Andre Norton

Ostemplowane gwiazdy

Przelozyli Danuta i Piotr Teczynscy

Tytul oryginalu: postmarked the Stars

SCAN-dal

Rozdzial 1

Nagle przebudzenie

Czolgal sie na czworakach poprzez gesta mgle i lepkie bloto, w ktorym prawie tonal. Nie

mogl oddychac... a jednak musial isc... wydostac sie stad...Bardzo wychudzony czlowiek
lezal bezwladnie na lozku. Ramiona mial szeroko rozpostarte. Rekoma bezsilnie szarpal
sklebione przykrycie, a jego glowa, nieznacznie podwyzszona, obracala sie wolno to w
jedna, to w druga strone w bezustannej, smiertelnej udrece.

Wilgotny dotyk zatrzymujacego go, lepkiego blota... ale musi isc dalej! To jest konieczne...

musi!

Lapal powietrze z takim trudem, ze kazdy oddech przyprawial go o dreszcz, wstrzasajacy

calym wychudlym cialem. Z wysilkiem sprobowal sie podniesc, choc oczy mial nadal
zamkniete.

W pewnym momencie zrozumial, ze juz nie czolga sie przez zadne moczary wsrod mgly.

Kiedy podniosl wyzej glowe, zobaczyl zamiast nich sciany pomieszczenia, ktore zdawaly sie
wznosic i opadac w rytm jego ciezkiego oddechu.

Dan Thorson, asystent szefa transportu, wolny frachtowiec Krolowa Slonca, rejestr Ziemi

numer 565-724910-JK - przeczytal te slowa, jakby stanowily one czesc ognistoszkarlatnego
znaku wydrukowanego na ciezkiej zaslonie, ktora mial przed oczami. Cos mu to
przypominalo, chociaz... ale czy rzeczywiscie rozumial te slowa? On... tak, to on byl Danem
Thorsonem. A Krolowa Slonca...

Oddychajac z trudem, na wpol krzyczac poderwal swoje cialo, tak ze teraz juz siedzial, a

nie lezal na lozku. Jednak wciaz musial trzymac sie mocno, gdyz powierzchnia pod nim,
ktora powinna zapewnic bezpieczenstwo i stabilnosc, koziolkowala i plywala.

Mimo to przypomnienie, kim jest, przelamalo jakas bariere, mogl teraz normalnie myslec.

Nadal byl smiertelnie chory i mial zawroty glowy, ale potrafil zmusic sie do uporzadkowania
zdarzen z najblizszej przeszlosci. A przynajmniej czesci z nich. Jest Danem Thorsonem,
obecnie szefem transportu na Krolowej, poniewaz jego przelozony Van Ryck przebywa

teraz w odleglych swiatach i przylaczy sie do nich najwczesniej pod koniec tej podrozy. I oto
znajduje sie na wolnym frachtowcu Krolowa Slonca...

Ale gdy Dan ostroznie odwrocil glowe, zrozumial, ze nie bylo to prawda. Nie znajdowal sie

w znajomej kabinie na pokladzie statku... byl w jakims nie znanym mu pokoju. Ogladal
dokladnie otoczenie w poszukiwaniu jakichs wskazowek, ktore pomoglyby kulejacej
pamieci. Bylo tu lozko, na ktorym wlasnie lezal, i dwa skladane krzesla przy scianie. Nie
bylo zadnego okna, ale pod sufitem znajdowal sie otwor wentylacyjny. Bylo tez dwoje
zamknietych drzwi. Umieszczony na suficie szklany pret dawal blade swiatlo. Byl to surowy
pokoj, calkiem podobny do celi. Cela... zaczal sobie cos przypominac. Pochwycil ich patrol
pocztowy. To jest cela... Nie! To wszystko zostalo wyjasnione - wysuneli skrzydla na
Xecho, gotowi do wyruszenia w swoja pierwsza podroz z poczta na Trewsworld...

Gotowi do drogi! Dan sprobowal stanac na nogi, jak gdyby te slowa byly zakleciem. O

malo sie nie przewrocil, ale posuwajac sie wzdluz sciany zdolal jakos zachowac
rownowage, narazajac tylko swoj zoladek na ciezka probe. Zlapal sie najblizszych drzwi,
ktore ustapily pod ciezarem jego ciala i zobaczyl, ze cudem trafil do lazienki. Ogarnely go
gwaltowne mdlosci.

Ciagle drzac z oslabienia, ochlodzil sie woda. Zauwazyl, ze gdzies podziala sie bluza od

munduru, chociaz nadal mial na sobie spodnie i buty astronauty.

Woda i co dziwniejsze takze nudnosci przywracaly mu przytomnosc. Powlokl sie z

powrotem do pokoju wypelniajacego sie gwiazdami, gdy tylko probowal myslec. Ostatnim
jego wspomnieniem bylo... Co?

Wiadomosc... jaka wiadomosc? Ze zarejestrowano przesylke do zabrania na

standardowych warunkach pierwszenstwa. Przez kilka sekund wydawalo mu sie, ze widzi
wyraznie pokoj sluzbowy szefa transportu na Krolowej i stojacego w drzwiach technika
lacznosci Tanga Ya.

Ostania minuta przed odlotem... ostatnia minuta! Krolowa odprawiona do odlotu!

Ogarnela go panika. Nie pamietal, co sie wowczas zdarzylo. Wiadomosc... z pewnoscia

opuscil statek... ale, gdzie jest? I - co wazniejsze jaka jest data? Krolowa kursuje wedlug
rozkladu lotu, jest bowiem statkiem pocztowym. Od jak dawna znajduje sie tutaj? Z
pewnoscia nie polecieli bez niego! A swoja droga, tak samo interesujace jak pytanie
"gdzie", jest pytanie "dlaczego"...

Przetarl reka mokre czolo. Dziwne. Ociekal potem, a jednak wewnetrznie trzasl sie z

zimna. Zobaczyl mundur... Zatoczyl sie w kierunku lozka i zaczal ogladac cisniete na nie
ubranie.

Nie nalezalo do niego. Nie bylo w kolorze cieplego brazu, jaki nosili astronauci. Mialo

barwe krzykliwego, choc wyblaklego, szkarlatu i bylo przyozdobione skomplikowanym

haftem. Poniewaz jednak marzl, naciagnal je na siebie. Zwrocil sie w strone drzwi, ktore,
jak sadzil, musza wyprowadzic go stad na zewnatrz... gdziekolwiek sie znajduje! Krolowa
jest gotowa do odlotu, a jego nie ma na pokladzie...

Nogi nadal uginaly sie pod nim, lecz byl w stanie utrzymac sie na nich i przejsc kilka

krokow. Drzwi ustapily pod lekkim naciskiem i znalazl sie na korytarzu, wzdluz ktorego
ciagnal sie dlugi szereg kolejnych drzwi. Wszystkie byly zamkniete. Ale w odleglym koncu
pomieszczenia dostrzegl luk, zza ktorego dochodzily dzwieki i widac bylo jakis ruch. Dan,
wciaz probujac przypomniec sobie wiecej faktow, skierowal sie w te strone. Wiadomosc,
aby odebrac... z pewnoscia natychmiast opuscil Krolowa. Nagle przystanal, aby spojrzec na
swoje cialo pod zgniecionym, nie dopietym mundurem, nazbyt ciasnym i za krotkim na
niego. Jego pas bezpieczenstwa... tak, ciagle mial go na sobie. Ale...

Poszukal prawa reka. Wszystkie kieszenie byly puste, z wyjatkiem tej jednej, ktora

zawierala jego znaczek identyfikacyjny, lecz byla to rzecz bezuzyteczna dla zlodzieja.
Reagowal on na przemiany chemiczne zachodzace w jego ciele. Gdyby tylko wzial go ktos
inny, po kilku minutach zawarte w nim informacje zostalyby wymazane. A wiec zostal
obrabowany.

Ale dlaczego znalazl sie w tym pokoju? Gdyby zostal napadniety, porzucono by go w

miejscu rabunku! W glowie czul ogien... to nie bylo bolesne potluczenie czy guzy.
Oczywiscie istnieja srodki dzialajace na uklad nerwowy, za pomoca ktorych mozna
obezwladnic czlowieka. A jesli dmuchnieto mu w twarz gazem usypiajacym... Ale dlaczego
znalazl sie w tym pokoju?

Pozniej bedzie mial czas na rozwiazywanie zagadek. Krolowa gotowa do odlotu... musi

dostac sie na Krolowa! Gdziez sie jednak znajduje? Ile ma czasu? No tak, z pewnoscia nie
odlecieli bez niego. W lej sytuacji na pewno przybeda go szukac. Zaloga Krolowej Slonca
stanowila zbyt zgrana grupe przyjaciol, zeby zostawic jednego ze swych czlonkow na
odleglej planecie, nie podejmujac akcji ratunkowej.

Teraz mogl sie przynajmniej sprawniej poruszac i mial jasny umysl. Obciagnawszy mundur,

ktorego nie byl wstanie jednak zapiac, zblizyl sie do zakonczonego lukiem wyjscia z
korytarza i rozejrzal sie. Duzy pokoj wydal mu sie znajomy. Do polowy byl zastawiony
ciagnacymi sie wzdluz sciany kabinami, wewnatrz ktorych staly na stolach tace do
podawania posilkow. Reszte powierzchni zajmowal automat rejestrujacy, bank danych i
ekran do wyswietlania serwisow informacyjnych. To byl... byla...

Nie mogl przypomniec sobie nazwy, ale rozgladal sie w jednym z tych malych, tanich

barow znajdujacych sie na lotnisku i zaopatrujacych w zywnosc glownie czlonkow zalog
oczekujacych na odprawe. Wczoraj jadl przy tym stoliku z Ripem Shannonem i Alim
Kamilem... ale czy to bylo rzeczywiscie wczoraj?

Krolowa i czas odlotu... niepokoj znow scisnal mu serce. Ale przynajmniej nie oddalil sie

zbytnio od lotniska. Chociaz w tym swiecie, gdzie suchy lad stanowily zaledwie archipelagi
wysp na plytkich, parujacych morzach, nawet nie mozna bylo oddalic sie wiele kilometrow
od lotniska, by wciaz pozostawac na tym samym skrawku ladu.

To wszystko nie mialo teraz zadnego znaczenia. Musi dostac sie z powrotem na Krolowa,

Postanowil skupic cale swoje sily, aby osiagnac ten cel. Stawial ostrozne kroki, jeden za
drugim, kierujac sie ku najblizszym drzwiom.

Widzial, albo tylko mu sie zdawalo, ze jeden z ludzi siedzacych w najblizszej kabinie

poderwal sie, tak jakby chcial go zatrzymac. Byc moze wygladal na kogos potrzebujacego
pomocy. Ale niech tylko dostanie sie na Krolowa...

Dan ani nie wiedzial, ani nie troszczyl sie o to, czy zwraca na siebie uwage. Wazny byl w

tej chwili fakt, ze na zewnatrz znajdowal sie wolny slizgacz. Wyjal swoj znaczek
identyfikacyjny i w chwili gdy usiadl, a raczej runal na siedzenie, odpowiednio go podlaczyl i
wcisnal przycisk "start".

Uporczywie wpatrywal sie w pas startowy. Jeden..., dwa... trzy statki! A jako ostatnia w

szeregu stala Krolowa! Dokona tego! Dygotal wraz z silnikiem slizgacza. Osiagnal
maksymalna predkosc, choc nie pamietal, jak uruchomil silnik. Wygladalo to prawie tak,
jakby maszyna wyczula jego strach i zniecierpliwienie i sama go prowadzila.

Wlaz towarowy Krolowej byl zamkniety, ale oczywiscie tego sam dopilnowal. Rampa

wystawala jeszcze na zewnatrz. Slizgacz gwaltownie zahamowal i Dan zszedl z niego na
rampe. Zaczal posuwac sie, reka za reka, wzdluz poreczy. Postepowal naprzod wylacznie
dzieki ogromnej sile woli, gdyz powrocilo oslabienie i zawroty glowy. Nagle rampa zaczela
drzec! Przygotowywali sie do odlotu!

Dan zdobyl sie na ostateczny wysilek, by dotrzec do konca rampy, a potem przeszedl

przez wlaz. Nie byl w stanie dostac sie do wlasnej kabiny tak szybko, aby zdazyc zapiac
pasy. Dokad isc? Najblizsza byla kabina Vana Rycka... w gore, po drabince.

Musial pokonac wlasne cialo. Dan nie zdawal sobie sprawy z tego, ze szarpie sie z linka,

uderza w drzwi kabiny, dociera do koi i pada na poslanie. Ogarnela go ciemnosc.

Tym razem nie snil, ze przedziera sie przez geste bagno i zaslone z pary. Czul silny ucisk

gniotacy mu klatke piersiowa i ostre pazurki na brodzie. Dan otworzyl oczy i napotkal
zaciekawiony wzrok kota. Sindbad, ulubieniec zalogi, ponownie dotknal go nosem i wbil
swoje pazury w obolale cialo Dana z taka sila, ze ten zaprotestowal.

Choc, z drugiej strony, otoczenie, w ktorym sie teraz znajdowal, bylo mu dobrze znane. To

byl Sindbad. To znaczy, ze dotarl na Krolowa, ktora wlasnie znalazla sie w przestrzeni poza
planeta. Poczul niezmierna ulge.

Po chwili dopiero zaczal myslec o czyms innym. Probowal przypomniec sobie, co sie z nim

dzialo... Wyszedl, aby odebrac zarejestrowana przesylke i zostal gdzies napadniety oraz
obrabowany. Tylko kiedy: przed czy po odebraniu pakunku? Pojawilo sie nowe zmartwienie.
Jesli podpisal odbior, wowczas on, a wlasciwie cala zaloga Krolowej bylaby odpowiedzialna
za poniesiona strate. Im predzej zlozy raport kapitanowi Jellico, tym lepiej.

-Tak - powiedzial glosno i odepchnal Sindbada, zeby usiasc. - Dostac sie do starego.

Jego samopoczucie w barze bylo straszne. Teraz nie bylo lepiej. Musial sie trzymac koi i

zamykac oczy, by nie upasc. Nie mial pewnosci, czy w ogole potrafi sie poruszac o
wlasnych silach. W sciane wmontowany byl mikrofon. Dostac sie do niego i poprosic o
pomoc... Moze zostal otruty? Czy to mozliwe, zeby oni... tajemniczy oni... czy on... czy to
cos... co go zaatakowalo, uzylo trucizny? Kiedys, dawno temu, znajdowal sie juz w tak
beznadziejnym stanie. To bylo na Sargol, gdy po sukcesie w polowaniu na gorpa, zgodnie z
tamtejszym zwyczajem, wzial udzial w ceremonialnym piciu... i przyplacil to choroba. Tau...
lekarz Tau...

Dan otworzyl usta, zlapal zebami zwisajacy ze sciany plik mikrofilmow i podciagnal sie do

gory. Zdolal wyszarpnac jeden mikrofon, ale gdy chcial nacisnac klawisz umozliwiajacy
polaczenie z izolatka chorych, oslabl tak bardzo, ze klawisze rozmazywaly mu sie przed
oczami. Musial zaryzykowac.

Gdy sie podniosl, poczul, ze nie powinien wracac na koje. Kiedy stal, resztki sily zdawaly

sie tlic w nim jeszcze. Byc moze, gdyby teraz sprobowal sie wydostac... Musi przeciez
zlozyc raport Jellico. Musi...

Dotknal stopa czegos miekkiego i uslyszal ostrzegawczy pomruk Sindbada. Wielki kot,

urazony w swej godnosci przez nadepniecie na ogon, pacnal lapa w but Dana.

Przepraszam. - Dan, probujac uniknac zderzenia z reszta cielska Sindbada, zatoczyl sie w

przod i wypadl za drzwi, w ciemnosc korytarza. Wyciagnal rece przed siebie, aby chwycic
sie czegos, co pozwoliloby zachowac mu rownowage. Kapitan... musi zlozyc raport...

Co...?

Dan wprawdzie nie stanal na glowie wspinajacego sie po drabince czlowieka, ale byl tego

bliski. Tak, jak w starciu z Sindbadem, probowal uniknac zderzenia i odskoczyl upadajac na
ziemie. Nadchodzacy czlowiek nie mogl go nawet podtrzymac. Przed oczami Dana
zamajaczyly rysy twarzy Alego Kamila. Obraz zniknal, gdy Dan poczul czyjs uscisk.

-Pojsc... zlozyc... raport - powiedzial Dan. - Zobaczyc... kapitana...

-Na Piec Nazw Stayfola, co sie dzieje! - Kamil oparl go o sciane. Twarz Kamila byla przez

chwile wyrazna, po czym znow zasnula ja mgla.

Zobaczyc Jellico - powtorzyl Dan. Wiedzial, ze to mowi, ale nie slyszal wlasnego glosu.

Nie mogl tez wyzwolic sie z uscisku Kamila.

Na dol... chodz... - uslyszal.

Nie na dol... do gory! Musi isc zobaczyc sie z Jellico...

Znalezli sie na drabince. Widocznie Ali zrozumial. Tyle tylko, ze szli w dol... w dol... Chcac

odzyskac zdolnosc jasnego myslenia, Dan potrzasnal glowa, co tylko wzmoglo mdlosci. I to
w takim stopniu, ze nic mial odwagi w ogole sie poruszac. Zawisl na drabince, jedynej stalej
rzeczy w krazacej wokol niego przestrzeni.

Jakies rece wyciagnely sie do niego. Mowil cos z wysilkiem, ale jego slowa nie mialy

zadnego sensu.

-Zlozyc raport... - Mimo kolosalnego wysilku, by mowic wyraznie, z jego gardla

wydobywal sie jedynie charczacy szept.

Dwoje ludzi znajdowalo sie przy nim. Ali i ktos jeszcze. Dan nie byl w stanie odwrocic

glowy, zeby zobaczyc kto. A oni prowadzili go w strone drzwi kabiny. Ali pchnal je plecami i
przeszli przez nie, ciagnac Dana miedzy soba.

Nagle mgla rozciagajaca sie przed oczami Dana zniknela na dluzsza chwile. Nadal

bezwladnie zwisal pomiedzy dwojgiem podtrzymujacych go ludzi, ale widzial wyraznie. Tak
jakby doznal szoku na widok czlowieka, lezacego na koi.

Mezczyzna spal spokojnie, wciaz zapiety w pasy startowe, jak gdyby nie ocknal sie po

starcie. Jego mundur... glowa... twarz...

Dan szarpnal sie, tak ze zdolal rozluznic uscisk trzymajacych go ludzi. Ich zaskoczenie

musialo byc takie samo, jak jego wlasne. Potykajac sie, zrobil jeden lub dwa kroki w
kierunku koi i zaczal intensywnie wpatrywac sie w lezacego czlowieka. Ten mial zamkniete
oczy, byl najwyrazniej uspiony lub nieprzytomny. Podtrzymujac sie jedna reka w celu
zachowania rownowagi, Dan wyciagnal druga, chcac dotykiem upewnic sie, czy ktos
rzeczywiscie tam lezy, czy przypadkiem jego oczy nie klamia. Poniewaz twarz lezaca po
przeciwnej, lekko uniesionej stronie koi byla jego wlasna, ktora widywal w lustrach, patrzyl
w dol na... siebie!

Pod palcami wyczuwal twarde miesnie i kosci. Jakies cialo rzeczywiscie lam lezalo, ale

twarz... czy byla to wizja bioraca sie z jego choroby? Dan odwrocil glowe. Stal za nim
Kamil, a wraz z nim Frank Mura, steward kuchenny. Obaj gapili sie na faceta lezacego na
koi.

-Nie! - Dan z lkaniem zaprzeczyl temu, co widzial. Ja... ja jestem... to ja! Ja jestem Danem

Thorsonem! I wyrecytowal te sama formule, ktora przyszla mu do glowy w barze, zaraz po
przebudzeniu:

-Dan Thorson, asystent szefa transportu, wolny frachtowiec Krolowej Slonca, rejestr Ziemi

numer 565-724910-JK.

Znaczek identyfikacyjny! Ma dowod! Teraz wydobyl go ze swojej kieszeni w pasie i

trzymal tak, by i oni mogli go widziec i dowiedziec sie, ze naprawde jest Danem
Thorsonem. Ale jesli on byl Danem Thorsonem, to kim byl...

-Co sie dzieje?

Tau! Lekarz Tau! Dan z ulga odetchnal i pomimo ze nadal trzymal sie koi, zwalil sie na

podloge. Ten bedzie wiedzial, kim on jest. Dlatego, ze on i Craig Tau przeszli razem bardzo
wiele na Khatcie.

Ja jestem Dan - powiedzial. - Moge to udowodnic. Ty jestes Craig Tau i obaj bylismy na

Khatcie, gdzie uzyles magii, zeby zmusic Limbuloo do polowania na samego siebie. A... a...
- drzaca reka wskazal na Alego - ty jestes Ali Kamil, ktorego znalezlismy uwiezionego w
labiryncie na Limbo. A ty ... ty jestes Frank Mura. Grajac na fujarce wprowadziles nas do
tego labiryntu. Tak wiec udowodnil im, kim jest. Nikt oprocz Dana Thorsona nie wiedzialby
tego wszystkiego. Musza mu teraz uwierzyc.

Ale zatem kto - a wlasciwie co lezy na jego koi, ubrane w jego mundur? Poznawal go

dzieki lacie, ktora przyszyl trzy dni temu. On jest Danem Thorsonem...

Ja jestem Danem Thorsonem... - Teraz juz nie tylko trzesly mu sie rece, lecz drzal na

calym ciele. Wygladalo na to, ze choroba znow go atakuje. Nic nie mogl na to poradzic. Byc
moze... byc moze to wszystko bylo czyms w rodzaju szalenstwa!

-Ostroznie! Chwyc go, Kamil! - Tau byl juz przy nim. Dan znow znalazl sie w lazience i

wymiotowal.

-Czy mozesz go trzymac? - uslyszal glos Taua tak niewyrazny, jakby dochodzil z duzej

odleglosci. - Bede musial dac mu zastrzyk. Zostal...

-Otruty, jak sadze. - Dan wiedzial, ze sam to mowi. Nie potrafilby jednak powiedziec, czy

mowi na glos. W tej samej chwili znow ogarnela go ciemnosc.

Ocknal sie po raz trzeci; tym razem jednak budzil sie powoli. Tym, co przywrocilo mu

swiadomosc, nie byl ucisk na klatke piersiowa ani drapanie kocich pazurkow. Bylo to raczej
poczucie spokoju, tak jakby zrzucil z siebie jakis ciezar. Przez dluzsza chwile czul sie nawet
dobrze, az do momentu, w ktorym zaczal sobie przypominac pewne fakty.

Pamietal cos... cos dotyczacego raportu dla kapitana. Dan myslal bardzo wolno. Otworzyl

oczy, odwrocil lekko glowe i obraz zdarzen wyostrzyl sie. Znajduje sie w izolatce dla
chorych. Choc nigdy przedtem tu nie lezal, kabina wydawala mu sie znajoma. Poruszyl sie
nieco i w tym momencie w drzwiach pojawil sie lekarz.

-Znow razem z nami, co? Zobaczymy... - Sprawnie zabral sie do pracy, tzn. zbadal Dana.

Calkiem niezle, choc w zasadzie powinienes byc juz martwy.

Martwy? Byl martwy. Dan zmarszczyl brwi. W jego koi spoczywalo jakies cialo.

-Ten czlowiek w mojej koi? zadal pytanie.

-Nie zyje. A ty, jak sadze, jestes teraz wystarczajaco gotow... - Tau podszedl do

mikrofonu. Izolatka chorych wzywa kapitana.

Kapitan... raport dla kapitana! Dan sprobowal wstac, lecz Tau juz nacisnal guzik,

zapewniajac mu oparcie powstale przez podniesienie czesci lozka. Powrocilo lekkie drzenie,
ktore po chwili ustapilo.

-Ten czlowiek... jak...

Z powodu zlego stanu serca zabilo go przyspieszenie. Nie byl to dobry pomysl, proba

wydostania sie z planety powiedzial Tau.

-Jego... jego twarz...

Tau wzial z pobliskiej polki plastikowa maske i zblizyl ja do twarzy Dana. Cale szczescie,

ze zamiast oczu miala dziury. Dan bowiem odniosl wrazenie, jakby spojrzal w lustro. Po
rozciagnieciu od tylu, maska pokryta blond wlosami, takimi, jak jego wlasne, uzyskala forme
calej glowy.

-Kim on byl? - W masce bylo cos okrutnego. Dan szybko odwrocil od niej wzrok. Czul sie

tak, jakby patrzyl na samego siebie, oslabionego i cierpiacego na stole operacyjnym.

-Mielismy nadzieje... mamy nadzieje... ze ty wiesz odparl Tau. Teraz kapitan chce z toba

rozmawiac.

Tak jakby byla to oficjalna wizyta, wszedl kapitan Jellico. Na jego sniadej twarzy, z blizna

po ranie od kuli, ciagnaca sie wzdluz jednego policzka, jak zwykle nie mozna bylo dostrzec
zadnych uczuc. Popatrzyl na trzymana przez Taua maske, a nastepnie na Dana.

-Dobra robota - skomentowal. - Nie wykonano jej w pospiechu.

-Powiedzialbym takze, ze nie zrobiono jej na naszej planecie, Xecho. - Ku zadowoleniu

Dana Tau odlozyl maske na bok. To jest robota fachowca.

Kapitan podszedl do Dana i wyciagnal reke z fotografia jakiegos mezczyzny . Na jego

dloni widnialy trzy kolorowe litery "d". Oznaczaly czlowieka. Jego skora nie przypominala
brazowej opalenizny pozostalych czlonkow zalogi, lecz byla lekko zbielala, chociaz musial
byc Ziemianinem lub w kazdym razie przybyszem z ziemskiej kolonii. W niewzruszonym

spojrzeniu jego oczu i spokojnych rysach twarzy krylo sie cos niepokojacego. Wlosy mial
rzadkie, piaszczystobrazowe, brwi waskie i poskubane, a na skorze policzkow ciemne
plamy. Dan zupelnie go nie znal.

-Kto...? - rozpoczal Dan.

-Facet ukryty pod tym. Jellico wskazal na maske. Nie znasz go?

-Nigdy go nie widzialem... o ile sobie przypominam. W swoim bagazu mial twoje rzeczy,

podrobiony znaczek identyfikacyjny i te maske. Zostal wyslany na poklad, aby udawac
ciebie. A gdzie byles ty?

Dan strescil swoje przygody od chwili obudzenia sie w barze, dodajac to, co pamietal na

temat zagubionej przesylki... jesli zostala zagubiona.

-Moze poinformowac policje portowa? - zasugerowal niesmialo.

-Ale nie o fakcie grabiezy, jak sadze. Jellico patrzyl na trzymana w dloniach fotografie, tak

jakby moca swojego spojrzenia mogl z niej wydobyc jakies rozwiazanie zagadki. - To
przedsiewziecie wymagalo wielu przygotowan. Twierdze, ze jego celem bylo umieszczenie
czlowieka na pokladzie.

-Zaokretowanie szefa transportu, panie kapitanie - gwaltownie poprawil Dan - ktory

mialby dostep do...

-To teza mozliwa do przyjecia. - Jellico zdecydowanie skinal glowa. - Mialby dostep do

raportow o zaladunku... Co takiego przewozimy, co byloby warte tak niebezpiecznego
dzialania?

Dan, ktoremu po raz pierwszy powierzono pelnij odpowiedzialnosc za towar, byl w stanie

wyrecytowac cala jego liste. Pospiesznie odtworzyl ja w pamieci. Ale nie bylo na niej
niczego... niczego tak waznego. Maski nie wykonywano by z blahego powodu. Zwrocil sie
do lekarza:

-Zostalem otruty?

-Tak. Gdyby nie odpornosc organizmu, ktora osiagnales podczas ceremonialnego picia na

Sargol... - Tau potrzasnal glowa. - Cokolwiek bylo ich zamiarem: zabicie cie czy jedynie
wylaczenie z gry na dluzszy czas, w normalnych warunkach powinno cie to wykonczyc.

-Zatem on mial byc mna... jak dlugo? zapytal Dan wlasciwie samego siebie, ale kapitan

udzielil odpowiedzi:

Sadze, ze nie dluzej niz na czas podrozy na Trewsworld. Po pierwsze, pomimo dobrego

ekwipunku, nie bylby w stanie grac swojej roli przed towarzyszami z zalogi, ktorzy

naprawde cie znaja. Dokonanie tego wymagaloby wymiany calej pamieci, a na to nie mieli
ani czasu, ani mozliwosci. Opusciles statek i -jak widac - powrociles nan w przeciagu
jednego xechojanskiego dnia. Wymiana pamieci zabiera przynajmniej jeden dzien
planetarny. Nie mogl w tym czasie udawac chorego, gdyz wowczas zajmowalby sie nim
Tau. Pozostawalo mu udawac, ze pochlania go praca, gdyz jest to pierwsza jego podroz,
podczas ktorej zarzadza towarem. No i mialby mozliwosc sprawdzania tasm i tym
podobnych materialow. Podroz na Trewsworld nie nalezy do dlugich. Moglby przy odrobinie
szczescia przebyc ja cala, i zapewne zamierzal tego dokonac pod takim pretekstem.

Po drugie, sa tylko dwie przyczyny, ktore mogly sprowadzic go na poklad... Albo zabieral

cos, co musial przetransportowac osobiscie, albo mial inny bardzo wazny powod, aby w
takim przebraniu dostac sie na Trewsworld. Zostal zdemaskowany glownie przez
przypadek: dzieki temu, ze ty przezyles juz taki wewnetrzny wstrzas na Sargol i ich trucizna
nie zadzialala, a poza tym on sam okazal sie nie przygotowany do podrozy kosmicznej.

-Czy przyniosl cos ze soba? - zapytal Dan. - Zarejestrowana przesylke... sadze, ze

poszukiwali jej od samego poczatku, jednak zaplanowali, iz zgarna ja w Trewsworld,
zamiast napadac na mnie na Xecho.

-W tym tkwi problem! - odparl Jellico. Przy tym ten czlowiek zostal sprawdzony przez

komorke na rampie, a nikogo z nas przy tym nie bylo. Nie wiemy wobec tego czy cos ze
soba przyniosl czy nie. W kabinie niczego nie bylo, a do ladowni nie mial dostepu.

-Ale do skarbca mogl miec - odparl Dan. - Zostawilem go na wpol zapieczetowany, gdyz

nie moglem go zamknac, zanim nie nadejdzie przesylka. Jellico podszedl do mikrofonu. -
Shannon! - zawolal, zeby przywolac asystenta astronawigatora. - Zejdz do skarbca na
drugim pokladzie. Zobacz czy jest w pelni zapieczetowany, czy nie! Dan sprobowal
odgadnac, gdzie jeszcze, skoro ladownie byly w pelni zaplombowane, mozna by ukryc cos
na Krolowej?

Rozdzial 2

Zagubione i odnalezione wspomnienie

-Dwie ladownie calkowicie zaplombowane, skarbiec opieczetowany w polowie - glos Ripa

rozlegl sie z laczacego kabiny glosnika dostatecznie glosno, aby i Dan go uslyszal. Kapitan
Jellico spojrzal w jego strone, a ten skinal glowa.-Tak jak je zostawilem. Musze sprawdzic
skarbiec...

Intruz nie byl w stanie otworzyc w pelni zaplombowanych komor, w ktorych spoczywala

wieksza czesc ladunku, ale nie ta najcenniejsza. To skarbiec byl przeznaczony do
przechowywania towarow rejestrowanych i wymagajacych specjalnej ochrony. Jednak w
kabinie Dana oprocz martwego ciala nie znaleziono niczego. Z faktu, iz czlowiek zapial
pasy, wynika w oczywisty sposob, ze zamierzal odbyc podroz, a nie wykorzystac

przebranie do jednorazowego napadu na Krolowa. Zatem, jesli rzeczywiscie wniosl cos na
poklad, to bedzie lepiej, jezeli jak najszybciej dowiedza sie co.

Kiepsko wygladasz... zaczal Tau, ale Dan juz siedzial.

-Pozniej wszyscy mozemy kiepsko wygladac, jesli ja sie teraz nie pozbieram! - odparl

zawziecie. Krolowa przewozila juz kiedys bez wiedzy zalogi zabojczy towar i wspomnienie
tamtego zdarzenia jeszcze dlugo towarzyszyc bedzie calej ekipie wyprawy. Drewno
zabrane na statek na Sargol bylo zakazone stworzeniami zdolnymi zmieniac swe
zabarwienie, w zaleznosci od tego, czego dotknely. Zwierzatka te przenosily srodek
nasenny, ktory gnebil zaloge jak plaga.

Dan byl pewien, ze dzieki inspekcji w skarbcu przekona sie, czy na pokladzie jest czy tez

nie ma jakiegos nie zarejestrowanego towaru. Albowiem szef ladowni, dzieki dlugiej
praktyce w swym zawodzie, pamietal o kazdym ladunku.

Pozwolili mu wszystko sprawdzic. Bezpieczenstwo Krolowej bylo sprawa najwazniejsza.

Tau wiec podal ramie Danowi, aby ten mogl sie na nim oprzec, a kapitan osobiscie szedl po
drabince, wyciagajac ramiona tuz przed nim, by wesprzec oslabionego kolege.

Dan potrzebowal pomocy przez caly czas. gdy szli do skarbca. Przez dluga chwile trzymal

sie kurczowo Tau, serce mu walilo i z trudem lapal oddech. Slowa lekarza, ze byl bliski
smierci, zdawaly sie znajdowac potwierdzenie. Dan potknal sie i przystanal, by odpoczac.

Trewsworld byla graniczaca z Xecho, slabo skolonizowana planeta. Poczta, ktora

przewozili do jej jedynego portowego miasta, nie wazyla wiele: mikrofilmy z informacjami z
zakresu rolnictwa i komunikacji, prywatna korespondencja pomiedzy osadnikami z odleglych
swiatow oraz pakiet oficjalnych tasm dla patrolu pocztowego. Bylo bardzo malo materialow
wymagajacych specjalnej ochrony, a ich zasadnicza czesc stanowily skrzynie z embrionami,
tj. zarodkami zywych organizmow.

Poniewaz import zwierzat domowych odbywal sie na wiekszosci swiatow bardzo rzadko,

kazdy taki ladunek wymagal zachowania najwyzszej ostroznosci. A dzialacze zajmujacy sie
ochrona przyrody, okreslili zasady, co wolno, a czego nie wolno przewozic. Zbyt wiele razy
w przeszlosci bezmyslnie naruszano naturalne srodowisko niektorych planet poprzez
sprowadzanie takich form zycia, ktorym nie zapewniano odpowiednich warunkow rozwoju.
Moglo to prowadzic do powstania lancucha niekontrolowanych produktow, ktore stawaly sie
raczej zagrozeniem zycia, a nie zrodlem zysku, jakiego spodziewali sie importerzy.

Po przeprowadzeniu dokladnych badan pozwalano sprowadzac embriony wylacznie w

celu wzbogacenia zycia na niektorych planetach. Krolowa przewozila wlasnie w
zapieczetowanych kontenerach piecdziesiat takich embrionow. Byly to piskleta lafsmerow.
Zostaly wyhodowane laboratoryjnie i byly bardzo drogocenne. Na Trewsworld rozwinal sie
odpowiedni dla nich klimat, a ptactwo to stanowilo poszukiwany towar na duzym obszarze

przestrzeni kosmicznej. Dorosle okazy oskubywano raz do roku z ich wspanialego puchu, a
mieso pisklat bylo niezmiernie delikatne. Gdyby lafsmery sie rozmnozyly, pierwsi osadnicy
na planecie mieliby towar eksportowy, ktory znacznie umocnilby ich pozycje w handlu
miedzy galaktykami.

Zdaniem Dana, wlasnie te ptaki byly "skarbami" przewozonymi przez Krolowa. Skrzynie

zostaly zabezpieczone podwojnymi zasuwami i zapakowane w sposob chroniacy je przed
wstrzasami. Sam tego dopilnowal. Pakunki byly nietkniete i zabezpieczone. Kilka innych
toreb i skrzyn bylo rowniez nie uszkodzonych. W koncu Dan stwierdzil, ze o tyle, o ile on
sobie przypomina, nic nie bylo tu ruszane. Ale mimo tego, gdy Tau pomogl mu wyjsc,
zalozyl u wyjscia podwojna pieczec, tak jak powinien byl to zrobic przed startem Krolowej.

Zanim cialo nieznajomego zostalo zapieczetowane w worku i zamrozone, Tau poddal je

szczegolowym badaniom, ktore potwierdzily fakt, ze obcy umarl z powodu zlego stanu
serca, zbyt przeciazonego przy starcie. Czlowiek ten prawdopodobnie pochodzil z Ziemi.
Trudno bylo okreslic jego wiek, a poza tym rownie dobrze mogl pochodzic z innych
swiatow, ktorych mieszkancy sa tak blisko spokrewnieni z Ziemianami, ze nie mozna ich
rozroznic. Nikt z zalogi Krolowej nie widzial wczesniej tego mezczyzny. Pomimo badan
lekarzowi nie udalo sie takze otrzymac i okreslic nazwy trucizny, uzytej wobec Dana.

Znaczek identyfikacyjny zostal sfalszowany w doskonaly sposob. Jellico stal wlasnie

ogladajac go ze wszystkich stron, tak jakby sam ten przedmiot mogl dostarczyc jakiegos
klucza do rozwiazania zagadki.

-Taki staranny plan swiadczy o tym, ze to musiala byc bardzo wazna akcja. Mowisz, ze

wezwanie do odbioru przesylki poleconej przeszlo przez wieze kontrolna lotniska? - zapytal
Dana.

-Zgodnie z przepisami. Nie ma zadnego powodu, aby podejrzewac podstep.

-Prawdopodobnie wiadomosc byla rzetelna. Kazdy mogl im ja przekazac skomentowal

Steen Wilcox, astronawigator. - Nic niezwyklego w tym nie dostrzegasz?

-Nic - westchnal ciezko Dan. Byl tylko pelniacym obowiazki w zastepstwie Vana Rycka.

(Och, jakze chcialby teraz, zeby zazwyczaj wszechwiedzacy szef transportu byl tutaj, a on
sam mogl wrocic do mniej odpowiedzialnej roli asystenta.) Ale wiedzial przynajmniej, co
przewoza. Osobiscie ukladal wiekszosc towarow w specjalnych pojemnikach. Tym, co
zlozono oddzielnie, byly skrzynie z zarodkami i klatka z brachami. Klatka z brachami! To
byla jedyna rzecz, o ktorej zapomnial. Glownie dlatego, ze jej zwierzeta, jako zywe i
wymagajace opieki istoty, zostaly umieszczone w strefie Mury, nie opodal pomieszczenia
gromadzacego plony z roslin hodowanych w sztucznych warunkach, na pokladzie statku.

-Co z brachami? - zapytal Dan.

-Nic. Natychmiast odpowiedzial Tau. - Zagladam do nich codziennie. Samica spodziewa

sie wlasnie mlodych, co prawda nie wczesniej, niz wyladujemy, ale trzeba jej dogladac.

Dan rozmyslal o brachach. Byly pospolitymi stworzeniami na Xecho, najwiekszymi

zwierzetami rodzimymi, to znaczy ladowymi.

Ale w porownaniu z innymi nie byly tak bardzo duze. Dorosly samiec siegal Danowi mniej

wiecej do kolan; samica byla nieco wieksza. Zabawne, sympatyczne stworzenia, pokryte
miekkim wlosiem, ktore nie bylo ani futrem, ani puchowymi piorami, ale przypominalo troche
i jedno, i drugie. Mialy kremowy kolor, ciemniejszy u samcow, z lekkim odcieniem rozu u
samic. Samce posiadaly dodatkowe faldy skory pod gardlem i kiedy je nadymaly, robily sie
one szkarlatne. Na czubku wydluzonej glowy znajdowal sie ostry rog, ktory sterczal nad
spiczasta, waska mordka. Rog sluzyl do rozprawiania sie z ulubionym pokarmem
skorupiakami, ktore trzeba przed zjedzeniem otworzyc. Na uszach brachy mialy pierzaste
fredzelki. Zwierzeta te mozna bylo latwo oswoic, ale obecnie, od czasu gdy pierwsi
osadnicy na planecie prowadzili nielegalny handel ich skorami, znajdowaly sie na Xecho pod
scisla ochrona prawna. Czasem, wylacznie w ramach umow naukowych, eksportowano
wybrane pary dla specjalistow - biologow. W tym tez celu wieziono brachy do laboratorium
na Trewsworld. Stworzenia te z jakichs powodow zdawaly sie stanowic zagadke dla
wiekszosci zoologow i na wielu roznych planetach naukowcy poswiecali czas na
szczegolowe badania nad nimi.

-No tak - powiedzial Dan po krotkiej chwili. Przegladal wlasnie tasme, na ktorej utrwalano

wszystkie towary... nigdzie niczego nie dostrzegl. Wciaz byl jedynie martwy czlowiek, ktory
najwyrazniej stanowil zaledwie czesc bardzo dokladnie przygotowanego planu.

-Wiec... - Wilcox wygladal tak, jakby mial przystapic do rozwiazywania jednego ze swoich

ukochanych zadan matematycznych. I to takiego, ktore po raz pierwszy spotkal i wlasnie
podziwial jego zawilosc. - Jesli nie zrobiono tego dla przechwycenia ladunku, to musi
chodzic o czlowieka. Przebranie przygotowano albo po to, zeby przeprowadzic go przez
oba porty, albo tylko przez jeden. Ryzykowal, ze go odkryjemy i aresztujemy. No i
morderstwo, poniewaz z pewnoscia zamierzali cie sprzatnac. - Skinal na Dana. - A to jest
bardzo wysoka cena. Jakie sa wiadomosci na temat tego, co sie dzieje na Trewsworld?

Wszyscy wiedzieli, ze polityka planetarna bywa niebezpiecznym zajeciem. Wolni kupcy z

ostroznosci nie opowiadali sie po zadnej ze stron. Astronautom wbijano do glowy
twierdzenie, ze sam statek jest ich planeta i jemu winni sa wiernosc przede wszystkim.
Zabroniono uczestnictwa w lokalnym zyciu rodzinnych galaktyk. Trudno bylo sie tej regule
poddac, kiedy wszyscy wokol dyskutowali o pewnych zdarzeniach. Wiedzieli jednak, ze nie
wolno im lamac tej zasady. Dan, jak dotad, nie musial jeszcze nigdy wybierac pomiedzy
bezpieczenstwem statku a checia poparcia czyjegos stanowiska lub przeciwstawienia sie
mu. Zawsze towarzyszylo mu szczescie i pozostawalo miec nadzieje, ze i tym razem go nie
opusci. Nie rozumial, dlaczego niektorzy mieli takie problemy.

-Z tego, co wiem, nic niezwyklego. - Jellico nadal uderzal znaczkiem identyfikacyjnym o

swoja dlon. - Gdyby cos sie dzialo, zostalibysmy ostrzezeni glownym rozkazem. Te trase
wyznaczono w wyniku porozumienia obu stron. Wraz z umowa otrzymalismy wszystkie
pozostale dokumenty i materialy.

-Zawsze pozostaje powiedzial Ali - grozba Inter-Solaru.

Inter-Solar... Dwa razy w przeszlosci Krolowa Slonca miala klopoty z ta spolka. I oba razy

wygrala starcie. Spolki, ze swymi rozleglymi szlakami handlowymi, setkami statkow,
tysiacami, a nawet milionami pracownikow zatrudnionych wzdluz galaktycznych drog
komunikacyjnych, rywalizowaly ze soba o kontrole nad handlem z kazda nowa planeta.
Wolne frachtowce takie jak Krolowa Slonca, niczym zebracy na uczcie, zbieraly okruszki
zysku, ktore zostaly wzgardzone przez bogaczy.

Krolowa Slonca miala umowe na zabranie z Sargol kamieni Koros... Dazac do jej

dotrzymania kapitan stoczyl nawet pojedynek z czlowiekiem Inter-Solaru. To wlasnie Inter-
Solar przyczynil sie do ogloszenia Krolowej zarazonym statkiem, gdy tajemnicza plaga,
ktora nieswiadomie wraz z ladunkiem zabrali na poklad, powalila wiekszosc zalogi. Statek i
zycie ludzi uratowaly tylko wytrwalosc i determinacja mlodszych czlonkow zalogi, ktorych
ominela choroba. Nadali oni z portu apel, odwolujacy sie, w istocie wbrew prawu, ale za to
skutecznie, do ogolu Ziemian.

Za drugim razem kapitan Jellico, lekarz Tau i Dan zniszczyli reprezentantom Inter-Solaru

ich nielegalny handel na Khatcie, gdzie zostali na prosbe Glownego Straznika.

Tak wiec ludzie Inter-Solaru nie darzyli Krolowej sympatia, a jej zaloga - znalazlszy sie w

jakichkolwiek tarapatach - zawsze sklonna byla w pierwszym rzedzie wlasnie ich
podejrzewac o spowodowanie klopotow. Dan wzial gleboki oddech. To mogl byc Inter-
Solar! Oni mieli odpowiednie srodki i warunki do przeprowadzenia takiego planu. Podczas
pobytu Krolowej na Xecho nie bylo na planecie zadnego statku Inter-Solaru - bylo to
terytorium Porozumienia Miedzyplanetarnego, ale to nie mialo znaczenia. Mogli przyslac
tam swojego czlowieka z innego systemu, np. na neutralnym wahadlowcu. Ale jesli byla to
zaplanowana akcja Inter-Solaru...

To mogliby byc oni - rzekl Jellico. - Jednak watpie w to. Faktem jest, ze rzeczywiscie nie

darza nas cieplymi uczuciami, ale jestesmy dla nich bardzo malo znaczacym problemem.
Gdyby dostrzegli szanse zaspawania nam rur bez klopotow, prawdopodobnie by to zrobili.
Ale zeby przeprowadzic jakis dokladnie opracowany plan... co to, to nie. Przewozimy
poczte i jakiekolwiek klopoty doprowadzilyby do sledztwa ze strony Patrolu, a to mogloby
zle sie dla nich skonczyc. Nie wykluczam Inter-Solaru, ale nie uwazam ich za glownego
podejrzanego. Porozumienie nic donosi nic na temat klopotow politycznych na Trewsworld,
a zatem...

-Jest sposob, zeby dowiedziec sie czegos wiecej. - Tau koncem palca bebnil bezmyslnie

o krawedz wiszacej polki, a Dan obserwowal te czynnosc. Craig Tau interesowal sie magia

czy raczej tymi nie wyjasnionymi mocami i talentami, ktorych prymitywni ludzie na pol
tysiacu swiatow uzywali, by osiagnac swoje cele. Wiedze o tych sprawach wykorzystal na
Khatcie do tego, zeby wydostac ich z pulapki. Podczas tamtej akcji to wlasnie beben w
duzym stopniu posluzyl do przywolania sily,

ktorej uzyl do zlamania woli strasznego, odprawiajacego czary medrca. Wowczas tylko

Dan, zgodnie z rozkazami Tau, uderzyl w beben.

Teraz Danowi sie wydawalo, jakby jakas mysl przeplynela z umyslu lekarza do jego

wlasnego. Choc nie przypisywal sobie nadzwyczajnych zdolnosci, Tau dopuszczal
mozliwosc, ze to wlasnie dzieki nim tak dobrze pokonal wroga na Khatcie.

-Nie mozesz przypomniec sobie, co wydarzylo sie pomiedzy twoim opuszczeniem statku a

przebudzeniem w barze? - zapytal lekarz. Dan przestal sie interesowac bebniacym palcem i
odparl:

-Chcesz dokonac badania poza pamiecia? Czy to sie uda? - dopytywal sie Jellico.

-Nie mozna powiedziec, zanim sie nie sprobuje. Dan jest odporny na pewne zaklecia.

Chociaz nie mozemy powiedziec, jak bardzo. Jednak martwy czlowiek nosil jego mundur, co
oznacza, ze prawdopodobnie sie spotkali. Jesli Dan chcialby sprobowac, zbadanie jego
umyslu moze dostarczyc nam jakichs wyjasnien.

Dan mial ochote krzyknac "nie". Tego typu badania stosowano na polecenie sadu wobec

kryminalistow. Dzieki nim - jesli pacjent byl dosc ulegly - mozna bylo wydobyc z niego
informacje na temat kazdego wydarzenia z jego zycia, lacznie z najwczesniejszymi
wspomnieniami z dziecinstwa. Ale ich nie interesowala tak odlegla przeszlosc a jedynie
ostatnie wypadki. Dan widzial pewien sens w propozycji Tau.

-Przeprowadzimy badania dotyczace jedynie tego okresu, kiedy nie bylo cie na statku. -

Tau chyba rozumial przyczyne jego zastrzezen. Ale i to moze sie nie udac, nie jestes
dobrym obiektem. Ponadto nie wiemy, jakie zmiany w procesach chemicznych
zachodzacych w twoim ciele mogla wywolac trucizna. W pewnym sensie takie badanie
moze ci pomoc, poniewaz bedziemy mogli okreslic zmiany, jakie mogla spowodowac w
twoim organizmie podana ci dawka.

Dan poczul znow ten sam chlod, ktory porazil go, gdy walczyl o odzyskanie sily w barze.

Czy Tau sadzi, ze doznal on urazu psychicznego? Ale przeciez pamietal wszystkie
zaladowane na poklad towary, a tasmy potwierdzily sprawnosc jego pamieci. Byl tylko
pewien krotki okres, ktory wymknal sie z pamieci Dana i ktory Tau chcial zbadac. Nie mogl
sie zdecydowac... niechec do wynikow, jakie moze przyniesc eksperyment lekarza oraz
przekonanie, ze nie chce wiedziec, czy narkotyk spowodowal w jego organizmie jakies
uszkodzenia, sprawily, iz nie mogl podjac decyzji. Wiedzial jednak, ze jesli sie nie zgodzi,
niewiedza moze okazac sie w najblizszej przyszlosci znaczenie gorsza niz dzisiejsze

wahanie.

-Dobrze - powiedzial, chociaz nastepnie przez sekunde lub dwie zalowal, ze nie odmowil.

Poniewaz statek pozostawal w nadprzestrzeni, wystarczyl tylko jeden straznik dyzurujacy

na mostku. Obowiazek ten powierzono Ripowi. Stad tez zarowno kapitan, jak i Wilcox
towarzyszyli Tau w przygotowaniach do przeprowadzenia badan.

Jellico przyniosl magnetofon i tasmy, by nagrac opowiesci Dana. Tau zrobil pacjentowi

zastrzyk, aby wprawic go w stan uspienia. Dan uslyszal cichy szmer, a potem...

Szedl w dol rampy troche zaniepokojony i jednoczesnie oburzony tym, ze w ostatniej chwili

wzywano go do odebrania poleconej przesylki. Na szczescie slizgacz lotniskowy stal
zaparkowany w poblizu. Wgramolil sie do niego, podlaczyl swoj znaczek identyfikacyjny i
skierowal pojazd ku bramie.

-Deneb - powtorzyl glosno nazwe miejsca, do ktorego mial sie udac. Przypominal sobie

niejasno, ze jest to stolowka niezbyt odlegla od lotniska. Dobrze chociaz, ze nie musi leciec
daleko. Tasme pocztowa mial przy sobie i by otrzymac przesylke, potrzebowal tylko
nagrania glosu i odcisku kciuka jej nadawcy.

Slizgacz dotarl do bramy i Dan w poszukiwaniu restauracji rozejrzal sie po biegnacej w dol

od lotniska drodze. Xecho, lezaca na skrzyzowaniu szlakow, byla portem zlecen dla
statkow przenoszacych sie z jednego sektora do drugiego. Dlatego miala wprawdzie
otaczajaca lotnisko dzielnice kawiarn, stolowek i hotelikow dla zalog kosmicznych, ale byla
ona ciasna i ponura w porownaniu z podobnymi dzielnicami, otaczajacymi porty na innych
swiatach. Tutaj byla to po prostu jedna ulica, zapchana parterowymi budynkami - i to
wszystko.

Upal panujacy poznym popoludniem byl jak zwykle intensywny. Danowi bylo szczegolnie

goraco, poniewaz mial na sobie kompletny mundur. Musi zalatwic te sprawe jak najszybciej.
Wypatrywal budynku, w ktorym mial sie zglosic. Te same jasne swiatla, ktore ulatwialy
poruszanie sie noca, teraz mylily droge. Stracil wiec troche czasu, zanim dotarl na miejsce
znajdujace sie miedzy sklepem ze starymi przedmiotami a barem, ktory pamietal, gdyz jadl
w nim poprzedniego dnia.

Na ulicy nie bylo wielu ludzi - upal zatrzymal wiekszosc mieszkancow planety w domach.

Dan szedl tak szybko, jak tylko pozwalal mu na to lejacy sie z nieba zar.W pewnej chwili
minal dwoch astronautow. Lecz nie przyjrzal sie blizej zadnemu z nich.

Wejscie do wnetrza Deneb bylo niemal doslownie przejsciem z goracego pieca w chlodny

polmrok. Uwolnil sie od koszmarnego xechojanskiego dnia. Nie byla to restauracja, a raczej
nocny bar. Dan poczul niepokoj, nie bylo w zwyczaju, aby ktos z przesylka wymagajaca
specjalnej ochrony oczekiwal w takim miejscu. Ale w koncu byla to jego pierwsza podroz
pocztowa i Dan nie mial podstaw, by oceniac, co jest normalne, a co nie. jesli otrzyma

nagranie glosu i odcisk kciuka, wowczas Krolowa bedzie odpowiedzialna tylko i wylacznie
za bezpieczne przetransportowanie przesylki, nie zas za jej zawartosc. Gdyby mial jakies
szczegolne watpliwosci, wystarczy, ze wstapi w drodze powrotnej do biura bezpieczenstwa
na lotnisku i zlozy dodatkowe nagranie, chroniace Krolowa przed podejrzeniami o udzial w
jakiejs ciemnej aferze.

Wzdluz przeciwleglej sciany stal szereg kabin wyposazonych w tace do podawania

napojow oraz posiadajacych miejsce dla palaczy. Znajac dzielnice otaczajace porty, Dan
domyslal sie, ze mozna tu zamowic takze narkotyki, jesli zna sie wlasciwe haslo. Bylo tu
bardzo spokojnie. W najdalszej kabinie siedzial jakis pijany astronauta. Stala przed nim
pusta szklanka, a jego palce wciaz zaciskaly sie na niej kurczowo.

Nie dostrzegl nikogo wiecej, a mala kabina obok drzwi byla pusta. Przez chwile lub dwie

Dan oczekiwal niecierpliwie. Z pewnoscia to nie ten pijany z rogu poslal po niego. W koncu
zastukal w kratke przeslaniajaca otwor w kabinie - kasie. Wewnatrz rozlegl sie halas
glosniejszy, niz sie tego spodziewal.

-Ciszej, ciszej...

Slowa zostaly wypowiedziane w miedzyplanetarnym jezyku, ale w taki "syczacy" sposob,

ze zlewaly sie w cos, co bylo po prostu seria dzwiekow "s". Zaslona w tyle kabiny odsunela
sie na bok i weszla kobieta - to znaczy osoba plci zenskiej na tyle czlekoksztaltna, aby
mozna ja zaliczyc do ludzkiego gatunku, pomimo bladej, pokrytej drobnymi luskami skory i
wlosia zwieszajacego sie wokol ramion. Ale rysy twarzy miala dosc zblizone do jego
wlasnych, calkiem ludzkie. Nosila waskie spodnie z metalicznej tkaniny i kurtke bez
rekawow z puszystego futra. Srebrno-miedziana maska, ze zwieszajacymi sie czesciowo na
nos zwojami metalu, zakrywala jej oczy i czolo. Zachowywala poze ziemskiej pewnosci
siebie, ktora Dan widywal ostatnio na tej planecie.

Sukienka w wytwornym, ziemskim stylu, choc sluzyla za przebranie, tak nie pasowala do

tej obskurnej dziury, jak nie na miejscu byloby picie tu szampana.

-Pan sobie zyczy...? - znow ta syczaca wymowa.

-Szanowna Damo, ktos zwrocil sie do statku pocztowego Krolowa Slonca z prosba o

zabranie przesylki poleconej.

Wasz znaczek identyfikacyjny, Szanowny Czlowieku?

Dan wyjal go, a ona pochylila lekko glowe, tak jakby maska przeslaniala jej wzrok (a jej

rozmowcom wyraz jej twarzy).

Ach! Tak, jest taka paczka. - Kto jest nadawca?

Tedy prosze. Nie odpowiedziala na jego pytanie i otwierajac wejscie do kabiny, gestem

zaprosila Dana do srodka. Aby mogl przejsc, odsunela zaslone.

Korytarz byl wlasciwie waskim tunelem, tak waskim, ze Dan ramionami ocieral o sciany.

Automatycznie zwolnila sie belka wejsciowa, i drugie drzwi, wbudowane w sciane,
rozsunely sie, kiedy do nich podszedl.

Pokoj, w ktorym sie znalazl, kontrastowal z obskurna, ogolnie dostepna, czescia Deneb.

Ozdobiony byl tapeta przedstawiajaca egzotyczne krajobrazy. A jednak, pomimo piekna
scian, Dan poczul nagle taki smrod, ze niemal go zatkalo. Nie mogl jednak dostrzec zrodla
tego okropnego zapachu. Zobaczyl natomiast mezczyzne, rozwalonego w wielkim lozu. Gdy
wszedl Dan, tamten nie podniosl sie, i nie powital go, jedynie uwaznie mu sie przyjrzal.
Kobieta szybko przeszla obok Dana w drugi koniec pokoju i podniosla metalowa skrzynke w
ksztalcie zblizonym do szescianu, ktorego kazdy bok mial dwie dlonie dlugosci.

-To zabieracie - powiedziala.

Kto podpisuje? - Dan przeniosl wzrok z kobiety na mezczyzne, ktory nadal wpatrywal sie

w niego z takim uporem, ze obserwowany poczul sie nieswojo.

Jesli to potrzebne, ja to zrobie - rzekl mezczyzna.

-To konieczne. - Dan wydobyl przyrzad nagrywajacy i skierowal obiektyw na skrzynke.

-Co robisz?! - Kobieta krzyknela tak gwaltownie, jakby zamierzal wytracic jej paczke z

rak.

-Pobieram oficjalne nagranie - powiedzial.

Przyciskala do siebie przesylke tak mocno, ze wygladalo to na probe zakrycia wlasnym

cialem jak najwiekszej powierzchni skrzynki.

-Wysylacie to statkiem - wyjasnil Dan - wiec musicie postepowac zgodnie z przepisami.

Znow wygladalo na to, jakby oczekiwala na jakis znak ze strony mezczyzny, lecz on ani

sie nie poruszyl, ani tez nie przestal wpatrywac sie w Dana. Ostatecznie, z widoczna
niechecia, kobieta postawila skrzynke na krawedzi malego stolu i cofnela sie o krok.
Pozostala jednak w poblizu, z rozpostartymi rekoma, gotowa porwac przesylke w
bezpieczne miejsce w przypadku jakiegokolwiek niebezpieczenstwa.

Dan nacisnal klawisz, zrobil zdjecie ladunku, a potem wyciagnal mikrofon, by

zarejestrowac glos na tasmie dzwiekowej.

Szanowna Damo, prosze potwierdzic, ze wysylacie pakunek statkiem jako przesylke

polecona. Podajcie swoje nazwisko, dzisiejsza date, a potem przylozcie kciuk do rolki
tasmy... dokladnie tutaj.

Dobrze. Jesli takie sa przepisy, zatem musze to zrobic. - Ale podniosla skrzynke i

pochylajac sie w przod, zeby wziac mikrofon, trzymala ja przed soba.

Tyle tylko, ze nie dokonczyla tego gestu. Zamiast tego reka wyciagnieta po mikrofon

walnela Dana w brzuch, a paznokciem niezwyklej dlugosci skaleczyla jego cialo. Przez
moment byl zbyt oszolomiony, aby wykonac jakikolwiek ruch. Nagle zdretwiala mu reka i
bezwladnie opadla, a tasma spadla na podloge. Mial jedynie tyle sily, zeby odwrocic sie do
drzwi, ale nie zdolal zrobic chocby jednego kroku w ich kierunku. Jego ostatnim wyraznym
wspomnieniem byl fakt, ze upadl na kolana. Rownoczesnie odwrocil nieco glowe, tak ze
napotkal swidrujace spojrzenie faceta lezacego na lozu. Tamten ani drgnal.

Nie zdarzylo sie nic wiecej az do chwili, gdy przedzieral sie przez okolice pelna mgly,

unoszacej sie nad blotami. I po raz drugi przebudzil sie w pokoju sasiadujacym z barem,
aby odbyc powrotna droge na Krolowa.

Ocknal sie wsrod towarzyszy stloczonych w izolatce chorych. Pochylal sie nad nim Tau,

ktory orzezwiajacym zastrzykiem przywrocil mu pelna swiadomosc tego, gdzie sie znajduje.
Tym razem jednak, dzieki eksperymentowi lekarza, przypomnial sobie wszystko, co sie z
nim dzialo od chwili opuszczenia Krolowej.

Rozdzial 3

Klopoty z ladunkiem

-Urzadzenie nagrywajace. - Dan wypowiedzial swoja pierwsza mysl.-Jedyna z rzeczy

nalezacych do ciebie, ktorej nieznajomy nie przyniosl ze soba - odpowiedzial Jellico.

-A skrzynka?

-Tu jej nie ma. Mogla byc tylko przyneta.

Dan jakos w to nie wierzyl. Zachowanie kobiety, na tyle, na ile je pamietal, swiadczylo o

czyms wrecz przeciwnym. A moze zamierzali calkowicie skupic jego uwage na ladunku, po
to, zeby nie byl przygotowany na jej atak?

Wiedzial, ze zgromadzeni w malej izbie chorych slyszeli kazdy szczegol opowiesci o jego

przezyciach. Podczas badania, kiedy odzyskiwal pamiec, ujawnil zdarzenia z niedalekiej
przeszlosci, a jego relacje nagrano na tasmie. Tak wiec pewne fakty, choc bylo ich
niewiele, staly sie jasne.

-W jaki sposob dostalem sie z Deneb do baru? - zastanawial sie. Bylo jeszcze cos, co z

trudem sobie przypominal. Niejasne, dokuczliwe wspomnienie twarzy, ktora zobaczyl
przelotnie i nie zdolal jej dokladnie zapamietac. Czy, kiedy po przebudzeniu wychodzil z
baru, widzial w zewnetrznym pokoju tego mezczyzne, ktory siedzial tak milczaco, podczas
gdy zaatakowala go kobieta? Nie byl tego pewien.

-Mogli zaniesc cie tam jako pijanego zauwazyl Ali. - W dzielnicy otaczajacej port jest to

calkiem normalna sprawa. Zreszta o ile dobrze zrozumialem, kiedy wychodziles, tez mogles
sprawiac takie wrazenie.

-Musialem dostac sie z powrotem na statek odparowal Dan. Myslal o skrzynce, ktorej tak

pilnowala tamta kobieta. Nie byla duza, akurat taka, zeby bez trudu znalezc dla niej
kryjowke. Lecz przeszukali przeciez skarbiec, jego kabine...

-Skrzynka...

Mniej wiecej taka duza, nieprawdaz? - Kapitan Jellico wstal i rekoma nakreslil wymiary w

powietrzu. Dan potwierdzil.

-W porzadku. Wytropimy ja.

Choc Dan bardzo pragnal przylaczyc sie do poszukiwan, byl tak bardzo oslabiony, ze

musial pozostac w lozku. Drugi zastrzyk,' ktory zrobil mu Tau, przestal dzialac. Poczul sie
nagle tak senny, ze nie potrafil dluzej walczyc z wlasnym organizmem. Wierzyl jednak, ze
poszukiwania, ktore zorganizuje kapitan, siegna do najbardziej tajnych zakamarkow
Krolowej.

Kiedy jednak Dan obudzil sie, duzo silniejszy niz przed zasnieciem, dowiedzial sie, iz nie

znaleziono niczego. Wciaz mieli cialo zamrozonego martwego czlowieka i nagranie z
przebiegu eksperymentu Tau. Nic wiecej. Kapitan Jellico bez przerwy przesluchiwal tasme z
relacja Dana, zywiac nadzieje, iz znajdzie jakis drobny, nowy szczegol, ktorego nie
dostrzegl poprzednio. Danowi w koncu obrzydlo sluchanie wlasnego glosu. Mogl dodac
jedno jeszcze przypuszczenie: ze mezczyzna obserwujacy jego wyjscie z baru to ten sam,
ktory byl w Deneb.

Jesli to prawda, musial byc zaszokowany - zadumal sie kapitan. Ale juz bylo zbyt pozno na

zmiane ich planow. No coz, nie mozemy nic wiecej zrobic, zanim nie polaczymy sie z
miejscowym Patrolem pocztowym na Trewsworld. Przysiaglbym, ze u nas nie ukryto zadnej
skrzynki.

-Mowisz, ze nie znasz tamtej kobiety. Wciaz zastanawiam sie... zaczal technik lacznosci,

Tang Ya, popijajac kawe. Siedzieli w stolowce, do ktorej Dan wybral sie na swoja pierwsza
wycieczke z izolatki chorych. Z wewnetrznej kieszeni munduru Ya wyjal szkicownik.
Obrazek widniejacy na jednej z kartek przedstawial postac, narysowana krotkimi,
zdecydowanymi liniami. Polozyl rysunek przed Danem:

Czy wygladala podobnie?

