MARY JANICE

DAVIDSON

NIEUMARŁA I

NIEPOPULARNA

Tłumaczenie nieoficjalne: acme.pl

„I Królowa pozna umarłych i zaopiekuje się nimi”

–

Księga Umarłych

„Trzymaj się blisko przyjaciół ale nieprzyjaciół trzymaj się

jeszcze bliżej”

– Sun Tzu „The Art of War” (Sztuka Wojen)

“Zwycięstwo jest moje!”

–

Stewie Griffen “Chłopiec rodzinny”

ROZDZIAŁ 1

“Na strychu jest zombie”–

poinformował mnie George Ogar , kiedy byłam w trakcie

śniadania. Jego głos był oceanem spokoju. Delikatnie odrzucił niesforny kosmyk włosów ze
swojej twarzy i uważnie spojrzał na swoją robótkę.

– Faktycznie jest –

odpowiedziałam. Później doszłam do wniosku, że moja rzucona

mimochodem odpowiedź, była ogromnym błędem. Mam na myśli fakt, że ten oto chłopiec

wampir mieszka tu, w d

omu mojej najlepszej przyjaciółki, z dwójką ludzi i co najmniej trójką

wampirów. Mówiąc mi o problemie z zombie, dał mi znać, że czas coś z tym fantem zrobić i
rozwiązać ten problem. Jestem jak w horrorze na ekranie kina. Ja, Betsy Taylor, Królowa

Wampirów

, zajmuję się takimi pierdołami a publiczność oglądająca ten podrzędny film, rzuca

w ekran popcornem i czapkami.

Ale to nie był film. A ja wszystko chrzaniłam na swojej drodze. Co więcej, zostałam

rozproszona, jak sroka, przez dużą błyszczącą rzecz na moim palcu – moje zaangażowanie i
zobowiązanie – pierścionek. Piękny dla mnie ale głupi dla kogoś kto już był ponoć w stanie
małżeńskim od jakiegoś czasu (dla przepowiedzianego Króla Wampirów na następnych tysiąc
lat) i oficjalnie zainteresowanego mną jako swoją żoną (jedyny Eric Sinclair). Ale mój Bóg,
mój Eric Sinclair, wielki Król Wampirów, chcąc mnie uszczęśliwić zdobył się na ten gest i
oficjalnie mi się oświadczył. Pomimo swej zatwardziałości w postanowieniach i działaniach,
wydusił z siebie propozycję zawarcia związku małżeńskiego na ludzkich zasadach. Wciąż
byłam ogłuszona tym, że wystarał się o ten pierścionek.

Tak naprawdę, to wciąż drżałam na wspomnienie naszego poprzedniego wspólnego

wieczoru. Zwariowany i stuknięty seks łącznie ze wzajemnym piciem swojej krwi, przerwany
wycieczką do Carribou Coffee na gorącą czekoladę. I Pierścień – zachwycająco błyszczące
złoto, okrągły pas obsypany diamentami i rubinami. Musiałam zrobić naprawdę herkulesowy
wysiłek, by nie zacząć kwiczeć z radości jak zarzynana świnia, gdy włożył mi ten pierścionek
na mój palec (ten natychmiast wpadł głęboko, bo mam dziwacznie małe palce). A skoro był
nadal na moim palcu, to dobę później, nie mogłam przestać się na niego gapić.

Co więcej, to nie było tak naprawdę śniadanie, bo odkąd zostałam wampirem (George

również), nie mogliśmy jeść ludzkiego posiłku bo musielibyśmy wszystko zwrócić a nie jest

to nic przyjemnego. Ale wciąż nazywaliśmy to śniadaniem, od tej pory, kiedy Marc (nasz
ludzki mieszkaniec chirurg dziecięcy) często wstawał i jadł bułeczkę przed jego całonocną
zmianą.

A George? Tak naprawdę, to dowiedzieliśmy się, że jego prawdziwe imię to Garrett

wkrótce potem jak zaczął mówić. Powrócił właśnie całą swoją uwagą do uroczej robótki, nad
którą pracował. Spod jego ręki wychodził właśnie afgański szal pasujący kolorystycznie do
wytwornego swetra, który nosiłam na sobie tego wieczoru.

Ja z kolei wróciłam myślami do listy gości. Nie na moje wesele ale na moje przyjęcie

urodzinowe, które miało być dla mnie niespodzianką. Ale nikomu nic nie mówiłam, że o nim
wiem. To była krótka lista. Moja mama, mój tata, moja (westchnęłam) macocha, Antonia, jej
malutki synek Jon (a mój przyrodni braciszek), moja przyjaciółka i właścicielka domu,

Jessica, mój narzeczony Eric Sinclair, Marc, moja siostra –

Laura, przyjaciółka Garretta inna

Antonia, nasz przyjazny dzielnicowy –

funkcjonariusz policji Nick, przyjaciółka Sinclaira –

Tina; dawny łowca wampirów – Jon i oczywiście Garrett. Prawie wszystkich tych ludzi
znałam zanim jeszcze umarłam. Oczywiście połowa z tych gości to byli apetyczni ludzie.
Nawet Marc, który często zastanawiał się jakby to było, gdyby był nieumartym lekarzem
mszczącym się na rodzicach krzywdzących swoje dzieci. Marc jest gejem i problem mamy ze
znalezieniem dla niego wśród byłych znajomych, chłopaka dla niego. Razem z Jessicą
próbowałyśmy zorganizować kogoś dla niego ale miałyśmy niewielu znajomych, którzy

byliby w typie Marca a do tego

gejów. Nie to, żebyśmy miały pomysł jaki typ odpowiada

Marcowi. Na dodatek organizowanie ludzi na przyjęcia jest trudne. Podobnie trudne jest nie

picie ich krwi.

Stuknęłam moim ołówkiem w podkładkę, próbując wymyślić sposób w jaki powiem

Sinclairowi jeszc

ze przed ślubem, że zamierzam przestać całkowicie pić krew. Pomyślałam,

że bycie Królową Wampirów ma parę zalet. Każdy wampir, którego kiedykolwiek poznałam,
musi codziennie pić krew, nawet mój Sinclair. Ale ja mogłam się obyć bez najmniejszej

kropli krwi

nawet do tygodnia. Nie mogłam pić też żadnych koktajli mlecznych, które zawsze

bardzo lubiłam. Ale za to herbatę piłam hektolitrami. Jako, że praca Królowej była moim
głównym zajęciem przez cały rok, postanowiłam, że wydam nakaz zabraniający picia krwi.

By

łabym w strefie bezkrwistej! Ale Eric byłby pewnie zbyt cwany, żeby się temu

podporządkować. Zwykle zawsze ignorował wszystko, cokolwiek zrobiłam. No i podczas
naszych intymnych chwil ktoś zawsze był pogryziony. Czasami niejednokrotnie! Trudno mi
to wyjaśnić, ale właśnie picie krwi podczas seksu, czyniło dla mnie ten fakt znośniejszym.
Brzydzę się pić krew. Fuj!

– Droga Betsy –

powiedziała Jessica wchodząc do kuchni i rzucając okiem na listę

ponad moim ramieniem, ponieważ zmierzała w kierunku ekspresu do kawy – Nie mogę
uwierzyć, że spisujesz listę prezentów urodzinowych, które chcesz otrzymać. Panna Manners
na pewno poważnie to potraktuje.

–

Panna Manners niech się cieszy, że nadal żyje – odwarknęłam – Poza tym to nie jest

lista urodzinowych prezentów, tylk

o lista osób, które zaprosisz na moje przyjęcie

niespodziankę.

Jessica, nieznośnie chuda chabeta, ze wspaniałą skórą koloru mlecznej czekolady

firmy Godiva, zaczęła się ze mnie śmiać.

–

Skarbie, boli mnie gdy zaczynasz tak mówić. Jesteś jak odprysk w gałce ocznej. To

tak, jakbyśmy my nie potrafili zaplanować przyjęcia.

–

Chociaż – dodałam – byłoby można zapomnieć zaprosić Ant na nie. Nie

zwracałabym uwagi na to, że jej nie ma. A w zasadzie to mogłaby odpuścić to przyjęcie,
nawet jeśli zostanie zaproszona.

– Cukiereczku –

Jess odebrała kawę przygotowaną przez ekspres i w sposób, który był

dla niej rytuałem, dolała sobie mleka czekoladowego do szklanki – dwa miesiące temu
postawiłaś sprawę jasno, że nie chcesz żadnego przyjęcia. I my próbowaliśmy się temu

podp

orządkować. Przestań więc już układać listę gości i martwić się tym, że twoja macocha

zdecyduje się pojawić. To się nigdy nie zdarzy.

–

Hej, rozmawiamy o nie istniejącym przyjęciu niespodziance? – zapytała Tina,

bezgłośnie wchodząc do kuchni. Zaskakiwanie mnie stało się jej nawykiem. Chciałabym,
żeby jej się noga powinęła i poślizgnęła się na kuchennych kafelkach koloru zielonej

koniczyny.

–

Kiedyś założę dzwonki wokół twoich ładnych, drobnych kostek – warknęłam

zaskoczona jej wejściem. Tina tak wystraszyła Jessicę, że ta niemal nie zachłysnęła się swoim
napojem. Nabrała tchu i powiedziała:

–

Ona mówi, że jej życie nie będzie nic warte jeśli zda się na nas. Dlatego układa listę

gości.

–

Lojalność to moje drugie imię, Królowo Betsy – wymruczała Tina, ponieważ

poślizgnęła się na maleńkim kawałku śniadania Marca i wylądowała obok wysokiego stołka
barowego, na którym siedział George – cholera, miałam na myśli Garretta. Tina była ubrana
jak najbardziej kusząca studentka college. Zresztą jak zwykle. Była blondynką o długich
lokach, wielkich oczach koloru bratków. Miała na sobie czarną spódnicę do kolan od dobrego

projektanta, T–

shirt, nagie nogi i czarne pompy. Jednak większość obecnych studentów nie

była świadkami wojny secesyjnej, ale ta nieumarła sensacja taka jak Tina była zawsze

radosna jak sikorka.

–

Co chcesz na swoje urodziny, Wasza Królewska Mość? – zapytała mnie, ponieważ

zazdrośnie wpatrywałam się w jej niestarzejące się melony, opięte obcisłą koszulką. Jej
obowiązki polegały na tym, że była prawą ręką Erica, którego zmieniła kilka dekad temu.
Ostatnio zamiast wysysać jego krew ograniczyła się do tego, że rozkładała mu poranne
wydanie Wall Street Journal, przygotowywała jego ulubioną i drogą herbatę i przeglądając dla

niego sterty papierkowej roboty. – Jaki

eś ładne buty, przypuszczam.

–

To źle przypuszczasz – odpowiedziałam – chcę pokoju na ziemi, dobrej woli wobec

ludzi!

–

To ci ludzie, którzy mają sklep tuż przy centrum handlowym? – Jessica zapytała

niewinnie –

albo może jeden z tych wozów handlowych w przejściu ulicznym obok tego

portretu artysty i faceta sprzedającego koszulki z nadrukowanymi żartami seksualnymi? –
bezwstydnie spojrzała na Tinę, która schludnie się ułożyła na marmurowym blacie

kuchennym.

–

To byłaby jedyna rzecz, której oni nie mają – powiedziałam – Tina, Jessica, ja was

znam na tyle i wiem, że powiedziałam, iż nie chcę przyjęcia a wy i tak będziecie próbowały
mnie oszukać i je zorganizować. Mam was ukarać grzywną? Nie chcę przyjęcia. Zamiast
kombinować za moimi plecami, mogłybyście znaleźć kilka chwil na to, by w ciszy pomodlić
się za wyżej wymieniony przeze mnie pokój światowy i całkowitą harmonię wśród ludzi a
mnie podarować pokaźną kartę prezentową do Bloomingdale’a.

–

Albo może parę nowych sandałów od Prady – dodała Jessica.

–

Nie, mam dosyć sandałów. Czy to jest wiosna?! Nie chcę jakichś zdradzieckich

sandałów!! –ale były miłe, głupie zołzy. Wiedziały, że nie mogłabym ich nosić ze skarpetami
a przy takiej pogodzie moje stopy były cały czas lodowate. Hmm… ale jednak… nowe

sanda

ły kusiły. Miałam dosyć zimy. W Minnesocie mieliśmy przynajmniej dwa miesiące

śniegu więcej.

– Racja –

powiedziała Jess – ale ty przecież nigdy nie masz dość butów, oczywiście.

–

Dlaczego nie weźmiesz jednego z moich butów i nie wsadzisz sobie w ten tłusty

czarny tyłek? – zasugerowałam przymilnie.

–

Dobrze, pani Taylor. Dlaczego nie weźmiesz swojego słabego nosa z kości

słoniowej i…?

Tina przerwała szybko ripostę Jess – Wasza Królewska Mość, czy są jakiekolwiek

buty, których nie lubisz?

Garrett chrząknął oczyszczając swoje gardło. Zaczął inny ścieg na swojej robótce i

powiedział – Ona nie lubi sandałów Packard Shah, szczególnie złotych.

– To prawda –

potwierdziłam – zapłaciłabym dwieście dolców za to, żeby ich nie

nosić.

– Niepotrzebnie –

powiedział Eric Sinclair, ignorując mój okrzyk przestrachu i

wzdrygnięcie Jessiki. Był gorszy niż Tina, która wślizgiwała się cicho. On się teleportował

jak Alien. Wysoki, barczysty, ciemnooki, najcudowniejszy cudzoziemiec –

masz tysiąc par

sandałów.

–

Nie rób więcej tak. Nie skradaj się. A poza tym zostaw mnie w spokoju i idź czytać

te swoje papiery.

–

Lista gości? – zapytał, przechylając się przez moje ramię i spoglądając w mój notes

–

ale nie pragniesz przecież przyjęcia.

–

A idź już! Jesteś potępiony przez prawo a ja nie – cisnęłam się i zamknęłam swój

notes. Naprawdę, miałam pewność, że ja nie jestem potępiona. Całkowitą – jak wiele razy
muszę ci to powtarzać? Nie zrozum mnie źle, mogę mówić do siebie i słuchać siebie. I jestem
bardzo samokrytyczna w związku z wszystkimi moimi małymi trikami i denerwującymi
dziwactwami. Nieistotne dla ciebie jest to, że ciągle się rozwijam. A tak w ogóle to nie
rozumiem, jak można mieć tak doskonałe ciało, by z ledwością mieścić się w Pontiacu Aztek.
Ale jakkolwiek mówię do siebie, to nie mogę wam pomagać w ignorowaniu mnie. Moja
sytuacja jest niemożliwa! Byłbyś zdumiony faktem, jak często jestem ignorowana chociaż
jestem tak zwaną Królową Wampirów! Powtarzanie się jest jedną z wielu prób bycia
słyszaną. Tak samo jak bycie nieustępliwą sprawia, że mnie zauważacie – lubiłam Sinclaira.
Chociaż nie był tak bystry jak Tina i tak bogaty jak Jessica. Chociaż nie mógł, zresztą tak jak
wszyscy, zobaczyć ducha Cathie. Chociaż nie był tak mądry jak doktor Marc albo obojętny
jak wilkołak i osoba mająca zdolności parapsychologiczne, jak Antonia. – Wiesz co znaczy
słuchać swojej królowej i mieć jej najmniej do zaoferowania spośród wszystkich ludzi. To

jest olbrzymi cios dla mojego ego.

–

Przyjęliśmy do wiadomości, Betsy – powiedziała Jessica – żadnego przyjęcia,

Świetnie.

–

Świetnie!

–

Dlaczego jesteś…? – zaczął Sinclair ale zauważył jak Jessica szaleńczo machała

rękoma – zresztą… mniejsza o to… Jesteś już gotowa na naszych gości?

–

Goście? – spróbowałam się nie wkurzyć. Rzucali mi wyzwanie! Psy! Odrzucając

mnie przed niespełna dwoma tygodniami od moich rzeczywistych urodzin. Westchnęłam

będąc blisko bombardującego napadu złości – Proszę nie mówić goście!

–

A przypominasz sobie tą delegację europejską, która przychodzi tu po północy?

– Aaa… Sophie i Liam –

dodała Tina przeglądając jakieś papiery.

–Wiem, wiem… –

wiedziałam przecież. Ale nie przejmowałam się tym.

Sophie była czarującym wampirem, mieszkającym w maleńkim mieście w górach na

północy. Był z nią bardzo żywy chłopak po trzydziestce, Liam. Byli parą od kilku miesięcy i
jakiś czas temu pomogli nam złapać prawdziwego wazeliniarza, wampira, który spotykał się z
dziewczynami z college’u, oczarowywał je, rozkochiwał w sobie a potem namawiał do
popełniania samobójstw. Sofie była osobą z rodzaju tych, które przywracały mi wiarę w
wampiry. Wydawało mi się większość z nas była naprawdę szurnięta, że to ludzie, którzy
znaleźli rozkosz seksualną w zbrodni i w napaści. To co zrobiono Sophie, było czystym złem.
Spowodowało to jednak, że stała się nieumarta. Teraz Sophie rzadko kiedy dawała się komuś
dotknąć i bardzo rzadko dotykała kogoś. Tak, przybycie Sophie było dla mnie przyjemnością.

Ale ta

europejska delegacja była czymś, czego wcale a wcale nie potrzebowałam – banda

wiekowych wampirów z dusznymi akcentami. Przychodzą tutaj, żeby mnie drażnić na dwa

tygodnie przed urodzinami. To tak jakby przekroczenie trzydziestki

w zeszłym roku a potem

umrzeć i zostać nieumarłym, było niewystarczająco traumatycznym przeżyciem!

–

Nie zapomniałam! – powiedziałam. Prawda. Tak właściwie to bardzo starałam się

ignorować to. Sinclair przygładził swoje ciemne włosy, które i tak zawsze były doskonałe i
każdy na swoim miejscu… No no… Sinclair był czymś poruszony:

–

Uhmmm, Jessico, zastanawiam się czy mogłabyś wybaczyć….

–

Nie, nawet o tym nie myśl – ostrzegła go – nie usuniesz mnie z mojego własnego

domu, umarlaku jeden! Marc polega na mnie

i ufa, ze przekażę pełne sprawozdanie z tego

gównianego szaleństwa jakie ostatnio wywołał ten czubek.

Eric powiedział cos do Tiny w języku, którego nie znałam. Który mógł oznaczać

wszystko ale nie angielski. Odpowiedziała mu w tym samym jazgotaniu. Rozmawiali tak
sobie przez minutę.

–

Oni zapewne zastanawiają się czy ciebie usunąć czy nie i w jaki sposób ciebie się

pozbyć – powiedziałam do Jessiki.

– Wrrrr.

–

Mówimy wszyscy w naszym wspólnym języku! Nazwijmy ten język językiem

angielskim! Ale niektóre popi

eprzone i niegrzeczne wampiry tego nie rozumieją! –

spiorunowałam ta dwójkę wzrokiem ale Tina i Eric nadal paplali po swojemu. Nie miałam
pewności czy mnie ignorowali czy sama nie chciałam zrozumieć ich intencji. Postanowiłam

więc być inteligentna i odezwałam się głośno do Jessiki – To jest prawdopodobnie kwestia
twojego bezpieczeństwa! Wiesz dobrze jakie te stare wampiry mogą być okropne, stare
grzyby! Dlatego ta dwójka rajcuje się tym, że zaprosiła tamtych a ty wśród nich jesteś
zagrożona. W każdym razie jeden z tych starych dupków prawdopodobnie będzie próbować
ciebie schrupać i będziemy mieć wielką i nikczemną wojnę wampirów, której właściwie
możemy uniknąć jeśli na trochę zamieszkasz w piwnicy z Garrettem.

– Nie, nie, nie. To mój dom i moje przebywanie

w nim nie jest żadnym

przestępstwem. Prawda, Garrett? – spytała Jessica. Ale Garrett wzruszył tylko ramionami w
odpowiedzi. Nie zaoferował wiele ze swojego zmysłu obserwacji i nadal był przyklejony do
swojej robótki. Spędzał zazwyczaj najwięcej czasu w kuchni. Jego dziewczyna, będąca
wilkołakiem, który jeszcze nigdy w wilkołaka się nie zmienił, przebywała w Massachusetts.
Żona przywódcy jej watahy powiła niedawno dziecko. Nie bardzo chciała tam pojechać,
narzekała na ten przymus ale ostatecznie pojechała. Garrett został ze mną i był nadal przeze
mnie karmiony. W zasadzie jak moglibyśmy nie mieć pokoju. Przecież Antonia mogła wrócić
z połową swojej paczki– watahy i mielibyśmy pokój.. Ale musiałam się głęboko zastanawiać

co Antonia

(wilkołak a nie moja macocha) widziała w tym Garrettcie. Nie to, żebym się jakoś

specjalnie nim przejmowała. Jessica rzuciła kiedyś stwierdzenie, że nie jest on
najbystrzejszym człowiekiem. Jednak jest już nie do poznania. Teraz wyglądał przynajmniej
jak człowiek. Nie tak dawno jeszcze Garrett był wampirem bez ludzkiego wyglądu, jak
zwierzę, które biegało wokół na czworakach i pił krew świńską z wiadra. Antonia była bystra
a nawet jeśli była śliniącą się idiotką, mogła przewidzieć przyszłość. Mogła mieć każdego.
Zdumiewało mnie to, że ta brunetka o tak wspaniałym wyglądzie, jak modelka kostiumów
kąpielowych, która mogła przewidywać przyszłość, miała jakieś zgniłe i zaniżone poczucie
własnej wartości. Ale co mi do tego! Kto ja niby jestem? Jakiś sędzia? Garrett i Antonia
kochali się i było im z tym dobrze.

– No dobrze –

przemówił wreszcie po angielsku mój wybranek, moja wątpliwa

nagroda od losu –

Możesz zostać Jessico. Ale proszę ciebie, Jessico abyś obserwowała co

robimy i słuchała co mówimy. Nie patrz innym za długo prosto w oczy i odzywaj się tylko
wtedy, kiedy ktoś ciebie o coś zapyta. I odpowiadaj im: „tak, proszę pani… tak, proszę pana”

– Cz

uwać, Arf! – dokuczyłam Jessice.

– A ona? –

Jessica się rozpłakała, wskazując na mnie palcem – ona bardziej potrzebuje

zajęć z etykiety niż ja.

– Tak –

odpowiedziałam – ale ja jestem Królową. Królową z dużym pieprzonym K.

Hej, powinnaś patrzyć na mnie z wielkim szacunkiem w oczach! Eric! Każ jej się zatrzymać!

–

Daj mi święty spokój! – wymamrotała Jessica i poszła na górę, robiąc przy tym

mnóstwo hałasu.

ROZDZIAŁ 2

Spoglądałam, jak Jessica wbiegała na schody, kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi.

Wydawała się bardzo wkurzona i podminowana. Nie, żebym nie była przyzwyczajona do jej
wymówek i ostrych docinków. W końcu to moja najlepsza i najstarsza stażem przyjaciółka,
prawda? Zawsze dzieliłyśmy się szminką, a to nie lada sztuka dobierać takie kolory by
pasowały do naszych bardzo odmiennych karnacji. Każda z nas miała napisany testament, że
wzajemnie po sobie dziedziczymy wszystko (musiałyśmy więc zdobyć umiejętność takiego
dobierania dodatków, by pasowały na nas obie). Jednak dzisiaj wyglądało na to, że wszystko
co zrobiłam i powiedziałam, wywołało jej ogromne rozdrażnienie (po prostu chyba
przekroczyłam jakąś pozorną granicę, wyznaczoną przez naszą przyjaźń) i spowodowało jej
wściekłość.

–

Przyszła Sophie i Liam – poinformowała nas z holu Tina.

– O, dobry – powie

działam idąc za wszystkimi ( z wyjątkiem Garretta, który pozostał

w kuchni i rozczulał się nad swoją robótką) – fajne pierwsze spotkanie.

– Nonsens –

odpowiedział Eric – wszystkie spotkania są fajne.

Prychnęłam, aby nie powiedzieć czegoś, czego nie powinnam. Prawda, i żeby nie

zauważył, że byłam również zajęta patrzeniem na jego ogromną postać, która wspaniale
prezentowała się w czarnym garniturze i dyszeniem od tego patrzenia. Ciemny garnitur był
jak zwykle doskonałym uzupełnieniem jego ciemnych włosów i oczu. Był tak szeroki w
ramionach, że często zastanawiałam się jak on się mieści w drzwiach i miał długie, silne nogi.
Rozważałam też fakt, w jaki sposób opierałam się tak długo jego paskudnym czarom. Teraz z
kolei to miał ochotę sprzeciwiać się na każdym kroku i uchylał się przed każdym spotkaniem
ślubnym, jakie mieliśmy. Dobrze, że chociaż uzgodniliśmy datę: 31 lipca. Czasami to
wyglądało na bardzo odległe i czasami ta data pędziła na mnie jak ekspres. Praktycznie całą
uroczystość planowałam sama ( dobrze, że chociaż Jessica sporadycznie mi pomagała). Nie
miał żadnego zdania na temat kwiatów, jedzenia, napojów, smokingów, sukni, ceremonii albo
o weselnej muzyce. Gdybym nie wiedziała na pewno, że on mnie kocha, pomyślałabym, że

tak nie jest, prawda?

– Wasze

Królewskie Mości – odezwała się Sophie, kłaniając się nam obydwojgu. Tina

otworzyła nasze ogromne wiśniowe drzwi frontowe i wpuściła Sophie (Dr Trudeau – która

była weterynarzem) i Liama, uhh, nie poznałam jeszcze jego nazwiska.

Sophie była ubrana w bardzo szykowny mundur marynarki wojennej z wdzięczną

krótką spódniczką, która pasowała do golfowych czarnych rajstop i czarnych (fuj!) butów do
biegania. Wiem, że jest to bardzo praktyczne wyjście, dla kobiet czynnych zawodowo, ale

tenisówki z garniturem?! Jezu

s nie mógłby bardziej zapłakać, niż ja zapłakałam w myślach na

ten widok. Tak jak wszystkie wampiry, Sophie była cudownie piękna, z czarnymi włosami
(ufryzowanymi w niemodnego już koka) i miała bardzo bladą, aksamitną skórę. Jej ciemne
oczy sprawiały wrażenie, jakby była nieobecna duchem co było jej często bardzo przydatne w

wykonywanym zawodzie.

Liam ubrany był w dżinsy i w skórzaną kurtkę oraz zdezelowane sandały, które

przypomniały mi jeszcze raz, że jestem gotowa na wiosnę i zakup nowych sandałów.

Zasko

czyło mnie, gdy spostrzegłam jaką ma młodą twarz (stary {późny w oryginale czyli pod

koniec trzydziestki} trzydziestolatek z opalenizną rolnika), którą okalały przedwcześnie
posiwiałe włosy.

Tina zaprowadziła nas do salonu (było ich przynajmniej cztery ale nie wiedziałam

tego na pewno i nie wiedziałam w dalszym ciągu, gdzie się wszystkie znajdują) i pierwsze co
zrobiła Sophie, kiedy wszyscy się rozsiedliśmy, podała mi egzemplarz dzisiejszego wydania

Star Tribune:

–

Czy mogłaby mi Pani podpisać artykuł, proszę? – zapytała z czarującym francuskim

akcentem, którego się nie pozbyła nawet po tych wszystkich latach mieszkania tu, w

Minnesocie.

Eric wymamrotał coś pod nosem, ale na jego szczęście nie dosłyszałam co. Miałam

przed sobą artykuł „Kochana Betsy – kolumna dla wampirów”, mój co tygodniowy artykuł.
To powinno być wydane w jedynym biuletynie dla nieumartych, ale ktoś do niego dotarł i
wydrukował w Star Tribune. Redaktor naczelny stwierdził, że artykuł jest bardzo komiczny i
wydał go na łamach czasopisma. Na szczęście większość ludzi, która to czytała, uważała to za
dobry żart i wspaniałą ironię. To był jedyny argument, który chronił mnie przed wściekłością

Erica i Tiny.

–

Bardzo mi miło – odpowiedziałam – uh… – Tina podała mi pióro. Nigdy nie miałam

przy sobi

e pióra, smyczy albo stopera, kiedy potrzebowałam jednego z nich – dziękuję –

powiedziałam i nabazgrałam mój podpis pod najnowszym „Droga Betsy” (moi przyjaciele
maja spotkania klubu książki w ciągu dnia i nalegają ciągle bym do nich dołączył. Co

powiniene

m zrobić? Powiedzieć im jaki mam problem z wychodzeniem w dzień czy

powinienem kłamać?) i oddałam pióro Tinie.

– Ehh –

rzekł Liam – założę się, że bibliotekarka nie zrobiła za wiele w tej sprawie.

Mówił o Marjorie, przebiegłej bibliotekarce, która wpadła na pomysł wydawania

magazynu dla nieumartych i kolumny „Droga Betsy” , którą każdy wampir mógł przeczytać.
Teraz była wściekła i próbowała wytropić kto mógł przekazać moją kolumnę redaktorowi
„Star Tribune”. Nie myślałam, żeby to była jakaś wielka tragedia. Przecież wypadki się
zdarzały, prawda? Ale sama wyznawałam tę teorię. Nikt inny nie podzielał mojego zdania na
ten temat. Dlatego też pisałam nadal moją kolumnę nie zwracając uwagi na czyjeś
rozdrażnienie tym, co się stało.

– Mniejsza o to –

powiedziała Tina – przecież i tak piszesz teoretycznie i niejako w

dwóch osobach –

i poklepała mnie uspokajająco.

–

Jesteś w tym rzeczywiście dobra – Liam powiedział z typowym bezbarwnym

przeciąganiem głosek Środkowego Zachodu. Patrząc na niego, nigdy nie wiedzielibyście, że
był bogaty. Jego tata wynalazł pierwsze kalendarze kieszonkowe z trzema dziurkaczami (w

oryginale brzmi to tak: „with three–

hole punches”), albo coś w tym stylu – Naprawdę dobra i

masz dobre spojrzenie na świat, faktycznie takie młode i świeże.

– O, super –

skromnie przeczesałam swoje włosy. Było kilka zalet w byciu wampirem,

przede wszystkim to, że mój wiek nie był już dla mnie numerem jeden, nie był tak istotny bo
przestałam się starzeć. Nigdy więcej nie potrzebowałabym silnych świateł. – Cóż mogę
powiedzieć? Wiele rzeczy potrafi wprawić nas w zakłopotanie, na przykład głupia nazwa

miasteczka.

– Tak samo –

ten facet był niezbyt gadatliwy.

–

Wasza Królewska Mość – zaoferowała Sophie – mamy powód do przerwania, jeśli

pozwolisz.

–

I ma nas opuścić cała tak zwana rozmowa towarzyska? – Jessica mamrotała z progu

salonu. Zauważyłam, że wykorzystała ten krótki czas na górze, by się odświeżyć i pociągnąć
usta nową świecącą szminką Jack–o.

–

Dowiecie się prawdy – powiedział Liam, ignorując drażliwy komentarz – To jest o

mnie i o moim wieku. Sophie, ty mnie dobrze znasz. Ale wiedzcie, że nie potrafię być
spokojny o naszą przyszłość i coraz częściej myślę o przemianie, razem z Sophie myśleliśmy
o mojej przemianie. I chcielibyśmy wiedzieć, hmmm… no chcielibyśmy wiedzieć, co wy o
tym myślicie.

Początkowo nie miałam pojęcia o czym on mówi. O przemianie w co? W

republikanina?

– Wampir, nieme gówno –

powiedziała Jessica. Przygryzłam się w język i odpuściłam

jej tym razem ale w pamięci zanotowałam aby na osobności zapytać ją czy cierpi na
niestrawność.

Z przerażeniem odwróciłam się do naszej młodej pary. Z tego wszystkiego czułam

jakby mi się poluzowała szczęka w zawiasach:

–

Dlaczego chcesz to zrobić?!

Popatrzyli na siebie, potem na mnie:

–

Nie każdy ma takie sam pogląd na bycie nieumartym jak ty Wasza Wysokość –

powiedziała Sophie – A trzeba wziąć pod uwagę fakt, że wielu mieszanych kochanków (jak ja
i Liam), może przegrać swoje wspólne szczęście ze śmiercią. – Oooo – powiedziałam,
ponieważ do tej pory nikt poza mną nie powiedział ani słowa– Tak więc… wstydź się…
yyyy… Liam?? yyyy… Ty, yyyyy, myślisz, że to jest dobry pomysł? Przemienić się w

wampira?

Zastanów się jeszcze, ponieważ kochać wampira a być wampirem to dwie różne

rzeczy. To są dwie najróżniejsze rzeczy! Jedno może bardzo miłe ale drugie może być
czystym piekłem! – Eric wstrząsnął się przy tym komentarzu ale nic nie powiedział.

–

Rzeczywiście, nie palę się do rzucenia zapiekanek z siekanego mięsa i ziemniaków z

łososiem, i jajek sadzonych – odpowiedział Liam – ale jeszcze mniej się palę do machania
ręką Sophie na pożegnanie. Taki jest pomysł przedwiecznego Boga? Czy to jest dobre?

– On jest um

ierający – wyjaśniła Sophie.

– Co? –

Jessica i ja wrzasnęłyśmy jednym głosem.

–

No wiecie, skąd mamy wiedzieć ile lat mu pisane? Dobiega końca trzydziestki. Skąd

mamy wiedzieć czy na początku czterdziestki nie wpadnie pod autobus albo czy nie dostanie

zawa

łu serca od tych wszystkich zjedzonych jajek sadzonych, albo czy nie trafi go jakiś

zabłąkany podczas burzy piorun? – po raz pierwszy dzisiejszego wieczoru jej gładka twarz
była pełna niepokoju – nie, nie sadzę, że ośmielimy się dłużej czekać.

No cóż, pozostawić wampirowi myślenie, że zdrowy facet pod koniec trzydziestych

albo we wczesnych czterdziestych latach swojego życia, był już na swoim łożu śmierci…

yyyy.

– Sophie? –

Eric po raz pierwszy powiedział coś głośniej – Dr Trudeau, znasz ryzyko?

Kiwnęła głową.

–

Oczywiście – powiedziałam – ryzyko. Tak… wiele, wiele ryzyk. Wyliczajmy

ryzyka. Takie jak… –

zakasłałam by ukryć, że na czas nie znalazłam właściwego słowa – tak

więc ryzyka są… yyyyy…. bardzo ryzykowne.

Jessica przewróciła oczami ale Tina życzliwie wskoczyła z odpowiedzią.

–

Sophie, Liam Jej Królewska Mość próbuje wam wyjaśnić, że ponieważ wampiryzm

jest wirusem nie wszyscy ludzie go przyjmują i umierają. A młode wampiry są jak dzikie
zwierzęta. Nie znają nic poza własnym pragnieniem i nie zważają na nikogo. Nie liczy się dla
nich nic poza pragnieniem. Królowa jest wyjątkiem.

–

Ale ona jest też szefową wszystkich tu wokół – powiedział Liam – I to jest ryzyko,

które chcę podjąć. Nie zastanawiam się nad innym wyborem, nie interesuje mnie w ogóle

inna opcja.

–

Dr Trudeau, możesz zrobić jak sobie życzysz – powiedział Eric, nie fatygując się by

się skonsultować ze mną, jak zwykle zresztą. – Nie mamy prawa by odmawiać tobie dalszego
życia z twoją miłością.

–

Na szczęście – dodała Tina.

– Prrrr, prrrrr – zawy

łam – I już? Nie zamierzamy pogadać o tym dłużej jak

dwadzieścia sekund? Zaznaczam, że oni przyszli skonsultować się ze mną, prawda? –
niepewnie spojrzałam na moich przyjaciół. Rozpaczliwie obróciłam się przybyłych – No

Liam! Porozmawiajmy teraz o twojej p

otencjalnej śmierci przez okaleczenie! Sophie, pomyśl

o tym! Jak się poczujesz, jeśli to się nie uda?

–

Oczywiście, jeśli życzeniem Waszej Królewskiej Mości jest by tego nie robić, to nie

zrobimy –

powiedziała ciężko Sophie.

–

Nie wydaję poleceń w ten sposób – powiedziałam przerażona. Co takiego było w

tych wampirach, że nie mogli samodzielnie o siebie dbać. Więcej… kiedy zaczną
podejmować swoje własne decyzje i brać za nie odpowiedzialność? – jesteśmy w trakcie
rozważania tego problemu. Liam, to nie wygląda tak prosto, wiesz? To zmieni twoje życie!
Po co ten pośpiech?!

–

Betsy, myślę, że mają do tego prawo – powiedziała Jessica. Każdy na nią spojrzał

spod przymrużonych powiek ale dalej kontynuowała – przepraszam was, wiem, że to nie mój,

tylko wielki wampir

zy interes i wiem, że jestem tylko wyliniałym człowiekiem, ale z mojego

punktu widzenia, mogłabyś rozważyć to trochę dłużej. Znasz to Zycie tylko od kilku
miesięcy. Mnóstwo ludzi bierze ślub a potem rozwód. Ale w ich przypadku to będzie jeszcze
głębsze zobowiązanie. Co się stanie jeśli wasza dwójka zmieni zdanie co do siebie nawzajem?

–

To się oczywiście nigdy nie zdarzy – powiedział dobitnie Liam.

– Sophie… –

wstałam i odeszłam od nich na chwilę. Spróbowałam sobie wyobrazić,

jak poczułabym się, gdyby Eric był zwykłym człowiekiem i wiedziałabym, że go przeżyję.
Być może nawet wieki. Mogłabym stanąć przed nim taka młoda i pełna życia, gdyby był
umierający? Co bym czuła wiedząc, że mogłabym zapobiec jego śmierci przemieniając go a
nie uczyniłabym tego? – Sophie… nie w mojej gestii jest zadecydować w tej sprawie tak albo

nie.

–

Oczywiście, że jest – powiedziała zaskoczona – przecież jesteś Królową.

–

Racja. Oczywiście, że nią jestem. I doceniam to, że przyszliście do mnie – i

zwaliliście na mnie ten ogromniasty problem (pomyślałam w duchu). – Ale ten facet jest
osobą dorosłą tak samo jak ty i to jest wasz wybór. Jeśli chcecie iść do przodu i ugryziesz go,

to jest to wasza decyzja. –

Kim ja byłam, by mówić im co mają zrobić? Co ja rozważałam?

Miałam kazać im czekać, aż Liam będzie starszy? Kim ja byłam, żeby powiedzieć im „NIE”?
Byłam wstrząśnięta samym faktem, że wstąpili prosić mnie o zgodę na coś, co tak właściwie
nie było w ogóle moim interesem – nie wiem – skończyłam machając ręką – cokolwiek
zadecydujecie, ja was poprę, naprawdę… i sadzę, że mój narzeczony zgodzi się z moim

dekretem –

dodałam i z ukosa spojrzałam na Erica, który jak dotąd trzymał język za zębami i

się odzywał.

–

Dziękuję, Wasza Królewska Mość. Wykonamy ten krok. Naprawdę myślę, że twoje

wsparcie wiele dla nas znaczy.

– Tak –

powiedział Liam.

– I?

Dźwięczny i długi dzwonek u drzwi ponownie zadzwonił.

– Przepraszam, dr Trudeau –

Eric odwrócił się do mnie – nasi kolejni goście przybyli.

Wiele, wiele więcej wampirów. Zapowiada się super wampirza zabawa. Tina wstała.

–

Zobaczę kto przybył, Wasza Królewska Mość, Dr Trudeau, Liam… – przeprosiła i

wyszła pozostawiając nas w miłej i krepującej ciszy.

– Tak… yyyyy…. to kiedy to zrobisz? –

zapytałam. Popatrzyłam nerwowo na

pl

uszową wykładzinę dywanową, ozdobne obicie kanapy i piękne gobeliny. A co jeśli

zdecydowali się to zrobić właśnie tu, natychmiast?

– Jak najszybciej –

odpowiedziała Sophie.

–

Chcesz, aby… yyyyy…. Liam był tutaj podczas przemiany i… yyyyy…. odzyskania

przyt

omności?

–

Dziękuję, Wasza Królewska Mość, ale lepiej będzie, gdy zrobimy to w zaciszu

naszego domu.

–

Dobrze, dobrze… I mam nadzieję, że … yyyyy…. upewnisz się, że Liam nie zrobi

nikomu krzywdy i bólu… yyyy…. nikomu, gdy, wiesz, stanie się nieumartym z kłami i z
umysłem opanowanym żądzą krwi… yyyy… przez następnych… yyy… jakieś dziesięć lat?

Liam się skrzywił i mrugnął do mnie, ale Sophie nie zauważyła jego żartobliwego

spojrzenia.

–

Moja królowo, mam doświadczenie w tych sprawach i wiem co robić by chronić

młodych wampirów. I zobaczysz, pani, że wszystko będzie tak, jak sobie tego życzysz.

Tak, prawo. To byłoby pierwsze popieprzenie za moich rządów, jeśli się nie uda.

–

Zgaduję, że lepiej byłoby, gdybyśmy wyruszyli w drogę, Sophie – Liam

odpowiedział wstając z miejsca co było sygnałem dla Sophie i też wstała. Wszyscy
wstaliśmy.

–

Dziękuję za twój czas, Wasza Królewska Mość i za twoje rady.

–

Wrócicie poinformować nas co z tym ambarasem dalej?

–

Zrobimy to jutro. A teraz wracamy do domu, ponieważ Sophie nie lubi na długo

zostawiać zwierząt.

–

Najlepiej wróćcie tu ze szczęśliwymi nowinami, dr Trudeau – Eric, zamiast ukłonu

(ponieważ zazwyczaj to robił) podał zaskoczonej Sophie rękę, uścisnął i potrząsnął – proszę
informować nas na bieżąco.

–

Dziękuję, Wasza Królewska Mość. Będziemy informować Wasze Królewskie

Moście.

– Liam –

Eric i Liam potrząsnęli swoimi prawicami. Byli prawie tego samego wzrostu

i postury. Chociaż w sumie Liam był dużo węższy w ramionach. Uśmiechnął się do nas i w
kącikach jego oczu, ukazały się urocze, drobne zmarszczki. Wyobraziłam go sobie jako
spragnionego i nieświadomego młodego wampira i zachciało mi się płakać. Ale może jednak
wszystko się ułoży? Może za dziesięć albo za dwadzieścia lat od dziś, wszystko ułoży się
świetnie i będą szczęśliwi razem? Za kilka dni pewnie podążymy na północ na oficjalny

pogrzeb.

–

Dobrze, yyyyy, dobrze będzie móc z tobą porozmawiać niedługo. A jeśli to

przetrwasz, zawsze będę ciebie wspierać i pomagać. Yyyyy…. mam nadzieję, że już
niedługo… yyyy… zresztą, mniejsza o to.

– Tak –

odpowiedział, jak zwykle bez emocji. Tak. Tak po prostu. Zostanie

schrupany, ugryziony i podchodzi do tego, jakby to było rutynowe ustalanie rutynowej
czynności życiowej.

–

Jesteś pewien, że niczego nie potrzebujesz? – zapytałam.

– Nie.

Tina weszła w samą porę by zapobiec mojemu histerycznemu szlochaniu. Cała ta

rozmowa a szczególnie pożegnanie z Liamem, przyczyniło się do tego, że byłam bliska
płaczu i wybuchu totalnej histerii. Jej śladem podążało chyba z pół tuzina dostojnych

wam

pirów. Z Tiny informacji wiedziałam, że zawsze trzymali się razem, ponieważ były to

stare i potężne wampiry, nieumarci faceci (i dwie facetki). Najmłodszy miał gdzieś tak z
osiemdziesiąt siedem lat i był mniej więcej tak stary jak Eric. To było bardzo odważne, aby
wpuścić ich wszystkich od razu. Zobaczyłam łysiejącego faceta z ciemną skórą, kilka

brunetów i rudzielca z piegami (nieumarty Howdy Doody).

–

Wasze Królewskie Moście – zaczęła Tina i skinęła na grupę, która weszła jeden po

drugim do salonu – pozwó

lcie, że przedstawię naszych europejskich braci: Alonzo,

Christophe Benoit, Dawid Eduard, Carolina Alonzo.

Tina nie miała szans, aby przedstawić pozostałych wprowadzonych, ponieważ Sophie

jak postrzelona przeleciała cały salon i napadła na Alonza w gwałtownej furii zębów i

pazurów.

