Korekta

HannaLachowska

MagdalenaStachowiczProjektgraficznyokładkiMałgorzataCebo-FoniokZdjęciena

okładce

©atikinka2/iStock/ThinkstockTytułoryginału

BreakingtheSilenceCopyright©CaseyWatson2013

OriginallypublishedintheEnglishlanguagebyHarperCollinsPublishersLtd.under

thetitleBreakingtheSilenceAllrightsreserved.

ForthePolishedition

Copyright©2015byWydawnictwoAmberSp.zo.o.

ISBN978-83-241-5494-4

Warszawa2015.WydanieIWydawnictwoAMBERSp.zo.o.

02-952Warszawa,ul.Wiertnicza63

tel.[phone]

www.wydawnictwoamber.pl

KonwersjadowydaniaelektronicznegoP.U.OPCJA

[e-mail]

Mojejcudownejrodzinie,którazawszemniewspierała

Rozdział1

J

eśli chciałbyś założyć rodzinę zastępczą, powinieneś uświadomić sobie jedno:

zawszespodziewajsięniespodziewanego.Oczywiściedoskonaleotymwiedziałam,bo
od lat prowadzę rodzinę zastępczą, a moje wcześniejsze zajęcie było równie
wymagające, kiedy kierowałam placówką do spraw trudnej młodzieży w dużej
państwowej szkole średniej. Właśnie to starałam się uświadomić mojej córce Riley,
kiedy ona i jej partner David postanowili zaryzykować i zgłosili się jako tymczasowa
rodzina zastępcza. Riley była bardzo podekscytowana, kiedy dostała pocztą pakiet
dokumentów.Natychmiastprzyszładonasinieprzestawałaotymopowiadać.

Dziwnym zbiegiem okoliczności, jeszcze tego samego popołudnia miała okazję

poznaćnawłasnejskórzedziałanietejzasady.Dodzisiajuśmiechamsię,kiedyotym
myślę.

Byłopięknepopołudniewpołowieczerwca;zwyczajnyczwartek,takciepły,żenie

tylkospędziliśmygowogrodzie,alenawetzamierzaliśmywypićnazewnątrzherbatę.
Dla Riley była to też jedna z nielicznych chwil wytchnienia, ponieważ David wziął
wolne popołudnie w pracy, żeby moje małe wnuki mogły odwiedzić jego mamę. Mój
mąż Mike także wrócił przed chwilą z pracy i brał prysznic na piętrze, więc my dwie
zajęłyśmy się przygotowywaniem pieczonego kurczaka i sałatki, żeby wyjść na obiad
doogrodu.

– Myślę, że widziałam dosyć, kiedy ty i tata opiekowaliście się dzieciakami, więc

wiem, czego się spodziewać – roześmiała się Riley na moje przestrogi. – Może nawet
więcejniżdosyć.Założęsię,żewięcejniżktokolwiekinny.

Miała rację. Dopiero co pożegnaliśmy się ze wspaniałą małą dziewczynką, Abby, z

którąnaprawdęniełatwobyłonamsobieporadzić.Naszczęściejednakopuściłanasw
najlepszej z możliwych okoliczności: mogła wrócić do swojej mamy. Tak szczęśliwe
zakończeniazdarzałysięjednakrzadkownaszejpracy,ponieważmójmążMikeijanie
zajmowaliśmy się zwyczajnymi przypadkami. Przyjmowaliśmy dzieci ze szczególnie
trudną historią – i w konsekwencji z niełatwym zachowaniem. By nauczyć się radzić
sobie z tym, przeszliśmy specjalny program szkoleniowy, z nadzieją, że takie
zachowania – smutny efekt wieloletnich urazów psychicznych – można
zminimalizować na tyle, by dzieci te mogły prowadzić spokojniejsze i bardziej
satysfakcjonująceżycie.Jeżelinawetnieuwolniąsięzupełnieodswoichdemonów,to

przynajmniejznajdąsposób,bynadnimizapanować.

Jednak powrót do szczęśliwej rodziny dla większości tych dzieci był niestety tylko

marzeniem.Naszdombyłwichprzypadkuostatniąpróbą,wnadziei,żewnajlepszym
razieudaimsięznaleźćstałąrodzinęzastępczą.

–Wiem–powiedziałam.–Aleoglądaćtojedno,ażyćztymtozupełnieinnasprawa.

Musisz do tego podejść w pełni świadomie. I dlatego uważam, że byłoby dobrze,
gdybyścienajpierwzostalipogotowiemrodzinnym.

Riley bardzo chciała rzucić się od razu na głęboką wodę i aplikować o zostanie

pełnowymiarowąrodzinązastępczą,alejawciążniebyłamprzekonana,czypowinnato
robićjużteraz.Aleto,żemiałapewnedoświadczenie(chociażniebezpośrednie),było
istotne–właśniedlategoradziłam,żebynajpierwpogłębiłaje,zajmującsiętymczasową
opieką.Czasamitakapracawywierawpływrównieżnatwojeemocje,aLeviiJackson
byli jeszcze bardzo mali, nie wspominając już o tym, że David pracował do późna,
starającsięrozwinąćswojąfirmę,więcniechciałam,żebyzałamałasiępodpresją.

Uśmiechnęłasię.

–Mówiłaśmitojużosiemmilionówrazy,mamo,jeśliniepamiętasz.Niemartwsię–

zatrzepotałarzęsami.–Widzisz?Jestemwpełniświadoma.Pozatym,będęmiałaciebie
w pobliżu, a ty będziesz mogła mi pomóc, prawda? – roześmiała się. – Wpiszę twój
numerdoszybkiegowybierania.Zastępczababcianatelefon!

–Bezczelnakoza!–odparłam,chociażijaniemogłampowstrzymaćuśmiechu.

Dobrzeznałamswojącórkę.Acoważniejsze,onaznałamnie.Niezależnieodtego,

że miałam pełne ręce roboty z dziećmi, którymi się opiekowałam, moimi własnymi
wnukami i dwójką dorosłych dzieci, doskonale wiedziałam, że Riley ma rację. Gdyby
zaszła potrzeba, natychmiast byłabym na miejscu. Po prostu nie potrafiłabym się
powstrzymać.Podobnowiedzieć,wczymjesteśdobry,tosekretszczęśliwegożycia–a
ja wiedziałam. Wiedziałam od pierwszego dnia, w którym podpisałam umowę z
agencją opiekuńczą. Kochałam dzieci, uwielbiałam się nimi zajmować, opiekować,
uczyć je i patrzeć, jak dorastają. A kiedy moja własna dwójka dorosła, przeżywałam
prawdziwysyndrompustegogniazda.ChociażmójsynKieronjeszczeniewieleponad
roktemumieszkałrazemznami,kiedystałsiędorosły,ogarnęłomnietoprzejmujące
uczucie:„Czytojestwłaśnieto?”.Jaktomożliwe,żeczasminąłtakszybko?Otak–w
moimżyciuziaławielkadziuraokształciedziecka,amając…hm…czterdzieścikilkalat
byłam jeszcze stanowczo zbyt młoda, by poświęcić się robieniu na drutach i grze w
kręgle.Zastępczababcianatelefon?Ależoczywiście.

Riley i David byliby świetnymi zastępczymi rodzicami. Nie miałam co do tego

wątpliwości. Choć byli jeszcze bardzo młodzi – oboje mieli po dwadzieścia kilka lat –

dostrzegli miejsce dla siebie na rynku. Było wprawdzie kilka młodszych rodzin
zastępczych, lecz niewiele, ponieważ – jak zauważyła Riley – większość ludzi woli
zaczynaćkarieręjakorodzicezastępczynapóźniejszymetapieżycia,kiedyichwłasne
dzieci dorastają lub wylatują z gniazda. I właśnie dlatego ona i David chcieli się tym
zająć.Uważali,żewartozachęcaćdowybraniatakiegozawodumłodychludzi,których
wtymwiekuwręczrozpieraenergia.