Dan byl zaskoczony. Tang Ya, tak jak kazdy czlonek zalogi, mial swoje hobby, ktoremu

poswiecal czas podczas wolnych godzin w trakcie wypraw. Ale, o ile Dan sie orientowal,
lacznosciowiec konstruowal miniaturowe elektroniczne mechanizmy i zabawki. Nie wiedzial

jednak, ze byl on takze artysta, wykonujacym tego typu obrazki, jak ten, ktory Dan wlasnie
ogladal.

Analizowal wizerunek dokladnie, krytycznie, nie z punktu widzenia artyzmu dziela, ale pod

katem podobienstwa do postaci z jego wspomnien.

-Twarz... byla wezsza w okolicach podbrodka. Oczy... wydawaly sie bardziej skosne, o ile

to maska nie sprawila takiego efektu.

Ya wzial szkicownik, chwile poprawial rysunek i linie, o ktorych wspomnial Dan, zmienily

sie, przybierajac taki ksztalt, jak zasugerowal.

Tak! zawolal zdumiony przemiana.

Technik lacznosci ponownie polozyl szkicownik na stole i przesunal go w kierunku kapitana

Jellico. Ten studiowal obrazek przez dluzsza chwile, po czym przekazal go Tau. Od lekarza
obrazek powedrowal do Steena Wilcoxa. Astronawigator podniosl go i przysunal blizej
swiatla.

-Sitllith...

Slowo to nie mialo dla Dana zadnego znaczenia, ale i najwyrazniej oznaczalo cos dla

kapitana, poniewaz wyszarpnal kartke swojemu zastepcy i zaczal sie w nia ponownie
intensywnie wpatrywac.

-Jestes pewien?

-Sitllith! - Wilcox byl pewien. - Ale to nie moze byc!

-Nie - zgodzil sie gniewnie Jellico.

-Tylko co to jest Sitllith... lub kto? - zapytal Tau.

-Co i kto zarazem - odparl Wilcox. - Czlekoksztaltny obcy, ale w istocie, w

dziewiecdziesieciu procentach obcy...

Dan poderwal sie i pochylil w przod, aby przyjrzec sie obrazkowi lezacemu przed

kapitanem. W dziewiecdziesieciu procentach obcy! Od szefow transportu wymagano
znajomosci srodowiska innych swiatow, poniewaz czesto z przyczyn handlowych to na nich
spoczywalo zadanie nawiazania pierwszego kontaktu z obcymi rasami. Bezustannie zglebiali
zwyczaje, potrzeby i cechy osobowosci obcych ludow. Dan jednak nigdy nie spotkal sie z
przypadkiem, by tak czlekoksztaltna forma miescila tak obca osobowosc, jak to utrzymywal
Wilcox. Bylo to podobne do twierdzenia, ze psychika weza zyjacego na Ziemi jest podobna
do jego wlasnej.

Ale ona... mowila normalnie. Byla... byla bardzo ludzka - zaprotestowal.

-Ona cie otrula odparl oschle astronawigator.

I to nie jakas substancja, w ktorej zanurzyla paznokiec. Ta trucizna pochodzila z gruczolu

w jej palcu! W jaki sposob jej wyglad tak zblizyl sie do ludzkiego, tego nie wiem. Pewna role
mogl tu odegrac przymus. Sitllith na Xecho! Zazwyczaj uwaza sie, ze sa one przywiazane
do swojej planety. Tak bardzo obawiaja sie otwartej przestrzeni, ze jakakolwiek nawet
przypadkowa - proba rozlaczenia z ich swiatem, doprowadza je do samousmiercenia, gdyz
tak bardzo boja sie znalezc gdzies indziej. Ich swiat lezy w podczerwieni i dlatego dotarlo
tam niewiele wypraw. Widzialem tylko jednego Sitllitha, zamrozonego na Barbarossie. I nie
byl to dorosly osobnik. Mial pusty worek na trucizne. Sledzil Zwiad Badawczy i schowal sie
w jego statku, a ten wystartowal. Kiedy sie zorientowal, byl juz w przestrzeni - Wilcox
wzruszyl ramionami - i tak to sie skonczylo. Zabrali go zamrozonego ze soba. Ale ty
spotkales osobe dorosla, dzialajaca poza jej swiatem. A przysiaglbym, ze to niemozliwe.

-Nic nie jest niemozliwe - powiedzial Tau. Mial racje, wiedzial o tym kazdy astronauta. To,

co byloby wysoce niemozliwe, nieprawdopodobne, nie do uwierzenia na jednym swiecie,
moglo okazac sie powszechne na innej planecie. Cos, co na Ziemi odbierano jako dzika
zmore, bylo gdzie indziej uczciwym i wartosciowym mieszkancem. Zwyczaje tak dziwaczne,
ze az nie do uwierzenia, stawaly sie w odleglych galaktykach zgodnymi z prawem
obrzedami. Tak wiec, dawno temu, astronauci, a zwlaszcza wolni kupcy, ktorzy
przeszukiwali mniej znane oraz nowo odkryte planety, zaczeli wierzyc, ze wszystko jest
mozliwe. I to niezaleznie od tego, jak bardzo nieprawdopodobne zdawaloby sie ludziom,
ktorzy cale zycie spedzili w jednym miejscu.

-Mozna utrwalic ten rysunek? - zapytal Jellico astronawigatora, ponownie podnioslszy

szkic.

-Nacisnij w srodku, a wowczas obraz zostanie utrwalony na tak dlugo, az zechcesz go

wymazac.

-Mamy wiec martwego czlowieka, maske - Wilcox odstawil pusty kubek - i obcego,

zyjacego na planecie w ogromnej odleglosci od jego czy tez jej rodzimego swiata. Mamy
poza tym skrzynke i powracajacego szefa transportu... i, jak dotad, zadnego rozwiazania.
Jesli nie natrafimy na jakis trop przed wyladowaniem na planecie...

Mamy cos jeszcze... - W drzwiach stal Frank Mura. Choc mowil swoim zwyklym,

spokojnym tonem, bylo w jego glosie cos, co zwrocilo ich uwage. - Mamy dwa zaginione
brachy.

Co do...! - Jellico poderwal sie na nogi. Poniewaz interesowal sie biologia, spedzil sporo

czasu na obserwacjach zwierzat z Xecho. Niekiedy, aby na jakis czas uwolnic te stworzenia
z klatki, zabieral je do swojej kabiny. Wtedy jednak Queex, obrzydliwy hoobat, posiadajacy

swa siedzibe w ich sasiedztwie, gwaltownie protestowal. Zwykle kapitan uciszal papugo-
krabo-ropuche, gwaltownie rzucajac jego klatka o podloge. Jednak podczas wizyt brachow
Queex buntowal sie tak zawziecie, ze ta metoda nie skutkowala i Jellico musial przenosic
go w inne miejsce.

Ale zamek klatki - probowal nadal protestowac.

Mura wyciagnal reke. W palcach trzymal cienki drut skrecony na jednym koncu.

-Tym sie posluzono stwierdzil.

Na Siedem Nazw Trutex! - Ali wzial drut i obracal nim pomiedzy kciukiem a palcem

wskazujacym. - Wytrych!

-Wyciagnalem go kontynuowal Mura - z wewnetrznej siatki w klatce.

Oczywiscie zwrocil uwage wszystkich. Skrecony wewnatrz klatki? Ale to musialoby

oznaczac... Wczesniejsza gotowosc Dana do spokojnej akceptacji zjawiska wrecz
nieprawdopodobnego, gdy chodzilo o Sitllithy, zalamala sie w zetknieciu z ta niesamowita
informacja. Jesli wewnatrz klatki, to oznacza, ze brachy same wykonaly wytrych. Lecz sa to
zwierzeta niezbyt bystre. O ile dobrze pamietal, byly mniej inteligentne niz Sindbad,
siedzacy wlasnie w odleglym kacie stolowki i pracowicie czyszczacy sobie pyszczek.

-Musze to zobaczyc! - Jellico wzial drut i przygladal mu sie z taka sama uwaga, jaka

wczesniej poswiecil obrazkowi. - Odlamany... i... tak, to jest wytrych.

-Brachow - powtorzyl Mura - nie ma.

Nie moga byc w ladowniach, pomyslal Dan, gdyz te sa zaplombowane. Pozostaje zatem

pokoj techniczny, izolatka chorych, ich osobiste kabiny, sektor kontrolny i kilka pozostalych,
mniej istotnych pomieszczen. Zadne z nich nie zapewni dostatecznego schronienia tym
zwierzetom. Tym bardziej, ze zaloga poznala wszystkie mozliwe kryjowki podczas
wczesniejszych, intensywnych poszukiwan skrzynki.

Teraz musieli jeszcze cos wytropic. Dwa, na pewno przerazone, zwierzeta. A do tego

samica spodziewala sie potomstwa i nie powinno sie jej sploszyc. Beda musieli zabrac sie
do poszukiwan ostroznie. Jellico wybral do pomocy wylacznie tych, ktorzy mieli juz kontakt z
brachami, poniewaz widok nieznajomego moglby spowodowac ich ucieczke. W pokoju
technicznym wydal instrukcje inzynierowi Stotzowi, dwom laborantom - Kostii i Weekesowi -
oraz Alemu, ktory mial bezzwlocznie powrocic do pozostalych czlonkow zalogi. Polecil, aby
pozostali na miejscu dopoty, dopoki nie zostanie ogloszone, ze w ich poblizu nie ma
brachow.

Wielcox i Ya mieli dolaczyc do Shannona dyzurujacego przy sterach, sprawdzic wylacznie

ten rejon i zamknac sie w swoich pokojach. Wlasciwe poszukiwania pozostawiono Danowi,

Tau, Murze i kapitanowi, ktorzy byli odpowiedzialni za zywy transport. Dodatkowym
srodkiem ostroznosci bylo zamkniecie Sindbada w kuchni.

Kiedy zarowno z pokoju technicznego, jak i od strony sterow zameldowano o zakonczeniu

poszukiwan bez skutku, pozostala czworka przystapila do dziela. Dan zszedl wyznaczona
trasa w dol, na poziom towarowy, ale pieczecie na ladowniach byly nie naruszone. Nie bylo
mozliwosci, by brachy tam sie dostaly. Nadal dreczyla go mysl o wytrychu. Jak brachy to
zrobily? Lecz czy to one? A moze ktos uczynil to specjalnie, tak aby wygladalo, ze same sie
uwolnily? Wiedzial jednak, ze zaden z czlonkow zalogi nie bawilby sie w tak bezsensowne
kawaly. A nieznajomy wciaz lezal martwy w zamrazarce. Wyobraznia Dana podsunela
makabryczne wyjasnienie... Przylapal sie na tym, ze zmusza sie do przejscia w boczny
korytarz, wiodacy ku drzwiom nastepnego pomieszczenia. Te takze byly zapieczetowane.
Stwierdzil z ulga, ze ta straszna wizja byla rzeczywiscie niemozliwa. Zmarli nie powracaja
do zycia.

Teraz pozostaly do sprawdzenia ich osobiste kabiny. Na poczatek te, ktore nalezaly do

personelu technicznego. Zadna z nich nie byla umeblowana luksusowo. Ciasnota i ilosc
sprzetow swiadczyly o tym, ze ich mieszkancy, jesli wczesniej nie przywykli do porzadku,
tutaj musieli sie go nauczyc. Dan nie natknal sie na zadna otwarta szafke czy pozostawione
na lasce losu pomieszczenie magazynowe. Wszedl do kazdego kata, skontrolowal
wszystkie miejsca, w ktorych mozna by sie ukryc. Kryjowek o odpowiednich rozmiarach
bylo bardzo niewiele. Nie znalazl niczego.

Nastepny, wyzszy poziom stanowila kwatera mieszkalna i biuro Vana Rycka. Tutaj tez nic

nie zwrocilo jego uwagi. Pragnal, nie po raz pierwszy w czasie tej wyprawy, zeby stary szef
transportu byl teraz na pokladzie. Potrzebowali Vana Rycka. W odczuciu Dana byl on, po
latach doswiadczen w handlu i kontaktach z obcymi, najlepiej przygotowany do wyjasnienia
tego, co sie przydarzylo.

Dotarl do skarbca naprzeciwko kwatery szefa transportu - pieczec byla nie uszkodzona,

dokladnie taka, jaka zostawil. Nastepny poziom stanowily kwatery mlodszych oficerow -
Ripa i naprzeciwko jego wlasna. Dalej rozciagal sie sztuczny ogrod, nastepnie galeria i rejon
Mury. To byl koniec jego poszukiwan, a nawet nie wszystko nalezalo do niego, gdyz Mura
sam przeszuka swoja kwatere i rejon wodny. Danowi zostala tylko kabina wlasna i Ripa.

Najpierw zajal sie kabina kolegi. Wszystko w porzadku. Teraz kolej na jego siedzibe. Gdy

otworzyl drzwi, cudem ocalal, tylko dzieki czyjejs niecelnosci; ogluszajacy snop swiatla
przelecial z trzaskiem ponad jego uchem.

Zachwial sie i wypadl z powrotem na korytarz. Zdolal zatrzasnac drzwi i ciezko oparl sie o

nie. Trzymajac sie za glowe, probowal powstrzymac wirowanie mysli i rozumowac logicznie.
Ktos... cos... wewnatrz bylo uzbrojone w ogluszacz i probowalo powalic go, gdy wchodzil.
Czy ukryl sie tam jeszcze jeden intruz? Bylo to jedyne prawdopodobne wyjasnienie.
Slaniajac sie na nogach doszedl do najblizszego mikrofonu i wlaczyl czerwony przycisk

alarmowy.

-Co...? - zabrzmial zdenerwowany glos Wilcoxa. Dan slyszal go jednak bardzo slabo,

jakby wstrzas, ktory wymiotl go z kabiny, czesciowo go ogluszyl.

-Ktos... w mojej kabinie... ogluszaczem... - wydobyl z siebie pojedyncze slowa. Patrzyl na

drzwi, chociaz nie wiedzial, w jaki sposob, bedac bez broni, moglby przeszkodzic wrogowi
w opuszczeniu pomieszczenia, gdyby tylko tamten zechcial to zrobic.

Ale jesli intruz w kabinie zdawal sobie sprawe ze swojej przewagi, dlaczego nie staral sie

jej wykorzystac do utorowania sobie drogi na zewnatrz? Dan probowal domyslic sie, gdzie
mogl do tej pory ukrywac sie nieznany osobnik. Byc moze we wnetrzu planetolotu? Choc
jesli wziac pod uwage przeciazenie przy starcie oraz szarpniecie przy przechodzeniu w
nadprzestrzen, przy braku zabezpieczenia wykonczyloby to wiekszosc ludzi. Ale,
oczywiscie, to wcale nie musial byc czlowiek.

Rozlegl sie stukot na drabince i pojawil sie Jellico. W tej samej chwili nadszedl z obszaru

wodnego Mura. Tau wylonil sie zza plecow kapitana i natychmiast podszedl do przyjaciela.

-Trzepnal mnie ogluszaczem - wyjasnil Dan. Nadal jest wewnatrz? - Jellico spojrzal w

kierunku kabiny.

Tak.

-W porzadku. Tau, co sadzisz o wpuszczeniu gazu usypiajacego przez przewod

wentylacyjny?

-Nie ruszaj sie stad! polecil lekarz popychajac Dana w strone sciany. Potem pobiegl z

powrotem do swojego laboratorium. Powrocil z malym pojemnikiem oraz dluga rura.

-Wszystko gotowe. Podal przyrzady kapitanowi.

-Czy widziales, kto to jest? - zapytal Tau Dana, kiedy szef wkroczyl do kwatery Ripa i

zaczal odkrecac siatke ochraniajaca przewod wentylacyjny.

-Nie. To nastapilo zbyt szybko. Zreszta, po tym, jak mnie trzasnal, nie widzialem zbyt

wyraznie. Ale gdzie mogl sie ukrywac do tej pory... w planelolocie?

Podczas startu? No coz, moze... przyznal Tau - jesli jest wystarczajaco wytrzymaly. Ale

przy przejsciu w nadprzestrzen... w to watpie. Chyba, ze wskoczyl na koje Shannona, ktory
w tym czasie pelnil sluzbe, a martwy czlowiek lezal na twojej...

Przez otwarte drzwi widzieli, jak Jellico, stojac na koi Ripa, przepycha ostroznie rure w

glab przewodu dochodzacego do sasiedniej kabiny. Przygarbiwszy ramiona, skupil sie na
tym, aby zobaczyc jak najwiecej przez wezowy kanal rury, zanim dosiegnie ona kratki

wentylacyjnej od strony kwatery Dana. Potem wykonal ostrozny ruch i Dan domyslil sie, ze
manewruje koncem rury, chcac uderzyc nim o kratke po to, zeby uwolniony gaz wlecial
dokladnie do wnetrza zamknietego pomieszczenia.

-Teraz! - Jedna reka uchwycil maly zbiornik, i druga przytrzymal maske, ktora Tau owinal

mu wokol nosa i ust, zeby ochronic go przed ewentualnym wstecznym podmuchem z rury.
Danowi wydawalo sie, ze oczekiwanie, az zbiornik sie oprozni, ciagnie sie w
nieskonczonosc. Z wolna dochodzil do siebie po strzale z ogluszacza. W koncu Jellico
wyciagnal rure z powrotem i opuscil ja na poklad.

-Jesli ten, kto tam jest, jeszcze zyje - powiedzial i okrutna satysfakcja - i tak jest juz

zalatwiony.

Zdanie to zabrzmialo dla Dana tak, jakby kapitan podzielal jego potworne podejrzenie, ze

zmarli moga powracac do zycia.

Dan pierwszy dotarl do drzwi. Nie byly zamkniete od wewnatrz i latwo ustapily, mogli wiec

zajrzec do srodka. Teraz wszyscy uzywali masek dostarczonych przez Tau, a lekarz przy
pomocy ssawki wyciagal opary gazu z kabiny.

Dan tak bardzo spodziewal sie zobaczyc czlowieka, ze przez dluzsza chwile byl zmieszany

faktem, iz nikogo nie ujrzal. Na podlodze kabiny, z jedna przednia lapa nadal spoczywajaca
na ogluszaczu, lezal samiec bracha. Na koi znajdowala sie samica. Oboje byli nieprzytomni.

-Brachy! - Dan przykleknal na jedno kolano i nie mogac uwierzyc, ze to prawda, dotknal

siersci samca. To rzeczywiscie byl brach. Nie bylo w pomieszczeniu nikogo wiecej. Zwierze
uzylo ogluszacza tak, jak uczynilby to czlowiek, ktory musi sie bronic. Dan zerknal na
kapitana i po raz pierwszy w czasie swej sluzby na Krolowej zobaczyl, ze Jellico stracil swoj
zwykly, kamienny spokoj.

Tau przecisnal sie obok Dana i pochylil nad samica bracha, by ja zbadac.

-Ona rodzi. Przepusccie mnie! - Podniosl oslabione zwierze i przeszedl obok ogluszonego

samca.

-Co wy na to? - Dan przeniosl wzrok z kapitana na Mure i z powrotem na samca bracha. -

To... to... ponad wszelka watpliwosc uzylo ogluszacza. Ale...

-Tresowany brach? - zasugerowal steward. - Nauczony uzywania broni w okreslonych

okolicznosciach?

-Byc moze - zgodzil sie Jellico. - Ale nie jestem pewien. Frank, czy mozesz zabezpieczyc

klatke przed ponownym otwarciem?

-Moge zalozyc lancuch, zamontowac tez alarm... - Mura wyliczal mozliwosci. Podszedl do

przodu, pochylil sie nad uspionym zwierzeciem i przyjrzal mu sie. Dan podniosl ogluszacz,
wepchnal go do najblizszej szafy i zatrzasnal ja z hukiem.

-Zwierze - powiedzial Mura. - Przysiaglbym, ze to jest... bylo... zwierze. Widywalem juz

brachy. A te tutaj nie zachowywaly sie jakos wyjatkowo. Dlaczego, gdy napelnialem ich
skrzynke na pokarm... - przerwal i zmarszczyl lekko ciemne brwi.

-Napelniales ich skrzynke na pokarm i... co sie stalo? - Chcial wiedziec kapitan.

-Ten tutaj, samiec, przygladal mi sie, kiedy zatrzaskiwalem zamek. Potem siegnal lapa

przez prety i potrzasnal zamknieciem. Myslalem, ze chcial tylko wiecej pozywienia i dalem
mu jeszcze troche. Teraz jednak sadze, ze on sprawdzal zamek w drzwiach.

-Dobra, wezmy go z powrotem do klatki, zanim sie obudzi - powiedzial Jellico. - A ty

zamontuj i lancuch, i alarm. Jako dodatkowy srodek ostroznosci mozemy ustawic video i
podlaczyc je tak, zeby obraz pojawial sie na glownym ekranie. Chce miec nagrany moment
jego przebudzenia.

Mura podniosl bracha i zaniosl do klatki. Jellico i Dan obserwowali go, kiedy montowal

zabezpieczenia. Potem przywolano Ya. Mial przygotowac video, ktore umozliwi ciagla
obserwacje zwierzecia tak, jakby bylo ono podejrzanym w celi.

-Kto jest nadawca tego ladunku? - Jellico zwrocil sie do Dana.

-Laboratorium Norax. Wszystkie papiery sa w porzadku. Brachy maja byc dostarczone

naukowcom z Simplexu na Trewsworld w ramach projektu autoryzowanego przez Rade.

-Nie ma nic na temat mutantow?

-Nie, szefie. Zwyczajny wykaz. Sa tam wszystkie typowe informacje i uwagi, a ludzie z

Noraxu sami przyslali technika z klatka, by ja odpowiednio ustawil. Dostarczyl on tez Murze
zywnosc i opis diety dla nich.

-Ustawil klatke powtorzyl kapitan z namyslem. Podniosl reke i oparl ja o scianke ponad

klatka. Czy sam wybral wlasnie to miejsce?

Dan probowal sobie przypomniec. Technik wszedl na poklad z dwoma ludzmi niosacymi

klatke. Czy on sam wybral miejsce? Nie, niezupelnie.

-- Nie, szefie. - Mura mial gotowa odpowiedz. - To ja powiedzialem "tutaj", bo stad latwiej

mozna obserwowac zwierzeta. Ale jednego nie rozumiem. Samica miala przed soba jeszcze
okolo miesiaca, male mialy urodzic sie na Trewsworld.

Kapitan Jellico postukal palcami w przegrode za klatka, tak jakby sprawdzal, czy jest

solidnie zbudowana.

-Skarbiec lezy dokladnie pod tym miejscem - powiedzial. Lecz Dan nie potrafil dostrzec

zwiazku pomiedzy tym faktem a tajemniczym zachowaniem sie pary brachow. Mial jednak
swiadomosc, ze podczas tej podrozy jedna tajemnica goni druga.

Jellico nie wyjasnil, co ma na mysli. Zamiast tego przykucnal i poprosil Mure o

wytlumaczenie, w jaki sposob dziala zamkniecie. Potem przyszedl Ya, aby umocowac
video. Kapitan upieral sie przy zamaskowaniu go przed mieszkancem klatki, by brach, kiedy
sie obudzi, nie spostrzegl, ze jest pod obserwacja. Zupelnie tak, jakby zwierze bylo
groznym przestepca. Dan nie wiedzial, co o tym wszystkim sadzic.

Kiedy wszystko zostalo przygotowane, Jellico wydal ostatnie zarzadzenie. Miano zostawic

zwierze samo i trzymac sie, w miare mozliwosci, z daleka od klatki. Dan po raz ostatni
rzucil okiem na spokojnie spiace stworzenie. Nawet teraz nie mogl uwierzyc, ze probowalo
go zabic jego wlasna bronia. Potem wrocil do swojej kabiny i wyciagnal sie na koi. Na
prozno usilowal nadac sens temu, co sie wydarzylo. Juz wczesniej uczestniczyl na Krolowej
w roznych perypetiach, ale nigdy nie bylo takiej serii nie wyjasnionych zdarzen. Inteligentnie
zachowujace sie zwierzeta, martwy czlowiek noszacy jego twarz, obca kobieta... wszystko
to bylo rownie fantastyczne, jak trojwymiarowy film video.

Video... co kapitan spodziewal sie uzyskac, zakladajac podglad? Co z sugestia Mury, ze

brach zostal tak przystosowany, aby atakowac czlowieka? Cos takiego miesci sie w
granicach prawdopodobienstwa.

Dan zszedl z koi i poszedl posluchac nagran dotyczacych brachow. Wszystko bylo

dokladnie tak, jak pamietal: dwa brachy - samiec i samica - wyslane z laboratorium Norax
na Xecho do stacji Ro Simplex na Trewsworld. Otrzymali wszystkie potrzebne zezwolenia.
Dokumenty zdawaly sie byc autentyczne.

Tym niemniej skopiowal wszystkie nagrania. Wlasnie skonczyl, gdy z glosnika dobiegl go

alarmujacy gwizd.

-Ekran - rozlegl sie glos Jellico. Danwyciagnal reke i wlaczyl video.

Rozdzial 4

Lot pelen klopotow

Na ekranie pojawil sie obraz krotkiego korytarza i klatki bracha. Brach juz stal i krecil

glowa tak, jakby czegos szukal. Potem, okazujac duzo bardziej gwaltowne emocje, niz Dan
uznalby za mozliwe u tak sympatycznego stworzenia, rzucil sie na drzwi klatki. Zlapal
sztabe zamykajaca wejscie, oplotl ja lapami i potrzasnal energicznie, jakby chcial utorowac
sobie droge na wolnosc.Jednakze jego szal nie trwal dlugo. Po kilku chwilach przysiadl i
utkwil wzrok w nieruchomej przeszkodzie. Wygladalo to tak, jakby zwierze probowalo
inteligentnie rozwazyc sytuacje.

Brach ponownie podszedl do bariery. Wyciagnal jedna lape tak daleko, jak na to

pozwalaly odstepy miedzy pretami i badal dotykiem nowe zamkniecie. Obserwujac to, Dan
znowu zaczal rozwazac mozliwosc, ktora odrzucil tak pospiesznie po przejrzeniu nagran.
Brach opanowal juz swoj strach czy gniew. Pragnal powtornie rozprawic sie z zamkami,
ktore staly na strazy jego wiezienia.

Czy byl to mutant? Jesli tak, to naukowcy z Noraxu wykroczyli poza posiadane

zezwolenia. Lecz byli zbyt powazni, jak sadzil Dan, zeby pozwolic sobie na cos takiego.
Ponadto, jezeli brachy rzeczywiscie pochodzily z laboratorium Norax, ich opiekunowie
powinni wiedziec, ze sa wyjatkowymi okazami swojej rasy. Pozostawalo zatem tylko jedno
mozliwe wyjasnienie: wbrew dokumentom, nie byly to zwierzeta z Noraxu. Stanowily raczej
element precyzyjnie zaplanowanego oszustwa, przygotowanego tak starannie, jak
wtargniecie na poklad nieznajomego, ktory zmarl przypadkowo. Brach i ow intruz - czy to
bylo polaczenie, ktore powinni rozwazyc?

Brach, zawiedziony nieudana proba rozbicia nowego zamka, przycupnal spokojnie i gapil

sie wprost na drzwi oddzielajace go od wolnej przestrzeni. Potem, jakby cos postanowil,
zwrocil sie smialo ku tylnej scianie klatki. Rogiem podwazyl kawalek grubego przykrycia
wyscielajacego podloge, sluzacego ochronie zwierzat w chwili przyspieszenia statku i skoku
w nadprzestrzen. Odslonil miejsce, w ktorym jeden z drutow byl wyrwany i odlamany.
Wytrych... to stad mial wytrych!

Dan patrzyl zafascynowany. Czy zamierzal jeszcze raz sprobowac tej samej sztuczki?

Najwyrazniej tak, poniewaz naprezyl sie i wepchnal rog w dziure. Szarpnal glowa, aby
wydostac drut. Pracowal zawziecie, ze skupieniem, ktore Dan widzial dotychczas wylacznie
wsrod ludzi.

W koncu odlamal dluzszy kawalek drutu. Czy stalo sie to przypadkiem, czy tez

rzeczywiscie zrozumial, ze nowy zamek jest umieszczony dalej od poprzedniego, z ktorym
dal sobie rade, wiec potrzebuje teraz wiecej drutu, aby go dosiegnac?

Podszedl znow do drzwi. Przepchnal drut, usilujac manipulowac w nowej sztabie zamka,

lecz natychmiast go puscil. Odskoczyl, podrzucajac glowe do gory, tak jakby zostal
ostrzezony i zraniony zarazem. Dan wiedzial, ze bracha lekko porazil prad, podlaczony po
to, zeby zapobiec wlasnie takiemu dzialaniu.

Zwierzak ponownie przycupnal, skulil sie i potrzasnal lapa. Potem przycisnal ja mocno do

klatki piersiowej, wyciagnal blady jezyk i polizal zakonczone pazurami palce. Dan wiedzial
jednak, ze wstrzas byl lekki, wylacznie w celach ostrzegawczych i nie mogl go zranic. To,
co zobaczyli, wystarczylo, zeby zrozumiec, iz nie maja do czynienia ze zwyklym brachem.

-Kapitanie! - Z glosnika rozleglo sie wolanie Tau. - Prosze przyjsc do izby chorych!

Coz znowu? Dan wstal. Tau wzywal kapitana, ale jesli pojawily sie jakies klopoty z samica

bracha, to jako asystent szefa transportu ponosil za nia odpowiedzialnosc. Stanowila czesc
towaru podlegajacego nominalnie jego kontroli. Poszedl wiec takze.

Gdy dotarl do drzwi izolatki, Jellico juz tam byl. Ale ani on, ani lekarz nie zwrocili na niego

uwagi. Wpatrywali sie w zaimprowizowane gniazdo, w ktorym spoczywala samica. Lezala
tak bezwladnie, ze przez dluzsza chwile Dan myslal, iz nie zyje. Dwie male, futrzaste
kuleczki podnosily wysoko glowki. Choc oczy mialy zamkniete, weszyly, jakby probowaly
wylowic jakis szczegolny zapach.

Dan widzial wprawdzie, w laboratorium na Xecho, dwa bardzo mlode brachy, ale nie byly

one az tak male. Tak czy inaczej, w porownaniu z dorosla braszyca, ktora wlasnie
obwachiwaly, te stworzenia byly jakies dziwne.

-Mutanty? zapytal Jellico, nie wiadomo, czy samego siebie czy Tau. - One... no coz, moze

zaraz po urodzeniu one...

-Spojrzcie tu! - Tau odwrocil sie, nie w kierunku skulonych, nowo narodzonych zwierzatek,

ale skrzynki ustawionej w jednym koncu gniazda. Na jej powierzchni znajdowala sie tarcza,
a wskazowka wychylala sie w te i z powrotem.

-Promieniowanie - rzekl. - Nie moge przysiac, ze sa mutantami, ale jest oczywiste, iz

roznia sie od swojej matki. Maja na pewno wiekszy mozg. Ponadto, jak na noworodki, sa
bardzo pobudzone i aktywne. Nie jestem chirurgiem weterynaryjnym i moja wiedza
ogranicza sie do podstawowych informacji, ale powiedzialbym, ze sa wyjatkowo dobrze
rozwiniete, jak na przedwczesny porod i wykraczaja poza zasadniczy wzorzec swojego
gatunku.

-Promieniowanie! - Dan podchwycil to slowo, ktore mialo dla niego najwieksze znaczenie.

Nie posiadal .wprawdzie umiejetnosci przeczuwania i nie potrafil tez nazwac uczuc, ktore go
wlasnie ogarnely. Pomimo to byl pewien, ze czeka ich jakies nieszczescie. Nie patrzac
wiecej na brachy, zwrocil sie do Tau:

-Czy to jest przenosne? - Wskazal na skrzynke w gniezdzie.

Dlaczego? Ale kapitan najwyrazniej zrozumial, o co mu chodzi.

-Jezeli to nie jest ta i tak musimy sie nia zajac!- Polozyl reke na skrzynce, podczas gdy

lekarz wpatrywal sie w nich nic nie rozumiejac.

Ya, przynies na dol urzadzenia wykrywajace promieniowanie! - krzyknal Jellico do

mikrofonu.

-Promieniowanie... na statku! Ale... teraz i Tau zrozumial.

Zdaniem Dana nie bylo co do tego zadnych watpliwosci. Jesli to, co podejrzewal, okaze

sie prawda, to wszystkie domysly zaczynaly tworzyc logiczna calosc. Obcy czlowiek
przyniosl skrzynke na poklad i schowal tak dobrze, ze nie mogli znalezc jej przy pierwszym
przeszukaniu skarbca. A przeciez Jellico zwrocil uwage na to, ze klatka brachow
znajdowala sie ponad nim.

-Czy jest szkodliwe dla zalogi? - zwrocil sie teraz z pytaniem do Tau.

-Nie. Zbadalem je pod tym katem. Choc byc moze nalezy odizolowac brachy. To

promieniowanie wykracza poza skale...

-Ale co z zarodkami lafsmerow? - Dan myslal dalej. I nie czekajac na odpowiedz Tau,

ruszyl do skarbca.

Zerwal pieczec, ktora, jak sadzil, miala doskonale chronic ich towar. W tej samej chwili

nadszedl kapitan, a za nim Tau, Shannon i Ya. Ten ostatni trzymal skrzynke, przystosowana
do noszenia na pasku, by ulatwic poruszanie sie badacza na planecie. Tau wzial ja od niego
i wlaczyl. Momentalnie igla wskaznikowa zaczela drgac, tak samo jak tamta, w izbie
chorych.

Weszli do ladowni. Juz po kilku sekundach urzadzenia pokazaly, ze to, co tropia,

rzeczywiscie znajduje sie na linii skrzynek z embrionami. Jednakze nie pomiedzy ani tez za
nimi, gdzie szukali wczesniej, lecz tuz ponad. Dan wyszarpnal kilka bocznych scianek
pustych polek i uzywajac ich jako drabiny, wspial sie ponad pojemniki. Jellico podal mu
wykrywacz promieniowania.

Wycelowal nim w sufit. Urzadzenie zareagowalo momentalnie, odkrywajac przed Danem

widok rys na suficie.

-Za tym... - Podal na dol niewygodny przyrzad i wyciagnal z pochewki u pasa maly noz.

Zabral sie do pracy, nie obchodzac sie z blacha zbyt delikatnie. Rozszarpywal
powierzchnie, ktora wczesniej zostala rozcieta i oczyszczona. Byla tam kieszen dokladnie
takiej wielkosci, aby utrzymac skrzynke. Te sama, ktorej tak strzegla kobieta!

-Nie dotykaj jej golymi rekoma! - ostrzegl Tau. - Poczekaj na rekawice.

Rip pobiegl, by je przyniesc, a Dan w tym czasie starannie zbadal zakamarek. Skrzynka

nie spoczywala na zadnej polce lub wieszaku. Byla najwyrazniej przyczepiona czy
przywiazana do blachy statku. Bez urzadzen wykrywajacych nie znalezliby jej. Biorac pod
uwage koniecznosc pospiechu przy rozcinaniu i ponownym maskowaniu otworu, byl on
zrobiony przemyslnie.

Wrocil Rip, niosac pare dobrze izolowanych rekawic, ktora odkrecil od kombinezonu

kosmicznego. Dan wsunal je na rece i siegnal po skrzynke. Przylegala do metalu tak
dobrze, jakby byla przyspawana. Przez chwile, gdy szarpal ja i ciagnal, probowal uderzac
to z jednej, to z drugiej strony, myslal, ze beda musieli posluzyc sie palnikiem, aby ja

wydobyc, byc moze nieodwracalnie niszczac jej zawartosc.

W koncu, gdy po raz ostatni przekrecil ja jak korkociag, obluzowala sie. Dan wyjal ja z

otworu i trzymajac w duzej odleglosci od siebie, zeskoczyl na poklad.

-Wezcie sie do tego ze Stotzem - powiedzial Jellico do Ya. - Nie wiemy, co to jest, wiec

nie ryzykujcie za bardzo!

Dan polozyl skrzynke na pokladzie w znacznej odleglosci od innych towarow. Zdjal

rekawice, aby mogl je z kolei zalozyc Ya i przygladal sie technikowi lacznosci, niosacemu
znalezisko do pracowni Stotza.

Dluzej nie klopotal sie skrzynka. Myslal o tym, w jakim stanie sa zarodki. Jesli

promieniowanie, poprzez warstwe pokladu, wywarlo taki wplyw na brachy, to co z ich
najcenniejszym towarem? Jellico zastanawial sie nad tym samym problemem.

-Naswietlanie czy badanie czujnikiem? Kapitan, zadumany, chodzil wokol

zapieczetowanych kontenerow.

-I jedno, i drugie - odpowiedzial Tau z naciskiem. - Mam w archiwach wyniki poprzednich

ich badan. Latwo bedzie porownac.

-Czy przygotowano ten schowek ze wzgledu na brachy, lafsmery, czy tez byl to tylko

przypadek? - zapytal Dan, choc wiedzial, ze nikt nie zna odpowiedzi.

-To nie byl przypadek! Kapitan wydawal sie byc tego pewny. - Gdyby chodzilo tylko o

przewiezienie skrzynki, nieznajomy mogl ja ukryc w twojej kabinie. Nie, ladunek
umieszczono tutaj celowo. I jestem sklonny przypuszczac, ze zostalo to przygotowane ze
wzgledu na lafsmery.

Bylo to przypuszczenie najgorsze z mozliwych. Byli statkiem pocztowym, a takie

zniszczenie towaru w trakcie pierwszej podrozy moglo oznaczac wpisanie Krolowej na
czarna liste. Gdyby nie odkryli skrzynki dostatecznie szybko, gdyby poddane
promieniowaniu lafsmery zostaly dostarczone osadnikom, ktorzy zaplacili za nie ogromne
sumy...? Dan siedzial ponownie nad dokumentami i rozwazal niewesola przyszlosc. Moze
okazac sie, ze sa odpowiedzialni za uszkodzenie ladunku wartego wiecej niz ich roczny
zysk. A Krolowa nie jest przygotowana na poniesienie takiej straty. Gdyby nawet udzielono
im pozyczki, to fakt posiadania dlugow doprowadzilby do automatycznego zerwania umowy
pocztowej. Skutkiem tego, przez caly czas splacania zaciagnietej pozyczki, musieliby
podejmowac sie ryzykownych i slabo oplacanych prac przewozowych.

Inter-Solar? To byla pierwsza odpowiedz, jaka przychodzila mu do glowy. Ale Krolowa tak

niewiele przeciez znaczyla dla Inter-Solaru. Oczywiscie, zniszczyli tej spolce dwa
przedsiewziecia. Lecz powazna instytucja nie narazalaby sie na tak wielkie klopoty, tylko po
to, by w ten sposob odegrac sie na malej zalodze wolnego frachtowca... nie, to nie bylo

proste wyjasnienie.

Dan byl przekonany, iz odpowiedz znajduje sie na Trewsworld. Czlowiek noszacy maske

jego twarzy najwyrazniej zamierzal tam wyladowac. A skrzynka... byc moze kapitan mylil
sie, twierdzac, ze skrzynke umieszczono w skarbcu celowo. Aby poznac rozmiary
zniszczenia, potrzebuja tylko raportu Tau na temat stanu zarodkow.

Ale lekarz nie spieszyl sie z jego przygotowaniem. Zamknal sie w swoim laboratorium,

wiec pozostawiono go samego. Zaloga oczekiwala niespokojnie na jego werdykt.

Stotz, zwykle powolny i nieporzadny, pierwszy przygotowal swoj raport. Skrzynka

stanowila zrodlo stalego promieniowania i nie mozna jej bylo otworzyc, nie ryzykujac jej
calkowitego rozpadniecia sie. Kiedy poprosil o zgode na rozbicie jej, Jellico odmowil. Ali,
ubrany w chroniacy przed promieniowaniem kombinezon, poszedl na koniec kadluba
Krolowej i umiescil skrzynke w zewnetrznej czesci statku, gdzie jak zadecydowali
inzynierowie - wyrzadzala najmniej szkod.

Gdy w koncu Tau podszedl do mikrofonu, wciaz nie mial gotowej odpowiedzi. Poprosil

jedynie o pewne fachowe nagrania i odczyty ze zbiorow kapitana. Dostarczyl mu je Dan, ale
lekarza zobaczyl tylko przelotnie. Tamten ledwo wychylil glowe, zlapal materialy i
natychmiast silnie trzasnal drzwiami tuz przed nosem szefa ladowni.

Zblizala sie chwila, kiedy powinni wyjsc z nadprzestrzeni. Wlasnie wtedy Mura zawolal

Jellico, zeby ten spojrzal na samca bracha. Dan poszedl za nim i zobaczyl, ze steward i
kapitan klecza w korytarzu, wpatrujac sie z uwaga w klatke.

Zwierze, ktore wczesniej tak gwaltownie probowalo wydostac sie na wolnosc, lezalo teraz

skulone w odleglym rogu klatki. Jedzenie i woda, w pojemniku na karme, byly nie tkniete.
Siersc stracila polysk, a wlosie otaczajace nos bylo splatane. Brach nie podniosl sie nawet
wtedy, gdy Mura zagadal do niego i pokazal mu przez prety soczyste liscie.

Dobrze by bylo, gdyby Tau go zbadal - powiedzial Jellico, podczas gdy Mura rozluznial

specjalne zabezpieczenia na drzwiach klatki. Na wpol uchylil drzwi i siegnal reka w glab,
aby delikatnie zlapac chore zwierze. Wtedy brach nagle zerwal sie. Mignal rog i Mura z
krzykiem wyszarpnal okrwawiona reke z klatki. Brach tymczasem byl juz na zewnatrz.
Omijajac przeszkody, popedzil z taka predkoscia, jakiej Dan nigdy wczesniej u niego nie
widzial.

Szef ladowni pobiegl za nim i dopadl go przygotowujacego sie wlasnie do skoku na drzwi

izby chorych, uderzajac w nie rogiem i lapami.

To dzialanie tak pochlonelo jego uwage, ze nie zauwazyl przybycia Dana, zanim ten nie

sprobowal go chwycic. Wtedy obrocil sie i uderzyl rogiem w reke napastnika z duzo
wieksza sila niz podczas ataku na Mure. Stal na tylnych lapach, oparty o drzwi, ktore
probowal otworzyc. Mial dzikie i zaczerwienione oczy. Nagle zaczal wydawac niskie, drzace

odglosy. Dzwieki brzmialy tak, jakby wymawial slowa w jakims nieznanym jezyku.

-Samica... - Nadszedl Mura, opatrujac rozerwana reke. Chce dostac sie do samicy.

W tym momencie drzwi sie otworzyly i stanal w nich Tau. Brach tylko na to czekal.

Blyskawicznie minal lekarza, zanim ten zorientowal sie, co sie dzieje. Dan i Jellico rzucili sie
za zwierzeciem i zobaczyli, ze pochyla sie nad skrzynka z gniazdem. Drzacy glos stal sie
teraz bardziej miekki. Brach, jedna trzecia ciala przechylony ponad krawedzia, kiwal sie
zaniepokojony. Wyciagnal przednie lapy w dol, jakby chcial objac swoja partnerke.

-Lepiej go zabierzmy... zaczal kapitan, ale Tau potrzasnal glowa.

-Pozwolmy im na razie zostac razem. Byla bardzo niespokojna, a teraz sie uspokoila. Nie

chcemy przeciez takze i jej stracic...

-Takze? - zapytal Jellico. Zatem male?

-Nie. Chodzi o lafsmery. Spojrzcie tutaj. Pociagnal ich na lewo od skrzynki, dosc daleko od

zajetych soba i brachow. Na stole stal monitor i kiedy lekarz go uruchomil, na malym
ekranie pojawil sie wyrazisty obraz. - Zdolalem ustalic, ze tak wlasnie obecnie wygladaja i
zarodki. Rozumiecie?

Kapitan polozyl rece na stole i pochylil sie w kierunku ekranu, tak, jakby obraz zawieral

informacje o decydujacym znaczeniu. W rzeczywistosci widac bylo na nim podobne do
gadow stwory, zwiniete spiralnie w ciasnej paczce. Trudno bylo rozroznic w tym klebowisku
nogi, dluga szyje, mala glowe i inne czesci ciala. To nie jest lafsmer!

-Nie, a przynajmniej nie wspolczesny. Ale patrzcie tu... - Teraz Tau wlaczyl czytnik tasmy.

Pojawil sie bardzo dokladny obrazek o miedzianym odcieniu, przedstawiajacy jakiegos
gada. Mial on dluga szyje, mala glowe, podobne do nietoperza skrzydla i dlugi ogon.
Wygladalo na to, ze do poruszania sie uzywal raczej skrzydel, gdyz jego nogi sprawialy
wrazenie bardzo watlych.

-Tak wygladal przodek lafsmera powiedzial lekarz. Nikt nie wie, ile tysiecy lat planetarnych

temu. Z informacji, ktore zawieraja nagrania, wynika, ze istoty te wymarly mniej wiecej w
tym samym czasie, kiedy nasi przodkowie uzyskali postawe wyprostowana i zaczeli uzywac
kamienia lupanego jako broni. Nie mamy zarodkow lafsmerow; uzyskalismy stwora z tak
odleglej przeszlosci, ktorej nasi specjalisci nic potrafia juz datowac.

Ale w jaki sposob do tego doszlo? - Dan byl oszolomiony. Z jego dokumentacji wynikalo,

ze zarodki pochodzily z typowej, wspolczesnej rasy hodowlanej, wywodzacej sie z uznanej
krzyzowki, ktora gwarantowala rozwoj potomstwa o nie zmienionych cechach gatunkowych.
W jaki sposob nagle staly sie tymi... tymi bestiami?

Zwrot ku przeszlosci! Jellico przygladal sie z uwaga to jednemu, to drugiemu obrazkowi.

-Tak odpowiedzial Tau. Ale jak sie to stalo? Czy wszystkie zarodki tak sie rozwinely? -

Dan przeszedl do najistotniejszego dla nich pytania o obecny stan ladunku.

Bedziemy musieli sprawdzic. - W tonie Tau nie bylo jednak nadziei.

-Nic rozumiem. - Dan zerknal na brachy. - Mowisz, ze zarodki ulegly uwstecznieniu. Ale

jesli inteligencja brachow wzrosla...

No wlasnie... Jellico wyprostowal sie. Jezeli promieniowanie podzialalo na lafsmery w taki

sposob, to dlaczego u brachow wystapila inna reakcja?

-Powodow moglo byc wiele. Zarodki nie sa w pelni uksztaltowanymi osobnikami. A brachy

zostaly wystawione na dzialanie promieniowania juz jako stworzenia dorosle.

Dan wpadl na inny pomysl:

-Czy to mozliwe, zeby brachy byly juz w przeszlosci wyzsza forma zycia? I juz kiedys

ulegly uwstecznieniu? Moze wlasnie teraz powracaja do grona inteligentnych gatunkow?

-Moglibysmy podac wiele takich odpowiedzi. Tau przegarnal rekoma swoje krotkie wlosy.

Bez odpowiedniego sprzetu jednak nie jestesmy w stanie potwierdzic zadnej z nich.
Bedziemy musieli poczekac do czasu, az wyladujemy na planecie, gdzie zajma sie tym
technicy z laboratorium.

-Ale czy zdolamy je dowiezc? - Jellico nieznacznym ruchem potarl blizne na policzku. -

Sadze, ze mozemy nic doczekac sie opinii ekspertow. Wyobrazacie sobie, co moze sie
dziac, kiedy bedziemy mieli na glowie osadnikow, ktorzy zainwestowali w zarodki
lafsmerow oszczednosci calego swojego zycia? Thorson, jaka date dostawy przewiduja ich
listy przewozowe?

Gdy tylko transport bedzie mozliwy odparl z naciskiem Dan.

Mozliwy, bez gwarantowanej daty dostawy. Mogli wiec zakladac, ze embriony przybeda

nastepnym rejsem.

-Nie jestesmy w stanie ukryc tych skrzynek - stwierdzil Tau.

-Chyba nie. A juz z pewnoscia nie, gdy w trakcie odprawy wpusci sie klientow na poklad.

Rownoczesnie chce, zanim zloze jakiekolwiek oswiadczenie, odwolac sie do Rady
Kupieckiej.

Sadzi pan, szefie, ze to jakies specjalne dzialanie, na przyklad Inter-Solaru? zapytal Dan.

Nie podejrzewam. Gdyby Inter-Solar dostrzegl szanse zniszczenia nas w krytycznej

sytuacji, zrobilby to. Ale wypadki, z ktorymi mamy do czynienia, zostaly zbyt dokladnie

zaplanowane. Sadze, ze centrum zdarzen znajduje sie na Trewsworld i chce wiedziec
wiecej, zanim pograzymy sie w to duzo glebiej niz do tej pory. Jezeli pokazemy sie bez
skrzynek z zarodkami lafsmerow i bez brachow, ktos moze szczegolnie zainteresowac sie
tym faktem. Moze zaczac zbyt glosno protestowac, kiedy wyladujemy bez spodziewanego
ladunku zwierzat oraz lego, co przemycono na poklad. To bedzie dla nas wskazowka
odnosnie do osob, ktore przygotowaly ten plan.

Chyba nie wyrzucimy skrzyn ze statku! zaprotestowal Dan.

O nic, w kazdym razie nie w przestrzen. Ale Trewsworld nie jest gesto zaludnionym

swiatem. Posiada tylko jeden glowny port kosmiczny, do ktorego zawozimy nasz ladunek.
Nikt nie bedzie przeszukiwal calego obszaru, jezeli zejdziemy po przepisowym lorze. Tak
wiec zaladujemy zarodki i brachy na lodz ratunkowa, ktora osadzimy w nie zamieszkanym
rejonie. Van Ryck ma przyjaciol w Radzie. Sprobuje sie z nim skontaktowac i wypytac
dyskretnie o sytuacje panujaca na planecie.

Dan zauwazyl, ze kapitan nie wspominal nic o zwroceniu sie do Patrolu. Powiedzial tylko o

jednej instytucji do ktorej moga odwolywac sie wolni kupcy. Musi to oznaczac, ze Jellico nie
chce mieszac do swych decyzji zadnych wladz, nim nic bedzie zupelnie pewny, iz potrafia
sie obronic. Ale przed czym obronic? Sytuacja jest czysta, wszyscy moga poddac sie
przesluchaniu i udowodnic swoja niewinnosc. Chyba ze Jellico uwaza, iz sa tak
beznadziejnie uwiklani w te sprawe, ze nawet sad ich nie uniewinni.

-Kto sprowadzi lodz ratunkowa? zapytal Tau. Jellico momentalnie spojrzal na Dana.

-Jesli ktos oczekuje twojego sobowtora, nie jest w stanie sledzic wszystkich orbit, by

sprawdzic, czy nie opusciles Krolowej podczas ladowania. Mamy martwego czlowieka na
pokladzie. Przez jakis czas wlasnie on moze uchodzic za Dana Thorsona. I mozemy
poswiecic dwoch mlodszych oficerow. Shannon bedzie pilotem, choc lodz ratunkowa
znajdzie droge automatycznie i nie bedziecie musieli ustalac kursu. A Kamil zaopiekuje sie ta
piekielna skrzynka. Chce, zeby i ona znalazla sie poza statkiem, zanim dotrzemy do portu.
Wilcox wykresli kurs, ktory zaprowadzi was daleko od jakichkolwiek osad. Zabierzecie ze
soba radiolatarnie, za pomoca ktorej bedziemy sie kontaktowac. Odczekajcie kilka dni... a
potem wlaczcie ja. Odezwiemy sie do was, kiedy tylko bedziemy mogli.

-Co z tymi zarodkami? - Odwrocil sie ponownie do Taua. - Czy ktoregos nie trzeba juz

wyjac?

-Trudno podjac jakakolwiek decyzje.

-Zatem im wczesniej sie ich pozbedziemy, tym lepiej. Mura, przygotuj pozywienie dla

zalogi i zwierzat.

Lodz ratunkowa bedzie zatloczona. - Jellico znow mowil do Dana. Ale wasza podroz nie

potrwa dlugo.

Dan przygotowal wlasne rzeczy, majac nadzieje, ze zabiera to, co moze mu sie okazac

potrzebne. Trewsworld miala ziemski klimat, ale nie byla cywilizowanym swiatem.
Bezpiecznie bylo tylko w rejonie zamieszkalym przez osadnikow, budujacych domy od
strony portu. Schowal do torby dodatkowa zmiane odziezy, przywiazal pas zwiadowczy z
podrecznymi narzedziami i sprawdzil, czy ma dodatkowe ladunki do ogluszacza.

Kiedy sprawdzal jego dzialanie, pomyslal o brachu. Inteligentny... wrocil do wyzszej formy

inteligencji? Alez to oznaczaloby, ze brachy w rzeczywistosci wcale nie sa zwierzetami!
Zaloga Krolowej miala juz jedno bliskie spotkanie z pozostalosciami starozytnych Przodkow,
kiedy podbila cene na aukcji i kupila prawa do handlu z Otchlania.

A Otchlan, chociaz czesciowo wypalona w trakcie jakiejs galaktycznej wojny (na ktorej

slady ziemscy badacze nieustannie natrafiali w swoich podrozach), kryla w sobie
niezniszczalna tajemnice. Sekret ten byl rownie potezny w dzisiejszych czasach, jak w dniu,
kiedy po raz pierwszy zastosowali go jego dawno zmarli tworcy. Z centrum, ukrytego
gleboko pod powierzchnia planety, wysylano sile siegajaca daleko w przestrzen i
przyciagajaca kazdy statek, ktory znalazl sie w jej zasiegu. W efekcie, na wpol zniszczone
wnetrze planety przez wieki zostalo wypelnione wrakami statkow.

Choc wspolczesni piraci odkryli te sile i nauczyli sie wykorzystywac ja w pewnym stopniu

do wlasnych celow, dzialala samodzielnie na dlugo przed ich przybyciem. Jej tworcy, ktorzy
skonstruowali ja jako narzedzie walki, nie pozostawili po sobie zadnego namacalnego sladu.
Nigdy nie odnaleziono ich grobowca, zamrozonego w przestrzeni wraku z cialami na
pokladzie, ani zadnych szczatkow, dzieki ktorym dowiedziano by sie, jak wygladali. Byli
czlekoksztaltni czy tez calkowicie obcy... pozostawaly jedynie domysly. Lecz jezeli brachy,
ktore znali jako zwierzeta, kiedys byly inteligentna forma zycia, to byc moze mieli teraz na
pokladzie jakies rozwiazanie zagadki Przodkow?

Jesli to prawda - Dan podchwycil inna mysl - wowczas wszystkie szkody wyrzadzone

zarodkom sa niewazne. Brachy staly sie bezcennymi skarbami, takimi, za ktore naukowcy
wiele zaplaca. Ale jakos nie mogl uwierzyc, iz celem mezczyzny, ktory ukryl skrzynke na
Krolowej, byly brachy. Byc moze zamierzal zniszczyc lafsmery, ale nie przewidzial, ze
przypadkowe ustawienie klatki brachow w takim, a nie innym miejscu, wywola
niespodziewany skutek.

Rozdzial 5

Czasowe zawieszenie broni

Zanim ukonczono ostatnie przygotowania do wyslania lodzi ratunkowej, wyszli z

nadprzestrzeni i znalezli sie na orbicie otaczajacej Trewsworld. Dan zostal przeszkolony i
poinstruowany w zakresie opieki nad brachami. Pojemniki z zarodkami zaladowano do lodzi.
Tau sprawdzil niektore, lecz wszystkie, ktore zbadal, byly uszkodzone przez
promieniowanie. Skrzynke, ktora spowodowala te klopoty, dokladnie opakowano. Stotz

zapewnial, ze la oslona zabezpiecza przed mozliwoscia wycieku promieniotworczego.
Umieszczono przesylke w lodzi ratunkowej, najdalej, jak to bylo mozliwe, od zalogi i reszty
ladunku. Ali otrzymal rozkaz, zeby natychmiast po wyladowaniu ukryl ja bezpiecznie i
oznakowal schowek.Los im sprzyjal, poniewaz lodz ratunkowa byla znakomicie
wyposazona. Mogla sluzyc nawet do ochrony rannych, byle tylko zdolali w niej dotrzec na
miejsce. Miala wiec rowniez urzadzenia wykrywajace promieniowanie, automatycznego
pilota, ktory wybiera do ladowania najlepsze miejsce, jakie tylko zdolaja ustalic czujniki.
Gotowi do startu, lezeli teraz w hamakach, czekajac na wylot z Krolowej. W waskim
przejsciu stala klatka z brachami.

Samych zwierzat nie bylo widac, gdyz Tan wypelnil pomieszczenie, az po sama gore,

wszelkimi dostepnymi materialami chroniacymi przed obiciem badz zranieniem. Pozostawil
tylko otwory przepuszczajace powietrze. Gdy urzadzil juz stworzeniom wygodna siedzibe,
przyznal ze zdziwieniem, ze male rozwijaja sie duzo szybciej niz zazwyczaj kilkudniowi
mlodzi przedstawiciele tego gatunku.

Rodzice malenstw skulili sie obok siebie. Samiec przednimi lapami otaczal swoja

partnerke, tak jakby chcial oslonic ja przed kazda krzywda. Male zwinely sie w drugim
koncu skrzynki.

Az do chwili startu Dan byl tak pochloniety przygotowaniami, ze nie mial czasu na

rozmyslanie o czymkolwiek innym poza czekajacym go zadaniem. Teraz, gdy znalazl sie juz
w lodzi ratunkowej, zaczal ponownie rozwazac decyzje Jellico, ktory postanowil usunac
"niewygodny" ladunek z Krolowej. Dlaczego kapitan tak bardzo nie chcial, zeby wyladowali i
zlozyli raport z wydarzen, pozostawiajac rozwiazanie tego problemu wladzom? Wygladalo
nieomal tak, jakby on jeden przewidywal i wyczuwal niebezpieczenstwa lego posuniecia,
ktorych nie dostrzegala reszta zalogi. Ale wiara w Jellico byla czescia tradycji Krolowej.
Gdyby byl tu Van Ryck! Dan wiele dalby za mozliwosc poznania opinii swojego szefa.

Trewsworld byla zasadniczo przeciwienstwem Xecho. Podczas gdy na wodnej planecie,

zalanej rozleglymi morzami, lad mial wylacznie charakter wysp, tutejsza powierzchnie
wypelnialy stloczone masy ladu, oddzielone od siebie waskimi wstegami wod, niewiele
szerszymi od rzek. Planety roznily sie takze klimatem. Na Xecho panowaly wilgotne upaly,
podczas gdy tutaj bylo znacznie chlodniej. Lata byly krotsze, a w trakcie dlugich zim lod i
snieg splywal z biegunow, niszczac ludzkie osiedla.

Kiedy lodz ratunkowa wyladowala, czlonkowie jej niewielkiej zalogi byli pewni, ze kurs

wykreslony pospiesznie przez Wilcoxa i wprowadzony do pamieci automatycznego pilota
zaprowadzil ich na len sam kontynent, na ktorym miala wyladowac Krolowa. Nie mieli
jednak pojecia, jaka odleglosc dzieli ich od portu.

Zeszli z hamakow i zalozyli ocieplane kurtki, gdyz temperatura, pomimo ze na zewnatrz

bylo poludnie, nadal byla duzo nizsza od tej, do ktorej byli przyzwyczajeni. Shannon otworzyl
wlaz i przez niewielki otwor wydostali sie na powierzchnie, gdzie zalal ich snop swiatla.

Na Xecho dominowaly jaskrawe barwy, glownie zolc, czerwien. Tutaj takze bylo kolorowo,

ale w zupelnie innych odcieniach.

Pograzyli sie w ziemi na rowninie porosnietej trawa, obecnie szara i zwiedla. Cala jej

sterta, wraz z wierzchnimi warstwami gleby, ktora statek zagarnal podczas ladowania,
znalazla sie tuz przed dziobem lodzi ratunkowej. W dole rozciagalo sie jezioro o wodzie tak
zielonej, ze wygladala jak szmaragd w najpiekniejszym odcieniu, oprawiony w srebro. Na
wprost od miejsca, w ktorym wlasnie stali, wznosila sie wysoka sciana lodowca, odbijajaca
sie w wodzie. Na ich oczach wielki kloc lodu odlamal sie od powierzchni i wpadl do jeziora.

Tak jak woda jeziora byla zielona, lak lodowa sciana niebieska. Jednak na jej chropowatej

powierzchni wyrastaly gdzieniegdzie zastygle, biale wierzcholki, niczym zamarzniete
morskie fale.

Najpierw zwrocili uwage na kolory, a potem na cisze. Byli przyzwyczajeni do nieustannego

pomruku silnika statku. Na astronautow dzialal ten glos w pewnym sensie uspokajajaco.
Tutaj, pominawszy halas pekajacego lodu, nie rozlegal sie zaden dzwiek. Nie wial tez wiatr i
Dan, spogladajac poprzez wode w kierunku lodu, cieszyl sie, ze nie musieli stanac oko w
oko z podmuchem niesionym od jego mroznej powierzchni.

Teren, na ktorym wyladowali, byl calkiem plaski. Gdyby zerwal sie wiatr, to nawet

chroniac sie w lodzi ratunkowej mogliby zmarznac. Ponadto sam statek byl latwo
dostrzegalny. Wprawdzie Jellico nie wydal im rozkazu ukrywania sie, lecz juz sam sposob,
w jaki kazal im ladowac, sugerowal ostroznosc i niesciaganie na siebie uwagi.

Wrocili znad brzegu jeziora i poszli na poludnie, zeby zobaczyc, co sie tam znajduje.

Natkneli sie na gwaltowny spadek terenu, ktory stopniowo przechodzil w lagodniejsze
zbocze, pokryte platanina suchej trawy. Dalej wznosily sie ciemne zarosla, ustepujace w
koncu miejsca drzewom. W odroznieniu od trawy, ktora zwiedla od chlodu, krzaki i drzewa
byly gesto pokryte liscmi. Roslinnosc ta byla jednak bardzo ponura. Z tej odleglosci Dan nie
potrafil okreslic, czy jest niebieska, zielona, szara, czy tez jej kolor jest mieszanina
wszystkich tych trzech barw.

-Czy da sie sprowadzic statek na dol? zapytal.

Rip spojrzal do tylu na lodz ratunkowa, a potem na urwista krawedz.

-Nie jest planetolotem. Ale ma silnik przystosowany do tego, by w razie

niebezpieczenstwa zmienic miejsce ladowania. Mysle, ze mozemy sprobowac. Ali, co o tym
sadzisz?

Kamil wzruszyl ramionami.

-Raz mozna sprobowac wszystkiego... zabrzmiala jego niezbyt zachecajaca odpowiedz. -

Ale im bedzie lzejsza, tym lepiej. Ty sie wzniesiesz, a my rozejrzymy sie w dole za

miejscem do ladowania.

Sciana urwiska byla tak poszarpana, ze mieli o co zaczepic rece i nogi. Kiedy tylko Dan

przerzucil swoje cialo ponad krawedzia, dolaczajac do idacego przodem Alego. odkryl, ze
jest tu duzo cieplej. Byc moze plaskowyz zatrzymywal czesc zimna promieniujacego od
lodowca? Oznaczaloby to dodatkowy punkt na ich korzysc. Dan bowiem martwil sie juz
faktem, ze brachy, pochodzace z duzo goretszej Xecho, nic przezyja dlugo w tym chlodzie.

Znalezli sie u podnoza urwiska i skierowali sie w strone zarosli, rozgladajac sie za jakims

wolnym miejscem, w ktorym Rip przy swoich umiejetnosciach i z odrobina szczescia -
moglby wyladowac. Dan ocenil, ze gaszcz znajdujacy sie na wprost jest nie do przebycia.
Znalazl sie teraz wystarczajaco blisko, zeby zobaczyc, iz liscie sa koloru
ciemnoniebieskiego oraz zielone. Barwy mieszaly sie i raz przewazala jedna, a raz druga.
Liscie byly grube i miesiste, poznaczone latkami szarego wlosia, ktore pokrywalo jak
fredzelki takze ich krawedzie.

Nie probowali zaglebiac sie w ten gaszcz. Ali skrecil w lewo, Dan w prawo. Poniewaz lodz

ratunkowa nie byla poduszkowcem i nie mogla unosic sie ponad gruntem, Rip oczekiwal na
wierzcholku urwiska na sygnal.

Dan czul, ze panujaca wokol cisza staje sie coraz grozniejsza. Na Krolowej mieli niewiele

czasu, zeby przejrzec posiadane tasmy z informacjami na temat Trewsworld. Zreszta ich
materialy dotyczyly tylko portu i osad. Bylo to zrozumiale z punktu widzenia zasadniczego
celu ich wyprawy. Moglo sie bowiem zdarzyc, ze rozwozac towary, ktore zobowiazali sie
dostarczyc, beda musieli udac sie do ktorejs z posiadlosci. Znalazl niewiele na temat tego
terenu, w ktorym przebywali obecnie.

Zycic na planecie nie ogranicza sie tylko do roslinnosci. A jednak Dan nie widzial zadnych

ptakow, owadow, czy innych zwierzat. Byc moze ladowanie lodzi ratunkowej wystraszylo je
i sprawilo, ze wiele z nich sie ukryto. Wciaz jednak mial nadzieje, iz zauwazy jakis chocby
pojedynczy trop, jakikolwiek dowod, ze nie znalezli sie w opuszczonym swiecie.

Dzwiekiem, ktory przerwal te narastajaca, zlowieszcza cisze, byl gwizd Alego. Dan obrocil

sie szybko i zobaczyl Kamila machajacego do Ripa, ktory natychmiast zniknal z pola
widzenia. Jednak Dan nie od razu zawrocil. Powodowany potrzeba upewnienia sie czy
rozwija sie tu jakies zycie, poszedl kawalek dalej.

