Laurell. K Hamilton

Podążając za Ciemnością

Merry Gentry nie jest przeciętnym prywatnym detektywem. W połowie człowiek,

w połowie istota magiczna, uwikłana w walkę, która jest zagrożeniem nie tylko dla jej życia, ale
także dla życia tych, których pożąda i którzy są jej drodzy. Jej egzystencja i jej prawa do objęcia

tronu faerie zależą od zdolności spłodzenia następcy tronu. Teraz po tak wielu nieudanych
zamachach, jej królewscy strażnicy zorientowali się, że jest w ciąży…

To powinna być chwila chwały, ale za tym odkryciem idą następne rewelacje: Merry nosi
w sobie dwójkę dzieci i wie, że każde z nich ma więcej niż jednego ojca… I oczywiście wciąż,

we własnym rodzie, ma wrogów, którzy chcą jej śmierci. Ale Merry walczy i dzierży
nieposkromioną magię. To jest jej świat, gdzie splata się magia ze śmiertelnością, gdzie folklor,

fantazja i erotyka niebezpiecznie ze sobą konkurują.

Rozdział 1

Szpitale są miejscem, gdzie ludzie przybywają, żeby zostać ocalonymi, ale lekarze mogą

tylko połatać cię, złożyć cię w całość. Nie mogą cofnąć zniszczeń. Nie mogą sprawić, żebyś nie
obudziła się w niewłaściwym miejscu, lub zmienić prawdy w kłamstwo. Mili lekarze i miłe

kobiety z SART (Sexual Assault Response Team), Zespołu Reagowania ds. Napaści
Seksualnych, nie mogą zmienić tego, że rzeczywiście zostałam zgwałcona. Fakt, że nie

pamiętałam tego, ponieważ mój wujek użył zaklęcia, jak narkotyków przy gwałcie na randce,
nie zmieniał dowodów. Dowodów, które znaleźli w moim ciele, kiedy dokonali oględzin

i pobrali próbki.

Możesz myśleć, że bycie prawdziwą żywą księżniczką faerie sprawia, że twoje życie jest
jak z bajek o wróżkach, ale bajki zawsze kończą się dobrze. Kiedy historia jest w trakcie,

zdarzają
się straszne rzeczy. Pamiętacie Roszpunkę?

1

.

Jej księciu wiedźma wydrapała oczy, co go

oślepiło. Na końcu bajki łzy Roszpunki magicznie przywróciły mu wzrok, ale to był koniec
bajki. Kopciuszek była czymś niewiele lepszym od niewolnika. Śnieżka została prawie zabita

przez złą królową, cztery razy. Wszyscy pamiętają o zatrutym jabłku, ale zapominają
o łowczym, zaczarowanym gorsecie czy zatrutym grzebieniu. Większość bajek o wróżkach

opartych jest na starych opowieściach, a ich bohaterka w poszczególnych częściach jest godna
pożałowania, narażona na niebezpieczeństwa i koszmary.

Jestem Księżniczka Meredith NicEssus, następna w kolejności do dziedziczenia tronu
faerie i jestem w połowie opowieści. Zakończenie i-żyli-długo-i-szczęśliwie, jeżeli nawet

nadejdzie, wydaje się być bardzo odległe od dzisiejszej nocy.
Leżałam w szpitalnym łóżku, w miłym prywatnym pokoju, w bardzo miłym szpitalu.

Był to oddział położniczo-ginekologiczny, ponieważ byłam w ciąży, ale nie z dzieckiem mojego
szalonego wujka. Byłam w ciąży, jeszcze zanim mnie porwał. W ciąży z dziećmi mężczyzn,

których kochałam. Ryzykowali wszystko, żeby ocalić mnie z rąk Taranisa. Teraz byłam
bezpieczna. Miałam przy boku jednego z największych wojowników faerie, jakiego

kiedykolwiek widziano, Doyle’a, kiedyś Ciemność Królowej, a teraz moją. Stał obok okna,
wpatrując się w noc rozświetlaną przez światła dochodzące ze szpitalnego parkingu. Jego skóra

i włosy były dużo czarniejsze niż noc na zewnątrz. Ściągnął okulary słoneczne, za którymi

ukrywał się prawie zawsze, kiedy był na zewnątrz, ale jego oczy były prawie tak czarne jak
szkła, za którymi się ukrywał. Jedynym kolorem w przymglonym świetle pokoju był blask od

srebrnych kolczyków, które pięły się po eleganckiej linii jego szpiczastych uszu, jedynej oznace,
że nie był czystej krwi, nie był naprawdę z wysokiego rodu, ale był mieszanej krwi, jak ja.

Diament w płatku jego ucha połyskiwał w świetle, kiedy Doyle odwrócił głowę, jakby poczuł,
że wpatruję się w niego. Najpewniej tak właśnie było. Był zamachowcem królowej przez tysiąc

lat, zanim się urodziłam.

1

Rapuntzel (niem.), bohaterka baśni braci Grimm, po polsku Roszpunka, księżniczka uwięziona w wysokiej wieży, do której

książę dostawał się, wdrapując za pomocą jej długich do ziemi złotych włosów. Rozwścieczona wiedźma zrzuca księcia z
wieży na dół, a on traci wzrok spadając na ciernie. W finale baśni książę odzyskuje wzrok, gdy na jego oczy spadają łzy

Roszpunki . Wersja z wydrapywaniem księciu oczu przez wiedźmę jest w Polsce raczej nieznana.

Jego sięgające kostek włosy poruszyły się jak peleryna, kiedy podszedł w moją stronę.

Miał na sobie pożyczony, zielony, szpitalny fartuch. Przebrał się w niego z koca, który dostał
w ambulansie, który nas tu przywiózł. Doyle wszedł na złoty dwór, żeby mnie uratować,

w formie wielkiego, czarnego psa. Kiedy zmieniał formę, tracił wszystko, ubrania, broń, ale co
dziwne- nie kolczyki. Kolczyki w uchu i sutku przetrwały powrót do ludzkiej formy, może

dlatego, że były jego integralną częścią.
Podszedł, stanął obok łóżka i wziął mnie za rękę, tę, do której nie miałam podpiętej

kroplówki, za pomocą której nawadniano mnie, pomagając mi wyjść z szoku, w którym się
znajdowałam przybywając do szpitala. Gdybym nie oczekiwała dziecka, najpewniej daliby mi

więcej leków. Szkoda, bo nie miałabym nic przeciwko silniejszym lekom, przeciwko czemuś co
sprawiłoby, że zapomniałabym. Nie tylko to, co zrobił mój wujek, Taranis, ale również

o utracie Mroza.
Chwyciłam rękę Doyle’a, moja dłoń była taka mała w jego wielkiej, ciemnej ręce. Ale

powinien tu być ktoś jeszcze obok niego, obok mnie. Mróz, nasz Zabójczy Mróz odszedł. Nie
umarł, nie dokładnie, ale dla nas był stracony. Doyle mógł zmieniać postać do kilku form

i powrócić do swojej prawdziwej postaci. Mróz nie miał zdolności zmiany kształtu, ale kiedy
nieokiełznana magia wypełniła posiadłość, w której mieszkaliśmy w Los Angeles, to go

zmieniło. Stał się białym jeleniem i pobiegł do drzwi, które pojawiły się w tej części faerie,
która wcześniej nie istniała, zanim nie nadeszła magia.

Ziemie faerie powiększały się, zamiast się kurczyć, po raz pierwszy od wieków. Ja,
arystokratka z królewskiego dworu, oczekiwałam dzieci, bliźniąt. Byłam ostatnim dzieckiem

w faerie, jakie urodziło się arystokracji. Wymieraliśmy jako naród, ale może tak się nie stanie.
Może odzyskamy naszą moc, ale jaki ja miałam pożytek z mocy? Jaki miałam pożytek

z powrotu faerie i nieokiełznanej magii? Jaki miałam pożytek ze wszystkiego, skoro Mróz był
zwierzęciem, ze zwierzęcym umysłem.

Myśl, że noszę w sobie jego dziecko, a on o tym nie wie, ani nie rozumie tego, sprawiła,
że ścisnęło mnie w piersi. Ścisnęłam rękę Doyle’a, ale nie patrzyłam mu w oczy. Nie byłam

pewna, co w nich zobaczy. Nie byłam już pewna swoich uczuć. Kochałam Doyle’a. Kochałam,
ale kochałam również Mroza. Myśl, że obaj będą ojcami, była radosna.

Odezwał się swoim gęstym głosem, tak gęstym, jakby melasa, czy coś innego, gęstego
i słodkiego, mogło stać się słowami, ale to co powiedział nie było słodkie.

- Zabiję Taranisa dla ciebie
Potrząsnęłam głową.

- Nie, nie zabijesz.
Właśnie tak myślałam, ponieważ wiedziałam, że Doyle zrobiłby to, co mówił. Gdybym

poprosiła, spróbowałby zabić Taranisa i może by mu się udało. Ale nie mogłam dopuścić, żeby
mój kochanek i przyszły król dokonał zamachu na Króla Światła i Iluzji, króla wrogiego dworu.

Nie prowadziliśmy wojny, a nawet na Dworze Seelie ci, którzy uważali, że Taranis był szalony
czy zły, nie mogli pogodzić się z zamachem. Z pojedynkiem być może, ale nie z zamachem.

Doyle miał prawo wyzwać króla na pojedynek. O tym również pomyślałam. Częściowo
spodobał mi się ten pomysł, ale widziałam, co zrobił Taranis swoją ręką mocy. Jego ręka

światła mogła palić ciało i prawie już zabił Doyle’a wcześniej.
Porzuciłam jakąkolwiek myśl o zemście z ręki Doyle’a, kiedy zdałam sobie sprawę, że

mogłabym również jego utracić.
- Jestem kapitanem twojej straży i mogę pomścić równocześnie twój i mój honor.

- Masz na myśli pojedynek – powiedziałam.
- Tak. Nie zasługuje na szansę, żeby się bronić, ale jeżeli dokonam na niego zamachu, to

będzie oznaczało wojnę pomiędzy dworami, a na to nie możemy sobie pozwolić.
- Nie – odrzekłam. – Nie możemy.

Podniosłam głowę i spojrzałam na niego. Wolną ręką dotknął mojej twarzy.
- Twoje oczy lśnią w ciemności swoim własnym światłem, Meredith. Zielone i złote

okręgi światła na twojej twarzy. Uczucia cię zdradzają.
- Tak, chcę jego śmierci, ale nie za cenę zniszczenia całego faerie. Nie chcę, żeby

z powodu mojego honoru wyrzucono nas ze Stanów Zjednoczonych. Układ, który pozwolił
naszym ludziom na przybycie tutaj trzysta lat temu, ustanowił tylko dwie rzeczy, za które

możemy być wyrzuceni. Dwory nie mogą prowadzić wojny na amerykańskiej ziemi i nie
pozwolimy ludziom czcić się jako bóstwa.

- Byłem jednym z tych, którzy podpisywali ten układ, Meredith. Wiem, co mówi.
Uśmiechnęłam się do niego. Wydawało się to dziwne, że nadal mogłam się uśmiechać.

Ta myśl sprawiła, że mój uśmiech opadł trochę, ale wydaje mi się, że to i tak był dobry znak.
- Pamiętasz Magna Carta.

- To sprawa ludzi i miała z nami mało wspólnego.
Ścisnęłam jego dłoń.

- Wskazałam ci sedno, Doyle.
Uśmiechnął się i skinął głową.

- Moje emocje sprawiają, że wolno myślę.
- Ja również – odrzekłam.

Drzwi za nim otwarły się. Na korytarzu stało dwóch mężczyzn, jeden wysoki i jeden
niski. Sholto, Król sluaghów, Pan Tego Co Pomiędzy był wysoki jak Doyle, miał długie, proste

włosy w kolorze białoblond, które opadały mu do kostek, a jego skóra, podobnie jak moja, była
jasna jak blask księżyca. Oczy Sholto były w trzech odcieniach żółtego i złota, jakby jesiennych

liści z trzech różnych drzew, które przetopiły się na kolor jego oczu obramowanych złotem.
U sidhe zawsze najpiękniejsze były oczy. Miał najurodziwszą twarz ze wszystkich, na każdym

dworze faerie, poza moim utraconym Mrozem. Ciało ukryte było pod koszulką i dżinsami,
które nosił jako część swojego przebrania, kiedy przybył mnie uratować. Jego ciało wydawało

się być równie urocze jak twarz, ale wiedziałam, że akurat to było tylko iluzją. Zaczynając od
żeber, aż do brzucha, Sholto miał ekstra dodatki, macki, ponieważ chociaż jego matka była

arystokratką z wysokiego rodu, jego ojciec był jednym z nocnych myśliwców, częścią sluagh,
ostatniej dzikiej sfory. No dobrze, ostatnia dzika sfora, aż do czasu powrotu nieokiełznanej

magii. Teraz istoty z legend powróciły i sama Bogini wie, co było rzeczywiste i co nadal
wracało.

Jeżeli nie miał płaszcza czy marynarki na tyle grubej, żeby ukryć te ekstra dodatki,
używał magii, osłony, żeby je ukryć. Nie było powodu, żeby straszyć pielęgniarki. Przez całe

życie ukrywał swoją inność, a to sprawiło, że był tak dobry w iluzji, że zaryzykował przybycie
mi z odsieczą. Nie jest lekko wyruszyć przeciwko Królowi Światła i Iluzji z iluzją jako jedyną

osłoną.
Sholto uśmiechnął się do mnie i był to uśmiech, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam

na jego twarzy, aż do tej pory, kiedy przy ambulansie trzymał mnie za rękę, mówiąc mi, że wie,

że będzie ojcem. Wieści wydawały się zmiękczyć jakąś twardość, która zawsze była widoczna na
jego przystojnym ciele. Wydawał się być nowym mężczyzną, kiedy szedł w naszą stronę.

Rhys nie uśmiechał się. Ze swoimi 5 stopami 6 calami

2

był najniższym pełnej krwi sidhe,

jakiego kiedykolwiek spotkałam. Skórę miał jasną jak blask księżyca, jak Sholto, jak ja, jak Mróz.

Rhys usunął fałszywą brodę i wąsy, jakie nosił wewnątrz kopca faerie. Pracował razem ze mną,
jako detektyw w Los Angeles i uwielbiał przebrania. Był w tym dobry, może nawet lepszy niż

w iluzji. Ale władał iluzją na tyle, żeby ukryć fakt, że ma tylko jedno oko. Ocalałe oko było
trzema okręgami błękitu, tak piękne jak żadne inne na dworze, ale w miejscu, gdzie znajdowało

się wcześniej lewe, były tylko białe blizny. W miejscach publicznych Rhys zazwyczaj nosił
opaskę, ale dzisiejszej nocy jego twarz była nieosłonięta i podobało mi się to. Dzisiejszej nocy

chciałam widzieć twarze moich mężczyzn, chciałam, żeby nic ich nie zasłaniało.
Doyle przesunął się na tyle, żeby Sholto mógł pocałować mnie w policzek. Sholto nie

był jednym z moich stałych kochanków. W rzeczywistości byliśmy ze sobą tylko raz, ale jak
mówi stare porzekadło, jeden raz wystarczy. Jedno z dzieci, które nosiłam, było w części jego.

Odnosiliśmy się do siebie z pewną rezerwą, ponieważ wspólne dziecko było efektem naszego
jedynego wspólnego razu. Była to wprawdzie randka z piekła rodem, ale nadal nie znaliśmy się

zbyt dobrze.
Rhys podszedł i stanął w stopach łóżka. Jego kręcone, białe włosy, które opadały mu do

pasa, były związane z tyłu w koński ogon, który nosił, żeby pasował do dżinsów i koszulki.
Jego twarz była bardzo poważna. To było niepodobne do niego. Kiedyś był Cromm Cruach,

2

Ok. 167 cm

a jeszcze wcześniej był bogiem śmierci. Nie powiedział mi którym, ale miałam wystarczająco

wskazówek, żeby zgadywać. Powiedział mi, że bóstwo Cromm Cruacha było wystarczające, by
nie potrzebował innych tytułów.

- Kto wyzwie go na pojedynek? – zapytał Rhys.
- Meredith powiedziała mi, żebym tego nie robił – odrzekł Doyle.

- No dobrze – stwierdził Rhys. – Ja to zrobię.
- Nie – odrzekłam. – Myślałam, że boisz się Taranisa.

- Bałem się i może nadal się boję, ale nie możemy tego puścić płazem, Meredith, nie
możemy.

- Dlaczego? Ponieważ uraził waszą dumę?
Spojrzał na mnie.

- Powinnaś bardziej w nas wierzyć.
- Więc ja go wyzwę – odezwał się Sholto.

- Nie – powiedziałam. – Nikt nie wyzwie go na pojedynek, ani nie zabije go w żaden
inny sposób.

Trzej mężczyźni spojrzeli na mnie. Doyle i Rhys znali mnie wystarczająco, żeby
domyślać się i wiedzieć, że mam plan. Sholto nie znał mnie jeszcze na tyle. Był po prostu zły.

- Nie możemy zostawić tak tej obrazy, Księżniczko. Musi zapłacić.
- Zgadzam się – odrzekłam – ale skoro sprowadził ludzkich prawników, kiedy oskarżył

Rhysa, Galena i Abeloeca za zaatakowanie jednej z jego arystokratek, użyjemy ludzkiego prawa.
Mamy jego DNA i oskarżymy go o zgwałcenie mnie.

- I co – powiedział Sholto - zaryzykuje wiezienie? Nawet jeżeli pozwoli się wsadzić do
ludzkiego więzienia, to nie będzie wystarczająca kara za to, co ci zrobił.

- Nie, nie będzie. Ale to najlepsze, co możemy zrobić zgodnie z prawem.
- Ludzkim prawem – odrzekł Sholto.

- Tak, ludzkim prawem – przyznałam.
- Zgodnie z naszym prawem możemy wyzwać go na pojedynek i zabić.

- To brzmi super jak dla mnie – wtrącił Rhys.

- To mnie zgwałcono. I to ja będę królową, jeżeli uda nam się powstrzymać naszych
wrogów od zabicia mnie. I mówię, że Taranis będzie ukarany – mój głos stał się na końcu

trochę piskliwy, więc musiałam wstrzymać się na chwilę i odetchnąć raz czy dwa.
Twarz Doyle’a nic nie zdradzała.

- Coś wymyśliłaś, Moja Księżniczko. Już planujesz jak to może pomóc twojej sprawie.
- Pomóc naszemu dworowi. Przez wieki Dwór Unseelie, nasz dwór, był przedstawiany

jako ciemny w świecie ludzkim. Jeżeli w publicznym procesie oskarżymy króla Dworu Seelie
o gwałt, w końcu uzmysłowimy ludziom, że nie jesteśmy wszyscy łajdakami – powiedziałam.

- Mówisz jak królowa – stwierdził Doyle.
- Jak polityk – dodał Sholto, ale to nie był komplement.

Rzuciłam mu spojrzenie, na które zasługiwał.
- Ty również jesteś królem, królem ludu twojego ojca. Czy zniszczyłbyś całe własne

królestwo dla zemsty?
Odwrócił spojrzenie, ale wyraz jego twarzy pokazywał złość. Ale jak bardzo by się nie

dąsał, Sholto nie dorównywał w tym Mrozowi. To on był moim humorzastym chłopcem.
Rhys podszedł do mnie. Dotknął mojej ręki, tej, do której podpięta była kroplówka.

- Dla ciebie mógłbym stawić czoło królowi, Merry. Wiesz o tym.
Położyłam moją wolną rękę na jego dłoni, spojrzałam w to jedno niebieskie oko.

- Nie chcę już nikogo więcej stracić, Rhys. Nigdy więcej.
- Mróz nie umarł – odrzekł Rhys.

- Jest białym jeleniem, Rhys. Ktoś powiedział mi, że może tylko utrzyma tę formę przez
sto lat. Ja mam trzydzieści trzy i jestem śmiertelna. Nie doczekam stu trzydziestu trzech lat.

Może powróci jako Zabójczy Mróz, ale to dla mnie będzie za późno – moje oczy paliły,
ścisnęło mnie w gardle, a głos zadrżał. – Nigdy nie będzie trzymał swojego dziecka. Nigdy nie

będzie dla niego ojcem. Jego dziecko dorośnie, zanim ręce Mroza go dotkną, a ludzkie usta
przemówią słowami miłości i troski ojcowskiej – oparłam się o poduszkę i pozwoliłam

popłynąć łzom. Trzymałam rękę Rhysa i zapłakałam.
Doyle podszedł i stanął obok Rhysa, położył swoją dłoń na mojej twarzy.

- Gdyby wiedział, że to jego będziesz bardziej opłakiwać, bardziej by z tym walczył.
Zamrugałam odganiając łzy, spojrzałam na jego ciemną twarz.

- Co masz na myśli?
- Obaj mieliśmy sen, Meredith. Wiedzieliśmy, że jeden z nas będzie poświęcony

w ofierze za odrodzenie się mocy faerie. Ten sam sen, tej samej nocy i wiedzieliśmy.
- Nie powiedzieliście mi, żaden z was – stwierdziłam i w moim głosie było słychać

wyrzut. Miałam nadzieję, że wyraźniej niż łzy.
- A co byś zrobiła? Kiedy sami Bogowie wybierają, nikt nie może tego zmienić. Ale to

musi był dobrowolna ofiara, sen jasno to tłumaczył. Gdyby Mróz wiedział, że to jego serce jest
ci droższe, pewnie walczyłby z tym i to ja odszedłbym zamiast niego.

Potrząsnęłam głową odsuwając ją od jego ręki.
- Czy ty nie rozumiesz? Gdybyś to ty został zmieniony w inną postać i stracony dla

mnie, opłakiwałabym cię równie mocno.
Rhys ścisnął moja rękę.

- Doyle i Mróz nie rozumieli, że wygrywają razem, równorzędnie.
Wyszarpnęłam rękę z jego dłoni, spojrzałam na niego szczęśliwa, że jestem zła,

ponieważ to było najlepsze uczucie z tych wszystkich, które mnie przepełniały.
- Jesteście głupcami, wy wszyscy. Czy wy nie rozumiecie, że opłakiwałabym was

wszystkich? Nie ma nikogo w moim wewnętrznym kręgu, kogo chciałabym utracić czy narazić!
Czy wy tego nie rozumiecie? – Wykrzyczałam i poczułam się dużo lepiej, niż kiedy płakałam.

Drzwi do pokoju znów się otwarły. Pojawiła się pielęgniarka idąca za biało ubraną

lekarką, którą widziałam już wcześniej. Dr Mason była ginekologiem położnikiem, jednym
z najlepszych w stanie, może nawet w całym kraju. Wytłumaczył mi to dokładnie prawnik,

którego przysłała moja ciotka. To, że królowa przysłała śmiertelnika, a nie kogoś z naszego
dworu, było interesujące. Żadne z nas nie wiedziało, co to może oznaczać, ale czułam, że

traktuje mnie tak, jak traktowałaby siebie, gdyby nasze sytuacje odwróciły się. Miała skłonności
do zabijania posłańców. Zawsze możesz znaleźć następnego ludzkiego prawnika,

a nieśmiertelni w faerie są rzadsi, więc przysłała do mnie kogoś, kogo może zastąpić. Ale
prawnik wyjaśnił dokładnie, jak królowa odnosi się do mojej ciąży i że zrobi wszystko, co tylko

możliwe, żeby zapewnić mojej ciąży bezpieczeństwo. Co włączało płacenie dr Mason.
Doktor skrzywiła się do mężczyzn.

- Mówiłam, żeby jej nie martwić, panowie, i właśnie to miałam na myśli.
Pielęgniarka, masywna kobieta z brązowymi włosami zebranymi z tyłu w kucyk,

sprawdzała monitory i krzątała się obok mnie, kiedy lekarka beształa mężczyzn.
Lekarka nosiła szeroką, czarną opaskę, która przy jej żółtych włosach wyglądała bardzo

surowo. To pozwalało mi się domyślić, że ten kolor nie był jej naturalnym odcieniem. Nie była
dużo wyższa ode mnie, ale nie wydawała się niska, kiedy przeszła dookoła mojego łóżka, żeby

stanąć przed mężczyznami. Stała patrząc z niezadowoleniem na Rhysa i Doyle’a stojących przy
łóżku, a także na Sholto, który był nadal w kącie niedaleko krzesła.

- Jeżeli nadal będziecie denerwować moją pacjentkę, będziecie musieli opuścić pokój.
- Nie możemy zostawić jej samej, pani doktor – odezwał się Doyle swoim głębokim

głosem.
– Pamiętam, co pan mówił, ale pan chyba zapomniał, co ja powiedziałam. Czyż nie

mówiłam, że potrzebuje odpoczynku i nie można jej martwić?
Tę „rozmowę” musieli odbyć poza pokojem, ponieważ jej nie słyszałam.

- Czy coś jest nie tak z dziećmi? – Zapytałam i teraz było słychać strach w moim głosie.
Czy może raczej złość.

- Nie, Księżniczko Meredith, dzieci są dość – tu nastąpiło małe wahanie – zdrowe.
- Ukrywacie coś przede mną – odrzekłam.

Lekarka i pielęgniarka wymieniły spojrzenia. To nie był uspokajający widok. Doktor
Mason podeszła do brzegu łóżka, przeciwnego niż to, przy którym stali mężczyźni.

- Martwię się po prostu o panią, jak o każdą pacjentkę, która jest w ciąży mnogiej.
- Jestem w ciąży, ale nie jestem kaleką, dr Mason – mój puls przyspieszył i urządzenia to

pokazały. Rozumiałam, że byłam podpięta do większej ilości urządzeń niż normalnie. Gdyby
cokolwiek z tą ciążą poszło źle, byłoby to problemem dla szpitala. Byłam osobą publiczną

i martwili się. Poza tym byłam w szoku, kiedy mnie przywieźli, z niskim ciśnieniem, niskim
poziomem wszystkiego, skórą zimną w dotyku. Chcieli upewnić się, że moje serce bije

regularnie i nie spadnie mi znów ciśnienie. Teraz te urządzenia zdradziły mój nastrój.
- Proszę porozmawiać ze mną, pani doktor, ponieważ to wahanie mnie przeraża.

Spojrzała na Doyle’a, a on lekko skinął głową. Wcale mi się to nie spodobało.
- Powiedziała mu pani pierwszemu? – zapytałam.

- Nie odpuści pani, nieprawdaż? – odrzekła.
- Nie – powiedziałam.

- Więc może zrobimy jeszcze raz badanie ultrasonografem, dziś wieczór.
- Nigdy wcześniej nie byłam w ciąży, ale wiem od przyjaciół w L.A., że USG nie robi się

zazwyczaj w tak wczesnej ciąży. A wy zrobiliście je już trzy razy. Coś jest nie tak z dziećmi,
nieprawdaż?

- Przysięgam pani, że z bliźniakami wszystko w porządku. Na tyle, na ile widziałam
z ultrasonografu i mogę stwierdzić z wyników badania krwi, jest pani zdrowa, w początkowym

okresie normalnej ciąży. Wieloraczki zawsze sprawiają, że ciąża jest większym wyzwaniem dla

matki i lekarza – uśmiechnęła się w końcu. – Ale wszystko wygląda wspaniale. Przysięgam.
- Proszę być ostrożną z przysięganiem mi, pani doktor. Jestem księżniczką dworu faerie,

a przysięganie jest bardzo bliskie daniu słowa. Nie chciałaby pani wiedzieć, co może się stać,
jeżeli stanie się pani krzywoprzysięzcą względem mnie.

- Czy to pogróżka? - Powiedziała prostując się na swoją całą wysokość i chwytając
obiema rękami stetoskop zwisający jej z ramion.

- Nie, pani doktor, ostrzeżenie. Wokół mnie jest magia, czasami nawet w świecie
śmiertelników. Chcę po prostu powiedzieć pani i wszystkim ludziom, którzy będą się mną

opiekować, żeby uważali i zrozumieli, że słowa, które być może wypowiedzą odruchowo, mogą
mieć różne konsekwencje, kiedy są niedaleko mnie.

- Chodzi pani o to, że jeżeli powiem „życzę sobie” to będzie wzięte na serio?
Uśmiechnęłam się.

- Istoty magiczne tak naprawdę nie spełniają życzeń, pani doktor, a na pewno nie istoty
w tym pokoju.

Spojrzała troszkę zakłopotana.
- Nie miałam na myśli…

- Wszystko w porządku – odrzekłam - ale kiedyś danie słowa i niedotrzymanie go
oznaczało, że będzie się ściganym przez dziką sforę, mogło też oznaczać pecha, który będzie

podążał za tą osobą. Nie wiem, jak wiele magii towarzyszy mi z faerie, ale nie chcę, żeby
ktokolwiek został przez przypadek ranny.

- Słyszałam o stracie pani… kochanka. Wyrazy współczucia, chociaż szczerze mówiąc
nie zrozumiałam wiele z tego, co mi o tym mówiono.

- My sami nie do końca rozumiemy, co się stało – odrzekł Doyle. – Nieokiełznana
magia nie bez przyczyny nazywana jest nieokiełznaną.

Skinęła głową, jakby rozumiała, ale wydawało mi się, że raczej miała zamiar wyjść.
- Pani doktor – odezwałam się. – Chce pani zrobić jeszcze jedno badanie USG?

Odwróciła się z uśmiechem.
- Czy mogę spróbować wyjść bez odpowiadania na to pytanie?

- Pewnie by pani mogła, ale to zrazi mnie do pani. Za to, że rozmawiała pani z Doylem
zanim porozmawiała pani ze mną, już ma pani u mnie minus.

- Odpoczywała pani w spokoju, a pani ciotka chciała, żebym porozmawiała z Kapitanem
Doylem.

- A to ona płaci rachunki – stwierdziłam.
Pani doktor wyglądała na zmieszaną i trochę rozzłoszczoną.

- Jest również królową i szczerze mówiąc nie jestem jeszcze pewna, jak reagować na jej
życzenia.

Uśmiechnęłam się, nawet jeżeli był to gorzki uśmiech.
- Jeżeli to co powiedziała, brzmiało jak życzenie, pani doktor, to oznacza, że była dla

pani bardzo miła. Jest królową i absolutnym władcą na swoim dworze. Władcy absolutni nie
przedstawiają życzeń.

Pani doktor znów chwyciła oba końce stetoskopu. Nerwowy odruch, założyłam.
- No cóż, może tak jest, ale chciała, żebym przedyskutowała sprawy z najważniejszym –

zawahała się – mężczyzną w pani życiu.
Spojrzałam na Doyle’a, który stał nieruchomy obok mojego łóżka.

- Królowa Andais wybrała Doyle’a jako najważniejszego?
- Zapytała, kto jest ojcem dzieci, a ja oczywiście nie mogłam jeszcze odpowiedzieć na to

pytanie. Powiedziałam jej, że punkcja owodni byłaby dla pani teraz ryzykowna. Ale Kapitan
Doyle wydawał się bardzo pewien, że jest jednym z ojców.

Skinęłam głową.

- On, tak jak i Rhys i Lord Sholto.
Zamrugała.

- Księżniczko Meredith, ma pani bliźnięta, nie trojaczki.
Spojrzałam na nią.

- Wiem, którzy mężczyźni są ojcami moim dzieci.
- Ale…

- Pani doktor, to nie jest tak, jak pani myśli – odezwał się Doyle. – Proszę mi zaufać,
każde z bliźniąt ma kilku genetycznych ojców, nie tylko mnie.

- Jak może pan być pewien czegoś tak niemożliwego?
- Miałem wizję od Bogini.

Otworzyła usta, jakby chciała się kłócić, ale zamknęła je.
Przeszła na drugą stronę pokoju, gdzie był pozostawiony ultrasonograf po tym, jak

ostatnio go wykorzystywano. Nałożyła rękawiczki, tak jak pielęgniarka. Wzięły tubkę żelu,
o którym przekonałam się już, że był naprawdę, naprawdę zimny.

Dr Mason nie pytała się tym razem, czy chcę, żeby którykolwiek z mężczyzn opuścił
pokój. Zajęło jej chwilę, żeby zorientować się, że uważam, że wszyscy ci mężczyźni mają prawo

być w tym pokoju. Jedyny, którego nie było z nami, to Galen. Doyle posłał go po sprawunki.
Na wpół spałam, kiedy słyszałam ich rozmowę, cichą, a potem Galen wyszedł. Nie

zastanawiałam się gdzie i dlaczego. Ufałam Doyle‘owi.
Uniosły moją koszulę, wyciskając niebieskawy żel, znów bardzo zimny, na mój brzuch,

potem pani doktor chwyciła grubą rączkę i zaczęła przesuwać nią po moim brzuchu. Patrzyłam
na monitor i zamglony obraz. Widziałam wizerunek na tyle wyraźnie, że mogłam dostrzec dwa

punkty, dwa kształty, które były zbyt małe, nawet nie wyglądały jeszcze rzeczywiście. Jedyną
rzeczą, która pozwoliła mi uwierzyć, że tam były, to ich szybko migoczące serduszka na

obrazie.
- Widzicie, wyglądają całkowicie idealnie.

- Więc po co te dodatkowe badania? – zapytałam.
- Szczerze?

- Proszę.
- Ponieważ pani jest Księżniczką Meredith NicEssus, a ja chronię swój tyłek –

uśmiechnęła się, a ja odwzajemniłam uśmiech.
- To szczerze jak na lekarza – odrzekłam.

- Staram się – powiedziała.
Pielęgniarka zaczęła oczyszczać mój brzuch szmatką, potem oczyściła końcówkę

ultrasonografu, podczas gdy obie z lekarką wpatrywałyśmy się w siebie nawzajem.
- Reporterzy dręczą mnie i mój personel z prośbami o szczegóły. Nie tylko królowa

będzie mnie dokładnie obserwować.
Znów chwyciła swój stetoskop.

- Przykro mi, że moja pozycja utrudnia działanie pani i pani personelowi.
- Proszę być przykładną pacjentką, a porozmawiamy rano, Księżniczko. A teraz czy pani

prześpi się, lub przynajmniej odpocznie?
- Postaram się.

Prawie uśmiechnęła się, ale jej oczy nadal miały uważny wyraz, jakby nie wiedziała, czy
mi wierzyć.

- Wydaje mi się, że to najlepsze na co mogę liczyć, ale… - odwróciła się w stronę
mężczyzn – …nie martwcie jej – pogroziła im palcem.

- Jest księżniczką – odezwał się Sholto z kąta – i naszą przyszłą królową. Jeżeli domaga
się rozmawiać na niemiłe tematy, cóż możemy zrobić?

Skinęła głową, znów ściskając stetoskop.

- Rozmawiałam z Królową Andais, więc rozumiem wasz problem. Postarajcie się, żeby
odpoczęła, zapewnijcie jej spokój. Miała dzisiaj wiele wrażeń, wolałabym, żeby odpoczęła.

- Zrobimy, co tylko będziemy w stanie – odrzekł Doyle.
Uśmiechnęła się, ale jej oczy pozostały zmartwione.

- Liczę na to. Proszę odpoczywać – wskazała na mnie palcem, jakby to był jakiś rodzaj
magii, który mógłby mnie do tego skłonić. Potem podeszła do drzwi, a pielęgniarka podążała

za nią.
- Gdzie wysłałeś Galena? – zapytałam.

- Żeby sprowadził kogoś, kto wydaje mi się, że nam pomoże.
- Kogo i skąd? Nie odesłałeś go samego do faerie?

- Nie – Doyle objął rękami moją twarz. – Nie narażałbym naszego zielonego rycerza.
Jest jednym z ojców i będzie królem.

- Jak to będzie działać? – zapytał Rhys.
- Tak – dodał Sholto – jak wszyscy możemy być królami?

- Myślę, że odpowiedzią jest to, że Merry będzie królową – stwierdził Doyle.
- To nie jest odpowiedź – powiedział Sholto.

- To jest jedyna odpowiedź, którą mamy teraz – odrzekł Doyle, spojrzałam w jego oczy
i zobaczyłam kolorowe światełka. W kolorach, jakich nie było w tym pokoju.

- Próbujesz mnie zauroczyć – odezwałam się.
- Musisz odpocząć, dla dobra dzieci, które nosisz. Pozwól mi sobie pomóc.

- Chcesz mnie zauroczyć i chcesz, żebym ci na to pozwoliła– odrzekłam cicho.
- Tak – powiedział.

- Nie.
Pochylił się w moją stronę, kolory w jego oczach wydawały się coraz jaśniejsze, jak

tęczowe gwiazdy.
- Ufasz mi, Meredith?

- Tak.
- Więc pozwól mi sobie pomóc. Przysięgam, że obudzisz się odświeżona, a wszystkie

problemy będą nadal czekały, żebyś podjęła decyzję.
- Nie podejmiecie żadnych ważnych decyzji beze mnie? Obiecujesz?

- Obiecuję – powiedział i pocałował mnie. Pocałował mnie i nagle wszystko co
widziałam to kolor i ciemność. To było tak, jakby stać w letnią noc otoczona przez świetliki,

poza tym, że świetliki był czerwone, zielone, żółte i … zasnęłam.

Rozdział 2

Obudziłam się przy świetle słonecznym obok uśmiechniętej twarzy Galena.

W otaczającym go świetle jego loki były bardzo zielone, więc nawet blada biel jego skóry
przybrała zielony odcień, który zazwyczaj był widoczny tylko wtedy, kiedy nosił zieloną

koszulkę. Był jedynym z moich mężczyzn, który miał krótkie włosy. Jedynym ukłonem
w stronę zwyczajów sidhe był warkoczyk, który przechodził przez jego ramię w dół, sięgając aż

za łóżko. Wcześniej żałowałam jego włosów, ale teraz to był zwyczajnie Galen. Był dla mnie
po prostu Galenem, od kiedy miałam czternaście lat i po raz pierwszy zapytałam ojca, czy mogę

go poślubić. Zajęło mi wiele lat zrozumienie, dlaczego mój ojciec powiedział nie. Galen, mój
słodki Galen, nie miał głowy do polityki czy podstępów. Na wysokim dworze faerie trzeba być

dobrym w jednym i drugim.
Ale przybył na Dwór Seelie, żeby mnie odnaleźć, ponieważ, podobnie jak ja, był dobry

w subtelnej magii osobistej. Oboje mogliśmy zmieniać nasz wygląd, kiedy ktoś patrzył i sprawić,
żeby widział tylko to, co chcieliśmy mu pokazać. To była magia, którą od początku władały

wszystkie dzieciaki faerie, słabnąca później, kiedy inna, najwidoczniej potężniejsza magia, rosła
w nich.

Wyciągnęłam rękę do niego, ale kroplówka powstrzymała ten ruch. Pochylił się i złożył
delikatny pocałunek na moich wargach. Był pierwszym mężczyzną, który mnie pocałował, od

kiedy znalazłam się w szpitalu. Uczucie było prawie zaskakujące, ale przyjemne. Czy inni
obawiali się tak naprawdę mnie pocałować? Obawiali się, że przypomni mi to, co zrobił mój

wujek?
- Bardziej lubię uśmiech – powiedział Galen.

Uśmiechnęłam się dla niego. Przez dekady sprawiał, że się śmiałam, przekomarzając się
z nim.

Dotknął mojego policzka tak delikatnie, jak skrzydłami motyla. Ten jeden mały dotyk
sprawił, że zadrżałam, ale nie ze strachu. Uśmiechnął się szerzej i to przypomniało mi, dlaczego

kiedyś kochałam go bardziej niż innych.
- Już lepiej, ale mam tu kogoś, kto sprawi, że ten uśmiech pozostanie na dłużej.

Przesunął się, więc mogłam zobaczyć dużo mniejszą postać za nim. Babcia była
mniejsza od Galena o więcej niż stopę

3

.

Miała długie, falujące włosy mojej matki, nadal w głębokim kasztanowym kolorze,
chociaż była o kilkaset lat starsza. Jej oczy były brązowe i zwyczajnie urocze. Ale pozostała jej

część nie była taka zwyczajna. Jej twarz była bardziej skrzacia niż ludzka, co oznaczało, że nie
miała nosa. Były nozdrza, ale nic więcej, bardzo małe wargi, więc jej twarz wyglądała jak

szkielet. Jej skóra była pomarszczona i brązowa, ale nie z powodu wieku, lecz z jej skrzaciego

3

ok. 30,48 cm

dziedzictwa. Oczy może miała po mojej praprababce, ale włosy po prapradziadku. Był
szkockim farmerem, a farmerzy nie miewali malowanych portretów. Tylko patrząc na moją

Babcię, matkę i ciotkę, mogłam widzieć ludzką stronę mojej rodziny.
Babcia podeszła do brzegu łóżka, kładąc swoją rękę na mojej.

- Moja dr’ga, co oni ci zr’bili – jej oczy lśniły od łez.
Poruszyłam rękę, żeby położyć ją na jej ręce, leżącej poniżej wenflonu z kroplówką.

- Nie płacz Babuniu, proszę.
- A dl’czego nie? – zapytała.

- Bo jeżeli ty zaczniesz płakać, to ja też będę.
Wciągnęła głośno powietrze nosem, a potem szybko przytaknęła.

- To dobry powód, Merry. Jeżeli ty możesz być dzielna, to ja też mogę.
Oczy mnie zapiekły, a gardło nagle ścisnęło się. To było irracjonalne, ale w jakiś sposób

czułam się bezpieczniejsza przy tej malutkiej kobiecie, bardziej niż ze strażnikami. Oddaliby
swoje życie za mnie i byli najlepszymi wojownikami, jakimi mógł pochwalić się dwór, ale nie

czułam się bezpieczna, nie tak naprawdę. Teraz była tu Babcia i pojawiło się coś z uczuć
z dzieciństwa, że tak długo jak ona jest ze mną, nie może się stać nic naprawdę złego. Gdyby

tylko to mogła być prawda!
- Król będzie cierpiał za tą zniewagę, Merry. Masz na to moje słowo.

Łzy zniknęły w fali szczerego przerażenia. Ścisnęłam mocno jej rękę.
- Zabroniłam mężczyznom dokonywać na nim zamachu, lub wyzywać go na pojedynek,

Babciu. Ty również jedynie odeszłaś z Dworu Seelie.
- Ja nie jestem jednym z twoich ochroniarzy, żebyś rządziła mną, dziecko.

Znałam dobrze wyraz jej twarzy, tę zawziętość w jej oczach, w jej szczupłych
ramionach. Nie chciałam widzieć tego przy rozmowie na ten temat.

- Nie, ale jeżeli zginiesz próbując bronić mojego honoru, to mi nie pomoże – uniosłam
się obejmując ją za ramiona. – Proszę, Babciu, nie zniosę utraty ciebie i świadomości, że to

moja wina.
- Ach, to ni’b’łaby twoja wina, Merry. Tylko tego gnojka króla.

Potrząsnęłam głową, prawie siadając, mimo tych wszystkich oplatających mnie

i ciągnących rurek i kabelków.
- Proszę, Babuniu, obiecaj mi, że nie zrobisz nic głupiego. Musisz być przy mnie, żeby

pomóc mi z dziećmi.
Jej twarz złagodniała, a babcia poklepała mnie po ręce.

- Więc będą bliźnięta, jak moje dziewczęta.
- Mówią, że bliźnięta pojawiają się co drugie pokolenie. Zgaduję, że to prawda –

odrzekłam. Drzwi otwarły się i znów weszły lekarka i pielęgniarka.
- Powiedziałam panowie, żebyście jej nie martwili – dr Mason powiedziała swoim

najsurowszym głosem.
- Ach, to moja wina – powiedziała Babcia. – Przepraszam, pani doktor, ale jako jej

babcię zmartwiło mnie to, co się stało.
Pani doktor musiała wcześniej widzieć Babcię, ponieważ nie patrzyła się na nią tak, jak

większość ludzi. Po prostu rzuciła jej surowe spojrzenie i pogroziła jej palcem.
- Nie dbam o to, kto ją martwi. Jeżeli nie przestaniecie sprawiać, że jej parametry

życiowe ciągle wariują, będziecie musieli wyjść, wszyscy.
- Tłumaczyliśmy już wcześniej – powiedział Doyle. – Księżniczka musi być strzeżona

cały czas.
- Są policjanci tuż za drzwiami i wasi strażnicy.

- Nie może być sama, pani doktor – dobiegło od Rhysa.
- Naprawdę uważacie, że księżniczce nadal grozi niebezpieczeństwo? Tutaj w szpitalu? –

zapytała.
- Tak – odrzekł Rhys.

- Tak uważamy – powiedzieli Doyle i Sholto równocześnie.
- Potężny mężczyzna władający magią, który zgwałcił swoją własną siostrzenicę, może

zrobić wszystko – powiedziała Babcia.
Pani doktor wyglądała na zakłopotaną.

- Dopóki nie mamy DNA należącego do króla, nie mamy dowodu, żeby porównać go
ze… - zawahała się.

- Spermą – dokończyłam za nią.
Skinęła głową, znów zaciskając palce na stetoskopie.

- Dokładnie. Została odnaleziona jakaś sperma. Mamy potwierdzonego pana Rhysa,
oraz zaginionego strażnika Mroza jako dwóch dawców. Ale nie możemy porównać dwóch

innych próbek.
- Dwóch innych? – zapytała Babcia.

- To długa historia – powiedziałam. Potem o czymś pomyślałam. – Skąd dostaliście
DNA Mroza do porównania?

- Kapitan Doyle dał nam trochę włosów.
Spojrzałam za Babcię, na Doyle’a.

- Jak to się stało, że miałeś ze sobą kosmyk jego włosów?
- Mówiłem ci o śnie, Meredith.

- Więc?
- Wymieniliśmy się kosmykami włosów, by oddać ci je jako pamiątkę. On miał moje

i oddałby ci je, by przypominały ci mnie, gdybym to ja został wybrany. Dałem kilka kosmyków
pani doktor do porównania.

- A gdzie je ukrywałeś Doyle? Nie masz kieszeni jako pies.
- Dałem je innemu strażnikowi na przechowanie. Jednemu z tych, którzy nie przybyli

z nami do Złotego Dworu.
Mówiąc w ten sposób pozwolił mi domyślić się, że brał pod uwagę taką możliwość, że

żaden z nich nie przeżyje. To nie sprawiło, żebym poczuła się ani troszkę lepiej, kiedy to

usłyszałam. Wszyscy przeżyliśmy, ale strach był nadal ukryty głęboko we mnie. Obawa straty.
- Komu na tyle ufałeś, żeby przechował taką pamiątkę? – zapytałam.

- Większość mężczyzn, którym ufam, jest tutaj, w tym pokoju – odrzekł, a jego ciemny
głos wydawał się pasować do jego karnacji. To był taki rodzaj głosu, który mogłaby używać

sama noc, gdyby była mężczyzną.
- Tak, ale zgodnie z twoimi wcześniejszymi słowami, brałeś pod uwagę zarówno porażkę

jak i sukces. Więc zostawiłeś kosmyki włosów komuś, kogo nie zabrałeś na Złoty Dwór.
Podszedł i stanął u stóp łóżka, więc nie obok Babci. Doyle był świadomy tego, że to, że

przez tak wiele wieków był Ciemnością Królowej, jej zamachowcem, sprawiało, że wiele osób
na dworze nadal denerwuje się przy nim. Doceniałam to, że pozostawił Babci miejsce

i pochwalałam, że wysłał po nią Galena. Nie byłam pewna, czy jeszcze jakiemuś mojemu
strażnikowi babcia zaufałaby. Pozostali zbyt długo byli widziani przez nią jako wrogowie.

Wpatrywałam się w jego ciemną twarz, chociaż wiedziałam, że czasami to nic nie
pomaga. Na początku pozwalał czasami, żebym widziała jego uczucia, ale później nauczyłam

się odczytywać wyraz jego twarzy lepiej, niż on nad nim panować. Wiedziałam, że jeżeli nie
będzie sobie tego życzył, nie będę mogła nic wyczytać z jego twarzy, ale i tak patrzyłam na nią

z przyjemnością.
- Kto? – zapytałam.

- Zostawiłem obydwa pukle Kitto.
Patrzyłam na niego i nawet nie starałam się ukryć zaskoczenia. Kitto był jedynym

mężczyzną w moim życiu, który był niższy od Babci. Miał cztery stopy

4

, był jedenaście cali

5

niższy niż ona. Ale jego skóra była biała jak światło księżyca, podobnie jak moja, a jego ciało

było idealną repliką męskiego strażnika sidhe, poza linią lśniących, opalizujących łusek
biegnących w dół jego pleców, małych chowanych kłów w jego ustach i ogromnych oczu

z wąskimi źrenicami w morzu błękitu. Wszystko to dowodziło, że jego ojciec był wężowym
goblinem. Jego kręcone czarne loki, jego biała skóra i magią, którą obudził seks ze mną,

pochodziła z linii krwi matki. Ale Kitto nie znał swoich rodziców. Jego matka pozostawiła go
na pewną śmierć tuż przy kopcu goblinów. Ocalał, ponieważ jako niemowlę był za mały, żeby

stanowić dobry posiłek, a mięso sidhe jest bardzo cenione pomiędzy goblinami. Kitto został
oddany goblince, która opiekowała się nim, aż urósłby na tyle duży, żeby go zjeść, jak prosiak

zostawiony na świąteczną kolację. Ale goblinka… pokochała go. Pokochała go na tyle, żeby
zatrzymać go żywego i traktowała go jak innego goblina, a nie zwierzaka hodowanego na rzeź.

Pozostali strażnicy nie uważali Kitto za jednego z nich. Był zbyt słaby i mimo, że Doyle
nalegał, żeby ćwiczył z pozostałymi, więc pod jego białą skórą pojawiły się mięśnie, Kitto nigdy

nie będzie prawdziwym wojownikiem.
Doyle odpowiedział na pytanie, które było widoczne na mojej twarzy.

- Każdy, komu bardziej ufałem, pojechał do kopca faerie razem z nami. Z tych, którzy
pozostali, kto mógł lepiej zrozumieć, ile te pukle włosów oznaczałyby dla ciebie, nasza

księżniczko? Kto, jak nie jeden z tych, którzy byli z nami od początku? Tylko Nicca pozostał
i chociaż jest lepszym wojownikiem niż Kitto, nie ma silniejszej woli. Poza tym nasz Nicca

wkrótce będzie ojcem, więc nie chciałem wciągać go w naszą walkę.
- To również jego walka – odrzekł Rhys.

- Nie – powiedział Doyle.
- Jeżeli przegramy i Merry nie siądzie na tronie, nasi wrogowie zabiją Niccę i jego

wkrótce-pannę-młodą Biddy.
- Nie śm’liby skrzywdzić kobiety sidhe, która jest brzemienna – powiedziała Babcia.

- Myślę, że niektórzy z nich śmieliby – odrzekł Rhys.
- Zgadzam się z Rhysem – powiedział Galen. – Myślę, że Cel wolałby raczej widzieć całe

faerie zniszczone, niż utracić szansę na zastąpienie matki na tronie.

Babcia dotknęła jego ramienia.

4

ok. 122 cm

5

ok. 28 cm

- Wyr’słeś na cynika, chłopcze.

Uśmiechnął się do niej, ale w jego oczach pozostała ostrożność, prawie ból.
- Zmądrzałem

Odwróciła się do mnie.
- Nie cierpię myśli, że jakikolwiek arystokrata sidhe jest tak pełen nienawiści, nawet jeżeli

chodzi o niego.
- Ostatnio słyszałam od mojej ciotki, że mój kuzyn Cel zamierza obdarzyć mnie

dzieckiem, żebyśmy razem rządzili.
Wyraz obrzydzenia pokazał się na twarzy babci.

- Tego byś nie przeżyła.
- Ale teraz jestem już w ciąży, a dzieci nie mogą być jego. Rhys i Galen mają rację, teraz

zabije mnie, jeżeli tylko zdoła.
- Zabije cię, zanim narodzą się dzieci, jeżeli tylko zdoła – powiedział Sholto.

- A dlaczego ty miałbyś niepokoić się o Merry, Sholto, królu sluaghów – Babcia nawet
nie starała się ukryć podejrzenia w głosie.

Sholto podszedł bliżej do lóżka i stanął u jego stóp. Pozwolił, żeby pozostali trzej
mężczyźni cieszyli się moim dotykiem, co doceniałam, skoro nasza znajomość nadal nie

wykraczała poza przyjaźń.
- Jestem jednym z ojców dzieci Merry.

Babcia spojrzała na mnie. To było nieszczęśliwe spojrzenie, prawie rozzłoszczone.
- Słyszałam plotki, że król sluaghów może być ojcem, ale nie wierzyłam im.

Skinęłam głową.
- To prawda.

- Nie może być królem sluaghów i królem Unseelie. Nie może siedzieć na dwóch
tronach – to zabrzmiało wrogo.

Normalnie byłabym bardziej dyplomatyczna, ale czas na dyplomację minął,
a przynajmniej w moim wewnętrznym kręgu. Byłam w ciąży z praprawnuczkami Babci, może

będę ją często widywać. Nie chcę, żeby ona i Sholto kłócili się przez dziewięć miesięcy czy
dłużej.

- Dlaczego jesteś zła, że Sholto jest jednym z ojców?
To było bardzo bezceremonialne pytanie. Wulgarne, jak na standardy obowiązujące

pomiędzy sidhe. Rządzący byli mniej delikatni, kiedy zwracali się do pomniejszych istot
magicznych.

- Jeden dzień bycia następną królową i jesteś niegrzeczna w stosunku do własnej babci.
- Mam nadziej widywać cię często, kiedy będę w ciąży, ale nie zamierzam tolerować

sprzeczki między tobą, a moimi kochankami. Powiedz mi, dlaczego nie lubisz Sholto.
Wyraz jej uroczych brązowych oczu nie był wcale przyjacielski, ani trochę.

- Czy nigdy ni’ zastanawiałaś się, kto uderzył ostrzem, które zabiło twoją praprababkę,
a moją matkę?

- Zginęła w jednej z ostatnich wielkich wojen pomiędzy dworami.
- Taa, ale kto ją zabił?

Spojrzałam na Sholto. Jego twarz była arogancką maską, ale jego oczy miały twardy
wyraz. Nie znałam twarzy Sholto tak dobrze jak Rhysa czy Galena, ale byłam prawie pewna, że

był wściekły.
- Czy ty zabiłeś moją praprababkę?

- Zabiłem wielu w wojnie. Skrzaty były po stronie Dworu Seelie, a ja nie. Ja i moi ludzie

zabijaliśmy skrzaty i pomniejsze istoty magiczne z Dworu Seelie w trakcie wojny, ale czy jeden
z nich pochodził z twojego rodu, tego nie wiem.

- Więc jeszcze gorzej – powiedziała Babcia. – Zabiłeś jej i naw’t nie pamiętasz.
- Zabiłem wielu. To staje się trudne po jakimś czasie oddzielić jedną śmierć od innej.

- Widziałam jej śmierć z jego ręki, Merry. Zabił ją i ruszył dalej, jakby była niczym.
W jej głosie był tak wielki ból, takie cierpienie, jakiego nigdy nie słyszałam u mojej

matki.
- Która to była wojna? – Zapytał Doyle, jego głęboki głos opadał w nagłym napięciu jak

kamień wpadający do studni.
- To było trzecie wezwanie do broni – powiedziała Babcia.

- Jedno z tych, które rozpoczęły się, ponieważ Andais przechwalała się, że jej ogary
mogłyby przegonić ogary Taranisa – odrzekł Doyle.

- Więc dlatego nazywali to Wojną Psów – powiedziałam.
Skinął głową.

- Ni’ chcę wiedzieć dlaczego zaczęła się. Król n’gdy nie mówił nam, dlaczego mamy
walczyć, tylko że odmowa będzie oznaczała zdradę i śmierć.

- Zastanawiam się, dlaczego jedna z pierwszych jest nazwana Małżeńską Wojną –
odezwał się Rhys.

- To akurat wiem – powiedziałam. – Andais zaproponowała małżeństwo Taranisowi
i połączenie obu dworów, po tym jak jej król zginął w pojedynku.

- Nie potrafię przypomnieć sobie, które z nich pierwsze uznało to za zarzut – wtrącił
Doyle.

- Ta wojna była ponad trzy tysiące lat temu – odrzekł Rhys. – Szczegóły zacierają się po
tak długim czasie.

- Czy wielkie wojny istot magicznych zawsze wywoływane były z głupich powodów? –
zapytałam.

- Większość z nich – odrzekł Doyle.
- Grzech dumy – powiedziała Babcia.

Nikt się z nią nie kłócił. Nie byłam pewna, czy duma jest grzechem, nie byliśmy
chrześcijanami, ale duma może być czymś okropnym w społeczeństwie, gdzie rządzący mają

absolutną władzę nad swoim ludem. Nie mam możliwości powiedzieć nie, czy powiedzieć „czy
to nie głupi powód, żeby nasi ludzie zabijali się?” Nie bez narażenia się na uwięzienie, czy nawet

coś gorszego. Tak było na obydwu dworach, chociaż Dwór Seelie przez wieki był bardziej
roztropny, więc ich reputacja w mediach zawsze była lepsza. Andais bardziej lubiła publiczne

tortury i egzekucje.
Popatrzyłam na Babcię, a potem na Sholto. Jego przystojna twarz była nie do

odczytania. Próbował przybrać maskę arogancji, ale coś błyszczało w jego trójkolorowych
oczach. Strach? Może. Wydaje mi się, że wierzył w tej chwili, że oddalę go, ponieważ trzy

tysiące lat temu zabił jednego z moich przodków.
- Przeszedł przez naszych ludzi, jakby byli tylko mięsem, czymś co trzeba przeciąć, żeby

dostać się do głównej w’lki – powiedziała Babcia, nigdy nie słyszałam w jej głosie takiego
gniewu, nawet na tego obelżywego gnojka, który był jej mężem na Dworze Seelie.

- Sholto jest ojcem jednego z twoich praprawnuczków. Seks z nim obudził
nieokiełznaną magię. Seks z nim zwrócił nam czarne psy i zwierzęta faerie, które pojawiły się na

dworach i pomiędzy pomniejszymi istotami magicznymi.
Spojrzała na mnie, tyle było goryczy w jednym spojrzeniu. To mnie trochę

przestraszyło. Moja delikatna Babcia tak pełna nienawiści.
- Plotki tak mówiły, ale ja ni’ wi’rzyłam w to.

- Przysięgam na Ciemność, Która Zjada Wszystko, że to jest prawda.

Patrzyła na mnie zaskoczona.
- Ni’ m’sisz przysięgać mi, Merry, dziewczynko. Wierzę c’.

- Chcę, żebyśmy to wyjaśnili między sobą, Babciu. Kocham cię i przykro mi, że Sholto
zabił twoją matkę, moją praprababkę, przy tobie, ale on jest nie tylko ojcem jednego z moich

dzieci, ale również partnerem, który pomógł mi sprowadzić tak wiele odrodzonej magii. Jest dla
mnie i dla faerie zbyt cenny, żeby zostać otruty przez przypadek.

- Sidhe nie mogą zostać otruci – odrzekła.
- Nie przez coś, co stworzyła natura, ale ty żyjesz pomiędzy ludźmi od dziesięcioleci.

Wiesz, że teraz jest wiele trucizn stworzonych przez człowieka. Sidhe nie są odporni na rzeczy
sztucznie stworzone. Ojciec mi o tym mówił.

- Książę Essus był bardzo mądrym mężczyzną i jak na kogoś, kto pochodził
z królewskiej rodziny, był naprawdę wielki – teraz w jej słowach nie było okrucieństwa.

Naprawdę tak uważała. Kochała mojego ojca jak syna, bo bardziej niż moją matkę kochał mnie
i pozwolił Babci, żeby pomogła mnie wychować. Ale złość w jej głosie nie pasowała do tego,

co mówiła, jakby miała na myśli inne słowa niż te, które pojawiły się na jej języku.
- Tak, taki był, ale to nie jego wielkość masz na myśli, Babciu. Widzę w tobie gniew,

który mnie przeraża. Taki gniew, do jakiego wszystkie istoty magiczne są zdolne, kiedy
zamierzają przehandlować swoje życie i życie wszystkich, którzy od nich zależą, za zemstę

i dumę.
- Ni’ porównuj mnie do panów i pań na dworze, Merry. Mam prawo do mojej złości

i moich myśli.
- Dopóki nie będę mogła ci zaufać, że jesteś bardziej moim sprzymierzeńcem

i prababcią, niż szukającą zemsty córką, nie mogę pozwolić ci przebywać przy mnie.
Spojrzała na mnie zaskoczona.

- Będę przy tobie i dzieciach, tak jak pomogłam wychować ciebie.
Potrząsnęłam głową.

- Sholto jest moim kochankiem i ojcem jednego z dzieci. Co więcej, Babciu, seks z nim
sprowadził większość magii faerie. Nie będę narażać go na twoją zemstę, chyba że złożysz

naszą najświętszą przysięgę, że nie zranisz go w żaden sposób.
Wpatrywała się w moją twarz, jakby myślała, że żartuję.

- Merry, dziewczynko, nie m’żesz tak myśleć. Nie m’żesz uważać, że ten potwór znaczy
dla ciebie więcej niż ja.

- Potwór – powiedziałam cicho.
- Wykorzystuje magię sidhe, żeby ukryć, że jest bardziej potworem niż p’zostali.

- Co masz na myśli mówiąc „pozostali”? – zapytałam.
Wskazała na Doyle’a.

- Ciemność zabijał b’z miłosierdzia. Jego matka była w piekielnej sforze, a jego ojciec
był phouka, który parzył się z suką, kiedy był w postaci psa. Mógł umi’sić szczeniaki w t’bie.

Udają idealnie wielkich panów, ale są zdeformowani, jak my. Tylko mogą ukryć się za swoją
magią lepiej niż my, pomniejsze istoty magiczne.

Popatrzyłam na kobietę, która pomogła mnie wychować, jakby była obca, ponieważ
w pewien sposób była. Wiedziałam, że była oburzona na dwory, większość pomniejszych istot

magicznych była, ale nie wiedziałam, że ma w sobie tyle uprzedzeń.
- Masz jakieś urazy również w stosunku do Doyle’a? – zapytałam.

- Kiedy przyj’chałaś do mnie, Merry, miałaś ze s’ba Galena i Barinthusa. Przeciwko nim
ni’ mam nic. Ale nie wyobr’żałam sobie, że możesz mieć coś wspólnego z Ciemnością. B’łaś się

go jako dziecko.
- Pamiętam – powiedziałam.

- Ni’ rozumiem, dziewczyno, jeżeli to królowa zabiła twojego ojca, kogo wysł’łaby, żeby

tego dokonał?
Ach.

- Doyle nie zabił mojego ojca.
- Skąd to m’żesz wiedzieć, Merry? P’wiedział ci, że tego ni’ zrobił?

- Doyle nie zrobiłby nic bez rozkazu królowej, a Andais nie jest wystarczająco dobrą
aktorką. Nie rozkazała, żeby zabić mojego ojca, swojego brata. Widziałam jej gniew z tego

powodu. Był prawdziwy.
- Ona ni’ kochała Essusa.

- Może kocha tylko swojego syna, ale jej brat coś dla niej znaczył i nie podobało jej się,
że zginął z czyjejś ręki. Może był to tylko gniew, że nie wydała takiego rozkazu. Nie wiem, kto
to zrobił, ale wiem, że nie kazała go zabić, a Doyle nie zrobiłby tego bez jej rozkazu.

- Ale zr’biłby to, gdyby mu rozkazała. W to wierzysz – powiedziała Babcia.
- Oczywiście – powiedziałam, a spokój w moim głosie sprawił, że jej głos stał się

bardziej piskliwy.
- Mógłby z’bić twojego ojca na rozkaz królowej. Mógłby z’bić ciebie.

- Był Ciemnością Królowej. Wiem o tym, Babuniu.
- Więc jak m’żesz z nim spać? Wiedząc, że ma krew na rękach.

Starałam się pomyśleć, jak to powiedzieć, żeby zrozumiała. Jej reakcja zastała mnie
całkowicie nieprzygotowaną. Nie podobało mi się to, nie tylko ze zwyczajnych powodów,

dlatego, że wnuczce nie podobało się, że jej babcia nienawidziła jej ewentualnego męża. Nie
podobało mi się to, żeby była zdolna ukryć taki poziom nienawiści przez te wszystkie lata. To

sprawiło, że zastanowiłam się, co jeszcze przeoczyłam, co jeszcze ukryła.
- Mogłabym powiedzieć po prostu, że go kocham, Babuniu, ale wyraz twojej twarzy

mówi mi, że nie mogę. On jest teraz moją Ciemnością. Teraz mógłby zabijać na moje rozkazy.
Jest jednym z najlepszych wojowników, jacy kiedykolwiek chodzili po dworach i teraz jest mój.

Jest moim silnym prawym ramieniem, moim zabójczym ostrzem, moim generałem. Pośród
wszystkich na dworach nie mogłabym wybrać króla, który uczyniłby mnie mocniejszą, niż

Doyle.
Przez jej twarz przeszły emocje, tak szybko, że nie mogłam za nimi nadążyć.

- Więc wz’łaś go do swojego łóżka, ponieważ to było dobre posunięcie polityczne?
- Wzięłam go do łóżka, ponieważ Królowa Powietrza i Ciemności nakazała mi to. Nigdy

nie marzyłam, że mogłabym oderwać od niej jej Ciemność.
- Skąd wiesz, że on nie jest n’dal jej sługą.

- Babciu – odrzekł Galen - dobrze się czujesz?
- Ni’ najgorzej. Chcę po prostu, żeby Merry zobaczyła prawdę.

- A jaka jest prawda? – Zapytał Galen, a jego głos miał w sobie jakiś dziwny ton.
Przypatrzyłam się jego twarzy, ale on wpatrywał się w Babcię. To sprawiło, że ja też jej się

przyjrzałam. Oczy miała trochę rozszerzone, wargi rozchylone, jej puls przyspieszył. Czy to był
tylko gniew, czy coś więcej?

- Nie m’żna im ufać, żadn’mu z nich.
- Komu babciu? – zapytał Galen. – Komu nie można ufać?

- Ludziom królowej, dziewczyno – teraz zwróciła się do mnie. – Dor’stałaś zn’jąć tę
prawdę. Musisz to zobaczyć – to ostatnie było szeptem, utraciła swój akcent. Była smutna,

akcent nie mógł się zmienić sam z siebie.
- Widziałeś kogoś z drugiego dworu, kiedy byłeś w jej domu? – zapytał Doyle.

Galen przemyślał zanim odpowiedział.
- Nie, nie widziałem nikogo – położył za wiele nacisku na słowo „widziałem”.
- Co z nią jest? – zapytałam cicho.

- Nic ni’ jest ze mną, dziewczyno – powiedziała Babcia, ale jej oczy były troszkę za

bardzo rozszerzone, jakby zaklęcie, bo to było zaklęcie, stawało się mocniejsze.
- Babciu, ty i ja byliśmy kiedyś kumplami – odezwał się Rhys, przesuwając się tak, żeby

Doyle mógł znaleźć się poza zasięgiem jej wzroku.
Zmarszczyła brwi, jakby miała problemy z rozpoznaniem go.

- Taa, n’gdy nie skrzywdziłeś ani mnie, ani nikogo z moich bliskich. Trzymałeś się
z boku, kiedy byłeś po złotej stronie. Byliśmy kiedyś sprzymierzeńcami, biały rycerzu –

chwyciła jego ramię. – Jak możesz być teraz z nimi?
Akcent zaniknął, głos był niemalże nie jej.

- Co jej się stało? – zapytałam.
Wyciągnęłam rękę, a ona sięgnęła do mnie, ale Galen i Rhys zaszli jej drogę, prawie

wpadając na siebie w pośpiechu.
- Co to jest? – Dopytywałam się, tym razem głośniej. Mogłam usłyszeć jak monitory

znów odpowiadają na moje podekscytowanie. Jeżeli się nie uspokoję, zaraz będziemy mieć tu
lekarzy i pielęgniarki. Nie potrzebujemy ludzi w środku tego, co wyglądało na magiczny atak.

Starałam się uspokoić, kiedy moja babcia próbowała przepchnąć się przez Rhysa i Galena.
Starała się wytłumaczyć im, tak jak mnie, że stoimy po stronie zła.

Głos Doyle’a przekrzyczał mój.
- Ma coś we włosach, nitkę, lub jakiś inny włos. Lśni.

- Widzę to – odrzekł Rhys.
- Ja nie – dodał Galen.

Nie mogłam zobaczyć przez nich dwóch. Widziałam tylko część długich, brązowych
ramion Babci próbujących sięgnąć przez nich prawie gorączkowo.

Drzwi otwarły się i weszła dr Mason z dwiema pielęgniarkami.
- Co do licha się tu dzieje? - zapytała. Tym razem brzmiała na naprawdę wkurzoną.

Wydaje mi się, że nie można jej za to winić, ale nie mogłam wymyślić żadnego
wytłumaczenia. Czy to ciąża sprawiła, że wolno myślałam, czy nadal byłam szoku?

- Wszyscy wyjść. Natychmiast! – Doktor Mason krzyknęła, żeby być usłyszana przez
coraz bardziej przenikliwy głos Babci.

Wtem szklanka wody stojąca na stoliku obok zaczęła lewitować. Uniosła się o jakieś
osiem cali nad blat stolika. Słomka w kubku przesunęła się troszkę, ale sam kubek był stabilny.

Babcia była naprawdę dobra w lewitacji, jak wszystkie skrzaty. Podawała mi tak herbatę
w chińskich filiżankach, odkąd byłam bardzo mała.

Lampa stojąca obok kubka zaczęła się unosić. Dzbanek z wodą również. Lampa doszła
do końca przewodu i poruszała się delikatnie w powietrzu jak łódź przycumowana w doku. To

było bardzo delikatne, dlaczego więc moje serce przyspieszyło, a mój puls to zdradził?
Ponieważ skrzaty nie tracą kontroli nad swoimi mocami. Nigdy. Ale koboldy tak. Co to jest

kobold? To skrzat, który stał się zły. Co mam na myśli tak mówiąc? Lord Vader był nadal
Rycerzem Jedi, prawda? Chrześcijanie nadal wierzą, że Lucyfer jest upadłym aniołem, ale

o czym zapomina większość ludzi, jest nadal aniołem.
Dr Mason znów zacisnęła ręce na swoim stetoskopie.

- Nie wiem, co się dokładnie tu dzieje, ale wiem, że to martwi moją pacjentkę. Więc
proszę przestać, lub wezwę ochronę czy policję i oczyszczą ten pokój – jej głos trząsł się

trochę, kiedy patrzyła na huśtającą się w powietrzu lampę i unoszący się kubek.
- Babciu – powiedział Galen, jego głos wydawał się donośny w nagłej ciszy. Przestała

krzyczeć. W rzeczywistości w pokoju było zbyt cicho, tym spokojem, który opada na świat tuż
zanim niebiosa otworzą się i burza zmiażdży świat.

- Babuniu – powiedziałam cichutko, a mój głos miał w sobie panikę. – Proszę, Babuniu,
proszę, nie rób tego.

Galen i Rhys nadal stali nieruchomo pomiędzy nią a mną, więc nie mogłam jej widzieć,

ale mogłam poczuć ją. Czułam jej magię przechodzącą przez pokój. Długopis wysunął się
z kieszeni pani doktor. Krótko krzyknęła.

- Powiedziałaś mi kiedyś, Hettie - odezwał się Rhys - że Meg stała się koboldem,
ponieważ była słaba i pozwoliła, żeby gniew zapanował nad nią. Czy jesteś słaba, Hettie? Czy

pozwolisz, żeby gniew był twoim panem, czy ty będziesz panią swojego gniewu? – W jego
głosie było więcej niż tylko słowa, jakie usłyszeliśmy. W jego głosie była moc, która znaczyła

więcej niż słowa. Moc, magia tego rodzaju, wypełniająca wypowiadane zdania jak przypływ
przerzucający fale. Fale mogą być małe, ale są czymś więcej niż tylko pianą owijającą się

dookoła twoich kostek, jest w nich coś więcej, coś dużo bardziej delikatnego. To właśnie było
w głosie Rhysa, po prostu słowa, ale było w nich coś, co sprawiało, że chciałaś się z nimi

zgodzić. Sprawiało, że chciałaś być rozsądna. Nigdy nie spróbowałby czegoś takiego
w stosunku do innych sidhe, ale Babcia nie była sidhe. Nawet po poślubieniu jednego

z największych sidhe, była pomniejszą istotą magiczną, a magia, która nie działała na większych,
mogła zadziałać na nią.

Była to równocześnie obraza od kogoś, kogo uważała za przyjaciela i desperackie
posunięcie, ponieważ jeżeli nie zadziała, Rhys stanie się przysłowiowym siewcą wiatru.

Modliłam się do Bogini, żeby nie musiał zebrać burzy.
- Proszę wyjść pani doktor, teraz – powiedział Doyle.

Spojrzała w stronę drzwi, ale rzuciła jeszcze przez ramię.
- Wzywam policję.

Rhys nadal rozmawiał z Babcia, powoli, rozważnie.
- Jeżeli oficerowie nie władają magią – odpowiedział jej Doyle – nie będą w stanie tu

pomóc.
Dr Mason była już przy drzwiach, kiedy dzbanek na wodę roztrzaskał się na kawałki tak

blisko jej głowy, że jeden z nich przeciął jej policzek. Krzyknęła, a Galen ruszył do niej, potem
zawahał się przy nogach łóżka. Był rozdarty pomiędzy chęcią pomocy kobiecie, a pozostaniem

przy mnie. Rhys, Doyle i Sholto nie mieli takich wątpliwości. Przesunęli się w stronę łóżka.
Wydaje mi się, że chcieli mnie po prostu osłonić, ale Babcia cofnęła się. Mogłam ją widzieć

teraz, kiedy Galen był w połowie drogi do drzwi.
Cofnęła się, ręce miała zaciśnięte w pięści. Jej brązowe oczy był zbyt rozszerzone,

pokazywały biel. Jej pierś unosiła się i opadała, jakby biegła. Wielkie krzesło w rogu uniosło się
w powietrze.

- Babuniu, nie! – Krzyknęłam, wyciągnęłam rękę, jakby to mogło sprawić coś, czego nie
mógł zrobić mój głos. Miałam ręce mocy, ale żadnej z nich nie byłam w stanie użyć na mojej

babci.
Wszystkie małe przedmioty w pokoju poleciały w stronę trzech mężczyzn otaczających

moje łóżko. Poleciały w moją stronę. Ale wiedziałam, że małe przedmioty były podstępem.
Ciskać małymi, a potem uderzyć dużym.

Miałam czas, żeby zaczerpnąć oddechu i ostrzec ich. Wtem Doyle był na mnie
osłaniając mnie swoim ciałem. Świat stał się nagle czarny, nie dlatego, że zemdlałam, ale

ponieważ moją twarz przykryły jego włosy.
Słyszałam, jak pani doktor znów krzyczy. Usłyszałam nieznane głosy wrzeszczące od

drzwi.
- Sholto, nie! – Zawołał Rhys.

Rozdział 3

Odsunęłam włosy Doyle’a starając się oczyścić pole widzenia, kiedy do krzyków
i wrzasków dołączył dźwięk, jakby wiatru pędzącego w naszą stronę i pękającego szkła.

Usłyszałam krzyk Babci i odepchnęłam desperacko Doyle’a. Musiałam widzieć, co się dzieje.
- Doyle, proszę, co się stało? – pchnęłam go, ale to było jak odpychanie muru. Nic nie

poruszyłoby go, dopóki on na to nie pozwoli. Spędziłam całe swoje życie nie będąc tak silna jak
ci, którzy mnie otaczali, ale w tej chwili dotarło do mnie, że może i będę ich królową, ale nigdy

nie będę im równa.
W końcu odsunęłam na tyle jego włosy ze swojej twarzy, żeby widzieć sufit.

Odwróciłam głowę i zobaczyłam Galena osłaniającego swoim ciałem panią doktor. Dookoła
niego były odłamki szkła i drewniane drzazgi. Dwóch umundurowanych policjantów przy

drzwiach weszło do środka z wyciągniętą bronią. Ale wyraz ich twarzy podpowiedział mi, że
coś się dzieje po drugiej stronie pokoju.

Na twarzach policjantów było przerażenie, lekko zdumione przerażenie. Wyciągnęli
broń i wycelowali, ale w cokolwiek celowali to poruszało się… bardzo szybko, a także było

większe niż cokolwiek w pokoju, tego byłam pewna, ponieważ celowali ponad najwyższymi
mężczyznami.

W pokoju rozległ się dźwięk wystrzałów. Przez chwilę byłam ogłuszona, potem
oszołomiona tym, do czego strzelali. Sięgały do nich ogromne macki, a podlatywały mniejsze

kształty, czarne i trochę podobne do nietoperzy, o ile nietoperze mogą być większe niż mała
osoba i mieć wijące się macki pośrodku swoich ciał, którymi sięgały.

Coś krzyknęło za oknem, kiedy macki, niektóre tak szerokie jak mężczyzna w pasie,
podążyły w stronę strzałów. Uderzały pociski, to było bolesne dla faerie, ale widziałam już

wcześniej macki, nic poza odcięciem nie mogło ich powstrzymać.
Istoty z mackami przycisnęły dwóch oficerów do ściany na tyle mocno, żeby zadrżał

pokój. Widziałam mniejsze macki, które trzymały ich pistolety. Ich rozbrojenie było konieczne,
ponieważ jak wytłumaczyć ludzkim policjantom, że koszmarna istota z mackami jest po naszej

stronie? Ludzie nadal mają tendencję do wyrażania sądów, że dobro jest zawsze piękne, a zło
zawsze brzydkie. Wiedziałam już, że bardzo często jest zupełnie odwrotnie.

Nocni myśliwce opadli jak ciemne, latające płaszczki. Mieli nogi do przemieszczania się,
ale ich podstawowymi kończynami były macki w środku ich ciał. Teraz użyli ich, żeby

przełożyć broń z większych macek. Patrzyłam jak jeden z najbliższych chwycił się ściany i za
pomocą mniejszej macki odłożył bezpiecznie pistolet. Nocni myśliwce mieli w swoich mackach

taką sprawność, jakiej nie miały większe istoty.
Poczułam jak Doyle porusza się na mnie. Odwrócił głowę.

- Rhys, zdjąłeś zaklęcie? – zapytał.
- Tak.

Doyle odwrócił się, żeby spojrzeć na policję i panią doktor, nadal skuloną pod ochroną
Galena. Powoli zszedł ze mnie. Teraz mogłam poczuć napięcie w jego mięśniach, gotowych do

zareagowania, jeżeli niebezpieczeństwo powróci. W końcu stanął obok łóżka, widziałam, że
jego ramiona i mięśnie jego rąk nadal naprężały się.

Rhys i Sholto trzymali Babcię pomiędzy sobą. Musieli mieć z tym dużo kłopotu. Skrzaty
w ciągu jednej nocy mogły zebrać zboże z pola, lub wymłócić stodołę pełną pszenicy. Nie

wszystkie miały zdolności do telekinezy, niektóre z nich władały tylko brutalną siłą.
Wiedziałam, że sprawiła im dużo kłopotu, ponieważ Sholto trzymał ją nie tylko dwoma

silnymi rękami. Jego ojciec był nocnym myśliwcem, jak podobne do płaszczek istoty, które
rozbroiły policję. Takie same macki, które ozdabiały nocnych myśliwców, teraz wyłoniły się

spod koszuli, którą Sholto nosił przy ludziach.
Jego macki były białe, jak jego ciało, ozdobione żyłkami złota i w kolorze klejnotów.

Właściwie były piękne, jeżeli już zaakceptowało się fakt, że w ogóle tam były.
Babcia nie miała czasu, żeby przyzwyczaić się do tego faktu, więc głośno klęła na Sholto.

- Ni’ dotykaj mnie tymi nieczystymi rzeczami! – jej ramiona wyglądały na cieniutkie jak
zapałki, kiedy szarpała się. Rhys i Sholto, obaj przesunęli się trochę.

Sholto podparł się o podłogę swoimi grubszymi mackami, więc kiedy następnym razem

Babcia szarpnęła się, tylko Rhys się poruszył. Sholto miał pewniejsze podparcie. Mógł ją
utrzymać dzięki swoim dodatkom, macki nie są tylko do wzbudzania przerażenia, czy do

dekoracji. Są prawdziwymi kończynami i jak wszystkie kończyny mogą być wykorzystywane.
Rhys zawołał, żeby przekrzyczeć wrzaski Babci, policji i wszystko inne.

- Hettie, ktoś położył na tobie zaklęcie! – Udało mu się cofnąć jedną rękę z jej
kościstych nadgarstków. Zauważyłam coś lśniącego i złotego pomiędzy palcem i kciukiem,

zanim Babcia szarpnęła się uwalniając z jego drugiej ręki. Trzymanie skrzata było zajęciem dla
dwóch osób, nawet dla wojowników sidhe. Zwłaszcza, jeżeli nie chcesz zranić skrzata.

Babcia uniosła zaciśnięte pięści, wydaje mi się, że chciała uderzyć Rhysa w twarz, ale
Sholto złapał jej rękę macką i powstrzymał ją w połowie ruchu.

Krzyknęła głośniej, skrzecząc i zaczynając walczyć z nim na poważnie. Małe przedmioty
zaczęły latać dookoła niego po pokoju. Kiedy kawałki szkła okiennego zaczęły poruszać się,

Rhys uderzył ją w policzek.
Myślę, że to zaskoczyło nas wszystkich, ponieważ Babcia spojrzała na niego

rozszerzonymi oczami. Powiedział jej imię, głośno i wyraźnie, wkładając w nie moc, więc
rozbrzmiało jak jakiś wielki dzwon, odbijając się w pokoju, jak nigdy nie stało się z ludzką

mową.
Trzymał lśniącą złotą nitkę przed jej twarzą.

- Ktoś zawiązał to w twoje włosy, Hattie. To zaklęcie emocji, mające powiększać
wszystko, co czułaś. Więcej gniewu, więcej nienawiści, więcej wściekłości, więcej uprzedzeń do

czarnego dworu. Jesteś jedną z najbardziej rozsądnych istot magicznych, jakie znam, Hettie.
Dlaczego właśnie dzisiaj utraciłaś nad sobą kontrolę? – Poruszał złotą nitką, a jej oczy i głowa

podążały za nią. Poruszył jej spojrzeniem, więc mogła spojrzeć na mnie w łóżku. – Dlaczego
naraziłaś na niebezpieczeństwo twoją wnuczkę i twoje prawnuczęta, które ma w sobie? To

niepodobne do ciebie, Hettie.
Spojrzała przez złotą nitkę prosto na mnie. Łzy zaczęły lśnić jej w oczach.

- Przykro mi, Merry. Tym bardziej, że wiem, kto zrobił tą straszną rzecz.
Od drzwi rozległ się dźwięk.

- Sholto - odezwał się Galen – Macki miażdżą policjantów.
Sholto spojrzał na odległą ścianę, takim spojrzeniem popatrzył na ogromne macki

i policjantów, jakby zupełnie zapomniał, że tam są.
- Jeżeli ich puszczę, będą starali zachować się heroicznie, nigdy nie uwierzą, że nie

jesteśmy złoczyńcami. My, jak nikt inny, wyglądamy dla ludzi na złoczyńców – w jego głosie
słychać było jakiś gorzki ton.

Jak wytłumaczyć policji to, co się stało, że to nie było tak, jak im się wydaje? Jak im
wytłumaczyć, że ogromne macki ośmiornicy starały się nas ocalić, a to mała starsza pani jest

zagrożeniem?
- Musisz odwołać swoje bestie, Sholto – powiedział Doyle.

- A oni wybiegną przez drzwi, żeby wezwać posiłki, lub wyciągną drugą broń, żeby zabić
moje bestie. Już poranili go pociskami.

Jego. Nazwał to coś z mackami większymi niż moje ciało, nim. Zabawne, ale nawet
dorastając z jednym z mocnych myśliwców jako strażników, nadal nie mogłam myśleć

o ogromnych istotach z macakami jako o „nim” czy o „niej”. Wydawało mi się, że to jest „to”,
ale najwyraźniej tak nie było.

Najwyraźniej to był „on”, co sugerowało, że ona jest gdzieś tutaj. Zorientowałam się, że
to te same istoty z mackami, które Sholto przywiózł ze sobą do Los Angeles, żeby mnie złapać,

lub może tamto to była dziewczyna? Może byłam nadal w szoku, jeżeli zastanawiałam się nad
tym, czy to, na co patrzyłam, to dziewczyna.

- Przykro mi, że twoje bestie zostały ranne, kiedy wszyscy staraliśmy się chronić

księżniczkę – Doyle podszedł w stronę policjantów, stając obok jednej z istot z mackami.
Odezwał się do wiszących gliniarzy.

- Panowie, przykro mi, ale to było nieporozumienie. Istoty z mackami, które was
trzymają, przybyły żeby ocalić księżniczkę, a nie skrzywdzić. Kiedy zobaczyły was z bronią,

uznały, że to wy chcecie skrzywdzić Księżniczkę Meredith, podobnie jak wy uznalibyście tak,
gdyby ktoś obcy wpadł z wyciągniętą bronią.

Oficerowie spojrzeli jeden na drugiego. Trudno było powiedzieć, jakie uczucia malowały
się na ich twarzach, może dlatego, że nadal były zaczerwienione, bo macki trzymały ich za

długo. Ale było to niemalże spojrzenie „wierzysz w to?”.
Jednemu z gliniarzy, trochę starszemu, udało się odezwać.

- Czy ty mówisz, że to … coś jest po waszej stronie?
- Tak – odrzekł Doyle.

Odezwałam się z łóżka.
- Panowie, to jest tak, jakbyście weszli do mojego pokoju i zaczęli strzelać do moich

psów, ponieważ was przestraszyły.
Starszy policjant odezwał się, nadal szarpiąc mackę zaciśniętą na swoim gardle.

- Księżniczko, to nie jest pies.
- Szpital nie wpuściłby moich prawdziwych psów – odrzekłam.

Dr Mason odezwała się, nadal skulona za osłaniającym ją Galenem.
- Czy jeżeli pozwolimy, żeby zatrzymała pani swoje psy, wtedy to coś nie znajdzie się

więcej wewnątrz budynku?
Doyle skinął na Galena i to wystarczyło. Pomógł pani doktor wstać, ale jej rozszerzone

oczy nadal wpatrywały się w ogromne macki przytrzymujące policjantów, lub może w nocnych
myśliwców wiszących ponad nimi. Było tak wiele interesujących rzeczy, że trudno było

stwierdzić, na co dokładnie patrzy.
- Zatrzymam moich ludzi za oknem księżniczki – odezwał się Sholto – aż nie będziemy

pewni, że niebezpieczeństwo minęło.
- Więc to coś było za oknem cały czas? – zapytała pani doktor trochę trzęsącym się

głosem.
- Tak – odrzekł Sholto.

- Co mogłoby mnie zaatakować, z nimi, jako moimi strażnikami? – Zapytałam
pozwalając, żeby to pytanie objęło wszystkie obecne w pokoju istoty magiczne.

- Nikt nie powiedział nam, że macie… - odezwał się starszy gliniarz, wydawał się szukać
właściwego słowa, ale go nie znalazł.

- Nie humanoidy – dodał jego partner. Młodszy oficer skrzywił się na te słowa, jakby
brzmiały źle nawet dla niego, ale nie starał się znaleźć innego. To nie było złe słowo, tylko

dziwnie odpowiednie.
- Nie jesteśmy zobowiązani do informowania ludzkiej policji o wszystkich naszych

środkach ostrożności, jakie powzięliśmy, żeby zapewnić bezpieczeństwo Księżniczce Meredith
– odrzekł Doyle.

- Jeżeli mamy stać u drzwi, powinniśmy mieć listę istot, które są po waszej stronie –
odezwał się starszy gliniarz. To było mądre. Dowodziło, że ochłonęli po tym, jak zostali

zaatakowani przez ogromnych, obdarzonych mackami, latających nocnych myśliwców. Twardy
gliniarz, lub może po prostu gliniarz. Nie wybierasz tej pracy, jeżeli nie jesteś twardy. Starszy

gliniarz wyglądał, jakby postarzał się o dziesięć lat. Był twardy. Jego partner był młodszy,
spoglądał nerwowo na nocnych myśliwców na suficie. Ale wydawał się czerpać odwagę ze

zblazowanej postawy starszego. Widziałam już wcześniej podobne sytuacje, kiedy pracowałam
z policją dla Agencji Detektywistycznej Gray’a. Starszy uspokajał młodego, jeżeli byli

dobranymi partnerami.

- Możemy odzyskać naszą broń? – zapytał młodszy gliniarz.
Starszy spojrzał na niego spojrzeniem jasno mówiącym, że nie prosi się o oddanie

własnej broni. Najpewniej każdy z nich miał przynajmniej jeden ukryty pistolet, a przynajmniej
starszy policjant. Przepisy mogą sobie mówić co chcą, ale nie znam wielu policjantów, którzy by

nie mieli dodatkowej broni. Twoje życie zależy od tego, jak jesteś uzbrojony.
- Tak, jeżeli obiecacie, że nie będziecie strzelać do nikogo z naszych – odrzekł Doyle. –

- Czy z kobietą wszystko w porządku? – Zapytał starszy gliniarz, wskazując głową na
Babcię, nadal trzymaną przez Sholto, przez jego macki i ręce, ale byłam całkowicie pewna, że

żaden z oficerów nie patrzył na ludzko wyglądające ramiona Sholto. Byłam pewna, że gdyby
później poprosić ich, żeby go opisali, okaże się, że wszystko co widzieli to macki. Gliniarze są

wyszkoleni do obserwacji, ale niektóre rzeczy po prostu zbyt rzucają się w oczy, nawet dla ludzi
z odznakami.

Rhys podszedł do nas uśmiechnięty.
- Wszystko z nią w porządku. To tylko trochę magii – zrobił swój „jak-miło-cięspotkać”

uśmiech i zauważyłam, że marnował czar na osłonę, żeby ukryć swoje oko. Chciał
wyglądać w tej chwili uroczo. Blizny sprawiają, że niektórzy ludzie uważają, że zrobiłeś coś,

żeby na nie zasłużyć.
- Co to oznacza? – zapytał starszy gliniarz. Nie zamierzał odpuścić. Stał obok swojego

partnera, otoczony przez to, co uważał za koszmar. Stracili swoją broń. Tylko głupcy nie
zauważyliby fizycznej przewagi Doyle’a i pozostałych mężczyzn w pokoju, wystarczałyby tylko

dodatki, które pokazał Sholto. Policjant nie był głupcem, ale równocześnie widział Babcię jako
starszą panią i nie wyjdzie, zanim nie upewni się, że nic jej się nie stanie. Zaczynałam rozumieć,

jak przetrwał w tej pracy ponad dekadę, a nawet dlaczego włożył mundur. Gdybym była na
jego miejscu, wyszłabym z pokoju i wezwała wsparcie. Ale z drugiej strony byłam kobietą, a to

sprawiało, że bardziej zważałam na otaczającą mnie przemoc.
- Babciu – powiedziałam, a był to jeden z tych nielicznych razy, kiedy nazwałam ją tak, a

nie „Babuniu”. Była dla mnie po prostu Babunią. Ale dzisiejszej nocy chciałam, żeby policja
wiedziała, że jesteśmy rodziną.

Spojrzała na mnie, a w jej oczach widziałam ból.
- Och Merry, dziecko, ni’ mów do mnie tak oficjalnie.

- Fakt, że nie aprobujesz mojego wyboru co do mężczyzn, nie daje ci prawa do
wykorzystywania magii, żeby zniszczyć mój szpitalny pokój, Babuniu.

- To było zaklęcie. Wiesz o tym.
- Naprawdę? – Pozwoliłam, żeby mój głos stał się zimny, ponieważ nie byłam pewna. –

Zaklęcie miało na celu po prostu wyolbrzymienie tego, co naprawdę czujesz, Babuniu. Ty
naprawdę nienawidzisz Sholto i Doyle’a, a oni są ojcami moich dzieci. To się nie zmieni.

- Czy pani mówi, że ta sta… kobieta sprawiła, że te rzeczy latały i uderzały we
wszystkich? – zapytał starszy policjant. Brzmiało to niedowierzająco.

Babcia odepchnęła uścisk Sholto.
- Jestem znów sobą, Panie Cieni. Moż’sz mnie puścić.

- Przysięgnij. Przysięgnij na Ciemność Która Zjada Wszystko, że nie będziesz starała się
zranić mnie, czy kogokolwiek w tym pokoju.

- Przysięgam, że w tej chwili ni’ zr’nię nikogo w tym pokoju, ale ni’ mogę obiecać nic
więcej, ponieważ ty j’steś mord’rcą mojej matki.

- Mordercą – powtórzył starszy policjant.
- Zabił jej matkę, moją praprababkę jakieś pięćset lat temu, czy też pomyliłam się o wiek,

lub dwa? – zapytałam.
- Może o jakieś dwieście lat – odrzekł Rhys. Stał przed policjantami, uśmiechnięty,

uprzejmy, ale nie władał magią, która wiązałaby się z uśmiechem. Jednak ktoś inny w tym

pokoju władał. – Dlaczego nie porozmawiasz z miłymi policjantami, Galen? – dodał.
Galen wyglądał na zadziwionego, ale przesunął się bliżej do policjantów. Jeżeli martwiło

go, że stoi dokładnie pod nocnymi myśliwcami, nie okazał tego. Co znaczyło, że go to nie
martwiło, ponieważ Galen był niemalże niezdolny do kłamstwa.

- Przykro mi, że byliście świadkami tego całego zamieszania – powiedział, a to co mówił,
brzmiało rozsądnie, przyjacielsko. Większość ludzi nie uważała tego za magiczną zdolność, ale

zdolność do zjednywania sobie ludzi nie była czymś błahym. Zaczęłam zauważać, że to
naprawdę działało na ludzi. W pewnym stopniu działało też na sidhe i pomniejsze istoty

magiczne. Galen zawsze miał pewien rodzaj czaru, uroku, ale odkąd nasze moce zwiększyły się,
jego „przyjacielskość” wzrosła do poziomu prawdziwej magii.

Patrzyłam jak twarze policjantów wygładzają się. Młodszy uśmiechnął się, nawet swoimi
oczami. Nawet nie słyszałam, co Galen mówił, ale nie musiałam. Rozumiał, czego Rhys chciał

od niego. Z magią Galena łagodzącą wszystko, oddaliśmy policjantom pistolety, a oni wyszli,
szczęśliwi, mimo myśliwców nadal wiszących u sufitu jak nietoperze i macek nadal wijących się

przy oknie, jak jakiś rodzaj ozdoby. Myślę, że to, że Sholto puścił Babcię, sprawiło, że starszy
gliniarz uległ urokowi Galena. Wydaje mi się, że gdyby starszy policjant nadal uważał

kogokolwiek jako zagrożenie, nie dałby tak łatwo nad sobą zapanować.
Och, no i oczywiście Sholto schował swoje macki. Kiedyś musiał wykorzystywać magię,

żeby je ukryć, ale nadal tam były. Był zdolny ukryć je, nawet jeżeli dotykało się jego piersi
i brzucha. Były płaskie i doskonałe. Była to silna magia. Ale kiedy nieokiełznana magia

wydostała się, wezwana przez Sholto i mnie, zyskał nową zdolność. Jego macki mogły wyglądać
jak bardzo realistyczny tatuaż i to był tatuaż, ale taki, który mógł znów stać się mackami. Był
podobny jak tatuaż Galena i mój, które wyglądały odpowiednio jak motyle i ćmy. Były

uwięzione w skórze, ale żywe, co nie było miłym uczuciem.
Niektórzy z mężczyzn mieli tatuaże, niektóre z nich stawały się rzeczywiste. Prawdziwa

winorośl opuszczająca się w żywych pędach w dół ciała. Jednak żaden z nich nie był tak
rzeczywisty jak znak Sholto, ale tylko on powstał z prawdziwej, żyjącej części jego ciała.

Magia Galena nie działała na osoby, które były zbyt wystraszone, lub które patrzyły
dokładnie na coś przerażającego. Dlatego też Sholto zamienił swoje dodatki z powrotem

w delikatny tatuaż. Magia Galena była delikatna jak na nasze warunki, ale była bardzo, ale to
bardzo przydatna w sytuacjach, w których bardziej spektakularne moce były bezużyteczne.

Zgodnie z sugestią Rhysa, Galen odwrócił się potem do pani doktor, a jego magia
zadziałała na nią nawet lepiej, ponieważ był kobietą, a on był uroczy. Pewnie zbada następną

pacjentkę, a może nawet dwie, zanim zorientuje się, że nie powiedziała wszystkiego, co chciała,
ale być może będzie za bardzo skrępowana, żeby przyznać, że przez jego miły uśmiech tak się

zapomniała. Jedną z korzyści subtelnej magii było to, że najczęściej ludzie przypuszczają, że to
nie magia, ale po prostu jest tak przystojnym mężczyzną, a jaka lekarka przyzna, że tak łatwo

dała się zauroczyć ładną twarzą?
Kiedy znów byliśmy sami, tylko my, wszyscy odwróciliśmy się do Babci.

- Powiedziałaś, że wiesz, kto rzucił zaklęcie? – zadałam pytanie. – Kto?
Spojrzała na podłogę, jakby była zakłopotana.

- Twoja kuzynka, Cair, przyszła mnie odwiedzić. Jest moją wnuczką – to ostatnie
powiedziała obronnym tonem.

- Wiem, że masz więcej niż jedną wnuczkę, Babuniu.
- Żadna nie jest mi tak droga jak ty, Merry.

- Nie jestem zazdrosna, Babuniu. Po prostu opowiedz mi, co się stało.
- Była bardzo czuła, dotykała mnie kilka razy, głaskała moje włosy, powiedziała, że są

urocze. Żartowała, że cieszy się, że dostała coś uroczego w genach swojej rodziny.
Moja kuzynka Cair, była wysoka, szczupła i miała ciało sidhe, ale jej twarz była podobna

do Babci, bardzo skrzacia, beznosa, a przy jej bladej skórze sidhe wyglądała jak niedokończona.
Byli ludzcy chirurdzy plastyczni, którzy mogli dać jej prawdziwy nos, ale ona była jak większość

sidhe. Nie wierzyła za bardzo w ludzką naukę.
- Czy wiedziała, że zamierzasz mnie odwiedzić?

- Tak.
- Dlaczego chciałaby mnie skrzywdzić?

- Może to nie ciebie chciała skrzywdzić – powiedział Doyle.
- Co masz na myśli? – zapytałam.

- Ciebie ni’ skrzywdziłabym celowo, ale tych dwóch – szturchnęła kciukiem do tyłu na
Sholto i do przodu na Doyle’a. – Byłabym szczęśliwa, gdybym zabiła tych dwóch.

- Nadal tak czujesz? – zapytałam cicho.
Pomyślała o tym przez chwilkę.

- Nie – powiedziała w końcu - nie zabić. Masz Króla sluaghów i Ciemność jako swoich
mężczyzn. To potężni sojusznicy, Merry. Ni’ pozbawiłabym cię takiej siły.

- Fakt, że są ojcami twoich wnucząt, nie ma dla ciebie znaczenia? – zapytałam wpatrując
się w jej twarz.

- To, że oczekujesz dziecka, znaczy dla mnie wszystko – uśmiechnęła się, a jej twarz
rozjaśniła się radością. To był uśmiech, jaki widziałam dorastając, ceniony przez mnie przez

całe życie. Obdarowała mnie tym uśmiechem i dodała - I bliźnięta, to prawie zbyt wspaniałe,
żeby było prawdziwe, pr’wie.

Jej twarz spoważniała.
- Co jest źle, Babuniu? – zapytałam.

- Masz w s’bie krew skrzatów, dziecko, teraz jedno z dzieci jest sluagh, a Ciemność
dodał do tego również swoje mieszane geny – spojrzała za nich na nocnych myśliwców nadal

wiszących w pokoju.
Wiedziałam, co miała na myśli. W moim ciele w tej chwili zachodziły bardzo

interesujące genetyczne procesy. Nie mogłam nic na to poradzić, tylko się cieszyć, ale niepokój
na jej twarzy nie był takim pocieszeniem, jakiego potrzebowałam.

Zadrżała, jakby nagle zrobiło jej się zimno.
- Nie jestem już częścią Złotego Dworu, ale wiem, że ktoś zaoferował Cair coś, czego

bardzo pragnęła, żeby to zrobiła. Zaryzykowała moje życie, popychając mnie przeciwko tej
dwójce – znów użyła kciuka, by wskazać ich obu.

Pomyślałam o tym i zorientowałam się, że Babcia miała całkowitą rację. Szansa, że to
ona ich zrani była całkiem wysoka, ponieważ nie chcieliby zranić mojej babci. To sprawiłoby,

że zawahaliby się, ale gdyby zagroziła mnie, czy naprawdę ich zraniła, nie mieliby innego
wyboru, musieliby walczyć.

Pomyślałam o tym, moja Babcia przeciwko Królowi sluaghów i Doyle’owi. Na samą
myśl o tym zrobiło mi się zimno. To musiało pokazać się na mojej twarzy, ponieważ Doyle

podszedł do mojego łóżka po drugiej stronie niż ta, gdzie stała Babcia. Rhys nadal trzymał ją
trochę z dala od łóżka, czy raczej stał jej na drodze tak, że nie mogła podejść bliżej. Wydaje mi

się, że rozumiała, że strażnicy, wszyscy strażnicy będą teraz patrzeć na nią podejrzliwie. Nie
mogłam ich za to winić, ponieważ zgadzałam się z tym. Niektóre zaklęcia zostawiają ślad,

nawet po tym, jak zostaną zdjęte. Dopóki nie sprawdzimy zaklęcia Cair, nie będziemy pewni,
czy wszystko zostało usunięte.