ROZDZIAŁ 3

Ledwie miałam czas spojrzeć na Alonzo – był to kanciasto chudy, dorodny facet o

skórze koloru dobrej kawy z mlekiem z ekspresu i żółtawych oczach. Taki był chwilę
wcześniej, bo właśnie w tej chwili Sophie siała spustoszenie na jego twarzy, drapiąc go
zaciekle gdzie popadnie. Jej prędkość była ponaddźwiękowa. Myślę, że tylko Sinclair mógłby
ja powstrzymać ale tylko popatrzył na rozgrywającą się właśnie scenę.

– Francuzki –

to było jedyne, co powiedział, wzruszając ramionami.

Więc, jak zwykle, byłam jedyną osobą na tym terenie, która moralnie czuła się

odpowiedzialna za powstrzymanie tej sytuacji.

–

Przerwa!! Zatrzymać się!! Sophie, co ty wyprawiasz?! Zdejmijcie ją!

Przez te

n czas Sophie upodobała sobie jego oczy i drapała a z jej gardła wydobywał

strumień francuskich przekleństw (tak myślę, że francuskich) aż dostała ślinotoku. Wyglądało
na to, że Alonzo daleki był od tego by sobie z nią poradzić i zwijał się z bólu. Sophie tak go
zaskoczyła i przyszpiliła swoją osobą, że nie był w stanie nic powiedzieć. Liam wykonał ruch
jakby chciał pohamować miłość swojego życia ale Tina bezczelnie i zapobiegliwie rzuciła go
kanapę, co było chyba mądrym posunięciem z jej strony. Jessica z kolei rozejrzała się po
salonie w poszukiwaniu miejsca najbardziej bezpiecznego i rozsądnie ukryła się z tyłu za
kanapą. Eric popatrzył na Tinę i na inne wampiry, którzy z niepokojem obserwowali
potyczkę, gadając między sobą w różnych europejskich językach (tak myślę, że to były
europejskie języki. Piekło i szatani… tak w zasadzie mogły one być azjatyckie albo
antarktyczne. Co ja jestem? Jakiś językoznawca?). Liam wstał z kanapy, spojrzał na Sophie i
powiedział:

–

Najdroższa, nie rób tego – i zaczął jeszcze raz przeć do przodu, w kierunku

walczących. Ja spróbowałam złapać jedno z nich i oberwałam łokciem w policzek. W
dawnych czasach, znaczy kiedy jeszcze byłam żywa, miałabym pewnie potężnie podbite oko,
jak po walce bokserskiej. Ale mój ból stał się w końcu pretekstem do tego, aby Sinclair w
końcu zareagował.

–

Dość! – Normalnie w filmach każdy by się zatrzymał na ten okrzyk. Alonzo

rzeczywiście tak zrobił i znieruchomiał, ale Sophie wciąż wrzeszczała i rzucała się na niego z
pazurami i zobaczyłam jak oderwała olbrzymi pas skóry z jego ogolonej głowy. Eric zrobił

krok w przód, złapał ją za prawy łokieć i wyrzucił ją od Alonza tak łatwo, jak łatwo ja bym
rzuciła pudełko tektury. Karambolowała się ze ścianą ale w sekundę znów była gotowa by
skoczyć znowu. Ze stresu moje serce dudniło jak szalone, ale dzielnie odzyskałam panowanie
nad sobą i pomimo to dzielnie stanęłam u boku Sinclaira. Założyłam ręce pod pachę w nieco
buńczucznej postawie. Ale naprawdę to po to, aby ukryć przed wszystkimi to, że strasznie mi
się trzęsły. Stałam obok Sinclaira i lojalnie wobec niego, choć nieco drżącym głosem,
powiedziałam:

–

Sophie, dość. To są moi goście! I w moim domu!

– Naszym domu! –

pisnęła Jessica, piorunując mnie wzrokiem i ignorując wszystkie

wcześniejsze rady Erica na temat zachowania wśród tylu wiekowych europejskich wampirów.

–

Łajdak! – Sophie była jak wściekła kocica o szalonym spojrzeniu. Nigdy bym nie

przypuszczała, że potrafiłaby do takiego stopnia podnieść swój głos. Zresztą, mniejsza o to.
Zupełnie się pogubiłam w tym co ona wyprawiała.

Alonzo spokojnie pociągnął za zwisający z jego głowy płat skóry (Fuuuuuujjj!) i

odpowiedział z przyjemnym hiszpańskim akcentem:

–

Cała przyjemność po mojej stronie, seniorita.

–

Ośmielasz się!!!???… Ośmielasz się rozmawiać ze mną?! Ośmielasz się patrzeć na

mnie?! Być w tym samym pokoju co ja?! I nie żebrać o moje przebaczenie?!

–

Czy my się już kiedyś spotkaliśmy? – nie mogłam uwierzyć w to, jaki dobroduszny

był ten facet. I sam jego głos przywodził na myśl człowieka, który mógł zaśpiewać, zatańczyć
i ni z tego, ni z owego walczyć na miecze jednocześnie. Pysznie! Znakomicie! (Miałam na
myśli okrzyk niezadowolenia!). Niemrawa stróżka krwi płynęła powolutku w stronę jego
oczu i jeden ze stojący za nim wampirów podał mu nieskazitelnie czystą białą chusteczkę.
Oczywiście któż inny mógł przejść do porządku dziennego nad gigantyczną kałużą swojej
własnej krwi (a rany na głowie wyglądały szczególnie przerażająco) jak nie wampir? Na
pewno tylko wampir. Spokojnie przetarł swoją głowę i spojrzał na Sophie swoimi kocimi

oczami.

–

Nie pamiętasz?! Świnio! Łajdaku! Potworze!

Wzruszył tylko ramionami z układną niewinnością.

–

A 1 sierpnia 1892 pamiętasz? Odwiedziłeś Paryż! Poszedłeś do tawerny! Ty!?

– Oooo –

powiedział nierozważnie – dziewczyna z baru.

– Tylko mi nie mów… –

powiedziałam.

Sophie wycelowała drżący palec w Alonza.

–

Zabił mnie! Zamordował mnie!

–

O, piekło… – powiedziała Jessica, która dokładnie zgadzała się z moimi poglądami i

sentymentami.

ROZDZIAŁ 4

Eric i Tina skier

owali Europejczyków do innego salonu. Złapałam Sophie i pchnęłam

ją w kierunku schodów. Jessica pognała za nami. Sophie rzuciła ostatnie spojrzenie na
Alonza, który patrzył na nią spod oka z rozciętym łukiem brwiowym. Przechodząc obok
niego z jej gardła wydobył się syk.

– Okej –

powiedziałam, gdy doholowałam ją do jednej z dodatkowych sypialni na

górze i zdałam sobie sprawę z tego, że w zasadzie nie mam pojęcia co jeszcze mogę
powiedzieć. – Nieźle, yyyyy, Sophie. Nieźle. Naprawdę nieźle.

Sophie upadła do moich kolan, co było dla mnie takim samym zaskoczeniem, jak to,

co zdarzyło się w ciągu ostatnich dwudziestu minut i to było już nie pierwszy raz tego
wieczoru (od wiadomości o artykule w Star Tribune).

–

Wasza Królewska Mość – powiedziała a jej palce wbiły się w moje uda, praktycznie

dewastując i niszcząc moje dżinsy ale ona tego nie zauważała – błagam ciebie, abyś go
zabiła! Albo pozwól mi go zabić!

Złapałam ją za nadgarstki i podciągnęłam w górę próbując ją podnieść spod moich

stóp. Jej ciemne włosy rozsypały się z koka i latały wszędzie, spływając po jej postaci jak
czarna falująca rzeka. Jej oczy błagalnie wpatrywały się we mnie. Próbowałam uciec od niej
spojrzeniem, rozglądając się po przestrzeni pokoju.

–

Sophie. Nooo… Proszę cię, wstań i posłuchaj mnie. Właściwie wiesz co? Ja nie

mogę go zabić. Wiesz, że on jest częścią delegacji – nie mogłam w to uwierzyć: zmieniłam
się w polityka.

–

No tak… wiem. Widzę to – odpowiedziała gorzko, wpatrując się w podłogę –

Immunitet dyplomatyczny wszystko załatwia.

–

Spójrz na to inaczej, dobrze? Będziemy dochodzić do tego jak po nitce do kłębka.

Obiecuję ci to.

–

Nie możesz mi niczego zagwarantować – wspięła się wolno i stanęła na nogi –

zamordował mnie i chcesz go ukarać za moją krzywdę ale w żaden sposób na razie nie
możesz. – powiedziała i wyszła.

–

No właśnie. Tak jest, że on właśnie jest sławny. Właściwie nie mogę pomaszerować

na dół i walnąć go tak by wylał mu się mózg. Sophie? – za późno. Odszczekiwałam jej się.

Jessica spojrzała na mnie wybałuszonymi oczami i ruszyła za nami. Natychmiast
odnalazłyśmy właściwy salon. Prawie każdy siedział wygodnie, z wyjątkiem Liama. Chłopak
stał w kącie i patrzył na Alonza ze spojrzeniem, które graniczyło z drapieżnością.

– Skoro tak, to idziemy –

powiedziała Sophie do Liama, który przypominał drapieżną

panterę i patrzył wręcz morderczo.

–

Żegnaj – mile powiedział Alonzo. Gdyby trzymał w swojej ręce jakiś napój, jestem

pewna, że podniósłby go w formie toastu.

– Alonzo –

powiedział Sinclair z cichą nutką przygany.

–

Zobaczymy się – obiecała Sophie – jeszcze kiedyś.

Wyszli. Spiorunowałam Alonza wzrokiem, który wzruszył ramionami, i uprzejmie się

uśmiechnęłam.

–

Tina, może mogłabyś przynieść naszym gościom coś do picia – praktycznie

warczałam. Tina wpatrywała się we mnie krótki moment i szybko kiwnęła głową i opuściła
pokój. Dobrze, że zrozumiała kto tu ma władzę. Jessica pozostała odprężona na aksamitnym
szezlongu. Ale czy to mnie martwiło? Europejczycy nie potrzebowali widzieć jak rządzę
„owcami”. Odwróciłam się do Alonza.

–

Całkiem nieźle mnie rozłożyłeś na łopatki swoim zachowaniem.

– Nas –

poprawił Sinclair.

Alonzo wzruszył ramionami jeszcze raz. Jego skóra na głowie urosła z powrotem.

Całkiem szybko, nawet jak na wampira. Większość z nas musiałaby poczekać do pierwszego
pożywienia, by zacząć się leczyć.

–

Jestem pewny, że ona ma rację – powiedział – nie pamiętam każdego, kogo…

–

Zamordowałeś?!

–

Pogryzłem. Jestem mężczyzną i nie pamiętam każdego romansu i każdej kobiety,

które ze mną sypiały. Nie zamierzam kwestionować jej słów.

–

W takim razie mamy problem. Mogłeś zmarnować swój czas wyruszając w tę

podróż.

–

Z całym szacunkiem, Wasza Królewska Mość ale zabijanie ludzi to jest coś co robią

wampiry.

– Jestem wampirem –

poprawiłam go ostro – i nie zrobiłam niczego tego rodzaju!

–

Jesteś młoda – głośniej powiedziała z kobiet. Była to chyba Carolina.

–

Nie traktuj mnie protekcjonalnie ty arogancka parszywa hiszpańska suko! – palce

Sinclaira zamknęły się na moim ramieniu i ścisnęły mocno. Szarpnęłam się lekko – już
obraziłaś jeden z moich poglądów, jedno z moich przyjaciół i ile tu jesteś, co?! Pięć minut?

–

Możemy wyjść – jedwabiście powiedział jeden z wampirów.

–

Wspaniale! Nie zapomnijcie pozwolić by nasze ciężkie wiśniowe drzwi uderzyły

was w wasze krwiopijcze dupy na drogę!

–

Może możemy zmienić harmonogram? – przerwał mi Sinclair – w świetle

niedawnych wydarzeń…

–

Co? Pieprzona zmiana harmonogramu spłat?! – spiorunowałam go wzrokiem.

–

Taki amerykański czar – zaczął Alonzo – Jeśli jednak mogę coś zasugerować

Waszej Królewskiej Mości, to mogę dać jej kilka lekcji etykiety.

–

Dziękuję, jestem pewna, że uznałabym to za fascynujące doświadczenie. Niemniej

jednak nie przyjmę żadnych wskazówek od mordercy. I radziłabym ci nieco spuścić z tonu!

Jego oczy zwęziły się pod ciemnymi łukami brwiowymi:

–

Nie będę tolerował takiej bezczelności, nawet od rzekomej królowej.

Podwinęłam rękawy mojego jasnoniebieskiego swetra, który Garrett zrobił specjalnie

dla mnie na drutach.

–

Hej… chcesz wyjść to chodźmy ale pamiętaj, że tym razem nie będziesz

szykanować kelnerki dziecka.

–

Jeśli Wasze królewskie Moście chcecie byśmy wyszli – odezwał się inny wampir…

Don?? Dawid?? –

wtedy oczywiście wyjdziemy.

– Co za wstyd –

Tina weszła do pokoju z taca pełną herbat i win i uprzejmie

przerwała. Wyglądało na to, że słyszała całą rozmowę. I oczywiście, prawdopodobnie jej uszy
były na tyle dobre. Natychmiast postawiła tace na niskim stoliku i zatarła ręce. – Wygląda na
to, że te napoje będą musiały się zmarnować. Ale nie każda misja dyplomatyczna od początku
przebiega pomyślnie, mam rację? Ta będzie wymagać dogrywki i kolejnego spotkania.

–

Jeśli masz wolną dekadę – Jessica uśmiechnęła się z wyższością ze swojego

szezlonga. Nie mogłam stwierdzić czy była szczęśliwsza dlatego, żeby zobaczyć jak te
wampiry wychodzą, czy dlatego, że ja tak rażąco zawiodłam. Tak czy owak rażąco
zignorowała droga radę Erica i mnie zdenerwowała.

–

Panie i panowie, proszę pójść za mną – skinęła Tina z salonu – możecie państwo

wracać do hotelu, zgoda? Dobrze? W porządku? Potrzebujecie transportu? – Być może
przetransportuję ich nadziewając każdego po kolei na czubek mojego buta? – zapytałam.
Spojrzenie Sinclaira dosięgło mnie jeszcze raz.

Wszyscy stanęli i ukłonili się. Jeszcze nigdy dotąd nie widziałam tak bardzo

sarkastycznych ukłonów. Wampirze dupki. Zaczynałam myśleć, że są jak zgraja psów, które
potulnie podążają tropem Tiny.

–

Niezupełnie jak na konferencji w Yalta w 1945 roku – wypluł Sinclair. Nie mogłam

zdecydować czy patrzy na mnie z głębokim współczuciem, czy z niezgłębionym

rozczarowaniem.

ROZDZIAŁ 5

Wrzuciłam do buzi nowy kawałek balonowej gumy o smaku truskawkowym i żułam

jak szalona. To był jeden ze sposobów, obok picia herbaty i codziennych manikiurów, którym
próbowałam rozproszyć swoje ciągłe pragnienie krwi. Po natychmiastowym zastanowieniu,
stwierdziłam, że herbata nie jest złym pomysłem. I taca Tiny wciąż tam stała.

– Co teraz zrobimy? –

zaczęłam płaczliwie, obgryzając i łykając kawałki moich

paznokci – ni

e możemy przecież pozwolić sobie na to, aby zostawić go w spokoju. Biedna

Sophie/

Sinclair ocierał swoje skronie rękoma, jakby czuł zbliżającą się migrenę. Bez

wątpienia moje zachowanie nie było bez winy.

–

Elizabeth, ale jak to ugryźć? Po pierwsze, Alonzo jest tak daleko poza zasięgiem

twojej ochrony, jak blisko jest Sophie. A po drugie, on należy do bardzo starej i bardzo
potężnej frakcji. – powiedział.

–

Tak, tak, wiem. Musimy grać na zwłokę i udawać miłych.

–

Więcej niż udawać. – powiedział cicho – Musimy ustalić czy oni są dla nas

zagrożeniem. A w zasadzie raczej jak dużym zagrożeniem.

– Co?

Sinclair skradał się do drugiego salonu, krążył jak tygrys na smyczy.

–

Ponieważ prawdopodobnie nie przypominasz sobie co zrobiłaś? – zapytał ironicznie.

– Hej!

– W

iem, że oni pewnie to zapamiętają. Biorą te wydarzenia za pewną zniewagę.

–

Ci faceci chcieli sprawdzić czyją stronę będziesz trzymać, która strona będzie

ważniejsza dla ciebie. – zgadywała Jessica wstając ze swojego szezlonga by sięgnąć po wino,
które wcześniej przyniosła Tina. Sinclair i Tina zaczęli kiwać głowami. Te ich kiwnięcia były
tak bardzo hipnotyzujące, że sama prawie zaczęłam kiwać swoją razem z nimi.

–

Sądzę, że zeszłego lata, gdy ich odwiedziłem, udało mi się ich przekonać o mojej

zdobytej mocy i potędze – Sinclair cedził przez zęby – I wtedy na pewno udało mi się uniknąć

zamachu stanu.

–

Jeszcze raz dziękuję – powiedziałam jadowicie.

– A teraz oni przybyli tutaj. By r

zekomo złożyć tobie wyrazy uszanowania.

–

A może zobaczyć czy zrozumieliśmy co za tym idzie – powiedziałam.

–

Dokładnie.

– Dobrze –

nie cierpiałam mówienia czegoś miłego albo choćby czegoś bliskiego

bycia miłym w stosunku do europejskich dupków… ale jednak… – oni nadal tu są? Racja?

–

Prawdopodobnie nadal są gdzieś w mieście – mamrotała Tina – I nie wiem czy ta

niepewna zniewaga, nie spowoduje jakiegoś przewrotu, Eric.

–

No dobra ale jedna sprawa na raz. Co zrobimy z Alonzem, żeby wynagrodzić

wszystko Sophie? –

zapytałam.

–

A co proponujesz z nim zrobić? – zapytał Sinclair.

– Hmm.. yyyy –

to było pytanie za sto punktów. Co ja mogłam zaproponować? Stracić

go z zimną krwią na jakiejś egzekucji? Dać mu klapsa? Wyrzucić go ze społeczności
wampirów? A może zamknąć go z Sophie w jednym pokoju i pozwolić jej skończyć to, co już
zaczęła? – Hmmmm – powiedziałam jeszcze raz.

–

A możesz coś zrobić? Myślę, z całym swoim szacunkiem dla Sophie, że Alonzo

zabił… ale kiedy? Ponad sto lat temu. Moja droga, ci faceci byli na scenie na długo przed
tobą. I jak oni powiedzieli? Aaa… że to jest coś, co wampiry robią. Ty Betsy tego nie robisz

ale wiesz… –

poczułam się pełna wątpliwości, kiedy Jessica tak mówiła – możesz go ukarać

za zabicie kogoś, kto urodził się całe dziesięciolecia przed tobą?

–

Tak, to jest drażliwy problem – powiedział Sinclair – muszę przyznać, że to jest

rzadki przypadek. Z reguły jest tak, że wampir stworzony przez innego wampira pozostaje z
nim i się uczy albo łączy siły z którymkolwiek ze starszych wampirów całkowicie ignorując
swego stwórcę. Wielu też nie robi obu tych rzeczy i stara się nawet nie pamiętać tego, kto go
przemienił. Sophie nie należy do żadnej z tych trzech kategorii.

–

Myślisz?

–

Kochanie, nikt nie może ciebie zrozumieć z tym plikiem w twoich ustach. –

zrobiłam olbrzymi błąd i próbowałam wydmuchnąć balonik i teraz poczułam jak jardy gumy
splątały się wokół moich zębów. Wepchnęłam całe paluchy do buzi i spiorunowałam
apodyktyczności a za chwilę współczucia. I nagle ni z tego, ni z owego wyrwało mi się –
Musimy jeszcze raz porozmawiać z Sophie – a dalej wymamrotałam – i zgaduję, że z

Europejczykami

też. Właściwie nie możemy zostawić tego w ten sposób.

– Porozmawiamy z nimi, spróbujemy. –

obiecał Sinclair chociaż wcześniej przyznał,

że nie wie w jaki sposób poruszyć tę sprawę i chociaż wyglądał na przerażonego tym co
wywołało zachowanie Sophie. Patrzenie na niego w takim stanie sprawiło, że poczułam się

jeszcze gorzej.

ROZDZIAŁ 6

–

Więc mam się tu spotkać z doktor Sophie, aby spróbować całą sprawę omówić

szczegółowo. – wypiłam łyk swojego daiquiri – Co? Katastrofa.

Był to następny wieczór po wizycie delegacji europejskich wampirzych dupków.

Siedziałyśmy z moją przyrodnią siostrą, Laurą Goodman, w moim nocnym klubie, Scratch i
piłyśmy drinki. Wierzcie mi, wymagało to ode mnie pewnego wysiłku by przywyknąć do tego

ciem

nego interesu. Nocne kluby wampirów były okropne – picie krwi na parkiecie,

dyskoteka, pazerne morderstwa. Dosłownie zakazałam zabijać klienteli i jakoś się powiodło.
To widać skoro ostatnio na koniec każdego miesiąca miałam przynajmniej trochę pieniędzy? I
chociaż tego nie potrzebowałam, to każda dziewczyna lubi posiadać chociaż trochę własnego
dochodu. Laura kiwnęła współczująco głową. Laura miała w sobie tyle współczucia, że była
jak wielki współczujący niedźwiedź (tak wielkie współczucie, jaki wielki jest niedźwiedź).
Była śliczną, szczupłą blondynką o błękitnych oczach i nieskazitelnej cerze. Jej długie rzęsy
ocieniały jej oczy a jej humor był przygaszony, co było widoczne w zmarszczeniu brwi,
ponieważ rozważała za mną mój problem. Poczułam od niej zapach ciasteczek z cukrem,
które bardzo lubiłam. Laura używała olejku waniliowego zamiast perfum. Pomyślałam o tym
co ja bym dla siebie wybrała ze spiżarni jako mój zapach – otartej skórki z cytryny? A może
papryki? Dzięki mojemu ojcu, Laura była moją przyrodnią siostrą. Jej matką był sam diabeł.
Tak, mówią to dosłownie. Ale to długa historia. Była milutkim dzieckiem o słodkim
wyglądzie z bardzo niebezpiecznym lewym sierpowym i zbrodniczym nastrojem. Bestia w
niej odzywała się raz na jakiś czas, ale jak się ukazała to jej wrogowie umierali.

–

Ona przyjdzie tu dziś wieczorem?

– Tak –

spojrzałam na zegarek i sprawdziłam godzinę – lada chwila. I co ja do diabła

mam jej powiedzieć?!

Moje oczy krążyły wokół baru po to by widzieć wszystkich wampirów

przebywających tu z nami i aby zdążyć wyjść na czas, ponieważ się o nią troszczyłam.
Miałam większe problemy a jeśli wampiry przyszły do klubu Królowej, ponieważ się jej bali,
to również była jakaś miła cholerna zmiana. Oczywiście, że mogli się oni też bać Laury–

szereg z

nich zabiła kilka miesięcy temu. Właśnie w tym nocnym klubie. Do czego dałam jej

prawo. I była przy tym całkiem dobra. Zgaduję, że zabrzmiało to bardzo ozięble, ale nie

chciałam być taka. Próbowałam traktować wampirów jak wszystkich innych. Tak właśnie
było. Dlaczego więc większość z nich musi być takimi nieskruszonymi morderczymi
dupkami?!. Dobrym przykładem jest Alonzo. Na początku nawet nie przypominał sobie, że
zabił Sophie. Wystarczająco zły by go też zamordować ale jak tu zmusić bezmyślnego
zabójcę do poczucia skruchy i poważnej rozmowy o tej krzywdzie?

–

Jestem pewna, że o czymś myślisz – powiedziała Laura, która była miła ale mało

pomocna –

czy aby nie pragniesz mnie stąd wywalić?

–

Tak więc to jest, yyyy, że właśnie to jest prywatna sprawa Sophie. Właśnie, yyyy,

chciałam ci wyjaśnić dlaczego musiałam zmienić plany, które miałyśmy na dzisiejszy

wieczór.

–

W porządku – od razu powiedziała – w takim razie pójdę na wieczorne

nabożeństwo.

–

Powróciłaś na łono Kościoła? – dopiłam swój napój i dziękowałam za dobroć

Boską. Kiedy ją poznałam, na jakiś czas Laura zawiesiła swoje chodzenie na nabożeństwa i
zaczynałam myśleć, że mam na nią naprawdę zły wpływ. Jessica mi udowadniała
wielokrotnie, że to nie moja wina, i że Laura mogła mieć dożo gorsze zwyczaje niż od czasu
do czasu korzystać z daru uczestnictwa na mszy. Mogła na przykład z zasady zażywać
kokainę dla pokazania wolności.

–

Tylko tęskniłam za dawnymi czasami – Laura wyglądała na urażoną.

–

Dobra, dobra cukiereczku. Nie do mnie należy ocena – nie mogłam zapomnieć, że

kiedyś także należałam do jakiegoś tam kościoła. Z reguły wampirom nie można było wejść
do świątyni. Ale na mnie to nie działało. Krzyż, woda święcona, choinka – żadna z tych
rzeczy nie mogła sprawić mi bólu – ja też niedawno tam byłam, wiesz. Wyspowiadać się.

–

Tak wiec lepiej sobie już pójdę, zanim twoja przyjaciółka znajdzie się w tym

miejscu –

wstała, niezbyt zgrabnie się wygięła i pocałowała mnie w policzek.

– Zmienimy plany, tak?

–

Dobra, ale ty stawiasz. I powiedz cześć ode mnie swojemu ludowi.

–

Dobra. Mam powiedzieć cześć mojemu ludowi?? Aaaa… yyyy… okej, ty swojemu

też – yyy, pewnie. Rozmyślałam o tym, jak moja macocha została opętana przez diabła, kiedy
była w ciąży i Laurę urodził diabeł a kiedy ten diabeł się znudził, macocha z piekła rodem
była zaskoczona, że ma dziecko i zaraz potem bezdusznie się pozbyła Laury, zostawiając ją w
poczekalni szpitala…. I o moim ojcu, który nie miał pojęcia o tym, że Laura to jego córka. W
zasadzie tak to właśnie było. Cudownie. W takim razie ja powinnam leczyć raka i oddać
wszystkie moje organizacji charytatywnej. Przyglądałam się, jak Laura wychodziła. I nie

byłam w tym jedyna. Przepłukałam swoje gardło na tyle głośno, by być słyszaną i
spiorunowałam wzrokiem facetów, którzy przyglądali się dupie mojej siostry. Wszyscy
wrócili do swoich napojów. Jej towarzystwo było bardzo miłe, ale w środku cały czas się
obawiałam. Laura nie tylko była córką diabła, ale zostało przepowiedziane, że ma też przejąć
władzę nad światem. Jak na razie obrała drogę buntu przeciwko matce, wolała być Sładka i
nie opanowywać świata. Co było dobrą rzeczą. Ale wszyscy martwiliśmy się co się stanie,
kiedy złamałaby się pod naciskiem diabła.

Ponieważ Laura wymaszerowała, Sophie wmaszerowała, ignorując gburowatą

gospodynię i robiąc najazd na mój stolik jak płynący z wiatrem pocisk. Stanęła nade mną z
rozpostartymi ramionami i powiedziała:

–

Czy on już nie żyje?

–

Zapomniałam jaką pijesz kawę – nie odpowiedziałam na jej pytanie szalenie

zaskoczona. Miałam to w myślach ułożone. Wczoraj wieczorem po całym wydarzeniu,
układałam konspekt jak miałaby nasza rozmowa przebiegać – ponadto prawdopodobnie
mogłaś chcieć zamówić napój.

Rzuciła okiem w dół, na miejsce obok mnie.

–

Pożywiłam się wcześniej – powiedziała z roztargnieniem – Liam nalegał.

–

Miałam na myśli jakieś Martini albo co!

– Faktycznie –

powiedziała i podeszła bliżej w sposób do niej całkowicie niepodobny.

Zazwyczaj była duszą z francuską uprzejmością – musiałam przekonywać go, by pozwolił mi
tu przyjść samej. Chciał w każdym razie przyjechać tu ze mną. On jest jeszcze bardziej

rozgniewany, jak ja.

–

Słonko, ja tam wczoraj byłam. Wiem, że zostałaś olana. I cholernie źle się z tym

czuję. Ja naprawdę, naprawdę chcę zrobić wszystko. Jestem otwarta na różne propozycje. Co
możemy zrobić?

–

Podać mi jego głowę na tacy.

–

Widzisz, to właśnie nie jest w mojej mocy. Naprawdę Sophie, dałaś mi do myślenia.

Nie uśmiechnęła się.

–

Z całym szacunkiem, Wasza Królewska Mość, jeśli nie jest to w twojej mocy albo

jesteś temu niechętna to widzę, że w takim razie nasze spotkanie nie ma sensu.

–

Ależ ma sens. Martwię się tym, że ty się martwisz i chciałam z Toba o tym

porozmawiać. No, liczymy na kompromis.

–

Wasza Królewska Mość – przebiła mnie wzrokiem jak dzidą – nie ma żadnego

kompromisu.

Apatycznie zakręciłam koła na stole swoją szklanką z wodą – tu chodzi o ducha

sprawy.

–

Nie jestem równa twojej pozycji, Ale musisz zrozumieć ogrom jego podłości. On

podle mnie zamordował i nie powinien się wykręcić od kary!

–

Dobra, ale czy …yyyy…. Pomyślałaś o tym, że gdyby ciebie nie zabił, nie

przyjechałabyś nigdy do Ameryki, nie poznałabyś Liama albo którejkolwiek z tych rzeczy.
Nie zbudowałabyś nowego życia.

–

Musiałam budować nowe życie – powiedziała tak, jakby rozmawiała z dzieckiem,

głupim, durnym dzieckiem – ponieważ on ukradł moje stare.

–

Tak, słyszę cię.

– Rozumie

m, że możesz mieć związane ręce przez politykę – uśmiechnęła się blado –

jestem przecież Francuzką – uśmiechnęłam się – ale musisz mnie zrozumieć. Jeśli ty nie
możesz działać, ja to zrobię.

–

Widzę, yyyyyy – wzięłam swoją pustą szklankę i bawiłam się nią to podnosząc, to

stawiając – ty, yyyyyy, ty nie możesz tego zrobić. Mam na myśli to, że ja ci zakazuję. Teraz

rozumiesz?

Rozmawiałam z powietrzem. Musiała się podnieść i tak szybko pognała do drzwi, że

nie mogłam tego nawet dostrzec. Wampiry czasem wydawały się szybsze od dźwięku. To
jakby zrobić jeden krok i być już w drugim końcu pokoju.

–

Hej! Nie możesz tego zrobić! – krzyknęłam za nią – Dałam ci polecenie!

Zarządziłam! Nie możesz ignorować dekretu! Przyczynisz się do wszelkiego rodzaju
kłopotów! Sophie! Wiem, że wciąż możesz …. Yyyy…. A ty na co patrzysz?! – wampir przy
następnym stoliku, chudy, jasnowłosy facet z wąsem jak z 1970 roku, bezwstydnie się we
mnie wpatrywał.

–

Podobają mi się twoje buty – praktycznie wyjąkał. Ułagodzona, machnęłam na

zbliżającą się kelnerkę. Facet potrzebował golenia ale miał smak. Byłam ubrana w zwykły
wiosenny komplet Capris w kolorze opalenizny, białą jedwabną koszulkę T-shirt oraz
wełnianą marynarkę i obuta w zamszowe buty od Constanca Bastosling w kolorze naprawdę
spektakularnej opalenizny. Pięćset czterdzieści dziewięć dolarów w sprzedaży detalicznej. To
był wcześniejszy podarunek urodzinowy ode mnie… dla mnie. Teraz mieliśmy taki fundusz

butowy, od kiedy ten zdradzie

cki Sinclair zaczął upychać w moje przecudne lekkie

wieczorowe buciki banknoty studolarowe. Skrzyżowałam swoje stopy i wyeksponowałam
palce u stóp, co było moim starym podstępem (jeśli to miała jakaś zaleta u mierzącej ponad
sześć stóp idiotki), który zwracał uwagę na moje ładne nogi.

–

Dziękuję – opowiedziałam.

–

Mam coś dla ciebie – powiedział chodzący wąsik a la lata siedemdziesiąte i podniósł

do góry miniaturowego pudla z (fuj!) nałożonym kagańcem na pyszczek. To małe coś
wierciło się jak robak na gorącym chodniku i niewiele rozumiejąc wydawało jakieś
chłepczące dźwięki w okolicy pyska.

– Zabierz to ode mnie –

prawie krzyknęłam. Nie byłam zachwycona psem.

Szczególnie, że nie byłam fanką psów, które ważą tyle co dobrze odżywiony szczur w
laboratorium. Wąsik a la siedemdziesiąte objął swoją kościstą ręką tą kręcącą się żywo i
drżącą istotę.

–

Pomyślałem, że lubisz psy – powiedział zranionym głosem.

–

To one lubią mnie – zaripostowałam. Wszystkie niecne i wściekłe psy lazły za mną

wszędzie śliniąc się i skowycząc. Koty mnie za to ignorowały (ale koty ignorują wszystkich,
nawet nieumartych jakby były jakimiś egipskimi królami) – Nie lubię ich. Schowasz to cos do

kieszeni?

–

Jestem żałosny. Ponieważ pomyślałem, że przyjdę tu z czymś co będzie dla ciebie

skarbem.

–

Skarb? Taki jak ten obecny? Nie chcę jakichkolwiek prezentów. Albo skarbów.

Możesz wziąć pod uwagę moją prośbę, w której nie skarbu? A jeśli już pragnęłabym czegoś
co uważałabym za skarb, to byłyby buty Jimmy’ego Choos.

Przytaknął komuś przy barze, jakiejś niskiej brunetce z niepokojącymi policzkami w

kolorze jagód na co ona wstała. Zdaje się miała bardzo dyskretnie zniknąć gdzieś na tyłach.

– Cudownie –

powiedział wąsik a la lata siedemdziesiąte – zdaje się, że narobiłem

trochę bałaganu.

–

Zawsze można trochę poeksperymentować.

–

Cóż… – pogłaskał swoje wąsy, wstrętny zwyczaj a ja nie miałam zamiaru pozostać

w pobliżu niego na tyle długo, by go za to uderzyć – każdy mi mówił, że jeśli jestem w tym
mieście, to jest to najlepsze miejsce, do którego należy przyjść i najlepiej byłoby, gdybym,
wiesz, wydał tu dużo pieniędzy i tak dalej.

– Ooo –

kto był tym każdym? Jedyny wampiryczny biuletyn wydawany przez jedyną

nieumartą bibliotekarkę? Plotki uliczne? Moja matka? Kto? – okej – to była okazja by cos
powiedzieć i nie poddusić tego drogiego przyjaciela. Właśnie. Bo jestem zwykłą facetką i nie
takim dyktatorem życia i śmierci jak ten dupek Nostro. – Czy nie masz czegoś do zrobienia?
Na przykład wyczyścić swoje wąsy albo nos? Na pewno nie musiałeś przychodzić do mojego
baru, bo nikt nie ma takiego obowiązku. Ale mimo wszystko dziękuję. Możesz wypić do

końca – powiedziałam i poczułam się po tym trochę nędznie, ale hej! Każdy robi w końcu co
tylko może, prawda?

ROZDZIAŁ 7

Jęknęłam, kiedy wsiadłam do swojego samochodu. Nie było jeszcze dziewiątej, a cały

wieczór był już totalną ruiną i porażką. Nie cierpiałam tego, że sprawy z Sophie tak się
ułożyły. I co ja mam zrobić, kiedy ona mnie posłucha? Ha! Nawet dla mnie to było głupie.
Wszyscy twierdzą, że jestem królową, ale w mojej głowie wciąż uważałam się za Betsy
Taylor, specjalistkę od mody i butów oraz sekretarkę pracującą w niepełnym wymiarze
godzin. To już był prawie rok od czasu, kiedy rozjechał mnie pontiak Aztek ale wciąż miałam
wrażenie, jakby minęły tylko jakieś dwa dni.

Zobaczyłam na podjeździe forda eskorta a po chwili poczułam zapach czekolady.

Oficer śledczy Nick Berry, nowy chłopak Jessiki. Obok niego stał zaparkowany zdezelowany
stratus Marca. Wczorajsze radosne i podniecające wydarzenia ominęły Marca. Ale jego
samochód przypomniał mi o tym, że czasami bywał w tym domu przez chwilę. I płacił jakieś
grosze jako czynsz. Niedaleko był zaparkowany Cadillac co ni mniej, ni więcej świadczyło o
tym, że Europejczycy wrócili. Długi moment zabrało mi otwarcie drzwi samochodu. O mały
włos a uruchomiłabym ponownie silnik i zwiałabym stamtąd. Do diabła z tym! W końcu
wylazłam i szłam noga za nogą do rezydencji. Bo niby gdzie miałam pójść? W końcu to był

dom.

Wsłuchałam się w dźwięki. Z oddali, bo z pierwszego piętra i trzeciego salonu

doniosły się do mnie fragmenty rozmowy. Mogłam usłyszeć jak Marc wrzeszczał jak
zaskoczona gęś:

–

Łaaaał!!

Pospieszyłam wzdłuż słabo oświetlonego przedpokoju.

–

Facet, ty poznałeś Dorothy Dandridge? – powiedział a ja wlazłam do salonu. Był tak

bardzo zaskoczony i zachwycony tym, że skoczył na poduszki kanapy z taką gracją Tom

Cruise –

zobaczyłeś ja na żywo? Na scenie?

– Tak, podczas mojej wizyty w Nowym Jorku –

Alonzo patrzył na Marca jak

rozbawiony ko

t. Wyglądał reprezentacyjnie i wyniośle w swoim czarnym garniturze, czarnej

koszuli, czarnych skarpetkach i butach. Nie znałam marki butów ale nie wszyscy patrzą na to
w ten sam sposób co ja. Jego buty były nieskazitelnie czyste i wyglancowane na połysk,

w

ysoki połysk, łuki w sznurowaniach doskonale przylegały – ona była cudowna i radosna.

–

To było ostatnio, kiedy ciebie widziałem – zauważył Sinclair – wcześniej… w

zeszłym roku. – Był bardziej niedbale ubrany. Miał rozpiętą pod szyja koszulę i luźne

spodni

e, bez butów, bez skarpetek. To było skierowane, wiedziałam, do Alonza: „nie muszę

się dla ciebie stroić… nie martwię się”.

–

Prawda Waszą Królewską Mość – Uprzejmie powiedziała Tina – potem

wyjechaliśmy na prawą stronę zachodniego wybrzeża.

Przyszło mi do głowy, zresztą nie po raz pierwszy, że miałam bardzo niewiele

informacji co robił mój narzeczony i obecny małżonek, Sinclair, przez te dziesięciolecia
zanim się poznaliśmy. Jedna noc pewnie by nie wystarczyła na poznanie historii jego życia.
To nie byłoby takie łatwe. Poza tym stwierdziłam, że gdy nie było jakiegoś kryzysu, to był tak
gadatliwy jak cegła.

–

Poznałeś ją – Marc nie mógł przejść nad tym do porządku dziennego – na żywo i to

wszystko? Podszedłeś do niej i po prostu ja poznałeś?

–

Pogryzłeś ją? – zapytałam. Nie miałam żadnego pomysłu, kim mogła być Dorothy

Dandridge.

–

To by była dla niej tragedia. – powiedziała Jessica. Poddawała całą sytuację

psychoanalizie i próbowała nie dać się zrzucić na podłogę przez błazeństwa Marca. Jak
zwykle jej włosy były zaczesane do góry tak bardzo, że jej brwi ułożyły się w wyraz
wiecznego zdziwienia. Skrzywiła usta. Była ubrana w stylu „nie jestem wielką milionerką”
czyli w dżinsy, oksfordzką koszulę i miała bose stopy. Na wiosnę! Patrząc na nią i na

Sinclaira, zro

biło mi się natychmiast bardzo zimno. Przynajmniej Tina miała na sobie

wełniane skarpety. – tragedią dla niej jest też to, że Betsy nic o niej nie słyszała – nabijała się

z mojej miny zapewne.

–

Nic nie powiedziałam, że nie wiem o niej – warknęłam.

– No, p

roszę cię, to było wypisane na twojej pustej twarzy – jej szeroki uśmiech był

wymuszony ale przytyk był prawdziwy i wcale nie był żartem.

–

I ty się ze mnie śmiejesz? – zaczęłam. Całkiem zapomniałam o Alonzie, Sophie i

bosych stopach i przerwałam gdy tylko detektyw Nick wrócił do pokoju.

–

Dziękuję – powiedział głośno – oooo – zbił z tonu – cześć Betsy.

Powstrzymałam jęk. Nick był nowym problemem, moglibyście powiedzieć, że całym

podzbiorem problemem. Znałam go wcześniej, jeszcze zanim umarłam. Pogryzłam go tuż po
tym jak umarłam i doprowadziło go to do szaleństwa. Do dosłownego szaleństwa. Sinclair
musiał przejść nad tym do porządku dziennego i użyć swojego wampirzego seksapilu i uroku.
Nasza oficjalna linia frontu była taka, że Nick nigdy się dowiedział, że umarłam i nie wiedział

też, że wszyscy byliśmy wampirami. Ale wszyscy zastanawialiśmy się czy Nick zgadzał się z
tą linią, czy też nas nabierał. W końcu był gliną i płacili mu za to, żeby kłamał. I Jessica
zdecydowała się z nim spotykać w chwili obecnej. Jakby moje życie bez tego nie było
wystarczająco stresujące. Podał mi rękę na przywitanie. Chwyciłam go i odprowadziłam do

drzwi salonu.

– Wieki

cię nie widziałam Nick. Jest mi strasznie, że mogłam ciebie spotkać jeszcze

raz –

nie miałam zamiaru przedstawiać go Alonzowi, który był niezwykle zabójczym

hiszpańskim wampirem – zgaduję, że obowiązki na ciebie czekają, hę?

– Faktycznie… –

Jessica zaczęła z psotnym błyskiem w oczach.

– Dobrze –

odpowiedział Nick, ponieważ wypchnęłam go na zewnątrz – widowisko

zaczyna się o dziesiątej więc pomyśleliśmy zostaniemy trochę z wami.

–

Moje prawo nie dopuszcza do wiadomości tego, że chcecie opuścić jedzenie jakiejś

prażonej kukurydzy, do widzenia! – wykrzyknęłam, ponieważ praktycznie już sobie poszedł.

Jess

ica przewróciła na mnie oczami i wydarła się:

– Na razie!

Dużo później.

–

To było… – powiedziała Tina i stała przykrywając ręką usta tak, żebym nie widziała

jej uśmiechu.

– Spektakularne –

zasugerował Alonzo.

–

Zamknij się! Jesteś wciąż na mojej czarnej liście, kolego.

–

Oh, Wasza Królewska Mość – kurczowo trzymał się za serce jak wytrawny gracz w

podłej operze – chętnie znalazłbym się nawet na siedmiu listach twojego oceanu złości, na
każdej jakąkolwiek możesz mieć.

–

Próbujesz mnie podejść? – zapytałam z rozdrażnieniem – albo mnie obalić?

–

Nie możemy zrobić tych dwu rzeczy na raz, kochana królewska mość.

–

Mówimy o teraźniejszości – powiedział Marc wesoło. Jak zwykle obudził się w nim

zmysł detektywa. Tak naprawdę, to kochał wampirza politykę. To było dla niego dużo
bardziej interesujące niż jego codzienna praca ratująca życie.

–

Nie masz jakichś pacjentów do intubacji w szpitalu miejskim? – zapytałam go

znacząco – albo dopieścić jakiejś papierkowej roboty?

– M

yślisz, że byłbym tu, gdybym miał cos tam do roboty? – Cholera. Tak rozsądny i

prawy. Spojrzał na Sinclaira o na Alonza – Mówiliście o przedstawieniu, gdzie poznaliście
Dorothy. Jak wyglądała? Była baśniowa?

–

Byłem tam z innych powodów – odpowiedział Sinclair – muszę się przyznać, że do

spraw scenicznych zawsze podchodziłem po macoszemu.

