają.

Gruczoły skóry
Gruczoły skóry znajdują się w tkance podskórnej lub w przylegającej do niej warstwie skóry właściwej.
Zaliczamy do nich gruczoły łojowe i gruczoły potowe.

Gruczoły łojowe powstają z nabłonka mieszka włosowego lub bezpośrednio z naskórka. Mają budowę pęcherzykowatą o
postaci pojedynczej lub rozgałęzionej. Liczba ich wynosi od 0,5 do 1 miliona. Mogą one być bądź gruczołami łojowymi
włosa(90%), bądź gruczołami łojowymi samodzielnymi(10%). Samodzielne gruczoły łojowe znajdują się w czerwieni
wargowej(w kącikach ust), w błonie śluzowej warg sromowych mniejszych, skórze napletka i żołędzi, w otoczeniu sutka oraz
w powiekach. Nie ma ich na skórze dłoni i powierzchni stóp.

Wydzielany przez gruczoły łój zawiera tłuszcze właściwe(43%),wolne kwasy tłuszczowe(10%), cholesterol(2,5%) i jego
estry(2,5%), woski(25%), skwalen(12%).

Gruczoły potowe dzielimy na:
• ekrynowe
• apokrynowe

Gruczoły potowe ekrynowe występują na całej powierzchni skóry, w ogólnej liczbie około 3-4 mln. Są to gruczoły kształtu
cewkowatego (kanaliki), silnie skręcone w dolnej części. Gruczoły te uczestniczą w usuwaniu zbędnych i szkodliwych
produktów przemiany materii, ponadto w termoregulacji.

Gruczoły potowe apokrynowe mają kształt rozgałęzionych cewek, a przewód wyprowadzający uchodzi do mieszka
włosowego lub bezpośrednio na powierzchnię skóry. Aktywacja gruczołów apokrynowych następuje w okresie dojrzewania
płciowego (pokwitanie), pod wpływem hormonów płciowych. Czynności wydzielnicze tych gruczołów pobudzają czynniki
emocjonalne, niektóre witaminy, białka i składniki roślin (np. przyprawowych). Gruczoły apokrynowe skupione są wokół
oczu, nosa, warg, na szyi, klatce piersiowej (sutki, otoczki, śródpiersie), pod pachami, na małżowinach usznych, wokół i na
narządach płciowych i odbytu.

Paznokcie
Paznokcie są płytkami rogowymi tworzonymi przez naskórek. Rosną od korzenia, który stanowi odcinek bliższy paznokcia.
Paznokieć przylega do zmodyfikowanego naskórka, tworzącego łożysko paznokcia. Komórki nabłonkowe leżące pod tym
zagłębieniem intensywnie się dzielą, stanowiąc macierz paznokcia. Macierz przechodzi w naskórek wewnętrzny wału
paznokcia, który przedłuża się w naskórek wewnętrzny wału, a jego komórki rogowe wytwarzają obrąbek naskórkowy
paznokcia. W paznokciu wyróżnia się brzeg wolny, brzegi boczne i brzeg zakryty wchodzący w fałd skóry zwany zatoką
paznokcia.

W powstaniu blaszki paznokcia biorą udział komórki macierzy, które w wyniku podziałów tworzą stale nowe komórki
ulegające stopniowej keratynizacji. W korzeniu paznokcia proces keratynizacji nie jest zakończony i w tym miejscu blaszka
paznokcia jest nieprzejrzysta. Obszar ten często wystaje poza wał paznokcia w postaci białawego półksiężyca, zwanego
obłączkiem. Barwa paznokci zależy od przeświecających przez nie naczyń krwionośnych.

Włosy
Włosy są wytworami naskórka i występują na całej skórze z wyjątkiem dłoni i podeszw, żołędzi, wewnętrznej strony warg
sromowych większych, czerwieni wargowej i okolicy odbytu. Włos składa się z części zewnętrznej zwanej łodygą włosa i
części ukrytej w skórze – korzenia włosa. Korzeń włosa rozszerza się na końcu dolnym w opuszkę włosa zwaną cebulką
włosa, w której wydrążeniu znajduje się brodawka włosa, doprowadzająca do włosa naczynia krwionośne i nerwy. Górna
część korzenia włosa, ponad gruczołem łojowym, składa się z mieszka włosa, który stanowi wypuklenie naskórka i ze
znajdującego się w nim włosa właściwego. Środkowa i dolna część korzenia włosa składa się z włosa właściwego
otoczonego wewnętrzną i zewnętrzną pochewką oraz z łącznotkankowej torebki włosa. Pochewka zewnętrzna włosa jest
przedłużeniem naskórka. Do torebki włosa jest przytwierdzony mięsień przywłosowy, który kurcząc się powoduje tzw.
stawanie włosa co potocznie określa się jako „jeżenie się” włosów pod wpływem strachu czy zimna. Włos właściwy składa
się z części rdzennej włosa, części korowej włosa i powłoczki włosa, przy czym część rdzenna włosa występuje wyłącznie
w części przypodstawnej włosów cienkich i krótkich.

Rozwój włosa wiąże się z podziałami i keratynizacją komórek naskórka macierzy cebulki włosa, przylegających do brodawki
włosa. Komórki korowej części włosa, które uległy keratynizacji stanowią zasadniczą część włosa. Nie ulegają one
złuszczeniu, jak w przypadku komórek naskórka, ale przylegają ściśle do siebie. Komórki macierzy, leżące na obwodzie
cebulki włosa , biorą udział w tworzeniu powłoczki włosa oraz pochewki wewnętrznej i zewnętrznej korzenia włosa.

U człowieka wyróżnia się następujące rodzaje włosów ;długie włosy głowy ,włosy bródki ,włosy dołu pachowego, włosy
wzgórka łonowego, rzęsy, włosy brwi, włosy przedsionka jamy nosowej, włosy przewodu słuchowego zewnętrznego i
meszek pokrywający powierzchnię ciała z wyjątkiem wyżej wymienionych okolic i miejsc nieowłosionych.

I. TKANKA PODSKÓRNA

Zbudowana jest z tkanki łącznej właściwej luźnej i tkanki tłuszczowej podskórnej.

o Tkanka łączna zawiera sieć włókien kolagenowych, tworzących komory wypełnione tkanką tłuszczową – gromadzą się

w nich tłuszcze w postaci ziaren.

o Grubość zależy od okolicy ciała, płci, stopnia odżywienia, pracy.
o Spełnia rolę podporową.
o Stanowi zabezpieczenie dla wewnętrznych narządów.
o Chroni przed wpływem zimna.
o Są liczne naczynia krwionośne i nerwy
o Stanowi rezerwę energetyczną

Mikrodermabrazja !!!!!!!!! jest metodą mechanicznego złuszczania naskórka warstwa po warstwie. Polega na usunięciu-
ścieraniu warstw naskórka za pomocą specjalnego urządzenia wyposażonego w głowice ścierajace, pokryte kryształkami
naturalnego diamentu. Dzięki umiarkowanemu usuwaniu górnych warstw naskórka w jego warstwie podstawnej dochodzi do
zintensyfikowanego tworzenia się nowych, pełnowartościowych komórek,wędrują one do góry zastępując komórki
uszkodzone. Złuszczanie nastepuje stopniowo dlatego nie ma niebezpieczenstwa zbyt głębokiego lub nierównomiernego
złuszczania ani powstania blizn. Aparat wykorzystuje najnowocześniejszą technologię spełniającą wszystkie wymagane
normy europejskie w spektakularny sposób poprawiając funkcjonowanie skóry. Kontrolowana mikrodermabrazja jest
nowoczesną techniką,która za pomocą łagodnego peelingu pomaga uporać się ze specyficznymi problemami skórnymi.
Mówimy tu o kontrolowanej mikrodermabrazji, ponieważ intensywność zabiegu(głebokość złuszczania)jest dobierana
indywidualnie dla pacjenta.Mikrodermabrazja diamentowa jest zabiegiem bezpiecznym, nieinwazyjym, bezbolesnym i nie
powodującym uczuleń jak w przypadku innych metod peelingu. To zabieg skutecznie regenerujący i odmładzający skórę.
Kuracja obejmuje od 6 do 10 zabiegów przeprowadzanych w odstepie 1 do 4 tygodni, można również wykonywać
jednorazowo.

Rozróżnia się dwa rodzaje mikrodermabrazji: korundową oraz diamentową.!!!!!!!!!!



Mikrodermabrazja diamentowa polega na ścieraniu warstwy naskórka przy pomocy głowic diamentowych, metoda
bezpyłowa dla skór delikatnych wrażliwych, alergicznych.



Mikrodermobrazja korundowa przy pomocy mikronizowanych kryształów tlenku glinu złuszcza delikatnie
obumarły naskórek działając podobnie jak mikrodermobrazja diamentowa, stymulująco na regenerację kolagenu i
elastyny. Mikrodermobrazja korundowa wykorzystuje proszek organiczny wypychany pod ciśnieniem a w kontakcie
ze skórą daje efekt "burzy piaskowej", która ściera to, co napotka na swojej drodze.

Zalety mikrodermabrazji:

bezpieczna kontrolowana głębokość ścierania



pobudzenie produkcji kolagenu i elastyny



nie ma ograniczeń wiekowych



zabieg jest bezbolesny



możliwość częstego powtarzania



alternatywa dla osób nietolerujących peelingu chemicznego



likwidacja drobnych zmarszczek,uszkodzeń,zanieczyszczeń



odnowa komorkowa



generalna regeneracja skóry



eliminacja nadmiernego rogowacenia, suchości i uszkodzeń poslonecznych



przyspieszenie krążenia krwii i limfy



zwiekszenie absorbcji kosmetyków-odzywienie i nawilżenie skóry



wzmocnienie zdolności obronnych skóry



Wskazania do mirkodermabrazji diamentowej:

trądzik pospolity (grudkowy, zaskórnikowy)



blizny potrądzikowe



łojotok



rozszerzone pory



zaskórniki, prosaki



blizny



przebarwienia i odbarwienia



uszkodzenia posłoneczne



szorstki, zrogowaiały naskórek



rozstępy



cellulit



wiotkość skóry



rogowacenie okołomieszkowe



Zabieg mikrodermabrazji nie wymaga ograniczenia aktywności życiowej, jedynie bardziej wrażliwa skóra może reagować
lekkim zaczerwienieniem, które ustępuje po kilku godzinach. Systematyczne stosowane zabiegi nadają skórze młodzieńczy
wygląd i czynią ją bardziej promienną. Z każdą sesją efekty potęguja się, skóra staje się coraz bardziej gładka, elastyczna,
świetlista, nabiera zdrowego kolorytu. Zabieg jest idealnym przygotowaniem do terapii remodelingu twarzy i ciała
dostępnego w Naszej ofercie jak i do innych zabiegów kosmetycznych.

ULTRADŻWIĘKI (KAWITACJA-DZIAŁANIE)

Już w XIX wieku Piotr i Jakub Curie wykryli zjawisko piezoelektryczne. W 1927 roku P. Langevin rozpoczął badania nad
wpływem ultradźwięków na żywe istoty. Jednak dopiero rok 1951 i praca R. Pohlmana pozwoliły na ich zastosowanie w
medycynie i technice. Wtedy powstały pierwsze diagnostyczne urządzenia ultrasonograficzne, które obecnie wykorzystuje
się w rehabilitacji, reumatologii, chirurgii, stomatologii oraz w dermatologii i kosmetyce. Tak szerokie zastosowanie fali
ultradźwiękowej jest możliwe dzięki zdolności odbierania dźwięku przez tkanki. Głębokość penetracji zależna jest od
miejsca zastosowania: np. największą zdolność odbioru posiada tkanka nerwowa i kości, najmniejszą – tkanka tłuszczowa i
skóra.
Ultradźwięki to fale mechaniczne o częstotliwości przekraczającej granicę słyszalności ucha ludzkiego. W dermatologii i
kosmetyce wykorzystuje się ultradźwięki o częstotliwości 22-30 kHz, 1 MHz oraz 3 MHz i o natężeniu do 3 W/cm2. Fala 1
MHz wnika do głębokich warstw tkanki (do 60 mm), 3 MHz działa płytko, powierzchniowo, a najlepszą penetrację uzyskuje
się przy małych częstotliwościach.
n Ultradźwięki mają działanie mechaniczne, termiczne oraz fizykochemiczne.
Działanie mechaniczne polega na wprawianiu cząstek w tkankach w rytmiczne drgania i wywoływaniu tzw. „mikromasażu
komórek” w wyniku naprzemiennego rozciągania i ściskania. Powoduje to poprawę mikrokrążenia, wzrost przepuszczalności
błon komórkowych, przyspieszenie metabolizmu komórek – poprawia więc zaopatrzenie tkanek w składniki odżywcze i tlen,
a także ułatwia usuwanie produktów przemiany materii.
Drganiom cząstek towarzyszy zjawisko kawitacji (łac. cavitas – jama), które polega na powstaniu, w wyniku chwilowego
spadku ciśnienia, mikropęcherzyków wypełnionych gazem. Mają one zdolność powiększania się w wyniku działania fali
ultradźwiękowej, a następnie zapadania i wytwarzania fali uderzeniowej, z jednoczesnym wzrostem temperatury i
uwolnieniem wolnych rodników. Działanie cieplne ultradźwięków polega na przekształceniu energii przenoszonej w
tkankach w ciepło, które przyspiesza metabolizm komórkowy, dzięki czemu następuje zwiększenie produkcji kwasu
hialuronowego, kolagenu i elastyny, i które wywiera korzystny wpływ na tkankę nerwową, a także ma działanie
przeciwbólowe

Działanie fizykochemiczne to przyspieszenie metabolizmu w skórze, poprawa pH powierzchni skóry, zwiększenie absorbcji
składników odżywczych oraz efektu bakteriobójczego.



Podstawą leczniczego działania fali ultradźwiękowej są następujące czynniki: wzrost przepuszczalności błon
komórkowych, usprawnienie oddychania tkankowego i pobudzenie przemiany materii komórek, powstawanie
związków aktywnych biologicznie, wpływ na procesy enzymatyczne, zmiany w strukturze koloidów tkankowych i
ich uwodnienie, zmiany składu jonowego tkanek, zmiany odczynu tkanek w kierunku zasadowym.



Wskazania do zastosowania ultradźwięków w medycynie są szerokie. Należą do nich:
- stany pourazowe, takie jak złamania, zwichnięcia, skręcenia, krwiaki, bóle reumatyczne, neurologiczne, bóle
poamputacyjne, nerwoból nerwu trójdzielnego, owrzodzenia podudzi, odmrożenia,
- trądzik pospolity, trądzik różowaty, zaburzenia pigmentacji,
- zmarszczki, blizny, rozstępy, cellulite,
- rumieńce, rozszerzone naczynia, wynaczynienia oraz siniaki,
- przygotowanie do zabiegów i postępowanie po zabiegach laserowego zamykania naczyń, mezoterapii,
mikrodermabrazji, iniekcji wypełniaczy itp.



Podczas zabiegu konieczne jest zastosowanie tzw. preparatów sprzęgających (olej parafinowy, żel do USG), które
zapewniają odpowiedni kontakt głowicy ze skórą i ułatwiają wprowadzenie substancji aktywnych w głąb skóry, a
jednocześnie zapewniają prawidłowe działanie ultradźwięków i uzyskanie pożądanych efektów.