Znalazl wysuszony, czarny kawalek ziemi. Niewatpliwie palono tu swego czasu ognisko.

Otoczone nierownym kregiem kamieni lezaly zweglone klody drewna. Na kamieniach
zgromadzil sie piasek przywiany podmuchami wiatru. A wiec od chwili, gdy zorganizowano
to obozowisko, uplynelo sporo czasu. Kto mogl tu przebywac? Mierniczy z jakiejs
posiadlosci? Grupa badawcza? A moze schronil sie w tym pustkowiu osobnik wyjety spod
prawa? Chociaz posiadane przez nich dokumenty nazywaly Trewsworld spokojna,
pracowita i praworzadna planeta.

Dan zszedl troche ponizej ogniska i natknal sie na miejsca, w ktorych wycieto roslinnosc,

zapewne po to, aby utorowac droge czemus przerastajacemu rozmiary czlowieka. Po chwili
znalazl jeszcze jedno pozbawione roslinnosci miejsce. Z pewnoscia kiedys byla tu miekka
glina. Teraz jednak ziemia zamarzla w nierowne, ostre grudy, miedzy ktorymi rozpoznal slad
jakiegos pojazdu, prawdopodobnie pelzacza. Pas stratowanej roslinnosci i niewyrazne slady
wiodly dalej, znikajac w cieniu drzew.

Gdyby kiedys szukali przejscia, moga skorzystac z tego tropu. Ale na razie...

Uslyszal swist powietrza i odwrocil sie akurat w sama pore, zeby zobaczyc lodz

ratunkowa zeslizgujaca sie ze szczytu urwiska. Kierowala sie w strone Alego. Nie po raz
pierwszy podziwial Ripa w roli pilota.

Nie byli w stanie zatrzec sladow ladowania, poniewaz lodz ratunkowa wyrabala korytarz w

zaroslach i zatrzymala sie dopiero wtedy, gdy dziobem natrafila na brzeg lasu. Rosliny
jednak okazaly sie bardzo gietkie. W miejscach gdzie nie zostaly polamane, zaczely z wolna
podnosic sie i skrywac slady zostawione przez lodz ratunkowa.

Dan nie potrafil wyjasnic, dlaczego nieustannie boi sie, ze moga zostac dostrzezeni. Byl

zdania, ze cale to przedsiewziecie jest bardzo dziwaczne i na pewno niebezpieczne.
Wiedzial tez, ze kapitan przeznaczyl na wykonanie tego zadania dosc czasu.

Nie niepokoili brachow w ich gniazdo-klatce. Ali natomiast ubral sie w kombinezon, wzial

skrzynke i poruszajac sie niezgrabnie w swym ochronnym ubraniu, pomaszerowal ociezale
pomiedzy drzewa. Kiedy wrocil, utrwalil na tasmie dane dotyczace miejsca, w ktorym
zakopal skrzynke. Nawet teraz nie mieli pewnosci, ze nie ma jakiegos wycieku
promieniotworczego poprzez opakowanie, tak pospiesznie wykonane w technicznej kabinie
naprawczej na Krolowej.

-Prawde mowiac, powinnismy wyrzucic ja w przestrzen! - wyrazil swoj poglad Rip,

wyjmujac paczki zjedzeniem. Usiedli, opierajac sie plecami o lodz ratunkowa i zaczeli sie
posilac.

-Gdybysmy wyrzucili ja w przestrzen, nie mielibysmy zadnej szansy, by ja odzyskac odparl

Ali. Po tym, jak kapitan zlozy raport, moze znalezc sie wiele tegich mozgow, ktore beda
chcialy sie nia zajac.

Sa jeszcze brachy. Dan, ktorego mysli biegly zupelnie innym torem, tylko jednym uchem

sluchal ich rozmowy. - No dobrze, jesli ulegly kiedys uwstecznieniu, to co nalezy zrobic? Czy
jestesmy zobowiazani do uzycia skrzynki lub czegos podobnego, aby przywrocic ich
gatunkowi inteligencje? Istnieje przepis zabraniajacy takich poczynan... jak dzialalby w takim
przypadku?

-To musialby rozstrzygnac prawnik. - Ali konczyl swoj posilek. Jesli masz stacje na

planecie oznaczonej jako pozbawiona zycia typu I, a polem odkrywasz, ze mozesz stworzyc

takie zycie, to czy mozna od ciebie zadac, abys, stosujac sie do przepisow prawa, tak
wlasnie postapil?

-Masz na mysli to, ze Porozumienie Miedzyplanetarne moze wystepowac przeciwko

podwyzszaniu inteligencji gatunku? - zapytal Dan. Czy Xecho jest tak wazna planeta, by dla
wzbogacenia zycia na niej ryzykowac konflikt z Rada?

-Xecho odpowiedzial Rip - jest skrzyzowaniem drog, stacja przelotowa. Sama w sobie nie

jest istotna, liczy sie tylko ze wzgledu na port. Tak wiec, gdyby Porozumienie bylo
przekonane, ze brachy sa w stanie go utrzymac, mogloby nie wystepowac przeciwko
podwyzszaniu inteligencji tego gatunku. Istnieje jednak ryzyko. Uwaza sie, ze brachy sa
niegrozne, a te zachowywaly sie wrogo...

Wyobraz sobie, ze nagle budzisz sie ze snu i dostrzegasz, iz jestes wiezniem obcej rasy, a

musisz obronic zone oraz dzieci... Co bys zrobil? - zapytal Ali.

-Dokladnie to samo, co zrobil brach zgodzil sie Dan. - Tak wiec teraz od nas zalezy,

wylacznie od nas trzech, czy nawiazemy kontakt z brachami i przekonamy je do tego, by
widzialy w nas przyjaciol.

-To jest do zrobienia. Nie podoba mi sie natomiast ten ladunek zarodkow - zauwazyl Ali. -

Mysle, ze lepiej bedzie, jesli wyniesiemy je ze statku. Sa teraz tak uszkodzone, ze nie
nadaja sie do niczego. No i jeszcze jedno... braszyca powila mlode przed czasem.
Przypuscmy, ze promieniowanie podzialalo tak samo na zarodki, skracajac okres inkubacji.
Stotz nie mogl zmontowac zadnego aparatu zamrazajacego, ktory powstrzymalby ten
proces.

-Nie wyjmiemy ich odparl Dan. - Gdybys to zrobil w tym chlodzie, bylyby zalatwione. Teraz

przepadlo. - Ale byly to z jego strony wylacznie slowa. Tak jak pomocnik inzyniera,
odczuwal chec zabrania z lodzi ratunkowej tych skrzynek wraz z ich przerazajaca
zawartoscia. Im predzej beda mieli pewnosc, ze to, co lezy wewnatrz, nigdy nie rozwinie sie
dalej, tym lepiej. Przystapili do pracy.

Wyciaganie skrzynek przez wlaz, przedzieranie sie z nimi wsrod drzew i ukladanie w

sterte pomiedzy dwoma stosami kamieni, bylo meczacym zajeciem. Po kostki zapadali sie
w ziemie, pokryta gruba warstwa suchych lisci. Zakopali skrzynki w ziemi i pyle, a nastepnie
przykryli je kamieniami, aby nie dostala sie do nich jakas miejscowa zywa istota. Chociaz
Dan nie potrafil wyobrazic sobie zadnego stworzenia, ktore byloby zdolne je rozbic i
otworzyc.

Nim skonczyli, zapadl zmrok. Zmeczeni, skierowali sie znuzonym krokiem z powrotem do

lodzi ratunkowej, marzac jedynie o odpoczynku w hamakach. Dan jednak najpierw podszedl
do klatki brachow, podniosl wieko i odgarnal na bok nieco warstwy ochronnej. Material
poruszyl sie i cos podnioslo sie tuz pod jego reka.

Wychylila sie glowa, sadzac z wielkosci, nalezaca do jednego z malych. Stworzenie

wlepilo oczy w Dana. Nie byl to jednak bezradny szczeniak. Dan na pewno nie mylil sie,
dostrzegajac inteligencje w tym upartym spojrzeniu. Zdumial sie tez niesamowitym tempem
rozwoju braszatka. Osiagnelo juz polowe, a moze nawet dwie trzecie wielkosci rodzicow.
Oceniajac na podstawie skali rozwoju brachow, mozna je bylo uznac za co najmniej o rok
starsze, niz byly w rzeczywistosci. Pomimo ze czas w nadprzestrzeni plynal inaczej niz czas
planetarny, nic oprocz efektow promieniowania nie wyjasnialo tego zjawiska.

Dan byl tak wstrzasniety, ze nastepny ruch mlodego bracha calkowicie go zaskoczyl. Mala

istota rzucila sie na klatke. Zahaczyla obiema przednimi lapami o jej krawedz i uniosla sie z
taka predkoscia, jakiej Dan nigdy przedtem nie widzial moze z wyjatkiem drugiej ucieczki
doroslego bracha z klatki na statku. Rip... wlaz!

Shannon szarpnal klape, zatrzaskujac ja w ostatniej chwili i nieomal przytrzaskujac dlugi

nos stworzonka. Zanim zdolal nachylic sie i zlapac uciekiniera, zwierze odwrocilo sie i
umknelo. Wskoczylo na najblizszy hamak i usadowiwszy sie tam, zaczelo im sie przygladac.
Sciagnelo pyszczek, odslaniajac dobrze juz rozwiniete zeby.

Dan w sama pore zatrzasnal drzwi klatki, poniewaz trzy nastepne glowy podniosly sie z

poslania i kolejne lapy zaczely dosiegac krawedzi. Zblizyl sie do braszatka na hamaku.

Chodz... Nie chce cie zranic. Chodz... Z calych sil staral sie, aby jego glos brzmial miekko,

przymilnie i uspokajajaco.

Maly wydal drzacy, wysoki dzwiek i sprobowal uderzyc rogiem jego reke. Ale Ali zakradl

sie od tylu i zlapal go w hamak, jak w siec. W rekach trzymal teraz szamoczacy sie klab.
Zwierz kopal rozpaczliwie we wszystkie strony, a jego piskliwy glos, wyrazajacy
jednoczesnie strach i wscieklosc, odbijal sie glosnym echem od klatki. W koncu wszyscy
trzej mezczyzni musieli zabrac sie do wpychania malego z powrotem do jego klatki. Dan nie
uniknal przy tym ugryzienia w reke.

Trzeba je nakarmic - powiedzial, opatrujac rane. A nie mozemy wlozyc im tam jedzenia,

zanim nie usuniemy nieco tego uszczelnienia...

-Zatem wyjasnij im to, uprzejmie i powoli - rzeki Ali. - Ale nie sadze...

-W porzadku, zrobie to przerwal mu Dan. Nikt nie potrafil dokladnie okreslic, co rozumieja,

a czego nie rozumieja brachy. Dan nie znal sie na oswajaniu dzikich istot, ale nie mogl
pozwolic, aby brachy pozostawaly dluzej bez jedzenia i picia. A bylo oczywiste, ze jesli
ponownie otworzy klatke, zostanie zaatakowany.

Zabandazowal reke, zeby nie zabrudzic rany i wydobyl pojemnik z woda oraz torbe, do

ktorej Mura zapakowal zapas zywnosci dla brachow. Napelnil woda plytka miske i postawil
ja na pokladzie lodzi ratunkowej. Potem otworzyl torbe, wysypal z niej do innego naczynia
troche znajdujacej sie wewnatrz mieszaniny, skladajacej sie z suszonych owadow,

skorupiakow i odrobiny przywiedlych lisci. Oba naczynia ustawil tak, aby brachy widzialy
jedzenie i poczuly jego zapach.

Wszystkie cztery glowy odwrocily sie w jego kierunku i stworzenia zaczely przygladac mu

sie uwaznie. Sprobowal porozumiec sie z nimi na migi. Dotknal rekoma obu misek, a potem
popchnal naczynia nieco w kierunku klatki.

-Czy wlaz jest zamkniety? zapytal, nie odrywajac oczu od brachow, ktore rowniez

odpowiadaly mu spojrzeniem.

-Na mur beton - zapewnil go Rip.

W porzadku. Jesli mozecie, zejdzcie im z linii wzroku.

Jak? Przenikajac przez sciany? - chcial wiedziec Ali. Ale Dan uslyszal stukot butow o

poklad i wiedzial, ze odsuneli sie tak daleko, na ile pozwalala ograniczona przestrzen.

Chyba nic zamierzasz pozwolic im wyjsc? zaczal dopytywac sie Ali w chwile pozniej.

Jezeli maja zamiar jesc, to musze im to umozliwic. Powinny juz zglodniec na tyle, by

zalezalo im przecie wszystkim na pozywieniu.

Podniosl sie wolno z kucek i przykleknal. Namacal klamke przykrywy, ktora dopiero co

zatrzasnal i sprobowal ja otworzyc. Poruszal sie wolno i najciszej jak potrafil.

Dan byl przekonany, ze kiedy tylko uchyli wejscie, wszystkie cztery pomkna na zewnatrz

tak szybko, jak wczesniej zrobil to maly. Ale nie uczynily tego. Nadal poruszajac sie
ostroznie, calkiem otworzyl wieko, a nastepnie pomalu sie wycofal.

Przez dluzsza chwile brachy przygladaly mu sie uwaznie. Najpierw poruszyl sie maly,

ktorego z takim trudem zmuszono do powrotu do klatki. Ale ktores z rodzicow machnelo
lapa, ktora wyladowala na mlodym nosie nieco powyzej czubka rogu. Wywolalo to pelen
oburzenia pisk. Samiec osobiscie podciagnal sie w gore i wygramolil z grubej wysciolki na
zewnatrz. Zeskoczyl i dotknal nosem jedzenia oraz miski z woda. Nastepnie, zerkajac na
swoja rodzine, wydal krotki, mrukliwy dzwiek.

Dwa male wyskoczyly natychmiast, ale samica poruszala sie wolniej. Samiec wrocil wiec i

kiwajac sie na krawedzi klatki, zachecal ja drzacym glosem do opuszczenia legowiska. Raz
po raz odwracal dluga glowe, zeby popatrzec na Dana i jego towarzyszy, ktorzy wycofali
sie mozliwie jak najdalej.

Male nie czekaly na swoich rodzicow. Oba jadly lapczywie. Przerywaly posilek tylko od

czasu do czasu, zeby napic sie wody. Jeden mial najwyrazniej ochote wlozyc do miski
przednia lape i zlizywac plyn z jej poduszek.

Poduszek? Dan nie osmielil sie podejsc blizej, ale byl przekonany, ze przednie lapki

malych sa innego ksztaltu niz lapy doroslych... jakby bardziej podobne do reki. Kiedy
samiec zdolal pieszczotami naklonic samice do przejscia ponad krawedzia i podejscia do
naczyn, wydal kilka niskich warkniec. Jeden z malych zapiszczal z oburzenia, lecz oba,
wciaz przezuwajac, wycofaly sie. Samiec popchnal swoja partnerke naprzod i stal na
strazy, podczas gdy ona - poczatkowo ociezale, a potem okazujac wieksze
zainteresowanie - posilala sie. Dopiero gdy odwrocila sie z wlasnej woli, sam zjadl to, co
pozostalo. I co dalej? - zastanawial sie Dan. Beda musieli umiescic je z powrotem w klatce,
chociaz nie obejdzie sie prawdopodobnie bez szamotaniny. Jaki dokladnie jest poziom
inteligencji brachow? A jesli sa zdolne do logicznego myslenia, to jak bardzo roznia sie
procesy zachodzace w ich mozgach od tych, ktore maja miejsce w umyslach przedstawicieli
jego wlasnej rasy? Dwie inteligentne istoty nie zawsze umieja sie porozumiec.

Gdyby to tylko bylo mozliwe, chcialby nawiazac z nimi kontakt. Traktowanie ich jak

zwierzeta moze doprowadzic je do stalej wrogosci i gotowosci do ucieczki, a ludzi zmusic
do nieustannego pilnowania ich.

Dan sprobowal powtorzyc ten krotki, przypominajacy cmokanie dzwiek, ktory wydal

samiec, naklaniajac swoja partnerke do wyjscia z klatki. Odniosl sukces o tyle, ze glowy
wszystkich czterech brachow zwrocily sie w jego kierunku. Najwyrazniej wzbudzil ich
zainteresowanie. Jednak wyczuwal w nich pewna wrogosc oraz gotowosc do gwaltownego
oporu w razie ataku. Nadal cmokajac, Dan poruszyl sie. Starajac sie nie zblizac do
zwierzakow, lecz zwrocony twarza w ich kierunku, przesuwal sie pomalenku wzdluz brzegu
lodzi ratunkowej, odpychajac na bok hamaki, az znalazl sie po przeciwnej stronie klatki.

Podniosl wieko. Natychmiast wszystkie przywarly mocniej do podlogi. Samiec wydal z

glebi gardla ostrzegawczy dzwiek, a samica zaslonila dwa malenstwa, ktore piszczaly
drzacymi glosami.

Dan nachylil sie i przesunal reke wzdluz krawedzi pokrywy. Mial nadzieje, ze klatka jest

dosc mocna. Pracujac nad zwolnieniem zamkniecia, trzymal wieko w gorze jak przed
napascia brachow.

Jeszcze przez jakis czas samiec warczal groznie. Potem, widzac, ze Dan zajmuje sie

wylacznie pokrywa, podniosl sie nieco, najwyrazniej chcac zobaczyc, co zamierza uczynic
ten czlowiek. Po chwili brach wskoczyl na skrzynke. Posuwal sie wolno wzdluz jej krawedzi,
az w koncu tracil rogiem palce Dana. Ten, zaskoczony, odskoczyl do tylu, i rog natychmiast
dostal sie pod zamkniecie. Brach zaczal uderzac w zawias, az w koncu rozluznil go i
otworzyl. Nastepnie kolyszacym krokiem przeszedl wzdluz krawedzi i uporal sie z kolejnym
zamkiem. Dan podniosl i odrzucil pokrywe. Stanal z tylu, niepewny, czy jego gest zostanie
wlasciwie zrozumiany, chociaz postepowanie bracha przy usuwaniu zamkniecia dawalo taka
nadzieje.

Samiec nadal kolysal sie na krawedzi klatki i popatrywal to na Dana, to na wieko, oparte

teraz o sciane kabiny. Dan sie poruszyl. Zaczal przesuwac sie bokiem wokol kabiny,
zachowujac jednak pomiedzy soba a brachami odleglosc, o ktorej sadzil, ze jest
bezpieczna. Potem nachylil sie i po kawalku zaczal usuwac wysciolke klatki. Pozostawil jej
tylko tyle, zeby mozna bylo uformowac z. tego wygodne legowisko. Brach wciaz znajdowal
sie na krawedzi klatki i przygladal sie.

Wtedy poderwala sie samica. Usiadla obok partnera, a po chwili skoczyla na dno. Zlapala

ostatni zwoj wysciolki, wyrywajac go z rak Dana i wymoscila nim klatke. Zawolala swoje
male, ktore, ku radosci Dana, przybiegly do niej. W koncu i samiec skoczyl w dol, pragnac
przebywac wraz ze swoja rodzina. Dan odszedl kilka krokow.

-Czy to oznacza, ze sa sklonne tam przebywac, mimo iz nie beda zamkniete? zastanawial

sie Rip.

-Mozemy miec taka nadzieje. Ale bedziemy musieli trzymac zamkniety wlaz. Na zewnatrz

jest zbyt zimno. - Dan dodatkowo rozeslal na podlodze troche wysciolki. Nagle poczul sie
bardzo zmeczony, niezdolny do jakiegokolwiek wysilku. Tak jakby "rozmowa" z brachami
byla rownie duzym przezyciem, jak to na Xecho. Pragnal spokoju, ciszy i snu. I mial
nadzieje, ze moze na to liczyc, bez zadnych dodatkowych komplikacji - przynajmniej na
razie.

Rozdzial 6

Potwor z przeszlosci

Ocknij sie i wstawaj!Dan zostal wyrwany ze snu. Jego hamak kiwal sie pod wplywem

solidnego pchniecia, ktore zafundowal mu Rip, trzymajacy nadal uniesiona reke, gotow
powtorzyc akcje, gdyby jego pierwszy atak okazal sie nieskuteczny. Dan, roztrzesiony,
usiadl. Przez chwile nie wiedzial, gdzie sie znajduje. To nie byla jego kabina na Krolowej...

Kiedy wreszcie Dan zebral mysli, oprocz Ripa zobaczyl rowniez Alego, ktory ubrany w

ocieplana kurtke stal juz u wlazu, tak jakby niecierpliwie czekal na niego. Co do...?

-Mozemy miec klopoty odpowiedzial Ali. Patrz. Wskazal reka.

Kiedy sporzadzili dwie kryjowki - ze skrzynka i z zarodkami - Ali zamontowal w nich

urzadzenia zabezpieczajace. Na kazdej umocowal maly sygnalizator talowy. W lodzi ustawil
zmontowane napredce odbiorniki, ktore mialy ostrzegac ich, gdyby zdarzylo sie cos
nieoczekiwanego. A teraz jeden z nich mrugal alarmujaco czerwonym swiatlem. Dan
calkowicie otrzasnal sie ze snu.

-Ktora z nich? Przy ich obecnym szczesciu bedzie to oczywiscie skrzynka. Wstal i zaczal

sie ubierac.

Ale Ali zaskoczyl go:

-Ta z zarodkami. Moglbys ruszac sie szybciej... to jest pilna robota!

Wyszli na zewnatrz, gdzie ogarnal ich poranny chlod, pod wplywem ktorego Dan przykryl

sie kapturem oslaniajacym twarz i wsunal dlonie w rekawice. Pamietal jednak o zamknieciu
wlazu, a przedtem zdazyl upewnic sie, ze brachy sa bezpieczne w cieplej kabinie.

Galezie i liscie pokrywal mrozny szron, otulajac roslinnosc srebrnym plaszczem. Oddechy

maszerujacych ludzi tworzyly male, biale obloczki.

-Posluchajcie! Rip podniosl reke, jakby chcial zagrodzic wejscie na sciezke, ktora

wydeptali wczoraj, przenoszac pakunki clo kryjowki.

Do ich uszu dochodzily trzaski, tak jakby cos duzego przedzieralo sie przez zarosla. z,

kilku miejsc dotarl takze inny halas cos w rodzaju parskania pozwalajacy sie domyslac, ze
maja do czynienia z duzym stworzeniem.

Dan wyciagnal ogluszacz, kciukiem nastawil regulator na pelna moc i dostrzegl, ze jego

towarzysze robia to samo. Rosliny przyslanialy widocznosc, wiec kierowali sie wylacznie
sluchem. Lecz wnioskujac po odglosach, "cos" oddalalo sie, a nie zblizalo do nich. Przez
kilka minut nasluchiwali, dopoki nie upewnili sie, ze stworzenie wycofalo sie glebiej w las.

Dan byl pewien, ze to "cos" weszylo wokol kryjowki z zarodkami. Byc moze przyciagnal je

lam jakis zapach. Zdecydowal, ze musza pojsc i zobaczyc wyrzadzone szkody. Bylo
calkowicie pewne, ze te lafsmery sa w obecnym stanie bezuzyteczne dla osadnikow, ale
zaden ladunek nie moze zostac zniszczony przed wydaniem rozkazu, a Dan takiego
polecenia nie otrzymal. Dlatego musi ochraniac skrzynki tak dlugo, az nie zapadna decyzje.
Nic uszli zbyt daleko sciezka wydeptana przez nich samych poprzedniego dnia, kiedy
natkneli sie na slady pozostawione przez tajemnicza istote, ktora musiala tupac czy raczej
stapac ciezko. Znaki odcisniete w zamarznietej glinie byly na tyle duze, ze kiedy Dan
przykleknal i zmierzyl je reka, wystawaly poza jego rozcapierzone palce. Slady nie byly zbyt
wyrazne, poniewaz gleba skuta mrozem opierala sie nawet tak znacznemu ciezarowi, ale
na pewno przypominaly bardziej okragle dziury niz cokolwiek innego.

Ogluszacz, ustawiony na maksymalna moc, teoretycznie powinien pokonac wiekszosc

stworow. Ale na niektorych swiatach istnialy zmory, na ktore takie promieniowanie
wywieralo wrazenie nie wieksze od plasniecia galazka. Wowczas jedynym rozwiazaniem byl
miotacz, lecz tej broni akurat nie mieli.

Posuwali sie teraz wolno, nasluchujac i liczac na to, ze obce zwierze wciaz oddala sie od

nich, gdyz odglos jego krokow stawal sie slabszy. Kiedy doszli do miejsca, w ktorym ukryli
skrzynki, znalezli kolejne dowody sily tej istoty, ktorej jeszcze nie widzieli. Kamienie i ziemia,
ktore usypali w jednym miejscu z tak wielkim wysilkiem, zeby ukryc kryjowke, zostaly
rozsypane. Same pojemniki byly porozbijane, chociaz wykonano je tak, aby mogly oprzec
sie wszelkim wstrzasom i naciskom, jakie wystepuja podczas lotu w przestrzeni. Byly

poskrecane i polamane, a dwa z nich otwarte, co bylo widac bez jakiegokolwiek wysilku.

I byly calkiem puste. Dan kopnal jedna skrzynke lezaca na uboczu i jego wzrok skupil sie

na nastepnej, ktora zostala pogieta i porzucona. Nie mylil sie. To, co spoczywalo w jej
wyscielanym wnetrzu, poruszalo sie. Ale nie nadszedl jeszcze czas, kiedy powinno wyjsc na
zewnatrz. Tak jak w przypadku brachow, "narodziny" tego stwora nastapily przed terminem.

Widzial, jak potworne cialo wewnatrz skrzynki sie wije. Jeszcze kilka minut i z pewnoscia

zwierze umrze. Poniewaz to potwor, niech tak sie stanie. Poczucie obowiazku mowilo
jednak Danowi, ze ladunek musi pozostac nienaruszony. A byc moze zachowanie tych
zarodkow takimi, jakie sa, az do chwili, gdy specjalisci stwierdza, co sie z nimi stalo, bedzie
dowodem niewinnosci zalogi.

Ale to pokryte luska, na wpol wezowate cos... nie moga sie tym opiekowac w lodzi

ratunkowej. I jak dlugo potrwa, zanim Jellico przysle im polecenia, co maja robic dalej.

Dan uklakl obok rozbitego pojemnika. Z pewnoscia to "cos" wkrotce zamarznie i

zesztywnieje. Gady sa szczegolnie wrazliwe na temperatury, zarowno niskie, jak i wysokie.
Hyc moze mogliby to "cos" zamrozic i przechowac tak, jak przechowywali cialo zmarlego
nieznajomego na Krolowej.

Stworzenie, ktore z poczatku zdawalo sie ledwo ruszac, zamiast slabnac, wilo sie coraz

zwawiej. Jesli to "cos" czulo zimno, to chlod, zamiast wpedzac je w odretwienie, pobudzal
do zwiekszonego wysilku. Skrzynka chwiala sie tam i z powrotem, az w koncu przewrocila
sie na bok. Poprzez pekniecie w pokrywie, zbyt male, aby stworzenie wypelzlo przez nie na
zewnatrz, wypchnela pokryta luskami stope. Drapiac duzymi pazurami skuta mrozem
ziemie, probowalo sie wydostac.

Dan ustawil regulator ogluszacza na pol mocy i napromieniowal pojemnik. Pazurzasta

stopa znieruchomiala, a pojemnik przestal sie trzasc.

-Jeszcze dwa inne chca sie wydostac na zewnatrz. Ali zdazyl juz poukladac skrzynki w

sterte. Teraz wskazywal na dwie, odstawione na bok.

Grasujacy osobnik nie obszedl sie z nimi az tak zle. Zanim jednak ludzie zdolali sie

poruszyc, pokrywy nagle rozwarly sie na osciez, jakby zostaly wlaczone na "rodzenie", a
stwory ze srodka zaczely wypelzac na zewnatrz. Rip momentalnie napromieniowal je tak,
ze stracily przytomnosc.

Smocze glowy na dlugich szyjach zwisaly teraz bezwladnie przewieszone przez krawedzie

skrzyn.

Co z innymi? - Dan poszedl sprawdzic, lecz w pozostalych pojemnikach nie znalazl

zadnych oznak zycia. Etykiety ostrzegawcze na przykryciach byly nienaruszone.

-Co robimy? Czy zastosowac im maksymalne promieniowanie i wykonczyc je? - zapytal

Ali.

Prawdopodobnie byloby to najbardziej sensowne posuniecie. A jednak sa towarem i moga

okazac sie potrzebne. Dan akurat tyle zdazyl powiedziec, kiedy zobaczyl, ze Rip wolno kiwa
glowa, tak jakby sie zgadzal.

-Laboratoriom moze na nich zalezec. Prawdopodobnie po zbadaniu ich beda mogli

powiedziec cos wiecej na temat promieniowania. Ale gdzie je umiescimy?

-No wlasnie, gdzie? - dopytywal sie Ali. - W lodzi ratunkowej? Jesli tak, to musielibysmy

sami wyniesc sie stamtad. Juz i tak mamy tam zoo. A te stwory - zmarszczyl nos nie sa
najlepszym towarzystwem na statku. Ich zapach jest lagodnie mowiac, nieprzyjemny...

Smrod wydzielany przez bezwladne gady rzeczywiscie sprawial, ze byly one ostatnia

rzecza, ktora chcialoby sie trzymac pod lozkiem czy w jego okolicy. Ale pozostajac na
zewnatrz nie maja zadnej szansy przezycia, o ile nie znajda sie w jakiejs ogrzewanej
zagrodzie. Dan glosno zastanawial sie nad tym.

Mamy klatke brachow. Jesli beda wspolpracowaly z nami, tak jak ostatniej nocy

zaproponowal Rip - to mozemy umiescic je na dodatkowym hamaku. A te pojemniki... czyz
nie moglibysmy ich naprawic, zamontowac wokol klatki i podlaczyc urzadzenie ogrzewcze?

Nie mozna przewidziec, czy to sie uda Ali podniosl jeden z pogruchotanych pojemnikow ale

warto sprobowac. W kazdym razie nie mozemy ich wpuscic na lodz ratunkowa, ani
swobodnie, ani w skrzynkach. To cuchnie tak, ze momentalnie przyprawia o wymioty. Jak
dlugo pozostana one nieprzytomne?

Dan nie chcial dotykac bezwladnych gadow, a nic dysponowal zadnym innym sposobem,

zeby je zbadac. Jedynym rozwiazaniem bylo pozostawienie przy nich jednego straznika,
podczas gdy pozostali czlonkowie zalogi beda pracowac.

-Jest jeszcze jeden problem - powiedzial Rip. - To "cos", co narobilo tu tego balaganu,

moglo upodobac sobie pseudolafsmery. Jesli tropi lub poluje za pomoca wechu, moze
dotrzec do lodzi ratunkowej. Czy zalezy nam na tym?

Nie przyszlo mi to do glowy, pomyslal Dan. Pierwszym rozwiazaniem, jakie mu sie

nasunelo, to zabrac stwory na statek i wybudowac ogrzewana zagrode w poblizu. Ale czy
byl to dobry pomysl?

-Mozemy zamontowac urzadzenie - odpowiedzial Ripowi Ali ktore porazi pradem kazda

istote, ktora przyjdzie tu polowac. Kiedy wyruszalismy, Stotz dal mi zestaw narzedzi
potrzebnych do skonstruowania takiego zabezpieczenia. Mozemy lez doprowadzic do klatki
kabel ze statku i ustawic pole silowe...

Dan mial zaufanie do Alcgo. Kazdy, kto byl uczniem Johana Stotza, znal swoj zawod, a

zaloga wolnego frachtowca nie po raz pierwszy musi polegac na wlasnych pomyslach. Ich
zycie w nadprzestrzeni w duzej mierze zalezalo od umiejetnosci radzenia sobie w trudnych
sytuacjach.

Tak wiec spedzili ten dlugi dzien na ciezkiej pracy - Ali dostarczal informacji i wiedzy

technicznej, ktora byla im potrzebna, a Rip i Dan wykonywali jego polecenia. Naprawili trzy
pojemniki, zniszczone przez nieznajomego stwora, oraz dwa inne, ktorych etykiety
wskazywaly, ze zarodki w nich obumarly. Resztki zle uksztaltowanych plodow wyrzucili do
dolu w znacznej odleglosci od miejsca, w ktorym planowali ustawic zagrode i przysypali je
kamieniami.

W koncu wybudowali cos w rodzaju pomieszczenia, przypominajacego klatke brachow,

ktora ogolocili z calej wysciolki. Byla wystarczajaco duza, zeby pomiescic trzy nadal
uspione stwory. Ali zamontowal pole silowe, ostrzegajac jednoczesnie swych towarzyszy,
ze w ten sposob wyczerpuja moc lodzi ratunkowej.

Brachy wydawaly sie byc zadowolone z przeniesienia do czwartego hamaka w kabinie.

Wiekszosc dnia przespaly i Dan zastanawial sie, czy w stanie naturalnym nie prowadza
nocnego trybu zycia. Rownoczesnie upomnial sam siebie, ze nie wolno mu zapomniec o
solidnym zatrzasnieciu wlazu na noc, na wypadek, gdyby zwierzeta nabraly ochoty na
spacer.

Nie zostawili reszty skrzynek w poblizu smoczej zagrody. Ponownie ustawili je w stos i

przykryli, tym razem duzo wieksza sterta kamieni. Dodatkowo Ali scial trzy duze drzewa i
ulozyl je tak, ze ich grube, gorne galezie stykaly sie i splataly ponad kryjowka.

Zagrode ustawili blizej lodzi ratunkowej i za pomoca pily oczyscili teren wokol wybranego

miejsca. Ponadto utorowali droge do swej siedziby. Dzieki temu uzyskali wygodna sciezke
wiodaca do zagrody, na wypadek gdyby musieli szybko sie tam dostac.

Dan nie mial pojecia, czym beda sie zywic uwiezione stwory. Sadzac po zebach, mogly

byc miesozerne. Przygotowal im wiec pelna miske jedzenia z zapasow przygotowanych dla
zalogi, ustawil ja przy wejsciu do klatki, do czasu, kiedy przebudza sie z wywolanego
ogluszaczem snu. Jesli kiedykolwiek w ogole to nastapi - wydawalo mu sie bowiem, ze ich
trwajacy caly dzien sen jest nienaturalny, choc bardzo ulatwil im wykonanie ich wlasnego
zadania.

Ali zamontowal alarm, ktory mial ich zbudzic w przypadku, gdyby cos zblizylo sie do

zagrody. Kiedy ulozyli sie na noc w hamakach, wszyscy byli tak zmeczeni, ze nawet nie
chcialo im sie przygotowac kolacji. Dan, zanim zasnal, sprawdzil drzwi. Brachy byly
ozywione. Zostawil im wiec zywnosc i wode. Mial tylko nadzieje, ze jesli rzeczywiscie wyjda
sie powloczyc, nie obudza czlonkow zalogi. W jego glowie powstala jednak pewna obawa.
Przez caly dzien brachy byly bardzo spokojne i chetnie wspolpracowaly z nimi. Zastanawial

sie, czy przypadkiem nie oznacza to, ze knuja jakis wrogi plan.

Fakt, ze na zewnatrz panowalo przejmujace zimno, mogl powstrzymac je przed ucieczka,

nawet jesli potrafilyby poradzic sobie z systemem zamkow, zamocowanych na klapie wlazu.
Byl jednak tak zmeczony, ze nawet ten niepokoj nie zdolal wybic go ze snu.

Czul przejmujacy chlod, przenikajacy do szpiku kosci. Zakopano go w lodowcu

wznoszacym sie ponad szmaragdowym jeziorem. Musi sie poruszyc, by przelamac powloke
lodu... jesli tego nie zrobi, to potoczy sie w dol wraz z lawina i utonie w zielonych glebiach
jeziora. Musi wyrwac sie i uwolnic. Zdobyl sie na potezny wysilek.

Bryla lodowa zakolysala sie i zatrzesla. Osuwal sie... wpadl do jeziora! Musi sie uwolnic...

Hamak zakolysal sie i nagly upadek obudzil Dana. Wciaz dygotal z zimna, chlod nie byl

jedynie snem! Mrozne powietrze otaczalo go rzeczywiscie. Wstal i w przytlumionym swietle
lampki zawieszonej nad sterami zobaczyl uchylona klape wlazu i uslyszal wycie wiatru na
zewnatrz.

Brachy! Zatrzasnal wlaz i podszedl do hamaka lafsmerow. Tak jak oczekiwal, byl pusty.

Lezala tam tylko sterta poslania wyniesiona z ich klatki. Dan odciagnal hamak na bok,
majac nadzieje, ze znajdzie stwory schowane pod nim.

Wciaz trzymal linke hamaka w swojej rece, kiedy w lodzi ratunkowej rozlegl sie glos

brzeczyka ostrzegawczego, zamontowanego przez Alego. Jesli nieznany stwor zwietrzyl
brachy na zewnatrz, to moga byc narazone nie tylko na zmarzniecie, ale sa takze bezradne
wobec zagrozenia.

Dan zlapal swoja ocieplana kurtke dokladnie w tym momencie, gdy Rip i Ali wyskoczyli ze

swoich hamakow.

-Brachy uciekly - powiedzial Dan krotko - i wlaczyl sie alarm przy klatce. - Nie potrzebowal

tego dodawac, gdyz brzeczenie dzwonka bylo az nazbyt dobrze slyszalne w tej
ograniczonej przestrzeni.

Podniosl reczna latarke i przyczepil ja do pasa, by pozostawic sobie wolne rece. W

pierwszym rzedzie musza zajac sie raczej brachami, a nie smokami. Na zewnatrz lodzi
ratunkowej bylo bardzo zimno. Zegarek wskazywal, ze jest juz dawno po polnocy - zblizal
sie swit. Slaby promien swiatla jego latarki padal na slady odcisniete w zamarznietej ziemi.
Nie byly zbyt wyrazne, ale sadzil, ze sa to tropy pozostawione przez brachy. Mial nadzieje,
ze zbita sciana zarosli zmusi je do trzymania sie sciezki.

Dan uslyszal dzwiek zatrzaskiwanego wlazu i domyslil sie, ze towarzysze podazaja za nim.

Posuwali sie naprzod starajac sie wyrzadzac jak najmniej halasu i z taka predkoscia, na
jaka pozwalaly noc, slabe swiatlo i nierowny grunt. Na szczescie, nie mieli zbyt dlugiej drogi
do przebycia. Dan byl przekonany, ze brachy weszly w obszar pola silowego, ktore Ali

umiescil wokol klatki ze smokami.

Dan spostrzegl, ze przed nim idzie cos, co wcale nie usiluje zachowywac ostroznosci.

Dochodzil go glosny, gluchy odglos tego samego ociezalego stapania, ktore slyszal juz
wczesniej.

A wiec obca istota powrocila w poszukiwaniu zarodkow. Nagle, kiedy Dan przystanal,

trzymajac ogluszacz nastawiony na pelna moc, chociaz nie wiedzial, jaka odleglosc dzieli go
od stwora, uslyszal przerazliwy krzyk, wyrazajacy strach. I choc nigdy wczesniej Dan nie
slyszal wycia bracha, byl pewien, ze to wlasnie ktorys z uciekinierow tak nawoluje.

Naglym ruchem przestawil latarke na maksimum i pobiegl; magnetyczne plytki na

podeszwach jego butow uderzaly glosno o zamarzniety grunt. Juz po kilku sekundach wpadl
na wolny teren, ktory przygotowali wokol klatki. Unosila sie tu mgielka pola silowego. W tej
mglistej oslonie skulily sie brachy. Jeden z malych lezal na ziemi. Jego brat lub siostra -
opieral sie o niego bezwladnie. A dwa dorosle, ze spuszczonymi glowami, grozac swojemu
przeciwnikowi rogami na nosach, staly na strazy.

Zalosny to byl widok, poniewaz stwor, ktory zaatakowal brachy, byl w stanie jednym

ciosem ktorejkolwiek ze swoich szesciu konczyn roztrzaskac oba zwierzeta na krwawa
miazge. Potwor uniosl sie wysoko i wycofal. Dotykal ziemi okraglym brzuchem i czterema
konczynami, ktore przywieraly do niej jak kotwica statku do morskiego dna. Rownoczesnie
mniejszy tulow i dlugie przednie ramiona kolysaly sie tam i z powrotem tuz przed ekranem
silowym.

Najwyrazniej obawial sie go, poniewaz nie probowal przedrzec sie przez mgielke. Widok

atakujacego oszolomil Dana do tego stopnia, ze przez chwile nie byl w stanie wykonac
zadnego ruchu. Mrowko-chrzaszcz? Nie, nie mial twardej, zewnetrznej powloki, jaka
posiadaja te owady. Zamiast niej, wokol zaokraglonego, duzego brzucha, plecow i klatki
piersiowej mial dlugie futro splatanych siwoczarnych wlosow, miedzy ktorymi tkwily galazki
oraz liscie. Wygladal prawie tak, jak poruszajacy sie krzak, gdyby pominac glowe i lapy w
nieustannym ruchu.

Gorne konczyny mial zakonczone dlugimi, waskimi, zachodzacymi na siebie pazurami,

ktore caly czas rozwieral i zaciskal, uderzajac o pole silowe. Najwidoczniej jednak wciaz nie
mogl sie zdecydowac, by siegnac do srodka. Dan wzial na cel okragla glowe z wielkimi,
przypominajacymi owady, oczyma.

Stwor wstrzasnal sie, a wiec ogluszajaca wiazka wystrzelona przez Dana musiala

dosiegnac osrodka nerwowego. Potem to "cos" zgielo sie tak, jakby w ogole nie posiadalo
szkieletu czy kregoslupa. Zamachalo jedna z pazurzastych przednich konczyn, ale Dan
nieugiecie trwal na swojej pozycji, nadal celujac w jego glowe wiazka z ogluszacza
ustawionego na pelna moc. Mimo to skutecznosc promieniowania byla niewielka, az zaczal
sie obawiac, czy nie wybral zlego sposobu ataku. Czy mozg tego stworzenia nie miescil sie

w glowie, a w innym miejscu ogromnego ciala?

Ali i Rip widzac, ze strzaly oddane przez Dana nic powalily go, celowali nizej - pierwszy w

klatke piersiowa, a drugi w beczulkowaty brzuch. Ktorys z ich trojki musial trafic w centralny
uklad nerwowy, poniewaz konczyny opadly i uderzyly kilka razy o cialo. Stwor zatoczyl sie,
jakby probowal uciekac, a potem runal tuz obok klatki oraz obleganych brachow.

Ali gwaltownie wylaczyl pole silowe i pospieszyli do uciekinierow. Troje z nich nie bylo

rannych. Lecz maly, lezacy na ziemi, otrzymal rane, biegnaca wzdluz ramienia az do zebra.
Zaskomlal zalosnie, kiedy Dan pochylil sie nad nim. Reszta rodziny cofnela sie, lak jakby
wiedziala, ze chodzi o udzielenie pomocy.

Smoki... - Ali zdazyl juz podejsc do klatki i zajrzec do srodka ...uciekly. Patrzcie tutaj! -

Ledwo dotknal drzwi, a te otworzyly sie na osciez, jakby nie zamkneli ich na zatrzask. Ale
Dan przysiaglby, ze to zrobili.

Delikatnie podniosl malego bracha i ruszyl z powrotem do lodzi ratunkowej. Pozostale trzy

zwierzaki podazyly tuz za nim, wydajac drzace dzwieki, ktore coraz bardziej przypominaly
ludzkie glosy.

Pojdziemy poszukac smokow - powiedzial Rip jesli poradzisz sobie z brachami sam.

Poradze sobie. - Dan chcial je zabrac do cieplej i bezpiecznej lodzi ratunkowej. Wiedzial o

tym, ze Ali i Rip beda postepowac ostroznie z. tym ogluszonym potworem. Teraz trzeba
przede wszystkim zajac sie rannym brachem.

Nie mial mozliwosci przekonac sie, czy leki przeznaczone dla ludzi uzdrowia ranne

zwierzatko. Lecz nie znal innego sposobu ratunku. Spryskal wiec rane antybiotykiem, pokryl
ja cienka warstwa masci gojacej i usadowil malca w hamaku. Matka szybko dolaczyla sie
do niego, przytulila go delikatnie do siebie i lizala mu glowe, dopoki nie zasnal.

Samiec wraz z drugim potomkiem nadal siedzieli na polce, na ktora wszystkie brachy

wspiely sie, zeby obserwowac, jak Dan opatruje rane. Teraz, odlozywszy na bok lekarstwa
i opatrunki, szef ladowni spojrzal na nie. To, ze rozmawialy ze soba, bylo oczywiste. Czy
potrafia jednak z nimi sie porozumiec? W wyposazeniu lodzi ratunkowej byl sprzet, ktory
mogl posluzyc temu celowi. Podszedl do schowka z paczkami, wyjal jedna ze skrzynek i
wypakowal ostroznie jej zawartosc. Znajdowal sie lam maly mikrofon, sztuczna krtan, ktora
mozna przyczepic do wlasnego gardla oraz plaska metalowa tarcza. Drugi, podobny
zestaw odlozyl na bok. Potem umiescil tarcze przed samcem.

-Ja, Dan... -wyprobowal najstarszego ze wszystkich sposobow nawiazywania znajomosci,

podajac swoje imie. - Ja, wasz przyjaciel...

Z metalowego krazka wydobyla sie seria piskow. Ale Dan nie potrafil okreslic, czy ten

automatyczny tlumacz wiernie przekazal jego slowa.

Samiec rzucil sie w bok, tak wstrzasniety, ze nieomal spadl z polki, a maly zapiszczal i

skoczyl na hamak, padajac bezwladnie obok samicy. Ta podniosla nos i zaprezentowala
swoj rog. Cofnela pyszczek z ostrzegawczym warknieciem.

Ale samiec nie uciekl. Przykucnal natomiast i popatrywal to na Dana, to na tarcze, tak

jakby rozwazal problem. Nadal nie spuszczajac wzroku z Dana, przysunal sie blizej.
Czlowiek sprobowal ponownie:

-Ja, przyjaciel...

Tym razem odglosy wydobywajace sie z krazka nie przestraszyly bracha. Wysunal

przednia lape i polozyl ja na urzadzeniu, a potem dotknal krotkiej antenki, popatrujac
jednoczesnie na mikrofon w gardle Dana.

-Moja reka, ona jest pusta. Ja, przyjaciel... Dan, poruszajac sie ostroznie, wyciagnal dlon

skierowana do gory. I tak, jak powiedzial, nic w niej nie trzymal. Brach pochylil sie w przod,
wysunal swoj dlugi nos i weszyl.

Dan cofnal reke, wstal wolno, wyjal torbe z pokarmem i napelnil nim miske.

Jedzenie - powiedzial dobitnie.

Nalal wody do pojemnika. - Woda, do picia... - Ustawil oba pojemniki tak, aby brach mogl

je widziec.

Samica zawolala, a jej partner podniosl naczynie i zaniosl do hamaka. Braszyca usiadla,

siegnela po jedzenie i zlizala je z lapy. Wieksza porcje wepchnela w usta rannego malego,
ktory od razu sie ozywil. Samiec pociagnal dlugi lyk wody, zanim zaniosl ja rodzinie
usadowionej w hamaku. Ale nie pozostal wraz z nimi, lecz wskoczyl ponownie na polke.
Teraz przycupnal tuz obok urzadzenia przetwarzajacego dzwieki, wydajac co pewien czas
drzace odglosy. Zrozumial przynajmniej troche z wypowiedzi Dana, ktory niezmiernie sie
ucieszyl. Czy zdola teraz naklonic zwierze do zalozenia drugiego mikrofonu gardlowego, tak
zeby tlumacz pracowal w obie strony? Zanim zdazyl to uczynic, otworzyl sie wlaz. Samiec
uciekl na hamak, a Dan odwrocil sie zdenerwowany i stanal oko w oko z Ripem oraz Alim.
Na widok ich twarzy niemal zapomnial o swej "rozmowie" z brachami.

Rozdzial 7

Zwloki w okowach lodu

-Jak duze bylo stworzenie, ktore ogluszylismy? - zapytal Ali. Nie odpial nawet munduru i

nadal trzymal ogluszacz w pogotowiu, tak jakby spodziewal sie ataku.-- Wyzsze od nas
wszystkich. - Dan nie umial podac konkretnych rozmiarow. Zreszta, jakie to moglo miec
znaczenie?

To "cos" wygladalo na potwora, ale udowodnili, ze ogluszacze moga poradzic sobie ze

wszystkim.

-W rzeczywistosci - Rip schowal bron i teraz odmierzal rekoma w powietrzu odcinek

dlugosci okolo trzydziestu centymetrow - nie powinno byc wieksze niz takie, no i oczywiscie
sa takze inne roznice.

-Moze powiecie laskawie, o co wam chodzi. Glosno i wyraznie. - Dan nie mial ochoty na

rozwiazywanie nastepnej zagadki.

-- Na Asgard - Ali przystapil do wyjasnien - zyje pewien ryjacy stwor, niezbyt rozniacy sie

od ziemskiej mrowki, z wyjatkiem wielkosci i tego, ze nie zyje w stadach, lecz jest
samotnikiem. Nie jest co prawda porosniety wlosami ani futrem. I nie jest w stanie odciac
czlowiekowi glowy pazurami, ani tez zadeptac go. Osadnicy... nazywaja go...
mrowkorodem. To, z czyni walczylismy na zewnatrz, jest rodzajem mrowkoroda.

Ale... - Dan zaczal protestowac, lecz Rip wszedl mu w slowo:

Tak, ale i ale, i ale. Obaj jestesmy pewni, ze to byl... jest... mrowkorod z pewnymi

zmianami. Nastapil proces dokladnie taki sam, jak w przypadku zarodkow lafsmerow i
brachow.

-Zatem skrzynka... Mysli Dana znalazly sie przy niebezpiecznym ladunku, ktory niedawno

zakopali. A wiec zabezpieczenia Stolza zawiodly. Promieniowanie znow podzialalo. Tym
razem na jakies stworzenie, ktore rylo blisko miejsca ukrycia skrzynki.

Wygladalo na to, ze Rip czyta w jego myslach:

-To nie skrzynka powiedzial zdecydowanie. Poszlismy sprawdzic. Jest nienaruszona.

Ponadto, stworzenie to nie mogloby z dnia na dzien przeobrazic sie w swoja obecna
postac. Poszlismy troche dalej po sladach. To zwierze bylo tulaj juz przed naszym
ladowaniem.

Jakie macie na to dowody?

-Wyryta nore - twarz Alego wyrazala odraze zapelniona odpadkami. To jest z cala

pewnoscia mrowkorod.

Skad masz te pewnosc? Powiedziales, ze mozna dostrzec powierzchowne podobienstwo

pomiedzy ziemska mrowka a mrowkorodem. Rownie dobrze tutaj moze wystepowac
zwierze czy owad, wywodzace sie z lego samego pragatunku, nieprawdaz? A sam
powiedziales, ze sa miedzy nimi inne roznice.

-Rozsadnie mowisz - odparl Ali. - I my nie mielibysmy pewnosci, gdyby na Asgard nie bylo

muzeum przyrodniczego. Kilka podrozy temu wiezlismy do niego ladunek - pewne

wykopaliska, ktorymi Van Ryck kazal nam sie szczegolnie opiekowac. Podczas gdy kustosz
muzeum wychwalal nasza odpowiedzialnosc, rozejrzelismy sie troche wokol. Byl lam model
wczesniejszej odmiany mrowkoroda, ktora wymarla na dlugo przed przybyciem pierwszych
osadnikow na tle planete: zostaly zalane podczas powodzi, zakopane gleboko w glebie i w
len sposob zakonserwowane. Dlatego wiemy, ze byly duze, owlosione i bardzo podobne do
tego potwora na zewnatrz. Na pewno moga uchodzic za jego ukochane rodzenstwo! Jako
ze Asgard lezy daleko stad, jak wyjasnisz odnalezienie lulaj zyjacego stworzenia, ktore na
innym swiecie wymarlo okolo piecdziesieciu tysiecy lat planetarnych temu?

Skrzynka... Dan wciaz powracal do tego zrodla. A siad zrodzila sie nastepna mysl. - Inna

skrzynka?

-Nie tylko inna skrzynka Rip skinal glowa ale z cala pewnoscia przekazywanie roznych

form zycia. Nie ma drugiego takiego zwierzecia na zadnym ze swiatow. Tak wiec ktos
musial sprowadzic wspolczesnego mrowkoroda, poddac go procesowi uwstecznienia i
stworzyl to "cos". Dokladnie, w taki sam sposob, w jaki narodzily sie nasze smoki.

-Smoki! Dan przypomnial sobie zaginiony towar. - Czy ten potwor je zjadl?

-Nie... maly... uwolnil je... - padly slowa wypowiedziane wysokim glosem z delikatna,

metaliczna nuta. Dan przyjrzal sie uwaznie swoim dwom towarzyszom. Zaden z nich tego
nie mowil. Obaj natomiast wpatrywali sie w punkt za nimi, tak jakby nie mogli uwierzyc w to,
co widza. Odwrocil glowe.

Brach ponownie przycupnal na polce, skad przysluchiwal sie drzacym tonom wypowiedzi

Dana, wydobywajacym sie z metalowej plytki urzadzenia tlumaczacego. Dodatkowo
zwierze trzymalo cos w przednich lapach, przyciskajac to sobie do gardla. Dan rozpoznal
przetwarzacz dzwiekow.

-Maly je uwolnil. Samiec z cala pewnoscia przemawial do nich, a jego slowa mialy sens. -

Jest ciekawski, a pomyslal, ze to nie jest w porzadku... tamte stwory w naszym domu.
Kiedy otworzyl klatke, zostal zraniony. Zawolal... podbieglismy po niego. Wtedy przybylo to
wielkie "cos", ale smoki juz uciekly w las. Tak to bylo.

Do licha. - Wykrzyknal Ali. On mowi!

-Przy pomocy tlumacza! - Dan byl tak samo wstrzasniety. Pamietal, ze zostawil drugi

mikrofon gardlowy na boku. Widocznie brach poszedl po niego, gdy odkryl, ze to wlasnie
mikrofon przylozony do gardla Dana sprawia, iz dzwieki wydawane przez czlowieka staja
sie zrozumiale. I tez postanowil go uzyc. Ale jak musial byc inteligentny, zeby to wykonac!
Byc moze tak naprawde brachy nigdy nie byly bezmyslnymi zwierzetami, na jakie wygladaly
i skrzynka promieniotworcza nie musiala az tak bardzo oddzialywac, jak zdawalo sie
Ziemianom?

-Ty mowiles. Brach wskazal na mikrofon, ktory trzymal przycisniety do swojego gardla i

na tarcze. - Ja slyszalem. Ja mowie, ty slyszysz. To jest prawda. Ale te smoki w klatce nie
zostaly zjedzone przez to duze. One takze nie byly male... nie miescily sie w swoim
mieszkaniu. Pchaly sie na sciany, drapaly drzwi pazurami... Maly pomyslal, ze jest im
ciasno, otworzyl klatke, aby im pomoc. One leca...

-Leca? - powtorzyl Dan. To prawda, ze stworzenia mialy trzepoczace faldy skorne, ktore

w odleglej przyszlosci mogly stac sie skrzydlami lafsmerow. Ale zeby potrafily latac...!

-Musimy je zlapac, bo jesli lataja po lasach... - zaczal w chwili, gdy brach dodal:

-One nie lataja dobrze, wiele razy spadaja na ziemie... hop... hop... - Wolna lapa wykonal

gest, przedstawiajacy wznoszenie sie i opadanie.

-Moga zatem byc wszedzie - powiedzial Rip. Brach popatrzyl na niego pytajaco i Dan zdal

sobie sprawe, ze rozumie on tylko wowczas, kiedy sie do niego mowi poprzez tlumacza.

-Mogly udac sie w dowolnym kierunku - powtorzyl slowa Ripa.

-Szukaja wody... potrzebuja wody... - odparl brach. - Woda tam... - Wskazal teraz na

poludnie, tak jakby widzial staw, jezioro, czy strumien poprzez solidne sciany lodzi
ratunkowej.

-Ale jezioro lezy w tamtym kierunku. - Rip skinal glowa na polnocny zachod.

-W tamtym kierunku... jezioro - przetlumaczyl Dan.

-Nie, nie udaja sie tu... ale tam! - I brach ponownie wyciagnal lape ku poludniowi.

-Widzisz je? zapytal Ali. A potem uswiadomil sobie, ze tylko Dan moze przekazac pytanie i

dodal:

Zapytaj go, skad jest tego taki pewien. Ale Dan juz zaczal. Zauwazyl na dlugopyskiej

twarzy tej obcej istoty wyraz zdziwienia. Potem brach dotknal lapa tej czesci swojej glowy,
ktora u czlowieka bylaby czolem i odpowiedzial:

-Smoki ogromnie pragna wody, wiec my mamy... mamy pragnienie...

-Telepatia! - Rip prawie krzyknal. Ale Dan nie byl tego pewien:

-Czujesz, co mysli inne stworzenie? - - Mial nadzieje, ze wyrazil sie jasno.

Nie, co mysli. Najwyzej co mysli inny brach... i to tylko niekiedy. My zaledwie czujemy to

samo, co inne stworzenia. Ono czuje mocno, wiemy o tym.

-Swego rodzaju przekaz uczuc - podsumowal Ali.

-Maly czul, ze smoki chca wyjsc, wiec pozwolil im na to mowil dalej brach. - Potem smok

zranil malego. To zle...

-Jest zimno - powiedzial Rip. - Jesli wedruja w poszukiwaniu wody na poludnie, chlod je

wykonczy.

Zatem musimy je znalezc - odpowiedzial Dan.

-Ktos powinien pozostac, by czekac na wiadomosci z Krolowej - zauwazyl Ali.

-Pilot - powiedzial szybko Dan, zanim Rip zdazyl zaprotestowac. - Wezmiemy ze soba

mikrofony.

Gdyby zaszla potrzeba, bedziesz mogl wezwac nas z powrotem.

Spodziewal sie protestu ze strony Shannona, ale tamten juz otwieral szafki magazynowe z

zapasami i wyciagal paczki. Tym, ktory przemowil, byl brach:

-Pojde z wami. Moge czuc smoki... powiem gdzie...

-Jest zbyt zimno - odpowiedzial szybko Dan. Byc moze, ze stracili juz czesc towaru, ale

brachy sa duzo wazniejsze od rozwijajacych sie zarodkow i nie zamierza ryzykowac ich
straty.

-Moze... - Rip trzymal jedna z zapasowych toreb. - Wlozcie tu male urzadzenie

ogrzewcze, nastawcie na minimalna moc i zapakujcie naszego przyjaciela razem z tym. -
Skinal glowa w kierunku wysciolki, ktora usuneli z klatki. - Powinno mu byc cieplo. To, co
mowi brach, ma sens. Jesli potrafi byc waszym przewodnikiem w poszukiwaniu smokow,
oszczedzicie wiele czasu i energii.

Dan wzial torbe od Ripa. Przeznaczona do przenoszenia zaopatrzenia na planetach

posiadajacych szkodliwy klimat, byla wodoszczelna i czesciowo przystosowana do
utrzymywania cisnienia powietrza zblizonego do ziemskiego. Jeszcze jedno doskonale
urzadzenie ratownicze z wyposazenia lodzi ratunkowej, wystarczajaco przestronne, zeby
pomiescic bracha, nawet z tymi ocieplajacymi dodatkami, ktore wymienil Rip. Jesli prawda
jest to, o czym mowi brach: ze poprzez odczuwanie potrafi pozostawac w kontakcie z
odmiencami lafsmerow, wowczas jego towarzystwo uchroni ich przed strata czasu. A Dan
coraz bardziej zdawal sobie sprawe z tego, ze im szybciej opuszcza ten teren, tym lepiej.

Wycwiczone rece Alego przygotowaly poslanie dla niezwyklego pomocnika. Male

urzadzenie ogrzewcze powedrowalo na spod torby. Wokol niego oraz wzdluz bokow torby
Ali owinal wysciolke, pozostawiajac w srodku miejsce dla bracha. Pasy po bokach torby,
sluzace do wkladania na ramiona, wydluzyl tak, zeby pasowaly na Dana. Sam Ali niosl
pojemnik z zaopatrzeniem. Kazdy z nich zabral osobisty mikrofon, ktory przypial do kaptura
kurtki. Dan dodatkowo przymocowal sobie blisko policzka automatycznego tlumacza.

Brach udal sie do swojej rodziny w hamaku i ze stlumionego mruczenia, jakie stamtad

dochodzilo, Dan domyslil sie, ze wyjasnia swoja zblizajaca sie nieobecnosc. Dan nie znal
tresci rozmowy, poniewaz samiec zostawil tlumacza, aby mogli przywiazac go do torby.

Wyruszyli o poranku. Drzwi klatki zastali otwarte na osciez, a mrowkorod, jesli to "cos"

rzeczywiscie bylo jego odmiana, uciekl. Gleboko wyzlobione w gruncie slady wiodly na
wschod i swiadczyly o tym, ze potwor raczej czolgal sie, anizeli szedl.

-Udal sie w kierunku nory - zauwazyl Ali. Sadze, ze spedzenie nocy na zewnatrz w tym

zimnie nie wyszlo mu na zdrowie. Dobre chociaz to, ze slychac, gdy nadchodzi.

-Jezeli to jest mrowkorod przywrocony do swojej wczesniejszej formy... - Dan nadal mial

trudnosci z zaakceptowaniem tej mysli.

-Zatem kto go tutaj sprowadzil i dlaczego? - Ali dokonczyl pytanie za niego. - Jest sie nad

czym zastanawiac. Mozemy, jak sadze, zalozyc, iz nasza skrzynka nie byla pierwsza tego
typu. A takze, ze jej konstruktorzy bardzo spieszyli sie przy zaladunku. Wyglada na to, ze
zmuszeni sa do szybkiego dzialania. Porozumienie Miedzyplanetarne nie mialo nigdy
zadnych klopotow na tej trasie pocztowej. Oznacza to, ze jesli ta droga przywedrowala
kiedys inna skrzynka, to albo lepiej ja ukryto, albo nie bylo na pokladzie zywego towaru,
ktory uleglby zniszczeniu. Lecz w to nie chce mi sie wierzyc. Osadnicy regularnie
sprowadzaja ladunki zarodkow, nie tylko lafsmerow, ale i innych zwierzat.

-- Moga sie nie poslugiwac oficjalnymi srodkami transportu... kimkolwiek sa - zwrocil

uwage Dan.

-To prawda. Na Trewsworld jest tylko jeden glowny port i nie posiada systemu

radarowego obejmujacego cala planete. Nie ma takiej potrzeby. Nie istnieje tu nic, co
przyciagneloby klusownikow, bandytow czy przemytnikow... a moze jednak cos jest?

-Narkotyki - strzelil Dan, podajac pierwsza i najprostsza odpowiedz. Niektore rosliny

sluzace do produkcji srodkow odurzajacych mozna bylo uprawiac na suchym gruncie, a
maly, lekki ladunek byl wart bardzo wiele i przynosil zysk hodowcom i dostawcom.

-Ale po co skrzynka? Chyba, ze w jakis sposob uzywa sie jej do wymuszania wzrostu

roslin. Narkotyki, to moze byc prawdopodobna odpowiedz. Jesli lak, to mozemy stanac oko
w oko z bandytami lubiacymi poslugiwac sie miotaczami. Ale po co sprowadzac
mrowkoroda i przeksztalcac go w potwora? I dlaczego jakis facet przyszedl na poklad w
masce twojej twarzy? Wyglada to bardziej na plan przygotowany specjalnie w zwiazku z
Krolowa. Moglbym lez przedstawic cala mase innych dowodow...

-Woda przed nami... wysoki pisk bracha zadzwieczal w uchu Dana.

-Czy wyczuwasz obecnosc smokow? - Dan zajal sie najpilniejsza w tej chwili sprawa.

-Woda... teraz zadnego smoka. Ale smok potrzebowal wody.

-Jezeli on ich nie czuje skomentowal Ali, gdy Dan przekazal mu te informacje - to znaczy,

ze moga juz nie zyc.

Dan zgodzil sie z ta opinia. Przepychali sie wlasnie miedzy drzewami, a ich stopy tonely w

gnijacej masie opadlych lisci. Zarosla, zbite dotad ciasno, zniknely i droga zaczela opadac.

Odwrociwszy sie. Dan widzial wyrazne slady ich dotychczasowego marszu. Aby wrocic do

lodzi ratunkowej, nie beda musieli korzystac z radarow, ale po prostu pojda po wlasnych
sladach.

Wode, o ktorej mowil brach, zobaczyli tak nagle, ze omal nie popadli w tarapaty. Grunt

konczyl sie niespodziewanie. Stali na skraju przepasci o stromych scianach. W dole wil sie
potok.

-Odplyw z jeziora - powiedzial Ali patrzac z ukosa w kierunku, z ktorego bral poczatek.

Potok byl skuty lodem, ale w samym srodku powstal i waski kanal, ktorym przeplywal

bystry nurt z polnocnego wschodu na poludniowy zachod. Nie bylo widac zadnego smoka.

-Czy teraz je czujesz? - zapytal Dan bracha.

-Nie tutaj. Dalej... poza...

-Ktoredy? Dan probowal uzyskac jakies dokladniejsze wskazowki.

-Ponad woda...