Marc jęknął i zakrył oczy. Od czasu kiedy go poznałam, odrosły mu włosy. Wtedy był

ogolony na łyso. Skóra jego głowy była teraz całkowicie czarna od zarostu, z interesującą
białą smugą nad jego lewą brwią. Jego zielone oczy ocienione były długimi rzęsami – faceci
zawsze dostawali dobre rzęsy. Był ubrany tak, jak zwykle ubierał się do pracy. Był zmuszony
do wyglądu w stylu lekarza, aby pacjenci brali go na poważnie i okazywali mu jakiś tam

szacunek i zaufanie.

Jego pacjenci powinni go teraz zobaczyć skaczącego po kanapie i nawijającego z

nieumartym Hiszpanem o jakiejś Dorothy.

–

Mówiłem, że to było w Nowym Jorku – Alonzo powiedział i uśmiechnął się, kiedy

Marc westchnął i zapiszczał jak baba – La Vie en Rose. Który to mógł być rok? 1950? Tak,
myślę, że tak.

–

O, to zupełnie zmienia życie człowieka. Moja ostatnia noc była delikatnie mówiąc

gówniana. Miałem wrażenie, że jestem w jakimś wielkim buszu.

– Ooo, wielu pacjentów?

–

Wypadek autobusowy. Wiele kropek. Po tym wszystkim prawie potrzebowałem

wstrzyknąć samemu sobie jakiś środek uspokajający.

– Kropki? –

zapytał Alonzo.

– Zmarli na miejscu –

Sinclair i ja odpowiedzieliśmy jednocześnie. Dzięki Marcowi

znaliśmy się na tym całym medycznym slangu.

–

To męczy – ciągnęłam – Marc, może powinieneś trochę odpocząć od pracy.

Wzruszył ramionami.

–

Potem zaciągnęli nas na psychoanalizę, żebyśmy porozmawiali, wiesz,

porozmawiali o tym jak bezsilny jest człowiek i jak mało stabilne jest życie i jakie to

wszystko arbitralne –

wydawał się być zdecydowany aby być cały czas pogodnym – W

każdym razie mówił pan o Dorothy, panie Alonzo…

–

Była wspaniała – Hiszpan od razu odpowiedział i prawie polubiłam go za jego

oczywistą próbę podniesienia Marca na duchu – To było wyborne przeżycie i bardzo
pouczające. Dosłownie, nie można było oderwać od niej oczu. Gdybyś był królem… – dodał
kiwając głową w kierunku Sinclaira.

–

Dziękuję ci, że jej nie zabiłeś, że nie zaciągnąłeś jej do jakiejś ciemnej alejki i nie

zagryzłeś – zauważyłam milutko ze złośliwym błyskiem w oku.

–

Jej szyja, jej krtań…. Były dziełem sztuki – powiedział mając wyraz rozmarzenia na

twarzy –

Ryzykowałbym uszkodzenie takich delikatnych organów przez moje kły. Byłoby to

wręcz świętokradztwo przeciwko przedwiecznemu Bogu… pozbawić jej życia.

–

A kładzenie kresu życiu Sophie, to nie było świętokradztwo?

Marc smutno potrząsnął smutno głową, niechętnie spojrzał na tego cholernie

wspaniałego Hiszpana:

–

Sophie była człowiekiem. Nie powinieneś jej zabijać.

–

Jeśli moja matematyka jest prawidłowa to ta kobieta od jakichś pięćdziesięciu lat

powinna być już w zimnym, kamiennym grobie. Oczywiście jeśli umarła śmiercią naturalną.
Nie mogę odwrócić już tej sytuacji.

– To nie przesadza o twojej dobroci serca –

powiedziałam ostro – wampiry mogą pić z

ludzi bez ich zabijania. Nie musiałeś się nigdy posuwać tak daleko.

–

Twoje argumenty są w tej chwili jałowe. Dziewczyna nie żyje. I nienawidzi mnie za

to. Teraz nie ma nic, co mógłbym zrobić w tej sprawie.

Marc popatrzył na mnie.

– To zaleta –

zauważyłam, że jest już na pół zakochany w Alonzie.

–

Przejdź się do Wal Martu – zawarczałam – tu są sprawy wampirów.

– Hej, wiem kiedy nie jestem mile widziany –

nawet się nie poruszył.

–

Nie jesteś mile widziany – powiedziałam.

– No… –

wstał – dobra. Miło było ciebie poznać. Może powiesz Betsy i Sophie, że

jest ci bardzo przykro i że współczujesz Sophie ?

–

Może – Alonzo podał marcowi rękę i nią wstrząsnął – cała przyjemność po mojej

stronie, doktorze Spangler. Nie

mogę się doczekać naszego następnego spotkania i rozmowy.

Mark nabożnie wpatrywał się w oczy Alonza, które miały kolor złota.

–

Tak, to byłoby dobre. Mam zniknąć na jakieś dwa dni?

–

Może – powiedziałam chwytając do za bluzę – powinieneś skończyć bratanie się z

tym facetem i nie susz do niego zębów.

–

Hej!! Zasługuję na żyyyyyycie towarzyskie – wyszedł ale tylko dlatego, że

praktycznie wyrzuciłam go do przedpokoju. Ha! Tej nocy praktycznie wyrzucałam z pokoju
wszystkich, którzy się tu pojawiali. Popchnęłam ręką otumanioną i ogłupiałą twarz Alonza i
wrzasnęłam:

–

Nawet o tym nie myśl!

Polizał swoje grube wargi. Prawdopodobnie chciał trochę zagrać na moich uczuciach

ale osiągnął tym tylko, że zwrócił tylko moją uwagę na to, jakie ma puszyste usta.

– Zapewniam

ciebie, Wasza Królewska Mość, że jeśli skieruję się ku podrywaniu tego

delikatnego człowieczka, nie będę potrzebował twojego łaskawego pozwolenia.

– Ha!

– Ale to prawda –

powiedział, a brzmienie jego głosu sprawiło mi ból – dlaczego mam

tu jeszcze być, jeśli nie dla rekompensaty wczorajszego wieczoru?

–

Dodaj mi jeszcze więcej zmartwień po wczorajszym wieczorze a najlepiej zabij –

warknęłam.

Uśmiechnął się do mnie. To był bardzo miły uśmiech, który rozświetlił całą jego twarz

i sprawił, że wyglądało jakby miły rolnik z Walencji zastąpił zgniłego nieumartego demona.

–

Oh, Wasza Królewska Mość. Wybacz mi jeśli traktuję protekcjonalnie, ale jesteś

dużo młodsza ode mnie. We wczorajszym wieczorze nie było niczego zgniłego. Właściwie
było to tylko zwykłe nieporozumienie. Dobiłem ciebie moja odpowiedzią? Wybacz mi to, że

dobijam

cię swoimi wypowiedziami. Twoja reakcja wczoraj była zbyteczna i w złym guście.

Tina i Sinclair spojrzeli na siebie i wyczułam ich milcząca zgodę na jego słowa, które

oznaczały ofertę pokoju. Ich oczy mówiły mi: zgódź się. Jak zwykle byłam jedyną osobą w
tym pomieszczeniu, która wyczuwała w tym jakiś podstęp. Najeżyłam się.

–

Spójrz na mnie. Może dobrym pomysłem byłoby spisać na papierze wszystko co

ustalimy? Wczoraj byłeś tu zaledwie dwie minuty i zagotowałeś atmosferę do tego stopnia, że
u moich stóp legł stos gówna. Wczoraj wieczorem byłam zła i wściekła, rozumiesz to?

–

Wasza Królewska Mość, ścinanie głów i odcinanie penisów i zdzieranie pasów

skóry, skalpowanie i trucie o tym jakbyśmy przeżuwali niewinne dzieci, to jest złe. Nie mamy
twojego zezwolenia na żywienie się do czasu aż wyzbędziesz się swojej mentalności i to jest
złe. Kłócenie się o ofiary jak psy gończe – to jest złe. Rozumiesz to?

– Alonzo –

przeczesałam włosy palcami i oparłam się pragnieniu by kopnąć kanapę

albo ścianę – okej, rozumiem. Próbujesz przedstawić to perspektywicznie. Tak możemy się
dokopać nawet do kopalni. Zadałeś ból mojej przyjaciółce. Zabiłeś moją przyjaciółkę.

–

Ale to było jeszcze wtedy, gdy nie byłaś u władzy, gdy nie wiedziałem, że będzie

twoją przyjaciółką!

–

Porozumcie się. Ale facet ona ci nie za kibicuje.

–

Ale przyznasz, że mam trochę racji na ten temat?

–

Może zamknijcie się w jakiejś klatce i walczcie… śmiertelny mecz – Marc

wykrzyknął z przedpokoju.

Tina spojrzała w górę i stanowczo zamknęła drzwi.

–

Może oficjalne przeprosiny? – zasugerował Sinclair.

–

Oczywiście, że to zrobię – od razu powiedział Alonzo – zaszczytem dla mnie będzie

zrobić wszystko, by pomóc Waszym Królewskim Mościom znaleźć wyjście z tego trudnego

położenia.

Westchnęłam i spojrzałam na Tinę i Sinclaira. Oczywiście, że chcieliby doprowadzić

tą sprawę do końca, co pozwoliłoby nam ruszyć z rozmowami dyplomatycznymi. Spojrzałam
na nich. Tina przekręciła Sinclaira na swoją stronę – przecież byli najlepszymi kumplami.
Oczywiście pomyślałam, że Alonzo i Sophie mogliby sobie poradzić właściwie sami.

–

Ni widziałeś jej dzisiaj wieczorem. Ona jest dalej wściekła. Wściekła się również na

mnie, ponieważ jej nie pomogłam – dodałam mając nadzieję, że zetrę mu ten jego uśmiech z
twarzy. Niestety do tej pory nie odcięłam mu penisa ani nie oskalpowałam go. Był więc w
doskonałym humorku.

– Gdzie reszta nieuma

rtych łobuziaków? – zapytałam, ponieważ miałam już dość

niespodzianek.

–

Czuliśmy, że najlepiej będzie jeśli wrócę w pojedynkę na wyjaśnienia, ponieważ

jestem jedyną osobą, która wywołała wczoraj twój gniew – prawie się roześmiał, kiedy mówił
słowo „gniew”.

–

Alonzo, ja także bardzo lubię Sophie – odezwał się Sinclair.

–

Nareszcie! W końcu ten jego cwaniacki i pewny siebie uśmieszek został starty z

jego pyska. Alonzo wyglądał na skruszonego.

–

Wasze Królewskie Mości, nie mogę cofnąć się w czasie do przeszłości. Jeśli jednak

tego chcecie, mogę odszukać tę panią i ją przeprosić. I spróbuję jej to wynagrodzić w jakiś

sposób.

–

Jakiego typu rekompensata miałaby to być?

– Jakakolwiek chcesz, pani. Mój los –

powiedział patrząc prosto na mnie – jest w

twoich

rękach.

–

Przestań mówić o tym w tak przesłodzony sposób – spiorunowałam go wzrokiem.

–

Oczywiście. Jak sobie życzysz. Natychmiast mogę uprzejmie przestać przepraszać

uprzejmie { gra słów}.

Zanim mogliśmy ruszyć dalej z wyjaśnianiem tego problemu i pójść dalej w tą

obłąkaną drogą, z holu zabrzmiał długi i głośny gong. Niemal jęknęłam. Drzwi główne.

Niesamowite.

–

Wiecie co? Zostańcie tu. Ja nie żartuję – skinęłam na Tinę i Sinclaira – Alonzo

powinien zostać powieszony przez te jego bzdurne dyskusje.

–

Byłbym przeciwny temu szczególnemu sposobowi postępowania – usłyszałam jak

powiedział po opuszczeniu salonu.

Mój diabelny czujnik musiał chyba źle działać, ponieważ nie zdawałam sobie sprawy

z tego, że przed drzwiami stoi moja Macocha z Piekła Rodem. Zobaczyłam ją kiedy
otworzyłam drzwi (że też te stare rezydencje nie miały jakichkolwiek dziurek; ale to jest coś o
co sami powinniśmy zadbać, gdy się wprowadziliśmy). Trzymała w ramionach mojego
przyrodniego braciszka, malutkiego Jona, pucołowate trzymiesięczne niemowlę, które zwijało
się i zawodziło na jej rękach.

– Zabieraj go –

powiedziała zamiast się przywitać – on jest dzisiaj strasznie

niemożliwy do wytrzymania a jeśli nie prześpię się choć trochę dzisiejszej nocy, to jutro będę
okropnie wyglądać na zebraniu komitetu.

–

To nie jest dobry pomysł – zaczęłam żonglować dzieckiem, ponieważ wrzuciła je w

moje ramiona –

Antonia, mówię poważnie. To nie jest dobry pomysł.

Podążyła w dół schodów chwiejąc się na swoich wysokich obcasach. Chciałabym,

żebym spadła.

–

Będzie musiał dostać jeść za jakąś godzinę – powiedziała – ale to nie jest tak

naprawdę powiedziane, że tak musi być bo to nie jest pisane przez prawo. W każdy razie i tak
nie będziesz spać przez całą noc – i pożeglowała w swoich chwiejnych krokach w swoich
lepiących się brązowych butach wieczorowych. – Odbiorę go jutro! – krzyknęła i dała nura do

swojego lexusa.

– To nie jest odpowiednia chwila! –

wrzasnęłam w pustkę wiosennej nocy kiedy pod

kołami jej auta. Malutki Jon śmiał się, kwiczał i gruchał na moich rękach. I? I przy tym był?

O tak… obsrany.

Szłam noga za nogą z powrotem do salonu, obładowana torbami z pierdołami małego

i, oczywiście, z dzieckiem. Alonzo popatrzył na mnie z łagodnym zaskoczeniem:

–

Właśnie pomyślałem, że czuję zapach niemowlęcia – powiedział tonem

przyprawiającym o gęsią skórkę nawet w dziewięciu kręgach piekła. Tina odwróciła wzrok i
skubała palcami wargi by ukryć uśmiech. Sinclair spojrzał zaskoczony.

–

Jestem, yyyyy, idę na malutkie spotkanie dziś wieczorem. Właściwie wychodzę

natychmiast.

Więc nie wybawię cię z opresji ale musimy dokończyć tę rozmowę później.

– Masz dziecko? –

Alonzo zapytał patrząc na mnie nieprzytomnym wzrokiem.

– To nie jest moje dziecko. To jest…. fuuujjj! Wiesz co? Mniejsza z tym. To nie

dotyczy naszej rozmowy. Proponu

ję ci, żebyś zaczął już przepraszać Sophie, jeśli masz

zamiar postąpić właściwie. Dobra? Zrób to i zacznij zmieniać swoje dotychczasowe życie.

Malutki Jon chyba się ze mną zgodził bo rzygnął na mnie.

ROZDZIAŁ 8

–

Miałem inne plany odnośnie dzisiejszego wieczoru. – powiedział Sinclair patrząc na

mnie znudzonym wzrokiem. Właśnie wrzuciłam malutkiego Jona do bezpiecznego portu,
jakim było dziecinne łóżeczko w naszym pokoju. Żaden z nich nie był właściwie zadowolony

z

ostatnich wydarzeń. Ja z kolei próbowałam się ślinić na widok mojego narzeczonego, który

stał z rękoma w kieszeniach obok naszego łóżka. Jego włosy były w nieładzie od chwili kiedy
zdjął przez głowę swój podkoszulek, co było jedyną i widoczną oznaką tego, że był
zdenerwowany. Z jego szerokimi ramionami, długimi nogami wciśniętymi w spodnie i dużym
…. yyyyyy …. i te sutki, uhh, gdybym go teraz dorwała, to byłabym na pewno kapitalnie
zadowolona. Wszystko na co miał ochotę było, to był na pewno ostry seks.

–

To nie tak wyobrażałem sobie spędzanie tego wieczoru, na pewno nie tak. Czy on

musi spać tu z nami? – Sinclair ciągnął.

–

On niezupełnie śpi w tej chwili – wymamrotałam, ponieważ malutki Jon gruchał i

chichotał w swoim łóżeczku.

–

Może warto ulokować w innym pokoju?

–

Dlaczego mam to zrobić i odsyłać go gdzieś na dół, gdy tutaj mogę go mieć na oku?

–

popatrzyłam na dziecko – Jesteś tak tępy, że nie wiesz jak on może wykorzystać papier

toaletowy, gdy do niego się dorwie.

–

Ja mówię całkiem poważnie, Elizabeth. Umieść go gdzieś indziej.

–

Eric! Bądź rozsądny do cholery. A co jeśli się coś stanie? To jest

osiemdziesięciopokojowa rezydencja. A co jak się zacznie dusić? Nigdy bym sobie nie
wybaczyła, gdyby coś mu się stało bo nie zdążyłam dobiec do niego na czas bo zapomniałam,
które drzwi są do jego pokoju.

–

Masz super słuch i super prędkość – Eric westchnął.

–

To jest jedna jedyna noc. Powinniśmy być razem przez tysiąc lat więc nie mów teraz

ta jedna noc bez seksu podkopie twoje ego!

– To jest trzecia noc –

zripostował – w tym tygodniu. Jak tak dalej pójdzie to za tysiąc

lat unikniemy seksu nie raz tylko sto pięćdziesiąt sześć tysięcy razy.

–

Jezu! Niezły masz sposób myślenia, ot co! To co ja miałam zrobić? Odesłać go już

w progu naszego domu?

–

Mogłaś chociaż spróbować powiedzieć twojej macosze: „nie”.

–

To wszystko zdarzyło się tak szybko – z trudem powiedziałam – I chcesz by musiał

spędzać więcej czasu ze swoją matką? Jesteś nieczułym łajdakiem! Poza tym dziecko tworzy
rodzinę, yyyy, zbliża wszystkich do siebie.

–

Zrozumiałbym to, gdybyś miała choćby najbardziej niewielkie pragnienie by zbliżyć

się do pani Taylor.

– To jest tylko jedna noc –

powiedziałam jeszcze raz. Nieźle, trzy? Oprócz tej

niespodzianki, która przyczepiła się do mnie dziś wieczorem. Moglibyśmy faktycznie
zaplanować by dziecko zostało u nas jeszcze jutro w nocy i w poniedziałek. Zdecydowałam
się nie mówić tego w tej chwili – to tylko niemowlę. On jest tylko moim młodszym bratem.
On może być naszym spadkobiercą! – malutki Jon pierdnął.

– Nasz spadkobierca –

zauważył Sinclair – jest niepowściągliwą małpą bez sierści. Z

nogami żaby.

–

To nieprawda. On teraz wygląda jak prawdziwe dziecko – o niekontrolowaniu

czynności fizjologicznych nie mogłam się sprzeczać. Poza tym malutki Jon ostatnio bardzo
się poprawił, nie był już taki żółty i wychudły. Miał na głowie meszek z czarnych włosów i
jaskrawoniebieskie oczy. Nie wyglądał jak mój tata albo moja macocha. Ale kto by
rozpoznał, że jesteśmy ich dziećmi? Oni zazwyczaj wyglądali nijak.

–

Ty go lubisz, ponieważ on woli ciebie niż kogokolwiek innego – wskazał Sinclair.

–

Dobra… pewnie. No, pochlebia mi trochę to, że jestem jedyną osobą, z którą on

chce zostać. Mam na myśli to, że jak często dziewczyna znajduje kogoś w ten sposób jej

oddanego?

–

Wolę ciebie ponad wszystko.

Roztopiłam się pod jego spojrzeniem. Poczułam się jakbym zaraz miała wylać tyle łez

ze wzruszenia, że na dywanie powstanie mała kałuża.

– Oh, Eric –

podeszłam do niego i przytuliłam go. Przez chwilę był sztywny w moich

ramionach (ale byliśmy na dobrej drodze) i przytulił mnie za chwilę mocno.

–

Musisz przyznać – powiedziałam trącając nosem jego klatkę piersiową – że nas

właśnie połączyło.

–

Połączyło nas będąc z tobą a nie z panią Taylor?

–

Tak. Mam na myśli to, iż cały czas od kiedy jestem nieumarta, praktycznie każde z

n

as miało własną drogę, żeby się nawzajem nie torturować. Teraz jesteśmy prawie – i zabiłam

klina –

jak to się nazywa?

– Cywilizowani?

–

Właśnie, jesteśmy prawie cywilizowani.

Pogłaskał mnie po plecach, pochylił się nade mną i pocałował mnie. Wessał moją

wargę w swoje usta, zagłębił palce w moich włosach a ja odpowiedziałam z wielkim zapałem,
łapczywie, dotykając go gdzie tylko mogłam dosięgnąć.

– Arrrrggggh –

powiedział malutki Jon i charakterystyczna woń napełniła powietrze.

Sinclair się odsunął.

–

Może on powinien ich do lekarza. Na pewno muszą być jacyś specjaliści od tego

rodzaju spraw.

–

Eric, po prostu nie jesteś przyzwyczajony do dzieci. Zasmradzanie całego pokoju

jest tym co dzieci z reguły robią. I trzeba ich wtedy przebrać – powiedziałam przechodząc w

kierunku torby z pieluchami –

i to właśnie teraz zrobię.

–

Zamierzam wziąć prysznic – powiedział i poczłapał noga za noga do łazienki.

–

Bardzo ci dziękuję – powiedziałam swojemu braciszkowi a on wystawił na mnie

język.

ROZDZIAŁ 9

–

Ałłł – powiedziała Laura, córka Diabła, smyrgając malutkiego Jona pod brodą –

oooo, zobaczcie wszyscy to małe słodkie dziecko. Ciooo to? Cioooo to jest?

–

Przestań Laura – zarządził Sinclair siedząc na wysokim stołku barowym we wnęce

jadalnej –

przestań albo natychmiast ciebie zabiję. Laura go zignorowała.

–

Ciooo to jeśt? Taaaa, to kluciki! – przeniosła maluszka z kolan na swoje biodro i

spojrzała na mnie – Wpadłam w drodze na panią Taylor. Zaprosiła mnie na Kwetę, której

przewodniczy.

–

Co zrobiła? – oczywiście mnie nie zaprosiła. Nie znaczy to, że poszłabym. Ale

jednak. Nie przypieprzała się do Laury co dwa dni o pilnowanie malutkiego Jona. Ale kto
miał zaproszenie? Hmmm? Tak, zgadza się, córka diabła – nie wiem dlaczego kłopotała się
by tu w ogóle wstąpić. Zaznaczam, że miała go u siebie ile? Sześć godzin?

– I teraz –

powiedziała Tina – on jest z powroooooootem – podśmiewała się z

Sinclaira, który ją całkowicie zignorował.

–

Laura, to jest całkiem niezwykłe – to był następny wieczór. Przeglądał Wall Street

Journal – wyda

je się, że masz zdolności by roztopić najbardziej oblodzone, najbardziej

nieczułe serca.

–

Nie powinieneś być tak bardzo surowy dla siebie – dokuczałam.

–

Odnosiłem się do pani Taylor.

–

Załatwiłaś sprawy z Sophie? – Laura pospiesznie wtrąciła. Cisnęła malutkiego sobie

na ramię i poklepała go po pupci. Beknął i lekko ulał. Zapach, który przy tym się pojawił
zmieszał się z aromatem soku ze świeżo wyciskanej pomarańczy. Ulubiony napój Laury.

–

Yyyy, no. Mam słowo od Sophie.

–

Jestem pewna, że to jest tylko kwestia czasu. – powiedziała nie pomagając mi tym.

–

Racja. Tak naprawdę to problem jest trudny, ponieważ ona jest tak wściekła na tego

faceta, że nazwała go europejskim paskudnym gnojem i pierwszorzędnym czarusiem.

Zaznacza

m, że on współczuje. Powiedział, że przeprosi. Co moim zdaniem powinien był już

zrobić dawno temu.

–

Formalnie rzecz biorąc, masz zezwolenie. – wskazała Tina.

–

Tak więc… nowy szef nie jest taki sam jak dawny szef. Wiesz, ja jestem całkiem

inna i mam nowy…

yyyy…. Jakie to słowo?

– Program polityczny –

powiedział Sinclair.

– Racja. Przychylne rozumienie.

–

Cieszę się, że to jest problem z tobą a nie cała kopalnia problemów – powiedziała to

wesoło moja siostra. Ona chyba wzięła w tym tygodniu jakieś Mało Pomocne Tabletki.

–

Bardzo się cieszę, Lauro, że do nas wstąpiłaś – powiedział Sinclair, rzucając okiem

na swój zegarek –

ale mamy teraz bardzo ważne i poufne zebranie w gronie rodziny.

Pomyślałem, że mogłabyś wziąć niemowlę na jakąś godzinkę albo półtorej?

–

Malutki Jon, to jego imię – powiedziałam – a nie niemowlę. I o czym ty mówisz?

Jakie spotkanie?

Usłyszałam trzaśnięcie drzwi samochodowych na zewnątrz. I było ono bardzo

nerwowe. Tina i Sinclair popatrzyli na siebie bardzo zaskoczeni.

–

Oczywiście – powiedziała Laura. Ktoś inny tak bezceremonialnie wyrzucony z

domu, byłby urażony, ale rozdrażnić Laurę nie było łatwym zadaniem i trzeba było bardziej
się postarać – Byłabym zadowolona, gdyby ktoś mi pomógł wyjść. – zgarnęła torbę z

pieluszkami zostawion

ymi tu dla malutkiego Jona. Właśnie wtedy do kuchni weszła Jessica

wciąż ubrana w płaszcz i w kalosze.

– Dobry wieczór –

powiedział Sinclair.

– Hej –

powiedziałam, ponieważ Jessica rzuciła swój portfel na stół i natychmiast

podeszła do kuchenki po czajnik.

– Hej –

opowiedziała.

–

Jessica, bardzo się cieszymy, że już jesteś – powiedziała Tina i rzuciła na mnie

okiem kontynuując – chcieliśmy z tobą przez chwilkę porozmawiać.

Mieliśmy? Racja. Mieliśmy. Miałam zamiar zaciągnąć ją na osobność i zapytać

dlaczego

ostatnio była tak zjadliwie złośliwa. Wyglądało na to, że Tina i Sinclair również to

zauważyli.

– Szefowo –

odpowiedziała z zauważalnym brakiem entuzjazmu.

–

Kochanie, nie ma niczego czego nie mogłabyś nam powiedzieć – powiedział

Sinclair składając gazetę a następnie kładąc ręce przed sobą – Chcesz nam cos powiedzieć?

–

Twój zaległy czynsz? – zasugerowała, dodając wielka porcję śmietanki do swojej

herbaty.

–

Rozliczenie jest na twoim biurku. Coś innego?

– A co to jest? –

zażartowała – interwencja?

Nie

wiedziałam o co chodzi. Ale mogłam zauważyć białą torbę od Walgreens’a i

receptę wyzierającą z jej portfela. Nagle nie chciałam być na tym spotkaniu.

– W pewnym sensie tak –

odpowiedział Sinclair.

–

Jess, ostatnio byłaś trochę yyyyyy drażliwa – zakasłałam – jest tego jakiś powód?

– Nie.

–

To może, w takim razie – powiedział łagodnie Sinclair – my powiemy tobie.

Usiadła. Wzruszyła ramionami. Cały czas była w płaszczu. Popatrzyłam na nią. Po raz

pierwszy zauważyłam, że ma bardzo podkrążone oczy. Chyba nie sypiała dobrze. Czego
jeszcze nie zauważyłam??

– Dlaczego nie ty? –

zauważyła – mam na myśli, że możesz mi powiedzieć.

–

Jak sobie życzysz. Początkowo zmiana w twoim zapachu wydawała się być

wytworem stresu. Ale po skonsultowaniu się ja i Tina bardzo szybko przypomnieliśmy sobie,
że wyczuwamy pewien… składnik?? w żywym człowieku.

–

Jak szybko sobie przypomniałeś? – dokuczała Jessica. Tyle, że nie brzmiała całkiem

jak ona kiedy dokuczała – albo może za wolno sobie przypomnieliście?

Zignorował ją i kontynuował dalej:

–

To było wkrótce po tym jak przybyliśmy z Tiną na zachodnie wybrzeże i

znaleźliśmy sobie tymczasowe schronienie w piwnicy pewnego domu spokojnej starości.
Mieszkała tam kobieta, która cierpiała na to długi czas.

–

Możemy dojść do właściwego tematu? – wysyczałam czując pragnienie

powyrywania sobie wszystkich włosów z głowy – do sedna sprawy? – ta historia nie miała
prawa zakończyć się dobrze. Tak czułam.

Jessica kręciła się na swoim barowym krześle i patrzyła na mnie. Zdałam sobie z tego

sprawę, że ona chce naprawdę to powiedzieć. Ale jakoś nie może jej to przejść przez gardło.
Sinclair zsunął dłoń z marmurowego blatu i położył ja na dłoni Jessiki dodając jej otuchy.

–

Będziemy przy tobie – powiedział.

– Co?!? –

zapytałam.

Jessica odwróciła swój wzrok ode mnie:

–

Rak krwi. Białaczka.

– Co??!!!??? –

wrzeszczałam.

ROZDZIAŁ 10

–

Wiedziałam, że zareagujesz w ten sposób – Jessica rozpaczała.

–

O mój Boże! O, mój Boże! – leżałam na odjazdowych kafelkach kuchennych, a na

moim czole położona była zimna nawilżona szmatka. – Nie mogę w to uwierzyć! Nie wierzę

w to!!!

– Kochanie, –

powiedział Sinclair, klękając przy mnie – jesteś dla mnie całym życiem,

istotą mojej egzystencji i wiem, że jest to nieprawdopodobne nawet dla ciebie.

–

Jak możesz tak mówić – zapłakałam – moja najlepsza przyjaciółka jest umierająca.

–

Nie jestem umierająca! – ostro powiedziała Jessica. Siedziała dość daleko ode mnie,

nadal na tym wysokim krześle barowym i popatrzyła na mnie jak jakaś zniecierpliwiona

egipska bogini –

Przeczuwałam to. Wiedziałam to. To, że tak zareagujesz i dlatego nic

nikomu nie powiedziałam.

–

Jak mogłaś to przede mną ukrywać?! – wrzasnęłam w górę – Ja tobie powiedziałam,

kiedy umar

łam.

–

Nie jestem umierająca – powiedziała to jeszcze raz – byłam u siedmiu specjalistów i

oni wszyscy są dobrej myśli, optymistyczni.

– Siedmiu?! Specjalistów?! –

potoczyłam się po płytkach w tą i z powrotem i

jęknęłam – wszyscy wiedzieli o tym wcześniej? Wszyscy oprócz mnie?! Co ja jestem? Na
ósmej pozycji na twojej liście znajomości? Tina i Sinclair to numery jeden i dwa? – to było

okropne. –

Jaka ja jestem przyjaciółką?! Siedziałam i pieprzyłam z hiszpańskimi mordercami

i ty woziłaś swoje cycki po lekarzach leczących raka?!

–

Nie ujęłabym tego w ten sposób – przyznała.

–

Od jak dawna jesteś chora?

–

Zrozumiałam rozpoznanie miesiąc temu – powiedziała do mnie, a do Sinclaira

dodała – przechodzimy dalej.

–

Miesiąc temu?! Miesiąc?! To cztery tygodnie?! Trzydzieści dni?!

–

Trzydzieści jeden – Tina wskazała uprzejmie.

–

Nie pomyślałaś, że mogłabyś wspomnieć mi o tym? Miałaś inne sprawy na głowie?

Po jaką zarazę niczego mi nie powiedziałaś? – poczułam się słabo ale już nie byłam bliska
omdlenia. To już było coś – Jak mogłaś mi to zrobić?

–

Współczuję –Jessica pociągnęła nosem – zgaduję, że byłam samolubna.

–

Jesteś potępioną boginią pieprzenia praw, wiesz?

– Elizabeth!

Byłam jak wściekła hiena i pociągnęłam ich w dół:

–

Wy wiedzieliście? Wiedziałeś i niczego nie powiedziałeś?

Jessica wyglądała na zamyśloną.

–

Czy ty masz tych dwoje, żeby mnie szpiegowali?

–

Nie, oczywiście, że nie – powiedziała Tina. Klepała moją rękę, klęcząc po mojej

drugiej stronie. Jessica zsunęła się z krzesła i stanęła przy moich stopach. Tina popatrzyła na
Jess i dodała – nie potrzebowaliśmy szpiegów by to wiedzieć.

–

Co więcej – powiedziała Jessica – to byłaby najnędzniejsza rzecz, jaką można zrobić

przyjaciółce.

–

Tak, tak. Dowiedzieliśmy się, ponieważ Eric zasugerował ostatnio, że twój zapach

jest trochę anemiczny. Można to na wieloraki sposoby wytłumaczyć ale najprościej w ten
sposób, że każdy człowiek ma swój własny i szczególny zapach i każda choroba też. A kiedy
Eric i ja wysililiśmy wspólnie nasze głowy, dopasowaliśmy twój zapach – taki sam miała
kobieta w tym domu spokojnej starości. Również cierpiała na białaczkę. To jest rzadkością
przebywać tak blisko kogoś chorego na tyle długo by zapamiętać ale zapach tej choroby jest

bardzo charakterystyczny.

–

I Królowa Betsy też jest charakterystyczna. I wy wampiry wredne powinniście

mówić wszystko waszej królowej. Tak, to jedyna droga postepowania. Macie mi wszystko
mówić!

Jessica uniosła kącik ust w kpiarskim uśmiechu:

–

O, tak. Zgadza się. To oni są odpowiedzialni za wszystko. To wszystko ich wina.

–

To miłe, że próbujesz – krzyknęłam z podłogi – ale wciąż jesteś jednym wielkim

kłębkiem kłopotów osiągniętym przez twój ptasi móżdżek! Nie przypuszczałabym, że coś
takiego może mi się kiedykolwiek przydarzyć.

– Wiem –

westchnęła – to jest twój najgorszy tydzień w życiu.

Spiorunowałam ją wzrokiem patrząc do góry.

–

Gdy wstanę z tej podłogi, to ci wpierdolę. W każdym razie naprawdę będziesz

potrzebowała dobrego lekarza.

Uśmiechnęła się spoglądając na mnie, leżącą u jej stóp.

– Wszystkiego najlepszego!

ROZDZIAŁ 11

Jeszcze zanim Jessica, Eric, Tina albo ja mogliśmy cokolwiek powiedzieć, otworzyły

się drzwi do kuchni.

– Jestem w domu! –

wrzasnęła Antonia będąca wilkiem i wlazła. Zaraz za nią

przyczłapał Garrett.

– Nie teraz, Toni.

–

Przez jak długi pieprzony czas mam ci powtarzać? ANTONIA!!… eee….yyyy.

Fakt, że twoja zawszona macocha ma tak samo na imię, nie znaczy jeszcze, że ja muszę
zmienić swoje.

– Nie teraz.

– Oooo –

spuściła na mnie wzrok. Garrett również to zrobił – Jessica powiedziała ci w

końcu prawdę, hę?

Jedenaście!

–

Kurczę blade – mamrotała Tina ale nie byłam w stanie pozostać najważniejszym

kręgiem zainteresowania u naszej mającej zdolności parapsychologiczne i mieszkającej na
miejscu wilkołaczycy.

– A ty co? W oczach mi

to wyczytałaś? – zapytała Jessica.

–

Do diabła, nie. Pachniesz zupełnie bezbarwnie. Co? To oni nie wiedzieli? – Toni nie

obejrzała się wcale na nas. Miała krótkie (ciągle je zmieniała) czarne włosy i duże brązowe
oczy. Powinna wyglądać bardziej niewinnie jak zabrzmiała. Ubrana była w stary t–shirt i

krótkie spodenki od Daisy Duke (i japonki! W kwietniu!). Jednak natychmiast jej groteskowa

moda, stała się dla mnie najmniejszym z problemów – Hę? Zgaduję, że coś powinnam
powiedzieć wcześniej, zanim wyjechałam.

–

Myślę, że tak – rzekłam jak szpieg z podłogi – twoją kara będzie to, że teraz na

wieczność będziesz znana jako Toni.

–

Do diabła!

– Jessica jest chora –

uprzejmie powiedział Garrett – a co więcej, n strychu jest

zombie.

–

Zamknij się! Pomóż mi się podnieść. Boże miłosierny, zaraz skopię jakąś poważną

dupę do cholery.

–

Zostanę wyeliminowana dzięki …. – Toni od razu powiedziała i odwróciła się by

wyjść – właśnie chcę żebyś wiedziała, że wracam z Przylądka.

–

Dobra, dzięki, że podzieliłaś się wieściami – Boże ona była najbardziej denerwującą

pieprzoną osobą w tej popieprzonej historii z popieprzonymi ludźmi! Kiedykolwiek! Jednak,
jeśli mam być uczciwa, mogłam być przewrażliwiona w tym momencie.

–

Chodźmy do sypialni, żebyś mógł mnie odpowiednio przywitać po powrocie –

powiedziała Toni do Garretta i wyszli z kuchni. Fuuujjj! Pomodliłam się o to, żebym nie
musiała słyszeć tego, jak to robili.

–

Jaki jest Twój najbliższy plan? – Sinclair zapytał Jessicę i złapał mnie za łokieć i

podniósł bez wysiłku na nogi. Najwyraźniej byłam stworzona do wylegiwania się.

–

Chemioterapia, prawdopodobnie. Wciąż szukamy różnych opcji.

–

Jak bardzo chora jesteś? – zapytałam z niepokojem.

–

Nie czuję się wcale chora. Porównamy jak poczuję się, gdy strzelą do mnie z

promieniowania –

powiedziała z ponurym humorem – Obecnie jestem po prostu bardzo

zmęczona. Tak naprawdę to myślałam, że mogę być….no zdrowa, no..

–

W ciąży – zasugerowała Tina.

Jessica kiwnęła głową.

–

Tak. Byłam zmęczona i zasypiałam no i były też inne objawy, no i…Nick i ja… w

każdym razie byłam w błędzie. Z pewnością nie jestem w ciąży.

– Nick wie?

–

Nikt nie wie z wyjątkiem was ludziska – odwróciła wzrok.

– Oh –

znałam Jessicę bardzo dobrze, lepiej od kogokolwiek (miałam tego całkowitą

pewność), i wiedziałam dlaczego nic nie powiedziała. Nie lubiłam tego ale ona bała się
otworzyć.

–

Skoro myślałaś, że możesz być z nim w ciąży, to w takim razie też powinnaś mu

powiedzieć, że zachorowałaś.

–

Nie chcę. Nie chciałam nawet wam mówić, pamiętasz?

–

O, pamiętam – wiąż miałam, na Boga, odciśnięte kafelki na dupie.

–

Nie wiesz jak to jest? To jest nierzeczywiste, jeśli nie wie o tym nikt pełen życia –

uśmiechnęła się krzywo a jej ciemne oczy wypełniły się łzami – To się nie wydarzyło jeśli
jedyni ludzie, którzy wiedzą, już nie żyją.

Poczułam się jak wstrętna ropucha, patrząc na jej płacz.

–

No, chodź tu –powiedziałam i ją przytuliłam. Schudła? Była szczuplejsza jak

zwykle? Poczułam się zakłopotana, że tego nie wiedziałam. Niby dlaczego nie wyczułam, że

pachnie jakoś inaczej? Faktycznie byłam jeszcze wciąż młodym wampirem, ale czy nie
mogłabym nauczyć się czegoś? Byłam tak cholernie samolubna? Tak się zapamiętałam w
swoich kłopotach, że nie zatroszczyłam się o moją najlepszą przyjaciółkę? I nie wyczułam, że
zaraziła się rakiem? Hej! A czy rakiem można się w ogóle zarazić. Nie znałam się na tym. To
mogłoby się zmienić, gdybym raczyła zaprowadzić moją dupę do komputera. Ale co ja jedna
mogę zrobić za tych siedmiu specjalistów? – Mieszkasz z królem i królową wampirów,
wilkołakiem, aktorem i lekarzem.

–

I z wagą – pisnęła Tina ale chyba raczej żartowała.

–

Racja. Pomożemy ci. Zabijemy to.

–

Jesteś idiotką – zaszlochała w moją dłoń Jessica.

– I o to chodzi!

– Przepraszam

, że ci nie powiedziałam – w końcu przyznała. W końcu! – ale miałaś

ten problem z Sophie i Liamem i Alonzem. I twoje urodziny, i twój ślub. Nie chciałam być
czynnikiem stresującym.

Wiedziałam. I oto dlaczego wpadłam na taki właśnie pomysł, mój naprawdę śmieszny

i potwornie zły pomysł.

ROZDZIAŁ 12

Sinclair i ja szliśmy w górę Hannepin Avenue. Gliny ostatnio świetne się spisały w

sprzątaniu dzielnicy, ale wciąż jeszcze mogłeś znaleźć się w kłopotach, gdybyś wiedział gdzie
ich szukać. Minneapolis to przecież nie było Cannon Fals. To wciąż było amerykańskie
miasto z nocnym życiem.

–

Wiem o czym rozmyślasz – powiedział w końcu.

– Prawdopodobnie –

powiedziałam, wpatrując się w zadziwiająco czystą rynnę.

Zostałam naprawdę głęboko zraniona. Moje zmartwienie było bardzo poważne, ponieważ
białaczka to technicznie rak szpiku kostnego i komórek osocza krwi. Moje dociekania na

temat choroby mnie nie uspok

oiły. To cholerstwo mogło zakazić wszystko i niosło za sobą

(takie nie fajne) objawy, jak znużenie, ból, odwodnienie, zaparcia, podatność na wirusy i

nawet – uwaga! –

uszkodzenie nerek. Dobre wieści były takie, że rak Jessiki był wolny i

dawał jej i jej lekarzom i mnie! czas na znalezienie różnych opcji i sposobów na wyleczenie.
Ale natychmiast przyszło mi do głowy jedna.

–

Myślisz o jej przemianie.

–

Wciąż nie mogę otrząsnąć się z szoku po tym, czego się dowiedziałam…że ona jest

chora. Dlaczego nie powiedz

iałeś mi niczego?

–

To nie była moja tajemnica. Więc nie mogłem tobie powiedzieć. – odpowiedział

prosto.

–

Czasami naprawdę cię nienawidzę.

Nic nie powiedział.

–

Ja właśnie… ja nie mogę jej stracić! To moja najlepsza przyjaciółka! Zaznaczam, że

odkąd jestem nieśmiertelna, zawsze wiedziałam, że ona nie jest…że to jest problem, z którym
musiałabym się kiedyś pogodzić. Ale jeszcze nie teraz. Ona ma dopiero trzydzieści lat, na
litość boską!!!

–

Młoda – zgodził się.

_ Nie jestem gotowa, żeby to się wydarzyło teraz. I wcale nie chcę, żeby była chora.

Może?… Może mogę to odwrócić?

–

I może zrobisz tym swojej przyjaciółce szkodę – powiedział cicho – może powinnaś

jej pozwolić rozwiązywać jej samej posiadane problemy.

–

I nie wiedzieć ile jeszcze w kalendarzu jej zostało, koleś? To jest jakaś popieprzona

katastrofa!

–

Ten tydzień był bogaty w zakręty i wyboje, to jest pewne.

–

Nie zaczynaj ze mną chłopcze – szliśmy wzdłuż ulicy w kierunku spalonych latarni

ulicznych –

Jak to się robi? Nigdy jeszcze nie stworzyłam nowego wampira. Do diabła! A ja

tu próbuję całkowicie skończyć z piciem krwi.

– Który to raz i dlaczego chodzimy po Hennepin o drugiej nad ranem? –

zauważył –

zamiast tego moglibyśmy posiedzieć w domu.

Odpłaciłam mu się za nie powiedzenie mi o tej pieprzonej chorobie Jessiki i

powiedziałam mu o mojej bezkrwistej diecie. Przyjął to całkiem dobrze. Ale myślę, że chyba
wiem dlaczego. Po prostu nie pomyślał, że naprawdę mogę to zrobić. Jednak on nie mógł tego
zrobić i dlatego właśnie wybyliśmy z domu na te godziny i skradaliśmy się teraz. Scena, w
której powiedziałam Sinclairowi moją nowa mantrę „żadnej krwi już na zawsze”, była jak
wszystkie dramatyczne sceny w moim życiu. Obcałowywaliśmy się właśnie pod prysznicem i
mój szczupły z natury Sinclair (czy ja wyglądam grubo?) przesuwał usta w dół mojej brody i
już przymierzał się do ugryzienia mnie, kiedy ja uniknęłam go tak zręcznie, że niemal
potłukłam sobie dupę. Musiał łapać mnie, żebym nie wypadła przez zasłonę kabiny

prysznicowej jak Janet Leigh.

–

Co się dzieje, moje życie?

– Nie rób tego.

–

Jak sobie życzysz – puścił. I złapał mnie jeszcze raz, gdy ponownie się

poślizgnęłam.

