CAROL WOOD

Kochanek na smutne dni

A Temporary Lover

Tłumaczyła: Hanna Wójt

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Była już wiosna i od strony wzgórz dochodziły lekkie powiewy ciepłego

wiatru.

Sophie spojrzała przez okno sypialni i zmrużyła oczy pod naporem

światła i barw. W promieniach kwietniowego słońca niebo było bardziej
niebieskie, trawa bardziej zielona, a domy lśniły oślepiającą wprost bielą.

Odwróciła wzrok od okna. Howard pewnie już rozmawia z tym nowym

kandydatem. Ciekawe, jaki on jest, ten Luke Jordon... Odrzuciła z czoła kosmyk
jasnych, lekko rudawych włosów, westchnęła i wyszła z domu. Steamer, czarny
labrador, podbiegł do niej z radosnym szczekaniem. Razem ruszyli w stronę
budynku, gdzie mieściła się przychodnia dla zwierząt. Pies nosem popchnął
drzwi.

Potem, kiedy wspominała tę chwilę, zawsze miała wrażenie, że całą sobą

odczuwa to, czego doznała, kiedy po raz pierwszy zobaczyła Luke’a Jordona.

– Doskonale, że przyszłaś. – Howard, jej starszy kolega i wspólnik,

podniósł się zza biurka. – Właśnie o tobie mówiliśmy.

Wysoki, ciemnowłosy mężczyzna spojrzał na nią z uśmiechem. Uderzył

ją błękit jego oczu.

– Bardzo mi miło – powiedział i wyciągnął ku niej rękę. – Czy mogę

mówić do pani Sophie?

– Przepraszam za spóźnienie – wyjąkała, próbując nie patrzeć mu w oczy.
– Nic się nie stało. – Obrzucił ją szybkim, uważnym wzrokiem i

uśmiechnął się. – Howard jest wspaniałym gospodarzem i dobrym
przewodnikiem. Wszystko mi pokazał.

Spojrzała na starszego pana. Przygładził ręką siwe włosy i widać było, że

się spieszy.

– Chyba będę was musiał zostawić. Dacie sobie radę beze mnie –

powiedział i spojrzał na zegarek. – Muszę jeszcze wpaść na farmę i zbadać
pewną ciężarną klacz, a żona kazała mi być w domu trochę wcześniej. Jutro
niedziela.

Luke Jordon lekko wzruszył ramionami. Zauważyła jego doskonale

skrojoną, sportową marynarkę.

– Oczywiście. Bardzo mi przykro, że zjawiłem się tu w sobotę, ale to mój

jedyny wolny dzień. Bardzo dziękuję, że poświęciłeś mi tyle czasu. Razem z
Sophie na pewno damy sobie radę.

Poczuła na sobie jego spojrzenie i odwróciła wzrok. Była jak

zahipnotyzowana.

– Od... odprowadzę cię do samochodu – powiedziała szybko, czując, że

musi natychmiast odetchnąć świeżym powietrzem. – Pan Jordon będzie mógł się

spokojnie rozejrzeć.

Howard podał Luke’owi rękę na pożegnanie.
– No to na razie, i do zobaczenia. Mam nadzieję, że niedługo znów się

spotkamy.

Pospiesznie skierował się ku drzwiom.
– Bardzo mi się podoba – powiedział do Sophie w drodze do samochodu.

– To dobry weterynarz. Do tego młody i oczytany w literaturze fachowej. Zna
się na rzeczy i potrafi rozmawiać z ludźmi. Ma też ciekawe znajomości. Właśnie
takiego kogoś nam trzeba.

Ponieważ milczała, dodał:
– Sophie, musimy mieć kogoś do pomocy. Dłużej tak nie wytrzymamy.

Musimy mieć kogoś na stałe, a to naprawdę najbardziej odpowiedni człowiek.

Wiedziała, że Howard ma rację. Nie można w nieskończoność prosić o

pomoc weterynarzy mieszkających w okolicy. Ostatnich dwóch właśnie
zrezygnowało z dyżurów w lecznicy, a Howard wyglądał na bardzo
zmęczonego.

– Przepraszam, że o tym mówię, ale od śmierci Michaela minęły już dwa

lata – ciągnął. – Może niepotrzebnie się wtrącam, ale znamy się tak długo...
Młoda, zdrowa kobieta nie może żyć tylko pracą. Masz dwadzieścia osiem lat.
Powinnaś się nad tym zastanowić, rozpocząć nowe życie.

– Wiem. – Sophie bezradnie wzruszyła ramionami. – Wiem, to wszystko

prawda, ale... Trudno jest zastąpić Michaela.

Starszy pan wsiadł do samochodu i przez chwilę nad czymś się

zastanawiał. Wreszcie spojrzał na nią z powagą w oczach.

– Czas płynie, Sophie, mój czas też. Za kilka lat pójdę na emeryturę.

Wolałbym, żeby wszystko zostało w dobrych rękach. Może będę miał mniejsze
wyrzuty sumienia, że was zostawiam. To tylko pięć lat, szybko miną. Jeśli teraz
się nie zdecydujemy, coraz trudniej nam będzie znaleźć kogoś odpowiedniego.

Tak. Wiedziała o tym aż nadto dobrze. Rozmawiali z dziesiątkami

kandydatów. Przez przychodnię w Cranthorpe przewinęły się tłumy. Może byli
zanadto wymagający, a może po prostu nie chcieli oddawać znakomicie
prosperującej lecznicy byle komu. Przecież to było dzieło Michaela, wynik jego
ciężkiej pracy, jego ukochane dziecko.

– Dobrze, porozmawiam z nim – powiedziała, słabo się uśmiechając. –

Jak zwykle masz rację.

– Cieszę się.
Wolnym, jakby zmęczonym krokiem zawróciła w stronę przychodni.
– Wiem, o czym myślisz. – Głos Luke’a Jordona dobiegł ją, zanim ujrzała

jego wysoką postać.

– Tak? O czym?
– Raczej o kim – poprawił ją z pewnym siebie uśmiechem. – O mnie,

oczywiście. Ale podjęłaś słuszną decyzję. W twoim przypadku tak właśnie
należało postąpić.

– W moim przypadku?
– Howard wspomniał mi o tym, co cię spotkało. Powiedział, że szukacie

kogoś, kto mógłby zastąpić twojego męża.

Spojrzała na niego z niesmakiem.
– Nikt nie może go zastąpić, proszę to sobie zapamiętać. Nikt nigdy. Nie

szukam nikogo na zastępstwo, rozumie pan?

– Naprawdę? Mogę się oczywiście mylić, ale sądząc po liczbie

kandydatów, jakich tutaj przemaglowaliście, to jednak chyba kogoś szukacie.

– Nie znaleźliśmy odpowiedniej osoby.
– Ty nie znalazłaś odpowiedniej osoby – poprawił ją znacząco.
– Howard tak powiedział?
– Nie musiał. – Znowu ten bezczelny uśmiech. – Wystarczająco dobrze

znam kobiety, żeby wiedzieć, czego się spodziewać. Wystarczy rzucić okiem.

Sophie uniosła brwi i wytrzymała spojrzenie jego błękitnych oczu.
– Doceniam pana znajomość rzeczy – powiedziała cicho – i gratuluję

doświadczenia. Jednak tutaj nie ma nic takiego, na co miałby pan rzucać okiem i
wiedzieć, czego się spodziewać.

– Cała przyjemność po mojej stronie. – Skłonił się lekko i zapraszającym

gestem wskazał drzwi do lecznicy. – Uwielbiam się mylić. A teraz czy będziesz
taka dobra i pokażesz mi teren bitwy?

– Chyba nie mam wyjścia.
Sophie z westchnieniem poszła jego śladem. Steamer, wesoło merdając

ogonem, maszerował między nimi. Obecność przybysza wyraźnie wprawiała go
w dobry humor. Sophie była coraz bardziej zmieszana, widząc, że jej towarzysz
doskonale bawi się jej zakłopotaniem. Trudno, jakoś to zniesie. Jeśli ten facet
jest naprawdę tak dobry, jak utrzymuje Howard, to niech zostanie. Uratuje może
dzieło Michaela, a to jest najważniejsze. W jej sercu i tak nikt nie zastąpi
zmarłego męża.

W kilka minut później stała już w przylegającym do poczekalni pokoju,

gdzie przyjmowano czworonożnych pacjentów.

– Najpierw dokonujemy wstępnych oględzin pacjenta – mówiła

wyuczonym głosem, jakby recytowała lekcję. – Robi to zwykle pielęgniarka.
Przeprowadza też wstępny wywiad z właścicielem i zakłada kartę. Dowiaduje
się, jaki był przebieg choroby i czy pacjent brał już jakieś leki.

– Taka rozmowa ze ślepym o kolorach...
– Słucham? – Spojrzała na niego, nie rozumiejąc.
– Nic, wszystko w porządku. Pomyślałem tylko, że potem w praktyce i

tak wszystko wygląda inaczej, ale mów, proszę.

Wytrzymała jego uśmiech i spojrzenie. Nie zirytował jej nawet błysk

śnieżnobiałych zębów. Zaczynała się przyzwyczajać do sposobu bycia tego
człowieka.

– Niezupełnie rozumiem, ale to chyba bardzo błyskotliwe, co pan

powiedział. A teraz przejdźmy do laboratorium i apteki.

– W praktyce wszystko wygląda inaczej, ale najważniejsze, żeby coś się

działo i żeby było kolorowo.

Te słowa usłyszała idąc przed nim korytarzem prowadzącym na zaplecze.

Była zadowolona, że nie może widzieć wyrazu jej twarzy.

W jej życiu od lat nie działo się nic, albo też ona niczego nie dostrzegała.

Widziała tylko pracę i obowiązki, czerń i biel codzienności, od czasu do czasu
jakąś szarość, której nie można nazwać kolorem. Niespodziewanie uśmiechnęła
się do siebie.

– Ślicznie wyglądasz, kiedy się uśmiechasz.
Nawet nie zauważyła, że od pewnego czasu Luke idzie obok niej.

Zaczerwieniła się. To, że ładnie wygląda, to oczywiście nieprawda, ale
komplement sprawił jej przyjemność. Wbrew sobie, uśmiechnęła się znowu.

– Jeszcze lepiej, po prostu cudownie.
Trzeba jak najszybciej wrócić na ziemię. Są tu nie po to, żeby się

uśmiechać.

– Howardowi się pan podoba – oznajmiła oficjalnym tonem. – Uważa, że

jest pan odpowiednim kandydatem i że można pana przyjąć.

Luke nie wydawał się zaskoczony.
– Rozumiem. Dziękuję. Bardzo to miło z jego strony. To miał być chyba

komplement?

– Może to pan rozumieć, jak pan chce. Jeśli chodzi o mnie, to może pan...
– Luke – przerwał jej. – Mam na imię Luke. Możesz tak do mnie mówić.

To znacznie łatwiejsze, niż się na pozór wydaje.

Poczuła, że się czerwieni jak mata dziewczynka. Odchrząknęła.
– Tutaj mamy kartotekę, wydruki komputerowe, całą dokumentację –

ciągnęła. – Tam dalej jest laboratorium, gdzie pielęgniarki robią analizy, a tu
obok są lodówki ze szczepionkami.

– Lubisz tę pracę? – przerwał jej obcesowo. – Prowadzenie takiej

przychodni?

– Tak, a dlaczego pytasz? – Wolała trzymać się tematów zawodowych i

nie zbaczać na teren prywatnego życia.

– Z ciekawości. Nie wyglądasz na kogoś takiego.
Uważnie przyjrzał się jej twarzy, przesunął wzrokiem po szczupłej,

drobnej sylwetce.

– Jesteś po prostu za ładna, żeby zajmować się czymś takim. Sophie

wyprostowała się z godnością.

– Jeśli chcesz wiedzieć, z wykształcenia też jestem weterynarzem, ale

kiedy się pobraliśmy, w lecznicy było tyle roboty, że ktoś musiał się zająć
administracją. To wystarczy, czy masz jeszcze jakieś pytania... Luke?

– Owszem, jedno. Pójdziesz dziś ze mną na kolację?
– A co to za pomysł?
– Chciałbym dowiedzieć się więcej o pracy w lecznicy. Uśmiechnęła się

lekko.

– Chodzi o spotkanie robocze?
– Oczywiście, właśnie, robocze spotkanie. Świetnie to ujęłaś. Nie była z

siebie zadowolona. Powiedziała coś, co mogło mu się wydać zachętą.

– A teraz chodźmy zobaczyć resztę pomieszczeń.
Pokazała mu gabinety lekarskie, sale zabiegowe i pralnię. Obeszli

wszystko i wrócili do poczekalni.

– Doskonale to urządziliście. Całość jest bardzo dobrze wyposażona. Tak

właśnie powinna wyglądać nowoczesna klinika. Naprawdę możecie być dumni,
mówię poważnie.

Sophie skinęła głową.
– Kosztowało nas to mnóstwo pracy i wysiłku. Spojrzał na nią z

zainteresowaniem.

– I żadnych przyjemności? Nie było czasu?
– Zależy, co się uważa za przyjemność. Nie można zaniedbywać czegoś,

co kosztowało człowieka całe lata ciężkiej pracy. – Spojrzała na niego z nagłą
powagą w oczach. – O której się spotykamy dziś wieczór?

– Może być ósma?
– Dobrze. I gdzie?
– Po prostu po ciebie wpadnę. Musimy się napić szampana. Roześmiała

się.

– A to z jakiego powodu?
– Za naszą długą, owocną współpracę. Uśmiech zniknął z jej twarzy.
– To jeszcze nic pewnego. Rozmawiamy dopiero wstępnie. Przez chwilę

wpatrywał się w nią bez słowa. Czuła, że patrzy wprost na jej usta. Drgnęła.

– Bardzo mi się podoba to, co widzę – powiedział po dłuższej chwili. –

Bardzo, Sophie. Zobaczysz, będzie ci się ze mną dobrze pracowało.

Wieczorem siedziała naprzeciw niego przy stoliku, sącząc szampana i

zastanawiając się, co tu właściwie robi. Miała na sobie prostą, elegancką czarną
sukienkę, doskonale podkreślającą jej zgrabną figurę. Nie bardzo rozumiała,
dlaczego ubrała się właśnie tak i dlaczego tego właśnie wieczoru tak starannie
przygotowała się do wyjścia. Spojrzenie, jakim obrzucił ją Luke jeszcze w
drzwiach domu, uświadomiło jej całą złożoność sytuacji.

Sam ubrany był w czarny garnitur i wyglądał jeszcze wytworniej niż po

południu. Zwłaszcza że przyjechał po nią ciemnozielonym jaguarem.

Teraz siedzieli w półmroku najlepszej w mieście restauracji i raczyli się

świeżymi pstrągami.

– Dlaczego zdecydowałeś się na praktykę właśnie tutaj? – zapytała

Sophie.

– Bo to wygląda dobrze. Zresztą, instynkt mi to podpowiedział.
– Zawsze słuchasz tego, co ci mówi instynkt?
– Zawsze. Zawahała się na chwilę.
– Wiesz, że wkład będzie wysoki... Wytarł usta serwetką.
– Możesz być spokojna. Jeśli chcesz, wpłacę pieniądze w ciągu tygodnia.
Przypomniała sobie, co Howard mówił o finansowym zabezpieczeniu

Luke’a. Z tej strony nie było najmniejszych obaw.

– Opowiedz mi coś o Michaelu – usłyszała.
– Nie ma mowy. Mieliśmy mówić o pracy – ucięła sucho. Nie wyglądał

na zbitego z tropu.

– W takim razie opowiedz mi o swoim teściu. Gdzie i jak się to wszystko

zaczęło.

Sophie opanowała się.
– Wszystko zaczęło się w Cranthorpe. Miał tu suszarnie i wielkie

magazyny zboża. Lecznica mieści się w części tych właśnie zabudowań. Kiedy
Michael skończył studia, ojciec postanowił mu udostępnić jeden z budynków.
Myślał o przyszłości, chciał, żeby Michael miał własną praktykę.

W jego niebieskich oczach zapaliło się światełko.
– I wtedy się pobraliście?
– Miałam dwadzieścia lat, a Michael był o pięć lat starszy. Był szkolnym

kolegą mojego brata.

– Byłaś z nim szczęśliwa?
– To nie ma nic do rzeczy.
– Tchórz.
– Byliśmy bardzo szczęśliwi – powiedziała pospiesznie. – Byliśmy

doskonałym małżeństwem i świetnie nam się razem pracowało.

Oparł się wygodnie i uniósł brwi.
– Można powiedzieć: wszystko jak w bajce.
– Tak, można tak powiedzieć. Skrzywił się lekko.
– Dziś to rzadkość. Małżeństwo doskonałe to utopia, przynajmniej moim

zdaniem.

– Widocznie nigdy nie byłeś zakochany.
– Widocznie. Chciałbym jeszcze wiedzieć... Przerwała mu stanowczym

głosem:

– Mieliśmy mówić tylko o pracy.
– Zgoda.
Nie wydawał się zachwycony zmianą tematu.

– W takim razie – podjęła Sophie – proponuję ci trzymiesięczny okres

próbny. Będziemy mogli się przekonać, czy chcemy pracować razem.

Skinął głową i uniósł kieliszek.
– Zgoda, bardzo mi to odpowiada. Za naszą współpracę. Sophie zawahała

się.

– Nie masz żadnych pytań, propozycji?
– Powiedziałem już, że będzie ci się ze mną dobrze pracować. A teraz

możemy przez chwilę odpocząć i zastanowić się nad deserem?

Spróbowała lodów i przez chwilę udawała, że rozkoszuje się ich

smakiem. W rzeczywistości usiłowała zapanować nad myślami. Dobrze się
stało, że zaproponowała mu te próbne trzy miesiące. Dzięki temu będzie miała
szansę pozbyć się go, gdyby coś nie szło. Do lata jakoś wytrzyma, a potem,
potem się zobaczy.

– Chcesz, żebym ci coś powiedział o sobie, czy zupełnie nie interesuje

cię, jaki jestem?

Uniosła oczy znad pucharka z lodami.
– Przecież i tak nie odpowiesz wprost.
– Spróbuję, jeśli naprawdę chcesz.
Wzniósł oczy do góry jakby w poszukiwaniu natchnienia.
– A więc urodziłem się w Kent. Moi rodzice rozstali się, kiedy miałem

dziesięć lat, a moja siostra Louise – osiem. Wysłano nas do internatów.
Postanowiłem zostać weterynarzem, ponieważ mój ojciec był adwokatem i
mdliło mnie na samą myśl o przemawianiu w sądzie, prowadzeniu biura i tak
dalej. Weterynaria to był dość I ekstrawagancki pomysł i czułem się
zachwycony, mogąc zagrać mu na nosie. Moja decyzja zrobiła na nim
odpowiednie wrażenie. Słuchasz, co mówię? Jeszcze nie zasnęłaś? To dobrze.
Mam mówić dalej?

Uśmiechnęła się do niego w przypływie sympatii. Bardzo jej się

podobało, że potrafi mówić tak swobodnie i żartobliwie o sprawach, które
musiały go dużo kosztować. Rozwód rodziców, internaty, rozłąka z rodzicami, z
siostrą. Musiał mieć bardzo smutne dzieciństwo.

– Czy twoi rodzice żyją? – zapytała ze współczuciem.
– Ojciec umarł w zeszłym roku, kiedy byłem w Kanadzie, gdzie

pracowałem w Ontario z grupą weterynarzy. Matka wyszła ponownie za mąż i
mieszka w Szkocji. Nie widzieliśmy się od bardzo dawna. Jest strasznie zajęta.
Filantropia i tak dalej. Z Louise widuję się częściej.

Mówiąc o siostrze złagodniał i z jego głosu zniknęła ironia.
– Ma męża Martina i córeczkę. Martin jest nauczycielem, to bardzo miły

facet. A Fil ma osiem lat i jest najbardziej rozwydrzoną smarkatą, jaką w życiu
widziałem. Po prostu potwór. Louise jest bardzo dobrą matką. Jeszcze jedna
szczęśliwa rodzinka. Ostatnio mamy urodzaj.

– Jesteś cyniczny.
– Może, chyba tak.
– A ty nie byłeś żonaty? Skrzywił się, potem uśmiechnął.
– Bóg mnie strzegł. Mam trzydzieści trzy lata i nie wierzę w żadne mity.
– Jesteś naprawdę cyniczny.
– A ty pięknie wyglądasz w tej sukience. Sophie poczerwieniała.
– Zmieniłeś temat.
– Specjalnie. – Uśmiechnął się chytrze. – Sophie, muszę ci coś

powiedzieć: nie znoszę marnować czasu. Wiem, czego chcę, zresztą jak zwykle.
Chcę tu pracować.

Próbowała się uśmiechnąć.
– Wiem, możemy spróbować. Na partnerskich warunkach.
– Pełne partnerstwo? Zgoda.
– Muszę porozmawiać z Howardem.
– Howard się zgodził. Kiedy z nim rozmawiałem, dał mi do zrozumienia,

że chce mnie przyjąć.

Przyjrzała się uważnie jego otwartej twarzy i niebieskim oczom, w

których była determinacja maskowana lekkim rozbawieniem. Powiedział, że
będzie się jej z nim dobrze pracowało...

– Jesteś bardzo pewny siebie – skomentowała łagodnie.
– Znani się na tym, co robię. A jeśli chodzi o sprawy formalne...

pieniądze mogę wpłacić w każdej chwili. A teraz może napijemy się kawy.

Zrozumiała, że sprawa jest z góry przegrana. Ten człowiek wszystko

zaplanował. Cóż w tym złego? Dlaczego właściwie miałaby się sprzeciwiać?
Mają przed sobą trzy miesiące. Jeśli jej się nie spodoba, skończy z nim i
pożegna go na zawsze.

Rozproszywszy w ten sposób wszelkie obawy, uśmiechnęła się i uniosła

kieliszek.

– Za naszą współpracę.

Dwa tygodnie później Sophie w eleganckim letnim kostiumie stała w

oknie, spoglądając na dom, w którym zamieszkał Luke. Był to raczej domek niż
dom, a jego mikroskopijny trawnik pokrywały wiosenne kwiaty.

– Szukam domu w Cranthorpe – oświadczył im Luke zaraz na początku,

jakby w ogóle nie brał pod uwagę, że może tu nie zagrzać miejsca na dłużej. –
Na pewno coś znajdę – dodał i uśmiechnął się czarująco.

Tego dnia mieli po raz pierwszy pracować razem i była nieco

zdenerwowana, siedząc za biurkiem i czekając na pojawienie się „nowego
pracownika”.

Lucy, czarnowłosa pielęgniarka, stała obok, sprawdzając rozkład dyżurów

i zabiegów.

– Luke będzie przyjmował w gabinecie numer jeden, Johna damy do

dwójki, a Howard jak zwykle w swoim gabinecie – powiedziała do siebie,
zaznaczając coś ołówkiem na trzymanym w ręku planie.

Sophie skinęła głową.
– Tak powinno być dobrze.
– Luke jest bardzo miły. Myślę, że doskonale da sobie radę. – Lucy lekko

się zaczerwieniła i pochyliła głowę, gorliwie sprawdzając coś w notatniku.

Brakuje tylko tego, żeby zaczął flirtować z pielęgniarkami, westchnęła w

duchu Sophie. Żeby coś się działo i żeby było kolorowo, jak to sam ujął.

Przez ostatnie dwa lata w przychodni działo się dużo, ale nie było

kolorowo. Panował przygnębiający nastrój, wywołany tragiczną śmiercią
Michaela. Tak jakby moment, w którym jego samochód stoczył się z oblodzonej
skarpy wprost w przepaść, wstrzymał czas i sprawił, że wszystko zastygło w
bolesnym zdumieniu.

Michael. Miłość jej życia. Jedyna prawdziwa miłość. Był jej pierwszym

chłopakiem i po jego śmierci została zupełnie sama. Gdyby chociaż mieli
dziecko...

Otrząsnęła się ze złych myśli i siłą woli skupiła na chwili obecnej.
– Ilu mamy dziś pacjentów, Lucy?
– Zapisanych tylko sześciu. Luke będzie ich badał w gabinecie, a Howard

zrobi zabiegi na sali operacyjnej. John przyjmuje zgłoszenia na wyjazdy w
teren. Na razie nikt jeszcze nie dzwonił.

Pierwsza dobra nowina. Można się zająć papierkową robotą.
– Muszę uzupełnić mnóstwo rzeczy. Czy któraś z dziewcząt w tych

dniach będzie mogła mi pomóc?

Lucy spojrzała na zegarek.
– Imelda już jest, Jane przyjdzie po południu. Ja będę w razie potrzeby

asystować Howardowi. Może w poniedziałek...

– Lucy! – Z poczekalni dobiegi je głos Imeldy.
– Chyba coś się dzieje.
Szybkim krokiem ruszyły do poczekalni. Imelda z Lukiem stali pochyleni

nad dużym psem.

– Ma atak serca. – Luke podniósł głowę. – Trzeba go przenieść do mojego

gabinetu.

Razem z pielęgniarkami dźwignęli bezwładne ciało psa. Sophie pobiegła

po strzykawkę, napełniła ją lekarstwem i podała Luke’owi.

– Dziękuję. – Spojrzał na nią z wdzięcznością. – Czy ktoś może się zająć

właścicielką? Jest przerażona.

– Postaraj się uspokoić tę panią – zwróciła się Sophie do Imeldy – i

poczęstuj ją gorącą kawą.

Pies ciężko dyszał, unosząc rozdęty brzuch.

– Od dawna musi się źle czuć. Właścicielka mówi, że ma już dziewięć lat.

Chyba go kiedyś u nas widziałam...

Luke właśnie miał coś odpowiedzieć, kiedy pies nagle otworzył oczy i

lekko poruszył przednią łapą. Luke wymacał puls i uśmiechnął się z ulgą.

– Zdaje się, że zjawił się tu w samą porę.
Sophie poczuta, że ktoś zdejmuje jej z ramion wielki ciężar.
– Tak, to był najwyższy czas. Dać mu coś jeszcze?
– Nie, chwilę poczekajmy. Jak on się wabi?
– Siegfried – odparła i zobaczyła, że ucho psa drgnęło. Powoli wyciągnął

język i polizał Luke’a po ręce.

– W porządku, stary.
Luke pochylił się i ujął w dłonie sędziwy, poczciwy łeb, ocierając się

niechcący ramieniem o Sophie. Zadrżała i lekko się odsunęła.

– Najwyższy czas? – zapytał spokojnym głosem, udając, że nie widzi, co

się z nią dzieje.

ROZDZIAŁ DRUGI

W piętnaście minut później Siegfried leżał już obok swojej pani, a Sophie

próbowała zbagatelizować swoje odczucia. Zareagowała tak nerwowo na
dotknięcie Luke’a, bo była podniecona sytuacją. Po raz pierwszy od śmierci
Michaela komuś asystowała. Fala wspomnień powróciła i sprawiła, że wszystko
stało się bardziej wyraziste i bolesne, a ona sama słabsza i mniej odporna. Cała
scena rozegrała się przecież w gabinecie Michaela; czas zatrzymał się i odniosła
wrażenie, że to jej mąż pochyla się nad cierpiącym zwierzęciem.

– Zabiorę go do domu – usłyszała nagle i zobaczyła, że pani Farley,

właścicielka, próbuje podnieść psa.

Luke znacząco spojrzał na Sophie.
– To chyba nie jest najlepszy pomysł.
– Dlaczego? Przecież już wszystko w porządku.
– Może się tak wydaje, ale to tylko pozory. Pies jest w złej formie. Trzeba

mu zrobić badania, prześwietlenie. Musimy się dowiedzieć, co się dzieje z jego
sercem i dlaczego miał atak. Dopiero wtedy będzie można przepisać mu leki i
poddać odpowiedniej kuracji.

– Ale przecież już mu przeszło. Leki nie są potrzebne – powiedziała z

uporem kobieta.

– Atak świadczy o tym, że pies ma chore serce – wyjaśnił Luke

cierpliwie. – Ledwo się rusza, z trudem oddycha.

Kobieta milczała.
– Ma bardzo nieregularny puls i zajęte płuca – dodał. – Wszystko to

wskazuje, że atak może się powtórzyć i być o wiele groźniejszy w skutkach.

– Jak brzmi zatem pańska diagnoza? – spytała kobieta oficjalnym tonem.
– Kardiomiopatia, zapalenie mięśnia sercowego. – Luke spojrzał na

Siegfrieda. – No i nie jest już najmłodszy.

– A pan nie jest tamtym doktorem, który go oglądał ostatnim razem.

Tamten nie robił tyle rabanu.

– To znaczy, że to jest nasz pacjent? – Sophie podeszła do komputera i

przez chwilę szukała danych. – Tak, owszem, był u nas dwa i pół roku temu.
Miał wrócić na badania, ale się nie pojawił.

– Najlepszy dowód, że żadne badania mu niepotrzebne – oświadczyła

pani Farley. – Przywiozłam go tu dzisiaj, bo nie mógł się ruszać. Mąż mówił, że
po prostu powinien odpocząć.

– Jeśli pani teraz go stąd zabierze – powiedział Luke stanowczo – zrobi to

pani tylko na swoją odpowiedzialność i na swoje wyłączne ryzyko.

Pani Farley obrzuciła go złym spojrzeniem.
– Zdaje się, że nie mam wielkiego wyboru... Mnie jest zresztą wszystko

jedno, ale mój mąż będzie wściekły. Nie znosi lekarzy.

– Trudno. Wybór należy do pani. Czekamy na decyzję.
– Kiedy będę go mogła odebrać?
– Zadzwonimy.
Sophie zapisała wszystkie dane i dopiero kiedy drzwi za panią Farley się

zamknęły, spojrzała na Luke’a.

– Michael zanotował, że pacjent nie zjawił się na badania. Pewnie to wina

tego jej męża, który nie lubi weterynarzy. Przypominam go sobie jak przez
mgłę. Nie był zbyt uprzejmy. Wygląda na takiego, co to uważa, że wszystko
można wyleczyć świeżym powietrzem i naparem z ziół.

Luke wzruszył ramionami.
– Zobaczymy. Zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy. Może tu przyjdzie i

będę mógł go przekonać.

Sophie z powątpiewaniem kręciła głową, gdy do gabinetu weszła Imelda.

Była bardzo blada.

– Mam go zaprowadzić do klatki?
Sophie spojrzała na nią z niepokojem.
– Źle się czujesz? Wszystko w porządku? Dziewczyna przytaknęła.
– Po prostu bardzo się przestraszyłam. Pierwszy raz widziałam coś

podobnego. Myślałam, że on nie żyje. Spojrzał na mnie i upadł.

– Twoje piękne oczy to sprawiły – wyjaśnił z komiczną powagą Luke. –

A teraz poważnie: bardzo dobrze się spisałaś.

Dziewczyna zarumieniła się pod wpływem komplementu i pochwały, i

wyprowadziła opierającego się psa z gabinetu.

– Skończę to później, nie musisz mi pomagać. – Sophie gwałtownie

wyłączyła komputer. – Uzupełnię jego dane jutro. Teraz mam inną prace.

Otworzył przed nią drzwi i skłonił się.
– Pamiętaj o jednym – rzekł, gdy przekraczała próg. – Nie ma nic

gorszego niż stres. Ludzie pogodni żyją dłużej. Stres to najcięższa choroba, trwa
długo i zabija znienacka. Ludzie nadmiernie przeciążeni pracą są najbardziej
narażeni na zawał serca, wylew i inne kataklizmy!

Odwróciła się.
– Bardzo dziękuję za ostrzeżenie, panie doktorze.
– Doprawdy nie ma za co, pani doktor.
Ruszyła w dalszą drogę, nie zwracając uwagi na jego ironiczny uśmiech.
Luke jednak podążył jej śladem. Wszedł za nią do jej pokoju i rozsiadł się

po drugiej stronie biurka, swobodnie wyciągając przed siebie długie nogi.

Zamierzała mu oznajmić, że jest zajęta, że nie obchodzą jej zawały,

wylewy i że jej akurat praca szkodzi najmniej ze wszystkich. W każdym razie
znacznie mniej niż jego głupie dowcipy. Chciała mu to wszystko powiedzieć,
ale znała go już na tyle, żeby zrezygnować. Po co rzucać słowa na wiatr? Na

Luke’u i tak nic zrobi to żadnego wrażenia.

– Czym mogę służyć? – spytała w końcu znużonym głosem.
– Zrobiłaś dziś dla mnie tyle, że po prostu nie ośmielam się prosić o

jeszcze.

Westchnęła.
– Mów jasno, Luke, błagam. Dziś wyjątkowo powiedz wprost, o co ci

chodzi, bez przenośni i metafor. Mam mnóstwo pracy.

Stuknęła palcem w papiery rozłożone na biurku.
– W porządku – zgodził się podejrzanie chętnie. – Przede wszystkim

chciałbym cię gorąco przeprosić.

– Rychło w czas.
– Teraz ty jesteś cyniczna.
– Za co chcesz mnie przeprosić?
– Za to... z Siegfriedem. – Przez chwilę bawił się trzymaną w ręku kartką,

jakby nie mógł znaleźć słów. – Wiesz, myślałem, że jesteś taką sobie ładniutką
panienką, co to nic nie umie, a już na pewno nie zna się na weterynarii...

Usta Sophie drgnęły.
– Bardzo ci dziękuję.
Luke odłożył kartkę na biurko.
– Mówię szczerze. Takie miałem wrażenie. Jesteś taka ładna, właściwie

prześliczna, i trudno sobie wyobrazić, że cokolwiek potrafisz. Zaskoczyłaś mnie
opanowaniem, szybkością, pewnością w działaniu. Nigdy nie miałem takiej
asystentki. Zachowałaś się po prostu wspaniale.

Sophie uważnie słuchała, drąc metodycznie kartkę papieru na małe

kawałeczki.

– Przeprosiny przyjęłam – odezwała się wreszcie obojętnym tonem.
– Zdaje się, że dopiero teraz obraziłem cię na dobre – dodał bezradnie. –

Wiesz, kiedy Howard rozmawiał ze mną po raz pierwszy i ty nagle weszłaś,
pomyślałem sobie: o Boże, jeszcze jedna lalunia, co to nie umie zliczyć do
trzech...

– Dosyć – przerwała mu sucho. – Może wyglądam na słodką idiotkę, ale

liczyć też umiem.

Patrzył na nią przez dłuższą chwilę.
– Sam do tego doszedłem. Dlatego przepraszam.
– Nie ma o czym mówić. Luke pokręcił się na krześle.
– Chyba będzie lepiej, jak wrócę do pracy.
– Jeśli i na to znajdziesz czas. Nie ruszał się z miejsca.
– Skoro o czasie mowa, czy pójdziesz ze mną kiedyś na kolację?
– Nie.
– Jesteś okrutna.
– Może, ale przede wszystkim zapracowana. Wstał i dotknął sterty

papierów.

– Nie zapomnij, co ci powiedziałem o stresie i skutkach przepracowania.
– Pamiętam każde słowo, ale w tej chwili jestem chora i zestresowana z

całkiem innego powodu: nie znoszę marnowania czasu! Czy nie rozumiesz, że
jesteśmy w pracy?

Odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. Potem nagle pochylił się i

pocałował ją we włosy.

– Mówisz to z takim przekonaniem, że jeszcze chwila i uwierzę, że tak

naprawdę myślisz.

Długimi krokami skierował się do wyjścia. W drzwiach odwrócił się i

posłał jej pełen zachwytu uśmiech.

– Twoje włosy cudownie pachną migdałami.
Po jego wyjściu zamknęła oczy i przez dłuższą chwilę trwała nieruchomo.
Dźwięk maszynki do kawy wyrwał ją z zamyślenia. Napełniła kubek

gorącym napojem i zaczęła pić, próbując się uspokoić i sprawić, by jej serce
przestało bić jak szalone, policzki przestały palić i wszystko wróciło do normy.

Dopiero po jakimś czasie udało się jej ochłonąć. Wieczorem, kiedy leżąc

w wannie analizowała wydarzenia upływającego dnia, doszła do wniosku, że
Luke po prostu wyraził swoje zadowolenie z jej zawodowych umiejętności.
Zupełnie zrozumiale. Próbował już pewnie pracować z kobietami i miał nie
najlepsze doświadczenia. Nic dziwnego, że był uprzedzony, a teraz po prostu
przyznał się do pomyłki.

W niczym, ale to w niczym nie przypominał Michaela. Michael był

spokojny, opanowany, flegmatyczny, bardzo pracowity. Miał łagodne,
wyrozumiałe spojrzenie i cichy, melodyjny glos. Luke jest jego
przeciwieństwem. Trudno sobie wyobrazić większy kontrast.

Przypomniała sobie, jak jej brat po raz pierwszy przyprowadził Michaela

do domu. Potem Michael już sam często odwiedzał farmę należąca do jej
rodziców. Uwielbiał konie. Kiedy skończyła szkołę, z radością zgodziła się
pracować u jego ojca. Mogła oczywiście zostać u rodziców, ale praktyka
weterynaryjna bardzo ją pociągała, no i chciała być bliżej Michaela. To, że w
wieku dwudziestu lat za niego wyszła, nikogo nie zaskoczyło. Od dawna byli
nierozłączni. Razem ich wszędzie zapraszano, razem wszędzie bywali. Kiedy
Michael był na praktyce w Londynie, codziennie pisywali do siebie listy.

Nagle poczuła się nieswojo. Czas leczy wszystkie rany i pozostawia w

ludzkiej pamięci tylko dobre chwile, litościwie zacierając to, co złe i bolesne.
Dlaczego zatem do jej myśli wkradło się coś, co burzy idylliczny obraz
przeszłości? Skąd ten cichy ból, który teraz czuje?