Jesli przekroczyly te rzeke, to rzeczywiscie musialy wzniesc sie na skrzydlach. Nie bylo

innego sposobu przedostania sie na druga strone. Dan nie potrafil zrozumiec, jakim cudem
udalo im sie przezyc w tym zimnie. Chyba, ze sa duzo mniej wrazliwe na lodowaty klimat,
anizeli przypuszczal. On i Ali musieli teraz poszukac jakiegos miejsca, w ktorym mozna by
zejsc w dol przepasci i przerzucic mostek przez strumien. W zasiegu wzroku nie bylo jednak
zadnego takiego miejsca.

Rozdzielili sie wiec w celu sprawniejszego przeprowadzenia poszukiwan. Ali poszedl na

polnocny wschod, w kierunku jeziora, a Dan na poludniowy zachod. Ale rzeka byla wciaz
szeroka. W koncu jednak Dan doszedl do miejsca, w ktorym dojrzal wyrwe w scianie.
Urzadzenie, ktore ja wyrylo, znajdowalo sie na powierzchni rzeki, obrocone dookola wlasnej
osi i zlapane w potrzask grubego lodu. Woda uderzala w jego sciany, pokrywajac kolejnymi
warstwami lodu.

Pelzacz - pojazd przystosowany do poruszania sie po nierownym terenie! W kabinie nie

bylo widac nikogo. Dan nie spodziewal sie znalezc kierowcy, poniewaz wszystko

wskazywalo, ze maszyna tkwi tu od dluzszego czasu. A jednak zesliznal sie w dol po
rozkruszonej scianie skalnej, zeby przeszukac maszyne.

Byl przekonany, ze przy braku specjalnych urzadzen, jakich uzywa sie w porcie, nie ma

szansy uwolnienia pojazdu z potrzasku. Gdyby poziom rzeki podniosl sie nieco, byc moze
woda ponioslaby go dalej. Watpil, ze pelzacz moze im sie do czegos przydac.

Nie byla to maszyna rolnicza, do ktorej przymocowuje sie rozne przyrzady, ulatwiajace

prace w polu. Pojazd byl za to wyposazony w maly swider - obecnie odlamany i skrzywiony
oraz czerpak, z ktorego pozostaly tylko powyginane szczatki. Mogl spelniac role maszyny
gorniczej, i prowadzic poszukiwania na niewielka skale. Z nadzieja, ze znajdzie jakies slady
najblizszego obozu czy osady, Dan ostroznie przemierzal droge po nierownym lodzie.

Kiedy dotarl do pelzacza, otworzyl drzwi kabiny i, pozalowal, ze to zrobil. Wewnatrz

znajdowaly sie dwa martwe ciala, oba spalone miotaczem. Pasek blaszki identyfikacyjnej
zwisal z przodu sterow i Dan energicznie go oderwal. Kiedy... jesli... powroca do portu,
moze jakos przydac sie do wyjasnienia tej smierci... tego morderstwa.

Zamknal drzwi, zabezpieczajac je kawalkiem lodu. Ale zanim odszedl, otworzyl komore

towarowa. Racje zywnosciowe moga im sie przydac, choc Dan nie byl teraz w stanie
zabrac ich ze soba. Najbardziej jednak zalezalo mu na tym, zeby zobaczyc, co lezy w
skrzyni transportowej. Ludzi zabito. A czy ograbiono takze?

Jego podejrzenia okazaly sie sluszne. Pieczec na komorze transportowej zostala

nadpalona, a drzwi na wpol stopione. Skrzynia byla pusta, z wyjatkiem malego kawalka
skaly, lezacego na krawedzi rozbitych drzwi.

Byl on wystarczajaco maly, zeby zabrac go wraz z identyfikatorem. A jezeli mial taka

wartosc, ze trzymano go w zamknietym pojemniku, nalezy sprawdzic, jakie jest jego
znaczenie.

Dan nie potrafil okreslic, od jak dawna pelzacz tkwi w tym miejscu. Ale wnioskujac z ilosci

otaczajacego go wokol lodu, uplynelo juz troche czasu. Kiedy wspial sie na szczyt
przepasci, szedl kawalek po sladach zostawionych przez maszyne, biegnacych rownolegle
do brzegu urwiska. Moglo to oznaczac, ze zejscie w dol nie bylo proba ucieczki, ale ze
maszyna byla prowadzona automatycznie i juz tutaj wiozla martwa zaloge. Czy to jest ta
sama maszyna, ktora pozostawila slady na rowninie? Bylo to prawdopodobne, tyle tylko, ze
Dan musial teraz przerwac swa wedrowke.

-Wzywam Thorsona! Wzywam Kamila! - Sygnal z nadajnika zabrzmial tak ostro, ze Dan az

drgnal. Wracajcie do lodzi ratunkowej, wracajcie do lodzi ratunkowej... natychmiast!

Taki alarm - to niepodobne do Ripa. Chyba, ze stalo sie cos naprawde bardzo groznego!

Mrowkorod? A moze - myslal Dan zawracajac z drogi i patrzac w dol na pelzacz, kiedy mijal
go, biegnac w kierunku lodzi - maja takze dwunogich wrogow? Czy ci, ktorzy zamordowali

zaloge pojazdu, zainteresowali sie teraz statkiem kosmicznym? Czy Rip znalazl sie w takim
polozeniu, ze nie mogl lagodniej przekazac im ostrzezenia?

Brach nie wydal zadnego dzwieku. Jezeli wyczuwal czekajace ich klopoty - tak, jak potrafil

wyczuwac dzialania smokow nie mowil tego. Nagle przez glowe Dana przebiegla inna mysl,
niemal tak samo wstrzasajaca, jak nagle wezwanie ze statku. Wydawala sie
nieprawdopodobna. Kiedy odnalezli brachy osaczone przez, rnrowkoroda, znajdowaly sie
one wewnatrz pola silowego, ktore utrudnilo potworowi atak. Ale i smoki wydostaly sie
przez nie. Pole bylo slabe, to prawda, lecz Ali wyprobowal je i dzialalo. Zatem, w jaki
sposob stworzenia obu gatunkow zdolaly sie przez nie przebic? Kiedy maly Dan mowil do
tlumacza odnalazl klatke, wokol niej byla ochrona. A jednak pokonal ja i otworzyl smokom
drzwi... - Czy wyrazal sie na tyle jasno, ze brach zrozumial? I co rzeczywiscie wydarzylo sie
z polem. Czy stworzenia wylaczyly je, a potem wlaczyly ponownie? Gdyby zrozumialy
zasade jego dzialania, moglyby je wylaczyc. Ale przeciez nie mogly go ponownie wlaczyc
od wewnatrz.

Brach odpowiadal niepewnie, tak jakby sam mial trudnosci z wyjasnieniem procesu, ktory

wydawal mu sie zjawiskiem naturalnym. Albo lez nie dysponowal odpowiednim
slownictwem, aby wyrazac sie zrozumiale:

-My myslimy... jesli rzecz nie jest zywa, mozemy myslec, co chcemy i ona to robi...

Dan potrzasnal glowa. Jesli jego towarzysz dobrze przekazal umiejetnosci brachow, to

znaczy, ze posiadaja one pewna kontrole nad swiatem nieozywionym. Niesamowite! Byl
jednak na to dowod. Brachy przeszly przez pole obronne.

Ale smoki tez. A przeciez jest niemozliwe, zeby i smoki posiadaly te zdolnosc.

-A smoki... w jaki sposob one przedostaly sie przez oslone?

-Maly... kiedy one go zranily... otworzyl im. Pragnely wyjsc, wiec skorzystaly z tego -

padla natychmiast logiczna odpowiedz bracha.

No dobrze, to wszystko pasuje. Pod jednym warunkiem: ze uwierzy sie w umiejetnosci

brachow, polegajace na otwieraniu drzwi sila woli poprzez pole energetyczne. Pojawialo sie
coraz wiecej niezrozumialych kwestii zwiazanych z tymi niesamowitymi zwierzetami - nie,
one nie byly zwierzetami tylko ludzmi, gdyz nalezalo przyznac im to okreslenie, niezaleznie
od tego, jak traktowano je na Xecho.

Dan zobaczyl biegnacego z tylu Alego. Zwolnil i zatrzymal sie, czekajac, az tamten dolaczy

do niego.

-Posluchaj - Dan odlozyl na pozniej pytania dotyczace brachow i pospiesznie przedstawil

Kamilowi historie porzuconego pelzacza, jego zalogi oraz ladunku.

-Sadzisz wiec, ze Rip moze miec gosci? - Ali natychmiast zrozumial. W porzadku,

wejdziemy tam wolno i ostroznie.

Podczas rozmowy zaslaniali kciukami w rekawicach mikrofony, lak ze nic z tego, co

mowili, nie bylo slyszalne dla przypadkowego odbiorcy. Dan zaslonil sie kapturem,
chroniacym przed mroznym powietrzem. Chociaz swiecilo slonce, dawalo niewiele ciepla tu,
na otwartej przestrzeni. A gdy ponownie weszli w cien lasu, nawet to wrazenie jasnosci i
ciepla przepadlo.

Ostroznie podeszli do lodzi ratunkowej. Odetchneli nieco, gdy spostrzegli, ze troche

ponizej, na otwartej przestrzeni, stoi planetolot zwiadowczy z Krolowej. Dan poczul ulge. A
wiec Jellico przyslal po nich... byc moze zakoncza sie ich tarapaty. Uspokojeni, podbiegli do
wlazu.

Wewnatrz czekal na nich Rip oraz Craig Tau, ale trzecim facetem nie byl - jak spodziewal

sie Dan kapitan. Nie byl to takze nikt inny z zalogi Krolowej. A pozbawiona wyrazu twarz
Ripa i chlodna postawa Tau ostrzegaly, ze klopoty sie jeszcze nie skonczyly.

Nieznajomy byl niewatpliwie Ziemianinem, jednak nieco nizszym od czlonkow zalogi,

szerokim w ramionach, dlugorekim. Cechy te podkreslalo futro, stanowiace wierzchnia
czesc jego ubrania. Pod spodem mial zielony mundur, ktory na wysokosci piersi mial
naszyta rozetke, skladajaca sie z dwoch srebrnych lisci, wychodzacych z pojedynczej
lodyzki.

Straznik Meshler, Dan Thorson, obecny szef ladowni, Ali Kamil, asystent inzyniera - lekarz

Tau dokonal prezentacji i dodal wyjasnienie dla towarzyszy z zalogi - straznik Meshler jest
teraz odpowiedzialny za ten okreg.

Dan drgnal. Byc moze mylil sie w ocenie ich obecnej sytuacji. Ale jedna z zasad

postepowania w przypadku bezposredniego spotkania z wrogiem, znana wiekszosci
wolnych kupcow, glosila, ze nalezy wytracic przeciwnika z rownowagi, by ten sie ujawnil. I
nalezy zrobic to w jak najbardziej nieoczekiwany sposob.

Jesli pan reprezentuje prawo, mam do zgloszenia morderstwo, a raczej dwu morderstwa.

Wyjal pasek identyfikacyjny, pochodzacy z pelzacza oraz okruch kamienia, ktory znalazl

zaczepiony na brzegu oproznionej skrzyni.

-Nad rzeka znajduje sie uwieziony przez lod pelzacz. Sadze, ze tkwi tam od dluzszego

czasu, ale wiem tak malo na temat warunkow klimatycznych panujacych na waszej
planecie, ze trudno odgadnac, od jak dawna. W kabinie znajduje sie dwoch ludzi...
spalonych miotaczem. Aby otworzyc zamykana skrzynie przewozona przez nich, ktos ja
nadpalil. To znalazlem zahaczone o drzwi. - Polozyl kamien na polce. - A tu jest karta
identyfikacyjna, wyjeta z koncowki w sterach. - Polozyl pasek metalu obok kawalka skaly.

Jesli miala nastapic wojna na terytorium wroga, to Dan wlasnie ja rozpoczal. Meshler gapil

sie na przemian to na niego, to na dwa znaleziska.

-Musimy takze zlozyc raport - Ali przerwal cisze - jesli Shannon nie zrobil tego jeszcze, o

obecnosci wyjatkowego mrowkoroda.

Meshler w koncu przyszedl do siebie. Teraz jego twarz, poczatkowo bez wyrazu, nabrala

surowosci i zniknelo z niej zaskoczenie.

-Wygladaloby na to - mowil glosem tak lodowatym, jak powietrze na zewnatrz - ze

dokonaliscie bardzo wielu dziwnych odkryc... niezmiernie dziwnych odkryc.

Dan pomyslal, ze straznik mowi w taki sposob, jakby uwazal wiekszosc z tego nie tylko za

nieprawdopodobne, ale wrecz zmyslone. Ale oni posiadali na wszystko potwierdzenie,
dobre, solidne dowody.

Rozdzial 8

Lot wbrew woli

-Jak przedstawia sie sytuacja, szefie? - Dan zignorowal ostatnia uwage straznika i zwrocil

sie do Tau, zrobiwszy wszystko, co lezalo w jego mocy, zeby wytracic przeciwnika z
rownowagi. Chcial po prostu wiedziec, co ich czeka.Odpowiedzi udzielil mu sam Meshler:

Jestescie aresztowani! - powiedzial wyniosle, lak jakby tymi slowami mogl ich pokonac, a

przynajmniej uzyskac przewage nad nimi czterema. Mam dostarczyc was do portu
Trewsworld, gdzie zostaniecie oddani w rece Patrolu...

O co jestesmy oskarzeni?- Kamil nie ruszyl sie od wlazu. Jedna reke zalozyl za plecy i

Dan przypuszczal, ze nadal trzyma dlon na klamce. Bylo jasne, ze Ali nie uznaje przewagi
Meshlera.

-Zniszczenie ladunku, wtracanie sie do poczty, morderstwo... Straznik wyliczal kolejne

punkty oskarzenia, tak jakby byl sedzia oglaszajacym wyrok.

Morderstwo? - Ali wygladal na zaskoczonego. - Kogo zamordowalismy?

Nieznana osobe, ktora pojawila sie na statku rzekl Tau. Jego wczesniejsza pewnosc

siebie oslabla. Oparl sie o sciane i polozyl reke na krawedzi hamaka, w ktorym siedzialy
brachy. - Widziales go martwego skinal glowa w kierunku Dana - swego czasu nosil twoja
twarz...

W tym momencie Meshler zmierzyl przenikliwym spojrzeniem Dana, ktory zrzucil kaptur,

zeby ulatwic rozpoznanie. I po raz drugi szef ladowni zobaczyl zaskoczenie malujace sie na
twarzy straznika. Tau wydal z siebie dzwiek, przypominajacy smiech.

-Jak widzisz, strazniku Meshler, nasza opowiesc byla prawdziwa. I tak samo, jak

pokazujemy ci czlowieka z tymi samymi rysami twarzy co maska, mozemy udowodnic
pozostale zdarzenia. Dysponujemy skrzynka, ktora spowodowala wszystkie klopoty,
rozwijajacymi sie zarodkami lafsmerow, brachami... Pozwolcie, zeby wasi technicy i
naukowcy przebadali te dowody, a przekonacie sie, ze mowilismy prawde.

Cos zatrzeslo sie na ramionach Dana. Dopiero teraz przypomnial sobie o brachu w torbie.

Rozluznil paski i wypuscil na wolnosc towarzysza swej wedrowki, ktory zaraz dolaczyl do
swojej rodziny na hamaku. Straznik Meshler obserwowal to bez slowa.

Po chwili wydobyl z wewnetrznej kieszeni munduru trojwymiarowe zdjecie. Trzymajac je w

rece, podszedl do hamaka, w ktorym znajdowali sie "ludzie" z Xecho i spogladal to na
obrazek, to na brachy. - Sa pewne roznice rzeki w koncu. - Tak jak powiedzielismy.
Slyszales je, a raczej ja, jak mowila odparl Rip. W jego glosie wyczuwalo sie
zdenerwowanie, pozwalajace wnioskowac, ze czas przed przybyciem Alego i Dana nie
uplynal na przyjemnej rozmowie.

-A gdzie znajduje sie la tajemnicza skrzynka? - Straznik nie patrzyl w ich kierunku, ale

nadal przygladal sie brachom. Wyraz jego twarzy wskazywal, ze w dalszym ciagu jest pelen
watpliwosci.

-Zakopalismy ja opakowana bardzo dokladnie odpowiedzial Dan. - Tyle tylko, ze ona z

pewnoscia nie jest pierwszym tego rodzaju ladunkiem, ktory tu przyslano.

Teraz calkowicie skupil na sobie uwage Meshlera. Straznik utkwil w nim oczy,

przypominajace dwa okruchy lodu.

-Macie podstawy, zeby tak uwazac? - zapytal. Dan opowiedzial mu o mrowkorodzie. Nie

potrafil stwierdzic, czy wywarl jakies wrazenie na strazniku, ale przynajmniej nareszcie
mezczyzna sluchal go bez zadnych zewnetrznych objawow niedowierzania.

-Mowisz, ze znalezliscie jego nore? I ze pozostawal pod wplywem promieniowania z

ogluszacza, kiedy widzieliscie go po raz ostatni?

-Juz wczesniej poszlismy po jego sladach do nory - wtracil Ali. - Tym razem wystarczyl

rzut oka, by stwierdzic, ze po oddaleniu sie od klatki poszedl w kierunku swej nory. Nie
tropilismy go ponownie.

-Oczywiscie, ze nie, poniewaz byliscie zajeci szukaniem innych potworow, aby ukryc to,

co tu przywiezliscie. Meshler nie ustepowal. A te potwory... gdzie sa teraz?

-Szlismy za nimi az do rzeki -kontynuowal Ali.- Brach powiedzial, iz przelecialy nad nia,

wiec szukalismy drogi, zeby sie przeprawic. A wtedy zostalismy przywolani z powrotem do
lodzi.

-Brach mowil? odezwal sie Tau. - A skad to wiedzial?

-Twierdzi on, ze odbiera uczucia innych istot. Dzieki temu mozliwa byla ucieczka smokow.

Jedno z dzieci - Dan swiadomie polozyl nacisk na tym slowie - wyczulo ich gniew
spowodowany zamknieciem w klatce i poszlo je uwolnic. Smoki zaatakowaly malenstwo, a
potem uciekly...

Spodziewal sie, ze straznik mu nie uwierzy i zlekcewazy jego wypowiedz. Lecz tamten nie

zrobil tego. Sluchal uwaznie, raz po raz spozierajac na brachy.

-Zatem, oprocz tego mrowkoroda, mamy na wolnosci kilka innych potworow...

-Mamy tez dwoch zamordowanych ludzi wtracil Dan - ktorzy byli martwi na dlugo przed

naszym wyladowaniem na planecie.

-Jesli sa martwi od dawna, jak powiedziales -odrzekl straznik - nie zaszkodzi, jesli jeszcze

troche poczekaja, az ktos sie nimi zajmie. To, czym my musimy sie najpierw zajac, sa te
wasze "smoki".

Odlozyl na bok trojwymiarowe zdjecie i wydobyl mape. Choc miniaturowa, byla tak

wyraznie oznaczona, ze nie bylo zadnego problemu z jej odczytaniem.

-Jezioro - wskazal Meshler. - Skad wyplywa rzeka?

-Stad, jak sadze - pokazal Dan.

-I wasze smoki przekroczyly ja? - Troszeczke za linia rzeki widnialy narysowane

bladozielone znaki. Straznik postukal w nie koncem palca. - Posiadlosc Cartla. Jezeli wasze
smoki zmierzaja w jej kierunku... -Zwinal mape w rulon. - Bedzie lepiej, jesli odnajdziemy je,
zanim tam dotra. To... to stworzenie potrafi je tropic? Jestescie tego pewni?

-Mowi, ze potrafi. Zaprowadzil nas do rzeki - Dan drgnal; nie pozwoli, aby straznik zabral

bracha.

Pomimo wszystko, niewazne jak zmieniony, stwor stanowil nadal czesc ladunku, za ktory

Dan byl odpowiedzialny. Ale Meshlerowi zalezalo na brachu.

-Jestescie aresztowani!

Rozejrzal sie wokol, patrzac kolejno na kazdego z nich swym uwaznym spojrzeniem, jak

gdyby oczekiwal sprzeciwu.

-Jezeli bedziemy czekac na grupe poszukiwawcza z portu Trewsworld, moze byc za

pozno. Znam swoje obowiazki. Jesli posiadlosc Cartla znalazla sie w niebezpieczenstwie,
musze udzielic pomocy. Ale to wy wypusciliscie na wolnosc te niebezpieczne zwierzeta.

Dlatego takze wy macie obowiazek...

-Nie zaprzeczamy temu - odparl Tau. - Zrobilismy wszystko, co lezalo w naszej mocy,

zeby zabezpieczyc port przed skazeniem.

-Wszystko, co lezalo w waszej mocy? Pozwalajac, zeby te smoki zaatakowaly

posiadlosc?

-Nie moge jednak zrozumiec - powiedzial wolno Dan, a jego slowa byly skierowane do

Tau jak one wytrzymuja te niska temperature. Zostaly wypuszczone o swicie.
Spodziewalem sie, ze znajdziemy je zamarzniete. Gady nie znosza zimna...

-Lafsmery - poprawil go Meshler - nie sa gadami i sa dobrze przystosowane do chlodu.

Sa przyzwyczajone do trewsworldzkich zim, zanim zostaja wyjete przy wylegu.

-Alez mowie ci - powiedzial gniewnie Dan - ze to nie sa wcale lafsmery, ale

najprawdopodobniej ich przodkowie sprzeci miliona lat. Z cala pewnoscia sa gadami.
Wystarczy na nie spojrzec!

-Nie mamy podstaw twierdzic, czym sa, a czym nie sa lagodzil Tau. - Dopoki nie bedziemy

mieli mozliwosci przeprowadzenia na nich laboratoryjnych badan specjalistycznych.
Odpornosc na zimno moze rownie dobrze stanowic te ich ceche, na ktora promieniowanie
nie mialo wplywu.

-Nie mamy czasu na tego typu spory! - oswiadczyl stanowczo Meshler. - Odnajdziemy

smoki, zanim spowoduja dalsze klopoty. Najpierw nadam raport. Wy pozostancie tutaj!

Przepchnal sie za Alim i wyszedl przez wlaz, zamykajac go z trzaskiem za soba. Kamil

przemowil do Tau:

-Co naprawde sie dzieje?

-Wszyscy chcielibysmy poznac troche wiecej faktow - odpowiedzial z rezygnacja Tau.

Kiedy wyladowalismy, wiedzieli juz o naszych klopotach... od samego poczatku bylismy
podejrzani. Potem bylismy przesluchiwani w sprawie zgonu na pokladzie... - Ale jak? zaczal
Shannon.

-Co jak? - odparl Tau. - Nic mielismy czasu na zlozenie raportu. Odpowiadalismy zgodnie

z prawda i pokazalismy im cialo. Przekazalem lekarzowi portowemu wyniki moich badan.
Zazadali dokumentow tego nieboszczyka. Kiedy im powiedzielismy, ze poslugiwal sie twoimi
papierami i pokazalismy im te maske, nie dowierzali nam, albo udawali, ze nic wierza.
Powiedzieli, ze nie sadza, aby taka zamiana byla mozliwa bez naszej wiedzy. Uznali tez, ze
oszustwo musialoby wyjsc na jaw w trakcie podrozy. Tu prawdopodobnie mieli racje.
Wychodzac od tych zalozen logicznie przeszli do kolejnego pytania. Co mianowicie sklonilo
tego czlowieka do przedarcia sie na statek.

-Wiec opowiedzieliscie im o skrzynce - uzupelnil Ali.

-Musielismy, poniewaz ludzie z laboratorium dopytywali sie o swoje brachy, a osadnicy o

embriony. Moglismy powiedziec, ze jeden towar nie nadszedl, ale w tej sytuacji nie bylo
sensu twierdzic, ze oba. Jellico domagal sie skontaktowania z Rada Kupiecka. Krolowa
skonfiskowano, a zaloge aresztowano. Wyslali tego Meshlera, zeby was zabral, a ja mam
sie zajac brachami. Zgodnie z prawem handlowym, przy transporcie zywego ladunku
konieczna jest obecnosc oficera medycznego.

-Sadzisz, ze stoi za tym Inter-Solar? - dopytywal sie Rip.

-Nie wierze w to. Duza spolka nie zrealizowalaby tak skomplikowanego planu, zeby

sciagnac klopoty na jakis wolny frachtowiec. I w dodatku wcale nie konkurowalismy z nimi
w sprawie podpisania tego kontraktu pocztowego. Przez lata stanowil on wlasnosc
Porozumienia Miedzyplanetarnego. Nie. Sadze, ze bylismy po prostu pod reka i ktos nas
wykorzystal. Byc moze to samo przytrafiloby sie statkowi Porozumienia, gdyby nadal
kursowal na tej trasie pocztowej.

-Craig - Dan nie sluchal uwaznie, jego mysli zwrocily sie w innym kierunku - ten martwy

czlowiek... czy to mozliwe, ze jego smierc byla zaplanowana? Moze byl przeznaczony na
straty i dlatego nie troszczyli sie, czy przezyje te podroz?

-Moze byc. Tylko dlaczego...?

-Dlaczego, dlaczego i dlaczego? Rip potrzasnal rekami, zdenerwowany iloscia pytan, na

ktore nie bylo odpowiedzi.

Ali podniosl kamien, przyniesiony przez Dana z rozbitego pelzacza. Obracal go w palcach,

przygladajac mu sie uwaznie.

-Trewsworld jest calkowicie planeta rolnicza, prawda?

-Tak sie ja okresla.

-Co z tymi poszukiwaczami z pojazdu, ktorych zamkniety ladunek skradziono? Gdzie

dokladnie znalazles ten kamien? Ali nagle rzucil pytanie pod adresem Dana.

-Byl zahaczony pod stopionymi drzwiami. Sadze, ze ktos wymiotl zawartosc skrzyni w

wielkim pospiechu i przeoczyl ten kawalek skaly.

-Wedlug mnie - Rip ponad ramieniem Alego spojrzal na kamien - wyglada na zwykly

kamien.

-Och, ale ty sie na tym nie znasz. Tak jak nikt z nas. - Ali wazyl skale w reku. - Mam

wrazenie, ze to jest klucz do wyjasnienia tego wszystkiego, ale za malo wiemy, zeby ocenic

jego znaczenie.

Nadal trzymal skale, gdy zgrzytnal otwierany wlaz i Meshler znow znalazl sie w srodku.

-Ty - wskazal na Shannona zostajesz tutaj. Przysla z portu statek strazy, ktory cie

zabierze. I ciebie takze. - Tym razem wycelowal palcem w Alego. Ale ty i ty, i to... to
stworzenie, o ktorym mowicie, ze moze wytropic wasze smoki... pojdziecie ze mna.
Bierzcie planetolot i lapiemy te stwory. Tylko szybko!

Przez moment wydawalo sie, ze Shannon i Kamil beda protestowac. Spojrzeli jednak na

Tau. Chociaz w wyrazie twarzy lekarza nie zaszla zadna zmiana, Dan byl przekonany, iz
otrzymali rozkaz, aby nie sprzeciwiac sie zarzadzeniom Meshlera.

Po raz drugi Dan umiescil bracha w torbie. Ten nie sprzeciwial sie, tak jakby podazal za

tokiem ich rozmowy i znal cel tej drugiej wyprawy. Straznik nie domagal sie, zeby Dan oddal
swoj ogluszacz.

-Najpierw wyruszymy do posiadlosci Cartla - oznajmil Meshler swoim nie znoszacym

sprzeciwu tonem. Zasiadl za sterami i wskazal Danowi miejsce obok siebie. Podczas gdy
szef ladowni ukladal torbe z brachem na kolanach, Tau zajal jedno z tylnych siedzen.

Trzeba bylo przyznac, ze straznik okazal sie doskonalym pilotem. Sprawial wrazenie,

jakby co dzien podrozowal planetolotem. Bez wysilku uniosl statek w powietrze, obrocil go
dziobem na poludniowy wschod i przestawil dzwignie predkosci na maksimum.

Juz po kilku sekundach przelecieli nad rzeka. Potem znow pojawily sie gesto ulistnione

drzewa, przypominajace swoja zielenia jakas wode. Brach siedzial cicho na kolanach Dana
z glowa wysunieta z torby. W kabinie bylo cieplo, wiec nikt z nich nie naciagnal kaptura.
Poniewaz nos bracha wraz z rogiem obracal sie nieznacznie tam i z powrotem, Dan odniosl
wrazenie, ze stworzenie weszy w poszukiwaniu jakiegos okreslonego zapachu.

Nagle brach wycelowal nosem w prawo, bardziej na zachod od ich obecnej linii lotu.

Zapiszczal cienkim glosem i z nadajnika przyczepionego do kaptura Dana rozlegly sie
slowa:

-Smoki, tam...

Meshler, zaszokowany, odwrocil sie od sterow. Nos bracha nadal wskazywal kierunek,

jak gdyby stworzenie odbieralo jakis sygnal.

-Skad wiesz? - dopytywal sie straznik.

Dan powtorzyl jego pytanie.

-Smoki glodne, poszukuja miesa...

Polowanie! No tak, glod odruchem, a u dzikiego stworzenia moze byc bardzo gwaltowny.

Ale lotem kieruje Meshler. Czy zdecyduje sie skorzystac z informacji bracha czy tez bedzie
upieral sie przy utrzymaniu ustalonego kursu? Zanim Dan zaczal namawiac go na
polowanie, straznik zmienil kierunek lotu. Nos bracha, tak jakby rzeczywiscie byl
wskaznikiem polaczonym ze sterami, celowal teraz dokladnie na wprost.

-Posiadlosc - poinformowal ich Meshler. Pomiedzy wystajacymi z ziemi pniami

rozstawiono slupki tworzace dziwne ogrodzenie. Nie bylo zestawione w parkan, ale slupki
rozmieszczono w rownomiernych odstepach. Najwyrazniej stanowily one podpory szczebli
czy poreczy. W swietle popoludnia zobaczyli, ze na wiekszosci z nich siedza jakies
stworzenia, ktore wsciekle miotaja dlugimi szyjami, walczac jednoczesnie miedzy soba.
Lafsmery! - Pozwalacie im biegac swobodnie bez zadnego nadzoru? zdziwil sie Dan,
przypominajac sobie o mrowkorodzie. A byc moze na Trewsworld zyja takze inne
drapiezniki.

Meshler wydal z siebie glos, ktory mozna bylo uznac za smiech.

Maja swoje wlasne srodki obronne. Obecnie ludzie nie wchodza na ich teren nawet z

ogluszaczem. Chociaz, jesli wjechac pelzaczem i prowadzic go wolno, lafsmery zachowuja
sie obojetnie. Ale nie ma zbyt wielu stworzen, ktore bylyby dostatecznie duze czy
wytrzymale, zeby zwyciezyc w walce z grupa lafsmerow.

Kiedy przelatywali wysoko ponad polem bitwy, na ktorym klebily sie okrutne stwory,

siedzacy na kolanach Dana brach zaskrzeczal, choc nie bylo to zadne konkretne slowo.

Dalej liczba lafsmerow zmniejszyla sie. Na ziemi lezaly sponiewierane i martwe ciala. Ale

dwoch mieszkancow grzedy nadal jeszcze dzielnie walczylo. Miotali pozbawionymi pior
glowami, celujac dziobami w swoich wrogow.

Byly to... W pierwszej chwili Dan nie chcial uwierzyc w to, co widzi. Zarodki w momencie

wylegu mialy wielkosc mniej wiecej samicy bracha. A te stwory byly nieco wieksze od
pozostalych lafsmerow. Ich szybkie ataki, ciosy, sposob uzycia szponow, uderzenia
ogonem, lopoczace skrzydla, na ktorych moglyby wzniesc sie tak wysoko, by nacierac na
przeciwnikow z gory, byly typowe dla dojrzalych i zaprawionych w wielu bitwach doroslych.

-One... one urosly! - zawolal zdumiony Dan. Wciaz nie mogl uwierzyc, ze przez jeden czy

dwa dni mogly ulec takiemu przeksztalceniu.

-Czy te stworzenia to wasze smoki? I wy oczekujecie, zebym uwierzyl, ze one sa nowo

narodzone? - Meshler nie dowierzal. Podobnie jak Dan. Ale to byly te same stwory, ktore
umiescili w klatce wowczas o wiele mniejsze.

-To sa one.

Meshler zawrocil planetolot, poniewaz oddalili sie juz spory kawalek od pola bitwy.

Maszyna stanela i Dan pomyslal, ze straznik probuje odstraszyc smoki od pozostalych
lafsmerow. Trzymal ogluszacz w pogotowiu. Nie mogl go jednak uzyc, zanim sie nie
przybliza. Meshler poszperal reka w kieszeni swojego munduru i podal Danowi jajoksztaltny
przedmiot.

-Wepchnij zawleczke u gory - polecil. Kiedy ponownie przelecimy ponad nimi, zrzuc to

najblizej, jak tylko zdolasz.

Jeszcze raz oddalili sie od walczacych stworow. Dan otworzyl okno po swojej prawej

stronic, opuscil bracha pomiedzy kolana, zeby zapewnic mu bezpieczenstwo i wychylil sie,
przygotowany do zrzucenia jajoksztaltnego przedmiotu.

Przy trzecim przelocie Meshler poprowadzil planetolot blizej ziemi. Dan liczyl na to, ze

potrafi wlasciwie ocenic odleglosc. Kciukiem wcisnal guzik znajdujacy sie na szczycie
pocisku i opuscil go w dol. Straznik zwiekszyl predkosc pojazdu. Planetolot wystrzelil lukiem
do przodu z taka szybkoscia, ze Dana wcisnelo w fotel. Po chwili Meshler zaczai zwalniac,
a kiedy statek jeszcze raz zawrocil, osiagneli predkosc, przy ktorej moze nastapic
ladowanie.

Wygladalo na to, ze opuszczenie sie na ziemie w tym miejscu, pomiedzy palikami, na

nierownym terenie, bedzie trudnym manewrem. Ponownie skierowali sie ku zniszczonej
grzedzie. Teraz jednak wokol roztrzaskanych slupow unosila sie zielonkawa mgla.
Rozwiewala sie cienkimi, wznoszacymi sie ku gorze wstegami, by zniknac znacznie powyzej
wysokosci ich lotu.

Stworzenia, ktore kilka chwil wczesniej prowadzily bezlitosna wojne, teraz zgodnie i

spokojnie lezaly na ziemi. Meshler wyladowal na jedynej wolnej przestrzeni, w pewnej
odleglosci od grzedy.

Dan pozostawil bracha w planetolocie i pobiegl wraz z Meshlerem oraz Tau w kierunku

pola bitwy. Jezeli smoki przybyly tu z zamiarem upolowania czegos do jedzenia, to pewnie
lafsmery swoim oporem przyczynily sie do wlasnej zaglady. Lub tez. nie bylo to ze strony
smokow zwykle, bezsensowne zabijanie, ale obrona przed atakiem stworzen, ktore ich nie
docenily.

Smoki i ostatnie dwa lafsmery lezaly tak, jak upadly, lecz nie byly martwe. Opary

wywolywaly mniej wiecej taki sam skutek, jak napromieniowanie ogluszaczem. Meshler
pochylil sie nad nie znanymi mu stworami i przygladal im sie uwaznie.

-Mowicie, ze to sa przodkowie lafsmerow? - w jego glosie pobrzmiewalo wahanie.

Samego Dana rowniez trudno byloby przekonac, gdyby nie widzial ich dwa dni temu
wypelzajacych z pojemnikow.

-Chyba ze nastapila pomylka podczas zaladunku - stwierdzil Tau. Ale sadze, ze to

mozemy wykluczyc. Zostaly przeswietlone w porcie na Xecho... co prawda bez jakichs

szczegolnych badan... ale eksperci na lotnisku nie pomijaja niczego istotnego.

Meshler schylil sie i uniosl skrzydlo stwora, odslaniajac szkielet, pokryty pofaldowana,

przypominajaca gume skora. Gdy je puscil, opadlo z powrotem na luskowate cialo.
Odrazajaca skora rozciagala sie i kurczyla z kazdym parskajacym oddechem gada.

-Jesli wasza magiczna skrzynka jest w stanie zdzialac cos takiego...

-Nie nasza skrzynka poprawil go Dan. - I nie zapominaj o mrowkorodzie. Nasz ladunek

prawdopodobnie nie jest pierwszym tego rodzaju.

-Raport! - Meshler mowil jak gdyby do siebie. - Teraz... - wyjal zza pasa line, zdolna

calkowicie unieruchomic kazdego wieznia.

Uzyl jej doskonale. Solidnie spetal konczyny, ogony, skrzydla i okrutnie uzebione szczeki

smokow.

Zawlekli wiezniow do planetolotu i zaladowali do pomieszczenia towarowego. Meshler

obejrzal dwa z pozostalych przy zyciu lafsmerow. Sadzil, ze te, ktore walczyly do konca,
ocaleja. Ale pozostale byly martwe. Musza zawiadomic o tym nieszczesciu wlasciciela
hodowli.

-Bedzie domagal sie odszkodowania - skomentowal Meshler zlosliwie. A jesli zechce

poprzysiac wam wszystkim szkode rolna...

Dan nie mial pojecia, co to jest szkoda rolna, ale wnoszac z tonu straznika, oznaczala ona

kolejne klopoty.

-My tego nie zrobilismy - odpowiedzial Tau.

-Nie? Nie wyladowaliscie przeciez waszego towaru w porcie... przynajmniej tej jego

czesci... tak wiec jestescie nadal za niego odpowiedzialni. A ladunek dokonal zniszczen...

Czy wystapilismy przeciwko prawu, zastanowil sie Dan. Odpowiedzialnosc za uszkodzenie

towaru to jedno, a odpowiedzialnosc za szkody wyrzadzone przez towar jest zupelnie
czyms innym? Goraczkowo przypominal sobie wszystkie tasmy z przepisami i
regulaminami, ktore przestudiowal podczas lat nauki i sluzby na Krolowej. Czy jakis
przypadek tego rodzaju trafil kiedys do sadu? Nie mogl sobie przypomniec. Byc moze Van
Ryck wiedzialby cos o tym. Ale on jest daleko stad, w innym rejonie galaktyki i nie
wiadomo, kiedy powroci.

-Wybrac najkrotsza droge. Meshler znow zdawal sie mowic do samego siebie. Ale kilka

minut pozniej, zamiast skrecic na wschod, gdyz taki byl jego poczatkowy zamiar, dziob
malego statku sam obrocil sie na zachod.

Meshler krzyknal i grzmotnal piescia w jeden ze wskaznikow na stole sterowniczym.

Wskazowka na tarczy poruszyla sie nieznacznie, ale nie odwrocila sie. Meshler zaczal
szarpac drazki sterow i przyciskac kolejne guziki. Pomimo to ich kurs nie ulegl zmianie.

O co chodzi? - Dan znal sie na sterowaniu planelolotem na tyle, zeby zrozumiec, iz statek

zachowuje sie w taki sposob, jakby jego automatyczny pilot zostal zablokowany na
ustalonym kursie, a straznik nie byl w stanie zlamac blokady i sterowac recznie.

Tau pochylil sie do przodu i jego glowa znalazla sie tuz obok glowy Dana.

-Patrzcie na ten wskaznik! Znalezlismy sie w obszarze przyciagania!

Na jednej z tarcz rzeczywiscie mozna bylo odczytac, ze leca bezwladnie w kierunku

silnego promieniowania.

-Nie moge sie z tego wydostac! - Rece Meshlera osunely sie ze sterow. - Nie da sie

recznie prowadzic.

-Ale jesli nikt nie okreslil tego kursu... i nie... Dan gapil sie na tarcze. Ustawienie, a nawet

trwale zablokowanie automatycznego pilota jest mozliwe. Ale zaden z nich tego nie zrobil, i
chociaz byli zajeci przenoszeniem smokow na poklad, nikt obcy nie mogl podejsc nie
zauwazony do planetolotu.

-Wiazka przyciagajaca - powiedzial z namyslem Meshler ale to jest niemozliwe! W tym

kierunku nic ma nic takiego. Spotkac tam mozna najwyzej kilku wedrujacych mysliwych.
Dopiero znacznie dalej na polnoc znajduje sie stacja doswiadczalna Trosli. I nawet jej
pracownicy nie dysponuja sprzetem, potrzebnym do...

-Za to ktos inny nim dysponuje powiedzial Tau. - I wyglada na to, ze wasza dzika planeta

kryje wiecej, niz przypuszczacie, strazniku Meshler. Tak czy inaczej, jak dokladnie ja
patrolujecie?

Meshler podniosl glowe. Zaczerwienil sie, rozgniewany.

-Dzika jest obecnie polowa obszaru. Opracowano mapy lotnicze naszej planety,

ulatwiajace orientacje. Ale jesli chodzi o kontrole, to mamy malo ludzi i pieniedzy na
rozbudowe bazy. Nasza praca polega przede wszystkim na patrolowaniu i ochronie
posiadlosci. Nigdy nie bylo na Trewsworld zadnych klopotow, zanim...

Jezeli zamierzacie powiedziec, ze zanim my przybylismy - przerwal Dan - to nieprawda.

Nie my stworzylismy potwornego mrowkoroda, ani nie zamordowalismy tych dwoch w
pelzaczu. I to oczywiscie nie my wciagamy w pulapke nasz wlasny statek. Jesli zlapano nas
w obszar promieniowania, jakies urzadzenie musi je wysylac. Tak wiec w tej dziczy kryje sie
wiecej, niz wam wiadomo.

Ale Meshler zdawal sie nie sluchac. Wlaczyl mikrofon i trzymajac go w reku, podawal

serie liter, ktore musialy stanowic jakis szyfr. Powtorzyl je trzykrotnie, za kazdym razem
czekajac na odpowiedz. Potem, poniewaz zadna nie nadeszla, wzruszyl lekko ramionami i
odwiesil mikrofon na haczyk.

Nie dziala? - zapytal Tau.

-Na to wyglada - odpowiedzial Meshler. A planetolot nadal lecial na zachod, w nieznane,

w zapadajaca ciemnosc.

Rozdzial 9

Lowcy ludzi

Mrok gestnial. Dan sie poderwal, zeby wlaczyc swiatla planetolotu, poniewaz Meshler nie

kwapil sie, by to zrobic. Ale straznik zlapal go za reke.-Nie ma potrzeby. Nie chce, zeby nas
zauwazyli - wyjasnil. Dan poczul sie zaklopotany tym mogacym sprowadzic na nich
niebezpieczenstwo odruchem.

-Gdzie jestesmy? Widzisz jakies znane ci miejsca? - zapytal Tau.

-Na poludniowym zachodzie! Zgodnie z naszymi informacjami nie ma tu nic, oprocz dziczy -

odparl Meshler. - Czyz nie powiedzialem tego?

A ta stacja Trosti? - upieral sie lekarz. - Czego dotycza ich badania?

-Przede wszystkim zajmuja sie przekazywaniem okazow zycia naszej planety na inne

swiaty. I okreslaja zasady przystosowania ich do zmienionych warunkow. Ale oni nie sa
warci zainteresowania. Odwiedzalem ich w trakcie moich objazdow. Juz dawno minelismy
ich siedzibe, a poza tym nie maja tam urzadzenia zdolnego do emisji takiego
promieniowania jak to, pod ktorego wplywem sie znalezlismy.

-Trosti - powtorzyl Tau z namyslem. - Trosti...

-Vegan Trosti to nazwisko fundatora. Oplacil budowe i wyposazenie tej stacji

doswiadczalnej - uzupelnil Meshler.

Vegan Trosti! Dan przypomnial sobie setki plotek i setki byc moze prawdziwych

opowiesci, ktore slyszal na jego temat. Byl jednym z tych ludzi, ktorych Ziemianie nazywaja
"urodzonymi w czepku". Kazdy wynalazek, ktory poparl, badanie, ktore sfinansowal,
stawaly sie sukcesem, pomnazajac jego skarby. Nikt nigdy nic dowiedzial sie, jak wielki
majatek zgromadzil Trosti. Co pewien czas przeznaczal ogromne sumy na projekty
badawcze. Jesli ktorys z nich okazywal sie oplacalny - a zwykle tak sie wlasnie dzialo -
zysk wedrowal na szczesliwa planete, na ktorej go realizowano.

Oczywiscie pojawialy sie na jego temat i inne opowiesci ze jego "powodzenie" nie zawsze

wynika z przeprowadzania uczciwych badan, ze prowadzone sa one na dwoch poziomach:
jednym, ktory mozna poddac oficjalnej kontroli, i drugim, ukrytym, wymierzonym przeciwko
spolecznosciom poszczegolnych planet.

Nigdy nie znaleziono najmniejszego dowodu, potwierdzajacego prawdziwosc tych

poglosek. A bogactwo Trostiego wywieralo duze wrazenie. Jezeli wiec popelnil jakies bledy
lub podejmowal nielegalne dzialania, wladze zdawaly sie tego nie dostrzegac.

Ale czy Vegan Trosti zyl rzeczywiscie? Powiadano, ze wystrzega sie rozglosu. Krazyly

opowiesci, ze czesto bral udzial, nie ujawniajac sie, w przygotowywanych przez wlasnych
pracownikow, wyprawach badawczych. Zanim zniknal, przygotowal tak dokladna kontrole
prawna nad swoim majatkiem, gwarantujac w ten sposob wykorzystanie go dla wiedzy i
dobra powszechnego, ze na wielu swiatach traktowano go jak bohatera, prawie polboga.

Pomimo sledztwa Patrolu nie bylo wiadomo, w jaki sposob zniknal. Ponoc kilka lat

planetarnych temu wystapili po prostu jego zastepcy i oglosili, ze prywatny siatek Trostiego
nie wrocil w wyznaczonym czasie, a oni maja wyrazne polecenie, aby w takim przypadku
dokonac podzialu majatku. I zrealizowali to, nie ukrywajac niczego.

Nikt nigdy nie dowiedzial sie niczego o mlodosci Trostiego, rownie tajemniczej, jak jego

smierc. Byl jak kometa, ktora przemknela przez zamieszkana czesc galaktyki, zmieniajac
wszystkie swiaty, do ktorych sie zblizyla.

-Tracimy wysokosc - wykrzyknal nagle Meshler.

-Cos jeszcze... - Tau znow pochylil sie do przodu, tak ze jego glowa i ramiona znalazly sie

tuz obok siedzacej przed nim dwojki.

-Czy widzicie to? - Cien jego reki widoczny w mrocznej kabinie wyciagal sie ku tarczy

rozjasnionej wokol wlasnym swiatlem. Wskazowka na tarczy zadrzala i odchylila sie w
prawo. Slychac bylo brzeczenie, ktore w odczuciu Dana zdawalo sie narastac.

-Co...? zaczal Meshler.

-Przed nami jest zrodlo promieniowania tego samego typu, jak to wysylane przez skrzynke

z Krolowej. Tyle tylko, ze silniejsze. Byc moze wkrotce uzyskamy odpowiedzi na pewne
pytania.

-Sluchajcie... - Dan nie widzial twarzy straznika. Byla tylko plama odznaczajaca sie na tle

ciemnosci, ale w glosie tamtego brzmial ton, ktorego nie znali. Mowicie, ze pod wplywem
tego promieniowania rozne stworzenia cofaja sie w czasie, przybierajac postac swych form
wczesniejszych...

-Wszystko, czym dysponujemy, to dowod w postaci rozwijajacych sie zarodkow i bracha

powiedzial Tau.

-Ale zalozmy, ze wplynie szkodliwie na nas. Czy to mozliwe?

-Nie wiem. Skrzynka zostala przyniesiona na poklad przez czlowieka. Thorson widzial, jak

dotykala jej obca kobieta. Oczywiscie, mogli poslac swojego wyslannika na poklad,
wiedzac, ze umrze. Ale nie sadze, aby tak bylo. Potrzebowali Krolowej, by przewiezc tutaj
swoj towar. A przeciez zaloga, ktora uleglaby uwstecznieniu tak szybko, jak tamte
zwierzeta, nie moglaby sterowac statkiem. Nie bylibysmy w stanie wyjsc z nadprzestrzeni.
Jesli jednak tutaj promieniowanie jest silniejsze, nie jestem pewien...

-I mowisz, ze to promieniowanie jest tego samego rodzaju?

-Zgodnie z tym, co wskazuja przyrzady, tak.

Ale jesli Tau mial ochote cos dodac, nigdy nie dowiedzieli sie tego, poniewaz planetolot

runal nagle w dol. Meshler krzyknal i zaczal szarpac stery - bez rezultatu. Nie potrafil
wydostac statku spod wplywu sily ciagnacej go w kierunku ziemi.

-Zabezpieczenie przedwypadkowe! Dan raczej wyczul, anizeli zobaczyl, jak pilot usiluje

trafic w przycisk alarmowy. Nacisnal taki sani po swojej stronie kabiny. Ile mieli czasu? Czy
wystarczajaco duzo? Ziemia stanowila tylko ciemna mase w oddali i Dan nie mial pojecia,
jak szybko pedza na spotkanie z nia.

Na ciele poczul piane ochronna, ktora siegala mu juz do podbrodka. Postepujac zgodnie z

instrukcja, usadowil sie gleboko w fotelu i zamknal oczy, a przykrycie ochronne szczelnie
wypelnialo przestrzen wokol trzech czlonkow zalogi i bracha. Dan powinien wczesniej
ostrzec tego ostatniego, ale calkiem zapomnial o stworzeniu, ktore siedzialo tak cicho. A
teraz bylo juz za pozno.

Rozluznij sie! Umysl Dana staral sie zapanowac nad nerwami. Rozluznij sie, pozostaw

wszystko urzadzeniom ochronnym! Jesli bedziesz spiety, oslabisz ich dzialanie
zabezpieczajace. Rozluznij sie! W tym momencie skupil na tym cala swoja wole.

Uderzyli o ziemie. Pomimo piany ochronnej, Dan doznal wstrzasu, od ktorego stracil

przytomnosc. Nie wiedzial, ile czasu uplynelo, zanim przyszedl do siebie na tyle, zeby
poszukac po omacku uchwytu na drzwiach kabiny po swej prawej stronie. Musial pokonac
opor otaczajacej go galarety, ale w koncu dosiegna! palcami zasuwy. Ktos jednak otworzyl
drzwi od zewnatrz tak gwaltownym szarpnieciem, ze wyrwal mu zasuwe z reki. Piana
poplynela w kierunku otworu, unoszac Dana ze soba. Ten probowal sie uwolnic, lecz byl
bardzo oslabiony.

Ktos usuwal te warstwe ochronna. Duzy jej pas opadl z glowy i ramion Dana, ktory

otworzyl oczy prosto w oslepiajacy blask latarki. Zamrugal nic nie widzac, ani tez nie
rozumiejac, co sie wlasciwie wydarzylo. Ulegli katastrofie, a potem...

Czyjes rece, dosc gwaltownie, uwalnialy go z ucisku piany. Wydawalo sie, ze komus

bardzo sie spieszy. Kiedy Dan poczul swobode ruchow, zdecydowanym szarpnieciem
zostal postawiony na nogi. Latarka nadal swiecila tak, ze nie widzial, kto go trzyma, ale z
pewnoscia bylo dwoje ludzi. Kiedy juz uporali sie z galareta, obrocili go i zwiazali mu rece za
plecami. Byl unieszkodliwiony.

Mezczyzni popchneli Dana do przodu, a ten uderzyl bolesnie o jakas powierzchnie. Dzieki

temu odzyskal rownowage i rozejrzal sie ostroznie dookola. Zaczal odzyskiwac wzrok.
Widzial niewyrazne cienie dwoch ludzi zajmujacych sie w tej chwili Tau.

Dan przypuszczal, ze napastnikow bylo wiecej, lecz czesc z nich przebywala poza polem

swiatla. Mezczyzni pracowali tak sprawnie, ze wydawalo sie, iz przeprowadzaja
wielokrotnie przecwiczona akcje.

Uwiezili juz zaloge planetolotu. Ale nie odkryli torby z brachem! Czy nie wiedzieli nic o

obecnosci zwierzecia czy tez nie zalezalo im na nim?

Galareta wystawiona na dzialanie powietrza zaczela znikac. A wiec wkrotce brach bedzie

wolny. Moze byc jednak tak przerazony katastrofa, ze... Dan nie wiedzial, czego
spodziewac sie po brachu... ani co sie z nim stanie... Wtem uslyszal loskot czegos, co
moglo byc tylko zblizajacym sie pelzaczem. Mial nadzieje, ze jego towarzysz pozostanie nie
zauwazony.

Z ciemnosci, w krag swiatla latarki wplynela wijaca sie lina. Zahaczono ja pospiesznie o

dziob planetolotu i ten, ciagniety przez pelzacz, ruszyl z jekiem. Danowi nie bylo dane
zobaczyc, co sie dalej dzialo z ich wrakiem. Czyjas reka zlapala go za ramie, odciagnela od
sciany, o ktora sie opieral i zaczela popychac wzdluz niej. Droga byla bardzo nierowna. Dan
potykal sie i gdyby jego niewidoczny straznik, a zarazem przewodnik, nie trzymal go w
uscisku, kilka razy upadlby.

W koncu wkroczyli na polane, na ktorej rozbito obozowisko. W gorze, niby dach, sterczal

wystep skalny. Na trawie stala przenosna kuchenka i lezalo mnostwo roznych narzedzi. Z
ilosci zgromadzonego sprzetu mozna bylo sie domyslac, ze mezczyzni przebywaja tu od
dluzszego czasu i sa dobrze wyposazeni.

Znajdujaca sie tam lampa oswietlala obozowisko. Ustawiono ja na najnizszej mocy, jak

gdyby jej wlasciciele oszczedzali paliwo.

W tym slabym swietle Dan zobaczyl trzech ludzi, ktorzy ich tutaj przyprowadzili. Nosili

zwyczajne, jednoczesciowe kombinezony mysliwskie oraz pasy sluzace do zawieszania
przyrzadow i narzedzi - typowe wyposazenie podrozujacych, zapuszczajacych sie w dzikie
obszary obcej planety. Wszyscy trzej napastnicy byli Ziemianami. Ale ten, ktory wyszedl im
na spotkanie, nim nie byl.

Nalezal do rasy nie znanej Danowi. Byl tak wysoki, ze musial garbic sie i pochylac glowe

pod wystepem skalnym, stanowiacym dach. W swietle lampy jego skora wydawala sie
zolta (nie brazowozolta, jaka moglby miec przedstawiciel jednej ze starozytnych ziemskich
ras orientalnych). Jego oczy i zeby swiecily jasnym blaskiem. Ponadto oczy mial okolone
jakas blyszczaca substancja.

Jego czaszke pokrywaly rzadkie wlosy, pomiedzy ktorymi przeswiecala skora. Ale jego

sylwetka, pomimo ze rece i nogi wydawaly sie nazbyt dlugie, byla podobna do ziemskiej,
okryta kombinezonem mysliwskim.

Dan zastanawial sie, czy Tau, ze swoja wieksza wiedza z zakresu rozpoznawania obcych

istot, potrafilby nazwac te rase. Z jakiegokolwiek swiata pochodzil obcy, bylo oczywiste, ze
to wlasnie on dowodzi obozem. Nic nie powiedzial, ale dal znak reka i cala trojke z
planetolotu ustawiono plecami do sciany skalnej, a potem posadzono tak, by nie widzieli
oswietlonego obszaru obozowiska. W tym czasie dowodca przykucnal przy lampie. W
rekach, przypominajacych pozbawione kosci macki, trzymal mikrofon. Ale zamiast mowic,
uderzal w niego czubkami gietkich palcow.

Zaden z tych ludzi nie przemowil do wiezniow, Meshier takze o nic nie pytal. Dan zerknal

na straznika i zauwazyl, ze mezczyzna przyglada sie scenie tak uwaznie, jakby chcial
utrwalic w pamieci kazdy szczegol.

Nieznajomi nosili ubrania mysliwych. Uzywali tez sprzetu, jaki Dan widywal juz na innych

swiatach u ludzi polujacych dla rozrywki. Ale gdyby wykorzystali lowiectwo jako pretekst i
wkroczyli do dziczy na Trewsworld, posiadajac odpowiednie zezwolenie, towarzyszylby im
przewodnik. Nie bylo go jednak widac. Nie slyszeli rowniez pelzacza, ktory ciagnal
planetolot. Dan przypuszczal, ze ludzi jest wiecej i byc moze maja jakies powody ku temu,
aby pozostawac poza zasiegiem ich wzroku.

Po nadaniu wiadomosci wysoki obcy wyjal dlugi plaszcz z kapturem. Owinal sie nim

dokladnie i ulozyl sie w drugim koncu obozu, pod wystepem skalnym. Po , chwili dwoch z
trojki Ziemian podazylo w jego slady | zapadajac w drzemke. Od chwili, gdy przyprowadzili '
swoich wiezniow, zaden z nich nawet nie rzucil na nich okiem. Trzeci czlowiek pozostal przy
lampie. Na kolanach trzymal line.

Dan znal sie troche na elektronice, ale w tym obozie nie zobaczyl nic, co przypominaloby

skrzynke Krolowej. Ani tez nic, co wskazywaloby na to, ze silne promieniowanie, ktore
sciagnelo planetolot w dol, bylo wysylane wlasnie stad.

Dan byl zmeczony, ale nie na tyle, zeby zasnac w tak niewygodnej pozycji. Gdy spojrzal

na Tau i Meshlera, stwierdzil, ze i oni nie spia. Wartownik przy lampie raz po raz podnosil
sie i przechadzal lam i z powrotem. Przy kazdym takim obchodzie zerkal na jencow. Lecz
znacznie wiecej czasu poswiecal na wpatrywanie sie w mrok.

Przechodzil wlasnie, kiedy Dan zauwazyl ruch na drugim koncu obozowiska. Cos

poruszalo sie tam z wielka ostroznoscia. Bylo to zbyt male jak na czlowieka - nawet gdyby
pelzal. Brach! Dan nie potrafilby wyjasnic, dlaczego wierzyl, ze obcy dotrze za nimi az tutaj.
Duzo bardziej prawdopodobne bylo to, ze stworzenie ucieknie przed zagrozeniem ze strony
istot, ktore z taka latwoscia pokonaly zaloge planetolotu.

Wartownik odwrocil sie i zaslonil Danowi pole widzenia. Kiedy mezczyzna powrocil w krag

swiatla, Dan nie dostrzegl juz niczego.

Jednak nadal ukradkiem spozieral w tamtym kierunku, starajac sie nie odwracac glowy,

aby nie zwrocic uwagi wartownika. Kilka sekund pozniej zobaczyl, ze cos znow przemknelo
miedzy roslinami. Tym razem wybieglo zza zarosli i skrylo sie za druga zaslona - kilkoma
skrzynkami z zaopatrzeniem. Nie mylil sie, ten dlugi, zakonczony rogiem pysk, bez watpienia
nalezal do bracha.

Dan nie potrafil odgadnac, co stworzenie zamierza zrobic (chyba ze zwyczajnie podazal tu

za trojka ludzi z planetolotu, gdyz bliskosc znanych osob dawala mu poczucie
bezpieczenstwa). Byl juz swiadkiem, jak brach uzyl ogluszacza. Ale oni zostali rozbrojeni. I
nawet jesli zostala w planetolocie jakas bron, a brach znalazl ja, nie mialby najmniejszych
szans, gdyby zostal odkryty. Nie bylo zadnego sposobu skontaktowania sie z tym dziwnym
przyjacielem. A jednak Dan zastanawial sie, jak mozna go ostrzec...

Wartownik wstal i wyruszyl na kolejny obchod. Kiedy odwrocil sie plecami, brach wybiegl

na otwarta przestrzen. Poruszal sie tak cicho, jak gdyby byl cieniem. Przykucnal tuz za
plecami Tau. Wyciagnal glowe i rogiem sprobowal rozciac krepujaca ich line!

Nie bylo to latwe. Byla mocna i ustepowala pod naciskiem ostrza noza, ale nie dawala sie

rozciac rogiem.

A jednak Dan widzial, jak brach nieznacznie porusza glowa - najwyrazniej rozszarpywal

wiezy. Tau krzywil sie, tak jakby te wysilki sprawialy mu bol, ale nie poruszyl sie.

Potem ramiona Tau rozluznily sie odrobine i Dan. poczul zdenerwowanie. W jaki sposob

brach rozerwal sploty liny? Tau byl wolny. Na razie nie zrobil jednak nic, aby skorzystac z
tej wolnosci.

Pochylil sie wolno do przodu, odsuwajac jak najdalej od sciany. Dan byl przekonany, ze

brach przeslizguje sie za plecami Tau, aby z kolei jemu udzielic pomocy. I mial racje,
poniewaz w chwile pozniej poczul cieplo puszystego ciala przylegajacego ciasno do niego,
oraz szarpanie i pociaganie za peta, ktore brach zaczal przecinac rogiem. Wkrotce rowniez
i on byl wolny. Teraz Dan odsunal sie nieznacznie, zeby umozliwic stworzeniu dotarcie do
Meshlera.

Wartownik skonczyl swoj obchod i usadowil sie z powrotem przy lampie. Nadal

obserwowal wiezniow, lecz przede wszystkim wpatrywal sie w ciemnosci.

W koncu wstal, podszedl do jednego ze spiacych towarzyszy i obudzil go. Co dziwne,

brutalnie potrzasniety mezczyzna nic nie powiedzial, tylko przejal line i rozpoczal warte przy
lampie. Konczacy sluzbe owinal sie tym samym przykryciem, spod ktorego nowy wartownik
wlasnie sie wylonil. Ich milczenie bylo bardzo dziwne... byc moze nie potrafili mowic?

Brach wysunal sie zza plecow Meshlera i Dan byl pewien, ze len rowniez jest wolny. Ich

wybawiciel przemykal sie, uzywajac ludzi i cieni jako zaslony. Wreszcie ponownie
przykucnal za sterta skrzynek. Wartownik byl akurat w trakcie obchodu. Nagle brach
poruszyl sie. Dan nie widzial dokladnie, co sie stalo, ale cos potoczylo sie z loskotem w
kierunku lampy, przewrocilo ja i swiatlo zgaslo.

Dan i jego towarzysze rzucili sie naprzod, niewidoczni dla wrogow. Przynajmniej taka mieli

nadzieje. Dan nie probowal wstac, ale czolgal sie w strone otwartej przestrzeni.
Dobiegajace go glosy przekonywaly, ze dwaj pozostali uciekinierzy zastosowali te sama
technike.

Oczekiwal, ze uslyszy krzyk wartownika, jakis glos majacy na celu przebudzenie spiacych.

Zamiast tego uslyszal tylko szuranie nogami i gwizd wystrzalu z petacza. Ale strzal go nie
dosiegnal.

Gdy znalazl sie poza obozowiskiem, wstal. Przypadkiem dotknal jakiegos innego

wymachujacego ramienia i poczul pod palcami gladka powierzchnie kurtki termicznej. Zlapal
tamtego za reke i razem, najszybciej jak tylko potrafili, pognali w geste zarosla. Ta
roslinnosc chronila ich przed wystrzalami z petacza. Ale obozowicze z pewnoscia
dysponowali bardziej niebezpiecznymi rodzajami broni... - Tau?

-Tak doszedl do niego glos z boku.

-Gdzie jest Meshler?

-Nie wiem - wyszeptal lekarz.

Bezszelestne przedzieranie sie przez te zarosla bylo niemozliwe. Trzaski towarzyszace ich

przejsciu stanowily z pewnoscia wyrazna wskazowke dla podazajacej za nimi pogoni. Nagle
czyjes rece chwycily Dana i zatrzymaly w miejscu. Zakolysal sie, wymierzajac napastnikowi
cios na oslep.

-Cicho! - Bez watpienia byl to glos Meshlera. - Robcie to cicho... spokojnie!

Szarpnal Dana, a ten pociagnal za soba lekarza, ktorego nadal trzymal za reke. Dan

doszedl do wniosku, ze Meshler musi posiadac niezwykla zdolnosc poruszania sie w
ciemnosci, poniewaz przestali bladzic wsrod zarosli. Nadal jednak wpadali na siebie, gdyz
bez przerwy zmieniali kierunek wedrowki.

Szli dosyc wolno. Dan stale zastanawial sie, dlaczego nie slychac zadnych odglosow

alarmu w obozie. Wtem ujrzeli swiatlo. Najwyrazniej nie tylko ponownie wlaczono lampe, ale
ustawiono ja na wieksza moc. Lecz rosliny zaslanialy juz zbiegow.

Podeszwy ich butow zastukaly o twardsza powierzen nie, a zarosla zniknely. Po obu

stronach pojawily sie jakies ciemne, jednolite sciany. Dan spojrzal w gore. Zobaczyl waski
pas nieba z kilkoma gwiazdami.

Cos otarlo sie o jego kolana. Wyrwal rece z uscisku swoich towarzyszy, schylil sie i

dotknal drzacego bracha. Dan odpial kurtke i otulil nia zmarznieta istote.

-Co to jest? - wyszeptal Meshler.

-Brach... zimno mu. Dan zastanawial sie, jak dlugo stworzenie znosilo okrutne, nocne

powietrze.

-Czy to... on... wie, gdzie jest planetolot?- szept Meshlera byl natarczywy.

Dan zauwazyl, ze brach nadal ma przy sobie tlumacza. Pociagnal za kaptur i zaszeptal do

mikrofonu:

-Ta latajaca rzecz... gdzie ona jest?

-W dziurze... w ziemi. - Ku jego zadowoleniu stworzenie odpowiedzialo natychmiast. Dan

obawial sie, ze brach moze byc wykonczony chlodem.

-Gdzie?

Brach wykrecil sie w jego uscisku i Dan poczul uderzenie w brode, to znaczy, ze

przewodnik wskazuje na lewo.