Częstym wskazaniem zastosowania ultradźwięków jest trądzik. Wykonanie peelingu kawitacyjnego przyspiesza proces
leczenia. Dzięki niemu usuwa się nadmiar łoju, bakterie, zbędne produkty przemiany materii, resztki kosmetyków, obumarłe
komórki, zaskórniki, jednocześnie uzyskuje się efekt bakteriobójczy. W zależności od rodzaju i stopnia zaawansowania
trądziku, zabiegi można wykonać początkowo co 10-14 dni, następnie raz w miesiącu jako zabieg pielęgnujący. Jednocześnie
podczas peelingu kawitacyjnego można wykonać sonoforezę lub fonoforezę, polegającą na wprowadzeniu do głębszych
warstw skóry substancji pielęgnacyjnej lub leku. Działanie peelingu kawitacyjnego to nie tylko poprawa stanu skóry
trądzikowej, lecz także spłycenie blizn potrądzikowych, rozjaśnienie przebarwień, zwężenie porów i zmniejszenie łojotoku.
W przypadku trądziku różowatego oprócz peelingu kawitacyjnego można wykonać zabieg ultradźwiękami o częstotliwości
22-28 kHz (zależnie od posiadanego aparatu) lub 1 MHz, co 2-3 dni, z zastosowaniem np. metronidazolu w żelu, witaminy
PP lub – jeśli występuje duża liczba rozszerzonych naczyń krwionośnych – np. arniki.
Rozszerzone naczynka krwionośne, rumieńce i efekt zaczerwienienia twarzy może być zredukowany w ciągu 5-6 zabiegów,
wykonywanych co 2-3 dni. Najczęściej wprowadzane przy użyciu ultradźwięków preparaty to: arnika, witamina K (ich
jednoczesne stosowanie przynosi znakomite efekty), biorubina (zwłaszcza aktywny koncentrat biorubiny) oraz escyna,
witamina C i rutyna. Dla podtrzymania efektu można zalecić kolejne zabiegi raz w miesiącu.
Ultradźwięki w połączeniu z odpowiednimi preparatami mogą także wspomóc usuwanie przebarwień. Liczba zabiegów
potrzebnych do usunięcia przebarwienia zależy od wielu czynników indywidualnych. Najkorzystniejszy efekt rozjaśnienia
można uzyskać stosując raz w tygodniu ultradźwięki w połączeniu z 2-5% kwasem trójchlorooctowym, kwasem mlekowym
lub kwasem askorbinowym.
Częstym problemem są obrzęki i zacienienia w okolicy oczu. Powstają one czasami w wyniku zaburzeń przemiany materii i
krążenia, czego wynikiem jest odkładanie się tłuszczu i wody w tkankach. Dzięki działaniu fal ultradźwiękowych następuje
poprawa mikrokrążenia, rozbicie komórek tłuszczowych i stwardnień podskórnych. Niekiedy można uzyskać poprawę
poprzez zmniejszenie obrzęku i zacienienia wykonując zabiegi np. z użyciem witaminy K, początkowo co drugi dzień, a
następnie raz w tygodniu.
Ultradźwięki wspomagają uzyskanie efektu wygładzenia zmarszczek, zwiększenia nawilżenia, jędrności, napięcia i
elastyczności skóry. Wykonując
peeling kawitacyjny, a następnie – tylko poprzez zmianę pozycji głowicy emitującej falę ultradźwiękową – intensywny
mikromasaż skóry, który wspomaga penetrację preparatów, bez naruszania równowagi jonowej, uzyskujemy silny efekt
liftingujący.
Intensywność i częstotliwość zabiegów jest zależna od stanu wyjściowego skóry. Połączenie terapii ultradźwiękowej z
mikrodermabrazją, a przede wszystkim z mezoterapią kwasem hialuronowym, polidezoksyrybonukleotydami lub witaminami
pozwala na uzyskanie jeszcze lepszego nawilżenia, rewitalizacji i regeneracji skóry. Terapia skojarzona przynosi również
lepsze efekty w przypadku skóry suchej, łojotokowej, cellulite, rozstępów i zwiotczeń skóry.
W ostatnim okresie ultradźwięki o wysokiej częstotliwości są szeroko wprowadzane do leczenia miejscowego nadmiaru
tkanki tłuszczowej. Zognis-kowane ultradźwięki niszczą komórkę tłuszczową, uszkadzając jej błonę komórkową, a następnie
usuwając komórkę w procesie przemiany materii.
Ciekawostką jest stosowanie ultradźwięków do przedłużania i zagęszczania włosów. Fale ultradźwiękowe aktywizują miejsca
połączeń włosa bez wpływu na włosy naturalne i skórę głowy. Nawet przy częstym stosowaniu ultradźwięków włos
pozostaje w pełni zdrowy i nieuszkodzony.
Szerokie zastosowanie ultradźwięków, możliwości jakie one dają i kojarzenie ich z zastosowaniem innych metod pozwala na
uzyskiwanie coraz lepszych efektów terapeutycznych.

STARZENIE SIĘ SKÓRY (CECHY HISTOLOGICZNE

Starzenie się ustroju jest nieuniknionym, naturalnym, biologicznym oraz psychicznym procesem określanym jako
zespół postępujących w czasie zmian polegających między innymi na:
— zmniejszeniu biologicznej aktywności komórek organizmu;
— spowolnieniu procesów regeneracyjnych;

— obniżeniu odporności i odpowiedzi na stres środowiskowy;
— obniżeniu właściwości adaptacyjnych organizmu znajdujących się pod kontrolą czynników genetycznych.
Na zmiany zachodzące w skórze wpływają jednocześnie dwa procesy:
— proces starzenia się skóry związany z mechanizmami wrodzonymi — wewnątrzpochodne starzenie się skóry;
— proces starzenia się skóry związany z wpływem środowiska zewnętrznego — fotostarzenie.
Ponieważ skóra jest bezpośrednio narażona na destrukcyjne działanie czynników zewnętrznych, ulega zazwyczaj
starzeniu szybciej niż pozostałe narządy naszego ciała, a efekt tego procesu jest bardziej widoczny.
Wszystkie rodzaje starzenia się skóry nakładają się na siebie i mają wspólne mechanizmy biologiczne, biochemiczne i
molekularne [1–4].
Rodzaje starzenia się skóry
W zależności od przyczyny wyróżnia się kilka typów starzenia się skóry.
• starzenie wewnątrzpochodne:
— związane z wiekiem (chronologiczne),
— hormonalne (menopauzalne);
• starzenie mimiczne (miostarzenie), czyli starzenie związane z mimiką;
• starzenie zewnątrzpochodne (fotostarzenie) powstające pod wpływem czynników zewnętrznych:
— związane z nadmierną ekspozycją na promieniowanie UV — fotostarzenie;
— związane z dymem papierosowym — „skóra palacza” [4–7].
Patomechanizm starzenia się skóry
związanego z wiekiem
Fizjologiczne starzenie się organizmu wiąże się z upływem czasu — z „ przesuwaniem się wskazówek zegara
biologicznego” i bywa określane mianem starzenia się chronologicznego, czyli chronostarzenia.
Sam proces starzenia rozpoczyna się początkowo w niewidoczny sposób, około 25–30 roku życia. Cechuje się
indywidualnym charakterem zmian i ich przebiegiem, a wiek metrykalny często odbiega od wieku biologicznego.
Istnieje wiele teorii i hipotez dotyczących przyczyn i mechanizmów tego zjawiska, które współwystępują i wiążą się ze
sobą [8–10].
Obraz kliniczny starzejącej się skóry
Skóra starzejąca się jest cienka, szara i mało elastyczna z licznymi zmianami klinicznymi, zwłaszcza na twarzy, szyi,
dekolcie oraz na grzbietowej powierzchni dłoni i przedramion. Najbardziej charakterystycznym objawem starzenia się
skóry są jednak zmarszczki.
W zależności od ich głębokości wyróżnia się zmarszczki powierzchowne i głębokie. Głębokość zmarszczek
powierzchownych nie przekracza 0,05 mm. Pojawiają się one najczęściej w okolicy oczodołów i określane są jako tak
zwane „kurze łapki”. Zmarszczki głębokie są głębsze niż 0,05 mm i występują jako poziome lub pionowe bruzdy na
czole, policzkach, dolnej części twarzy i szyi, a z czasem tworzą głębokie zmarszczki w okolicy oczodołów. Analizując
przebieg i topografię procesu starzenia się skóry na twarzy, można stwierdzić, że najbardziej nasilone i widoczne są
zmiany w obrębie oczodołów oraz dolnej części twarzy. Wraz z wiekiem następuje również postępujące pogorszenie
zarysowania i sukcesywnego opadania owalu twarzy, co wiąże się między innymi z działaniem sił grawitacji oraz z
zaburzeniami w obrębie struktury włókien elastycznych, kolagenowych oraz retikulinowych skóry właściwej i tkanki
podskórnej. Ponadto często stwierdza się luki w uzębieniu, zapadanie się policzków oraz redukcję zawartości
podściółki tłuszczowej. Wszystko to sprawia, że w podziale poprzecznym i podłużnym twarzy widoczne są znaczne
zmiany w jej proporcjach. Deficyt tkanki podskórnej (najwyraźniejszy wokół ust) powoduje utratę elastyczności skóry
oraz jej nadmiar w tej okolicy. Dodatkowo w wyniku nieustannej pracy mięśnia okrężnego ust skóra znajdująca się nad
nim staje się mniej sprężysta, co powoduje powstanie pionowych — tak zwanych „zmarszczek palacza” lub „kodu
kreskowego” .
Innym objawem starzenia się skóry jest jej suchość, która może pojawić się w każdym wieku, jednak najczęściej
występuje u osób starszych. Przyjmuje się, że problem ten, w mniejszym lub większym stopniu, dotyczy prawie 100%
populacji po 60 roku życia.
Skórze starzejącej się może towarzyszyć również niezależna od niedokrwistości bladość. W wyniku zaburzenia
procesu melanogenezy oraz zmian w układzie naczyniowym skóry mogą występować liczne przebarwienia,
odbarwienia oraz teleangiektazje
Opisanym zmianom często towarzyszy świąd, który bywa nazywany świądem starczym [27, 28]. W bardziej
zaawansowanym procesie starzenia się skóry mogą występować zaburzenia rogowacenia, brodawki łojotokowe
(starcze), stany przedrakowe oraz raki podstawnokomórkowe i kolczystokomórkowe.
Zmiany histologiczne w przebiegu starzenia się skóry
Proces starzenia się skóry, zarówno wewnątrzpochodny, jak i wynikający z oddziaływania bodźców zewnętrznych,
nierozerwalnie wiąże się ze zmianami właściwości fizycznych, morfologicznych oraz fizjologicznych poszczególnych
warstw skóry. Istotą procesu starzenia są zatem zmiany widoczne w obrazie histologicznym naskórka i skóry
właściwej. Wewnątrzpochodne starzenie się skóry charakteryzują głównie procesy zanikowe i zwiotczeniowe.
Zmiany w obrębie naskórka
Ponieważ z czasem aktywność podziałowa komórek warstwy podstawnej ulega redukcji, następuje więc ich
spłaszczenie i przyjmują one horyzontalne (spoczynkowe) ułożenie. Dodatkowo atrofia warstwy kolczystej i ziarnistej
sprawia, że naskórek staje się cienki. Granica skórno-naskórkowa ulega spłaszczeniu. Zmniejszenie ilości
proliferujących sopli naskórkowych oraz adhezji międzykomórkowej powoduje ograniczenie powierzchni kontaktu
naskórka ze skórą właściwą, co z kolei prawdopodobnie prowadzi do zmniejszenia i ograniczenia wymiany
metabolicznej oraz substancji odżywczych między tymi warstwami.
Zmiany w obrębie skóry właściwej

Proces starzenia obejmuje również skórę właściwą, w której obserwuje się obniżenie aktywności i syntezy
fibroblastów. Komórki te stają się okrągłe, wykazują cechy komórek będących w stanie spoczynku, a ponadto w ich
cytoplazmie zmniejsza się liczba pęcherzyków sekrecyjnych. W wyniku powyższych dysfunkcji dochodzi do
zmniejszenia liczby włókien kolagenowych i zmiany ich właściwości. W genetycznie uwarunkowanym procesie
starzenia się skóry znacznie zmniejsza się aktywność syntezy włókien, głównie typu III oraz w mniejszym stopniu typu
I, co prowadzi do zmian sieciowania się nowo powstałych włókien podporowych. Ponadto następują zmiany ich
właściwości fizyko-chemicznych, w wyniku czego włókna te stają się twarde, sztywne, pofałdowane oraz chaotycznie
rozmieszczone [3, 6, 34, 35]. Maleje również liczba włókien elastycznych, które są sztywne i rozmieszczone
nieregularnie. Wraz z wiekiem dochodzi również do zróżnicowania grubości ścian naczyń. Część z nich jest zgrubiała,
natomiast inne ulegają znacznemu scienieniu. W niektórych naczyniach obserwuje się redukcję liczby lub nawet
deficyt komórek okołonaczyniowych. W skórze starzejącej się zmniejsza się łożysko naczyniowe, zwłaszcza łożysko
pętli naczyniowych docierających do brodawek skórnych [3, 7, 25, 26, 35].
Przyczyny suchości skóry w okresie starzenia się
Wydzielanie łoju i potu zmniejsza się sukcesywnie — o ponad 50% u kobiet i o około 20% u mężczyzn. Gruczoły
łojowe stopniowo zanikają, co powoduje zmniejszenie ilości wydzielanego łoju, a to prowadzi do osłabienia skórnej
bariery ochronnej i/lub zredukowania płaszcza ochronnego naskórka. Dochodzi również do zaburzeń w składzie
lipidów naskórkowych. W warstwie rogowej ze względu na stopień polarności zdefiniowano siedem typów ceramidów
i oznaczono je cyframi arabskimi — 1, 2, 3, 4, 5, 6I, 6II. Pod względem chemicznym ceramidy należą do grupy
związków określanych jako sfingolipidy. W skład ceramidu oznaczonego nr 1 wchodzi kwas linolowy, którego
niedobór powoduje zmniejszenie spoistości cementu oraz zwiększenie transepidermalnej utraty wody [25, 26, 29, 30,
36, 37]. Kwas linolowy i linolenowy zalicza się do niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, które
zapobiegają łuszczeniu się naskórka i utracie wody. W przebiegu procesu starzenia oraz działania środowiska
zewnętrznego dochodzi do deficytu ceramidów, co powoduje nadmierną utratę wody i suchość skóry. W miarę upływu
lat obserwuje się zwolnienie produkcji oraz zmiany w strukturze naturalnych lipidów odpowiedzialnych za funkcje
ochronne warstwy rogowej [22]. Lipidy spoiwa międzykomórkowego ulegają utlenieniu, a proces wytwarzania
naturalnego czynnika nawilżającego zostaje zakłócony, w wyniku czego dochodzi do zwiększenia już istniejącej
suchości i silnego złuszczania naskórka. W warstwie rogowej obniżeniu ulega przede wszystkim stężenie steroli i
ceramidów, będących podstawowym budulcem cementu międzykomórkowego. Jest to wynik wzrostu degradacji
lipidów (w przypadku ceramidów obserwuje się wzrost aktywności ceramidazy) oraz spadku ich syntezy (zmniejszeniu
ulega ilość m.in. sfingomielinazy, enzymu uczestniczącego w syntezie ceramidów)
W suchej starzejącej się skórze stężenie estrów sterolowych, triglicerydów i ceramidu 3 jest niedostateczne, natomiast
równocześnie ilość wolnych kwasów tłuszczowych, ceramidu 2, ceramidu 4 oraz cholesterolu jest zwiększona.
Następuje też wzrost liczby warstw warstwy rogowej, co prowadzi do miejscowego nadmiernego rogowacenia
naskórka, czyli hiperkeratozy. Również niska wilgotność środowiska wpływa pobudzająco na nadmierną proliferację
naskórka, a w konsekwencji na pojawienie się reakcji zapalnej z powodu uszkodzenia bariery. Komórki naskórka
zaczynają proliferować i różnicować się znacznie wolniej, a więc w danej jednostce czasu, ku powierzchni skóry
wędruje zbyt mała ilość ceramidów. U osób starszych czas potrzebny do odtworzenia w pełni funkcjonującej warstwy
rogowej jest ponad 2-krotnie dłuższy niż u osób młodych. Skutkiem tych zaburzeń jest powstanie struktury niezdolnej
do zatrzymywania wody. Decydującym mechanizmem prowadzącym do przesuszenia skóry jest nie tylko brak lipidów,
ale przede wszystkim deficyt wody i receptorów, które ją wiążą. Zaburzenia te sprawiają, że warstwa rogowa staje się
szorstka i sucha. U kobiet w okresie menopauzy w wyniku zaburzeń hormonalnych i braku pobudzania receptorów
estrogenowych w obrębie skóry twarzy nie następuje pobudzenie fibroblastów i dochodzi do następowego obniżenia
stężenia glikozaminoglikanów, zwłaszcza odpowiedzialnego za optymalne nawilżenie kwasu hialuronowego.
Konsekwencją zaburzeń hormonalnych jest zahamowanie produkcji kolagenu, kwasu hialuronowego, a także obniżenie
syntezy, różnicowania i regeneracji keratynocytów. Zaburzenia te doprowadzają do obniżenia ilości ziaren
keratohialinowych oraz lipidów, co wpływa na skład płaszcza ochronnego naskórka. Zatem brak pobudzenia
estrogenowego receptorów nie tylko zwiększa deficyt wody w naskórku, ale również zmniejszenia stopień jej
nawilżenia oraz nasila procesy starzenia się skóry [
Zaburzenia melanogenezy starzejącej się skóry
W starzejącej się skórze dochodzi do stopniowego nieregularnego rozmieszczenia komórek barwnikowych —
melanocytów, które mogą się grupować, w wyniku czego na skórze pojawiają się plamy barwnikowe. Może również
dochodzić do zmniejszenia ich aktywności i gęstości, co sprawia, że skóra jest blada i powstają na niej odbarwienia.
Zmniejszona liczba melanocytów obniża właściwości ochronne organizmu w stosunku do promieniowania UV,
doprowadzając do zewnątrzpochodnych uszkodzeń struktur DNA, a w konsekwencji do zwiększonej zapadalności na
nowotwory skóry osób w starszym wieku
Odpowiedź immunologiczna a starzenie się skóry
W przebiegu całego procesu starzenia się skóry zmniejsza się liczba efektorowych komórek układu immunologicznego
pełniących funkcję komórek Langerhansa (APC, antigen presenting cells). Ulegają one zmianom morfologicznym w
postaci skrócenia wypustek dendrytycznych, co wywołuje nieprawidłową odpowiedź immunologiczną skóry, a to
przyczynia się do powstawania zmian chorobowych [43].
Zaburzenia endokrynne skóry
Z wiekiem maleje również zawartość naskórkowego prekursora witaminy D3, jakim jest 7-dehydrocholesterol. W
starszym wieku zmniejsza się więc ilość wytworzonej ostatecznej jej formy [44].
Powyższe zmiany kliniczne, histologiczne i biochemiczne zachodzące w przebiegu starzenia się skóry wskazują na
ogromną złożoność i różnorodność tego procesu. Jego zrozumienie może okazać się pomocne w wytyczeniu
kierunków działań profilaktycznych i prewencyjnych pozwalających opóźnić negatywne skutki tych zmian.

