MASKA KŁAMSTW

JAMES LUCENO

Przekład

KATARZYNA LASZKIEWICZ

Tytuł oryginału CLOAK OF DECEPTION

Redaktor serii ZBIGNIEW FONIAK

Redakcja stylistyczna MAGDALENA STACHOWICZ

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

BARBARA CYWIŃSKA

MAGDALENA KWIATKOWSKA

Ilustracja na okładce STEVEN D. ANDERSON

Skład

WYDAWNICTWO AMBER

ISBN 83-7245-919-3

Dla Karen-Ann, jednej z niewielu osób, które naprawdę wpłynęły na losy świata - przynajmniej mojego.

Dawno, dawno temu, w dalekiej galaktyce...
Po tysiącach pokoleń żyjących w pokoju galaktyczna Republika zaczyna się kruszyć. Na Coruscant, w centrum

cywilizowanego świata, chciwość i korupcja zżerają galaktyczny senat, czemu nie są w stanie zapobiec nawet
talenty najwyższego kanclerza Valoruma. Na peryferiach Republiki zaś statki Federacji Handlowej opanowują
hiperprzestrzenne szlaki.

Teraz jednak Federacja Handlowa staje się obiektem ataków ze wszystkich sektorów, narażona na napaści

piratów i terrorystów, domagających się położenia kresu jej tyrańskim praktykom.

Nadszedł czas próby dla wszystkich tych, którzy nie szczędzą wysiłków, by utrzymać jedność Republiki -

przede wszystkim rycerzy Jedi, którzy od niepamiętnych czasów strzegą pokoju i sprawiedliwości...

D O R V A L L A

R O Z D Z I A Ł 1

Skąpany w blasku niezliczonych gwiazd frachtowiec Federacji Handlowej „Strumień Przychodów" unosił się

leniwie nad alabastrowym płaszczem atmosfery Dorvalli.

Identyczny jak miriady swoich braci, przypominał talerz, któremu wycięto środek, pozostawiając dwa masywne

ramiona hangarów. W leżącej pomiędzy nimi centrosferze znajdowały się potężne hiperprzestrzenne reaktory.
Wygięte ramiona nie stykały się z przodu, jakby projektant zapomniał zamknąć ich krąg. W rzeczywistości jednak ta
przerwa była zamierzona, bo na końcu każdego z ramion mieściły się olbrzymie szczęki doków i wyloty hangarów.

Statek Federacji pożerał olbrzymie ilości ładunku, niczym żarłoczna bestia; od trzech dni jego żerowiskiem była

orbita Dorvalli.

Głównym towarem eksportowym tej peryferyjnej planety były rudy lommitu, jednego z najważniejszych

składników transpastalowych szyb i kabin gwiezdnych myśliwców. Niezgrabne transportowce wynosiły rudę na
wysoką orbitę, gdzie towar przenoszono na samobieżne barki, transportery i kapsuły towarowe, niektóre wielkie jak
promy orbitalne, każdy ze znakiem Federacji Handlowej - Płomienistą Kulą.

Setki bezzałogowych statków płynęły strumieniem między dorvallańskimi transportowcami a pierścieniem

frachtowca, przyciągane potężnymi promieniami ściągającymi w kierunku przerwy pomiędzy ramionami. Tam
urządzenia cumownicze doków wciągały statki przez pole magnetyczne do prostokątnych otworów prowadzących
do ładowni.

Przed atakami piratów lub innych napastników chroniły frachtowiec patrole czterosilnikowych gwiezdnych

myśliwców o tępych nosach, pozbawione tarcz, ale za to wyposażone w szybkostrzelne działa laserowe.
Pilotującymi myśliwce robotami sterował centralny komputer umieszczony w sferycznym centrum dowodzenia
frachtowca.

Na rufowym wybrzuszeniu centralnej sfery wznosiła się wieża dowodzenia i kontroli. Na jej mostku postać w

długiej szacie przechadzała się nerwowo od jednego wklęsłego iluminatora do drugiego. Tafle iluminatorów
ukazywały widok odległych końcówek ramion hangarów i pozornie nieprzerwany strumień kapsuł, połyskujących w
świetle centralnej gwiazdy systemu. Za ramionami frachtowca i strumieniem rudobrązowych kapsuł lśniła białym
blaskiem Dorvalla.

- Status - syknęła postać w długiej szacie.
Neimoidiański nawigator „Strumienia Przychodów" odpowiedział z ogromnego jak tron fotela stojącego poniżej

poziomu rampy spacerowej mostka:

- Ostatnia z kapsuł towarowych wpływa na pokład, komandorze Dofine. - Rytmiczny język Neimoidian

akcentował pierwsze sylaby przeciąganych śpiewnie słów.

- Doskonale - odparł Dofine. - W takim razie wezwij z powrotem myśliwce.
Nawigator odwrócił się w swoim fotelu twarzą do rampy spacerowej.
- Już teraz, komandorze?
Dofine przerwał niespokojny marsz, by rzucić pełne wątpliwości spojrzenie na członka swojej załogi. Miesiące

spędzone w głębokiej przestrzeni tak pogłębiły wrodzoną nieufność komandora, że nie był już pewien zamiarów
nawigatora. Czy tamten kwestionował jego rozkazy w nadziei podniesienia swojej pozycji, czy też może istniał
rozsądny powód, by opóźnić powrót myśliwców? Problem ten naprawdę trapił Dofine'a; ryzykował utratę twarzy,
gdyby okazało się, że nie miał racji, podając w wątpliwość intencje podwładnego. Postanowił zaryzykować, udając,
że pytanie wynikało z autentycznej troski i nie miało groźnych podtekstów.

- Chcę, by odwołano te myśliwce. Im prędzej opuścimy orbitę Dorvalli, tym lepiej.
Nawigator skinął głową.
- Jak pan sobie życzy, komandorze.
Dofine, dowodzący nieliczną żywą załogą „Strumienia Przychodów", miał dwoje zaczerwienionych owalnych

oczu z przodu głowy, wydatny pysk i opadające rybie usta. Żyły i tętnice pulsowały tuż pod powierzchnią
pomarszczonej, upstrzonej plamami bladozielonkawej skóry. Niewysoki jak na swoją rasę - najsłabszy z miotu, jak
mawiano za jego plecami - ukrywał chude członki pod fałdzistą niebieską szatą i płaszczem o wywatowanych
ramionach, bardziej odpowiednim dla duchownego niż dowódcy statku. Nawet jego tiara - wysoki stożek z czarnej
tkaniny - sugerowała bogactwo i wysoki urząd.

Nawigator ubrany był podobnie, w długą szatę i tiarę, ale jego długi do ziemi płaszcz był jednolicie czarny i

prostszy w kroju. Odczytywał dane z urządzeń nawigacyjnych otaczających jego muszlowaty fotel przy użyciu
gogli, a jego usta zasłaniał płaski, okrągły komunikator.

Pokładowym łącznościowcem „Strumienia Przychodów" był wyłupiastooki Sullustanin o obwisłych szczękach.

Operator centralnego komputera pokładowego był Graninem - trójokim osobnikiem o koźlej twarzy. Zielonoskóry
Ishi Tib z wydatnym dziobem pełnił funkcję wicekwestora statku.

Dofine nienawidził obcych jako członków załogi, ale musiał ich znosić ze względu na pomniejsze koncerny

żeglugowe, stowarzyszone z Federacją Handlową: niewielkie spółki w rodzaju Viraxo Shipping albo potężne
stocznie, jak TaggeCo i HoerschKessel.

Wszystkie inne zadania na mostku wykonywał człekokształtny robot.
Komandor ponownie zaczął przemierzać mostek w tę i z powrotem, gdy nagle znów odezwał się Sullustanin.
- Komandorze, Zakłady Wydobywcze Dorvalli informują, że ich należność została zaniżona o sto tysięcy

republikańskich kredytów.

Dofine machnął lekceważąco długimi palcami.
- Powiedz im, żeby sprawdzili swoje rachunki.
Sullustanin przekazał słowa Dofine'a i czekał teraz na odpowiedź.
- Mówią, że to samo powiedział pan ostatnim razem, kiedy tu byliśmy.
Dofine westchnął teatralnie i wskazał na wielki okrągły ekran w tylnej części mostka.
- Wyświetl ją.
Powiększony wizerunek rudowłosej, piegowatej kobiety rasy ludzkiej ukazał się na ekranie w tym samym

momencie, gdy pojawił się przed nim Dofine.

- Nic mi nie wiadomo, by kwota zapłaty była niepełna - powiedział bez żadnych wstępów.
Oczy kobiety błysnęły.
- Nie kłam, Dofine. Najpierw dwadzieścia tysięcy, potem pięćdziesiąt, a teraz sto. Ile będziemy musieli stracić

przy następnej okazji, gdy Federacja Handlowa zaszczyci Dorvallę wizytą?

Dofine rzucił porozumiewawcze spojrzenie na Ishi Tiba, który uśmiechnął się słabo w odpowiedzi.
- Wasza planeta leży na uboczu normalnych szlaków przestrzennych - powiedział spokojnie w stronę ekranu. -

Równie daleko od Rimmiańskiego szlaku handlowego, jak i od Trasy na Korelię. Ta sytuacja rodzi dodatkowe
wydatki. Oczywiście, jeśli jesteście niezadowoleni, zawsze możecie prowadzić interesy z jakimś innym koncernem.

Kobieta prychnęła.
- Z innym koncernem? Przecież nikogo tu nie dopuszczacie! Dofine rozłożył długie ręce.
- Cóż więc znaczy sto tysięcy kredytów więcej czy mniej?
- To wyzysk!
Kwaśna mina, jaką przybrał teraz Dofine, wyjątkowo dobrze pasowała do jego obwisłej twarzy.
- Proponuję, żeby złożyła pani skargę w Komisji Handlowej na Coruscant.
Kobieta prychnęła i zaczerwieniła się ze złości.
- To jeszcze nie wszystko, Dofine.
Dofine spróbował się uśmiechnąć.
- Ach, znowu się pani myli. - Przerwał transmisję, odwracając się twarzą do Neimoidianina.
- Daj mi znać, gdy zakończymy załadunek.
W głębiach hangarów roboty nadzorowały wyładunek kapsuł towarowych ze stacji przeładunkowych wysoko

nad pokładem. Garbate kapsuły z bulwiastymi nosami, które nadawały im zadziorny wygląd, wpływały do hangaru
unosząc się na repulsorach, a następnie były rozsyłane w zależności od ładunku i przeznaczenia, wymalowanego
zakodowanymi znakami na kadłubach. Każdy hangar był podzielony na trzy wysokie na dwadzieścia pięter strefy,
których granice wyznaczały rozsuwane wrota. Zazwyczaj najpierw ładowano strefę trzecią, najbliższą punktu
centralnego. Jednak kapsuły zawierające towary kierowane do portu przeznaczenia innego niż Coruscant lub
pozostałe planety Jądra były kierowane do ładowni w strefie pierwszej lub drugiej niezależnie od tego, w którym
momencie zostały wniesione na pokład.

Po całym hangarze kręciły się automaty strażnicze ze zmodyfikowanymi karabinami bojowymi firmy BlasTech,

z których część miała końcówki dezintegrujące. Podczas gdy roboty wykonawcze przypominały puste w środku
pniaki z licznymi gałęziami ramion, jednostki PK o giętkich szyjach, pudełkowate GNK lub płaskostope binarne
podnośniki, wygląd robotów strażniczych zainspirowały najwyraźniej struktury kostne któregoś z licznych
dwunożnych gatunków zamieszkujących galaktykę. Pozbawione zaokrąglonej głowy i metalowej muskulatury
swoich bliskich kuzynów - robotów protokolarnych - roboty strażnicze miały wąskie czaszki w kształcie
przepołowionego walca, zakończone z przodu procesorem mowy, a od tyłu nasadzone ukośnie na sztywną, cofniętą
szyję. Tym, co odróżniało je od reszty, był jednak plecak z dopalaczem sygnalizatorów i sterczącą z niego ruchomą
anteną.

Większość robotów ochraniających „Strumień Przychodów" była po prostu końcówkami centralnego komputera

frachtowca; niektóre z nich jednak zostały obdarzone szczątkową inteligencją. Czoła i piersi tych dowódców zdobiły
żółte odznaki podobne do wojskowych, nie tyle ze względu na same roboty, co raczej na użytek istot z krwi i kości,

przed którymi odpowiadały.

OLR-4 był jednym z robotów-dowódców.
Ściskając karabin blasterowy w obu dłoniach, zgięty pod kątem w poprzek klatki piersiowej, robot stał w strefie

drugiej hangaru, dokładnie w połowie odległości pomiędzy wielkimi grodziami wyznaczającymi granice
pomieszczenia. OLR-4 rejestrował oznaki ożywionej działalności, jaka toczyła się wokół niego - strumienie kapsuł
towarowych sunących do strefy trzeciej, hałas innych kapsuł osiadających na pokładzie, nieprzerwane trzaski i
zgrzyty pracujących maszyn - ale robił to tylko częścią świadomości. Zadaniem OLR-4, powierzonym mu przez
centralny komputer pokładowy, było wypatrywanie wszelkich odstępstw od normalności: zjawisk nie mieszczących
się w przedziale parametrów zdefiniowanych przez komputer.

Ogłuszający zgrzyt, który towarzyszył unoszeniu się kapsuły towarowej, biorąc pod uwagę rozmiary statku,

mieścił się całkowicie w tym przedziale. Tak samo dźwięki dobywające się z wnętrza kapsuły, które można było
przypisać przesuwającym się wewnątrz towarom. Nie dało się jednak powiedzieć tego samego o syku powietrza
uwalnianego przez zawory bezpieczeństwa ani o metalicznych stukach i zgrzytach, które poprzedziły powolne
unoszenie się nietypowo dużej, okrągłej klapy przedniego włazu.

Długa głowa OLR-4 okręciła się wokół osi, a jego wypukłe sensory optyczne zatrzymały się na kapsule.

Powiększony i wyostrzony obraz transmitowany był do centralnego komputera, który nieustannie porównywał go z
bazą podobnych wizerunków.

Wszelkie odstępstwa od normy były rejestrowane.
W tym samym momencie, gdy fotoreceptory OLR-4 przyglądały się badawczo unoszonej klapie włazu,

dodatkowe roboty strażnicze pospieszyły, by zająć pozycje po obu stronach podejrzanej kapsuły. OLR-4 wysunął
podobną do buta stopę, przyjmując postawę bojową, i wycelował w kapsułę swój karabin.

Otwarta klapa powinna była ukazać wnętrze kapsuły, zamiast tego jednak ujawniła kolejną, szczelnie zamkniętą.

OLR-4 zdołał określić skład chemiczny wewnętrznej klapy, ale jego słabiutki procesor nie potrafił powiązać
wyników w żadną logiczną całość. Było to domeną centralnego komputera, który szybko rozwiązał tę zagadkę
jednak nie dość szybko.

Zanim OLR-4 zdołał się poruszyć, wewnętrzna klapa wystrzeliła z kapsuły jak taran, z dostateczną siłą, by

posłać dwa roboty strażnicze i trzy robocze na sam środek hangaru. OLR-4 i trzy pozostałe roboty natychmiast
otworzyły ogień w stronę odstrzelonej klapy i samej kapsuły, ale blasterowe pociski odbijały się od nich rykoszetem
po całej ładowni.

Dwa roboty wskoczyły na szeroki kadłub kapsuły, chcąc zaatakować urządzenia od tyłu, ale ich wysiłki na nic

się nie zdały. Blasterowe strzały trafiły je wcześniej, rozrywając na cztery części jednego i prawie całkowicie
rozsadzając drugiego. Dopiero wtedy OLR-4 uświadomił sobie, mimo swojego skromnego procesora, że
nieprzyjaciel znajdował się z tyłu tarana. A sądząc po precyzji strzałów, intruzi byli istotami z krwi i kości.

Z kapsułą sunącą powoli nad głową, wśród setek robotów wykonujących przydzielone im zadania i

nieświadomych wymiany strzałów, OLR-4 rzucił się w bok, ostrzeliwując się równą serią, by znaleźć się na
korzystniejszej pozycji. Blasterowe strzały świszczały nad jego głową i ramionami, przelatywały między nogami.

Tuż przed nim dwa z robotów straciły głowy, strącone celnymi strzałami. Trzeci pozostał nietknięty, ale i tak

upadł na pokład, oszołomiony nieustannym, zimnym ogniem wyładowań elektrycznych.

Wewnętrzne monitory OLR-4 podpowiedziały mu, że jego blaster jest przegrzany i bliski wyczerpania. Choć

niewątpliwie świadom sytuacji, centralny komputer nie odwołał rozkazów, więc OLR-4 nie przerwał ognia,
próbując skryć się za taranem.

Po jego prawej stronie kolejny robot, zestrzelony, spadł z dachu kapsuły, a jego rozszarpany tors wirował

niezgrabnie, opadając na pokład, gdzie zmiażdżyła go osiadająca kapsuła. Inny robot, pozbawiony nogi,
podskakiwał nie przerywając ognia, dopóki nie odstrzelono mu drugiej. Wtedy upadł, tocząc się bezwładnie po
pokładzie wśród iskier strzelających z jego syntezatora mowy.

OLR-4 uskakiwał to w prawo, to w lewo, unikając blasterowych strzałów. Prawie dotarł już do kapsuły, gdy

został trafiony w prawe ramię, a siła wystrzału okręciła go wokół własnej osi. Zatoczył się, ale zdołał utrzymać się
w pionie, dopóki nie trafiono go w lewe ramię. Wirując, wylądował na plecach, z nogami zaklinowanymi pod
kapsułą. Patrząc do góry, zarejestrował kątem oka zbrojny oddział, który wtargnął na pokład frachtowca: kilkanaście
dwunożnych istot żywych, ubranych w mimetyczne kombinezony i czarne zbroje, z twarzami ukrytymi za aparatami
do recyrkulacji powietrza, zaopatrzonych w urządzenia do odzyskiwania tlenu, przypominających długie kły.

Fotoreceptory OLR-4 skupiły się na istocie rasy ludzkiej, której długie czarne włosy opadały w lokach na

szerokie ramiona. Serwomotory prawej dłoni robota zacisnęły się na pręcie spustowym blastera, ale jedyną
odpowiedzią przeciążonej broni był żałosny syk, po którym blaster odmówił dalszej pracy.

- O-och -jęknął OLR-4.
Długowłosy mężczyzna spojrzał na niego, odwrócił się i wypalił.

Czujniki ciepła OLR-4 przekroczyły przewidzianą dla nich skalę, a przeciążone systemy zawyły. Zanim stopiły

się wszystkie obwody, robot przekazał ostatni obraz do centralnego komputera, po czym przestał istnieć.

Uspokajający szum urządzeń na mostku „Strumienia Przychodów" przerwał zgrzytliwy ton dobiegający z

matrycy skanera. Sunąc wzdłuż rampy dowodzenia, Daultay Dofine zapytał o powód hałasu robota stojącego przy
skanerze.

- Monitory dalekiego zasięgu donoszą o pojawieniu się grupy niewielkich statków zbliżających się w naszym

kierunku z maksymalną prędkością- odpowiedział robot monotonnym, metalicznym głosem.

- Co? Co powiedziałeś?
Dalszych wyjaśnień udzielił Sullustanin.
- Identyfikatory rozpoznały statki typu CloakShape i jedną kanonierkę klasy Tempest.
Dofine'owi szczęka opadła ze zdumienia.
- To atak?
- Komandorze - odezwał się znów robot - statki nadal się zbliżają.
Dofine machnął gwałtownie w stronę wielkich monitorów.
- Chcę je zobaczyć! - Ruszył w stronę ekranu, gdy nagle usłyszał inny niepokojący dźwięk, tym razem

dochodzący ze stanowiska operatora systemów statku, również ulokowanego poniżej rampy.

- Centralny komputer informuje o zakłóceniach w strefie pierwszej hangaru, w prawym ramieniu statku.
Dofine spojrzał na Granina.
- Jaki rodzaj zakłóceń?
- Roboty ostrzeliwują jedną z kapsuł towarowych.
- Bezmyślne maszyny! Jeśli zniszczą ładunek...
- Komandorze, ekran pokazuje już myśliwce - zameldował Sullustanin.
- Może to tylko spięcie - zasugerował Granin.
Dofine popatrywał czerwonymi oczami to na jednego członka załogi, to na drugiego, czując rosnący niepokój.
- Gwiezdne myśliwce zmieniają kurs. Formacja rozpada się na dwa oddziały. - Sullustanin odwrócił się w stronę

Dofine'a. - Lecą w szyku charakterystycznym dla Frontu Mgławicy.

- Front Mgławicy! - Dofine pospieszył w stronę ekranu i wskazał palcem czarny kształt kanonierki. - Ten statek

to...

- „Jastrzębionietoperz" - powiedział szybko Sullustanin. - Statek kapitana Cohla.
- To niemożliwe! - prychnął Dofine. - Nie dalej jak wczoraj widziano go na Malastarze.
Żuchwy Sullustanina drżały lekko, gdy wpatrywał się w ekran.
- Ale to jego statek. A tam, gdzie pojawia się „Jastrzębionietoperz", musi być i sam Cohl.
- Myśliwce przegrupowują się do ataku - zameldował robot. Dofine zwrócił się w stronę nawigatora.
- Uruchomić systemy obrony!
- Centralny komputer melduje, że w prawym hangarze nadal trwa strzelanina. Osiem robotów strażniczych

zostało zniszczonych.

- Zniszczonych?
- Systemy obrony mają na celu gwiezdne myśliwce Frontu Mgławicy. Tarcze ochronne podniesione.
- Myśliwce strzelają!
W prostokątnych iluminatorach eksplodowało nagle jasne światło, a mostek zadrżał od wstrząsu dość silnego, by

przewrócić robota.

- Turbolasery odpowiadają ogniem!
Dofine odwrócił się w stronę iluminatorów w samą porę, by zobaczyć kreski pulsującego czerwonego światła z

centralnie zamontowanych baterii laserowych.

- Gdzie są najbliższe posiłki?
- W najbliższym systemie słonecznym - powiedział nawigator. -To „Akwizytor". Jest lepiej uzbrojony niż

„Strumień Przychodów".

- Wyślij prośbę o wsparcie!
- Czy to rozsądne, komandorze?
Dofine rozumiał jego zastrzeżenia. Prośba o ratunek zawsze była poniżająca. Ale Dofine był pewien, że

zrekompensuje upokorzenie, jeśli zdoła ocalić ładunek „Strumienia Przychodów".

- Rób, co powiedziałem - polecił nawigatorowi.
- Myśliwce przegrupowują się do ponownego ataku - zameldował Sullustanin.
- Gdzie są nasze myśliwce? Dlaczego nie ruszają do kontrataku?
- Odwołał je pan, komandorze - przypomniał nawigator. Dofine machnął gwałtownie ręką.
- No to wypuść je, ale już!

- Centralny komputer prosi o zgodę na odcięcie strefy drugiej prawego hangaru.
- Potwierdzam! - zawołał Dofine. - Odetnij ją, szybko!

R O Z D Z I A Ł 2

Zamaskowana grupa, która wtargnęła na pokład „Strumienia Przychodów", była prawdziwą zbieraniną, równie

zróżnicowaną, jak załogi gwiezdnych myśliwców, które zapewniały im wsparcie: ludzie i istoty innych ras, płci
męskiej lub żeńskiej, krępi i szczupli. Ubrani w maskujące kombinezony i matowe, czarne zbroje, w butach
bojowych z przyssawkami i goglach, wypadli zza tarana, który pozwolił im zaatakować z zaskoczenia, ostrzeliwując
się z najnowocześniejszej broni zaczepnej i zawieszonych na ramionach zakłócaczy pola.

Garstka robotów, które trzymały się jeszcze na nogach, padła na pokład, oderwane kończyny pryskały na

wszystkie strony.

Mężczyzna, w którego nie trafił OLR-4, odważnie wyszedł na środek hangaru, sprawdził odczyt na

komunikatorze noszonym na nadgarstku, po czym zdjął aparat do recyrkulacji powietrza i gogle.

W powietrzu pozostał przenikliwy zapach walki - ozonu i stopionego metalu.
- Atmosfera zdatna do oddychania - oznajmił pozostałym członkom grupy. - Ale poziom tlenu niski, jak na

czterech tysiącach metrów. Zdejmijcie maski, ale miejcie je pod ręką... zwłaszcza wszyscy uzależnieni od t'bac.

Przy wtórze stłumionych śmiechów oddział wykonał polecenie.
Po zdjęciu aparatu twarz mężczyzny nadal przypominała maskę -ciemna skóra, gęsta broda i sztywne czarne

włosy, a na czole, od skroni do skroni, wytatuowany rząd małych rombów. Fiołkowe oczy beznamiętnie
analizowały uszkodzenia.

W zasięgu wzroku nie było ani jednego robota strażniczego, ale szczątki tych, które unicestwili, zaśmiecały

pokład. Roboty wykonawcze kontynuowały swoje zadania, niezmordowanie kierując kilka kapsuł do ich miejsc
przeznaczenia.

Jeden z ludzi kopnął na bok uszkodzone ramię robota strażniczego.
- Te urządzenia mogą stać się niebezpieczne, jeśli kiedyś nauczą się myśleć jak należy.
- I strzelać jak należy - dodał brodacz.
- Niech pan to powie Rasperowi, kapitanie Cohl - powiedział Boiny, Rodianin. - To robot go wykończył. -

Boiny, zielonoskóry samiec o okrągłych oczach, podrapał się po gęstych, giętkich, żółtych kolcach porastających
ryjek.

- Miał robot szczęście, i tyle - zauważyła Rodianka.
- To nie znaczy, że macie traktować to tutaj jako ćwiczenia -ostrzegł Cohl, przyglądając się każdemu po kolei. -

Komputer centralny przyśle tu niedługo dodatkowe jednostki, a mamy do przejścia prawie kilometr, zanim
dotrzemy do mostka.

Intruzi rozejrzeli się po zaokrąglonym hangarze, którego sklepienie ginęło gdzieś wysoko. Ponad głowami mieli

masywne dźwigary i belki, wyciągarki, tunele naprawcze i wyciągi - plątanina przewodów w rzadkiej atmosferze.

Kobieta rasy ludzkiej - jedyna w tym gronie - gwizdnęła cicho.
- Na krańce gwiazd, można by tu pomieścić całą armię inwazyjną. Miała skórę równie ciemną jak Cohl i krótkie

brązowe włosy, okalające szczupłą, trójkątną twarz.

- To by oznaczało, że muszą wydać cząstkę swoich zysków, Rei la - powiedział mężczyzna. - A Neimoidianie

robią to tylko wtedy, gdy chcą sobie kupić nowe szaty.

Boiny wybuchnął piskliwym śmiechem.
- Wyhodujesz sobie niedożywioną neimoidiańską larwę, i tyle! Cohl wskazał brodą na dwóch innych członków

załogi.

- Zostańcie przy kapsule. Odezwiemy się, jak opanujemy mostek.
- Odwrócił się w stronę pozostałych. - Zespół pierwszy, weźcie zewnętrzny korytarz. Reszta idzie ze mną.
„Strumień Przychodów" zatrząsł się lekko. W oddali słychać było stłumione eksplozje. Cohl nadstawił ucha.
- To pewnie nasze statki.
W hangarze rozdzwoniły się syreny alarmowe. Pracujące roboty przerwały wykonywane czynności, gdy basowy

łoskot przetoczył się pod ich stopami.

Rella spojrzała na przeciwległą grodź.
- Odcinają hangar.
Cohl dał znak zespołowi pierwszemu.
- Ruszajcie. Spotkamy się przy turbowindach na sterburcie. Nastawcie kombinezony na pulsowanie, to powinno

zmylić roboty... i nie szafujcie pociskami ogłuszającymi. I pamiętajcie, żeby kontrolować poziom tlenu.

Zrobił parę kroków, ale zatrzymał się.
- Jeszcze jedno: jak was trafi robot, koszty leczenia w zbiorniku bactą potrącę z waszej wypłaty.

Daultay Dofine stał sztywno na rampie mostka, patrząc, jak bezlitosne statki Frontu Mgławicy atakują jego

okręt.

Zbieranina gwiezdnych myśliwców runęła na „Strumień Przychodów" pełną mocą rzucając się na potężne

ramiona frachtowca i trójsilnikową rufę jak drapieżne ptaki na ofiarę. Wiele z pilotowanych przez roboty statków
zostało anihilowanych, gdy tylko wyłoniły się zza pola ochronnego „Strumienia Przychodów".

Rozochocone łatwym zwycięstwem, statki wroga przedarły się przez krąg zakrzywionych ramion, ostrzeliwując

z bliska wieże dowodzenia w centralnej kuli. Ogień dział jonowych kanonierki nadwerężał tarcze ochronne
„Strumienia Przychodów". Gwałtowne rozbłyski światła rozlewały się po iluminatorach mostka.

Jedyne, co mógł zrobić Dofine, to twardo stać na mostku, przeklinając pod nosem terrorystów.
W zamian za przywilej wyłączności na handel z peryferyjnymi systemami gwiezdnymi, Federacja Handlowa

zobowiązała się wobec galaktycznego senatu na Coruscant, że zadowoli się potęgą handlową nie próbując budować
militarnej, opartej na sile marynarki wojennej. Jednak im dalej od Jądra zapuszczały się frachtowce Federacji, tym
częściej padały ofiarą piratów i terrorystów w rodzaju bojowników z Frontu Mgławicy, której wielu członków miało
porachunki nie tylko z Federacją Handlową ale i samym rządem na Coruscant.

W rezultacie senat zgodził się, by frachtowce wyposażono w broń obronną w obawie przed atakami w

niepatrolowanych systemach rozrzuconych pomiędzy większymi szlakami handlowymi i hiperprzestrzennymi. To
jednak zmusiło tylko napastników do modernizacji uzbrojenia, która z kolei wymagała okresowej wymiany sprzętu
obronnego na frachtowcach Federacji Handlowej.

Niepokoje na Środkowych i Odległych Rubieżach - w tak zwanych strefach wolnego handlu - stały się od tego

czasu chlebem powszednim. A Coruscant była daleko, nawet przy prędkościach nad-świetlnych, i nie zawsze łatwo
było ustalić, kto zawinił i kto wystrzelił pierwszy. Zanim sprawa trafiała do sądu, jedynymi dowodami były już
tylko oświadczenia stron i rozstrzygnięcie stawało się niemożliwe.

Sprawy Federacji Handlowej mogły się potoczyć inaczej, gdyby nie Neimoidianie, którzy słynęli ze skąpstwa.

Kiedy przyszło im uzbrajać swoje olbrzymie frachtowce, szukali najtańszych dostawców i uparcie twierdzili, że ich
największą troskaj jest ochrona ładunku.

Wbrew wszelkiemu rozsądkowi Neimoidianie zarządzili, by poczwórne baterie laserów zamontować na

zewnętrznych ścianach ramion hangarów. Choć umieszczenie baterii w płaszczyźnie równikowej sprawdzało się
przy bocznych atakach, okazało się całkowicie nieskuteczne w przypadku napaści z góry lub z dołu, gdzie mieściły
się prawie wszystkie najważniejsze systemy statków: generatory promienia ściągającego i tarcz ochronnych,
reaktory hipernapędu i centralny komputer pokładowy.

Federacja Handlowa była więc zmuszona inwestować w silniejsze i lepsze generatory tarcz, grubsze pancerze, a

w końcu i w oddziały gwiezdnych myśliwców. Przydziały myśliwców podlegały jednak regulacjom senatu i
frachtowce w rodzaju „Strumienia Przychodów" często okazywały się bezbronne wobec ataków okrętów
pilotowanych przez doświadczonych napastników.

Świadom tych ograniczeń, Daultay Dofine bezsilnie patrzył, jak statek z ładunkiem rudy lommitu wymyka mu

się z rąk.

- Tarcze pracują na połowie mocy - zameldował Granin z drugiego końca mostka. - Ale jesteśmy w

niebezpieczeństwie. Jeszcze kilka ataków i tarcze padną.

- Gdzie jest „Akwizytor"? - jęknął Dofine. - Powinni już tu być!
Seria z kanonierki Frontu Mgławicy - osobistej jednostki kapitana Cohla - targnęła mostkiem. Jak Dofine

przekonał się podczas wcześniejszych potyczek, sam rozmiar statku nie gwarantował ochrony, nie mówiąc już o
zwycięstwie, a trzykilometrowa średnica frachtowca sprawiała jedynie, że był celem, w który trudno nie trafić.

- Moc tarcz spadła do czterdziestu procent.
- Baterie laserów od pierwszej do szóstej nie odpowiadają - dodał Sullustanin. - Myśliwce koncentrują ostrzał na

generatorze tarcz i reaktorach napędu.

Dofine gniewnie zacisnął usta.
- Wydaj rozkaz głównemu komputerowi, by uaktywnił wszystkie roboty, wszystkie systemy obronne statku i

przygotował się do odparcia napastników! - ryknął. - Kapitan Cohl nie postawi nogi na tym mostku. Po moim
trupie!

W prawym ramieniu hangarów zespół kapitana Cohla przedarł się z trudem przez zamykające się grodzie.

Wszystkie urządzenia w strefie trzeciej sprzysięgły się, by nie pozwolić im posunąć się choćby o metr w stronę
szybu kompensacji przyspieszenia, łączącego centrosferę z bocznymi ramionami.

Dźwigi nad ich głowami spuszczały na nich ciężkie haki; wieże wiertnicze przewracały się, zastępując im drogę;

podnośniki binarne prześladowały ich jak senny koszmar, a poziom tlenu skakał w górę i w dół. Nawet roboty
wykonawcze przyłączyły się do walki, ciskając w nich przecinakami łączy i kalibratorami mocy, jakby to były
miotacze ognia i wibroostrza.

- Centralny komputer zwrócił cały statek przeciwko nam! - krzyknął Cohl.
Rella wystrzeliła do ścigającej ich grupy robotów PK uzbrojonych w hydroklucze.
- A czego się spodziewałeś, Cohl? Że podejmą nas jak królów?
Cohl skierował gestem Boiny'ego, Rellę i resztę zespołu w stronę ostatniej grodzi, która oddzielała ich od

turbowind prowadzących do centralnej kuli. Rozrzedzone powietrze wypełniało wycie syren alarmowych.
Krzyżujące się promienie blastera, odbijane rykoszetem od ścian, tworzyły pirotechniczne widowisko godne parady
w Dniu Republiki na Coruscant.

Cohl strzelił w biegu; stracił już rachubę, ile robotów wyeliminował i ile ładunków gazu do blastera zużył.

Dwóch członków jego zespołu postrzeliły roboty, ale ani on, ani reszta nie mogli wiele zrobić, żeby pomóc rannym.
Jeśli dopisze szczęście, uda im się dotrzeć do punktu zbornego, nawet jeśli będą musieli się tam doczołgać.

Ścigana przez trzy binarne podnośniki drużyna przebiegła przez ostatnią gródź i zaczęła się przebijać do

najbliższego rzędu turbowind.

Klapa włazu prowadzącego do tuneli transferowych była zamknięta.
- Boiny! – krzyknął Cohl.
Rodianin schował blaster do kabury i ruszył do przodu. Obejrzał sobie klapę od góry do dołu, po czym podszedł

do panelu sterującego wbudowanego w ścianę obok. Przygotowując się do złamania kodu, potarł dłonie i strzelił
długimi placami zakończonymi przyssawkami. Zanim zdążył dotknąć klawiszy na panelu, Cohl walnął go pięścią w
tył głowy.

- Co to za popisy? - zapytał groźnie. - Po prostu rozwal panel!
Dofine spacerował nerwowo po rampie, gdy nagle klapa włazu na mostek eksplodowała i wpadła do środka,

wyzwalając falę paraliżującego gorąca, która przewróciła go na pokład.

Szóstka członków drużyny Cohla wpadła do środka w kłębach dymu; mimetyczne kombinezony pozwalały im

zlać się praktycznie nawet z wypolerowanymi ścianami mostka. Szybko i sprawnie rozbroili Granina i wstrzelili
ograniczniki w piersi robotów. Cohl przywołał gestem jednego ze swoich ludzi do stanowiska łączności.

- Połącz się z „Jastrzębionietoperzem". Powiedz im, że opanowaliśmy mostek. Niech myśliwce ustawią się w

szyku obronnym i przygotują do osłaniania naszego odwrotu.

Innego ze swoich żołnierzy skierował do stanowiska Granina.
- Rozkaż centralnemu komputerowi, żeby się uspokoił. Niech otworzy wszystkie grodzie w hangarach.
Mężczyzna kiwnął głową i zeskoczył z rampy.
Wstukał kod do komunikatora na nadgarstku i uniósł go do ust.
- Zespół bazowy, mamy mostek. Przenieście kapsułę do strefy trzeciej i posadźcie jak najbliżej portalu w

wewnętrznej ścianie hangaru.

Cohl wyłączył komunikator. Omiótł wzrokiem zakładników, zatrzymał wzrok na Dofine'ie i wyjął blaster.
Dofine, z rękami uniesionymi w geście poddania, cofnął się o dwa kroki, widząc, że Cohl podchodzi do niego.
- Zastrzeliłby pan nieuzbrojoną istotę, kapitanie Cohl?
Cohl przycisnął lufę blastera do klatki piersiowej komandora.
- Zastrzeliłbym nieuzbrojonego Neimoidianina i nadal mógłbym spać spokojnie.
Przyglądał się Dofine'owi przez dłuższą chwilę, po czym schował broń do kabury i zwrócił się w stronę

Rodianina.

- Boiny, bierz się do roboty. Tylko szybko.
Odwrócił się z powrotem.
- Gdzie jest reszta pańskiej załogi, komandorze?
Donnę musiał przełknąć ślinę, zanim był w stanie wydać z siebie głos.
- Wracają promem z Dorvalli. Cohl kiwnął głową.
- Świetnie, to uprości sprawę.
Dźgając Dofine'a palcem wskazującym w klatkę piersiową, szedł za nim wzdłuż rampy spacerowej, aż doszli do

fotela nawigatora. Tam dźgnął go po raz ostatni, strącając z kładki prosto w fotel, a sam zeskoczył zanim.

- Musimy porozmawiać o pańskim ładunku, komandorze.
- O ładunku? - zająknął się Dofine. - Lommit, dostawa na Sluis Van.
- Do diabla z rudą- warknął Cohl. - Miałem na myśli aurodium. Dofine starał się nie wybałuszać zanadto swoich

czerwonych oczu, ale kiepsko mu to wychodziło. Jego membrany powiekowe zadrżały, a potem podniosły się i
opadły kilkakrotnie.

- Aurodium?
Cohl nachylił się w jego stronę.
- Masz na pokładzie dwa miliardy w sztabach aurodium.
Komandor zesztywniał pod wpływem wzroku Cohla.

- Pan... pan się myli, kapitanie. „Strumień Przychodów" przewozi rudę.
Cohl wyprostował się na całą imponującą wysokość.
- Powtórzę to tylko raz: przewozisz sztaby aurodium... łapówki zebrane od światów Odległych Rubieży, żeby

zagwarantować im błogosławieństwo Federacji Handlowej.

Choć przerażony, Dofine nie mógł się powstrzymać od sarkazmu:
- A więc chodzi wam tylko o pieniądze. A ja słyszałem, że osławiony kapitan Cohl to idealista. Teraz widzę, że

to zwykły złodziej.

Cohl niemal się uśmiechnął.
- Nie każdy może być złodziejem licencjonowanym, jak ty i twoja banda.
- Federacja Handlowa nie posługuje się przemocą i mordem, kapitanie.
Cohl złapał Dofine'a za ozdobną szatę i uniósł nad fotel.
- Akurat! - pchnął Dofine'a z powrotem. - Ale tym zajmiemy się kiedy indziej. Teraz liczy się tylko aurodium.
- A gdybym odmówił wydania sztab?
Nie spuszczając wzroku z Dofine'a, Cohl wskazał ruchem głowy na swojego rodiańskiego towarzysza.
- Ten tam, Boiny, montuje właśnie detonator termiczny w systemie kontroli przepływu paliwa „Strumienia

Przychodów'.'. Jak rozumiem, urządzenie zainicjuje eksplozję dostatecznie silną, by zdmuchnąć twój statek za...
Boiny?

- Za sześćdziesiąt minut, kapitanie! - odkrzyknął Boiny, unosząc do góry metalową kulę wielkości

śmierdzimelona.

Cohl wyciągnął z kieszeni na nogawce kamuflującego kombinezonu przedmiot, który przylepił do wnętrza lewej

dłoni Dofine'a. Ten spojrzał w dół i zobaczył, że to timer, który zaczął już odliczać czas. Uniósł wzrok, napotykając
twarde spojrzenie Cohla.

- To co z tymi sztabami? – spytał Cohl. Dofine skinął głową.
- Dobrze, w porządku... jeśli obiecasz, że oszczędzisz statek. Cohl roześmiał się.
- „Strumień Przychodów" to już przeszłość. Ale masz moje słowo, że oszczędzę twoje życie, jeśli będziesz robił,

co ci każę.

Dofine spojrzał zezem.
- W takim razie dożyję twojej egzekucji.
Cohl wzruszył ramionami.
- Nigdy nic nie wiadomo, komandorze. - Wyprostował się i uśmiechnął do Relli.
- A nie mówiłem? Poszło jak z pła...
- Kapitanie! - przerwał człowiek Cohla ze stanowiska łączności. - Z nadprzestrzeni wyskoczył właśnie statek.

Skanery tożsamości pokazują, że to „Akwizytor", frachtowiec Federacji.

Rella cmoknęła.
- Co pan mówił, kapitanie?
Spojrzenie, jakim Cohl obrzucił Dofine'a, wyrażało autentyczne zaskoczenie.
- Może nie jesteś tak tępomózgi, na jakiego wyglądasz. - Wskoczył na rampę spacerową, by wyjrzeć przez

iluminatory. Dołączyła do niego Rella. - Zmiana planów - oznajmił. - „Akwizytor" wypuści na nas gwiezdne
myśliwce, gdy tylko znajdziemy się w ich zasięgu. Przekaż rozkaz na „Jastrzębionietoperza", żeby wciągnęli je w
obręb ramion frachtowca.

Dofine pozwolił sobie na uśmiech zadowolenia.
- Być może będzie pan musiał się obyć bez swego skarbu, kapitanie.
Cohl spojrzał na niego spode łba.
- Nie ruszę się stąd bez niego, komandorze. Pan też nie. - Złapał Dofine'a za nadgarstek, żeby spojrzeć na timer.

- Pięćdziesiąt pięć minut.

- Cohl!- powiedziała Rella znacząco. Popatrzył na nią z ukosa.
- Nie ma aurodium, nie ma zapłaty, kochanie. Zagryzła idealnie wykrojoną dolną wargę.
- To prawda, ale powinniśmy być żywi, żeby móc ją wydać. Potrząsnął głową.
- Nie mam w kartach śmierci... przynajmniej nie w tym rozdaniu.
W pobliżu mostka myśliwiec Frontu Mgławicy, ścigany promieniami zabójczej energii, rozpadł się w chmurze

szczątków i rozgrzanego do białości gazu.

- „Akwizytor" zaczął ostrzał - zameldował jeden z najemników.
Na twarzy Relli pojawił się niepokój.
Cohl zignorował spojrzenie, które rzuciła w jego stronę. Wyrwał szarpnięciem Dofine'a z fotela, wciągnął go na

rampę i pchnął w kierunku wyważonej klapy włazu na mostek.

- Mamy mało czasu, komandorze. Nasze okno wylotowe właśnie zaczęło się zamykać.

R O Z D Z I A Ł 3

W chaosie i mroku panującym w prawym ramieniu hangarów ostatnia z kapsuł sunących na repulsorach w

stronę doku w strefie trzeciej nie przyciągnęła niczyjej uwagi. Kształtem przypominająca nieco bulwę, była większa
od innych kapsuł w strefie trzeciej, choć nie tak duża jak ta, którą przechwycił Front Mgławicy, i dużo mniejsza od
niektórych barek przewożących rudę. Co więcej, nic w jej wyglądzie nie sugerowało, że podobnie jak statek
terrorystów, ma na pokładzie żywe istoty.

Przypięci pasami do ustawionych plecami do siebie foteli siedzieli dwaj mężczyźni, których ubiór był

całkowitym przeciwieństwem stroju Daultaya Dofine'a. Ich jasne tuniki i spodnie były luźne i pozbawione ozdób,
długie do kolan buty zrobiono ze skóry nerfa, nie mieli też żadnej biżuterii, tiar ani diademów.

Skromne stroje tylko podkreślały otaczającą ich aurę tajemniczości.
Fałszywa kapsuła towarowa nie miała żadnych iluminatorów, ale kamery ukryte w poszyciu kadłuba

przekazywały do wnętrza obrazy z wnętrza hangaru.

Obserwując bałagan, jaki pozostawiła po sobie drużyna kapitana Cohla, młody człowiek na przednim siedzeniu

zauważył nosowym głosem:

- Kapitan Cohl pozostawił nam łatwy ślad, mistrzu.
- Rzeczywiście, padawanie. Ale ślad, który prowadzi cię do lasu, może nie być tym, po którym chciałbyś ten las

opuścić. Rozciągnij swoje zmysły, Obi-Wanie.

Dosłownie wciśnięty w tylne siedzenie starszy mężczyzna górował nad młodszym również wzrostem. Szeroką

twarz okalała gęsta broda, a bujne, siwiejące włosy, zebrane do tyłu, odsłaniały szlachetne, łagodnie zarysowane
brwi. Miał przenikliwe niebieskie oczy i wydatny nos, spłaszczony na końcu, jakby złamał go kiedyś tak pechowo,
że nawet kuracja w płynie bacta nie mogła mu pomóc.

Nazywał się Qui-Gon Jinn.
Jego towarzysz siedzący za sterami kapsuły, Obi-Wan Kenobi, miał młodzieńczą, gładko ogoloną twarz,

rozszczepiony na czubku podbródek i wysokie, proste czoło. Ciemne włosy nosił krótko przycięte, z wyjątkiem
pojedynczego, cienkiego warkoczyka, opadającego zza prawego ucha na ramię - symbolu statusu padawana. Słowo
to, używane w zakonie, do którego należeli Qui-Gon i Obi-Wan, oznaczało ucznia lub protegowanego.

Zakon ten znany był pod nazwą rycerzy Jedi.
- Mistrzu, czy widzisz jakiś znak na ich statku? - zapytał przez ramię Obi-Wan.
Qui-Gon odwrócił się, by wskazać otwartą kapsułę na lewym dolnym ekranie umieszczonym ponad głową Obi-

Wana.

- To ten. Planują widać wystrzelenie go z portalu w wewnętrznej ścianie pierścienia hangaru. Posadź naszą

kapsułę w pobliżu, ustawioną włazem w przeciwną stronę. Tylko zrób to ostrożnie, żeby nie zwracać na nas uwagi.
Cohl na pewno wystawi wartę.

- Czy życzysz sobie przejąć stery, mistrzu? - zapytał urażony Obi-Wan.
Qui-Gon uśmiechnął się do siebie.
- Tylko jeśli jesteś zmęczony, padawanie.
Obi-Wan zacisnął usta.
- Oczywiście, że nie jestem zmęczony, mistrzu. - Przez chwilę patrzył na ekran. - Chyba mam dla nas

odpowiednie miejsce.

Jakby kierowana przez roboty nadzorujące ruch w hangarze, kapsuła osiadła na czterech okrągłych

wysięgnikach ładowniczych. Obaj Jedi w milczeniu przyglądali się obrazom transmitowanym przez kamery. Minęła
długa chwila, zanim z kapsuły Cohla wyszli dwaj mężczyźni w maskach tlenowych i z karabinami rozpraszaczy
pola w rękach.

- Miałeś rację, mistrzu -powiedział pojednawczo Obi-Wan. - Cohl staje się coraz bardziej przewidywalny.
- Miejmy nadzieję, Obi-Wanie.
Jeden z wartowników okrążył kapsułę i wrócił do włazu, przy którym czekał drugi.
- Teraz mamy szansę - powiedział Qui-Gon. - Wiesz, że...
- Wiem, co mam robić, mistrzu. Nie rozumiem tylko, dlaczego. Moglibyśmy wziąć Cohla z zaskoczenia, tu i

teraz.

- Dużo ważniejsze jest zlokalizowanie bazy Frontu Mgławicy, padawanie. Wtedy przyjdzie czas na rozprawienie

się z Cohlem.

Qui-Gon włożył do ust niewielki aparat oddechowy i dotknął przełącznika, który otwierał okrągłą klapę włazu.

Obaj Jedi wyszli do hangaru, skąpanego w czerwonym świetle lamp alarmowych.

Żaden przedmiot nie ucieleśniał wyobrażenia o rycerzach Jedi bardziej niż wypolerowane metalowe cylindry,

które Qui-Gon i Obi-Wan nosili przypięte u pasa pod płaszczami. Pas zawierał przegródki mieszczące mnóstwo
przydatnego ekwipunku, więc można by łatwo uznać te trzydziestocentymetrowej długości cylindry za swego
rodzaju narzędzia- i rzeczywiście za takie uważali je Jedi. W rzeczywistości była to jednak broń światła, zarówno w
sensie faktycznym, jak i przenośnym, używana przez Jedi od tysięcy pokoleń w podjętej przez nich dobrowolnie
służbie na rzecz Republiki w roli strażników pokoju i sprawiedliwości.

Skupiający światło kryształ stanowiący serce miecza świetlnego nie był jednak prawdziwym źródłem potęgi

Jedi; tę czerpali z wszechobecnego pola energetycznego, generowanego przez wszelkie formy życia i spajającego
galaktykę, które nazywali Mocą.

Zakon poświęcił dziesiątki tysięcy lat na studiowanie i kontemplację Mocy, a produktami ubocznymi tych

studiów stały się umiejętności wykraczające poza wszystko, do czego zdolne były zwykłe istoty: zdolność
poruszania obiektów na odległość siłą woli, wpływania na myśli słabszych umysłowo jednostek, wgląd w przyszłe
wydarzenia. Przede wszystkim jednak posiedli umiejętność zespolenia swojego umysłu z wszelkimi formami życia,
a przez to zjednoczenia się z samą Mocą.

Poruszając się nadnaturalnie cicho i szybko, Qui-Gon zbliżył się do kapsuły Cohla. Rękojeść miecza świetlnego

ściskał w prawej dłoni i przy każdej nadarzającej się okazji krył się za innymi kapsułami. Przy panującym w
hangarze hałasie wiedział, że nie będzie łatwo odwrócić uwagę wartowników. Musiał jednak zyskać choć kilka
chwil dla Obi-Wana.

Na wypukłym nosie jednej z kapsuł leżały szczątki górnej części korpusu i wydłużonej głowy robota bojowego.

Zerkając w stronę wartowników Cohla, Qui-Gon włączył przycisk aktywatora świetlnego miecza, umieszczony
ponad jego żłobkowaną rękojeścią.

Z rękojeści wystrzelił z sykiem promień zielonej energii, który w zetknięciu z powietrzem zaczął cicho buczeć.

Jednym zręcznym gestem Qui-Gon odciął głowę robota od cienkiej szyi. Jednocześnie wyciągnął lewą rękę dłonią
na zewnątrz i pchnięciem Mocy posłał uszkodzoną głowę w powietrze na drugi koniec hangaru, gdzie z głośnym
brzękiem upadła na pokład, nie dalej niż pięć metrów od miejsca, gdzie stali terroryści.

Obaj wartownicy odwrócili się w stronę, z której dobiegł dźwięk, z bronią gotową do strzału.
W tej samej chwili Obi-Wan ruszył w stronę kapsuły Cohla tak szybko, że zarys jego sylwetki zamazał się jak

we mgle.

Na środkowym poziomie centrosfery frachtowca Cohl, Rella, Boiny i pozostali członkowie drużyny Cohla

patrzyli z wytrzeszczonymi oczami i otwartymi ustami na kasetkę ze sztabkami aurodium, wyciągniętą ze skarbca
„Strumienia Przychodów" i złożoną troskliwie na repulsorowym wózku. Hipnotyzując swoim pięknem, sztabki
pulsowały zmieniającym się bezustannie wewnętrznym światłem, rozszczepianym na wszystkie kolory tęczy.

Nawet Dofine i jego czterej oficerowie z trudem mogli oderwać oczy od klejnotów.
- A niech mnie kule biją! - powiedział Boiny. - Teraz mogę powiedzieć, że widziałem już wszystko.
Jego słowa wyrwały Cohla z zamyślenia; obrócił się w stronę Dofine'a, skutego kajdankami ogłuszającymi.
- Zasłużył pan na moją wdzięczność, komandorze. Większość Neimoidian nie byłaby tak uczynna.
- Posuwa się pan za daleko, kapitanie - naburmuszył się Dofine. Cohl wzruszył lekceważąco ramionami.
- Powiedz to pan członkom Dyrektoriatu Federacji Handlowej. Ruchem głowy polecił Relli, by wyprowadziła

wózek, po czym ujął Boiny'ego za ramiona i skierował go w stronę panelu sterującego.

- Połącz się z centralnym komputerem i poleć mu skontrolowanie systemu doprowadzania paliwa. Kiedy

komputer odkryje detonator termiczny, wyda polecenie opuszczenia statku.

Boiny pokiwał głową ze zrozumieniem.
- Upewnij się, że wystrzeli za burtę wszystkie kapsuły i barki towarowe - dodał Cohl.
Dofine spojrzał na niego oczami rozszerzonymi nagłym zrozumieniem.
- A więc lommit też się liczy.
Cohl odwrócił się w jego stronę.
- Bierzesz mnie za kogoś, kogo obchodzi stan stosunków między Federacją Handlową a Frontem Mgławicy.
Dofine wyglądał na zmieszanego.
- Dlaczego więc ratujesz ładunek?
- Ratuję? - Cohl zakrył usta dłonią i roześmiał się, wyraźnie rozbawiony. - Ja po prostu dbam o to, żeby

„Akwizytor" miał do czego strzelać.

Z tą samą niezwykłą zwinnością, z którą dotarł do kapsuły terrorystów, Obi-Wan powrócił do statku Jedi.
- Wszystko na miejscu, mistrzu - powiedział na tyle głośno, by jego głos przebił się przez wyjące syreny

alarmowe.

Qui-Gon polecił mu gestem, by wszedł do kapsuły. Ale zanim Obi-Wan zrobił pierwszy krok, wszystkie kapsuły

w hangarze zaczęły unosić się i lewitować w kierunku osadzonych w ścianach hangaru portali.

- Co się dzieje?
Qui-Gon rozejrzał się dookoła, lekko zdziwiony.
- Wyrzucają ładunek za burtę.
- To dość dziwne postępowanie jak na terrorystów, mistrzu.
Qui-Gon zmarszczył brwi w zamyśleniu.
- Centralny komputer pokładowy nie pozwoliłby na to, o ile statek nie znalazłby się w poważnym

niebezpieczeństwie.

- Może tak właśnie jest, mistrzu.
Qui-Gon przyznał mu rację.
- Tak czy owak, padawanie, lepiej też się stąd wynośmy. Jeśli Cohl zrealizował swoją misję, zaraz tu będzie.
Ledwie dotrzymując kroku wózkowi repulsorowemu, na którym leżały sztabki, drużyna Cohla biegła szerokim

korytarzem prawego ramienia hangaru w stronę punktu zbornego. Załoga mostka „Strumienia Przychodów" z
trudem za nimi nadążała, mimo masek do recyrkulacji powietrza i sporadycznych kuksańców pod żebro lufami
Masterów. Wszędzie wokół nich kapsuły i barki transportowe płynęły w stronę portali w wewnętrznej i zewnętrznej
ścianie hangaru.

Nawet Cohl ciężko sapał, gdy w końcu dotarli do strefy trzeciej i do oczekującej na nich kapsuły. Tylko

jednemu z członków drugiej drużyny -jasnowłosemu Bothaninowi - udało się przeżyć i dołączyć do nich, ale Cohl
postanowił nie przejmować się w tej chwili losem pozostałych. Każdy członek załogi wybrany do tej operacji został
dokładnie poinformowany, na jakie niebezpieczeństwa się naraża.

- Załaduj aurodium! - krzyknął do Boiny'ego przez komunikator maski aparatu do recyrkulacji powietrza. -

Rella, przelicz wszystkich i zagoń na pokład.

Daultay Dofine spojrzał zaniepokojony na timer odliczający czas, nadal przylepiony do wierzchu jego dłoni.
- A co będzie z nami? - zawołał.
Jeden z członków bandy Cohla wskazał zamaszystym gestem dużą kapsułę w pobliżu, która jeszcze nie

odpłynęła wraz z innymi.

- Wyładujcie towar i upchnijcie się w środku. Dofine zamrugał w przypływie paniki.
- Umrzemy tam!
Mężczyzna roześmiał się szyderczo.
- No właśnie.
Dofine spojrzał na Cohla.
- Dałeś mi słowo...
Cohl przekrzywił głowę, by spojrzeć na wyświetlacz timera, a potem wbił wzrok w komandora.
- Jeśli się pospieszycie, zdążycie jeszcze do kapsuł ratunkowych.

R O Z D Z I A Ł 4

Obi-Wan zaczekał, aż kapsuła terrorystów uniesie się do góry, zanim włączył napęd repulsorowy. Oprócz

ogromnych portali na końcach ramion hangaru, w każdej strefie otwarły się chronione polem magnetycznym portale
w wewnętrznych ścianach. Sznury kapsuł i barek towarowych podpływały do otworów, ale szybko zaczęły się
tworzyć zatory, mimo wysiłków sterującego ruchem centralnego komputera.

Obi-Wan zdawał sobie sprawę, że jeśli zbyt późno dotrą do portali, będą musieli razem z Qui-Gonem wymyślić

inny sposób wydostania się z frachtowca. Młody Jedi był jednak wyjątkowo metodyczny. Przez dłuższą chwilę
studiował ruch kapsuł, przewidując, gdzie mogą utworzyć się korki, zanim zdecydował się na określony kurs.

Skierowali się ku górze, pod samo sklepienie hangaru, pełne dźwigów i podnośników, by potem popłynąć w dół

pod ostrym kątem ku portalowi strefy trzeciej. Otarłszy się lekko o trzy kapsuły, Obi-Wan zręcznie uniknął kolizji z
dużą barką która szybko sunęła w stronę wylotu portalu.

Cohl opuścił ramię hangaru dosłownie kilka minut wcześniej, ale sygnalizator, który umieścił na jego kapsule

Obi-Wan, gwarantował, że Jedi będą w stanie rozpoznać jego kapsułę wśród licznej grupy innych statków.

- Mamy ich, mistrzu - powiedział do Qui-Gona, który obserwował tylne ekrany. - Lecą prosto ku centralnej

kopule. Nie jestem pewien, czy chcą się przemknąć nad nią czy pod nią, ale zdecydowanie nabierają prędkości.

- Leć za nimi, Obi-Wanie. Ale utrzymuj stałą odległość. Za wcześnie jeszcze, by się ujawniać.
Z widoczną w oddali białą centrosferą, otoczoną szerokim łukiem ramion hangaru, wewnętrzna przestrzeń

frachtowca przedstawiała sobą niezwykły widok, zwłaszcza teraz, gdy z portali hangarów wylewały się strumienie
statków wszelkich rozmiarów i kształtów. Niestety, chaotyczne ruchy kapsuł i barek towarowych nie pozostawiały
Obi-Wanowi wiele czasu na podziwianie widoków. Dzielił uwagę pomiędzy jasną plamę kapsuły Cohla na
wyświetlaczu ponad głową a ekrany kamer przekazujących do wnętrza obraz otoczenia kapsuły.

Większość kapsuł leciała w stronę dolnej części centrosfery, więc nawet niewielkie kolizje powodowały efekt

domina. Wiele kapsuł wirowało bezładnie, inne, odbiwszy się od nich, leciały kursem kolizyjnym na ramiona
hangarów.

Wszystko to zaczęło przypominać Obi-Wanowi jedno z ćwiczeń, jakie wykonywał w dzieciństwie w ramach

nauki w Świątyni Jedi na Coruscant, gdzie zadaniem ucznia było niewzruszenie skoncentrować się na jednej
czynności, podczas gdy aż pięciu nauczycieli usiłowało odwrócić jego uwagę.

- Uważaj na naszą rufę, padawanie - ostrzegł go Qui-Gon.
Od dołu leciała ku nim kapsuła, celując prosto w rufę. W obawie, że zostaną wywróceni do góry nogami, Obi-

Wan zwiększył moc doprowadzaną do przednich silników manewrowych w samą porę, by ustabilizować ich lot.
Fala uderzeniowa zdmuchnęła ich jednak z poprzedniego kursu i nagle zorientowali się, że pędzą w stronę grubego
dźwigara, łączącego gigantyczną centrosferę z ramionami hangarów.

Obi-Wan spojrzał na górny ekran, nie zobaczył na nim jednak pulsującej białej plamy.
- Mistrzu, zgubiłem ich.
- Skoncentruj się na tym, dokąd chcesz lecieć, Obi-Wanie - powiedział spokojnym głosem Qui-Gon. - Zapomnij

o ekranie i pozwól, by poprowadziła cię Moc.

Obi-Wan na chwilę zamknął oczy i zdając się na instynkt, skorygował kurs. Zerknął na ekran i zobaczył kapsułę

Cohla daleko przed nimi na sterburcie.

- Widzę ich, mistrzu. Kierują się ku górnej części centrosfery.
- Kapitan Cohl to indywidualista. Zawsze trzyma się z boku. Obi-Wan odpalił silniczki manewrowe, korygując

kurs, i wkrótce zobaczył na ekranie mrugającą uspokajająco plamkę.

Centrosferą wypełniała coraz większą część ekranu przekazującego obraz z kamery umieszczonej na dziobie

kapsuły, pokazując piętro za piętrem kwater, mieszczących niegdyś sale konferencyjne i lokale mieszkalne, zanim
Federacja Handlowa zdecydowała się korzystać z automatów jako siły roboczej. Dotarli już niemal do ostatniego
poziomu centrosfery, gdy pojedynczy myśliwiec gwiezdny przeciął jeden z ekranów, strzelając z podwójnego
działka laserowego do niewidocznego dla nich celu.

- To myśliwiec typu CloakShape, należący do Frontu Mgławicy - powiedział Qui-Gon. W jego głosie słychać

było lekkie zaskoczenie.

Krępy, niezbyt efektowny myśliwiec z wygiętymi w dół skrzydłami - CloakShape - został zaprojektowany do

walk w atmosferze. Terroryści jednak zmodyfikowali jego wyposażenie, montując z tyłu śmigła i napęd
hiperprzestrzenny.

- Ale do czego strzelają? - zapytał Obi-Wan. - Piloci Cohla musieli już zlikwidować wszystkie myśliwce

„Strumienia Przychodów".

- Podejrzewam, że wkrótce się tego dowiemy, padawanie. Na razie skup się na naszym bezpośrednim otoczeniu.
Obi-Wan nastroszył się lekko, słysząc tę łagodną reprymendę, szybko jednak przekonał się, że jest zasłużona.

Miał zwyczaj wybiegania myślą w przód, zamiast koncentrować się na bieżącej chwili, co preferował Qui-Gon;
rycerze Jedi nazywali to kontaktem z żywą Mocą. Sporo powyżej łysej korony centrosfery i pudełkowatych
skanerów wieńczących wieże dowodzenia frachtowca kapsuła Cohla nabierała prędkości. W serii śmiałych
manewrów wyłaniała się właśnie z chmury innych jednostek, wśród których kryła się do tej pory. Groziło im, że
pozostaną zbytnio w tyle, więc Obi-Wan zwiększył moc silników.

W chwili, gdy przelatywali nad zakrzywioną górną powierzchnią centrosfery, Obi-Wan zdołał nadrobić dystans

pomiędzy kapsułami. Przygotowywał się właśnie, by podążyć za Cohlem w otwartą przestrzeń, gdy inny myśliwiec
- tym razem zmodyfikowany Łowca Głów Z-95 -przeciął ich ekrany i eksplodował.

- Bitwa nadal trwa-stwierdził Qui-Gon.
Wyleciawszy ponad ramiona hangarów, dwaj Jedi dostrzegli źródło ognia. Nad nocną stroną Dorvalli unosił się

jak pierścień drugi frachtowiec, ostrzeliwany przez statki Frontu Mgławicy.

- Posiłki Federacji Handlowej - doszedł do wniosku Obi-Wan.
- Ten frachtowiec może utrudnić sprawę - stwierdził Qui-Gon.
- Ale uda nam się dopaść Cohla tym razem.
- Cohl jest bardzo przebiegły, Obi-Wanie. Na pewno to przewidział. Nie zrobi nic, jeśli nie ma w zanadrzu planu

awaryjnego.

- Ależ mistrzu, bez wsparcia swoich statków...
- Nie nastawiaj się na nic konkretnego - przerwał mu Qui-Gon. -Po prostu utrzymuj nas na kursie.
Wewnątrz równie ciasnego pomieszczenia w kapsule terrorystów ośmioosobowa załoga Cohla sprawnie

wykonywała przydzielone wcześniej zadania.

- Wewnętrzna i zewnętrzna klapa włazu zahermetyzowana, kapitanie - zameldował Boiny, siedzący w ciasnym

kącie przed wygiętą konsolą instrumentów pokładowych. - Wszystkie systemy w gotowości.

- Przygotuj się na przełączenie napędu z repulsorów na silniki fuzyjne - polecił Cohl, zapinając pasy.
- Napęd gotowy do przełączenia - zameldowała Rella.
- Mamy łączność - odezwał się inny z członków załogi. - Przełączam się na częstotliwość priorytetową.
- Przestrzeń czystą kapitanie. Minęliśmy granicę tysiąca metrów od centrosfery.
- Łatwo poszło - powiedział Cohl, wyczuwając pewne napięcie w powietrzu. - Przyczaimy się do dziesięciu

tysięcy, a potem spadamy.

Rella spojrzała na niego z aprobatą.
- Po pierwsze: precyzyjne planowanie. Po drugie: bezbłędne wykonanie...
- I po trzecie: unikaj wykrycia przed, w trakcie i po - zakończył Boiny.
- Kurs jeden-jeden-siedem - powiedział Cohl. - Przyspieszyć do zero pół. Przygotować napęd fuzyjny.
Odchylił się w fotelu i włączył ekran na sterburcie. „Jastrzębio-nietoperz" i pozostałe jednostki wsparcia nadal

trzymały „Akwizytora" na dystans. Pomiędzy nimi jednak dwoiły się i troiły myśliwce Federacji, nękane przez
pilotów Frontu Mgławicy i zmuszone lawirować pomiędzy statkami towarowymi wypluwanymi z hangarów
„Strumienia Przychodów". Musieli po prostu dotrzeć do „Jastrzębionietoperza" i pokonać parę parseków, które
dzieliły kanonierkę od „Akwizytora".

Rella pochyliła się w jego kierunku i szepnęła:
- Cohl, jeśli to przeżyjemy, wybaczę ci, że w ogóle zgodziłeś się na tę operację.
Cohl już otwierał usta, żeby jej odpowiedzieć, gdy Boiny wszedł mu w słowo.
- Kapitanie, mam tu coś dziwnego. Może to przypadek, ale jedna z kapsuł towarowych leci równo za nami na

szóstej.

- Pokaż - powiedział Cohl, zwracając fiołkowe oczy w stronę ekranu.
- To ta plamka w środku. Ta z wydłużonym nosem. Cohl przez chwilę milczał, po czym powiedział:
- Zmień kurs na jeden-jeden-dziewięć. Rella wykonała polecenie.
Boiny zaśmiał się nerwowo.
- Kapsuła zmienia kurs na jeden-jeden-dziewięć.
- Jakiś zryw grawitacyjny? - zapytał inny z członków załogi, mężczyzna o imieniu Jalan.
- Zryw grawitacyjny ? - powtórzyła Rella z wyraźną kpiną w głosie. - A co to takiego, na księżyce Bodgen, ten

zryw grawitacyjny?

- To, co sprowadza myśli Jalana z prostego kursu - mruknął Boiny.
- Zamknijcie się wszyscy - powiedział Cohl, drapiąc w zamyśleniu zarośnięty podbródek. - Czy da się

przeskanować tę kapsułę?

- Możemy spróbować.

Cohl wziął głęboki oddech i skrzyżował ramiona na piersi.
- Rozegrajmy to bezpiecznie. Zawracajcie w sam kocioł.
- Mistrzu, skanują nas - zameldował Obi-Wan. - I zmieniają kurs.
- Chcą się ukryć w tej chmarze kapsuł towarowych - powiedział Qui-Gon bardziej do siebie niż do swego

ucznia. - Czas, żeby zaczęli się martwić czym innym, Obi-Wanie. Uruchom detonator termiczny, gdy tylko oddalą
się trochę od frachtowca.

Cohl chwycił się podłokietników ciasnego fotela, gdy statek zawrócił ciasną pętlą omijając swych sąsiadów, i

skierował się w rój kapsuł zapełniających przestrzeń pomiędzy dwoma frachtowcami Federacji Handlowej.

- Nie możemy tak lecieć za daleko - ostrzegł Boiny, zaciskając przyssawki na końcach palców wokół

instrumentów pokładowych.

- Cohl - odezwała się ostro Rella. - Jeśli się stąd zaraz nie wyniesiemy, skończymy w samym środku walczących

myśliwców.

Cohl nie odrywał wzroku od ekranów nad głową.
- Co robi kapsuła?
- Powtarza dokładnie każdy nasz manewr. Jeden z mężczyzn zaklął pod nosem.
- Co tam siedzi w środku?
- Albo kto? - dorzucił drugi.
- Coś jest nie tak - powiedział Cohl, kręcąc głową. - Coś tu śmierdzi jak szczur.
Boiny spojrzał w jego stronę.
- Nie spotkałem nigdy szczura, który potrafiłby pilotować kapsułę, i to w taki sposób.
Cohl kłapnął dłonią w podłokietniki na znak, że podjął ostateczną decyzję.
- Nie ma co tracić więcej czasu. Włącz napęd fuzyjny.
- Takim cię lubię - powiedziała Rella, wykonując polecenie.
Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, Boiny zerwał się z fotela, machając gwałtownie rękami w stronę jednego z

czujników na konsoli, niezdolny wykrztusić słowa.

- Boiny! - krzyknął Cohl, jakby chciał złamać czar, pod którego wpływem znajdował się Rodianin. - Skończ z

tym!

Boiny odwrócił się w jego stronę; oczy miał okrągłe z niedowierzania.
- Kapitanie! Mamy detonator termiczny przylepiony do rdzenia reaktora!
Cohl spojrzał na niego z identycznym niedowierzaniem.
- Ile mamy czasu do wybuchu?
- Pięć minut! Odliczanie już się zaczęło!

R O Z D Z I A Ł 5

Sterylne powierzchnie, zagłębione stanowiska kontroli i wypukłe ekrany plazmowe, lśniące jak akwaria, na

mostku „Akwizytora" były identyczne jak na siostrzanym statku, z jednym wyjątkiem: stanowiska obsadzone były
w komplecie ośmioma oficerami pokładowymi, z których wszyscy byli Neimoidianami.

Komandor Nap Lagard spojrzał na przednie iluminatory, ukazujące w oddali „Strumień Przychodów". Z tej

odległości tęponose kapsuły i barki wypływające z hangarów wyglądały jak plamki lśniące w promieniach słońca
systemu, ale zbliżenia ukazywały setki wybuchających -na skutek zderzenia lub trafienia laserowym ogniem -
kapsuł, których zawartość, cenna ruda lommitu, zaśmiecała przestrzeń. Przykry widok, choć Lagard już wcześniej
postanowił, że odzyskają tyle ładunku, ile tylko się da - pod warunkiem, że uda się im przegonić terrorystów.

Ślady działalności Frontu Mgławicy widniały jak pieczęć na całej powierzchni „Strumienia Przychodów":

pęcherze na durastali, dziury w poszyciu, kawałki poskręcanych dźwigarów. Niedawno wzmocniona, podwójna
tarcza ochronna uniemożliwiła terrorystom zadanie podobnych ran „Akwizytorowi". Ponadto na pokładzie
„Akwizytora" stacjonowało dwa razy więcej pilotowanych przez roboty myśliwców.

Gdy tylko frachtowiec wyłonił się z nadprzestrzeni, pomknęły ku niemu statki Frontu Mgławicy. Z pomocą

poczwórnego działa laserowego myśliwcom udało się odeprzeć atak i zmusić terrorystów do powrotu w stronę
„Strumienia Przychodów", gdzie nadal wrzał konflikt. Całe mnóstwo pilotowanych przez roboty myśliwców znikło
w ogniu eksplozji, ale straty nie ominęły i terrorystów, którzy stracili dwa statki typu CloakShape i jednego Łowcę
Głów Z-95.

Tylko „Jastrzębionietoperz" - lekka kanonierka wielkości frachtowca, należąca do najemnika, znanego jako

kapitan Cohl - nadal stanowiła zagrożenie dla „Akwizytora", wystawiając na próbę wytrzymałość nowych tarcz
frachtowca pod naporem kolejnych ataków.

Teraz jednak nawet „Jastrzębionietoperz" musiał się wycofać, mknąc w kierunku pokrytego czapą lodową

bieguna Dorvalli; z mostka „Akwizytora" nadal widać było błękitny kilwater ogni z dysz wylotowych kanonierki.

- Wygląda na to, że ich przegoniliśmy - zauważył jeden z podwładnych Lagarda po neimoidiańsku.
Lagard potwierdził niezobowiązującym chrząknięciem.
- Kapitan Cohl musiał nakazać opuszczenie statku - ciągnął zastępca. - Front Mgławicy wolał widać wyrzucić

nasz lommit za burtę, niż dopuścić, by trafił do odbiorców na Sluis Van.

Lagard znowu chrząknął.
- Myślą pewnie, że to prawdziwy cios dla Federacji Handlowej. Ale zastanowią się jeszcze raz, kiedy Dorvalla

będzie musiała zapłacić nam odszkodowanie.

Zastępca przytaknął.
- Sądy staną po naszej stronie.
Lagard odwrócił się na chwilę od ekranów.
- Tak. Ale nie możemy pozwolić, by podobne akty terroryzmu znowu się powtórzyły.
- Komandorze - wtrącił oficer łącznościowy - otrzymaliśmy zakodowaną transmisję od komandora Dofine'a.
- Ze „Strumienia Przychodów"?
- Z kapsuły ratunkowej, komandorze.
- Puść wiadomość przez megafony i przygotuj promień ściągający do przechwycenia kapsuły.
Głośniki na mostku ożyły z trzaskiem.
- Wzywam „Akwizytora". Tu komandor Dofine.
Lagard pospieszył na środek rampy.
- Dofine, tu komandor Lagard. Ściągniemy was bezpiecznie na pokład, najszybciej jak się da.
- Lagard, słuchaj uważnie - odezwał się Dofine. - Skontaktuj się pilnie z wicekrólem Gunrayem. Muszę z nim

natychmiast porozmawiać.

- Z wicekrólem? Co jest aż tak pilne?
- Ta wiadomość jest przeznaczona wyłącznie dla uszu wicekróla - syknął Dofine.
Świadom, że stracił twarz, Lagard przystąpił do kontrataku.
- A co z kapitanem Cohlem, komandorze Dofine? Czy przejął twój statek?
Krótkie milczenie Dofine'a upewniło Lagarda, że strzał był celny.
- Kapitan Cohl umknął ze statku na pokładzie fałszywej kapsuły towarowej.
Lagard odwrócił się w stronę iluminatorów.
- Czy możesz ją zidentyfikować?
- Zidentyfikować? - prychnął Dofine. - Kapsuła jak każda inna!

- A „Strumień Przychodów"?
- „Strumień Przychodów" za chwilę eksploduje.
W kapsule terrorystów Boiny patrzył z rozpaczą na konsolę instrumentów pokładowych.
- Trzydzieści sekund do detonacji.
- Cohl! - krzyknęła Rella, gdy kapitan nie zareagował. - Zrób coś!
Cohl spojrzał na nią, zaciskając usta.
- Dobra, odrzucić skorupę.
Terroryści co do jednego odetchnęli z ulgą, podczas gdy Boiny pospiesznie wystukiwał rozkazy na klawiaturze

konsoli.

- Ładunki aktywowane - zameldował Rodianin. - Odrzucenie skorupy za dziesięć sekund.
Cohl prychnął.
- W takich chwilach chciałoby się zobaczyć wyraz twarzy swoich przeciwników.
Qui-Gon i Obi-Wan obserwowali kapsułę Cola na swoich ekranach. Nagle seria niewielkich eksplozji przecięła

wzdłuż równika kadłub garbatej kapsuły, która pękła na dwoje, ukazując pod spodem smukłą sylwetkę wahadłowca.

Wahadłowiec uruchomił silniki fuzyjne i skoczył do przodu, pozostawiając z tyłu skorupy, z których dolna po

chwili eksplodowała.

- To pewnie nasz detonator termiczny - powiedział Qui-Gon. - A co z sygnalizatorem?
- Przylepiony do poszycia wahadłowca i nadal sprawny, mistrzu -zameldował Obi-Wan, przyglądając się

płomieniom eksplodującej skorupy. - Znów udało ci się przewidzieć, co zrobi kapitan Cohl.

- Nie bez twojej pomocy, padawanie. Wiesz, co robić.
Obi-Wan uśmiechnął się, sięgając do instrumentów pokładowych.
- Szkoda, że nie mogę zobaczyć twarzy kapitana Cohla.
Kapitan Cohl otworzył usta ze zdziwienia, gdy ścigająca ich kapsuła rozpadła się wzdłuż środkowej linii.

Wewnątrz ukazał się bezskrzydłowy koreliański Lancet, pomalowany jaskrawą czerwienią od czubka wydłużonego
dziobu po smukły ogon.

- To barwy Coruscant! - powiedział zaskoczony Boiny. - Departament Sprawiedliwości!
- Powtarza każdy nasz manewr - zameldowała Rella, prowadząc statek zygzakami pomiędzy chmarą kapsuł

towarowych i chmur rudy lommitu.

- Dogania nas - uściślił Boiny.
Rella nie mogła się z tym pogodzić.
- Od kiedy to piloci wymiaru sprawiedliwości postępują w ten sposób?
- A kto inny może być za sterami? - zapytał jeden z mężczyzn. -Na pewno nie Neimoidianie.
Cohl wbił wzrok w twarz Relli.
- Jedi? - zapytali jednocześnie.
Cohl zastanowił się, po czym pokręcił głową.
- Co mieliby tu robić Jedi? To nie jest przestrzeń Republiki. Zresztą nikt, naprawdę nikt nie wiedział o tej

operacji.