–

Myślę, że lepiej się opłuczmy, zanim się zabiję – Stał pod prysznicem i mrugał

oczami, gdyż woda mu się do nich lała i spojrzał w dół na mnie.

– Co to znowu za sprawa, Elizabeth?

– Nic. Nic! Yyyyy Nic.

Zanucił cos i spojrzał w sufit.

–

Zamierzam zostać z Toba pod tym prysznicem do czasu, aż wyjaśnisz mi to.

Oczywiście jeśli jesteś w stanie to zrobić.

– W pewnym sensie –

gdybym żyła, wzięłabym głęboki i uspokajający oddech. Za to

postanowiłam policzyć do pięciu. Ale przegrałam przed czasem, bo wytrzymałam tylko do
dwóch. Nie mogłam poczekać nawet minuty dłużej. Ponadto woda miała zamiar ostygnąć. –
W moje urodziny rzucę picie krwi.

–

Machnij na to ręką.

– Tak.

– W twoje urodziny.

– Tak.

Potarł dłonią swoją brodę i zdałam sobie sprawę z tego, że nie zobaczyła Sinclaira jak

się golił. Czy wampiry zapuszczały brody? Miałam nadzieję, że nie. Bleee.

–

Już nigdy więcej prześladujących potencjalnych gwałcicieli? – w końcu zapytał.

Miałam nadzieję, że to będzie koniec sprawy.

–

Już wcale. Zaznaczam, że jestem królową. Prawda? To ja stanowię prawo, prawda?

– Stanowisz.

–

Nie mów „stanowisz” w taki sposób jakbyś mówił o jakich płociach pełzających po

twoich gaciach. Tak, stanowię. I to ja, Jedyna. Jeśli jestem tak wszechpotężną kopaną–w–
dupę królową to ty i Tina nie będziecie o ty paplać. Zrozumiano?!

– Ja nigdy nie paplam.

–

I powinnam móc decydować o tym kiedy i gdzie piję krew.

– Prawda.

– Albo krwawe drinki.

– Ach –

spojrzał na mnie w taki sposób, jakby widział mnie po raz pierwszy w życiu.

Tyle, że patrzył na mnie w taki sposób co najmniej dwa razy na tydzień. To było miłe,
aczkolwiek dziwne. Nikt na świecie nie patrzył na mnie w taki sposób. – i pozostaniesz

królow

ą wampirów jeśli nie będziesz pić krwi?

–

Jeśli w lesie przewróci się drzewo i na około nie ma nikogo innego jak przywalony

turysta, to ty szybko wyssiesz z niego krew? No, to nie jest w końcu aż wielka sprawa.
Prawda? Zaznaczam, wiesz, że całkowicie zwariowałam na twoim punkcie. To nie jest nic
osobistego. I tak naprawdę, to nie ma nic wspólnego z tobą.

– Nie tolerujesz mnie –

powtórzył jak papuga.

–

Spójrz na to w inny sposób, okej? Przepraszam, nie powinnam mówić ci, że sklep z

paszą jest zamknięty, akurat w chwili, kiedy po raz kolejny chciałeś mnie schrupać.
Powinnam wybrać inną chwilę ale teraz musimy pogodzić się z tym i żyć dalej. – spłukałam i
starłam mydło z jego ramion. Mmmm.. Z jego szerokich, szerokich ramion. Stał skupiony,

idiota –

wiesz, że kocham robić z tobą wszystko w łóżku, zresztą w łóżku, pod prysznicem, i

w salonach… yyyy… kocham każdy sposób i każde miejsce byle to było z tobą. Ale ja
naprawdę potrzebuję to zrobić. Ja wciąż tego nie czuję. Kiedy piję krew, nie czuję się sobą…

nie podob

a mi się wtedy kim jestem. Więc nie zamierzam tego robić.

– Masz szampon na swoim uchu –

poinformował mnie i to było ostatnie co powiedział

w temacie. A teraz byliśmy tutaj i tropiliśmy ofiarę dla niego. Oczywiście wolałabym wrócić

pod prysznic.

– To co teraz? Robimy za wampiry?

– Sprowokowani.

–

Panie, mógłbyś mi pomóc?

– To idziemy –

mamrotałam. Byliśmy dobrze ubrani, ponieważ musieliśmy wyglądać

jak frajerzy gotowi by oberwać. Laska była wysoka, z czarnymi farbowanymi włosami.
Chuda jak dwa podzielić przez cztery. Bez płaszcza, żeby nasza gafa była pewniejsza. Jej
ramiona wyglądały jak wycieraczki.

– Tak, panienko? Potrzebujesz pomocy? –

Sinclair pozwolił jej podejść blisko.

– Nie –

odpowiedziała i usłyszałam trzask otwierającego się noża sprężynowego –

potrzebuję twojego portfela.

–

Są schroniska i doradcy potrafiący ci pomóc – poinformował ją.

Jej sutener już nas oskrzydlał aby nas zaskoczyć (tak sobie tylko myślał ha!) i

ponieważ wykonał swój ruch jak zarzuciłam nim nawet nie patrząc. To było łatwe. Zakręcił
się, fiknął koziołka i spadła z łoskotem na ziemię. Przez ten czas Sinclair uwolnił ją
„zawodowo” od noża, podniósł ja tak, że jej stopy dyndały powyżej popękanego chodnika i
zatopił zęby w jej gardle.. Zapiszczała i kopnęła, ale wiedziałam z doświadczenia, że to było
jak próbowanie walczyć z kłodą drzewa. Poczułam, jak moje własne kły wyskoczyły i
musiałam odwrócić wzrok. Mogłam (może) rzucić krew ale Sinclair nie mógł. Ale branie
krwi była dla nas wręcz seksualne i skompromitowalibyśmy się pewnie, gdybyśmy zawsze to
robili razem. Ta jedna noc była tylko dla niego. Jak ja to zrobiłam? Nie zrobiłam. Nie
cierpiałam tego – popieprzone to. Powinnam była być ponad warczeniem. Tylko ja jedna
powinnam być w jego ramionach. Byłam tu z wyboru, nie? Ale poczułam się jak sutener.
Odessał się a jej głowa zwisała z jej ramienia. Popatrzył na mnie z bezwzględnym błyskiem w
swoich oczach, krew plamiła jego uśmiech.

–

Chcesz trochę? Jest dostatek. – tak! Przekaż mi ją! Nie, do diabła z nią! Ugryź mnie

teraz a potem

ja ugryzę ciebie i tak już pozostanie na kolejne tysiąc lat.

–

Puszczaj ją.

Wypuścił ją.

–

Jak sobie życzysz – pochylił się, wetknął wizytówkę pod jej top i się wyprostował.

Polizał zęby – Ummmm. Ona potrzebuje więcej kwasów tłuszczowych w swojej diecie a
mniej „wyborowej”. Możemy już odejść?

Zadrżałam.

–

Eric, kocham ciebie ale czasami przyprawiasz mnie gęsia skórkę.

Uśmiechnął się do mnie.

– Dobre!

ROZDZIAŁ 13

Z naszą wielką żądzą krwi, udaliśmy się do śródmiejskiego Marriotta, gdzie ten

przebiegły łajdak, Sinclair, miał zarezerwowany pokój. Ledwo przekroczyliśmy drzwi, a już
zaczęliśmy zrywać z siebie ubrania, dotykaliśmy się, całując i ssąc. Robiliśmy wszystko,
prócz gryzienia się nawzajem. I Boże, jakie to było trudne! To było jak szarpanie głęboko w
środku i nic nie mogło przynieść nam ulgi. Dlaczego, dlaczego, dlaczego nie chciałam tego
robić? Ponieważ nie chciałam słuchać swojej nieludzkiej żądzy krwi. Byłam królową i to
musiało mieć jakieś znaczenie. JA chciałam być sobą, a nie niewolnikiem swojego głodu.

Dałam radę zachować te wszystkie mądre i spójne myśli do czasu, gdy Sinclair rzucił

mnie na łóżko, zdewastował moją spódnicę i majtki, rozsunął moje nogi i wbił we mnie język.
Owinęłam nogi wokół jego szui i poślizgnęłam mu się na ustach, drapiąc nas oboje przez
narzutę. Uniósł się więc nade mną, trzymając mnie ciągle w ramionach drżącymi rękoma i
wcisnął się we mnie z absolutnie żadną finezją. Nie miałam mu tego za złe.

–

Elizabeth, kocham cię ale jesteś jak rozwydrzony bachor.

–

Ruszaj się, Ha! – jęknęłam a on cały czas pompował i pracował między moim

nogami. Gryzłam własną wargę, żeby nie ugryźć jego jak wilk, który pożarł czerwonego

kapturka.

Inna dziwna sprawa, związana z tym, że byłam królową: mogłam czytać Ericowi w

myślach podczas seksu. On jednak nie mógł czytać moich. I tak miało zostać. W końcu mu to
powiedziałam w najgorszym z możliwych czasie i dobre wieści były takie, że jego reakcja nie
była jeszcze taka najgorsza z możliwych. W końcu naprawiliśmy sytuację ale to nie było
łatwe.

–

Nie myśl, że zgodzę się z twoją głupia ofertą niezależności. Właściwie powinienem

ciebie przełożyć przez kolano w tej chwili.

–

Później – wydyszałam – później możesz dać mi klapsa.

–

Chcę cię kochać mój ty piękny bachorze.

Krzyknęłam pod sufit, ponieważ doszłam. Wykrzyczałam swój orgazm, chwyciłam go

mocna i próbowałam ciągnąć go mocniej do siebie. Wślizgnął ręce pod moją pupę i brutalnie
mnie uszczypnął, ponieważ aż zadrżał od orgazmu.

–

Aaaałłłł!

Oparł swoje czoło o moją głowę i pozostał tak przez chwilę.

–

Za co to było? – cholera. Diabeł z aureolą.

–

Zasługujesz na to a nawet na więcej – powiedział, turlając się ze mnie – odcinając

mnie od mojego ulubionego źródła krwi. Dlaczego nie bierzesz moich jąder, jeśli już przy
tym jesteś?

–

Przestań już wyć. Gdybyś naprawdę zwracał uwagę na rzeczy, moglibyśmy jeszcze

coś z nimi zrobić. – Uśmiechnął się blado i spojrzał na ruinę naszych ubrań.

–

Ty naprawdę tak myślisz, kochanie?

–

O czym ty teraz gadasz? Zostałeś wyżywiony i dałeś się przelecieć. Nie ma żadnego

dziecka w perspektywie. Cała noc przed nami.

Uśmiechnął się jeszcze raz, tym razem bardziej pogodnie.

– Czasami –

powiedział – czasami prawie rozumiesz.

–

Tak, tak więc, czasami mam na sobie majtki. Co byś z nim zrobił? Zagryzłbyś je?

Hmmm, ubrać się w skrawki odzieży, nie będzie chyba całkiem na miejscu.

–

Pozwoliłem sobie spakować walizkę.

–

Tak wiec dziękuję twojej dobroci i przezorności. Ty chyba nie, yyyyy, nie wziąłeś

mnie jak jakiejś przygodnej dziwki?

Pociągnął mnie tak, że zajrzałam w te jego polityczne oczy, co mnie zaskoczyło, bo do

tej pory rozglądałam się za moimi majtkami.

–

Znasz moje serce i moją duszę – powiedział cicho – możesz czytać w moich

myślach, czego jeszcze nikt na tej planecie nie potrafił robić przed tobą. To. Nie. Jest.

Porównanie –

potrząsał mną przy każdym słowie, jakby stawiał akcent – Chociaż muszę

powiedzieć, że twój brak pewności siebie jest całkiem czarujący.

–

Zamknij się. Przepraszam, nie jest ci przykro, że pijesz z obcych kobiet?

– Wszystko mi jedno –

powiedział jedwabiście.

–

Wiesz co? To jest właśnie coś co muszę zrobić dla siebie. Mam na myśli nie pić.

Wiem, że dla ciebie to nic nie znaczy. Jak to nazwałeś? Moją głupią oferta na niezależność?
Gdybym była tobą, prawdopodobnie też pomyślałabym, że to jest bez znaczenia. Ale wydaje
mi się, że to wszystko – ile to już trwa? Cały rok? – wydaje mi się jakbym była w jakimś
pojeździe, z którego nie mogę wysiąść. A to jest jednak coś, co ja mogę kontrolować. Przykro
mi, jeśli to jest ponad kręgiem twojego zrozumienia. – ku mojemu zaskoczeniu, nagle
zachciało mi się płakać.

Przytulił mnie mocno i szepnął:

–

Kochanie, w takim razie to zrób. Wiem, co znaczy nie lubić zostać niewolnikiem

pragnienia. Myślę, że to co robisz jest cudowne. Wesprę cię tak długo, jak ty…

–

Będziesz mogła wytrzymać?

–

Nie, kochanie. Tak długo, jak długo zdecydujesz się stosować do tego sposobu

postępowania – poprawił.

–

Dziękuję. W zasadzie czasami potrafisz być całkiem miły.

–

To tylko okruchy z pani stołu – powiedział z ponurym humorem i próbował znaleźć

naszą walizkę. Późnej kochaliśmy się jeszcze raz, wolno i delikatnie, ślizgając się między
sobą i mrucząc tak, jak byśmy byli wielkimi drapieżnikami. I przez całą noc nie pomyślałam

o malutkim Jonie albo o Sophie i Alonzie, albo nawet o Jessice.

ROZDZIAŁ 14

– Na strychu jest zombie. –

powiedziała Cathie i o mało nie podskoczyłam pod sam

sufit. Kiedy to mówiła, wpłynęła przez ścianę do mojej sypialni. Robiła tak, ponieważ była
duchem. Dosłownie, duchem zmarłej siebie samej. Cathie była wysoką kobietą, prawie tak
wysoką jak ja, z włosami ufarbowanymi na kolor miodu i uczesanymi w wieczny koński
ogon. Ubrana była w zieloną sportową bluzkę i krótkie spodenki. Była boso. Na wieki!
Przynajmniej jej stopy były atrakcyjne. Były małe i bardzo ładne, z niepomalowanymi
paznokciami ale miały one nadany ładny kształt.

– To nie jest odpowiedni moment na twoje upiorne poczucie humoru –

warknęłam,

ponieważ taszczyłam właśnie całą górę prawie pustych pamiętników do mojej szafy
wnękowej. To zawsze zawodziło. I kupowałam nowy pamiętnik, pisałam w nim jak wariatka
około dziesięciu stron i przy okazji traciłam przy tym całkowicie wenę. I zaczynałam potem
cały proces jeszcze raz. Myślę, że właściwie to lubiłam kupować nowe pamiętniki.

–

Więc to tak! Więc to tak! Wyglądasz na rozdrażnioną! Przez co? Czyżbyś nie

została przeleciana wczoraj wieczorem?

To było przerażające ale czasami brzmiała tak samo jak ja. Może dlatego zupełnie

działała mi na nerwy.

–

Wcale nie to jest problemem. Problem tkwi w tym, że nie cierpię, kiedy wypadasz

jak strzała z solidnych ścian i opowiadasz mi te swoje śmieszne historie.

–

Wyobraź sobie, że to nie jest tak, że ja mam jakiś wybór. – powiedziała z

rozdrażnieniem, przepłynęła przez moje drzwi do łazienki a na zewnątrz z powrotem jeszcze

raz. –

Przecież najkrótsza odległość między dwoma punktami jest linią prostą. Również

przechodziłabyś przez ściany, gdybyś mogła. I to nie jest tak, że ja mogę przycisnąć guzik
dzwonka i zwrócić twoją uwagę. A co do zombiego! Czy to moja wina, że ciągle zaprzeczasz
istnieniu tych ożywionych zwłok?!

– J

a jestem ożywionymi zwłokami – powiedziałam ponuro – I tym się zajmuję.

Znaczy moimi zwłokami. W każdym razie nic takiego jak zombie nie istnieje.

Cathie wbiła swoją głowę w ścianę (prawdopodobnie tylko po to, by się skradać bo od

tej pory wiedziała, że to mnie doprowadza do szału), przytrzymała ją na zewnątrz i
powiedziała:

–

I po co ja się w ogóle przejmuję? – i wbiła ja z powrotem do sypialni – Po co się

przejmuję tym, gdzie kto jest?

–

Sinclair nie wstał jeszcze, Tina tak samo, Jessica jest na jakimś spotkaniu a Marc

jest w pracy, natomiast Toni i Garrett nie wyszli jeszcze z sypialni od czasu, kiedy ona

wróciła i cieszą swoim zaciszem.

–

Ale jestem zła! Jestem strasznie znudzona a wy ludzie, jesteście pasjonującą

wspólnotą.

Została zabita przez seryjnego mordercę i przyszła do mnie po pomoc. W odróżnieniu

jednak od innych duchów, którym pomogłam, została, jak tylko zrozumiała to, czego chciała.
Nie byłam królową wampirów, byłam cholernym kolekcjonerem dusz. Nikt nie odszedł i
wszyscy przykuli się do mnie jak wieczna ruchomość. Ale oni wszyscy byli popieprzeni,

impertynenccy i fenomenalnie gadatliwi.

–

Przynoszę dobre wieści z krainy cieni (*umarłych – to w tym znaczeniu) – grzmiała

w strasznej imitacji głosu Vincenta Price’a – wszystko w porządku na froncie środkowego

zachodu.

– Tak?

–

Tak więc, były duchy ale im pomogłam.

–

Pomagałaś duchom, które zabiegały o moją przysługę i nawet mi nic powiedziałaś?

Wiec jesteś tak jakby moją….

–

Znasz tych hollywoodzkich asystentów, którzy zajmują się wszystkimi problemami,

żeby producent mógł koncentrować się na robieniu filmów? To jest to co ja robię teraz.

Pomagam tym maluczkim ludziom.

–

Chcesz robić filmy? – zgubiłam się. A wcale tak długo nie rozmawiałyśmy.

–

Nie, głupia gówniaro, jestem jak asystent, który opiekuje się małymi ludźmi.

–

Myślę, że nie powinnaś tak przezywać – wybałuszyłam na nią oczy.

–

Robię ci przecież niezłą przysługę. Zazwyczaj te duchy chcą, aby ich ktoś właśnie

wysłuchał i wskazał właściwą drogę. Dostałaś wyższe priorytety, rozumiesz?

– Dobra

, dzięki – chyba musiałam zabrzmieć nieprzekonująco, ponieważ

spiorunowała mnie wzrokiem – nie, no naprawdę, dzięki. Ostatnia rzecz, jakiej teraz
potrzebuję w tym tygodniu to bezwzględnie wpadające inne duchy.

–

Jesteś mile widziana przez nich. To faktycznie jest nawet miłe. Oni mogą mnie

zobaczyć i mogą ze mną porozmawiać, właśnie tak samo jak ty. Mam na myśli takie
pozytywne nastawienie, że albo muszę rozmawiać z tobą, albo mogę rozmawiać z nimi.

–

Tak więc, dokonałaś trafnego wyboru – powiedziałam z wisielczym entuzjazmem.

–

Dostałaś też wolne. Przy najmniejszej okazji nasz gorący, postawny chłopak może

ciebie widywać i dotykać. Twoi przyjaciele mogą ciebie widywać i dotykać. A ja co
dostałam? Wampira rozproszonego długa listą spraw do załatwienia a wszystkie te sprawy są
ważniejsze ode mnie i od moich problemów.

– To nie prawda, Cathie! –

nie sądziłam, że kiedykolwiek wysłucham wykładu od

kobiety w zielonej bluzce sportowej –

Ja natychmiast rozwiązałam problem z tobą, yyyy,

znaczy twój problem. O ile mnie pamięć nie myli, ten zły facet nie żyje.

– Tak –

powiedziała i jakby poweselała natychmiast – twoja siostra rozbiła jego głowę

jak jajko.

– Tak, to czego chcesz ode mnie teraz?

–

Nie upominam się o uwagę ale stać cię na więcej niż to – chmurnie opuściła głowę i

wyleciała przez ścianę.

– I ty mnie to mówisz?! –

wrzasnęłam za nią.

ROZDZIAŁ 15

Jakby nie było już okropnych wydarzeń, godzinę później przybyła przerażająca

bibliotekarka, Marjorie i chyba z godzinę dzwoniła do drzwi (jakby nie potrafiła nacisnąć
guzika tylko raz jak każdy normalny człowiek). Miałam się już ruszyć i wstać, ale się
zaparłam w sobie i nadąsałam:

–

Nie. Choćby dlatego, że ludzie…

–

Bardzo stare i potężne wampiry – przerwał mi Sinclair – przyłażą do nas bez

należytego zapowiedzenia się albo bez należytego harmonogramu.

–

Ona mówi, że to nagły wypadek. Chcesz, żeby planowała nagłe wypadki?

–

Ale to też nie oznacza, że ja muszę wszystko rzucić i spieszyć się do salonu.

–

Nikogo nie było w salonie – ogłosiła Marjorie, popychając uchylone już drzwi

wahadłowe do kuchni – więc zaryzykowałam i postanowiłam zajrzeć tutaj.

Spojrzałam na Sinclaira.

– Ach –

zaczął – Marjorie. Jak dobrze widzieć ciebie jeszcze raz. Ale teraz? Tak

nagle?

– Wasza Królews

ka Mość – stara wampirzyca powiedziała pochylając głowę – wiem,

to bardzo niegrzecznie tak wparować bez zapowiedzi, ale to z czym przyszłam jest bardzo
ważne.

–

Oczywiście – westchnęłam – zamierzasz na moje barki kolejny kryzys.

–

Sugerujesz, Wasza Królewska Mość, że wszystkie ważne kwestie mam

rozwiązywać za twoimi plecami? Bez twojej ingerencji? – lekko się uśmiechnęła i majtała

palcami przy mankietach swetra.

Nie, ale najpierw łaskawie zadzwoń (obmyślałam sobie).

Marjorie z apro

bata obejrzała kuchnię. Duży drewniany stół stał w jej centrum i było

przy nim w bród krzeseł dla nas wszystkich. Nawet zbyt dużo dla nas wszystkich – Sinclair,
Tina, Jessica i ja. Ilu nas jest? Cholera, a co ja jestem? Jakiś pieprzony kalendarz rodzinny?

Marjorie była kobietą o raczej przeciętnym wzroście i srogim wyglądzie. Miała

ciemne włosy z siwymi zakolami przy skroniach. Na nogach miała praktyczne buty.
Przebiegła wampirza bibliotekarka, największa w regionie, mówiono nawet, że największa na
Środkowych Zachodzie. Chciała trzymać w szachu wszystkie wampiry (ale ostatnio sytuacja

się odwróciła). Strzegła ich hipotek i wiedziała o wszystkich nie zapłaconych przez nich
rachunkach (dla młodych wampirów początkowo była szczególnie miła…jeśli wystarczająco

c

zęsto się do niej zwracali, mogli liczyć na wspaniały dom i dobre warunki kredytów

hipotecznych), trzymała miłe i bardzo staranne pliki komputerowe z informacjami o
wszystkich wampirach (albo we wcześniejszych wiekach papierowe akta, bardzo dobrze

zarchiwi

zowane). Jak ona to robiła? Nikt nie wiedział.

W każdym razie żyła jeszcze przed okresem panowania Nostro (Nostro to zmarły i

wzbudzający wstręt despota), a nawet jeszcze wcześniej, przed narodzinami protoplasty
Nostro. Nie interesowała się gierkami o władzę i pokazami mocy, co najprawdopodobniej dla
nas było bardzo dobrą wiadomością. Zajmowała się tylko swoją biblioteką, organizowała
życie i gromadziła różnego rodzaju dane, co uczyniło ja wręcz potężną – z niczym się
narzucała niemniej jednak bacznie zwracaliśmy na nią uwagę, kiedy cokolwiek robiła lub
mówiła.

W każdym razie, obecnie spoglądała z wyrazem aprobaty w oczach i na twarzy,

ponieważ zobaczyła tradycyjną scenę, która musiała rozgrzać jej tradycyjne serce: król i
królowa z lokajem (Tina) na zawołanie oraz owce (Marc i Jessica) hodowane dla krwi na
zawołanie.

–

Miło znowu cię zobaczyć, doktorze Spandler – powiedziała, kiedy po raz kolejny jej

nie przedstawiłam.

–

Cześć, yyyy, przepraszam, ja…

– Marjorie.

– Racja – Marc i Jessica byli pod jej panowaniem przez kilka sekund ale teraz patrzyli

z dezorientacją, byli wytrąceni z równowagi. Marjorie miała taki wpływ na ludzi. Mogłaby
odłamać Marcowi i Jessice palce a oni posłusznie otworzyliby dla niej swoje żyły – cieszę się,
że ciebie znowu widzę.

–

Dziękuję.

Nastąpiła chwila ciszy, ponieważ Marjorie czekała aż wyprosimy stąd osoby

niepowołane.

–

Więc – powiedziałam zanim Eric zaczął cokolwiek mówić, gdyż

najprawdopodobniej

przegnałby niektórych – z czym przychodzisz na Summit Avenue?

– Z tym –

powiedziała, błyskawicznie wyciągając.. broń! Nóż! Cegłę! Nie, moje

nerwy były właściwie wyczerpane. Co to było?

Tina zmarszczyła brwi, przez co miedzy jej oczami zrobiła się zmarszczka. To

sprawiło, że jej spojrzenie było zdecydowanie sędziwe – dwudziestopięciolatki zamiast jak

zwykle osiemnastolatki.

–

To jest katalog książek – powiedziała bardzo sędziwie.

–

Właśnie.

–

Dziękuję za to piekielne poświecenie – powiedziałam z mniejsza cierpliwością niż

zwykle –

dzięki, że nie zmarnowałaś drugiej szansy by się dostać! Wiesz jak

przeczesywaliśmy całą tę rezydencję od strychu po piwnicę by znaleźć katalog książek?
Nasze trudności nigdy nie były tragiczniejsze.

–

Prawdę mówiąc – Marjorie powiedziała i rzuciła to na stół – to jest Berkley’owski

katalog ubiegłorocznych wpadek.

Sinclair zamknął oczy.

–

No dobrze. Więc jest to Święty Graal wśród katalogów – powiedziałam, będąc na

granicy wybuchu i powiedzeniem tej kobiecie, żeby stąd wyszła nim oszaleję. Sinclair nic nie
powiedział ale jego ponure spojrzenie i wzburzona fryzura sugerowały, że wie o co tu chodzi.
Ja nie wiedziałam. Marjorie poczekała , żebym miała czas to pojąć. Miałam cichą nadzieję, że
zapakowała lunch. W końcu powiedziała:

–

strona czterdzieści siedem.

Nikt się nie ruszył. Najwyraźniej więc rozmawiała ze mną. Wzięłam ten obślizgły

katalog i przekartkowałam na odpowiednią stronę. I niemal upuściłam go jakby się zmienił w

jadowitego grzechotnika.

–

Okej, mogę zrozumieć dlaczego mogłaś pomyśleć, że to jest…

– Katastrofa –

powiedział ostro.

–

… źle. Odrobinę źle.

–

„Nieumarła i niezamężna napisana przez anonimowego autora” było rozbryzgane na

dwustronnej rozkładówce. „Nowe komiczne spojrzenie na gatunek wampirów!” zostało

wydrukowane w poprzek obu stron wraz z innymi krytycznymi uwagami („obcesowe

wydarzenia tworzą swawolną atmosferę” i „bzdurna fabuła ale świetna zabawa”).

Był tam również akapit: „przystępna i przednia zabawa z ‘prawdziwą autobiografią’;

autor zręcznie pozuje zarozumialstwo królowej, która podaje się za mityczną nieumarłą”.

–

Ktoś napisał książkę na twój temat? – Jessica zapytała, wpatrując się w rozkładówkę

w katalogu – Sukces!

–

Nie sukces. To wręcz jego przeciwieństwo – Co to miało być? wściekle sama siebie

pytałam. Bo to nie jest tak, że możesz to przeliterować wspak i mieć nadzieję, że to zadziała.
Można to odwrócić? A można tak ze mną? (* w sensie zwrócić jej dawne życie)

–

Wasze Królewskie Mości, nie pytam o wasze orzeczenie…

– Ale do tego zmierzasz.

Marjorie wydawała się bardziej zaniepokojona niż kiedykolwiek dotąd. Jeszcze jej

takiej nie widziałam:

–

Jak mogliście pozwolić, żeby cos takiego się zdarzyło?

–

To była… – zaczęłam mówić, ale Sinclair mi przerwał mi w pośpiechu jakby

wiedział co chce powiedzieć (przysługa dla przyjaciela.

–

czy ta książka może zostać wydana?

–

To nie jest nasza książka – wskazała na katalog i zasyczała – tak samo możesz mnie

zapytać czy nowy Steven King będzie wydany. Nie mogliśmy nic z tym zrobić.

–

A może być wydana jakaś nowość Kinga? – zażartował Marc – Stara snobistyczna

szkoła Kinga. Sam stwierdził, że nie napisał nic dobrego od czasu „Smętarza dla zwierząt”.
Jednak nie przestawałem go kupować. Czytanie Kinga było dla mnie ja łyżka ulubionej tłustej
potrawki. Czytanie ciebie nie. Ale nie przejmuj się. Ludzie są wciąż otwarci więc idź dalej z
ufnością i miłością i wspominaj dobre dawne czasy.

Spojrzałam jeszcze raz na rozkładówkę: Ciemnogranatowa okładka, srebrne litery:

„pierwsza prawdziwo opowieść od nieśmiertelnej strony”. Jasne.

Wiedziałam kto to napisał – Jon Delk, niegdyś Nieustraszony Wojownik polujący na

wampiry, obecnie zagorzały pisarz. Nie, żeby on to pamiętał. Dzięki szybkiemu i
bezbolesnemu procesowi zacierania pamięci, zapomniał, że w ogóle to napisał. Oczywiście
jego źródłem inspiracji byłam ja.

Kilka miesięcy temu, Jon wpadł by wyperswadować mi poślubienie Sinclaira. Student

w ciągu dnia i dziki pogromca wampirów w nocy, czego zresztą się wyrzekł kilka miesięcy
temu (zabijania znaczy). Spotkanie mnie na swojej drodze, zmieniło całkowicie jego pogląd,
pokazało wampiry od innej strony. Obecnie on i reszta jego drużyny gołowąsach skautów,
niech ich cholera, najpierw pytają a potem latają z kołkami. Wdzięczna za zmianę serca
Delka, opowiedziałam mu swoją historię, którą wykorzystał jako zadanie domowe w
college’u. Wtedy rękopis zniknął a Sinclair sprawił, że Jon zapomniał, iż to napisał. Więc
problem się rozwiązał. Racja?

Zgodnie z „Publishers Weekly” to świeże i nowe spojrzenie na opowieść wampira.

– Jon zapewne to oleje –

powiedziałam, potrząsając głową.

–

Oczywiście tylko wtedy, jeśli mu powiemy.

–

Ależ oczywiście, że musimy mu powiedzieć! Nie możemy nic mu nie mówić. To

byłoby…

–

Uczucia dziecka, które to napisało powinno być najmniejszym z waszych

problemów –

powiedziała Marjorie – Mogę wasz zapewnić, że społeczność wampirów nie

przyjmie z radością informacji o tym. Przez tysiąclecia żyliśmy w ukryciu. A teraz co? Jesteś
u władzy zaledwie od roku i do czego doszło?

–

„Czarujący sprzeciw Anne Rice opowiedziana przez wampira z problemami

dostosowania się do prawdziwego świata” – Marc uprzejmie przeczytał.

–

Musimy się tym zająć – szybko powiedział Sinclair – skoro nie możemy

powstrzymać publikacji tej książki.

–

Jak to odkręcić? – zapytałam.

–

Potrzebujesz jeszcze czegoś? – zapytała Jessica. Wyglądała trochę jak osaczona

mysz, gdy wszyscy się tak w nią wpatrywaliśmy. Natychmiast jednak przemówiła jeszcze raz
ale głośniej – przecież nikt nie będzie myślał, że wampiry naprawdę biegają wokół nas.
Pomyśl i spójrz na to ogłoszenie. Gdybyś to czytała, to czy twoją pierwszą myślą byłoby „oh
mój Boże, to prawda więc muszę obsypać dzieci czosnkiem i wylać w progu wodę
święconą”? Nieprawda. Ależ to oczywiste, że wzięłabyś tę książkę za fikcję, która pretenduje
do tego podszywać się za prawdę (* w oryginale „be non fiction”– być nie fikcją).

–

Tyle, że – powiedział Marc – że to nie jest udawanie fikcji, że nie jest fikcją.

–

Racja, tyle, że co na to ludzie, którzy są żywi. Poza tym niewielu z nas wie o tym i

niewielu się o tym dowie. Oczywiście, jeśli będziesz się starać powstrzymać wydanie tej
książki, to na pewno ludzie się zainteresują tym. Będą kupować, czytać i zastanawiać się
dlaczego. Będzie tak jak z kultem satanistycznym. Stworzysz mitologię uwielbienia

wampirów. –

wtedy przerwała dla dodania efektu dramatyzmu– wtedy się zaczną pytania.

Dlaczego oni się zachowują jak wampiry? Albo: czy oni naprawdę myślą, że są wampirami? I
łałłłł… dlaczego żaden z nich nie ma ani grama opalenizny?

Marjorie pochyliła się do przodu i szepnęła coś na ucho Sinclairowi. Kiwnął głową.

–

Co? Co tam szepczecie? Bez tajemnic, proszę. Po co te tajemnice? Marjorie, znasz

taką zasadę jak dzielenie się uwagami z całym towarzystwem? – powiedziałam.

–

Tak tylko pytałam – odpowiedziała – czy twoja przyjaciółka wie, że jest chora. I

pytałam prywatnie i skończyłam temat, żebyś nie powiedziała, że się wtrącam. – Dziękuję ale

wiem o chorobie –

powiedziała Jessica. Nawet się uśmiechnęła. Marjorie natomiast nie i

zdałam sobie sprawę, że Jessica popełniła klasyczny błąd dotyczący wampirów. Marjorie
mogła wywęszyć raka Jessiki, ale gówno ją obchodziło czy kiedykolwiek ta owca odzyska
zdrowie. Interesowały ją tylko zwyczaje żywieniowe Erica.

–

Wracając do sprawy – powiedziała Tina – myślę, że Jessica słusznie zauważyła

jeden ważny argument. Próbując powstrzymać wydanie książki, to tylko zwiększy jej wpływ

na ludzi.

– Bardzo dobrze –

powiedziała Marjorie – Ja tylko chciałam zwrócić waszą uwagę na

ten fakt. A co wy z tymi informacjami zrobicie, to już wasza sprawa.

–

Ktoś inny z kolei zwróci na to uwagę Jona – wymamrotałam pod nosem, zamykając

katalog i próbując zwrócić go Marjorie.

–

Nie, dziękuję, Wasza Królewska Mość, mam w bród kopii – posłała mi chłodny

uśmiech.

–

Dobra. Dzięki za wniesienie do mojego życia kolejnego kawałka dobrej zabawy –

powiedziałam do niej z równie ciepłym uśmiechem, który miał ją zmrozić.

–

Każda wymówka była dobra, by spędzić więcej czasu z Wszą Wysokością.

–

Odprowadzę ciebie do drzwi – zaoferowała się Tina, wstając i dając znak ku

drzwiom.

–

Dziękuję – powiedział uprzejmie Sinclair, spoglądając w dół, na katalog z

zaciśniętymi wargami – dziękuję za przybycie z wizytą.

–

O tak, podziękowania mnie podbudowały. Do widzenia Wasze Królewskie Mości,

doktorze Spangler, panienko –

i poszła w siną dal gotowa by zasiać więcej radości w innej

wampirze rodzinie.

ROZDZIAŁ 16

–

Na twój temat jest książka? – zapytał Alonzo a jego ciemne oczy promieniały.

Cholera, więcej rozrywek mnie czeka! Chwila. Możliwe, że Tina wspominała, że

Europejczycy zaplanowali kolejne spotk

anie. Przynajmniej teraz byliśmy w jednym z

salonów i nie daliśmy się złapać w pułapkę w kuchni przez zjadliwych i złośliwych
bibliotekarzy. Tak naprawdę, to był mój ulubiony salon (kto wiedział, że kiedykolwiek będę
mieszkać w domu, w którym będę miała ulubiony salon), z wesołą cukierkowo pasiastą tapetą
i jasnymi drewnianymi meblami. Duże okna przepuszczają tony naturalnego światła (tak
przypuszczałam), a pokój został ogrzany przez ozdobny, ciemnogranatowy piec ceramiczny
stojący w kącie. Zaczynałam cieszyć się z tego, że połowę mojego (nowego) życia spędzam w
salonach. Chwała Bogu, mieliśmy ich cztery i obym nigdy się nie znudziła tapetą. Teraz
pomysł bogatych rezydencji nagle miał sens.

–

Naprawdę, naprawdę – odpowiedziałam Alonzowi – Spójrz tylko na to: właśnie Co

o tym powiedzieliśmy więc nie możesz się na nas wkurzać, kiedy wiesz, zdarzy się tobie, że
natkniesz się na to szukając dla siebie jakiejś przyjemnej lektury u Barnesa i Nobla zanim
zamrozisz jakąś dziewczynę w kąciku kawowym.

– Wysoko sobie ce

nię twój prawdziwy niepokój w twoim raczej niepotrzebnie

prowokacyjnym oświadczeniu – powiedział Alonzo. Strzelił z mankietów i spojrzał na
zegarek, wielki i srebrny, który wyglądał tak, jakby przygniótł jego nadgarstek. Robił to tak
często, że przypuszczałam, iż to jakiś rodzaj tiku nerwowego.

–

Dosoliłam ci, ha! – zaripostowałam.

–

Książka nie jest jeszcze wydana – wskazał Sinclair. Czepiał się nadziei, jak łysiejący

facet grzebienia.

– Tak, to nowa oferta upadku –

dodałam – A teraz ci polecenie. Unikaj tłoku!

–

Najchętniej bym ciebie stłukł – mamrotał Sinclair (pomyślałam, że musi być na

mnie nieźle wkurzony) a głośno dodał – zostaniemy tu do czasu, aż obiecasz, że przestaniesz
już nakręcać takie niezdrowe sytuacje.

Tak naprawdę, to był wielki i nikczemny argument. Moja pierwsza myślą było, żeby

pozwolić im przeczytać o tym na liście bestsellerów New York Timesa. A kto się martwi o
ich uczucia? Tak myślałam, o mój Boże. Myślałam też o tym, że mieliśmy teraz dużo większe

problemy na głowie, niż jakaś tam książka, która opisywała historię mojego życia.
Śmiertelnie chora Jessica, Sophie dążąca do zemsty, Europejczycy chcący mnie usunąć i
przejąć władzę. Może to ostatnie, to było tylko przypuszczenie, bo może przed powrotem do
domu potrzebowali oczyścić swoje zwyczaje w moich oczach. W każdym razie książka, o
której nikt nie pomyślałby, że jest prawdziwa, była najmniejszych z problemów, które
obecnie miałam.

Tina i Sinclair byli stanowczo przeciwni mojemu nadrzędnemu punktowi widzenia.

Zgrali się jak dwie papugi i gderali mi zgrzytliwe i monotonne uwagi, że lepiej powiedzieć
tym Europejczykom o książce wcześniej.

W każdym razie od kiedy mój pierwszorzędny numer z narzekaniem na to, że

umarłam, nie zdał egzaminu i nikt mnie nie pożałował, łaskawie zgodziłam się dać znać
Alonzowi i pozostałym. Tyma razem to ja zwołałam zebranie (właściwie Tina zwołała je za
mnie). Tym razem spodziewałam się gości. Tak! Do boju!

–

Przyznaję – powiedział Alonzo – że nie mam pojęcia co powiedzieć. To nie jest

zwykły problem – posłał mi spojrzenie pełne podziwu.

–

Słuchaj, zboczmy na chwilę z tematu, mogę ciebie o coś zapytać?

–

Wasza Królewska Mość, jestem do twojej dyspozycji.

Teraz była doskonała okazja. Gdzie jest Jessica? Aaa .. pewnie śpi albo jest w swoim

pokoju. Marc jest w pracy

. To byli właśnie nasi słabi ludzie.

–

Słuchaj. Jak to jest stworzyć wampira?

– Oh, okej –

Alonzo spojrzał na mnie wyjątkowo wytrącony z równowagi i przejechał

ręką po gładkiej głowie – ja nigdy, ach… nigdy nie zostałem by zatroszczyć się o żadnego.
To wszystko co mogę powiedzieć.

–

Ale zawsze ruszałeś na łowy i chrupałeś.

–

Poprosiłabyś lwa, by usiadła przy zwłokach gazeli, ponieważ hieny i sępy mogłyby

ja rozedrzeć na strzępy?

– Ludzie to nie gazele –

zaznaczyłam z trudem hamując swój wybuch – wiec mogą

być na świecie inne (prócz Sophie) wampiry, które stworzyłeś?

– To jest bardzo prawdopodobne –

przyznał niechętnie – w mojej młodości. Teraz,

oczywiście, mam dużo większą kontrolę nad głodem.

–

Widzisz, ja unikam tego wszystkiego nie pijąc wcale. Powinieneś tez spróbować tak.

–

To co mówisz, unikać w ogóle picia, to jest fizycznie niemożliwe – frustracja,

intryga, podziw i wściekłość uwydatniały się w tej wypowiedzi ni z tego ni z owego jedna po
drugiej. To sprawiło, ż jego oczy zezowały. Pocierał przy tym swoje czoło tak bardzo, że

zastanawiałam się czy próbuje tam wywołać pożar.

–

Pożywianie się prowadzi do zabójstwa. To zdarza się raz za razem, wampir za

wampirem. Nawet nie mogę sobie tego wyobrazić – powiedziałam bardziej do siebie niż do

kogokolwiek z zebranych w salonie –

że kogoś zabijam. To mam właśnie na myśli. Okej,

zabiłam kogoś. Jakieś dwie osoby. Właściwie cztery jak doliczymy do tego wampiry.

Hmmmm… oficjalnie ciemna strona ze

mnie wyszła. Ale tak naprawdę to było prawo do

samoobrony. I te wampiry były już martwe, prawda?

–

Pójdziesz ze mną na spacer? – zaproponował mi Hiszpan, wstając z miejsca na

dwuosobowej kanapie.

– Tak –

powiedziałam, wstając chwilę później – Pewnie. Żaden problem.

Sinclair podniósł na mnie wzrok ale nie powiedział ani słowa i nie podrywał mnie.

Więc wyszliśmy.

* * *

Założyliśmy na siebie płaszcze, Alonzo założył trochę przybrudzony błotem ręcznie

szyty na zamówienie płaszcz, który został wykonany wręcz z drobiazgową dokładnością i
dbałością o szczegóły, przy czym przy wyjściu pozostawił narzucaną na niego pelerynę. Ja
wsunęłam na nogi parę jaskrawoczerwonych gumowców, ponieważ na zewnątrz było mokro.
W Minnesocie wiosna oznaczała odwilż a odwilż oznaczała błoto.

– Nareszcie –

dokuczał, kiedy szliśmy już dłuższą chwilę chodnikiem nie odzywając

się do siebie – zabrałem ciebie z dala od króla.

–

Tak. Nawet nie wiem dlaczego z tobą rozmawiam. Próbuję nie przypominać sobie,

że kiedy ciebie poznałam, prawie skoczyliśmy sobie do gardeł. Wiesz, po tym jak Sophie dała
swój występ.

–

A więc co zdecydowałaś? Tolerować mnie?

Niemal wpadłam w roztopioną zaspę.

–

Poważnie mnie pytasz?

–

Jestem wobec ciebie lojalny. Twoja wola, jest moja wolą.

– Doceniam to –

powiedziała i zrobiłam dziwną rzecz. Zapytałam wprost – to prawda?

Mam uwierzyć, że przyjąłbyś każdą moją decyzję? A gdybym powiedziała: „ okej Alonzo,
zamierzam ściąć ci głowę bo sto lat temu byłeś bardzo złym wampirem”? Zgodziłbyś się z

tym?

– Tak. Zgod

ziłbym się – przyznał i szedł dalej starannie unikając zdeptania psiej kupy,

która prawdopodobnie leżała tutaj pewnie od stycznia aż do tej pory – pewnie nie
uklęknąłbym spokojnie przed tobą i nie czekałbym bez drżenia na spadający miecz ale

szanuję twoją władzę jako monarchini.

–

Innymi słowy, nie sądzisz, że mogłabym być tak okrutna.