- Czego mogła tak pragnąć, że ryzykuje dla tego życiem swojej własnej babci? – zapytał
Galen zszokowanym głosem.

- Wydaje mi się, że wiem – odezwał się Doyle. – Jako pies byłem wewnątrz Złotego
Dworu. Nawet czarne ogary są postrzegane jako zwyczajne psy. Ludzie są nieostrożni przy

psach.

- Usłyszałeś coś o tym zaklęciu? – zapytał Rhys.
- Nie, ale o rodzinie Merry – Doyle podszedł i chwycił mnie za rękę, ucieszyłam się

z tego dotyku. – Są nadal tacy na dworze, którzy wykorzystują wygląd fizyczny Cair jako
powód, żeby nie zaakceptować Merry jako ich królowej – ukłonił się Babci. – Ja tak nie

uważam, ale Złoty Dwór widzi twoją drugą wnuczkę jako potwora, a Merry nie lepiej, ponieważ
wydaje się tak ludzka. Wydają się uważać jej wzrost i kształty za prawie tak złe, jak twarz Cair.

- Seelie są bardzo próżni – powiedziała Babcia. – Żyłam pomiędzy nimi przez wiele lat,
poślubiona jednemu z ich książąt, ale nigdy ni’ wybaczyli mi, że wyglądam tak skrzacio. Wydaje

mi się, że gdybym wyglądała bardziej na człowieka, jak mój ojciec, łatwiej by mnie
zaakceptowali, ale krew skrzatów przebiła się przez ludzką, ni’, tego ni’ mogli podarować.

- Twoje córki bliźniaczki, obie są urocze, poza włosami i oczami wyglądają jak sidhe.
Przyjęli je – odrzekł Doyle.

- Ale nie wszystkie wnuczki – powiedziała Babcia.
- To prawda – przyznał Doyle.

- Czy jeszcze kogoś interesuje, że wszyscy ojcowie, poza mną, mają mieszaną krew? –
zapytał Rhys. Nadal ostrożnie trzymał lśniącą nitkę z daleka od ciała. Co z tym zrobimy?

- Jesteś tym, w co wierzysz - powiedziała Babcia.
- Pewni arystokraci sidhe powiedzieli, że jeżeli pomogę spłodzić dziecko parze o czystej

krwi sidhe, to może pozostali podążą za mną – powiedziałam. – Niektórzy twierdzą, że tylko
mieszańce mogą rozmnażać się przy mojej pomocy, ponieważ moja krew nie jest wystarczająco

czysta.
Doyle potarł kciukiem o moje kostki. To był nerwowy gest, który oznaczał, że on

zastanawiał się nad tym samym. Ale jak to powiedziała Babcia, jesteś tym, w co wierzysz. Czy
może nie byłam na tyle sidhe, żeby pomóc tym o czystej krwi?

- Doyle – odezwał się Galen - czy ty krwawisz?
Podszedł do Doyle’a i dotknął jego pleców. Kiedy odsunął palce, były czerwone od

krwi.

Rozdział 4

Doyle nawet nie zamrugał, ani nie zareagował w żaden inny sposób.

- To bardzo małe draśnięcie.
- Ale jak się to stało? – zapytał Galen.

- Wydaje mi się, że szkło jest pokryte jakimś tworzywem zrobionym przez ludzi –
odrzekł Doyle.

- Ponieważ jest zrobione przez ludzi, nie jest naturalne – odrzekłam - dlatego było
zdolne cię skaleczyć?

- Normalne szkło też mogłoby mnie skaleczyć.
- Ale już byś się uleczył – powiedziałam - gdyby szkło nie było powleczone czymś

przetworzonym przez ludzi?
- To małe draśnięcie, więc tak.

- Ale zasłaniałeś Merry, kiedy zostałeś ranny – powiedziała Babcia, a jej głos był płaski,
prawie bez akcentu. Mogła tak mówić, jeżeli chciała, chociaż nie zdarzało się to często.

- Tak – odpowiedziałam i spojrzałam na nią.
Przełknęła mocno.

- Nie j’stem odporna na magię, żeby być teraz przy naszej Merry, prawda?
- To z magią sidhe walczyliśmy – odrzekł Doyle.

Skinęła głową i wyraz głębokiego żalu przemknął przez jej twarz.
- Ni’ m’ge być z t’bą, Merry. Ni’ mogę oprzeć się temu, co ze mną zrobili. To jest jeden

z powodów, dla których zostawiłam dwór. Skrzaty są tam służbą i jesteśmy bezpieczni przed
nimi, dopóki jesteśmy niewidoczni, ale skrzaty są wciąg’ne w dworską politykę.

Wyciągnęłam o niej rękę.
- Babuniu, proszę.

Rhys wkroczył pomiędzy nas, kiedy zrobiła krok do przodu.
- To jeszcze nie jest dobry pomysł. Muszę najpierw sprawdzić to zaklęcie.

- Mogłabym pow’dzieć, że nigdy nie skrzywdziłabym mojej dziewczynki, ale gdyby
Ciemność… gdyby Kapitan Doyle nie ochronił jej, zraniłabym ją, z’miast jego plecy.

- Co mogli zaoferować kuzynce Merry? – zapytał Galen.
- M’że to co zaoferowali mnie wieki temu – odrzekła Babcia.

- Co to było? – zapytał Galen.
- Szansę na wejście do łóżka i jeżeli zajdę w ciążę, na poślubienie jednego z arystokratów

Seelie. Nikt nie dotknie Cair ze strachu, że jej… deformacje rozpowszechnią się. Byłam tylko
w połowie człowiekiem i pracowałam na dworze jak skrzat, ale widziałam Seelie i chciałam być

jednym z nich. Byłam głupia, ale zdobyłam dla moich dziewczynek szansę, żeby stały się
częścią lśniącego tłumu. Ale Cair była zawsze poza tym, ponieważ wyglądała za bardzo jak jej

st’ra Babcia.
- Babuniu – powiedziałam - to nie…

- Nie, dziecko. Jestem świadoma twarzy, jaką noszę, wiem, że tylko specjalny sidhe może
ją pokochać. Nigdy ni’ spotkałam takiego sidhe, ale ja nie byłam po części sidhe. Nie miałam

krwi tego dworu płynącej w moich żyłach. Byłam skrzatem, który podniósł swoją pozycję
społeczną, ale Cair, ona jest jednym z nich. To musi być wielkim cierpieniem patrzeć na ich

idealne twarze przez tak długi czas, przez jaki ona musiała to robić.
- Wiem, jak to jest nie mieć miejsca na dworze – odezwał się Sholto. – Ponieważ nie

jesteś wystarczająco idealny, żeby zostać wpuszczonym do łóżka. Unseelie sidhe uciekali od
mojego łóżka ze strachu, że spłodzą potwory.

Babcia skinęła głową i w końcu spojrzała na niego.
- Przykro mi, że powiedziałam o tobie te rzeczy, które powiedziałam, Panie Cieni.

Powinnam wiedzieć, że ty wiesz n’lepiej, jak to jest być nienawidzonym za bycie kimś g’rszym
niż sidhe.

Skinął głową.
- Królowa nazywała mnie Swoim Potworem. Zanim Merry przyszła do mnie, myślałem,

że moim przeznaczeniem jest, żeby skończyć jako po prostu jej Potwór, tak jak Doyle był jej
Ciemnością – uśmiechnął się do mnie tym intymnym uśmiechem, na który sobie jeszcze nie

zasłużył. To było dziwne być w ciąży z mężczyzną, z którym spędziłam tylko jedną noc. Ale
czy nie to właśnie przytrafiło się moim rodzicom? Jedna noc seksu i moja matka została

uwięziona w małżeństwie, którego nie chciała. Siedem lat małżeństwa, zanim otrzymała
pozwolenie, żeby się rozwieść.

- Taaa, dwory są okrutne, chociaż miałam nadzieję, że ciemny dwór trochę mniej.
- Akceptują więcej – odezwał się Doyle - ale nawet Unseelie mają swoje ograniczenia.

- Widzieli mnie jako dowód, że sidhe upadają jako naród, ponieważ wcześniej mogli spać
z każdym i ich krew zwyciężała w potomstwie – powiedział Sholto.

- Tak jak wiedzieli moją śmiertelność jako dowód, że umierają – odrzekłam.
- A teraz ta dwójka, której najbardziej się obawiali, być może ocali ich wszystkich –

stwierdził Doyle.
- Wspaniała ironia – wtrącił Rhys.

- Muszę iść, Merry, Skarbie – powiedziała Babcia.
- Pozwól nam sprawdzić zaklęcie i zlikwidować wszystkie skutki, które mogły pozostać –

powiedział Doyle.
Spojrzała na niego spojrzeniem, które nie było całkowicie przyjacielskie.

- Rhys i Galen mogą dotknąć cię – powiedział. – Ja nie muszę.

Wzięła głęboki wdech, a jej szczupłe ramiona uniosły się i opadły. Potem spojrzała na
niego łagodniej, bardziej uprzejmym spojrzeniem.

- Taa, powinieneś obejrzeć mnie, chociaż myśl, że mnie będziesz dotykać, nie jest
przyjemna. Wydaje mi się, że zaklęcie trwa w moim umyśle, przez to takie myśli nie są

przyjemne. Narastają i stają się mocniejsze w głowie i sercu.
Skinął głową nadal trzymając moją rękę w swojej.

- Tak jest.
- Sprawdź to zaklęcie, Rhys – powiedziała. – Potem ulecz mnie. Muszę iść, wrócę, kiedy

będziecie potrzebować, żebym zaświadczyła przeciwko tym czarom.
- Przykro mi, Hettie.

Uśmiechnęła się do niego, a potem odwróciła mniej szczęśliwą twarz do mnie.
- Przykro mi, że ni’ będę zdolna pomóc ci podcz’s ciąży, lub opi’kować się dziećmi.

- Mnie również – odrzekłam i naprawdę tak uważałam. Myśl o niej raniła mi serce.
Rhys wyciągnął błyszcząca nitkę.

- Chciałbym usłyszeć twoje zdanie o tym, Doyle.
Doyle skinął głową, ścisnął moją rękę, a potem obszedł dookoła łóżko podchodząc do

Rhysa. Widocznie żaden z nich nie chciał pozostawić Babci wolnej drogi, żeby mnie mogła
dotknąć. Czy to naprawdę było takie mocne zaklęcie, czy byli po prostu ostrożni?

Jeżeli byli ostrożni, nie winiłam nich, ale chciałam powiedzieć babci do widzenia.
Chciałam ją dotknąć, zwłaszcza, jeżeli widziałam ją po raz ostatni aż do czasu narodzin dzieci.
Już tylko myślenie o czymś w ten sposób, kiedy dzieci narodzą się, zszokowało mnie troszkę.

Tak
wiele miesięcy staraliśmy się, żebym zaszła w ciążę, dążenie do ciąży stało się wszystkim,

o czym mogłam myśleć. Teraz to było prawdziwe. Nie mogłam wyobrazić sobie, co to miało
znaczyć. Nie mogłam myśleć o niemowlętach, dzieciach, o posiadaniu ich. To wyglądało mi na

dziwnie przeoczenie.
- Twoja twarz, Merry, skarbie, jest tak poważna – powiedziała Babcia.

Spojrzałam na nią, przypomniałam sobie jak byłam mała, tak mała, że mogłam skulić się
na jej kolanach, a ona wydawała mi się wielka. Przypomniałam sobie poczucie bezpieczeństwa,

jakby nic na świecie nie mogło mnie zranić. Wierzyłam w to. Musiało to być, zanim
skończyłam sześć lat, zanim Królowa Powietrza i Ciemności, Ciocia Andais, próbowała mnie

utopić. To była chwila, w której jako dziecko zrozumiałam, co oznacza bycie śmiertelniczką
pomiędzy nieśmiertelnymi. To była wspaniała ironia, że przyszłość Dworu Unseelie była

w moim ciele, moim śmiertelnym ciele, o którym Andais myślała, że nie było warte, żeby
utrzymać go przy życiu. Gdybym była w stanie zginąć przez utopienie, nie byłabym na tyle

sidhe, żeby żyć.
- Po prostu właśnie zorientowałam się, że będę matką.

- Taaa, będziesz.
- Nie myślałam o tym dalej niż poza zajście w ciążę.

Uśmiechnęła się do mnie.
- Jeszcze masz kilka miesięcy, zanim będziesz musi’ła martwić się o macierzyństwo.

- Czy można martwić się zbyt wcześnie? – zapytałam.
Sholto podszedł do mnie i stanął po dalszej stronie niż babcia. Doyle i Rhys oglądali

nitkę. Doyle właściwie bardziej węszył niż używał rąk. Widziałam, jak wcześniej robił tak przy
magii, jakby mógł wyśledzić właściciela jak ogar, po zapachu.

Sholto wziął moją dłoń w swoją, a ja jej nie odsunęłam, ale zobaczyłam jak twarz Babci
twardnieje. Niedobrze. Spojrzałam na niego i to, co zobaczyłam na jego twarzy, uspokoiło

mnie. Spodziewałam się aroganckiego i rozzłoszczonego spojrzenia, wymierzonego prosto
w nią. Spodziewałam się, że wziął moją rękę, by udowodnić Babci, że nie może go

powstrzymać od dotykania mnie. Ale jego twarz była spokojna i patrzył na mnie.
Uśmiechnął się do mnie delikatnie, takiej delikatności nie widziałam nigdy na jego

twarzy. Jego oczy w trzech odcieniach żółtego ze swoimi własnymi złotymi liniami były
delikatne i wyglądał jak zakochany mężczyzna. Ja nie byłam zakochana w Sholto. Byłam z nim

zaledwie dwukrotnie, oba razy zakończyły się wybuchem przemocy, chociaż nie wywołanym
przez żadne z nas. Tak naprawdę nie znaliśmy się nawzajem, a on patrzył na mnie, jakbym była

całym światem, a ten świat był dobrym, bezpiecznym miejscem.
To sprawiło, że poczułam się na tyle nieswojo, że spuściłam spojrzenie, żeby nie mógł

widzieć, że wyraz moich oczy nie pasuje do jego. Nie dałam mu miłości na mojej twarzy,
jeszcze nie. Dla mnie miłość potrzebowała czasu i dzielonych doświadczeń. Sholto i ja jeszcze

tego nie mieliśmy. Jakie to było dziwne oczekiwać jego dziecka, a nie być w nim zakochaną.
Czy to właśnie tak czuła się moja matka? Poślubiona, wzięta do łoża, ale nie zakochana,

a potem nagle zorientowała się, że jest w ciąży z nieznajomym? Po raz pierwszy poczułam do
mojej matki odrobinę sympatii, mimo jej dwuznacznych uczuć co do mnie.

Kochałam mojego ojca, Księcia Essusa, ale może był lepszym ojcem niż mężem.
Zorientowałam się w tej chwili, że tak naprawdę nie wiem nic o tym, jak było pomiędzy moją

matką, a moim ojcem. Może ich upodobania w łóżku były tak różne, że nie mogli spotkać się
pośrodku? Wiedziałam, że jako politycy stali na przeciwnych biegunach.

Trzymałam rękę Sholto i była to jedna z tych dorosłych chwil, kiedy orientujesz się, że
może, tylko może, twoja nienawiść do twoich rodziców nie jest całkowicie sprawiedliwa. To nie

była miła myśl, że może to moja matka była poszkodowaną stroną, a nie mój ojciec.
Ta myśl sprawiła, że spojrzałam na Sholto. Jego jasnoblond włosy zaczęły wymykać się

z kucyka, który nosił, kiedy mnie ratowali. Użył magii osobistej, żeby jego włosy wydawały się
krótkie, ale iluzja nie pomaga, jeżeli ktoś ma gąszcz włosów sięgający kostek. Kosmyki włosów

plątały się dookoła jego twarzy, tak przystojnej, jak żadna inna na dworach.
Tylko Mróz mógł poszczycić się bardziej męskim pięknem. Odepchnęłam tę myśl

i starałam się oddać Sholto to, co mu się należy. Macki rozpruły jego koszulkę. Wisiała jak
szmata na jego piersi i brzuchu. Strzępy ubrania nadal były wsunięte do jego dżinsów, za pas,

kołnierzyk był nadal nietknięty, a to, razem z rękawami, trzymało całość na miejscu, ale widać
było pierś i brzuch, urocze i idealne, z jasną skórą. Tatuaż, którym Sholto był ozdobiony od

żeber aż do pasa, jakby ktoś wymalował jeden z tych morskich anemonów, wypełniając ich
cienie złotem, kością słoniową i kryształem, z brzegami niebieskimi i różowymi, delikatnymi

kolorami, jakby słońce pieściło brzeg morskiej muszli. Jedna z grubszych macek była
podwinięta z prawej strony jego piersi wyglądając, jakby macka była zamrożona wpół ruchu,

więc jej koniuszek był blisko przy ciemniejszej plamie jego sutka. Nie byłam pewna, ale
wydawało mi się, że tatuaż się zmienił. Było tak, jakby tatuaż dosłownie odzwierciedlał macki

w chwili, kiedy zastygły w rysunek.
Wiedziałam, że ma szczupłe biodra, że wszystko, co ma w dżinsach, jest urocze,

pamiętałam też, że wiedział, co z tym zrobić.
Chwycił moją rękę, a jego twarz nie była już delikatna. Była zamyślona.

- Wyglądasz jakbyś ważyła mnie i mierzyła, Księżniczko.
- I powinna – wtrąciła Babcia.

Odpowiedziałam jej nie patrząc na nią.
- Mówi do mnie, nie do ciebie, Babuniu.

- Więc już zajął moje miejsce przy tobie?
Spojrzałam na nią. Zobaczyłam w jej oczach złość i zawiść, które nie były jej, ale może

mojej kuzynki. Było tak, jakby Cair włożyła żądzę posiadania w zaklęcie, jej zazdrość przybrała
magiczną postać. Subtelnie i niebezpiecznie. Niepodobne do mojej kuzynki, żeby tak to

wymyślić. Magia właśnie taka jest, przybiera osobowość twórcy.

- Jest moim kochankiem, ojcem mojego dziecka, moim przyszłym mężem i przyszłym
królem. Będę robić to, co robią wszystkie kobiety. Wejdę do jego łóżka, w jego ramiona

i będziemy parą. W taki sposób działa świat.
Wyraz nienawiści przeszedł przez jej twarz, ale wydawało się niemalże, że te uczucia nie

są jej. Ścisnęłam mocniej rękę Sholto i zwalczyłam chęć odsunięcia się w łóżku dalej od tej
kobiety, ponieważ chociaż to była Babcia, było w niej coś, co nią nie było.

Galen przesunął się obok nas.
- Wyraz twojej twarzy, Babciu, nie jest podobny do ciebie.

Spojrzała na niego i jej twarz wygładziła się. Potem znów przez chwilę ten ktoś inny
spojrzał jej brązowymi oczami. Opuściła spojrzenie, jakby wiedziała, że nie może tego ukryć.

- Jak się z tym czuj’sz, Galenie, że musisz dzielić się nią z tak wieloma?
Uśmiechnął się, prawdziwe szczęście błyszczało na jego twarzy.

- Pragnąłem być mężem Merry, od kiedy była nastolatką. A teraz będę i będziemy mieli
dziecko – wzruszył ramionami, rozkładając ręce. – To dużo więcej niż kiedykolwiek marzyłem.

Jak mogę czuć coś innego niż szczęście?
- Ni’ chcesz być królem na swoich własnych prawach?

- Nie – odrzekł.
Spojrzała na niego, ktoś inny był w jej oczach, ostry i całkowicie bezkompromisowy.

- Wy wszyscy chcecie być królami.
- Jako jej jedyny król, byłbym katastrofą – powiedział po prostu Galen. - Nie jestem

zdolny dowodzić armią, nie jestem strategiem politycznym. Inni są w tym lepsi niż ja.
- Naprawdę tak sądzisz – powiedziała, a jej głos nie brzmiał wcale jak Babcia.

Tym razem nie walczyłam z chęcią przysunięcia się do Sholto i Galena, dalej od Babci
i jej obcych oczu. Coś złego działo się z nią, coś złego było w niej.

- Możemy pozwolić jej zatrzymać ciebie – odezwał się ten dziwny głos. – Pozwolić jej
być królową Unseelie. Nie będziesz dla nas zagrożeniem.

- Zagrożeniem dla kogo? – zapytał Doyle. Tym razem nie było oznak zagrożenia. Nie
wiedziałam czy zniszczyli je, czy tylko ukryli. Byłam za bardzo skoncentrowana na obcym

w oczach Babci, żeby to zauważyć. Nie było dobrze, że tego nie zauważyłam, ale świat
ograniczył się do obcego w oczach mojej babci.

- Ale ty, Ciemności, ty jesteś zagrożeniem – w jej głosie teraz nie było akcentu. To były
poprawnie wypowiedziane słowa, ponieważ to nie babcia je wypowiadała, chociaż słowa nadal

niejasno brzmiały jak ona, ale osobisty ton głosu to coś więcej niż krtań i wargi. W twoim
głosie jest część ciebie, a słowa, które wypowiadała, należały do kogoś innego.

Spojrzała przez łóżko na Sholto.
- Zrodzony Z Cienia i jego sluaghowie są zagrożeniem.

Zrodzony Z Cienia było przezwiskiem, którego nawet królowa nie rzucała mu w twarz.
Pomniejsze istoty magiczne, nawet moja babcia, nie ryzykowałyby takiego obrażenia Króla

sluaghów.
- Co oni jej zrobili? – zapytałam. Mój głos był cichy, był prawie szeptem, jakbym

obawiała się, że jeżeli przemówię za głośno, spotęguje to napięcie, jakie narastało w pokoju.
Które wybuchnie i spłynie czyjąś krwią.

Babcia odwróciła się do Doyle’a, uniosła jedną rękę. To była jedna z takich chwil, które
wydawały się być zamrożone z czasie. Takie złudzenie, jakbyś miała nieskończenie wiele czasu,

podczas gdy masz milisekundy lub nawet mniej, żeby zareagować, żeby przetrwać lub patrzeć,
jak twoje życie jest niszczone.

Doyle zareagował tak rozmytym ruchem, że nie mogłam za nim nadążyć. Po prostu stał
się rozmytą ciemnością, kiedy moc wybuchła z dłoni Babci, moc, której nigdy nie posiadała.

Gorące białe światło wyrwało się do przodu i przez chwilę pokój był oświecony oślepiającą

jasnością. Mogłam widzieć, jak Doyle wybiega naprzeciw temu światłu, przesuwając jej ramię,
jej ciało z daleka od mojego łóżka, z daleka ode mnie. Widziałam prawie jak w zwolnionym

tempie jak to białe światło tnie przez przód jego ciała.
Od okna rozległ się przerażający krzyk, kiedy białe światło uderzyło w ogromne macki,

nadal znajdujące się w otwartym oknie. Łóżko poruszyło się. To Galen rzucił się na mnie, jako
żywa tarcza. Zobaczyłam jeszcze, jak Sholto przeskakuje nad łóżkiem, żeby dołączyć do walki,

a potem wszystko, co mogłam widzieć, to była koszulka Galena. Wszystko, co mogłam poczuć,
to jego ciało ponad moimi, tężejące od uderzenia.

Rozdział 5

Rozległ się przeraźliwy krzyk, dźwięk takiej rozpaczy, że pchnęłam Galena, próbując go

przesunąć. Musiałam zobaczyć. Doyle był nieporuszalną ścianą, Galen przesunął się, ale nie
odsunął. Jego ciało było delikatniejsze, mniej pewne siebie, ale i tak byłam uwięziona. Może

byłabym w stanie zmusić go do przesunięcia, ale nie chciałam więcej ranić ludzi, o których się
troszczyłam.

Galen wziął głęboki wdech, który zakończył się szlochem. Usłyszałam głos Rhysa.
- Bogini, pomóż nam.

Pchnęłam mocniej w pierś Galena.
- Przesuń się, przesuń się do cholery, pozwól mi zobaczyć.

Odwrócił się do mnie, przyciskając twarz do moich włosów.
- Nie chcesz widzieć.

Wcześniej byłam wystraszona, teraz wpadłam panikę. Krzyknęłam na niego.
- Pozwól mi zobaczyć, lub cię zranię!

- Pozwól jej zobaczyć, Galen - odezwał się Rhys.
- Nie – odrzekł.

- Galen, przesuń się. Merry nie jest jak ty. Chce widzieć.
Ton jego głosu zamienił panikę w moich żyłach w lód. Nagle stałam się spokojna, ale to

nie był prawdziwy spokój. To zdarza się, kiedy przerażenie zmienia się w coś, co pozwala ci
funkcjonować, przynajmniej na jakiś czas.

Galen przesunął się powoli, niechęć była wyczuwalna w każdym jego mięśniu, kiedy
zczołgał się z łóżka po przeciwnej stronie, niż wszedł. Przysunął się bliżej do tego, czego nie

chciał mi pokazać.
Najpierw zobaczyłam nocnych myśliwców owiniętych wokół Babci jak całun. Jeden

z kolców, które mają wewnątrz ciała, przeszył ją na wskroś. Widziałam ostrza, jakie mają na
kolcu i wiedziałam dlaczego on, bo to był on, nie cofnął tego kolca. Kolec nie był jak ostrze,

wycofanie go spowodowałoby dalsze szkody. Nie można wyjąc go z rany, nie zadając ran po
raz drugi. To była część ciała nocnych myśliwców. Dlaczego po prostu go nie wycofał i nie

skończył z tym?
Babcia zacisnęła rękę, zgarniając powietrze. Nadal żyła. Usiadłam, próbowałam wstać i

nikt nie starał się mnie powstrzymać. To samo w sobie było złe. Oznaczało, że stało się coś
więcej. Siadając dojrzałam to więcej.

Doyle leżał na ziemi, patrzył w sufit. Przód jego pożyczonej szpitalnej bluzy był
poczerniały, częściowo popalony, odsłaniający spalone ciało pod spodem.

Rhys klęczał obok niego, trzymając go za rękę. Dlaczego nie krzyczeli o lekarza?
Potrzebowaliśmy lekarza. Nacisnęłam guzik koło łóżka.

Na wpół wypadłam, na wpół wyczołgałam się z łóżka. Kiedy kroplówka pociągnęła
mnie, wyrwałam ją. Strużka krwi spłynęła w dół mojego ramienia, ale jeżeli towarzyszył temu

ból, to go nie poczułam.
Klęknęłam na podłodze między nimi dwoma i dopiero wtedy mogłam zobaczyć Sholto

leżącego dalej za Doylem. Leżał na boku, jego włosy spływały mu na twarz, więc nie widziałam,
czy za nimi ocknął się i patrzył na mnie. Resztki koszulki otaczającej jego idealną pierś teraz

pokazywały czarno- czerwoną ruinę. Ale kiedy Doyle był zraniony w brzuch, uderzenie mocy
trafiło Sholto prosto w serce.

Tak wiele złego stało się w tak krótkim czasie, że nie mogłam tego pojąć. Klęknęłam na
ziemi, zastygłam w swoim niezdecydowaniu. Dźwięk sprawił, że spojrzałam na kobietę, która

mnie wychowała. Jeżeli kiedykolwiek naprawdę miałam matkę, to ona nią była. Wpatrywała się
we mnie tymi brązowymi oczami, które okazywały mi całą dobroć, jakiej nigdy nie doznałam

od mojej matki. Teraz klęcząc patrzyłam na nią, a był to jedyny sposób, w jaki ona mogła być
wyższa ode mnie, jak wtedy, kiedy byłam mała.

Nocny myśliwiec rozłożył swoje mięsiste skrzydła na tyle, że mogłam zobaczyć kolec,
który przebił ją tuż pod sercem. Może nawet częściowo przeszedł przez nie. Skrzaty mogą

wiele znieść, ale to była naprawdę okropna rana.
Wpatrywała się we mnie, nadal żywa, nadal próbująca oddychać mimo sztyletowatego

kolca. Wzięłam jej rękę i poczułam jej uścisk, który zawsze był taki mocny, a teraz kruchy,
jakby nie mogła utrzymać mojej ręki, ale próbowała.

Odwróciłam się do Doyle’a i wzięłam jego rękę w moją.
- Zawiodłem cię – wyszeptał.

Potrząsnęłam głową.
- Zawiedziesz mnie, jeżeli umrzesz. Nie umieraj.

Rhys podszedł do Sholto i poszukał pulsu, podczas gdy ja trzymałam jednocześnie rękę
mojej babci, oraz mężczyzny, którego kochałam i czekałam, aż umrą.

To była jedna z tych chwili, kiedy przychodzą do głowy dziwne myśli. Wszystko o czym
mogłam myśleć to to, co Quasimodo powiedział, kiedy spojrzał na archidiakona, który go

wychował, martwego na bruku na dole i na kobietę, którą kochał - powieszoną i martwą: „Och.
Oto wszystko, co kiedykolwiek kochałem”.

Odchyliłam głowę i krzyknęłam. W tej chwili, żadne dzieci, żadna korona, nic nie było
warte tej nagrody w moich obu rękach.

Nadeszli lekarka i pielęgniarki. Opadli dookoła rannych, starali się wyciągnąć moje ręce
z rąk Babci i Doyle’a, ale nie mogłam ich puścić. Bałam się je puścić, jakby coś gorszego stało

się, jeżeli to zrobię. Wiedziałam, że to głupie, ale czucie palców Doyle’a owiniętych dookoła
moich znaczyło dla mnie wszystko. Kruchy uścisk babci był nadal ciepły, nadal żywy. Bałam się

ich puścić.
Potem jej ręka zadrżała w mojej. Spojrzałam w jej twarz, oczy były zbyt rozszerzone,

oddech niewłaściwy. Wyciągnęli z niej kolec i zmusili nocnego myśliwca do cofnięcia się,
a kiedy kolec z niej wyszedł, jej życie wypłynęło wraz z nim.

Opadła w moją stronę, ale czyjeś ramiona ją chwyciły, starając się ocalić, wyciągnąć jej
rękę z mojej. Ale widziałam, że odeszła. Może jeszcze przez chwilę oddychała i miała puls, ale

tu już nie było życia. Zdarza się tak czasami, kiedy przychodzi koniec, że umysł i dusza
odchodzą, ale ciało nie rozumie jeszcze, że śmierć nadeszła i wszystko skończone.

Odwróciłam się do drugiej ręki, nadal tkwiącej w mojej. Doyle wziął drżący wdech.
Lekarka odsuwała go ode mnie, wbijając w niego igły, kładąc go na wózek. Wstałam, starając

się trzymać dalej jego rękę, jego palce, ale lekarka odepchnęła mnie do tyłu. Mówiła coś o tym,
żebym się nie martwiła. Dlaczego lekarze mówią takie niemożliwe rzeczy? Nie martw się, nie

wstawaj przez sześć tygodni, obniż poziom swojego stresu, obetnij godziny pracy. Nie martw
się.

Wyciągnęli palce Doyle’a z moich, to, że byli w stanie go ode mnie zabrać, już mówiło,
jak bardzo był ranny. Gdyby nie był ranny, nic poza śmiercią nie odsunęłoby go ode mnie.

Nic poza śmiercią.

Spojrzałam na Sholto leżącego na podłodze. Za pomocą zestawu do reanimacji starali
się pobudzić do działania jego serce. Bogini pomóż mi. Bogini pomóż nam wszystkim.

Lekarze skupili się dookoła Babci. Próbowali, ale mieli trójkę rannych. Najpierw Doyle,
potem Sholto, na końcu Babcia. To powinno być pocieszające i było, że najpierw zajęli się

Doylem. Uważali, że nadal mogą go ocalić.
Ciało Sholto zadrżało od szarpnięcia mocy, którą przepuścili przez jego ciało. Słyszałam

urywki ich słów i widziałam potrząsanie głowami. Jeszcze nie. Uderzyli w niego znów, mocniej,
ponieważ ciało szarpnęło się bardziej. Jego leżącym na podłodze ciałem wstrząsały drgawki.

Galen próbował mnie przytulić, łzy spływały mu po twarzy, kiedy kładli prześcieradło
na ciele Babci. Policja w pokoju wydawała się niepewna, co zrobić z nocnymi myśliwcami. Jak

skuć tak wiele macek? Co zrobić, kiedy pokój jest spalony, a to o zmarłej kobiecie mówią, że
była za to odpowiedzialna. Co zrobić, kiedy magia jest naprawdę rzeczywista i hartowana stal

pali ciało?
Zobaczyłam lekarzy potrząsających głowami nad Sholto. Był przerażająco nieruchomy.

Panie pomóż mi, pomóż mi, pomóc im. Pomóż mi! Galen próbował przycisnąć moją twarz do
swojej piersi, żeby powstrzymać mnie od patrzenia. Odepchnęłam go, mocniej niż chciałam,

więc zatoczył się.
Podeszłam do Sholto. Lekarze starali się utrzymać mnie z daleka, czy coś do mnie

mówić, ale Rhys ich cofnął. Potrząsał głową coś mówiąc, czego nie słyszałam. Klęknęłam przy
ciele Sholto. Ciele. Nie. Nie.

Nocni myśliwce, których policja nie próbowała aresztować, podeszli do mnie i do
swojego króla. Otoczyli go, jak czarny płaszcz, jeżeli tylko płaszcz może mieć mięśnie i blade,

niedokończone twarze.
Macki sięgnęły, żeby dotknąć jego ciała. Wyciągnęłam rękę do nocnego myśliwca obok

mnie, tak jak wyciągasz rękę do drugiej osoby pogrążonej w żałobie. Macki owinęły się wokoło
mojej ręki, ściskając, dając otuchy, jak tylko mogli. Krzyknęłam, ale tym razem nie bez słów.

- Bogini pomóż mi! Panie pomóż mi! – Byłam przepełniona taką wściekłością, płonącą
wściekłością, jakby moje serce mogło spłonąć od niej, moja skóra spociła się od gorąca mojego

gniewu. Zabiję Cair. Zabiję ją za to. Ale dzisiejszej nocy, teraz, w tej chwili, chciałam, żeby nasz
król żył.

Spojrzałam na twarze nocnych myśliwców obok mnie, czarne oczy, blade bezwargie
usta, ostre zęby. Patrzyłam jak łzy płyną po bladych, płaskich policzkach. Ich gniew, ich

wściekłość, ich król, ale… on był również moim królem, a ja jego królową, ich królową.
Poczułam zapach róż. Bogini była blisko. Modliłam się o przewodnictwo, ale w mojej

głowie nie pojawił się żaden głos. To nie była wizja. Tylko wiedza. Po prostu wiedziałam co
robić, jak to zrobić. Znałam zaklęcie i wiedziałam, że żeby zadziałało, nie ma czasu do

martwienia się, czy na końcu może stać się coś przerażającego. Nic, co faerie mogło mi pokazać
tej nocy, nie było tak przerażające jak to, co właśnie widziałam. Nocne mary nie mogły mnie

już przestraszyć, ten strach już minął. Teraz było tylko działanie.
Wyciągnęłam rękę do Sholto, nocni myśliwce cofnęli swoje macki tak, że teraz tylko

trzymali moje nadgarstki, kiedy położyłam ręce na ciele ich króla. Miałam wcześniej w sobie
magię, magię seksu i życia, ale to nie ta magia płynęła teraz w moich żyłach. Byłam Unseelie

sidhe, a gdzie jest moc śmierci, jest też życia. Jest moc, która rani, ale też taka, która przynosi
ocalenie.

Przez chwile zastanawiałam się, czy nie użyć tej mocy na Doyle’u, ale ta magia była tylko
dla sluagh. Nie zadziałałaby dla mojej Ciemności.

Bogini dała mi wybór, sprowadzić życie do faerie za pomocą życia lub śmierci, seksu lub
krwi. Wybrałam życie i seks, ponad śmiercią i krwią. W tej chwili splamiona krwią mojej Babci

wybrałam znów.

Spojrzałam na Rhysa, ponieważ wiedziałam, że Galen mógłby nie zrobić tego, czego
potrzebowałam, nie na czas

- Rhys, podaj mi ciało mojej Babci.
Rhys musiał kłócić się z lekarzami, a Galen pomógł mu wygrać tę sprzeczkę. Rhys

przyniósł do mnie jej ciało. Położył je na Sholto, jakby wiedział, co zamierzam zrobić.
Mówią, że po śmierci nie krwawi się, ale to nie jest prawda. Zaraz po śmierci to się

zdarza. Mózg umiera, serce przestaje bić, ale krew nadal płynie przez jakiś czas. Tak, po śmierci
można krwawić.

Babcia wyglądała na tak malutką, leżąc na Sholto. Jej krew spłynęła na jasną skórę,
ponad czerń poparzeń, jakie spowodowała ręka mocy.

Wyczułam Rhysa i Galena za moimi plecami. Usłyszałam niewyraźnie nieważną kłótnię
Galena. Ale nie dbałam o to, nie dbałam o nic poza magią.

Położyłam moje ręce z bransoletkami macek na wierzchu maleńkiej piersi babci. Łzy
płynęły mi z oczu i musiałam zamrugać, żeby odzyskać ostrość widzenia. Moja skóra zapłonęła

do życia księżycowym blaskiem. Wezwałam moją moc. Wezwałam ją całą. Jeżeli kiedykolwiek
naprawdę byłam królową faerie, księżniczką krwi, to tej nocy, w tej chwili. Daj mi to wszystko,

Bogini. Proszę cię o to twoim imieniem.
Moje włosy zalśniły tak jasno, że mogłam widzieć kątem oka płonące granaty, widziałam

jak spływają po mojej sukni jak czerwony ogień. Moje oczy rzucały zielone i złote cienie. Nocni
myśliwce, którzy mnie dotykali, zalśnili bielą, która prześlizgnęła się po ich kręgu, tak że ich

ciała lśniły jak ciała sidhe, białym i księżycowym blaskiem.
Ciało Sholto zaczęło lśnić, białe i czyste jak nasze. Przez jego włosy przeszło żółte

i białe światło, jak pierwszy blask światu na zimowym niebie. Usłyszałam jego pierwszy oddech,
brzęczący dźwięk, dźwięk ożywającej westchnieniem śmierci.

Jego oczy otwarły się, pełne żółtego i złotego ognia. Spojrzał na mnie.
- Merry – wyszeptał.

- Mój królu – odpowiedziałam.
Spojrzał na nocnych myśliwców lśniących dookoła niego. Lśnili tak mocno, jak żaden

sidhe nigdy nie lśnił.
- Moja królowo – powiedział.

- Na życie mojej babki, przysięgam pomścić tę noc. Przywołuję rodową zemstę
przeciwko Cair.

Położył swoją rękę na mojej, lśniące macki nocnych myśliwców przepłynęły nad
naszymi rękami, przytrzymując je razem.

- Słyszymy cię – powiedzieli nocni myśliwcy prawie jednym głosem.
- Merry – krzyknął Galen – Nie rób tego!

Ale zrozumiałam coś, czego nie rozumiałam wcześniej. Kiedy Sholto wezwał dziką sforę
wewnątrz faerie, nie było mnie z nim. Już zaczęłam uciekać. Tej nocy nie będę uciekać. Razem,

naszymi ciałami wezwaliśmy moc, wiec mogliśmy z nią pojechać.
- Wyprowadź ludzi – powiedziałam, a mój głos odbił się mocą, jakbyśmy klęczeli

w ogromnej jaskini, a nie w małym pokoju.
Rhys nie zadawał pytań, zmusił Galena, żeby mu pomógł.

- Oszaleją, jeżeli zobaczą więcej – usłyszałam jak mówi Rhys. – Pomóż mi ich
wyprowadzić.

Pochyliłam się do Sholto, z naszymi rękami złączonymi razem przez nocnych
myśliwców, lśniące ciało na wierzchu lśniącego ciała, więc kiedy nasze usta złączyły się,

uderzenie światła było oślepiające nawet dla mnie.
Poza tym światłem, tym czystym światłem Seelie, odległa ściana ze stłuczonym oknem

zaczęła topić się. Topić się od światła, ale nie stopiła się całkiem. Poza światłem, zimnym

światłem formowała się postać. Postać z mackami, zębami i większą ilością kończyn, niż
wydawały się potrzebne. Ale kiedy ostatnim razem wypłynęły z ciemności i mroku, teraz wylały

się ze światłem i bielą. Ich skóra była biała jak u sidhe, ale ich postać była taka, jaka powinna
mieć dzika sfora sluaghów. Były tak uformowane, żeby siać przerażenie w sercach każdego, kto

ich zobaczył i sprowadzać szaleństwo na tych, którzy byli słabi.
Sholto, nocni myśliwce i ja odwróciliśmy się w stronę lśniących koszmarów. Wszystko

co mogłam dojrzeć, to blask oczu, alabastrowe lśnienie skóry, białe, ostre lśniące zęby. Były
czymś przerażająco pięknym, tak twarde i piękne jak marmur doprowadzony do życia,

z chłoszczącymi mackami i wieloma nogami, więc oko starało się postrzegać je jako jedną
wielką postać. Ale wpatrując się orientowałaś się, że to była masa różnych kształtów,

zdumiewająco ukształtowanych z mięśni i siły wystarczającej, żeby mogły wykonać swoje
zadanie.

Sufit roztopił się i większe postacie wślizgnęły się do środka w naszą stronę. Nocni
myśliwce uwolnili moją rękę na tyle, żeby móc dotknąć jednej z postaci z mackami, które były

masą kształtów tak pogmatwaną, tak prastarą, że nawet z wypełniającą mnie mocą, mój umysł
nie mógł ich ogarnąć. Magia chroniła mnie czy mój umysł przed załamaniem, kiedy

próbowałam zobaczyć, co wisi na suficie. Ale w chwili, kiedy dotknęłam pierwszej lśniącej
postaci, zmieniła się.

Z masy kształtów wyłonił się koń. Wielki biały koń, z oczami w których płonął
czerwony ogień, a para wydobywała się z jego nozdrzy za każdym oddechem. Wielkie kopyta

krzesały z podłogi zielone iskry.
Sholto usiadł z małym ciałem w ramionach. Babcia wyglądała na tak małą, jak dziecko.

Jego ramiona, jego pierś, wszystko pokryte było jej krwią, kiedy wyciągnął ją do mnie. Byli
w moim życiu inni mężczyźni, którzy nie daliby mi wyboru. Byli gotowi zadecydować, co

powinnam robić, ale Sholto wydawał się rozumieć, że to musi być moja decyzja.
Dotknęłam szyi konia i był prawdziwy, ciepły, pulsujący życiem. Oparłam się o jego

grzbiet, ale był dla mnie za wysoki, żebym mogła się na niego wspiąć bez pomocy. Węszył
w moich włosach i poczułam, że coś tam jest. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam liści. Liście

i jagody były w moich włosach, zaplecione pomiędzy błyskiem granatów.
Sholto spojrzał na mnie, jego oczy były trochę rozszerzone. Nadal trzymał w ramionach

ciało kobiety, którą kochałam bardziej niż wszystkie inne kobiety.
- Jemioła – wyszeptał - wplątana w twoje włosy.

To już zdarzyło się wcześniej wewnątrz faerie, ale nigdy na zewnątrz. Spojrzałam za
nocnymi myśliwcami nadal lśniącymi i odnalazłam Rhysa i Galena, którzy jako jedyni w pokoju

stali nieruchomo. Galen osłaniał swoje oczy, tak jak pozostali robili tej nocy, kiedy
sprowadziłam moc z powrotem do sluaghów. Tamtej nocy to Doyle powiedział „nie patrz,

Merry, nie patrz”. Przez chwilę pomyślałam o nim, zabranym ode mnie. Był gdzieś w tym
szpitalu, może walcząc o życie. Zaczęłam tracić swoją stanowczość, ale potem spojrzałam na

wijące się potwory. Pamiętałam, że nawet widziane w przelocie, kotłujące się pod pułapem
jaskini, były wściekłe. Dzisiejszej nocy mogłam patrzeć w środek tej lśniącej wijącej się masy

i rozumieć, że to była żywa magia. Były koszmarami tylko wtedy, gdy uważałaś, że takie są.
Żywa magia tworzy się w umyśle, zanim stanie się formą, jaką można dotknąć.

Spojrzałam na nie i wiedziałam, że dopóki nie zakończę tego polowania, nie będzie
sposobu, żeby zrobić cokolwiek innego. To było podobne do dostania się pod lawinę, musiałaś

z nią podążyć aż do końca. Dopiero wtedy będę mogła znów uścisnąć moją Ciemność.
Modliłam się do Bogini, żeby zachowała go bezpiecznego aż do chwili, kiedy magia uwolni

mnie ze swojej mocy.
Rhys wpatrywał się w to wszystko ze zdziwieniem na twarzy. Widział to, co ja

widziałam: piękno. Ale on był bogiem rozlewu krwi i wojny, zanim stał się bóstwem śmierci.

Galen, mój słodki Galen, nigdy nie będzie niczym tak surowym. To nie była magia dla słabego
serca. Moje serce nie było słabe, czułam tak, jakby moje serce zniknęło. Cokolwiek to było,

pozwoliło mi poczuć utratę. Spojrzałam na ciało Babci, a wewnątrz mnie była wrzeszcząca
pustka. Nie czułam nic poza zemstą, o ile zemsta może być uczuciem, które uwalnia nienawiść,

gniew i żal. Zemsta, jakby była czymś samym w sobie, czymś prawie żyjącym.
Rhys wszedł do okręgu nocnych myśliwców, spojrzał w górę na wijącą się masę białego

światła i lśniących postaci. Zatrzymał się na błyszczącym brzegu okręgu. Spojrzał na mnie.
- Pozwól mi jechać ze sobą.

To Sholto mu odpowiedział.
- Ona jest łowczym dzisiejszej nocy.

Galen odezwał się, nadal wpatrując się w podłogę.
- Gdzie Merry jedzie? – nadal nie rozumiał. Był zbyt młody. Przyszła mi do głowy myśl,

że jest starszy ode mnie o dekady, ale Bogini wyszeptała mi wewnątrz głowy „Ja jestem starsza
niż wszystko”. Zrozumiałam: w tej chwili ja była nią, a to sprawiało, że byłam wystarczająco

stara.
- Zaopiekuj się nią, Galen – odrzekłam.

Spojrzał na mnie i zobaczył konia z błyszczącymi oczami i białą skórą. Przez chwilę nie
bał się, był po prostu zadziwiony. On, podobnie jak ja był zbyt młody, żeby pamiętać czasy,

kiedy sidhe nadal mieli swoje lśniące konie. Aż do tej chwili znaliśmy tylko opowieści o nich.
Krąg nocnych myśliwców rozstąpił się, Rhys i Galen, obaj wyciągnęli ręce ku górze,

jakby to zaplanowali. Białe postacie ponad nimi sięgnęły w ich stronę. Galen sięgnął dalej, więc
koń, który uformował się dla niego, był tak biały i niewinny jak mój. Błyszczące końskie oczy

mieniły się złoto w stronę czerwonych oczu mojego konia. Z jego nozdrzy nie wydobywał się
dym, a iskry krzesane przez kopyta były złote, jak jego oczy. Tylko rozmiar i wyczuwalna siła

pozwoliła poznać, z jakiego był gatunku.
Ręka Rhysa również dotknęła białego konia, ale ten przypominał iluzję czy złudzenie. W

jednej chwili biały, solidny i bardzo rzeczywisty, w następnej szkielet, jak przysłowiowy rumak
śmierci.

Rhys odezwał się cichym i szczęśliwym głosem, kiedy pieścił jego nos. Mówił po
walijsku, ale w dialekcie, który ledwie rozumiałam. Zrozumiałam, że był szczęśliwy widząc

konia i że to było tak dawno.
Galen dotknął swojego konia, jakby był pewien, że ten zniknie, ale tak się nie stało. Koń

trącił go delikatnie w ramię i wydał z siebie wysokie, szczęśliwe parsknięcie. Galen uśmiechnął
się, ponieważ to był taki dźwięk, że słysząc go nie można się nie uśmiechnąć.

Sholto podał Galenowi ciało Babci, a ten wziął ją delikatnie w ramiona. Jego uśmiech
zniknął, nie było w nim nic poza żalem. Pozwoliłam im na ten żal, pozwoliłam im, żeby za

mnie czuli żałobę, ponieważ moja własna żałoba musiała poczekać, dzisiejszej nocy spłynie
krew.

Postać ponad nami dotknęła ramienia Sholto, jakby nie mogła się już doczekać żeby go
dotknąć, jak niecierpliwa kochanka. W tej chwili, w której go dotknęła, zmieniła się w coś

białego i lśniącego, ale to nie był dokładnie koń. To wyglądało jak wielki biały rumak zmieszany
z nocnym myśliwcem, więc miał więcej nóg niż jakikolwiek koń mógłby mieć, chociaż miał

jedną, pełną gracji głowę wyrastającą z mocnych ramion. Jego oczy były puste czernią nocnych
myśliwców, które zaczęły śpiewać dookoła nas. Tak, śpiewać, wysokimi, prawie dziecięcymi

głosami, jakby nietoperze śpiewały latając nad naszymi głowami. Wiedziałam w tej chwili, że
moja moc zmieniła się, skoro ta sfora istniała. Nie byłam sluagh, ani też czystej krwi Unseelie

i chociaż byliśmy przerażający i nieśliśmy zemstę, mogliśmy przybyć z pieśnią nocnych
myśliwców. Mogliśmy przybyć lśniąc z nieba i aż dokona się zemsta, nic nie będzie w stanie nas

powstrzymać. Ostatnim razem było błędem, że sfora została wezwana bez specjalnego

powodu, ale dzisiejszej nocy nikt nie popełni takiego błędu. Wiemy, kto ma być ścigany,
wypowiedziałam jej zbrodnię. Dopóki chodzi po tej ziemi, żadna moc w faerie czy w świecie

śmiertelników nie stanie przeciwko nam.
Sholto podsadził mnie, żebym mogła usiąść na koniu z czerwonymi, płonącymi oczami.

Wspiął się na swojego własnego rumaka o wielu nogach. Pieśń nocnych myśliwców stała się
śpiewem ze słowami tak antycznymi, że mogłam poczuć, jak narasta w nich moc. Prawdziwa

wściekłość narastała wokół nas.
- Jedziemy – odezwałam się.

- Polujemy – odrzekł Sholto.
Skinęłam głową, wbijając palce w grzywę konia.

- Polecimy – powiedziałam i kopnęłam swoimi nagimi piętami w boki konia. Skoczył do
przodu w pustą noc. Powinnam się bać, powinnam wątpić, czy koń bez skrzydeł może latać, ale

tak nie było. Wiedziałam, że może latać. Wiedziałam, czym byliśmy, dziką sforą, polującą
z powietrza.

Kopyta klaczy nie uderzały w powietrze, kiedy po nim biegła. Płonęły zielonym
płomieniem za każdym krokiem, jakby puste powietrze było drogą, którą tylko ona mogła

widzieć. Sholto jechał u mojego boku na swoim wielonogim ogierze. Nocni myśliwce krążyli
dookoła nas, nadal lśniąc, nadal śpiewając. Ale to, co podążało za nami, mogło sprawić, że

ludzie odwróciliby się i ukryli w swoich domach. Mogli nie wiedzieć dlaczego, ale po prostu
zawróciliby. Wzięliby nasz przelot za krzyk dzikiego ptactwa lub wiatr.

Jechaliśmy w blasku jasności i magii, a ciemne mary podążały naszym śladem.

Rozdział 6

Klacz poruszała się pode mną, jej gorejące kopyta pożerały drogę. Mięśnie na jej

grzbiecie i grzywa w moich rękach były realne, solidne, ale reszta… reszta była jak sen. Nie
byłam pewna, czy uczucie nierzeczywistości było tym, co zawsze towarzyszy jeździe ze sforą,

czy też był to szok po tym, co się stało, czy też może mój śmiertelny umysł był chroniony
przed widokami, które mogłyby go zniszczyć.

Sholto jechał obok mnie na swoim bladym koniu, jego włosy powiewały za nim jak
lśniąca peleryna, biała z przebłyskami żółtego, jakby odrobinki słońca przywarły do jego

włosów, jakby to gorące, żółte światło mogło być złapane przez jasne piękno jego włosów.
Otaczało nas lutowe zimno, pieszcząc moje nagie ramiona i stopy, ale mój oddech nie

zmieniał się w mgłę na zimnie. Moja skóra nie była zimna. To było tak, jakby chłód był tylko
odczuciem, a nie miał na mnie wpływu. Dym, który wydobywał się z nozdrzy mojej klaczy, nie

pochodził od zimna. Przypomniałam sobie opowieści o koniach dzikiej sfory, koniach
z płonącymi oczami i piekielnym ogniem wydobywającym się z ich nosów i pysków.

Powinniśmy jechać na prawdziwych potworach, czarnych, pełnych ognia i przerażenia, ale coś
w mojej magii zmieniło nieznacznie sforę w nieco mniej przerażającą.

Jeżeli widzisz czarne konie, które dyszą ogniem jadąc niedaleko ciebie, jesteś przekonana
o ich złych zamiarach, ale jeżeli widzisz białe konie płynące w twoją stronę, nawet jeżeli ich

oczy lśnią, a spod kopyt tryskają zielone iskry, czy automatycznie bierzesz pod uwagę zło, czy
też zastygasz podziwiając piękno? Jechaliśmy przez niebo, jakby Mleczna Droga jaśniała

i zmieniła się w coś, po czym można podróżować przez ciemność.
Spojrzałam za siebie, zobaczyłam pozostałe konie, nieosiodłane, bez jeźdźców, ale

podążające za nami jak piana morska. Były również ogary, białe z czerwonymi plamami, jak
wszystkie ogary faerie, poza tym, że te miały lśniące oczy i były grubsze od tych szczuplutkich,

które przyszły do mojej ręki zaledwie kilka tygodni temu. Tamte wyglądały bardziej jak charty,
a te nie. Te były ogromnymi mastiffami, poza kolorem i tym, że lśniły w ciemności jak jakieś

białe duchy, poplamione lśniącą czerwienią, jakby krew spłynęła po ich futrze.
Ich nazwa przyszła do mnie z zapachem róż i ziół. Ogary Krwi, były ogarami krwi.

Krwawe ogary zostały nazwane tak nie dlatego, że były spragnione krwi, ale ponieważ należały
tylko do arystokratów, arystokratów krwi. Ale ogary, które biegły za nami, rozlewając się

dookoła końskich nóg, zostały nazwane krwawymi również z innego powodu. Biegły tylko po
krew, delikatność nie była czymś, co ta sfora mogłaby zrozumieć. Ta wiedza wypełniła mnie

zawziętą przyjemnością.
Było coś za ogarami i końmi, postacie, które wiły się i kotłowały ciałami i kończynami,

stworzenia, które nigdy nie były widziane poza najgorszymi koszmarami, jakie tylko możesz
sobie wyobrazić. Spojrzałam w głębię tych istot, o których mówiono mi, żebym na nie nie

patrzyła, ze strachu, że jedno spojrzenie zniszczy mój umysł. Ale tamte kształty były czarne
i szare, a te lśniły jak kryształ, perły i diamenty w blasku, który płonął w nich i za nimi.

Podróżowaliśmy w chmurze lśniącej jak ogon komety.
Zastanowiłam się przez chwilę, czy jakiś teleskop mógł nas uchwycić, jak może nas

spostrzec ludzki umysł? Czy widzi nas jako spadającą gwiazdę? Czy nic nie widzi? Osłona
magiczna nie zawsze działa przy kamerach i technologii stworzonej przez człowieka. Jak

modlitwę wypowiedziałam prośbę, żebyśmy nie zniszczyli przez przypadek umysłu jakiegoś
biednego astronoma. Życzyłam im dobrze, kiedy będą spoglądać w nocne niebo. Życzyłam

każdemu dobrze, ocaliłam dzisiaj jedną osobę. Zorientowałam się, że naprawdę tak sądzę.
Chciałam śmierci Cair jako zapłaty za śmierć naszej babci. Atak króla na mnie był już dla mnie

nieważny. Wtedy zrozumiałam, że naprawdę jestem częścią dzikiej sfory. Napędzała mnie chęć
zemsty, którą wezwałam wcześniej. Będziemy ścigać Cair z pomstą rodową, a potem… potem

zobaczymy.
Ta ukierunkowana wizja była dziwnie uspokajająca. Nie było żalu. Nie było wątpliwości,

ani żadnych rozterek. To było pocieszające w pewien socjopatyczny sposób. Ale nawet ta myśl
nie mogła mnie przerazić. Słyszałam termin „narzędzie zemsty”, ale tak naprawdę nie

rozumiałam go aż do teraz.
Sholto wyciągnął do mnie rękę pomiędzy naszymi rumakami. Zawahałam się, potem

podałam mu swoją, moja druga dłoń nadal zaciskała się na grzywie klaczy. W chwili, w której
nasze palce dotknęły się, przypomniałam sobie siebie, trochę. Zrozumiałam prawdziwe

niebezpieczeństwo jazdy ze sforą - możesz zapomnieć siebie. Możesz zapomnieć o wszystkim
poza słuszną zemstą i spędzić życie wsłuchując się w słowa padające ze śmiertelnych czy

nieśmiertelnych ust. Krzywoprzysięzcy, mordercy własnego rodu, zdrajcy, tak wielu do
ukarania. To byłoby prostsze życie niż to, które wiodę. Pędzić na zawsze, istnieć tylko po to,

żeby niszczyć i nie mieć żadnych decyzji do podejmowania. Niektórzy widzieli jazdę ze sforą
jako przekleństwo, ale zrozumiałam teraz, że to nie w ten sposób jej członkowie postrzegali

siebie przez wszystkie te wieki. Zostawali ze sforą, ponieważ tego sobie życzyli, ponieważ tu
czuli się lepiej, niż gdyby wrócili.

Ręka Sholto zaciśnięta na mojej była przypomnieniem, że miałam powody, żeby nie dać
się sforze pochłonąć. Po raz pierwszy od chwili, kiedy sufit i ściany szpitala stopiły się,

pomyślałam o dzieciach, które nosiłam w swoim ciele. Ale to była odległa myśl. Nie bałam się.
Nie bałam się, że być może tej nocy zginę razem z dziećmi we mnie. Część mnie czuła się

nietykalna, a część mnie nic nie czuła, zupełnie nic, poza zemstą. Nic.
Sholto ścisnął moją rękę, a rytm biegu koni sprawiał, że nasze ramiona unosiły się

i opadały. Spojrzał na mnie oczami, w które zmieniły się w żółty i złoty ogień, ale na jego
twarzy widać było również zmartwienie. Był królem sluaghów, ostatniej dzikiej sfory faerie.

Wcześniej był łowczym, może z mniejszą magią za sobą, ale już wtedy znał słodycz zemsty.
Rozumiał prostotę polowania, jego prawie uwodzicielski szept.

Jego ręka zaciśnięta na mojej i spojrzenie na jego twarz sprowadziły mnie znad krawędzi.
Jego dotyk pozwalał mi pozostać sobą. Część mnie oburzyła się z tego powodu, ponieważ

powrócił żal. Babcia, Mróz, mój ojciec, ranny Doyle. Tak wiele śmierci, tak wiele straty

i możliwości na nadejście następnej. To było prawdziwie przerażające w miłości, że możesz
kochać całym swoim sercem, całą duszą i wszystko utracić.

Zaczęliśmy obniżać się ku ziemi, wraz ze światłami rzucającymi cienie poniżej, jak jakiś
wielki, magiczny samolot. Ale nie dotknęliśmy ziemi, jak musiałby zrobić samolot,

przesunęliśmy się nad nią. Przemknęliśmy ponad wierzchołkami drzew i ponad polami.
Zwierzęta pierzchały na nasz widok. Poczułam, jak ogary wzdrygnęły się, chcąc ścigać

zwierzynę, ale Sholto wymówił tylko jedno słowo i pozostały z nami. Dzisiejszej nocy nie
będziemy gonić królików.

Pojawił się błysk bieli i coś znacznie większego niż królik przebiegło po ziemi. Biały
Jeleń uciekał przed nami tak jak pozostałe zwierzęta. Prawie zawołałam jego imię, ale gdyby

nawet nie odwrócił tej porośniętej wielkim porożem głowy, to znów złamałoby mi serce.
Potem zniknął w ciemności, utracony dla mnie jak i Babcia.

Wzgórza faerie pojawiły się w zasięgu wzroku, pędziliśmy w ich stronę. Jeżeli na
zewnątrz byli strażnicy, nie ujawnili się. Czy nie widzieli nas, czy też byli zbyt przerażeni, żeby

ściągać na siebie uwagę?
Kopce Seelie były przed nami. Przez chwilę pomyślałam, „jak dostaniemy się do środka?”,
ale zapomniałam, że prawdziwej sfory, wezwanej w określonym celu, nie powstrzymają drzwi.

Lecieliśmy w stronę kopca, a konie i ogary nawet nie zwolniły. Wiedzieli, że wejście otworzy się
i tak się stało. Była chwila, kiedy poczułam magię na drzwiach i zorientowałam się, że ktoś

wewnątrz zamknął wejście najmocniejszymi zaklęciami. Czy myśleli, że nasz dwór zaatakuje ich
dzisiejszej nocy? Bali się tego, co może zrobić królowa za zgwałcenie swojej bratanicy? Myśl

była odległa, jakby myślał to ktoś inny. Patrzyłam, jak zaklęcie spływa z drzwi, tak jak patrzy się
na wizje

.

W jednej chwili zaklęcie błyszczało złotem, a w następnej opadło jak płatki jakiegoś

wielkiego kwiatu otwierającego się dla nas. Lśniące drzwi otworzyły się w strumieniu ciepła
i żółtego światła, po czym nasz biały blask wleciał w złoty. Byliśmy wewnątrz.

Rozdział 7

Wlecieliśmy do wielkiego pokoju, który zaledwie kilka godzin temu był wypełniony

reporterami, kamerami i policją. Teraz sprzątały tu skrzaty, lewitując krzesłami i stołami,
zbierając śmieci, papiery i kawałki plastiku jak z pola walki. Spojrzały na nas, ich oczy

rozszerzyły się. Na chwilę moje serce ścisnęło się tak mocno, że nie mogłam oddychać. Czy
będą z nami walczyć, tak jak walczyła Babcia? Ale żadne z nich nie uniosło ręki, ani nie rzuciło

w nas choćby szmatką do kurzu. Minęliśmy ich, a odległe drzwi wyglądające na tak małe, że
konie nie mogłyby przez nie przejść, nagle stały się wystarczająco duże. Wzgórze faerie, kopiec,

zmieniał się sam, zgodnie z naszymi potrzebami.
Ale po drugiej stronie była solidna ściana róż i cierni. Ciernie były skierowane w nas jak

sztylety, kwiaty zakwitły i wypełniły korytarz słodkimi perfumami. To był uroczy sposób
obrony, taki okropnie Seelie.

Pomyślałam, że to nas zatrzyma, ale ściana na prawo poszerzyła się z dźwiękiem, jakby
skały płakały. Kopiec poszerzył korytarz, nie o kilka cali, ale o długość konia, więc te urocze

i śmiertelne pnącza opadły na dół, jak każda pnąca się róża, kiedy zostanie przecięte jej
podparcie. Ciężka masa cierni runęła na dół i w dźwięczącej ciszy, jaka zapadła po tym, jak

skały przestały się poruszać, mogłam usłyszeć krzyki strażników przykrytych tym bolesnym
kocem.

Ogień kwiatów, który rozszedł się od krańca cierni, był głęboki i pomarańczowy, ciepło
dotarło do nas, ale było jak zimowe zimno. Mogłam je poczuć, ale mnie nie poruszyło. Ogień

rozprzestrzenił się w bezmiarze iskier, zwijając się w pustym powietrzu, jakby sam ogień wolał
raczej odsunąć się, niż w nas uderzyć.

Przelecieliśmy przez pokoje z kolorowego marmuru, srebrnego i złotego na krańcach.

Mgliście pamiętałam, jak przebywałam tę drogę w ramionach Lorda Hugh, kiedy on
i arystokraci, którzy pragnęli, żebym została ich królową, uratowali mnie z królewskiej sypialni.

Miałam wtedy czas, żeby zobaczyć te pomieszczenia, podziwiać ich zimne piękno, pomyśleć, że
to nie jest miejsce dla bóstw natury. Bez znaczenia jak były piękne, drzewa i kwiaty wewnątrz

naszych kopców nie powinny był uformowane z metalu i skał. Powinny żyć.
Na przedzie korytarza pojawiły się dwa rzędy strażników. Ostatnim razem kiedy ich

widziałam, byli ubrani w nowoczesne garnitury, żeby ludzcy dziennikarze poczuli się bardziej
komfortowo. To jedna z tych rzeczy, na jakie nalegał Taranis, ale Andais nigdy nie dbała

o umundurowanie. Bluzy i spodnie były w każdym kolorze tęczy, z dodatkami nowszych,
modnych kolorów, ale tuniki, jakie osłaniały ich z przodu i na plecach, były eleganckie,

ozdobione stylizowanym płomieniem płonącym na pomarańczowo- czerwonym tle. Brzegi
lśniły złotą nitką. Kiedyś Taranisowi oddawano boską część, paląc ludzi żywcem. Nie zdarzało

się to często, ale zdarzało się. Zawsze uważałam, że to interesujące, że Taranis wybrał płomień,
a nie swoją błyskawicę jako symbol na uniformach swoich zbrojnych.

Zaczęli wypuszczać strzały, ale zostały one odrzucone, jakby jakiś wielki wiatr je złapał
i rzucił na ściany druzgocząc je, zanim nas dosięgły. Zobaczyłam strach na niektórych twarzach

i znów uderzyło mnie to zawzięte rozbawienie.
Sholto pospieszył swojego konia i podjechał do mojego boku, korytarz stał się na to

wystarczająco szeroki. Ogary kotłowały się u naszych stóp, konie bez jeźdźców wydawały się
przepychać za naszymi plecami, a bezkształtne istoty, które wiły się na końcu naszej grupy,

zakołysały się do przodu. Poczułam, jak sufit odsuwa się, jakby nad nami było teraz niebo.
Wystarczające niebo, żeby lśniąca biel sluaghów uniosła się ponad nami jak wzgórze lśniących

potworów.
Niektórzy ze strażników uciekli, puściły im nerwy. Dwójka upadła na kolana, ich umysły

zostały zdruzgotane. Pozostali uderzyli swoimi rękami mocy. Srebrne iskry upadły daleko od
nas. Uderzenia żółtej energii zakotłowały się, jak wcześniej ogień, jakby magia po prostu nie

mogła nas dotknąć. Kolory, kształty, iluzje, rzeczywistość, to wszystko rzucili przeciwko nam.
Byli największymi wojownikami Dworu Seelie, walczyli, ale nie mogli nas dotknąć. Nic z tego

nie mogło nawet zwolnić naszego biegu.
Przeskoczyliśmy ponad nimi, jakby byli płotem. Jeden z nich pchnął mieczem, który nie

lśnił magią. Ciął nogę ogara i zakrwawił ją. Hartowane żelazo może zranić każdą istotę w faerie.
Zraniony ogar upadł, a konie bez jeźdźców wpadły na niego. To powinno nas

zatrzymać, ale Sholto pospieszył swojego konia, a mój podążył za nim. Potem marmurowy
korytarz znów zmienił kolor, na różowy ze złotymi żyłkami, a my mieliśmy ze sobą trzeciego

jeźdźca. Strażnik, który zranił psa, teraz jechał konno. Koń zmienił się nieznacznie, jego oczy
wypełniły się złotym blaskiem, końce podków stały się złote. Oczy konia były nie mniej żółte

niż włosy jego jeźdźca. Złoty kolor kopyt konia powtarzał się w złotych oczach Seelie. Dacey,
pomyślałam, ma na imię Dacey Złoty. Koń miał teraz złotą i jedwabną uzdę. Strażnik został

zmuszony do dołączenia do nas za zbrodnię, którą było zaatakowanie nas, ale jego dotyk
zmienił dla niego konia. Nieokiełznana magia jest jak woda, szuka kształtu, który może

przybrać.
Dwóch następnych strażników zorientowało się, że hartowana stal jest jedyną rzeczą,

jaka może nas zranić. Dołączyli do sfory. Jeden koń zmienił kolor pod swoją białą skórą, jakby
pastelowa tęcza przesunęła się i przepłynęła pod spodem. Ostatni Koń stał się zielony,

z winoroślą owijającą go jak uzda. Winorośl poruszała się i falowała, zaczęła pokrywać plecy
jeźdźca jak garnitur z żyjącej zieleni. Jeździec na bladym koniu miał na imię Turloch, a Yolland

jechał na zielonym.
Pomyślałam, że znajdę moją kuzynkę w jej pokoju czy w innym miejscu z tyłu, gdzie

umieszczeni są biedni arystokraci, ci, którzy nie mają politycznych wpływów, lub nie cieszą się

łaską króla. Ale sfora prowadziła nas do głównych drzwi, do głównej sali tronowej. Myślę, że
gdybyśmy jechali gdziekolwiek indziej, straże puściłyby nas, ale ponieważ pojechaliśmy do sali

tronowej i ponieważ przypuszczalnie Taranis był w środku, strażnicy myśleli, że przybyliśmy tu
po Taranisa. Może nie pochwalali wszystkiego, co robił, ale złożyli przysięgę, że będą go

chronić. Stojąc twarzą w twarz z dziką sforą nie chcesz być krzywoprzysięzcą. Z obrońcy kogoś
innego możesz stać się jej celem. Wydaje mi się, że oni nie tyle bronili swojego króla, ile samych

siebie i swojej przysięgi. A może się myliłam. Może widzieli w swoim królu coś, czego ja nie
widziałam. Coś, co było warte, żeby za to walczyć i umierać. Może.

Ale strażnicy nie byli zdolni powstrzymać sfory w wielkiej sali, tuż obok drzwi do sali
tronowej. To było samodzielne pomieszczenie. Podobnie jak przedpokój na Dworze Unseelie,

który miał stanowić ostatni punkt obrony, to pomieszczenie było tym samym na Dworze
Seelie. Unseelie mieli swoje żyjące róże i ciernie, które mogłyby zagłębić się w każdych

niechcianych gościach i ich wykrwawić. Była to magia bardzo podobna do ściany cierni, która
próbowała powstrzymać nas wcześniej. Magia każdego dworu nie była w wyraźny sposób

rozdzielona, ale pomieszana, chociaż obie strony zaprzeczyłyby temu.
Co mieli Seelie w swojej komnacie?

Wielki dąb rozciągał się w każdą stronę, sięgając sufitu, który rozprzestrzeniał się jak
odległe lśnienie nieba, jakby kawałki światła dziennego na zawsze schowały się w konarach

wielkiego drzewa. Wiesz, że jesteś pod ziemią, ale tu widać było niebieskie niebo i chmury na
zawsze chwycone w górnych gałęziach drzewa. Było to podobne do tych rzeczy, które widzisz

tylko kątem oka. Jeżeli spojrzysz wprost, nie ma ich, chociaż przed chwilką je widziałaś.
Z niebem było podobnie, prawie tam było. Pień drzewa był wystarczająco wielki, by trzeba

było obejść go dookoła, żeby dostać się do ogromnych, ozdobionych klejnotami drzwi do sali
tronowej. Ale było to tylko drzewo, więc co sprawiało, że było ostatnią linią obrony?

Wpadliśmy do wielkiej komnaty pełnym pędem, za nami pozostali jeźdźcy, z wyjącymi
ogarami i kotłującymi się na końcu niekształtnymi postaciami. Wszystko to pchało się w nas jak

paliwo, czy wola. Rzeczy podążające za naszą pasją chciały zostać użyte.
Światło słoneczne spłynęło z liści drzewa. Jasne, gorące światło słoneczne spłynęło na

nas. Przez sekundę pomyślałam, że spali nas, jak mogłaby to zrobić ręka mocy Taranisa, jak
mogłaby to zrobić ręka mocy mojej kuzynki, ale to było tylko światło słoneczne. Prawdziwe

światło słoneczne. Ciepło letniego dnia, uchwycone na zawsze w tym pokoju, czekające, żeby
wybuchnąć do życia i pokryć nas życiodajnym ciepłem.

W jednej chwili jechaliśmy po kamieniach, a w drugiej galopowaliśmy po zielonej trawie,
wysokich letnich kwiatach, gniecionych przez brzuchy naszych koni. Jedyną rzeczą, która się nie

zmieniła, był dąb rozciągający konary ponad łąką.
- Jedź do dębu. Jest rzeczywisty. Reszta nie – krzyknął Sholto.

Był tak pewien, tak całkowicie pewien, że nawet na chwilę nie zwątpiłam w jego słowa.
Szturchnęłam piętami swoją klacz, żeby ruszyła naprzód i jechałam ramię w ramię z Sholto.

Jeźdźcy z tyłu podążyli za nami. Nie byłam pewna, czy oni też nie mieli wątpliwości, czy też po
prostu nie mieli wyboru i musieli podążyć za łowczym. W tej chwili dbałam jedynie o to, że

podążaliśmy do przodu, a Sholto znał drogę.
Jego koń uderzył w dalszą część dębu i było tak, jakby zdarł kotarę. W jednej chwili

jechaliśmy po letniej łące, a w drugiej stukaliśmy po kamieniach, byliśmy tuż przed
ozdobionymi klejnotami drzwiami.

Wielonogi ogier Sholto wzniósł się przed drzwiami, jakby nie mógł ich minąć. Potężna
magia rzeczywiście powstrzymała sforę. Wiedziałam, że drzwi były stare, ale nie zdawałam

sobie sprawę, że były jednym z antycznych reliktów, sprowadzonych tu ze starego kraju. Te
drzwi stały przed salą tronową Dworu Seelie, kiedy moi ludzcy przodkowie nadal budowali

domy ze skór zwierząt.

Zmusiłam swoją klacz, żeby ruszyła naprzód. Ogary skowyczały i drapały drzwi
wysokim gorączkowym tonem, który brzmiał niemalże zbyt szczenięco jak na coś, co wyszło

z grubych gardeł białych mastiffów. Nasz zdobycz była w środku.
Poczułam zapach róż i wyszeptałam.

- Co powinnam zrobić, Bogini?
Odpowiedź przyszła do mnie nie jako słowa, ale wiedza. Po prostu wiedziałam, co

muszę zrobić. Obróciłam konia bokiem do drzwi. Przycisnęłam do nich dłoń, dłoń pokrytą
krwią mojej babci. Poczułam pulsowanie drzwi, prawie jak bicie serca. Prawdziwe antyczne

przedmioty mogły tak zrobić, przybierać pozory życia, tak mocna była ich magia, tak potężna
moc, która je wykuła. To znaczyło, że niektóre przedmioty miały poglądy, mogły dokonywać

wyborów, swoich własnych wyborów, podobnie jak zaczarowana broń, którą walczyć mogły
tylko ręce przez nią wybrane, tak i inne przedmioty wysłuchiwały argumentów.

Przycisnęłam krew do drzwi, sięgając po to niemalże żywe pulsowanie i odezwałam się.
- Przez krew mojej krewnej, przez śmierć jedynej matki, jaką kiedykolwiek miałam,

wzywam do pomsty rodowej na Cair. Jesteśmy dziką sforą. Skosztujcie krwi tej, którą utraciłam
i przepuście nas.

Drzwi wydały z siebie dźwięk, będący prawie westchnieniem, jakby metal i drewno
mogło wydać taki dźwięk. Potem podwójne drzwi zaczęły się otwierać, ujawniając przebłysk

lśniącego pokoju za nimi.

Rozdział 8

Rozproszyły się kolory: żółcie, czerwienie, pomarańcze, a ponad tym wszystkim złoto.

Złoto jak metal na biżuterię, obramowujący wszystko. Samo powietrze było pełne iskier, jakby
złoty kurz był na stałe zawieszony w powietrzu, więc nawet powietrze, którym oddychaliśmy,

było z niego stworzone.
Złoto rozlało się dookoła nas, przechodząc przez przejście, opadając wokół nas,

wsunęło się pomiędzy nami, łącząc się z białym blaskiem magii tak, że pojawiliśmy się pośród
dworu jak srebrno-złota wizja.

Przez chwilę widziałam Złoty Dwór rozrzucony przed nami. Przez chwilę widziałam
Taranisa na jego wielkim, złotym, ozdobionym klejnotami tronie, z całą jego magią, całą jego

iluzją, obracającą go w coś pełnego słonecznych kolorów, podobnie oślepiającego jak światło
słoneczne. Jego dwór rozciągał się po drugiej stronie, stojąc w rządach, lub siedząc na

mniejszych krzesłach podobnych do ogrodów lśniących kwiatów, stworzonych ze złota, srebra
i klejnotów. Ludzie Taranisa mieli włosy we wszystkich kolorach tęczy, a swoje ubrania wybrali

tak, żeby przypochlebić się i sprawić przyjemność królowi. Lubił kolory klejnotów i ognia, więc
tak jak dwór Andais wyglądał zawsze, jakby był gotowy na pogrzeb, dwór Taranisa wyglądał jak

lśniąca wersja piekła.
Przez chwilę widziałam przystojną twarz mojego wujka, potem jego strażnicy rozstawili

się dookoła tronu. Rozległy się krzyki „Jest krzywoprzysięzcą! Do Króla! Do Króla!”
Niektórzy z tego wspaniałego dworu ruszyli w stronę tronu, żeby pomóc strażnikom, ale

niektórzy szybko się od niego odsunęli, co świadczyło o tym, że uważali, że to będzie środek
walki.

Przelotnie zobaczyłam swojego dziadka, Uara Okrutnego, górującego głową
i ramionami ponad większością uciekających ludzi. Był jak drzewo pośrodku lśniącej rzeki.

Patrząc na niego jak stał- wysoki i w każdym calu będący bóstwem wojny, zorientowałam się,
że mam włosy swojego dziadka. Widywałam go tak rzadko, że zdałam sobie z tego sprawę

dopiero teraz.
Magia zamigotała dookoła nas w śmiercionośnej tęczy koloru, ognia, lodu i burzy.

Strażnicy bronili swojego króla, bo przeciw komu jeszcze byłabym zdolna wezwać dziką sforę?
Tak wiele zbrodni, tak wielu zdrajców. Poczułam znów to wołanie, pragnienie, żeby polować

na zawsze. Tak prosto, tak bezboleśnie byłoby pędzić każdą nocą, żeby znaleźć swoją ofiarę.
Dużo prostsze niż życie, które próbowałam prowadzić.

Ręka zacisnęła się na moim ramieniu i ten dotyk wystarczył. Odwróciłam się, żeby
zobaczyć Sholto, jego poważną twarz, jego żółtozłote oczy wpatrujące się we mnie. Jego dotyk

wyrwał mnie z tych myśli. Fakt, że wiedział, że sprowadził mnie znad krawędzi, mówił mi, że
ma swoje własne pokusy jako prowadzący polowanie. Możesz najlepiej chronić kogoś przed

pokusą, jeżeli sam jesteś kuszony.
Staliśmy pośrodku magicznej burzy utworzonej ze zderzenia się różnych zaklęć. Małe

tornada kręciły się po pokoju, utworzone, kiedy moc gorąca uderzyła w moc zimna. Rozlegały
się krzyki, a poza blaskiem naszej własnej magii mogłam dostrzec biegających ludzi. Niektórzy

pędzili w stronę tronu, żeby chronić króla, inni uciekali, żeby ochronić siebie, a jeszcze inni
kulili się przy ścianach i pod ciężkimi stołami. Patrzyliśmy na nich wszystkich przez oszronione

„szkło” magii, która nas otaczała.
Psy nie zawahały się, nie były rozproszone zaklęciami innych. Miały jeden cel, jedną

zdobycz. Grad zaklęć i burza, którą wywołały, zaczęła cichnąć. Strażnicy w końcu zorientowali
się, że nie jesteśmy zainteresowani tronem. Poruszaliśmy się nieubłaganie w stronę brzegu sali.

Ogromne psy przepychały się pod stołami, przechodząc koło postaci skulonych przy ścianie.
Poczułam, jak mięśnie mojej klaczy napinają się i miałam czas, żeby przesunąć się

w przód i lepiej chwycić się grzywy, zanim przeskoczyła szeroki stół jednym potężnym
skokiem. Klacz tańczyła na kamieniach, jej kopyta krzesały zielone iskry, odrobiny zielonych

i czerwonych płomyków wychodziły wraz z dymem z jej nozdrzy. Czerwony blask w jej oczach
stał się niedużym czerwonym płomieniem, który lizał brzegi jej oczodołów.

Psy uwięziły moją kuzynkę przy kamiennej ścianie. Przycisnęła swoją wysoką, szczupłą
postać tak mocno, że gdyby kamienie rozstąpiły się, byłaby zdolna uciec tą drogą. Jej

pomarańczowa suknia wydawała się bardzo jasna przy białej marmurowej ścianie. Ale tej nocy
nie spotka jej nic tak prostego. Poczułam znów strumień gniewu i głębokiego zadowolenia

z zemsty. Jej twarz była urocza i blada, gdyby tylko miała nos i wystarczająco dużo skóry, żeby
utworzyć wargi, byłaby tak atrakcyjna, jak nikt na dworze. Był czas, kiedy uważałam, że Cair

jest naprawdę piękna, ponieważ nie widziałam jej braków jako oznak brzydoty. Kochałam
twarz Babci, więc jej twarz, połączona z twarzą sidhe, była tak urocza, że Cair nie mogła być dla

mnie czymś innym poza pięknem. Ale ona tak tego nie postrzegała, małymi okrucieństwami,
które wyrządzała mi, kiedy nikt nie patrzył, dawała mi odczuć, że mnie nienawidzi. Kiedy

dorosłam, zorientowałam się, że mogłaby przehandlować swoje wysokie ciało sidhe za moją
twarz. Sprawiła, że uwierzyłam, że bycie niską i zaokrągloną jest zbrodnią, ale to moja twarz

najbardziej podobna do sidhe była tym, czego pragnęła. Jako dziecko po prostu myślałam, że
jestem brzydka.

A teraz, kiedy widziałam ją przyciśniętą do ściany, kiedy widziałam brązowe oczy naszej
babci na jej twarzy i podobny układ kości, chciałam, żeby bała się. Chciałam, żeby zrozumiała,

co zrobiła i pożałowała tego, a potem chciałam, żeby zginęła w przerażeniu. To było
małostkowe? Czy o to dbałam? Nie, nie dbałam.

Cair spojrzała na mnie oczami mojej babci, oczami wypełnionymi przerażeniem,
a oprócz strachu, również wiedzą. Wiedziała, dlaczego tu byliśmy.

Pospieszyłam mojego konia, przechodząc pomiędzy warczącą sforą ogarów.
Wyciągnęłam do niej zakrwawioną rękę.

Krzyknęła i próbowała przesunąć się, ale ogromne biało- czerwone psy przysunęły się
bliżej. Słychać było pogróżkę w basowym grzmieniu ich warczenia, unoszeniu warg, żeby

pokazać kły, którymi mogły rozerwać ciało.
Zamknęła oczy, a ja pochyliłam się w jej stronę, wyciągając rękę do tego idealnego

policzka. Dotknęłam ją delikatnie dłonią. Wykrzywiła się, jakbym ją uderzyła. W jednej chwili

zaschnięta krew oblepiała moją skórę, w drugiej była mokra i świeża. Zostawiłam karmazynowy
odcisk swojej małej dłoni na jej idealnym układzie kostnym. Cała krew na mojej ręce i sukni

była płynna i znów ociekała. Opowieści o tym, że ofiary morderstwa krwawią, jeżeli położy na
nich rękę ich morderca, oparte są na prawdzie.

Uniosłam rękę do góry, więc mogli to zobaczyć wszyscy sidhe.
- Nazywam ją zabójcą własnego rodu. Krew jej ofiary ją oskarża – krzyknęłam.

Do sfory psów podeszła moja ciotka Eluned, matka Cair i wyciągnęła do mnie swoją
białą rękę.

- Siostrzenico Meredith, jestem siostrą twojej matki, a Cair jest moją córką. Kogo
z naszego rodu zabiła, że przybyłaś tutaj w ten sposób?

Odwróciłam się, żeby spojrzeć na nią, taką uroczą. Była bliźniaczką mojej matki, ale nie
były identyczne. Eluned była trochę bardziej sidhe niż moja matka, trochę mniej ludzka.

Ubrana była na złoto, od głowy po palce u nóg. Jej czerwone włosy, podobne do moich i jej
ojca, opadały na suknię. Jej oczy przypominały płatki kwiatów, jak oczy Taranisa, chociaż moja

ciotka miała w oczach pomieszane odcienie złotego i zielonego. Spojrzałam w te oczy
i pojawiło się wspomnienie tak ostre, że przeszło przeze mnie od brzucha aż do głowy.

Zobaczyłam oczy podobne do tych, tylko mające odcień zieleni, oczy Taranisa nade mną, jakby
to był sen, ale wiedziałam, że nim nie był.

Sholto dotknął mojego ramienia, tym razem leciutko.
- Meredith.

Potrząsnęłam głową, a potem wyciągnęłam zakrwawioną rękę w stronę mojej ciotki.
- To krew twojej matki, to krew naszej babki, to krew Hettie.

- Czy ty mówisz, że… nasza matka nie żyje?
- Umarła w moich ramionach.

- Ale jak?
Wskazałam na moją kuzynkę.

- Wykorzystała zaklęcie, żeby zmienić Babcię w swoje narzędzie, żeby dać jej rękę mocy
Cair. Zmusiła Babcię, żeby zaatakowała nas ogniem. Moja Ciemność jest nadal w szpitalu przez

rany, które zadała mu Babcia ręką mocy, której nigdy nie posiadała.
- Kłamiesz – powiedziała moja kuzynka.

Psy zawarczały.
- Gdybym kłamała, nie mogłabym wezwać sfory i ogłosić cię zabójcą w rodzie. Sfora nie

przybędzie, jeżeli zemsta nie jest sprawiedliwa.
- Krew jej ofiary ją oznaczyła – powiedział Sholto.

Ciotka Eluned wyprostowała się na całą swoją wysokość sidhe.
- Nie masz tutaj prawa głosu, Rozsiewający Cienie.

- Ja jestem królem, ty nie – powiedział głosem tak wyniosłym i aroganckim, jak jej
własny.

- Królem koszmarów – odrzekła Eluned.
Sholto zaśmiał się. Jego śmiech sprawił, że światło zaigrało w jego włosach, jakby

śmiech mógł być żółtym światłem, rozlanym w bieli jego włosów.
- Pozwól, że pokażę ci koszmar - powiedział, a jego głos miał w sobie tę złość, która

utraciła żar i stała się czymś zimnym. Gorąca złość świadczy o pasji, zimny gniew o nienawiści.
Nie wydaje mi się, żeby nienawidził specjalnie mojej ciotki, raczej wszystkich sidhe,

którzy kiedykolwiek go zdradzili. Zaledwie kilka tygodni temu kobieta sidhe skusiła go seksem
tak, że pozwolił jej się związać. Ale zamiast seksu pojawili się wojownicy sidhe, którzy wycięli

jego macki, wszystkie dodatki i odarli go ze skóry. Kobieta powiedziała Sholto, że kiedy się
uzdrowi, wolny od skazy, to może się z nim prześpi.

Magia sfory zmieniła się nieznacznie i stała się bardziej… rozzłoszczona. Teraz była

moja kolej, żeby sięgnąć i dotknąć go ostrzegawczo. Zawsze wiedziałam, że wciągnięcie do
sfory może oznaczać pułapkę, ale nie zdawałam sobie sprawy, że to wołanie może również

uwięzić łowczego. Sfora chciała nieporuszalnego łowczego czy łowczynię. Musiałam teraz
przejąć prowadzenie. Silne emocje mogły sprawić, że utracisz duszę. Czułam to w tej chwili

i zobaczyłam teraz, że Sholto staje się nieostrożny.
Chwyciłam jego ramię, aż spojrzał na mnie. Krew, która pozostawiła tak jasny i świeży

znak na twarzy Cair, nie pobrudziła jego ramienia. Spoglądałam mu w oczy, aż zobaczyłam, że
patrzy na mnie bez gniewu, ale z tą mądrością, która sprawiła, że sluaghowie zachowali swoją

odrębność, podczas kiedy większość mniejszych królestw została pochłonięta.
Uśmiechnął się do mnie, tą delikatną wersją uśmiechu, który widziałam, odkąd

dowiedział się, że będzie ojcem.
- Czy powinienem pokazać im to, czego mnie nie pozbawili?

Wiedziałam, co ma na myśli. Uśmiechnęłam się do niego i skinęłam głową. Wydaje mi
się, że uśmiech nas ocalił. Dzieliliśmy się chwilą, która nie miała nic wspólnego z zamiarami

łowów. Chwilą nadziei, dzielonej intymności, przyjaźni tak dobrej, jak miłość.
Chodziło mu o to, żeby pokazać ciotce Eluned, jaki naprawdę może być koszmar.

Pokazać swoje dodatkowe kończyny w gniewie, dla przerażenia. Teraz mógł odsłonić siebie
żeby udowodnić, że arystokratom, którzy zranili go, nie udało się go okaleczyć. Był cały. Więcej

niż cały, był idealny.
W jednej chwili jego tatuaże dekorowały mu brzuch i dolną część piersi, a w następnej

było to rzeczywiste. Światła i kolor igrały na bladej skórze, złotej i bladoróżowej. Cienie
pastelowego światła lśniły i poruszały się pod skórą w postaci wielu ruchomych części.

Falowały jak jakieś pełne gracji morze istot, poruszały się, jakby ożywione ciepłym, tropikalnym
prądem. Kiedy ostatnim razem wstąpił na ten dwór, wstydził się tej części siebie. Teraz tak nie

było i okazywał to.
Od niektórych dam dobiegły krzyki, a moja ciotka trochę zbladła.

- Ty sam jesteś koszmarem, Rozsiewający Cienie.
Odezwał się Yolland, ten z czarnymi włosami i pokrytym winoroślą koniem.

- Stara się ciebie rozproszyć, żeby odciągnąć od winy jej córki.
Moja ciotka spojrzała na niego i odezwała się zszokowanym głosem.

- Yolland, jak możesz im pomagać?
- Spełniłem swój obowiązek wobec króla i mojej ziemi, ale teraz jestem częścią sfory,

Eluned i pewnie rzeczy widzę inaczej. Wiem, jak Cair wykorzystała swoja własną babcię jako
przynętę i pułapkę. Jak ktoś mógł coś takiego zrobić? Czy stałaś się tak nieczuła, że

zamordowanie twojej własnej matki nic dla ciebie nie znaczy, Eluned?
- Ona jest moim jedynym dzieckiem – powiedziała, ale słychać było w głosie, że nie jest

całkowicie pewna siebie.
- I zabiła twoją jedyną matkę – odrzekł.

Odwróciła się i spojrzała na swoją córkę, która stała nadal przyciśnięta do ściany
w okręgu białych mastiffów, z naszymi końmi na przedzie okręgu.

- Dlaczego Cair? – Nie „Jak mogłaś?”, ale po prostu „Dlaczego?”.
Twarz Cair pokazywała teraz inny rodzaj strachu. To nie był strach przed psami

przyciskającymi się tak blisko. Patrzyła w twarz swojej matki prawie desperacko.
- Matko.

- Dlaczego? – powtórzyła pytanie jej matka.
- Słyszałam, jak wypierasz się jej przed dworem dzień po dniu. Nazywałaś ją

bezużytecznym skrzatem, który opuścił swój własny dwór.
- To było tylko takie gadanie przed innymi arystokratami, Cair.

- Nigdy nie mówiłaś czegoś innego na osobności, tylko do mnie, Matko. Ciocia Besaba

mówi tak samo. Że jest zdrajczynią, skoro opuściła ten dwór, najpierw żeby żyć z Unseelie,
a potem żeby żyć pomiędzy ludźmi. Całe swoje życie słyszałam, że zgadzasz się z takimi

słowami. Mówiłaś, że zabierasz mnie, żeby odwiedzić ją, ponieważ to obowiązek. Kiedy byłam
wystarczająco duża, żeby dokonać wyboru, przestałyśmy jeździć.

- Sama ją odwiedzałam, Cair.
- Dlaczego mi nic nie powiedziałaś?

- Ponieważ twoje serce jest zimne, jak serce mojej siostry, a twoje ambicje gorące.
Widziałabyś moją troskę o matkę jako słabość.
- To była słabość – powiedziała.

Eluned potrząsnęła głową, na jej twarzy pojawił się wyraz głębokiego żalu. Cofnęła się
o krok od szeregu psów, od swojej córki. Spojrzała na nas.

- Czy moja matka wiedziała, że to Cair ją zdradziła?
- Tak.

- Wiedza, że to własna wnuczka ją zdradziła, mogła złamać jej serce.
- Nie zachowała tej wiedzy na długo – odrzekłam. To było okrutne pocieszenie, ale to

było wszystko, co mogłam jej zaoferować. Pędziłam z dziką sforę i prawda, bez względu na to
czy okrutna, czy miła, była jedyną rzeczą, jaką mogłam mówić tej nocy.

- Nie będę stała ci na drodze, siostrzenico.
- Matko! – Cair wyciągnęła rękę. Psy zbliżyły się do niej, warcząc niskim warkotem,

który przechodził od palców u nóg przez kręgosłup, uderzając w coś w umyśle. Jeżeli słyszałaś
ten dźwięk, wiedziałaś, że jest źle.

- Matko, proszę! – zawołała znów Cair.
- Ona była moją matką! – odkrzyknęła Eluned.

- Ja jestem twoją córką.
Eluned odwróciła się w swojej długiej złotej sukni.

- Nie mam córki – odeszła nie oglądając się. Arystokraci, którzy zgromadzili się
niedaleko drzwi, przesunęli się, żeby pozwolić jej wyjść. Nie zatrzymała się, aż ozdobione

klejnotami drzwi zamknęły się za nią. Mogła nie walczyć o życie swojej córki, ale również
mogła na to nie patrzyć. Nie mogłam jej winić.

Cair rozglądała się szaleńczo dookoła.
- Lordzie Finbar, pomóż mi! – krzyknęła.

Większość oczu w pokoju powędrowało do odległego stołu, gdzie król był całkowicie
zasłonięty za ścianą strażników i lśniących dworzan. Jednym z nich był Lord Finbar, wysoki

i przystojny, z żółtym, niemalże ludzkim kolorem włosów. Tylko wyczuwalna moc dochodząca
od niego i nierzeczywiście przystojna twarz świadczyły, że jest kimś więcej. Uar nadal stał po

jednej stronie obserwując przedstawienie, ale nie osłaniając swojego brata. Lord Finbar stał
przed swoim monarchą. Był zaprzyjaźniony z królem, ale nie był przyjacielem mojej ciotki, czy

mojej kuzynki, tyle wiedziałam. Dlaczego teraz go błagała?
Król był całkowicie ukryty za lśniącym, obwieszonym biżuterią tłumem, do którego

należał Finbar. Może nawet nie było go w pokoju, a arystokraci tylko używali siebie jako
przykrywki. Ale dzisiejszej nocy to nie miało znaczenia. Znaczenie miało, dlaczego Cair błagała

wysokiego blondwłosego arystokratę, który nigdy nie był jej przyjacielem.
Jego twarz z wysoko wyrzeźbionymi kośćmi policzkowymi miała arogancki wyraz, tak

zimny, jakiego nigdy nie widziałam. To sprawiło, że pomyślałam o moim utraconym Mrozie,
który ukrywał się za taką arogancją, kiedy najbardziej się bał, lub był zakłopotany.

Cair znów zawołała do niego, bardziej szaleńczo.
- Lordzie Finbar, obiecałeś.

Wtedy odezwał się.
- Dziewczyna jest wyraźnie szalona. Zabicie matki swojego rodu jest na to dowodem –

jego głos był zimny i czysty jak blade linie jego policzków. Słowa ociekały pewnością
i arogancją wyhodowaną przez wieki, nie arogancją odziedziczoną po przodkach, ale jego

własną. Nieśmiertelność i szlachectwo to recepta na arogancję i tępotę.
- Finbar, co ty mówisz? – krzyknęła Cair. – Obiecałeś, że będziesz mnie chronił.

Przysięgłeś.
- Jest obłąkana – odpowiedział.

Sholto spojrzał na mnie i zrozumiałam. Odezwałam się, a mój głos odbijał się echem.
Dzisiejszej nocy dzierżyłam coś więcej niż moją własną magię.

- Lordzie Finbar, złóż nam przysięgę, że nie obiecałeś ochrony mojej kuzynce,
a uwierzymy ci. Jest obłąkana.

- Nie odpowiadam przed tobą, Meredith. Jeszcze nie.
- To nie ja, Meredith, proszę ciebie o przysięgę. Dzisiejszej nocy przyjechałam jako

głowa innego dworu. Z tą mocą pytam po raz drugi, Finbarze. Przysięgnij nam, że kłamie
mówiąc o twojej ochronie i więcej nie będziemy o tym rozmawiać.

- Nie jestem dłużny przysięgi perwersyjnemu potworowi, jaki jest u twojego boku.
Użył przezwiska, jakie nadała Sholto Królowa Andais. Wołała na niego Perwersyjny
Potwór, a czasami po prostu Potwór. Przyprowadź mojego Potwora. Sholto nienawidził tego

przezwiska, ale nie poprawia się królowej.
Sholto zmusił swojego wielonogiego konia do ruszenia naprzód, jego własne dodatki

powtarzały ten ruch. Myślałam, że stracił panowanie nad sobą, ale jego głos był tak spokojny
i arogancki, jak głos Finbara.

- Skąd lord Seelie zna przezwiska straży Ciemnej Królowej?
- Mamy swoich szpiegów, tak jak i wy.

Sholto skinął głową, jego włosy odbijały żółte światło, ale w pokoju nie było światła
w tym odcieniu, który lśniło w jego włosach.

- Ale dzisiejszej nocy nie jestem jej potworem. Jestem Królem sluaghów, tej nocy jestem
Łowczym. Odmawiasz złożenia przysięgi Łowczemu?
- Nie jesteś Łowczym – odrzekł Finbar.

Odezwał się blond włosy arystokrata, który jechał z nami.
- Zaatakowaliśmy sforę, teraz jedziemy wraz z nią. Są łowczymi tej nocy.

- Zostałeś zauroczony, Dacey – powiedział Finbar.
- Jeżeli Wielka Sfora jest urokiem, to tak, jestem pod jej wpływem.

Odezwał się jeden z arystokratów.
- Finbar, po prostu przysięgnij, że ta szalona kobieta kłamie i będzie po sprawie.

Finbar nie odezwał się. Po prostu patrzył przystojny i arogancki. W końcu to była
ostatnia linia obrony sidhe, piękno i duma. Nigdy nie miałam na tyle obu tych rzeczy, żeby

nauczyć się takich sztuczek.
- Nie może im przysiąc – odezwała się Cair - lub będzie krzywoprzysięzcą, stojąc przed

dziką sforą. To byłby jego koniec – teraz brzmiała na rozzłoszczoną. Ona, podobnie jak ja,
nigdy nie była wystarczająco piękna, żeby nauczyć się tej prawdziwej arogancji sidhe.

Mogłybyśmy być przyjaciółkami, gdyby mnie tak bardzo nie obraziła.
- Powiedz nam, co ci przyrzekł Cair – odezwałam się.

- Wiedział, że mogę zbliżyć się na tyle, żeby umieścić na niej zaklęcie.
- Kłamie – dobiegło nie od Finbara, ale od jego syna Barrisa.

- Barris, nie! - powiedział Finbar.
Niektóre ogary odwróciły się w stronę Barrisa, który stał na brzegu tłumu sidhe

w dalekiej części sali. Nie dołączył do ojca, żeby chronić króla. Ogromne psy zaczęły kroczyć
w jego stronę, warcząc niskim, przerażającym dźwiękiem.

- Kłamcy są zdobyczą sfory – powiedział Sholto i uśmiechnął się bardzo zadowolonym

uśmiechem.
Dotknęłam znów jego ramienia, żeby przypomnieć mu, by nie cieszył się za bardzo

mocą. Sfora była pułapką, im dłużej z nią jechaliśmy, tym bardziej powinniśmy o tym pamiętać.
Sięgnął do tyłu i chwycił mnie za rękę. Skinął głową.

- Pomyśl dokładnie, Barris – odezwał się. – Cair kłamie, czy mówi prawdę?
- Mówię prawdę – powiedziała Cair. – Finbar powiedział mi, co zrobić i obiecał, że

jeżeli to zrobię, pozwoli, żebyśmy Barris i ja byli parą. Jeżeli zajdę w ciążę, pobierzemy się.
- Czy to prawda, Barris? – zapytałam.

Barris wpatrywał się z przerażeniem na ogromne białe ogary, które skradały się do
przodu. Było coś w sposobie, w jaki się poruszały, co przypominało mi ucieleśnienie lwów

skradających się na sawannach. Nie wyglądało na to, żeby Barris cieszył się z odgrywania roli
gazeli.

- Ojcze – powiedział i spojrzał na Finbara.
Twarz Finbara nie była już dłużej arogancka. Gdyby był człowiekiem, powiedziałabym,

że wyglądał na zmęczonego, ale nie było na tyle linii i kręgów pod jego pięknymi oczami.
Sfora zaczęła gromadzić się przy Barrisie z kłapaniem zębami i przyciskaniem

ogromnymi ciałami. Cicho jęknął z przestrachu.
- Zawsze byłeś idiotą – powiedział Finbar. Byłam całkowicie pewna, że nie mówi do

nas.
- Wiem, co ty miałaś nadzieję zyskać Cair, ale co Finbar miał nadzieję zyskać na śmierci

moich mężczyzn?
- Chciał pozbawić cię twoich najbardziej niebezpiecznych małżonków.