Boiny i reszta zgodzili się z nim ochoczo.
- Kapitan ma rację. Nikt nie wiedział o operacji.
W głosie Rodianina wyczuwało się jednak wyraźną niepewność i nagle Cohl uświadomił sobie, że wszyscy na

niego patrzą.

- Nikt, Cohl? - powiedziała powoli Rella. Zmarszczył brwi.
- Nikt spoza Frontu Mgławicy.
- Może Moc im podpowiedziała- mruknął Boiny. Rella spojrzała na ekrany.
- Mimo wszystko nadal jeszcze możemy zdążyć na „Jastrzębionietoperza".
Cohl pochylił się ku panoramicznym iluminatorom.
- Gdzie jest kanonierka?
- Wisi w punkcie zbornym nad biegunem Dorvalli - wyjaśniła Rella Kiedy Cohl długo nie odpowiadał, dodała: -

Polatam trochę w kółko, zanim się namyślisz.

Cohl spojrzał na Boiny'ego.
- Omieć skanem zewnętrzne poszycie wahadłowca.
- Zewnętrzne poszycie? - powtórzył Rodianin z powątpiewaniem.
- Rób, co mówię - powiedział sucho Cohl.
Boiny pochylił się nad konsolą, a po chwili wyprostował się w fotelu.
- Przylepili nam sygnalizator! Cohl zmrużył oczy.
- Chcą nas namierzyć.

- Poprawka, Cohl - powiedziała Rella. - Właśnie nas namierzają. Cohl zignorował jej uwagę i zwrócił się

ponownie do Boiny'ego:

- Ile mamy czasu do eksplozji „Strumienia Przychodów"?
- Siedem minut.
- Możesz obliczyć topologię eksplozji frachtowca? Boiny i Rella wymienili zaniepokojone spojrzenia.
- Do pewnego stopnia- powiedział niepewnie Rodianin.
- Więc zrób to. Potem podaj mi najlepsze przybliżenie promienia eksplozji i zasięg chmury szczątków.
Boiny przełknął ślinę.
- Nawet największe przybliżenie będzie miało dokładność do kilkuset kilometrów, kapitanie.
Cohl zastanawiał się przez chwilę w milczeniu, po czym spojrzał na Rellę.
- Zawracaj statek. Ostro. Spojrzała na niego.
- Jedno jest pewne: zwariowałeś.
- Słyszałaś, co powiedziałem - warknął Cohl. - Zawracaj w stronę frachtowca.
Gdy tylko kapsuła ratunkowa, przechwycona promieniem ściągającym, znalazła się wewnątrz hangaru

„Akwizytora", Daultay Dofine wygramolił się niezgrabnie z baryłkowatego pojazdu.

Nawigator i pozostali członkowie załogi poszli w jego ślady.
Komandor Lagard był w pobliżu, by ich powitać.
- To dla mnie zaszczyt uratować tak wybitną osobę - powiedział.
Dofine wygładził szaty i wyprostował przekrzywioną tiarę.
- Tak, niewątpliwie - odpowiedział. - Czy skontaktował się pan z wicekrólem Gunrayem, jak prosiłem?
Lagard wskazał na neimoidiański mechanofotel, którym prawdopodobnie sam dotarł tu z mostka.
- Wicekról chętnie wysłucha, co ma mu pan do zameldowania. Podobnie jak ja, komandorze.
Dofine przepchnął się obok Lagarda i podszedł do fotela, który natychmiast ruszył w stronę centrosfery -

niewątpliwie zdalnie sterowany przez Lagarda.

Wyprodukowany przez Dom Rzemiosł Affodies z samej Neimoidii, dziwaczny i niezwykle kosztowny fotel

miał dwie tylne nogi sierpowato wygięte, zakończone pojedynczą, uzbrojoną w pazury stopą, i parę drążków
sterowniczych również wyposażonych w pazury. Wytrawione laserem wizerunki stylizowanego neimoidiańskiego
żuka królewskiego pokrywały jego metalową powierzchnię. Wyposażone w żyroskopy - dla utrzymania równowagi
- urządzenie o wysokim oparciu było bardziej symbolem statusu niż praktycznym środkiem transportu, ale Dofine
zorientował się, że wcale nie miało być przeznaczone dla niego.

Na siedzeniu widniała okrągła tarcza hologramu, który wyświetlał miniaturową sylwetkę samego wicekróla

Nate'a Gunraya, przywódcy Wewnętrznego Kręgu Neimoidii i członka siedmioosobowego Dyrektoriatu Federacji
Handlowej. Międzygwiezdne zakłócenia powodowały, że obraz przecinały ukośne, świetliste linie szumów
transmisyjnych.

- Wicekrólu... - Dofine zgiął się w uniżonym ukłonie, zanim pospieszył za szybko oddalającym się fotelem.
Gunray miał wysuniętą dolną szczękę, a jego gruba dolna warga opadała nisko na podbródek. Głęboka bruzda

dzieliła jego wypukłe czoło na dwa wyraźne płaty. Miał zdrowy, szaroniebieski odcień skóry; bardzo o nią dbał,
poddając się częstym masażom i stosując dietę z najdelikatniejszych grzybów.

Czerwonopomarańczowe, doskonale uszyte szaty wraz z długą do kolan brązową kapą spływały z jego wąskich

ramion. Na szyi miał pektorał w kształcie łzy, wykonany z cennego elektrum, a na głowie – trójgraniastą królewską
tiarę zakończoną parą zwieszających się ogonów.

- Cóż to za pilna wiadomość, komandorze Dofine? - zapytał Gunray.
- Wicekrólu, przypadł mi w udziale smutny obowiązek poinformowania cię, że „Strumień Przychodów" został

zaatakowany i zajęty przez członków Frontu Mgławicy. Ładunek rudy lommitu dryfuje wyrzucony za burtę, a
rodzaj... eee... bomby odlicza czas do zniszczenia statku.

Uświadamiając sobie, że zapomniał odlepić timer z wierzchu dłoni, Dofine schował rękę głębiej w luźny rękaw

szaty.

- A więc kapitan Cohl znów zaatakował - stwierdził Gunray.
- Tak, wicekrólu. Ale przynoszę znacznie gorsze wieści. - Dofine rozejrzał się dookoła w nadziei, że Lagard

znajdzie się poza zasięgiem jego głosu, ale ten oczywiście stał tuż obok. - Kasetka ze sztabkami aurodium -
wykrztusił w końcu. - Cohl dowiedział się o niej jakimś cudem. Nie miałem innego wyjścia, jak tylko mu ją oddać.

Spodziewając się reprymendy albo czegoś jeszcze gorszego, Dofine zwiesił wstydliwie głowę, podążając za

fotelem. Ale wicekról zaskoczył go.

- Na szali było życie twojej załogi.
- Właśnie, ekscelencjo.
- W takim razie wyprostuj się, komandorze - powiedział Gunray. - Bo to, co się dziś wydarzyło, może się okazać

dobrodziejstwem dla Federacji Handlowej i błogosławieństwem dla wszystkich Neimoidian.

- Dobrodziejstwem, wicekrólu?
Gunray przytaknął.
- Rozkazuję ci przejąć dowodzenie „Akwizytora". Odwołaj myśliwce i wycofaj frachtowiec z walki.
- Cohl zawraca w stronę frachtowca - doniósł Obi-Wan znad instrumentów pokładowych myśliwca

Departamentu Sprawiedliwości. - Czyżby udało mu się wyprowadzić w pole komputer frachtowca, tak by wyrzucił
ładunek, chociaż statek nie był w niebezpieczeństwie?

- Wątpię - powiedział Qui-Gon. Przysunął twarz jak najbliżej transpastalowej kopuły. - Wszystkie statki

wspomagające Cohla, nawet korweta, oddalają się od „Strumienia Przychodów".

- To prawda, mistrzu. Nawet „Akwizytor" odlatuje.
- A zatem możemy bezpiecznie przyjąć, że frachtowiec czeka zagłada. A jednak kapitan Cohl pędzi w jego

stronę.

- Podobnie jak my, mistrzu - uznał za stosowne dodać Obi-Wan.
- Co on planuje? - zapytał sam siebie Qui-Gon. - Nie jest to ktoś, kto by podejmował desperackie działania, Obi-

Wanie, a już na pewno nie jest samobójcą.

- Prom nie zwalnia ani nie zmienia kursu. Cohl mknie prosto w kierunku prawego ramienia hangaru.
- Tam, gdzie wszystko się zaczęło.
Zaniepokojony Obi-Wan zmarszczył brwi.
- Mistrzu, jesteśmy okropnie blisko. Jeśli frachtowiec naprawdę czeka zagłada...
- Jestem tego świadom, padawanie. Może kapitan Cohl po prostu chce nas wybadać.
Obi-Wan milczał przez chwilę, zanim się odezwał, nie kryjąc niepokoju.
- Mistrzu?
Qui-Gon patrzył, jak prom kieruje się ostro w dół ku środkowi koła, które opasywał ramionami „Strumień

Przychodów". Rozpostarł zmysły i nie spodobało mu się to, co wyczuł.

- Przerwij pościg, Obi-Wanie - powiedział nagle. - Szybko!
Obi-Wan dał pełną moc silnikom Lanceta i mocno szarpnął ku sobie drążek sterowniczy. Na pełnej prędkości

statek zatoczył długą pętlę, oddalając się od frachtowca.

Nagle „Strumień Przychodów" eksplodował. W kabinie Lanceta wyglądało to, jakby ktoś nagle rozsunął nad

kopułą oślepiającą, białą zasłonę. Niewielki statek został pchnięty do przodu falą uderzeniową eksplozji, która
porwała go, rzucając myśliwcem na wszystkie strony. Zewsząd leciały na nich wielkie kawały stopionej durastali.
Lancet zatrząsł się tak mocno, że wszystkie systemy po kolei zaczęły wysiadać, tryskając snopami iskier, ekrany zaś
przekazywały wyłącznie szumy, zanim i one nie zgasły.

Oglądając się przez ramię, Obi-Wan widział, jak „Strumień Przychodów" rozpada się na kawałki, jak potężne

ramiona hangarów zderzają się ze sobą i odskakują na boki niczym zerwane z uwięzi półksiężyce. Centrosfera i
mostek oderwały się od zniszczonego ramienia kompensatora przyspieszenia i pozostałości po dyszach wylotowych
frachtowca.

W pewnej odległości od nich „Akwizytor" oddalał się w bezpieczny cień nocnej strony Dorvalli. Korweta Cohla

i dwa wspomagające ją gwiezdne myśliwce pomknęły w przeciwną stronę i skoczyły w nadprzestrzeń.

- Dorvalla albo zyska nowy księżyc, albo padnie ofiarą olbrzymiego meteorytu - powiedział Obi-Wan, gdy

można już było usłyszeć własny głos.

- Obawiam się tej drugiej ewentualności - powiedział Qui-Gon. -Skontaktuj się z Coruscant. Zawiadom Radę

Pojednania, że Dorvalla potrzebuje natychmiastowej pomocy.

- Spróbuję, mistrzu. - Obi-Wan zaczął testować przełączniki na konsoli, mając nadzieję, że przynajmniej

niektóre z systemów łączności przetrwały burzę elektroniczną, która towarzyszyła eksplozji.

- Czy widać jakieś ślady wahadłowca Cohla? Obi-Wan spojrzał na ekrany.
- Sygnalizator nie daje znaku życia. Qui-Gon nie odpowiedział.
- Mistrzu, wiem, że Cohl nienawidził Federacji Handlowej. Czy to jednak możliwe, by tak mało dbał o własne

życie?

Qui-Gon odpowiedział dopiero po dłuższej chwili.
- Jaka jest szósta i siódma Zasada Postępowania, padawanie? Obi-Wan spróbował sobie przypomnieć.
- Szósta to: „Rozpoznaj światło i mrok w każdej rzeczy".
- To jest piąta zasada. Obi-Wan zastanowił się ponownie.
- „Zachowaj ostrożność, nawet w najzwyklejszych sprawach".
- Ta jest ósma.
- „Ucz się widzieć wyraźnie".
- Dobrze - powiedział Qui-Gon. - A siódma? Obi-Wan pokręcił głową.

- Przepraszam, mistrzu, ale nie pamiętam.
- „Otwórz oczy na to, co nie jest oczywiste". Obi-Wan zastanawiał się przez chwilę.
- To jeszcze nie koniec.
- Na pewno nie, młody padawanie. Wyczuwam w tym wszystkim raczej jakiś groźny początek.

C O R U S C A N T

R O Z D Z I A Ł 6

Cztery ściany gabinetu Finisa Valoruma, na szczycie najbardziej majestatycznego, jeśli nie najwyższego,

budynku rządowego dzielnicy, wykonane były z płyt transpastalowych, osadzonych pomiędzy kolumnami nośnymi
budynku w równe pasy trójkątów.

Planeta-miasto Coruscant - „Błyskotliwa Tarcza", „Klejnot Światów Środka", rojne serce Republiki

Galaktycznej - ciągnęło się we wszystkie strony, oszałamiając bogactwem lśniących kopuł, ostrych jak noże iglic i
schodzących w dół tarasami budowli, sięgających nieba. Wyższe budynki przypominały przerośnięte rakiety, które
nigdy nie zdołały się oderwać od lądowiska, albo wysmagane wiatrem stożki dawno wygasłych wulkanów. Niektóre
z kopuł wyglądały jak spłaszczone półkule nasadzone na walcowate podstawy, inne przypominały płytkie, ręcznie
wyrabiane ceramiczne misy z nierównymi brzegami.

Szerokie aleje sterowanego magnetycznie ruchu powietrznego sunęły gładko ponad miastem - strumienie

pojazdów transportowych, aerobusów, taksówek i limuzyn kursowały pomiędzy wysokimi iglicami i ponad
powietrznymi przepaściami jak ławice egzotycznych rybek. Zamiast jednak żerować, to one karmiły miasto,
rozwożąc skarby galaktyki do tryliona chciwych istot, dla których Coruscant była domem.

Niezależnie od tego, jak często Valorum podziwiał ten widok - to znaczy niemal codziennie od siedmiu lat, od

kiedy pełnił funkcję Najwyższego Kanclerza Republiki - nadal nie potrafił przyglądać się obojętnie splendorowi
Coruscant. Spośród niezliczonych planet ta nie była ani największa, ani najpiękniejsza, ale wyrosła na jedyne w
swoim rodzaju królestwo pionowych kształtów, bardziej typowe dla głębi oceanu niż dla życia w atmosferze.

Główne biuro kanclerza Valoruma mieściło się na niższych piętrach kopuły senatu galaktyki, tam jednak był

zwykle do tego stopnia zasypywany prośbami, wnioskami i sprawami, że dla specjalnych gości rezerwował tę
podniebną kwaterę.

Stojąc ze złączonymi na plecach białymi dłońmi, patrzył na wschód, choć świt minął wiele godzin temu. Miał na

sobie fioletową portfelowo zakładaną tunikę z wysokim kołnierzem i dopasowane kolorystycznie spodnie,
przepasane szeroką szarfą. Południowe słońce, spolaryzowane przez tafle transpastali, zalewało pokój, ale jedyny
gość kanclerza zajął miejsce daleko poza zasięgiem światła.

- Obawiam się, panie kanclerzu, że stoimy w obliczu ogromnego wyzwania - doszedł z cienia głos senatora

Palpatine'a. - Szarpana na swoich dalekich obrzeżach i trawiona korupcją w samym sercu Republika stoi wobec
groźby rozpadu. Potrzeba nam porządku, środków, które przywrócą równowagę. Nie należy wykluczać nawet
najsurowszych kroków zaradczych.

Choć podobne poglądy stawały się coraz bardziej rozpowszechnione, słowa Palpatine'a przeszyły kanclerza jak

miecz. Fakt, że zdawał sobie sprawę ze słuszności podobnych racji, sprawiał jedynie, że tym ciężej było mu ich
słuchać. Odwrócił się plecami do okien, wrócił do biurka i usiadł ciężko w miękkim krześle.

Podeszły wiek tylko przydawał kanclerzowi dystynkcji; miał krótko ostrzyżone siwe włosy, worki pod

przenikliwymi niebieskimi oczami i ciemne krzaczaste brwi. Jego poważne rysy i głęboki głos kryły
współczującego ducha i błyskotliwy intelekt. Jednak jako ostatni potomek dynastii politycznej datującej się o
tysiąclecia wstecz - dynastii, która zdaniem wielu osłabła wskutek swej niezwykłej długowieczności - nigdy nie
zdołał pokonać do końca wrodzonego poczucia wyższości.

- Gdzie popełniliśmy błąd? - zapytał pewnym, choć smutnym głosem. - Jak mogliśmy przegapić wszystkie

zwiastuny dzisiejszych kłopotów?

Palpatine spojrzał na niego ze zrozumieniem.
- Wina nie leży po naszej stronie, Najwyższy Kanclerzu. Leży w systemach peryferyjnych, a zrodziła ją

niegodziwość tamtejszych władz, na którą ludność odpowiedziała oporem. - Starannie modulował głos, pozornie
odporny na wszelkie oznaki gniewu czy zaniepokojenia, choć często pełny znużenia. - Weźmy na przykład ostatnie
wypadki na orbicie Dorvalli.

Valorum przytaknął.
- Departament Sprawiedliwości poprosił mnie o spotkanie dziś po południu; chcą mi opowiedzieć o ostatnich

wydarzeniach w tym systemie.

- Chyba mogę zaoszczędzić panu kłopotu, kanclerzu. Przynajmniej jeśli chodzi o to, co usłyszałem na ten temat

w senacie.

- Pogłoski czy fakty?
- Po trosze i jedno, i drugie, jak sądzę. Senat jest pełny istot skłonnych interpretować sprawy według własnego

uznania, niezależnie od faktów. - Palpatine przerwał, jakby zbierał myśli.

W jego dobrotliwej, choć nieco ciastowatej twarzy zwracały uwagę wodniste niebieskie oczy o ciężkich

powiekach i wydatny nos. Rude niegdyś, a obecnie przyprószone siwizną włosy, gęste i sięgające za uszy, nosił
zaczesane od czoła, zgodnie z prowincjonalną modą peryferyjnych systemów galaktyki. W stroju również
przejawiał gust swego rodzimego świata: ubierał się w haftowane tuniki z podwójnymi trójkątnymi kołnierzami i
staroświeckie pikowane płaszcze.

Jako senator reprezentujący peryferyjną planetę Naboo wraz z trzydziestoma sześcioma innymi zamieszkanymi

światami, Palpatine zaskarbił sobie szacunek uczciwością i otwartością miłą sercom wielu z jego kolegów-
senatorów. Na licznych spotkaniach z kanclerzem, zarówno oficjalnych, jak i prywatnych, niejednokrotnie dawał
wyraz przekonaniu, że bardziej go interesuje przeprowadzenie tego, co niezbędne, niż ślepe przestrzeganie zasad i
przepisów, paraliżujących prace senatu.

- Jak niewątpliwie powie panu Departament Sprawiedliwości - zaczął w końcu - najemnicy, którzy napadli i

unicestwili statek Federacji Handlowej „Strumień Przychodów", zostali zaangażowani przez terrorystyczny Front
Mgławicy. Wydaje się prawdopodobne, że udało im się przedostać na pokład przy współudziale robotników w
dokach na Dorvalli. W jaki sposób Front Mgławicy dowiedział się, że frachtowiec przewozi fortunę w postaci
sztabek aurodium, pozostaje jeszcze do ustalenia. Ale jest jasne, że planowali wykorzystać aurodium dla
sfinansowania kolejnych aktów terroru wymierzonych przeciwko Federacji Handlowej, a może nawet przeciw
koloniom Republiki na Odległych Rubieżach.

- Planowali?
- Wszystko wskazuje na to, że kapitan Cohl i jego drużyna stracili życie podczas eksplozji, która zniszczyła

„Strumień Przychodów". Incydent ten będzie miał jednak mimo wszystko dalekosiężne skutki.

- Doskonale zdaję sobie sprawę przynajmniej z części z nich - powiedział Valorum z niesmakiem. - Wskutek

ciągłych ataków i niepokojów Federacja Handlowa zamierza domagać się interwencji Republiki, a w razie gdyby im
się to nie udało, zgody senatu na rozbudowę ich kontyngentu robotów bojowych.

Palpatine zacisnął usta i pokiwał głową.
- Muszę przyznać, panie kanclerzu, że moją pierwszą reakcją było, żeby z miejsca odrzucić podobne żądania.

Federacja Handlowa już teraz jest zbyt potężna-zarówno pod względem ekonomicznym, jak i militarnym. Ostatnio
jednak zmieniłem stanowisko.

Valorum przyjrzał mu się z zainteresowaniem.
- Chętnie wysłucham pańskiej opinii.
- W takim razie zacznijmy od tego, że Federacja Handlowa to przedsiębiorcy, nie wojownicy. Zwłaszcza

Neimoidianie są tchórzliwi na każdej arenie innej niż handel. Dlatego też udzielenie im zgody na powiększenie
liczby robotów obronnych... niewielkie powiększenie... niespecjalnie mnie martwi. Co więcej, może nam to
przynieść pewne korzyści.

Valorum splótł palce i pochylił się do przodu.
- O jakich korzyściach pan mówi?
Palpatine wziął głęboki oddech.
- W zamian za przychylenie się do ich prośby o interwencję i zwiększenie sił obronnych senat mógłby zażądać,

by wszelki handel z systemami peryferyjnymi został obłożony podatkiem na rzecz Republiki.

Valorum odchylił się w swoim fotelu, wyraźnie rozczarowany.
- Już to przerabialiśmy, senatorze. Obaj wiemy, że senacka większość nie interesuje się zbytnio tym, co dzieje

się w zewnętrznych systemach, a jeszcze mniej - w strefach wolnego handlu. Obchodzi ich jednak dobro Federacji
Handlowej.

- Tak, bo do kieszeni wielu lśniących jedwabiem senatorskich szat wpadają łapówki Neimoidian.
Valorum prychnął.
- Pobłażanie swoim zachciankom jest dziś na porządku dziennym.
- Niewątpliwie, panie kanclerzu - powiedział pojednawczo Palpatine. - Ale samo w sobie nie jest to powodem,

by pozwalać na podobne praktyki.

- Oczywiście, że nie - zgodził się z nim Valorum. - Od dwóch kadencji staram się wyplenić korupcję w senacie i

rozplatać sieć regulaminów i przepisów, która nas krępuje. Uchwalamy przepisy, by zaraz się przekonać, że nie
jesteśmy w stanie wprowadzić ich w życie. Komisje senackie pienią się jak wirusy, pozbawione jakiegokolwiek
przywództwa. Potrzeba ze dwudziestu komisji, żeby uzgodnić wystrój senackich korytarzy! Federacja Handlowa
rozwinęła się, wykorzystując zawiłości biurokracji, które sami stworzyliśmy. Zażalenia na praktyki Federacji
zalegają w sądach, podczas gdy komisje deliberują nad każdym szczegółem. Nic dziwnego, że Dorvalla i wiele
innych światów wzdłuż Rimmiańskiego szlaku handlowego wspiera terrorystów w rodzaju Frontu Mgławicy. Ale
podatki nic tu nie zmienią. Wręcz przeciwnie, takie posunięcie mogłoby skłonić Federację Handlową do
całkowitego porzucenia peryferyjnych systemów na rzecz bardziej lukratywnych rynków bliżej Jądra.

- Co pozbawiłoby Coruscant i jej sąsiadów ważnych surowców i artykułów luksusowych eksportowanych przez

te systemy - wtrącił Palpatine tonem, który wskazywał, że jest to znany wszystkim banał. -Niewątpliwie
Neimoidianie uznają opodatkowanie za zdradę, choćby dlatego, że to właśnie Federacja przetarła większość tras
hiperprzestrzennych łączących Jądro z peryferiami. Niezależnie od tego jednak może to stanowić szansę, na jaką
wielu z nas czekało... szansę na ustanowienie kontroli senatu nad tymi szlakami handlowymi.

Kanclerz zastanawiał się przez chwilę w milczeniu.
- To może być polityczne samobójstwo.
- Och, doskonale zdaję sobie z tego sprawę, panie kanclerzu. Ci, którzy zaproponują opodatkowanie, wystawią

się na bezlitosne ataki ze strony Gildii Komercyjnej, Unii Technologicznej i pozostałych przewoźników, którzy
otrzymali licencje na handel w wolnych strefach. Ale to właściwy krok.

Valorum wolno pokręcił głową, wstał i podszedł do okien.
- Nic nie ucieszyłoby mnie bardziej niż przystopowanie Federacji Handlowej.
- W takim razie czas działać - powiedział Palpatine. Valorum wpatrywał się w odległe wieże.
- Czy mogę liczyć na pańskie wsparcie? Palpatine wstał i dołączył do niego.
- Pozwoli pan, że będę w tym względzie szczery. Moja pozycja jako przedstawiciela peryferyjnego sektora

stawia mnie w niezręcznej sytuacji. Niech to pana nie zmyli, panie kanclerzu, stoję po pańskiej stronie, jeśli chodzi o
scentralizowanie kontroli i podatki. Ale Naboo i inne systemy zewnętrzne będą zmuszone niewątpliwie wziąć na
siebie ciężar opodatkowania, płacąc więcej niż dotychczas za usługi Federacji Handlowej.

- Przerwał na chwilę. - Będę musiał działać z najwyższą ostrożnością.
Valorum tylko pokiwał głową.
- Jednak - dodał szybko Palpatine - może pan być pewny, że zrobię wszystko co w mojej mocy, by zdobyć

poparcie senatu dla kwestii opodatkowania.

Valorum odwrócił się w stronę Palpatine'a i uśmiechnął lekko.
- Jak zawsze, jestem panu wdzięczny za radę, senatorze. Zwłaszcza teraz, gdy problemy trapią pana rodzimy

system.

Palpatine westchnął ostentacyjnie.
- Na nieszczęście król Veruna wplątał się w skandal. Choć nigdy nie rozmawiałem z nim w cztery oczy na temat

ekspansji wpływów Naboo w Republice, martwię się o niego, bo jego trudna sytuacja kładzie się cieniem nie tylko
na naszą planetę, ale i na sąsiednie światy.

Kanclerz złączył dłonie za plecami i przeszedł na środek przestronnego pokoju. Kiedy zwrócił twarz w stronę

Palpatine'a, widać było jasno, że wrócił myślami do spraw o szerszym znaczeniu.

- Czy Federacja Handlowa byłaby skłonna zaakceptować opodatkowanie w zamian za poluzowanie ograniczeń

obronnych, które na nich nałożyliśmy?

Palpatine złączył długie palce i podparł nimi podbródek.
- Towar, jakikolwiek by nie był, ma zawsze dużą wartość dla Neimoidian. Ciągłe napady piratów i terrorystów

sprawiły, że są w desperacji. Będą protestować przeciwko opodatkowaniu, ale w końcu się zgodzą. Alternatywą jest
podjęcie bezpośredniej akcji przeciwko grupom, które ich napastują a wiem, że sprzeciwiłby się pan podobnym
działaniom.

Valorum zdecydowanie przytaknął.
- Republika od pokoleń nie miała sił zbrojnych, a ja na pewno nie będę tą osobą która je przywróci. Coruscant

musi pozostać miejscem, gdzie najrozmaitsze grupy mogą się spotkać, by znaleźć pokojowe rozwiązanie ich
konfliktów.

Odetchnął głęboko.
- Lepszym rozwiązaniem będzie zezwolenie Federacji Handlowej na podjęcie niezbędnych kroków, by mogli

sami bronić się przed terrorystami. W końcu Departament Sprawiedliwości nie może sugerować, by Jedi zajęli się
rozwiązaniem problemów Neimoidian.

- Na pewno nie - powiedział Palpatine. - I Departament, i rycerze Jedi mają ważniejsze sprawy niż pilnowanie

bezpieczeństwa szlaków handlowych.

- Coś przynajmniej pozostaje niezmienne - zauważył Valorum. -Pomyśleć tylko, gdzie byśmy się znaleźli, gdyby

nie Jedi.

- Trudno to sobie wyobrazić.
Kanclerz przeszedł kilka kroków i położył dłonie na ramionach Palpatine'a.
- Dobry z pana przyjaciel, senatorze. Palpatine odwzajemnił gest.
- Moje interesy to interesy Republiki, panie kanclerzu.

R O Z D Z I A Ł 7

Pokryta od bieguna do bieguna durabetonem, plastalą i tysiącem innych niezniszczalnych materiałów, Coruscant

wydawała się całkowicie odporna na kaprysy czasu czy rozmaite ataki przyszłych agentów entropii.

Mówiono, że na Coruscant można przeżyć całe życie nie wychodząc z budynku, który uważa się za swój dom, i

że nawet jeśli ktoś poświęciłby całe życie na eksplorację Coruscant, nie zdołałby objąć nią więcej niż kilka
kilometrów kwadratowych -już prędzej zdołałby odwiedzić wszystkie najodleglejsze planety Republiki. Pierwotna
powierzchnia planety zatarła się w pamięci tak dawno temu, a odwiedzana była tak rzadko, że stała się tajemnym,
mitycznym światem; jego mieszkańcy chełpili się tym, że ich królestwo nie oglądało światła słonecznego od
dwudziestu pięciu tysięcy standardowych lat.

Bliżej nieba, gdzie powietrze nie przestawało krążyć, a olbrzymie lustra rozświetlały dno płytszych kanionów,

rządziło bogactwo i przywileje. Tu, całe kilometry ponad bezświetlną głębią, zamieszkiwali ci, którzy preferowali
własną, rozrzedzoną atmosferę; poruszali się prywatnymi powietrznymi limuzynami; obserwowali, jak płonące
czerwienią słońce chowa się za krzywizną planety; zapuszczali się poniżej poziomu dwóch kilometrów tylko po to,
by przeprowadzić co bardziej podejrzane transakcje albo odwiedzić gęste od pomników place przed
charakterystycznymi gigantycznymi budowlami, których nie była w stanie najechać, pokonać ani powalić
przeciętność.

Jedną z takich budowli była Świątynia Jedi.
Wysoka na kilometr, ścięta piramida, otoczona piątką wysmukłych wież górowała nad otoczeniem, celowo

odizolowana od hałasu nakładających się na siebie pól magnetycznych i nie poddająca się żadnym nowym modom.
Pod nią rozciągała się przestrzeń pełna dachów, napowietrznych mostów i skrzyżowań, tworząc oszałamiającą
geometryczną mozaikę - kolosalne spirale i koła, krzyże i trójkąty, kwadraty i romby - wielkie mandale wycelowane
w gwiazdy, jakby tymczasowe uzupełnienie tamtejszych konstelacji.

Świątynia od pierwszego rzutu oka miała w sobie coś kojącego i wyniosłego zarazem. Bo choć stanowiła

nieustanne przypomnienie starszego, mniej skomplikowanego świata, było w niej coś surowego i niedostępnego,
nieosiągalnego dla turystów czy kogokolwiek innego, kto chciałby ją zwiedzić powodowany czystą ciekawością.

Kształt Świątyni miał ponoć symbolizować drogę młodego padawana ku oświeceniu - ku zjednoczeniu z Mocą,

osiągniętemu dzięki wierności Kodeksom Jedi. Kształt ten jednak zręcznie ukrywał inny, bardziej praktyczny cel, bo
pięć wież- po jednej z każdej strony świata i jedna w środku - stanowiło maszty dla licznych anten i przekaźników,
dzięki którym Jedi dowiadywali się o sytuacji i kryzysach w galaktyce, której służyli.

W ten sposób równoważyły się kontemplacja i służba społeczna.
Nigdzie w całej świątyni te połączone cele nie były widoczne bardziej niż w szczytowej sali Rady Pojednawczej.
Podobnie jak sala Wysokiej Rady na szczycie wieży obok, również i ta była okrągła, miała łukowaty sufit i okna

dookoła. Jednak, jako pomieszczenie mniej oficjalne, była pozbawiona kręgu dwunastu krzeseł zajmowanych przez
członków Wysokiej Rady, decydującej o sprawach, które w danej chwili zaprzątały jej uwagę.

Qui-Gon był na Coruscant od trzech standardowych dni, zanim Rada Pojednawcza wezwała go, by stawił się

przed jej obliczem. Przez ten czas zajmował się głównie medytacją, badaniem starożytnych tekstów,
przechadzaniem się w półmroku świątynnych korytarzy lub sesjami treningowymi z użyciem miecza świetlnego z
innymi rycerzami Jedi i padawanami.

Od swoich znajomych w galaktycznym senacie dowiedział się, że Federacja Handlowa poprosiła Republikę o

interwencję lub położenie kresu aktom terroru, a także o zgodę na powiększenie liczby robotów obronnych w
obliczu ciągłych niepokojów. Choć petycje te nie były niczym nowym, Qui-Gon był zdziwiony, dowiedziawszy się
o zarzutach Federacji Handlowej pod adresem kapitana Cohla, który nie tylko unicestwił „Strumień Przychodów",
ale i jakoby odebrał Federacji kasetkę ze sztabami aurodium, wartymi miliardy kredytów.

Idąc na spotkanie z członkami Rady Pojednawczej, nadal rozmyślał o tej sensacyjnej wiadomości, nieświadom,

że oni także chcieli omówić wypadki na Dorvalli.

Wiele osób podzielało opinię, że Qui-Gon sam zasiadałby w radzie, gdyby nie jego skłonność do naginania reguł

i podążania za głosem własnego instynktu - nawet wówczas, gdy podpowiadał on co innego niż kolektywna
mądrość rady. Nie przysparzało mu to popularności u co bardziej wyniosłych kolegów. W rezultacie traktowali go
nieco protekcjonalnie, uznając jego niechęć do podporządkowania się i przyjęcia miejsca w radzie jako jeszcze
jedną oznakę niepoprawności.

Rada Pojednawcza składała się z pięciu członków - choć rzadko była to ta sama piątka. Dziś obecnych było

tylko czworo: mistrzowie Jedi Pio Koon, Oppo Rancisis, Adi Gallia i Yoda.

Qui-Gon odpowiadał na pytania ze środka pokoju, gdzie pozwolono mu usiąść, ale wolał stać.

- Skąd wiedziałeś, Qui-Gonie, o planach kapitana Cohla co do „Strumienia Przychodów", hę? - zadał pytanie

Yoda. Spacerował po wypolerowanych kamiennych płytach podłogi, podpierając się laską.

- Mam informatora we Froncie Mgławicy - odparł Qui-Gon. Yoda zatrzymał się, by spojrzeć na niego.
- Informatora, powiadasz?
- To Bithanin - wyjaśnił Qui-Gon. - Skontaktował się ze mną na Malastarze, a później poinformował mnie, że

Cohl planuje zaatakowanie „Strumienia Przychodów" nad Dorvallą.

Yoda potrząsnął głową w udawanym zaskoczeniu.
- Sensacyjna wiadomość jest to. Jedna z wielu niespodzianek Qui-Gona.
Długowieczny drobniutki Yoda - ktoś w rodzaju patriarchy - miał niemal ludzką twarz, z wielkimi, rozumnymi

oczami, małym nosem i ustami o wąskich wargach. Na tym jednak kończyły się podobieństwa, skórę miał bowiem
zieloną od trójpalczastych stóp po czubek głowy, a uszy długie i spiczaste, sterczące po bokach pomarszczonej
głowy jak skrzydła.

Był członkiem Wysokiej Rady i trochę efekciarzem - wolał uczyć, używając zagadek i myślowych łamigłówek

niż wykładów i odpytywania. Yoda i Qui-Gon znali się od dawna; to Yoda był tym, który niekiedy czynił Qui-
Gonowi wymówki, że koncentruje się bardziej na żyjącej Mocy kosztem Mocy jednoczącej. Qui-Gon wyjaśniał mu
wtedy, że po prostu taki już jest. Nawet podczas szkoleń w posługiwaniu się mieczem świetlnym rzadko kiedy
przystępował do pojedynku z jakąś gotową strategią. Improwizował raczej, modyfikując swoją technikę w
zależności od potrzeby chwili - nawet wtedy, gdy ujrzenie spraw w dłuższej perspektywie mogłoby mu pomóc.

- Qui-Gonie - odezwała się Adi Gallia. - Dano nam do zrozumienia, że to Front Mgławicy zatrudnił kapitana

Cohla. W jakim celu twój informator sabotował operację, którą sam Front Mgławicy usankcjonował?

Była młodą i przystojną kobietą z Korelii, o egzotycznych oczach, długiej, smukłej szyi i pełnych wargach.

Wysoka i ciemnoskóra, nosiła na głowie obcisłą czapeczkę, spod której zwisało osiem warkoczyków
przypominających strączki.

Qui-Gon zwrócił się do niej:
- Ta operacja nie była usankcjonowana. Dlatego udałem się tam z moim padawanem.
Yoda uniósł laskę i wycelował ją w Qui-Gona.
- Wyjaśnić to musisz.
Qui-Gon skrzyżował muskularne ramiona na piersi.
- Front Mgławicy przemawia w imieniu wielu światów Środkowych i Odległych Rubieży, które nie godzą się na

monopolistyczne praktyki i siłową taktykę Federacji Handlowej. Część z tych planet została skolonizowana przez
gatunki, które uciekły ze światów Jądra przed represjami cywilizacji. Bardzo cenią sobie swą niezależność, a
tymczasem muszą wchodzić w interesy z konsorcjami w rodzaju Federacji. Światy, które próbowały wysyłać swoje
towary przez inne przedsiębiorstwa, padły ofiarą całkowitej blokady handlowej.

- Front Mgławicy może mieć szczytne cele, ale ich metody są bezlitosne - zauważył Oppo Rancisis, przerywając

krótką ciszę.

Był potomkiem rodziny królewskiej z Thisspias; miał zaczerwienione oczy i drobne usta w dużej głowie, której

cała reszta pokryta była gęstymi, białymi włosami, spiętrzonymi wysoko na czubku czaszki i opadającymi długą
brodą z cofniętego podbródka.

- Kontynuuj, Qui-Gonie - polecił Pio Koon spod maski, którą zmuszony był nosić w środowisku tlenowym.

Podobnie jak Rancisis, Koon miał umysł skłonny do analizowania strategii militarnych.

Qui-Gon skłonił głowę i ciągnął dalej:
- Nie będę próbował usprawiedliwiać czynów Frontu Mgławicy, powiem tylko, że próbowali przekonać

Federację Handlową do swoich racji, zanim wstąpili na drogę terroryzmu. Mogli bez trudu sfinansować swoje
operacje, przemycając przyprawę dla Huttów, ale odmówili wchodzenia w układy z jakimkolwiek gatunkiem, który
akceptuje niewolnictwo. Nawet gdy w końcu weszli na ścieżkę przemocy, ograniczają swoje działania do zakłócania
transportów Federacji Handlowej albo opóźniania ich statków na wszelkie możliwe sposoby.

- Unicestwienie frachtowca jest niewątpliwie sposobem na opóźnienie go - powiedział Rancisis.
Qui-Gon spojrzał na niego.
- Akcja Cohla to coś nowego.
- Co w takim razie doprowadziło Front Mgławicy do takiej eskalacji przemocy? - zapytała Gallia.
Qui-Gon wyczuł, że pytanie zostało zadane w równym stopniu w imieniu Rady, jak i w imieniu Najwyższego

Kanclerza Valoruma, z którym Gallię łączyły bliskie związki.

- Mój informator twierdzi, że w łonie Frontu Mgławicy uformowało się radykalne skrzydło, i to ci bojownicy

wynajęli kapitana Cohla. Bithanin i wielu innych sprzeciwiało się zatrudnianiu najemników, ale to radykałowie
przejęli władzę w organizacji.

Yoda w zamyśleniu potarł podbródek.

- Sztabki aurodium, o to chodziło im?
Qui-Gon pokręcił głową.
- Szczerze mówiąc, mistrzu, nie jestem pewien, czy mam uwierzyć w zarzuty Federacji.
- Czy masz powody, by w nie wątpić?
- To kwestia metod. Federacja Handlowa utrzymuje, że jej troską jest zabezpieczenie przewożonych ładunków.

Dlaczego więc mieliby transportować aurodium na pokładzie słabo bronionego frachtowca w rodzaju „Strumienia
Przychodów", gdy znacznie ciężej uzbrojony „Akwizytor" był zaledwie o jeden system słoneczny stamtąd?

- Rację ma-przyznał Yoda.
- Dla mnie powód jest oczywisty - nie zgodził się z nimi Rancisis. - Federacja Handlowa niesłusznie założyła, że

nikt nie będzie podejrzewał, by „Strumień Przychodów" przewoził takie bogactwo.

- To kwestia bez poważniejszych konsekwencji - powiedziała Gallia. - Wykorzystanie najemników w rodzaju

kapitana Cohla świadczy o rozpoczęciu skoordynowanych działań w celu przeciwstawienia się siłą oddziałom
obronnych robotów Federacji Handlowej, a w konsekwencji wyeliminowania ich wpływów w systemach
peryferyjnych.

- Na szczęście kapitan Cohl nie stanowi już problemu-zauważył Pio Koon.
Yoda otworzył szerzej oczy.
- Dla Qui-Gona stanowi.
Qui-Gon poczuł na sobie badawcze spojrzenia rady.
- Nie wierzę, że zginął w eksplozji frachtowca - powiedział w końcu.
- Przecież sam tam byłeś! - zauważył Rancisis.
- Na własne oczy widziałeś - powiedział Yoda, mrugając szybko. Qui-Gon zacisnął usta.
- Cohl miał zawsze plany na każdą ewentualność. Nie poleciałby prosto w ogień eksplozji tylko po to, by

uniknąć pogoni.

- W takim razie dlaczego nie schwytałeś go, tak jak planowałeś? -zapytał Rancisis.
Qui-Gon w zamyśleniu dotknął palcami ust.
- Jak powiedziała mistrzyni Gallia, Cohl to dopiero początek. Razem z moim padawanem przymocowaliśmy

sygnalizator do statku Cohla, w nadziei, że zaprowadzi nas do aktualnej bazy Frontu Mgławicy, która może się
znajdować na jednym z rimmiańskich światów, które popierają terrorystów. Po eksplozji sygnalizator przestał
działać.

Gallia przyglądała mu się przez chwilę.
- Szukałeś Cohla, Qui-Gonie?
- Nie znaleźliśmy z Obi-Wanem żadnego śladu wahadłowca. O ile wiemy, fala uderzeniowa eksplozji porwała

go i wciągnęła w studnię grawitacyjną Dorvalli.

- Czy poinformowałeś Departament Sprawiedliwości o swoich podejrzeniach? - zapytał Rancisis.
- Najlepiej znane kryjówki Cohla są pod obserwacją- odpowiedziała za Qui-Gona Gallia.
Koon wstał z krzesła i stanął obok Qui-Gona.
- Kapitan Cohl był może najlepszy w swojej klasie, ale takich jak on jest wielu, równie bezlitosnych, równie

drapieżnych. Front Mgławicy nie będzie miał trudności z odbudowaniem swoich szeregów.

Rancisis z powagą pokiwał głową.
- Musimy uważnie przyglądać się tej sprawie.
Yoda przeszedł przez pokój, potrząsając brodą w przód i w tył.
- Unikać konfliktu z Frontem Mgławicy musimy. Głosem wielu przemawiają. Na szwank narażają naszą

bezstronność.

- Zgadzam się - powiedział Rancisis. - Nie możemy opowiadać się po tej czy innej stronie.
- Ależ musimy! - zaprotestował Qui-Gon. - Nie jestem sojusznikiem Federacji Handlowej, ale akty terroryzmu

Frontu Mgławicy nie ograniczą się do frachtowców. Niewinne istoty znajdą się w niebezpieczeństwie.

Wszyscy zamilkli, z wyjątkiem Yody.
- Prawdziwym rycerzem Qui-Gon jest - powiedział tonem łagodnej wymówki. - Zawsze podąża własną drogą.

R O Z D Z I A Ł 8

Neimoidia - mała wilgotna planeta, nędznie oświetlana przez prastare słońce - była miejscem unikanym nawet

przez Neimoidian. Jej położenie - stosunkowo niedaleko od samowystarczalnej Korelii i wysoko
uprzemysłowionego systemu Kuat - przyniosło jej więcej szkód niż korzyści, bo raz za razem bractwo światów
Jądra pomijało ten mało interesujący świat na korzyść jego bardziej atrakcyjnych sąsiadów. Społeczeństwo
Neimoidian uformowało się więc w poczuciu izolacji.

Wzgardliwe traktowanie ze strony innych światów wyrobiło w tym gatunku przekonanie, że postęp jest

udziałem tych, którzy sanie tylko zdolni, ale i drapieżni. Dotarcie na szczyt łańcucha pokarmowego wymagało
wspinania się po ciałach słabszych. Utrzymanie się na szczycie wymagało wyrwania innym wszelkich zasobów,
jakimi dysponowali, i uniemożliwienia odebrania ich sobie.

Reguły te przywoływano zwykle, by wytłumaczyć, jak i dlaczego Neimoidianie tak szybko wysunęli się na

czoło Federacji Handlowej, której znakiem rozpoznawczym była bezwzględność.

Najzdolniejsi synowie Neimoidii opuszczali planetę w młodym wieku, preferując życie wędrownych handlarzy

na pokładach statków floty handlowej Federacji. Wskutek tego Neimoidia była rzadko zaludniona; pozostawali na
niej najsłabsi przedstawiciele gatunku, którzy zajmowali się doglądaniem hodowli świerzbu, upraw grzybni i farm
żuków.

Wicekról Nutę Gunray podzielał swoisty niesmak, jaki jego współbracia, podobni mu dobrowolni wygnańcy,

odczuwali dla swego ojczystego świata. Okoliczności wymagały jednak, by spotkał się z członkami Wewnętrznego
Kręgu w miejscu, które gwarantowało ochronę przed wścibskimi oczami Coruscant. A pod tym względem
Neimoidia była najlepszym z możliwych rozwiązań.

Powrót do domu wiązał się i z tym nieodłącznym problemem, że nie sposób było uciec od wspomnień -

tkwiących zwykle gdzieś pod powierzchnią świadomości, na poziomie komórkowym - z okresu pierwszych siedmiu
lat życia, kiedy było się wątłą, bladą, wijącą się larwą, walczącą z każdą inną podobną larwą o przetrwanie i
możliwość przepoczwarzenia się w czerwonookiego, beznosego, rybioustego i zdecydowanie nieufnego dorosłego
osobnika.

Takiego jak Gunray, który okrywał ciało strojami z najdelikatniejszych tkanin, jakie można kupić za kredyty, i

który rzadko -jeśli w ogóle - oglądał się za siebie.

Wicekról oddawał się tym refleksjom, podczas gdy jego mechanofotel sunął na miejsce spotkania przestronnymi

korytarzami wyciętymi w skale w taki sposób, by przypominały tunele lęgowe. Po drodze mijał rzędy robotów
protokolarnych czekających na baczność po obu stronach.

Dotarł w końcu do ciemnej, zatęchłej groty, stanowiącej całkowite przeciwieństwo lśniących mostków na

frachtowcach Federacji Handlowej. Widać w niej było liczne przykłady egzotycznej flory, walczącej ze wszystkich
sił o odzyskanie wilgoci z dusznego powietrza. Sklepione łukowato ściany zdobiły dwa godła pobożności i władzy:
Krąg Ognia i garhai, pancerna ryba symbolizująca posłuszeństwo i oddanie okazywane oświeconym przywódcom.

Dwaj najważniejsi doradcy Gunraya - namiestnik wicekróla Hath Monchar i radca prawny Runę Haako - już

czekali. Każdy miał na sobie czarną tiarę, stosownie do swej pozycji: Monchara była trójgraniasta, podobna nieco
do tej, którą nosił Gunray, ale mniejsza; Haako nosił rodzaj skomplikowanego kaptura z dwoma rogami na przedzie
i zaokrąglonym, wysokim tyłem.

Dwaj doradcy wykonali pełne szacunku gesty w kierunku Gunraya, gdy ten zszedł z mechanofotela.
- Witaj, wicekrólu - powiedział, podchodząc do niego, Haako, zgarbiony i kulawy, z podkurczonym z boku

lewym ramieniem. - Mamy nadzieję, że trudziłeś się nie na darmo. - Przypominał nieco pająka, z tymi zapadniętymi
policzkami, pooraną głębokimi zmarszczkami twarzą, zapuchniętymi oczami i pomarszczonymi fałdami skóry na
podbródku i grubej szyi.

Gunray protekcjonalnie machnął ręką.
- Powiedział, że się pojawi. Mnie to wystarczy.
- Tobie może wystarczy - mruknął pod nosem Monchar. Gunray spojrzał na swego namiestnika.
- Wszystko potoczyło się, tak jak obiecał. Najemnicy Cohla zaatakowali, a „Strumień Przychodów" został

zniszczony.

- I to ma być powód do świętowania? - zapytał Haako, poruszając fałdami aparatu głosowego. - Twój plan

kosztował Federację Handlową frachtowiec klasy pierwszej i miliardy kredytów w aurodium.

Pulsujące membrany Gunraya pozwalały się domyślać, że jego opanowanie było jedynie pozą. Zamrugał

kilkakrotnie, ale zaraz odzyskał pewność siebie.

- Jeden statek i szkatułka klejnotów. Jeśli nasz dobroczyńca rzeczywiście jest tym, za kogo się podaje, taka strata

jest bez znaczenia.

Haako uniósł bezwładną dłoń.
- Jeśli nim jest, byłby to powód do obaw, a nie zadowolenia. Zresztą skąd mamy wiedzieć, czy mówi prawdę?

Jakie dowody przedstawił, wicekrólu? Kontaktuje się z tobą niematerialnie, przez hologram. Może być kimkolwiek.

Gunray poruszył wydatną szczęką.
- Kto byłby na tyle wymóżdżony, żeby wysuwać podobne twierdzenia, nie mogąc ich udowodnić?
Wziął przenośny holoprojektor i ustawił na stole.
Kiedy Ciemny Lord po raz pierwszy nawiązał z nim kontakt, wydawał się wiedzieć wszystko na temat Nute'a

Gunraya i jego wspinaczki na najwyższe szczeble władzy. Na przykład to, jak Gunray zeznawał przed
Dyrektoriatem Federacji Handlowej przeciwko Pulsar Supertanker -wówczas niezależnej spółce wchodzącej w skład
konglomeratu-oskarżając ich o „złośliwy brak troski o zyski" i „bezproduktywne darowizny na cele dobroczynne".

W gruncie rzeczy wyglądało na to, że właśnie to zeznanie i podobne deklaracje gorliwości zwróciły uwagę

Dartha Sidiousa.

A jednak Nutę Gunray pozostał wówczas równie sceptyczny, jak obecnie jego doradcy, demonstrowanych przez

Dartha Sidiousa szerokich wpływów i możliwości. Sidious potajemnie nakłonił kilka ważnych planet
eksportujących surowce, by przyłączyły się do Federacji Handlowej, zrzekając się jednocześnie prawa do własnej
reprezentacji w galaktycznym senacie w zamian za lukratywne oferty handlowe i - o ile to możliwe - rozwiązanie
problemu przemytu i piratów. Za każdym razem Sidious tak aranżował sprawy, że zasługi za te nabytki przypadały
Gunrayowi, tym samym wspierając jego autorytet i gwarantując wybór na członka dyrektoriatu.

Kwestii, czy Sidious naprawdę zawdzięczał swoje wpływy mocom Sithów, Gunray nie był w stanie

rozstrzygnąć, ale też nie za bardzo go to obchodziło, biorąc pod uwagę, co wiedział o Sitach - starożytnym, może
nawet legendarnym zakonie czarnych magów, niewidzianych w galaktyce od tysiąca lat.

Niektórzy mówili, że Sithowie to ciemna strona Jedi; inni twierdzili, że to Jedi położyli kres panowaniu Sithów

w wojnie, w której stanęły naprzeciw siebie siły światła i ciemności. Jeszcze inni z kolei utrzymywali, że chciwi
władzy Sithowie sami się powybijali. Gunray nie wiedział, która z tych wersji jest prawdziwa i miał nadzieję, że tak
pozostanie.

Spojrzał na projektor; zbliżała się godzina umówionego spotkania.
Nie zdążył skończyć poprzedniej myśli, gdy nad urządzeniem pojawił się wizerunek zakapturzonej głowy i

ramion oraz twarzy ukrytej głęboko w cieniu kaptura, spod którego widać było jedynie pobrużdżony podbródek i
wydatne szczęki starego człowieka. Płaszcz spinała pod szyją ozdobna brosza.

Kiedy postać przemówiła, jej głos przypominał przeciągły zgrzyt.
- Widzę, wicekrólu, że zebrałeś swoich podwładnych, jak prosiłem - zaczął Darth Sidious.
Gunray wiedział, że słowo „podwładni" nie znajdzie uznania u Monchara i Haako. Choć rozumiał, że niewiele

jest w stanie zdziałać, uznał, że warto przynajmniej spróbować wyprostować sprawę.

- Moich doradców, lordzie Sidiousie.
Twarz Sidiousa nic nie zdradzała.
- Doradców... ależ oczywiście. - Przerwał na chwilę, jakby sondował niezmierzoną odległość, jaka ich dzieliła. -

Wyczuwam atmosferę obaw, wicekrólu. Czyżby rezultaty naszych planów nie przypadły ci do gustu?

- Ależ skąd, w żadnym razie, lordzie Sidiousie - zająknął się Gunray. - Chodzi jedynie o to, że utrata frachtowca

i sztabek aurodium martwi co poniektórych. - Spojrzał znacząco na swoich doradców.

- Co poniektórzy pozbawieni są twojej zdolności widzenia spraw w szerszej perspektywie, wicekrólu -

powiedział Sidious tonem, w którym pobrzmiewała pogarda. - Być może powinniśmy ponownie zapoznać ich z
naszymi zamiarami przysporzenia Federacji Handlowej sympatii w senacie. To dlatego poinformowałem Front
Mgławicy o transporcie aurodium. Utrata sztabek wesprze naszą sprawę. Wkrótce politycy i biurokraci będą jeść ci
z ręki, a wtedy Federacja Handlowa będzie mogła stworzyć armię robotów, której tak potrzebuje. Firmy takie jak
Baktoid, Zakłady Konstrukcyjne Haor Chall czy Colicoids będą się prześcigać, by zrealizować wasze zamówienia.
Gunray poczuł niepokój.

- Armię, lordzie Sidiousie?
- Bogactwa Odległych Rubieży czekają na tych, którzy mają dość odwagi, by po nie sięgnąć.
Gunray przełknął ślinę.
- Ależ lordzie Sidiousie, być może nie czas na podejmowanie takich działań...
- Nie czas? To wasze przeznaczenie. Jeśli będziecie mieć wsparcie armii, kto odważy się zakwestionować

władzę Neimoidii nad szlakami handlowymi?

- Z chęcią powitamy możliwość obrony przed piratami i wywrotowcami - odważył się odezwać Runę Haako. -

Nie chcemy jednak łamać warunków naszego traktatu handlowego z Republiką. Nie wtedy, gdy ceną za armię
robotów jest opodatkowanie stref wolnego handlu.

- A więc słyszałeś o zamiarach kanclerza Valoruma - stwierdził Sidious.
- Tylko tyle, że zamierza starannie rozważyć tę propozycję - powiedział Gunray.
Sidious pokiwał głową.
- Bądź spokojny, wicekrólu. Najwyższy Kanclerz jest naszym najsilniejszym sprzymierzeńcem w senacie.
- A więc lord Sidious ma wpływy w senacie? - zaryzykował pytanie Haako.
Ale Sidious był zbyt sprytny, by złapać przynętę.
- Dowiesz się, że wielu jest takich, którzy wykonują moje rozkazy - powiedział. - Rozumieją, podobnie jak wy

zrozumiecie, że najlepiej służą sobie, oddając się w służbę mnie.

Haako i Monchar wymienili ukradkowe spojrzenia.
- Rządzący członkowie Dyrektoriatu Federacji Handlowej raczej nie zaaprobują wydawania z takim trudem

wypracowanych zysków na roboty - powiedział Monchar. - I tak uważają, że my, Neimoidianie, jesteśmy przesadnie
podejrzliwi.

- Jestem świadom opinii waszych partnerów - powiedział chrapliwie Sidious. - Przyjmij moją radę: głupi

przyjaciele sanie lepsi od wrogów.

- Jednak sprzeciwią się takim planom.
- W takim razie będziemy po prostu musieli znaleźć sposób, by ich przekonać.
- On nie chciał okazać ci niewdzięczności, lordzie Sidiousie -przeprosił Gunray za swego podwładnego. - Po

prostu... po prostu nie wiemy, kim jesteś i ile dasz radę załatwić. Możesz być na przykład potężnym Jedi, który chce
nas wciągnąć w pułapkę.

- Jedi? - powiedział Sidious. - Nie kpij ze mnie. Przekonacie się jednak, że jestem pobłażliwym panem. Jeśli

chodzi o wasze obawy co do mojej tożsamości... mojego dziedzictwa, powiedzmy... przemawiać za mnie będą moje
czyny.

Neimoidianie wymienili zakłopotane spojrzenia.
- A co z Jedi? - zapytał Haako. - Nie będą stali z boku.
- Jedi zrobią tylko to, na co pozwoli im senat - powiedział Sidious. - Jesteście w grubym błędzie, jeśli myślicie,

że poświęcą swoje posiadłości na Coruscant, występując przeciw Federacji Handlowej bez aprobaty senatu.

Gunray spojrzał znacząco na swoich doradców, zanim odpowiedział:
- Oddajemy się w twoje ręce, lordzie Sidiousie.
Sidious niemal się uśmiechnął.
- Tak sądziłem, wicekrólu, że dasz się przekonać. Wiem, że nie zawiedziesz mnie w przyszłości.
Obraz zniknął równie nagle, jak się wcześniej pojawił, pozostawiając trzech Neimoidian łamiących sobie głowy

nad charakterem mrocznego przymierza, które właśnie zawarli.

R O Z D Z I A Ł 9

Noc na Coruscant była pojęciem abstrakcyjnym. Słońce zachodziło jak zawsze, ale światła były tak

wszechobecne w lesie miejskich wieżowców, że prawdziwa ciemność zalegała jedynie w najgłębszych kanionach
lub przybywała na wezwanie tych mieszkańców, którzy mogli sobie pozwolić na zaciemnienie transpastalowych
szyb. Widziana z orbity ciemna strona planety jarzyła się jak ozdobny ornament wysadzany bioluminescencyjnymi
formami życia, jakie można było znaleźć w gablotach kolekcjonerów sztuki albo w muzeach sztuki ludowej.

Na niebie nigdy nie było widać gwiazd, z wyjątkiem szczytowych pięter najwyższych budynków. Inne gwiazdy

rozświetlały jednak coruscańską noc w słynnych kompleksach rozrywkowych - piosenkarze, aktorzy, artyści i
politycy. Ci ostatni podlegali najbardziej ulotnym modom, a ostatnimi czasy lubili pojawiać się w operze za
przykładem Najwyższego Kanclerza Valoruma, którego znakomita rodzina słynęła również od niepamiętnych
pokoleń z mecenatu nad sztuką.

W galaktyce, liczącej miliony rozumnych gatunków i tysiąc razy więcej światów, kultura była zawsze towarem

wyjątkowo popularnym. W każdej chwili gdzieś na Coruscant odbywała się taka czy inna premiera. Niewiele
zespołów i trup cieszyło się jednak przywilejem występowania na deskach Opery Coruscant.

Budynek był cudem baroku sprzed czasów Republiki: cały w stiukach i ornamentach, ze staroświecką sceną,

wznoszącymi się rzędami foteli i prywatnymi lożami o zabytkowych zdobieniach. W ramach gestu w stronę
obywateli Coruscant zbudowano nawet labirynt dolnych galerii, gdzie zwykli ludzie mogli oglądać przedstawienie
na hologramowych ekranach i udawać, że mogą zadawać się z osobistościami, które zasiadają nad ich głowami.

W programie była opera pod tytułem Krótkie panowanie demonów przyszłości, dzieło napisane pierwotnie na

Korelii, wystawiane jednak przez trupę Bithan, którzy objeżdżali z nią kolejne planety od dwudziestu
standardowych lat.

Bithanie - dwunożny gatunek o okrągłych czaszkach, czarnych oczach pozbawionych powiek i workowatych

fałdach skórnych poniżej szczęki - pochodzili z peryferyjnej planety Clack'dor VII i znani byli z tego, że odbierają
dźwięki w taki sposób, jak ludzie kolory.

Biorąc pod uwagę, że to rodzice Finisa Valoruma sponsorowali powstanie Krótkiego panowania, trudno się było

dziwić, że sam najwyższy kanclerz zaszczycił swą obecnością przedstawienie po długo oczekiwanym powrocie
trupy na Coruscant. Sam fakt, że będzie na nim obecny, wywindował ceny biletów do niemożliwości, a mimo to
kupić je było równie trudno, jak adegańskie kryształy. W efekcie budynek był tak wypełniony po brzegi
luminarzami, jak od dawna się to nie zdarzyło.

Jak zawsze, Valorum przyszedł późno, by mieć pewność, że zajmie miejsce jako ostatni. Publiczność powstała,

wyciągając głowy, by go zobaczyć; oklaski brzmiały bez przerwy, gdy wkraczał do zabytkowej loży,
zarezerwowanej dla członków jego rodziny od z górą pięciuset lat.

Wyrzekłszy się na tę okazję swojej zwyczajowej eskorty - ubranych w niebieskie płaszcze i hełmy członków

Senackiej Straży - Valorum przybył w towarzystwie asystentki administracyjnej, Sei Tarii, drobnej kobietki o
połowę młodszej od niego, o migdałowych oczach i skórze koloru zboża, w twarzowych ciemnoczerwonych
septojedwabiach.

Jak zwykle na Coruscant, publiczność rozplotkowała się, zanim jeszcze Valorum zdążył usiąść. Ale Najwyższy

Kanclerz był uodporniony na plotki, po części ze względu na swoje arystokratyczne wychowanie, ale także i
dlatego, że niemal każdy z senatorów, niezależnie od stanu cywilnego, zwykł był pojawiać się publicznie w
towarzystwie atrakcyjnych samic.

Valorum dostojnie skinął ręką i skłonił głowę w geście cierpliwej łaskawości. Zanim usiadł, ukłonił się

powtórnie w stronę prywatnej loży dokładnie po przeciwnej stronie amfiteatru.

Kilkunastu zamożnie wyglądających widzów w loży, którą Valorum wyróżnił swoim ukłonem, odpowiedziało

podobnym gestem i pozostało na nogach, dopóki Sei Taria nie zajęła miejsca - niemały wyczyn dla właściciela loży,
senatora Orna Free Taa, który w czasie swojej kadencji na Coruscant przytył tak bardzo, że zajmował aż trzy
siedzenia.

Błękitnoskóry Taa, o wydatnych czerwonych wargach i powiekach, miał dużą owalną twarz i podwójny

podbródek rozmiarów worka pokarmowego bantha. Był Twi'lekianinem pochodzącym z Rutii; jego grube warkocze
główne lekku spoczywały na otłuszczonej piersi jak śpiące węże. Krzykliwa szata wystarczyłaby na namiot.
Wyraźnie afiszował się ze swoją konkubiną, Twi'lekianką z Letha, młodzieńczą istotą o wysokich kościach
policzkowych i czerwonym ciele spowitym w zwoje połyskliwego jedwabiu.

Jako członek Komitetu Asygnacyjnego, Taa był w opozycji do kanclerza Valoruma od czasów, gdy jego

ojczysta planeta Ryloth, słynąca jako producent przyprawy, nie zdołała uzyskać statusu planety uprzywilejowanej.

Gośćmi Taa byli senatorowie Toonbuck Toora, Passel Argente, Edcel Bar Gane i Palpatine, który przybył w

towarzystwie dwóch osobistych sekretarzy, Kinmana Doriana i Sate'a Pestage'a.

- Wiecie, dlaczego Valorum tak kocha operę? - zapytał Taa we wspólnym, ledwo otwierając tłuste wargi. - Bo to

jedyne miejsce na Coruscant, gdzie cała publiczność mu przyklaskuje.

- A przecież robi tu niewiele więcej niż w senacie - zauważyła senator Toora. - Po prostu przestrzega zasad i

udaje zainteresowanie.

Bajecznie bogata, była dwunożną włochatą istotą o szerokich ustach, trzech podbródkach i oczach jak paciorki;

na czubku grzebienia sterczącego ze spłaszczonej głowy tkwił mały nos.

- Valorum stracił zęby - zapiał Passel Argente. Ten mężczyzna o ziemistej cerze był przedstawicielem

Sprzymierzenia Przedsiębiorców; nosił czarny turban i fular, który odsłaniał tylko twarz i zakręcony róg sterczący z
czoła. - W momencie gdy potrzeba nam energii, wizji, jedności, Valorum proponuje wypróbowane, rutynowe
rozwiązania. Rozwiązania, które gwarantują zachowanie status quo.

- Ku naszej wielkiej radości - mruknęła pod nosem Toora.
- Ale ten ukłon... - powiedział Taa, kierując się w stronę fotela wykonanego na specjalne zamówienie, by mógł

w nim pomieścić spasione cielsko. - Czemu zawdzięczamy ten zaszczyt?

Toora lekceważąco machnęła ręką.
- Według mnie, idiotycznemu zamieszaniu związanemu z wnioskiem Federacji Handlowej. Valorum potrzebuje

wszelkiego poparcia, jakie zdoła zdobyć, by przekonać nas do uchwalenia opodatkowania stref wolnego handlu.

- W takim razie to jeszcze dziwniejsze, że się nam kłania - zauważył Taa. Zamaszystym gestem wskazał na inne

loże. - O, tam... senator Antilles, Horox Ryyder, Tendau Bendon... wszyscy oni przyklaskują każdemu słowu
kanclerza. Każdy z nich bardziej jest wart ukłonu niż my.

Taa uniósł tłustą dłoń w geście pozdrowienia, gdy nagle towarzystwo zdało sobie sprawę, że są obserwowani.
- W takim razie ukłon musiał być przeznaczony wyłącznie dla senatora Palpatine'a - zauważyła Toora znacząco.

—Z tego co słyszałam, Najwyższy Kanclerz chętnie słucha rad naszego delegata z Naboo.

Taa odwrócił się w stronę Palpatine'a.
- Czy to prawda, senatorze?
Palpatine uśmiechnął się lekko.
- To nie jest tak, jak sobie wyobrażacie, zapewniam was. Najwyższy Kanclerz spotkał się ze mną, by poznać

moją opinię na temat tego, jak systemy peryferyjne przyjmą kwestię opodatkowania. Nie rozmawialiśmy o niczym
innym. Zresztą Valorum raczej nie potrzebuje mojej pomocy, by przepchnąć tę propozycję. Nie jest aż tak
nieskuteczny, jak się niektórym wydaje.

- Nonsens - powiedział Taa. - Dojdzie do przepychanki między frakcjami Baila Antillesa a tymi, którzy

pozwalają, by w ich imieniu przemawiał Ainlee Teem. Jak zawsze, światy Jądra staną po stronie Valoruma, a
najbliższe kolonie - przeciw.

- Myślę, że jeszcze bardziej spolaryzuje senat - powiedział świszczącym głosem Edcel Bar Gane. Reprezentant

planety Roona miał pękatą głowę i wąskie, uniesione w zewnętrznych kącikach oczy.

Toora słuchała ich uwag, nie komentując. Ponownie spojrzała na Palpatine'a.
- Zaciekawił mnie pan, senatorze. Co dokładnie powiedział pan kanclerzowi w kwestii wpływu opodatkowania

na systemy peryferyjne?

- Włączcie kurtynę akustyczną, a może będę skłonny wam się zwierzyć - powiedział Palpatine.
- Och, zrób to, Taa! - zapaliła się Toora. - Uwielbiam intrygować.
Taa przestawił przełącznik w barierce loży, uruchamiając pole, które skutecznie izolowało pomieszczenie od

wszelkich prób podsłuchu. Ale Palpatine odezwał się dopiero wtedy, gdy Sate Pestage - szczupły mężczyzna o
ostrych rysach i przerzedzonych czarnych włosach -sprawdził, że pole działa.

Działania Pestage'a zrobiły wrażenie na senatorze Argente.
- Czy wszyscy na Naboo są równie ostrożni jak pan, senatorze?
Palpatine wzruszył ramionami.
- Proszę to uznać za wadę osobniczą. Argente pokiwał głową.
- Zapamiętam to sobie.
- Proszę więc nam wszystko powiedzieć - odezwała się Toora. -Czy Najwyższy Kanclerz obiera niebezpieczny

kurs, przeciwstawiając się Federacji Handlowej?

- Niebezpieczeństwo polega na tym, że dostrzega tylko część problemu - zaczął Palpatine. - Choć pierwszy by

temu zaprzeczył, w głębi serca Valorum jest biurokratą, podobnie jak jego przodkowie. Przedkłada przepisy i
zasady nad bezpośrednie działanie. Brakuje mu zdolności właściwej oceny sytuacji. To dynastia Valorum była w
dużej mierze odpowiedzialna za danie wolnej ręki Federacji Handlowej dziesięciolecia temu. A jak, waszym
zdaniem, udało im się zgromadzić tak wielkie dobra? Na pewno nie faworyzując peryferyjne systemy, tylko

wchodząc w lukratywne układy z Klanem Banków Intergalaktycznych i firmami w rodzaju TaggerCo. Szczególnie
ironiczny wydźwięk ma fakt, że ten najnowszy kryzys kręci się wokół Frontu Mgławicy. Ojciec obecnego kanclerza
miał okazję zlikwidować to ugrupowanie, ale nie zrobił tego, upominając ich jedynie, zamiast wyeliminować.

- Zaskakuje mnie pan, senatorze - powiedziała Toora. - Ale na plus, jak sądzę. Proszę mówić dalej.
Palpatine założył nogę na nogę i wyprostował się w fotelu.
- Najwyższy Kanclerz nie jest w stanie zrozumieć, że przyszłość Republiki zależy w znacznej mierze od tego, co

dzieje się na Środkowych i Odległych Rubieżach. Choć na Coruscant panoszy się korupcja, prawdziwa korozja
zawsze zaczyna się od brzegów, postępuje od zewnątrz do środka i w końcu pożre i centrum.

Jeśli Valorum nie zrobi czegoś, by powstrzymać tę falę, Coruscant stanie się pewnego dnia niewolnicą tych

systemów, niezdolną uchwalić żadnych przepisów bez ich zgody. Jeśli nie załagodzimy sprawy dziś, możemy być
zmuszeni podporządkować się ich władzy centralnej jutro. To one są kluczem do przetrwania Republiki.

Taa wy sapał:
- Jeśli dobrze rozumiem, chce pan powiedzieć, że Federacja Handlowa jest ogniwem łączącym nas z tymi

systemami... ambasadorami Coruscant, że tak powiem... i że w związku z tym nie możemy sobie pozwolić na
izolowanie Neimoidian i reszty.

- Źle pan zrozumiał -. powiedział twardo Palpatine. - Federacji Handlowej należy utrzeć trochę nosa. Valorum

ma rację, forsując opodatkowanie, bo Federacja Handlowa i tak ma już za wiele wpływów w systemach
peryferyjnych. Setki systemów zewnętrznych, desperacko dążących do utrzymania wymiany handlowej z systemami
Jądra, przyłączyło się do Federacji, zrzekając się praw do własnego przedstawiciela w senacie. Na razie
Neimoidianie i ich partnerzy nie mają dość głosów, by zablokować opodatkowanie. Ale za rok, dwa zdobędą
wystarczające poparcie, by blokować senat przy każdej okazji.

- A więc poprze pan kanclerza - wywnioskowała Toora. - Zagłosuje pan za opodatkowaniem.
- Na razie nie - powiedział ostrożnie Palpatine. - Z jego perspektywy opodatkowanie to sposób na ograniczenie

wpływów Federacji, a zarazem na wzbogacenie Coruscant. Takie podejście doprowadzi do izolacji nie tylko
członków Federacji, ale i systemów peryferyjnych. Zanim oddam głos w imieniu Naboo, chcę wiedzieć, jak
rozkładają się głosy. W tej chwili ci, którzy stoją pośrodku, zyskają najwięcej. Ci, którzy jasno widzą wszystkie
strony problemu, są najlepiej przygotowani, by przeprowadzić Republikę przez ten krytyczny okres przejściowy.
Jeśli Valorum zdoła zgromadzić odpowiednie poparcie bez głosu mojego sektora, tym lepiej. Nie uchylę się jednak
przed obowiązkiem zrobienia tego, co w ostatecznym rozrachunku jest najlepsze dla wspólnego dobra.

- Tak mówi przyszły lider senackiej frakcji - powiedział Taa, wybuchając śmiechem.
Toora przyglądała się Palpatine'owi badawczo.
- Jeszcze parę pytań, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu.
Palpatine wskazał na scenę.
- Z przyjemnością podyskutuję o tej sprawie bardziej szczegółowo, ale przedstawienie zaraz się zacznie.
Ubrani w bezbarwne tuniki i miękkie buty, studenci Jedi stali naprzeciw siebie w dwóch rzędach, unosząc w

dłoniach dwa tuziny włączonych mieczy świetlnych.

Na znak mistrza miecza dwunastu studentów tworzących pierwszy rząd cofnęło się jednocześnie o trzy kroki i

przyjęło postawę obronną - szeroko rozstawione stopy i miecze poziomo przed sobą na wysokości pasa.

Każdy z mieczy był zbudowany własnoręcznie przez studenta, który go trzymał, w taki sposób, by pasował do

jego górnej kończyny. Nie znalazłoby się dwóch identycznych, choć wszystkie miały pewne wspólne cechy: porty
ładowania, płytki projekcji ostrza, aktywatory, ogniwa energetyczne z diatum oraz rzadkie i cenne kryształy
adegańskie, które emitowały ostrze. Niewiele znano w galaktyce materiałów, których miecz świetlny nie byłby w
stanie przeciąć. W pełni naładowany i w odpowiednich rękach, wchodził w durabeton jak w masło lub powoli
przepalał durastalowe grodzie gwiezdnych statków.

Na kolejny sygnał mistrza drugi rząd studentów przyjął postawę atakującą, przekręcając ramiona o ćwierć

obrotu, obniżając środek ciężkości przez lekkie ugięcie kolan i unosząc miecz trzymany oburącz, jakby chcieli nim
odbić piłkę.

Na ostatni znak instruktora drugi rząd energicznie zaatakował. Studenci w pierwszym rzędzie unieśli miecze do

obrony i cofali się z taneczną precyzją, pozwalając przeciwnikom uderzać raz za razem w uniesione ostrza. Gdy
broniący cofnęli się do połowy sali, mistrz nakazał wstrzymać ćwiczenie i zmienić postawę.

Teraz ci, co się przed chwilą bronili, zaatakowali. Świetlne ostrza cięły powietrze, bucząc cicho; zgrzytały przy

zetknięciu z mieczem przeciwnika i wypełniały salę treningową oślepiającymi błyskami światła. Qui-Gon i Obi-
Wan obserwowali ćwiczenia z galerii widokowej nad wyściełaną materacami podłogą sali, położonej na jednym z
niższych poziomów piramidy Świątyni Jedi. Ćwiczenia trwały od samego rana, ale tylko na kilku twarzach widać
było oznaki zmęczenia.

- Pamiętam wszystko, jakby to było wczoraj - powiedział Obi-Wan. Qui-Gon uśmiechnął się.

- Dla mnie minęło wiele takich wczoraj, padawanie.
Choć dzieliło ich wiele lat, obaj spędzili młodość w Świątyni, podobnie jak wielu innych Jedi - czy to

studentów, czy padawanów, czy mistrzów. Moc objawiała się we wczesnym dzieciństwie i większość przyszłych
rycerzy przenosiła się do Świątyni, zanim ukończyła sześć lat - gdy tylko ich zdolności zostały odkryte na Coruscant
lub bardziej odległym świecie przez pełnoprawnego rycerza Jedi, albo gdy przywieźli ich do Świątyni członkowie
rodziny. Choć często stosowano testy, by potwierdzić, czy kandydat ma zdolności do władania Mocą, nie
przesądzały one o dalszych jego losach - nie było wiadomo, czy on albo ona, człowiek albo obcy, ujmie w dłoń
miecz świetlny w obronie pokoju i sprawiedliwości, czy spędzi życie w służbie Korpusu Rolniczego, pomagając
wyżywić biednych i upośledzonych galaktyki.

- Zawsze martwiłem się podczas ćwiczeń, że nie mam zadatków na padawana, a co dopiero na rycerza Jedi -

dodał Obi-Wan. - Starałem się bardziej niż inni, by ukryć swoje wątpliwości.

Qui-Gon spojrzał na niego z ukosa.
- Gdybyś starał się jeszcze bardziej, padawanie, na pewno pozostałbyś w Korpusie Rolnictwa. Dopiero gdy

przestałeś się starać tak mocno, odnalazłeś swoją ścieżkę.

- Nie potrafiłem się skoncentrować na chwili obecnej.
- I nadal nie potrafisz.
Dwanaście lat temu Obi-Wan został przydzielony do Korpusu Rolnictwa na planecie Bandomeer i tam właśnie

spotkał Qui-Gona, którego poprzedni padawan przeszedł na ciemną stronę Mocy i porzucił Zakon Jedi. Jednak
mimo więzów, które połączyły go z Qui-Gonem, bywały chwile, gdy nadal zastanawiał się, czy ma predyspozycje,
by stać się rycerzem Jedi.

- Skąd mam wiedzieć, czy Korpus Rolnictwa nie był mi pisany, mistrzu? Być może nasze spotkanie na

Bandomeer było tym rozwidleniem drogi, którym nie powinienem był podążyć.

Qui-Gon odwrócił się w końcu w jego stronę.
- Jest wiele ścieżek, które można wybrać, Obi-Wanie. Nie każdy z nas ma dość szczęścia, by odnaleźć własną w

swoim sercu... tę, którą postawiła przed nami Moc. Co czujesz, gdy badasz swoje uczucia względem wyborów,
których dokonałeś?

- Czuję, że wybrałem właściwą ścieżkę, mistrzu.
- Zgadzam się. - Qui-Gon klepnął Obi-Wana po ramieniu, uśmiechnął się i odwrócił z powrotem, by popatrzeć

na studentów. -Mimo to uważam, że świetny byłby z ciebie rolnik.