ZABIEGI I SUBSTANCJE CZYNNE PRZECIW STARZENIU SIĘ SKÓRY

Starzenie się skóry - jest naturalnym procesem polegającym na zmniejszeniu biologicznej aktywności komórek
organizmu, spowolnieniu procesów regeneracyjnych i utracie zdolności adaptacyjnych ustroju.

W procesie starzenia udział biorą:
1) czynniki genetyczne – zaprogramowany, kontrolowany proces obumierania komórek uzależniony od aktywności
genów,
2) czynniki zewnętrzne - promieniowanie UV (fotostarzenie – photoaging), skażenie środowiska, palenie papierosów,
niewłaściwa pielęgnacja, promieniowanie jonizujące (np. komputery), nadmiar ozonu, zanieczyszczenia w powietrzu
czy bakterie, dym z papierosów, spaliny samochodowe,
3) czynniki wewnętrzne - związane z zaburzeniami regulacji hormonalnej, nieprawidłowym odżywianiem i
niedoborami witaminowymi.

Efekty fotostarzenia:



suchość skóry - utrata dotychczasowej elastyczności, następuje odwodnienie, silniej zaznaczają się zmarszczki
mimiczne, pojawiają się drobne zmarszczki wokół kącików oczu i ust,



skóra staje się bardziej gruba, szorstka i zrogowaciała, gdyż promieniowanie pobudza komórki skóry do
podziałów i przyspiesza proces rogowacenia naskórka (w procesie starzenia bez udziału promieniowania UV
naskórek staje się cieńszy i szorstki, ponieważ keratynocyty pomnażają się w zwolnionym tempie),



powstawanie teleangiektazji, czyli rozszerzonych i popękanych naczyń włosowatych skóry pogorszeniu
ulegają także już istniejące zmiany naczynkowe,



wydzielanie melaniny następuje w sposób niejednolity, czego wynikiem są liczne brązowe plamy w miejscach
odkrytych - pojawiają się plamy pigmentacyjne,



mniejsza aktywność fibroblastów, pogarsza się produkcja włókien kolagenowych i elastynowych,



wzrost ilości pojawiających się zaskórników widocznych w postaci drobnych, ciemnych punkcików oraz
białych prosaków na skórze;

Zmarszczki są zagięciami i deformacjami skóry pojawiającymi się w miarę starzenia. Wraz z upływem lat skóra traci
elastyczność, co powoduje powstawanie linii lub drobnych rys, które później stają się zmarszczkami.

Czynniki wpływające na pojawianie się zmarszczek:

Przyspieszające

Opóźniające

- Promienie słoneczne (opalanie)
- Palenie papierosów
- Gwałtowne odchudzanie
- Nieprawidłowa pielęgnacja
- Klimatyzacja
- Żywa mimika

- Picie odpowiedniej ilości wody
- Właściwa dieta
- Prawidłowa pielęgnacja
- Zdrowy sen

Profilaktyka zmarszczek:



unikanie nadmiernego opalania,



stosowanie kremów z filtrem przeciwsłonecznym,



okulary przeciwsłoneczne z dużymi szkłami, by nie dopuścić do padania promieni na skórę wokół oczu,



picie dużych ilości wody,



stosowanie multiminerałów, witamin A, B, C i E, beta-karotenu (prowitamina A) oraz witamin C, E, które są
bardzo skuteczne w unieszkodliwianiu wolnych rodników,



łagodny masaż skóry przez około 2 minuty, aby pobudzić krążenie,



używanie kremów nawilżających;

Składniki kosmeceutyków (dermokosmetyków), które skutecznie przeciwdziałają procesowi starzenia się skóry :



Witamina A, retinol i jego pochodne - pobudzają odbudowę komórek,



Filtry ochronne UVA i UVB - ochrona przed fotostarzeniem,



Hydroksykwasy (w szczególności kwas glikolowy z uwagi na jego najmniejszą cząsteczkę) - wspierają
odnowę i mechanizmy regeneracyjne,



Przeciwutleniacze (antyoksydanty) - wspierają mechanizmy ochronne i regeneracyjne. Należą do nich m.in.
witamina C, która jak wykazały badania, ochrania skórę, zapobiega jej fotostarzeniu się oraz stymuluje
produkcję kolagenu. Aby jednak witamina C zadziałała jej stężenie w preparatach musi wynosić co najmniej
10%,



Substancje poprawiające strukturę i funkcję naskórka,



Substancje hormonopodobne, np. soja - spowalnia tworzenie się zmarszczek,



Kwas hialuronowy - jest substancją silnie wiążącą wodę w tkance łącznej. Wypełnia przestrzenie między
włóknami kolagenowymi i utrzymuje elastyczność skóry;

Nieinwazyjne (niechirurgiczne) programy odmładzające:

Peelingi

chemiczne

Substancje używane do peelingów (kwas glikolowy, TCA, HPP) usuwają martwe komórki naskórka, a ponadto
nawadniają skórę. Przy stałym używaniu dokonują one dużych zmian w wyglądzie skóry odnawiając i odmładzając ją.

Mikrodermabrazja
Dzięki mechanicznemu ścieraniu naskórka i pobudzaniu aktywności fibroblastów w skórze dochodzi do poprawy
jakości skóry (struktury i kolorytu), zwiększenia elastyczności, zmniejszenia rozszerzonych porów, usunięcia
zaskórników, spłycenia powierzchownych zmarszczek, wygładzenia skóry, usunięcia przebarwień posłonecznych (lub
starczych). W efekcie skóra staje się świeższa i młodsza

Mezoterapia
Zmniejsza objawy starzenia się skóry takie jak zmarszczki, zwiotczenie i ścieńczenie skóry. Stosowanie jej można
łączyć z innymi zabiegami estetycznymi. Odpowiednie koktajle stosowane są do zabiegów mezoterapii skóry twarzy,
szyi i dekoltu. Mieszanina wielu substancji rewitalizujących i regenerujących (takich jak: kwas hialuronowy,
krzemionka organiczna i kompleksy multiwitaminowe, które stymulują metabolizm komórek, zwiększają produkcję
kolagenu i elastyny) poprawiają stan skóry. Po serii zabiegów mezoterapii skóra wygląda znacznie lepiej, drobne
zmarszczki znikają całkowicie, głębsze ulegają spłyceniu. Widoczna jest także poprawa napięcia i jędrności skóry.

Laseroterapia – fotoodmładzanie za pomocą intensywnego żródła światła IPL.

Zabiegi z użyciem IPL działają na 2 grupy objawów fotostarzenia skóry:
Grupa A uszkodzeń skóry to plamy barwnikowe, piegi oraz zmiany naczyniowe - rumień i porozszerzane naczynka,
będące efektem średnich uszkodzeń świetlnych, ale również chorób np. trądzika różowatego.
Grupa B to zmiany strukturalne skóry i naskórka - zmarszczki, rozszerzone pory, a także zmiany sprężystości skóry
charakteryzowane jako rumiana i pofałdowana cera. Leczenie składa się z serii pięciu zabiegów, wykonywanych co
trzy-sześć tygodni. Efekty zauważalne są już po drugim zabiegu. Zabieg można wykonać na całej twarzy, w obrębie
szyi, dekoltu, rąk. Aby uzyskać jednorodny efekt estetyczny skórę naświetla się dwukrotnie w czasie jednego
spotkania. Zaletą zabiegu jest to, że pacjent może powrócić do swoich aktywności zaraz po jego wykonaniu.

Fraxel laser - laser frakcyjny

Botox – wstrzykiwanie toksyny botulinowej w celu porażenia partii mięśniowych, przez co dochodzi do niwelowania
zmarszczek.

Wypełniacze – substancje na bazie kwasu hialuronowego, polimlekowego i innych stosowane śródskórnie na przebiegu
zmarszczki powodując efekt “wypełnienia” zmiany.

Kwasy hydroksylowe

Kwasy hydroksylowe, hydroksykwasy to substancje należące do ogólnie pojętej grupy eksfoliantów chemicznych,
czyli środków złuszczających skórę. Najbardziej popularne to alfa-hydroksykwasy (AHA) i beta-hydroksykwasy
(BHA) oraz nowe poli-hydroksykwasy (PHA). Ich działanie polega między innymi na:

# regulacji odnowy komórkowej skóry, poprzez usunięcie zbędnych zrogowaciałych komórek, dzięki czemu poprawia
się struktura i koloryt skóry,

# zwiększeniu skuteczności działania innych preparatów kosmetycznych; skóra przygotowana kwasami lepiej
absorbuje składniki aktywne zawarte w kremach,

# zapewnieniu lepszego nawodnienia skóry; ponadto stosowane w większych stężeniach mają dodatkowo wpływ na
skórę właściwą przyczyniając się do poprawy produkcji kolagenu i elastyny - odnosi się to głównie do kwasów AHA,

# odblokowywaniu porów i działaniu antybakteryjnym, dzięki czemu zapobiegają tworzeniu ognisk zapalnych, czyli
wszelkiego rodzaju wyprysków i zaskórników – dotyczy to głównie kwasów BHA,

# są pomocne w przypadku przebarwień i niewielkich blizn potrądzikowych,

# spłycają drobne zmarszczki powierzchniowe i poprawiają elastyczność skóry,

# preparaty z kwasami polecane są nie tylko do twarzy, ale i do całego ciała. Ich stosowanie jest bardzo pomocne
zwłaszcza w przypadku zrogowaciałych i przesuszonych partii ciała jak: łokcie, kolana czy stopy.

W trakcie stosowania kuracji hydroksykwasami nie należy korzystać z solarium i opalać się na słońcu. Obowiązkowe
jest stosowanie stabilnych filtrów z wysokim poziomem protekcji.

Kwasy Alfa-hydroksylowe - AHA występują powszechnie w przyrodzie, można je więc otrzymywać z produktów
naturalnych jak: trzcina cukrowa, mleko, owoce lub mogą być one także syntetyzowane metodami chemicznymi.
W produktach kosmetycznych stosuje się najczęściej 5 typów kwasów alfa-hydroksylowych:
- kwas glikolowy (hydroksyoctowy) otrzymywany z soku trzciny cukrowej,
- kwas mlekowy (alfa-hydroksypropionowy) powstaje podczas fermentacji cukru mlekowego i innych cukrów,
występuje w kwaśnym mleku, żurach, kiszonych warzywach i owocach,
- kwas jabłkowy (hydroksyetanodikarboksylowy) występujący w wielu owocach,
- kwas cytrynowy (2-hydroksypropano-1,2,3-trikarboksylowy), który występuje w owocach np. w cytrynach,
ananasach,
- kwas winowy (dihydroksybursztynowy) występujący w winogronach i winie.
Kwasy AHA należą do kwasów rozpuszczalnych w wodzie, dlatego też nie mają zdolności do przenikania przez
warstwę sebum czyli warstwę łoju i wnikania w głąb oraz oczyszczania porów skóry. Z tego względu preparaty z
kwasami AHA są bardziej polecane dla skóry suchej, zgrubiałej oraz zniszczonej opalaniem, ale oczywiście są
pomocne także w przypadku cery trądzikowej, zwłaszcza w wyższych stężeniach stosowanych w gabinetach
dermatologicznych.
W niskich stężeniach działają tylko na naskórek. W wyższych stężeniach, które mogą silnie podrażniać, mają wpływ na
głębiej położone warstwy skóry, czyli skórę właściwą. Aby skutecznie działać wymagają optymalnego pH w zakresie 3
- 4.5.

Kwasy Beta-hydroksylowe - BHA - w kosmetyce stosuje się tylko jeden rodzaj kwasu BHA - kwas salicylowy.
Ogólne działanie kwasu BHA jest bardzo podobne do kwasów AHA, czyli także reguluje on odnowę komórkową
skóry, działa złuszczająco poprzez rozluźnianie połączeń międzykomórkowych i usuwa zbędne warstwy
zrogowaciałych komórek naskórka. Kwas salicylowy jest ponadto związkiem spokrewnionym z aspiryną (chemiczna
nazwa aspiryny to kwas acetylosalicylowy) i tak jak ona posiada pewne właściwości przeciwzapalne, sprzyja więc
procesowi gojenia wyprysków i podrażnień. Jest to kwas rozpuszczalny w tłuszczach, dzięki temu oprócz tego, że
złuszcza martwe komórki z powierzchni naskórka, ma także zdolność przenikania przez warstwę łojową (sebum) i
wnikania w głąb oraz oczyszczania porów skóry, a także wnikania w głąb mieszków włosowych, co ma duże znaczenie
w leczeniu trądziku. Dzięki temu przyczynia się do odblokowania porów, a co za tym idzie zapobiega tworzeniu
wszelkich wyprysków oraz pomaga likwidować tzw. "zaskórniki". Z tego względu preparaty z kwasem BHA polecane
są dla cer skłonnych do zanieczyszczonych porów i trądziku. Kwasy te są także odpowiednie dla cer suchych z
problemem zanieczyszczonych porów skóry, zwłaszcza w tzw. linii T, bowiem nie mają one właściwości
wysuszających. Aby skutecznie działać wymagają optymalnego pH w zakresie 3 - 4.

Kwasy Poli-hydroksylowe - PHA - to nowa generacja kwasów hydroksylowych, które posiadają wszystkie cechy i
zdolności charakterystyczne dla kwasów AHA, ale dodatkowo działają łagodniej, nie powodując efektów
ubocznych w postaci intensywnego łuszczenia, pieczenia, szczypania lub zaczerwienienia skóry możliwego w
przypadku kwasów AHA. Łagodniejsze działanie kwasów PHA jest wynikiem budowy ich cząsteczek, które mają
większe rozmiary przez co nie mają możliwości tak szybkiego wnikania głęboko w skórę jak kwasy AHA, zwłaszcza
kwas glikolowy. PHA są więc dobrą opcją dla osób o bardzo wrażliwej skórze, a także mogą być stosowane u osób z
trądzikiem różowatym, łuszczycą, łojotokiem, egzemą i innymi schorzeniami skórnymi, w przypadku których
złuszczanie może być pomocne w leczeniu, ale musi być ono przeprowadzane bez ryzyka wystąpienia drażniących
efektów ubocznych.
Dodatkowo kwasy PHA ze względu na swą budowę wykazują:

# Silne właściwości nawilżające, potrafią wiązać wodę z powietrza i zatrzymywać wilgoć w naskórku. Są one
bowiem pochodnymi związków naturalnie występujących w skórze - glikozaminoglikanów, które to odpowiadają za
utrzymanie odpowiedniego nawilżenia skóry.