-Mowi, ze na lewo... w dziurze - zrelacjonowal straznikowi Dan. Meshler ruszyl w tym

kierunku tak pewnie, jak gdyby widzial wyraznie. Ale kiedy Ziemianie potykali sie, spozniali,
zawrocil.

-Pospieszcie sie!

-Pospiech nic nam nie da, jesli polamiemy sobie przy tym kosci - odparl rozsadnie Tau.

-Ale - zaczal Meshler - to jest otwarty teren.

-W ciemnosciach - skontrowal Tau - to moze byc cokolwiek.

-Ciemnosc? Chcesz przez to powiedziec, ze nie widzicie? - w glosie Meshlera odbijalo sie

szczere zaskoczenie, prawie szok.

-Nie w nocy, nie na tyle dobrze, zeby puscic sie szarza przez cos takiego odpowiedzial

Tau.

-Nie wiedzialem. Poczekajcie zatem! - Niewyrazna postac Meshlera obrocila sie. Potem

tuz obok Dana pacnal koniec pasa. - Polaczcie sie razem... ja poprowadze.

Kiedy tylko Dan zlapal pas, a Tau polozyl reke na jego ramieniu, straznik zaczal stapac tak

pewnie, jakby oswietlal sciezke przed soba latarka.

-Nadal tedy? - zapytal w chwile pozniej.

-Tedy? - Dan poslugujac sie tlumaczem, powtorzyl pytanie brachowi.

-Tak. Wkrotce duza dziura...

Dan przekazal te informacje. I wkrotce rzeczywiscie doszli do duzej dziury. Z poziomu, na

ktorym stali, wyrwa wydawala sie ciemnym zaglebieniem wiodacym w nieznane.

-Widzisz cos? - zapytal.

-Zniszczyli planetolot odparl ponuro Meshler. - Ale bedziemy potrzebowali zapasow... o ile

jakies zostawili.

Nagle pas zwisl miekko i luzno w uscisku Dana i Dan uslyszal odglosy, ktore z pewnoscia

oznaczaly, ze Meshler opuszcza sie do planetolotu.

Rozdzial 10

Pulapka

Nie ma w ogole czasu, aby dokonczyc przeszukiwania wraku, Dan zaprotestowal cicho. Z

pewnoscia tamci z tylu wkrotce rozpoczna polowanie, uzywajac lej blyszczacej lampy. A kto
kierowal pelzaczem, ktory przywlokl tutaj planetolot? Ci nieznani czlonkowie grupy wroga
moga wlasnie brac ich w okrazenie!Przypomnial sobie, ze brach potrafi wytropic kogos
wyczuwajac jego uczucia. Z pewnoscia emocje, towarzyszace zamykaniu okrazenia przez
grupe prowadzaca polowanie, beda wystarczajaco silne, zeby obcy mogl je wyczuc.

-Czy nadchodza jacys inni? - zamruczal do mikrofonu tlumacza. Poczul, ze brach poruszyl

sie w jego uscisku i domyslil sie, iz obcy kreci glowa, jak gdyby jego dlugi nos byl
odbiornikiem jakiegos superradaru.

-Z tylu, nigdzie indziej nie...

Rakieta wybuchnie i plomien spali Meshlera! Musza sie stad wydostac, a straznik zostawil

ich w potrzasku i sam poszedl weszyc wokol bezuzytecznego wraka. Jest oczywiste - musi
byc - ze ci, ktorzy wzieli ich do niewoli, nie pozostawili tam w dole zadnej broni. A moze
zostawili? Zalozmy, ze probowali tak zorganizowac caly ten balagan, zeby wygladalo, jakby

statek ulegl wypadkowi. Wowczas z pewnoscia nie spladrowaliby go. Ale we wraku
potrzebne sa ciala...

Chlod przebiegl wzdluz kregoslupa Dana. Ciala byly pod reka, gotowe do wykorzystania w

chwili, kiedy beda potrzebne do uzupelnienia tego kamuflazu. Byc moze przed zamiana
zywych jencow w martwe ciala chcieli zdobyc jakies informacje. A im dluzej ich trojka
marudzi tutaj czworka, upomnial sam siebie Dan (poniewaz jak dotad brach udowodnil, ze
jest naprawde uzytecznym, czlonkiem ich grupy) - tym bardziej staje sie prawdopodobne,
ze plany wroga zakoncza sie sukcesem.

-Musimy sie stad wydostac! Dan oznajmil Tau cos, co bylo oczywiste. Co nam moze dac

to grasowanie Meshlera tam w dole? Wkrotce nas dogonia.

Chcesz sprobowac tego na wlasna reke? - zapytal: lekarz. - Jest oczywiste, ze Meshler

dysponuje niezwykla zdolnoscia widzenia w nocy. O ile ci bandyci nie podzielaja tej
umiejetnosci, dzieki niemu mozemy przebyc szybciej!, trase, po ktorej oni beda mogli nas
scigac tylko bardzo powoli.

-Bandyci? - Dan podchwycil to slowo, ktore za skoczylo go duzo bardziej, niz powinno w

tych okolicznosciach. Bylo przeciez jasne, ze zetkneli sie z nielegalni grupa dzialajaca w
ukryciu. Chociaz bandyci zazwyczaj nie zadaja sobie trudu ukladania drobiazgowych piano
Uderzyc i uciec to zasadniczy wzorzec ich postepowania.

-Czego by tutaj szukali?

-Kto wie? Byc moze Meshler wie, albo przynajmniej powinien. Posluchaj!

Zamarli. Dan wyczuwal napiecie lekarza, kiedy stali tak ramie w ramie obok siebie. Ten

dzwiek nie dobiegal z tylu. Dochodzil z dolu. Wspinajacy sie do gory Meshler? Dan mial
goraca nadzieje, ze taka jest prawda.

-Chodzmy - glos Meshlera zabrzmial tuz pod nogami Dana. Ziemianin ruszyl do tylu i

poczul, ze pas w jego reku zostal szarpniety i naprezyl sie. A potem, holowany tak jak
uprzednio, z reka Tau na swoim ramieniu, szedl za straznikiem. Raz po raz Meshler
wydawal szeptem zwiezle polecenia, ale nie powiedzial, co znalazl we wraku. A jednak na
ramieniu mial przewieszone zawiniatko, co jakis czas uderzajace Dana w reke, ktora
trzymal pas.

Posuwali sie szybciej, niz Dan oczekiwal, chociaz byl tak otumaniony ciemnoscia, ze nie

potrafil powiedziec, w jakim kierunku obecnie wedruja. Jesli wyruszyli z powrotem do lodzi
ratunkowej, z pewnoscia maja przed soba wiele dni wedrowki. Byc moze wiec to, ze
Meshler przeszukal wrak, aby znalezc jakies zaopatrzenie, bylo konieczne.

Stracil poczucie czasu. Raz po raz Meshler przystawal, zeby dac im okazje do zlapania

oddechu. Dan i Tau, na zmiane, niesli bracha wewnatrz swoich kurtek. Kiedy na Dana

przyszla kolej ponownego wziecia na siebie jego ciezaru, maly obcy nie drzal juz, ale
wydawal sie cieply i rozluzniony.

Ziemianin mial wiec nadzieje, ze nie rozchorowal sie on wskutek pobytu w nocnym

chlodzie.

Swit zastal ich w miejscu, gdzie wiatr rzezbil skaly nadajac im niesamowite ksztalty.

Masywne, ciezkie bryly kamienia zawieraly otwory i szczeliny, niektore wielkosci malych
jaskin. Miejsce to doskonale nadawalo sie do tego, zeby sie tu ukryc, a nie tylko zatrzymac
na krotki odpoczynek. Najwyrazniej Meshler wybral je wlasnie z ta mysla.

Dan nie zdawal sobie sprawy z tego, jak bardzo jest zmeczony, dopoki nie przykucnal w

wybranym przez straznika miejscu wglebieniu pomiedzy kilkoma skalami. Wedrowanie w
butach kosmicznych bylo bardzo meczace. Na zadnym ze swiatow nie mozna bylo znalezc
bardziej wytrzymalego i mocniejszego obuwia. A jednak ciezar blach magnetycznych
przymocowanych do podeszew wywolywal uczucie, jak gdyby wokol kostek zostaly
przylutowane masywne bransoletki z zelaza. ;

-Poluznij zapiecia. - Mowiac to, Tau pochylil sie do przodu, zeby odpiac swoje buty. - Ale

nie zdejmuj; ich... nie rob tego, jesli chcesz szybko wlozyc je z powrotem.

Juz samo rozluznienie ciasnych zapiec przynosilo tak wielka ulge, ze Dan westchnal

uszczesliwiony. Meshler otworzyl torbe, ktora zabral z planetolotu. Wyjal jedzenie i podzielil
na cztery czesci, tak by rowniez brach otrzymal swoja porcje.

Jedzenie bylo bardzo pozywne. Czlowiekowi wystarczala niewielka jego ilosc, by mogl

przetrwac. Ale oczywiscie nie zaspokajala apetytu i Dan nadal czul sie glodny. - Idziemy na
polnoc. Jak daleko jest stad do lodzi ratunkowej albo do tej posiadlosci, o ktorej mowiles? -
chcial wiedziec Dan, gdy upewnil sie, ze nic ma juz nic do jedzenia.

-Zbyt daleko... do obu miejsc... zeby dostac sie tam pieszo - zabrzmiala zniechecajaca

odpowiedz Meshlera. - Nie zdolamy tam dotrzec bez odpowiedniego srodka transportu,
jedzac tak niewiele i nie posiadajac broni...

-Wydawalo mi sie, ze mowiles, iz nie ma tu zadnych naprawde niebezpiecznych zwierzat -

nie ustepowal Dan. Nie mogl uwierzyc, ze znalezli sie w tak trudnym polozeniu.

-Jestesmy scigani - przypomnial Tau. - No dobrze, ale skoro nie
mozemy skierowac sie na polnoc, to co robimy?

-Pelzacz... - Meshler zamknal torbe. - A takze to... - Wyciagnal
reke do Tau i Dan rozpoznal przyrzad, ktory umozliwil lekarzowi
wykrycie promieniowania, kiedy znajdowali sie w planetolocie.

-Czy nadal dziala? - zapytal straznik.

Tau obejrzal go dokladnie, a potem nacisnal wylacznik.
Wskazowka natychmiast obrocila sie, wycelowujac dokladnie w
kierunku trzymajacego urzadzenie czlowieka.

-Dziala. A teraz powiedz, gdzie byl ten oboz? Mnie tak sie
pokrecily kierunki, ze nie odrozniam polnocy od poludnia.

-Tam... - Meshler wskazal palcem na lewo z taka pewnoscia
siebie, ze musieli mu uwierzyc.

-Zatem zrodlo promieniowania nie znajduje sie w obozie.

-W zasiegu wzroku nie bylo zadnego sprzetu, ktory sluzylby
temu celowi zauwazyl Dan.

-Skrzynka zajmuje malo miejsca. Mogli gdzies zakopac cos
podobnego do niej. Ale wskazowka pokazuje, ze zrodlo znajduje
sie w tym kierunku... - Lekarz wykonal gest ponad swoim
ramieniem.

-Nie ma zadnego sposobu, zeby stwierdzic, jak daleko stad? -
zapytal Meshler.

-Nie. Mozna tylko powiedziec, ze promieniowanie jest tu

silniejsze.

-Nie jestesmy w stanie przebyc tej drogi pieszo, nawet do
posiadlosci Cartla. - Straznik odchylil glowe do tylu i oparl ja o
skale. A jest to najbardziej wysunieta na poludnie osada. - Byc
moze Meshler, ujawniajac te informacje, po prostu myslal glosno.
- Pelzacz jest powolna i ciezka maszyna. Normalnie uzywa sie go
w poblizu obozu-bazy, gdzie mozna go co rusz kontrolowac.

-Tamci poszukiwacze mieli pelzacz - wtracil Dan.

-Musieli wiec takze miec oboz - odparl ciezko Meshler. - A ten
pod wystepem skalnym - dodal jest tylko tymczasowy. Dlatego...

-Mamy wpasc z powrotem w ich rece? wybuchnal Dan.
Czlowieku, czy ty jestes kosmicznie pokrecony?

-Jestem wyszkolonym straznikiem. - Meshler nie okazal
zdenerwowania z powodu wybuchu Dana. - Tamci ludzie, w
ubraniach mysliwskich... nie sadze, ze sa mysliwymi.

-Nie mamy zadnej broni - przypomnial mu Tau. - A moze
znalazles jakas w planetolocie?

-Nie. Jestem przekonany, ze uwieziliby nas ponownie, gdybysmy
powrocili w tamto miejsce. Ci ludzie beda nas szukac, to prawda,
ale spodziewaja sie, ze kierujemy sie na polnoc. Jezeli pojdziemy
na poludnie i zdobedziemy ten pelzacz - lub inny srodek
transportu mamy szanse. Inaczej... - nie dokonczyl lego zdania.

Zamknal oczy i Dan nagle uswiadomil sobie, ze ta nocna
wyprawa wymagala podwojnego wysilku od straznika, ktory im

przewodzil.

-Czy mam objac pierwsza warte? - Tau spojrzal w kierunku
Dana.

Dan chcial powiedziec, ze nie, ale ogrom zmeczenia, ktore
odczuwal, nie pozwolil mu zaprzeczyc.

-Dobrze zgodzil sie Dan i usadowil sie wygodniej na kamieniu,
mniej wiecej w tej samej pozycji co Meshler, ktory na wpol juz
spal.

Kiedy Tau go zbudzil, by przejal warte, blade, zimowe slonce
stalo juz wysoko na niebie i przygrzewalo lekko. Przypadkiem czy
celowo, Meshler dobrze wybral to zaglebienie na miejsce postoju.
Bylo skierowane na polnocny zachod - w strone, z ktorej mogli
nadciagnac przesladowcy. A jedyna droga, ktora mozna bylo sie
do nich dostac, wiodla przez waski pas otwartej przestrzeni i
wymagala wspinaczki. Sciezka byla wystarczajaco stroma, zeby
mozna zepchnac po niej w dol kilka duzych glazow. Tyle tylko, ze
w poblizu nie bylo takich kamieni - Dan przekonal sie o tym,
kiedy zdretwialy wyczolgal sie z jaskini i przeciagal sie ukryty w jej
cieniu. - W powietrzu lataly jakies stworzonka. Wznosily sie i
opadaly na rozpostartych skrzydlach, ktorymi trzepotaly raz po
raz. Najwyrazniej byly stalymi mieszkancami tej krainy. Wsrod
zarosli nic sie nie poruszalo. Dan zalowal, ze nie ma lornetki,
ktora zapewne zostala w planetolocie.

Meshler byl najwyrazniej zdecydowany wykonac swoj plan
wyruszenia wprost na terytorium wroga. Dan jednak wahal sie. W
chwili, gdy pochylil sie ku wejsciu do ich schronienia, brach
wyczolgal sie spomiedzy Meshlera i Tau. Podszedl do Dana i

usiadl obok niego.

-Czy jest ktos w dole? - powiedzial Dan do mikrofonu
przyczepionego clo kaptura.

Brach obracal dluga glowa, kolyszac nia wolno w prawo i w lewo.

-Nikt nie nadchodzi. Mysliwy tam... - Wskazal na jedna z
krecacych sie, uskrzydlonych istot. - Jest glodny, czeka... ale nic
na nas.

Dan ufal wyczuciu bracha, ale nic na tyle, zeby porzucic swoje
wygodne miejsce i zrezygnowac z obserwowania terenu w dole.

-Niedawno... - kontynuowal brach.

-Co niedawno? - ponaglil go Dan.

-Niedawno byli tutaj ludzie.

-Tutaj! - Dan byl wstrzasniety.

-Nie w tym miejscu, nizej... tam... Brach wskazal ponownie, tym
razem w dol zbocza, na lewo.

-Skad wiesz?

-Smrod maszyny. Danowi zdawalo sie, ze brach zmarszczyl dlugi
nos z wyrazem niesmaku. - Nie teraz... ale kiedys.

-Zostan tu... popilnuj powiedzial Dan do bracha. Nie widzial
sladow zadnej maszyny. A jesli przechodzil ta droga pelzacz,
zostawilby jakies tropy, po ktorych mogliby podazyc. Lepsze to

od podejmowania podrozy w nieznane z urzadzeniem Tau jako
jedynym przewodnikiem.

Przedzierajac sie w dol wzniesienia przedsiewzial wszelkie srodki
ostroznosci. Chociaz Meshler wytknalby mu z pewnoscia
wszelkie mozliwe bledy. Kiedy dotarl do miejsca, o ktorym mowil
brach, stwierdzil, ze stwor mial racje. W ziemi byly glebokie slady
pozostawione przez pelzacz. A na skale widniala plama smaru,
ktora z pewnoscia podraznila wrazliwy nos bracha.

Ktos prowadzil maszyne w tym bardzo nierownym terenie. Trop
rzeczywiscie biegl na poludnie. Nie prowadzil dokladnie w tym
samym kierunku, jaki wskazywal przyrzad Tau, lecz byl z nim na
tyle zbiezny, zeby przypuszczac, iz slad konczy sie w tym
samym miejscu, w ktorym lezy zrodlo promieniowania. Nie chcac
byc zauwazony przez kogokolwiek, Dan przeszedl tylko kawalek
wzdluz sladu.

Krotko po jego powrocie na stanowisko u wejscia do ich
schronienia przebudzil sie Meshler. Wyszedl na zewnatrz i
przylaczyl sie do Dana. Ten opowiedzial mu o swoim odkryciu i
straznik od razu zaczal ostroznie skradac sie w dol. Powrocil
bardzo szybko.

-To nic jest staly szlak powiedzial siegajac po torbe, zeby wyjac
nastepna porcje zywnosciowa. - Pelzacz przejechal tam tylko raz
i mial jakies klopoty.

-Sadzisz tak na podstawie rozlanej plamy smaru? - zapytal Dan.

-To tez... a poza tym jedno z wglebien ma postrzepiona krawedz.
Bardzo mozliwe, ze prowadzono maszyne do naprawy i dlatego

wybrano droge na skroty. - Meshler sprawiedliwie odmierzyl
cztery porcje jedzenia.

Zjadl swoj przydzial i zanim podal tubke z zywnoscia Danowi,
wycisnal jedna porcje dla bracha. Szef ladowni zjadl swoja czesc
i zostawil reszte dla Tau, do czasu, gdy ten sie przebudzi.

-Nic wiecej nie odkryles? - zapytal straznik.

-Nie. On sie z tym zgadza. Dan wskazal na bracha, ktory dlugim
jezykiem oblizywal swoj pysk.

-Wyruszymy, kiedy sie sciemni. Meshler podniosl glowe, mniej
wiecej tak, jak robil to brach, kiedy weszyl. - Dzisiejszej nocy
bedzie jasniej... spodziewani sie pelni ksiezyca...

To nie ma wiekszego znaczenia, pomyslal Dan. Meshler moze
sobie twierdzic, ze noc bedzie jasniejsza, lecz nawet jesli jemu w
czyms to pomoze, dla reszty towarzyszy pozostanie zbyt
mroczna, by poruszac sie swobodnie.

Dan zasnal ponownie i Tau zbudzil go dopiero poznym
popoludniem. Jeszcze raz podzielili sie racja zywnosciowa, a
potem Meshler dal sygnal, zeby ruszac, Slonce czesciowo skrylo
sie za gory, a cienie zlewaly siei z nadchodzacym zmierzchem.

Czekajac na ostrzezenie ze strony bracha. Dan nie zapinal
kurtki, w ktorej niosl przyjazna istote. Jednak tracil przez to
pewna ilosc ciepla. Ruszyli wzdluz slad pozostawionego przez
pelzacz. Zanim sciemnilo sie calkowicie, mineli miejsce, w
ktorym przeryta ziemia swiadczyla o tym, ze maszyna ugrzezla i
aby ja uwolnic, trzeba bylo odkopywac zbity piach. Slady stop

byly zatarte i nie mozna bylo sie domyslic, ilu pasazerow
przewozil pojazd.

Urzadzenie trzymane przez Tau nadal wskazywalo mniej wiecej
ten sam kierunek. Jednakze lekarz utrzymywal, ze moc
promieniowania nie zwieksza sie. Okolo polnocy ostrzegl ich glos
bracha.

-Stworzenia... - rozlegl sie jego pisk w mikrofonie umocowanym
przy kapturze Dana. - Niebezpieczenstwo...

-Ludzie? - zapytal szybko Dan.

-Nie. Podobne do smokow...

Dan powtorzyl to swoim towarzyszom. W slabym swietle ksiezyca
zobaczyl, ze Meshler, ktory kroczyl na czele, uniosl glowe; znow
zdawal sie weszyc.

-Cholerny smrod! - wyrwalo sie straznikowi. Dan odwrocil glowe,
kaszlac i zatykajac nos. To byl naprawde obrzydliwy zapach!
Duzo gorszy od tego, ktory wydzielaly stworzenia, wylegajace sie
w pojemnikach na zarodki, a nawet od smrodu mrowkoroda. I byl
tak wyrazny, jakby stali tuz przy smietniku.

-Jest tam pole silowe. - Tau wyjal przyrzad i zobaczyli, ze
wskazowka drga. Wowczas Dan dostrzegl delikatna, blekitna
mgielke, ktora rozciagala sie dokladnie na wprost nich. Staneli
przed mroczna, splatana masa roslinnosci, ale wczesniej
rozciagalo sie jeszcze pole silowe. W skrytosci ducha Dan byl z
tego nawet zadowolony. Gdyby zanurzyli sie po ciemku w te
mgle... I to niezaleznie od tego, czy Meshler potrafi ich

prowadzic, czy tez nie. A smrod najwyrazniej dochodzil wlasnie
stamtad.

-Slady pelzacza skrecaja w lewo. - Meshler ruszyl wzdluz nich.
Dan z wahaniem zrobil to samo, a kiedy Tan ruszyl na koncu,
szef ladowni wyczul, ze lekarz wcale nie jest z tego bardziej
zadowolony niz on sam.

Jak dotad szli po swego rodzaju szosie, a przynajmniej ubitej
drodze utworzonej przez pelzacze. Albo jedna maszyna
przejechala te trase wiele razy, albo tez jezdzilo tedy wiecej
pojazdow. Poruszali sie rownolegle do mgielki, ktora niklym i
dosc niesamowitym blaskiem oswietlala ich droge. Blaskiem
wystarczajacym do...

To nie Dan sapnal. To wlasnie Meshler, pomimo calego swojego
obycia z dzicza, jeknal i zatrzymal sie tak gwaltownie, jak gdyby
pole silowe wystrzelilo nagle ramie, ktore go zatrzymalo. A Dan
stanal jak wryty.

Mgielka sie poruszyla. Spojrzeli teraz w gore i zobaczyli cos, co
nawet w tym bardzo ograniczonym swietle byloby w stanie
doprowadzic do szalenstwa kazdego zdrowego na umysle
czlowieka. Widzieli to cos tylko przez moment. Po chwili obraz
zniknal i Dan nie byl w ogole pewien, czy rzeczywiscie cokolwiek
widzial, Teraz nie dochodzil do nich zaden dzwiek ani ruch. Co z
tego, kiedy to cos bylo tak straszne, ze nawet gwiezdny
podroznik wzdrygal sie na mysl o ponownym spotkaniu z tym
oko w oko.

-Czy to...? Czy to bylo tam rzeczywiscie, chcial spytac Dan.

Ale Meshler ruszyl tak dlugimi susami, ze pozostali towarzysze,
slizgajac sie i potykajac na porytej kamieniami drodze, musieli
biec, aby go dogonic. Wygladalo tak, jakby ta zawzieta ucieczka
straznik probowal zaprzeczyc temu, co zobaczyl. Zaden z nich
nic nie mowil. Takze brach siedzial cicho.

Mgielka sciany silowej skrecila w prawo, ale kamienista droga
biegla dalej prosto. Po jakims czasie Meshler przystanal, a Dan
uderzyl w jego wysunieta na ksztalt bariery reke. Stali na
szczycie malego wzniesienia. U ich stop znajdowala sie
przepasc, a z jej glebi dochodzil dzwiek plynacej wody. Ale nad
potokiem byl przerzucony most. Oba jego konce oznaczono
swiatlami lamp, ustawionymi na najnizszej mocy. O ile mogli
zobaczyc z tej wysokosci, nie bylo tam zadnego wartownika.
Mogl byc jednak ukryty w jakims niewidocznym miejscu.

-Sa tam ludzie? Dan przemowil do bracha.

-Zadnych ludzi odpowiedzial natychmiast brach.

-Musimy zaryzykowac postanowil Meshler, kiedy Dan przekazal
te wiadomosc. - Bardzo prawdopodobne, ze nie ma innej drogi
umozliwiajacej przejscie na druga strone potoku. Gdyby byla, nie
zadawano by sobie trudu budowania mostu. Pelzacz zazwyczaj
potrafi przeprawic sie przez plytka wode.

Przez caly czas, gdy pedzili w dol zbocza, przekraczali most i
biegli pospiesznie ku upragnionej ciemnosci, Dan czul sie
calkowicie bezbronny i wystawiony na ciosy.

-Jestesmy bardzo blisko zrodla promieniowania - powiedzial Tau,
kiedy gnali po sladach pelzacza. Ale ono jest bardziej na lewo.

Jak gdyby jego slowa byly zakleciem, sciezka takze skrecila w
tym kierunku. Nadal widzieli mgielke, chociaz, ku radosci Dana,
juz nie tak blisko. Droga byla teraz waska sciezka pomiedzy
mrocznymi scianami zarosli. Oczyszczono ja niestarannie.
Wedrowke utrudnialy pozostalosci korzeni i pomiazdzone oraz
polamane pnie mlodych drzew. Musieli poruszac sie tu bardzo
wolno i ponownie zaufac umiejetnosciom Meshlera, widzacego w
nocy i omijajacego wszelkie pulapki.

Nie widzieli stad mgielki, a Dan wciaz przypominal sobie ten
potworny widok sprzed kilku chwil. Pomyslal, ze byc moze to
krotkie spotkanie bylo w gruncie rzeczy czyms gorszym nawet od
walki.

Slad ponownie skrecil i zobaczyli przed soba lampy, jak gdyby
byly drogowskazami. Kiedy zwrocili sie do bracha, ponownie
oswiadczyl, ze nie ma tu zadnych ludzi. Ale Dan wahal sie.
Wydawalo mu sie, ze i Tau podziela jego uczucia. Dla nich ta
wyprawa w mrok, bez zadnego wyobrazenia na temat tego, co
moze ich spotkac, byla kompletnym szalenstwem. Dan
powiedzial to tak stanowczo, jak tylko potrafil.

-Maszyny - zapiszczal brach - maszyny tak... ludzie nie.

-A widzicie odparl Meshler, kiedy Dan przekazal uwage swego
towarzysza. Wejdziemy, wezmiemy pelzacz i wyjdziemy... jezeli
ten stworek nadal bedzie nas ostrzegal.

-Jesli maja podglad na terenie zarosli - powiedzial Tau,
poruszajac urzadzeniem pomiarowym z boku na bok - ukrywa go
tamto promieniowanie.

-Jestesmy zagrozeni upieral sie Dan. Uczucie, iz znalezli sie na
skraju groznej pulapki, nic opuszczalo go i nie chcial ustapic
Meshlcrowi.

-Pojde na zwiady rzekl w koncu straznik. - Zostancie tutaj!

Cien Meshlera opadl na kolana i badal rekoma nierowny grunt.
Tak sprawdzajac droge przed soba, poczolgal sie przez otwarta
przestrzen az do lamp. Nie podniosl sie na nogi, ale wrocil w ten
sam sposob i ta sama droga.

-Zadnego promienia alarmowego. - Skad mozesz miec
pewnosc?

-Sa swieze slady damara. Przeszedl przez brame. Jezeli bylby
tam jakis alarm, przygotowano by go dla istot chodzacych na
dwoch nogach. A przynajmniej wiekszych od damara.

Dan nie wiedzial, co to jest damar prawdopodobnie zwierze. Ale
Meshler byl pewien swego. A skoro takze brach relacjonowal, ze
nie ma przed nimi nic, czego nalezaloby sie obawiac, Dan nie
mogl sie dluzej wahac, opierajac sie wylacznie na przeczuciach.

I oto czolgal sie pomiedzy lampami, choc w kazdej chwili
spodziewal sie uslyszec jakis glos, znow poczuc zaciskajaca sie
na jego ciele line. Byl tak pewien, ze to sie stanie, iz nie mogl
uwierzyc, gdy bezpiecznie dotarl do celu drogi.

-Nic ci sie nie stalo? - Czy w glosie straznika brzmial cien
wzgardy? Jesli nawet tak bylo, nie urazilo to dumy Dana. Na
nieznanych swiatach obowiazywala przede wszystkim zasada
bezpieczenstwa. Zostala ona tak silnie wpojona wszystkim

wolnym kupcom, ze nawet podejrzenie o tchorzostwo nie
skloniloby Dana do wyciagniecia broni w celu udowodnienia, ze
tak nie jest.

Nadal trzymajac bracha w uscisku stwierdzil, ze pomimo
wysilkow trudno mu sie podniesc. Byl jeszcze na kolanach, kiedy
wydarzylo sie wlasnie to, czego tak sie obawial. Chociaz zaden
dzwiek nie rozdarl nocnej ciszy, ani tez nikt nie napadl na nich z
ukrycia.

Nagle cos blysnelo po lewej stronie. Gdy Dan odwrocil sie gotow
do ucieczki, zobaczyl, ze z dwoch stron otacza ich mgielka.

Stali w waskim, slepym korytarzu, ktorego sciany stanowilo pole
silowe. Jego koniec zaczal sie przysuwac, spychajac ich w jedna
wolna droge w dol, na prawo. Sciany zblizyly sie i zatrzasnely.
Teraz nie byl to juz korytarz, ale jednolita sciana, ktora nadal
pchala ich przed soba, tak jakby znalezli sie w sieci, a ten, ktory
ja zarzucil, teraz wyciagal zdobycz.

Rozdzial 11

Bezpieczenstwo - czy...?

Spychano ich na wschod, z powrotem w kierunku miejsca, w
ktorym widzieli to potworne stworzenie. Wlasnie tam...! Nie bylo
jednak zadnego sposobu, by pokonac pole silowe.Jak tego
dokonac? Brachy przedostaly sie przez pole, ustawione w celu
ograniczenia smokom swobody ruchow. Ale tamto bylo bardzo
slabe w porownaniu z tym, ktore ich teraz otacza. To, oceniajac
na podstawie mgielki, jest duzo silniejsze. Jedynym sposobem
byloby wylaczenie jego zrodla. A poniewaz musi sie ono

znajdowac po drugiej stronie sciany, nie sa w stanie tego
dokonac. Jednak Dan ciagle myslal o tym, ze brachy przelamaly
jedno pole. I, jak sie wydaje, zrobily to wylacznie wysilkiem woli.

Cala trojka towarzyszy bardzo niechetnie cofala sie pod
powolnym, choc zdecydowanym, naciskiem mgielki. Na moment
zatrzymali sie pod jednym z. drzew.

-Zadnych alarmow, co? - Dan nie mogl powstrzymac sie od
wypowiedzenia tej uwagi. - Nie potrzebuja zadnego alarmu. Sami
uruchomilismy pulapke. Moze wlaczac sie automatycznie, tak
wiec nie musza sie martwic o nieoczekiwanych i nieproszonych
gosci. Wystarczy pozwolic im wejsc i juz sa uwiezieni.

-Jesli w ogole zalezy im na nich dodal Tau. A ukryta za tymi
slowami grozba mrozila krew w zylach, zwlaszcza ze
podejrzewali, iz znajduja sie obecnie na terenie, po ktorym
wloczy sie tamto okropne stworzenie.

Brach zaczal sie wiercic w uscisku Dana, jak gdyby chcial sie
uwolnic. Wysunal glowe i zwrocil ja w kierunku mgielki. Nie
zaszkodzi sprawdzic, zdecydowal Dan, czy brach potrafi
przedostac sie przez nia. Podzielil sie ta mysla z pozostalymi.

-Pole wokol smokow bylo slabe odpowiedzial Tau. - A to ma
pelna moc.

Brachy dostaly sie do srodka obszaru i wypuscily smoki na
zewnatrz... - Meshler podchwycil mysl Dana. Sadzisz, ze ten
potrafilby zrobic to dla nas? Zatem chodz...!

Zlapal Dana za ramie i popchnal w kierunku pola silowego.

Ta rzecz - Dan powiedzial do mikrofonu tlumacza - jest silna, ale
podobna do tej, ktora byla wokol klatki. Czy potrafisz zrobic w niej
dziure, bysmy mogli wydostac sie na zewnatrz?

Brach wyrwal sie z rak Dana i niepewnym krokiem podazyl w
kierunku mgielki. Szedl z podniesionym nosem, jak gdyby
zamierzal przedrzec sie przez pole torujac sobie droge rogiem.
Ale zatrzymal sie, zachowujac bezpieczna odleglosc. Potem
zaczal wolno kiwac glowa. Byc moze odmierzal obszar, w ktorym
chcial przebic otwor. Kiedy jednak przycupnal na zadzie, z
mikrofonu Dana dobiegl piskliwy glos:

-To jest silne, bardzo silne. Byc moze potrafie zrobic male
przejscie dla siebie... bedzie to wymagalo wiele wysilku. Ale wy
jestescie za wielcy, a ja nie potrafie utrzymac tak duzego otworu
przez dluzszy czas.

Dan powtorzyl to pozostalym.

-A zatem - powiedzial Meshler - to... on... moze sie wydostac, ale
nie my.

-Jest inny sposob - zasugerowal Dan. - Jesli potrafi wydostac sie
i wylaczyc nadajnik pola...

-Bardzo nikla szansa. Meshler nie wierzyl w sukces takiego
przedsiewziecia.

-Nie az tak bardzo... - Tau opadl na jedno kolano. - To jest pole
produkowane przez typowy nadajnik. Mozna zmieniac ilosc
wysylanej energii i to nie jest trudne. Jesli brach potrafi sie
przedostac przez... Dan... - zwrocil sie do mlodszego kolegi - czy

mozna w jakis sposob wytlumaczyc mu, czego ma szukac i co
musi zrobic, jezeli to znajdzie?

-Gdybym mogl mu to narysowac...

-Masz kartke i olowek? - Tau spojrzal na Meshlera - i jakies
swiatlo?

-Jest latarka na pasku. Co do reszty... - Straznik potrzasnal
glowa.

Dan przykleknal obok Tau i zaczal przeszukiwac teren, az w
koncu znalazl maly patyk. Podniosl go z na wpol zamarznietej
ziemi.

-Jest cos - Dan zwrocil sie teraz do bracha co mozna zrobic dla
nas wszystkich.

Stworek obrocil sie i przycupnal pomiedzy Danem a Tau. Dan
wygladzil rekawica kawalek powierzchni. Meshler wyjal mala
latarke na pasku. Zawiesiwszy ja na reku Dana, rozpial i zdjal
wierzchni mundur. Zrobil z niego oslone, pod ktora mogli uzywac
swiatla. Dan przykucnal, probujac przypomniec sobie wyglad
nadajnikow pola silowego. Jak zauwazyl Tau, wszystkie byly
podobne do siebie i proste w obsludze.

-Gdzies... niezbyt daleko... -zaczal Dan, mowiac wolno i
najbardziej zrozumiale, jak tylko potrafil - jest skrzynka. Bedzie
wygladala w ten sposob. - Starannie nakreslil patykiem na ziemi
nadajnik pola silowego. - Na gorze sa trzy klawisze, takie. -
Umiescil je na rysunku. - Jeden bedzie obrocony do gory... w ten
sposob... - Narysowal krotka linie. Pozostale dwa w dol... w takim

polozeniu. Ten, ktory jest do gory - przerwal, zeby wymazac
pierwsza linie i narysowac ja od nowa - trzeba przestawic w dol, a
pozostale dwa podniesc do gory. Ten otworzy nam sciane. Nie
wiem, gdzie znajduje sie ta skrzynka. Byc moze zdolasz ja
odnalezc, a ona bedzie strzezona przez ludzi. Ale to jest nasza
jedyna nadzieja na odzyskanie wolnosci. Czy rozumiesz?

-Rozumiem. Ale czy ty rozumiesz? Nie bylo jasne, o co chodzi
brachowi. Stworzenie mowilo dalej, starajac sie wyrazac tak
samo dokladnie, jak wczesniej wypowiadal sie Dan:

-Ja robie to... wy jestescie wolni. A co wy potem robicie dla
mnie... dla moich?

Uklad! Dan byl oszolomiony. Zapomnial, ze brachy sa towarem i
nie maja zadnego powodu, zeby przylaczyc sie do zalogi na
prawach uczestnika wyprawy. Jesli sie nad tym zastanowic, to
nawet nie zapytali bracha, czy zechce im pomoc. Korzystali z
jego szczegolnych umiejetnosci tak, jakby wykorzystywali
zwierze, za ktore swego czasu uchodzil.

Dan wyjasnil to Tau i Meshlerowi.

-Alez oczywiscie odezwal sie lekarz. - Dlaczego mielibysmy
sadzic, ze dla nas bedzie sie narazal na niebezpieczenstwo?

-Uwolnil nas w tamtym obozie - wtracil Meshler. - Jesli nie chcial
nam pomoc, dlaczego zatem tak zrobil?

-Bylismy mu potrzebni. - Danowi zdawalo sie, ze | zna
odpowiedz. - Chcial, zebysmy zaopiekowali sie nim w
nieznanym, dzikim terenie.

-Zatem i teraz bedzie potrzebowal tej opieki. - Meshler sie
ucieszyl. - Jestesmy skazani na siebie.

-Sytuacja - zauwazyl Tau - nie jest dokladnie taka sama. Tam
byla dzicz, a tutaj gdzies niedaleko musi byc jakis oboz lub
osada. W tej chwili on nie potrzebuje nas tak bardzo, jak my
jego.

-Czego chcesz? - Nie zwracajac najmniejszej uwagi na swoich
towarzyszy, Dan podjal targ z brachem.

-Zadnej klatki... byc wolnym wraz ze swoimi... -Ten odpowiedzial
natychmiast.

Brachy nadal byly towarem. Danowi nie bylo wolno podejmowac
takiej decyzji. Ale z drugiej strony - istot inteligentnych nie
przewozono jako towaru byly pasazerami, niezaleznie od tego,
czy wladze wyrazaly na to zgode, czy nie. A pasazerowie pod
warunkiem, ze nie popelnili zadnego przestepstwa na pokladzie
Krolowej - sa wolni i moga pojsc, dokad chca. Tyle tylko, ze Dan
nie byl zadna wladza i nie mogl podejmowac decyzji. Nie mogl
tez skladac obietnic bez pokrycia. Ryzykuje cala swoja przyszla
kariere bez wzgledu na to, co teraz postanowi. Byc moze
Meshler nie zdawal sobie z tego sprawy. Lecz przekazujac
zyczenie bracha. Dan byl przekonany, ze przynajmniej Tau go
zrozumie.

-Jezeli jest inteligentny - mruknal Meshler - nie ma nic do roboty
w klatce. Powiedz "tak" i niech on nas stad uwolni!

Czy to jest takie proste? Co sie stanie, gdy Dan powie tak, a,
prawnicy handlowi powiedza pozniej nie? Brachy sa towarem, i to

towarem, ktory nie dotarl na miejsce przeznaczenia. Jest
nadawca na Xecho i odbiorca, oczekujacy w porcie. A czy oni
bez protestu zaakceptuja ten uklad z brachem?

-Na co czekasz? Meshler nalegal coraz bardziej zniecierpliwiony.
- Jezeli ten brach potrafi znalezc nadajnik i wylaczyc pole,
wyjdzie na tym lepiej. Czy zdajesz sobie sprawe z tego, ze wraz
z nami moze byc tutaj ten potwor?

Ale Dan nie zamierzal podejmowac pochopnej decyzji.

-Ja powiedzialbym "idz wolno" - probowal starannie dobierac
swoje slowa, aby miec pewnosc, ze brach rozumie - ale sa tacy,
wazniejsi ode mnie, ktorzy moga powiedziec, ze nie mam racji.
Nie moge obiecac, ze oni tego nie powiedza.

Wczesniej, kiedy tylko Dan skonczyl rysowac, Tau wylaczyl
latarke, a Meshler naciagnal kurtke. Dan nie widzial wiec teraz
bracha zbyt dobrze. Dostrzegal tylko tyle, ze stworzenie trzyma
nos wycelowany wprost w niego. Potem nadeszla odpowiedz
obcego:

-Ty nam wspolczujesz. Czy wstawisz sie za nami?

-Zrobie to. Tak samo postapia wszyscy ze statku.

-Potrzeba czegos wiecej.

-Nie moge dawac wam obietnicy wolnosci, ktorej inni moga nie
spelnic. To by byla zla rzecz. Ale wstawie sie za wami.

Zatem zrobie to, co sie da zrobic. Jezeli odnajde te skrzynke...

Brach podszedl do mgielki i potarl ja nosem kilka razy, tak jakby
szukal jakiegos slabszego miejsca. Potem zamarl w bezruchu ze
zwieszona glowa. Tau krzyknal cicho i zlapal Dana za ramie,
zeby przyciagnac jego uwage. Wskazowka na blado oswietlonej
tarczy urzadzenia pomiarowego poruszyla sie, nabierajac coraz
wiekszej predkosci, az zatarl sie jej ksztalt. Pod wplywem na
wpol zdlawionego okrzyku Meshlera podniesli wzrok z powrotem
na bariere.

Dan nie widzial, zeby mgielka rozstapila sie, a jednak brach juz
przez nia przechodzil. Chwile pozniej byl po drugiej stronie.
Obrocil sie i spojrzal do tylu, jak gdyby uspokajajac ich. Potem
pobiegl w kierunku, w ktorym zmierzali, zanim pole zlapalo ich w
potrzask.

-Zostanmy w poblizu poradzil Meshler i wykorzystajmy to jako
oslone skinal glowa w kierunku zarosli.

Nie powiedzial nic wiecej, poniewaz nagle rozlegl sie przenikliwy,
rozdzierajacy cisze nocy, dzwiek. Takiego wrzasku Dan nie
slyszal nigdy w zyciu. Zakryl rekoma uszy i skulil ramiona, jak
gdyby dzwiek ten bolesnie go uderzyl.

Po chwili uslyszeli drugi wrzask i w blasku slabego swiatla
mgielki Dan zobaczyl, ze nie jest jedynym, ktory skulil sie pod
wplywem tego ataku na ich uszy.

-Co... co to bylo? Z pewnoscia Meshler jako straznik tych
terenow musial znac zrodlo tego dzwieku.

-Nic, co znam. Takze Meshler byl gleboko wstrzasniety.

-Pole silowe jest nie tylko pulapka - Tau podsunal im grozbe
tego, co moze ich teraz spotkac - ale prawdopodobnie takze
klatka. I nie sadze, zebym mial ochote spotkac sie z naszym
wspollokatorem.

Byloby duzo lepiej, uznal Dan, gdyby wlasciciele tej klatki przyszli
i zabrali ich jako swoich wiezniow. Bali sie odsunac zbyt daleko
od bariery, gdyby brachowi sie powiodlo, musza byc gotowi, zeby
szybko czmychnac na wolnosc. Ale z tym potworem, z ktorym
zostali zlapani w ten sarn potrzask... musza takze sie zmierzyc.
A nie maja zadnej broni.

-Ogien... pochodnia... To byl glos Tau. Dan uslyszal trzask i
zobaczyl, ze lekarz odlamuje kawalek gesto pokrytej liscmi
galezi.

-Czy masz cos, czym mozemy podtrzymac ogien? Tau zapytal
Meshlera.

-Zielony material... moze sie nie palic - odpowiedzial straznik. Ale
jeszcze raz siegnal w glab torby. - Trzymaj to z daleka od
siebie... w duzej odleglosci...

Dan nie widzial, co wyjal Meshler, ale straznik wydawal sie
zadowolony.

-To jest nasaczone paliwem. Wystarczy jedna iskra i zaplonie
solidnym ogniem. Masz racje, sadzac, ze ogien moze
powstrzymac bestie przed zblizeniem sie. Tyle tylko, ze nie
mamy pewnosci, co sie tutaj wloczy. Swiatlo... latarki... tez jest
do pewnego stopnia skuteczne.

-Brach poszedl w te strone - powiedzial Dan. Jezeli podazymy za
nim, na granicy mgielki...

-Taka sama dobra droga, jak kazda inna - zgodzil sie Meshler.

Jednakze nadal ukrywali sie za zaroslami idac wolno i ostroznie.
Okropny wrzask nie rozlegl sie powtornie. Mimo to Dan ciagle
spodziewal sie, ze jakis potwor wyskoczy na nich z mroku.

Po chwili droga utorowana przez pelzacz skrecila, ponownie
oddalajac sie od mgielki. Zatrzymali sie na jakis czas w tym
miejscu, nic chcac oddalac sie od jedynego miejsca, z ktorego
mogla dla nich nadejsc wolnosc. Pierwszy przerwal cisze Tau:

-Oboz musi znajdowac sie gdzies lam... Dan zobaczyl cien reki
Tau na tle mgielki. Lekarz wskazywal wzdluz skretu drogi.

-Zrodlo promieniowania lezy w tym kierunku. - Nie rozumiem
jednak - powiedzial wolno Dan -jak moze istniec tego rodzaju
urzadzenie, a wladze nic o nim nie wiedza.

Oczekiwal jakiegos, raczej nieprzyjemnego komentarza ze strony
Meshlera. Poniewaz straznik nic nie powiedzial, zrodzilo sie w
nim podejrzenie.

-Ty cos wiesz! - Tau wyrazil slowami mysl Dana. - Czy jest to
projekt rzadowy? A jesli tak...

-Wlasnie. Jesli tak, powinienes wydostac nas stad! Meshler
przenosil ciezar ciala z jednej nogi na druga. Nie widzieli wyrazu
jego twarzy, ale w jego milczeniu krylo sie cos, co wzmoglo
niepokoj Dana. - Czekamy - powiedzial Tau. Tau... Tau powinien

wiedziec, jak dotrzec do prawdy. Lekarz interesowal sie
magicznymi sztuczkami, ktore czesto kontrolowaly mysli. Na
wielu swiatach spotykal sie z istotami obdarzonymi niezwyklymi
zdolnosciami, a takze z oszustami, ktorzy potrafili nabrac nawet
bystrego obserwatora. Na Khatcie, zeby pokonac czlowieka,
ktory uwazal sie za czarodzieja, ukazal mu jego wlasne
zludzenia. Dan, choc byl swiadkiem tego zdarzenia, nie potrafil w
zaden sposob wyjasnic, co zrobil Ta u dla uratowania jego i
kapitana Jellico... a byc moze i calego tamtego swiata, poniewaz
Limbuloo probowal objac nad nim rzady.

Obecnie lekarz nie mial zadnego pomyslu, aby wydobyc z
Meshlera prawde. Musi cos wymyslic. On jeden z calej zalogi
Krolowej moze sprawic, zeby Meshler zdradzil, co wie.

-Obowiazuje zakaz wstepu na to terytorium. - Meshler wyznal
otwarcie

-Ale zaciagnales nas tutaj - zauwazyl Tau. - Czy zgodnie z
rozkazami?

-Nie! Straznik zaprzeczyl szybko i zdecydowanie. - To, co wam
powiedzialem, jest prawda. Nie wydostaniemy sie bez pojazdu.
Jedyna szanse przezycia daje odnalezienie stacji badawczej.

-Stacji Trosti?

Ale zgodnie z wczesniejsza informacja samego Meshlera, lezala
ona na polnocny zachod stad. Dan pozostawil Tau zadawanie
pytan.

-Ich dodatkowej siedziby, a nie glownej. Jej istnienie jest objete

scisla tajemnica. Wiemy tylko, ze dziala, nie wiemy jednak, gdzie
sie znajduje...

-Nie wiecie tez, co oni tam robia - dodal Tau. Czy przypadkiem
nie wykorzystales naszego polowania na smoki, zeby troszeczke
rozejrzec sie w tym terenie? Jesli tak, z, czyich rozkazow?

-Przypuszcza sie, ze Rada wie, ale nasz miejscowy zarzad...
wydaje nam sie...

-Ze wy takze powinniscie byc dopuszczeni do wszelkich
tajemnic? Zastanawiam sie - glosno myslal Tau - czy nie kryje sie
za tym cos wiecej anizeli zwyczajna wojna pomiedzy wladzami.
Nic dziwnego, ze mielismy klopoty po wyladowaniu. Ktos... ktos
wazny... spodziewal sie, ze przywieziemy to, co zrzucilismy do
lodzi ratunkowej. Czy tak bylo?

-Nie wiem - glos Meshlera stal sie szorstki. Albo ogarniala go
wscieklosc i nie chcial dzielic sie swoimi myslami, albo tez
rzeczywiscie byl zbity z tropu.

-A co to byla za grupa mysliwska? No i nasz planetolot zostal
uwieziony w obszarze promieniowania... ale czy rzeczywiscie tak
bylo?

-Tak! A na temat tamtych mysliwych nie wiem nic wiecej od was.
- Jego wybuch byl bardzo gwaltowny. - Wiem tylko, ze to jest
teren objety scisla tajemnica.

-A jednak pozwoliles nam wyslac bracha, zeby wylaczyl nadajnik
pola - nie ustepowal Tau. - A to oznacza jedno z dwojga: albo
wiedziales, ze mu sie nie powiedzie, albo podejrzewales, ze...

Ale lekarz nie dokonczyl zdania. W gaszczu za nimi rozlegl sie
trzask. Jednoczesnie poczuli ten sam smrod, ktory wczesniej
doprowadzil ich niemal do wymiotow. Bylo oczywiste, ze to
stworzenie, ktore widzieli przelotnie, wlasnie poluje i zmierza w
ich strone. Ale czy zdola ich pokonac...

-Zawracamy! - Meshler zlapal Dana za ramie i pociagnal za soba.
- Pospieszcie sie!

I znow musieli zaufac zdolnosci straznika do sprawnego
poruszania sie w ciemnosci, gdyz mgielka po lewej stronie
swiecila bardzo blado. Szli tak szybko, jak tylko mogli, ale coz z
lego, kiedy pozostawali daleko od celu.

Dan trzymal reke w gorze, zeby ochronic twarz i oczy przed
uderzeniami twardych galezi. Podarly juz jego kurtke, a z
policzka, w ktory wbil mu sie kolec, ciekla krew. Potem wyszli
spomiedzy gestych zarosli na otwarta przestrzen, ktora oswietlal
ksiezyc, a grunt byl tutaj wystarczajaco rowny, zeby po nim biec.

-Na prawo! polecil Meshler. Dan posluchal, ale glownie dlatego,
ze sam takze zobaczyl cos czarnego i wysokiego wznoszacego
sie nad powierzchnia. Nie byla to roslina, ale jakas budowla. Tuz
za nimi rozlegal sie ten potworny ogluszajacy glos.

Meshler dopadl najblizszego slupa podpierajacego budowle,
podskoczyl do gory i zlapal sie mocno jakiegos wybrzuszenia,
ktorego Dan nie widzial. Wspial sie szybko, a wtem cos polecialo
w dol z. taka sila, ze przycisneloby Dana do ziemi, gdyby upadlo
kilkanascie centymetrow blizej. Tau zlapal ten przedmiot.

-Drabina! - wysapal i od razu zrobil z niej uzytek. Dan deptal mu

doslownie po pietach. Lekarz znalazl sie u gory i przeskoczyl
ponad murem otaczajacym wierzcholek budowli. Po chwili Dan
wsliznal sie za nim. Skulil sie przy scianie, podczas gdy straznik
zlapal drabine i gwaltownie wciagnal ja do gory.

Dan ostroznie przekradl sie ku krawedzi i wypatrywal w watlym
swietle ksiezyca, co nadejdzie w slad za nimi. Pojawilo sie
zgarbiony ksztalt, wygladajacy jak ciemna plama. Z
podwyzszenia trudno bylo ocenic jego rozmiary, ale Dan
przysiaglby, ze stwor jest kilkakrotnie wyzszy od niego. Chociaz
wyszedl z ukrycia na czterech nogach, stanal teraz na dwoch i
powlokl sie ku nim ze swobodnie zwisajacymi przednimi lapami.

Stworzenie nie podnioslo glowy na tyle wysoko, zeby Dan mogl
zauwazyc cos wiecej, oprocz ciemnej, poruszajacej sie plamy.
Wlasciwie Dan byl nawet z tego zadowolony, gdyz sama
sylwetka stworzenia swiadczyla o tym, ze maja do czynienia z
potworem z nocnego koszmaru, a jego smrod przyprawial o
mdlosci.

Od czasu do czasu to "cos" opadalo na cztery lapy i Dan
pomyslal, ze prawdopodobnie nie poluje przy pomocy wzroku,
ale posluguje sie wechem. Najwyrazniej ich szukalo. W koncu
doszlo do podstawy budowli. Jezeli dostanie sie na jej szczyt, jak
zdolaja je pokonac? Choc nie potrafil ocenic, jaka sile posiada
ten stwor, bylo w nim cos, co mowilo mu, iz jest groznym
przeciwnikiem nawet dla uzbrojonego czlowieka. Meshler wspial
sie bez drabiny. Czy "cos" tez potrafi to uczynic?

Nagle pod nimi rozlegl sie przerazliwy wrzask, a budowla
zadrzala nie od halasu, ale dlatego, ze potwor z ogromna sila
walnal w jedna z podpor. Dan nie osmielil sie wychylic na tyle,

zeby zobaczyc, co sie dzieje na dole. Czul jednak, ze stworzenie
probuje przewrocic najblizszy z czterech filarow podpierajacych
ich kryjowke. Ciosy i szarpniecia byly tak silne, ze konstrukcja
bez przerwy drzala i kiwala sie.

Gluchy odglos... szarpniecie... gluchy odglos! Stworzenie nie
ustawalo. Jak dlugo potrwa, zanim budowla upadnie wraz z
nimi? Tutaj, u gory, zrozumieli, ze przegrali. Jednakze
wspinaczka na szczyt tej konstrukcji wydawala sie byc jedynym
mozliwym schronieniem.

-Popatrz! - Tau polozyl Danowi reke na ramieniu i obrocil go
nieznacznie. Lekarz takze lezal, jak gdyby sadzil, iz maja w ten
sposob wieksza szanse na przezycie.

Patrz? Gdzie? Na co? Na ludzi z Patrolu zdazajacych im na
ratunek? Takie akcje widzial jedynie na filmach.

Ale w rzeczywistosci w miejscu, lub blisko miejsca, z ktorego
wczesniej wynurzyl sie potwor, zobaczyl zielonobiala, swiecaca
sie plame.

Rozdzial 12

Ukryta baza

Budowla drzala. Dan zastanawial sie, jak dlugo jeszcze potrwa,
zanim konstrukcja rozpadnie sie w gruzy. Tymczasem tamta
blyszczaca, zielonkawa plama przyblizala sie.Plyniecie bylo
najlepszym okresleniem sposobu, w jaki sie posuwala. Nie miala
stalego ksztaltu, jak gdyby byla zbudowana z jakiejs polplynnej
substancji. Im byla blizej, tym mniej przypominala jakakolwiek

znana Danowi zywa istote.

Inny, rownie obrzydliwy zapach zaczal sie teraz mieszac ze
smrodem wydzielanym przez pierwszego przybysza. Ten nagle
przestal walic w podpore i wrzasnal ponownie. Ze swojego
podwyzszenia uciekinierzy nie widzieli znajdujacego sie w dole
potwora. Dan domyslil sie jednak, ze ten nie wita z radoscia
zblizajacego sie stwora.

Ogromna plynaca masa swiecila, co sprawialo, ze byla widoczna
w ciemnosci. Jest - ocenil Dan - mniej wiecej wielkosci rozbitego
planetolotu. Drgajaca plama, zblizajac sie do budowli, wysuwala
od czasu do czasu biale, jasniejsze od podstawowej barwy jej
ciala, wypustki. Wszystkie one kierowaly sie w jedna strone i
celowaly w ryczacego potwora. Pojawialy sie jednak tylko na
krotka chwile, a potem na powrot ginely w glownej masie.
Wygladalo na to, ze ich wystawianie wymaga od nowo
przybylego ogromnego wysilku, na ktory potrafi sie zdobyc tylko
przez krotki czas.

Pierwszy potwor wrzasnal raz jeszcze, ale ani nie rzucil sie do
ataku, ani nie uciekl. Wygladalo to tak, jakby wahal sie, nie
bedac calkowicie pewnym, ktory sposob postepowania okaze sie
bezpieczniejszy.

Plama w mgnieniu oka pokonala otwarta przestrzen. Pojawialo
sie na niej coraz wiecej wypustek, ktore wydluzaly sie, stawaly
coraz ciensze i przeksztalcaly w wyraziste, ostre zakonczenia,
coraz bardziej przypominajace macki. Nadal jednak utrzymywaly
sie tylko przez krotka chwile.

Potwor znow ryknal i jak sie zdawalo - podjal decyzje. Ruszyl

naprzod, na prawo, z blyskawiczna predkoscia. Uderzyl ciemna
lapa w poprzek plamy i odcial przynajmniej ze trzy macki. Te,
upadlszy na ziemie, zaczely sie poruszac i polaczyly sie w mala,
samodzielna bryle. Ale potwor nie zwrocil na to najmniejszej
uwagi. Obrocil sie i uniosl przednie lapy, wymachujac nimi
zawziecie. W tym czasie plama zmienila kurs i skierowala sie
wprost na niego. Wprawdzie poruszala sie teraz wolniej, ale z
widoczna zacietoscia.

Jeszcze raz pierwszy przybysz blyskawicznie zaatakowal.
Odcinal lapami biale wypustki i odrzucal je na bok. Fragmenty te
znow polaczyly sie i utworzyly mniejsze cialo, ktore - jak
poprzednia nowo powstala istota -ruszylo w kierunku potwora.

Ten stal obecnie twarza w twarz nie z jednym przeciwnikiem, lecz
z trzema, choc dwaj przybyli teraz wydawali sie duzo mniej
niebezpieczni niz glowne cialo. Stworzenie znow zaatakowalo
dwukrotnie, raniac swojego przeciwnika i za kazdym razem
powstawal nowy, chociaz duzo mniejszy, wrog.

-Biora go w okrazenie! - wykrzyknal Meshler. - Sadzi, ze zabija
przeciwnika, ale w rzeczywistosci zamyka samego siebie w
pulapce.

Straznik mial racje. Bylo juz osiemnascie plam. Potwor nie
atakowal z taka sama predkoscia jak na poczatku. Widocznie byl
zmeczony, bo jego sily zostaly juz wczesniej nadszarpniete przy
zmaganiu sie z podpora budowli. Albo tez stal sie ostrozny, gdyz
zaczynal rozumiec, o ile posiadal umysl zdolny do myslenia, ze
jego wysilki wpedzaja go tylko w coraz wieksze
niebezpieczenstwo.

Obecnie glowna plama byla co najmniej o polowe mniejsza niz w
chwili, kiedy wplynela na otwarta przestrzen. Ale podczas gdy
ona kurczyla sie, przybywalo jej potomstwa. Teraz najwiekszy z
nowych kleksow zaczynal sam wytwarzac krotkie, machajace
macki, a wszystkie wyciagaly sie w kierunku stworzenia, wokol
ktorego plamy zbudowaly ciasny pierscien.

Nastapila przerwa w tej niesamowitej walce. Potwor przycupnal w
bezruchu, ciagle skierowany przodem do pierwszego Kleksa.
Pozostale nie poruszyly sie. Zamiast tego zaczely teraz machac
na wszystkie strony mackami, ktore wysunely, celujac w swojego
wroga. Macki stawaly sie coraz ciensze. Wily sie w powietrzu na
wszystkie strony. Lecz wkrotce okazalo sie, jaki jest w tym cel.
Dwie macki, nalezace do osobnych, mniejszych plam, zetknely
sie. Kleksy natychmiast zlaly sie i z dwoch staly sie jednym -
cienkim i bardziej trzymajacym sie ziemi. W ich slady poszla
reszta mniejszych plam. W ten sposob pierscien wokol ich wroga
prawie zamknal sie, z wyjatkiem miejsca bezposrednio przed
potworem, gdzie spoczywala rodzicielska plama. Byc moze
bezruch glownego kleksa mial na celu uspienie czujnosci ofiary.
Tak sie przynajmniej wydawalo, poniewaz pierwszy swiecacy
przybysz najwyrazniej nie zauwazal lub nie troszczyl sie o swe
potomstwo lezace teraz nieruchomo na ziemi.

Dan nie wiedzial, co stanowilo sygnal do podjecia dalszej walki,
ale dwa wolne konce pierscienia poderwaly sie, aby polaczyc sie
z rodzicem. Pierscien przewrocil potwora, wrzeszczacego i
machajacego lapami, na plecy. A glowna istota uniosla polowe
swego cielska, a potem opadla miazdzac jenca. Ten probowal
dzwignac sie, lecz zakolysal sie jedynie otoczony, teraz
calkowicie polaczonym, pierscieniem.

Chociaz pokonany, potwor nie poddal sie. Plama wirowala wokol
niego zmieniajac bezustannie ksztalt, gdy zmagajacy sie w jej
wnetrzu potwor szarpal sie i walil na oslep. Ale szamotanina
stopniowo ustawala. Kleks zaciskal sie, kurczyl, malal, az w
koncu stal sie nieruchoma kula.

-Trawi - powiedzial Tau. - No dobra, to zobaczylismy, jak wyglada
walka potworow.

-Co to jest? Dan, szukajac wyjasnienia, zwrocil sie do Meshlera,
ktory powinien cos wiedziec na lemat miejscowych, dzikich istot.

-Nie wiem. - Straznik, oslupialy, nadal gapil sie na kule. - To nie
jest zwierze stad. Nie pierwszy tego typu przypadek... To sa
dwa... trzy, jesli liczyc to, co ono zjada - powiedzial Dan. Tamten
mrowkorod i te dwa. Mrowkorod z pewnoscia pochodzil z
odleglego swiata. A te byc moze tez.

-Ale - Meshler z wyraznym wysilkiem odwrocil glowe -
sprowadzanie obcych istot bez zgody wladz jest sprzeczne z
prawem. Ludzie z Trosti nie...

-Kto powiedzial, ze zostaly sprowadzone? A jezeli tak, to czy w
takiej formie? - zapytal Tau. Jesli oni maja skrzynke, te potwory
moga byc wynikiem procesu uwstecznienia zupelnie innych
stworzen. Oczywiscie, ludzie z Trosti ciesza sie dobra opinia, ale
czy jestes calkowicie pewien, Meshler, ze to jest czesc ich
badan?

-To jest obszar pod zarzadem Trosti, objety scisla tajemnica -
powiedzial wolno straznik.

-Rozkazy mozna niekiedy wydawac w celu ukrycia czegos rzekl
lekarz, wyrazajac cos, czego wolni kupcy nauczyli sie juz dawno.

-Po co komus potwory? - Dan spojrzal na swiecace plamy, a
potem w ciemnosc. Pragnal zapomniec o przebiegu
obserwowanej walki, chociaz nie darzyl sympatia bestii, ktora
przegrala.

-Byc moze nie potwory dla nich samych przyznal Tau. Te
prawdopodobnie powstaly w wyniku przeprowadzenia jakichs
badan naukowych przy uzyciu promieniowania. Ale takie
promieniowanie mozna zastosowac takze w inny sposob.
Zalozmy, ze ktos ukryl taka skrzynke w jakiejs posiadlosci. Jak
dlugo osadnik potrafilby wytrzymac z nia, gdyby jego zwierzeta
zaczely zmieniac sie w takim stopniu i tak szybko? To doskonaly
sposob, aby wykonczyc osadnikow. Albo tez, gdyby potrafili za
pomoca tego promieniowania wplywac na istoty ludzkie...

Dan usiadl prosto. Tau dal wyraz obawom, ktore on sam
podzielal. Ale Meshlera bardziej zainteresowala pierwsza czesc
rozwazan lekarza.

-Dlaczego chcieliby pozbywac sie osadnikow?

-Wiesz wiecej ode mnie na temat swojej wlasnej planety. Zapytaj
wiec o to samego siebie. Zastanawiam sie, czy to stworzenie
potrafiloby sie wspiac tutaj. - Tau obserwowal plame. - A takze,
jak dlugo trwa, zanim on po takiej porcji pozywienia...

Dan podniosl sie. Na jego rodzinnej planecie zyly wielkie gady,
ktore zjadlszy duzy posilek byly potem ospale przez wiele
nastepnych dni. Nie mozna wprawdzie oceniac nieznanych

stworow na podstawie tego, co wiadomo o innych gatunkach, ale
mogli oczekiwac, ze maja tu do czynienia wlasnie z takim
przypadkiem. Odwrocil sie, zeby poszukac mgielki pola silowego.
Powinni widziec ja stad i ustalic droge, na wypadek, gdyby
brachowi udalo sie zlikwidowac pole promieniowania.

-Nie ma zadnego powodu... - Meshler nadal rozmyslal o
problemie osadnikow. - Nie ma zadnego powodu do wypedzania
ich. A Rada z pewnoscia nic nie wie na temat takiego... tego
dzialania.

W porzadku. Wydostanmy sie stad, to bedziesz mogl im
wszystko o nim opowiedziec - odparl Tau. - Czy pole nadal jest
wlaczone? - zapytal Dana.

Tak - rzadka mgielka pozostawala nie naruszona. Ile czasu
uplynie, zanim beda musieli uznac, ze brachowi sie nie
powiodlo? A ile, zanim kleks podniesie sie, szukajac pozywienia?
Czy potrafi sie wspinac? Dan wolal nie domyslac sie tego.
Pomimo to jego umysl nie przestawal mu podpowiadac, ze nie
ma zadnego powodu, zeby podejrzewac, iz nie potrafi.