- Dlaczego? – zapytałam i poczułam dziwny spokój.
- Żeby arystokraci Seelie mogli kontrolować cię, kiedy będziesz królową.

- Uważaliście, że jeżeli Doyle i ja zginiemy, będziecie mogli kontrolować Meredith? –
zapytał Sholto.

- Oczywiście – odpowiedziała.
Sholto zaśmiał się i był to równocześnie dobry śmiech i zły, taki rodzaj śmiechu, który

możesz opisać jako kąśliwy.
- Nie znają cię, Meredith.

- Nigdy nie znali – odrzekłam.
- Czy naprawdę uważacie, że Rhys, Galen i Mistral pozwoliliby wam kontrolować

Meredith?
- Rhys i Galen tak, ale nie Pan Burz – odpowiedziała.

- Cicho, dziewczyno – powiedział w końcu Finbar. To nie było kłamstwo, czy przysięga.
Mógł rozkazywać jej, czy obrażać ją bezpiecznie.

- Zdradziłeś mnie, Finbar, dowiodłeś, że twoje słowo jest nic nie warte. Nic nie jestem ci
winna – odwróciła się do mnie, wyciągnęła do mnie te szczupłe, zgrabne ręce, ponad

warczącymi psami. – Powiem ci wszystko, proszę, Meredith, proszę. Samo faerie zajęło się
Zabójczym Mrozem, ale Ciemność i Pan Cieni muszą odejść.

- Dlaczego oszczędziliście Rhysa, Galena i Mistrala? – zapytałam.
- Rhys był kiedyś lordem na tym dworze. Był rozsądny i uważaliśmy, że znów stanie się

rozsądny, gdyby mógł wrócić na Złoty Dwór.
To nie tylko mnie nie rozumieli.

- Jak wiele czasu minęło, odkąd Rhys był członkiem tego dworu?
- Osiemset lat, może trochę więcej – odpowiedziała Cair.

- Czy nie przyszło wam do głowy, że mógłby zmienić się przez te wszystkie lata? –
zapytałam.

Wyraz jej twarzy wystarczył. Nie przyszło.

- Każdy chce być arystokratą na Złotym Dworze – powiedziała i w to wierzyła. Dowód
był widoczny w jej oczach, jej twarzy, tak szczerej.

- A Galen? – zapytałam.
- Nie jest zagrożeniem, a nie mogliśmy pozbawić cię wszystkich twoich partnerów.

- Miło to słyszeć – powiedziałam. Nie wydaje mi się, żeby zrozumiała, że to sarkazm.
Zauważyłam, że wielu arystokratów go nie zauważa.

- A co z Mistralem? – zapytał Sholto.
Coś zalśniło w ich oczach, kiedy Cair i Barris spojrzeli na siebie, potem na Finbara. On

nie patrzył na nikogo. Trzymał twarz nieruchomo.
- Na niego również zastawiliście pułapkę? – zapytał Sholto.

Młodzi wymienili zdenerwowane spojrzenie. Finbar pozostał niewzruszony. Obie
reakcje nie spodobały mi się. Zmusiłam moją klacz do ruchu w przód, aż szturchnęła moją

kuzynkę i Barrisa swoją szeroką piersią. Psy zapędziły go, żeby stanął obok swojej być-
możepanny-

młodej.
- Posłaliście kogoś, żeby zabił Mistrala?

- Zamierzasz i tak mnie zabić – odezwała się Cair.
- Masz rację, ale dzisiejszej nocy nie jesteśmy tu dla Barrisa. Wezwałam pomstę rodową,

a on nie jest z naszego rodu – spojrzałam na młodego lorda. – Chcesz przetrwać tę noc, Barris?
Spojrzał na mnie i zobaczyłam w jego niebieskich oczach słabość, która musiała

rozczarować takie polityczne zwierzę jak Finbar. Barris był nie tylko słaby, nie był również
bystry. Zaoferowałam mu szansę przetrwania tej nocy, ale przecież będą inne noce. Przyrzekam

to.
- Nie odzywaj się – powiedział Finbar.

- Król ocali ciebie, Ojcze, ale nie zrobi tego dla mnie.
- Ciemność jest ranny wystarczająco mocno, żeby nie być przy jej boku. Więc musi być

martwy. Nie udało nam się z Lordem Cieni, ale Pan Burz zginie tej nocy, więc będziemy
wynagrodzeni.

- Jeżeli Mistral zginie tej nocy, Barris, podążysz za nim i to szybko. To ci obiecuję.
Klacz pode mną przesunęła się niespokojnie.

- Nawet ty, Barris, musisz wiedzieć, co oznacza taka obietnica, kiedy księżniczka siedzi
na koniu z dzikiej sfory – powiedział Sholto.

Barris przełknął mocno, a potem odezwał się.
- Jeżeli złamie obietnicę, sfora ją zniszczy.

- Tak – odrzekł Sholto – więc lepiej mów teraz, kiedy jest jeszcze czas, żeby ocalić Pana
Burz.

Jego oczy z okręgami błękitu pokazywały tak wiele białka, jak u przerażonego konia.
Jeden z ogarów szturchnął jego nogę, a on jęknął jękiem, który u kogoś innego mógł być

uważany za krzyk. Ale arystokraci Dworu Seelie nie krzyczą tylko dlatego, że pies ich
szturchnął.

- Pamiętaj, kim jesteś, Barris – powiedział Finbar.
Obejrzał się na swojego ojca.

- Pamiętam, kim jestem, Ojcze, ale uczyłeś mnie, że wszyscy jesteśmy równi przed sforą.
Czy nie nazywałeś tego wielką równością?

Głos Barrisa miał w sobie żal, czy też może rozczarowanie. Strach zaczął opadać pod
ciężarem lat. Lat w ciągu których nie był takim synem, jakiego chciał jego ojciec. Lat wiedzy, że

chociaż w każdym calu wygląda na arystokratę Seelie, to tylko udaje go tak mocno, jak tylko
może.

Spojrzałam na Barrisa, który zawsze wydawał się równie arogancki jak reszta. Nigdy nie

widziałam nic za tą idealną, przystojną maska. Czy to magia sfory dała mi jasną wizję, czy po
prostu założyłam, że jeżeli wyglądasz na idealnego sidhe, wysokiego, szczupłego i wspaniałego,

będziesz szczęśliwy i bezpieczny. Czy naprawdę nadal wierzyłam, że piękno daje
bezpieczeństwo? Czy gdybym była wyższa, szczuplejsza, mniej wyglądająca na człowieka, a

bardziej na sidhe, moje życie byłoby… idealne?
Spojrzałam w twarz Barrisa i zobaczyłam w niej całe to rozczarowanie, całe

niepowodzenie, ponieważ jego piękno nie wystarczyło, żeby zdobyć serce ojca.
Poczułam coś, czego się nie spodziewałam: litość.

- Pomóż nam ocalić Mistrala, a będziesz mógł zachować swoje życie. Jeżeli będziesz
milczeć i pozwolisz mu umrzeć, nie będę mogła ci pomóc, Barris.

Sholto spojrzał na mnie, starał się, żeby na twarzy nie pokazać zdziwienia, ale wydaje mi
się, że usłyszał tę nutę litości w moim głosie i nie spodziewał się jej. Nie mogłam go winić.

Barris pomógł zabić moją babcię, próbował zabić moich kochanków, moich przyszłych króli,
ale to nie był cały on. Starał się przypodobać ojcu targując jedynym, co miał, swoją czystą krwią

sidhe i całym tym wysokim, nienaturalnie smukłym pięknem.
Finbar nie miał nic, co mógłby zaoferować Cair, poza bladym pięknej swojego syna. Być

zaakceptowaną przed dwór, mieć kochanka czystej krwi sidhe, być może męża, to była nagroda
warta życia Babci. To była ta sama nagroda, dla której Babcia zgodziła się poślubić Uara

Okrutnego całe wieki temu. Szansa, żeby wżenić się w Złoty Dwór, dla półczłowieka,
półskrzata była szansą tysiąclecia.

- Powiedz nam, Barris, lub umrzesz następnej nocy.
- Powiedz im – odezwała się Cair głosem cienkim ze strachu. To oznaczało, że nie znała

ich planu wobec Mistrala, wiedziała tylko, że istnieje.
- Znaleźliśmy zdrajcę, który wywabi go na otwartą przestrzeń. Nasi łucznicy będą

strzelać strzałami z grotami z hartowanej stali.
- Gdzie jest to miejsce? – zapytał Sholto.

Barris powiedział nam. Wyznał wszystko, podczas kiedy strażnicy króla trzymali
Finbara. Króla rzeczywiście nie było. Zniknął dla bezpieczeństwa. Strażnicy nie trzymali

Finbara dlatego, że próbował coś mi zrobić, ale ponieważ jego działania mogły być widziane
jako działania wojenne skierowane przeciwko Dworowi Unseelie. To było ciężkie przestępstwo

na obu dworach, działania bez wyraźnych rozkazów króla czy królowej w taki sposób, który
mógł spowodować wojnę. Część mnie była pewna, że Taranis zgodził się na ten plan, chociaż

może nie otwarcie. W całym działaniu czuć było królewskie pytanie „Kto uwolni mnie od tych
kłopotliwych mężczyzn?”. Na tyle nie wprost, że mógł złożyć przysięgę. Ale Taranis był ofiarą

dla innego polowania, na inny dzień.
Próbowałam odwrócić klacz i skierować ją w stronę drzwi, żeby ocalić Mistrala, ale

potrząsnęła głową. Parsknęła nerwowo, ale nie poruszyła się.
- Musimy tu dokończyć, lub sfora nie ruszy się – powiedział Sholto.

Zrozumienie zajęło mi chwilkę, potem odwróciłam się do Cair, przyciśniętej do ściany,
otoczonej ze wszystkich stron przez wielkie ogary. Mogłam wykorzystać je jako moją broń.

Mogły rozerwać ją na strzępy, ale nie byłam pewna, czy wytrzymam, gdy zajmie to wiele czasu.
Potrzebowałam czegoś szybszego z powodu Mistrala i mojego własnego spokoju umysłu.

Sholto wyciągnął do mnie włócznię utworzoną z kości. Czy nie pojawiła się
z powietrza? Była jednym z symboli władzy królewskiej pomiędzy sluaghami, ale zaginęła wieki

temu, na długo zanim objął tron. Włócznia i sztylet z kości, który miał w ręce, powróciły wraz
z nieokiełznaną magią, kiedy po raz pierwszy kochaliśmy się.

Wzięłam włócznię.
Cair zaczęła krzyczeć.

- Nie, Meredith, nie!

Przesunęłam długą tyczkę, aż trzymałam ją pewnie. Nie mogłam nią rzucić, nie było na
to wystarczająco miejsca i nie było potrzeby.

- Umarła w moich ramionach, Cair.
Wyciągnęła ręce do kogoś za mną.

- Dziadku, pomóż mi!
Jego głos był spokojny, powiedział to, co ja myślałam.

- Dzika sfora nie może być powstrzymana. I nie mam czasu na słabość.
Cair odwróciła się z powrotem do mnie.

- Patrz, co zrobiła tobie i mnie, Meredith! Stworzyła nas jako coś, co nigdy nie będzie
zaakceptowane przez nasz własny lud.

- Dzika sfora przybyła dla mojej zemsty, Bogini porusza się przeze mnie, Pan
przychodzi do mnie w wizjach: Jestem sidhe!

Dwiema rękami zatopiłam włócznię prosto w jej pierś. Poczułam, jak grot pociera
o kość i pchnęłam ten ostatni cal, czując jak rozrywa jej ciało i uderza w pustkę po drugiej

stronie. Gdyby była grubsza, byłoby mi trudniej, ale nie było jej na tyle, żeby powstrzymać tę
broń i siłę mojego cierpienia.

Cair patrzyła na mnie, jej ręce chwyciły włócznię, ale nie widziała, więc jej ręce nie
trafiły dokładnie. Brązowe oczy wpatrywały się we mnie, jakby nie mogła uwierzyć w to, co się

stało. Spojrzałam w te oczy, odbicie oczu Babci i obserwowałam, jak strach opada, zostawiając
zakłopotanie. Krew wyciekła z jej bezwargich ust. Próbowała mówić, ale nie padło żadne

słowo. Jej ręce opadły. Patrzyłam, jak jej oczy stają się puste. Ludzie mówią, że to światło
blaknie, kiedy się umiera, ale to nieprawda, to oni blakną. Wyraz twoich oczu tworzy to, kim

jesteś i to właśnie blaknie.
Wyszarpnęłam włócznię, przekręcając ją, nie po to, żeby zranić mocniej, ale po prostu

żeby poluzować grot wbity w ciało i kość. Kiedy włócznia wyszła częściowo z jej ciała, Cair
zaczęła opadać na podłogę. Musiałam tylko trzymać włócznię, waga jej ciała i grawitacja

uwolniły ją.
Spojrzałam na zakrwawioną włócznię i próbowałam coś poczuć, cokolwiek.

Wykorzystałam brzeg sukni, żeby ją oczyścić z krwi i podałam włócznię z powrotem Sholto.
Potrzebowałam obu rąk do jazdy.

Wziął ode mnie włócznię i pochylił się, żeby delikatnie mnie pocałować, macki otarły się
o mnie delikatnie, jak ręce próbujące mnie pocieszyć. Nie mogłam pozwolić sobie jeszcze na

otuchę. Mieliśmy jeszcze zadanie do wykonania, a noc kończyła się.
Cofnęłam się od pocieszenia, jakie mi oferował.

- Jedźmy.
- Ocalić twojego Pana Burz – powiedział.

- Ocalić przyszłości faerie – odwróciłam klacz i tym razem mnie posłuchała. Wbiłam
pięty w jej boki i skoczyła naprzód migocząc zielonymi iskrami i dymem. Pozostali ruszyli za

mną, lśniąc bielą tak jasną, jak księżyc, a złoto sali balowej Seelie wydawało się być pochłaniane
przez biel, więc zatrzymaliśmy ten srebrny i złoty blask. Mój dziadek zasalutował mi, kiedy

przejechałam obok niego. Nie odwzajemniłam gestu. Wysadzane klejnotami drzwi otworzyły
się przed nami.

- Pani, Panie – wyszeptałam – pomóżcie mi, pomóżcie mi zdążyć na czas.
Przejechaliśmy obok wielkiego dębu i znów pojawiło się złudzenie ruchu, ale tym razem

nie było letniej łąki, żadnej iluzji. W jednej chwili jechaliśmy po kamieniach, w korytarzu Seelie,
a w następnej nasze konie były na trawie, w nocy, poza kopcami faerie.

Błyskawice przecięły ciemność nad nami. Błyskawice biegnące nie z nieba na ziemię, ale
z ziemi do nieba.

- Mistral! – krzyknęłam.

Jechaliśmy w stronę walki, jadąc ponad trawą, unosząc się w niebo, pędząc jak wiatr
i gwiazdy w stronę mojego Pana Burz.

Rozdział 9

Błyskawice uderzały ponad ziemią, oświetlając ciemny widok poniżej. To było jak
patrzenie na walkę w przebłyskach, w kawałkach i znieruchomiałych częściach, a nie na całość.

Mistral klęczał z jedną ręką wyciągniętą, strzały latały, ich groty połyskiwały w gorącym,
białym świetle. Ciemne postacie na drzewach. Coś mniejszego poruszało się na ziemi za

Mistralem.
Nie widząc strzał, śledziłam ich lot po reakcji ciała Mistrala, kiedy w niego uderzały.

Zachwiał się na tyle, na ile można zachwiać się klęcząc. Jego ciało pochyliło się w przód,
a potem opadł na jeden bok. Tylko ramię oddzielało go od ziemi.

Uderzył następną błyskawicą z drugiej ręki, ale opadła daleko od drzew, paląc ziemię, ale
nie sięgając atakujących.

Pochyliłam się nisko nad białymi kończynami klaczy. Tam, w dole, był jeden z ojców
dzieci, które miałam w sobie. Nie mogę stracić następnego. Nie mogę.

Sholto wydawał się rozumieć, ponieważ zawołał do mnie.
- Zajmiemy się napastnikami. Sprawdź, co z Panem Burz.

Nie sprzeczałam się. Mistral naszpikowany był strzałami o grotach z hartowanej stali.
Jeżeli ma zostać ocalony, to muszę działać szybko. W tej chwili nie chciałam zemsty. Chciałam,

żeby żył.
Mistral opadł na bok, leżąc na wyniszczonej zimą trawie. Wiatr spowodowany przez

nasze przybycie rozwiewał jego włosy dookoła ciała, szarpał pelerynę, którą był owinięty.
Mężczyzna zdawał się tego nie zauważać. Wycelował ręką w stronę drzew. Zalśniła błyskawica,

a my byliśmy na tyle blisko, że mnie oślepiła. Kiedy światło zgasło, nic nie widziałam.
To była sztuka usiedzieć na koniu, kiedy przeszedł on z lotu do biegu po ziemi. Nie

miałam zupełnie tej umiejętności, więc zachwiałam się, kiedy kopyta konia zaskrzypiały
o zamarzniętą trawę. Musiałam posiedzieć na koniu w ciemności, czekając, kiedy mój wzrok

ponownie stanie się ostry. Wzrok powrócił mi jeszcze z plamkami, ale to wystarczyło, żeby
zobaczyć przerażająco nieruchome ciało Mistrala na biało -czarnej ziemi.

Jedynym światłem były zielone iskry krzesane przez kopyta klaczy. Ten blask
przypominał mi ogień, jaki Doyle mógł wezwać do swoich rąk. Pozostawiłam go rannego.

Jeżeli jest przytomny, to musi szaleć ze zmartwienia. Ale jedno nieszczęście na raz. Doyle ma
lekarzy, podczas kiedy Mistral ma w tej chwili tylko mnie. Ześlizgnęłam się z klaczy, grubo

zmrożona trawa była zimna pod moimi stopami. Noc stała się nagle zimna. Klacz odeszła od
mojej ręki i pobiegła do pozostałych. Zorientowałam się w tej chwili, że byłam sama. Moja

zemsta skończyła się, Cair była martwa. Byłam u boku Mistrala i magia, która trwała we mnie
tej nocy, odeszła. Podążyła do Sholto i mężczyzn, których zwerbowaliśmy podstępem na

dworze Seelie. Mogłam słyszeć ogary ujadające z daleka. Lśniły na trawie, dając wystarczająco
światła, żebym widziała trzy postacie, strzelające do sfory, zanim ogary ściągnęły ich w dół. Nie

wydaje mi się, żeby Sholto wykazywał moją wrażliwość. Wykorzystywał ogary.
Klęknęłam na twardej, zimowej trawie. Krew Mistrala stopiła szron, więc ziemia zmiękła

od rozlanej krwi. Jego twarz ukryta była za falami szarych włosów, nie siwych od wieku, bo on
nie starzał się, ale szarych jak burzowe chmury. Jego włosy były ciepłe pod dotykiem, kiedy

odsunęłam je, żeby odnaleźć puls na szyi. Nigdy nie byłam dobra w odnajdywaniu go na
nadgarstku, a bez magii sfory martwiłam się bardzo tym, że mam na sobie tylko cienką szatę.

Zaczynałam drżeć, nawet kiedy szukałam jego pulsu.
W pierwszej chwili wystraszyłam się, że przybyliśmy za późno, a potem poczułam to,

pod drżącymi palcami. Żył. Aż do chwili kiedy poczułam puls, nie chciałam sprawdzać, jak
bardzo był ranny. To było tak, jakbym próbowała udawać, ale teraz musiałam popatrzeć.

Musiałam widzieć, co z nim jest.
Jego szerokie ramiona, całe jego mocne ciało było naszpikowane strzałami. Naliczyłam

pięć. Jedyną rzeczą, o której mogłam pomyśleć to to, że błyskawice oślepiły strzelających tak
jak mnie. Nie byłam pewna, czy ręka mocy Mistrala mogła trafić pojedynczego napastnika, ale

oślepił ich i ocalił swoje życie. Gdybym mogła zapewnić mu opiekę medyczną, może nie
wykrwawiłby się, ani nie zginął od dotyku tak wielu odłamków hartowanej stali wbitej w jego

ciało. Już to samo było jak trucizna dla istot faerie.
Sfora była nadal zajęta, mężczyźni nadal byli zatraceni w jej magii. Tylko ja ocknęłam się

spod wpływu zaklęcia. Widziałam Mistrala i ocalenie go znaczyło dla mnie więcej niż
czyjakolwiek śmierć. Może to dlatego w większości legend dzika sfora ma za łowczego

mężczyznę. Kobiety są bardziej praktyczne. Życie jest dla nas cenniejsze niż śmierć.
Klęknęłam na dziwnie ciepłej trawie, ciepłej od wypływającego z Mistrala życia,

roztapiającego twardy szron. W ziemię była wbita strzała. Wyciągnęłam ją ostrożnie
z zamarzniętej ziemi, ponieważ nie chciałam jej złamać i zostawić w ziemi grotu. Drzewce było

drewniane, więc napastnicy mogli trzymać strzały bezpiecznie, ale kiedy w końcu zobaczyłam
grot, potwierdziły się moje najgorsze obawy. Nawet nie użyli nowoczesnego metalu. To była

wykuta, hartowana stal, najgorsze co można użyć przeciwko istocie faerie.
Moja ludzka krew sprawiała, że żelazo nie było dla mnie bardziej śmiertelne niż inny

metal. Mogłam dotykać grotu bez krzywdy, ale drewniana włócznia zabiłaby mnie, a Mistral
mógłby ją zlekceważyć.

Gdyby strzały były pospolite, mogłabym wyciągnąć je z niego bez pomocy medycznej,
ale same groty były dla niego trujące. W każdej chwili, w której pozostawały w jego ciele,

sączyły w niego śmierć. Ale jeżeli wyciągnę strzały, poszerzą ranę. Cholera, nie wiedziałam co
zrobić. Jaką królową byłam, skoro nie umiałam nawet podjąć decyzji w jednej sprawie?

Odłożyłam strzałę, którą wyszarpnęłam z ziemi, obok swoich kolan i położyłam rękę na
boku Mistrala. Oparłam czoło na jego ramionach i modliłam się. „Bogini, prowadź mnie. Co

mam robić, żeby go ocalić?”
- Czyż to nie jest wzruszające? – odezwał się męski głos.

Szarpnęłam się, zobaczyłam Onilwyna stojącego w ciemnościach. Był jednym z moich
strażników, ale kiedy ostatnim razem opuszczaliśmy faerie, pozostał tam. Mówiono, że

pomagał zapanować nad moim szalonym kuzynem Celem, ale nie prosił o powrót na służbę do
mnie. Zawsze był przyjacielem Cela, nie moim, więc musiałam wymyślać wymówki, żeby nie iść

z nim do łóżka.
-Kłopot z magią dzikiej sfory – dodał - jest taki, że traci się przez nią z oczu ważne

rzeczy, tak jak pozostawienie swojej księżniczki samej w nocy, bez strażników. Nie byłbym tak
beztroski, Księżniczko Meredith.

Ukłonił się nisko, odrzuciwszy zamaszystym ruchem swoją pelerynę, gęste fale jego
włosów opadły do przodu. Trudno było zobaczyć coś w ciemności, ale jego włosy były

ciemnozielone, a jego oczy miały kolor zielonej trawy, z gwiazdkami wybuchającymi płynnym
złotem dookoła źrenicy. Był trochę niski i szeroki, zbudowany bardziej jak kwadrat, niż typowy

strażnik, ale to nie dlatego trzymałam go z daleka od swojego łóżka. Po prostu nie lubiłam go,
tak jak on mnie. Chciał iść ze mną do łóżka tylko dlatego, że był to jedyny sposób, żeby

przerwać jego wymuszony celibat. Och i mieć szansę na zostanie moim królem. Nie wolno
o tym zapomnieć. Onilwyn był o wiele za ambitny, żeby o tym zapomnieć.

- Apeluję do twojego poczucia obowiązku, Onilwyn. Skontaktuj się z kopcem Unseelie,
niech przyślą uzdrowicieli i pomóż mi przenieść Mistrala w jakieś ciepłe miejsce.

- Dlaczego miałbym to zrobić? – zapytał. Wyłonił się ponad nami w grubej zimowej
pelerynie, zabłąkany kosmyk włosów opadł mu na policzek, jakby zimny wiatr zaczął igrać

z jego skórą. Spojrzałam mu w twarz, wiatr przegnał chmury, więc miałam wystarczająco wiele

światła księżyca, żeby widzieć wyraźnie jego wyraz twarzy i to, co zobaczyłam, sprawiło, że
serce podeszło mi do gardła.

Zadrżałam, ale nie z zimna. Zobaczyłam śmierć w twarzy Onilwyna, śmierć i głęboką
satysfakcję, prawie szczęście.

-Onilwyn – powiedziałam. – Rób jak rozkazuję – ale w moim głosie słychać było strach.
Zaśmiał się cicho.

- Nie wydaje mi się – sięgnął pod grubą pelerynę, jego ręka błądziła po boku szukając
miecza.

Sięgnęłam na trawę, po jedyną broń, jaka miałam, strzałę. Wykorzystałam ciało Mistrala
jako osłonę, żeby nie było widać mojego ruchu. Ale musiałam pchnąć, zanim Onilwyn

wyciągnie swój miecz. To była jedna z tych chwil, kiedy czas wydaje się zastygać, a ty masz
równocześnie na tyle czasu, żeby zobaczyć nadciągająca katastrofę, ale nie na tyle czasu, żeby

działać.
Uderzyłam go swoją lewą ręką, a on odepchnął ją prawie delikatnie. Patrzył na moją

pusta rękę, kiedy pchnęłam tą ze strzałą. Poczułam jak grot wbija się w ciało. Pchnęłam, a on
szarpnął się do tyłu, dalej ode mnie. Strzała została w jego nodze. Wbiłam ją na tyle głęboko,

żeby się cofnął.
Nie musiałam patrzeć za siebie, w stronę lśniącej sfory. Krzyki mężczyzn dobiegały

z daleka, niknąc, ale byli o mile ode mnie. Byli widoczni na płaskim polu uprawnym, ale
odległość była trudna do określenia w tej płaskiej krainie. Rzeczy wydawały się być dużo bliżej,

niż były naprawdę. Nie mogłam patrzeć za siebie po pomoc.
Onilwyn wyszarpnął strzałę z nogi.

- Ty suko!
- Złożyłeś przysięgę, że będziesz mnie strzegł Onilwyn. Czy naprawdę tej nocy chcesz

stać się krzywoprzysięzcą?
Rzucił strzałę na ziemię i wyciągnął swój miecz.

- Wezwij sforę. Nawet lecąc, nie przybędą na czas, żeby cię ocalić.
- Nazywam cię, krzywoprzysięzcą, Onilwyn – wymówiłam słowa. – Nazywam cię

zdrajcą i wołam, żeby dzika sfora mnie usłyszała.
Usłyszałam krzyki koni i innych istot, jakby bezkształtne istoty miały teraz głos. Mogli

zawrócić, mogli przybyć, Sholto mógł ich poprowadzić, ale Onilwyn stał na trawie z mieczem
w dłoni. Przybędą za późno, zginę.

Za wykorzystanie jedynej magii, którą mogłam użyć na odległość, płaciłam zawsze
ogromną cenę cierpienia. Nie byłam pewna, czy powinnam zrobić to dzieciom, ale jeżeli ja

zginę, one zginą wraz ze mną.
Wezwałam rękę krwi. Nie była podobna do większości rąk mocy, nie było tutaj uderzeń

energii, żadnego ognia, niczego lśniącego. Po prostu wezwałam to do mojej lewej dłoni, czy też
otworzyłam na niej jakieś niewidoczne drzwi, i chociaż moja ręka nadal była solidna dla oka i

pod dotykiem, dla mnie były na niej drzwi dla ręki krwi.
Wezwałam swoją magię i modliłam się do Bogini, żeby to, co wezwałam, nie zabiło

dwojga z nas. Było tak, jakby krew w moich żyłach zamieniła się z płynny metal, tak gorący, tak
pełen bólu, jakby moja krew mogła zagotować się, stopić skórę i wylać się ze mnie. Ale

nauczyłam się, co robić z bólem.
Krzyknęłam i wyciągnęłam dłoń mojej lewej ręki w kierunku biegnącego teraz

Onilwyna. Był sidhe, mógł poczuć magię, lub może biegł, żeby upewnić się, że zginę, zanim
przybędzie sfora.

Pchnęłam ten płonący, gotujący się ból w niego. Zatoczył się na chwilę, ale biegł nadal.
- Krwaw! – Krzyknęłam.

Rana, jaką zrobiłam na jego udzie, otworzyła się. Jego skóra pękła i trysnęła krew.

Oryginalna rana ominęła tętnicę. Tętnica na udzie była za daleko pod skórą, ale moja moc
zmieniła małą ranę w większą. Rana zbliżyła się do tętnicy i miałam szansę ją otworzyć.

Onilwyn zawahał się, przykładając rękę do rany, jego miecz skierował się w dół. Spojrzał
za mnie, na niebo, a ja wiedziałam, co tam zobaczył. Zmusiłam się, żeby nie patrzeć, ponieważ

jeżeli spojrzę na coś, ręka krwi to rozkrwawi. Chciałam, żeby Onilwyn krwawił, nikt inny.
Uniósł rękę, w świetle księżyca lśniącą ciemno od jego własnej krwi. Spojrzał na mnie

z głęboką nienawiścią, potem uniósł miecz dwiema rękami i ruszył na mnie, krzycząc okrzyk
wojenny.

- Krwaw dla mnie! – krzyknęłam mój własny okrzyk.
Sfora nadciągała, ale mężczyzna z mieczem był za blisko. Jedynym pytaniem było, czy

zdążę wykrwawić go na śmierć, zanim przebiegnie tą niewielką odległość.

Rozdział 10

Skierowałam swoją lewą rękę w jego stronę i wezwałam krew. Pchnęłam moją moc

w ranę i rozerwałam ją szerzej. Onilwyn potknął się, ale nadal biegł zataczając się. Był prawie
przy mnie. Modliłam się do Bogini i Pana. Modliłam się o siłę. Siłę, żeby ocalić siebie i swoje

dzieci.
Onilwyn upadł na kolana na ciemnej, zimowej ziemi. Próbował wstać, ale jego zraniona

noga zawiodła go i skończył na czworakach, z krwią tryskającą na zamrożoną trawę. Biały
szron zniknął od ciepłego przypływu jego krwi.

Zaczął czołgać się w moją stronę, ciągnąc swoją zranioną nogę za sobą jak złamany
ogon. Trzymał w zaciśniętej pięści miecz, unosząc go nieco ponad ziemię, tak, żeby o nic nie

zahaczyć. Miał nieubłagany wyraz twarzy. Jego oczy wypełnione były jedynie pewnością
i nienawiścią.

Chciałam zapytać, co mu zrobiłam, że narosła w nim taka nienawiść, ale musiałam
skoncentrować się na wykrwawianiu go na śmierć, zanim zdoła przeszyć swoim mieczem mnie

i moje nienarodzone dzieci.
Już nie byłam przerażona. Wszystkie emocje we mnie skoncentrowały się w mojej lewej

ręce. Skoncentrowały się na jednej myśli: zabić. Mogłam udawać, że wszystko co chciałam, to
była jego krew, ale to nie wystarczało. Potrzebowałam śmierci. Potrzebowałam śmierci

Onilwyna.
Był na tyle blisko, że mogłam zobaczyć pot błyszczący na jego twarzy, nawet w świetle

księżyca. Trzymałam dłoń skierowaną w jego stronę.
- Umieraj! Umieraj dla mnie! – krzyknęłam.

Onilwyn uniósł się na kolanach, kołysząc się jak cienkie drzewo na porywistym wietrze,
ale zawisł ponad nieruchomym ciałem Mistrala. Uniósł również miecz.

Trzymałam swoją dłoń skierowaną w jego stronę, ale odczołgałam się do tyłu od
lśniącego metalu. Jego ręka opadła i miecz uderzył ziemię w miejscu, gdzie przed chwilą byłam.

Wydawał się nie zdawać sobie sprawy, że za pierwszym razem chybił. Cofnął miecz ze
złośliwością, jakby przeciął ciało.

Wstałam na nogi, nadal go wykrwawiając, nadal go zabijając.
Onilwyn skrzywił się, patrząc na ziemię, gdzie nic nie przeciął. Pochylił się nad ciałem

Mistrala, jedną ręką trzymając ramię drugiego mężczyzny. Druga rękę opierał na mieczu wbitym
w ziemię, jakby niemalże zapomniał, że tam była.

Zmarszczył brwi, jakby nie mógł się skupić.
- Cel powiedział, że jesteś słaba.

- Umieraj dla mnie, Onilwyn. Umieraj dla mnie i dotrzymaj swojej przysięgi.
Miecz wypadł z jego palców.

- Jeżeli możesz mnie wykrwawić, możesz mnie też ocalić.
- Zabiłbyś mnie i moje nienarodzone dzieci. Dlaczego miałabym cię ocalić?

- Z litości – powiedział, a jego oczy zaczynały nieznacznie patrzeć na bok od miejsca
gdzie stałam.

Poczułam zapach róż i z moich ust wyszły słowa, które nie były moimi słowami.
- Jestem ciemną boginią. Jestem niszczycielką świata. Jestem twarzą księżyca, kiedy całe

światło zniknęło. Mogłam przyjść do ciebie, Onilwynie, w postaci światła wiosny i życia, ale
wezwałeś do siebie zimę, a w śniegu nie ma litości. Jest tylko śmierć.

- Oczekujesz dziecka – powiedział i zaczął powoli osuwać się na zimną ziemię. – Jesteś
pełna życia.

Prawą ręką dotknęłam swojego brzucha, lewą nadal miałam skierowaną w niego.
- Bogini jest wszystkim przez cały czas. Nie ma życia bez śmierci, nie ma światła bez

ciemności, nie ma bólu bez nadziei. Jestem Boginią. Jestem stworzeniem i zniszczeniem. Jestem
poczęciem życia i krańcem świata. Zniszczyłbyś mnie, Panie Jesionu, ale nie możesz.

Wpatrywał się we mnie swoimi rozkojarzonymi oczami. Sięgnął w moją stronę, ale nie
magią, tylko jakby próbował mnie dotknąć, lub próbował dotknąć czegokolwiek. Nie byłam

pewna, czy sięga po mnie, ale coś widział w tej chwili. Widział coś, a to sprawiło, że po to
sięgnął.

- Wybacz mi – wyszeptał.
- Jestem twarzą bogini, którą wezwałeś do istnienia tej nocy, Lordzie Jesionu. Czy to

wybaczenie widzisz na mojej twarzy?
- Nie – wyszeptał. Upadł na bok, aż jego policzek dotknął ziemi, a reszta jego ciała

upadła na ciało Mistrala. Zadrżał i wydał z siebie ostatni, długi wydech. Onilwyn, Pan
Jesionowego Zagajnika, umarł tak jak żył, otoczony przez wrogów.

Rozdział 11

Zobaczyłam przed sobą biały blask sfory, jak drugi księżyc na niebie, zanim usłyszałam
nadciągający wiatr. Ale nadal wpatrywałam się na leżącego lorda sidhe. Onilwyn wyglądał na

nieprzytomnego, może nie żył, ale nie byłam pewna. Wolałam nie obracać się, żeby nie dać mu
drugiej szansy na zabicie mnie.

Usłyszałam konie i inne istoty lądujące na zamarzniętej ziemi. Usłyszałam kroki i Sholto
znalazł się obok mnie. Stanął pomiędzy mną, a leżącymi postaciami. Miał w ręku włócznię

i kościany sztylet.
Oparłam się o jego plecy, czując jego siłę przez resztki koszulki. On, podobnie jak ja, nie

był ubrany odpowiednio na takie zimno. Magia może sprawić, że zapomnisz o rzeczach
praktycznych, aż opadnie i wtedy znów zdasz sobie sprawę, że jesteś śmiertelna. Och, zdaje się,

że to właśnie spotkało mnie. Większość z sidhe nie przeziębia się.
- Jesteś ranna? – zapytał.

- Nie, tylko zmarznięta.
Powiedzenie tego na głos wydawało się dać mi zgodę na drżenie. Przycisnęłam się

mocniej do jego ciepłych pleców i sięgnęłam, żeby objąć go w pasie. Zorientowałam się, że
przód jego ciała jest więcej niż tylko ciepły. Macki tuliły i pieściły moje ręce i ramiona. Dotykał

mnie, przytrzymywał, tak jakby robił to rękami, gdyby nie były zajęte przez broń. Ale Sholto
miał wystarczająco wiele „rąk” żeby trzymać mnie i walczyć. Był czas, kiedy jego dodatki

niepokoiły mnie do tego stopnia, że nie byłam pewna, czy będę w stanie je znieść, ale to
nieistotne zaniepokojenie wydawało się mieć miejsce lata temu. Macki były ciepłe, jakby krew

krążyła tuż pod skórą. Sięgnęły dookoła jego ciała, żeby przytulić mnie bardziej, rozciągając się
tak, jak mogą tylko rzeczy bez kości. Dzisiejszej nocy to nie było niepokojące, to było ciepłe.

Yolland przesunął się obok nas z dworską finezją, w ręce trzymał obnażony żelazny
miecz. Nie mogłam zobaczyć, co zrobił.

- Zielonowłosy strażnik ma nikły puls – odezwał się.
- A co z Mistralem? – zapytał Sholto.

- Tak samo.
- Musimy zabrać Mistrala do uzdrowiciela – powiedziałam, nadal przytulona do ciepłych

pleców Sholto i otulona innymi częściami jego ciała.
- Co z Onilwynem? – zapytał Sholto. Byłam tak przyciśnięta do jego pleców, że czułam

te słowa wibrujące pod moim policzkiem.
Pomyślałam o wyrazie twarzy Onilwyna, nienawiści. Chciał mojej śmierci i oszczędzenie

mu życia nie zmieni tej determinacji w jego oczach. Widziałby to jako słabość.
- Musi umrzeć.

Poczułam, że Sholto wzdrygnął się. Nawet macki zareagowały jak ręce, tak jak czasem,
kiedy dłoń prawie wysuwa się z twojej ręki.

- Powinniśmy zapytać najpierw królowej, Meredith.
- Są uzdrowiciele pomiędzy sluaghami? – zapytałam.

- Tak – odpowiedział.
- Zabierz tam mnie i Mistrala. Muszę się ogrzać, a jemu musimy wyciągnąć zabójczy

metal z ciała.
- Pozwólcie zabrać się na Dwór Seelie – powiedział Yolland.

Zaśmiałam się, ale to nie był przyjemny dźwięk.
- Bez mocy dzikiej sfory wolałabym tam nie wchodzić.

- Więc na Dwór Unseelie – powiedział Sholto.
- Mężczyźni, których zabiliście, byli lordami na tych dworach, prawda?

- Tak – odrzekł.
- Więc nie jest tam bezpiecznie. Zabierz mnie do twojego królestwa, Sholto.

- Sidhe są bardziej krusi, niż sluaghowie. Nie jestem pewien, czy nasi uzdrowiciele
zdołają pomóc Panu Burz.

- Musimy wyciągnąć z niego metal i ogrzać, co dalej, zobaczymy. Ale czas nie jest jego
sprzymierzeńcem, ani naszym. Zabij Onilwyna. Kiedy przetrwamy tę noc, poprosimy

o audiencję u królowej.
- Nie możesz myśleć o zakończeniu życia jednego z sidhe – odezwał się Turloch.

– Moi wrogowie są liczni, a przyjaciół mam tylko kilku. Muszę dowieść tym pierwszym,
że wystąpienie przeciwko mnie oznacza śmierć, a tym drugim, że jestem wystarczająco silna,

żeby tutaj rządzić – potem uścisnęłam Sholto i powiedziałam prawdę. – Widziałam swoją
śmierć i śmierć moich nienarodzonych dzieci na twarzy Onilwyna. Jeżeli oszczędzę go, będzie

to widział jako słabość, nie miłosierdzie. Nie chcę mieć go za plecami z tą gorącą determinacją
w oczach. Jestem w ciąży z bliźniętami. Czy zaryzykujesz pierwsze dzieci, które mają przyjść na

świat w królewskiej rodzinie od moich narodzin z powodu wrażliwości?
- Tu nie chodzi o wrażliwość, moja pani – powiedział Turloch.

- Księżniczko – poprawił go Sholto. – Ona jest Księżniczką Meredith.
- Dobrze, Księżniczko Meredith, tu nie chodzi o wrażliwość, ale o myśl o utracie innego

lorda sidhe. Jest nas teraz niewielu, Księżniczko. Nawet ci spaczeni i Unseelie są cenni dla nas,
wielu z nich kiedyś chodziło po złotych korytarzach naszego dworu, zanim wypadli z łask.

- Jestem świadoma, że wielu naszych lordów i dam było kiedyś waszymi, Lordzie
Turloch. Ale to nie zmienia losu Onilwyna.

- Nie jesteś jeszcze moją królową i nie zrobię tego – odpowiedział.
Sholto zaczął mówić, ale ścisnęłam go lekko i zrozumiał aluzję. Pozwolił mi mówić.

- Mogłabym długo myśleć, Lordzie Turloch, ale faktem jest, że powaliłam lorda sidhe
tylko za pomocom rąk, bez broni.

- Czy to groźba? – zapytał.
- Prawda – odrzekłam i pozwoliłam mu zrozumieć to tak, jak chciał.

- Rób jak rozkazuje – odrzekł Sholto. – Jesteś nadal częścią sfory, a ja nadal jestem

łowczym.
- Tylko do świtu – odrzekł.

- My będziemy wolni o świcie, ale czy ty będziesz wolnym, czy też będziesz skazany na
wieczną jazdę ze sforą, to zobaczymy – powiedziałam.

- Co? – odrzekł.
- Ma rację – powiedział Lord Dacey – za to, że zaatakowaliśmy sforę, karą może być

dołączenie do niej na wieczność.
- Tylko łowczy może cię uwolnić – dodał Sholto - więc, gdybym był tobą, Turloch,

wolałbym udowodnić swoją solidarność – jego głos był zimny i bardzo pewny siebie. Tylko ja,
będąc wystarczająco blisko niego, czułam, jak szybko bije mu serce. Nie był pewien swoich

słów, czy też nie był pewien, co sidhe może zrobić? Czy też może zgadzał się z pozostałymi
mężczyznami, że Onilwyna powinno się oszczędzić? Perspektywa uwiezienia w sforze była

losem, który mógł sprawić, że będą z nami walczyć. Magia sfory zaczynała opadać, mogłam to
wyczuć. To nie świt ją złamał. Drugą walkę musieliśmy stoczyć na własną rękę.

Potrzebowaliśmy więcej sprzymierzeńców, ale tych, którzy zdecydowali się sami, a nie
przez przymus. Z Mistrala wyciekało życie. Wolałabym nie stracić go tylko dlatego, że

wahaliśmy się.
Zaczęłam odsuwać się od Sholto. Przez sekundę przyciągnął mnie bliżej, a potem

pozwolił mi odsunąć się od siebie. Macki niechętnie mnie puściły, jak palce przesuwające się
w dół ramienia.

Ziemia była zimniejsza, kiedy odeszłam od Sholto. Jego magia utrzymywała mnie
w cieple. Przeszłam przez zamarzniętą ziemię, a trzej lordowie sidhe patrzyli na mnie, jakbym

była czymś, przed czym trzeba mieć się na baczności, prawie tak, jakby się mnie bali. To nie był
widok, jaki przyzwyczaiłam się widzieć na twarzach arystokratów sidhe. Nie byłam pewna, czy

podobało mi się to, ale wiedziałam, że było mi to potrzebne. Ludzie podążają za tobą tylko
z dwóch powodów, miłości i strachu. Pieniądze nie znaczą nic w faerie. Wolałabym miłość, ale

dzisiejszej nocy moi wrogowie udowodnili, że było ich więcej, niż sądziłam. A także, że w tym
wszystkim było więcej spisków niż rozumu. Kiedy miłość i szlachetne motywy nie działały,

pozostawał tylko strach i bezwzględność.
Położyłam rękę na brzuchu, nadal niezmienionym, ale usłyszałam bicie ich serduszek,

w jakiś magiczny sposób zobaczyłam je poruszające się, prawie jak nierzeczywiste kształty na
ultrasonografie. Były wewnątrz mnie i musiałam je chronić. Szczerze wierzyłam, że teraz, kiedy

byłam brzemienna, sidhe ceniliby to życie, nie moje, ale dzieci. Wiedziałam, że się nie mylę i nie
mogłam sobie pozwolić na słabość. Nie mogłam już dłużej wahać się. Mówi się, że ciąża

sprawia, że kobieta jest bardziej miękka, delikatna, ale w tej chwili zrozumiałam, dlaczego tak
wiele religii ma boginie, które równocześnie są stworzycielkami i niszczycielkami. Dopiero co

zaszłam w ciążę, a już musiałam robić rzeczy, przed którymi kiedyś zawahałabym się. Ale czas
na wahanie minął.

Yolland przesunął Onilwyna z Mistrala, więc Pan Jesionu leżał na plecach na
zamrożonej trawie. Podniosłam upuszczony miecz Onilwyna.

- To hartowana stal, lordzie sidhe. Chciał zatopić go w moim ciele. Zwrócę mu to
ostrze.

Uniosłam miecz obiema rękami i modliłam się o siłę, siłę, żeby chronić siebie i moje
dzieci. Siłę, żeby chronić ojców moich dzieci i ludzi, których kochałam. Modliłam się

i zatopiłam ostrze w jego ciele. Ostrze przebiło jego pierś tuż pod mostkiem. Wbiłam je
w miękką tkankę pod żebrami, wbiłam je w jego serce i pozostawiłam tam. Zrobiłam tak, jak

on chciał zrobić mnie.
Wstałam z zakrwawionymi dłońmi i rękami, w białej koszuli pobryzganej krwią.

- Powiedz pozostałym lordom i damom, że jestem brzemienna. Za każdą groźbę, czy

atak pod adresem moich dzieci i moich królów, odpłacę ze skrajną surowością.
Spojrzałam na nich wyciągając swoje zakrwawione ręce. Moja skóra zaczęła lśnić przez

krew. Moc przeszła przeze mnie i znów byłam ciepła. Zapach róż wypełnił powietrze i płatki
zaczęły opadać z nieba jak różowy deszcz.

W powietrzu przede mną pojawił się złoty kielich. Kielich, który zaginął z Dworu Seelie
przed wiekami zawisnął przede mną. Kielich, który był mój, tak jak włócznia i sztylet były

Sholto. Pojawiał się i znikał, jak chciał. Przybył do moich zakrwawionych rąk, był jaśniejący
i lśniący, jakim zawsze był. Krew i śmierć nie były złem, tylko inną częścią życia.

Płatki wypełniały kielich, a Bogini poruszyła się w moim umyśle. Uklękłam obok nadal
nieruchomego Mistrala i zanurzyłam palce w płatkach, ale kiedy wyciągnęłam palce, ociekały

płynem i poczułam zapach wina. Dotknęłam jego warg i jęknął.
- Wyciągnijcie z niego strzały – powiedziałam.

To ciemnowłosy Yolland klęknął i zaczął wypełniać polecenie.
- To nie może być kielich – powiedział Turloch.

- Nie ufaj swoim oczom, zaufaj swojej skórze, swoim kościom – powiedział Lord Dacey.
– Nie czujesz jak dźwięczy magią?

Dacey dołączył do Yollanda. Mistral jęknął, kiedy wyszarpnęli strzały. Jego dłonie
zacisnęły się z bólu, ale nadal był nieprzytomny. Kiedy strzały wyszły, dotknęłam płynem

z kielicha każdej rany. Nie zostały całkowicie uzdrowione, ponieważ zostały zadane hartowaną
stalą, ale częściowo zamknęły się, jakby uzdrawiały się od wielu dni. Dwaj lordowie sidhe

klęczeli na zimnie i patrzyli, jak kielich odprawia magię. Kiedy dotknęłam każdej rany na ciele
Mistrala, odwróciłam się do klęczących lordów. Sholto stał i obserwował, ponieważ kielich nie

był jego magią, lecz moją.
Podałam wypełniony płatkami kielich lordom, a oni wypili z niego. Wargi każdego

z nich dotknęły płynu innego koloru. Każdy z tych płynów pachniał jak inny gatunek piwa.
W końcu klęknął i Turloch, łzy lśniły na jego twarzy.

- Bogini, ocal nas.
- Stara się – powiedziałam i pozwoliłam mu napić się.

Doleciał mnie zapach czegoś słodkiego i nieznanego.
Płatki zaczęły kiełkować małymi ciernistymi pnączami, róże wzrastały w zimowym

chłodzie. Klęknęliśmy otoczeni przez początki zarośli, tak zielone i rzeczywiste, jak w letni
dzień, kiedy śnieg zaczął padać z zimnego nieba.

- Wróćcie do sidhe i powiedzcie im, że dzika róża powróciła.
- Mógłbym nosić twój znak, moja bogini – powiedział Lord Yolland.

- Niech tak będzie – odrzekłam.
Cienkie pnącze owinęło się dookoła jednego z jego nadgarstków. Wzdrygnął się, a ja

wiedziałam, że ciernie zraniły go, potem żyjące pnącze stało się tatuażem dookoła jego
nadgarstka, tak idealnym i rzeczywistym jak gałązka, którą było jeszcze chwilę wcześniej.

Yolland wpatrywał się w znak, ścierając krew, która nadal była na jego białej skórze.
- Król nie będzie zadowolony – powiedział Turloch.

- Mam znak mocy jednego z rodziny królewskiej – powiedział Yolland. – Turloch, nie
rozumiesz, co to oznacza?

- To oznacza, że król będzie chciał zobaczyć jej śmierć.
- Myśli, że noszę jego dzieci – odrzekłam. – Chce, żebym żyła.

- Jak to może być?
Uniosłam kielich ponad głową i puściłam go. Unosił się przez chwilę, potem zniknął

w deszczu róż i pnączy.
- Magia – powiedziałam.

- Czy kielich zniknął? – zapytał Dacey ze strachem w głosie.

- Nie – odrzekłam, a Lord Yolland powtórzył po mnie.
- Nie, kiedyś po prostu sam wybierał posiadacza, do którego należał. Wybrał Meredith

i jeżeli chodzi o mnie, to dobrze, Dacey – dotknął swojego nowego tatuażu. – Jestem twój,
kiedy będziesz mnie potrzebowała. Tylko wezwij mnie, a odpowiem.

- Teraz nie będziesz miał innego wyboru, tylko odpowiedzieć – powiedział Turloch.
- To, że nie poprosiłeś o znak, jest twoją hańbą – odrzekł Yolland.

- Chcę żyć – stwierdził Turloch.
- A ja chcę służyć – powiedział Yolland. - Idź, powiedz, co widziałeś. To czas, żeby

przestać się ukrywać. Bogini powróciła do nas i jej moc znów jest z nami.
- Nie uwierzą nam – odezwał się Dacey.

- Uwierzą w to – Yolland pokazał swój tatuaż.
- Król zabije cię – powiedział Dacey.

- Jeżeli spróbuje, zapukam do bram sluaghów i dołączę do Króla Sholto i jego królowej
– odrzekł Yolland.

- Mógłbyś jechać ze sluaghami? – zapytał Dacey.
- O tak – stwierdził Yolland.

Sholto podniósł Mistrala na rękach.
- Nadchodzi świt. Wracajcie na wasz dwór i powiedzcie im, co powiedziała Bogini.

Zajmiemy się Panem Burz.
Położyłam jedną rękę na nagim ramieniu Sholto, a drugą na nodze Mistrala. Kielich

uleczył jego rany, ale hartowana stal może być dla nas jak trucizna. To, że zamknęliśmy rany,
nie oznacza, że trucizna przestała sączyć swój jad.

Sholto powtórzył moje myśli, opierając się o mnie i szepcząc.
- Zrobiłaś cud z kielichem i powstrzymaniem krwawienia, ale hartowana stal jest

podstępną rzeczą, Meredith.
- Musimy zabrać go do waszych uzdrowicieli – powiedziałam.

- Do mojego królestwa możemy dostać się prawie natychmiast, ale nie wiem, czy jesteś
wystarczająco silna na drogę, która wybrałbym.

Czułam siłę ciała Mistrala pod moją ręką, nawet nieprzytomne było muskularne i silne.
- Ocal go, Sholto.

- Jestem Królem Sluaghów, Królem Tego, Co Pomiędzy. Część dzikiej sfory nie wybrała
postaci. Mogę to wykorzystać, żeby po prostu wejść do kopca sluaghów.

- Zrób to – powiedziałam.
- Nie jesteś już dłużej częścią magii sfory, Meredith.

Spojrzałam na to, co pozostało ze sfory na polanie. Seelie dosiedli swoich koni
i odjechali z stronę swojego kopca faerie. Klacz, na której jechałam i wielonogi ogier Sholto nie

były widoczne. To, co pozostało, było wijącym się ogonem komety, z którym podróżowaliśmy.
Było białe i lśniące, jakby księżyc w pełni zmienił się w macki, kończyny oczy, kawałki i części,

które tworzyły coś, czego oko nie mogło widzieć, czy raczej to, w czym umysł nie mógł znaleźć
sensu. Powiedziałabym, że zobaczenie nieuformowanej sfory powinno rozsadzić mi umysł

i kiedyś byłaby to prawda. Przypomniałam sobie swoje przerażenie za pierwszym razem,
tygodnie temu. Teraz wpatrywałam się w to i wiedziałam, po prostu wiedziałam, że mogłam

zmienić to, co widziałam, w cokolwiek. To był surowy chaos, to, od czego wszystko się
zaczynało. Moc Bogini nadal jechała ze mną, a z tym nie bałam się.

- Nie widzę niczego przerażającego. Sprowadź to, ale wiem, że Bogini nadal jest ze mną
i wyprowadzi mnie z tego chaosu.

- Tak długo jak jesteś chroniona, jestem zadowolony, cokolwiek się stanie – powiedział.
Potem zawołał, ale nie słowami. Usłyszałam wezwanie, nie uszami, ale całym swoim ciałem,

jakby moja skóra wibrowała od jakiś słodkich słów.

Lśniące resztki dzikiej fory otoczyły nas. To było jak bycie otoczonym przez ciało, które
przemieszczało się jak woda, chociaż nawet to określenie nie odzwierciedlało dokładnie

prawdy. Brak mi było słów, brak było doświadczeń pasujących do wrażeń, jakie odczuwałam,
będąc niesioną przez surową magię w pierwotnej postaci. Mój ojciec upewnił się, że jestem

biegła w głównych religiach ludzkiego świata. Pamiętam, jak czytałam o stworzeniu w Biblii.
Wydawało się to być czymś uporządkowanym, jakby Bóg powiedział „żyrafa” i żyrafa pojawiła

się w pełnej formie, jaką znamy. Ale kiedy stałam pośrodku surowego chaosu, wiedziałam, że
tworzenie było jak narodziny, nieporządne i nigdy tak do końca nie były tym, czym się

spodziewano.
Macka dotknęła mnie i nagle blask stał się jaśniejszy, potem białe konie uciekły

z krzykiem z otaczającego nas okręgu. Coś mającego niemalże rękę, sięgnęło po mnie, a ja
chwyciłam tę niemalże dłoń. Spojrzałam mu w oczy i poczułam, że ta bezkształtna postać pyta

„Czym powinienem być?”
Co zrobiłybyście, gdyby coś zapytało was, czym powinno się stać? Jaka postać

przyszłaby wam do głowy? Gdybym tylko miała czas pomyśleć, ale tu nie było czasu. To była
chwila tworzenia, a bogowie nie mają wątpliwości. Byłam naczyniem Bogini, ale było we mnie

za wiele siebie, żebym mogła nie wiedzieć, że nigdy nie będą boginią. Miałam za wiele
wątpliwości.

Prawie ręka w mojej stała się szponem. Oczy, w które wpatrywałam się, zmieniły się
w coś podobnego do głowy sokoła, ale białego i lśniącego, a także będącego zbyt gadzim, żeby

być ptakiem i jeszcze… Szpony przecięły moją rękę, kiedy odsuwały się i moja krew opadała
jak rubiny, lśniąc w jasnym, białym świetle. Krople krwi wirowały w chaosie i to, czego

dotknęły, zmieniało postać. Cała najstarsza magia pochodziła od krwi, albo od ziemi. Nie
miałam ziemi do zaoferowania, kiedy wirowaliśmy wewnątrz tornada ciała, kości i magii, ale

krew tak, tę posiadałam.
Podziękowałam… smokowi, który przypomniał mi, po co była krew. Fantastyczne

postacie kształtowały się, niektóre z nich istniały wcześniej w faerie, ale inne były nowe.
Niektóre z nich istniały tylko w książkach, w opowieściach o wróżkach, nie były prawdziwe, ale

byłam po części człowiekiem i wykształciłam się w ludzkich szkołach. Nigdy nie widziałam
wielu z istot z legend, więc nie mogłam powołać ich do istnienia. Ale to moja wyobraźnia

zmieniała postaci. Niektóre z istot były piękne, niektóre przerażające. Nigdy więcej nie miałam
żałować maratonów horrorów, jakie obejrzałam z przyjaciółmi w college’u, ponieważ istoty

z horrorów były tu również. Ale niektóre z najciemniejszych postaci spojrzały na mnie oczami
wypełnionymi współczuciem, zanim odleciały w noc. Niektóre z tych, najbardziej trafiających

do serca pięknem, patrzyły na mnie bezlitosnymi oczami, jak oczy tygrysa, którego
wyhodowałeś, aż do dnia, kiedy zorientowałeś się, że jest nieoswojony, a ty jesteś tylko

posiłkiem.
Potem znaleźliśmy się w kopcu sluaghów, z lśniącymi pozostałościami nieokiełznanej

magii, a sami sluaghowie zwrócili się w naszą stronę, żeby walczyć.
- Potrzebujemy uzdrowiciela! – krzyknął Sholto.

Większość z nich zawahała się, wpatrując się w nas, jakby byli głusi i oniemiali. Nocni
myśliwce oderwali się od sufitu i polecieli w dół jednego z ciemnych tuneli. Miałam nadzieję, że

polecieli zrobić, jak rozkazał im ich król, ale pozostali zaskoczeni sluaghowie nadal wydawali się
niepewni, co robić.

Lśniący okrąg dookoła nas klęknął, jakby mieli nogi, na których mogli klękać, a ja
wiedziałam, czego chcieli. Chcieli przewodnictwa. Przewodnika, który wybierze, czym będą.

Zorientowałam się, że znaleźliśmy się w wielkiej, centralnej sali. Był tutaj tron z kości
i jedwab na środku głównego stołu. To było miejsce, gdzie dwór jadł, a kiedy odbywały się

audiencje, czy przybywali ważni goście, wielkie stoły przesuwano. Sala tronowa często służyła

jako oficjalna jadalnia w zamkach w faerie i poza nią.
Odezwałam się do zgromadzonych sluaghów.

- To nieokiełznana magia chce otrzymać postać. Podejdźcie i dotknijcie jej, a stanie się
tym, czego potrzebujecie czy pragniecie.

Odezwała się wysoka postać w kapturze.
- Nieokiełznana magia zmienia postać tylko pod dotykiem sidhe.

- Kiedyś magia była dla wszystkich faerie. Niektórzy z was pamiętają te czasy.
Jeden z nocnych myśliwców wiszących na ścianie odezwał się w ich typowy, lekko

syczący sposób.
- Nie jesteś na tyle stara, żeby pamiętać, o czym mówisz.

- Bogini mówi przez nią, Dervil – odezwał się Sholto. I to imię pozwoliło mi domyśleć
się, że to kobieta mocny myśliwiec, chociaż patrząc, nie mogłam tego stwierdzić.

Lśniący, klęczący okrąg zaczął blaknąć.
- Czy utracicie szansę pokazania sidhe, że najstarsza magia zna dotyk ręki sluaghów? –

zapytałam. - Podejdźcie i dotknijcie ich, zanim blask opadnie. Cofnijcie się i utracicie magię. Tej
nocy byłam ciemną Boginią – uniosłam moją nadal krwawiąca dłoń. – Nieokiełznana magia

skosztowała mojej krwi. Lśni jak białe światło, ale czy to nie księżyc lśni na waszym nocnym
niebie?

Ktoś zrobił krok w przód. To Gethin, w krzykliwej hawajskiej koszulce i spodniach,
chociaż gdzieś zostawił swój kapelusz, więc jego długie, podobne do oślich uszy opadały na

ramiona. Uśmiechnął się do mnie pokazując, że jego podobna do ludzkiej twarz pełna jest
ostrych, szpiczastych zębów. Był jednym z tych, którzy zjawili się w Los Angeles, kiedy Sholto

po raz pierwszy przybył po mnie. Nie był jednym z najpotężniejszych sluaghów, ale był śmiały,
a my dzisiejszej nocy potrzebowaliśmy śmiałości.

Położył swoją małą rękę na jednej ze lśniących postaci i było tak, jakby jego dotyk był
czarnym atramentem wlanym do lśniącej wody. Jakby ciemny kolor uderzył w lśniące światło,

postać zaczęła się zmieniać. Światło i ciemność zmieszały się i przez chwilę nic nie widziałam,
jakby jakiś magiczny woal zasłonił część procesu. Kiedy widok rozjaśnił się, stał przed nami

mały czarny kucyk.
Gethin zaśmiał się rechoczącym, zachwyconym śmiechem. Zarzucił ramiona dookoła

trzęsącej się szyi, a kucyk poruszył się uszczęśliwiony. Szczęśliwe parsknięcie pokazało, że
kucyk ma zęby tak ostre jak te Gethina, ale większe. Kucyk spojrzał na mnie, w jego oczach

widać było błysk czerwieni.
- Kelpie – wyszeptałam.

Gethin usłyszał mnie, ponieważ uśmiechnął się.
- Nie, Księżniczko. To Each Uise

6

. To wodny konik z Highlands w Szkocji, znany

z opowieści tamtejszej ludności.
Uścisnął znów kucyka, a ten trącił go znów, jak długo niewidziany pupilek.

Pozostali podeszli z wyciągniętymi rękami. Były tam włochate istoty, które nie były
całkowicie końmi, ale też niezupełnie czymś innym. Wyglądały na niedokończone, ale

sluaghowie krzyknęli zachwyceni na ich widok. Był ogromny, czarny dzik z mackami po każdej
stronie pyska. Były czarne ogary, ogromne i gwałtowne, z oczami będącymi zbyt wielkimi

w stosunku do twarzy, jak ogary z starych opowieści Hansa Christiana Andersena, o psach
z oczami wielkimi jak talerzyki

7

. Ich ogromne, okrągłe oczy były czerwone i lśniące, ich pyski

był tak szerokie, że wydawały się niezdolne do zamknięcia, więc ich języki były wywieszona
ponad szpiczastymi zębami.

Ogromne macki, szerokie jak człowiek, obniżyły się z sufitu. Spojrzałam do góry
i zauważyłam to, co pokrywało sufit. Widziałam macki w szpitalu w Los Angeles, ale nie

widziałam nic poza mackami. Teraz widziałam całą postać. Zajmowała większą cześć kopuły

ogromnego sufitu. Postać trzymała się powierzchni, podobnie jak nocni myśliwce, ale macki nie
pomagały w trzymaniu się. Była odwrócona i wisiała jak żywe stalaktyty. Dwoje ogromnych

oczu patrzyło w dół, na nas, a w chwili, w której zobaczyłam te oczy, pomyślałam „To musi
być jakiś rodzaj ośmiornicy”, ale ośmiornica nie miała tak wielu ramion, tak dużo ciała.

Długa macka dotknęła ostatniego lśniącego strzępu magii i nagle pojawiła się ludzka
wersja istoty z mackami. Wszystkie pozostałe istoty uformowane z magii stały się zwierzętami:

psami, końmi, świniami. Ale to w oczywisty sposób było dziecko tego, co wisiało na suficie.
Macki na suficie krzyknęły uradowane, ich krzyk odbił się po sali sprawiając, że

niektórzy wzdrygnęli się, ale w większości z uśmiechem. Ogromne macki chwyciły swoją
mniejszą wersję i uniosły do sufitu. Istota z mackami, której nazwy nie znałam, przywarła do tej

większej i radośnie się zaśmiała.
Sholto obrócił załzawioną twarz do mnie.

- Była tak długo sama. Bogini nadal nas kocha.
Objęłam go ramieniem, kładąc dłoń na Mistralu.

- Bogini kocha nas wszystkich, Sholto.
- Królowa była twarzą Bogini przez tak długi czas, Meredith, a ona nie kocha nikogo.

6

Each Uisge- mitologiczny szkocki duch wody, w Irlandii zwany Aughisky. Był jeszcze bardziej

krwiożerczy niż

kelpie.

http://en.wikipedia.org/wiki/Each_uisge

7

Chodzi o psy z baśni „Krzesiwo”

Pomyślałam „Kocha swojego syna, Cela”, ale na głos powiedziałam co innego.
- Ja kocham.

Zrobiłam jedyną rzecz, jaką mogłam. Stanęłam na palcach i pocałowałam go.
- Będę ci to przypominać – spojrzałam na niego, starając się, żeby na mojej twarzy widać

było wszystko to, czego potrzebował, ale część mnie zastanawiała się, gdzie był uzdrowiciel.
Miałam być królową, a to znaczyło, że droga była mi nie tylko jedna osoba. Właśnie teraz była

jedna z takich chwil. Byłam szczęśliwa, że Sholto był szczęśliwy, czy szczęśliwszy z powodu
swych ludzi i tego, że tak wiele odzyskali, ale również chciałam, żeby Mistral żył. Gdzie był

uzdrowiciel, kiedy zdarzały się cuda Bogini?
Nocni myśliwce powrócili z odległego tunelu.

- Mają ze sobą uzdrowiciela – powiedział Sholto, jakby odczytał wątpliwości na mojej
twarzy. Na brzegu jego szczęścia był smutek. Wiedział, że nigdy nie będzie mój i tylko mój.

Byłam królową, więc bardziej niż w przypadku innych, moja lojalność rozdzielona była
pomiędzy moich ludzi.

Rozdział 12

Spodziewałam się, że z nocnymi myśliwcami przybędzie jeden ze sluaghów, ale to był
człowiek. Wyglądał na człowieka, chociaż na plecach miał wielki garb. Był przystojny,

z krótkimi brązowymi włosami i uśmiechniętą twarzą. Miał ze sobą czarną torbę lekarską.
Spojrzałam na Sholto.

- Jest człowiekiem, ale żyje z nami od wielu lat.
Ludzie mogą przybyć do faerie i nie starzeć się, ale jeżeli kiedykolwiek opuszczą naszą

krainę, wszystkie lata, które minęły, powrócą do nich w jednej chwili. Kiedyś, jeżeli zostałeś
w faerie na jakąkolwiek ilość czasu, nie mogłeś nigdy powrócić, nie byłbyś zwykłym

człowiekiem.
- Był lekarzem zanim do nas przybył, ale kształcił się przez długi czas będąc w faerie.

Uzdrowi twojego Pana Burz, jeżeli tylko ktokolwiek jest w stanie to zrobić.
Zorientowałam się, że cały czas dotykam przez ubranie ciała Mistrala. Przesunęłam się,

więc mogłam widzieć jego twarz, a to co widziałam, nie było pocieszające. Jego skóra,
normalnie lśniąca bielą, była prawie tak szara, jak jego włosy. Niektórzy sidhe, włączając mnie,

mogą zmienić magią osobistą kolor swojej skóry, ale ten ziemisty szary nie powstał w taki
sposób.

Czy Bogini rozproszyła mnie magią, żeby pozbawić mnie jednego z moich królów? Na
pewno nie.

- Królu Sholto, Księżniczko Meredith – odezwał się uzdrowiciel - jestem zaszczycony
służąc wam.

To było tylko konwencjonalne pozdrowienie. Jego brązowe oczy patrzyły bardziej na
pacjenta niż na nas. Podobało mi się to. Wyczuł puls Mistrala jedną wypielęgnowaną ręką.

Przystojna twarz lekarza była bardzo poważna, a oczy wydawały się odległe, jakby był w coś
wsłuchany.

Dotknął częściowo uzdrowionych ran.
- Mój królu, jakaś magia uzdrowiła jego rany, ale jest nadal bardzo chory. Co zadało te

rany?
- Strzały z grotami z hartowanej stali – odpowiedział Sholto.

Uzdrowiciel zacisnął wargi, a jego ręce szybko przebiegły przez Mistrala.
- Znajdźmy jakiś pokój, gdzie będę mógł odpowiednio się nim zająć.

- Zabierzmy go do mojej komnaty – powiedział Sholto.
Uzdrowiciel przez chwilę wyglądał na zaskoczonego.

- Jak mój król sobie życzy – powiedział po prostu. Zaczął iść z stronę tunelu, z którego
przybył.

- Meredith, podążaj za lekarzem – odezwał się Sholto.
Zaczęłam się kłócić, ponieważ chciałam widzieć Mistrala, ale coś na twarzy Sholto

sprawiło, że po prostu skinęłam głową. Podążyłam za doktorem, spoglądając jedynie za siebie,
żeby widzieć Sholto idącego za nami z Mistralem w ramionach.

Sholto miał rację. Nie było gwarancji, że nie mam wrogów tutaj, pomiędzy sluaghami.
Myśleliśmy, że byłam tu bezpieczna, ale ludzie z tego kopca faerie również próbowali mnie

zabić. Tyle, że z zupełnie innych powodów. Wiedźmy, nocne wiedźmy, które kiedyś były
osobistą strażą Sholto próbowały zabić mnie z zazdrości. Były kimś więcej niż strażniczkami,

podobnie jak moja własna straż. Wiedźmy uważały, że Sholto zapomni o nich teraz, kiedy po
raz pierwszy skosztował ciała sidhe. Ale wiedźmy, które chciały mojej śmierci, same już nie

żyły. Dwie z nich zabiłam w samoobronie. Jedna zginęła z ręki Sholto, żeby zapewnić mi
bezpieczeństwo. Nadal na tym dworze byli tacy, którzy obawiali się, że to, że będę z ich królem,

może zmienić ich na zawsze i zabrać to, co czyni z nich sluaghów. Obawiali się tego, że moja
magia zmieni ich w bladą wersję Seelie. Był to ten sam strach, jaki moja ciotka Andais, Królowa

Powietrza i Ciemności, czuła na swoim własnym dworze.
Szłam więc za doktorem, z Sholto idącym za mną. Mimo, że martwiliśmy się o życie

Mistrala, to nadal zaprzątała nas troska o moje bezpieczeństwo. Czy zawsze tak będzie? Czy ani
w krainie faerie, ani poza nią, nie będzie dla mnie bezpiecznego miejsca?

Modliłam się do Bogini o bezpieczeństwo, o przewodnictwo i o Mistrala. Doszedł mnie
delikatny zapach róż. Potem podążył za nim zapach ziół. Tymianek, mięta i bazylia, jakbyśmy

szli po rozrzuconych ziołach, ale spojrzenie w dół upewniło mnie, że podłoga była goła.
W rzeczywistości, była to jaskinia jak w większości dworów, nagie kamienie, które wyglądały

bardziej na wygładzone przez wodę, niż ociosane ręcznie.
- Czuję zapach ziół i róż – odezwał się Sholto za mną.

- Tak jak i ja – odrzekłam.
Korytarz rozszerzył się, przed podwójnymi drzwiami stały dwie postacie w pelerynach.

Przez chwilę myślałam, że to nocne wiedźmy, które kiedyś były jego strażą, ale gdy potem
obróciły się i spojrzały na nas, zobaczyłam, że postacie w pelerynach były męskie. Były

niemalże tak wysokie, jak sam Sholto, blade i muskularne, ale w ich twarzach była jakaś

gładkość, usta były pozbawione warg, owalne, szpary oczu miały w sobie ciemność jaskini.
- Moi kuzynowie – powiedział Sholto. – Chattan i Iomhair.

Ostatnim razem, kiedy widziałam jego straż, byli to jego dwaj wujkowie, ale obaj zginęli
broniąc go. Zastanawiałam się, czy tych dwóch było synami utraconych wujków, ale nie

pytałam. Nie było dobrze przypominać, że ktoś (to znaczy ja) był na miejscu, kiedy zginęli ich
ojcowie. Ludzie maję tendencję do obwiniania cię, jeżeli jesteś zawsze obok ludzi, którzy giną.

Ta śmierć nie była z mojej winy, ale skoro nie można winić swojego kuzyna i króla, nie
chciałam skierować ich zarzutów na zły cel.

Pozdrowiłam ich więc, a oni odpowiedzieli bardzo formalnie.
- Księżniczko Meredith, zaszczycasz nasz kopiec swoją obecnością – to było bardzo

uprzejmie jak na sluaghów.
Automatycznie odpowiedziałam formalnym tonem. Lata spędzone na dworze sprawiły,

że robiłam to odruchowo.
- To ja jestem uhonorowana przebywaniem pomiędzy sluaghami, będącymi silną, lewą

ręką Dworu Unseelie.
Wymienili spojrzenia, kiedy weszliśmy przez drzwi. Jeden z nich, a wyglądali tak

podobnie, że nie wiedziałam który, odezwał się.
- Minęło sporo czasu, od kiedy ktoś z królewskiej rodziny Unseelie nazwał tak sluaghów.

Sholto położył Mistrala na wielkim łóżku w odległej części komnaty. Odwróciłam się,
żeby odpowiedzieć strażnikom.

- Minęło dużo czasu, od kiedy sluaghowie spełniają swój obowiązek względem Dworu
Unseelie. Przybyłam tutaj szukając schronienia i bezpieczeństwa pomiędzy sluaghami, nie

pomiędzy Unseelie, czy Seelie. Przybyłam z nienarodzonym dzieckiem waszego króla w moim
ciele i szukam bezpieczeństwa pomiędzy jego ludźmi.

- Więc te plotki są prawdą? Nosisz dziecko Sholto?
- Tak – odrzekłam.

- Zostaw ich, Chattan – powiedział drugi strażnik, Iomhair. – Muszą zająć się rannym.
Chattan ukłonił się i zamknął drzwi, ale kiedy to robił, patrzył na mnie, jakby to było

bardzo ważne. Stałam tak i odwzajemniałam jego spojrzenie, ponieważ była w nim waga. Były
chwile, kiedy czułam nie tylko magię, ale również przeznaczenie krążące dookoła mnie.

Wiedziałam, że Chattan był ważny, tak samo, jak ta krótka rozmowa, którą właśnie odbyliśmy.
Mogłam to poczuć, aż do chwili, kiedy drzwi zamknęły się i poczułam, że jestem wolna, żeby

podejść do łóżka, do Mistrala.
Sholto i lekarz obdzierali z niego ostatnie części ubrania. Pamiętałam go jako tak

mocnego, tak pełnego życia. Leżał na łóżku nieruchomy, jak martwy. Jego pierś uniosła się
i opadała, ale jego oddech był płytki. Jego skóra nadal miała niezdrowy, szary odcień. Bez

ubrania mogliśmy zobaczyć, jak wiele ran szpeciło jego ciało. Naliczyłam siedem osobnych ran,
zanim Sholto podszedł do mnie. Chwycił mnie za ramię i odwrócił od łóżka.

- Wyglądasz na bladą, Moja Księżniczko. Usiądź.
Potrząsnęłam głową.

- To Mistral jest ranny.
Sholto wziął obie moje ręce w swoje i spojrzał mi w twarz. Wydawał się wpatrywać we

mnie. Jedną ręką dotknął mojego czoła.
- Jesteś zimna.

- Byłam na zewnątrz na zimowych chłodzie, Sholto – Próbowała spojrzeć za niego, na
łóżko.

- Meredith, jeżeli mam wybrać pomiędzy tym, żeby uzdrowiciel zbadał ciebie i dzieci,
które nosisz, lub ocalił Mistrala, to wybiorę ciebie i dzieci. Więc usiądź i udowodnij mi, że nie

jesteś w szoku. Jazda z dziką sforą nie jest częstym zajęciem dla kobiet, a nigdy nie słyszałem

o ciężarnej kobiecie, lub bogini, która by z nią jechała.
Słyszałam jego słowa, ale wszystko, o czym mogłam myśleć, to to, że być może Mistral

umiera.
Ścisnął mocno moją rękę. Ból był na tyle duży, że skrzywiłam się i próbowałam

wyciągnąć dłoń.
- Ranisz mnie – powiedziałam.

- Mógłbym potrząsnąć tobą, ale nie wiem, jak to wpłynęłoby na dzieci, Meredith.
Potrzebuję, żebyś zatroszczyła się o siebie, żebyśmy my mogli zatroszczyć się o Mistrala.

Rozumiesz to?
Puścił moją dłoń i delikatnie poprowadził mnie za łokieć do krzesła, które musiało tam

stać cały czas. Wydawało się, że do tej pory nie widziałam pokoju, jakby jedyne co mogłam
widzieć to Mistral, Sholto i uzdrowiciel. Czy byłam w szoku? Czy z powrotem wpadłam

w szok, kiedy ustąpiła magia? Czy po prostu teraz dotarły do mnie wszystkie zdarzenia
wieczoru?

Krzesło, na którym usadził mnie Sholto, było ogromne. Pod rękami miałam
wyrzeźbione w drewnie podpórki, gładkie od pieszczących je od wielu lat dłoni. Poduszki pode

mną były miękkie, a tył krzesła obity był jedwabiem, ciemnopurpurowym jak winogrona, czy
w ciemnym kolorze wina. Rozejrzałam się dookoła po pokoju i zauważyłam, że większość

pokoju była w odcieniach purpury i burgunda. Wydaje mi się, że spodziewałam się czarnego
i szarego, podobnie jak w pokoju Królowej. Sholto spędzał wiele czasu na Dworze Unseelie,

starając się do niego dopasować, a arystokraci Unseelie nosili głównie czerń, więc myślałam, że
tak urządzi swój dom, ale teraz byłam tutaj i nic nie było takie, jak sobie wyobrażałam.

Pomiędzy burgundem i purpurą były elementy czerwone i lawendowe, złote i żółte tu
i tam, wplecione pomiędzy ciemniejsze kolory. Moje mieszkanie w Los Angeles było

w większości w kolorze burgundowym i różowym. Aż do tej chwili nie przyszło mi do głowy,
że ten, kogo poślubię, dekorowałby ze mną nasz dom. Byłam w ciąży z ich dziećmi, a nawet nie

znałam ich ulubionych kolorów, poza Galenem. Od kiedy byłam mała, wiedziałam, że Galen
lubi zielony. Ale pozostali moi mężczyźni, nawet Doyle i mój utracony Mróz, nie mieli czasu

powiedzieć mi o małych rzeczach jakie lubią, lub jakich nie lubią. Kolory, poduszki, dywaniki
czy nagie drewno, co woleliby? Nie miałam pojęcia. Od tak dawna spieszyliśmy od jednej

sytuacji kryzysowej do drugiej, albo działaliśmy, żeby dopełnić nasze przeznaczenie, że nie było
czasu, by martwić się o typowe sprawy, o których rozmawiają pary.

Spędziłam wczesną część swojego życia z moim ojcem pomiędzy ludźmi, Amerykanami,
więc wiedziałam jak to być parą, ale miałam te same problemy, co wszyscy członkowie rodzin

królewskich. Próbowaliśmy być zwyczajni, ale w końcu to nie było tak naprawdę możliwe.
Moglibyśmy wtedy zniszczyć to, czym byliśmy.

Sholto pojawił się przede mną z kubkiem w ręce. Unosiła się nad nim para, pachniało
ciężko, ciepło i słodko. Mogłam rozpoznać niektóre z przypraw, ale nie wszystkie.

- Grzane wino, ale nie mogę wypić, skoro jestem w ciąży.
Od łóżka odezwał się uzdrowiciel.

- Widziałaś, kiedy służący przyniósł wino?
Zamrugałam patrząc na niego ponad ramieniem Sholto.

- Nie – odrzekłam.
- Potrzebujesz czegoś, co ci pomoże, Księżniczko Meredith. Wierzę, że znów wpadniesz

w szok, a jak wiele szoków możesz mieć w jedną noc, skoro jesteś w ciąży z bliźniętami? To
ciężkie dla ciała i mimo faktu, że pochodzisz od bóstw płodności, co może ci pomóc, jesteś po

części człowiekiem, a po części skrzatem. Żadne z nich nie jest wolne od powikłań.
- Co ty wiesz o skrzatach? – Zapytałam, a Sholto owinął moje ręce dookoła kubka.

Potrzebowałam obu rąk, żeby utrzymać gładkie drewno.

- Henry zajmował się wieloma pomniejszymi istotami magicznymi, od kiedy jest z nami
– powiedział Sholto. – Jednym z powodów, dla których przybył na nasz dwór, jest jego

zaciekawienie naszymi wieloma postaciami. Uważał, że więcej się tutaj nauczy.
- Więc pomagałeś przy narodzinach skrzatów? – zapytałam.

Sholto ręką skierował kubek w stronę moich ust. Moje dłonie pozostały owinięte
dookoła kubka, ale nie pomogłam mu. Czułam się dziwnie pasywnie, jakby nic nie miało

znaczenia. Mieli rację. Potrzebowałam czegoś.
- Pomagałem – powiedział lekarz - i przyrzekam ci, Księżniczko, że jeden kubek

grzanego wina nie skrzywdzi ciebie i twoich dzieci. Pomoże ci myśleć jasno i ustrzeże cię przed
tymi okropnymi rzeczami, jakie widziałaś dzisiejszej nocy – brzmiał bardzo miło, a jego

brązowe oczy były pełne uczciwości.
- Jesteś czarownikiem – powiedziałam.

- Dobrym i daję słowo, że szkoliłem się na lekarza i jestem uzdrowicielem. Ale tak,
jestem tym, co ludzi teraz nazywają medium. W swoich śmiertelnych dniach byłem

czarownikiem, a z garbem na plecach, groziło mi poważne niebezpieczeństwo, że zostanę
zabity za konszachty z diabłem.

- Starym królem sluaghów – powiedziałam.
Skinął głową.

- Byłem widziany jednej nocy z którymś ze sluaghów i to przypieczętowało mój los
pomiędzy ludźmi. Teraz pij. Pij i poczuj się lepiej. – W jego słowach było więcej niż tylko

uprzejmość. Była w nich moc. Pij i poczuj się lepiej. Wiedziałam, że w jego słowach była magia
i wola, coś więcej niż tylko przyprawy w winie.

Sholto pomógł mi wypić i od pierwszego dotknięcia ciepłego, ostrego płynu na moim
języku, poczułam się trochę bardziej raźnie. Przez całe moje ciało przeszedł strumień ciepła,

w podmuchu pocieszenia. To było jak bycie otulonym w ulubiony koc w zimową noc,
z kubkiem gorącej herbaty w jednej ręce i ulubioną książką w drugiej, kiedy twój ukochany leży

z głową na twoich kolanach. To wszystko było w jednym kubku ciepłego wina.
Wypiłam, aż do końca i Sholto nie musiał więcej prowadzić moich rąk.

- Lepiej? – zapytał doktor.
- Dużo – odpowiedziałam.

Sholto zabrał ode mnie kubek i położył go na tacy, na małym stoliku obok krzesła. Stała
tam nawet lampa, zakrzywiona z tyłu ponad krzesłem. To była nowoczesna lampa, co

oznaczało, że pokój był podłączony do elektryczności. Tak wiele przeoczyłam w faerie,
podczas mojego pobytu na Zachodnim Wybrzeżu, widok lampy i wiedza, że mogę włączyć ją

tylko pstrykając w przełącznik, były bardzo pocieszające. Ostatnio były takie chwile, kiedy
magia wydawała się tak wszechobecna, że trochę technologii nie było wcale czymś złym.

- Czy czujesz się na tyle dobrze, żeby przyłączyć się do nas na łóżku? – zapytał doktor.
Pomyślałam o tym, zanim odpowiedziałam, potem skinęłam głową.

- Tak.
- Sprowadź ją, Mój Królu, potrzebuję twojej pomocy.

Sholto pomógł mi wstać. Przez chwilę miałam zawroty głowy. Jego ręka trzymała mnie
pewnie, drugą ręką objął mnie w pasie. Pokój przestał się poruszać, a ja nie byłam pewna, czy

to z powodu wina, magii w winie, nocy, czy czegoś związanego z tym, że nosiłam w swoim ciele
dwa życia. Wiedziałam, że gdybym była człowiekiem, w pełni człowiekiem, bliźnięta miałyby

ciężko w ciele. Ale to była bardzo wczesna ciąża, prawda?
Sholto poprowadził mnie do łóżka, był tam podjazd, więc stało na podwyższeniu, ale

bez stopni. Zastanawiałam się, czy ostatni król sluaghów nie lubił stopni. Nocni myśliwce
czystej krwi nie mają stóp, żeby wchodzić na stopnie, więc podjazd jest lepszy. Oczywiście

mogą latać, więc może podjazd był przewidziany dla jeszcze dawniejszego króla.

Ktoś pstryknął palcami przed moją twarzą. To mnie zaskoczyło, sprawiło, że
zobaczyłam twarz doktora przy mojej.

- Wino powinno zlikwidować to rozproszenie. Nie jestem pewien, czy czuje się na tyle
dobrze, żeby nam pomóc, Mój Królu – lekarz, Henry, wyglądał na zmartwionego i mogłam

poczuć jego zaniepokojenie. Zorientowałam się, że może wizualizować swoje emocje. Jakby
mógł wybierać, jakimi emocjami podzieli się z pacjentem, to musiało sprawiać, że jego

zachowanie w łóżku było niesamowite.
- Co chcesz, żebyśmy zrobili, Henry? – zapytał Sholto.

- Muszę położyć okład na każdej ranie, to wyciągnie truciznę, ale wszyscy mieszkańcy
faerie są magiczni. Potrzebują do przeżycia magii, tak jak ludzie potrzebują powietrza czy wody.

Uważam, że powodem, dla którego hartowana stal jest tak śmiertelna dla faerie, jest to, że
niszczy magię. W efekcie, żelazo w jego ciele niszczy magię, która utrzymuje go przy życiu.

Potrzebujemy dać mu inną magię, żeby zastąpić tamtą.
- Jak mamy to zrobić? – zapytał Sholto.

- Ta magia jest wyższego rzędu, niż ta, którą ja mam do dyspozycji. Potrzebuje magii
sidhe, a tym ja nigdy nie będę – w jego słowach czuć było żal, ale nie gorycz. Dawno temu

pogodził się z tym, kim i czym był.
- Nie jestem uzdrowicielem – powiedział Sholto.

Powrócił zapach róż i ziół.
- To nie uzdrowiciele są nam potrzebni, Sholto – powiedziałam. – Twój doktor jest

wielkim uzdrowicielem.
Henry ukłonił mi się. Jego poskręcany kręgosłup spłycił ten ukłon, ale był tak pełen

gracji, jak żaden, który mi oferowano.
- Jesteś bardzo hojna w swoich pochwałach, Księżniczko Meredith.

- Jestem szczera – zapach róż stał się mocniejszy. Nie był to ciężki, przesycony zapach
nowoczesnych róż, ale lekki, słodki zapach dzikich. Zioła dodawały temu zapachowi ciepła

i gęstości, jakbyśmy stali pośrodku ogrodu ziołowego, otoczonego żywopłotem z dzikich róż,
strzegącego i zapewniającego mu bezpieczeństwo.

Ściana za ogromnym łóżkiem przesunęła się, jak skóra na jakiejś wielkiej bestii, która się
odsuwała. Kiedy kopce Seelie czy Unseelie przesuwały się, to było prawie niezauważalne.

W jednej chwili patrzysz na coś, a w drugiej jest to większe lub mniejsze, lub po prostu inne.
Ale to był kopiec sluaghów i najwyraźniej tutaj można było widzieć, jak się zmienia.

Ciemne kamienie rozciągnęły się jak guma w ciemności bardziej wypełniającej niż
jakakolwiek noc. To była jaskinia ciemności, ale bardziej niż to, była to ciemność taka, jak na

początku czasu, zanim odnalazły się świat i światło, zanim pojawiło cię cokolwiek innego niż
tylko mrok. Ludzie zapomnieli, że ciemność przybyła pierwsza, nie światło, nie słowo Bóstwa,

ale mrok. Idealny, całkowity, nie potrzebujący niczego, nie proszący o nic, po prostu wszystko
co tu było to mrok.

Zapach róż i ziół był tak rzeczywisty, że mogłam posmakować go na języku, jak napój
w słoneczny dzień.

Świt przerwał ciemność. Słońce, które nie miało nic wspólnego z niebem na zewnątrz
kopca, uniosło się na odległej krzywiźnie nieba, jakby rozjaśniając delikatnym światłem,

ujawniając ogród. Mogłam powiedzieć, że to był ogród - labirynt, jakby czas zniszczył
wypielęgnowany ogródek ziołowy w czysty, o zagiętych liniach, wiktoriański ogród, chociaż

moje oczy nadal widziały zioła. Im dłużej starasz się dojrzeć rośliny, kamienną ścieżkę
pomiędzy nimi, tym bardziej nie widzisz w tym sensu. Jak ogród labirynt oparty na prostych

geometrycznych liniach. Ten rodzaj kształtów, które niemalże sprzeciwiają się prawom fizyki,
nie powinny istnieć, ale teraz pod ziemią było słońce i ogród, którego nie było chwilę

wcześniej. Cóż przy tym znaczyło trochę nietypowej geometrii?

Cały ogród otaczał żywopłot. Czy był tutaj sekundę wcześniej? Nie pamiętałam tego, po
prostu był. Był tu okrąg dzikich róż, taki, jaki kiedyś widziałam w wizji. Była to pomieszana

wizja, po części zadziwiająca, a po części będąca doświadczeniem bliskim śmierci. Zmusiłam
się, żeby nie przypominać sobie wielkiego dzika, który prawie mnie zabił, zanim skropiłam

śnieg jego krwią, ponieważ magia tworzenia sprawia, że to, o czym pomyślisz, staje się aż za
bardzo rzeczywiste.

Pomyślałam o uzdrowieniu Mistrala. Pomyślałam o moich dzieciach. Pomyślałam
o mężczyźnie stojącym obok mnie. Sięgnęłam po rękę Sholto. Przestraszył się, wpatrując się we

mnie szeroko otwartymi oczami, ale uśmiechnął się, kiedy ja się uśmiechnęłam.
- Zabierzmy go do ogrodu – powiedziałam.

Sholto skinął głową i podszedł, żeby podnieść nadal nieprzytomnego Mistrala.
Spojrzałam do tyłu na doktora.

- Idziesz, Henry?
Potrząsnął głową.

- Ta magia nie jest dla mnie. Zabierzcie go, ocalcie go. Wytłumaczę, gdzie jesteście.
- Wydaje mi się, że ogród pozostanie tutaj, Henry – stwierdził Sholto.

- Zobaczymy, nieprawdaż? – powiedział Henry z uśmiechem, ale w jego oczach był żal.
Widziałam takie spojrzenie w oczach innych ludzi w faerie. Spojrzenie mówiące, że bez

znaczenia jak długo pozostaną tutaj, wiedzą, że tak naprawdę nigdy nie będą jednymi z nas.
Możemy przedłużyć ich życie, ich młodość, ale nadal są tylko ludźmi, w krainie, gdzie nikt inny

nie jest.
Wiedziałam, jak to jest być śmiertelnym w świecie nieśmiertelnych. Wiedziałam, jak to

jest wiedzieć, że się starzeję, a inni nie. Byłam po części człowiekiem i były chwile jak ta, które
przypominały mi, co to oznaczało. Nawet z najbardziej potężną magią w całej faerie, która

przychodziła do mojej ręki, nadal znałam żal i śmiertelność.
Stanęłam na palcach i pocałowałam Henrego w policzek. Spojrzał zaskoczony, potem

zadowolony.
-Dziękuję, Henry.

- To honor służyć rodzinie królewskiej na tym dworze – powiedział, a w jego głosie
niemalże było słychać łzy. Kiedy odsunęłam się, dotknął miejsca w którym go pocałowałam,

jakby nadal czuł tam moje usta.
Podeszłam do Sholto, który stał trzymając Mistrala, jakby ten nic nie ważył, a on mógł

trzymać go całą noc. Położyłam jedną rękę na ramieniu Sholto, drugą na nagiej skórze Mistrala
i weszliśmy do ogrodu.

Rozdział 13

Kamienie ogrodowej ścieżki poruszały się pod moimi nagimi stopami. Nagle stałam się
świadoma niewielkich skaleczeń na moich stopach. Kamienie wydawały się dotykać tych

skaleczeń.
Chwyciłam mocniej ramię Sholto i spojrzałam w dół na to, po czym szliśmy. Kamienie

były w odcieniach czerni, ale były w nich wizerunki. Jakby część z bezpostaciowych istot
z dzikiej sfory była wewnątrz kamieni, ale nie były tylko obrazem. Sięgały do powierzchni

kamieni mackami i wieloma kończynami, jakby mogły nas dotknąć. Miniaturowe części
nieokiełznanej magii wydawały się zwłaszcza zainteresowane tymi miejscami, gdzie byłam

skaleczona, lub krwawiłam.
Podskoczyłam prawie spychając Sholto ze ścieżki.

- Co się stało? – zapytał.
- Wydaje mi się, że kamienie karmią się skaleczeniami na moich stopach.

- Więc potrzebuję miejsca, żeby położyć Pana Burz, wtedy będę mógł ponieść ciebie –
na jego słowa, środek ogrodu labiryntu rozszerzył się jak usta, czy część odzieży, którą

rozsuwasz, żeby zrobić miejsce na rękaw.
Rozległ się dźwięk roślin przesuwających się z szybkością, którą w naturze rośliny nigdy

się nie poruszały, suchy, szeleszczący szelest, który sprawił, że rozejrzałam się dookoła.
Czasami rośliny poruszały się po prostu dlatego, że powstawało nowe miejsce w faerie, ale

czasami oznaczało to atak. Krwawiłam dla róż w przedpokoju Unseelie. Moja krew obudziła je,
ale to nadal bolało i nadal było przerażające. Rośliny nie myślą jak ludzie, sprawienie, że są

zdolne do ruchu, tego nie zmienia. Rośliny nie rozumieją, jak czują i myślą zwierzęta. Wydaje
mi się, że ta prawda działa w obie strony, ale nie zamierzałam krzywdzić roślin przypadkowo.

Nie byłam pewna, czy te szeleszczące, spieszące się rośliny zapewnią mi bezpieczeństwo.
Zazwyczaj czułam się bezpieczna, kiedy magia Bogini poruszała się tak mocno, ale było

coś w tym ogrodzie, co sprawiało, że byłam nerwowa. Może było to uczucie, że kamienie
poruszały się pod moimi nogami, używając małych ust, żeby lizać i pić z maleńkich skaleczeń

na moich stopach. Może supłanie się ziół, które było niemalże oszałamiające, jeżeli popatrzyło
się na nie zbyt długo.

Spojrzałam za nas i zauważyłam, że różany żywopłot zamknął się całkowicie dookoła
ogrodu. Nie, było wejście. Wyglądało jak białe wrota z drewnianymi łukiem, który wyginał się

z gracją ponad nimi. Potem zauważyłam, że na jasnym drewnie były obrazy. Wtedy wiedziałam,
że to nie było drewno. Wrota były utworzone z kości.

Teraz pośrodku ogrodu znajdowały się cztery małe drzewa, wewnątrz poruszały się
zioła i kamienie. Pnącza wiły się ponad nimi, a drzewo kształtowało się pod ukośnymi rzędami

pnączy w sposób, w jaki drzewa układają się, kiedy pnącza kształtują je przez całe życie. Pnącza
przeplatały się ponad drzewami, a konary i liście drzew zaplotły się w baldachim. Pnącza

przeplotły się poniżej, nowe zioła wyrosły pod pnączami, tworząc pod nimi roślinny materac.
Ogród wyrastał na łóżko dla Mistrala.

Płatki kwiatów zaczęły upadać na łóżko. Nie tylko płatki róż, które czasami padały
dookoła mnie, ale kwiaty wszystkich kolorów i rodzajów. Uformowały cztery poduszki, które

znalazły się na całej szerokości łóżka. Uformowały koc, który ułożył się w nogach łóżka i
złożył się jak na noc.

Sholto spojrzał na mnie pytającym wzrokiem. Odpowiedziałam najlepiej jak mogłam.
- Twój kopiec szykuje miejsca dla nas, do snu i żeby uzdrowić Mistrala.

- I uzdrowić ciebie, Meredith.
Ścisnęłam jego ramię.

- Uzdrowić nas wszystkich.
Sholto podszedł do łóżka, po rozciągającej się zielonej trawie, tak jasnej, że wydawała się

zbyt zielona, żeby być trawą. W chwili, kiedy zeszłam z kamieni na trawę, zorientowałam się, że
tam były również małe kamienie. Spojrzałam w dół, na to po czym szłam i wiedziałam, że było

to utworzone ze szmaragdów. Kruszyły się pod stopami, ale nie były ostre czy raniące. Nie
miałam słów na określenie struktury szmaragdów. Było prawie tak, jakby były prawdziwą trawą,

której tylko przydarzyło się, że ukształtowana została z drogocennych kamieni.
Sholto ułożył Mistrala na środku łóżka. Tak jakby wiedział, co musi być zrobione, żeby

go uleczyć. Bóstwo przemawiało dzisiejszej nocy nie tylko do mnie.
Łóżko było na tyle wysokie, że musiałam się na nie raczej wspiąć niż wejść. Pnącza na

brzegu łóżka owinęły się dookoła mnie, unosząc mnie. To był właściwie bardziej pomocne, niż
pocieszające. Łóżko było wspaniałą rzeczą, ale myśl, że pnącza mogą poruszać się, na tyle, żeby

owinąć się dookoła mnie, kiedy będę spała, nie była do końca dobrą myślą.
Sholto klęknął po drugiej stronie Mistrala, patrząc od miejsca, w którym wczołgałam się

na łóżko.
- Dla kogo jest czwarta poduszka? – zapytał.

Klęknęłam zaskoczona miękkością ziół, pnączy i płatków, i wpatrywałam się

w poduszkę. Zaczęłam mówić „Nie wiem”, ale pośrodku oddechu, jaki zaczerpnęłam, żeby to
powiedzieć, wyszło z moich ust inne słowo: „Doyle.”

Sholto spojrzał na mnie.
- Jest w ludzkim szpitalu o mile stąd, otoczony przez metal i technologię.

- Masz rację – powiedziałam, ale w chwili, w której to wymówiłam, wiedziałam, że
musimy sprowadzić Doyle’a. Musimy go uratować. Uratować go?

- Musimy go uratować – powiedziałam to głośno.
Sholto zmarszczył brwi.

- Uratować go, od czego?
Na chwilę opanowała mnie panika, jaką czułam wcześniej. To nie były słowa, tylko

przeczucie. To był strach. Czułam coś takiego tylko dwa razy wcześniej: pierwszy raz, kiedy
Galen został zaatakowany przez zamachowców, a za drugim razem, kiedy Barinthus, nasz

najsilniejszy sprzymierzeniec na Dworze Unseelie znalazł się po złej stronie magicznego spisku,
którym nasi wrogowie manipulowali, żeby królowa zabiła go.

Ścisnęłam mocno ramię Sholto.
- Nie ma czasu na wyjaśnienia. Mistral może tutaj odpocząć, w magii faerie. Powrócimy

i oddamy mu naszą magię, ale teraz waży się życie Doyle’a. Czuję to, nigdy wcześniej to uczucie
nie było takie złe, Sholto.

Nie kłócił się więcej, co było jedną z zalet Sholto, jaką u niego ceniłam. Płatkowy koc
zsunął się na Mistrala, bez pomocy jakiejkolwiek ręki, która moglibyśmy zobaczyć, lub wyczuć.

Magia dotknęła każdego skaleczenia, które zadała mu stal, to było najlepsze, co mogliśmy
zrobić do naszego powrotu.

Sholto odwrócił się do mnie. Bez ciała Mistrala zasłaniającego widok, macki wyglądały
jak jakiś rodzaj ubrania, były jedyną rzeczą, którą miał na sobie powyżej pasa.

- Jak dotrzemy na czas do Doyle’a? – zapytał.
- Jesteś Panem Tego Co Pomiędzy, Sholto. Zabrałeś nas tam, gdzie pole spotyka las, na

miejsce, gdzie brzeg spotyka ocean. Czy jest w szpitalu jakieś miejsce pomiędzy?
Pomyślał przez sekundę, potem skinął głową.

- Życie i śmierć. Szpital jest pełen ludzi, którzy wiszą pomiędzy. Ale jest tam za dużo
metalu i technologii jak dla mnie, Meredith. Nie mam w sobie ludzkiej krwi, która pomogłaby

mi wykorzystywać magię wśród tych rzeczy.
Chwyciłam jedną z jego rąk i owinęłam moje o wiele mniejsze palce dookoła jego.

- Ja mam.
Skrzywił się do mnie.

- Ale to nie jest twoja magia. Jest moja.
Modliłam się.

- Bogini prowadź mnie. Pokaż mi drogę.
- Twoje włosy – wyszeptał Sholto. – Jest w nich znów jemioła.