# Ponadto kwasy PHA są dobrymi antyutleniaczami walczącymi z niszczącymi skórę wolnymi rodnikami oraz
wiążącymi metale ciężkie.

# Posiadają właściwości przeciwzmarszczkowe, wpływają bowiem pozytywnie na syntezę kolagenu i elastyny,
zwiększając grubość skóry, która z wiekiem staje się coraz cieńsza. Tak więc z jednej strony regulują odnowę
komórkową, złuszczając zbędne, zrogowaciałe komórki naskórka, z drugiej działając na poziomie skóry właściwej
poprawiają ogólną grubość skóry.

# Łagodzą podrażnienia i przyspieszają proces gojenia skóry.

# Wzmacniają barierę lipidową skóry.

# Kwasy PHA polecane są w przypadku cery naczynkowej, wpływają korzystnie na stan rozszerzonych naczynek,
zmniejszając ich widoczność i skłonności do czerwienienia.

# W odróżnieniu od kwasów AHA, kwasy PHA nie zwiększają wrażliwości skóry na promieniowanie UV. Produkty
z kwasami PHA mogą być stosowane także latem, nawet przy mało rygorystycznej ochronie przeciwsłonecznej.

Aby kwasy poli-hydroksylowe mogły skutecznie działać podobnie jak kwasy AHA także wymagają conajmniej 5 %
stężenia oraz kwaśnego odczynu w granicach pH 3 - 4.

W praktyce stosuję się trzy typy poli-hydroksykwasów:
- glukonolakton,
- glukoheptanolakton,
- kwas laktobionowy.

ROLA WITAMIN W PREPARATACH KOSMETYCZNYCH
Zadaniem współczesnego kosmetyku jest nie tylko upiększanie, ale również wzmacnianie skóry oraz opóźnianie
procesów jej starzenia. Dla zachowania zdrowego wyglądu nieodzowne są witaminy, które biorą udział we wszystkich
podstawowych procesach organizmu, umożliwiając jego prawidłowe funkcjonowanie. Interesujące jest nie tylko ich
działanie biologiczne, ale także fizjologiczne.

W kosmetyce wszechstronnie stosowane są zarówno witaminy rozpuszczalne w tłuszczach (E, A, F ) jak i w wodzie
(witamina C, B5). W większości przypadków stosowane witaminy wykazują wielokierunkowe działanie. Tak więc
mogą one być stosowane jako środki nawilżające, regulatory procesów keratynizacji, emolienty, filtry UV,
antyutleniacze, substancje blokujące powstawanie szkodliwych związków w skórze.

Witamina E

Jedną z najczęściej stosowanych w kosmetyce witamin jest witamina E, czyli mieszanina a, b, g i d-tokoferoli. Jest to
układ doskonale rozpuszczalny w tłuszczach, praktycznie nierozpuszczalny w wodzie. Stąd szczególnie zalecany jest
do stosowania w preparatach emulsyjnych. Rozpowszechnienie witaminy E w przyrodzie jest bardzo duże,
najprawdopodobniej największe z grupy witamin tłuszczowych. Najbogatsze jej źródło stanowią oleje roślinne (m.in.
kukurydziany, awokado, słonecznikowy, sojowy, wiesiołkowy), produkty zbożowe oraz zielone części roślin (bób,
groszek, sałata, kapusta). Poza tym występuje ona w maśle, margarynie, jajach, wątrobie. Tokoferole są silnymi
antyutleniaczami, dlatego początkowo wykorzystywano je jako dodatki stabilizujące w preparatach kosmetycznych
zawierających w składzie recepturalnym nienasycone kwasy tłuszczowe. Dopiero z czasem okazało się, że ze względu
na zdolność neutralizowania wolnych rodników witamina E chroni przed utlenianiem i zniszczeniem lipidy naskórka,
włókna kolagenowe i elastyczne skóry. Prowadzone badania wykazały, że kremy kosmetyczne zawierające witaminę E
zapobiegają również powstawaniu podrażnień i oparzeń słonecznych, co jest o tyle zaskakujące, że tokoferole są
stosunkowo słabymi środkami promieniochronnymi. I w tym wypadku źródłem ich antyradiacyjnej aktywności okazała
się zdolność do wychwytywania i wiązania wolnych rodników powstających na skutek promieniowania UV. Wolne
rodniki powstające w skórze pod wpływem naświetlania promieniami słonecznymi mogą powodować nie tylko
podrażnienia i oparzenia słoneczne, a w konsekwencji przyspieszony proces starzenia skóry, ale mogą one także
prowadzić do powstawania niektórych nowotworów. W efekcie skutecznej ochrony przeciwrodnikowej witamina E
przeciwdziała zmianom starczym i degeneracyjnym skóry oraz chroni ją przed działaniem niekorzystnych czynników
środowiskowych. Stosowana miejscowo ma działanie przeciwzapalne i przeciwobrzękowe. Aktywizuje ona i działa
odżywczo na skórę, poprawia jej ukrwienie oraz zwiększa elastyczność tkanki łącznej. Wygładza, ujędrnia, natłuszcza i
nawilża skórę. Witamina E ze względu na swoje wielostronne działanie często określana jest mianem witaminy
młodości. Do celów kosmetycznych produkowana jest w formach różniących się zawartością poszczególnych
tokoferoli, obecnością dodatków stabilizujących czy solubilizatorów. W kosmetyce bardzo często stosowany jest
również octan witaminy E, który jest trwałym, odpornym na światło i tlen, aktywnym składnikiem kosmetycznym
bardzo łatwo wchłanianym przez skórę. Preparaty zawierające witaminę E, to głównie kremy i mleczka kosmetyczne,
szminki i produkty do pielęgnacji warg oraz kosmetyki przeznaczone do pielęgnacji paznokci. Działanie witaminy E
powoduje coraz większe zainteresowanie stosowaniem tokoferoli również w kremach i innych kosmetykach
plażowych. Wybierając preparat kosmetyczny zwierający w składzie witaminę E, powinno zwracać się uwagę na jej
zawartość. Przy niskich stężeniach może ona bowiem pełnić jedynie rolę ochronną w stosunku do składników, głównie
nienasyconych kwasów tłuszczowych preparatu kosmetycznego. Stosowane stężenia witaminy E, które mogą zapewnić
nam korzystne oddziaływanie również w stosunku do naszej skóry, wahają się w granicach 1,5 do 3% w przeliczeniu
na czysty tokoferol. W najnowszych generacjach kremów, szczególnie o działaniu promieniochronnym zawartości
czystej witaminy E mogą być wyższe i dochodzić do 5%.

Witamina A

Kolejną witaminą często stosowaną w preparatach kosmetycznych jest witamina A, znana również jako retinol lub
akseroftol. Witamina ta występuje wyłącznie w organach zwierzęcych, a najobfitszym jej źródłem są trany z wątroby
sztokfisza, płastugi i tuńczyka. W produktach naturalnych występuje zarówno w stanie wolnym jak i w postaci estrów,
które są trwalsze. Podobnie jak witamina E, zaliczana jest do grupy witamin rozpuszczalnych w tłuszczach. Witamina
A jest czynnikiem przeciwinfekcyjnym i wzrostowym, działającym jako bodziec w budowie nowych komórek i
zapobiegającym kurzej ślepocie. Odgrywa ona dużą rolę w metabolizmie skóry, stąd zwana jest czasami jej
normalizatorem. Reguluje proces keratynizacji naskórka. Stymulując produkcję nowych komórek wspomaga jego
regenerację. Wywiera ona również znaczący wpływ na równowagę wodno-tłuszczową, dzięki czemu ogranicza
szorstkość i złuszczanie skóry. Długotrwałe stosowanie kosmetyków zawierających w swoim składzie witaminę A
działa stymulująco na komórki skóry właściwej, poprawia jej elastyczność, działa na skórę odżywczo, zapobiega
procesom jej wiotczenia. Systematyczne jej stosowanie w wysokich stężeniach zmniejsza przebarwienia skóry, wybiela
plamy słoneczne i piegi. Akseroftol jest absorbowany z preparatów kosmetycznych przez skórę, przy czym absorbcja ta
jest niezależna od form podania, jednakowa dla preparatów tłuszczowych czy emulsji. Witaminę A stosuje się w
kosmetykach przeznaczonych do skóry suchej, z upośledzeniem działania gruczołów łojowych. Kremy zawierające ją
w swoim składzie przeznaczone są do cery zmęczonej, szarej, suchej. Stanowią one również doskonałą kurację dla
skóry zniszczonej działaniem ostrego słońca. Preparaty z witaminą A mogą być również przydatne w przypadku skóry
normalnej, jako ważny czynnik o działaniu pielęgnacyjno-zapobiegawczym. Problemem w stosowaniu tej witaminy w
kosmetyce jest jej szybkie utlenianie. Stąd też preparaty kosmetyczne, które zawierają ją w swoim składzie należy
przetrzymywać w chłodnym miejscu, chroniąc przed światłem. Pewne działanie przeciwutleniające w stosunku do
witaminy A wykazuje witamina E, stąd też często w preparatach kosmetycznych obie te witaminy stosowane są razem.
Szerokie zastosowanie w kosmetyce znalazły również preparaty zawierające karoteny będące prowitaminą witaminy A,
które po zastosowaniu miejscowym mają zdolność przekształcania się w witaminę. Najczęściej używaną ich formą są
wyciągi olejowe wprowadzane do fazy tłuszczowej emulsji. W USA i Europie Zachodniej, zarówno w dermatologii jak
i w kosmetyce, wykorzystuje się w likwidowaniu zmarszczek i usuwaniu uszkodzeń skóry wywołanych
promieniowaniem UV pochodną witaminy A, tzw. kwas retinowy lub retinu A. Kwas ten reguluje procesy
metaboliczne w komórkach naskórka. Pod jego wpływem zostaje usunięta jego zewnętrzna warstwa, cera staje się
jaśniejsza, bardziej gładka, delikatniejsza w dotyku. Retin A ma dużą zdolność penetracyjną. Działanie jego widoczne
jest również w skórze właściwej. Pobudza on do pracy jej komórki, co z kolei wpływa na podwyższenie syntezy
kolagenu, którego w starzejącej skórze jest coraz mniej.

Witamina F

W pielęgnacji skóry duże znaczenie ma również tak zwana witamina F, stanowiąca mieszaninę egzogennych,
nienasyconych kwasów tłuszczowych: linolowego, linolenowego i arachidonowego. Termin "witamina F" bardzo
często zastępuje się określeniem niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe NNKT lub niezbędne kwasy tłuszczowe
NKT. Kwasy te nie są syntetyzowane przez organizm ssaków i muszą być dostarczane z pożywieniem. Najobfitszym
ich źródłem są oleje roślinne (sojowy, arachidowy, oliwkowy, makowy). Witamina F działa immunostymulująco na
cały organizm człowieka. Obniża ona poziom cholesterolu i ciśnienia krwi, korzystnie wpływa na przyswajanie
witamin E, A i D, przyspiesza regenerację tkanki skórnej. NNKT wraz z fosfolipidami tworzą strukturę błony
komórkowej, regulując jej płynność i aktywność enzymów. Wiadomo również, że składniki witaminy F, a szczególnie
najaktywniejszy z nich kwas linolowy odgrywają istotną rolę w procesach metabolicznych skóry. Skóra stanowiąca
barierę ochronną organizmu odnawia nieustannie swoją strukturę, której głównymi składnikami są właśnie
nienasycone kwasy tłuszczowe. Naturalne lipidy naskórka mogą ulegać zniszczeniu, np. pod wpływem słońca i
wolnych rodników. Niezbędne zatem staje się ich dostarczanie, np. w postaci preparatów kosmetycznych. Witamina F
jest bardzo dobrze przyswajalnym zespołem tłuszczy odbudowujących płaszcz lipidowy naskórka i normalizujących
jego fizjologiczne właściwości ochronne. NNKT zastosowane miejscowo mogą być włączane w strukturę błony
komórek warstwy korneocytowej. Wbudowane w strukturę fosfolipidową epidermy normalizują międzykomórkowe
warstwy lipidowe i poprawiają funkcjonowanie jej bariery ochronnej. Przeciwdziała to utracie wody i hamuje procesy
starzenia powierzchniowej warstwy skóry. Ze względu na swoje działanie kwasy te często określane są mianem
czynnika regulującego jej gospodarkę wodno-lipidową. Łatwo zauważalnym objawem niedoboru NNKT są zaburzenia
w funkcjonowaniu skóry, w wyniku których traci ona jędrność, marszczy się, wiotczeje, wykazuje objawy wczesnego
starzenia się. Następstwem zaburzeń w funkcjonowaniu skóry, związanych z niedoborem NNKT może być również
trądzik. Miejscowe zastosowanie witaminy F w znaczący sposób łagodzi jego objawy. Witamina F stosowana
zewnętrznie, oprócz działania leczniczego, wykazuje również działanie ochronne. Tworząc cienki film na powierzchni
skóry chroni ją bowiem przed szkodliwym oddziaływaniem czynników zewnętrznych. Witamina F produkowana jest w
różnych formach, z których najbardziej popularną jest mieszanina triglicerydów nienasyconych kwasów tłuszczowych,
wzbogacona w NKT. Użycie jej w postaci wolnych kwasów jest stosunkowo ograniczone ze względu na możliwość
wystąpienia działania drażniącego. Witamina ta stosowana jest w kremach natłuszczających, które poprawiają
kondycję skóry suchej nadając jej odpowiednią elastyczność. Jest ona również składnikiem szamponów
przeznaczonych do włosów zniszczonych, np. farbami, preparatami do trwałej ondulacji itp. Pomadki w skład których
wchodzi witamina F są bardziej trwałe, gdyż lepiej wnikają w skórę, a co za tym idzie dłużej utrzymują się na ustach.
Dodaje się ją także do lakierów i zmywaczy do paznokci w celu odżywienia płytki paznokciowej. NNKT są również
częstym składnikiem kremów pielęgnacyjnych dla dzieci, płynów do kąpieli czy płynnych mydeł.

Witamina K

Nowością na rynku są kremy z witaminą K. Jest to substancja przeciwkrwotoczna, warunkująca prawidłową
krzepliwość krwi. Jest ona szeroko rozpowszechniona w świecie roślinnym, m in. w liściach lucerny, szpinaku,
pokrzywie, kalafiorach, rdeście ptasim. Witamina K poprawia koloryt skóry z poszerzonymi i pękającymi naczynkami
krwionośnymi. Rozjaśnia cerę zaczerwienioną i zniszczoną w wyniku intensywnego opalania się i przewlekłego
działania słońca. Stosuje się ją także do pielęgnacji skóry osób starszych ze zmienionymi naczyniami krwionośnymi i
dużą skłonnością do tworzenia się wylewów i drobnych siniaków.

Witamina C

Kolejną bardzo często stosowaną w kosmetyce witaminą jest kwas askorbinowy, czyli witamina C. Zaliczana do
witamin rozpuszczalnych w wodzie, jest substancją której brak powoduje szkorbut, zwiększoną skłonność organizmu
do krwotoków oraz zmiany struktury chrzęści, kości i zębów. Witamina ta występuje w dużych ilościach w cytrynach,
czarnej porzeczce, dzikiej róży oraz niektórych warzywach. Po raz pierwszy została ona wyodrębniona w roku 1932
właśnie z soku cytryny. Witamina C jest aktywnym czynnikiem antyoksydacyjnym dla układów wodnych. Najbardziej
charakterystyczną jej własnością jest właśnie zdolność do utleniania się, stąd też wraz z witaminą E stanowi ona
doskonałe połączenie antyutleniaczy, które chronią skórę przed wolnymi rodnikami powodującymi starzenie
organizmu, w tym także skóry. Witamina E po zetknięciu się z wolnymi rodnikami neutralizuje je sama, jednak traci
swoją aktywność ulegając rozkładowi. Cząsteczki kwasu askorbinowego po zneutralizowaniu wolnych rodników
przekształcają się natomiast w kwas dehydroaskorbinowy, który w procesie redukcji może powrócić do formy
wyjściowej. Witamina C nie tylko potrafi się sama regenerować, ale również może ona regenerować witaminę E, przez
co w sposób znaczący zwiększa się ich działanie antyoksydacyjne. Oprócz właściwości antyoksydacyjnych witamina C
wykazuje cały szereg innych korzystnych właściwości kosmetycznych. Przyspiesza ona proces gojenia oparzeń
wywołanych działaniem promieniowania UVB. Kwas askorbinowy wywiera korzystny wpływ na produkcję kolagenu,
białka odpowiedzialnego m. in. za elastyczność, sprężystość i gładkość skóry. Zwiększa on również mechaniczną
odporność ścian naczyń włosowatych. Dzięki delikatnemu działaniu złuszczającemu i rozjaśniającemu zmniejsza też
skłonność do przebarwień i piegów. Kremy i toniki zawierające witaminę C doskonale odżywiają, oczyszczają i
odświeżają skórę. Bardzo często preparaty z witaminą C polecane są dla młodzieży, ponieważ pomagają leczyć trądzik.
Kwas askorbinowy stosowany jest również jako dodatek do szamponów i odżywek do włosów. Używanie tego typu
preparatów chroni włosy przed szybkim przetłuszczaniem się. Stają się one puszyste i błyszczące, łatwo układają się.
Oprócz omówionych własności wykorzystuje się go w preparatach kosmetycznych do regulacji pH, jako naturalny
środek zakwaszający. Witaminę C stosuje się w preparatach kosmetycznych zarówno w postaci wolnego kwasu L-
askorbinowego jak i jego pochodnych.