Jaosobiścieniemiałamnajmniejszychwątpliwościcodotego,żesobieporadzą.To

jednak nie znaczy, że oni nie powinni mieć wątpliwości; to była poważna decyzja i
zawód,któregoniktniepowinientraktowaćlekko.

– No więc o co chodzi? – spytała Riley, kiedy kończyłyśmy robić sałatkę i

zaczynałyśmyukładaćwszystkonatacach,żebywyjśćdoogrodu.–Oj,tato,nieruszaj
niczego, dopóki ci nie pozwolę – skarciła Mike’a, który właśnie zszedł na dół,
wygłodniałyjakzwykle.

Był potężnym mężczyzną – ponad metr dziewięćdziesiąt – miał męczące fizycznie

zajęcie i nigdy nie dbał o to, by porządnie zjeść w pracy. Dlatego nie było łatwo
powstrzymać go przed podjadaniem, zanim jeszcze zaczęłam nakładać na półmiski.
Właśnieterazpróbowałdopaśćkurzeudko.

–Wsprawiedzieci?–spytałam,stawiająctalerzenastole.

–Tak.Johnsięodzywał?

JohnFulshawbyłnaszymkoordynatoremwagencjiopiekuńczej.Pracowałznami

odpierwszegodniaiterazuważaliśmygowłaściwiezaprzyjaciela.Niemniejjednakbył
profesjonalistą i zawsze dbał o dobro dzieci. Zwykle nalegał, żebyśmy po każdym
zadaniurobilisobieprzerwęnanaładowaniefizycznychiemocjonalnychbaterii.

–Jeszczenic–odparłam.–Aleminęłodopierokilkatygodni,odkądAbbyodeszła…

– Wiem – powiedziała Riley. – Ale zawsze odnosiłam wrażenie, że on ma z góry

przygotowanedzieciakidlawas.Żetaktodziała.

– I prawdopodobnie tak działa. Dlaczego nie? To smutne, ale zapotrzebowanie jest

całyczas.Itak,zapewnemajużkogośdlanas–przyznałam.

–Wkażdymrazieprawdopodobniesięstara–roześmiałsięMike,siadając.–Myślę,

że obawia się, że jeśli zostawiłby mnie i mamę zbyt długo samych, moglibyśmy
przywyknąć do ciszy i spokoju i dojść do wniosku, że nie chcemy się już nikim
opiekować.

–Akurat!–parsknęłaRiley.

–Właśnie–powiedziałMike.

–Prawdęmówiąc–powiedziałam,równieżsiadając–chybazadzwoniędoniegow

przyszłymtygodniu,jeślisamwcześniejsięnieodezwie.–SpojrzałamnaRiley.–Tata
matydzieńurlopu,którymusiwykorzystać.Prawda,kochanie?Możetoniebyłbyzły
pomysł,żebycośzaplanować?Zwłaszcza,żewyglądanato,jakbyładnapogodamiała
sięutrzymać…

Iwtedy–właśniewtedy–rozległsiędzwonekudrzwi.

W pierwszej chwili pomyślałam, że to Kieron. Nasz najmłodszy syn często wpadał

na herbatę bez zapowiedzi. Czasami zastanawiałam się, czy może jest obdarzony
nadludzkimwęchemipotrafiwyczućpieczonegokurczakazodległościkilkumil.Miał
jużdwadzieściatrzylataimieszkałzeswojądziewczyną,Lauren,wdomujejrodziców.
Mielitammieszkaniezosobnymwejściem,codawałoimrozsądnądozęniezależności,
lecz nie na tyle, bym musiała się o niego cały czas martwić. Kieron ma syndrom
Aspergera, łagodną formę autyzmu, co znaczy, że jest nieco inny niż większość ludzi.
Myśli w sposób wyjątkowo konkretny i bardzo nie lubi niespodzianek. I jest bardzo
ufny–wnikimniepotrafidostrzeczła.

Kieronrównieżpostanowiłzajmowaćsięczymś,cobędziemiałozwiązekzdziećmi.

Studiowałprodukcjędźwiękuwcollege’uiregularniepracowałjakoDJ,leczwzeszłym
rokuzacząłpracowaćzmłodzieżąwymagającąpomocy,dlaośrodka,zktórymniegdyś
sam był związany. Założył dla nich nawet młodzieżową drużynę piłkarską, żeby
dzieciakiztrudnąprzeszłościąmogłyodnaleźćpoczucieprzynależnościizdobyćjakieś
umiejętności.Uczyłysięteżpracywzespoleimiałyokazjędoćwiczeńfizycznych,co
jestjednymznajlepszychsposobównaodreagowaniefrustracji.

Lecz to nie Kieron stał za drzwiami. Zorientowałam się, kiedy tylko weszłam do

holu. Sylwetka – a właściwie sylwetki – widoczne przez matową szybę w drzwiach
stanowiłydowód,żesięmyliłam.

Więcmożektóryśzsąsiadów,pomyślałam,podchodzącdodrzwi.AlboŚwiadkowie

Jehowy…Alenielistonosz.Nieotejporze.

Jednak i tu nie miałam racji. Otworzywszy drzwi, zobaczyłam stojącego na progu

JohnaFulshawaipomyślałam,żepewniemiałczkawkę.

– Cześć, Casey – powiedział z lekkim zażenowaniem, kiedy nasze spojrzenia się

spotkały. Muszę przyznać, że nie przyglądałam mu się uważnie, ponieważ mój wzrok
powędrował niemal natychmiast w stronę małego chłopca, który stał obok niego i
niechętnie trzymał za rękę trzecią osobę – wysoką, rudowłosą kobietę z
jaskrawozieloną torbą. Mogłabym się założyć o sporą sumę, że kobieta jest
pracownikiemspołecznym.Polatachwspółpracyzopiekąspołecznąnabierasięnosa
do tych rzeczy, a przypuszczam, że wielu ludzi powiedziałoby, że ja wyglądam w

każdym calu jak matka zastępcza. Chłopiec miał niemal czarne włosy, dość długie i
opadające; wyglądał na osiem lub dziewięć lat, a na jego twarzy malował się wyraz,
który widziałam już wielokrotnie. Sprawiał wrażenie najbardziej niechętnego członka
tej małej grupki. Przyjrzałam mu się uważniej. Szare szkolne spodnie z dziurami na
kolanach,kremowoszara–niegdyśbiała–koszulkaiprzewiązanywpasieburgundowy
szkolnysweter,któregowystrzępionerękawyzwisałysmętnie.

–John–powiedziałam.–Niespodziewałamsięciebie!Powinnam?Zwyklenajpierw

dzwoniłeś…

–Wiem.Terazniezadzwoniłemiprzepraszam.

– Wejdźcie – powiedziałam. Co mogłam powiedzieć innego? – Ale musicie mi

wybaczyćbałagan.Gdybymwiedziała,żeprzyjdziecie…

Urwałam, zachowując dalszą część zdania dla siebie. Mówi się, że w domu jest

zawszenajczyściejnadziesięćminutprzedprzyjściemgości,aletoniesprawdzasięw
moimprzypadku.Mamlekkąobsesjęnapunkcieczystości,podobniejakniegdyśmoja
mama, więc to nie byłaby kwestia dziesięciu minut przed przyjściem gości –
spędziłabym całe godziny, żeby wszystko było jak należy. Dlatego nieco rozpaczliwie
rozglądałamsię,próbujączobaczyćjakiekolwiekoznakibałaganu.

Przepraszający wyraz twarzy Johna natychmiast zamienił się w szeroki uśmiech.

Dobrze znał mnie i moje obsesje. Wszedł do holu – kobieta i chłopiec tuż za nim – i
powiedział:

– Uwierz mi, słowo „bałagan” nie ma zastosowania w tym domu. Marie…

Przepraszam, Casey, to Marie. Marie, to Casey. Właśnie wchodzisz do najczystszego
domunaświecie.