Studenci klęczeli teraz w dwóch rzędach, przysiadłszy na piętach. W pokoju panowała cisza i słychać było

jedynie odgłos bosych stóp mistrza szermierki, który przechadzał się pomiędzy rzędami uczniów, przyglądając się
uważnie każdemu. Mistrz był Twi'lekianinem o smukłych warkoczach głównych i muskularnym torsie. Nazywał się
Anoon Bondara, a jego umiejętności szermiercze nie miały sobie równych. Qui-Gon stawał z nim do pojedynków,
gdy tylko nadarzyła się okazja, bo potyczka z mistrzem Bondara, choćby najkrótsza, uczyła więcej niż dwadzieścia
pojedynków z mniej utalentowanymi przeciwnikami.

Mistrz miecza zatrzymał się przed studentką o imieniu Darsha Assant, która była zarazem jego padawanką.

Bondara przykucnął, by ich oczy znalazły się na tym samym poziomie.

- Co myślałaś, gdy atakowałaś?
- Co myślałam, mistrzu?
- Co miałaś w głowie? Jakie były twoje zamiary?
- Po prostu chciałam być tak silna, jak to tylko możliwe.
- Chciałaś wygrać.
- Nie, mistrzu. Chciałam uderzyć w nienaganny sposób. Bondara skrzywił się.
- Wyłącz myślenie. Nie oczekuj zwycięstwa, nie oczekuj porażki. Nie oczekuj niczego.
Obi-Wan spojrzał na Qui-Gona.
- Gdzie ja to już słyszałem?
Qui-Gon uciszył go, nie spuszczając wzroku z mistrza Bondary, który znów zaczął przechadzać się po sali.
- Miecz świetlny nie jest bronią, którą powalacie wrogów albo rywali - wyjaśniał Bondara. - To broń, którą

wykorzeniacie własną chciwość, gniew, szaleństwo. Ten, kto stworzył miecz i dzierży go w dłoni, musi żyć tak, by
samym sobą ucieleśniać zagładę wszystkiego, co stoi na drodze pokoju i sprawiedliwości. -Zatrzymał się i popatrzył
po kolei na każdego.

- Rozumiecie?
- Tak, mistrzu - odpowiedzieli jednym głosem.
Bondara głośno klasnął w dłonie.
- Nie, nie rozumiecie. Musicie nauczyć się trzymać miecz, rozluźniając uścisk na jego rękojeści. Musicie

nauczyć się poruszać tak rytmicznie, aż zaczniecie tworzyć bezcielesne rytmy. Rozumiecie?

- Tak, mistrzu - odpowiedzieli.
- Nie, nie rozumiecie. - Skrzywił się i usiadł na końcu rzędów. -Opowiem wam historię. Pewien człowiek,

niesłusznie oskarżony o popełnienie zbrodni, był przewożony pojazdem repulsorowym przez pustynne bezdroża
odległej planety do więzienia, położonego w samym sercu pustyni. Nagle, bez ostrzeżenia, pojazd zepsuł się tuż nad
olbrzymim lejem w ziemi, który był tak naprawdę wielką i żarłoczną gębą stworzenia zamieszkującego te
pustkowia. Nagła awaria wyrzuciła strażników tego człowieka prosto w pokrytą śluzem paszczę tej istoty.
Mężczyznę również wyrzuciło z pojazdu, ale w ostatniej chwili zdołał chwycić się płozy. Nie rękami, bo te miał
skute kajdankami na plecach, ale własnymi zębami. Wkrótce w tej samej okolicy pojawiła się karawana
podróżników. Zagubieni i głodni, zapytali mężczyznę, czy wie, gdzie znajduje się najbliższa osada, w której
mogliby odnowić wyczerpane zapasy. Mężczyzna był w rozterce. Wiedział, że nie odpowiadając, skazywał
najprawdopodobniej wędrowców na pewną śmierć wśród piasków pustyni. Ale otwierając usta, by wypowiedzieć
choćby słowo, sam siebie skazywał na pewną śmierć w przewodzie trawiennym piaskowego potwora.

Bondara przerwał.
- Co w tych okolicznościach powinien zrobić ten człowiek?
Studenci wiedzieli z góry, że nie usłyszą odpowiedzi od Anoona Bondary.
Wstając, mistrz miecza powiedział:
- Wysłucham waszych odpowiedzi jutro.
Studenci zgięli się wpół i nie odrywali czoła od maty, póki mistrz Bondara nie opuścił sali. Dopiero wtedy

wstali. Nie mogli się doczekać, by zacząć wymieniać opinie o sesji treningowej, żaden jednak nie wspomniał o
ewentualnym rozwiązaniu zagadki opowiedzianej przez nauczyciela.

Qui-Gon poklepał Obi-Wana po ramieniu.
- Chodź, padawanie, jest tu ktoś, z kim chcę porozmawiać.
Obi-Wan zszedł za swoim mistrzem po schodach na miękką podłogę. Kilku innych mistrzów Jedi rozmawiało

tam ze swoimi padawana-mi. Obi-Wan znał przelotnie paru z nich, ale osoby, do której prowadził ich Qui-Gon, nie
spotkał nigdy.

Była chyba najbardziej egzotyczną kobietą, jaką kiedykolwiek widział. Miała skośne, szeroko rozstawione oczy

o dużych błękitnych tęczówkach, których kolor podkreślała kreska na górnych powiekach. Nos miała szeroki i
płaski, a skórę koloru drewna owocowego.

- Obi-Wanie, chciałbym, żebyś poznał mistrzynię Luminarę Unduli.
- Mistrzu Jinn - powiedziała kobieta zaskoczona i skłoniła głowę w pełnym szacunku ukłonie.
Qui-Gon również się ukłonił.
- Luminaro, to jest Obi-Wan Kenobi, mój padawan.
Skłoniła głowę przed Obi-Wanem. Dół jej trójkątnej twarzy zdobiły tatuaże w kształcie małych rombów,

tworzących pionowy pasek od sinawej, pełnej dolnej wargi do czubka okrągłego podbródka. Podobne tatuaże miała
na wierzchu dłoni, na każdej kostce.

Twarz Qui-Gona spoważniała.
- Luminaro, Obi-Wan i ja spotkaliśmy niedawno kogoś, kto ma podobny tatuaż jak twój.
- Arwen Cohl - wpadła mu w słowo Luminara, zanim Qui-Gon zdążył powiedzieć coś więcej. Uśmiechnęła się

smutno. - Gdybym dorastała na mojej ojczystej planecie, a nie w Świątyni, na pewno wysłuchałabym w młodości
wielu opowieści o Arwenie Cohlu.

Spojrzała prosto w zaciekawione oczy Qui-Gona.
- Walczył o wolność, był bohaterem naszego ludu w czasach zmagań z sąsiednią planetą. To wielki wojownik,

pełen poświęcenia. Jednak gdy mój lud wywalczył sobie wolność, został wkrótce oskarżony o spiskowanie przez
tych samych ludzi, u których boku walczył. To miał być sposób gwarantujący, że Cohl nie zostanie wyniesiony na
najwyższe szczeble władzy, którą chcieli obdarzyć go ludzie. Spędził wiele lat w więzieniu, okrutnie traktowany, w
surowych warunkach, ale to zahartowało tylko bardziej tego mężczyznę, i tak już zahartowanego w walce. Kiedy
uciekł z tego okropnego miejsca z pomocą swych dawnych towarzyszy, zemścił się na swoich krzywdzicielach i
poprzysiągł, że nic już więcej nie zrobi dla świata, o którego wyzwolenie walczył tak zażarcie. Został najemnikiem i
przechwalał się otwarcie, że nie popełni więcej podobnego błędu. Twierdził, że w końcu zrozumiał naturę
wszechświata i że zawsze będzie o krok przed tymi, którzy chcą go pokonać, schwytać albo zagrozić mu w inny
sposób. Qui-Gon wziął głęboki oddech.

- Czy miał jakieś szczególne urazy do Federacji Handlowej?
Luminara pokręciła głową.
- Nie większe niż ktokolwiek inny w moim ojczystym systemie. Federacja Handlowa wprowadziła nas do

Republiki, choć stało się to kosztem zasobów naturalnych mojej planety. Na początku Arwen Cohl przyjmował
zlecenia tylko od tych, których sprawa była jego zdaniem słuszna. Ale z czasem, niewątpliwie z powodu krwi, którą

przelał, stał się niczym więcej jak tylko piratem i zawodowym zabójcą. Choć mówi się też, że nigdy nie zdradził
przyjaciela ani sojusznika.

Przerwała na chwilę, by dodać:
- Żałuję, że historia zapamięta Cohla raczej jako przestępcę niż jako bohatera. Było mi smutno, gdy usłyszałam,

że zginął nad Dorvallą.

Gdy Qui-Gon nie odpowiadał, Luminara zapytała:
- Bo zginął, czyż nie?
Qui-Gon wyglądał na zmartwionego.
- Na razie mogę tylko stwierdzić, że zniknął nad Dorvallą.
Luminara przytaknęła niepewnie.
- Niezależnie od tego, czy Cohl jest żywy, czy martwy, sprawa jest teraz w gestii Departamentu

Sprawiedliwości, tak?

Qui-Gon znowu nie odpowiedział od razu. - Jedyne, czego jestem pewien, to że los Cohla jest w rękach innych

niż moje.

R O Z D Z I A Ł 10

Zwęglone i poszarpane w wybuchu, który rozerwał frachtowiec, prawe ramię hangaru „Strumienia Przychodów"

wisiało łukiem nad mizerną czapą polarną Dorvalli, tuż poza zasięgiem cienia planety. Wielka krzywizna durastali
wydawała się tkwić tam od zawsze. Wieczne słońce wlewało się do wnętrza przez główny portal hangaru - tam,
gdzie prawdziwe ramię miałoby dłoń - oświetlając porozrzucane resztki kapsuł i barek towarowych.

Przyczepiony do wewnętrznego poszycia hangaru niczym muszla, tkwił samotny, poturbowany wahadłowiec, w

jego wnętrzu zaś ośmioro członków jeszcze bardziej zmaltretowanej załogi.

- Nadal czekam na to obiecane przebaczenie - powiedział Cohl do Relli.
Spojrzała na niego spod oka.
- Wtedy i tylko wtedy, gdy nas stąd wyciągniesz. Nie wcześniej.
Siedzieli w swoich fotelach, podobnie jak pozostali - niektórzy spali, opierając się na złożonych ramionach albo

z głową odrzuconą w tył i otwartymi ustami. Oświetlenie było słabe, panował mróz, a recyrkulowane powietrze
miało wyraźnie metaliczny posmak. Nadużywana toaleta cuchnęła. Siedzieli wewnątrz ramienia hangaru od prawie
czterech standardowych dni, żywiąc się tabletkami pokarmowymi i zabijając nudę wypadami do wnętrza hangaru w
kosmicznych skafandrach. Podczas gdy w wahadłowcu działała sztuczna grawitacja, wędrówka po hangarze
przypominała eksplorację zatopionego wraku. Większość kapsuł towarowych leżała wzdłuż zewnętrznej ściany
hangaru, ale chmury rudy lommitu i splątane kawałki robotów dryfowały wokół jak szczątki rozbitego wraku na
falach. Boiny odkrył nawet ciało jednego Twi'lekianina, który nie zdążył do punktu zbornego, spalone ogniem
laserów do tego stopnia, że z trudem można je było rozpoznać.

Nie planowali pozostania w ramieniu hangaru po eksplozji. Kiedy jednak ustalili, że unosi się ono tuż ponad

strefą grawitacji Dorvalli, Cohl uznał, że hangar będzie najlepszym miejscem na przeczekanie. „Jastrzębionietoperz"
i statki wspomagające Frontu Mgławicy odleciały, i nawet „Akwizytor" zniknął - co kapitan Cohl uznał za
interesujące, bo porzucanie towarów, nawet wyrzuconych za burtę, nie leżało w naturze Neimoidian.

Innym rozwiązaniem byłoby skierowanie się ku powierzchni Dorvalli, do miejsca, w którym mieli bazę przed

rozpoczęciem operacji. Cohl podejrzewał jednak, że mogła zostać odkryta i teraz jest pod obserwacją. Kiedy Rella i
reszta zaproponowali, by zamiast tego udać się na pobliską Dorvallę IV, Cohl przypomniał im, że w drodze na
Dorvallę były statki ratownicze, a pojedynczy wahadłowiec pełznący przez przestrzeń na pewno przyciągnąłby ich
uwagę.

W rzeczywistości statki ratowników pojawiły się w parę godzin po wybuchu. Od tego czasu Zakłady

Wydobywcze Dorvalli własnymi promami zbierały po drodze do domu kapsuły towarowe, choć większość lommitu
wyleciała w przestrzeń. Oderwaną centrosferę i drugie ramię hangaru odholowano z przeznaczeniem na
złomowanie. Zajęcie się ratowników drugim ramieniem było tylko kwestią czasu.

Dla Cohla te długie dni były szczególnie nużące; zwłaszcza w porównaniu z latami odosobnienia, jakie znosił

osadzony w więzieniu pod fałszywymi zarzutami, wysuniętymi przez ludzi, którzy walczyli u jego boku i których
zaliczał do przyjaciół. A ponieważ reszta załogi ufała mu bez zastrzeżeń, oni również znosili długie godziny
monotonii bez słowa skargi. Większość z nich i tak miała stoickie podejście do życia, a i niewygody nie były im
obce. Nikt, kto nie miał tych cech, nie zostałby wybrany do tej operacji.

Tylko Rella nie miała ochoty milczeć. Ale łączyło ją z Cohlem szczególne porozumienie.
- Co tam słychać w kanale komunikacyjnym? - zapytał Cohl Boiny'ego.
- Nic, kapitanie. Ani szumów, ani trzasków.
Rella prychnęła.
- A kogo się spodziewałeś usłyszeć, Cohl? „Jastrzębionietoperz" dawno odleciał.
Cohl spojrzał ponad jej ramieniem na Rodianina.
- Jak systemy?
- W gotowości.
- Wiecie co, - warknęła Rella niecierpliwie - mogę tu siedzieć równie długo jak wy, ale ta litania doprowadza

mnie do kosmicznego obłędu. -Naśladując głos Cohla, powiedziała: - „Jak systemy?" - a potem Boiny'ego: - „W
gotowości". - Potrząsnęła głową. - Nie moglibyście chociaż raz powiedzieć tego inaczej?

- Mam tu coś, co cię podniesie na duchu, Rella - powiedział Jalan poirytowanym głosem. - Orbita ramienia

pogarsza się.

Wytrzeszczyła oczy w udawanym zdumieniu.
- Jeśli chcesz powiedzieć, że grozi nam, że spadniemy z nieba, to masz rację: jestem zachwycona!
Jalan spojrzał na Cohla.

- Nie ma natychmiastowego niebezpieczeństwa, kapitanie, ale powinniśmy chyba zacząć myśleć o odlocie.
Cohl pokiwał głową.
- Masz rację. Czas się pożegnać z tym miejscem. Dobrze nam się przysłużyło.
Rella spojrzała w sufit.
- Dzięki gwiazdom!
- A dokąd lecimy, kapitanie? - zapytał Boiny.
- Na dół.
- Kapitanie, mam nadzieję, że nie myśli pan o lądowaniu tym pudłem na Dorvalli - zaniepokoił się Jalan. - Ekipy

ratownicze...

Cohl potrząsnął głową przecząco.
- Wracamy do bazy.
Załoga wymieniła niespokojne spojrzenia.
- Przepraszam, że pytam, kapitanie - odezwał się Jalan - ale czy nie powiedział pan, że baza jest

najprawdopodobniej obserwowana?

- Jestem pewien, że jest obserwowana.
Rella przyglądała mu się przez chwilę.
- Pokopało cię, Cohl? Oglądamy przelatujące obok statki Departamentu Sprawiedliwości od czterech dni, że już

nie wspomnę o korwetach Korpusu Kosmicznego Dorvalli. Jeśli chciałeś, żeby nas złapali, po co kazałeś nam
siedzieć tyle czasu tutaj? - Zamaszystym gestem ogarnęła wnętrze kabiny.

Pozostali przyznali jej rację.
- Nawet jeśli uda nam się dotrzeć do bazy w jednym kawałku - ciągnęła Rella - co potem? Bez statku nadającego

się do lotu w przestrzeni utkwimy na mieliźnie.

- Może warto jednak pokusić się o lot na Dorvallę IV, kapitanie - wtrącił Jalan. - Jeśli nam się uda... No bo

przecież we Froncie Mgławicy myślą że zginęliśmy, ale mamy tu ze sobą całe to aurodium...

Rella rzuciła kosę spojrzenie na Cohla.
- Czy ty w ogóle słuchasz?
Cohl zacisnął usta.
- A kiedy już Front Mgławicy dowie się, że żyjemy? Nie sądzisz, że poruszą planety, żeby nas znaleźć?
- Może to bez znaczenia, kapitanie - powiedział ostrożnie Boiny. - Za taką ilość aurodium możemy sobie kupić

nowe życie w Sektorze Korporacyjnym albo gdzie indziej.

Oczy Cohla ściemniały.
- Nic z tego. Wzięliśmy to zlecenie i dokończymy wszystko jak należy. A potem odbierzemy wypłatę. -

Odwrócił się gniewnie w stronę Relli. - Zacznij procedury przedstartowe. A reszta niech się przygotuje do lotu.

Stateczek przecinał rozświetloną słońcem powłokę chmur Dorvalli rozjarzonym do czerwoności dziobem,

gubiąc kawałki poszycia w rozrzedzonej atmosferze. Członkowie załogi zacisnęli mocniej pasy i w skupieniu
zajmowali się swoimi zadaniami, nie zwracając uwagi na przedmioty odrywające się od tablicy sterowniczej i
krążące po ciasnej kabinie jak pociski.

Rella starała się sprowadzić rozdygotany wahadłowiec w szeroką dolinę w rejonie równika, zamkniętą dwoma

pionowymi urwiskami. Tam, gdzie kiedyś rządziło morze, a ruchy płyt tektonicznych całkowicie przemodelowały
pierwotną rzeźbę terenu, teraz cały obszar porośnięty był pierwotną puszczą pełną olbrzymich drzew i paproci.
Masywne, pionowe ściany skał, porośnięte bujną roślinnością wyrastały tu i ówdzie jak wyspy z poszycia lasu. Z ich
szczytów spadały w dół oślepiające bielą wodospady, tworząc u podnóży skał bulgocące turkusowe jeziora.

Mimo pierwotnego krajobrazu, nie było to miejsce dziewicze. Zakłady Wydobywcze Dorvalli wycięły szerokie

drogi prowadzące do co większych skalnych wypiętrzeń oraz dwa okrągłe lądowiska, dostatecznie duże, by przyjąć
orbitalne promy. Skały były w środku wydrążone i poprzecinane kopalnianymi szybami jak plaster miodu, a gruba
warstwa lommitu pokrywała okoliczną roślinność. Niewątpliwie sztucznego pochodzenia były też głębokie kratery
wypełnione zanieczyszczonymi wodami kopalnianymi, które odbijały słońce i niebo jak zamglone lustra.

To stąd, z pomocą kilku pracowników Zakładów Wydobywczych Dorvalli, niezadowolonych z faktu, że ich

planeta jest pozbawiona reprezentacji w senacie, Cohl wyruszył z misją opanowania „Strumienia Przychodów". Ale
nie wszyscy na Dorvalli nienawidzili Federacji Handlowej, a bardzo niewielu kochało najemników. Na pewno nie
ci, którzy w Federacji Handlowej -jedynym łączniku z planetami Jądra- widzieli ocalenie Dorvalli.

Wahadłowiec wychodził właśnie z szaleńczego lotu pionowego w dół, który porządnie wytrząsł im kości, gdy

tępodzioby statek minął ich z bakburty tak ostentacyjnie, by nie mogli go nie zauważyć.

- Kto to był? - zapytała Rella, odruchowo robiąc unik, gdy ryk silników przelatującego statku targnął

wahadłowcem.

- Korpus Orbitalny Dorvalli - zameldował Boiny, wpatrując się czarnymi okrągłymi oczami w identyfikator

tożsamości. - Nadlatują z powrotem.

Cohl odwrócił się w fotelu w stronę iluminatora, by obejrzeć sobie błyskawicznie zbliżającą się jednostkę. Był

to prosty statek wojskowy o nieruchomych skrzydłach, jednoosobowy, ale za to wyposażony w podwójne działko
laserowe.

- Odbieram transmisję, kapitanie - zameldował Boiny. - Każą nam lądować.
- Czy poprosili o identyfikację?
- Nie. Chcą tylko, żebyśmy lądowali. Cohl zmarszczył brwi.
- W takim razie już wiedzą, kim jesteśmy.
- Ten Lancet Departamentu Sprawiedliwości... - powiedziała Rella, odwracając się w stronę Cohla. - Ktokolwiek

nim leciał, pewnie zarejestrował naszą charakterystykę napędu.

Statek zaryczał nad ich głowami, tym razem jeszcze bliżej.
- Jeszcze raz tak nad nami przelecą, a spuszczą nas na ziemię, kapitanie - ostrzegł Jalan.
- Trzymaj kurs na bazę - polecił Cohl.
Wojskowy statek zrobił ciasną beczkę i naleciał na nich jeszcze raz, tym razem ostrzeliwując ich z dziobowych

dział laserowych. Wokół zaokrąglonego nosa wahadłowca zaświstały czerwone promienie laserowych wystrzałów.

- Ci faceci nie żartują, kapitanie! - powiedział Boiny. Cohl odwrócił się w stronę Relli.
- Rozglądaj się za jakimś miejscem do rozbicia wahadłowca. Spojrzała na niego z niedowierzaniem.
- Masz na myśli lądowanie, tak?
- Mam na myśli to, co powiedziałem - sprostował z naciskiem Cohl. - A do tego czasu pełny gaz! Doprowadź

nas tak blisko bazy, jak się da.

Zagryzła wargi.
- Spodziewam się co najmniej pierścionka z aurodium na zakończenie tej ekscytującej przejażdżki, Cohl.
- Znowu strzelają!
- Zrób unik - polecił Cohl.
- Nic z tego, kapitanie. Jest bardziej zwrotny od nas.
Lasery atakującego ich statku przeszyły poszarpaną linią ogon wahadłowca. Równomierny ryk silników

zamienił się nagle w przerywane wycie. Poszycie rufy zaczęły lizać płomienie, a kabinę wypełniły kłęby gęstego
dymu.

- Już po nas! - krzyknęła Rella. Ręka Cohla opadła ciężko na jej ramię.
- Wyrównaj lot! Odpalić repulsory i przygotować się na uderzenie! Ciągnąc za sobą czarną smugę dymu,

wahadłowiec minął jedno z wypiętrzeń skalnych i skosił czubki drzew, odzierając je z najwyższych gałęzi. Rella
zdołała utrzymać statek poziomo jeszcze tylko przez chwilę, potem zaczęli pikować w dół. Statek uderzył w pień
masywnego drzewa i przechylił się na sterburtę, wirując i tnąc jak piła tarczowa górne piętra lasu.

Ptaki wyleciały ponad korony drzew, śmigając na wszystkie strony. Pasy bezpieczeństwa pękły; dwoje

członków załogi poleciało jak lalki do przodu i uderzyło o poszycie kadłuba. Przewrócony na plecy wahadłowiec
runął w kierunku ziemi. Iluminatory zatrzeszczały, pokryły się siatką pęknięć i eksplodowały do środka kabiny.

Lądowanie było twardsze, niż się spodziewali. Stabilizator na ster-burcie przeorał pokrytą liśćmi ziemię pod

ostrym kątem, powodując, że wahadłowiec podskoczył do góry jak rzucona moneta, a oprzyrządowanie oderwało
się od poszycia. Wydawało im się, że turlają się w nieskończoność, odmierzaną ogłuszającymi trzaskami kolejnych
kolizji. Kadłub zapadł się, obwody eksplodowały, uwalniając szkodliwe płyny i gazy.

Nagle było po wszystkim.
Powietrze wypełniły nowe dźwięki: trzaski stygnącego metalu, syk podziurawionych przewodów, ogłuszający

jazgot przerażonych ptaków, stukot spadających gałęzi, owoców i co tam jeszcze uderzało o poszycie. Kaszel, jęki i
sieknięcia...

Grawitacja pozwoliła Cohlowi zorientować się, że statek nadal leży do góry nogami. Odpiął pasy

bezpieczeństwa i zwalił się na sufit wahadłowca. Rella i Boiny już tam byli, posiniaczeni i pokrwawieni, ale
odzyskali przytomność, zanim jeszcze Cohl się do nich doczołgał. Otoczył Rellę ramieniem i szybko rozejrzał się
dookoła.

Pozostali członkowie załogi albo już byli martwi, albo właśnie umierali. Zadowolony, że Rella ma się

stosunkowo dobrze, Cohl otworzył właz na bakburcie. Do wnętrza wdarło się parne powietrze, ale i ożywczy tlen.
Cohl wychylił się na zewnątrz i natychmiast spojrzał na wyświetlacz kompasu w komunikatorze. Odzwyczajony od
standardowego przyciągania, czuł się, jakby ważył dwukrotnie więcej. Każdy ruch wymagał wysiłku.

- Co z Jalanem? - zapytała słabym głosem Rella. Mężczyzna odpowiedział za siebie:
- Prawie koniec.
Cohl wczołgał się do środka. Jalan tkwił przygnieciony konsolą instrumentów pokładowych. Kapitan położył

rękę na jego ramieniu.

- Nie możemy cię zabrać ze sobą- powiedział cicho. Jalan kiwnął głową.
- W takim razie pozwólcie mi zabrać ze sobą paru z tamtych. Rella doczołgała się do Jalana.
- Nie musisz tego robić... - zaczęła.
- Jestem poszukiwany w trzech systemach - przerwał jej. - Jeśli znajdą mnie żywego, postarają się, żebym

mocno pożałował, że nie umarłem.

Boiny spojrzał na Cohla, który pokiwał głową.
- Podaj mu kod autodestrukcji. Rella, podziel sztabki na cztery równe części. Dwie włóż do mojego plecaka,

jedną do swojego, a jedną daj Boiny'emu. - Spojrzał na Rodianina. - Bierzemy tylko broń i aurodium. Żadnego
prowiantu i wody, bo jeśli nie dotrzemy do bazy, służby więzienne Dorvalli zatroszczą się o nasz wikt. Jeśli to was
nie dość motywuje, już nie wiem, co wam powiedzieć.

Po kilku chwilach opuścili wahadłowiec.
Cohl zarzucił na ramiona ciężki plecak, spojrzał na kompas i ruszył szybkim krokiem w stronę najbliższego

wypiętrzenia. Rella i Boiny starali się jak mogli dotrzymać mu kroku, wspinając się wśród gęstego poszycia przez
pierwszy kwadrans, podczas gdy statek wojskowy przelatywał nad nimi raz po raz, wypatrując śladów wahadłowca.
U stóp wypiętrzenia, patrząc w dół spod skały lommitu, zauważyli, jak statek zawisa nad czubkami drzew.

Rella skrzywiła się.
- Znalazł wahadłowiec.
- Ma facet pecha - odparł Cohl.
W tym samym momencie podstawą drzew pod statkiem targnęła potężna eksplozja, której pilot statku

wojskowego najwyraźniej zupełnie się nie spodziewał. Próbował umknąć wirującej kuli ognia, ale było za późno.
Silniki wybuchły, a myśliwiec jak kamień runął na ziemię.

Drugi myśliwiec przeleciał z hukiem nad ich głowami w tym samym momencie, gdy pierwszy eksplodował. Za

nim leciał następny, pikując ostro ku podstawie wypiętrzenia, gdzie skrył się Cohl i jego towarzysze.

Myśliwiec ostrzelał wypiętrzenie, odrywając od skały lommitu olbrzymie głazy. Cohl obserwował, jak statek

zawraca i tym samym kursem rusza do kolejnego ataku. Jednocześnie w parnym powietrzu usłyszeli inny,
groźniejszy dźwięk. Bez ostrzeżenia spod podstawy chmur wystrzeliły czerwone promienie energii, trafiając w locie
skrzydła myśliwca, który - pozbawiony możliwości manewru - wbił się nosem w skałę i rozpadł na kawałki.

- Tym też już nie musimy się przejmować! - zawołał Cohl dostatecznie głośno, by przekrzyczeć ryk na niebie.
Rella uniosła głowę w samą porę, by dostrzec wielki kształt statku sunącego nad ich głowami.
- „Jastrzębionietoperz"! - Spojrzała zaskoczona na Cohla. - Wiedziałeś! Wiedziałeś, że tu będzie!
Potrząsnął głową.
- Plan awaryjny przewidywał, że tu przyleci. Ale nie mogłem mieć pewności.
Niemal się uśmiechnęła.
- Może jeszcze ci wybaczę.
- Poczekaj, aż będziemy bezpieczni na pokładzie.
Zerwali się na nogi i pospiesznie ruszyli przez skalne osypisko wokół wypiętrzenia. Niedaleko

„Jastrzębionietoperz", nadal strzelając na wszystkie strony, opadł powoli w sam środek błotnistej i brudnej niecki
niedaleko nich.

R O Z D Z I A Ł 11

Tysiące rozumnych gatunków miało na Coruscant swój dom, nawet jeśli był to tylko wysoki na kilometr, nijaki

blok mieszkalny. I niemal każdy z tych gatunków miał tu swój głos, nawet jeśli był to tylko głos osobnika od dawna
skorumpowanego licznymi przyjemnościami, jakie mogła zaoferować Coruscant.

Te wszystkie głosy mogły się wypowiedzieć w galaktycznym senacie, którego budynek wyrastał jak

spłaszczony grzyb w samym sercu dzielnicy rządowej. Otoczony mniejszymi kopułami i przyporami innych
budynków, których szczyty nikły gdzieś wysoko na niebie, senat stał na skraju obszernego placu dla pieszych. Sam
plac zaś, rozpięty ponad czubkami iglic drapaczy chmur, był ozdobiony trzydziestometrowej wysokości posągami,
wyobrażającymi założycieli Światów Jądra. Stożkowate figury, aluzyjnie przypominające bezpłciowe postaci
ludzkie o wydłużonych członkach, stały na wysokich durabetonowych cokołach, dzierżąc wąskie ceremonialne
berła.

Motyw ten powtarzał się wewnątrz budynku senatu, gdzie publiczne korytarze otaczające okrągłe westybule

zdobiły podobne wrzecionowate obeliski.

Przemierzając zdecydowanym krokiem te korytarze, senator Palpatine nie przestawał się dziwić, że senat nie

zamówił jeszcze rzeźb wyobrażających gatunki niehumanoidalne. Podczas gdy niektórzy delegaci byli skłonni
przypisać brak niehumanoidalnych przedstawień zwykłemu przeoczeniu, inni traktowali ten fakt jako świadomą
zniewagę. Jeszcze inni uważali, że są sprawy istotniejsze niż wystrój senackich korytarzy. Biorąc jednak pod uwagę
rosnącą dominację nieczłekokształtnych gatunków ze Środkowych i Odległych Rubieży, których delegacje w
szybkim tempie zdobywały przewagę w senacie - ku ukrywanemu niezadowoleniu wielu ludzkich delegatów ze
Światów Jądra - niewątpliwie zanosiło się na zmiany.

Wielopoziomowe przejścia, korytarze, pionowe i poziome turbowindy budynku tworzyły labirynt nie mniej

skomplikowany niż wewnętrzna siatka senackich sojuszy, sprzymierzeń, grup interesów i koterii. Zwołanie przez
Najwyższego Kanclerza Valoruma specjalnej sesji spowodowało, że korytarze były jeszcze bardziej zatłoczone niż
zwykle, ale Palpatine czuł się podniesiony na duchu faktem, że tylu delegatów nadal potrafiło odłożyć na bok swoje
prywatne sprawy, by zająć się kwestiami szerszej wagi.

Eskortowany przez dwójkę swoich asystentów - Doriana i Pestage'a - uśmiechał się uprzejmie i przeciskał przez

tłum w stronę sali posiedzeń, mijając senackich strażników w niebieskich mundurach po obu stronach drzwi, aż
wszedł do loży Naboo w olbrzymim amfiteatrze. Loża -jedna z tysiąca dwudziestu czterech identycznych
pomieszczeń wznoszących się rzędami wzdłuż ścian sali posiedzeń - była okrągłą ruchomą platformą zdolną
pomieścić około pół tuzina osób. Taka loża była w istocie wierzchołkiem klinowatego wyrostka, które sterczały ze
ścian budynku od kopuły po najdalsze krawędzie półkuli sali posiedzeń, każda zajęta przez osobną delegację. W
lożach załatwiano większość przyziemnych i nie zawsze legalnych interesów kwitnących w senacie.

Poprawiając fałdy płaszcza, Palpatine wstąpił na podium przy zewnętrznej krawędzi platformy. Ze względu na

wysokie położenie loży Naboo w sali posiedzeń, widok z niej mógł przyprawić o zawrót głowy. Sala obrad była
celowo odcięta od światła słonecznego i wątpliwej atmosfery Coruscant, by ograniczyć wpływ, jaki mógłby mieć na
delegatów wieczorny zmierzch - innymi słowy, zachęcić ich, by koncentrowali się na omawianych sprawach nawet
wówczas, gdy sesja przeciągała się do późnej nocy. Coraz więcej obywateli uważało jednak nienaturalne warunki
panujące w sali obrad za symbol izolacji senatu i jego oderwania od rzeczywistości. Senat postrzegany był jako
miejsce, które istnieje samo dla siebie, miejsce, gdzie debatuje się nad sprawami bez znaczenia, chyba że chodzi o
kwestie dotyczące możliwości nielegalnego wzbogacenia się senackich reprezentantów.

A jednak Palpatine wyczuł w powietrzu wzmożone zainteresowanie. Krążące po senacie pogłoski sprawiły, że

wiedziano, o czym chce dyskutować Valorum, wielu jednak chciało to usłyszeć na własne uszy i szykowało się do
odpowiedzi.

Aby wyrobić sobie zdanie o opiniach senatorów na kwestię opodatkowania szlaków handlowych prowadzących

do systemów peryferyjnych, Palpatine poświęcił ostatnich kilka dni na spotkania z jak największą liczbą senatorów.
Delikatnie starał się wpłynąć na niezdecydowanych, by poparli propozycję kanclerza, tak by Valorum mógł
przeforsować swój pomysł bez wsparcia Naboo i sąsiednich światów. Jednocześnie Palpatine opracował kilka
alternatywnych scenariuszy, by przygotować się na różny rozwój wypadków.

Zaskoczyło go, jak bardzo sam jest podekscytowany - ożywienie w sali plenarnej było zaraźliwe. Jednak,

podobnie jak w operze, Valorum zwlekał z przybyciem. Kiedy w końcu się pojawił, atmosfera była gorąca.

Mównica kanclerza Valoruma była wysoką na trzydzieści metrów platformą wyrastającą ze środka podłogi jak

kwiat na łodydze. Wyniesiony na szczyt łodygi turbowindą, Valorum stał samotnie, w otoczeniu strażnika,
urzędnika kancelarii, dziennikarza i oficjalnego sprawozdawcy, którzy siedzieli poniżej okrągłego dysku loży.

Naśladując dominującą kolorystykę senackich wnętrz, kanclerz miał na sobie płaszcz z brokatu w kolorze jasnego
fioletu, z szerokimi rękawami i ozdobnym pasem.

Palpatine'owi przyszło do głowy, gdy oklaskiwał przybycie kanclerza, że umiejscowienie loży Valoruma czyniło

z niego w równym stopniu centrum uwagi, co i doskonały cel.

Gdy brawa i okrzyki powitalne zaczęły się stopniowo uspokajać, Valorum uniósł ręce, prosząc gestem o ciszę.

Jego pierwsze słowa wywołały uśmiech na twarzy Palpatine'a.

- Delegaci galaktycznego senatu! Stoimy w obliczu wielu naglących wyzwań. Nękana na swoich odległych

obrzeżach morderczymi zamieszkami i przeżarta w samym sercu przez korupcję, Republika stoi przed groźbą
upadku. Niedawne wydarzenia na Środkowych i Odległych Rubieżach wymagają, byśmy postawili tamę
konfliktom, przywracając spokój i równowagę. Nasza sytuacja jest tak trudna, że nie powinniśmy wykluczać nawet
najbardziej drastycznych środków zaradczych.

Valorum przerwał na chwilę, pozwalając, by jego słowa dobrze zapadły w umysły delegatów.
- Strefy wolnego handlu stworzono początkowo, by stymulować wymianę handlową pomiędzy światami Jądra a

peryferyjnymi systemami Środkowych i Odległych Rubieży. Uważano wówczas, że wolny i nieskrępowany handel
przyniesie korzyści wszystkim zainteresowanym. Strefy te stały się jednak rajem nie tylko dla przemytników i
piratów, ale także dla karteli handlowych i transportowych, które wykorzystały wolność, jaką im zapewniliśmy, by
zdobyć również potęgę polityczną i militarną.

Szmery poparcia i sprzeciwu podgrzały i tak już gorącą atmosferę sali.
- Federacja Handlowa staje przed nami z wnioskiem, abyśmy zrobili coś, by zagwarantować bezpieczeństwo

handlu w sektorach peryferyjnych. Mają prawo się tego domagać, a my jesteśmy zobligowani statutem, by
zareagować na ich prośbę. W istocie jednak to wątpliwe praktyki samej Federacji Handlowej doprowadziły do tego,
że stała się celem ataków złodziei i terrorystów.

Valorum podniósł głos, by przebić się przez gwar setek rozmów prowadzonych w licznych językach.
- Jednocześnie jednak musimy wziąć na siebie część winy za zaistniałą sytuację, ponieważ właśnie to ciało

zapewniło Federacji Handlowej taką swobodę, i właśnie to ciało pozostawało długo głuche na to, co dzieje się w
systemach peryferyjnych. Nie możemy pozwolić, by podobne praktyki trwały dalej. Federacja Handlowa stała się
opasłym krwiopijcą, wchłaniającym mniejsze koncerny i odmawiającym prowadzenia interesów ze światami, które
wysyłają towary za pośrednictwem ich zdziesiątkowanych konkurentów. Nie będzie przesadą, gdy powiem, że
wolne strefy handlowe od dawna już nie są wolne. A mimo to Federacja Handlowa staje przed nami, by prosić o
pomoc w położeniu kresu nieporządkom, które sama wywołała. Federacja prosi nas o ochronę - tak jakby ta
organizacja mogła sama beztrosko rozlokować siły wojskowe przeciwko piratom i terrorystom, którzy polują na
frachtowce Federacji. Jakby mogła dostarczyć myśliwce i pancerniki, zamieniając tym samym strefy wolnego
handlu w pole bitwy. Istnieje jednak rozwiązanie tego problemu. Jeśli Federacja Handlowa chce, żebyśmy to my
zagwarantowali bezpieczeństwo handlu w systemach peryferyjnych - które to zadanie wymagać będzie działania tak
od tej organizacji, jak i od wielu systemów, które leżą w obrębie stref wolnego handlu - to te systemy planetarne
muszą stać się członkami Republiki. Światy, które obecnie reprezentuje w senacie Federacja Handlowa, muszą zrzec
się członkostwa w Federacji i przemówić w tej sali własnym głosem, znów jako autonomiczne systemy.

Valorum pozwolił, by hałaśliwe reakcje trwały przez dłuższą chwilę, po czym ponownie poprosił gestem o

ciszę.

- Apelujemy, by światy stref wolnego handlu podjęły szybkie i zdecydowane działania. Organizacje

terrorystyczne w rodzaju Frontu Mgławicy są głośnym wyrazicielem cichego niezadowolenia tych planet.
Współpracując zgodnie ze sobą, ochotnicze siły wojskowe i korpusy orbitalne systemów dotkniętych plagą
terroryzmu będą w stanie zdławić zamieszki, zanim przerodzą się one w powszechną rewoltę. Bezpośrednim
skutkiem tych działań będzie zlikwidowanie stref wolnego handlu jako takich. Szlaki handlowe do tych systemów
peryferyjnych, które przyłączą się do Republiki, będą podlegały opodatkowaniu tak samo jak szlaki handlowe
systemów Jądra, Kolonii czy Wewnętrznych Rubieży. Apeluję, byście wzięli pod uwagę, że takie działania powinny
mieć miejsce już dawno temu. Bo strefa wolnego handlu przestaje nią być, gdy cały handel kontrolowany jest przez
jeden kartel.

Hałaśliwe okrzyki poparcia i sprzeciwu wypełniły salę, ale reakcje nie były aż tak mieszane, jak się obawiał

Palpatine. Mimo to był rozczarowany. Valorum przedstawił sprawę opodatkowania, nie wspominając o możliwych
konsekwencjach ani o kompromisach, na jakie trzeba będzie pójść.

Zanim wniosek zostanie przegłosowany, specjalne grupy interesów - opłacane z kieszeni Federacji Handlowej

lub innego podobnego koncernu - zgłoszą na pewno swój protest. Następnie wniosek przejdzie do komisji, gdzie
dalej osłabi się jego wymowę. Obrośnie tam przepisami pomocniczymi, których celem będzie uspokojenie
protestów grup interesów i nacisków protestujących. W końcu dojdzie do niekończącej się debaty, przeciąganej w
nadziei na odroczenie głosowania.

Były jednak sposoby, by przeciąć węzeł biurokratycznych zabiegów. Doprowadzony do ostateczności Palpatine

rozejrzał się po amfiteatrze, zastanawiając się, kto wykona pierwszy ruch - dosłownie i w przenośni. Zrobili to
Neimoidianie. Odłączyli swoją lożę od wspornika, na którym spoczywała, i skierowali ją na środek sali obrad.
Odłączone loże przypominały skromniejsze wersje taksówek powietrznych, wypełniających coruscańskie niebo.
Krążyły pogłoski, że niektóre loże poruszają się szybciej niż inne - nawet na autopilocie - co było kwestią kluczową,
bo delegaci często prześcigali się, chcąc uzyskać prawo głosu od kanclerza Valoruma.

- Udzielam głosu delegatowi Lottowi Dodowi - oznajmił Valorum - reprezentującemu Federację Handlową.
Lott Dod nosił bogate szaty i wysoką, czarną tiarę. Unosząca się w powietrzu holokamera ruszyła w jego stronę,

by przekazać podobiznę płaskiej twarzy Doda na ekrany wbudowane w konsole innych lóż.

- Twierdzimy, że senat nie ma prawa nakładać podatków na peryferyjne strefy handlu. To nic innego, tylko

spisek, mający na celu złamanie naszego konsorcjum. To Federacja Handlowa otworzyła trasy hiperprzestrzenne do
systemów peryferyjnych, ryzykując życie swoich doświadczonych kapitanów, by wprowadzić te prymitywne
niegdyś planety do Republiki i dostarczyć nowe zasoby światom Jądra. Teraz dowiadujemy się, że oczekuje się od
nas, żebyśmy sami bronili się przed najemnikami i piratami, którzy strojąc się w piórka bojowników o wolność,
chcą się po prostu wzbogacić naszym kosztem. Stajemy przed wami prosząc o pomoc, a zamiast tego stajemy się
ofiarami pośrednich ataków.

Głośne okrzyki zachęty doszły od lóż przedstawicieli Gildii Komercyjnej i Unii Technologicznej.
- Jeśli senat nie chce angażować się w walkę z Frontem Mgławicy... bo w gruncie rzeczy nie jest do tego zdolny

- ciągnął Dod. - Musi przynajmniej dać nam to, czego potrzebujemy, by bronić się sami. W obecnym stanie rzeczy
jesteśmy bezbronni w obliczu znacznie lepszych myśliwców.

Podczas gdy jedni przyklaskiwali, a inni tupali w proteście, Valorum jedynie skinął głową.
- Możemy wyznaczyć komisję, by rozpatrzyła, czy w obecnej sytuacji zwiększenie waszego potencjału

obronnego będzie właściwe - powiedział z powagą.

Kolejna loża oderwała się od zaokrąglonej ściany.
- Udzielam głosu Ainlee Teemowi, delegatowi z Malastaru - powiedział Valorum.
Teem, Granin, miał troje oczu na grubych, blisko osadzonych szypułkach.
- Skoro Federacja Handlowa chce się bronić na własny koszt, nie ma uzasadnienia dla opodatkowania szlaków

handlowych. - Głos Teema był głęboki i dudniący. - Mamy precedens w postaci Sojuszu Przedsiębiorców. W
przeciwnym wypadku będzie wyglądało na to, że Republika nie jest zainteresowana niczym więcej, jak tylko
odzieraniem z zysków tych, którzy mieli odwagę przetrzeć trasy hiperprzestrzenne, z których wszyscy obecnie
korzystają.

Połowa amfiteatru zaczęła bić brawo. W tym samym momencie jednak na środek sali podpłynęła kolejna

platforma.

- Udzielam głosu Bailowi Antillesowi z Alderaanu.
- Najwyższy Kanclerzu - powiedział mężczyzna głosem, w którym wyczuwało się silne emocje. - senat w

żadnym wypadku nie powinien pozwolić Federacji Handlowej na zwiększenie liczebności ich armii robotów. Jeśli
Frontowi Mgławicy udało się zagrozić bezpieczeństwu pewnych sektorów, Federacja Handlowa powinna unikać
tych miejsc, dopóki zainteresowane sektory nie uporają się z problemem terroryzmu. Udzielając zgody na
zwiększenie sił obronnych Federacji Handlowej, naruszymy równowagę sił na Odległych Rubieżach.

- A co się stanie z planetami w tych zagrożonych sektorach? - zapytał senator Orn Free Taa z Ryloth. Jego

błękitne warkocze główne spoczywały na klapach ekstrawaganckiego płaszcza. - Jak mamy handlować z planetami
Jądra? Kto przewiezie nasze towary?

Wściekłe i szybkie riposty zaczęły padać ze wszystkich stron sali - od delegacji Wookiech, Sullustan, Bimmów i

Bothan. Valorum próbował uciszyć zebranych, cytując postanowienia regulaminu, ale wielu senatorów miało już
dość regulaminów i zwyczajnie go zakrzyczano.

- Federacja Handlowa zrekompensuje sobie koszty opodatkowania, podnosząc stawki za swoje usługi -

argumentował delegat Bothan.

- Systemy peryferyjne będą natomiast musiały wziąć na siebie ciężar podatków.
Palpatine zauważył, na co się zanosi, i szybko wysłał ubranego w czerń Sate'a Pestage'a z odręcznie napisaną

notatką do strażnika kanclerskiego, który z kolei przekazał notatkę Najwyższemu Kanclerzowi. Valorum odebrał
wiadomość w tym samym momencie, gdy bothański delegat zażądał odpowiedzi napytanie, jak zostaną
spożytkowane wpływy z nowych podatków.

Unosząc wzrok znad notatki, kanclerz spojrzał na lożę Naboo, zanim odpowiedział:
- Proponuję, by pewien odsetek wpływów podatkowych został przeznaczony na ulgi i rozwój systemów

peryferyjnych.

Głośny aplauz dobiegł z najwyższych lóż, gdzie wielu senatorów wstało, by dobitniej wyrazić swoje poparcie

dla zgłoszonej propozycji. Z poziomów bliższych podłogi przyklasnął jej senator Wookiech, Yarua, Tendau Bendn z
Ithoru i Horox Ryyder, reprezentujący tysiące planet w sektorze Raioballo.

Palpatine odnotował w myśli nazwiska tych, którzy zaprotestowali - w tym Toonbucka Toora, Po Nuda, Wata

Tambora i innych. Następnie odłączył lożę od ściany i skierował ją na środek sali, ścigany przez dwie kamery.

- Udzielam głosu senatorowi z królestwa Naboo - powiedział Valorum.
- Najwyższy Kanclerzu - zaczął Palpatine - niech mi będzie wolno stwierdzić, że choć zasygnalizowano tu wiele

istotnych kwestii, problem jest daleki od rozwiązania, i być może powinien zostać przeanalizowany głębiej na
innym forum, kiedy już każdy będzie miał okazję przemyśleć to, co zostało dziś powiedziane.

Valorum przez chwilę wyglądał na zmieszanego.
- Na jakim forum, senatorze Palpatine?
- Zanim wniosek przejdzie do komisji, proponuję zwołanie szczytu, na którym delegaci Federacji Handlowej i

stowarzyszonych z nią światów będą mogli spotkać się otwarcie i zaproponować rozwiązanie tych...„naglących
wyzwań", jak je pan nazwał.

Ci sami senatorowie, którzy wcześniej przyklasnęli kanclerzowi, teraz wyrażali poparcie dla Palpatine'a.
Niepewność i może także złe przeczucia sprawiły, że z twarzy Valoruma odpłynęła krew.
- Czy ma pan propozycję konkretnego miejsca, gdzie mógłby odbyć się taki szczyt, senatorze? - zapytał.
Palpatine zastanowił się.
- Może... na Eriadu?
Do loży Palpatine'a na środku sali dołączyła inna platforma. Członkowie zasiadającej w niej delegacji-

ciemnoskórzy ludzie—nosili luźne szaty i turbany.

- Najwyższy Kanclerzu - odezwał się ich rzecznik. - Eriadu byłaby zaszczycona, mogąc się stać gospodarzem

takiego szczytu.

Senator Troora poparł wniosek i zaproponował przegłosowanie moratorium na propozycję opodatkowania.
Valorum nie miał innego wyjścia, jak się zgodzić.
- Spotkam się ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, by ustalić datę szczytu - zapowiedział, gdy ucichł

gwar. - Jeśli chodzi o opodatkowanie szlaków handlowych do systemów peryferyjnych, odraczam przegłosowanie
tej kwestii do czasu odbycia szczytu i wyrażenia opinii przez zainteresowanych. Ponadto, aby podkreślić
zaangażowanie senatu sprawą krzewienia pokoju i stabilności, osobiście wezmę udział w tym szczycie.

Wielu obecnych w sali posiedzeń wstało i oklaskami wyraziło swoje poparcie.
Valorum odnalazł wzrokiem Palpatine'a i zatrzymał się na nim przez chwilę. Palpatine uśmiechnął się i

konspiracyjnie pokiwał głową.

R O Z D Z I A Ł 12

Prezentując poszarpane rany, których nie miał, kiedy po raz pierwszy pojawił się nad Dorvallą, ani później, gdy

lądował na niej, by zabrać Cohla i resztki jego załogi, „Jastrzębionietoperz" unosił się w przestrzeni, przycumowany
kotwicą grawitacyjną na orbicie szarej planety pokrytej jałowymi łańcuchami górskimi i lodowato niebieskimi
morzami. Statek eskortowało pięć myśliwców typu CloakShape, szósty zaś przycumowany był do śluzy powietrznej
na sterburcie kanonierki. W oddali widniały orbitalne kopalnie, przypominające grupę asteroid.

Wewnątrz śluzy „Jastrzębionietoperza" Cohl czekał czujnie na przybycie swych gości. Jego nagie ramiona

pokrywały blizny po ostrych jak żyletki paprociach, przez które musiał się przedzierać na Dorvalli, a ciemnoskóra
twarz pokryta maską tatuaży była cała posiniaczona. Kręcone włosy otaczały jego twarz jak stado wściekłych węży,
dodając surowości rysom, które wielu i tak już uważało za dzikie.

Lampka wskaźnika obok śluzy zamigotała.
- Chcesz, żebym zniknęła? - zapytała Rella, która stała za jego plecami.
Wyglądała jeszcze gorzej niż Cohl. Jej lewe oko zakrywał opatrunek bacta, a lewe ramię miała w gipsie. Boiny

nadal siedział w zbiorniku bacta.

Cohl pokręcił głową, nie spuszczając wzroku ze śluzy.
- Zostań tu, gdzie jesteś. I trzymaj blaster w pogotowiu.
Rella dobyła broń z kabury na prawym biodrze i sprawdziła, czy jest naładowana.
Śluza otworzyła się z sykiem i do korytarza weszły dwie osoby - szczupły mężczyzna i gadopodobny humanoid-

ubrane bardzo podobnie w kaftany, spodnie z szorstkiej tkaniny i buty z cholewami do kolan. Humanoid miał
szorstką, pofałdowaną skórę, która w słońcu mieniła się wszystkimi kolorami tęczy, i dłonie wielkości bokserskich
rękawic. W płaskiej twarzy widniały liczne otwory nosowe, a z czoła sterczały cztery niewielkie rogi. W lewej dłoni
niósł spory neseser.

- Witamy na Asmeru, kapitanie Cohl - powiedział człowiek we wspólnym. - Cieszę się, widząc pana żywego i w

stosunkowo dobrym stanie.

Cohl na powitanie tylko skinął głową.
- Witaj, Havac.
Havac wskazał na swego olbrzymiego partnera.
- Pamiętasz Cindara?
Cohl ponownie skinął głową. Ani on sam, ani skanery „Jastrzębionietoperza" nie odnotowały śladów broni u

dwójki gości.

- Rella - powiedział, przedstawiając gestem swoją towarzyszkę. Havac uśmiechnął się i kurtuazyjnie podał jej

dłoń.

- Jak mógłbym zapomnieć?
- Chodźmy do przodu. Tam możemy porozmawiać - zaproponował Cohl.
Oceniał w myśli idących przed nim gości. Havac nie nazywał się tak naprawdę, był to raczej jego pseudonim

bojowy. Pracował kiedyś jako holodokumentalista, ale w czasie konfliktu „Naga Hiperprzestrzeń" działał na rzecz
praw gatunków nieludzi, a ostatnich kilka lat poświęcił na dokumentowanie nadużyć, jakich dopuszczała się
Federacja Handlowa. Nie był dość twardy, by posługiwać się przemocą, ale bystry i zdradziecki.

Havac i Cindar nie byli typowymi przedstawicielami tysięcy członków Frontu Mgławicy, czy to rasy ludzkiej,

czy obcej. Stanowili jednak dobrą reprezentację rozrastającej się frakcji wojskowej. W tej chwili sztab frontu
mieścił się na jałowej planecie pod nim; jego członkowie rekrutowali się ze wszystkich światów wzdłuż
Rimmiańskiego szlaku handlowego, od Sullustapo Sluis Van, ale tylko starożytne rody rządzące sektorem Seneksa
pozwoliły, by założył bazę na ich terenie.

- Gdzie reszta twojej załogi, kapitanie? - zapytał Havac, oglądając się przez ramię.
Pytanie uderzyło Cohla jak dopiero co przypomniany zły sen. To samo pytanie zadał dowódcy „Strumienia

Przychodów" parę dni wcześniej, kiedy jego własna załoga liczyła dwunastu członków.

- Można powiedzieć, że wielu z nich nigdy nie opuści przestrzeni Dorvalli - powiedział w końcu.
Potrwało to chwilę, zanim Havac pojął, co Cohl ma na myśli i współczująco zmarszczył czoło.
- Przykro mi to słyszeć, kapitanie. Ale myśleliśmy, że straciliśmy i ciebie.
Cohl potrząsnął głową.
- W żadnym wypadku.
- Połowa Rubieży opowiada o tym, co się wydarzyło nad Dorvallą. Naprawdę nie oczekiwaliśmy, że całkowicie

unicestwi pan „Strumień Przychodów".

- Nie lubię tracić czasu, zwłaszcza jak mam do czynienia z Neimoidianami - wyjaśnił Cohl. - Prędzej poświęcą

samych siebie niż swój ładunek. Na szczęście dowódca „Strumienia Przychodów" był bardziej tchórzliwy niż
większość z nich. A jeśli chodzi o zniszczenie frachtowca, niech pan to uzna za prezent ode mnie.

Cała czwórka weszła do głównej kabiny na dziobie statku i usiadła wokół okrągłego stolika. Cindar położył

neseser na środku stołu.

- Mam to przekazać panu, kapitanie - powiedział Havac. - Napędził pan Neimoidianom niezłego stracha.

Poprosili nawet o pomoc Coruscant.

Cohl wzruszył ramionami.
- Nie zaszkodzi spróbować.
Havac pochylił się do przodu trochę niecierpliwie.
- Macie aurodium?
Cohl spojrzał na Rellę, która odpięła od paska pilota i wstukała krótki kod. Niewielkie sanie repulsorowe, na

których stała zamknięta kasetka, uniosły się znad pokładu i podpłynęły w stronę stolika. Rella wprowadziła kolejny
kod i pokrywa kasetki odskoczyła, a sztaby aurodium zalały tęczowym blaskiem kabinę.

Havac i Cindar patrzyli na klejnoty z otwartymi ustami.
- Nie jestem w stanie wyrazić, ile to dla nas znaczy - powiedział Havac.
Ale w oczach jego partnera pojawił się cień podejrzenia.
- Czy wszystkie są tutaj? - zapytał Cindar.
W obojętnym dotąd wzroku Cohla pojawiły się groźne błyski.
- Co sugerujesz?
Humanoid wzruszył ramionami.
- Zastanawiam się tylko, czy aby któraś ze sztabek nie zapodziała się po drodze.
Cohl gwałtownie sięgnął ręką przez stół i złapał Cindara za kaftan, przyciągając jego twarz do swojej.
- Na tych klejnotach jest krew. Porządni ludzie oddali życie, żebyś mógł je dostać. - Puścił kaftan Cindara i

odepchnął go. - Lepiej dobrzeje spożytkujcie.

- Proszę, przestańcie - powiedział Havac. Cohl zaczerwienił się.
- Nie lubisz przemocy, chyba że na twoje rozkazy, co?
Havac przez chwilę wpatrywał się we własne dłonie, po czym uniósł wzrok.
- Niech pan będzie spokojny, kapitanie, dobrze spożytkujemy to aurodium.
Cindar wygładził przód kaftana, ale poza tym pozostał niewzruszony napaścią Cohla. Przesunął neseser w jego

stronę. Cohl zdjął go ze stołu i postawił obok nogi.

Cindar przyglądał mu się przez chwilę, zanim zapytał:
- Nie interesuje cię, czy są wszystkie?
Cohl spojrzał na niego.
- Wytłumaczę ci to w ten sposób: za każdy kredyt, którego będzie brakowało, wykroję z ciebie kilo mięsa.
- Czyli byłbym głupi, gdyby brakowało - powiedział Cindar, szczerząc zęby w uśmiechu.
Cohl przytaknął.
- Byłbyś głupi.
Rella wręczyła pilota Havacowi, a Cindar zamknął pokrywę kasetki.
- Co zrobicie z aurodium? - zapytał łagodnie Cohl.
Havac wyglądał na zdziwionego.
- Ależ kapitanie, czyja pana pytałem, na co wyda pan swoją zapłatę?
Cohl uśmiechnął się.
- Jasne. Zrozumiałem.
Rella zwróciła się do Cohla:
- Pewnie podaruje aurodium swojej ulubionej fundacji dobroczynnej.
Havac roześmiał się.
- Niewiele się pani pomyliła.
- Mam dla ciebie kolejny prezent, Havac - powiedział Cohl. - Mieliśmy na Dorvalli pewien nieoczekiwany

kłopot. Ktoś przedostał się na pokład „Strumienia Przychodów" w ten sam sposób co my. Ukryli statek w kapsule
towarowej, zupełnie tak jak my. Namierzali nas, kiedy opuściliśmy frachtowiec i mało brakowało, a pokrzyżowaliby
nasz plan, który uważałem za całkowicie bezpieczny. Ich statek okazał się Lancetem Departamentu
Sprawiedliwości.

Havac i Cindar wymienili zaskoczone spojrzenia.
- Departament Sprawiedliwości? - powiedział Havac. - Na Dorvalli, na litość gwiazd?
Cohl obserwował ich uważnie.

- Szczerze mówiąc, moim zdaniem to byli Jedi.
Havac spojrzał na niego z jeszcze większym niedowierzaniem.
- Skąd ci to przyszło do głowy?
- Przeczucie. Chodzi jednak o to, że nikt nie miał wiedzieć o tej operacji.
Zaniepokojony Havac odchylił się na oparcie fotela.
- Tym razem moja kolej, żeby zapytać: co pan sugeruje, kapitanie?
- Kto jeszcze we Froncie Mgławicy wiedział o tej operacji?
Cindar prychnął pogardliwie.
- Zastanów się, Cohl. Po co ktoś z nas miałby sabotować naszą własną operację?
- O to właśnie pytam - powiedział Cohl. - Być może nie wszyscy tam na dole popierają wasze metody... na

przykład wynajęcie nas. Ktoś mógł próbować zaszkodzić wam, a nie mnie.

Havac kiwnął głową.
- Dziękuję, kapitanie. Będę o tym pamiętał. - Przerwał na chwilę i dodał: - Jakie macie dalsze plany?
- Myśleliśmy o tym, żeby się wycofać z tego całego bałaganu -powiedziała Rella, biorąc jednocześnie za rękę

Cohla. - Może kupimy sobie farmę wilgoci?

Havac uśmiechnął się.
- Już was widzę. Wy dwoje na Tatooine, pomiędzy banthami i dewbackami. To zupełnie w waszym stylu.
- A skąd ta ciekawość? - zapytał Cohl.
Havac przestał się uśmiechać.
- Szykujemy większą akcję. Coś w sam raz dla was. - Spojrzał na Rellę, a potem na Cohla. - Zarobilibyście tyle,

że moglibyście przejść na emeryturę.

Rella spojrzała na Cohla ostrzegawczo.
- Nie słuchaj go, Cohl. Dajmy zarobić komu innemu. - Przeniosła wzrok na Havaca. - Zresztą nie zamierzamy

oszczędzać na emeryturze.

- Chcecie być bogatymi emerytami? - zapytał Cindar. - Kupcie Neimoidianina za tyle, ile jest wart, i sprzedajcie

za tyle, ile uważa, że jest wart.

- Zadanie, które mam na myśli, zapewniłoby wam bardzo dostatnią emeryturę - kusił Havac.
- Cohl... - mruknęła Rella. - Powiesz tym facetom, żeby się zabierali na swój statek, czyja mam to zrobić?
Cohl puścił jej rękę i podrapał się po brodzie.
- Nie zaszkodzi posłuchać, co mają do powiedzenia.
- Owszem, zaszkodzi, Cohl. Owszem, zaszkodzi.

Spojrzał na nią i roześmiał się.

- Rella ma rację - powiedział do Havaca. - Nie jesteśmy zainteresowani. Havac wstał i wyciągnął dłoń do Cohla.

- Daj nam znać, jeśli zmienisz zdanie.

* * *
Znacznie bliżej Jądra „Akwizytor" powrócił do domu. Posępna Neimoidia wirowała powoli pod frachtowcem w

kształcie pierścienia. Podobnie jak w odległym sektorze Seneksa, także i tu trwało spotkanie, na którym omawiano
złowrogie plany. Dyskusja koncentrowała się na kwestiach broni i strategii, zniszczenia i śmierci. Tyle tylko, że
statki, które dostarczyły do „Akwizytora" gości, nie potrzebowały cumować do śluz powietrznych. Nie wtedy, gdy
ramiona hangarów miały rozmiary pozwalające na ukrycie w nich armii inwazyjnej.

W strefie drugiej lewego hangaru, balansując na mechanofotelu kroczącym na czterech zakończonych pazurami

łapach, siedział wicekról Nutę Gunray w purpurowych szatach i trójgraniastej tiarze. Na prawo od Gunraya stał jego
doradca prawny Runę Haako i namiestnik Hath Monchar; na lewo - nowy dowódca „Akwizytora", niewysoki
Daultay Dofine, mianowany tuż po klęsce „Strumienie Przychodów" i nadal zaskoczony swoim niespodziewanym
awansem.

W środku hangaru stał olbrzymi, dwuskrzydłowy behemot, przypominający nieco rodzimy gatunek

neimoidiańskich owadów o skrzydłach zupełnie jak z gazy. Dostojnie wypływając przez szeroko rozwarte szczęki
rampy wjazdowej potwora, wyłaniały się z jego brzucha zastępy opancerzonych szarożółtych pojazdów, które
wyglądały trochę jak atakujące banthy - gniewnie wygięte plecy, ciężki wydech gazów wylotowych, działa laserowe
sterczące jak kły. Za nimi zaś zaczęły wyjeżdżać kierowane przez roboty repulsorowe czołgi z tępo ściętymi
dziobami i wieżyczkami artyleryjskimi na szczycie.

Te prototypowe machiny wojenne - gargantuiczny ładownik, monstrualny transportowiec i smukłe czołgi -

zostały zaprojektowane i zbudowane przez Zakłady Mechaniczne Haor Chall i Przedsiębiorstwo Zbrojeniowe
Baktoid, których przedstawiciele stali wokół Gunraya, promieniejąc dumą.

Zwłaszcza w Haor Chall doskonałość projektu traktowana była niemal jak religijny dogmat.
- Spójrz, wicekrólu! - powiedział owadopodobny przedstawiciel Haor Chall, wskazując wszystkimi czterema

ramionami na najbliższy transportowiec, którego okrągła klapa włazu, przytwierdzona u góry na zawiasach, właśnie
się unosiła.

Gunray patrzył zdumiony, jak spod klapy wysuwają się teleskopowe stojaki z zawieszonymi na nich setkami

robotów, które na jego oczach zaczęły rozkładać się do pozycji bojowej.

- I jeszcze to, wicekrólu - dodał skrzydlaty przedstawiciel Baktoida.
Gunray przeniósł wzrok na ładownik w samą porę, by zobaczyć tuzin kotwic powietrznych startujących ku

sklepieniu hangaru. Te cienkie jak brzytwa pojazdy z podwójną podpórką dla stóp i działkiem blasterowym również
były pilotowane przez roboty, których odchylone w tył korpusy sprawiały wrażenie, jakby ich właściciele trzymali
się kurczowo poprzecznej kierownicy, walcząc o życie.

Gunray nie był w stanie wypowiedzieć słowa.
Choć nigdy nie widział niczego podobnego, w każdym z prototypów rozpoznał elementy tych samych maszyn,

których Federacja Handlowa od stuleci używała do transportowania surowców i towarów. W kadłubie
dwuskrzydłowego ładownika rozpoznał na przykład wąską barkę Federacji do transportu rudy. Ale Haor Chall
ustawił kadłub na szerokiej podstawie i przypiął mu dwoje olbrzymich skrzydeł, chronionych zapewne przed
opadnięciem za pomocą potężnych pól tensorowych.

Mimo animistycznego wyglądu, jaki Baktoid nadał transportowcom, Gunray rozpoznał w nich repulsorowe

kapsuły towarowe Federacji, tyle że w znacznie większej skali. Jeśli chodzi o składane roboty bojowe i
jednoosobowe latające platformy powietrzne, były to po prostu odmiany robotów strażniczych produkowanych
dotychczas przez Baktoid i kotwice powietrzne produkcji Longspur & Alloi, stosowane na Bespinie.

Jedno było całkowicie jasne - wszystko, co mu pokazano, służyło nie tyle obronie w przestrzeni, ile naziemnemu

atakowi. Uświadomienie sobie tego faktu poraziło Gunraya; to było więcej, niż był w stanie pojąć; więcej, niż chciał
pojąć.

- Jak zapewne zauważyłeś, wicekrólu - powiedział przedstawiciel Haor Chall - Federacja Handlowa posiada już

większość komponentów potrzebnych do stworzenia tej armii. - Wskazał na przedstawiciela Baktoida. - W
kooperacji z Baktoidem możemy przekształcić wasze roboty pracownicze i strażnicze w modele bojowe, wasze
barki i kapsuły towarowe zaś w ładowniki.

- Im więcej jednostek, tym niższe koszty - dodał przedstawiciel Baktoida.
- Zwłaszcza że komponenty statków mogą być składowane w różnych miejscach... skrzydła, cokoły i kadłuby...

można je złożyć w każdej chwili. Możecie umieścić jeden ładownik w każdym ze stu frachtowców albo sto
ładowników w jednym frachtowcu, na wypadek specjalnych okoliczności. Tak czy owak, nikt, kto znajdzie się na
pokładzie frachtowca z zamiarem inspekcji, nie pojmie, co właśnie ogląda. Jak mówi nasz wspólny przyjaciel,
możecie mieć armię, której nikt nie zauważy.

- Nasz wspólny przyjaciel - mruknął Runę Haako na tyle cicho, że usłyszał go tylko Gunray. - Co nakaże Darth

Sidious, staje się faktem.

- Lubimy prowadzić interesy z Neimoidianami - powiedział przedstawiciel Baktoida, występując o krok do

przodu - ze względu na entuzjazm i podziw, jakie okazujecie na widok naszych dzieł. Chcemy więc zaproponować
wam jeszcze jeden produkt: myśliwce, których nie będą już musiały pilotować roboty, bo sterować nimi będzie
centralny komputer pokładowy frachtowca. Być może warto również, byście skontaktowali się z firmą Colicoids z
Colli IV. Opracowano tam podobno robota, który porusza się, tocząc się wokół własnej osi. - Insektoid wskazał
zamaszystym gestem na wnętrze hangaru. - Idealny do pokonywania rozległych przestrzeni wewnątrz waszych
frachtowców, no i do obrony przed abordażem.

Gunray usłyszał, jak Dofine głośno przełyka ślinę, ale i tym razem odezwał się tylko Haako.
- To szaleństwo - powiedział, zniżając głos i kuśtykając bliżej mechanofotela. - Czy jesteśmy kupcami, czy

najeźdźcami?

- Słyszałeś, co mówił Darth Sidious - syknął Gunray. - Ta broń zapewni, że będziemy mogli pozostać kupcami.

Zagwarantuje, że terroryści w rodzaju Frontu Mgławicy albo najemnicy, jak kapitan Cohl, nigdy więcej nie odważą
się nas zaatakować. Zapytaj komandora Dofine^. Sam ci powie.

- Darth Sidious zrobił z nas bojaźliwe sługi - powiedział Haako, mrugając raz za razem.
- A mamy inne wyjście? Zamiast udzielić nam zgody na zwiększenie sił obronnych, senat straszy nas podatkami.

Musimy wziąć sprawy we własne ręce, jeśli mamy chronić nasze towary. A może wolisz, byśmy nadal tracili statek
za statkiem wskutek ataków terrorystów, tak jak stracimy zyski wskutek opodatkowania?

- Ale czy pozostali członkowie dyrektoriatu...
- Na razie nie powinni nic o tym wiedzieć. Wprowadzimy ich w sprawę stopniowo.
- I tylko wówczas, gdy okaże się to konieczne.
- Tak - powiedział Gunray. - Tylko wówczas, gdy okaże się to konieczne.

R O Z D Z I A Ł 13

Ze swymi niezliczonymi mrocznymi kanionami, tętniącymi pośpiechem ulicami, ukrytymi zakamarkami i

wystającymi parapetami-wielością miejsc, gdzie można się było schować, pozostając na widoku -Coruscant
sprzyjała korupcji. Sama geografia planety zachęcała do sekretów.

Palpatine był na Coruscant od paru lat, a miał wrażenie, że poznał miasto lepiej niż którykolwiek z jego

rdzennych mieszkańców. Znał je tak, jak drapieżnik w dżungli zna swoje terytorium. Instynktownie rozumiał jego
zmienne nastroje, instynktownie wyczuwał ośrodki władzy i strefy niebezpieczeństwa. Czuł się niemal tak, jakby
mógł dojrzeć wrzącą czerń panującą w senacie i promienne światło emanujące z iglic Świątyni Jedi.

Było to wspaniałe miejsce dla kogoś, kto przez długi czas był uczonym, historykiem, wielbicielem sztuki i

kolekcjonerem rzadkich przedmiotów; dla kogoś, kto pasjonował się badaniem życia we wszelkich jego przejawach.

Często zrzucał swój wykwintny płaszcz, by przywdziać prosty strój kupca lub samotnika. Zarzucał wtedy kaptur

na głowę i wędrował wśród bezświetlnych przepaści, mrocznych ścieżek i zapomnianych placów, tuneli i wąwozów
zapuszczonego półświatka. Nierozpoznany podróżował na równik, na biegun i w inne odległe miejsca. Mimo
ambicji - co do pozycji własnej, Naboo czy całej Republiki - nie było w nim ostentacji, i ta pozorna skromność
pozwalała mu przejść niezauważonym, wtopić się w tłum tak, jak potrafi to tylko prawdziwy samotnik - ktoś, kto
przez całe lata sam sobie dotrzymywał towarzystwa.

A jednak inni szukali jego towarzystwa. Może właśnie dlatego, że tak niewiele o sobie zdradzał. Początkowo

zakładał, że wszyscy uważają jego upodobanie do samotności za intrygujące, tak jakby prowadził jakieś tajemnicze
drugie życie. Szybko jednak dowiedział się, że tak naprawdę chcą po prostu mówić o sobie; że szukają nie doradcy,
lecz słuchacza, ufając, że zachowa dla siebie sekrety ich życia tak samo, jak strzegł własnych.

Tym właśnie kierował się Valorum, który nawiązał bliskie stosunki z Palpatine'em na początku swojej drugiej

czteroletniej kadencji na stanowisku Najwyższego Kanclerza.

Tam, gdzie nie starczało mu charyzmy, nadrabiał szczerością, i to właśnie ta bezpośredniość przyczyniła się do

jego popularności w senacie. Oto Palpatine, zawsze z gotowym uśmiechem, stojący ponad korupcją, ponad
oszustwem czy dwulicowością, rodzaj spowiednika, który chętnie wysłucha najbardziej banalnych wyznań czy
relacji z niewłaściwych postępków, nie potępiając - przynajmniej nie na głos. Bo w sercu osądzał wszechświat
wedle własnych kryteriów, jasno rozróżniających dobro od zła.

Nie szukał rady u nikogo poza samym sobą.
Ceniony był zwłaszcza przez delegatów reprezentujących planety systemów peryferyjnych, głównie dlatego, że

niewielka Naboo też do nich należała, leżąc na samym skraju Środkowych Rubieży, za jedynego ważniejszego
sąsiada mając Malastar, zamieszkiwany przez Granów i Dugów. Podobnie jak wiele sąsiednich planet, Naboo była
rządzona przez obieralnego monarchę - w dodatku całkowicie nieoświeconego, jeśli o to chodzi - ale była światem
pokoju, niezepsutym, obfitującym w klasyczne zabytki, zamieszkanym nie tylko przez ludzi, ale i miejscową rasę,
Gunganów.

Podczas gdy większość jego kolegów opuszczała służbę publiczną w powszechnie przyjętym wieku dwudziestu

lat, Palpatine postanowił zostać politykiem, a jego pobyt na Coruscant dał mu wyjątkowy wgląd w nieszczęścia,
które dotykały systemy peryferyjne.

Po raz pierwszy usłyszał o Froncie Mgławicy, kiedy zaprzyjaźnił się z grupą Bithów, i to właśnie Bith

przedstawił go niektórym z dowódców organizacji. Palpatine zasadniczo nie powinien mieć nic wspólnego z
terrorystami, ale założyciele Frontu Mgławicy nie byli ani fanatykami, ani anarchistami. Wiele zarzutów stawianych
Federacji Handlowej i rządowi na Coruscant było w pełni uzasadnionych. Ważniejsze jednak wydawało się to, że
tam, gdzie w grę w chodziła Federacja Handlowa, trudno było zachować bezstronność.

Gdyby Palpatine był jednym z wielu senatorów przyjmujących łapówki od Federacji, łatwo byłoby mu patrzeć w

inną stronę, czy -jak mawiał Valorum - pozostawać głuchym na to, co działo się w systemach peryferyjnych. Jednak
jako reprezentant jednego ze światów, który był całkowicie uzależniony od importu żywności i innych towarów
przewożonych przez Federację, nie mógł zbagatelizować tego, co widział i słyszał.

W końcu Bith przedstawił go najnowszemu przywódcy Frontu, Havacowi.
Na wcześniejsze spotkania z Havakiem Palpatine wybierał ustronne miejsca na dolnych poziomach Coruscant,

gdzie nie docierało prawo i porządek. Obecny kryzys w senacie wymagał jednak podjęcia bardziej wyrafinowanych
środków ostrożności. Palpatine zdecydował się więc na przeznaczony tylko dla ludzi klub na średnich poziomach
Coruscant - miejsce, gdzie patrycjusze spotykali się na t'backa, brandy, żeby pograć w dejarika albo poczytać, i
gdzie w związku z tym było się mniej narażonym na wścibskie oczy niż na dolnych poziomach. Dodatkowym
środkiem ostrożności było podanie Havacowi miejsca spotkania dopiero w ostatniej chwili. Choć był niezłym

taktykiem, Havac nie dałby rady wmanewrować Palpatine'a w sytuację, w której senator byłby bezbronny.

- Valorum jest zuchwały - powiedział gniewnie Havac, gdy tylko usiedli przy stoliku w wykładanym drewnem

salonie jadalnym klubu. -Ma czelność ogłaszać szczyt na Odległych Rubieżach... nie gdzie indziej, tylko na Eriadu...
nie zaprosiwszy do udziału Frontu Mgławicy.

- W przeciwieństwie do Federacji Handlowej - powiedział Palpatine - Front Mgławicy nie ma reprezentacji w

senacie.

- Tak, ale Front ma wielu przyjaciół na Eriadu, senatorze.
- W takim razie tym lepiej dla was, jak sądzę.
Havac przyszedł sam, podobnie jak Palpatine, choć i Sate Pestage, i Kinman Doriana siedzieli w pobliżu.

Palpatine od razu założył, że „Havac" to pseudonim, co wkrótce potwierdził Pestage. Pestage dowiedział się
również, że Havac pochodził właśnie z Eriadu, gdzie jego pełne pasji holoreportaże sprawiły, że uchodził wśród
garstki ludzi za wroga Federacji Handlowej, bojownika o prawa dla nieludzi, malkontenta i idealistę. Z całego serca
chciał zmienić galaktykę, ale jego filmy obrazujące niesprawiedliwość nie znalazły wielu widzów.

Był dość nowy we Froncie Mgławicy, ale frakcja militarna Frontu wyznaczyła go do specjalnych zadań.

Zrozpaczeni obojętnością senatu i powtarzającymi się nieustannie przypadkami gwałcenia przez Federację umów
handlowych, bojownicy postanowili przejść od utrudniania interesów Federacji Handlowej do otwartego
terroryzmu. Havac i nowi radykałowie we Froncie postanowili uderzyć Federację Handlową tam, gdzie zaboli ją
najbardziej -po wypchanych kieszeniach.

Palpatine zachęcał Havaca do działania, nie popierając jednak użycia przemocy. Utrzymywał natomiast, że

najpewniejszym sposobem wprowadzenia trwałych zmian będzie przeforsowanie ich w senacie.

- Mamy dość Valoruma - powiedział Havac. - Kiedy sprawa zaczyna dotyczyć Federacji Handlowej, robi się

potulny jak baranek. Jego groźba opodatkowania szlaków handlowych to czysta retoryka. Czas, żeby ktoś przekonał
go, że Front Mgławicy może być wrogiem groźniejszym niż Federacja Handlowa.