Witamina B5

Najważniejszą dla kosmetyki witaminą z grupy B jest witamina B5 - kwas pantotenowy. Występuje on w postaci
związanej jako koenzym A w komórkach narządów. W większych ilościach znajduje się w wątrobie, mleku, żółtkach
jaj, drożdżach, otrębach ryżowych, preparatach pszczelich. Zarówno kwas jak i odpowiadający mu alkohol D-pantenol
znajdują szerokie zastosowanie w preparatach do pielęgnacji skóry jak i włosów. Powodem szerokiego zastosowania
pantenolu w kosmetyce są jego specyficzne właściwości. Jest on aktywny biologicznie, całkowicie nietoksyczny, nie
powoduje uczuleń i podrażnień. Jego fizjologiczne i chemiczne właściwości umożliwiają użycie w kosmetykach. Jest
on bowiem łatwo rozpuszczalny w wodzie i alkoholu etylowym, trwały w zakresie pH 4,5 do 7,5. Łatwo wchłania się
przez naskórek. Działa aktywizująco na podziały komórek naskórka, przyspieszając gojenie i łagodząc podrażnienia,
nawilża i zmiękcza naskórek. Poprawia strukturę naskórka, działa osłaniająco, stymuluje powstawanie nabłonka, działa
przeciwzapalnie, poprawia i podwyższa wilgotność skóry - sucha skóra staje się gładka i elastyczna. D-pantenol
stosowany w preparatach do włosów nawilża włókno włosowe, poprawia podatność włosów na czesanie, zmniejsza
skłonność włosów do rozdwajania, poprawia stan uszkodzonych włosów, pogrubia je. Bardzo często bywa stosowany z
fitantriolem, który wspomaga utrzymanie poziomu wilgoci we włosach, chroni włosy przed mechanicznymi
uszkodzeniami, wpływa dodatnio na adsorpcję D-pantenolu i aminokwasów na włosach i nadaje matowym włosom
odpowiedni połysk. Na zakończenie warto zwrócić uwagę na jeszcze jedną rzecz. Choć witaminy dostarczane w
preparatach kosmetycznych w wielu wypadkach mogą skutecznie spełniać swoją rolę, to jednak celowe wydaje się
wspomaganie ich działania również od wewnątrz poprzez stosowanie preparatów doustnych zawierających je w swoim
składzie. Pojawia się zjawisko tzw. suplementacji. Coraz więcej mówi się na przykład o połączonym działaniu witamin
A i E stosowanych zarówno wewnętrznie jak i zewnętrznie. Przy odpowiednim doborze stężeń witamin w obu
preparatach istnieje możliwość uzyskania przedłużonego ich działania.

ZIOŁOLECZNICTWO

Ze względu na swoje właściwości upiększające i lecznicze zioła są od dawna stosowane w kosmetyce. Odmładzają,
działają uelastyczniająco, przeciwłojotokowo, są także skuteczną bronią w walce z cellulitem. Oprócz tego, że są
składnikami kremów, balsamów, toników czy szamponów, możemy również wykorzystać zioła w surowej postaci.

Zioła – powrót do natury

Fitoterapia, czyli wykorzystywanie ziół w medycynie, staje się coraz popularniejsza. Zioła zawierają wiele substancji
czynnych przydatnych w pielęgnacji zdrowia i urody, a dzięki stosowaniu preparatów ziołowych można osiągnąć
lepsze samopoczucie i zdecydowanie poprawić wygląd skóry, włosów oraz paznokci.
„Zioła towarzyszą człowiekowi w lecznictwie i kosmetyce od najdawniejszych czasów. Doświadczenia zielarskie,
przekazywane z pokolenia na pokolenie, są wciąż obecne w naszym życiu codziennym, a dobroczynne działanie ziół
potwierdzone zostało przez liczne naukowe badania medyczne. W związku z tym nie można po prostu nie brać ich pod
uwagę przy kompletowaniu składu środków pielęgnacyjnych” – mówi Jola Przybycień z portalu Rajska Mydlarnia.

Substancje czynne w ziołach mają różnorakie zastosowania: przeciwzapalne, ochładzające, ogrzewające, zmiękczające
lub ściągające. Zioła możemy stosować jako dodatki do kąpieli, masek do twarzy, kompresów czy inhalacji. Możemy
także przyrządzić napar, odwar, nalewkę, macerat, okład, kataplazmę, kompres, a także olej czy ocet ziołowy. W
kosmetykach ziołowych najczęściej łączy się kilka ziół, aby zwiększyć ich efektywność. Należy jednak pamiętać o
tym, że niewłaściwy dobór ziół może zniweczyć skutki ich działania.

„Oczywiście przy podejmowaniu decyzji o wyborze kosmetyku, bądź lepiej – przy próbie własnoręcznego jego
wykonania najlepiej pamiętać o tym, że zioła można łączyć ze sobą, ale nie te o przeciwstawnym działaniu, czyli
pobudzające z relaksującymi, ponieważ oczywistym jest niemożność osiągnięcia zamierzonego celu” – ostrzega Jola
Przybycień.

Wiele substancji przydatnych w kosmetyce otrzymujemy z liści, kory i korzeni drzew, nasion: glikozydy, garbniki,
saponiny, olejki eteryczne, żywice i wielu innych. Śluzy chronią skórę przed podrażnieniami (żywokost lekarski, aloes,
chrzęścica), saponiny usuwają śluz, działają resorbująco i przeciwgrzybiczo (mydlnica, kasztanowiec zwyczajny,
brzoza, agawa, palma juka), garbniki zwężają pory i naczynia włosowate, mają działanie przeciwbakteryjne,
wysuszające, tonizujące i przeciwzapalne (oczar wirginijski, szałwia, orzech włoski, liście malin, wiciokrzew), a
flawonoidy uszczelniają naczynia krwionośne, mają działanie przeciwzapalne i przeciwrodnikowe (arnika, nagietek,
rumianek, karotka, malina). Olejki natomiast wykorzystuje się często do masaży aromaterapeutycznych. Szczególnie
popularne są olejki: różany, z drzewa sandałowego, lawendowy, paczulowy czy jałowcowy.

„Zioła lecznicze zawierają przede wszystkim garbniki o działaniu antyseptycznym i ściągającym. Do takich ziół
zaliczamy między innymi tak bardzo popularny nagietek, rumianek czy tymianek i lawendę. Roślinne składniki
śluzowate łagodnie namaszczają skórę, działając leczniczo, uspokajająco i wygładzająco (melisa, bazylia, majeranek).
Rośliny zawierające kwas krzemowy wzmacniają tkankę łączną, stymulując w ten sposób ukrwienie naskórka
(pietruszka czy rozmaryn).

Bardzo ważnymi substancjami, zawartymi we wszystkich niemal roślinach leczniczych, są oczywiście tak popularne
olejki eteryczne. Poprzez swój przyjemny zapach pobudzają i odżywiają cały ludzki organizm. Ich działanie jest
bardzo szerokie i wymaga oddzielnego omówienia, gdyż olejki eteryczne potrafią oddziaływać niemal na każdą sferę
człowieka. Pozostałe składniki roślin, jak saponiny, siarka i glikozydy, oczyszczają, dezynfekują i pobudzają
wydzielanie naturalnego kwasowego płaszcza ochronnego skóry(jak np. szałwia). Roślina lecznicza w swym
kompleksowym działaniu daleko przewyższa wszystkie te pojedynczo wymienione substancje, gdyż posiada
dodatkowo całą gamę składników pomocniczych, które łączą swe działanie w jedną leczniczą siłę” – twierdzi Jola
Przybycień.

Ziołowa pielęgnacja skóry
Niewątpliwą zaletą ziół jest łatwość, z jaką są wchłaniane przez skórę, włosy i paznokcie. Najczęściej w preparatach
kosmetycznych wykorzystuje się nagietek, pokrzywę, rumianek, skrzyp polny, szałwię czy świetlik lekarski, ale także
wiele innych ziół, jak choćby rozmaryn, lawendę, dąb, kozieradkę, łopian i mydlnicę lekarską. Skuteczność preparatów
pochodzenia roślinnego zależy od znajdujących się w nich substancji czynnych.W kosmetykach stosuje się
krasnorosty, sinice, brunatnice, zielenice i inne, które zapewniają odpowiedni poziom nawilżenia skóry, poprawiają
elastyczność, pobudzają metabolizm komórkowy oraz napięcie tkanek, mają działanie bakteriostatyczne, antywirusowe
oraz stabilizują konsystencję preparatów kosmetycznych i zwiększają ich gęstość.

Pielęgnacja skóry z wykorzystaniem ziół zależy od jej rodzaju, właściwości, potrzeb i problemów. Do przemywania
cery normalnej możemy stosować zioła zawierające śluzy (lipa, prawoślaz, len, kozieradka), natomiast w przypadku
cery dojrzałej należy stosować preparaty ziołowe do cery suchej. Służą jej przede wszystkim zioła zawierające
składniki śluzowe, witaminę C i P, flawonoidy, związki krzemu oraz pektyny działające osłonowo na skórę, chroniące
ją przed osuszeniem i szybkim odwodnieniem (lipa, siemię lniane). Natomiast wyciągi ziołowe stosowane w
pielęgnacji cery tłustej powinny zawierać składniki bakteriobójcze, przeciwzapalne (łopian, dziurawiec), ściągające
(pokrzywa), rozpulchniające i rozmiękczające (len, siemię lniane). Bardziej skomplikowana jest pielęgnacja cery
mieszanej. Stosuje się preparaty podwójne: inne na partie tłuste, inne na suche.

Mieszanki ziół stosujemy również w peelingach ziołowych.Są to m.in. sole mineralne, żelazo, fosfor, potas, kwas
krzemowy, proteiny, garbniki, substancje śluzowe, fitohormony, enzymy i witaminy. W ten sposób możemy zmniejszyć
pory, ograniczyć powstawanie zaskórników, rozjaśnić plamy barwnikowe, wygładzić niewielkie zmarszczki,

zmniejszyć rozstępy i cellulit.

Właściwości wybranych ziół

ALOES
Ma zastosowanie w okulistyce, dermatologii, stomatologii i kosmetyce. Ze względu na zawartość licznych
węglowodanów wygładza i nawilża skórę, działa również silnie przeczyszczająco, regenerująco i wzmacniająco. Żel z
aloesu zawiera fruktozę, glukozę, polisacharydy, aminokwasy, sole mineralne, witaminy, enzymy i fitohormony. Aloes
chroni skórę przed szkodliwym działaniem promieni słonecznych, jest również stosowany w kosmetykach do skóry i
włosów. Przeciwwskazaniami do stosowania aloesu są: ciąża, ciężkie niedomagania serca, nerek, nadciśnienie oraz
mocny nieżyt żołądka.

ARNIKA GÓRSKA
Zawiera flawonoidy, olejek eteryczny, parafiny, żywice, kwasy tłuszczowe oraz garbniki. Działa przeciwzapalnie,
rozszerza naczynia krwionośne, pobudza krążenie krwi. Arnika jest dodawana do środków pielęgnacyjnych do stóp,
preparatów antycellulitowych, olejków, toników, past do zębów, płynów do płukania gardła, okładów, nalewek, ma
również zastosowanie w produkcji perfum.

BRZOZA
Zawiera fruktozę, fosforan wapnia i kwas jabłkowy. Przyspiesza porost włosów, jest także substancją zapachową.

CHRZĘŚCICA (MECH IRLANDZKI)
Wyciąg uzyskuje się z krasnorostów. Zawiera substancje śluzowe, cukry, proteiny, jod i brom. Zagęszcza żelowe,
beztłuszczowe preparaty kosmetyczne, jest również składnikiem tabletek odchudzających, ponieważ dzięki pęcznieniu
daje uczucie sytości.

DĄB
W kosmetyce zastosowanie ma bogata w garbniki kora dębowa. Ma działanie ściągające, a napar z kory dębu stosuje
się do płukania ciemnych włosów oraz kąpieli nadmiernie potliwych stóp.

DRZEWO HERBACIANE!!!!!!!!!
Działa dezynfekująco, przeciwgrzybiczo i antyseptycznie. Stosuje się je w aromaterapii, przy zakażeniach
bakteryjnych, opryszczce, jest także składnikiem środków do pielęgnacji dłoni i stóp, szamponów do włosów
przetłuszczających się i z łupieżem.

DZIURAWIEC
Zawiera olejki eteryczne, sole mineralne, kwasy organiczne, witaminy A i C, cukry i flawonoidy. Uspokaja i
dezynfekuje oraz rozszerza naczynia krwionośne. Stosując nalewki lub inne specyfiki zawierające dziurawiec, nie
wolno się opalać na słońcu, ponieważ grozi to poparzeniem skóry.

LAWENDA!!!!!!!!!1
Korzystnie wpływa na ukrwienie i przepływ limfy. Łagodzi podrażnienia i stany zapalne a także częściowo chroni
skórę przed bakteriami i grzybami. Wyciąg i napar z kwiatu lawendy jest bardzo przydatny w pielęgnacji skóry tłustej,
trądzikowej.

LIPA!!!!!!!!!!
Zawiera garbniki roślinne, kwasy organiczne i witaminę E. Działa osłaniająco, łagodzi podrażnienia, ma właściwości
wybielające. Poprawia ukrwienie i zdolność gromadzenia wilgoci przez skórę. Oczyszcza i zmiękcza skórę

ŁOPIAN
Korzeń łopianu zawiera sole mineralne, substancje białkowe oraz związki poliacetylenowe. Ze względu na działanie
przeciwzapalne i przeciwbakteryjne łopian stosuje się w preparatach przeciwłojotokowych oraz w szamponach,
ponieważ doskonale wpływa na włosy.

KASZTANOWIEC
Zapobiega gromadzeniu się wody w tkankach, ma tonizuje i wzmacnia ściany żył, pobudza krążenie krwi. Jest
składnikiem preparatów do pielegnacji stóp, chroni przed żylakami, zastojami żylnymi i obrzękami.

MACIERZANKA PIASKOWA
Ze względu na właściwości antyseptyczne macierzanka jest składnikiem płynów do płukania jamy ustnej, past do
zębów i do higieny intymnej. Polecana jest również w pielęgnacji tłustej oraz mieszanej cery oraz przetłuszczającej się
skóry głowy. Ma działanie przeciwgrzybicze, pobudzające, oczyszczające i odkażające

MELISA LEKARSKA
Zawiera eteryczne olejki (np. cytrol, geraniol), garbniki, gorycze, terpeny, kwasy organiczne, sole mineralne i cukry.
Działa rozkurczowo, uspokajająco oraz łagodząco przy skórze suchej i wrażliwej. Używana jest także w olejkach do
masażu oraz do kąpieli odprężających.

MIŁORZĄB JAPOŃSKI (GINKO BILOBA)
Jest składnikiem kremów, toników czy hydrożeli. Miłorząb opóźnia proces starzenia się skóry, nawilża, uelastycznia,
chroni przed słońcem, reguluje metabolizm komórek skóry i zapobiega pękaniu naczynek krwionośnych.

MYDLNICA LEKARSKA
W kosmetyce wykorzystuje się korzeń tej rośliny, zwłaszcza do pielęgnacji przetłuszczających się i słabych włosów. Ze
względu na działanie oczyszczające, ściągające i przeciwzapalne mydlnica jest składnikiem emulsji i kremów do cery
tłustej, mieszanej, z wypryskami i rozszerzonymi naczynkami. Roślina ta ma również działanie gojące, przeciwbólowe
i lekko bakteriostatyczne, a także wspomaga system immunologiczny i tamuje krwotoki.

