Homer






Homer
        BIOGRAFIA: O jego życiu nic nie wiemy. Starożytna tradycja przypisuje mu autorstawo Iliady i Odysei, epopei rozpoczynających dzieje literatury europejskiej. Niektórzy uczeni uważali, że wspomniane utwory nie są dziełami Homera, nie brakowało nawet takich, którzy twierdzili, iż pisarz nigdy nie istniał, a Iliada i Odyseja to złożone w całość, wcześniej przekazywane ustnie, pieśni różnych autorów. Obecnie przeważa przekonanie, że Homer w istotny sposó wpłynął na ukształtowanie poematów mających korzenie we wcześniejszych opwieściach. Zarazem nie znaleziono odpowiedzi na pytanie , czy jest on autorem obu epopei, czy tylko jednej z nich. Z pewnością natomiast był aojolem (pieśniarzem), jednym z wielu przekazujących wtedy z pokolenia na pokolenie pamięć o mitycznej, bohaterskiej przeszłości.
        Iliada i Odyseja powstały prawdopodobnie, świadczą o tym analizy językowe i historyczno-geograficzne, w VII wieku p.n.e. Stało się to zapewne gdzieś na zamieszkałym przez Greków wybrzeżu Azji Mniejszej, może na jednej z tamtejszych wysp.
        Utwory Homera na język polski tłumaczyło wielu wybitnych pisarzy, np. J. Kochanowski, F.K. Dmochowski, S. Staszic, J. Parandowski.
        OLIMP HOMERA: Homer ( w mniejszym stopniu i Hezjod) stworzył cały system greckich bogów, określił zakres ich władzy, kompetencje, postać, nadał przydomki. Jego koncepcje były przewrotem, nowością, miały przełomowe znaczenie. Różniły się zasadniczo nie tylko od najdawniejszej greckiej religi, ale i od wierzeń Greków pohomeryjskich. Poezja Homera, rycerska i dworska, odrzucała ludowe zabobony, demonizm, krwiożerczość, grozę. W to miejsce poeta zaproponował bogów o przyjaznym obliczu: ludzi nieśmiertelnych, o nieziemskiej urodzie oraz sile, zróżnicowanych pod względem charakterów, płci, wieku, znaczenia, władzy. Ich królem był Dzeus, władca trzech jakby prowincji: ziemi, podziemia i morza. Lokalne bóstwa musiały ustąpić miejsca mieszkańcom Olimpu, chociaż lud nie przestawał wierzyć w moc zmarłych, czcić kamiennych i drewnianych posągów. Religia Homera to wierzenia warstw oświeconych, państwa, dawne wierzenia pozostawały domeną warstw niższych.
        Już w mniej więcej V wieku przed naszą erą koncepcje Homera spotkały się z ostrą krytyką prowadzoną w pozycji intelektualnych rozważań, jeszcze
dojrzalszej, bardziej refleksyjnej kultury. Filozofów raziła wątpliwa moralność Olimpijczyków, także ich ludzka postać. Wielu uważało jak np. Ksenofanes, że istnieje
jeden bóg, który nie ma nic wspólnego z ludzkim kształtem i umysłem, oczywiście i z ludzkimi
słabościami, uczuciami. Ujęcia Homera były też sprzeczne z koncepcjami tzw. orfików (od imienia Orfeuasza) praktykującymi mistyczny monoteizm (wiarę w jednego
boga) -ich nauki bardzo szybko przyjęły się w całej Helladzie