Palpatine machnął ręką jakby bagatelizował sprawę.
- To prawda, że Najwyższy Kanclerz ma niewiele zrozumienia dla celów Frontu Mgławicy, ale to nie on jest

waszą główną przeszkodą.

Havac wytrzymał spojrzenie Palpatine'a, rzucone spod ciężkich powiek.
- Potrzebujemy silniejszego kanclerza. Kogoś, kto nie był od dziecka bogaczem.
Palpatine ponownie machnął ręką.
- Gdzie indziej szukaj wrogów. Spójrz na członków Dyrektoriatu Federacji Handlowej.
Havac zastanawiał się przez chwilę nad jego słowami.
- Może masz rację. Może musimy spojrzeć w inną stronę. -Uśmiechnął się i ściszył głos, by dodać: - Zdobyliśmy

nowego sojusznika. .. potężnego sojusznika, który zaproponował nam parę możliwych działań.

- Doprawdy?
- To on udostępnił nam dane, których potrzebowaliśmy, by zniszczyć frachtowiec Federacji nad Dorvallą.
- Federacja ma tysiące frachtowców - przypomniał Palpatine. -Jeśli uważasz się za zwycięzcę zniszczywszy

jeden z nich, to oszukujesz sam siebie. Musisz dotrzeć do szefów. Tak jak ja robię w senacie.

- Masz tam w ogóle jakichś przyjaciół?
- Bardzo niewielu. Tymczasem Federacja Handlowa ma poparcie wielu wpływowych delegatów: Toonbucka

Toora, Tesseka, Passela, Argente'a... Wzbogacili się na tej lojalności.

Oburzony Havac potrząsnął głową. .
- To żałosne, że Front musi kupować poparcie w senacie. Równie haniebne jak to, że zmuszeni jesteśmy

zatrudniać najemników.

- Nie ma innego sposobu - powiedział Palpatine z udawanym westchnieniem. - Sądy są bezużyteczne i

uprzedzone. Ale korupcja ma swoje zalety: możesz po prostu kupić głosy pozbawionych skrupułów delegatów,
zamiast przekonywać ich, jak słuszna jest twoja sprawa.

Havac oparł łokcie na stole i pochylił się do przodu.
- Mamy fundusze, o które prosiłeś. Palpatine uniósł brwi.
- Tak szybko?
- Nasz dobroczyńca powiedział nam, że „Strumień Przychodów"...
- Lepiej, żebym nie wiedział, skąd je wzięliście - przerwał mu Palpatine.
Havac pokiwał głową ze zrozumieniem.
- Jest tylko jeden problem. Mamy je w sztabkach aurodium.
- Aurodium? - Palpatine odchylił się w tył, złączywszy palce. -Tak... to nastręcza pewną trudność. Nie bardzo

mogę wręczać sztabki aurodium tym senatorom, na których chcemy zrobić wrażenie...

- Zbyt łatwo je wytropić- dodał Havac.

- Właśnie. Musimy wymienić sztabki aurodium na republikańskie datarie, nawet gdyby to zajęło trochę czasu. -

Palpatine milczał chwilę, a w końcu powiedział:

- Proponuję, żeby jeden z moich asystentów pomógł wam otworzyć specjalne konto w banku na jednej z planet

peryferyjnych, który nie będzie pytał o pochodzenie sztabek. Kiedy złożycie tam aurodium w depozycie, będziecie
mogli przelać środki przez Bank Intergalaktyczny i podjąć je ponownie w formie republikańskich kredytów.

Pomysł wyraźnie przypadł do gustu Havacowi.
- Wiem, że spożytkuje pan te fundusze w najlepszy możliwy sposób.
- Zrobię, co w mojej mocy. Havac uśmiechnął się z podziwem.
- Jest pan głosem zewnętrznych systemów, senatorze.
- Nie jestem głosem zewnętrznych systemów - zaprzeczył Palpatine. -Jeśli nalegasz, by przyznać mi jakiś

honorowy tytuł, nazwij mnie głosem Republiki. Pamiętaj o tym, bo jeśli zaczniesz myśleć kategoriami „ systemy
zewnętrzne a wewnętrzne", „sektory gwiezdne a rubieże", rozbijemy jedność Republiki. Zamiast równości dla
wszystkich, doprowadzimy do anarchii i secesji.

R O Z D Z I A Ł 14

Stojąc tuż za wschodnią bramą Świątyni Jedi, Qui-Gon zastanawiał się, w którą stronę się udać. Dzień był ciepły

i bezchmurny, tylko na północy burze krążyły nad szczytami najwyższych budynków, a Qui-Gon nie miał nic do
roboty.

Ruszył w stronę słońca, a wspomnienia z młodości wypływały i znikały w jego umyśle jak zmienne figury w

talii sabaka. Widział w nich siebie w Świątyni, jak medytuje, uczy się, trenuje, zyskuje przyjaciół lub ich traci.
Przypomniał sobie dzień, kiedy zakradł się do jednej z iglic i po raz pierwszy zobaczył fantastyczny krajobraz
Coruscant, i jak od tamtej chwili marzył, by móc wałęsać się po mieście, przejść je od góry do dołu. Wyprawa ta
bardzo długo pozostała niespełnionym marzeniem aż do czasu, kiedy miał kilkanaście lat, a i dziś w dużym stopniu
daleka była od realizacji.

W tych rzadkich przypadkach, gdy studentom pozwalano wyjść ze Świątyni, poruszali się po mieście jak

wycieczki turystów i zawsze w towarzystwie takiego czy innego opiekuna. Wizyty w galaktycznym senacie, sądach,
budynkach Rady Miejskiej... Te pierwsze wycieczki pozwoliły Qui-Gonowi zrozumieć, że Coruscant nie była
bajkowym miejscem, jakim je sobie początkowo wyobrażał. Klimat planety był w miarę uregulowany, pierwotna
rzeźba terenu została przekształcona i zrównana już dawno temu, a naturalna roślinność istniała tylko wewnątrz
pomieszczeń, gdzie łatwiej było ją pielęgnować i utrzymywać.

Moc, która istniała we wszystkich formach życia, na Coruscant była w pewien sposób skoncentrowana.

Wyczuwało się ją tutaj jednak w inny sposób niż na planetach, które zachowały swój naturalny stan, gdzie
wzajemne powiązania i związki wszystkich form życia tworzyły subtelne pływy i rytmy. Podczas gdy na wielu
światach Moc słyszało się jak delikatny szept, na Coruscant było to wycie - biały zgiełk milionów umysłów.

Qui-Gon nie miał do roboty nic poza spacerowaniem. Olbrzymia holomapa w sali Najwyższej Rady pokazywała

setki odległych miejsc, gdzie wystąpiły kłopoty lub katastrofy, ale Rada Pojednawcza nie przydzieliła jemu ani Obi-
Wanowi żadnej z tych spraw. Zastanawiał się, czy Yoda i pozostali nie są przypadkiem oburzeni jego widoczną
obsesją na punkcie kapitana Cohla.

W opinii Qui-Gona członkowie Rady zbyt chętnie bagatelizowali osobę Cohla jako zaledwie jeden z przejawów

trudnych czasów, podczas gdy problem był znacznie głębszy. Z drugiej strony jednak Rada miała skłonność do
koncentrowania się na konsekwencjach dzisiejszych wydarzeń, na przyszłości, a nie na tym, co działo się w chwili
obecnej. Zwłaszcza Yoda lubił powtarzać, że przyszłość jest w ciągłym ruchu, a mimo to i on, i Mace Windu
postępowali czasem tak, jakby nie mieli o tym pojęcia.

Czyżby wiedzieli o jakimś wielkim wydarzeniu, nadciągającym zza horyzontu czasu? - zastanawiał się Qui-Gon.

Czyżby on sam miał pozostać na nie ślepy tak długo, dopóki się nie potknie o nie i nie przewróci? Uznał, że
powinien przynajmniej wziąć pod uwagę możliwość, że mistrzowie Wielkiej Rady wiedzą o czymś, o czym on nie
wie.

Jedno, z czym zgadzał się bez zastrzeżeń, to że Moc jest siłą znacznie bardziej tajemniczą niż się to wydawało

któremukolwiek z Jedi.

Nie uszedł nawet kilometra gdy zaskoczyło go nagłe pojawienie się obok Adi Gallii.
- Podążasz w konkretnym celu, Qui-Gonie, czy tylko przechadzasz się w nadziei, że wpadniesz na coś wartego

zainteresowania?

Uśmiechnął się.
- Właśnie wpadłem... na ciebie.
Roześmiała się, mimo karcącego spojrzenia.
Paznokcie Adi były wypolerowane, a ten sam błękitny kosmetyk, którym podkreślała kształt oczu, zdobił siecią

żyłek wierzch jej dłoni. Była stałym członkiem Wysokiej Rady od ponad dekady, a mistrzem Jedi od znacznie
dłuższego czasu. Jej rodzice byli dyplomatami z Korelii, ale podobnie jak Qui-Gon wychowywała się w Świątyni.
Adi zawsze była po uszy zaangażowana w sprawy Coruscant i wiedziała pewnie więcej o planecie niż ktokolwiek
inny. W ciągu wielu lat nawiązała bliską przyjaźń z Najwyższym Kanclerzem Valorumem i kilkoma delegatami ze
światów Jądra.

- Gdzie jest twój młody uczeń? - zapytała Adi.
- Wyostrza swój umysł.
- A zatem dałeś mu chwilę wytchnienia od swojej kurateli? - zażartowała.
- Sam też potrzebowałem wytchnienia - wyjaśnił Qui-Gon.
Roześmiała się, ale za chwilę spoważniała.
- Mam nowiny, które chyba cię zainteresują. Wygląda na to, że miałeś rację, sądząc, że Cohl przeżył eksplozję

tamtego frachtowca Federacji Handlowej.

Qui-Gon stanął w samym środku mostu powietrznego, którym właśnie przechodzili. Roboty i piesi stłoczyli się

za jego plecami.

- Widziano go gdzieś?
Adi wychyliła się przez barierkę mostu i spojrzała do tyłu w stronę Świątyni.
- Korpus Orbitalny Dorvalli ścigał wahadłowiec, którego opis i charakterystyka napędu odpowiadały tym, jakie

przekazaliście z Obi-Wanem. Wahadłowiec rozbił się i eksplodował na powierzchni planety, podobno niedaleko od
miejsca, w którym Cohl miał swoją tymczasową bazę.

Qui-Gon przytaknął.
- Znam te tereny.
- Niewiele pozostało na miejscu katastrofy do zbadania, ale szczątki trzech osób znalezionych we wraku zostały

zidentyfikowane jako towarzysze Cohla. Najciekawsze jest jednak to, że wahadłowiec ewidentnie próbował dotrzeć
na spotkanie z osobistym statkiem Cohla.

- „Jastrzębionietoperzem".
- „Jastrzębionietoperz" wylądował w pobliżu miejsca katastrofy, a potem wystartował z Dorvalli, ostrzeliwując

się ciężko. Zestrzelił po drodze kilka miejscowych myśliwców.

- Cohl dotarł na statek - powiedział Qui-Gon.
- Jesteś pewien?
- Tak.
Adi skinęła głową.
- Jeden z pilotów myśliwców zameldował, że dwoje lub troje ludzi Cohla mogło dostać się na pokład

„Jastrzębionietoperza".

- Czy od tego czasu widziano gdzieś statek ponownie?
- Wskoczył w nadprzestrzeń, gdy tylko oderwał się od Dorvalli. Podwojono jednak obserwatorów przy

wszystkich znanych kryjówkach Cohla. Zakładając, że żyje, prędzej czy później natrafiana niego, a przy odrobinie
szczęścia schwytają.

- Adi, czy jest jakaś szansa, żebym razem z Obi-Wanem...
- Cohl nie jest już naszym zmartwieniem - przerwała mu. - Najwyższy Kanclerz Valorum próbuje zachęcić

systemy położone wzdłuż Rimmiańskiego szlaku handlowego, by wzięły na siebie odpowiedzialność za
powstrzymanie ataków terrorystycznych w swych sektorach. Interwencja z naszej strony mogłaby być postrzegana
jako pośrednie poparcie Federacji Handlowej.

Qui-Gon zmarszczył brwi.
- To krótkowzroczny pomysł. Większość tych planet wspiera Front Mgławicy w mniejszym lub większym

stopniu. Rekruci, finansowanie, wywiad. .. Rimmiańskie światy dostarczają im to wszystko, a nawet więcej.

Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę.
- Qui-Gonie, przypuśćmy, że mogłabym zorganizować ci spotkanie z kanclerzem Valorumem, tak byś mógł

osobiście zapoznać go ze swoją opinią...

Qui-Gon kiwnął głową.
- Zgoda.
- W takim razie postanowione. Idę właśnie na spotkanie z nim, a nie będzie lepszej pory niż teraz.
- Nie ująłbym tego lepiej.
W swoich komnatach pod okrągłą salą plenarną Valorum odchylił się na oparcie fotela, wzdychając ciężko, i

przeciągnął się z rękami nad głową. Zakończył poranne zajęcia, a teraz musiał stanąć twarzą w twarz z tymi
delegatami, którym nie udało się umówić spotkania i którzy niewątpliwie czekali przed biurem w nadziei na choćby
chwilę jego czasu.

- Co mam w planach na popołudnie? - zapytał Sei Tarię, gdy weszła do gabinetu przez wysokie, bogato

zdobione drzwi.

Młoda kobieta spojrzała na ekran komunikatora, który nosiła na nadgarstku.
- Ma pan spotkanie z Adi Gallią, potem kolejne spotkanie z Bailem Antillesem i Horoksem Ryyderem.

Następnie spotkanie z przedstawicielami Sojuszu Przedsiębiorców i delegacją handlową z Ord Mantell. Potem...

- Wystarczy - przerwał jej Valorum, złączył dłonie i zamknął oczy. Wskazał na korytarz za drzwiami.
- Jak źle wyglądają sprawy na zewnątrz?
- Równie tłoczno jak zawsze, proszę pana - powiedziała. - Ale obawiam się, że to nie wszystko.
Valorum wstał i sięgnął po płaszcz.
- W takim razie powiedz mi, co jeszcze.
- Plac jest pełen demonstrantów. Niektórzy nawołują do zerwania stosunków z Federacją Handlową, inni

protestują przeciwko pana stanowisku w kwestii opodatkowania. Ochrona zaleca, by skorzystał pan z lądowiska na
dachu.

- Nie - powiedział stanowczo Valorum. - Można było się tego spodziewać. Nie czas, żebym unikał krytyki.
Sei uśmiechnęła się z aprobatą.
- Powiedziałam ochronie, że na pewno tak właśnie pan zareaguje. Powiedzieli, że jeśli nalega pan na wyjście

przez plac, potroją straże.

- Bardzo dobrze. - Valorum wzruszył ramionami. - Jesteś gotowa?
Sei podeszła do drzwi.
- Proszę przodem..
Gdy tylko Valorum wszedł do przedpokoju, dwóch wysokich członków Straży Senackiej zajęło miejsca po jego

bokach. Mieli na sobie długie ciemnoniebieskie szaty i rękawice, a także hełmy z podwójną przyłbicą, spod której
widać było tylko oczy i usta. Na prawym ramieniu każdy ze strażników nosił długi, nieporęczny karabin, bardziej
dla ozdoby niż do praktycznego użytku. Zanim Valorum przeszedł do przednich biur, kolejni strażnicy dołączyli do
niego, ochraniając go z przodu i z tyłu. Niedaleko publicznych korytarzy dołączyła kolejna dwójka, i jeszcze dwaj w
chwili, gdy Valorum pojawił się w korytarzu.

Przejście, choć szerokie, wypełniał tłum istot, które musiały stać tuż obok siebie wzdłuż ścian za naprędce

wzniesionymi barierkami.

Strażnicy na przedzie uformowali klin i przeciskali się przez las wyciągniętych rąk. Niektórym udało się jednak

wcisnąć do kieszeni płaszcza kanclerza jakąś wiadomość, która najczęściej jednak lądowała zadeptana na podłodze
z wypolerowanych kamiennych płyt.

W korytarzu aż huczało od głosów, z których każdy starał się zainteresować kanclerza własną sprawą:
- Panie kanclerzu, w kwestii negocjacji warunków pokoju...
- Panie kanclerzu, jeśli chodzi o niedawną dewaluację bothańskiego kredytu...
- Panie kanclerzu, obiecał pan odpowiedzieć na oskarżenia o korupcję wniesione przeciwko senatorowi

Maximowi...

Valorum rozpoznawał niektóre z głosów i wiele twarzy. Przyciśnięty do lewej ściany stał delegat z Nowego

Bornaleksu. Za nim senator Grebleips i jego trio wielkookich, miękkostopych delegatów z Brodo Asogi. Na prawo
przeciskał się przez tłum, by zdążyć dotrzeć na czoło tłumu, zanim minie go Valorum, delegat z Malastaru, Aks
Moe.

W miarę jak podchodził coraz bliżej wyjścia na plac, gwar senatorów cichł w porównaniu z hałasem okrzyków i

haseł skandowanych przez tłum demonstrantów zgromadzonych w Alei Założycieli, pod olbrzymimi posągami i
zadeptanymi ławkami.

Straż Senacka zwarła szyki, niemal unosząc Valoruma do góry i transportując go na własnych ramionach.
Dowódca straży odwrócił się w stronę kanclerza:
- Skierujemy się prosto ku północnej platformie ładowniczej, proszę pana. Czeka tam już pana osobisty

wahadłowiec. Nie będziemy się zatrzymywać, by odpowiedzieć reporterom czy demonstrantom. W przypadku
jakichkolwiek nieprzyjaznych działań odda się pan nam w opiekę i zrobi to, o co poprosimy. Czy ma pan jakieś
pytania?

- Nie mam żadnych - odpowiedział Valorum. - Ale spróbujmy przynajmniej wyglądać na przyjaźnie

usposobionych, kapitanie.

* * *
- Nie wspominałaś, że zapraszasz mnie na mityng polityczny - powiedział Qui-Gon, kiedy razem z Adi Gallią

przybyli na rozległy plac przed budynkiem senatu.

- Nie wiedziałam - odpowiedziała Adi, zaskoczona widokiem.
Tłum istot wszelkich gatunków i ras wypełniał plac od podstawy samego budynku senatu aż po wylot Alei

Założycieli. Z balkonów wychodzących na Aleję widać było uwieńczone iglicami budynki, których szczyty
wystawały ponad powierzchnię placu.

- Gdzie masz się z nim spotkać? - zapytał Qui-Gon, przekrzykując gwar skandowanych haseł i ogólny hałas

panujący na placu.

- Przed północnym wejściem - szepnęła mu do ucha.
Dostatecznie wysoki, by patrzeć ponad głowami tłumu, Qui-Gon spojrzał w kierunku kopuły senatu.
- Nie dostaniemy się do niego, o ile znam Straż Senacką.
- Przynajmniej spróbujmy - powiedziała Adi. - Jeśli się nie uda, znajdziemy go w prywatnym biurze w Wieży

Prezydenckiej.

Qui-Gon wziął Adi za rękę i zaczęli przeciskać się przez tłum. W tej odległości od budynku trudno było

rozróżnić wśród protestujących, kto był zwolennikiem, a kto przeciwnikiem kanclerza.

Qui-Gon skoncentrował się na uczuciach rezonujących w Mocy.
Pod powierzchnią gniewu i niezgody wyczuł coś jeszcze. Zwykłe wycie Coruscant przybrało groźny ton.

Wyczuwał niebezpieczeństwo -nie ogólne zagrożenie, jakie mogło emanować z tego rodzaju zgromadzenia, ale
konkretne i zogniskowane. Zamknął na chwilę oczy i pozwolił, by prowadziła go Moc.

Gdy otworzył oczy, zobaczył Bitha stojącego na skraju tłumu. Moc skłoniła Qui-Gona, by następnie spojrzał w

lewo, na dwóch Rodian kryjących się za wysokim cokołem jednego z posągów. Bliżej północnej bramy senatu stało
dwóch Twi'lekian i Bothanin.

Qui-Gon uniósł wzrok, by spojrzeć na nieprzerwany sznur pojazdów przemieszczających się ponad północnym

krańcem placu. Jego uwagę przyciągnęła zielona taksówka powietrzna - w kształcie dysku i bez dachu, nie różniła
się niczym od innych taksówek wypełniających niebo Coruscant. Jednak fakt, że przemieszczała się poza
wyznaczonymi korytarzami powietrznej nawigacji, powiedział Qui-Gonowi, że jej kierowca - kolejny Rodianin -
znał powietrzne szlaki na tyle dobrze, by otrzymać wolne prawo jazdy.

W pobliżu taksówki, nieco poniżej, tuż nad krawędzią placu, unosiła się repulsorowa platforma, na której

spoczywał osobisty wahadłowiec kanclerza Valoruma.

Qui-Gon odwrócił się w stronę Adi.
- Wyczuwam jakieś zakłócenia w Mocy. Przytaknęła.
- Ja również, Qui-Gonie.
Spojrzał w górę na taksówkę powietrzną, a potem przeniósł wzrok na Rodian za cokołem pomnika.
- Najwyższy Kanclerz jest w niebezpieczeństwie. Musimy się spieszyć.
Odpiąwszy miecze świetlne od pasków, zaczęli przeciskać się przez tłum, a brązowe płaszcze falowały za ich

plecami. Dotarli do północnego wyjścia w samą porę, by zobaczyć, jak formacja strażników wychodzi na plac. Za
nimi szedł Valorum i jego młoda asystentka, w otoczeniu sześciu strażników, którzy prowadzili parę w stronę
platformy cumowniczej.

Qui-Gon spojrzał w górę. Taksówka powietrzna zmieniła kierunek i zawisła nad placem. W tej samej chwili

dwaj Twi'lekianie ruszyli pospiesznie w stronę Valoruma z rękami schowanymi w rękawach szerokich szat.

Skandujący krzyczeli coraz głośniej.
Nagle z tłumu wystrzeliły laserowe promienie, trafiając dwóch z przednich strażników, którzy upadli na

kamienny bruk. Rozległy się krzyki, a ogarnięty paniką tłum rozpierzchł się na wszystkie strony.

Qui-Gon włączył miecz świetlny i ruszył w stronę Twi'lekian, którzy dobyli broni i wypalili, ale zielone ostrze

miecza Qui-Gona odbiło ich strzały. Kolejne pociski energii wystrzelił Rodianin, ale Qui-Gon poruszał się szybko i
odbił również jego pociski. Zawirował, unosząc broń, by odparować strzały, starannie kierując je ponad głowami
uciekających demonstrantów.

Moc podpowiedziała mu, że Adi, z włączonym niebieskim ostrzem kierowała się w stronę kanclerza, nakrytego

ciałem jednego ze strażników.

W pobliżu rozległ się stłumiony huk eksplozji, po nim zaś plac wypełniły kłęby gryzącego białego dymu, który

jeszcze bardziej podsycił przerażenie uciekających demonstrantów.

Qui-Gon od razu zrozumiał, że eksplozja miała za zadanie tylko odwrócić uwagę. Prawdziwe niebezpieczeństwo

groziło z przeciwnej strony placu, gdzie dwóch kolejnych zamachowców biegło naprzód z niewielkimi Masterami w
dłoniach. Kolejny strażnik upadł; jeden z zamachowców wystrzelił, widząc wyłom w kordonie ciał chroniącym
kanclerza. Adi odbiła dwa wystrzały, ale trzeci trafił do celu.

Valorum skrzywił się z bólu i zatoczył.
Strażnik ruszył do przodu i strzelił z długiego karabinu, trafiając obu zamachowców.
Qui-Gon usłyszał, że taksówka szybko schodzi w dół, i zauważył, że zwisają z niej trzy liny. Twi'lekianin i dwaj

Rodianie pobiegli w tamtą stronę i chwycili za liny.

Qui-Gon wyjął wyrzutnię liny z kieszonki w pasie i wystrzelił ją w biegu. Hak wbił się mocno w podwozie

taksówki, a lina z monowłókna zaczęła się rozwijać. Qui-Gon przypiął się do liny, włączył mechanizm zwijarki i
wystrzelił w niebo z mieczem świetlnym w wyciągniętej prawej dłoni.

Mijając dwóch Rodian, odciął ich mieczem od lin; spadli, uderzając o kamienne płyty placu. Twi'lekianin jednak

nadal był ponad nim i Qui-Gon zorientował się, że nie zdąży go dogonić. Taksówka powietrzna zbliżała się już do
północnej krawędzi placu, kiwając się na boki, wyraźnie w nadziei strącenia Qui-Gona.

Na wysokości najwyższego z posągów Założycieli Qui-Gon puścił linę i zeskoczył, lądując na ramionach

pomnika; stamtąd zszedł na cokół i w końcu na sam dół.

Wycofując się i ostrzeliwując bez ustanku, Rodianin wpadł prosto na dwóch senackich strażników, którzy rzucili

go brutalnie na kamienny bruk. Ze względu na złamaną nogę Rodianin nie był w stanie uciec.

Qui-Gon obrócił się na pięcie i pospieszył w stronę kanclerza. Pozostali strażnicy uformowali wokół niego

zwarty pierścień i stali z bronią gotową do strzału, wycelowaną na zewnątrz ochronnego kręgu. Adi zauważyła

nadchodzącego Qui-Gona i poleciła strażnikom, by go przepuścili.

Na prawym boku kanclerza widniała spora plama krwi.
- Musimy go zanieść do ośrodka medycznego - powiedziała pospiesznie Adi.
Qui-Gon wsunął prawą rękę pod lewe ramię kanclerza Valoruma i uniósł go na nogi. Adi podtrzymała rannego z

drugiej strony. Nie wyłączając mieczy, zaczęli prowadzić Najwyższego Kanclerza z powrotem w stronę budynku
senatu, podczas gdy strażnicy osłaniali ich odwrót.

R O Z D Z I A Ł 15

Byli tacy, co twierdzili - zawsze znajdą się osoby skłonne do snucia podobnych rozważań - że skacząc ze

szczytu kopuły senatu, trafiało się prosto do senackiego ośrodka medycznego, w którym delegaci cieszyli się
specjalnymi przywilejami... oczywiście przy założeniu, że wiatry wiejące ponad przepaściami Coruscant zepchną
skoczka we właściwym kierunku i że uda mu się uniknąć zderzenia z pojazdami mijającymi budynek senatu na
kolejnych poziomach ruchu powietrznego.

Bezpieczniejszym i bardziej pewnym sposobem dotarcia w nienaruszonym stanie do ośrodka medycznego

galaktycznego senatu była przejażdżka turbowindą spod sali plenarnej albo podjechanie tam aerowozem - i z tej
ostatniej metody skorzystał senator Palpatine.

Ośrodek medyczny zajmował pięć najwyższych pięter zwykłego budynku, który wznosił się stromo na

środkowych poziomach Coruscant. Liczne prowadzące do niego wejścia były oznaczone kolorami lub w inny
sposób, tak aby przedstawiciele gatunków, z których niektóre wymagały specjalnej atmosfery i grawitacji, mogli
trafić do odpowiedniej sekcji ośrodka. Podobne rozwiązanie zastosowano w lożach sali plenarnej senatu.

Sate Pestage pilotował aerowóz. Właśnie wprowadzał pojazd na wolne miejsce na platformie ładowniczej

zakotwiczonej przy wejściu przeznaczonym dla ludzi i gatunków blisko z nimi spokrewnionych. Wejście
prowadziło do zdecydowanie najbardziej luksusowo urządzonej poczekalni.

- Nie trać czasu - polecił Palpatine z tylnego siedzenia. - Ale bądź dyskretny.
Pestage przytaknął.
- Załatwione.
Palpatine wyszedł z okrągłego aerowozu, obciągnął przód haftowanego płaszcza i zniknął w drzwiach. W

poczekalni spotkał senatora Orna Free Taa.

- Słyszałem, że pana tu znajdę - powiedział Palpatine.
Korpulentny Twi'lekianin potrząsnął masywną głową z wystudiowanym smutkiem.
- Tragiczne wydarzenie. Naprawdę straszne.
Palpatine uniósł brew.
- Dobra - prychnął Taa. - Prawda jest taka, że Valorum blokował moje prośby o obniżenie cła na ryli

eksportowany z Ryloth. Jeśli moja wizyta w ośrodku medycznym może pomóc, to niech tam!

- Robimy to, co musimy - powiedział łagodnie Palpatine.
Taa przyglądał mu się przez chwilę.
- Czy mam uwierzyć, że pańska wizyta podyktowana jest autentyczną troską?
- Najwyższy Kanclerz jest głosem Republiki, prawda?
- Chwilowo - powiedział złośliwie Taa.
Gwardziści Straży Senackiej rozstawieni w poczekalni wylegitymowali Palpatine'a co najmniej sześć razy,

zanim wprowadzili go do przedsionka dla gości kanclerza. Przywitał się tam z delegatem Alderaanu w senacie,
Bailem Antillesem - wysokim, przystojnym mężczyzną o ciemnych włosach- i z równie dystyngowanym senatorem
z Korelii, Comem Fordoksem.

- Słyszeliście, kto jest winien tego zamachu? - zapytał Fordox, gdy Palpatine usiadł na kanapie naprzeciw niego.
- Tylko tyle, że w sprawę zamieszany jest podobno Front Mgławicy.
- Mamy dowody potwierdzające ich udział - powiedział Antilles. Na twarzy Fordoksa odmalował się gniew i

zmieszanie.

- Nie mogę tego zrozumieć.
- Ten akt terroru musi zostać ukarany - zgodził się Antilles.
W geście solidarności z ich uczuciami Palpatine zacisnął usta i potrząsnął głową.
- Okropny znak czasów - powiedział.
Większość przypadłości, przez które senatorowie trafiali do ośrodka medycznego, wynikała z nadmiernego

folgowania sobie w jedzeniu i piciu, obrażeń odniesionych w grach sportowych, w kolizji taksówki powietrznej albo
na skutek pojedynku. Rzadko kiedy przyjmowano tu delegatów z powodu choroby, a co dopiero - zamachu
terrorystycznego. Palpatine poczuwał się do odpowiedzialności. Powinien był dostrzec, co się szykuje, podczas
spotkania z Havakiem. Młody bojownik nieraz podkreślał, że Valorum musi zrozumieć, jak niebezpiecznym
przeciwnikiem jest Front Mgławicy. Palpatine uważał jednak, że Havac nie ma w sobie dość determinacji, by
posunąć się do zamachu.

Głupota Havaca czyniła z niego osobnika wyjątkowo groźnego. Czyżby naprawdę sądził, że Front Mgławicy

zyska na zastąpieniu kanclerza Valoruma kimś innym? Czyżby nie zdawał sobie sprawy, że Valorum był jedyną

nadzieją Frontu na powstrzymanie zapędów Federacji Handlowej poprzez opodatkowanie jej i inne posunięcia?
Usiłując zamordować kanclerza, Havac nie tylko dawał Federacji Handlowej argument na poparcie głoszonej przez
nich tezy, że Front Mgławicy stanowi publiczne zagrożenie, ale i przydawał wagi żądaniom Neimoidian, by
pozwolono im zwiększyć własne siły obronne.

Trzeba przypomnieć Havacowi, kto jest jego prawdziwym wrogiem.
Chyba że Havac świadomie pozował na głupszego, niż był w istocie, rozmyślał Palpatine. Nie można przecież

wykluczyć, że jego miła, ale niepozorna twarz jest maską skrywającą przebiegły intelekt.

Palpatine zastanawiał się nad tym podczas odwiedzin Fordoksa i Antillesa u kanclerza. Nadal myślał o tym, gdy

po pewnym czasie do przedpokoju weszła Sei Taria.

Palpatine wstał i ukłonił się.
- Miło panią widzieć, Sei. Jak się pani czuje? Zmusiła się do uśmiechu.
- Teraz już dobrze, senatorze. Ale to było straszne. Palpatine zrobił poważną minę.
- Uczynimy wszystko, co w naszej mocy, by chronić Najwyższego Kanclerza.
- Wiem, że pan to zrobi.
- Jak się czuje kanclerz? Spojrzała na drzwi.
- Oczekuje pana.
Uzbrojeni strażnicy stali po obu stronach drzwi do pokoju kanclerza- pozbawionego okien pomieszczenia

wypełnionego urządzeniami diagnostycznymi i nadzorowanego przez dwunożnego robota medycznego
wyposażonego w serwoszczypce i wokabulator przypominający aparat do recyrkulacji powietrza.

Valorum był blady i posępny, ale siedział w łóżku prosto, z prawą ręką od nadgarstka po bark w miękkim

rękawie wypełnionym płynem bacta. Ta przezroczysta, galaretowata ciecz wytwarzana przez pewien gatunek
owadów stymulowała regenerację tkanek i zasklepiała rany, zwykle nie powodując blizn. Palpatine często dochodził
do wniosku, że ta cudowna substancja była równie ważna dla przetrwania Republiki, jak rycerze Jedi.

- Najwyższy Kanclerzu - powiedział, podchodząc do łóżka. - Przyszedłem, gdy tylko się dowiedziałem, co się

stało.

Valorum machnął ręką bagatelizująco.
- Niepotrzebnie się pan fatygował. Jeszcze dziś mnie wypuszczają. - Wskazał Palpatine'owi krzesło. -Czy wie

pan, co zrobili strażnicy, kiedy mnie tu przywieziono? Wyrzucili wszystkich pacjentów z poczekalni, a potem
opróżnili całe piętro, nie troszcząc się zupełnie o stan chorych.

- To w trosce o pańskie bezpieczeństwo - zapewnił Palpatine. -Wiedząc, że zostanie pan tu przywieziony, jeśli

im się nie uda, zamachowcy mogli umieścić drugi zespół w recepcji szpitala.

- Być może - mruknął Valorum. - Wątpię jednak, by działania tych, którzy mnie chronią przysporzyły mi

nowych zwolenników. - Zmarszczył czoło. -Co więcej, muszę znosić udawaną troskę delegatów w rodzaju Orna
Free Taa.

- Nawet senator Taa rozumie, że Republika pana potrzebuje - powiedział Palpatine.
- Nonsens. Jest wielu, którzy mogliby zająć moje miejsce. Bail Antilles, Ainlee Teem... czy choćby pan,

senatorze.

Palpatine udał zdziwienie.
- Raczej nie, panie kanclerzu.
Valorum uśmiechnął się.
- Nie mogłem nie zauważyć, jak delegaci zareagowali na pańskie wystąpienie podczas sesji nadzwyczajnej.
- Odległe Rubieże domagają się głosu. Jestem tylko jednym z wielu.
Valorum pokręcił głową.
- To coś więcej. - Przerwał na chwilę. - Tak czy owak, chcę panu podziękować za notatkę, którą pański asystent

przekazał mi na mównicę. Ale dlaczego nie poinformował mnie pan wcześniej, że planuje zwołanie szczytu?

Palpatine rozłożył bezradnie ręce.
- To była decyzja chwili. Należało coś zrobić, by propozycja opodatkowania nie ugrzęzła w komisji, gdzie

przepadłaby z kretesem.

- Błyskotliwe posunięcie. - Valorum zamilkł na chwilę. - Departament Sprawiedliwości poinformował mnie, że

ci zamachowcy należeli do Frontu Mgławicy.

- Też o tym słyszałem. Valorum westchnął.
- Teraz wiem, z czym zmaga się Federacja Handlowa. Palpatine nie odpowiedział.
- Ale czym kierował się Front Mgławicy, atakując mnie? Robię co mogę, by znaleźć pokojowe rozwiązanie ich

problemów.

- Pańskie wysiłki najwyraźniej im nie wystarczają- powiedział Palpatine.
- Czy są aż tak przekonani, że Antilles albo Teem działaliby inaczej?

Palpatine starannie rozważył, jak sformułować swoją odpowiedź.
- Senator Antilles myśli tylko o Światach Jądra. Niewątpliwie forsowałby politykę nieinterwencji. Jeśli zaś

chodzi o senatora Teema, najprawdopodobniej przystałby na wszelkie żądania Federacji Handlowej dotyczące
dodatkowego uzbrojenia czy licencji handlowych.

Valorum zastanowił się.
- Być może popełniłem błąd, zakładając, że Front Mgławicy nie powinien brać udziału w szczycie na Eriadu.

Obawiałem się, żeby nie robiło to wrażenia, iż Republika uznaje ich roszczenia. Co więcej, nie bardzo sobie
wyobrażałem, by zasiedli przy jednym stole z Neimoidianami. - W jego oczach pojawiło się zmieszanie. - Ale co
spodziewali się osiągnąć, zabijając mnie?

Palpatine przypomniał sobie Havaca, rozwścieczonego, że nie zaproszono go na szczyt. „Potrzebujemy

silniejszego kanclerza", powiedział wtedy.

- Zadawałem sobie to samo pytanie - odparł. - Ale miał pan rację, nie zapraszając ich do udziału w szczycie. Są

niebezpieczni... i nierealistyczni.

Valorum przytaknął.
- Nie możemy ryzykować, że narobią zamieszania na Eriadu. Zbyt wiele od tego zależy. Systemy peryferyjne

muszą mieć okazję do zabrania głosu we własnym imieniu, nie obawiając się niechęci ze strony Federacji
Handlowej ani odwetu ze strony Frontu Mgławicy.

Palpatine złączył dłonie w zamyśleniu, przywołując wspomnienia niedawnego spotkania z Havakiem;

przepowiadał w myśli każde słowo, które wówczas padło z jego ust.

- Być może nadszedł czas, by poprosić Jedi o pomoc - powiedział w końcu.
Valorum przyglądał mu się przez chwilę.
- Tak, niewykluczone, że Jedi będą skłonni interweniować. - Rozchmurzył się nieco. - Dwoje z nich pomogło

pojmać moich niedoszłych zabójców.

- Doprawdy?
- Senat musi zatwierdzić interwencję Jedi. Czy byłby pan skłonny zgłosić taki wniosek?
Palpatine uśmiechnął się.
- Uznam to za wielki zaszczyt, panie kanclerzu.
Zostawiając za plecami platformę ładowniczą szpitala, Sate Pestage przyspieszył i włączył się do ruchu

powietrznego na średnich poziomach, a potem na kolejnych pionowych skrzyżowaniach zaczął wznosić się coraz
wyżej, aż dotarł do rzadko uczęszczanych szlaków zarezerwowanych dla limuzyn i luksusowych aerowozów. Tutaj
rzadko kiedy można było trafić na taksówkę, jeszcze rzadziej na pojazd dostawczy, bo ci, którzy zamieszkiwali
najwyższe rejony miasta, mieli własne pojazdy, a towary dostarczano im na niższe piętra budynków, skąd wynosiły
je w górę turbowindy.

Pestage wznosił się do momentu, gdy znalazł się na najwyższej alei powietrznej. W tej części Coruscant aleja

zarezerwowana była dla aerowozów, które lotne skanery ruchu mogły zweryfikować jako należące do korpusu
dyplomatycznego; pojazd senatora Palpatine'a cieszył się takim przywilejem.

Podleciał do platformy ładowniczej luksusowego, wysokiego na kilometr drapacza chmur i zacumował. Z

przedziału bagażowego pojazdu wyjął dwa kosztownie wyglądające bagaże. Większy był kwadratowym neseserem,
drugi, kulisty, miał rozmiary melona i pasował do specjalnie zaprojektowanego naramiennego nosidełka.

Pestage wniósł oba bagaże do recepcji na najwyższym piętrze budynku, gdzie przeskanowano go od stóp do

głów, zanim został wpuszczony do turbowindy prowadzącej do szczytowych apartamentów. Nazwisko jego
pracodawcy znów otworzyło wiele drzwi, które inaczej pozostałyby zamknięte. Kilku mieszkańców było na
miejscu, ale nie poświęcili mu uwagi, zakładając, że ktoś, kto dostał się w te rejony budynku, bez wątpienia ma
prawo w nich przebywać.

Podszedł do prywatnej turbowindy apartamentu, którego właścicielem był jeden z kolegów Palpatine'a w

senacie, w tej chwili nieobecny, bo właśnie wczoraj odleciał na swoją rodzinną planetę.

Przed drzwiami apartamentu Pestage postawił bagaże i wstukał kod na tabliczce w ścianie. Kiedy skaner

poprosił o potwierdzenie obrazu tęczówki, wstukał kolejny kod, który polecił skanerowi pominąć zwyczajową
rutynę i po prostu otworzyć drzwi.

Kod obejścia zadziałał i drzwi wsunęły się w ścianę.
Miękkie światło włączyło się samo, gdy Pestage wszedł do eleganckiego salonu. Wszędzie dookoła widać było

meble i dzieła sztuki, dobrze świadczące o smaku właściciela. Pestage podszedł prosto do drzwi na taras i wyszedł
na zewnątrz.

Z dołu dochodził do niego cichy pomruk sznurów pojazdów, z góry - światła jeszcze wyższych budynków.

Powietrze było o dziesięć stopni chłodniejsze niż na środkowych poziomach i znacznie czystsze. Za sięgającą mu do
piersi ścianką zamykającą taras widział Świątynię Jedi z jednej strony i budynek senatu z drugiej.

Nie był to jednak widok, który by go zainteresował. Patrzył wyłącznie prosto przed siebie, na przeciwległą

stronę miejskiego kanionu, gdzie w równie wysokim wieżowcu znajdował się podobny apartament.

Pestage postawił bagaże na podłodze i otworzył je. Neseser zawierał komputer z wbudowaną klawiaturą i

ekranem. W drugim znajdował się robot podsłuchowy, czarny i okrągły, z trzema antenami sterczącymi z okrągłego
korpusu. Pestage ustawił robota dokładnie naprzeciw komputera.

Oba urządzenia komunikowały się przez chwilę, wymieniając serię pisków i świergotów. Następnie robot

podsłuchowy uniósł się i poszybował w stronę przeciwległego budynku.

Pestage ustawił komputer w taki sposób, by móc monitorować lot robota podsłuchowego, wystukując

jednocześnie polecenia na klawiaturze.

Czarna kula dotarła w tym czasie na drugą stronę kanionu i zawisła na wprost jednego z oświetlonych okien

apartamentu, transmitując kolorowe obrazy prosto na ekran komputera, na którym Pestage zobaczył pięć
Twi'lekianek wylegujących się na wygodnych kanapach. Jedną z nich była czerwonoskóra lethańska konkubina
senatora Orna Free Taa. Inne mogły być również jego faworytami albo po prostu przyjaciółkami Lethanki.
Oddawały się plotkom i sączyły drinki pod nieobecność opasłego senatora, który odwiedzał właśnie kanclerza
Valoruma w ośrodku medycznym.

Pestage był zadowolony. Kobiety wydawały się tak zatopione w rozrywkach, że raczej nie powinny

przeszkadzać mu w jego sprawach.

Polecił robotowi podsłuchowemu, by przesunął się w stronę nieoświetlonego okna trzy pokoje dalej i przeszedł

na podczerwień. W chwilę później Pestage zobaczył na ekranie zbliżenie komputerowego terminalu senatora Taa,
który - choć wyposażony w urządzenia do komunikacji z odległymi systemami - nie mógł być obsługiwany zdalnie.

Pestage wstukał kolejne polecenie.
Przysuwając się do szyby, robot uruchomił laser i przepalił małą dziurkę w dźwiękoszczelnej i kuloodpornej

tafli - wystarczająco dużą, by dało się przecisnąć przez nią teleskopową końcówkę do obsługi komputera, która
wysunęła się z jego korpusu. Na samym jej końcu znajdował się zamek magnetyczny, który robot wsunął w port
dostępowy terminalu.

Komputer włączył się i poprosił o kod wejściowy, który Pestage posłusznie wstukał. Nowicjusz mógłby zapytać

senatora Palpatine'a, jak zdobył kod wejściowy, ale Pestage nie byłby prawdziwym profesjonalistą, gdyby nie
wiedział, kiedy nie zadawać pytań.

Komputer Taa zaprosił go do środka.
Teraz chodziło jedynie o włamanie się do odpowiednich plików i wprowadzenie do nich zakodowanych danych

dostarczonych przez Palpatine'a. Nie była to jednak rutynowa infiltracja. Po pierwsze, dane nie mogły pozostawić
śladów, a po drugie, musiały zostać wprowadzone w taki sposób, by komputer był przekonany, że to on sam je
odkrył. Następnie należało poinstruować system, by ujawnił dane dopiero w odpowiedzi na określone pytania
zadawane przez Taa.

Najważniejsze jednak było to, by Taa sam był przekonany, iż odkrył dane o tak wielkiej wadze, że powinien

wykrzyczeć je z dachu wieżowca.

R O Z D Z I A Ł 16

W samym środku iglicy Świątyni Jedi, w której mieściła się sala Wysokiej Rady, znajdowała się olbrzymia

holograficzna mapa galaktyki, z wyświetlonymi rejonami konfliktów i obszarami, w których działali Jedi. Sferyczny
wizerunek zmieniał się, w miarę jak wielościeżkowy zestaw transmisyjny przekazywał nowe dane ze szczytu wieży,
a dysk czytnika umieszczony pod projektorem skupiał i emitował holopromienie, podtrzymując obraz mimo
fluktuacji napięcia.

Qui-Gon i Obi-Wan stali na okrągłym chodniku okalającym holomapę, czekając na wezwanie członków

Wysokiej Rady. W pobliżu kilku innych Jedi studiowało mapę albo wychodziło na jeden z trzech zewnętrznych
balkonów medytacyjnych, z których rozciągał się szeroki widok na panoramę miasta u stóp Świątyni. To z jednego
z tych balkonów, wychodzącego na wschód, Qui-Gon po raz pierwszy oglądał Coruscant.

- Pierwszy raz widzę Coruscant podświetloną- zauważył Obi-Wan, patrząc na sferyczną mapę, wsparty łokciami

o reling wokół chodnika.

Qui-Gon spojrzał na błyskający punkt oznaczający Coruscant, a potem jego wzrok powędrował w bok do

połowy szerokości kuli, gdzie błyszczał drugi punkt.

Dorvalla, pomyślał.
- Coruscant powinna być podświetlona przez cały czas... - zaczął, gdy nagle rozjarzył się kolejny punkt, jeszcze

bardziej oddalony od środka kuli.

- Eriadu - oznajmił Obi-Wan, odczytując podpis pod punktem. Spojrzał pytająco na Qui-Gona.
- Miejsce zbliżającego się szczytu handlowego.
- Czyj to był pomysł, mistrzu? - zapytał Obi-Wan.
- Senatora Palpatine'a - odpowiedział głęboki baryton za ich plecami.
Odwrócili się i zobaczyli Jorusa C'baotha, który się im przyglądał. C'baoth, jeden ze starszych mistrzów Jedi

rasy ludzkiej, miał twarz o ostrych rysach, siwe włosy równie długie jak Qui-Gon i trzy razy dłuższą brodę.

- Palpatine reprezentuje Naboo - dodał C’baoth.
- Planeta w sam raz dla Qui-Gona - dodał kolejny głos z dalszej części chodnika.
C’baoth przytaknął.
- Więcej rdzennych gatunków na kilometr, niż normalnie znalazłoby się na stu światach. - Uśmiechnął się. -

Łatwo mi sobie wyobrazić Qui-Gona, który zapomina tam o całym wszechświecie.

Zanim Qui-Gon i Obi-Wan zdążyli odpowiedzieć, do pomieszczenia weszła Adi Gallia.
- Jesteśmy gotowi cię przyjąć, Qui-Gonie - oznajmiła.
Qui-Gon i Obi-Wan skrzyżowali ręce na piersiach, chowając dłonie w fałdach rękawów, i weszli za Gallią do

turbowindy prowadzącej do sali na szczycie wieży.

- Nie odzywaj się, padawanie - powiedział cicho Qui-Gon, gdy dotarli do okrągłej sali. - Po prostu słuchaj i ucz

się.

Obi-Wan kiwnął głową.
- Dobrze, mistrzu.
Łukowate okna z transpastali pozwalały bez przeszkód widzieć panoramę miasta we wszystkich kierunkach.

Sufit również był łukowato sklepiony, a lśniącą podłogę pokrywały wzory koncentrycznych kół, ozdobione
motywami kwiatowymi.

Zostawiwszy Obi-Wana przy turbowindzie, Qui-Gon wyszedł na środek sali z dłońmi złączonymi przed sobą.
Na prawo od windy siedziała Depa Billaba, szczupła humanoidalna kobieta z Chalacta, ze znakiem między

oczami. Miejsce obok niej zajmował Eeth Koth o twarzy przypominającej układankę linii i łysej głowie, z której
sterczały żółtawe rogi nierównej długości. Następny był długoszyi Quermianin, Yarael Poof, dalej Adi, Oppo
Rancisis i Even Pieli, lannikański wojownik z twarzą przeciętą nabrzmiałą blizną. Na lewo od Piella siedziała
Yaddle, żeńska przedstawicielka gatunku Yody; dalej Saesee Tiin z dwurożnej rasy Iktotchi; za nim Ki-Adi-Mundi,
uderzająco wysoki humanoid z Cerei, potem Mace Windu, potężnie zbudowany czarnoskóry mężczyzna z wygoloną
czaszką. Na lewo od Windu, niemal naprzeciwko wejścia do turbowindy, zasiadał Pio Koon. Mace Windu pochylił
się, splótł place i odezwał się do Qui-Gona:

- Spotkaliśmy się właśnie z członkami Departamentu Sprawiedliwości w sprawie nieudanego zamachu na życie

kanclerza Valoruma. Uważamy, że możesz rzucić dodatkowe światło na wydarzenia, które rozegrały się w senacie
galaktycznym.

Qui-Gon przytaknął.
- Ja również tak sądzę.

Yoda spojrzał na Windu, a następnie przeniósł wzrok na Qui-Gona.
- Jak to się stało, Qui-Gonie, że w budynku senatu znalazłeś się? Zaalarmowany przez informatora we Froncie

Mgławicy, czy tak?

- Ja odpowiem - odezwała się Adi Gallia. - Poprosiłam Qui-Gona, by towarzyszył mi w drodze do senatu. Chciał

porozmawiać osobiście z Najwyższym Kanclerzem.

Windu spojrzał na nią, marszcząc brwi.
- W jakim celu?
Adi spojrzała przelotnie na Qui-Gona.
- Qui-Gon ma powody wierzyć, że Najwyższy Kanclerz jest w błędzie wierząc, że planety położone wzdłuż

Rimmiańskiego szlaku handlowego rozprawią się z terrorystami działającymi w tym sektorze.

- Naprawdę, Qui-Gonie? - zapytał Ki-Adi-Mundi.
Qui-Gon przytaknął.
- Front Mgławicy otrzymuje większość funduszy właśnie z tych światów.
- Wiele Qui-Gon o sytuacji wie - powiedział Yoda nieco sarkastycznie. - Rację miał, że kapitan Cohl eksplozję

nad Dorvallą przeżył. - Przerwał. - Czy to Cohl za nieudaną próbą zamachu stoi?

- Nie, mistrzu - zapewnił Qui-Gon. - Cohl ucieka przed pogonią. Co więcej, nie jestem przekonany, że to Front

Mgławicy faktycznie chciał skrzywdzić Najwyższego Kanclerza.

Rysy Yody stwardniały.
- Strzelali do niego. Do ich tajnej bazy w sektorze Seneksa ślady w dokumentach prowadzą.
- To zbyt proste, mistrzu - powiedział Qui-Gon z uporem. - Ślady były o wiele zanadto oczywiste.
- Terrorystami są, nie żołnierzami.
Windu spojrzał najpierw na Yodę, a potem na Qui-Gona.
- Niewątpliwie przemyślałeś tę kwestię. Kontynuuj.
- Zamachowcy celowali w strażników Najwyższego Kanclerza. Uważam, że strzał, który trafił kanclerza, nie w

niego był wycelowany. Ucieczka również wypadła nieprzekonująco. A ponieważ musieli z góry wiedzieć, że mają
niewielkie szanse ucieczki, po co zabierali ze sobą dokumentację?

- Niepodobne do kapitana Cohla, co, Qui-Gonie? Qui-Gon przytaknął.
- Nie byłby tak nieuważny.
Yoda położył palec wskazujący na ustach.
- Zaplanował to z oddali. Nawiązać kontakt z twoim znajomym Bithem z Frontu Mgławicy musisz.
Qui-Gon zwrócił się w jego stronę.
- Zrobię to, mistrzu. Jednak po co Front miałby nastawać na życie kanclerza, który ostatecznie zajął stanowisko

przeciwko Federacji Handlowej?

- Sam odpowiedz na to pytanie - powiedział Windu.
Qui-Gon nabrał powietrza i potrząsnął głową.
- Nie jestem pewien. Obawiam się jednak, że Front Mgławicy może planować coś jeszcze bardziej

zdradzieckiego.

„Jastrzębionietoperz" leciał wśród wściekłych rozbłysków czerwonej energii nad powierzchnią zielonej planety,

odznaczającej się parą niewielkich, blisko siebie osadzonych księżyców pooranych kraterami. Ścigały go trzy
smukłe statki, od dziobu do steru w płomiennej coruscańskiej czerwieni, o tępo ściętych dziobach i trzech
bębnowatych silnikach podświetlnych, uzbrojone w sprzężone baterie laserów.

Na ciasnym mostku „Jastrzębionietoperza" Boiny wpatrywał się w konsolę identyfikatorów tożsamości.
- To koreliańskie krążowniki orbitalne, kapitanie! Szybko skracają dystans. Szacunkowy czas, po którym nas

wyprzedzą...

- Nie chcę wiedzieć - powiedział Cohl z kapitańskiego fotela, gdy eksplozja przechyliła statek na bakburtę. -

Przeklęty Departament Sprawiedliwości! Czy naprawdę nie mają nic lepszego do roboty?

- Najwyraźniej w świecie nie, kapitanie - zareplikował Boiny.
Cohl obrócił się tyłem do przednich iluminatorów, żeby spojrzeć na Rellę siedzącą za sterami.
- Jak szybko będziemy mogli skoczyć w nadprzestrzeń? Spojrzała na niego gniewnie.
- Komputer nawigacyjny nie pali się do współpracy.
Cohl spojrzał na Boiny'ego.
- Zachęć go trochę.
Rodianin, zataczając się, przeszedł przez sterownię i walnął ręką w komputer.
- Podziałało - powiedziała Rella z ulgą. Kolejny strzał zatrząsł statkiem.
- Skieruj całą moc na tylne tarcze - polecił Cohl.
- Już się robi, kapitanie - powiedział Boiny, przypinając się z powrotem do fotela.

Rella odwróciła się lekko w stronę Cohla.
- Wiesz co, nie każdego bawi unikanie śmierci o włos.
Roześmiał się teatralnie.
- I to mówi ktoś, kto uważał, że nie warto uciekać, jeśli ucieczka jest zbyt łatwa?
- To dawna ja. Nowa ja ma zupełnie inne poczucie humoru.
- Więc lepiej zadekuj gdzieś nową siebie, zanim nie skoczymy w nadprzestrzeń.
Ukąszony w ogon „Jastrzębionietoperz" przechylił się na bok.
- Gdzie te współrzędne skoku? - warknął Cohl.
- Już wychodzą - uspokoiła go Rella. - Najwyższy czas spadać z tego sektora, Cohl. Wszystkie nasze kryjówki

są pod obserwacją.

- A gdzie niby mamy się udać?
- Nie dbam o to, nawet gdybyśmy mieli mieszkać u Hurtów. Wiem tyle, że tutaj zrobiło się trochę za gorąco.
Cohl skrzywił się.
- Nie mów mi, że pracowałabyś dla tych opasłych robali.
- A kto mówi o pracy?
- A co z przejściem na sutą emeryturę?
- Na dziś zadowolę się zwykłym przejściem na emeryturę.
Cohl pokręcił głową.
- Nie tak to sobie zaplanowałem. Zresztą nie podoba mi się pomysł, że ktoś przegania mnie z moich własnych

terenów łownych.

- Nawet wtedy, gdy stało się jasne, że to na ciebie polują?
Cohl przyglądał się Relli przez chwilę.
- Ty mówisz poważnie? Naprawdę chcesz się wypisać z tej wycieczki?
Zagryzła wargi i przytaknęła.
- Jeżeli nie odzyskasz rozsądku, Cohl. Jesteśmy na to za starzy. Obiecaliśmy sobie parę rzeczy i chcę się nimi

nacieszyć, póki nie jest za późno.

Zastanowił się, a potem roześmiał.
- Nie odejdziesz. Wiesz, że zatęsknisz za mną i zaczniesz mnie szukać.
Rella spojrzała na niego smutnym wzrokiem.
- Nadal myślisz o dawnej mnie, Cohl. Spojrzał na Boiny'ego.
- Mam rację czy nie, że będzie mnie szukać? Rodianin uchylił się jak przed ciosem.
- Nie mieszaj mnie do tego. Ja jestem od wykonywania rozkazów. Cohl kiwnął głową wskazując na Rellę.
- To nasza pierwsza kłótnia.
- Mylisz się, Cohl. Ostatnia. - Sięgnęła po drążek. - Skaczemy! Wśród kąsających go nadal promieni lasera

„Jastrzębionietoperz" skoczył do przodu. Gwiazdy rozciągnęły się w linie i kanonierka znikła.

R O Z D Z I A Ł 17

W pokoju recepcyjnym swojego biura w galaktycznym senacie Valorum włożył szatę z vedańskiej tkaniny i

przyjrzał się swemu odbiciu w lustrze o misternie zdobionej ramie. Prawa ręka była już prawie zdrową a zamiast
niewygodnego rękawa z płynem bacta okrywał ją miękki gips, ukryty pod szerokim rękawem wierzchniego
płaszcza.

Po obu stronach drzwi stali gwardziści Senackiej Straży, patrząc przed siebie, ale Valorum nie zwracał na nich

uwagi. Przygotowywał się na przybycie mistrzów Jedi, Mace'a Windu i Yody.

Dynastia Valorum od dawna miała nadzieję, że któryś z jej potomków okaże się wrażliwy na Moc, ale jak na

razie wyglądało na to, że ród Valorum po prostu nie ma Mocy we krwi. Ten godny pożałowania brak nie
przeszkadzał jednak Finisowi Valorumowi podziwiać Jedi. Jak każdy dobrze urodzony młodzieniec z Coruscant czy
Światów Jądra, spędził niezliczone godziny na wertowaniu rodzinnych kronik, pochłaniając relacje na temat
kontaktów jego przodków z członkami zakonu -nierzadko z rycerzami i mistrzami, którzy przeszli do legendy.
Opowieści te tylko wzmocniły przekonanie, które żywił od najmłodszych lat, że nawet jeśli nie zostanie Jedi, może
przynajmniej obrać sobie ich za wzór i zachowywać się tak, jakby Moc była jego sojusznikiem, poświęcając się
podtrzymywaniu pokoju i sprawiedliwości.

Ale Republiką którą odziedziczył Valorum, nie dawała mu wielu okazji do krzewienia pokoju czy

sprawiedliwości. Przeżarty chciwością i korupcją senat stał się narzędziem pogłębiania przepaści między bogatymi a
biednymi i zaspokajania ambicji uprzywilejowanych i wpływowych.

Mimo starań, by pozostać wiernym młodzieńczym ideałom, Valorum otoczony był senatorami bogacącymi się

dzięki łapówkom i zniewolonymi egoizmem. Po co służyć wspólnemu dobru, jeśli bardziej opłaca się służyć Gildii
Komercyjnej, Unii Technologicznej, Sojuszowi Przedsiębiorców czy Federacji Handlowej?

Czy to z powodów osobistych, czy też w zamian za przywileje handlowe dla swoich rodzinnych planet, ponad

połowa senackich delegatów spowiadała się potężnym korporacjom, które w zamian żądały jedynie poparcia
pewnych wniosków, a utrącenia innych. Niejeden raz Valorum postrzegany był jako słaby, gdy jego propozycje
przepadały w głosowaniu, i ta pozorna słabość sprawiała, że nawet ci, którzy powinni wiedzieć lepiej, uważali go za
nieskutecznego.

Nieudolność była oczywiście cichym celem samych łapowników. Gdyby słaby przywódca szybko został

wymieniony, a silny zagroził ich interesom, najlepszym rozwiązaniem wydawało się popieranie takiego, który po
prostu zrezygnował z walki.

Ta smutna pozycja była domeną Valoruma od zbyt wielu lat, aż do niedawna, gdy senatorowie tacy jak Bail

Antilles, Horox Ryyder, Palpatine i kilku innych zaoferowali swoje wsparcie w zwalczaniu korupcji, a przynajmniej
w jej ograniczeniu. Wielu sądziło, że obecny kryzys związany z Federacją Handlową był polem doświadczalnym dla
tego, co czekało ich w przyszłości. Valorum miał jedynie nadzieję, że ostatnie lata swej kadencji poświęci pracy na
rzecz dobra ogółu, prawdziwej służbie pokoju i sprawiedliwości.

Dlatego właśnie należało powstrzymać Front Mgławicy.
Zazwyczaj nie proszono rycerzy Jedi o interwencję w sporach handlowych, ale zamach na życie kanclerza mniej

miał wspólnego z handlem, a więcej - z zachowaniem prawa i porządku. Ponieważ Jedi odpowiadali przez
Najwyższym Kanclerzem i Departamentem Sprawiedliwości, całkiem na miejscu było teraz zwrócić się do nich po
pomoc, i w tym sensie próba zamachu okazała się niespodziewanym darem od losu.

Valorum nie pamiętał, by kiedykolwiek odmówili pomocy. Czasami jednak kontakty z zakonem pozostawiały

kanclerzowi wrażenie, że ma do czynienia z potęgą większą niż władza, którą cieszyły się najrozmaitsze konsorcja
handlowe czy sama Republika.

Licząc dziesięć tysięcy członków, zakon Jedi dysponował taką siłą, że mógłby rządzić galaktyką, gdyby tego

chciał - gdyby poświęcenie Jedi dla sprawy pokoju było choć odrobinę mniej żarliwe. Choć to rząd Republiki
finansował zakon, czasami Valorum miał wrażenie, że ich pomoc będzie wymagać dodatkowych kosztów- że
pewnego dnia zażądają, by za usługi odpłacono im po dziesięciokroć. Nie potrafił jednak wyobrazić sobie, czego
mogliby zażądać od Republiki albo od niego samego. Chociaż Jedi działali w rzeczywistym świecie, jednocześnie
byli poza nim, żyjąc w Mocy, jakby to była odrębna rzeczywistość.

Czasami Valorum sądził, że Jedi zachowują się tak, jakby Moc rządziła realnym światem, a rolą Jedi było takie

postępowanie, by na zawsze zachować równowagę pomiędzy dobrem a złem, światłem a ciemnością- by szala nie
przechyliła się w żadną stronę. Nie pozwalali, by otwarły się drzwi, przez które wleje się mrok, ale też by światło
oślepiło wszystkich blaskiem jakiejś większej prawdy.

Dwa tysiące lat wcześniej Jedi stanęli wobec zagrożenia, jakim dla powszechnego pokoju stali się lordowie

Sithów i ich armie zwolenników ciemnej strony. Utworzony przez upadłego Jedi, zakon Sithów wierzył, że władza
odrzucona to władza roztrwoniona. W miejsce sprawiedliwości dla wszystkich chcieli zaprowadzić jednomyślność
autokracji. Uważali, że zamieszanie i konflikty są ważniejsze dla procesu transformacji niż stopniowe zrozumienie.

Na szczęście ciemną stronę trudno było okiełznać i w końcu Sithowie doprowadzili do własnego upadku.
Valorum usłyszał, jak strażnicy strzelają obcasami na baczność. Drzwi do pokoju recepcyjnego otworzyły się i

stanęła w nich Sei Taria, a za nią dwóch mistrzów Jedi. Promieniejący godnością Mace Windu, w płaszczu z
kapturem, nieskazitelnie białej tunice i wysokich do kolan brązowych butach wydawał się wypełniać swoją
obecnością cały pokój. Ale to drobny i tajemniczy Yoda, w znoszonych i mniej starannie uszytych szatach, zajął
całą przestrzeń.

- Mistrzowie Yoda i Windu - powiedział ciepło Valorum. - Dziękuję wam za przybycie.
Yoda przyglądał mu się przez chwilę, zanim się odezwał:
- Uzdrowiony jesteś.
Valorum dotknął prawego przedramienia pod płaszczem.
- Już prawie wyzdrowiałem. Gdyby zamachowiec był lepszym strzelcem...
Windu i Yoda wymienili znaczące spojrzenia.
- W czym Jedi mogą ci służyć, Najwyższy Kanclerzu? - zapytał Windu.
Valorum wskazał na krzesła.
- Usiądźcie, proszę.
Windu usiadł, wysoki i wyprostowany, ze stopami płasko opartymi o podłogę. Yoda zastanawiał się, czy usiąść,

ale w końcu zdecydował wyjść na środek pokoju, postukując laską.

- Lepiej myśli mi się, kiedy w ruchu jestem.
Valorum odesłał Sei Tarię i dwóch strażników i usiadł naprzeciwko Windu, skąd mógł również widzieć Yodę.
- Wiecie, jak sądzę, że zamachowcy zostali zidentyfikowani jako członkowie Frontu Mgławicy. - Valorum

zaczekał na potakujące kiwnięcie głową Windu, zanim dodał: - Ustaliliśmy, że tych kilku, którzy uciekli, przyleciało
z Asmeru, planety na skraju sektora Seneksa.

Pochylając się nad stołem, który oddzielał go od mistrza Windu, Valorum włączył holoprojektor. W stożku

przezroczystego błękitnego światła ukazała się gwiezdna mapa. Valorum wskazał na gromadę systemów
gwiezdnych.

- Senex to sektor autonomiczny, rządzony przez ród zdecydowanie autokratycznych monarchów. Republika

respektuje niezależność światów Seneksa i nie ma interesu w mieszaniu się w sprawy tych planet, zwłaszcza w
świetle zgłoszonego niedawno przeze mnie wniosku, by światy leżące wzdłuż Rimmiańskiego szlaku handlowego
położyły kres terroryzmowi w tym sektorze. Skoro jednak sprawy tych systemów mają swoje konsekwencje aż na
Coruscant, nie możemy bezczynnie stać z boku.

Valorum wyłączył holoprojektor.
- Skontaktowałem się z władcami rodów Vandron i Elegin, rządzącymi Asmeru i innymi układami w tej części

sektora Seneksa. Zaprzeczają, jakoby udzielili schronienia bojownikom Frontu Mgławicy. Utrzymują natomiast, że
terroryści odebrali władzę na Asmeru nielicznej rdzennej populacji, by mieć na planecie bazę operacyjną do ataków
na statki kursujące między Rimmiańskim szlakiem handlowym a Trasą na Korelię. Chcąc uniknąć ataków ze strony
Frontu Mgławicy, rody Vandron i Elegin postanowiły zignorować wydarzenia na Asmeru.

- Do czasu - wtrącił Windu.
Valorum przytaknął.
- Zgodzili się pomóc nam w próbie zatrzymania Frontu Mgławic na Asmeru do czasu zakończenia szczytu

handlowego na Eriadu.

Yoda zmarszczył czoło.
- Hodowcami niewolników są! Nie lepsi niż ci we Froncie Mgławicy.
Valorum przyznał mu rację, wzdychając smutno.
- To prawda. To właśnie tolerowanie niewolnictwa nie pozwala sektorowi Seneksa na nawiązanie otwartych

stosunków handlowych z Republiką. Możliwość nawiązania takich stosunków skłoniła ich do udzielenia nam
pomocy.

Windu uniósł brwi.
- Jaką pomoc proponują?
- Wsparcie logistyczne. Ze względu na pobliskie studnie grawitacyjne i kopalnie orbitalne założone przez Front

Mgławicy, podejście do Asmeru jest wyjątkowo trudne. Ród Vandron zaproponował, że przeprowadzi nas na orbitę.

Windu zastanowił się.
- A więc chce pan, byśmy towarzyszyli krążownikom Departamentu Sprawiedliwości.
- Tak - powiedział krótko Valorum. - Jeśli się zgodzicie, zgłoszę w senacie wniosek o zatwierdzenie waszego

udziału w operacji. Pozwólcie, że to wyjaśnię. Ta operacja nie ma być pokazem siły ani próbą odwetu za to, co
wydarzyło się tutaj. Proponuję wyekspediowanie dwóch krążowników z trzydziestoma osobami na pokładzie, plus
tylu Jedi, ilu uznacie za stosowne wysłać. Z tego, co wiemy, osoby odpowiedzialne za zamach na moje życie należą
do frakcji radykalnej. Pozostali mogli w ogóle nie wiedzieć o spisku. Jednak nie życzę sobie, żeby zakłócili przebieg
szczytu na Eriadu. Pragnąłbym się również dowiedzieć, co chcieli osiągnąć, usiłując mnie zabić. Jeśli ich działania
są odpowiedzią na brak zaproszenia do udziału w szczycie, powinni się dowiedzieć, że pragnę spotkać się z nimi,
muszą jednak najpierw zaprzestać ataków na statki Federacji Handlowej. Jeśli nie są skłonni zawrzeć rozejmu,
Federacja Handlowa uzyska zapewne zgodę na zwiększenie swojego i tak już niemałego arsenału.

Windu spojrzał na Yodę, zanim odpowiedział:
- A jeśli nasze próby przekazania tych informacji ich dowódcom zostaną odtrącone?
Valorum zmarszczył brwi.
- Wówczas prosiłbym, by Jedi zadbali o to, żeby nikt powiązany z Frontem Mgławicy nie opuścił Asmeru. Mają

tam pozostać, zanim nie podejmiemy dalszych decyzji.

Windu potarł podbródek.
- Może się okazać, że wysyła pan swoich funkcjonariuszy w pułapkę.
- Musimy podjąć to ryzyko - powiedział twardo Valorum, ale dodał łagodniejszym głosem: - Musimy

przynajmniej spróbować negocjacji, zanim zdecydujemy się na desperackie środki. - Spojrzał najpierw na Windu,
potem na Yodę, a wreszcie jeszcze raz na jednego i drugiego.

Yoda zatrzymał się, by zerknąć niezbyt przychylnie na kanclerza.
- Rozwiązania konfliktu chcemy.
Windu splótł palce i pochylił się do przodu.
- Federacja Handlowa nie powinna dostać zgody na zwiększenie uzbrojenia. Obronna czy zaczepna, broń nie jest

sposobem rozwiązywania takich sporów. Takie działania doprowadzą tylko do eskalacji konfliktu.

- Zgadzam się - przyznał ze smutkiem Valorum. - Chciałbym, żeby sprawa była tak prosta. Ale Federacja

Handlowa ma silne powiązania z politykami Republiki.

- Walkę w tobie wyczuwam - zauważył Yoda. - W tobie samym tkwi konflikt.
Rozgoryczony jego uwagą, Valorum pokręcił głową.
- Te kwestie wymagają wielkiej delikatności i zawierania układów, które budzą we mnie wstręt.
Windu zacisnął usta w wąską kreskę.
- Rozważymy, jakiej pomocy możemy udzielić na Asmeru.
Valorum był rozczarowany.
- Dziękuję, mistrzu Windu. Prosiłbym również, abyście rozważyli możliwość zapewnienia ochrony szczytowi na

Eriadu. Obawiam się, że nikt nie jest bezpieczny.

Windu skinął głową, wstał i podszedł do drzwi. Yoda przed wyjściem odwrócił się w stronę Valoruma.
- Sprawę omówimy i poinformujemy cię o naszej decyzji.
* * *
„Jastrzębionietoperz" i zmodyfikowany CloakShape, połączone pierścieniem cumowniczym ze sztywnym

rękawem komunikacyjnym, orbitowały zgodnie ponad ponurą Asmeru.

- Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się, że wrócisz - mówił Havac do kapitana Cohla w kajucie dziobowej

kanonierki.

Cohl prychnął.
- Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się, że wrócę. Partner Havaca, Cindar, ostentacyjnie rozejrzał się po

kabinie.

- Gdzie twój pierwszy oficer, kapitanie?
- Odeszła-powiedział Cohl. Havac przyglądał mu się przez chwilę.
- A ty nie odszedłeś razem z nią? Dlaczego?
- Nie twój interes - warknął Cohl.
Cindar nie mógł powstrzymać domyślnego uśmieszku.
- Wróciłeś, bo nie umiałeś się oprzeć kredytom, a ona umiała.
Cohl pokręcił przecząco głową.
- To nie kredyty mnie tu sprowadziły. To życie. - Roześmiał się gorzko. - Jak ktoś taki jak ja przechodzi na

emeryturę? Co ja wiem o prowadzeniu farmy? - Klepnął blaster przypięty do kabury na biodrze. - Na tym się znam.
Taki już jestem.

Havac wymienił zadowolone spojrzenia z Cindarem.
- W takim razie tym bardziej się cieszymy, mając cię na pokładzie, kapitanie.
Cohl oparł łokcie na stole.

- Lepiej dla was, żeby ta podróż mi się opłaciła.
Havac kiwnął głową.
- Być może nie słyszałeś, że Najwyższy Kanclerz zamierza naciskać na wprowadzenie opodatkowania stref

wolnego handlu. Jeśli jego propozycja zostanie zatwierdzona przez senat, Federacja Handlowa szybko się
zorientuje, że spora część jej zysków ląduje na Coruscant. I wszystko byłoby dobrze, gdyby Neimoidianie się z tym
pogodzili, ale nie zrobią tego. Będą próbowali zrekompensować sobie utracone zyski, podnosząc taryfy
przewozowe. Przy braku innych przewoźników, systemy peryferyjne będą zmuszone płacić, ile zażąda federacja.
Planety, które nie zechcą grać według nowych reguł, nie będą obsługiwane, a ich rynki się załamią.

- Koniec z konkurencją- dodał Cindar. - Zaszkodzi to zwłaszcza planetom, którym desperacko zależy na handlu

z Jądrem. Będzie tam mnóstwo kredytów dla każdego, kto zechce wykorzystać tę sytuację.

Cohl patrzył na obu mężczyzn, uśmiechając się z wyższością.
- A co to wszystko ma wspólnego ze mną? Niewiele mnie obchodzi, co stanie się z jedną czy drugą stroną.
Havac zmrużył oczy.
- I właśnie twojego braku zainteresowania wymaga to zadanie, bo naszym celem jest zmiana zasad gry.
Cohl czekał.
- Chcemy, żebyś zebrał zespół tropicieli, czujek i specjalistów od broni - powiedział Havac. - Muszą być

wysoko wykwalifikowani i równie bezstronni, jak ty. Nie chcę jednak korzystać z zawodowców. Nie zamierzam
ryzykować, że mogą być obserwowani albo że staną się pierwszymi podejrzanymi po fakcie.

- Szukasz zamachowców - domyślił się Cohl.
- Nie oczekujemy twojego udziału w samym akcie - powiedział Cindar. - Tylko zebrania zespołu. Jeśli to ukoi

twoje sumienie, pomyśl o zespole jako o dostawie broni.

Cohl wydął wargi.
- Dam ci znać, jeśli moje sumienie będzie potrzebować ukojenia. Kto jest celem?
- Najwyższy Kanclerz Valorum - powiedział spokojnie Havac.
- Chcemy uderzyć podczas szczytu na Eriadu - dodał Cindar. Cohl patrzył na nich z niedowierzaniem.
- I to jest ta duża robota, którą obiecywaliście? Cindar rozłożył potężne dłonie.
- To ci zapewni emeryturę, kapitanie. Havac pokręcił głową i roześmiał się.
- Kto podsunął ci ten błyskotliwy pomysł, Havac? Havac zesztywniał.
- Udziela nam pomocy potężna, niezależna osoba, która sympatyzuje z naszą sprawą.
- Ta sama, która powiedziała wam o transporcie aurodium?
- Im mniej wiesz, tym lepiej dla ciebie - ostrzegł Cindar. Cohl znów tylko się roześmiał.
- To poufne, tak?
Havac zmarszczył czoło, wyraźnie zmartwiony.
- Uważasz, że to się nie uda? Cohl wzruszył ramionami.
- Każdego można zabić.
- W takim razie dlaczego się wahasz? Cohl prychnął z pogardą.
- Musicie mnie mieć za szmaciarza. Tylko dlatego, że ścigano mnie wzdłuż i wszerz Rimmy i całego tego

sektora, miałbym się nie dowiedzieć, co piszczy w trawie? Próbowaliście zabić Valoruma na Coruscant, ale
skopaliście sprawę. Teraz zwracacie się do mnie, zamiast zrobić to od razu na samym początku.

Na twarz Cindara powrócił szyderczy uśmieszek.
- Nie byłeś zainteresowany, pamiętasz? Chodziło ci, zdaje się, po głowie, żeby zostać farmerem wilgoci na

Tatooine.

- Poza tym niczego nie skopaliśmy - powiedział Havac. - Myśleliśmy, że jak zastraszymy Valoruma, to zaprosi

Front Mgławicy do udziału w szczycie. Nie pojął aluzji, więc zamierzamy dokończyć sprawę na Eriadu.

Cindar uśmiechnął się złowieszczo.
- Zamierzamy sprawić, żeby nikt szybko nie zapomniał tego szczytu.
Cohl podrapał się w brodę.
- Ale po co? Żeby Valorum nie opodatkował stref wolnego handlu? W jaki sposób to miałoby pomóc Frontowi

Mgławicy albo systemom peryferyjnym?

- Myślałem, że nie interesujesz się polityką- przyciął mu Havac.
- Pytam z czystej ciekawości.
- W porządku - zgodził się Havac. - Jeśli nie wprowadzą opodatkowania, planety peryferyjne nie będą się

musiały martwić wyższymi kosztami. A jeśli chodzi o Federację Handlową, nadal będziemy się nimi zajmować tak,
jak dotąd.

Cohl nie wyglądał na przekonanego.
- Narobicie sobie tylko dodatkowych wrogów, Havac... rycerzy Jedi, o ile się znam na czymkolwiek. Ale, jak

sądzę, nie płacicie mi za myślenie.

- Właśnie - stwierdził Cindar. - Pozwól, że my zajmiemy się konsekwencjami.
- Nie ma sprawy - powiedział Cohl. - Porozmawiajmy jednak o Eriadu. Ze względu na to, co wyczynialiście na

Coruscant, ochrona będzie wyjątkowo szczelna. Niezależnie od tego, jakie cele wam przyświecały, tylko sobie
zaszkodziliście.

- Tym bardziej zależy nam na tym, żeby zgromadzić doskonale wykwalifikowany zespół - zgodził się Havac.
Cohl położył ręce na stole.
- Będę potrzebował nowego statku. „Jastrzębionietoperz" jest zbyt dobrze znany.
- Zrobione - obiecał Cindar. - Co jeszcze?
Cohl zastanawiał się przez chwilę.
- Przypuszczam, że nie uda wam się trzymać Jedi z dala od mojego kursu?
Havac uśmiechnął się.
- Jeśli o to chodzi, kapitanie, to mogę zagwarantować, że Jedi będą zajęci zupełnie gdzie indziej.