Wyszła z wanny i włożyła jedwabny szlafrok, po czym przyjrzała się w

lustrze swej zasmuconej twarzy.

Po śmierci Michaela rzuciła się w wir pracy, tak jakby w niej właśnie

chciała szukać zapomnienia. A przecież kiedy żył, to właśnie praca była
przedmiotem dyskusji i nieporozumień pomiędzy nimi. Myślała, że go zmieni,
lecz pomyliła się; w efekcie to on zmienił ją.

Spojrzała w stronę okna, skąd gdyby chciała, mogłaby zobaczyć dom

Luke’a. W jego obecności czuła się inaczej: czuła się piękna i godna pożądania,
czuła się... Ale czy Luke nadaje się do tej pracy?

Rano dowiódł, że tak. W przypadku Siegfrieda nic więcej nie można było

zrobić. Widząc, jak bada psa, musiała uznać, że naprawdę jest fachowcem.
Widząc, jak się do niego odnosi, musiała uznać, że jest naprawdę człowiekiem.
Do tego potrafił poradzić sobie z właścicielką, co nieraz bywa najtrudniejsze.

Howard ma rację: Luke jest właściwym kandydatem. Tylko że jej bardzo

trudno się z tym pogodzić.

Nazajutrz rano zastała Johna Marksa i Howarda pogrążonych w dyskusji

na temat kolki u koni. Przyłączyła się do kolegów, nie zauważywszy, że Luke
wszedł za nią i przysłuchuje się rozmowie.

– Witaj. Luke – pozdrowił go serdecznie Howard. – Jak ci się powiodło

pierwszego dnia?

Spojrzała na stojącego w progu mężczyznę w białej koszuli i szarym

garniturze. Luke, jak zwykle, wyglądał jak z żurnala.

– Doskonale – odparł. – Dzięki pomocy Sophie. Gdyby nie ona,

dostałbym cięższego ataku serca niż mój pierwszy pacjent.

– Sophie marnuje się w administracji – skrzywił się Howard. – Zawsze to

mówiłem. Powinna jak najprędzej wrócić do leczenia. Dawniej, za czasów
Dicka Shawa, była jego prawą ręką.

– Wierzę w to.
Odwróciła od niego spojrzenie.
– Nie zgadzam się z tobą, Howardzie – odezwał się John. Był młodym

lekarzem, ale dobrym specjalistą, i Sophie bardzo zależało na współpracy z nim.
– Sophie powinna zostać tam, gdzie jest. Gdyby nie ona, kręcilibyśmy się w
kółko bez ładu i składu. Wszystkim kieruje, i tak powinno pozostać.

– Po prostu wszystko robi dobrze. Taka już jest – powiedział znacząco

Luke.

Rzuciła mu chłodne spojrzenie. Przysięgła sobie, że będzie go traktowała

tak jak wszystkich kolegów, choćby nie wiem co i jak znacząco mówił.

– Na mnie już czas. Wracam do pracy. – Howard wstał i poszedł do

swojego gabinetu.

– Ja też. – John zebrał papiery. – Mam dziś dwa wyjazdy w teren.

Szczepienia.

Zebranie wyglądało na skończone, toteż Sophie również skierowała się do

wyjścia. Luke ruszył za nią.

– To była bardzo interesująca rozmowa.
– Owszem.
– Dlatego nie chciałbym ci teraz zawracać głowy nowymi kłopotami.
Przystanęła, spojrzała na niego.
– Co znowu?
– Tym razem nie przemawiam we własnym imieniu. Chodzi o Lucy.

Dzwonił jej ojciec, że wczoraj spadła z konia i złamała sobie nogę. Nic
specjalnie poważnego, ale przez kilka tygodni ktoś będzie ją musiał zastąpić.

Tylko tego brakowało.
– Kiedy cię o tym zawiadomili?
– Wczoraj wieczorem, po twoim wyjściu. Nie mogłem ci o tym

powiedzieć, bo musiałbym do ciebie pójść, a wiedziałem, że zrzucisz mnie ze
schodów. Zostawiłem ci informację na biurku.

Mówił prawdę. Kiedy spojrzała ma treść kartki, Luke stał obok i

przypatrywał się jej z rozbawieniem.

– Bardzo mi przykro – rzekł, chociaż było widać, że doskonale się bawi.
– To nie twoja wina – powiedziała z rezygnacją – ale to znacznie utrudnia

pracę.

– Mogę cię jakoś pocieszyć?
– Ani się waż. Mam dość kłopotów ze znalezieniem zastępstwa. A już

myślałam, że wszystko jakoś się ułoży.

– Nie zastanawiaj się długo. Wytrzep swój biały fartuch, przeczytaj kilka

książek i bierz się do roboty. Gdybyś potrzebowała konsultacji, służę uprzejmie.

– Niedoczekanie – mruknęła i zaczęła wykręcać numer Lucy. Luke

zbierał się do wyjścia i Sophie poczuła się niewyraźnie. Nie była zbyt uprzejma.
On jest nowym pracownikiem, nikogo tu nie zna, może mieć jakieś kłopoty.
Wypadało zapytać.

– Jak ci się mieszka w nowym domu?
Szybkim krokiem podszedł do biurka.
– Jaka jesteś miła, że się o mnie martwisz.
– Nic sobie nie wyobrażaj – rzuciła z irytacją. – Po prostu tylko pytam.
Zatrzymał się.
– Prawdę mówiąc, miałem trochę kłopotów. Wczoraj wieczorem

wysiadło światło. Znam się na elektryczności jak kura na pieprzu, więc najpierw
przez dwie godziny próbowałem ustalić, co się stało, a potem wreszcie
zadzwoniłem do elektryka, żeby wymienił korki.

– Trzeba było zadzwonić do mnie. Mam zapasowe.
– Tak właśnie myślałem. Patrzyłem w twoje okna, widziałem cień na

szybie, ale nie śmiałem dzwonić.

– Może i lepiej. – Uśmiechnęła się do niego, rozbrojona jego udaną

nieśmiałością. – A teraz z tym światłem już wszystko w porządku?

– Chyba tak. Zawsze możesz wpaść i sprawdzić.
– Uchowaj Boże. – Sophie po raz drugi wykręciła numer Lucy. W kilka

minut później wiedziała już wszystko. Ktoś musi zastąpić chorą pielęgniarkę.
Luke chyba ma rację. Powinna trochę się poduczyć, przypomnieć sobie kilka
rzeczy, włożyć fartuch i wziąć się do roboty. W ten sposób uniknie
poszukiwania nowej asystentki.

Na potwierdzenie swoich przypuszczeń nie musiała długo czekać.

Następnego dnia o świcie obudził ją telefon.

– Mam nadzieję, że właśnie ci się śniłem – szepnął Luke. Wysunęła nogę

spod kołdry.

– To ty? Co się stało?
– Wstawaj i biegnij do mnie, moja śliczna. Jesteś mi bardzo potrzebna.
– O tej porze? – Sophie spojrzała na zegarek. – Chyba żartujesz!
– Niestety nie. Dziś rano Tom Grayshot wyszedł sobie ze swoim

spanielem na kaczki, po drodze pies popędził za wiewiórką i wpadł prosto pod
motocykl. Grayshot mówi, że ma skaleczoną łapę, ale to wygląda na otwarte
złamanie. Musimy się nim zająć. Pomożesz mi?

Nie miała wyjścia. Zbyt dobrze wiedziała, że w takim przypadku dwie

ręce nie wystarczą. Błyskawicznie włożyła dżinsy i koszulkę, i wypadła z domu.

Po kilku minutach wchodziła już do gabinetu Luke’a. Podniósł głowę i

obrzucił ją spojrzeniem.

– Teraz to chyba naprawdę będzie dobry dzień!
– Jak się czuje pies?
– Jak na to, co przeszedł, całkiem nieźle. – Luke nie spuszczał z niej oczu.

– Czy już ktoś ci mówił, że bez makijażu wyglądasz na osiemnaście lat?

Odwróciła się, mrużąc zapuchnięte od snu oczy. Podeszła do stołu, na

którym leżał pacjent.

– Jak to się stało? – zapytała, patrząc w pełne cierpienia oczy

czworonoga.

– Ktoś go potrącił – odparł Luke, wkładając gumowe rękawiczki – a

potem odjechał, jakby nigdy nic. Grayshot wziął psa i zaniósł z powrotem na
farmę, wsadził do land rovera i wściekły jak wszyscy diabli przywiózł go tutaj.

– Czy są jakieś obrażenia wewnętrzne? – Sophie również włożyła

rękawiczki.

– Nie, wstrząsu mózgu też nie ma, tylko ta łapa. Na szczęście jeszcze nic

nie jadł, więc mogłem mu dać narkozę i zrobić dokładne prześwietlenie.

– Co z właścicielem?
– Powiedziałem, że do niego zadzwonimy, jak coś będzie wiadomo.

Chcesz sobie to obejrzeć?

Uważnie analizowała podane przez niego zdjęcia. Złamanie łapy było

bardzo skomplikowane.

– Spójrz, o tutaj, na tę linię. Ma złamaną piszczel i goleń... Cudownie

pachniesz. Co to takiego?

Niespodziewanie zaczął wdychać zapach jej włosów. Odsunęła się

gwałtownie.

– Luke, czy możesz się skupić?
– Właśnie próbuję, ale zapach twoich perfum mnie odurza.
– Nie miałam czasu na żadne perfumy. – Odsunęła rękę, żeby uniknąć

kontaktu z nim. – A co tutaj? Ma jakieś inne urazy? – Ze sztuczną uwagą
przyglądała się zdjęciu.

– Nie. Na szczęście to wszystko, żadnych innych pęknięć ani

dodatkowych powikłań. To złamanie i tak jest bardzo brzydkie, są
przemieszczenia, odpryski kości. Postanowiłem zastosować metodę Schroedera
Thomasa: szyna, bandaże i lekki gips. Wiesz, o co chodzi, prawda?
Przepraszam, że głupio pytam.

Uśmiechnęła się pobłażliwie.
– Tak, owszem, znam tę metodę. Spojrzał na nią z rozbrajającym

uśmiechem.

– Pytanie rzeczywiście było głupie. No to zaczynajmy.
Robił wszystko tak sprawnie, że w duchu musiała przyznać Howardowi

rację. Stary weterynarz nie mylił się: w osobie Luke’a mieli do czynienia z
prawdziwym profesjonalistą.

Asystowała mu z przyjemnością. Wiedziała, czego od niej oczekuje, i

robiła to z biegłością dobrze zaprogramowanej maszyny. Tak jakby lata
spędzone za biurkiem gdzieś zniknęły, nie pozostawiając śladu.

Po skończonym zabiegu obandażowali dodatkowo łapę psa, nie

zapominając zawiązać na końcu kokardki, co nie było koniecznością, lecz
uprzejmością w stosunku do pacjenta.

– Chyba będzie dobrze. – Luke zrobił krok do tyłu i przyjrzał się ich

wspólnemu dziełu. – I tak szczęście, że nie wdało się zakażenie. Teraz trzeba go
będzie trochę poobserwować, a potem zadzwonimy do właściciela. Może go
zabrać, a ja będę co tydzień jeździł na farmę i go doglądał.

Sophie skinęła głową.
– Zaraz zanotuję, że co tydzień będziesz miał wizyty w terenie. Cały

problem w tym, że farmerzy mają za dużo roboty, żeby pamiętać o takich
sprawach.

Luke uniósł brwi.
– Dlatego my o tym pamiętamy. A teraz niech sobie spokojnie poleży. Z

jakiś czas do niego zajrzę.

– Wiedziałam, że tak powiesz.
– Czytasz w moich myślach? Doskonale. I co tam jeszcze wyczytałaś?

Sophie zdjęła gumowe rękawiczki.
– Nic, o czym warto by mówić. Wzniósł oczy ku górze.
– Znowu zepsułaś mi całą przyjemność.
– Teraz nie pora na przyjemności, tylko na śniadanie. Luke wyraźnie się

ożywił.

– W takim razie zapraszam do mnie. Jestem mistrzem w robieniu jajek na

szynce.

Sophie, myjąca właśnie ręce pod kranem, pokręciła przecząco głową.
– Chcę się po prostu napić kawy, to wszystko.
Podał jej ręcznik i ujął jej ręce w swoje duże, ciepłe dłonie. Delikatnymi

ruchami zaczął wycierać kolejno każdy jej palec, masując je lekko,
pieszczotliwie...

Właściwie chciała cofnąć ręce, ale nie wiadomo dlaczego wcale tego nie

zrobiła. Dopiero kiedy skończył, odsunęła się.

– Tylko mi nie mów, że to nie było przyjemne.
– Ja wcale...
– Sophie, tylko nie kłam.
– Wcale nie chciałam...
W ciszy pustego pokoju słyszała głośne bicie swojego serca. Na

ramionach poczuła ręce Luke’a.

– Luke... Nie, proszę... – szepnęła.
– Dlaczego? – W jego oczach dostrzegła zdziwienie. – Dlaczego nie?

Bardzo mi się podobasz, pociągasz mnie, a ja podobam się tobie.
Najnormalniejsza sytuacja pod słońcem. Niepotrzebnie zaprzeczasz.

– Niczemu nie zaprzeczam – powiedziała zdumiewająco opanowanym

głosem – ponieważ o żadnym podobaniu się w ogóle nie może być mowy.

– Dlaczego znowu kłamiesz? – Przyciągnął ją do siebie bliżej.

Spróbowała się wyswobodzić, ale bez większego przekonania.

Ku jej zaskoczeniu, nagle ją puścił.
– Do zobaczenia o dziewiątej – powiedział i skierował się do wyjścia. –

Powodzenia, ty pracusiu!

Ostatnie słowo uderzyło ją. Tak właśnie myślała o sobie, kiedy

zastanawiała się, jak określić osobę, która cale wieczory spędza w pracy.

Na ręce poczuła dotyk języka Steamera. Pies, jak zwykle, cały czas leżał

pod jej biurkiem, czekając, aż będą mogli wrócić do domu.

– Dobry piesek – powiedziała z roztargnieniem, dotykając jego pyska.
Z trudnością dochodziła do siebie. Myśli kłębiły się jej w głowie, splątane

i niejasne. Mało brakowało, a dałaby mu się pocałować. Dotknął jej, przytulił, a
ona nie protestowała. Nie można przecież poważnie traktować tego, co mówiła i
tych niezdecydowanych gestów, którymi niby to próbowała się bronić. Mógł ją
pocałować, gdyby tylko chciał.

Pogrążona w rozmyślaniach, nie usłyszała, kiedy drzwi się otworzyły i w

progu znowu stanął Luke.

– Zapomniałem cię poprosić, żebyś się z nikim nie umawiała na sobotę.

Zamówiłem stolik w Moathouse na wpół do dziewiątej.

Szeroko otworzyła oczy.
– Co takiego?
– Zjemy sobie kolację, pogawędzimy o seksie...
– Nie ma mowy!
Stał wysoki, wyprostowany, i patrzył na nią z ironicznym uśmiechem.
– Sophie jest bardzo pracowitą dziewczynką i nie ma czasu na zabawę.
– To moja sprawa, nikomu nic do tego.
– Robisz mi ogromną przykrość.
– Naprawdę? A czy ty się zastanawiasz, czy nie robisz przykrości mnie?
– Tylko się z tobą przekomarzam – rzekł pojednawczo. – Zresztą nie

będziemy sami. Pójdziemy z Howardem i Molly, we czworo. To ma być
rocznica ich ślubu.

Coś sobie zaczęła przypominać. Howard rzeczywiście wspominał

kiedyś...

– Zupełnie zapomniałam – szepnęła zmieszana. – Ale dlaczego chcą,

żebyśmy z nimi poszli?

Luke wzruszył ramionami.
– Przecież mnie nie wypadało o coś takiego pytać.
– To nie mogłeś mi wcześniej o tym powiedzieć?
– Nie. Nigdy byś się nie zgodziła.
Powiedziawszy to wyszedł, zostawiając ją sam na sam z myślami.

Dlaczego ani Howard, ani Molly nic jej nie powiedzieli? Może Luke wymyślił
sobie to wszystko, żeby się z nią podroczyć? Może to tylko jeden z jego żartów?

Przed sobą na biurku zobaczyła kopertę. Widziała ją już wczoraj, ale nie

zdążyła otworzyć, bo zbyt wiele się działo. Poznała pismo Molly. Żona
Howarda prosiła, żeby Sophie i Luke zechcieli zjeść z nimi uroczystą kolację w
Moathouse, w najbliższą sobotę, w dzień ich trzydziestej piątej rocznicy ślubu.

Sophie ukryła twarz w dłoniach. Nie ma wyjścia. Nie może powiedzieć,

że w jej mieszkaniu pękła rura i wszystko zalało, bo nikt nie przyjmie takiego
usprawiedliwienia. A Luke setnie się ubawi.

ROZDZIAŁ TRZECI

Do sobotniego wieczoru nic się oczywiście nie wydarzyło. Ani potop, ani

huragan. Nic, co mogłoby wiarygodnie usprawiedliwić zmianę planów. Sophie
kilkanaście razy postanawiała odwołać spotkanie i za każdym razem
zrezygnowana dochodziła do wniosku, że tego po prostu nie da się zrobić.

Raz po raz nerwowo zaglądała do szafy. Lubiła być dobrze ubrana, ale

przez ostatnie dwa lata nie miała ku temu powodów ani okazji. Do pracy
ubierała się zwykle tak, żeby wyglądać schludnie i odpowiednio do miejsca i
roli, jaką pełniła w lecznicy.

Tym razem chciała wyglądać naprawdę wytwornie. Nie z powodu Luke’a

oczywiście, lecz Molly i Howarda. To było ich święto.

Wzięła prysznic i starannie ułożyła włosy, po czym włożyła jedwabną

sukienkę w kolorze kości słoniowej. Po raz pierwszy wychodziła gdzieś bez
Michaela. Co prawda razem też nie wychodzili z domu zbyt często. Nawet na
wakacje nigdzie nie wyjeżdżali...

Otrząsnęła się. Nie ma co wspominać tego, co niedobre. Po co gromadzić

cienie na wspomnieniu, które było jedyną pamiątką po czymś, co przestało
istnieć?

Spojrzała uważnie w lustro. Jedwabna suknia podkreślała smukłość jej

figury. Przez dwa lata schudła, ale jej kształty stały się bardziej kobiece. Otuliła
się szalem i wpięła w uszy złote kolczyki.

Punktualnie o ósmej zjawił się Luke w eleganckim czarnym garniturze,

białej koszuli, ciemnym krawacie. Na jej widok osłupiał.

– To wszystko dla mnie? – W jego niebieskich oczach malował się

podziw bez cienia ironii.

– Nic – odparła, biorąc torebkę – dla Howarda i Molly. Zapomniałeś, że

to ich rocznica? Dzisiaj wszystko robimy dla nich.

– Mów za siebie – mruknął pod nosem, zamykając drzwi. – Ja wiem, co

dla kogo robię.

– W takim razie możemy iść.
– Do usług. – Skłonił się błazeńsko. – Kareta zajechała, jaśnie pani.
Steamer, z oznakami nieposkromionej psiej radości, odprowadził ich do

samochodu.

– I kto by pomyślał! – odezwał się Luke, kiedy ruszyli.
– O czym ty mówisz?
– O tym, że wreszcie udało mi się ciebie wyciągnąć na kolację i

podniecającą rozmowę.

– Nie tobie, tylko Molly i Howardowi.
– Możesz sobie do nich mówić przez cały wieczór, a ja będę sobie

patrzył.

Spojrzała na niego z lekkim uśmiechem.
– Ty nie potrafisz przestać, prawda?
– Nie wiem, co masz na myśli.
– Nie potrafisz przestać czarować.
– Jestem śmiertelnie poważny, jeśli chcesz wiedzieć – odparł z godnością.

– Nie wiem, dlaczego myślisz, że żartuję.

Zmrużyła oczy.
– Robisz to z wyjątkową wprawą.
– Lata praktyki. – Odwrócił głowę i spojrzał na nią. Sophie wybuchnęła

śmiechem.

– Uważaj. Patrz na drogę.
– Nie mogę patrzeć na drogę, skoro ty jesteś obok. Zmarszczyła brwi.
– Sam widzisz. Robisz to mimo woli. Po prostu nie możesz się od tego

powstrzymać. Taki masz styl.

Patrzył teraz prosto przed siebie.
– Nieprawda. Mówię tak, bo sprawia mi przyjemność to, że jesteś ze mną.

Ty czujesz to samo, ale nigdy, przenigdy się do tego nie przyznasz.

Właściwie ma rację, pomyślała, odwracając głowę. Nie śmiała się tak już

od bardzo dawna. Luke wyraźnie potrafił postępować z kobietami. Lata
praktyki, jak sam powiedział.

Zbudowany przed niespełna dwoma laty, Moathouse był białym

nowoczesnym budynkiem, kontrastującym ze starą, tradycyjną zabudową
miasta.

– Samochód Howarda już jest – zauważył Luke, kiedy wjechali na

podjazd. – A więc z naszego drinka sam na sam nici.

– I tak nie możesz pić, przecież prowadzisz.
– Zawsze jesteś taka zasadnicza?
– Zawsze. Skrzywił się.
– Święta Sophie.
Nie zareagowała. Pogodnie przywitała się z Molly Olivier.
– Nareszcie udało nam się gdzieś ciebie wyciągnąć – roześmiała się

Molly.

– Nie nam. To Luke wyrwał ją z tego stanu hibernacji – dodał Howard,

całując Sophie w policzek.

Sophie poczuła, że się czerwieni. Olivierowie w ciągu ostatnich dwóch lat

bezskutecznie próbowali ją namówić, żeby się z nimi gdzieś wybrała. Doceniała
ich dobrą wolę, ale nie była w stanie z niej skorzystać. Po tym, co zaszło, nie
potrafiła wrócić do tego, co życzliwi ludzie nazywali „normalnym życiem”.

Uśmiechnęła się do starych przyjaciół. Molly i Howard niezbyt się

zmienili przez te wszystkie lata. Poznała ich, kiedy miała piętnaście lat i

zaczynała pomagać w lecznicy. Howard był już doświadczonym weterynarzem,
Molly pracowała jako pielęgniarka. Zawsze byli przy niej; po śmierci Dicka
Shawa i po wypadku Michaela.

Po śmierci Michaela jednak Howard nie odzyskał dawnego entuzjazmu.

Spowolniał i przygasi, tak jakby śmierć przyjaciela odebrała mu część ochoty do
pracy i życia. Teraz jednak przy stole panował pogodny nastrój, podtrzymywany
przez wspaniałości, jakie się na nim kolejno pojawiały: dobre wina, mięsa,
świeże jarzyny i owoce, a na koniec krem karmelowy z bitą śmietaną.

– Nie wiem, czy trochę nie przesadziłam – oświadczyła Molly, z apetytem

kończąc deser. – Wszystkiego najlepszego, kochanie – dodała, zwracając się do
męża. Luke podniósł kieliszek.

– Wasze zdrowie. – Po czym, trącając kieliszek Sophie, dodał: – Za

przyszłość.

Spuściła oczy i zaczęta sączyć szampana. Z drugiego końca sali dobiegły

ich dźwięki fortepianu.

– Słyszysz? Cole Porter. Chodź, zatańczymy – powiedziała Molly i

pociągnęła Howarda na parkiet.

– Dobrze się bawisz? – zapytał Luke, kiedy zostali sami. Skinęła głową,

w zamyśleniu patrząc na tańczącą parę.

– Są wspaniali, prawda?
– Znacie się od bardzo dawna?
– Tak, ale rzadko razem wychodziliśmy. Zawsze było bardzo dużo pracy.

Howard i Michael wciąż jeździli w teren.

– Wielki błąd – uczenie oświadczył Luke. – Praca to pułapka. Człowiek

zapomina o tym, co w życiu najważniejsze, i pewnego dnia budzi się, nie
wiedząc, kim naprawdę jest. Zapomina o sobie, a to najgorsze, co może go
spotkać.

– Z nami tak nie było – zaprotestowała. Spojrzał na nią poważnie.
– Dałbym głowę za to, że praca bardzo utrudniała wam prywatne życie.
– Nic podobnego! Lekko dotknął jej ramienia.
– Nie chciałem cię urazić. Po prostu stwierdziłem fakt. Sophie przez

krótką chwilę milczała.

– To było inaczej. Pewnie mieliśmy po prostu inne cele. Michael widział

tylko pracę, a ja... ja może wolałabym mieć... rodzinę.

– A on nie.
Otworzyła usta, by zaprotestować, ale zrezygnowała. Nie czuła się na

siłach przeczyć oczywistości. Bezradnie spojrzała na swoje dłonie.

– Ludzie często widzą swoje życie tak, jak to sobie kiedyś wymarzyli –

wyjaśnił łagodnie. – Nie bardzo przy tym przyjmują do wiadomości, że ktoś
inny ma całkiem odmienną wizję. Zwłaszcza jeśli tę osobę kochają. Chyba
dlatego nie założyłem rodziny. Wolę swoją wizję życia niż cudzą.

Muzyka umilkła i Olivierowie, roześmiani i zdyszani, wrócili do stolika.
– Dlaczego nie tańczycie? – zapytała Molly, opadając na krzesło.
– Po prostu nie bardzo... – zaczęła Sophie, ale Luke wyciągnął do niej

rękę i musiała wstać.

Molly i Howard odprowadzili ich życzliwym spojrzeniem do parkietu.
– Nie wiem, czy jeszcze potrafię...
– To żadna sztuka. – Luke mocno przyciągnął ją do siebie. – Tego się nie

zapomina. To tak jak z jazdą na rowerze.

Dotknął ustami jej włosów.
– Trzeba to było zrobić zaraz na początku. To by znacznie uprościło nasze

kontakty – szepnął.

Zamknęła oczy i objęła go za szyję. Łagodne dźwięki muzyki koiły jej

niepokój i sprawiały, że świat dokoła przestawał istnieć. Jedyną rzeczywistością
był Luke i lekkie fale muzyki.

– Po raz pierwszy nie jesteś tak strasznie spięta. Przytul się jeszcze, o tak,

bliżej – szepnął i objął ją mocniej.

Nie stawiała oporu. Poddała mu się i wtuliła w jego silne ciało. Czuła jego

oddech w swoich włosach, bicie jego serca...

– Kochanie, przestali grać – usłyszała nagle głos Luke’a. Oderwała głowę

od jego ramienia i rozejrzała się wokół. Byli jedyną parą na parkiecie.

– Przepraszam cię na chwilę – szepnęła i szybkim krokiem ruszyła w

stronę toalety.

Wpadła do różowego pomieszczenia i oparła się o umywalkę. W lustrze

dostrzegła swoją zaczerwienioną twarz, błyszczące oczy.

Skąd to podniecenie? Dlaczego tak się zachowuje? Obmyła twarz zimną

wodą i znowu spojrzała w lustro.

Wszystko to jest bez sensu. Flirt w jej przypadku nie wchodzi w rachubę,

a w przypadku Luke’a nie wchodzi w rachubę nic innego. On szuka przygody.
Powiedział, że z wyboru jest sam, bo chce żyć po swojemu. Niepotrzebnie mu
mówiła, że chce mieć rodzinę. Pomyśli sobie Bóg wie co.

Dlaczego tak dziwnie się czuje? Dlaczego zachowuje się tak, jak nigdy

dotąd? Tańczyła z nim tak, jakby byli sami na świecie. Odpowiadała na każdy
ruch jego ciała, jakby szukała w nim oparcia i pomocy.

Przygładziła włosy, próbując się opanować. Twarz w lustrze była tak

zmieniona, że z trudem się poznała. Błyszczące brązowe oczy, zaróżowione
policzki, kosmyki jasnych włosów opadające na czoło. Twarz kobiety gotowej
się zakochać. A przecież miłość jej życia zniknęła na zawsze i nie ma, nie
powinno być innej!

Kiedy wróciła do stolika, ujrzała stojącą obok Luke’a młodą, szczupłą

dziewczynę. Ciemnowłosa nieznajoma mogła mieć najwyżej dwadzieścia lat.

– Sophie, chciałbym ci przedstawić moją przyjaciółkę, Amandę Drew.
Najwyraźniej Molly i Howard poznali już młodą osobę. Sophie

uśmiechnęła się i zajęła swoje miejsce.

– Przysiądziesz się do nas, Amando? – zapytał Luke. Dziewczyna wahała

się.

– Nie, dziękuję, nie mogę. Jestem ze znajomymi, ale zadzwonię do ciebie

w przyszłym tygodniu.

Uśmiechnęła się na pożegnanie i odeszła w stronę oczekującej ją przy

wyjściu grupy młodych ludzi. Sophie dostrzegła wzrok, jakim Luke obrzucił
oddalającą się postać dziewczyny.

– Dobrze się bawisz? – zwrócił się do niej Howard.
– Doskonale. Jedzenie było wyborne.
Luke przytaknął z roztargnieniem; nastrój wyraźnie się zmienił. Nie

patrząc na nią, zaczął rozmawiać z Howardem i Molly, błądząc myślami gdzieś
daleko.

Przypomniawszy sobie, w jakim była stanie poprzedniego wieczoru w

restauracji, oblała się purpurą. Tylko przypadek sprawił, że nie zachowała się
jeszcze gorzej. Uratowało ją nagłe pojawienie się Amandy Drew i sposób, w
jaki patrzyła na Luke’a.

Luke zachował się nienagannie. Pożegnawszy Olivierów, odwiózł ją do

domu, na pożegnanie lekko pocałował w policzek i odjechał.

Długo nie mogła zasnąć. Czuła się upokorzona. Wreszcie,

wytłumaczywszy sobie, że Luke nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo zburzył jej
spokój, usnęła ciężkim, niespokojnym snem.

Obudziła się smutna i zmęczona. Za oknem padał deszcz; zapowiadała się

długa, monotonna niedziela. Jedynym ratunkiem, jak zwykle, jest praca. Trzeba
szybko zacząć coś robić, żeby nie myśleć. Zjadła śniadanie, umyła talerze i
spędziła kilka godzin w biurze. Wreszcie, późnym popołudniem, usiadła z
kubkiem gorącej kawy przy oknie.

Ujrzała pusty, zalany deszczem trawnik przed domem Luke’a. Ani śladu

jaguara, ani śladu właściciela. Zajrzała jeszcze do Siegfrieda i Josie’ego,
przeszła się trochę ze Steamerem, i można było zakończyć dzień.

Nad ranem ulewa ustała i kiedy się obudziła, zobaczyła niebieskie, czyste

niebo.

– Są jakieś wiadomości od Lucy? – zapytała Jane, kiedy tylko zjawiła się

w recepcji.

– Nic nowego. – Sophie zajrzała do książki przyjęć i drgnęła na dźwięk

otwieranych drzwi.

– Słuchajcie, co powiem, i spróbujcie uwierzyć.
W progu stał Luke. Ubrany był w dżinsy i koszulę z podwiniętymi

mankietami. Obie uniosły na niego oczy.

– Tej nocy oberwał się u mnie sufit – oświadczył, pokazując na dowód

plaster na przedramieniu.

– Sufit! – Wlepiły w niego zdumiony wzrok.
– Trochę już posprzątałem, ale i tak mieszkać tam się nie da.
– Byłeś wtedy w domu? – wykrzyknęła Jane.
– Nie. Gdybym był, odwiedzałybyście mnie teraz w szpitalu. Na szczęście

wyjechałem. Niespodzianka czekała na mnie po powrocie.

– Najpierw światło, a teraz to – powiedziała powoli, w zamyśleniu

Sophie.

Luke zmarszczył brwi.
– Ten dom chyba mnie nie lubi. Pójdę się przebrać, bo wystraszę wam

klientów – dodał, widząc nadchodzących ludzi.

Sophie powstrzymała go ruchem ręki.
– Czy czegoś ci nie trzeba?
– Zależy, co proponujesz... Jane zachichotała.
– Nie to, co masz na myśli.
Sophie machnęła ręką. Gdy wyszedł, zamyśliła się. Problem wydawał się

poważny. Jeśli w tym domu rzeczywiście nie da się mieszkać, trzeba mu będzie
znaleźć coś innego. W okolicy nie ma wielkiego wyboru. Mógłby oczywiście
mieszkać na terenie lecznicy, jest przecież pawilon, ale... Na razie trzeba mieć
nadzieję, że szkody dadzą się naprawić i wszystko powróci do normy.

W piętnaście minut później Luke pojawił się znowu. Miał na sobie

świeżą, niebieską koszulę i ciemnogranatowe spodnie.

– Jeśli tu siedzisz i zamartwiasz się o mnie, to daj sobie spokój –

powiedział na powitanie.

Próbowała się skupić nad jakimś sprawozdaniem, ale bezskutecznie.
– Na czas remontu wynająłem sobie pokój w mieście nad pubem –

oświadczył Luke z wyraźnym zadowoleniem.

– Nie możesz tam mieszkać – zaprotestowała.
– Jedzenie podobno jest wyśmienite, a co do reszty, to mam nadzieję, że

w łóżkach nie ma karaluchów.

– Nie możesz tam mieszkać – powtórzyła. Podszedł bliżej i oparł ręce na

jej biurku.

– A czy mam inne wyjście? Czy pewna pani o brązowych oczach i

niezwykle podniecającym uśmiechu coś mi zaproponowała?

– Chcesz mieszkać... u mnie?
– Dlaczego nie? Zapłacę ci.
Zamarła ze zdumienia. Nie wiedziała, co powiedzieć. Na szczęście, Luke

wybuchnął śmiechem.

– Tylko żartowałem! Nic się nie bój! Cóż by powiedzieli sąsiedzi...
– Nie chodzi o sąsiadów...

– Tylko żartowałem. – Roześmiał się znowu, ubawiony jej zmieszaną

miną. – Nie martw się o mnie. Nad pubem będzie mi bardzo dobrze.

– Jak mam się nie martwić? Przecież w kontrakcie masz powiedziane,

że...

– Uwielbiam z tobą rozmawiać, ale na mnie już czas. Dzwonili z

Hollybrook Farm. Proszą, żebym przyjechał, a nie mam pojęcia, gdzie to jest.

Szybko podjęła decyzję.
– Poczekaj chwilę, pojadę z tobą. Znam tę farmę.
– Czyżby zawieszenie broni? – Luke uniósł brwi, udając wielkie

zaskoczenie.

Złożyła papiery i wyłączyła komputer.
– Hollybrook Farm jest daleko za miastem. Zadzwonię i powiem, że już

wyjeżdżamy.

Luke klasnął w ręce.
– Popatrz jak pięknie! Zawsze znajdziesz radę na moje kłopoty. Ledwo

się poskarżyłem i już mam problem z głowy.

Westchnęła ze znużeniem.
– Luke, posłuchaj, jeśli zajdzie taka potrzeba, zawsze możesz zamieszkać

tutaj.

Wybuchnął śmiechem i ujął ją pod ramię.
– Potrzeba? Daj mi tylko trochę czasu, a ja już ją znajdę.

Luke włożył pelerynę i poszedł za Kenny Hinesem obejrzeć stojące na

polu chore zwierzę. Tam położył ręce na wzdętym boku łaciatej krowy.

– Będę musiał przepłukać jej żołądek. Potrzebuję bardzo dużo wody.
Kenny Hines pobiegł do domu. Sophie spojrzała na zegarek. Wszystko

wskazywało na to, że wizyta na farmie potrwa dłużej, niż się spodziewała.

– Będzie mi potrzebna sól oczyszczana i płynna parafina – powiedział

Luke, wkładając gumowe rękawiczki. – Mam ją w samochodzie. Możesz mi
przynieść?

Skinęła głową. Zanosi się na poważny zabieg. Brała już udział w takim

płukaniu i wiedziała, że należy się zabezpieczyć. Z bagażnika jaguara wyjęła
gumowe, ochronne spodnie i parę długich kaloszy. Przebrała się w
samochodzie, odnalazła puszkę z parafiną i wróciła do Luke’a.

Stojący przy krowie mężczyźni spojrzeli na nią zdumieni.
– Wspaniale pani wygląda w tych spodniach, a i kalosze są bardzo

twarzowe – powiedział Luke, biorąc od niej parafinę.

– Potrzebny ci trokar i rurka? – zapytała szybko, żeby odwrócić jego

uwagę od swojego wyglądu.

– Skąd wiedziałaś, że właśnie mam o to poprosić?
– Przecież mam ci pomóc. Luke spojrzał na farmera.

– No to niczego mi nie zabraknie.
Kenny Hines sceptycznym wzrokiem obrzucił drobną sylwetkę w

pelerynie i z ociąganiem ruszył w stronę domu, oglądając się raz po raz.
Najwyraźniej nie był pewien, czy zostawił krowę w dobrych rękach.

Zaczęło się płukanie. Luke wlał krowie do pyska olej, dodał leki

wymiotne i przystąpił do akcji. Na efekt nie trzeba było długo czekać. Po chwili
cała zawartość krowiego przewodu pokarmowego wydostała się na zewnątrz.

– Uważaj! – krzyknął Luke, odskakując w bok.
Sophie nie zdążyła. Stała teraz z niewyraźną miną, patrząc na swoje

pobrudzone spodnie.

– Rzeczywiście, strasznie zabawne – powiedziała ze złością. Luke skinął

głową, dusząc się ze śmiechu i natychmiast spotkała go zasłużona kara. Krowa
w następnym rzucie obsłużyła i jego.

– Dobrze ci tak! – Teraz Sophie wybuchnęła śmiechem na widok

osłupienia malującego się na jego twarzy.

Luke jednak szybko się pozbierał.
– Wyglądasz jak Charlie Chaplin – rzucił złośliwie. – Tusz ci się

rozmazał. Nie trzeba się było śmiać do łez.