– Nie –

odpowiedział – nie sądzę, że byłabyś taka okrutna. Tak naprawdę, to liczę na

to.

–

Ty naprawdę nie myślisz, że coś bym zrobiła?

Ostrożnie ważył swoje słowa mówiąc:

–

To byłaby przesada. Nie sądzę, że mogłabyś mnie zabić z zimną krwią.

Dobra, to dziwne.

–

To byłoby łatwiejsze – powiedziałam z westchnieniem – gdybyście ty i twoi

przyjaciele byli krwiożerczymi monstrami. Początkowo myślałam, że tacy jesteście. Może
sześciu z was wyjechałoby z miasta pozostawiając za sobą szlak rozlanej krwi. Wtedy zabicie
was byłoby łatwe.

–

To nie powinno mieć wpływu na innych – powiedział dobitnie – to jest sprawa

między mną i doktor Trudeau. I Waszą Wysokością oczywiście.

– Czy dlatego

dzisiaj wieczorem przyszedłeś tu sam?

–

Posłałaś tylko po mnie.

–

Jesteś jedynym, którego imię mogę pamiętać – przyznałam się z czego on się

zaśmiał. Z oddali słyszałam wycie i szczekanie i klikające o chodnik paznokcie łap.
Pomyślałam, że mamy około dwóch minut czasu i dopadną nas wszystkie psy sąsiadów. To
był główny powód tego, że nie lubiłam chodzić na spacery.

–

Wróćmy do ogrodu.

– Ale… ale dopiero co…

–

Facet, zaufaj mi. Nie chcesz tu być za jakieś dwie trzy minuty od tej chwili.

Możemy dłużej porozmawiać w ogrodzie rezydencji. Za ogrodzeniem.

Posłusznie obrócił się ze mną o sto osiemdziesiąt stopni i poszliśmy z powrotem w

górę chodnika w stronę domu. Odeszliśmy tylko kawałek od rezydencji. To było głupie. Nie
wiedziałam za bardzo o czym mam z nim rozmawiać. Chwila! A czyj to był pomysł? Ten
spacer? Próbowałam sobie przypomnieć. Mam! To nie był mój pomysł. To on mnie zaprosił.

–

Wasza Królewska Mość, ma do ciebie inne pytanie.

–

O Boże. Moja kolej teraz. Chyba, że prowadzimy jakiejś gry.

–

Jeśli o to chodzi, seniorita, to jesteś w błędzie. Ale oto moje pytanie: zamienisz

swoją przyjaciółkę w wampira? Czy też będziesz czekać aż umrze, pochowasz ją i będziesz ją
opłakiwać?

–

Skąd wiesz o tym?

–

Zrozumiałem o czym myślałaś, kiedy zapytałaś mnie jak to jest tworzyć wampiry.

Domyśliłem się. Wiem, że ona choruje i gdy zobaczyłem was obie w jednym pokoju,
wysnułem moje przypuszczenia.

Przed nami wyłoniła się rezydencja otoczona ciemnymi gałęziami drzew, które

jeszcze nie odrodziły się po zimie. Wycie psów się zbliżało. Alonzo przerwał jeszcze raz
ciszę między nami:

–

Pani, nie wydajesz się osobą, która się poddaje i nie pozwolisz tak łatwo odejść

przyjaciółce.

Przeżuwałam przez moment to, co usłyszałam. W Alonzie fajne było to, że nawet jak

powiedział cos miłego, to nawet przez chwilę nie zastanawiałam się, że się podlizuje. Może to
przez to tłumaczenie jego myśli z hiszpańskiego na angielski, ale jego słowa, wypowiadane z
wielkim kunsztem, doskonale mogły posłużyć mi za dobre rady. Tak naprawdę, to stanowił
on miłą odmianę po tych wszystkich wampirach, które po a) ignorowały mnie albo b)
próbowały mnie zabić.

–

Dopiero co się dowiedziałam o tym, że przyjaciółka jest chora – powiedziałam w

końcu.

–

Bardzo przepraszam, ale sądzę, że to zrobisz.

Zatrzymaliśmy się przed żelazną bramą po zachodnie stronie domu, która prowadziła

do, martwego jeszcze o tej porze roku, ogrodu na tyłach rezydencji. Żadne z nas nie
otworzyło zasuwy. Poczekaliśmy kilka sekund, abym mogła pomyśleć.

– Okej –

powiedziałam – przypuszczasz pewnie, że moja przyjaciółka się na to zgodzi.

– A ona ma wybór?

–

Jeśli nie miałaby wyboru, to nie byłaby moją przyjaciółką, prawda?

–

Twoja wyjątkowość – powiedział zszokowany – jest zarówno błogosławieństwem

jak i przekleństwem. Błogosławieństwo tkwi w tym, że różnisz się od innych i przez to widzę
ciebie w pozytywnym świetle. Przekleństwem, ponieważ sama sobie stwarzasz problemy, z
którymi sobie inne wampiry nie radzą..

– Na pr

zykład?

–

Nigdy nie znałem wampira, który pozostawał w przyjacielskich stosunkach z

żyjącymi ludźmi. Na pewno wystarczająco długo będziesz rozważać plan przemiany tej
przyjaciółki.

–

Nigdy? A żyłeś ile? Sto lat? Dwieście? I przez ten czas nigdy nie miałeś przyjaciela

i nie chciałeś zatrzymać go blisko siebie? – moja sytuacja z Jessiką nie mogła być przecież
niczym niezwykłym albo sytuacja Sophie i Liama.

–

Nie z żywym człowiekiem – odpowiedział wzruszając ramionami i podnosząc

dłonie w górę – a kiedy zastanawiasz się nad moim wiekiem, to przyjmij do wiadomości, że
żyję już około dwustu lat. – jedną rękę podniósł wyżej. Zaśmiałam się.

–

Jesteśmy na miejscu – powiedział otwierając w końcu furtkę i w końcu weszliśmy

do ogrodu –

i one też są. Nie powinienem się mieszać. Z tego nie może wyniknąć nic

dobrego. Ale, wybacz mi moją śmiałość, Wasza Królewska Mość. Widzę twoją nieuniknioną
sytuacje i nieszczęście będzie wynikiem twojego niedorzecznego ludzkiego załącznika.
Pewnego dnia sytuacja się powtórzy z tym lekarzem. Każde z tej dwójki wyniszcza cię i
osłabia i nie doprowadzi do dobrego punktu.

–

Wcale nie widzę tego w taki sposób jak ty – poczułam, że muszę się jakoś wybronić

ale także byłam wdzięczna temu wampirowi. Coś rzadkiego i zarazem cudownego w moim

przypadku.

– Moja królowo a w jaki sposób to widzisz?

Moje myśli galopowały mi szybko po głowie.

–

Dzięki moim przyjaciołom, zyskuje na wartości. Oni mnie nie osłabiają. Moja

obecna sytuacja z Je

ssicą, nie jest niczym takim. To kolejny krok w naszej wspólnej podróży.

Może ona umrze a może przeżyje. Ale tak czy owak jest ona zasadnicza częścią mnie.
Czymże bym była bez tych przyjaciół?

–

Silniejsza, szybsza, powszechnie najwyższa – zasugerował.

–

Przełożoną, szefową, królową – wymamrotałam – obawiam się, że nie lubię tego

słowa. Zwłaszcza kiedy go urywają wampiry.

– Uuuu, kochana –

znacząco się uśmiechnął. Wycie psów osłabło – nic dziwnego, że

miałaś problem z dawnym reżimem.

ROZDZIAŁ 17

Weszliśmy do domu tylnym wejściem i przez chwilę otrzepywaliśmy nasze buty z

błota. Chciałam pójść do kuchni i poczekać trochę na Jessicę. Pragnęłam dać jej szansę na
wygadanie się i opowiedzenie mi jak poszło na spotkaniach z lekarzami, do których jeździła.
Byłam ciekawa jak poszło. Jeśli chodziło o Jessicę, to ciężko było z niej wyciągnąć
jakiekolwiek informacje. Albo powie, albo nie powie. Zamierzałam wytworzyć tak serdeczną
atmosferę, jak się dało.

W każdym razie, uważam, że dzisiaj całkiem dobrze tolerowałam obecność Alonza i

rozmowę z nim. Jestem pewna, że miał już dość gadki ze mną. Sinclair też nie był rodzajem
faceta, który powie: “hej, chodźmy pograć w nocnego golfa i się zaprzyjaźnijmy”. Tak
naprawdę, to nigdy nie widziałam Sinclaira, żeby jakimkolwiek człowiekiem, którego
traktowałby jak przyjaciela. Od kiedy tylko pamiętam, to Tina była jego jedyną przyjaciółką.

Myślę, że Sinclair też już nie miał nic do powiedzenia Alonzowi. Tiny

prawdopodobnie nie było w domu, bo pewnie tropiła dla nas Jona. Wiec była to ta część
wieczoru, kiedy chcesz, żeby twoi znajomi już wyszli. I oni chcą wyjść, ale niegrzecznie było
patrzeć na zegarki.

–

Robi się już późno – powiedział Alonzo i skrycie spojrzał na swój zegarek. Dzięki

Bogu!! Normalnie ten jego dziwny sprawiał, że czasem zastanawiałam się, czy gdzieś nie
została podłożona bomba i lada chwila mogła wybuchnąć. Ale tym razem przyjęłam ten tik z
radością – I coś nieprawdopodobnego, ale się pożywić przed świtem. Za twoim pozwoleniem,

Wasza

Wysokość…

–

Oczywiście… Ale, yyyy, postaraj się nie zabić twojego jedzenia. – spróbowałam to

powiedz

ieć jako żart, ale najprawdopodobniej zabrzmiało to jak rozkaz. Ale dość tego! Byłam

emocjonalnie wyczerpana i nie miałam siły, żeby próbować mu cokolwiek wyjaśniać –
dziękuję, że wpadłeś.

–

Cała przyjemność po mojej stronie – uśmiechnął się do mnie pokazując, jak bardzo

był zadowolony – czekałem do tej pory i będę nadal czekał na telefon z wezwaniem od ciebie.
Cały czas jestem do twojej dyspozycji.

– Yyyyyyy –

byłam na dziewięćdziesiąt osiem procent pewna, że pieprzył bezsensy a i

on miał już chyba dość pantoflarstwa w swoim tonie co sprawiło, że szybko powtórzyłam

jeszcze raz –

dzięki, że wpadłeś.

Poszedł. Nasłuchiwałam. Jednak Sinclair nie wyskoczył z żadnego ukrytego cienia za

rogiem, co w zasadzie było jego nagminnym zwyczajem. Nikt też nie zatrzyma ł się na
podjeździe. Tylko Tina stała przed wejściem do kuchni przodem do mnie z filiżanką herbaty
w ręku. A zakładam, że przez całą noc będzie szukała Jona. Cisnęłam swój płaszcz i buty do
ubłoconego przedpokoju i skierowałam się do kuchni.

Sinclair już tam był i siedział z Marc’iem i Jessicą i czytali „Sztuki Wojny” Sun Tzu.

jego rękawy były podwinięte a jego stopy były bose. Wyglądał na tak odprężonego, jak
zwykle. Nie chciałam, żeby deptał mi po piętach, ale…

–

Nie powinieneś być, yyyyy, trochę nerwowy i czekać bez tchu, aż wrócę ze spaceru

z Alonzem by usłyszeć czy złożył mi przysięgę wierności, coooo? Zrobił to na skrzyżowaniu

dale Avenue.

– Ooo –

przewrócił stronę – zakładałem, że około pierwszej, Alonzo stopniowo

ulegnie twojemu urokowi.

– Mojemu urokowi?

Spojrzał na mnie niewinnie.

–

Dlaczego się dziwisz, kochanie? To twój naturalny czar. Bez wątpienia miałaś go

zanim zostałaś królowa wampirów, ale teraz jest on zapewne dużo większy. Nikt, nawet z
najmniejszą inteligencją, nie może ci za długo stawiać oporu.

Wiedziałam. To się zdarzyło jeszcze raz. Właśnie tak samo jak Alonzo –

dziewięćdziesiąt osiem procent pewności, że ten facet właśnie pieprzy bez sensu do mnie.
machnęłam jednak ręką i pozwoliłam mu kontynuować.

–

Muszę tylko poczekać jeszcze kilka dni a będzie on całkowicie twój i będzie jadł ci

z ręki a co za tym idzie – będzie nasz za twoim pośrednictwem. A co do drugiej sprawy.
Gdybyś chciała użyć swojego spaceru do tego, aby, ach, okazać mu cielesne zainteresowanie,
to nie ma nic co mógłbym w tej sprawie uczynić. Ani z tym, że mogłabyś go ugryźć albo
pozwolić na to, a by on ciebie ugryzł.

– Marna cholernie jego szansa.

–

No więc dobrze – wzruszył ramionami – nie martwiłem się szczególnie.

–

Okej, widzę, że jesteś gdzieś pomiędzy bezinteresownością a całkowitym zwisem,

yyyy, po pr

ostu nie obchodzę ciebie zbytnio – wyraziłam swoje słowa odpowiednim gestem –

Tak nie może być. I chociaż wydajesz się yyyyyy nie martwić o nic to i tak ci powiem jak
poszedł spacer (* wiem, że to nie bardzo elegancko brzmi po polsku, ale staram się tłumaczyć
naszą Betsy dokładnie, ponieważ cały urok naszej królowej tkwi chyba w tych jej gafach

językowych.)

–

Spacer z facetem, który się w tobie zakocha? – zapytał Marc.

–

On nie zamierza zakochać się we mnie. Poza tym myślę, że on jest… yyyy… to

znaczy… yyyyy… myślę, że jeśli zamierzałby się zakochać w kimś… yyyy…. Kto nie

jest….yyyy

y. Hej! Ale trzymajmy się naszego wcześniejszego tematu, dobra?

W tym momencie zobaczyłem jak Marc podtyka Jessice coś małego i białego, co

wyglądało ja wizytówka i szeptał coś do niej. Odcięłam się.

–

Co to było? Mówicie sobie jakieś tajemnice? Co jej powiedziałeś? Trzymajcie klasę!

Choroba się rozwija? Jesteś bardziej chora niż byłaś wczoraj?

Nie umiałam wyczuć niczego nowego w jej zapachu. Oczywiście, nie miałam kiedy

nauczyć się wyczuwać zapachy moich przyjaciółek i nie miałam linii odniesienia dla celów
porównawczych. Ale jednak. Pomyślelibyście, że mogłam coś powiedzieć.

–

Brała tabletkę – powiedział Marc – mogę dać ci też jedną. Dałem jej też wizytówkę

faceta, którego chciałbym jej przedstawić. To naprawdę dobry lekarz. Mój tata u niego się
leczył.

I

jest wciąż żywy, prawda? Krępowałam się zapytać. Wiedziałam, że tata Marca jest

chory ale oczywiście nie wiedziałam czy przypadkiem już nie umarł. No bo kto by mi
powiedział, prawda? Oni przeważnie nie wszystko mi mówią!

– A jak tam twój tata?

–

Naprawdę dobrze – Upiorne, ale Marc powiedział to niemal posępnym tonem –

maja go w tym nowym miejscu i on je bardzo lubi. To jest prawdziwy dom, nie szpital ani nic

z tych rzeczy. On jest jednym z paru facetów, którzy tam mieszkają, i pielęgniarka, która

zawsze tam

jest ma na nich oko. Wiesz, pilnuje ich i sprawdza czy dostają swoje leki i

spotyka się z ich lekarzami, ale ona nie jest, no wiesz, taką opiekunką, że się im narzuca. Jeśli
ojciec chce samotności i swojej własnej przestrzeni, żeby obejrzeć mecz baseballu, to może
posiedzieć sam w swoim pokoju. Albo może jeść w pokoju stołowym jeśli pragnie mieć
towarzystwo. To jest całkiem dobry kompromis.

–

To świetnie – powiedziałam to z całkowita szczerością. I tak było poza oczywistym

powodem, że bardzo, bardzo świetnie było usłyszeć jakieś dobre wieści dla odmiany –
powinieneś przywieźć go tu czasem…

–

Żeby spotkał wszystkich moich przyjaciół wampirów? – Jessica zdusiła w sobie

rżenie, ponieważ kontynuował dalej – Miodzio… ale ten człowiek miał ogromny problem z

pogod

zeniem się z tym, że jestem właśnie gejem. Teraz jestem gejowski i żywy wśród

wampirów.

–

No dobra ale ty przecież nie sypiasz z którymkolwiek z nas – zasugerowałam.

– Hmmm –

jego oczy przeszukały przedpokój za mną – Dobra, a jak tam historia z

Alonzem? Po

szedł już do domu? Czy jest może jeszcze gdzieś tu w pobliżu? Tak sobie

właśnie pomyślałem….

–

Prrrrrr! Alonzo to nie opcja, Marc. Mówię serio i szczerze.

–

No tak. Dobra… Ale nigdy nie wiadomo…. Wiesz jak to jest… Jesteś nowa w

mieście i nie znasz dobrych barów?…

–

Prrrrrr, mówiłam!

* * *

–

Wyjdziemy gdzieś i dla zabawy zabijemy kelnerkę?

–

Wciąż pracujesz nad bezpośredniością? – zapytała Jessica.

–

No cóż, to bez znaczenia w jaki sposób postępujemy wśród wampirów. Jestem

pewna, że Marc zgadza się ze mną, że morderstwo jest naprawdę dobrym powodem nie od
dziś. Nieprawdaż?

–

No nie wiem. To całe twoje „przejdę na ciemna stronę mocy” , to rzecz dla ciebie

niewykonalna–

powiedział Marc, a jego spojrzenie ślizgnęło się w stronę Sinclaira.

Poczułam w głowie pustkę. Całkowicie zrozumiałam ten frazes: „mogłem poczuć, jak

mój mózg próbuje robić słowa i nie przychodziło mi nic do głowy.” Nic. Pusto. Nada. W
końcu zarządziłam:

–

Macie robić to co mówię, a nie to co robię! A Eric jest i tak jak bohater pozytywny.

N

awet kiedy zabija z zimną krwią, to robi to z ważnych przyczyn. Wiesz, to jak miłość w

jego sercu.

– Ach, kochanie –

powiedział Sinclair i dalej wpatrywał się w czytana książkę.

–

Ja wiem, że on jest miły i w ogóle – powiedziała Jessica – to znaczy Alonzo. I nie

sądzę, żeby randkował. Wiesz, te typy mają sługusów i sobie równych ale nie sądzę, żeby w
ich postępowaniu było dużo emocjonalnego przywiązania do nikogo oraz do niczego.

– To prawda –

powiedział Sinclair wciąż nie patrząc w górę – ale nie możemy pomijać

niechlujny czar Genu X doktora Spanglera.

– Nie, nie mów tak –

powiedziałam, ignorując fakt, że Marc wyglądał na

zadowolonego i lekko się napuszył – Mam wrażenie, że już nad czymś kombinujesz. Nie
będziesz miał na radarze Alonza dzięki temu, że zmusisz jedno z nas do randkowania z nim!

Gówno! Jak detektyw Nick umówił się z Jessicą, Sinclair praktycznie ją ubrał i

zawiózł na ta randkę. On pokooooochał wręcz ten pomysł, żeby wciągnąć glinę do naszej
małej drużyny „Naprzód Wampiry!”.

–

Więc wrócił do hotelu? – naciskał Marc.

–

Po tej delikatnej przerwie, dopuszcza się teraz zbrodni napaści ja żarcie.

–

Wasza dwójka stała się tak towarzyska – powiedziała Jessica – że jestem

zaskoczona, iż nie zaprosił ciebie do wspólnego zakrzątnięcia się wokół jakiegoś obiadu.

–

Nie dziękuję.

–

Rozmawiałaś ostatnio z ludźmi Sophie?

Przemknęłam się do jednego z krzeseł.

–

Jacy ludzie? Jest tylko ona i jest Liam. I nie, nie rozmawiałam. Z ich strony nadal

cisza. Zgaduję, że oni wciąż czekają. Na mnie. Żebym cokolwiek zrobiła.

Tak jak Alonzo. Tak jak my wszyscy – zablokowani w tej samej sieci oczekiwania.

Gdybym dorwała tego, kto zbudował tą sieć, udusiłabym go.

–

Więc jak? – zapytała Jessica – Alonzo próbował przeskoczyć twoje kości?

–

Albo śliniąca się horda golden retriwerów zwaliła się na ciebie przed tym, zanim

wykonał ten ruch? – dodał Marc.

–

Ohh, zamknijcie się! Zamknijcie się wreszcie! Nie zrobił jakichkolwiek ruchów.

Niczego nie zrobił. Zapytała mnie o zdanie w pewnej sprawie, a potem ja o cos go zapytałam.
A następnie wróciliśmy.

–

jakie coś? – zapytała Jessica, podejrzanie ciężkim tonem.

Oj, bez względu na to, czy mam zamiar położyć ciebie i potem schrupać, ty się nic nie

martw, dziewczyno.

–

Wampirze głupstwa – odpowiedziałam. I nie powiedziałam nic więcej, nie ważne

jak bardzo mnie wkurzyła. A tych wkurzających spraw, tak a propos, była pokaźna ilość.

ROZDZIAŁ 18

Mieliśmy następną noc i byliśmy w kuchni. Połowa stołu (a to był duży stół) był

przykryty masą butelek po alkoholu i całym zestawem do połowy pełnych szklanek.
Wyglądało to tak, jakbyśmy mieli niezłą popijawę, ale prawda była taka, że Marc starał się
nas nauczyć jak zrobić tęczę w drinku.

Jessica była najbliższa sukcesu; kiedy tworzyła swoją tęczę i dodawała grenadynę do

drinka (* grenadyna–

syrop z owoców granatu, używany jako składnik koktajli. Osiada na

dnie szklanki, co pozwala na przygotowanie kolorowych koktajli), syrop wymieszał się z
resztą, tworząc zawijasy w szklance. Moja tęcza wyglądała jak błoto. Ale byłam tak cholernie
spragniona, że mnie to nie obchodziło i wypijałam swoje błędy. Prawdziwa tragedia była w
tym, że nie czułam się pijana i daleko było mi do tego.

–

To proste. Dobra. Patrzcie na mnie ponownie. Spójrz. Robisz to powooooli, żeby to

skapywało po łyżce. Inaczej to wszystko to wszystko się wybełta i powstanie błotna breja.

–

Mogę zrobić pierwszą warstwę – powiedziałam i spojrzałam na Marca (który mógł

mieć wykłady tak w szkole medycznej, jak i w szkole uczącej przyszłych barmanów) –
starannie tworzył tęczowy kolorowy drink. Grenadyna, wódka, to niebieskie coś co wygląda
jak Windex (*płyn do czyszczenia szyb) słodki i kwaśny mix i to coś, czego nazwy nie znam.
Nie chciałam tego pić (dobra, piłam to ale gdybym nadal żyła to te mikstury nieźle wlazły by
mi w dupę), ale raz Marcowi udało się zrobić tal, że drink wyglądał naprawdę ślicznie –
potem wszystko idzie w diabły.

–

Darmowy alkohol i metafora życia również! – Jessica patrząc na tęczowe kolory,

które jeszcze się nie wybełtały razem, podniosła szklankę do ust, przechyliła ją, wypiła
duszkiem, przetarła twarz i odstawiła pustą szklankę na stół – Hmmm, dlaczego wszyscy
uczymy się robić drinki, których żadne z nas nie lubi pić, co?

–

Widziałem jednego z barmanów w Scratch jak to robił i pomyślałem sobie, że to

fajnie wyglądało. Kiedyś nie byłem pewien, że jedną z warstw przypadkiem nie była krew.

Mmmmm, krew…. Drogocenna krew.

–

Myślałem, że zabawnie byłoby spróbować. I niemiałem zamiaru pytać tego wampira

jak to zrobić. Ona była dość niemiła jak na barmankę, a co gorsza, to ona była gospodynią.

Skąd to się wzięło? W rzeczywistości zaczynałam coraz częściej myśleć o krwi;

częściej i częściej. Znacie tą bajkę, kiedy wilk patrzy na swoich przyjaciół i oni na jego
oczach zmieniają się w pieczone żeberka?

Jess i Marc zaczęli dla mnie wyglądać naaaaprawdę smacznie.

–

Być może, jeśli byłabyś trochę bardziej przyjazna dla wampirów bywających w

Scratch –

Marc rozpoczął (chodziło mu o to, że powinnam być nastawiona do nich

pozytywnie) – wtedy traktowaliby ciebie…

–

Spójrz na to tak… nikt nie próbuje mnie teraz zabić i to już piękne. Jeśli mnie nie

lubią, to po prostu tak już jest. Przeszłam już ten okres, kiedy potrzebowałam być w centrum

uwagi i

być lubiana. Taka byłam w dziesiątej klasie. Wtedy byłam kapitanem szkolnej

drużyny cheerleaderek i lubiłam uwielbienie tłumów. Zawsze byłam na czele drużyny,
zawsze na pierwszej linii i na każdym meczu byłam tuż pod trybunami. Ale dzień po
zakończeniu szkoły stwierdziłam, że nie to jest najważniejsze w moim życiu, że jestem ponad

tym i nie

potrzebuję być już więcej hołubiona.

–

Oczywiście – Jessica obserwowała jak jej się udał eksperyment z różnymi kolorami

tęczy w kolejnym drinku – jakoś tak dwa lata później została Miss Serdeczności.

–

To był twój sekret, Betsy? – oczy Marca aż się zaświeciły z fascynacji – czy to była

twoja linia obrony przed brakiem uwagi? A tak w ogóle, to skąd wzięłaś tyle głosów by być tą

miss, co?

–

Kochany, możesz mi powiedzieć, co masz na myśli ale i ja tak sądzę, że

wypieprzyłeś w szkole więcej chłopaków jak ja.

Zaśmiał się.

–

Miss serdeczności! Miss Agent!! Dobre sobie! Poważnie! A masz nadal koronę i

wstęgę? Może udało by mi się w ekspresowym tempie umówić z kimś na randkę, jak mi
pożyczysz na pięć minut te twoje rekwizyty.

Wypiłam kolejną zepsutą tęczę (znaczy jakieś błotne gówno) i zignorowałam pustą

butelkę, która spadła n podłogę i potoczyła się pod stół.

– Zapomnij o tym –

powiedziałam.

–

Dobra, ale po prosty uważam….

– Marc –

powiedziałam – Kurwa! Zapomnij o tym, dobra? Czy może mam użyć

moich rąk i potraktować ciebie jak pacynkę?! Mam ci urwać łeb?!

–

Jezu, Betsy. Przecież to był tylko żart.

Oparłam się chęci, by rzucić w niego moją pustą już szklanką. Nie byłam na niego

wściekła. Nie byłam wściekła na nikogo. Ja byłam właśnie….

Po prostu byłam bardzo spragniona.

– Przepraszam –

powiedziałam, co wcale nie musiało tego oznaczać, ale ludzie z

reguły mówili to w takich okolicznościach – mam ostatnio ciężkie dni i jestem trochę na
krawędzi.

–

Oczywiście, nie ma problemu. Miałem połowę twoich problemów i stres też musiał

jakoś ze mnie wyjść.

Okej… Okej… Jeśli tak, to dlaczego NIE ZAMKNIESZ JADACZKI DO

CHOLERY!?

– Acha –

powiedziałam niezbyt jasno. Zapach alkoholu czynił mnie trochę

lekkomyślną (nie wspominając już nic o bardzo pozytywnym zapachu płynu po goleniu
Sinclaira). I prawdopodobnie nie powinnam tyle pić na pusty żołądek. Nie, że mogłabym się
upić. Cóż, może jednak mogłam. Ewentualnie.

– Dobra, Betsy, w zasadzie to nie wi

emy czy jest sens w ogóle z Toba rozmawiać –

czyli to jest poza moimi możliwościami umysłowymi? Byłam prawie pewna, że właśnie to
miał na myśli. Czułam od niego ten smród wątpliwości w rozwój mojego umysłu.

– O czym? –

zapytałam.

– W rzeczy samej o twoim nie piciu krwi.

–

To nie jest rzecz, tylko styl życia. Wiesz… – dodałam wyraźnie do Marca – jak

twoje. Dokonałam wyboru: NIE.PIJĘ.KRWI.

Marc prawie upuścił grenadynę. Odwrócił się w moją stronę, żeby pokazać mi swoją

pełną uwagę, kiedy Jessica wyskoczyła:

–

Nooo… uhhh.. No tak. Bez walki ta rozmowa nie zadziała.

– Racja –

powiedział Marc, patrząc już mniej przekonany – Kurwa, to na pewno nie

zadziała.

Dziwadła z nich.

–

Oh, przestańcie ludzie – oparłam czoło o blat stołu – Myślałam, że będziecie mnie

wspierać.

–

Wspierać?? Łamiesz Sinclairowi serce bardziej niż zwykle i ty się temu dziwisz??

Cukiereczku, twój nastrój w ostatnich dniach jest prawie tak zły jak mój.

–

Dobra! To dlaczego po prostu się nie zamkniesz?! – wyprostowałam się tak szybko,

że moja twarz w oczach Marca chyba się rozmyła – Przepraszam, jakoś tak mi się wymknęło.

–

Świetnie – mruknął Marc – wampirzy Zespół Tourette’a.

–

A Sinclair wcale nie ma złamanego serca. A nawet gdyby tak było, to nie twoja

sprawa!

–

A jak on ma się czuć, kiedy ty możesz powiedzieć, że nie tylko ty jesteś na diecie i

prowadzisz strajk głodowy??!! On też w tym siedzi! Chyba, że może ciebie zdradzać z innymi
ludźmi? – zażądał odpowiedzi Marc.

–

Której części ciała nie potrzebujesz? Oderwać ci twój marny interesik?

– Ha! –

Marc obtarł usta i zaczął uzupełniać kolejną szklankę, robiąc doskonałą tęczę

–

My musimy z wami, wampirami, żyć, wiesz?

– Nie –

powiedziałam dobitnie – nie musicie.

–

Co to miało znaczyć? – zapytała Jessica.

–

Nic. To nic nie znaczyło. A serce Sinclaira nie jest złamane!

–

Jest nieszczęśliwy od czasu, kiedy usłyszał od ciebie, że żółte jest od dzisiaj czarne–

dodała.

–

Omówiliśmy to. Mamy plan zdobywania krwi dla niego.

Marc parsknął:

–

Tak … i jestem pewien, że to wcale nie jest straszne.

Podniosłam ręce do góry.

–

Więc co? Co mi teraz chcesz powiedzieć? Mam zacząć znowu pić? Ranić więcej

ludzi? A może kogoś zabić przez przypadek, jeśli posunę się za daleko?

–

To co się przydarzyło Alonzo i Sophie, niekoniecznie musi przytrafić się tobie.

– Wieeeem to! –

odpowiedziałam. Byłam trochę zdziwiona. Jedno nie ma nic

wspólnego z drugim. Swój strajk głodowy zaczęłam jeszcze zanim Sophie przyjechała do

miasta. Racja?

– Umiar! –

gaworzył Marc – wszystko z umiarem. Poza tym, czy nie jesteś jedynym

wampirem, który może pić tylko raz czy dwa razy na tydzień? Jak mogłabyś kogoś zabić w

tej sytuacji?

–

Planuję – powiedziałam ponuro – być jedynym wampirem, który w ogóle nie pije.

–

Cóż, to zrobi z ciebie dziwadło – rzuciła Jessica – w czasie najgorszym z możliwych

jeśli chodzi o mnie. A z innej beczki… jeśli znajdę gdzieś jeszcze jeden kawałek gumy do
żucia przyklejony do poręczy, to ciebie wyrzucę. Zresztą uznaję, że sama odeszłaś w ciągu

ostatnich dwóch tygodni.

– Liczysz moje kuli z gumy? –

moje oczy się z wściekłości zwęziły i zbiegły razem

tak, że aż to poczułam. Nie kazałam im się mrużyć. One zrobiły to same, jakby z własnej woli

–

Oh! Wiem już! Bo inaczej nie możesz dobrać mi się do dupy.

–

Nie kupiliśmy tego domu za twoje pieniądze. Nie dałaś na to całego wkładu –

rzuciła ponownie, irytująco nie wystraszona – dobiorę ci się do dupy, jak będziesz taka

egoistyczna i niechlujna.

–

Po raz ostatni mówię, skończ z tym niechlujstwem – dodał Marc.

– Co do cholefy? –

przerażona poczułam zmianę, która zaszła w moich ustach.

Marc zrobił wielkie oczy i wskazywał na mnie palcem.

–

Twoje kły wylazły! Jesteś tak wkurzona, że wylazły ci kły!

–

A wszyscy myśleli, że wyłażą ci tylko wtedy, gdy poczujesz krew – powiedziała

Jessica, wciąż niewzruszona, co było wręcz niezwykłe.

–

Bo wyłażą – odpowiedziałam uczciwie. O, w mordę! Czułam się, jakbym miała w

ustach pełno igieł – Ale Sinclair może im lofkazywać, tak że wyłażą tylko wtedy, kiedy on
tego chce. Może teraz objawia się część moich nowych mocy, hmmm.

–

A może teraz…. No nie wiem… może je tracisz! Może właśnie ci wypadają!

–

Uspokój się! O to się nie musisz malfić.

–

Mam się nie martwić? – Marc był tak histeryczny, jak kobieta, która zapomniała o

wszystkich na

prawdę dobrych wyprzedażach. – Powinnaś siebie teraz widzieć!

–

Dobła, mam już was dosyć! Może pójdę sobie na spacełł – oh, i będę uciekać przed

tą miłą panią Lentz, uprawiającą jogging w cienkim biustonoszu i z przywiązanym do niej na

smyczy psem rasy bor

der colie. Normalnie ja wyszłam na ludzi (czyli byłam w sumie nawet

ładna), ale jej ramiona były takie piękne i takie nagie…

–

Nie możesz wyjść wyglądając tak jak teraz!

Zranił mnie tym. Cóż, udawałam, że tak było i przybrałam odpowiednią minę.

– Czy ty ch

cesz mi powiedzieć, że powinnam wstydzić się swojego wyglądu?! Zębol,

oto kim jestem!

– Tak –

odpowiedział Marc, a Jessica łykała łzy ze śmiechu – Powinna bardzo, ale to

bardzo się wstydzić. Powinnaś pójść teraz do swojego pokoju i schować gdzieś głowę, aż ten
powód wstydu ci przejdzie. I dopóki starasz się wyglądać jak kolejne wcielenie Draculi z

najnowszego remaku.

Chytra myśl przegalopowała mi przez głowę. Sinclair na pewno by mnie zrozumiał,

Alonzo pewnie także. Zbyt drażliwe było trzymanie się takich myśli. W takie dni żadne z
moich myśli nie były miłe.

–

Czyli guma uczyniła mnie nic nie wartą tak? Mam zrobić stąd wypad?!

– Pewnie –

Jessica odpowiedziała to w taki sposób, jakby do głowy wpadł jej jakiś

wspaniały pomysł – i może tym razem uda ci się wywalać te wyżute kulki z gumy do
śmietnika, jeśli chcesz uniknąć eksmisji – i podsunęła mi nowe opakowanie truskawkowej

gumy balonowej.

–

Zaraz będzie druga runda – mruknął Marc –szczerze mówiąc, Betsy, nawet pewnie

nie wiesz co dodają do tych gum, prawda? Jakieś sztuczne olejki, które wślizgują ci się do
gardła, pozostawiając twardy i szary nalot na zębach i pomiędzy nimi.

–

Łoczywiście – powiedziałam sięgając po paczkę i wkładając nową gumę do ust –

tocopowiedziałeśbyłobardzokontruktywne – dodałam jednym tchem rozgryzając nową
kostkę.

–

Tak? Konstruktywne to są wszystkie te wszystkie cholerne rzeczy na mojej głowie.

Ujeżdżają mi w niej ostatnio przeważnie same dziwaczności: dzikie wampiry, wilkołaczka,
zombie, miliarderka w złym humorze i wampir na strajku głodowym.

–

Trzeba przyznać – powiedziała Jessica, zaczynając odkładać do barku butelki z

alkoholami –

że tutaj nigdy nie ma nieciekawych momentów. Co jest biegunowym

przeciwieństwem nudy – (ponieważ my tu mamy ciekawe sytuacje przez cały czas) – I nie
sądzę, że powinnaś Garretta posyłać po to, by wywołał tego zombie. On jest trochę zbyt
powolny, ale…. Hej! Nie bierz tej wódki! Dostaniesz ją z powrotem – powiedziała głosem
opiekuńczej mamuśki – kiedy twoje kły pójdą sobie w cholerę.

–

Mogę, już ją sobie wzięłam, cukiereczku.

Marc nakrył sobie oczy rękoma.

–

Nie walczcie już, dziewczyny. Dość już. Mówię wam szczerze.

Jessica uderzyła mnie po łapach, gdy ponownie chwyciłam za butelkę.

–

Nie! Zły wampir!

Spojrzałam na nią.

– Wiesz? Najbar

dziej rozsądni ludzie to tacy, którzy się mnie boją.

Zaśmiała się ze mnie.

–

Najbardziej rozsądni ludzie nie widzieli ciebie, kiedy tańczyłaś e reformach twojej

babci taniec wygibaniec w święto noworoczne.

–

Hej! Twoje kły już zniknęły! – Marc trawił właśnie to, co ona powiedziała –

Reformy babci?! Ty?! –

prawdopodobnie trudno mu było uwierzyć, że ja tańczyłam robiąc

jakieś wygibasy.

–

To było tylko jeden raz – wymruczałam niezadowolona. Ostatnio moje furiackie

życie, wymykało mi się spod kontroli – wszystkie moje stringi były w praniu – na co ja
ostatnio byłam taka wściekła? Nie mogłam sobie przypomnieć. A Marc i Jessica byli
najwspanialsi. Byłam szczęśliwa, że mam przyjaciół takich, jak oni. Bo oni byli…

Drzwi do kuchni zakołysały się nagle otwarte, a w ich framudze stanął były szef

byłych Nieustraszonych Wojowników.

– Nie rozumiem! –

powiedział Jon Delk – mówisz, że opublikował książkę??

No to wszyscy byliśmy utopieni.

ROZDZIAŁ 19

–

Dziękuję, że tak szybko przyszedłeś.

Delk nie zdjął swojego płaszcza a do kuchni naniósł błota (jęknęłam). Jego pełne

nazwisko i imię brzmiało Jonathon Michael Delk, ale zbyt wielu ludzi w jego życiu nazywało
go Jonny. Teraz więc chciał wyglądać na twardziela i upierał się, aby mówić na niego Delk.
Nie mogłam go o to obwiniać, bo ja również miałam głupie imię.

–

Powiedziała, że jesteś w tarapatach – mówił J…yyyyy Delk – ale to zabrzmiało w

taki sposób, jakby chciała mnie podstępem ściągnąć przed inne wampiry.

–

Powiedziałam, że Królowa ciebie potrzebuje – poprawiła go Tina tonem więcej niż

trochę ostrym. Tina nie lubiła Delka za to, że w przeszłości zabijał wampiry. Bez wątpienia
teraz przyjechał samochodem prosto z farmy ojca i wyglądał komicznie. Nie mniej jednak
Tina i Sinclair byli za tym, żeby on tam sobie nadal siedział. Ale ja właściwie nie mogłam mu
tego zrobić. Napisał książkę. Która teraz miała zostać wydana. Jak mogłabym trzymać
zamkniętą jadaczkę i nie powiedzieć mu o tym? Hmmm. No jak?

– Siadaj Delk.

–

Co się dzieje? – potrząsnął katalogiem w moim kierunku, rzucił go na stół i potarł

swoje ręce (były czerwone od zimna) – w jednej minucie jestem w domu, a w drugiej w
samochodzie z Tiną…

–

Chcesz może się czymś rozgrzać?

Spojrzał na mnie w sposób, który, założyłam, w jego mniemaniu miał być subtelny.

Poczułam się bardziej chora niż byłam do tej pory i to nie były wszystkie zawiedzione
nadzieje. Delk był we mnie trochę zadurzony i jeśli zbliżył się do rogatek miasta to tylko
dlatego, ponieważ pomyślał, że jestem w tarapatach. Tak… więc jak dla mnie to właśnie było

z

byt cholernie słodkie. Tak naprawdę, to pokazał się tu także kilka miesięcy temu, kiedy

usłyszał o moich nieuchronnym i niecnych uroczystościach ślubnych. Istota naszej rozmowy
była następująca:

Delk: nie możesz poślubić Erica Sinclaira.
Ja: A właśnie, że zobaczysz, że go poślubię.
Delk: ale on jest złym człowiekiem.
Ja: nie wiesz czy jest zły.

Delk: popełniasz błąd.
Ja: zamknij swoja gębę.
Niezupełnie jak Tristan i Izolda ale takie słowa padały z naszych ust w tym czasie.

Wtedy, w niewytłumaczalny sposób (tyle, że byłam całkowicie pewna, że wiedziałam
dlaczego) kręcił się koło naszej rezydencji. Zaczął przeprowadzać ze mną wywiad, który miał
być projektem szkolnym. Ostatecznie doszło do tego, że powstała książka biograficzna, która
ma zostać właśnie wydana. Ale przecież Eric…

–

Tina, mogłabyś nas zostawić samych na minutę.

–

pójdę w takim razie sprawdzić, czy Król jest dostępny – powiedziała i wycofywała

się z kuchni tyłem jak rak, patrząc na Delka jak drapieżny kot na swoją ofiarę. Wreszcie
zabrała stąd swoje cztery litery. W końcu mogę odnieść jakieś obrażenia ale w porządku…
może nie będzie tak źle.

Byliśmy sami. Oprócz Marca i Jessiki, którzy podsłuchiwali pod drzwiami od kuchni.

Nie mogłam nic z tym zrobić, więc zajęłam się problemem, który akurat miałam pod ręką.

–

Napisałeś książkę. Ta powieść zostanie wydana jako książka w miękkiej oprawie i

wszyscy myślą, że jest to zabawna fikcja.

–

Mówisz, że ktoś użył mojego nazwiska na książce?

Ooo, chłopcze. Siedział na miejscu, taki poważny, poczerwieniały i jasnowłosy i

młody, prawie nie mogłam tego znieść. Był miłym dzieckiem. Bardzo go lubiłam. Nigdy
niczego między nami by nie było. I to nie tylko przez Sinclaira. Ale ciągle go lubiłam i
oczywiście nie chciałam go martwić. Prawie mogłam usłyszeć Sinclaira w mojej głowie: „Nie

rób tego”.

Bardzo źle.

–

Mówię, że napisałeś tę książkę. Tę „Nieumarła i niezamężna”. Ktoś…

prawdopodobnie ty… wysłał to do wydawcy i powieść będzie na regałach księgarń.

–

Ale… ale ja pamiętam, że przed wakacjami napisałem referat naukowy.

–

Zamieniłeś referat w książkę. Ciągle śledziłeś mnie przez wiele dni i zadawałeś

tysiące pytań, spisując historię mojego życia i wkładając w to wiele pracy. Wyszło ci Był do
cholery bardzo szybki. Przez sekundę myślałam, że ma coś w obu oczach.

–

Ale ja tego nie pamiętam! Zapamiętałbym to, że napisałem książkę! Racja?

–

Tak. Zwykle tak to bywa. Tyle, że Sinclair sprawił, że zapomniałeś, że to napisałeś.

I odkąd nie pamiętałeś o jej napisaniu, to nie pomyślałeś o tym, żeby nas ostrzec, że wysłałeś

to do wydawnictwa.

– Ostrzec ciebie? Ja? –

Chodził półprzytomnie tam i z powrotem obok stołu przez

moment. Wyglądał jakby nie wiedział co ma zrobić ze swoimi rękami.

–

Sinclair sprawił, że zapomniałem?

– Dobra… –

opowiedzenie mu całej prawdy, czym zawstydziłam matkę mojej siostry,

nie było wcale takie proste. Oczywiście moglibyśmy załatwić to krótko ale nie chciałam
pominąć niczego w naszej rozmowie. Ups – freudowska pomyłka. Nie dopowiedzieć. Nie
miałam ochoty na kolejne niespodzianki w przyszłości – Tina znalazła twoją elektroniczną
wersję rękopisu. Ona szukała czegoś, co miało wyglądać na biografię. Powiedziała o tym
Sinclairowi. On odprawił swoje czary a ty całkiem zapomniałeś o tym i usunęli twoją pracę.
Pomyśleli o wszystkim…

–

Zadzwoniłaś do mnie, maluczkiego – szepnął z zawziętością w głosie – ponieważ

właśnie doszukaliście się problemu i chcesz przy mojej pomocy ich powstrzymać.