Odwróciłam głowę i mogłam poczuć woskowane, zielone liście. Dotykiem odszukałam
białe jagody. Spojrzałam na Sholto, a on miał koronę utkaną z ziół. Zakwitły malutkimi

gwiazdkami lawendy, białymi i niebieskimi. Uniósł swoją wolną rękę, a na niej był kosmyk
zieleni jak żyjący pierścień na jego palcu. Wybuchł białym kwiatem, jak najdelikatniejszy kamień

szlachetny.
Poczułam ruch koło kostki, uniosłam swoją koszulę, żeby zauważyć bransoletkę

zielonych i żółtych liści, cytrynowy tymianek owinął się dookoła mnie. Poza jemiołą we
włosach, to właśnie w to zostaliśmy przybrani tej nocy, kiedy Sholto i ja po raz pierwszy

kochaliśmy się. Jemioła była z nocy, kiedy byłam z innym mężczyzną.
Pnącze uniosło się z łóżka jak ciernista serpentyna. Poruszyło się w stronę naszych

złączonych dłoni.

- Dlaczego to zawsze są ciernie? – zapytałam, ale to była jedyna chwila, kiedy moje
życzenie nie mogło zmienić faerie.

- Ponieważ za wszystko co jest wartościowe, trzeba zapłacić cierpieniem – odpowiedział
Sholto. Jego ręka zacisnęła się na mojej, kiedy pnącze odnalazło nasze dłonie i zaczęło się

owijać dookoła nich. Ciernie wbiły się w naszą skórę z małym ukłuciem bólu. Krew zaczęła
spływać w dół naszych dłoni, łącząc naszą krew, kiedy nasze ręce były coraz to mocniej

ściskane przez ciernie. To powinno po prostu boleć, ale padło na nas światło wiosennego
słońca, a zapach ziół i róż, rozgrzewanych przez dające życie słońce, otaczał nas zewsząd.

Pnącze owinięte dookoła naszych rąk wybuchło kwiatami. Różowe róże pokryły pnącze,
ukrywając ból, obdarowując nas bukietem bardziej serdecznym, niż jakikolwiek zrobiony przez

człowieka.
Poczułam jak moje włosy poruszają się.

- Nosisz koronę z jemioły i białych róż – powiedział Sholto, kiedy pochylił się, żeby
mnie pocałować.

Pocałowaliśmy się, a jego wolna ręka z pierścieniem kwiatów uniosła się, żeby utulić
moją twarz. Odsunęliśmy się na tyle, żeby móc mówić.

- Przez naszą połączoną krew – wyszeptałam.
- Mocą Bogini – powiedział.

- Pozwól nam połączyć nasze moce – dodałam.
- I nasze królestwa – odpowiedział.

- Niech tak będzie – powiedziałam i rozległ się dźwięk, jakby jakiś wielki dzwon bił,
jakby cały wszechświat czekał na nas, aż wypowiemy te słowa. Powinnam obawiać się tego, co

to oznacza. Powinnam mieć wątpliwości, ale w tej chwili, nie było miejsca na takie rzeczy. Były
tylko oczy Sholto wpatrzone w moje i jego ręka na mojej twarzy, nasze dłonie złączone razem,

magią samej faerie.
- Więc będzie tak – odpowiedział. – A teraz ocalmy naszą Ciemność.

Podróżowałam z Sholto pomiędzy miejscami, ale nigdy nie byłam zdolna wyczuć jego
mocy tak wyraźnie rozciągniętej. To było zadziwiająco podobne do ręki wyciągniętej

w ciemność, aż znajdzie się to, czego się potrzebuje i przyciągnie się to bliżej.
W jednej chwili byliśmy w sercu faerie, w następnej w sali pogotowia otoczeni przez

lekarzy, pielęgniarki i hałasujące monitory. Na stole leżał obcy mężczyzna, a lekarz próbował
reanimować jego serce.

Wpatrywali się w nas przez chwilę, potem po prostu odeszliśmy, zostawiając ich, żeby
ocalili mężczyznę, jeżeli tylko mogą.

- Gdzie on jest, Meredith? – zapytał Sholto.
Sholto sprowadził nas tutaj. Teraz moim zadaniem, było znaleźć Doyle’a na czas.

Rozdział 14

Panikowałam przez chwilę, kiedy szliśmy w dół korytarza. Jak znajdę Doyle’a?
Pomyślałam o nim i znak na moim brzuchu zapulsował. Najpierw był prawdziwą ćmą, ale

dzięki Bogini stał się tatuażem. Gdybym kiedykolwiek miała sztandar czy znak, który by mnie
reprezentował, widniałaby na nim mała ćma z szeroko rozpostartymi skrzydłami. Nazywana
była „ukochany otulający skrzydłami”, Ilia Underwing

8

.

To był mój znak i niektórzy z moich

strażników mieli go na swoim ciele. Doyle był jednym z nich. Znak pulsował, kiedy
poruszaliśmy się, jak przy grze w ciepło-zimno. Gdyby Doyle czuł się dobrze, zawołałabym go,

ale obawiałam się go wołać. Jeżeli jego rany zagrażają życiu, to gdyby wstał z łóżka, żeby
przybyć do mnie, mogłoby go to zabić.

Nie chciałam tak ryzykować. Przeszliśmy przez szpital prowadzeni przez znak na moim
ciele. Czekałam na krzyki ludzi i zwrócenie na nas uwagi, ale nic się takiego nie stało.

Zachowywali się, jakby nas nie widzieli.

- Ukrywasz nas? – zapytałam.
- Tak.

- Ja nie umiem sprawić, żeby ludzie przechodzili obok mnie, nie zauważając mnie.
- Ja jestem Królem Sluaghów, Meredith. Mogę ukryć małą armię w zasięgu wzroku.

Armię, która mogłaby zniszczyć umysły mijających nas ludzi.
Spojrzałam w dół na nieskazitelną podłogę i zorientowałam się, że pozostawiamy

ścieżkę z kropel krwi. Moja ręka już nie bolała, podobnie jak jego. Było tak, jakby ból stał się
znajomy, ale nadal krwawiliśmy. Mogłam wyraźnie widzieć kapiącą krew, ale ludzie chodzili po

tej krwawej ścieżce jakby nic nie widzieli.
Szpital nie był już dłużej sterylnym środowiskiem. Czy nasza krew była problemem?

Magia często tym była. Działała, ale mogła mieć nieprzewidziane konsekwencje. Czy
zanieczyszczaliśmy każde miejsce, przez które przeszliśmy?

Jak można było spodziewać się, tatuaż zatrzepotał pod moją koszulą. To była znów ćma
ze skrzydłami, uwieziona w moim ciele, jakby moje ciało było lodem, który ją schwytał, ale

pozostały skrzydła, żeby szamocząc się, na próżno próbowała się uwolnić. Odczucie było
trochę nieprzyjemne dla żołądka, lub może w taki sposób to odbierałam. Ale szaleńcze ruchy

skrzydeł pozwoliły mi zorientować się, że Doyle był ponad nami i to, co potrzebowaliśmy, to
winda. Pulsowanie było trudniejsze do zinterpretowania, ale po szamoczących się skrzydłach

było łatwiej zorientować się. Marnowaliśmy czas. Gdybym była wewnątrz faerie, mogłabym

8

Ćma wstęgówka, łac. Catocala ilia, nazywa się po angielsku Belowed Underwing. Równocześnie underwing

znaczy „wziąć pod skrzydła”. Ćmą z gatunku Belowed Underwing był Royal, występujący w 4 części Merry.

poruszyć strukturę rzeczywistości i znaleźć go szybciej, ale tutaj rzeczywistość była twardsza,
nawet dla mnie, z moją ludzką krwią płynącą w żyłach i kapiącą na podłogę za nami.

Winda zatrzymała się na piętrze, ktoś wcześniej nacisnął guzik, ale lekarze wydawali się
nie chcieć wchodzić razem z nami, chociaż nas nie widzieli. Sholto oczyścił nam drogę. Drzwi

zamknęły się i znów pojechaliśmy w górę.
Drzwi windy otworzyły się, ale kiedy Sholto próbował wysiąść, ćma szamotała się tak

szaleńczo, że to zabolało, jakby próbowała się uwolnić z mojego ciała. Pchnęłam go do tyłu
i poczekaliśmy, aż drzwi zamknęły się. Pochyliłam się ponad guzikami i nacisnęłam piętro, przy

którym skrzydła wydawały się najbardziej ekscytować.
Nigdy nie kierowałam się w ten sposób i będąc wewnątrz pomieszczenia z tak dużą

ilością metalu i technologii, myślałam, że ćma nie będzie mogła tutaj działać, ale to była część
mojego ciała, a to oznaczało, że wytworzone przez człowieka przedmioty nie osłabiały jej

magii. Musiałam zaufać całej magii, jaką władałam, że będzie tu działać i to działać dobrze.
Winda otworzyła się i ćma wyleciała do przodu. Szłam w kierunku, w którym chciała iść.

Gorączkowe szamotanie sprawiło, że zaczęłam biec. Byliśmy blisko. Wbiegaliśmy w pułapkę,
czy rany Doyle’a zabierały go ode mnie?

Sholto biegł obok mnie. Odezwał się, jakby słyszał moje myśli.
- Mogę ukryć nas przed innymi istotami faerie, o ile się z nimi nie zderzymy.

- Wiem tylko, że jest w niebezpieczeństwie, nie wiem, co to za niebezpieczeństwo –
powiedziałam.

– Nie mam broni – odrzekł.
- Nasza magia tutaj działa. A nie wszyscy tak mają.

- Ręka mocy, która zraniła Doyle’a i na mnie mocno zadziałała– powiedział.
Miał rację.

- Skrzaty zawsze były zdolne wykorzystywać magię otoczone ludźmi i maszynami. To
był jeden z powodów, dla którego Cair wykorzystała Babcię. Potrzebujesz śmiertelnej krwi, lub

krwi skrzata, żeby wykorzystywać tutaj magię.
Ból przyspieszył mnie. Poczułam, jakby ćma próbowała wyrwać się z mojej skóry. Tylko

ręka Sholto utrzymała mnie prosto. Wskazałam na drzwi po lewej.
- Tam.

Nie sprzeczał się ze mną, po prostu upewnił się, że ustoję, a potem sięgnął do klamki od
drzwi. Wykorzystywał osłonę, żeby nas ukryć, ale to było niemożliwe ukryć, że drzwi same się

otwierają. Musisz poczekać, aż inni otworzą coś dla ciebie, jeżeli chcesz pozostać w ukryciu, ale
teraz nie było na to czasu. Panika krzyczała w mojej głowie, ćma szarpała się gorączkowo

w moim ciele.
Lekarz, pielęgniarka i nieumundurowany policjant, który siedział w rogu, wszyscy

spojrzeli na otwierające się drzwi. Zaczęłam biec naprzód, ale Sholto cofnął mnie. Miał rację.
Jeżeli nadal chcieliśmy pozostać niewidziani, musieliśmy poruszać się powoli i pozwolić, żeby

drzwi zamknęły się za nami. Jeżeli przyciągniemy więcej uwagi do magicznie otwierających się
drzwi, ktoś może nas zobaczyć.

Ale wiele kosztowało mnie, żeby po prostu nie przebiec przez pokój do Doyle’a. Leżał
przerażająco nieruchomo na białych prześcieradłach. Wszędzie były rurki i monitory. W jego

ciało były powbijane igły, a taśmy przytrzymywały je na miejscu. Płyny biegły przez rurki do
jego ciała.

Byłam przygotowana na atak, zaklęcie, ale to musiałam przeoczyć. Doyle był
stworzeniem faerie. Nie miał w sobie śmiertelnej krwi. Ani krwi skrzata. Nie było w nim nic,

poza najbardziej nieokiełznaną magią, jaką faerie mogło zaproponować.
- Jego parametry życiowe spadają, doktorze – powiedziała pielęgniarka.

Doktor odwrócił się od zamkniętych teraz drzwi i spojrzał na kartę Doyle’a.
- Zaleczyliśmy oparzenia. Powinno mu się polepszać.

- Ale się nie polepsza.
- Sam to widzę – warknął na nią doktor.

Nieumundurowany policjant nadal patrzył na drzwi.
- Czy pan mówi, że ktoś używa magii, żeby zabić kapitana Doyle’a?

- Nie wiem – powiedział doktor. - A nie mówię tego często.
- Ja wiem – powiedziałam.

Wszyscy odwrócili się w kierunku mojego głosu, krzywiąc się, ale nadal nic nie widzieli.
Gdyby to moja osłona nas ukrywała, odezwanie powinno złamać zaklęcie na tyle, żeby nas

odsłonić, ale moc Sholto była czymś mocniejszym.
- Słyszał pan to, doktorze? – zapytała pielęgniarka.

- Nie jestem pewien.
- Ja słyszałem – odezwał się policjant.

- Mogę go ocalić – powiedziałam.
- Kto jest tutaj? – zapytał gliniarz wstając, jego ręka powędrowała do broni.

- Jestem Księżniczka Meredith NicEssus i przybyłam, żeby ocalić kapitana mojej straży.
- Pokaż się – powiedział gliniarz.

Sholto zrobił dwie rzeczy, cofnął swoje macki z powrotem, żeby wyglądały jak tatuaż
i opuścił osłonę. Dla ludzi w pokoju po prostu pojawiliśmy się.

Gliniarz zaczął unosić broń, ale powstrzymał się w pół ruchu. Zamrugał i potrząsnął
głową, jakby chciał oczyścić wzrok.

- Jacy piękni – powiedziała pielęgniarka, patrząc na nas z zachwytem na twarzy.
Doktor wyglądał na przestraszonego. Cofnął się dalej od nas, aż do łóżka stojącego za

nim. Trzymał kurczowo kartę Doyle’a, jakby to była tarcza.
Zaczęłam zastanawiać się, jak też wyglądamy dla nich, ukoronowani żyjącymi kwiatami,

pokryci magią Bogini, ale w końcu nie mogłam sobie tego wyobrazić. Nigdy nie będę zdolna
zobaczyć tego, co oni widzieli.

Ruszyliśmy w kierunku łóżka, ale policjant ocknął się na tyle, żeby próbować znów

wycelować w nas broń. Ale pistolet znów obniżył się ku podłodze.
- Nie mogę – powiedział stłumionym głosem.

- Wyciągnijcie z Doyle’a igły i rurki. Używacie na nim ludzkiej medycyny, a to go zabija –
powiedziałam.

- Dlaczego? – zdołał zapytać doktor.
- Jest stworzeniem faerie, nie ma w sobie śmiertelnej krwi, żeby pomogła mu, kiedy jest

otoczony tak wieloma nowoczesnymi cudami – dotknęłam ramienia Doyle’a, jego skóra była
zimna pod dotykiem. – Musimy się pospieszyć, doktorze. Zabrać go z tego sztucznego miejsca,

lub umrze – sięgnęłam do kroplówki w ramieniu Doyle’a. – Proszę mi pomóc.
Lekarz patrzył na mnie, jakby wyrosła mi druga głowa. Ale pielęgniarka ruszyła się, żeby

mi pomóc.
- Co mam zrobić? – zapytała.

- Odłącz go od tego wszystkiego. Musimy zabrać go z nami z powrotem do faerie.
- Nie mogę pozwolić wam zabrać rannego człowieka z mojego szpitala – odezwał się

doktor, jego głos odzyskał autorytet, jakby teraz, kiedy został postawiony przed konkretną
sytuacją, poczuł się lepiej. Chorzy ludzi nie są zabierani ze szpitala, taka jest zasada.

Spojrzałam na policjanta.
- Czy możesz pomóc pielęgniarce uwolnić kapitana Doyle’a od tych urządzeń?

Schował broń do kabury i podszedł do drugiej strony łóżka, żeby pomóc.
- Jesteś gliniarzem – powiedział lekarz. – Nie jesteś wykwalifikowany, żeby odłączać go

od czegokolwiek.
Gliniarz spojrzał na doktora.

- Sam pan powiedział, że mu się nie polepsza i nie wie pan dlaczego. Spójrz na nich
doktorze, cali aż ociekają magią. Jeżeli kapitan jest przyzwyczajony do takiego życia, to co robią

mu te wszystkie urządzenia?
- Są procedury, przez które trzeba przejść. Nie możecie po prostu tu wejść i zabrać

mojego pacjenta – spojrzał na nas.
- On jest kapitanem mojej straży, moim kochankiem i ojcem moich dzieci. Czy

naprawdę wierzy pan, że zrobiłabym cokolwiek, co naraziłoby go na niebezpieczeństwo?
Pielęgniarka i gliniarz ignorowali lekarza. Pielęgniarka kierowała gliniarzem i oboje

wyciągali wszystko, pozostawiając Doyle’a leżącego na łóżku, uwolnionego ze wszystkich
urządzeń.

Teraz mogliśmy dotknąć go, jakby magia wiedziała, że musi zbyć uwolniony od tego
wszystkiego, co go rani, zanim będziemy mogli go uzdrowić.

Dotknęłam jego ramion, a Sholto dotknął jego nóg. Jego ciało zareagowało, jakbyśmy
nim potrząsnęli, kręgosłup wygiął się, oczy otworzyły, a oddech wyszedł w sapnięciu.

Zareagował na ból w sekundę później, ale spojrzał na mnie. Zobaczył mnie.
- Moja Merry – wyszeptał i uśmiechnął się.

Uśmiechnęłam się do niego i poczułam łzy szczęścia.
- Tak – powiedziałam – Tak, jestem.

Jego oczy stały się rozkojarzone, potem zamrugały i zamknęły się. Lekarz sprawdził
puls, stojąc po swojej stronie łóżka. Bał się nas, ale nie na tyle, żeby nie wykonywać swojej

pracy. Przez to polubiłam go trochę bardziej.
- Jego puls jest mocniejszy – spojrzał na Sholto i mnie po drugiej stronie. – Co mu

zrobiliście?
- Podzieliliśmy się częścią magii faerie – powiedziałam.

- Czy to zadziała na ludzi? – zapytał.
Potrząsnęłam głową, korona róż i jemioły poruszyła się w moich włosach, jak jakieś

wężowe zwierzątko, które usadowiło się bardziej wygodnie.

- Wasza medycyna może pomóc ludziom z takimi samymi ranami.
- Czy pani korona właśnie się poruszyła? – zapytała pielęgniarka.

Zignorowałam to pytanie, ponieważ sidhe nie kłamią, ale prawda nic by jej nie dała.
Wpatrywała się w nas, jakbyśmy byli cudowni. Wyraz twarzy jej, i w trochę mniejszym stopniu

policjanta, przypomniał mi, dlaczego Prezydent Thomas Jefferson upewnił się, że zgodzimy się
nigdy nie być czczeni jako bóstwa na amerykańskiej ziemi. Żadne z nas nie chciało być

uwielbianym, ani Sholto ani ja, ale jak powstrzymać ludzi przed przybraniem takiego wyrazu
twarzy, kiedy stoisz przed nimi ukoronowana przez samą Boginię?

Spodziewałam się, że róże, które ograniczały nasze dłonie odwiną się, żebyśmy mogli
chwycić Doyle’a, ale wydawały się idealnie szczęśliwe tam, gdzie były.

- Weźmy go od drugiej strony łóżka - powiedział Sholto. - Wtedy ty będziesz niosła
nogi, które są lżejsze.

Nie sprzeczałam się, po prostu przeszliśmy na drugą stronę łóżka. Doktor odsunął się
od nas, jakby nie chciał nas dotykać. Naprawdę nie mogłam go winić. Od tak dawna Bogini nie

błogosławiła nas w ten sposób, że nie byłam pewna, co zdarzyłoby się człowiekowi, gdyby nas
dotknął.

Sholto pochylił się, chwytając Doyle’a pod ramiona. Zrobiłam to samo z nogami,
chociaż nie musiałam schylać się tak bardzo. Przez chwilę manewrowaliśmy, jak przy jakiejś

wersji biegu na trzech nogach, ale z ramionami. W końcu podnieśliśmy Doyle’a. Wydawał się
wypełniać nasze ramiona, jakby chciał w nich być, albo może tak właśnie zdawało mi się, kiedy

go dotykałam. Jakby wypełniał moje ramiona, wypełniał moje ciało i moje serce. Jak mogłam
pozostawić go ludzkiej medycynie bez żadnego pilnującego go strażnika?
Gdzie byli pozostali strażnicy? Policjant nie powinien tu być sam.

- Meredith – powiedział Sholto - myślisz za dużo, a musimy poruszać się razem, żeby
zabrać go do domu.

Skinęłam głową.
- Przepraszam, właśnie zastanawiałam się, gdzie są pozostali strażnicy. Ktoś powinien

pozostać z nim.
- Poszli z Rhysem i kimś, kogo wołano Falen, nie Galen – odpowiedział mi policjant –

Zabrali ciało pani… - spojrzał z wahaniem, jakby powiedział za wiele.
- Mojej babci – dokończyłam za niego.

- Mieli ze sobą konie – powiedział gliniarz. – Konie w szpitalu i nikt o to nie dbał.
- Były lśniące i białe – odezwała się pielęgniarka. – Takie piękne.

- Każdy strażnik, którego mijali wydawał się mieć konia i wyjechali ze szpitala – dodał
gliniarz.

- Magia ich porwała – powiedział Sholto – i zapomnieli o swoich obowiązkach.
Przytuliłam do siebie Doyle’a i spojrzałam na jego twarz przytuloną do ciała Sholto.

- Słyszałam, że faerie może sprawić, że sidhe zapomni się, ale nie wiedziałam, co to
oznacza.

- To rodzaj dzikiej sfory, Meredith, ale jest subtelniejsza, czy nawet bardziej radosna. Oni
byli pogrążeni w żalu i zabrali twoją babcię do domu, ale jeżeli śpiewaliby i świętowali, mogliby

pociągnąć za sobą cały szpital.
- Byli bardzo uroczyści w swoim żalu – powiedziała pielęgniarka.

- Tak – odrzekł Sholto – i tylko to was ocaliło.
Spojrzałam na pielęgniarkę wpatrującą się w Sholto. Była cholernie blisko porażenia

elfem. To pojęcie, którym nazywamy sytuację, kiedy śmiertelnik jest tak zakochany w jednym
z nas, że zrobi wszystko, żeby być blisko obiektu swojej obsesji. Zdarzało się to głównie

w faerie, bo tutaj, w świecie śmiertelników, nie mieliśmy takiego blasku. Więc nie był to aż taki
problem, ale twarz Sholto była tak piękna, jak żadna w faerie, a ukoronowany kwitnącymi

ziołami, w woniach kwitnących kwiatów, wyglądał jak wyjęty ze starych opowieści o wróżkach.
Spodziewałam się, że oboje tak wyglądaliśmy.

- Musimy iść, Sholto.
Skinął głową, jakby wiedział, że musimy uważać nie tylko na zdrowie Doyle’a.

Musieliśmy odejść od ludzi, zanim staną się bardziej nami zauroczeni.
Ruszyliśmy w stronę drzwi, połączonymi rękami podtrzymując ciało Doyle’a w naszych

ramionach. Cienka koszula przesunęła się i nagle dotykaliśmy nagości jego ciała. Ciernie
musiały ukłuć go, ponieważ cicho jęknął, poruszając się w naszych ramionach jak dziecko

zaniepokojone przez sen.
- Krwawisz – odezwała się pielęgniarka. Wpatrywała się na podłogę. Krople krwi

utworzyły pod nami wzór. Czy to dotknięcie Doyle’a różami sprawiło, że widziała krew?
Pozostawiłam przemyślenie tego na później, musieliśmy wrócić do faerie. Nagle poczułam się

jak Kopciuszek, słyszący zegar, zanim wybije północ.
- Musimy wracać do ogrodu i łóżka. Teraz.

Sholto nie sprzeczał się, tylko ruszył w stronę drzwi. Poprosił policjanta, żeby otworzył
przed nami drzwi, a on zrobił to bez narzekania.

Lekarz zawołał przez otwarte drzwi.
- Księżniczko Meredith, w pokoju, w którym pani była, stopiły się ściany.

Czy powinnam powiedzieć przepraszam? Być może, ale nie kontrolowałam
nieokiełznanej magii, która działała w pokoju, w którym obudziłam się wcześniej dzisiejszej

nocy. Moje przebudzenie na oddziale ginekologicznym wydawało mi się odległe, jakby było
całe dni wcześniej.

Wołanie doktora miało też inne efekt. Szliśmy wśród spojrzeń i szeptów. Teraz było za
późno, żeby się ukryć.

- Znajdź innego pacjenta, który jest pomiędzy – powiedziałam.
Poprowadził nas do pacjenta, który był pod namiotem tlenowym. Siedząca obok łóżka

kobieta spojrzała na nas z załzawioną twarzą.
- Czy jesteście aniołami?

- Niezupełnie – odpowiedziałam.
- Proszę, możecie mu pomóc?

Wymieniłam spojrzenia z Sholto. Zaczęłam mówić nie, ale jedna z białych róż opadła
z mojej korony na łóżko. Leżała tam, lśniąca i niesamowicie żywa. Kobieta wzięła różę w swoje

drżące ręce. Zaczęła znów płakać.
- Dziękuję – powiedziała.

- Zabierz nas do domu – wyszeptałam do Sholto. Poprowadził nad dookoła łóżka i w
następnej chwili byliśmy na krańcu ogrodu, po zewnętrznej stronie bramy z kości. Byliśmy

z powrotem, ocaliliśmy Mistrala i Doyle’a, ale mnie ścigała twarz kobiety. Dlaczego róża
spadała na jej łóżko i dlaczego to wydawało się sprawiać, że poczuła się lepiej? Dlaczego nam

podziękowała?
To garbaty doktor, Henry, otworzył bramę z kości. Musieliśmy przejść bokiem,

z Doylem w ramionach. Brama zamknęła się za nami, bez dotyku Henry’ego. Wiadomość była
jasna, tylko my mieliśmy pozwolenie na przebywanie w środku.

Poczułam się nagle zmęczona, bardzo zmęczona. Położyliśmy Doyle’a obok nadal
śpiącego Mistrala. Ściągnęliśmy Doyle’owi koszulę i wczołgaliśmy się na łóżko. Nasze ręce

nadal były ściśle połączone, więc było to dziwne, ale wydawaliśmy się wiedzieć, że musimy być
po przeciwnych stronach mężczyzn. Spodziewałam się, że nie uda mi się zasnąć z cierniami

nadal owiniętymi wokół naszych rąk, oraz z pękatą koroną na głowie, ale sen przyszedł do mnie
w jednej chwili. Przez chwilę widziałam Sholto po drugiej stronie Mistrala, nadal noszącego

kwiecistą koronę. Przytuliłam się mocno do ciała Doyle’a i sen przepłynął przeze mnie.

W jednym momencie byłam świadoma, w następnym spałam. Spałam i śniłam.

Rozdział 15

Sen zaczął się, jak wiele moich snów wewnątrz faerie, na wzgórzu. Wiedziałam, że to nie
było prawdziwe wzgórze. To była bardziej idea zielonego, delikatnie pochyłego pagórka. Nie

byłam pewna, czy istniał on gdziekolwiek poza snem i wizją, czy było to pierwotne wzgórze,
którego wszystkie inne były tylko kopiami. Równina rozciągająca się poniżej niego była zielona

i pełna uprawnych pól. Stałam wcześniej na tym wzniesieniu i patrzyłam, jak wojna wchodzi do
faerie, widziałam równinę suchą i martwą. Teraz była tak pełna życia. Pszenica była złota, jakby

jesienne żniwa właśnie miały się zacząć. Ale były też inne pola z warzywami, gdzie rośliny były
małe, ledwie pojawiające się ponad powierzchnią żyznej ziemi. Rośliny, jak wzgórze,

reprezentowały ideał. Faktem było, że były solidne, wiedziałam, że gdybym zeszła ze wzgórza
i była zdolna dotknąć pszenicy, ziarno dosięgłoby moich palców i zobaczyłabym, jak uwalnia

się z łusek. Wszystko było rzeczywiste, co nie zmieniało faktu, że równocześnie było
prawdziwe i takim nie było.

Obok mnie na szczycie wzgórza było drzewo, ogromny rozłożysty dąb. Część drzewa
miała pierwsze zielone liście wiosny, następna większe liście i malutkie zielone zaczątki żołędzi,

potem liście późnego lata, z żołędziami zielonymi, ale dużo większymi. Potem bogactwo jesieni
z brązowymi żołędziami gotowymi do zebrania, wszystko prowadzące do części, która była

zimowo naga, tylko z kilkoma żołędziami i paroma suchymi brązowymi liśćmi wiszącymi na
konarach. Spojrzałam na ciemne koronki gałęzi i wiedziałam, że nie są martwe, ale tylko

odpoczywają. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam to drzewo, było ono martwe i pozbawione
życia, teraz było tym, czym powinno być.

Dotknęłam kory drzewa, miała tę głęboką, brzęczącą energię, którą mają stare drzewa.
Wydawało się, że jeżeli będziesz słuchać wystarczająco mocno, usłyszysz to, ale nie uszami.

Usłyszysz to swoimi dłońmi, czy swoją twarzą, kiedy przyciśniesz je do zimnej szorstkości kory.
Poczujesz życie drzewa bijące przy twoim ciele, kiedy przytulisz się do jego twardego boku.

Było jak powolne bicie serca, które zaczynało jako drzewo, ale potem orientujesz się, że to
sama ziemia, jakby planeta miała swoje własne, bijące serce.

Przez chwilę czułam obrót planety i trzymałam drzewo, jakby to była moja kotwica w tej
rzeczywistości. Potem byłam z powrotem na wzgórzu i nie mogłam dłużej wyczuwać pulsu

ziemi. To był niesamowity dar, zdolność wyczucia wibracji i przepływu samej planety, ale
byłam śmiertelna, a my, śmiertelnicy nie powinniśmy słyszeć bicia serca planety. Możemy mieć

przebłyski boskości, ale żeby żyć z taką wiedzą w każdej chwili, trzeba być świętym lub
szaleńcem, lub jednym i drugim.

Poczułam zapach róż, jeszcze zanim odwróciłam się, żeby zauważyć zakapturzoną
postać Bogini. Zawsze ukrywała przede mną swoją twarz, więc tylko przelotnie widywałam jej

ręce, czy linię ust, a każdy przebłysk był inny, jakby jej wiek, kolor czy wszystko inne było
zmienne. Była Boginią, była każdą kobietą, była ideałem tego, co kobiece. Patrząc na jej wysoką
postać w pelerynie, zorientowałam się, że ona była jak bicie serca planety. Nie mogłaś widzieć

jej zbyt wyraźnie, czy przyjmować jej głęboko w swoim umyśle, nie bez stania się zbyt świętym,
żeby żyć, lub zbyt szalonym, żeby funkcjonować. Dotyk Bóstwa był czymś cudownym, ale miał

swoją cenę.
- Jeżeli to miejsce umarłoby, to oznaczałoby, że nie tylko faerie zginie, Meredith – jej

głos był jak przelotny widok jej ciała, wiele głosów stopiło się w jeden, więc nigdy nie byłabyś
w stanie powiedzieć, jaki był Jej głos, nie dokładnie.

- Masz na myśli, że rzeczywistość również jej przywiązana do tego miejsca? – zapytałam.
- A to nie jest rzeczywiste? – odpowiedziała pytaniem.

- Tak, to jest prawdziwe, ale to nie jest rzeczywistość. To nie jest ani faerie, ani

śmiertelny świat.
Skinęła głową, a ja dojrzałam w przelocie jej uśmiech, jakbym powiedziała coś mądrego.

Widok jej uśmiechu sprawił, że także się uśmiechnęłam. Jej uśmiech był jak uśmiech matki,
kiedy byłaś bardzo, bardzo mała, a ty uśmiechałaś się do niej, ponieważ jej uśmiech był dla

ciebie wszystkim i sprawiał, że cały świat wokół był na swoim miejscu. Dla mnie jako dziecka
czymś takim był uśmiech mojego ojca i mojej Babci.

Żal uderzył w moje serce. Zemsta i dzika sfora odsunęły smutek na bok, ale on tam był,
czekając na mnie. Nie możesz ukryć się przed żalem, możesz tylko odwlec chwilę, kiedy cię

znajdzie.
- Nie mogę powstrzymać moich ludzi od wyrządzania krzywdy.

- Pomogłaś mi ocalić Doyle’a i Mistrala. Dlaczego nie mogliśmy ocalić Babci?
- To dziecinne pytanie, Meredith.

- Nie, Bogini, to ludzkie pytanie. Kiedyś chciałam być sidhe bardziej niż kimkolwiek
innym, ale to ludzka krew i krew skrzata dają mi siłę.

- Wierzysz, że byłabym zdolna przybyć do ciebie, gdybyś nie była córką Essusa?
- Nie, ale gdybym nie był również wnuczką Hettie, prawnuczką Donalda, nie mogłabym

przejść przez szpital, żeby ocalić Doyle’a. To nie tylko moja krew sidhe sprawia, że jestem
narzędziem, jakiego potrzebujesz.

Stała tam, Jej ręce odsunęły pelerynę do tyłu, więc cała Jej postać kryła się w cieniu.
- Jesteś na mnie zła.

Zaczęłam zaprzeczać, kiedy zorientowałam się, że ma rację.
- Tak wiele śmierci, Bogini, tak wiele spisków. Doyle dwukrotnie ledwie uszedł śmierci

w ciągu tylko kilku dni. Mróz jest dla mnie stracony. Powinnam chronić moich ludzi i siebie –
dotknęłam mojego brzucha, ale był płaski i nie wyczuwałam pierwszego nabrzmienia ciąży.

Przez chwilę ogarnął mnie strach.
- Nie bój się, Meredith. Jeszcze nie widzisz siebie jako ciężarnej, więc twój senny

wizerunek pokazuje ciebie taką, jaką sama się widzisz.
Próbowałam uspokoić nagle pędzący plus.

- Dziękuję.
- Tak, jest tu śmierć i jest niebezpieczeństwo, ale są również dzieci. Powinnaś się cieszyć.

- Mam zbyt wielu wrogów, Matko.
- Twoich sprzymierzeńców jest coraz więcej, po każdej magii, jaką tworzysz.

- Jesteś pewna, że przetrwam, żeby usiąść na ciemnym tronie?
Jej milczenie było jak wiatr zawodzący wśród roślin. Poczułam zimno, które sprawiło, że

zadrżałam w świetle słońca.
- Nie jesteś pewna.

- Widzę wiele ścieżek i wiele wyborów, które zostaną podjęte. Niektóre z tych wyborów
usadzą cię na tronie. Niektóre nie. Nawet twoje własne serce rozważa, czy tron jest tym, czego

pragniesz.
Przypomniałam sobie chwile, kiedy mogłabym przehandlować całe faerie za życie

spędzone z Doylem i Mrozem. Ale sen właśnie się skończył.
- Gdybym zdecydowała się zostawić całe faerie i odejść z Doylem i moimi mężczyznami,

Cel będzie mnie ścigał i zamorduje nas. Nie mam wyboru, tylko przyjąć tron lub zginąć.
Stała z rękami pomarszczonymi teraz od wieku.

- Przykro mi, Meredith. Myślałam lepiej o moich sidhe. Myślałam, że zgromadzą się
dookoła ciebie, kiedy zobaczą, że moja łaska powróciła. Są bardziej zagubieni, niż mogłam

sobie wyobrazić – Jej głos był gęsty od żalu, a to sprawiło, że chciałam płakać wraz z Nią.
- Może to czas, żebym objęła swoim błogosławieństwem ludzi – ciągnęła dalej.

- Co masz na myśli?

- Kiedy obudzisz się, wszyscy będziecie uzdrowieni, ale jest za wiele istot w faerie, którzy
pragną skrzywdzić ciebie i twoich ludzi. Wracaj na Zachodnie Ziemie, Meredith. Wracaj do

reszty twoich ludzi, masz rację, jesteś nie tylko sidhe. Może jeżeli zobaczą, że moje
błogosławieństwo może ich ominąć i być podarowane innym, będą bardziej ostrożni.

- Czy mówisz, że wykorzystasz mnie, żeby podarować magię śmiertelnikom?
- Mówię, że jeżeli sidhe odwrócą się ode mnie i moich ludzi, powinniśmy sprawdzić czy

są inne, bardziej wdzięczne serca i umysły.
- Sidhe są magią, Matko, ludzie nie.

- Wszystko, co dzieje się w ich ciałach, jest magiczne, Meredith. To wszystko cuda.
Teraz śpij i obudź się wypoczęta i wiedz, co chcę, żebyś zrobiła. Przemówię głośno do tego,

kto słucha. Ale tym, którzy zatrzasnęli przede mną swoje serca i umysły, mogę tylko kłaść
przeszkody na ich ścieżkach – wskazała w moją stronę, a Jej ręka była znów młoda. –

Odpoczywaj teraz, a kiedy obudzisz się, wracaj do śmiertelnego świata.
Wizja zaczęła opadać i byłam bardziej świadoma, że jestem w łóżku z moimi

mężczyznami. Moja ręka nie bolała już dłużej przez ciernie i mogłam poruszyć się, więc
związane wcześniej ręce moje i Sholto zostały uwolnione. Ta myśl była na tyle trwała, żeby

mnie obudzić, ale koc z płatków kwiatów sam ułożył się pod moim podbródkiem, jak wtedy
kiedy otulała cię matka, kiedy byłaś bardzo mała i znów miałam uczucie, że nic nie może mnie

zranić. Matka była tu i wszystko było w porządku. Przez chwilę uznałam, że to dziwne, takie
abstrakcyjne uczucie, że Bogini jest bardziej pocieszająca niż wtedy, kiedy była na wzgórzu.

Poczułam pocałunek na czole i usłyszałam jej głos, głos Babci.
- Śpij, Merry, dziecinko. Będę cię pilnować.

Uśmiechnęłam się, uwierzyłam i zasnęłam.

Rozdział 16

Obudziło mnie muśnięcie kwiatów i dotyk włosów rozsypanych jak ciepłe futro na

mojej twarzy. Pierwsze co zobaczyłam kiedy otwarłam oczy, była twarz Doyle’a i nie
mogłabym wymyśleć lepszego widoku, dla którego mogłabym się obudzić. Jego uśmiech

poszerzył się, błysk bieli na ciemnej twarzy. Jego oczy wypełniało spojrzenie, którym patrzył
tylko na mnie. Jeszcze nie tak dawno nie uwierzyłabym, że może tak patrzyć się na

kogokolwiek, a co dopiero na mnie. Czy kiedykolwiek wcześniej patrzył tak na kogoś? Miał
ponad tysiąc lat, więc odpowiedź powinna brzmieć tak, prawda? Ale w tej chwili, w moim

łóżku, to spojrzenie było przeznaczone tylko dla mnie i to wystarczało.
- Doyle… - ale cokolwiek chciałam powiedzieć, zagubiło się w pocałunku. Jego wargi na

moich sprawiły, że przycisnęłam swoje ciało do jego ciała, dla czegoś więcej niż pocałunek.
Narastało to między rękami i ramionami, jakby nasze ciała były głodne siebie nawzajem.

Zaczęłam wycałowywać ścieżkę w dół gładkich mięśni jego klatki piersiowej, podczas
kiedy on pozostał nade mną, aż w końcu oparł się na czworakach. Przez dotykanie każdego

cala jego ciała, chciałam świętować to, że oparzenia na jego torsie uzdrowiły się. Odnalazłam
kolczyk w jego sutku i bawiłam się nim, wykorzystując moje wargi i zęby, w końcu przesuwając

usta obok kolczyka na samą sutkę, ssąc, pieszcząc i drażniąc, aż załkał „Wystarczy”, zduszonym
głosem.

Ten głos sprawił, że się uśmiechnęłam, ponieważ długo i ciężko pracowałam, żeby moja
Ciemność powiedziała mi, kiedy na dosyć czegokolwiek. Królowa nauczyła jego i pozostałych,

żeby po prostu brali to, co im daje, bo każdy dotyk był dobrodziejstwem. Chciałam wiedzieć,
czego pragną moi mężczyźni i dać im to.

Obniżyłam się pod nim. Jego ciało było nade mną jak dach, więc mogłam prześliznąć
się po nim spojrzeniem i zobaczyć wszystko, co miał do zaoferowania. Jego włosy były

czarnym bogactwem, które przerzucił na jedną stronę swojego ciała, jak żywą pelerynę. Byłam
osłonięta i przykryta jego ciałem.

Pieściłam palcami w dół jego ciała, schodziłam coraz niżej, więc mogłam otulić ręką
jego twardą, nabrzmiałą część. Owinęłam jedną rękę dookoła tej twardości, a drugą położyłam

na miękkości poniżej. Otuliłam go delikatnie, podczas gdy drugą ręką go gładziłam.
- Meredith… - powiedział.

- Myślałam, że cię utraciłam – powiedziałam i przesunęłam się w dół, pomiędzy jego
nogi, podczas kiedy on nadal utrzymywał się nade mną, opierając się na jednej ręce i kolanach.

Dłońmi otulałam jego ciało, ale nadal było go tu na tyle, że mogłam wziąć tą nagość do ust.
Polizałam czubek jego, kreśliłam na nim kółka, a potem prześlizgnęłam usta przez niego,

bawiąc się językiem, drażniąc i ssąc, pieszcząc równocześnie resztę jego ciała, aż poczułam jak
napina się nade mną. Dopiero wtedy wsunęłam go delikatniej do ust, tak głęboko, aż

dotknęłam swojej ręki, którą chwyciłam go u podstawy. Mając go tak głęboko w ustach, nie
mogłam sobie zaufać, że będę na tyle delikatna, żeby pieścić te delikatne części jego ciała, więc

położyłam drugą rękę na jego gładkich biodrach, żeby powstrzymać siebie od unoszenia się z
łóżka, żeby wziąć jeszcze więcej jego we mnie.

Poruszył jedną ręką, żeby dotknąć moich ramion.
- Meredith, jeżeli nie przestaniesz, dojdę.

Wysunęłam się z niego na tyle, żeby móc mówić, ale ręką nadal go pieściłam i zaczęłam
delikatnie odsuwać jego napletek, więc kiedy wsunę go z powrotem do ust, będzie tylko gładki

członek do ssania. Uwielbiałam odczucie, jakie daje pieszczenie napletka, ale czasami byłam
zbyt entuzjastycznie nastawiona, więc lepiej było odsunąć coś tak delikatnego z daleka od

moich zębów. Chciałam go pieścić w ten sposób od tak dawna, ale mi tego odmawiał. Nie
chciał marnować nasienia, skoro tak nie mógł obdarzyć mnie jego dzieckiem, ale teraz…

- Chcę żebyś doszedł w moich ustach – powiedziałam.
- Meredith – powiedział i musiał przełknąć mocno, a w końcu położył swoją rękę na

mojej. – Nie mogę myśleć, kiedy tak robisz.
- Nie chcę, żebyś myślał.

Nadal trzymał moje ręce, klękając na kolana, więc teraz mógł trzymać obie moje ręce,
nadal obejmujące jego ciało.

- Rozmawialiśmy już o tym.
- Ale jestem w ciąży - odrzekłam. – Możemy kochać się tylko dla przyjemności, a moja

przyjemność to ty w moich ustach po raz pierwszy.
Spojrzał w dół na mnie, potem dziwny wyraz przeszedł przez jego twarz. Nie mogłam

go odszyfrować, a potem uśmiechnął się do mnie. Uśmiechnął się i potrząsnął głową.
- Gdzie w faerie jesteśmy? – zapytał.

- Jesteśmy bezpieczni. Ty jesteś uzdrowiony. Ja oczekuję twojego dziecka. Chcę zatopić
się w twoim ciele. Niech te wszystkie pytania poczekają, Doyle, proszę.

Spojrzał w dół swojego ciała, do miejsca gdzie leżałam na łóżku, z rękami nadal
owiniętymi dookoła niego. Moje ręce były ukryte w jego dużo większej dłoni, która owinęła się

dookoła nich, od dłoni aż po nadgarstek, więc moja blada skóra wydawała się bardzo biała przy
całej jego ciemności.

Spojrzał na bok.
- Nie jestem pewien, czy inni życzą sobie czekać.

Spojrzałam na bok, potem na drugą stronę. Sholto leżał na swojej części łóżka, na
brzuchu, co oznaczało, że zmienił macki w tatuaż, bo inaczej nie mógłby leżeć tak płasko.

Obserwował nas uważnymi, głodnymi oczami.
- Poczekam na swoją kolej.

- Ja wyjdę – odezwał się Mistral i stanął obok łóżka. Rany na jego ciele zniknęły, jakby
strzały nigdy nie dotknęły całego tego muskularnego piękna. Jego szare włosy pokrywały jego

ciało, prawie jakby ukrywał się przede mną za nimi.

Doyle stawał się trochę miększy w miejscu gdzie spotykały się nasze dłonie, ale w tej
chwili musiałam skoncentrować się na nastroju Mistrala. Jedna z najtrudniejszych rzeczy przy

tylu mężczyznach było dbanie o ich emocje. Znałam Mistrala mniej niż pozostałych ojców,
więc to był pierwszy raz, kiedy musiałam uspokoić ten zraniony wyraz twarzy, sposób w jaki

zesztywniało jego ciało, jakby coś zraniło go i nie miało to nic wspólnego z żelaznymi
strzałami.

- Chcę świętować, że Doyle jest żywy i ze mną, Mistral.
Potrząsnął głową nie patrząc na nas, a potem ruszył w stronę ścieżki.

- Rozumiem.
To Doyle pomógł mi.

- Ale my wszyscy musimy – uśmiechnął się do mnie - świętować, że jesteś jednym z nas i
nie będziesz wygnanym z łóżka.

Mistral spojrzał zza szarego welonu. Jego oczu zmieniły się z zielone, jak niebo zanim
uderzy poważna burza. Znałam go na tyle, żeby wiedzieć, że oznacza to wielki niepokój. Nie

byłam pewna dlaczego, ale nasz Pan Burz martwił się.
- Jesteśmy bezpieczni, Mistral, przysięgam – powiedziałam.

- Naprawdę pozwolicie mi dołączyć do siebie?
- Jeżeli Merry sobie tego życzy, będziemy się dzielić – powiedział Sholto, nie jakby był

z tego powodu całkowicie szczęśliwy, ale tak, jakby to była prawda.
Mistral wrócił w stronę łóżka, odsuwając włosy, więc widać było więcej jego twarzy, a

jego ciało ujawiło cały uroczy potencjał.
- Nie jestem wygnany?

- Jesteś moim Panem Burz, Mistral. Ryzykowaliśmy wiele, żeby cię ocalić. Dlaczego
mielibyśmy cię odrzucić? – zapytałam.

Doyle ścisnął delikatnie moją rękę, a ja uwolniłam go, więc mógł mówić do drugiego
mężczyzny bez rozproszenia.

- Myślisz, że Meredith jest jak królowa, ale tak nie jest – wyciągnął swoją rękę do
drugiego mężczyzny. – Nikt z nas nie musi odejść. Żaden z nas nie będzie patrzył, podczas

kiedy inni zaspokajają swoje pożądanie, wiedząc, że odejdzie niezaspokojony. Meredith nie gra
w takie gierki.

Sholto odezwał się z drugiej strony łóżka, teraz klęczał.
- Mówi prawdę, Mistral. Ona nie jest Andais. Nie jest drugą suką, która drażni i dręczy.

To jest Merry, nie poprosiłaby cię, żebyś do niej dołączył, jeżeli by nie miała tego ma myśli.
Spojrzałam na Sholto, ponieważ nie sądziłam, żeby znał mnie na tyle, żeby wygłosić taką

przemowę. Odpowiedział na niezadane pytanie w moich oczach.
- Jesteś honorowa, Meredith, sprawiedliwa i piękna. Jesteś boginią pożądania i miłości –

spojrzał za mnie na Mistrala. – Jest gorętsza od czegokolwiek, co mamy, czy mieliśmy na
którymkolwiek dworze faerie od bardzo dawna.

- Nie wiedziałem, że nadal mam nadzieję – powiedział Mistral. – Stwierdzić, że odeszła,
to było więcej, niż mogłem znieść.

Zupełnie nie rozumiałam jego nastroju czy jego słów, ale chciałam je odgonić.
Wciągnęłam do niego swoją dłoń.

- Chodź do mnie – powiedziałam.
- Chodź do nas – powiedział Doyle. – Nie ma tu okrucieństwa, ani ukrytych sztuczek,

przysięgam.
W końcu podszedł i chwycił moją rękę, podczas kiedy Doyle dotknął jego ramion w tym

bardzo męskim pozdrowieniu, które mężczyźnie przekazują sobie, kiedy nie chcą się ściskać.
Zauważyłam, że kiedy są nadzy, mężczyźni są dużo mniej chętni do ściskania jeden drugiego.

Mistral spojrzał na mnie oczami nadal niepokojąco zielonymi.

- Dlaczego miałabyś mnie teraz pragnąć?
- Dlaczego miałabym cię nie pragnąć? – zapytałam.

- Myślałem, że nie będziesz miała ze mnie żadnej korzyści.
Klęknęłam i pociągnęłam go w dół do pocałunku, który zaczął się delikatnie, a

zakończył dziko, prawie boleśnie. Jego ciało było już szczęśliwsze niż było chwilkę wcześniej.
Pieściłam go delikatnie, a jego twarz pokazywała przyjemność tak intensywną, że to niemalże

bolało. On naprawdę myślał, że nigdy mnie znów nie dotknie. Musiałam zapytać dlaczego, czy
ktoś go okłamał, ale ręce Doyle’a chwyciły mnie za plecy odciągając mnie od drugiego

mężczyzny.
- Chciałbym dokończyć to, co zaczęliśmy.

- Jesteś naszym Kapitanem – powiedział Mistral. – To twoje prawo.
- Tu nie chodzi o rangę – powiedziałam. - Ale o to, że myślałam, że go utraciłam i chcę

posmakować go w swoich ustach, żeby przypomniało to mi, że nie utraciłam wszystkiego, co
kochałam.

Mistral pocałował mnie bardziej delikatnie, a potem pozwolił odciągnąć mnie
Doyle’owi.

- Bycie trzecim w twoim łóżku, to więcej niż miałem nadzieję, Księżniczko. Jestem
zadowolony.

- Meredith. Jestem po prostu Meredith tutaj i w takich sytuacjach – powiedziałam.
Uśmiechnął się.

- Więc, Meredith w sypialni.
Doyle pociągnął mnie na środek łóżka, w swoje ramiona i na swoje ciało. Sholto znów

położył się na swojej części łóżka. Mistral wspiął się, ale pozostał siedząc w jednym rogu
z podciągniętymi nogami. Żaden z nich nie odwrócił się, ale ja nie pamiętałam o widowni, tak

jak i Doyle.

Rozdział 17

Doyle leżał na plecach, na kocu z płatków, cała głębia jego czarnej skóry przy delikatnie

pastelowym kolorze kwiatów. Pomyślałam sobie, że wygląda jak diabeł, który wślizgnął się do
jakiegoś wiosennego nieba, ale to był mój diabeł i był wszystkim, czego pragnęłam w tej chwili.

Były takie noce z nim i z Mrozem, kiedy chciałam, żeby obaj dotykali mnie w tym samym
czasie, ale dzisiejszej nocy pragnęłam skoncentrować się tylko na Doyle’u. Nie zwracałam uwagi

na widownię, ale równocześnie nie chciałam być rozproszona.
Pozwolił mi wczołgać się na swoje ciało, aż ułożyłam ręce i dłonie z powrotem tam,

gdzie chciałam, żeby były. Zgodził się z moim rozumowaniem i w końcu mogłam skosztować
go w swoich ustach. Znów bawiłam się tą luźną skórą i znów jej smakowałam, aż stał się długi

i twardy, wystawiony na dotyk moich rąk, moich warg, moich ust, a nawet, delikatnie, moich
zębów. Używałam mniejszego nacisku, żeby nie było to ugryzienie, ponieważ trzeba być

ostrożnym, żeby nie podrapać, czy nie dodać bólu do przyjemności. Dzisiejszej nocy dla mojej
Ciemności nie chciałam żadnego bólu. Pragnęłam dla niego i dla siebie tylko przyjemności.

- Ale to nie będzie przyjemne dla ciebie – zaprotestował.
- Mogę to zmienić – wtrącił się Sholto.

Wszyscy spojrzeliśmy na niego. Uśmiechnął się i wskazał na tatuaż na swoim ciele.
- Jeżeli pozwolicie, mogę odwzajemnić uwagę, jaką poświęcasz naszemu Kapitanowi,

tak, żeby dla ciebie było to równie przyjemne.
Wydawało się to być w innym życiu, kiedy Sholto i ja spotkaliśmy się w Los Angeles.

Musiał udowodnić mi, że jego dodatkowe części mają więcej zastosowań, niż te oczywiste.
- Chodzi ci o te małe macki z przyssawkami?

- Tak – odrzekł, a jego spojrzenie było uważne. To nie była tylko błaha propozycja.
Chciał dowiedzieć się, co naprawdę czuję w stosunku do jego dodatkowych części i nie

marnował czasu, żeby się o tym przekonać. Mieliśmy seks, kiedy był bardzo poważnie ranny
i nie wykorzystywaliśmy jego dodatków.

Wpatrywałam się w jego twarz, a potem spojrzałam na Doyle’a. Obserwował mnie
cierpliwie, prawie pasywnie w swoim oczekiwaniu. W tej chwili czekałby tak długo, jak tylko

bym zechciała. Wieki służenia królowej przyzwyczaiły nawet tych mężczyzn, którzy byli
bardziej dominujący, do wypełniania rozkazów zarówno w łóżku jak i poza nim. Doyle był

bardzo dominującym kochankiem, ale kiedy przychodziło do podejmowania wyborów, czy
decydowaniu o preferencjach, był jak większość strażników królowej- czekał na moje

przywództwo. To ode mnie zależało, czym będzie wypełniona ta chwila, dobrem, słabością,
urażonymi uczuciami, czy po prostu przyjemnością.

Powiedziałam jedyną rzecz, która przychodzi mi do głowy, kiedy mężczyzna proponuje
seks oralny.

- Tak – powiedziałam i wyciągnęłam do niego swoją rękę.
Uśmiechnął się do mnie tym uśmiechem, o którym od niedawna wiedziałam, że jest

charakterystyczny dla niego, uśmiechem, który sprawiał, że cała jego uroda stawała się bardziej
ludzka, trochę bardziej wrażliwa. Ceniłam ten uśmiech, był on wart „tak”. Odsunęłam swoje

małe wątpliwości i obserwowałam, jak jego ciało zmienia się z egzotycznego tatuażu
w prawdziwy wizerunek. Nie wiedziałam, czy to magia dzikiej sfory, czy to z powodu tego, że

ostatniej nocy wykorzystywał te dodatkowe części do pocieszenia mnie, ale teraz już nie
widziałam go w całej jego wspaniałości inaczej, niż tylko jako piękno.

Macki były białe jak światło księżyca, tak jak reszta jego ciała, najgrubsze były w miejscu,
gdzie pierś przechodziła w brzuch. Były tak grube jak dobrych rozmiarów pyton, ale białe, z

marmurowym złotem na skórze. Wiedziałam od mojego wychowawcy, nocnego myśliwca,
Bhátara, że te służyły do podnoszenia ciężkich rzeczy. To nimi nocni myśliwce mogli podnieść

cię i odsunąć. Pod nimi był rząd dłuższych, cieńszych macek, odpowiedniki palców, ale sto razy
bardziej giętkich i delikatnych. Jeszcze niżej, tuż nad pępkiem, były frędzelki krótszych macek

z ciemniejszymi końcówkami. Wiedziałam, że te były drugim organem seksualnym, podobnie
jak piersi, choć nie miały odpowiednika w ciałach ludzkich mężczyzn. Gdybym była

kobietąnocnym
myśliwcem, miałyby one specjalne zastosowanie, ale jak udowodnił mi Sholto podczas

naszego krótkiego spotkania w Los Angeles, dla mnie te macki też mogły być bardzo użyteczne.
O cale poniżej tego wszystkiego, było coś prostego i grubego, tak uroczego, że rzadko który

mężczyzna na dworze mógł poszczycić się podobnym. Bez tych dodatków pomiędzy, Sholto
byłby mile widziany w każdym łóżku.

Kiedyś byłam przerażona na myśl, że mogłabym zostać objęta tymi wszystkimi jego
dodatkami, ale kiedy klęknął obok mnie i sięgnął po mnie, wszystko o czym mogłam myśleć to

to, jak wiele korzyści można odnieść z tak wielu dodatkowych części ciała. Czy to była magia
faerie? Czy to była ta magia, która zrobiła ze mnie jego królową tak, że kiedy sięgnęłam po

niego, mogłam myśleć tylko o przyjemności? Jeżeli to była magia, to była to dobra magia.
Wziął mnie w swoje ramiona, otulił mnie swoim ciałem, tak że to wszystko dotknęło

mnie, ale nie próbował obejmować mnie tym wszystkim. Po prostu leżał przy moim ciele,
przytulając mnie swoimi mocnymi ramionami i całując mnie. Pocałował mnie delikatnie, ale

mocno, ale część jego ciała odchyliła się jakby z napięcia. Pomyślałam że rozumiem, czekał, czy
odrzucę jego dotyk. Zamiast tego poruszyłam się przy tym pocałunku, oparłam się o jego

dodatki, jedną ręką zaczęłam pieścić jedną z tych grubych muskularnych macek. Przycisnął się
mocniej do mnie, odpowiadając na moją pasję i brak strachu. Przy większości mężczyzn byłam

świadoma ich erekcji przyciśniętej do przodu mojego ciała, mogłam drżeć od obietnicy, jaką to
dawało, ale tutaj, z Sholto, było tak wiele odczuć, jakby moje ciało nie mogło zdecydować się i

wybrać. Grubsze części owinęły się dookoła mnie jak dodatkowe ramiona. Cieńsze pieściły i

łaskotały moją skórę, a najniższe znalazły drogę pomiędzy naszymi ciałami, pomiędzy moimi
nogami i poczułam jak „palce” szukają tego najintymniejszego miejsca. Jeden z długich,

rozciągających się palców odnalazł to miejsce i udowodnił mi po raz kolejny, że przyssawki,
które mają na końcach, były jak malutkie usta, wydawały się zaprojektowane po to, żeby

dostosowywać się do kobiecego ciała, więc były jak idealny klucz, pasujący, żeby otworzyć moje
ciało. Wrażenia zaczęły narastać prawie natychmiast.

Poczułam pomruk energii dochodzący od Sholto, zanim otworzyłam oczy i zobaczyłam,
że jego skóra lśni od mocy. Biel jego skóry była jak światło księżyca, ale macki miały inne

kolory. Większe ramiona miały pasemka i kształty, które poruszały się jak kolorowe błyskawice
dookoła mnie. Niektóre były jak marmur, ze złotem pasującym do żółci i złota jego oczu.

Niższe lśniły bielą, a ich końcówki były jak czerwony żar. Klęknęłam objęta przez kolory i
magię szumiącą dookoła mojej skóry. To samo sprawiło, że cicho jęknęłam.

- Widzę, że macki mogą robić różne rzeczy, a nie tylko lśnić – powiedział Doyle, leżąc
nadal obok mnie.

Skinęłam głową nie mówiąc nic.
- To mieszanka sidhe i nocnego myśliwca – powiedział Sholto.

- Wyglądają jak kolorowe błyskawice – odezwał się Mistral. Wyciągnął rękę, jakby chciał
dotknąć jednej z macek, ale potem cofnął ją.

Sholto sięgnął grubszą macką i dotknął czubka palca drugiego mężczyzny. Malutki
wstrząs kolorowego światła przeskoczył pomiędzy nimi. Powietrze zapachniało ozonem, aż

zjeżył mi się każdy włosek na moim ciele.
Doyle usiadł.

- Co to było?
Mistral potarł swoje palce o siebie, jakby nadal to czuł. Sholto cofnął mackę, wyraz jego

twarzy był zamyślony. Cofnął swoje macki od moich najbardziej intymnych części ciała.
- Nie jestem pewien – powiedział Mistral.

- Kiedyś – odezwał się Sholto - nocni myśliwce odpowiadali przed bogami niebios.
Wzlatywaliśmy do nich i płynęliśmy błyskawicami, które mogli wezwać. Niektórzy mówią, że

nocni myśliwce zostali stworzeni przez boga niebios i boginię śmierci.
Mistral spojrzał na swoją rękę, potem na Króla sluaghów. Na twarzy Mistrala widać było

ból. Jego oczy były czarne jak niebo, zanim zniszczy ziemię.
- Zapomniałem – powiedział prawie jakby do siebie. – Sprawiłem, że sam zapomniałem.

- Nie wiedziałem, że byłeś… - odezwał się Doyle.
Mistral położył rękę na jego ustach. Wydaje mi się, że to ich obu zaskoczyło.

- Wybacz mi Ciemności, ale nie mów tego imienia głośno. Nie jestem już kimś,
nazywanym tym imieniem – zabrał rękę z ust Doyle’a.

- Twoja moc wzywa moją – powiedział Sholto. - Może jesteś nim znów.
Mistral potrząsnął głową.

- Robiłem wtedy przerażające rzeczy. Nie miałem miłosierdzia, a moja królowa, moja
miłość, miała jeszcze mniej miłosierdzia niż ja. My… My zabijaliśmy – potrząsnął głową. –

Zaczęło się od magii i miłości, ale ona zakochała się w naszym tworzeniu w każdym znaczeniu
tego słowa.
- Więc jesteś nim - powiedział Sholto.

Mistral spojrzał na niego wzrokiem wyrażającym rozpacz.
- Błagam cię, żebyś nikomu nie mówił, Królu Sholto.

- Nie każdej nocy mężczyzna spotyka swojego twórcę – powiedział Sholto. Obserwował
drugiego mężczyznę z cieniem gniewu na twarzy, lub może wyzwania.

- Nie jestem nim. Byłem kimś, kto zachowywał się z taką arogancją, że został za to
ukarany, nic więcej. Kimkolwiek byłem, prawdziwi Bogowie zabrali mi to.

- Ale nasza ciemna bogini – odezwał się Sholto. – Mówi się, że bogowie rozerwali ją na
kawałki i rozdzielili ją między nami.

Mistral skinął głową.
- Nie chciała oddać kontroli nad wami. Nie chciała dać wam samodzielności, jako

swojemu ludowi. Chciała zatrzymać was, jako… maskotki i kochanków.
Może wyglądałam na zaskoczoną, ponieważ odezwał się do mnie.

- Tak, Księżniczko. Wiem, że te części ciała mają wiele zastosowań. Ta, która była kiedyś
moją miłością i ja, razem wymodelowaliśmy je, żeby niosły przyjemność równie dobrze jak

przerażenie.
- Dobrze pilnowałeś swojej tajemnicy – powiedział Doyle.

- Kiedy sami bogowie poniżyliby cię, Ciemności, nie ukryłbyś się ze wstydu?
- Ale twoja magia wzywa moją – odezwał się Sholto.

- Nigdy nie marzyłem, że odrodzenie się magii w faerie obudzi to we mnie – Mistral
wyglądał na przestraszonego.

- Te legendy są tak stare, że mój ojciec nigdy mi ich nie opowiadał - powiedziałam.
- To część naszych utraconych mitów o stworzeniu – wytłumaczył Doyle - zanim

chrześcijanie nadeszli i złagodzili je.
Mistral zczołgał się z łóżka. Potrząsał głową.

- Nie mogę wytrzymać przebywania tak blisko, kiedy Sholto lśni.
- Nie chcesz wiedzieć, co by się mogło zdarzyć? – zapytał Sholto.

- Nie – odpowiedział Mistral. – Nie chcę.
- Zostaw go – wtrącił się Doyle. – Nic, co robimy przy Meredith, nie jest wymuszane

siłą. Nie będziemy teraz zmuszać Mistrala.
Sholto spojrzał na Doyle’a i przez chwilę był tak arogancki jak wszystkie sidhe i żadna

ilość macek nie mogła zamaskować tego, skąd pochodzi. Patrzyłam na myśli widoczne na jego
twarzy i w jego oczach, chciał spróbować. Chciał wiedzieć, co by się wydarzyło, gdyby Mistral

połączył ich magię.
- Nie – powiedziałam i dotknęłam twarzy Sholto. Obniżyłam ją, żeby napotkać jego

spojrzenie.
To aroganckie wyzwanie pozostało przez sekundę, a potem zamrugał i był tylko

arogancki.
- Jak sobie życzy moja królowa.

Uśmiechnęłam się do niego, nawet jeśli mu nie uwierzyłam. Będzie pamiętał tę chwilę i
to uczucie mocy. Sholto był bardzo miłym mężczyzną jak na króla, ale wszyscy królowe szukają

mocy, taka jest natura tego, kim są, a ten król nie mógłby zapomnieć, że „bóg” który stworzył
jego rasę jest znów rozbudzony.

Zrobiłam jedyną rzecz, o której sądziłam, że przerwie ten okropnie poważny nastrój.
Spojrzałam na dół, na Doyle’a i powiedziałam.

- Całą moja praca zmarnowana przez tę poważną rozmowę. Muszę zaczynać od nowa.
Uśmiechnął się do mnie.

- Jak mógłby zapomnieć, że nic nie odwiedzie cię od twojego celu?
Włożyłam w swoje oczy to wszystko, co czułam do niego.

- Jeżeli mój cel jest taki jak to, dlaczego cokolwiek miałoby mnie od niego odwieść?
Zbliżył się do mnie, nadal otulonej przez Sholto. Ale kiedy dotknął naszych ciał, nie

było żadnego przeskoku mocy. Dla Doyle’a Sholto i ja byliśmy tylko ciałami i magią, jaka jest w
powietrzu, kiedy jakiekolwiek sidhe doznaje przyjemności. Mistral usiadł na kraju ogrodu

otaczającego nas i robił, co tylko mógł, żeby nas ignorować. Nienawidziłam za niego uczucia
odrzucenia czy smutku, ale wydawało się ważne dla nas kochać się w tym miejscu. To miejsce

potrzebowało miłości, tak jak ja.

- Umierałem na polu – doszedł nas głęboki głos Mistrala. – Jak się tutaj dostałem i gdzie
w faerie jesteśmy?

- Uratowali mnie ze szpitala – powiedział Doyle, a potem skrzywił się. – Byliście
ukoronowani i… - uniósł moją lewą rękę i przez chwilę nie wyglądała jak moja ręka. Był na niej

nowy tatuaż, z ciernistych pnączy i kwitnących róż.
Klęknął, ale nie patrzył teraz na mnie. Sięgnął do Sholto.

Drugi mężczyzna zawahał się, potem podał mu swoją prawą dłoń. Doyle trzymał bladą
rękę w swojej ciemnej. Taki sam tatuaż otaczał rękę i nadgarstek Sholto.

Mistral podszedł do nas i zobaczyliśmy, że ślady strzał wydawały się znikać, tak jak
oparzenia Doyle’a. Żaden z nich nie wyglądał na szczęśliwego z tego, że został uleczony,

zamiast tego wydawali się bardzo poważni.
Doyle przyciągnął nasze ręce razem, więc tatuaże dotykały się.

- Więc to nie był sen. Mieliście związane dłonie i byliście ukoronowani przez samo
faerie.

- Przez Boginię – powiedział Sholto, jego głos wydawał się zbyt zadowolony. Trzej
mężczyźni zachowywali się dziwnie i w tej chwili byłam jedyną, która czuła, że coś przeoczyła.

To zdarza się czasami, kiedy masz ledwie ponad trzydziestkę, a każdy inny w twoim łóżku ma
setki lat. Każdy kiedyś był młody, ale czasami marzyłam, żebym nie potrzebowała co chwilę

tłumaczenia.
- Co jest źle? – zapytałam.

- Nic – powiedział Sholto, ale znów zabrzmiało to zbyt gładko.
Doyle pociągnął rękę Sholto na dół, więc mogłam zobaczyć obie ręce razem.

- Widzisz znak?
- Tatuaż, tak – odrzekłam. – To odbicie tych róż, które łączyły nasze ręce.

- Byłaś połączona z Sholto, Merry – powiedział Doyle, każde słowo powiedział powoli,
ostrożnie, wpatrując się we mnie z intensywnością swoimi ciemnymi oczami.

- Połączona. Masz na myśli… - wykrzywiłam się do niego. – Masz na myśli poślubiona?
- Tak – odrzekł, a w tym jednym słowie czuć było gniew.

- Połączyliśmy nasze magie, żeby cię ocalić Doyle.
- Sidhe nie poślubiają więcej niż jednego małżonka, Meredith.

- Noszę w sobie dzieci was wszystkich, więc według naszego prawa wszyscy jesteście
moimi królami, lub nimi będziecie.

Sholto uniósł swoją dłoń i spojrzał na nią.
- Jestem za młody, żeby pamiętać, kiedy faerie łączyło nas w pary. Czy to zawsze tak

było?
- Róże to coś więcej niż znak Seelie – powiedział Doyle. – Ale tak, jesteście połączeni i

oznaczeni jako para.
Wpatrywałam się w piękne róże na mojej skórze i nagle zaczęłam bać się.

- Więc mam prawa odmówić dzielenia się Meredith? – zapytał Sholto.
- Uważaj na to co mówisz, Królu sluaghów.

- Samo faerie połączyło nas, Meredith.
Potrząsnęłam głową.

- To miało pomóc nam ocalić Doyle’a.
- Jesteśmy oznaczeni jako para – wyciągnął do mnie swoją rękę.

- Kiedy Bogini dawała mi wybór, zawsze mi o tym mówiła. Teraz nie było żadnego
zaoferowanego wyboru, żadnego ostrzeżenia o tym, co mogę utracić.

- Ale nasze prawo… – zaczął mówić Sholto.
Przerwałam mu.

- Nie zaczynaj.

- On ma rację, Merry – powiedział Doyle.
- Nie utrudniaj tego, Doyle. To co zrobiliśmy zeszłej nocy, zrobiliśmy tylko po to, żeby

cię ocalić.
- Takie jest prawo – powiedział Mistral.

- Tylko gdybym była z ciąży z jego dzieckiem i nikogo innego, a to nie jest prawda.
Bogini Clothra, która zaszła w ciążę z trzema różnymi kochankami, nie była zmuszana do

poślubienia jednego z nich.
- Ale oni byli braćmi – powiedział Mistral.

- Naprawdę byli nimi, czy braćmi zrobiła ich tylko legenda? – pytałam kogoś, kto mógł
naprawdę wiedzieć.

Mistral i Doyle wymienili spojrzenia. Sholto nie był na tyle stary, żeby znać odpowiedź.
- Clothra żyła w czasach, kiedy bogowie i boginie mogli poślubiać, kogo chcieli –

powiedział Doyle.
- Nie była pierwszą boginią, która poślubiła bliskich krewnych – powiedział Mistral.

- Ale przede wszystkim chodzi o to, że nie poślubiła żadnego z nich. Rządząca bogini,
ktoś, kogo ludzie uznali za poślubioną, miała wielu kochanków.

- Czy ty mówisz, że jesteś rządzącą boginią, żyjącym ucieleśnieniem samej ziemi? –
zapytał Sholto unosząc brew.
- Nie, ale mówię, że nie spodoba ci się to, co może wydarzyć się, jeżeli będziesz próbował

zmusić mnie do monogamii tylko z tobą.
Na przystojnej twarzy Sholto pojawiło się rozdrażnienie, było to tak bliskie jednej z

ulubionych emocji Mroza, że aż serce ścisnęło mnie w piersi.
- Wiem, że mnie nie kochasz, Księżniczko.

- Nie sprowadzaj tego do urażonych uczuć, Sholto. Nie upraszczaj. Dawniej było wielu
różnych królów, a tylko jedna bogini, przeznaczona do rządzenia, prawda?

Wymienili spojrzenia.
- Ale ci królowie byli ludźmi, więc bogini przeżyła ich – powiedział Doyle.

- Z tego co słyszałam, rządząca bogini nie oddaliła swoich kochanków tylko dlatego, że
miała króla.

Doyle spojrzał w dół na mnie. Nie mogłam odczytać wyrazu jego twarzy.
- Czy ty mówisz, że zmienisz naszą tysiącletnią tradycję? – zapytał.

- Jeżeli o to chodzi, to tak.
Spojrzał na mnie, wszystkie uczucia na jego twarzy zmieszały się razem. Skrzywienie,

lekki uśmiech, rozbawienie w jego oczach, ale co ceniłam najbardziej, zniknął strach. Strach,
który pojawił się, kiedy zobaczył znaki na Sholto i mnie.

- Zapytam znów – odezwał się Mistral. – Gdzie jesteśmy? Nie rozpoznaję ogrodu,
w którym odpoczywamy.

- Jesteśmy w moim królestwie – powiedział Sholto.
- Sluaghowie nie mają takiego pięknego miejsca wewnątrz swojego kopca – powiedział

Mistral, jego głos był przepełniony pewnością i sarkazmem.
- Skąd jakikolwiek arystokrata Unseelie wie, co jest wewnątrz mojego królestwa? Kiedy

ojciec Meredith, Książę Essus zginął, nikt z was nie zapukał do moich drzwi. Jesteśmy
wystarczająco dobrzy, żeby dla was walczyć, ale niewystarczająco, żebyście nas odwiedzali – w

głosie Sholto słychać było gniew, z którym do mnie przybył, gniew narastający przez wieki
mówienia mu, że nie jest wystarczająco dobry, żeby być prawdziwym Unseelie. Przez lata

sluaghowie byli wykorzystywani jako broń. I jak wszystkie bronie, wykorzystuje się je. Nie
pytasz bomby atomowej, czy chce niszczyć. Po prostu naciskasz guzik i wykonuje swoje

zadanie.
- Byłem wewnątrz twoich kopców – odezwał się Doyle. W jego głęboki głosie był cień

czegoś. To był gniew? Ostrzeżenie? Cokolwiek to było, nie było dobre.
- Tak, a sluaghowie nie podążyli za sforą, kiedy mieli łowczego – dwaj mężczyźni

spojrzeli na siebie przez łóżko.
Kiedy po raz pierwszy przybyli po mnie do L.A., wiedziałam, że między nimi była zła

krew, ale to była pierwsza wskazówka dotycząca tego, co było między nimi.
- Czy ty mówisz, że królowa próbowała ustanowić Doyle’a, jako dowodzącego

sluaghami? – zapytałam. Usiadłam na łóżku, płatki rozsypały się dookoła mnie, jakby koc stał
się znów tylko płatkami kwiatów.

Mężczyźni spojrzeli na drzewa i pnącza stanowiące baldachim.
- Może powinniśmy dokończyć tę rozmowę w bardziej solidnej części faerie? – zapytał

Mistral.
- Zgadzam się – powiedział Doyle.

- Co masz na myśli mówiąc „bardziej solidna część”? – zapytał Sholto, kładąc rękę na
drzewie, które tworzyło jedną podporę.

- Koc stał się płatkami, którymi był wcześniej. Niektóra magia faerie tak działa –
odezwał się Doyle.

- Jak w opowieściach o wróżkach, gdzie trwa tylko chwilę – stwierdziłam.
Skinął głową.

Z daleka dobiegł nas głos.
- Mój Królu, Księżniczko, tu Henry. Czy mnie słyszycie?

- Słyszymy – odpowiedział Sholto.
- Wejście do twojego nowego pokoju zaczyna się zwężać, Mój Królu. Może wyszlibyście,

zanim znów zamknie się ścianą? – Starał się mówić neutralnym tonem głosu, ale słychać było
zmartwienie.

- Tak – powiedział Doyle. – Uważam, że powinniśmy.
- Ja jestem tutaj Królem, Ciemności i to ja mówię, co mamy zrobić, a czego nie.

- Panowie – odezwałam się. – Jako księżniczka i przyszła królowa wszystkich, przerwę tę
dyskusję. Wychodzimy, zanim zniknie wyjście.

- Zgadzam się z naszą Księżniczką – powiedział Mistral. Podszedł do nas i wyciągnął do
mnie swoją rękę.

Ujęłam podaną mi dłoń. Uśmiechnął się na ten jeden dotyk, owijając swoją dużo
większą rękę dookoła mojej małej, ale jego uśmiech był pełen czegoś bardziej delikatnego niż

wszystko, co widziałam wcześniej. Zaczął prowadzić mnie po ścieżce w stronę kościanej bramy.
Zioła na ścieżce już dłużej nie próbowały mnie dotknąć. W rzeczywistości kamienie, które

trzymały się razem związane przez zioła, były trochę luźne pod stopami, jakby to, cokolwiek je
utworzyło, zaczynało popuszczać. Zostawiliśmy Doyle’a i Sholto klęczących przy łóżku, nadal

wpatrujących się w siebie nawzajem. Kiedy wrócimy do sypialni Sholto, będę mogła zadać
więcej pytań o ich wzajemną niechęć.

Brama z kości rozpadła się pod dotykiem Mistrala, więc pozostało tylko rumowisko.
- Cokolwiek trzymało to miejsce w całości, zanika – zawołał do nich, do tyłu. – Musimy

zapewnić księżniczce bezpieczeństwo, zanim wszystko całkowicie się rozpadnie.
Mistral podniósł mnie i przeniósł przez ruinę z kości. Za wrotami mogłam zobaczyć

przelotnie sypialnię Sholto i zmartwioną twarz Henrego spoglądającą na nas. Ściana, która
stanowiła wejście do jaskini, była dużo mniejsza. Mogłam zobaczyć kamienie uderzające o

siebie jak coś żywego, zmieniającego się. Było to dziwnie zmienne, jak obserwowanie
rozkwitających kwiatów, jakby można było przyuważyć, jak to robią.

Mistral przeniósł mnie przez wejście i znaleźliśmy się z powrotem w bordowopurpurowej
sypialni Sholto. Henry ukłonił się nam, a potem powrócił do wyglądania za swoim

królem. Wejście nadal malało, a żaden z nich nie spieszył się. Czy to był jakiś rodzaj męskiej

rywalizacji? Wiedziałam, że po tym wszystkim co się zdarzyło, moje nerwy nie wytrzymają
obserwowania, jak idą spacerkiem w stronę gwałtownie zmniejszającego się wejścia.

- Naprawdę rozgniewam się, jeżeli obaj zostaniecie uwięzieni za ścianą – zawołałam do
nich. – Dzisiejszej nocy wyjeżdżamy do Los Angeles.

Dwaj mężczyźni wymienili spojrzenia, potem zaczęli biec w naszą stronę. W innych
warunkach może cieszyłabym się widokiem obu, biegnących nago w moją stronę, ale ściana

zamykała się. Nie byłam pewna, czy uda nam się ją znów otworzyć, jeżeli zamknie się
całkowicie. Pomiędzy sidhe zdarzały się ręce mocy, dzięki którym można było przechodzić

przez kamienie, ale ani Sholto, ani Doyle nie mieli takich rąk.
- Pospieszcie się – zawołałam.

Doyle zaczął biec, rzucił się naprzód jak jakieś czarne, gładkie zwierzę, jakby bieg był
tym, do czego zaprojektowano te wszystkie mięśnie i ciało. Nieczęsto widywałam go z daleka.

Zawsze był u mojego boku. Teraz przypomniałam sobie, że bez mojego ludzkiego poruszania
się, które go wstrzymywało, mógł po prostu biec. Jak wiatr, deszcz, coś bardziej podstawowego

niż ciało. To była chwila, jakiej nie przeżyłam od miesięcy. Chwila, kiedy obserwowałam go i
dziwiłam się, że ktoś tak wspaniały mnie kocha. Byłam przecież w końcu tak przeraźliwie

ludzka.
Sholto podążał za nim jak blady cień. Przez chwilę zobaczyłam w nim mojego Mroza.

To on był tym, kogo spodziewano się przy boku Doyle’a. Moje światło i moja ciemność, moi
mężczyźni. Sholto był przystojny i dobrze poruszał się biegnąc u boku Doyle’a, ale nie mógł

nadążyć. Był trochę z tyłu, trochę… bardziej ludzki.
- Poproś, żeby ściana pozostała otwarta – odezwał się Mistral.

- Co? – zapytałam prawie przestraszona, kiedy zorientowałam się, że nadal jestem w jego
ramionach, nadal w sypialni Sholto.

Podstawił mnie na podłodze.
- Przestań wpatrywać się w Doyle’a jak zakochana dziewczynka i powiedz ścianie, żeby

przestała się zamykać.
Nie byłam pewna, czy kopiec sluaghów posłucha mnie, ale nie miałam nic do stracenia.

- Ściano, przestań się zamykać, proszę.
Ściana wydawała się wahać, jakby zastanawiała się nad rozkazem, a potem powróciła do

zamykania wejścia. Było ono wolniejsze, ale nadal trwało.
Doyle zanurkował przez wejście, wykonując wspaniały przewrót na dywanie, kończąc na

nogach, w wirze czarnych włosów i ciemnych mięśni.
Sholto również zanurkował, ale skończył leżąc płasko na dywanie, otoczony jasnymi

włosami i bez tchu. Doyle również oddychał ciężko, ale wydawał się być gotowy do dobycia
broni i obrony. Sholto wyglądał na zadowolonego, że może poleżeć przez chwilę na dywanie.

- Czy ścieżka wydłużała się, kiedy biegliśmy? – wydyszał.
- Tak – skinął głową Doyle.

- Dlaczego miałaby się wydłużać? – zapytam.
Sholto wstał na nogi i spojrzał w górę na sufit swojej sypialni. Ja również uniosłam

spojrzenie, ale nie zobaczyłam nic poza kamieniami.
- Ktoś, lub coś jest tutaj – poszedł do garderoby w dalszej części pokoju i wyciągnął

szlafrok. Był złoto- biały i nie pasował do pokoju, ale idealnie pasował do jego oczu i włosów.
Nagle wyglądał cały na Seelie i gdyby nie ta część genów, które obdarzyły go dodatkowymi

częściami ciała, byłby niezwykle pożądany na Dworze Unseelie. Dawniej nawet Dwór Seelie
byłby szczęśliwy mogąc mieć go u siebie. Ale Sholto, podobnie jak ja, nie ukrywał swojej

mieszanej krwi. Nie było iluzji na tyle głębokiej, żeby zmienić nas w jedno z nich.
Doyle spojrzał w górę i dookoła. Czy on również coś widział? Dlaczego ja niczego nie

wyczuwałam?

- Co to jest?
- Magia, magia sluaghów, ale nie… moja – powiedział Sholto. Spojrzał na drzwi.

- Mój Królu – odezwał się Henry i wszyscy spojrzeliśmy na niego. Nie było całkiem tak,
że zapomniałam, że tu był, może tylko w pewnym stopniu. – Byliście zamknięci w magicznym

śnie przez kilka dni. Byli tacy pomiędzy sluaghami, który obawiali się, że możesz pozostać
zaczarowany na wieki.

- Podobnie jak Śpiąca Królewna – powiedziałam.
Hanry skinął głową. Jego przystojna twarzy była bardzo zmartwiona, a ja nie znałam go

na tyle długo, żeby odczytać jego uczucia. – Przyszli i zobaczyli ogród, który był bardzo w stylu
Seelie, mój panie. Co więcej, nikt z nas nie mógł przejść przez wrota. Odrzucały nas do tyłu,

chroniły was przed każdym, kto chciał podejść bliżej.
- Co się stało, kiedy spaliśmy, Henry? – zapytał Sholto. Podszedł do mężczyzny

chwytając go za ramiona.
- Mój Królu, Seelie zgromadzili się na zewnątrz naszego kopca. Chcieli rozmawiać, a my

nie mieliśmy króla, żeby z nimi pomówił. Znasz zasady, bez władcy przestaniemy być
slaughami, przestaniemy być wolnymi istotami. Moglibyśmy być wchłonięci przez Dwór

Unseelie, ale zanim to się stanie, chcieliśmy na własną rękę, bez króla, pomówić z Seelie.
- Wybrali innego króla – powiedział Sholto.

- Tylko pełnomocnika władcy.
- Ale to podzieliło moc królestwa, a cokolwiek było częścią tej mocy, nie chciało,

żebyśmy my, ja, uciekli ścianie.
- Dlaczego Seelie są na zewnątrz? – zapytał Doyle.

Henry spojrzał na Sholto, który skinął głową.
- Mówią, że sluaghowie porwali Księżniczkę Meredith i przetrzymują ją wbrew jej woli.

- Nie jestem ich księżniczką. Dlaczego uważają, że powinni mnie ratować?
- Chcą i ciebie, i kielich. Mówią, że jedno i drugie zostało ukradzione – powiedział

Henry.
Aha, pomyślałam.

- Chcą mojej magii, nie mnie. Ale jakim prawem oblegają sluaghów?
- Prawem pokrewieństwa, twoja matka domaga się powrotu swojej słodkiej córki i

wnucząt, które w sobie nosi – Henry wyglądał nawet na jeszcze bardziej zakłopotanego.
- Jedno z dzieci, które z sobie noszę, jest Sholto. Prawa ojca przewyższają prawa babki.

- Seelie twierdzą, że dzieci należą do Króla Taranisa.
Sholto podszedł do drzwi.

- Poczekajcie tutaj. Muszę porozmawiać z moimi ludźmi, zanim stawimy czoło zarzutom
Seelie.

- Czy mogę zasugerować, żebyś włożył coś innego Sholto? – zawołałam.
Zawahał się, a potem skrzywił patrząc na mnie.

- Dlaczego?
- Wyglądasz w tym szlafroku na Seelie, a jedną z rzeczy, która wydaje się przerażać

twoich ludzi, jest pomysł, że ty i ja razem zmienimy ich z ciemnych i przerażających sluaghów
w jasne i beztroskie piękno.

Wyglądał, jakby chciał się kłócić, ale wrócił do garderoby. Naciągnął czarne spodnie i
buty, ale nie kłopotał się z koszulą. A z powietrzem owiewających przód jego ciała, macki

powróciły do życia.
- Przypomnę im, że po części jestem nocnym myśliwcem, a nie tylko sidhe.

- Czy moja obecność przy twoim boku, pomoże ci, czy zaszkodzi? – zapytałam.
- Wydaje mi się, że zaszkodzi. Muszę porozmawiać ze swoimi ludźmi, a potem wrócę do

was. Taranis musiał oszaleć, że nas oblega.

- Dlaczego Dwór Unseelie nie wsparł sluaghów? – zapytał Doyle.
– Dowiem się – odpowiedział Sholto i położył rękę na drzwiach, kiedy Mistral zawołał.

- Gratuluję ci Królu Sholto, że stałeś się królem dla królowej Meredith – jego głos był
prawie neutralny, kiedy to mówił, prawie.

- Tobie również gratuluję, Panie Burz, chociaż jest tu tak wielu królów. Nie jestem
pewien, jakie królestwo będziesz dzierżył – mówiąc to Sholto odszedł, z Henrym przy boku.

- Co miał na myśli składając mi gratulacje? – zapytał Mistral. – Wiem, że księżniczka
nosi dziecko Sholto i twoje, Doyle. Słyszałem to z rozmów w łóżku, kiedy się obudziłem.

- Mistral, czy królowa nie powiedziała ci? – zapytałam.
- Powiedziano mi, że w końcu spodziewasz się dziecka z którymś z pozostałych. Przez

ból nie docierały do mnie informacje – nie patrzył na mnie, kiedy to mówił. – Była tak zła,
kiedy wyjechałaś, Księżniczko. Twój zielony rycerz zniszczył salę tortur, więc zabrała mnie, jak

wydawało mi się, do swojego pokoju i przykuła łańcuchami do ściany. Byłam wydany na jej
miłosierdzie, odkąd wyjechałaś.

Dotknęłam jego ramienia, ale cofnął się.
- Bałam się, że skrzywdzi cię za to, że byłeś ze mną – powiedziałam. - Tak mi przykro.

- Wiedziałem, że to będzie cena, jaką będę musiał zapłacić – prawie spojrzał na mnie, ale
w końcu jego długie włosy opadły pomiędzy nami jak zasłona, za którą mógł się ukryć. –

Byłem gotów zapłacić, ponieważ miałem nadzieję… - potrząsnął głową. – Miałem nadzieję
zbyt długo – odwrócił się do Doyle’a i wyciągnął rękę. – Zazdroszczę ci, Kapitanie.

Doyle podszedł chwycić jego rękę, ciemne na jasnym, ściskając ich przedramiona razem.
- Nie mogę uwierzyć, że królowa nie powiedziała prawdy swojemu dworowi.

- Tej nocy byłem uwolniony z łańcuchów, więc cokolwiek powiedziała dworowi, ja tego
nie wiedziałem. Byłem zbyt daleki od jej łask, żeby powiedziano mi cokolwiek. Zostałem

uwolniony i zwabiony na śmierć przez jednego z naszych. Onilwyna trzeba zabić, mój kapitanie.
- Zdradził cię?

- Wprowadził mnie w zasadzkę łuczników Seelie, uzbrojonych w strzały z hartowanej
stali.

- Słyszę to po raz pierwszy. Będzie ukarany.
- Już został ukarany – powiedziałam.

Obaj spojrzeli na mnie.
- Co masz na myśli, Meredith? – zapytał Doyle.

- Onilwyn nie żyje.
- Z czyjej ręki zginął? – zapytał Mistral.

- Z mojej.
- Co? – dopytywał się Mistral.

Doyle dotknął mojego ramienia i wpatrywał się w moją twarz.
- Co się stało, kiedy byłem w ludzkim szpitalu?

Opowiedziałam im najbardziej skróconą wersję, jaką tylko się dało. Mieli dużo pytań o
dziką sforę, a Doyle trzymał mnie, kiedy potwierdziłam, że Babcia nie żyje.

- To, że Seelie przybyli tutaj do bram, jest po części moją winą. Wysłałam Seelie sidhe,
którzy zostali zmuszeni do dołączenia do sfory z powrotem do Taranisa z wiadomością, że

zabiłam własną ręką Onilwyna i że kielich powrócił sam do mojej ręki.
- Pokazałaś im kielich, kiedy królowa jeszcze o nim nie wiedziała? – zapytał Mistral.

- Żeby ocalić twoje życie.
- Wykorzystałaś kielich, żeby mnie ocalić? – pytał Mistral.

- Tak.
- Nie powinnaś marnować magii na mnie. Musiałaś ocalić Doyle’a i Sholto, ale ja nie

byłem wart takiego ryzyka.

Doyle spojrzał na mnie.
- On nie wie – powiedziałam.

- Nie wydaje mi się, żeby wiedział.
Mistral spoglądał to na jedno z nas, to na drugie.

- Czego nie wiem?
- Nie wspomniałam imienia Clothry bez powodu, Mistral. Tak jak ona miała jednego

syna z trzema ojcami, tak ja będę miała dwoje dzieci, z których każde ma trzech ojców.
- Tak wielu królów, co zrobisz z nimi wszystkimi, Księżniczko?

- Mistral, Mistral. Nazywaj mnie Meredith. Jeżeli noszę twoje dziecko, przynajmniej
powinniśmy mówić sobie po imieniu.

Mistral wpatrywał się we mnie przez chwilę, potem potrząsnął głową. Odwrócił się do
Doyle’a.

- Mówi zagadkami. Gdybym był jednym z ojców, królowa uwolniłaby mnie i wysłała na
Zachodnie Ziemie.

- Dowiedzieliśmy się na chwilę wcześniej, zanim król porwał Meredith. Więc nie było
czasu, żebyś dotarł do nas na Zachodnie Ziemie, ponieważ byliśmy w faerie i w St. Louis.

- Czy ona nie wiedziała, że jestem jednym z ojców? – zapytał Mistral.
- Osobiście poinformowałem ją, że Meredith oczekuje dziecka i kim są ojcowie –

odrzekł Doyle.
- Rozkuła mnie, ale nic mi nie powiedziała – odwrócił się do mnie, jego oczy były pełne

różnych kolorów, jakby cienkie skrawki nieba czy chmur w różnych kolorach, kłębiły się w
nich. Wydawało się, że nie wie co myśleć, czy czuć, a jego niepewność była widoczna w oczach.

Podeszłam do niego, dotknęłam jego ramienia i spojrzałam w te niepewne oczy.
- Będziesz ojcem, Mistral.

- Ale byłem z tobą tylko dwukrotnie.
Uśmiechnęłam się.

- Wiesz, jak mówią, wystarczy raz.
Uśmiechnął się więc, nadal niepewny. Spojrzał na Doyle’a.

- To prawda?
- Tak. Byłem tam, kiedy wizja przemówiła wyraźnie nie tylko do Meredith. Obaj

będziemy ojcami – Doyle błysnął tym białym uśmiechem na swojej ciemnej twarzy.
Twarz Mistrala zajaśniała. Jego oczy nagle wypełniły się błękitem czystego, letniego

nieba. Dotknął mojej twarzy bardzo delikatnie, jakby bał się, że mogę się potłuc.
- W ciąży z moim dzieckiem?

- Tak. – powiedziałam.
Obserwowałam, jak chmury wślizgują się w jego oczy, jak odbicie. Jego oczy były pełne

kolorów deszczowego nieba. Z tego nieba zaczął padać deszcz na jego mocne, blade policzki.
Patrzyłam, jak płacze. Ze wszystkich możliwych reakcji, nie tego spodziewałam się po Panu

Burz. Zawsze był tak gwałtowny w sypialni i w walce, a teraz ze wszystkich ojców był jedynym,
który zapłakał, kiedy się dowiedział. Za każdym razem, kiedy wydaje mi się, że rozumiem

mężczyzn, znów się mylę.
Doszedł mnie jego głos, łamiący się trochę na końcu.

- Dlaczego ona mi nie powiedziała? Dlaczego raniła mnie, skoro zrobiłem to, o czym
mówiła, że pragnie tego najbardziej na świecie? Posiadanie następcy tronu z jej własnej linii

krwi, żeby usiadł na jej tronie było jej życzeniem, a ona torturowała mnie za to. Dlaczego?
Wiedziałam, kim była „ona”. Zauważyłam, że wielu strażników mówiło o Królowej

Andais „ona”. Była ich królową i absolutnym władcą ich losów. Jedyną kobietą, którą mieli
nadzieję dotknąć przez tak długi czas.

Powiedziałam jedyną prawdę, jaką mogłam.

- Nie wiem.
Doyle podszedł i uścisnął drugiego mężczyznę za ramiona.

- Logika nie rządzi królową od wielu lat.
To był bardzo uprzejmy sposób, żeby powiedzieć, że Andais była szalona. Była, ale

powiedzenie tego na głos nie zawsze było mądre.
Dotknęłam drugiego ramienia Mistrala. Szarpnął się, jakby dotyk mógł zranić.

- Jeżeli dowie się, że faerie połączyło ciebie i Sholto, wykorzysta to jako wymówkę, żeby
zabrać pozostałych z nas z powrotem do swojej straży.

- Nie może zabrać ojców moich dzieci – powiedziałam, ale brzmiałam bardziej pewnie,
niż się czułam.

Mistral wypowiedział na głos mój strach.
- Ona jest królową, może zrobić jak chce.

- Przysięgła, że da mi wszystkich, którzy wejdą do mojego łóżka. Będzie
krzywoprzysięzcą. Dzika sfora jest znów prawdziwa i krzywoprzysięzcy, nawet królewskiej krwi,

znów mogą być ścigani.
Mistral chwycił moje ramię na tyle mocno, że to natychmiast zabolało.

- Nie groź jej, Meredith. Na miłość samej Bogini, nie dawaj jej powodu, żeby widziała
cię jako zagrożenie.

- Ranisz mnie, Mistral – powiedziałam cicho.
Rozluźnił uścisk, ale mnie nie puścił.

- Nie myśl, że to, że nosisz w sobie wnuczęta jej brata, zapewni ci przed nią
bezpieczeństwo.

- Nie jestem bezpieczna wewnątrz faerie. Wiem o tym. To dlatego musimy wyjechać do
Los Angeles tak szybko, jak to tylko jest możliwe. Musimy uciekać z faerie. Ta magia, która

pozwala nam robić wielkie rzeczy, może być także wykorzystana jako broń przeciwko nam –
odwróciłam się do Doyle’a i położyłam moją drugą rękę na jego ramieniu. – Bogini ostrzegła

mnie, że sidhe nie podążają drogą, którą chciała. Jest tu za wiele wrogów. Musimy wracać do
miasta i otoczyć się metalem i technologią. To ograniczy moce innych.

- Ograniczy też nasze – powiedział Mistral.
- Tak, ale bez magii faerie ufam moim strażnikom, że zapewnią mi bezpieczeństwo

bronią i ostrzem.
- Faerie przybyło do nas, do Los Angeles, Merry – powiedział Doyle.

Skinęłam głową.
- Tak, ale im bliżej kopców faerie jesteśmy, tym więcej naszych wrogów zgromadzi się

wokół nas. Nie jestem pewna, czy Seelie są moimi wrogami, ale z całą pewnością nie są moimi
przyjaciółmi. Usiłują kontrolować mnie i magię, którą reprezentuję.

- Więc musimy wracać do Los Angeles – stwierdził Doyle.
- Sholto nie zostawi swoich ludzi obleganych przez Seelie – powiedział Mistral.

- My również nie – odrzekłam.
- Co chcesz zrobić, Meredith? – zapytał Doyle.

Potrząsnęłam głową.
- Nie jestem pewna, ale wiem, że muszę zapewnić ich, że sluaghowie mnie nie porwali.

Muszę zapewnić ich, że nie mogą zabrać mi kielicha.
- Pytali o ciebie i o kielich – wtrącił Mistral. – Wydaje mi się, że rozumieją, że to do

twojej ręki przychodzi.
- To prawda – powiedziałam i pomyślałam. – Co powinnam zrobić? – Bogini, jak

miałam sobie z tym poradzić? Potem przyszedł mi do głowy pomysł, bardzo ludzki pomysł. –
Tutaj, w kopcu sluaghów jest pokój podobny jak w kopcu Unseelie. Są tam telefony i komputer,

biuro.

- Skąd to wiesz? – zapytał Mistral.
- Mój ojciec rozmawiał stąd raz przez telefon, kiedy byłam tu z nim.

- Dlaczego nie użył telefonu w kopcu Unseelie? – zapytał Mistral.
Spojrzałam na Doyle’a.

- Nie ufał Unseelie – odezwał się Doyle.
- Nie w tamtej chwili. To było tylko tygodnie wcześniej, zanim zginął.

- O czym była ta rozmowa? – dopytywał się Mistral.
- Odesłał mnie z Sholto, żebym zobaczyła inną część kopca.

- Myślałem, że bałaś się Króla sluaghów – powiedział Doyle.
- Tak było, ale mój ojciec kazał mi iść i przypomniał, że sluaghowie nigdy mnie nie

zranili. Kopce sluaghów i goblinów były jedynymi kopcami w faerie, gdzie nigdy nie zostałam
pobita, nigdy się nade mną nie znęcano. Miał rację. Teraz sluaghowie obawiają się, że będąc

królową Sholto zniszczę ich jako naród, ale wtedy byłam tylko córką Essusa, a oni lubili mojego
ojca.

- Wszyscy go lubili – dodał Mistral.
- Nie wszyscy – zaprzeczył Doyle.

- Kto go nie lubił? – zapytał Mistral.
- Ten, kto go zabił. To musiał być inny wojownik sidhe. Nikt inny nie mógłby stanąć

przeciwko Księciu Essusowi – to był pierwszy raz, kiedy słyszałam jak Doyle powiedział na
głos to, co zawsze wiedziałam. Że gdzieś wśród twarzy otaczających mnie na dworze był

morderca mojego ojca.
Doyle odwrócił się do mnie.

- Do kogo chcesz zadzwonić?
- Zadzwonię po pomoc. Powiem prawdę, że Seelie próbują zabrać mnie z powrotem w

ręce króla. Że nie wierzą w jego winę i potrzebuję pomocy.
- Nie mogą pokonać Seelie – stwierdził Doyle.

- Nie, ale Seelie nie mogą wystąpić przeciwko ludzkim władzom. Jeżeli to uczynią, utracą
prawo do przebywania na amerykańskiej ziemi. Zostaną wygnani z ostatniego kraju, który

zgodził się ich przyjąć.
Dwaj mężczyźni spojrzeli na mnie.

- Sprytne – powiedział Mistral.
- To postawi Seelie w sytuacji, w której nie mogą wygrać – dodał Doyle. – Jeżeli zawiodą

swojego króla, może ich zabić.
- Mają możliwości, żeby obalić go jako króla, Doyle. Jeżeli nie mają woli żeby to zrobić,

sami wybierają sobie los.
- Ostre słowa – powiedział cicho.

- Myślałam, że kiedy zajdę w ciążę, stanę się łagodniejsza, ale kiedy stałam sama na
śniegu i zorientowałam się, że Onilwyn chce mnie zabić wiedząc, że oczekuję dziecka –

potrząsnęłam głową, starając się znaleźć odpowiednie słowa - wypełniła mnie jakaś
przerażająca stanowczość. Lub może to śmierć Babuni umierającej w moich rękach w końcu

sprawiła, że sobie to uprzytomniłam.
- Co sobie uprzytomniłaś, Meredith?

- Że już więcej nie mogę pozwolić sobie na bycie słabą, ani nawet miłą. Czas na te
rzeczy musi minąć, Doyle. Ocalę faerie, jeżeli będę mogła, ale będę chronić moje dzieci i

mężczyzn których kocham ponad wszystkim innym.
- Nawet ponad wzięciem tronu? – zapytał Doyle.

Skinęłam głową.
- Widziałam domy arystokratyczne, kiedy królowa była przy mnie, Doyle. Mamy mniej

niż połowę domów popierających mnie. Myślałam, że Andais jest na tyle silna, że może

umieścić na tronie jakiegokolwiek następcę nie zważając na arystokratów, ale oni konspirują z
arystokratami na Dworze Seelie, a to oznacza, że utraciła wiele władzy nad nimi. Nie ma

sposobu, żebym była bezpieczna na tronie, chyba, że znajdziemy więcej tutaj sprzymierzeńców.
- Oddasz koronę? - zapytał ostrożnie Doyle.