Pozwoliła, by wytarł jej twarz chusteczką. Z przyjemnością spostrzegła,

że zostały na niej czarne smugi.

– Co jeszcze mogę dla ciebie zrobić?
– Och, to samo, co zwykle – powiedziała kokieteryjnym tonem.
Stali pośrodku mokrego pola, przy boku wzdętej krowy, w okryciach

uwalanych jej treścią żołądkową. Sytuacja była tak absurdalna, że nic już nie
mogło jej zaszkodzić.

– Uważaj, co mówisz. Takie życzenie może się spełnić wcześniej, niż

przypuszczasz – szepnął jej do ucha.

Odsunęła się. Stojąc za nim i patrząc, jak kończy zabieg, pomyślała, że

ostatnio praca zajmuje w jej życiu znacznie mniej miejsca niż dawniej. Mówi o
niej, a nawet stara się wykonywać wszystko jak należy, ale myślami błądzi
gdzieś daleko, tak jakby to, co dotychczas było jedyną treścią jej życia, nagle
stało się jego marginesem.

Odwrócił się nagle i przyłapał jej wzrok.
– Nieładnie, nieładnie – powiedział, grożąc jej palcem, i Sophie odwróciła

się, żeby nie dostrzegł, jak bardzo jest zmieszana.

Dora, żona Kenny’ego Hinesa, podała im w kuchni mocną herbatę, a na

cześć Luke’a wyjęła butelkę Best Elderwine, wina pochodzącego z piwnic
Hollybrook Farm. Sophie przebrała się w samochodzie, a reszty toalety
dokończyła w łazience na farmie.

– Posłuchaj, co ci powiem. – Dora pochyliła się ku niej i ściszyła głos. –

Zatrzymaj go tutaj. Kenny powiedział, że ten nowy naprawdę się zna. Przyjechał
i raz dwa zrobił swoje.

Sophie zaczerwieniła się. Słowa Dory zabrzmiały nieco dwuznacznie.

Rozumiała, że żona farmera po prostu chwali zawodową sprawność nowego
weterynarza, ale nic nie mogła poradzić na to, że jej przychodziły na myśl
zupełnie inne umiejętności. Jedno musiała przyznać: Luke znał się na swoim
zawodzie.

Skinęła głową i grzejąc dłonie o kubek z herbatą, szczerze przyznała

gospodyni rację.

Zauważyła, jak Dora i Kenny na nich patrzą, odprowadzając ich do

samochodu. Może jej się wydawało, ale było tak, jakby podejrzewali coś, czego
jeszcze nie było, ale co nadciągało z nieuchronnością letniej burzy. Było jej
przyjemnie i przykro jednocześnie. Przyjemnie z tych niejasnych przyczyn, z
którymi tak bardzo trudno było jej się pogodzić; przykro, bo znała Hinesów od
dawna, a oni znali ją, starego pana Shawa, Michaela i całą ich historię. Nie
wiedziała, co Dora o niej myśli, i wcale nie chciała tego wiedzieć.

– Kto cię nauczył pomagać przy takich zabiegach? – spytał Luke ze

śmiechem, kiedy ruszali spod farmy.

Miał teraz na sobie niebieską, rozpiętą pod szyją koszulę, której odcień

nadawał jego oczom barwę błękitu.

– Lubię to robić.
– Ja też.
Przez chwilę milczeli. Wreszcie Sophie roześmiała się.
– Nie przepadam tylko za taką fontanną.
– To moja wina. Spojrzała na niego.
– Nie, tym razem winna była krowa Hinesów. Zapatrzyli się w krętą

drogę.

– Trzeba będzie jednak wyremontować pawilon – powiedziała po chwili.
– Nie martw się. Pogadajmy z Tedem Frostem, niech się do tego weźmie.
Nie podzielała jego niefrasobliwości. Luke nie wiedział, że pawilon miał

już być remontowany przed dwoma laty. Po śmierci Michaela zarzuciła te plany;
w pawilonie rzadko kto mieszkał, przyjezdni weterynarze zatrzymywali się w
mieście i nie bardzo opłacało się wydawać pieniądze na odnawianie rudery.
Teraz bardzo tego żałowała.

Po drodze wstąpili do Teda Frosta, żeby wszystko omówić. Jego też znała

od dawna, był przyjacielem jej teścia. Zwalisty mężczyzna o tubalnym glosie
wysłuchał wszystkiego i obiecał, że nazajutrz przystąpi do pracy.

Skierowali się z powrotem do miasta.
– Zjemy coś? – zapytał Luke, patrząc na zegarek. Pokręciła przecząco

głową.

– Dochodzi pierwsza, o drugiej mam być w lecznicy.

– Więc mamy spokojne pól godziny. Akurat zdążymy zjeść kanapkę i

wypić kawę. Proszę, raz w życiu nie bądź taka zasadnicza.

– Mówiłam ci już, że to niemożliwe.
– Posłuchaj, Sophie... – zaczął, ale przerwał i jechali w milczeniu przez

ruchliwe uliczki Cranthorpe.

Kiedy dotarli do lecznicy, Luke zaparkował jaguara obok jej wysłużonego

volvo.

– Wiesz – powiedział, kiedy wysiedli – sama sobie robisz krzywdę. Nie

wiem, czy jesteś tego świadoma, czy nie, ale krzywdzisz samą siebie.

– Nawet jeśli to prawda, to tylko moja sprawa. Może mi nie uwierzysz,

ale ja naprawdę wiem, co robię.

Wolno pokręcił głową.
– Jesteś perfekcjonistką, Sophie. Wszystko chcesz robić dobrze. Chcesz,

żeby wszystko było w idealnym stanie: lecznica, układy w pracy, ty sama.
Podnosisz poprzeczkę, bo stale czujesz się winna. Czy kiedykolwiek
zastanawiałaś się, dlaczego tak jest?

Nie znalazła odpowiedzi.
– Czujesz się winna, bo w przeszłości czegoś nie zrobiłaś. Chcesz, żeby

teraz wszystko było tak, jak chciał Michael, bo kiedy żył, pragnęłaś czego
innego.

– Wcale nie... to nieprawda – wyjąkała.
Była na niego wściekła, siłą powstrzymywała łzy.
– Przecież chciałaś mieć to, czego pragnie każda kobieta. Chciałaś mieć

dom, dziecko. Miałaś rację. Michael zginął nie dlatego, że pragnęłaś czego
innego niż on. Umarł nie dlatego, że chciałaś mieć dziecko. Zginął w wypadku i
nie ponosisz za to żadnej winy. Koniec, kropka. To się mogło zdarzyć każdemu,
to się może zdarzyć zawsze.

– Dość! Dosyć już powiedziałeś! – zawołała, odepchnęła go i płacząc

pobiegła przed siebie.

Nienawidziła go za to, co powiedział. Nie znosiła go za to, co mówił o

Michaelu. Tym bardziej że to, co mówił, było prawdą.

ROZDZIAŁ CZWARTY

– To jest Maroc. Chciałabym, żeby go szczegółowo przebadano –

powiedziała przystojna brunetka, która zjawiła się w lecznicy po południu w
towarzystwie srebrzysto-włosego charta. – Proszę, żeby go zbadał doktor Luke
Jordon. Zastałam go?

Tego dnia mieli jeszcze kilka wezwań i Luke pojechał właśnie w teren.

Sophie zajrzała do książki, w której notowała wizyty.

– Dzisiaj już go nie będzie. Bardzo mi przykro.
– Pewnie pani Shaw? – powiedziała domyślnie brunetka, podnosząc

wyskubane brwi. – Nazywani się Patricia De Vere. Mam nadzieję, że Luke o
mnie wspominał?

Patricia De Vere miała ochotę przemawiać dalej, ale do lecznicy weszło

właśnie dwóch mężczyzn z walizkami w rękach. Jane, poznawszy
przedstawicieli firmy farmaceutycznej, zaraz się pojawiła.

– Zajmę się panią, żebyś mogła spokojnie porozmawiać z panami –

zwróciła się do Sophie, nie patrząc na pewną siebie damę.

– Pani prosi o ogólne zbadanie psa. Jest pacjentką doktora Jordona –

wyjaśniła Sophie. – Potem bądź tak dobra i zadzwoń do Farleyów. Powiedz, że
mogą już przyjechać po Siegfrieda.

Poprosiła przedstawicieli firmy do biura i pogrążyła się w rozmowie na

temat nowych zamówień, nie mogąc zaspokoić ciekawości na temat tajemniczej
brunetki o wyniosłym sposobie bycia.

Braci Burns znała od lat. Zawsze zamawiali w ich firmie leki, dostarczane

w razie potrzeby w błyskawicznym tempie. Panowie, skończywszy zachwalać
nowe osiągnięcia przemysłu farmaceutycznego i pokazawszy wszystkie
przyniesione w walizkach próbki, skierowali się do wyjścia.

– Do następnego razu – skłonił się James Burns.
– Jak zwykle na was liczę. Hamish Burns przystanął w progu.
– Moje zaproszenie na kolację jest w dalszym ciągu aktualne. Wyznacz

tylko dzień.

Nie było w tym nic osobistego. Po prostu firma starała się dbać o

klientów.

– Proszę, nie odmawiaj. Mój szef jeszcze sobie pomyśli, że mam niedobre

kontakty z klientami.

– Odłóżmy to na później. Na razie jestem zawalona pracą – powiedziała

Sophie.

Hamish uniósł w górę jasne brwi, jakby chciał oponować, ale w tej chwili

w drzwiach pojawił się Luke. Z zainteresowaniem przyjrzał się młodym
ludziom u boku Sophie.

– Luke, pozwól, że ci panów przedstawię. To jest Hamish Burns, nasz

nadworny dostawca leków.

Panowie wymienili niezbyt serdeczny uścisk dłoni. Nikt nikogo nie

zatrzymywał.

– Wydaje się, że dobrze się znacie – powiedział Luke po chwili

milczenia, kiedy zostali sami.

– Tak, owszem, ale a propos, była tu pewna twoja znajoma. Nazywa się

Patricia De Vere. Chciała, żebyś zbadał jej charta.

– Jest chory?
– Nie wydaje się. Prosiła o badanie ogólne. Jane zapisała ją na wizytę.
– Trish jest moją znajomą z dawnych lat. Znam tego psa. Jest młody i

zdrowy.

W takim razie po co mu weterynarz? – zastanowiła się Sophie. Nie

zdążyła jednak nic powiedzieć, bo w korytarzu rozległy się głosy.

– Pani Farley.
– Mówiłeś, że mogą już zabrać Siegfrieda, prawda? – zapytała Sophie

niezbyt pewnie.

Luke skinął głową.
– Pies jest tutaj od trzech dni. Nie możemy go trzymać w nieskończoność.
– Mój mąż mówi, że to wszystko niepotrzebne – oświadczyła na

powitanie pani Farley.

Luke zmarszczył brwi.
– Bardzo żałuję, że nie mogę porozmawiać osobiście z pani małżonkiem.

Pies w dalszym ciągu wymaga leczenia. Siegfried musi stale brać leki
odwadniające. Chodzi o to, żeby zmniejszyć wysiłek serca. Musi być pod stałą
opieką.

– Jakie to leki?
– Odwadniające, tu ma pani receptę. Jeden lek na nerki, drugi ma psu

ułatwić oddychanie.

Kobieta spojrzała na niego z powątpiewaniem.
– Mąż nie będzie zadowolony. Zawsze mówi, że najlepszy jest napar z

ziół i domowe konfitury.

– To nigdy nic zaszkodzi. – W glosie Luke’a brzmiała powaga. – Jako

środek wspomagający, oczywiście. Ale przede wszystkim musi brać przepisane
leki, bo inaczej jego serce nie wytrzyma.

Jane przyprowadziła psa i Luke przez chwilę się wahał, czy ma go oddać

w ręce właścicielki. Nic mógł jednak zrobić nic więcej, jak wręczyć pani Farley
receptę i dać jej na drogę kilka dobrych rad.

Kiedy wyszli, stał przez chwilę bez ruchu, głęboko zamyślony.
– Zrobiłem wszystko, co mogłem – rzekł w końcu i bezradnie rozłożył

ręce.

Wzruszył ją swoim zachowaniem. Tym razem czuła dokładnie to samo co

on.

– Nieraz nie rozumiem tych ludzi – powiedziała zamyślona. – Zupełnie

jakby nie chcieli przyjąć do wiadomości, że jesteśmy tu po to, żeby im pomóc.

– Niektórzy to wiedzą. – Luke wziął kartę Siegfrieda i zaczął ją

przeglądać.

Ze dworu dobiegł ich odgłos zatrzymującego się samochodu.
– To Tom Grayshot – oznajmił Luke.
W drzwiach gabinetu stanął mężczyzna z psem. Kontrast z poprzednią

parą był tak żywy, że Sophie i Luke uśmiechnęli się. Tom Grayshot promieniał.

– Popatrzcie, kogo wam przywiozłem! Czy to nie cudo?! – zawołał

wskazując Josie, balansującą na trzech łapach.

– To normalne – roześmiał się Luke. – Nie wiedział pan, że cztery nogi to

dla psa o jedną za dużo? W razie potrzeby świetnie sobie radzą z trzema.
Niektórym terierom wystarczą nawet dwie.

– Niech pan to powie moim krowom. Na widok takiego pasterza

umarłyby ze śmiechu!

Po zbadaniu psa i ustaleniu terminu nowej wizyty udali się do Howarda,

żeby porozmawiać o ewentualnej przeprowadzce Luke’a.

– Jest gorzej, niż myślałam – powiedziała Sophie, kiedy wszyscy razem

udali się na wizję lokalną do przyległego pawilonu.

– Nie możesz tu przecież mieszkać – zawtórował jej Howard. –

Przeprowadź się do nas. Damy sobie radę.

Sophie wiedziała, że to nie takie proste. Molly przez cały dzień

zajmowała się wnukami.

– Bardzo dziękuję – odmówił Luke uprzejmie. – Już coś sobie wynająłem

w mieście. Będę mieszkał nad pubem.

– I jadał chipsy z frytkami na zmianę – skrzywił się Howard.
– W takim razie przyjdź dzisiaj do mnie na kolację – powiedziała

nieoczekiwanie dla samej siebie Sophie.

Mężczyźni spojrzeli na nią ze zdumieniem. Howard pierwszy się

roześmiał.

– Ja tam bym nie odmówił – rzucił, a Sophie natychmiast się zarumieniła.

Nic się nie stało. Zachowała się zupełnie normalnie. Każdy by tak

postąpił na jej miejscu. Luke jest nowym pracownikiem. Ma kłopoty z
mieszkaniem i trzeba mu pomóc. W kontrakcie ma zagwarantowane godziwe
warunki mieszkaniowe. Dotychczas ten punkt kontraktu nie został spełniony.
Zaproszenie Luke’a na kolację jest po prostu przyjacielskim gestem, a może
nawet – obowiązkiem.

Jedyny szkopuł w tym, że kolacja może się okazać katastrofą. Od dawna

już nie stała przy kuchni. Dawniej, kiedy Michael cale wieczory spędzał w
lecznicy albo na wizytach w sąsiednich farmach, dużo gotowała. Zbierała
przepisy i produkty i tworzyła z tego małe arcydzieła. To była dla niej namiastka
prawdziwego domu. Czekała na męża z kolacją, mając świadomość, że w ten
sposób wypełnia coś, co jest jej powołaniem. A może nawet wstępem do
prawdziwego rodzinnego życia, tak jak je sobie wyobrażała. Teraz było inaczej.
Nauczyła się zadowalać kanapkami i gotowymi, mrożonymi daniami, które po
podgrzaniu jadła na stojąco przy kuchennym blacie...

A jednak się udało. Kurczak smażony z ziołami, sos według oryginalnego

indonezyjskiego przepisu, ciasto bananowe. Zapachy dochodzące z kuchni
świadczyły o tym, że jako kucharka znowu się sprawdziła.

Przed wybiciem umówionej godziny wzięła prysznic i przebrała się.

Włożyła białą jedwabną bluzkę z perłowymi guziczkami i beżowe spodnie.
Włosy spięła w maty koczek. To właśnie była pierwsza rzecz, na jaką zwrócił
uwagę Luke, kiedy tylko wszedł.

– Wyglądasz prześlicznie. Bardzo ci dobrze w tej fryzurze. Wzięła od

niego butelkę wina.

– Całkiem nieźle jak na bezdomnego – powiedziała, przyglądając się

etykietce.

– Nie mów do mnie tak, jakbyś czytała rocznik statystyczny – skrzywił

się Luke.

Przeszli do kuchni. Sophie postawiła butelkę na stole i podeszła do

kuchenki.

– Zaraz podaję – oznajmiła, mieszając w garnku. – Jeszcze tylko

doprawię sos.

– Nie ma pośpiechu – powiedział, podchodząc do niej z tyłu.
– Cudowny zapach.
– To zioła – wyjaśniła, nie odwracając głowy. – Trzeba dodać trochę...
Poczuta, że ją obejmuje. – Miałem na myśli ciebie.
– Wiem, co chcesz powiedzieć – szepnął jej do ucha. – Żebym ci nie

przeszkadzał, kiedy gotujesz.

– Nie o to chodzi. – Próbowała mieszać dalej. – W ogóle nie chcę,

żebyś... Zaprosiłam cię na kolację. Nic więcej.

– Na szczęście ręce masz zajęte – powiedział, przytulając ją jeszcze

mocniej.

– Luke, na miłość boską! – zawołała zdesperowana i szarpnęła się mocno.
Łyżka upadła na podłogę.
– Już nic, wszystko w porządku, nic nie zrobiłem. – Luke uniósł ręce do

góry niewinnym gestem.

Odskoczyła do tyłu. Stojąca na krawędzi stołu butelka zachwiała się i

runęła na podłogę.

– O Boże! Co ja zrobiłam!
Czerwona plama na podłodze rosła w oczach.
– Nic. To moja wina. – Luke chwycił ją za rękę. – Zaraz wszystko

posprzątani. Tylko mi szybko powiedz, gdzie trzymasz ścierki i szczotkę.

Czerwona plama podpłynęła jej pod nogi i zmoczyła mokasyny Luke’a.
– Takie dobre wino... – Sophie załamała ręce. – Naprawdę nie chciałam...
Delikatnie ucałował wnętrze jej dłoni.
– Już o tym nie myśl. Wszystko przez te moje żarty. Przepraszam.
Pokazała mu, gdzie jest schowek ze szczotkami, i wróciła do przerwanej

pracy.

Drżącymi rękami nakryła do stołu, modląc się w duchu, żeby ten wieczór

nareszcie się skończył.

– Zrobione. Wszystko posprzątałem.
Luke odłożył sprzęt do schowka i wrócił do kuchni.
– Sprawdzę tylko, czy nie ma gdzieś kawałków szkła. Pochylił się i

uważnie obejrzał podłogę. Śledziła jego ruchy, starając się zachować bezpieczny
dystans.

– Może lepiej siadajmy do stołu – powiedział, skończywszy oględziny. –

Tak będzie najbezpieczniej.

Skinęła głową i sięgnęła po talerze.
– Nie rób takiej zmartwionej miny. – Luke pogładził ją po policzku. – To

była tylko butelka wina, nie ma się czym przejmować.

Drgnęła, czując dotyk jego ręki, i spróbowała się uśmiechnąć.
– Jestem bardzo zdenerwowana. To po prostu trema. Od lat już tego nie

robiłam.

– Dziś też jeszcze nic nie zrobiłaś.
– Nie udawaj. Dobrze wiesz, co mam na myśli. Na wszelki wypadek

cofnęła się.

– I co ja mam z tobą zrobić?
– Usiąść spokojnie i zjeść to, co przygotowałam.
Po chwili zasiedli wreszcie do stołu. Spojrzała na jego dłonie, zgrabne,

silne, z długimi palcami. Pomyślała, że jego ruchy, nawet kiedy je, mają w sobie
coś zmysłowego.

– Ale dobre – powiedział w końcu. – Wyśmienite. A co na deser? – spytał

bezceremonialnie.

– Mój popisowy numer, ciasto bananowe – odparła z uśmiechem dobrej

gospodyni, maskując narastające napięcie.

Pod jego spojrzeniem widelce i noże wymykały jej się z rąk, karafka z

wodą drżała w dłoniach niebezpiecznie. Luke z trudem powstrzymywał się od
śmiechu. Wreszcie nie wytrzymał.

– Przestań! – zawołała. – To wcale nie jest zabawne!

Starł kilka kropli wody serwetką, próbując zachować powagę.
– Przecież nic się nie stało. To tylko woda. Nawet plamy, nie będzie.
Wyjął jej z ręki karafkę i napełnił szklanki.
– Przepraszam, że się roześmiałem – powiedział, widząc jej minę – ale

nie bądź tak spięta. Spróbuj się odprężyć. Mam na to sposób.

Wstał i objął ją. Nie miała siły, żeby się bronić. Jego dotyk sprawił, że

wtuliła się w niego i oparła głowę na jego ramieniu. Lekko pogładził jej włosy.

– Ja też przepraszani, głupio się zachowałam – szepnęła. Przez chwilę

gładził ją po głowie. Próbowała się wyswobodzić, ale ujął jej twarz w obie ręce i
popatrzył w oczy. Wiedziała, co teraz nastąpi. Pocałuje ją. Poczuła dotyk jego
ust. Kiedy przestał ją całować, jej oczy lśniły głębokim blaskiem.

– Chodźmy stąd gdzieś, gdzie będzie wygodniej – powiedział. Dała się

zaprowadzić do salonu i posadzić na kanapie.

– Posiedź tak sobie przez chwilę. Jesteś kłębkiem nerwów. Nie ruszaj się

stąd.

Steamer podszedł do niej i położył się przy jej nogach. Mocno objęła jego

łeb i przytuliła się do niego w nagłym odruchu czułości. Przypomniała sobie, jak
dotykała włosów Luke’a, wtedy podczas tańca na rocznicy ślubu Olivierów.
Czuła się ociężała i bezwolna, z trudem oddychała, nogi miała jak z waty.

– Dałbym wszystko, żeby wiedzieć, o czym myślisz.
Luke wszedł do salonu, niosąc filiżanki z kawą. Ustawił wszystko na

małym stoliczku i usiadł przy niej.

– Przecież wiesz.
– Trochę wiem, ale nie wszystko.
– Wtedy w samochodzie powiedziałeś – zaczęła powoli – że stale dążę do

perfekcji... Myślałam, że...

– W tym cały kłopot – przerwał jej łagodnie. – Za dużo myślisz. Jak tak

dalej pójdzie, stłuczesz jeszcze niejedną butelkę wina.

– Przepraszam, naprawdę.
Położył ramię na oparciu kanapy i lekko dotknął jej włosów.
– Nie przepraszaj, spróbuj być szczęśliwa.
Pochylił się w jej stronę. Czuła obejmujące ją silne ramiona, dotyk jego

ust.

Próbowała protestować:
– Luke...
Ustami stłumił to, co chciała powiedzieć. Głaskał teraz jej plecy.
– Luke... ja... Rozpinał już bluzkę.
– Jesteś taka piękna.
Spróbowała go odsunąć, ale nie mogła. Czuła się bezsilna i bezbronna.
– Jesteś prześliczna...
Objęła go za szyję, zaczęła gładzić jego włosy.

– Bardzo cię pragnę – usłyszała.
Ona też go pragnęła. Zafascynowana patrzyła, jak jego oczy błękitnieją

jeszcze bardziej, jak zapala się w nich nowe, nieznane światło.

– Luke... nie...
Odepchnęła go od siebie. Przez chwilę patrzył na nią, jakby nie

rozumiejąc.

– Dlaczego? Pragniesz mnie tak samo jak ja ciebie. Posłuchaj przez

chwilę głosu swojego ciała.

– Nie. – Sophie gwałtownie usiadła. – Ja nie wiem, czego chcę. Szybkimi,

niezręcznymi ruchami zaczęła zapinać bluzkę, zmagając się z perłowymi
guzikami.

Luke patrzył na nią uważnie jak ktoś, kto nie do końca rozumie sytuację.
– Ja... ja – zaczęła bezładnie i spostrzegła, że w jego wzroku zaczyna

pojawiać się zrozumienie i czułość.

– Czy raczej tak, czy raczej nie?
– Ja nie miałam zamiaru, wcale nie chciałam... Przerwał jej.
– Tak czy nie? Odpowiedz, to proste. Skończyła zapinać bluzkę.
– Czuję się strasznie głupio – szepnęła czerwieniejąc.
– Czuj się, jak chcesz. – Pocałował lekko jej dłonie i wolno wstał. – W

takim razie dobranoc – powiedział tak czule, że nagle zapragnęła znowu znaleźć
się w jego ramionach. – Lepiej już pójdę. Nie bardzo odpowiadam za swoje
czyny. – Wyciągnął do niej ręce i pomógł jej wstać.

– Strasznie mi przykro, że nie dokończyliśmy kolacji – szepnęła

zmieszana.

Uniósł brwi.
– Ciasto bananowe! Na śmierć zapomniałem! Czy to znaczy, że kiedyś

zaprosisz mnie znowu?

Pocałował ją delikatnie i poszedł w stronę drzwi, – Wyrzuć mnie stąd,

zanim zrobię coś głupiego.

Poszła za nim niepewnym krokiem, z trudem odnajdując drzwi we

własnym domu. Otworzyła je i poczuła podmuch ciepłego, wiosennego
wieczoru. Luke zawahał się, a potem szybkim krokiem pogrążył się w mroku.

Los sprawił, że następnego dnia rano zadzwoniła żona Teda Frosta z

wiadomością, że mąż się przeziębił i nie może zacząć prac remontowych.

– Czy to znaczy, że czeka mnie znowu wspaniała kolacja? – zapytał

natychmiast Luke, kiedy tylko znalazła w sobie tyle siły, żeby wejść do jego
gabinetu i porozmawiać z nim.

Stała zmieszana, czując, jak się rumieni.
– Chyba trzeba będzie znaleźć kogoś innego.
– Rozumiem, że chcesz mi zapewnić dach nad głową, ale w tym moim

nowym lokum jest bardzo przyjemnie. Całą noc spałem jak zabity. A ty?

– Dziękuję, dobrze. Skrzywił się rozczarowany.
– Miałem nadzieję, że nie zmrużyłaś oka. Wyprostowała się.
– Luke, to co wczoraj...
– Było cudowne, jedzenie i cała reszta.
– Wiesz, co chciałam powiedzieć. I nie patrz tak na mnie!
– A gdzie mam patrzeć, kiedy z tobą rozmawiam? W okno? Nie wiedząc,

co odpowiedzieć, ponieważ cała rozmowa wydała jej się nagle pozbawiona
sensu, odwróciła się i poszła do swojego pokoju.

Usiadła za biurkiem, zaczęła przerzucać papiery i starała się zapomnieć o

wczorajszym wieczorze, o Luke’u i dotyku jego rąk. Próbowała zachowywać się
tak, jakby go nie było na świecie. Wrócić do dawnej rutyny, w której nie było
miejsca na niebezpieczne niespodzianki.

Odniosła pewien sukces. Przez następne kilka dni zachowywała spokój,

prawie nic reagując na wiadomości o przedłużającej się chorobie Teda.
Remontu pawilonu nie rozpoczęto, praca szła swoim zwykłym trybem, a Luke,
kiedy do niego mówiła, kierował rozbawione spojrzenie swych błękitnych
oczu... w okno.

Tydzień po owej pamiętnej kolacji siedziała w swoim pokoju, kiedy do

drzwi zapukała Jane.

– Właśnie przyjechała Patricia De Vere – oświadczyła bardzo

podniecona. – To podobno znana aktorka. Jak tylko weszła, rzuciła się na
Luke’a jak ośmiornica.

– Nie sądzę, żeby się bardzo bronił – powiedziała Sophie z przekąsem.
– On tylko tak żartuje. – Jane zamyśliła się. – Jest bardzo miły, prawda?

Do wszystkiego podchodzi z dystansem, ma poczucie humoru. I jest świetnym
weterynarzem... Kobiety muszą chyba za nim szaleć.

– Jakoś nie zauważyłam – bąknęła Sophie.
Na myśl o Patricii De Vere, rzucającej się w ramiona Luke’a, poczuła

lekkie ukłucie w sercu.

– Uspokój się, na Boga, przestań już – mruknęła do siebie ze złością.
– Pierwszy objaw choroby to mówić głośno do siebie – usłyszała nagłe

głos Luke’a.

Podniosła gwałtownie głowę i zobaczyła jego uśmiechnięte oczy.
– Drugim objawem są włosy na wewnętrznej stronie dłoni. – Ujął jej rękę

i dokładnie obejrzał. – Co za ulga. Ani śladu. Gładkie jak jedwab.

Spojrzała na niego z irytacją i zabrała rękę.
– Potrzebujesz czegoś?
– Po prostu przechodziłem i wpadłem ci powiedzieć, że ślicznie

wyglądasz.

– Nie jestem...
Przerwała, bo do pokoju wszedł ktoś jeszcze.
– My się już znamy, prawda? – Patricia De Vere wśliznęła się wężowym

ruchem i objęła Luke’a za szyję. – Luke powiedział mi właśnie, że mieszka nad
pubem – ciągnęła, nie czekając na odpowiedź. – To okropne! Próbuję go
namówić, żeby się przeniósł do nas, do Longhaven, ale on nie chce się zgodzić.

– Trochę tam za dużo aktorów – wyjaśnił.
– Bo to jest takie miejsce. Wstęp tylko dla artystów. – Patricia spojrzała

na złoty zegarek. – Boże, jak późno, muszę lecieć. Gdzie jest Maroc?

Po chwili ani aktorki, ani charta już nie było.
– Niezła, co? – powiedział Luke, wracając do pokoju Sophie.
– Historię też ma niezłą. Najpierw małżeństwo ze słynnym producentem,

trochę skandali, a wreszcie ucieczka z kochankiem i rozwód.

– Bardzo interesujące. – Sophie ostentacyjnie pogrążyła się w papierach.
Obrzucił ją rozbawionym spojrzeniem.
– Jak rozumiem, nie ma dobrych wieści od Teda Frosta?
– Nie, jeszcze nie. Dzwoniłam do niego rano. Powiedział, że jak tylko

poczuje się lepiej, da znać.

– Czy ta zwłoka oznacza, że mam prawo do następnej kolacji?
– spytał, mrużąc oczy.
Uśmiechnęła się z fałszywą słodyczą.
– Nie ma mowy. Nie mam najmniejszych wyrzutów sumienia. Wydajesz

się bardzo zadowolony z jedzenia w pubie.

– Wcale nie. Marzę, żeby się stamtąd wynieść.

Mimo mieszanych uczuć, jakie do niego żywiła, nie mogła nie cenić

Luke’a w roli weterynarza. Kiedy widziała go przy pracy, pryskało całe
zdenerwowanie i niepokój, jaki w niej wzbudzał w życiu prywatnym.

Po raz kolejny przekonała się o tym nazajutrz po wizycie Patricii De

Vere. W lecznicy zjawił się brytan z bolącymi zębami. Luke zrobił mu
prześwietlenie i przyniósł jej zdjęcie.

– Zobacz, co się dzieje. Ma stan zapalny okostnej i ropne zapalenie

dziąseł. Spójrz, jakie ma korzenie.

Sophie wzięła z jego rąk zdjęcie.
– Musi strasznie cierpieć, biedne zwierzę.
Zabieg trwał długo. Najpierw w ruch poszła wiertarka, potem

wykorzystano niemal wszystkie narzędzia dentystyczne, jakimi dysponuje
nowoczesna stomatologia; nie obyło się też bez ekstrakcji. Sophie asystowała
Luke’owi w roli anestezjologa. Kiedy wreszcie skończyli i zdjęli maski, ich
twarze lśniły od potu. Pacjent spał spokojnie.

– Możemy się umyć – powiedział Luke, zdejmując rękawiczki. – To była

naprawdę dobra robota. Swoją drogą taki to ma kły! Ten, który mu wyrwałem,
zachowamy sobie na pamiątkę pierwszej razem przeprowadzonej operacji.

– Chyba nie mówisz poważnie. Naprawdę chcesz go zatrzymać? Spojrzał

na nią znacząco.

– Włożę go sobie pod poduszkę, żeby mi kogoś przypominał. Zęby mają

magiczną moc. Mogą sprawić, że spełnią się najskrytsze marzenia.

– Przecież to tylko psi ząb. Wątpię, żeby miał magiczne właściwości.
– Zawsze warto spróbować.
– Jesteś niemądry.
Po tej krótkiej wymianie zdań poszli każde do swoich zajęć. Luke raz po

raz zaglądał do psa.

– Nasz pacjent się obudził – poinformował swoją asystentkę po pewnym

czasie. – Jest w dobrej formie i wcale nie zauważył, że ma o jeden ząb mniej.
Jane i Imelda zostaną przy nim na noc.

– Czy przewidujesz komplikacje? – zapytała oficjalnym tonem, jakby nie

widziała wzroku, jakim na nią patrzył.

Usiadł naprzeciwko niej. Spuściła oczy, udając, że przegląda leżące na

biurku papiery. Nie mogła znieść sposobu, w jaki patrzył na jej usta.

– Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Stan zapalny powinien

minąć, podałem mu antybiotyk. Miejsce po ubytku zagoi się szybko, pies jest
ogólnie w dobrym stanie, starannie utrzymany, dobrze odżywiony. Może przez
kilka dni odczuwać lekkie dolegliwości, ale to wszystko.

Sophie sięgnęła po słuchawkę.
– W takim razie mogę już dzwonić do jego właścicieli. Luke zatrzymał jej

rękę.

– Poczekaj chwilę. Najpierw powiedz mi, kiedy się spotkamy.
– Przecież widujemy się codziennie.
– Nie udawaj, że nie rozumiesz.
– Luke, posłuchaj, tamtego wieczoru...
– Chcę po prostu spotkać się z tobą gdzieś poza pracą. Najlepiej jeszcze

dziś.

– To niemożliwe.
– Dlaczego?
– Masz dyżur, zapomniałeś?
– Czy to unik, czy ostateczna odmowa?
– Zrozum to, jak chcesz. Dostrzegł w jej oczach znużenie.
– Bardzo ciężko pracujesz, za ciężko. Potrzebny jest ci odpoczynek. Jakaś

odmiana.

– Kiedy poczuję się zmęczona, odpocznę i poszukam odmiany.
– Przy pomocy Hamisha Burnsa – rzucił złośliwie.
– Hamisha Burnsa? – zawołała ze zdumieniem. – Co ci przyszło do

głowy?

– Jak rozumiem, musisz mieć kogoś w tym celu...
– I twoja męska duma nie może się pogodzić, że to nie jesteś ty? –

stwierdziła raczej, niż zapytała.

– Trafiłaś w sedno.
Teraz ona patrzyła mu prosto w oczy.
– Jeśli chcesz wiedzieć, Hamish to po prostu stary znajomy. Jest

przedstawicielem firmy, która od dawna dostarcza nam leki. – Próbowała nie
przejmować się jego ironicznym, niedowierzającym uśmieszkiem. – Jest moim
znajomym z dawnych lat, tak jak w twoim przypadku pewne aktorki.

– Aha. Zaczynam rozumieć. – Twarz Luke’a rozjaśniła się w uśmiechu.
Zrezygnowała z odpowiedzi. Szybkim ruchem zerwała się zza biurka,

zebrała papiery, przycisnęła je do piersi i wybiegła z pokoju z wyrazem
niesmaku i pogardy na twarzy.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Następnego dnia był czwartek i postanowiła w porze lunchu wybrać się

do miasta. Po powrocie zastała w pawilonie Teda Frosta; klęczał na brudnej
podłodze i coś mierzył.

– Kompletna ruina – powiedział, podnosząc głowę na jej widok. – Trzeba

wymienić wszystko, nawet podłogę. Remont potrwa znacznie dłużej, niż na
początku myślałem.

Sophie przystanęła przy nim.
– Jak długo? Odłożył na bok miarkę.
– Jakiś miesiąc... może więcej.
Przez najbliższe pół godziny myślała tylko o tym. Sprawa jest pilna.

Pawilon trzeba wyremontować, to jasne. Przyda się teraz i później. I tak już zbyt
długo zwlekali z decyzją. Jest jednak jeszcze sprawa Luke’a, który nie ma gdzie
mieszkać. Zobowiązali się do zapewnienia mu mieszkania i słowa nie
dotrzymali. Tylko wyjątkowemu opanowaniu Luke’a zawdzięcza to, że
wszystko znosi bez szemrania. Opanowaniu i może jeszcze czemuś. Luke
wyraźnie na coś czeka i nie wyjaśniona sytuacja z mieszkaniem na swój sposób
mu sprzyja.

Siedziała za biurkiem pogrążona w czarnych myślach. Luke jeszcze

gotów sobie pomyśleć, że specjalnie przeciąga roboty w nieskończoność, żeby
mu dokuczyć.

– Złe wiadomości, prawda? – Howard wsunął głowę do jej pokoju.
– Owszem. Czy Luke już wie?
– Ubezpieczenie pokryje wszystkie koszty. Rozmawiałem z nimi, nie

martw się.

– Co na to wszystko Luke?
– Zawsze może zamieszkać u nas. Ale i tak ma zamiar coś kupić w

mieście.

– A jak zareaguje Molly? Przecież ma na głowie wnuki.
– Nie przychodzą do nas codziennie. Jakoś to sobie ułoży.
– To niesprawiedliwe. – Strapiona, pokręciła głową. – To niezbyt ładnie

wobec Molly, wiesz sam. Nie możemy obciążać jej dodatkową pracą.