S Y S T E M Y P E R Y F E R Y J N E

R O Z D Z I A Ł 18

Wypływając z cienia małego księżyca w słoneczne światło, dwa krążowniki dyplomatyczne zbliżały się do

ciemnobrązowej tarczy Asmeru. Z przodu i po bokach karmazynowego koreliańskiego statku leciała eskorta
ciemnych myśliwców Tikiar, przypominających drapieżne ptaki z zakrzywionymi dziobami i pazurami. Nieco z
tyłu, nadal w cieniu księżyca, trzymały się dwa olbrzymie pancerniki z dziobami w kształcie kłów i eleganckimi
płetwami steru, najeżone bronią i oznaczone królewskim godłem rodu Vandron.

Odległa o lata świetlne, wyhaftowana na usianym gwiazdami tle widniała olbrzymia spirala światła, blaknącego

w kierunku środka najczarniejszej czerni.

Qui-Gon obserwował zwariowane niebo ze sterowni sunącego krążownika. Obok niego stał Obi-Wan,

wychylając się pomiędzy przednimi siedzeniami, by mieć lepszy widok. Pilotka i pierwszy oficer mieli na sobie
dopasowane niebieskie mundury Departamentu Sprawiedliwości.

- Wchodzimy na pole kopalniane - odezwała się kobieta, jednocześnie korygując ustawienia instrumentów

pokładowych.

Porozrzucane w przestrzeni błyszczące cylindry przyciągnęły wzrok Qui-Gona.
- Mógłbym je wziąć za asteroidy - powiedział pierwszy oficer. Obi-Wan pochylił się nad nim.
- Nie wszystko jest tym, czym się wydaje. Qui-Gon spojrzał na niego z dezaprobatą.
- Pamiętaj o tym, kiedy znajdziemy się na powierzchni, padawanie - przypomniał cicho.
Obi-Wan przełknął ripostę, która cisnęła mu się na usta, i przytaknął.
- Dobrze, mistrzu.
Pierwszy oficer wywołał powiększony obraz kopalni.
- Są zaminowane - powiedział przez ramię do Qui-Gona. - Detonację mogą prawdopodobnie wywołać statki

strażnicze terrorystów albo ktoś na dole.

Podczas gdy Qui-Gon rozważał to, co usłyszał, z głośników sterowni rozległ się kobiecy głos:
- „Wybitny", tu „Ekliptyka". Nasza eskorta radzi, byśmy unieśli tarcze i jak najszybciej lecieli wyznaczonym

kursem. Skanery dalekiego zasięgu pokazują trzy statki bojowe na przeciwległym krańcu pola kopalnianego.
Jesteśmy prawie pewni, że zdają sobie sprawę z naszej obecności.

Qui-Gon dotknął ramienia Obi-Wana.
- Czas, byśmy dołączyli do pozostałych w kapsule salonowej.
Wyszli z ciasnej sterowni i skierowali się ku rufie wąskim korytarzem, przechodzącym prosto przez stanowisko

nawigacji, łączności i mesę dla załogi. Korytarz kończył się u wejścia do turbowindy, którą zjechali na dolny
pokład. Tam weszli przez przedsionek do obszernej kapsuły salonowej.

Stożkowate kapsuły, wciśnięte pod ścięty dziób krążownika i moduł przednich sensorów, były wymienne i

umożliwiały utrzymanie innej atmosfery w każdym stożku. W sytuacji kryzysowej można je było po prostu
wystrzelić z pokładu jako kapsuły ratunkowe. Ta, w której się znaleźli, miała iluminatory na sterburcie i bakburcie
oraz duży okrągły stół z holoprojektorem na środku.

- Dotarliśmy do kopalni - powiedział Qui-Gon.
- Rzeczywiście - zgodził się rycerz Jedi Ki-Adi-Mundi, wyjrzawszy przez iluminator na sterburcie. Miał gęstą

siwą brodę i sumiaste wąsy, pasujące do krzaczastych brwi.

- Niepokoi się twój padawan, Qui-Gonie - zauważyła Yaddle siedząca za stołem. - Kopalnie to, czy inna troska?
Qui-Gon niemal się uśmiechnął.
- Zawsze tak wygląda. Zwykle ma złe przeczucia. Gdyby naprawdę był zaniepokojony, para buchałaby mu

uszami.

- Tak - potwierdziła Yaddle. - Jak go szkolisz, obserwowałam. Parę widziałam.
- Nie niepokoję się, mistrzu - powiedział łagodnie Obi-Wan. -Staram się jednak wybiegać myślą do przodu. -

Zaczekał, by Qui-Gon pouczył go, że powinien koncentrować się na żywej Mocy, ale przynajmniej raz mistrz
oszczędził mu nauki.

- Słusznie czynisz, próbując przewidzieć wypadki - odezwała się Yaddle. - Lekko traktuj sprawy dużej wagi, a

zdecydowanie -te o nieistotnych konsekwencjach. Trudno jest stanąć wobec kryzysu i rozwiązać go łagodnie, jeśli
nie masz w sobie zdecydowania, bo niepewność podważy twe starania. Kiedy nadchodzi czas, wybieganie myślą w
przód pozwala ci traktować sprawy lekko.

Przeniosła wzrok na Qui-Gona.
- Zgadzasz się ze mną, Qui-Gonie? Skłonił głowę.
- Jak powiedziałaś, mistrzyni.

Saesee Tiin, siedzący naprzeciwko Yaddle, uniósł wzrok i uśmiechnął się, jakby odczytywał myśli Qui-Gona.

Obok niego siedziała równie niewielka wzrostem jak Yaddle, Vergere z rasy Fosh i dawny uczeń Tracji, Cho Leem,
który opuścił zakon Jedi kilka lat wcześniej. Szczupły tułów Vergere pokrywały krótkie różnokolorowe pióra. Jej
lekko wklęsła twarz miała dwoje skośnych oczu, szerokie usta, delikatne bokobrody, oklapłe długie uszy i dwa
czułki. Poruszała się na dwóch przegubowych nogach o płaskich stopach.

Obok Vergere stała Depa Billaba w ciemnym kapturze na głowie.
W głośnikach kapsuły zatrzeszczał głos pilotki „Wybitnego":
- Mistrzu Tiin, otrzymałam transmisję od naszej eskorty.
Qui-Gon podszedł bliżej do stołu. Wkrótce ponad holoprojektorem ukazała się sylwetka mężczyzny o

arystokratycznych rysach i postawie.

- Szacowni członkowie zakonu Jedi! - zaczął mężczyzna. - W imieniu lorda Crueya i lady Theala z rodu

Vandron mam zaszczyt powitać was w sektorze Seneksa. Przepraszamy za krętą trasę, jaką musieliście podążać, i za
wszelkie inne środki ostrożności, do zastosowania których zmusiły nas okoliczności. Siły przypływów i broń
orbitalna to niezwykle niebezpieczna mieszanka.

Uśmiechnął się.
- Mimo wszystko wierzymy, że nie będziecie oceniać sektora Seneksa po tym, co zobaczycie na Asmeru. Na

planecie tej wyrosły kiedyś wielkie miasta i piękne pałace, które jednak padły ofiarą zmian klimatycznych. Obecna
populacja planety składa się z niewolników Ossanu, stworzonych na vandrońskiej planecie Karfedion, ale zesłanych
tutaj ze względu na taki czy inny defekt. Wyhodowani do prac rolniczych, niewolnicy ci zdołali ułożyć sobie tutaj
życie, ale nie sądzimy, by powitali was szczególnie ciepło. Podobne powitanie zgotowaliby zapewne członkom
Frontu Mgławicy, gdyby tamci nie dysponowali najnowocześniejszą bronią.

- Po prostu urocze - powiedział Depa na tyle cicho, by usłyszeli go tylko jego towarzysze.
- Żałujemy, że tym razem nie możemy wam bardziej pomóc - dodał mężczyzna. - Może gdy obecny kryzys

zostanie rozwiązany, rody sektora Seneksa i Republika będą mogły się spotkać, by omówić interesujące nas sprawy
ku obopólnej korzyści.

Miniaturowa postać znikła, pozostawiając siedmioro Jedi pełnych obaw i złych przeczuć.
- A nie dotarliśmy nawet do połowy pola kopalnianego - odezwała się Yaddle.
Głośniki zatrzeszczały ponownie.
- Mamy transmisję z dołu, z Asmeru - oznajmiła pilotka. - Statki strażnicze Frontu Mgławicy nie stanowią

bezpośredniego zagrożenia, ale myśliwce rodu Vendron się rozproszyły, by znaleźć się z dala od ewentualnej akcji.

Przez lewy iluminator Qui-Gon zobaczył, jak smukłe myśliwce Tikiar z gracją oddalają się od „Wybitnego".

Kiedy znów spojrzał na stół, w stożku światła emitowanym przez holoprojektor stał humanoid o grubej szarawej
skórze i wykrzywionych nieprzyjemnie ustach. Miał zapadniętą, wielką twarz i ogoloną czaszkę, z której czubka
opadał na ramiona cienki warkoczyk. Qui-Gon sądził, że oto ma okazję po raz pierwszy ujrzeć jednego z
wygnanych na Asmeru niewolników, ale przekonał się, że się myli, gdy humanoid przemówił:

- Wzywam krążowniki Republiki! Podajcie swoją tożsamość albo zostaniecie ostrzelani!
Saesee Tiin usiadł naprzeciwko holokamery i odpowiedział w imieniu Jedi, odrzucając kaptur, by można było

zobaczyć jego drobną, świetlistą twarz i skierowane ku dołowi rogi.

- Jesteśmy członkami misji dyplomatycznej przysłanej przez Coruscant.
- To nie jest przestrzeń Republiki, Jedi. Nie macie tu żadnej władzy.
- To prawda - odpowiedział Tiin spokojnie. - Ale nakłoniliśmy władców tego sektora, by byli naszymi

przewodnikami do Asmeru, chcemy bowiem rozpocząć negocjacje z Frontem Mgławicy.

Humanoid wyszczerzył zęby.
- Zarzuty Frontu Mgławicy dotyczą Federacji Handlowej, a nie Coruscant. Rozwiążemy tę sprawę własnymi

sposobami. Poza tym dokładnie wiemy, jak wyglądają„negocjacje" z Jedi.

Tiin pochylił się w stronę holokamery, mrużąc i tak już wąskie oczy.
- W takim razie pozwól, że wyjaśnię ci przyczynę naszego zaangażowania w tę sprawę. Coruscant zarzuca

Frontowi Mgławicy próbę zamachu na życie jednego z dygnitarzy Republiki.

Humanoid zamrugał w ostentacyjnym zaskoczeniu.
- Nie rozumiem cię, Jedi. Czyje życie było zagrożone?
- Życie Najwyższego Kanclerza Valoruma.
Na grubokościstej twarzy humanoida pojawił się wyraz troski.
- Twoi przewodnicy cię oszukali. Jak mówiłem, nie działamy przeciw Republice.
- Siady kilku zamachowców prowadzą na Asmeru - powiedział Tiin.
- Być może, ale my nic nie wiemy o ich działaniach. Tiin wyłożył swoją prośbę:
- Proponuję, by ktoś z dowództwa odwiedził nas na pokładzie. Humanoid prychnął.

- Chyba ci próżnia przewróciła w głowie.
- W takim razie czy pozwolisz, byśmy wylądowali i porozmawiali z wami na powierzchni?
- A mamy jakiś wybór?
- Nie, raczej nie.
- Tak właśnie myślałem - powiedział humanoid. - Ilu was tam jest, Jedi?
- Siedmioro.
- A ilu macie funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości?
- Około dwudziestu.
Humanoid odwrócił się, by porozmawiać z kimś, kogo nie było widać w stożku holoprojektora.
- W geście dobrej woli zostawcie jeden z krążowników na orbicie, a wraz z nim większość sił Departamentu -

odpowiedział w końcu. -Dwa z naszych CloakShape'ów sprowadzą krążownik na powierzchnię.

Tiin spojrzał na Yaddle, potem na Billabę. Obie skinęły głowami. Odwrócił się z powrotem w stronę

holokamery.

- Przyślijcie eskortę.
- Czy ktokolwiek tutaj czuje się zadowolony z takiego rozwiązania? - zapytała Vergere, podczas gdy krążownik

schodził w dół przez cienką warstwę chmur, przez które widać było pomarszczoną powierzchnię Asmeru. Gdy nikt
nie odpowiedział na pytanie delikatnej, upierzonej Jedi, pokręciła z dezaprobatą swą nieproporcjonalnie dużą głową.
- Tego się właśnie obawiałam.

Qui-Gon spojrzał znacząco na Obi-Wana. Obaj wyszli z kapsuły i wrócili do sterowni, skąd widać już było

rzeźbę terenu: skute lodem wierzchołki łańcuchów górskich, jałowe wyżyny, strome i schodzące nierównymi
tarasami wzgórza, bladozielone uprawy, wspinające się znad brzegów rwących czarnych rzek.

- Co powinniśmy zrobić, jeśli pojawią się kłopoty, mistrzu? - zapytał cicho Obi-Wan.
Qui-Gon odpowiedział, nie odwracając wzroku od iluminatorów:
- Gdy złapie cię burza, próbujesz pozostać suchy, biegnąc pod dach. Ale i tak przemokniesz.
- Lepiej od początku liczyć się z możliwością, że się zmoknie -stwierdził Obi-Wan.
Qui-Gon przytaknął.
Na horyzoncie pojawiły się ruiny starożytnego miasta - monolityczne pomniki, prostokątne place i schodkowe

piramidy, odcinające się na tle nieba niczym łańcuch wzgórz. Tuż pod sobą widzieli geometryczne kształty i
animistyczne symbole wycięte w wiecznie spragnionej wilgoci ziemi. Miasto otaczał niewysoki mur cyklopowych
głazów, spiętrzonych zygzakowato.

Ruiny otaczał labirynt prymitywnych zabudowań, wzniesionych z błota i suszonej w słońcu gliny. Widzieli

poruszające się po brudnych drogach sylwetki, niektóre na kołowych wózkach, inne poganiające stada jucznych
zwierząt o długiej sierści, równie wielkich jak banthy. Na północy wielkie jezioro, upstrzone skalistymi wysepkami,
rozciągało się aż po horyzont, jak kropla płynnego agatu.

- Widzę lądowisko - zameldowała pilotka.
Wskazała Qui-Gonowi duży plac pomiędzy ruinami, szeroki jak ramię hangaru frachtowca Federacji Handlowej,

ale dwukrotnie dłuższy. Otoczony ze wszystkich czterech stron niskimi piramidami, plac był tak wielki, że
pomieściłby całą flotyllę krążowników.

- „Wybitny", tu „Ekliptyka". - Ten sam kobiecy głos rozległ się ponownie w głośnikach sterowni; słychać w nim

było zdenerwowanie. - Nasze skanery wykryły pięć niezidentyfikowanych statków wyłaniających się zza ciemnej
strony Asmeru. Tikiary i pancerniki rodu Vandron opuszczają orbitę.

Qui-Gon spojrzał ostro na pilotkę.
- To pułapką pani kapitan. Proszę nakazać „Ekliptyce" ucieczkę.
- Wzywam „Ekliptykę"... - zaczęła pilotką gdy nagle z głośników sterowni rozległ się szum zakłóceń. Po nim

ponownie usłyszeli kobiecy głos, mocno zaniepokojony.

- Wzywam „Wybitnego'"! Odpalają miny! Nie możemy manewrować! Zbliżają się niezidentyfikowane statki...

cztery myśliwce i kanonierka klasy Tempest!

Obi-Wan spojrzał zaskoczony na Qui-Gona.
- „Jastrzębionietoperz"?
- Wkrótce się przekonamy.
Z głośników przez dłuższą chwilę dochodziło tylko niezrozumiałe skrzeczenie. W tym samym momencie

„Wybitny" zaczął się gwałtownie trząść.

- Przyciągają nas - stwierdziła zdumiona pilotka.
Razem z pierwszym oficerem zaczęli zmagania z instrumentami pokładowymi. Qui-Gon przycisnął twarz do

chłodnej transpastali iluminatora. W nachylonej płaszczyźnie jednej z piramid pojawił się prostokątny otwór, a w
nim wiele mówiąca instalacja generatora promienia ściągającego.

- To generator komercyjny - powiedział Qui-Gon. - Damy radę się wyrwać?
- Możemy spróbować - zgodziła się pilotka.
- Możemy też przy okazji spalić napęd podświetlny - uznał za stosowne dodać Obi-Wan.
Pierwszy oficer włączył kanał stacji łączności.
- Wyślijcie impuls alarmowy na Coruscant, informujący o naszej sytuacji.
Pod nimi płaski dach rozległego budynku rozsuwał się jak zasłona. W otworze zobaczyli lufę artyleryjską.
- Działo jonowe - powiedziała kapitan przez zaciśnięte zęby. Qui-Gon nachylił się nad nią.
- Najwyraźniej oczekiwali naszej wizyty, pani kapitan.
Pilotka gwałtownie obróciła się w fotelu w stronę tablicy kontrolnej kapsuł ratunkowych.
- Mistrzu, proszę powiedzieć swoim towarzyszom, by wyszli z kapsuły salonowej. Być może jest sposób na

uniknięcie tej sytuacji.

Qui-Gon wyjrzał przez iluminator. Jeden z myśliwców typu CloakShape zmienił kurs, kierując się przed dziób

krążownika. Lądowisko czekało dokładnie na wprost nich, odległe zaledwie o kilka kilometrów.

- Zawsze są sposoby, pani kapitan. Ale nie takie, o jakich pani myśli.
- Proszę zrobić, co mówiłam - warknęła.
Qui-Gon zawahał się, ale pochylił się nad mikrofonem interkomu.
- Mistrzu Tiin, natychmiast opuśćcie kapsułę.
- Dlaczego, Qui-Gonie?
- Nie ma czasu na wyjaśnienia. Spieszcie się.
Pilotka poczekała na potwierdzenie, że kapsuła jest pusta. Wówczas odpaliła ładunki oddzielaczy. Dziób

krążownika otworzył się, gdy klamry magnetyczne pod sterownią puściły, a kapsuła wystrzeliła z kadłuba
krążownika.

Niemal zupełnie odporna na promień ściągający ze względu na niewielkie rozmiary, kapsuła wystrzeliła przed

dziób lecącego coraz wolniej krążownika, napędzana własnymi silnikami, sterowanymi jednak przez pilotkę z
pokładu „Wybitnego".

Pilot myśliwca typu CloakShape nie mógł wiedzieć, co go trafiło.
Silnie uderzony w ogon przez kapsułę, myśliwiec skoczył do przodu, po czym przechylił się gwałtownie na

jeden bok. Pilot próbował wyprostować lot, ale silnik repulsorowy odmówił posłuszeństwa i pilot stracił kontrolę
nad statkiem. Strzelając kłębami białego dymu i strumieniami lepkiej cieczy, myśliwiec stanął dęba na prawym
stabilizatorze, wpadł w korkociąg i runął w dół na centralny plac miasta.

Pilotka pochyliła się ku szybom, by śledzić upadek myśliwca. Zacisnęła prawą dłoń w pięść.
- Trzymaj cel... - szeptała błagalnie w stronę myśliwca. - Trzymaj cel...
CloakShape uderzył dziobem w nachyloną ścianę piramidy, w której mieścił się generator promienia

ściągającego, i rozpadł się na kawałki. Trafiony bokiem generator przez chwilę się trzymał, ale zaraz po
wewnętrznej powierzchni tarczy ochronnej zaczęły przebiegać iskry.

- Tego było nam potrzeba! - powiedziała pani kapitan.
Włączyła potrójne silniki na pełną moc i krążownik zaczął szybko się wznosić, ale nagle zatrzymał się, tylko po

to, by po chwili wrócić na swój poprzedni, bezwładny kurs.

- Uszkodziła pani generator, pani kapitan - powiedział Qui-Gon. - Ale nie zniszczyła.
Pilotka nie przerwała prób wyrwania się z uścisku promienia ściągającego, ale udało jej się jedynie wprowadzić

statek w dygot. Nadal trzymany promieniem ściągającym, „Wybitny" przechylił się gwałtownie na sterburtę,
przelatując nad placem w stronę północnej piramidy. Qui-Gon był pewien, że uderzą dziobem w budowlę, ale w
ostatniej chwili krążownik poderwał się do góry. Ogon statku zawadził jednak o stożek piramidy, pozbawiając się
środkowego i prawego silnika.

W tym samym momencie działo jonowe otworzyło ogień.
Ładunki energii z samopowtarzalnych luf wyszukiwały kolejne wrażliwe miejsca na brzuchu statku. Trafienia

odbijały się od tarcz, rozgałęziając się jak błyskawice i spowijając statek pajęczyną pulsującego błękitnego światła.

Wszystkie systemy pokładowe padły.
Przez chwilę na pokładzie zapanowała cisza, zanim część systemów obudziła się do życia. Krążownik zaczął

schodzić lotem ślizgowym w dół, utrzymywany w powietrzu przez jedyny ocalały silnik.

Pod nimi, odbijając słoneczne światło, rozciągała się czarna tafla jeziora.
- A ja myślałem, że to była przenośnia, kiedy mówiłeś o zmoknięciu, mistrzu - powiedział Obi-Wan, rozglądając

się za czymś, czego mógłby się przytrzymać.

R O Z D Z I A Ł 19

„Wybitny" musnął powierzchnię jeziora, zanurzył się w nim brzuchem i zaczął płynąć w stronę środka. Na

wprost krążownika rosła w oczach jedna ze skalistych wysepek, dopóki statek nie wytracił pędu i nie zatrzymał się
w kipieli. Przechylił się na uszkodzony bok i zaczął powoli tonąć.

Siedmioro Jedi i kilku funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości zebrało się obok śluzy przy pierścieniu

cumowniczym na ster-burcie. Otworzyli klapę włazu, wepchnęli ją do zimnej wody i zaczęli płynąć ku najbliższej
wyspie, która wznosiła się bezładną zbieraniną wysmaganych wiatrem i wypłukanych przez wodę głazów na
wysokość ponad stu metrów.

Qui-Gon dotarł do brzegu pierwszy i wydźwignął się z wody na suchy ląd, zapierając się stopami o wąski pasek

kamienistej plaży. Fale wywołane zatonięciem krążownika rozbijały się wokół jego kostek. Wycisnął wodę z
długich włosów i brody, a potem, zdjąwszy buty i przemoczoną tunikę, włożył płaszcz, który płynąc, trzymał nad
głową. Odpiął miecz świetlny, włączył go i kilkakrotnie ciął powietrze przed sobą. Zadowolony, że broń nie została
uszkodzona, wyłączył ją i przypiął z powrotem do szerokiego, skórzanego pasa.

Wziął głęboki oddech, ale nie zdołał napełnić płuc tlenem. Znajdowali się na znacznej wysokości i powietrze

było rozrzedzone; niebo, niczym odwrócona misa najczystszego błękitu, wspierało się na białym lodzie szczytów
górskich na horyzoncie. Olbrzymia czerwona tarcza słońca Asmeru wisiała nisko na zachodzie. Temperatura szybko
spadała i na pewno należało oczekiwać mrozu po zapadnięciu zmroku.

Na południu niebo przecinały plamki statków schodzących w dół w studni grawitacyjnej planety. Kierowały się

niewątpliwie ku lądowisku. Qui-Gon zastanawiał się przez krótką chwilę, który z nich to „Jastrzębionietoperz".

Odwrócił się plecami do jeziora i pozwolił wzrokowi wędrować po martwej skale. Bardziej przypominała

wytwór raje niż natury, niczym piramida z ruinami starożytnych budowli na szczycie.

Na prawo i lewo od Qui-Gona kolejne osoby wydostawały się na brzeg, przygięte pod ciężarem przemoczonych

szat i butów. Za przykładem Qui-Gona Obi-Wan wyskoczył z wody, lądując na szczycie mniejszych głazów.
Vergere unosiła się na powierzchni jak wodny ptak i dopiero kiedy dotarła na skraj kamienistej plaży, odbiła się
mocno od dna nogami i wyskoczyła na brzeg. Saesee Tiin rozcinał wodę szerokimi dłońmi jak płetwami. Yaddle
płynęła na potężnych ramionach Ki-Adi-Mundi, obejmując krótkimi nóżkami jego wydłużoną głowę z kokiem
złotobrązowych włosów przylepionych do zielonej czaszki. Niedaleko od nich Depa Billaba wydostała się na brzeg
z gracją, jakby wychodziła z ciepłej kąpieli. Trzysta metrów od brzegu nadal było widać ponad linią wody kadłub
„Wybitnego", wokół którego kipiały, pękając głośno, wielkie bąble powietrza.

Wszyscy byli nieco oszołomieni. Pilotka krążownika odniosła największe obrażenia: miała złamane ramię.

Wyraźnie cierpiąc, doczołgała się do Qui-Gona; wysiłek wyczerpał ją tak, że ledwo mogła złapać oddech.

- Myślałam, że uda nam się wyrwać - powiedziała przepraszającym głosem.
- Nie potępiaj na razie swych działań - odparł Qui-Gon. - Nic nie dzieje się przypadkiem.
Pilotka pokiwała głową i spojrzała na Saesee Tiina.
- Czy to ród Vandron nas zdradził?
Itkotchianin skrzyżował ręce na szerokiej piersi.
- To bez znaczenia dla naszej obecnej sytuacji. - Spojrzał na Yaddle. - Pytanie brzmi: co teraz?
- Niezwłocznej odpowiedzi pytanie to wymaga - powiedziała maleńka Jedi - bo wkrótce towarzystwo mieć

będziemy.

Qui-Gon spojrzał w stronę, w którą patrzyła. Od południowego brzegu leciało ku nim kilka statków.
Obi-Wan sięgnął ręką do pasa, by odpiąć miecz świetlny, ale Qui-Gon powstrzymał go jednym spojrzeniem.
- Na to zawsze będzie czas. Na razie musimy ocenić, na czym stoimy.
Obi-Wan rozejrzał się dookoła.
- Na wyspie, w środku jeziora, otoczeni przez wrogów, mistrzu.
- Czy to nie ty powiedziałeś, że nie wszystko jest tym, na co wygląda?
Obi-Wan zmarszczył czoło.
- Uważam się za upomnianego.
Qui-Gon dotknął łagodnie jego ramienia i wskazał podbródkiem na pozostałych.
- Nie ma sensu stać na widoku, gdzie jesteśmy łatwym celem.
Sięgnąwszy po Moc, rycerze, podtrzymując w środku funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości, odbili się

od gruntu i unieśli na wyższe głazy. Z góry mogli lepiej zobaczyć zbliżające się barki. Napędzane repulsorowymi
silnikami, statki miały tak samo makabrycznie wymyślne kształty, jak jednostki rodu Vandron. Niektóre miały
zwierzęce dzioby i ożebrowanie jak walenie, inne misternie uniesione rufy z wyżłobionymi na nich wykrzywionymi

pyskami. Wszystkie były uzbrojone w sprzężone baterie dział laserowych.

Flotylla przypominających bestie barek zawisła w pobliżu wyspy, celując z broni w brzeg. Załogi ich były

mieszane - ludzie, Weequayowie, Rodianie, Bithowie, Sullustanie i wiele innych ras - i ubrane w ciężkie zbroje,
rękawice i hełmy okrywające usta i nos.

Stojący na dziobie najbliższej z barek wysoki mężczyzna odwinął kolorową szarfę, która zasłaniała dolną część

jego twarzy, i przyłożył złożone dłonie do ust.

- Nie wiem, na ile was to obchodzi, Jedi, ale planowaliśmy zgotować wam znacznie cieplejsze i niewątpliwie nie

tak mokre przyjęcie.

Saesee Tiin, Ki-Adi-Mundi i Qui-Gon pokazali się przeciwnikom.
- Równie ciepłe jak to, którym powitaliście drugi krążownik? -krzyknął Tiin. Mężczyzna podprowadził barkę na

wprost Tiina.

- Próbując uciekać, wasz krążownik zawadził o urządzenia kopalni i uległ zniszczeniu. Nie mieliśmy zamiaru do

niego strzelać.

- A jakie zamiary macie wobec nas? - zapytał Ki-Adi-Mundi.
- Po pierwsze, chcemy wyrazić nasze rozczarowanie faktem, że Jedi przeciwstawiają się wolnemu handlowi w

systemach peryferyjnych, opowiadając się po stronie Federacji Handlowej.

- Nie opowiadamy się po niczyjej stronie - powiedział szorstko Tiin. - Naszym jedynym celem jest rozwiązanie

tego kryzysu, zanim przerodzi się w otwartą wojnę. Taki również był cel Najwyższego Kanclerza Valoruma, który
absolutnie nie jest waszym wrogiem w tej sprawie.

- Nie mieliśmy nic wspólnego z próbą zamachu na jego życie! - krzyknął ktoś z innej łódki.
Rzecznik terrorystów obrócił się gniewnie w stronę, z której doszły te słowa, ale szybko odzyskał opanowanie.
- Skoro Valorum nie jest naszym wrogiem, dlaczego Front Mgławicy został wykluczony z udziału w szczycie na

Eriadu?

- Jeśli zgodzicie się spotkać z Najwyższym Kanclerzem, sam wyjaśni wam powody.
Mężczyzna potrząsnął głową.
- To nie wystarczy. Konferencja pozwoli zjednoczyć się Federacji Handlowej i Gildii Komercyjnej przeciwko

nam. Żądamy, by Valorum odwołał szczyt.

- Więc o to w tym wszystkim chodzi? - zapytał Qui-Gon, zataczając ręką szeroki krąg. - Zamierzacie zatrzymać

nas jako zakładników, by przedstawić swoje żądania?

Mężczyzna rozłożył ręce w ciężkich rękawicach.
- Jeśli tego nie zrobimy, jakie mamy szanse, że Valorum nas wysłucha, Jedi?
Odpowiedział mu Tiin.
- A gdyby Najwyższy Kanclerz odmówił spełnienia waszych żądań?
- Wówczas krew tych z was, którzy tu zginą, splami ręce kanclerza - powiedział mężczyzna po dłuższej chwili. I

dodał, zanim którykolwiek z Jedi zdążył mu odpowiedzieć: - Wszyscy zdajemy sobie sprawę z waszych
umiejętności. Nie jesteśmy jeszcze aż tak zdesperowani, by próbować wziąć was siłą. Wiemy, że jesteście w stanie
przeżyć na tej gołej skale tak długo, jak zechcecie, nawet bez wody i żywności. Potrafimy się z tym pogodzić. W tej
chwili liczy się tylko fakt, że tu utknęliście. Mamy jednak nadzieję, że odzyskacie rozsądek i zgodzicie się, byśmy
was uwięzili w warunkach bardziej podobnych do tych, do których jesteście przyzwyczajeni.

Noc mijała powoli. Rozgrzewając się ciepłem Mocy, Jedi stłoczyli się na kamiennej podłodze zrujnowanej

świątyni na szczycie wyspy, wziąwszy między siebie funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości. Świecili
sobie prętami jarzeniowymi, gdy zaszła taka potrzeba, a tabletki odżywcze musiały wystarczyć za posiłek. Nie mieli
jednak wody - nie mogli pić wody z jeziora ze względu na jej wysokie zasolenie.

Vergere podkurczyła pod siebie nogi i siedziała jak na grzędzie. Yaddle otuliła się delikatną szatą i bez trudu

zapadła w trans. Qui-Gon, Obi-Wan, Depa Billaba, Ki-AdiMundi i Saesee Tiin na zmianę obejmowali wartę.

Choć wyspa była pozbawiona życia, emanowała silną Mocą płynącą z ulotnej obecności istot, które niegdyś ją

stworzyły.

Poprzez trapezowate okna w ścianach świątyni świt rzucił długie czerwone cienie na podłogę sali. Gdy wszyscy

się obudzili, Yaddle i Depa Billaba przeszły do rzeczy.

- Do tej pory Coruscant musiała dowiedzieć się o naszym położeniu - powiedziała Billaba. - Jestem pewna, że

Najwyższy Kanclerz Valorum nie będzie odwlekał szczytu na Eriadu. Może jednak wyśle dodatkowe siły
Departamentu Sprawiedliwości na Asmeru.

- Konflikt wówczas murowany - powiedziała Yaddle. - „Ekliptyka" już stracona, najpewniej z całą załogą. Na

dalsze ofiary zanosi się. Jest lepszy sposób rozwiązania tej sytuacji.

Nie był to pierwszy raz w ciągu czterystu siedemdziesięciu sześciu lat życia maleńkiej Jedi, gdy została

uwięziona. Według legendy, została mistrzynią po spędzeniu ponad stu lat w podziemnym więzieniu na Koba.

- Front Mgławicy nie może liczyć na uzyskanie czegokolwiek, przetrzymując nas tutaj - powiedział podejrzliwie

Qui-Gon. - Przecież muszą wiedzieć, że zdołaliśmy się skontaktować z Coruscant, zanim statek się rozbił.

- Może nie myślą w ten sposób - zasugerował Ki-Adi-Mundi. -Może taka strategia nie przyszła im do głowy.
Qui-Gon spojrzał na niego.
- Ależ tak. Widziałem, jak ją stosują.
- Wyjaśni ci to kapitan Cohl, jeśli w końcu staniesz z nim twarzą w twarz - powiedziała Yaddle. - Tymczasem

zdecydować musimy, czy walczyć, czy ustąpić.

Vergere zastrzygła oklapłymi uszami. Spojrzała znacząco na Qui-Gona i przeniosła wzrok na pozbawione drzwi

wejście do sąsiedniej sali świątyni. Qui-Gon nasłuchiwał przez chwilę, po czym razem z Ki-Adi-Mundi wstali i
cicho przemknęli się w stronę przejścia, stając po obu stronach otworu.

Yaddle, Depa i Vergere zaczęły rozmawiać, jak gdyby nigdy nic. Nagle Qui-Gon i Ki-Adi-Mundi sięgnęli za

próg i wyszarpnęli stamtąd humanoidalną istotę, która wyglądała - albo wyglądał -jakby wyrosła z samej ziemi.
Gruba skóra istoty, której płci nie dało się zidentyfikować, była wyraźnie odporna na wiatr, śnieg czy
wysokoenergetyczne promieniowanie. Czworo dłoni i nagie stopy przypominały łopaty, a plecy były jakby
stworzone do przenoszenia ciężkich ładunków. Oczy, niewątpliwie przystosowane do widzenia w ciemności,
stanowiły jedyny wyraźny rys w pozbawionej uszu i nosa twarzy, z ustami ledwie przystosowanymi do mowy.

Unieruchomiona w mocnym uścisku Jedi, istota zaczęła mamrotać coś nerwowo w nieznanym języku.
Depa wstała.
- Mówi narzeczem kupców stosowanym w sektorze Seneksa - powiedziała.
Yaddle pokiwała głową.
- Jeden z tych rzekomo nieudanych bioinżynieryjnych niewolników musi to być.
Niewolnik nie przestawał mówić z wzrokiem wbitym w twarz Depy. Słuchała, a kiedy zamilkł, uśmiechnęła się i

dotknęła łagodnie jego ramienia.

- Wygląda na to, że pojawiła się alternatywa, której nie braliśmy pod uwagę - powiedziała całej reszcie. - Ta

istota proponuje nam pomoc w ucieczce.

Qui-Gon zapytał, patrząc na niewolnika:
- Którędy?
Depa przetłumaczyła odpowiedź.
- Tą samą drogą, którą on tu dotarł.
Niewolnik wskazał na sąsiednie pomieszczenie. Qui-Gon i Obi-Wan włączyli dwa pręty jarzeniowe i schyleni

weszli do sali. W przeciwległej ścianie zobaczyli kamienne drzwi, na wpół uchylone.

- Zbadałeś miejsce to nocą, tak? - zapytała Yaddle.
- Tak, mistrzyni - odpowiedział Obi-Wan. Potrząsnęła głową z dezaprobatą.
- Niedbały jesteś.
Niewolnik powiedział coś do Depy.
- Mówi, że świątynia i miasto są połączone podziemnymi tunelami. Niektóre prowadzą do budowli otaczających

główny plac, czyli obecne lądowisko. Wygląda na to, że plac jest słabo chroniony i niewolnik uważa, że
powinniśmy bez trudu porwać zaparkowane tam myśliwce.

Yaddle zmrużyła oczy.
- Zapewne to właśnie uczynić mamy - powiedziała. - Mniej pewne jest, czy szanse mamy odlecieć z Asmeru.
Tiin kiwnął głową zdecydowanie.
- Odłożymy decyzję do czasu, gdy ta możliwość znajdzie się w naszym zasięgu.
Ruszyli gęsiego przez ukryte drzwi do ciemnego i wilgotnego korytarza. U podstawy stromych schodów,

którymi zeszli, czekało jeszcze dwóch niewolników, identycznych jak pierwszy. Pochodnie, które mieli w ręku,
kopciły czarnym gryzącym dymem.

Szeroki tunel u stóp schodów zbudowany był z kamiennych bloków, wyciętych tak precyzyjnie, że nie

potrzebowały zaprawy; niektóre wykuto w idealne łuki, by tworzyły sklepienie. Ruchy terenu uszkodziły starożytne
dzieło - woda z jeziora przesączała się przez niegdyś nieprzepuszczalne połączenia i zbierała w kałużach na
podłodze. W niektórych miejscach ściany były całkowicie pokryte skrystalizowaną solą.

Depa nie przestawała rozmawiać z niewolnikiem, schodząc po schodach poniżej poziomu jeziora.
- Kiedy Front Mgławicy po raz pierwszy przybył na Asmeru, poprosili niewolników o schronienie i niczego od

nich nie żądali - wyjaśniła pozostałym. - Ale ci, którzy pojawili się potem... nazwał ich „żołnierzami"... zmusili
niewolników, by oddali im swoje domy i dostarczali żywności. Żołnierze są równie okrutni, jak lordowie Seneksa i
często ścierają się z mniej skłonnymi do przemocy założycielami Frontu o to, jak przeprowadzić różne sprawy. Na
szczęście w tej chwili zostało niewielu żołnierzy.

- Niewielu? - powtórzył Qui-Gon, zwracając się do Obi-Wana. -To dziwne.

- Dlaczego, mistrzu?
- Gdzie są, gdy my jesteśmy tutaj?
Tunel zaczął wspinać się pod górę, a ze ścian przestała kapać woda, wskazując, że dotarli do stałego lądu.

Mniejsze tunele odchodziły od głównego we wszystkich kierunkach; najwyraźniej w czasach starożytnych korytarzy
tych regularnie używano do przemieszczania się po mieście. Do ścian przymocowane były prymitywne lampy, a
kamienne krawędzie ścian na skrzyżowaniach aż lśniły, wypolerowane dotykiem niezliczonych dłoni.

- Zbliżamy się do lądowiska - oznajmiła cicho Depa.
Centralny tunel przeszedł w prostokątną grotę, z prowadzącymi w górę schodami pośrodku każdej ze ścian.

Depa wskazała Najbliższe z nich.

- Te zaprowadzą nas do północnej piramidy. Myśliwce są zaparkowane w pobliżu budowli, w której znajduje się

generator promienia ściągającego.

- To spory kawałek drogi - zauważył Qui-Gon.
Depa przytaknęła.
- Większość strażników znajduje się w piramidzie z generatorem. Na pewno napotkamy opór.
Niewolnik poprowadził ich w górę schodów przez szereg niewielkich pomieszczeń aż do masywnego portalu,

wychodzącego na plac. Zobaczyli kilka myśliwców CloakShape, a obok nich „Jastrzębionietoperza", stojącego na
trzech przyporach ładowniczych.

Niedaleko od miejsca, w którym się znajdowali, kilku strażników gawędziło we wspólnym.
Qui-Gon i Obi-Wan wyprowadzili wszystkich z wyjątkiem niewolników na plac, prawie cały ukryty w głębokim

porannym cieniu. Nie pokonali nawet połowy drogi do myśliwców, gdy usłyszeli głos:

- Cieszę się, że w końcu postanowiliście do nas dołączyć.
Siedem mieczy świetlnych rozjarzyło się w jednej chwili, gdy Jedi utworzyli ochronny krąg, przyjmując pozycję

obronną. W środku kręgu przykucnęli funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości z gotowymi do strzału
miotaczami.

Mężczyzna, który przemówił do nich z pokładu poduszkowca, wyszedł na balkon pałacowej budowli

zamykającej plac z krótszego boku. W tej samej chwili wokół placu pojawili się żołnierze Frontu Mgławicy,
uzbrojeni w najróżniejsze rodzaje broni. Za terrorystami zebrała się widownia zaciekawionych, ale czujnych
niewolników.

- Znów zostaliśmy zdradzeni - powiedział Ki-Adi-Mundi.
Depa spojrzała w kierunku wejścia do piramidy. Dwóch uzbrojonych terrorystów wypchnęło na plac trzęsących

się ze strachu trzech niewolników.

- Tylko przez to, że łatwo było przewidzieć nasz ruch - powiedziała.
- Mistrzu, kto tu jest naszym wrogiem? - zapytał cicho Obi-Wan.
Qui-Gon potrząsnął głową.
- Zadaję sobie to pytanie od czasu wypadków nad Dorvallą, padawanie. Jest w tym wszystkim coś, o czym nie

wiemy.

Rzecznik terrorystów wyszedł z pałacu na plac, gdzie dołączył do niego drugi - Bithanin.
Obi-Wan spojrzał szybko na Qui-Gona.
- Mistrzu, czy to nie jest...
- Cicho, padawanie - przerwał mu Qui-Gon.
Mężczyzna i Bithanin zatrzymali się w pewnej odległości od groźnego kręgu uformowanego przez Jedi.
- Mamy dwie możliwości - zaczął. - Możemy oczywiście walczyć. W końcu wyszlibyście pewnie z walki

zwycięsko. Ale kilku z was mogłoby tego nie dożyć, a ci, którzy by przeżyli, musieliby wcześniej zabić nas
wszystkich. Albo... - przerwał na chwilę -.. .możemy wszyscy opuścić broń.

Qui-Gon spojrzał na Yaddle i Tiina, którzy zdecydowanie kiwnęli głowami i wyłączyli miecze. Na znak

rzecznika terroryści zaczęli chować miotacze do kabury. Qui-Gon i pozostali Jedi poszli w ich ślady, wyłączając
miecze, ale trzymali na nich ręce w gotowości.

- Jestem zachwycony, że tak szybko doszliśmy do porozumienia - powiedział mężczyzna tonem, w którym dało

się słyszeć autentyczną ulgę.

Qui-Gon zlustrował stojących przednim terrorystów.
- Gdzie jest kapitan Cohl? - zapytał po chwili. Pytanie zaskoczyło mężczyznę.
- Ach, oczywiście - zgadł. - Rozpoznał pan jego statek.
- Gdzie on jest? - powtórzył pytanie Qui-Gon. Mężczyzna pokręcił głową.
- Z przykrością muszę pana poinformować, że kapitana Cohla nie ma już z nami. Słyszałem, że przeszedł na

emeryturę. Ale wracając do rzeczy... czy mogę uznać, że zawarliśmy rozejm?

- Chwilowo tak - zgodził się ostrożnie Tiin.

- Na początek mam jeszcze coś do załatwienia - powiedział terrorysta, odwracając się w stronę żołnierzy

pilnujących trójki niewolników.

Bez ostrzeżenia rozległy się strzały z miotacza i niewolnicy padli na ziemię. Depa wyłamała się z kręgu i

podbiegła do nich. Uklękła obok niewolnika, który wyprowadził ich z piramidy. Dotknąwszy jego szyi, spojrzała na
Yaddle i pokręciła głową ze smutkiem.

- Oto, co dzieje się ze zdrajcami! - krzyknął mężczyzna w stronę niewolników zebranych wokół placu.
Qui-Gon wymienił szybkie spojrzenia z Yaddle i Tiinem. Siedem mieczy świetlnych zapłonęło ponownie.
- Zrywamy rozejm-oznajmił Tiin.

R O Z D Z I A Ł 20

Hologram ukazywał dyplomatyczny krążownik, który próbował manewrować przez pole przypominających

asteroidy kopalni. Zahaczał to o jedną, to o drugą, rozpadając się przy każdym zderzeniu aż wreszcie zniknął w
nagłym rozbłysku ognistej eksplozji.

- To była „Ekliptyka" - wyjaśnił Valorum senatorom Bailowi Antillesowi, Horoksowi Ryyderowi i

Palpatine'owi. Znajdowali się w jego biurze w budynku rządu Republiki. - Obrazy zostały przekazane na Coruscant
z „Famulusa", jednego ze statków rodu Vandron, który powiódł misję do sektora Seneksa. Przypuszczamy, że
zginęło wszystkich dwudziestu funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości, którzy byli na pokładzie
„Ekliptyki".

Valorum wyłączył holoprojektor i usiadł na miękkim krześle.
- Czy mamy dalsze wiadomości z „Wybitnego"?
Valorum pokręcił głową.
- Wiemy tylko tyle, że osoby, które znajdowały się na jego pokładzie.. . siedmioro Jedi i pięciu naszych

funkcjonariuszy... przeżyły katastrofę. W tej chwili pewnie zostali już pojmani.

- Czy mamy jakieś dowody sugerujące, że ród Vandron był w to zamieszany? - zapytał senator Ryyder.
Był wyjątkowo wysoki, nawet jak na Anksa, a jego długa kudłata głowa wyrastała jak górski szczyt z wygiętej

szyi. Jego skórę pokrywały nieregularne żółtozielone plamy, a palce przypominały wydłużone wrzeciona. Lubował
się w jaskrawoczerwonych szatach z wysokim okrągłym kołnierzem.

- Żadnych dowodów - powiedział Valorum. - Lord Crueya utrzymuje, że dowódcy ich statków już wcześniej

otrzymali rozkaz, by nie dać się wciągnąć w potyczkę, niezależnie od tego, co by się działo.

- Nie przyjmuję takiego wyjaśnienia, przynajmniej na razie - powiedział Antilles.
Valorum westchnął.
- Ja też nie jestem pewien, co o tym myśleć. Mistrz Yoda nie mylił się co do władców Seneksa. Nie są lepsi niż

terroryści Frontu Mgławicy.

- Czy Front wystosował jakieś żądania? - zapytał łagodnie Palpatine.
- Jeszcze nie. Ale chyba możemy się domyślać, czego zażądają: rozwiązania Federacji Handlowej albo

gwarancji, że Republika obniży taryfy dla systemów peryferyjnych. Nie zgodzę się na takie żądania, ale nawet jeśli
nie podejmiemy innych kroków, uważam, że należy odłożyć szczyt do czasu rozwiązania kryzysu.

- Z całym szacunkiem, pozwolę sobie się z panem nie zgodzić -powiedział Palpatine. -Jestem pewien, że Front

Mgławicy właśnie tego od nas oczekuje.

Valorum zmarszczył czoło.
- Mogą przetrzymywać tych, którzy przeżyli, jako zakładników, senatorze. A ja odpowiadam za wysłanie ich

tam.

- To kolejny powód, by przyjąć twarde stanowisko. - Palpatine rozejrzał się po pokoju. -Najwyższy Kanclerzu,

jeśli mogę tak powiedzieć, nadszedł czas, by pokazać, jak daleko sięga władza Republiki, zapewniając tym samym
aprobatę senatu dla opodatkowania szlaków handlowych. Co więcej, jeśli wyeliminujemy Front Mgławicy,
Federacja Handlowa będzie bardziej skłonna zaakceptować nowe podatki.

Valorum spojrzał na niego zasępiony.
- Czy muszę panu przypominać, senatorze, że sektor Seneksa nie znajduje się w obrębie przestrzeni Republiki?

Wysłanie dodatkowych sił na Asmeru stanowiłoby naruszenie niezależności Seneksa. Senat nigdy nie zatwierdzi
takiej akcji.

Palpatine pozostał spokojny.
- Ponownie muszę się z panem nie zgodzić. Senat zaakceptuje akcję, bo w grę wchodzą interesy Republiki. -

Popatrzył na Antillesa i Ryydera. - Jeśli założymy na chwilę, że Jedi zawiedli w swej misji dyplomatycznej, Front
Mgławicy ma wolną rękę, by zakłócić przebieg szczytu na Eriadu, rozszerzając tym samym zasięg obecnego
konfliktu nie tylko na Federację Handlową, ale także na Gildię Komercyjną i Sojusz Przedsiębiorców. Panie
kanclerzu, sam pan powiedział, że bezpieczeństwo szczytu jest sprawą najważniejszą. To był główny powód, dla
którego wysłał pan Jedi na Asmeru.

- Tak - przyznał Valorum. - Ma pan rację.
- A co z rodami Seneksa? - zapytał Ryyder Palpatine'a.
- Poprą każdą naszą akcję w zamian za odwołanie restrykcji, jakie nałożyliśmy na ich handel z Republiką.
Valorum zastanawiał się przez chwilę nad słowami Palpatine'a, ale pokręcił głową.
- Nawet jeśli zdołamy przekonać senat, by zaakceptował proponowane przez pana działania, pokaz siły na

Asmeru może skłonić Front Mgławicy do zabicia zakładników.

Palpatine uśmiechnął się wyrozumiale.
- Panie kanclerzu, zakładnikami są Jedi.
- Nawet Jedi można zabić - wtrącił Antilles.
- W takim razie może powinniśmy pozostawić decyzję co do dalszych kroków Wysokiej Radzie Jedi.
Valorum potarł opuchnięte powieki.
- Zgadzam się. Przedstawię im tę sprawę osobiście.
* * *
Rozrzedzone powietrze nad wyżyną świszczało od laserowych strzałów i buczało od mieczy świetlnych,

rozcinane energią sztucznego światła.

Qui-Gon, Obi-Wan i Ki-Adi-Mundi stali oparci o siebie plecami, parując mieczami laserowe strzały, którymi

terroryści zasypywali plac. Klingi ich mieczy - zielona, niebieska i fioletowa - poruszały się szybciej, niż oko było w
stanie dostrzec, rozbłyskując jak nowe za każdym razem, gdy posyłali kolejny strzał, by odbił się rykoszetem od
starożytnych kamiennych murów lub nachylonych ścian piramidy.

W innym miejscu placu Vergere, stojąca wysoko na teleskopowych nogach, kierowała atakiem na schody

sąsiedniej budowli, ze szmaragdowym ostrzem uniesionym nad pierzastą głową. Za nią długimi krokami biegło
dwóch funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości, ostrzeliwując się z miotaczy.

Niedaleko od nich Saesee Tiin prowadził drugą parę funkcjonariuszy do ataku na pół tuzina terrorystów

wciśniętych w wąską alejkę pomiędzy dwiema piramidami; jego miecz poruszał się tak szybko, że przypominał
kobaltową mgłę, gdy Jedi odbijał blasterowe strzały i wytrącał miotacze z rąk przeciwników.

Yaddle i Depa zostały przy rannej pilotce krążownika w pobliżu wejścia do północnej piramidy. Ostrzeliwane

burzą ognia ze szczytu bunkra, w którym znajdowało się działo jonowe, wirowały, kręcąc młynki mieczami i
odbijając strzały, jakby brały udział w zwariowanym turnieju sportowym.

Większość niewolników rozpierzchła się, gdy rozległy się pierwsze strzały, po brutalnej egzekucji swoich

towarzyszy, którzy pomogli Jedi w ucieczce. Kilku z nich terroryści wykorzystali jednak jako żywe tarcze.

Qui-Gon, Obi-Wan i Ki-Adi-Mundi zaczęli przebijać się w głąb placu, kierując się w stronę myśliwców, by

odciąć terrorystom drogę i do nich, i do kanonierki.

Qui-Gon ruszył z determinacją, na wpół świadom buczenia swego miecza i chaotycznego ostrzału z miotaczy.

Jego umysł reagował na każde poruszenie przeciwników; wirował w prawo, w lewo i w każdą inną stronę, z której
nadlatywały strzały. Nie pozostawał ani na moment w jednym miejscu, koncentrując się tylko na tym, co miał przed
sobą, a chwila za chwilą odpływały w przeszłość jak kilwater płynącego statku.

Trwał skupiony i niezauważalny, niewidoczny w swej obojętności, nie zatrzymując się arii na chwilę, by

obserwować sytuację, nie poświęcając ani jednej myśli temu, co innego mógłby zrobić.

Zranieni odbitymi pociskami terroryści padali na ziemię wzdłuż jego szlaku, choć z żadnym nie starł się jeszcze

bezpośrednio; nie wyglądało zresztą, by miało to kiedykolwiek nastąpić. Terroryści zaczęli już bowiem odwrót w
kierunku myśliwców.

- Jeśli wystartują, będziemy mieć ręce pełne roboty - stwierdził Obi-Wan podczas chwilowej przerwy w ostrzale.
I wtedy nowy dźwięk poruszył zimnym powietrzem. Zza ostrej krawędzi południowej piramidy wypłynęły dwie

repulsorowe barki, które wcześniej Jedi spotkali nad jeziorem.

Strzały z ich baterii laserowych omiotły plac, zwęglając trafione kamienie. Qui-Gon i Obi-Wan jednocześnie

odskoczyli, szukając osłony, podczas gdy Ki-Adi-Mundi odparował strumień ognia, który obrócił nim dookoła.

Barki zawróciły, by ponownie zaatakować, ostrzeliwując się wściekle.
Chwilowa przewaga wroga zmusiła trójkę Jedi do odwrotu. Qui-Gon zobaczył, że zespoły Vergere i Tiina

również zostały zepchnięte w dół schodów i dalej na plac. Vergere. która pierwsza dotarła na plac, gestem nakazała
funkcjonariuszom Departamentu Sprawiedliwości natychmiast szukać schronienia pod ścianami północnej
piramidy, ale tylko jednemu z mężczyzn udało się tam dotrzeć. Drugi został zastrzelony z pobliskiej wieży.

Dwaj funkcjonariusze walczący u boku Tiina byli ranni. Iktotchi chwycił jednego pod pachę lewą ręką, nie

przestając odbijać strzałów mieczem świetlnym zaciśniętym w prawej dłoni. Drugi funkcjonariusz czmychnął do
tyłu, osłaniając ich odwrót pod ogniem z kanonierki.

Poruszając się jak cienie, Qui-Gon i Obi-Wan podbiegli na pomoc Tiinowi; wirowali i podskakiwali, by uniknąć

strzałów.

Kanonierki zdążyły już zawrócić i nadlatywały, by po raz kolejny ostrzelać plac. Na znak Qui-Gona, razem z

Obi-Wanem wyskoczyli na dziesięć metrów w górę z uniesionymi mieczami, odcinając repulsorowy silnik
pierwszego ze statków.

Deszcz iskier posypał się na nich z góry, gdy lądowali na ziemi i przeturlali się, szukając osłony. Nad ich

głowami pozbawiony kontroli statek wbił się w najwyższe piętro pałacu i eksplodował na tysiące rozgrzanych do

białości strzępów, strącając na plac lawinę kamieni.

Tiin i funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości zdołali skryć się w wejściu do piramidy, zanim runęła

kamienna lawina. Qui-Gon i Obi-Wan poszli w ich ślady, uciekając przed ogniem powtarzalnych laserów z drugiej
kanonierki, ostrzeliwującej ozdobione reliefami kolumny i kamienne nadproże portalu.

Yaddle i pozostali rycerze Jedi tłoczyli się w głębi korytarza.
Rozpłaszczony o ścianę Qui-Gon wyjrzał na plac.
- Musimy dotrzeć do tych myśliwców.
- Jeśli musimy, to dotrzemy - zdecydował Tiin.
Obi-Wan spojrzał na Qui-Gona i skinął głową, włączając swój miecz. Z uniesionymi mieczami świetlnymi

wypadli z powrotem na plac.

Komnata Wysokiej Rady wydawała się pusta bez trójki mistrzów, którzy wraz z Vergere, Qui-Gonem i jego

padawanem polecieli na Asmeru. Teraz to Yoda stał na środku wykładanej mozaiką podłogi, chodząc w tę i z
powrotem, podczas gdy Mace Windu i pozostali członkowie Rady zastanawiali się, co należy zrobić.

- Mimo braku wiadomości z „Wybitnego" nie możemy zakładać, że starek uległ zniszczeniu, a ci. którzy

znajdowali się na jego pokładzie, zginęli - powiedział Windu. - Wszystko, co mogę wyczuć w tej sprawie,
podpowiada mi, że Yaddle i pozostali żyją.

- Ona żyje - powiedział Yoda. - Reszta też. Ale wielkie niebezpieczeństwo im grozi.
- To by potwierdzało, że Front Mgławicy faktycznie ma w ręku dwunastu zakładników - powiedziała Adi Gallia.

- Żądają odwołania szczytu na Eriadu.

- Valorum nie może zgodzić się na ich żądania - ostrzegł Oppo Rancisis.
- I nie ma takiego zamiaru - zapewnił wszystkich Windu. - Zdaje sobie sprawę, że w ten sposób zmniejszyłby

szanse przeforsowania propozycji opodatkowania.

- Front Mgławicy nie jest tu problemem - powiedział Yarael Poof. - W tym momencie chodzi o Federację

Handlową.

Yoda odwrócił się w stronę mistrza.
- Tylko wygląda na mniej ważny Front Mgławicy. Kierują tym jednak. Oni kierują tym wszystkim. - Przeszedł

jeszcze parę kroków i powiedział: - Jak figurami na planszy hologry sterują nami.

- W takim razie musimy zakończyć tę grę - powiedział z przekonaniem Even Pieli.
Windu przytaknął.
- Zapewniłem Najwyższego Kanclerza, że nie ma potrzeby, by osobiście przepraszać za to, co się stało.

Zgodziliśmy się interweniować w tej sprawie. W związku z tym jest to tak samo nasz obowiązek, jak i jego.

- Zbyt płytko rozważyliśmy tę sprawę - powiedział zamyślony Yoda. - Ukryte siły tu działają. - Spojrzał na

Windu. - Niejasna to sprawa. Mącą ją motywy, które trudno dostrzec.

Windu splótł dłonie i oparł łokcie na kolanach.
- Senat obiecał Najwyższemu Kanclerzowi wszelkie uprawnienia, jakich będzie potrzebował, by rozwiązać ten

kryzys. Nie możemy jednak pozostawić decyzji jemu.

Yoda pokiwał głową.
- Na szczycie koncentruje się jego uwaga.
- Departament Sprawiedliwości także uzyskał rozszerzone kompetencje - ciągnął Windu. - Są za wysłaniem

dodatkowych sił z Eriadu, odległej o skok od Asmeru i sektora Seneksa.

- Ale przecież Departament ma ochraniać kanclerza Valoruma i delegatów - powiedziała Gallia.
- Są przekonani, że mają dość personelu, by poradzić sobie w obu miejscach.
- Czy mamy jakiekolwiek gwarancje, że rody sektora Seneksa będą się trzymały z dala od tej sprawy? - zapytał

Poof.

- Możemy im zaproponować układ - powiedział Pieli. - Od dawna chcieli nawiązać stosunki handlowe z

Republiką ale byli izolowani ze względu na ciągłe pogwałcenia Praw Istot Rozumnych. Jeśli zgodzimy się być
arbitrami w kwestii ich porozumienia z Republiką, jestem pewien, że zgodzą się przeoczyć naruszenie ich
przestrzeni w związku z sytuacją na Asmeru.

Yoda patrzył w podłogę, kręcąc głową.
- Coraz głębsza, mroczniejsza i bardziej zagmatwana ta sprawa się staje. - Spojrzał na Windu. - Ilu Jedi na

Eriadu jest?

- Dwudziestu.
- Wyślijmy dziesięciu na Asmeru z funkcjonariuszami Departamentu Sprawiedliwości, by pomogli mistrzowi

Tiinowi i pozostałym -powiedział Yoda zatroskanym głosem. - Jedi spłacają długi, gdy przychodzi termin płatności.

Windu pokiwał głową z powagą.
- Niech Moc będzie z nimi - powiedziała Gallia w imieniu wszystkich.

R O Z D Z I A Ł 21

Qui-Gon, Obi-Wan, Tiin i Ki-Adi-Mundi wypadli z wejścia do piramidy, atakując terrorystów, którzy zepchnęli

ich wcześniej w głąb budowli. Pokonawszy jedną czwartą drogi od przeciwległej strony placu, Jedi uformowali klin.
Klingi ich pracowitych mieczy odbijały strzały laserowe nadlatujące znad ich głów i ze wszystkich innych stron. Za
barierą energii tworzoną przez miecze świetlne szły Yaddle i Depa. Vergere i dwóch funkcjonariuszy bronili tyłów
formacji.

Na samym czubku klina Qui-Gon posuwał się powoli w głąb pola walki, wirując i przykucając. Jego zielony

miecz buczał, odbijając kolejne strzały. Ranni terroryści spadali ze schodów, balkonów i dachów, żaden z nich
jednak nie uciekł.

„Będziecie musieli zabić nas wszystkich", powiedział przywódca terrorystów.
Niespodziewanie ogień laserowy zaczął słabnąć. Qui-Gon wykorzystał tę chwilę, by rozejrzeć się dookoła i zdał

sobie nagle sprawę, że terroryści zaczęli strzelać w stronę barykad otaczających plac.

Z przeciągłym, przeraźliwym okrzykiem wojennym setki niewolników zaatakowały plac z uliczek pomiędzy

piramidami. Nie mieli nic, czego mogliby użyć jako tarcz, a za broń służyły im kamienne topory i noże, dzidy
zrobione z drewnianych rączek narzędzi i wszelkich innych przedmiotów, które udało im się naostrzyć i nasadzić na
sztorc.

Strzały blasterowe powalały wielu, ale mimo to posuwali się naprzód, zdecydowani pozbyć się pozaziemców,

którzy pozbawili ich tej odrobiny wolności i godności, jaką się cieszyli.

Qui-Gon zrozumiał, że powstanie musiało być przygotowywane od dłuższego czasu. Determinacja mogła jednak

nie wystarczyć w starciu z blasterami.

Razem z Obi-Wanem ponowili natarcie z Vergere u boku; podskoczyli wysoko i wylądowali, tnąc mieczami

świetlnymi. Uwięzieni pomiędzy zbuntowanymi niewolnikami a Jedi, terroryści uformowali dwa szeregi, po jednym
na każdy front.

Kolejna niespodzianka kazała Qui-Gonowi przystanąć. Niektórzy z terrorystów padali trafieni ogniem z

miotacza, a przecież wydało mu się nieprawdopodobne, by niewolnicy zdołali tak przebudować blastery, że
pasowały do ich pozbawionych palców dłoni.

Wtem zobaczył, skąd pochodzi ogień.
Nadbiegając długimi skokami, pojawił się drugi oddział terrorystów, prowadzonych do walki przez Bithanina,

który był informatorem Qui-Gona.

Wydarzenia dnia doprowadziły do rozłamu Frontu Mgławicy na dwie frakcje: bojowników odpowiedzialnych za

atak na kanclerza Valorum i umiarkowanych, którzy ograniczali się do pokojowych form protestu przeciwko
działaniom Federacji Handlowej.

Bojownicy najwyraźniej nie spodziewali się powstania ze strony własnych towarzyszy. W jednej chwili walka o

to, kto dotrze pierwszy do myśliwców, stała się jeszcze bardziej desperacka.

Jeden z myśliwców już unosił się na repulsorach. Uświadomiwszy sobie, co się dzieje na dole, pilot

wyprowadził statek z hangaru półobrotem i uruchomił dziobowe działo. Każdy rozbłysk surowej energii
dziesiątkował przeciwników. Kamienne bryły odrywały się od otaczających plac budynków, a ściany błyskawic,
świszcząc jak szrapnele, powalały każdego, kto nie zdołał uciec promieniom śmiercionośnej energii.

Qui-Gon zrozumiał, że ten jeden myśliwiec może zadecydować o losach bitwy - nie tylko przeciwko

sprzymierzeniu niewolników i umiarkowanych, ale również przeciwko Jedi.

W tej samej chwili myśliwiec zaczął krążyć nad tą stroną placu, na której znajdowali się Jedi. W zasięgu ich

wzroku pojawiły się lasery zamontowane na końcówkach skrzydeł, gotowe do strzału, gdy nagle, bez ostrzeżenia,
statek eksplodował. Odłamki jego trójkątnych skrzydeł uderzyły o generator promienia ściągającego, a kadłub
myśliwca stanął w płomieniach i runął na plac.

Qui-Gon spojrzał w górę z miejsca, gdzie wcześniej przywarł całym ciałem do ziemi. Na lądowisko spadał

deszcz rozgrzanych do białości odłamków, z których kilka mniejszych wypaliło mu dziury w płaszczu.

Szukał wzrokiem śladów broni, która zestrzeliła myśliwiec, i dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że decydujący

strzał nie mógł paść z żadnego miejsca na powierzchni planety.

Musiał zostać oddany z nieba.
Karmazynowo-biały statek przeleciał nad jego głową tak nisko, że Qui-Gonowi zaszczekały zęby.
- To Lancet Departamentu Sprawiedliwości - powiedział Obi-Wan, gdy przebrzmiał grzmot przelatującego

myśliwca.

Widząc białe żyłki na błękicie nieba, Qui-Gon zrozumiał, że następne statki schodzą w dół studni grawitacyjnej

planety. Odwrócił się i zobaczył Depę i dwóch funkcjonariuszy, z których jeden mówił coś do komunikatora na
nadgarstku. Wyczuwając na sobie wzrok Qui-Gona, funkcjonariusz spojrzał w górę i uniósł lewą dłoń w geście
triumfu.

Qui-Gon spojrzał w niebo. Od południa zbliżał się koreliański krążownik.
Widok nadlatujących myśliwców nie powstrzymał jednak terrorystów od próby dotarcia do CloakShape'ów.

Trzy kolejne myśliwce uniosły się nad placem. Zamiast jednak tracić czas na ostrzeliwanie niewolników, statki
pomknęły na wschód, ścigane przez dwa Lancety. Czwarty CloakShape z warkotem obudził się do życia i wznosząc
się ostro do góry, zdołał zestrzelić nadlatującego Lanceta.

Na lewo od Qui-Gona nie przestawało strzelać działo jonowe. Trafiony bezpośrednim strzałem, kolejny Lancet

przewrócił się na plecy i zaczął cicho spadać na spaloną ziemię. Niedługo potem zza południowej piramidy
zobaczyli strzelające w górę płomienie eksplozji.

Działo kontynuowało ostrzał nieba, ale sprzymierzeni niewolnicy i umiarkowani przypuścili właśnie atak na

budowlę, w której było zamontowane. Dwunastu wojowników padło, ale reszta trzymała się dalej, ciskając
detonatorami termicznymi zza głazów, za którymi się schronili.

W chwilę później budowla stanęła w płomieniach i zapadła się w głąb.
Z powodu zamieszania na placu krążownik nie mógł wylądować. Zawisł więc na poziomie szczytów piramid i

otworzył spodnie klapy, z których około dwudziestu postaci zaczęło zsuwać się w dół na linach z monowłókna.
Połowa uzbrojona była w miotacze, a reszta w miecze świetlne.

Zaciekła bitwa trwała jeszcze kilka minut. W końcu jednak otoczeni terroryści zaczęli rzucać broń na ziemię i

padać na kolana. Inni, schwytani przez niewolników, wchodzili właśnie na plac z rękami uniesionymi do góry.

Tiin, Depa Billaba i kilku Jedi, którzy przylecieli krążownikiem, wędrowali po polu bitwy, zbierając broń i

doglądając rannych. Qui-Gon zobaczył Yaddle; stała u wejścia do północnej piramidy i kręciła głową ze smutkiem.

Razem z Obi-Wanem zaczęli szukać Bithanina. Wkrótce Qui-Gon zobaczył, że Obi-Wan przywołuje go gestem

z południowego rogu placu.

Qui-Gon przypiął miecz do pasa i ruszył biegiem. Zanim jeszcze dotarł do celu, wiedział, że stało się coś złego.
Bithanin leżał zwinięty w kłębek na boku, przyciskając długie palce do sczerniałego otworu w środkowej części

tułowia. Qui-Gon przyklęknął obok niego.

- Próbowałem skontaktować się z tobą na Coruscant- zaczął mówić czarnooki obcy słabym głosem. - Ale po

tym, co stało się na Dorvalli, Havac i inni zaczęli podejrzewać, że jest wśród nich informator.

- Havac? - powtórzył Qui-Gon. - Czy to ten, który zamordował niewolników?
Bithanin pokręcił wielką głową.
- On jest zaledwie porucznikiem. Havac to dowódca, ale nie ma go tutaj. Wielu bojowników odleciało. -

Przerwał, by nabrać w płuca powietrza. -Zniweczyli wszystko, co próbowaliśmy osiągnąć. Zrobili z tego wojnę z
Federacją Handlową, a teraz i z Republiką.

- To już koniec - powiedział Qui-Gon. - Pokonaliście ich. Oszczędzaj siły, przyjacielu.
Bithanin zacisnął dłoń na ramieniu Qui-Gona.
- To jeszcze nie koniec. Planują coś straszliwego.
- Gdzie? – zapytał Obi-Wan. - Kiedy?
Bithanin odwrócił się lekko w jego stronę.
- Nie wiem. Plan był trzymany w tajemnicy. Ale wiem, że bierze w tym udział kapitan Cohl...
Nie dokończył. Qui-Gon poczuł na sobie wzrok Obi-Wana. Światło w oczach Bithanina zgasło.
- Nie żyje, mistrzu - powiedział Obi-Wan.
- Jedi - odezwał się ktoś za plecami Qui-Gona. Był to humanoid rasy Nikto, o płaskiej, rogatej twarzy. -Nie chcę

przeszkadzać, ale twój przyjaciel był i moim przyjacielem.

Qui-Gon wstał.
- Co wiesz o tej akcji, szykowanej przez człowieka o imieniu Havac i kapitana Cohla?
- Wiem, że ma coś wspólnego z planetą Karfedion.
- Karfedion? - powtórzył Obi-Wan, patrząc z najwyższą dezaprobatą na Niktianina.
- To rodzinna planeta rodu Vandron - powiedział Qui-Gon. - W samym sercu sektora Seneksa. - Odwrócił się w

stronę humanoida. - Jak się nazywasz?

- Cindar.
- Wiesz, jak wygląda ten Havac?
- Wiem.
Qui-Gon zastanawiał się przez chwilę, a potem powiedział:
- Pójdziesz z nami.
Zaprowadził go do Tiina, Yaddle i pozostałych Jedi, zgromadzonych na placu.

- Nie ma czasu na uporanie się z tym wszystkim - powiedział Tiin, pokazując zamaszystym gestem zniszczenia

wokół. - Wysoka Rada i Departament Sprawiedliwości poleciły nam opuścić sektor Seneksa jak najszybciej.

- Musimy się zatrzymać po drodze - przerwał mu Qui-Gon. - Na Karfedionie.
Tiin spojrzał na niego, czekając na wyjaśnienia.
- Cohl organizuje kolejną akcję. - Qui-Gon wskazał na Cindara. - On nam pomoże odnaleźć jego ślad.
Tiin i Yaddle wymienili spojrzenia.
- Cohl nie pracuje już dla Frontu Mgławicy - powiedział Tiin.
- Ta akcja była trzymana w ścisłej tajemnicy. Stoi za tym ktoś o imieniu Havac. Musimy udać się na Karfedion.
- To niemożliwe, Qui-Gonie - powiedziała Yaddle, kręcąc głową. - Opuścić Senex musimy.
Qui-Gon wzruszył ramionami.
- W takim razie udam się tam sam z moim padawanem.
Obi-Wan ze zdumienia otworzył usta.
- Nie na żadnym z naszych statków - powiedział Tiin z nutką wyzwania w głosie.
Qui-Gon rozejrzał się dookoła.
- W takim razie wezmę „Jastrzębionietoperza".
- Sprawę osobistą z tego robisz - powiedziała Yaddle. - Bezpośrednim poleceniom Wysokiej Rady się

sprzeciwiasz.

Qui-Gon nie dał się wciągnąć w dyskusję.
- Odpowiadam przed Mocą mistrzowie. Yaddle przyglądała mu się przez chwilę. - Ale jaki jest cel tego

wszystkiego? Jaki jest cel?

Holotransparent połyskujący wśród kłębów dymu t'baca głosił: „Pijany Mynock wita Łupaczy Czaszek z

Karfedionu". Łupacze Czaszek, słynna karfediońska drużyna graczy w łup-piłkę, była znana w całym Seneksie z
bezczelnego lekceważenia reguł gry i pogardy dla życia przeciwników. Wrzaskliwa dwunastka lokalnych bohaterów
zebrała się w kącie „Pijanego Mynocka", przepijając z butelek sfermentowanego napoju do siebie i każdego, kto im
się napatoczył po drodze. Z każdą minutą bardziej pijani, wyraźnie szukali okazji do bijatyki.

O kilka stolików dalej Cohl i Boiny siedzieli w towarzystwie potężnego mężczyzny, który sam mógłby należeć

do Łupaczy Czaszek -gdyby był o kilka centymetrów niższy i wyglądał o połowę mniej groźnie.

Niebrzydka kobieta wyhodowana na jednej z karfediońskich farm niewolników postawiła wysoką szklankę

jasnożółtej cieczy przed gościem Cohla; mężczyzna wychylił znany ze swojej mocy trunek jednym haustem.

- Dzięki, kapitanie - powiedział z wdzięcznością w głosie, ocierając usta wierzchem dłoni. - Nieczęsto mam

okazję popróbować autentycznego trunku.

Cohl zlustrował Lope'a, jak przedstawił się im mężczyzna, z przeciwległej strony stołu, za którym siedzieli. Ten

typ bez wątpienia wyszedłby cało z każdej bijatyki; jednak operacja na Eriadu wymagała nie tyle brutalnej siły, co
kombinacji specyficznych umiejętności i inteligencji. Oczywiście nawet w najlepiej przygotowanych akcjach
zdarzały się sytuacje nieprzewidziane, gdy o wyniku decydowała w ostatecznym rozrachunku siła mięśni, ale Cohl
nadal nie był przekonany, że Lope poradziłby sobie choćby i z taką ewentualnością.

- Co jest twoją specjalnością? - zapytał po chwili.
Lope oparł łokcie na stole.
- Wibroostrze, pałka ogłuszająca, pika nerwowa. Ale umiem też posługiwać się miotaczem. Pracowałem z

Blastechem, Mer-Sonnem, Czerkasem...

- Ale wolisz pracę na bliski dystans?
Lope wzruszył ramionami.
- Jeśli już do tego dojdzie, to chyba tak. A dlaczego pan pyta? Co to za robota, kapitanie?
Cohl pokręcił głową.
- Nie mogę ci powiedzieć, zanim nie zdecyduję, że wchodzisz do drużyny.
Lope kiwnął głową.
- Rozumiem. I zapewniam pana, kapitanie, że chętnie się do pana zaciągnę. Nie ma lepszych od pana.
Cohl zignorował pochlebstwo.
- Gdzie do tej pory pracowałeś?
- Na ogół wzdłuż handlowej Trasy na Korelię. Miałem swój udział w Konflikcie Starkiańskim. Nada!

siedziałbym w Jądrze, gdyby nie to, że wyznaczyli tam cenę za moją głowę za kawałek mokrej roboty, który
odwaliłem na Sakorii.

- Jeszcze gdzieś jesteś poszukiwany?
- Tylko tam, kapitanie.
Cohl uznał, że referencje faceta brzmią dość zachęcająco. Lope był typowym wyrzutkiem, latającym od systemu

do systemu, ale nie zawodowcem.

- Masz coś przeciwko pracy z przedstawicielami obcych ras, Lope?
Lope spojrzał przelotnie na Boiny'ego.
- Nie mam nic przeciwko Rodianom. A co, są jeszcze jacyś w drużynie?
- Jeden Gotal.
Lope potarł wystającą szczękę.
- Gotal? Hmm.. .Nie mam nic przeciwko Gotalom.
Przy wejściu do kantyny wybuchło nagłe zamieszanie i czterech wysokich mężczyzn o złowrogim wyglądzie

wkroczyło do baru. Cohl myślał, że to pewnie członkowie Łupaczy Czaszek albo jednej z drużyn ich rywali, dopóki
najpotężniejszy z mężczyzn nie wspiął się na kontuar i nie strzelił w sufit.

- Lope, wiem, że gdzieś tu jesteś! - krzyknął, otrzepując się z płatów tynku i kurzu, które zaczęły spadać wokół

niego. Jednocześnie rozglądał się po stolikach. - Gdzie jesteś, ty zdradziecki śmieciu?

Cohl przeniósł wzrok z mężczyzny w barze na Lope'a.
- Znajomy?
- Już niedługo - powiedział Lope, wstał i zamachał ręką. - Jestem tutaj, Pezzle.
Pezzle spojrzał spod zmrużonych powiek w stronę Lope'a, zeskoczył z baru i zaczął przepychać się przez tłum z

blasterem w ręku. Jego oddział ruszył w ślady szefa.

- Jesteś nikczemnym oszustem - powiedział, gdy dotarł do ich stolika. - Myślałeś, że uda ci się odejść, nie płacąc

nam za robotę?

Cohl obserwował, jak Lope jednym rzutem oka ocenia wszystko naraz: uniesioną broń Pezzle'a, pozycję

pozostałych trzech mężczyzn i odległość ich dłoni od kolb miotaczy.

- Nie zarobiliście na swoją działkę - powiedział w końcu beznamiętnie. - Zajęliście się tylko jednym z nich, a ja

musiałem po was sprzątać.

Cohl i Boiny zaczęli wstawać, ale Lope położył dłoń na ramieniu Cohla.
- Niech pan zostanie, kapitanie. To potrwa tylko chwilę. Niech pan to uzna za test kwalifikacyjny.
- W porządku - powiedział Cohl, siadając z powrotem.
Goście przy sąsiednich stolikach nie mieli w sobie tyle wiary co Cohl. Przewracając krzesła i każdą inną

przeszkodę jaka stanęła im na drodze, starali się zejść z linii ognia.

Pocąc się obficie, Pezzle przełknął ślinę i odzyskał głos.
- Zapłacisz nam teraz - powiedział i splunął, wykrzywiając grube wargi.
Cohl nie zauważył, w którym momencie Lope sięgnął po blaster.
Zobaczył tylko zamazany obraz prawej ręki Lope'a, usłyszał huk kilku wystrzałów i w jednej chwili Pezzle i

jego trio leżeli, dymiąc, na podłodze.