Jeżeli próbował mnie zmiękczyć w obliczu tej niezapowiedzianej wizyty, to udało

mu się. Nie sposób długo złościć się na Johna. Ale wciąż byłam zdezorientowana.
Prawdę mówiąc, miałam zamęt w głowie. Spojrzałam na małego chłopca (prawdę
mówiąc,nieażtakmałego:jamamzaledwiemetrpięćdziesiątwzrostu)izauważyłam,
żesprawiawrażenieniemniejzdezorientowanegoizagubionegoniżja.Uśmiechnęłam
siędoniego.

–Atyjesteś…?

Wcisnął wolną rękę do kieszeni spodni i zerknął na Marie. Skinieniem głowy

zachęciłago,żebyodpowiedział.

–Jenson–rzekłwkońcu,przyglądającmisięnieufnie.

–Witaj,Jenson–powiedziałam.–JestemCasey.Wejdźciedalej.

Machnęłam ręką, zapraszając ich do kuchni, skąd przez okno w głębi widzieliśmy

RileyiMike’asiedzącychnadtalerzamiwpromieniachsłońca.Zapewneprzypuszczali,
żewrócęladachwila,kiedysprawdzę,ktodzwoniłdodrzwi.Atejtrójkinapewnosię
niespodziewali,uśmiechnęłamsięwduchu.

–Jakwidzicie–zwróciłamsiędoJohna–właśniesiadaliśmydojedzenia.Tomoże

poczekać–dodałampospieszniewidzącjegozażenowanie.–Totylkosałatka.

Irzeczywiście,jedzeniemogłopoczekać.Pieczonykurczaknazimnoteżjestdobry.

Jakzwyklewtakichsytuacjach,czułamdreszczpodniecenia.Tobyłonaprawdędziwne,
żeJohnniezadzwoniłwcześniej,awiedziałam,żeniepostąpiłbytakbezpowodu.

–Czychcesz,żebymzawołałaMike’a?–spytałam.

Johnskinąłgłową.

– Tak. Tak myślę – spojrzał na Marie. – A może zabrałabyś Jensona do ogrodu? Ta

dziewczynatoRiley,córkaCasey.Napewnochciałabyciępoznać,Jenson.Niemasznic
przeciwkotemu?

– Oczywiście – powiedziałam. – Jenson, może chciałbyś poskakać na naszej

trampolinie?

Oczychłopcarozbłysły,apromiennyuśmiechcałkowicieodmieniłjegoubrudzoną

twarz.Czyistniejedziecko,którenielubiłobyskakaćnatrampolinie?

Tymczasem Mike i Riley zauważyli nasze małe zgromadzenie i kiedy Marie z

Jensonem wyszli do ogrodu, ja przywołałam Mike’a. Napotkałam spojrzenie Riley i
uśmiechnęłamsiędoniej.

Widzisz?–pomyślałam.Spodziewajsięniespodziewanego…

Rozdział2

P

rzepraszamwasoboje–powiedziałJohn,kiedyJensonzMariewyszlidoogrodui

zostaliśmywetrojewkuchni.–Powinienembyłzadzwonić…zrobiłbymto…iczujęsię
okropnie,przeszkadzającwamwrodzinnymobiedzie,ale,prawdęmówiąc,towszystko
działosiętakszybko…

–Niemusiszprzepraszać,John–odparłam.

Widziałam, że Mike – podobnie jak ja – nie może się doczekać, kiedy usłyszy coś

więcej.

–Napijeszsiękawyalboczegośinnego?–spytałam.

Johnpokręciłgłową.

–Nie,dziękuję–odparł.–Wypiłemjużkawę.Awkażdymraziepół;resztazostałana

moim biurku – uśmiechnął się cierpko. – Nie spodziewałem się, że będę musiał
wychodzićwtakimpośpiechu.

–Toniebrzmidobrze–stwierdziłMike.–Cosięstało?Tobyłakradzieżalbocośw

tymrodzaju?

– Przepraszam – powiedział John. – Zabrzmiało chyba bardziej dramatycznie, niż

było w rzeczywistości. Nie zadzwoniłem z drogi, bo nie chciałem niepokoić Jensena
bardziej,niżtobyłokonieczne.Niedawnozabraliśmygozeszkoły;zajęlisięnimtam,
dopóki ja nie dotarłem i nie spotkałem się z Marie. I, szczerze mówiąc, na pomysł
przywiezienia go tutaj wpadłem w ostatniej chwili. Inaczej oczywiście zadzwoniłbym
dowas.

Wszystko,comówił,równieżniewielewyjaśniało.

–Awięccosięstało?–spytałam.–Dlaczegotrzebasiębyłonimzająć?

–Samwdomu–wyjaśnił.–Przypuszczam,żeznacietenfilm?

Obojeprzytaknęliśmy.

–AwięcmamytuMacaulayaCulkina?–zauważyłMike.

– Mniej więcej – odparł John. – Chociaż nie był całkiem sam. Jest jeszcze starsza

siostra,imieniemCarley.Matrzynaścielat.Cidwojebylisamiwdomujużprawieod
tygodnia. Ich mama podobno pojechała na wakacje ze swoim chłopakiem, gdzieś do

Hiszpanii.

– Niewiarygodne! – wyjąkałam, unosząc brwi. Moje zdumienie jednak nie trwało

długo, ponieważ, kiedy się nad tym zastanowiłam, jakkolwiek zachowanie ich matki
byłoszokujące,tonieażtakniewiarygodne.Przezlatawidziałamdość,bydobrzeotym
wiedzieć. Mike, który stał z rękoma skrzyżowanymi na piersi, wyglądał, jakby myślał
podobnie.Pokręciłtylkonieznaczniegłowąiprzewróciłoczami.

– Wiem – powiedział John. – Poinformowała nas ich sąsiadka, podobno po jakiejś

nocnejimprezce.Jaktwierdzi,wiedziała,żezostalisami,alenieuważała,żepowinnaz
tymcokolwiekrobić.Amożeniechciała,mniejszaztym.Mariemówi,żechodziłojejo
to, żeby nie wpakować ich matki w jakieś kłopoty. Ale po imprezie, całonocnej i
zakrapianej alkoholem, zmieniła zdanie. Zaczęła się martwić, że jeśli stałoby się
cokolwiekzłego,towinamogłabyspaśćnanią,bonieinterweniowałainicniezrobiła.

–Awięcgdziejestcórka…gdziejestCarley?Znalazłeśdlaniejjakieśmiejsce?

Johnpokręciłgłową.

– Nie ja. Wywieziono ją z tej okolicy. Służby społeczne uznały, że tak będzie

najlepiej.Obawialisię,żegdybyzostawilijątutaj,mogłabypoprostuzniknąćpewnego
dniaizaszyćsięukogośznajomego.Awtedyoczywiściestracilibyjązoczu.Ijejmatka
także.

–Acozjejmatką?

–Marienieudałosięzniąskontaktować.Dzieciomzresztątakże.

NastępnieJohnwyjaśnił,żezdaniemcórkiniemaocorobićhałasu.Mielijedzenie,

mieli pieniądze i oboje obiecali chodzić do szkoły. Jej zdaniem nie było żadnego
powodu, by interesowała się nimi opieka społeczna. Może gdyby mieli jakichś
krewnych, do których mogliby pójść, nie byłoby problemu, gdyby nie jeden istotny
drobiazg. Ich matka najwyraźniej wyłączyła telefon, więc dzieci, podobnie jak służby
społeczne, nie miały się jak z nią skontaktować. A tego, według wszelkich możliwych
standardów,niemożnanazwaćodpowiedzialnymrodzicielstwem.Prawdęmówiąc,to
po prostu zaniedbywanie dzieci. I kiedy służby społeczne dowiedziały się o tym, po
prostumusiaływkroczyćidziałać.