Przez chwilę milczała. Jej usta nie poruszały się, ale w głębi duszy

prowadziła ze sobą gwałtowny spór. Wreszcie podjęła nieodwołalną decyzję.

– Niech się tymczasem wprowadzi do mnie. Trudno.
A widząc zdumienie na twarzy Howarda, dodała ze słabym uśmiechem:
– Sam mówiłeś, że potrzebne mi towarzystwo.

Z korytarza dobiegł podniesiony głos Imeldy.

– Hamish przy telefonie. Mam go łączyć? Sophie zawahała się na chwilę.
– Tak, proszę, przełącz go tu, do biura – powiedziała z rezygnacją.
– Dla starych przyjaciół zawsze znajdzie się czas – zanucił złośliwie

Luke, przechodząc przed jej drzwiami.

Nie zwróciła na to uwagi i podniosła słuchawkę.
– Tak, słucham?
– Co z naszą kolacją? – usłyszała po drugiej stronie i przykryła słuchawkę

dłonią.

– Czy możesz mnie zostawić? To rozmowa prywatna – powiedziała do

stojącego w drzwiach Luke’a.

Nie dał się zbić z tropu i wszedł do środka.
– Zadzwonię do pana później, jeśli można – rzekła szybko do słuchawki i

tłumiąc wściekłość, przerwała połączenie.

– Nic nie słyszałem! – oznajmił Luke.
– Wiesz już o Tomie Froście?
– Tak.
Oparł się o ścianę i patrzył na nią radośnie.
– Przestań się tak uśmiechać – powiedziała ze złością.
– Ktoś musi rozładować atmosferę.
– Podobno szukasz domu w Cranthorpe? – zapytała szybko, starając się

sprowadzić rozmowę na bezpieczne tory.

– Tak, ale to niełatwe dla samotnego mężczyzny.
– Niewątpliwie, ale to się może z czasem zmienić.
– O niczym innym nie marzę. – Przeciągnął się jak kot. Sophie głęboko

westchnęła.

– Na razie możesz zamieszkać u mnie w pokoju gościnnym. Dopóki sobie

czegoś nie znajdziesz – powiedziała oficjalnym tonem, modląc się w duchu,
żeby odmówił.

Cud jednak nie nastąpił.
– Wspaniale! – Luke o mało nie podskoczył z radości. – Kiedy mogę się

wprowadzić?

Niecierpliwie spojrzał na zegarek.
– Nie zaraz! Poczekaj! – Wstała, próbując opanować drżenie głosu. – Nie

tak prędko. Myślę, że... Nie chcę, żebyś...

Wzruszył ramionami.
– Wszystko jasne. Będziemy żyć, respektując, zasady. Powiedział to z

taką powagą, że udała, iż naprawdę wierzy w to, co słyszy.

– Ty je ustalisz, a ja bez słowa wszystkiemu się podporządkuję –

oświadczył i uniósł rękę do góry, jakby składał przysięgę. – Przyrzekam, że
będę idealnym gościem. Schludnym, cichym i grzecznym. Kiedy pozwolisz mi
przekroczyć próg swego domu?

– Chyba już jutro – odparła, próbując zachować powagę.
– W takim razie pędzę się spakować.
Rozbroił ją swoim zachowaniem. Wszystko nagle wydało się mniej

groźne i poważne niż kilka minut wcześniej.

Wróciła do pracy, a kiedy około szóstej spojrzała przez okno, zobaczyła

czerwony sportowy samochód zatrzymujący się przed domkiem Luke’a. Kiedy
wyszedł i zbiegł po schodkach, spostrzegła, że za kierownicą siedzi młoda,
ciemnowłosa dziewczyna. Rozpoznała w niej Amandę Drew.

Następnego dnia rano Luke pojechał z Howardem w teren i zapowiadało

się, że będzie miała kilka godzin spokoju.

John razem z Jane przyjmował w swoim gabinecie, mogła więc spokojnie

zasiąść do komputera. Nie zaskoczył jej telefon Howarda, który zawiadamiał ją,
że wrócą trochę później. Wizyty na farmach zawsze trwały dłużej, niż się
spodziewano. Gościnność niektórych farmerów sprawiała, że „z terenu” nieraz
wracano dopiero pod wieczór. Tym razem doszła jeszcze dodatkowa
okoliczność: wizyta nowego weterynarza wymagała specjalnej oprawy. Howard
wiedział o tym i był bardzo wyrozumiały.

Zjawili się dopiero o czwartej. Po ich wesołych twarzach i błyszczących

oczach poznała, że wizyty się udały.

– Wszystko dobrze? – spytał zdawkowo Howard, zaglądając do

rejestracji.

Przytaknęła, pogrążona w myślach o najbliższej przyszłości. Luke za

kilka godzin wprowadzi się do jej domu. W popłochu rozpatrywała wszystkie
możliwe niebezpieczeństwa, głowiąc się, w jaki sposób uniknąć pułapki.

Howard był w znakomitym humorze.
– Nasi farmerzy przeszli samych siebie. Chas Bell nie wiedział, czym nas

ugościć po tym, jak wyleczyliśmy jego maciorę. Trzeba przyznać, że stanął na
wysokości zadania.

– To świetnie – rzuciła sucho, nie kryjąc złego humoru.
– Z kolei Pete Arnott miał jakieś kłopoty z krowami, ale Luke się tym

zajął.

– Pete miał wyjątkowe szczęście – powiedziała tym samym tonem.

Howard zerknął na nią niepewnie.

– Chyba będzie lepiej, jak się teraz napiję mocnej herbaty – oświadczył,

widząc, że nie może liczyć na zrozumienie i wyrozumiałość Sophie. – To
wszystko z powodu tego młodego wina, którym nas uraczył Pete. Za kilka minut
do ciebie zajrzę.

Zniknął, a kiedy znowu podniosła wzrok, zobaczyła, że stoi przed nią

Luke.

– Co ja takiego zrobiłem, że tak groźnie na mnie patrzysz? Jeszcze

chwila, a zamienię się w słup soli.

– Nic nie zrobiłeś.
Nic jej nie obchodzą czerwone sportowe samochody podjeżdżające pod

jego dom i wysiadające z nich smukłe brunetki. Może sobie sprowadzać tabuny
kobiet i otworzyć warsztat ze sportowymi samochodami. Nic jej to nie
obchodzi, dopóki to nie ma wpływu na jego pracę.

Uśmiechnął się domyślnie.
– Martwisz się, co powiedzą ludzie, kiedy zamieszkamy razem? O to ci

chodzi?

Spojrzała tak, jakby go chciała zabić.
– Nie zamieszkamy razem. Będziemy po prostu mieszkać pod jednym

dachem. To nie to samo. Nic nas nie będzie łączyło. Może tylko, od czasu do
czasu, wspólna kuchnia.

– Rozumiem, zasady.
– Mam nadzieję, że umiesz gotować?
– Doskonale gotuję jajka.
– Świetnie. W takim razie dasz sobie radę. Machinalnie wziął notes z jej

biurka.

– Czy to znaczy, że mam być absolutnie samowystarczalny?
– Tak będzie najlepiej.
Otworzyła jakąś książkę i udawała, że coś sprawdza. Litery tańczyły jej

przed oczyma.

– Masz przecież praktykę, pewnie nieraz mieszkałeś z... przyjaciółmi.
– Jesteś uszczypliwa, moja droga.
– Kilka słów prawdy nikomu nie zaszkodzi. I nie mów do mnie moja

droga.

– ...i złośliwa.
– Nie jestem złośliwa. Jestem po prostu bardzo zajęta. Zmrużył znacząco

oko.

– Ja też jestem zajęty, ale zawsze znajdę chwilę czasu, żeby z tobą

porozmawiać, nawet jeśli jesteś złośliwa.

– Najlepiej stąd wyjdź – zażądała podniesionym głosem, mając przykre

wrażenie, że zachowuje się niepoważnie.

Przysiadła na chwilę w gościnnym pokoju i rozejrzała się po dużym,

słonecznym wnętrzu. Przez moment wyobrażała sobie smukłe ciało Luke’a,
leżące na małżeńskim łożu zasłanym świeżą pościelą.

Czy ja czasem nie zwariowałam? – pomyślała. Siedzę z zamkniętymi

oczami i wyobrażam sobie Luke’a w łóżku!

Dźwięk dzwonka rozległ się wcześniej, niż się spodziewała. Nie zdążyła

się przebrać. Miała na sobie szorty i bawełnianą koszulkę.

– Przepraszam, że przychodzę za wcześnie – powiedział Luke, stając w

progu z wcale nie skruszoną miną – ale zwaliło się do mnie tyle osób, że nie
miałem wyboru. Musiałem uciec.

Z przyjemnością spojrzał na jej odsłonięte uda. Wydał jej się wyższy i

szczuplejszy, tak jakby nowa sytuacja nadała wszystkiemu odmienny wygląd.
Miał na sobie niebieskie dżinsy i taką samą koszulę. Dźwigał dwie walizy.

– Wejdź, proszę – powiedziała niepewnie.
– Przyniosłem trochę rzeczy. Mam się najpierw rozpakować? Rozejrzał

się po pokoju gościnnym, nie kryjąc zadowolenia.

– Bardzo ładny, po prostu świetny. Jest łazienka? Wskazała mu drzwi.

Zajrzał do środka.

– Bardzo elegancka. A gdzie jest twój pokój? Machnęła ręką w bliżej

nieokreślonym kierunku.

– Rozgość się. Będę na dole.
Szybko się odwróciła i jakby ją ktoś gonił, zbiegła schodami w dół.
W kuchni odetchnęła i zrobiła sobie kawy. Przede wszystkim musi się

przebrać. Nie może tak paradować w szortach. Wiedziała, że nogi ma długie i
zgrabne, ale nie lubiła, kiedy ktoś się im przyglądał tak jak Luke.

Zerwała się, żeby pobiec na górę do sypialni i w drzwiach zderzyła się ze

swym gościem, właśnie wchodzącym do kuchni.

– Przepraszam – wyjąkała.
– Próbowałaś uciekać?
Wróciła do stołu i jakby nigdy nic dalej usiłowała pić kawę, nie zwracając

na niego uwagi.

– Jaki piękny zapach. Całkiem rodzinna atmosfera.
Udała, że nie słyszy. Podsunęła mu kubek. Potem wstała i wręczyła mu

klucz.

– To jest klucz od drzwi wejściowych. A jeśli chodzi o posiłki... Schował

klucz do kieszonki.

– Przysięgam, że nie będę ci robił kłopotu. Jedną z zalet kawalerskiego

stanu jest to, że człowiek wszystko robi sam. Jak po sobie nic sprzątnie, nikt
tego za niego nie zrobi.

Zawahała się.
– Jest jeszcze coś, o czym powinniśmy porozmawiać – zaczęła niepewnie.
– O zasadach – rzucił domyślnie.
– Właśnie... Tak.
– Będę się dobrze zachowywał, przecież przyrzekłem. – Uśmiech na jego

twarzy pozwalał wątpić w słowa. – Nauczę się od ciebie masy potrzebnych
rzeczy: dyscypliny, opanowania, porządku i tak dalej. Tylko w czasie pełni
będziesz mnie musiała mieć na oku.

– Luke, ja...

– Czy ktoś już ci mówił, że w szortach wyglądasz bardzo podniecająco?
– Po prostu nie zdążyłam się przebrać. Niemal się oblizał.
– Bardzo dobrze, widok jest niezapomniany.
– Czy ty naprawdę nigdy nie przestajesz się zgrywać? – spytała

zrozpaczona.

Jakby nie usłyszał.
– Mam takie wrażenie, że twoje ciało mówi zupełnie co innego niż ty.

Tak jakby żyło własnym życiem, niezależnie od swojej pani.

– Jesteś śmieszny – powiedziała, czując, że wpada w panikę. Uratował ją

dzwonek telefonu.

– Ja przyjmę, dziś mam popołudniowy dyżur. – Luke odstawił kubek z

kawą i skierował się do holu.

Było gorzej, niż myślała. Nawet w najbardziej koszmarnych snach nie

wyobrażała sobie tego w ten sposób. Pobyt Luke’a pod jej dachem zapowiadał
się strasznie. Nie przypuszczała, że zupełnie wyprowadzi ją z równowagi. Jego
obecność sprawiła, że zagubiła się kompletnie.

– Mam dla ciebie niezwykle kuszącą propozycję – powiedział, wracając

do kuchni. – Pojedź ze mną na farmę Chasa Bella obejrzeć pewnego kucyka. Co
ty na to?

Skrzywiła się.
– Byłoby cudownie, ale dziękuję. Spojrzał na nią z naganą w oczach.
– Unik, znowu unik.
Kiedy wreszcie wyszedł, opadła na krzesło i przyłożyła rękę do serca. Ze

zdumieniem stwierdziła, że w zwykłym miejscu coś jeszcze bije. Zrozumiała, że
od tego dnia jej życie będzie wyglądało zupełnie inaczej. Zniknie spokój, a
pojawi się lęk i pełne napięcia oczekiwanie.

Następnego dnia rano zatelefonował John Marks i powiedział, że złapał

jakąś infekcję i musi się położyć do łóżka. Wyraził nadzieję, że w poniedziałek
będzie mógł wrócić do pracy.

Od kilku minut z góry dobiegały dawno nie słyszane w jej domu dźwięki.

Hałas otwieranych i zamykanych drzwi, szum prysznica, męskie kroki.

Po pewnym czasie Luke zszedł do kuchni, świeżo ogolony i pachnący, w

białych płóciennych spodniach i błękitnej koszuli.

– Mam nadzieję, że cię wczoraj nie obudziłem. Wróciłem trochę później –

powiedział, idąc za nią do jadalni, gdzie przygotowała śniadanie.

– Nie. Nic nie słyszałam.
Zachwycony, klasnął w dłonie.
– Jak pięknie! Będziemy tak jadać codziennie? Nałożyła mu na talerz

jajka na boczku.

– Chciałam z tobą spokojnie porozmawiać i myślałam, że tutaj będzie

najlepiej.

– Znaczy się, zawieszenie broni.
Spojrzała na niego, siadając na swoim miejscu.
– Luke, myślę, że powinniśmy... Jadł szybko i z apetytem.
– Mogę dostać jeszcze jedną grzankę? Podsunęła mu talerz.
– Jak powiedziałam, powinniśmy...
– Są cudowne – orzekł, chrupiąc następny kawałek. – Zjem jeszcze jedną.
– Posłuchaj... Spojrzał na jej talerz.
– Dlaczego nic nie jesz?
– Próbuję ci coś powiedzieć! – krzyknęła z rozpaczą. Odłożył nóż i

widelec i uniósł brwi.

– Od pewnego czasu próbuję ci coś powiedzieć...
– Przeszkadzam ci trochę, prawda? – rzekł domyślnie i spokojnie zabrał

się do likwidowania resztki bekonu.

– Tak... to znaczy, do pewnego stopnia...
– Przyrzekam – podniósł rękę do góry – przyrzekam raz na zawsze nie

pozwalać sobie na żadne żarty, dopóki tu jestem.

– Naprawdę przyrzekasz?
– Tak. Nie tknę cię palcem.
Zaczerwieniła się i postanowiła przyjąć jego słowa za dobrą monetę.

Byleby tylko nie czuć tego stałego napięcia i nie drżeć cały czas na myśl, że
pojawi się w progu.

Patrzyła, jak z apetytem pochłania śniadanie, widziała jego mocne dłonie

i ciemnowłosą głowę, lekko pochyloną nad talerzem...

– Jak ci poszło wczoraj na farmie Bella? – spytała, odwracając oczy i

machinalnie smarując masłem grzankę, na którą wcale nie miała ochoty.
Myślała przy tym, że chyba kucyk nie zaniemógł aż tak bardzo, żeby ktoś
musiał siedzieć przy nim do późna w nocy.

– Dobrze – odparł lakonicznie. – Miałem jeszcze inne wezwanie, do

miasta, do pewnego spaniela, a właściwie spanielki. Odebrałem dwa szczeniaki,
trzeci zmarł w czasie porodu. Wracając, wstąpiłem jeszcze do znajomych.
Naprawdę cię nie obudziłem?

– Nie.
Straciła apetyt całkowicie. Ciekawe, do jakich znajomych wstąpił po

drodze?

Doszczętnie opróżniwszy talerz, poprawił się na krześle i wzniósł oczy do

góry.

– Tak... Zasady, kochane zasady.
– Co masz na myśli?
– Nic takiego. – Spojrzał na nią chytrze. – Tak sobie tylko powtarzam.

Takie nagłe przyciąganie jest jak reakcja chemiczna, wiesz? Albo elektryczne

spięcie. Pstryk, i nagle już się stało. Ale są przecież zasady, kochane, stare
zasady...

– Przestań mi dokuczać. Wiesz, że dla mnie niektóre rzeczy są bardzo

ważne. Nie ma się z czego śmiać.

– Wcale się nie śmieję i wiem doskonale, co jest dla ciebie ważne. Ale

popatrz mi w oczy i chociaż raz przyznaj, że trochę, troszeczkę ci się podobam...

– Przyrzekłeś, że będziesz się zachowywał przyzwoicie! Gwałtownie

wstała od stołu.

– Przyrzekłem, bo byłem głupi. Muszę jednak przyznać otwarcie, że

jesteś niezwykle pociągająca i bardzo, ale to bardzo lubię z tobą być.

Wyciągnął rękę i lekko dotknął jej dłoni. Odskoczyła, jakby ją sparzył.
– Czy nie możemy być nawet przyjaciółmi? – zapytał obłudnym tonem,

skromnie spuszczając oczy.

Nikt nie przypuszczał, że John rozchoruje się na cały tydzień. Sophie

nieoczekiwanie została zmuszona do pełnienia roli jedynego lekarza w lecznicy:
Luke cale dnie był w terenie, obsługując wszystkie okoliczne farmy. Howard
przeprowadzał tylko najpoważniejsze zabiegi i właściwie nie opuszczał sali
operacyjnej.

W niedzielę rano, pierwszego czerwca, obudził ją natarczywy dźwięk

telefonu. Rozbudzona, spojrzała na tarczę stojącego na nocnym stoliku zegarka.
Było pięć po piątej.

– To ty, mamo? – zapytała zaspanym głosem.
– Hannah zaczyna rodzić. – W głosie matki usłyszała przerażenie. –

Musisz zaraz przyjechać. To bardzo źle wygląda.

– Zaraz tam będę, wezmę z sobą weterynarza! – krzyknęła do słuchawki i

szybko wstała.

Ubrała się w biegu. Hannah była ulubioną klaczą jej ojca. Raz już rodziła,

ale była bardzo delikatna i Michael zawsze mówił, że kolejna ciąża może być
dla niej bardzo niebezpieczna.

Ponieważ Luke tego dnia miał dyżur, odważnie zastukała do drzwi jego

pokoju. Nikt się nie odezwał; pomyślała, że pewnie wezwano go w nocy do
jakiegoś nagłego przypadku i jeszcze nie wrócił. Szybko dokonała w myślach
przeglądu ewentualnych zastępców: Howard czy John? A może Percy Deer,
weterynarz z Cranthorpe, który nieraz ich ratował w potrzebie? Howard
mieszkał dość daleko, Percy jeszcze dalej. Chciała właśnie podejść do telefonu,
kiedy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi. W progu ukazał się Luke. Miał
zmęczone, podkrążone oczy.

– Już wstałaś? – zapytał, powstrzymując ziewnięcie. – Dlaczego tak

wcześnie? Stało się coś?

Wyglądał na wykończonego. Kiedy wyjaśniła mu, o co chodzi, zmęczenie

natychmiast zniknęło z jego twarzy. Szybko załadował do jaguara instrumenty
potrzebne do zabiegu i po chwili byli już w drodze.

W czasie jazdy pokrótce streściła mu historię klaczy. Hannah miała sześć

lat, przed trzema laty urodziła martwe źrebię. Michael ostrzegał, że następna
ciąża może się skończyć tragicznie.

– Czy ktoś ją badał w czasie tej ciąży?
– Tak, Howard. Dwa razy. Ojciec myślał, że tym razem wszystko się uda.

Była w świetnej formie.

– Uda się, spokojnie.
Nie podzielała jego pewności. Michael doskonale znał się na koniach i nie

straszyłby ojca bez powodu. Najgorsze, że ojciec nie posłuchał jego rady.

Anne Edmonds już na nich czekała. Sophie szybko dokonała prezentacji i

matka zaprowadziła ich do nowoczesnego, murowanego pawilonu, w którym
mieściły się stajnie.

W boksie, gdzie stała Hannah, paliło się przyćmione światło. Sophie

zobaczyła zatroskaną twarz ojca. Ralph Edmonds, wysoki, siwy mężczyzna, stał
bezradnie pochylony nad klaczą.

– Kiedyś już rodziła. Wtedy nie udało się uratować źrebięcia, pewnie

Sophie już panu powiedziała. Michael przyjmował poród – mówił Ralph
Edmonds do Luke’a, nie tracąc czasu na powitanie.

Luke zdjął sweter i przystąpił do badania klaczy.
– Jak jest ułożony płód? – zapytał niecierpliwie ojciec Sophie. Luke

obmył ręce ciepłą wodą. Sophie stała obok, nie mogąc oderwać oczu od jego
torsu.

– Przednie nogi są skierowane ku górze... – zaczął Luke, ale nie dane mu

było skończyć.

– A co z głową? – Ralph Edmonds był bardzo zdenerwowany. – Tamtym

razem źrebię się udusiło. Chyba trzeba by przyspieszyć całą akcję?

– Na razie musimy poczekać – wyjaśnił Luke cierpliwie. – Dopóki głowie

źrebięcia nic nie grozi, nie ma powodu do niepokoju. Postaram się pomału
zmienić położenie płodu.

Sophie z matką zajęły się dostawą świeżej wody i czystych ręczników.

Wszyscy mieli świadomość, że w grę wchodzi życie klaczy i źrebięcia. Przy
takim położeniu płód może się udusić, a klacz nie wytrzymać kilkugodzinnego
wysiłku. Równie ryzykowna była próba zmiany położenia płodu. Mógł tego
dokonać jedynie bardzo doświadczony weterynarz, ktoś opanowany i bardzo
silny fizycznie.

Na twarzy Luke’a widać było ogromny wysiłek. Jego czoło lśniło od

potu. Silne, powtarzające się raz po raz skurcze sprawiały, że jego przedramię
przybrało fioletowy kolor.

– Niech pan tam stanie! – krzyknął do ojca Sophie. – Niech pan potrzyma

jej łeb i coś do niej mówi!

Nastąpił kolejny skurcz i powoli ukazały się maleńkie chrapy, potem

głowa, a wreszcie cały źrebak.

Sophie przypomniała sobie scenę sprzed lat. Wtedy też ukazała się głowa

źrebięcia, ale z pępowiną owiniętą wokół szyi...

Hannah wyprężyła się i zarżała. Obok niej leżało małe, zdrowe źrebię.
– No jak? – zapytał z niepokojem ojciec Sophie. Nie mógł uwierzyć, że

wszystko się udało.

Klacz wolno uniosła łeb i zaczęła lizać maleństwo.
Sophie poczuła nagle, że rozpiera ją wielka, trudna do wyrażenia radość.

Tak jakby pojawienie się na świecie nowego życia, zaklętego w małym
wilgotnym ciałku, nagle wszystko odmieniło. Jakby do pogrążonej w półmroku
stajni wtargnął promień światła. Najchętniej zarzuciłaby Luke’owi ręce na szyję
i przytuliła go do siebie. Za to, co zrobił i... za wszystko.

Ich oczy spotkały się i po raz pierwszy nie spuściła natychmiast wzroku,

tylko lekko się do niego uśmiechnęła.

– Poczekajmy, niech wyjdzie łożysko – powiedział cicho. Odsunęli się od

klaczy, aby nie przeszkadzać naturze w dokończeniu dzieła.

– Gdzie się podziała twoja matka? – Ralph Edmonds rozejrzał się po

stajni.

– Chyba nie wytrzymała i poszła do domu – wyjaśniła Sophie. Wiedziała,

że matka nie lubi asystować przy tego rodzaju scenach. Ojciec objął ją
ramieniem.

– Jak tutaj skończymy, pójdziemy do domu na śniadanie. Napijemy się

kawy.

Spostrzegła uśmiech Luke’a i w myślach zaczęła liczyć, ile jajek będzie

potrzeba, aby zaspokoić jego wilczy apetyt.

Śniadanie zamieniło się w dziękczynną ucztę na cześć maleństwa i jego

matki. Rodzice Sophie jedenaście długich miesięcy czekali na tę chwilę. Luke,
mimo zmęczenia, był w doskonalej formie i bawił wszystkich przy stole.

– Dlaczego zamieszkał pan właśnie w Cranthorpe? Dlaczego wybrał pan

tę lecznicę? – zapytała matka i Sophie zesztywniała.

Teraz, kiedy napięcie spadło, wróciły dawne strachy. Luke spojrzał

starszej pani w oczy.

– Urodziłem się niedaleko stąd – wyjaśnił uprzejmie. – Zawsze

traktowałem Kent jak własny dom.

– Chyba musimy się zbierać – powiedziała niecierpliwie Sophie. – Luke

ma dyżur przy telefonie.

– Tylko do lunchu – uściślił i spojrzał na nią przekornie. Kiedy wreszcie

się pożegnali i ruszyli w powrotną drogę, postanowiła wyjaśnić mu powód
ciekawości matki.

– Mama tak się wypytywała, bo ma mnie tylko jedną. Chce wiedzieć, z

kim pracuję. Moi bracia wyprowadzili się stąd z rodzinami i nie ma się o kogo
martwić. Zostałam jej tylko ja. Stale się martwi, że nie dam sobie rady.

– Są bardzo mili. Masz szczęście.
Musiała się z nim zgodzić. Nie wyobrażała sobie dzieciństwa bez domu i

kochających rodziców. Bez poczucia bezpieczeństwa i miłości. Luke nigdy nie
zaznał czegoś podobnego.

Z każdym dniem coraz bardziej go rozumiała. Jego jedyną rodziną była

siostra, szwagier i siostrzenica. Mówił o nich, bo były to jedyne osoby kojarzące
mu się z ciepłem i czułością. Jego opinie na temat małżeństwa były wynikiem
doświadczeń z dzieciństwa. Stosunek do kobiet również. Ona była w tej
szczęśliwej sytuacji, że przez dziesięć lat mogła kochać Michaela. On nie miał
nikogo do kochania. I nie pozwalał sobie na tego rodzaju uczucia.

– Musisz być strasznie zmęczony – powiedziała łagodnie.
– Owszem. Marzę o łóżku. A ty? Nie chciałabyś mi towarzyszyć?
Roześmiała się swobodnie, jak z niewinnego żartu. Czuła się lekka i

radosna. Była szczęśliwa, że przygoda Hannah dobrze się skończyła, że na świat
przyszła mała żywa istota, i że wraca do domu z mężczyzną, który staje się
częścią jej życia.

Uśmiechnął się.
– No i znowu moje na wierzchu.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

– Zadzwonię do Howarda, niech przejmie dyżur – powiedziała Sophie,

kiedy zajechali pod dom. – I wyłączę telefon w korytarzu, żebyś mógł się
przespać.

– Chcesz się mnie pozbyć? – zapytał podejrzliwie.
– Nic. Po tym, co zrobiłeś? Jesteś zbyt cennym nabytkiem w naszej

lecznicy.

Przystanął.
– To mi wygląda na pochlebstwo.
– To nie jest pochlebstwo. To jest prawda.
Była z niego dumna. Gdyby nie Luke, Hannah prawdopodobnie by nie

przeżyła, a jej dziecko pewnie też. Luke jest naprawdę znakomity.

Otworzył drzwi i weszli do środka, gdzie powitał ich Steamer. Patrząc,

jak Luke głaszcze psa, poczuła się jeszcze bardziej w domu.

– Chodź, stary, przejdziemy się trochę. Dość się naczekałeś. – Luke

uniósł głowę i spojrzał na Sophie. – Natura ma swoje prawa.

Patrzyła, jak wychodzą na dwór. Pan i jego pies. Patrzyła na smukłą

postać mężczyzny przemierzającego ogród pewnym krokiem, jak ktoś, kto jest u
siebie, i serce biło jej niespokojnie. Czy nie za szybko stał się częścią jej życia?
Nagle poczuła lęk.

Chwyciła słuchawkę telefoniczną, żeby go stłumić, i zadzwoniła do

Howarda. Przekazała mu dyżur i zamieniła kilka stów z Molly. Potem poszła do
kuchni, nastawiła wodę na herbatę i spojrzała na dwór przez kuchenne okno.

Zobaczyła jedynie Steamera, Luke gdzieś się zapodział. Pewnie wrócił do

domu tylnym wejściem i poszedł na górę, żeby wziąć prysznic.

Wyszła na korytarz i zaczęła nasłuchiwać. Z góry nie dochodził żaden

dźwięk, toteż ruszyła do salonu, który na pierwszy rzut oka wydawał się pusty.

Dopiero po chwili zauważyła, że kanapa nie jest pusta. Luke! Leżał z

podwiniętymi nogami, próbując się zmieścić na zbyt krótkiej kanapie. Nie
mogła oderwać od niego wzroku. Jedna ręka, bezwładnie zwieszona, niemal
dotykała podłogi, drugą podłożył sobie pod głowę. Spojrzała na jego długie
palce. Mimo wzrostu i zarostu ma w sobie coś chłopięcego, pomyślała.

Mimowolny rym rozbawił ją i uśmiechnęła się do siebie. Czuła, jak

narasta w niej czułość i pragnienie, aby go dotknąć, pogłaskać, przytulić.
Poczuła, że musi go dotknąć, aby się przekonać, że on naprawdę istnieje, że nic
jest tylko wymysłem jej spragnionej wyobraźni.

Podeszła bliżej, uklękła na jedno kolano i spojrzała na jego zamknięte

powieki. Luke również we śnie miał w sobie coś zmysłowego. Kojarzył jej się z
przyczajonym drapieżnikiem, którego ciało nawet w spoczynku kryje uśpioną,

gotową w każdej chwili wybuchnąć silę. Zupełnie jak śpiący tygrys.

Miał opaloną skórę, prosty nos, ciemne i gęste brwi, ładne usta.

Dokładnie przyglądała się jego rysom, jakby badała nieznaną planetę. Nagle
zdała sobie sprawę, że ustami niemal dotyka jego twarzy. A gdyby się obudził?
A jeśli tylko udaje? Może spokojnie pozwala jej na siebie patrzeć, czekając na
dalszy ciąg? Może chce ją zwabić w pułapkę?

Jakby na potwierdzenie tych myśli, nagle objęły ją jego silne ręce, jego

usta rozchyliły jej wargi...

– Patrzyłaś na mnie – powiedział, nie puszczając jej z objęć. – Co chciałaś

zobaczyć?

Poruszyła się, próbując się uwolnić.
– Przyszłam ci powiedzieć, że zrobiłam herbatę – tłumaczyła się bez

sensu.

Zmrużył oczy.
– Naprawdę? Skinęła głową.
– Nie wierzę ci.
– Ja... ja...
Luke nagle wybuchnął śmiechem, zbijając ją z tropu. Uniosła się, wsparła

o jego klatkę piersiową, uderzyła w nią pięścią.

– Przestań się śmiać.
– Już się nie śmieję. – Znowu przyciągnął ją do siebie i unieruchomił. –

Przyznaj się: przyszłaś tu, żeby mnie uwieść.

– Jesteś bezczelny!
– Po prostu czekam na wyznanie.
– Jesteś podły!
Spojrzał na nią przeciągle, jakby się nad czymś zastanawiał.
– Chodź ze mną do łóżka, Sophie – powiedział wreszcie. Nawet się nie

zdziwiła. Była zbyt blisko, by nie odbierać jego sygnałów.

– Przecież przyrzekłeś...
– Posłuchaj. – Jego oddech musnął jej ucho. – Posłuchaj, Sophie. Bardzo

cię pragnę i twoje piękne ciało mówi mi, że ono też mnie pragnie. Nie zmuszaj
mnie do przyrzeczeń, skoro oboje wiemy, że nie będę w stanie dotrzymać słowa.

Pogładził ją po włosach.
– Nie mogę...
– Możesz – stwierdził bezceremonialnie. – Możesz robić wszystko, na co

masz ochotę. Nie masz żadnych zobowiązań. Wszystko zależy od ciebie.
Nikogo w ten sposób nie zdradzisz, nikomu nie zrobisz przykrości. Jesteś
młodą, zdrową, piękną kobietą, która ma prawo do zaspokojenia swoich potrzeb.

Całował ją długo, powoli, niwecząc jej opór i rozwiewając ostatnie

wątpliwości. Potem wstał, wziął ją na ręce i zaczął wchodzić na górę.

Z każdym stopniem czuła, że dokonuje się coś nieodwracalnego. Czuła

jego ramiona obejmujące jej ciało, czuła swoje dłonie na jego włosach.
Wiedziała, że powinna go powstrzymać, zanim będzie za późno.

Wreszcie schody się skończyły i minęli drzwi jego pokoju.
– Luke, nie tutaj... – szepnęła, kiedy znaleźli się w jej sypialni.
– Dlaczego? – zapytał, kładąc ją na łóżku, w którym sypiała, kochała się z

Michaelem i budziła obok niego.

– Tak nie można... Nie tutaj... Pochylił się nad nią.
– Czas przepędzić upiory – powiedział z uśmiechem. – Czas odczarować

to miejsce i...

Poczuta go na sobie.
– Nie...
Szarpnęła się nagle. Tego zrobić nie może. Nie może się z nim kochać

tam, gdzie kochała się z Michaelem. To była ich małżeńska sypialnia.
Zdradziłaby Michaela podwójnie, gdyby kochała się z innym mężczyzną
właśnie tu.

– Przecież to tylko łóżko. To tylko mebel. Nie nadawaj symbolicznego

znaczenia czemuś, co wcale nie jest symbolem.

Poruszyła się, jakby po raz ostatni chciała go odepchnąć, ale powstrzymał

ją, pieszcząc ustami wnętrze jej dłoni.

– Zaufaj mi.
Czuła, że zdejmuje z niej koszulkę i jej piersi dotykają jego skóry.
– Jesteś taka piękna, Sophie.
Poczuła, jak jej podniecenie rośnie. Już nie mogła go powstrzymać. Jej

ciało żyło teraz własnym życiem.

Na wszystko było za późno, na myślenie, zastanawianie się, na

podejmowanie decyzji. Wszystko potoczyło się zbyt szybko, podporządkowane
jednemu pragnieniu: być z nim, być z nim na zawsze.

– Chodź – usłyszała.
Poszła za nim tam, gdzie ją poprowadził, bezsilna, wydana swojemu

pożądaniu. Pragnęła go tak samo, jak on pragnął jej. Uniósł się lekko i ogarnął
spojrzeniem jej ciało. Delikatne piersi, płaski brzuch, ślicznie zbudowane,
smukłe uda.

– Jesteś bardzo piękna...
Dwa lata, które przeżyła bez mężczyzny, sprawiły, że zapomniała – a

może tylko starała się zapomnieć – o ciele i jego potrzebach. Teraz jednak ciało
brało odwet: miało potężnego sojusznika. Nareszcie to zrozumiała. Zrozumiała
wszystko, co od pewnego czasu Luke mówił do niej w żartach, które tak bardzo
ją denerwowały.

– Luke, kochaj mnie...
W ostatnim przebłysku świadomości zdała sobie sprawę, że się nie

zabezpieczyła. Od dawna nie było takiej potrzeby. Nie pomyślała...

– Tam... – powiedziała, z trudem łapiąc oddech. – Tam w szufladce...
Luke sięgnął do nocnego stolika i w kilka sekund później znowu był przy

niej.

– Bardzo cię pragnę, Sophie. Bądź moja i nie myśl o niczym innym.

Jesteś wolna.

Poddała się jego ruchom z uczuciem, że bierze udział w czymś tak

nieuchronnym jak zmiany pór roku i zaćmienie słońca. Czymś naturalnym,
chociaż nieraz budzącym trwogę i niepokój.

Słońce oświetlało całą sypialnię. Wokół panowała niczym niezmącona

cisza. Cały świat zatrzymał się w oczekiwaniu.

Kremowe zasłony w oknach przepuszczały promienie słoneczne, jakby

chciały przypomnieć jej o śpiącym obok mężczyźnie. Wiedziała, że tym razem
Luke śpi naprawdę i że teraz nie ma to już żadnego znaczenia. To, co między
nimi zaszło, nie było snem. Czuła to całym ciałem, rozbudzonym po długich
miesiącach uśpienia. Luke drgnął przez sen i przytulił ją do siebie. Oddychał
lekko i regularnie.

Nagle jego oczy otworzyły się, uścisk stał się silniejszy.
– Chodź do mnie, maleńka. – Przyciągnął ją do siebie. – Co ja mam z

tobą zrobić? Znowu rozmyślasz? Czy ty nigdy nie przestajesz myśleć?

Pocałował ją, a potem lekko odsunął.
– Jesteś zła, że nie dotrzymałem przyrzeczenia?
Spojrzała mu w oczy.
– To nie była twoja wina – powiedziała poważnie. Znowu ją pocałował, a

potem popatrzył w oczy.

– Jesteś mi potrzebna, Sophie. Chcę cię. Powiedz, że ty też. Zróbmy to

jeszcze raz.

Tym razem nie stawiała oporu. Ona też go potrzebowała i bardzo

pragnęła.

Wstali tylko po to, żeby wypuścić Steamera do ogrodu. Byli tak bardzo

zajęci sobą, że nawet zrezygnowali z posiłków. Kochali się pod prysznicem, w
strugach ciepłej wody, a potem znowu w łóżku, mokrzy po kąpieli.