- Nie. Ale mówię, że nie mogę jej przyjąć, dopóki moje bezpieczeństwo i
bezpieczeństwo moich królów i moich dzieci nie będzie zagwarantowane. Nie utracę w

zamachu następnej osoby i nie zginę z ich rąk, jak zginął mój ojciec – położyłam ręce na
brzuchu. Nadal tak samo płaskim, ale widziałam malutkie postacie na ultrasonografie. Nie

utracę ich. – Pojedziemy na Zachodnie Ziemie i zostaniemy tam, aż narodzą się dzieci, lub aż
upewnimy się, że jesteśmy bezpieczni.

- Nigdy nie będziemy bezpieczni, Meredith – powiedział Doyle.
- Niech więc tak będzie – odrzekłam.

- Uważaj na to, co mówisz – powiedział Mistral.
- Mówię prawdę, Mistral. Jest tu za wiele spisków, wrogów, czy po prostu ludzi, którzy

chcą mnie wykorzystać. Moja własna kuzynka użyła naszej babci jako broni, wysyłając ją na
pewną śmierć. Tak wiele sidhe nie dba wcale o pomniejsze istoty magiczne, a to jest również

złe. Jeżeli mam być tutaj królową, muszę być królową wszystkich, nie tylko sidhe.
- Merry… - zaczął Doyle.

- Nie, Doyle. Pomniejsze istoty magiczne nie próbowały zabić mnie i moich ludzi.
Dlaczego miałabym być lojalna względem tych, którzy starali się mnie zranić?

- Ponieważ jesteś po części sidhe.
- Jestem również po części człowiekiem i skrzatem. Potrzebujemy przewodnika do

pokoju z telefonem. Minęło wiele czasu, od kiedy tu byłam. Wezwiemy policję, a oni przybędą i
wyciągną nas stąd. Polecimy samolotem do Los Angeles, a w samolocie będzie wystarczająco

metalu i technologii, żeby nas ochroniła.
- Lot nie jest czymś łatwym dla mnie, Meredith – powiedział Doyle.

Uśmiechnęłam się do niego.
- Wiem, że tak wiele metalu jest problemem dla większości z was, ale to dla nas

najbezpieczniejszy sposób na podróżowanie. I do tego zagwarantuje, że ludzkie media będą na
nas czekały na końcu podróży. Musimy wykorzystać media, ponieważ to jest wojna, Doyle. Nie

wojna na broń, ale opinię publiczną. Faerie rośnie mocniejsze dzięki wierze śmiertelników, więc
damy im siebie, żeby wierzyli.

- Cały czas to planowałaś? – zapytał.
- Nie, nie, ale to jest czas, żeby nabrać siły. Wyrosłam między ludźmi, Doyle. Teraz

zorientowałam się, że mój ojciec zabrał mnie z faerie jako dziecko z tego samego powodu, z
jakiego robię to teraz ja, ponieważ to jest bezpieczniejsze.

- Skazujesz nas wszystkich na wygnanie z faerie, włączając w to dzieci.
Podeszłam do niego, objęłam go ramionami, więc staliśmy przytuleni do siebie.

- Tylko utrata ciebie byłaby dla mnie wygnaniem.
Poszukał mojej twarzy.

- Meredith, nie oddawaj dla mnie tronu.
- Przyznaję, że fakt, że próbują cię zabić, jest jednym z największych powodów mojej

decyzji, ale to nie tylko o to chodzi, Doyle. Magia dookoła mnie narasta dziksza i nie mogę jej
kontrolować. Już dłużej nie wiem, co powróciło i jak bardzo. Są rzeczy, które usunęliśmy z

faerie dawno temu, nie na żądanie ludzi, ale nasze własne. Co będzie, jeżeli sprowadzę coś, co
naprawdę może zniszczyć nas wszystkich, ludzi i istoty magiczne? Jestem zbyt niebezpieczna,

żeby być tak blisko kopców faerie.
- Faerie przybyło do Los Angeles, Merry, czy zapomniałaś?

- Ten nowy kawałek faerie kosztował nas utratę Mroza, więc nie, nie zapomniałam.

Gdybym nie była w nowej części faerie, Taranis nie mógłby mnie porwać. Postawimy
strażników przy drzwiach i pozostanę w świecie ludzi, aż Bogini i Bóg powiedzą mi coś innego.

- Jaki sen zesłała ci Bogini, że stałaś się aż tak stanowcza? – zapytał.
- To sen i to, że Seelie są na zewnątrz domu sluaghów. Sprowadzam niebezpieczeństwo

na wszystkich, którzy udzielili mi schronienia wewnątrz faerie. Czas wracać do domu.
- To faerie jest domem – odrzekł.

Potrząsnęłam głową.
- Widziałam Los Angeles jako karę, ale już dłużej tak nie jest. Przyjmę je jak uciekinier i

sprawię, że stanie się naszym domem.
- Nigdy wcześniej nie byłem w mieście – odezwał się Mistral. – Nie jestem pewien, czy

tam przeżyję.
Wyciągnęłam rękę do drugiego mężczyzny.

- Będziesz przy mnie, Mistral. Będziesz patrzył jak moje ciało powiększa się i będziesz
trzymał swoje dziecko na rękach. Co jeszcze może bardziej być domem niż to?

Podszedł do mnie, do nas i objęli mnie swoimi mocnymi ramionami. Ukryłam twarz w
zapachu piersi Doyle’a i schowałam się przy jego ciele. Moje postanowienia byłyby mocniejsze,

gdyby drugimi ramionami, jakie mnie trzymały, były ramiona Mroza. Wracając do ludzkiego
świata odcinałam się od faerie. Odcinałam się od ostatniego jego kawałka. Biały jeleń był istotą

magiczną i nie przybędzie do miasta wypełnionego metalem. Odepchnęłam te myśli. Ten
wybór był właściwy. Czułam to, jak mocne „tak” w moim umyśle. Teraz był czas, żeby

skorzystać z drugiej części mojego dziedzictwa. Teraz był czas, żeby pojechać do Los Angeles i
uczynić go swoim domem.

Rozdział 18

Chattan, kuzyn Sholto, ponownie stał przy drzwiach w charakterze strażnika. Nie było z
nim jego brata. Nocny myśliwiec stał po drugiej stronie drzwi, jakby wciśnięty w podłogę, jego

wspaniałe skrzydła owinięte były ciasno dookoła niego, tak że wyglądały jak czarna peleryna.
Stojąc, nocny myśliwiec był trochę niższy niż ja. Spojrzałam w te wielkie oczy bez powiek. Rzut

oka na oczy Chattana jasno pokazywał, skąd genetyka wzięła ogromne oczy bez powiek.
Był Kuzynem Sholto ze strony ojca.

- Księżniczko Meredith, to dobrze widzieć cię zdrową – powiedział Chattan przyciągając
naszą uwagę. – To jest Tarlach. Jest naszym wujkiem.

Wiedziałam, co miał na myśli mówiąc „naszym”.
- Pozdrowienia, Wujku Tarlachu. To dobrze spotkać jeszcze kogoś z krewnych mojego

króla.
Tarlach skłonił się w ten płynny sposób, w jaki robią to nocni myśliwce, jakby ich

kręgosłup działał tak, jak nigdy nie mógłby ludzki. Jego głos miał w sobie świst wężowych
goblinów, ale był w tych słowach również dźwięk wiatru i otwartego nieba, jakby dźwięk

lecących jesienią dzikich gęsi mógł pomieszać się z odgłosami kończącej się burzy i stać się
ludzką mową.

- Minęło tak wiele czasu, odkąd sidhe nazwała mnie wujkiem.
- Noszę w sobie dziecko twojego bratanka i twojego króla. Według praw sluaghów to

sprawia, że jesteśmy rodziną. Sluaghowie nigdy nie omijają okazji, żeby ich rodzina stała się
większa. Krew woła do krwi. – Na Dworze Unseelie to byłaby pogróżka, krew do krwi, ale

pomiędzy sluaghami to znaczyło po prostu, że w swoim ciele miałam część genów Tarlacha.
- Znasz nasze zwyczaje, to dobrze. Jesteś córką swojego ojca.

- Wszędzie gdzie się udaję poza Dwór Unseelie, odnajduję ludzi, którzy szanują mojego
ojca. Zaczynam sobie życzyć, żeby był dziesięciokrotnie mniej lubiany, a dziesięciokrotnie

bardziej bezlitosny.
Tarlach poruszył się ruchem, który mógłby poruszyć jego ramionami, gdyby miał ich

więcej, ale wiedziałam od mojego opiekuna z dzieciństwa, nocnego myśliwca, Bháthara, że to
był ukłon.

- Uważasz, że to utrzymałoby go przy życiu? – zapytał Tarlach.
- Planuję się o tym przekonać.

- Planujesz być bardziej bezlitosna niż twój ojciec? – zapytał Chattan.
Spojrzałam na wyższego sluagha i skinęłam głową.

- Zabierzcie mnie do biura, żebym mogła zadzwonić, a spróbuję być równocześnie
praktyczna i zaskakująca.

- Jaka pomoc przyjdzie z telefonu, jeżeli masz przeciwko sobie Seelie? – zapytał Tarlach
swoim wietrzno- burzowym głosem. Nie wszyscy nocni myśliwce mieli taki głos. To była

oznaka królewskiej krwi pomiędzy nimi, ale co więcej, był to znak wielkiej mocy. Nawet
pomiędzy członkami rodziny królewskiej nie wszyscy mieli głos burzy.

- Zadzwonię na policję i powiem im, że mój wujek zamierza mnie znów porwać.
Przybędą i uratują mnie, a kiedy odejdę, zagrożenie za strony Seelie odejdzie wraz ze mną.

- Skoro sluaghowie nie mogą stanąć przeciwko Seelie, ludzie tym bardziej nie mogą –
powiedział Chattan.

- Ale jeżeli Seelie odważą się zaatakować ludzką policję, złamią układ, który podpisali,
kiedy po raz pierwszy przybyli do tego kraju. To będzie wojna na amerykańskiej ziemi i to

wojna z ludźmi. Za to zostaną wygnani z tego kraju.
- Starasz się nie walczyć, ale sprawić, że oni nie będą mogli walczyć – powiedział

Tarlach.
- Dokładnie.

Jego usta uśmiechnęły się wystarczająco, że od szczęśliwego uśmiechu pomarszczyły się
oczy bez powiek, a przynajmniej tak zawsze myślałam, kiedy byłam dzieckiem i kiedy Bhátar

uśmiechał się w ten sposób.
- Zaprowadzę cię do biura, ale nasz król i bratanek uczestniczy w innej walce, w której

nie może mu pomóc ludzka policja.
- Wytłumacz nam po drodze – powiedział Mistral.

Tarlach spojrzał w górę i rzucił wysokiemu sidhe nieprzyjazne spojrzenie, chociaż nie
byłam pewna, czy Mistral był zdolny je odczytać. Dorastałam patrząc w twarz nocnego

myśliwca, więc ja mogłam.
- Sidhe tutaj nie rządzą – potem spojrzał na Doyle’a.

- Kiedyś królowa rozkazała mi przybyć tutaj i spróbować stać się waszym królem, ale wy
odrzuciliście moją kandydaturę. Głosowanie slaughów jest rozstrzygające. Zrobiłem to, co mi

rozkazano, nic więcej.
- To pozostawiło po sobie złe wspomnienie – odrzekł Tarlach.

- Królowa rozkazuje, Kruk wykonuje – powiedział Doyle stare powiedzenie krążące
pomiędzy Unseelie, którego nie słyszałam od bardzo dawna.

- Niektórzy mówią, że księżniczka jest tylko maskotką Ciemności, ale ty nie odzywasz
się.

- Księżniczka mówi sama za siebie.
- Tak, mówi – powiedział Tarlach, który najwidoczniej o czymś zdecydował, ponieważ

zaczął iść w dół korytarza. Nocni myśliwce jak byli pełni gracji w powietrzu, tak byli jej
pozbawieni na ziemi.

- Słyszeliśmy, że sluaghowie głosowali na nowego przedstawiciela króla, ponieważ
obawiali się, że Sholto nie obudzi się na czas, żeby rozmawiać z Seelie – powiedziałam idąc za

nim. Mistral i Doyle podążali za mną, tak jakby szli za samą królową. Chattan trzymał straż
tylną.

- To coś więcej niż to, Księżniczko Meredith. Altana, którą utworzyliście była tak

okropnie Seelie, chociaż brama z kości była miłym dodatkiem.
- Została utworzona magią Sholto i moją.

- Ale była wypełniona kwiatami i światłem słonecznym. To nie jest za bardzo w stylu
Unseelie i zdecydowanie nie w stylu sluaghów.

- Nie zawsze mogę wybrać, jak objawi się magia.
- Nieokiełznana magia wybiera własną drogę, jak woda, znajdująca rozpadliny w skale –

powiedział.
Zgodziłam się po prostu.

- Czy jest jakaś możliwość, że będą starali się pozbawić władzy Sholto?
- Niektórzy boją się, że jeżeli dołączy do ciebie, zniszczy sluaghów. Wybrali nocnego

myśliwca czystej krwi jako pełniącego obowiązki króla. Tylko fakt, że Sholto był najlepszym i
najuczciwszym z królów sprawił, że nie obudził się w królestwie, które nie jest już jego.

- Wybacz mi – odezwał się Doyle. – Ale czy sluaghowie mogą po prostu głosować,
podczas nieobecności ich króla?

Tarlach odezwał się nie oglądając się do tyłu na Doyle’a. – Takie rzeczy zdarzały się już
wcześniej.

Przez chwilę szliśmy w ciszy. Kopiec sluaghów wyglądał podobnie jak Unseelie,
z ciemnymi kamiennymi ścianami i podłogą z zimnych, zniszczonych kamieni. Ale była tu inna

energia. Brzęcząca, pulsująca energia, która zawsze jest obecna wewnątrz kopców faerie, chyba
że ją zablokujesz, była odrobinę inna. To było jak różnica pomiędzy Porsche i Mustangiem.

Oba to samochody o wysokiej klasie, ale jeden z nich mruczy, a drugi grzmi. Kopiec sluaghów
grzmiał, kiedy szłam jego moc wzywała mnie coraz głośniej.

Zatrzymałam się tak nagle, że Doyle musiał dotknąć mojego ramienia, żeby
powstrzymać się od wpadnięcia na mnie.

- Co się stało? – zapytał.
- Powinniśmy zadzwonić, ale Sholto potrzebuje mnie właśnie teraz.

- Twoja obecność u jego boku nie pomoże mu – odezwał się Tarlach.
- Wiem, że jak dla nich wyglądam za bardzo jak sidhe, ale jest moc, którą muszą

zobaczyć. Kopiec mówi. Nie słyszysz tego?
Tarlach spojrzał na mnie.

- Słyszę, ale ja jestem nocnym myśliwcem.
- Grzmi na mnie, coraz głośniej, jak deszcz i wiatr jakiejś ogromnej burzy nadchodzącej

coraz bliżej. Muszę być u boku Sholto, kiedy stanie przed swoimi ludźmi.
- Jesteś za bardzo sidhe, żeby mu pomóc – odezwał się Chattan.

Potrząsnęłam głową.
- Kopiec tak nie uważa.

Dźwięk pulsował przy mojej skórze, jakbym opierała się o jakiś wielki silnik, który
wibrował wzdłuż mojego ciała.

- Nie ma czasu. Kopiec wybrał Sholto na króla, tak jak wszystkie kopce kiedyś robiły.
Nie można wybrać innego, a wasi ludzie nie słuchają tego.

- Jeżeli jesteś naprawdę jego królową i kopiec naprawdę przemawia do ciebie, poproś go
o drogę z tego miejsca do komnaty decyzji. Może mówi do ciebie, ale cię nie słucha?

Przypomniałam sobie ścianę próbującą zamknąć się mimo mojego życzenia, ale to było
moje pragnienie, podczas gdy nowy król chciał czegoś przeciwnego. Teraz pragnienie kopca

i moje było tym samym. Chcieliśmy pomóc naszemu królowi.
Odezwałam się.

- Kopiec, otwórz mi drogę do twojego króla i komnaty decyzji.
Wibrując energia narastała głośniejsza, tak że nie mogłam słyszeć niczego, poza jej

grzmieniem i pulsowaniem. To sprawiło, że zatoczyłam się na chwilę i sięgnęłam ręką do

gładkiej muskularnej postaci Tarlacha, żeby się podtrzymać. Może chodziło o to, że sięgnęłam
do nocnego myśliwca, a nie do sidhe, ale cokolwiek było przyczyną, korytarz przed nami

zamknął się i stał się czymś innym. Nagle pokazało się wejście do ogromnej pieczary. Mogłam
widzieć siedzenia wypełnione sluaghami wznoszące się w górę jak w amfiteatrze.

Sholto stał na pokrytej piaskiem podłodze, twarzą w twarz z nocnym myśliwcem tak
wysokim, jak on sam. Ten rozpostarł skrzydła i wrzasnął na nas. Sholto odwrócił się twarzą do

nas. Miał tylko czas powiedzieć „Meredith” zanim nocny myśliwiec rzucił się na nas. Tarlach
skoczył w górę i spotkał większego nocnego myśliwca, splatając się w walce, która wzniosła ich

w górę.
- Nie powinnaś przychodzić – powiedział Sholto, ale wziął mnie za rękę, podczas kiedy

obrady zmieniły się w walkę. Sluaghowie zaczęli walczyć ze sobą.

Rozdział 19

Tatuaże na naszych rękach zamigotały życiem, nie jako prawdziwe róże, ale jak lśniące,

pulsujące dzieła sztuki. Powietrze było gęste od zapachu ziół i róż. Poczułam ciężar korony,
która wiła się w moich włosach i wiedziałam, że znów zostałam ukoronowana koroną z białych

róż i jemioły. Nie musiałam patrzeć na Sholto, żeby wiedzieć, że jego korona była na miejscu,
mgiełka ziół zakwitła w jego jasnych włosach.

Płatki róż zaczęły padać jak deszcz, ale nie były różowe i lawendowe jak wcześniej. Białe
płatki padały dookoła naszej dwójki.

To spowolniło walczących i prawie przerwało walki. Odwrócili się zdumionymi
twarzami w naszą stronę. Przez sekundę miałam nadzieję, że walka zakończy się i będziemy

mogli porozmawiać, ale potem zaczęły się krzyki.
- Sidhe! Oni są sidhe! - Krzyczano wokół nas.

- Zdrada! Zostaliśmy zdradzeni! – Zawołał ktoś inny.
Doyle stał za mną i usłyszałam jak szepcze do Sholto.

- Potrzebujemy broni.
Uniosłam głowę do padających płatków, poczułam jak opadają mi na twarz jak delikatny

podmuch.
- Potrzebujemy broni – odezwałam się w powietrze.

Sholto miał włócznię z kości i sztylet w ręce. Stałam oddzielona od niego, nieuzbrojona.
Ziemia pod stopami zadrżała, a potem zaczęła się rozsuwać. Doyle i Mistral chwycili mnie

i cofnęli, ale nie bałam się. Mogłam wyczuć moc kopca obracającego się jak wielki magiczny
silnik.

Otwór poszerzył się, a potem zatrzymał. Były tam spiralne schody, białe i lśniące jak
żadne na Dworze Seelie, prowadzące w dół, pod ziemię. Poręcze uformowane były z kości

ludzkich i większych kości istot, które nie były nigdy humanoidami.
Kiedy zamilkł hałas otwierającej się ziemi, od sluaghów nie dochodził żaden dźwięk.

Było tak cicho, że słychać było odgłos opadających płatków uderzających w piasek, podobny
do podającego śniegu.

Potem w ciszy rozległ się szelest tkaniny i odgłos kroków. Dźwięk dochodził od
schodów. Pojawiła się pierwsza postać, odziana cała na biało, ukryta za peleryną i szatą, jaka nie

była noszona w faerie od wieków. W rękach równie białych jak jej ubranie miała miecz, który
trzymała za rękojeść. W pierwszej chwili pomyślałam, że ta ręka ma skórę jak światło księżyca,

podobnie jak ja i Sholto, ale potem, kiedy postać weszła wyżej po schodach, zobaczyłam, że
ręka ta była z kości. Ręka szkieletu trzymała białą rękojeść miecza. Ostrze było również białe,

chociaż lśniło jak metal, a nie kość.
Postać była wysoka, tak wysoka jak żaden sidhe. Patrzyła na nas czaszką zamiast twarzy,

ukrytą za muślinowym welonem. Pustymi oczodołami spojrzała na mnie. Odwróciła się
w stronę Sholto i podała mu miecz.

Zawahał się przez sekundę, a potem sięgnął po rękojeść. Musnął rękę szkieletu, ale
wydawał się tego nie zauważyć. Postać przeszła przez narastające zaspy płatków, długa szata

ciągnęła się z tyłu jak makabryczna suknia ślubna. Ona, ponieważ była to ona, stanęła z boku
i czekała.

Następna postać wyglądała dokładnie jak kopia pierwszej, cała biała, z kości
i z muślinowym welonem na twarzy. Ta podała pochwę miecza zawieszoną na tkanym białym

pasie. Sholto zabrał dary, zapiął pas dookoła bioder i wsunął miecz do pochwy.
Nadszedł trzeci szkielet, ten z kolei trzymał tarczę, równie białą jak miecz. Tarcza była

ozdobiona rzeźbionymi postaciami szkieletów i bestii z mackami. Gdybym nie widziała
sluaghów w ich najdzikszych postaciach, pomyliłabym je ze zwierzętami z wielkich mórz, ale

wiedziałam lepiej.
Szkieletowa panna młoda podała tarczę Sholto. Zabrał ją, a kiedy znalazła się na jego

ramieniu, kopiec wokół nas zagrzmiał. To był dźwięk, ale nie rozwijającej się wewnątrz magii,
ale jakby sam kopiec był jakąś wielką bestią.

Myślałam, że ta parada z bronią zakończyła się, ale zobaczyłam na schodach więcej
postaci. Krzywizna schodów nie pozwalała widzieć ich wszystkich, ale wiedziałam, że było ich

tam więcej.
Następna postać podeszła do mnie. Trzymała jasny miecz, nie biały, ale z rękojeścią

prawie w kolorze ciała. Sięgnęłam po niego, ale Doyle powstrzymał mnie kładąc mi rękę na
ramieniu.

- Dotknij go tylko ręką, która jest ręką ciała, Meredith. To miecz Aben-dul. Ktokolwiek
go dotknie, a nie dzierży ręki ciała, zostanie zniszczony w taki sam sposób, w jaki niszczy ręka

ciała.
Mój puls nagle przyspieszył tak bardzo, że oddech aż bolał. Ręka ciała była moją

najbardziej potworną magią. Mogłam odwrócić kogoś na drugą stronę, a nawet stopić dwie
osoby w jedną wrzeszczącą masę. Ale sidhe od tego nie umierają. Nie, żyją i krzyczą.

Sięgałam prawą ręką, która była moją ręką ciała, ale dobrze było wiedzieć wcześniej,
zanim się ich dotknęło pewnych rzeczy, jak mogą być przerażająco niebezpieczne. Zawsze

dobrze wiedzieć, że ta sama moc, która może ci pomóc, może również uwięzić się, bo moc taka
jak ta, zawsze jest obusieczną bronią.

Wzięłam miecz i wspólne westchnienie przeszło przez sluaghów. Oni również wiedzieli,
co to było, ale nie krzyknęli ostrzeżenia. Rękojeść wyraźnie poruszyła się w mojej dłoni, tak

mocno, że musiałam silniej ją ścisnąć, żeby utrzymać broń. Poczułam, że miecz ożył. Na
rękojeści utworzyły się wizerunki ludzi i istot magicznych wijących się i stopionych razem.

Potem nagle wyrzeźbione były wizerunki tego, co miecz mógł dokonać. W tej chwili
wiedziałam, że mogę ciąć nim jak normalnym mieczem, ale również wiedziałam, że mogłam

w walce rzucać ręką ciała na odległość. To był jedyny przedmiot, o który słyszałam legendy, że
utworzony był jako idealnie pasujący do mojej ręki mocy. Sidhe utracili go tak dawno, że nie

pozostały po nim nawet opowieści.
Skąd więc o nim wiedziałam? Mój ojciec upewnił się, że pamiętam listę utraconych

obiektów mocy. Była to litania tego, co utraciliśmy jako naród, ale teraz zorientowałam się, że
była to również lista tego, co mogliśmy odzyskać.

Następna postać trzymała włócznię, która skrzyła się srebrem i bielą, prawie tak jakby
była zrobiona z jakichś odbijających światło klejnotów. Było kilka różnych legend

o włóczniach, ale dopóki szkieletowa postać nie przeszła dookoła nas i nie podała włóczni
Mistralowi, nie była pewna nazwy. To była po prostu Błyskawica. Nigdy nie była włócznią

Mistrala. Kiedyś należała do Taranisa, Władcy Grzmotów, zanim przez swoje starania za
bardzo upodobnił się do ludzi i odwrócił się od tego, czym powinien być.

Mistral zawahał się, potem owinął swoją wielką dłoń dookoła drzewca włóczni. Mogła

być trzymana tylko przez bóstwo burzy. Dotknięcie jej bez posiadania zdolności wzywania
błyskawic oznaczało, że spali ci rękę, lub spłoniesz cały. Zapomniałam o tej właściwości

starych broni. Większość z nich była przeznaczona tylko dla jednej ręki, tej, która mogła
dzierżyć ją bezpiecznie. Dla wszystkich innych była niszcząca.

Włócznia wybuchła piekącą oczy bielą, która oślepiła mnie na chwilę. Potem stała się
srebrnym kształtem, mniej lśniącym, mniej nieziemskim. Mistral wpatrywał się w nią, jakby była

czym zdumiewającym, a taka była. Mógł wzywać błyskawice do swojej ręki, a dzięki włóczni,
jak mówią legendy, mógł wzywać i kierować burzą.

Następna szkieletowa panna młoda podeszła do Doyle’a. Miał miecz mocy i dwa
magiczne sztylety, które były jego od wielu lat. Ale ja poprosiłam, żeby nas uzbroić, a to

oznaczało wszystkich, nie tylko wybranych. Chociaż to, co leżało na ręce istoty, nie wyglądało
jak broń. To był zakrzywiony instrument, uformowany z rogu jakiegoś nieznanego mi

zwierzęcia. Był czarny, mogłam wyczuć ciężar lat, które przetoczyły się wokół niego. Róg miał
rzemień, umocowany w taki sposób, że mógł być noszony przewieszony przez ciało.

Rozległ się wrzask i ogromny nocny myśliwiec, który walczył z Tarlachem, wylądował
obok nas. Przez chwilę zastanawiałam się, gdzie był Tarlach, ale potem nocny myśliwiec,

ewentualny król sluaghów sięgnął po to, co leżało na ręce szkieletu.
Doyle nie próbował powstrzymać go. Żadne z nas nie próbowało.

Rozdział 20

Nocny myśliwiec owinął swoją czteropalczastą dłoń dookoła antycznego rogu.
Uśmiechnął się szerokim, wymuszonym uśmiechem i uniósł go w górę. Rozległy się wrzaski

aprobaty, ale większość milczała wyczekując. Wiedzieli, co to było? Czy on wiedział?
Odwrócił się do nas, nadal uśmiechnięty, nadal triumfujący, jego wyraz jego twarzy

zmienił się. Wątpliwość przeszła przez tą płaską postać, jego oczy rozszerzyły się.
- Nie – wyszeptał.

Potem zaczął krzyczeć. Krzyczał i drżał, a dźwięk odbijał się echem w komnacie. Upadł
na piesek, ściskając nadal róg, jakby nie mógł go puścić. Przetoczył się na ziemi, wijąc się

i krzycząc. Podczas gdy patrzyliśmy, róg niszczył jego umysł.
Kiedy leżał niemalże nieruchomo, poza kilkoma skurczami, Doyle podszedł do niego.

Klęknął i zabrał czarny róg z ręki niemalże króla. Ręka była bezwładna, nie walczył, żeby
utrzymać w niej róg.

Doyle wziął róg i przesunął rzemień na nagą pierś. Rozejrzał się dookoła na
zgromadzonych sluaghów i odezwał się swoim głębokim, donośnym głosem.

- To jest róg ciemnego księżyca. Róg myśliwego. Róg szaleństwa. Był kiedyś mój, dawno
temu. Tylko łowczy dzikiej sfory mógł go dotknąć i to tylko wtedy, kiedy magia sfory płynie

w nim.
Ktoś zawołał.

- Więc jak możesz go trzymać?
- Ja jestem łowczym. Ja zawsze byłem łowczym – nie byłam całkowicie pewna, czy

zrozumiałam, co Doyle miał na myśli, ale wydawało się to zadowalać tłum. Mogłam zapytać go
później o więcej szczegółów, lub może nie. Może udzielił już wszystkich odpowiedzi, jakich

mógł.
Na schodach była jeszcze jedna dama - szkielet. Niosła pelerynę z piór przerzuconą

przez ramiona. Szła nie do nas, ale przez piasek, do miejsca gdzie Tarlach leżał na ziemi.
Zaczęłam iść w jego stronę, ale Sholto chwycił mnie za ramię. Poczekaj, wydawał się mówić

i miał rację. Ponieważ wiedziałam, że powinnam wezwać kielich i postarać się ocalić Tarlacha,
ciężko było patrzeć na powolną, majestatyczną drogę szkieletu w jej pięknej sukni.

Klęknęła obok leżącego nocnego myśliwca i zakryła go peleryną. Wstała i przeszła
z powrotem, żeby dołączyć do pozostałych w cichym, oczekującym rzędzie.

Przez chwilę myślałam, że odszedł za daleko, żeby pomógł mu jakikolwiek legendarny
przedmiot, ale potem poruszył się pod piórami. Wstał chwiejnie na nogi, w pierzastej pelerynie

zarzuconej na niego. Przez chwilę stał tam, krew lśniła na jego brzuchu, tam gdzie został ranny.
Potem wystrzelił w górę i był gęsią. Pozostali nocni myśliwce wystrzelili również w górę i nagle

ogromny sufit był pełen nawołujących się gęsi. Kiedy wylądowały na piasku, jakiś tuzin,
w chwili, kiedy dotknęły ziemi, stały się nocnymi myśliwcami.

- Nie potrzebujemy osłony naszego króla, żeby ukryć się, kiedy polujemy – powiedział
Tarlach. – Możemy sami się ukryć.

Potem ukłonił się w swój płynny sposób, a pozostali nocni myśliwce podążyli w jego
ślady. Klęknęli jak setki ogromnych płaszczek, klęczących mimo braku kolan, ale w jakiś sposób

pełnych gracji.
Na ławkach dookoła nas zauważyłam ruch, a potem zorientowałam się, że wszyscy

kłaniają się. Opadli na kolana, czy ich odpowiedniki, żeby okazać oddanie.
Pierwszy odezwał się Tarlach.

- Król Sholto. Królowa Meredith!
Potem podjęły to inne gardła, aż staliśmy pośrodku tego dźwięku.

- Król Sholto, Królowa Meredith!
Stałam w jedynym królestwie w całym faerie, w którym wybierano królową przez

głosowanie i sluaghowie przemówili. W końcu byłam królową, choć nie tego królestwa, którym
planowałam rządzić.

Rozdział 21

Biuro Sholto było pełne bogatych, wypolerowanych mebli, zabarwionych na tak ciemny
brąz, jak tylko się dało nie niszcząc drewna. Ściany były pokryte drewnianymi panelami. Za

głównym biurkiem były draperie. Wyblakły, ale nadal widać było scenę nieba kotłującego się
chmurami, które wypełnione były mackami i widokami zarezerwowanymi dla horrorów. Na

ziemi były widoczne postacie malutkich ludzi uciekających w przerażeniu. Jedna postać, kobieta
z długimi, żółtymi włosami, spoglądała na chmury, podczas kiedy wszyscy inni uciekali

i zasłaniali oczy. Jako dziecko wpatrywałam się w draperie, podczas kiedy mój ojciec i Sholto
zajmowali się interesami. Wiedziałam, że draperie były prawie tak stare, jak tkanina z Bayeux

9

, a

blond kobietą była Glenna Szalona. Wykonała serię gobelinów o tym, co widziała, kiedy dzika
sfora przeszła przez jej okolicę. Gobeliny stawały się coraz bardziej dziwaczne, kiedy traciła

zmysły.
Wpatrywałam się w to, co wpędziło Glennę w szaleństwo i nie wzdrygnęłam się. Czy to

był szok? Czy błogosławieństwo Boga i Bogini? Czy w końcu dotarło do mnie wszystko, co
utraciłam?

Doyle stał obok mnie, jego ramiona obejmowały mnie w pasie, przyciągając do jego
ciała. Rzeczywistość i ciężar jego ciała były jak lina ratunkowa. Uciekałam z faerie z dobrych

powodów, właściwych powodów, ale mogłam przyznać w swojej głowie, że jednym z tych
powodów był ten mężczyzna. Może śmierć Babuni miała wpływ na moją decyzję, ale myślę, że

to dla Doyle’a i dzieci wewnątrz mnie zadecydowałam przehandlować tron.
Męski głos dobiegający z drugiej stronie telefonu sprawił, że podskoczyłam. Czekałam

na połączenie przez długi czas. Wydaje mi się, że nie wierzyli, że byłam tym, kim twierdziłam,
że byłam.

Doyle uścisnął mnie trochę mocniej i mój puls uspokoił się.
- Tu major Walters. To naprawdę pani, Księżniczko?

- To ja.
- Powiedziano mi, że potrzebuje pani eskorty policyjnej, żeby opuścić faerie – pęd

z pnącza róż tworzących moją koronę przesunął się w dół, żeby dotknąć słuchawki telefonu.
- Tak.

- Wie pani, że ściany w pani pokoju szpitalnym stopiły się. Świadkowie twierdzą, że pani
i Król Sholto wylecieliście z pokoju na latających koniach, ale w jakiś sposób oddziały policji

obserwujące na zewnątrz pani pokój nie widziały nic z tego, aż do chwili, kiedy była pani

9

http://pl.wikipedia.org/wiki/Tkanina_z_Bayeux

wystarczająco daleko, potem dziura w ścianie po prostu pojawiła się – nie brzmiał na
szczęśliwego.

- Majorze Walters, przykro mi, że zmartwiłam pana oddziały i wszystkich innych, ale
sama miałam piekielną noc, rozumie pan? – W moim głosie słychać było cień paniki. Wzięłam

kilka głębokich wdechów. Nie mogłam się załamać. Królowe tego nie robią.
Doyle pocałował czubek mojej głowy, opierając policzek pomiędzy różami i jemiołą

tworzącą koronę.
Pnącze róży owinęło się dookoła słuchawki i pociągnęło.

- Jest pani ranna?
- Nie fizycznie.

- Co się stało, Księżniczko? –Jego głos był teraz delikatniejszy.
- Muszę wydostać się z faerie, majorze Walters. Muszę wydostać się spod waszej

jurysdykcji. W St. Louis jestem zbyt blisko moich krewnych – pnącze pociągnęło mocniej, jakby
próbowało wyrwać słuchawkę z mojej ręki. Faerie koronowało mnie na królową tego kopca.

Nie chciało utracić mnie na rzecz świata ludzi.
- Przestań – wyszeptałam.

- Co to było, Księżniczko?
- Nic, przepraszam.

- Czego pani od nas oczekuje?
Doyle dotknął pnącza i zaczął odwijać go z telefonu. Próbował zrobić to za pomocą

obu rąk, ale położyłam jedną jego rękę z powrotem na swoim pasie, więc był zmuszony robić
to jedną ręką.

Wytłumaczyłam, że ludzie mojego wujka są na zewnątrz mojego schronienia i grożą
sluaghom wojną, jeżeli mnie nie wydadzą.

- Mój wujek jest absolutnym władcą na Dworze Seelie. Przekonał ich w jakiś sposób, że
bliźnięta, które noszę są jego, a jest ich królem. Twierdzi, że sluaghowie mnie porwali i chce

mnie z powrotem – nie próbowałam ukryć paniki w głosie. – Chcą zaprowadzić mnie
z powrotem do mojego wujka. Rozumie pan to?

Doyle w końcu odwinął pnącze. Poczułam, jak cofa się do reszty żyjącej korony.
- Słyszałem, o co jest obwiniany, jest mi bardziej przykro, niż jestem w stanie wyrazić,

Księżniczko Meredith.
- O co jest obwiniany, Walters? To miło, że nie przyznaje pan, że mi wierzy.

Doyle przytulił mnie mocniej.
Major Walters zaczął protestować.

Przerwałam mu.
- W porządku, Walters. Po prostu proszę mnie odeskortować w powrotem do

rzeczywistości. Doprowadzić nas do samolotu, żebyśmy wrócili do L.A.
Pnącze prześlizgnęło się z powrotem do telefonu.

- Lekarz powinien panią zbadać, zanim wsiądzie pani do samolotu.
- Przestań! - Położyłam rękę nas słuchawką i syknęłam. Pnącze zatrzymało się w pół

ruchu, jak dziecko złapane z ręką wyciągniętą w stronę ciasteczek.
- Księżniczko, przyjadę i wydostanę panią, ale pod warunkiem, że pozwoli pani, żeby

lekarz zbadał panią, zanim wsiądzie pani do samolotu.
- Stopiliśmy ściany w pokoju, w którym byłam. Naprawdę pan uważa, że szpital chce

mnie z powrotem?

- To szpital i chcą pani bezpieczeństwa. Wszyscy chcemy pani bezpieczeństwa.
- Ma pan na myśli, że nie chce pan, żebym zginęła na pana zmianie.

Doyle westchnął i pocałował mnie w policzek. Nie byłam pewna, czy ostrzegał mnie,
żebym nie była zbyt ostra dla ludzi, czy po prostu mnie pocieszał.

- Księżniczko, to nie to miałem na myśli – powiedział, ale brzmiał jakby właśnie tak
było.

- Dobrze, przepraszam. Proszę przyjechać i wydostać mnie stąd.
- Zajmie mi jakiś czas zorganizowanie wszystkiego, ale przyjadę tam.

- Dlaczego zajmie to panu jakiś czas? – zapytałam.
- Po tym, co zdarzyło się ostatnim razem, Księżniczko, dostaliśmy pozwolenie, lub

rozkazy, w zależności jak chce pani na to spojrzeć, żeby zabrać ze sobą Gwardię Narodową.
Tylko na wypadek, gdyby niebo zawrzało znów i pojawiły się potwory. Wiem, że pani człowiek,

Abeloec uzdrowił wszystkich, którzy oszaleli, ale wielu z nich przypomniało sobie, co się
zdarzyło, a to coś więcej niż zwykła policyjna praca.

- Oddziały policji nie poradzą sobie? – zapytałam.
- Gwardia Narodowa ma teraz w swoich szeregach wiedźmy i czarowników. Policja nie.

- Och – powiedziałam. – Zapomniałam o tym. To okropne, co stało się w Persji - to
była jedna z wiadomości dnia, w przerażająco żywych kolorach.

- Nie nazywamy już tego kraju Persją, Księżniczko Meredith i to od dosyć dawna.
- Ale istoty, które zaatakowały waszych żołnierzy, były perskimi potworami. Nie mają

nic wspólnego z islamem, jedynie z pierwotnymi wierzeniami regionu.
- Być może, ale Gwardia Narodowa sprowadzi ludzi znających się na magii, a po tym, co

się stało, wydaje mi się, że mogę zgodzić się, że ich potrzebujemy.
Co powinnam powiedzieć? Pnącze owinęło się dookoła telefonu i znów pociągnęło, tym

razem uderzyłam je delikatnie palcami. Odsunęło się, jakbym uraziła jego uczucia. Doceniałam
to, że zostałam ukoronowana przez samo faerie. Doceniałam honor, ale korona nie była

w stanie ochronić mnie przed moimi krewnymi. Kiedyś myślałam, że może to zrobić, ale
zorientowałam się, że to było naiwne.

- Muszę podzwonić. Jak długo może pani pozostać wewnątrz kopca sluaghów?
- Już przez jakiś czas jesteśmy w środku. A nie wiem, jak długo Seelie będą czekać nie

naciskając.
- Czy oni rzeczywiście wierzą, że pani wujek jest ojcem pani dzieci?

- Moja matka jest z nimi i zgadza się z tym. Nie mogę winić ich za to, że jej wierzą. Jest
moją matką. Dlaczego miałaby kłamać?

Sholto odepchnął się od ściany, gdzie on i Mistral czekali. Wydaje mi się, że dawali mi
czas, na przebywanie tylko z Doylem. Ale teraz Sholto podszedł i chwycił moją wolną rękę,

zakładając na niej delikatny pocałunek. Nie byłam pewna, co zrobiłam, żeby zasłużyć na takie
pocieszenie.
- Dlaczego miałaby kłamać? – zapytał Walters.

- Ponieważ największym celem jej życia jest stać się częścią wewnętrznego kręgu na
Dworze Seelie, a jeżeli sprawi, że będę królową Taranisa, wtedy stanie się matką królowej

Dworu Seelie. To by jej niezwykle pasowało.
- Przehandlowałaby pani wolność za mały awans społeczny?

- Przehandlowałaby moje życie za mały awans społeczny.
Doyle stał za mną i przytulał mnie. Sholto klęknął u moich stóp i owinął ramiona

dookoła moich nóg, patrząc na mnie. Kwiaty w jego koronie były jak mgiełka lawendy, różowe
i białe. Wyglądał okropnie Seelie, kiedy klęczał tam i patrzył w górę tymi oczami w trzech

odcieniach złota.
- Nie, Księżniczko, ona jest pani matką.

- Pozwoliła, żeby mój wujek pobił mnie prawie na śmierć, kiedy byłam dzieckiem.
Patrzyła, jak to robi. Moja babcia była jedyną, które interweniowała i ocaliła mi życie.

Dotknęłam twarzy Sholto i wiedziałam w tej chwili, że jest tu następny mężczyzna, który
mógłby zaryzykować dla mnie wszystko. Udowodnił to już wtedy, kiedy przybył wydostać mnie

z Dworu Seelie, ale wyraz jego oczu w tej chwili powiedział mi więcej.
- Są plotki, że pani babcia została ranna. Moi ludzie widzieli, że pani ludzie zabierają ją

na koniach ze szpitala.
- Nie jest ranna. Nie żyje. – Mój głos był dziwnie płaski, kiedy to mówiłam.

W oczy Sholto widać było ból, ponieważ to on zadał ten fatalny cios. To jego ręka
zabiła Babunię, chociaż nie miał wyboru.

- Co? – Zapytał major Walters.
- Nie mam czasu na tłumaczenia, majorze Walters. Potrzebuję pomocy. Potrzebuję

ludzkiej eskorty, żeby wydostać się stąd.
- Dlaczego pani strażnicy Unseelie nie wydostaną pani?

- Nie jestem pewna, jak zachowają się Seelie, jeżeli właśnie teraz zobaczą wojowników
Unseelie. Ale nie mogą zaatakować ludzi, zwłaszcza ludzkich żołnierzy. To przerwałoby pokój,

a oni nie będą ryzykować, że zostaną wykopani z Ameryki za prowadzenie wojny na waszej
ziemi.

- Próbują oddać panią mężczyźnie, którego oskarżyła pani o gwałt. To nie jest bardzo
racjonalne. Naprawdę pani uważa, że bez walki pozwolą żołnierzom przyjechać i zabrać panią?

- Jeżeli nie, ich tyłki zostaną wykopane z Ameryki.
- Czy pani posyła po nas, żebyśmy pomogli pani pozbyć się wrogów, Księżniczko?

- Nie, zamierzam zrobić jedyną rzecz, która może, tylko może pomóc uniknąć kolejnego
rozlewu krwi i przemocy. Widziałam już dosyć jak na jedną noc. Jestem po części człowiekiem i

zamierzam trzymać się tej części, majorze Walters. Twierdzą, że jestem zbyt śmiertelna, żeby
być sidhe, no cóż, będę śmiertelna. Ponieważ teraz jest zbyt niebezpiecznie być sidhe. Proszę

wydostać mnie stąd, majorze Walters. Jestem w ciąży z bliźniętami, mam przy sobie niektórych
z ojców moich dzieci. Proszę wydostać nas stąd, zanim stanie się coś złego. Proszę, majorze

Walters, proszę mi pomóc.
Pnącze odwinęło się z telefonu. Doyle przytulał mnie do swojego ciała. Sholto nadal

obejmował mnie ramionami, wsuwając swoje ramię pomiędzy ciało Doyle’a, a moje, ale w tej
chwili to było w porządku, nie konkurowali. Sholto przytulił policzek do moich nóg, ukrywając

oczy.
- Przykro mi, Meredith, z powodu twojej babci. Proszę wybacz mi.

- Ukaraliśmy osobę, która zabiła Babcię. Wiesz, my wszyscy wiemy, że to nie twoja ręka
to zrobiła.

Spojrzał na mnie, jego przystojna twarz była pełna cierpienia.
- Ale to moja ręka zadała cios.

- Gdybyś ty tego nie zrobił, zrobiłbym to ja – powiedział Doyle - to byłaby moja ręka.
Mistral odezwał się od drzwi.

- Wszystko to stało się, kiedy byłem torturowany?
- Jest wiele do opowiedzenia – powiedział Doyle - ale musi poczekać na później.

Mistral podszedł do nas, ale nie pozostało zbyt wiele mnie do dotknięcia. Podałam mu
rękę, po chwili wahania chwycił ją.

- Podążę za tobą na wygnanie, Księżniczko.
- Ja nie mogę pozostawić moich ludzi – odezwał się Sholto, nadal klęcząc.

- Będziesz w niebezpieczeństwie, jeżeli pozostaniesz w faerie – powiedziałam. –
Dowiedli już, że troje z nas jest celem dla zamachowców.

- Musisz pojechać z nami, Sholto, lub nigdy więcej bezpiecznie nie opuścisz kopca

sluaghów – powiedział Doyle.
Sholto uścisnął moje nogi, pocierając policzkiem o uda.

- Nie mogę pozbawić moich ludzi zarówno króla jak i królowej.
- Martwy król nic nie jest dla nich wart – powiedział Mistral.

- Jak długo potrwa to wygnanie? – zapytał Sholto.
- Przynajmniej do chwili narodzin dzieci – powiedziałam.

- Mogę podróżować z Los Angeles do kopca sluaghów, niech będzie błogosławiona
nasza magia, że wewnątrz kopca jest plaża. Więc mogę odwiedzać moich ludzi nie robiąc z

siebie celu dla sidhe.
- Powiedziałeś sidhe, a nie Seelie – zauważyłam. – Dlaczego?

- Onilwyn nie był Seelie, ale pomógł twojej kuzynce i jej sprzymierzeńcom Seelie, żeby
zabić Mistrala. Mamy wrogów po obu stronach, Meredith. Czy to nie dlatego opuszczamy

faerie?
Pomyślałam o tym, co powiedział, a potem mogłam tylko skinąć głową.

- Tak, Sholto, to właśnie dlatego musimy opuścić faerie. Mamy tu więcej wrogów, niż
sama Bogini była w stanie przewidzieć.

- Więc udajemy się na wygnanie – powiedział Doyle za moimi plecami, jego głos
przeszedł przez moje ciało jak pomruk, łagodząc moje nerwy.

- Jedziemy na wygnanie – powiedział Mistral.
- Wygnanie – dodał Sholto.

Zgodziliśmy się. Teraz musimy odnaleźć Rhysa i Galena, i powiedzieć im, że
wyjeżdżamy.

Rozdział 22

Doyle pożyczył nie magiczny sztylet od Sholto, który miał kilka rodzajów różnej broni
pochowanej w biurze. Zastanawiałam się, czy jego sypialnia jest w równym stopniu uzbrojona i

stwierdziłam, że najprawdopodobniej tak. Świadczyło to o braku arogancji i przezorności, co
uznałam za godne pochwały u wojownika sidhe i skandalicznie pociągające u króla. Dzisiejszej

nocy próbowaliśmy przetrwać i uciec, a dodatkowa broń, która nie była wielkimi artefaktami
mocy, wydawała się świetnym pomysłem.

Doyle wykorzystał sztylet, żeby skontaktować się z Rhysem. Większość faerie
wykorzystywała lustra, ale magia odbijała się na każdej z wielu odbijających obraz powierzchni,

z jakich wszyscy korzystaliśmy. Nawet istoty nie będące wojownikami, wykorzystywały ostrza
do cięcia żywności czy prac domowych. Nóż był wykorzystywany do wielu rzeczy, poza

zabijaniem. Potrzeba jest tylko odrobina płynów ustrojowych, żeby rozsmarować ją na ostrzu.
Z jakiegoś powodu lustro nie potrzebuje tak osobistego dotyku, więc to najprawdopodobniej

dlatego wszyscy używają luster.
Doyle zrobił na swoim palcu małe nacięcie i pomalował krwią ostrze sztyletu. Potem

pochylił się i wezwał Rhysa.
Siedziałam na wielkim krześle w biurze Sholto, stopy podkuliłam pod siebie. Żywa

korona rozplątała się i odeszła tam, skąd przybyła. Włosy Sholto również były puste.
Najwyraźniej moc wypełniła już swoje zadanie.

Nie byłam pewna, czy był to efekt cofnięcia się tak potężnej magii, czy w końcu dotarły
do mnie ostatnie zdarzenia, ale było mi zimno. Było to zimno, które miało trochę wspólnego

ze stałą temperaturą w kopcach faerie. Niektóre rodzaje zimna nie mają nic wspólnego ze skórą
i kocami, ale są zimnem serca i duszy.

Miecz Aben-dul leżał na czystej powierzchni ogromnego biurka Sholto. Wizerunki,
które pojawiły się na rękojeści nadal tam były, zastygłe w tym, z czego była zrobiona rękojeść.

Wydawało się to być kością, ale niezupełnie. Było tam nagie ciało kobiety, zastygłe
w miniaturowej pozie bólu i przerażenia, jej twarz stopiła się w jedno z nogą mężczyzny ponad

nią.
Ręka ciała była jedną z najbardziej przerażających magii, którą władały sidhe.

Wykorzystałam ją tylko dwukrotnie, za każdym razem dręczyło to mnie. Użycie jej na ludziach
może byłoby mniej okropne, ponieważ umarliby podczas odwracania na drugą stronę. Sidhe nie

umierają. Musisz znaleźć inny sposób, żeby sprowadzić na nich śmierć, podczas kiedy krzyczą,
a ich wewnętrzne organy lśnią w świetle. Ich serca biją w powietrzu, nadal doprowadzając krew

do innych części ciała.
Ostatnią osobą, która dzierżyła rękę ciała był mój ojciec. Ale miecz leżący na biurku nie

powrócił do niego. Przybył do mnie. Dlaczego?
Mistral wszedł pomiędzy mnie a biurko, odpychając krzesło do tyłu, kładąc ręce na

poręczach. Krzesło gładko odjechało do tyłu, a ja spojrzałam do góry na niego, podczas kiedy
pochylał się nade mną.

- Księżniczko Meredith, wyglądasz na udręczoną.
Otworzyłam usta, zamknęłam je, w końcu odezwałam się.

- Jest mi zimno.
Uśmiechnął się, ale jego oczy były poważne, kiedy odwracał sie do Sholto.

- Księżniczce jest zimno.
Sholto po prostu skinął głową i otworzył drzwi, żeby przemówić do strażników

stojących na zewnątrz. Był królem i po prostu założył, że będą tam strażnicy, a jeden z nich
będzie szczęśliwy mogąc sprowadzić służącego, który przyniesie koc lub płaszcz. To była

arogancja arystokracji. Nigdy nie miałam wystarczająco dużo służby, która słuchałaby mnie,
żeby nabrać tego nawyku. Chociaż może to mój ojciec tak zaplanował. Był człowiekiem, który

myślał naprzód. Może zrozumiał, że bez tej arogancji będę bardziej uczciwa. Faerie byli
opóźnieni, jeżeli chodzi o sprawiedliwość.

Mistral klęczał przede mną, a był na tyle wysoki, że nadal zasłaniał mi widok na biurko.
Miecz nie był jedyną leżącą na blacie rzeczą. Włócznia Mistrala leżała tam również. Nie była

dłużej lśniącym, srebrnym przedmiotem, teraz wyglądała jak z jasnego drewna, chociaż była
rzeźbiona runami w języku tak starym, że nie mogłam ich odczytać. Zastanawiałam się, czy

Mistral mógł, ale nie na tyle, żeby zapytać. Były inne rzeczy, o których musiałam dowiedzieć się
pilniej.

- Dlaczego miecz nie przybył do ręki mojego ojca? Dzierżył rękę ciała.
Doyle odpowiedział zza nas.

- Dzierżył również rękę ognia.
Nie spojrzałam za siebie, ale odpowiedziałam.

- A ja mam rękę krwi. Co jedno ma wspólnego z drugim? Aben-dul jest stworzony dla
kogoś, kto dzierży rękę ciała. Dlaczego ja, a nie mój ojciec?

- Artefakty mocy nie zaczęły powracać, kiedy Książę Essus żył – powiedział Doyle.
- Skontaktowałeś się z Rhysem? – zapytał Mistral.

- Tak – Doyle podszedł, żeby stanąć po mojej prawej stronie. Wziął moją rękę w swoją,
tę rękę, która pozwalała mi dotykać miecza, bo bez dopasowania magii broń mogłaby odwrócić

mnie na zewnątrz, przez co po prostu zginęłabym.
Pocałował moją dłoń, a gdy ja próbowałam zabrać mu rękę, on ją przytrzymał.

- Władasz potężną mocą, Meredith. Nie ma w tym nic niewłaściwego czy złego.
Szarpnęłam mocniej ręką i w końcu puścił mnie, żeby się ze mną nie szarpać.

- Wiem, że ta magia nie jest złem sama w sobie, ale z powodu tego, co może zrobić,
Doyle. Widziałeś, co potrafi. To najbardziej przerażająca magia, jaką kiedykolwiek widziałam.

- Czy książę nie pokazywał ci swojej mocy? – zapytał Mistral.
- Widziałam wroga, którego królowa trzyma w kufrze w swojej sypialni. Wiem, że to mój

ojciec zmienił go w… kulę mięsa, którą jest.

- Książę Essus nie zgodził się z tym, co królowa zdecydowała się zrobić z… tym –
powiedział Doyle.

- Nie z tym – powiedział Sholto. – Z nim. Czy wierzysz, że gdyby to nie był on, królowa
trzymałaby go w swoim kufrze?

Wszyscy spojrzeliśmy na niego. Spojrzenie Mistrala nie było szczęśliwe.
- Próbujemy sprawić, żeby czuła się lepiej, a nie gorzej.

- Królowa szczyci się tym, skoro pozwoliła jej zobaczyć, jak może być przerażająca.
Skinęłam głową.

- On ma rację. Widziałam… co pozostało z więźnia. Widziałam go na jej łóżku, kazano
mi włożyć go z powrotem do kufra.

- Nie wiedziałem – powiedział Doyle.
- Ani ja – dodał Mistral.

- Czy wy naprawdę myślicie, że Królowa oszczędziła księżniczce czegokolwiek?
- Andais oszczędziła jej większość z naszego poniżenia – powiedział Mistral - ponieważ

Meredith nigdy wcześniej nie wiedziała jej torturującej nas, jak tej nocy, kiedy księżniczka nas
ocaliła. – Wziął jedną moją rękę w swoją i spojrzał na mnie spojrzeniem, na które w końcu

sobie zasłużyłam. To było spojrzenie pełne respektu, wdzięczności i nadziei. To oczy Mistrala
tamtej nocy, jego spojrzenie, dały mi odwagę, żeby ryzykować śmierć dla ocalenia ich od

królowej. Jego oczy tej nocy powiedziały mi wyraźnie, że jestem tylko następnym
bezużytecznym członkiem rodziny królewskiej. Zrobiłam, co tylko mogłam, żeby udowodnić

mu, że się myli.
Zastanawiałam się, czy wie o tym, coś we mnie kazało mi powiedzieć mu to.

- To twoje oczy tamtej nocy, Mistral, to one sprawiły, że zaryzykowałam śmierć z ręki
królowej.

Zmarszczył brwi.
- Ledwie mnie wtedy znałaś.

- To prawda, ale patrzyłeś na mnie, podczas kiedy ona wykrwawiała niektórych z was
i zmusiła innych do patrzenia. Twoje oczy powiedziały mi, co myślisz o mnie, że jestem tylko

następnym bezwartościowym członkiem rodziny królewskiej.
Wpatrywał się w moją twarz.

- Prawie zginęłaś tej nocy, ponieważ popatrzyłem na ciebie?
- Musiałam udowodnić ci, że się mylisz, Mistral. Musiałam zaryzykować wszystko, żeby

ocalić was wszystkich, ponieważ było to właściwe, właśnie to powinnam zrobić. To był mój
obowiązek.

Trzymał moją dłoń w obu swoich rękach, chociaż jego ręce były tak wielkie, a moje tak
małe, więc trzymał bardziej swoją własną skórę niż moją. Nadal wpatrywał się w moją twarz,

jakby oceniał wagę moich słów.
- Ona nie kłamie – odezwał się Doyle z drugiej mojej strony.

- Nie o to chodzi. Nie doświadczyłem kobiecej troski dłużej, niż pamiętam. To, że
zareagowała w ten sposób, tylko przez spojrzenie… - skrzywił się do mnie, a potem zapytał. –

Czy od zawsze naszym przeznaczeniem było być razem? Czy to dlatego jedno moje spojrzenie
sprawiło tak wiele?

Nie myślałam o tym w ten sposób.
- Nie wiem. Wiem tylko, co się stało. Sprawiłeś, że stałam się czymś więcej, niż

planowałam, Panie Burz.
Uśmiechnął się. I był to uśmiech, jaki mężczyzna daje kobiecie. Uśmiech, który mówi,

jak zadowolony był i jak wiele moje słowa znaczą dla niego. Wszyscy myślą, że magia bycia
z tymi wszystkimi mężczyznami jest czymś szczególnym dla nich i dla mnie, ale niektóre

z najbardziej cennych chwil są najbardziej zwykłe. Chwile, jakie dzielić może każdy mężczyzna

i kobieta, jeżeli kochają się i są ze sobą szczerzy.
Czy kochałam Mistrala? W tej chwili, kiedy spoglądał na mnie, miałam tylko jedną

odpowiedź. Jeszcze nie.

Rozdział 23

Weszła służąca z płaszczem. Był ze skórzanych kawałków zszytych razem ściegiem

Frankeinsteina. Skóra była w odcieniach czerni, różne części miały różną teksturę, pomiędzy
czernią były kawałki szarego i białego, jakby płaszcz był zrobiony z różnych rodzajów zwierząt.

Ten ścieg i różnica w skórze powinna sprawić, że płaszcz był brzydki, ale tak nie było. W jakiś
sposób wszystko wyglądało, jakby dziecięcy klub spotkał Gotha, z małą domieszką

motocyklisty.
Naprawdę zaskakującą rzeczą dla mnie było to, że był dopasowany, nie obcisły, ale po

prostu idealnie dopasowany. Przylegał na ramionach i górnej części ciała tak, że musiałam
ściągnąć moją zakrwawioną szpitalną suknię, żeby zapiąć guziki. Dotykając guzików

wiedziałam, że były wyrzeźbione z kości. Płaszcz był tak dopasowany, że dekolt ułożył się
ładnie w kształcie V. Najciaśniejsza część płaszcza była pod piersiami, wyglądało to na styl

empire. Potem płaszcz wpływał w dół jak suknia balowa. Zapięty był na całej długości, aż do
podłogi.

Sholto właśnie klęczał przede mną, żeby skończyć zapinać guziki. Uśmiechnął się do
mnie.

- Wyglądasz uroczo.
Czy poczułam się odrobinę lepiej tylko dlatego, że miałam płaszcz, który na mnie

pasował? Może, ale czułam się tak źle, że przyjmowałam wszystko, co mogło sprawić, że
poczuję się lepiej.

- Jest idealny – powiedziałam. – Czyje ubranie pożyczyłam?
- Został zrobiony dla królowej sluaghów – powiedział wstając.

- Co to oznacza? – zapytałam.
- Oznacza to, że dworska szwaczka miała sen kilka tygodni temu. Powiedziała, że będę

miał królową, a ona powinna wyglądać właściwie.
Przesunęłam palcami w dół skóry. Była taka miękka. Szwaczka tak poprowadziła szwy

wewnątrz płaszcza, żeby nie drapały mojej skóry.
- Czy ty mówisz, że twoja szwaczka wiedziała, że Meredith będzie królową przed

wszystkimi innymi? – zapytał Mistral.
- Nie Meredith, nie z imienia, ale znała wymiary.

- A ty pozwoliłeś jej szyć dla jakiejś widmowej królowej? – odezwał się Doyle.
- Mirabella szyje dla tego dworu od wieków. Ma prawo folgować sobie trochę. Ale wiele

z ubrań zostało wykonanych ze ścinków i kawałków, jak ten płaszcz, więc nic się nie
zmarnowało – uśmiechnął się do mnie z aprobatą. – Widok Meredith w tym płaszczu mówi mi,

że absolutnie nic się nie zmarnowało.
- Dlaczego było ważne, żebym miała tu ubrania? Wystarczająco ważne, żeby zesłać

proroczy sen? – zapytałam.
- Jesteśmy oblężeni – powiedział Doyle. – Może spędzimy tu więcej czasu niż sądzimy.

Pewnie moglibyśmy jeszcze pożyczyć jakieś ubrania dla mnie i Mistrala, ale to będzie trudniej
dopasować.

- Ale dlaczego ładne ubrania mogą być tak ważne? – zapytałam.
- Mirabella mówiła każdemu, kto tylko słuchał, że będę miał królową, która będzie

takiego rozmiaru – zrobił gest jakby rysował rybę. – Zmusiło to pozostałe nocne wiedźmy
i kobiety nocne myśliwce do przemyślenia swojego pościgu za mną.

- Czy chodzi ci o to, że kobiety na twoim dworze przestały naciskać na ciebie, ponieważ
Mirabella szyła ubranie, które nie pasowało na nie? – zapytałam.

- Tak – odrzekł.
- Widziałeś to ubranie wcześniej? – zapytał Doyle.

- Nie – powiedział Sholto. – Kobiety na moim dworze były bardzo zainteresowane, ale
ja trzymałem się z daleka. Szczerze mówiąc, myślałem, że Mirabella może chcieć pomóc mi

w powstrzymaniu kobiet od zbyt mocnego naciskania. – przesunął ręką w dół mojego
odzianego w skórę ramienia. – Ale to był prawdziwy sen.

- Mam nadzieję, że to nie oznacza, że jesteśmy tu uwięzieni – odezwał się Mistral. – Nic
osobistego, Królu Sholto, ale to może oznaczać, że ludzie nie będą w stanie nas stąd wydostać.

- Nie marzę, żeby plan Meredith zawiódł, ale nie mogę też powiedzieć, że nie chciałbym
mieć jej dłużej przy sobie.

Rozległo się ciche, pełne szacunku pukanie do drzwi. Wiedziałam, że oznaczało to, że
był to służący. Jakby nauczenie się takiego pukania było przypisane do tej pracy, tak pukać,

żeby przyciągnąć do siebie uwagę, ale nie przeszkodzić.
- Wejść – zawołał Sholto.

Kobieta, która przyniosła płaszcz ukłoniła się, kiedy weszła przez drzwi.
- Królu Sholto, przepraszam, ale jest coś, co potrzebuje twojej uwagi.

- Mów wyraźnie, Bebe. O co chodzi?
Jej troje oczu spojrzało na Mistrala i Doyle’a, może trochę bardziej na Doyle’a, zanim

zapytała.
- Czy na pewno mam omawiać dworskie sprawy przed obcymi? – Natychmiast opadła

na kolana. – Nie mam na myśli Królowej Meredith, ale tamtych dwóch sidhe.
Pomyślałam, że to interesujące rozróżnienie, że oni byli sidhe, a Sholto i ja nie. Wyraźnie

nie można było być sidhe i rządzić sluaghami, lub może było to przyznanie, że oboje nie
wyglądamy podobnie do sidhe. Nie znałam Bebe na tyle dobrze, żeby pytać co miała na myśli,

ale nadal było to interesujące.
Sholto westchnął, a potem odwrócił się do nas.

- Przepraszam, ale to prawda, że nie jesteście sluaghami. Mam nadzieję, że zaraz wrócę –
nie wyglądał na zadowolonego, że nas opusza, ale wyszedł ze służącą na korytarz.

- Interesujące, że nie uważają swojego króla za sidhe – zauważył Mistral.
- Czy mnie – dodałam.

Doyle podszedł do mnie, przesuwając rękę w dół mojego nowego okrycia.
- Wyglądasz uroczo w tym płaszczu. Pasuje ci.

- Tak – powiedział Mistral. – Nie chciałem ignorować twojego piękna, Księżniczko.
Wybacz mi. – Przykląkł na jedno kolano, tak jak straż przyklękała przed Królową Andais, kiedy

bali się, że ją zdenerwowali.
- Wstań – powiedziałam – i nigdy więcej tak nie rób.

Spojrzał zaskoczony, ale wstał, chociaż niepewność na jego twarzy była prawie bolesna.
- Zasmuciłem cię. Przepraszam.

- Opadłeś na ziemię, jakbyś klękał przed królową – powiedział Doyle.
Skinęłam głową.

- Musiałam płaszczyć się na podłodze przez całe moje życie. Nie chcę widzieć tego
u moich królów, czy ojców moich dzieci. Możesz przepraszać Mistral, ale nigdy nie klękaj,

jakbyś bał się tego, co mogę zrobić. Ja nie mam takich zwyczajów.
Spojrzał na Doyle’a, który skinął głową. Mistral podszedł do nas. Uśmiechnął się

niepewnie do mnie.
- Zajmie mi chwilę, zanim zrozumiem nowy sposób zachowania, ale z chęcią nauczę się

tego, co mnie uchroni od klęczenia.
Na to musiałam się uśmiechnąć.

-Och, no nie wiem. Lubię jak mężczyzna klęczy z dobrego powodu.

Mistral zmarszczył brwi.
- Chodzi jej o to, że gdy będziesz sprawiał jej przyjemność – wytłumaczył Doyle -

możesz klęknąć, żeby dosięgnąć.
Mistral zaczerwienił się, było to coś, czego nie widziałam u niego wcześniej. Odwrócił

spojrzenie, ale odpowiedział.
- Byłbym szczęśliwy mogąc doświadczyć tego znów, Księżniczko.

- Meredith, Mistral. Mam na imię Meredith, czy nawet Merry, kiedy jesteśmy sami.
Drzwi otwarły się bez pukania i wiedziałam, że wejdzie Sholto. Wszedł, wyraz jego

twarzy był wyraźnie nieszczęśliwy.
- Co się stało? – zapytał Doyle.

- Twoja matka przesłała wiadomość. Domaga się dowodu, że czujesz się dobrze, lub
Seelie przygotują się do zrobienia czegoś więcej, niż tylko rozbicia obozu obok kopca sluaghów.

- Naprawdę zamierzają was zaatakować? – zapytałam.
- Nie mogę stwierdzić, co mogą zrobić, ale ich pogróżki są wystarczająco prawdziwe.

- Nie rozumieją, czym ryzykują? – zapytał Doyle.
- Wydaje mi się, że nie widzą, żeby ludzie o nich mówili, bo my wszyscy walczyliśmy ze

sobą w niewielkich potyczkach, a ludzie tego nie wiedzieli. Nie chodzimy do ludzi
z opowiastkami.

- Taranis zmienił to, kiedy zwrócił się do ludzkich władz i oskarżył moich ludzi o gwałt.
- To było… dziwne – powiedział Sholto.

- A jeżeli możemy zwrócić się do ludzkich władz, odzyskamy ich względy, bo my
przedstawimy prawdziwą zbrodnię – powiedziałam i nawet dla mnie brzmiało to okrutnie.

Doyle uścisnął mnie, a ja owinęłam rękę dookoła jego ciepłej nagości.
- Możemy porozmawiać przez dworskie lustro z twoją matką – powiedział Sholto

z dziwnym wyrazem na twarzy.
- O co chodzi? – zapytał Mistral.

- Po prostu zorientowałem się, że to będzie pierwszy raz, kiedy będę mówił z moją
teściową.

Doyle wzdrygnął się w moich ramionach.
- Myślałem o Besabie jako o wrogu przez tak długo, ale masz rację. Jest matką Meredith.

- Nie, ona tylko mnie urodziła – powiedziałam. – Widziałeś śmierć jedynej kobiety,
która miała prawo być nazywana moją matką. Babunia wychowywała mnie wraz z moim ojcem.

Moja matka chce mnie teraz tylko dlatego, bo myśli, że to zrobi z niej matkę królowej Seelie.
Zanim Taranis zaczął okazywać zainteresowanie mną, nie dbała o mnie wcale.

- Jest twoją matką – powiedział Sholto.
Potrząsnęłam głową, nadal wtulona w ramiona Doyle’a.

- Wierzę, że trzeba zasłużyć sobie na ten tytuł. To następny efekt tego, że dorastałam
pomiędzy ludźmi. Nie wierzę, że zasługuje się na cokolwiek tylko przez urodzenie.

- Chrześcijanie wierzą, że trzeba szanować swojego ojca i matkę – powiedział Doyle.
- To prawda, ale zapytaj większości Amerykanów, a powiedzą ci, że na szacunek trzeba

zasłużyć.
- Chcesz, żebyśmy zignorowali żądanie Besaby? – zapytał Sholto.

- Nie. Udaje, że jest stroną poszkodowaną. Musimy pokazać jej, że nie ma powodu, dla
którego miałaby być poszkodowana – spojrzałam na Doyle’a. – Czy to będzie dobrze, czy źle,

jeżeli będę miała Doyle’a i Mistrala u mojego boku? Czy wolałbyś, żebyśmy byli tylko ja i ty,
Sholto?

- Wydaje mi się, że można podczas tej rozmowy zrobić pokaz sił – powiedział. Spojrzał
na pozostałych dwóch mężczyzn. – Jeżeli nie macie nic przeciwko, to może Meredith i ja

usiądziemy z przodu jako król i królowa, wy po bokach, a kilkoro z moich strażników za nami.

Przypomnijmy im, z czym będą walczyć.
To zdawało się spotkać z aprobatą wszystkich.

- Wydaje mi się, że mam jakieś ubrania, które będą pasować na was obu – powiedział
Sholto z uśmiechem. - Chociaż Mistral jest trochę szerszy w ramionach. Może rozpięta

marynarka bez koszuli, jak barbarzyński król.
- Będę nosił, co tylko ci się podoba – powiedział Mistral. – Doceniam, że pozwalasz

nam pozostać przy boku Meredith w takiej chwili.
- Ci z Seelie, którzy nie boją się sluaghów, będą bali się Ciemności Królowej i Mistrala,

Pana Burz.
- Minęło wiele czasu, od kiedy miałem dość mocy, żeby robić to, co sugeruje moje imię.

- Nosisz włócznię, która kiedyś należała do Władcy Grzmotów. Symbol mocy Taranisa
jest w twojej ręce, Panie Burz.

- Wydaje mi się – odezwał się Doyle - że tą informacją lepiej nie dzielić się z Seelie. Są
tutaj dla kielicha. Jeżeli Taranis dowie się, że jeden z jego reliktów mocy wybrał inną rękę… -

Doyle potrząsnął głową i rozłożył ręce, jakby szukał słów.
Dokończyłam myśl za niego.

- Taranis wściekłby się.
- Wściekł? – Doyle powiedział to jak pytanie, a potem skinął głową. – Zamierzałem

powiedzieć, że pozabijałby nas wszystkich, ale to określenie też pasuje.

Rozdział 24

Doyle i Mistral wyglądali dobrze w ubraniach Sholto, ale poza mną i Rhysem, wszyscy

sidhe mieli około sześciu stóp

10

wzrostu. Mężczyźni byli szerocy w ramionach, szczupli

w biodrach i dobrze zbudowani. Strażnicy byli bardziej muskularni i twardsi od treningów

z bronią, czy walki. Ale Sholto miał rację, co do ramion Mistrala. Były trochę szersze niż jego,
czy Doyle’a. Nie o wiele, ale wystarczająco, żeby koszula nie pasowała. Napinała się tak bardzo,

że nie wyglądało to dobrze. Lepiej było, żeby miał na sobie mniej ubrania i wyglądał dobrze,
niż więcej i wyglądał źle. Mieliśmy rozmawiać z Dworem Seelie, a u nich dobry wygląd oznaczał

wszystko. Jeżeli wyglądałeś dobrze, byłeś dobry. To była dosyć dysfunkcyjna rodzina.
Mirabella, dworska szwaczka, obchodziła Mistrala dookoła ociągając płaszcz, jaki

znalazła na jego szerokie ramiona. Pociągnęła z jednej strony bladą, szczupłą dłonią, a potem
wygładziła zagięcia na błękitnym ubraniu swoją czarno- białą macką.

Jej prawe ramię miało mackę, jak nocny myśliwiec. Wydawała się idealnie ludzka, poza
tymi dodatkowymi częściami. Macka była bardzo zwinna, wiedziałam, że tacy mogą być nocni

myśliwcy. Używała obu kończyn bez myślenia. Był to odruchowy gest wyćwiczony przez lata.
Czy była po części nocnym myśliwcem? Dzieckiem jakiegoś ataku, czy efektem tarzania się po

sianie? Chciałam zapytać, ale nie chciałam być niegrzeczna.
Mistral wyglądał zachwycająco w płaszczu. Głęboki niebieski kolor wydawał się

sprawiać, że jego oczy były również niebieskie, jak letnie niebo. Szeroki kołnierz obramowany
był szarym futrem, więc jego własne chmurzasto szare włosy wydawały się stapiać z nim,

ciężko było stwierdzić, gdzie kończy się futro, a zaczynają włosy.
Mirabella odwróciła Mistrala, żeby móc zobaczyć jak układa się płaszcz. Szare futro

schodziło szerokim pasmem w dół płaszcza, więc rozpuszczone, długie do kostek włosy
strażnika pogłębiały iluzję mieszania się, nie iluzję związaną z magią, ale z umiejętnym wyborem

ubrania.
- Wygląda, jakby był dla niego uszyty – powiedział sucho Doyle.

Szwaczka wygładziła macką swoje brązowe włosy uczesane w elegancki kok, potem
spojrzała na niego pełną siłą swoich oliwkowozielonych oczu, ze śladem brązu i szarości, a

nawet złota, dookoła źrenic. Były najbardziej podobne do wielokolorowych oczu sidhe, jak
tylko mogły być ludzkie oczy. Wysoka i urocza Mirabella poruszała się z dziwną, usztywnioną

gracją, prezentując idealną postawę, która mówiła, że pod suknią nosi gorset. Suknia wyglądała
na dziewiętnasty wiek, była w kolorze ciemnej, prawie czarnej zieleni, która pasowała do zieleni

jej oczu. Rękawy nie były historycznie idealnie dopasowane do codziennej sukni z tej epoki.
Były marszczone u góry, rozszerzone do tyłu jak dzwon tak, że spływały, kiedy uniosła

kończynę i można było przelotnie ujrzeć mackę, sięgającą do tego, co kiedyś było jej łokciem.
- Mirabella, czy uszyłaś ten płaszcz specjalnie dla Mistrala? – zapytał Sholto.

10

ok. 183 cm

Nie spojrzała na swojego króla, ale nadal wygładzała płaszcz, będący niemalże całą

szatą.
- Mówiłam ci o moim śnie, Wasza Wysokość.

- Mirabella – powiedział jej imię z większą mocą.
Odwróciła się, nerwowo mrugając oczami, potem obróciła Mistrala w naszą stronę,

jakby dla inspekcji. Przyjął całą jej krzątaninę bez narzekania. Królowa Andais lubiła ubierać
swoich strażników na kolacje, tańce, czy dla swojej własnej rozrywki. Mistral zachowywał się

tak, jakby jego zdanie co do tego, w co był ubrany, nie miało znaczenia. Mirabella była
całkowicie profesjonalna w porównaniu do Andais. Żadnego obmacywania.

Mistral miał na sobie czarne spodnie i wysokie do kolan buty. Szwaczka zawiązała mu
w pasie niebieską szarfę, której kolor dobrze wyglądał przy księżycowej bieli jego nagiego

brzucha. Ciemny, głęboko niebieski płaszcz obramowywał jego pierś, całe to jasne muskularne
ciało. Kiedy Sholto mówił, że Mistral mógłby wyglądać jak barbarzyński król, miał rację.

- Ten płaszcz nigdy nie został uszyty na moje ramiona, Mirabella – powiedział Sholto,
spoglądając na nią.

Wzruszyła ramionami, coś w tym ruchu powiedziało mi, że pod tymi rękawami były
ludzkie ramiona, bardziej z kośćmi niż mackami.

W końcu spojrzała na swojego króla. W jej pięknych oczach widać było gniew, ale nie
wściekłość. Opadła na kolana otoczona ciężką spódnicą, w przelocie błyskając czarną halką.

- Wybacz mi, Mój Królu, ale ogarnęła mnie pycha. Jeżeli Seelie mają zobaczyć moją
pracę po tak wielu latach na kimś więcej niż ty, Królu Sholto, chcę, żeby byli pod wrażeniem.

Chcę, żeby zastanawiali się, jakie ubrania wyszłyby spod moich obu zdrowych rąk, gdyby
Taranis nie zabrał mi jednej z nich.

To odpowiedziało na jedno z pytań. Kiedyś Mirabella miała dwie sprawne ręce.
- Musiałaś spędzić całą noc, żeby dopasować płaszcz na Doyle’a.

- Nie pamiętasz, Wasza Wysokość? Uszyłam czerwony płaszcz dla ciebie, ale królowej
nie spodobał się, więc nigdy więcej go nie włożyłeś.

Sholto zmarszczył brwi, a potem uśmiechnął się i potrząsnął głową.
- Powiedziała, że był zbyt kolorowy jak na jej dwór. Nazwała go zbyt Seelie.

Zapomniałem.
Doyle był ubrany w czerwień, piękny czysty karmazyn, który przy jego skórze wyglądał

spektakularnie. Kontrast był prawie boleśnie piękny. Płaszcz wyglądał prawie jak nowoczesny
garnitur, poza kolorem i dopasowaniem. Pasował, schlebiając jego szeroki ramionom i wąskim

biodrom, w książkach nazywają to krojem atlety. Były do tego jeszcze pasujące spodnie, które
sfastrygowała, żeby lepiej leżały w pasie, ale były dopasowane jak rękawiczka do jego bioder i

ud, potem lekko rozszerzały się tak, że brzeg opadał lekko ponad czubki lśniących, czarnych
butów.

Wybrała jedwabną koszulę w lodowatym odcieniu szarości, która pasowała zarówno do
czerwieni garnituru, jak i do skóry Doyle’a. Sprowadziła nawet ze sobą kobietę-nocnego

myśliwca, która pomogła jej zapleść jego włosy w długi warkocz. Ta swoimi mackami
przeplotła czerwoną wstążkę przez całą długość jego czarnych, sięgających do kostek włosów,

więc smuga czerwieni ciągnęła się w przód i tył.

- Una pomogła mi przeszyć płaszcz. Staje się coraz bardziej wprawna i przy szyciu
zazdroszczę jej wszystkich tych macek – wskazała na swoją towarzyszkę, która czesała włosy

Doyle’a.
Una, która stała cicho przy ścianie, ukłoniła się.

- Jesteś zbyt uprzejma, mistrzyni.
- Udzielam pochwał, kiedy są zasłużone, Una.

Una zaczerwieniła się trochę, co było widoczne na jej bladym podbrzuszu.
- Jestem pod wrażeniem, że zrobiłaś buty dla Mistrala w tak krótkim czasie –

powiedziałam.
Mirabella spojrzała na mnie trochę zaskoczona.

- Rozmiar jest prawie ten sam. Jak poznałaś, że te są nowe, tylko na nie patrząc?
- Musiałam zabrać w Los Angeles strażników na zakupy obuwnicze. Jestem całkiem

niezła w ocenianiu rozmiarów.
Uśmiechnęła się, prawie nieśmiało.

- Masz dobre oko.
Zaczęłam mówić dziękuję, ale nie byłam pewna jak długo Mirabella przebywała

wewnątrz faerie. „Dziękuję” może być uznane za obrazę przez niektórych starszych
mieszkańców.

- Staram się jak mogę – powiedziałam zamiast tego - a płaszcz, który dla mnie zrobiłaś,
jest idealny.

Uśmiechnęła się naprawdę zadowolona.
- Nie zrobiłaś butów – odezwał się Sholto.

Potrząsnęła głową.
- Dogadałam się.

- Karzełek – powiedział, jakby był tylko jeden, co nie było prawdą. Nie ma ich wielu
w Nowym Świecie, ale mamy kilku.

Skinęła głową.
- Naprawdę zamierzasz umówić się z nim? – zapytał Sholto.

Zaczerwieniła się.
- On cieszy się swoją pracą, tak jak ja moją.

- Lubisz go – powiedziałam.
Znów spojrzała na mnie nerwowo.

- Wydaje mi się, że tak.
- Wiesz, że nie ma zasad pomiędzy sluaghami, dotyczących tego, kto z kim śpi –

odezwał się Sholto - ale karzełek naciskał na ciebie od stu lat. Myślałem, że uważasz, że jest
niemiły.

- Tak myślałam, ale… - rozłożyła swoją rękę i mackę szeroko. – Po prostu już nie
uważam go za niemiłego. Rozmawiamy o ubraniach, ma w domu telewizję. Przynosi mi

magazyny z modą, rozmawiamy o nich.
- Znalazł drogę do twojego serca – powiedział Doyle.

Zachichotała cicho i uśmiechnęła się. Już to samo pozwoliło mi domyśleć się, że
karzełek dostał już część należnej mu zapłaty za swoją umowę.

- Wydaje mi się, że znalazł.
- Więc macie moje błogosławieństwo. Wiesz o tym – powiedział Sholto. Uśmiechał się.

Nagle jej twarz stała się poważna i surowa.
- Tully zalecał się do mnie przez sto lat. Był delikatny, nigdy nie wywyższał się nade

mną, nie tak jak niektórzy, których imię mogłabym wymienić.
- Taranis – powiedziałam. Wymówiłam to imię nie czując nic. Część mnie nadal była

troszkę odrętwiała, co było prawdopodobnie dobrą rzeczą.

Spojrzała na mnie, a jej twarz wygładziła się.
- Jeżeli nie jestem zbyt arogancka, Królowo Meredith, to słyszałam, co zrobił tobie,

z całego serca współczuję ci. Powinien być powstrzymany lata temu.
- Domyślam się, że doświadczyłaś jego wersji zalotów.

- Zalotów – prawie wypluła to słowo. – Nie, w środku przymiarki próbował wziąć mnie
siłą. Zostałam zaproszona do faerie obietnicą bezpieczeństwa i honoru. Podczas przymiarki

opuścił całą swoją magię, którą nakłada na siebie, więc to co sprawia, że kobiety widzą go
pięknego, na mnie nie działało. Wiedziałam, że staje się jasny dookoła środka swojego ciała.

Widziałam wszystkie skazy na jego iluzji. Widziałam prawdę i nie mógł uwieść mnie magią.
- Miałaś też pewnie przy sobie szpilki i igły wykonane z hartowanej stali – powiedział

Doyle.
Spojrzała na niego, a potem skinęła głową.

- Masz rację. Przybory mojego fachu powstrzymały mnie od wpadnięcia w jego pułapkę.
W swoim gniewie, obciął mi prawe ramię – uniosła mackę. Poruszała się z gracją w powietrzu,

jakby jakaś podwodna istota, która znalazła się na ziemi. – Potem wyrzucił mnie ze swojego
kopca, ponieważ jednoręka szwaczka była dla niego bezużyteczna.

- Jak długo przebywałaś w faerie? – zapytał Doyle.
- Około pięćdziesięciu lat, tak mi się wydaje.

- Po tylu latach wyjście z kopca oznacza, że te wszystkie lata powinny powrócić do ciebie
w ciągu chwili – odezwał się Mistral.

Skinęła głową.
- Tak, gdybym dotknęła ziemi. Ale nie wszyscy na dworze zgadzali się z tym, co mi

zrobił. Niektóre z kobiet zaprowadziły mnie na Dwór Unseelie. Prosiły w moim imieniu
królową, ale ona powiedziała prawie to samo, co powiedział Taranis: „Do czego będzie mi

potrzebna jednoręka szwaczka?” - W jej oczach błysnęły łzy.
Sholto podszedł do niej w pięknej czarno- srebrnej tunice i lśniących butach, które dla

niego zrobiła. Uniósł ją z kolan, jedną rękę kładąc na jej dłoni, a drugą na końcu macki.
- Pamiętam tę noc – powiedział.

Spojrzała w górę na niego.
- Tak jak i jak, Królu Sholto. Pamiętam, co powiedziałeś. „Jest mile widziana pomiędzy

sluaghami. Zaopiekujemy się nią.” Nigdy nie zapytałeś, do czego będę dobra, czy do czego ci
się przydam. Damy z dworu wyciągnęły od ciebie obietnice, że nie będziesz znęcał się nade

mną, bardzo bały się sluaghów.
Sholto uśmiechnął się.

- Chcę, żeby Seelie bali się nas, to nasza osłona.
Skinęła głową.

- Wziąłeś mnie z jedną tylko ręką, nie wiedząc, że Henry znajdzie sposób, żebym była
znów użyteczna. Nigdy nie zapytałam, Mój Królu. Co zrobiłbyś, gdybym nie miała

umiejętności, które mogę ci ofiarować?
- Znaleźlibyśmy ci jakieś zajęcie, które mogłabyś wykonywać jedną ręką, Mirabella.

Jesteśmy sluaghami. Są tacy pomiędzy nimi, którzy mają tylko jedną kończynę i tacy, którzy
mają ich setki. Jesteśmy bardzo elastyczni.

Skinęła głową i odwróciła się tak, że nie mógł widzieć łez, które w końcu zdecydowały
się spłynąć w dół jej twarzy.

- Jesteś miłym władcą, Królu Sholto.
- Nie mów o tym nikomu poza dworem – powiedział ze śmiechem.

- To będzie nasz sekret, Mój Królu.
- Czy ty powiedziałaś – odezwałam się - że to Henry dał ci nową kończynę?

- Tak zrobił – powiedziała.

- Jak?
- Pewna kobieta, nocny myśliwiec była na tyle miła, że pozwoliła mu zabrać jedną ze

swoich macek. Wiedziałaś, że macki im odrastają?
- Tak – powiedziałam.

- No więc, Henry pracował nad… pomysłem, że może byłby zdolny umieścić kończynę
pochodzącą od nocnego myśliwca, którzy mogą je zastąpić, w jednym ze sluaghów, którzy tego

nie potrafią. Nie powiodło mu się to do tamtej pory, ale zaproponował, że spróbuje na mnie,
jeżeli sobie tego życzę – zrobiła lekki gest obiema swoimi kończynami. – Życzyłam sobie.

- Ludzie robią przeszczepy organów, w których dawca jest zgodne genetycznie z biorcą.
Zaczęli dopiero próbować z rękami i innymi organami, ale większości przypadków ciało

odrzuca nową kończynę. Jak Henry poradził sobie z problemem odrzucenia?
- Nie rozumiem wszystkiego z tego, co mówisz, Moja Królowo, ale Henry będzie

w stanie lepiej odpowiedzieć ci na to pytanie. Jeżeli chciałabyś wiedzieć, jak uszyłam tę
marynarkę, która schlebia jego ciału, mogę ci opowiedzieć, ale jak dokonał tego cudu z nową

kończyną, tego kompletnie nie rozumiem nawet teraz. Mam ją od wielu, wielu lat i nadal mnie
to dziwi.

Zaczęła zbierać swój koszyk i przybory do szycia. Una pomogła jej. Kiedy skończyły,
odwróciły się, żeby przyjrzeć się nam.

- Wyglądacie tak odpowiednio, jak miałam nadzieję, jeżeli mogę wyrazić swoje zdanie.
- Czy powinniśmy znaleźć powód, żeby wspomnieć, kto zrobił nasze ubrania? – zapytał

Doyle.
Znów zamrugała na niego oczami.

- On wie, że tu jestem, Lordzie Doyle. Taranis może nie cenił mnie, ale nadal są na jego
dworze tacy, którzy opłakują moje szybkie palce i dzieła mojej igły. Jest nadal kilka kobiet na

dworze, które przychodzą do mnie z zamówieniem od czasu do czasu. Te, które niosły mnie w
pelerynie z kopca do kopca, próbując ocalić mnie w tę ciemną noc, żeby odpłacić mi się za

moją pracę. Król Sholto łaskawie pozwala na to.
Spojrzałam na Sholto, a on wyglądał na trochę zakłopotanego.

- Jeden król nie może zapewnić zajęcia twojemu talentowi. Slaughowie nie są dworem,
gdzie ubrania mają aż takie znaczenie.

Zaśmiała się.
- Fakt, że większość na naszym dworze chodzi nago, jest dla mnie rozczarowaniem. –

Spojrzała na mnie i na pozostałych. – Chociaż wydaje mi się, że to może się zmienić. –
Ukłoniła się uprzejmie, Una pochyliła się i obie wyszły.

- Taranisa trzeba zabić – powiedział Mistral.
- Zgadzam się – dodał Doyle.

- Nie zaczniemy wojny przez to, co spotkało mnie, ani przez to, co spotkało Mirabellę.
- Jest wiele takich historii, Meredith – dodał Doyle.

- Ach – powiedział Mistral. – Był zawsze ulubieńcem kobiet, ale kiedy to zawodziło, nie
miał nic przeciwko użyciu siły.

- Czy zawsze był taki okrutny, jak ucinając jej ramię?
- Nie, nie zawsze – powiedział Doyle.

Słyszałam opowieści, że Taranis kiedyś był dzielnym mężczyzną, który mocno pił
i mocno kochał, ale nigdy tego nie widziałam. Teraz nie pozostało za wiele z tego w moim

wujku. Kiedyś zaufałby swojej mocy, żeby mnie uwieść i tak zaciągnąć do swojego łóżka.
W rzeczywistości, zanim wykorzystał magię, żeby mnie zgwałcić, powiedziałabym, że nigdy nie

uwierzyłby, że byłabym w stanie mu odmówić. Jego pewność siebie była legendarna. Co takiego
zrobiłam, że uważał, że nie pokona mnie za pomocą swojej iluzji?

- Dlaczego Taranis wykorzystał zaklęcie, żeby mnie zgwałcić, a nie zaufał swojej własnej

atrakcyjności? Chodzi mi o to, że jego ego jest ogromne. Dlaczego nie wierzył, że mogę
powiedzieć tak?

- Może nie sądził, żeby to był właściwy czas – powiedział Sholto.
- Chciał mnie zatrzymać Sholto. Powinien uważać, że ma wystarczającą ilość czasu.
- O co pytasz, Meredith? – zainteresował się Doyle.

- Po prostu uważam, że to dziwne, że użył tak innego zaklęcia, niż te, które zazwyczaj
rzucał na mnie. Prawie owinął mnie swoimi iluzjami przyciągania w Los Angeles podczas

rozmowy przez lustro. Ale tym razem zgwałcił mnie prawie tak, jak mógłby to zrobić
jakikolwiek mężczyzna. To niepodobne do niego.

- Powiedziałaś nam, że widziałaś przez jego iluzję, kiedy po raz pierwszy znalazł cię
w faerie – odezwał się Doyle.

- Tak, wyglądał jak Amatheon, ale kiedy go dotknęłam, nie był taki jak on. Amatheon
jest gładko ogolony, a ja poczułam brodę.

- Ale nie powinnaś jej wyczuć – stwierdził Mistral. – Taranis jest Królem Światła i Iluzji.
A to oznacza, że jego magia osobista jest większa niż wszystko inne. Powinien być zdolny wziąć

cię do łóżka, a ty nie powinnaś zorientować się, że nie jest tym, którego udaje.
- Nie pomyślałem o tym – powiedział Doyle.

- Nie pomyślałeś o czym? – zapytałam.
- O tym, że jego iluzja nie jest tak dobra jak powinna.

Wszyscy pomyśleliśmy o tym.
- Jego magia opada – powiedział w końcu Sholto.

- I on o tym wie – dodałam.
- To może sprawić, że tak wielki egocentryk stanie się skrajnie zdesperowany –

powiedział Mistral.
- I skrajnie niebezpieczny – dodał Sholto.

Niestety, mogliśmy tylko zgodzić się z nim. Zrobiliśmy ostatnie przygotowania do
rozmowy przez lustro z moją matką i innymi Seelie, którzy byli na zewnątrz, za wrotami.

Rozdział 25

Besaba była wysoka, szczupła i bardzo sidhe w budowie swojego ciała. Ale grube,
brązowe fale jej włosów, uczesanych na głowie w skomplikowaną fryzurę sprawiały, że jej

szczupła twarz była zbyt odkryta jak na mój gust. Miała włosy swojej matki i brązowe, bardzo
ludzkie oczy. Dopiero w ostatnich miesiącach zorientowałam się, że to był jeden z powodów,

dla których tak bardzo mnie nienawidziła. Może byłam zbyt niska i zbyt zaokrąglona, ale ze
swoimi włosami, oczami i skórą nie mogłabym uchodzić za człowieka. Ona mogła.

Miała na sobie ciemnopomarańczową suknię ze złotym haftem. Była to suknia
schlebiająca gustom Taranisa, który bardzo kochał się w kolorach ognia.

Besaba była w namiocie, który rozbili na zewnątrz. Wyglądało, jakby była sama, ale
wiedziałam lepiej. Sprzymierzeńcy Taranisa nie zaufaliby jej na tyle, żeby pozwolić jej

rozmawiać bez „strzegących” jej obserwatorów.
Siedzieliśmy w oficjalnym pokoju do rozmów Sholto, co oznaczało, że pokój był bogaty

zdobiony i miał tron zamiast krzesła. Nie był to oficjalny tron dworu sluaghów. Tamten był
zrobiony z kości i starego drewna. Ten tron był złoto- purpurowy, najprawdopodobniej

znaleziony na jakimś ludzkim dworze, dawno temu. Ale wykorzystano go celowo. Robił
wrażenie, ale nie tak wielkie, jak otaczający mnie mężczyźni, czy wijąca się masa nocnych

myśliwców, która przywarła za nami do ściany jak żyjąca tapeta, zrobiona z koszmarów,
o których wolałbyś zapomnieć.

Sholto siedział na tronie, jak przystało królowi. Siedziałam na jego kolanach, co może
ujmowało całej sytuacji trochę powagi, ale chcieliśmy zwrócić uwagę na to, że miło spędzałam

czas. Oczywiście, kiedy ktoś nie chce zrozumieć, nic co zrobisz, nie sprawi, żeby zobaczył

prawdę. Moja matka zawsze była świetna w widzeniu tylko tego, co życzyła sobie zobaczyć.
Doyle stał po jednej stronie tronu, Mistral po drugiej. Gdyby nie nocni myśliwce za nami

wyglądalibyśmy bardzo na sidhe. Ale chcieliśmy, żeby ktokolwiek był z moją matką, tylko
spoglądając w lustro zrozumiał, że jeżeli będą nadal naciskać, nie będą walczyć tylko z naszą

czwórką.
Usadowiłam się wygodnie na kolanach Sholto. Ręką objął mnie w pasie, kładąc dłoń na

moim udzie w bardzo poufały sposób. Nie zasłużył sobie jeszcze na taką poufałość. Z tych
trzech mężczyzn, którzy byli ze mną, on był ostatnim, ale odgrywaliśmy przedstawienie

i częścią tego widowiska było udowodnienie, że byłam jego kochanką. Jeżeli próbujesz
udowodnić coś takiego, jedna ręka na udzie może wiele znaczyć.

- Nie potrzebuję ratunku, Matko, jak dobrze wiesz.
- Jak możesz mówić coś takiego? Jesteś Seelie, a oni zabrali cię od nas.

- Nie zabrali nic, co Seelie ceniliby. Jeżeli mówisz o kielichu, to wszyscy, którzy słyszą
mój głos, wiedzą, że kielich idzie tam, gdzie Bogini sobie życzy, a ona życzyła sobie, żebym ja

go miała.
- To znak wielkiej łaski pomiędzy Seelie, Meredith. Musisz wrócić do domu i sprowadzić

kielich, a zostaniesz królową.
- Masz na myśli, że będę królową Taranisa? – zapytałam.

Uśmiechnęła się szczęśliwa.
- Oczywiście.

- On mnie zgwałcił, Matko.
Doyle przesunął się trochę bliżej mnie, chociaż i wcześniej był dość blisko.

Wyciągnęłam do niego rękę nie myśląc o tym, więc trzymał mnie za rękę, nawet kiedy
siedziałam na kolanach Sholto.

- Jak możesz mówić coś takiego? Nosisz w sobie jego dzieci.
- To nie są jego dzieci. Jestem z ojcami moich bliźniąt.

Mistral przesunął się bliżej krzesła. Nie wyciągnął do mnie ręki, ponieważ nie miałam
już wolnych rąk, jedną trzymał w dłoni Doyle, a jedna leżała na ramieniu Sholto. Po prostu

przesunął się bliżej, jak wydaje mi się, żeby pomóc mi zaakcentować swoje zdanie.
- Kłamstwa. Kłamstwa Unseelie.

- Jeszcze nie jestem królową Unseelie, Matko. Jestem królową sluaghów.
Ułożyła sztywne, bogato zdobione rękawy swojej sukni.

- Znów nieprawda – powiedziała.
Przez chwilę życzyłam sobie, żebym mogła wyczarować na sobie koronę faerie, ale taka

magia przychodzi i odchodzi zgodnie z własnym życzeniem. Chociaż, szczerze mówiąc widok
Sholto i mnie w tych koronach, pewnie upewnił ją, że jesteśmy Seelie. Mimo wszystko była

z kwiatów i ziół.
- Nazwij to, jak chcesz, ale jestem zadowolona ze swojego towarzystwa. Czy ty możesz

powiedzieć coś takiego?
- Kocham mój dwór i mojego króla – powiedziała, a ja wiedziałam, że właśnie tak

uważa.
- Nawet jeżeli część tego dworu konspirowała, żeby zabić twoją matkę, a moją babcię,

tylko kilka dni temu?
Jej twarz zachmurzyła się na chwilę, potem znów wyprostowała się i popatrzyła na mnie.

- To nie Cair zabiła moją matkę. Powiedziano mi, że to jeden z twoich strażników zadał
cios.

- Tak, żeby ocalić moje życie.
Spojrzała zszokowana, myślę, że było to prawdziwe.

- Nasza matka nigdy by ciebie nie skrzywdziła. Kochała cię.

- Kochała, a ja kochałam ją, ale magia Cair zwróciła ją przeciwko mnie i moim ludziom.
To było złe zaklęcie, Matko, a fakt, że użyła go na swojej babci, sprawia, że było to jeszcze

gorsze.
- Kłamiesz.

-Dla swojej zemsty wezwałam dziką sforę. Gdyby to nie była całkowita prawda, sfora
nie odpowiedziałaby na moje wezwanie, a nawet gdyby przybyła, ogary rozerwałyby mnie na

strzępy. Nie stało się tak. Pomogli mi dopaść Cair. Pomogli mi ją zabić i ocalić ojców moich
dzieci, którzy nadal byli atakowani.

Potrząsnęła głową i wyglądała na trochę mniej pewną siebie. Odrobinę, ale znałam ją. Jej
pewność mogła powrócić. Zawsze tak było. Widziała przez chwilę, jak bardzo się myli, lub jak

źli są jej sprzymierzeńcy, a potem strząsała to z siebie i otulała się ignorancją, jak ciepłą
peleryną.

Uniosłam się z kolan Sholto, moja ręka odnalazła jego dłoń tak, że trzymałam
równocześnie jego rękę i Doyle’a. Pochyliłam się w stronę lustra na ścianie, i odezwałam się

szybko, starając się przebić przez tę szczelinę w celowej ignorancji mojej matki.
- Matko, dzika sfora nie słucha kłamców i zdrajców. Taranis zgwałcił mnie, ale się

spóźnił. Jestem brzemienna bliźniętami, a Bogini pokazała mi, kim są ojcowie.
- Masz dwoje dzieci, a trzech mężczyzn. Kto zostanie odrzucony? – Starała się uciec od

trudnej prawdy, koncentrując się na mniejszych rzeczach. Żadnych pytań o gwałt, czy zdrajców,
których dzika sfora pomogła nam zniszczyć, ale o ojców i dzieci.

- Historia sidhe pełna jest bogiń, które miały dzieci z więcej niż jednym mężczyzną,
Matko. Clothra jest jedną z tych, których imię znamy, ale były też inne. Widocznie potrzebuję

wielu królów, a nie tylko jednego.
- Zostałaś zauroczona Meredith. Wiem, że Król sluaghów jest biegły w magii iluzji –

powróciła do swojej pewności. Czasami zastanawiałam się, dlaczego próbuję rozmawiać z nią.
Och, była moją matką. Wydaje mi się, że nigdy nie poddajemy się, jeżeli chodzi o rodziców.

Może oni czują to samo w stosunku do dzieci.
- Samo faerie połączyło nas jako parę, Matko – odpięłam swój zapięty rękaw i

podwinęłam go do łokcia, co wystarczyło. Rękawy Sholto były luźniejsze, więc widać było
część jego tatuażu z cierni i róż, ale wystarczyło, żeby udowodnić, że tatuaże były parą.

Potrząsnęła głową.
- Możesz zrobić sobie tatuaż w każdym ludzkim zakładzie.

Zaśmiałam się. Nic nie mogłam na to poradzić.
Wyglądała na zaskoczoną.