Nie opuszczając miotacza, Lope spojrzał wyczekująco na Cohla.
- Nadasz się - powiedział Cohl, kiwając głową.
Kosmoport Karfedionu stanowił zlepek doków cumowniczych, warsztatów naprawczych i kantyn jeszcze

bardziej podejrzanych niż „Pijany Mynock". Powitawszy skinieniem głowy kilku członków zespołu technicznego
doku cumowniczego numer 331, Cohl, Boiny i Lope zaczęli podchodzić do sfatygowanego frachtowca,
dostarczonego im przez Front Mgławicy.

- Co się stało z „ Jastrzębionietoperzem", kapitanie? - zapytał Lope, patrząc niepewnie na statek.
- Był zbyt dobrze znany tam, gdzie się udajemy - odparł Cohl.
Przedstawił Lope'a dwóm mężczyznom, stojącym u stóp trapu frachtowca.
- Kapitanie - powiedział jeden chrapliwym głosem - w przedziale dziobowym czeka na pana jakaś dama.
- Kto to taki? - zapytał Cohl.
- Nie chciała powiedzieć.
Cohl i Boiny wymienili spojrzenia.
- Może to ta łowczyni nagród, która nas szuka - zasugerował Rodianin.
- Mam inny pomysł - powiedział Cohl, nie rozwodząc się dalej nad tematem.
- Nie myślisz chyba...
- A kto inny? Nie wiem tylko, jak mnie tu znalazła.
- Może przylepiła ci lokalizator do jakiejś części ciała? - zapytał Boiny.
Zostawili Lope'a, by zapoznał się z resztą drużyny, i weszli na trap.
- A nie mówiłem, że za mną zatęskni? - rzucił przez ramię Cohl, wchodząc do kabiny na dziobie.
Rella siedziała w fotelu Cohla, skrzyżowawszy długie nogi.
- Miałeś rację. Cohl - powiedziała. - Nie mogłam cię zostawić... ale nie z tych powodów, o które mnie

podejrzewasz. -Jej strój, składający się z tuniki, spodni i pelerynki z kapturem, był wykonany ze srebrzystej,
metalicznej tkaniny, która połyskiwała przy każdym ruchu.

- Sądząc po twoim wyglądzie, powiedziałbym, że zbytnio nadszarpnęłaś swój fundusz emerytalny i potrzebujesz

kredytów.

Spojrzała na niego spod oka.
- Czy możemy tu bezpiecznie rozmawiać?
Cohl dał znak Boiny'emu, który uruchomił system bezpieczeństwa kabiny.
- Słyszałam pogłoski, że kompletujesz nową drużynę - powiedziała Rella, kiedy Cohl usiadł.
Wzruszył ramionami.
- A co innego miałem robić, kiedy mnie rzuciłaś?
Nawet się nie uśmiechnęła.
- Z tego co słyszałam, szukasz tropicieli i drugorzędnych likwidatorów, takich jak ten osiłek, którego

przyprowadziłeś.

- Trudna praca wymaga trudnego personelu.
Rella spojrzała mu głęboko w oczy.
- W co ty się wpakowałeś, Cohl? Bądź ze mną szczery... ze względu na dawne czasy.
Cohl namyślił się i odpowiedział:
- Chodzi o likwidację.
Pokiwała głową ze zrozumieniem.
- Kto jest celem?
- Valorum, na Eriadu.
Rella skurczyła się w sobie, jakby właśnie spełniły się jej najgorsze obawy.
- Nie dasz rady, Cohl. Roześmiał się krótko.
- Zobaczymy.
- Posłuchaj... - zaczęła.
- Co, masz jakieś skrupuły? Nowy nabytek, jak te fatałaszki? Nowa ty?
- Skrupuły? Nie obrażaj mnie, Cohl.
- Więc o co ci chodzi? Czym Valorum różni się od innych?
Pokręciła głową.
- Nie chodzi o to, że to Valorum. Chodzi mi o ciebie, o twoją reputację. Nawet nie starając się zbytnio,

dowiedziałam się, że byłeś na Belsavis, Malastarze, Clak'dori Yetoom. Myślisz, że innym będzie trudniej cię
namierzyć? I nie chodzi mi o opryszków, którzy chcą się do ciebie zaciągnąć. Mówię o Departamencie
Sprawiedliwości albo nawet o Jedi.

- Doceniam ostrzeżenie, Rella, ale to teraz i tak nie ma znaczenia. Mam już wszystkich, których potrzebuję.

Chyba że i ty chcesz się zaciągnąć.

Wytrzymała jego wzrok.
- Chcę. Zamrugał zaskoczony.
- Nie, nie żartuję, Cohl - powiedziała.
W jednej chwili Cohl spoważniał, pochylił się i wziął ją za rękę.
- Słuchaj, mała, doceniam to, że mnie odszukałaś, ale lepiej, żebyś się nie angażowała w tę operację.
Spojrzała na niego spod zmrużonych powiek.
- Teraz to ja nie rozumiem. Przed chwilą zachowywałeś się tak, jakbyś miał w nosie całą galaktykę.
- Przechwałki, Rella, nic ponadto.
- Czyli żałujesz, że przyjąłeś to zlecenie?
- Może po prostu mój wiek daje mi się we znaki, ale chyba powinienem był się wycofać, gdy miałem taką

okazję. W końcu chyba nie tak trudno jest prowadzić farmę wilgoci, co? To nawet może być zabawne...

Rella uśmiechnęła się szeroko.
- Oczywiście, że będzie zabawnie, Cohl. Po prostu daj sobie spokój z tą sprawą. Możesz się wycofać w każdej

chwili.

Pokręcił głową.
- Dałem słowo. Muszę doprowadzić to do końca.
Przyglądała mu się przez chwilę, wreszcie westchnęła ciężko.
- Tym bardziej nie mogę cię teraz zostawić. Jeśli sam nie potrafisz się o siebie zatroszczyć, muszę to zrobić za

ciebie.

R O Z D Z I A Ł 22

Eriadu - szara jak łupek planeta poszarpanych lądów i nielicznych mórz - od dawna pretendowała do miana

Coruscant Odległych Rubieży. Do roli tej predestynowało Eriadu korzystne położenie w samym sercu sektora
Seswenna, na skrzyżowaniu Rimmiańskiego szlaku handlowego i Hydiańskiej drogi. Jednak gdy na Coruscant
fabryki i odlewnie lokowano tylko na wyznaczonych obszarach, na Eriadu przemysł wziął we władanie całą
powierzchnię, zanieczyszczając powietrze, grunty i wody nieprzerwanym strumieniem toksycznych odpadów i
produktów ubocznych. Co gorsza, choć w porównaniu z sąsiadami planeta była zamożna, jej władze bardziej
interesowały się zapewnieniem nieskrępowanego wzrostu gospodarczego niż inwestycjami w recylkulatory
powietrza, oczyszczalnie ścieków i utylizację odpadów, dzięki którym na Coruscant dawało się żyć.

Główne miasto planety leżało na południowej półkuli. Tętniący życiem kosmoport rozrósł się wokół ujścia dużej

rzeki i rozciągał niemal sto kilometrów na zachód, w głąb lądu, wzdłuż zatoki w kształcie palca, stopniowo
pokrywając wzgórza, porośnięte niegdyś lasami, które wyrastały nad brzegami rzeki.

Z tylnego siedzenia chronionej polem siłowym repulsorowej limuzyny, która z wielką prędkością mijała

demonstrujące tłumy zgromadzone na obrzeżach eriaduańskiego kosmoportu, Valorum doszedł do wniosku, że
miasto musiało być kiedyś niezwykle malownicze.

Dziś był to posępny labirynt zdobionych kafelkami kopuł, wąskich uliczek, wyniosłych łuków i wież oraz

targowisk pod gołym niebem, pełnych handlarzy w turbanach, skrywających twarze kobiet, brodatych mężczyzn
ćmiących fajki wodne i sześcionogich zwierząt jucznych obładowanych towarami, które z trudem znajdowały drogę
pomiędzy rdzewiejącymi śmigaczami i przestarzałymi saniami repulsorowymi.

Valorum nie mógł się oprzeć wrażeniu, że Eriadu wygląda jak zapuszczone i podupadłe przedmieście Theed,

stolicy Naboo.

Zgiełk głosów i pojazdów był tak intensywny, że niemal przebijał się przez przydymione, dźwiękoszczelne

szyby limuzyny, chociaż wiele ulic zamknięto dla ruchu z okazji jego przejazdu. Ruch skierowano objazdami, a
roboty strażnicze i agenci ochrony byli rozstawieni niemal na każdym skrzyżowaniu. Mieszkańcom pozwolono
obserwować przejazd z wąskich chodników, ale każdy, kogo przyłapano by na wyglądaniu z okien budynków na
wyższych piętrach, ryzykował, że zostanie postrzelony przez snajperów z Departamentu Sprawiedliwości, którzy
zajęli pozycje na dachach budynków i eskortowali śmigaczami kawalkadę pojazdów delegacji coruscańskiej.

Valorum dowiedział się, że wcześniej z kosmoportu wysłano kilka podobnych fałszywych konwojów, a trasa

jego przejazdu została zmieniona w ostatniej chwili, by uniknąć ewentualnych ataków.

Ochraniający go funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości, Straży Senackiej i roboty strażnicze używały,

określając jego osobę, hasła „towar". Po tym, jak połowę wspierających sił rycerzy Jedi wysłano na Asmeru,
szefowie ochrony zażądali, by Valorum zgodził się na czasowe wszczepienie lokalizatora, tak by w każdej chwili
wiedzieli, gdzie się znajduje.

Na ironię zakrawał fakt, że to on znalazł się w centrum uwagi, podczas gdy w samej idei zorganizowania szczytu

chodziło o to, by skoncentrować siana bolączkach światów Odległych Rubieży. Mimo wszystko jednak był
zadowolony, że dał się przekonać senatorowi Palpatine'owi, by nie odwoływać szczytu, niezależnie od tego, co
działo się w sektorze Seneksa.

Ironią było również i to, że rodzina Valorum również miała swój udział w zanieczyszczeniu atmosfery Eriadu,

którą czasami wręcz doprowadzali do wrzenia, gdy olbrzymie kule płomieni buchały z wysokich kominów ich
fabryk na przedmieściach miasta.

Na rodzinny interes składał się koncern zajmujący się budową statków kosmicznych i przewozami,

zlokalizowany na orbicie i w kilku naziemnych fabrykach. Pod względem wielkości produkcji nie mógł się równać z
potentatami w rodzaju TaggeCo i podobnych potężnych korporacji, a ich działalność transportowa nie dorównywała
nawet Duro Shipping, nie wspominając nawet o Federacji Handlowej. Jednak spółka co roku przynosiła zyski, po
części zapewne dzięki temu, że kojarzono ją z jego nazwiskiem.

Krewni kanclerza zaproponowali, by zatrzymał się w jednej z ich dostojnych rezydencji, ale i tym razem poszedł

za radą senatora Palpatine'a, który zasugerował, by zamieszkał w domu jego znajomego, namiestnika gubernatora
sektora.

Namiestnik gubernatora nazywał się Wilhuff Tarkin, a jego rezydencja wychodziła podobno na sztucznie

zabarwione na niebiesko wody zatoki.

Tarkin miał opinię mężczyzny ambitnego, oddanego wielkim ideom i ambitnym zamierzeniom, i pod tym

względem jego rezydencja nie rozczarowywała.

Równie wielka jak posiadłość zamożnych eriaduańskich kuzynów Valoruma. rezydencja została wzniesiona w

mieszaninie stylów, z przewagą coruscańskiej klasyki i średniorubieżańskiego dekoratyku, który przejawiał się w
wielkich, nakrytych kopułami pomieszczeniach, spiralnych kolumnach i kamiennych podłogach wypolerowanych
tak, że przypominały lustro wody. Było jednak coś bezosobowego w tych wielkich, wysokich pokojach i dostojnych
kolumnadach. Tak jakby kosztowne umeblowanie i oprawne w ramy dzieła sztuki prezentowano tylko na pokaz,
podczas gdy znacznie bliższe sercu właściciela byłyby antyseptyczne, surowe wnętrza kosmicznego frachtowca.

Valorum został wprowadzony do rezydencji przez eskortujący go krąg Straży Senackiej. Podobna eskorta

towarzyszyła Sei Tarii i kilkunastu pozostałym członkom delegacji Coruscant. Pochód zamykała Adi Gallia i troje
innych Jedi, którzy przystali na prośbę Valoruma, by jak najmniej rzucać się w oczy.

Wewnątrz strażnicy pozwolili Valorumowi na odrobinę oddechu, ale tylko dzięki temu, że wcześniej każdy gość

i każdy z robotów pełniących rolę służących został dokładnie przeskanowany. Cały dom, od podłogi po dach, został
przetrząśnięty przez siły ochrony, która zajęła część posiadłości, by urządzić w niej sztab dowództwa taktycznego i
kontroli. Snajperzy usadowili się wśród gałęzi drzew i na parapetach na zewnątrz okien, a kanonierki patrolowały
przybrzeżne wody.

Seswenna Hall, gdzie miał się odbyć szczyt, swoją efektowną sylwetką i bogatą dekoracją dawał świadectwo

priorytetom, którymi kierowali się przywódcy Eriadu. Pokryta mozaiką olbrzymia kopuła wieńczyła czubek
najwyższego wzgórza w mieście, strzelając w górę na ponad dwieście metrów.

Valorum spodziewał się ceremonialnego powitania, ale nie był przygotowany na tak liczne zgromadzenie.

Zapowiedziano go i z Sei Tarią u boku wprowadzono do sali balowej wypełnionej dygnitarzami, reprezentującymi
światy Środkowych i Odległych Rubieży. Przybyli z Sullusta, Malastaru, Ryloth i Bespinu; mało który darzył
Valoruma wielkim afektem, ale nie mogli się doczekać, by usłyszeć, co ma im do powiedzenia w kwestii
opodatkowania stref wolnego handlu.

- Najwyższy Kanclerzu - powiedział mężczyzna, dzięki któremu szczyt stał się rzeczywistością. - To prawdziwy

zaszczyt powitać pana na Eriadu.

Namiestnik gubernatora Tarkin był żylastym mężczyzną o intensywnie niebieskich oczach i pozbawionej

wyrazu twarzy. Miał wysokie, kościste czoło, a naciągnięta skóra ukazywała kształt najmniejszej kosteczki jego
twarzy. Krótko obcięte czarne włosy, przerzedzone już na skroniach, zaczesywał do góry. Stał wyprostowany jak
oficer, emanując aurą arystokratycznego chłodu.

Valorum przypomniał sobie, że słyszał, iż Tarkin faktycznie był wojskowym, za czasów gdy Eriadu wchodziła

w skład tak zwanego wówczas Regionu Pozaświatów.

- Czy senator Palpatine przybył z panem? - zapytał Tarkin.
- Zatrzymały go na Coruscant jakieś interesy, które wymagały jego obecności - odpowiedział Valorum. - Jestem

jednak pewien, że delegacja Naboo dotrze na otwarcie szczytu.

Tarkin zlustrował kanclerza wzrokiem od stóp do głów, wcale się z tym nie kryjąc, jeszcze zanim weszli do sali

balowej. Tłum delegatów rozstąpił się przed nimi.

- Rzadko się zdarza, by ktoś zaangażowany w politykę całej Republiki opuścił Coruscant - ciągnął Tarkin. - To

trochę jak więzienie, nie sądzi pan? Jeśli obowiązki kiedykolwiek będą wymagały ode mnie zamknięcia się w
jednym miejscu, mam nadzieję, że będzie to przynajmniej miejsce dostatecznie przestronne. - Rozłożył ręce,
zataczając nimi szeroki krąg.

Valorum zmusił się do uśmiechu.
- Podróż była krótka i przyjemna.
- Tak, ale opuszczenie Coruscant i przyjazd tutaj... To dla pana chyba coś zupełnie niezwykłego.
- To coś zupełnie koniecznego - sprostował Valorum.
Tarkin uniósł brew i zwrócił się lekko w jego stronę.
- Koniecznego? Być może, ale i bezprecedensowego. I moim zdaniem wiele mówiącego o pańskiej determinacji,

by uczynić to, co najlepsze i najsłuszniejsze dla systemów peryferyjnych. - Zniżył głos, by dodać: - Mam nadzieję,
że nie był pan niepokojony przez zamieszki.

Valorum zmarszczył czoło.
- Nie widziałem żadnych zamieszek. Była oczywiście grupa demonstrantów w pobliżu kosmoportu, ale...
- Ach, tak, oczywiście. Nie mógł pan widzieć zamieszek, bo pański konwój w ostatniej chwili puszczono inną

trasą.

Valorum nie był pewien, jak na to odpowiedzieć.
- Niech mi będzie wolno wyznać, panie kanclerzu, jak bardzo zaniepokoiła nas wiadomość o niedawnej próbie

zamachu na pańskie życie. No cóż, wszyscy mamy swoje lokalne problemy, jak sądzę. Ryloth ma swoich
przemytników, król Veruna z Naboo swoich krytyków, a Eriadu- Federację Handlową i perspektywę opodatkowania
szlaków handlowych.

Valorum zauważył niezbyt przychylne spojrzenia, jakimi powitali go niektórzy z gości Tarkina.

- Wygląda na to, że wiadomość o zamachu nie przysporzyła mi sympatii wśród zgromadzonych tu gości.
Tarkin lekceważąco machnął ręką.
- Nasze obawy w kwestii opodatkowania dotyczą możliwości wzrostu korupcji, co zawsze grozi, gdy powstaje

kolejna warstwa biurokracji między rządzącymi a rządzonymi. Nie oznacza to jednak, że jesteśmy separatystami
albo że zachęcamy do otwartej rebelii. Podobnie jak na innych światach Rimmy, na Eriadu również trafiają się
poplecznicy Frontu Mgławicy, aleja do nich nie należę, jak również nikt z administracji gubernatora. Na
niebezpieczeństwo powstania należy odpowiedzieć silną, scentralizowaną władzą. Trzeba wyczuć właściwy moment
i wtedy uderzyć.

Tarkin okrasił swoją przemowę ironicznym śmiechem.
- Proszę wybaczyć skromnemu namiestnikowi gubernatora jego gadaninę, Najwyższy Kanclerzu. Zdaję sobie

sprawę, że odpowiadanie przemocą na przemoc nie leży w zwyczaju Republiki.

- Do niedawna i ja bym tak myślała - odezwał się w pobliżu lekko prowokacyjny i protekcjonalny zarazem,

subtelny, kobiecy głos. Jego właścicielka była damą w każdym calu, od końca trenu bezcennej szaty po
oszałamiający klejnotami diadem.

Tarkin uśmiechnął się lekko i podał ramię krępej kobiecie, którą przedstawił kanclerzowi:
- Najwyższy Kanclerzu, mam przyjemność przedstawić panu lady Thealę Vandron z sektora Seneksa.
Zaskoczony Valorum zaczerwienił się i skłonił głowę w kurtuazyjnym powitaniu.
- Witam, lady Vandron - powiedział beznamiętnym głosem.
- Być może zainteresuje pana wiadomość, że problem zakładników na Asmeru został, jeśli można tak to

określić, rozwiązany.

- Asmeru? - powtórzył Tarkin. - A co to takiego?
Valorum szybko odzyskał opanowanie.
- Republika wysłała misję pokojową składającą się z Jedi i funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości, by

opanować sytuację, jaka wynikła tam w związku z obecnością bojowników Frontu Mgławicy.

Tarkin spojrzał na niego z ukosa.
- Opanować sytuację czy bojowników?
- Cokolwiek okaże się konieczne.
Twarz Tarkina rozjaśniło nagłe zrozumienie.
- To dlatego kilku funkcjonariuszy i Jedi odwołano z Eriadu. No cóż, wygląda na to, panie kanclerzu, że nasze

poglądy nie są tak bardzo przeciwstawne, jakby się wydawało.

- Próba zamachu skłoniła Najwyższego Kanclerza do podjęcia bezpośredniej akcji w przestrzeni nie należącej do

Republiki - powiedziała lady Vandron, zerkając na Tarkina. - Zasłużył na pochwałę, że jest skłonny wyprawić się
tak daleko od domu w tych trudnych czasach.

Valorum przyjął dwuznaczny komplement z wrodzoną rezerwą.
- Szanowna pani, i pan, panie namiestniku Tarkin... zapewniam was, możecie być całkowicie spokojni, że

Coruscant jest w dobrych rękach.

Choć Valorum nie cieszył się powszechnym poparciem na Coruscant, jego nieobecność dało się odczuć,

zwłaszcza w dzielnicy rządowej, gdzie intrygi wisiały w powietrzu.

Członkowie galaktycznego senatu hojnie udzielili sobie urlopu na czas trwania szczytu handlowego. Tylko kilku

wyjątkowo pracowitych pojawiło się w budynku senatu, żeby korzystając z okazji, nadrobić zaległości w pracy.

Jednym z nich był Bail Antilles.
Poranek upłynął mu na opracowywaniu propozycji, która pomogłaby rozładować napięcie między jego rodzinną

planetą Alderaan a sąsiadującym z nią światem Delaya. Kiedy wychodził na lunch, planował jedynie wychylenie
wysokiej szklanki gizerskiego piwa w swojej ulubionej restauracji w pobliżu Sądów Galaktycznych. Doścignęła go
jednak polityka w osobie senatora Orna Free Taa, który wpadł na niego w jednym z publicznych korytarzy senatu.

Korpulentny, błękitnoskóry Twi'lekianin poruszał się na poduszkowych saniach.
- Czy mogę do pana na chwilę dołączyć, senatorze Antilles? - zapytał.
Antilles zaprosił go gestem.
- O co chodzi? - zapytał, wyraźnie poirytowany.
- Przejdę od razu do rzeczy: natrafiłem na pewne niezwykle interesujące dane. Chciałem przekazać je senatorowi

Palpatine'owi, ale zasugerował, że to pan, jako przewodniczący Komitetu Etyki Senackiej, będzie najwłaściwszą
osobą, by zapoznać się z tą sprawą.

Antilles miał ochotę zaprotestować, ale tylko westchnął z rezygnacją.
- Proszę mówić, senatorze.
Grube warkocze główne Taa zatrzęsły się z podniecenia.
- Jak pan wie, zostałem niedawno oddelegowany do Komisji Przydziałów. Zająłem się tam szukaniem

precedensów i innych aspektów prawnych dotyczących zaproponowanego przez Najwyższego Kanclerza
opodatkowania stref wolnego handlu. Jest oczywiste, że wszystkich skutków i konsekwencji opodatkowania nie
jesteśmy w stanie przewidzieć, ale mamy nadzieję, że uda nam się nie dopuścić do korupcji, jeśli rozważymy różne
prawdopodobne scenariusze rozwoju sytuacji po przegłosowaniu opodatkowania przez senat.

- W to nie wątpię - mruknął Antilles.
Taa nie przejął się jego sarkazmem.
- Najwyższy Kanclerz wyraził życzenie, by pewien odsetek dochodów zebranych dzięki opodatkowaniu szlaków

handlowych... które w zamierzeniu ma ograniczyć wpływy Federacji Handlowej... został przeznaczony na programy
pomocowe dla światów Środkowych i Odległych Rubieży, które mogą ucierpieć na skutek wprowadzenia
opodatkowania. Tu jednak pojawia się pewien dylemat. Jeśli wniosek zostanie przegłosowany i Federacja Handlowa
będzie zmuszona zrezygnować z wyłącznej obsługi pewnych tras handlowych, zyska na tym wiele mniejszych
koncernów przewozowych, nie tylko dzięki temu, że rynek stanie się bardziej konkurencyjny, ale również dzięki
funduszom przeznaczonym na rozwój systemów peryferyjnych.

Antilles spojrzał na senatora, wyraźnie nie rozumiejąc, do czego on zmierza.
- Nie bardzo rozumiem, gdzie tu pan widzi jakikolwiek dylemat.
- W takim razie proszę pozwolić, że zilustruję mój wywód przykładem. Komitet Przydziałów przeszukał bazy

danych pod kątem tych korporacji Odległych Rubieży, które mogą zyskać na wprowadzeniu opodatkowania, a
następnie porównał wyniki z danymi Komisji Własnościowej, której również jestem członkiem. Skompilowana w
ten sposób lista tysięcy przedsiębiorstw zawiera jeden ciekawy przypadek: koncern przewozowy z Eriadu, który
otrzymał niedawno dość niespodziewany i, powiedziałbym, bardzo znaczny zastrzyk kapitału.

- To mnie nie dziwi - oznajmił Antilles. - Inwestorzy, którzy zwęszyli, co się święci, robią to samo co wasza

komisja, tyle że oni szukają korzystnych możliwości finansowych.

- Właśnie - powiedział Taa. - Inwestorzy spekulują. W tym wypadku jednak nasz dylemat polega na tym, że

właścicielami tego koncernu są krewni Najwyższego Kanclerza Valoruma z Eriadu.

Antilles zatrzymał się gwałtownie, odwracając twarz w stronę sani Twi'lekianina.
Taa uniósł dłonie w obronnym geście.
- Proszę pozwolić mi wyjaśnić sprawę do końca. Absolutnie nie zamierzam sugerować, że w zachowaniu

Najwyższego Kanclerza było coś niewłaściwego. Jestem przekonany, że zdaje sobie sprawę, iż na mocy artykułu
435 punkt 1759 ustawy o kodeksie etyki senackiej osoby mające dostęp do nowych projektów legislacyjnych i
kontraktów budowlanych nie mogą czerpać zysków z uzyskanej w ten sposób wiedzy, czy to poprzez inwestycje,
czy w jakikolwiek inny sposób.

Antilles zmrużył oczy.
- Ale jednak coś pan sugeruje przez sam fakt, że nie zamierza pan nic sugerować.
Taa pokręcił głową.
- Po prostu zastanawia mnie fakt, że Najwyższy Kanclerz nie poinformował senatu o tym potencjalnym

konflikcie interesów. Jestem pewien, że dylemat zniknie, gdy uda nam się wyjaśnić pochodzenie zainwestowanego
kapitału i upewnimy się, że inwestor nie jest w żaden sposób powiązany z Najwyższym Kanclerzem.

- Ustalił pan już coś w tej kwestii? - zapytał Antilles.
- I tu mamy kolejną ciekawostkę - powiedział Taa. - Im głębiej się wgryzam w tę sprawę, tym więcej śladów się

urywa. Wygląda to niemal tak, jakby ktoś świadomie starał się uniemożliwić ustalenie, skąd i od kogo pochodziły
zainwestowane środki. Moje niepowodzenia może wyjaśnić fakt, że nie mam uprawnień, by zapoznać się z
odpowiednimi plikami zawierającymi dane finansowe. Dostęp do tych danych mogłaby mieć jedynie osoba wysoko
postawiona. Na przykład ktoś taki jak pan.

Antilles spojrzał na senatora.
- Domyślam się, że zgromadził pan wspomniane dane, senatorze. Taa powstrzymał uśmiech.
- Tak się składa, że mam ze sobą kopię. Wręczył Antillesowi holocron z danymi. Antilles wziął holocron.
- Zobaczę, czego zdołam się dowiedzieć.

R O Z D Z I A Ł 23

Zarekwirowany „Jastrzębionietoperz" mknął w kierunku Karfedionu - pokrytego zielonymi plamami półkola,

widocznego w przednich iluminatorach kanonierki. W ciasnej sterowni Qui-Gon siedział za sterami. Ubrany w
poncho, szalik i buty pożyczone na Asmeru, wyglądał w każdym calu jak członek Frontu Mgławicy.

Obi-Wan stał za fotelem pierwszego oficera i właśnie zdejmował swój brązowy płaszcz.
- Połóż swoje ubranie tutaj - powiedział Qui-Gon, wskazując na pusty fotel nawigatora. - Razem z mieczem

świetlnym.

Obi-Wan zamarł.
- Moim mieczem?
- Chcemy być pewni, że po wylądowaniu wezmą nas za tych, za których się podajemy.
Obi-Wan ociągał się przez chwilę, ale w końcu niepewnie kiwnął głową i odpiął od pasa cylinder miecza.

Odłożył broń i usiadł z powrotem w fotelu pierwszego oficera.

- Mistrzu, czy na Asmeru postąpiliśmy właściwie? - zapytał, przerywając przedłużającą się ciszę. - Czy można

było uniknąć przemocy, tak jak chciała mistrzyni Yaddle?

- Czy można uniknąć tego, czego cel określa Moc? Obi-Wan zamilkł na następną dłuższą chwilę.
- Czy rozmyślanie o ciemnej stronie jest niebezpieczne?
- Ja staram się patrzeć w stronę światła, padawanie. Ale odpowiadając na twoje pytanie: myśl a działanie to dwie

różne rzeczy.

- Ale skąd możemy wiedzieć, czy nasze myśli nie zabarwiają tego, co robimy? Ścieżka jest czasem taka wąska.
Qui-Gon przełączył „Jastrzębionietoperza" na autopilota i odwrócił się w stronę ucznia.
- Powiedzieć ci, jak wytłumaczył mi to Yoda, kiedy byłem nawet młodszy niż ty teraz?
- Tak, mistrzu.
Qui-Gon spojrzał na iluminator i zaczął:
- Na odległej planecie Generis rośnie wyjątkowo ciemny, gęsty i niemal całkowicie nieprzenikniony las drzew

sallap. Od wielu pokoleń trzeba było nadkładać drogi, omijając las, by dotrzeć do przepięknego, głębokiego jeziora
po drugiej stronie. Pewien lord Sithów postanowił przeciąć szlak prosto przez las, by skrócić drogę do jeziora. Jak
sobie zapewne wyobrażasz, niewielu z tych, którzy postanowili wypróbować obie trasy, przeżyło, by o tym
opowiedzieć. Wszyscy jednak zgadzali się, że choć droga przez las jest krótsza, w rzeczywistości nie prowadzi do
jeziora. Natomiast droga wzdłuż lasu, choć długa i trudną nie tylko dociera do celu, jakim jest jezioro, ale jest celem
samym w sobie.

Nie patrząc na Obi-Wana, Qui-Gon zapytał:
- Czy na Asmeru zapuściłeś się w ten ciemny las, czy pozostałeś na drodze światła, z Mocą jako towarzyszem i

sojusznikiem?

- Nie myślałem o tym, dokąd zmierzam; starałem się tylko podążać tam, gdzie prowadziła mnie Moc.
- W takim razie masz odpowiedź. Obi-Wan zwrócił twarz w stronę gwiazd.
- Sithowie byli przed Yodą, prawda, mistrzu? Na twarzy Qui-Gona pojawił się cień uśmiechu.
- Nic nie było przed Yodą, padawanie.
Obi-Wan odwrócił się i rozejrzał po dziobowym przedziale kanonierki.
- Mistrzu, jeśli chodzi o tego Cindara...
- Cóż, ja też mu nie ufam.
- W takim razie po co lecimy na Karfedion?
- Skądś musimy zacząć, padawanie. W swoim czasie nawet kłamstwa Cindara zdradzą jego prawdziwe intencje.
- Ale zdążymy przeszkodzić kapitanowi Cohlowi w tym, co zlecił mu Havac?
- Tego nie jestem w stanie przewidzieć, padawanie.
W tej samej chwili wszedł do sterowni Cindar i zauważył złożone na fotelu szaty i miecze świetlne Jedi.
- Nie będziecie się bez nich czuli jak nadzy?
Obi-Wan odwrócił się od tablicy kontrolnej, by na niego spojrzeć.
- Chcemy być pewni, że wezmą nas za tych, za których się podajemy.
- Nieźle to sobie zaplanowaliście - powiedział Niktianin. - Tym bardziej że ja sam nigdy nie byłem na

Karfedionie i nie mam pojęcia, skąd zacząć szukać Cohla czy Havaca.

Qui-Gon spojrzał na niego.
- Nie martw się o to. Początek już mamy za sobą, jak sądzę.
Kiedy kanonierka przycumowała w doku, Qui-Gon, Obi-Wan i Cindar zeszli po rampie i ruszyli zasięgnąć

języka w co bardziej zakazanych spelunkach otaczających kosmoport. Nie uszli nawet dwudziestu metrów, gdy
dwóch techników zastąpiło im drogę tuż przy wyjściu na ulicę.

- To „Jastrzębionietoperz", zgadza się? - zapytał wyższy Qui-Gona. Qui-Gon spojrzał mężczyźnie prosto w

oczy.

- A kto pyta?
- Bez obrazy, kapitanie - powiedział drugi, unosząc poplamione smarami ręce w uspokajającym geście. -

Chcieliśmy tylko panu powiedzieć, że się pan spóźnił.

Obi-Wan chciał coś powiedzieć, ale się zreflektował.
- Spóźniliśmy się?
- Odleciał parę godzin temu - odpowiedział wysoki - z całą załogą na pokładzie, zdezelowanym koreliańskim

frachtowcem.

- A, tamtym - bąknął Qui-Gon.
Niższy technik spojrzał na niego konspiracyjnie.
- Wy też bierzecie udział w tej aferze na Eriadu?
- A jak myślisz? - zapytał Qui-Gon retorycznie.
Technicy wymienili znaczące spojrzenia.
- A nie potrzebuje pan przypadkiem dodatkowych dwóch par rąk, kapitanie? - zapytał wyższy.
Qui-Gon zlustrował ich od stóp do głów.
- Nie potrzebujemy techników. Na czym jeszcze się znacie?
- Na tym samym, co tamci, którzy odlecieli z Cohlem, kapitanie -odparł wyższy, nabierając pewności siebie. -

Broń ciężka i lekka, walka wręcz, materiały wybuchowe... niech pan tylko wymieni, co pana interesuje.

- Małe wojny i rewolucje - dodał drugi. Qui-Gon kiwnął głową.
- Szepnę słówko kapitanowi Cohlowi.
Wyższy technik szturchnął towarzysza, wyraźnie zadowolony.
- Bardzo dziękujemy, kapitanie.
- Może nam pan powiedzieć, co się kroi? - zapytał drugi. - Żebyśmy wiedzieli, jak się przygotować?
Qui-Gon zdecydowanie pokręcił głową. Wyższy mężczyzna zmarszczył czoło.
- Rozumiemy. Po prostu słyszeliśmy, że chodzi o likwidację.
Qui-Gon nie odpowiedział; jego twarz pozostała niewzruszona.
- No to będzie pan wiedział, gdzie nas znaleźć, kapitanie - powiedział niższy.
Qui-Gon pozwolił, by odeszli parę kroków i zawołał za nimi:
- A między nami mówiąc, był z nim Havac?
Pytanie wyraźnie ich zaskoczyło.
- Nie znam nikogo takiego, panie kapitanie - powiedział niższy. - Był tylko Cohl, jego rodiański pomagier i ci,

których tu zatrudnił.

Drugi mężczyzna uśmiechnął się szeroko.
- No i ta kobieta. Qui-Gon uniósł brew.
- Ach, więc ona też była.
Wyższy technik roześmiał się krótko.
- Gdyby wzrok mógł zabijać... ech! kapitanie...
Qui-Gon nawet nie spojrzał na Obi-Wana, zanim para techników nie wyszła z doku. Tym razem jednak kolejny

ruch należał do Cindara.

- Szczęściarz z ciebie - powiedział humanoid, trzymając miotacz w taki sposób, że miał ich obu w polu rażenia.
- Nie powiedziałbym - odparł Qui-Gon.
- Nie miałeś tego usłyszeć - ciągnął Cindar. -Nie wiedziałem, że Cohl rzeczywiście był na Karfedionie.
- A zatem chodziło tylko o to, żeby nas zatrzymać z dala od Eriadu.
Cindar skrzywił się pogardliwie.
- I wygląda na to, że to koniec waszej podróży, Jedi. Co za pech, że zostawiliście miecze świetlne na pokładzie.
Qui-Gon rozłożył ręce.
- Chcieliśmy, żebyś poczuł się na tyle pewnie, by dobyć blaster i zdekonspirować się.
- Co takiego?
Obi-Wan pstryknął dyskretnie palcami w kierunku statku, gdzie rozległ się głośny brzęk. Cindar złapał przynętę

i odwrócił się gwałtownie w tamtą stronę. Kiedy spojrzał z powrotem na Jedi, już ich nie było tam, gdzie wcześniej
stali.

Zauważywszy Obi-Wana o dziesięć metrów na prawo, Cindar wcisnął spust, ale Qui-Gon przywołał Moc, by

pchnąć trzymającą miotacz rękę i strzał poszedł w niebo. W tym samym momencie Obi-Wan przeskoczył nad głową

Cindara i wylądował tuż za nim.

Cindar obrócił się na pięcie, gotów do strzału.
Obi-Wan zamaszystym kopniakiem wytrącił mu broń z ręki. Przykucnął, zakręcił się w kółko i wyprowadził

kolejnego kopniaka, trafiając w kolano Cindara.

Krępy humanoid przewrócił się na bok, ale szybko zerwał się na nogi i skoczył do przodu, atakując serią ciosów

i kopniaków, które Obi-Wan blokował uniesionym przedramieniem i kolanem.

Zdenerwowany Cindar zarzucił ramiona na szyję Obi-Wana, stojąc twarzą do niego, ale po chwili obejmował

tylko powietrze, bo szczupły Jedi wyśliznął się z uścisku. Straciwszy równowagę, Cindar potknął się i wpadł na
jedną z przypór cumowniczych „Jastrzębionietoperza".

Obi-Wan podskoczył i wylądował.
Cindar zaatakował. Miał w zanadrzu pewien plan.
Przewidując, że Obi-Wan znów skoczy, zastopował nagle i zamachnął się nogą. Trafiony w klatkę piersiową

Obi-Wan poleciał w tył. przewracając się na bok i lądując prosto na obu stopach, twarzą do Cindara. Humanoid
natarł ponownie. Obi-Wan wykonał szybkie salto do tyłu, trafiając Cindara nogami prosto w szczękę.

Cindar zatoczył się do tylu i wpadł na tę samą przyporę cumowniczą. Unikając ciosów Jedi serią zwodów i

skrętów, przykucnął, by nagle złapać Obi-Wana za prawą kostkę, nie zdążył jednak, bo ten kolejnym saltem
odskoczył do tyłu.

Chwila przerwy w walce wystarczyła Cindarowi - z kabury na kostce wyciągnął zapasowy miotacz.
Pierwszy strzał trafił Obi-Wana w prawą nogę. Młody Jedi upadł na kolano. Qui-Gon pojawił się nagle nie

wiadomo skąd i odciągnął go z toru następnego trafienia. Pakiety skoncentrowanej energii rozszalały się po doku,
tańcząc na ścianach i suficie.

Cindar celował w Jedi, ale poruszali się zbyt szybko, żeby mógł ich trafić. Jego kolejne strzały odbiły się od

podbrzusza „Jastrzębionietoperza" i wbiły w podłogę.

I nagle ogień ustał.
Cindar stał na wprost Qui-Gona i Obi-Wana z rozbieganym wzrokiem i wyrazem zaskoczenia na twarzy. Kiedy

padł na twarz, zobaczyli osmaloną dziurę po laserowym strzale, który odbił się od podłogi i trafił go prosto w plecy.

Qui-Gon podszedł do ciała i sprawdził, czy Cindar daje znaki życia.
- Powiedział nam już wszystko, co mógł.
Obi-Wan podniósł się z podłogi, pomagając sobie zdrową nogą.
- Dokąd teraz, mistrzu? - zapytał.
Qui-Gon wskazał głową na „Jastrzębionietoperza".
- Za kapitanem Cohlem. Na Eriadu.
- Karfedion? - zapytał zaskoczony Yoda. - Kolejna wyprawa, tak?
Saesee Tiin spojrzał na Yaddle, zanim odpowiedział:
- To ta sama wyprawa, która absorbowała go przez ostatnich kilka miesięcy.
Yoda dotknął warg palcem wskazującym, zamknął oczy i potrząsnął głową z niezadowoleniem.
- Znowu ten kapitan Cohl.
Jedenastu z dwunastu członków Rady Jedi zebrało się w swojej wysokiej wieży, gdzie za oknami słońce

zachodziło za horyzont w feerii złocistych barw. Krzesło Adi Gallii było puste.

- To nie w stylu Qui-Gona, przeciwstawiać się wyraźnym poleceniom Rady i Najwyższego Kanclerza -

powiedział Pio Koon.

Yoda otworzył oczy i uniósł laskę.
- Nieprawda. Właśnie w jego stylu to jest. Zawsze do przodu, tam gdzie prowadzi go Żywa Moc. Przyszłość

nagnie się do działań Qui-Gona... tak on myśli. - Znów pokręcił głową.

- Jedyne realne niebezpieczeństwo polega na tym, że może pogłębić rozziew między Republiką a sektorem

Seneksa- powiedział Oppo Rancisis. - Obawiam się, że wydarzenia na Asmeru i tak już postawiły Najwyższego
Kanclerza w niezręcznej sytuacji.

- To decydujący moment - dodał Even Peill. - Vandron i inne rody arystokratyczne sektora Senex mogą podać

Asmeru jako przykład lekceważenia samorządnych sektorów przez Republikę. Cel, jaki postawił sobie Valorum...
zwiększenie zaufania do Republiki wśród światów peryferyjnych... może zostać zaprzepaszczony.

Mace Windu już otwierał usta, by coś powiedzieć, gdy drzwi do turbowindy rozsunęły się i stanął w nich Ki-

Adi-Mundi.

- Przepraszam, że przeszkadzam, mistrzu Windu - powiedział Cereańczyk - ale otrzymałem pilną wiadomość od

Qui-Gon Jinna.

- Jaka to wiadomość? - zapytał Windu.
- Razem z Obi-Wanem udają się na Eriadu na pokładzie „Jastrzębionietoperza".

Yoda wytrzeszczył oczy w udawanym zdumieniu.
- W kapitana Cohla Qui-Gon zamienił się!

R O Z D Z I A Ł 24

Jako port handlowy, Eriadu przywykła do tego, że jej zanieczyszczone niebo przecinały setki statków. Szczyt

handlowy sprawił jednak, że ruch powietrzny, zarówno na orbicie, jak i w atmosferze planety, pobił wszelkie
rekordy.

Wśród tysięcy statków czekających na kotwicy nad dzienną stroną planety był zdezelowany koreliański

frachtowiec, który w tej chwili stał się obiektem zainteresowania uzbrojonego po zęby statku oznaczonego
emblematem władz celnych i imigracyjnych Eriadu. Między statkiem celników a frachtowcem poruszała się
jednoskrzydłowa jednostka, dwukrotnie większa niż standardowy gwiezdny myśliwiec.

Rella i Boiny patrzyli, jak stateczek mija jeden z iluminatorów frachtowca na sterburcie. Ubrani w wysokie do

kolan buty, spodnie, bluzy, kamizelki i miękkie czapki z wąskim daszkiem wyglądali jak weterani przestrzeni.

- Załatwimy to po kolei - powiedziała Rella. - To nie tylko kwestia szkolenia, że celnicy są nieprzyjemni. Oni się

tacy rodzą. - Spojrzała na Boiny'ego. - Mam jeszcze coś powtórzyć?

- Nie. Pójdę za tobą.
Przeszli do śluzy na sterburcie, czekając, aż się otworzy. W chwilę później na pokład weszło troje ludzi w

jaskrawych mundurach i niesympatyczny dziki gad na czterech łapach, w elektronicznej obroży na szyi. Zwierzę
strzeliło rozdwojonym językiem, liżąc powietrze.

Szefem celników okazała się białoskóra kobieta, szczupła i niemal równie wysoka jak Rella. Jasne włosy miała

ściągnięte do tyłu i splecione w długi warkocz.

- Weźcie Czaka na rufę i stamtąd idźcie do przodu - poleciła swym towarzyszom. Nie popędzajcie go. Oznaczcie

każdy przedmiot, który zwróci jego uwagę. Zbadamy je później.

Dwaj celnicy i niuchacz skierowali się na tył statku. Zwierzchniczka patrzyła, jak wychodzą a następnie przeszła

za Rellą i Boinym do sterowni frachtowca.

- Proszę pokazać manifest przewozowy - poleciła, wyciągając prawą rękę w stronę Relli.
Rella wyjęła datakartę z kieszonki na piersi i położyła na dłoni kobiety. Celniczka włożyła kartę do przenośnego

czytnika i zaczęła studiować niewielki ekran urządzenia.

Z rufy dobiegło ich nagle głośne warczenie.
Celniczka obejrzała się przez ramię.
- Wasz niuchacz musiał zwęszyć nasz kambuz - powiedział wesoło Boiny.
Poważna twarz naczelniczki nie zmieniła wyrazu.
- Nie rozumiem tego - powiedziała po chwili, stukając w ekran końcem palca. Spojrzała podejrzliwie na Rellę. -

Co dokładnie pani przywozi, pani kapitan?

Rella wycelowała w nią miotacz.
- Kłopoty.
Oczy kobiety rozszerzyły się ze zdumienia. Hałas za plecami zmusił ją, by się obejrzała. Na widok jej

zaskoczonej twarzy dwóch potężnie zbudowanych ludzi i jeden Gotal wyszczerzyło zęby w uśmiechu.

- Tamci dwaj są na rufie - powiedział Lope. -Zwierzak nie żyje.
- Dobra robota - pochwaliła Rella, zręcznie rozbrajając celniczkę.
Przyciskając broń do jej żeber, poprowadziła ją ku konsoli łączności.
- Chcę, żebyś wywołała swój statek - wytłumaczyła po drodze. - Powiedz temu, kto tam teraz dowodzi, że

odkryłaś kontrabandę i chcesz, żeby przysłali tu jak najszybciej całą załogę inspekcyjną.

Kobieta próbowała się odwrócić twarzą do Relli, ale ta tylko zacisnęła uchwyt i pchnęła ją na fotel przy

stanowisku łączności.

- Do roboty - warknęła.
Po chwili wahania zrezygnowana kobieta zgodziła się i wywołała swój statek.
- Całą załogę? - zapytał jej rozmówca z niedowierzaniem. - Aż tak źle?
- Aż tak źle - potwierdziła celniczka, nachylając się nad mikrofonem.
Rella przerwała połączenie i cofnęła się o krok, przyglądając się kobiecie.
- Potrzebny mi twój mundur. Celniczka spojrzała na nią.
- Mój mundur?
Rella poklepała ją po ramieniu.
- Grzeczna dziewczynka. - Odwróciła się w stronę Boiny'ego i pozostałych. - Zajmijcie pozycję przy śluzie i

bądźcie gotowi powitać gości.

Najemnicy odbezpieczyli miotacze i wybiegli ze sterowni.

Niecały kwadrans później przebrana w mundur służby celnej Rella weszła na mostek jednostki celnej i omiotła

wzrokiem instrumenty pokładowe. Podopieczna Boiny'ego - celniczka - weszła za nią w kajdankach ogłuszających i
ubraniu Relli.

Boiny popchnął kobietę na fotel pierwszego oficera i przycisnął zakończony przyssawką palec do

miniodbiornika, który miał w prawym uchu.

- Lope pyta, co ma zrobić z inspektorami - powiedział do Relli.
- Powiedz, żeby ich zamknął w ładowni rufowej frachtowca - odpowiedziała, nie odrywając wzroku od

przyrządów.

Usiadła w fotelu pilota i dopasowała go do swojego wzrostu. Brudna tarcza Eriadu wypełniała przedni

iluminator. Rella włączyła stację łączności i odwróciła się do celniczki.

- Nadaj wiadomość, że wysyłasz ładunek skonfiskowanych dóbr w dół studni. Powiedz, że chcesz, żeby ładunek

został natychmiast przetransportowany do budynku odprawy celnej i poddany inspekcji... i żeby podstawili dla
ciebie sanie repulsorowe.

Celniczka prychnęła.
- To wbrew procedurze. Nie zrobią tego.
Rella uśmiechnęła się.
- Dzięki za ostrzeżenie. Tym razem jednak zrobią co trzeba, bo ci na dole to też członkowie mojego zespołu. -

Dała kobiecie chwilę na przetrawienie tej informacji. - Przyglądaj mi się spode łba, ile chcesz, ale w końcu i tak
zrobisz, co ci każę.

Celniczka pochyliła się nad mikrofonem, najwyraźniej mając nadzieję, że Rella się myli. Jednak po wysłuchaniu

jej wiadomości głos po drugiej stronie odpowiedział:

- Sanie będą na panią czekać.
Celniczka spojrzała wzburzona na Rellę.
- Myślisz, że nikt nie wie, że weszliśmy na pokład waszego statku?
- Zdaję sobie z tego sprawę, że wiedzą- odparła Rella. - Ale nie będziemy czekać do wieczora, żeby zrobić to, po

co tu przylecieliśmy.

Zapięła pasy bezpieczeństwa kobiety w taki sposób, że ta prawie nie była w stanie się poruszyć. Następnie

wzięła od Boiny'ego kawałek taśmy samoprzylepnej, którą zalepiła celniczce usta.

- Przez chwilę musisz siedzieć cicho - powiedziała, pochylając się, by jej oczy znalazły się na poziomie wzroku

celniczki. - To nie potrwa długo.

Razem z Boinym przeszła do niewielkiej kabiny na rufie jednostki. Cohl i jego najemnicy już tam byli, wciśnięci

pomiędzy pół tuzina dwumetrowych cylindrów załadunkowych, które przenieśli z frachtowca. Wszyscy nosili maski
recyrkulacyjne i kombinezony kosmiczne z kuloodpornymi kamizelkami pod spodem.

- Czy to konieczne? - spytał Cohla jeden z mężczyzn, wskazując na stojące pionowo rury.
- Pewnie wolałbyś przedrzeć się przez celników pod osłoną ognia?
- Nie, kapitanie - odparł mężczyzna ponuro. - Po prostu nie lubię ciasnych przestrzeni.
Cohl roześmiał się niewesoło.
- Radzę ci się przyzwyczaić. Zaczynają się schody.
Mężczyzna niechętnie otworzył wąską klapę tuby i wcisnął się do środka.
- Jak w trumnie!
- W takim razie ciesz się, że jesteś żywy - skwitował Cohl, zamykając klapę od zewnątrz.
Pozostali zaczęli włazić do rur równie niechętnie.
- Ty też, Cohl - powiedziała Rella.
- Żałuję, że nie mogę do pana dołączyć, kapitanie - uśmiechnął się Boiny.
Cohl skrzywił się.
- Masz szczęście, że wśród inspektorów był Rodianin, inaczej wcisnąłbym cię razem z Lopem. - Odwrócił się w

stronę Relli. - Naprawdę nie wiem, jak byśmy sobie z tym poradzili bez ciebie.

Spojrzała na niego koso.
- Daruj sobie, Cohl. Chcę tylko wydostać nas stąd całych i zdrowych. Wszedł do pojemnika.
- Naprawdę, nie zasługuję na ciebie.
- Pierwszy raz nie kłamiesz. Ale taka już jestem. - Sięgnęła do tuby, by poprawić kołnierz skafandra Cohla. -

Lepiej, żebyś się nie przeziębił.

Cohl wyszczerzył zęby w uśmiechu.
Zaplombowała tubę załadowczą i spojrzała na Boiny'ego.
- Przygotuj statek do opuszczenia orbity.
Zgodnie z obietnicą sześć par sani repulsorowych czekało na jednostkę celną gdy wylądowali w kosmoporcie

Eriadu.

Spętana tylko kajdankami ogłuszającymi celniczka pierwsza wysiadła ze statku. Rzuciła okiem na humanoida i

obcego, którzy obsługiwali sanie, i zachłysnęła się własnym oddechem.

- Kim jesteście? – zapytała z mieszaniną zaskoczenia i niesmaku.
- Lepiej, żebyś tego nie wiedziała - mruknęła Rella, która znalazła się tuż za nią.
Kiwnęła na Boiny'ego, który przyłożył małą strzykawkę do karku celniczki i wstrzyknął jej niewielką porcję

przezroczystego płynu. Kobieta w jednej chwili opadła bezwładnie, podtrzymywana przez Boiny'ego.

- Schowaj ją w jednym z pustych cylindrów ładunkowych-poleciła Rella. - Dla pewności zabierzemy ją ze sobą.
Wskoczyła na jedne z sań repulsorowych.
- Musimy się spieszyć - ostrzegła terrorystów z naziemnego kontyngentu Havaca. -Nie trzeba będzie długo

czekać, by znaleźli i przeszukali frachtowiec.

Podjechała saniami do włazu na rufie jednostki celnej, którą ktoś już wcześniej otworzył. Wskoczyła więc do

ładowni i zastukała o matową powierzchnię kontenera, w którym schowany był Cohl.

- Już niedługo-powiedziała cicho.
Kiedy wyładowali przypominające trumny pojemniki, flotylla sań repulsorowych ruszyła przez durabeton

lądowiska ku magazynowi celnemu, gdzie kolejna grupa terrorystów Havaca pilnowała rozsuwanych drzwi.

Wszędzie dookoła startowały i lądowały statki. Bliżej terminali kosmoportu pasażerowie wysiadali z

wahadłowców, które przeniosły ich z transportowców zakotwiczonych na orbicie. Wszędzie pełno było robotów
protokolarnych i transportowych, a także agentów ochrony, oczekujących na dyplomatów i dygnitarzy
przechodzących przez odprawę. Stłoczone przy barierze ogłuszającej wokół kosmoportu grupy demonstrantów
głośno wyrażały swoje niezadowolenie, machając transparentami i skandując hasła.

Sanie repulsorowe wpłynęły rzędem do magazynu, a brama natychmiast zasunęła się za nimi. Operatorzy sań

zaczęli odplombowywać cylindry, które otwierały się z głośnym sykiem wyrównywanego ciśnienia.

Cohl wygramolił się ze swojego cylindra, zerwał maskę recyrkulatora i zeskoczył na pokrytą kurzem podłogę,

rozglądając się wokół wyczekująco. W magazynie śmierdziało gazami wylotowymi statków kosmicznych i
węglowodorami.

- Punktualnie jak zawsze, kapitanie - powitał go Havac, który wyłonił się wraz ze swym oddziałem zza palisady

poustawianych jeden na drugim kontenerów. Ubrany w kolorowy turban i szal, zza których widać było tylko oczy,
przywódca Frontu Mgławicy ruszył w kierunku nieruchomych teraz sań repulsorowych. Stanął jak wryty, gdy
zobaczył Rellę.

- Myślałem, że się wycofałaś.
- Miałam zanik pamięci - powiedziała. - Ale szybko dochodzę do siebie.
Havac obejrzał zgromadzonych najemników i odwrócił się do Cohla.
- Będą wykonywać rozkazy?
- Jeśli będziesz ich regularnie karmił - zapewnił Cohl.
- Co mamy zrobić z tą lalą? - zapytał Lope, wskazując na nadal nieprzytomną celniczkę.
- Zostaw ją tutaj - odpowiedział mu Havac. - Zajmiemy się nią -Odwrócił się z powrotem w stronę Cohla. -

Kapitanie, proszę za mną. Omówimy pański udział w tej operacji.

- W porządku-odparł Cohl.
Havac spojrzał na Lope'a i pozostałych najemników.
- Reszta z was niech tu zaczeka. Jak wrócę, zrobimy odprawę.

R O Z D Z I A Ł 25

W zastrzeżonej strefie kosmoportu Adi Gallia wyszła na spotkanie Qui-Gona i Obi-Wana, gdy wysiadali z

ostronosego wahadłowca, którym dostali się na powierzchnię planety.

- Ulubiony Jedi Wysokiej Rady - powiedziała Adi, gdy Qui-Gon podszedł bliżej, z brodą i płaszczem

rozwichrzonymi przez wiatr. - Spodziewałam się podświadomie, że razem ze swoim wiernym padawanem
wylądujecie, ostrzeliwując się, kanonierką kapitana Cohla.

- Zostawiliśmy „Jastrzębionietoperza" na orbicie - odparł Qui-Gon bez śladu wesołości w głosie. - Jak wygląda

sytuacja tutaj?

- Mistrz Tiin, Ki-Adi-Mundi, Vergere i paru innych są w drodze z Coruscant.
Qui-Gon oparł ręce na biodrach.
- Poprosiłaś ochronę o przeszukanie koreliańskich frachtowców?
Adi spojrzała na niego nieszczęśliwym wzrokiem.
- Wiesz, ile koreliańskich frachtowców krąży w tej chwili po orbicie? Jeśli nie podasz im numerów

rejestracyjnych albo charakterystyki napędu, małe mamy szanse, że uda im się coś znaleźć. W obecnej sytuacji
przeszukanie każdego z tych statków zajęłoby celnikom i ochroniarzom tydzień.

- A co z kapitanem Cohlem?
Adi pokręciła głową tak gwałtownie, że woal umocowany do ciasnego czepka zakrył na chwilę jej urodziwe

rysy.

- Nikt, kto odpowiadałby opisowi Cohla, nie przechodził przez odprawę po wylądowaniu na Eriadu.
- Może przylecieliśmy pierwsi, mistrzu? - zasugerował Obi-Wan. - „Jastrzębionietoperz" to chyba najszybszy

statek, jakim leciałem.

Adi czekała na odpowiedź Qui-Gona, który pokręcił przecząco głową.
- Cohl gdzieś tu jest. Wyczuwam jego obecność.
Troje Jedi rozejrzało się dookoła, rozciągając swoje czucie w Mocy.
- Wyczuwam tyle zakłóceń, że nie mogę się na niczym skoncentrować - powiedziała Adi po dłuższej chwili.
W spojrzeniu Qui-Gona pojawiła się determinacja.
- Musimy przekonać Najwyższego Kanclerza, by pozwolił nam zająć miejsce Straży Senackiej u jego boku. To

nasza jedyna nadzieja.

Havac prowadził ich długim korytarzem. Pod jedną ścianą leżało kilkunastu związanych i zakneblowanych

celników, z oczami przesłoniętymi opaskami, którzy mimo knebli próbowali wydawać z siebie stłumione jęki
gniewu, gdy Cohl, Rella i Boiny przechodzili obok nich. Havac doprowadził ich w końcu do pomieszczenia, w
którym mieściła się niewielka siłownia magazynu.

Otworzył drzwi i gestem zaprosił wszystkich do środka. Migające nad głową urządzenia oświetlały hałaśliwy

generator i rzędy nierozpakowanych skrzyń. W pomieszczeniu cuchnęło smarami i płynnym paliwem.

Zachowanie Havaca zmieniło się w jednej chwili, gdy tylko zamknął za sobą drzwi. Odwinął pas tkaniny, który

zakrywał mu twarz, i rzucił go na podłogę.

Cohl przyglądał mu się z ciekawością.
- Coś się zrobił taki nerwowy, Havac?
- To przez ciebie - odparł rozzłoszczony Havac. - Omal nie zepsułeś wszystkiego.
Cohl wymienił szybkie spojrzenia ze swoimi towarzyszami i zapytał:
- Co ty pleciesz?
Havac z trudem się opanował.
- Jedi dowiedzieli się, że kompletujesz grupę zamachowców i że planujesz coś na Eriadu. Gdzie nie popatrzysz

w HoloNecie, tam widać twoje zdjęcie!

- Znowu Jedi. - Cohl zmrużył oczy, patrząc na Havaca. - Myślałem, że ty i Cindar odciągniecie ich uwagę.
- I zrobiliśmy, co do nas należało. Zwabiliśmy Jedi na Asmeru, udało nam się nawet ściągnąć tam część tych,

którzy przylecieli na Eriadu. Ale ty! Ty zostawiłeś za sobą taki ślad, że nawet amator by cię wytropił, a teraz przez
ciebie Cindar zginął.

- Wybacz, że się nie rozpłaczę - powiedział beznamiętnie Cohl.
Havac zignorował jego uwagę i zaczął chodzić w tę i z powrotem.
- Musiałem zmodyfikować cały plan. Gdyby nie pomoc naszego doradcy...
- Wyluzuj się, Havac - przerwał mu Cohl. - Bo dostaniesz zawału.
Havac stanął za plecami Relli i wycelował palec w Cohla.

- Będę musiał wykorzystać tych, których dostarczyłeś, dla odciągnięcia uwagi.
Cohl skrzywił się zjadliwie.
- Nie mogę na to pozwolić, Havac. Nie po to ich tu przywiozłem, żeby się dali powystrzelać jak kaczki. Ufają

mi.

- Pociesz się, że umrą bogaci, Cohl. Zresztą nie obchodzi mnie, na co możesz pozwolić, a na co nie. Nie

będziesz mi się tu wtrącał.

Cohl roześmiał się.
- A jak zamierzasz mnie powstrzymać? - Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi.
- Ani kroku dalej!
Havac chwycił nagle miotacz Relli. Spróbowała się odwrócić, ale nie zdążyła. Havac chwycił ją lewą ręką za

szyję i przycisnął blaster do jej skroni.

Cohl zatrzymał się gwałtownie i zaczął powoli odwracać w jego stronę. Boiny był w mniej więcej tej samej

odległości od Havaca co on, ale żaden z nich nie zaryzykował ruchu.

- Nie masz dość ikry do takiej roboty, Havac - powiedział Cohl spokojnym głosem. - Odłóż blaster i puść ją.
Havac tylko zacisnął uścisk na szyi Relli. Chwyciła obiema rękami jego przedramię.
- Sam powiedziałeś, kapitanie... każdego można zabić. Zrobię to, jeśli spróbujesz wyjść. Przysięgam, że to

zrobię.

Cohl spojrzał na Boiny'ego, zanim odpowiedział:
- Havac, zastanów się. Nie jesteś głupi, zgadza się? To nas wynająłeś do mokrej roboty.
Twarz Havaca była czerwona od gniewu i paniki; trząsł się cały.
- Nie doceniasz mnie. Nigdy mnie nie doceniałeś.
- Dobra - zgodził się Cohl. - Może masz rację. Ale to nie oznacza...
- Przykro mi, że tak musi być - przerwał mu Havac. - Ale jeśli chodzi o zabezpieczenie interesów Odległych

Rubieży, ludzie tacy jak ty czy Rella przestają się dla mnie liczyć. Zresztą nasz doradca woli, żebyśmy pozostawili
jak najmniej śladów.

Drzwi się otworzyły i dwóch towarzyszy Havaca wpadło do środka z miotaczami gotowymi do strzału.
Cohl dostrzegł gorycz w pięknych ciemnych oczach Relli.
- Och, Cohll - powiedziała smutnym, cichym głosem.
Nagle Havac odwrócił blaster i strzelił.
Strzał minął Rellę i trafił w pierś Cohla. Drugi strzał poszedł w ścianę za jego plecami i odbił się rykoszetem w

głąb pomieszczenia. Skręcając całe ciało, Cohl rzucił się na dwóch mężczyzn przy drzwiach, powalając obydwu
naraz.

W tej samej chwili Rella zgięła prawą nogę, trafiając Havaca w krocze. Zatoczył się do tyłu, z trudem łapiąc

oddech, ale nie puścił miotacza. Boiny rzucił się w stronę Relli, by ją pchnąć na podłogę, ale Havac zaczął strzelać
wściekle, trafiając Rellę w szyję, a Boiny'ego w skroń.

Walcząc z mężczyznami, których przewrócił, Cohl usłyszał strzały i zobaczył, jak Rella pada bezwładnie na

ziemię. Wściekłość dodała mu sił. Wyrywał blaster z dłoni jednego z mężczyzn i zabił go strzałem prosto w twarz.
Drugi mężczyzna przeturlał się i wstał; przykucnięty, posłał serię w stronę Cohla. Cohl poczuł nagle piekący ból w
udzie, brzuchu i na czole. Poleciał plecami na ścianę i powoli osunął się na podłogę, wypuszczając z ręki blaster.

W drugim końcu pomieszczenia Boiny jęknął i przewrócił na plecy. Z rany w głowie zaczęła się sączyć krew.
Spod półprzymkniętych powiek Cohl patrzył na Rellę. Pojedyncza łza zakręciła się w kąciku jej oka i spłynęła

po policzku. Cohl wyciągnął rękę w jej stronę, ale nie zdołał utrzymać jej pionowo; opadła na bok jak martwy kloc.

- Havac - powiedział Cohl słabym głosem, zanim głowa opadła mu na pierś.
Roztrzęsiony Havac puścił blaster Relli, jakby dopiero teraz uświadomił sobie, że go trzymał. Spojrzał

rozszerzonymi oczami na swojego towarzysza.

- Czy... czy ona nie żyje?
Trzymając broń w pogotowiu, mężczyzna podszedł najpierw do Relli, potem do Boiny'ego i na końcu do Cohla.
- Tak, a tych dwóch wkrótce do niej dołączy. Co mamy z nimi zrobić?
Havac głośno przełknął ślinę.
- Władze poszukują kapitana Cohla - wyjąkał. - Może powinniśmy im pozwolić, by go znaleźli.
- A reszta? Ci, których Cohl przywiózł ze sobą?
Havac zastanawiał się krótko. Podniósł szarfę, którą upuścił na podłogę, i zaczął okręcać ją wokół dolnej części

twarzy.

- Wiedzą o mnie tylko tyle, że nazywam się Havac - powiedział, ruszając w stronę drzwi.
Umundurowany oddział eriaduańskiej straży eskortował Qui-Gona, Obi-Wana i Adi Gallię do silnie strzeżonych

drzwi tymczasowej kwatery Najwyższego Kanclerza Valoruma w majestatycznym domu namiestnika gubernatora,

Tarkina.

Sei Taria wprowadziła ich dalej.
- Nie miałem okazji osobiście podziękować wam za akcję pod budynkiem senatu - powiedział Valorum do Qui-

Gona. - Gdyby nie wy i mistrzyni Gallia, pewnie nie stałbym tu dzisiaj.

Qui-Gon skłonił głowę w geście podziękowania i szacunku.
- Moc była z panem tego dnia, panie kanclerzu. Nie jesteśmy jednak przekonani, czy zagrożenie zostało

wyeliminowane. Mamy powody wierzyć, że atak na placu został pomyślany po to, by zwabić siły policyjne
Republiki do sektora Seneksa, odciągając tym samym naszą uwagę od podobnego planu, który Front Mgławicy ma
nadzieję zrealizować na Eriadu.

Valorum zmarszczył krzaczaste brwi,
- Atak na mnie w tym miejscu podkopałby wątłe poparcie, jakim cieszy się dziś Front na Odległych Rubieżach.
- Front Mgławicy nie więcej wiary pokłada w Republice niż w koalicji światów peryferyjnych - odpowiedział

Qui-Gon spokojnie, ale zdecydowanie. - Atakując pana tutaj, Front może liczyć na to, że Republika straci wszelkie
zainteresowanie strefami wolnego handlu, kładąc tym samym podwaliny dla ruchów separatystycznych na
Odległych Rubieżach. -Zacisnął usta. - Wiem, że to wbrew wszelkiemu rozsądkowi, panie kanclerzu, ale wygląda na
to, że Front Mgławicy przestał kierować się rozsądkiem.

Valorum odszedł parę kroków od Qui-Gona, a potem odwrócił się raptownie.
- W takim razie do mnie należy przekonanie delegatów z sektorów peryferyjnych, by poluzowali jarzmo, które

nałożyły na nie Federacja Handlowa i Front Mgławicy.

- Najwyższy Kanclerzu - wtrąciła Adi - czy zgodzi się pan przynajmniej rozważyć możliwość przełożenia

pańskiej mowy otwierającej szczyt do czasu, gdy zdołamy ustalić, co planuje Front Mgławicy? Istnieje możliwość,
że zamachowcy zdołali spenetrować tutejsze środki bezpieczeństwa.

Valorum potrząsnął głową.
- Nawet nie chcę o tym słyszeć. Na tym etapie wszelkie odejście od ustalonego porządku zostałoby poczytane za

słabość albo wahanie. - Spojrzał na trójkę Jedi. - Przykro mi. Zdaję sobie sprawę, że działacie w moim najlepszym
interesie, ale dla dobra Republiki nie mogę pozwolić, byście mieszali się w tę sprawę.

Adi skłoniła głowę.
- Uszanujemy pańskie życzenie, Najwyższy Kanclerzu.
Jedi odwrócili się i wyszli z sali.
Gdy tylko drzwi zamknęły się za nimi, Qui-Gon powiedział:
- Musimy natychmiast udać się do budynku, w którym ma się odbyć szczyt i zobaczyć, czy nie zdołamy tam się

czegoś dowiedzieć.

R O Z D Z I A Ł 26

- Jeśli zamach na Valoruma nie sprawił, że uwaga całego szczytu skupiła się na kanclerzu, to sprawa Asmeru na

pewno tak - powiedział do Palpatine'a senator Bor Gracus ze Sluis Van. Posuwali się powoli w tłumie pozostałych
delegatów w kierunku skanerów służb granicznych kosmoportu Eriadu.

Delegaci rasy ludzkiej i obcych ras stali w kolejce, ubrani w stroje i nakrycia głowy z najprzedniejszych tkanin -

nie wyłączając Palpatine'a i jego tymczasowego towarzysza, noszących podobne bogato zdobione płaszcze o
szerokich rękawach i wysokich podwójnych kołnierzach.

Sate Pestage i Kinman Doriana, też w czarnych płaszczach, trzymali się tuż za plecami Palpatine'a.
- Słyszałem pewne plotki... wielu delegatów ze światów Jądra i Wewnętrznych Rubieży uważa, że działania

Najwyższego Kanclerza na Asmeru były zuchwałą próbą przypodobania się Federacji Handlowej.

Gracus był tęgim mężczyzną o wyłupiastych oczach i kartoflowa-tym nosie. Dumą jego ojczystego świata była

niewielka, ale kwitnąca stocznia. Podobnie jak inne planety na Rimmiańskim szlaku handlowym i w jego pobliżu,
Sluis Van uważała, że sprawa przyszłego importu jest rozstrzygnięta.

- Plotki są wtedy cenne, gdy są trafne - odpowiedział po chwili Palpatine. - Najwyższy Kanclerz Valorum nie

popiera nieuczciwych praktyk handlowych.

- Nieuczciwych, tak? Nie słyszałem, żeby pan wiwatował, gdy Valorum wygłosił swoją mowę, wychwalając

korzyści, jakie przyniesie opodatkowanie stref wolnego handlu.

- To nie oznacza, że tak nie uważam - powiedział Palpatine opanowanym głosem. - Jednak, podobnie jak pana,

moja pozycja zmusza mnie do wygłaszania opinii tych, których reprezentuję, a Naboo jest na razie niezdecydowana.

Gracus spojrzał na niego spod oka.
- Chciał pan powiedzieć, że król Veruna jest niezdecydowany.
- Jego kłopoty dopiero się zaczęły, co do tego nie mam wątpliwości. Nasz regent jest zbyt mocno zamieszany w

skandal, by zastanawiać się nad sprawami o znaczeniu wykraczającym poza problemy Naboo. Zapomina, że
większość naszego importu inwestycyjnego, a także części artykułów spożywczych, zależy od Federacji Handlowej.
Naboo ryzykuje równie wiele, jeśli nie więcej, niż inne światy peryferyjne, przeciwstawiając się Federacji.
Musiałem długo przekonywać króla, że moja obecność na szczycie jest niezwykle ważna.

- Jest pan ogromnie rozważny, senatorze - powiedział Gracus głosem, w którym łagodne zniecierpliwienie

walczyło o lepsze z podziwem. - Odpowiada pan na moje pytanie, nie odpowiadając na nie. Popiera pan Valoruma,
a jednak go pan nie popiera. - Kiedy stało się oczywiste, że Palpatine nie zamierza odpowiedzieć, Gracus dodał: -
Jak rozumiem, rozmawiał pan z Najwyższym Kanclerzem w kwestii wysłania zbrojnego oddziału na Asmeru.

- Delegacji dyplomatycznej - poprawił go Palpatine.
- Jak byśmy tego nie nazwali, nie może pan zmienić wszystkiego, co tam zaszło. I nie może pan zaprzeczyć, że

wygląda to raczej na misję siłową niż pokojową.

Palpatine machnął lekceważąco ręką.
- Informacje na temat tego, co tam zaszło, są w najlepszym wypadku skąpe. Co więcej, zapomina pan, że

próbując zabić Najwyższego Kanclerza, Front Mgławicy zadarł z samą Republiką.

- Tak przynajmniej twierdzi Valorum - mruknął Gracus.
- Delegacja została zaatakowana i zareagowała w sposób stosowny do sytuacji wyjaśnił Palpatine.
Gracus prychnął pogardliwie.
- Też mi usprawiedliwienie! Valorum wykorzystał ten incydent, by uprzedzić atak. Uniemożliwiając Frontowi

Mgławicy zakłócenie szczytu, nakłania jednocześnie Federację Handlową do zaakceptowania opodatkowania.
Podejrzewam też, że miał i inne powody. Wszyscy spodziewali się, że rody Seneksa zaprotestują przeciwko
pogwałceniu ich terytorium, ale jak dotąd siedzą cicho. Nie zdziwiłbym się, gdyby się okazało, że Valorum dogadał
się z rodem Vandron. W zamian za brak protestów w sprawie Asmeru senat - a przynajmniej Valorum - mógłby
przymknąć oko na powtarzające się przypadki naruszania Praw Istot Rozumnych przez ród Vandron i uchylić
ograniczenia uniemożliwiające Seneksowi handel ze światami Republiki.

- Czy chodzi o niewolnictwo, czy o przemyt przyprawy. Światy Jądra niezbyt się interesują

niesprawiedliwościami na Odległych Rubieżach - powiedział Palpatine zmęczonym głosem. - Niezależnie od
pogwałceń, planety Republiki chętnie handlowałyby z Seneksem, gdyby Senex miał coś wartościowego do
zaproponowania. Gdyby tak nie było, Federacja Handlowa rozpadłaby się dawno temu. Jednak w rzeczywistości
Neimoidianie i reszta stali się niezastąpieni jako dostawcy dla światów Jądra.

Gracus wygląda! na podenerwowanego.
- Cóż - prychnął - na światach Odległych Rubieży jednak wrze. Nawet ci, którzy nie popierają otwarcie Frontu

Mgławicy, potępiają samowolną interwencję Republiki na Asmeru.

Palpatine uśmiechnął się dwuznacznie.
- Jestem pewien, że Najwyższy Kanclerz rozwieje wszystkie obawy w swojej przemowie do delegatów.
- Nie możemy się doczekać, co ma nam do powiedzenia- powiedział z przekąsem Gracus. - Wiadomo, że kiedy

jedną ręką chce ukarać Federację Handlową opodatkowaniem, drugą głaszcze ją, eliminując jej najpoważniejszego
przeciwnika.

Palpatine nie tracił dobrego humoru.
- Czasem trzeba reagować natychmiast. Najbardziej drobiazgowe plany nie pozwalają przewidzieć wszystkiego.

- Patrzył przed siebie nieobecnym wzrokiem. - Świat wokół nas nieustannie się zmienia, senatorze. W jednej chwili
jesteśmy po stronie światła, by za chwilę znaleźć się w mroku. Sami musimy szukać dróg wyjścia. Gdyby można
naprawdę przewidzieć przyszłość... gdyby ktoś został obdarzony tak niezwykłą mocą... wówczas, być może, można
by nagiąć przyszłość w tę czy inną stronę. Na razie jednak idziemy przed siebie, potykając się, po omacku, jak
ślepcy szukając prawdy.

Gracus prychnął.
- Może powinien pan rozważyć swoją kandydaturę na stanowisko kanclerza, senatorze.
Palpatine pokręcił głową.
- Zadowala mnie odgrywanie mojej własnej roli za kulisami.
- Do czasu, jak przypuszczam - mruknął Gracus, gdy Palpatine wyprzedził go w kolejce.
Czerwone oczy Nate'a Gunraya wędrowały po rzędach delegatów oczekujących w kolejce do prymitywnych

eriaduańskich urządzeń skanujących. Jego wzrok spoczął na dwóch senatorach rasy ludzkiej -jeden był okrągły i
plebejski, drugi wyprostowany i wyrafinowany - zatopionych w ożywionej wymianie zdań. Spojrzał w dół ze swego
mechanofotela na senatora Lotta Doda.

- Kim jest ten człowiek w granatowym płaszczu... tam, co rozmawia z tym drugim, tęgim?
Dod podążył wzrokiem za palcem wskazującym wicekróla.
- To senator Palpatine z Naboo.
- Nasz przyjaciel?
Dod pokręcił głową z powątpiewaniem.
- Robi wrażenie zwolennika umiarkowanego kursu, wicekrólu. Słyszałem jednak, że namawiał kanclerza

Valoruma do wysłania sił policyjnych do sektora Seneksa.

- A zatem potencjalny przyjaciel - powiedział Gunray.
- Wkrótce przekonamy się, kto zajmuje jaką pozycję.
Za nimi, przykucnięty na durabetonie, stał wahadłowiec, którym przylecieli na powierzchnię - statek o

organicznym wyglądzie, na czterech wielostawowych, uzbrojonych w pazury łapach ładowniczych, z dwoma
przypominającymi oczy otworami wentylacyjnymi i generatorem tarczy, który wyrastał z tylnej części płaskiego
kadłuba jak uniesiony ogon.

Gunray i Dod mieli na sobie ceremonialne szaty, płaszcze i tiary -karmazynowy kaszmir dla wicekróla, głęboki

fiolet dla senatora. Z przodu, z tyłu i po obu bokach maszerowały roboty strażnicze z karabinami blasterowymi
przewieszonymi przez ramię. Roboty były odpowiedzią Neimoidian na zaoferowane im przez Eriadu środki
bezpieczeństwa. Ponadto Dyrektoriat Federacji Handlowej nalegał na zainstalowanie małego generatora tarczy w
przydzielonej im części sali, w której miał odbywać się szczyt.

Jeden rzut oka na demonstrantów oblepiających mur wokół kosmoportu przekonał Gunraya, że członkowie

dyrektoriatu wykazali się godną pochwały przezornością, mimo śmieszności, na jaką narazili się w opinii kolegów z
galaktycznego senatu.

Pozostała szóstka członków dyrektoriatu, eskortowana przez eriaduańskich agentów ochrony, prowadziła orszak

Federacji Handlowej w stronę terminalu. Na samym przedzie szli czterej dyrektorzy rasy ludzkiej - dwaj z Kuat,
jeden z Balmorry i jeden z Filve. Za nimi podążali dyrektorzy z Granu i Sullusta, ubrani w kosztowne tuniki i
nakrycia głowy, znacznie jednak mniej ekstrawaganckie niż stroje Gunraya i Doda.

- Czy możemy uznać aferę na Asmeru za znak, że Valorum potajemnie nam sprzyja? - zapytał Sullustanin

Granina.