Nawet gdy na chwilę zasypiała, jej ciało tuliło się do niego, jakby chciała

się przekonać, że jest przy niej i tak pozostanie na zawsze.

Kiedy się wreszcie obudziła, spostrzegła, że jest sama. Tylko pomięta

poduszka obok świadczyła o tym, że ktoś przed chwilą jeszcze z nią był. Jej
ciało mówiło, że ostatnie kilkanaście godzin nie było snem.

W całym domu panowała cisza. Nie mącił jej żaden dźwięk. Sophie

szybko narzuciła szlafrok i zbiegła na dół. Duży zegar w holu wskazywał wpół
do dwunastej. Zamarła z przerażenia: nigdy w życiu tak nie zaspała!

Ze Steamerem przy nodze weszła do kuchni i zobaczyła na stole kartkę.

„Nie spiesz się, kochanie. Spokojnie sobie odpoczywaj”.

Jej umysł szybko pracował. Nigdy jeszcze nie spóźniła się do pracy. Co

sobie pomyśli Howard? John? I dziewczęta! Czy domyślą się, co zaszło? Chyba
tak. Zaproszenie Luke’a do domu było równoznaczne z propozycją...

Próbowała się opanować, wprowadzić jakiś porządek w gonitwę myśli.

Umyła się, przebrała w lnianą, białą sukienkę i zmieniła pościel w łóżku.

Czy to wszystko zdarzyło się naprawdę? Czy naprawdę kochała się jak

szalona z Lukiem? Czy naprawdę przespała porę, o której zwykle wstaje i idzie
do pracy?

Teraz trzeba będzie wszystko nadrobić. Przywrócić znowu ład i porządek.
Kiedy zjawiła się w lecznicy, pacjentów było tylu, że nikt z zespołu nie

zwrócił na nią uwagi. Zamknięte drzwi od gabinetów świadczyły o tym, że
wszędzie trwają badania.

Szybkim krokiem dopadła drzwi swojego biura i weszła do środka.

Ujrzała piętrzący się na biurku stos korespondencji, położonej tam przez którąś
z pielęgniarek. Maszynka do kawy była włączona. Wszystko wskazywało na to,
że życie toczy się normalnym trybem.

Usiadła za biurkiem i włączyła komputer. Zalśnił ekran, włożyła

dyskietkę. Tylko spokojnie. Trzeba przestać myśleć o głupstwach i zabrać się do
pracy.

Dziesięć minut później drzwi się otworzyły i poczuła na sobie spojrzenie

Luke’a.

– Zapracowana?
Podniosła głowę i zamrugała powiekami.
– Dobrze spałaś?
Podeszła do niego i zamknęła drzwi. Luke natychmiast skorzystał z

okazji, objął ją i pocałował.

– Bardzo tego potrzebowałem.
– Luke, musimy uważać... – Sophie rozejrzała się niespokojnie, jakby w

pustym pokoju ktoś mógł ich zobaczyć.

– Dlaczego? – zapytał, mocno ją przytulając. Roześmiała się i potrząsnęła

głową.

– Doskonale wiesz. Lepiej niż ja.
– Nie można mieszać obowiązku z przyjemnością, to masz na myśli?
Wyswobodziła się z jego ramion i wróciła za biurko.
– Zgadłeś.
Luke wzruszył ramionami.
– Trudno mi będzie wytrzymać, jesteś za blisko... Ale cóż, będę musiał

poczekać.

Podszedł do biurka i pochylił się nad nią.
– Jest tylko jedna rzecz, na którą mam w tej chwili ochotę. Chciałbym się

z panią kochać, pani Shaw, ponieważ jest pani bardzo, bardzo podniecającą
kobietą.

– Luke! – Podniosła glos. – Natychmiast przestań! Jeszcze ktoś usłyszy!
– Przepraszam. – Luke ze skruszoną miną sięgnął po dzbanek z kawą. –

Czy mogę napić się kawy? Pachnie prawie tak cudownie, jak pewna... – Urwał,
bo spiorunowała go spojrzeniem.

Śledziła wzrokiem jego ruchy. Każdy gest jego dłoni przypominał jej to,

co tej nocy między nimi zaszło.

Kiedy wreszcie opuścił jej pokój, westchnęła z ulgą i spróbowała wrócić

do pracy. Udało jej się opanować do tego stopnia, że kiedy pojawił się Howard i
ze znaczącym uśmiechem powiedział jej „dzień dobry”, powitała go spokojnie,
chociaż miała wrażenie, że ma na twarzy wypisaną prawdę.

Po południu Luke na szczęście został wezwany do suki z zapaleniem

sutka i Sophie mogła zastanowić się nad bieżącymi sprawami. Po pierwsze,
należy odwiedzić Lucy Freeman i zorientować się w stanie jej zdrowia. Jeśli
pielęgniarka będzie unieruchomiona przez następne tygodnie, trzeba znaleźć
jakieś zastępstwo.

Po skończonej pracy wsiadła do samochodu i pojechała na farmę, gdzie

mieszkała Lucy.

Zapukała do domu i zobaczyła za oknem twarz dziewczyny.
– Wejdź! Otwarte!
Lucy przykuśtykała jakoś na jej powitanie, ciągnąc za sobą nogę w gipsie.
– Nie wiedziałam, że masz tego aż tyle. – Sophie spojrzała na jej

unieruchomioną nogę. – Nieźle cię zapakowali.

– Już się do tego przyzwyczaiłam. – Lucy poprowadziła ją w głąb domu.

– Dawno do nas nie zaglądałaś.

Sophie znała rodziców Lucy od wielu lat. Freemanowie kochali konie i

mieli niewielką stadninę, z której kiedyś korzystała.

– Lekarze mówią, że zdejmą mi to dopiero za trzy, cztery tygodnie –

powiedziała Lucy smętnym głosem, stukając w białą, twardą powierzchnię. –
Niewesołe, co? Ale zawsze możesz się na tym podpisać.

Sophie usiadła, wzięła leżący na stole flamaster i napisała swoje imię na

zagipsowanej nodze.

– Wiesz, że John też jest chory? Ma jakąś infekcję. Od tygodnia nie

przychodzi do pracy.

Zamyśliła się. Lucy skinęła głową.
– Słyszałam o tym. W zeszłym tygodniu spotkałam w mieście Luke’a.

Mój chłopak zawiózł mnie do pubu na drinka. Luke siedział sobie przy barze z

jakąś brunetką. Bardzo ładna dziewczyna, szalenie atrakcyjna. Rozmawiałam z
nim tylko chwilę, bo byli sobą bardzo zajęci, no, wiesz.

Sophie drgnęła i zbladła. Wyglądała tak dziwnie, że Lucy pospiesznie

dodała, źle zrozumiawszy jej wzburzenie:

– Nie denerwuj się, to nie było w godzinach pracy. Sophie opanowała się

z wysiłkiem.

– To mówisz, że... wrócisz dopiero za jakiś miesiąc? Jest strasznie dużo

papierkowej pracy, może byś mogła pokazać się od czasu do czasu i pomóc mi
chociaż w tym?

– Oczywiście! To bardzo dobry pomysł. Umieram z nudów na tym

odludziu – zawołała Lucy z entuzjazmem. – Zawsze ktoś mnie podrzuci i będę
miała jakąś rozrywkę.

Sophie wstała i zaczęła się żegnać. Po tym, co przed chwilą usłyszała, nie

mogła usiedzieć na miejscu.

Właściwie należało się tego spodziewać. Nie powinna być zaskoczona ani

tym bardziej udawać, że ją to dziwi. Takie zachowanie bardzo do Luke’a pasuje.
Tak jak uwiódł ją, uwodzi inne kobiety. Taki już jest.

Zresztą, niczego jej nie obiecywał. Nie kłamał i nie zwodził. Przeciwnie:

mówił zawsze, że jest kawalerem z wyboru i że uwielbia samotne życie.
Kochała się z nim, było jej bardzo dobrze i postanowiła mieć złudzenia. Ale
złudzenia to jedno, a rzeczywistość to zupełnie co innego.

To, co między nimi zaszło, było dla niej czymś ważnym i szczególnym,

dla niego było jedynie epizodem, chwilowym zaspokojeniem kaprysu. Tego
rodzaju kaprys można zaspokoić z każdym i wszędzie. To tylko ona sobie
wmówiła, że to początek nowego, szczęśliwego życia. Luke nie może ponosić
odpowiedzialności za jej mrzonki, za marzenia małej dziewczynki.

Znają się zaledwie od kilku tygodni. Nic o sobie nie wiedzą. Przecież

teraz Luke pewnie sądzi, że jej, podobnie jak jemu, odpowiadają tego rodzaju
przygody.

Jeśli nie chce cierpieć, musi natychmiast z tym skończyć albo przyjąć

jego punkt widzenia. Innego wyboru nie ma. Musi przestać oczekiwać słów
miłości, zapewnień o tym, że ją kocha, że z nią wszystko jest inaczej. Musi się
zgodzić na jego warunki albo dać sobie spokój z cala sprawą. Przecież Luke
nawet nie wie, czym właściwie jest miłość. A ona, idąc z nim do łóżka, zgodziła
się na taką konwencję.

Zaparkowała pod domem i pobiegła na górę. Próbowała po drodze nie

widzieć tego wszystkiego, co świadczyło o tym, że w jej domu jest jakiś
mężczyzna: marynarka rzucona w korytarzu, buty pod drzwiami, zapach wody
kolońskiej...

Zadzwoniła do Jane i powiedziała, że jedzie na chwilę do rodziców.

Kiedy w pośpiechu opuszczała dom, usłyszała dzwonek telefonu. Wiedziała, że

to Luke, i dlatego wybiegła, zatrzaskując za sobą drzwi.

– Gdzie zniknęłaś po południu? – zapytał wieczorem, kiedy wreszcie

wróciła.

Stał w drzwiach kuchni, skąd dochodziły jakieś dziwne zapachy.
– Nie było cię, kiedy wróciłem. Bardzo za tobą tęskniłem – powiedział i

przyciągnął ją do siebie.

Spojrzała w górę, w jego niebieskie oczy, i poczuła, że jej opór słabnie.
– Wierzę ci – odparła, siląc się na swobodny, pewny siebie ton.
– Skąd ta ironia? – Luke ujął jej twarz w dłonie. – Co się stało? Miałaś zły

dzień?

Pokręciła głową.
– Nie. Po prostu wszystko sobie przemyślałam... Puścił ją i westchnął

głęboko.

– Przecież mówiłem, że myślenie bardzo ci szkodzi...
– Posłuchaj, to, co się stało... nie bardzo do mnie pasuje. Ja tak nie

umiem... Nie jestem przyzwyczajona do tego, że kiedy wchodzę do domu, ktoś
w nim jest, i te wszystkie rzeczy...

Wybuchnął śmiechem.
– Jak możesz mówić coś podobnego! Jak możesz tak traktować

mężczyznę, który siedzi tu i czeka na ciebie jak pies, zwija się przy garach,
zmywa, robi kolację i... przypala wszystko, co się da...

Nie mogła nie odwzajemnić jego uśmiechu.
– Czy to znaczy, że coś przeskrobałeś? Spaliłeś mi wszystkie garnki?
Skinął głową.
– Usmażyłem omlety i swój zjadłem, bo byłem bardzo głodny. Twój

włożyłem z powrotem do pieca i o nim zapomniałem. Spaliło się wszystko na
czarno. Przyznaję się do popełnionego czynu, wyrażam głęboką skruchę, za
jedyne usprawiedliwienie mając fakt, że czekałem na kobietę, której pragnę jak
nikogo innego na tej ziemi, a ona nie przychodziła i nie przychodziła, i bałem
się, że nigdy nie wróci.

– Jesteś beznadziejny. Pocałował ją w usta.
– Chodź, napijemy się czegoś. Poszła za nim do kuchni.
– Omlet co prawda jest już niejadalny, ale zawsze mogę ci zrobić coś

innego.

– Naprawdę go spaliłeś?
– Słowo daję – przytaknął wesoło. – Ale nic straconego, możemy wziąć

na górę butelkę wina.

Powstrzymała go ruchem dłoni.
– Luke, posłuchaj, postanowiłam, że...
– Dobrze wiem, co chcesz powiedzieć – przerwał, lekko całując ją w

kark. – Najwyższy czas z tym skończyć. Idę do swojego pokoju, zamykam się
na klucz, a ty możesz zrobić to samo. Grunt to życie w zgodzie z zasadami.

– Nic a nic ci nie wierzę – szepnęła, znowu czując na ustach jego

pocałunek.

W tej chwili, wbrew wszystkim postanowieniom i samej sobie, pragnęła

tylko tego, aby nigdy nie przestał jej całować i żeby zawsze mogła być przy
nim. Uśmiechnęła się do niego bezradnie.

– Jesteś okropny – szepnęła.
– Wiem, wiem, już o tym mówiłaś. Podniósł ją i przytulił.
– Powtarzasz to tak często, że kiedyś wreszcie w to uwierzę. Na górze, w

sypialni, rozebrał ją i położył na łóżku. Poddała się jego gestom i pocałunkom;
poddała się uczuciom, jakie w niej budziły.

Tym razem wszystko było zupełnie inaczej niż ubiegłej nocy. Kochała się

z nim powoli, rozkoszując się każdym jego gestem i słowem. Kochała się z nim
tak, jakby chciała na zawsze zapisać sobie w pamięci każdą chwilę i każdą
razem spędzoną sekundę. Kochała go tak, jakby to, co właśnie robili, było już
wspomnieniem. Pięknym, nie pozwalającym się zapomnieć wspomnieniem.

Kiedy na chwilę przestawał ją całować, patrzyła na jego usta, tak jakby

chciała chłonąć go wszystkimi zmysłami, na zawsze zapamiętując jego obraz.
Chciała mu powiedzieć bardzo wiele rzeczy, ale milczała, obejmując go i
przyjmując w siebie, tak jakby wierzyła, że to, co się właśnie dokonuje, jest
jedyną dostępną im jednością.

Potem znowu bardzo długo spali. Kiedy się obudziła, dochodziła siódma.

Poszła do łazienki, wzięła prysznic i ubrała się.

Stała właśnie przed lustrem, próbując się uczesać i trochę umalować,

kiedy poczuła na sobie jego dłonie.

– Muszę już iść – powiedziała, delikatnie uwalniając się z jego objęć.
– A co im powiesz, jeśli zjawisz się w pracy przede mną? – spytał z

uśmiechem. – Jak usprawiedliwisz moją nieobecność?

– Nic nie powiem – odpowiedziała, próbując na nowo ułożyć włosy. –

Dlaczego mam cię usprawiedliwiać?

– Bo to była tylko twoja wina. – Luke rzucił się na łóżko. – Spałem sobie

spokojnie, a tu napadła na mnie jakaś dzika, trawiona żądzą kobieta!

– I po prostu nie mogłeś się obronić! Biedny, mały Luke!
– Właśnie. Lepiej już sobie idź, jeśli naprawdę chcesz stąd wyjść. Wyszła

z domu i przez chwilę rozkoszowała się świeżym, przejrzystym powietrzem.

Wiedziała, że nie ma powodów do dumy. Przegrała. Poddała się bez

walki wczoraj wieczorem, kiedy po raz drugi zgodziła się spędzić z nim noc. Po
prostu jest za słaba. Nie potrafiła sprostać swoim wyobrażeniom o sobie. Jest to
straszne, ale prawdziwe.

Kochała się z nim. Kochała... Nie w tym znaczeniu, jakie on przypisywał

temu słowu. Kochała się z nim i... kochała się w nim. Wbrew zdrowemu
rozsądkowi, wbrew logice, wbrew wszystkiemu po prostu się w nim zakochała.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Ranek zapowiadał się ciężki. Pacjentów było mnóstwo. Zaraz po

przyjściu musiała się zająć monstrualnych rozmiarów kocurem, który właśnie
stoczył nierówną walkę z kotem z sąsiedztwa.

– Znalazłam ich w schowku ze szczotkami, tam sobie urządzili pole bitwy

– wyjaśniła właścicielka rozwścieczonego kocura. – Wyszedł z tego z
naderwanym uchem.

– Biedne stworzenie – powiedziała ze współczuciem Sophie, pochylając

się nad zwierzęciem.

– Niech go pani tak nie żałuje – poinstruowała ją trzeźwo właścicielka. –

Szkoda, że pani nie widziała tamtego kota. Rozszarpał go na strzępy.

Nietrudno było w to uwierzyć. Kocur prychał i wyrywał się z taką siłą, że

w żaden sposób nie mogły go ułożyć na stole. Sophie włożyła rękawiczki.

– Jeśli pani chce, mogę pani dać parę – powiedziała, patrząc na podrapane

ręce kobiety.

– Co tu się dzieje? – spytał Howard, zaglądając do pokoju przyjęć. – Co

to za hałasy?

– Mamy niezbyt grzecznego pacjenta – odparła Sophie, siłą

przytrzymując kota. – Chyba nie bardzo ma ochotę na badania. Zajmiesz się
nim?

Wreszcie zwierzę udało się spacyfikować, narzuciwszy mu na głowę

żółty prochowiec. Sophie pierwsza weszła do gabinetu Howarda.

– Luke’a jeszcze nie ma? – zapytał.
– Nie, trochę się spóźni. Zaraz powinien być.
– Ten kot to prawdziwy potwór – przerwała im kobieta, wnosząc i

umieszczając na stole kocura zawiniętego w płaszcz. – Tak się dał wszystkim
we znaki, że sąsiedzi nazywają go Frankenstein. Miewałam już koty, ale coś
takiego widzę po raz pierwszy.

Jakby na potwierdzenie jej słów, spod płaszcza rozległo się złowrogie

prychnięcie i głuche miauknięcie.

Howard westchnął z rezygnacją.
– Czy jest pani w stanie panować nad nim podczas zabiegu, czy mam go

na kilka minut uśpić? Jak pani sądzi?

– Kiedy tylko zdejmę mu to ze łba, zacznie szaleć – odparła bez wahania.

– Lepiej coś mu dać.

– Dobrze. Proszę go jeszcze przez chwilę potrzymać. Howard sięgnął po

strzykawkę i po chwili „Frankenstein” leżał bez ruchu, pogrążony w sztucznym
śnie.

Kobieta ostrożnie zdjęła z niego płaszcz. Jedno oko kocura łypnęło na nią

ostrzegawczo, po czym powieka opadła. Wszyscy odetchnęli z ulgą. Wydało się
nagle, że dokoła zapanowała dziwna cisza.

– Trzeba go będzie trochę pozszywać. – Howard dokładnie zbadał

zwierzę. – To nie tylko ucho. Ma również rankę na grzbiecie i o tutaj, z boku.
Nieźle się musiał zabawić.

Właścicielka odpowiedziała głębokim westchnieniem. Wyraźnie miała z

czworonogiem niejedno ciężkie przejście.

– Wystarczy kilka szwów – ciągnął Howard – i na dzisiaj będzie spokój.

Ale jeśli chce pani mieć spokój na dobre, radzę go wykastrować. Brzmi to może
groźnie, ale zabieg nie jest bardzo skomplikowany.

Kobieta zamyśliła się.
– Może to dobry pomysł – powiedziała po chwili. – Sama nie wiem... Ale

czy po czymś takim dalej będzie mógł łapać szczury? Nie odechce mu się?
Słyszałam, że po takim zabiegu kot robi się do niczego. Tylko tyje i wyleguje
się na kanapie.

Howard uśmiechnął się.
– To nieprawda. Tak źle nie jest. Może nawet będzie miał większą ochotę

na pogonienie szczura, jeśli nie będzie miał innych problemów. Zapoluje sobie z
nudów.

Sophie przysłuchiwała się rozmowie, przygotowując antybiotyk, który

trzeba było podać kotu po skończonym zabiegu. Wywód Howarda o wpływie
kastracji na łowność kotów nieco ją rozbawił.

– Teraz zrobimy mu jeszcze zastrzyk domięśniowy i koniec. Howard

zdjął rękawiczki.

– No i jak? Decyduje się pani na zabieg? Jeśli tak, proszę go zostawić.

Zrobimy to jutro.

Kobieta wahała się przez chwilę.
– Dobrze. Ale jeśli przestanie łowić szczury, przyniosę go wam z

powrotem – powiedziała z determinacją, żartobliwie grożąc im palcem.

– Nie będzie powodu – uspokoił ją Howard, odnosząc zwierzę do klatki. –

Będzie łowny jak nigdy dotąd, a sąsiedzi sobie trochę odpoczną, bo przestanie
szaleć. Zobaczy pani, wszyscy będą zadowoleni.

Po wyjściu nieszczęsnej właścicielki bojowego kocura Howard usiadł i

spojrzał na Sophie.

– A co u ciebie? Jak tam w domu? Dobrze ci się mieszka? Skinęła głową,

pozornie opanowana i obojętna.

– Tak. Wszystko w porządku. Dziękuję.
– Nie masz żadnych kłopotów?
Spojrzała na niego i uśmiechnęła się uspokajająco.
– Nie, Howardzie, naprawdę wszystko w porządku. Wierzyła w jego

dobre intencje. Znała go dobrze i bardzo lubiła.

Nie chciała go okłamywać, ale jeszcze bardziej nie chciała z nim

rozmawiać o Luke’u.

Stary doktor spojrzał na nią, jakby chciał się usprawiedliwić.
– Przepraszam, że tak wypytuję, ale martwimy się o ciebie, dlatego

pozwalani sobie na małą... niedyskrecję. Molly codziennie mnie pyta, czy
czegoś nie potrzebujesz. Porady albo rozmowy, sam nie wiem...

Sophie spojrzała na niego serdecznie.
– Bardzo ci dziękuję. Powiedz Molly, że jestem wdzięczna za chęć

pomocy, ale wszystko jest dobrze. Od dawna nie miałam już nikogo w domu i
trochę przyzwyczaiłam się do samotności, ale... wszystko w porządku. Nie
martwcie się. Howard nie spuszczał z niej wzroku.

– Wiesz, że zawsze, ale to zawsze możesz na mnie liczyć – powiedział

wreszcie z naciskiem. – W każdej sytuacji i o każdej porze. Czuję się trochę
odpowiedzialny za tę sytuację. To ja cię przekonałem, że należy przyjąć Luke’a
do pracy i ja zgodziłem się na to, żeby zamieszkał u ciebie. Po śmierci Michaela
czuję się...

Przerwał, ponieważ w drzwiach ukazała się głowa Imeldy.
– Przepraszam, że przerywam, ale szukam Luke’a. Sophie zmarszczyła

brwi.

– Już powinien być. A o co chodzi? Może mogę w czymś pomóc?
Pielęgniarka zawahała się.
– Dzwoni jakaś pani – powiedziała z ociąganiem. – Chce rozmawiać z

Lukiem. Mówi, że w sprawie osobistej. Jest trochę... zdenerwowana.

– Ktoś o mnie pytał? – przerwał jej energiczny głos Luke’a.
– Tak. – Imelda z ulgą zwróciła się ku drzwiom. – Telefon do ciebie.
– Przełącz do mojego gabinetu – powiedział i szybkim krokiem poszedł

do siebie.

Usłyszeli hałas zamykanych drzwi.
– Jakieś kłopoty? – Howard pytająco spojrzał na Sophie.
– Nie wiem – odparła zgodnie z prawdą. Howard westchnął.
– Z kobietami, jak rozumiem. Luke innych nie miewa. Jest świetnym

weterynarzem. Wszyscy się nim zachwycają, w miasteczku i w okolicy.
Farmerzy wprost nie mogą się go nachwalić.

– Tak, to doskonały lekarz – przytaknęła Sophie z roztargnieniem.
Kiedy Howard poszedł wreszcie do pacjentów, zerknęła w stronę drzwi

do gabinetu Luke’a. Były zamknięte.

Ciekawe, z kim tak długo rozmawia? Z Amandą czy z Patricią De Vere?

Lucy widziała go w pubie z jakąś brunetką. Brunetkami są obie. Luke nigdy nie
wspominał o żadnej kobiecie, a ona nigdy nie pytała.

Tak czy inaczej miała następny powód, żeby się poważnie zastanowić nad

sensem ich „przyjaźni”. Nad sensem związku, który zapowiadał tylko ból i

rozczarowanie.

W tydzień później zgodziła się wreszcie pójść z Hamishem Burnsem na

kolację. Właściwie nie miała innego wyjścia. Odmawiała już tyle razy, że
jeszcze jeden wykręt byłby równoznaczny z niegrzecznością. Uważała, że
przyjmując jego zaproszenie, spełnia po prostu obowiązek wobec firmy, z którą
od dawna współpracuje.

Wracała jednak do domu marząc, żeby ten wieczór jak najszybciej minął.
Przygotowała dla Luke’a zimną kolację i przebrała się. Właśnie kończyła

się malować, kiedy usłyszała w korytarzu jego kroki.

– Cudownie wyglądasz – powiedział rozmarzonym tonem i oparł się o

framugę drzwi.

Miał na sobie długie buty i pobrudzone błotem spodnie. Skończył właśnie

wizyty na okolicznych farmach.

Od wielu dni nie wracali z pracy o tej samej porze. Luke pracował do

późna, zastępując chorego Johna, a ona zawsze tak wszystko urządzała, żeby
uniknąć spotkania. Kładła się wcześnie, wstawała o świcie i robiła co mogła,
żeby praca skutecznie ich od siebie odgradzała. Na razie jej się udawało.

Luke zdjął buty i ustawił je w kącie korytarza. Powiesił kurtkę na

wieszaku i znowu uważnie przyjrzał się Sophie.

– Wyglądasz nadzwyczajnie – powtórzył. – W tej sukience jest ci bardzo,

bardzo ładnie. Niebieski to twój kolor.

Podszedł i spróbował ją objąć.
Wyśliznęła się z jego ramion i szybkim krokiem poszła w stronę drzwi.
– Przecież to śmieszne. – Luke podążył za nią. – Nie uciekaj, nie udawaj,

że nic między nami nie było. Przecież wiesz, że to nieprawda. Bardzo mi ciebie
brak. Sophie, bardzo bym chciał...

Odwróciła się.
– Nic nie rozumiesz. Jak tak nie mogę. Nie mogę tego wszystkiego brać

tak po prostu, jakby nigdy nic. Według ciebie to wszystko jest takie proste i
zwyczajne, ale ja tak nie umiem...

Złapał ją za ramię.
– Czego nie umiesz? Przecież to właśnie jest proste i nie ma powodu,

żeby wszystko sztucznie komplikować.

Poczuła, że brak jej tchu. Jak ma mu powiedzieć, o co jej chodzi? Jak ma

mu powiedzieć, że się w nim zakochała i że dlatego wszystko nagle stało się
takie trudne do zniesienia?

– Bardzo cię pragnę – usłyszała. – Chcę być z tobą, teraz, zaraz...
– To niemożliwe – powiedziała, starając się, żeby jej głos zabrzmiał

zwyczajnie i obojętnie.

– Dlaczego? Nie mam dziś dyżuru. Będziemy mieli całą długą noc...

Zagryzła wargi.
– Luke, ja właśnie wychodzę.
Zobaczyła w jego oczach zaskoczenie, a zaraz potem ironiczny uśmiech.
– Wychodzisz? – Obrzucił wzrokiem jej smukłą sylwetkę w jedwabnej

sukience. – Racja. Dla mnie byś się tak nie wystroiła. A z kim wychodzisz, jeśli
wolno zapytać? Znam go?

– Idę na kolację z przedstawicielem firmy farmaceutycznej. Odkładałam

to już wiele razy. Nie mogę odmawiać im w nieskończoność.

– Im, to znaczy Hamishowi – powiedział przeciągłym tonem. Skinęła

głową i spuściła oczy.

– Muszę już iść. Uśmiechnął się i przepuścił ją.
– Tylko nie wracaj zbyt późno. Będę czekał. Przystanęła.
– Luke...
– Po raz pierwszy od wielu dni mam wolny wieczór. Myślałem, że

spędzimy go razem. I noc też.

– Naprawdę chciałeś...
– Oczywiście, zawsze chcę. – Ujął ją za ramiona, w jego glosie

zabrzmiało lekkie zniecierpliwienie. – Przecież wiesz, przecież wiesz, co do
ciebie czuję.

Pokręciła ze smutkiem głową.
– Nie wiem, ja już nic nie wiem, Luke. To właśnie jest najgorsze. Nic nie

wiem. Nie wiem, o co między nami chodzi. Jeśli w ogóle o cokolwiek chodzi.

Uniósł głowę i zmrużył oczy.
– Nie mogę ci przyrzec dozgonnej miłości, jeśli to masz na myśli. Nie

jestem Michaelem. Już ci powiedziałem: jestem sam z wyboru. Lubię to i myślę,
że tak będzie zawsze. Jestem wobec ciebie szczery, nie zamierzam cię
oszukiwać. Łączy nas coś, do czego oboje mamy prawo i tak jest dobrze.
Przynajmniej dopóki oboje tak uważamy.

– Masz na myśli to, że dobrze nam jest w łóżku? – zapytała ze smutkiem i

rezygnacją. – To właśnie masz na myśli?

Luke skrzywił się.
– Nie zmuszaj mnie, proszę...
– Ja... ja chcę ci tylko wytłumaczyć – powiedziała z wysiłkiem, hamując

łzy – że ja... ze mną... jest...

Nie udało jej się.
– O Boże... przestań. – Luke wytarł łzę płynącą jej po policzku. Przytulił

ją do siebie i pogładził po plecach.

– Nie chciałem cię zranić. Naprawdę. Oboje jesteśmy bardzo zmęczeni.

Idź już, spóźnisz się na randkę.

Delikatnie odsunął ją od siebie.
– To nie jest randka, mówiłam ci już.

– Masz się spotkać z Hamishem Burnsem, prawda? Wyglądasz tak

ślicznie, że nie ma na świecie faceta, który by się przy tobie zdołał opanować.

Zaczerwieniła się i odsunęła, myśląc, że Luke traktuje ją jak wszystkie

kobiety w swoim życiu. Kobiety pojawiające się jak cienie i jak cienie
znikające. Kobiety, o których się nie mówi i nie myśli, bo nie mają żadnego
znaczenia. Widma bez twarzy. Luke jest zatwardziałym kawalerem,
samotnikiem i egoistą. W jego życiu nie ma dla niej miejsca. W jego życiu nie
ma miejsca dla nikogo.

Rozległ się dzwonek i za drzwiami zamajaczyła wysoka sylwetka

Hamisha Burnsa.

Luke delikatnym ruchem odgarnął jej włosy z czoła i spojrzał na twarz ze

śladami niedawnych łez. Patrzył na nią długo, zanim odezwał się:

– Idź już... twój kawaler czeka.
– Luke... – Chciała mu coś powiedzieć, ale słowa uwięzły jej w gardle.

Serce biło jak szalone. Oderwała się od Luke’a i poszła otworzyć drzwi.

W progu stał Hamish w eleganckim, ciemnym garniturze. Spojrzał na nią

promiennym wzrokiem i... dostrzegł Luke’a.

– Witam. – Luke skłonił się ironicznie i Sophie poczuła, że na jej twarz

wypływa rumieniec. Szybko wzięła torebkę i znalazła się przy drzwiach.

– Miłej zabawy – usłyszała jeszcze i uśmiechnęła się, z zażenowaniem

spoglądając na towarzyszącego jej mężczyznę, który gestem zaprosił ją do
czerwonego saaba.

Hamish odezwał się dopiero wtedy, gdy wyjechali na drogę.
– Przepraszam, ale byłem trochę zaskoczony. Nie wiedziałem, że w domu

jest jeszcze ktoś.

– Luke mieszka u mnie, ponieważ jego mieszkanie nie jest jeszcze

gotowe. Pawilon jest w strasznym stanie – wyjaśniła pospiesznie. – Trzeba
zrobić remont, a wcześniej jakoś nikt o tym nie pomyślał.

Mówiła szybko, chcąc ukryć swoje zmieszanie w masie szczegółów.
– Luke ma szczęście – powiedział Hamish znacząco, pozornie bez

związku z treścią rozmowy, i spojrzał na nią.

Odetchnęła z ulgą, kiedy dotarli do restauracji. Nie miała ochoty na

rozmowę na tematy osobiste, zwłaszcza z Hamishem.

Restauracja była dobra i kolacja mogłaby się naprawdę udać, gdyby nie

poprzedzająca ją scena, a może cała, trochę mimo wszystko skomplikowana
sytuacja. Jedząc rozmawiali o pracy, o lekach i pacjentach, co było wyjściem
najbezpieczniejszym i najmniej groźnym. Dopiero kiedy podano kawę, Hamish
zmienił temat.

– Bardzo dużo pracujesz, prawda? To ci wystarcza? Nie masz nigdy

ochoty zmienić czegoś w życiu?

– Oboje z Michaelem zawsze bardzo dużo czasu poświęcaliśmy pracy –

odparła pośpiesznie. – Przyzwyczaiłam się do tego. To taki sposób życia.

– Tak, wiem, że nigdy nie mieliście czasu na życie towarzyskie. Michael

dużo pracował, ty też. Ale teraz... – spojrzał na nią – teraz w domu musi ci być
smutno, to znaczy, kiedy jesteś sama...

– Słucham? Co chciałeś przez to powiedzieć? Spojrzała na niego

pytająco.

– Przepraszam, że o tym mówię, ale ludzie... słyszałem różne opinie o

twoim nowym towarzyszu życia...

– Masz na myśli mojego gościa?
– Nie wierzę we wszystko, co ludzie mówią. Nieraz przesadzają. Pytam

tylko tak, dla twojego dobra. Nie chcę robić ci przykrości, bo bardzo cię lubię. –
Ujął jej rękę. – Sophie, naprawdę bardzo cię lubię.

Jego wzrok mówił więcej niż słowa. Po raz pierwszy w obecności

Hamisha Burnsa poczuła się niewyraźnie i niepewnie.

– Ja też cię lubię – powiedziała, nie chcąc przedłużać milczenia. – Lubię

cię i zależy mi na twojej przyjaźni, ale...

– Ale co?
– Mam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółmi.
– Tylko przyjaciółmi?
Próbowała się opanować, mówiąc sobie, że ktoś tak przystojny i miły jak

Hamish Burns może oczekiwać od niej odrobiny serdeczności, ale dotyk jego
dłoni wywołał w niej taką odrazę, że siłą powstrzymała się od grymasu
obrzydzenia. Wyobraźnia usłużnie podsunęła jej obraz ironicznego spojrzenia
Luke’a. „Wyglądasz tak ślicznie, że nie ma na świecie faceta, który by się przy
tobie zdołał opanować...”

– Naprawdę muszę wracać. Mieliśmy w tym tygodniu masę roboty i

jestem wykończona – powiedziała, uśmiechając się z wysiłkiem.

– Chcesz, żebym cię już odwiózł? – Hamish spojrzał na nią ze

zdziwieniem. – Szkoda, naprawdę bardzo żałuję.

– Ja też. – Zabrzmiało to tak fałszywie, że tylko pogorszyło i tak już

nieprzyjemną sytuację.

Wracali w milczeniu, tak jakby było oczywiste, że nie mają sobie nic do

powiedzenia. Kiedy podjechali pod dom, Hamish wysiadł i otworzył przed nią
drzwiczki.

– Dziękuję za miły wieczór – powiedziała sztucznie uprzejmym tonem, z

ulgą wysiadając z samochodu.

– Może zaprosisz mnie na herbatę? – zapytał nieoczekiwanie, patrząc na

zapalone światło na parterze. Nim zdążyła odpowiedzieć, objął ją i przyciągnął
do siebie.

– Mieliśmy trochę za mało czasu, żeby się lepiej poznać, Sophie. Mam

wrażenie, że więcej nas łączy, niż się wydaje.

Poczuta na twarzy jego oddech, a potem jego usta na swoich wargach.
– Nie! – krzyknęła, wyrywając się z jego ramion.
Spojrzał na nią ze zdumieniem, a potem nieprzyjemny uśmiech

wykrzywił jego twarz.

– Rozumiem – powiedział zjadliwie. – Postanowiłaś wszystko zostawić

dla swojego... gościa.

– A to już jest tylko moja sprawa – rzekła stanowczo, trzasnęła

drzwiczkami i szybkim krokiem poszła w stronę domu.

Usta paliły ją ogniem. Siłą powstrzymała się, żeby ich nie obetrzeć.
Jak mogła dopuścić do czegoś podobnego! Nigdy, przenigdy nie powinna

była przyjmować zaproszenia Hamisha. Zbyt zaprzątały ją myśli o Luke’u i
niewłaściwie oceniła sytuację. Przecież to oczywiste, że wychodząc z
Hamishem mogła się spodziewać awansów z jego strony.

Zanim włożyła klucz do zamka, drzwi się otworzyły.
– Wszystko w porządku? – spytał Luke z niepokojem, widząc jej

zmienioną twarz. – Nic ci się nie stało?

Skinęła głową. Luke obrzucił wrogim spojrzeniem czerwonego saaba,

stojącego jeszcze na podjeździe.

– Nie. Wszystko dobrze, wejdźmy do środka. Czerwony saab ruszył z

szybkością niewielkiej rakiety.

– Twój przyjaciel bardzo się spieszy – zauważył Luke i zamknął drzwi.
– Tak, bardzo – przytaknęła bezbarwnym tonem, odkładając torebkę na

stolik w korytarzu.

Poczuła jego dłonie na ramionach, jego oddech na karku, jego szybki,

spragniony pocałunek.

– Nie mogłem się doczekać, kiedy wrócisz.
Dotknięcie Luke’a wyrwało ją z martwoty, obudziło, przywróciło samej

sobie.