–Towprostniewiarygodne–powiedziałMikeipokręciłgłową.

–Rzeczywiście–przyznałJohn.–Wkażdymrazie,takwłaśniewyglądasytuacja.I

dlatego trafiłem z małym Jensonem do was. A nie zadzwoniłem wcześniej, bo
początkowoplanowałemsprawdzić,czynieudamisięgoumieścićujednejznaszych
tymczasowych opiekunek; w końcu to powinno potrwać tylko kilka dni. Ale właśnie
wtedy,kiedyponiegojechałem,onaoddzwoniłaiodmówiła.Rozmyśliłasię,ponieważ

za tydzień wyjeżdża na zarezerwowane wakacje za granicą, a gdyby to się
przeciągnęło…

Mikeijawymieniliśmyspojrzenia.

–Hm…przecieżniechcielibyśmyprzerzucaćJensonazmiejscanamiejsce,prawda?

Wtedypomyślałemowas…

Myoczywiściebyliśmywolni.Przynajmniejteoretycznie.

–Niemaszżadnegodzieckaczekającegonaprogram?–spytałam.

W normalnej sytuacji dostalibyśmy konkretne dziecko i to na dłuższy czas,

ponieważcałyprogramtrwaokołodziewięciumiesięcy.

– I tak, i nie – odparł John. – Kilka przypadków będzie omawianych w przyszłym

tygodniu, wśród nich dzieci, które prawdopodobnie mogłyby trafić do was, ale
ponieważtosięzapewneprzeciągnieokolejnytydzień…biorącpoduwagę,żenajpierw
musibyć podjęta decyzja, potemwstępna wizyta i takdalej… No cóż, właśnie dlatego
olśniłomnieitakwylądowaliśmytutaj.Botonapewnoniepotrwadługo.

Roześmiałamsię.

–Och,John,jesteśniesamowity!Ilerazyjużtosłyszeliśmy?

Johnprzestąpiłznoginanogę,jakniegrzecznychłopiec,któryzostałzaprowadzony

dodyrektoraszkoły.Prawdęmówiąc,to,czychodziokilkadni,czyodłuższyczas,nie
miało dla nas większego znaczenia. Dziecko potrzebujące domu to dziecko
potrzebujące domu. Jeśli zaś okaże się, że jest jakieś dziecko, dla którego nasz
specjalistycznyprogrambyłbykorzystny,alewtakiejsytuacjiniemożetrafićdonas–
trudno.Sąprzecieżinniwyspecjalizowaniopiekunowie.Tosprawaagencji,nienasza.

–Trafnauwaga–powiedziałJohn.–Ale,jakjużmówiłem,tymrazemmyślałem,że

to będzie… Posłuchajcie, wiem, że takie przypadki bywają bardzo trudne… wszystko
zależy od sędziego… ale biorąc pod uwagę to, co mówiła sąsiadka, nie widzę żadnego
powodu,żebyniemogliwrócićodrazudomatki.Wystarczyjąprzywołaćdoporządku,
wyznaczyć kuratora i tak dalej. Sprawa zamknięta. Ale nawet w najgorszym
scenariuszu,ojakimterazwogóleniemyślimy…nocóż,prawdopodobnietrafilibydo
normalnejrodzinyzastępczej,nadłuższyczas.Awprzypadkutakichdzieciakówtonie
powinno być problemem. Jeśli wierzyć sąsiadce, dzieciaki są w porządku, oboje.
Chociaż muszę przyznać – dodał po chwili namysłu – że szkoła jest nieco mniej
zachwycona tym chłopakiem – spojrzał za okno, gdzie Jenson skakał na trampolinie.
Mówią,żemaskłonnośćdowagarowaniaijesttrochęniesforny.Towłaściwiewszystko,
comogęwampowiedzieć.Byliśmytamtylkoparęminut.

Zerkałtonamnie,tonaMike’a.

– A więc? Co wy na to? Oczywiście możecie odmówić, bo nie mam prawa zrzucać

tegonawastakbezostrzeżenia.Noimożeciemiećjużjakieśplanynawakacje…

Oczywiście najłatwiej byłoby tak powiedzieć; i byłoby to do pewnego stopnia

prawdą. Ale nie widziałam żadnego powodu, by się nie zająć tym chłopcem, i
wiedziałam, że Mike jest tego samego zdania. Tym się właśnie zajmowaliśmy –
braliśmy do siebie dzieci, które potrzebują życzliwego domu na jakiś czas. A my
niewątpliwiemogliśmyimtakidomzapewnić.Cowięcej–dom,wktórymobowiązują
zasady i gdzie mają nadzór. To prawda, niewiele można osiągnąć w kilka tygodni, ale
zawszetocoś.

– Cóż – zaczęłam, spoglądając na Mike’a. – Ja się zgadzam, jeśli ty nie masz nic

przeciwko.

Ledwie to powiedziałam, z ogrodu dobiegł nas głośny wybuch śmiechu Riley.

Wszyscywyjrzeliśmyprzezokno.

Mariestałanapatio,Rileysiedziałaprzystole,aobiezwijałysięześmiechu.Patrzyły

naJensona,którynajwyraźniejznudziłsięskakaniemnatrampolinieizaprezentował
doskonałą w każdym szczególe parodię moonwalku Michaela Jacksona, łącznie z
przechylaniem nieistniejącego kapelusza. Uśmiechał się promiennie, a ja poczułam
znajomydreszcznakarku.

–Jeszczejedno–dodałJohn.–Zanimwrócą.Postanowiliśmynarazieniemówićnic

dzieciakom…wiecie,otym,jaktosięmożerozwinąć.JeśliidzieoJensona,poprostu
zostajeuwas,dopókijegomamaniewrócizwakacji.Niemapotrzebydodatkowogo
stresować.

– Oczywiście – powiedziałam i pomachałam do całej trójki, zapraszając ich do

środka. Biedne dziecko. Biedne dzieci. Jak matka mogła zrobić coś takiego? –
Trzymajmykciuki,żebywszystkodobrzesięskończyło–dodałam.

WtedywdrzwiachstanęłarozbawionaRiley,azniąMarieiJenson.

–Możebyć–mówiłdoMarie,kiedywchodzili.–Mogętrochęzostać.Abędziecośdo

herbaty?–zwróciłsiędomnie.–JestemHankMarvin.

Uśmiechnąłsięszeroko(najwyraźniejnieśmiałośćniebyłajegoproblemem).

–Toznaczy„umieramzgłodu”–wytłumaczyłżyczliwie.

Odpowiedziałamnajegouśmiech.

– Myślę, że coś uda się nam znaleźć, skoro umierasz z głodu. – Byłam poruszona

jegowyraźnieudawanąnonszalancją.Niewątpiłam,żewgłębiduszy,mimopozorów

beztroski i pewności siebie, przynajmniej jakaś jego część jest wystraszona i
zaniepokojona.

–Nodobrze,totrochęzostanę–potwierdził.

I tyle. Żadnej biurokracji, pakowania, długich wstępów. Tylko chłopiec z zieloną

torbą i zapewnienie Marie, że będzie nas na bieżąco informować o rozwoju sytuacji.
Tak więc, podczas gdy jego mama wygrzewała się w jakimś Costa-del-Wstydźsię ze
swoimchłopakiem,naszbłękitnypokójdostałnowegomieszkańca.

Rozdział3

W

naszym zawodzie nie zdarzają się dwa identyczne przypadki – to po prostu

niemożliwe. Nie ma dwojga takich samych dzieci. Ale z czasem nabierasz
doświadczenia i wyczucia, a chociaż w przypadku Jensona ominęła nas normalna
procedurawstępnychspotkańirozmów,jegosprawawydawałasięnamraczejprosta:
mały chłopiec, wychowywany przez najwyraźniej zaniedbującą swoje obowiązki
matkę. Może nie należała do najgorszych rodziców na świecie – a mieliśmy do
czynienia z kilkoma przypadkami tej kategorii – ale z tego, czego się dowiedzieliśmy,
wynikało,żewychowywaniedzieciniebyłodlaniejpriorytetem.Stałosiętooczywiste
wchwili,kiedyJohniMariewyszli.