_ Ach, nie. Wiedz, że powiedzieli mi o tym, jak już to zrobili. To było około Bożego

Narodzenia. I początkowo powiedziałam Sinclairowi, żeby to naprawił i odkręcił to swoje

hokus–

pokus, jeśli rozumiesz co mam na myśli. Ale przecież pamiętałam…

– Co?

–

Pamiętałam, że jestem królową i jestem odpowiedzialna za wszystkie wampiry –

powiedziałam prosto z mostu – więc pozwoliłam im na to. To było przesrane dla ciebie ale
zastanowiłam się, że wydanie tej książki zaszkodzi i sprawi, że wszystkie wampiry będą
miały przesrane.

Trzymał się kurczowo oparcia jednego z krzeseł kuchennych i zauważyłam, że

wszystkie knykcie mu zbielały. Krew odpłynęła mu z twarzy pozostawiając tylko dwie plamy
czerwieni na każdym policzku.

–

Jesteś zły? – zapytałam. Było to bez wątpienia najdurniejsze pytanie w roku – może

lepiej usiądź.

–

Ty! Pozwoliłaś! Mu! Żeby! To! Mi! Zrobił???

–

No tak… ale nie wiedziałam o tym, zanim tego nie zrobił. Dowiedziałam się po

fakcie –

mówiłam nieprzekonująco. Nadal tak stał przy tym krześle i kurczowo się go

trzymał, z tym że teraz zaczął się przy tym chwiać. Powoli zbliżałam się do niego bo
pomyślałam, że go złapię w razie gdyby miał zemdleć. Wyglądał właśnie jakby miał –
Pozwoliłaś mu to zrobić! Pozwoliłaś mu popieprzyć mój umysł! A potem, kiedy mogłabyś mi
pomóc, stanęłaś po ich stronie?

–

Tak. Mniej więcej tak to było.

–

Nie pomogłaś mi… pozwoliłaś mu… i nie pomogłaś mi..

–

Delk, myślę, że powinieneś sobie usiąść.

–

Zamknij! Się! – krzyczał na mnie tak, że żyły na szyi wylazły mu na wierzch. –

Nawet nie jest ci przykro! Wiesz co w ten sposób zrobiłaś? Wypieprzyłaś mnie i
wykorzystałaś a tym samym moim kosztem pomogłaś tym wszystkim cholernym wampirom
więc jak miało ci być przykro?

–

Współczuję, że byłeś pośrodku tego wszystkiego. Współczuję, że powstała ta

książka a ty nie pamiętasz, że ją napisałeś. Zresztą jest to bardzo zabawna książka i krytycy ją
bardzo chwalą. – dodałam próbując znaleźć odrobinę czegoś pozytywnego i dobrego w tym
całym bagnie. Och, i było cos jeszcze – nawet dostałeś dobre recenzje, bo książka jest
naprawdę zabawna. No i naprawdę zostanie wydana, a wampiry, które o tym już wiedzą są
tym bardzo zdenerwowani. Czy to nie jest piękne?

–

Więc pozwoliłaś mu na to a ja mam to przyjąć ot tak sobie, jakby spłynęło po mnie

jak po kaczce?

– Okej, ale spójrz na to inaczej.

Wytarł nos wierzchem ręki.

–

Nie mogę w to uwierzyć – szepnął.

– Jest

mi naprawdę przykro…

–

Nie mogę w to uwierzyć, że jakaś suka grzebała w moich plikach. I nie mogę

uwierzyć w to, że ktoś dostał się do mojego umysłu. Ale ty?! Ty powinnaś być ta dobra!
Zawsze myślałem, że ty nie jesteś czarnym charakterem! Powinnaś się mną zaopiekować i
obronić przed tymi zdechłymi wampirami. Ale przecież oni są dla ciebie najważniejsi!

Prawda?

Jęknęłam, próbując ogarnąć pięć spraw na raz.

– Prawda?

– Delk, ja…

Odwrócił się gwałtownie dookoła siebie i prawie poślizgnął się na jednej z kałuż,

które sam zrobił.

–

Proszę, nie wychodź! Porozmawiajmy o tym jeszcze, proszę!

Zaszczekał pełnym niedowierzania śmiechem, zatoczył się w kierunku drzwi i mocno

je popchnął. Na nieszczęście otworzyły się na około stopę i uderzyły w coś z wielkim hukiem.

– Aagghh! –

usłyszałam, jak Jessica po drugiej stronie wydała z siebie ten dziki

okrzyk, a potem odgłos jej upadku. Popędziłam tam i trzymając otwarte drzwi, zobaczyłam,
jak kulała się po podłodze trzymając ręce na nosie. To była krew? To było dla jak płachta na
byka, aż mi ślinka napływała do gardła na widok i zapach krwi spływającej Jessice na
koszulę. Jej bluza była już ruiną. Marc przy niej kucnął i uspokajał ją tonem dobrego lekarza

lub dobrej mamuśki:

–

Pozwól mi tylko spojrzeć, dobrze? Obiecuję, że nie będę dotykać twojego noska.

Tylko obejrzę, dobrze? Weź ręce z nosa, żebym mógł zerknąć na ten nos.

Zanim jeszcze zdążyłam się dobrze zorientować w sytuacji, chwyciłam Marca za

koszulę i podniosłam go do góry z wrzaskiem:

–

Powinieneś trzymać ręce przy sobie!

–

Betsy, nie! To był wypadek, nooo! To tylko drzwi wahadłowe. Zostałam zaskoczona

przy nich. Nic wielkiego się nie stało. Chodź tutaj i przestań w końcu go upokarzać.

Odrzuciłam go od siebie. Odbił się od ściany (i skłamałabym, gdybym nie przyznała,

że sprawiło mi przyjemność zobaczyć, że poleciał jak papierowy samolocik, i że całe moje
współczucie dla niego gdzieś uleciało) i wylądował na podłodze jak jakiś tłumok. Uklęknęłam
przy swojej najlepszej przyjaciółce.

–

Jess, kochanie czy wszystko w porządku?

–

Uważaj! – krzyknęła i odwróciłam się w samą porę, aby dostać kulkę.

Mogłabym się założyć, że Marc teraz żałował, iż nie poszedł dziś do pracy.

Pomyślałam o tym i odwróciłam się do krwawiącej twarzy Jessiki i upadłam obok niej.

ROZDZIAŁ 20

Zmartwychwstałam w samą porę, bo usłyszałam Jona jak ryczy z bólu i natychmiast

po tym usłyszałam „trzask”. Wstań – powiedziałam do siebie i spróbowałam się ruszyć –
wstań albo oni się zaraz pozabijają. Naprawdę się pozabijają.

Czułam się tak, jakby ktoś polał benzyną całą moją klatkę piersiową i ją podpalił. I nie

zrobił tego w żadnej dobrej wierze. Próbowałam się podnieść.

–

Nie radzę – powiedział Marc i zdałam sobie sprawę z tego, że oboje, on i Jessica,

klęczą nade mną – myślę, że twoje serce intensywnie pracuje, by wrócić do ciebie.

–

Pomóż mi się podnieść – jęknęłam.

–

Zły pomysł – powiedział, ale ostrożnie pociągnął mnie w górę i postawił na nogach.

Robił to tak delikatnie, że wydawało mi się, że zajęło to nam wiele czasu.

– Jess, wszystko dobrze z to

bą?

–

Ta, mam się dobrze. Niczego sobie połamałam – nie wyglądała dobrze; krew na

całym jej ubraniu, zasychająca krew na twarzy, ale przynajmniej to nie była świeża krew –
wiem, że to nie jest odpowiedni czas ani miejsce dla mnie, więc naprawdę muszę szybko stąd
wyjść.

– Co?

–

Zlizujesz krew z grzbietu swojej ręki – wymruczał Marc.

– Taaaak.

– Przepraszam –

przestałam. Ruszyłam się i to sprawiło okropny ból. Dobrze, że

chociaż nie musiałam oddychać, ponieważ, zakładam, że to również szalenie by mi

zaszkodzi

ło. Na czym właśnie stanęło? Co miałam zrobić? Na pewno coś ważnego. Coś tak

ważnego jak życie albo śmierć. Aaa, tak! Pamiętam już.

–

Stop! Chłopaki przestańcie! Przestań go kaleczyć! Sinclair! Puść go!

Nie, że widziałam co tu się stało, ale nie trudno było mi zgadnąć. Pokuśtykałam w

kierunku drzwi do kuchni (które, po zastanowieniu, zapoczątkowały te wszystkie kłopoty) i je
pchnęłam. Sinclair właśnie się pochylił, żeby podnieść Jona z podłogi, ignorując nabity

pistolet wycelowany w swój nos.

–

Ach, już zmartwychwstałaś po kolejnym morderstwie dokonanym na tobie? –

powiedział Sinclair, spoglądając na mnie – Wspaniale.

–

Dobra!… przerwa. No nieźle! Dobra… Ja umarłam… znowu i nie wiem już, który

to raz, ty złamałeś Delkowi ramię, Jess krwawi. Może teraz, żeby było do kompletu Marcowi
zwichniemy kostkę i ostrzyżemy Tinę, żeby wszyscy byli sprawiedliwie poturbowani. Proszę,
nie rób mu już nic więcej – błagałam, ponieważ Sinclair sięgnął po raz kolejny po swoją
ofiarę – to już i tak jest wystarczająco okropne. Proszę cię… nie pogrążajmy się jeszcze
bardziej w tym bagnie przemocy. Poza tym pewnie nie możesz się doczekać, by doskoczyć do
mnie i mnie wymacać czy wszystko mam na miejscu i że nic już mi nie jest, prawda?

Zauważyłam, że pomyślał o tym. I wcale nie zwracał uwagi na broń, zachowywał się

tak, jakby spluwa była zrobiona ze słodyczy. Ale ja wiedziałam, że kule Jona były
wypełnione wodą święconą. Jedna taka najprawdopodobniej zabiłaby Sinclaira. Jak zwykle
(westchnęłam z poczucia euforii i szczęścia) nie zwracał wcale uwagi na swoje własne
bezpieczeństwo w chwilach takich jak ta, czyli wtedy, gdy coś mnie dotyczyło.

I tak. Faktycznie teraz próbował zwalczyć w sobie tę uroczą chęć by skoczyć do mnie

i mnie sprawdzić obmacując. Chwycił głowę Delka i traktował ją jak piłkę futbolową ciągnąc
i potrząsając nim. Ach, ta jego urocza samcza męska siła!

–

Proszę – powiedziałam jeszcze raz na co Sinclair nagle się wyprostował, stanowczo

walnął tego chłopka na glebę i skoczył w moją stronę wymachując bronią. Przeskoczył przez
całą kuchnię i złapał mnie za ręce wpatrując się w moją klatkę piersiową. Gdy zostałam

zastr

zelona, Marc rozerwał moją koszulę (na szczęście miałam na sobie stanik). Popatrzyłam

w dół na siebie i stwierdziłam, że nie było tam żadnej dziury tylko kilka strużek zaschniętej
już krwi.

–

Wszystko z tobą w porządku?

Cóż, mój stanik Ipex nigdy już nie będzie taki sam, ale…

–

Rana piekła jak cholera.

Potrząsnął na to głową.

–

Jesteś cudowna. Ta kula powinna ciebie zabić. Ale przecież nie powinnaś się tak

szybko zaleczyć. Przecież nie pożywiałaś się jakąkolwiek krwią… ile to już? Cztery dni?

– Przypominaj mi jeszcze.. –

zrobiłam minę.

Pocałował mnie.

–

Jestem wdzięczny za wszystkie twoje szczególne cechy – powiedział to z takim

zapałem, że aż się uśmiechnęłam. Zastanawiałam się, co pomyśli Delk o całej tej ckliwej
miłości wampira. Wyobrażałam sobie, że niewiele.

–

Odprowadzę chłopca do drzwi – powiedziała Tina, która jak zwykle weszła

niezauważona i stała obok schodów do tylnego wyjścia. Chłopca, heh. Już nie naszego

przyjaciela albo młodziana, albo Jona, albo nawet pana Delka. Nic z tych rzeczy, koniec

del

ikatności wobec niego.

– Nie, ty nie pójdziesz –

oddychałam chrapliwie, ponieważ spojrzała na niego z

nienawiścią i z takim jakimś błyskiem w oku, jakby cieszyła się na zostanie z nim sam na sam
na minutkę – ja go odprowadzę do drzwi – byłam całkiem pewna, że dam radę przejść ten
kawałek stąd do drzwi wyjściowych i nie upaść. Bardzo pewna.

–

Cóż, ja nie idę tam z nią – powiedziała Jessica – Marc, pomóż jej.

–

Miałem tu pacjentów.

W pewnym momencie Jon wstał na nogi. Wściekle się kołysał zmierzając w kierunku

przeciwnym od tego, gdzie staliśmy. Jedno jego ramię zwisało pod dziwnym kątem, co
przyprawiało mnie o mdłości. Zastanawiałam się, jak udało mu się wstać. Zresztą mniejsza o

to.

–

Nikt nie będzie mnie odprowadzał do żadnych drzwi. Sam znajdę drogę i do nich

trafię.

–

Dobra, jeśli ci tak bardzo na tym zależy, ale nie rób z tego takiego wielkiego halo –

powiedziałam z rozdrażnieniem – wiesz, powinnam na ciebie nawrzeszczeć za to, że mnie
postrzeliłeś, ale zamierzam puścić całą tę sprawę w niepamięć. Teraz jesteśmy kwita. Racja?

–

Pieprzę cię! – odpowiedział chłodnym i nieustępliwym głosem. Wszyscy staraliśmy

się nie widzieć tego, że w jego oczach lśniły łzy – żyjesz tylko dlatego, ponieważ….
Ponieważ nie pragnąłem wcale ciebie zabić. I już!

–

Niech będzie na twoje, jeśli to podtrzymuje twoje młode kruche męskie ego. Ale

myślę, że poczujesz się lepiej, kiedy wrócisz tutaj z pozytywniejszym nastawieniem do

rozmowy.

–

Wrócę tu. Zobaczysz mnie jeszcze raz – obiecał – z nastawieniem i czymś jeszcze –

potem wziął broń i włożył ja do kabury. Musiało go to boleć, ponieważ kaburę miał po tej
stronie, po której miał uszkodzoną rękę. Potrząsnął ta ręką, jakby to była jakaś bezużyteczna
guma. I po prostu zaczął iść chwiejnym krokiem przez hol spoglądając ze wstrętem na chorą
rękę.

–

A ty chciałaś mnie eksmitować – łagodnie złajałam Jessicę.

Delk potknął się o olbrzymie drzwi główne, mocował się przez chwilę z

dziewiętnastowieczną gałką, przeklął zasuwę, otworzył w końcu drzwi, przeklął nas jeszcze
bardziej. I odjechał.

– M

iał bardzo wysokie mniemanie o sobie – zauważyłam. Moja klatka piersiowa

poczuła się dużo lepiej. Miałam nadzieję, że kula przeszła na wylot. Lepiej, żeby tak było.

Miałam nadzieję, że nie siedzi gdzieś w moich cyckach. Nie pragnęłam, aby Marc albo

ktokolw

iek inny musiał tam grzebać, aby ją znaleźć i wyciągnąć.

–

Niemowlę ma szczęście, że postanowił wreszcie wyjść.

–

Zrobiliśmy temu niemowlęciu bardzo gówniane rzeczy, gdybyś o tym zapomniał.

Chyba, że wcale się tym nie przejmujesz? – Sinclair przyglądał się ruinie mojej rozdartej

koszuli oraz plamom krwi.

– Nie –

powiedział kategorycznie i stanowczo – wcale się tym nie przejmuję.

ROZDZIAŁ 21

–

Nie możemy pozwolić mu żyć – powiedziała Tina.

–

Ależ oczywiście, że możemy.

–

Wasza Królewska Mość, proszę być rozsądną. Wiem, że darzysz lub darzyłaś to

dziecko jakimś sentymentem ale on jest niebezpiecznym dzieckiem.

–

Wciąż uważam go za przyjaciela. Jasne? Nawet przyjaciele mają złe okresy we

wzajemnych stosunkach. Temperatura u

czuć czasem musi spaść. W każdym razie, nie musi

być cudownie przez cały czas. Spójrzcie na mnie i Jessicę!

– Uch… nie –

powiedziała mała miss moich uczuć. Jej głos był stłumiony przez worek

z lodem, który Marc trzepnął na jej twarz.

Byliśmy w (pierwszym) salonie, Wybraliśmy go, ponieważ były tu dwie kanapy a my

obydwie, ja i Jessica, potrzebowałyśmy położyć się na kanapie. Gówno! Ja potrzebowałam
oddziału szpitalnego. Ale kanapa, która zresztą miała zapach kurzu zebranego przez wieki,
była najlepszym wyjściem w tej sytuacji. Najlepsze co mogłam natychmiast zrobić, to się na
niej położyć.

–

Na pewno, po tym co się dzisiaj tutaj wydarzyło, nie uważasz go już za przyjaciela i

sojusznika?

–

Eric, spróbuj na to spojrzeć z jego punktu widzenia! Jeśli ktoś notuje wyniki, to my

zebraliśmy ich więcej od niego. Jasne? A tak na poważnie, ludzie! Macie go nie ścigać!
Zrozumiano? I nie wolno wam kazać innemu wampirowi, żeby to robił. Nikt nie ma go
ścigać! Popatrzcie i czytajcie mi z ust : „NIKT.NIE.BĘDZIE.ŚCIGAĆ.JONA” Jon jest poza
waszym zakresem waszych wrednych wampirzych łap i macek.

–

Głupia sentymentalność.

–

Hej! Jestem również na niego wściekła! Jasne? Strzelił do mnie! W moją klatkę

piersiową! Kulą z wodą święconą! Ale ja nie mam zamiaru go zabijać!

Wszyscy spoj

rzeli na moją klatkę piersiową.

–

Nieee, no poważnie mówię! Nie miał zamiaru tego zrobić. Albo może miała zamiar

ale nie wiedział, że to mnie nie zabije. Był wystraszony. Jasne? Wystraszony i upokorzony,
co jest właściwie najgorszą mieszanką. Co najmniej najgorszą częścią.

–

Najgorszą częścią? – Jessica wymamrotała w trzymany worek z lodem.

–

Naprawdę bałam się rozmowy z nim. Nie chciałam tego robić. Chłopiec och

chłopiec! Ale przynajmniej mam to już za sobą.

–

Wiecie co ja bym chciał wiedzieć? – powiedział Marc, siedząc na krześle blisko

kominka –

chciałbym wiedzieć co on tu robił z bronią i do tego naładowaną.

–

Żartujesz? To dziecko zawsze ma przy z dziesięć rodzajów broni i noży. Te chłopaki

z gospodarstw są bardzo brutalni i nieustępliwi i zadziorni.

– Racja –

powiedział – ale to dawny Nieustraszony Wojownik i wiecie o tym dobrze. I

jakoś ani ty, ani żaden z tych twoich wampirów nie obszukaliście go. Powinien zawsze
przechodzić przez jakiś wykrywać metali czy coś.

–

Ale my wiedzieliśmy, że on zawsze nosi broń. Przeważnie nosi. Ale nigdy go nie

obszukiwaliśmy.

–

Co od teraz stanie się nową zasadą?

– Pewnie –

powiedziałam a Sinclair skinął głową, popierając mnie.

–

Nooo, ludzie! Królowa Anglii też jest twardzielką. Ale ona przeciąga wszystkich

dookoła siebie przez wykrywacz metali. Jej ludzie sprawdzają wcześniej każdego, kto chce
rozmawiać z królową.

–

Jej tron jest tak samo pożądany jak nasz – wyjaśnił Sinclair. Tak w zasadzie to

próbował to wyjaśnić właśnie mi – Istotnie bylibyśmy biednymi monarchami.

–

Innymi słowy… jeśli ktoś zdobywa przewagę nad tobą w twoim własnym domu, jest

to zbyt niebezpieczne dla Betsy i Sinclaira. Oni powinni znaleźć sposób by zadbać o swoje
bezpieczeństwo, prawda?

Popatrzyliśmy na siebie.

– Zasadniczo –

odpowiedziałam – zasadniczo tak.

– Wspaniale –

mamrotał Marc i z hukiem spadł ze swojego krzesła – ci z nas, którzy

zostali złapani w krzyżowy ogień, naprawdę docenią waszą skrupulatność w tej sprawie.

–

Aczkolwiek, nie możemy też nie chronić naszych sojuszników – powiedział Sinclair

–

ta zasada ich także obowiązuje.

–

Łałłł! Macie szczęście, ludziska – powiedziałam z przyklejonym sztucznym

uśmiechem na co obaj parsknęli śmiechem.

–

A wracając do kwestii tego dziecka – powiedziała Tina – naprawdę myślę, że

powinnaś jeszcze raz się zastanowić co do niego.

Zadzwonił telefon. Tina podniosła go i spojrzała na ID dzwoniącego.

–

Jesteśmy raczej dość zajęci. – powiedziałam trochę ostro. Między mną a Tiną istniał

teraz tylko telefon.

– Ale?

–

Jeśli to ważne, to ten ktoś oddzwoni.

– Ale to jest twoja matka.

Praktycznie warknęłam. Telefon! Pieprzony telefon! Ludzie ich używali jako

wymówki i używali ich, żeby odwrócić kota ogonem. Musisz rzucić wszystko i odebrać ten
pieprzony telefon. I niech Bóg ci dopomoże, jeśli jesteś w domu i z jakichś powodów nie
odbierzesz. Ale dzwonił i dzwonił. Tak, dogodnie było tobie, żeby akurat teraz do mnie
dzwonić a ja muszę się dostosować. Ale ja tkwię po same uszy w gównie, ponieważ dla mnie
to nie problem rzucić wszystko i gadać z tobą, w każdym miejscu i o tym wszystkim, o czym
ty potrzebujesz pogadać akurat w danej chwili.

Niestety, Tina należała do tego typu osób, które rzucały się na telefon za każdym

razem, kiedy dzwonił. Nie mogła znieść tego dźwięku. I taka była prawda, że zawsze mnie
wytropiła. Tak więc goiłam się z mojej śmiertelnej rany w klatce piersiowej i musiałam
odebrać telefon! Ale to jest twoja matka! Tak, tak więc ona oddzwoni później. … Nooo, ale
ona już gadała przez ten telefon.

Wyrwałam jej go z ręki.

–

No cześć mama. Słuchaj, to naprawdę nie jest odpowiednia ch…

– Twój dziadek –

powiedziała mama swoim smętnym głosem zarezerwowanym do

ogłaszania pogrzebów – uciekł.

–

Gdzie uciekł? Mama? On ma trzy rodzaje raka, osiemdziesiąt dziewięć lat i jest

przyczepiony do jakich czterdziestu in

nych maszyn. Więc o czym ty do mnie teraz

rozmawiasz? Jak to uciekł?

–

Ktoś jest na podjeździe – powiedziała Tina.

–

Dobra, to idź się tym zająć.

Przykryłam ręką słuchawkę.

– czytaj z moich królewskich warg, Tina: to – nie – jest – odpowiednia – chwila!

– Co? –

zapytała moja mama.

–

Nie mówiłam teraz do ciebie, mama. Widzisz, jestem teraz bardzo rozproszona bo to

nie jest dobry czas na rozmowę.

–

To w takim razie dlaczego odebrałaś telefon, co? – moja mam rzuciła bardzo słuszne

pytanie –

w ten sposób właśnie dajesz znać, że możesz gadać.

–

Ha! W takim razie opowiedz mi o Dziadziusiu, proszę.

–

No cóż. Wiesz, że on bardzo nie lubi tego domu spokojnej starości.

–

Racja. Ale on tam jest nowy. Facet ma trzy rodzaje raka. I szczerze mówiąc, to

najprawdopodobniej

nie jest przyjemność dla tego domu starości, że mają go u siebie.

– To prawda –

mama natychmiast odpowiedziała. Ha! Przecież została wychowana

przez tego właśnie obmawianego pana – w każdym razie on nie lubi tam być. Zwierzęta
sprawiają mniej kłopotów od niego.

Musiałam się roześmiać z tego. Zwierzęta! Ha! Najwyraźniej w tym domu spokojnej

starości uznawano naukowe wywody, że dla mieszkańców , yyyyy to znaczy rezydentów,
życie wśród kotów, psów i ptaków będzie miało uspokajający wpływ. Więc ten dom

spokojn

ej starości mojego dziadziusia przyjął te wszystkie zwierzęta i oczywiście powiedział

swoim przybywającym mieszkańcom dlaczego mogą mieć swojego rozpuszczonego,
niepowściągliwego i kradnącego przekąski psa. No problemo! Zebrano wszystkich jego braci

i sios

try i podzielono ich wśród mieszkańców. W teorii jest to świetny i szykowny pomysł.

Cóż, geniusz, który stworzył tą teorię, nie wziął pod uwagę mojego dziadziusia Joe. Być
może myślał tylko o miłych i wygadanych starszych paniach.

Dziadziuś wychował się na gospodarstwie i miał bardzo pragmatyczne podejście do

zwierząt: jeśli nie mogę ich zabić i zjeść to w zasadzie zabierają one tylko cenne powietrze i
przestrzeń. Moja mama kiedy dorastała nie miała żadnego ulubionego zwierzaka, chyba że
karasia złocistego pływającego w misce. Ja też nie miałam żadnego do czasu, kiedy
wyprowadziłam się do college i znalezienia kotki Giselle w schronisku.

Zwierzęta całkiem swobodnie opanowały cały dom spokojnej starości. Miały tam

dużo miejsca do dyspozycji i bezwzględnie wykorzystywały swoją swobodę. A personel
zachwycał się nad nimi: „och, jaki cudowny jest ten kotek, że tak wspaniale pomaga temu
człowiekowi z tymi wszystkimi śmiertelnymi chorobami”.

Więc teraz mój dziadziuś, który powinien przyjemnie spędzać swoje jesienne lata,

musiał wykopać drzemiącego na jego łóżku złocistego retrievera, jeśli chciał zażyć drzemki

po lunchu.

–

Tak, no więc właśnie nie mógł tego dłużej znieść – mówiła mama – więc odczepił

się od tego całego sprzętu i aparatury.

–

Hmmm. Helołłł! A to tam nie ma jakichkolwiek alarmów w dyżurkach pielęgniarek?

–

Cóż… tak… jak wiesz, cierpią tam na brak wykwalifikowanego personelu. No i

nasz dziadziuś uśpił ich czujność przez wielokrotne odczepianie się od tej smyczy z aparaturą.

–

Jak chłopiec, który podniósł fałszywy alarm – zasugerowałam. Zły umęczony

rakiem gość, który nienawidzi zwierząt i który wiele razy podniósł fałszywy alarm – ale nie

tym razem.

–

Racja. Więc nikt się długo nie zastanawiał i nic sobie nie robili już z tych alarmów.

Pomyśleli, że Joe nie śpi i nadal próbuje tych swoich starych podstępów. A on w jakiś sposób
dotarł do swojego krzesła.

–

To on teraz może sam chodzić?

–

Tak. Dostał się więc do swojego wózka inwalidzkiego. I wiesz co? Zniknął.

–

Właściwie wytoczył się za funkcjonariuszem straży granicznej, hę?

–

Dokładnie? No wiesz – „och, patrz, ten słodki starzeć wychodzi, żeby zwiedzić

świat”

– Durnie. –

zadecydowałam.

–

Tak, no ale oni nie mogli wiedzieć. W końcu przecież nie są jego rodziną. W

każdym razie wyszedł na zewnątrz… na dwór.

–

Na zewnątrz?

– Wiem, wiem.

–

Ale przecież na zewnątrz jest dwadzieścia pieprzonych stopni!

–

Nie, no nie więcej jak jakieś dziesięć – to było w Brainerd w Minnesocie – ale

niestety, twój dziadziuś, nie przewidział swojego starego wroga, zmęczenia, gdy zrobił swój
bardzo śmiały sprint ku wolności.

–

Czy on pomyślał nad tym, gdzie zamierza pójść w koszuli szpitalnej? –

zastanawiałam się na głos. Durne pytanie. Dla Dziadziusia było bez znaczenia było to, że był
półnagi. Bycie kowalem swojego własnego losu było dla niego wszystkim! – jak daleko się
dostał?

–

Dotarł trzy bloki dalej od domu spokojnej starości a następnie zasnął. Jakaś rodzina

spotkała go po drodze, kiedy jechała odwiedzić krewnego, sypnęła na niego.

–

Wstrętni informatorzy – zapłakałam.

–

Pielęgniarki poszły po niego i przywiozły go z powrotem i zapakowały go z

powrotem do łóżka. Była tak bardzo wyczerpany, ze nawet się nie obudził. I wyobraź sobie,
jaki był potem rozdrażniony, kiedy później się obudził z kotem na swojej poduszce!

Zadrżałam wyobrażając sobie gniew Dziadziusia. Jako członek Najbardziej Wielkiej

Generacji, nie chciałby pewnie, aby rozdmuchać tę sprawę ale także nie mogliśmy jego

ucieczki potrakto

wać jak nic nie warte gówno.

–

Ważne jest to, że on ciągle dobry w swoich wybrykach.

–

Betsy, ale co ja teraz zrobię? Jak mogę zostawić swojego własnego ojca w miejscu,

którego on nienawidzi?

–

Mogłabyś upajać się tym, że to kara za okropne dzieciństwo jaki miałaś –

zgadywałam.

– Elizabeth! –

po tym co moja mama przeżyła, nie miała teraz żadnego poczucia

humoru. Zgadywałam, że po tym jak codziennie przez całe swoje dzieciństwo musiała
uchylać się przed pięściami i próbowała zejść z drogi kopniakom, nie była skora do zabawy i
żartowania o tym później. – Nie pomagasz mi teraz!

–

No, mama, to jest dom spokojnej starości. Ma on szczęście, że nie jest w szpitalu.

Tak naprawdę, to ma on szczęście, że jeszcze nie umarł.

– Prawda –

powiedziała bardzo niepewnym głosem.

–

Hmmm… Jeśli jednak będzie wystarczająco pełen wigoru, by ponownie uciec, może

będzie trzeba go przenieść w jakieś inne miejsce.

–

Może. Ale gdzie? Jakiekolwiek prywatne miejsca tego typu, są dla mnie zbyt drogie.

– Tak –

spojrzałam na Marca. Który delikatnie dotykał nosa Jessiki. Ona z kolei

szeptała do niego. Właśnie kończyła mu opowiadać ocieplenie uczuciowe w sercu
Dziadziusia Joe, historię, którą wcześniej usłyszała ode mnie i obejmowała ministra i granaty

–

słuchaj, kiedyś myślałam na ten temat. Mój współlokator, Marc, ma jakiś pomysł.

–

O, ten mądry lekarz. Mówiłam ci, że spotkałam kogoś idealnego dla niego? On jest

absolwentem studiów i robi doktorat z literatury japońskiej.

–

Tak, to brzmi naprawdę fajnie i przydatnie. Słuchaj, jego ojciec jest w takim fajnym

miejscu. Oni muszą znaleźć coś co Joe polubi. A nawet jeśli nie to jednak i tak moglibyśmy
go tam przenieść i może przestanie w końcu uciekać.

–

Jakiego rodzaju miejsce masz a myśli?

Opowiedziałam jej wszystko, co wiem na ten temat. I tak skończyłam z tematem

Dziadziusia Joe, przebywającego cztery mile stąd, od mojego wampirzego i zaatakowanego
domu. Atak mógł albo i nie mógł sprawić, że odtąd rozglądałam się na boki i za siebie by nie
znaleźć w gorszym niebezpieczeństwie i by nie mieć już nigdy więcej serca napompowanego
wodą święconą.

Nigdy też nie dowiedziałam się kto wpadł z niespodziewaną wizytą podczas mojej

rozmowy z mamą. Ale to chyba nawet dobrze, Przecież nie potrzebowałam więcej

niespodzianek tego dnia.

ROZDZIAŁ 22

–

Oczywiście zdajesz sobie sprawę z tego, że jak tylko on zostanie przeniesiony tu,

bliżej, to będziesz musiała go odwiedzić? Kiedy był tak daleko, że dzieliła ciebie od niego
czterogodzinna jazda, mogłaś się tam nie pojawiać zbyt często. Ale teraz będziesz mogła tam
chodzić co dziesięć minut nawet.

–

Och, zamknij się! – narzekałam – zamknij się! Zamknij się!

–

Muszę przyznać się do tego – perorowała dalej wesoło Jessica. Dlaczego miałaby

nie być pogodna. W końcu opuchlizna jej zeszła a jej dziadkowie nie żyli – że jestem
strasznie zaskoczona, że on wciąż jeszcze żyje. Czy nie powiedzieli ci w zeszłym roku, że ma
tylko…. No właśnie! Ile miesięcy miał żyć?

–

Trzy miesiące – zapamiętałam to – dali mu wtedy trzy miesiące życia.

–

Sukces! No cóż… i skoro on zamierza mieszkać tu z ojcem Marca…

–

Taaak. To wszystko jest tak przerażające jak jakiś horror. Gdzie tęczowy drink?

Nigdy nic nie ma , kie

dy chce mi się czegoś napić.

–

Marc śpi – powiedziała – i nie możesz go o to obwiniać. Facet w końcu wysiadł w

dzień i spędza dużo czasu na opiekowaniu się swoimi współlokatorami.

–

W końcu posiadanie lekarza w domu się opłaca.

–

Wiem. A co ty na to, że czuję się lepiej?

–

O, to świetnie – i to było prawdą. Gdy wstałam tego popołudnia, to czułam się tak,

jakby nic się nie stało. Gdyby nie zrujnowany T–shirt i sportowy stanik w śmietniku, nie
zgadłabym, że cokolwiek się stało.

Sinclair pofolgował sobie ściągając mój stanik, jak tylko drzwi naszej sypialni

zamknęły się za nami, i obmacując moją klatkę piersiową centymetr po centymetrze. Co się
potem zmieniło w obmacywanie mojego krocza cal po calu. Powtarzał jak bardzo mnie
potrzebuje. To wszystko sprawiło, że wieczór okazał się niesamowity. Nie, nie to miałam na
myśli, że cała ta strzelanina i obrażenia moje, Jessiki i Delka, były warte tego cudownego
seksu z Sinclairem. Nie miałam nic przeciwko pozbywaniu się po kolei każdej sztuki odzieży

ale nie kosztem Jessiki i Delka.

Ach, i ten chłopiec, spojrzenie na jego twarz w kuchni w chwili, kiedy mu wszystko

zaświtało w głowie. To była jedna z rzeczy, które najchętniej wzięłabym ze sobą do grobu.

Przypuszczając, że kiedykolwiek bym tam poszła z innego powodu, niż odwiedzić swój

przedwczesny nagrobek.

– Delk wróci –

powiedziała Jessica, próbując mi poprawić nastrój.

–

Tak, wiem. I to jest coś, czym się martwię.

Zadzwonił telefon i złym wzrokiem spojrzałam na wtyczkę w ścianie. Zadzwonił

jeszcze raz. Jessica wstała i powiedziała:

–

Wiem, że myślami nie jesteś tutaj. Ale to mogą być jakieś informacje o

przeniesieniu twojego dziadziusia. Cześć – dodała w słuchawkę.

Zamieszałam swoją herbatę a następnie zagotowałam ja na wolnym ogniu. Tak jak

Korben Dallas w Piątym Elemencie, miałam pewność wszystkie wiadomości były w końcu
złymi wieściami.

– Uh–huh –

mówiła Jessica – nie sądzę, żeby to było….yyyyy….tak, ale słuchaj…

właśnie nie jestem pewna… gdybyś pozwoliła mi ją zapytać, okej? Oczywiście, ona… halo?

Jessica odwiesiła słuchawkę i popatrzyła na mnie.

–

Za godzinę czy jutro?

–

Twoja macocha nie może odebrać dziecka jeszcze przez kilka godzin – Jessica

popatrzyła na zegar na ścianie – jest jeszcze wcześnie. Zgaduję. Ona… yyyy… straciła

poczucie czasu. Ale spójrz, to wcale ni

e dowodzi tej twojej głupiej teorii telefonicznej, jasne?

Usłyszałam właśnie, jak niespokojne kwiczenie malutkiego Jona stawało się bliższe i

bliższe. I natychmiast otworzyły się drzwi do kuchni i zobaczyłam Sinclaira jak wetknął przez
nie głowę i zawołał:

– Dziecko chce do ciebie –

i drzwi się zamknęły. Zaraz potem Sinclair ponownie

otworzył drzwi ale w rękach miał łóżeczko turystyczne. Ono było trochę zbyt szerokie, by bez
problemu przejść przez drzwi, więc Sinclair pociapał nim trochę aż całkowicie przeszło.
Skoczyłam na nogi , ponieważ Jessica wybuchła śmiechem:

–

Przeniosłeś całe dziecinne łóżeczko na dół? Zatrzymaj się, bo maluchowi może stać

się krzywda.

–

On ma w tym dużo miejsca z każdej ze stron – powiedział Sinclair głośno, żeby się

przebić przez potęgujące się zawodzenia malutkiego Jona.

–

Właśnie wystarczy go podnieść i przynieść! Albo zostawić go w pokoju i przyjść po

mnie! I w ten sposób mógłby mnie mieć! Jezuuuuu! – podniosłam go i się uspokoił – nie
obarczam ciebie winą za takiego jednego wujka Sinclaira, który jest półgłówkiem. Plawda, ze

jest! Niooooo!

– Nie jestem jego wujem –

odpowiedział i pospieszył prosto w kierunku szafy z

wysokoprocentowymi alkoholami –

a nawet, gdybym nim był, to byłbym wujkiem Erikiem.

–

Od teraz to jest twój Wuj Palant, pączusiu! Nie mogę uwierzyć, że ciągnąłeś całe

łóżeczko na dół! Rozłożone! I to z dzieckiem w środku!

–

On wygląda na zadowolonego – powiedział Sinclair nalewając sobie porcję brandy

do szklanki, którą potem dopełnił ciepłą wodą z czajnika.

–

Zostaliśmy wyautowani i nie będzie angielskiego śniadania, ha!

–

Z trudem łapię o co ci teraz chodzi – powiedział Sinclair – W obecnej chwili

cze

kasz na swoją macochę, tak?

–

Ona się spóźni.

–

Godzinę czy cały dzień?

Jak oni dobrze znali Ant! To sprawiło, że zachciało mi się płakać. Nie… to nie to. To

zapach, jaki wydzielała pieluszka malutkiego Jona.

–

Godzinę… lub kilka – powiedziałam niemal się dusząc.

–

Myślę, że to dziecko ma moc nadprzyrodzoną – powiedziała Jessica i obserwowała,

jak zaczęłam się kręcić i rozglądać gwałtownie za torbą z pieluszkami – moc w swoich

spodniach.

–

Ludzie! On właściwie jest dzieckiem i robi to, co wszystkie dzieci robią –

usłyszałam akustyczny kurant naszych drzwi głównych – Może to jest Ant!

Sinclair coś do mnie zawołał ale nic z tego nie usłyszałam. Okej, nie przysłuchiwałam

się. W każdym razie od razu puściłam się praktycznie w galop przez pokoje i sale, które

pro

wadziły do drzwi głównych. Wszystko zostałoby wybaczone, gdybym mogła zostać

zwolniona z przewijania tej złowieszczej pieluchy. Otworzyłam drzwi.

–

Wasza Królewska Mość – powiedział dziwny ale dobrze mi znany wampir. Miała

cichy akcent, który był podobny do Alonza. Czy ona pracowała w europejskiej delegacji?
Tak, sądziłam, że tak. Jej niewielka postura i krótko ostrzyżone ryże czerwone włosy
odświeżyły moją pamięć – żebrzę o twoją pobłażliwość z powodu najścia bez zapowiedzi.

– Och –

przeniosłam malutkiego Jona na swoje drugie ramię – nic nie szkodzi,

yyyy….

– Carolina.

– Aaa, racja. Carolina. O co chodzi?

–

Ja właśnie byłam… – spojrzała na drugą stronę progu.

–

O! Przepraszam… wejdź.

–

Dziękuję, Wasza Królewska Mość – weszła za mną i zamknęła wielkie drzwi – nie

zajmę ci dużo czasu. Byłam ciekawa czy zastanowiłaś się już jak rozsądzisz o losie Alonza –

wyglądała na spokojną a nie powinna taka być. Gdyby spojrzała na mnie, jak na absolutnie i
całkowicie niegroźną, mogłaby potraktować tę rozmowę, jak zwykłe spotkanie i śmigać mi po

domu jak w Carribu Coffe.

–

Byłaś ciekawa? Chyba masz na myśli, że się zastanawiałaś.

–

Tak, proszę pani. Wszyscy się zastanawiamy. Oczywiście Alonzo przede wszystkim

ale on nam zadziwiająco mało opowiadał o tobie, co bardzo frustruje i martwi nas wszystkich
bardziej, niż możesz to sobie nawet wyobrazić – posłała mi nieśmiały a jednocześnie pełen
nadziei uśmiech, jakby chciała mi powiedzieć „czy nie jesteśmy po prostu głupi?”.

–

Cóż, to bardzo miło, że przyszłaś sprawdzić to.

– On jest moim kuzynem –

wzruszyła ramionami.

–

O! Nie wiedziałam, że nim jest.

Wyglądała na zdziwioną i przez chwile pocierała swój nos. Potem potarła go jeszcze

raz. Może próbowała się w ten sposób pozbyć piegów?

–

Ależ zostaliśmy przedstawieni jako kuzyni.

– Ra

cja. No tak… racja. Cóż, jeśli chodzi o tę sprawę… Współczuję wam, ludzie, że

utknęliście w hotelu czekając…. Nie musieliście…

Zdałam sobie nagle sprawę z tego, co mówiłam i zatrzymałam się. Oczywiście, że

musieli. A zwłaszcza ona, jeśli była rodziną dla Alonza. Rodzina! Realna i uczciwa wobec
Boga rodzina; tutaj zdałam sobie sprawę, że jestem jedynym wampirem z prawdziwymi
rodzinnymi więziami. Ale co oni powinni zrobić, żeby ten mały problem trójkąta
Sophie/Alonzo/Liam został rozwiązany?? Opuścić miasto i każde bujać się swoją drogą?

Ale tak właściwie, to dopóki to wisiało nad ich głowami, nie mogli robić swoich

zwykłych wampirzych rzeczy ani załatwiać swoich codziennych wampirzych spraw. I musieli
się wszyscy pewnie zastanawiać, czy zostaną ukarani tak samo jak Alonzo. Czy mają
kłopoty…?

–

Nie zamierzałam pozostawiać was wszystkich w niepewności, ludziska.

–

Wasza Wysokość, wiem, że to zbyt śmiałe przychodzić tutaj i pytać o twoje

zamiary, ale to nie pierwszy raz, kiedy moja ciekawość sprowadza na mnie kłopoty.

– Tak mi przykro z tego powodu.

–

Czujesz jakiś okropny zapach? – zapytała patrząc na mojego braciszka.

–

Tak, tak. Czuję ale cóż… dostał dzisiaj wiele butelek.

– To jest twój brat?

–

Tak. Czy to coś zmienia?

–

Myślałam, że masz tylko siostrę.

–

Racja, córka diabła. No i?

–

To jest takie interesujące! Musisz mi wszystko opowiedzieć.

Z przerażaniem poczułam, jak pieluszka malutkiego Jona stała się cieplejsza. I

cięższa. Nie! Nie utrzyma się już dłużej! Ona zaraz spadnie, kapitanie pielucha leci!

– Carolina! –

podskoczyła, ale kontynuowałam zanim mogła mi się przeciwstawić –

naprawdę współczuję ale nie mogę właśnie teraz z tobą rozmawiać. Wszystko właśnie jest w
nieładzie. Mam na głowie burdel nie z tej ziemi: moja przyjaciółka jest strasznie chora, a
moja inna przyjaciółka została zmiażdżona przez Alonza, utkwiłam na wiele godzin jako

opiekunka do dziecka,

na co zresztą się zgodziłam, ale to dziecko wali gówno w każdą

pieluchę jak tylko mu się założy nową, jedna z moich poddanych chce przemienić swojego
ludzkiego chłopaka, pod koniec tygodnia mam urodziny i przestaję pić krew, mój dziadziuś

jest chory i prz

eprowadza się na tą samą ulicę, zostałam postrzelona prosto w serce kulą ze

święconą wodą przez młodego chłopaka z farmy, który zadłużył się we mnie a historia
mojego życia zostanie wydana w postaci książki. A na dodatek nie przygotowałam żadnej

pieprzonej

rzeczy do mojego ślubu, który ma się odbyć za trzy miesiące. Więc to jest – jak to

mówicie w Europie? –

po prostu to nie jest pieprzony dobry czas na rozmowę!