– Ja też bardzo do ciebie tęskniłam – powiedziała po prostu.
– Zrobiłem ci kawę.
– Skąd wiedziałeś, kiedy wrócę? Luke skrzywił się.
– Gdybyś nie wróciła do jedenastej, pojechałbym po ciebie.
– Mówisz zupełnie jak mój ojciec.
– A czuję zupełnie inaczej.
– Pocałuj mnie jeszcze raz – poprosiła.
Była tak szczęśliwa, że jest przy niej, że nie miała ochoty niczego

ukrywać.

Całował jej usta, szyję, ramiona i włosy...
– Weź mnie na górę – poprosiła, tuląc się do niego. – Weź mnie na górę...
– Jesteś pewna? – Ujął jej twarz w dłonie i uważnie popatrzył w oczy. –

Jesteś pewna, że chcesz? A rano? Co będzie jutro rano? Znowu będziesz

żałowała i przyrzekała sobie, że już nigdy więcej?

– Pewnie tak – przyznała bezsilnie. – Pewnie tak... Wiedziała, że tego

jednego może być zupełnie pewna.

– Sophie, na Boga, co ja mam z tobą zrobić? – W głosie Luke’a

zabrzmiała troska. – Co ja mam z tobą zrobić?

– Kochaj mnie – odpowiedziała. – Kochaj mnie tu, teraz, a jutro pomóż

mi jakoś przejść przez most wyrzutów sumienia.

Uśmiechnął się.
– Dobrze, tylko po co ta poezja? Zrobię, co każesz, bo nie mogę ci się

oprzeć...

Poczuła, że zdejmuje z niej sukienkę i zanosi ją gdzieś w ciemność.

Poczuła jego pocałunki na piersiach i znowu rozpoczęła się długa noc, tak
wyłącznie należąca do nich, jak oni należeli do siebie.

– Podano śniadanie – usłyszała i zobaczyła Luke’a siedzącego na brzegu

łóżka.

Przykryty był jedynie małym ręcznikiem owiniętym wokół bioder.

Poczuła zapach świeżo parzonej kawy.

– Która godzina? – zapytała, spuszczając nogi z łóżka i przykrywając je

wstydliwie prześcieradłem.

Luke wybuchnął śmiechem.
– Nie bój się! Już to widziałem.
Przysunął się i ujął jej zarumienioną twarz w dłonie.
– Dopiero wpół do ósmej. Mamy jeszcze trochę czasu. Zresztą to

niedziela. Mam dyżur przed południem, ale będzie Jane, pomoże mi. Nie musisz
się spieszyć. Zostań w łóżku. Kiedy wrócę na lunch, będziemy mogli dokończyć
to, co zaczęliśmy wieczorem.

– Głupi jesteś – powiedziała przeciągając się. – Zresztą to wcale nie był

wieczór. Zaczęliśmy dopiero nad ranem.

Wzięła grzankę i wypiła łyk kawy.
– Przydałby się dżem. Nie przyniosłeś?
– Nie mogłem znaleźć, ale nie narzekaj, tylko jedz.
Jadła w milczeniu, podświadomie rozpamiętując wydarzenia ostatniej

nocy.

– Wyglądasz bardzo podniecająco, kiedy tak sobie myślisz. Chyba

przydałby się nam mały deser, co?

– Przecież dopiero zjadłeś śniadanie. Wiesz, jesteś strasznie łakomy.
– Nic podobnego! Chociaż może rzeczywiście.
Pomyślała, że wszystko cokolwiek powie, będzie aluzją do seksu,

ponieważ nieoczekiwanie seks stał się najważniejszą sferą jej życia. Najbardziej
niewinne słowa i zdania zaczynały kojarzyć się ze sprawami, o których nigdy

dotąd nie myślała. Patrząc na muskularne, opalone ciało Luke’a, zastanawiała
się nad jego odczuciami.

Czy on w ogóle uświadamia sobie, co się miedzy nimi dzieje? Znowu

kochali się całą noc, aż do rana, a potem spali wtuleni w siebie, jakby nawet we
śnie pragnęli przedłużyć rozkosz. Czy to wszystko nie pozostawia w nim
najmniejszego śladu? Czy wstając z łóżka o wszystkim zapomina?

– Nie sądzisz, że powinieneś coś na siebie włożyć? – zapytała, patrząc na

jego gołe ciało.

– Szkoda czasu.
Odstawiła filiżankę, starając się unikać jego wzroku. To również

zabrzmiało dwuznacznie.

– Spóźnisz się do pracy – zauważyła.
– Nieważne.
– Dla pacjentów tak.
Lekkim ruchem ręki powoli obrysował kontur jej ciała pod

prześcieradłem.

– Odpocznij sobie. Spokojnie skończ śniadanie i zaklep dla mnie miejsce

obok siebie. Zaraz wracam.

Patrzyła, jak odchodzi, nie mogąc oderwać wzroku od smukłej, silnie

zbudowanej postaci.

Po jego wyjściu wstała, wzięła prysznic i powoli się ubrała. Po raz

pierwszy w życiu rozkoszowała się brakiem obowiązków. Nigdzie nie musi się
spieszyć, nie czeka na nią żadna praca. Jedyne, co może ją spotkać, to powrót
Luke’a i jego ramiona...

Miał rację, mówiąc, że trzeba przepędzić upiory. Ostatniej nocy poczuła

się naprawdę wolna i oderwana od przeszłości. Przeszłość odsunęła się,
ustępując miejsca chwili obecnej.

Jej związek z Michaelem był całkowicie podporządkowany jego

wyobrażeniom o małżeństwie. To on określał, nie ona, jak będą żyć i co jest ich
celem. Dotąd nie uświadamiała sobie tego z taką ostrością. Michael nie chciał
mieć dzieci, których tak bardzo pragnęła. Nie próbowała zajść w ciążę
podstępem, bo wiedziała, że tego nie wybaczyłby jej nigdy. Uznałby to za
zdradę. Zresztą, byłoby to zbyt upokarzające.

Rozmawiali o tym tego dnia, kiedy miał wypadek. Wyszedł z domu

wzburzony. Jeszcze teraz widziała wyraz jego oczu. Wiedziała, że kiedy wróci,
nic nie powie, a przepaść pomiędzy nimi będzie się powiększać z każdym
dniem. I z każdą nocą.

Spojrzała na swoje odbicie w lustrze i przepędziła złe myśli. To tylko

wspomnienia. Teraz ma inne życie. Luke obudził w niej nadzieję. Odmienił ją.
Może i jej uda się go zmienić? Może istnieje dla nich jakaś wspólna przyszłość?

Nagle poczuła, że musi go natychmiast zobaczyć. Zapragnęła jego

obecności tak, jak się pragnie wody i pokarmu. Był jej niezbędny do życia, a
dom bez niego wydawał się pusty i niepotrzebny. Nie był domem.

Szybko włożyła jedwabną błękitną bluzkę, płócienne spodnie i sandały.

W kilka minut później szła już do lecznicy, zastanawiając się, co powiedzieć
Jane. Pod jakim pretekstem można zjawić się w gabinecie w niedzielę rano, jeśli
nie ma się dyżuru?

Popchnęła drzwi do poczekalni i znalazła się twarzą w twarz z bardzo

dziwną parą.

Kobieta miała twarz spuchniętą od płaczu, mężczyzna – niezwykle

wojowniczy wygląd. Rozpoznała państwa Farleyów.

– Nie dla wszystkich ten dzień będzie dobry – prychnął z wściekłością na

jej powitanie mężczyzna.

– Co się stało? Coś z Siegfriedem? – zapytała niespokojnie, patrząc na

zapłakaną kobietę.

– Niech pani lepiej zapyta tego swojego nowego weterynarza! – wrzasnął

mężczyzna. – Wszystko pani powie!

Zostawiła ich i poszła w kierunku pokoju Luke’a. Jane zatrzymała ją tuż

przed jego drzwiami.

– Poczekaj, chcę ci najpierw coś powiedzieć.
– Chodzi o kurację Siegfrieda?
– Kiedy go wynosili z samochodu, pan Farley cały czas krzyczał na

Luke’a, że zabił mu psa tymi swoimi eksperymentami, że on tak tego nie
zostawi i zawiadomi o wszystkim władze, jeśli Siegfried zdechnie.

Sophie z westchnieniem skinęła głową.
– W porządku, Jane. Dobrze, że mnie uprzedziłaś. Zaraz z nim

porozmawiam.

Z ciężkim sercem zastukała do drzwi i weszła cicho do gabinetu Luke’a.

Stał przy psie i chował stetoskop do kieszeni.

– Miał drugi bardzo silny atak serca. Kiedy go przywieźli, już konał.
Popatrzyła na leżący na stole nieruchomy, pozbawiony życia kształt.
– Nie mogłeś wygrać tej bitwy – powiedziała ze smutkiem. – Miał przed

sobą może rok, może osiem miesięcy życia. Zrobiłeś wszystko, co w ludzkiej
mocy.

Było jej bardzo ciężko. Nie potrafiła przyzwyczaić się do śmierci, nawet

jeśli była nieunikniona i możliwa do przewidzenia. Przecież nawet gdyby psa
zaczęto leczyć znacznie wcześniej, jego szanse na przeżycie były bardzo
niewielkie. Kiedy pacjent umierał, czuła się winna, nawet wtedy, kiedy było to
zupełnie absurdalne, tak jak w przypadku Siegfrieda.

Tym razem na dodatek musieli jeszcze stawić czoło właścicielowi...
– Pójdę do nich – powiedział Luke z westchnieniem. – To będzie dla nich

bardzo ciężkie.

Nie mylił się. Pan Farley wybuchnął natychmiast:
– Zaskarżę pana! Jest chyba jakaś izba weterynaryjna, jakieś władze! Ja

tak tego nie zostawię! Zobaczy pan!

– Oczywiście, może pan złożyć zażalenie i zwrócić się do rady

weterynaryjnej, jeśli pan sobie życzy – odrzekł Luke spokojnie – ale to niczego
nie zmieni.

– Gdyby nie pańskie głupie pomysły, pies by żył. – Pan Farley obrócił się

gwałtownie i wyszedł, trzaskając drzwiami. Jego żona podążyła za nim. Sophie
zobaczyła, że po jej twarzy płyną łzy.

– Kiedy się państwo uspokoją – powiedziała do niej łagodnym tonem –

zrozumieją, że nie popełniono tu żadnego błędu. Zrobiliśmy wszystko, co było
możliwe. Doktor Jordon zostawił Siegfrieda na obserwacji, zapisał mu
odpowiednie leki. Każdy weterynarz na jego miejscu zrobiłby to samo.

Pani Farley wytarła oczy.
– Dziękuję – szepnęła ku zaskoczeniu Sophie i wyszła. Sophie spojrzała

na szarą, zmęczoną twarz Luke’a.

– Dziękuję za poparcie – rzekł cicho – choć nie wiem, czy masz do mnie

zaufanie, czy po prostu przemawia przez ciebie zawodowa solidarność.

W jego głosie czuło się urażoną dumę.
– Oczywiście, że mam do ciebie zaufanie. Powiedziałam tylko to, co

myślę. Nic więcej nie mogłeś zrobić.

Miała ochotę objąć go i przytulić, ale obecność Jane sprawiła, że tylko

głęboko spojrzała mu w oczy.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Telefon zadzwonił natychmiast po ich powrocie do domu. Sophie

podniosła słuchawkę i usłyszała nieznany, kobiecy głos. Dopiero po chwili
zrozumiała, że dzwoni siostra Luke’a, Louise.

– To do ciebie – powiedziała, oddając mu słuchawkę.
Wziął jedną ręką słuchawkę, a drugą przygarnął ją do siebie. Przytulona

do jego piersi, czuła wibrowanie jego głosu i zapach jego skóry.

– Przyjadę – usłyszała. – Czekajcie na mnie. Odłożył słuchawkę.
– Moja siostrzenica, Fil, miała wypadek. Potrącił ją samochód. Jest w

szpitalu.

– O Boże! Czy ona...
– Chyba nie stało się nic złego – powiedział i z nagłą determinacją

powtórzył: – Nie mogło się stać nic naprawdę złego. Wszystko będzie dobrze,
jestem pewien. Ale muszę tam jechać. Jestem im potrzebny.

– Czy mogę jakoś ci pomóc? Ujął jej twarz w dłonie.
– Musisz sobie jakoś dać radę. Zastąp mnie, nie będzie wam łatwo bez

Johna.

– Może niedługo wróci. Podobno czuje się lepiej.
– Zadzwonię do niego. Muszę pojechać do siostry, jak tylko zabiorą Fil

do Cambridge.

Skinęła głową i uniosła jego dłonie do ust.
– Jest mi przykro z powodu Siegfrieda. Farley mówił to wszystko w

gniewie. Na pewno tak nie myśli. Musiał się po prostu wyładować i akurat byłeś
pod ręką.

Luke zmarszczył brwi.
– Nie wiem. Tak czy owak, jestem odpowiedzialny za to, co się stało.
Objęła go za szyję.
– A teraz jeszcze to. Sporo jak na jeden dzień. Czy przypadkiem nie jesteś

głodny?

Uśmiechnął się swoim dawnym uśmiechem.
– Mam apetyt tylko na ciebie. A prócz tego może na jakąś kanapkę.
Roześmiała się szczęśliwa, że znowu żartuje, że wszystko wraca do

normy.

– Zaraz coś przygotuję. Luke przeczesał dłonią włosy.
– Najpierw zadzwonię do Johna.
W godzinę później siedzieli obok siebie na kanapie, ona z głową opartą na

jego ramieniu, on lekko gładząc jej włosy.

– Będę tęskniła. – Uniosła głowę i pocałowała go w usta.
– Co teraz będziemy robili? A może niepotrzebnie pytam? Dzień mógłby

się zakończyć tak samo, jak się zaczął. W tym samym łóżku i w tych samych
ramionach. Ale była przecież śmierć Siegfrieda i wypadek Fil, a to sprawiło, że
nie mogli zachowywać się tak, jakby nic się nie stało.

– Może pójdziemy się przejść? – zaproponowała Sophie niepewnym

głosem.

– Bardzo dobry pomysł. – Twarz Luke’a rozpogodziła się. – Chodźmy,

zanim zmienimy zdanie.

Zostawili nie dojedzone kanapki, wzięli Steamera i pojechali

samochodem daleko za miasto. Tam włóczyli się przez kilka godzin po
wzgórzach. Spacer, mający być w zamierzeniu jedynie sposobem na spędzenie
popołudnia, stał się nieoczekiwanie czymś więcej. Luke jakby nagle się
otworzył. Zaczął mówić o swoim dzieciństwie, o rodzicach, o ich rozwodzie, o
siostrze.

Ojciec był znanym adwokatem. Zbyt zapracowany, żeby bywać w domu,

rzadko widywał się z dziećmi. Matka uczestnicząca we wszystkich możliwych
wydarzeniach towarzyskich była zbyt zajęta samą sobą, żeby zwracać na nie
uwagę. Miała zresztą mnóstwo obowiązków związanych z działalnością
filantropijną.

Po rozwodzie rodziców Luke spotykał się z ojcem sporadycznie, ale w

jakiś sposób wciąż byli sobie bliscy. Matki nie widywał prawie wcale.
Powtórnie wyszła za mąż i przeprowadziła się. Z dziećmi właściwie nie
utrzymywała kontaktów.

Decyzja Luke’a, że zostanie weterynarzem, nie zyskała aprobaty ojca.

Próbował go namówić do zmiany zdania, łudził obietnicami, wreszcie dał za
wygraną. Sympatia zamieniła się w uprzejmą obojętność. Potem, podczas
pobytu Luke’a w Australii, ojciec umarł.

Sophie coraz lepiej zaczynała go rozumieć. Powody, dla których był taki,

jaki był, stawały się coraz bardziej oczywiste. Wychowany w podobnych
warunkach człowiek musiał być zbuntowanym chłopcem i skłonnym do
cynizmu mężczyzną.

Przecież on nawet nie rozumie, na czym polega różnica pomiędzy

miłością a przelotną fascynacją! Gdzie miał się tego nauczyć? Przez trzydzieści
trzy lata żył wśród ludzi doskonale dających sobie radę bez tego rozróżnienia.
Nie mógł zmienić zdania, tak od razu, tylko dlatego, że od kilku tygodni żył
obok niej.

Tego wieczoru kochali się rozpaczliwie, tak jakby się czegoś bali.

Myślała potem o tym, patrząc na leżącego obok niej uśpionego mężczyznę.
Nigdy nie miał domu.

Mógłby go mieć. Dom jest tam, gdzie są ludzie, których się kocha. Dom

jest tam, gdzie jest serce.

Nie wiedziała, gdzie jest serce Luke’a i czy kiedykolwiek ją pokocha.

Bardzo mu odpowiadało to, co ich łączyło. Jemu to wystarczało, ona pragnęła
czegoś więcej. Nie stawiała jednak żadnych warunków. Postanowiła cieszyć się
chwilą i nie domagać się niczego. Nikt jej niczego nie obiecywał i nie miała
żadnych praw.

Podczas nieobecności Luke’a John wrócił do pracy. Był nieco osłabiony,

ale pełen dobrych chęci. Lucy zapowiadała, że za kilka dni ona również
podejmie obowiązki. Wszystko jakoś się układało i Sophie nie miała powodów
do zmartwień.

To znaczy, nie miała ich w pracy. W domu było zupełnie inaczej. Dom

bez Luke’a był pusty i bezbarwny. Nie było w nim wieczorów ani poranków,
tylko nieokreślona masa szarego, obojętnego na pory dnia i nocy czasu. Jego
nieobecność dawała się odczuć na każdym kroku. Stał się częścią jej życia i
cisza bez niego stała się głośnym wołaniem o jego powrót. Nawet Steamer
osowiał i leżał stale w korytarzu pod drzwiami, jakby czekał na powrót pana.

Tęskniła za nim. Tęskniła za jego śmiechem i żartami, tęskniła za jego

ciałem i ramionami. Za jego czułością i zaborczością. Tęskniła za nim
potwornie.

Pewnego dnia zadzwonił rano, żeby jej powiedzieć, że Fil miewa się

lepiej i lekarze uważają, że zagrożenie minęło. Potem zadzwonił jeszcze,
mówiąc, że wszystko jest na dobrej drodze: stan dziewczynki wyraźnie się
poprawił.

Próbowała mu wyznać, jak bardzo go jej brak, ale dzieląca ich odległość i

słuchawka telefoniczna sprawiły, że nie powiedziała nic.

Z drżeniem serca czekała na jego powrót. Luke mógł bardzo się zmienić.

Był tam wśród swoich najbliższych, był tam u siebie; po powrocie mógł czuć się
obco i samotnie.

Jej niepokój pogłębiła wizyta Amandy Drew, która zjawiła się pewnego

dnia w klinice, wypytując o Luke’a. Jane poprosiła Sophie i ta wyjaśniła
dziewczynie, że Luke na pewien czas wyjechał. Przy okazji ponownie
zauważyła, że Amanda jest niezwykle ładna. Miała niewiele ponad dwadzieścia
lat i dużo pewności siebie. Sophie bardzo chciałaby wiedzieć, co łączy ją z
Lukiem. A może raczej wcale nie chciała tego wiedzieć?

W kilka dni później, w przeddzień kolejnego telefonu Luke’a, wizytę w

klinice złożyli również Patricia de Vere i jej pies Maroc.

Sophie właśnie układała plan zajęć na następny tydzień, kiedy jej wzrok

padł na wchodzącą aktorkę. Cała w czerni, w ogromnym kapeluszu, wywołała w
poczekalni zrozumiałą sensację. Wiadomość, że Patricia ma konia i koniecznie
potrzebuje porady Luke’a, nieco Sophie zdumiała.

– Nie wiedziałam, że pani hoduje konie. Czy opiekuje się nimi jakiś stały

weterynarz?

Patricia obrzuciła ją pogardliwym spojrzeniem.
– Nie hoduję koni. Mam tylko jedną klaczkę. Dotychczas Luke się nią

zajmował i nie zamierzam dopuścić do Indii żadnego innego weterynarza.

Sophie przyrzekła, że przekaże mu wiadomość i uprzedziła, że data

powrotu Luke’a nie jest dokładnie znana. Fakt, że wie tak niewiele o jego życiu,
sprawił jej przykrość. W roztargnieniu wysłuchała monologu Patricii o życiu w
artystycznej komunie w Longhaven. Artystka nawet ją tam zaprosiła.

Na szczęście przyszło kilku nowych pacjentów i Sophie musiała się nimi

zająć. Kiedy aktorka wyszła, szumiąc powiewnymi szatami, do pokoju Sophie
zajrzała Jane.

– Ale masz szczęście do tych cudaków.
– A unikam ich jak ognia – odparła Sophie, przyrzekając sobie dalekim

łukiem omijać Longhaven.

Pod koniec dnia poszła pomóc Johnowi przy rentgenie, zadowolona, że

dzień upłynął jej na pracy, nie pozwalającej zbytnio pogrążać się w myślach.
Wolała nie myśleć o Luke’u i kobietach w jego życiu, wiedząc zbyt dobrze, że
jest tylko jedną z nich.

Zrobili prześwietlenie wielkiemu labradorowi i zasiedli nad zdjęciami.
– Są jakieś wiadomości od Luke’a? – zapytał nagle John.
– Tak. Dzwonił i mówił, że Fil miała jakieś obrażenia wewnętrzne, że już

wszystko dobrze. Chcą jeszcze zrobić dodatkowe badania.

– Były jakieś złamania?
– Miała złamaną lewą rękę, jakieś zadrapania i otarcia. W sumie dużo

szczęścia. Na początku wyglądało to bardzo źle.

– Wobec tego Luke niedługo powinien być w domu.
Nie zareagowała na jego niewinną uwagę. Pomogła mu umieścić psa w

klatce. Dziwnie to powiedział: „w domu...” Czyżby się czegoś domyślał? John
zmienił temat i dalej rozmawiali już tylko o sprawach zawodowych.

Po powrocie do domu, kiedy robiła kolację, znowu przypomniała sobie

jego słowa. Czy John wie, że ona ma romans z Lukiem? Czy wszyscy w pracy o
tym wiedzą? Howard wie na pewno. Zna ją od dawna i czyta w niej jak w
otwartej książce.

Nagle zdała sobie sprawę z tego, że nic jej to nie obchodzi. Niech sobie

myślą, co chcą. Oni nie mają znaczenia, liczy się tylko Luke i jej tęsknota.
Zapragnęła, żeby był przy niej. Nieważne w jakiej roli. Po prostu, żeby był.

W niedzielę po południu czekała na jego telefon, kiedy nagle wszedł i

stanął przed nią. Niewiele myśląc podbiegła i rzuciła mu się na szyję. Zaczęta
go całować, rozkoszując się jego zapachem, jego obecnością. Powiedział
jedynie, że nie zdążył zadzwonić, że Fil ma się całkiem nieźle, i od razu znaleźli
się w łóżku.

W kilka godzin później stała w kuchni w grubym szlafroku i robiła

jajecznicę. Luke podszedł do niej z tylu i pocałował ją w kark.

– Coś mi się wydaje, że już kiedyś tak staliśmy...
– Tylko że wtedy to cię kosztowało butelkę drogiego wina – powiedziała

z uśmiechem. – Teraz najwyżej mogę upuścić skorupkę od jajka.

Lekko pocałował ją w ucho. Sophie zamknęła oczy, odwróciła się do

niego i zarzuciła mu ręce na szyję.

– Jesteś cudowna. Potwierdzam jeszcze raz to, co mówiłem kilka godzin

temu. – Rozchylił jej szlafrok. Przytrzymała jego ręce. – Dlaczego psujesz mi
przyjemność? Tego nic było w umowie.

– To jest kuchnia. W kuchni się je. Zapamiętaj to sobie.
– Nie mogę. W kuchni, owszem, jada się, ale czasami może posłużyć do

czegoś innego. Na przykład można się w niej kochać. Zwłaszcza jeśli się ma
przy sobie tak cudownie podniecającą młodą damę...

Poddała się pieszczocie jego rąk.
– Kochanie – szepnęła, wiedząc, że może mu powiedzieć tylko to. Może

jej się wydawało, ale miała wrażenie, że Luke całym ciałem nakazuje jej
milczenie.

– Zjedzmy te jajka, zanim wyklują się z nich kurczęta – powiedział nagle,

całując ją w szyję.

Odsunął ją lekko i usiedli przy stole. Czuła, że zrobił to celowo, żeby

przeszkodzić jej w powiedzeniu czegoś, czego nie chciał słyszeć. Obawiał się,
że usłyszy wyznanie, bał się, że ona, Sophie, powie mu, że go kocha. Ona
jednak wiedziała, że gdy to powie, zepsuje wszystko. W takiej konwencji nie
mówi się pewnych rzeczy. W takim układzie nie wymawia się pewnych słów.
Bardzo pragnęła to powiedzieć i bardzo chciała to usłyszeć, ale wiedziała, że nic
takiego nie nastąpi.

W milczeniu zjedli jajka i grzanki, a potem brzoskwinie z puszki. Nie

było nic innego, bo nie wiedząc o jego powrocie, nie zrobiła zakupów. Nie
żałowała jednak. Czas, który spędzili w łóżku, wart był skromnej kolacji.

– Amanda i Patricia pytały o ciebie w tym tygodniu. Obie przyszły do

lecznicy – powiedziała wreszcie, kiedy zaczęli pić kawę.

– Ciekawe po co?
– Patricia chciała, żebyś obejrzał jej konia. Podobno się nim opiekujesz.
– Zawracanie głowy.
– Luke, nie żartuj.
– Wcale nie żartuję. – Roześmiał się. – Przecież widzę, że jesteś

zazdrosna.

– Wcale nie. Zresztą mnie też zaprosiła do Longhaven. Sophie ugryzła się

w język. Niepotrzebnie o tym wspomniała.

Wcale nie miała ochoty oglądać tego miejsca ani domu. Było już jednak

za późno. Luke uniósł brwi.

– Niezły pomysł. Wybierzemy się razem.
Nie odpowiedziała. Szybko zaczęła się dopytywać o Louise i Fil.
– Opowiedz mi coś o swojej siostrze i jej rodzinie – poprosiła, unikając

jego rozbawionego spojrzenia.

Wiedziała, że Luke bardzo kocha siostrę i kiedy zacznie o niej mówić,

wszystkie inne, niebezpieczne tematy zostaną zażegnane. Luke, rzeczywiście,
pogrążył się w opowieściach o pobycie Fil w szpitalu, a potem zaczął
opowiadać o tym, jak to Louise i Martin poznali się w Cambridge i jak zaczęła
się ich historia.

– Jaka ona jest, ta twoja siostra?
– Łagodna i ciepła – powiedział, potwierdzając wrażenie, jakie odniosła,

słysząc głos Louise przez telefon.

Przez chwilę nic nie mówili. W końcu Luke popatrzył na nią uważnie, tak

jakby miał zamiar powiedzieć jej o czymś znacznie ważniejszym, niż to dawały
odczuć słowa.

– Dziś rano dzwoniłem do pośrednika. Znaleźli dla mnie dom. Pojedziesz

ze mną zobaczyć tę posiadłość?

– Posiadłość?
– Nie mogę stale tu mieszkać. Ludzie zaczną plotkować...
– Nic mnie to nie obchodzi – powiedziała zdławionym głosem. – Niech

sobie mówią, co chcą. Nie zamierzam się liczyć z niczyją opinią.

Patrzył na nią przez dłuższą chwilę.
– Sama nie wierzysz w to, co mówisz. Zresztą to ja boję się o ciebie.
Próbowała się bronić:
– Nie wiesz, w jakim ten dom jest stanie. Przecież to może być ruina.
– Dlatego cię proszę, żebyś go ze mną obejrzała. Nie chcę, żebyś myślała,

że mam zamiar mieszkać pod mostem.

Po prostu chcesz stąd uciec za wszelką cenę, pomyślała. Nie wystarczam

ci albo za dużo wymagam. Tak czy inaczej, tracę cię. Przegrałam.

– Uśmiechnij się.
Posłuchała go. Nie wolno jej się martwić, nie wolno załamywać. Musi

cieszyć się chwilą, która trwa. Na rozpamiętywanie tego, co minęło, będzie
miała z pewnością sporo czasu. Teraz powinna cieszyć się tym, że ma go
jeszcze przy sobie.

– Chodźmy na górę – powiedziała zdławionym głosem.
– Tego nie musisz mi powtarzać dwa razy – odparł Luke i wyciągnął ku

niej ręce.

Dom był po prostu cudowny. Nawet nie przypuszczała, że w okolicy

może istnieć coś podobnego. Duży, rozległy, otoczony starymi drzewami.

– Jak ci się podoba? – spytał Luke.
Czerwona cegła, świeżo odnowione tynki, duże, wychodzące na ogród

okna.

– Co o tym myślisz? – powtórzył.
– Szczerze mówiąc nie wiedziałam, że w ogóle może tu istnieć coś

takiego.

– Ja też nie. Może za mało szukałem.
Przejrzeli papiery i plany dostarczone przez pośrednika. Powierzchnia

mieszkaniowa domu była imponująca.

– Strasznie duży – powiedziała ze zdziwieniem. – Nie przypuszczałam, że

aż tak.

Pochylił się nad papierami.
– Owszem, jest tu kilka pokoi. Będziemy się mogli kochać to w jednym,

to w drugim. Zresztą możemy spróbować zaraz. To może ułatwić decyzję...

Uśmiechnęła się.
– Czy ty nigdy nie myślisz o niczym innym?
– Nie. Kiedy jesteś, myślę tylko o tym.
– Naprawdę jest ogromny. – Sophie znowu pochyliła się nad planem. –

Prawdziwy dom dla dużej rodziny. Nie wiedziałam, że lubisz takie.

– Obrażasz mnie. Myślałaś, że chcę mieszkać w komórce? Pokręciła

głową.

– Nic. Myślałam raczej o jakimś niewielkim mieszkaniu albo piętrze w

luksusowej willi. To bardziej do ciebie pasuje.

– Mam dosyć mikroskopijnych kuchenek i banalnych kawalerskich

mieszkanek. Potrzebuję domu z charakterem. Potrzebuję czegoś, co mógłbym
nazwać... prawdziwym domem.

Przygryzła wargi.
– To znaczy, że chcesz przedłużyć kontrakt i zostać tutaj na dłużej?
Poczuła na sobie baczne spojrzenie.
– A masz wątpliwości?
Zamrugała powiekami, nie umiejąc i nie chcąc odpowiedzieć na jego

pytanie.

– Skoro poważnie bierzesz pod uwagę nabycie takiego domu, to chyba

rzeczywiście nie powinnam w to wątpić – odparła wymijająco.

Objął ją i przez chwilę nie wypuszczał z ramion.
– Głupia, mała dziewczynka. Wiesz przecież, jak bardzo wrosłem w

tutejsze życie. Związałem się kontraktem i nie tylko. Praca w twojej lecznicy
stała się częścią mojego życia. Oprócz tego jest jeszcze pewna pani, z którą
pracuję i mieszkam. I jedno, i drugie bardzo nam obojgu służy.

Ten komplement nie sprawił jej przyjemności. Luke po prostu potwierdził

tylko to, czego się obawiała. A więc bardzo mu odpowiada jako partnerka w

życiu zawodowym i osobistym. Z „partnerem” jest się wolnym pod każdym
względem i nie ma się żadnych zobowiązań, ani materialnych, ani uczuciowych.

– Człowiek powinien planować przyszłość, przewidywać pewne rzeczy...

– ciągnął Luke.

Puścił ją z objęć i podszedł do wielkiego okna.
– Jak tu pięknie. Spokój, cisza, atmosfera starego domostwa. Chciałbym

mieć duży pokój gościnny, żeby Fil, Louise i Martin mieli gdzie mieszkać,
kiedy przyjadą. Zwłaszcza zależy mi na Fil. Będzie mogła tu przyjeżdżać na
każde ferie. Louise trochę sobie odpocznie, a ja ją nauczę jeździć konno.
Zawsze marzyła o kucyku. Jest tu tyle miejsca, że spokojnie można zrobić
padok. Jak myślisz?

Z każdym jego słowem coś w niej umierało. Nie znosiła samej siebie za

dziką zazdrość rodzącą się w jej sercu. To było silniejsze od niej. Fil i Louise...
jego zastępcza rodzina! Wszystko jasne. Tak jest najbezpieczniej. W ten sposób
Luke nie musi mieć własnej, prawdziwej rodziny. Siostra i jej córka zastąpią mu
wszystko, w niczym nie ograniczając ukochanej wolności. Luke tak właśnie
wyobraża sobie swoje życie. Namiastka rodziny i „partnerski” układ z kobietą.
Na przykład z nią. Albo z jakąś inną. Wszystko jedno, z kim, pod warunkiem, że
zgodzi się na taki „higieniczny” układ. Luke niczego nie ukrywa i niczego nie
obiecuje. Jest szczery aż do bólu.

A ona myślała, że potrafi go zmienić! Sama sobie wydała się śmieszna.

Pomyliła się, bardzo się pomyliła.

Słońce przedarło się przez olszyny, padło jasnym pasmem na podłogę,

odbiło się w jego błękitnych oczach.

– Rozumiem, że dom ci się podoba? – zapytał, odwracając się ku niej,

jakby nagle przypomniał sobie o jej istnieniu.

Skinęła głową. Wiedziała już teraz, dlaczego ją tu przywiózł. Chciał, żeby

wszystko raz na zawsze stało się jasne.

– Nie ja będę tu mieszkać, tylko ty. Sam musisz podjąć decyzję –

powiedziała obojętnie.

Spojrzał na nią. Przez chwilę panowała cisza.
– Chciałbym, żeby tobie też się podobał. Całe życie marzyłem o czymś

takim. O stabilizacji, o poczuciu bezpieczeństwa. Czy to coś złego? Czuję, że
coś ci się nie podoba, ale nie rozumiem, co ani dlaczego. Wyglądasz, jakbyś
miała do mnie o coś żal.

Nie odpowiedziała. Brakowało jej tylko jednego słowa – magicznego

słowa, które sprawia, że zwykle mieszkanie staje się domem. Dom może być
wszędzie, nie potrzeba do tego góry cegieł i metrów okien.

Miłość.
Miłość jest najważniejsza. Bez niej nic nie jest ważne. Nauczyła się w

domu rodzinnym kochać i być kochaną. Tę wiedzę próbowała przekazać jemu.

Kochała Michaela i Michael kochał ją, i mimo wszystkich nieporozumień
stworzyli dom, bo była między nimi miłość. Dom Luke’a na zawsze zostanie
pustą skorupą, bo nie będzie w nim miłości.

– Mam nadzieję, że będziesz tu szczęśliwy – powiedziała tylko.
Mówiła szczerze. Tak jak szczerze wierzyła w to, że ona szczęścia nie

zazna, bo nie potrafi być szczęśliwa bez miłości.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Sophie pogodziła się z sytuacją, bo wiedziała, że nic innego nie może

zrobić.

Luke postanowił kupić dom jak najszybciej. Nagle zaczął utrzymywać, że

nie może dłużej u niej mieszkać, bo nie chce jej kompromitować.

Może rzeczywiście nie wyglądało to najlepiej, ale Sophie nie zwracała na

to uwagi. Opinia ludzi naprawdę przestała ją interesować, choć trudno było w to
uwierzyć. Luke nie zważał na jej protesty i spokojnie robił swoje. Następnego
dnia udał się do Cranthorpe, żeby omówić warunki umowy. Właściciele chcieli
dom sprzedać jak najszybciej, ponieważ wyjeżdżali za granicę.

Był koniec czerwca. Trzymiesięczny kontrakt Luke’a dobiegał końca i

obie strony były bardzo zadowolone ze współpracy. Zapowiadało się uroczyste
przedłużenie kontraktu i Sophie chciała to jakoś uczcić. W poniedziałek do
lecznicy zadzwoniła Patricia de Vere.

– Zaraz poproszę Luke’a – powiedziała szybko Sophie i przełączyła

telefon.

Po chwili Luke zajrzał do niej.
– Powiedziałem, że wpadniemy do nich jutro po południu.
– My? – Podniosła głowę znad biurka.
– Przecież chyba pojedziesz ze mną?
Już miała odmówić, tłumacząc się pilnymi zajęciami, ale nagle zdała

sobie sprawę z komizmu sytuacji. Nie ma się czego bać! Przecież Patricia jej nie
zje!

– Oczywiście – odparła sztucznie swobodnym tonem. Chyba go trochę

zaskoczyła.

– W takim razie jutro po południu – oznajmił. – Jesteśmy umówieni.

Od jego powrotu z Cambridge miała uczucie, że coś się między nimi

zmieniło. Kochali się jakoś inaczej. Tak jakby coś się wydarzyło. A może po
prostu Luke wie, że niedługo się rozstaną... a może ona sama ma tego
świadomość i próbuje nacieszyć się nim na zapas... Była jak właściciel sklepu z
cukierkami, który może mieć każdą ich ilość, na każde zawołanie...

Tego wieczoru całował ją z jakąś dziwną zaborczością.
– Dlaczego dziś taki jesteś?
– Mam na ciebie straszną ochotę. Roześmiała się.
– Jesteś pocieszny.
– Pocieszny? Bardzo dowcipne... Pokręciła głową.
– Może niezbyt dobrze to określiłam. Jesteś jakiś... dziwny. Zachowujesz

się... inaczej.

Nie wiedziała, jak to nazwać. Postanowiła brnąć dalej. Tak niewiele miała

do stracenia. Ujęła go za ramiona i uważnie popatrzyła w oczy.

– Może martwisz się o Fil albo myślisz o sprawach związanych z kupnem

domu, nie wiem, ale wydajesz się czymś zmartwiony albo przejęty. Taki...
nieobecny duchem.