Mieliśmy przed sobą dziecko przywykłe do dużej dozy niezależności, do

samodzielnegorozwiązywaniaswoichproblemów,podczasgdyjegomamazajmowała
się innymi rzeczami. W efekcie dwie rzeczy nie miały dla niego wielkiego znaczenia:
czystośćidobreobyczaje.

– Nie chcę, żeby ktokolwiek tu wchodził, jeśli ja nie pozwolę – oznajmił, kiedy

poszliśmydobłękitnegopokoju,żebymógłsięrozejrzećwnowymmiejscu.

Dla podkreślenia wagi swoich słów wycelował we mnie dziewięcioletnim palcem i

wtedyzauważyłamjegobrudnepaznokcie.Czyczęstomiałkontaktzmydłemiwodą,
odkąd jego mama wyjechała? Przypuszczałam, że raczej nie. Strzyżenie i odrobina
szamponurównieżbymuniezaszkodziły.

Riley stała obok mnie, a ja starałam się na nią nie patrzeć. Trudno byłoby mi

zachowaćpowagę.ZMikiembyłopodobnie;widziałam,żeusiłujenadsobąpanować.

–Och,otoniemusiszsięmartwić–zwróciłsiędoJensona.–Mamytuzasady,które

mówiąowchodzeniudocudzychpokojów.Wieszco?Możezejdziemynadół,napijesz
sięczegoś,zjeszciastko,apotemusiądziemyipogadamyotym,jaksprawywyglądają.
Cotynato?

– Chyba może być – pociągnął nosem Jenson, wsadzając ręce do kieszeni spodni i

podciągającje.Zauważyłam,żeniemaprzynichżadnegoguzika.

–Powinnamjużwracać–powiedziałaRiley,kiedyschodziliśmynadół.Zerknęłana

zegarek. – Pora położyć moją dwójkę spać. A więc być może do zobaczenia, Jenson –
wzięłaswojątorebkę.Jensonznowugłośnopociągnąłnosem,ajazapamiętałam,żeby

wrócićdosprawyczyszczenianosa.

–Eee,wątpię–odparł.–Niedługowracamdodomu.Aha,Mike–dodał,kierującsię

zanimdokuchni.–Taknawszelkiwypadek:niechodzęspaćożadnejstałejporze.

Miło było pozwolić Mike’owi przedstawić zasady obowiązujące w naszym domu.

Najczęściejjasiętymzajmowałam,ponieważMikezwyklebyłwpracy.Przezwiększą
część zawodowego życia był kierownikiem magazynu, co oznaczało wczesne
wstawanie i więcej sobotnich poranków spędzonych w pracy, niżbym sobie życzyła.
Miałam też przeczucie, że dobrze to zrobi Jensonowi, który w rodzinnym domu
najwyraźniejniezaznałdyscypliny.

Wyszłam z tacą do ogrodu, żeby posprzątać po podwieczorku, i pozwoliłam mu

zająć się chłopcem. Miałam nadzieję, że Mike’owi uda się porozumieć z Jensonem,
który musiał podjąć negocjacje. Było jasne, że mały nie szanuje zasad i najwyraźniej
przywykł do stawiania na swoim. Nie było to dla nas nic nowego – zajmowaliśmy się
dziećmi już od jakiegoś czasu, więc zdążyliśmy się przyzwyczaić – ale w myślach
dodałamtęsprawędolistypriorytetów.

Na zewnątrz było chłodno i zerwał się wiatr; wyglądało na to, że ładniejszą część

dniamamyjużzasobą.Wróciłamdodomu,przygotowałamtalerzciasteczekiszklankę
soku dla Jensona, złożyłam brudne naczynia na stos, żeby później je pozmywać, i
dołączyłamdoMike’aiJensona.

– Dobrze – mówił Mike. – A teraz zobacz, jak to załatwiamy. – Zauważyłam, że

przyniósł już nasz kwestionariusz z rzeczami, które lubimy i których nie lubimy.
Stosowaliśmy tę metodę, zapożyczoną ze szkolenia, od samego początku. Zawsze
łatwiej jest dziecku przyzwyczaić się do nowych warunków, jeśli ma możliwość
zajmowaćsięczymś,cosprawiamuprzyjemność,oglądaćswojeulubioneprogramyw
telewizji i jeść to, co lubi. Mike wyjaśnił, że najpierw porozmawiają o tym, co lubi, a
czegonielubiJenson,potemzaśprzejdądorzeczy,naktóreniepozwalamywnaszym
domu.

Jenson sprawiał wrażenie nieco nieufnego, kiedy wziął ciasteczko i zaczął je jeść z

apetytem.

– Okej – powiedział z pełnymi ustami. – Ale wiecie, nie jestem dzieckiem. Jak

mówiłem,niechodzęwcześniespaćitakdalej.Wystarczy,żebędzieciemniekarmilii
prali mi ubrania, kiedy będą brudne. A, i budzili mnie rano do szkoły, bo to mi
gównianie wychodzi – uśmiechnął się szeroko. – Mojej mamie też. Co drugi dzień
zapominamnieobudzićimamprzerąbaneunauczycieli.

–Ojej–odezwałamsię.–Wyglądanato,żepowinienwystarczyćbudzik.

–Wporządku–odparł.–Tonietakieważne.Jeślisięmnieczepiają,mamapoprostu

idzieirobiimpiekło.

ZnowumusiałamunikaćspojrzeniaMike’a,żebynieparsknąćśmiechem.

–Okej–odezwałsięMike.–Niemartwsię,poradzimysobie.Alewłaśnieotochodzi.

Tak załatwia się sprawy w twoim domu, jednak u nas postępujemy nieco inaczej. Na
początek–mówiłłagodnie–nielubimyprzeklinania,nawettakiegojak„gówniany”,i
chodzimy spać o ustalonych porach. – Spojrzał na mnie. – Jak myślisz, Casey, jaka
godzinabyłabyodpowiedniadlachłopcawwiekuJensona?Zacznijmyodtego.

Wymagało to półgodzinnych negocjacji w stylu CIA, ale w końcu sporządziliśmy

listę,którąJensonniechętniezaakceptował.Ustaliliśmy,żebędziechodziłspaćo7.30,
jeślinastępnegodniaidziedoszkoły,ao8.30wweekendy;wyjaśniliśmysobiezasady
dotycząceoglądaniatelewizjiisporządziliśmylistępotraw,któreJensonlubiiktórych
nielubi.Napierwszejznalazłysięuśmiechniętebuźkizziemniaków,pizzapepperonii
lody czekoladowe, na drugiej zaś kraby. Jak powiedział, pewnego razu musiał zjeść
krabairozchorowałsiętak,żenatydzieńwylądowałwszpitalu.

–Tostrasznegówno–powiedziałzprzejęcieminaglezdałsobiesprawę,żewłaśnie

złamałpierwszązzasadnaliście.Zawstydzonyspuściłwzrok.

–Och,niemartwsię–pocieszyłamgo.–Niebędziemyciękarmićkrabami.Zresztą

mysamiteżichniejadamyzbytczęsto.

– A więc załatwione? – spytał spoglądając to na mnie, to na Mike’a. – Mogę iść i

rozpakowaćswojerzeczywpokoju?

–Jasne–odparłMike.–Myślę,żewszystkojużomówiliśmy.Jesteśwolny.

Jensonpodreptałdosiebie.

–Pójdęnastawićczajnik–powiedziałam,podnoszącsięzfotelaikierującdokuchni

zpustąszklankąitalerzempociasteczkach.

