1

Perz

Biały perz, pyrnik, psin pasza
Agropyrum repens (L.) P.B. — Perz (rodz. Gramineae)

Pospolity chwast, występujący często na polach, wśród zbóż i w ogrodach. Roślina trudna do
wytępienia ze względu na silnie rozgałęzione pędy podziemne — kłącza, dochodzące do 15 m
długości.

Kłącze zbiera się wczesna wiosna lub jesienią,
najczęściej podczas uprawy pól. oczyszcza z
łuskowatych pochewek liściowych i korzeni,
myje i suszy na słońcu lub w pomieszczeniach o
podwyższonej

temperaturze.

Wysuszony

surowiec oczyszczamy, tniemy i przechowujemy
w lnianych woreczkach.

Właściwości lecznicze

Surowcem jest kłącze (Rhizoma Agropyri,
synonim Rhiz. Graminis).

Skład chemiczny i działanie.

Zawiera ono węglowodany (trytycyna. fruktoza),
związki białkowe, glukowanilinę, węglowodór
(agropiren), kwas jabłkowy, witaminę C, sole
mineralne. Przetwory działają moczopędnie,
regulują przemianę materii, należą do ziół
„czyszczących krew”.

Zastosowanie.

Polecany

w

stanach

zapalnych

układu

moczowego, przebiegających z obrzękami, w
kamicy nerkowej i pęcherzowej, w zaburzeniach
trawiennych, przemiany materii.

Zewnętrznie stosuje się perz w postaci okładów
w schorzeniach skóry wywołanych zła przemiana
materii lub lewatywach (zaparcia).

W dawnej medycynie ludowej stosowany był perz jako lek przeciwko „furunkulom”.

Postacie leku

Napar.

Ziela perzu łyżkę zalaċ szklanką wrzątku, zostawiċ pod przykryciem 10 minut; odcedziċ. Piċ
2—4 razy dziennie po szklance.

Piwo

z

perzu.

Wysuszony perz kroimy na drobne części i gotujemy z drożdżami i chmielem w taki

sposób, jak piwo domowe. Piċ 2—4 razy dziennie po szklance płynu.