Sprobowal skupic sie na najwazniejszej w tej chwili sprawie -
okresleniu najblizszego punktu mgielki. Uznal, ze lezy on w
kierunku polnocnym i przekazal te informacje towarzyszom.

-Pozostaje pytanie, czy zostajemy tutaj, czy probujemy dotrzec
do pola, zanim nasz gosc zbudzi sie ze swego poobiedniego snu
- powiedzial Tau. Zastanawiam sie, ile kolejnych niespodzianek
czeka nas jeszcze.

Dan nie sluchal dalej, gdyz zobaczyl, ze mgielka drgnela. Czy

brachowi udalo sie? Ale bariera nie zniknela. Jednakze po chwili
nastapilo drugie drgniecie, a potem pole silowe zniknelo.

-Wylaczone!

Ruszajmy sie! - Tau schylil sie i podniosl cos, co Meshler polozyl
obok swojej torby. Byla to pochodnia zrobiona z galezi. Lekarz
zwazyl ja w jednej rece, jak gdyby ocenial jej przydatnosc jako
broni, a nastepnie wepchnal pniak za pas.

Dan prawidlowo okreslil polozenie najblizszego punktu lezacego
poza oddzialywaniem pola. Ziemia byla tam wyrownana i
umozliwiala szybsze poruszanie sie. Rzucil ostatnie spojrzenie
na swiecaca plame, ale ta pozostawala tak spokojna, ze mozna
by ja uznac za skale.

Zrzucil drabine na zewnatrz, uslyszal, jak jej ciezki koniec uderzyl
o ziemie i przeniosl ciezar ciala na druga strone. Ale opuszczajac
sie w dol, nadal spogladal pomiedzy podpory, obserwujac
potwora. Wolal, zeby nie musieli uciekac przed jego atakiem.

Od otwartej przestrzeni oddzielaly ich geste i splatane zarosla,
przez ktore wczesniej przeprowadzil ich Meshler. Gdy biegli w ich
kierunku, Tau wyciagnal pochodnie zza pasa.

-Czy te zarosla trudno sie pala? - Zrownal sie ze straznikiem,
zeby zapytac.

-Jest zima i liscie sa wysuszone. Opadna na wiosne, zastapione
przez swieze. Co chcialbys zrobic?

-Ustawic za nami sciane ognia... dla pewnosci, ze nie czekaja

nas inne paskudne niespodzianki.

Znow chwycili sie za rece i Meshler powiodl ich przez krzaki.
Kiedy znalezli sie na otwartym terenie, Tau podpalil pochodnie.
Buchnela gwaltownym plomieniem, a lekarz odwrocil sie, okrecil
ja ponad glowa i cisnal w gaszcz.

-To jest doskonala latarnia - zaprotestowal Dan.

-Byc moze. Ale skoro nie mozna ponownie ustawic pola, jest to
najlepszy sposob na powstrzymanie poscigu. Nie mam ochoty,
aby cokolwiek z tego potwornego terenu szlo po moich sladach!

Pedzili co tchu przez otwarta przestrzen. Kiedy, potykajac sie,
wpadli na droge pozostawiona przez pelzacz, za nimi rosla
sciana ognia.

-Dokad teraz? Dan byl pewien, ze Meshler zrezygnuje z wyprawy
droga oswietlona przez lampy. Ale straznik zwrocil sie wlasnie w
jej kierunku.

Nadal potrzebujemy srodka transportu... i to bardziej niz
kiedykolwiek, zwlaszcza ze oni beda chcieli pojmac nas po tym...
- Wykonal gest w kierunku ognia, ktory w tej chwili nie tylko
rozprzestrzenial sie na ziemi czerwono-zoltym pierscieniem, ale
takze wystrzelal w gore obejmujac drzewa.

-Po prostu wejdziemy i wezmiemy... - Dan nie ruszal sie. To jest
mniej wiecej takie glupie, jak podejmowanie walki z potworami...

-Nie. Meshler zachowal przynajmniej troche rozsadku.
Poczekamy. - Rozejrzal sie dookola, zdejmujac torbe z ramienia.

Mozemy sprobowac przedostac sie w innym miejscu, nieco
wyzej.

Chodzilo mu o wyrwe pozostawiona przez pelzacz, biegnaca
pomiedzy nieco wyzszymi skalami. Byla troche oslonieta
rozkruszonymi kawalkami ziemi. Gdyby mieli miotacze, byloby to
doskonale miejsce na przygotowanie zasadzki. Czy Meshler
sadzi, ze ogien zwroci czyjas uwage i sprowadzi tutaj pojazd,
ktory uda im sie zdobyc? Ale bez broni...?

-Co zrobisz? - dopytywal sie. Zatrzymasz ich machaniem reki?

Po raz pierwszy uslyszal glos przypominajacy zardzewialy,
halasliwy zgrzyt. Czy to mozliwe, ze Meshler sie smial?

-Cos w tym rodzaju. O ile bedziemy mieli tyle szczescia, ze ktos
przybedzie zobaczyc, co sie dzieje.

Wyjal cos z torby, ale Dan nie widzial, co. Wygladalo na to, ze
straznik nie zamierza zdradzic swojego planu. Najrozsadniejsza
rzecz, ktora mogli on i Tau - zrobic, to uciec i pozostawic
Meshlera jego glupocie. Ale nie mieli czasu na podjecie decyzji.
Do ich uszu doszedl dzwiek zblizajacego sie pelzacza.

Dan i Tau pospiesznie ukryli sie za niskim wzniesieniem.
Straznik stal po przeciwnej stronie drogi i tak dobrze sie schowal,
ze Dan nie wiedzial, gdzie on lezy.

Pelzacz posuwal sie z maksymalna predkoscia. Silnik i rama
trzesly sie, wydajac przy tym rozmaite piskliwe odglosy.
Zobaczyli, jak pelzacz zaglebia sie dziobem w wawoz i mija ich
klekoczac. Przez caly czas Dan z napieciem oczekiwal na atak

Meshlera. Kiedy jednak nic nie nastapilo, odetchnal z ulga.
Najwidoczniej straznik zrezygnowal ze swojego szalonego
pomyslu.

Gdy pelzacz posuwal sie dalej, ciemny ksztalt oderwal sie od
przeciwnej sciany i spadl na droge. Dan nie widzial wyraznie
tego, co sie dalej dzialo, ale wydawalo mu sie, ze Meshler rzucil
cos na tyl maszyny. Pelzacz potoczyl sie jeszcze kawalek, a
potem zaczela sie w nim klebic para.

Z kabiny dobiegal kaszel i niezrozumiale dla Ziemian okrzyki.
Drzwi z jednej strony otworzyly sie i na zewnatrz wyskoczyl
czlowiek. Ogien z miotacza wymierzonego w gore rozswietlil
ciemnosci. Dzieki temu Dan zobaczyl, jak dwoch kolejnych
mezczyzn wypada z krzykiem z kabiny, zaslaniajac twarze.
Miotacz wypadl z reki swego wlasciciela i lezal teraz na zboczu
drogi, wysylajac wzdluz niej swoj smiercionosny promien, ktory
odbijal sie od waskich scian przepasci.

Swiatlo miotacza nadal zapewnialo im mozliwosc obserwacji
tego, co sie dzieje. Pelzacz, z rozwartymi na osciez drzwiami
kabiny, toczyl sie dalej, ale ludzie, ktorzy wypadli z niego, lezeli
nieruchomo. Jeszcze dwoch podjelo wysilek wydobycia recznej
broni. Jeden z nich, zanim padl bez sil, zdolal wydostac swoja z
torby.

Nagle pojawil sie Meshler. Ruszyl szybko rownolegle do drogi.
Wskoczyl na pelzacz i zawisl na otwartych drzwiach. Przez jakis
czas pelzacz wlokl go za soba, az w koncu straznik zdolal
podciagnac sie i wsliznac do srodka. Ciezka maszyna poruszala
sie przez chwile zgrzytajac, po czym stanela.

Miotacz ciagle wysylal ogien wzdluz drogi. Dan i Tau, biegnac,
zeby przylaczyc sie do straznika, ostroznie omineli te wiazke
promieniowania. Tau przystanal przy pierwszej lezacej postaci.
Nie dotknal mezczyzny, lecz tylko wciagnal powietrze, a potem
pospiesznie wykonal serie szybkich oddechow dla oczyszczenia
pluc.

-Gaz usypiajacy - powiedzial do Dana. - A wiec w rzeczywistosci
mial bron.

-I uzyl jej znakomicie! - Dan docenil umiejetnosci i zaslugi
straznika. Ale co by bylo, gdyby choc jeden z tamtych w
pelzaczu mial dosyc czasu, zeby sie wlasciwie przygotowac do
strzalu? Meshler mogl latwo stracic zycie. Dan przykleknal na
jedno kolano, zlapal rozladowujacy sie miotacz i wylaczyl go
kciukiem. Zabraklo teraz swiatla, uprzednio pochodzacego od
miotacza, zmuszony wiec byl poruszac sie po omacku, od
jednego ciala do drugiego, zbierajac reszte broni nalezacej do
pokonanych.

Meshler, pomimo nadmiernej pewnosci siebie, zrealizowal swoj
ryzykowny plan i oplacil sie on bardzo dobrze. Mieli pelzacz i
cztery miotacze, choc jeden z nich byl niemal rozladowany, czyli
srodek transportu oraz bron.

Kiedy jednak Dan i Tau dolaczyli do Meshlera, ten nie wygladal
na w pelni zadowolonego. Pelzacz wolno, plynnie ruszyl. Gdy
przyjaciele gratulowali straznikowi sukcesu, ten odburknal tylko,
jak gdyby myslal o czyms innym.

-Usuncie ich z drogi, dobrze? - powiedzial, gdy maszyna obrocila
sie przodem do miejsca, z ktorego przybyla. - Ulozcie ich

porzadnie za wzniesieniem. Przespia to.

-Ale dokad zamierzasz pojechac? - dopytywal sie Dan.

-Wiesz, jak szybko porusza sie taka maszyna? W tym pytaniu
byla pogarda. - Oczywiscie, mozemy ja wziac. A potem oni nas
napadna, i to duzo wczesniej, nim dotrzemy do posiadlosci
Cartla. Potrzebny nam jest planetolot lub wahadlowiec.

-Myslisz, ze mozemy po prostu wjechac do ich obozu i wybrac
sobie taki rodzaj srodka transportu, jaki chcemy? zdumial sie
Dan.

-Nie dowiemy sie, dopoki nic sprawdzimy, czy to jest w ogole
mozliwe, nieprawdaz? - Stwierdzenie Meshlera brzmialo
rozsadnie, ale rozsadek i jego propozycja zupelnie sie ze soba
nie zgadzaly. - Pelzacz wyruszyl z ich ludzmi w srodku... teraz
wraca. Jak mieliby poznac, ze to nie sa ich ludzie? I macie
miotacze...

Och! Wszystko to bylo w pewien chorobliwy sposob logiczne.
Mogli skierowac miotacze na Meshlera, ale straznik wiedzial, ze
tego nie zrobia. A pelzacz porusza sie bardzo wolno.

Zapal dwie laseczki modlitewne Xampbremie tajemniczo
powiedzial Tau. - Uderz w beben, przywolaj siedem duchow Alba
Nuca... Mozliwe, ze cytowal jedno ze znanych sobie zaklec. - On
jest wystarczajaco szalony, zeby to zrobic. Po wszystkim, co juz
przeszlismy, rownie dobrze mozemy wziac i w tym udzial.

Dan i Tau przeniesli spiacych za jedno ze wzniesien i ulozyli ich,
zeby oczekiwali przebudzenia. W tym czasie pelzacz kierowany

przez Meshlera, kolyszac sie, mijal miejsce zasadzki.

Dan byl zadowolony - wchodzac do kabiny - ze rzeczywiscie, jak
zauwazyl Meshler, ma teraz miotacz. Ale... ale brach! Pod
naporem ostatnich zdarzen zapomnial o swoim przyjacielu. On
musi gdzies byc... nie moga oddalic sie i zostawic go.

Pelzacz, posuwajac sie swoim wlasnym sladem, dowiozl ich do
dolinki o owalnym ksztalcie. Kiedy spojrzeli w dol, Dan zaczal
potrzasac glowa i przecierac oczy. Bylo tam cos...

-Wjedz szybko do srodka! Tau wydal ten rozkaz gwaltownie, jak
gdyby uciekali przed niebezpieczenstwem.

Dziob pelzacza zaglebil sie w ziemi. Poczuli sie tak, jakby tracili
orientacje, podobnie, jak to sie dzieje w momencie wchodzenia w
nadprzestrzen. Ale przeciez nie znajdowali sie w tej chwili na
pokladzie statku.

Dan zamknal oczy, zeby odpedzic to dziwaczne uczucie. Po
chwili otworzyl je i zobaczyl, ze pelzacz zjezdza po stromym
zboczu.

To przyprawiajace o zawrot glowy rozmazanie obrazu, ktore
porazilo ich chwile wczesniej, zniknelo. Na zboczu doliny
widoczne byly lampy. Chociaz zadnej z nich nie ustawiono na
maksymalna moc, swiecily wystarczajaco silnie, zeby sluzyc za
latarnie naprowadzajace. Tyle tylko, ze wczesniej ich nie widzieli.
Pozostawali w ciemnosci, dopoki nie przeslizneli sie przez cos,
co przypominalo dach, a stanowilo cos w rodzaju wieczka
zaslaniajacego doline od gory.

-Zmiana pola widzenia - zamruczal Tau. z zadnej latajacej
maszyny nie mozna by zauwazyc tego miejsca.

Ale Dana bardziej w tym momencie zainteresowal widok
rozciagajacy sie przed nimi. Lampy oswietlaly cztery
beczulkowate budowle - zwyczajne budki, jakie znajdowaly sie w
kazdym obozie zwiadowczym. Ponizej staly dwa budynki.
Wyposazone w niskie sciany i okryte glina, wygladaly bardziej na
wydrazone w ziemi anizeli na wybudowane ponad jej
powierzchnia.

W tej chwili jednak najwazniejszy byl parking, znajdujacy sie po
przeciwnej stronie obozu. Stal tam nastepny pelzacz, ponizej
planetolot, a dalej nieruchomy... Dan wydal stlumiony okrzyk,
poniewaz w wielkim dole dojrzal, balansujacy na ogonie, statek
kosmiczny. W swietle stojacych blisko lamp dyfuzyjnych widac
bylo zryta ziemie. A wiec statek ladowal tu wiecej niz jeden raz.
Wiele razy statek musial wznosic sie i opadac, a ze sladow na
powierzchni wynikalo, ze pilot prowadzil rakiete na ograniczonej
mocy.

Planetolot... - Meshler skinal glowa, jak gdyby przez caly czas
domyslal sie, ze tak bedzie.

Oboz bynajmniej nie byl wyludniony. Jacys ludzie pedzili w
strone tego drugiego pelzacza. W swietle lamp Dan zobaczyl
wyraznie dluga lufe rozrywacza. Co robila tutaj ta zakazana w
cywilizowanym swiecie bron, bylo oczywiscie kolejna zagadka.
Ponadto z jednego z pokrytych ziemia budynkow wznosil sie
metalowy drazek wielkie urzadzenie nadawczo-odbiorcze, za
pomoca ktorego mozna bylo nie tylko skontaktowac sie z portem
na polnocy, ale byc moze takze nadawac wiadomosci w

przestrzen.

Meshler prowadzil pelzacz ze stala predkoscia. Aby dotrzec do
planetolotu, beda musieli przejechac obok tamtego drugiego
pojazdu. Straznik wcale nie mial zamiaru go omijac. Byc moze
sadzil, ze w ten sposob uda sie ich sztuczka.

Kiedy zblizyli sie do podobnego, ruszajacego juz pelzacza, ten
potoczyl sie kawalek ze zgrzytem i zatrzymal sie. Z jego kabiny
wychylili sie ludzie i zaczeli na nich krzyczec. Meshler pomachal
im reka przez okno. Byc moze mial nadzieje, ze tym gestem
zyska troche na czasie. Sciany pelzacza ochronia ich przez jakis
czas. Ale kiedy juz wyjda z niego, zeby pobiec do planetolotu...

Dan trzymal miotacz w pogotowiu, oceniajac pozostajaca jeszcze
odleglosc. Meshler obrocil dziob pelzacza i ustawil go lak, aby
sciany pojazdu posluzyly im jako oslona. Krzyki z sasiedniej
maszyny staly sie glosniejsze i bardziej natarczywe. Nastepnie
dano im sygnal do zatrzymania sie strzelajac z miotacza, ktorego
ogien przecial ziemie przed nimi.

Tau z trzaskiem otworzyl drzwi. - Teraz! - Byl juz na zewnatrz i
biegl w kierunku planetolotu.

Rozdzial 13

Schronienie w dziczy

Dan naciagnal kaptur w taki sposob, ze jego wargi dotknely
mikrofonu tlumacza.-Brach... do planetolotu! Nie wiedzial, gdzie
znajduje sie stworzenie. Byc moze ucieklo juz z obozu. Ale jezeli
nie. Dan musi je odnalezc.

Do planetolotu, brach!

-Ruszaj sie! - Meshler probowal wypchnac Dana z kabiny
pelzacza. Ale ten z uporem trwal w fotelu i reka wskazal
straznikowi, zeby sam wychodzil.

-Brach... przyjdz do planetolotu! - zawolal raz jeszcze, opedzajac
sie rownoczesnie przed ciagnacym go Meshlerem.

Z gniewnym okrzykiem straznik przecisnal sie obok Dana i
pobiegl za Tau. Jednak w polowie drogi do planetolotu odwrocil
sie. Wycelowal miotacz w ziemie przed soba i wystrzelil, zeby
zatrzymac tych, ktorzy nadbiegali ich uwiezic.

Brach! Dan nie mogl czekac ani chwili dluzej. Opuscil kabine i
pobiegl zygzakiem w kierunku planetolotu. Wokol niego, z prawa
i z lewa, blyskaly ognie z miotaczy. Strzaly nie mialy na celu
uzyskania wiezniow - oddawano je, by zabic.

Zanim Dan dotarl do otwartych drzwi kabiny planetolotu, cos
smignelo w kierunku statku. Rozpoznal bracha.

Rownoczesnie wpadli do srodka. Tym razem jednak za sterami
usiadl Tau, ktory pierwszy znalazl sie w planetolocie.
Najwidoczniej z calych sil przycisnal klawisz wznoszenia sie,
poniewaz maszyna wystrzelila w gore pionowo z predkoscia
zblizona do szybkosci wznoszenia sie statku kosmicznego. Dana
i bracha na moment wcisnelo w fotele.

Zanim zdolali sie pozbierac, planctolot, oddalajac sie ciagle od
obozu z najwyzsza predkoscia, jaka byl w stanie rozwinac,
wdzieral sie z wyciem w poranne niebo.

-Sadze, ze ucieklismy! zawolal Tau. Nie zauwazylem innego
planetolotu. Chyba, ze ponownie beda nas sciagac wiazka
przyciagajaca...

Na pewno maja takie mozliwosci. Przypomnijcie sobie, jak zlapali
nas poprzednio stwierdzil Dan. Przez caly czas oczekiwal
powtornego pojawienia sie tej sily, ktora sciagnie ich ku ziemi.
Dlaczego Meshler jest przekonany, ze zdolaja uciec, skoro
wczesniej im sie to nie udalo? Obecnie, kiedy Dan mial czas na
zastanowienie sie nad tym, bardzo go to zaciekawilo. Z
pewnoscia straznik nie zapomnial...

-Na polnoc i na wschod... - Meshler, jak gdyby byl pewien, ze nie
maja sie teraz czego obawiac, pochylil sie, aby sprawdzic
wskaznik kierunku. Tau poslusznie ustawial stery, az wskazowka
osiagnela wlasciwy punkt na tarczy,

Brach przytulil sie do Dana. Ten poczul, ze stworzenie dyszy z
wysilku, jaki wlozylo w ten pospieszny bieg. Naciagnal kurtke na
lezacego na jego kolanach obcego.

-Zadnego przyciagania z ziemi... - Dan nie potrafil zrozumiec, w
jaki sposob tak latwo udalo im sie uciec.

-Przynajmniej jak dotad skomentowal Tau. Wyraz twarzy lekarza,
widocznej w przycmionym swietle, mowil, ze on takze spodziewa
sie w kazdej chwili pojawienia sie tej sily. Uplywaly kolejne
minuty, a oni wciaz nie zostali zlapani w obszar promieniowania.
Lecz nadal nie uspokoili sie.

-Dostac sie do posiadlosci Cartla - powiedzial Meshler, bardziej
do siebie anizeli do nich. - Nadac przez ich mikrofon wiadomosc

do portu...

-I co chcesz im powiedziec? - dopytywal sie Dan. - Z pewnoscia
twoje wladze wiedza o tym wszystkim ...

-Ale czy na pewno wiedza? - przerwal Tau z namyslem. To nie
bylby pierwszy wypadek, ze badacze wykroczyli poza posiadane
zezwolenia i nie pierwszy, gdy wyniki ich prac przerosly
oczekiwania samych wykonawcow.

-Lub pracuja dla kogos innego...

-Dla kogo? chcial wiedziec Dan. - I dlaczego? Straznik jednak
zaledwie potrzasnal glowa. Bylo oczywiste, ze jest wstrzasniety
wydarzeniami ostatniej nocy. Dawno juz stracil swoje sluzbowe
podejscie, ktore mial w lodzi ratunkowej. To, co tutaj zobaczyl, z
pewnoscia przekonalo go, ze historia opowiedziana przez zaloge
Krolowej jest prawdziwa, a na jego wlasnej planecie dzieje sie
duzo wiecej, niz wiedza jego szefowie, zobowiazani do ochrony i
utrzymywania porzadku w tym kraju.

-To pole silowe... - powiedzial. - Czy za pomoca swego przyrzadu
potrafisz okreslic, czy ustawiono je ponownie?

-Nie. On odbiera promieniowanie, lecz nie okresla jego rodzaju.
Bez przerobienia go nie moge miec pewnosci, czy docierajace
do niego sygnaly pochodza wlasnie od pola silowego.

-Byc moze jest pewien sposob. - Dan odwrocil glowe, zeby
mowic do mikrofonu tlumacza. Brach nadal nosil na gardle
blizniacze urzadzenie.

-Skrzynka... zostawiles dzwignie tak... Nie, nie moglem tego
zrobic...

-Jak to?

-Ludzie przychodzili i odchodzili. Mogli latwo znalezc. Przekrecic
z powrotem... wiec brach przechylil glowe i wykonal ruch rogiem
teraz skrzynka nie dziala.

Kiedy Dan przekazal te informacjei, uslyszal chrapliwy i
swiszczacy oddech Meshlera.

-Posiadlosc Cartla. - Straznik pochylil sie do przodu, jak gdyby
sila woli potrafil sprawic, ze dotra szybciej do celu. - Musimy
ostrzec posiadlosc Cartla!

Dopiero wtedy jego towarzysze zrozumieli przyczyne jego
niepokoju.

-Te potwory! wykrzyknal Dan.

-Ile... - dodal Tau.

Czy po tym zniszczeniu sciany silowej ludzie, ktorzy sa
odpowiedzialni za ten obszar, potrafia zagnac je z powrotem?
Czy mozna uporac sie z czyms takim jak swiecaca plama...
oprocz, oczywiscie, spalenia miotaczem? I, jak zapytal Tau, ile
bylo tam potworow lub raczej jakie? A len mrowkorod... czy nie
uciekl juz wczesniej i nie powedrowal na polnoc?

-Ile ich jest i jakie, to sluszne pytania - powiedzial ponuro
Meshler. Bedziemy musieli ostrzec wszystkie najbardziej
wysuniete na poludnie posiadlosci. A nie mamy zadnego

wyobrazenia, z czym byc moze przyjdzie zmierzyc sie
osadnikom.

-Chyba ze potrafisz ustalic, kto jest za to odpowiedzialny i
wycisnac z niego jakies informacje - odparl Tau. - Czy ta
posiadlosc rzeczywiscie ma bezposrednia lacznosc z portem?

-Wszystkie maja odpowiedzial Meshler.

Switalo, ale dzien nie zapowiadal sie pogodny. Pomiedzy
planetolot a odlegle, zimowe slonce wcisnely sie chmury. Potem
zostali nagle zaskoczeni burza deszczu ze sniegiem,
zamarzajacego szybko na zewnetrznej powloce pojazdu.
Widocznosc byla bardzo zla. Tau wskazal na wysokosciomierz.

-Jakas sila sciaga nas w dol.

-Ale nadal pozostajemy na kursie - odpowiedzial Meshler. - Lec
dalej!

Deszcz ze sniegiem tlukl o statek, a porywy wiatru spychaly go z
kursu. Tau wiec, aby utrzymac ich na wlasciwym szlaku, musial
bezustannie walczyc ze sterami. Wygladalo to tak, jakby ktos
uzyl pogody jako broni, chcac w ten sposob opoznic ich dotarcie
do celu podrozy.

Z drugiej strony, taka pogoda mogla powstrzymac potwory przed
zbytnim oddalaniem sie od lasow, znajdujacych sie za - teraz
wylaczonym - polem silowym.

Tau, ktory obserwowal radar i wysokosciomierz, odwrocil szybko
glowe.

-Powinnismy ladowac - ostrzegl. - Mamy do wyboru: ladowanie
lub ryzyko katastrofy.

Dan nigdy nie lecial podczas takiej burzy. A poniewaz jej sila
wciaz rosla, sklonny byl uwierzyc, ze jeden z gwaltownych
porywow wiatru moze roztrzaskac ich o ziemie. Zastanawial sie,
czy w ogole mozliwe jest w takich warunkach bezpieczne
ladowanie. Nie mozna bylo w zaden sposob ocenic, czy znajduja
sie ponad zalesionym, czy otwartym terenem.

-Uwaga! Tau nie czekal na zgode towarzyszy.

Walczyl z burza, wiatrem i deszczem ze sniegiem. Przez caly
czas obserwowal radar, ktory informowal o tym, co znajduje sie
pod nimi. Dan zauwazyl, ze znacznie zboczyli z kursu
wyznaczonego przez Meshlera, ale przynajmniej nie znalezli sie
nad terenem gorzystym. Zamiast leciec na polnocny zachod, byli
spychani na poludnie.

Planetolot posuwal sie z maksymalna predkoscia i na mozliwie
najwiekszej wysokosci. Pedzili jedyna trasa, po ktorej pozwalala
im poruszac sie burza na poludnie. I zaden z nich nie wiedzial,
jak dlugo potrwaja te zmagania z nia.

Ale w koncu deszcz ze sniegiem ustal. Pozostawil jednak slady
w postaci lodowego pancerza na oknach kabiny. Lecieli zatem
nic nie widzac, prowadzeni wylacznie przez przyrzady.

-Wyladujmy dopoki jestesmy w stanie - przekonywal Tau. - Jesli
burza zaatakuje ponownie, mozemy tego nie przetrzymac.
Jestesmy zbyt oblodzeni, zeby utrzymac wlasciwa wysokosc.

-W porzadku. Jezeli potrafisz tego dokonac, laduj - zgodzil sie
niechetnie Meshler.

Dan okropnie sie denerwowal. Zalowal, ze nie trzyma sterow we
wlasnych rekach. Tau, jak kazdy czlonek zalogi Krolowej, potrafil
pilotowac. Ale siedzenie tutaj w takiej chwili, bez wykonania
jakiegokolwiek gestu i czekanie na koniec... Musial skupic sie,
zeby zachowac spokoj.

Lekarz bedzie musial znizyc lot i obserwowac radar w
poszukiwaniu odpowiedniego miejsca do ladowania.
Opuszczenie planetolotu przy tak silnym wietrze jest jednak
prawie niemozliwe. Skrzywione usta Tau dowodzily, iz zdaje
sobie sprawe z tego, ze moze zdarzyc sie najgorsze.

Statek zawisl i natychmiast prawic przekoziolkowal pod wplywem
poteznego podmuchu. Ale na szczescie nie zdarzylo sie to po
raz drugi. Meshler pochylil sie w przod i nosem nieomal dotknal
tarczy radaru, jak gdyby w ten sposob mogl wymusic potrzebny
im odczyt.

-Teraz! rozkazal gniewnie.

Ladowali. Dan domyslil sie tego. Dzieki wielkiemu wysilkowi woli
nie patrzyl na tarcze, ani nie obserwowal walczacego ze sterami
Tau. Zapial pas bezpieczenstwa wokol siebie i bracha. Meshler
nacisnal przycisk uruchamiajacy piane ochronna. Czekal,
podczas gdy galareta unosila sie coraz wyzej.

Ale tworzywo nie zdazylo podniesc sie do poziomu ich ramion,
gdy uderzyli o ziemie z szarpnieciem, ktore wbilo ich gleboko w
fotele. Z gluchym odglosem rozlupal sie i odpadl duzy kawal lodu

przykrywajacego okna kabiny.

Natkneli sie na gruba sciane roslinnosci. Jak sie okazalo, byla
tak blisko nich, ze czubki galezi dotykaly kabiny. Gdy Dan
otworzyl drzwi, aby piana ochronna mogla wyplynac, do srodka
wdarl sie lodowaty deszcz. Dan uwolnil bracha i usadowil go na
drugim siedzeniu planetolotu. Polem naciagnal kaptur i wyszedl
zobaczyc, jak wyglada miejsce, w ktorym wyladowali.

W chwile pozniej stal zmrozony czyms wiecej niz tylko wiatrem i
deszczem. Zrozumial, jak wielkie mieli szczescie. Albowiem
kiedy spojrzal na ogon planetolotu, zobaczyl krawedz skaly, na
ktorej osiedli. Ta wysepka bezpieczenstwa byla tak niewielka, ze
Dan prawie nie byl w stanie uwierzyc, iz w ogole tego dokonali.
Wokol rozciagal sie olbrzymi obszar splatanej roslinnosci.

Skala pod stopami byla niebezpiecznie sliska od zamarzajacego
deszczu. W butach kosmicznych potrafil jednak utrzymac
rownowage, kiedy, wspierajac rece w rekawicach o planetolot,
przedzieral sie do tylu, by dokladnie obejrzec uskok skalny. Nie
osmielal sie podchodzic blizej do krawedzi, niz bylo to konieczne,
zeby przesliznac sie wokol planetolotu na druga strone. W
trakcie poszukiwan nie dostrzegl jednak nic wiecej ponad to, co
odkryl od razu. Dokonali ryzykownego ladowania na waskiej,
sterczacej w przestrzen skale, majac tuz przed soba gesta
roslinnosc. Ale podwozie zaczelo przymarzac do skaly.

Meshler i Tau rowniez czolgali sie wokol statku. Najpierw
przebrneli przez gesta piane, ktora zgromadzila sie pod
drzwiami. Deszcz rozrzedzal ja, a jednak nie zniknela calkowicie
- raczej zamarzla. Kiedy tamci dotarli do Dana, ukryta pod oslona
twarz Tau byla lekko zielona z przerazenia, a Meshler wolno

potrzasal glowa.

-Do licha! - wykrzyknal straznik. Nigdy dotad czegos takiego nie
widzialem! Co za szczescie! Dlugosc reki... stopy... czy to w te
strone, czy w tamta... - Znow potrzasnal glowa, gapiac sie na
planetolot.

-Powiadaja - glos Tau brzmial obco - ze jezeli czlowiek urodzil
sie, aby utonac, to nie umrze od miotacza. Wydaje sie, iz mamy
podstawy wierzyc, ze nie jest nam jeszcze pisane umrzec. A
teraz - zwrocil sie bardziej energicznie do Meshlera czy wiesz,
gdzie jestesmy?

-W znacznej odleglosci od naszego kursu... wysunieci na
poludniowy zachod. To wlasciwie wszystko, co potrafie
powiedziec. Ale nie mozemy wystartowac, dopoki nie poprawi sie
pogoda. Lecz kiedy to nastapi... - Wzruszyl ramionami.

-Jesli w ogole wystartujemy - poprawil Dan. Bardzo ostroznie
przykucnal, zeby spojrzec na podwozie. Bylo oczywiscie
oblodzone. Ponadto przesaczylo sie tam troche gestej piany,
mieszajac sie z na wpol stajalym i zamarzajacym deszczem ze
sniegiem. Najwidoczniej skala obnizala sie ku srodkowi, gdzie
spoczal planetolot. Zanim wystartuja, beda musieli starannie
rozmrozic podwozie. Zwrocil na to uwage, podczas gdy pozostali
dwaj przykucneli, zeby zobaczyc.

Przynajmniej pelni teraz role kotwicy. Im silniej przymarza, tym
mniejsza jest szansa, ze zostaniemy stad zrzuceni tam. - Ta u
wskazal w kierunku przepasci. - Przeczekajmy burze, a potem
uwolnimy planetolot i wystartujemy. Ale lepiej zrobimy, jesli teraz
wrocimy do srodka.

Mial racje. Zimno przenikalo nawet przez ocieplane ubranie.
Strzasneli z siebie lod i snieg i wspieli sie z powrotem do
planetolotu, ktory raz po raz kolysal sie niebezpiecznie pod
pchnieciami wiatru. Czy ktorys z porywow okaze sie az tak silny,
ze zerwie ich "kotwice"?

Meshler podzielil kolejna porcje jedzenia. A Dan przeszukal
pomieszczenie magazynowe i stwierdzil, ze nie jest jeszcze
najgorzej z zapasami; nawet jezeli mala torba, ktora Meshler
niosl na ramieniu, byla pusta. W magazynie znajdowaly sie dwie
skrzynki jedna z zywnoscia, a druga z lekami i przyborami
medycznymi oraz lornetka i nieco ladunkow do miotacza.

-Dobrze sie o nas zatroszczyli - skomentowal Dan, kiedy z
powrotem schowal do pomieszczenia wiekszosc tego, co znalazl.

-A co z polaczeniem? Czy nie mozesz wywolac tej posiadlosci,
przekazac im informacji i poprosic, zeby ja podali innym
osadnikom?

Po powrocie do planetolotu Meshler zajal fotel pilota. Teraz
odrzucil do tylu kaptur i rozpial kurtke.

-Ta burza przerwala wszelka lacznosc. Ale skoro tylko sie
skonczy... Tymczasem chodzmy spac.

To byla jedyna rozsadna rzecz, ktora mogli zrobic. A na sama
wzmianke o snie Dan poczul nagle, jak bardzo jest zmeczony.
Od chwili, gdy schowali sie w jamie pomiedzy skalami i
odpoczywali na zmiane, uplynely wiecej niz dwadziescia cztery
godziny. Ale, jako ze planetolot od czasu do czasu trzasl sie pod
naciskiem podmuchow wiatru. Dan zastanawial sie, czy potrafia

zasnac, wiedzac, ze moga byc zrzuceni w przepasc.

W rzeczywistosci jednak usnal, tak jak i jego towarzysze. Kiedy
przebudzil sie, uplynelo kilka sekund, zanim w pelni odzyskal
przytomnosc i swiadomosc tego, gdzie sie znajduje. Planetolot
przestal sie trzasc pod naporem wiatru i nie bylo slychac
bebnienia deszczu o blache. Czul na sobie goracy ciezar
lezacego na nim w poprzek bracha. Wygramolil sie spod
zwierzecia, a ono sapnelo i wydalo cichy pisk skargi. Dan
spojrzal przez okno lub raczej spojrzalby, gdyby nic gruba
powierzchnia pokrywajacego je, iskrzacego sie lodu. Docieral
jednak stamtad taki blask, ze szef transportu pomyslal, iz moze
to byc jedynie swiatlo sloneczne. A jesli burza minela, to
najwyzszy czas, aby ruszali w droge. Poruszajac sie, potracil fotel
przed soba i Tau, kaszlac i rozgladajac sie wokol, podniosl glowe
z oparcia.

-Co... - zaczal i dopiero wowczas uprzytomnil sobie, gdzie sie
znajduje.

-Tam, na zewnatrz swieci slonce... byc moze... - Dan wskazal na
okno.

Tau obrocil sie i sprobowal otworzyc drzwi. Stawialy opor, tak
jakby mroz zalozyl dodatkowy zamek, lecz po chwili ustapily. Tau
popchnal je i otworzyl. Poczuli przenikliwy chlod, ktory zaparl im
dech w piersiach, a slonce zaswiecilo im prosto w oczy.

Lekarz spuscil nogi na zewnatrz kabiny, lecz posliznal sie i zlapal
za krawedz drzwi. Czyniac wiele halasu opadl na kolana. Jednak
nadal trzymal sie, wiszac w otwartych drzwiach.

Z trudem odwrocil sie, zeby wyjrzec na zewnatrz. Kiedy Dan
ujrzal twarz Tau, miala ona taki wyraz, jakby dostal on strzal z
miotacza z odleglosci wystarczajacej do osmalenia. Ostroznie
wciagnal sie z powrotem do kabiny. Najwidoczniej nie mogl
poruszac nogami, gdyz podciagal sie na rekach, dopoki
ponownie nie znalazl sie w fotelu. Potem gwaltownie zatrzasnal
drzwi.

-Gladki lod powiedzial. - Nic sadze, zeby ktokolwiek potrafil na
tym ustac, nie mowiac juz o chodzeniu.

Meshler otworzyl drzwi po swojej stronie i gapil sie na
powierzchnie ziemi.

-Z tej strony to samo - dodal.

-Zanim wystartujemy, musimy uwolnic podwozie - powiedzial
Dan. - Ogien z miotacza ustawionego na minimum? -
sformulowal to jako pytanie.

-Potrzebujemy czegos w rodzaju liny ratunkowej dla tego, kto
podejmie sie to zrobic - skomentowal Tau. Czy mamy wsrod
zapasow cos takiego?

Dan odepchnal bracha i otworzyl szafke, ktora przeszukal
poprzedniej nocy. Nie pamietal, by widzial jakas line, ale moze
cos takiego tam bylo. Niestety, nic nie znalazl.

-Co to jest? - Meshler obrocil sie na fotelu i wskazywal ponad
glowa Dana jakis ciasno zwiniety przedmiot. Szef ladowni siegnal
reka. Okazalo sie, ze nieprzemakalny brezent z tworzywa
sztucznego. Byc moze sluzyl do ochrony planetolotu przed

burza. Planetolot z Krolowej nie mial w wyposazeniu czegos
takiego.

-Potniemy to na pasy, powiazemy i bedziemy mieli nasza line. -
Meshler przygotowal sie do pracy, wyjmujac zza pasa ostry noz o
dlugim ostrzu.

Bylo to jednak trudne zajecie, poniewaz tworzywo sztuczne,
wystarczajaco wytrzymale, zeby chronic od burzy, nie poddawalo
sie latwo ostrzu noza. Straznik cial cierpliwie, dopoki nie uzyskal
trzech pasow. Pomimo oporu materialu zwiazal je w dluga line.
Nie pytajac, czy ktos z pozostalych chce wyjsc, by roztopic lod
wokol podwozia, przywiazal swe dzielo do wlasnego pasa.
Gwaltownym ruchem opuscil oslone kaptura, zapial ciasno
wierzchnia kurtke oraz spojrzal, czy Tau i Dan zlapali mocno
drugi koniec liny.

To nie powinno potrwac dlugo... przy uzyciu tego. - W dloni
oslonietej rekawica trzymal przygotowany miotacz. Ponownie
otworzyl drzwi i wysliznal sie na zewnatrz. Pomimo ze trzymal
reke na ramie pojazdu, najwyrazniej nie mogl utrzymac
rownowagi.

Dan i Tau skupili uwage. Trzymali line okrecona wokol
nadgarstkow i zaciskali palce na jej postrzepionych krawedziach.
Meshler sprobowal postawic krok. Stracil oparcie i zniknal z pola
widzenia. Obciazona lina ciagnela ich do przodu, lecz oni ze
wszystkich sil starali sie utrzymac w jednym miejscu.

Lina drzala i okrecala sie, jak gdyby Meshler slizgal sie na
wszystkie strony. Ile czasu zabierze mu stopienie lodu? Dan czul
bol w ramionach. Jego nadgarstki zbielaly i zaczely dretwiec w

miejscach, gdzie wrzynalo sie tworzywo sztuczne.

Nagle, kiedy mysleli, ze wyczerpali wszystkie sily, w drzwiach
pokazalo sie ramie. Meshler wciagnal sie do srodka. Opadl na
siedzenie, a Dan przechylil sie ponad nim i z trzaskiem zamknal
drzwi. Straznik otrzasnal sie, zrzucil rekawice i usiadl. Kciukiem
wcisnal klawisz startowy i Dana odrzucilo do tylu. Przycisnal
bracha, ktory krzyknal i sprobowal sie wydostac.

Znalezli sie w powietrzu i szybko wznosili sie, chociaz mogli sie
tego tylko domyslac. Zamarzniete okna nadal zaslanialy widok.

-Znioslo nas na poludnie powiedzial Meshler- - Dlatego polecimy
na polnoc, choc nie jestem pewien co do drugiego kierunku, to
znaczy, jak daleko zepchnelo nas na zachod.

Co z mikrofonem? - zapylal Tau. Meshler odczepil mikrofon
pokladowy i zapial na szyi zatrzask, przeznaczony na gardlo
pilota.

-Wzywam Cartla... Cartla... Cartla wypowiadal kilkakrotnie
nazwisko.

Wszyscy oczekiwali na jakas odpowiedz. Ale rozlegl sie tylko
charczacy, halasliwy chrzest, prawie tak samo nieprzyjemny jak
wrzaski potwora.

-Zaklocenia. - Meshler odlozyl mikrofon. - Nic sie przez nie nie
przebije.

-Czy to normalne? chcial wiedziec Tau.

-Skad moge wiedziec? - Straznik jak zwykle wybuchnal. Oczy

odrobine zapadly mu sie, a na twarzy pojawily sie zmarszczki, jak
gdyby od chwili ich pierwszego spotkania postarzal sie o cale
miesiace. - To jest dla mnie, jak sie okazuje, nie znany kraj. Ale
te dzwieki sa tak glosne i uporczywe, ze powiedzialbym, iz
musza byc nadawane celowo.

-Moga spodziewac sie, ze nadamy ostrzezenie - rzeki lekarz. -
No dobra, od nas zalezy, czy polecimy osobiscie, skoro nie
mozemy wyslac wiadomosci.

Lecieli na polnoc, poniewaz znioslo ich na poludnie i na wschod,
a Meshler byl przekonany, ze zboczyli takze na zachod. Ale skad
straznik mial pewnosc? Nie bylo zadnego punktu, na ktory
mogliby sie nakierowac. Gdyby Meshler zdolal nawiazac
lacznosc z posiadloscia, mogliby wykorzystac jej nadajnik jako
radiolalarnie. Teraz nic dysponowali niczym, oprocz domyslow
straznika. A kraj pod nimi byl niezbadana dzicza - i byc moze kryl
w sobie jeszcze dodatkowe niespodzianki, takie jak np. oboz w
dolinie.

Burza juz nie szalala, a podczas lotu z okien kabiny z wolna
znikaly lodowe zaslony. Widzieli wiec, ze dzien jest wyjatkowo
pogodny. Meshler znalazl maly monitor, ktory ustawil w taki
sposob, ze mogli ogladac kraine w dole.

Sadzac po pozycji slonca na niebie, byl wczesny poranek.
Oznaczalo to, ze przespali czesc poprzedniego dnia oraz cala
ostatnia noc - byla to strata czasu, ktora martwila Meshlera.
Chociaz, uwzgledniajac odleglosc pomiedzy dolina a
posiadloscia Cartla, nie powinien sie niepokoic, ze ktorykolwiek z
uwolnionych stworow juz tam dotarl.

Nie bylo w dole zadnej kolejnej dolinki ukrytej pod nietypowym
uksztaltowaniem terenu, zadnej innej maszyny w powietrzu,
zadnych pelzaczy, ani tez sladow pojazdow na ziemi. Pod nimi
rozciagal sie jednostajny krajobraz rzadkich lasow, przecietych
dwiema duzymi rzekami. Tu i owdzie pojawialy sie obszary
nagich skal. I nigdzie zadnego znaku, ze jest tu cos wiecej, poza
dzicza - jak wczesniej twierdzil Meshler.

Rozdzial 14

Posiadlosc Cartla

Od czasu do czasu straznik probowal uruchomic mikrofon, ale
wciaz slyszeli wylacznie trzaski zaklocen. Nagle Meshler wskazal
na rzeke o oblodzonych brzegach.-Veecorox!

-Widziales ja juz kiedys? zapytal Tau. Dan pomyslal, ze lekarz
jest byc moze zaniepokojony ich niezbyt dokladnie ustalona
trasa.

W ubieglym roku wyprawa dotarla az do tego miejsca. Meshler
usadowil sie glebiej w fotelu pilota i rozluznil sie, tak jakby poczul
ulge. Najwidoczniej straznik, podobnie jak oni, denerwowal sie z
powodu nieznanego kursu planetolotu.

-Wystarczy, ze bedziemy sie posuwac wzdluz rzeki az do
miejsca, gdzie zasila ja doplyw Corox, a potem skrecimy na
wschod. Tam zaczyna sie posiadlosc Cartla.

Przechylil maszyne i skrecil, aby prowadzic ja wyznaczona trasa.
Na ziemi pod nimi nie bylo widac zadnych sladow, wskazujacych
na to, ze ludzie byli tutaj kiedykolwiek.

-A zatem wasze poludniowe ziemie sa w wiekszosci dzicza -
stwierdzil lekarz.

-Oczyszczanie terenu jest trudne. Sprawdzanie i utrzymanie
urzadzen mechanicznych jest zbyt kosztowne i nie mozemy
pozwolic sobie na staly doplyw paliw oraz zatrudnienie
technikow, ktorzy obslugiwaliby i naprawiali maszyny. A koni,
dwurozcow z Astry czy jakichkolwiek innych zwierzat
pociagowych z odleglych swiatow osadnicy nie sprowadzaja
tutaj... a przynajmniej nie w pierwszym pokoleniu. W stacji
badawczej probuja wyhodowac jakas rase, ktora potrafilaby zyc
tutaj bez stalej kontroli czlowieka. Wystepuje tu pewien
miejscowy owad - much tork ktory atakuje oczy zwierzat. Jak
dotad nie zdolalismy temu zaradzic. A tutejsze zwierzeta wcale
sie nie nadaja do ciezkiej pracy. Mamy wiec urzadzenia
mechaniczne, ktore sa wspolna wlasnoscia wszystkich
posiadlosci. Przenosi sie je z miejsca na miejsce. Poza tym w
razie suszy osadnicy probuja stosowac wypalanie. Pozary
wymagaja jednak kontroli, a to oznacza, ze potrzebni sa ludzie
do pracy.

-A wiec osadnictwo nie rozwinelo sie zbytnio od chwili przybycia
tutaj pierwszych osadnikow? - zapytal Tau.

Dan zobaczyl, ze straznik zaciska usta, tak jakby poczul sie
obrazony ta uwaga.

-Trewsworld - odpowiedzial Meshler - zrobil wystarczajaco wiele,
aby sie usamodzielnic. Nie zostaniemy poddani kolejnej fali
osadnictwa... jesli o to ci chodzilo. - Przerwal i spojrzal na Tau, a
Dan zobaczyl cien niepokoju na jego twarzy. Sadzisz... ze o to
moze chodzic?

-Istnieje taka mozliwosc, czyz nic? - odparl Tau. Przypuscmy, ze
stracilibyscie to, co zdobyliscie z takim trudem. Albo chocby
czesc z tego. To juz jest powod, zeby uznac was za
niesamodzielnych.

Dan zrozumial. Kazda planeta, na ktorej osiedlaja sie ludzie,
musi rozwijac sie i co roku wykazywac znaczacymi przyrostami
ludnosci oraz wysylanych towarow. W przeciwnym wypadku
Wielkie Biuro do Spraw Osadnictwa zgodnie z prawem moze
podjac decyzje o wymianie wladz i ludzkosci. Wowczas
dotychczasowi osadnicy, o ile nie sa w stanie wykupic swych
ziem, traca wszystko, co zdobyli tak ciezka praca.

-Ale dlaczego? - zapytal Meshler. Jestesmy planeta, na ktorej
osadnictwo dopiero sie zaczyna. Kazdy napotka tutaj dokladnie
te same trudnosci, z ktorymi my walczylismy od poczatku. Nie
ma tu niczego, co zainteresowaloby ludzi z zewnatrz... zadnych
bogactw na tyle wartosciowych, zeby oplacalo sie je
wydobywac...

-A co z ta skala z rozbitej skrzynki z pelzacza poszukiwaczy? -
zapytal Dan. Znalezli cos, co uznali za tak wartosciowe, aby to
dokladnie zabezpieczyc. Zabito ich, a towar zabrano. Byc moze
tutaj, na Trewsworld, znajduje sie wiecej, niz ci wiadomo,
Meshler.

-W trakcie jednej z wypraw - straznik potrzasnal glowa -
przeprowadzono badania skal i ziemi za pomoca specjalnych
przyrzadow. Wystepuja tu normalne ilosci zelaza, miedzi i innych
skladnikow, ale nic na tyle wartosciowego, zeby to wysylac do
odleglych swiatow. Sami wykorzystujemy to, co potrafimy. Poza
tym byc moze tamtych ludzi nie spalono miotaczem ze wzgledu

na to, co przewozili, ale z powodu tego, co zobaczyli. A skale
zabrano, zeby nas zmylic. Mowiliscie, ze tam w poblizu wloczyl
sie mrowkorod. Byc moze wyruszyli grupa, zeby go zlapac.

-Calkiem mozliwe - zgodzil sie Tau. - Proponowalbym jednak,
zebyscie jeszcze raz przeprowadzili badania skal... o ile zostalo
wam na to dosyc czasu.

-Oboz w dolinie - powiedzial Dan znajduje sie tam juz od
jakiegos czasu. Od jak dawna dziala tutaj stacja Trosti?

-Osiem lat... czasu planetarnego.

-A czy w tym czasie jakies nowe posiadlosci zostaly wybudowane
wokol niej? - Teraz Tau podrzucil Danowi mysl, ktorej ten szukal
juz od pewnej chwili.

-Cartl... zastanowmy sie. Cartl zwolal ludzi do oczyszczania
terenu wiosna dwudziestego czwartego, zanim wzrosly trawy.
Teraz mamy dwudziesty dziewiaty. Jego posiadlosc jest
najbardziej wysunieta na poludnie.

A zatem uplynelo juz piec lat. Co z innymi osadami... od
wschodu, zachodu, polnocy?

Na polnocy jest za zimno dla lafsmerow. Na polnoc od portu
znajduje sie tylko kilka stacji badawczych. - Meshler odpowiedzial
natychmiast. - Na wschodzie mieszka Hancorn, ktory osiedlil sie
w dwudziestym piatym. A na zachodzie... Lansfeld. Od
dwudziestego szostego.

-Zatem uplynely trzy lata od czasu, gdy przeprowadzono ostatnie

oczyszczanie terenu - zauwazyl Tau. A w poprzednich latach, ilu
bylo nowych osadnikow?

Popedzany pytaniami Meshler, sadzac z wyrazu jego twarzy, juz
liczyl.

-Az do dwudziestego czwartego mielismy rocznie jedno lub dwa,
a czasami trzy nowe osiedla. W dwudziestym trzecim przybyly
cztery statki pelne ludzi. Od tamtej pory tylko jeden, a jego
pasazerami byli glownie technicy i ich rodziny, ktorzy osiedlili sie
w porcie. Rozwoj osadnictwa ulegl zahamowaniu.

-I nikt nie zwrocil na to uwagi? zapytal Dan. Jezeli ktos zauwazyl,
nic na ten temat nie mowil. Ludzie z posiadlosci sa w zasadzie
samowystarczalni. Przybywaja do portu najwyzej raz lub dwa
razy do roku... po prostu wtedy, kiedy maja towar do przekazania
na statek. W posiadlosci mieszka jakies piec, szesc rodzin, ktore
podpisuja umowy. Do lzejszych prac w polu uzywaja
samonaprawiajacych sie robotow, ktore nie nadaja sie jednak do
oczyszczania terenu. Od czasu, kiedy zaczal sie handel
lafsmerami, zyje sie latwiej. Nie trzeba uprawiac ziemi specjalnie
dla ptakow. Wystarczy tylko udostepnic im przestrzen zyciowa i
zasiac ze dwa pola smesu, ktorego ziarno jest dodatkowym
pokarmem w zimie. Lafsmery lubia miejscowe owady, a takze
kilka tutejszych roslin jagodowych i dobrze sie nimi odzywiaja.
Kupujacy sadza, ze to wlasnie nadaje wyjatkowy smak potrawom
przyrzadzanym z ich miesa i podnosi ich wartosc. Lafsmery
mozna wpuscic na czesciowo tylko oczyszczona ziemie. Aby je
dokarmiac, wystarczy posluzyc sie robotem. Ale do oskubywania
ich z puchu, ktory wysyla sie do innych swiatow, potrzeba ludzi...
Te prace wykonuje sie pozna wiosna. Puch zbiera sie do puszek,
przekazuje do portu, gdzie formuje sie go w bele.

-A wiec doprowadzacie do tego, zeby stac sie producentem
jednego towaru?

Meshler ponownie okazal zaniepokojenie pytaniem Tau, jak
gdyby do tej pory nigdy nie zastanawial sie nad tym.

-Nie... no coz... byc moze... tak. Hoduje sie coraz wiecej
lafsmerow, poniewaz tylko je oplaca sie wysylac. Tak, jestesmy
swiatem jednego produktu i w dodatku nie powstaja tu nowe
posiadlosci... - Meshler skrzywil usta. Jestem straznikiem. Do
moich obowiazkow nalezy tylko patrolowanie. Czasem rysuje
mapy i uczestnicze w badaniach oraz odwiedzam posiadlosci
lezace na pograniczu. Ale Rada... ktos z pewnoscia wie, co sie
dzieje!

-Na pewno - zgodzil sie Tan. Pozostaje tylko sprawdzic, czy
komus nic zalezalo na tym, aby tak wlasnie sie stalo. Widziales,
jak te smoki wykonczyly lafsmery... a one powstaly, pod wplywem
promieniowania, z zarodkow wspolczesnych lafsmerow. Wyobraz
sobie, ze jedna z tych okropnosci z obszaru pola silowego, czy
chocby ten mrowkorod, wkracza na teren upraw? Albo tez jedna
z tych skrzynek zostaje ukryta w jakims oddalonym rejonie i
poraza wszystkie ptaki przechodzace w jej poblizu...

Im predzej dotrzemy do Cartla i uzyskamy lacznosc ze swiatem,
tym lepiej! - powiedzial zaniepokojony Meshler.

Wkrotce dolecieli do miejsca, gdzie rzeka wraz ze swoim
doplywem laczyly sie w ksztalcie litery V. Meshler skrecil i ruszyl
wzdluz mniejszego, miejscami przykrytego lodem, strumienia.
Troszeczke pozniej lecieli juz nad pierwszymi czesciowo
oczyszczonymi polami. Dostrzegli grzedy, ale nie bylo widac

lafsmerow. Na bialej warstewce lezacego na ziemi sniegu nie
zostawiono zadnych sladow. Pierwsze pole przeszlo w nastepne,
takze pozbawione oznak zycia. Meshler skrecil planetolotem i
przelecial nisko ponad zagospodarowana ziemia.

Nic rozumiem. Te tereny to pola hodowlane... sa to centralne
miejsca, w ktorych znajduja sie grzedy.

Raz jeszcze uruchomil kciukiem mikrofon i probowal wezwac
wlasciciela posiadlosci. Lecz nadal slychac bylo zaklocenia, choc
juz nie tak glosne i meczace dla uszu.

Meshler zwiekszyl wysokosc lotu i z maksymalna predkoscia
popedzil naprzod.

Dwa nastepne pola... i na ostatnim zobaczyli wreszcie ptaki
biegajace na wszystkie strony. Kiedy przesuwal sie nad nimi cien
planetolotu, zdawaly sie szalec ze strachu. Probujac wzleciec,
rzucaly sie na boki, nieudolnie rozposcieraly i wykrecaly skrzydla.
Tratowaly przy tym niektore mniejsze okazy. Ptaki tworzyly
ciemna, klebiaca sie chmure. Wreszcie planetolot minal je.

-Przypuszczam - powiedzial Tau - ze takie ich zachowanie nie
jest naturalne.

-Nie - odpowiedzial Meshler krotko.

Za ustawionym w polu ogrodzeniem rozciagaly sie kolejne pola,
ktore oczyszczono staranniej niz te przeznaczone dla lafsmerow.
Poprzez snieg widac bylo jakies uprawy. Rzeka skrecala, a
wzdluz jej brzegu wznosily sie zabudowania mieszkalne i
gospodarcze.

Nie byl to dom, lecz szereg domow ustawionych w kwadrat. W
srodku zauwazyli wieze nadawcza, wystajaca znacznie ponad
dachy budynkow. W polowie jej wysokosci umieszczono znak
firmowy Cartla; symbol, ktory jest na wszystkich towarach
sprzedawanych przez niego.

Domy zbudowane byly z kamiennych blokow, ale pokryto je
dachami z gliny. Pod spodem ulozono jednak dachowki Dan
wiedzial o tym z tasm informacyjnych, ktore przesluchiwal przed
wyprawa. Na wierzchniej warstwie ziemi gesto posadzono cebulki
roslin. Wiosna zakwitna one barwnymi szeregami. A jesienia
osadnicy zbiora starannie ziarna i zmiela na proszek, stanowiacy
na tej planecie cos w rodzaju kawy, uprawianej w odleglych
swiatach.

Dan pomyslal, ze jak na swiat, na ktorym nie ma zadnych
miejscowych niebezpieczenstw - a tak przynajmniej okreslano
Trewsworld zabudowania przypominaja twierdze. Domy, ktorych
wszystkie drzwi otwieraly sie na wewnetrzne podworze, byly
polaczone scianami z gliny, rowniez ozdobionymi roslinami.

Tuz przed brama, na wygladzonej ziemi, wybudowano parking.
Po jednej stronie stal pelzacz i mniejszy slizgacz, wedlug Dana
nazbyt lekki, aby podrozowac po tym dzikim i pozbawionym drog
kraju. Meshler wyladowal i wyskoczyl na zewnatrz, zanim jeszcze
ucichl glos silnika. Zwinal rece i zawolal glosno:

-Hej tam, w domu!

Posiadlosc Cartla wydawala sie opuszczona tak jak dwa pierwsze
pola lafsmerow.

-Podaj swoje nazwisko! - Nagle ktos zawolal cienkim glosem zza
sciany tuz przed nimi.

Meshler odrzucil do tylu kaptur, odslaniajac twarz.

-Wim Meshler, straznik. Znasz mnie?

Nie nadeszla zadna odpowiedz. Czekali, stojac w chlodzie. Dan
trzymal bracha. Po chwili ciezkie drzwi uchylily sie ze zgrzytem.

-Wchodzcie, szybko!

Byl to tak zdecydowany rozkaz, ze Dan zerknal ponad
ramieniem. To miejsce przypominalo oblezona twierdze. Ale
kto... lub co... doprowadzilo mieszkancow do ukrycia sie w niej?
Nie widzieli zadnego zywego stworzenia. Jedynie lafsmery,
ktorych przerazenie bylo ostrzezeniem, ze nie wszystko jest w
porzadku.

Przecisneli sie przez waskie przejscie. Oczekujacy tam czlowiek
natychmiast zatrzasnal drzwi, jak gdyby spodziewal sie, ze sarna
smierc depcze im po pietach. Zaryglowal brame, opuszczajac
sztabe.

Wlasciciel domu byl wysokim mezczyzna, ubranym w futro,
zarzucone luzno wokol ramion jak peleryna. Puste rekawy
lopotaly, kiedy sie poruszal. Nalezal do innej rasy niz Meshler.
Skore mial ciemna, tak jak Rip, a wlosy sztywne, niczym
druciana szczotka.

Nosil koszule ze skory lafsmera, na ktorej pozostawiono puszek,
tu i owdzie juz wytarty. Mial szeroki pas, za ktorym, zgodnie ze

zwyczajem osadnikow, nosil dwa noze. Jeden, zatkniety z
przodu, sluzyl do przygotowywania jedzenia i do wykonywania
prac w gospodarstwie. Drugi, umieszczony z tylu w zdobionej
pochwie, byl oznaka dojrzalosci i uzywano go w rzadkich obecnie
wypadkach zemsty honorowej.

Jego spodnie oraz buty uszyte byly z wlochatej skory. Wszystko
to sprawialo wrazenie, iz jest nie mniej "opierzony" niz jego
lafsmery. Byla jednak pewna roznica. W reku trzymal pistolet na
kule, pochodzacy z dawnych czasow. Taki rodzaj broni Dan
widywal tylko w muzeach na Ziemi. Uzywano jej obecnie jedynie
na niewielu prymitywnych swiatach, gdzie ladunki do miotaczy sa
zbyt kosztowne i osadnicy sami organizuja sobie bron.

-Meshler! Mezczyzna wyciagnal reke, a straznik uczynil to samo i
obaj przycisneli lokcie w tradycyjnym powitaniu.

-Co sie dzieje? - dopytywal sie straznik, nie przedstawiwszy
nawet swych towarzyszy.

Byc moze ty potrafisz nam powiedziec - odparl tamten ostro. -
Lub raczej powiesz to wdowie po Jaycorze. Ledwo wrocil tu
ostatniej nocy... Zdazyl opowiedziec nam jedynie niesamowita
historie o potworach i ludziach. Przeprowadzal kontrole odleglych
pol, kiedy napadnieto na niego.

-Napadnieto na niego? powtorzyl Meshler. Wlasnie tak. Nigdy
nie widzialem takich ran!

Skrylismy sie, kiedy zauwazylismy, ze cos nie jest w porzadku z
nadajnikiem... zaklocenia! Kaysee zabral planetolot i polecial do
portu. Zrobil to, zanim zorientowalismy sie, ze Angria i dzieci nie

powrocily! Probowalem zatrzymac ich przez mikrofon w
posiadlosci Vanatara... bez rezultatu. Inditra i Forman wyruszyli
duzym transporterem, zeby tam dotrzec pospiesznie wyrzucal z
siebie slowa, jak gdyby koniecznie musial opowiedziec to komus.
Meshler, nadal trzymajacy jego ramie w uscisku, przerwal ten
potok wymowy:

-Nie wszystko naraz. Yanalar... zatem on w koncu zaklada swoja
posiadlosc?

-Tak, prosili nas przez nadajnik, zebysmy zabrali sie do
oczyszczania terenu. Ja znow mialem drgawki, ale Angria,
Mabla, Carie i dzieci oraz Singi, Refal, Dronir, Lanlgar... wszyscy
wyruszyli planetolotem towarowym. Kaysee mial przeprowadzic
kontrole na zachodzie, Jaycor na wschodzie, a Inditra i Forman
stawiali nowa szope na narzedzia. I co ja powiem Carie... Jaycor
nie zyje! Przedwczoraj sluchalismy poludniowych wiadomosci z
portu. Mowili tylko o jakichs kryminalistach z wolnego frachtowca,
ktorzy sprawiaja klopoty. A potem... trzaski... zaklocenia. Od
tamtej pory nie mozemy uzyskac polaczenia. Kaysee powrocil
caly i zdrowy. Ale Jaycor sie spoznial. Potem zobaczylismy
zblizajacy sie pelzacz. Poruszal sie tak, jakby nikt nim nic
kierowal. W zasadzie tak bylo. Jaycor byl prawie martwy.
Powiedzial cos o ludziach i potworach, ktorzy wyszli z lasu... po
chwili zmarl! Nie moglismy nawiazac z nikim lacznosci, wiec
Kaysee powiedzial, ze poleci planetolotem do portu. Inditra i
Forman uruchomili transporter i wyruszyli do posiadlosci
Vanatara, zeby zaopiekowac sie kobietami. Z powodu tych
przekletych drgawek nie nadawalem sie do niczego. Brr, znow
sie zaczyna!

Wysoki mezczyzna zaczal gwaltownie drzec i Tau natychmiast

ruszyl do przodu, aby go podtrzymac.

-Goraczka przestrzenna!

-Niezupelnie - odrzekl Meshler. Ma taki sam przebieg, ale leki nie
skutkuja. Jak dotad w zaden sposob nie zdolano go wyleczyc.
Byc moze ty potrafisz cos dla niego zrobic!

Drgawki wstrzasaly wychudzonym cialem osadnika i sprawialy,
ze kiwal sie na wszystkie strony. Glowa opadla mu bezsilnie do
tylu. Gdyby straznik i lekarz nie podtrzymywali go w pozycji
stojacej, upadlby na ziemie.

-Zabierzmy go do lozka powiedzial Tau. Leki moga nie
skutkowac, ale cieplo mu pomoze.

Powlekli go do srodkowego budynku, ktory stal na wprost bramy.
Dan szedl przodem, zeby otworzyc drzwi.

Bylo oczywiste, ze osadnicy lecza sie w cieple, poniewaz w
szerokim i glebokim kominku plonal silny ogien. Przed
kominkiem stalo lozko polowe przykryte kilkoma grubymi kocami.
Polozyli tam mezczyzne, a Tau okryl go dokladnie. W tym czasie
Meshler podszedl do garnuszka wiszacego nad ogniem.
Powachal parujaca zawartosc. Podniosl ze stojacego nie opodal
stolu kubek oraz lyzke i nalal do kubka odrobine plynu z
garnuszka.

-Napar Esama - wyjasnil. - Jest dosc cieply, zeby go rozgrzac.
Ale i tak Cartl jest skazany na atak odretwienia.