- Nie ma tu nic śmiesznego, Meredith.
- Nie, Matko, nie ma – ale na mojej twarzy widać było rozbawienie. – Ale albo będę

śmiała się, albo zacznę na ciebie krzyczeć, a nie wydaje mi się, żeby to było w czymś pomocne.
Opuściłam rękaw i znów zapięłam wszystkie guziki. Sholto podążył za moim

przykładem. Wstałam i przeszłam poza zasięg widoczności lustra, tylko na tyle, żeby chwycić
coś ze stołu leżącego niedaleko ściany.

- Myślisz, że to mądre? – zapytał się Mistral.
Spojrzałam na stół, na którym leżały wszystkie stare bronie, które przybyły do nas. Czy

to był dobry pomysł? Nie byłam pewna, ale byłam zmęczona. Zmęczona ludźmi próbującymi
nas zabić. Byłam zmęczona ludźmi, którzy sądzili, że mogą pozbawić mnie moich mężczyzn,

a ja będę łapą, która może być wykorzystana tam, gdzie chcą uderzyć. Miałam dosyć.
Zawahałam się, trzymając rękę ponad Aben-dulem.

- Bogini, czy mam pokazać im, kim jestem? – modliłam się. – Czy mam sprawić, żeby się
mnie obawiali?

Czekałam na jakiś znak, w pierwszej chwili myślałam, że mi nie odpowie, ale poczułam

nasilający się zapach róż. Poczułam, jak mój tatuaż na ramieniu zapłonął życiem, a ćma na
moim brzuchu zatrzepotała. Poczułam na swojej głowie ciężar korony z róż i jemioły splatający

się do życia.
Owinęłam rękę dookoła rękojeści miecza. Bałam się tego. Bałam się, co może zrobić

miecz, który trzymam w dłoni. Ręka ciała to przerażająca moc. Z tym mieczem mogłam
wykorzystywać tę moc na odległość, a nikt nie mógł wyciągnąć go z mojej ręki bez ryzykowania

tego koszmaru, którego próbowaliby uniknąć.
Podeszłam w powrotem do lustra z mieczem w dłoni, który trzymałam tak, jak trzyma

się sztandar. Stanęłam przed Sholto i wyciągnęłam miecz przed sobą.
- Znasz ten miecz, Matko? Czy ktokolwiek, kto jest w polu widzenia lustra, wie, co to za

miecz?
Zmarszczyła brwi, ale wiedziałam, że nie będzie wiedziała. Matka nigdy nie dbała o moc

Unseelie. Ale ktoś w namiocie będzie wiedział, tego byłam prawie pewna.
To Lord Hugh wszedł w zasięg widoku. Ukłonił się lekko, zanim podszedł bliżej do

lustra, żeby się przyjrzeć. Zbladł. To była wystarczająca odpowiedź: wiedział.
- Aben-dul - odezwał się ochrypłym głosem. – Więc sluaghowie również jego ukradli –

ale sam w to nie wierzył.
Wyciągnęłam moją wolną dłoń do Sholto. Chwycił moją rękę i podszedł, żeby stanąć

obok mnie. W chwili, kiedy jego wytatuowane ręka dotknęła mnie, magia zadrżała, jakby samo
powietrze wzięło wdech. Korona z ziół zaczęła przeplatać się, na oczach Seelie. Pierścień z ziół

na jego palcach zakwitł białym kwieciem, a jego korona zakwitła mgiełką pastelowych kwiatów.
Staliśmy przed nimi ukoronowani przez samo faerie.

- Oto Sholto, Król sluaghów, ukoronowany do rządzenia przez samo faerie. A ja jestem
Meredith, Królowa sluaghów, brzemienna z jego dzieckiem, jego następcą.

Pozwoliłam, żeby ręka, w której trzymałam Aben-dul, opadła do mojego boku.
- Słuchajcie mnie Matko Besabo i wszyscy Seelie słyszący mój głos. Stara magia

powraca. Bogini ponownie porusza się pomiędzy nami. Możecie podążać za jej mocą, lub
zostać jej pozbawieni. To wasz wybór. Ale potrzebna jest prawda, żadnych więcej kłamstw,

żadnych więcej iluzji. Przemyślcie to lepiej, zanim będziecie próbowali zabrać mnie siłą.
- Czy ty mi grozisz? – zapytała, a to było takie podobne do niej skoncentrować się na

małej sprawie. Chociaż możliwe, że dla niej to była duża sprawa.
- Mówię, że jeżeli będziecie na tyle niemądrzy, żeby mnie zmuszać, wykorzystam całą

moc, jaką otrzymałam od Bogini, żeby się bronić. I użyję każdej odrobiny mocy, jaką mam,
żeby obronić się przed zabraniem siłą do Taranisa. Nie będę znów jego ofiarą. Nie będę znów

zgwałcona, nawet przez Króla Seelie.
Lord Hugh cofnął się o krok od lustra.

- Słyszeliśmy twoje słowa, Księżniczko Meredith.
- Królowo Meredith – poprawiłam.

Lekko skłonił głową.
- Królowo Meredith.

- Zrezygnujcie więc z tej źle wymyślonej i niepotrzebnej próby odsieczy. Wracajcie do
swojego kopca faerie i swojego oszukującego się króla i zostawcie nas w spokoju.

- Jego rozkazy były bardzo specyficzne, Królowo Meredith. Mamy wrócić do kopca
z tobą i kielichem, lub nie wracać wcale.

- Wygnał was, aż do chwili, kiedy wam się powiedzie? – zapytałam.
- Nie tymi słowami, ale nie mamy wielkiego wyboru.

- Musicie porwać mnie, lub zostaniecie wygnani – odrzekłam.
Lord Hudg rozłożył ręce.

- Nie powiedziałbym tego tak szczerze, ale nieszczęśliwie dla nas tak to wygląda.

Przy ścianie namiotu widać było ruch.
- Proszę, wybacz mi, Królowo Meredith, ale mam wiadomość – odezwał się Lord Hugh.

Skłonił się znów, pozostawiając mnie patrzącą na moją matkę.
- Wyglądasz uroczo w koronie, Meredith – odezwała się. – Zawsze wiedziałam, że tak

będzie – wyglądała nawet na zadowoloną, jakby to, co powiedziała, było prawdą.
W tej chwili mogłam powiedzieć tak wiele rzeczy. Jak „Jeżeli naprawdę myślałaś, że

kiedykolwiek mogłabym rządzić, dlaczego pozwoliłaś Taranisowi, żeby pobił mnie prawie na
śmierć, kiedy byłam dzieckiem? Lub, „Jeżeli myślałaś, że mogę kiedykolwiek być królową,

dlaczego odesłałaś mnie i nigdy nie chciałaś mnie zobaczyć”?. Ale na głos powiedziałam co
innego.

- Wiedziałam, że spodoba ci się korona, Matko.
Lord Hugh powrócił w pole widoku. Ukłonił się niżej.

- Powiedziano mi, że przybyli ludzka policja i żołnierze. Wezwałaś ludzi na pomoc.
- Tak, wezwałam.

- Teraz, jeżeli zaatakujemy, Dwór Seelie zostanie wygnany z nowych ziem, co sprawi, że
Unseelie i sluaghowie pozostaną na miejscu i będą kontrolować to, co pozostało z faerie.

Uśmiechnęłam się słodko do niego.
- Zdobyłabyś to, co Królowa Andais próbowała osiągnąć przez wieki i to bez rozlewu

krwi Unseelie, czy sluaghów.
- Chodzi o to, żeby nie rozlewać krwi – odrzekłam.

Ukłonił mi się jeszcze niżej, tak nisko, że częściowo zniknął z widoku w lustrze. Kiedy
wstał, na jego twarzy widać było wyraźny podziw.

- Wygląda na to, że Bogini i faerie, nie wybrali źle nowej królowej. Wygrałaś.
Odjedziemy. Dałaś nam powód, który nawet Król Taranis powinien zrozumieć. Nie będzie

ryzykował, że nasz cały dwór zostanie wyrzucony z tych ziem.
- Cieszę się, że twój król przyjmie was z powrotem i zrozumie, że robienie czegokolwiek,

poza wycofaniem się, będzie krańcowo niefortunne – powiedziałam.
Ukłonił się znów.

- Dziękuję ci za znalezienie wyjścia z naszej sytuacji, Królowo Meredith. Nie słyszałem,
że jesteś tak dobra w grach politycznych.

- Mam swoje chwile – odrzekłam.
Uśmiechnął się i ukłonił po raz kolejny.

- Teraz pozostawimy cię, żebyś została uratowana przez ludzi.
- Nie możemy pozostawić jej pomiędzy sluaghami – powiedziała moja matka, jakby

przerażona losem swojej córki.
- Odpuść, Matko – powiedziałam i wyczyściłam lustro.

Nadal kłóciła się z Lordem Hugh, jakby wierzyła w to, co powiedział jej Taranis. Było
jasne, że Lord Hugh w to nie wierzył. Ale jeżeli nie powrócę jako królowa Taranisa, Besaba nie

będzie matką nowej królowej Seelie. Więcej zyskałaby politycznie gdyby to, co mówił Taranis,
było prawdą.

Sholto pocałował moją rękę, uśmiechając się,
- To było pięknie rozegrane, Moja Królowo.

Uśmiechnęłam się do niego szeroko.
- Pomaga, kiedy samo faerie koronuje cię i gdy pojawiają się wielkie relikty mocy.

- Nie, Meredith – odezwał się Doyle. – To było dobrze rozegrane. Twój ojciec byłby
bardzo dumny.

- To prawda – wtrącił Mistral.
W tej chwili, trzymając broń, którą tylko ja i mój ojciec moglibyśmy trzymać bezpiecznie,

pokryta błogosławieństwem faerie, wiedziałam, że mój ojciec byłby dumny ze mnie bardziej niż

wszyscy inni. Wydaje mi się, że nigdy do końca nie wyrastasz z chęci zadowolenia swoich
rodziców. A skoro nigdy nie mogłam zadowolić mojej matki, mój ojciec był wszystkim, co mi

pozostało. Zawsze był. On i Babunia.
Teraz moi rodzice nie żyli, oboje. Kobieta w lustrze była tylko osobą, której ciało

wypluło mnie na zewnątrz. A żeby być matką, potrzebne jest dużo więcej. Modliłam się, żebym
była dobrą matką i o pomoc, żeby zapewnić nam wszystkim bezpieczeństwo. Znikąd pojawił

się deszcz białych płatków róż, opadający w dół jak pachnący śnieg. Zdaje się, że to była
wystarczająca odpowiedź. Bogini była ze mną. Nie mogłam otrzymać lepszej pomocy. Jak

mówili chrześcijanie, skoro Bóg jest ze mną, kto może być przeciwko mnie? Odpowiedzią
niestety było: prawie wszyscy.

Rozdział 26

Każdy przypiął swoją nową broń. Bardzo poważnie zastanawiałam się nad
zabezpieczeniem swojego miecza. Tak długo jak byłby w pochwie, ktoś mógłby trącić go bez

zranienia się. Jeżeli był bez osłony, istniała możliwość, że odwrócę przez przypadek na
zewnątrz rękę jakiegoś biednego żołnierza.

Doyle przewiesił przez swoją pierś róg szaleństwa.
- Nie powinieneś włożyć go do jakiegoś plecaka? – zapytał Sholto.

- Przez długi czas nosiłem róg przewieszony przez swoje ciało i nigdy nie reagował,
jeżeli uderzył w kogoś. Staje się niebezpieczny tylko wtedy, gdy zostanie zabrany z mojej ręki.

- Jak mam nieść włócznię, żeby Seelie jej nie widzieli? – zapytał Mistral.
- Nie wydaje mi się, żeby Taranis zaatakował cię dzisiaj przed ludźmi z powodu włóczni

– odezwałam się.
- Ale będą inne dni – stwierdził Mistral. – Przybył na Zachodnie Ziemie, żeby cię

znaleźć. Myślę, że po jeden z reliktów mocy może przybyć znów – podniósł włócznię, kiedy
mówił, prawie jakby ją ważył. To była smukła broń, dłuższa niż kościana włócznia Sholto,

którą wykorzystałam, żeby zabić Cair. Zorientowałam się, że włócznia Mistrala była prawie
zbyt cienka, żeby pchnąć nią lub dźgnąć.

- Czy może być używana jak prawdziwa włócznia, czy raczej jest jak jakiś ogromny pręt
błyskawicy?

Mistral spojrzał na lśniącą włócznię i uśmiechnął się do mnie.
- Masz rację. Nie można nią uderzyć w ludzkie ciało. Jest bardziej jak wielka magiczna

różdżka czy kij. Z tym w ręce, przy odrobinie praktyki, mógłbym wezwać błyskawicę z jasnego
nieba i uderzyć we wroga odległego o mile.

- Chodzi ci o to, że możemy wykorzystać to jako narzędzie zamachu?
Wydawał się myśleć o tym, a potem skinął głową.

- Odpuść tę myśl – odezwał się Sholto.
Mistral i ja spojrzeliśmy na niego.

- Jaką myśl? – zapytałam.
Uśmiechnął się i potrząsnął głową.

- Nie bądź wstydliwa, Meredith. Widziałem twoją twarz. Myślałaś o wykorzystaniu
błyskawicy, żeby uderzyć w kilku naszych wrogów tak, by nikt nie wiedział. Ale jest za późno

na dochowanie tajemnicy.
- Dlaczego? – zapytałam, a potem zorientowałam się. – Och, widział to cały dwór

sluaghów.
- A niektórzy z nich są starsi, lub równie starzy jak sidhe. Widzieli wcześniej włócznię

w ręce króla i wiedzą, co ona może zrobić. Moi ludzie są lojalni i nie zdradzą nas celowo, w to
nie uwierzę, ale będą mówić. Szkieletowe panny młode przywracające relikty mocy to zbyt

dobra opowieść, żeby się nią nie podzielić.
Westchnęłam.

- No cóż, to rozczarowujące.
Doyle podszedł do mnie.

- Musimy wyjść na zewnątrz i powitać ludzkich ratowników, ale Merry, czy ty naprawdę
uważasz, że zamachy są lekarstwem na nasze problemy? – Na jego twarzy nie było osądu, tylko

cierpliwe oczekiwanie. To spojrzenie mówiło, że po prostu chciał wiedzieć.
- Mówię tylko, że już dłużej nie odrzucam żadnego rozwiązania naszych problemów –

powiedziałam.
Objął palcami mój podbródek i spojrzał mi głęboko w oczy.

- Tak uważasz. Co sprawiło, że nagle stałaś się bardziej surowa? – Potem jego palce
odsunęły się, a on wyglądał na niepewnego. – Jestem głupcem. Patrzyłaś na śmierć swojej

babci.
Chwyciłam go za ramiona i zmusiłam, żeby na mnie spojrzał.

- Musiałam również patrzeć, jak lekarze zajmują się tobą i myślałam, że możesz umrzeć.
Taranis i pozostali wydają się bardzo zdeterminowani, żebyś to ty pierwszy zginął.

- To jego najbardziej się obawiają – odrzekł Sholto.
- Ciebie również starali się zabić – odezwał się Doyle patrząc na drugiego mężczyznę.

Sholto skinął głową.
- Ale to nie mnie osobiście się boją, ale sluaghów i mojej władzy nad nimi.

- Dlaczego więc zaatakowali mnie? – zapytał Mistral. – Nie mam armii pod rozkazami.
Nigdy nie byłem prawą czy lewą ręką królowej. Dlaczego zadali sobie tyle trudu, żeby i mnie

zabić?
- Są pomiędzy nimi tacy, którzy są na tyle starzy, żeby pamiętać cię w walce, mój

przyjacielu – powiedział Doyle.
Mistral spojrzał w dół, jego włosy opadły dookoła twarzy jak szare chmury pokrywające

niebo.
- To było bardzo dawno temu.

- Ale stara moc powraca. Może najstarsi na obu dworach obawiają się tego, co mógłbyś
zrobić, gdybyś stał się dawnym sobą – dodał Doyle.

Przyszła mi do głowy myśl.
- Mistral jest równocześnie jedynym bóstwem burzy, jakie mamy na Dworze Unseelie.

Pozostali zostali w Europie lub są Seelie.
- To prawda – powiedział Doyle - ale nie o to ci chodzi.

- Chodzi mi o to – powiedziałam - że może Taranis obawiał się tego, co właśnie się
stało? Wiedział, że jeżeli jego włócznia wróci do Pana Burz Seelie, będzie mógł mu rozkazywać

i domagać się oddania włóczni. Ale nie może rozkazywać Mistralowi. Nie może domagać się
niczego od Unseelie.

- Naprawdę uważasz, że wierzył w ten powrót? – Zapytał Mistral, unosząc włócznię
w stronę sufitu.

Wzruszyłam ramionami.
- Nie wiem, to była tylko taka myśl.

- Wydaje mi się, że to wszystko jest prostsze – odezwał się Doyle.
- A o co chodzi? – zapytałam.

- Moc magii, ręce mocy podążają za linią krwi. Jesteś dowodem na to z ręką ciała
twojego ojca i ręką krwi podobną do twojego kuzyna Cela.

- Jego ręka jest ręką starej krwi, więc może otworzyć stare rany, ale nie zrobić nowe –
powiedziałam.

- Nie, twoja moc jest bardziej pełna, ale magia ciała i krwi przechodzi linią krwi twojego
ojca. Dzieci, które nosisz, mogą odziedziczyć zdolność do panowania nad burzą i pogodą. Jeżeli

tak, a Mistral będzie żył, będzie jasne, czyja krew dała im tę zdolność. Ale jeżeli Mistral zginie

na długo, zanim dzieci narodzą się, zanim nadejdzie czas, żeby okazały tę moc, Taranis będzie
miał następny pretekst, żeby twierdzić, że dzieci są jego.

Potrząsnęłam ręką.
- Ale on jest moim wujkiem. Jego brat jest moim dziadkiem, więc mogę już mieć w sobie

geny magii burzy.
Doyle skinął głową.

- To prawda, ale wydaje mi się, że desperacja króla rośnie. Przekonał połowę swojego
dworu, że bliźnięta są jego, włączając w to twoją matkę. Jej wiara w to i jej brak wiary w …

porwanie cię, upewni wątpiących. Będą uważać „jej matka nie wierzyłaby w kłamstwa”.
- Nie poznali jej jeszcze? – zapytałam.

- Seelie, jak większość ludzi nie chcą wierzyć, że matka może być tak zła dla swojej córki.
- Ale Unseelie wiedzą lepiej – odrzekł Mistral.

Doyle i Sholto obaj skinęli głową.
Westchnęłam znów.

- Moja kuzynka uważała, że mogą być pewni, że Rhys dołączy znów do Dworu Seelie,
a Galen nie będzie zagrożeniem. To dlatego nie zaatakowali ich dwóch.

- Dlaczego więc Taranis włączył Rhysa i Galena do fałszywego oskarżenia o gwałt?
- I Abeloeca – powiedziałam. To mnie zastanowiło. – Czy Abe jest również

niebezpieczny?
- Jeżeli Rhys powróci do swoich pełnych mocy, będzie niewiarygodnie niebezpieczny –

odezwał się Mistral. – Dlaczego nie próbowali go zabić? Dlaczego uważali, że mogą przekonać
go, żeby do nich dołączył?

- Nie wiem. Powtarzam tylko, co powiedziała Cair.
- Kłamała? – zapytał Doyle.

To nie przyszłoby mi do głowy.
- Wydaje mi się, że zbyt się bała, żeby kłamać, ale… - spojrzałam na nich. – Może byłam

głupia? Może my wszyscy byliśmy? Nie, Bogini nie ostrzegła mnie o niebezpieczeństwo
grożącym Rhysowi lub Galenowi. Ostrzegła mnie ostatnio, kiedy Galen prawie zginął

w zamachu.
- Myślę, że na teraz są wystarczająco bezpieczni – zapewnił mnie Doyle.

- Ale Doyle, nie widzisz tego? Jest tu zbyt wiele różnych spisków, zbyt wiele różnych
frakcji jest teraz w faerie. Niektórzy chcą mojej śmierci, ale jest wielu pośród Unseelie, którzy

chcą śmierci Galena. Są pewni, że on jest Zielonym Człowiekiem, który osadzi mnie na tronie.
Wierzą, że Zielony Człowiek z przepowiedni jest po prostu Bogiem, Małżonkiem.

- Zgadzam się – powiedział Doyle.
- Taranis może wierzy w zarzuty o gwałt przeciwko Rhysowi i pozostałym. Jest

wystarczająco szalony, żeby być manipulowanym przez swój dwór. Może ktoś inny chce usunąć
tę trójkę z drogi z jakiegoś innego powodu i wykorzystał do tego króla – powiedział Sholto.

- Jesteśmy pośrodku pajęczyny spisków. Niektórych zagrożeń możemy dotknąć
i wyśledzić je, ale pozostałe są lepkie i szukając ich ostrzeżemy pająka – stwierdził Doyle.

- A wtedy on przybędzie i zje nas – dodałam. – Musimy wydostać się tej nocy z faerie,
wrócić do L.A. i tam postarać się ułożyć sobie życie. W tej chwili nie ma innego sposobu, żeby

zapewnić sobie bezpieczeństwo.
Trzej mężczyźni wymienili spojrzenia.

- Wolałbym wierzyć – odezwał się Sholto - że jestem bezpieczny pomiędzy sluaghami,
ale na zewnątrz… - wzruszył ramionami. Trzymał swój własny biały miecz, rzeźbiona tarcza

była oparta o jego wielkie krzesło. Podniósł tarczę i przyczepił ją do ramienia. Osłaniała jego
ciało od szyi do ud.

- Dlaczego te relikty mocy nie przychodzą i nie odchodzą jak kielich, włócznia z kości

i biały nóż? – zapytałam.
- Rzeczy przekazane z rąk samych bogów, dane w wizji lub we śnie, przychodzą do ręki

jak magia, ale rzeczy dane przez strażników ziemi, wody, powietrza czy ognia są bardziej jak
śmiertelna broń. Mogą być jednak utracone. Jeżeli nie dbasz o nie, wtedy nie pozostaną z tobą –

wytłumaczył Doyle.
- Dobrze znać różnicę – powiedziałam.

W biurze zadzwonił telefon. Sholto odebrał go, wymamrotał coś, a potem podał mi
słuchawkę.

- To do ciebie, major Walters.
Wzięłam od niego słuchawkę.

- Witam, majorze Walters – powiedziałam.
- Jesteśmy na zewnątrz, oblężenie zostało przerwane. Ludzie pani wujka pakują się

i wracają do domu.
- Dziękuję za to, majorze.

- To mój obowiązek - odrzekł major. – A teraz, jeżeli wyjdziecie na zewnątrz,
zabierzemy was do domu.

- Zaraz tam będziemy. Och, majorze. Jest dwóch ludzi, których muszę odnaleźć, zanim
wrócimy do Zachodnich Ziem, to znaczy do Los Angeles.

- Czy to Galen Greenhair i Rhys Knight?
Od jakiegoś czasu nie słyszałam ich nazwisk z praw jazdy.

- Tak, to oni. Są z wami?
- Tak.

- Jestem pod wrażeniem. Nawet w faerie ludzie nie spełniają moich życzeń tak szybko.
- To oni nas odnaleźli. Pan Knight powiedział, kiedy zobaczył nas wszystkich, że będzie

w stanie lepiej nazwać kłopoty, w jakie pani i Kapitan Doyle wpadliście.
- Proszę mu powiedzieć, że kłopoty właśnie wracają z powrotem na Dwór Seelie.

- Zostawimy ich ze sobą. A teraz proszę do nas dołączyć i powiedzieć nam, jak wiele
miejsc mamy znaleźć w pojazdach.

- Dla mnie i trzech osób.
- Znajdziemy miejsce.

- Dziękuję znów, majorze. Zobaczymy się za chwilę.
Odłożyłam słuchawkę i odwróciłam się do mężczyzn.

- Rhys i Galen są już z nimi – powiedziałam.
- Rhys wiedział, że jest tylko jedna osoba, której na ratunek do faerie przybędzie

Gwardia Narodowa – stwierdził Doyle.
- Byłabym szczęśliwa, gdyby moje życie nie było tak ciągle narażone na

niebezpieczeństwo.
Doyle podszedł do mnie uśmiechając się.

- Oddam swoje życie, żeby zapewnić ci bezpieczeństwo.
Potrząsnęłam głową i nie odwzajemniłam uśmiechu. Chwyciłam jego dłoń w moją.

- Głupiutki mężczyzno. Chcę ciebie żywego i przy moim boku, a nie martwego
i bohaterskiego. Pamiętaj o tym, kiedy będziesz dokonywał wyborów, dobrze?

Jego uśmiech zniknął, a on wpatrywał się w moją twarz, jakby mógł odczytać te myśli,
o których nawet ja nie wiedziałam. Kiedyś to spojrzenie sprawiłoby, że zadrżałabym, lub

wystraszyłabym się, ale nie teraz. Teraz nie chciałam poznawać sekretów Doyle’a. Mógł
zatrzymać je sobie wszystkie, nawet włączając w to moje własne.

- Zrobię, co tylko mogę, żeby cię nie rozczarować, Merry.
To było najlepsze, co mogłam od niego uzyskać. Nigdy nie obiecałby, że nie zaryzykuje

życiem, żeby mnie chronić, ponieważ właśnie to zrobi, jeżeli będzie trzeba. W pewien sposób

dokonałam wyboru za niego. Zadecydowałam, że oddam wszystko w faerie, każdy tron jaki mi
zaproponowano, żeby zapewnić nam bezpieczeństwo. Pragnęłam, żeby ojcowie moich dzieci

żyli, kiedy one się narodzą.
Dotknął mojej twarzy.

- Wyglądasz na smutną. Nie chciałem cię zasmucić.
Przytuliłam swój policzek do jego dłoni, czując jego ciepło i prawdziwość.

- Martwi mnie to, że wszyscy nasi wrogowie są tak zdeterminowani, żeby zabić ciebie
pierwszego, moja Ciemności.

- On jest trudny do zabicia – odezwał się Mistral.
- To prawda – potwierdził.

Pogłaskałam jego dłoń i odsunęłam się, spoglądając na całą trójkę.
- Lepiej żebyście wszyscy byli trudni do zabicia, ponieważ opuszczenie faerie ich nie
powstrzyma. Da nam trochę oddechu, a oskarżenie Taranisa o gwałt sprawi, że media będą

naszymi przyjaciółmi, więc przerwą ataki, chyba że chcą zdjęć w wiadomościach.
- Czy ty mówisz, że paparazzi zapewnią nam bezpieczeństwo? – niedowierzał Doyle.

- Seelie są dumni z tego, że są tymi dobrymi. Nie chcą zdjęć pokazujących, że są źli.
Doyle spoglądał z wątpliwością.

- Zło zmienić w dobro.
- Kim są paparazzi? – zapytał Mistral.

Wszyscy, włączając Sholto spojrzeliśmy na Mistrala. Potem zaklęłam, a złośliwe
uśmiechy wykrzywiły twarz Doyle i Sholto.

- Jeżeli będziemy musieli znów umówić się z diabłem na pozowane zdjęcia, możesz być
z Merry, Mistral – powiedział Sholto.

- O czym wy mówicie? – zapytał Mistral.
- Widziałem te zdjęcia, Ciemności – oznajmił Sholto. – Ty, Rhys i Meredith, nadzy przy

basenie, zachowujący się nieprzyzwoicie.
- Nie uprawialiśmy seksu – powiedziałam.

- Niektóre z brukowców w Europie zamieściły zdjęcia, które nie pozostawiały
wątpliwości – powiedział Sholto.

- Kiedy byłeś w Europie? – zapytałam.
- Mam zamówioną usługę, dzięki której dostaję wszystko, co na świecie ukazało się

o istotach magicznych.
- Świetny pomysł – powiedział Doyle. – Mógłbym zasugerować to królowej, ale… -

odwrócił się do mnie. – Już dłużej nie służę tamtej królowej.
Przez chwile zastanawiałam się, czy nie powinnam za to przeprosić. Potem wyraz jego

twarzy upewnił mnie, że przeprosiny nie będą konieczne. Kochał mnie. Było to w jego twarzy,
w jego oczach. Doyle kochał mnie, a za to nigdy nie trzeba przepraszać.

Rozdział 27

Kiedy szliśmy przez zamarzniętą trawę, mój oddech zamieniał się w mgłę. Mirabella
znalazła dla mnie pelerynę, która zrobiona była z kremowego futra. Była to peleryna

z kapturem, jakby wyciągnięta z opowieści o wróżkach, cała biała, złota i kremowa ponad
czarną skórą płaszcza. Sholto miał wystarczająco wiele płaszczy i peleryn, żeby wybrać coś dla

mężczyzn. Ręce trzymałam na ramieniu Króla Sholto i Kapitana Doyle, takich tytułów powinni
używać przy żołnierzach. Mistral szedł za nami, z włócznią owiniętą ubraniem, ukrytą przed

wścibskimi oczami. Mogli tu być szpiedzy, którzy obserwowali. To było faerie, tutaj zawsze
ktoś patrzył. Niekoniecznie szpiegując dla drugiego dworu, ale istoty magiczne są bardzo

ciekawskie. Coś niecodziennego zawsze wyciągnie je z ukrycia i będą patrzeć trzymając się liści
i drzew.

Widok, jaki rozciągnął się przed naszym wzrokiem, był wystarczająco niecodzienny,

żeby przyciągnąć widownię. Gdyby istoty magiczne były ludźmi, mielibyśmy tutaj tłum gapiów,
który żołnierze musieliby trzymać z tyłu, ale nasi ludzi mogli obserwować i nie być widzianymi.

Nie byliśmy nazywani Ukrytym Ludem bez powodu.
Major Walters stał przed grupą mężczyzn, ale u jego boku stał mężczyzna, od którego

czuć było autorytet. Po obu ich stronach było wiele policji i żołnierzy. Ale w większości
żołnierzy.

Sholto pochylił się.
- Jest tu więcej żołnierzy – wyszeptał - niż widziałem od przybycia do Ameryki.

Doyle musiał to usłyszeć, ponieważ odszeptał.
- Wydaje mi się, że major był przygotowany na kłopoty.

- Dobry przywódca zawsze jest – odrzekłam.
- My jesteśmy – powiedział. Poczułam dobiegający od niego nacisk magii.

- Jest tu zbyt wielu ciekawych obserwatorów, żeby dostrzec wszystkie złe zamiary -
odezwał się za nami Mistral.

Doyle skinął głową.
- Nie jestem pewien, co masz na myśli – powiedział Sholto.

- Nie możesz wyczuć ukrytej widowni? – zapytał Doyle.
- Najwyraźniej nie – odrzekł.

- Tak jak i ja, chociaż wiem, że powinni tu być – powiedziałam cicho.
- Daj sobie jakieś kilkaset lat więcej praktyki – zawołał jakiś głos i Rhys wyszedł zza

tłumu żołnierzy i policji. Uśmiechał się szeroko do mnie. Ktoś ubrał go w mundur, więc cały
był w barwach maskujących. Jego białe, sięgające do pasa loki, wyglądały nie na miejscu przy

wojskowym ubraniu. Ktoś nawet dał mu czarną przepaskę na oko.
Puściłam prowadzących mnie mężczyzn i objęłam go ramionami. Uścisnął mnie

i pocałował w czoło. Potem odsunął nasze twarze na tyle, żeby mi się przyjrzeć.
- Dobrze wyglądasz – powiedział.

Spojrzałam na niego.
- Powinnam źle wyglądać?

Znów się uśmiechnął.
- Nie, ale… - potrząsnął głową. – Później.

- Gdzie jest Galen? – zapytał Doyle.
- Rozmawia z ich czarownicą. Ja ją denerwowałem.

Zmarszczyłam brwi patrząc na niego, nadal obejmując jego twarde, muskularne ciało.
Chciałam zabrać wszystkich moich mężczyzn z faerie i bezpiecznie znaleźć się w Los Angeles.

- Dlaczego ją denerwowałeś?
- Odpowiadając szczerze na zbyt wiele pytań. Niektórych ludzi, nawet czarowników czy

w tym wypadku czarownicę, chociaż terminem wojskowym jest czarownik, niektórych ludzi
dziwi myśl, że utraciłem oko setki lat wcześniej, niż oni się urodzili.

- Och – powiedziałam i znów go uścisnęłam.
Major Walters wyszedł naprzód razem z mężczyzną w panterce, który wydawał się

dowodzić. Na jego mundurze nie widziałam stopnia, nie moimi nieprzywykłymi oczami, ale
sposób, w jaki traktowali go pozostali żołnierze, sprawiał, że żadne krzykliwe wstążki nie były

potrzebne. On był po prostu dowódcą.
- Księżniczko Meredith, to jest Kapitan Page. Kapitanie, chcę przedstawić Księżniczkę

Meredith NicEssus, córkę Księcia Esussa, następcę tronu Dworu Unseelie, a z tego co
słyszałem to może również i Dworu Seelie.

Walters spojrzał na mnie.
- Była pani bardzo zajętą księżniczką – powiedział.

Nie byłam pewna, czy naprawdę wie o propozycji Seelie, czy udaje wiedzę, żeby złowić

jakieś informacje. Policjanci mogą być podstępni, czasami z powodu swojej pracy, a czasami
z przyzwyczajenia.

Kapitan wyciągnął rękę, a ja ją przyjęłam. Miał dobry uścisk, zwłaszcza jak na
mężczyznę z ręką tak wielką jak jego, który potrząsa dłonią tak małą jak moja. Czasami wielcy

mężczyźni nigdy się tego nie nauczą. Byłam teraz wystarczająco blisko, żeby zobaczyć nazwisko
na jego mundurze, a także zauważyć przy nim dwie belki.

- Gwardia Narodowa stanu Illinois jest zaszczycona mogąc zapewnić pani
bezpieczeństwo, Księżniczko Meredith.

- Jestem zaszczycona, że mogę wezwać na pomoc tak odważnych mężczyzn i kobiety.
Page wpatrywał się w moją twarz, jakby zastanawiał się, czy z niego szydzę. W końcu

zmarszczył brwi.
- Nie zna pani na tyle moich ludzi, żeby mówić, że jesteśmy odważni.

- Przybyli do kopców faerie wiedząc, że mogą stanąć przeciwko samemu Dworowi
Seelie. Wiele ludzkich armii odmówiłoby takiemu zadaniu, Kapitanie Page.

- Nie ta – odrzekł.
Uśmiechnęłam się do niego, wkładając w to trochę wysiłku.

- Właśnie o to mi chodzi.
Uśmiechnął się, ale potem wyglądał na podenerwowanego.

Rhys pochylił się.
- Obniż to – wyszeptał.

- Co?
- Magię osobistą, obniż – powiedział bez poruszania uśmiechniętymi wargami.

- Ja nie…
- Zaufaj mi – odrzekł.

Wzięłam głęboki wdech i skoncentrowałam się. Jak najlepiej mogłam cofnęłam moją
magię osobistą, o której Rhys mówił, że promieniuje ze mnie. Do tej pory nigdy nie miałam

w sobie na tyle magii, żeby się tym martwić.
Kapitan Page potrząsnął głową, krzywiąc się bardziej.

- Wszystko w porządku? – zapytał go Walters.
Skinął głową.

- Wydaje mi się, że potrzebuję więcej… profilaktyki.
- Dostali do posmarowania się esencję z czterolistnej koniczyny – powiedział Rhys.

- Ty im ją dałeś? – zapytałam.
- Nie, przyjechali ze swoją własną. Najwyraźniej przygotowali się na wypadek, gdyby

istoty magiczne stały się niemiłe.
- Nigdy nie ośmieliłbym się… - zaczął Page.

Doyle przerwał mu.
- W porządku, Kapitanie. Jesteśmy zadowoleni, że macie ochronę. Nie zauroczylibyśmy

was celowo, ale są inne istoty magiczne, które nie mają takich skrupułów.
Ludzie rozejrzeli się nerwowo, chociaż Page i Walters nadal patrzyli na nas.

- Nie mam na myśli otwartego ataku – ciągnął Doyle. – Chodzi mi o to, że nasi ludzie
mają pewne poczucie… humoru.

- Humoru – odezwał się Walters. – Co to ma znaczyć?
- Znaczy to, że istoty magiczne z radością wściubiają nos we wszystko nowe. Tak wielu

waszych wojskowych to niemalże nieodparta pokusa dla niektórych z naszych ludzi.
- Ma na myśli – wytłumaczył Rhys - że mamy tu wielu gapiów, ale ponieważ są to istoty

magiczne, nie widzicie ich. Ale my wiemy, że tu są. Będzie im ciężko powstrzymać się od
zauroczenia niektórych z pana żołnierzy tylko po to, żeby zobaczyć, czy są w stanie to zrobić.

- Dzisiejszej nocy wasi ludzie bardzo zbliżyli się do rozpoczęcia wojny na amerykańskiej

ziemi. Myślałem, że ryzyko wyrzucenia z kraju sprawi, że będą bardziej poważni.
Potrząsnęłam głową.

- Może sidhe, ale tu jest wiele innych istot niż sidhe. Poza tym Kapitanie, to Seelie grozili
rozpoczęciem wojny, nie sluaghowie, ani Unseelie. Jedyny dwór, jakiemu groziło złamanie

traktatu, to Seelie.
- Aha, a ostatnim razem kiedy mieliśmy małą bitwę, to nie była wojna, ponieważ były to

potwory z faerie, a nie żaden z dworów – powiedział Walters, ale jego głos był trochę oschły.
Zadrżałam. Co dziwne, nie był to dreszcz z zimna. Najwyraźniej moja rosnąca moc, czy

może moi mężczyźni zapewniali mi ciepło. Ale Walters o tym nie wiedział i jeżeli będę
zachowywać się, jakby było mi zimno, może przyśpieszymy, dojedziemy do samolotu

i wydostaniemy się stąd w cholerę.
- Zaprowadźmy księżniczkę do środka, gdzie jest cieplej – odezwał się Kapitan Page.

Walters skinął głową.
- Dobrze – powiedział. Ale spojrzał na mnie z podejrzeniem widocznym na twarzy. Co

zrobiłam, że zasłużyłam na takie spojrzenie? No zobaczmy, zataiłam przed nim więcej tajemnic
niż się podzieliłam i ostatnim razem naraziłam jego ludzi na niebezpieczeństwo. Nie musiałam
narażać ich na niebezpieczeństwo, ale musiałam zataić niektóre rzeczy przed nim. Ukrywałam

wiele, a nadal prosiłam, żeby narażali się na niebezpieczeństwo dla mnie i moich ludzi. Czy to
było w porządku? Nie, w najmniejszym stopniu. Ale jeżeli mogło to nas stąd wydostać

bezpiecznie, to będę narażać ich wszystkich.
Byłam zdolna przyznać się do tego przed sobą, ale nie lubiłam przez to siebie za bardzo.

Rozdział 28

Rhys objął mnie ramieniem i pochylił się do mnie, żeby porozmawiać po drodze. Doyle
trzymał moje drugie ramię, więc mógł słyszeć. Chociaż szczerze mówiąc, przy bardzo

wyczulonym słuchu sidhe, Mistral i Sholto pewnie też słyszeli. Chodziło o to, żeby żołnierze,
do których szliśmy, nie słyszeli.

Spodziewałam się, że Sholto będzie usiłował zatrzymać moje ramię, ale bez problemu i z
gracją pozwolił Rhysowi zająć swoje miejsce. Potem cofnął się obok Mistrala jak dobry

ochroniarz. Sholto był bardzo zgodny jak na króla.
Większość z żołnierzy patrzyła na nas starając się nie gapić, ale niektórzy nie byli tak

subtelni. Wpatrywali się w nas, kiedy szliśmy w ich stronę. Większość z nas wyglądała jak
wyciągnięta z jakiegoś filmu. Nowoczesny garnitur Doyle’a ukryty był pod szarą peleryną, która

wyglądała jak coś prosto z powieści Dickensa. Mistral po prostu zapiął górę swojego
niebieskiego płaszcza, więc kiedy poruszał się, widać było przelotnie jego nagą pierś. Sholto

wybrał biały płaszcz, który wyglądał jak skrzyżowanie pomiędzy trenczem, a płaszczem
oficerskim z II wojny światowej. Ukrył pod nim staromodne ubranie, tak więc to Sholto,

najbardziej z nas wszystkich, mógł wejść w tłum i nie wyróżniać się.
Zorientowałam się, że Sholto zazwyczaj ubierał się w nierzucające się w oczy ubrania.

Jeśli tylko mógł, ubierał się stosownie. Wydaje mi się, że jeżeli spędza się życie z ciałem, które
jest niezwykłe, to przynajmniej ubraniami chcesz się nie wyróżniać.

- Dlaczego masz na sobie mundur? – zapytałam Rhysa.
- Pamiętasz, jaki obowiązek mi wyznaczyłaś? – Rhys odpowiedział pytaniem i spojrzał

w dal poważnym wzrokiem.
- Miałeś na ubraniu krew Babuni – odrzekłam.

Skinął głową.
Doyle pochylił się.

- Dlaczego nie zmieniłeś ubrania na Dworze Unseelie, albo w swoim własnym domu? –
zapytał.

Rhys był jednym z nielicznych sidhe, którzy mieli swoje własne domy poza faerie.

Mówił, że magia przeszkadza w odbiorze telewizji, a on lubił filmy. Szczerze mówiąc wydaje mi
się, że chciał trochę prywatności. Chociaż rzeczywiście lubił filmy.

- Jak wydaje wam się, ile czasu minęło? – zapytał.
- Sluaghowie mówili, że spaliśmy przez kilka dni – powiedziałam. – Może wewnątrz

kopca, ale na zewnątrz i na innych dworach mogły minąć tylko godziny.
- Czas płynie dziwnie przy Merry, ale nie w całej faerie – powiedział Doyle, prawie

demonstracyjnie głośno.
Sholto przesunął się obok nas, czy może raczej pochylił się nade mną. Byłam na tyle

niska, że było to możliwe.
- Czy wy mówicie, że mój dwór jest teraz o kilka dni do przodu niż reszta faerie?

- Może tak być – powiedział Doyle.
- Czas na Dworze Unseelie również się zmienił, kiedy księżniczka była tam ostatnim

razem - dodał Mistral. - Nie o dnie, ale różnica na zegarach wynosiła kilka godzin pomiędzy
tym, co było u nas, a na zewnątrz.

- Nie wydaje mi się, żebym to była ja. Raczej magia Bogini.
- Ale to ty masz z nią związek – powiedział Doyle.

Z tym nie mogłam się kłócić.
Kapitan Page zatrzymał się idąc przed nami. Odwrócił się z Waltersem przy boku.

- O czym wy szeptacie?
- Nie zwracaj uwagi – odrzekł Walters. – To tylko kłamstwa.

- My nigdy nie kłamiemy – powiedziałam.
- Jednak ukrywacie tak wiele, że równie dobrze moglibyście kłamać – odrzekł.

- Dlaczego jest pan ze mnie niezadowolony, majorze? – zapytałam.
Spojrzał na mnie spojrzeniem, jakbym powinna wiedzieć.

- Przykro mi, że ostatnim razem naraziłam na niebezpieczeństwo pana ludzi,
pozostałych policjantów i agentów federalnych. Zmieniłabym poziom niebezpieczeństwa

wokół mnie, majorze, gdybym tylko mogła. Proszę mi wierzyć, ja również nie bawiłam się
dobrze.

Jego twarz złagodniała i skinął głową.
- Przepraszam. Wiem, że jest pani w prawdziwym niebezpieczeństwie i zdarzają się pani

okropne rzeczy. Wiem, że to nie o nas, zwykłych ludzi w tym wszystkim chodzi.
Sposób w jaki powiedział „zwykli ludzie” dał mi pewną podpowiedź.

- Czy ma pana jeszcze jakieś kłopoty, o których nie wiem, majorze?
- Pani wujek, Król Światła i Iluzji twierdzi, że nastawiliśmy panią przeciwko niemu.

Mówi, że tylko chronił panią przed porywaczami – wskazał na mężczyzn dookoła mnie.
- Ja powiem resztę – odezwał się Page.

Walters skinął, żeby mówił dalej.
- Pani ciotka, Królowa Powietrza i Ciemności, domaga się pani powrotu na jej dwór

mówiąc, że panią ochroni.
- Naprawdę tak powiedziała? – zapytałam.

- Wydaje się pani tym mocno zaskoczona – powiedział Page.
- Kiedy rozmawiałam z nią ostatnim razem, przyznała, że nie jest w stanie zapewnić mi

bezpieczeństwa wewnątrz faerie i nakazała mi lecieć do Los Angeles.
Dwaj mężczyźni wymienili spojrzenia.

- Jej dwór był bardzo niewzruszony – stwierdził Page.
- Jej dwór – wtrącił się Doyle. – Nie sama królowa?

- Nie, ale nie rozmawialiśmy osobiście z nią. Rozmawialiśmy z podwładnymi.
Page zaśmiał się.

- Nie trzeba rozmawiać z prezydentem, żeby dowiedzieć się czego chce od ciebie,

przynajmniej nie z taką ilością belek jaką ja mam.
- Kto przekazał żądania w imieniu królowej? – zapytał Doyle.

- Jej syn, książę Cel – odrzekł Page.
- Aha – dodał Walters. – Wydawał się bardzo martwić o swoją kuzynkę. – Walters

obserwował moją twarz, kiedy to mówił.
Zmusiłam się, żeby moja twarz niczego nie wyrażała. Ale wiedziałam, że Cel nie chce

mojego dobra. Chce mojej śmierci. Moja ciąża oznacza, że królowa odda mi teraz swój tron.
Ogłosiła przed całym dworem, że odda tron temu, kto pierwszy będzie oczekiwał dziecka.

Teoretycznie mogłam już teraz zażądać korony, zanim urodzą się dzieci. Ale wiedziałam lepiej.
Wiedziałam, że jeżeli wrócę na Dwór Unseelie będąc w ciąży, to nie przeżyję do narodzin. Cel

musiał zabić nas wszystkich teraz.
- Nasza królowa różni się od innych przywódców – powiedziałam. – Nie należy ufać

niczemu, co nie wyszło od niej osobiście. Taranis lubi przekazywać wiadomości przez
posłańców, ale Królowa Andais lubi kontakt osobisty.

- Czy pani mówi, że jej kuzyn kłamie? – zapytał Page.
- Mówię, że tylko kilka tygodni temu był jedynym następcą tronu swojej matki. Jak by się

pan czuł, kapitanie, gdyby nagle odebrano panu prawa należące mu się z urodzenia?
- Czy pani mówi, że jej kuzyn jest dla was zagrożeniem? – zapytał Page.

Spojrzałam na Doyle’a. Czy powinnam powiedzieć prawdę? Skinął głową.
- Tak, kapitanie. Książę Cel jest dla mnie zagrożeniem.

- Jeżeli pojawi się – powiedział Doyle - będziemy musieli traktować go jako bardzo
niebezpieczną osobę.

- Będziemy musieli zaatakować księcia? – zapytał Page.
- Przynajmniej upewnić się, że nie podejdzie w pobliże księżniczki – powiedział Doyle.

- Niech to szlag – powiedział Walters. – Kto jeszcze z osób, które przypuszczalnie
powinny być po pani stronie, jest właściwie niebezpieczny dla księżniczki?

Zaśmiałam się.
- Nie macie czasu, żeby wysłuchać całej listy, majorze. To dlatego muszę stąd wyjechać.

Faerie nie jest już dla mnie dłużej bezpieczne.
Dwaj mężczyźni spojrzeli bardziej poważnie. Page zaczął wykrzykiwać rozkazy, a ludzie

w mundurach zaczęli poruszać się, jakby mieli jakiś plan. Właściwie wyglądało to, jakby po
prostu biegali, ale pewne rzeczy zaczęły się robić, a my zostaliśmy zabrani do naszego własnego

Humvee, który był jak Hummer, zanim wszyscy bogaci próżniacy nie zechcieli mieć dla siebie
przynajmniej jednego. Oznaczało to tylko, że dostawali samochód pomalowany w barwy

maskujące i jedynie strasznie wyglądający. Była to różnica jak pomiędzy bronią do strzelania na
olimpiadzie, a bronią do zabijania. Obie strzelają, ale już tylko patrząc na nie wiesz, że jedną nie

wykonasz zadania przeznaczonego dla drugiej.
Galen stał obok Humvee rozmawiając z kobietą o krótkich, ciemnych włosach. Z twarzą

uniesioną ku jego twarzy, kobieta wpatrywała się w niego tak, jakby próbowała nauczyć się jego
rysów na pamięć. On był po prostu uroczy, jak zazwyczaj, ale jej język ciała wskazywał na coś

dużo bardziej intymnego. Oboje równocześnie poparzyli na nas. Galen uśmiechnął się
zadowolony, ale kobieta… przysięgam, że to nie było przyjacielskie spojrzenie.

On również był w mundurze. Nowy kamuflaż składający się z nieciągłych plam był
w większości brązowy i szary, w mylących oczy kształtach, ale wydawał mi się dziwny. Nie

sprawiało mi żadnych kłopotów zauważenie kogoś w nowym kamuflażu. Czy te mundury nie
powinny być niewidoczne w dziczy? Może to nie działało na istoty magiczne. Przytłumione

kolory wydawały się wydobywać zieleń z jasnej skóry Galena. Jego ojciec był pixie, a to było
widoczne w kolorze skóry Galena i w jego zielonych włosach. Uściskał mnie tak mocno, że

moje nogi oderwały się od ziemi i straciłam na chwilę dech. Postawił mnie w końcu na ziemię,

a potem wpatrywał się w moją twarz. Jego zwykły uśmiech zniknął zmieniając się w coś
poważniejszego.

- Merry – powiedział. – Myślałem, że cię utraciłem.
- Co się stało, kiedy spaliśmy?

- Odnaleźliśmy ciało Onilwyna, z widocznymi na nim śladami twojej magii.
Skinęłam głową.

- Próbował pomóc zamachowcom Seelie zabić Mistrala, a potem próbował zabić mnie.
Galen uściskał mnie znów mocno, ukrywając moją twarz w swojej piersi.

- Kiedy nie znaleźliśmy na nim żadnych znaków po innych strażnikach, pomyśleliśmy, że
byłaś sama. Sama, beze mnie i bez Rhysa, chroniących cię.

Odsunęłam się, żeby móc oddychać.
- Był tam Sholto.

- Wcześniej? – zapytał.
Potrząsnęłam głową.

- W tym czasie zabijaliśmy łuczników. – powiedział Sholto - Nigdy nie wybaczę sobie, że
pozostawiłem ją samą na śniegu.

Galen spojrzał na niego.
- Ona jest naszym priorytetem. Jej bezpieczeństwo. Nic innego naprawdę nie ma

znaczenia.
- Wiem to – powiedział Sholto.

- Pozostawiłeś ją samą na śniegu. Sam to powiedziałeś.
Sholto otworzył usta żeby się kłócić, ale je zamknął. Skinął głową.

- Masz rację. Nie dopełniłem swoich obowiązków. To się nie powtórzy.
- Dopilnuję tego – powiedział Galen.

Doyle i Rhys patrzyli to na jednego, to na drugiego mężczyznę.
- Czy to nasz mały Galen mówi, czy nauczyłeś się naśladować jego głos? – zapytał Rhys.

- Wydaje mi się, że nasz mały Galen dorasta – powiedział Doyle.
Galen groźnie popatrzył na ich obu.

- Miejsce, w którym byliście, musi być bardzo niebezpieczne – odezwał się Mistral -
skoro Galen Zielonowłosy mówi jak Ciemność.

Reszta z nas wymieniła spojrzenia.
- Zachodnie Ziemie są bezpieczniejsze, Mistral, ale nie są bezpieczne.

- Nigdzie nie jest bezpiecznie dla Merry, kiedy nasi wrogowie żyją – powiedział Galen.
Uściskałam go. Powiedział prawdę, ale usłyszenie go mówiącego tak cierpko raniło coś

wewnątrz mnie.
- Nie możemy zabić ich wszystkich – odezwał się Rhys.

- Problemem nie jest zabicie ich wszystkich – wtrącił się Doyle. – Problemem jest, że nie
znamy ich wszystkich.

Rzeczywiście, to właśnie było prawdziwym problemem.

Rozdział 29

Kobieta rozmawiająca z Galenem była jednym z wojskowych czarowników. Specjalistka

Paula Gregorio była tylko o cale wyższa niż ja, miała lśniące czarne włosy, szczupłą śniadą
twarz i ogromne brązowe oczy. Wielkie oczy dominowały w twarzy Gregorio i sprawiały, że

wyglądała na młodszą niż była i na dużo bardziej delikatną, niż płonąca w tych samych oczach
silna osobowość.

Potrząsnęła moją dłonią trochę za mocno, jak niektórzy z mężczyzn, którzy chcą
przetestować innego mężczyznę. Ale nasze ręce były tego samego rozmiaru, bez znaczenia jak

wytrenowana była pod tym mundurem, nie miała wystarczającej siły, żeby sprawić ból mojej
ręce. Może wyglądałam na równie delikatną jak specjalistka Gregorio, ale dużo trudniej było

mnie zranić. Ja byłam tylko po części człowiekiem, ona była nim w całości.
Ale fakt, że nie lubiła mnie od chwili, kiedy mnie zobaczyła, nie był dobrym początkiem.

Skoro teoretycznie miała utrzymać mnie bezpieczną i żywą, byłoby lepiej, gdyby mnie lubiła.
Ale jedno spojrzenie, jakimi te wielkie ciemne oczy obrzuciły Galena, pozwoliło mi dokładnie

domyśleć się, dlaczego mnie nie lubiła. Co on robił w ciągu ostatnich kilku godzin ze
specjalistką Gregorio, że sprawił, że patrzyła się w ten sposób na niego, a w zupełnie inny na

mnie?
Znając Galena nic, co uznawałby za flirtowanie. Po prostu był przyjacielski.

Rozmawiałby w ten sam sposób z męskim czarownikiem, ale Gregorio nie wiedziała tego
i wytłumaczenie jej tego zabrzmiałoby dla niej jak obraza, lub jakbym próbowała trzymać ją

z daleka od Galena. Żadnej z tych rzeczy nie zamierzałam zrobić, więc odpuściłam. Mam
nadzieję, że moje bezpieczeństwo nie będzie zależało od niej. Gdyby tak było, mielibyśmy inny

problem niż tylko to, że myślała, że Galen ją lubi.
Drugi czarownik miał około sześciu stóp

11

, był wysoki, chociaż nie aż tak jak większość

sidhe. Był tak blondwłosy i jasny, jak Gregorio była czarnowłosa i ciemna. Sierżant Dawson
miał miły uśmiech i włosy obcięte tak krótko, że widać było skórę po obu stronach czapki.

- Księżniczko Meredith, to zaszczyt zapewnić ci bezpieczeństwo – potrząsnął moją ręką
i w jego dotyku nie było fizycznego wyzwania, ale pojawił się rozbłysk magii. Nie celowo,

ponieważ jego twarz wydawała się zbyt zaskoczona z tego powodu, ale było to jakby ręka
nowej królowej faerie bardzo potężnie dotknęła ludzkiego umysłu.

Nie puścił mojej dłoni, ale szarpnął się, jakby nie było to dobre uczucie. Pierwsza
wyciągnęłam dłoń, powoli, zachowując się uprzejmie, ale kiedy spojrzałam na niego w świetle

reflektorów, zauważyłam to, czego nie widziałam wcześniej. Było coś w jego niebieskich
oczach, palce jego dłoni były trochę zbyt długie, zbyt szczupłe, zbyt delikatne jak do jego

wzrostu. Rozległ się dźwięk podobny do dzwonków i zapach kwiatów, chociaż nie róż.
- Co to było? – zapytał, a jego głos stał się trochę zadyszany.

11

ok. 1,83 m

- Nic nie słyszałam – odezwała się Gregorio, ale rozejrzała się w ciemności, za

światłami. Ufała instynktom Dawsona. Założę się, że miewał dziwne przeczucia, które
sprawdzały się.

- Dzwony – powiedział Galen i przesunął się do Dawsona i mnie. Spojrzał na mnie
ponad ramionami czarownika. On i ja dzieliliśmy chwilę wiedzy.

Dawson to zauważył.
- Co to jest? Ja również słyszałem dzwony, ale wy dwoje wiecie, co to jest. Czy to coś

niebezpiecznego? – Potarł rękami o ramiona, jakby było mu zimno, ale wiedziałam, że nie
zmarzł na zimowym chłodzie. Chociaż nie miałam wątpliwości, że przez jego skórę przeszła

gęsia skórka, jakby coś przeszło po jego grobie.
Zaczęłam mówić coś zwyczajnego, żeby ukryć to wszystko i nie niepokoić go bardziej,

ale to co wyszło z moich ust było czymś przeciwnym.
- Witam w domu, Dawson.

- Nie wiem o czym…- ale słowa zamarły na jego wargach i po prostu wpatrywał się we
mnie.

Gregorio odwróciła się do nas. Szarpnęła Dawsona mocno za ramię, więc to przerwało
nasz kontakt wzrokowy.

- Ostrzegano nas o efekcie, jaki ma na mężczyzn, sierżancie.
Wyglądał na zakłopotanego, a potem odszedł ode mnie, więc następne słowa posłał

w otaczającą nas noc.
- Nie tak, żeby nie schlebiało mi to, ale mam pracę do wykonania.

- Czy wy oboje uważacie, że ja próbuję uwieść sierżanta? – zapytałam.

Gregorio spojrzała na mnie.
- Po prostu nie wydajesz się pozostawiać jakiegokolwiek mężczyznę reszcie z nas,

prawda?
- Specjalistko Gregorio – odezwał się Dawson ostrym głosem - nie będziesz w ten

sposób mówić do księżniczki. Będziesz traktować ją i jej towarzystwo z najwyższym
szacunkiem – ale nadal nie patrzył na mnie, kiedy to mówił.

- Tak, sir – powiedziała, a nawet te dwa słowa miały w sobie gniew.
- To nie moja fizyczność woła teraz do pana, sierżancie Dawson.

Potrząsnął głową.
- Pojadę w pierwszej ciężarówce z męskim kierowcą. Kobiecy kierowca i specjalistka

pojadą z wami w drugim pojeździe.
- Masz krew faerie wśród swoich przodków – odezwał się Rhys.

- To nie… - ale znów słowa zawiodły Dawsona. Jego ręce zacisnęły się w pięści
i potrząsnął głową.

- Proszę nie zmuszać nas do stosowania ochrony przed panią, Księżniczko –
powiedziała Gregorio.

Zaśmiałam się. Nic na to nie mogłam poradzić.
- Co jest takiego zabawnego?

W głowie pomyślałam „Nie mogłabyś ochronić się teraz przede mną, nawet gdybyś
próbowała”. Ale głośno powiedziałam coś innego.

- Przepraszam, specjalistko, jestem po prostu zmęczona, to było kilka dosyć trudnych
dni. Wydaje mi się, że to tylko napięcie nerwowe. Oddalenie się od kopców faerie będzie dobre

dla nas wszystkich.
Spojrzała, jakby chciała się kłócić, ale potem po prostu skinęła głową i podeszła żeby

sprawdzić, co z jej sierżantem.
Rhys i Galen podeszli bliżej mnie.

- Twoja moc wezwała jego krew – odezwał się Rhys.
- Uważasz, że to genetyka? – zapytałam.

- Tak mi się wydaje – odrzekł Rhys.
Doyle przeszedł za mnie, kładąc ręce na moich ramionach, przyciągając nas bliżej, żeby

porozmawiać.
- Co to właśnie oznacza wezwać czyjąś krew? – zapytałam.

Rhys skinął głową
- Tak, minęło tak wiele czasu, kiedy mogłem to robić, że zapomniałem, co to oznacza.

- Nie rozumiem – powiedziałam, przyciskając się do krzywizny ciała Doyle’a. Sholto
i Mistral stali po obu częściach naszej grupy, ale obserwowali na zewnątrz, kiedy słuchali, jakby

Doyle kazał im tak robić. Najprawdopodobniej kazał.
- Dzierżysz rękę krwi, Merry – powiedział Doyle w moje włosy.

– Moc wezwania krwi, to nie tylko wezwanie jej, żeby opuściła ciało – dodał Rhys. – To
również zdolność wezwania magii w ciele danej osoby. Może teraz być tak, że wzywasz krew

magiczną w ciele ludzi dookoła nas. Z jednej strony to dobrze, możesz podwyższyć poziom ich
mocy, a może i swojej. Ale może to źle działać na ludzi, jeżeli będziesz to robić, chyba że

zorientujesz się, jak to robić trochę bardziej dyskretnie.
- Co to może znaczyć, dokładnie, że moja ręka krwi wzywa krew Dawsona?

- To znaczy, że twoja magia woła do jego magii.
- Jakby wezwanie do tego, by cię polubić.

- Istoty magiczne w Europie poślubiły wielu ludzi, których rodziny wyemigrowały do
Stanów Zjednoczonych – powiedziałam.

- Tak – stwierdził Rhys.

- Czy to się często może zdarzać? – zapytałam.
Skinął głową i wzruszył ramionami.

- Możliwe.
- Ale to znaczy coś więcej- odezwał się Mistral. – Oznacza to, że księżniczka może być

zdolna wezwać na swe usługi istoty magiczne niepełnej krwi.
Spojrzałam w górę, próbując zobaczyć twarz Doyle’a, ale położył policzek na mojej

głowie. Nie po to, żeby powstrzymać mnie od patrzenia mu w twarz, ale jak myślę, dla
pocieszenia.

- Co to znaczy?
Doyle odezwał się cicho, jego pierś i gardło były tak blisko mniej, że jego głos wibrował

tuż obok mnie.
- Kiedyś, dzierżąc niektóre ręce mocy, mogłaś wezwać ludzi, żeby byli twoją armią, czy

twoją służbą. Mogłaś wezwać ich do twojego boku, a oni przybywali chętnie, z uwielbieniem.
Ręka krwi była jedną z tych kilku, które mogły sprawić, że ludzie chcieli dołączyć do ciebie.

Dosłownie, jeżeli masz moc, którą kiedyś miała ręka krwi, możesz wezwać magię w ich krwi,
a oni odpowiedzą.

- Będą mieli wybór? – zapytałam.
- Jeżeli jesteś mistrzem w tej mocy, nie będą chcieli wyboru. Będą chcieli ci służyć, tak

jak my chcemy.
- Ale…

Rhys położył palec na moich wargach.
- To rodzaj miłości Merry. To co ludzie powinni czuć do swoich panów czy mistrzów.

Kiedyś nie było tak jak teraz, czy jak nie było od dawna – obniżył palec i wyglądał na
przybitego. – Ja również mogłem to robić, wzywać ludzi do siebie. Dawałem im

bezpieczeństwo, pocieszenie, radość. Chroniłem ich i kochałem. Potem utraciłem moje moce
i nie mogłem ich chronić. Nie mogłem ich już więcej ocalić – uściskał mnie, a ponieważ Doyle

był blisko, uściskał nas oboje.
- Nie wiem, czy radować się, że ta moc wraca do nas, czy smucić – wyszeptał Rhys. – To

cudowne, kiedy działa, ale kiedy odeszła, to było tak, jakbym umarł z moimi ludźmi, Merry.
Umierali, a byli częścią mnie i ta część też umierała. Wtedy modliłem się o prawdziwą śmierć.

Modliłem się, żeby umrzeć z moimi ludźmi, ale byłem nieśmiertelny. Nie mogłem umrzeć i nie
mogłem ich ocalić.

Poczułam wilgoć na swojej twarzy. Przycisnęłam twarz do jego piersi i poczułam łzy
spływające z jego zdrowego oka. Goblin, który zabrał mu drugie oko, zabrał mu również łzy.

Poczułam jak ramię Doyle’a zaciska się dookoła nas obojga. Potem poczułam, że Galen
podchodzi do Rhysa i również go przytula.

Sholto położył rękę na włosach Rhysa.
- Nie wiem, czy chciałbym znów odpowiedzialności za tak wielu – rozległ się głęboki

głos Mistrala.
- Ja również – powiedział Rhys głosem drżącym od łez.

- Ja również – dodałam.
- Ty możesz nie mieć wyboru – odezwał się Doyle.

A to była prawda, wspaniała i przerażająca prawda.

Rozdział 30

Doyle zawahał się przy drzwiach opancerzonego humvee. Zaglądał do niego, jakby

patrzył w głąb jaskini, o której nie wiedział, czy na pewno jest opuszczona przez smoka.
W chwili, w której zobaczyłam napięcie w jego ciele i ułożenie głowy, zorientowałam się, że to,

że wojsko przybyło nam na ratunek, jest błogosławieństwem połączonym z ryzykiem.
- Jest opancerzony, więc jak dla ciebie jest tam zbyt wiele metalu, żeby w nim jechać –

odezwałam się.
Odwrócił się i spojrzał na mnie z niewzruszoną twarzą.

- Mogę nim jechać razem z tobą.
- Ale to cię zrani – odrzekłam.

Wydawał się zastanawiać nad odpowiedzią.
- To nie będzie przyjemne, ale wykonalne – powiedział w końcu.

Spojrzałam na Humvee przed nami i na czterech mężczyzn również drepczących przy
drzwiach. Żaden z nich nie chciał znaleźć się w środku, w otoczeniu tak dużej ilości metalu.

- Żaden z was nie będzie mógł wykorzystywać magii wewnątrz przy takiej ilości metalu,
prawda?

- Nie – odezwał się Rhys stojący obok mnie.
- Będziemy, jak powiedziałabyś, oślepieni. Będziemy wykorzystywać zmysły podobnie

jak śmiertelnik, jeżeli zostaniemy zamknięci w czymś takim.
- Jeżeli ktoś pozostawiłby was wewnątrz, moglibyście zaniknąć?

Spojrzeli na siebie.
- Nie wiem, ale to jest możliwe.

Rhys objął mnie jednym ramieniem.
- Nie patrz tak poważnie, Merry. Zniesiemy to podczas krótkiej przejażdżki. Poza tym,
tak wiele metali pozbawi nie tylko nas możliwości wykorzystania magii.

Spojrzałam na niego i chociaż wydawało mi się, że rozumiem, o co mu chodzi, to było
zbyt ważne, żeby się nie upewnić.

- Czy ty mówisz, że jeżeli zostaniemy zaatakowani, ich magia również nie zadziała przy
opancerzonych pojazdach?

- Myślę, że wiele wykonanych przez ludzi przedmiotów osłoni nas przed zaklęciami
przynajmniej częściowo – powiedział Doyle.

- Wejdźmy więc do środka – odezwał się Rhys - i zabierzmy stąd księżniczkę.
Doyle stanowczo skinął głową i ruszył, żeby wślizgnąć się do wnętrza. Chwyciłam go za

ramię i odwróciłam, żeby spojrzał na mnie. Pocałowałam go w usta. Wyglądał na
zaskoczonego.

- A to za co?
- Za dzielność – odrzekłam.

Uśmiech błysnął jasno w jego ciemnej twarzy.
- Zawsze mógłbym być dzielny dla ciebie, moja Merry.

Tym zasłużył sobie na następny pocałunek, z kilkoma odpowiednimi, towarzyszącymi
temu gestami.

Specjalistka Gregorio odchrząknęła głośno. Potem wydawała się zmusić do dodania.
- Mamy mało czasu, Księżniczko – wypowiedziała słowo „Księżniczko” jakby to była

obelga.
Oderwałam się od pocałunku i spojrzałam na nią.

Wzdrygnęła się.
- Co się stało? – zapytałam.

- Twoje oczy, one lśnią.
- To się czasem zdarza – odrzekłam.

- Czy to magia? – odrzekła.
Potrząsnęłam głową.

- To efekt wpływu, jaki on ma na mnie.
- Poza tym – wtrącił się Rhys - jej oczy ledwie się żarzą. Powinnaś zobaczyć, jak nasze

oczy wyglądają pośrodku poważnej magii lub w trakcie seksu. To dopiero jest przedstawienie.
Groźnie spojrzała na Rhysa.

- ZWI. Za wiele informacji.
Rhys zrobił krok w jej stronę.

- Och, nawet nie zacząłem się drażnić.
Doyle i ja, oboje odciągnęliśmy go chwytając za rękę i ramię.

- Wystarczy – powiedział Doyle.
- Musimy wsiadać do wielkiego, złego samochodu i jechać – powiedziałam.

Rhys odwrócił się do mnie, a na jego twarzy nie było drażniącego wyrazu, tylko niemalże
smutek.

- Nie wiesz, czym będzie dla nas jazda w środku, Merry.
Ścisnęłam jego ramię.

- Jeżeli jest tak źle, Rhys, to ty i pozostali możecie jechać w czymś bardziej otwartym.
Widziałam kilka dżipów. Pojadę tym sama.

Potrząsnął głową.
- Jakimi strażnikami bylibyśmy, gdybyśmy na to pozwolili? – Pochylił się i wyszeptał. –

I jakimi przyszłymi ojcami?
Oparłam twarz o jego policzek.

- Bycie moim królem nigdy nie będzie bezpieczne czy proste.
- Po miłości nie spodziewa się, że będzie prosta, Merry, lub inaczej każdy kochałby.

Odsunęłam się na tyle, żeby spojrzeć mu w twarz.
- Każdy się zakochuje.

- Nie chodzi o zakochanie, Merry, ale o kochanie – uśmiechnął się do mnie swoim
uśmiechem. Tylko Galen miał jeszcze podobną wersję uśmiechu, który zawsze sprawiał, że

uśmiechałam się. Nie widziałam tej wersji uśmiechu Rhysa od jakiegoś czasu.
Uśmiechnęłam się do niego, dałam mu tak cnotliwy pocałunek, że nawet nasza eskorta

nie mogłaby narzekać.
- Za dzielność? – zapytał.

- Tak.
- Nasz kapitan ma rację, Merry. Sprawiasz, że wszyscy chcemy być lepsi niż jesteśmy.

- A co to jest, nocna powtórka „Gidget”? – zapytała Specjalistka Gregorio.
- Nie rozumiem, co pani ma na myśli – odrzekłam.

Wykrzywiła się do mnie.
- Oryginalny film „Gidget” opowiadał o tym, że prawdziwa kobieta sprawia, że

mężczyźni dookoła niej chcą być lepszymi ludźmi. Czego nienawidziłam, ponieważ jeżeli
mężczyźni dookoła mnie są gnojkami, sugeruje to, że nie jestem wystarczająco kobietą, żeby

nimi pokierować. Straszne chrzanienie.
Spojrzałam na dwóch mężczyzn najbliżej mnie. Galen skierował się do drugiej

ciężarówki, do której właśnie wsiadali. Przesłałam mu pocałunek i marzyłam, żeby móc zrobić
więcej.

- Dobry przywódca wzbudza w swoich ludziach chęć stania się jak najlepszymi,
specjalistko Gregorio.

- Pewnie – odrzekła.
Doyle odezwał się wślizgując się do Humvee.

- Kobiety zawsze były głowami naszych rodzin, jeżeli w domach szło dobrze –
powiedział i wsunął się do wielkiej metalowej bestii.

Specjalistka Gregorio spojrzała na mnie, marszcząc brwi.
- On tak na serio?

Skinęłam głową.
- O tak, on mówi na serio – uśmiechnęłam się do niej. – Pamiętaj, że jesteśmy

wyznawcami Bogini. To sprawia, że pewne rzeczy widzimy inaczej.

Spojrzała powątpiewająco, a ja pozostawiłam ją z tymi myślami. Wspięłam się do
Humvee i poczułam za sobą Rhysa.

Rozdział 31

Humvee nie był zrobiony dla wygody. Zrobiono go na użytek wojny, co oznaczało, że
był opancerzony i bezpieczny, ale przepełniony i pełen dziwnych występów, uchwytów, części

i kawałków, które nigdy nie znalazłyby się w cywilnym wozie.
Nasz kierowca miał włosy tak krótkie z tyłu, że pomyślałabyś „mężczyzna”, ale kiedy

odwróciła się i spojrzała pytająco na Specjalistkę Gregorio, nie mogło być pomyłki, kapral
Lance we wszystkim była kobietą. Ale wyglądała dla mnie na niezbyt dobrze obdarzoną. Może

to dlatego obcięła tak krótko włosy, żeby spróbować wyglądać bardziej jak jeden z facetów. Nie
powiedziałam tego, ale pomyślałam, że natura sprawiła, że bycie jednym z facetów jest dla niej

niemożliwe.
Specjalistka Gregorio usiadła na siedzeniu obok niej. Oczy czarownicy śledziły Galena,

który podszedł do Humvee przed nami. Zadecydowaliśmy, że będzie lepiej, jeżeli spędzą ze
sobą mniej czasu, skoro efekt jaki wywierał na nią, był mocniejszy od zamierzonego.

Musieliśmy również trzymać z daleka ode mnie drugiego czarownika, Dawsona, z podobnego
powodu, ale nie dano nam wyboru. Dawson wsiadł z męskim kierowcą do Humvee, w którym

jechał Galen, Mistral i Sholto. Pomyślałam, że Król Sluaghów będzie protestował, że jest
oddzielony od swojej królowej, ale tego nie zrobił. Po prostu pocałował mnie delikatnie

i zrobił, co mu powiedziano. Zgodził się, że Rhys poinformuje mnie i Doyle’a co wydarzyło się,
kiedy spaliśmy w faerie. Galen mógł zrobić to samo dla Mistrala i Sholto, kiedy będziemy

jechać. To było bardzo logiczne rozmieszczenie, co było jednym z powodów, że spodziewałam
się czyjegoś sprzeciwu. Istoty magiczne żadnego gatunku nie są zbyt logicznymi istotami, ale

nikt nie debatował. Po prostu podeszliśmy do pojazdów i wsiedliśmy do nich.
Moje ubranie nadawało się bardziej na bal, niż na wsiadanie do pojazdów wojskowych.

Musiałam trochę pociągnąć, a Rhys podnieść i pchnąć z tyłu. Doyle chwycił mnie za rękę
i pomógł mi usiąść na siedzeniu obok niego. Ułożyliśmy moje ubranie tak, żeby dać Rhysowi

wystarczająco miejsca, żeby zmieścił się na swoim siedzeniu.
Nawet płaszcz Doyle’a pochodzący tak gdzieś z 1800 roku nadal zabierał mniej miejsca

niż moje ubranie. Wydaje mi się, że ubrania kobiet zawsze są mniej praktyczne, bez znaczenia
z jakiego pochodzą wieku.

Silnik ożył i zorientowałam się, że nie musimy robić niczego, żeby ludzie nas nie
usłyszeli. Wystarczyło jedynie nie krzyczeć.

Rhys chwycił moją dłoń, unosząc ją tak, że mógł złożyć pocałunek na moich kostkach.
Był tak poważny, że zdenerwowałam się. Potem uśmiechnął się do mnie i coś rozluźniło się

trochę w mojej piersi.
- Co stało się w pozostałej części faerie, kiedy byliśmy wewnątrz kopca sluaghów? –

zapytał Doyle.
Rhys nadal trzymał moja dłoń, pieszcząc kostki swoim kciukiem. Mógł uśmiechać się ile

chciał, ale dotykanie było nerwowym ruchem.
- Pamiętasz, o co poprosiłaś mnie i Galena w szpitalu? – zaczął.

Skinęłam głową.
- Żebyście zabrali ciało Babuni do domu.

- Tak, wyczarowałaś konie sidhe, żebyśmy pojechali na nich podczas tej podróży.
- Sholto i ja powołaliśmy je wspólnie do istnienia, nie tylko ja – odrzekłam.

Rhys skinął głową, jego oczy powędrowały za mnie, na Doyle’a.
- Słyszeliśmy plotki, że zostałaś koronowana na królową sluaghów.

- To prawda – odrzekł Doyle - zostali związani przez samo faerie.
Twarz Rhysa wypełniło takie cierpienie, że nagle wyglądał na starego. Nie starego

w sposób ludzki, zawsze będzie chłopięco przystojny, ale jakby każdy dzień, który przeżył,
każde doświadczenie nagle stało się widoczne na jego twarzy, pojawiło się w jego jedynym

niebieskim oku.
Potem znów skinął głową, przygryzając dolną wargę i zabrał swoją rękę z mojej.

- A więc to prawda.
Chwyciłam jego dłoń w obie moje i utuliłam na swoich kolanach.

- Rozmawiałam już z Sholto na ten temat. Nie jestem monogamiczna, Rhys. Wszyscy
ojcowie moich dzieci są mi drodzy, to nic nie zmienia, bez znaczenia jak wiele koron noszę.

Rhys patrzył nie na mnie, ale na Doyle’a. Wielki mężczyzna skinął głową.
- Byłem tam, kiedy rozmawiała z królem sluaghów. Powiedział coś o tym, że powinna

być tylko jego królową, ale nasza Merry była bardzo… stanowcza względem niego. – W tym
ostatnim stwierdzeniu słuchać było odrobinę rozbawienia.

Spojrzałam na Doyle’a, ale jego ciemna twarz była niewzruszona, nic nie okazująca.
- Wydaje mi się, że wracamy do bardzo starych zasad – powiedział Doyle - nie tych

ludzkich, które przyjęliśmy kilka wieków temu.
- Seelie przyjęli ludzkie zasady, ale wśród Unseelie nie przyjmowano ludzkich zasad –

stwierdził Rhys.
- Nie – odrzekł Doyle - mówisz o naszej królowej, chcącej na następcę tronu kogoś, kto

nie zniszczy jej królestwa. Wydaje mi się, że na jakimś poziomie zawsze wiedziała, że jej syn jest
słaby. Wydaje mi się, że to był powód, dla którego tak desperacko pragnęła drugiego dziecka.

Rhys znów chwycił moje ręce, ściskając je.
- Są tacy w naszym królestwie, którzy już teraz chcą Merry na tronie.

- Jak Książę Cel przyjął te wieści? – zapytałam.
- Spokojnie – odrzekł Rhys.

Doyle i ja wpatrywaliśmy się w niego.
- Był oszalały, kiedy widzieliśmy go ostatni raz– powiedział Doyle.

- Ogłaszał, że mnie zabije, lub zmusi mnie, żebym miała z nim dziecko, żebyśmy mogli
rządzić razem – dodałam.

- Był tak spokojny, jakim widziałem go przez lata – powiedział Rhys.
- To źle – stwierdził Doyle.

- Dlaczego to źle? – Zapytałam, starając się odczytać wyraz jego twarzy w półmroku
Humvee.

- Może Cel jest szalony, Merry, ale jest potężny i nadal ma wielu sprzymierzeńców
pomiędzy Unseelie – odpowiedział Rhys. – Jego pogodne zachowanie podoba się królowej,

najpewniej tego właśnie chce. Nie chce być obwiniony, gdyby coś ci się stało.
- Onilwyn nie próbowałby zabić mnie, czy Mistrala bez rozkazu Cela – powiedziałam.

- Książę obwinia zdrajców Seelie, których zabiliście. Mówi, że musieli zaproponować
Onilwynowi powrót na Złoty Dwór.

- Książę kłamie – powiedziałam.
- Możliwe, ale to jest wiarygodne – powiedział Rhys.

- To nawet może być prawda – dodał Doyle.
Spojrzałam na niego.

- No nie, ty też?
- Słuchaj mnie, Merry. Onilwyn wie, że Cel nie dożyje, żeby zobaczyć tron. Wie również,

że osobiście go nienawidzisz. Jakie życie miałby na Dworze Unseelie z tobą jako królową?
Pomyślałam o tym, co powiedział.

- Nie wiem, co będzie z Unseelie, kiedy siądę na tronie. Są noce w których myślę, że nie
dożyję tej chwili.

Doyle przytulił mnie jedną ręką, a Rhys ścisnął moje dłonie.

- Zapewnimy ci bezpieczeństwo, Merry – powiedział Rhys.
- To nasza praca – stwierdził Doyle z ustami wtulonymi w moje włosy.

- Tak, ale teraz moi ochroniarze są dla mnie cenni, a zranienie was, to jak rana w moim
sercu.

- To ciemna strona randek z ochroniarzami – oznajmił Rhys.
Skinęłam głową, wtulając się mocniej w solidne, muskularne ciepło Doyle’a, przyciągając

Rhysa bliżej. Owinęłam ich dookoła siebie jak drugą pelerynę.
- Cel nalega, żebyś wróciła na Dwór Unseelie dla swojego własnego bezpieczeństwa –

odezwał się Rhys, jego oddech ogrzewał mi policzek.
- A co królowa chce, żebym zrobiła? – zapytałam.

- Nie byłem wewnątrz dworu, Merry. Galen i ja zabraliśmy Hettie z powrotem do jej
hotelu. Ale kiedy jechaliśmy tam, inni sidhe i pomniejsze istoty magiczne dołączyli do nas.

Podążali za nami, śpiewając i tańcząc, a białe konie pojawiły się pod nimi.
- To był pochód faerie – powiedział Doyle, w jego głosie słychać było zdziwienie.

- Tak – odrzekł Rhys.
Odsunęłam ich obu na tyle, żeby zobaczyć ich twarze.

- Wiem, co to jest pochód faerie, kiedy sidhe jadą przez ziemię. Inni sidhe dołączają do
nich ze swoimi końmi i ogarami, a pomniejsze istoty magiczne są do niego wciągane. Czasami

nawet ludzie mogą być wciągnięci.
- Tak – przyznał Doyle.

- Ale na amerykańskiej ziemi nigdy nie było pochodu faerie – dodał Rhys. – Utraciliśmy
nasze konie i naszą zdolność, żeby wezwać ludzi.

Położył wargi przy mojej skroni, prawie całując mnie.
- Jechaliśmy wzdłuż autostrady, a samochody nas mijały. Ludzie robili zdjęcia swoimi

telefonami komórkowymi, a teraz są one w Internecie. Tworzyliśmy wiadomości.
- To dobrze czy źle? – zapytałam, pochylając się w jego stronę. Doyle przesunął się

w moją stronę, więc nadal mocno przytulałam się do obu. Dotykanie było sposobem, żeby
poczuć się lepiej, a metal, wśród którego jechaliśmy, nie działał na nich dobrze.

- Seelie, którzy dołączyli do nas, są ci przychylni za doprowadzenie ich do mocy.
- My również mieliśmy Seelie, zmuszonych do dołączenia do sfory – powiedziałam.

- Stare moce powracają – stwierdził Doyle.
- Wszystkie skrzaty z amerykańskiej ziemi przyszły, żeby zająć się Hettie. Zabrali ją od

nas i spalili ją.
- Tak powinno być – odrzekłam.

Rhys przytulił mnie mocniej.
- Twoja ciotka Meg zapytała, gdzie jesteś. Galen powiedział im, że ścigasz ludzi

odpowiedzialnych za śmierć twojej babci. Meg była zadowolona z tego, tak jak i inne skrzaty.
Zapytała tylko, czy morderca był sidhe.

Wtedy Rhys pocałował bok mojej twarzy.
- Powiedzieliśmy, że tak.

Doyle wyciągnął rękę i dotknął drugiego mężczyznę, ściskając go za ramię, jakby było
zbyt ciężko słyszeć ból w głosie Rhysa.

- Inny skrzat, nie znam jej imienia – ciągnął dalej Rhys - zapytała „Czy księżniczka zabije
sidhe za zamordowanie skrzata?” Galen powiedział, że tak. To ich naprawdę uradowało, Merry.

- Była moją babcią. Wychowała mnie. Skrzat, sidhe czy goblin, szukałabym zemsty za
nią.

Pocałował mnie w policzek, nawet bardziej delikatnie.
- Wiem o tym, ale pomniejsze istoty magiczne nie są przyzwyczajone do traktowania na

równi z sidhe, nie w ten sposób.

- Myślę, żeby to zmienić – powiedziałam.
Przytulili mnie mocniej, tak mocno, że w mojej futrzanej pelerynie zaczynało mi się

robić za ciepło. Już chciałam powiedzieć, żeby zrobili mi trochę więcej miejsca, kiedy radio
zaskrzeczało i ożyło, rozległ się głos Dawsona.

- Na środku drogi stoi grupa sidhe. Nie możemy przejechać bez potrącenia ich.
- Jeżeli powiemy, żeby przejechał po nich, to będzie źle? – wyszeptał Rhys.

- Pewnie tak, dopóki nie dowiemy się, kto to jest – odrzekł Doyle.
- Kto to jest? – zapytałam.

Specjalistka Gregorio przekazała moje pytanie.
- Galen Greenhair mówi, że jeden z nich to książę Cel, a drugi to jego kapitan straży

Siobhan.
- Niedobrze – stwierdził Rhys.

- No, nie wiem – powiedział Doyle. – Od lat chciałem zabić Siobhan.
Spojrzałam na niego.

- Jestem królewskim zamachowcem i wojownikiem walczącym w wielu bitwach. Nie
stałbym się największym zabójcą na naszym dworze, gdybym nie cieszył się swoją pracą.

Wpatrywałam się w jego twarz i odnalazłam cień uśmiech.
- Jesteś zadowolony.

Pomyślałam o tym, jak przytula mnie do krzywizn swojego ciała. Pomyślałam o jego
radości z zabijania. Nie podobało mi się to za bardzo, ale jeżeli był socjopatycznym zabójcą, to
był moim socjopatycznym zabójcą. I pozwolę mu zarżnąć tę dwójkę, jeżeli to nas ocali. Nie, co

więcej wiedziałam, że Cel i Siobhan muszą zginąć, żebyśmy ja i moi ludzie mogli żyć.
Dzisiejszej nocy jest tak dobry czas jak każdy inny, skoro dał nam wystarczającą wymówkę,

która usprawiedliwi nas później przed królową.
Siedziałam tutaj, z moją Ciemnością i z moim białym rycerzem, myśląc zupełnie

spokojnie, że jeżeli możemy zabić Cela dzisiejszej nocy, to najprawdopodobniej to zrobimy.
Może nie powinnam mieć pretensji co do moralności Doyle’a, skoro moja najwyraźniej jest taka

sama.

Rozdział 32

Specjalistka Gregorio odezwała się przez radio i przekazała nam odpowiedź.

- Książę mówi, że chce, żeby Księżniczka Meredith powróciła z nim na Dwór Unseelie,
gdzie to oni będą ją chronić – powiedziała. – Powtórz znów, Sierra cztery.

Odwróciła się na swoim siedzeniu, żeby spojrzeć na mnie.
- Mówi, że chce zabrać cię z powrotem na dwór, żeby mogli koronować cię na królową.

Czy on nie jest konkurentem do tej korony?
- Jest – odrzekłam.

Uniosła brwi patrząc na mnie.
- Plotki mówią, że próbował cię zabić.

- Próbował.
Spojrzała na mnie znów.

- I teraz zamierza się poddać?
- My również w to nie wierzymy – odezwał się Rhys.

Jej wzrok przesunął się na niego, ale później znów powędrował do mnie. Radio
zatrzeszczało i znów uderzyła w przełącznik. Głos Dawsona był niewyraźny, ale kilka słów

było dobrze słyszalnych „w ciąży… rezygnuje”
Specjalistka Gregorio odwróciła się do mnie.

- Książę mówi, że teraz skoro jesteś w ciąży, on rezygnuje ze swoich roszczeń do tronu,
ponieważ tak jest najlepiej dla królestwa. – Nawet nie próbowała ukryć niedowierzania w

swoim głosie.

- Powiedzcie mu, że doceniam ofertę, ale wracam do Los Angeles.
Przekazała informację. Odpowiedź Dawsona była szybka.

- Książę mówi, że nie może pozwolić ci na opuszczenie faerie, skoro spodziewasz się
następców tronu Unseelie.

- Założę się, że nie może – odezwał się Rhys.
- On i jego ludzie blokują drogę. Nie możemy jechać dalej – odezwała się Gregorio.

- Nie możemy przejechać obok nich? – zapytał Doyle.
Wróciła do radia.

- Możemy spróbować – nadeszła odpowiedź.
- Spróbujmy – powiedział Doyle.

- Księżniczko, czy mam pozwolenie na szczerą wypowiedź?
Uśmiechnęłam się.

- Nie wydaje mi się, żebyś potrzebowała mojego pozwolenia, ale jeżeli tak, to bardzo
proszę.

- Czy Książę Cel sądzi, że jesteś tak głupia? Nikt nie uwierzyłby w to gówno.
- Nie wydaje mi się, żeby wierzył, że księżniczka jest głupia – odezwał się Doyle. –

Sądzę, że książę oszukuje sam siebie.
- Chodzi ci o to, że naprawdę szczerze spodziewa się, że ona pójdzie z nim i nie będzie

walczyć?
- Wydaje mi się, że taki był plan – stwierdził Doyle.

- Musiałby być szalony, żeby w to wierzyć – powiedziała Gregorio.
- Musiałby – zgodził się Doyle.

Kobieta spojrzała na naszą trójkę.
- Wasze twarze są całkiem bez wyrazu. Staracie się nie pokazać po sobie, co myślicie, ale

wasze puste twarze wszystko mówią. Uważacie, że jest szalony, jak w diagnozie lekarskiej.
- Nie wiem, co to znaczy diagnoza lekarska – odezwał się Doyle.

- Na tyle szalonym, żeby znaleźć się w szpitalu – wytłumaczył Rhys. – On jest księciem
faerie. Takie osoby nie są leczone w zakładach psychiatrycznych.

- Co więc z nimi zrobicie? – zapytała.
- Zamierzamy ich zabić – odrzekł, a nawet w ciemnym samochodzie mogłam znów

zobaczyć tę sugestię uśmiechu.
Gregorio nie odwzajemniła uśmiechu.

- Nie możemy za was zabić księcia.
- Nie wezwałam was, żebyście go dla nas zabili – powiedziałam.
- Więc dlaczego nas wezwałaś, Księżniczko?

- Żebyście mnie stąd zabrali w cholerę, Gregorio. Widziałaś, że Seelie woleli po prostu
odjechać niż walczyć z wami. Myślałam, że nikt nie ośmieli się przeciwstawić amerykańskiemu

wojsku.
- Źle myślałaś – powiedziała.

- I za to bardzo przepraszam.
Sznur samochodów zjechał aż do skraju drogi, wozy zaczęły ocierać się o konary drzew,

ale skoro Humvee były w stanie wytrzymać ogień artyleryjski, kilka konarów nie powinno im
zaszkodzić. Czy Cel i Siobhan pozwolą nam po prostu odjechać? Jak bardzo on był szalony?

Gdzie była Królowa Andais i dlaczego nie trzymała swojego syna na krótszej smyczy?

Rozdział 33

Humvee jechał wzdłuż brzegu drogi, drzewa drapały o okna, boki i dach.

-Książę i jego ludzie muszą nadal być na drodze – odezwał się Rhys - lub poruszają się
szybciej.

- Niech Mistral powie nam, kto jeszcze jest z Celem, poza kapitanem straży – powiedział

Doyle.
Przekazałam prośbę Gregorio. Wyglądała, jakby chciała się sprzeczać, ale Doyle spojrzał

na nią całą mocą swojego spojrzenia. Jego twarz musiała prawie ginąć w mglistości nocy i
ciemnościach wnętrza samochodu, ale coś, co zobaczyła, sprawiło, że chwyciła radio i zrobiła,

o co prosił.
Odpowiedź nadeszła jako lista ludzi, którzy stali za Celem przez wieki. Ale nie byli tak

liczni, jak myślałam. Brakło ważniejszych imion, co nie oznaczało, że sidhe, których nie było,
byli po mojej stronie. Znaczyło po prostu, że opuścili Cela. Ważne było, że Siobhan była jedyną

strażniczką, która mu pozostała. Odkryliśmy, że strażnicy, w większości ci, którzy zaczęli służbę
jako osobista straż mojego ojca, nie zostali zapytani, czy chcą służyć Celowi. Większość z nich

została zmuszona do tej służby, nie składając żadnej przysięgi wierności. Oznaczało to, że ich
służba i dręczenie ich przez Cela było nielegalne według naszego prawa.

Żeby dołączyć do straży strzegącej rodzinę królewską musisz dokonać wyboru i związać
się przysięgą. To, że Cel ukradł ich wolność bez tego, było poważnym nadużyciem władzy.

Gregorio obserwowała nasze twarze podczas przekazywania nazwisk. Jeżeli myślała, że
wyczyta coś w twarzy Rhysa i Doyle’a, to się myliła. Wydaje mi się, że ja wyglądałam po prostu

na zmęczoną.
- Królowa musiała dać strażniczkom wybór – powiedział Doyle.

- Wybór, który powinny mieć od początku – dodał Rhys.
- Tak – potwierdziłam.

- Co macie na myśli mówiąc „wybór”? – zapytała Gregorio.
- Książę Cel zabrał osobistą straż Księcia Essusa, ojca Księżniczki Meredith, po jego

śmierci. Według naszego prawa straż powinna mieć wybór, czy podążyć za nowym księciem,
czy opuścić służbę dla rodziny królewskiej, ale Książę Cel nie dał im tego wyboru. Księżniczka

dowiedziała się tego ostatnio i poprosiła królową, żeby dać ten wybór straży księcia.
- Więc wszyscy odeszli od niego? – zapytała Gregorio.

- Na to wygląda.
- Lub może są w lesie czekając, by wciągnąć nas w zasadzkę – dodał Rhys.

- To również jest bardzo możliwe.
- Nie możesz wyczuć, czy w lesie ukrywa się więcej sidhe? – zapytałam.

- Nie wewnątrz takiej ilości metalu i ludzkiej technologii.
- Jesteśmy prawie oślepieni, Merry. Przebywanie w otoczeniu takiej ilości metalu nie

zabije nas, jak niektóre pomniejsze istoty magiczne, ale ogranicza naszą magię. I to bardzo –
powiedział Rhys.

- Czy to, że pozostali strażnicy ukrywają się w lesie, tłumaczyłoby, dlaczego Cel nie
atakuje? – zapytałam. Przytuliłam się mocniej do Doyle’a. Rhys wyglądał przez okno, starając

się zobaczyć co jest przed nami.
- Może – odrzekł Doyle.

Gregorio sama uderzyła znów w radio.
- Książę ma więcej osobistej straży niż ci, którzy są na drodze. Chcemy sprawdzić las

i zobaczyć, co tam jest.
- Przyjąłem – odezwał się męski głos.

- Więc to też pułapka – stwierdził Rhys - lub czeka na ciężarówki z nami. Przede
wszystkim to my jesteśmy jego celem.

- Czeka z zaatakowaniem nas – powiedział Doyle - ale tak jak my nie możemy używać
magii wewnątrz ciężarówek, tak i on nie może wykorzystać magii przeciwko nam, kiedy

jesteśmy otoczeni przez tak wiele metalu.
- Czy wy mówicie, że możemy pozwolić żeby używali magii, a ciężarówki nas przed nią

obronią? – zapytała Gregorio.

Doyle i Rhys wymienili spojrzenia, a potem Rhys skinął głową i wzruszył ramionami.
- Magia powinna przejść wokół ciężarówek – odpowiedział Doyle. – Tak długo jak wasi

ludzie pozostaną wewnątrz nich, powinni być nietykalni.
Odwróciłam się w ramionach Doyle’a, więc mogłam widzieć jego twarz, mimo

ciemności mogłam dostrzec chociaż trochę z jego wyrazu twarzy. Oczywiście, jeżeli nie
życzyłby sobie tego, nawet jasne światło nie pozwoliłby mi odczytać jego myśli.

- Czy wy mówicie, że jesteśmy całkowicie bezpieczni przed ich magią? – zapytała
Gregorio.

Doyle poruszył się obok mnie, przyciągając mnie nawet mocniej do siebie. Rhys wziął
moją dłoń w swoją, znów bawiąc się moimi palcami w sposób ujawniający zdenerwowanie.

- Mogą, czy nie mogą wykorzystywać magii – odezwałam się.
- To nie jest takie proste – powiedział Doyle.

- No cóż, skoro za chwilę Humvee z Galenem i pozostałymi będzie tuż przy nich,
sugeruję, żebyście zrobili to prostym.

Uśmiechnął się.
- Mówisz tonem królowej.

- Jestem po jej stronie – powiedziała Gregorio. – Mamy ludzi, do Dawsona i mnie należy
zapewnienie im bezpieczeństwa.

Potrząsnęłam głową.
- Uważaj ten ton za co chcesz, Doyle, ja wiem, że obaj ukrywacie coś przede mną.

Powiedz mi.
- Jak życzy sobie moja pani – powiedział. – Żadna magia z jego ręki czy ręki pozostałych

nie może dotknąć nas tutaj. On może tego nie wie, ale jesteśmy bezpieczni wewnątrz
ciężarówek.

- Słyszę „ale” w twoim głosie.
Uśmiechnął się lekko.

- Ale są rzeczy, które mogą przechodzić przez metal.
- Pamiętaj, Merry, nasi ludzie nie używali kiedyś zbroi, z oczywistych powodów, ale

walczyliśmy przeciwko wrogom, którzy tak robili. Nasi kowale zrobili kilka rzeczy, które mogły
przejść przez metal.

- Takich jak? – zapytałam.
- Włócznie, wykute dawno temu – powiedział Doyle. – Zostały zamknięte z inną

magiczną bronią, która nas opuściła.
- Królowa musiałaby dać mu zezwolenie, żeby otworzyć zbrojownię – powiedziałam.

- Musiałaby, a przez to nie wydaje mi się, żeby miał taką broń. Ale nie podoba mi się
fakt, że on i jego zwolennicy są na środku drogi, domagając się czegokolwiek od nas.

- Królowa nigdy nie pozwoliłaby mu okazać słabości czy zła przed ludźmi. Pracowała
zbyt długo i ciężko, by polepszyć reputację Dworu Unseelie, żeby pozwolić teraz zniszczyć to

Celowi. Jedyne na co nigdy mu nie pozwalała, to znęcanie się nad ludźmi, czy znęcanie się nad
kimkolwiek innym przy ludziach.

- A teraz on jest na środku drogi, zachowując się w niedozwolony sposób–
powiedziałam.

- Dokładnie – odrzekł.
- Gdzie jest Królowa Andais? – zapytałam.

- W rzeczy samej, gdzie jest – powiedział Doyle, a potem znów się poruszył, jakby nie
było mu zbyt wygodnie. Było tu niewygodnie, ale to nie siedzenia go martwiły. Doyle mógł

spać na marmurowej podłodze i nie wiercić się.
- Boisz się o nią – powiedziałam.

- Jedna rzecz, o którą oskarżała cię, moja słodka Merry, jest prawdziwa. Pozbawiłaś ją

wszystkich najlepszych i najbardziej przerażających z jej osobistych strażników. Osiągnęła
swoją pozycję, częściowo z powodu…

- Ciebie – dokończyłam za niego.
- Nie tylko mnie.

Skinęłam głową.
- Możesz wypowiedzieć to imię, Doyle. Ciemności Królowej i jej Zabójczego Mroza.

- Dźwięk jego imienia martwi cię.
- Tak, ale to nie oznacza, że nie możemy go wymieniać.

- Tak byłoby, gdybyś była Królową Andais – powiedział Rhys.
- Nie jestem nią.

- A Doyle jest zbyt skromny – stwierdził Rhys. – Tak, Mróz przerażał wrogów królowej,
ale to strach przed Ciemnością Królowej utrzymywała ich w szachu przez tak wiele wieków.

- Przesadzasz – powiedział Doyle.
Potrząsnęłam głową.

- Nie wydaje mi się. Słyszałam, co ludzie mówili o tobie, Doyle. Wiem, co mówiła
królowa. „Sprowadź mi moją Ciemność. Gdzie jest moja Ciemność?” i potem ktoś umierał.

Byłeś jej największą pogróżką, zaraz po sluaghach.
- Czy ty twierdzisz, że Kapitan Doyle jest tak przerażający, jak cała chmara sluaghów? –

zapytała Gregorio.
Wszyscy spojrzeliśmy na nią.

- Tak.
- Jeden człowiek, przeciwko chmarze koszmarów – powiedziała, nawet nie starając się

ukryć niedowierzania w głosie.
- On potrafi być całkiem przerażający na swój sposób – powiedział Rhys.

Gregorio wpatrywała się w Doyle’a, jakby starała się zobaczyć go lepiej
w przytłumionym świetle.

- Czy nie powinnaś powiedzieć sierżantowi Dawsonowi, że ciężarówki mogą być
ochroną przed magią? – zapytałam.
- Powiem mu, że prawdopodobnie będą ochroną – chwyciła radio.

- Niektórzy z nich umieją tworzyć iluzje tak prawdziwe, że mogą wywabić żołnierzy
z ciężarówek – odezwał się Rhys.

- Jaki rodzaj iluzji? – zapytałam.
Rozgorączkowany głos odezwał się przez radio.

- Sierra cztery do wszystkich Sierra, mamy rannych żołnierzy na trasie przejazdu.
Zatrzymać się, żeby udzielić pomocy.

- Taki rodzaj – powiedział Doyle.
- Powiedz im, że nie są prawdziwi – powiedziałam.

- Powiedz im, żeby nie wychodzili z ciężarówek bez względu na wszystko – dodał
Doyle.

Gregorio starała się, naprawdę starała się, ale jedyne do czego nasi żołnierze nie są
wyszkoleni, to do pozostawienia swoich rannych za sobą. To była wspaniała pułapka.

Żołnierze wyszli, żeby sprawdzić co z rannymi, a kiedy opuścili swoje ciężarówki, sidhe
zaatakowali i żadna ludzka magia nie była w stanie ich powstrzymać.

Rozdział 34

Przez radio rozległy się głosy.
- To Morales, ale on zginął w Iraku!

- To Smitty… zabity w Afganistanie…
- Siobhan – odezwał się Rhys. – Potrafi sprowadzić cienie zmarłych, których znasz.

Cholera, myślałem, że utraciła tę zdolność.

- Księżniczka zwróciła moc całej faerie, Rhys, nie tylko nam – powiedział Doyle.
Prawdziwą zasadzką było to, że żołnierze nie zdawali sobie jeszcze sprawy, że są

atakowani. Gregorio przesunęła się na siedzeniu i obróciła do nas.
- To nie brzmi, jakby robili coś naszym ludziom.