- Nie, o ile Valorum nie zaskoczy nas wszystkich, wycofując się z propozycji opodatkowania - odparł Granin.
- Moi doradcy prawni zapewniają mnie, że Republika nie ma prawa nakładać podatków na strefy wolnego

handlu - odezwał się Gunray we wspólnym ze swego dostojnie kroczącego postumentu.

Jeden z Kuatian obejrzał się przez ramię na Neimoidianina i roześmiał się głośno.
- Republika zrobi, co będzie chciała, wicekrólu. Jesteś głupcem, jeśli wierzysz, że jest inaczej. Valorum nie

przestał być naszym przeciwnikiem.

Gunray przełknął w milczeniu poniżenie. Ciekawe, pomyślał, co Kuatianin powiedziałby na zapewnienie ze

strony Dartha Sidiousa, że Valorum jest najsilniejszym sprzymierzeńcem Federacji Handlowej w senacie? Czy
wówczas też byłby taki szybki, by szydzić i drwić?

Gunray mocno w to wątpił.
Arogancki Kuatianin i pozostali nie mieli pojęcia o sekretnym przymierzu, które Gunray zawarł z lordem

Sithów. Traktowali kolejne zakupy coraz nowocześniej szych robotów bojowych przez Neimoidian jako stratę
pieniędzy, świadczącą o ich coraz silniejszej manii prześladowczej. Rzadko kiedy jednak sprzeciwiali się tym
wydatkom, bo broń pozwalała zwiększyć bezpieczeństwo transportów. Nie wiedzieli również o planie Sidiousa, by
zwiększyć zasięg Federacji Handlowej poza systemy peryferyjne, aż na zewnętrzny pierścień Odległych Rubieży
galaktyki.

A mimo to Gunray był niespokojny.
Lord Sithów skontaktował się z nim tylko raz od czasu zaaranżowanego przezeń spotkania z handlarzami broni z

koncernów Baktoid i HaorChall. Kontakt był krótki i jednostronny, a Sidious podkreślał w nim wagę uczestnictwa
Gunraya w szczycie handlowym i zapewniał, jak zwykle, że wszystko toczy się zgodnie z planem.

- Sposobem na pokonanie kanclerza Valoruma- powiedział drugi Kuatianin -jest przekonanie naszych członków,

że nic nie zyskują, występując z Federacji i wystawiając własną reprezentację w senacie.

- Nawet jeśli oznaczałoby to przyznanie im lukratywnych przywilejów handlowych - dodał Sullustanin.
- Ale nasze zyski!... - wpadł mu w słowo Gunray, który mimo najszczerszych chęci nie zdołał się opanować.
- To systemy peryferyjne muszą przejąć ciężar podatków nałożonych przez Republikę - powiedział członek

dyrektoriatu z Balmorry. -To jedyne rozwiązanie.

- A jeśli podatki okażą się zbyt wygórowane, by systemy peryferyjne były w stanie się z nich wywiązać? -

zapytał Granin. - Stracimy nasz udział w rynku. To nam może poważnie zaszkodzić.

Tym razem Gunray zdołał się opanować.
„To jedna wielka szarada - powiedział mu Sidious. - Opodatkowanie jest tylko drobną przeszkodą na naszej

drodze do większej chwały. Pozwól swoim kolegom z dyrektoriatu mówić i robić, co uznają za stosowne.
Powstrzymaj się jednak od wtrącania własnych odpowiedzi -zwłaszcza w czasie szczytu".

Nasza droga, pomyślał Gunray.
Ale czy Darth Sidious okaże się prawdziwym partnerem? Czy Neimoidianie nie skończą jako jego poddani? Jak

długo lord Sithów zadowoli się jedynie potęgą ekonomiczną? I co stanie się z wicekrólem Natem Gunrayem, gdy
Darth Sidious znajdzie sobie cel znacznie bardziej godny jego mrocznej wiedzy?

Już teraz namiestnik wicekróla Hath Monchar i głównodowodzący Dofine, każdy z osobna, dali wyraz swemu

niezadowoleniu z faktu zawarcia przymierza, nie zdając sobie sprawy, że zostało ono Gunrayowi nie tyle
zaoferowane, co narzucone.

Lord Sithów obiecał Gunrayowi skontaktować się z nim jeszcze raz przed rozpoczęciem szczytu. Być może,

pomyślał z nadzieją wicekról, wtedy dowie się wszystkiego.

R O Z D Z I A Ł 27

Havac i jego oddział wrócili do głównego pomieszczenia magazynu celnego, gdzie było słychać odległy ryk

startujących statków. Piątka najemników zebranych przez Cohla siedziała na płozach sań repulsorowych, którymi
przyjechali do magazynu.

Widząc chwiejny krok Havaca, Lope zorientował się, że stało się coś nieoczekiwanego. Zeskoczył z płozy i

spojrzał w głąb korytarza prowadzącego na tyły budynku.

- Gdzie kapitan Cohl? - zapytał.
Havac zmrużył oczy widoczne ponad szarfą zakrywającą mu twarz i odwrócił się w jego stronę.
- Cohl wyszedł tylnym wejściem. Przesyła wam pozdrowienia. -Zanim ktokolwiek inny zdążył zadać dalsze

pytania, zwrócił się do Lope^:

- Jaki rodzaj broni preferujesz?
Lope spojrzał jeszcze raz w głąb korytarza i wrócił do sań.
- Noże. Dowolnej długości.
Havac zwrócił się do drugiego mężczyzny.
- A ty? - zapytał pewniejszym tonem.
- Karabin snajperski. Przeniósł wzrok na Gotala.
- Nie jestem strzelcem. Jestem zwiadowcą.
Havac przyglądał się przez chwilę pozostałej dwójce - mężczyźnie wyglądającemu na brutala i równie twardej

kobiecie.

- Nie mam żadnych preferencji - mruknął mężczyzna.
- Ani ja - dodała kobieta. Havac wyjął przenośny holoprojektor z kieszeni i ustawił go na szczycie metalowej

skrzyni towarowej. Wszyscy zebrali się wokół widocznego w stożku holoświatła wizerunku budynku z epoki
klasycznej, o dachu w kształcie kopuły. - Tutaj odbędzie się szczyt - powiedział Havac, a obraz zaczął się ; obracać,
ukazując wysokie, smukłe wieże na każdym z rogów i cztery główne wejścia. - Główna sala jest okrągła,
zaprojektowana podobnie jak galaktyczny senat, ale w znacznie mniejszej skali i bez ruchomych I lóż.

Havac wywołał panoramiczny obraz wnętrza.
- Zgodnie z przesadnym przekonaniem o własnej wartości, delegacja Eriadu wybrała dla siebie miejsce w

samym środku sali. Delegacja Coruscant zajmie rzędy siedzeń po wschodniej stronie... o, tutaj... a członkowie
Dyrektoriatu Federacji Handlowej po zachodniej. Delegacje reprezentujące Światy Jądra, Wewnętrzne Rubieże i
systemy peryferyjne zajmą resztę sali. W przypadku zagrożenia Federacja Handlowa może uruchomić pole siłowe.
Delegacja Valoruma zrezygnowała jednak z tarcz w geście dobrej woli.

Snajper przyglądał się obrazowi przez chwilę.
- Valorum będzie trudnym celem... nawet z najwyższych rzędów " sali.
- Będziesz ponad nimi - wyjaśnił Havac. - Górna część sali to prawdziwy labirynt kładek i przypór dla

techników i konserwatorów, a także loże dla prasy i mediów.

- Mielibyśmy większą szansę trafienia Valoruma, zanim wejdzie do budynku - odezwał się Lope.
- Być może - zgodził się Havac. - Ale nasz plan zasadza się na założeniu, że przenikniemy do środka i tam

załatwimy robotę.

- Cztery wejścia - powiedział snajper. - Którym wejdzie Valorum?
Havac pokręcił głową.
- Tego nie wiemy. Trasa jego przejazdu będzie trzymana w tajemnicy do ostatniej chwili, a nie mamy nikogo w

jego pobliżu, by udostępnił nam te dane. Dlatego potrzebujemy na zewnątrz tropiciela.

Havac wyświetlił kolejny obraz, pokazujący starsze dzielnice miasta, gdzie szczyty niezliczonych budynków

mieszały się z okrągłymi kopułami i eleganckimi wieżowcami.

- Ochrona Eriadu stara się zagwarantować, że dachy będą puste, ale mają za mało repulsorowych pojazdów, by

zapewnić stały nadzór, zwłaszcza na obszarach takich jak ten, gdzie dachy łączą się ze sobą. Zamiast tego regularnie
omiatają miasto z powietrza, koncentrując się na budynkach przylegających do gmachu, w którym odbędzie się
szczyt. Havac wskazał na jedną z kopuł.

- Stąd jest niezły widok na cztery bulwary prowadzące do osobnych wejść do budynku. Tropiciele - wskazał na

Lope'a, Gotala i kobietę – będą mieć dość czasu pomiędzy policyjnymi nalotami, by zająć tam pozycje. Dostęp do
dachu mamy z naszej tutejszej kryjówki. Tam się również spotkamy po wszystkim albo na wypadek wystąpienia
nieprzewidzianych okoliczności. Kawalkadę poduszkowców wiozącą Valoruma łatwo będzie zauważyć. Gdy tylko
ustalimy trasę ich przejazdu, przekażę tę informację pozostałym.

- A ty gdzie będziesz? - zapytał Lope. Havac odwrócił się do niego.
- Strzelcy będą już wówczas w środku, na kładkach ponad salą.
- To pierwsze miejsce, które przeczesze ochrona - warknął snajper. - Chcę mieć z tego coś ekstra, jeśli mam się

tak wystawiać.

Havac potrząsnął głową.
- Dostaniesz tyle samo co inni. Wszyscy mamy ważne zadania.
- Havac ma rację - powiedział Lope. - Jeśli nie podoba cisie rola strzelca, zajmę twoje miejsce, a ty weź się za

obserwację na dachu. I tak nie lubię pracy na wysokościach.

Snajper spojrzał na Lope'a.
- Nie powiedziałem, że tego nie zrobię. Pytam tylko, jak niby mam się dostać na te kładki.
Havac dał znak jednemu z obcych ze swojej drużyny. Niktianin umieścił sporą walizkę na tej samej skrzyni, na

której stał holoprojektor. Kiedy ją otworzył, Havac wyjął z walizki kamizelkę i podał ją snajperowi.

- Dzięki tej kamizelce uznają cię za jednego z ochroniarzy - wyjaśnił. -Niezbędne dokumenty dostaniesz później.

Chodzi o to, że znajdziesz się w sali, zanim pojawi się tam którykolwiek z delegatów. Kiedy się dowiemy, którym
wejściem przybędzie Valorum, będziesz mógł zająć taką pozycję, jaką uznasz za najlepszą.

Snajper zwinął kamizelkę i wsunął pod pachę.
- Kiedy mam strzelić?
- Cały szczyt zacznie się trzema długimi fanfarami odegranymi na trąbkach - ciągnął Havac. - Zaplanuj

wszystko tak, by strzelić na początku trzeciej.

- Valorum będzie już wtedy na swoim miejscu?
Havac przytaknął i wywołał z powrotem obraz wnętrza sali.
- Tak. Ale pierwszy strzał ma trafić tutaj.
Snajper spojrzał na wskazywany przez Havaca punkt na podłodze i przeniósł zdumiony wzrok na terrorystę.
- Nie chwytam. Kto tam będzie?
- Nikt.
- Nikt - powtórzył snajper i zaczął kręcić głową. - Nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi, aleja muszę dbać o

swoją reputację. Kiedy najmuję się do strzelania, nie pudłuję.

Havac warknął spod szarfy:
- Dobra, w takim razie wybierz sobie jakiś cel. Zrań kogoś. Lope wystąpił do przodu.
- Myślałem, że naszym celem jest Valorum.
Havac potwierdził skinieniem głowy i spojrzał wszystkim w twarze.
- Ale nie chcę, żebyście to wy go zastrzelili.
Podczas gdy Lope wymieniał zdziwione spojrzenia z pozostałymi, Havac wyłączył holoprojektor i odstawił go

na bok. Jednocześnie dwóch Bithan zaczęło otwierać metalową skrzynię, na której przedtem stało urządzenie.
Wyciągnęli z niej plątaninę metalowych członków z długą, cylindryczną głową.

- Poznajcie najważniejszego członka naszego zespołu - powiedział Havac. - Skonstruowany specjalnie dla nas

przez tę samą firmę, która dostarcza Federacji Handlowej ich roboty strażnicze.

Wyjmując z kieszeni niewielkiego pilota, wpisał kod, a robot bojowy rozłożył się i stanął na baczność, z rękami

wzdłuż boków i karabinem blasterowym na plecach. Niktianin oderwał sworzeń ogranicznika od pokrywy tułowia
niemal dwumetrowego robota i odszedł na bok. Ogranicznik uderzył o podłogę i poturlał się pod najbliższe
repulsorowe sanie.

Havac wstukał inny kod.
W jednej chwili robot sięgnął przez ramię po karabin blasterowy. Równie szybko zareagowali najemnicy,

przyjmując pozycje obronne i dobywając własnej broni.

- Spokój! - polecił Havac głośno, pomagając sobie gestem.
Znów wstukał sekwencję znaków na pilocie. Kiedy robot odwiesił broń na plecy, Havac zaczął obchodzić go

dookoła.

- Jest zupełnie nieszkodliwy - zapewnił wszystkich - chyba że polecę mu co innego.
Gotal był jedynym, który nie schował broni.
- Nie będę pracował z robotem - powiedział gniewnie. - Ich pole energetyczne przeciąża moje zmysły.
- Nie będziesz musiał z nim pracować - zapewnił Havac. - On też będzie wewnątrz sali.
Lope i strzelec wymienili zaniepokojone spojrzenia.
- A kto go wprowadzi? - zapytał Lope.
- Federacja Handlowa.
Snajper z trudem usiłował domknąć szczękę.
- Chcesz powiedzieć, że to ten robot odwali zadanie strzelca? Havac przytaknął.

- W takim razie po co ja mam strzelać w podłogę?
- Bo twój strzał uruchomi łańcuch zdarzeń, który pozwoli naszemu koledze wykonać otrzymane rozkazy. -

Havac popatrzył na robota. - Ten robot nie musi być sterowany przez centralny komputer. Ale musi postrzegać
zagrożenie, zanim przejdzie w tryb działania.

Lope zaczął kręcić głową.
- Chcesz, żeby wyglądało, jakby to Federacja Handlowa zabiła Valoruma?
Pozostali najemnicy wpatrywali się w Havaca.
- Co ci w tym nie pasuje?
- Kapitan Cohl powiedział nam, że to będzie prosta robota - zaprotestował snajper. -Nie mówił nic o Federacji

Handlowej.

- Kapitan Cohl nie wiedział o wszystkich szczegółach planu - odpowiedział chłodno Havac. -Nie mogliśmy

ryzykować przecieku.

Lope roześmiał się krótko.
- Myślę, że możemy to zrozumieć, Havac. Ale jeśli wyda się, że pomogliśmy wrobić Federację Handlową...
- Mają dłuższe ręce niż Republika, Havac - podjął snajper. - Napuszczana nas każdego łowcę nagród od

Coruscant po Tatooine. I nie wiem jak inni, aleja nie mam zamiaru spędzić reszty życia zadekowany w jakiejś
dziurze.

Havac rzucił im kamienne spojrzenie.
- Wyjaśnijmy sobie jedno. Żeby zrealizować ten plan, musimy przechytrzyć ochronę Eriadu, chłopców z

Departamentu Sprawiedliwości i rycerzy Jedi. Jasne, niewykluczone, że będziecie się musieli wykupić u paru
łowców nagród, kiedy skończymy. Ale sądząc po waszej reputacji, jesteście w stanie to zrobić. Jeśli któryś z was
uważa, że nie da rady, to lepiej, żeby powiedział nam o tym teraz.

Lope spojrzał na snajpera, na Gotala, a potem na ludzi i obcych z drużyny Havaca i z powrotem na snajpera.
- Wszystko jasne? - zapytał Havac, przerywając długą chwilę ciszy.
Lope przytaknął.
- Jeszcze tylko jedno pytanie, Havac. Gdzie ty będziesz w tym czasie?
- Tam, gdzie będę miał was wszystkich na oku - powiedział, i na tym stanęło.
Znad wykładanej mozaiką podłogi sali, w której odbywał się szczyt, Qui-Gon spojrzał w górę na rzędy foteli, na

ozdobne wykusze łukowatych okien, na loże dla prasy i mediów, na kładki techniczne. Jego wzrok zatoczył pełen
krąg, rejestrując grupy robotów badających kilka setek monitorów wizyjnych umieszczonych na sali, zespoły
Departamentu Sprawiedliwości i miejscowej ochrony, przesuwające się wzdłuż rzędów z wielkimi zwierzętami
trzymanymi na smyczach. Niuchacze wąchały, smakowały i badały stęchłe powietrze.

W części sali przeznaczonej dla delegacji Coruscant mistrzowie Tiin i Ki-AdiMundi przemykali się pomiędzy

fotelami, szukając miejsc o najmniejszych zakłóceniach Mocy. W innej części sali to samo robiły Adi Gallia i
Vergere; zmysłami wyostrzonymi Mocą próbowały odkryć choćby najdrobniejszą wskazówkę na temat tego, co
zaplanowali Havac i zamachowcy Cohla.

Ze swoimi czterema wejściami i licznymi oknami, sala była prawdziwym koszmarem dla ochroniarza. Co

gorsza, władze Eriadu ogłosiły, że szczyt będzie otwarty nie tylko dla delegatów, ale i dla reporterów HoloNetu,
najrozmaitszych dygnitarzy i grup zasłużonych, muzyków, przedstawicieli przedsiębiorstw i niemal każdej innej
osoby dysponującej najmniejszą choćby cząstką władzy i wpływów. Oczekiwano przybycia tylu różnych ras - każda
w orszaku asystentów, tłumaczy i ochroniarzy - że prawie niemożliwe było ustalenie, kto jest upoważniony do
przebywania w sali, a kto nie.

Qui-Gon zaczął drugie okrążenie. Delegacja Eriadu przyznała sobie miejsce w środku sali, na najniższym

poziomie; kanclerza Valoruma ulokowała po swojej lewej stronie, Dyrektoriat Federacji Handlowej zaś - po prawej.
Gildia Komercyjna i Unia Technologiczna miały zająć miejsca pomiędzy nimi, rozdzielone przez delegacje Jądra i
systemów peryferyjnych.

Wzrok Qui-Gona przyciągnęły ponownie napowietrzne kładki i pomosty; na wielu z nich zainstalowano

urządzenia dźwiękowe i oświetlenie.

Snajperzy mogą tam zająć dowolną wybraną pozycję, pomyślał. Zamachowcy gardzący własnym życiem

mogliby spowodować niewyobrażalne szkody.

- Wyczuwasz coś, mistrzu? - zapytał Obi-Wan zza jego pleców.
- Tylko tyle, że walczymy z niewidzialnym, Obi-Wanie. Za każdym razem, gdy jesteśmy blisko

zidentyfikowania przeciwnika, okazuje się kimś innym i znika.

- A więc to nie kapitan Cohl?
Qui-Gon pokręcił głową.
- Wyczuwam w tym rękę innego organizatora, kogoś, kto manipuluje Cohlem równie łatwo jak nami.

- Ale nie ten Havac.
Qui-Gon rozważył tę możliwość.
- Ten ktoś nosi imię, którego nie znam, padawanie. Być może tajemnica tkwi jedynie w tym, że nie jestem w

stanie widzieć dalej niż obecną chwilę. A co ty czujesz?

Obi-Wan spoważniał.
- Czuję, że rozwiązanie jest bliskie, mistrzu. Qui-Gon klepnął go po ramieniu.
- To pokrzepiające, Obi-Wanie.
Adi Gallia i Vergere zeszły niżej spomiędzy rzędów foteli, by z nimi porozmawiać.
- Ochrona zapewniła nas, że skanery przy wejściach są w stanie wykryć materiały wybuchowe i broń,

niezależnie od ich rodzaju-powiedziała Adi. - Strażnicy staną na najniższym poziomie sali i będą patrolować
przejścia między rzędami. Jednostki ochrony i roboty zajmą się nieustanną obserwacją dachów.

- To może powstrzymać Cohla przed zaatakowaniem tutaj - zauważył Qui-Gon. - Ale jeśli postanowi zacząć

jeszcze na zewnątrz?

- Trasa przejazdu Najwyższego Kanclerza zostanie ustalona przez komputer w ostatniej chwili.
- Wolałbym, żeby wylądował aerowozem na dachu.
Adi pokręciła przecząco głową.
- Niestety, Qui-Gonie. Nalegał, że przyjedzie pojazdem naziemnym. Musimy zaufać tym samym środkom

bezpieczeństwa, które podjęto podczas jego przejazdu z kosmoportu do rezydencji gubernatora Tarkina.

- Qui-Gonie! - zawołał nagle mistrz Tiin.
Qui-Gon odwrócił się i zobaczył, że Tiin razem z Ki-Adi-Mundi idą w jego stronę.
- Znaleziono frachtowiec kapitana Cohla- powiedział Tiin. - Koreliański frachtowiec. W kabinie byli związani

celnicy.

Qui-Gon i Obi-Wan wymienili szybkie spojrzenia.
- Skąd wiedzą, że to ten sam, którym przyleciał tu Cohl?
- Dane z komputera nawigacyjnego wskazują, że przybył na Eriadu z przestrzeni Karfedionu - wyjaśnił Ki-Adi-

Mundi.

- Cohl musiał więc wylądować na powierzchni statkiem służb celnych - stwierdził Qui-Gon.
Tiin przytaknął, zatrzymując się przed Qui-Gonem.
- Jednostkę służb celnych znaleziono w kosmoporcie.
- Powinniśmy sami ją obejrzeć - powiedział Obi-Wan, ruszając z miejsca. Nagle zatrzymał się.
- Ale co ich skłoniło do przeszukania frachtowca?
Tiin wyglądał, jakby się spodziewał tego pytania; na twarzy Qui-Gona pojawił się ten sam wyraz czujnego

zaniepokojenia.

- Przeciek od anonimowego informatora.

R O Z D Z I A Ł 28

Cohl zamrugał i otworzył oczy. Zobaczył nad sobą rozmazany obraz zakrwawionej twarzy Boiny'ego. Było mu

niedobrze. Wiedział, że powinien czuć ból, ale nie był w pełni świadom własnego ciała. Pewnie Boiny nafaszerował
go środkami przeciwbólowymi. Cohl poczuł w ustach smak krwi i coś jeszcze - kwaśny posmak płynu bacta.

Obraz twarzy Boiny'ego zaczął nabierać ostrości. Strzał z miotacza wypalił głęboką bruzdę na lewym boku

zielonoskórej czaszki Rodianina. Na powierzchni rany lśnił świeży opatrunek bacta, ale Cohl wątpił, by cudowna
substancja mogła tym razem naprawdę pomóc.

Nagle przypomniał sobie, co się stało. Spróbował wstać.
- Chwileczkę, kapitanie - powiedział Boiny, słabym i schrypniętym głosem. - Potrzebuje pan chwili

odpoczynku.

Cohl zignorował go. Poderwał się do pionu tylko po to, by upaść twarzą w dół na twardą podłogę. Poczuł, że

pęka mu chrząstka w nosie, a krew zaczyna spływać strumyczkiem po wąsach i górnej wardze.

Zaczął się czołgać w stronę nieruchomego ciała Relli - nieruchomego i zimnego pod dotykiem jego palców, gdy

pogładził japo twarzy wyciągniętą ręką.

Boiny znalazł się nagle tuż obok niego.
- Ona nie żyje, kapitanie - powiedział z bólem. - Kiedy się ocknąłem, było już za późno.
Cohl podczołgał się ostatni metr, który dzielił go od Relli. Otoczył ramieniem jej ciało, przycisnął do piersi i

zapłakał.

- I po co wracałaś? - powiedział cicho, nie powstrzymując łez.
W końcu przeturlał się na plecy i spojrzał na Boiny'ego.
- Trzeba było pozwolić mi umrzeć.
Boiny najwyraźniej przewidział jego reakcję.
- Gdyby rzeczywiście był pan umierający, może bym to zrobił. - Złapał za bok poszarpanej koszuli Cohla, spod

której ukazała się gruba kamizelka kuloodporna. - Kamizelka pochłonęła większość strzałów, ale ma pan obrażenia
wewnętrzne. - Spojrzał na podziurawione lewe udo Cohla, po czym pochylił się, by zbadać jego czoło. - Opatrzyłem
jak się dało pozostałe rany.

Cohl dotknął głowy. Wystrzał z miotacza Relli spalił wszystkie włosy po prawej stronie czaszki, pozostawiając

ranę równie głęboką i poszarpaną jak rana Boiny'ego.

- Gdzie znalazłeś...
- W szafie koło drzwi był awaryjny pakiet medyczny. Plastry bacta są już parę miesięcy po terminie ważności,

ale może wystarczą nam na pewien czas.

Cohl otarł nos wierzchem dłoni i nabrał powietrza w płuca.
- A twoja głowa...
- Kości są pęknięte, a skóra spalona. Zaserwowałem sobie solidną porcję tych środków przeciwbólowych, które

podałem i panu. Prawie przedawkowałem, ale przynajmniej widzę teraz tylko jednego kapitana Cohla.

Cohl zdołał podźwignąć się do pozycji siedzącej. Rozejrzał się po pomieszczeniu i zobaczył mężczyznę, którego

zabił, leżącego twarzą do góry dokładnie w tym samym miejscu, gdzie trafiła go kula. Poza tym było pusto.
Przeniósł wzrok na Boiny'ego.

- Dlaczego nas nie wykończyli?
- Nie spodziewali się takiego rozwoju sytuacji. Havac pewnie spanikował.
Cohl zastanawiał się przez chwilę.
- Nie. Wiedział, że tropią nas Jedi. Chciał, żeby nas znaleziono. - Przerwał na chwilę, zanim dodał: - Ale chyba

nie jest aż tak głupi, żeby wierzyć, że nic nie powiem o tej jego operacji, powodowany jakimś chorym poczuciem
honoru.

- Może liczył na to, że nie zdradzi pan Lope'a i pozostałych.
Cohl powoli pokiwał głową.
- I tu mnie wyczuł. Ale i tak pożałuje, że mnie nie zabił, kiedy miał okazję. - Z widocznym wysiłkiem uniósł się,

przyklękając na zdrowym kolanie. - Czy któryś z nich jest jeszcze w budynku?

- Tylko celnicy w korytarzu. Magazyn jest pusty.
Cohl wyciągnął rękę do Rodianina.
- Pomóż mi wstać.
Skrzywił się, gdy Boiny podźwignął go do pionu. Ostrożnie postawił lewą nogę i poczuł się okropnie słabo.
- Będę potrzebował kuli.

- Coś się znajdzie - powiedział Boiny.
Cohl balansował na zdrowej nodze. Pomyślał, że serce mu pęknie, jeśli spojrzy jeszcze raz na Rellę, ale mimo to

zmusił się, by popatrzeć w dół.

- Niektórzy rodzą się po to, by ich zdradzono - szepnął. - Nie wynagrodzę ci tego, Rella. Ale wykorzystam

wszystko, co mi pozostało, by cię pomścić.

Opierając się na kuli, którą Boiny zmajstrował z metalowej rurki i okręconego szmatą uchwytu z plastali, Cohl

wyszedł za Rodianinem na korytarz. Związani celnicy, z opaskami na oczach, pewnie się nawet nie zorientowali,
gdy minęli ich chyłkiem, idąc w stronę wejścia do magazynu. Celniczka, której Rella zabrała mundur, leżała
nieprzytomna, nadal ogłuszona po zastrzyku, który wpakował w nią Boiny jeszcze na pokładzie statku.

W pomieszczeniu na przedzie budynku słychać było odgłosy lądowań i startów, chociaż rozsuwane drzwi były

zamknięte. Sanie repulsorowe nadal unosiły się metr ponad zakurzoną podłogą, a wszystko inne wyglądało mniej
więcej tak samo, jak to sobie zapamiętał Cohl.

Boiny rozglądał się chwilę po magazynie, a potem przeszedł na środek pomieszczenia i zatrzymał się dwa metry

od pierwszych sań.

- Była tu skrzynia towarowa.
Cohl przyglądał się śladom na zakurzonej podłodze.
- Zbyt duża na skrzynię z bronią.
Rozglądając się dookoła, jednocześnie zauważyli przenośny holoprojektor. Spoczywał na wysuniętej przyporze

cumowniczej jednych z sań. Boiny dotarł do urządzenia pierwszy, ustawił na saniach i włączył. Cohl pokuśtykał w
jego stronę, podczas gdy holoprojektor zaczął wyświetlać obrazy zapisane w pamięci.

- To sala, w której ma się odbyć szczyt - powiedział, widząc trójwymiarowy wizerunek majestatycznego

budynku nakrytego kopułą na szczycie wzgórza.

Boiny pozwolił, by hologram ponownie odtworzył sekwencję obrazów, zatrzymując urządzenie na obrazie

pokrytego lasem wzgórza i czterech szerokich alei prowadzących do budynku.

- To widok z dachów, który oglądaliśmy wcześniej - stwierdził, puszczając odtwarzanie do tyłu. - Havac chce

pewnie zaatakować kanclerza, zanim ten wejdzie do budynku.

Cohl podrapał nędzne resztki swojej brody i przez chwilę się namyślał. Wskazał na urządzenie.
- Nie sądzę, żeby zapomniał holoprojektora. Chciał, żeby ktoś go znalazł... tak jak chciał, żeby nas znaleźli.
Wtem Boiny nachylił się i sięgnął pod jedne z sań.
- Mam tu coś, czego chyba nie mieliśmy znaleźć - powiedział, prostując się.
Cohl zmrużył oczy, wpatrując się w gruby metalowy cylinder, który pokazał mu Boiny.
- Sworzeń ogranicznika?
- Bardzo nietypowy. - Boiny uniósł sworzeń tak, by znalazł się na poziomie ich oczu. - Podobny do tych, które

wstrzeliliśmy robotom strażniczym na „Strumieniu Przychodów", tylko nieco zmodyfikowany dla nowszej
jednostki. Może robota bojowego?

- A więc Havac ma robota- powiedział Cohl bardziej do siebie niż do Rodianina. - Czy to robot był w tej

skrzyni? Znalazłeś inne bolce?

Boiny przyglądał mu się sceptycznie.
- Front Mgławicy miałby zatrudniać roboty? To niemożliwe. - Obejrzał jeszcze raz sworzeń. - Jedno jest pewne,

kapitanie. To zostało wydłubane z robota. Widzę ślady jakiegoś narzędzia.

Cohl wziął od niego sworzeń i zacisnął w dłoni.
- Ostrzegłem Havaca, że ktoś we Froncie musiał poinformować Departament Sprawiedliwości o naszych

planach ataku na frachtowiec. Tym razem podjął dodatkowe środki ostrożności. - Cohl spojrzał na Boiny'ego. -
Havac powiedział, że Front zwabił Jedi na Asmeru. To by mogło oznaczać, że zamach na Valoruma na Coruscant
mógł być tylko przykrywką, która miała odciągnąć uwagę od Eriadu.

- Słusznie - powiedział Boiny niepewnie.
Cohl spojrzał na holoprojektor.
- Havac zostawia nas i holoprojektor, żeby władze mogły nas odnaleźć.. . - Uśmiechnął się złowrogo. - Nie

wiem, jak Havac zamierza to zrobić, Boiny, ale chyba wiem, co zamierza zrobić.

- To znaczy? - zapytał zdezorientowany Boiny.
Cohl schował sworzeń ogranicznika w kieszeni na piersi i zaczął kuśtykać w stronę korytarza.
Boiny ruszył za nim, pokazując na holoprojektor.
- Czy nie powinniśmy przynajmniej wykasować tych obrazów?
Cohl pokręcił głową.
- Zostaw go na widoku, dokładnie tak, jak zrobił to Havac. Jedynym sposobem, by go dopaść, jest

spowodowanie, że cała reszta będzie ścigać własny ogon.

Przed wejściem do pałacowej rezydencji namiestnika gubernatora Valoruma, Sei Taria i pozostali członkowie

delegacji Eriadu czekali na przybycie kawalkady repulsorowych pojazdów. Modne tuniki i brokatowe płaszcze
znów były w powszechnym użyciu; jedynie ochroniarze, niemal równie liczni jak dyplomaci, ubrani byli inaczej.

- Mam nadzieję, że pański pobyt tutaj był przyjemny - powiedział Tarkin do kanclerza.
- Bardzo przyjemny - zapewnił Valorum. - Proszę pozwolić mi odwdzięczyć się panu podobną grzecznością,

gdyby kiedykolwiek odwiedził pan Coruscant.

Tarkin uśmiechnął się samymi ustami.
- Mam nadzieję, panie kanclerzu, że Coruscant stanie się kiedyś moim drugim domem. A właściwie całe Jądro,

od Coruscant po Alderaan.

- Jestem pewien, że tak się stanie.
Kapitan Gwardii Senackiej podszedł do nich z arkuszem duraplastu w dłoni. Zamiast zwykłego ceremonialnego

karabinu przez plecy miał przewieszoną najnowocześniejszą rusznicę blasterową.

- Mamy już trasę przejazdu, panie kanclerzu.
- Czy mogę spojrzeć? - zapytał Tarkin. Gwardzista spojrzał na Valoruma pytająco.
- Pokaż mu arkusz.
Tarkin przez chwilę przyglądał się trasie.
- Trochę kręta... chyba niepotrzebnie. Ale nie powinniśmy mieć problemu z punktualnym dotarciem na szczyt. -

Spojrzał w dół na długi podjazd prowadzący do rezydencji. - Gubernator powinien się zjawić za moment. Wtedy
ruszymy.

Miał dodać coś jeszcze, gdy w zasięgu ich wzroku pojawił się śmigacz i zbliżał się szybko w stronę miejsca,

gdzie stał Valorum.

- A to kto znowu? - zapytał Tarkin, gdy dwuosobowy pojazd zatrzymał się przed rezydencją.
Adi Gallia i Saesee Tiin, bez charakterystycznych płaszczy Jedi, wysiedli i podeszli prosto do kanclerza.

Pierwszy odezwał się Tiin.

- Najwyższy Kanclerzu, pojawił się pewien problem. Otrzymaliśmy potwierdzoną wiadomość, że zamachowcy

zdołali pokonać środki ostrożności podjęte przez straż Eriadu. Qui-Gon Jinn i kilku innych Jedi udało się do
kosmoportu w nadziei, że uda im się ich pojmać.

- Zagrożenie jest realne, Najwyższy Kanclerzu-dodała żarliwie Adi.
Valorum zmarszczył czoło.
- Chcę, by ich znaleziono - powiedział w końcu. - Nie pozwolę, żeby szczyt został przerwany.
Tiin i Adi przytaknęli.
- Czy zgodzi się pan teraz, byśmy towarzyszyli panu na trasie przejazdu? - zapytał Tiin.
- Nie - powiedział krótko Valorum. - Musimy zachować pozory.
Adi spojrzała na niego twardo.
- Czy w takim razie zgodzi się pan przynajmniej na włączenie pola siłowego pańskiego pojazdu?
- Zdecydowanie nalegam - wtrącił się Tarkin. - Władze Eriadu mają obowiązek zapewnienia panu

bezpieczeństwa.

Z widoczną niechęcią Valorum kiwnął głową.
- Ale tylko do momentu, gdy dotrzemy do budynku.
Z twarzą zaczerwienioną w nagłym przypływie gniewu Tarkin odwrócił się w stronę grupy eriaduańskiej straży,

stojącej za jego plecami.

- Dopilnować, żeby ulice były przejezdne! Aresztować każdego, kogo uznacie za podejrzanego! Nie przejmować

się formalnościami! Podejmijcie wszelkie kroki, jakie uznacie za stosowne.

Agenci sił bezpieczeństwa Eriadu byli już na miejscu, gdy Qui-Gon, Obi-Wan, Vergere i Ki-Adi-Mundi dotarli

do magazynu celnego.

Jeden z agentów stał ze skanerem wycelowanym w kilka par sań repulsorowych zaparkowanych tuż przy

wejściu. Na saniach leżało kilkanaście długich i wąskich cylindrów towarowych. Przez ich otwarte klapy widać
było, że są puste. W głębi magazynu przesłuchiwano kilkoro wyraźnie rozwścieczonych celników.

Umundurowany dowódca agentów służby bezpieczeństwa wyszedł ze słabo oświetlonego korytarza. Za jego

plecami szły dwie dwunożne, owadopodobne istoty o zielonych łuskach i chitynowych pancerzach, dużych czarnych
oczach, krótkich, ściętych pyskach i bezzębnych otworach gębowych.

Qui-Gon zauważył, że na ich widok Obi-Wanowi aż opadła szczęka.
- To Verpini - wyjaśnił. - Organy wewnętrzne pozwalają im porozumiewać się za pomocą fal radiowych.

Verpini potrafią jednak też mówić wspólnym, posługując się urządzeniem tłumaczącym. Mają niezwykle wyczulone
zmysły, dzięki czemu doskonale się sprawdzają przy zabezpieczaniu miejsca przestępstwa.

- Verpini - powtórzył Obi-Wan, kręcąc głową z niedowierzaniem.

Na widok czworga Jedi dowódca podszedł do nich, podczas gdy para obcych zaczęła badać zasnutą kurzem

podłogę.

Qui-Gon przedstawił siebie i towarzyszy.
- Mamy dwa ludzkie trupy w pomieszczeniu na tyłach magazynu - powiedział dowódca, zerkając na Vergere

takim samym wzrokiem, jakim Obi-Wan patrzył na verpińskich tropicieli. - Mężczyzna i kobieta; oboje zginęli od
postrzału z miotacza z niewielkiej odległości, jednak z dwóch różnych egzemplarzy broni. Zwęglenia na podłodze i
ścianach wskazują na to, że walka była prowadzona na pełny ogień. Ślady krwi świadczą, że przynajmniej jeden z
walczących był Rodianinem. Z pakietu medycznego zginęły plastry bacta, skóra syntetyczna i kto wie co jeszcze.
Czekamy na wyniki analizy odcisków palców i dłoni.

- Partner kapitana Cohla jest Rodianinem - powiedział Qui-Gon.
Dowódca zanotował informację w notesie elektronicznym i wskazał na grupę celników.
- Zostali ujęci z zaskoczenia przez co najmniej ośmiu doskonale uzbrojonych napastników, w większości ludzi,

ale byli wśród nich co najmniej czterej Niktianie i para Bithan. Natychmiast ich skrępowano, zawiązano oczy i
położono w korytarzu, w związku z czym nie mogą udzielić zbyt wielu dodatkowych informacji. Kobieta dowodziła
statkiem służb celnych porwanym przez terrorystów. Zidentyfikowała zwłoki w tylnym pomieszczeniu jako
kapitana koreliańskiego frachtowca, na którego pokład weszła, by dokonać kontroli. Jest nadal trochę oszołomiona
od zastrzyku usypiającego, ale mówi, że widziała również Rodianina i wydaje jej się, że przypomina sobie także
Gotala i kilku mężczyzn rasy ludzkiej. Wygląda na to, że wszyscy opuścili magazyn przez tylne wrota, które
wychodzą na drogę dla obsługi kosmoportu. Zakładamy, że poruszają się śmigaczami lub aerowozami.

Dowódca przeszedł na środek magazynu i zatoczył ręką szerokie koło.
- Wszystko wygląda tu tak, jak zastaliśmy, z wyjątkiem tego małego urządzenia, które znaleźliśmy pod jednymi

z sań.

Qui-Gon i pozostali Jedi spojrzeli w kierunku, który wskazywał palec dowódcy, i zobaczyli przenośny

holoprojektor umieszczony na skrzyni towarowej.

- Cokolwiek by nie powiedzieć o Cohlu, na pewno nie jest niedbały - powiedział Qui-Gon.
- My też sądzimy, że zostawili to wszystko celowo. Z drugiej strony, nawet zawodowcy popełniają błędy.
Dowódca podszedł do holoprojektora. Miał już uruchomić urządzenie, gdy podszedł do niego jeden z

asystentów.

- Dowódco, Verpin mówi, że znajduje tu ślady co najmniej kilkunastu osób, z których część przybyła w tych

cylindrach towarowych.

W pewnym momencie większość z nich zebrała się wokół czegoś, najprawdopodobniej skrzyni towarowej... o,

tutaj... może po to, żeby obejrzeć zdjęcia z holoprojektora. Był wśród nich Gotal, który również przybył tu w
jednym z cylindrów. Znaleźli jego sierść wewnątrz przedostatniego z cylindrów, a także na podłodze i to w dużych
ilościach.

- Bójka? - zapytał dowódca.
- To możliwe, proszę pana. Gotale mają tendencję do gubienia sierści, gdy coś je zaskoczy lub zaatakuje.
- Co mogło go przestraszyć?
- Trudno powiedzieć. Dowódca uniósł wzrok znad notesu.
- Coś jeszcze?
- Ślady prowadzące w dół korytarza i z powrotem. Jedne niewątpliwie należą do Rodianina. Krew w

pomieszczeniu na tyłach tłumaczy, dlaczego poruszał się tak niepewnie, wracając. Osobnik, który mu towarzyszył,
też nie był w najlepszym stanie, sądząc z faktu, że lewą cześć ciała podpierał kulą zaimprowizowaną z kawałka rury.
Ślady stóp tych rannych wskazują, że chodzili po całym pomieszczeniu. Rodianin podniósł coś spod jednych z sań,
ale nie jesteśmy pewni, co to było... chyba że holoprojektor. Dowody wskazują, że tych dwoje wyszło przez tylne
wrota, podobnie jak reszta, ale szli pieszo aż do budki transportu miejskiego za rogiem.

Dowódca skończył robić notatki i spojrzał na Qui-Gona.
- Czy to wszystko coś panu mówi?
- Kapitan Cohl, Rodianin i ta kobieta musieli zostać zaatakowani w tylnym pomieszczeniu.
- Zaatakowani? Przez Havaca? Qui-Gon przytaknął.
- Więc Havac myślał, że wszyscy troje nie żyją?
- Nie, spodziewał się, że znajdziemy kapitana Cohla i Rodianina żywych.
- Po co miałby tak ryzykować? - zapytał dowódca. Qui-Gon spojrzał na niego.
- Bo chciał, żebyśmy zgubili właściwy trop. Zamyślony strażnik podrapał się po głowie. Obi-Wan przesunął

holoprojektor w jego stronę.

- Zobaczmy, co tu mamy.

R O Z D Z I A Ł 29

Lope wyjrzał przez wąskie drzwi prowadzące na dach kryjówki Frontu Mgławicy w południowej części miasta.

Niewielka jednostka sił bezpieczeństwa przeleciała nad dachem z południa na północ, kierując się w stronę miejsca,
gdzie miał odbyć się szczyt.

- Jak w zegarku - powiedział do piątki terrorystów, ludzi i obcych, przykucniętych na schodach poniżej. - Mamy

dziesięć minut.

Gotal przecisnął się obok niego i wyskoczył na dach, poruszając wygiętymi rogami, którymi badał zamglone

powietrze.

Pięć metrów od drzwi machnął ręką na Lope'a i zniknął za pierwszą z licznych kopuł, które musieli minąć, by

dotrzeć na miejsce, skąd będą mieli dobry widok na budynek, w którym odbywał się szczyt.

Lope i pozostali wyszli za nim i obeszli tę samą kopułę, za którą zniknął Gotal. Lope miał na biodrze

wibroostrze schowane w pochwie, a na nadgarstku miniaturową rakietnicę. Pozostali uzbrojeni byli zarówno w broń
do walki wręcz, jak i miotacze.

Za pierwszą kopułą rozciągała się przed nimi płaszczyzna połączonych ze sobą dachów, urozmaiconych

okrągłymi pagórkami kopuł i stromymi szczytami kalenic, przeciętą wąwozami i uskokami. Ośmiokątne wieże,
wąskie iglice i anteny wyrastały ponad powierzchnią dachów jak pojedyncze drzewa.

Kopuły miały najprzeróżniejsze kształty. Niektóre przypominały pokrywki od garnków, inne miały kształt

półokrągłych krypt, jeszcze inne, butelkowate, pokrywały ceramiczne płytki. Niekiedy kopuła była małym domkiem
o miniaturowych oknach.

Gotal prowadził; szybko złapali równy rytm, czy to przeciskając się krętymi meandrami, czy to pokonując

niebezpieczne występy, czy przeskakując z dachu na dach. Skafandry mimetyczne pozwalały im wtopić się w tło -
szare dachówki, czerwonawe cegły i pokryte czarnymi zaciekami kwaśnych deszczów kopuły.

Wspięli się na stromy dach i zeskoczywszy do niecki, którą utworzyły cztery schodzące się w tym miejscu

kopuły, wychylili się zza krawędzi masywnej półkuli, skąd jak na dłoni mogli zobaczyć interesujący ich budynek.
Na wschód od niego rozciągały się wysokie wzgórza, spowite gęstym smogiem. Daleko na północy szeroka rzeka
rozlewała się w wąską zatokę w miejscu, gdzie uchodziła do morza.

Długa połać równego dachu ciągnęła się aż po ostatnią kopułę, gdzie schodziły się dwie ulice, by utworzyć

szeroki bulwar prowadzący do budynku, w którym miał się odbyć szczyt.

Byli w połowie drogi, gdy z dołu dobiegły do nich odgłosy zamieszania. Pokonując lęk wysokości, Lope

podczołgał się do krawędzi dachu i spojrzał w dół zza niewysokiego murku biegnącego wokół. Oddziały do
rozpędzania zamieszek zmieniały właśnie organizację ruchu i rozganiały gapiów, którzy zebrali się, by zobaczyć
najwyższego dygnitarza galaktyki.

W budynku po drugiej stronie ulicy mieszkańcy zaciągnęli zasłony lub pozamykali okiennice. Z wolno

krążących po ulicy śmigaczy w kilku językach powtarzano komunikat grożący najsurowszymi konsekwencjami
każdemu, kto zostanie złapany na dachu lub w strefie zastrzeżonej w pobliżu wejść do budynku.

Lope zobaczył, że od południa zbliża się kawalkada pojazdów poduszkowych, i zamachał na ludzi Havaca, by

dołączyli do niego przy murku. Konwój dziesięciu repulsorowych limuzyn eskortowało tyle samo policjantów na
grawimotorach pościgowych.

Jeden z ludzi Havaca wpatrywał się przez elektrolornetkę w piąty z kolei pojazd konwoju.
- Valorum - powiedział ściszonym głosem. - Gubernator Eriadu i jego namiestnik jadą z nim.
Lope poprosił go o elektrolornetkę.
- Twój szef powinien był pójść po rozum do głowy i pozwolić nam zastrzelić go tutaj. - Poklepał się po

rakietnicy przymocowanej do nadgarstka. - Jeden strzał z tej zabawki i byłoby po wszystkim.

Towarzysz Havaca odebrał mu lornetkę.
- W tej chwili Havac jest i twoim szefem. Zresztą pojazd Valoruma jest chroniony polem energetycznym. A

teraz łap się za komunikator i daj znać naszym ludziom w budynku, że cel będzie wchodził południową bramą.

Lope odczołgał się do miejsca, gdzie czekali pozostali, i wyjął z kieszeni mały komunikator.
- Valorum przejeżdża tuż pod nami - wyjaśnił.
Włączył komunikator i wstukał numer, który dał mu Havac, ale w odpowiedzi usłyszał tylko szum zakłóceń.
- Musisz stanąć nad tymi antenami - powiedział Gotal. - Spróbuj się wspiąć na szczyt tej wysokiej kopuły.
Lope przytaknął. Podbiegł skulony do kopuły i zaczął się wspinać. Był tuż pod ozdobnym wierzchołkiem, gdy

usłyszał za sobą odgłos silnika.

Zsunął się po ścianie kopuły i dołączył do pozostałych.

- Poduszkowiec patrolowy zbliża się w naszą stronę.
Kobieta, którą zatrudnił Cohl, spojrzała na czasomierz na nadgarstku.
- Za szybko na kolejną rundę.
Przygięło ich do ziemi, gdy trójka poduszkowców przeleciała tuż nad ich głowami. Odleciały niedaleko, by

zaraz zawrócić w kolejnym podejściu.

- Zauważyli nas - powiedział Gotal. Lope uzbroił rakietnicę.
- Mamy na to radę. Unosząc prawe ramię, wbił wzrok w pojazd lecący na przedzie.
Z tylnego siedzenia śmigacza cała stolica Eriadu wyglądała jednakowo. Tak przynajmniej wydawało się Qui-

Gonowi po ponad godzinie krążenia nad miastem w poszukiwaniu miejsca skąd wykonano zdjęcia zarejestrowane w
holoprojektorze.

Przecięte na pół powolną mulistą rzeką miasto stanowiło bezładną mieszaninę kopuł, wewnętrznych

dziedzińców i strzelistych wież. Pocięte było wąskimi ulicami i zaledwie kilkoma szerszymi bulwarami. Budynki
wznoszono jeden nad drugim w najdziwaczniejszy sposób - tu wyrastała przybudówka, tam dodatkowe piętro - na
całej przestrzeni od zatoki, aż po zbocza gór po drugiej stronie miasta.

Trudno się było dziwić, że nikomu z oficerów służby bezpieczeństwa nie udało się jak dotąd odnaleźć tych

dachów, które zobaczyli w holoprojektorze Havaca. Krótki przegląd dwuwymiarowych map tylko utrudnił sprawę,
więc kopie obrazów zarejestrowanych w holoprojektorze skopiowano do komputerów nawigacyjnych trzech
śmigaczy, w nadziei że po kilku przelotach ponad dachami komputer zdoła dopasować obraz do rzeczywistego
ukształtowania terenu. Jak dotąd jednak przeloty w okolicach wschodniego i północnego wejścia do budynku
szczytu nie przyniosły rezultatów.

Qui-Gon nadal był przekonany, że Havac chciał, żeby holoprojektor został odnaleziony, ale nie wykluczał

całkowicie możliwości, że terrorysta zostawił urządzenie w magazynie celnym przez zwykłe przeoczenie.

Trójka śmigaczy znajdowała się w tej chwili o jakieś dwa kilometry na południe od budynku szczytu. Qui-Gon i

Obi-Wan jechali jako pasażerowie w pierwszym pojeździe, Ki-Adi-Mundi i Vergere - w drugim, a dwaj
funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości - w trzecim.

Spoglądając w dół przez prawą burtę śmigacza Qui-Gon zauważył jakiś ruch na dachu pod nimi. Kiedy jednak

osłonił oczy dłonią i spojrzał ponownie, zauważył tylko coś, co wyglądało jak drganie rozgrzanego powietrza u
podstawy wąskiej ceglanej wieży.

Rozciągnął zmysły poprzez Moc.
W tej samej chwili komputer pokładowy śledzący rzeźbę terenu zaczął świergotać, wskazując tym samym, że

dopasował okolicę do zadanego wizerunku. Na ekranie komputera wyświetlił się obraz z holoprojektora nałożony na
widok rozciągający się z dachu pod nimi. Obróciwszy się w fotelu, Qui-Gon zobaczył, że Ki-Adi-Mundi daje im
ręką znak, potwierdzając, że komputer drugiego śmigacza również zidentyfikował miejsce.

Oficer eriaduańskiej straży przechylił śmigacz na bok i zaczął zataczać nim koło, by wrócić pętlą w to samo

miejsce, gdy nagle włączył się wykrywacz zagrożeń, dodając swój sygnał do nieprzerwanego ćwierkania komputera
pokładowego.

- Ktoś wycelował w nas pocisk samonaprowadzający! - zawołał zaskoczony pilot.
Obi-Wan wychylił się za burtę i pokazał palcem na dach.
- Tam, mistrzu!
Qui-Gon zauważył kątem oka niewielki pocisk i w tej samej chwili uświadomił sobie, że musiał zostać

wystrzelony spod wieży, dokładnie z tego samego miejsca, w którym chwilę wcześniej zauważył ruch.

Pilot zanurkował gwałtownie śmigaczem, gotów do następnego manewru, gdyby pocisk nadal leciał w ich

kierunku; miniaturowa rakieta podążała jednak nadal pierwotnym kursem. Mijając o włos rufę pojazdu, wybuchła
wysoko nad ich głowami, obrzucając deszczem odłamków śmigacz, który zawrócił, szukając źródła ognia.

- Rejestruję ruch pod nami - zameldował pilot, spoglądając w kierunku jednego ze skanerów. - Naliczyłem sześć

postaci.

Obi-Wan uniósł się w fotelu.
- Nikogo nie widzę!
- Kombinezony mimetyczne - powiedział Qui-Gon. Odwrócił się w stronę pilota. - Znajdź jakieś miejsce do

lądowania.

Qui-Gon pozwolił oczom błądzić po kopułowatych dachach. Zauważył, jak zza wąskiego przesmyku między

dwiema kopułami wyłaniają się na chwilę trzy ludzkie sylwetki, by za moment wtopić się w tło pokrytego kafelkami
dachu.

Pilot podprowadził śmigacz ku szczytowi baryłkowatego dachu i posadził pojazd. Laserowe strzały zaczęły

tańczyć wokół kadłuba i bezładnie odbijać się rykoszetem od sklepienia. Z włączonymi mieczami świetlnymi Qui-
Gon i Obi-Wan wyskoczyli za burtę. Wylądowawszy na dachu, odbili się saltem i zeskoczyli na płaski dach poniżej.

Niedaleko nich Ki-Adi-Mundi, Vergere i dwaj republikańscy funkcjonariusze również zeskoczyli i zaczęli biec w
ich kierunku.

Poruszając się tak szybko, że ledwie widać było ich sylwetki, Qui-Gon i Obi-Wan pobiegli ku krańcowi płaskiej

powierzchni, skręcili pomiędzy kopułami i przeskoczyli na drugi brzeg szerokiej rozpadliny bez chwili wahania.
Potem przesadzili przestrzeń ponad wewnętrznym dziedzińcem, nie zważając na blasterowy ostrzał, i kontynuowali
pogoń, nie wypadłszy z rytmu.

Terroryści wciągali ich coraz głębiej pomiędzy sinusoidalne kształty kopuł. Qui-Gon ścigał widoczną w ruchu

parę, okrążając ich łukiem, aż wysforował się naprzód. Z uniesionym mieczem świetlnym przystanął, czekając, aż
wybiegną wprost na niego.

Zielone ostrze jego miecza syczało i buczało, tnąc powietrze i odbijając kilkanaście laserowych strzałów - a w

końcu także ciśnięty w jego stronę miotacz. Wyczuwając, że para terrorystów zmienia trasę ucieczki, Qui-Gon
przewrócił ich jednym silnym pchnięciem Mocy. Dwaj funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości nadbiegli w
samą porę, by przygwoździć terrorystów, zanim ich kombinezony mimetyczne miały czas, by ponownie się
naenergetyzować.

Wyczuwając za sobą ruch, Qui-Gon odwrócił się, nie dość szybko jednak. Metrowe wibroostrze zaciśnięte w

dłoni napastnika, którego niemal nie sposób było dostrzec, przecięło prawy bok płaszcza Qui-Gona, mijając o włos
żebra. Jedi obrócił się wokół osi, tnąc mieczem na ukos i rozcinając wibroostrze na pół.

Terrorysta czmychnął na środek dachu, gdzie ceglana ściana niewielkiej przybudówki pozwalała mu lepiej się

zakamuflować, i dobył blaster. Jedi rzucił się do przodu, unikając laserowych promieni, by wziąć się za bary z
mężczyzną podobnej postury.

Strzały z miotacza ze świstem minęły prawe ucho Qui-Gona, który rzucił swoim przeciwnikiem o dach. Dwa

kolejne strzały osmaliły mu włosy. Skoczył w prawo i przeturlał się pod osłonę. Sięgając po Moc, poruszył
obluzowaną płytkę na szczycie dachu przybudówki. Uchwyt puścił i płytka spadła, wirując w powietrzu. Trafiła
terrorystę w skroń, powalając go w jednej chwili.

Qui-Gon skoczył do przodu, chwytając w garść fałdy mimetycznego kombinezonu i odrywając je od

bezwładnego ciała mężczyzny. Obwody kombinezonu pękły, tkanina puściła, i w końcu napastnik stał się widoczny.

Jedi uznał, że mężczyzna pozostanie nieprzytomny dostatecznie długo, by zajęli się nim funkcjonariusze

Departamentu Sprawiedliwości. Na lewo zauważył Vergere, przeskakującą z kopuły na kopułę z taką wprawą jakby
miała na plecach silniczki rakietowe. Biegnąc za nią, zauważył, że Vergere i Ki-Adi-Mundi doganiają Gotala,
którego mimetyczny kombinezon nie był w stanie ukryć śladów gubionej sierści.

Qui-Gon rozejrzał się dookoła szukając wzrokiem Obi-Wana. Dostrzegł go pod wysoką kopułą, na murku

zamykającym wewnętrzny dziedziniec. Skierował się w jego stronę, gdy nagle zauważył zamazany kształt
zsuwający się po stromej krzywiźnie kopuły. Kształt wpadł na Obi-Wana, który stracił równowagę i spadł z murku
poza krawędź przybudówki. Qui-Gon rzucił się do przodu z mieczem na poziomie biodra, by w ostatniej chwili
wycelować ostrze w miejsce, gdzie, jak sądził, wyląduje terrorysta.

Rozległ się pełen bólu krzyk, prawa ręka, nagle widoczna, poszybowała ponad dachem i spadła w dół na ulicę.

Uszkodzony kombinezon mimetyczny wyłączył się, ukazując krzyczącą kobietę, która upadła na kolana, ściskając
lewą dłonią kikut odciętego ramienia.

Qui-Gon podbiegł do murku; miał nadzieję, że Obi-Wan zdołał miękko wylądować. Zobaczył jednak śmigacz

unoszący się znad dziedzińca, z Obi-Wanem ściskającym jedną ręką tylny stabilizator pojazdu.

Śmigacz delikatnie opuścił Obi-Wana na dach obok Qui-Gona. Niedaleko od nich Ki-Adi-Mundi, Vergere,

dwóch funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości i paru eriaduańskich strażników krępowało sześciu
terrorystów, których zdołali schwytać. Nie było wśród nich ani Havaca, ani kapitana Cohla.

- Niezły z ciebie kaskader, padawanie - powiedział Qui-Gon.
- Chyba wolałbyś, mistrzu, żebym trzymał się burty zębami. Qui-Gon spojrzał na niego zaskoczony.
- To ta zagadka, którą mistrz Bondara zadał swoim studentom w dniu, w którym rozmawialiśmy z Luminarą-

wyjaśnił Obi-Wan. -O mężczyźnie trzymającym się zębami pojazdu nad zdradziecką paszczą.

- Teraz sobie przypominam - powiedział Qui-Gon w nagłym przypływie zainteresowania.
Obi-Wan odetchnął głęboko.
- Po długich rozmyślaniach uznałem, że pojazd oznacza Moc, a paszcza wyobraża niebezpieczeństwa, które

czekają na tego, kto zejdzie z jej ścieżki.

- A ci zagubieni wędrowcy, którzy proszą o pomoc?
- No cóż, z jednej strony podróżnicy, nawet jeśli zgubili drogę, powinni wiedzieć, że nie na wiele się zda pytanie

o drogę człowieka, który wisi nad paszczą potwora, trzymając się czegoś zębami. Ale najważniejsze jest to, że
podróżnicy tylko odwracają jego uwagę, więc powinien ich zignorować, jeśli ma pozostać na ścieżce Mocy.

- Tylko odwracaj ą uwagę - mruknął Qui-Gon.

Wrócił myślami do próby zamachu na życie kanclerza i dowodów, które odkryli w magazynie celnym. Klepnął

Obi-Wana po ramieniu.

- Pomogłeś mi uchwycić sens czegoś, co od dawna mi umykało. -Spojrzał na szóstkę terrorystów. - Nie na wiele

tu się przydamy. Pospiesz się, padawanie. Plan Havaca jest nadal aktualny.

- Dokąd idziemy?
- Tam, gdzie od początku mieliśmy dotrzeć.

R O Z D Z I A Ł 30

Przy południowym wejściu do budynku, w którym odbywał się szczyt, panował chaos i zamieszanie, trwały

przepychanki tłumu gapiów i służby bezpieczeństwa. Reporterzy medialni przeciskali się przez ciżbę, by znaleźć
dogodne miejsce dla swoich holokamer i nagrywarek. Kordon zbrojnych policjantów starał się powstrzymać
napierający tłum, by pozostawić miejsce dla przejeżdżających pojazdów - od najprymitywniejszych po najbardziej
luksusowe limuzyny - przywożących delegatów pod ganek skrywający wejście do budynku. Funkcjonariusze
Departamentu Sprawiedliwości krążyli w tłumie, starając się nie przyciągać uwagi, co było trudne, zważywszy na
fakt, że w uszach mieli najnowocześniejsze słuchawkofony, a na nadgarstkach - skomplikowane komunikatory.
Rycerze Jedi, w charakterystycznych brunatnych płaszczach i z przypiętymi do pasa mieczami świetlnymi, nawet
nie próbowali przejść niezauważeni.

- Nie wiem, jak nam się uda wejść do środka - powiedział Boiny do Cohla; stali w pierwszym rzędzie gapiów. -

Nawet jeśli zdołamy dostać się do drzwi, nie damy rady pokonać bramek ze skanerami na broń.

Mieli na sobie luźne szaty, sandały i turbany, pod którymi ukryli rany na głowach. Cohl znalazł nawet

prawdziwą kulę z lekkiego stopu aluminium, ale był znacznie bardziej osłabiony niż wtedy, gdy pospiesznie
opuszczali magazyn celny. Przy życiu trzymały ich plastry bacta i regularne zastrzyki środków uśmierzających ból.

Cohl spojrzał w górę na budynek. Oprócz strażników przy wejściu, na wieżach wieńczących każdy z rogów

umieszczono snajperów z ostrą bronią.

- Przyjrzyjmy się innym wejściom - powiedział cichym, urywanym głosem. Zaczęli przeciskać się zygzakiem

przez tłum. Zachodnie i północne wejścia były równie oblegane, przy wschodnim jednak tłoczyło się znacznie mniej
gapiów, a i ochrona była tam mniej liczna.

Przy wejściu czekała na wpuszczenie do środka cała rzesza asystentów administracyjnych i tłumaczy, robotów

protokolarnych, zespół trębaczy i doboszy w wysokich hełmach i krzykliwych mundurach, a także mieszana grupa
istot różnych gatunków, reprezentująca między innymi Ligę Praw Istot Rozumnych i Stowarzyszenie Światów
Wolnego Handlu.

Kawałek dalej około setki osób trzymało dumnie kolorowy transparent, z którego wynikało, że są weteranami

Starkiańskiego Konfliktu Hiperprzestrzennego. Krótki, lecz niezwykle krwawy konflikt zakłócił spokój dwanaście
lat temu, a toczył się głównie na światach, gdzie płyn bacta był rzadko stosowany lub bardzo kosztowny. Wielu
weteranów, zarówno ludzi, jak i istot innych ras, z dumą prezentowało więc paskudne blizny, okropnie
zniekształcone fałdy pomarszczonej skóry albo kikuty kończyn i ogonów. Niektórzy, częściowo sparaliżowani w
wyniku ognia z rozpraszacza lub detonacji elektromagnetycznych, poruszali się na repulsorowych wózkach lub
noszach.

To właśnie ta grupa przyciągnęła uwagę Cohla.
- Chyba mamy sposób, by dostać się do środka - odezwał się do Boiny'ego.
* * *
W samym środku fragmentu amfiteatru, oddzielającego delegację Coruscant od Dyrektoriatu Federacji

Handlowej, w sekcji przeznaczonej dla delegatów systemu Naboo, siedział senator Palpatine w towarzystwie Sate'a
Pestage'a, Kinmana Doriana i paru innych osób.

Palpatine patrzył w lewo, gdzie siedmiu członków dyrektoriatu zajmowało właśnie miejsca. W środku zasiadła

czwórka ludzi, po bokach mając Sullustanina, Granina i Neimoidianina; otaczał ich oddział robotów strażniczych
uzbrojonych w karabiny blasterowe przewieszone przez pudełkowate plecy.

Palpatine był tak zatopiony w myślach, że nie zauważył, jak zbliża się do niego senator Orn Free Taa, chociaż

rutiański Twi'lekianin podjechał na repulsorowym fotelu, eskortowany przez licznych asystentów i pomocników.

- Imponujący pokaz - odezwał się Taa do Palpatine'a, rozglądając się po sali, a jego fotel opadł na podłogę. -

Delegaci z Sullusta, Clak'dor, z sektora Seneksa, Malastaru, Falleen, Bothawui... widzę tu nawet przedstawiciela
Huttów! - Taa przerwał, podążając za wzrokiem Palpatine'a, który patrzył na delegację Federacji Handlowej. -Ach...
a oto i obiekty powszechnej fascynacji.

- Niewątpliwie - odparł Palpatine nieobecnym głosem.
- Jakież to typowe dla dyrektoriatu, zabrać ze sobą roboty! Chociaż przypuszczam, że to niewielka różnica, czy

wybierze się rycerzy Jedi, czy roboty. Słyszałem jednak, że dyrektoriat nalegał też na zamontowanie projektora
tarczy.

- Tak, również o tym słyszałem.
Taa przyglądał się Palpatine'owi przez dłuższą chwilę.
- Senatorze, pozwolę sobie zauważyć, że wygląda pan na zaniepokojonego.

Palpatine odwrócił się w końcu w swoim fotelu w stronę Taa.
- Tak, istotnie... otrzymałem właśnie pewne dość niepokojące informacje z mojej rodzinnej planety. Wygląda na

to, że król Veruna abdykował.

Grube warkocze główne senatora Taa zadrgały.
- To... to... sam nie wiem, senatorze, czy to dobra wiadomość, czy zła, czy mam panu gratulować, czy

współczuć. Ale czy to zmienia w jakikolwiek sposób pańską pozycję? Czy istnieje groźba, że zostanie pan
odwołany?

- To się dopiero okaże - powiedział Palpatine. - Do czasu elekcji na Naboo będzie rządzić regent.
- Kto kandyduje do tronu?
- To również nie jest jeszcze jasne.
- Czy mogę zapytać, na kogo pan liczy?
Palpatine wzruszył ramionami.
- Na kogoś, kto zechce otworzyć Naboo na resztę galaktyki. Na kogoś, że tak powiem, mniej konserwatywnego

niż król Veruna.

Oczy Taa zabłysły.
- A może... na kogoś, kogo łatwiej będzie przekonać do swoich racji?
Zanim Palpatine zdążył odpowiedzieć, w sali dało się wyczuć poruszenie. Głowy wszystkich obecnych obracały

się w kierunku południowego wejścia. Wkrótce w drzwiach pojawił się Najwyższy Kanclerz Valorum i reszta
delegacji coruscańskiej. Rozległy się kurtuazyjne raczej niż prawdziwie entuzjastyczne oklaski.

- Przybył - powiedział Taa, gdy Valorum podchodził do swoje miejsca. - A kto to jest ten mężczyzna obok?

Poznaję gubernatora Eriadu, ale kim jest chudy człowiek obok niego, który wygląda, jakby był zagłodzony?

- To namiestnik gubernatora, Tarkin - odpowiedział Palpatine, nie przestając klaskać na powitanie delegacji.
- Aha... Tarkin. Trochę staroświecki gość, jak słyszałem. Bardzo bojowy i autorytarny.
- Władza może zmienić najsłabszego biurokratę w dzikiego kota manka.
- Właśnie, właśnie! To mi przypomina, senatorze... - dodał konspiracyjnym tonem. -Czy pamięta pan

informacje, którą przekazałem jakiś czas temu, na temat udziałów rodziny Valorum w tutejszej spółce?

- Jak przez mgłę. To jakaś firma przewozowa, tak?
Taa przytaknął.
- Jak pan wie, wiele mniejszych koncernów tylko czeka, by przejść do pierwszej ligi, jeśli propozycja Valoruma

w sprawie opodatkowania zostanie przeforsowana. Inwestorzy ze światów Jądra, w rodzaju Ralltiir czy Kuat, aż się
palą, by je dokapitalizować.

- A co to ma wspólnego z firmą rodziny Valorum? - zapytał łagodnie Palpatine.
- Otóż okazuje się, że rzeczona firma przewozowa otrzymała niedawno poważny zastrzyk kapitału, a Najwyższy

Kanclerz nie poinformował o tym odpowiednich organów w senacie. Oczywiście zacząłem się zastanawiać, czy w
ogóle wiedział o tym, że ktoś tak poważnie zainwestował w jego rodzinną firmę, i kim jest ten inwestor.

- To niepodobne do kanclerza Valoruma, by ukrywać tego rodzaju informacje.
- Początkowo też tak uważałem. Zakładałem, że jeśli uda się ustalić, że te środki pochodziły od kapitału

spekulacyjnego, niepowiązanego bezpośrednio z samym Valorumem, wówczas, mimo wszelkich pozorów, można
będzie uznać, że nie doszło do naruszenia regulaminu czy zasad etyki senackiej. Próbując jednak ustalić, kim jest ten
tajemniczy inwestor, natrafiałem na same przeszkody, martwe tropy i dwuznaczne ślady. Jak sam pan zasugerował,
postanowiłem zwrócić się z tą sprawą do senatora Antillesa, który ma dostęp do takich rodzajów informacji, których
mnie samemu odmówiono.

- Czy senator Antilles zdołał coś ustalić?
Taa zniżył głos jeszcze bardziej.
- To, co mam panu do powiedzenia, nie może się wprawdzie równać z wiadomością o abdykacji króla Veruny,

ale udało mi się dowiedzieć, że Antilles zdołał dotrzeć do źródła tych kapitałów. Początkowo sądził, że będzie to
jakiś fundusz wysokiego ryzyka, ale okazało się, że środki pochodzą z wysoce podejrzanego konta bankowego,
założonego najprawdopodobniej w celu transferowania nielegalnie pozyskanych funduszy do obszarów
szczególnego zainteresowania.

- Mówiąc o „obszarach szczególnego zainteresowania" ma pan na myśli, jak sądzę, tych senatorów, którzy

otrzymują wsparcie finansowe od rozmaitych organizacji, legalnych i nie tylko.

- Właśnie.
- Ale nie dowiedział się pan jeszcze, skąd pochodziły te fundusze?
- Wydaje nam się, że jesteśmy już na tropie, ale im bliżej wyjaśnienia się znajdujemy, tym bardziej kłopotliwe

stają się potencjalne konsekwencje tej sprawy dla kanclerza Valoruma.

- Byłbym wdzięczny, gdyby zechciał pan dokładnie mnie informować.

Taa uśmiechnął się.
- Niczego nie ogłosimy, nie zasięgnąwszy wcześniej pańskiej opinii.
Palpatine i Taa odwrócili się, by popatrzeć, jak Valorum pozdrawia zgromadzonych, którzy zareagowali kolejną

rundą oklasków.

- Na tę chwilę Najwyższy Kanclerz czekał tak długo - powiedział Palpatine. -Nie psujmy jej plotkami.
Taa wyglądał na rozgoryczonego.
- Proszę przyjąć moje przeprosiny, senatorze. Nie miałem zamiaru zakłócać tej doniosłej chwili. - Spojrzał w

lewo. - Pozostawiam to Federacji Handlowej.

Wicekról Nate Gunray czuł się, jakby oczy wszystkich skierowane były na niego, niezależnie od faktu, że to

Valorum skupiał na sobie nie-podzielną uwagę zebranych. Gunray patrzył natomiast wyłącznie na robota bojowego,
którego mu dostarczono tuż przedtem, jak członkowie dyrektoriatu opuścili swe tymczasowe kwatery, by udać się
na szczyt.

Nie do odróżnienia od innych robotów stanowiących ochronę dyrektoriatu - z wyjątkiem kilku żółtych oznaczeń

- nowy nabytek stał na prawo od Gunraya, na samym skraju mównicy Federacji Handlowej. Gunray ledwie miał
czas rozgościć się w swojej kwaterze na Eriadu, gdy Lord Sithów, wierny swemu słowu, pojawił się przed nim w
postaci holograficznego obrazu z projektora, który sam przekazał wicekrólowi kilka miesięcy temu. Tym razem
jednak wizerunek był tak wyraźny, pozbawiony jakichkolwiek zakłóceń czy szumów, że Gunray zaczął się
zastanawiać, czy Sidious nie znajdował się aby na Eriadu albo na jednej z sąsiednich planet, zamiast ukrywać się w
tajemniczej kryjówce, skąd roztaczał swą mroczną magię.

„Złożą ci wizytę nieznajomi, którzy przekażą w twoje ręce robota -poinformował go Sidious. - Robota

bojowego. Nie pytaj ich o nic, ani o ich tożsamość, ani o robota. Polecisz robotowi po prostu dołączyć do
pozostałych, które sprowadziłeś na Eriadu. Robot będzie reagował na twoje rozkazy".

Gunray aż się palił do pytań, powstrzymał się jednak, gdy do jego kwatery przybyli nieznajomi z wielką

skrzynią, w której schowany był robot. Nie poinformował Lotta Doda o otrzymanych instrukcjach nawet wtedy, gdy
senator -jako jedyny z całej delegacji - przypadkiem zauważył, że mógłby przysiąc, iż przywieźli na Eriadu tylko
dwanaście robotów.

List przewozowy pozwoliłby szybko wyjaśnić tę kwestię, rzecz jasna, ale ponieważ statek Federacji Handlowej

miał status dyplomatyczny, istniało niewielkie prawdopodobieństwo, że służby celne zaprotestują, gdy delegacja
powróci do kosmoportu z jednym robotem więcej.

Drugie z poleceń lorda Sithów nie przestawało dręczyć Gunraya i to ono było przyczyną jego obecnego

niepokoju. Myślał o nim nawet teraz, gdy zespół muzyczny zaczął przygotowywać się na scenie do odegrania fanfar
inaugurujących szczyt.

Za kilka minut sprawa się rozstrzygnie.
Gunray zanotował w pamięci, gdzie siedzi Lott Dod.
Dyskretnie otarł z twarzy pot i spróbował się uspokoić. Nie przestawał jednak w milczeniu odliczać minut.

R O Z D Z I A Ł 31

Z wyściełanego fotela wózka repulsorowego, który Boiny pomógł mu zarekwirować jednemu z weteranów

Starkiańskiego Konfliktu Hiperprzestrzennego, Cohl spojrzał na drugi koniec sali, gdzie zasiadła delegacja Federacji
Handlowej, a naprzeciwko - kanclerz Valorum i jego coruscańska świta. Wzrok miał zamglony, pole widzenia
ograniczone do wąskiego tunelu, a całe ciało obolałe, mimo zastrzyków, które coraz częściej aplikował mu Boiny.

Rodianin stał za nim jako pielęgniarz, nie odrywając od oczu małej elektrolornetki, przez którą przyglądał się

trzynastu robotom Federacji Handlowej.

- Tylko jednemu brakuje ogranicznika- powiedział prosto do ucha Cohla. - To ten z żółtymi oznaczeniami na

głowie i korpusie. Na prawo od Neimoidianina, na samym skraju mównicy.

Cohl przyłożył do oczu elektrolornetkę.
- Widzę go - powiedział słabym głosem. Potem zaczął badać olbrzymią salę przez lornetkę. - Gdzieś tu musi być

Havac, z pilotem w dłoni.

Boiny rozejrzał się dookoła.
- Możliwe, że robot został zaprogramowany w taki sposób, by zareagować na określone wydarzenie albo w

określonym momencie. Ale nawet jeśli Havac ma pilota, niewykluczone, że nie musi mieć robota w zasięgu wzroku.
Może być gdziekolwiek, nawet na zewnątrz sali.

Cohl pokręcił głową.
- Havac jest typem, który musi widzieć, co się dzieje. On to zaplanował. To jego pokaz.
Wzrok Boiny'ego wędrował wzdłuż rzędów krzeseł.
- Na pewno nie ma go w sekcji dla delegatów, f wątpię, żeby grał na trąbce...
Cohl odwrócił się gwałtownie w stronę Rodianina.
- Kim był Havac, zanim nawrócił się na terroryzm, Boiny? Zanim przyłączył się do Frontu Mgławicy?
Boiny zaczął się zastanawiać.
- Robił holofilmy, zdaje się?
- Właśnie. Dokumentalne. Był reporterem.
Jednocześnie unieśli głowy, spoglądając w stronę lóż dla prasy i mediów.
Zakończywszy pościg po dachach, Qui-Gon i Obi-Wan dołączyli do Saesee Tiina i Adi Gallii w sali szczytu, tuż

przy północnym wejściu. Valorum siedział na prawo od nich i nieco powyżej, Dyrektoriat Federacji Handlowej - na
lewo. Na wprost nich zajmowali właśnie miejsca członkowie delegacji Eriadu, na podeście wzniesionym w samym
środku sali. Poniżej zespół trębaczy i doboszy stroił instrumenty.

W powietrzu wyczuwało się podniecenie.
- Ta szóstka, którą złapaliśmy, utrzymuje, że nigdy nie słyszała o Cohlu ani o Havacu - powiedział Qui-Gon do

pozostałych Jedi. - I że nic nie wiedzą o planowanym zamachu.

- Co w takim razie robili na dachu, uzbrojeni i niebezpieczni, ostrzeliwując się z rakietnicy?
- Twierdzą że należą do złodziejskiej szajki, która chciała wykorzystać zamieszanie spowodowane szczytem, by

obrabować bank sektora Seswenna.

- Czy powiedziałeś im o zdjęciu z dachu, które znalazłeś w holoprojektorze?
- Nie było po co. Może i liczyli na to, że uda im się zaatakować konwój Wielkiego Kanclerza z dachu, ale moim

zdaniem mieli tylko odwrócić naszą uwagę. To właśnie Havac i Cohl robią od samego początku, począwszy od
incydentu w galaktycznym senacie. Nawet jeśli choć jeden z nich przyzna się, że został wynajęty przez Cohla, mogą
nadal utrzymywać, że planowali jedynie napad. Nie mieli przy sobie żadnych dokumentów, więc nawet nie wiemy,
kim są i skąd pochodzą. Eriaduańska straż porównuje ich podobizny i zdjęcia siatkówki, ale zakładając, że Cohl
pozbierał ich z odległych planet, mogą minąć tygodnie, zanim kogoś zidentyfikują.

- W takim razie nie pozostał nam już żaden trop - powiedziała Adi.
- Reszta zamachowców Havaca musi być gdzieś w budynku.
- Przy wejściu nic się nie wydarzyło - zauważył Tiin. - Nikogo nie aresztowano.
- To nic nie znaczy - powiedział Qui-Gon. - Dla zawodowców takich jak Havac czy Cohl, ten budynek jest

równie nieszczelny jak bramka na finały wyścigów ścigaczy. Bez trudu dostali się do środka.