Tau uniosl dobrze okrytego mezczyzne i przy pomocy Meshlera

wlal mu do gardla pelen kubek plynu. Kiedy jednak polozyli go z
powrotem, wydawalo sie, ze stracil przytomnosc.

Dan postawil bracha, ktory podszedl ostroznie do kominka i
przycupnal w cieple bijacym od ognia. Stworek zachowywal sie
tak, jakby byl w pelni zadowolony i szczesliwy. Dan zastanawial
sie, w jaki sposob brach potrafil wytrzymac zimno, ktore
towarzyszylo im przez wieksza czesc wedrowki.

-Jest tutaj sam? - Tau skinal glowa w kierunku swojego pacjenta.

-Z tego, co powiedzial, tak. To jest Cartl. Musial miec ciezki atak
drgawek, skoro nie wzial udzialu w akcji.

-A ten Vanatar... czy istnieje jakas inna poludniowa posiadlosc? -
zapytal Dan.

-Vanatar od dluzszego czasu mowil cos o osiedleniu sie tutaj.
Nic wiedzialem jednak, ze akurat teraz sie na to zdecydowal. Z
pewnoscia podjal decyzje w pospiechu. Mialem akurat inne
obowiazki i nic zajmowalem sie patrolowaniem pol. Zobaczmy...

Podszedl do sciany po lewej stronie. Dan podazyl za nim i
dostrzegl wymalowana tam mape. Przydzialy gruntu z mniej lub
bardziej wyraznymi granicami pol, takich jak te, ponad ktorymi
przelatywali, byly pokolorowane na zolto. Nie oczyszczone zas
ziemie na szaro. Na wschodzie wyrysowano zakropkowane
obszary, ktore oznaczaly tereny jeszcze nie przydzielone.

-Vanatar zmierzyl te ziemie jakies piec lat temu. Meshler wskazal
na zakropkowane pola. Potem wahal sie i nie byl pewien, czy
kiedykolwiek je wezmie. Te tereny leza na wschodzie, lecz sa

bardziej wysuniete w kierunku poludniowym.

Dan wpatrywal sie w szara plame oznaczajaca dzikie obszary. W
ktorym miejscu znajdowal sie las z polem silowym i oboz w
dolinie? A moze ten teren w ogole nie byl zaznaczony na mapie?

-Vanatar nie ma broni... A prace w polu... sa rozproszeni...
poszerzali teren upraw we wszystkich kierunkach... kobiety i
dzieci zajete byly pilnowaniem. Jesli tamte potwory dotarly do
nich... - Urywane zdania Meshlera nie wymagaly dodatkowych
wyjasnien, aby Dan je zrozumial.

-Moze wezmiemy nasz planetolot i sprobujemy ich odszukac? -
zaproponowal Tau, kiedy dolaczyl sie do nich.

-Nie da rady zabrac ich wszystkich na raz. - Meshler juz o tym
myslal.

-Te zaklocenia w nadajniku... -zaczal Tau-jak sadzisz, jak daleko
siegaja?

-Kto wie? - Meshler wzruszyl ramionami. - Moze przynajmniej
Kaysee sprowadzi pomoc, kiedy dotrze do portu.

-Jest tez lodz ratunkowa - powiedzial Dan. - Lodz ratunkowa z
Ripem i Alim na pokladzie... i ukryta niedaleko skrzynka. Co sie
stanie, jezeli ci, dla ktorych byla wieziona, wiedza juz, gdzie jej
szukac?

-Nie daloby sie poleciec lodzia. - Meshler zle go zrozumial. A
poza tym, nie mozemy skontaktowac sie z ludzmi na jej
pokladzie. Mysle, ze do tej pory zabrano ich juz z powrotem do

portu.

Jest cos jeszcze. - Tau uwaznie obserwowal straznika. - Co ten
Cartl powiedzial o kryminalistach zabranych ze statku
kosmicznego? Wynika z tego, ze byc moze nasi ludzie znalezli
sie w gorszych niz nasze klopotach... A to cale zamieszanie, to
twoja robota, a nie nasza. Im wczesniej wladze beda o tym
wiedzialy, tym lepiej.

O tym, co stalo sie w porcie, wiem tyle samo, co i wy. - Meshler
wygladal na wyprowadzonego z rownowagi. - Najwazniejsze jest
to, co dzieje sie wlasnie tu i teraz. Musimy zajac sie ludzmi w
posiadlosci Vanatara. Czy probowales ostatnio uzyc swego
miernika promieniowania?

Dan nie wiedzial, po co straznikowi to urzadzenie, ale Tau odpial
je od pasa i nacisnal przycisk. Wskazowka obrocila sie szybko.
Nie poruszala sie w waskim obszarze pomiedzy dwoma
najblizszymi punktami, ale drgala pomiedzy symbolami
oznaczajacymi polnoc i poludnie, zakreslajac na tarczy polokrag,
jak gdyby byla przyciagana jednoczesnie przez dwie rowne sily.

-Co to oznacza? - dopytywal sie Meshler.

Tau wylaczyl urzadzenie, dokladnie obejrzal pojemnik, a potem
ustawil przyrzad pod innym katem i wlaczyl ponownie.
Wskazowka drgala tak samo, jak poprzednio. Wygladalo to tak,
jakby urzadzenie rejestrowalo dwa odmienne zrodla
promieniowania, znajdujace sie naprzeciw siebie.

-To moze oznaczac istnienie dwoch roznych pol promieniowania
odpowiedzial Tau.

-Ich skrzynke i byc moze te z lodzi ratunkowej! domyslil sie Dan.
Czy to mozliwe, ze promieniowanie wysylane z poludnia
zwiekszylo sile oddzialywania zakopanej przez nich skrzynki?
Jezeli tak, jak wplynie to na lodz ratunkowa? Ali i Rip mieli
rozkazy, aby zabrac ja do portu, przewozac w tyle statku. Czyzby
oznaczalo to wiec, ze nadal tkwia tam, gdzie ich zostawili i sa
narazeni na dalsze klopoty?

-Czy sila promieniowania skrzynki - Meshler ciagle stal i trzymal
reke na mapie sciennej w miejscu, gdzie zaznaczono obszar
nalezacy do Vanatara - moze przyciagnac te stworzenia do
siebie?

-Kto wie? Oba zrodla sa silne - brzmiala odpowiedz lekarza.

-Mam cos. Dan przypomnial sobie rozmowe, ktora slyszal kiedys
na Krolowej. Obsluga systemu nadawczo-odbiorczego nalezala
do obowiazkow Ya. Dan orientowal sie wylacznie w ogolnych
podstawach nawiazywania lacznosci; wiedzial tylko tyle, ile jest
konieczne, aby - gdyby zaszla taka potrzeba uzyskac kontakt ze
swiatem zewnetrznym. Ale pewnego razu Ya rozmawial z Yanem
Ryckiem. I wspomnial cos o tym, jak bandyci zagluszali
wiadomosci przekazywane przez zaloge statku. Powiedzial tez,
co zrobili, aby pomimo to nadac sygnal wezwania o pomoc.
Nadali przeciwzagluszenie, w ktorym ukryli prosta wiadomosc,
wyrazona pojawianiem sie i zanikaniem dzwiekow. Technicznie
bylo to zbyt skomplikowane, aby sam mogl tego sprobowac. W
tej posiadlosci znajdowal sie jednak nadajnik. Ktos z pewnoscia
nie tylko potrafil go obslugiwac, ale orientowal sie w jego
konstrukcji na tyle, zeby przeprowadzic naprawe. Co? Meshler
niecierpliwil sie.

-Cos, co uslyszalem pewnego razu. Kto zajmuje sie tutaj
nadajnikiem?

-Glownie Cartl. Zanim sie tu osiedlil, byl technikiem w porcie. Ale
ten sprzet nie dziala... lub... mozemy zobaczyc... Przeszedl
pospiesznie przez pokoj do miejsca, w ktorym stala tablica
sterownicza nadajnika, prawie tak skomplikowana jak na
Krolowej. Kiedy uruchomil mikrofon, uslyszeli trzaski. Nie byly juz
tak nieznosne dla uszu, ale nadal silne.

-Nadal zagluszany.

Czy Cartl jest bardzo chory? - Teraz Dan spojrzal na lekarza.
Moze bylby w stanie zrobic cos z interkomcm?

-Jezeli ta choroba przebiega tak samo jak goraczka
przestrzenna, atak minie za jakies cztery lub piec godzin, Bedzie
wowczas oslabiony i roztrzesiony, ale umysl bedzie mial jasny.
Problem tkwi w tym, ze nie wiem, ile mial juz tego typu atakow, a
to jest bardzo wazne.

-Tak czy owak nie moze w tej chwili niczego zrobic z nadajnikiem
wtracil Meshler. Czy nic sadzisz, ze juz wczesniej probowal cos
poradzic?

-Probowal tylko zwyczajnie nadawac - odpowiedzial Dan. - A
istnieje mozliwosc bardziej skomplikowanego przekazania
wiadomosci. I jezeli przy odbiorniku w porcie siedzi ktos z
wrazliwym uchem...

-Opowiesc Ya o Erguard! Tau zrozumial, o co chodzi Danowi. To
nam moze pomoc. Ale musimy poczekac, az Cartl dojdzie do

siebie.

Byc moze wy wiecie, o czym mowicie. Meshler przenosil wzrok z
jednego na drugiego. - Ja jednak nic nie rozumiem. Ale nie
sadze, zebysmy mieli inne mozliwosci dzialania. Nie jestem
nawet pewien, czy potrafie ustalic miejsce, gdzie lezy posiadlosc
Vanatara.

Rozdzial 15

Akcja ratunkowa

Nareszcie znow mieli prawdziwe jedzenie. Dan siedzial przy
stole, na ktorym stala potrawa z, miesa lafsmera. doprawiona
miejscowymi ziarnami i jagodami. I smakowalo to naprawde
wspaniale po tylu dniach, podczas ktorych zywili sie niewielkimi
porcjami sztucznego jedzenia zabranego z Krolowej.
Nadchodzila noc. Tau pielegnowal na wpol swiadomego, od
czasu do czasu niezrozumiale mamroczacego Cartla. Nie
powrocili jeszcze ludzie, ktorzy pracowali wraz z Vanatarem, ani
tez ci, ktorzy wystartowali po nich. Ponadto z nadajnika, ktory
zostawili wlaczony, nie dochodzil zaden dzwiek oprocz
brzeczenia odcinajacego ich lacznosc ze swiatem.-Jak daleko
jestesmy od lodzi ratunkowej? Dan skonczyl pic goracy napar i
postawil kubek przed Meshlerem.

Straznik dwukrotnie podchodzil do mapy sciennej. Studiowal jej
linie, za kazdym razem wodzac po nich palcem, tak jakby chcial
upewnic samego siebie, ze rzeczywiscie sie tam znajduja. Polem
usiadl przy stole.

-Jakies dwie godziny lotu przy normalnej predkosci odpowiedzial.

Ale dlaczego? Nie ma tam waszych ludzi. Miano ich zabrac
zaraz po naszym odlocie. I zabrali na pewno skrzynke.

-Zabrali? spytal Tan. - A co z odczytem miernika? Nie sadze, ze
wskazywalby obecnosc pola, gdyby skrzynka dotarla do portu.
Co o tym myslisz? - spytal Dana.

-Zastanawiam sie, czy jesli mielibysmy skrzynke przy sobie... czy
ona moglaby odciagnac potwory? - odparl.

-Nic i tego, tym bardziej, ze wlasciwie nic wiemy, jak ona dziala.
Tau potrzasnal glowa. - Dan, daj mi jeszcze troche tego napoju!

Cartl poruszyl sie pod grubym okryciem nalozonym na niego
przez lekarza. Staral sie zrzucic z siebie ten ciezar. Dan
podszedl do parujacego naczynia, nalal pol kubka
aromatycznego plynu i zaniosl lekarzowi.

-Teraz spokojnie - powiedzial Tau i podparl reka ramiona
osadnika. Podsunal kubek do ust Cartla, a ten, spragniony, wypil
do dna. Nastepnie, przy pomocy Tau, podniosl sie, odrzucajac
na bok okrycia. Nie drzal juz, a na jego ciemna twarz powrocil
wyraz opanowania.

-Jak dlugo bylem nieprzytomny? - zapytal.

-Okolo trzech godzin odpowiedzial Tau.

-Angria... dzieci... reszta?

Wyczytal odpowiedz ze spojrzenia Tau. Jego reka powedrowala
do zatknietego z tylu za pasem noza.

-A zatem... - Lecz nie dokonczyl tej grozby.

-Posluchaj! - Dan obrocil sie do niego. Nie wiedzial, co moze
zrobic zaniepokojony o los swojej rodziny Cartl. Chcial jednak od
razu sprawdzic, czy osadnik ma doswiadczenie potrzebne do
rozwiazania problemu nadajnika. Mikrofon jest nadal zagluszony.
Ale istnieje sposob, za pomoca ktorego moglibysmy przeslac
prosta wiadomosc i poprosic o pomoc.

Cartl zmarszczyl brwi. W ogole nie spojrzal na Dana. Zamiast
tego wyciagnal noz i lekko pocieral ostrzeni wewnetrzna strone
kciuka, jak gdyby sprawdzal ostrosc, swej broni.

-Mikrofon jest zagluszony - powtorzyl osadnik bezbarwnym
glosem. Potem obrocil sie do Meshlera. Przybyles planetolotem.
Pozwol mi go wziac... teraz nie mam dreszczy.

-Na jak dlugo? - spytal Tau z takim naciskiem, ze przyciagnal
uwage Cartla, ktory teraz spojrzal na lekarza. - To prawda, ten
atak minal. Ale chlod wywola nastepny. A jesli wystartujesz, a
potem stracisz przytomnosc, to jaka to przyniesie korzysc tobie
lub komukolwiek innemu? Prosze, posluchaj Thorsona. Mozliwe,
ze nie slyszales o tym sposobie, ktory on chce ci przekazac. Ta
metoda juz kiedys, w podobnej sytuacji, zdala egzamin. Jestes
wyszkolonym technikiem lacznosci, wiec powinienes z tego
skorzystac, aby pomoc swoim ludziom.

-Zatem w czym rzecz? - Teraz Cartl rzeczywiscie zwrocil sie do
Dana. Byl jednak zniecierpliwiony, tak jakby nie spodziewal sie
uslyszec czegos waznego i z gory zloscil sie koniecznoscia
skupienia na tym mysli.

-Nie jestem technikiem lacznosci i nie znam waszych
specjalistycznych terminow... zaczal Dan ale ten sposob
zastosowal pewien wolny kupiec, gdy jego statek zagluszal
bandyta, chcacy uzyskac jego ladunek - i przekazal bogata w
szczegoly opowiesc.

Gdy Dan zaczal mowic, Cartl obracal w palcach noz tam i z
powrotem. Teraz jednak przestal.

-Informacja nadana przeciwzagluszaczem - powiedzial osadnik. -
A jaki rodzaj wiadomosci?

-Nic wyszukanego. Tylko podanie naszych nazwisk i wolanie o
pomoc.

-No tak. Cartl schowal noz do pochwy. - A jesli Kaysee nie
dotarl... Podniosl sie i zachwial na moment, ale nie byla mu
potrzebna pomoc Tau, ktory chcial go podtrzymac. Potem
podszedl do nadajnika.

Wcisniecie przelacznika spowodowalo, ze trzaski staly sie
glosniejsze. Cartl sluchal uwaznie. Jego wargi poruszaly sie.
Mozliwe, ze liczyl.

Usiadl, nadal sluchajac z tym samym skupieniem. Siegnal pod
stol, na ktorym stala czesc wyposazenia i wyjal skrzynke z
narzedziami. Wylaczyl odbiornik, odkrecajac jakas czesc.
Nastepnie zabral sie do pracy. Z poczatku dzialal wolno, prawie
niezdarnie, potem szybciej i z wieksza pewnoscia siebie. W
koncu przechylil sie do tylu, oparl dlonie o krawedz stolu i opuscil
lekko ramiona, lak jakby praca bardzo go wyczerpala.

-Gotowe. Ale czy sie uda? - zdawalo sie, ze pyta samego siebie,
a nie trzech mezczyzn stojacych za nim.

Brach lezal wyciagniety przed kominkiem, wylegujac sie w cieple.
Lecz nagle usiadl na zadzie i zlozyl na brzuchu przednie lapy.
Nie odwrocil glowy w kierunku ludzi w rogu, lecz zdawal sie
nasluchiwac. Przyciagnelo to uwage Dana, ktory obecnie
obserwowal raczej bracha, a nie Cartla. Osadnik delikatnie
polaczyl dwa kable i teraz wystukiwal przerywany rytm.

Dan przeszedl w poprzek pomieszczenia i usiadl na lozku
polowym, ktore dopiero co opuscil Cartl.

-Co sie dzieje? - Wzial swoja kurtke i powiedzial do mikrofonu w
kapturze.

-Zbliza sie - odpowiedzial brach.

-- Cos, czego musimy sie lekac? - spytal szybko Dan.

-Jest lam strach... ale on tkwi w tych, ktorzy nadchodza. I sa tam
takze rany...

-Jak daleko?

Brach wolno kolysal glowa tam i z powrotem, jak gdyby jego dlugi
nos byl wskazowka miernika.

-Ida szybko, ale jeszcze nie tutaj - padla niejasna odpowiedz. -
Jest tam lek, duzo, duzo leku. I boja sie wszyscy.

-- Brach mowi - Dan wstal i rzekl do pozostalych - ze zblizaja sie
jacys ludzie. Twierdzi, ze sa ranni i przestraszeni.

Pomimo glosnej mieszaniny dzwiekow, ktora dochodzila z
glosnika, Cartl musial uslyszec. Odwrocil sie do Dana.

-Kiedy tu beda?

-Brach mowi, ze zblizaja sie szybko.

Cartl stal juz na nogach. Nie siegnal nawet po futro, lecz
blyskawicznie zlapal bron. Ale Meshler, z miotaczem w reku,
pierwszy znalazl sie przy drzwiach.

Wszyscy biegli do bramy; Cartl na czele. Reszta dogonila go
dopiero wtedy, gdy juz wskoczyl na wzniesienie biegnace wzdluz
jednego z budynkow po stronie bramy, skad dobrze widac bylo
okolice. Swiecil jasny ksiezyc, a snieg skrzyl sie odbitym
blaskiem. ;

Wreszcie uslyszeli dzwiek dudnienia silnika planetolotu. Cartl
wydal okrzyk radosci i pochylil sie, szukajac jakiegos przycisku.
Rozblysly swiatla ladowiska. Meshler podniosl reke, by je
wylaczyc, ale w koncu nie zrobil tego,

Planetolot nie mial zadnych swiatel pozycyjnych, Zblizal sie
ciemny i w jakis sposob grozny, oswietlany jedynie blaskiem
ksiezyca. Kiedy wyladowal, zobaczyli, ze pojazd jest nieco
wiekszy od tego, ktory ukradli z obozu w dolinie i prawie dwa razy
wiekszy od planetolotu wozonego przez Krolowa. Jego kulisty
ksztalt wskazywal, ze jest przeznaczony do transportu towarow.
Nagle otworzyly sie wlazy kabiny oraz ladowni i grupa ludzi
wybiegla na ladowisko z takim pospiechem, iz kilkoro potknelo
sie i upadlo. Pozostali schylali sie, podnoszac swych towarzyszy.
Zachowywali sie tak, jakby byli wiezniami uciekajacymi na

wolnosc. Zostawiajac za soba otwarte na osciez drzwi, rzucili sie
do bramy. Byc moze gonil ich ktorys z potworow.

Kobiety... trzy, cztery, piec, szesc... dzieci... tak wiele, ze musialy
byc stloczone wewnatrz ramie przy ramieniu. A za nimi dwoch
zabandazowanych mezczyzn, podtrzymujacych trzeciego, ktory
potykal sie, daremnie probujac stawiac kroki.

Cartl otworzyl na osciez brame i rzucil sie, aby chwycic jedna z
kobiet - te, ktora kurczowo trzymala za rece dwoje dzieci. Kiedy
przytulil ja do siebie, pozostali zgromadzili sie wokol nich.
Krzyczeli jakims planetarnym, niezrozumialym dla Ziemian,
jezykiem.

Tau jednak, z Meshlerem i Danem tuz za plecami, przecisnal sie
pomiedzy kobietami i dotarl do rannych. Wspolnie przeniesli ich
do pokoju, ktory przed chwila opuscili.

Troche pozniej uslyszeli cala historie. Przybyszami byly kobiety z
posiadlosci Cartla, a wraz z nimi trzy z grupy Vanatara oraz
dzieci z obu osad. Dwoch rannych mezczyzn pochodzilo z
terenow Cartla, a ten, ktory byl w najgorszym stanie, z
posiadlosci Vanatara.

Katastrofa nastapila bez zadnego ostrzezenia. Tak, jak wczesniej
przypuszczal Cartl, rozeszli sie po polach, nadzorujac prace.
Kobiety rozpalily ogniska, aby zaparzyc napoje oraz przygotowac
jedzenie. Nagle zaczal sie ten koszmar. Ich relacje dotyczace
tego, co widzieli i przed czym uciekali, calkowicie sie od siebie
roznily. Dan domyslil sie, iz w sklad atakujacej grupy wchodzily
rozne potwory. Zaden z nich nie przypominal stworzen znanych
osadnikom, co zwiekszylo ich przerazenie.

Czesc pracujacych wpadla na pomysl, zeby skierowac na pola
roboty, ktore mialy oslaniac ich ucieczke. Ci, ktorzy dotarli do
Cartla, mieli szczescie, ze znajdowali sie blisko parkingu
planetolotow i zdolali sie tam przedrzec. Ale nawet wtedy ratunek
nie byl oczywisty, poniewaz za potworami nadciagali ludzie,
ktorzy strzelali z miotaczy. Jednak z kilku opowiesci, zwlaszcza
jednego z mezczyzn, wynikalo, ze nieznajomi jednoczesnie
popedzali potwory i bronili sie przed nimi.

Pojawil sie jakis planetolot i zawisl nad parkingiem pojazdow, a
bestie zaczely przesuwac sie za nim, prawie tak, jak gdyby
prowadzil je na smyczy. Dwa potwory stoczyly bitwe. Natomiast
oba zaparkowane planetoloty zostaly rozbite zaraz po probie
wzniesienia sie w powietrze. Tak wiec zawiodl pierwszy plan
osadnikow: ucieczki do posiadlosci Cartla, a nastepnie ratowania
pozostalych grup,

-Potem im przyladowalismy... - powiedzial mezczyzna noszacy
bandaz na lewej rece ponizej ramienia. - Vanatar mial na
pelzaczu zamontowany palnik, ktorym zamierzal zniszczyc geste
zarosla. Yashty i ja dopadlismy do niego. Trafilismy w sam
srodek klebowiska potworow. Potem przybyl statek Cartla, wiec
moglismy uciec nim wraz z kobietami. Nie mialem wielkiego
pozytku z mojej reki, a Yashty oberwal w glowe, ale razem
stanowilismy sprawnego pilota. Asmual otrzymal silny cios i lezal
nieprzytomny. Tak wiec Thanmore kazal sie nam wynosic, poki
niebo jest jeszcze czyste. Powiedzial, ze z ludzmi Cartla
utrzymaja parking, a moze wezma ten pelzacz z wlaczonym
palnikiem i zdolaja dotrzec na wzniesienie. Slyszelismy jeszcze,
jak wyruszali, wiemy wiec, ze kilku naszych ludzi dotarlo tam. Ale
nawet jesli utrzymaja sie przez jakis czas, nie sa w stanie bronic

sie w nieskonczonosc. Ich glownym narzedziem walki sa roboty i
maly palnik. Nie dysponuja niczym wiecej.

-Ilu was tam dotarlo? chcial wiedziec straznik.

-Trudno powiedziec. - Mezczyzna potrzasnal glowa. - Bylismy
najwieksza grupa, zlozona w wiekszosci z kobiet i dzieci.
Widzialem troje... przynajmniej troje ludzi uciekajacych przed
tymi cholernymi stworzeniami. A dwa ciala potworow lezaly
spalone na dziedzincu, zanim do nich wystrzelilismy.

-Gdzie znajduje sie to wzniesienie? - przerwal Meshler.

Na moment mezczyzna przymknal oczy, tak jakby probowal
przywolac w pamieci obraz miejsca schronienia. Potem
odpowiedzial:

-Na poludniowy wschod od ladowiska. To jest duzy obszar
nagich skal. Vanatar sadzil, ze mozna tam zorganizowac jakas
superbezpieczna grzede i rozkazal nam go nie wypalac. Stanowi
dobre miejsce do obrony.

-Czy planetolot moglby wyladowac w poblizu?

-Tylko na otwartym terenie - mezczyzna potrzasnal glowa - a tam
musialbys walczyc z tymi stworzeniami. Gdyby nie udalo im sie
wedrzec na skaly...

-Czy twoi ludzie wiedzieliby, jak sie zachowac, gdyby planetolot
zawisl nad nimi, a my uzylibysmy pasow ratunkowych? - upieral
sie straznik.

-Nie wiem.

Propozycja Meshlera byla niebezpieczna. Dan wiedzial, ze
stosuje sie ja na stacjach treningowych, ale ludzie z Krolowej
nigdy nie zostali zmuszeni do jej zastosowania. A czy osadnicy
maja odpowiedni sprzet?

Zapytal o to drugi ranny mezczyzna:

-Czy macie tutaj planetolot ratunkowy? Potrzebne bylyby pasy i
liny ratunkowe. I trzeba opuscic nisko maszyne. Oni uzywaja
miotaczy. A wiec jesli siatek sie obnizy, wystarczy jeden strzal,
aby przeciac line pasa.

-Potrafimy zawisnac nisko. Meshler byl pewny siebie. Dan jednak
pomyslal, ze jest to szalony pomysl. Rozejrzal sie po pokoju. Tau
zajmowal sie ciezko rannym mezczyzna. Z pewnoscia zostanie
tutaj. Ci trzej, ktorzy przybyli planetolotem uciekinierow, nie
zdolaja podjac takiego wysilku. A Cartl, jesli nawet sie zdecyduje,
moze miec kolejny atak. Wszystko wskazywalo na to, ze misja
ratunkowa spadnie na nich dwoch - Mashlera i jego samego.

Straznik nie spytal, czy sa jacys ochotnicy. Wszystkich, z
wyjatkiem Tau, zapedzil do pracy przy pospiesznym
przygotowaniu potrzebnego wyposazenia. Ostatecznie mieli
gruby pas, podwojnie spleciona stalowa linke i niewielka
dzwignie. Wszystko to zajmowalo tak wiele miejsca we wnetrzu
planetolotu. ze Dan nie pojmowal, jak zmiesci sie tu wiecej niz
dwoch - co najwyzej trzech uciekinierow na raz. Ponadto, aby w
ogole moc wykorzystac te konstrukcje, musieli skorzystac z
wolniejszego planetolotu transportowego. I nawet Cartl ostrzegl
ich, ze w chwili, gdy zawisna, najmniejsze przeciazenie moze
spowodowac runiecie planetolotu na ziemie.

Ale o swicie wystartowali. Meshler znow usiadl za sterami. Dan i
brach, ktory dolaczyl do ich kompanii w ostatniej chwili, usadowili
sie za dzwignia, w ogonie pojazdu.

-To jest zle. - Dan probowal naklonic bracha do pozostania. -
Pakujemy sie w olbrzymie niebezpieczenstwo.

-Isc z toba, dotrzec z toba, zawsze, z toba znalezc nasze wlasne
miejsce - stanowczo oswiadczyl brach, jak gdyby w Danie
pokladal cala nadzieje powrotu do swej rodziny. A Dan,
pamietajac, jak czesto w przeszlosci stworzenie bylo im
pomocne, nie potrafil go po prostu wyrzucic.

Meshler obral kurs zgodnie ze wskazowkami uciekinierow i
rozwinal najwieksza predkosc, jaka mogl utrzymac ciezki statek.
Ludzie z posiadlosci Cartla przygotowywali sie w tym czasie do
oblezenia, a sam Cartl powrocil do nadajnika, choc zdawalo sie,
ze nie wierzy w powodzenie proby, ktora zdecydowal sie podjac.

Nie padalo, ale dzien byl pochmurny, a slonce stanowilo tylko
bardzo blada plamke swiatla, przeslonieta chmurami. Poza
dwoma miotaczami nie mieli innej broni. Dan nie probowal sobie
nawet wyobrazac, co sie stanie, jesli wrog zdobedzie jeden z
palnikow i skieruje go w gore, aby spalic siatek przybywajacy na
pomoc.

Kiedy pojawili sie nad polami, gdzie pracowal Vanatar ze swoimi
ludzmi, poszarpana ziemia, swiadczaca o naglym przerwaniu
pracy, stanowila wystarczajacy drogowskaz. Z planetolotu
zestrzelonego przez uciekinierow pozostaly spalone szczatki,
czesciowo zaslaniajace dwa pelzacze, na ktore runela maszyna.

Z wraka wystrzelil w kierunku ich statku snop promienia z
miotacza. Czy to przyjaciel sadzi, ze sa wrogami, czy tez
napastnicy probuja uniemozliwic odsiecz? W kazdym razie strzal
ich nie dosiegnal. Chociaz, gdyby sie znizyli, mogli zostac
trafieni...

Meshler zawrocil planetolot daleko od parkingu. Sterowanie ta
maszyna, nie przeznaczona w ogole do szybkiego
manewrowania, a tym bardziej w ograniczonej przestrzeni,
wymagalo od pilota skupienia calej uwagi na sterach. Ale byl
jeszcze brach, ktory dal im wskazowke.

-Duzo leku... bolu... tam... - Wskazal nosem. Dan przetlumaczyl,
a Meshler obral nowy kurs.

Ujrzeli skaly. Widziane gory przypominaly bardziej jakas
sztuczna budowle niz naturalnie uksztaltowany teren, chociaz nie
ukladaly sie w zaden wzor, a tylko wznosily sie ku niebu masa
podziurawionego przez wiatr kamienia.

Meshler podprowadzil planetolot blizej. W polowie z grubsza
oczyszczonego pola lezal przewrocony pelzacz. Sterczal z niego
uchwyt palnika, a wzdluz pojazdu ciagnal sie dlugi pas czarnej i
osmalonej gleby. Widocznie maszyna zostala przewrocona, gdy
palnik byl maksymalnie rozgrzany i dlatego tak dlugo spalal
ziemie, dopoki nie wyczerpalo sie urzadzenie ogrzewcze.

Ale zanim maszyna ulegla zniszczeniu, odbyla walke z wrogiem.
Lezaly za nia trzy na pol spalone ciala potworow. Jednakze
wiekszosc koszmarnych stworow wciaz zyla i polowala wokol
skal. Nie mogly atakowac, powstrzymywane przez trzy roboty
trzymajace straz wokol skalnego obszaru. Przygotowane do

obrony, wymachiwaly swymi dlugimi, polaczonymi ramionami,
zakonczonymi narzedziami do skrobania i przecinania.

Dwa roboty byly uszkodzone. Jeden krecil sie w kolko, ciagnac
za soba dwa pogruchotane ramiona, ktore uderzaly o ziemie.
Polowa skrzynki kontrolnej, ktora sluzyla mu za glowe, byla
stopiona. Drugi stal w miejscu. Najwidoczniej nastapilo
uszkodzenie mechanizmu wspomagajacego ruchy nog.
Wsciekle jednak tlukl ziemie ramionami.

Sadzac z czterech pocietych i pomiazdzonych cial, te takze
stoczyly ciezka walke. Ale roboty byly przydatne tylko dopoty,
dopoki starczalo im energii. Wlasnie gdy planetolot zawisl nad
kamieniami, dwa z trzymajacych straz robotow zaczely poruszac
sie wolniej, a jeden zatrzymal sie calkowicie. Uniosl wysoko swe
uzbrojone ramiona i znieruchomial.

Meshler mocowal sie ze sterami planetolotu. Tak, jak ostrzegal
Cartl, ciezki transportowiec nie byl lak zwrotny jak statki, do
ktorych przywykl straznik. Dlatego trudno mu bylo dokladnie
ocenic, czy znalezli sie na wlasciwej wysokosci. Ukrywajacy sie
ludzie musieli rozpoznac statek, poniewaz rozpaczliwie
wymachiwali rekoma zza oslony kamieni.

Dan kopnieciem otworzyl wlaz i przygotowal sie do opuszczenia
pasa ratunkowego. Jednak przekorny planetolot podskakiwal, nie
chcac sie zatrzymac. Sprzet kolysal sie tam i z powrotem. Dan
nie zastanawial sie nawet, czy dzwignia bedzie dzialac.
Pozostawalo im tylko sprobowac.

Chroniac line przed splataniem, obserwowal, jak pas powoli
opada. Kiedy poczul szarpniecie, zrozumial, ze ludzie trzymaja

pas. Teraz...

-Obserwuj i uwazaj, czy wszystko przebiega prawidlowo-
powiedzial do bracha. Musze sie teraz zajac...

Stwor podbiegl do wlazu i wysunal glowe. Zaparl sie nogami o
krawedz otworu, aby nie wypasc z kolyszacego sie statku.

-Przywiazuja jakiegos mezczyzne... jest ranny...

Wysylaja na poczatek rannego. Dan zalowal, ze ci na dole nie
byli na tyle domyslni, aby jako pierwszego przyslac zdrowego
pomocnika. Jesli pas nie wytrzyma...

Uruchomil dzwignie polaczona z silnikiem. Lina zaczela sie
naprezac, a kiedy naciagnela sie zupelnie, silnik steknal.
Dzwignia dzialala bardzo wolno, zbyt wolno... pomimo to Dan nie
mogl zrobic nic innego, jak tylko czekac i pilnowac, czy silnik
nadal pracuje, a lina zwija sie rownomiernie.

Oczekiwanie zdawalo sie nie miec konca, a wtem odezwal sie
brach:

-Jeden jest tu... nie potrafi pomoc sam sobie.

-Chodz tutaj. - Dan podjal szybka decyzje. - Obserwuj... jesli ta
lina poluzni sie, krzycz!

Przecisnal sie obok bracha, ktory poslusznie podszedl do
dzwigni. Pas znajdowal sie dokladnie pod wlazem.
Nieruchomego i bezwladnego mezczyzne przymocowano do
niego poskrecanymi lachmanami. Dan, bardzo ostroznie, wciagal
go do srodka. Kiedy polozyl go na pokladzie, poczul, ze jest caly

zlany potem. Rozwiazujac line krepujaca cialo rannego, probowal
robic to delikatnie. Potem raz jeszcze rzucil pas przez otwor
wlazu.

Nie bylo czasu na zbadanie pierwszego przybysza. Meshler
nawet nie obejrzal sie za siebie. Tak byl zajety sterami, ze
wydawal sie teraz czescia statku, ktory probowal zmusic do
posluszenstwa.

Jeszcze jedno szarpniecie liny, a potem pojawil sie kolejny ranny
mezczyzna. Tym razem jednak przytomny i zdolny sam
wciagnac sie na poklad.

-Ilu was tam jeszcze zostalo? - spytal Dan, szarpiac zapiecie
trzymajace osadnika w pasie.

-Dziesieciu - odpowiedzial osadnik.

Dziesieciu! Nie sa w stanie zmiescic tutaj tak wielu ludzi. I na
pewno nie za pomoca tej dzwigni, ktora zajmuje tak wiele
miejsca. To oznacza jeszcze dwa kursy... ale czy maja tyle
czasu? Znow zrzucil pas, poprosil osadnika, aby pilnowal
dzwigni, a sam przysunal sie do Meshlera.

-Jest ich dwunastu. Nie jestesmy w stanie zabrac wszystkich.

-Nie mamy zbyt wiele czasu. Mozemy nie zdazyc zrobic drugiego
kursu odpowiedzial Meshler, nie odwracajac sie od sterow.

To bylo oczywiste. Ale bylo takze jasne, ze nie moga liczyc na to,
iz zdolaja uciec przeciazonym planetolotem. Jak dotad, widzieli
tylko potwory wokol robotow i domyslali sie obecnosci kogos, kto

strzelal do nich z miotacza. Ale to nie oznaczalo, ze nieprzyjaciel
sie wycofal.

Nagle planetolot przechylil sie, zupelnie jakby szarpnela go jakas
niewidzialna lina. Przestali unosic sie ponad skalami - zaczeli sie
od nich oddalac.

-Wiazka promieniotworcza! - krzyknal straznik. Jest slaba, ale
tym statkiem nie potrafie sie z niej wyrwac.

Promieniowanie! Znow sciagali ich, dokladnie tak jak wtedy, gdy
siedzieli w tamtym planetolocie. Nastepna katastrofa?

-Co do... - uslyszeli dobiegajacy z tylu krzyk drugiego rannego
mezczyzny. - Mijamy skaly!

Dan powrocil do wlazu. Pod nimi zwisal pas. Mineli juz skaly i na
cale szczescie nikogo w nim nie bylo. Uwaga!

Kiedy wiazka sprowadzila ich nizej, Dan zobaczyl, jak pas osiada
i nagle zaczepia o wysuniete w gore ramie rozladowanego
robota. Trzeba miec wielkiego pecha, aby byc tak zlapanym.
Pomimo zrecznosci Meshlera planetolot ostro zadarl dziob do
gory, a oni runeli ogonem ku ziemi.

Rozdzial 16

Pulapka z przyneta

Nagly przechyl statku cisnal Dana do tylu. Szef ladowni trzasnal
w dzwignie i bolesnie uderzyl glowa w jej ramie. Byc moze
podszycie ocieplanego kaptura uratowalo mu zycie, ale
momentalnie stracil przytomnosc.Ocknal sie z okropnym bolem

glowy. Wyciagnal obolala reke, aby zbadac kark i ramiona. Wtem
uslyszal glosny, przerywany dzwiek, ktory docieral do niego
spoza czerwonej mgielki przeslaniajacej mu wzrok.

Ktos usilowal go podniesc. Przeszyl go tak gwaltowny bol, ze az
krzyknal, aby zostawic go w spokoju. Gwaltowne traktowanie
poniewaz brutalnie ciagnieto go dalej - nasililo bol, choc nie
stracil ponownie przytomnosci.

Niosacy rzucili go raczej, niz polozyli. Nieznacznie uniesli mu
glowe, a nastepnie zostawili samego. Powoli, mruzac oczy,
zdolal rozejrzec sie troche wokol siebie. Poniewaz nie mogl
podniesc wyzej glowy, nie widzial szczatkow rozbitego statku. Po
kilku minutach powolnego odzyskiwania pamieci, domyslil sie, ze
planetolot musial wbic sie ogonem w ziemie. W jego polu
widzenia pojawil sie i zaraz zniknal machajacy wielkimi
ramionami robot.

-Meshler? - szorstkim i charczacym glosem wymowil nazwisko
straznika, ale twarz mezczyzny, ktory pochylil sie nad nim, byla
mu calkowicie obca. Nieznajomy spojrzal obojetnie na Dana i nie
probowal nawet zbadac jego ran.

-Ten jeszcze zyje - zameldowal komus.

-Tym lepiej. Jesli bedzie sie troche szamotac, bedzie to
wygladalo bardziej przekonywajaco. Co z pozostalymi?

-Jeden nie zyje, jeden nadal oddycha. A pilot?

-Unieszkodliwilismy go. Z tymi spetanymi nogami moze takze
wywrzec wrazenie. Wepchnij go czesciowo pod wrak i to bedzie

cala dekoracja. Teraz krzyknij do tych parszywych osadnikow...
glosno i wyraznie...

Slowa zdawaly sie rozplywac w uszach Dana. Niektore byly ostre,
wyrazne i mialy sens. Inne docieraly tak slabo, ze mogl sie ich
tylko domyslac.

-Wy... tam na gorze, wsrod skal!

Wrzasnal tak glosno, ze glos odbil sie echem w czaszce Dana
jak przerazliwy zgielk.

-Posluchajcie - krzyknal slabiej...

-Sluchamy -jeszcze slabiej...

-Mamy dla was propozycje.

-Przyslijcie kilku swoich ludzi na rozmowe...

-Przyslijcie swoich tutaj... nieuzbrojonych - padla odpowiedz zza
skal.

-Dostana to, czego chca wtracil sie nastepny, zniecierpliwiony
glos. - Nie mamy teraz duzo czasu. Musimy wykonac plan.

-Podejdziemy bez miotaczy, do tamtej skaly...

-Zgoda.

Mezczyzna stojacy obok Dana oddalil sie. Kiedy mijal robota,
maszyna odsunela sie od niego, poniewaz zamontowane w jej
wnetrzu urzadzenie do rozpoznawania istot ludzkich nie

pozwalalo jej na zaatakowanie czlowieka. Drugi mezczyzna
poszedl za nim. Stali plecami do Dana, ale w zasiegu jego
wzroku. Mgielka, przeslaniajaca jego oczy, stopniowo
ustepowala. Obserwowal teraz sytuacje obojetnie, jak gdyby nie
mialo to zadnego znaczenia, poniewaz zajmowal go przede
wszystkim wlasny bol.

Z ukrycia wyszlo dwoch mezczyzn ubranych we wlochate
wyjsciowe stroje osadnikow. Poruszali sie ostroznie. Nie
odchodzac zbytnio od skal, staneli dosc daleko od wroga.

-Czego chcecie? spytal jeden z nich.

-Jedynie wydostac sie... z waszego swiata. Mamy statek
kosmiczny, ktorym mozemy poleciec, ale potrzebujemy czasu,
aby do niego dotrzec... i potrzebujemy srodka transportu...
jakiegos planetolotu.

-A zatem? No coz, nie mamy planetolotu odpowiedzial osadnik. -
I nie potrafimy zbudowac go z kamieni...

-Zawrzyjmy uklad - odrzekl ten drugi. Zabierzemy stad te bestie.
Skierujemy je w inna strone. Na polnocy jest nadajnik, do ktorego
podaza, jesli tylko wylaczymy nasz. Nadamy przez mikrofon
prosbe o pomoc. Ktokolwiek przybedzie, zobaczy ten wrak i
wyladuje obok niego. Przejmiemy jego pojazd. Och, nie przy
pomocy miotaczy... ogluszymy tylko zaloge. Potem, kiedy
.wyniesiemy sie stad, bedziecie wolni. Wszystko, czego
potrzebujemy, to planetolot. Wzielibysmy ten, gdyby nie zderzyl
sie z tym spalonym robotem. Siedzcie cicho i spokojnie tam,
gdzie jestescie. Nie probujcie zadnych sztuczek, zanim nie
zdobedziemy planetolotu. Potem odlecimy.

Osadnik odwrocil sie do swojego towarzysza. Dan zobaczyl, ze
rozmawiaja, ale z miejsca, w ktorym lezal, nie slyszal slow.

-Co z nimi? - Osadnik wskazal na wrak i Dana.

-Zostana tutaj az do czasu przybycia planetolotu. Potem mozecie
ich zabrac. I aby was przekonac, ze mowimy powaznie,
zabierzemy stad bestie. To znaczy, jesli sie zgodzicie.

-Przemyslimy to... Przedstawiciele osadnikow zaczeli sie
wycofywac. Nie obrocili sie plecami do wroga, ale powoli szli
tylem, dopoki nie znikneli za dostatecznie duzymi, aby ich
zaslonic, skalami.

Dwoch nieznajomych powloklo sie z powrotem, nie podejmujac
zadnych srodkow ostroznosci przed mozliwoscia strzalow zza
kamieni. Dan mimo bolu wlasciwie pojal sens zaslyszanej
rozmowy. Zrozumial warunki urnowy, ale dla niego osobiscie nie
miala ona wielkiego znaczenia. Wzbudzila w nim tylko niepokoj.
Bylo oczywiste, ze osadnicy nie ufaja tym obcym ludziom. Ale
czy sie zgodza? A jesli sie zgodza...

Przyneta! Wyjasnienie pojawilo sie w umysle Dana niczym
sygnal alarmowy wskazujacy mu, co to moze oznaczac z punktu
widzenia szansy jego przezycia. Fragmenty rozmowy, ktore
uslyszal, gdy po raz pierwszy odzyskal przytomnosc, nabraly
sensu. On... pozostali, ktorzy przezyli katastrofe... mieli zostac
tutaj jako przyneta!

Jeszcze jeden planetolot moze wyladowac, aby udzielic im
pomocy. Jezeli wrog zabierze stad bestie i nie bedzie widac
innych oznak jego dzialalnosci, to zasadzka moze sie udac. A

przypuscmy, ze ludzie ukryci wsrod skal nie zrobia nic, aby
ostrzec nowo przybylych... wtedy pulapka natychmiast sie
zatrzasnie.

Ale czy nieznajomi, gdy zdobeda juz srodek transportu,
rzeczywiscie wycofaja sie? Dan, probujac pokonac bol glowy,
sprobowal rozwazyc sytuacje. Jesli osadnicy zgodza sie na ten
uklad, okaza sie glupcami.

Ale z drugiej strony oni nie sa dobrze uzbrojeni, a robotom
wyczerpuje sie energia. Na przyklad ten, ktory krazyl tam i z
powrotem za szczatkami planetolotu, wlasnie znieruchomial.
Zamachal jeszcze kilka razy ramionami, a potem zastygl, celujac
nimi prosto przed siebie, jak gdyby chcial powstrzymac dalsze
ataki wroga.

Tak wiec bez miotaczy i z bezwladnymi robotami mogliby latwo
stac sie lupem potworow. Uchodzcy moga wiec byc tak
zrozpaczeni, ze zaryzykuja zawarcie ukladu, wierzac, ze dzieki
temu moga ocalec. Pragnac ostrzec osadnikow, Dan poczul
przyplyw sily. Sprobowal poruszyc sie, a przynajmniej uniesc
jedna dlon. Podnosil ja wolno, az zwisla bezwladnie na
nadgarstku, jak gdyby nie nalezala do niego, lecz do kogos
innego. Zwrocil uwage na swe palce. Byly zdretwiale i bez
czucia, ale poruszaly sie zgodnie z jego wola.

Teraz potrzebowal jednak duzo wiecej sil. Sprobowal usiasc.
Lecz kiedy uniosl glowe, swiat zawirowal oblednie wokol niego, a
on znow o malo co nie stracil przytomnosci.

Tak wiec lezal spokojnie, wykorzystujac tylko tyle sil, ile
konieczne, by sprawdzic, czy druga dlon i nogi nic zostaly

uszkodzone. Nie poczul, by jakas kosc mial zlamana. A
zdretwienie dloni ustepowalo. Byc moze skonczylo sie na
uderzeniu w glowe i ogolnym potluczeniu.

-Czy sadzisz, ze sie zgodza...

Dan zamarl na dzwiek tego glosu, ktory rozlegl sie tuz za nim.

-Jaki maja wybor? Kiedy tylko roboty wyczerpia swa energie,
bestie natychmiast ich zaatakuja. Wiedza o tym. Pozwolmy im
jeszcze troszeczke zwlekac z odpowiedzia, a potem postawmy
im warunek... teraz albo nigdy.

-Jak sadzisz, dlugo bedziemy musieli czekac na planetolot?

-No coz, tamta grupa uciekla, a ci przybyli przygotowani do
zabrania pozostalych. Tak wiec, gdzies juz wszczeto alarm. A
Dextis otrzymal wiadomosc z portu. Zdaje sie, ze wolni kupcy
nagadali juz dosyc, aby wywarlo to wrazenie na Largos i
komendancie Patrolu.

-Myslalem, ze Spuman dal sobie z tym rade...

-Mial wszystko dokladnie opracowane, az do czasu tej ostatniej
przesylki. Ona wszystko zniszczyla. Grotler nie popelnilby
wiekszego bledu, gdyby rozmyslnie sprobowal zatkac komory
odrzutowe. Dobrze, ze nie przezyl tego rejsu. Dextis rozszarpalby
go na kawalki i nakarmil nimi jednego ze swoich ulubiencow. To
wszystko moglo zepsuc cale przedsiewziecie. I tak sie stanie, o
ile Spuman nie zdola wykorzystac mozliwosci Trosti. Jeden
czlowiek... tylko jeden czlowiek... dzialajacy tak glupio i tracimy
trzy lata pracy! A byc moze na dodatek wyjda na jaw wszystkie

nasze dzialania.

-Grotler z pewnoscia byl juz chory. Czy nie umarl podczas
startu?

-Miejmy nadzieje, ze przynajmniej ta czesc historii jest
prawdziwa. Bo jesli ktos pomogl mu sie wyniesc z tego swiata, to
sprawy stoja gorzej, niz sie wydaje. Nie, w tym punkcie Dextis ma
racje... nalezy zapobiec naszym dalszym stratom tutaj, wydostac
sie stad i pozwolic tym osadnikom wyczerpac sily w starciu z
potworami. Dextis wlaczy urzadzenia pobudzajace, aby
doprowadzic potwory do szalu i rozeslac je na wszystkie strony.
Osadnicy beda tak zajeci ucieczka i wyciaganiem swoich
przyjaciol ze szczek ulubiencow Dextisa, iz bedziemy mieli dosc
czasu, zeby zatrzec za soba slady. Wiedz, ze czasem sie
zdarza, iz trzeba opracowac jakis plan na goraco.

-Myslisz, ze to moze zniszczyc caly interes Trosti?

-Kto wie, co moze znalezc Patrol, kiedy zacznie weszyc wokol?
Byc moze moglibysmy zatuszowac sprawe Grotlera i wolnego
frachtowca, gdyby ten straznik i ci kupcy nie przylecieli tutaj
wtracac sie w nie swoje sprawy, nie wylaczyli pola silowego i nie
wypuscili olbrzymow. Po tym nie pozostawalo nam nic innego,
tylko pokierowac nimi. A tego nie moglismy zrobic z powodu
jakiegos innego zrodla promieniowania znajdujacego sie na
polnocy.

-Skrzynka Grotlera?

-Coz by innego? Wolny frachtowiec nie przywiozl jej do portu.
Slyszelismy ostatnio od Spumana, ze kupcy sami przyznali sie,

iz sprowadzili ja do dziczy w jakiejs lodzi ratunkowej. Umiescili ja
tam sadzac, ze bedzie nieszkodliwa, dopoki nie zbada jej jakis
technik. Do licha, zrzucic to wlasnie tam i wtedy! Probowalismy
im przeszkodzic i co? Wpadlismy w...

-Dextis powiedzial, zeby ich zabic. Niech straznicy mysla, iz
zrobily to bestie.

-Wiem, wiem. I co? Niektorzy z nich i tak uciekaja! Tak wiec
musimy czekac w poblizu, aby upewnic sie, ze ci nie beda
mowic, kiedy nadejdzie pomoc... Mozemy wtedy stracic
planetolot. Nie wrocisz tu pelzaczem, skoro wiesz, ze bestie
potrafia otworzyc go jak tubke z zywnoscia i wyssac cie, jakbys
byl porcja jedzenia...

-Wiec czekajmy na nastepny planetolot.

-Potrafisz wymyslic lepsze rozwiazanie? Eilik zaprzestal
zagluszania. Wysyla, celowo slaby, sygnal SOS. Pomiedzy
naszym statkiem a portem leza cztery lub nawet piec duzych
posiadlosci. Kazda z nich moze zareagowac na wezwanie
pomocy... taki jest zwyczaj osadnikow. Tak wiec zdobedziemy
planetolot, a potem wlaczymy na pelna moc urzadzenie
pobudzajace potwory. Zwazywszy, ze ich roboty nie dzialaja,
pragnienia Dextisa zostana spelnione... nie pozostanie zywy nikt,
kto moglby mowic.

Choc w tym planie nadal brakowalo pewnych fragmentow, dla
Dana wydarzenia ostatnich dni nabieraly wiekszego sensu niz
kiedykolwiek, od momentu, gdy zobaczyl w swojej koi martwego
mezczyzne. Tak jak sie obawial, ci nieznajomi nie mieli
najmniejszego zamiaru dotrzymac swej czesci umowy. W jaki

sposob moglby ostrzec ludzi ukrytych wsrod skal?

-Wy... tam na zewnatrz! - Tym razem pierwsi zawolali osadnicy.

Dan sprobowal zapanowac nad swoim cialem. Gdyby tylko mogl
krzyknac! Lecz kiedy sprobowal to zrobic, wydal z siebie jedynie
niezrozumialy charkot. Jeden z przechodzacych nieznajomych
spojrzal na niego, a potem kopnal wyciagniete nogi Dana. Zanim
ten zdazyl pomyslec, ze traci przytomnosc, bol tego uderzenia
przeszyl jego cialo. Kiedy troche oprzytomnial, zobaczyl, ze
nieznajomi i osadnicy stoja naprzeciwko siebie.

Zgadzamy sie. Wezmiecie stad te stworzenia, a my pozwolimy
wam wziac planetolot... jezeli przyleci.

-Przyleci - odparl nieznajomy. - Nadajemy na polnoc wezwanie o
pomoc. Jesli nie poslecie zadnego sygnalu ostrzegawczego,
zeby trzymali sie z daleka, wycofamy stad bestie. Dacie sygnal
ostrzegawczy, a my wypuscimy je. One najpierw zajma sie
tamtymi... Wskazal reka na wrak, a byc moze takze na innych
pozostalych przy zyciu, ktorych Dan nie widzial. Czy brach jest
pomiedzy nimi?

Znow prawie o nim zapomnial. Poniewaz nieznajomi nie
wspominali o stworzeniu z Xecho, calkiem mozliwe, ze brach
zostal zgnieciony gdzies w planetolocie. Bylby to smutny koniec
niezwyklego towarzysza tej niebezpiecznej przygody. Kaptur
Dana lezal zmiety pod jego glowa. A kiedy sprobowal sie
poruszyc, zeby zorientowac sie, czy jest w stanie dosiegnac
mikrofonu tlumacza, przeszyl go ostry bol, wiec zrezygnowal z
dalszych prob. Odniosl wrazenie, ze mikrofon zostal zmiazdzony.
To juz koniec. Nie moze przywolac bracha, nawet jesli ten zyje i

uniknal grozniejszych ran.

Ale kiedy mezczyzni wrocili ze skal i przystaneli obok niego, Dan
myslal o czyms innym. Na tyle, na ile potrafil ocenic, obaj
pochodzili z Ziemi, a w kazdym razie nalezeli do ziemskiej rasy
osadnikow. Nosili ocieplane kurtki przypominajace jego wlasna,
na glowach mieli kaptury, chociaz odchylili oslony. Potem jeden z
nich kucnal, ale nie wyciagnal reki, zeby dotknac Dana.

-Slyszales wszystko. - Nie bylo to pytanie, lecz stwierdzenie. W
porzadku, teraz nie dasz zadnego sygnalu ostrzegawczego i nie
pomieszasz nam szykow. Jesli zrobisz cokolwiek, znow
wypuscimy tutaj naszych ulubiencow. Jak sadzisz, kogo
pierwszego zjedza ze smakiem?

Dan nie odpowiedzial, a mezczyzna wydawal sie zadowolony;
wzbudzil strach w zrozpaczonym i bezbronnym jencu.

-Musimy miec cie na oku - dodal. - To wy, przekleci kupcy,
wpedziliscie nas w te klopoty. Gdyby nie wy...

-Daj spokoj. - Jego towarzysz polozyl mu reke na ramieniu. Nie
ma sensu obarczac go tym wszystkim. To wina Grotlera, a nie
ich. Grotlera i czegos, czego nie moglismy nawet przewidziec. A
ten i tak jest skonczony.

Obaj znikneli. Dan lezal samotny, gapil sie na wrak,
nieruchomego robota i kamienie, a w jego umysle blakaly sie
slowa: i tak skonczony. Ale to stwierdzenie podzialalo jak nagle
uderzenie biczem w plecy.

A wiec sadza, ze jest skonczony, ze wszystko, co mu pozostaje,

to lezec tutaj w roli przynety w ich pulapce, a potem zginac od
ciosu jednego z ich potworow! Gdyby tylko mogl zobaczyc, co
znajduje sie za nim... Co powiedzieli wczesniej... ze Meshler jest
caly i zdrow, a oni tylko zwiazali mu nogi i wepchneli go pod
wrak, aby wygladal na jeszcze jedna ofiare...

Tym razem nie bylo w poblizu bracha, ktory by ich uwolnil. A
zatem, jezeli cokolwiek mozna zrobic, Dan skazany jest na
samotne dzialanie. Raz jeszcze, powoli i ostroznie, sprobowal
poruszyc rekoma i nogami. Tym razem poszlo mu lepiej.
Wygladalo na to, ze pomoglo j kopniecie nieznajomego. Rowniez
bol glowy stal sie j lagodniejszy. Wprawdzie nie zniknal, ale nie
powodowal juz uczucia, ze swiat wirowal wokol niego.

Sprobowal ocenic czas na podstawie wygladu nieba. Wciaz bylo
zachmurzone. Nie potrafil stwierdzic, ile czasu zostalo do
zapadniecia zmierzchu. Ale z pewnoscia bandyci moga ustawic
jakies swiatla, aby przyciagnac pomoc, ktorej nadejscia sie
spodziewaja. Nie zmarnuja przeciez swojej przynety z powodu
ciemnosci. Jak silne beda te swiatla?

Dan nasluchiwal najuwazniej, jak tylko potrafil. Doszlo do jego
uszu szczekanie dwoch ostatnich robotow broniacych skal i...
bardzo slabo... szmer odleglej rozmowy... nie rozroznial jednak
jej slow.

Woda... Duch Przestrzeni... jakze byl spragniony! Dan zawsze
myslal, ze jest wytrzymaly... wolni kupcy slyna ze swoich
zdolnosci radzenia sobie w najgorszych warunkach, jakie tylko
moga napotkac na obcej planecie. Zawsze potrafia walczyc do
konca o przetrwanie, nawet gdy znajduja sie w sytuacji bez
wyjscia. Na Ziemi nauczano pewnych sposobow... metod

przetrwania, opierajacych sie nie na posiadanym sprzecie, ale na
silach tkwiacych w samym czlowieku. Dan nigdy nie potrafil zbyt
dobrze ich stosowac. Watpil, czy teraz jest w stanie zrobic to
lepiej. Lecz kiedy czlowiekowi pozostaje tylko jedna droga, chcac
nie chcac, musi nia podazyc.

Zabral sie do dziela, stosujac metody, ktore cwiczyl podczas
kursow. Wtedy jednak jego zachowania przyprawialy instruktorow
o rozpacz. Umysl panujacy nad cialem... tyle tylko, ze Dan nie
mial zadnych zdolnosci pozaumyslowych...

Pragnienie... byl spragniony. Czul, ze moglby lezec w basenie
pelnym wody i wchlaniac ja w siebie jak gabka. Woda! Przez
chwile pozwolil sobie myslec o wodzie, wysuszonych ustach i
gardle. Potem jednak zastosowal wlasciwa technike... lub to, co
jego instruktorzy, siedzacy wygodnie w odleglosci polowy
galaktyki stad przed klasa poczatkujacych astronautow, uwazali
za wlasciwa technike.

Woda... pragnal jej, wiec postanowil ja zdobyc. Aby to zrobic,
musi sie ruszyc. W tym celu jednak, musi panowac nad swoim
cialem. Lecz teraz byl ograniczony obawa, ze jesli okaze zbyt
wiele zycia, napastnicy moga zadbac o to, by znow siedzial
nieruchomo.

Dan rozlozyl rece, ale dlonie trzymal na ziemi. Uniosl sie nieco i
odkryl, ze nie jest juz tak bardzo oslabiony i zdola podniesc sie o
wlasnych silach.

Czy potrafi udawac obled? A czy wrogowie osmiela sie
potraktowac go brutalnie na oczach ludzi skrytych pomiedzy
skalami? Zawarli przeciez umowe, nawet jesli nie zamierzaja jej

dotrzymac. Przypuscmy, ze sprobuje sie poruszyc, a oni go
zaatakuja. Obserwujacy moga wtedy dojsc do wniosku, ze i oni
zostana nie lepiej potraktowani. Poprzednio kopniety zostal bez
powodu, a dla osadnikow wygladal z pewnoscia na
nieprzytomnego. A wiec...

Dan przechylil sie na jeden bok. Istotne bylo, w ktora strone sie
przesunie. Jesli sprobuje potoczyc sie w kierunku kamieni,
zatrzymaja go. Lecz jesli potoczy sie w strone wraka? Pozostalo
sprobowac.

Zebral wszystkie sily i obrocil sie na jeden bok. Lezal
nieruchomo, znow czujac bol i zawroty glowy. Teraz jednak
widzial caly wrak. Niedaleko od niego lezal, twarza do ziemi, jakis
czlowiek. Byl to ow ciezko ranny mezczyzna, ktorego wzieli na
poklad, a ktory teraz najwyrazniej nie zyl. Troche dalej zauwazyl
Meshlera.

Straznik utkwil wzrok w towarzyszu niedoli i zaczal sie daremnie
szamotac. Dan nie widzial jego zwiazanych rak i nog, gdyz cialo
Meshlera, od klatki piersiowej w dol, przyciskala wyrwana z
zawiasow klapa wlazu. Nad nim zwieszalo sie niebezpiecznie
jedno z ramion dzwigni.

-Ten sie rusza! Dan nie widzial mowiacego, ale ten czlowiek
musial stac tuz za nim.

-Wody... Dan uznal, ze czas juz przystapic do odegrania swojej
roli. Wody...

Mowil glosem chrapliwym i niewiele glosniejszym od szeptu, lecz
tym razem zdolal wypowiedziec slowa wyrazniej.

-Wyglada na to, ze chce mu sie pic.

-Dobra, daj mu troche. Nie mozemy teraz dopuscic, aby
zobaczyli, ze zachowujemy sie nieodpowiednio. Mogliby wpasc
na pomysl...

Dan byl zadowolony: wlasciwie ocenil sytuacje. Nagle gwaltownie
zlapano go za ramie i przewrocono na plecy. Zdazyl tylko
zobaczyc zarys kubka kosmicznego i poczul, ze upragniony plyn
zalewa mu usta i wypelnia gardlo. Oblano go woda tak, ze
zadlawil sie i kilka kropli splynelo po jego brodzie w faldy kaptura.
Potem brzeg kubka znalazl sie pomiedzy jego zebami, a on
zaczal chciwie wysaczac resztki plynu.

-Przeciagnij go gdzies tutaj - padl rozkaz, kiedy wyrwano mu
kubek spomiedzy zebow, tak samo brutalnie lekcewazac jego bol
jak w chwili, gdy mu go podawano. - Lezy zbyt blisko skal. Ktos
moglby wpasc na pomysl, aby podjac probe dotarcia do niego,
kiedy sie sciemni.

Czyjes rece chwycily go pod pachy, podniosly troche, a potem
powlokly po ziemi do tylu. Tylko dzieki tej drobnej czastce
energii, jaka sobie pozostawil, zdolal zniesc to ciagniecie. Staral
sie nie tracic przytomnosci, jak gdyby swiadomosc byla bronia,
ktora ktos probowal mu wydrzec.

Kiedy go puszczono, uderzyl ciezko o ziemie. Glowe i ramiona
mial ulozone znacznie wyzej niz poprzednio. A Meshler lezal
prawie w zasiegu reki.

-Doskonale... - uslyszal Dan i otworzyl oczy. Teraz nie odgrywal
swej roli - on nia zyl. Jak przez mgle zobaczyl jakiegos czlowieka

stojacego przed nim.

Czlowieka? Nie, to byl obcy przybysz przypominajacy tamtego z
obozu pod wystepem skalnym. O ile nie ten sam. Mowil
miedzyplanetarnym jezykiem. Przynajmniej to jedno slowo w nim
wypowiedzial, choc z dziwnym akcentem.

-Tak, dobra robota, Yuljo. Teraz przedstawia soba widok, ktory
wzruszy czlonkow kazdej wyprawy ratunkowej. Niewatpliwie
przywlokl sie o wlasnych silach do tego miejsca, aby sprobowac
uwolnic swego schwytanego towarzysza, a potem oslabl. Bardzo
dobrze zainscenizowane... poniewaz istoty zyjace na tych
pogranicznych swiatach sa bardzo przejete obowiazkiem
pomagania sobie nawzajem, kiedy zdarzy sie jakies
nieszczescie. Gdyby nie byla znana ta ich slabosc, nie
mielibysmy co liczyc na powodzenie naszego planu.

Uniosl glowe okryta ciasno przylegajacym helmem, z tylu ktorego
sterczala antena... nie byl to helm kosmiczny, ale byc moze
urzadzenie lacznosci pochodzace z dalekich swiatow. Patrzyl
teraz na polnoc. Dan zastanawial sie, czy spodziewaja sie
nadejscia pomocy tak szybko? O ile sie orientowal, znajdowali
sie w duzej odleglosci od jakiejkolwiek polnocnej posiadlosci. A z
posiadlosci Cartla nie przybedzie zadna nastepna wyprawa.

-Byloby dobrze ustawic lampy. Nie ma burzy, ale zapowiada sie
ciemna noc.

Rzeczywiscie, ciemnosci poglebily sie. Ale z miejsca, gdzie lezal,
Dan mogl ogladac wiekszy obszar terenu. O drugim mezczyznie,
ktorego wciagneli do statku przed katastrofa, nic nie wiedzial.
Meshler lezal nieruchomo, chociaz twarz mial zwrocona w strone

Dana i od czasu do czasu zerkal na niego.

Nieznani napastnicy montowali dwie polowe lampy. Ustawiali ich
klosze tak, aby rzucaly jak najwiecej swiatla... jedno swiatlo
skierowali na wrak i lezacych tam dwoch mezczyzn, drugim
oznaczyli miejsce ladowania dla statku, ktorego przybycia
oczekiwali. Dan zastanawial sie, dlaczego ponownie nie uzyja
wiazki sterujacej. A potem sam udzielil sobie odpowiedzi.
Sprobowali tego i skonczylo sie rozbiciem statku. Nie chca, zeby
to sie powtorzylo.