Roześmiał się, próbując swoim zwyczajem obrócić wszystko w żart.
– Jestem po prostu spięty i należy mi się odpoczynek. Może zechcesz

przeprowadzić małą terapię?

Zmarszczyła brwi.
– Nie, dziękuję. Nie podejmę się pracy nad twoim duchem. Pocałował ją

w czoło.

– Nie o ducha tu chodzi, maleńka, przeciwnie. Chodzi o ciało. To moje

ciało domaga się chwili uwagi.

Po tych słowach zaczął natychmiast dokładnie wyjaśniać, o co mu chodzi,

tak że Sophie musiała zrezygnować z dociekań nad stanem jego psychiki.

Pod wpływem pocałunków Luke’a przestała się zastanawiać nad

czymkolwiek, przestała o czymkolwiek myśleć, odgrodzona od rzeczywistości
jego pieszczotami, które od pewnego czasu stały się jedynym dostępnym jej
światem.

Jadąc jaguarem w stronę Longhaven, nie mogła sobie przypomnieć,

dlaczego właściwie zgodziła się mu towarzyszyć. Jechali szeroką aleją,
wyznaczoną szpalerem rozłożystych drzew.

– Longhaven jest samowystarczalne. Wszyscy tam pracują i dzielą się

tym, co wyprodukują – oznajmił Luke, wskazując dwie kobiety pracujące w
polu. – Goście, jeśli zostają na dłużej, muszą się w to włączyć. Obok mieszka
ogrodnik, który w razie czego służy im fachową poradą.

Sophie uśmiechnęła się.
– Jakoś nie bardzo mogę wyobrazić sobie Patricii w roli ogrodniczki.
Luke roześmiał się.
– Pozory często mylą. Zresztą trzeba przyznać, że zatrudnia głównie

gości.

Jej podejrzenia sprawdziły się co do joty, gdy tylko zajechali pod

opleciony bluszczem dom.

Gospodyni natychmiast ukazała się w progu.
– Witaj, kochanie. – Patricia spłynęła wprost w ramiona wysiadającego z

samochodu Luke’a. – Jest i Sophie – dodała po chwili. – Bardzo się cieszę, że
cię widzę.

Ubrana była w koktajlową sukienkę w kolorach tęczy, niezbyt pasującą

do charakteru wiejskiego domostwa.

Wzięła Luke’a pod ramię i pociągnęła za sobą. Sophie poszła za nimi.

– Poznajcie moich gości. – Wskazała dłonią tłumek rozmawiających ze

sobą postaci, wśród których można było dostrzec kilka twarzy znanych z ekranu
i sceny.

Dom był obszerny, pokoje wypełnione teatralnymi dekoracjami. Luke

szedł pewnym krokiem, jak ktoś, kto dobrze zna drogę. Zwiedzili domostwo od
piwnicy po strych.

– A teraz chodźmy do stajni – zakomenderowała Patricia. Sophie

zauważyła, że przyłączyły się do nich dwie kobiety, które widzieli w polu. Tym
razem przebrane były w strój do konnej jazdy. Goście Patricii naprawdę byli
wszechstronni.

Weszli do stajni i podeszli do boksu z napisem „India”.
– Prawda, że piękna? Ojciec arab czystej krwi, matka anglo-arabka.
– Cudowna. – Sophie pogładziła miękkie chrapy klaczy. – Ile ma lat?
– Sześć – powiedziała Patricia, patrząc na Luke’a w szczególny sposób. –

Kupiłam ją na aukcji w Paryżu, pięć lat temu. Wtedy właśnie poznałam Luke’a.
Ten koń ma dla mnie wielką wartość uczuciową.

Tego rodzaju oświadczenie nie wymagało komentarza. Sophie w

milczeniu patrzyła, jak Patricia wprowadza Luke’a do boksu.

– Kto jej to zakładał? – Luke pochylił się nad zranioną nogą klaczy i

dotknął bandaża.

Patricia zmieszała się.
– Tutejszy weterynarz. Bandaż zaraz się zsunął i któraś z dziewcząt

musiała go założyć ponownie. Nie pamiętam już która.

– Musisz do niego zadzwonić. Powinien to poprawić. W ten sposób noga

nigdy się nie zgoi.

Patricia westchnęła.
– Okropne. Myślałam, że sam coś poradzisz. Chciałabym ją jeszcze

pokazać w tym miesiącu w Cranthorpe.

Twarz Luke’a pociemniała. Wyjął z torby elastyczny bandaż.
– Nie sądzę, żeby tego konia można było pokazywać w najbliższym

czasie.

Patricia najwyraźniej nie była zadowolona z diagnozy. I nie zamierzała

tego ukrywać.

– Nie mógłbyś jej czegoś dać? Jakiś zastrzyk czy coś takiego? – zapytała

niecierpliwie.

Luke pokręcił przecząco głową.
– Mogę najwyżej założyć jej nowy bandaż, i to na obie pęciny.

Zauważyłem, że przenosi ciężar ciała na zdrową nogę i zbytnio ją obciąża. Może
ją nadwerężyć.

Zręcznymi ruchami zaczął zakładać opatrunek. Sophie mu pomagała.

Kiedy skończyli, Luke krytycznym spojrzeniem przyjrzał się klaczy.

– Zrobiliście jej prześwietlenie?
– Tak – odpowiedziała Patricia. – Chyba wszystko jest w porządku.
– Jak pewnie powiedział ci już tamten weterynarz, trzeba ją teraz

obserwować przez kilka dni. Czasami zdarzają się niespodzianki. Jeśli za jakieś
trzy, cztery dni nie będzie wyraźnej poprawy, musisz go wezwać. Niech
zadecyduje, czy podać jej jakieś leki, zastrzyki, czy coś takiego.

– Dlaczego sam nie możesz tego zrobić? Przecież... Luke pokręcił głową.
– India nie jest moją pacjentką, Trish. Nie znam jej, nie znam historii jej

choroby, nic o niej nie wiem. Tamten weterynarz badał ją zaraz po wypadku i
wie, w jakim była stanie. Tylko on może ją dalej prowadzić.

Patricia uniosła czarne oczy w górę.
– Po co tak wszystko utrudniać? Po co wynajdywać kłopoty tam, gdzie

ich nie ma?

– Będą kłopoty, jeśli się nią poważnie nie zajmiesz. – Luke pogładził

klacz po grzbiecie. – I nie ma co planować żadnych pokazów. Ten koń musi
przynajmniej przez tydzień stać sobie spokojnie w stajni. Potem zobaczymy,
chociaż przeczucia mam nie najlepsze.

Zapadła pełna napięcia cisza. Patricia szybko się opanowała.
– A teraz zapraszam was na herbatę. Zostaniecie, prawda? Mamy też

truskawki z naszego ogrodu – powiedziała tonem uprzejmej gospodyni.

– Brzmi to bardzo kusząco. – Luke spojrzał pytająco na Sophie.
– Zostanę z przyjemnością – powiedziała szybko, ukradkiem zerkając na

zegarek.

Miała ochotę odejść stąd jak najszybciej. Byle tylko nie widzieć, jak

Patricia znowu bierze Luke’a pod ramię i prowadzi w stronę domu.

Truskawki podano z bitą śmietaną i cukrem pudrem. Towarzyszyły im

rozmowy o teatrze, sytuacji na rynku filmowym, kłopotach z agentami i tak
dalej. Najgorliwiej uczestniczyły w nich osoby nie mające ze sztuką nic
wspólnego.

Sophie jednym uchem słuchała tego, co mówiła siedząca obok niej

kobieta, występująca w reklamach telewizyjnych. W pewnej chwili spojrzała w
drugi koniec pokoju, gdzie stał Luke pogrążony w rozmowie z gospodynią. Byli
tak zajęci sobą, jakby nikogo poza nimi nie było w promieniu kilku kilometrów.
Sophie spróbowała uśmiechnąć się do niego, ale nawet na nią nie spojrzał. Stał
pochylony nad Patricią, lekko wspartą na jego ramieniu. Sophie poczuła palącą
zazdrość. Glos sąsiadki utonął w szumie, jaki nagle poczuła w skroniach.

Wszystko stało się jasne. Patricia zaprosiła ją tutaj, żeby jej pokazać, jak

bliskie stosunki łączą ją z Lukiem.

Przecież India ma stałego weterynarza, który się nią zajmuje. Każdy wie,

że nie wzywa się nowego weterynarza do zwierzęcia będącego po stałą opieką
kogoś innego. Tak się po prostu nie robi. Patricia użyła klaczy jako pretekstu,

żeby ich tutaj ściągnąć i pokazać jej, że ją i Luke’a łączy coś więcej niż
przygodna znajomość.

– Możemy jechać?
Zamrugała powiekami. Luke stał przy niej uśmiechnięty, z rękami w

kieszeniach.

– Wyglądasz, jakbyś myślała nie wiadomo o czym... – Objął ją i pomógł

wstać z krzesła. – Prawdę mówiąc, wyglądasz jak ktoś śmiertelnie znudzony –
szepnął jej do ucha.

Skinęła głową i poszukała wzrokiem swojej sąsiadki.
– Tak się starała, żeby mnie rozerwać opowieściami o tym, jak się robi w

telewizji reklamówki, ale chyba zasnęłam. Bardzo mi przykro.

Roześmiał się i pogładził ją po włosach.
– Nie przejmuj się, pewnie nie zauważyła. Mówiła tak długo, aż

powiedziała wszystko, co miała do powiedzenia, a potem wstała i poszła szukać
nowego audytorium. To normalne. – Zbliżył usta do jej ucha. – Chyba należy się
nam mata rekompensata po tym wszystkim, jak myślisz?

– Patricia się nie obrazi, że tak szybko wychodzimy? Łobuzersko zmrużył

oko.

– Właśnie rozmawia przez telefon. Dzwoni chyba jej agent, a to znaczy,

że rozmowa potrwa ze dwie godziny.

Sophie spojrzała na swój nie tknięty talerzyk z truskawkami.
– Bardzo pięknie wyglądają, ale szczerze mówiąc wcale nie mam na nic

ochoty.

– Ja też nie. Chodź, spróbujemy się wymknąć. Udało się. Po chwili byli

już na drodze do Cranthorpe. Wieczór zapowiadał się cichy i bardzo piękny.
Słońce z wolna zachodziło za wzgórza, czerwonawymi blaskami obejmując
drzewa. Pęd powietrza rozwiewał czarne włosy Luke’a. Jechali w milczeniu, ale
nie czuć było żadnego napięcia; panowała przyjazna cisza. Po godzinie zza
szpaleru drzew ukazały się wieże lokalnego, zabytkowego kościoła św. Jana,
wyraźnie rysujące się na tle zmierzchu.

– Nareszcie dom. Jak dobrze być w domu – odezwał się Luke, sięgając po

jej rękę i unosząc ją do ust.

Poczuła dojmujący ból. Chciała zapytać go o Patricię, ale się bała.

Brakowało jej odwagi, żeby usłyszeć to, czego usłyszeć nie chciała.

– Dlaczego nic nie mówisz? – zapytał, spoglądając na nią spod oka.
– Rozkoszuję się jazdą. Jest tak pięknie.
– Co byś powiedziała, gdybym cię teraz podrzucił do domu, a sam wpadł

jeszcze do miasteczka po butelkę dobrego wina?

Uśmiechnęła się.
– Dobry pomysł.
– A zatem załatwione.

Czuła, że jeszcze chwila, a poprosi go, by zatrzymał samochód, bo musi z

nim porozmawiać. Czuła, że musi mu powiedzieć, że go kocha, choćby wcale
nie chciał słuchać jej słów.

Zamiast tego powiedziała tylko:
– Zadzwonię do dziewcząt i powiem, że już wróciliśmy.
– Ale najpierw mnie pocałuj.
Zajechali pod dom i Luke objął ją, zanim zdążyła rozpiąć pasy.
– A może nawet poprosiłbym o coś więcej...
Czuła, jak w jego ramionach jej niepokój rozpływa się, a wątpliwości

przestają istnieć. Pocałunki Luke’a sprawiały, że przeżycia tego popołudnia
zaczynały blaknąć i niknąć.

– Byłaś dzisiaj dziwna, jakby nieobecna... Odsunął się od niej i popatrzył

jej w oczy.

– Jestem tutaj, blisko, pocałuj mnie jeszcze... Całował ją długo.
– Właściwie możemy obejść się bez wina, a na kolację zrobimy jajka.
Odepchnęła go ze śmiechem.
– Nic ma mowy! Obiecanki cacanki... Jedź do miasta, poczekam na

ciebie.

– Mam nadzieję...
Weszła do cichego, pustego domu. Steamer wybiegł z kuchni i

natychmiast skierował się do ogrodu. Poszła za nim wolnym krokiem.

Może źle zrobiła, że nie zapytała Luke’a o to, co łączy go z Patricią?

Powinna to zrobić. Zapyta go dziś wieczorem, po kolacji. Po kilku kieliszkach
wina będzie łatwiej. Przecież to zupełnie naturalne, że ciekawi ją ta kobieta.
Gdyby chciał uniknąć pytań tego rodzaju, nie zabierałby jej z sobą do
Longhaven.

Steamer z głośnym szczekaniem podbiegł do furtki. Spojrzała za nim ze

zdziwieniem. Luke nie mógł wrócić tak wcześnie.

– Kto tam? – zawołała, przeskakując grządki. Za płotem stal Hamish

Burns.

– Witaj, Sophie.
Otworzył furtkę i wszedł do środka.
– Co cię tu sprowadza?
– Przyszedłem się pożegnać. Zrezygnowałem z pracy u Hadleya.
– Nie wiedziałam – powiedziała, próbując uciszyć rozszczekanego nagle

Steamera, któremu gość wyraźnie nie przypadł do gustu. – Bardzo mi przykro.
Zawsze dobrze nam się z tobą pracowało.

– Pracowało, owszem – przerwał jej i usiadł na ogrodowej ławce. –

Dzwoniłem dziś do lecznicy, ale pielęgniarki powiedziały mi, że masz wolny
dzień. Przypadkiem zobaczyłem, że twój gość jedzie w stronę miasta, więc
pomyślałem, że wreszcie mógłbym porozmawiać z tobą sam na sam.

Było w jego głosie coś, co sprawiło, że poczuła się niepewnie.
– Luke zaraz wróci.
– Dalej z nim jesteś?
– To nie twoja sprawa. Jeśli przyjechałeś, żeby mi zadawać takie pytania,

to lepiej będzie, jeśli sobie pójdziesz. Proszę, wyjdź.

Hamish wstał i chwycił ją za ramiona.
– Ach, to tak! Czy ja cię zupełnie nie obchodzę?
– Zostaw mnie.
Steamer zaniósł się głośnym ujadaniem.
– Puść mnie!
– Dlaczego nie chcesz mi dać szansy? – Hamish przyciągnął ją do siebie.

– Czy nie widzisz, że ty i ja moglibyśmy...

– Proszę, puść mnie!
Próbowała się wyrwać, ale był zbyt silny. Ze złością kopnął ujadającego

psa. Steamer zaskowyczał z bólu.

– Zostaw go!
Zobaczyła nad sobą wykrzywioną wściekłością twarz.
– Czy ty nie rozumiesz, co ja do ciebie czuję?
Nagle jakaś siła odrzuciła ją na bok; zdążyła jeszcze dostrzec zastygłą w

zdumieniu twarz Hamisha. Przy nich stał Luke.

– Wstawaj i wynoś się stąd! – Luke pomógł Hamishowi pozbierać się z

ziemi i popchnął go w stronę furtki. – Jesteś na terenie prywatnym! Wynoś się
stąd albo cię siłą wyrzucę!

Twarz Luke’a była purpurowa ze złości. Sophie nigdy jeszcze nie

widziała go tak wytrąconego z równowagi.

Hamish wahał się przez chwilę, po czym odwrócił się i wyszedł. Luke

starannie zamknął za nim furtkę.

Doprowadziła ubranie do porządku i zaczęła uspokajać psa. Steamer

nigdy dotąd tak się nie zachował. Był spokojnym, nieco ociężałym psem, który
nigdy na nikogo nie szczekał. Potrafił tylko łasić się i merdać ogonem. Teraz
przylgnął do jej nóg i polizał ją.

– Co się tu działo? – Luke ujął ją za ramiona. – Czy coś ci zrobił?

Pokręciła głową, próbując się uśmiechnąć. Nie mogła opanować drżenia.

– Przyszedł mi powiedzieć, że rzuca pracę i wyjeżdża.
– Bardzo dziwny sposób przekazywania tak prostej informacji. – Luke

odchylił jej głowę do tyłu i popatrzył w oczy. – Naprawdę wszystko w
porządku? Strasznie się trzęsiesz.

– Po prostu trochę się zdenerwował. Luke zmarszczył czoło.
– Ciekawe dlaczego akurat tutaj przyszedł się denerwować... Spuściła

oczy. Pytanie nie było łatwe, mimo że nie czuła się winna.

– Chodźmy do domu, musisz się czegoś napić. Zaprowadził ją do salonu,

posadził na kanapie, włożył do ręki kieliszek z koniakiem.

– To lekarstwo, wypij.
Posłuchała go, z trudem przełykając palący napój.
– Już lepiej?
– Tak, ale co ze Steamerem? – zaniepokoiła się nagle, przypominając

sobie, jak Hamish potraktował psa. – Kopnął go. Chyba powinieneś go obejrzeć,
Luke.

Luke przykląkł obok psa i dokładnie obejrzał jego grzbiet i łapy.
– Jesteś cały i zdrowy, stary – powiedział.
Pogłaskał psa po łbie, po czym spojrzał poważnie na Sophie.
– Dlaczego Hamish go kopnął? – zapytał. Oparła się o poduszki.
– Steamer chciał mnie bronić, a Hamish nie chciał wyjść. – Odstawiła

kieliszek. – Tylko mi nie mów: „a nie mówiłem”.

Ujął ją pod brodę.
– Zostawiłem cię tylko na pięć minut i sama widzisz, co się stało. –

Pocałował ją w usta. – Ten facet jest po prostu o ciebie strasznie zazdrosny –
dodał spokojnym głosem.

Zamknęła oczy. Co by było, gdyby Luke nie nadszedł w porę? Zapewne

pomyślał o tym samym.

– W sklepie okazało się, że nie mam przy sobie ani portfela, ani karty

kredytowej, dlatego tak szybko wróciłem. Musiałem wszystko zostawić, kiedy
się przebierałem przed jazdą do Longhaven. Próbowałem im to wyjaśnić w
sklepie, ale nie pomogło. Odebrali mi butelkę.

Sophie wybuchnęła śmiechem.
– To znaczy, że nie mamy nic do jedzenia i nic do picia?
– Zupełnie jak rozbitkowie na bezludnej wyspie.
– Nie szkodzi.
Oparła głowę o poduszki. Czuła, jak koniak ją rozgrzewa.
– Masz rację – potwierdził Luke, przytulając ją do siebie.
W jego ramionach czuła się bezpieczna i spokojna. Teraz była naprawdę

w domu.

– Wiesz – powiedziała, tuląc się do niego – teraz mogę się już przyznać,

że tam w ogrodzie byłam naprawdę przerażona.

Wzdrygnęła się, przypominając sobie rozwścieczoną twarz Hamisha i

jego ręce, wpijające się w jej ramiona.

– Nie przejmuj się. Jeśli się kiedykolwiek tutaj pojawi, zadzwonię po

policję.

– Nie sądzę, żeby się jeszcze odważył – powiedziała. Luke pokręcił

głową.

– Bardzo jesteś naiwna. Boję się o ciebie.
– Niepotrzebnie. – Sophie wyprostowała się z udaną pewnością siebie.

– Powinienem być zawsze blisko – dodał w zadumie. Zadrżała, myśląc,

że padną słowa, na które od tak dawna czekała. Luke roześmiał się.

– W każdym razie dzisiaj nie mam zamiaru cię opuścić. Po pierwsze,

trzeba coś zjeść. Są chyba w lodówce jakieś jajka? Mogę zacząć palić omlet?

Schowała twarz na jego ramieniu.
– Szczerze mówiąc, wcale mi się nie chce jeść... Poczuła jego dłonie na

plecach.

– Mnie też nic...
Wszystkie pytania, które chciała mu zadać, gdzieś odpłynęły. A kiedy

zaczął ją całować, rozpłynęło się wszystko.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Hannah razem ze źrebakiem spacerowała po małym padoku za domem.

Sophie z matką przez, kuchenne okno patrzyły na stojących na podwórzu
mężczyzn. Luke uważnie przyglądał się klaczy.

– Zdaje się, że wszystko w porządku? – stwierdziła raczej niż zapytała

Sophie, nic spuszczając wzroku z Luke’a. W ręku trzymała filiżankę z herbatą.

Jej spojrzenie nie uszło uwagi matki. Anne Edmonds zamknęła drzwi

lodówki i podeszła do córki.

– Raczej tak. Hannah bardzo dzielnie go karmi, a twój ojciec tak się nad

nimi trzęsie, że gdybym mu pozwoliła, siedziałby w stajni do północy.

Sophie roześmiała się.
– Biedny tatuś. Ciąża Hannah była dla niego bardzo stresującym

przeżyciem.

Matka skinęła głową.
– Szczerze mówiąc nie przypominam sobie, żeby coś go tak poruszyło od

czasów urodzin twoich i twojego brata. Można powiedzieć, że jest w
poporodowym szoku.

Obie wybuchnęły śmiechem. Sophie wiedziała, że matka bardzo kocha

ojca. Znowu spojrzała w stronę okna.

– Bardzo się cieszę, że wszystko się udało. Michael myślał, że Hannah już

nie powinna mieć dzieci.

Anna przez chwilę w milczeniu przyglądała się córce.
– Wiesz, kochanie, że po raz pierwszy od dwóch lat wymówiłaś jego imię

zupełnie naturalnie? Oboje z ojcem zawsze baliśmy się mówić z tobą na ten
temat.

Sophie zaczerwieniła się.
– Tak? Wcale o tym nie wiedziałam... Anne objęła ją ramieniem.
– To chyba coś znaczy, prawda? Sophie wolno skinęła głową.
– Tak... chyba tak.
– Czy chodzi o Luke’a?
– Nie! – zaprzeczyła Sophie gwałtownie, po czym spuściła głowę. Nie

mogła okłamywać matki.

– Myślę, że to możliwe – rzekła Anne łagodnie. Sophie wbiła wzrok w

trzymaną w ręku filiżankę.

– Nic z tego nie będzie. Wiem, co do niego czuję, ale on jest inny. On

może tylko... – Słowa uwięzły jej w gardle.

– Czy mogę coś ci powiedzieć? – W głosie matki zabrzmiało wahanie. –

Nie uznasz tego za wtrącanie się w nie swoje sprawy?

Sophie spojrzała na matkę z czułością.

– Mamo, ty i ojciec nigdy nie wtrącaliście się w moje życie. Zawsze was

bardzo za to kochałam.

Anne uśmiechnęła się.
– Widzę, że Luke jest do ciebie bardzo przywiązany. Mieszkacie w

jednym domu... ale nie dałaś mu szansy.

– Nie wiem, co chcesz powiedzieć.
– Chodzi mi o to, że mieszkacie razem w domu, który jest dziełem

Michaela i odbiciem jego osoby. Luke jest tam kimś zupełnie obcym. W tym
otoczeniu nie może być sobą. Na pewno dobrze się czuje w lecznicy, gdzie jest
Howard, John, pielęgniarki i ty, ale w domu to co innego. Żyje tam w cudzych
dekoracjach.

Sophie zmarszczyła brwi.
– Może masz rację... Nigdy o tym nie myślałam w ten sposób. Tak czy

owak, nie ma o czym mówić. Luke wkrótce się przeprowadzi, znalazł sobie dom
za miastem. W przyszłym tygodniu będzie po wszystkim.

– Będzie ci go bardzo brakowało. Sophie w zamyśleniu skinęła głową.
– Tak, bardzo. Nawet nie myślałam... Po śmierci Michaela nie

przypuszczałam, że coś takiego może mnie spotkać.

– Zbyt długo zadręczałaś się poczuciem winy. Bardzo nad tym z ojcem

boleliśmy, ale nic nie mogliśmy zrobić. Luke zjawił się w odpowiednim
momencie. To wielkie szczęście, że tak się stało, nawet jeśli to nie będzie miało
dalszego ciągu.

Sophie spojrzała na matkę. Dopiero w tej chwili zdała sobie sprawę z

tego, że przysporzyła rodzicom cierpień. Jak bardzo musieli się zamartwiać, nie
mogąc przebić się przez mur milczenia, który wokół siebie wzniosła. Miłość do
Luke’a pomogła jej zrozumieć wiele rzeczy. Otworzyła jej oczy.

– Już tu idą – powiedziała matka i wyjęła jej z ręki filiżankę. – Nie martw

się, mam dobre przeczucia. Luke wzbogacił twoje życie. Dzięki niemu
przestałaś żyć wspomnieniami. Coś się teraz zmieni.

Sophie szybko pocałowała matkę w policzek.
– Bardzo cię kocham.
W korytarzu słychać już było głosy mężczyzn.
Pomagając matce przygotować herbatę, stale miała w uszach jej słowa.

Michael był dla niej zawsze bardzo ważny i nigdy go nie zapomni, ich
małżeństwo jednak było dalekie od doskonałości. Michael nigdy nie chciał mieć
rodziny. To właśnie dzieliło ich najbardziej. Teraz mogła już się przyznać przed
samą sobą, że ich małżeństwo było właściwie martwe, a przyczyną takiego
stanu rzeczy było właśnie to.

Na widok Luke’a wchodzącego razem z jej ojcem do kuchni poczuła

ogromne wzruszenie. Może rzeczywiście źle się czuł u niej w domu, choć nigdy
nic na ten temat nie powiedział? Może dlatego chciał się jak najszybciej

wyprowadzić? Może jest więcej rzeczy, których do końca nie rozumie?

Uśmiechnął się do niej. Opalony, w zielonej koszuli, nadającej spojrzeniu

zielonkawy odcień, stał przed nią jak wizerunek jakiegoś starożytnego posągu...
Ralph Edmonds cenił sobie bardziej inne widoki.

– Spójrzcie no na nich! – zawołał, wskazując w stronę kuchennego okna.
Mały źrebak, Jake, niezdarnie skakał na długich, chudych nogach dokoła

matki.

– Czy to nie piękne?
– Zaszczepiłem go przeciwko tężcowi, na razie nic więcej nie trzeba mu

podawać. Niech sobie biega i wzmacnia mięśnie na trawie i słońcu – powiedział
Luke. – To mu jest potrzebne.

Ralph Edmonds zapatrzony w okno nie widział świata dokoła siebie.
– Ralph. – Anne delikatnie ujęła go pod ramię. – Ralph, siadamy do

herbaty. Obudź się!

Wszyscy wybuchnęli śmiechem.
Sophie spod oka obserwowała Luke’a. Michael lubił jej rodziców, ale nie

miał czasu często u nich bywać. Nagle zdała sobie sprawę, że nigdy nic siedzieli
tak w czwórkę, w kuchni, śmiejąc się i pijąc herbatę. Nie pamiętała takiego
beztroskiego nastroju. Luke wniósł w jej życie radość i śmiech.

Porozmawiali jeszcze chwilę o koniach i o innych drobnych nieważnych

sprawach, i trzeba było się pożegnać. Sophie pocałowała matkę w policzek. Raz
i drugi.

– Jake to rzeczywiście całkiem udany źrebak – orzekł Luke, kiedy

wyjeżdżali na drogę. Blask słońca odbijał się w szybach samochodu.

– Tatuś zamierza wyhodować zupełnie nową rasę angloarabów. Jest

naprawdę szczęśliwy, że uratowałeś Jake’a. Był zrozpaczony, że wszystkie jego
plany i marzenia legną w gruzach.

Położył rękę na jej dłoni.
– Bardzo to patetycznie powiedziane.
Czuła jego bliskość przez spodnie do konnej jazdy. Jeździła trochę u

rodziców, podczas gdy Luke badał konie. Odświeżyło ją to i dodało sił.
Żałowała jedynie, że Luke nie może jej towarzyszyć. Bez niego nie była w
stanie cieszyć się niczym. Zdała sobie sprawę, że od pewnego czasu jego
obecność jest jej konieczna do życia i do dostrzegania tego, co w nim piękne i
ciekawe. Trochę ją to niepokoiło.

Spojrzała do notatnika. Zobaczyła zakreślone nazwisko Chasa Bella.
– Dawno nie byliśmy u Chasa – oświadczyła. – Widzę, że masz go

odwiedzić w tym tygodniu. Może by do niego zajechać?

– Nie mogę cię tam zabrać. On hoduje świnie, a ty w tych spodniach nie

bardzo nadajesz się do chlewni. Wyglądasz zbyt kusząco.

Roześmiała się.

– Przecież nie jedziesz tam tytłać się w błocie.
– Nie. Zamierzam zrobić kilka zastrzyków prosiętom, obejrzeć je

dokładnie, sprawdzić, czy czasem nie dostały anemii, zbadać ich matkę i to
wszystko.

Posłała mu rozbawiony uśmiech.
– Szkoda, że nie chcesz mnie zabrać, bo twoje plany są wręcz

pasjonujące.

– Nie przejmuj się, mam w programie coś równie pasjonującego...
Nagłym ruchem kierownicy skierował jaguara w leśną przecinkę.

Zahamował i zanim zdążyła powiedzieć słowo, zaczął ją całować. Odrzuciła
głowę do tylu, czując na przymkniętych powiekach cieple promienie słońca.

W lesie panowała niczym niezmącona cisza, której nie zakłócały ich

pocałunki.

Poczuła, jak narasta w niej miłość i pragnienie, by usłyszeć, że jest

kochaną. Modliła się, żeby dał jej jakiś znak, rzucił najkrótsze słowo, które
mogło dać jej nadzieję lub chociaż cień nadziei.

Otwierała się pod dotknięciem jego rąk. Pożądanie sprawiało, że traciła

nad sobą kontrolę. Tym razem nie potrafiła się opanować.

– Kocham cię, kocham cię, Luke.
W panującej wokół słonecznej ciszy słowa te zabrzmiały jak dźwięk

dzwonu.

Ich oczy spotkały się. Czuła, że serce zaraz rozsadzi jej piersi. W jego

oczach spostrzegła wahanie i lęk.

– Sophie, proszę cię... – Luke znaczącym gestem położył palec na jej

ustach.

– Nie mogę nie mówić tego, co czuję – powiedziała łamiącym się głosem.

– Ja po prostu nie umiem, nie potrafię... robić tego bez miłości.

Odsunął się i wyprostował.
– Sophie, myślałem, że...
Odwróciła głowę. Czuła się bardzo upokorzona.
– Nie musisz nic mówić. Przecież ja nie uważam, że musisz czuć to samo

co ja.

– Nie rozumiesz...
– Rozumiem!
Spojrzał na nią. Zrobił nieokreślony ruch ręką.
– Zastanów się przez chwilę nad tym wszystkim. Miałaś męża, on umarł,

kochałaś go i kochasz nadal, a ja nie jestem Michaelem.

Spojrzała na niego ze zdziwieniem.
– Tak to twoim zdaniem jest?
– Przecież od początku wiedzieliśmy, że to tak jest – tłumaczył jej dalej. –

Żadne z nas nie chciało wziąć więcej, niż mogło dać.

– Luke, nigdy nie zapomnę tego, co dla mnie zrobiłeś.
– No właśnie, jesteś mi po prostu wdzięczna. To wszystko.

Odczarowałem cię, nic więcej. Jesteś mi wdzięczna... To wcale nie jest miłość.

Zaczerpnęła głęboko powietrza, serce znowu zabiło jej jak szalone.
– Nie mów mi, co czuję, Luke. Doskonale to wiem. I bardzo mi przykro,

że sprawiłam ci przykrość tym, co powiedziałam. Niepotrzebnie to zrobiłam.

Dotknął jej ramienia.
– Sophie, to, co było między nami, było dla nas obojga bardzo dobre.
Zbladła.
– Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że mówisz to w czasie przeszłym?
Odwrócił wzrok.
– To tylko taki sposób mówienia.
– Czy chcesz, żebyśmy się rozstali? – Z trudem uwierzyła, że naprawdę

zadała to pytanie.

Pokręcił głową.
– Nie, to znaczy jeszcze nie. – Jego błękitne oczy nagle złagodniały. –

Sophie, uwierz mi, nie chcę cię zranić. Ja po prostu już taki jestem. Taki byłem i
taki zostanę na zawsze.

– Wiem – przerwała mu. – Samotnik i kawaler. Razem pracujemy i...

razem spędzamy wolny czas. Po partnersku. Jesteś po prostu kochankiem... po
godzinach pracy, a w pracy wspólnikiem.

– Nie mów tak – poprosił, ujmując jej twarz w dłonie.
Nie odtrąciła jego rąk. Zbyt go kochała. Popełniła wielki błąd,

rozpoczynając tę rozmowę. Czuła się jak ktoś, kto złamał nie istniejącą umowę.
Czuła się jak nielojalny... wspólnik.

Wiedziała, że jeśli ją pocałuje, rozpłacze się.
Uśmiechnęła się z wysiłkiem. Pogładziła go po twarzy.
– Jedźmy do Chasa – powiedziała głosem, który ją zaskoczył. Był jasny i

spokojny.

Luke zapiął pasy i skierował samochód na drogę. Spojrzała na jego profil.

Nic z niego nie można było wyczytać, ale wiedziała, że to początek końca. Musi
pozwolić mu odejść.

Za dwa tygodnie Luke odejdzie z jej życia. Na zawsze.

Stali w oborze Pete’a Amotta. Luke pochylał się nad małym cielakiem.

Krowa Amottów ocieliła się niedawno i Pete chciał, żeby Luke obejrzał jej
potomstwo.

Sam stał nieco dalej, drapiąc się w głowę.
– Nie bardzo dobrze mi wyglądają. Boję się, czy są wystarczająco silne...

A wy tu po co? – krzyknął nagle w stronę dzieci zaglądających do obory. –
Żebym was tu nie widział! Nie macie nic innego do roboty, jak łazić i wszędzie

wtykać nosy? Wynocha mi stąd, doktorowi niepotrzebna publika!

Mała dziewczynka, uczesana w dwa jasne jak len kucyki, zrobiła krok do

przodu.

– Dziadku, a nie możemy popatrzeć?
– Nie ma tu nic do oglądania – ofuknął ją. – Może byście tak raz w życiu

zrobili coś pożytecznego?

Luke podniósł głowę znad badanego cielaka.
– W jakim oni są wieku?
– Sally ma pięć lat, a Simon sześć. Prawdziwe diablęta. Bardzo kochają te

cielaki, nazwały je Tom i Gerry, noszą im wodę i w ogóle, i nie chcą słyszeć o
tym, że zamierzam je sprzedać. To ci będzie płacz, jak je zawiozę na targ.

Luke spojrzał na dzieci.
– Niech wejdą. Wcale mi nie przeszkadzają. Dzieci z roześmianymi

buziami podeszły bliżej.

– Co im pan zrobi? – zapytał z ciekawością chłopiec, zadzierając do góry

głowę.

Był starszy od dziewczynki, ale nieco niższy. Oboje wyglądali na

niezłych urwisów.

– Nie zrobię im nic złego. Nie bój się. Tom i Gerry są zdrowe, tylko

słabe. Muszą się trochę wzmocnić, zanim dziadek wypuści je na pole.

Dwie pary błękitnych oczu spojrzały pytająco na dziadka.
– Dziadku, ty ich nie sprzedasz, prawda? Zostaną tutaj... No, powiedz,

dziadku!

Sophie uśmiechnęła się do siebie. Dzieciaki były urocze. Rozbrykane, ale

urocze. Sposób, w jaki Luke z nimi rozmawiał, wzruszył ją i zaskoczył.
Zachowywał się tak, jakby całe życie odpowiadał na pytania pięciolatków...

Od ich pamiętnego przystanku w lesie minął już tydzień i termin

przeprowadzki Luke’a zbliżał się szybkim krokiem. Przyszłość rysowała się w
ciemnych barwach. Jej wyznanie zburzyło pozorny spokój ich wzajemnych
stosunków i rozstanie stawało się coraz bardziej nieuniknione.

– Zrobię im teraz taki mały zabieg, po którym nie będą już byczkami,

tylko wolami – wyjaśnił Luke, patrząc w zaciekawione oczy chłopca.

– To znaczy, że one tak zaraz urosną? – Chłopiec z podniecenia przestąpił

z nogi na nogę.

– Staną się po prostu łagodniejsze. Gdybyśmy tego nie zrobili,

zamieniłyby się w okropnie groźne byki, a wiesz, co one potrafią zrobić.

Simon szturchnął siostrę w bok.
– Tak jak Trojan, ten wielki byk dziadka, który nas tak pognał,

pamiętasz?

Luke roześmiał się.
– Jak przechodzisz obok byka, najlepiej obejdź go z daleka. Nie można

się z nim bawić jak z pieskiem czy kotkiem.

– Ale nic człowiekowi nie szkodzą – odezwał się nieoczekiwanie Pete

Arnott. – Te dwa tutaj wyglądają na całkiem łagodne. Chyba ich od razu nie
sprzedam, zostaną tu ze dwa lata...

Dzieciaki podskoczyły z radości.
– Nie będzie ich bolało, jak pan to będzie robił? – Sally z niepokojem

spojrzała na Luke’a, szykującego się do zabiegu.

– Nie, widzisz, mam tutaj środek znieczulający. Po nim nic nie będą

czuły. Byłaś pewnie u dentysty, prawda? I też nic nie bolało. To będzie coś
takiego.

– Lepiej stąd chodźmy – powiedział niepewnie Simon i pociągnął siostrę

za rękę.