NAGIETEK
Zawiera saponiny, flawonoidy, olejek eteryczny, żywice i kwasy. Przyspiesza gojenie ran i działa przeciwzapalnie. Ma
szczególne zastosowanie przy skórze suchej, szorstkiej i wrażliwej, jest składnikiem olejków do ciała, kremów,
toników, masek i preparatów przeciwsłonecznych.

OCZAR WIRGINIJSKI
Zawiera garbniki, flawonoidy, saponiny oraz olejki eteryczne. Dodawany jest m.in. do olejków do twarzy, kremów,
ampułek i masek. Szczególnie polecany do cery przetłuszczającej się, o dużych porach, skłonnej do stanów zapalnych i
trądzikowej. Stosowany jest również w środkach do pielęgnacji stóp i nóg, pomaga usunąć obrzęki, żylaki i zastoje
żylne.

ORZECH WŁOSKI
Zawiera garbniki, kwas galusowy, olejek eteryczny oraz zielono-brązowy barwnik juglon. Ma właściwości ściągające,
chroni skórę przed działaniem światła. Stosowany jest w preparatach przeciwsłonecznych, samopalaczach, tonikach do
włosów, roślinnych farbach do włosów, dodatkach do kąpieli, płukankach do ust i oczu.

POKRZYWA
Ta roślina zawiera między innymi: flawonoidy, kartenoidy, chlorofil, kwas mrówkowy, kwas pantotenowy, witaminę
B2, C i A, sole mineralne, garbniki, tłuszcze i węglowodany oraz białka. Ma właściwości moczopędne, krwiotwórcze,
wzmacniające, oczyszczające, odmładzające i oddziałuje dobrze na przemianę materii. Ponieważ wzmacnia włosy,
znajduje się w preparatach do pielęgnacji włosów, szczególnie włosów z łupieżem i łojotokiem.

ROZMARYN
Jego olejek stymuluje układ nerwowy, rozjaśnia umysł, poprawia koncentrację i samopoczucie. Rozgrzewa, poprawia
krążenie krwi, dezynfekuje. Stosowany jest w wodach po goleniu, tonikach dla cery tłustej i trądzikowej, środkach do
kąpieli, kompresach, olejkach do masażu, kremach do pielęgnacji stóp i wodach do skóry głowy.

RÓŻA
Olejek różany jest jedną z najdroższych i najcenniejszych substancji zapachowych. Pobudza zmysły, łagodzi objawy
depresji, dezynfekuje, działa przeciwzapalnie, ściągająco i tonizująco. Stosowany jest w tonikach, kompresach, w
masażu i aromaterapii.

RUMIANEK !!!!!
Zawiera olejek eteryczny o działaniu łagodzącym i przeciwzapalnym. Używany jest w lotionach po opalaniu,
kosmetykach do pielęgnacji niemowląt, preparatach do kąpieli i oczyszczających, kremach na dzień i noc, kremach do
rąk, maskach i ampułkach. Jest szczególnie polecany do skóry podrażnionej, szorstkiej, zaczerwienionej i zmienionej
zapalnie.

SKRZYP POLNY
Częsty składnik kosmetyków do cery tłustej, mieszanej, zmęczonej, a także szamponów, odżywek do włosów, płynów
do kąpieli i kremów do rąk. Ma właściwości rewitalizujące, antyłojotokowe, dotleniające i ujędrniające. Skrzyp
wzmacnia włosy oraz zapobiega ich wypadaniu i przetłuszczaniu, chroni przed łupieżem, zamyka i oczyszcza ujścia
mieszków włosowych. Wzmacnia też paznokcie

SZAŁWIA!!!!!!
Zawiera olejek eteryczny, garbniki, kamforę, węglowodany i białka. Ma działanie ściągające, bakteriostatyczne,
przeciwtrądzikowe i przeciwłojotokowe. Łagodzi stany zapalne skóry.

WANILIA
Zawiera olejek eteryczny o działaniu uspokajającym i łagodzącym. Jest często dodawana do kremów, kosmetyków do
kąpieli, lamp zapachowych i perfum

ŻEŃ-SZEŃ
W kosmetyce stosuje się jego korzeń, który dzięki zawartości saponiny ma właściwości odmładzające, ujędrniające i
regenerujące. Roślina ta łagodzi ponadto stres, wzmacnia, rewitalizuje, regeneruje, stymuluje, poprawia odporność i

usprawnia krążenie. Wyciągi z korzenia żeń-szenia są stosowane w szamponach, odżywkach i maskach do włosów
zniszczonych.

Zaletą ziół stosowanych w kosmetyce jest ich łagodne, powolne działanie, nietoksyczność i brak działań ubocznych.
Jednak nie wszystkie zioła możemy zażywać bez ograniczeń, a rośliny złożone, jak np. arnika, krwawnik pospolity,
lwie paszcze, stokrotka, nagietek czy rumianek, mogą wywołać uczulenie kontaktowe, szczególnie u osób podatnych
na alergię.
Dlatego przy dłuższym stosowaniu warto zasięgnąc porady lekarza.

Kilka „ziołowych”przepisów kosmetycznych Joli Przybycień

Woda ziołowa do cery tłustej
1 łyżka stołowa kwiatu rumianku
1 łyżka stołowa rozmarynu
1 łyżka stołowa liści melisy
1 łyżka stołowa kwiatu podbiału
1 łyżka stołowa skrzypu polnego
35 g alkoholu 70%
100 g wody destylowanej
40 g wody różanej (można kupić w sprzedaży wysyłkowej lub w aptekach)
Wysuszone zioła mieszamy starannie w szklanej lub porcelanowej miseczce. Zalewamy alkoholem oraz wodą.
Miseczkę nakrywamy ściereczką lnianą i odstawiamy na noc do naciągnięcia. Wodno-alkoholowy wywar odlewamy
przez drobne sito, dobrze wyciskając zioła. Uzyskany płyn filtrujemy przez papierowy filtr do kawy. Dodajemy wodę
różaną i po wymieszaniu przelewamy do butelki z ciemnego szkła. Przecierać twarz codziennie rano i wieczorem
wacikiem nasączonym roztworem. Ta złotobrązowa woda ziołowa bardzo ładnie pachnie, odświeża, oczyszcza i
odżywia skórę. Regularnie stosowana znacznie poprawia stan skóry tłustej i trądzikowej.

Krem z melisy
3 g pszczelego wosku
3 g masła kakaowego
5 g bezwodnej lanoliny
10 g olejku z jojoby
10 g olejku ze słodkich migdałów
10 g olejku z zarodków pszennych
40 g wody różanej
4 krople olejku z melisy
Pierwsze cztery składniki rozpuścić na wrzątku. Gdy tylko powstanie klarowny płyn, dodać trzy następne składniki i
podgrzać mieszaninę do 60 st. C. W międzyczasie podgrzać w żaroodpornym naczyniu wodę różaną, również do 60 st.
C, i mikserem nastawionym na najmniejsze obroty wmieszać do stopienia. Uperfumować olejkiem z melisy, gdy tylko
temperatura spadnie mniej więcej do temperatury ciała. Mieszać dalej aż do kompletnego wystudzenia. Przełożyć do
pojemniczków.
Krem z melisy stosuje się przede wszystkim w przypadku skóry zwiotczałej i zmęczonej. Zawiera cenne tłuszcze i
olejki w łatwo przyswajalnej zemulgowanej formie. Dostarcza skórze niezbędne wilgoci w najprzyjemniejszy sposób.
Olejek z zarodków pszennych zawiera esencjonalne kwasy tłuszczowe oraz witaminy sprawiające, że cera staje się
gładka i delikatna. Olejek z jojoby wygładza i zarazem chroni skórę. Krem nadaje się do stosowania zarówno na noc,
jak i na dzień.

Woda Węgierska
50 g rozmarynu
½ cytryny
½ pomarańczy
1 łyżka stołowa mięty
100 g wody destylowanej
Woda różana (według potrzeby)
Z połówek pomarańczy i cytryny obieramy tylko najcieńszą warstwę skórki. Siekamy ją na drobne kawałeczki i
wkładamy do szklanej lub porcelanowej miseczki razem z suszoną miętą i rozmarynem. Mieszankę zalewamy
alkoholem i dopełniamy wodą destylowaną. Nakrywamy lnianą szmatką, by nie dopuścić do zanieczyszczenia, i
odstawiamy na noc w chłodne miejsce do naciągnięcia. Następnego dnia odsączamy ziołowy wywar przez drobne sito,
dokładnie odciskając ziołowe pozostałości. Uzyskany złotobrązowy płyn filtrujemy przez papierowy filtr do kawy.
Ponieważ wyciąg ten jest dosyć skoncentrowany, można go dowolnie rozcieńczać, najlepiej wodą różaną.
Ta aromatyczna woda rozmarynowa zawdzięcza swą nazwę królowej węgierskiej, która przy jej pomocy do późnej
starości utrzymała młodzieńczy wygląd. Woda ta szczególnie nadaje się do cery tłustej, wygładza, tonizuje i poprawia
ukrwienie skóry.

Maseczka ziołowa

Do 2-3 łyżek stołowych twarogu dodajemy świeżo posiekana zieloną pietruszkę. Masę nanosimy na twarz i szyję, po
30 minutach zmywamy ciepłą wodą. By twaróg nie zsunął się, możemy na maseczce położyć gazowy kompres. Maska
odświeża i uspokaja, jest szczególnie zalecana do cery zniszczonej i skłonnej do podrażnień.

Kąpiel rozmarynowa
Z dowolnej ilości rozmarynu przygotowujemy wywar lub napełniamy nim woreczek. Jeśli chcemy kąpiel uczynić
bardziej pachnącą, możemy dodać do wody kilka kropli olejku rozmarynowego.
Kąpieli rozmarynowej nie powinno się zażywać przed snem, gdyż działa ona orzeźwiająco. Prócz tego pobudza
krążenie, wzmaga ukrwienie. Uwaga – podnosi ciśnienie.

Kąpiel lawendowa
Kwiaty lawendy czynią wodę cudownie wonną, gdyż zawierają duże ilości olejków eterycznych. Kąpiel jest bardzo
rozluźniająca i zarazem odświeżająca.

Kąpiel miętowa
Kąpiel ta nadaje się szczególnie na gorące pory roku. Przyjemnie chłodząc, odświeża, ożywia krążenie i oczyszcza
pory. Potrzebujemy do niej trzech garści suszonej mięty, dwóch garści suszonego rozmarynu i soku z czterech cytryn.
Ziołami napełniamy woreczek kąpielowy, a sok z cytryn, po wyciśnięciu i przefiltrowaniu, wlewamy do gorącej wody.

Delikatny ocet lawendowy
1 garść suszonych kwiatów lawendy
½ litra naturalnego octu owocowego
100 g wody różanej
20 g alkoholu 70%
1 łyżeczka do kawy olejku lawendowego
Kwiaty lawendy wsypujemy do dobrze zamykanego naczynia z szerokim wlewem i zalewamy octem owocowym.
Mocno zakręcamy i odstawiamy na dwa tygodnie w ciepłe miejsce, jeśli to możliwe – na słońce. Od czasu do czasu
mocno wstrząsamy Po dwóch tygodniach płyn odcedzamy, wyciskając przy tym mocno lawendę. Płyn filtrujemy przez
papierowy filtr do kawy i rozcieńczamy go wodą różaną. Jednocześnie rozpuszczamy olejek lawendowy w alkoholu i
dolewamy całość do mieszaniny. Zlewamy wszystko do butelki z ciemnego szkła i mocno kilka razy wstrząsamy.

Pięknie pachnący ocet lawendowy stosujemy przede wszystkim do nacierania całego ciała po kąpieli lub
prysznicu. Odświeża skórę, lekko ją przy tym ściągając, szybko przywraca kwasowy odczyn skóry.

Autorka: Ewelina Kudera

Wolne rodniki!!!!!!!!!!!!

Oddychając pełną piersią, napawając się "świeżym powietrzem", zwłaszcza w czasie intensywnego

spaceru lub jazdy na rowerze, nie zdajemy sobie sprawy, że w trakcie tego skądinąd bardzo
pożytecznego wysiłku, około jedna dwudziesta wdychanego tlenu przekształca się w wolne
rodniki tlenu.

Te, gdy wytwarzane są w normalnych ilościach, służą naszemu organizmowi do utrzymania koniecznej równowagi
między innymi przez uwalnianie szkodliwych toksyn. Gdy jednak dochodzi do ich nadprodukcji możemy mieć sporo
kłopotów…

Zanim tlen z powietrza trafi do miejsca przeznaczenia, czyli do każdej komórki naszego ciała, musi zostać wchłonięty i
rozprowadzony. W procesie przemiany tlenu w energię każda komórka, korzystając z substancji odżywczych, uwalnia
wolne rodniki.
Nasz organizm wykorzystuje je w ciałach odpornościowych do niszczenia bakterii chorobotwórczych oraz do
utleniania substancji toksycznych. Te niepożądane mikroorganizmy i toksyczne substancje niszczą komórki żerne
układu odpornościowego, zwane makrofagami, które wytwarzają wolne rodniki. Ten sielankowy obraz ulega
zakłóceniu, gdy dochodzi do gwałtownego pomnażania się wolnych rodników w wyniku zaburzenia metabolizmu
tlenu.

A sprzyjają temu:
* stany zapalne przebiegające z gorączką,
* zażywanie wielu leków,
* a także stres,
* promieniowanie UV,

* palenie papierosów,
* alkohol i…. różne środki chemiczne.

Uwzględniając ogromną skalę procesów oddechowych, w każdej sekundzie nieżyczliwy produkt uboczny tworzy się w
ilościach milionowych.

Co to są wolne rodniki?

Wolne rodniki - to nie komórki żywe, tak jak na przykład bakterie czy wirusy.

Są to cząsteczki organicznych związków o jednym wolnym elektronie. Wolne rodniki dążą, więc za wszelką cenę do
tego, aby oddać lub uzupełnić ten brakujący elektron, wykorzystując w tym celu każdy związek znajdujący się w
sąsiadujących komórkach tkanek.

W poszukiwaniu takiej możliwości są niezwykle aktywne, a przemieszczając się szybko po całym organizmie,
zachowują się jak biologiczne pociski, gdyż uszkadzają wszystko, co napotykają na swej drodze:

* białkowo - lipidową błonę komórkową,
* materiał genetyczny zawarty w komórce, czy też
* inne białko o istotnym dla życia znaczeniu.

Sprawę komplikuje to, że jeden wolny rodnik, podkradając elektrony innym cząsteczkom, często wytwarza kolejne
rodniki, potęgując dzieło zniszczenia. Taka reakcja łańcuchowa może nie mieć końca.

Destrukcyjne działanie wolnych rodników na nasz organizm może być niezwykle rozległe:

mogą one niszczyć komórki serca, nerek, mózgu i innych ważnych narządów, uszkadzać komórki nerwowe, krwinki
czerwone, osłabiać działanie układu odpornościowego, a nawet mogą uszkodzić materiał genetyczny w komórkach, co
w efekcie może prowadzić do powstania zmian nowotworowych.

Ale to nie koniec…

Wolne rodniki uwalniają się również w procesie przemiany materii - zwłaszcza, i to ze szczególną gwałtownością,
podczas spalania przez organizm wielonienasyconych kwasów tłuszczowych. Powstają one w dużych ilościach
szczególnie w produktach smażonych lub długo przechowywanych, gdyż tłuszcze bardzo łatwo się utleniają.

Stąd, spożywanie takich pokarmów, jak chipsy, frytki, krakersy, ciastka, pizzy czy sosy sałatkowe itp. powszechne
zwłaszcza wśród młodzieży, staje się niebezpiecznym dla zdrowia przyzwyczajeniem żywieniowym.

A do przygotowania tych produktów stosuje się właśnie nieżyczliwe zdrowiu tłuszcze.

A jednak żyjemy…

Pomimo tak wielkich zagrożeń ze strony wszechobecnych, - bo wytwarzanych w nadmiarze -wolnych rodników udaje
nam się dożyć często sędziwego wieku. Ale poziom zdrowia ludzkiego jest bardzo zróżnicowany.