- Śmierć nie jest jedyną gierką, w jaką grają sidhe – powiedział Rhys.
- Co masz na myśli? – zapytała.

Rozległy się strzały.
- Strzelają do nas – powiedziała Gregorio i wróciła do radia, próbując dowiedzieć się

czegoś.
- Mercer właśnie postrzelił Jonesa – usłyszeliśmy głos Dawsona. – Strzela do nas.

- Strzela do potworów – powiedział Doyle.
- Co? – zapytała Gregorio.

- Użyli iluzji by sprawić, że wasi żołnierze zobaczyli potwory. On nie wie, że strzela do
was – powiedziałam.

- Ale wszyscy nosimy remedia przeciwko faerie – powiedziała.
- Jesteś pewna, że Mercer je ma? – zapytał Doyle.

- Mogli przekonać go, żeby je ściągnął – wytłumaczyłam.
Zaklęła i wróciła do Dawsona w radiu. Rozległo się więcej strzałów i tym razem

brzmiały inaczej. Gregorio wyłączyła radio, jej twarz była wykrzywiona.
- Musieli zabić Mercera, naszego człowieka. Myślał, że jest z powrotem w zasadzce

w Iraku.
- Niech ludzie wsiadają z powrotem do ciężarówki – powiedział Doyle. – Powiedz im,

żeby nie wierzyli niczemu, co zobaczą na zewnątrz.
- Jest za późno, Doyle – powiedział Rhys. Obaj wymienili spojrzenia, które były zbyt

poważne.
- Może będziemy w stanie przeciwdziałać iluzji – powiedział Doyle.

- Jesteście pod moją ochroną – odezwała się Gregorio. – Moje rozkazy wyraźnie mówią,
że nie możecie opuścić tych pojazdów, aż dojedziemy do samolotu.

Ścisnęłam dłoń Doyle’a i ramię Rhysa. To była pułapka na nas, moich ludzi i mnie.
Zgadzałam się co do tego z Gregorio. Ale krzyki nadal rozlegały się, w potem przeszły we

wrzaski.
- Sierżant Dawson, mów do mnie! – krzyknęła Gregorio do radia.

- Nasi ludzie krwawią. Krwawią ze starych ran, które teraz są świeże. Co u licha się tu
dzieje?

- Cel jest Księciem Starej Krwi. A ten tytuł nie oznacza bynajmniej, że pochodzi ze
starego rodu – powiedział Doyle.

- Masz na myśli, że książę to robi? – zapytała.
- Tak.

Siedziałam w Humvee, ściskając ich obu i nie mogłam myśleć. Może wydarzenia
ostatnich kilku dni czy miesięcy w końcu do mnie dotarły. Byłam zastygła w niezdecydowaniu.

Ludzcy żołnierze nie mieli szansy przeciwko temu, ale to była pułapka na nas, co oznaczało, że
Cel i jego zwolennicy mieli zamiar nas zatrzymać bez względu na to, co zrobimy. Wystarczająco

wiele razy pojedynkowałam się z jego ludźmi, kiedy Cel próbował zabić mnie legalnie. Znałam
ich moce i niektóre z nich były groźne.

- Strzelajcie do niego – powiedziałam. – Sidhe nie są odporni na kule.
- Nie możemy strzelać do księcia i jego straży, chyba że zaatakują nas czymś, co możemy

zobaczyć i przedstawić w sądzie jako dowód – powiedziała Gregorio.
- Cel może wykrwawić was na śmierć nawet nie podnosząc broni – powiedziałam,

pochylając się w przód tak daleko jak pozwalał mi na to pas.

- Nie możemy udowodnić, że tak robi – powiedziała. – Nigdy nie próbowała pani
udowodnić magicznego ataku w wojskowym sądzie. Ja tak. To nie jest przyjemne.

- Wolicie raczej wszyscy zginąć? – zapytałam.
- Możemy im pomóc, Meredith – odezwał się Doyle.

Odwróciłam się do niego.
- To właśnie tego chce, Doyle. Wiesz o tym. Rani żołnierzy, żeby nas wywabić.

- Tak, Meredith – powiedział, otulając moją twarz swoją wolną ręką - i to jest dobra
pułapka.

Potrząsnęłam głową i przesunęłam się z powrotem, żeby go dotknąć.
- Żołnierze zakładali, że będą musieli nas bronić.

- Giną, żeby nas bronić – powiedział.
Moje gardło ścisnęło się, a oczy zapiekły.

- Nie – wyszeptałam.
- Pozostaniesz w tej ciężarówce, bez znaczenia co się stanie, Meredith. Nie możesz

wysiąść.
- Kiedy wszyscy zginiecie, wywleką mnie z niej. Wywleką mnie i zabiją. Mnie i wasze

nienarodzone dzieci.
Wzdrygnął się, a tego nigdy wcześniej nie widziałam. Ciemność nie wzdryga się.

- To było niemiłe, Moja Księżniczko.
- Prawda zawsze jest niemiła – powiedziałam i pozwoliłam mu usłyszeć swój gniew.

- Ona ma rację, Kapitanie – powiedział Rhys.
- Czy mamy pozwolić im zginąć za nas? – zapytał Doyle.

Rhys westchnął, a potem pocałował mnie w policzek.
- Podążę tam, gdzie poprowadzi mój kapitan, wiesz o tym.

- Nie – powiedziałam głośniej.
- Nie mogę pozwolić, żeby ktokolwiek z was opuścił pojazd – powiedziała Gregorio.

- A co zamierzasz zrobić, żeby nas powstrzymać? – zapytał Doyle z ręką na klamce
drzwi.

- Cholera – powiedziała i złapała radio.
Doyle dotknął jej ramienia.

- Nie pozbawiaj nas tego małego elementu zaskoczenia, jaki mamy.
Wyłączyła przełącznik i spojrzała na niego.

- Księżniczka ma rację. Ta zasadzka jest po to, żeby wywabić was na śmierć.
- Dokładnie tak – odrzekł. Odwrócił się do mnie. – Pocałuj mnie, Meredith, moja

Merry.
Potrząsałam nieprzerwanie głową.

- Nie.
- Nie dasz mi pocałunku na do wiedzenia?

Chciałam krzyknąć na niego, ale nie mogłam. To nie wpłynęłoby na jego głupotę
w żaden sposób, a na końcu i tak nie puściłabym go bez pocałunku.

Pocałowałam go, lub może to on pocałował mnie. Pocałował mnie delikatnie, tuląc
rękami moja twarz, a potem wciągnął mnie w swoje ramiona, więc nasze ciała przycisnęły się

do siebie. Odsunął się z ostatnim prostym pocałunkiem złożonym na moich wargach.
- Moja kolej – powiedział Rhys.

Odwróciłam się do niego ze łzami lśniącymi w oczach. Nie mogłam płakać, jeszcze nie.
Twarz Rhysa była tak smutna, spokojna, ale taka smutna. Pocałował mnie delikatnie, a potem

chwycił mnie gorączkowo, prawie boleśnie i całował mnie jakby moje usta były jedzeniem
i wodą, i powietrzem, a on zginąłby bez mojego pocałunku. Czułam gorączkowość jego ust,

jego dłoni i jego ciała, a kiedy w końcu oderwał się ode mnie, oboje byliśmy bez tchu.

- Jej – powiedziała Gregorio, a potem dodała – przepraszam.
Nie patrzyłam na nią, tylko na Rhysa.

- Nie idź.
Drzwi za mną otworzyły się i obróciłam się akurat, żeby zobaczyć Doyle’a

wyślizgującego się na zewnątrz.
- Jeżeli jestem twoją królową, to mogę rozkazać ci pozostać – wyszeptałam.

Doyle pochylił się stojąc w drzwiach.
- Przysięgałem, że nigdy więcej nie będę słuchał krzyków ludzi umierających z mojego

powodu, Meredith.
- Doyle, proszę.

- Jesteś i zawsze będziesz moją Merry – a potem zniknął.
Dźwięk, który uciekł z moich ust był prawie płaczem, a nie był to dźwięk, który

chciałabym kiedykolwiek usłyszeć wychodzący z moich ust.
Drzwi po drugiej stronie otworzyły się i odwróciłam się, żeby zobaczyć wysiadającego

Rhysa.
- Rhys, nie!

Uśmiechnął się do mnie.
- Wiem, że powinienem zostać, ale nie mogę pozwolić mu iść beze mnie. Jest moim

kapitanem i był nim przez ponad tysiąc lat. I ma rację. Ja również przysięgałem, że nigdy nie
pozwolę, żeby ludzie umierali za mnie. To było złe wtedy i nadal jest złe – wyciągnął rękę

i dotknął mojej twarzy.
Przycisnęłam jego dłoń do policzka.

- Nie idź.
- Wiesz, że kocham cię bardziej niż swój honor, ale Doyle nie byłby Doylem, gdyby

odczuwał to w ten sam sposób.
Pierwsza łza wpłynęła, gorąca i bolesna, w dół mojej twarzy, kiedy odsuwał swoją rękę.

Przytrzymałam ją obiema rękami.
- Rhys, proszę, na miłość Bogini, proszę!

- Kocham cię, Merry. Kocham się, od kiedy miałaś szesnaście lat.
Pomyślałam, że mogę zadławić się następnymi słowami, ale wypowiedziałam je.

- Ja również ciebie kocham Nie umieraj dla mnie.
Uśmiechnął się, a ten uśmiech niemalże sięgnął jego oczu.

- Zrobię, co będę w stanie.
A potem odszedł w noc i ku dźwiękom walki.

Rozdział 35

Gregorio odwróciła się na siedzeniu i chwyciła mnie za ramię. Trzymała mnie mocno.
Wydawało jej się, że wie, o czym myślałam, ale myliła się. Byłam śmiertelna i wiedziałam o tym.

Ale byłam również po części człowiekiem, a po części skrzatem, co oznaczało, że mogłam
wykorzystywać magię wewnątrz auta. Mogłam korzystać z każdej odrobiny magii, jaką miałam

i nie cierpieć. Nie chciałam wysiadać z auta. Potrzebowałam zwabić Cela do samochodu.
Gdybym mogła zbliżyć się do niego, mogłam go zabić, a otoczona przez metal nie

ucierpiałabym od jego magii. Mogliśmy obrócić pułapkę przeciwko niemu. Gdybyśmy tylko
wymyślili, jak zwabić go do mnie. Gdybym pomyślała o tym, zanim Doyle i Rhys wyszli w auta,

oni by to zrobili, ale wtedy byłam zbyt wzruszona. Bogini, pomóż mi coś wymyślić!
- Gregorio – powiedziałam. – Musimy zwabić księcia do mnie, do tego samochodu.

- Oszalałaś? On sprawia, że ludzie krwawią na odległość.
- Oboje mamy odmianę ręki krwi. To dziedziczne w rodzinie. Ale magia nie może

dotknąć nas przez metal tego samochodu. A moja magia może wydostać się.
- Dlaczego ty możesz wykorzystywać magię w samochodzie, a on nie?

- Jestem po części człowiekiem. Moja magia działa tutaj, tak jak twoja i Dawsona.
Spojrzała na kierowcę. Dwie kobiety wymieniły długie spojrzenia.

- Jeżeli pozwolimy ją zabić, najmniejsze co nas czeka, to wydalenie ze służby –
powiedziała kapral Lance. – Będziemy miały szczęście, jeżeli nie zostaniemy postawione w stan

oskarżenia.
Gregorio odwróciła się do mnie.

- Lance ma rację.
- Słuchajcie tych krzyków. Wasi ludzie umierają. Moi ludzie są w niebezpieczeństwie.

Możemy to zatrzymać, ponieważ jeżeli książę zginie, jego sprzymierzeńcy rozpierzchną się
w noc, bo jeżeli nie będzie mógł wstąpić na tron, nie będzie podstawy do walki. Walczą, żeby

mnie zabić i wygrać tron dla tego, kogo wybrali. Jeżeli zabierzemy im ich wybrańca, zabierzemy
im powód do walki.

Kobiety wymieniły następne spojrzenie. Wyjątkowo przerażające krzyki rozlegały się
w ciszy pomiędzy strzałami a magią. To był dźwięk śmierci. To był dźwięk śmiertelnego życia,

które nagle jest rozdarte.
- Gdybym to zrobiła, jak mogłabym go zwabić? – zapytała Gregorio. W chwili, w której

to powiedziała, wiedziałam, że to zrobi, jeżeli tylko wymyślę sposób, żeby go do mnie zwabić.
Odezwałam się myśląc na głos, ponieważ nie miałam wyraźnego planu.

- Chce mnie znaleźć. Teraz wie, że nie ma przy mnie w samochodzie moich strażników.
Gdybym była nim, czy jego sojusznikami, szukałabym siebie.

Po drugiej stronie drogi, pomiędzy drzewami, pojawiła się mgła. To nie była szeroka
droga i zanim udało mi się wydobyć z siebie głos, żeby ostrzec, w tej mgle pojawiły się postacie,

których tam nie powinno być, których nie było tam chwilę wcześniej. Powinnam pamiętać, że
nadal byłam na ziemiach faerie, a tutaj życzenia spełniają się. Chciałam, żeby znalazł mnie Cel,

ale nie wszyscy jego wojownicy. Kiedy życzysz sobie czegoś w faerie musisz być ostrożna
i dokładnie wyrażać swoje życzenia.

Rozdział 36

Siobhan wyszła z mgły, jej długie białe włosy otaczały ją jak pajęczyna rozwiewana
przez wiatr. Była tak blisko, że mogłam widzieć runy rzeźbione na jej białym pancerzu.

Wiedziałam, że pancerz może wygląda, jakby był wyrzeźbiony ze starej kości, ale widziałam ją
na piasku w trakcie pojedynku i wiem, że ta „kość” jest twardsza niż jakikolwiek metal. Miecz,

który trzymała w ręce, był również biały. Ostrze było zabójcze nawet dla nieśmiertelnych. Dla
mnie było aż przesadnie zabójcze. Uniosła miecz tak, że odbił się w nim blask księżyca. Na

kraju kościanego ostrza lśniła krew. Może była to krew ludzkich żołnierzy, a może nie.
Chciała, żebym myślała, że to krew moich mężczyzn, moich kochanków, ojców moich

dzieci. Chciała, żeby widok tej krwi był ciosem, który mnie osłabi, kiedy nadejdzie prawdziwa
krew. Ale wiedziałabym, gdyby to krew Doyle’a zdobiła jej ostrze. Wiedziałabym, gdyby to

Rhys został zraniony. A mimo, że bardzo ceniłam Sholto i Mistrala, moje serce przetrwałoby
ich śmierć.

- Cholera – powiedziała Gregorio. Poczułam jak zaczyna rzucać zaklęcie, ukłucie
narastającej mocy. Było słabe, ale bardzo rzeczywiste.

- Nie – powiedziałam. – Wiem, co robić.
- Jesteś szalona? – zapytała kierowca. – Spójrz na nich.

Spojrzałam na innych żołnierzy będących z Siobhan. Ich zbroje, on sami, wyglądali na
bardzo Seelie sidhe. Byli w kolorach srebrnym i złotym, ale mieli również pancerze, które

wydawały się zrobione z liści, kory, futra i rzeczy, na które ludzie nie mają określeń. Unseelie
trzymali się bliżej swojego pochodzenia, nie przehandlowali wszystkiego dla metalu i klejnotów.

Rozpoznałam niektórych żołnierzy, ale niektórych nie widziałam nigdy wcześniej w pełnej
zbroi. Ale stali za Siobhan, a nie przed nią. Zabij ją, a pozostali pozostaną bez dowódcy, jak wąż

bez głowy.
- Dorastałam patrząc na nich – powiedziałam w końcu.

Skoncentrowałam się na Siobhan, która była prawą rękę Cela dłużej, niż pamiętałam.
Obawiał się jej Doyle, a Ciemność nie boi się prawie niczego. Ale niektóra magia nie szanuje

mocy, zabija króla równie szybko jak żebraka.
Obniżyłam okno. Zawołała do mnie.

- Krew twojej Ciemności zdobi moje ostrze.
Odpięłam pas i klęknęłam, wyciągając z pochwy Aben-dul. Dziwne ostrze

z przerażającymi rzeźbieniami pasowało do mojej dłoni, jakby zawsze czekało, żeby moje palce
go chwyciły. Było gładkie, jak przesunięcie jedwabiu po skórze. Skinęłam na wojowniczkę

ostrzem.
Zaśmiała się.

- Zaskoczyłaś mnie, kiedy użyłaś ręki ciała na Rozenwyn i Pasco, ale teraz wiem, że
muszę pozostać z daleka od ciebie, Księżniczko. Nie dam się dotknąć taką małą rączką jak

twoja. Mogę zabić cię z odległości i uwolnić faerie od skazy twojej śmiertelnej krwi. Tej nocy
ustanowię na tronie prawdziwego księcia, a twoje wyzwanie zostanie zapomniane.

Rozenwyn i Pasco byli bliźniętami, więc może to dlatego ręka ciała złączyła ich w jedną
masę. To była najbardziej przerażająca rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. Na tyle przerażająca,

że Siobhan oddała swój miecz i poddała się mnie i moim strażnikom.
- Blefuje – powiedziałam na głos, na użytek żołnierzy. – Musiałaby wywabić mnie

z auta, żeby zadziałała magia, a nie chce mnie dotknąć.
- Dlaczego nie? – zapytała Gregorio.

- Boi się ręki ciała.
- Co to jest ręka ciała?

Nie musiałam tłumaczyć, ponieważ za chwilę, jeżeli wszystko pójdzie dobrze,
wytłumaczenie pojawi się samo.

Siobhan zaczęła się zbliżać, zmniejszając odległość jaka nas dzieliła. Miała zamiar
podejść bliżej, choć wciąż na bezpieczną odległość, najwidoczniej do tego co planowała,

potrzebowała mniejszej odległości pomiędzy nami. Pozostali podchodzili za jej plecami, ich
pancerze lśniły wieloma kolorami i kształtami, jak jakaś zła tęcza, ułożona z twoich

najwspanialszych marzeń i najgorszych koszmarów. Byliśmy Unseelie, przerażający i cudowni.
- Cokolwiek zamierzasz zrobić – powiedziała Gregorio - lepiej zrób to szybciej.

Otworzyłam ten niewidzialny znak na mojej dłoni, która dzierżył rękę ciała. Ten znak
dotknął teraz rękojeści Aben-dula. To zaczarowana broń, ale kiedy znajdzie odpowiedniego

właściciela, nie trzeba uczyć się nią władać. Jest tylko odczucie prawa posiadania i wiedzy, jakby
używanie tej broni było jak oddychanie czy bicie serca. Nie musiałam myśleć, jak skupić moc

ręki ciała na ostrzu. Po prostu to zrobiłam.
Siobhan sięgnęła za siebie i wyciągnęła zza siebie paczkę. Otworzyła klapkę i zaczęła

manipulować czymś.
- Bomba – krzyknęła Gregorio.

- Nie rozwali tego samochodu – powiedziała kierująca.
- A co stanie się, jeżeli rzuci to wybijając okno? - Zapytałam ostrożnym głosem,

ponieważ gdyby mój głos zadrżał, straciłabym panowanie nad sobą. Nigdy wcześniej nie
używałam Aben-dula i było to jakby iść krok za krokiem z czymś gorącym i niebezpiecznym

w rękach. Ostrożnie, lub rozlejesz.
- Nikt nie może rozbić tego okna – powiedziała kierowca, uderzając kostkami w okno. –

Po prostu podnieś szybę, Księżniczko.
- Nie masz pojęcia, jak silna jest Siobhan – powiedziałam. – Może przerzucić

czymkolwiek, wybijając każde szkło.

Kierująca odwróciła się na swoim siedzeniu i spojrzała na Gregorio.
- Sidhe są aż tak silni?

- Wywiad mówi, że tak.
- Cholera – powiedziała i zaczęła szukać czegoś po omacku na podłodze.

Skupiłam swoją uwagę na Siobhan i jej paczce. Myślałam, że wystarczy, że uwolnię swoją
moc, ale teraz, nagle, musiałam się skupić. Wycelowałam miecz w rękę, która trzymała ten

niewinnie wyglądający pakunek. Jeżeli żołnierz mówi mi, że to bomba, to ja jej wierzę.
Siobhan stała i uniosła dłoń do tyłu, żeby rzucić. Potem ramię nie było już takie długie
jak powinno. Pomyślałam, strumień, zakrzywienie i stało się… Ciało jej ręki spłynęło na

uchwyt
paczki. Widziałam, jak mój ojciec to robi koncentrując się na części ciała, jaką chciał uszkodzić.

Żeby to zrobić, musiał dotknąć ciała, ale zasady były takie same. Był w stanie stopić ciało do
pewnego stopnia, a potem to zatrzymać, jeżeli chciał. Ja nie miałam jeszcze takiej kontroli. Nie,

będąc uczciwą przynajmniej przed sobą, chodziło mi o bombę i nie miałam zamiaru
zatrzymywać tego, co mogła zrobić ręka ciała. Miałam zamiar zrobić Siobhan to, co mogłam

najgorszego.
Krzyknęła i zawyła. Złowrogi blask dochodzący zza jej pleców odsunął się. Stała tam z

pakunkiem wtopionym w jej ciało. Ale poruszała się po pustym okręgu. Nikt z nich nie chciał
ryzykować dotknięcia jej. Znali opowieści o tym, co stało się Pasco i Rozenwyn, nikt nie chciał

ryzykować takiego losu.
Zaczęła biec w stronę Humvee. Nawet jeżeli byłam gotowa ją zniszczyć, podziwiałam jej

odwagę. Wiedziała, co zamierzam zrobić i próbowała ostatnimi siłami zabrać mnie ze sobą. Jej
determinacja była niezachwiana.

Rozległ się strzał z karabinu, tak blisko, że mnie ogłuszył. Nasz kierowca, kapral Lance
otworzyła okno po swojej stronie i strzeliła w jedną z nóg Siobhan, w kolano. Nie byłam nawet

świadoma, że Lance otworzyła okno. Ale musiałam skupić się, musiałam utrzymać zaklęcie
tam, gdzie potrzebowałam. Musiałam… Ciało Siobhan zwinęło się, jej twarz zniknęła pod jej

własnymi wewnętrznymi organami, jakby zalała ją woda. Ale była sidhe i nie mogła umrzeć od
braku powietrza. Mnie można utopić. To był jeden z dowodów, których używała moja ciotka,

żeby nazywać mnie bezwartościową. Ale Siobhan nie mogła umrzeć tylko dlatego, że jej usta i
nos znalazły się wewnątrz kuli jej własnego ciała. Sidhe nie umierają tak łatwo.

Światło księżyca odbijało się w krwi i lśniących organach, nigdy nie oglądanych w świetle
dnia. Nie pozostało z niej nic poza kulą ciała. Jej serce było na zewnątrz, pulsujące, żyjące, tak

jak ostatnim razem, kiedy to zrobiłam. Byłam zbyt daleko, żeby słyszeć jej krzyki, ale nie
miałam wątpliwości, że krzyczy. Krzyczy i przeklina mnie.

- Co porusza się z jej przodu? – zapytała Gregorio.
- Jej serce – odrzekłam.

- To ona nie umarła?
- Nie.

- Jezu!
- Tak – powiedziałam.

Niektóre z postaci w pancerzach upadły na kolana, ale nie wszystkie. Zobaczyłam
Conriego, w czerwieni i złocie, który próbował raz zabić Galena. Wycelowałam miecz w niego

i zaczął się topić. Żaden z nich nie może stać. Jeżeli klęczą, mogą żyć, ale jeżeli przeciwstawią
mi się, będą cierpieć. To było proste.

Kiedy Conri krzyknął i wykręcił się na zewnątrz, ostatni wojownicy upadli na kolana. Ci,
którzy już klęczeli, przycisnęli twarze do ziemi. Martwiło mnie, kiedy robili tak moi strażnicy,

ale tej nocy, w tej chwili, cieszyłam się z tego hołdu. Ci tutaj przybyli, żeby zabić mnie i tych,
których kocham. Jeżeli nie mogę zniszczyć ich wszystkich, muszę sprawić, żeby się mnie bali.

Kapral Lance krzyknęła podając karabin Gregorio i zamykając okno.
- Zamknij okno, musimy odjechać!

- Dlaczego? – zapytała Gregorio.
- Czarownicy! Nie myślicie, kiedy robicie zaklęcie – uruchomiła silnik i ruszyliśmy do

przodu. – Zamknij to cholerne okno!
- Jeżeli zamknę okno, nie będę mogła rzucać tego zaklęcia – powiedziałam.

- Bomba nadal może wybuchnąć.
- Powiedziałaś, że nic nie zaszkodzi temu samochodowi – przypomniałam.

- Jesteś pod naszą ochroną. Wolałabym raczej nie ryzykować.
Przyspieszyła i zaczęła omijać ciężarówki przed nami. Radio zapytało, dlaczego

jedziemy. Słowo „bomba” wydawało się elektryzować każdego.
Silniki ożyły i, niestety, zrobiło się zamieszanie. Zbyt wielu ludzi upadło pod wpływem

iluzji i zaklęć, więc było kilka chwil dezorientacji i ustaleń, kto może zająć się ludźmi rannymi
i martwymi. Były to tylko sekundy, ale właśnie sekundy się tu liczyły.

Nie wiem, o czym sobie myślałam. Po prostu umieściłam bombę w ciele Siobhan. Czy
myślałam, że ciało będzie wystarczającym zabezpieczeniem przed eksplozją? Wydawało mi się,

że tak, ale nie byłam żołnierzem. Tak naprawdę nie byłam nawet wojownikiem. Popełniłam
pomyłkę jak ktoś, kogo główną zdolnością jest magia. Nie myślałam w kategoriach fizycznych,

a nagle fizyczność była tym, co miało najważniejsze znaczenie.
Wybuch bomby uderzył w Humvee, bluzgając kawałkami ciała, kości i odłamkami. Moje

okno było otwarte. Coś uderzyło w moje prawe ramię i górną część klatki piersiowej. Zostałam
odrzucona w tył, zrzuciło mnie z siedzenia i skończyłam na podłodze samochodu.

Aben-dul wyleciał mi z ręki.
- Nie dotykajcie miecza, bez względu na wszystko nie dotykajcie! – wrzasnęłam. – Niech

nikt nie dotyka miecza!
Zmusiłam się, żeby wstać i chwycić rękojeść. Gdyby Gregorio lub Lance dotknęły go,

zmieniłyby się tak jak Conri i Siobhan…
Twarz Gregorio pojawiła się ponad mną.

- Jesteś ranna! – odwróciła się do kierowcy. – Jest ranna. Księżniczka jest ranna!
Nadal próbowałam sięgnąć po miecz. To było tak, jakby cały świat dookoła mnie

skurczył się do konieczności odzyskania miecza. Nie mogłam pozwolić, żeby go dotknęły. Nie
mogły go dotknąć! Nie były w stanie tego zrozumieć.

Gregorio zaczęła odpinać moja pelerynę. Odczołgałam się na siedzeniu, podczas kiedy
kapral Lance jechała nierówną drogą. Zacisnęłam ręce na rękojeści, kiedy poczułam Gregorio

za sobą.
- Muszę zobaczyć rany, Księżniczko, proszę.

Przeszła na tył do mnie. Jej ręce były zakrwawione, kiedy wyciągnęła je do mnie.
Odwróciłam się od niej i wykorzystując każdą odrobinę koncentracji, jaka mi pozostała,

wsunęłam Aben-dul do pochwy i nałożyłam zamknięcie.
Gregorio odwróciła mnie twarzą do siebie, podczas kiedy Humvee podskakiwał na

drodze.
- Kurwa! Potrzebujemy lekarza, natychmiast!

Spojrzałam na dół, na miejsce, na które patrzyła i zobaczyłam gwoździe sterczące
z mojego ciała tam, gdzie skórzany płaszcza odsłaniał nagą skórę. Spojrzałam w dół na krew
i rzeczy wystające ze mnie i pomyślałam: Czy to nie powinno bardziej boleć?

- Jej skóra jest zimna. Jest w szoku. Kurwa!
Pomyślałam, nie, nie mogę być w szoku. To może mnie zabić. Nieprawdaż?
Nie widziałam wyraźnie, ale w chwili, w której zdecydowałam, że nie wpadnę w szok,

uderzył we mnie ból. To było jak małe nacięcie, które nie boli, dopóki nie zobaczysz krwi. Ale

to nie było małe, a ból był tnący, palący. Dlaczego to paliło? Czy to była moja wyobraźnia, czy
naprawdę mogłam poczuć gwoździe osadzone w moje ciało?

Chwyciłam Gregorio lewą ręką, ponieważ nie mogłam unieść prawej. Coś było bardzo
niedobrze z moim ramieniem.

- Potrzebuję Doyle’a. Potrzebuję Rhysa. Potrzebuję moich mężczyzn.
- Wywieziemy cię w bezpieczne miejsce, a potem będziemy martwić się o twoich

strażników – odkrzyknęła kierowca.
Kapral Lance nadal jechała, a pozostałe Humvee poruszały się jak tylko mogły.

Minęliśmy samochód, w którym jechali Galen, Sholto i Mistral. Nie było ich w nim. Gregorio
starała się zmusić mnie do położenia. Odepchnęłam jej ręce. Gdzie oni byli?

Wysłałam moją magię szukając ich i poczułam szarpnięcie tej linii mocy. Ktoś, kto
dołączony był do mojej mocy, był ranny, bardzo ranny. Jego życie migotało jak ogień na

bardzo mocnym ogniu. Nadchodziła śmierć.
Nie myślałam o niczym innym poza tym, że muszę się do niego dostać. Muszę się do

niego dostać. Muszę… dotknęłam Gregorio w twarz.
- Przepraszam – wyszeptałam, a potem uśmiechnęłam się do niej. Wezwałam moją

magię i pozwoliłam jej zobaczyć to, co chciałam, żeby zobaczyła, choć niekoniecznie to, co ona
chciałaby widzieć. Wszystko, jeżeli tylko pomoże mi się stąd wydostać, do tego migoczącego

światła, które wyczuwam w ciemności.
Jej twarz złagodniała.

- Kevin – wyszeptała.
Uśmiechnęłam się, a kiedy pochyliła się, żeby mnie pocałować, oddałam jej pocałunek,

bardzo delikatnie, a potem popchnęłam ją na siedzenie, nadal uśmiechniętą. Musiała marzyć o
mężczyźnie, który dał jej ten pocałunek. Był to ten rodzaj magii, który był całkowicie

nielegalny, traktowany tak samo jak narkotyki gwałtu na randce. Ale nie byłam zainteresowana
niczym, oprócz wydostania się stąd.

Otworzyłam drzwi. Lance nacisnęła hamulec.
- Co robisz, Księżniczko? – krzyknęła.

- On umiera. Muszę mu pomóc – wyszłam na drogę. Wykorzystałam moje zdrowe
ramię, żeby utulić to ranne i zaczęłam iść miedzy drzewami. Mogłabym biec, ale ta linia mocy

migotała zbyt słabo. Gdybym biegła, mogłabym ją utracić, jakby mój bieg był mocniejszym
wiatrem, niż to życie mogło wytrzymać. Modliłam się i owinęłam wokół siebie magię. Miała

utrzymać mnie niewidoczną dla naszego kierowcy, żeby nie próbowała wciągnąć mnie
z powrotem. Magię, która sprawiała, że wyglądałam jak osoba, którą spodziewasz się zobaczyć

i pragniesz zobaczyć. To była ta część osobistej magii, której wcześniej nie próbowałam, ale
nagle wiedziałam jak to zrobić. Ukryłam się za obrazem tego, kogo chcieli zobaczyć i oddaliłam

się od nich. Musiałam go znaleźć, zanim umrze. Nie pozwalałam sobie na myślenie o tym, kogo
ścigam. Będzie wystarczająco czasu żeby zobaczyć kogo utraciłam, kiedy znajdę się u jego

boku.

Rozdział 37

Pośród wszystkich, których spodziewałam się znaleźć na końcu tej nici mocy, nie było

żołnierza. Mężczyzna leżący na brzuchu, ukryty był w miejscu, w którym wczołgał się w las.
Jego mundur zrobił to, co dla mnie robiła moja magia, ukrył go.

Mogłabym zastanawiać się, czy źle skręciłam, czy podążyłam za złym zapachem, ale
uczucie pośpiechu i słuszności było zbyt wyraźne. To był mężczyzna, który mnie przyciągnął,

krwawiąc magią, będąc u kresu walki o życie.
Uklękłam na liściach i roślinach w lesie, w zimowym lesie. Musiałam odwrócić go lewą

ręką, ponieważ moje prawe ramię było nadal pełne gwoździ. Mogłam zgiąć rękę, ale nie
mogłam unieść jej wystarczająco wysoko, żeby zrobić coś więcej poza podtrzymaniem ciała

mężczyzny, którego pchnęłam. Ból spowodowany tylko tak małym ruchem był straszliwy.
Pozbawił mnie tchu, a nagie czarno- białe drzewa zafalowały wokół mnie w rytm

przepływającej przeze mnie słabości. Przez chwilę odpoczywałam, opierając się o pierś
mężczyzny, z zamkniętymi oczami, niepewna, czy zemdleję, czy dojdę do siebie.

Potem coś opadło na mój policzek. Dotyk sprawił, że uniosłam głowę. Pojedynczy
różowy płatek róży ześlizgnął się na pierś mężczyzny. Bogini była ze mną. Nie mogłam

zawieść.
Uniosłam wzrok i spojrzałam na twarz mundurowego. To był czarownik Dawson, ze

swoimi jasnymi włosami i bladą twarzą. Przerażająco bladą, pomiędzy mrokiem drzew.
Wyglądał jak swój własny duch.

Dotknęłam jego twarzy moją zdrową ręką. Była lodowata w dotyku. Sprawdziłam puls
na szyi. Gardło ścisnęło mi się, ponieważ nic nie wyczułam. Wtem… delikatny, wahający się

puls. Był bliski śmierci, ale jeszcze nie umarł.
- Bogini, pomóż mi pomóc jemu – wyszeptałam.

Różowy płatek zawiało, czy też przetoczył się na jego usta. Jego oczy otwarły się
i chwycił moje ranne ramię. Ból przyćmił mi wzrok, wypełniając świat białymi mroczkami

i mdłościami.
Mój wzrok oczyścił się, a ktoś trzymał mnie w ramionach. To był Dawson, siedzący

i patrzący na mnie.
- Księżniczko Meredith, dobrze się czujesz?

Zaśmiałam się. Nic nie mogłam na to poradzić. To on był tym, który niemalże umarł,
a chce wiedzieć, czy ja czuję się dobrze. Jego dłoń unosiła się ponad moim ramieniem i ręką

gdzie nadal były powbijane gwoździe. Podniósł zakrwawioną dłoń i pokazał mi gwóźdź.
- Obudziłem się z tobą i tym na mnie. Umierałem. Wiem, że umierałem. Ocaliłaś mnie.

Jak?
Nie miałam pojęcia, jak to wytłumaczyć. Otworzyłam usta, żeby powiedzieć „Nie mam

pojęcia”, ale wyszło z nich co innego.
- Pamiętasz, kiedy poczułeś wołanie mojego dotyku?

- Tak.
- Podążyłam za twoim wołaniem.

- Ale jesteś ranna.
- Ale ty nie – odrzekłam. – Pomóż mi.

Zrobił to, o co prosiłam nie sprzeczając się. Może był w szoku, lub może nie mógł mi
odmówić. Nie wiedziałam tego i o to nie dbałam. W ciemności było więcej potrzebujących.

Mogłam to wyczuć.
Dawson podtrzymywał mnie za zdrową rękę i pozwolił mi wyprowadzić nas z pomiędzy

drzew. Walka była odległymi odgłosami strzałów, błyskami błyskawic i zielonego ognia. Ogień
oznaczał, że Doyle nadal żyje. Chciałam iść do niego, ale następny różowy płatek opadł na

przód mojego płaszcza. W tej chwili, bardziej niż w jakiejkolwiek wcześniej, zaufałam Bogini.
Zaufałam, że nie zmuszałaby mnie do ocalenia żołnierzy, gdybym miała utracić mężczyzn,

których kochałam. Modliłam się o wystarczającą odwagę, żeby nie zasłabnąć czy nie zwątpić.
Moją nagrodą było następne ciało na ziemi.

Mężczyzna leżał na plecach. Ciemne oczy wpatrywały się w niebo. Jego usta otwierały
się i zamykały, jakby nie mógł zorientować się, jak się oddycha. Przód jego munduru był

rozdarty po jednej stronie klatki piersiowej. Był oderwany jakby przez coś mocniejszego niż
ludzka ręka. Jego pierś parowała na zimowym powietrzu. Nigdy nie widziałam rany parującej na
zimnie, nigdy nie pomyślałam „Ciepło życia uchodzi”.

Dawson pomógł mi klęknąć.
- Brennan, to jest Księżniczka Meredith – powiedział Dawson. – Ona ci pomoże.

Usta Brennana otworzyły się, ale nie wyszły z nich żadne słowa, tylko strużka krwi,
która była zbyt ciemna, zbyt gęsta. Położyłam różowy płatek na jego twarzy, ale tutaj nie było

cudownego obudzenia się. On był świadomy i przerażenie na jego twarzy mówiło, że wie, że
umiera. Nie wiedziałam, jak uzdrowiłam Dawsona, więc nie wiedziałam jak to powtórzyć.

- Bogini, pomóż mi pomóc mu – modliłam się.
Brennan zadrżał, jego ciało skręciło się w konwulsjach i rozległ się dźwięk z jego klatki

piersiowej, jakby próbował oddychać.
- Pomóż mu, proszę – odezwał się Dawson.

Położyłam rękę na jego ranach i modliłam się, a potem był ból. Ból, który ukradł mi
świat, a kiedy ocknęłam się, zorientowałam się, że leżę na piersi żołnierza.

Jakaś ręką głaskała moje włosy. Otworzyłam oczy, żeby ujrzeć Brennana patrzącego na
mnie. Dawson tulił głowę Brennana w swoich ramionach i obaj patrzyli na mnie. Patrzyli,

jakbym była najcudowniejszą istotą na świecie. Patrzyli na mnie, jakbym szła po wodzie. Ta
myśl nie wypełniła mnie pocieszeniem, tylko niejasnym lękiem. Nigdy nie chciałam, żeby

jakikolwiek człowiek patrzył tak na mnie.
Brennan uniósł w górę zakrwawiony gwóźdź, więc mogłam go zobaczyć.

- Pojawił się, tak jak u mnie. Krew i gwóźdź, a potem był uzdrowiony.
Skinęłam głową, jakby to dla mnie miało jakiś sens. Tym razem miałam przy każdej ręce

żołnierza, a kiedy Brennan chwycił moje ranne ramię, to już tak nie bolało. Pomyślałam, że
uzdrawiam każdą ze swoich ran od gwoździa za każdym razem, kiedy uzdrawiam żołnierza. Czy

to oznaczało, że mogłam uzdrowić tylko tylu żołnierzy, ile miałam gwoździ w swoim ciele?
Z jednej strony uzdrowienie się było dobre, ale z drugiej było tu więcej żołnierzy, niż miałam

gwoździ w swoim ciele. Czy utracę zdolność uzdrawiania, kiedy uzdrowię się całkiem? Nie
chciałam pozostać ranna, ale… Oddaliłam od siebie tę myśl. Zrobimy, co będziemy mogli,

a potem zobaczymy. Nie zrobię wszystkiego, co będę mogła, myśląc o tym. Zrobię, co mogę
najlepiej idąc i pozwalając, żeby mężczyźni których ocaliłam, pomogli mi. Jeżeli będę myśleć

zbyt mocno, będę jak Piotr idący przez morze za Jezusem. Było dobrze, dopóki nie zaczął
myśleć za mocno, wtedy upadł pod naporem fal. Nie mogłam pozwolić sobie na upadek.

Mogłam wyczuć rannych w mroku. Wzywali mnie, a ja musiałam odpowiedzieć.
Razem znaleźliśmy dwóch żołnierzy. Nie wiedziałam, co Cel i jego ludzie zrobili, ale

było tak, jakby wszyscy ranni odczołgiwali się, żeby umrzeć. Gdzie byli lekarze, medycy? Gdzie
byli wszyscy? Mogłam słyszeć odgłosy walki z daleka, chociaż już bliżej teraz, kiedy

poruszaliśmy się. Ale jakakolwiek iluzja nie została użyta, sprawiała, że odczołgiwali się żeby
umrzeć, a nie szukali pomocy.

Dawson i Brennan pomogli mi klęknąć obok leżących żołnierzy. Zajęło mi chwilę,
zanim zorientowałam się, że jeden z żołnierzy to była kobieta. Była ukryta pod kamizelką

i jakimś ekwipunkiem. Jej skóra była prawie tak ciemna w ciemności drzew, jak Doyle’a.
- To Hayes – powiedział Dawson.

Brennan klęknął obok drugiego żołnierza, leżącego na boku.
- To Orlando, sir.

Położyłam rękę na szyi Hayes i poczułam coś lepkiego. Nie kłopotałam się, żeby unosić
rękę w kiepskim świetle. Wiedziałam, że to zaschła krew. Nie powinna zaschnąć tak szybko,

prawda? Czy straciliśmy poczucie czasu?
Odezwałam się na głos, nie myśląc o tym.

- Czy ona kiedykolwiek była ranna?
- Tak – odpowiedział Brennan. – Oboje dostaliśmy w tej samej zasadzce. Wyciągnęła

mój tyłek, tak jak zrobiła tutaj z Orlando.
- Czy twoja rana na piersi była starą raną? – zapytałam.

- Tak, psze pani. Ten książę wskazał ręką na mnie i to było tak, jakby rana wróciła.

Potem rozpruł moją kamizelkę, żeby widzieć ranę. Wydawał się cieszyć z tego widoku.
- A ona była ranna w szyję? – zapytałam.

- Tak, psze pani.
Cel ranił moich ludzi. Ranił ludzi, którzy przysięgli mnie bronić. Umierali, żeby chronić

mnie i moich mężczyzn. To nie było właściwe. To my powinniśmy chronić ich, a nie
odwrotnie.

Modliłam się do Bogini, kiedy dotknęłam Hayes. Była odważna i ocaliła życie innych
z takimi ranami na ciele. To wydawało się złe, że jej życie uchodziło znów, ale nawet w środku

koszmaru chwyciła innego żołnierza i wyciągnęła go ze sobą. Taka odważna.
Znów był ból, ale tym razem nie zemdlałam. Tym razem zobaczyłam, jak gwóźdź

wypycha się z mojego ciała i wypływa z krwią. Krew spłynęła na twarz Hayes, a jej oczy
otworzyły się szeroko i błysnęły bielą. Sapnęła i chwyciła moją rękę. Gwóźdź upadł na jej pierś

i jej druga ręka zacisnęła się na nim odruchowo, jakby tego nie zauważyła.
- Kim jesteś?

- Jestem Księżniczka Meredith NicEssus.
Chwyciła mocno moją rękę, jej pięść przycisnęła gwóźdź do swojej piersi. Przełknęła

mocno.
- To nie boli.

- Jesteś uzdrowiona – powiedział Dawson pochylając się nad nią.
- Jak?

- Pozwól jej uzdrowić Orlando, to zobaczysz.
Dawson pomógł mi wstać, ale czułam się trochę lepiej i nie musiałam tak mocno

opierać się na jego ramieniu. Pozwoliłam jednak, żeby on i Brennan pomogli mi uklęknąć.
Nadal nie mogłam poruszać ramieniem, chociaż moja ręka i przedramię ruszały się teraz lepiej.

Orlando nie miał na sobie widocznych ran, ale jego skóra była zimna w dotyku, a ja nie
mogła odnaleźć pulsu na szyi, nawet tak niepewnego, jaki miał Dawson. Starałam się nie myśleć

o tym, co to oznaczało. Starałam się nie wątpić w ten cud, nie myśleć o tym, że tak naprawdę
nie wiem, co robię i jak. Modliłam się mocniej i położyłam ręce na zimnej skórze mężczyzny.

Deszcz płatków różanych opadł na nas jak różowy śnieg. Poczułam, jak mężczyzna
zadrżał pod moimi rękami i teraz było więcej bólu, więcej krwi i następny gwóźdź upadł na

jego na wpół otwartą dłoń. Jego dłoń zacisnęła się dookoła gwoździa tak jak dłoń Hayes.
- Dobry Boże – powiedziała Hayes.

- Masz na myśli Boginię – powiedział Dawson.
Mężczyzna na ziemi wpatrywał się we mnie, a jego twarzy była przerażona.

- Gdzie jestem?
- Cahokia, Illinois – powiedziałam.

- Myślałem, że jestem z powrotem na pustyni. Myślałem…
Hayes chwyciła go za ramię i odwróciła, żeby spojrzał na nią.

- Już w porządku, Orlando. Ona nas ocaliła. Jesteśmy bezpieczni.
Nie byłam pewna, co do tej ostatniej części, ale nie odezwałam się. Pozostało mi jeszcze

tylko kilka gwoździ, jeszcze tylko kilka żywotów do ocalenia. Kiedy będę uzdrowiona, czy
stracę zdolność do leczenia ich? Chciałam być uzdrowiona, ale nie chciałam utracić żadnego

z nich. Zaoferowali swoje życie, żeby nas ocalić, a ja chciałam się odwdzięczyć. Nie mogli
umrzeć na naszej wojnie.

Poczułam niedalekie wezwanie. Było tam więcej rannych. Mogłam zrobić, co tylko
byłam w stanie. Mogłam zrobić to, co Bogini pomagała mi zrobić. Chciałam ocalić ich

wszystkich. Pytanie był tylko, czy byłam w stanie?

Rozdział 38

Miałam ze sobą ośmiu żołnierzy, każdy z nich mocno trzymał zakrwawiony gwóźdź,
każdy sprowadzony z powrotem znad krawędzi śmierci. Kiedy ostatni gwóźdź wypadł z

mojego ciała, wezwanie opadło. Było coś w bólu i ranach, co sprawiało, że ta magia była
możliwa.

Z ciemności wyszedł wojownik sidhe ubrany w karmazynowy pancerz, który lśnił w
świetle księżyca, jakby był zrobiony z ognia. Wojownik miał na imię Aodán i wiedziałam, że

jego ręka mocy pasowała do pancerza. Poczułam, jak ją przyzywa.
- Zabijcie go – powiedziałam bez namysłu.

Powinni zawahać się. Nie powinni wykonywać moich rozkazów. Dawson był
najwyższym rangą oficerem, ale wyciągnęli swoje pistolety, wycelowali i wystrzelili. Pociski

zrobiły to, co robiły istotom z faerie od chwili, kiedy ludzie je wynaleźli. Przeszły przez ten
wspaniały pancerz i w ciało pod nim. Zginął, zanim mógł wysłać moc swojej ręki ognia, żeby

nas spalić. Mogłam wyczuć, kiedy sidhe wzywają moc w swoich rękach mocy. Jeżeli mogliśmy
ich zastrzelić, zanim będą mieli czas wyzwolić swoją moc, możemy wygrać. Takie proste

rozwiązanie, jeżeli masz żołnierzy, którzy podążą za tobą bez wahania, z pełną gotowością,
żeby zabić każdego, kto stanie ci na drodze. Najwidoczniej ja miałam jedno i drugie.

Pozostali żołnierze dołączyli do nas, nie z mojego powodu, ale dlatego, że musieliśmy
zjednoczyć się na polu walki. Wydawaliśmy się wiedzieć, co robimy i mieliśmy ze sobą oficera.

Zorganizowali się dookoła nas, ponieważ poruszaliśmy się planowo, a oni potrzebowali planu
pośrodku walki. Planu, nie wahania.

Poczułam nadciągająca w naszą stronę magię. Niektórzy krzyknęli z przerażenia
z powodu iluzji, jaką stworzył jeden z ubranych w pancerz sidhe. Byłam zdolna wcześniej

dzielić magię osobistą z jednym czy dwojgiem innych sidhe. Rozpostarłam magię ochronną
dookoła siebie. Rozpostarłam ją dalej, niż byłam w stanie kiedykolwiek wcześniej, rozpostarłam

ją ponad moimi ludźmi w sposób, w jaki polewasz wodą rozgorączkowaną skórę.
Krzyki mężczyzn ucichły, zaczęli szeptać.

- Strzel do jednego w pancerzu – odezwałam się głośno do Dawsona. Musiałam
skoncentrować się na uwolnieniu nas wszystkich od iluzji. Nawet krzyk mógłby mi

przeszkodzić.
Dawson nie kwestionował moich słów. Po prostu wykrzyczał mój rozkaz.

- Strzelić do jednego w pancerzu! Ognia!
Nieśmiertelni wojownicy, który widzieli więcej wieków, niż ktokolwiek z nas mógłby

zamarzyć, upadli pod uderzeniem naszej broni. Poczuli się jak marzyciel sprowadzony na
ziemię. Nie mogli zmącić umysłów mężczyzn, a bez ich iluzji, która mogłaby powstrzymać

żołnierzy od strzelania, byliśmy w stanie ich pokonać.
Dilys stała, cała w żółtym, lśniąca jakby połknęła płomień, a ten wypełnił jej skórę, jej

włosy i lśnił w jej oczach. Nie miała na sobie żadnego rodzaju pancerza. Jej suknia wyglądała
tak, jakby Dilys właśnie szykowała się zejść marmurowymi schodami prosto na bal. Ale kiedy

wojownicy w magicznych pancerzach upadli, pokonani przez ludzkie wynalazki, ona nadal stała.
Pociski wydawały się uderzać w drżący blask, jak gorąco nad letnią drogą. Pociski uderzały z

wahaniem, a potem stapiały się w niewielkim strumieniu pomarańczowego światła.
- Kim ona jest? – odezwał się stojący obok mnie Dawson.

- Magią – odrzekłam. – Ona jest magią.
- Jakim rodzajem magii? – zapytała Hayes.

- Gorącem, światłem, słońcem. Jest boginią letniego upału. – Zastanawiałam się zawsze,
czym była wcześniej, zanim upadła pełna wdzięku. Większość tych dawniej naprawdę

potężnych ukrywało swoją przeszłość, niektórzy z powodu wstydu, inni ze strachu przed
wrogami, którzy zachowali więcej mocy do wyrównania dawnych porachunków. Ale zwróciłam

Siobhan jej moc iluzji, więc najwyraźniej oddałam Dilys, czy jakiekolwiek było wcześniej jej

imię, z powrotem jej żar.
Pozostali opancerzeni wojownicy ukrywali się za jej falującą tarczą. Tłoczyli się dookoła

niej, tak jak powinni tłoczyć się dookoła mnie, ale ja nigdy nie płonęłam w ten sposób. Byłam
księżycem, nie słońcem.

W tej chwili nie chciałam jej zabić. Chciałam, żeby zwróciła się do mnie. Chciałam, żeby
była częścią mojego dworu. Chciałam, żeby słoneczne ciepło ogrzewało nas wszystkich.

- Dilys – zawołałam, - wszyscy jesteśmy Unseelie. Nie musimy zabijać się nawzajem.
Odezwała się głosem, w którym pobrzmiewał ryk i zorientowałam się, że był to huk

ogromnego ognia, jakby jej słowa płonęły.
- Mówisz tak, ponieważ wasza ludzka broń nie może mnie skrzywdzić.

Hayes wyjrzała zza mnie.
- Słuchanie jej boli – wyszeptała.

- Bolałoby bardziej, gdyby księżniczka nas nie osłaniała – odezwał się Dawson.
Miał rację. Magia chroniąca ich od iluzji chroniła ich także od pełnej mocy jej płonącego

głosu. Nie była ogniem, ale gorącem słońca. Ono wypełnia pola życiem, ale zbyt wiele żaru, a
uprawy zwiędną, umierają i stają się martwym pyłem.

Potrzebujesz wody i ciepła do życia. Co pasowałoby do niej? Co ją równoważyło?
Pierścień na mojej ręce zapulsował raz. Przez wieki był znany jako Pierścień Królowej. Andais

dała mi go, żeby okazać swoją łaskę. Ale ona była zniszczeniem i wojną. Ja byłam zarówno
życiem, jak i śmiercią, byłam równowagą. Pierścień należał do bogini miłości i płodności.

Andais zdjęła go z martwego palca Bogini.
Śmierć nigdy nie przejmie narzędzi życia, ponieważ nie wie jak ich używać. Ale ja

wiedziałam.
Dookoła mnie i żołnierzy spadł deszcz różowych płatków. Pierścień na moim palcu

zapulsował mocniej, gorąco. Coś pojawiło się na skraju polanki. Biała postać kulejąc wyszła
spomiędzy drzew. To był Crystall. Ostatni raz, kiedy go widziałam, był w królewskim łóżku,

torturowany, aż stał się czerwoną ruiną. Jedną z ciemniejszych stron bycia nieśmiertelnym jest
zdolność do uzdrowienia niemalże wszystkiego, więc jeżeli wpadniesz w ręce seksualnej

sadystki, „zabawa” może trwać bardzo długo.
Wybrała go na swoją ofiarę, ponieważ był jednym ze strażników, który próbowali

odpowiedzieć na moje wezwanie. Miał pojechać ze mną do L.A., ale Andais ogłosiła, że nie
może utracić na moją korzyść wszystkich swoich strażników. Ukarała więc tych, którzy

pozostali, chociaż woleliby odejść. Nie miała ochotników, żeby zastąpić tych strażników, którzy
przybyli do mnie. Była zbyt okrutną panią przez zbyt długi czas. Mężczyźni wiedzieli, czego

mogą się spodziewać i nie zgadzali się na to. A to sprawiało, że była jeszcze gorsza dla tych
mężczyzn, których już miała. Crystall, kiedy wszedł na polanę, był tego obrazem.

Kiedy już dłużej nie mógł opierać się o drzewa, upadł na ziemię na czworaki i zaczął
czołgać się w naszą stronę. Żołnierze wycelowali w niego pistolety, jakby spodziewali się

zobaczyć to, co go zraniło, wychodzące zza drzew. To była myśl. Gdzie była królowa?
Dlaczego pozwalała, żeby Cel i tak wielu arystokratów postępowało wbrew jej rozkazom? To

było niepodobne do niej siedzieć bezczynnie, skoro mogła ukarać tak wiele osób. Ale
obserwując jak Crystall czołga się, patrząc na zakrwawione rany na jego ciele, pomyślałam, że

może była zajęta. Czasami tak wpada w żądzę krwi, że zapomina o wszystkim poza bólem i
ciałem pod jej rękami. Czy była gdzieś, odurzona sadystyczną przyjemnością, podczas kiedy jej

syn odbiera jej królestwo? Czy utraciła kontrolę do tego stopnia?
Ruszyłam w stronę Crystalla. Żołnierze poruszali się ze mną, z bronią wycelowaną w

Dilys, w drzewa i w ciemność, ale nie byłam pewna, czy teraz jest coś, do czego można byłoby
strzelać. Później. Później będą rzeczy do zastrzelenia.

Dilys zawołała przez polanę swoim głosem, w którym krył się cień ognia.

- Twoja linia krwi jest skorumpowana, Meredith. Twoja ciotka torturuje własnych
strażników, aż są bezużyteczni do czegokolwiek poza niewolniczą służbą.

Spojrzałam na złotą postać.
- Więc dlaczego pomagasz Celowi? Czy on nie jest skorumpowany?

- Jest – odpowiedziała Dilys.
- Pomożesz jemu zabić mnie, a potem zabijesz jego – powiedziałam.

Nie powiedziała nic, ale jej światło zalśniło odrobinę jaśniej. Był to magiczny
odpowiednik lekkiego uśmiechu, jaki nie zawsze jesteś w stanie powstrzymać od wpłynięcia na

swoją twarz. Zadowolony, rzeczy-idą-po-mojej-myśli, uśmieszek.
Crystall upadł, a ja myślałam przez chwilę, że się nie podniesie, ale zrobił to. Zaczął się

czołgać, boleśnie, powoli, w stronę złotego blasku.
Zaczęłam iść w jego stronę, ale pierścień zapulsował mocniej i wzięłam to za znak.

Zostałam tam, gdzie byłam. Pozwoliłam mu na to powolne, żałosne czołganie się. Jego białe
włosy, o których wiedziałam, że w odpowiednim świetle nie były białe, ale prawie

przeźroczyste, jak kryształ czy woda, ciągnęły się po ziemi, jak bogata peleryna odrzucona w
ciężkich czasach.

- Chcesz, żebyśmy mu pomogli? – zapytał Dawson.
- Nie – powiedziałam cichym głosem. – Chcę, żeby to ona mu pomogła.

Spojrzał na mnie, a kiedy moje spojrzenie nic mu nie wyjaśniło, spojrzał na Brennana i
Mercera.

- Ale czy ona go nie zabije? – zapytał Mercer.
- Nie, jeżeli chce zostać ocalona – odrzekłam.

- Nie wydaje mi się, żeby była kimś, kogo trzeba ocalić – powiedział Mercer.
Dilys krzyknęła do mnie.

- Nie zamierzasz mu pomóc, Księżniczko?
- On nie jest tu dla mnie.

- Mówisz zagadkami.
Crystall nadal powoli, w bólu, czołgał się przez polanę, pomiędzy martwymi i rannymi,

ale było teraz jasne, że nie kieruje się do mnie. Niewątpliwie czołgał się w stronę złotego
blasku.

- Nie pozwól mu poświęcić swojego życia, Meredith. Jeżeli spróbuje mnie skrzywdzić w
tym stanie, zniszczę go.

- On nie jest tutaj, żeby cię skrzywdzić, Dilys – powiedziałam.
- Po co innego mógłby być, niż żeby ocalić ciebie i twoich ludzi?

Crystall sięgnął ręką do krańca złotego światła, ale nie dotknął go. Światło, jak to
zazwyczaj bywa ze światłem słonecznym, zalśniło na jego skórze i włosach, jakby był zrobiony

z tego, co sugeruje jego imię, z kryształu. Jej światło odbiło się tęczą na jego ciele. Małe,
migoczące, kolorowe światełka odganiające ciemność.

Wyciągnął rękę i w chwili, w której weszła ona w okrąg światła Dilys, uklęknął i spojrzał
na kobietę. Krew na jego ciele lśniła, jakby zrobiona była z rubinów.

- Co to za magia? – zapytała Dilys, ale jej głos nie płonął jak wcześniej.
Crystall wstał i wszedł w światło. Jego ciało zaczęło lśnić jak słońce odbite w wodzie,

czy odbijające światło diamenty. Szedł w stronę jej blasku słonecznego i odbijał go sprawiając,
że wyglądał pięknie.

- Co mu robisz, Meredith?
- To nie ja mu to robię.

Crystall stał, prawie dotykając jej złotej, lśniącej postaci. Stał tam, wysoki i gibki, jego
ciało było muskularne, ale szczupłe, jak u biegacza. Zawsze miał delikatną siłę. Był jak klejnot

lśniący w słońcu, odbijający tęczę od końcówek włosów, przez każdy cal jego nagiej skóry.

Rany zamknęły się, jakby uzdrowiło go samo tylko przebywanie w pobliżu jej mocy.
Ona wyglądała na… przestraszoną.

- Nie jestem uzdrowicielką, a on jest uzdrowiony. Jak to jest możliwe?
Crystall wyciągnął do niej swoją rękę.

- Czego on chce? – krzyknęła, strach był słyszalny w jej głosie.
- Chwyć tę rękę, a dowiesz się.

- To pułapka – odrzekła.
- Noszę królewski pierścień, Dilys. Widziałam, jak płoniesz gorącem letniego słońca i

pomyślałam „Co jest jej równowagą? Gdzie jest chłód, który powstrzyma ją od spalenia
wszystkiego na śmierć?”
- Nie! – krzyknęła na niego.

Crystall po prostu trzymał rękę wyciągniętą w jej stronę, tak jakby mógł trzymać tę
lśniącą rękę przez wieczność.

Potem złota ręka zaczęła się ruszać, jakby swoją własną wolą. Czubki jej palców
dotknęły jego palców, złoty żar stał się w połowie srebrny, a ja zobaczyłam falę gorąca

napotykającą lśniącą wodę przed nimi, jak słońce na powierzchni letniego jeziora.
A potem znaleźli się w swoich ramionach. Całowali się tak, jakby całowali się od zawsze,

pomyślałam, chociaż wiedziałam, że tak nie było. On nigdy nie był jej kochankiem, bogiem dla
jej bogini, ale był tym, co pozostało. Był chłodem, jakiego potrzebowała, a ja wezwałam to, co

mogłam odnaleźć.
Jej blask stał się mocnym, żółtym światłem, jakby była z niego wyrzeźbiona, a Crystall

zalśnił, jakby był utworzony z tęczowego blasku.
- O mój boże – wyszeptała Hayes.

- Tak – odrzekłam.
- Co zrobiłaś? – zapytał Dawson.

- Oni będą parą i będą mieli dzieci. Dwójkę.
- Skąd o tym wiesz? – zapytał Brennen.

Uśmiechnęłam się do niego i wiedziałam, że moje oczy zaczynają lśnić zielenią i złotem.
Przełknął mocno, jakby ten widok zaniepokoił go.

- Och, taaa, magia.
- Czyń miłość, nie wojnę

12

– powiedział inny żołnierz.

- Dokładnie – odrzekłam.
Rozległ się wrzask dochodzący z odległej części pola. Stał tam Cel, krzyczący bez słów

na mnie, w swoim szaro- czarnym pancerzu, otoczony przez zwolenników w pancerzach we
wszystkich kolorach. Niektóre wyglądały jak kora czy liście, czy skóry zwierząt, ale mogły

przeciwstawić się wszystkiemu poza stalą i żelazem. Ci wojownicy jak ze snu trzymali pomiędzy
sobą postać i kiedy rozpoznałam ją, moje serce zatrzymało się. Włosy rozsypały się dookoła

niego, czarniejsze niż bezksiężycowa noc. Ich białe ręce wydawały się obrazą przy jego ciemnej
perfekcji.

Cel krzyknął do mnie przez pole.
- On nadal żyje, ledwo! Czy ten kundel jest wart twojego życia, kuzynko? Czy przyjdziesz

do mnie przez pole, żeby go ocalić?
Nie mogłam utrzymać spojrzenia na nim, tak ciemnym, tak przerażająco nieruchomym.

Czy nadal żył? Tylko śmierć mogła sprawić, że był tak nieruchomy. Myśl, że utraciłam ich obu,
moją Ciemność i mojego Zabójczego Mroza, to było za wiele. Za wiele bólu, za wiele straty, po

prostu za wiele.
- Doyle – wyszeptałam jego imię. Chciałam, żeby spojrzał, poruszył się, żeby dał mi

poznać, czy jeżeli pójdę do niego, będzie coś, co można ocalić. Moja ręka powędrowała do
brzucha, nadal płaskiego, nadal niezmienionego ciążą i wiedziałam, że nie mogę przehandlować

siebie za moją Ciemność. Nigdy nie wybaczyłby mi tego, gdybym dokonała takiej zamiany. Fala
mdłości przeszła przeze mnie, noc zafalowała, ale nie upadłam. Nie mogłam być słaba, teraz

nie było czasu na słabość. Odepchnęłam to uczucie od siebie, mogło mnie osłabić, chwyciłam
to, które mogło mi pomóc: nienawiść, strach, gniew i chłód, o którym nawet nie wiedziałam, że

są we mnie.

12

W oryginale znane skądinąd powiedzenie make love not war.

- Więc wojna – wyszeptałam.
- Co? – zapytał Dawson.

- Damy Celowi to, czego chce – powiedziałam.
- Nie możesz mu się oddać – odrzekła Hayes.

- Nie, nie mogę – odrzekłam, a mój głos brzmiał jak kogoś innego, jakbym już siebie nie
rozpoznawała.

- Jeżeli nie damy mu ciebie, to co mu damy? – zapytał Mercer.
- Wojnę – odpowiedziałam prosto i zaczęłam iść przez pole. Moi żołnierze szli za mną.

W tym momencie jedno z nas musiało zginąć: albo Cel, albo ja. Widząc Doyle’a rzuconego na
ziemię jak nieruchomy śmieć, byłam z tego zadowolona.

Rozdział 39

Rozkazałam moim żołnierzom strzelać do arystokratów Unseelie, którzy jeszcze stali.
Cel był księciem faerie. Był następcą tronu. Miał immunitet dyplomatyczny. Nie powinni

wykonywać mojego rozkazu, ale razem weszliśmy na pole walki. Ocaliłam im życie. Moje
rozkazy przekazane przez ich sierżanta utrzymały nas żywymi i bez ran. Byliśmy zespołem

i jako zespół wystrzelili na mój rozkaz.
Obserwowałam, jak ciała arystokratów szarpią się i tańczą w wybuchu pocisków.

Dźwięk był ogłuszający. Zostali ranni w pewnego rodzaju ciszy, ponieważ pistolety były tak
głośne i wydawały się nie mieć nic wspólnego z tym ruchem na drugiej stronie beczki

13

. Było

tak, jakbyśmy strzelali, a oni upadali z jakiegoś innego powodu. Ale nie wszyscy upadli,
większości z nich udało się ustać. Musiałam coś zrobić, zanim uda im się uwolnić na nas magię

swoich rąk mocy.
Płynąca krew była czarna w świetle księżyca, ale nie było jej wystarczająco wiele.

Potrzebowałam więcej, dużo więcej. Po raz pierwszy nie czułam strachu przed moją mocą, nie
było bólu, gdy ją wzywałam, tylko zawziętość, która była prawie radością. Ta zawziętość rozlała

się pod moją skórą falą żaru. Uderzyła w moją lewą rękę i rozlała się na dłoń.
- Co ty robisz? – krzyknął Dawson koło mojego ucha.

Nie miałam czasu na tłumaczenie.
- Ręka krwi – powiedziałam. Wyciągnęłam tę rękę i rozłożyłam dłoń kierując ją w stronę

naszych wrogów. Powinnam martwić się, czy nie uderzę w Doyle’a, ale w tej chwili wiedziałam,
po prostu wiedziałam, co powinnam zrobić. Mogłam to kontrolować. Była moja, ta moc, była

moja.
Krew trysnęła czarną taflą z ich ran. Krzyknęli, a Cel uniósł dłoń. Wiedziałam, co

zamierza zrobić. Bez zastanowienia wyszłam spomiędzy moich mężczyzn, moich żołnierzy,
moich ludzi. Dawson chwycił mnie, żeby wciągnąć mnie za osłonę z ich ciał, ale wtedy ręka

starej krwi Cela uderzyła w nas, a Dawson upadł. Rozległy się za mną krzyki, ale nie miałam
czasu spojrzeć.

- Moje! – krzyknęłam. Był ból. Mogłam wyczuć znów paznokcie na moich ramionach i
rękach, nóż, którym zostałam zraniona w pojedynku, pazury znaczące jedno moje ramię i udo

podczas dawnego ataku. To bolało i krwawiłam dla mojego kuzyna, ale on mógł otworzyć rany
i sprawić, że były tak głębokie, jak były wcześniej, a ja nigdy nie miałam ran, które zagrażały

życiu.
- Co ty zrobiłaś? – zapytał Dawson. – W jednej minucie krwawiliśmy, a teraz już nie.

13

W oryginale aluzja do The Other End of the Barrel – spotu z 2002 r. dotyczącego

bezpiecznego posługiwania się
bronią palną.

Nie miałam czasu na tłumaczenia. Ręka Cela może nie zabije nas, ale moc innych,

stojących u jego boku, mogła to zrobić. Teraz to był wyścig, czy ja szybciej wykrwawię ich na
śmierć, niż oni będą w stanie się uzdrowić.

- Krwawcie dla mnie! – krzyknęłam.
Krew wytrysła z nich i mogłam wyczuć ich ciała rozrywające się pod moją mocą, ich

rany jak wejścia, którymi moja moc mogła dostać się do ich ciał, żeby je rozerwać. Krew
wypłynęła, czarny lśniący płyn. Z dźwiękiem jakby deszcz padał na trawę i drzewa dookoła

nich.
Wspaniałe pancerze, we wszystkich kolorach tęczy, zaczęły zmieniać się w czarne od

krwi. Teraz znów krzyczeli, ale krzyczeli słowem „Łaski!”. Wołali o miłosierdzie, ale kiedy
obserwowałam Doyle’a leżącego bezruchu u ich stóp, pokrytego czarną krwią, odkryłam, że nie

mam w sobie miłosierdzia, żeby go im ofiarować.
Nigdy nie sądziłam, że umrą dla mnie. Pojawiła się myśl, A co myślałaś, że się stanie, jeżeli
poślesz żołnierzy przeciwko Unseelie? Ale nie sądziłam, że nawet Cel będzie na tyle szalony,
żeby

wystąpić przeciwko Armii Stanów Zjednoczonych. Nie przewidziałam tego, nie pomyślałam, że
może być aż tak poza kontrolą. Ale mój brak przewidywania nie miał znaczenia. Poprosiłam o

pomoc, a moja pomoc umierała dookoła mnie.
Stałam tam krwawiąc, wpatrując się przez jardy zamrożonej trawy w szalone oczy

mojego kuzyna. Jego hełm zakrywał nos, dół twarzy pozostawiał nieosłonięty.

14

Oczy płonęły

kolorami magii. Wezwał całą swoją moc i zorientowałam się, że to nie wystarczało. To nigdy

nie wystarczyło.
Wiatr rozwiał czerń jego długich, rozpuszczonych włosów opadających na pancerz.

Zawsze nosił je luźno w walce. Zbyt próżny by ukryć swoje piękno, to źle jak na wojownika,
który powinien ukryć włosy, zdradzające go jako wysoko urodzonego Unseelie. Nigdy nie

wiązał ich w warkocz, jak robił to Doyle.
Cel był słaby, szalony na umyśle i małostkowy. Faerie nigdy go nie zaakceptuje.

Zamierzałam wrócić do L.A., ale nie mogłam pozostawić moich ludzi jemu. Nie mogłam
pozostawić faerie w jego nieodpowiednich rękach.

- Krwaw dla mnie – wyszeptałam na wiatr. Wiatr niósł moje słowa, moją magię i kiedy
poruszał się, zaczął formować się w tornado. Tornado uformowane z lodu, krwi i mocy. Faerie

było ziemią, ziemia była faerie, a ja byłam koronowana jako królowa. To dodało siły moim
słowom, mojej mocy i mojemu pragnieniu.

Ci arystokraci dookoła niego, którzy mogli poruszać się, zaczęli biec. Ci, którzy mogli się
czołgać, robili to. Podnosili swoich rannych i uciekali.

14

Cel nosił prawdopodobnie jakiś rodzaj hełmu normańskiego, np. podobny do tego:

http://www.scholandia.org/keradus/mkr/4d2.jpg

, lub do tego:

http://www.tok.pun.pl/gallery.php?pid=9

- Wracajcie, tchórze – wrzasnął za nimi Cel.

Jego koncentracja odwróciła się ode mnie i moje stare rany zamknęły się, jakby za
sprawą… magii.

Cel smagnął swoich zwolenników. Niektórzy upadli na zimową trawę obaleni przez
dawne rany, otwarte znów przez tego, kogo chcieli uczynić swoim królem.

Fala czerni przepłynęła przez pole, jakby jakaś inna noc poruszała się linią ponad
mrozem. Tamta noc była bezksiężycowa i ciemniejsza niż mrok. Wiedziałam, zanim całkowicie

się zmaterializowała, kto stanie na drodze mojemu zimnemu wiatrowi i krwi.

Andais, Królowa Powietrza i Ciemności, stanęła przed swoim synem, jak zawsze stawała
przed nim. Miała na sobie swój czarny pancerz, dzierżyła swój strażniczy miecz kruka. Dokoła

siebie utrzymywała ciemność, a ja poczułam, jak jej moc powietrza odpycha moją własną.
Tornado, jakie utworzyłam z pomocą faerie, przestało poruszać się naprzód.

Zatrzymało się, nie opadło, ani nie zmniejszyło się, ale tylko zatrzymało, jakby stanęło przed
niewidzialną ścianą.

Naparłam na tę ścianę, zmusiłam moją moc, żeby ruszyła naprzód i przez chwilę ściana
zelżała. Poczułam, jak tornado rusza naprzód, ale potem było tak, jakby powietrze zostało

wyciągnięte z niego, wyssane i tornado posłane zostało prosto ku księżycowi. Wyciągnęła
powietrze z mojego tornada, tak jak mogła wyciągnąć powietrze z naszych płuc.

Sierżant Dawson warknął rozkazy i żołnierze utworzyli dwa szeregi, jeden stojący, a
jeden klęczący, oba celujące w nią. Czy mogłam strzelić do swojej królowej? Zawahałam się na

chwilę i to było moją zgubą. Ciemność zalała nas i zostaliśmy oślepieni. W następnej chwili
powietrze stało się ciężkie, takie ciężkie. Nie mogliśmy oddychać. Nie mieliśmy nawet na tyle

powietrza, żeby zawołać o pomoc. Upadłam na kolana, z rękami na zimnej trawie. Ktoś upadł
obok mnie i wiedziałam, że to Dawson, ale go nie widziałam. Ona była Królową Powietrza

i Ciemności, boginią walki, a my umrzemy u jej stóp.

Rozdział 40

Pokonała mnie ciemność. Jej czerń sięgała niebios. Pozostały tylko dwie rzeczy: ziemia

pod moim policzkiem i ciało obok mnie w duszącej ciemności. Nie odróżniałam już prawej
strony od lewej, a tylko zamarznięta ziemia pomagała mi zorientować się, gdzie był dół, a gdzie

góra, więc nie wiedziałam, kto leży przyciśnięty obok mnie w tej czerni. Ręka odnalazła moją,
ręka, którą mogłam trzymać, kiedy umieraliśmy.

Szron zaskrzypiał pode mną i uchwyciłam się kurczowo ciepła drugiego człowieka.
Szron zaczął topić się pod moją dłonią i pomyślałam o Mrozie, moim Zabójczym Mrozie.

Pozwolił, żeby faerie go zabrało, ponieważ myślał, że kocham go mniej niż Doyle’a. To
złamało mi serce, myśl, że mógł nie wiedzieć, że ja również go kochałam.

Próbowałam wypowiedzieć jego imię, ale nie pozostało na tyle powietrza, żeby
wystarczyło na słowa. Przywarłam do roztopionego szronu i ludzkiej ręki, i pozwoliłam żeby

moje łzy przemówiły za mnie wsiąkając w zamarzniętą ziemię.
Pożałowałam dzieci wewnątrz mnie i pomyślałam „Przepraszam. Przepraszam, że nie

zdołałam was ocalić”. Ale część mnie cieszyła się ze śmierci. Jeżeli obaj, Doyle i Mróz, byli dla
mnie straceni, to śmierć nie jest najgorszym losem. W tej chwili przestałam walczyć, ponieważ

bez nich nie chciałam trwać. Pozwoliłam, żeby ciemność przepłynęła przeze mnie. Oddałam
się śmierci. Wtem ręka, którą trzymałam, zadrżała, dotarło do mnie, że człowiek umiera i to

pomogło mi się ocknąć. Pogodziłam się z tym, że sama umrę, ale jeżeli tak się stanie, nie
pozostanie nikt, kto ocali moich ludzi, moich żołnierzy. Nie mogłam zostawić ich w tej

pozbawionej powietrza ciemności, jeżeli był jakiś sposób, żeby ich ocalić. To nie miłość
zmusiła mnie znów do walki, ale poczucie obowiązku. Obowiązek też był jakimś rodzajem

miłości, mogłam dla nich walczyć tak długo, aż śmierć zabierze mnie w bezgłośnym krzyku.
Maleństwa we mnie, bez ojców, którzy pomogliby w ich wychowaniu, były niemalże czymś

gorzkim, ale każdy z żołnierzy, którzy trwali przy mnie, miał swoje własne życie, a królowa nie
miała prawa ich ograbiać. Jak śmiała, będąc nieśmiertelną, odbierać im tych kilka lat, jakie mieli?

Modliłam się.
- Bogini, pomóż mi ich ocalić. Pomóż mi walczyć dla nich – nie miałam mocy, żeby

walczyć w ciemności, w powietrzu, które stało się zbyt ciężkie, żeby oddychać, ale modliłam się,
ponieważ kiedy wszystko inne zawodzi, zawsze jest jeszcze modlitwa.

Najpierw myślałam, że nic się nie zmieniło, potem zorientowałam się, że trawa pod
moją ręką i policzkiem staje się zimniejsza. Pod moimi palcami zatrzeszczał szron, jakbym

nigdy nie stopiła go swoim ciepłem.
Powietrze było gryząco zimne, jak oddychanie w sercu zimy, kiedy powietrze jest tak

zimne, że pali, gdy je wdychasz. Potem zorientowałam się, że oddycham pełną piersią tym
lodowatym powietrzem. Ręka, którą trzymałam, zacisnęła się i usłyszałam głosy „mogę

oddychać” lub po prostu odgłosy krztuszenia się, jakby cały czas walczyli o pełny oddech.
- Dziękuję, Bogini – wyszeptałam.

Próbowałam unieść głowę z trawy, ale w chwili, w której moja twarz uniosła się o kilka
cali nad ziemię, powietrze znów zniknęło. Dźwięki w ciemności pozwoliły mi zorientować się,

że nie tylko ja odkryłam, jak wąski był pasek powietrza, ale najważniejsze, że tu był. Mogliśmy
oddychać. Andais nie mogła zmiażdżyć naszych płuc. Musiała wejść w ciemność i znaleźć nas,

jeżeli chciała naszej śmierci.
Szron pod moją dłonią pogrubił się, aż stał się w dotyku podobny do świeżego śniegu.

Powietrze było tak zimne, że każdy oddech bolał, jakby kłuł mnie lód. Potem szron pogrubiał
jeszcze bardziej i poruszył się pod moją dłonią. Poruszył się? Szron się nie porusza. Pod moją

ręką było futro, coś żywego, wyrastającego z ziemi. Trzymałam rękę na tym futrzanym boku i
poczułam, jak unosi się i unosi, aż moja ręka wyciągnęła się na tyle, żeby podążyć za leżącym

kształtem. Przesunęłam ręką po futrzanym, ale dziwnie zimnym ciele i odnalazłam krzywiznę
pośladków tego czegoś. Kiedy moja ręka podążyła przesuwając się po nogach i odnalazła

kopyta, zrozumiałam. Ze szronu uformował się biały jeleń. Mój Zabójczy Mróz był tutaj, obok
mnie. Nadal był jeleniem, nadal nie był moim ukochanym, ale w jakiś sposób był nim, gdzieś

tam, w środku. Pogłaskałam jego bok, poczułam jak unosi się i opada w oddechu. Głowa
jelenia była wysoko ponad moją, więc jeżeli on mógł oddychać, ja też mogłam. Uniosłam się

powoli na kolana trzymając jedną rękę na boku jelenia, a drugą na ręce nadal ściskającej moją.
Ręka poruszyła się wraz ze mną, jej właściciel także klęknął.

To Orlando był obok mnie.
- Nadal mogę oddychać – powiedział.

Nie odpowiedziałam. Obawiałam się mówić, jakby moje słowa mogły przestraszyć
jelenia, sprawić, że ucieknie jak zwierzę, którym był. Odnalazłam dłonią miejsce, gdzie

gwałtownie uderzało jego serce. Chciałam objąć go ramionami za szyję, ale bałam się, że zerwie
się na nogi i ucieknie. Jak wiele mojego Mroza było w nim? Widziałam, że mnie obserwuje, ale

czy rozumiał, czy to tylko Bogini wysłała jelenia, żeby nam pomógł?
- Och, Mróz, proszę, proszę, usłysz mnie – wyszeptałam.

Jeleń otrząsnął się, jakby dotknęło go coś, co mu się nie podobało i wstał na nogi. Moja
ręka znalazła się na jego kończynie i szamotałam się w swoim długim płaszczu żeby wstać, ale

nie było nikogo, kto by mnie podtrzymał, a bałam się popuścić uścisk na cieple, które trzymały
moje ręce. Bałam się utraty dotyku jelenia, bo teraz byłam najbliżej Mroza, od kiedy zniknął, a

ręki Orlando nie chciałam puścić, ponieważ to jego dotyk sprawiał, że walczyłam. Ludzka ręka
pomogła mi zorientować się, że królowa nie traci nadziei tak długo, jak jej ludzie są w

niebezpieczeństwie. Walczysz, walczysz nawet wtedy, kiedy twoje serce jest złamane, ponieważ
tu chodzi nie tylko o twoje szczęście, ale również o szczęście ich wszystkich.

Potknęłam się na brzegu mojego płaszcza i ręka Orlando podtrzymała mnie, kiedy
podparłam się na boku jelenia. Zadrżał nerwowo, jakby był gotowy uciec. Wiedziałam, że Mróz

był teraz jeleniem i wiedziałam, że nie było go tu naprawdę, ale to był jedyny sposób, aby być
blisko niego i chciałam, żeby pozostał. To futro i ciepło były wszystkim, co mi z niego

pozostało.
Jeleń zaczął iść. Trzymałam rękę na jego boku i pociągnęłam Orlando za sobą.

Poczułam szarpnięcie i pomyślałam, że Orlando trzyma kogoś innego za rękę. Jeleń wzdrygnął
się nerwowo, jakby wyczuł obecność kogoś jeszcze z drugiej strony. Dotykaliśmy jelenia i

trzymaliśmy się za ręce jak dzieci, kiedy prowadził nas naprzód w ciemności.

- Wyciągnąć broń. Zabezpieczyć. Kiedy znów ją zobaczymy, strzelać – odezwał się
sierżant Dawson. – Nie dajmy jej znów szansy na użycie magii.

Andais była moją królową i moją ciotką. Mój ojciec odmówił zabicia jej i zajęcia jej
tronu. Ta odrobina miłosierdzia najprawdopodobniej kosztowała go życie, ponieważ jeżeli

rebelianci zaproponują ci tron, nawet jeżeli go nie przyjmiesz, zawsze będzie ktoś, kto będzie
bał się, że zmienisz zdanie. Mój ojciec kochał swoją siostrę i nawet swojego siostrzeńca. W tej

chwili zorientowałam się, że ja ich nie kocham. Obojgu udało się sprawić, żeby pomiędzy nami
nie było miłości. Niektórzy powiedzieliby, że miałam obowiązki względem mojej królowej, ale

moim obowiązkiem byli ludzie zgromadzeni wokół mnie w ciemności. Moim obowiązkiem był
jeleń, który prowadził nas naprzód, będący tym, co pozostało z mojego Mroza. Moim

obowiązkiem były dzieci wewnątrz mnie, a każdy, kto chciał mi to odebrać, był moim wrogiem.
Wojna w teorii jest skomplikowana. Ale pośrodku bitwy zasady wojny są proste. Kiedy ktoś

strzela do ciebie, to jest twoim wrogiem i ty strzelasz do niego. Kiedy ktoś próbuje cię zabić,
jest twoim wrogiem i ty próbujesz najpierw zabić jego. Wojna bywa skomplikowana, ale bitwa

taka nie jest. Próbowała nas zabić, nawet wiedząc, że noszę w sobie wnuczęta jej brata. W tej
chwili miałam tylko jeden obowiązek- ocalić nas wszystkich.

Jeżeli użyje ponownie swojej magii, może nie będzie drugiego cudu, który nas ocali.
Bogini pomaga tym, którzy pomagają sami sobie. Byliśmy uzbrojeni w automatyczną broń,

mogliśmy sami sobie pomóc.
Poczułam, jak żołnierze wokół mnie przesuwają się i domyśliłam się, że przygotowują

broń. Orlando ścisnął moją dłoń po raz ostatni i zabrał swoją rękę w ciemność.
- Królowa może nie stać już w tym samym miejscu, w którym była ostatnio –

powiedziałam.
Dawson wydał pozostałym ludziom rozkazy, żeby utworzyli krąg wokół nas, ponieważ

w ciemności, która nas otaczała, nie byliśmy bezpieczni. Kiedy zniknie, będziemy całkowicie na
widoku.

Weszliśmy w światło księżyca, które wydawało się nieznośnie jasne, na tyle jasne, żeby
mnie oślepić. Nadal byłam oślepiona, kiedy dookoła mnie rozległy się pierwsze strzały. To

sprawiło, że podskoczyłam, a jeleń szarpnął się tak nagle, że przez chwilę pomyślałam, że
został trafiony. Potem uciekł, rozmyta plama bieli, uciekająca od hałasu, broni i przemocy.

- Mróz! – krzyknęłam jego imię. Nic na to nie mogłam poradzić. Ale nikt wewnątrz tego
ciała nie odpowiedział na dźwięk ludzkich słów. Jeleń zniknął pomiędzy drzewami i znów

zostałam sama.
- Pole ognia, czarna strefa – krzyknął za mną Dawson. – Strzelać na zmianę, przez

dziesięć sekund utrzymać ogień flankowy. Ona kryje się za tą ciemnością.
Odwróciłam się i spojrzałam na pole walki. Odwróciłam się i spojrzałam na moją ciotkę,

mojego kuzyna i arystokratów z dworu, z którymi powinnam walczyć, żeby rządzić, a więcej
dbałam o uciekającego jelenia, niż o nich, umierających.

Andais wezwała ciemność jak mgłę, w której ukryła siebie, Cela i innych arystokratów.
Dawson i pozostali strzelali do tej ciemności. Jeżeli nadal tam byli, kule powinny ich trafić, ale

nie było sposobu, żeby dowiedzieć się, co ukrywa się w ciemności. Czy uciekła?
Spojrzałam za nas, zauważyłam ludzi, których zadaniem było obserwowanie naszych

tyłów. Pozostawili oni innym strzelanie do ciemności, ale sami byli przygotowani na wypadek,
gdyby ciemność okazała się pułapką, a nasi wrogowie próbowaliby nas okrążyć.

Co mogłam zrobić, żeby im pomóc?
- Są za nami – ktoś krzyknął i odwróciłam się na ten krzyk.

Zdążyłam pchnąć karabin, żeby wystrzelił w ziemię i sama weszłam na linię ognia.
Mogłam próbować krzyczeć, ale widząc jak Czerwone Kaptury wyłaniają się z ciemności,

wiedziałam, że słowa nie powstrzymają ludzi od strzelania do nich. Czerwone Kaptury byli

małymi olbrzymami, mieli od siedmiu do dwunastu stóp

15

wzrostu, a wszyscy z nich nosili na

głowach dopasowane nakrycia, które krwawiły krwią spływającą na ich twarz i ciała. Zanim

magia powróciła do faerie, ich kaptury były suche i tylko świeża śmierć pomagała im znów je
zamoczyć. Moja ręka krwi dała im z powrotem ich magię krwi. Ale nie było czasu tłumaczyć

tego pośrodku bitwy. Zrobiłam jedyną rzecz, jaka przyszła mi go głowy, stanęłam pomiędzy
dwiema grupami z rozłożonymi rękami. To powstrzymało żołnierzy od strzelania i dało

Dawsonowi czas, żeby odwrócić się i wydać rozkaz.
- Oni są sojusznikami, to przyjaciele! – krzyczałam.

- Pieprzyć to – powiedział ktoś.
Nie mogłam ich winić za strach w tych słowach. Wyglądało tak, jakby każdy Czerwony

Kaptur, którym mogło poszczycić się królestwo goblinów, szedł w naszą stronę przez polanę.
Były ich tuziny, uzbrojeni po zęby, pokryci krwią, szli w naszą stronę. Gdybym nie była pewna,

że są po naszej stronie, również strzelałabym do nich. Strzelałabym do nich, a potem uciekała
chcąc ocalić życie.

15

od 2,13 – 3,65 m

Kiedy byłam pewna, że moi ludzie nie zastrzelą ich, wyszłam Czerwonym Kapturom na

spotkanie. Jonty był na samym przedzie Miał prawie dziesięć stóp

16

wzrostu, grafitowo szarą

skórę i twarz prawie tak szeroką, jak moja pierś. Jego usta były pełne ostrych jak sztylety zębów.

Jego prawie bezwargie usta stały się czymś bardziej ludzkim, bardziej… przystojnym. Moja
magia zmieniła Czerwone Kaptury w coś bardziej Seelie, chociaż nie zrobiłam tego celowo.

Jonty nie był największy z nich, ale moje oczy powędrowały najpierw do niego. Może dlatego,
że go znałam, a on znał mnie, a pozostałe Czerwone Kaptury przepuściły go naprzód bez

sprzeciwu. U goblinów siła jest bardzo ważna, od tego zależy ostateczne przetrwanie, a
Czerwone Kaptury są najbardziej gwałtowne, najbardziej przywiązane do mocy i siły. To, że oni

wszyscy cofnęli się i pozwolili mu na dowodzenie, oznaczało, że nie tylko moje oczy widziały
moc Jontiego. Oczywiście, ja to wyczuwałam, Czerwone Kaptury najprawdopodobniej zmusiły

go do wywalczenia sobie tych kilku stóp szacunku.
Dawson był obok mnie, kiedy Jonty i ja spotkaliśmy się na polu. Czarownik ufał mi, ale

zabrał ze sobą żołnierzy z bronią, tak na wszelki wypadek. Jonty uśmiechnął się do mnie przez
swoją maskę z krwi. Próbowałam spojrzeć na ten uśmiech tak, jak musieli go widzieć Dawson

i pozostali ludzie. Przerażający, jak mi się wydawało, ale ja nie widziałam tego w ten sposób. To
był Jonty, a krew spływająca po nim wołała do mojej ręki krwi, więc wyciągnęłam tę rękę do

niego. Położył swoje wielkie palce na mojej dłoni, a magia przeskoczyła pomiędzy nami,
mrowiąc i pędząc jak ciepły szampan z małym dodatkiem elektryczności.

- Co to było? – zapytał Dawson, co oznaczało, że on również to wyczuł.
- Magia – odrzekłam.

Z kaptura Jontiego szybciej popłynęła krew, gęstsza, więc musiał ręką otrzeć czoło, żeby
ustrzec oczy od zakrwawienia. Zaśmiał się, głośnym, dudniącym, radosnym śmiechem.

Pozostałe Czerwone Kaptury zaczęły tłoczyć się dookoła, żeby dotknąć krwi. Te, które
dotknęły, krwawiły bardziej.

- Co się dzieje? – zapytał jeden z żołnierzy.
- Władam magią krwi, a Czerwone Kaptury na nią reagują.

- Ona jest zbyt skromna – odezwał się Jonty. – Jest naszą mistrzynią. Pierwsza od
wieków sidhe z pełną ręką krwi. Poczuliśmy, jak wzywa naszą krew i przybyliśmy dołączyć do

walki – potem skrzywił się. – Pozostałe gobliny nie czują wezwania krwi.
- Mam umowę z Kuragiem. Powinien wysłać ludzi.

- Król goblinów wie, z kim walczysz i nie stanie przeciwko królowej.
- Tchórz – wymamrotał jeden z Czerwonych Kapturów.

- Wystąpiliście przeciwko królowi, żeby tu przyjść – powiedziałam.

16

ok. 3,05 m

Jonty skinął głową.

- Nie możemy wrócić do kopca goblinów.
Spojrzałam na nich, na tuziny najbardziej niebezpiecznych wojowników, którymi gobliny

mogły się poszczycić. Próbowałam wyobrazić ich sobie na stałe mieszkających w Los Angeles.
Nie byłam w stanie, to było niewyobrażalne. Ale nie mogłam zostawić ich bezdomnych.

Okazali mi większą lojalność niż większość sidhe. Musiałam to nagrodzić, a nie karać.
- Ciemność opada – zawołał Orlando.

Odwróciliśmy się i zobaczyliśmy, że ma rację. Ciemność opadała jak jakaś skażona mgła.
Andais zniknęła, tak jak Cel i kilka ubranych w pancerze postaci, ale nie wszyscy. Pozostawiła

ich za karę, czy dlatego, że nie mogła przetransportować ich wszystkich? Zyskała na mocy tak
jak większość faerie, ale nie do tego stopnia, żeby stała się tym, czym była kiedyś, kiedy mogła

sprawić, że całe armie Unseelie pojawiały się i znikały. Andais może próbować znaleźć jakiś
powód, dla którego pozostawiła niektórych sojuszników z tyłu, ale wiedziałam, że pozostawiła

ich dlatego, że nie była na tyle silna, żeby ich ocalić. Sądziła z pewnością, że nikt, kto pozostał,
nie ujdzie z życiem. Ona by tak zrobiła.

Prawdę mówiąc, była tylko jedna osoba po tamtej stronie polany, o którą dbałam. To,
czy reszta żyła, czy też nie, nic dla mnie nie znaczyło. Tylko Doyle się liczył. Jeżeli on żył,

wtedy wszystko było dobrze, jeżeli on… nie żył, to nie byłam pewna, co zrobię. Nie mogłam
myśleć dalej niż poza przejście przez polanę i sprawdzenie, czy jego serce nadal bije.

Dawson powstrzymał mnie od pójścia na przedzie wyznaczając kilku swoich ludzi, żeby
szli przede mną z bronią wycelowaną w rannych sidhe. Jonty pozostał przy moim boku, a

Czerwone Kaptury stanęły za nami. Zaczęłam mówić, że Czerwone Kaptury powinny iść na
przedzie. Byli dużo trudniejsi do zabicia niż żołnierze, ale byliśmy już prawie na miejscu. Nie

chciałam robić niczego, co opóźniłoby dotknięcie Doyle’a. W tej chwili nie byłam przywódcą,
ale kobietą, która chciała ukochanego mężczyzny. W tej chwili zrozumiałam też, że miłość jest

równie niebezpieczna jak nienawiść. Sprawia, że zapominasz, sprawia, że jesteś słaba. Nie
odepchnęłam żołnierzy na bok i nie pobiegłam do Doyle’a. Kosztowało mnie to całą

samokontrolę, jaką miałam. Został tylko strach, który miażdżył moją pierś, i ręce, którymi tak
bardzo chciałam dotknąć jego skóry, że to aż bolało.

Jeżeli był martwy, chciałam dotknąć jego skóry, póki jeszcze przypomina w dotyku jego.
Ciało nie jest w dotyku tym, czym ktoś, kogo kochałeś, kiedy jest już zimne. To jak dotykanie

lalki. Nie, nie miałam słów na określenie, jak to jest dotykać kogoś, kogo się kocha, kiedy jego
ciało utraciło ciepło. Mam tyle wspaniałych wspomnień o moim ojcu, a jedno, co mnie

prześladuje, to jego skóra pod moimi rękami, zimna, nieelastyczna przez śmierć. Nie chciałam,
żeby moje ostatnie dotknięcie Doyle’a było takie. Modliłam się, kiedy zmniejszaliśmy odległość.

Modliłam się, żeby żył, ale coś sprawiło, że modliłam się również, żeby był ciepły.
Czy to oznaczało, że znałam już prawdę? Czy to oznaczało, że on już odszedł, a ja po

prostu błagałam o to, jaka ma być ta ostatnia pieszczota?
W mojej głowie rosło napięcie, pchające się do moich oczu. Nie mogłam płakać, jeszcze

nie teraz. Nie będę gubić łez, kiedy on nadal może być żywy. Proszę, Bogini, proszę, Matko,
niech on żyje.

Ranni sidhe zapłakali.
- Litości, litości dla nas, Księżniczko. Podążyliśmy za naszym księciem, tak jak możemy

podążyć za tobą.
Nie odpowiedziałam, ponieważ po prostu mnie to nie obchodziło. Wiedziałam, że mnie

zdradzili, a oni wiedzieli, że ja wiem. Przedstawiali sobą wspaniały obraz, kiedy
naszpikowaliśmy ich kulami i nie mogli uciec. Ich królowa i ich książę pozostawili ich zdanych

na moje miłosierdzie. Nie mogli liczyć na nic więcej, niż na możliwość, że byłam córką mojego

ojca. On mógłby ich oszczędzić, takie gesty miłosierdzia sprawiały, że wszyscy go kochali. Jego
miłosierdzie było również tym, co najprawdopodobniej użył zamachowiec, żeby zwabić go

i zabić. W tej chwili, po raz pierwszy, zobaczyłam miłosierdzie mojego ojca jako słabość.
- Odsuńcie się od Doyle’a – powiedziałam, a mój głos zadławił się od emocji. Na to nic

nie mogłam poradzić. Chciałam biec do niego, rzucić się na niego, ale nasi wrogowie byli zbyt
blisko. Jeżeli Doyle nie żyje, to moja śmierć i śmierć naszych dzieci nie sprowadzi go z

powrotem. Jeżeli nadal żył, to kilka minut zwłoki nie zrobi większej różnicy. Część mnie
krzyczała w środku, pospiesz się, pospiesz się, ale większa część mnie była dziwnie spokojna.

Czułam się jak zamrożona, jakby w jakiś sposób nie całkiem sobą. Coś w tej nocy ukradło część
mnie, pozostawiając na to miejsce zimniejszą, roztropniejszą nieznajomą.

Mój ojciec powiedział kiedyś, że tak jak władca kształtuje kraj, tak jego mieszkańcy
kształtują władcę. To arystokraci na ziemi, czołgający się, kalecy, odciągający swoich rannych z

daleka od nieruchomej postaci Doyle’a pomogli mi sprowadzić tą zimną nieznajomą.
Zobaczymy, jak zimne pozostanie moje serce.

- Księżniczko Meredith – odezwał się Jonty. – Będziemy chronić cię przed ich magią.
Skinęłam głową.

- To my chronimy księżniczkę – odezwał się Dawson.
- Mogą postawić swoje ciała pomiędzy mną, a rękami mocy tych arystokratów. Oni

mogą was zabić lub pokaleczyć, ale Czerwone Kaptury są dużo bardziej odporne, sierżancie.
Będą naszymi tarczami.

Dawson spojrzał na górujące nad nami postacie.
- Będziecie naszymi żywymi tarczami?

Jonty wydawał się myśleć o tym, potem skinął głową.
Dawson spojrzał na mnie, potem wzruszył ramionami, jakby mówił „Jeżeli chcą przyjąć

uderzenie, to lepiej że oni, niż moi ludzie”.
- Okay – powiedział na głos.

Czerwone Kaptury przeszły dookoła nas osłaniając równocześnie mnie i żołnierzy.
Ludzie stali się trochę nerwowi.

- Oni są po naszej stronie, prawda? – zapytało kilkoro z nich.
Dawson i ja zapewniliśmy ich, że tak, Jonty i pozostali są po naszej stronie. Może nie

byłam tak przekonująca, jak powinnam być, ponieważ więcej mojej uwagi było skierowane na
Doyle’a, niż na to, kto porusza się dookoła nas. W tej chwili nie byłam pewna, czy dbam o

cokolwiek, czy kogokolwiek innego. Mój świat skurczył się do tych rozsypanych na oszronionej
ziemi czarnych włosów.

Ręka mrowiła mnie od potrzeby dotknięcia go na długo, zanim Dawson i Jonty uznali,
że jest bezpiecznie. W końcu droga była czysta, a ja byłam w stanie unieść skórzaną suknię i

pobiec do ukochanego. Opadałam na ziemię obok niego, suknia chroniła mnie przed
zamarzniętą ziemią. Wyciągnęłam rękę, żeby go dotknąć, a potem zawahałam się. Wydawało się

to niedorzeczne, że na chwilę wcześniej wszystko czego pragnęłam to dotknąć go, a teraz kiedy
mogłam, bałam się. Tak bardzo się bałam, że ledwie mogłam oddychać przez ściśnięte gardło.

Moje serce nie mogło zdecydować się czy bić za szybko, czy zapomnieć bić, więc moja pierś
bolała od tego. Wiedziałam, że to początek ataku paniki, a nie ataku serca, ale mała część mnie

nie była pewna, czy dbałam o to, czym to było. Jeżeli on nie żyje i Mróz jest stracony, wtedy…
Zmusiłam mój oddech do uspokojenia się. Walczyłam, aż oddech stał się głęboki. Nie

mogłam utracić kontroli nad sobą. Nie przed ludźmi. Później, na osobności, jeżeli…
Przeklęłam siebie od tchórzy i zmusiłam się do sięgnięcia przez ostatnie cale do tych

długich, czarnych włosów. Kiedy przesuwałam po nich rękami, włosy były grube, gęste i
idealne, więc mogłam odszukać jego szyję i sprawdzić puls. Moje palce przesunęły się po czymś

twardym. Cofnęłam się i spojrzałam na gładką linię jego szyi, widoczną w świetle księżyca. Nie

było tu nic, poza kołnierzem garnituru, który Doyle pożyczył od Sholto.
Potrząsnęłam głową i znów sięgnęłam do jego szyi. Moje oczy mówiły mi, że dotykam

skóry, ale moje palce mówiły mi, że coś jest po drodze. Coś twardego, pokrytego materiałem,
coś… Był tylko jeden powód, przez który moje oczy i moje palce nie mówiły mi tego samego.

Zwalczyłam pierwszy przypływ nadziei, zdusiłam ją nisko, uspokajając się tym razem z
zupełnie innego powodu. Pozytywne emocje mogą oszukać cię równie łatwo, jak negatywne.

Musiałam zobaczyć prawdę, poczuć prawdę, jakakolwiek by nie była.
Zamknęłam oczy, ponieważ to one były tym, co mogło być oszukane. Dotknęłam boku

szyi i znów odnalazłam to twarde. Z zamkniętymi oczami poczułam to lepiej, ponieważ mój
wzrok nie kłócił się z moim zmysłem dotyku. Pchnęłam ten kawałek ubrania i odnalazłam

szyję. W chwili, w której dotknęłam skóry, wiedziałam, że to nie jest Doyle. Tekstura skóry nie
była jego. Sięgnęłam do tętnicy szyjnej i nie znalazłam niczego. Cokolwiek było pod moimi

palcami, było martwe, nadal ciepłe, ale martwe.
Mając nadal zamknięte oczy przesunęłam ręką w górę i odnalazłam bardzo krótkie

włosy i szorstkość zarostu, a ta twarz nie była twarzą, którą kochałam. To była iluzja, bardzo
dobra iluzja, ale jednak to była magia, a nie rzeczywistość.