Carolina cofała się do momentu, kiedy poczuła, że jej plecy przylgnęły do drzwi.

– Tak mi przykr

o, że się narzucałam – pisnęła żałośnie.

Zrobiłam szybko krok do przodu, kruche dziecko i śmierdząca bomba w jednym

obijała się delikatnie w moich ramionach. Moje usta zaczynały mnie boleć. – Tak właściwie,
to czasami mam ochotę zrobić sobie przerwę od tego wszystkiego. Rozumiesz co mam na
myśli? Możesz to sobie wyobrazić?

–

Tak, Wasza Królewska Mość.

–

Naprawdę? Nie, nie możesz! Ponieważ od kiedy oświecono mnie blaskiem

Królowej Wampirów, moj

a osoba stała się jednym wielkim pieprzonym widowiskiem! Mam

na myśli tylko to, że to mnie pochłania i doprowadza do szewskiej pasji! Doprowadza moją
krew do wrzenia a kły ze wściekłości wyłażą mi same bez mojej intencji. Czy przydarzyło ci
się kiedykolwiek coś takiego?

–

Nie mogę powiedzieć, że tak, Wasza Królewska Mość.

Mój język zawirował wokół ostrych kłów. Jej zapach był urzekający – została

przemieniona, kiedy była taka młoda i nawet przez te całe wieki złych czynów, nic nie
zmąciło w niej jakiejś świętej niewinności.

–

Chciałabyś…? Ja i ty mogłybyśmy pójść razem do odosobnionego pokoju, i

mogłabym się całkowicie skupić na twojej bardzo specyficznej sytuacji i się nad nią

zastanowić i opuściłybyśmy ten pokój za kilka godzin? Hmmm?

–

Muszę już iść. Widzisz? Nie robię żadnych gwałtownych ruchów. – pomalutku się

obróciła i sięgnęła do klamki. Była dużo bardziej podatna na tę dziewiętnastowieczną
technikę, niż Delk. Momentalnie wyszła na świeże powietrze, gdzie poczuła się od razu

bezpieczniejsza.

– Dobry…

wieczór…. Wasza Wysokość… – i drzwi się zamknęły.

–

Myślę – dobiegł do mnie niczym nie zakłócony głos Sinclaira – myślę, moja

miłości, że w końcu zaczynasz wszystko chwytać.

Nie wiedziałam czy mu dziękować, czy rzucić w niego bombę z malutkiego Jona. A

moj

e kły się powoli chowały.

ROZDZIAŁ 23

–

Laura, przepraszam ciebie, że jeszcze raz ci to zrobiłam.

–

Betsy, no coś ty. Jest dobrze. Jestem zachwycona, że mogę pomóc – trąciła nosem

dziecko –

Z przyjemnością źlooobię to jeście laaaaź! I cioooo? Mój malutki i cudowny

chłopcyku? Ciooo?

–

To jest naprawdę, naprawdę żałosne. Ale miałam pewne plany na dziś wieczór i

szczerze powiem, że jeśli nie zrobię tego dzisiaj, to już się chyba nigdy w życiu na to nie
odważę.

Zabrała wszystkie te małe pierdoły i z łatwością ciągnęła je do przedpokoju (i

malutkiego Jona także).

–

Betsy, stój jeszcze na chwilkę… Dla mnie to przyjemność wyjść z nim na spacer.

Dasz znać jego mamie?

–

Tak, tak. Przypuszczam, że nie ucieszy się, gdy się dowie, że uchyliłam się od

opieki na malutkim Jonem i zwaliłam to na ciebie. A właśnie… przypomnij jej, żeby nie
postrzeliła posłańca.

Laura zaśmiała się, potrząsając swoimi blond włosami i odgarniając je z twarzy.

–

No dobra! Ale jestem pewna, że nic takiego nie będzie chciała zrobić i będzie

zadowolona za odwiezienie małego. A ty, Betsy, powinnaś wiedzieć, że pani Taylor nie jest
niemal taka zła jak ty?

Nieźle. Gdybym miała dostać od kogoś wykład na temat „daj twojej macosze szansę”,

i to od osoby, która nie wyrastał w jej pobliżu, to chyba musiałabym podciąć sobie żyły.

–

Taaa, dobra. Dzięki ci, będę ci winna przysługę. Do widzenia – powiedziałam i

pomogłam jej popchnąć wózek.

Zamknęłam wielkie, główne drzwi i oparłam się o nie. Dobra. Malutki Jon oddany…

iiikkk

1

. Sinclair z Tiną są gdzieś daleko… iiikkk. Co nie znaczy, że wiedziałam gdzie…iiikk.

Marc w pracy… iiikkk. Toni i Garrett skradają się gdzieś na zewnątrz i ona dla jaj udaje, że
chce go zjeść… iiikkk (zanotowałam sobie w pamięci, żeby sprawdzić czy ta dwójka tylko się
bawi w pieprzonych złych chłopców). Duch Cathie – brak dowodów istnienia ostatnio…
iiikkk. Jessica coś robi w swoim pokoju…. Iiikkk.

1

W oryg. Jest co chwile powtarzające się „check” czyli „sprawdzić”, ale tyle razy się to powtarza, iż

wg mnie Betsy właśnie dostała czkawki ☺

Jess zajmowała dość spory pokój na drugim piętrze, jedyny z niebieską i złotą tapetą,

ze starymi meblami z jasnego (blondyniego) drewna. Wszystko razem tak zadbane jakby

skandynawscy stolarze, którzy zbudowali tę rezydencję tak dawno temu, projektując to i
budując, myśleli o swoich pięknych blond żonach.

Zastukałam w półprzymknięte drzwi i weszłam do niej, kiedy usłyszałam zaproszenie.

–

Proszę wejść.

Hmmm szydełkowanie w łóżku było czymś całkiem nowym. Zazwyczaj przynosiła

swoją torbę z robótkami do kuchni, albo szła z Garrettem do piwnicy, albo brała na zajęcia
klasy rzemieślniczej. Ale Marc wyjaśnił, że wcześniej się bardzo zmęczyła i teraz powinna
zostać dłużej w łóżku.

–

Znajdziesz dla mnie minutkę? – zapytałam.

– Uhum.

–

Nie mogę mówić, gdy po pierwsze – jesteś w łóżku, a po drugie – zajmujesz się

szydełkowaniem. – żartowałam sobie. Ale prawda była taka, że Jess leżała na zrobionej
szydełkiem narzucie w kolorach marynarki wojennej a na szydełku robiła inną narzutę w

kolorze czerwonym.

–

Tak, tak, więc jesteś idiotką – uśmiechnęła się do mnie.

– Hmmm –

wysłuchałam w spokoju tej zniewagi. Usiadłam na łóżku, potem wstałam,

potem znowu usiadłam i wstałam, i zaczęłam krążyć cicho koło jej łóżka – Posłuchaj Jess,
ostatnio bardzo dużo myślałam. Strasznie dużo.

–

Potrzebujesz jakiegoś Advilu?

–

Mówię poważnie! – krzyknęłam na nią – Słuchaj, nie mogę uwierzyć, że

rozmawiam o tym z tobą.

– Nie. –

powiedziała.

– Co? Co nie?

–

Nie. Nie możesz mnie ugryźć. Nie możesz przemienić mnie w wampira. Nie

pozwalam na to.

Moje bardzo mocno przygotowane przemówienie, i bard

zo mocno przećwiczone

wcześniej przed lustrem, zniknęło z mojej głowy w wirze oburzenia.

–

Co?… Jak?… Jak się dowiedziałaś? Och, Ci wielcy gadający idioci!!

–

Tak. Właściwie tak samo nazwałabym Tinę i Sinclaira. Nooo, Betsy… ale nie

musiał mi mówić. To przecież jest bardzo oczywiste. Nie tylko prowadzisz bardzo poufne
rozmowy z wampirami, to jeszcze patrzysz na mnie jak pies patrzący na surowy befsztyk.

–

Hę?

– Tak.

–

Słuchaj, przepraszam ciebie za te spojrzenia, ale ja już zrobiłam rozpoznanie…

pytałam o ryzyko….

–

Jest dużo większe jak mnie ugryziesz, niż gdy wyleczę swojego raka.

Otworzyłam buzię.

–

To co mówisz brzmi pięknie, ale i tak musisz mnie zabić, prawda?

Zamknęłam buzię a ona perorowała dalej:

–

Nawet jeśli potem wrócę. Ale nawet jeśli potem wrócę, to nie mam pewności, że

znów będę sobą, racja? Tak naprawdę, to może nie być zabawne przez pierwsze lata, bo
prawdopodobnie będę bezmyślnie wysysającym krew automatem. Nie, dziękuję ci za tę
dobroć…

–

Nie brzmi to miło, kiedy mówisz o bezmyślnym wysysaniu krwi – klapnęłam w

końcu na jej łóżko – Jezu! Tyle dni przygotowywałam się do tej rozmowy a ty po prostu mi
oświadczasz teraz, że wiedziałaś o moich zamiarach! I mówisz mi to ot tak, mimochodem!

– To n

ie moja wina, że tak wzruszająco łatwo jest czytać w twoim maleńkim umyśle.

Spojrzałam na nią.

–

Zgaduję, że teraz jest czas na tę część: „och, jesteś wszystkim, jesteś moją

przyjaciółką i zawsze nią będziesz” – iiikkk – „nie zmuszaj mnie, raczej wolałabym umrzeć
niż dołączyć do twojej bezbożnej krucjaty i upiornej świty”.

–

Nie… to było zeszłej zimy, kiedy chciałaś, żebym poszła z tobą robić zakupy

gwiazdkowe na początku października.

–

Gwiazdkowe zakupy w październiku przebiegają sprawniej

2

.

–

I ja mam ci ufać? – szyderczo się uśmiechnęła – żeby dostać groteskę i sprawność w

jednym?

–

Dlaczego ja chcę uratować ciebie i podarować ci życie wieczne?

Wzruszyła tylko ramionami.

– Dobijasz mnie.

Popatrzyłam na sufit, ponieważ ie chciałam patrzeć na nią. Nie chciałam widzieć tego,

że kolor jej skóry jest bledszy i jej postać jakaś mniejsza… tak, jakby ostatnio schudła.

–

Jessica, ta choroba może ciebie zabić!

–

I twoja odpowiedź na to jest taka, że to ty zabijesz mnie?!

– To jes

t jakaś szansa. Jakaś szansa na jakiś rodzaj życia. I to życie, w którym twoja

2

Przypominacie sobie rozmowę Betsy z Jonem o zakupach świątecznych w październiku zamiast tuż

przed gwiazdką? To było w III lub IV tomie „Nieumarłej…” i Betsy to zdanie w tej chwili wyjęła z ust Jona.

najlepsza przyjaciółka jest królową. Może stać się coś warte.

Otarła się o moje ramię palcem u stopy.

–

Ale zapominasz o wszystkich tych sprawach, które mogłyby pójść nie tak.

–

Więc taka jesteś!

–

Teraz nadszedł czas. Czas by z tym walczyć. I przepraszam. Trochę za bardzo się

tym zadręczasz. Ale to dla ciebie typowe, prawda Betsy? Przypuszczałaś, że to jest coś o
czym ty musisz zdecydować. Ale to jest moje życie i moja śmierć. A ja postanowiłam z tym
walczyć – uśmiechnęła się do mnie – Poza tym, jeśli przemienisz mnie w wampira, myślę, że
nie uda nam się ukryć to przed Nickiem. A wtedy on na pewno się dowie!

– To jest najmniejszy mój problem –

powiedziałam ponuro. A potem dodałam – Nie

powiedziałaś mu jeszcze?

–

Oszczędzam mu na razie tego – powiedziała, nagle również ponura – do naszej

dwumiesięcznej rozłąki.

Cóż. Uważałam, że był to wyjątkowo zły pomysł. Ale to przecież nie była moja

sprawa.

–

Zrobisz tak, jak czujesz, że powinnaś.

–

Tak, jestem całkowicie pewna, że tak czuję. Więc nie skradaj się już i nie rzucaj na

mnie ciemnych i rozpaczliwych spojrzeń, i nie odwracaj się ode mnie, okej? – podniosła
robótkę i wzięła się dalej do pracy.

Dobry przykład dla nas wszystkich.

– Okej –

powiedziałam wstając i podchodząc do drzwi – Jeśli jednak zmienisz zdanie i

namyślisz się czy wolisz być podle zamordowana a potem ożyć, czy też podle umrzeć i
zniknąć….

–

Tak wiem… wtedy pierwszą rzeczą, którą zrobię będzie bieg do twojego pokoju po

pomoc.

Ułagodzona tymi słowami, wyszłam.

ROZDZIAŁ 24

Daleko nie odeszłam.

– Hej –

powiedziała Cathie, przechodząc przez ścianę na szczycie schodów.

– No hej.

–

Nie podsłuchiwałam – zaczęła defensywnie.

Jęknęłam w odpowiedzi.

–

No nie podsłuchiwałam… serio. Przechodziłam tylko, bo ciebie szukam.

– Dlaczego? Po co?

Wzruszyła ramionami.

–

Nie ma dookoła żadnych duchów, które dobijałyby się na rozmowę z tobą. Chyba

sobie odpuściły. Hej! Ja też nie cieszę się z tego powodu… wcale się nie cieszę.

–

Yhm, a kiedy nie podsłuchiwałaś, to czego się przypadkiem dowiedziałaś?

–

Że nie zamierzasz przemienić Jessiki w wampira. A tak swoją drogą… niezła

rozmowa. I przypomniało mi się coś. Kiedy w końcu zamierzasz cokolwiek zrobić w sprawie

zombiego na strychu co?

–

Zamierzasz w końcu przestać żartować na ten temat? I myślę, że wy wszyscy dobrze

wiecie, że boję się zombich ale ten żart… po prostu…

–

Betsy, ja teraz jestem poważna i mówię poważnie do ciebie. Na strychu jest zombie.

Ile razy mam ci o tym trąbić?

Przełknęłam rozdrażniona. Hathie miała ciężkie życie. Albo śmierć. Była samotna. I

pewnie dlatego złośliwie do mnie się odzywała. Poza tym ja byłam jedyną osobą, która mogła
wkurzać. Yyyy… okej… z którą mogła rozmawiać.

–

To już nie jest zabawne. – powiedziałam to tak łagodnie, jak umiałam. – I tak

naprawdę nigdy zabawne nie było. Tak więc możesz już przestać mnie męczyć.

–

Chodź na strych a sama zobaczysz.

Acha! Przyjęcie niespodzianka! To było dla mnie w końcu powodem do pójścia tam,

jak dla umierającego z głodu wilka przy świetle księżyca świeże mięsko. Świetnie. Zgodziłam
się.

–

Okejjjjj, właśnie idę na strych, by sprawdzić zombiego – obejrzałam się. Byliśmy u

góry na schod

ach; wszystkie drzwi były zamknięte. – Uhhh, gdzie jest ten strych?

–

No! Chodź wreszcie! – odpłynęła.

–

Psiakość! Mam nadzieję, że nikt ani nic nie wyskoczy na mnie. Na pewno zaszkodzi

to moim nowiuśkim lodowo–niebieskim sandałkom od Prady.

Hathie potrząsnęła głową.

–

Cukiereczku. Gdybym nie była taka znudzona, jak nigdy dotąd, to nie zrobiłabym ci

tego. Ale jestem! Więc do dzieła!

Pokazała mi drzwi na końcu holu. Otworzyłam i ujrzałam wielką pajęczynę utkaną

przez ogromnego pająka przez całość schodów. Schody były pomalowane na biało i
potrzebowały już odnowienia.

–

Okeeeej…. Wchodzę na schody…. Właśnie idę….. nic nie podejrzewając….

Na szczycie schodów był włącznik, który dla mnie był w zasadzie nieistotny,

ponieważ całkiem dobrze widziałam w ciemności ale beznadziejny mrok na strychu wytrącał
mnie trochę z równowagi więc zapaliłam światło. Nie słyszałam ani jednego oddechu. Może
wszyscy wstrzymywali oddech. To znaczy moi żywi przyjaciele. Jak na każdym innym
strychu, było tu zebrane sporo różnych pierdołów. Kurz pokrywał wszystko: rozbite obrazy,
zdezelowane biurka, kanapy z wyłażącą gąbką. Wydawało się, że przebiega to całą długość
domu, co oznaczało, że było ogromniaste.

Z przyzwyczajenia przyłożyłam rękę do nosa i ust i wtedy przypomniałam sobie, że ja

nigdy nie kicham. Oprócz sytuacji, kiedy ktoś chlapie mi na twarz święconą wodę w każdym

razie.

Postawiłam kilka kroków do przodu i usłyszałam jak coś się rusza za starą szafą i

przez to zaskrzypiały jej drzwi. Fuj! Myszy. Proszę, żeby tylko nie były to szczury! Nie
zwracałabym uwagi na całkiem małe i niegroźne myszy polne, które mogły zdecydować się

na zostanie w rezydencji przez okres zimy. Ale szczury….?! Fuj! A co to za zapach, który

przebijał zza zapachu kurzu? Coś jakby odór rozkładu… czy ktoś tu zostawił swój lunch tu na
górze?… Albo co? Fuj! Świetne miejsce na kanapkę z indyka.

– On jest…??!! Eee??!! –

co za nędzne miejsce na przyjęcie urodzinowe. Ale szczerze

musiałam przyznać, że nigdy nie wpadłabym na pomysł, żeby węszyć na strychu za

prezentami urodzinowymi –

A taak… to lepiej niech uważa, bo właśnie nadchodzę.

Przemaszerowałam jakieś piętnaście stóp i odepchnęłam sobie z drogi szafę, która

była ogromna i wysoka, znacznie wyższa ode mnie.

– Niespodzian… Co jest do cholery?

Na początku byłam autentycznie zaintrygowana. Tak jakby mój mózg nie mógł

przetworzyć tego, co zobaczyłam. Oczekiwałam transparentów, prezentów, grupy przyjaciół i

rodziny skupionej i gotowej, by skoczyć n równe nogi i krzyczeć „Niespodzianka”. A co
dostałam?! Zgarbioną postać, noszącą zniszczone ubranie – wszystko w kolorze błota.
Gwałtownie opuszczone ramiona i włosy tak samo błotne jak reszta ubrania. I ten zapach.
Boże! Jak inni mogli tego nie czuć? Przecież nawet żywi ludzie musieli wyczuwać ten smród.

Ta postać wolno się odwróciła i stanęła naprzeciwko mnie. Moja ręka wróciła do

twarzy ale tym razem nie udało mi się zapobiec kichnięciu. Zauważyłam, że jakiś kawałek
kości odstawał z resztek rękawa czegoś co mogło być kiedyś białą sukienką albo długą
koszulą. Kość?? To nie była kość… to było coś innego… coś dziwnego i szarego. To było….

–

Miły kostium zombiego – zagaiłam. Kompletny z autentycznym smrodem i , co

naprawdę się wyczuwało, brudem cmentarza.

–

Betsy, cały czas próbowałam ci o tym powiedzieć. To nie jest żaden kostium. To jest

zombie z krwi i kości – powiedziała Cathie okrążając mnie – To takie rzeczy widzisz kiedy
nie żyjesz! Sądziłam, że to jakiś przebieraniec filmowy.

– Nuhhhhhhhh –

to coś powiedziało. Sięgnęło ku mnie. To miało długie palce z

długaśnymi paznokciami, tak długimi, że zaczęły się zakrzywiać jak szpony. Pod każdym z
nich było pełno brudu.

Cofnęłam się o krok. A to zrekompensowało mi się kolejnym krokiem w moją stronę.

Cierpłam na myśl, że miałabym spojrzeć w jego twarz ale i tak to zrobiłam. W pierwszej
chwili pomyślałam, że on… bo miał na sobie rozpadające się szczątki garnituru, że on się
uśmiecha. Potem jednak zorientowałam się, że jeden z jego policzków przegnił i widać przez
niego jego zęby.

Pomyślałam, że stoję tu zmrożona strachem. Nie. To zbyt słabe słowo. Przerażenie.

Absolutne powodujące odrętwienie przerażenie – to właściwe określenie. To było durnowate
z mojej strony ale całe życie bałam się zmarłych. Szczególnie zombie.

Ten sposób jakim zmierzały w twoim kierunku…
(tak samo jak ten zmierzał teraz do mnie)
I sposób, w jaki śmierdzieli grobem…

( tak samo jak ten)

I sposób, w jaki narzekali, jęczeli i sięgali do ciebie, i nic ich nie zatrzymywało,

choćby nie wiem co zrobić oni szli i szli, i szli….

(w ten sam sposób ten szedł do mnie)
I pomyślałam, że jestem całkowicie i absolutnie zmrożona strachem i że już nigdy nie

będę mogła się ruszyć ale jakoś dałam radę się cofać. W środku byłam jednak tak strasznie
przerażona, nie mogłam wydobyć z siebie głosu, nie mogłam krzyczeć, myślałam tylko o tym,

żeby dotrzeć do drzwi i zwiać stąd jak najdalej. Dobre chociaż było to, że moje nogi nie
odmówiły mi posłuszeństwa i posuwały się krok za krokiem. Bo gdyby to cos mnie dotknęło,
umarłabym. Naprawdę bym umarła. Umarłabym na zawsze i na wieki. Bezpowrotnie.

To (on?)

wciąż szło i zostałam przyparta tyłem do jednej ze starych i zakurzonych

kanap a jego ręka otarła się o moje ramię. Moje odrętwienie minęło i zniknęło, jak kostka
lodu na lipcowym chodniku i wydarłam się najgłośniejszym krzykiem, jaki kiedykolwiek w
życiu słyszałam. Zabrzmiałam jak alarm przeciwpożarowy. Cofnęłam się przeskakując przez
kanapę i upadłam na podłogę, wznosząc tumany kurzu. Próbowałam cofać się i wstać
jednocześnie. Zombie tymczasem spokojnie kontynuował swoją drogę i szedł spokojnie

wo

kół kanapy z tymi swoimi wyciągniętymi przed siebie łapami.

Gramoląc się zostawiałam wśród kurzu wyraźny ślad pełzającej Betsy, ponieważ

wręcz się czołgałam po deskach podłogi..

Jeszcze raz krzyknęłam. Tym razem chyba wykrzykiwałam z płuc nie tylko powietrze

i wrzask ale także słowa, bo Cathie podpłynęła do mnie i zapytała:

– CO???

Przeżuwałam słowa tak, że zaczęłam aż kasłać z tego strachu.

–

Pędź po Erica!

Pospieszyła w moim kierunku. Wydawało się, że zajęło jej całe wieki przekroczenie

tych piętnastu stóp, które były miedzy nami, lub coś koło tego.

–

Betsy, wiesz, że nie mogę!

–

W takim razie zawołaj Tinę! Marca! Ant! Nie zniosę tego gówna! Pomocy!

Nagle jej ręce strzeliły przez klatkę piersiową zombiego. Ale co coś nadal

kontynuowało lezienie w moją stronę.

–

Nie mogę! Nikt oprócz ciebie nie może mnie zobaczyć! Co mam zrobić?!

Rzuciłam się do oddalonej ściany i zdrapałam z podłogi cały kurz na swojej drodze.

Boże! Co za smród! Mogłam wiele znieść oprócz tego smrodu! Tego zalatującego, okropnego

smrodu!

Wstrętnego, pieprzonego smrodu!

– Nie wiem –

powiedziałam i jeszcze chyba nigdy nie byłam taka zła na swoją durnotę

i głupotę.

–

No to zabij to! W filmach pozytywni bohaterzy odstrzeliwują im głowy!

Nic nie odpowiedziałam, ponieważ musiałam odbić ramię tego czegoś, bo to sięgało

do mnie. Cathie sobie w końcu coś przypomniała i wrzasnęła do mnie:

–

Ty nie musisz mieć broni przecież! Masz inne umiejętności! Jesteś w końcu

wampirem. Złam mu kark!

No tak… ale przecież musiałabym tego czegoś dotknąć. Nie mogłam ścierpieć, że

mam TO dotknąć. Oszalałabym, gdybym miała TEGO dotknąć. Okeeej… złapałam TO za
nadgarstek i popchnęłam. Twardy. Poleciał daleko, wylądował na niskim stoliku do kawy,
który właśnie rozbił i rozłożył się jak długi na podłodze.

Okeeej. Dotknęłam tego. I nie było aż tak źle. Okeeej, przyprawiało o gęsią skórkę i

było okropne, tak jakby dotykać koszuli pełnej wijących się robaków, ale bywały gorsze
rzeczy. Jak… jak… nie mogłam wymyślić niczego gorszego.

Spojrzałam na moją rękę i zobaczyłam, że na czubkach palców pozostały brud i

kawałki skóry. Zaczęłam płakać i jak szalona wytarłam rękę o swoje jeansy.

–

Może To coś wcale nie próbuje ciebie zabić? – powiedziała uprzejmie Cathy, stojąca

po mojej prawej stronie –

może to chce się z tobą jakoś skomunikować? Wiesz… tak jak ja

próbowałam. Może To tu przyszło, ponieważ jesteś Królową i możesz mu pomóc.

Nie mogłabym nic zrobić. To szkodziło mi już sama swoją obecnością. To było – mój

rozhisteryzowany mózg próbował znaleźć odpowiednie słowa i załapał w końcu – to było
obrzydliwością, paskudztwem. To było złe dla Tego czegoś, że musiało być gdziekolwiek…
nie chodziło już tutaj o mój strych. To było sprzeczne z wszelkim prawem, z wszelkim

dobrem i niezdrowe psychiczne, i nienormalne.

To coś znowu wstawało. Znowu zamierzało do mnie dotrzeć. Znów wydawało te

dziwne dźwięki.

– Nuhhhhhhh –

i znowu próbowało dotknąć mnie jeszcze raz. Zapłakałam mocniej. To

wydawało z siebie taki płacz, jak jakaś heroina z filmu klasy B (która zawsze w mnie tą samą
drogą, którą go wyrzuciłam. Cóż, to nie było złe. Płacz jeszcze nigdy nikomu nie zaszkodził.
Płacz nigdy….

–

Betsy, na rany Chrystusa! Racz w końcu coś zrobić!

To podeszło do mnie jeszcze raz. To dotknęło mnie. to pokazało mi swoje zęby. To

przyciągnęło mnie do siebie. To wydawało przy tym jakieś dziwne dźwięki, ach… To
próbowało mlasnąć ustami ale były przegnite. Trzasnął swoimi wargami w taki sposób, jak
robi to głodny facet rozważający podziękowanie za obiad. Albo duży befsztyk. Albo…

Mnie.

Jego ręce były na moich ramionach. Smród wzrósł tak, jakby był żywy. Podniosłam

moje ręce. To mnie przyciągnęło i zamknęło w objęciach. Położyłam obie swoje ręce po obu
stronach jego głowy. To śliniło się bez śliny. Przekręciłam mu łeb. Ale to, oczywiście, nie
umarło. Oparło się o mnie jak jakach groteskowa parodia wampira (i troszkę mnie) i wgryzł
się we mnie. Jadł mnie, podczas gdy ja krzyczałam i krzyczałam, podczas gdy Cathie rzucała

się bezradnie wokół i przyglądała się jak byłam jedzona, podczas, gdy to upadło. Głowa temu
okręciła się w taki sposób, że gdyby To żyło, mogłoby oglądać swój zadek.

–

Teraz nareszcie widzisz o czym mówiłam – powiedziała Cathie – uff! Pomyślałam,

że To naprawdę ciebie zje i przestaniesz istnieć. Betsy?…

Podeszłam ciężko do jednej z kanap. Usiadłam prawie się nadziewając na zepsutą

sprężynę. Wykrzyknęłam i zapłakałam, i wytarłam swoje ręce o jeansy. Moje palce zawsze
już będą śmierdzieć. Zawsze będą miały na sobie zepsute mięso i brud cmentarza. Zawsze.

Zawsze.

ROZDZIAŁ 25

Usiadłam na kanapie i patrzyłam na zmarłego (zombiego). Jeszcze nigdy nie chciałam

wyrwać się z jakiegoś miejsca bardziej, niż z tego strychu. Ale nie miałam siły wstać i zrobić
chociażby kroku w stronę drzwi na szczycie schodów. Jedyna rzecz, na którą miałam dość
siły, to usiąść na bardzo brudnej i rozbitej kanapie, która była tak zakurzona, że nawet nie
wiedziałam jaki miała kolor pod całą tą warstwą brudu. To i patrzenie na zombiego, którego
zabiłam.

Przypuszczam, ze część mojej świadomości czekała na to, że zombie zaraz wstanie i

zaatak

uje mnie jeszcze raz. Tak jak Jessica mógłby wstać i zaatakować mnie, gdybym

zdecydowała się na to, aby zignorować jej życzenia (i prawdę mówiąc, skłaniałam się do
tego) i przemienić ją w wampira. Gdybym to zrobiła, nie byłaby już Jessicą tylko śliniącym

s

ię i szalonym wampirem. Jakoś tak przez dziesięć lat, potem może miałaby chociaż odrobinę

kontroli nad swoim pragnieniem. Dopiero po tym czasie jej życie mogłoby się zacząć na
nowo i byłaby bardziej ostrożna przy pożywianiu się. Nigdy by się nie zestarzała, ale na
zawsze zostałaby tak samo młoda i wyglądałaby tak samo. Ciągnąc temat dalej od
śmiertelności Jessiki, to moja przyjaciółka byłaby starsza a zbiegiem czasu stałaby się tak
samo sprytna i przebiegła jak Eric czy Alonzo.

Alonzo. Stworzył wampira nawet bez jednej myśli o konsekwencjach tego czynu dla

Sophie i dla siebie. Zabił ją i poszedł dalej swoją drogą, i teraz będzie musiał za to zapłacić.
Tak to już jest, że jak coś się spieprzyło, to trzeba za to zapłacić. A co jeśli spotkałoby to
Jessicę i zmarłaby w jakiejś francuskiej alejce przed laty? I jak ja mogłam pójść do niej do
pokoju i prosić ją by pozwoliła mi się przemienić?! Normalnie zasłużyłam sobie na to
ukrywanie się zombiego na moim strychu. Zasłużyłam sobie na stu takich zombich.

–

Jak myślisz? Skąd to się tutaj wzięło? Jak to się tutaj dostało i wlazło aż na strych

przez całą drogę przez nikogo nie zauważone? – nerwowo paplała Cathie i patrzyła na mnie w
taki sposób to wszystko było dla niej zbyt wielkim wysiłkiem myślowym.

– Nie wiem, nie ogarniam tego gówna. –

odpowiedziałam i wstałam w końcu z tej

brudnej kanapy.

Znalezienie drzwi zabrało mi oczywiście mnóstwo czasu.

ROZDZIAŁ 26

–

Mogę powlec się za tobą? – zapytała Cathie dryfując przy mnie.

– Nic mnie to nie obchodzi.

–

Cóż, pomyślałam właśnie, że zapytam czy dobrze się czujesz. Nie będziesz już

płakać, prawda?

–

Nie obiecuję. – zeszłam już na dół i usłyszałam dzwoniący telefon. Słyszałam też, że

Sinclair i Tina byli już z powrotem w domu czego właściwie żałowałam, ponieważ to
oznaczało, że Tina zaraz rzuci się do telefonu i go dopadnie zanim włączy się automatyczna

sekretarka.

– Nie ma mnie tutaj –

krzyknęłam. Sinclair stał u dołu schodów wciąż ubrany w swój

płaszcz i patrzył w górę na mnie.

–

To może być ważne – świadomie mi dokuczał, znając moją awersję do dzwoniących

telefonów. Po chwili zmarszczył swój nos – co tu tak śmierdzi?

–

To jest cholernie długa historia i opowiem ci ja całą po drodze.

–

Po drodze dokąd?

– Ale najpierw przytul mnie bardzo mocno.

– Kochane, jes

teś cała? – stał osłupiały, ponieważ rzuciłam się na niego i ścisnęłam go

swoimi ramionami z całej siły. Próbowałam zgnieść zdradziecką myśl (dlaczego mnie nie
ocaliłeś?) i skoncentrować się na dobrych rzeczach: obejmujących mnie ramionach Sinclaira,

jego

pięknym i czystym zapachu, który był jak polarna bryza przy smrodzie zombiego.

Cathie zakasłała. Szczerze mówiąc, zapomniałam o tym, że ona tu jest.

–

Ja właściwie, yyyyyy, dogonię ciebie później. – i zniknęła gdzieś na schodach.

Sinclair masował mój tyłek i zapytał:

–

Co to było?

–

Alonzo musi zostać ukarany.

Cofnął się i wpatrywał się we mnie.

–

Czy to ma coś wspólnego z tym, że Jessica nie przyjęła twojej propozycji?– zapytał i

ciągle wpatrywał się we mnie.

–

Jak na to wpadłeś? Okeeej… najwidoczniej moja mózgownica nie pracuje tak jak

powinna, czyli nawet w połowie tak, jak twoja… ale skąd wiedziałeś, że powie mi „nie”?

–

Ponieważ – odpowiedział – ona jest miliarderką, która pracuje chociaż nie

musiałaby tego robić nawet przez jedną sekundę swojego życia. I nigdy nie mógłbym sobie
wyobrazić, że da kłam swoim zasadom i pozwoli tobie zdecydować coś za nią, nawet coś
najbardziej błahego a co tu dopiero mówić o tak ważnej sprawie.

–

No cóż… nie mogę zrobić nic wbrew jej woli.

Jego doskonałe czoło pokryło się zmarszczkami – nic nie zrobisz?

–

To jest długa historia, ale pomyśl… jeśli byłbyś umierający, nie chciałbyś…?

–

Ale ona twierdzi, że nie jest umierająca, tylko chora. Czy będziesz o to z nią kłócić?

–

W żadnym wypadku. Ale chciałabym wiedzieć o tym trochę wcześniej. – oparłam

głowę na jego szyi – Przychodzi mi do głowy pewna myśl… może ona zauważy to jak szybko
doszłam do siebie po postrzale Delka?

–

Nikt nie powinien decydować się na przemianę na podstawie twoich doświadczeń,

kochanie moje. Jesteś jedyna, która to potrafi.

–

Ale może wampir, którego osobiście przemienię byłby właśnie taki jak ja! – co ja

jestem? Bogiem, żeby tak mówić. Niczego mnie nauczył ten Strychowy Nieprzyjemny

Incydent?

Nie, nie chciałam przemieniać Jessiki. Ale też w żaden sposób nie chciałam się też

przyglądać jak umiera. To było zbyt okropne samo w sobie. A to wyglądałoby tak, jakbym
stała przed wyborem sposobu swojej śmierci: „ach… panno Taylor, co dziś wybierasz?
Ścięcie głowy czy wykrwawienie?”

–

Nikt nie jest taki, jak ty. Możesz sprawdzić to w Księdze Zmarłych jeśli pragniesz

powołać się na inne źródło wiedzy, niż ja – dodał.

– Fujj! Pass –

Księga Zmarłych była zbyt mocna, żeby ją czytać.

–

Więc ci odmówiła?

– Wielokrotnie.

Sinclair wzruszył ramionami.

–

Ona ufa współczesnej medycynie. To jest całkowicie racjonalne myślenie.

– Tak. –

rozprostowałam jego klapę marynarki, która już była nieźle pognieciona

przeze mnie i poczułam jak jego ramię oplata mnie w pasie. Ścisnęłam go lekko i łagodnie –
Musisz zawołać Tinę. Podjęłam decyzję co do Alonza.

–

Ufam ci ale może lepiej mnie puść dobrze? – powiedział to lekkim tonem ale

dziwnie mi się przyglądał – jeśli to nie jest dla ciebie zbyt trudne, oczywiście.

Uwolnił się ode mnie. Oboje popatrzyliśmy, ponieważ Tina wleciała popychając

drzwi od kuchni i prawie obiegła salę i tuż przy schodach poślizgnęła się na swoich bosych

stopach.

–

Wasze Królewskie Mości!

–

Prrrrr, kto umarł? – to był żart, ale potem przypomniałam sobie towarzystwo w

jakim się obracam i wszystkie wydarzenia, które miały miejsce w ciągu ostatniego roku
mojego życia – O Boże! Kto umarł?

–

Nikt. Usłyszałam, że pragniesz mnie tu wezwać, więc przebiegłam tak szybko, jak

mogłam. I wezwałam tu Alonza. Ma tu być za jakąś godzinkę.

–

Nie wystarczająco szybko – odpowiedziałam – chodźmy.

–

Czekaj! Idziemy się z nim spotkać?

–

Tak. Natychmiast. Wskakujcie w płaszcze. No już!

–

Co się dzieje? – zapytała Tina.

–

Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że chcesz się z nim dzisiaj widzieć – odparł

Sinclair.

Ja też nie. No tak, ale Alonzo zapewnił mnie wcześniej, że jest otwarty na każde moje

wezwanie do spotkania, więc to był świetny pomysł.

–

Posłuchajcie. On zabił Sophie i musi ponieść jakieś konsekwencje swojego czynu.

Nie takie jak Nostro (czyli całkowita śmierć), ale jednak musi. Więc …yyyy…. On musi
zapłacić. Dosłownie zapłacić. Myślę, że prawdopodobnie przez te wszystkie lata zdobył jakiś
majątek. Prawda?

– Prawda –

odpowiedziała Tina a Sinclair pokiwał głową.

– Okeejj… w takim razie odda wszystkie swoje dobra i pie

niądze Sophie. I każde z

nich pójdzie swoją drogą i zacznie od początku.

Sinclair mrugnął.

–

Och, Wasza Wysokość – smętnie zaczęła Tina – to jest… rozmawiamy o milionach.

Być może o miliardach. Miałby to wszystko oddać? Zostać bez niczego?

–

Będzie miał więcej niż miała kiedyś Sophie. Kuzynka i przyjaciele mu pomogą. W

ten sposób stanie znowu na własnych nogach. Albo już nigdy się nie dorobi na nowo. Nie
obchodzi mnie to. On musi zapłacić za to zrobił. I tak będzie.

Sinclair wyglądał tak, jakby mnie widział po raz pierwszy w życiu. Oczy Tiny

wytrzeszczyły się ze zdziwienia.

–

Wesprę ciebie, Elizabeth, jeśli czujesz, że tak musi być.

A Tina powiedziała:

–

Twoja wola jest naszą wolą, Wasza Królewska Mość.

I to było to.

ROZDZIAŁ 27

Zatrzymaliśmy się pod hotelem, Sinclair podał obsłudze kluczyki (lecz niechętnie) do

swojego Mercedesa i weszliśmy do środka. To był jeden z tych hoteli, które wyglądają jak
ładna, duża kamienica z elewacją z piaskowana wierzchu. Wyglądał jak miejsce, w którym
żyją całe rodziny. Tina powiedziała mi, że mieszkanie tu kosztowało sto dwanaście dolarów.
Za noc. Przypuszczam zatem, że łóżka są tu zrobione ze złota a personel co noc otula ciebie
kołderką podając ciepłe kakao i całuje na dobranoc.

– Zombie –

zamruczała Tina. Przypomniałam sobie, że miała kłopoty z

przetwarzaniem od razu wszystkiego co się stało. Miałam nadzieję, że lubi należeć do Klubu

Wkurzonych. –

nawet nie miałam pojęcia, że one istnieją.

–

Zajmiemy się tym teraz….

–

Za późno – odpowiedziałam.

–

… później się tym zajmiemy. Może powinienem z nim pogadać – Sinclair mówił,

kiedy gromadnie skierowaliśmy się w kierunku windy – będziemy twardzi, niejako.

–

Nie jestem wystraszona i sama powiem Alonzowi, że go ukarzemy –

zaripostowałam. Gówno prawda! Bałam się tego, nawet po tym Niefortunnym Incydencie

Strychowym.

–

Małymi kroczkami, Wasza Królewska Mość – mruczała Tina.

Nadjechała winda. Ding! Drzwi się rozsunęły. Zanim mogłam przepuścić Tinę i

pokazać moje nowe „nieustraszone niczego nastawienie”, Sinclair wymamrotał jakiś rzadki

epitet.

Tina spojrzała. Ja spojrzałam. Wszyscy spojrzeliśmy. I po nocy, jaką dzisiaj miałam,

nie byłam aż tak zaskoczona jakby to wypadało.

–

On wygląda na całkiem nieżywego – zauważyłam.

ROZDZIAŁ 28

W windzie był Alonzo w dwóch kawałkach. Z bezkrwawą dziurą pośrodku jego czoła.

Niestety, nie był pierwszym martwym wampirem, jakiego zobaczyłam. Przede wszystkim
zdrętwiałam… nie miałam pojęcia jak odczuję to, że Alonzo jest martwy. Jak to się stało? I co
dalej robić? Nawet nie myślałam, że dam radę wsiąść do windy i pojechać nią na piętnaste
piętro (Z MARTWYM WAMPIREM W ŚRODKU!!!). Poniosło mnie. Dobra… bardzo mnie
poniosło.

Czy poczułam się źle z tym, że morderca zamordował?

– Gruntowna robota –

powiedziała Tina, samowolnie zajmując miejsce przy głowie

Alonza.

– Tak –

potwierdziłam. Wiec zabójca postrzelił go, żeby… nie wiem.. rozproszyć go,

a następnie odciąć jego głowę, podczas gdy mózg Alonza próbował się uzdrowić.
Oczywiście, ten ktoś wiedział z kim on (lub ona) ma do czynienia. Było bardzo mało krwi,
której oczekiwałabym. Ale to już drugi z pięciu wampirów, który napędził mi cholernego
stracha. A tego to się nie spodziewałam.

Przynajmniej było bardzo późno i nie było wiele osób z personelu, które by się tu

kręciły. Skoczyliśmy do windy i ukryliśmy ciało za nami, żeby nikt z holu nie mógł go
zobaczyć.

Carolina i inni jakby kłębili się w przedpokoju, czyli przesuwali się z miejsca na

miejsce, tam i powrotem, od czasu do czasu coś do siebie nawzajem szepcąc i mieląc
jęzorami. Zgaduję, że o czymś mielili. O czym mielili? Przecież nie mielili ziarna.

Wiadomość o śmierci Alonza przyjęli jak twardziele.
Zmusiłam mój mózg do przeanalizowania ostatnich wydarzeń i zmusiłam się do

spojrzenia na ciało Alonza. Drzwi windy zostały czymś podparte i niestety łatwo było je
odszukać wzrokiem.

Ciało było całkowicie ubrane, miał na sobie buty i skarpety. Głowa leżała oddalona

około dwóch stóp od reszty. Jedno oko było szeroko otwarte z wyrazem zdziwienia. Drugie
natomiast było jakby wywrócone i patrzyło w sufit. To naprawdę wyglądało tak, jakby patrzył
w sufit. A tak naprawdę, to wszystko wyglądało jak jeden duży martwy wampir w windzie.

Alonzo został zabity w osobistej windzie. Znaczy w windzie przydzielonej wyłącznie

do użytku gości na piętnastym piętrze. Tina sprawdziła, że wampiry były jedynymi klientami

w tych pokojach hotelowych.

Czy coś słyszeli? Nawet jeśli słyszeli, nikt jeszcze nic nie zgłosił.
W każdym razie, winda została przywieziona na piętnaste piętro, czyli tam gdzie

wszyscy byliśmy i nie było tam żadnej policji i policyjnych taśm i techników zdejmujących
ślady, ponieważ wampiry chciały utrzymać to wszystko w tajemnicy. Nie miałam pojęcia w
jaki sposób chcieli to długo ukryć przed glinami (bo przede wszystkim ten hotel nie należał
do wampirów) ale trzymała usta zamknięte na kłódkę. Powiadomienie policji mogłoby na nas
tylko sprowadzić kłopoty. Zwłaszcza jeśli Alonzo zostałby właściwie zidentyfikowany:
hmmm, stuletni facet, który nie wygląda starzej od dwudziestopięciolatka! Oto mamy nie lada
pytanie! Gadać! Wszyscy jesteście wezwani na przesłuchania! Wyjdziecie za około pięć do
dziesięciu lat za dobre sprawowanie!

–

Co się stało? – zapytałam.