Zależy on między innymi od sposobu żywienia i indywidualnej zdolności organizmu do wymiatania nadmiaru wolnych
rodników. Każda komórka ma, bowiem enzymy ochronne i inne związki ją broniące, a tym samym chroniące cały
organizm. W tym procesie główną rolę odgrywają

Enzymatyczne przeciwutleniacze

To system ochronny przed wolnymi rodnikami, który - poprzez działanie odpowiednich enzymów (produktów
przemiany materii, jak kwas moczowy czy bilirubina) - przeciwdziała szkodliwości reaktywnych form tlenu, albo
zapobiegając ich powstawaniu, albo je dezaktywując. To naturalna osobnicza immunologiczna zdolność organizmu.

Tak długo dopóki zdolność enzymatyczna wymiatania wolnych rodników jest w równowadze z ich powstawaniem,
organizm jest bezpieczny.

Jeśli ta równowaga zostanie naruszona, jeśli dojdzie do zaburzenia równowagi pomiędzy normalną możliwością
neutralizacji wolnych rodników, a ich lawinowym (miliony) wytwarzaniem się dochodzi do stresu oksydacyjnego.
Odpowiada on stanowi zagrożenia zdrowia, bowiem wolne rodniki uruchamiają łańcuch reakcji uszkadzających
wszystkie struktury komórkowe. A osłabiona komórka jest coraz bardziej podatna na dalsze ataki wolnych rodników.

Można jednak temu zapobiec

Służą temu przede wszystkim środki spożywcze bogate w witaminy,
a więc w witaminę C (kwas askorbinowy), witaminę E (alfa-tokoferol) i beta-karoten.

Niekwestionowaną królową wśród tych nieenzymatycznych przeciwutleniaczy jest witamina C.

Niezwykła rola należąca do witaminy C wiąże się przede wszystkim z tym, że natura przypisała większości ssaków (99
procent) możliwość jej wewnętrznego wytwarzania. Ten przebiegający w wątrobie prowadzi do powstania witaminy C
w ilości proporcjonalnej do przewidywanych potrzeb. Do obrony organizmu ssaki mogą liczyć, więc na własne
wewnętrzne źródło tego przeciwutleniacza na wypadek ataku wolnych rodników.

Obecnie jednak człowiek tak daleko odszedł od natury, co przejawia się znacznym "zdeformowaniem" genetycznym,
że nie jest w stanie chronić się w ten naturalny sposób.

Utraciliśmy zdolność natychmiastowej odpowiedzi na zagrożenia płynące ze strony nadmiernie wytworzonych
wolnych rodników, gdyż nasz organizm nie wytwarza kwasu askorbinowego. Pozostaje nam, zatem uzupełnienie
niedoboru dzięki diecie bogatej w naturalną witaminę C. Do wyboru mamy całe mnóstwo owoców i ich przetworów,
jak najbogatszych w tę witaminę.

Możemy ją spożywać w dowolnej ilości, gdyż nasz organizm posiada zdolność wydalenia jej nadmiaru.

W naszej szerokości geograficznej są to owoce róży zawierające aż 850 do 3500 mg w 100 gramach owoców.

Uzyskane z nich soki są naprawdę bogate w naturalną witaminę C, gdyż w 100g soku zawierają jej od 450 do 2500 mg
(dla przykładu w soku cytrynowym jest ok. 30mg w tej samej ilości soku).

Skuteczność w wymiataniu wolnych rodników przez zespół witamin zawartych w przetworach firmy Polska Róża
potwierdziły badania przeprowadzone na Wydziale Farmacji Akademii Medycznej w Warszawie.

Polska Róża stosuje tradycyjne metody zbioru - wszystkie owoce zbierane są ręcznie, a jej plantacje znajdują się w
najczystszych regionach Polski. W trosce o zachowanie najwyższych parametrów i uniknięcie niekorzystnego działania
światła (degradacja witamin) Polska Róża stosuje butelki z ciemnego szkła. Wszystkie produkty są pasteryzowane i nie
zawierają jakichkolwiek dodatków chemicznych.

Przetwory te odpowiednio dozowane mogą nas uchronić przed niszczącymi skutkami wolnych rodników, a tym samym
uczynić nasze życie zdrowszym.

Peeling RÓŻNICE !!!!!!!!!!

Peeling stosuje się w celu złuszczenia martwych komórek naskórka i przygotowania skóry do lepszego przyswojenia
substancji czynnych zawartych w kosmetykach pielęgnacyjnych. Zabieg powoduje, że skóra nabiera świeżego, ładnego
wyglądu.



Peeling gommage!!!!- należy do najdelikatniej działających. Przeznaczony dla cer wrażliwych, z
rozszerzonymi naczynkami krwionośnymi, odwodnionych, zwiotczałych, z objawami starzenia się. Peeling
zawiera najczęściej enzymy pochodzenia roślinnego. Delikatne usuwa martwe komórki naskórka, nie
powodując nadmiernego przekrwienia, ani wysuszenia skóry. Po paru minutach, od nalożenia, kosmetyk
ścieramy-gumkujemy. Przy skórze bardzo wrażliwej, pozostawiamy peelig do zaschnięcia, a potem zmywamy
delikatnie ciepłą wodą ( nie zwałkowując go).



Peeling enzymatyczny- zawierają enzymy ziołowe lub owocowe, które rozpuszczają martwe komórki
naskórka, ułatwiając ich złuszczanie.



Peelingi ziarniste!!!!!- zawierają drobinki ścierne- zmielone łupinki orzechów, pestek, nasion, wodorostów,

owoców, piasek morski. Nakłada się je na wilgotną skóre, opuszkami palców wykonujemy lekkie koliste ruchy, po
2-3minutach zmywamy dokładnie wodą.

Mając skóre delikatną, cienką, wrażliwą, naczynkową peeling możemy wykonać raz, maksymalnie dwa razy w
miesiącu. Używamy wtedy peelingu gommage, lub enzymatycznego.

Przy cerze mieszanej, zmęczonej lub szarej wykonujemy peeling raz na tydzień, nie częściej. Używamy peelingów
drobnoziarnistych.

W przypadu cery tłustej, używamy peelingow ziarnistych. Zabieg możemy wyonać 1-2 razy w tygodniu. Jeśli mamy
trądzik, najpierw poradzmy się lekarza dermatologa.

ZABIEGI Aparaturowe!!!!!!!!!!











Mikromasaż z liftingiem twarzy



Elektrostymulacja

Elektrostymulacja
Elektrostymulacja jest to zabieg aparaturowy, który za pomocą impulsów elektrycznych stymuluje kompleksowo
zarówno tkanki zewnętrzne jak również penetruje w głąb skóry. Prąd pobudza mięśnie do rytmicznych skurczów
porównywalnych z tymi, jakie pojawiają się podczas ćwiczeń fizycznych. Aparat do elektrostymulacji posiada
dziewięć rożnych programów, zawierających rożne przebiegi prądu. Z tego też względu możliwe jest dopasowanie
programu elektrostymulacji do indywidualnych potrzeb każdego klienta.

W elektrostymulatorze wyróżniamy następujące programy:

1. Wzmacnianie mięśni
2. Odchudzanie – dla osób z mniejszą kondycją fizyczną
3. Powiększanie piersi
4. Podnoszenie piersi
5. Odchudzanie – dla osób z lepszą kondycją fizyczną
6. Powiększanie piersi – przyrost tkanki
7. Niwelowanie bólu
8. Wzmacnianie

Głównym celem elektrostymulacji jest: wymodelowanie sylwetki, redukcja cellulitu, wzmożenie spalania tkanki
tłuszczowej, zmniejsza objętość ciała, wzmocnienie tkanki mięśniowej, poprawa jędrności i elastyczności skóry,
pobudzenie przemiany materii i krążenia krwi, stymuluje wydalanie toksyn łagodzenie napięcia i bólu, pomaga w
leczeniu artretyzmu i reumatyzmu.

Elektrostymulacja daje niezwykłe efekty w kuracji wyszczuplającej, wykonywana 3- 4 razy w tygodniu przynosi
najlepsze rezultaty. Do osiągnięcia trwałych efektów wymagana jest seria minimum dziesięciu zabiegów. Seans 45
minutowy zabiegu opowiada 3-4 godzinnemu wysiłkowi fizycznemu.

Przeciwwskazaniami do wykonania zabiegu elektrostymulacji są:



Choroby serca, rozrusznik serca, niewyrównane ciśnienie krwi;



Ciąża, karmienie piersią, spirala wewnątrzmaciczna, menstruacja;



Duże żylaki, zapalenie żył, poważne uszkodzenia mięśni;



Łuszczyca, cukrzyca;



Zabiegi w obrębie jamy brzusznej;



Nerwica, astma, epilepsja, angina, hemofilia,;



Zapalenie nerwów;



Guzy;



Metalowe implanty;

Galwanizacja
Galwanizacja jest zabiegiem aparaturowym wykorzystującym działanie prądu stałego. Do przeprowadzenia
galwanizacji używane są elektrody. Przemieszczając elektrody po powierzchni skóry objętej zabiegiem dochodzi do
przemieszczania jonów wewnątrz organizmu, co powoduje miejscowe przekrwienie skóry, poprawę napięcia i
pobudzenie mięśni.

Wskazaniami do przeprowadzenia zabiegu galwanizacji:



rozszerzone naczynia krwionośne (teleangiektazje)



trądzik różowaty,



rozszerzone ujścia mieszków włosowych,



odmrożenia,



rozszerzone gruczoły łojowe,



nerwice naczyniowe



nerwobóle



skóra po oczyszczeniu manualnym (złagodzenie podrażnień, uspokojenie skóry)

Przeciwskazania do przeprowadzenia zabiegu galwanizacji:



trądzik pospolity (wykwity ropne),



stany gorączkowe,



ropne stany zapalne skóry,



owrzodzenia,



miejscowe zaburzenia czucia,



nowotwory,



procesy zapalne i infekcje ogólne,



rozrusznik serca,



zakrzepy,



osobnicza nietolerancja prądu,



zakrzepowe zapalenie żył,



metale w tkankach,



miażdżyca.

Mikrodermabrazja
Mikrodermabrazja diamentowa polega na mechanicznym złuszczaniu naskórka, za pomocą specjalnego urządzenia
wyposażonego w głowice ścierającą pokrytą kryształkami diamentu. Pod wpływem złuszczenia powierzchniowych
warstw naskórka, dochodzi do wymuszenia wzmożonej produkcji nowych komórek w warstwie podstawnej naskórka,
które zastąpią komórki złuszczone. Ponadto poprawia się krążenie w miejscach poddanych zabiegowi i powstaje
miejscowe przekrwienie skóry, dzięki zastosowaniu masażu próżniowego. Do komórek zostają doprowadzone z krwią
substancje budulcowe i tlen, a metabolity zostają odprowadzone. Stopniowo następuje wzrost zdolności barierowych
skóry. Zabieg powoduje spłycenie drobnych zmarszczek, poprawia napięcie skóry, która staje się gładka i nabiera
zdrowego kolorytu.

Wpływ zabiegu mikrodermabrazji na skórę:



Poprawa struktury i kolorytu skóry,



Poprawa elastyczności i sprężystości skóry (wzmożona produkcja włókien kolagenu i elastyny),



Zmniejszenie ujść mieszków włosowych, usunięcie zaskórników,



Wygładzenie skóry, spłycenie powierzchniowych zmarszczek, blizn



Spłycenie przebarwień posłonecznych i starczych,



Stymulacja pracy gruczołów łojowych – zmniejszenie łojotoku,

Wskazania do zabiegu mikrodermabrazji:



Fotostarzenie



Zmarszczki,



Szorstki, zrogowaciały naskórek,



Suchość skóry,



Plamy pigmentacyjne, przebarwienia, odbarwienia skórne,



Blizny,



Trądzik zaskórnikowy,



Łojotok,



Rozszerzone ujścia mieszków włosowych,



Małe napięcie i elastyczność skóry

Przeciwwskazania do zabiegu mikrodermabrazji:



Trądzik krostkowy, ropowiczy,



Trądzik różowaty,



Zakażenia grzybicze skóry,



Zakażenia wirusowe: brodawki, opryszczka, mięczak zakaźny,



Zakażenia bakteryjne: liszajec zakaźny, figówka gronkowcowa,



Przerwania ciągłości skóry w miejscu wykonywania zabiegu (przeczosy, nadżerki),



Terapia przeciwtrądzikowa Roaccutanem,



Choroby ogólnoustrojowe np: miażdżyca, cukrzyca, choroby atopowe,



Zabiegi chirurgiczne w obrębie twarzy,



Naczyniaki jamiste,



Nowotwory skóry,



Skora powiek,



Skłonność do bliznowców,

Przeciwskazaniami do przeprowadzenia zabiegu nie jest:



Ciąża,



Menstruacja,



Skóra opalona,



Skóra plytkounaczyniona

Częstotliwość wykonywania zabiegów:

Zabieg mikrodermabrazji może być wykonany jednorazowo w celu poprawy kondycji skóry, jednak najlepsze efekty
przynosi przeprowadzany w serii. Zazwyczaj trzeba przeprowadzić od 2 do 10 zabiegów w odstępach 7 – 21 dni lecz
dla uzyskania jak najlepszych efektów i niwelowania defektów skórnych ilość zabiegów oraz częstotliwość ich
wykonywania dobieramy do indywidualnych potrzeb i oczekiwań każdego klienta.

Po zabiegu mikrodermabrazji należy:



Pić 8 – 12 szklanek wody mineralnej dziennie dla lepszego uelastycznienia skóry po zabiegu



Na dzień stosować kremy z filtrem przeciwsłonecznym o faktorze co najmniej 25



Unikać opalania przez pierwsze 48 godzin od zabiegu



Unikać kąpieli w chlorowanej wodzie do 48 godzin po zabiegu

Mikromasaż z liftingiem twarzy

Mikromasaż jest zabiegiem polegającym na sprężaniu i rozprężaniu struktur komórkowych. Zabieg ten ma na celu
przenikanie do głębiej położonych warstw skóry, rozdrobnionych cząsteczek preparatów, które powoduje nawilżenie
wewnętrzne skóry. Następuje poprawa mikrokrążenia, dzięki czemu przyspieszone zostają wszystkie procesy odnowy
komórkowej, ponieważ komórki zostają zaopatrzone w tlen i substancje odżywcze. Preparaty używane w zabiegu są
żelowe, wodniste oraz czysto chemiczne.

Peeling kawitacyjny
Peeling kawitacyjny jest to zabieg aparaturowy polegający na rozerwaniu kropli cieczy naniesionej na powierzchnię
skóry poprzez działanie głowicy ultradźwiękowej. Kawitacja powoduje złuszczenie martwego naskórka, oczyszczenie
ujść mieszków włosowych z nadmiaru łoju, zrogowaciałych komórek i resztek zanieczyszczeń, niszczy drobnoustroje
odpowiedzialne za powstawanie stanów zapalnych oraz trądziku, zmniejsza przebarwienia i zapobiega ich
powstawaniu, zwęża rozszerzone ujścia mieszków włosowych, pobudza metabolizm komórek, krążenie krwi i limfy.
Zabieg kawitacji pozostawia skórę czystą, gładką, bez podrażnień.

Przeciwskazaniami do zabiegu peelingu kawitacyjnego są:



Rozrusznik serca, implanty w obrębie obszaru poddanego zabiegowi,



Psychiczne i psychiczno somatyczne choroby,



Nowotwory,



Nadczynność i niedoczynność tarczycy,



Zakrzepowe zapalenie żył,



Choroby ogólnoustrojowe,



Ciąża

Sonofereza
Sonoforeza jest zabiegiem aparaturowym wykorzystującym emisję fali ultradźwiękowej. Dzięki działaniu
ultradźwięków substancje aktywne z preparatów wykorzystywanych w trakcie zabiegów są doprowadzane do
najgłębszych warstw naskórka, co zapewnia długotrwały i widoczny efekt. Podczas zabiegu na skórę zostaje
nałożony odpowiednio dobrany preparat , a następnie przykładana jest szpatuła emitująca fale ultradźwiękowe w
celu zwiększenia penetracji produktów aktywnych. Ciepło wytworzone przez ultradźwięki penetruje głębiej
tkankę, odpręża skórę i mięśnie, a delikatny masaż poprawia przepływ krwi i limfy, a także metabolizm dzięki
czemu jest możliwa regeneracja komórek. Dochodzi taż do pobudzenia biosyntezy kolagenu i elastyny dzięki
czemu poprawia się elastyczność i sprężystość skóry.