Patrzyła za nimi, kiedy szli w stronę domu. Wyglądali jak Jaś i Małgosia

z bajki o szczęśliwym zakończeniu. A Luke jest jak dobry olbrzym, pomyślała.
Opiekuńczy, cierpliwy i mądry.

– Właściwie mogliby zostać – mówił teraz z wahaniem – chociaż sam nie

wiem, czy powinni przyglądać się kastrowaniu. Są jeszcze bardzo mali.

– Pewnie, że nie powinni – oświadczył dziadek. – Sam się chyba

odwrócę. Nie lubię patrzeć na takie rzeczy.

Luke zmrużył porozumiewawczo oko.
– A ty co? Gotowa?
Sophie skinęła głową i zaczęła mu asystować. Wszystkie potrzebne

instrumenty miała już ułożone na małym, składanym stoliczku. Podała mu
środek znieczulający.

Pete Arnott chrząknął i odwrócił się. Podczas zabiegu nie przestawał

wychwalać nowoczesnego sprzętu, jakim posługują się „dzisiejsi doktorzy od
zwierząt”, ale widać było, że zarówno sprzęt, jak i operację woli oglądać z
daleka, to znaczy... nie widzieć jej wcale.

Sophie podała Luke’owi napełnioną strzykawkę. Cielak poruszył się

niespokojnie i po chwili znieruchomiał. W kilka minut później było już po
wszystkim. Luke posmarował zranione miejsce środkiem dezynfekującym i
zabrał się do drugiego pacjenta.

W kilka minut po zabiegu młode byczki obudziły się i spojrzały dużymi

brązowymi oczami na swoich małych opiekunów, którzy zaraz po skończonej
operacji zjawili się w oborze z naręczami świeżej trawy.

Sophie uniosła łeb mniejszego cielaczka.
– Możecie do nich podejść i nakarmić je. Są jeszcze trochę senne, ale

czują się bardzo dobrze.

Dzieci zbliżyły się, ich oczy lśniły.
– Nie lubię takich rzeczy – powiedział Pete, odprowadzając ich do

samochodu. – Widziałem kastrowanie już wiele razy, ale jakoś nie mogę się do

tego przyzwyczaić. Jestem starym farmerem, ale to jakoś mi nie pasuje.

Luke roześmiał się.
– Z takimi małymi nie ma problemu, ale gdybyśmy się tak wzięli do

Trojana, sam bym się bał.

Pete poczekał, aż wsiądą do samochodu.
– Dziękuję za pomoc, a także za to, że tak pan wszystko wytłumaczył tym

małym. To straszne urwisy, ale bardzo dobre z nich dzieciaki. Strasznie kochają
te swoje byczki.

– Nie ma sprawy. – Luke uśmiechnął się do niego. – Życzyłbym sobie,

żeby wszyscy moi klienci tak łatwo dawali się przekonać. Do widzenia, Pete.

Już mieli ruszać, kiedy do samochodu podbiegły dzieci.
– Jeszcze kiedyś tu przyjedziecie?
W niebieskich oczach zobaczyli prośbę.
– Mam nadzieję, że tak – przytaknął Luke.
– Oboje?
Sophie uśmiechnęła się.
– Chyba tak. Na razie opiekujcie się Tomem i Gerrym. Wybiegły za nimi

na drogę i tak długo biegły za samochodem, aż zniknął im z oczu. Sophie nie
spuszczała wzroku z dwóch małych figurek, stojących w pyle drogi. Potem z
westchnieniem opadła na siedzenie.

– Miłe dzieciaki. Skinęła głową.
– Kiedy dzieci wychowują się na wsi i mają stały kontakt ze zwierzętami,

są chyba lepsze – dodał Luke w zamyśleniu.

– Tak.
Nie słuchała go. Nie mogła się skupić. W głowie miała zamęt i zbyt wiele

myśli naraz. Ma dwadzieścia osiem lat. Gdyby teraz – co oczywiście nie jest
możliwe – miała dziecko, to mając trzydzieści trzy lata, miałaby dziecko w
wieku Sally. Nie byłaby bardzo młodą matką, ale też nie byłaby znowu tak
bardzo stara. Trzydziestotrzyletnia kobieta może być bardzo dobrą matką.
Mądrą i doświadczoną. Ona sama rozumie teraz znacznie więcej, niż kiedy
miała dwadzieścia jeden lat. Więcej wie o sobie, o ludziach, jest bardziej
wyrozumiała i opanowana.

Kobieta z wiekiem uczy się doceniać różne rzeczy, do których przedtem

nie przywiązywała wagi. Staje się mniej spontaniczna, reaguje mniej
emocjonalnie, jej sądy są bardziej wyważone. Jednym słowem, dojrzewa. Z
mężczyznami jest podobnie, tylko że jest to mniej widoczne. Kobieta przede
wszystkim staje się cierpliwa, a to przy wychowaniu dzieci najważniejsze.

Mogłaby tyle dać swojemu dziecku... Ale czym ona właściwie się

zajmuje! Siedzi sobie i zastanawia się, jak by tu mieć dziecko!

– Czarne myśli?
Głos Luke’a dobiegł ją z bardzo daleka.

– Nie! Wcale nie!
– Te dzieciaki zupełnie zwariowały na twoim punkcie. Zamrugała

powiekami.

– Może i tak. Ale i ty odniosłeś pewien sukces. Sally wpatrywała się w

ciebie jak w tęczę.

– Wiesz, co mówi Patricia? Motto aktorów brzmi: nigdy nie pracuj z

dziećmi i zwierzętami.

Sophie spochmurniała. Wspomnienie aktorki nie sprawiło jej

przyjemności.

– A co tam u niej? – spytała, zerkając na niego. – Jak się miewa?
– Wszystko w porządku, o ile wiem. Wezwała tamtego weterynarza,

obejrzał Indię i powiedział, że w tym sezonie nie ma mowy o żadnych pokazach
ani wyścigach.

Zrozumiała tę odpowiedź po swojemu. To znaczy, że miał kontakt z

Patricią po ich wizycie w Longhaven.

– Pewnie jest bardzo rozczarowana. Chciała pokazać tego konia...
– Nie mam pojęcia. Nie mogłem z nią długo rozmawiać. Miałem

pacjenta.

Poczuła ulgę. To znaczy, że po prostu Patricia do niego zadzwoniła. Nie

lubiła tej kobiety. Trudno było określić powody jej niechęci, ale nie cierpiała jej.

– Wybierzmy się gdzieś dziś wieczorem – powiedziała, wiedziona

nagłym impulsem. – Chodźmy potańczyć, zjeść dobrą kolację, na przykład do
Moathouse’a.

– Nie bardzo mogę. Mam dyżur przy telefonie, zapomniałaś? Racja.

Zupełnie zapomniała. Zapatrzyła się w rozwijające się przed nimi pasmo drogi.

– Może pójdziemy gdzieś w przyszłym tygodniu – dodał, żeby ją

pocieszyć.

– Może w przyszłym tygodniu – zgodziła się z rezygnacją. Lecz w

następnym tygodniu czekały ich ważniejsze rzeczy niż kolacja w restauracji.

Czuła się tak, jakby jej życie zawisło w oczekiwaniu. Jakby wszystko

zależało od wydarzeń, które miały nastąpić za kilka dni. Luke odejdzie z jej
domu i będzie to dla niej bardzo ciężkie przeżycie. Odchodząc zabierze ze sobą
jakąś część jej życia, część jej samej.

Luke stał się jej racją bytu. Kimś najważniejszym, kogo nie można

zastąpić.

Ale nie kochał jej.

Pod koniec tygodnia złożyli im wizytę Howard i Molly. Przywieźli ze

sobą wnuczęta, mniej więcej w wieku Simona i Sally. Dzieci natychmiast
rzuciły się na Steamera i pomknęły za nim do ogrodu. Towarzyszył im Goldie,
labrador Howardów.

Sophie postanowiła nie zwracać na nie uwagi, gorliwie zajmując się

dorosłymi. Nie chciała potem dręczyć się myślami, nad którymi nie mogła
zapanować. Zaproponowała długi spacer nad rzekę: psy i dzieci wybiegają się, a
dorośli będą mogli spokojnie porozmawiać.

Pod wieczór Luke został wezwany w teren, gdzie John miał jakieś

kłopoty z cielącą się krową.

Wrócił późnym wieczorem kompletnie wyczerpany.
– Jak dobrze, że jesteś! – Sophie objęła go i przytuliła się.
– Poczekaj, muszę się umyć i ogolić.
Pociągnęła go za sobą na kanapę. Już, zaraz, natychmiast musiała poczuć,

że stale jeszcze przy niej jest. Po kilku minutach Luke spał jak zabity.

W niedzielę rano obudziła się wcześnie z poczuciem, że Luke jest blisko.

O jakiejś nieludzkiej porze przed świtem musiał ocknąć się na kanapie i
przywlec do niej na górę. Wieczorem zasnął tak mocno, że postanowiła go nie
budzić. Włożyła mu tylko poduszkę pod głowę, przykryła kocem i zgasiła
lampę. Teraz powoli otwierał oczy.

– Przepraszam cię za wczoraj. Byłem strasznie zmęczony. Uśmiechnęła

się.

– Wiesz, Sophie, właśnie myślałem...
– Nie mów tak. Wiesz, że myślenie jest bardzo szkodliwe – powiedziała,

całkiem dobrze naśladując jego glos.

– Przestań. – Zasłonił jej usta ręką.
– Nic nie chcę słyszeć – dorzuciła w obawie, że w mniemaniu Luke’a

nadszedł czas na jakieś litościwe kłamstwo.

– Tak się zastanawiałem, czy rozstajemy się dlatego, że tak będzie lepiej

dla naszej pracy, czy... dla nas?

Ze zdumienia nie mogła wymówić słowa.
– Dlaczego pytasz? Luke jakby się stropił.
– Tak sobie. Masz rację, lepiej zmieńmy temat. Czy nie przeszkadza ci to,

że nie zdążyłem się ogolić?

– Nic a nic.
Całował ją i pieścił długo, z czułością, ale tego ranka ich miłość miała

inny smak. Skażona była świadomością rozstania, które miało nadejść. Zbyt
dużo w niej było niepewności i niepokoju o to, co przyniesie przyszłość.

Wiedziała, że mimo to na zawsze zapamięta ten poranek. Nigdy nie

zapomni jego cudownego ciała i jego dotyku. Nieważne co przyniesie jutro,
nieważna praca i obowiązki. Wiedziała, że musi się nacieszyć tym, co trwa.
Każdy razem spędzony dzień był cenniejszy niż złoto.

Może matka ma rację. Może ten dom jest dla niego niezbyt przyjazny i

Luke źle się w nim czuje. Może kiedy się wyprowadzi, odnajdzie się, jego

uczucie okrzepnie, a siła jej miłości sprawi, że wróci do niej. Tym razem na
zawsze.

Otwierała właśnie korespondencję, kiedy z korytarza dobiegły ją

podniesione glosy. Wstała zza biurka i podeszła do drzwi.

Ujrzała Jane. Pielęgniarka była zdyszana, jej policzki płonęły.
– Co się stało?
– Chyba Luke będzie miał kłopoty – wybąkała dziewczyna. – Przyszła

Amanda Drew. Nie chce z nikim rozmawiać. Tylko z Lukiem.

– Nie ma go. Jest na konsultacji. Jane bezradnie rozłożyła ręce.
– Poproś ją do mnie.
Po chwili Amanda Drew stanęła w progu jej pokoju. Jane trzymała się z

tylu.

– Dziękuję ci, Jane, możesz nas zostawić. Kiedy Luke przyjdzie, poproś

go tutaj.

Wyjęła chusteczkę i podała ją Amandzie.
– Dziękuję... – Dziewczyna wytarła oczy, tusz rozmazał się jej na

policzkach.

– Kawy?
Amanda skinęła głową.
– Może się napiję.
Sophie wzięła kubki. Jak ma pomóc tej dziewczynie? Luke nie wróci zbyt

szybko. W poczekalni czekają klienci. Żeby chociaż mogła się dowiedzieć, o co
chodzi.

Trudno. Trzeba coś zrobić. Nalała kawę i podała Amandzie kubek.
– Napij się i nie przejmuj tak strasznie. Przecież to nie koniec świata.
– Dla mnie tak. – Amanda drżącymi rękami wzięła od niej kubek. –

Muszę porozmawiać z Lukiem. Jestem w trzecim miesiącu ciąży.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

W tej właśnie chwili nadszedł Luke. Amanda zerwała się z krzesła i

rzuciła mu się w ramiona. Sophie stała jak skamieniała, patrząc w widoczną zza
ramienia dziewczyny twarz Luke’a.

– Co tu się... – zaczął ze zdumieniem, widząc łkającą, tulącą się do niego

dziewczynę.

– Luke... ja jestem... w ciąży – żaliła się przez łzy Amanda.
– Co my teraz zrobimy?
Sophie poczuła, że robi jej się słabo. A więc to koniec. Luke i Amanda

mają dziecko.

Luke wyswobodził się z ramion Amandy i z niedowierzaniem popatrzył

jej w oczy.

Cisza trwała bardzo długo.
– Jesteś pewna? Amanda skinęła głową.
– Chcecie rozmawiać... tutaj? – spytała Sophie.
– Nie – odparł Luke. – Zabiorę ją do siebie. Jeśli przyjdzie jakiś pacjent...
– Przekażę wszystkich twoich pacjentów Johnowi i Howardowi –

powiedziała szybko.

– Dziękuję.
Wyprowadził Amandę z pokoju. Po chwili drzwi uchyliły się i ukazała się

w nich głowa Jane. Sophie spojrzała na nią.

– Wszystko słyszałaś? Jane oblała się rumieńcem.
– Zaraz jak tylko przyszła, wiedziałam, o co chodzi. Niezbyt się z tym

kryla, a że chciała koniecznie widzieć Luke’a, więc nie miałam wątpliwości...

Jane zasłoniła usta ręką, jakby nie chcąc za dużo powiedzieć. Sophie

zrozumiała jej spojrzenie. Jane doskonale wiedziała, co ją łączy z Lukiem.
Wszyscy wiedzieli. Ciąża Amandy popsuła wszystko. Nie tylko zabierała jej
przyszłość. Zbrukała przeszłość. Zbrukała każdą chwilę, jaką ona, Sophie,
spędziła z Lukiem.

Amanda jest w trzecim miesiącu ciąży. To musiało stać się w kwietniu.

Dokładnie wtedy, kiedy Luke rozpoczynał praktykę, kiedy spotkali Amandę w
restauracji podczas rocznicy ślubu Howardów.

– Musimy coś zrobić z pacjentami Luke’a – powiedziała opanowanym

głosem do Jane. – Kieruj ich do Johna albo do Howarda, a jeśli ktoś chce być
przyjęty koniecznie przez Luke’a, niech przyjdzie jutro rano.

Jane nie ruszała się z miejsca.
– Sophie, strasznie mi przykro, czy mogę jakoś pomóc...
– Chyba nie. Dam sobie radę, dziękuję.
Jane wahała się jeszcze przez chwilę, po czym, nie chcąc przedłużać

niezręcznej sytuacji, wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi.

Sophie martwym wzrokiem patrzyła w przestrzeń. Stale widziała

zapłakaną twarz Amandy, słyszała jej łamiący się glos. Zasłona opadła i ukazała
się naga prawda. Teraz już wszystko jest jasne. Może i lepiej. Im wcześniej, tym
lepiej. Kiedyś i tak musiała się dowiedzieć. Kiedyś i tak musiała przeżyć to
upokorzenie. Dobrze się stało, że to już.

Matka powiedziała, że teraz nie będzie już żyła przeszłością. To prawda.

Przeszłość została nieodwołalnie zamknięta. Tylko dlaczego w tak okrutny
sposób? Dlaczego w ten najokrutniejszy, rozdzierający serce sposób?

Musiała jednak przyznać, że inaczej nie miałaby siły rozstać się z

Lukiem. Teraz nie ma wyboru. I on nie ma wyboru. Stało się to, co miało się
stać.

Miała ochotę zrobić tylko jedno: spakować jego rzeczy i wystawić

walizki przed dom. Tak jak widziała na filmach, kiedy to kochanek po zdradzie
zastaje przed nosem zamknięte drzwi mieszkania kochanki.

Jak on mógł ją tak potraktować? Nic jej nie obiecywał, to prawda. Nie

oszukiwał i nie mamił, ale przecież niektóre rzeczy są oczywiste. Niektórych
rzeczy po prostu się nie robi. To kwestia elementarnej przyzwoitości. Czuła, jak
narasta w niej gniew. Czy to znaczy, że dla niego nic się nie liczy? Nic nie ma
znaczenia? Nic nie jest ważne? Czy to znaczy, że wszystkie ich noce były
kłamstwem i fałszem? Że nie było nic, nawet cienia uczucia? Czy to możliwe,
żeby tak mało dla niego znaczyła?

Czuła ból i zranioną dumę. Nie mogła zostać w biurze ani chwili dłużej.

Musi stąd wyjść.

Luke jeszcze nie wrócił, a John i Howard nie stawiali jej żadnych pytań.

Wróciła do domu i usiadła na kanapie w salonie. Gniew walczył w niej z
dławiącym uczuciem upokorzenia. Nerwy miała napięte do ostateczności.

Około piątej usłyszała dźwięk otwieranych drzwi i radosne

poszczekiwanie Steamera.

Nie ruszyła się z miejsca. Siedziała z podniesioną głową, słuchając

zbliżających się kroków.

Luke wszedł i stanął przy niej. Miał znużony wyraz twarzy, lekko zmiętą

koszulę.

– Co ja ci mogę powiedzieć... Spojrzała na niego.
– Co tu jest do mówienia?
– Można powiedzieć mnóstwo rzeczy. Przede wszystkim, że jest mi

bardzo przykro.

Zamrugała oczami, powstrzymując łzy.
– No to już powiedziałeś, a teraz wyjdź stąd. W jego wzroku dostrzegła

zdumienie.

– Dlaczego? O co ci chodzi? Wstała i splotła ręce.

– O nic mi nie chodzi. Zrób, co powiedziałam. Nie chcę słuchać żadnych

usprawiedliwień. Nie interesuje mnie to. Po prostu idź sobie stąd.

Patrzył na nią osłupiałym wzrokiem.
– Ale dlaczego? O czym ty mówisz? Przeprosiłem cię za to zamieszanie,

ale przecież to nie powód, żeby...

– Zamieszanie? – Przez chwilę nie wierzyła własnym uszom.
– Ty to nazywasz zamieszaniem? Po prostu zamieszaniem? To dla ciebie

takie nieważne?

Luke spochmurniał, w jego oczach błysnęła złość.
– Przeprosiłem cię. Wiem, że bardzo utrudniłem wam pracę, wiem, że

przeze mnie John i Howard mieli mnóstwo roboty. Zawaliłem cały dzień, wiem
o tym i bardzo mi przykro...

– Zwołałam na jutro zebranie pracowników – przerwała mu.
– Sam wytłumaczysz wszystko Johnowi i Howardowi. Musisz im

wyjaśnić, dlaczego przez cały dzień musieli cię zastępować. Jeśli w ogóle jest tu
coś do wyjaśniania.

– O czym ty mówisz? Co mnie obchodzi jakieś tam zebranie? Posłuchaj,

Sophie...

Zamknęła oczy, odgradzając się od niego: nadal była tak potwornie czuła

na dźwięk jego głosu...

– Błagam, Luke, nic nie mów. Nie mamy sobie nic do powiedzenia. Nie

utrudniaj wszystkiego.

– Mam wrażenie, że się pomyliłaś, i to grubo... – zaczął powoli.
– Nie, to ty się pomyliłeś, Luke. Bardzo się pomyliłeś... Patrzył teraz na

nią poważnie.

– Chyba się rzeczywiście pomyliłem. Myślałem, że kto jak kto, ale ty

mnie wysłuchasz i pozwolisz mi wytłumaczyć...

– Co wytłumaczyć? Jak można wytłumaczyć coś podobnego?
– wybuchnęła. – Nie, Luke, nie interesują mnie twoje tłumaczenia. Już

nie. Wszystko zrozumiałam. Nic dla ciebie nie znaczyłam. To, co było między
nami, nie miało dla ciebie najmniejszego znaczenia.

W jego oczach dostrzegła ból.
Boże, pomyślała, daj mi silę, Boże, nie pozwól, żebym...
– A jeśli chodzi o pracę...
Przerwał jej łagodnym, ale stanowczym głosem:
– A jeśli chodzi o pracę, to właśnie rozmawiałem z Howardem i złożyłem

wymówienie. Dążysz do doskonałości, Sophie, i dlatego będziesz musiała
poszukać jej sobie gdzie indziej.

Jego oczy błyszczały coraz bardziej.
– Po rzeczy przyjadę później, wtedy kiedy nie będę musiał składać zeznań

na temat mojego prywatnego życia, bo to są wyłącznie moje sprawy.

Dobiegło ją trzaśnięcie drzwi i cały dom pogrążył się w martwej ciszy.
Zrozumiała, że dla Luke’a było zupełnie normalne, że kochał się z nią, nie

zrywając z tamtą kobietą.

Bezradnie rozejrzała się dokoła. Jego rzeczy były wszędzie: sweter,

płaszcz, buty. W powietrzu unosił się jego zapach. Tak jakby jej marzenie o
tym, żeby został z nią na zawsze, ziściło się w jakiś perfidny, złowrogi sposób.

Nazajutrz, kiedy zjawiła się w pracy, przywitało ją baczne spojrzenie

Howarda.

– Nie wiem, czy wiesz, że Luke złożył wymówienie. Trochę mnie to

zaskoczyło, ale musi mieć swoje powody. Do tego właśnie służy trzymiesięczny
kontrakt, żeby człowiek mógł się przekonać, czy miejsce pracy mu odpowiada,
czy nie.

Sophie skinęła głową.
– Tak, wiem. Po tym, co zaszło wczoraj... – Spuściła oczy. – Luke ma

chyba jakieś problemy osobiste, dlatego nie może zostać.

Howard obruszył się.
– Słyszałem jakieś plotki. Jane nie mówi o niczym innym, ale jakoś nie

mogę w to uwierzyć.

Sophie popatrzyła na niego.
– Ale to prawda, Howardzie. Byłam przy tym, słyszałam wszystko na

własne uszy.

– Bardzo to dziwne. Zjawia się tu jakaś rozhisteryzowana dziewczyna,

coś opowiada i wszyscy od razu wierzą jej bez zastrzeżeń. Nieco pochopnie.
Mam nadzieję, że potem wysłuchałaś drugiej strony?

Była zdumiona jego postawą. Spodziewała się raczej potępienia i

współczucia.

– A co druga strona mogła mi powiedzieć? – zapytała ze zdziwieniem. –

Przecież to jasne.

Howard przez chwilę nic nie mówił, tylko wpatrywał się w nią, jakby się

nad czymś głęboko zastanawiał.

– Powinnaś z nim porozmawiać – powiedział wreszcie, wkładając ręce do

kieszeni. – Tak myślę, a teraz idę do siebie. Aha, mam już kogoś, kto zastąpi
Luke’a. Przyjedzie w przyszłym tygodniu.

Howard wyszedł, a ona odniosła wrażenie, że pustka wokół niej pogłębia

się coraz bardziej. Nie otrzymała od Howarda oczekiwanego wsparcia.
Zareagował zupełnie inaczej, niż się spodziewała. Jego sceptycyzm nie
wzbudził w niej żadnej nadziei, przeciwnie – dodatkowo ją pognębił. Przecież
prawda jest tylko jedna: Amanda spodziewa się dziecka, a jego ojcem jest Luke.

Dwa tygodnie później nowy weterynarz rozpoczął pracę. Nazywał się

Giles Grantham.

Sophie i Luke przez cały ten czas prawie ze sobą nie rozmawiali,

ograniczając kontakty do krótkiej wymiany zdań na tematy czysto zawodowe.
Patrzenie na niego sprawiało jej nieopisaną mękę.

Teraz wszedł właśnie do jej pokoju wraz ze swoim następcą.
– Zabieram Gilesa w teren. Chcę, żeby poznał i przejął moich pacjentów

– powiedział uprzejmym, urzędowym tonem.

Skinęła głową i uśmiechnęła się do Gilesa. Przynajmniej on jeden o

niczym nie wie. Imelda i Jane ostatnio nabrały wody w usta i ani słowem nie
wspominały o wizycie Amandy.

– Bardzo się cieszę, że będziemy razem pracować – rzekła ze sztucznym

uśmiechem.

– Cała przyjemność po mojej stronie, pani Shaw – skłonił rudą głowę

Giles.

– Na imię mam Sophie – dodała, starając się nie patrzeć na Luke’a.
– Jeszcze do ciebie przyjdę załatwić ostatnie sprawy.
Luke powiedział to tonem tak obojętnym, że nie mogła nie zapytać,

równie oficjalnie:

– Kiedy wyjeżdżasz?
– W piątek.
A więc zostały jeszcze cztery dni. Nagle poczuła przenikliwy chłód i

wzdrygnęła się. Patrzyła, jak mężczyźni wychodzą z budynku i wsiadają do
zaparkowanego przed lecznicą samochodu. Oderwała od nich wzrok,
uświadomiwszy sobie, że jest śmieszna.

Z niechęcią pomyślała o powrocie do domu. Po odejściu Luke’a stal się

dziwnie pusty i nieprzyjazny. Przypominał grobowiec albo pustą skorupę.
Brakowało w nim śmiechu, żartów i radości, jakie wnosił Luke.

Czekała na jego wyjazd z mieszanymi uczuciami. Był w nich ból

ostatecznej rozłąki i ulga, że nie będzie jej torturował swoim widokiem.

Odeszła od okna i znowu usiadła za biurkiem. Musi się zabrać do pracy.

Tylko to może jej pomóc.

Dzwonek telefonu przyjęła jak wybawienie. Co za ulga, że przez chwilę

nie będzie musiała udawać, że pracuje.

– Sophie – usłyszała głos Jane – przyszła do ciebie pani Cavanagh. Mam

ją poprosić?

– Pani Cavanagh? Nie znam jej. Czy to nasza klientka?
– Nie, to chyba sprawa osobista.
Sophie na moment się zawahała. Nazwisko kobiety nic jej nie mówiło.
– Dobrze, poproś ją.
W chwilę później do jej pokoju weszła szczupła kobieta około

trzydziestki. Miała długie, spięte spinką, jasne włosy, delikatne rysy i mądre

niebieskie oczy.

Było w niej coś znajomego. Chyba widziała już tę kobietę, tylko nie

mogła sobie przypomnieć, kiedy i w jakich okolicznościach.

Podała gościowi rękę i wskazała krzesło.
– Chyba poznaje pani mój głos – zaczęła z wdziękiem kobieta.
– Ja pani głos poznałam natychmiast, chociaż tak krótko rozmawiałyśmy

wtedy przez telefon. Nazywam się Louise Cavanagh, jestem siostrą Luke’a.

Uśmiech Sophie zgasł. To stąd to wrażenie, że ją zna! Louise ma oczy

Luke’a. Zmyliła ją jej drobna budowa i jasne włosy.

– Przepraszam, że się zjawiam bez uprzedzenia, ale właśnie wracam z

Cambridge. Byłam u Fil.

– Jak ona się czuje?
– Na szczęście o wiele lepiej. Martin jest przy niej. Wkrótce mają ją

wypisać ze szpitala. Pewnie wie pani to od Luke’a.

Louise rzeczywiście była uroczą osobą. Gdyby jeszcze tak bardzo nie

przypominała Luke’a...

– Musiała się pani bardzo o nią martwić – powiedziała Sophie, patrząc z

sympatią na swojego gościa.

Louise skinęła głową.
– Tak. Kiedy człowiek nagle się dowiaduje, że może stracić dziecko,

zaczyna rozumieć, jak bardzo je kocha.

Powiedziała to zupełnie spokojnym głosem, ale jej twarz drgnęła na

wspomnienie wielu nocy nieludzkiej trwogi.

– Mogę w czymś pomóc?
– Przyjechałam tu, żeby porozmawiać o Luke’u. Sophie poczuła, że krew

odpływa jej z twarzy.

– Pielęgniarka powiedziała mi, że go nie ma – ciągnęła Louise – dlatego

postanowiłam skorzystać z okazji. Byłby wściekły, gdyby wiedział, że wtrącam
się w jego sprawy. Nie znosi tego. Jest bardzo dumny i to właśnie może być
powodem... pewnych nieporozumień między wami.

Sophie zmarszczyła czoło.
– Skąd pani o tym wie?
– Bardzo często rozmawiamy przez telefon – odparła po chwili Louise. –

Właśnie niedawno powiedział mi, że chce zrezygnować z tej pracy.

Sophie milczała.
– Jak się domyślam, pewnie z powodu kłopotów z Patricią De Vere i jej

siostrą... – ciągnęła Louise z wahaniem.

– Z jej siostrą?
– Amanda Drew jest rodzoną siostrą Patricii. De Vere jest nazwiskiem po

mężu, z domu obie są Drew. Luke poznał je pięć lat temu w Paryżu, na aukcji.
Amanda miała wtedy czternaście lat i właśnie wyrzucono ją z kolejnej szkoły,

tym razem za narkotyki. Patricia wzięła ją ze sobą do Europy w nadziei, że to
coś zmieni. Ich matka zmarła zaraz po urodzeniu Amandy, ojciec ożenił się po
raz drugi. Patricia próbowała wychowywać siostrę, ale nie bardzo jej się to
udawało. Miała zbyt wielu mężów i zbyt duże ambicje artystyczne, żeby to
pogodzić.

Sophie słuchała jak zahipnotyzowana, Louise zaś dodała:
– Luke miał krótki romans z Patricią i w tym czasie Amanda bardzo się

do niego przywiązała. Stal się dla niej wyrocznią. Był cierpliwy i rozumiał ją, bo
sam kiedyś był w podobnej sytuacji. Bardzo jej współczuł i czuł się za nią
odpowiedzialny. Może trochę przesadzał, nie wiem. Ja i Martin mówiliśmy mu,
że na niektóre sprawy nie może mieć wpływu...

– Ja... myślałam... – wybąkała Sophie. Była tak oszołomiona, że nie

wiedziała już, co właściwie myślała.

– Myślała pani, że Luke ma z Amandą romans – rzekła Louise i

roześmiała się. – Nic podobnego. Po prostu nie był w stanie odmówić, kiedy
Patricia prosiła go, żeby jej pomagał w wychowaniu siostry.

– Dlaczego mi tego wszystkiego nie powiedział? Przecież bym

zrozumiała.

Louise zmarszczyła brwi.
– Może nie chciał pani mieszać w te sprawy? Teraz Amanda zaszła w

ciążę ze swoim ostatnim chłopakiem i potwornie się bała powiedzieć o tym
siostrze. Przyszła do Luke’a prosić, żeby coś zrobił.

Sophie przypomniała sobie tamtą scenę. Teraz wszystko wyglądało

inaczej, słowa miały inny sens, gesty znaczyły co innego.

– Luke’owi bardzo na pani zależy – usłyszała cichy głos Louise. – Nie

mogłam pogodzić się z tym, że możecie się rozstać z powodu nieporozumienia i
jego głupiej dumy.

Sophie spojrzała na nią z rozpaczą.
– Teraz jest już za późno – powiedziała bezradnie. Louise powoli

pokręciła głową.

– Nie. Wiele się nauczyłam podczas choroby Fil. Kiedy myśleliśmy, że

umiera, siedzieliśmy przy niej i modliliśmy się. Przyrzekłam sobie wtedy, że
kiedy odzyska przytomność, powiem jej, że ją kocham. I będę jej to mówiła
codziennie, każdego dnia. Nigdy nie jest za późno, Sophie.

Stare drzewa przed domem okryte były kwiatami. Sophie podjechała pod

wielkie domostwo, które jeszcze niedawno miało być domem Luke’a. Howard
powiedział jej, że Luke właśnie tam pojechał, by wszystko pozamykać i oddać
klucze agentowi. Po ich rozstaniu mieszkał w swoim dawnym pokoiku nad
pubem.

Czuła, jak serce wali jej w piersi. Dom był kompletnie pusty, dokoła

żywej duszy. Na podjeździe nie spostrzegła samochodu Luke’a. Czy to znaczy,
że przyjechała za późno? Zresztą, co mogła mu powiedzieć? Że się pomyliła i
bardzo żałuje? Czuła się winna. Po śmierci Michaela też czuła się winna, ale to
był zupełnie inny rodzaj winy.

Szybkim krokiem podeszła do drzwi i nacisnęła dzwonek. Niecierpliwym

ruchem ręki odgarnęła spadające jej na czoło włosy. Za drzwiami panowała
cisza. Podeszła do jednego z wielkich okien i zastukała w szybę. Odblask
zachodzącego słońca padł na jej twarz.

Ani żywej duszy.
Miała przed sobą pusty salon. Luke tak marzył o tym domu, snuł tyle

planów...

Bezradnie rozejrzała się dokoła.
– Sophie?
Wyłonił się tak nagle, że przez chwilę miała wrażenie, iż jej się tylko

przywidziało. Stał kilka metrów dalej i nie spuszczał z niej wzroku.

– Nie... widziałam... twojego samochodu – powiedziała bez sensu. Nie

wiedziała, jak opanować zalewającą ją falę wzruszenia.

– Zaparkowałem z tamtej strony. Czy coś się stało?
Przez chwilę miała ochotę rzucić mu się w ramiona, zdołała jednak się

opanować.

– Coś w pracy?
– Nie... to znaczy... chciałam... strasznie się pomyliłam, nie wiedziałam...
Twarz Luke’a stężała.
– Owszem, bardzo się pomyliłaś. Wzięła go za rękę.
– Posłuchaj, dzisiaj przyjechała Louise i wszystko mi powiedziała.
Odskoczył jak oparzony.
– Louise?!
– Tak. Bardzo cię proszę, tylko się na nią nie gniewaj. Dzięki niej

zrozumiałam, że byłam niesprawiedliwa. Byłam ślepa... z zazdrości, bo bardzo
cię kocham. Louise to rozumie. Gdybyś mógł mi wybaczyć...

Jego rysy nagle złagodniały, a ciało odprężyło się jak pod wpływem

ogromnej ulgi.

– Nie mam ci nic do wybaczenia – powiedział i objął ją. – Nawet sobie

nie wyobrażasz, jak bardzo mi ciebie brakowało. Strasznie za tobą tęskniłem.

– Luke... – szepnęła i rozpłakała się.
– Nie płacz – uspokajał ją, delikatnie całując jej mokre policzki. – Już

wszystko dobrze.

Całowała go z czułością i rozpaczą, które się w niej zgromadziły przez

ostatnie dwa tygodnie.

– O Boże, Sophie, to było okropne.
– Tak. Myślałam, że to ty jesteś ojcem dziecka Amandy. Nic nie

rozumiałam. Myliłam się. Przebacz mi, proszę.

Ujął jej twarz w dłonie.
– Powinienem ci dawno o wszystkim powiedzieć. Wmówiłem sobie, że to

niepotrzebne, że to nie ma z nami nic wspólnego. Patricia i jej siostra to było
jedno, a nasze życie – drugie. Myślałem, że nic nam w naszym małym świecie
nie zagraża. Myliłem się. Louise radziła mi, żebym o tym z tobą porozmawiał.
A ja bałem się sam przed sobą przyznać...

– Bałeś się, że możesz być zbyt kochany? – zapytała.
– Tak. A jednocześnie bałem się, że cię stracę. Po wypadku Fil

zrozumiałem, że miłość jest konieczna, żeby żyć. Po powrocie z Cambridge
próbowałem sobie wmawiać, że wcale się w tobie nie zakochałem, ale mi się nie
udało. Kocham cię, Sophie.

Łzy popłynęły po jej twarzy strumieniem. Tak długo czekała na te słowa!

A usłyszała je dopiero wtedy, kiedy już prawie w niego zwątpiła.

– Luke, nie musisz mi tego mówić. I tak z tobą zostanę, na każdych

warunkach.

Uniósł jej rękę i pocałował.
– Zaczniemy wszystko od nowa. Od tej chwili. Tym razem wszystko się

uda.

– Co masz na myśli? Co z twoją pracą?
– Lecznica obejdzie się bez nas. Giles mnie zastąpi. Jest bardzo dobry, da

sobie radę.

– To nie takie proste.
– Prostsze niż się wydaje, uwierz mi. Załatwiłem swoje sprawy.

Odwiozłem Amandę do siostry i powiedziałem im, że od tej pory muszą radzić
sobie same. A ponieważ ojcem dziecka jest jeden ze stałych gości Patricii, jakoś
to załatwią. Tak czy owak, to ich życie, nie moje.

– Jestem taka szczęśliwa. Jeszcze przed chwilą myślałam, że to koniec,

że...

– Sophie, jesteś pewna, że chcesz ze mną być?
Nigdy niczego nie była tak bardzo pewna. Nigdy w życiu.
– To będzie zupełnie co innego niż życie z Michaelem...
– Nasze wspólne życie?
– Trzeba będzie znaleźć zastępstwo.
– Lucy przecież niedługo wróci.
– Nie myślę o Lucy, chodzi mi o ciebie. Przecież kiedy się pobierzemy...
– Po... bierzemy?!
– Nie będziesz miała czasu na te swoje papiery. Dziewięć miesięcy to nie

jest dużo.

– Dziewięć miesięcy?
– Najwyżej – odparł z uśmiechem, biorąc ją na ręce i kopnięciem

otwierając drzwi.

– Przeniosę panią przez próg może nieco za wcześnie, pani Jordon, ale nie

będziemy zwracać uwagi na takie szczegóły, prawda?

– Luke, bardzo cię kocham.
– Ja cię też kocham – powiedział, wnosząc ją po schodach na górę.