Kiedywróciłam,Mikeuśmiechałsiędosiebie.

–Ocochodzi?–spytałam.

–Niesłyszałaś?–odparł.–Możepowinnaśdaćsobieprzeczyścićuszy.MłodyJenson,

kiedyszedłnagórę,mruczałdosiebie.

–Icomówił?

–Mówił:„Cozagówno.Aletotylkoparęcholernychdni”.Awkażdymraziecośw

tymstylu.

Alechoćuśmiechaliśmysięmówiącotymnapozórnieskomplikowanymchłopcu,

gdzieśwgłębiduszyszykowałamsięnacośbardziejmrocznego.Bardzoprzypominał
mi Spencera, chłopca mniej więcej w wieku Jensona, którym zajmowaliśmy się rok
wcześniej. Chłopca tak zdziczałego – z najróżniejszych, skomplikowanych powodów –
że utrzymanie go pod naszym dachem i zapewnienie mu bezpieczeństwa było
prawdziwym wyzwaniem. Przez większość czasu – a spędził z nami kilka miesięcy –
musieliśmy trzymać go niemal w areszcie domowym. Kiedy zaś się wyrwał… no cóż,
dość powiedzieć, że w naszym obecnym domu mieszkamy dopiero pół roku, a
przyczyna naszej przeprowadzki (na co nie narzekamy – lubimy nasz obecny dom i
okolicę) była bezpośrednio związana z małym Spencerem. Nie kazano nam się
wyprowadzić–właścicieldomubyłbardzowyrozumiały,alepoponaddziesięciulatach
naszego mieszkania sąsiedzi napisali petycję, abyśmy się wynieśli, tylu przypadków
kradzieży, wandalizmu i zastraszania dopuszczał się wyglądający jak aniołek Spencer.
Nazwaliśmygo„jednoosobowąchodzącąfaląprzestępstw”ibyłototrafneokreślenie.
Uważaliśmy za jedno z największych osiągnięć w naszej krótkiej karierze rodziny
zastępczej, kiedy udało się rozwiązać jego niemałe problemy rodzinne, a wraz z nimi
problemy z jego zachowaniem. Dziś jest znowu ze swoją mamą i na razie wszystko
idziedobrze…

Nie,pomyślałam,JensonniemożebyćażtakimwyzwaniemjakSpencer.

Ale na pewno czeka nas poważne zadanie – tego powinniśmy się spodziewać siłą

rzeczy. Biorąc pod uwagę ostrzeżenia płynące ze szkoły, jego skłonność do
wagarowania, o której już wiedzieliśmy, i fakt, że – podobnie jak siostra – uważał, iż
powinienwciążbyćwdomu,bylibyśmynaiwniniedostrzegajączagrożenia.

A do szkoły musiał chodzić. Marie zadzwoniła do nas wieczorem, kiedy Jenson

poszedłjużspać,ipotwierdziłato,copowiedziała,zanimodnaswyszła:żeichzdaniem
byłoby najlepiej, gdyby Jenson trzymał się swojego planu zajęć, to zaś oznaczało
chodzeniedoszkoły.Niestanowiłotowielkiegoproblemu,ponieważJensonmieszkał
zaledwiekilkamilodnas,więcjegoszkołaznajdowałasiębliskonaszegostaregodomu.
Ibyłatoszkoładobrzemiznana.

Mariepoinformowałamnie,żenauczycieleznająsytuacjęJensonaispodziewająsię

gowszkole–wpewnymsensie,ponieważpojawiałsięwniejdośćnieregularnie.

Tak nie będzie, póki jest pod naszą opieką, pomyślałam, idąc następnego ranka

zapukaćdodrzwijegopokojutużpotym,jakMikezjadłśniadanieiwyszedłdopracy.

– Dzień dobry, śpiochu! – zawołałam radośnie, kiedy, zapukawszy, otworzyłam

drzwi.–Pobudka!Porawstawaćdoszkoły.

Patrzyłam, jak Jenson przeciera oczy i rozgląda się po obcym jeszcze otoczeniu.

Zrobiło mi się go żal, jak zwykle, kiedy widziałam małe dziecko, oszołomione, w

nieznanym miejscu. Podniósł się i usiadł na łóżku. Włosy sterczały mu na wszystkie
strony,ajazastanawiałamsię,czyzgodzisięjeobciąć.

Niewszystkonaraz,Case,pomyślałam,kiedymójwzrokpadłnajegootwartątorbę.

Poprzedniego wieczoru sam poszedł do łazienki, żeby się umyć, ja zaś – poza tym, że
dałammuręcznik,boniemiałwłasnego,ipokazałam,jakdziałaprysznic–pozwoliłam
mu na samodzielność. W końcu to była jego pierwsza noc, a nie chciałam mu się
narzucać.Niesłyszałamprysznica,alepostanowiłamnienalegać.Jeżeliniewyszoruje
się dokładnie w ciągu następnych dwudziestu czterech godzin, to być może trzeba
będzie zarządzić nieco surowszy nadzór w dziedzinie higieny, ale na razie dam mu
szansępokazać,żepotrafisamosiebiezadbać.

Najwyraźniejwyjąłpiżamę,aleraczejniezrobiłnicwięcej.Torbależaławkącie,zaś

wokół niej poniewierały się trudne do zidentyfikowania elementy odzieży. Było
oczywiste, że nie została rozpakowana. Rozejrzałam się po pokoju i doszłam do
wniosku,żepewnerzeczytrzebabędziezmienić.Jensonadzieliłycałelataświetlneod
naszej ostatniej podopiecznej – Abigail, dziewczynki cierpiącej na zaburzenie
obsesyjno-kompulsyjne,niesłychanieprzywiązanejdoczystościiporządku.Oczywiście
wynikałotozzupełnieodmiennychokoliczności–Abigailmusiałasięzajmowaćswoją
poważnie niepełnosprawną matką, Jenson natomiast najwyraźniej nie musiał
zajmowaćsięnikim–włączającwtosamegosiebie.

Spojrzał na mnie, już przytomniejszy – dopiero teraz dotarło do niego słowo

„szkoła”.

– Nie chce mi się dzisiaj iść do szkoły – oznajmił, wsuwając się z powrotem pod

kołdrę.–Chcętylkozostaćsam–dodałniecoteatralnie.

– Obawiam się, że to nie podlega dyskusji, kochanie – odparłam stanowczo. – Ale

dziśjestpiątek,ostatnidzieńprzedweekendem–dodałam.–Potembędzieszmiałdwa
wolnedni,prawda?Awięcdalej,umyjsięiubierz,proszę.Czymożechcesz,żebymci
pomogła?

Todałopożądanyefekt.Poniósłsięnatychmiast.

–Niejestemjakimścholernymdzieckiem!–parsknąłurażony.–Dobra,ubioręsię.

Zejdęzaminutę,okej?

– Oki doki – uśmiechnęłam się do niego, wychodząc. – Aha, tylko bez tego

„cholernego”,jeśliłaska.Takiesąnaszezasady,pamiętasz?

Zeszłam na dół i zajęłam się przygotowywaniem śniadania: płatki, mleko, cukier,

dzbanek soku. Jenson dotrzymał słowa i zszedł kilka minut później. Chociaż
najwyraźniej nie zdążył się umyć, również tym razem nie naciskałam. Zmuszenie go

doprysznica,bezmożliwościodmowy,będziezadaniemnawieczór.

Jenson,wyglądający,jakbyspałwtym,comiałnasobie,usiadłinalałsobieszklankę

sokupomarańczowego.

– Dlaczego masz trzy rodzaje płatków? – spytał z niedowierzaniem, popijając sok.

Ale zanim zdążyłam odpowiedzieć, spojrzał na zegar kuchenny. – Na miłość boską! –
parsknął,niemalpozbywającsiętego,comiałwustach.–Ósma!Czemuobudziłaśmnie
otejporze?