Wskazania do przeprowadzenia zabiegu sonoforezy są:



rozszerzone naczynia krwionośne,



trądzik,



oznaki starzenia się skóry np. zmarszczki, mała elastyczność



przebarwienia.

Przeciwskazaniami do przeprowadzenia zabiegu sonoforezy są:



choroby nowotworowe,



metalowy implanty w ciele,



choroby żył,



niewydolność serca,



ciąża.

Zabieg złuszczania - Kwasy AHA Eksfoliacja !!!!!!!!! DEFINICJA

Zabieg złuszczania, usuwania suchej zrogowaciałej warstwy naskórka przy pomocy stężonego kwasu glikolowego.
Dzięki usunięciu zewnętrznej warstwy naskórka następuje głębokie oczyszczenie i odblokowanie porów skóry, jej
rewitalizacja, odświeżenie, rozjaśnienie oraz wygładzenie.

Zabieg jest wszechstronny, działający skutecznie w przypadku skóry suchej i tłustej, młodej i dojrzałej, pomocny dla
kobiet jak i mężczyzn, który może być stosowany na twarzy, szyi, rękach jak i w innych miejscach wymagających
takiego zabiegu. Ostateczna decyzja pozostaje w gestii przeszkolonej kosmetyczki.

Efekty widoczne po serii zabiegów:

przy skórze trądzikowej:
rewelacyjna poprawa stanu skóry, zwężenie porów, wygładzenie, zmniejszenie blizn i przebarwień potrądzikowych.
przy skórze tłustej, łojotokowej: zmniejszenie łojotoku (po miesięcznej kuracji dwukrotne!), zwężenie porów, poprawa
kolorytu skóry.

przy przebarwieniach:
w przypadku przebarwień typu posłonecznego, plam wątrobowych i starczych uzyskujemy wyraźne rozjaśnienie plam.

przy skórze zmęczonej, mało jędrnej i elastycznej:
ogólna poprawa wyglądu ("twarz wypoczęta"). Poprawa kolorytu, efekt miękkości i gładkości skóry, poprawa
jędrności i nawilżenia.

przy skórze dojrzałej:
oczyszczenie i rozjanienie cery, rewitalizacja, ułatwienie przenikania innych składników aktywnych, a więc
zwiększenie efektów działania kosmetyków przeciwstarzeniowych.

Zabieg może być przeprowadzony jedynie w gabinecie kosmetycznym pod nadzorem przeszkolonej kosmetyczki, po
uprzednim przeprowadzeniu wstępnej kuracji domowej.

Przeciwwskazania:
Skóra podrażniona, zmieniona chorobowo (trądzik różowaty, niezaleczone stany ropne, egzemy itp.) z ubytkami
(skaleczenia, otarcia, rany), a także u osób z nerwicą naczyniową.

AHA-Eksfoliacja jest to bezbolesna, nieinwazyjna, bezpieczna metoda, której efekty widoczne są natychmiast! Nie bez
znaczenia jest także fakt, że zaraz po zabiegu możemy bez skrępowania pokazać się otoczeniu!

Polski peeling ziołowy.

Zawiera wyłącznie naturalne składniki pochodzenia ro¬ślinnego, bez dodatków chemicznych i syntetycznych. Osoba
wykonująca zabieg reguluje głębokość peelingu w zależności od potrzeb skóry, rodzaju stosowanej techniki oraz
sposobu wykonania. Zabieg ten powoduje odmłodzenie i ujędrnienie skóry na skutek wzmożenia produkcji kolagenu i
elastyny. W przypadku zmarszczek uzyskuje się ich spłycenie. Prepara¬ty do polskiego peelingu nie powodują
bliznowacenia, ponieważ skutecznie złuszczają jedynie wierzchnie warstwy naskór¬ka do głębokości warstwy
podstawnej, co doprowadza do sa-moregeneracji, dzięki właściwemu ukrwieniu skóry właściwej. Pierwszy raz peeling
wykonuje się powierzchownie, następny zaś jest zalecany po upływie 4 tygodni. Jako uzupełnienie pe¬elingu stosuje
się maseczki (np. otrąbkową). Zastosowanie pe¬elingu w przypadku trądzika pospolitego powoduje złuszcze-nie
naskórka, co normalizuje procesy rogowacenia przy mieszkach włosowych i uniemożliwia tworzenie się cyst
łojo¬wych, zaskórników i grudek.

Wskazania do polskiego peelingu ziołowego:!!!!!!!!!!!!

- przebarwienia skóry,
- blizny,
- zmarszczki i rozszerzone pory skóry,
- rozstępy,
- trądzik pospolity,
- cellulit.

Przeciwwskazania do polskiego peelingu ziołowego:!!!!!!!!!!!!!!

Przed zabiegiem i po zabiegu przez 3 tygodnie nie wolno stosować kosmetyków wyprodukowanych z użyciem
kwasów owocowych,
- teleangiektazja,
- trądzik różowaty,
- stany alergiczne skóry.

SPA!!!!!!!!

Nazwa SPA wywodzi się z języka łacińskiego i oznacza "Sanus Per Aquam", czyli "Zdrowie przez Wodę".
Filozofia SPA opiera się na założeniu, że woda jest tym dla ciała, czym marzenia dla duszy - może ukoić lub pobudzić
do aktywności, może relaksować lub stymulować do działania.
SPA to spokój ciała i ducha - odpowiednie zabiegi pomagają zrelaksować zarówno zmęczone ciało, jak i ukoić zmysły.

Idea SPA łączy rozmaite sposoby pielęgnacji poprzez odpowiednio dobrane zabiegi, najczęściej oparte na terapiach
wodnych i masażach.
Programy pielęgnacyjne SPA dbają nie tylko o właściwą kondycję całego ciała (nawilżanie, odżywianie i ujędrnianie
skóry), ale i umysłu (relaks, odstresowywanie, pobudzenie lub spokój).

RODZAJE PROMIENI UV!!!!!!!1



UVA – promieniowanie to nie stanowi zagrożenia. Wchłaniane jest przez pierwszą warstwę skóry, a także
uczestniczy w procesie rozszerzania pigmentu.



UVB – może być szkodliwe w dużej ilości. Przenika przez skórę i przyczynia się do produkcji pigmentu.
Promieniowanie to posiada też pozytywny wpływ na organizm: bierze udział w produkcji witaminy D3, która
reguluje gospodarkę wapniową, wpływa na budowę kości i chroni przed osteoporozą.



UVC – niezwykle szkodliwe dla organizmów żywych. Zatrzymywane jest przez warstwę ozonową Ziemi.

PRZYCZYNY ROZSTĘPÓW!!!!!!!!!

Rozstępy to zanik skóry w postaci linijnej o różnej długości i szerokości przypominające pręgi powstałe po cięciu
rózgą. W początkowej fazie wyglądają jak blizny i są czerwonawe, następnie stają się białoperłowe. Rozstępy mają
wyraźne granice, przebiegają równolegle lub zbieżnie i tworzą się stopniowo. Podobnie jak w przypadku blizny skóra
w obrębie tworzącego się rozstępu nie ma Zdjęcie: ©www.fimps.euani włosów ani elementów wydzielniczych.
Główne miejsca pojawienia się rozstępów to skóra bioder, piersi, ud, podbrzusza, pośladków, a nawet pach.

Przyczyny powstawania rozstępów

Od dawien dawna uważano, że główną przyczyną wywołującą powstawanie rozstępów na skórze jest rozciąganie
mechaniczne. Dziś już wiadomo, ze jest to przyczyna drugorzędna. Główną przyczyną tworzenia się rozstępów jest
nadczynność kory nadnerczy. Najważniejszą rolę odgrywają glikokortykoidy. Zmniejszone zostaje wytwarzanie
kolagenu i proteoglikanów, następuje zahamowanie syntezy kwasu hialuronowego. To w konsekwencji prowadzi do
pęknięcia tkanki łącznej i pojawia się ubytek w postaci szpecącego rozstępu.
Wśród głównych przyczyn powodujących powstawanie rozstępów należy wymienić przede wszystkim:

ciąża
otyłość
silny stres
niedożywienie
zaburzenia hormonalne w okresie dojrzewania
długotrwałe, ogólne leczenie kortykoidami (również miejscowe)
zwiększenie przez dłuższy czas zawartości hormonów kory nadnerczy we krwi

Proces tworzenia się rozstępów

Proces tworzenia się a następnie dalszego rozwijania rozstępów przebiega dwustopniowo. Pierwsza faza to
powstawanie charakteryzujących się nieznacznymi wyniosłościami czerwonych pręg. Druga faza to czas w którym
powstałe pręgi stają się białe i lekko zagłębione. Rozstępy zazwyczaj tworzą się równolegle do linii napięcia skóry.

Sposoby leczenia rozstępów

Niestety w przypadku powstałych już rozstępów nie ma tak naprawdę skutecznego leczenia. Ponieważ rozstęp jest
blizną można spróbować zastosować leczenie chirurgiczne, ale tu pewna uwaga – w niektórych przypadkach może
dochodzić do powstawania blizn przerosłych lub keloidów.

Można stosować zapobiegawczo produkty nadające skórze gęstość i zmniejszające ryzyko pękania włókien. Wskazane
są również masaże (dowolnym kremem do ciała lub oliwką) które nadają właściwy kierunek włóknom kolagenu
zmniejszając ryzyko tworzenia się rozstępów. Skóra masowana staje się bardziej elastyczna i rozciągliwa. W
zmniejszaniu powstałych już rozstępów dobrze sprawdzają się również produkty kosmetyczne zawierające wyciągi
roślinne przede wszystkim te mające w swoim składzie wyciąg ze skrzypu polnego, substancje tłuszczowe – olej z
wiesiołka, aminokwasy oraz substancje antyrodnikowe i mocno stymulujące czyli witaminę A i E.

Oprócz preparatów kosmetycznych można zastosować wspomagająco inwazyjne techniki dermatologiczne takie jak
mikrodermabrazję czy też światło lasera. Niestety zabieg mikrodermabrazji wymaga przeprowadzenia kilkudziesięciu
(20-30) sesji i sprawdzaj się głównie przy świeżych rozstępach. Dla odmiany laser pulsacyjny barwnikowy o niskim
przepływie daje dość widoczną poprawę około 6 tygodnia stosowania zwiększając wytwarzanie elastyny i kolagenu i
jest skuteczny w przypadku długotrwałe utrzymujących się rozstępów.

DZIAŁANIE SŁOŃCA!!!!!!!!!
Pozytywne efekty opalania:

* bezpośrednio wpływa na syntezę niezbędnej do życia witaminy D3
* reguluję gospodarkę wapnia i fosforu
* zapobiega krzywicy
* zapobiega osteoporozie
* reguluje przemianę materii
* stymuluje pozytywnie wegetatywny system nerwowy
* poprawia układ odpornościowy, oraz odtruwa organizm
* dotlenia krew, zapobiegając między innymi chorobom serca
* leczy wiele schorzeń skórnych
* poprawia nastrój (stymuluje produkcję endorfin, zwanych hormonami szczęścia)
* chroni ciało przed nadmierną dawka UV poprzez syntezę melaniny zgrubienie naskórka

Negatywne skutki opalania:
* przedwczesne starzenie się skóry
* wysuszanie skóry
* powstawanie zmarszczek
* przy opalaniu doprowadzającym do poparzeń - zwiększone ryzyko powstania nowotworów, w tym raka skóry
* podniesienie ciśnienia tętniczego, co u osób z problemami krążenia może doprowadzić do poważnych komplikacji
* powstawanie odczynów zapalnych skóry reagującej alergicznie na działanie promieni ultrafioletowych, co może
prowadzić do powstania trwałych przebarwień skóry
* powstanie piegów i plam u osób podatnych na skupianie pigmentów
* opalanie bez ochrony oczu może uszkodzić siatkówkę oka oraz doprowadzić do bardzo poważnego uszkodzenia
organu wzroku

ROGOWACENIE OKOŁOMIESZKOWE!!!!!!!!
na twarzy zalecam dosc częste pelingi, natomiast na udach szorowanie szorstką gąbką, a następnie zastosowanie kremu
z witaminami A+E, rogowacenie okołomieszkowe jest to zaburzenie keratynizacji naskórka wraz z zaczopowaniem
ujsc guczołow łojowych

Tabela: Ważne nawilżające substancje!!!!!!!!!!!

Substancja Działanie
Mocznik (INCI: urea) Cząsteczki mocznika są higroskopijne (pochłaniają wodę) i uwalniają

uwięzioną wilgoć bardzo powoli. Mocznik pozwala na zachowanie optymalnego nawilżenia w
warstwie rogowej przez wiele godzin. W kosmetykach maksymalna zawartość mocznika wynosi

10%.
Gliceryna (INCI: glycerin) Ten trójwodorotlenowy alkohol jest bezbarwny i bezwonny i

posiada słodkawy smak. Struktura gliceryny pozwala na trwałe wiązanie wody i posiada
ochronne właściwości. Zbyt duża zawartość gliceryny powoduje odczucie lepkości na skórze.

Kwas mlekowy (Lactic Acid) Jest często łączony z mleczanem sodu (INCI: sodium lactate).
Dobrze łączący się z wodą kwas alfa hydroksylowy posiada właściwości nawilżające oraz

reguluje wartość pH kosmetyków.
Kwas hiauronowy (Hyaluronic acid) Kwas hialuronowy jest w stanie związać 1000 razy

więcej wody niż sam waży. Tworzy na powierzchni skóry przepuszczającą powietrze powłoczkę,
dzięki czemu powstaje warstwa chroniąca przed utratą wilgoci, nawet najbardziej przesuszone

partie skóry. Często wykorzystuje się w kosmetyce hialuronian sodu (sodium hyaluronate),
gdyż jest dobrze tolerowany przez skórę i bardzo efektywny.

Kolagen (collagen) Rozpuszczalny kolagen (tropokolagen) stanowi częsty składnik kremów,
dzięki któremu utrzymywany jest stały poziom nawilżenia nawet przy bardzo suchym

powietrzu. Potrafi związać 15 razy więcej wody niż sam waży.
Aloe vera (INCI: Aloe barbadensis) Lepki żel liści aloesu zawiera dużo wody oraz cennych

składników, w szczególności związki cukru odpowiedzialne za wiązanie wody. Aloes działa także
leczniczo oraz antyzapalnie. Składnik ten znajduje się także w produktach stosowanych do

kojenia poparzeń słonecznych.

Document Outline

Substancje aktywne w pielęgnacja skóry łojotokowej
Wolne rodniki!!!!!!!!!!!!

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
zagadnienia z Kosmetologi, Cosinus, Kosmetologia
Biologia z Genetyka zagadnienia, Kosmetologia 2012 Tarnów, I semestr, Biologia i genetyka, Inne
ZAGADNIENIA Z KOSMETOLOGII 1 SEMESTR, ZAGADNIENIA Z KOSMETOLOGII 1 SEMESTR
zagadnienia kosmetologia i pracownia
zagadnienia kosmetologia
Chemia Kosmetyczna zagadnienia
Zagadnienia na egzamin Chemia Kosmetyczna Semestr II
Zagadnienia do egzaminu 2012-2013 cz I, Kosmetologia 2012 Tarnów, I semestr, Fizjologia, Egzamin
ZAGADNIENIA - Chemia Kosmetyczna, COSINUS, CHEMIA KOSMETYCZNA
Zagadnienia do egzaminu 2012-2013 cz II, Kosmetologia 2012 Tarnów, I semestr, Fizjologia, Egzamin
Zagadnienia do egz. - kosm.2012, Kosmetologia, GWSH, Biofizyka
Zagadnienia egzaminacyjne TUK Chemia kosmetyczna, Kosmetologia
Zagadnienia do egzaminu I, Kosmetologia 2012 Tarnów, II semestr, Patofizjologia
Zagadnienia na egzamin z mikrobiologii, Kosmetologia, GWSH, Mikrobiologia
tematy ćwiczeń i zagadnienia obowiązujące z przedmiotu Surowce kosmetyczne
poniżej zamieszczam zagadnienia do egzaminu z, KOSMETOLOGIA (coś co lubię - oderwanie od politologii
ZAGADNIENIA DO EGZAMINU-Bytom, Kosmetologia, estetyka
zagadnienia do egzaminu sem I, TECHNIK USŁUG KOSMETYCZNYCH, ANATOMIA, I SEMESTR
ZAGADNIENIA DO EGZAMINU Z KOSMETOLOGI II, kosmetologia

więcej podobnych podstron

299652890 ZAGADNIENIA KOSMETOLOGIA

Document Outline