Nastąpiła długa cisza, podczas której Europejczycy patrzyli na siebie i musiałam

powtórzyć moje pytanie głośniej aż wreszcie Carolina przemówiła:

–

Tak więc… Ach, Wasza Królewska Mość, Alonzo wyszedł wezwany przez ciebie.

A następnie już nie żył.

Więc to dlatego byli tacy podenerwowani. Zabawne, ale wyobraziłem sobie

wiekowych wampirów, z których żaden nie martwił się o bliskość śmierci. Stwierdziła, że im
byli starsi, to myśleli, że maja tym większe prawo do życia. To było zdumiewające, kiedy się
usiadło i o tym pomyślało.

–

Hej, ludzie, uspokójcie się! Ja tego nie zrobiłam. Żadne z nas tego nie zrobiło –

popatrzyłam na Sinclaira i na Tinę, o która właśnie sobie przypomniałam, że w tajemniczy
sposób zniknęła dziś wieczorem przed śmiercią Alonza.

–

Żadne z nas tego nie zrobiło – Sinclair powtórzył jak moje echo. Racja! Poza tym on

i Tina zawsze w tajemniczy sposób gdzieś znikali razem. Gdyby Tina nie była damskim
gejem, musiałabym mieć na nich baczne oko.

–

Monarchia nie miała z tym nic wspólnego. – Tina stale powtarzała. Cieszyłam się,

że wydawało się, że ona wie wszystko na ten temat.

–

Przypuszczamy, że została zabity przez jednego z was w jakimś sporze.

–

Dlaczego jeden z nas miałby zabić Alonza? – zapytała Carolina – Dlaczego

miałabym go zabić?

–

Żeby się wkupić nasze łaski? – zasugerował Sinclair.

– Rodzina nie zawsze sobie radzi –

dodała Tina.

–

I dla takich samych powodów ludzie zabijają – powiedziałam – dla zarobku? Dla

przejęcia własności? Z miłości? Z nienawiści? Z zazdrości? Z zemsty?

Carolina potrząsała swoją głową. Oni wszyscy potrząsali swoimi głowami jak

sztuczne pieski.

–

Nie, nie… Alonzo był… jakiekolwiek różnice zdań mieliśmy, zostały one

zrozumiane i wyjaśnione całe dekady lat temu. Ty byłaś jedynym powodem, jeśli mogę się
tak wyrazić, dla którego mieliśmy inne opinie co do tego co mamy z tobą zrobić.

– Z powodu sytuacji z dr Trudeau –

powiedział Sinclair.

–

Tak się nazywała ta brunetka z twojego salonu?

Odwróciłam wzrok i musiałam policzyć do pięciu, żeby się uspokoić, zanim zacznę

rozmowę jeszcze raz.

–

Co się wydarzyło? – zapytałam po raz kolejny. Jeśli wampiry miały jakąś brygadę w

typie CSI, to mogliby ja tu przysłać po to, żeby… no nie wiem… zebrali odciski palców albo

cos w tym stylu.

–

Wstaliśmy i oczywiście przygotowywaliśmy się by wyjść i coś zjeść. Dawid.. –

Carolina

nieoficjalnie przejęła obowiązek mówienia w imieniu całej grupy wampirów i

wskazała na wysokiego, cichego (ale przecież wszyscy byli cisi) z szarymi włosami, który
wyglądał jak sprzedawca używanych samochodów w odświętnym garniturze – Dawid zmusił
kogoś do pozostania. Cała nasza reszta wychodziła, podczas gdy Alonzo zamierzał poczekać
z obiadem, mimo to później miał wyjść. Był podekscytowany. Powiedział, że chcesz, aby
wpadł. On był tym bardzo podekscytowany – powtórzyła to jeszcze raz – nie mógł się

docze

kać, kiedy zobaczy ciebie jeszcze raz.

Odwróciłam się Tiny.

–

Dla wyjaśnienia… nie, żebym sobie pomyślała, że byłabyś tak oczywista i niedbała

w swych zamiarach… ale czy zadzwoniłaś do Alonza, udając mnie, wywabiłaś go na
zewnątrz z dala od jego kumpli, zasadziłaś na niego w windzie w trakcie jego drogi na dół,
postrzeliłaś go w głowę a potem mu ją odcięłaś?

–

Nie, Wasza Królewska Mość. Musiałam pójść do Best Buy i kupić nowy odtwarzacz

DVD do pokoju gier.

–

Mogę potwierdzić jej historię. Poszedłem z nią – Sinclair pogardliwie spojrzał w dół

na Tinę – jesteś pod każdym względem jak szlachetny kamień oprócz jednej sprawy.. nadal
będziesz się upierać, żeby kupować wszystko amerykańskie?

–

Możemy się skupić? Proszę… więc tak… Alonzo wyszedł, żeby szczęśliwie dotrzeć

do mojego domu, a następnie jakiś czas potem znaleźliśmy… yyyy…. Fuj!… jego bezgłowe

ciało.

–

Tak. Tak było – powiedział sprzedawca używanych samochodów. Dawid! Miał na

imię Dawid.

–

I żaden z nas tego nie zrobiło – wyjaśniłam – I żadne z was, ludzie, też nie zrobiło

tego.

–

Gdyby ktoś z nas miał jakąś urazę do Alonzo – wskazała Carolina – ledwie

moglibyśmy się doczekać do tego czasu by go zabić już dawno temu. Na pewno nie
zrobilibyśmy tego w tym dziwnym kraju i w tym dziwnym pokoju hotelowym a do tego
jeszcze pod twoim czujnym okiem. To zwróciłoby twoją uwagę na nas wszystkich a w
zasadzie nie zależy nam na twoim zainteresowaniu.

– Punkt dla was –

zauważyłam. Ten „brak zainteresowania” miał również w tym jakiś

sens. Po pierwsze nie dać się zauważyć to był świetny sposób, aby się wyróżnić i, cóż,
sprawdzenie windy gwarantowało moje groźne zainteresowanie nimi.

–

Zajmiemy się tym – powiedział Sinclair – mamy niewielki zespół, który przybędzie

by zająć się ciałem. Czy życzycie sobie zabrać go do Francji?

– Dlaczego? –

zapytała Carolina – przecież on nie żyje. Co za różnica gdzie będzie

jego ciało?

Ładny epigraf: Nie żyjesz i nikogo to nie obchodzi. Nawet twojej kuzynki.

–

Jeśli go nie zabiłaś – kontynuowała Carolina – to, że się tak wyrażę, jego własności

są jakby do wzięcia. W swoim imieniu mogę powiedzieć, że nie mogę się już doczekać, żeby
wrócić do Europy i przyjrzeć się bliżej jego aktom własności i sposobom wykonania

testamentu.

Cała nasz trojka popatrzyła na siebie. Ci ludzie nie wiedzieli, że zaplanowałam

podarować Sophie cały majątek Alonza. Ale ponieważ nie żył, nie było żadnego powodu by
mścić tą dobrą lekarkę.

–

Nie jesteś smutna z powodu jego śmierci bo chcesz jego majątku?

–

Jego śmierć rozwiązuje również w twoim przypadku raczej duży problem, Wasza

Królewska Mość.

Większy niż myślisz, cukiereczku. Wyparłam myśl o Sophie jako o oczywistej

podejrzanej na bok od tej chwili.

–

Tak, ale… no facet nie żyje. To twój przyjaciel! Członek rodziny! Przez dekady a

może stulecia! Nie jesteś mu czegoś winna? Czy wszyscy nie jesteśmy? Ledwo go znałam ale
bardzo go polubiłam– hmmm. Zwłaszcza w chwilach, kiedy nie myślałam o zastrzeleniu go
za to co zrobił. Próbowałam jej coś wytłumaczyć ale chyba nie był to najlepszy sposób –

Spójrz na to co się stało. Zaznaczam, że cieszę się z tego, że nie jesteście w nastroju
przyćmiewającej wszystko wściekłości z tego powodu, ale biedny facet został zdybany i
zlikwidowany w windzie, jakby w tym była ręka Boga.

–

Co od nas chcesz? Co według ciebie mamy zrobić? – zapytała Carolina. Jej mina

wyrażała jasno, że nic z tego co mówiłam nie trafiło do jej serca.

Chwilę mi to zajęło, ale w końcu zrozumiałam czego ta grupa wampirów

potrzebowała. Czego potrzebował Alonzo. Co musiałam zrobić.

– Dobra…y

yyyy…. Dobra…yyyyy … niech wszyscy pochylą głowy. Pochylcie te

swoje durne, tępe głowy!! Dobra…. Yyyyy…. Kochany Boże, proszę…

–

Zajmujesz się modłami?! Nie możemy się modlić! – przeraził się Dawid.

–

Czy już wspomniałam o tym, że nie przypuszczam, że Alonzo jest teraz z Bogiem? –

dodała Tina.

–

Zamknąć ryje, ludzie! Jestem pewna, że nie wybuchniecie płomieniami potępienia w

czasie, gdy przeprowadzę małą pogawędkę z Bogiem. Widzę, że głowy nie leżą! Powinny
być pochylone. Ale już! Ukłon! – wszystkie głowy opadły na dół tak, jakby były na sznurku,

oprócz jednej.

Sinclair. Patrzył na mnie i mężnie walczył, żeby się nie śmiać. Spiorunowałam go

wzrokiem, ale jego głowa nie usłuchała mojego wzrokowego rozkazu. Typowe. Pozwoliłam
sobie poradzić z tym Dużym człowiekiem jakiegoś innego dnia. Pochyliłam swoją głowę i
popatrzyłam na swoje złożone do modlitwy dłonie.

–

Ojcze niebieski, mogłeś zauważyć naszego przyjaciela, Alonzo, biedak znalazł się w

pechowym miejscu i w pechowym czasie. Nie jesteśmy pewni, gdzie w tej chwili przebywa,
ale mimo wszystko, proszę cię, Boże, błogosław go i zajmuj się nim na wieki wieków i
,proszę, pozwól mu cieszyć się tam, gdzie jest i nie pozwól, żeby był wystraszony i samotny. I
… yyyyy …. Jeszcze raz dziękuję za całą Twoją pomoc, która mi udzielasz i ogólnie rzecz
biorąc za moje nadchodzące przyjęcie urodzinowe. Amen.

– Okej –

powiedział Tina – ponieważ królewska modlitwa została już odklepana, to

może moglibyśmy już wrócić, żeby zająć się interesami?

–

Jakimi interesami? Mówiliśmy właśnie tym ludziom, że inni ludzie przyjdą zabrać

ciało Alonza. My nie jesteśmy glinami, nie jesteśmy też specjalistami w dziedzinie medycyny
sądowej, i nie jesteśmy też dziennikarzami. Jesteśmy…

Moją przemowę przerwał dzwoniący telefon. Spiorunowałam wszystkich swoim

groźnym królewskim wzrokiem.

–

Cholera, ludzie! Wyłączyć to! Telefon hotelowy, telefon komórkowy, cokolwiek to

jest wyłączyć to! Zabić to! Mam awersję do dzwoniących telefonów! Chcecie się przekonać?!

Po kilku sekundach rozglądania się, wszyscy popatrzyliśmy na dół. Telefon nadal

dzwonił. I dźwięk wydobywał się z ciała Alonza.

ROZDZIAŁ 29

–

Slipy zmarłego grają – powiedziała, nieco niepotrzebnie, Tina.

–

Może jakieś wyprzedaże alarmują? – powiedziałam – ale wybrały sobie najgorszy

termin.

Sinclair

wszedł do windy i z pustym wyrazem twarzy, grzebał w spodniach Alonza

przez minutę. Wyciągnął z nich cicho dzwoniący telefon komórkowy. Otworzył gwałtownie
klapkę i powiedział:

– Dr Trudeau?

Ochhh. Trzask! Rozłączyła się. Podał mi telefon.

– To pewnie do ciebie.

–

Powiedziałeś jej, że teraz nie jest odpowiednia chwila. Tak tylko pytam, bo telefon

nadal dzwoni więc pewnie nie powiedziałeś.

– Elizabeth!

–

Dobra! Ale teraz jestem w trakcie ważnej rozmowy. I zaznaczam, że jeśli to jest

ważna dla niej w ogólności rozmowa, to ona oddzwoni. – wzięłam telefon komórkowy z ręki
Sinclaira, bo jego wzrok mi mówił, że zaraz chyba mnie zagryzie. – Cześć?

–

Cześć prześliczna – powiedział Liam przeciągając samogłoski – dobrze bawiłaś się

w windzie?

–

yyyyy … to jest ta część, w której ze mnie szydzisz i zostawiasz mi trop?

–

Nie twardzielko. Ja to zrobiłem. Sophie tego pragnęła, więc obawiam się, że

musiałem wziąć sprawy w swoje ręce. Musiałem ją wysłać szukać wiatru w polu, żeby się
niczego nie domyśliła.

Obejrzałam się na pozostałych.

–

Jeśli już używasz tych eufemizmów w stylu „zająłem się tym” i tak dalej to pozwól,

że się upewnię, iż rozmawiamy o tej samej sprawie.

–

Odciąłem głowę zadowolonego z siebie łajdaka – powiedział Liam – po tym jak

przyłożyłem mój kaliber 38 do jego głowy i pociągnąłem za spust.

–

Oh. Cóż. Dobrze więc, że zdradzasz mi cały twój system działania. – nie

powiedziałam głośno jego imienia. Jednak dlaczego ja próbowałam chronić szaleńca, który
był poza moimi możliwościami, ponad moimi wpływami? – Więc… yyyyy … co teraz?

–

Teraz nic, blondi. Właśnie musiałem zadzwonić do ciebie, żeby dać ci znać w razie,

gdyby twoja mózgownica kierowała winę w stronę Sophie. A teraz słuchaj uważnie bo nie
powtórzę: Sophie nie miała z tym nic wspólnego. Nie prosiła mnie o to, żebym to zrobił i nie
wiedziała, że zamierzam wyjść i zająć się tym dziś wieczorem. Powiedziałem jej, że
dzwoniłaś i jej szukałaś….

–

To dziś wygląda na popularną strategię.

–

I ona właściwie popędziła do twojego domu. Potem wywabiłem Alonza.

–

Skąd masz jego numer?

–

Dał go Sophie. Dzwonił do niej na komórkę. Słuchała go z zakłopotaniem, kiedy

tylko była dostępna i odebrała. Zostawił jej swój numer w razie gdyby chciała pogadać o ich

wspólnych sprawach. Taak.

Gdybym nie chciał go zabić wcześniej, to jestem pewny, że po

tym by mnie naszła to ochota.

Odwróciłam się i odeszłam trochę dalej od całej tej zgrai wampirów.

–

W takim razie przyszedłeś tutaj i to zrobiłeś?

–

Tak. Potem wróciłem do naszego pokoju, powiedziałem Sophie i wyszliśmy

stamtąd. Ale nie chciałem, żebyście się zastanawiali za długo. To byłem ja.

–

Twoja przyjaciółka mogła jebnąć cały jego majątek – powiedziałam cicho. Ale kim

ja byłam tak żartując? Byłam wśród wampirów. Prawdopodobnie słyszeli obie strony z tej

rozmowy.

–

Tak, mogła mnie całkiem olać. Nadal może. Ale możemy się dogadać.

–

A jak to wpłynie na twoje wcześniejsze plany?

– Nie wiem –

prawie mogłam usłyszeć, jak wzruszył przy tym ramionami – nie bardzo

się tym teraz martwię. Przemieni mnie, kiedy się za to zabierze. Teraz musimy otrzymać się

na wspólnej fali.

–

Widziałaś kiedyś wampira mającego koszmary, Bets? – jego głos był cichszy,

ponieważ nie chciał, żeby Sophie to słyszała lub w odpowiedzi na moje słowa – To jest

okropne. To najgors

ze, co kiedykolwiek widziałem. Masz koszmary, Bets?

– Nie –

odpowiedziałam zgodnie z prawdą – Już nie śnię. Nie pomyślałam, że

jakiekolwiek wampiry śnią.

–

Szczęściara – powiedział i odłożył słuchawkę.

Odwróciłam się zgrai wampirów i zamknęłam klapkę telefonu.

–

Dobra! To gdzie my byliśmy? Racja! Wychodziliśmy.

– Kochanek dr Trudeau. –

powiedziała Carolina z wyrazem ulgi w oczach i rozejrzała

się po wszystkich twarzach – Oczywiście! Wszyscy powinniśmy się tego już wcześniej

domyślić!

–

Co?! Cieszysz się?!

–

Nie. Właściwie się uspokoiłam. To była zemsta ukochanego.

–

Zrozumiały motyw – powiedziała sarkastycznie Tina – tak samo jak zainteresowanie

przejęciem jego własności.

– Racja –

powiedziała Carolina, całkowicie nie rozumiejąc tego sarkazmu.

– Idziemy! – p

owiedziałam.

ROZDZIAŁ 30

– Sukces! –

krzyknęła Jessica – To jest… wow! Liam! Podkradł się niezauważony i

zabił wampira! Kto by pomyślał?! – i zaraz sobie sama odpowiedziała na własne pytanie – Z
perspektywy czasu… każdy! I to jest fenomenalne!

– Fenomenalne?!

– Nooo! A co? Co zrobisz? –

otworzyłam buzię ale Jessica gnała naprzód – ukarzesz

go? Ha! Nie możesz! Nie możesz mu nic robić! On jest człowiekiem. Gdyby był wampirem,
to mogłabyś cos zrobić. Ale on nie jest, jak ty to mówisz, w twojej jurysdykcji. Przekażesz go
w ręce glin? Z jakiej racji? Z takiej, że zabił martwego już faceta? Przypuszczalnie znalazłaś
ciało. I założę się, i dzięki Sinclairowi za to posiada jakichś małych szaraczków do takiej
roboty, naprawdę się z tobą założę o to, że nie chcesz, aby w tej sprawie grzebał prokurator i
jakiś tam sąd.

–

Przyprawiasz mnie o ból głowy – wymamrotałam.

–

Sophie tego nie zrobiła, więc możecie to po prostu olać i nawet nie myśleć o tym,

żeby ją ukarać. To ktoś inny pomścił Sophie, zabijając Alonza. Myślisz, że Europejczycy
oczekują, że coś w tej sprawie zrobisz? Wczoraj powinnaś zauważyć aluzję w ich
zachowaniu, że jest im obojętne nawet jego ciało. Czy takie są fakty? – przebiegle spojrzała
na Sinclaira zadając to pytanie. – Czy mam rację? Powiedziałeś jej?

–

Nie miałem szansy, a poza tym jesteś umierająca.

–

Nie cierpię tego, kiedy stajecie się jak Sherlocki i występujecie przeciwko mnie –

narzekałam.

–

Oni wyjadą, czy nie wyjadą? – zapytała Sinclaira – stawiam na to, ze wydeptują już

ścieżkę by wyjechać tej nocy.

–

Wyjadą – potwierdził Sinclair.

–

Co? Już? Przecież mamy… – spojrzałam na swój zegarek. No tak… była ósma

trzydzieści następnej nocy. Jak tylko wyszliśmy z hotelu, wieczór się kończył. Sinclair złożył
nieprzekonującą wzmiankę o namierzeniu komórki Sophie, ale machnęłam na to tylko ręką
(można byłoby to zrobić? Nie znałam się na technice telefonów komórkowych). Odpuśćmy to
sobie. Dawno już stąd uciekli. A Liam na pewno nie był na tyle durny, by odbierać telefon od

kogokolwiek z na

s po tym szydził ze mnie i ze spodni Alonza.

–

Skąd wiesz, że zwiali?

–

Widziałem ich, oczywiście. – odpowiedział patrząc zaskoczony moim głupim

pytaniem –

wyruszyli, gdy tylko zaszło słońce.

–

Tak po prostu się zabrali? Bez słowa?

–

Oczywiście – Sinclair wyglądał jak kot, który wypił pięćdziesiąt win z Wysp

Kanaryjskich.

–

Ale przecież, kiedy tutaj przyszli, odwalili taką wspaniała gadkę! A teraz właściwie

co robią? No co? Przekradają się za miasto! Nie boją się robić z nas głupków?!

–

Oni uważają, że nie robią.

–

Nie robią?

–

Jeśli spojrzymy na to z ich punku widzenia, Wasza Królewska Mość – powiedziała

Tina –

to oni nie są pewni tak do końca co podstaw twojej władzy. Czekali cały rok zanim

przyszli złożyć tobie hołd. A kiedy przybyli, to co im pokazałaś? Jakie dowody władzy?
Strajk głodowy, modlitwy, potężnych sojuszników – wampirzych i ludzkich, przeżyli atak

zabójcy wampirów?

–

Delk nie chciał mnie zabić! – zaprotestowałam – przeżywał naprawdę obsrany

dzień!

–

Wydał historię twojego życia, która zawierała w treści też owce, z których piłaś – z

gliniarza i z lekarza!

–

Do diabła!

–

Zabiłaś zombiego z oczywistych i złowieszczych powodów.

Powiedziałam im o zombim świętując fakt, że przeżyłam trakcie jazdy samochodem

do hotelu Alonza. Obydwoje byli wprawieni

w osłupienie. Obydwoje zaprzeczyli, że

kiedykolwiek w ich długich życiach, widzieli jakiegokolwiek zombiego.

–

Nie wiemy czy to coś zostało na mnie nasłane, czy też samo się tu przywlokło.

–

A kiedy doszło do konfliktu moralnego, zaplanowałaś współczesną śmierć.

–

Ależ tego nie zrobiłam!

– Z ich punktu widzenia –

przypomniała mi Tina.

–

No dobra … to jak ogłupieli po tym wszystkim? – wymamrotałam.

– Szczerze? –

powiedział Sinclair, uśmiechając się – jestem zaskoczony, że nie zwiali

z miasta dużo wcześniej.

–

Więc co? Cieszysz się z tego, że oni myślą, że jestem królewską mordującą

furiatką?!

–

Powinnaś być zadowolona z tego, że oni tak o tobie myślą. Oczywiście jeśli może to

znieść, Miss Serdeczności.

Przykleiłam palec do jego twarzy.

–

Powiedziałam ci o tym w zaufaniu. W zaufaniu! To jest osobista sprawa! Nie do

dzielenia się nią z całym towarzystwem!

–

W takim razie nigdy nie powinnaś mówić tego Jessice – pisnęła Tina – ponieważ

ona wypaplała tę historię każdemu.

– Cooo? –

zapłakała Jessica, kiedy spojrzałam na nią groźnym wzrokiem – Przecież

na Boga, to było w Wiadomościach Burnsville. To nie było strzeżone jak jakieś tajemnice

Pentagonu.

Odwróciłam się do Sinclaira.

– To co robimy w sprawie Sophie i Liama? Wyrzucimy ich?

–

Sami się wyrzucili – odpowiedział cicho – Zawstydzeni nie wrócili do swojego

domu. Nikt ich nie widział od kilku dni. Bardzo źle. I nasuwają mi się teraz pytania.

– Jakie pytania?

–

Na przykład w jaki sposób niewiele znaczący rolnik mógł zabić jednego z

najstarszych

i najpotężniejszych wampirów na planecie?

– Klasyczne zabójstwo –

wskazała Tina – po prostu go podszedł i wszystko jasne.

Alonzo był najprawdopodobniej rozproszony. Może Liam podszedł go przez kłamstwo, że był
twoim szoferem tamtego wieczoru, że miał rozkazy od Królowej, że kazała go odebrać z
hotelu. Mógł powiedzieć wszystko i nic. Cokolwiek.

–

Ale on nie trudni się gospodarstwem – powiedziałam – Mieszka w małej

miejscowości, na farmie, ale nie pracuje na roli. Sophie mi powiedziała, że był w wojsku, w

lotnictwie. –

niemal jęknęłam, ponieważ przypomniałam sobie wszystko, co mi powiedziała.

–

On tam służył jako strzelec.

– Strzelec?

–

Krótka broń palna – wyjaśniła Tina – Hmmm… Nooo… po tych faktach, które tu

usłyszałam, stwierdzam, że ktoś powinien obserwować tych dwoje.

–

Przypuszczam, że Sophie teraz będzie czekać… – Na co? Żeby mnie porwać? Na

sprawiedliwość? – bez końca – dokończyłam – Powinnam była przewidzieć, że Liam nie
będzie siedzieć i czekać bez końca. Poza tym nie sądzę, żeby Sophie teraz myślała o nim jak o
mordercy…. Yyyy… to znaczy w zasadzie… w ogóle nie mam pojęcia, czy on będzie miał w
związku z tym jakiekolwiek wyrzuty sumienia. Wiecie co mam na myśli, prawda?

–

Czy zabicie Nostro ciąży ci na sumieniu? – zapytał Sinclair.

Potrząsnęłam swoją głową. Po co on szukał odpowiedzi na to pytanie? Przecież miał

niezdecydowaną

3

dziewczynę.

– Jestem w tej chwili tak cholernie spragniona –

przyznałam się – strasznie trudno mi

się tym nie denerwować.

Jessica lekko się ode mnie odsunęła.

–

Nie sądzę, żebyś musiała się martwić – dokuczyła jej Tina – w tej chwili pachniesz

bardzo bezbarwnie i niesmacznie.

–

Hej! No zgadza się! – rozpogodziła się na to – Odrażająco dla wampirów.

–

Zawsze byłaś odrażająca – powiedziałam jej łagodnie.

– Ooo, to

mi o czymś przypomniało! Remontujemy salon…

– Kolejny raz?

–

Nie. Po raz pierwszy. Cały ten ruch ludzki, który ostatnio miał miejsce w tym domu,

sprawił, że tapeta zrobiła się straszna. W każdym razie, kiedy robotnicy zerwali stare tapety
ze ścian, znaleźli coś naprawdę ciekawego.

–

Jak ciekawego? Jakieś ciekawe zło? Termity? Co?

–

Sama chodź zobaczyć – zaprosiła.

Popędziłam za nią jęcząc w duchu. Co za nowe piekło tam się wykluło? Co to takiego

musiało być, że nawet Jess się tym martwiła. Doskonale wiedziała, że jestem śmiertelnie
znudzona tym domem, w którym nie ma nic do roboty. Nie wspomnę już o tym, że gdyby
zaistniał jakiś naprawdę poważny problem, to ona a nie ja musiałaby zająć się tym od strony

finansowej.

– No cooooo? –

zajęczałam pędząc za nią do salonu.

– Niespodzianka!!! –

z tuzin ludzi krzyknęło, kiedy tam wpadłam jak bomba. Gapiłam

się z rozdziawioną gębą na wielką stertę urodzinowych prezentów leżącą pod jedną ze ścian
(ha! Jak łupy wojenne). Pełno było różnokolorowych balonów wypełnionych helem, ludzie
rzucali we mnie konfetti. Rzecz jasna, tapety wcale nie zostały zdjęte. Kłamliwa suka.

–

Można by pomyśleć, że trudniej będzie nabrać wampira – powiedziała moja mama.

Stożkowaty różnokolorowy kapelusz bardzo dziwacznie wyglądał na jej białych włosach –

Ale nie…

–

Jeśli tym wampirem jest Betsy – powiedział Sinclair, pojawiając się nagle i

obejmując mnie ramionami – to nie jest to takie trudne.

–

Zamknąć się! Jeeezu! Ludzie! Powiedziałam przecież… powiedziałam… żadnego

przyjęcia. – próbowałam się nie śmiać jak szympans. Łaaał! Oni odsunęli ode mnie w tym

3

Wrong –

złą, mylną, niewłaściwą… żadne z tych znaczeń mi tu nie pasowało na tyle, żeby ta myśl

królowej miała jakiś sens. Dlatego użyłam słowa „niezdecydowana”, gdyż oddaje to w jakiś sposób charakterek.

momencie wszystkie zmartwienia i kłopoty. Wszędzie balony. Chorągiewki. Cała góra
prezentów. Ogromny stół pełen wszelkiego rodzaju win, słodyczy i nawet kanapek. I wieki
dwupiętrowy tort oblany czekoladowym lukrem. Wiedziałam, że Jessica z maniakalną
dbałością o wszelkie szczegóły, postarała się by w środku tortu była… czekooolada…
mmmm… warstwy ciasta wypełnione śmietankowym kremem czekoladowym rozpływającym
się w ustach…mmm. Miałam nadzieję, że ktoś ma w pobliżu blender i może wrzucić do niego
kawałek tego ciasta dla mnie.

Był też galon

4

lodów czekoladowych w wielkiej misie wypełnionej kostkami lodu.

Mogłam je wypić jako shake’a czekoladowego.

–

Cóż, ja nie mogę zostać – powiedział Ant spoglądając na moją mamę z wyższością

(dorośnij!) w oczach. – Przyszłam tylko podrzucić dziecko. Dziecko trzymało w rączce
sznureczek od urodzinowego kapelusika i skrzętnie żuło jego końcówkę. Zastanawiałam się
czy smakowałby mu tort czekoladowy. Czy by go polubił. Już planowałam jakby tu
przemycić kawałek, żeby spróbował. To pewnie spaliłoby te wszystkie delikatne obwody w
jego małej główce. Ale dziecko by to pokochało! Heee!

–

Wezmę go. Proszę, pani Taylor. To jest wyjątkowa noc dla Betsy.

– Oh, dobrze, uff – spojr

zała speszona Ant. Malutki Jon u niej w domu spędził tylko

jedną noc. Coraz częściej i częściej przebywał w moim domu. – Dobrze, Lauro, jeśli nie masz
nic przeciwko. On może być marudny.

–

Ooo, to nie stanowi dla mnie kłopotu – pochyliła się i wzięła go z fotelika

samochodowego –

z przyjemnością zajmę się nim dzisiejszej nocy. – zabrała mu kapelusik i

zaczął zawodzić. Capnęła butelkę (gdzie ona ją trzymała? W kieszeni?) i wsunęła mu ją do
buzi i zawodzenie zostało wyłączone, ponieważ zaczął energicznie ssać.

–

Przepraszam, spóźniłem się! – krzyknął detektyw Nick, wpadając do pokoju. Byłam

ubawiona, widząc go bez tchu. – Straciłem tę część, kiedy wszyscy wrzeszczą
„niespodzianka” a ona się wkurzyła. Kocham tę część .

Cukiereczku p

owinieneś mnie zobaczyć wczoraj wieczorem.

–

Przed chwilą wyskoczyłem z samochodu – mówił przepraszająco do Jessiki –

Przepraszam, ale zostałem zatrzymany dłużej w pracy.

–

Hej.. jesteś tutaj, więc nic się nie stało. Zjedz jakieś ciasto – Jessica go przytuliła.

Sinclair posłał mi ponad jej głową wymowne spojrzenie. Wiedziałam o czym pomyślał.
Odetchnął z ulgą, że nie było jeszcze Nicka, kiedy moja mama rzuciła nieprzemyślany

4

1 galon = 3,78541178 litra.

komentarz na temat wampirów. Ominęło to Nicka, więc mogliśmy go nadal nabierać. Albo on
nabierał nas. Ale to kwestia na później. Większy niepokój czułam, gdyż Ant jeszcze nie
wyszła. Ona i Laura gwarzyły nad malutkim Jonem a Ant faktycznie zdjęła swój płaszcz.

Dziwne!

Kolejny dowód na to, że diaboliczny urok Laury, miał wpływ na każdego, nie ważne

jak bardzo ten ktoś był wynaturzony i okropny.

–

Twój ojciec nie mógł tu przyjść – powiedziała moja mama mocno zaciskając usta –

jest mu ogromnie przykro z tego powodu. –

Łaał! Gdybym dostawała dolara za każdym

razem, kiedy to słyszę odkąd dorosłam… chwileczkę! Ostatnio Sinclair to robił!

5

– Jest dobrze –

odpowiedziałam. Tak właściwie byłoby dziwnie, gdyby był tu mój

tata, razem z tymi wszystkimi ludźmi.

Popatrzmy kto tu jest… Tak… jest Nick, Jessica i Tina. Sinclair, Marc. Ant i malutki

Jon. Cathie –

tak.. właśnie wpłynęła do pokoju I pomachała do mnie z drugiego jego końca, i

rozmawiała z innym duchem dużo starszej kobiety, która uparcie do mnie kiwała. Bez
wątpienia Cathie mogła poradzić sobie sama z tym problemem, jak Mo to wcześniej

zasugerow

ała.

Bibliotekarka Marjorie, Toni i Garrett. Oczywiście nie było Sophie i Liama, ale w

każdym razie rozglądałam się za nimi po pokoju. Zasmuciła mnie ich nieobecność. W
normalnych okolicznościach, prawdopodobnie by się zjawili. No i oczywiście nie było

rów

nież Delka.

Poweselałam trochę, kiedy zobaczyłam Carolinę! Chwilunia! Ha! Była tu, stojąc

niezgrabnie przed miską chipsów.

Kiwnęłam jej i od razu do mnie przyleciała. Zauważyłam, że od razu jej ulżyło. Nie jej

jedynej na tym przyjęciu. Trochę nerwowo ją zapytałam:

–

Co ty tutaj robisz? Słyszałam, że wszyscy jesteście już w samolocie i wylatujecie z

miasta.

–

Oh.. cóż – wzruszyła ramionami i spuściła wzrok – inni raczej się spieszyli, żeby

zwiać z tego miasta… interesy… rozumiesz… i rozmaite sprawy osobiste. Ale ja… ja
chciałam ciebie zobaczyć, gdy nie jesteś aż tak bardzo zestresowana.

–

Cóż. Cieszę się więc, że przyszłaś – uśmiechnęła się niepewnie, więc chwyciłam ją

za rękę – Naprawdę Carolina. Naprawdę się cieszę, że tutaj jesteś.

–

Oh, cóż… – powiedziała jeszcze raz i odwróciła wzrok z nieco weselszym

5

Myślę, że chodzi o to, że Sinclair dawał jej dolara za każdym razem, gdy ojcu było przykro ☺.

uśmiechem na twarzy – Naprawdę… nie mogłam zostać daleko. Wiele lat… bardzo wiele lat
upłynęło od czasu, kiedy byłam na przyjęciu urodzinowym. I nigdy ono nie było
niespodzianką dla solenizanta.

–

Tak. Szczęściara ze mnie – spojrzałam z ukosa na Jessicę i Sinclaira – Cóż, tego

przyjęcia miało w ogóle nie być. o ile sobie przypominam, ciągle to im powtarzałam.

–

Ojj, przestań psioczyć. Przecież wiesz, że to kochasz – Jessica odparła mój sprzeciw

– Powiedz mi,

że tego nie kochasz… tych wszystkich prezentów pod ścianą i tych wszystkich

ludzi, którzy przyszli tu na twoje przyjęcie.

–

Tak, cóż… ale czy moje urodziny nie są przypadkiem jutro?

–

Mistrzowski sposób na to by uśpić twoją czujność – wtrącił Sinclair (nie to,

żebyśmy z nim w tej chwili rozmawiali) – co nam wyszło błyskotliwie, jeśli mogę dodać.

–

Byłoby dobrze zrobić teraz próbę przedślubną – powiedziałam do niego, co starło

uśmieszek z jego twarzy. Wielki Dzień był za trzy miesiące i prawdę mówiąc wątpiłam czy
wiedział, o której godzinie ma się odbyć albo gdzie ma się na nim pojawić.

–

Cóż, to już trzydzieści jeden lat – powiedział Marc podchodząc do naszej małej

grupki.

Carolina roześmiała się głośno, co poskutkowało zdziwionym spojrzeniem mojej

matki. Kochałam to – w tych wiekowych wampirach fajne jedynie było to, że mogli sprawić,
że czujesz się młoda.

–

Hej! Nie zaprosiłam ciebie na moje zabronione przyjęcie niespodziankę po to, żebyś

mnie teraz obrażał. Boże, spójrzcie na to wszystko. Naprawdę mogłabym wypić ogromną
szklankę coli z toną lodu.

–

I mógłbym ją dla ciebie przynieść – powiedział Sinclair – tyle, że to nie jest to czego

naprawdę pragniesz.

–

Mógłbyś wyjść ze mną na chwilkę do przedpokoju – zapytałam go poważnie –

chciałam ciebie zapytać o coś co dotyczy Liama.

– Oh –

Sinclair spojrzał zdziwiony, a następnie odstawił lampkę z winem, wziął mnie

za rękę, skłonił głowę w stronę grupy i powiedział – wybaczcie nam na chwilę.

Wyprowadził mnie szybko z salonu i zaniepokojony zapytał:

–

Co jest? Czy on znowu dzwonił? Groził Ci?

–

Nie głupi ośle. To był podstęp. Moja mała podstępna taktyka – objęłam ramionami

jego szyję i przyciągnęłam go ku sobie. – Zamknij się! To są moje urodziny i chciałam być z
tobą sama.

– Technicznie to nie jest…. Mmmmmm –

zamknął się (wreszcie) i pocałował mnie po

omacku, i jęknął. Zachowywaliśmy się jak para nastolatków, która się wykrada już po

godzinie policyjnej.

– Ohhh… Elizabeth… Kocham cie! Ja…. Achhh! –

jęknął, kiedy moje zęby przebiły

skórę na jego szyi i kiedy zaczęłam pić i delektować się jego słodką krwią wypływającą z
jego żyły. Czułam się tak, jakbym się roztrzaskała o ogromny wagon krwi. Sinclair na jesień
miał rację co do mnie.

– M

yślałam – wymruczałam liżąc jego gardło, jego dolną wargę i czubek jego

prawego kła – wcześniej… że to niczego nie udowadnia. Nie uczyniło mnie to lepszym

wampirem –

jeśli już, to uczyniło mnie zjadliwie agresywniejszym wampirem – to nie tak…

gdzie i kiedy pijesz krew… to… –

nie mogłam myśleć, bo to przecież oczywistość. Banał. Jak

mogłam to pić? Z kim mogłam to pić? Jeśli miałam to w fantazyjnej szklance z parasolką?
Cokolwiek. Byłam rozproszona. Nie mogłam myśleć, ponieważ Sinclair mnie ugryzł, ssał

moje

gardło, pociągnął ze mnie tak mocno, że aż poczułam to w czubkach palców. – W

każdym razie – rozporządziłam, próbując nie młócić rękoma jak cepem i nie sapać – w
każdym razie zamierzam znowu pić, ale tylko od ciebie. A ty będziesz pić tylko ode mnie.

Dobrze?

– Mmmmmm –

wymruczał, ponieważ jego usta zajęte były moim gardłem.

–

I mogę się założyć, że będziemy wiedli lepsze życie od innych.

Odsunął się do tyłu i spojrzał na mnie. Poniżej jego dolnej wargi, pozostała mała

plamka krwi w kształcie przecinka.

–

Nikt nigdy nie będzie miał lepszego życia od nas. Nigdy, bo nikt inny nie ma ciebie,

Elizabeth.

–

To dobrze, bo to znaczy, że jesteś najszczęśliwszym facetem na ziemi – śmiałam się

i pocałowałam delikatnie ten krwawy przecinek – ale ciekawe czy tak samo będziesz mówić
za trzy miesiące od dzisiaj.

–

Hmm… za trzy miesiące?

– Sinclair!

–

Aaa racja. Ach te czarujące trzy miesiące od teraz. Czekam z zapartym tchem.

–

Prześmieszne. My w zasadzie nie musimy oddychać. – próbowałam walczyć z jego

uściskiem jak podczas zapasów, ale odparowywał wszystkie moje ciosy – Unnffff! Erghhhh!
Sinclair! Zapisałeś to sobie w kalendarzu! Prawda?

–

Kochanie, jest tam zapisane już od bardzo dawna, przysięgam! Przestań się już

wiercić. W ten nasz magiczny, kulturowo bezsensowny wieczór pojawisz się przede mną jak
słodki i radosny hipopotam.

Uspokoił mnie swoim tonem. Ale po chwili przetrawiłam jego słowa i podwoiłam

moje wysiłki, żeby się wyrwać z jego uścisku.

–

Facet! JA ciebie nie poślubię nawet gdybyś o to błagał.

Roześmiał się i mnie puścił.

–

Ale mógłbym… wiesz przecież – spojrzał na mnie lekko przymrużonymi oczami i

od razu wiedziałam, że to dla mnie dobre – błagać o to.

Kochałam na niego patrzeć. Kochałam go. Zaczęłam się cofać od jego uścisku, ale

zatrzymał mnie zanim od niego uciekłam, szarpnął mnie przyciskając do siebie i dopadł mojej
szyi z prędkością uderzającego węża. Jego kły były tak ostre, że ledwo poczułam, kiedy
przebiły moją szyję. To znaczy poczułam, kiedy się wbiły, ale nie w szyi, jeśli wiecie co mam
na myśli.

Wepchnął rękę w moje włosy i trzymał mnie za głowę. Drugie jego ramię mocno

oplatało mnie w pasie. Na tyle mocno, że nawet nie miałabym jak odetchnąć (na szczęście nie
musiałam przecież oddychać). Pił ze mnie łapczywie, jak umierający z pragnienia na pustyni.
Ścisnęło mnie w dołku od przemożnego głodu. Uwielbiałam to. Pozwoliłabym mu trzymać
mnie w ten sposób cały dzień. Bierz mnie w ten sposób przez całą noc.

Ruszaliśmy się w tym ciasnym przedpokoju w taki sposób jakbyśmy uprawiali

wrestling albo jakbyśmy wykonywali jakiś dziwny taniec. Jakoś się uwolniłam od jego kłów i
tym razem ja go ugryzłam. Czułam jak jego chłodna krew spływa na mój język, jak
wysokokaloryczne ciemne wino. Czułam jak się rozchodzi po moim ciele i czyni mnie
silniejszą, pomaga mi i robi mnie potężniejszą.

Wampirzycą.

–

Przyjęcie – jęknęłam.

–

Pieprzyć przyjęcie – warknął.

–

Nie możemy ich tak zostawić.

–

Dokładnie tak. Chodźmy spać.

Dałam radę się od niego uwolnić (pewnie dlatego, że mi na to pozwolił). Cofnęłam

się, wytarłam moje usta i sprawdziłam, czy moja koszula nie jest poplamiona krwią. Jego
język wypadł jak strzała i złapał mały strumyczek krwi. Musiałam walczyć z pragnieniem
rzucenia się na niego, żeby go znowu ugryźć.

Przypomniałam sobie, że w domu było więcej jak tuzin ludzi, oddalonych o niecałe

dziesięć metrów od nas. Dzięki Bogu za grube ściany! I za te stare domy!

–

Lepiej będzie, jak wrócimy do towarzystwa.

–

Za chwilę. Chciałem ciebie o coś zapytać. Opowiesz mi całą historię? Historię o

tobie i zombie?

–

Oh! Ale myślałam…. Ja…

–

Przekazałaś mnie i Tinie skróconą wersję wydarzeń. I oboje z Tiną nie

zauważyliśmy tego, że niemal nie załamałaś się psychicznie. A potem był jeszcze trup Alonzo
do kompletu. Ale chcę wiedzieć wszystko.

–

Ale ty będziesz się ze mnie śmiać!

– Oczywi

ście, że tak.

Nic nie mogłam na to poradzić i się uśmiechnęłam.

–

Dobra. Ale później. Kiedy pogasimy wszystkie światła. I kiedy będziemy w łóżku. I

kiedy zacznę opowiadać i się denerwować tą historią, powiesz mi coś takiego, że to oleję.

–

Obiecuję.

Wziął moją rękę, tą na której miałam mój cudowny zaręczynowy pierścionek, i

pocałował mnie w nią.

–

Chyba na mnie siedzi jakiś pająk.

–

Naprawdę?

Prawie zadrżał. Eric Sinclair, pieprzony gnojek i król wampirów, wystraszony

Charlotte!

– Te wszystkie nogi… – wymam

rotał.

Przytuliłam go.

– Nikomu nie powiem –

szepnęłam – ale na litość boską, mamy wrócić do naszych

gości. To tylko trzydzieste pierwsze urodziny i zamierzam je świętować, wiesz? Odsunęłam
się, żeby poprawić swoje ubranie, nie po raz pierwszy zresztą w tym krótkim czasie. Porwał
mnie z powrotem do swojej piersi tak szybko, że nie mogłam mu się wymknąć.

–

Aaa tam przyjęcie… kto by dbał o przyjęcie.

– Ja dbam –

powiedziałam i pocałowałam go.

– A ja dbam o ciebie –

odpowiedział. I byliśmy bardzo zajęci sobą w szafie pod

schodami. Dopiero później przetrawiłam wszystko i wpadłam w oburzenie. Ale on po prostu
mnie wyśmiał. Dupek!