Stłumiłamuśmiech–zareagowałtak,jakbybyłatrzeciarano.

–Szkołazaczynasięo8.45,kochanie–powiedziałamłagodnie.–Atymusiszmieć

czas,żebysięumyćizjeśćśniadanie.Więcpospieszsię;musiszjeszczewrócićnagórę,
umyćzębyigłowę.Niemożemycięprzecieżwypuścićwtakimstanie,prawda?

Jenson wyglądał, jakby pomysł wyglądania inaczej wydał mu się bardzo dziwny.

Nasypałsobietrochępłatkówczekoladowychiwzruszyłramionami.

–Aleja–odezwałsię,jakbykontynuującrozmowę,którązacząłzsamymsobą–nie

mam szczoteczki do zębów. Zostawiłem w domu. Poza tym i tak myję zęby co drugi
dzień.

–Jenson–oznajmiłam–Powinieneśmyćzębycodziennie.Napewnootymwiesz.A

mówiącdokładniej,dwarazydziennie.Ranoiwieczorem.Więcdokończśniadanie,aja
pójdę na górę i znajdę ci zapasową szczoteczkę. Na pewno jakąś mamy. – Na tym
zakończyłamrozmowęiwyszłam.

Na górze przejrzałam też torbę Jensona, w daremnej nadziei znalezienia jakiegoś

mniejznoszonegomundurka.Aletonaprawdębyłapróżnanadzieja.Torbazawierała
przypadkowyzbiórtegoiowego:trochębielizny,kilkaskarpetekniedopary,wytartei
brudnedżinsyorazparętiszertów,którenawetjeśliwidziałykiedyślepszeczasy,toz
pewnością zdążyły o tym dawno zapomnieć. Przyjrzałam się też dokładniej jego
trampkom,którebyłystareibrudne.Podniosłamjeizauważyłamwjednymdziuręw
podeszwie;pozatymwidaćbyło,żesąjużnaniegozamałe.Zapamiętałamichrozmiar
–byćmożemojasiostraDonnaznajdziejakąśniecowiększąparę,zktórejjejsynjuż
wyrósł.

Zabrałam trampki na dół, ogarnięta współczuciem. Za pieniądze nie można kupić

szczęścia; wiedziałam o tym. Ale taki rodzaj ubóstwa (albo zaniedbania – jego mama
najwyraźniej miała pieniądze na wakacje za granicą, ale nie na nowe trampki)
rozdzierałmiserceiżałowałam,żenieprzyszłomidogłowypoprzedniegowieczoruby
wyprać jego rzeczy. Albo jeszcze lepiej, powinnam była wsiąść do samochodu i
pojechaćdocałodobowegosupermarketuwmieście.Mogłabymgoprzyzwoicieubrać–

włączającwtotrampki–zaniecałeczterdzieścifuntów.

Zeszłam na dół, niosąc nową szczoteczkę do zębów i jedną z moich szczotek do

włosów.

–Proszę–powiedziałam,kładącjeprzednim.–Spróbuj,czybędądobre.Chodzimi

oto,żebyśichnaprawdęużył.

–Terazdobrze,waszakrólewskamość?–spytałzukłonemJenson,kiedyzszedłna

dół kilka minut później. Wyglądał, jakby tylko zamoczył ręce, zamiast umyć, i
przejechał nimi po włosach. Tworzyły na jego głowie coś w rodzaju grzebienia, jak u
Irokeza.Tylkobrudnemokrewłosydadząsiętakułożyć.

– Bardzo elegancko – uśmiechnęłam się do niego, doceniając to, że przynajmniej

spróbował. – A teraz trzeba się pospieszyć. Po całej tej ciężkiej pracy nie chcemy się
spóźnić,prawda?Awięcrzeczydoszkoły.Torba?

Jensonwyjąłzkieszenidługopis.

–Niepotrzebujętorby–oznajmił.–Todobredlageeków.

Podobnie jak czyste ubranie, czyste włosy i czyste paznokcie, pomyślałam kilka

minut później, patrząc z niepokojem, jak Jenson pakuje się na tylne siedzenie
samochodu,ponieważjegokolanamiałyniemaltensamkolorcospodnie,przezktóre
byływidoczne.Zdarzałomisięjużwcześniejzawozićdoszkołybrudnedzieci,aleonbił
wszelkierekordy.Dotegostopnia,żebyłomiwstyd.Awięcprzygotujsięnazostanie
geekiem,pomyślałam,zamykającdrzwi.

Nie żebym miała powody do zmartwienia. Choć marne to było pocieszenie, kilku

nauczycieliznałomniejużwystarczającopotym,jakprzezlataprzyprowadzałamtam
dzieci(mojewłasneite,którymisięopiekowaliśmy),żebywiedzieć,żetoniesąmoje
standardy.Pozatym,wtakichsytuacjachsąrzeczyważniejszeniżczystymundurek,o
czymprzekonałamsię,kiedy–pozaprowadzeniuJensonadowłaściwegonauczyciela–
weszłam porozmawiać z wicedyrektorką, Andreą Cappleman. To była bardzo krótka
rozmowa, ponieważ obie się spieszyłyśmy. Nie znałam jej wcześniej – pracowała w
szkole dopiero od niedawna; ale najwyraźniej wystarczająco długo, by dokładnie
poznaćswoichpodopiecznych.

–Proszęsięniedaćnabrać–ostrzegła,wskazującmikrzesłonaprzeciwkoswojego

biurka.–Bardzołatwomożnauwierzyćwtęjegominkęuroczorezolutnegochłopaka.
Wiem, że potrafi być czarujący na zawołanie. Ale Jenson ma też drugie oblicze.
Obawiam się, że zdarza mu się terroryzować innych i zakłócać spokój. Poza tym ma
skłonnośćdozabieraniarzeczy,któredoniegonienależą…

– Domyślam się, że brakuje mu dyscypliny – przyznałam ostrożnie, nie chcąc

wypowiadaćsiępochopnieochłopcu,któregoznałamodniecałychosiemnastugodzin.
–Chociaż,biorącpoduwagę,czegosiędotąddowiedziałam,niezaskakujemnieto.

Nie chciałam, żeby pomyślała, że wtrącam się w jej sprawy. Zresztą nie miała mi

wielewięcejdoopowiedzenia.

–Niezbytdobrzeznamjegomatkę–powiedziała.–Podobniejakjegowychowawca.

Niepojawiłasięnaostatnimzebraniu…inicdziwnego,zważywszy,cowydarzyłosięw
zeszłym tygodniu. Ale, jak pani zauważyła, zdecydowanie brakuje mu nadzoru.
Odrobina dyscypliny niewątpliwie dobrze by mu zrobiła. Wskazanie granic. Kilka
praktycznychlekcjipokazującychkonsekwencjejegodziałań.

Skinęłamgłową.

–Zgadzasię.Iwłaśnietakijestplan.Chociażobawiamsię,żezdążymytylkodotknąć

problemów.Zgaduję,żepodkoniecprzyszłegotygodniabędziezpowrotemwdomu.

–Tymbardziejszkoda–zauważyłaAndreaCapplemanichoćmówiłazuśmiechem,

poruszyło mnie to. Prawdopodobnie nie taki był jej zamiar; miała niewątpliwie pełne
ręce roboty w dużej i bardzo zróżnicowanej szkole podstawowej, ale odniosłam
wrażenie,żeJensonzostałjużspisanynastraty,cobyłoprzykre.

Tak, tym bardziej szkoda, myślałam, wracając do samochodu. Naprawdę szkoda.

Szkoda, że opuści nas równie szybko, jak się pojawił, chociaż bardzo wyczekiwał
spotkaniazeswojąsiostrąoraznieobecnąinajwyraźniejnieodpowiedzialnąmamą.