Tiin zacisnął usta.
- Jedyne, co możemy zrobić, to przygotować się do obrony Najwyższego Kanclerza.
Qui-Gon spojrzał w stronę kanclerza Valoruma.
- A pozwoli nam podejść bliżej?
- Nie - powiedziała Adi. - Wydał wyraźne rozkazy, że nie chce, by cokolwiek zakłóciło przebieg szczytu. I nie

życzy sobie nas u swego boku. Chce, żeby Jedi byli postrzegani jako bezstronni w tym sporze.

- Cóż, nie możemy stać tutaj, czekając, aż ktoś go zaatakuje - warknął Tiin. - Powinniśmy rozdzielić się i

rozejrzeć po sali; musimy znaleźć źródło kłopotów, zanim kłopoty znajdą Valoruma.

Obi-Wan, który przysłuchiwał się tylko rozmowie, zauważył w oczach Qui-Gona znajomy błysk. Wyglądał tak,

jakby wpatrywał się w jakąś niewidzialną osobę, której obecność wyczuł poprzez żywą Moc.

- O co chodzi, mistrzu? - zapytał cicho.
- Wyczułem go, padawanie.
- Havaca?
- Cohla.
Ciasna, zapuszczona loża medialna przydzielona reporterom niezależnego eriaduańskiego dziennika HoloDaily

mieściła kilka prostych krzeseł, konsolę kontrolną pod kilkoma zakurzonymi, płaskimi ekranami i holotablicami i
duże jednoszybowe okno wychodzące na salę, w której odbywał się szczyt.

Havac stał obok okna i spoglądał na sadowiący się tłum, montując jednocześnie na stojaku holokamerę. Za

plecami miał dwóch swoich towarzyszy, uzbrojonych w blastery, przemycone do budynku kilka tygodni wcześniej.
Jeden z nich miał na nadgarstku komunikator.

Skierowawszy holokamerę na sekcję foteli zajmowanych przez Federację Handlową Havac przymocował do niej

skaner. Następnie wycelował urządzenie przypominające mikrofon kierunkowy w stronę trębaczy pośrodku sali.

- Czy tropiciele się odezwali? - zapytał przez ramię.
- Nie - odparł mężczyzna z komunikatorem. - A Valorum jest tu od ponad dziesięciu minut. Jak myślisz, co się

stało?

- Najprawdopodobniej zostali odkryci.
- Skąd ten pomysł?
Havac odwrócił się w stronę mężczyzn.
- Bo zawiadomiłem władze o frachtowcu Cohla i zostawiłem holoprojektor, który na pewno znaleźli. - Czekał,

aż się uśmiechną ze zrozumieniem, ale nie doczekawszy się, dodał: - To był jedyny sposób, by zająć czymś władze,
podczas gdy my zajmiemy się naszym zadaniem.

- W takim razie musieli również znaleźć Cohla, a przynajmniej jego zwłoki - powiedział mężczyzna z

komunikatorem.

Drugi przyglądał się im z powątpiewaniem.
- Przypuśćmy, że, jak twierdzisz, tropiciele zostali pojmani i postanowili pójść na ugodę, wyjawiając wszystko,

co wiedzą... za kredyty albo za samo uwolnienie.

Havac wzruszył ramionami demonstracyjnie.
- Znają mnie jako Havaca, a żaden Havac nie dostał przepustki od służb bezpieczeństwa na wejście do tego

budynku. Przelewów kredytów dla ludzi Cohla też nie będzie można powiązać z nami. Nasza kryjówka zostanie
opróżniona, zanim doprowadzą tam władze. Odlecimy z Eriadu, zanim ktokolwiek zdoła zebrać do kupy wszystkie
kawałki tej układanki.

Jeśli Havac spodziewał się, że uspokoi towarzyszy, to srodze się zawiódł. Przyglądali mu się jeszcze bardziej

sceptycznie niż przedtem.

- Czy snajper jest na miejscu?- zapytał Havac niecierpliwie.
- Jest na pomoście; czeka, aż zaczną grać.
- Co mamy z nim zrobić po wszystkim? - zapytał mężczyzna z komunikatorem.
Havac zastanowił się przez chwilę.
- To wyrzutek społeczeństwa z fałszywą przepustką i blasterem, z którego właśnie wystrzelił w stronę

delegatów. Zostaniesz bohaterem, jeśli go zastrzelisz... a przynajmniej postaraj się, żeby spadł z pomostu.

- Żadnych tropów?
- Jak najmniej.
Cohl znów podpierał się na aluminiowej kuli, ale teraz do przodu szaty miał też przyczepioną niewielką flagę,

która pozwalała domyślać się w nim weterana konfliktu starkiańskiego. Kuśtykając, wyszedł z turbowindy, która
wyniosła go razem z Boinym na główny poziom pieszy budynku. Mogli stąd dostać się do korytarza prowadzącego
do lóż medialnych i pomieszczeń straży na wyższych poziomach.

Szli właśnie w stronę wind, gdy za plecami usłyszeli głos.
- Kapitanie Cohl!
Cohl nie zatrzymał się, dopóki nieznajomy nie powtórzył jego nazwiska. Dopiero wtedy odwrócił się z

rezygnacją. Dziesięć metrów za nim stał wysoki, długowłosy i brodaty Jedi z włączonym zielonym mieczem
świetlnym.

- To chyba nie nasz dzień - mruknął Boiny.

Cohl usłyszał charakterystyczny trzask i szum drugiego miecza i obejrzał się przez ramię. Drugi Jedi był gładko

ogolonym, młodym mężczyzną z cienkim warkoczykiem padawana.

- Nie mogliśmy się doczekać spotkania z panem od czasów Dorvalli - powiedział starszy z Jedi.
Cohl i Boiny wymienili zaskoczone spojrzenia.
- To wy byliście w tym Lancecie - odgadł Cohl.
- Nieźle nas pan przegonił, kapitanie. Cohl prychnął i pokręcił głową.
- No cóż, w końcu nas znaleźliście. I możecie odłożyć na bok te jarzeniówki. Nie jesteśmy uzbrojeni.
Qui-Gon skierował czubek miecza w stronę podłogi i podszedł do Cohla i Boiny'ego.
- Gratuluję panu przeżycia eksplozji „Strumienia Przychodów".
Cohl oparł się mocniej na kuli.
- Niewiele mi z tego przyszło, Jedi. Mój partner i ja jesteśmy podziurawieni kulami jak sito.
Qui-Gon i Obi-Wan zbadali ich poprzez Moc. Zorientowali się, że mężczyzna nie kłamie. I on, i Rodianin byli

poważnie ranni.

- A tak na marginesie, skąd wiedzieliście o operacji nad Dorvallą?
- Od członka Frontu Mgławicy - odparł Qui-Gon. - Nie żyje.
- A zatem rzeczywiście mieli donosiciela. W takim razie Havac miał rację, że tę misję trzymał w takiej

tajemnicy.

- Chętnie poznamy również i Havaca - powiedział Obi-Wan.
Cohl spojrzał na padawana.
- Lepiej postarajcie się zniszczyć robota, którego Havac wprowadził na salę.
- Robota? - zapytali jednym głosem Jedi.
- Bojowego - wyjaśnił Cohl. - Jest tam, z resztą robotów dyrektoriatu. Domyślamy się, że Havac planuje

posłużyć się robotem, by zabić kanclerza Valoruma.

- To niemożliwe - powiedział Qui-Gon. - Roboty bojowe nie mogą działać samodzielnie, niekontrolowane przez

centralny komputer.

- Robot Havaca to jeden z nowych, ulepszonych modeli firmy Baktoid - powiedział Boiny. - Dowódca

Wolnomyśliciel. Trzeba tylko zlecić mu zadanie, komendą głosową albo zdalnym sygnałem, a będzie gotów porwać
za sobą wszystkie roboty dookoła.

Obi-Wan przyglądał mu się z niedowierzaniem.
- Chcesz powiedzieć, że zamiast jednego zamachowca mamy ich dwanaście?
- Trzynaście, jeśli chodzi o ścisłość - odparł Boiny.
- Mimo wszystko robot nie jest w stanie sam zainicjować takiej akcji - upierał się Qui-Gon.
- I tu właśnie zaczyna się rola Havaca. Ma pilota. Qui-Gon podszedł bliżej do Cohla.
- Gdzie on jest?
- Mam pewien pomysł.
- Powiedz mi, co wiesz, a ja zajmę się dalej tą sprawą. Obi-Wan odprowadzi ciebie i twojego partnera do

szpitala. I dobrze was przypilnuje.

Cohl pokręcił głową.
- Jeśli chcesz dostać Havaca, Jedi, idziemy razem albo wcale. - Wskazał głową na Boiny'ego. - Zresztą tylko my

możemy go zidentyfikować.

Qui-Gon nie zastanawiał się ani chwili. Spojrzał na Obi-Wana.
- Padawanie, odszukaj mistrza Tiina i pozostałych. Szybko.
- Ale, mistrzu...
- Idź, padawanie. Natychmiast.
Obi-Wan zacisnął usta, ale skinął głową i obrócił się na pięcie. Qui-Gon patrzył, jak jego uczeń biegnie w

kierunku sali; wyłączył miecz i objął ramieniem drżące ciało Cohla.

- Niech się pan o mnie oprze, kapitanie.

R O Z D Z I A Ł 32

Podczas gdy dziesięciu doboszy podawało rytm, dwa razy tyle rogów uniosło się w górę i zaczęło odgrywać

pierwszą z trzech długich fanfar. W tym samym momencie Obi-Wan dotarł do Tiina i pozostałych Jedi.

- To roboty! - zaczął zadyszany.
Tiin kazał mu zwolnić i powtórzyć jeszcze raz wszystko, czego wraz z Qui-Gonem dowiedzieli się od Cohla.

Dopiero wtedy zwrócił się do Adi, Ki-Adi-Mundi, Vergere i pozostałych.

- Zajmijcie pozycje jak najbliżej kanclerza Valoruma - polecił Adi i Vergere. - Obi-Wan i Ki niech się ustawią w

pobliżu mównicy Federacji Handlowej. Bądźcie rozluźnieni, ale czujni.

- Mistrzu Tiin, czy myślisz, że Federacja Handlowa podejrzewa, kogo mają w swoich szeregach?
- Nie sądzę. Są agresywni tylko jeśli chodzi o handel. Jeśli jednak ten Havac zdołał wprowadzić robota

pomiędzy inne, musiał to zrobić tak, by członkowie dyrektoriatu nie dowiedzieli się o tym.

- Czy powinniśmy rozkazać ich delegacji, by wyprowadzili roboty, mistrzu?
Odpowiedział mu Ki-Adi-Mundi:
- Ktokolwiek obserwuje sytuację, pewnie od razu uaktywniłby roboty. Jeśli tak się stanie, mogłoby to sprawiać

wrażenie, że stanowimy zagrożenie i skłoniłoby roboty do zareagowania ogniem. Gdybyśmy mieli czas,
moglibyśmy spróbować wysłać kogoś do frachtowca Federacji Handlowej, by wyłączył centralny komputer
kontrolujący roboty.

- Czy walczyłeś już kiedyś z takimi robotami, mistrzu Tiin?
- Słyszałem tylko, że nie są zbyt precyzyjne, padawanie.
Obi-Wan zmarszczył czoło.
- Jeśli wszystkich trzynaście zacznie strzelać, brak precyzji może nie mieć znaczenia.
Nie przebiegli nawet jednej czwartej korytarza prowadzącego do stanowisk dla mediów, gdy Boiny wyśledził

Havaca przez małe okienko z transpastali osadzone wysoko w drzwiach.

Puszczając Cohla, by stanął o własnych siłach, Qui-Gon przycisnął plecy do ściany korytarza.
- Ilu ich tam jest? - zapytał Rodianina.
- Havac i może jeszcze dwóch ludzi; siedzą na prawo od wejścia. Qui-Gon wskazał mu głową dźwignię

otwierającą drzwi.

- Spróbuj otworzyć.
Boiny ostrożnie położył dłoń na dźwigni.
- Zamknięte. - Spojrzał na klawiaturę w ścianie. - Mógłbym pewnie obejść kod...
- Znam szybszy sposób - przerwał mu Qui-Gon.
Włączywszy miecz świetlny, wbił rozpaloną klingę w mechanizm zamka. Metal rozjarzył się do czerwoności i

zaczął się topić, napełniając powietrze gryzącym smrodem. Drzwi, skrzypiąc, rozsunęły się i schowały w ścianie.

Havac i jego dwaj towarzysze zdążyli już poderwać się na nogi i dobyć broni. Deszcz laserowych strzałów odbił

się od klingi Qui-Gona, który trzymał miecz uniesiony do góry i precyzyjnymi ruchami parował kolejne strzały.
Odbite rykoszetem ładunki wypełniły całe pomieszczenie, trafiając dwóch ludzi Havaca, którzy upadli na podłogę.

Osłupiały i przerażony Havac wypuścił broń z ręki. Qui-Gon przywołał ją Mocą, złapał i wsadził za szeroki pas,

który nosił pod płaszczem.

Havac opadł na krzesło przy tablicy kontrolnej, unosząc drżące ze strachu ręce nad głowę.
Boiny i Cohl weszli za Qui-Gonem do pomieszczenia.
Cohl rozejrzał się dookoła i spojrzał na Qui-Gona.
- Cieszę się, że nigdy nie musiałem z wami walczyć.
- Cohl! - wykrztusił Havac z bezbrzeżnym zdumieniem. Cohl zmrużył oczy.
- Następnym razem będziesz wiedział, czego się po mnie spodziewać. Amator z ciebie.
- Gdzie jest pilot do zdalnego sterowania robotem bojowym? - zapytał Qui-Gon Havaca.
Havac spojrzał na niego z miną niewiniątka.
- Jaki pilot? Nie wiem, o czym mówisz.
Qui-Gon pochylił się nad nim.
- Wprowadziłeś swojego robota między te, które towarzyszą członkom Dyrektoriatu Federacji Handlowej. -

Złapał Havaca za ubranie i podniósł z krzesła, przyciskając do szyby loży prasowej. - Gdzie jest pilot?

Havac bezskutecznie próbował odciągnąć rękę Qui-Gona.
- Dosyć! Puść mnie, to ci powiem! Qui-Gon opuścił go z powrotem na krzesło.
- Nasz strzelec go ma - wypluł z siebie Havac.

- Wiem, kogo ma na myśli - powiedział Cohl. – Mają tu snajpera. Qui-Gon spojrzał ponownie na Havaca.
- Gdzie on jest?
- Na kładkach pod sufitem - wymamrotał Havac, odwracając wzrok. Qui-Gon spojrzał na Cohla, podejmując

decyzję.

- Czy czujesz się wystarczająco dobrze, żeby popilnować tych trzech, podczas gdy ja z twoim partnerem

odszukamy strzelca?

Cohl usiadł na jednym z krzeseł.
- Dam sobie radę.
Qui-Gon wręczył mu miotacz Havaca. Chciał coś powiedzieć, ale zmienił zdanie i wskazał na dwóch rannych

mężczyzn.

- Przyślę tu robota medycznego.
- Nie ma pośpiechu - zapewnił.
Gdy Qui-Gon i Boiny zniknęli za drzwiami, Cohl spojrzał złowrogo na Havaca.
Trębacze przerwali na chwilę, po czym zaczęli drugą fanfarę.
Muzycy kończyli właśnie ostatnią zwrotkę, gdy do mównicy Federacji Handlowej podszedł posłaniec i zapytał o

wicekróla Gunraya. Szef delegacji, Kuatianin, skierował posłańca w dalszy koniec wygiętego stołu, za którym
siedzieli członkowie dyrektoriatu.

Gunray przyglądał się podchodzącemu posłańcowi z widoczną obawą.
- Przepraszam, że przeszkadzam, wicekrólu - powiedział posłaniec we wspólnym, dostatecznie głośno, by

Gunray mógł go usłyszeć mimo fanfar trębaczy - ale wygląda na to, że pojawił się problem z pańskim
wahadłowcem. Kontrola Portu Kosmicznego Eriadu musi z panem natychmiast porozmawiać.

Twarz Gunraya wydłużyła się, gdy wysunął do przodu wydatną szczękę.
- Czy to nie może poczekać do zamknięcia szczytu?
Posłaniec pokręcił głową.
- Bardzo mi przykro, wicekrólu, ale chodzi o bezpieczeństwo. Zapewniam, że cała sprawa zajmie panu tylko

chwilę.

Przewodniczący delegacji, który obserwował wymianę zdań między Gunrayem i posłańcem, zwrócił się do

wicekróla:

- Proszę iść załatwić tę sprawę. Może będzie pan miał szczęście i nie będzie musiał wysłuchiwać wystąpienia

Najwyższego Kanclerza.

Lott Dod wstał, gdy Gunray zaczął się zbierać do wyjścia.
- Czy mam pozostać tutaj pod pańską nieobecność, wicekrólu?
Gunray zastanowił się i pokręcił głową.
- Chodź ze mną. Lepiej się znasz na procedurach i zawiłościach prawnych niż ja. Pospieszmy się jednak,

senatorze... nie chcę opuścić ani chwili więcej niż to absolutnie niezbędne.

R O Z D Z I A Ł 33

Sto metrów nad podłogą sali, w której odbywał się szczyt, Qui-Gon i Boiny biegli plątaniną kładek, portali i

łączników rozciągających się pod sklepieniem budynku od jednej ściany do drugiej. Marszowe dźwięki trąbek
odbijały się od wypukłych ścian, nakładając się i wygasając. Przez olbrzymi witrażowy świetlik w kopule wlewało
się kolorowe światło słońca.

Podwieszone do sufitu lub wsparte na wysięgnikach sterczących ze ścian kładki miały ażurową podłogę i

cylindryczne poręcze; były dość wąskie, najwyżej na szerokość człowieka przeciętnych rozmiarów. W regularnych
odstępach, a zwłaszcza w miejscach skrzyżowania dwóch kładek, znajdowały się balkony umożliwiające
konserwację głośników i oświetlenia.

Liczba miejsc, w których mógł się ukryć samotny strzelec, uzbrojony w pilota lub miotacz, była praktycznie

nieograniczona.

Qui-Gon i Boiny nie zaszli daleko, gdy spotkali pierwszego z agentów ochrony. Ochroniarz uniósł broń, gdy

zobaczył, że nadchodzą i zapytał, kim są i po co tu przyszli. Qui-Gon wyjaśnił mu to zwięźle, jednocześnie badając
agenta za pośrednictwem Mocy, by sprawdzić, czy rzeczywiście ma podstawy, by zachowywać się władczo.

Zaniepokojony rewelacjami Qui-Gona agent włączył komunikator i poinformował znajdujących się w pobliżu

towarzyszy, by powtórnie sprawdzili dokumenty każdej osoby, którą spotkają na kładkach, upewniając się, czy mają
identyfikatory techników lub agentów. Jednocześnie nakazał odcięcie wszystkich wyjść na zewnętrzny korytarz,
prowadzący do lóż dla mediów.

W ciągu kilku chwil do Qui-Gona, Boiny'ego i agenta dołączyli dodatkowi pracownicy ochrony. Podzieliwszy

się na trzy grupy, ruszyli przeczesywać kładki.

Qui-Gon i Boiny skierowali się od zewnętrznego korytarza w stronę środka sali. Tuż pod nimi stały dwa szeregi

trębaczy i doboszy.

Dotarli do skrzyżowania i rozdzielili się.
Rozciągając czucie, Qui-Gon ruszył ostrożnie w stronę następnego balkonu.
Zobaczył agenta ochrony z karabinem blasterowym w rękach.
- Dostałem wiadomość przez komunikator - powiedział. - Na następnym balkonie jest dwóch techników.

Proponuję zacząć od nich.

Agent cofnął się, by przepuścić Qui-Gona. Jedi pobiegł do przodu, poczuł jednak, że Moc każe mu zawrócić.

Zaczął się odwracać. Ktoś krzyknął:

- Jedi!
Qui-Gon obrócił się i zobaczył Boiny'ego, jak biegnie pędem w jego stronę. Agent ochrony znalazł się pomiędzy

nimi, nadal trzymając na ukos przez pierś karabin blasterowy.

Boiny wskazał na agenta.
- To właśnie jest... Agent spojrzał na Qui-Gona.
- On jest ze mną- zaczął mówić Qui-Gon.
Agent przykucnął i wystrzelił, trafiając Boiny'ego prosto w pierś. Rodianin przewrócił się do tyłu na kładkę.

Dopiero wtedy agent odwrócił się w stronę Qui-Gona, nie przerywając ognia.

Qui-Gon włączył miecz świetlny. Laserowe strzały nadlatywały jednak z taką prędkością i precyzją że trudno

mu było odbić wszystkie. Dwa przedarły się przez jego obronę, trafiając w lewe ramię i prawą nogę.

Qui-Gon się zatoczył.
Przyciągnięci odgłosem strzałów trzej agenci nadbiegli z tej samej strony, z której przyszedł Boiny. Strzelec

Havaca wyciągnął drugi, krótki miotacz z kabury pod pachą i wystrzelił do agentów, raniąc dwóch.

Qui-Gon zmienił kąt nachylenia miecza, by móc odbijać strzały na boki, a nie z powrotem w stronę strzelca, bo

bał się, że mógłby trafić w agentów, którzy zdążyli odpowiedzieć ogniem, nie przejmując się zbytnio trudnym
położeniem, w jakim znalazł się Qui-Gon.

Strzelec był oszałamiająco szybki; uchylał się przed strzałami od jednej strony kładki do drugiej, a ukryta zbroja

pochłaniała te nieliczne strzały, które zdołały go trafić.

Qui-Gon skoczył do przodu. Tnąc poziomo mieczem, odciął dwa pionowe wsporniki podtrzymujące kładkę.
Następnie skierował miecz w dół, by odrąbać dolne przypory platformy.
Obie części rozciętej kładki przechyliły się gwałtownie, a Qui-Gon i strzelec Havaca zaczęli spadać w stronę

coraz szerszej przerwy pomiędzy zwisającymi końcami platformy.

Z gardła strzelca wyrwał się przeraźliwy krzyk. Mężczyzna zsuwał się po kratownicy kładki, strzelając z obu

miotaczy do Qui-Gona.

* * *
Chwilę krótkiej ciszy pomiędzy drugą a trzecią i ostatnią powitalną fanfarą zakłócił gwar podniesionych,

spanikowanych głosów.

Valorum siedzący sztywno w samym środku mównicy delegacji Coruscant nie był pewien, skąd dochodzą

krzyki, zanim Sei Taria nie zakryła dłonią ust, palcem drugiej wskazując na sufit.

W labiryncie kładek pod świetlikiem kopuły ze świstem krzyżowały się promienie laserowych wystrzałów. W

kolorowym blasku odcinało się zielone ostrze miecza świetlnego. Deszcz iskier opadał na muzyków jak konfetti.

Sei krzyknęła.
Mistrzowie Jedi Adi Gallia i Vergere skoczyły do przodu z włączonymi mieczami świetlnymi.
W tej samej chwili od jednej z kładek oderwała się postać i runęła w dół.
Z mównicy Federacji Handlowej po drugiej stronie sali przewodniczący dyrektoriatu patrzył osłupiały na

strzelaninę wśród kładek i dźwigarów podwieszonych pod sklepieniem. Jednocześnie na dole zobaczył kilku Jedi i
funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości, jak szybko, choć ukradkiem, ruszają w stronę mównicy
dyrektoriatu.

Kuatianin spoglądał to w sufit, to na podłogę sali. Czy szczyt został zorganizowany tylko po to, by wciągnąć

dyrektoriat w pułapkę?- pytał sam siebie. Czy Republika odważy się zaatakować ich w miejscu publicznym?

Roboty bojowe momentalnie przeszły z postawy na baczność do pozycji bojowej, uginając dolne kończyny w

stawach kolanowych, z jedną nogą w wykroku i zakrzywionymi ramionami. Były zaprogramowane w taki sposób,
by reagować na polecenia każdego z członków dyrektoriatu - a w każdym razie przekazywać ich polecenia do
centralnego komputera kontrolnego na pokładzie statku Federacji Handlowej - ale najlepiej radzili sobie z nimi
Neimoidianie.

Przewodniczący rozejrzał się, szukając wzrokiem Nute'a Gunraya i uświadomił sobie, że wicekról jeszcze nie

wrócił. Nie wiedząc, co robić w tej sytuacji, odwrócił się do jednego z asystentów.

- Włączyć pole siłowe! - rozkazał.
Dźwięki wystrzałów i okrzyki strachu z dolnej części sali dochodziły również do loży prasowej, którą załatwił

sobie Havac. Siedząc na krześle z bronią wycelowaną w Havaca, Cohl usłyszał, jak holokamera włącza się z cichym
trzaskiem, i zauważył, że Havac zerka w jej stronę.

- Czy mam rację, zakładając, że zamierzasz mnie zabić? - zapytał Havac. - W końcu w tym jesteś najlepszy, co?
- Nieźle sobie radzisz jak na żółtodzioba, Havac. Havac prychnął pogardliwie.
- Jestem gotów oddać życie za sprawę, kapitanie.
- Może i jesteś - odparł Cohl. - Ale nie dam ci tej satysfakcji. Zginiesz wyłącznie za to, że zabiłeś Rellę. A twoja

sprawa i tak jest przegrana.

Havac ponownie zerknął na holokamerę.
- Tak sądzisz?
Cohl wskazał na transpastalowe okno.
- Słyszysz te blastery? Jedi znaleźli twojego strzelca, tego, który kontroluje robota. Valorum jest bezpieczny.

Nigdy zresztą nie miałem zbyt wysokiego mniemania o tej akcji, widząc, że podobnie jak wy, Valorum dąży do
rozwiązania Federacji Handlowej.

Havac roześmiał się.
- Nic nie zrozumiałeś, Cohl. Rzeczywiście jesteś już za stary do tej zabawy. Dlaczego myślisz, że naszym celem

jest Valorum?

Uśmiech na twarzy Cohla nagle stężał.
Krzywiąc się z bólu, wstał z krzesła i dokuśtykał do okna. Strzelanina spowodowała, że w sali zapanował

kompletny chaos. Członkowie Dyrektoriatu Federacji Handlowej stali za wygiętym łukowato stołem w otoczeniu
swych robotów bojowych, bezpiecznie odgrodzeni tarczą pola siłowego. Po jednej stronie sali grupa Jedi i
funkcjonariuszy Departamentu Sprawiedliwości zbliżała się do mównicy Federacji Handlowej. Cohl odwrócił się w
stronę Havaca z płonącymi oczami.

- Chodzi wam o federację!
Havac nie mógł powstrzymać triumfalnego uśmiechu.
- Potrzebowaliśmy tylko, żeby uruchomili pole siłowe. - Wskazał na urządzenia wycelowane ku dołowi sali. -

Skaner odebrał sygnał o aktywacji. Holokamera zajmie się resztą.

- To holokamera jest pilotem - powiedział Cohl jak w transie.
Rzucił się w stronę kamery, w pół drogi trafiając na Havaca. Wpadli na siebie i upadli na podłogę, nie

puszczając jeden drugiego. Przeturlali się, walcząc o przewagę i próbując wyrwać sobie nawzajem miotacz.

Cohl zamachnął się i wbił łokieć w twarz Havaca. Mężczyzna przeturlał się na bok, a Cohl wykorzystał siłę

rozpędu przeciwnika, by wtoczyć się na niego i przygwoździć kolanami do podłogi.

Havac zaczął się wiercić, ale nie puścił blastera; wcisnął spust, posyłając kulę w brzuch Cohla. Cohl poczuł, że

siła wystrzału odrzuca go do tyłu, ale skoczył ponownie na Havaca, całym swoim ciężarem napierając na broń i
kierując lufę w stronę piersi przeciwnika.

Zebrał resztki sił, wcisnął spust i wystrzelił ostatni nabój.
Wisząc na jednym ręku pod kołyszącą się kładką, Qui-Gon spojrzał w dół na salę. Trębacze przerwali fanfarę w

pół nuty, porzucili trąbki i rozpierzchli się, szukając ochrony. Delegaci zerwali się z krzeseł i zaczęli uciekać,
dosłownie depcząc innym po głowach, byle tylko znaleźć się z dala od strzelaniny.

Valorum stał, szczelnie otoczony kręgiem utworzonym przez Gwardię Senacką i rycerzy Jedi.
Saesee Tiin, Ki-Adi-Mundi i Obi-Wan zajęli pozycje na wprost mównicy Federacji Handlowej; unieśli miecze

świetlne, gotowe do odparcia strzałów robotów bojowych.

Członkowie dyrektoriatu uruchomili jednak ochronne pole siłowe, co oznaczało, że ze strony ich mównicy w

głąb sali nie przedrze się żaden strzał.

Trzynaście robotów sięgnęło prawymi kończynami po laserowe rusznice, które miało na plecach.
Funkcjonariusze Departamentu Sprawiedliwości zaczęli strzelać w stronę pola siłowego, które po prostu

wchłonęło ich strzały.

I wtedy roboty, wszystkie naraz, wykonały półobrót.
Widać było, że członkowie dyrektoriatu mówią coś do robotów, coraz bardziej nerwowo, aż w końcu zaczynają

wycofywać się od wygiętego stołu.

Roboty wystrzeliły.
Rycerze Jedi i republikańscy funkcjonariusze patrzyli bezradnie, jak strzały rozrywają na kawałki stół i krzesła,

trafiając w końcu w ciała członków dyrektoriatu, wstrząsając nimi i ciskając na boki mównicy.

Ostrzał zakończył się równie gwałtownie, jak się rozpoczął.
Przez chwilę roboty czekały, aż rusznice wystygną, a następnie zawiesiły je z powrotem na plecach i odwróciły

się twarzami w stronę sali.

Oszołomiony tym, co zobaczył, Qui-Gon wspiął się na chybotliwą kładkę i usiadł ciężko, patrząc przed siebie w

przestrzeń.

W E W N Ę T R Z N Y K R Ą G

R O Z D Z I A Ł 34

Front Mgławicy został właściwie rozwiązany - wyjaśniła Qui-Gonowi funkcjonariuszka Departamentu

Sprawiedliwości. - Tych kilku, których udało nam się wytropić, zaprzecza, jakoby wiedzieli cokolwiek o akcji
Havaca na Eriadu. Niektórzy wręcz nigdy go nie spotkali i twierdzą, że tego nazwiska używali rutynowo wszyscy
członkowie radykalnej frakcji Frontu. Zresztą operacja na Eriadu została zaplanowana w najgłębszej tajemnicy, jako
że bojownicy byli przekonani, że mają w swych szeregach informatora.

- Informatorem był jeden z umiarkowanych - uzupełnił Qui-Gon. - To dzięki niemu dowiedziałem się o planach

napadu Cohla na frachtowiec Federacji Handlowej w pobliżu Dorvalli, a na Asmeru - o tajnej operacji zleconej
Cohlowi przez Havaca.

Funkcjonariuszka - szczupła, ciemnowłosa kobieta o eleganckich manierach – zanotowała uwagi Qui-Gona w

notesie komputerowym. Byli tylko we dwoje w małym kubiku na olbrzymiej sali w centrali Departamentu
Sprawiedliwości na Coruscant. Od zamachu upłynął prawie cały standardowy miesiąc.

Deaktywacja tarczy ochronnej, którą członkowie Dyrektoriatu Federacji Handlowej opuścili - nieświadomie

stając się sprawcami własnej zguby - wymagała pracy całego zespołu techników, uzbrojonych w rozpraszacze pola.
Dwaj Neimoidianie, którzy przeżyli masakrę-wicekról Nutę Gunray i senator Lott Dod - nie protestowali, gdy te
same rozpraszacze zostały użyte w celu podporządkowania i wymuszenia posłuszeństwa na trzynastu robotach.
Przywileje dyplomatyczne umożliwiły Neimoidianom odlot z Eriadu bez konieczności składania jakichkolwiek
wyjaśnień.

Najwyższy Kanclerz Valorum nakazał Departamentowi Sprawiedliwości natychmiastowe rozpoczęcie śledztwa,

ale wkrótce okazało się, że Tarkin, namiestnik gubernatora, pokrzyżował im szyki. Tarkin przekonywał, że skoro
Eriadu nie zdołała zapewnić bezpieczeństwa szczytu, sprawa powinna być prowadzona przez miejscowych
detektywów. Zachodziła obawa, że Tarkin, obawiając się odwetu Federacji Handlowej, będzie próbował zrzucić
winę na inne osoby. Zamiast tego jednak po prostu uniemożliwił śledztwo, pozwalając, by dowody i naoczni
świadkowie zniknęli. Całkowicie zlekceważeni funkcjonariusze, których Valorum poprosił o pozostanie na Eriadu,
w końcu zwinęli manatki i wrócili na Coruscant.

Qui-Gon starał się śledzić na bieżąco rozwój wypadków, ale naczelnik wydziału dochodzeniowego, który miał

być łącznikiem z ekipą na Eriadu, dopiero co powrócił na Coruscant.

- Havac okazał się z pochodzenia Eriaduaninem - ciągnęła funkcjonariuszka. Naprawdę nazywał się Eru Matalis

i był korespondentem medialnym i holoreporterem, a do Federacji Handlowej miał zadawnione urazy. W pewnym
momencie został przywódcą komórki Frontu Mgławicy na Eriadu i awansował dalej, aż wysunął się na czoło
organizacji. Rewizja w kryjówce Frontu w stolicy Eriadu ujawniła, że Front miał kontakty we wszystkich
instytucjach rządowych i w policji, i jego członkowie najprawdopodobniej wiedzieli wszystko o środkach ochrony
podjętych z okazji szczytu. Havac, to znaczy Matalis, ewidentnie wykorzystał swoje kontakty, by uzyskać
przepustki, identyfikatory, mundury ochroniarzy i inne dokumenty dla zamachowców wynajętych przez Cohla, a
może nawet zdołał ukryć broń w sali balowej jeszcze przez rozpoczęciem szczytu.

- Operacja musiała zostać zaplanowana tuż po ogłoszeniu, że szczyt się odbędzie - powiedział Qui-Gon. - Albo

wkrótce po ataku na Najwyższego Kanclerza, tu na Coruscant. Nie sądzę, byśmy kiedykolwiek zdołali się
dowiedzieć, czy tamten zamach był prawdziwy, czy tylko miał odwrócić naszą uwagę od przygotowań do operacji
na Eriadu.

- Chyba że Cohl albo Havac przemówią do nas zza grobu - powiedziała funkcjonariuszka.
- A co z tymi zamachowcami, których udało się złapać?
- Wszyscy przetrzymywani twierdzą, że celem był Valorum... nawet ci dwaj, których odkrył pan z Havakiem w

loży prasowej. Według ich historyjki, Havac chciał zorganizować atak w taki sposób, by wyglądało, że roboty
Federacji Handlowej zabiły kanclerza Valoruma na rozkaz dyrektoriatu. Miało to doprowadzić do rozwiązania
Federacji Handlowej, co było jednym z głównych celów Frontu. Rozważaliśmy możliwość, że roboty miały awarię
oprogramowania i że atak na członków dyrektoriatu był pomyłką. Ale Baktoid dostarczył nam solidnych dowodów,
że coś takiego nie mogło mieć miejsca.

- Czy Baktoid mógł pomagać Havacowi?
- Stanowczo zaprzeczają, by mieli w tym jakikolwiek udział. Ich inżynierowie pomogli nam nawet zbadać tego

robota bojowego, tak zwanego dowódcę, co pozwoliło stwierdzić, że zawierał mechanizm, dzięki któremu mógł być
sterowany niezależnie od centralnego komputera, ale tylko przez krótki okres. Holokamera Havaca zainicjowała
działania robota, a dwanaście pozostałych robotów po prostu wykonywało rozkazy dowódcy. Gdy tylko centralny
komputer zorientował się, co się dzieje w sali, w której odbywał się szczyt, wyłączył je wszystkie.

Qui-Gon zastanawiał się przez chwilę.
- Ktoś musiał pomóc Havacowi dostarczyć robota Federacji Handlowej.

- Jak najbardziej - przytaknęła funkcjonariuszka. - Jednak przywileje dyplomatyczne nie pozwoliły nam

dowiedzieć się wszystkiego, co chcieliśmy. Na przykład z akt kosmoportu Eriadu wynika, że dyrektoriat przywiózł
ze sobą tylko dwanaście robotów.

A zatem trzynasty, robot-morderca, musiał trafić w ich ręce już na powierzchni planety. Gunray, nowy wicekról

zarządzający całej Federacji Handlowej, utrzymuje, oczywiście poprzez swoich prawników, że któryś z członków
dyrektoriatu musiał otrzymać albo wprowadzić do sali robota. Senator Lott Dod twierdzi, że kiedy zwrócił uwagę
wicekróla na trzynastego robota, ten wydawał się równie zaskoczony, jak sam Dod.

- A co z wiadomością, którą Gunray i Dod otrzymali w sali tuż przed rozpoczęciem szczytu?
- Była prawdziwa... na tyle, na ile udało nam się to ustalić. W jednym z silników neimoidiańskiego wahadłowca

miał miejsce wyciek plazmy. Wyciek został wykryty przez skanery kosmoportu i ktoś z tamtejszej obsługi
skontaktował się z ochroną szczytu. Problem polega na tym, że nie udało nam się ustalić tożsamości tej osoby.
Wicekról Gunray utrzymuje, że komunikator, który wręczył mu posłaniec, był wyłączony, gdy go otrzymał.
Posłaniec to potwierdza. W chwili, gdy Gunray i Dod wracali na swoje miejsca, zamach był w toku i ochrona
zatrzymała ich przez wejściem do sali.

Funkcjonariuszka pokręciła głową z niezadowoleniem.
- Wszystkie tropy kończą się na osobie Havaca.
Qui-Gon skrzyżował ręce na piersiach i kiwnął głową, choć niezbyt przekonująco.
- Na to wygląda.
- Cieszę się, że znów pana widzę, senatorze Palpatine - powiedziała prześliczna postać widoczna w polu

holoprojektora. -Z niecierpliwością czekam na dzień, w którym spotkamy się znów osobiście.

- Ja również, wasza wysokość - powiedział Palpatine, kłaniając się z szacunkiem.
Postać siedziała na tronie z okrągłym oparciem, na tle wysokiego, łukowatego okna i z potężnymi kolumnami z

surowego kamienia po obu stronach. Jej niski głos był równie opanowany jak postawa; słowa dobiegały z
umalowanych ust niemal bez intonacji. Szczupła, o ślicznej, kobiecej twarzy, wyglądała wyjątkowo dostojnie jak na
tak młodą osobę. Widać było, że traktuje swe obowiązki z najwyższą powagą.

Urodziła się jako Padme Neberrie, odtąd jednak miała być znana jako królowa Amidala, nowa elekcyjna

władczyni planety Naboo.

Palpatine odbierał transmisję w swoim apartamencie, w przypominającym górską grań wieżowcu na ulicy

Republiki 500, w jednej z najstarszych i najbardziej reprezentacyjnych dzielnic miasta. Ściany i podłoga pokoju
były czerwone jak tron Amidali, a cenne dzieła sztuki zajmowały każdą wnękę i każdy kąt.

Wyobraził sobie własną podobiznę unoszącą się nad kompozytowym holoprojektorem w komnacie rady w

pałacu w Theed na Naboo.

- Senatorze, pragnę poinformować pana o czymś, co dopiero teraz zostało mi ujawnione. Król Veruna nie żyje.
- Nie żyje, Wasza Wysokość? - Palpatine zmarszczył czoło, udając zaniepokojenie. - Oczywiście zdaję sobie

sprawę, że nie pokazywał się publicznie od czasu abdykacji. Z tego, co wiedziałem, był w dobrym zdrowiu.

- Był w dobrym zdrowiu, senatorze - powiedziała Amidala swoim monotonnym głosem. - Jego śmierć uznano za

„przypadkową", ale jej okoliczności są bardzo tajemnicze.

Choć zaledwie czternastoletnia, nie była najmłodszą monarchinią wybraną na tron, jednak niewątpliwie jedną z

najbardziej konwencjonalnych, zarówno w stroju, jak i zachowaniu.

Od stóp do głów okrywała ją czerwona szata, szeroka w ramionach, z mankietami obszytymi futrem potolli.

Wąski gors sukni haftowany był bezcenną nicią. Jej twarz, pomalowana na biało, wychylała się z szerokiego
kołnierza, który nie tylko okalał jej delikatne rysy, ale przechodził w skomplikowane, wysadzane klejnotami
nakrycie głowy o fałdach spływających na plecy królowej. Paznokcie również miała pomalowane na biało, a na
każdym policzku widniała stylizowana kropka. Tradycyjna „blizna pamięci" dzieliła na pół jej dolną wargę,
pomalowaną również na biało, w przeciwieństwie do górnej. Wokół królowej stało pięć dworek w purpurowych
szatach z kapturami.

- Pragnę zapoznać pana z naszym nowym dowódcą gwardii, senatorze - powiedziała Amidala, wskazując na

kogoś, kto znajdował się poza polem widzenia. - Kapitan Panaka.

Gładko wygolony mężczyzna o jasnobrązowej skórze wszedł w obręb holopola. Wyglądał na pozbawionego

poczucia humoru. Miał na sobie skórzaną kurtkę i pasującą do niej czapkę, odpowiednią dla swej szarży. Panaka
objął dowództwo gwardii niedawno, ale nie był nowy na dworze, służył bowiem przez pewien czas pod rozkazami
swego poprzednika, kapitana Magnety.

- Ze względu na podejrzane okoliczności śmierci króla Veruna - powiedziała Amidala - kapitan Panaka uważa,

że należy wzmocnić środki bezpieczeństwa w stosunku do nas wszystkich, nie wyłączając pana, senatorze.

Palpatine wyglądał na zaskoczonego, a nawet lekko rozbawionego tym pomysłem.
- Na Coruscant to raczej zbyteczne, wasza wysokość. Jedyne niebezpieczeństwo, jakie mi tu grozi, to

konieczność spoufalania się z innymi senatorami i uodpornienia się na chciwość, która trawi galaktyczny senat.

Królowa ponownie pojawiła siew holopolu.
- A niedawny zatarg pomiędzy Federacją Handlową a terrorystami Frontu Mgławicy, senatorze?
Palpatine pokręcił głową z dezaprobatą.
- Ten przykry incydent pokazał jedynie, jak nieskuteczna stała się Republika jako mediator w tego typu

konfliktach. Zbyt wielu w senacie stawia swe własne potrzeby ponad potrzebami Republiki.

- Jakie losy czekają zgłoszoną przez kanclerza Valoruma propozycję opodatkowania stref wolnego handlu?
- Jestem przekonany, że Najwyższy Kanclerz będzie forsował tę propozycję.
- Jak pan zagłosuje, senatorze, jeśli dojdzie do głosowania?
- Jak Wasza Wysokość życzy sobie, bym głosował?
Amidala zastanawiała się przez chwilę.
- Odpowiadam przez ludem Naboo. Życzyłabym sobie bardzo nawiązać dobre stosunki z kanclerzem

Valorumem, ale Naboo nie może dać się wciągnąć w spory pomiędzy Federacją Handlową a Republiką.
Zaakceptuję pańską decyzję w tej sprawie, senatorze.

Palpatine skłonił głowę.
- W takim razie rozważę tę sprawę starannie i zagłosuję zgodnie z tym, co w ostatecznym rozrachunku będzie

najlepsze dla Naboo i dla Republiki.

Valorum stał przy wysokich oknach, spoglądając na panoramę miasta.
- Ostatnim razem, kiedy się tu spotkaliśmy, rozmawialiśmy o prośbie Federacji Handlowej o ochronę przed

terrorystami - powiedział. - I przez tych kilka miesięcy sytuacja tylko się zaogniła. Kiedy zastanawiam się nad
rozwojem wypadków, które doprowadziły nas w to mroczne miejsce, czuję się zagubiony. Gdyby ktoś kilka
miesięcy temu próbował mnie przekonać, że zmierzamy w takim kierunku, zlekceważyłbym ostrzeżenie, uważając
taki scenariusz za całkowicie niemożliwy.

Senator Palpatine nie odpowiedział. Czekał, aż Valorum odwróci się w jego stronę.
- Ze względu na to, co stało się w czasie szczytu, odroczyłem wniesienie na forum senatu sprawy

opodatkowania. Jednak zarówno ci, którzy popierają propozycję, jak i jej przeciwnicy naciskają na mnie, by
rozwiązać tę sprawę raz na zawsze.

Valorum odwrócił się twarzą do Palpatine'a.
- Pan, chyba bardziej niż ktokolwiek inny, wyczuwa nastroje senatu. Czy zamach przysporzył Federacji

Handlowej tylu sympatyków, że nie zdołamy zebrać odpowiedniego poparcia dla opodatkowania?

- Wręcz przeciwnie - odpowiedział Palpatine. - To, co stało się na Eriadu, tylko umocniło powszechne

przekonanie, że wkraczamy w czasy przemocy, a konflikt między Federacją Handlową a Frontem Mgławicy może
być zwiastunem dalszych tragedii. Co więcej, zważywszy na fakt, że u steru Federacji stoją teraz zorientowani
wyłącznie na zyski Neimoidianie, można się spodziewać narastania napięcia w systemach peryferyjnych. Pański
plan skierowania części przychodów podatkowych do światów Odległych Rubieży jest godzien pochwały i
powinien być jak najszybciej wdrożony. Wiele planet i walczących o przetrwanie koncernów zyska na tym
posunięciu. Konkurencja rynkowa ograniczy w końcu zapędy Federacji Handlowej w sposób samoistny, bez
potrzeby interwencji ze strony Republiki innej niż opodatkowanie.

Valorum pokiwał głową.
- A co z wnioskiem Federacji Handlowej o zwiększenie ich kontyngentu obronnego? Niezależnie od

wyeliminowania zagrożenia ze strony Frontu Mgławicy Neimoidianie będą chcieli uzyskać nasze pozwolenie na
zwiększenie liczebności ich sił obronnych.

- To prawda - powiedział powoli Palpatine. - W geście dobrej woli powinniśmy przynajmniej rozważyć

możliwość udzielenia Federacji zgody na podjęcie wszelkich kroków, jakie uważają za stosowne dla ochrony swej
floty. Rozpad Frontu Mgławicy nie wyklucza możliwości wystąpienia dalszych aktów terroru ze strony grup, które
powstaną w ich miejsce.

Valorum spojrzał Palpatine'owi prosto w oczy.
- Czy będziemy mieć głos Naboo?
Palpatine westchnął.
- Niestety, królowa Amidala nie jest gotowa udzielić poparcia kwestii opodatkowania, ponieważ Naboo jest w

dużym stopniu uzależniona od Federacji Handlowej, jeśli chodzi o import wielu podstawowych dóbr. Jest młoda i
nie ma doświadczenia w podobnych sprawach, ale chętnie się uczy. - Wbił wzrok w twarz kanclerza. - Ja jednak
będę nadal robił wszystko, co w mojej mocy, by zakulisowo wspierać tę inicjatywę. Jestem przekonany, że uda nam
się zebrać dość głosów.

Valorum uśmiechnął się z wdzięcznością.
- W zamian za wsparcie, jaki mi okazałeś, przyjacielu, przyjmij w zamian zapewnienie, że gdyby kiedykolwiek

zaszła taka potrzeba, udzielę Naboo wszelkiej możliwej pomocy.

- Dziękuję, panie kanclerzu. Trzymam pana za słowo.

R O Z D Z I A Ł 35

Publiczne korytarze galaktycznego senatu zapełniał tłum korespondentów HoloNetu, sympatyków i co bardziej

obywatelsko nastawionych mieszkańców Coruscant.

Odmłodniały Valorum szedł powoli głównym korytarzem, eskortowany przez Gwardię Senacką, wymieniając

dystyngowane ukłony z senatorami i ignorując pytania zadawane przez reporterów.

- Najwyższy Kanclerzu, czy kiedykolwiek choć przez moment wątpił pan, że propozycja opodatkowania

zostanie ratyfikowana? - zapytał twi'lekiański korespondent.

Sei Taria odpowiedziała za niego.
- Inicjatywa od początku wzbudzała kontrowersje. Ale wszyscy zaangażowani wierzyli, że propozycja przejdzie,

jeśli wszystkie strony będą miały okazję się wypowiedzieć.

Atrakcyjna kobieta przepchnęła się do pierwszego rzędu reporterów.
- Biorąc pod uwagę to, co stało się podczas szczytu handlowego, czy nadal uważa pan, że wszystkie strony

miały okazję się wypowiedzieć?

I znów interweniowała Sei Taria.
- Choć ta tragedia zmusiła nas do skrócenia szczytu, wiele osiągnęliśmy na Eriadu. Ci, którzy nie mieli okazji

wypowiedzieć się podczas szczytu, mogli wielokrotnie wyrazić swoje opinie tutaj, podczas dyskusji w senacie.

- Dyskusji czy sporów, panie kanclerzu?
Valorum bagatelizująco machnął ręką.
- Czy nie uważa pan, że opodatkowanie to cios dla praw systemów peryferyjnych?
- Systemy peryferyjne z pewnością skorzystają na tej sytuacji -odpowiedziała Taria. - Ale wszystkie światy

odniosą korzyści dzięki tej historycznej decyzji. W przeciwieństwie do tego, co głoszą różni ambitni politykierzy,
przegłosowanie tej ustawy jasno dowodzi, że senat nie jest aż tak niesprawny i apatyczny, by nie mógł podjąć
działań dla wspólnego dobra.

Kolejny korespondent przepchnął się do przodu.
- Czy ten moment jest dla pana ukoronowaniem kariery?
Taria uniosła ręce.
- Jeszcze dzisiaj biuro Najwyższego Kanclerza wyda oświadczenie w tej sprawie. Do tego momentu nie

będziemy odpowiadać na dalsze pytania.

Reporterzy zaszemrali, ale w końcu umilkli i rozstąpili się, przepuszczając kanclerza oraz otaczających go

doradców i gwardzistów w stronę turbowindy prowadzącej do jego prywatnych apartamentów.

Znalazłszy się tam, zdjął płaszcz, usiadł ciężko w fotelu i głośno odetchnął.
- Dziękuję za interwencję - powiedział do Sei Tarii, gdy zostali sami w gabinecie.
Uśmiechnęła się i usiadła naprzeciwko.
- Powinniśmy jak najszybciej wydać oświadczenie. Czy zechce pan napisać coś teraz?
Valorum zmarszczył brwi, wstał i przeszedł na środek pokoju, złączywszy dłonie za plecami. Taria uruchomiła

funkcję nagrywania w komunikatorze na nadgarstku.

- Od zbyt dawna senat grzązł w bagnie procedur i regulaminów - zaczął dyktować Valorum. - Dziś jednak udało

nam się przezwyciężyć biurokratyczny bezwład, odkładając na bok małostkowe sprzeczki i własne interesy, by
połączyć swe siły i uderzyć w imieniu całej Republiki. W tej sposób potwierdziliśmy nasz mandat i odnaleźliśmy
właściwą drogę. Poczytuję sobie za zaszczyt możliwość przedstawienia tej historycznej propozycji. Zwycięstwo
byłoby jednak niemożliwe bez niezmordowanych wysiłków kilku dobrych i uczciwych delegatów. Powstrzymam
się od wchodzenia w szczegóły techniczne dotyczące przebiegu głosowania. Pragnę jednak powiedzieć, że wiele
zawdzięczamy senatorom takim jak...

Valorum przerwał, słysząc dzwonek do drzwi do gabinetu. Kiedy Sei Taria otworzyła, dwóch senackich

gwardzistów wprowadziło do pokoju senatora z Alderaanu, Baila Antillesa. W prawej dłoni przewodniczący
Komisji Etyki Senackiej trzymał durakartkę sprawiającą wrażenie dokumentu prawniczego.

- Najwyższy Kanclerzu, jest mi niezmiernie przykro, że przynoszę złe wieści w dniu, w którym powinniśmy

świętować - powiedział Antilles, wręczając dokument kanclerzowi. - Ten dokument to oficjalne wezwanie do
stawienia się w Sądzie Najwyższym w celu ustosunkowania się do zarzutów korupcji i nielegalnego wzbogacenia.

Valorum zamrugał osłupiały. Po prostu nie mógł pojąć tego, co właśnie usłyszał. To musiała być jakaś pomyłka

albo żart w bardzo złym stylu. Serce zaczęło mu walić w piersi i nagle zaczęło mu brakować powietrza. Spojrzał na
durakartkę, którą mu wręczono, a potem na Antillesa.

- Domagam się wyjaśnienia, o co w tym wszystkim chodzi.

Antilles zacisnął usta.
- Jeszcze raz przepraszam, panie kanclerzu. Niestety, w tej chwili nie wolno mi powiedzieć nic więcej o tej

sprawie.

R O Z D Z I A Ł 36

Valorum - w otoczeniu nie Gwardii Senackiej, lecz prawników -stawił się w Sądzie Najwyższym niemal dwa

tygodnie później. W tym czasie jego prawnicy zdołali ustalić, że podstawą stawianych mu zarzutów jest inwestycja
dokonana w firmie Valorum Shipping na Eriadu.

Poza tym Valorum nie wiedział nic.
Sąd Najwyższy zebrał się na zamkniętym posiedzeniu w budynku Sądów Galaktycznych - olbrzymiej budowli

ozdobionej ostrymi łukami, wysokimi iglicami i kolekcją wyrafinowanych rzeźb, mieszczącej się na tak zwanej
Równinie Coruscant, niedaleko od Świątyni Jedi.

Valorum i jego adwokaci usiedli przy długim stole naprzeciw dwunastu członków rady sędziowskiej w długich

szatach. Bail Antilles i inni członkowie Komisji Etyki Senackiej siedzieli prostopadle do nich.

Sędzia główny zwrócił się do Valoruma.
- Panie kanclerzu, jesteśmy wdzięczni, że zdecydował się pan stawić przed nami, choć nie otrzymał pan

oficjalnego wezwania.

- Dano nam do zrozumienia, że dzisiejsze przesłuchanie ma charakter nieoficjalny - powiedział w imieniu

Valoruma jeden z adwokatów.

- Słusznie pan zakłada.
Sędzia spojrzał na Antillesa, który wstał i przemówił ze swego miejsca za stołem komisji.
- Wysoki Sądzie, Najwyższy Kanclerzu - zaczął. - Zaledwie dwa tygodnie temu senat zebrał się na specjalnym

posiedzeniu, by przegłosować wniosek zgłoszony przez Najwyższego Kanclerza obłożenia podatkiem wszystkich
dostaw towarów i innej działalności handlowej na obszarach zwanych wcześniej jako strefy wolnego handlu
systemów peryferyjnych. Poprawka do pierwotnej propozycji przewidywała, że pewien odsetek przychodów
podatkowych osiągniętych w ten sposób przez Republikę zostanie przeznaczony na rozwój opieki społecznej i
postępu technologicznego w systemach peryferyjnych. Wiele przedsiębiorstw działających w tych systemach
zaczęło już teraz zbierać owoce tej poprawki w postaci inwestycji kapitałowych ze strony inwestorów pochodzących
z planet Jądra. Jednym z takich przedsiębiorstw jest spółka Valorum Shipping and Transport z Eriadu, która
otrzymała niedawno zastrzyk kapitału, wyjątkowo duży jak na spółkę, która przez ostatnich kilka standardowych lat
wykazała minimalne zyski. Adwokat Valoruma przerwał przemowę.

- Z całym szacunkiem, senatorze Antilles, do zeszłego tygodnia kanclerz Valorum nic nie wiedział o

zwiększeniu kapitału Valorum Shipping. Niezależnie od tego pragniemy podkreślić, że chociaż firma ma w nazwie
nazwisko Valorum, a sam kanclerz zasiada w jej radzie nadzorczej, to nie bierze on udziału w bieżącej działalność
przedsiębiorstwa ani nie jest zaangażowany w każdą pojedynczą operację gospodarczą tej firmy. Przede wszystkim
jednak, Wysoki Sądzie, od kiedy to fakt, że spółka generuje zyski, stanowi pogwałcenie prawa? W przypadku
Valorum Shipping uważam, że chęć inwestowania w przedsiębiorstwa, których udziałowcami są prominentne osoby
publiczne, świadczy tylko o zdrowym rozsądku inwestorów. Nie jest przecież tak, że Najwyższy Kanclerz sam starał
się znaleźć inwestorów dla tej spółki. Co więcej, zgodnie z przepisami Najwyższy Kanclerz ujawnił informacje na
temat całego swego majątku, a jego deklaracje podatkowe są bez zarzutu.

Dwunastu sędziów spojrzało na Antillesa, który nadal stał ze zmarszczonym czołem, czekając, aż adwokat

skończy.

- Jeśli wolno mi kontynuować... Komisja Etyki Senackiej nie zgłasza żadnych uwag do oświadczeń złożonych

przez adwokata Najwyższego Kanclerza. W rzeczywistości, gdy po raz pierwszy poinformowano mnie o tej
sprawie, działaliśmy, wychodząc z założenia, że nie miało miejsca żadne naruszenie regulaminu. Jednak...

Antilles pozwolił, by słowo to wisiało w powietrzu przez dłuższą chwilę, zanim zaczął mówić dalej.
- Późniejsze dochodzenie wykazało, że środki zainwestowane w spółkę Valorum Shipping nie pochodziły od

żadnego z inwestorów instytucjonalnych, czy to konsorcjum, czy funduszu inwestycyjnego. Środki te zostały
natomiast podjęte z anonimowego konta i przeniesione na Eriadu przez coruscański bank o wątpliwej reputacji. Z
premedytacją użyłem tu słowa „przeniesione", Wysoki Sądzie, ponieważ środki te zostały wniesione w formie
aktywów trwałych.

Adwokaci Valoruma spojrzeli na siebie zaskoczeni.
- Jakiego rodzaju?
- Sztabek aurodium.
Krew odpłynęła z twarzy kanclerza, a w pokoju zawrzało. Valorum naradzał się przez chwilę ze swoimi

prawnikami. Po chwili jego rzecznik odpowiedział:

- Wysoki Sądzie, przyznajemy, że ta inwestycja zaczyna wyglądać, że tak powiem, cokolwiek podejrzanie.

Jednak senator Antilles nie wskazał jeszcze, w jaki sposób ta sprawa w ogóle łączy się z osobą Najwyższego
Kanclerza.

Sądząc po wyrazie twarzy Antillesa, senator na to właśnie czekał. Spojrzał na kanclerza, by zadać mu ostateczny

cios.

- Tym, co najbardziej zainteresowało... i zaniepokoiło... Komisję Etyki Senackiej, jest fakt, że wartość aurodium,

a nawet liczba sztabek, dokładnie odpowiadają ilości i wartości aurodium, którego kradzież zgłosiła Federacja
Handlowa po ataku na ich statek „Strumień Przychodów", który miał miejsce nad Dorvallą kilka miesięcy temu.

Stłumione rozmowy rozbrzmiały w całej sali, podczas gdy Antilles wyszedł zza stołu i zbliżył się do ławy

sędziowskiej.

- Wysoki Sądzie, nie jest moją intencją formułowanie oskarżeń. Komisja pragnie jedynie upewnić się, czy

Najwyższy Kanclerz nie miał żadnego ukrytego celu w forsowaniu opodatkowania, na przykład wzbogacenia
przedsiębiorstwa, którego jest współwłaścicielem. Komisja pragnie również upewnić się, czy sztabki aurodium, o
których mówiliśmy, rzeczywiście zniknęły z pokładu „Strumienia Przychodów", a nie po prostu zostały
przeniesione do kasy Valorum Shipping, by przypieczętować potajemny układ pomiędzy Najwyższym Kanclerzem
a Federacją Handlową.

Senator Palpatine był jednym z co najmniej setki senatorów zaproszonych do luksusowego apartamentu Orna

Free Taa na przyjęcie składające się z wykwintnych przekąsek i ekstrawaganckich napojów. Mimo pozorów
spotkania czysto towarzyskiego, obecni na nim goście wyczuwali, że ma ono raczej charakter tajnego spotkania
konspiratorów, i podczas gdy osoby postronne sądziły, że świętowano tu zwycięstwo Valoruma w senacie,
faktycznym powodem radości dla zgromadzonych była niedawna niekorzystna odmiana losu, jaka go spotkała.

Na największym z licznych tarasów apartamentu błękitnoskóry twi'lekiański gospodarz stał przed audytorium

zgromadzonych wokół niego senatorów, którzy chłonęli każde jego słowo.

- Oczywiście wiedzieliśmy o zarzucanych mu nieprawidłowościach. Trzeba było jednak opóźnić wybuch

skandalu do czasu ratyfikacji opodatkowania, do którego nie doszłoby, gdyby pozycja Valoruma została
przedwcześnie osłabiona.

Taa potrząsnął głową i grubymi lekku.
- Natomiast czekając z ogłoszeniem zarzutów i wspierając Valoruma, doprowadziliśmy do tego, że sytuacja,

która w normalnych okolicznościach zostałaby uznana za zwykłą korupcję, urosła nagle do rozmiarów
przestępczego spisku zagrażającego stabilności Republiki.

- Ale czy w tych zarzutach jest choć cień prawdy? - zapytał quarreński senator Tikkes, poruszając czułkami w

oczekiwaniu na odpowiedź.

Taa wzruszył tłustymi ramionami.
- Jest aurodium, i są pozory spisku. Co jeszcze się liczy?
- Jeśli to prawda, to Valorum jest zagrożeniem dla dobra ogółu -zauważył Mot Not Rab.
Tikkes potwierdził entuzjastycznie.
- Lepiej pozbądźmy się go, zanim nastaną gorsze dni.
Pozostali pokiwali potakująco głowami, komentując propozycję między sobą.
- Cierpliwości, cierpliwości - apelował łagodnym głosem Taa. - Słuszne czy nie, zarzuty bardzo podkopały

pozycję Valoruma. Musimy tylko pozbyć się tych senatorów, którzy w przeszłości podtrzymywali go na duchu,
umożliwiając mu utrzymywanie się na powierzchni mimo podejmowanych przez nas prób zatopienia go. Zresztą
niewykluczone, że utrzymanie go na stanowisku może okazać się korzystne.

- W jaki sposób? - zapytał senator z Rodii.
- Jeśli jego wpływy jeszcze się skurczą, a Departament Sprawiedliwości utraci część swoich uprawnień, trzeba

będzie wyznaczyć komisje senackie, by wydawały opinie i decyzje, które normalnie podejmowałby kanclerz.
Wzrośnie znaczenie sądów, ale procesy będą ciągnęły się dłużej niż kiedykolwiek. I za to wszystko będziemy mogli
winić kanclerza Valoruma.

- Chyba że dojdzie do wyboru silnego wicekanclerza - uznał za stosowne dodać Rodianin.
- Nie możemy do tego dopuścić - powiedział zdecydowanie Taa. - W roli wicekanclerza potrzebujemy

doświadczonego biurokraty. -Pochylił się w stronę kręgu konspiratorów. - Senator Palpatine zasugerował, że
najlepiej zrobimy, wybierając na to stanowisko Chagrianina, Masa Ameddę.

- Ale Amedda jest podobno przychylny Federacji Handlowej! -zaprotestował z niedowierzaniem Tikkes.
- Tym lepiej, tym lepiej - rozpromienił się Taa. - Najważniejsze jest jednak to, że im bardziej fanatycznie będzie

się trzymał regulaminu, tym bardziej utrudni kanclerzowi podjęcie jakichkolwiek działań.

- Ale do jakiego końca mają doprowadzić te działania? - zapytał Mot Not Rab.
- Jak to? Do końca Valoruma - odparł Taa. - A kiedy nadejdzie pora, wybierzemy przywódcę, który ma w żyłach

ogień.

- Bail Antilles już zaczął kampanię - poinformował Rodianin.
- Podobnie jak Ainlee Teem z Malastaru - dodał Tikkes.
Taa zauważył Palpatine'a stojącego w drzwiach na taras, zatopionego w rozmowie z senatorami z Fondoru i

Eriadu.

- Proponuję, żebyśmy rozważyli kandydaturę Palpatine'a - powiedział, dyskretnie wskazując w jego stronę.
Tikkes i pozostali spojrzeli na wysokiego senatora z Naboo.
- Palpatine nigdy nie zgodzi się kandydować - powiedział Quarreńczyk. - Uważa, że jego miejsce jest za

kulisami, a nie w świetle reflektorów.

Taa zmrużył oczy.
- W takim razie musimy go przekonać. Pomyślcie, ile by to oznaczało dla systemów peryferyjnych, gdyby

Najwyższym Kanclerzem został ktoś spoza Światów Jądra. W końcu mielibyśmy równość dla wszystkich ras. Jeśli
ktokolwiek jest w stanie przywrócić porządek, to tylko on. Ma w sobie odpowiednią kombinację altruizmu i nie
narzucającej się siły. I nie dajcie się zwieść... w tych szerokich rękawach kryje się silna dłoń. Zależy mu na jedności
Republiki i zrobi wszystko, by doprowadzić do przestrzegania prawa.

Tikkes nie krył wątpliwości.
- W takim razie nie będziemy w stanie sterować nim, tak jak to robiliśmy w przypadku Valoruma.
- I tu dochodzimy do sedna - powiedział Taa. - Nie będziemy musieli, bo on myśli tak jak my.

R O Z D Z I A Ł 37

Odkąd się poznali, Adi Galia nigdy nie widziała kanclerza Valoruma tak przygnębionego. Czasami miewał

humory, niekiedy wymagał od siebie zbyt wiele, ale oskarżenia o korupcję wtrąciły go w otchłań depresji, z której
nie mógł się wydobyć. W ciągu miesiąca, jaki upłynął od ich ostatniego spotkania, postarzał się tak, jakby minął
cały rok.

- Aurodium było ostatnim ciosem, jaki Front Mgławicy wymierzył mi w plecy - mówił do niej. - Terroryści byli

zdecydowani zlikwidować mnie tak samo jak członków Dyrektoriatu Federacji Handlowej. To jedyne
wytłumaczenie. A wiesz, dlaczego moi krewni na Eriadu nie powiedzieli mi nic o aurodium? Bo poczuli się urażeni,
że wolałem skorzystać z gościnności namiestnika gubernatora Tarkina, z którym, jak się okazuje, nie byli w
najlepszych stosunkach. A ja po prostu chciałem zrobić grzeczność senatorowi Palpatine'owi, który teraz czuje się
winny, że wyświadczył mi w ten sposób niedźwiedzią przysługę.

Adi chciała odpowiedzieć, ale Valorum nie dał jej szansy.
- Chociaż nie przestaję zadawać sobie pytania, czy niektórzy senatorzy nie byli rzeczywiście zamieszani w tę

paskudną awanturę. Ci, którzy pragną pozbawić mnie nie tylko władzy, ale i honoru.

Adi przyszła odwiedzić go w jego biurze w senacie, który stał się siedliskiem plotek i insynuacji. Nastrój w

senacie uległ radykalnej zmianie i Valorum winił za to siebie.

- To tylko kwestia czasu, by został pan oczyszczony z zarzutów - próbowała go pocieszyć Adi.
Pokręcił głową.
- Niewielu jest zainteresowanych oczyszczeniem mnie z zarzutów. A najmniej media. A ponieważ ten terrorysta

Havac nie żyje, nikt nie może potwierdzić z całą pewnością, że Federacja Handlowa nie próbowała kupić mojej
przychylności.

- Gdyby tak było, po co miałby pan forsować propozycję opodatkowania szlaków handlowych? Samo

opodatkowanie dowodzi pańskiej uczciwości.

Słaby uśmiech kanclerza zadawał kłam jego poczuciu, że sytuacja jest beznadziejna.
- Moi krytycy i na to mają gotową odpowiedź. Dla zrekompensowania podatków, przychody, które powinny

otrzymać systemy peryferyjne, trafią ostatecznie do głębokich kieszeni Neimoidian.

- To tylko poszlaki - powiedziała Adi. - Zostaną oddalone.
Valorum prawie jej nie słuchał.
- Nie obchodzi mnie, co mówią o mnie osobiście. W tej chwili jednak wszystko, co udało mi się osiągnąć w

senacie, stoi pod znakiem zapytania. Mam odpowiadać przed Masem Ameddą, który jest takim fanatykiem
regulaminu, że uniemożliwi przegłosowanie jakiegokolwiek projektu. Pojawi się za to coraz więcej komisji i
komitetów, a wraz nimi coraz więcej okazji do prywaty i przekupstwa.

Valorum zamilkł na dłuższą chwilę, kręcąc głową.
- Mord na Eriadu, a teraz ten skandal, będą mieć daleko idące konsekwencje. Już teraz dano mi do zrozumienia,

że Jedi mają się nie mieszać w dysputy handlowe, chyba że za wyraźną zgodą senatu. Najgorsze jest jednak to, że
źle przysłużyłem się Republice. Obywatele bez trudu odczytują sygnały, jakie wysyła im szef państwa, nawet jeśli
jest to tylko nieskuteczny figurant. Zastanawiałem się nad powodami, dla których korupcja tak się rozpleniła, i
zauważyłem, że sam nie jestem bez winy. Czy dla wygody nie zapomniałem o wszystkich tych układach, które
zawarłem z istotami niegodnymi? Czy dla wygody nie zapomniałem, że ja też jestem skorumpowany?

Oparł łokcie o stół i przycisnął palce do skroni, wbijając wzrok w blat.
- Miałem wczoraj w nocy okropny sen, który wydał mi się zarówno trafnym odbiciem mojej obecnej sytuacji,

jak i wizją przyszłości. W tym śnie otaczały mnie jakieś mgliste siły, jakieś nieznane upiory. Coś szukało mnie,
wyciągając rękę z ciemności, by złapać mnie i zgnieść.

- Straszne, ale to tylko sen - pocieszyła go Adi. - To nie była wizja przyszłości.
Spoglądając na Adi, Valorum zdobył się jeszcze raz na słaby uśmiech.
- Gdybym tylko miał więcej popleczników, takich jak ty czy senator Palpatine.
- Lepiej mieć kilku wiernych popleczników niż wielu fałszywych przyjaciół - zapewniła Adi. - Może to cię

pocieszy.

W wieży Wysokiej Rady w Świątyni Jedi jedenastu mistrzów wysłuchało relacji Adi ze spotkania z Valorumem.

Jak zwykle, Yoda nie mógł usiedzieć na miejscu i przechadzał się w tę i z powrotem ze swoją nieodłączną laską. Ze
względu na udział w omawianych wydarzeniach, Qui-Gon i Obi-Wan również byli obecni na naradzie.

- Najwyższy Kanclerz w jednym ma rację - powiedział Mace Windu. - Aurodium mogło pochodzić tylko od

Havaca. Cohl dostarczył mu skradzione sztabki, a ten założył anonimowe konto i zadbał o to, by aurodium zostało

zainwestowane w spółce Valorum Shipping.

- Ale po co? - zapytał Yarael Poof.
- Sugerując zmowę, Havac chciał zaszkodzić i Najwyższemu Kanclerzowi, i Federacji Handlowej.
- Ale udało mu się to tylko w przypadku Valoruma - powiedziała Depa Billaba. Neimoidianie opłacają się

większości senatorów i skandal nawet nie dotknął Federacji.

- Rzeczywiście - zgodził się Oppo Rancisis.
- Zbyt mało uwagi sprawie tej poświęciliśmy - powiedział Yoda. - Wszyscy.
Yaddle zwróciła twarz w stronę Qui-Gona i Obi-Wana, którzy stali na zewnątrz kręgu mistrzów.
- Wy dwaj... lecicie to tu, to tam; ścigacie ślady... Gdybyście zatrzymali się choćby na chwilę, by wsłuchać się w

jednoczącą Moc, może zobaczylibyście, co ma nastąpić.

- Zrobiłem to, co musiałem, mistrzowie - powiedział Qui-Gon bez śladu skruchy w głosie.
Yoda westchnął głośno.
- Nie winimy cię, Qui-Gonie. Ale do rozpaczy doprowadzasz nas czasem.
Qui-Gon skłonił głowę w głębokim ukłonie.
- Ten skandal to robota nie tylko Frontu Mgławicy - powiedziała Adi. - Najwyższy Kanclerz ma też innych

wrogów, ukrytych wrogów, którzy nie przestają przeciw niemu spiskować. Stale próbują wmanewrować go w
sytuację, w której popełni poważny błąd, by móc odwołać go ze stanowiska lub zmusić do rezygnacji.

- I zastąpić kimś w rodzaju Baila Antillesa albo Ainlee Teema - mruknął Saesee Tiin.
Windu pokiwał głową.
- Kanclerz był zbyt ufny.
- Zbyt naiwny - dodał szorstko Even Pieli.
Yoda, który dotąd spacerował po sali, nagle przystanął.
- Pomóc mu musimy. W tajemnicy, jeśli trzeba.
- Musimy odczytać wolę Mocy w tej sprawie - powiedział Windu. - Musimy otworzyć się na sposoby

powstrzymania zdradzieckiego wiru wydarzeń, w który wciągana jest Republika. Może uda nam się pomóc
kanclerzowi wyczuć, co w trawie piszczy, zanim jego wrogowie wykorzystają to przeciw niemu.

- Moc podpowiada, że nadchodzą niebezpieczne czasy - powiedziała Adi. - Jakby obudziła się jakaś mroczna

siła, by pochłonąć całą galaktykę.

Yaddle przerwała długie milczenie.
- Równowaga się chwieje.
Yoda zwrócił wzrok w jej stronę.
- Chwieje się, tak. Ale czy to równowaga między czasem niepokoju a spokoju, czy między czasem złym a

jeszcze gorszym?

Windu złączył palce na poziomie twarzy.
- I czyja nieznana ręka popycha szale wagi?

R O Z D Z I A Ł 38

Darth Sidious odwiedził Nute'a Gunraya i jego doradców za pośrednictwem holograficznej transmisji na

pokładzie „Saak'ak'a", frachtowca Federacji, zwanego we wspólnym „Paskarzem".

- Gratuluję awansu, wicekrólu - powiedział ochrypłym głosem Darth Sidious, w taki sposób, że pogarda

zabrzmiała jak komplement.

- Dziękuję ci, mój panie - odpowiedział pospiesznie Gunray. -Nie mieliśmy pojęcia, kiedy mówiłeś o

przekonywaniu naszych konkurentów w dyrektoriacie, że posuniesz się do...

- Że posunę się do czego, wicekrólu? Wyobrażaliście sobie może, że zadziałam z większą subtelnością, tak? Ale

teraz nikt ci nie stanie na drodze, by wystawić własną armię i skierować przyszłość Federacji Handlowej na nowe
tory.

Hath Monchar, Runę Haako i komandor Daultay Dofine spojrzeli na Gunraya z obawą.
- Nie chciałem cię obrazić, panie - zająknął się.
Sidious milczał przez chwilę. Gdyby tylko zdołali spojrzeć mu w oczy, może dowiedzieliby się, o czym

rozmyślał.

- Wkrótce podejmę kroki w celu wyeliminowania innych waszych konkurentów - podjął po chwili. - Ale to was

nie dotyczy. Powinniście raczej poświęcić całą swoją uwagę rozpoznaniu możliwości waszych nowych zabawek:
robotów bojowych, gwiezdnych myśliwców i ładowników. Czy Baktoid i Haor Chall realizują zamówienia
terminowo?

- Tak, mój panie - powiedział Gunray. - Choć kazali sobie za to słono zapłacić.
- Nie wystawiaj na próbę mojej cierpliwości gadaniną o kredytach, wicekrólu - ostrzegł go Sidious. - Gra toczy

się o coś więcej niż wasz rachunek zysków i strat.

Gunray z trudem opanował drżenie.
- Czego od nas żądasz, panie?
- Przetestujemy twoją nową armię.
Gunray i Hath Monchar wymienili zaniepokojone spojrzenia.
- Przetestujemy?
Sidious wpatrywał się w niego przez nieprzyjemnie długą chwilę.
- Jak przypuszczam, nie jesteście specjalnie zadowoleni z faktu, że senat opodatkował szlaki handlowe -

powiedział w końcu.

Gunray przytaknął.
- Senat nie miał prawa tego zrobić.
- Oczywiście, że nie. A czy jest lepszy sposób, by zademonstrować niezadowolenie, niż wprowadzając blokadę

handlową?

- Na przykład Eriadu - podpowiedział szybko Gunray - ze względu na to, co się tam wydarzyło...
- Eriadu odpowiedziałaby zbrojnie, wicekrólu. Nie chcemy wojny. Chodzi nam jedynie o embargo.
- W takim razie jaką planetę mamy wybrać? - zapytał Monchar.
- Proponuję uderzyć w rodzinną planetę tego senatora, który najbardziej przyczynił się do uchwalenia

opodatkowania: Naboo.

- Naboo? - powtórzył Haako, kompletnie zaskoczony.
Sidious przytaknął.
- Senator Palpatine jest mistrzem w ukrywaniu swego prawdziwego oblicza. Nawet nie domyślacie się, jak wiele

szkód wam wyrządził.

- Ale czy taka blokada będzie legalna? - zapytał Gunray. - Valorum nie będzie na to patrzył spokojnie.
- Mam w zanadrzu niespodziankę dla naszego słabowitego kanclerza - zapewnił ich Sidious. - Co więcej,

skandal, w jaki wplątał się Najwyższy Kanclerz, kazał wielu senatorom przemyśleć ich stanowisko w kwestii
opodatkowania. Niewielu sprzeciwi się blokadzie handlowej planety tak odległej od Jądra.

Monchar wystąpił naprzód.
- A rycerze Jedi?
- Ich możliwości mieszania się w tę sprawę zostały już mocno ograniczone.
- Ale jeśli to zrobią, panie? - indagował Gunray.
- Odpowiemy, nie bawiąc się w subtelności.
Gunray ukłonił się głęboko.
- Po raz kolejny oddajemy się w twe ręce, panie.

Sidious uśmiechnął się blado.
- Już raz ci mówiłem, wicekrólu: najlepiej przysłużysz się sobie, oddając się w służbę mnie.

O A U T O R Z E

James Luceno zajmował się stolarką, podróżowaniem i pisaniem scenariuszy, ale najlepiej znany jest jako

współautor serii Robotech, którą napisał wspólnie z przyjacielem, Brianem Daleyem, a także z adaptacji do formy
powieściowej filmów The Shadow i Maska Zorro. Mieszka w Annapolis, w stanie Maryland, ale często można go
spotkać w gorących, wilgotnych miejscach za południową granicą Stanów Zjednoczonych.