Poczułam ulgę tak wielką, że na wpół upadałam na leżącego. To nie był Doyle. Nie
zginął. Pozwoliłam sobie upaść na ciało. Przyciągnęłam je do siebie, moje ręce obszukały

mundur, broń, której nawet nie zadali sobie trudu ściągnąć. Jakie lekceważenie, jaka arogancja!
Dawson klęknął po jednej mojej stronie, Jonty po drugiej.

- Przykro mi, Księżniczko Meredith – powiedział Dawson dotykając moich pleców.
- Ciemność był wielki wojownikiem – powiedział Jonty głębokim głosem.

Potrząsnęłam głową, odsuwając się od ciała.
- To nie on. To nie Doyle. To iluzja.

- Co? – powiedział Dawson.
- Więc dlaczego płaczesz? – zapytał Jonty.

Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że miał rację.
- Z ulgi, tak mi się wydaje – odrzekłam.

- Dlaczego utrzymują magię na miejscu, żeby nadal wyglądał jak Ciemność? – zapytał
Jonty.

W tej chwili nie myślałam o tym, ale miał całkowitą rację. Dlaczego nie opuścili iluzji,
która gwarantowała, że rozgniewam się na nich, jeżeli chcieli naprawdę poddać się?

Odpowiedź: nie poddali się, ale mieli nadzieję zyskać coś przez ten trik. Ale co?
Jonty pomógł mi wstać, jego ręka była tak wielka, że kiedy położył ją na moich

ramionach, wydawało się, że mógłby mnie nią objąć.
Prowadził mnie przez zamrożoną ziemię z daleka od zmienionego magią ciała.

- Coś się dzieje? – zapytał Dawson.
- Może nic, ale nie podoba mi się to.

Zaczęłam mówić „Jonty” ale nie udało mi się to. To nie dźwięk bomby uderzył w nas
najpierw, to fizyczne pchnięcie eksplozji. Pęd energii uderzył w nas przed dźwiękiem, więc to

była chwila, w której zostaliśmy uderzeni. Wtedy Jonty utulił mnie, ukrywając mnie swoim
ciałem, a kiedy to zrobił, uderzył dźwięk, jakby rozerwał się świat i ogłuszył mnie. To było jak

otrzymanie dwukrotnie ciosu od kogoś ogromnego i rozzłoszczonego. Słyszałam opowieści o
olbrzymach, które mogły być niewidzialne i to było coś takiego. Wydawało się być niewłaściwe,

że coś tak potężnego może być niewidziane. Że coś tak niszczycielskiego może być zaledwie
chemią i metalem. Było w tym coś żyjącego, co rzuciło nas o ziemię i roztrzaskało świat

dookoła nas.

Rozdział 41

Słychać było głosy. Krzyki, wołania o pomoc. Słyszałam je, chociaż nic nie widziałam.

Coś było na mnie, coś ciężkiego. Zorientowałam się, że to coś ma ręce i ramiona. Mogłam
pchać ten ciężar leżący na mnie, ale nie mogłam go przesunąć. Ale im bardziej pchałam

próbując przesunąć głowę, żeby spojrzeć, tym bardziej zaczynałam zdawać sobie sprawę z tego,
co pcham. Ubranie, pod ubraniem ciało- odpychałam kogoś. Kogoś, kto był na mnie, kogoś

ogromnego, ciężkiego i… Jonty.
Wyszeptałam jego imię, nadal uwięziona pod nim w ciemności. Jego obszerna pierś była

tak szeroka, że nie widziałam nic, poza jego ciałem. Ziemia pode mną była solidna, a szron na
trawie już zaczynał się topić, co oznaczało, że Jonty i ja leżeliśmy tu na tyle długo, że nasze

ciała zaczęły ogrzewać ziemię. Jak długo tu leżeliśmy? Jak wiele czasu minęło? Kto krzyczał o
pomoc? To nie były Czerwone Kaptury. Oni nie krzyczeliby. Żołnierze, ludzcy żołnierze, to

byli oni. Och, Bogini, pomóż mi pomóc im. Nie pozwól im tak umrzeć. Nie pozwól im umrzeć
za mnie. To wydaje się być takie nie w porządku.

Oparłam się o ziemię i pchnęłam z całych sił. Ciężar Jontiego poruszył się trochę wyżej,
ale to było wszystko. Miałam chwilę nadziei, ale później po prostu ani drgnął. Ale ciepły płyn

spływał po moich rękach i zaczął wsiąkać mi w rękawy. Krew była nadal ciepła. To dobrze.
Albo to była jego krew i nadal żył na tyle, żeby była ciepła, albo to była magiczna krew z jego

kaptura i fakt, że spływała, oznaczał, że on nadal żyje. Zobaczyłam cienką smugę księżycowego
światła. Wciąż była noc. Mogłam podtrzymywać leżący na mnie ciężar, aby mnie nie zmiażdżył,

ale nic poza tym, byłam w pułapce. Krew zaczęła spływać po boku mojej twarzy, jak ciepłe
skradające się palce. Ciemność wydawała się być ciemniejsza przez tę odrobinę jasności, jaką

widziałam.
Krew popłynęła po moim karku. Zwalczyłam chęć obtarcia jej, skoro i tak nie mogłam

jej dosięgnąć. To była tylko krew. Krew nie jest zła i jest ciepła, a to dobrze. Zmusiłam się,
żeby uspokoić puls, panika nic mi nie pomoże. Wykorzystałam to małe pole manewru, jakie

miałam, żeby poszukać uderzeń serca Jontiego. Byłam dużo niżej niż jego serce i nie mogłam
dosięgnąć na tyle wysoko, żeby go tam dotknąć. Czy w zasięgu moich rąk było inne miejsce, w

którym bada się puls? Czy był jakikolwiek sposób, żebym mogła sprawdzić, czy Jonty nadal
żyje?

Jeżeli nie mogłam sięgnąć wyżej, może mogłam poszukać niżej? Na wewnętrznej stronie
pachwiny jest jeszcze jedna większa tętnica. Puls na tętnicy udowej bywa równie łatwy do

zauważenia jak ten na szyi, ale zazwyczaj sprawdzanie na niej było zbyt intymne. Ale w tych
warunkach nie wydawało mi się, żeby Jonty miał coś przeciwko.

Wyciągnęłam rękę w dół mojego ciała, aż znalazłam łączenie bioder, potem
przesunęłam rękę dalej, walcząc nie tylko z jego wagą, ale też z bezwładnością. Skoro nic nie

widziałam poza ciemnością jego ciała nade mną, zamknęłam oczy i skoncentrowałam się na
palcach, czy raczej na tym, co czułam.

Moje palce odnalazły coś miększego niż jego udo, co oznaczało, że byłam blisko tętnicy.
Przysunęłam palcami w dół, po boku jego ciała. Przepchnęłam palce niżej, a jego ciało

zareagowało na mój dotyk. To, co było duże i miękkie, stało się mniej miękkie. Czy to
oznaczało, że Jonty żył? Próbowałam sobie przypomnieć, co wiedziałam o niedawno zmarłych.

Wiedziałam, że śmierć czasami sprawia, że masz ostatni orgazm, ale czy to tylko to, czy też
pobudzenie ciała obok mojego nadgarstka było oznaką tego, że żył? Nie pamiętałam, czy

jakikolwiek książka czy profesor w college’u kiedykolwiek mówili na ten temat,
najprawdopodobniej nie, to za wiele informacji jak na większość ludzi na roku. W

rzeczywistości, można wpędzić się w problemy, jeżeli pyta się o takie rzeczy, tak jak mnie się
zdarzało. Och, ta skrępowana cisza i to zażenowane spojrzenie nauczyciela!

Moje palce przesunęły się po wewnętrznej stronie jego uda. Musiałam palcami skręcić
trochę bardziej w to ciepłe, zamknięte miejsce. Jego ciało nadal stawało się szczęśliwsze przy

mojej ręce. Zamierzałam wziąć to za dobry znak, oznakę życia, ale nadal chciałam wyczuć puls.

Chciałam upewnić się, czy to obrzmienie pachwiny nie jest efektem ostatnich uderzeń jego
serca, ostatnią rzeczą, jaką czuje.

- Proszę, Bogini proszę, nie pozwól mu być martwym.
Byłam prawie pewna, że palcami trafiłam na miejsce, gdzie powinien być wyczuwalny

puls Jonty’ego. Trudno było to ocenić, skoro byłam pod nim uwięziona, ale byłam prawie
pewna. Jednak nie czułam niczego. Wzięłam głęboki oddech i skierowałam całą swoją uwagę

do moich palców, do wyczucia, czy coś tam było. Znieruchomiałam tak, że nie mogłam
pomylić swojego własnego pulsu z jego. Przycisnęłam palce do ciała goblina przez ubranie

marząc, żeby jego puls uderzył w moje palce.
Tam, czy to było to? Puls uderzył znów o moje palce, powolny i słaby. Był wolniejszy,

niż powinien być, ale był tam. Gdybyśmy mogli zaprowadzić go do uzdrowicielki, przeżyłby.
Gdybyśmy mogli dostać pomoc, Jonty nie zginąłby dla mnie. Gdybyśmy mogli znaleźć kogoś,

kto dzisiejszej nocy nie był moim wrogiem.
Bomba zadziałała. Mogłam słyszeć przytłumione krzyki żołnierzy. Jeżeli rany Jontego

były jakąś wskazówką, Czerwone Kaptury byli ciężko ranni. Dlaczego arystokraci Unseelie nie
dopadli mnie i nie wykończyli, kiedy byłam nieprzytomna? Na co czekali?

Poczułam jak narasta we mnie krzyk, jak przymus, którego nie mogłam zwalczyć. Nie,
nie chciałam z tym walczyć. Nie mogłam pomóc Jontemu. Nie chciałam widzieć, co się stało.

Nie mogłam walczyć, ale mogłam krzyczeć. To mogłam zrobić, a wydawało się, że już sama ta
myśl pomogła mi się odprężyć i zelżała narastająca we mnie panika. Wzięłam głęboki wdech,

nawet kilka oddechów, zmusiłam się, żeby zwolnił mój puls, a przy tym osłabło to drżące
uczucie, które zdawało się oddalać mnie od samej siebie. Gdybym teraz zaczęła krzyczeć z

czystej paniki, nie mogłabym przestać. Krzyczałabym i rzucała się pod ciałem Jontego, aż moi
wrogowie znaleźliby mnie. Nie miałam złudzeń, co stałoby się, gdyby znaleźli mnie moi

wrogowie. Czy na polu byli dzisiejszej nocy również wojownicy Seelie? Czy gdyby mnie znaleźli,
zabraliby mnie z powrotem do Taranisa? Najpewniej. Śmierć, lub więcej gwałtów mojego

wujka. Proszę, Bogini, niech to nie będą jedyne wybory.
Gdzie był Doyle? Nie był tym ciałem leżącym u ich stóp, ale jeżeli był zdolny przybyć

do mojego boku, to gdzie był? Galen, Rhys, Mistral Sholto, oni wszyscy, co się z nimi stało, że
tak długo nie przychodzili do mnie? Czy oni… nie żyli? Czy wszyscy, których kochałam,

umarli?
Jonty poruszył się nade mną.

- Jonty – odezwałam się.
Nie odpowiedział, a ja zorientowałam się, że nie czuję wcale napięcia jego mięśni. Nadal

był nieprzytomny nade mną, ale zaczął unosić się bez poruszania rękami. Ktoś go podnosił.
Przed chwilą chciałam tak bardzo, żeby zszedł ze mnie, że walczyłam z paniką. Teraz nie byłam

taka pewna. To, czy unoszenie powoli ze mnie Czerwona Kaptura było dobrą czy złą rzeczą,
zależało od tego, kto go podnosił.

Mój puls przyspieszył, kiedy uniosła się pierś Jontego. Zajmowało to tak wiele czasu, że
zaczęłam zastanawiać się, czy może robili to ludzie, żołnierze. Oni mieliby problemy z

podniesieniem goblina. Potem uniesiono go na tyle, że mogłam zobaczyć nogi. Noga w
mundurze, obok noga w rozerwanym, szytym na miarę garniturze.

- Doyle! – powiedziałam.
Uklęknął nadal podtrzymując Czerwonego Kaptura, odpychając ciężar.

- Jestem tutaj – powiedział.
Wyciągnęłam się, żeby dotknąć jego nogi. Kiedy cofnęłam rękę, była cała zakrwawiona.

Czy to była krew Jontego, czy Doyle’a? Co się stało, kiedy leżałam nieprzytomna? W tej chwili
niemalże o to nie dbałam, ponieważ Doyle był tutaj. Mogłam go dotknąć. Wszystko było

dobrze, ponieważ on był tutaj.

Zobaczyłam więcej nóg. Następne były czarnych spodniach i wysokich butach – Mistral.
Przypomniałam sobie teraz, że Galen i Rhys byli ubrani w mundury. Wszyscy byli tutaj,

wszyscy. Dziękuję ci Bogini.
- Jesteś ranna? – zapytał Doyle,

- Nie wydaje mi się.
- Możesz wyczołgać się spod Czerwonego Kaptura?

Pomyślałam i zorientowałam się, że mogę. Zaczęłam się wyczołgiwać spod
podniesionego ciała Jontego. Poruszałam się jak krab na łokciach i tyłku, ale w końcu mogłam

zaczerpnąć czystego, zimnego powietrza. Wzięłam głęboki wdech zimowego powietrza i nadal
się czołgałam. Kiedy było to możliwe obróciłam się i przeczołgałam na rękach i kolanach. Ręka

chwyciła mnie za ramię i pomogła mi wstać. To był Dawson. Wyglądał na całego.
- Księżniczko – odezwał się, – wszystko w porządku?

Skinęłam głową.
- Tak mi się wydaje – dotknęłam jego ramienia. – Cieszę się, że z tobą dobrze. Słyszałam

krzyki.
Jego twarz przybrała dziwny wyraz.

- Teraz już ze mną dobrze.
Pomyślałam, że to dziwne wyrażenie. Ale Galen był obok mnie, chwycił mnie w

ramiona i nie było czasu zadawać pytań Dawsonowi. Galen podniósł mnie na nogi, przytulając
mnie tak mocno, że nie widziałam jego twarzy. Ale mogłam widzieć Jonty’ego przez ramię

Galena. Ten widok sprawił, że uśmiech zniknął z mojej twarzy.
Czerwony Kaptur był masą ran, czerwoną ruiną. Doyle i pozostali położyli go delikatnie

na trawie. Wiedziałam, dlaczego kładą go teraz tak delikatnie.
- Och, Boże, Jonty – powiedziałam.

Galen rozluźnił uchwyt na tyle żeby zobaczyć moją twarz, kiedy opuszczał mnie na
trawę.

- Tak mi przykro, Merry.
Krew spływała po boku jego twarzy, z rozcięcia na czole.

- Jesteś ranny.
Uśmiechnął się.

- Nie tak ciężko, jak niektórzy.
Spojrzałam w powrotem na Jontego i pozostałych mężczyzn zgromadzonych dookoła

niego. Byli tak poważni, stali tak cicho. Nie podobało mi się to.
- Serce Jontego nadal bije. Jeżeli dostarczymy go do uzdrowicielki, nie umrze.

Twarz Galena widoczna w świetle księżyca, była tak wypełniona bólem.
- Ale ty mogłaś zginąć.

Miał rację. Jeżeli bomba dokonała takich uszkodzeń na Czerwonym Kapturze, to ze
mną byłoby znacznie gorzej. Ze mną i naszymi dziećmi, zostalibyśmy rozerwani na strzępy.

- Zrobili to zwolennicy Cela – powiedziałam.
- Dawson nam powiedział – odrzekł Galen.

Spojrzałam w stronę Jonty’ego i pozostałych. Galen wsunął swoją dłoń w moją i
podeszliśmy o nich trzymając się za ręce.

Doyle położył rękę na moim policzku, a ja przycisnęłam twarz do jego ręki.
- Czerwony Kaptury wypełniły swój obowiązek względem nas – powiedział.

Ten komentarz sprawił, że odsunęłam twarz od jego ręki i spojrzałam na Jonty’ego
i pozostałych strażników. Żołnierze wstawali, pomagając rannym przejść przez polanę, ale

Czerwone Kaptury nadal nieruchomo leżeli na trawie. Prawie żaden z nich nie siadał, żaden
z nich nie wstawał.

- Dlaczego ludzie wstają, a Czerwone Kaptury są tak bardzo ranni?

- Byliśmy ranni – odrzekł Dawson - ale uleczyliśmy się.
- Co? – zapytałam.

- Każdy żołnierz, którego uleczyłaś wcześniej, uleczył się. Potem uleczyliśmy się
nawzajem.

- Co? – zapytałam znów, ponieważ to nadal wydawało się nie mieć sensu.
- Uzdrowiliśmy ich – powiedział Dawson. – Użyliśmy gwoździ. Są jak jakiś rodzaj

magicznej różdżki.
- Czy mogą uzdrowić Czerwone Kaptury? – zapytał Doyle.

- Są z metalu – powiedziałam.
- Oni umierają, Meredith. Nie wydaje mi się, żeby zraniło ich to teraz – wtrącił się Rhys.

Jedno z jego ramion było na temblaku, a rękaw jego munduru był ciemny.
Płaszcz Mistrala na plecach był cały w strzępach. Czy sam Taranis zaatakował wraz ze

swoimi wojownikami Seelie? Zorientowałam się, że nadal nie było Sholto.
- Gdzie jest Sholto?

Doyle odsunął swoją rękę od mojej twarzy i odpowiedział mi, kiedy odwrócił się.
- Z Sholto wszystko dobrze. Sluaghowie przybyli na jego wezwanie. To ocaliło nas przed

Taranisem i jego ludźmi. Uciekli przed slaughami.
Chwyciłam ramię Doyle’a moją wolną ręką. Druga była mocno ściśnięta w ręce Galena.

Stało się za wiele, nie wiedziałam jak poradzić sobie z tym wszystkim. Ale jedno wiedziałam,
nie chciałam, żeby na twarzy Doyle’a gościł taki wyraz.

Odwrócił się i spojrzał na mnie, ale jego twarz była dawną, nieczytelną ciemnością, tylko
jego oczy drżały na końcach. Teraz wiedziałam, co oznacza takie drżenie.

- Chcę owinąć cię dookoła siebie jak płaszcz i pokryć cię pocałunkami, ale mamy
rannych do ocalenia. Jednak nie wątp w to, co czuję do ciebie, nawet pośrodku tego

wszystkiego – pierwsza gorąca łza spłynęła po moim policzku. – Myślałam, że nie żyjesz i…
Dłoń Galena puściła moją i Doyle objął mnie ramionami. Uściskałam go, jakby jego

ręce na moim ciele były powietrzem i jedzeniem, i wszystkim potrzebnym mi do życia.
- Chodź Dawson, zobaczmy czy te małe gwoździe mogą pomóc Jonty’emu – usłyszałam

jak mówi Rhys.
Chciałam rozpłynąć się w pocałunkach Doyle’a i nigdy nie odsuwać się dla zaczerpnięcia

powietrza, ale miałam obowiązki. Zawsze są jakieś obowiązki, jakiś horror, z którym muszę
walczyć, czy uzdrawiać, czy… Wszyscy uważają, że chcą urozmaiconego życia, ale to

nieprawda. Kiedy stoisz głęboko po kolana w kolejnym nieszczęściu, zwyczajność zaczyna
wyglądać bardzo dobrze.

Oderwaliśmy się od siebie i poprowadził mnie do boku Jonty’ego. Dawson klęczał już
na ziemi. Trzymał gwóźdź, który wyszedł ze mnie, kiedy go uzdrawiałam. Trzymał go ponad

jedną z ran.
- Musimy najpierw wyciągnąć z jego ciała odłamki – powiedział Rhys.

- Na nas to tak nie działało – odrzekł Dawson.
- A jak działało? – zapytałam obejmując Doyle’a w pasie, jego silne ciało obok mnie, to

było prawie zbyt dobre, żeby było prawdziwe.
Galen starał się nie patrzeć na Doyle’a i mnie. Zorientowałam się, że to on pierwszy

przybył do mnie. To on pomógł wstać mi na nogi i chociaż cieszyłam się, że go widzę, nie były
to takie uczucia, jakie miałam dla Doyle’a. Po prostu nie były. Nie mogłam zmienić mojego

serca nawet po to, żeby oszczędzić uczucia mojego najlepszego przyjaciela.
- W ten sposób – powiedział Dawson i zaczął przesuwać gwóźdź ostrzejszą stroną

ponad raną Jonty’ego, tak jakby rzeźbił coś niewidocznego. Moja ręka zamrowiła. Znak krwi na
mojej dłoni zakłuł.

Odsunęłam się od Doyle’a. Próbował chwycić moją rękę, ale odsunęłam ją, zanim mógł

jej dotknąć. W jakiś sposób nie wiedziałam, czy jeżeli dotknę go moją ręką krwi, kiedy tak mnie
łaskocze, to będzie bezpieczne. Tak do końca nie rozumiałam, co się dzieje, ale nie

zaprzeczałam chęci, żeby podejść i uklęknąć obok Dawsona.
Odezwałam się słowami bez wypowiedzenia ich, jakby wszechświat czekał, aż je

wypowiem, a z każdym słowem było tak, jakby sam czas wypuszczał oddech, który
wstrzymywał.

- Wezwałeś mnie przez krew i metal. Czego chcesz ode mnie?
Dawson spojrzał na mnie, a jego wargi poruszyły się, ale wydawało się, że nie ma

całkowitej kontroli nad tym, co mówi.
- Uzdrów go, Meredith. Proszę cię o to przez krew i metal, i magię, którą dałaś temu

ciału.
- Niech tak będzie – odrzekłam i rozpięłam rękę ponad plecami Jonty’ego. Pod moja

skórą przepłynął żar, jakby krew w moim ciele zmieniła się w roztopiony metal. To była chwila
prawie nieprawdopodobnego bólu, potem fontanna krwi trysnęła z ciała Jonty’ego. Metal

wytrysnął z ciała razem z krwią.
Jonty ocknął się z sapnięciem. Krew nadal tryskała. Odsunęłam się od niego, Dawson

razem ze mną. Krew płynęła wolniej, ale chociaż metal już wydostał się, rany nie uzdrawiały się.
Jonty odwrócił głowę z widocznym wysiłkiem.

- Wezwałaś moją krew, Moja Królowo – odezwał się. – Oczyściłaś mnie z ludzkiego
metalu. Umieram dla ciebie i jestem zadowolony.

Potrząsnęłam głową.
- Nie chcę, żebyś dla mnie umierał, Jonty. Chcę, żebyś żył.

- Niektóre rzeczy nie mają się wydarzyć, Księżniczko – powiedział.
- Wydaje się, że to dobrze, że nie przybyliśmy, kiedy uderzyło w nas pierwsze wezwanie,

bo też umieralibyśmy – odezwał się głos z ciemności. Odwróciłam się i zauważyłam goblinów
bliźniaków. Ash i Holly. W ciemności można było pomylić ich z czystej krwi sidhe, tacy wysocy

i silni, tylko bardziej nieporęcznie muskularni, jakby trochę za bardzo ćwiczyli na siłowni. Ich
żółte włosy były trochę krótsze, sięgały ramion. Gdyby były dłuższe, faktycznie mogliby

uchodzić za sidhe.
Było zbyt ciemno, żeby zobaczyć soczystą zieleń oczu Asha podobną do liści drzewa, od

którego został nazwany, oczy Holly’ego były w kolorze szkarłatnych zimowych jagód

17

. Tylko

kolor ich oczu, w których nie było białka, zdradzał ich goblińską krew.

- Nie wzywałam was – odrzekłam.
- Twoja magia wezwała Czerwone Kaptury, a krew naszego ojca wołała do nas –

powiedział Ash.
- Nienawidzę, kiedy twoja biało lśniąca magia nas wzywa – dodał Holly.

Razem skinęli głowami.
- Nienawidzimy, kiedy twoja ręka krwi woła do nas, jakbyśmy byli Czerwonymi

Kapturami. Jesteśmy Seelie, a ty pomogłaś zrozumieć nam, że jest w nas coś więcej niż tylko

17

Ash znaczy jesion, a Holly - ostrokrzew

krew goblińska, ale twoja magia wzywa nas, jakbyśmy byli pomniejszymi istotami magicznymi –
powiedział Ash.

- Jeżeli o mnie chodzi, to wystarczy mi, że twoja magia w Los Angeles zrobiła ze mnie
najpotężniejszego goblina, ale pomyślałem, że sprawisz, że będę tym, czym kiedyś były gobliny

– dodał Holly. – Ale nawet ja, nawet my, nadal jesteśmy pomniejszymi istotami magicznymi,
inaczej twoja magia nie ciągnęłaby nas jak pies na gwizdnięcie pana – jego głos brzmiał gorzko.

- Pozwolilibyście im umrzeć przez dumę? – zapytałam.
- Jesteśmy goblinami – odrzekł Holly. – Nie uzdrawiamy nikogo. Zarzynamy

i niszczymy. To tym jesteśmy, a układ, który sprowadził nas do Ameryki dawno temu, zabrał

część nas. Tutaj nie ma już dłużej miejsca dla goblinów.
Potknęłam się wstając, przydeptując brzeg płaszcza. Holly zaśmiał się ze mnie, ale nie

dbałam o to. Coś wiedziałam. Dowiedziałam się i zrozumiałam. Nie byłam pewna w tej chwili,
czym to „coś” było, ale przymus wypływający z tego zmusił mnie to ruszenia w stronę

bliźniaków. To dlatego szłam po zimowej trawie, a mróz sprawiał, że trzeszczała pod moim
skórzanym płaszczem.

Doyle podszedł do mnie.
- Uważaj, moja Merry.

Miał rację, że był ostrożny, ale uczucie wewnątrz mnie też było właściwe. Zapach
kwiatów wypełnił powietrze, jakby oddech letniego ciepła przeciekał z zimnego światła

księżyca.
Rhys podszedł do nas i dotknął ramienia Doyle’a.

- Bogini jest blisko, Doyle. Wszystko będzie w porządku.
Najpierw pocałowałam Doyle’a, a on schylił się, żeby mi to ułatwić, potem

pocałowałam Rhysa. Spojrzał na mnie, a na jego twarzy był smutek. Ale nie był to smutek,
któremu mogłabym zaradzić. Mogłam tylko delikatnie pocałować go w usta, dać mu do

zrozumienia, że widzę go i doceniam, ale żadne z nas nie mogło nic zrobić, żebym pokochała
go w taki sposób, w jaki kochałam Doyle’a i Mroza. To sprawiało mu ból, bolało też mnie, ale

nie na tyle, żeby to zmienić.
Resztę drogi przeszłam sama. Ash i Holly stali przede mną. Próbowali wyglądać

arogancko i nieprzyjaźnie, ich przystojne twarze pokazywały jedno i drugie, ale pod tym
wszystkim była niepewność. Sprawiłam, że musieli zastanowić się nad sobą, a nikt, ani

arystokrata sidhe, ani gobliński wojownik nie są przyzwyczajeni do przemyśliwania
czegokolwiek. Ich poglądy na większość rzeczy są ustalone. Spojrzałam w ich oczy i nie byłam

pewna, co się stanie, ale zapach róż w powietrzu narastał, więc wiedziałam, że nadchodzi
Bogini. Zapach róż mieszał się z bogatym zapachem ziół i liści, jakbyśmy stali na skraju jakiejś

leśnej polany.
- Czujesz zapach kwiatów? – zapytał Holly.

- Czuję las – odrzekł Ash. – Las, jakiego nie ma na tej ziemi.
- Co ty z nami robisz? – zapytał Holly.

- Chcecie być sidhe – wyciągnęłam do nich ręce.
- Tak – odpowiedział Ash.

- Nie - odrzekł Holly.
Uśmiechnęłam się do Hollego.

- Ale obaj chcecie mocy, prawda?
- Tak – odrzekł Holly, w jego głosie była odrobina niechęci.

- Więc weźcie mnie za ręce.
- A co stanie się, jeżeli to zrobimy? – zapytał Ash.

Uśmiechnęłam się, a potem zaśmiałam, a zapach róż i odczucie letniego słońca na mojej
skórze stało się tak realne, że było prawie oszałamiające, że moje oczy widziały zimowy mrok.

- Nie wiem, co się stanie – odrzekłam, a to była prawda.
- Dlaczego więc powinniśmy to zrobić? – zapytał Ash.

- Ponieważ jeżeli zniknie zapach lata i jesieni, jeżeli przeoczycie tę chwilę mocy, zawsze
będziecie zastanawiać się, co by się stało, gdybyście jednak chwycili moje ręce.

Bracia spojrzeli na siebie. Wszystko, co było pomiędzy nimi, lata intryg, walk,
przetrwania, wszystko doprowadziło do tej sekundy, tego wyboru.

- Ma rację - odrzekł Ash.
- To podstęp sidhe – stwierdził Holly.

- Najprawdopodobniej – powiedział, a potem uśmiechnął się.

Holly wyszczerzył się do niego.
- To zły pomysł, bracie.

- Tak.
Holly wyciągnął rękę, a Ash poszedł w jego ślady. Obaj chwycili moje ręce ruchem tak

jednakowym, jakby go przećwiczyli. Ich palce zamrowiły przesyłając moc w dół mojej skóry,
oni również musieli to poczuć, ponieważ Holly zaczął cofać się.

- Nie przestawaj, Holly – powiedział Ash.
- To jest zły pomysł, bracie – powtórzył.

- To jest moc – odrzekł Ash - i ja jej chcę.
Holly wahał się o uderzenie serca dłużej, a potem jego ręka przesunęła się tak samo, jak

ręka jego brata i obaj znów chwycili mnie za ręce identycznymi ruchami.
- Podążałem za tobą przez całe moje życie – powiedział. – Nie zatrzymam się teraz.

Wtem polana i zimowy chłód zniknął, a my staliśmy w okręgu ustawionym z kamieni, na
szerokiej równinie pod pełnią księżyca i letnim niebem zarzuconym gwiazdami.

Rozdział 42

Ash okręcił mnie dookoła, tak że znalazłam się twarzą daleko od niego, jedną ręką
chwycił mnie za gardło, drugą trzymał mój nadgarstek, przyciskając miecz do mojego ciała.

Holly zwrócony twarzą do kręgu wyciągnął swój własny miecz. Jego klinga lśniła, jakby światło
księżyca stało się czymś trwałym.

- Zabierz nas z powrotem – syknął Ash do mojego ucha.
- Nie sprowadziłam nas tutaj.

- Kłamca – wyszeptał, a jego palce zacisnęły się trochę mocniej dookoła mojej szyi. To
napięcie palców i mocny uścisk dłoni dookoła mojego gardła sprawiły, że mój puls

przyspieszył.
Odezwałam się ostrożnie, nie chcąc zrobić nic innego, co zacisnęłoby te palce mocniej.

- Nie mogę zmienić zimy w lato, czy przenieść nas do innego kraju.
Jego palce ścisnęły się tylko odrobinę mniej niż na tyle, żeby uniemożliwić mi

przełykanie.
- Co masz na myśli mówiąc „inny kraj”.

Odezwałam się nawet bardziej ostrożnie.
- Nie ma stojących kamieni w Ameryce. Nie takich jak te.

Jego ręka zacisnęła się tak, aż mój oddech zacharczał pod jego uściskiem.
- To gdzie jesteśmy? – zapytał.

- W miejscu pomiędzy – odpowiedział kobiecy głos.
Ash znieruchomiał za mną. Jego palce nie zacisnęły się mocniej, z czego cieszyłam się,

ale równocześnie nie poluźniły się. Mój oddech nadal charczał pomiędzy jego palcami, kiedy
powoli odwracał się w stronę tego głosu.

- Kim jesteś? – odezwał się Holly.
- Wiesz, kim jestem – odpowiedział kobiecy głos.

Ash odwrócił się, więc zobaczył ją zanim ja mogłam widzieć, ale wiedziałam, co
zobaczymy, czy co ja zobaczę. Nosiła pelerynę z kapturem, która ukrywała większość jej

twarzy, ale przelotnie widać było koniec podbródka i wargi. Trzymała laskę, a jej ręka na niej
była w jednej chwili jasna, a w następnej ciemna, stara i młoda, szczupła i nie. Była Boginią.

Była wszystkim, co kobiece, była wszystkimi kobietami, ale żadną szczególną.
- Dlaczego sprowadziłaś nas tutaj? – odezwał się Ash.

Holly nadal stał twarzą zwrócony w stronę postaci, z wyciągniętym mieczem, jakby
szukał w każdej chwili okazji do ataku.

Nie była z ciała i krwi, wiedziałam o tym. Nie wydaje mi się, żeby miecz mógł ją zranić,
ale grożenie jej wydawało się złe. Pewnie zaprotestowałabym, gdyby ręka Asha nie ściskała

mnie za mocno, by mówić.
- Zabierz nas z powrotem, lub twoja wybranka zginie.

- Skrzywdź ją, a nigdy nie zyskasz mocy, jakiej szukasz, Ash.
Jego ręka poluźniła się trochę, więc mogłam oddychać bez wkładania w to wysiłku.

- Czy jeżeli ją wypuszczę, dasz mi moc?
- Ona jest kluczem do twojej mocy. Bez niej nie ma nic.

- Nie rozumiem.
Holly gwałtownie zaatakował postać. Miecz uderzył o jego ostrze, odpychając je na

trawę, a na końcu tego miecza było ciało. Był wysoki i niski, muskularny i nie, ciemny i jasny,
był wszystkimi mężczyznami i żadnym mężczyzną. Odrzucił pelerynę, którą nosił, żeby

ochronić nasze umysły, więc musieliśmy patrzeć na wszystkie te postacie w jednej. Stał
obnażony w całym swoim pięknie i grozie, a jego wysokie muskularne ciało mogło służyć do

sprawiania przyjemności, ale również do władania mieczem i rozlewu krwi. Był największą
czułością i największym zniszczeniem w jednym. Wszystkie te możliwości były w nim, w wirze

wizerunków, kształtów, zapachów i widoków.
Rozbroił Hollego, ale zranił przy tym goblina w rękę. To mówiło o umiejętnościach

Hollego, lub o niecierpliwości Boga. Jego głos był głęboki i dudniący jak żwir, a następnie lekki
i beztroski jak żaden, głosy wszystkich mężczyzn odbijały się echem w jego głosie.

- Kim jestem?
Holly klęknął z czubkiem miecza przyłożonym do szyi.

- Jesteś Bogiem.
- Kto jest moją małżonką?

- Bogini – odrzekł Holly.
Bóg cofnął się do odzianej w pelerynę Bogini, ale w chwili, w której dotknęli swoich rąk,

jej peleryna zniknęła, a oni stali obok siebie. Nie wiem, co widziały gobliny, ale ja widziałam
oszałamiającą zmianę twarzy i ciał. Byli wszystkimi, którzy istnieli od początku, ale mój umysł

nie mógł tego znieść. W końcu zamknęłam oczy, jakbym nie mogła znieść ich widoku.
Ash zaczął poruszać się i otwarłam oczy, kiedy zorientowałam się, że przesuwa nas

oboje tak, że klęknęliśmy na letniej trawie. Gdzieś podczas tych zdarzeń przestał mnie dusić. W
rzeczywistości ręka, którą mnie dusił, teraz spoczywała na moich ramionach. To, co mnie

wcześniej raniło, teraz było prawie pieszczotą.
- Minęło wiele czasu, od kiedy gobliny spoglądały w twarz Boga – odezwał się Ash.

- I Bogini – dodała Bogini, a w jej głosie był karcący ton. Był to głos każdej matki,
każdej starszej siostry, każdej ciotki, każdej nauczycielki, wszystkie złączone w jedno echo.

- A jeszcze dłużej, od kiedy gobliny widziały twarz Bogini – powiedział Ash. Nawet
jeżeli czuł się dotkniętym przez skarcenie, nie okazał tego w swoim głosie.

- Jesteście goblinami? – zapytał Bóg.
- Tak - odrzekł Holly.

- Tak – Ash był wolniejszy ze swoją odpowiedzią.
- Jesteście sidhe? – zapytała Bogini.

- Nie – odrzekł Holly.
- Nie władamy magią – odpowiedział Ash, jakby to było odpowiedzią na pytanie, a

może właśnie tak było.
- Co oddalibyście, żeby zawładnąć magią sidhe? – zapytała.

- Nic – powiedział Holly. - Jestem goblinem i to wystarczy.
- Ona nie mówi o tym, żebyśmy stali się sidhe, bracie – odezwał się Ash. – Mówi o magii

sidhe.
- Z magią sidhe, ale być nadal goblinem – stwierdził Holly. – To byłoby wiele warte.

- Kiedyś było wiele dworów, nawet pomiędzy goblinami – powiedziała Bogini.

- Kiedyś – dodał Bóg - magia była na każdym dworze.
- Sidhe ukradli nam naszą magię – powiedział Ash, a jego ręka zacisnęła się na moim

ramieniu. Nie zranił mnie, ale jego ciało zesztywniało, kiedy klęczał obok mnie.
- Córko – powiedziała Bogini - co ty na to powiesz?

- Sidhe pozbawili goblinów ich magii, żeby wygrać ostatnią Wielką Wojnę pomiędzy
naszymi narodami.

- A jak uważasz, dobrze, że tak zrobili? – zapytała.
Pomyślałam zanim odpowiedziałam, ponieważ mogłam wyczuć magię zaczynającą

gromadzić się dookoła nas. Myślałam, że w obecności Bóstw nie ma miejsca na narastającą
magię, że ich obecność maskuje wszystko, ale cokolwiek tworzyło się w tą letnią noc w tym

miejscu pomiędzy, napierało na powietrze jak waga niewidzialnych kamieni, jakby góra
napierała ponad nami w chwili, w której myślałam.

Ręce Asha obejmujące moje ramiona prawie drżały z napięcia. Spojrzałam na niego, a
on patrzył prosto przed siebie. Wydaje mi się, że obawiał się tego, co mogę zobaczyć w jego

oczach.
- Powiedziano mi, że gdybyśmy nie zabrali magii goblinom, nie wygralibyśmy wojny.

- Ale wasze dwa narody nie są już dłużej w stanie wojny, prawda? – zapytała.
- Nie – odrzekłam.

Ash nadal był całkowicie nieruchomy obok mnie. Mogłam wyczuć napięcie w jego
mięśniach, jakby zmuszał się, żeby być nieruchomo.

- A gdybyś mogła naprawić zło wyrzucone goblinom, zrobiłabyś to?
- A to było złe? – zapytałam.

- A jak uważasz? – zapytała.
Przemyślałam to znów. Czy to było złe? Widziałam, co sidhe zrobili ze swoją magią.

Wykorzystali fakt, że tylko my władamy magią ofensywną, żeby stać się tyranami. Wygraliśmy
wojnę, ale w końcu to ludzie ze swoją technologią naprawdę wygrali.

- Wydaje mi się, że zabierając goblinom magię, wygraliśmy bitwę, ale nie wojnę.
- Ale czy to było właściwe, czy zrobienie tego było właściwe? zapytał Bóg.

Zaczęłam mówić „tak” ale powiedziałam co innego.
- Nie wiem. Powiedziano mi, że nasza magia pochodzi od Was. A to oznaczałoby, że

ukradliśmy goblinom magię, którą Wy oboje daliście im. Czy zgadzacie się z tym, co zrobiliśmy?
- Nikt nas nie pytał – odrzekła Bogini.

Ash drgnął obok mnie, a ja po prostu się na nich gapiłam. Oboje znów zasłonili
kapturami swoje twarze, więc moje oczy i mój śmiertelny umysł był lepiej w stanie poradzić

sobie z nimi. Kiedy naciągnęli te kaptury? Teraz? Minutę wcześniej? Nie pamiętałam.
- Zabranie goblinom magii zapoczątkowało Wasze odwrócenie się od nas –

powiedziałam.
- A czy ty, córko, mogłabyś naprawić tę niesprawiedliwość? – zapytał Bóg.

- Czyli oddać magię goblinom? – zapytałam. Zawsze dobrze jest sprecyzować.
- Tak – odrzekli razem.

- Czyli dać Ashowi i Hollemu ręce mocy – powiedziałam. Ash właśnie opuścił rękę,
jakby to dla niego było zbyt wiele.

- Tak – odpowiedzieli znów razem. Czy oni zaczynali blaknąć?
- Oni są sidhe w takim samym stopniu, co goblinami – odrzekłam.

- A czy mogłabyś oddać im ich moce sidhe, córko? – teraz odpowiadałam tylko głosom.
Czy jeżeli powiem nie, Bogini znów odwróci się ode mnie, od moich ludzi? Spojrzałam

na Asha, ale on nie patrzył na mnie. Spojrzałam przed nas, na Hollego. Wpatrywał się we mnie.
Jego twarz jasno pokazywała, że sądzi, że się ich wyprę. Ale to, co widziałam, to nie był jego

gniew, to był powód kryjący się za gniewem. Lata spoglądania w lustro, wiedzy, że wszyscy

sidhe oglądają się na ciebie i wiedzą, że zawsze będziesz odrzucony. Bez znaczenia, jak bardzo
na sidhe wyglądasz. Jeżeli nie masz magii, to nie jesteś naprawdę sidhe Po prostu nie jesteś

jednym z nich. Wiedziałam, jak to jest być pomiędzy nimi, ale nie być jednym z nich. Wyglądać
na mniej sidhe, niż bracia. Oni przynajmniej byli wysocy i jeżeli nie zobaczyło się ich oczu,

mogli ujść za sidhe. Ja nigdy nie zostanę uznana za czystej krwi sidhe, nawet z tysiącem koron
na głowie.

- Czy oddasz im prawa należne im z urodzenia? – zapytały głosy.
Ze względów politycznych powinnam powiedzieć „nie”. Dla bezpieczeństwa mojego

świata, „nie”. Dla bezpieczeństwa wszystkiego, czym miałam się opiekować „nie’. Ale w końcu
udzieliłam jedynej słusznej odpowiedzi.

- Zrobię to.

Rozdział 43

Zostaliśmy sami w kręgu kamieni, w białym blasku księżycowej pełni. Nad nami unosił

się nienaturalnie blisko księżyc w pełni, tak blisko, że wydawało się, że wystarczy tylko
wyciągnąć rękę, żeby dotknąć jego powierzchni. W tej chwili nie byłam pewna, czy to jest iluzja,

czy rzeczywistość. Czy mogłabym dotknąć księżyca? Może, ale dwa mężczyźni przy mnie nie
byli zainteresowani ciałami niebieskimi i upewnili mnie, że księżyc jest do patrzenia, a ich ciała

są tutaj.
Ich skóra była tak jasna i idealna jak u żadnego sidhe. Tylko blizny zdobiące ich skórę

mówiły, że nie mają wystarczająco magii, żeby całkowicie uzdrawiać swoje rany. Ale ja byłam
Unseelie, a nie Seelie i blizny były po prostu inną teksturą, po której mogłam przesunąć

palcami, polizać językiem, czy pieścić zębami.
Doprowadziłam Hollego do szlochu z przyjemności, pieszcząc zębami bliznę na jego

twardym, muskularnym brzuchu. Plecy Asha były poznaczone krzyżującymi się śladami
pazurów białymi i lśniącymi od wieku. Przysunęłam po nich czubkiem palca.

- Co się stało? – zapytałam.
Ash leżał na trawie, na posłaniu, które zrobiliśmy z naszych ubrań. Pozwolił mi pieścić

się palcami po nagich plecach, ale nie starczyło mu oddechu, żeby mi odpowiedzieć. To Holly
mi odpowiedział.

- Cathmore dorwał Asha samego, kiedy był młody. Cathmore był wielkim wojownikiem,
ale ścigał młodych wojowników, co do których uważał, że z czasem staną się dla niego

zagrożeniem. Wielu goblinów ma na sobie zadane przez niego blizny.
Prześledziłam palcem po śladach pazurów, w dół, aż napotkałam gładkość jego

pośladków. Zadrżał pod delikatnością tej pieszczoty. Nie wiem, czy z powodu magii tego
miejsca, czy też dlatego, że nie było tu innych goblinów, na których musieliby zrobić wrażenie,

ale obaj okazywali, że sprawia im przyjemność delikatność, a nie tylko ból.
- Cathmore. Nie znam tego imienia.

Holly spojrzał na mnie ponad ciałem swojego bratam dotykając blizn i uśmiechnął się.
Wąskim, zwartym uśmiechem.

- Kiedy Ash uleczył się, dopadliśmy Cathmore. Zabiliśmy go i zatknęliśmy jego głowę
jako trofeum, żeby każdy dowiedział się, że go zgładziliśmy.

Pokazał ramię, kładąc je na plecach swojego brata, napiął mięśnie, żeby uwydatnić
krzywiznę głębokiej, białej blizny. Blizna wyglądała tak, jakby jego ramię zostało prawie odcięte.

- To Cathmore zrobił to, swoim mieczem „Ramieniem Cathmora” .– Wiedziałam, że to
nie jest niezwykłe u goblinów nazywać miecz od swojego imienia. Zawsze uważałam to za

trochę dziwne, ale to nie był mój zwyczaj, tylko ich.
Dotknęłam blizny, przesuwając czubkiem palców w jej dół.

- Przerażająca rana – powiedziałam.
Uśmiechnął się szeroko do mnie.

- Ash walczy jego mieczem.
- Ponieważ zadał zabójczy cios – odrzekłam.

To sprawiło, że Ash uniósł się na tyle, żeby spojrzeć na mnie przez swoje ramię.
- Skąd to wiesz?

- Takie jest prawo goblinów. Ten, który zada zabójczy cios, wybiera sobie broń
pokonanego.

- Zapomniałem, że twój ojciec przyprowadzał cię z sobą w odwiedziny do goblinów –
powiedział Ash podpierając się na łokciu.

- Gobliny są piechotą dworu faerie. Od kiedy dołączyliście do nas, wygraliśmy każdą
wojnę, w której braliście udział.

- Teraz mamy zakazane prowadzenie wojen, więc arystokraci na obu dworach
zapomnieli o tym – powiedział Ash. – Nawet Unseelie wstydzą się nas.

- Nie jesteśmy na tyle czyści, żeby zadowolić królową – powiedział Holle. Usiadł,
przyciągając kolana do piersi i obejmując je ramionami. To sprawiło, że wyglądał młodziej,

bardziej bezbronnie. Przez chwilę zobaczyłam, jak mógł wyglądać, kiedy był młodszy, kiedy
Cathmore uznał go za zagrożenie.

Przeczołgałam się przez ubrania i trawę, aż znalazłam się przed Hollym. Jego spojrzenie
nawet nie udawało, że nie jest utkwione w moich piersiach. To mi nie przeszkadzało. Byliśmy

nadzy i chciałam, żeby mnie pragnęli.
Uniosłam się, stając na czworakach, pozwalając, żeby jego spojrzenie pozostało na

ciężkich okrągłościach moich piersi.
- Myślę, że wyglądasz niesamowicie.

Spojrzał więc na moją twarz, a w jego karmazynowych oczach pojawił się gniew.
Zawahałam się w połowie poszukiwania pocałunku, nie rozumiejąc gniewu.

- Wystarczająco dobry, żeby go pieprzyć, ale nie dość by pokazywać się z nim publicznie
– powiedział.

Odchyliłam się opierając się na piętach.
- Nie rozumiem.

Ash usiadł przyklękając na jednym kolanie, drugą nogę wyprostował, pokazując miejsce,
w którym imponująco wzrósł. Żaden z nich nie musiał wstydzić się tych części ciała. Miałam

problemy z uniesieniem spojrzenia z pomiędzy ich nóg do twarzy.
Zaśmiał się, a to był męski dźwięk, pełen zadowolenia i pewności siebie.

- Nie jesteś pierwszą kobietą, która chce skosztować zakazanego owocu.
- Mówiliście, że jestem.

- Publicznie – powiedział. – Przed innymi goblinami, tak. Jeżeli goblin leży z sidhe to
musi okazać oznaki przemocy. Zrobienie czegoś innego byłoby widziane w naszym królestwie

za słabość. Uznane za słabość będącą zaproszeniem do wyzwania. Jesteśmy pół sidhe,
Meredith. Gdyby gobliny wiedzieli, że lubimy delikatniejszy seks, wyzywaliby nas, aż w końcu

by nas zabili.
Holly przesunął ręką po moim ramieniu.

- Delikatność nie jest nagrodą dla goblinów, tylko karą.
Spojrzałam na Hollego, potem kiedy Ash odezwał się, popatrzyłam z powrotem na

niego.
- Żyliśmy według tych zasad. Karaliśmy tych, którzy byli delikatni. Twój własny

gobliński pupilek Kitto, znosił ból z nasze ręki.
- Cieszyło was jego cierpienie? – zapytałam.

Uśmiechnął się.
- Nikt poza tobą nie zapytałby o to, szczera jak goblin, chociaż masz tą piękną twarz

sidhe.

- Również jak człowiek – powiedziałam.
Skinął głową, ale wyciągnął rękę, żeby dotknąć mojego policzka.

- I skrzat jest gdzieś tam, chociaż tego nie widać.
Oderwałam spojrzenie od jego twarzy, patrząc w noc.

- Moja kuzynka Cair nienawidziła swojego wyglądu skrzata tak bardzo, że zabiła naszą
babcię, żeby zyskać moc.

- Słyszeliśmy, że ścigałaś ją z dziką sforą. Nazwałaś ją zabójcą rodu.
- Tak - skinęłam głową.

Holly objął mnie ramieniem, cała ta muskularna, poznaczona bliznami siła była tak
delikatna. Przytulił mnie i wyszeptał w moje włosy.

- Skoro jesteśmy sami, możemy powiedzieć jak nam przykro. Żałujemy cię, że utraciłaś
babcię.

Ash przysunął się bliżej nas, dotykając mojej twarzy palcami, więc był pewien, że moje
spojrzenie jest utkwione w nim.

- Ale dla świata, przy wszystkich innych, Meredith, jesteśmy goblinami. I będziemy
zachowywać się jak gobliny.

- Rozumiem – powiedziałam.
- Wtedy nie tylko udajemy, Meredith. To również jesteśmy my.

Holly wtulił twarz w moje włosy.
- Machniesz tak czysto i słodko, jak wszystko co dobre. Tak dobra, że można by cię

zjeść.
Zesztywniałam lekko w jego ramionach.

- Goblin uważałby to za pogróżkę.
- Nie oszukuj się Meredith – powiedział Ash - jesteśmy goblinami, ale również jesteśmy

sobą – skrzywił się patrząc na brata.
- Ja jestem trochę bardziej goblinem niż mój brat – odezwał się Holly.

- Gdybyśmy byli sidhe, mogłabym powiedzieć, że nie musisz przekonywać mnie do
seksu oralnego, ale wiem, że gobliny uważają dawanie seksu oralnego za obrazę. Mogę tak

pieścić ciebie, ale ty nie będziesz chciał tak pieścić mnie.
- To prawda – stwierdził Holly - ale mój brat jest zboczeńcem.

Sekundę zajęło mi zrozumienie i uśmiechnęłam się. Ash wyglądał na zakłopotanego.
- Nikt nie widzi, nikt nic nie powie – powiedział. – Mogę robić, co chcę.

- A co chcesz? – odezwałam się zza kręgu ramion jego brata.
- Chcę skosztować cię, aż twoja przyjemność zalśni dla mnie.

- A potem będziemy się pieprzyć? – zapytał Holly.
Ash wykrzywił się do niego, ale ja zaśmiałam się.

- Tak, ewentualnie będziemy się pieprzyć.
- Wolałbym raczej kochać się – powiedział Ash, a na jego twarzy była widoczna taka

tęsknota, jaką nie sądziłam, że zobaczę. Tęsknota za rzeczami, których nie dostał szansy
doświadczyć. W społeczeństwie goblinów nie było niemalże prywatności przy seksie. Jeżeli się

ukrywałeś, oznaczało to, że byłeś zakłopotany, lub w jakiś sposób zły.
Pochyliłam się w stronę Asha. Holly puścił mnie, więc mogłam złożyć delikatny

pocałunek na ustach jego brata.
- Skosztuj mnie, kochaj się ze mną Ash, proszę.

Oddał pocałunek, a jego ręce ześlizgnęły się w dół jego ciała obejmując moje piersi i
bawiąc się sutkami, aż te zesztywniały, a ja cicho jęknęłam w jego usta.

- Chcę cię na plecach, Księżniczko.
Dałam mu jedyną odpowiedź, jaką mogłam mu dać.

- Tak.

Rozdział 44

Ash ułożył ubrania pode mną tak, że dolna część mojego ciała uniosła się dla niego
wyżej, kiedy leżał płasko na ziemi pomiędzy moimi nogami. Księżyc świecił ponad nami, biały i

lśniący, tak bliski, że mogłam widzieć na nim szare kształty kraterów i czarne znaki głębszych
dołów. Wyciągnęłam rękę, ale chociaż wyglądał na tak bliski, był poza moim zasięgiem.

Ash przesunął palcami po moich nogach rozszerzając je bardziej. Całował niespiesznie
wzdłuż wewnętrznej strony moich ud. Całował i węszył, tuż obok miejsca, które chciałam, żeby

znalazł. Składał pocałunki na wgłębieniach najskrytszych części ud, ale nadal były to uda, a nie
pachwina. Złożył drugi pocałunek w zagłębieniu po drugiej stronie. Muskał oddechem moje

ciało, był ciepły i sprawiał, że jeszcze bardziej pragnęłam, żeby dotknął tych najbardziej
intymnych miejsc.

Holly wydał cichy dźwięk. Spojrzałam na niego. Przyciskał mocno swoje nogi do piersi,
obserwując nas. Wyglądał na rozpalonego, to prawda, ale było w tym coś więcej. Znów

dojrzałam przelotnie, jak bardzo samotni musieli być on i Ash. Byli dzikimi wojownikami
goblińskimi, ale część z nich nimi nie była. Część z nich pragnęła czegoś innego niż krwawa

przemoc, jakiej doświadczali na swoim dworze. A tutaj, w tym miejscu pomiędzy czasem,
pomiędzy przestrzenią, mieli jedyną szansę, żeby być sidhe, a nie goblinami. Holle powiedziałby

pewnie, że wolałby być raczej goblinem niż sidhe, ale na jego twarzy oświetlonej światłem
księżyca widoczna była tęsknota.

Ash dotknął mnie w końcu tak, że spojrzałam z powrotem na jego ciało. Mogłam
widzieć tylko część jego twarzy, jej niższa część ukryta była w moim ciele, jakby nosił maskę.

Spojrzał w górę, jego oczy były ogromne, w kształcie migdałów, ich zieleń wydawała się
ciemniejsza w świetle księżyca. Jego włosy były prawie białe, a kontrastująca z nimi, złotem

dotknięta skóra, w mroku wyglądała prawie jak mocno opalona. Lizał mnie po brzegach patrząc
mi w oczy, kiedy to robił. Cokolwiek tam widział, sprawiło mu to przyjemność, ponieważ

przeniósł się do środka, liżąc wejście do mojego ciała, aż do wierzchołka jedną szybką, szeroką,
mokrą linią. To sprawiło, że zadrżałam, a jemu również wydawało się sprawiać to przyjemność,

ponieważ lizał mnie ciągle i ciągle, aż moje ręce odnalazły jego włosy i przytrzymały je. Moja
skóra zaczęła powoli lśnić, blada w blasku księżyca, ale powoli narastał pod nią blask, jakby

odbijający tę wielką lśniącą kulę ponad nami.
Ash przycisnął usta do najintymniejszych części ciała i zaczął ssać. To sprawiło, że

przycisnęłam się do jego ust pragnąc więcej. Odpowiedział dając mi więcej, przyciskając swoje
usta mocniej do łączenia moich ud, więc ssanie stawało się bardziej intensywne. Słodka

przyjemność zaczęła narastać pomiędzy moimi nogami. Wzrastała z każdym ruchem jego ust,
każdą pieszczotą jego warg, jego języka i przyciśnięcia jego zębów, nie gryzących, ale raczej

pomagających mu w budowaniu napięcia. Sprowadził mnie nad drżącą krawędź, kiedy odczucie
pomiędzy moimi nogami narastało i narastało, aż z ostatnim pocałunkiem, ostatnim ssaniem,

ostatnim uderzeniem języka przepchnął mnie za krawędź i doprowadził do krzyku, moje ręce
sięgnęły do księżyca, jakbym z przyjemności mogła zacisnąć paznokcie na jego powierzchni.

Nagle znalazł się przy mnie Holly, chwytając moje ręce i przykładając je sobie do piersi.
Ash nadal ssał sprawiając, że orgazm przetaczał się przeze mnie bez końca, a ja poznaczyłam

pierś Hollego znakami tej przyjemności, przesuwając paznokciami po śladach jego bitewnych
blizn, dołączając świeżą czerwień do ich starej bieli.

Pojawiło się karmazynowe światło, a także zielone i złote cienie, i zorientowałam się, że
to ja, moje włosy i moje oczy lśnią tak jasno, że rzucają wyzwanie jasnemu światłu tego

ogromnego księżyca.
Ash odsunął się ode mnie, a ja zaczęłam protestować, wzywać go z powrotem, ale wtem

poczułam go nade mną. Spojrzałam w dół ciała Hollego, żeby zobaczyć Asha, twardego i
gotowego, wpychającego się we mnie. Już tylko on wchodzący we mnie sprawił, że znów

załkałam. Nadal odczuwałam skurcze wewnątrz od orgazmu, który mi dał, więc moje ciało
ściskało go i wiło się, kiedy wsuwał się do środka.

Holly przyszpilił moje nadgarstki do ubrań i trawy pod nami, chwytając obie moje ręce
swoją jedną wielką dłonią. Ash oparł się na ramionach, więc niemalże jedyne, co mnie dotykało,

to ta część jego, która zagłębiała się we mnie, jego skóra lśniła białym światłem. Kilka chwil
zajęło mi zorientowanie się, że to skóra Asha lśni sama z siebie. Zaczął lśnić jak sidhe.

Spojrzałam na Hollego i zobaczyłam, że zauważył sposób, w jaki krew, która wypłynęła
spod moich paznokci, lśni karmazynowymi liniami. Może skomentowałabym to, ale przesunął

tak swoje ciało, że wiedziałam, czego pragnie. Przesunęłam swoje usta tak, że mógł wślizgnąć
się we mnie, tak jak jego brat wsuwał się pomiędzy moimi nogami.

Obaj znaleźli swój rytm, zachowywali się tak, jakby wcześniej już to robili, jakby coś
pomagało im wiedzieć, gdzie będzie drugi i co mają robić, więc powtarzali nawzajem swoje

ruchy, jeden w moich ustach, a drugi pomiędzy moimi nogami. Uniosłam biodra dla Asha i
gorliwie przesunęłam usta bliżej Hollego, ale obaj kontrolowali moje ruchy, Ash rękami na

moich biodrach trzymał mnie nieruchomo, więc mógł odnaleźć punkt, jakiego pragnął, a Holly,
wolną ręką zaciśniętą na moich włosach, odsunął mnie trochę od siebie, by patrzeć w dół na

mnie, kiedy wchodził i wychodził ze mnie.
Wydałam z siebie cichy kwilący dźwięk, kiedy ciało Asha znalazło ten punkt w moim

ciele i gdy zaczął uderzać w niego. Orgazm znów narastał we mnie. Ręka Hollego szarpnęła
moje włosy na tyle mocno i szybko, że sprawił mi ból. To wyrwało ze mnie szloch i

przycisnęłam gorliwiej usta do niego, starając się zmieścić w sobie całą jego twardą długość.
Ash zaczął gubić rytm, wchodząc coraz głębiej przy każdym uderzeniu. Poczułam, jak

jego ciało zmusza się, żeby wytrzymać, aż dojdę pierwsza. To nie było cechą tylko sidhe,
gobliny były dumne ze swojego wigoru i tego, jak wiele orgazmów są w stanie dać swoim

partnerom. Zmusił swoje ciało, zmusił siebie do zachowania rytmu, kiedy zaczął uderzać coraz
głębiej, tracąc koncentrację, ale już jej nie potrzebował. Dobrze się sprawił, by kolejnymi

pchnięciami doprowadzić mnie. Sprawił, że wykrzyczałam swój orgazm w ciało jego brata.
Holly załkał nade mną i wepchnął się w moje usta tak szybko i głęboko, że byłoby to za wiele,

poza uderzeniem pełnego orgazmu, ale w tej chwili, w tej sekundzie, to było odpowiednie.
Uczucie, jak obaj dochodzą we mnie, doprowadziło mnie znów do krzyku, szamotałam się przy

obu ich ciałach.
Holly spłynął w dół mojego gardła uderzeniem ciepła, znów szlochając. Ash pchnął we

mnie jeszcze raz, głęboko we mnie, wchodząc aż do końca, uderzając jak tyranem, ale było to
wspaniałe uczucie. To znów sprawiło, że krzyczałam i wiłam się przy nich obu.

Holly wysunął się z moich ust, pozwalając mi wykrzyczeć swoją przyjemność do
księżyca. Klęknął obok mnie na czworakach, jedną ręką nadal przyszpilając moje nadgarstki.

Jego włosy lśniły dookoła twarzy jak żółty ogień, mrugał oczami, które lśniły takim samym
karmazynowym blaskiem jak krew nadal spływająca w dół jego klatki piersiowej.

Ash wysunął się ze mnie i opadł na ziemię obok mnie. Położył jedną rękę na moim
pasie i leżał zadyszany. Mrugał oczami, które lśniły jak szmaragdowy ogień. Jego włosy były

aureolą złotożółtego ognia rozlanego na ziemi.
Nasz blask zaczął blaknąć, jak ogień zasypany na noc. Holly opadł po drugiej mojej

stronie, układając się trochę wyżej przy mojej głowie, więc byłam wtulona w jego pierś.
Ash chwycił jedną z moich rąk i uniósł, żebyśmy wszyscy mogli zobaczyć. Nasze skóry

lśniły razem, moja biała jak światło księżyca, ich, jakby połknęli złoty blask słońca. Holly
wyciągnął rękę i położył ją na naszych, wyglądało to, jakbyśmy wszyscy połknęli światło nieba i

płynęło ono w naszych żyłach.

Rozdział 45

Pojawiliśmy się na zimowej polanie trzymając się za ręce. Ubraliśmy się i przyczepiliśmy

z powrotem broń, pozostawiając miejsce spokoju i magii, i wracając na pole walki. Pole, gdzie
szalało coś gorszego niż walka: bomby. Nie było tu wrogów, z którymi moglibyśmy walczyć,

przeciw nam występowała za to fizyka.
Słychać było jęki Czerwonych Kapturów, a to, że jęczeli z bólu, oznaczało, że umierają.

Ale wiedziałam, co mam zrobić. Wiedziałam to równie pewnie jak to, jak mam na imię, czy jaki
jest mój ulubiony kolor. Po prostu wiedziałam to, ponieważ powietrze nadal pachniało latem, a

nasza skóra nadal miała przytłumiony blask księżyca i słońca.
Staliśmy pośrodku pomiędzy rannymi, pchnęliśmy naszą magią, jak królowa pchnęła

ciemnością, my pchnęliśmy krwią i ciałem. Krew wypłukała kawałki metalu z ich ciał. Rozległy
się krzyki bólu, popłynęły strumienie krwi. Ciało uzdrowiło rany. Ucichły krzyki i Czerwone

Kaptury zaczęły wstawać na nogi, może trochę drżąc, ale cali i uzdrowieni. Wstali i obrócili się
w naszą stronę.

Trzymałam ręce Hollego i Asha w moich.
- Ręka Krwi! – krzyknęłam i Holly wyszedł naprzód, z uniesioną wysoką ręką, jego skóra

i jego włosy nadal lśniły od uzdrawiania.
- Ręka Ciała! – Ash wyszedł o krok ode mnie, lśniąc od magii i uśmiechając się.

Wyciągnęłam swoje ręce do nieba.
- Władam rękami ciała i krwi, a teraz składam w całość to, co zostało rozdarte.

Czerwone Kaptury zgromadzili się dookoła nas, potem upadli na kolana, ich twarze
pokryte były krwią z kapturów, od których wzięli swoją nazwę. Podeszłam do Jontego,

dotknęłam jego twarzy. W chwili, w której go dotknęłam, jego kaptur spłynął krwią, jakbym
wylała mu wiadro na głowę. Pozostałe Czerwone Kaptury tłoczyły się dookoła dotykając mnie,

a ci, który mnie dotknęli, również krwawili. Potem jeden z nich chwycił Hollego za rękę. Holly
warknął na niego, ale powstrzymał się w trakcie wyciągania miecza, ponieważ krew spłynęła na

twarz Czerwonego Kaptura.
Holly spojrzał na mnie przez ramię.

- Ja naprawdę mam rękę krwi – powiedział to prawie jak pytanie.
- Tak – odrzekłam i skinęłam głową na wypadek, gdyby był na tyle daleko, że nie

usłyszał mojego głosu.
Wyraz zdumienia przeszedł przez jego twarz, a on odwrócił się do Czerwonego Kaptura

u swoich stóp i dotknął go delikatnie swoją ręką. Krew popłynęła szybciej, a Czerwone Kaptury
zaczęły tłoczyć się również dookoła niego.

Jeden z nich próbował chwycić Asha, ale nie krwawił szybciej.
- Ręka ciała – powiedział Ash i nie było w tym pytania.

Skinęłam głową.
Czerwone Kaptury tłoczyły się dookoła Hollego i mnie, ale Ash nie wydawał się tym

przejmować. Po prostu wpatrywał się w swoją rękę, jakby mógł wyczuć, jaką moc w niej
dzierży.

Doyle podszedł do mnie, przepychając się pomiędzy Czerwonymi Kapturami, jakby
szedł pomiędzy małymi, klęczącymi górami. Klęknął przede mną.

Potrząsnęłam głową i sięgnęłam w dół, biorąc jego ręce w moje. Podniosłam go na nogi.
Wziął moje ręce, ale wpatrywał się we mnie w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam.

- Co się stało? – zapytałam.
- Spójrz na siebie – powiedział łagodnym głosem.

Nie rozumiałam, co ma na myśli, ale potem zauważyłam delikatny blask na krańcu
mojego pola widzenia. Coś było na mojej głowie i to lśniło, ale blask był tak słaby, że nie

zauważyłam tego.
Jeden z Czerwonych Kapturów wyciągnął swój miecz i podał go Doyle’owi. Ten wziął

go i ułożył ostrze płasko, tak że mogłam przejrzeć się w nim. Odbicie było wykrzywione, ale

mogłam widzieć coś czarnego i srebrnego nad moją głową, chociaż srebro było zbyt mocne,
jak

na to słowo. Odwróciłam głowę i światło księżyca odbiło się odzwierciedlając pajęczynę, która
tworzyła koronę.

- O mój Boże – wyszeptałam.
- To Korona Księżycowego Światła i Cieni – powiedział.

Wpatrywałam się w niego.
- Ale to jest korona dworu Unseelie.

- Tak – odrzekł.
- I jest moja! – krzyknął Cel ze skraju polany. Trzymał w ręce włócznię. Wzdłuż niej

biegły runy, więc rozpoznałam, że jest to włócznia zwana Krzyk. Królowa rzeczywiście otwarła
zbrojownię dla swojego syna. Krzyk był w stanie zabijać armie, nie tylko ostrzem, ale krzykiem,

który rozlegał się w powietrzu, kiedy był rzucany.
Zobaczyłam błysk bieli na krańcu polany. Ramię Cela cofnęło się, a on zrobił kilka

kroków, żeby uderzyć w nas śmiertelnym krzykiem. Biały jeleń skoczył. Wykonał pełen gracji
skok i ustawił się na drodze włóczni. Cel nie zatrzymał ciosu, więc włócznia wbiła się w bok

białego jelenia i wyszarpnęła się z ręki Cela, gdy jeleń próbował odbiec.
Doyle i pozostali ruszyli do biegu zbliżając się do Cela. Ja wpatrywałam się tylko w

jelenia, który upadł na kolana. Czerwone Kaptury i bracia pobiegli do walki, poza Jontym. Ten
chwycił mnie w ramiona, jak w tę noc, kiedy biegliśmy przez pola w stronę zupełnie innej walki.

Teraz biegł jak wiatr, żeby zanieść mnie do jelenia. Żeby doprowadzić mnie do Mroza, zanim
ten wyda ostatni dech.

Rozdział 46

Walka odbyła się w miejscu pomiędzy nami, a umierającym jeleniem. Jak zawsze Cel był
pomiędzy mną a tymi, których kochałam. Jonty posadził mnie na ziemi. Moje ciało pokryte

było ciepłą krwią magii Czerwonych Kapturów. Od niesienia mnie on również wyglądał jak
pokryty krwią. Wyciągnął własny miecz, na wypadek gdybyśmy dostali się w środek walki, ale

zorientowałam się, że jedynym powodem, dla którego walka trwała tak długo, było to, że nie
starali się zabić Cela. On chciał ich śmierci, nawet w chwili, w której patrzyłam, na ramieniu

Galena otworzył ranę, która trysnęła krwią, więc Galen musiał wycofać się.
Na twarzy Rhysa i na boku Mistrala również była krew, a więc byli ranni, a to oznaczało,

że oszczędzają go. Cel nie celował w nich, ale jeżeli chcieli tylko go rozbroić, to on chciał ich
zabić, a to stawiało najlepszych wojowników w niekorzystnej pozycji. Ash i Holly w ogóle nie

walczyli, ponieważ gobliny walczą tylko na śmierć. To przypomniało mi znowu, że Czerwone
Kaptury miały kiedyś swoje własne królestwo podlegające odrębnym zwyczajom.

Doyle odskoczył unikając pchnięcia mieczem. Nawet nie wyciągnął swojej własnej
broni. Wydaje mi się, że nie ufał sobie, co zrobiłby Celowi, gdyby miał miecz w ręce. Mieli to

wpojone przez wieki, nie mogli skrzywdzić Cela bez względu na to, co zrobił. Królowa zabiłaby
ich za to. Ale Andais nie była już dłużej królową.

- Zabij go! Nie giń, żeby go chronić! – krzyknęłam.
Galen spojrzał w moją stronę i dostał cięcie w pierś, a to sprawiło, że się potknął. Cel

uderzył, żeby zabić i tylko miecz Doyle’a osłabił cios. W końcu wyciągnął swój miecz.
Uderzeniami miecza sprawił, że Cel cofnął się, jego ostrze poruszało się tak szybko, że nie

byliśmy w stanie śledzić go wzrokiem, jakby miecz był jakąś elektryczną zabawką. Nikt nie był
taki szybki, nikt poza Doylem.

Cel odparowywał pchnięcia rozmazanymi ruchami. W tej chwili zobaczyłam po raz
pierwszy, że Cel był nie tylko mamusinym chłopczykiem. W tym zepsutym księciu był

wojownik. Tylko kilku mogło przeciwstawić się Doyle’owi choćby przez kilka chwil, ale Celowi
się to udawało. Nie wygrywał, ale udało mu się obronić od zranienia.

Na polanie nagle stało się całkowicie cicho, nie było słychać niczego, poza uderzeniami
ostrza o ostrze i jęków wysiłku dobiegających od Cela. Doyle walczył w milczeniu, słychać było

tylko uderzenia jego stóp o ziemię i syk miecza uderzającego o ostrze Cela.
Byłam za daleko, żeby nadążyć, ale Andais była boginią walki, ona widziała więcej.

- Ciemności, proszę, oszczędź go! – krzyknęła przez polanę.
Zobaczyłam chwilę wahania w ruchach Doylea. Cel usiłował zaatakować, ale nagle jego

miecz uderzył w powietrze, ostrze Doyle’a znalazło się na jego gardle, a on leżał na ziemi,
powalony przez drugiego mężczyznę.

Cel oddychał ciężko, ale uśmiechał się. Uśmiechał się do Doyle’a z tą samą arogancją,
jaką widziałam u niego przez całe życie. Jego matka znów go ocaliła. Królowa Powietrza i

Ciemności ma taką moc.
Doyle stał z Czarnym Szaleństwem przyciśniętym do gardła Cela, ale nie pchnął. Andais

szła przez polanę w naszą stronę.
Nie, nie znów, to było wszystko, co pomyślałam.

Spojrzałam na klęczącego Mistrala, trzymającego się za bok, opierającego się o swoją
lśniącą włócznię, z nagim mieczem w ręce. Galen miał jedno niesprawne ramię. Stał oddychając

ciężko, z mieczem w dłoni, z gniewem na swojej zazwyczaj uśmiechniętej twarzy. Twarz Rhysa
krwawiła i zorientowałam się, że Cel próbował wyciąć mu jego jedyne zdrowe oko. Chybił, ale

fakt, że tego próbował, oznaczał, że nie brał walki poważnie. Chciał go zranić, ale
niekoniecznie zabić. Chciał go okaleczyć.

Ash i Holly byli poranieni, ale oni dołączyli do walki dopiero wtedy, jak wezwałam do
zabicia Cela. To, że Cel był w stanie tak szybko ich zranić, oznaczało, że niedoceniałam go jako

wojownika.
- Nie – powiedziałam.

Korona lśniła jak ciemna aureola, kiedy ruszyłam naprzód. Spojrzałam na Sholto,
stojącego ze slaughami na skraju polany.

- Dlaczego nie dołączyłeś do walki? – krzyknęłam.
- Królowa mi zabroniła – odkrzyknął.

Zaczęłam iść przez polanę w stronę Andais. Nie była blisko nas.
- Andais, czy widzisz koronę nad moją głową? – zawołałam.

Zawahała się, ale odpowiedziała.
- Tak – jedno wyszeptane słowo wydawało się trafić do wszystkich na polanie.

- Co to jest za korona?
Jej ręka zacisnęła się na rękojeści miecza. Śmiertelny Postrach, który na każdego mógł

sprowadzić prawdziwą śmierć.
- To Korona Księżycowego Światła i Cieni. To była kiedyś moja korona – w tym

ostatnim stwierdzeniu słychać było gorycz.
- Teraz jest moja.

- Na to wygląda – odrzekła.
- Przysięgłaś mi przed całym dworem, że ten, kto pierwszy zajdzie w ciążę, będzie twoim

następcą. Nie miałaś zamiaru dotrzymać słowa, ale faerie dotrzymało je za ciebie. Bogini i Bóg
koronowali mnie.

- Nosisz Koronę Księżycowego Światła i Cieni – powiedziała.
- I jest moja! Przyrzekłaś ją mnie! – wrzasnął Cel. Doyle mocnie przycisnął czubek

miecza do jego gardła i popłynęła kropla krwi, która w świetle księżyca wydawała się czarna.
Andais stała w swojej pelerynie z ciemności i cieni wirującej dookoła niej. Swój hełm

trzymała pod jednym ramieniem. Spoglądałyśmy na siebie nawzajem ponad zamarzniętą ziemią.
- Czy obiecałaś mu swoją koronę? – zapytałam.

- Tak – odrzekła.

- Po tym jak obiecałaś mi, że mam szansę na zostanie królową? – zapytałam.
- Wcześniej – odpowiedziała.

- To jesteś krzywoprzysięzcą, moja ciotko. A dzika sfora żyje.
- Wiem, że ty i mój Perwersyjny Potwór wezwaliście dziką sforę. Wiem, że zabiłaś swoją

kuzynkę i pozostałych konspiratorów z Dworu Seelie.
- Chcesz zmusić nas do ścigania ciebie? – zapytałam.

- Czy to ocali życie mojego syna?
- Nie – odrzekłam.

- Ale nadal jestem krzywoprzysięzcą. Zasługuję na to, by mnie ścigano.
Andais była krańcowo zdolna do przetrwania. Był tylko jedyny powód, dla którego

wolałaby wybrać śmierć.
- Zanim Sholto i ja zajmiemy się pościgiem, rozkażę zabić Cela – powiedziałam. – Nasz

pościg nie zapewni mu czasu na ucieczkę, a nie wydaje mi się, żeby miał aż tylu przyjaciół na
dworze, żeby go ocalili.

- Mam sprzymierzeńców – wrzasnął Cel z ziemi.
- Siobhan nie żyje, a twoi tak zwani sprzymierzeńcy uciekli, kiedy tylko mogli –

patrzyłam tylko na moją ciotkę, nie na niego. – Jedyna, która przybyła ocalić cię, to twoja
matka. Jeżeli ona zginie, wtedy wydaje mi się, mój kuzynie, zorientujesz się, że nie pozostał ci

żaden sprzymierzeniec. Oni nie podążają za tobą. Podążają za nią.
- Nie będą podążać za tobą, Meredith – odezwał się Cel. – Koronowana czy nie, jeżeli to

nie ja usiądę na tronie, oni zabiją cię i wybiorą własnego władcę. Moi szpiedzy słyszeli jak
spiskują.

Zaśmiałam się i w końcu spojrzałam na Cela. Cokolwiek zobaczył na mojej twarzy,
sprawiło to, że jego oczy rozszerzyły się i brakło mu oddechu, jakby coś go przeraziło.

- Nigdy nie rozumiałeś mnie kuzynie, ani ty moja ciotko – powiedziałam. – Nigdy nie
chciałam rządzić. Wiem, że mnie nienawidzą i bez znaczenia jak wiele mocy im pokażę, zawsze

będą mnie widzieć jako zagrożenie dla sidhe. Widzą mnie jako coś gorszego od nich. Widzą we
mnie to, co widzą w Sholto, że sidhe stają się słabsi. Woleliby raczej ukryć się w swoich

kopcach i zmarnować ostatnią szansę, niż wyjść na zewnątrz i spotkać się ze światem. Miałam
nadzieję dla naszych ludzi. Mój ojciec miał nadzieję dla nich.

- I ta nadzieja go zabiła – odrzekł Cel.
Spojrzałam w dół na niego, leżącego na ziemi, z mieczem Doyle’a przy gardle, ale nie

wyglądającego na przerażonego. Wierzył, że Andais go ocali. Nawet teraz był pewien, że jest w
stanie go ocalić.

- Skąd wiesz, że to nadzieja zabiła mojego ojca? – zapytałam.
Coś przeszło przez jego oczy, jakaś myśl czy emocja. Uśmiechnęłam się do niego.

- To tylko wyrażenie – powiedział, ale jego głos nie był teraz taki pewien.
- Nie – odrzekłam - to nie tylko wyrażenie.

Uklękłam obok niego.
- Cel – odezwała się Andais. – Cel nie…

Nadal uśmiechałam się. Nie mogłam przestać się uśmiechać, chociaż nie byłam
szczęśliwa.

- Nie widziałam wcześniej, jak walczysz. Nie rozumiałam, jak dobry jesteś.
Cel próbował wstać, ale miecz Doyle powstrzymał go.

- Cieszę się, że w końcu zrozumiałaś, że to ja powinienem przewodzić naszym ludziom.
- To ty go zabiłeś. To ty zabiłeś Księcia Essusa. Ty osobiście. To dlatego nie mogliśmy

znaleźć zamachowca. To dlatego, bez znaczenia jak wiele ludzi Andais torturowała, nic nie
mogli powiedzieć jej o śmierci mojego ojca.

- Ona jest szalona, Matko – krzyknął. – Rozkazałaś mi nie spiskować przeciwko

wujkowi. Posłuchałem cię we wszystkim.
- Ależ ty nie spiskowałeś – powiedziałam. – Zrobiłeś to sam. Ponieważ jesteś dobry w

walce i wiedziałeś, że on się zawaha. Wiedziałeś, że mój ojciec cię kocha. Liczyłeś na to.
- Cel, powiedz mi, że ona się myli - głos Andais był prawie płaczem.

- Ona się myli – krzyknął.
- Przysięgnij na Ciemność, która Zjada Wszystko. Przysięgnij na dziką sforę. Przysięgnij,

a uwierzę ci – powiedziała. – Złóż te przysięgi, a będę do końca walczyć z tobą.
Próbował.

- Przysięgam na Ciemność, która Zjada Wszystko… - i przez chwilę myślałam, że się
pomyliłam, ale zamilkł. Potem spróbował znów. – Przysięgam na dziką sforę… Przysięgam –

wykrzyczał to. – Przysięgam!
- Co przysięgasz, Cel? Synu, powiedz mi, że nie zabiłeś mojego brata. Na miłość Bogini,

powiedz mi, że nie zabiłeś Essusa.
Leżał na ziemi, wpatrując się to w Doyle’a, to we mnie, to w krąg moich pozostałych

strażników, którzy zebrali się dookoła nas. Wpatrywał się w nas z rozszerzonymi oczami,
poruszając się, jakby szukał drogi ucieczki. Rhys stał obok Doyle’a, jego twarz była maską krwi.

Galen podszedł, żeby klęknąć obok mnie. Nie miał zdrowego ramienia, żeby objąć mnie i nadal
trzymać miecz. Oparł swoją głowę o mój policzek.

- Przykro mi, Merry – wyszeptał.
Mistral nadal klęczał tam, gdzie był, co znaczyło, że rzeczywiście był ranny. Ale zawołał.

- On był najlepszy z nas wszystkich.
- Tak dobry, ten mój wujek, że chcieli, żeby był królem – wrzasnął Cel. – Chcieli, żeby

zabił moją matkę i mnie.
- Essus nigdy by tego nie zrobił – powiedział Doyle.

- Mój brat nas kochał! – Krzyknęła do niego Andais. Spojrzała na mnie, a w jej oczach
był prawdziwy ból. W ciągu tych lat poszukiwań nigdy nie przyszło jej do głowy, że sprawcą

był jej własny syn.
- Tak – powiedział Cel. Chwycił mnie za ramię, a miecz Doyle wycisnął z jego gardła

następną kroplę krwi. – Wiesz, jakie były ostatnie słowa twojego ojca, Meredith?
Mogłam tylko potrząsnąć głową.

- Powiedział, że mnie kocha. – Wtedy poczułam jak jego moc wypływa i uderza w nas.
W jednej chwili był bezradny, a w następnej dzierżył rękę starej krwi i rany każdego dookoła

otwarły się na nowo.

Rozdział 47

Czekałam na ból od odłamków. Ale to nie było z niczym porównywalne do bólu, jaki

odczuli moi mężczyźni. Dwa tysiące lat wojen. Tysiąc lat torturowania przez moją ciotkę.
Każde cięcie mieczem, każde uderzenie włócznią, każdy cios pejczem, każdy szpon zmienił ich

ciała w jedną czerwoną ruinę.
Galen wił się na ziemi, trzymając się za zakrwawiony przód spodni. Wiedziałam, jaka

rana odnowiła się. Utracone oko Rhysa było znów zakrwawioną dziurą. Doyle leżał na boku
walcząc, żeby wstać na nogi, ale był zbyt ranny. Oni wszyscy byli zbyt ranni. Z daleka rozległy

się krzyki, ale to nie byli tylko moi ludzie. Czerwone Kaptury znów zostali ranni. Zrozumiałam
w tej chwili, jak przerażającą ręką mocy władał Cel. Nie rozumiałam tego aż do teraz. Teraz

zrozumiałam bardzo dokładnie.
Cel szarpnął mnie za nadgarstki. Przyciągnął mnie do swojego ciała i odwrócił mnie,

żeby spojrzeć na polanę. Każdy leżał na ziemi, każdy. Andais była tylko ciemnym stosem na
zaszronionej ziemi. Jej peleryna cieni zniknęła, co oznaczało, że również była nieprzytomna,

lub coś gorszego.
- Wyciągnij swój miecz – syknął mi w twarz. – Pozwól mi rozbroić cię przed nimi

wszystkimi i wbić go w tą twoją płodną macicę. Wiesz, dlaczego moja matka zwróciła się
przeciwko mnie? Zabrała mnie na te ludzkie testy i okazało się, że nie mogę być ojcem. To

dlatego wezwała cię do domu – przesunął swoją wolną rękę po boku mojej szyi, aż wbił palce
w moje włosy. Zatrzymał się tuż obok miejsca, gdzie nadal płonęła korona, z ciemnym

błyskiem nad moją głową.
Puścił moje nadgarstki i położył ręce po obu stronach mojej twarzy. Odwrócił moją

twarz do siebie, tuląc ją delikatnie pomiędzy swoimi dłońmi.
- Wyciągnij swój miecz, Merry. Wyciągnij go i pozwól zobaczyć im, jaka naprawdę jesteś

słaba – wyszeptał prosto w moja twarz, jakby pochylał się do pocałunku.
Położyłam swoje ręce na jego rękach, naga skóra na nagiej skórze, kiedy mnie całował.

Moje ramię, kalekie od wcześniejsze ranny, wydawało się coraz mniej boleć. Czy to korona
chroniła mnie, czy fakt, że w końcu byłam królową?

Złożył delikatny pocałunek na moich wargach, dobry pocałunek, jakiego się nie
spodziewałam, ale dzisiejszej nocy był pełen niespodzianek.

Cofnął się ode mnie, chwytając moje ręce w swoje. Uśmiechnął się, a jego oczy były
całkowicie szalone.

- Zamierzam cię zabić.
- Wiem – powiedziałam i użyłam ręki krwi i ręki ciała równocześnie. Wcześniej Holly,

Ash i ja wykorzystaliśmy je, żeby uzdrawiać, teraz wykorzystałam je, żeby niszczyć.
Wprowadziłam rękę krwi w niego, nie szukając ran, ale szukając krwi. Wykorzystałam rękę

ciała, żeby rozciąć i rozerwać jego ciało od wewnątrz. Ręce mocy, które wcześniej przeszły nad
polem walki w fali oczyszczającej krew i wygładzającej ciało, teraz wypełniły tego jednego

człowieka.
Oczy Cela rozszerzyły się.

- Nie możesz – wyszeptał.
- Mogę – odrzekłam i zmieszałam tę moc, zmieszałam ją w jedną wielką pięść, która

wbiła się głęboko w jego ciało, w potem otworzyłam tę pięść. W jednej chwili Cel był tutaj, z
rozszerzonymi oczami, z rękami trzymającymi mnie, a w następnej nie było go. Krew uderzyła

we mnie, grubsze kawałki trafiły mnie w twarz. Poczułam ostry ból na policzku, a potem
stałam sama pokryta krwią i kawałkami ciała. Starłam to, co zostało z mojego kuzyna, więc

zorientowałam się, że to jego ząb wbił mi się w policzek, wbity tam uderzeniem magii.
Wyciągnęłam go, obiecując sobie zastrzyk przeciwtężcowy i antybiotyki, jakie mogę brać w

ciąży. Obiecałam sobie wiele rzeczy, kiedy stałam tam drżąc.
Nagle przy mnie znalazł się Doyle. Rhys był również tutaj, ocierając krew z twarzy. Jego

oko było znów zwyczajną blizną. Galen również był przy mnie. Jego jedynymi ranami były te
świeże, odniesione w walce.

- Ale jak…? – zapytałam.
- Zginął, a jego ręka starej krwi zginęła wraz z nim – powiedział Doyle.

Wyciągnęłam do Doyle’a zakrwawioną rękę. Chwycił ją przez czerwoną masę, która była
wszystkim, co pozostało z naszego wroga. Przyciągnęłam go do pocałunku, a w chwili, kiedy

nasze wargi spotkały się, przez naszą skórę przeszło światło. Ja byłam księżycem, a on był
czarnym ogniem, na tyle jasnym, żeby rzucać cienie na polanę.

Rozległy się jęki i westchnienia, a kiedy w końcu oderwałam się od pocałunku,
zauważyłam, że we włosy Doyle’a wpleciona była korona. Ciemna ciernista opaska otaczała

jego głowę, a każdy cierń był zakończony srebrem.
- Korona Cierni i Srebra – wyszeptał Jonty.

Doyle wyciągnął rękę i dotknął korony. Odsunął ją z ciemnym punktem karmazynu na
palcu.

- Ostre.

- Mój królu – powiedziałam.
Uśmiechnął się.

- Jeden z nich.
Potem rozległ się dźwięk, przerażająco mokry, gardłowy dźwięk, który starł uśmiech z

mojej twarzy.
- Mróz – powiedziałam i odwróciłam się do jelenia. Leżał na boku, włócznia sterczała z

niego jak młode drzewo pozbawione konarów. Krew zmoczyła jego białe futro.
Doyle i ja podeszliśmy do niego. Klęknęłam i dotknęłam futra w miejscu, w którym nie

było pobrudzone krwią. Był ciepły, ale nie ruszał się.
- Nie – powiedziałam. – Nie.

- Jest dobrowolną ofiarą – powiedział Doyle.
Potrząsnęłam głową.

- Nie chcę tego.
- Oddał siebie, żebyś mogła rządzić Unseelie.

Znów potrząsnęłam głową.
- Nie chcę rządzić nimi bez niego u swojego boku – położyłam głowę na nadal ciepłym

boku jelenia. – Mróz, wróć do mnie. Proszę – wyszeptałam.
Poczułam zapach róż, gęsty i ciepły jak letni pocałunek. Podniosłam się. Z zimowego

nieba padał deszcz płatków.
To Galen chwycił włócznię i wyciągnął ją z ciała jelenia, pokazując przerażającą ranę.

Galen stał ponad nami, skąpany w różanych płatkach, z włócznią w ręce, z cierpieniem
widocznym na twarzy, z ubraniem pokrytym krwią.

Rhys klęczał przy głowie jelenia, rekami chwycił gładkie, białe rogi. Łzy płynęły z jego
jedynego zdrowego oka. Mistral podszedł stanąć z nami, trzymając swoją własną, cieńszą

włócznię. Zobaczyłam Sholto stojącego na odległym krańcu polany, jego sluaghowie, jak czarna
chmura koszmarnych postaci, unosili się i pełzali przy nim. Przestał wpatrywać się w nas,

zgromadzonych dookoła białego jelenia. Pochylił głowę, jakby wiedział.
Ash i Holly stali wraz z Czerwonymi Kapturami. Wszyscy pochylili swoją broń i

skierowali ją w ziemię, na znak szacunku.
Doszedł mnie głos z słodkiego deszczu płatków.

- Co oddałabyś za swojego Zabójczego Mroza?
- Wszystko.

- Czy oddałabyś koronę, którą masz na głowie? – zapytał głos.
- Tak – odrzekłam.

- Meredith – powiedział Mistral. Ale pozostali mężczyźni nie powiedzieli nic. Mistral nie
był z nami od początku, więc nie rozumiał.

- A ty Ciemności, czy oddałbyś swoją koronę?
Doyle chwycił moją rękę w swoją.

- Żeby mieć znów przy sobie swoją prawą rękę, oddałbym.
- Niech tak będzie - rozległ się głos. Pojawił się wiatr i zapach deszczu, a ciemne światło

koron zniknęło.
Ręka wyszła przez dziurę w ciele jelenia. Dotknęłam tej ręki, a ona uchwyciła mnie.

- Bogini pomóż nam – powiedziałam.
- Pomoże – odrzekł Doyle i sięgnął do dziury w ciele jelenia. Rozerwał ją swoimi

rękami. Rhys dołączył do niego. Mistral czołgał się do nas, ale był zbyt ranny, żeby pomóc.
Galen oddał włócznię Krzyk Mistralowi i za pomocą swojej jedynej sprawnej ręki pomógł

rozrywać dziurę. Wydawało się, że ciało jelenia stało się muszlą, czymś suchym i
nierzeczywistym. Czymś, co łuszczyło się i rozrywało pod ich rękami, a druga ręka pojawiła się

przy pierwszej, potem ramiona. A potem wyciągnęliśmy go ze skorupy jego innej postaci.

Deszcz srebrnych włosów opadł mi na kolana, kiedy w końcu odwrócił się i spojrzał na
mnie. Te szare oczy, ta twarz, która była niemalże zbyt przystojna jak na ten świat, ale teraz w

moim Mrozie nie było arogancji. Był tylko ból i tak wiele emocji uwięzionych w tych oczach.
Opadł w moje ramiona, moje i Doyle’a. Trzymaliśmy go, kiedy trząsł się. Przywarł do

nas, kiedy zapłakaliśmy. Ciemność i Zabójczy Mróz przywarli do siebie i do mnie, i płakali.

Rozdział 48

Andais nadal jest królową powietrza i ciemności, ale korona nie pojawiła się nad jej

głową. Taranis jest nadal Królem Światła i Iluzji, ale nasi prawnicy starają się zmusić go w jakiś
sposób do poddania się badaniom DNA, żeby porównać wynik ze spermą pobraną ze mnie. W

jakiś sposób wyciekło do prasy, że to mój wujek może być gwałcicielem. Brukowce w końcu
dobrały się do Dworu Seelie, a pozostała prasa podążyła za ich przykładem. To zbyt soczysta

opowieść, żeby ją zignorować, bez znaczenia jak uroczy może być król.
Lord Hugh i niektórzy z arystokratów dworu Seelie nadal próbują wydostać ode mnie

deklarację, że zostanę królową na ich dworze, ale przesłałam im wiadomość, że nie jestem
zainteresowana.

Andais zaproponowała, że spełni swoją przysięgę i ustąpi dla mnie z tronu, nawet jeżeli
Korona Księżycowego Światła i Cieni nie pojawi się. Odmówiłam.

Cel był szalony, ale w jednym miał rację. Zbyt wielu arystokratów na obu dworach widzi
mnie jako mieszańca, który udowodnił, że nawet arystokraci z najwyższych dworów tracą swoją

magię. Byłam śmiertelna, a to grzech, którego mi nie wybaczą. Cel nie żył, a dni Andais są
policzone. Zbyt wielu arystokratów chce jej tronu i uważa ją za słabą. Pozostaniemy w Los

Angeles, z daleka od wewnętrznych walk. Zobaczymy, kto przetrwa.
Jedyną rzeczą, jaką zrobiliśmy przed opuszczeniem faerie, było uwolnienie więźniów.

Barinthus, najbliższy doradca mojego ojca, kiedyś bóg morza Manannan Mac Lir, został
uwięziony przez Andais tylko dlatego, że był moim najpotężniejszym sojusznikiem.

Jest teraz z nami w Los Angeles, obserwowanie jak uprzedni bóg morza pływa w
prawdziwym oceanie po tak długiem zamknięciu jest czymś wspaniałym.

Wróciłam do Agencji Detektywistycznej Graya, tak jak moi strażnicy. Nie nadajemy się
już do pracy pod przykrywką, ale ludzie płacą za zasięgniecie porady u Księżniczki Meredith

i jej „ochroniarzy”. Właściwie ludzie proponują Jeremiemy Grayowi więcej pieniędzy za to,
żebyśmy zaszczycili ich hollywoodzkie przyjęcia, niż wcześniej za wyśledzenie czegokolwiek.

Chociaż nadal wykonujemy też prawdziwą pracę.
Sholto odwiedza nas, ale nie sprowadził sluaghów do Los Angeles, nie na stałe. Mistral

jest stęskniony za faerie, nie lubi nowoczesnego świata. Galen i Rhys władają na tyle magią
osobistą, żeby pracować dla Agencji Detektywistycznej Graya. Rhys uwielbia prawdziwą pracę

detektywa. Kitto jest szczęśliwy, że w końcu jesteśmy w domu i już przygotowuje pokój dla
dzieci.

Noce dzielę pomiędzy Doylem i Mrozem, Sholto i Mistralem, lub Galenem i Rhysem.
Prosty podział co do seksu był łatwy, ale konkretne ustalenia co do układów łóżkowych takie

nie były. Moja Ciemność i mój Zabójczy Mróz znajdują drogę do mnie częściej, niż by to
wynikało z ustaleń. Nie wydaje się, żeby ktokolwiek zamierzał się temu sprzeciwiać, jakby

ustalili to pomiędzy sobą.
Zainteresowana dobrą prasą, jak również zyskaniem dodatkowych pieniędzy na dom,

udzieliłam kilku wywiadów. Ponieważ wtedy, na końcu, byli z nami żołnierze, oni później
również rozmawiali z prasą. Widzieli cuda i opowiedzieli o nich. Nie winię ich za to. Dawson,

Orlando, Hayes i Brennan nawet odwiedzili nas, podobnie jak kilku innych.
Jeden z wywiadów telewizyjnych w końcu trafił do Internetu i wydaje się, że każdy go

ściągnął. Jestem na nim ja, siedząca pomiędzy Doylem i Mrozem, oni w szytych na miarę
garniturach, ja w zaprojektowanej sukni, z nadal jeszcze niezmienioną figurą. Ręka Mroza w

mojej. Doyle siedzi obok mnie, bardziej rozluźniony niż nasz Mróz, który nie otrząsnął się
jeszcze ze swojej fobii dotyczącej publicznego przemawiania.

- Kapitanie Doyle – zapytała dziennikarka - czy to prawda, że oddał pan szansę na
zostanie królem Dworu Unseelie, żeby ocalić życie porucznika Mroza?

Doyle nawet nie rozglądnął się dookoła, po prostu skinął głową.
- Tak.

- Oddał pan królestwo, żeby ocalić przyjaciela.
- Tak.

- To dość bliska przyjaźń – stwierdziła dziennikarka.
- Był moją prawą rękę przez więcej niż tysiąc lat.

- Niektórzy ludzie mówią, że jest dla pana czymś więcej niż tylko przyjacielem,
Kapitanie.

- Tysiąc lat sprawia, że przyjaźń staje się bliska.
Można by pomyśleć, że dziennikarka zapyta się o te tysiąc lat, ale nie. Poruszyła inną

kwestię.
- Niektórzy ludzie mówią, że oddał pan tron, ponieważ kocha pan Mroza.

W tej chwili Doyle nie zrozumiał podwójnego znaczenia tego pytania. Odpowiedział
uczciwie.

- Oczywiście, że kocham Mroza. Jest moim przyjacielem.
Odwróciła się do mnie.

- Meredith, jak pani się czuje, wiedząc, że Doyle również kocha Mroza?
Wyciągnęłam rękę i chwyciłam rękę Doyle’a, wiec trzymałam ich obu za ręce.

- To ułatwienie dla wszystkich, skoro śpimy razem.
To było trochę zbyt śmiałe jak na ten konkretny wywiad, ale przyjęła to.

- Mróz, jak czujesz się z wiedzą, że twoi kochankowie oddali możliwość zostania królem
i królową, żeby cię ocalić?

Kamera zrobiła zbliżenie pokazując arogancję, którą wykorzystywał, żeby ukryć
zdenerwowanie. Ale żadna kamera nie mogła sprawić, żeby wyglądał mniej zachwycająco.

- Powiedziałbym im, żeby mnie nie ratowali.
- Wolałbyś raczej zginąć?

- Myślałem, że Meredith chce być królową i wiedziałem, że Doyle byłby najlepszym z
królów.

- To było kilka tygodni temu. Jak czujesz się teraz? Cieszysz się z ich poświęcenia?
Odwrócił się i spojrzał na nas dwoje, kamera odsunęła się, żeby pokazać nas patrzących

na niego. Nasze twarze złagodniały, pojawiły się uśmiechy, nawet u mężczyzn.
- Tak, cieszę się.

- A ty Meredith, księżniczko, która nigdy nie zostanie królową, jak czujesz się z tą
decyzją?

- Lepiej każdego dnia – powiedziałam.
- Nie żałujesz?

Uniosłam ich ręce w moich dłoniach.
- Żałowałabyś, gdyby to oni czekali na ciebie w domu?

Zaśmiała się i po prostu zgodziła się ze mną. Ten wywiad przyciągnął wiele uwagi,
zwłaszcza ten fragment o miłości pomiędzy mężczyznami. Żadne z nas nie przejmowało się

tym. W końcu jeżeli plotki nie martwią nas, to jakie mają znaczenie?
Ludzie wydawali się dziwić, że oddaliśmy możliwość zostania królową i królem dla

miłości. Milton powiedział „lepiej rządzić w piekle, niż służyć w niebie”. Ja mówię, niech niebo
i piekło walczą same w swoich walkach i same się rządzą.

Sypiam pomiędzy ciepłem ich ciał. Budzę się w nocy i słucham dźwięków ich

oddechów. Obserwuję ich twarze w gabinecie lekarskim, twarze ich wszystkich, kiedy słuchamy
uderzeń serduszek naszych dzieci, tak szybkich, jak u przerażonych ptaszków. Widziałam ich

twarze, kiedy patrzyli na poruszające się cienie na ekranie ultrasonografu i zorientowali się, że
jeden z nich jest bardzo chłopcem. Teraz dyskutują nad imionami, a ja cieszę się widząc, jak

bardzo są szczęśliwi, oni wszyscy.
Pytanie, jakiego nie zadała nam dziennikarka, brzmi: gdybyście pozwolili Mrozowi

umrzeć i usiedli na tronie, jakbyście się czuli? Tęsknilibyśmy za naszym Zabójczym Mrozem i
zorientowalibyśmy się, że żadna korona, żadna moc, żaden dar od Bogini nie wyrówna nam tej

straty. Już przeżyliśmy żal z powodu tej straty, że ani ja, ani Doyle, nigdy nie będziemy królem i
królową. Nie możesz tęsknić za czymś, czego nigdy nie miałeś, ale będziesz wiecznie tęsknić za

mężczyzną, którego kochałaś i utraciłaś.
Nie chcę utracić nikogo więcej, nigdy więcej.

Jestem Księżniczka Meredith NicEssus i w końcu osiągnęłam swoje i-żyła-długo-iszczęśliwie
w Mieście Aniołów, na Brzegu Zachodniego Morza. Czasami Kraina Wróżek jest

tam, gdzie chcesz.