Starannie przygotowawszy teren, przeprowadzili koncowa
kontrole. Dwoje ludzi ukrylo sie w cieniu wraka. Od gory oslanialy
ich szczatki planetolotu. Obaj byli uzbrojeni w liny.

Nieznajomy raz jeszcze podszedl i stanal przed Danem oraz
straznikiem.

-Jakichkolwiek macie bogow, modlcie sie i pokladajcie w nich
nadzieje - powiedzial abyscie nie musieli czekac dlugo.
Powstrzymujemy te bestie z daleka, ale nie mamy tutaj sprzetu o
duzej mocy. A jak dlugo potrafimy je zatrzymac... kto wie? To jest
gra, w ktorej najwiecej do stracenia macie wy i tamci glupcy
ukryci za skalami. Dziala ich ostatni robot... a jak dlugo dwa
miotacze i para ogluszaczy zdola obronic ich przed grasujacymi
tam stworzeniami... skoro tylko beda wolne?

Wskazal w kierunku na pol oczyszczonej ziemi i Dan zobaczyl,
ze te grozne, obrzydliwe stworzenia rzeczywiscie czekaja.
Wiekszosci z nich nie potrafilby nawet opisac. Byly jednak
wystarczajaco podobne do potworow, z ktorymi juz sie zetknal,
aby zdal sobie sprawe, jak czarno rysuje sie przyszlosc... czarniej

niz bezksiezycowa noc, ktorej nie rozjasnialy zadne gwiazdy.

Rozdzial 17

Wyprawa do gniazda zmij

-Musimy sie opierac - kontynuowal obcy przybysz - na tej
zasadzie, ktora wpajaja wam w trakcie wychowania. Gdy
zagrozone jest zycie kogos z waszego gatunku, kazdy z was
musi natychmiast popedzic mu na pomoc, pozwalajac uczuciom
wziac gore nad ostroznoscia. Przygotowalismy dla tych
wrazliwych smutny widok.Dan uznal te wypowiedz za przyklad
czarnego humoru, jak gdyby obcy okrutnie kpil ze sposobu
wychowania. Ale czy bral pod uwage, ze ta scena jest zbyt
starannie przygotowana... ze kazdy, nieco podejrzliwy osobnik,
odpowiadajac na wezwanie pomocy, bedzie wystrzegal sie tak
dobrze oswietlonej i opracowanej sceny katastrofy? Przyjawszy,
ze sygnaly przeciwzakloceniowe Cartla przedarly sie przez
trzaski i... Ale Danowi nie wolno bylo rozmyslac o tej zludnej
nadziei. Powinien zastanowic sie wylacznie nad tym, co czekalo
go w najblizszej przyszlosci. Jezeli ci, ktorzy przybeda z pomoca
- o ile w ogole to zrobia - nie okaza sie podejrzliwi...

Obcy poszedl sobie.

-Moze im sie udac - wycharczal Meshler, jak gdyby zupelnie
zaschlo mu w gardle i z wielkim trudem wydobywal slowa. - Z
pewnoscia z gory nie widac nic podejrzanego. A jesli sprobujemy
ich ostrzec...

-Tak czy owak, dla nas nie ma zadnej nadziei - odpowiedzial
Dan. Slyszalem ich rozmowe. - Dan nie mogl uwierzyc, ze

Meshler chocby przez chwile sadzil, iz bandyci dotrzymaja
danego slowa. ,

Swiecace lampy ustawiono w taki sposob, aby wydawalo sie, ze
przynajmniej jeden czlowiek wyszedl calo z katastrofy planetolotu
i za pomoca swiatla usilowal dostarczyc wskazowek statkowi
przybywajacemu na ratunek. Przycmione oswietlenie ustawiono
tak zrecznie, ze Dan i Meshler byli widoczni jak na dloni.
Najmniejszy wykonany przez nich ruch zostanie natychmiast
zauwazony przez tamtych w zasadzce.

Ale oczekujacy tam mezczyzni nie mieli przy sobie miotaczy. Czy
oznacza to, ze wrogom koncza sie ladunki do tej smiercionosnej
broni i oszczedzaja te, ktore im jeszcze zostaly? A ile jest
potworow?

Znieruchomiale roboty i polujace tu bestie... Dan sprobowal
odpedzic od siebie ten obraz i myslec tylko o najblizszej
przyszlosci oraz o tym, co mozna zrobic dla nich obu tu i teraz.
Tyle tylko, ze nie mial zadnego pomyslu!

Wciaz odczuwal pragnienie. Woda... nie, nie myslec o wodzie,
tak samo w tym momencie niedostepnej dla niego jak Krolowa.
Krolowa, lodz ratunkowa... co stalo sie z jego wlasnym,
wedrujacym wsrod gwiazd swiatem? Najwyrazniej skrzynka nadal
znajduje sie w miejscu, w ktorym ja zakopali. W przeciwnym
razie nie przyciagalaby potworow. A wiec wysylane przez nia
promieniowanie potrafilo pokonac zabezpieczenia zamontowane
przez Stotza i oddzialywac jak wiazka przyciagajaca.

Dan byl tak pochloniety tymi myslami prowadzacymi donikad, ze
zrazu nie zauwazyl, iz jakis zimny metal wsliznal sie pod jego

lezaca na ziemi reke. Jednakze uporczywe tracanie w koncu
zwrocilo jego uwage.

Nie osmielil sie spojrzec w dol. Obawial sie nie tylko, ze moze to
wywolac zawroty glowy, ale takze wzbudzic podejrzenia tamtych
w zasadzce. A jezeli dzieki jakiemus nieprawdopodobnemu
usmiechowi szczescia nastepowalo wlasnie to, czego sie
domyslal, nie wolno mu bylo niczego okazac. Ukradkiem
poruszyl reka i troche ja podniosl. Tracajacy go przedmiot zostal
natychmiast wcisniety pomiedzy dlon a ziemie. Najpierw poczul
lufe, a potem kolbe, ktora obracano ostroznie dookola, tak, zeby
mogl zacisnac na niej palce.

Ogluszacz! Brach! Widocznie obcy z Xecho ukrywal sie za
wrakiem, a teraz przyniosl mu bron. Nie byla wprawdzie tak
dobra jak miotacz, ale lepsza od lin, ktore mieli tamci w
zasadzce. Dan niestety nie wiedzial, ile pozostalo w niej ladunku.

Znow tracono go w reke i wyczul druga lufe. Te jednak brach
trzymal mocno i dotknal nia dloni Dana tylko na chwile, a potem
cofnal. Widocznie stworek chcial tylko poinformowac Dana, iz ma
jeszcze swoja bron. Ten pamietal, jak stworzenie zmierzylo sie z
nim na Krolowej... wiedzialo, jak posluzyc sie ogluszaczem.
Gdyby tylko Dan mogl sie z nim porozumiec... powiedziec, zeby
dzialal w poblizu planetolotu i wykorzystal ogluszacz przeciwko
tym dwom w zasadzce. Ale to bylo niemozliwe.

Sprobowal pomacac w poszukiwaniu lap, ktore musialy trzymac
drugi ogluszacz, ale nie natknal sie na nic. Gdyby nie to, ze
nadal trzymal pierwszy ogluszacz, moglby pomyslec, iz wszystko
to przysnilo mu sie w goraczce.

Szybko zapadaly ciemnosci, a lampy dyfuzyjne jasnialy w
polmroku. Najbardziej denerwujace byly tamte stwory, grasujace
poza zasiegiem swiatel. Ogluszacz... jak bedzie mozna
wykorzystac te bron, kiedy nadejdzie decydujaca chwila? Nie
myslec o tym teraz! Czy zdola dosiegnac obu mezczyzn w
zasadzce? Dan powoli obrocil glowe. Powieki trzymal na wpol
przymkniete, a jednak nieco widzial. Przypuscmy, ze przybywa
statek z pomoca... czy potrafi zalatwic przynajmniej jednego z
bandytow, zanim zdaza uzyc swoich lin? I czy Dan sie osmieli...
lub tez, czy nie odpowie mu ogien z miotacza wystrzelony z
cienia, w ktorym ukryla sie reszta wrogow?

Ilu bylo bandytow? Obcy, ktory jak sie zdawalo byl dowodca,
przynajmniej szesciu innych... bardzo prawdopodobne. Ten plan
byl szalenczy i nierealny, ale to bylo jedyne, co Dan mogl
uczynic.

Czlowiek nie moze zyc tylko nadzieja. Niepokoj, towarzyszacy
dlugiemu oczekiwaniu, potrafi znacznie ja oslabic. Dan znal z
doswiadczenia taki stan oczekiwania przed dzialaniem, lecz
nigdy przedtem nie byl tak bezradny.

Ta noc nie byla spokojna. Wokol rozbrzmiewaly zlowieszcze
dzwieki wydawane przez bestie powstrzymywane na razie przez
swoich panow. Te dzwieki byly gorsze od wygladu samych
potworow.

Ale w koncu poprzez dobiegajace z ich strony ryki, warczenia i
syczenia przedostal sie inny dzwiek - rownomierne lomotanie
silnika planetolotu. Dan odchylil glowe do tylu, probujac
wypatrzyc swiatla na dziobie, ale widocznie statek nadlatywal z
polnocy i byl skierowany przodem ku poludniowi.

-Nadlatuja... - powiedzial chrapliwym glosem Meshler. Straznik
probowal wyszarpnac sie spod klapy wlazu. - Czy nie mozesz
czegos zrobic... ostrzec ich?

-Nie wydaje ci sie, ze zrobilbym to, gdybym mogl? - odcial sie
Dan. Nie bylo jednak najmniejszego sensu poruszac bronia i
ujawniac, ze ja w ogole ma, dopoki nie mogl zrobic z niej uzytku.

Ku zaskoczeniu Dana dzwiek nie nasilal sie. I ten doszedl do
wniosku, ze pilot musi byc przezorny i zamierza przed
wyladowaniem przyjrzec sie dokladnie terenowi. Czy domysli sie
czegos i nie wyladuje? Stlumiony warkot silnika oslabl i zanikl.
Dan byl zrozpaczony i pomyslal, ze jego domysly okazaly sie
sluszne. Teraz, kiedy przyneta nie chwycila, wrogowie uwolnia
potwory.

Ale najwyrazniej przywodca bandytow mial duzo cierpliwosci i
bardzo ufal w swoj plan oraz wiedze o ludzkiej naturze, poniewaz
tamci w zasadzce nie poruszyli sie. Okazalo sie, ze mial racje,
gdyz raz jeszcze w mroku nocy rozlegl sie warkot. Teraz dobiegal
z poludnia, gdzie przedtem zniknal planetolot.

Tym razem Dan widzial swiatla na dziobie - zielone jak
blyszczace w nocy oczy mysliwego. Maszyna zanurkowala
bardzo cicho prawie wprost na nich. Potem statek zaczal sie
opuszczac, a warkot motoru stal sie glosniejszy. Dan spojrzal na
jedynego z bandytow, ktorego widzial ze swojego miejsca.
Mezczyzna byl spiety. Trzymal bron tak wycelowana, ze bez
problemu mogl dosiegnac Dana i Meshlera.

Dan nie widzial niczego, co znajdowalo sie poza obrebem
swiatel. Byl jednak pewien, ze reszta wrogiej grupy nie czeka

bezczynnie. Z pewnoscia przygotowywali sie do ataku w chwili,
gdy tylko planetolot dotknie ziemi. Przypuszczal jednak, ze nie
zrobia tego, zanim nie upewnia sie, iz wszyscy pasazerowie
opuscili statek. W przeciwnym razie pilot moglby wystartowac,
pozostawiajac ich nadal bez srodka transportu.

Potem akcja potoczyla sie zgodnie z przewidywaniami Dana.
Zanim podwozie dotknelo gruntu, przedni wlaz otworzyl sie i ktos
wyskoczyl z planetolotu i zaczal biec. Lecz nie skierowal sie
najkrotsza droga ku rannym lezacym przy wraku, ale pobiegl
zakosami, jak gdyby wiedzial o zasadzce. Wtedy Dan sie
poruszyl. Przewrocil sie na jeden bok, nie zauwazony przez
bandyte, ktory - byc moze - byl oszolomiony faktem, ze z
planetolotu wyskoczyl tylko jeden pasazer, a planetolot poderwal
sie ku gorze i zawisl ponad wrakiem.

Dan wystrzelil. I choc zupelnie nie mial czasu, zeby dobrze
wycelowac, reka mezczyzny opadla. Upuscil bron, a probujac ja
odzyskac, posliznal sie i runal do przodu. Dan nie unieszkodliwil
calkiem wroga, ale uczynil go - przynajmniej na kilka godzin -
jednorekim. Biegnacy, potykajac sie na ostatnim odcinku drogi,
zanim dopadl Meshlera, zdolal odwrocic sie i wypalic z
ogluszacza. Jego strzal okazal sie celniejszy. Wiazka
promieniowania uderzyla mezczyzne, nadal szukajacego
utraconej broni. Dostal w glowe i natychmiast padl.

Drugi mezczyzna czatujacy w zasadzce wystrzelil z broni
nastawionej na zarzucanie sieci. A wiec nici beda teraz
automatycznie szukaly najblizszego ludzkiego ciala. Na swoje
nieszczescie, strzelajacy, aby trafic w nowo przybylego, ktory
przykucnal obok Meshlera, musial wysunac sie nieznacznie na
otwarta przestrzen. A Dan i czlowiek z planetolotu wystrzelili

jednoczesnie w jego reke.

Bron wypadla mu z reki. Nadal jednak produkowala nici, ktore
obecnie wystrzelaly w gore. Chwile pozniej siec znalazla swoj cel
- stal sie nim sam atakujacy. Nici zaczely szybko omotywac jego
glowe i ramiona.

-Czy sytuacja jest bardzo zla? - Glos Ripa wyrwal Dana z
rozmyslan nad przebiegiem tej akcji, ktora wydawala sie byc
zeslaniem losu.

-Pokrzyzowalismy im plany, ale gotowi sa wyslac przeciwko nam
swoje potwory. A pomiedzy kamieniami sa osadnicy...

-Sadze, ze beda mieli dosyc innych spraw na glowie
odpowiedzial Shannon. - A jesli chodzi o ich potwory... Jedna
reka, trzymajac w drugiej przygotowany do strzalu ogluszacz,
wyciagnal spod swojej kurtki skrzynke. - Gdzie sa te potwory? -
spytal, wciskajac klawisz na jej wieczku.

Po raz ostatni widzialem je gdzies tam... - Dan odchylil sie od
wraka. Nadal mial zawroty glowy, ale probowal wziac sie w garsc.

-W porzadku. Rip wstal, zanim Dan zdazyl zaprotestowac
przeciwko takiemu ujawnianiu sie wrogom. Zamachnal sie tak,
jakby przymierzal sie do wyslania granatu z gazem usypiajacym i
rzucil skrzynke w ciemnosci. Dan poczul dziwne mrowienie skory
i bol oczu - znow poczul sie smiertelnie chory.

-Granat ogluszajacy wyjasnil zwiezle Rip. - Jest nastawiony na
unieszkodliwienie mrowkoroda. Miejmy nadzieje, ze podziala na
cala reszte tych bestii.

Chwile pozniej Rip runal pomiedzy Dana i straznika, a ognisty
promien wystrzelony z miotacza przelecial wzdluz wraka w
miejscu, gdzie jeszcze przed chwila znajdowala sie jego glowa i
ramiona. Palacy podmuch plomienia przemknal ponad cala
trojka. Dan probowal nie myslec o tym, ze w nastepnej wiazce z
pewnoscia sie usmaza. Nie nastapil jednak drugi wystrzal.
Zamiast tego slychac bylo zamieszanie gdzies w mrokach nocy...
krzyki, strzaly. Jednakze zaden z nich nie byl wycelowany w ich
kierunku.

-Zaczyna sie. - Rip powiedzial Danowi wprost do ucha, kiedy
ramie w ramie przywarli do ziemi. - Oprocz nas beda mieli wiele
innych spraw na glowie...

-Co...? - zaczal Dan, ale Rip nie dal mu dokonczyc pytania.
Odpowiedzial szybko, jak gdyby byl przekonany, ze uspokajajace
wiesci podzialaja jak dobry lek wzmacniajacy:

Widzisz, nie przybylismy tutaj bezposrednio. Spuscilismy w
poblizu kilku ludzi z Patrolu, dwoch straznikow i kilku z ochrony
portu. Potem sciagnelismy na siebie uwage waszych
napastnikow, podczas gdy nasi ludzie zajmowali pozycje na
tylach. To wlasnie oni ruszaja teraz do akcji. Granat ogluszajacy
zmusi potwory do ucieczki daleko stad...

-A tamta skrzynka z Krolowej... oni powiedzieli, ze to wlasnie ona
przyciagala potwory na polnoc... wtracil Dan.

-Tez dobrze. Jesli tam powedruja, bedzie je mozna wylapac. Ale
najpierw, co z wami? Rip dzwignal i odsunal na bok szczatki
wraka, ktorymi przycisnieto Meshlera. Uwolnil z wiezow jego
spetane konczyny. Straznik z jekiem wypelzl na zewnatrz,

machajac zdretwialymi i zesztywnialymi rekoma i nogami.

W poblizu ladowal planetolot, ktory do tej pory unosil sie nad
nimi. Tym razem jednak nie wzbil sie z powrotem w gore tuz po
dotknieciu ziemi. Otworzyl sie wlaz i z pojazdu wypadlo kilku
ludzi.

Kapitan Jellico! - Dan rozpoznal pierwszego z nich. Drugi nosil
mundur Patrolu ze skrzydlatym, usianym gwiazdami znaczkiem
sluzb medycznych. Nieznajomy niosl w jednej rece zestaw
pierwszej pomocy lekarskiej.

-Co sie z toba dzialo, Thorson? - Kapitan przykleknal na jedno
kolano i nieznacznie uniosl Dana.

-Ostroznie, szefie! - Dan zlapal Jellico za rekaw i sprobowal
przyciagnac go blizej ziemi. - Maja miotacze.

-Ale sa im bardziej potrzebne gdzie indziej - odparl kapitan. -
Zajmiemy sie toba...

Pomimo protestow Dan znalazl sie w rekach lekarza. Ten dal mu
zastrzyk wzmacniajacy, a w chwile pozniej wydal orzeczenie:

-Otrzymales potezny cios w glowe, ale czaszke masz cala. A to
wyrzucil pelna garsc metalowych skrawkow - poharatalo ci troche
skore. Teraz, powachaj!

Rozlamal ampulke tuz pod nosem Dana. Ostry zapach dotarl do
jego nozdrzy i uwolnil go od bolu glowy. Lekarz odszedl
pomiedzy skaly do tych, ktorzy mogli potrzebowac jego pomocy,
a Dan lezal i odpoczywal. Kiedy go badano, kapitan zniknal, ale

Rip nadal pozostawal w poblizu.

-Skad wzial sie tutaj kapitan?

-To dluga historia odpowiedzial Shannon. Zbyt dluga, zeby ja
teraz opowiedziec. Ale Cartl zdolal przeslac wiadomosc. A my juz
bylismy w drodze na poludnie. Z drugiego nadanego stad
wezwania zrozumielismy tyle, iz jest to prawdopodobnie pulapka.
Tak wiec stary osadnik spodziewal sie tego.

-Cartl powiedzial, ze nadeszly wiadomosci o uwiezieniu i
oskarzeniu naszej zalogi.

-Tak to sie zaczelo, ale w koncu uzbieralo sie tyle faktow, ze
nawet ta tepa policja portowa musiala przyznac, iz cos nie jest w
porzadku. Wtedy zaczeli nas sluchac. Zadali nam mnostwo
pytan, a na kazde z nich mozna bylo udzielic wyczerpujacych
odpowiedzi. Patrol zaaresztowal kilka osob z miejscowych wladz i
poddal ich badaniom psychologicznym. To bylo bardzo wazne...
gdyby ich podejrzenia nie potwierdzily sie, dowodzacy oficerowie
mogliby stracic swoje stopnie i stanowiska kosmiczne. - Ta afera
obejmuje nie tylko ten rejon... ma wiekszy zasieg i wykracza poza
Trewsworld. A gdyby nie to, ze Patrol juz cos podejrzewal, byc
moze nie wysluchaliby nas tak szybko. Wszystkie nici prowadza
do stacji Trostiego...

-Thorson... - przerwal Shannonowi kapitan Jcllico, ktory wszedl w
obreb swiatel - ilu ludzi tutaj widziales?

-Szesciu czy siedmiu. Wiekszosc byla Ziemianami lub
pochodzila z rasy osadnikow. Ale przewodzil im obcy. Byl im
bardzo potrzebny planetolot... musieli dostac sie z powrotem do

swojego obozu. Planowali wycofac sie stad...

Ale wydawalo sie, ze kapitan przestal go sluchac. Jellico
pociagnal troche swoj kaptur i Dan zobaczyl, ze z boku ma
przymocowany mikrofon. Urzadzenie bardzo przypominalo to,
ktorego on sam uzywal w rozmowach z brachem.

Brach! Dlaczego ciagle zapominal o tym, ktory dwukrotnie
uratowal mu zycie... trzykrotnie, jesli wliczyc pokonanie pola
silowego? Wygladalo to prawie tak, jakby cos ustawicznie
zmuszalo go do spychania obrazu tej istoty w niepamiec.

W tym momencie zza wraka wybieglo stworzenie z Xecho.
Poruszalo sie na trzech lapach, a czwarta podwinelo pod siebie,
sciskajac w niej ogluszacz. Z planetolotu wypadl inny brach i
ruszyl pedem na spotkanie swego partnera. Dotknely sie nosami,
a potem odwrocily sie ku Ziemianom.

Kapitan Jellico podniosl dlon, odsunal rekawice i wskazal jeszcze
jedno urzadzenie przypominajace mikrofony osobiste uzywane
przez badaczy.

-Finnerstan, wlasnie wystartowal jakis maly statek powietrzny...
wzial kurs na poludnie. Brachy utrzymuja, ze na pokladzie
znajduje sie jeden z bandytow. Na podstawie tego, co one
wyczuwaja, przypuszczam, ze jest to ich przywodca. Z
pewnoscia leci do ich punktu dowodzenia. Zatrzymajcie...

Nie nadeszla zadna odpowiedz oprocz potwierdzajacego
pstrykniecia, ktore rozleglo sie w mikrofonie przymocowanym na
nadgarstku kapitana. Dan usiadl i zauwazyl, ze bol glowy
calkowicie go opuscil. Dzieki lekarzowi, pomimo oslabienia, mogl

sie poruszac. Rip wstal i wyciagnal do niego reke. Dan oparl sie
na niej i rowniez wstal.

-Bierze kurs na doline...

-Doline? Jaka doline? dopytywal sie Jellico.

Dan, placzac sie, opowiedzial o uwiezieniu w polu silowym i
polozonej za nim glownej siedzibie bandytow. Jellico zsunal
kaptur do tylu i skubal dolna warge. Wyraz jego twarzy, ktora
zazwyczaj przypominala kamienna maske, zapowiadal dzialanie.

-Mieli planetolot - powiedzial Dan ale zestrzelili go osadnicy. Te
pulapke zastawili wlasnie po to, zeby zdobyc inny pojazd. Musieli
dostac sie z powrotem... maja tam statek kosmiczny, ktorym
chca odleciec.

-Finnerstan - kapitan Jellico nagle ozywil sie - oni posiadaja
statek kosmiczny, ktory jest gotowy do odlotu z planety... w bazie
na poludniu. Czy masz jakis pojazd, ktorym mozna wyslac ludzi
w tamtym kierunku?

Odpowiedz zagluszyly trzaski. Jellico zmarszczyl brwi i przylozyl
glosnik do ucha.

-Ten granat ogluszajacy - Rip zaszeptal do Dana - wywoluje
zaklocenia. I nie sadze, zeby udalo im sie skontaktowac z
portem, dopoki on dziala. A jesli go wylacza...

-Wlasnie! - Dan nie byl pewien, czy Jellico odpowiada
Shannonowi, czy tez temu, kogo uslyszal poprzez trzaski.

-Meshler powinien znac polozenie doliny - podsunal Dan. Ale

rozejrzawszy sie wokol, nie dostrzegl straznika.

-Mamy urzadzenia wykrywajace sygnaly. Tyle tylko, ze one nie
beda dzialaly w poblizu granatu ogluszajacego. Chodzcie!

Jellico ruszyl ku planetolotowi. Dan, Rip i dwa brachy biegnace
na czele, jak gdyby niosly jakies ostrzezenie, podazyli za nim.
Ale trzymajac juz reke na wlazie, kapitan odwrocil sie i spojrzal
na Dana. Jestes chory, Thorson.

Dan zaprzeczyl potrzasnieciem glowy. Zaraz jednak pozalowal
tego, gdyz gwaltowny bol glowy przypomnial mu, ze nie powinien
pozwalac sobie na takie gesty.

-Bylem tam... Stanowilo to watle uzasadnienie, gdyz Meshler z
pewnoscia okazalby sie lepszym przewodnikiem. Dan pragnal
jednak zobaczyc, jak to wszystko sie skonczy. Kiedy zas
nadbieglo trzech ludzi w mundurach Patrolu i jeden policjant z
portu kosmicznego, znalazlo sie uzasadnienie wlaczenia go do
lej wyprawy. Albowiem gdy zaczeto szukac straznika, okazalo
sie, ze ten poszedl na parking, by zobaczyc, czy nie daloby sie
zdobyc jakiegos pojazdu do przewiezienia rannych.

W koncu zebrano czlonkow wyprawy. Dwa brachy wcisnely sie w
glab planetolotu i przykucnely obok siebie. Wydawaly sie
calkowicie zdecydowane na pozostanie w tym miejscu i
zaatakowalyby kazdego, kto chcialby je wyciagnac. Pozostala
czesc zalogi stanowili trzej ludzie z Patrolu wraz z, dowodca,
Finnerstanem - ktory wskoczyl do planetolotu w chwili, gdy
zatrzaskiwali wlaz - - policjant z portu kosmicznego, dwoch
straznikow oraz Jellico, Rip i Dan.

W kabinie bylo dosyc ciasno. Fotel pilota zajal sam kapitan, obok
niego usiadl Finnerstan, a reszta wepchnela sie do tylu.
Poniewaz nie byl to planetolot towarowy, lecz transportowiec
osobowy z portu, mieli przynajmniej miejsca do siedzenia i nie
musieli cisnac sie na podlodze.

Dan siedzial tuz za Jellico. Kapitan wzniosl maszyne w powietrze
i zapytal, nie odwracajac glowy:

-W ktora strone?

-Na poludniowy zachod... to wszystko, co potrafie powiedziec,
szefie.

-Tam nic nie ma. Finnerstan odwrocil sie nieznacznie i zmierzyl
Dana wzrokiem. - Kontrolujemy ten rejon od miesiecy...

-Znajduja sie w dolinie - odpowiedzial Dan - przykrytej skalnym
dachem. Z gory niczego nie widac...

-Znieksztalcenie pola widzenia! - W glosie Finnerstana brzmialo
niedowierzanie. W tak duzym stopniu... niemozliwe!

-Z tego, co slyszalem i widzialem - kapitan Jellico mowil
chlodnym tonem - ci ludzie z Trosti udowodnili, ze wiele pozornie
niemozliwych rzeczy jest jednak mozliwe. Juz teraz wyobrazam
sobie, ile uznanych teorii naukowych upadnie z chwila, gdy
wyjdzie na jaw wszystko, czego dokonali. Znieksztalcenie pola
widzenia, co? Zatem w jaki sposob wy ja odnalezliscie?

-Podazalismy po sladach pelzacza.

To nam cos daje... pod warunkiem, ze dotrzemy wystarczajaco

blisko przy swietle dziennym. Ale musimy sie pospieszyc. Nie
podoba mi sie fakt, ze tamta maszyna poleciala na poludnie.
Pilot przybedzie z ostrzezeniem i wyniosa sie stamtad. A wtedy...
- mowil do Finnerstana. - Mozliwe, ze pokrzyzowales im plany,
ale wszystko, co ci zostawia, to slady po swojej ucieczce. A
przypuszczam, ze bedzie ich niewiele. Zniszcza wszystko, czego
nie beda mogli wziac ze soba. A na to nie mozemy im pozwolic.
Najlepiej nadaj zaszyfrowana wiadomosc, natychmiast, kiedy
znajdziemy sie poza zasiegiem dzialania granatu ogluszajacego.
Sprawdz, czy mozesz uzyskac pomoc z portu. Krolowa nie jest
dostatecznie dobrze uzbrojona, aby zatrzymac jakikolwiek statek
w przestrzeni kosmicznej. A wasze pojazdy?

-Mozna sprobowac. - W glosie Finnerstana wyczuwalo sie jednak
niepewnosc.

Dan doskonale rozumial jego obawy, poniewaz bandyci
najwyrazniej mieli w swoim wyposazeniu niespotykane,
skutecznie dzialajace urzadzenia.

Jezeli Finnerstan snul jakies wlasne rozwazania, nie
przeszkadzalo mu to w uruchamianiu mikrofonu planetolotu, az
w koncu nawiazal lacznosc z portem. Nadal zaszyfrowana w
postaci szeregu liczb wiadomosc. Powtorzyl ja kilkakrotnie, az w
koncu nadszedl sygnal potwierdzenia przyjecia informacji.
Odwiesil mikrofon na uchwyt i powiedzial:

Nasz kuter wyruszy w przestrzen kosmiczna i bedzie ja
patrolowal. Byc moze zdazy na czas... Poszerzaja zasieg
swojego radaru, tak wiec zarejestruja wszystko, co wystartuje z
tej planety.

-Czas... powtorzyl Jellico. - No dobra, nie mamy zadnego
sposobu, zeby zyskac na czasie. Chyba, ze potrafimy ich jakos
zatrzymac. Ale nie ma sensu robic planow, dopoki nie mamy
pewnosci, ze dysponujemy czyms konkretnym, na czym
moglibysmy je oprzec.

Rozdzial 18

Lupy zwyciezcow

-Co tu sie naprawde dzieje! zapytal Dan i wcisnal sie obok Ripa.-
A co sie nie dzieje? odparl Rip zartobliwie, ale potem zaczal
wyjasniac: - Nie wiemy jeszcze wszystkiego, ale badacze w
stacjach Trostiego, tutaj i prawdopodobnie rowniez w innych
swiatach, prowadza podwojna gre. Oficjalnie robia to, o czym
wiemy i za co ich cenimy. Ale poza tym, no coz... Patrol posiada
obecnie dowody, ze opanowali przynajmniej cztery rzady
planetarne w znacznie od siebie oddalonych obszarach galaktyki
i stworzyli gleboko ukryta siatke wladzy...

-Kim sa oni? - przerwal Dan. Trosti umarl... czy rzeczywiscie?

-To jest wlasnie jedna z tajemnic, choc istnieja dwa podejrzenia.
Jedno glosi, ze on ciagle zyje sobie w najlepsze i kieruje tym
wszystkim przy pomocy przedstawicieli nie tylko jednego
gatunku. Inna wersja glosi, ze Trosti stanowil zawsze tylko
zaslone innej, tajnej organizacji, ktora oddzialywala na
spoleczenstwa planetarne w ten sposob, ze skupiala ich uwage
na postaci Trostiego, podczas gdy jej czlonkowie dzialali w celu
opanowania wielu swiatow.

-Tak czy inaczej, badacze stacji Trostiego sa dzis swego rodzaju

tajnym rzadem. Lecz Patrol juz od jakiegos czasu cos
podejrzewal. Ale dopiero w chwili, gdy zdarzyl sie len wypadek na
Krolowej, wiele z ich planow wyszlo na jaw i prawo moglo
wkroczyc swobodnie.

-Wiem, ze maja tutaj nielegalna stacje badawcza, w ktorej
trzymaja uzyskane w wyniku uwstecznienia rozwoju potwory
powiedzial Dan. - Ale czy to jest wszystko?

-Nie, to dopiero poczatek. Potem odkryli cos jeszcze.

-Skale!

Mineral poprawil go Rip - i to bardzo szczegolnego rodzaju.
Dziala na zachowania pozarozumowe... sluzy miedzy innymi do
przekazywania mysli poza swiadomoscia. Wystepuje na kilku
planetach. Prawdopodobnie jest to jedno z tych przypadkowych
odkryc, ktore czesto towarzysza zasadniczym badaniom. Istnieja
powody do przypuszczen, ze wiekszosc tych przedsiewziec
zostala przeprowadzona wlasnie na tych terenach. Jednak teraz
potrzebowali Trewsworld. Tutejsze posiadlosci stanowily
zagrozenie dla wszelkiej oficjalnej dzialalnosci. Dlatego
kierowano rozwojem potworow i stopniowo je uwalniano, zeby
doprowadzic do wycofania sie osadnikow.

-Patrol wiedzial o tym i nic nie robil?

-To byly tylko podejrzenia. Potem zjawilismy sie my. Wyslannik
Trosti w porcie chcial, zebysmy siedzieli cicho. Ale by to
osiagnac, musialby nas zabic. Kapitan zlozyl odwolanie na rece
przedstawiciela Rady Kupieckiej. W odpowiedzi przybyl Patrol i
mogl rozpoczac oficjalne sledztwo. Wprawdzie tutejsza Rada

byla opanowana przez ludzi z Trosti, ale nie miala zadnej wladzy
naci Patrolem. Usilowano wywierac na nas naciski, az w koncu
kapitan przedstawil raport, a bomba wybuchla na ich oczach. I
zniszczylo ich to jak prawdziwa bomba. Prawdopodobnie
zrozumieli to. Pomysleli, ze uwalniajac potwory zyskaja troche
czasu potrzebnego do zatarcia sladow swojej dzialalnosci tutaj...

-To my zrobilismy... a raczej zrobil to brach - wtracil Dan.

Opowiedzial o barierze z pola silowego i podsluchanej rozmowie
bandytow, z ktorej wynikalo, ze potwory byly przyciagane na
polnoc przez druga skrzynke. - Ale ci poszukiwacze -
przypomnial sobie nagle - jezeli nie byli ludzmi z Trosti, to skad
oni... Lub raczej, czy oni wiedzieli, jaka skale znalezli?

Przypuszczamy, ze mieli jakis nowy rodzaj wykrywacza, ktory
zarejestrowal niezwykly rodzaj promieniowania wysylanego przez
mineral, co doprowadzilo ich do przekonania, ze znalezli cos
wartosciowego. Pobrali probki, ale byc moze pochodzily one z
tego samego miejsca, ktore wczesniej odkryli ludzie z Trosti.
Zabito poszukiwaczy, a skale zabrano. Zrobiono to w pospiechu i
niedbale. Powiedzialbym, ze ostatnio dzialacze Trosti nie
pracowali zbyt solidnie. Ta skomplikowana operacja zwiazana z
zaladowaniem skrzynki na Krolowa...

-No tak, ale skoro mieli juz tutaj mineral i inne takie skrzynki, po
co podejmowali ryzyko sprowadzenia jeszcze jednej?

To jest jedna z mniej istotnych tajemnic. Moze ta... nasza
skrzynka... pochodzila z jakiegos innego ich laboratorium i
wyslano ja do sprawdzenia, a z pewnoscia pochodzila z bardziej
ukrytego miejsca. Dlatego wyslali ja w taki sposob. Mieli pecha,

ze wsrod naszego towaru znajdowaly sie brachy i zarodki
lafsmerow, a ich czlowiek umarl. Gdyby nie zostal wykryty i
przedostal sie ze skrzynka do portu, wystarczyloby, ze
sciagnalby maske i zniknal. Ten plan byl ryzykowny, ale z
pewnoscia mieli jakis wazny powod do przewiezienia tej skrzynki.
Kiedy Patrol zbada cala sprawe, byc moze dowiemy sie,
dlaczego... o ile wszystko to nie bedzie tajemnica wagi
panstwowej.

-Trosti... trudno uwierzyc, ze Trosti...

-To zdanie bedzie powtarzane na wielu roznych planetach.
Jeden z ludzi z Patrolu wtracil sie do ich ; rozmowy. Caly klopot
w tym, ze oni rzeczywiscie dokonali wielu wspanialych odkryc dla
dobra swiatow, na ktorych dzialali. Dlatego musimy uzyskac
niepodwazalne dowody, ze oficjalne badania stanowily tylko
zaslone. W przeciwnym razie bedziemy zmuszeni dzialac, majac
przeciwko sobie opinie publiczna... A na dodatek oni zatrudnia
najbardziej utalentowanych prawnikow i beda w sianie wplywac
na decyzje kazdego sadu, w ktorym wytoczymy im sprawe.
Mamy nadzieje, ze ta akcja, ktora jak dotad ujawnila najwiecej ich
tajemnic, dostarczy nam dowodow... nagran, tasm. I ze tego
wystarczy, zeby rozbic te szajke, a takze znalezc slady jej
powiazan z innymi.

-Jezeli dotrzemy tam na czas zauwazyl Dan. - Moga odeslac
stad najwazniejsze materialy i zniszczyc reszte.

Znow zaczynala go bolec glowa. Mial nadzieje, ze lekarstwo
bedzie dzialalo dluzej. Podobnie jak kapitan oraz wszyscy
pozostali znajdujacy sie na pokladzie, rozumial, iz musza sie
spieszyc. A na dodatek nie mieli pojecia, jaka bron posiadaja ci w

dolinie. Wrog poslugiwal sie wiazka sterujaca, za pomoca ktorej
potrafil przejac kontrole nad innymi planetolotami i sciagnac je na
Ziemie. Mogl takze wykorzystac takie przyciaganie do rozbicia
statku. Wystarczy, ze bandyci uzyja promieniowania, a ich
przesladowcy zostana pokonani, zanim rozpocznie sie
jakakolwiek walka.

Istnialo tez wiele innych rodzajow broni, za pomoca ktorych mogli
ich zgladzic jednym nacisnieciem guzika. Na nieszczescie
wyobraznia podsuwala Danowi cala mase straszliwych obrazow,
wraz z roznymi okrutnymi szczegolami. Wygladalo na to, ze jego
mysli byly tak zrozumiale dla towarzyszy, jak gdyby mial je
wypisane na czole.

-Nie moga uzyc wiazki sterujacej, jezeli przygotowuja sie do
startu - zauwazyl Rip. - Im samym uniemozliwilaby lot...

-Nawet jesli nie uzyja wiazki sterujacej, moga posluzyc sie
piecioma innymi rodzajami broni - odrzekl Dan ponuro. Odchylil
do tylu obolala glowe, oparl sie o sciane i zamknal oczy.

Masz! - Ktos wcisnal mu do reki jakis przedmiot. Zerknal w dol i
zobaczyl, ze trzyma tubke z jedzeniem. Pokrywka termiczna byla
odkrecona i z pojemnika unosila sie waska smuzka pary. Dan
poczul, ze jest bardzo glodny. Drzaca reka podniosl tubke do ust
i wycisnal paste. Byla na tyle podgrzana, ze kiedy splynela : mu
w usta, poczul blogie cieplo. Pomyslal, ze uplynelo juz bardzo
wiele czasu od tamtego posilku w posiadlosci i Cartla. Jeszcze
wiecej od czasu, kiedy jadal regularnie o stalych porach. f

Ale chociaz ta porcja zywnosci nie zawierala niczego, co czlowiek
moglby gryzc i byla pozbawiona smaku, rzeczywiscie odpedzala

glod. A tym razem nie musial ograniczac sie co do ilosci
jedzenia. Mial cala tubke dla siebie, a reszta zalogi takze sie
posilala.

-A brachy? przypomnial sobie o nich od razu, gdy tylko zaczal
jesc.

-Dostaly swoje. - Rip wskazal glowa do tylu. Pomimo slabego
oswietlenia Dan zobaczyl, ze z obu zakonczonych rogami
pyskow stercza tubki z pozywieniem.

-Co z nimi bedzie? zapytal chwile pozniej, gdy wycisnal juz
ostatnia krople z tubki i zwinal ja w rulonik.

Male sa w laboratorium, poddawane badaniom rzadowym
odpowiedzial Rip. - Ale braszyca uparla sie, ze poleci razem z
nami. Jezeli brachy sa inteligentna forma zycia, zanosi sie na to,
ze Xecho bedzie miec klopot. I wszystko wskazuje na to, iz tak
wlasnie jest. Prawdopodobnie beda zobowiazani do przywrocenia
im odpowiednich warunkow zycia... zmieni to wiele spraw i
bedzie niemalym problemem dla wszystkich zainteresowanych.

-Czy one maja w ogole jakies zdolnosci pozarozumowe? -
zastanawial sie Dan.

-Nie wiemy wlasciwie, do czego te stworzenia sa zdolne...
przynajmniej na razie. Laboratorium przerwalo wszystkie inne
badania i zajelo sie nimi. Urzadzenie wywolujace uwstecznienie
rozwoju zbudowano wykorzystujac mineral, ktory wzbudza
zdolnosci pozaumyslowe. Jest wiec mozliwe, ze w zetknieciu z
nim kazde stworzenie, ktore posiada takie zdolnosci chocby w
niewielkim stopniu, bardziej je rozwinie. To jest kolejny problem...

-Ha... - odezwal sie oficer z Patrolu. Wyciagnal reke, a na jej
nadgarstku byl przymocowany wykrywacz promieniowania
podobny do tego, ktory nosil Tau. Tyle, ze ten byl znacznie
mniejszy. - Promieniowanie wlasciwego typu, dwa stopnie na
zachod...

-W porzadku! - Jellico lekko zmienil kurs. - Jak daleko?

-Mniej niz dwie jednostki. Przenika przez powierzchnie.

Dan zobaczyl, ze kapitan nieznacznie potrzasnal glowa. Chwile
pozniej Jellico oznajmil:

-Brachy mowia, ze pod nami poruszaja sie jakies dwa naziemne
srodki transportu.

-Czy to mozliwe, ze nadal sciagaja ludzi? - zapytal Finnerstan.

Sciagaja ludzi, w myslach powtorzyl Dan. A jednak zaloga
stloczona w tym planetolocie wyrusza wlasnie przeciwko czemus,
co moze okazac sie wyposazona w znakomity system
ostrzegawczy i dobrze broniona baza. Jednakze przyjrzawszy sie
twarzom ludzi zgromadzonych wokol niego, nie zauwazyl cienia
niepokoju. Wszyscy wygladali jak podczas normalnego lotu.
Choc nie byl juz glodny, nadal czul pulsujacy bol glowy i
ogromne zmeczenie. Kiedy spal spokojnie po raz ostatni?
Probowal przypomniec sobie minione wydarzenia. Ostatnie kilka
dni wydawaly sie teraz dlugie niczym miesiace. Jellico znany byl
z tego, ze jesli tylko istnialo inne wyjscie, nie decydowal sie na
niepotrzebne ryzyko. Gdyby jakikolwiek wolny kupiec postepowal
odmiennie, nic utrzymalby dlugo statku. A kapitan najwyrazniej
byl zdecydowany na ten atak.

-Obecnie mamy tylko jedna jednostke przed nami powiedzial
Finnerstan, nie podnoszac wzroku znad urzadzenia
wykrywajacego.

Radar pokazuje, ze niczego nie ma w powietrzu - odpowiedzial
Jellico. - Odczyty z powierzchni ziemi sa niewyrazne i mamy
mnostwo zaklocen.

Dan odwrocil glowe i probowal wyciagnac sie, zeby wyjrzec przez
okno kabiny. Ale nawet gdyby otaczala ich jasnosc, a nie
ciemnosci wczesnego poranka, fizyczna niemozliwoscia bylo
dostrzezenie powierzchni Ziemi z miejsca, na ktorym siedzial.

-Nie ma zadnej wiazki sterujacej. - Nie wiadomo, czy Jellico
powiedzial to do nich, czy tez glosno myslal.

Zaczynam wychwytywac cos nowego... byc moze to
znieksztalcenie pola widzenia. Finnerstan zerknal do tylu, na
Dana.

-Dobra, Thorson, co jest tam na dole? - zapytal Jellico, a Dan
podjal decyzje. Nadszedl czas, kiedy musial udowodnic, ze nie
przypadkiem znajduje sie na pokladzie.

-Na poludniu musi byc ladowisko statku kosmicznego. - Zamknal
oczy, szkicujac w pamieci obraz tego, co widzial podczas ich
krotkiego pobytu w dolinie. - Okolo siedmiu dlugosci polowych na
polnoc grupa trzech barakow w ksztalcie beczulek... za nimi dwie
dlugie budowle, na wpol wkopane w grunt, ze scianami z ziemi i
dachami pokrytymi glina... obok tamtych barakow jest parking
dla pojazdow. To wszystko.

-Byc moze, beda oczekiwali na powrot swoich ludzi w zdobytym
planetolocie powiedzial Jellico. A oni wyladowaliby bez wahania.
Tak wiec sprobujemy zrobic to wlasnie w ten sposob.

I byc moze, jezeli sie nie uda i rozpoznaja w nas wrogow, ogien z
miotacza trafi nas w sam srodek, uznal Dan. Marzyl, by miec
jakis pancerz ochronny, w ktorym moglby skryc sie na przeciag
kilku nastepnych minut. Ale oficer z Patrolu nie wyrazil zadnych
sprzeciwow wobec szalonego planu Jellico.

-Spojrzcie tam! Finnerstan przylgnal do okna kabiny po swojej
stronie i gapil sie w dol. Ale zgromadzeni z tylu nie mieli zadnej
szansy zobaczenia, co przyciagnelo jego uwage.

-W dol. Jellico pilnowal sterow. - To musi byc to znieksztalcenie
pola widzenia. Obnizam lot...

Dan dostrzegl ruch wokol siebie. Czlowiek z Patrolu, znajdujacy
sie obok wlazu wyjsciowego, trzymal w pogotowiu rece na
zamku. A planetolot powoli zaczal opadac.

Zza okien dochodzilo dziwne swiatlo. Nagle zrobilo sie tak jasno,
jak gdyby ktos wlaczyl jego zrodlo na maksymalna moc. Byc
moze przeszli wlasnie przez znieksztalcenie pola widzenia, ktore
do tego momentu tlumilo swiatlo lamp. Teraz opadali wprost na
oboz, ktory oswietlono jasno, aby ulatwic prace.

-Teraz! - To Finnerstan, a nie kapitan, wydal ten rozkaz, tuz
przed wstrzasem, ktory oznajmil im, ze dotkneli ziemi.

Mezczyzna z Patrolu szarpnieciem otworzyl wlaz i blyskawicznie
wyskoczyl. Jego sasiad ruszyl w slad za nim. Policjant z portu

kosmicznego i straznicy podazyli z nieco mniejsza zwinnoscia.

Sam Finnerstan zniknal juz w przednim wlazie. I nagle, zanim
Rip i Dan ruszyli na zewnatrz, brachy czmychnely z zaskakujaca
predkoscia, zwazywszy ich krepa budowe ciala.

Rip skoczyl. Dan wyczolgal sie jako ostatni. Ruszal sie powoli,
ale w reku trzymal ogluszacz. Jellico zniknal i prawdopodobnie
znajdowal sie po drugiej stronie planetolotu.

Dan uderzyl o ziemie i poczul cisnienie w obolalej glowie.
Rozejrzal sie dookola. Bylo jasno, ale dzieki jakiemus
szczesliwemu przypadkowi wyladowali w pewnej odleglosci od
zrodla swiatla. Statek kosmiczny stal nadal, z dziobem
wycelowanym wprost w niebo. Oba jego wlazy ladunkowe byly
szeroko otwarte, a dzwigi pracowaly przy zaladunku. Wiele
robotow-tragarzy pedzilo od strony dwoch budynkow o dachach
pokrytych ziemia. Wszyscy dzwigali skrzynki i pojemniki, ale byly
one male. Zabieraja tylko lzejsze, latwiejsze do zapakowania
rzeczy - osadzil Dan wprawnym okiem kogos, kto przywykl do
radzenia sobie z zaladunkiem. Reszte prawdopodobnie
zniszcza.

Nie opodal stal pelzacz z dwiema przykrytymi klatkami na
platformie. Nie bylo jednak przy nim nikogo. Pomost statku
kosmicznego wiodacy do pomieszczen dla zalogi i pasazerow nie
byl jeszcze umocowany i...

Dana zatkalo. Pomost znajdowal sie pod straza. Dwoch ludzi w
mundurach stalo na jego szczycie, w otwartym wlazie. Obaj byli
uzbrojeni w miotacze i pilnie wpatrywali sie w dol. Kiedy Dan
dokladniej przyjrzal sie scenie, zauwazyl takze, ze podobna straz

pilnuje dwoch wlazow ladowni. Obaj wartownicy przygladali sie
ladunkom, ktore roboty ukladaly w stos, przygotowujac do
zabrania na poklad.

Jak sie wydawalo, nikt dotychczas nie zauwazyl ladowania
planetolotu i jego pasazerow. Blizej statku stala grupka ludzi. Ich
rece bezwladnie zwisaly wzdluz bokow ciala, a oni gapili sie na
strzezony pomost oraz ladownie.

-Nie maja miejsca. - Dan uslyszal cicha uwage Finnerstana. -
Dowodztwo zamierza zostawic swoich podwladnych.
Zastanawiam sie, czy zgodza sie...

-Sa nie uzbrojeni, szefie - stwierdzil jeden z jego ludzi.

Przez szczek robotow-tragarzy i ogolny szum towarzyszacy
zaladunkowi przebil sie jakis dzwiek. Nie dochodzil od strony
grupki ludzi z gorycza obserwujacych przygotowania do ucieczki,
ale skads dalej. Wkrotce dwa kolejne pelzacze wjechaly na jasno
oswietlony teren wokol statku.

W pierwszym znajdowalo sie tylko trzech ludzi. Kazdy z nich
przyciskal do siebie paczke czy skrzynke, jak gdyby oslaniajac ja
przed wstrzasami i szarpnieciami, towarzyszacymi jezdzie po
bardzo nierownym terenie. Na drugim stala wielka, oslonieta
skrzynia.

Kiedy pelzacze mijaly oczekujacych ludzi, rozlegly sie okrzyki i
grupa nieznacznie przesunela sie w przod, jak gdyby zamierzala
rzucic sie na pojazdy. Wtedy ogien z miotacza rozcial ziemie w
poprzek, przypominajac im, ze maja pozostac tam, gdzie sa.
Ludzie, potykajac sie, uskoczyli, odsuwajac sie od tej bariery

ognia.

Pelzacze nie zatrzymaly sie, a ich pasazerowie nie rzucili nawet
okiem na tych, ktorych zaatakowano. Pojazdy jechaly dalej i
zatrzymaly sie dopiero przy pomoscie i wlazie towarowym.
Chodzace przedtem w szeregu roboty juz sie nie poruszaly.
Wiekszosc z nich zostala wylaczona i stala teraz w ciasnej
grupie, ktora przypominala gromade bezradnych ludzi. Tylko dwa
roboty nadal pozostawaly wlaczone i przystapily do przenoszenia
skrzyni z drugiego transportowca. Pracowaly bardzo ostroznie,
co swiadczylo o tym, ze ten bagaz ma wielka wartosc. W
momencie, kiedy zaczely przymocowywac do skrzynki liny,
potrzebne do wciagniecia jej do ladowni, ludzie z drugiego
transportowca ruszyli w gore pomostu. Niesli swoje bagaze z
taka sama ogromna ostroznoscia.

-Sa juz prawie golowi clo startu powiedzial Jellico. Najwyzszy
czas sie ruszyc.

Ale jeszcze ktos inny wpadl na ten sam pomysl. Podczas gdy oni
pozostawali w cieniu planetolotu i obserwowali scene, probujac
wybrac najlepszy sposob dzialania, zaatakowaly brachy.
Zobaczyli, ze samiec, trzymajac ogluszacz w przednich lapach,
przysiadl na zadzie. Znajdowal sie u stop pomostu. Wiazka
promieni z ogluszacza omiotl szerokim lukiem tam i z powrotem,
probujac trafic obu straznikow.

Byli tak calkowicie pochlonieci przygotowaniami do startu, ze
kiedy zauwazyli obca istote, bylo juz za pozno. Ostatni z
mezczyzn wnoszacych paczki zachwial sie, upadl do tylu i
zesliznal sie bezwladnie w dol pomostu, tak, ze brach musial
usunac sie z drogi. Nie byla to jedyna ofiara wystrzalu. Jeden ze

straznikow na gorze wypuscil z nagle zmartwialych rak miotacz.
Drugi, przestraszony, natychmiast wycelowal. Nie mierzyl jednak
w bracha, ale w tamtych, ktorzy mieli zostac, a o ktorych wiedzial,
ze sa wrogami. Strzelal prosto w nich i ci, ktorzy nie zostali
zabici, rozbiegli sie z wrzaskiem.

W tym momencie zaczeli strzelac pozostali dwaj straznicy,
stojacy w ciagle otwartym wlazie towarowym. Wkrotce jednak
upadli, trafieni promieniowaniem z ogluszacza bracha.
Rownoczesnie drugi straznik - nadal strzelajac - upadl i potoczyl
sie w dol pomostu. Wypuscil z rak miotacz, ktory - wciaz
wysylajac na prawo i lewo smiercionosna wiazke promieniowania
- upadl obok niego, a nastepnie potoczyl sie na ziemie.

-Teraz!

Ludzie z Patrolu ruszyli do akcji. Popedzili w kierunku statku, a
za nimi podazyli tamci z portu. Zeby odleciec, musza wciagnac
pomost do srodka i zamknac wlaz. Nagle wybiegl z ukrycia ktorys
z brachow. Zmierzal w kierunku miotacza, nadal zionacego
ogniem. Ale nie zdazyl go dopasc. Z wlazu wystrzelil snop ognia.
Brach nie zostal trafiony, gdyz ponownie przypadl do ziemi.

Jednakze ludzie z Patrolu juz otoczyli statek kosmiczny. Mierzyli
w otwarte wlazy i strzelali do kazdego, kto probowal je zamknac.

Dan, potykajac sie, ruszyl za kapitanem i Shannonem. Mial
trudnosci z chodzeniem i tamci zostawili go z tylu. Ale zaden z
wolnych kupcow nie skierowal sie w strone bitwy przy wlazach.
Pobiegli do trzeciego transportowca tego, na ktorym staly dwie
skrzynie. Rip dopadl do niego pierwszy, wgramolil sie na
siedzenie kierowcy i wlaczyl silnik. W tym czasie kapitan

wskoczyl z drugiej strony i na wpol stojac, na wpol kucajac,
przygotowal sie do obrony ich zdobyczy. I rzeczywiscie musial jej
bronic, poniewaz kilku ludzi z tych, ktorych nie zabrano na
siatek, a ktorzy przezyli strzal z miotacza, probowalo przepedzic
Ziemian.

Jellico uporal sie z dwoma. Dan strzelil do ostatniego, raniac
ogluszaczem. Rip ruszyl z maksymalna predkoscia i sprobowal
zawrocic pojazd. W tym momencie Dan zrozumial, co tamten
zamierza zrobic. Ciezar transportowca, gdyby udalo sie
wepchnac go na koniec pomostu, przytrzymalby statek na ziemi,
uniemozliwiajac start.

Przy pomoscie nadal trwala strzelanina. Jellico czujnie
obserwowal wlaz, by w razie ataku ochronic kierujacego
transportowcem Ripa. Asystent astronawigatora zdazyl juz
ustawic dziob pojazdu dokladnie wymierzony na cel.

Dan zobaczyl, ze ramie Ripa unosi sie i opada. Trzymal
ogluszacz za lufe i uderzal kolba jak mlotkiem. Rozbijal stery,
bez ktorych nie bedzie mozna zmienic kursu tej ciezkiej
maszyny.

Rip wyskoczyl na jedna strone, Jellico na druga i pelzacz sam
potoczyl sie dalej ze szczekiem. Krzykom ludzi towarzyszyl
glosny zgrzyt i odglosy miazdzenia. Rownoczesnie rozlegl sie
strzal z miotacza. Dziob transportowca uniosl sie ponad skrajem
pomostu i maszyna zawisla. Nic mogac jechac dalej, zakopywala
sie coraz glebiej w ziemie. Ale i tak zatrzymala statek, nawet jesli
aresztowanie jego pasazerow nastapi troche pozniej. Jezeli
nadejdzie pomoc z portu, byc moze zdolaja uzyc bomb
gazowych.

Uporawszy sie ze statkiem, spedzono razem pozostalych przy
zyciu ludzi, ktorzy rozbiegli sie w trakcie strzelaniny z miotaczy.
Dan powlokl sie za Jellico i Finnerstanem, ktorzy ruszyli przyjrzec
sie bazie. Wiekszosc z tego, co sie tam znajdowalo, zostala juz
zniszczona. Jedna z wmurowanych w ziemie budowli zburzono
za pomoca bomby. Wszystkie pozostale budynki wygladaly,
jakby opuszczano je w pospiechu. Dobrze wyposazona stacja
nadawcza pozostala nie uszkodzona. Jeden z policjantow
portowych wyszukal wlasciwy kanal i nadal wezwanie o pomoc.

-Klopot w tym - skomentowal Finnerstan - ze jezeli oni
rzeczywiscie beda chcieli zachowac tajemnice za wszelka cene,
wowczas zniszcza to, co maja na statku.

Spojrzal na statek kosmiczny takim wzrokiem, jak gdyby mial
ochote rozbic go, tak jak roztrzaskuje sie skorupe jajka, zeby
dostac sie do zoltka.

-Do czasu, zanim uzyskamy pomoc, usuna wszystko, na czym
nam zalezy.

-Sprobujemy sie z nimi dogadac? - zapytal Jellico. - To da im
tylko wiecej czasu na pozbycie sie wszystkich podejrzanych
materialow. Gdyby to byla drobna operacja, zwykly napad
bandytow, moglibysmy dobic targu. Ale ta sprawa jest zbyt
powazna. Na pokladzie z pewnoscia maja informacje, ktore
zaprowadza nas do innych swiadkow. Mozliwe, ze niektorych z
nich w ogole jeszcze nie podejrzewamy. Zdobycie tego, co
przewoza, jest dla nas wazniejsze od aresztowania ich.

-A co - zapytal Dan - z tamtymi?

Poprzez drzwi pokoju z nadajnikiem wskazal na zgromadzonych
ludzi. - Nie maja zadnego interesu, aby stac po stronie tych ze
statku. Moze potrafia udzielic ci jakichs wskazowek na temat
tego, co znajduje sie na pokladzie i czy tamci moga latwo to
zniszczyc.

Widocznie Finnerstan juz wczesniej pomyslal o tym, poniewaz
ruszyl sie, zeby przystapic do przesluchania. Wiekszosc ludzi
byla niechetna do wspolpracy, ale ktorys z kolei zapytany udzielil
im wskazowek, jakich potrzebowali. Wzieci do niewoli byli
glownie straznikami i pracownikami stanowisk nizszych od
technika trzeciego stopnia. Dowodztwo spisalo ich na straty.
Piaty mezczyzna, ktorego przyprowadzono, roznil sie od
pozostalych. Zataczajacy sie i prawie nieprzytomny jeniec o malo
nie zginal na pomoscie, zmiazdzony przez pelzacz. Byl to ten,
ktory wsiadal na statek ostatni i zesliznal sie z pomostu po
strzale bracha.

Byl jednym z dowodzacych. Kiedy straznicy prowadzili go obok
reszty wiezniow, dwoch z nich, przeklinajac, rzucilo sie ku niemu.
Gdy stanal przed Finnerstanem, drzal ze strachu i byl w
glebokim szoku.

Atak ogluszaczem, otarcie sie o smierc pod pelzaczem i
nienawisc podwladnych - wszystko to zalamalo go. Oficer z
Patrolu dowiedzial sie wszystkiego, czego chcial. Pod
przewodnictwem Finnerstana wyciagneli z wraka znajdujacego
sie w bazie rure, przez ktora wrzucili w otwarte wlazy bomby
gazowe. Gdy te wybuchly, wypelnily pomieszczenia statku
gazem usypiajacym. Ubrana w maski straz z planetolotu
wkroczyla na poklad, zwiazala wiezniow, a nastepnie przystapila
do zabezpieczenia wszystkich materialow, ktore o malo co nie

zostaly stad wywiezione.

Trzy dni pozniej, w porcie Trewsworld, po raz pierwszy od chwili
odlotu lodzi ratunkowej, zaloga Krolowej zebrala sie w komplecie.
Rzad osadnikow upadl. Wladze sprawowalo Tymczasowe
Dowodztwo Patrolu, a do zbadania laboratoriow Trosti i
materialow zabranych ze statku sprowadzono specjalistow z
odleglych swiatow.

Dan siedzial, sciskajac kubek z kawa. Dlugo utrzymujacy sie bol
glowy wreszcie minal i szef ladowni czul sie dziwnie lekko.
Przespal okolo dwudziestu godzin planetarnych i w tej chwili
mogl skupic uwage na tym, co mowil kapitan Jellico:

-...tak wiec, gdy tylko skoncza przeszukiwac, ma byc sprzedany
jako przedmiot odebrany dzialajacej niezgodnie z prawem
szajce. Na tej planecie nie ma jednak nikogo, kto chcialby miec
statek kosmiczny lub wiedzial, co z nim zrobic, gdyby mu go
podarowano. Prawdopodobnie jestesmy jedynymi
zainteresowanymi jego kupnem, poniewaz Patrol nie zamierza
zadawac sobie trudu przewozenia go na inny swiat tylko po to,
zeby go tam sprzedac. Mam slowo Finnerstana, ze jesli na czas
zlozymy oferte, jest nasz!

-Mamy statek... dobry statek! - stanowczo zaprotestowal Stotz.
Widac bylo, ze nie da sie latwo przekonac.

-Mamy dobry statek, ale nie jestesmy w stanie go utrzymac -
odrzekl Jellico. - Oplaty pocztowe sa niewielkie. A jezeli mamy
okazje zebrac troche pieniedzy na czas, kiedy umowa sie
skonczy...

Nabycie kolejnego, drugiego po Krolowej Slonca, statku bylo
powaznym posunieciem. Bardzo niewielu wolnych kupcow
zdobyloby sie na taki krok.

-Nie musimy dlugo go trzymac kontynuowal kapitan. - Nie mowie
nawet o wyruszaniu na nim w odlegle rejony przestrzeni
kosmicznej, a tylko o lataniu w tym systemie. Trewsworld jest
planeta rolnicza. Ale gdyby potrafili wyprodukowac wiecej roslin...
szybko rosnacych roslin... a takze wyhodowac duza liczbe
lafsmerow, byliby wkrotce gotowi do podjecia regularnego handlu
miedzygwiezdnego. Teraz popatrzcie tutaj. Wyswietlil na scianie
obraz z aparatu projekcyjnego. - To jest uklad Trewsworld. Mapy
pokazuja, ze podczas gdy tutaj jest troszeczke tego mineralu...
nazywaja go pozarozumowcem... duzo wiecej znajduje sie go na
Riginni, nastepnej planecie ukladu. Mozna na niej wybudowac
kopalnie, ale nie da sie stworzyc ziemskich warunkow zycia. A
gornicy musza jesc. Musza tez przesylac mineral lulaj celem
przeladunku galaktycznego. Macie tu wspaniale warunki
handlu... pewne i ciagle rozwijajace sie, kiedy zacznie przybywac
kopaln. A biorac pod uwage fakt, ze mielismy swoj udzial w
uporzadkowaniu tego balaganu, ktorego narobilo Trosti, mamy
spora szanse na uzyskanie pierwszenstwa w organizacji. Same
zyski.

-A zaloga? - zapytal Steen Wilcox.

Jellico przesunal czubkiem palca wzdluz blizny na twarzy.

-Podroz pocztowa jest latwa...

Latwa? - pomyslal Dan, ale nie powiedzial tego glosno.

-Na jakis czas rozdzielimy nasze sily. Pierwszy raz wezmiesz go
ty, Sleen. Kamil bedzie twoim inzynierem, a Weeks zajmie sie
napedem. Jako kucharza zatrudnimy kogos sposrod
miejscowych. A ty, Thorson, dopoki Van Ryck nie wroci na
Krolowa, zostaniesz szefem transportu. Nastepnym razem na
odwrot, Shannon moze objac stanowisko astronawigatora...
bedziemy sie zmieniac. Bedzie troche brakowalo rak do pracy,
ale podroz wewnatrz ukladu nie jest trudna, a uzywajac robotow,
nawet bardzo nieliczna zaloga powinna sobie poradzic. Zgoda?

Dan przenosil wzrok z jednej twarzy na druga. Dostrzegal
korzysci, o ktorych wspominal Jellico. Domyslil sie tez, ze kapitan
nie wspomnial o trudnosciach. Ale kiedy nadeszla jego kolej, tak
jak pozostali, wyrazil, zgode.

Kupia statek kosmiczny, wyrusza w podroz z Trewsworld na
sasiednia planete, podziela swoje sily na dwa., statki i bedzie
liczyc na sukces. Wciaz jednak gotowi beda zmierzyc sie z
najgorszymi trudnosciami, tak jak niejednokrotnie robili to juz
wolni kupcy. I jakie to nieszczescie przytrafi im sie nastepnym
razem? Dan doszedl do, wniosku, ze nie ma zadnego pozytku z
fantazjowania i malowania ponurych obrazow. Zaloga Krolowej
wiele juz przezyla. Jej nowy, blizniaczy statek tez bedzie
uczestniczyl w jej przygodach.

This file was created with BookDesigner program

[e-mail]

2010-01-23

LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-

tools.com/ebook/