Tyle,że–jakczęstobywa,kiedysnujęplanynaprzyszłość–wprzypadkuJensona

miałosięokazać,żesięmyliłam.

Rozdział4

K

iedy wróciłam do domu i nie zastałam żadnej wiadomości od Marie Bateman,

postanowiłamsamadoniejzadzwonić.

– Co za zbieg okoliczności, że właśnie teraz dzwonisz – powiedziała, kiedy się już

przywitałyśmy.–WłaśnieskończyłamrozmawiaćzopiekunemCarleyJarvis.

–I?–spytałam.

– Obawiam się, że niewiele. Wciąż nie udało się znaleźć ich mamy, ale Carley

podobnopotwierdza,żewyjechałanadwatygodnie.

–Atoznaczy,żezatrzymamyJensonanapewnodokońcaprzyszłegotygodnia?

–Natowygląda–przyznałaMarie.–Chybażeichmamapojawisięwcześniej.Ale

nie sądzę, żeby tak się stało. A nawet jeżeli, nie dostanie dzieci z powrotem, dopóki
przynajmniejniespotkasięinieporozmawiaznami.

– A co ze wszystkimi rzeczami dzieciaków? Z ubraniami, mundurkami szkolnymi,

zabawkamiitakdalej?Czyktośprzywiezieimtozdomu?

– Nie sądzę – odparła Marie. – Prawdę mówiąc, nie przypuszczam, żeby było tego

dużowięcej.Mogęzałatwić,żebyktośpojechałdoichdomu,jeślichcesz,aleprosiłam
Jensona,żebyspakowałwszystko,cochciałbyzabraćzesobąiwidziałam,żetozrobił.

To załatwiało sprawę. Zdecydowanie nadeszła pora by wyjąć kartę kredytową.

Wracałamzeszkołydodomuwrefleksyjnymnastroju.Pierwszewrażeniejestważne;
zawszebyłoizawszebędzie.Takajużjestludzkanatura.Dumateżsięliczy.Iszacunek
do samego siebie, i tego rodzaju sprawy. Może jeśli uda się zaopatrzyć Jensena we
wszystko, czego potrzeba, żeby wyglądał przyzwoicie, zacznie się też przyzwoicie
zachowywać.Iwcaleniebyłytobezpodstawnerozważania.Widziałamcośpodobnego
wielokrotnie w mojej ostatniej pracy w szkole publicznej. Jeśli traktuje się dzieci z
szacunkiem, one także są bardziej skłonne okazywać szacunek. Kiedy zaś dziecko
poczujeszacunekdosamegosiebie,jesttopierwszykroknadobrejdrodze.

Poza tym, ja sama nie mogłabym posyłać jakiegokolwiek dziecka do szkoły w tak

zniszczonym mundurku. Po prostu nie mogłabym. Pożegnałam się z Marie – która
obiecała informować mnie na bieżąco o wszystkim, co się wydarzy – i jeszcze raz
wyszłamzdomu,żebyudaćsięnazakupy.

Niepowinnamtegorobić–awkażdymrazieniebezaprobatyJohnaFulshawa.Taka

była normalna procedura, zwłaszcza w przypadku dziecka, które miało być u nas tak
krótko. W podobnych okolicznościach nikt nie oczekuje od opiekunów ponoszenia
większych wydatków. Ale równie dobrze mogłam zignorować głos rozsądku i
postanowić,żebędęsięmartwiłapóźniej.

Zdecydowałam się na to drugie rozwiązanie, ponieważ górę wzięło moje

zamiłowaniedoschludności.Niezajęłomitodużoczasu.Pokilkugodzinachwróciłam
dodomuzzakupami:nowymszkolnymmundurkiem,trampkami,kilkomatiszertami
i paczką jakże potrzebnych skarpetek i majtek. Poza tym trochę narozrabiałam. Pod
wrażeniem słów Marie, która wspomniała, jak niewielki dobytek miał Jensen,
zajrzałamdokilkusklepówzużywanymirzeczami,żebysprawdzić,czynieudamisię
znaleźćtamczegośdlaniego.

Jak każda matka, dobrze znam wartość pieniędzy, a jako matka zastępcza – tym

bardziej.Jakżeczęstodzieci,którymisięopiekowaliśmy,niemiałyniemalnicichoćnie
mogliśmy sobie pozwolić na kupowanie im wielu nowych rzeczy – mieliśmy na to
wyznaczony budżet, który często przekraczaliśmy – dobrze było móc im dać trochę
ubrań i zabawek, które może nie byłyby niczym nadzwyczajnym dla większości
dzieciaków,aletedziecinigdyniemiałynawettyle.

Niektóre z nich naprawdę nie miały prawie nic. Dobrze zapamiętałam dwójkę

rodzeństwa, która przyszła do nas w zeszłym roku z bardzo biednej rodziny. To
otworzyło nam oczy na skalę ubóstwa, w jakim żyją niektóre dzieci. Ashton i Olivia
(którzy nieco przypominali sieroty z epoki wiktoriańskiej) stanęli na naszym progu z
podartymworkiemnaśmieci,wktórymbyłotylkokilkabrudnych,podartychubrańi
łysa, naga, pokryta brudem lalka Olivii. Olivia nazywała ją Polly i bardzo kochała,
zupełniejakbytobyłanajpiękniejszalalkazdziałuzabawekuHarrodsa,weleganckim
ubraniu i z pięknymi, złotymi włosami. Ten widok rozdzierał serce – mówiąc
delikatnie.

Część dzieci, oczywiście, przebywała pod opieką już od jakiegoś czasu, a ponieważ

byłyjużwcześniejwinnychrodzinachzastępczych,zwyklemiałytrochęprzyzwoitych
ubrańizabawek.Jensonjednaknienależałdotejkategoriii–sądzącztego,comówiła
Marie–nieposiadałwieluwłasnychrzeczy.

Teraz już miał. Oprócz ubrań kupiłam dla niego nową piłkę, torbę do szkoły i – co

najlepsze – prawie nową konsolę do gier. Miałam trochę wyrzutów sumienia – sama
myślotym,jakpowiemMike’owionieprzewidzianychwydatkachprzyprawiałamnie
odreszcz–alezrobiłonamnieprzykrewrażenieto,żeszkoławłaściwiespisałaJensona
nastraty.Wprawdziejakdotądudawałomusięutrzymaćpancerznonszalancji,alejak
naprawdę musiał się czuć ze świadomością, że jego mama tak po prostu wyjechała i

zostawiłago?Przypuszczałam,żebyłomusmutno.Wkońcumiałdopierodziewięćlat.

Niewiedziałam,czyMikewyczuł,żeonimmyślę,alezadzwoniłdomniewchwili,

gdy wkładałam nowe ubrania Jensona do jego szuflady. To oznaczało, że ma przerwę
nalunch.

–Jakciminęłoprzedpołudnie?–spytał.

–Och,nocóż…–odparłamradośnie.–Byłydrobneproblemy,kiedymusiałwstawać

doszkoły.Niczaskakującego…aleostateczniewszystkoposzłodobrze.Chociażtrochę
sięoniegomartwię–dodałam,sprytnieprzygotowującgruntpodnastępnąinformację.
– Szkoda, że nie widziałeś, w jakim stanie jest jego mundurek! Pamiętasz te szmaty,
któremiałnasobiewczoraj?Nocóż,towłaśniejestjegomundurekszkolny!Możeszw
touwierzyć?Niemazupełnienicinnego.Idotegotoobrzydliwe.Bógjedenwie,kiedy
tosięostatniowidziałozproszkiemdoprania.Wyobraźsobie,jaksięczułam,wysyłając
godoszkoływtakimstanie…

–Niechzgadnę–powiedziałMike,ajamogłabymprzysiąc,żesłyszęśmiechwjego

głosie.Wkażdymrazietakąmiałamnadzieję.–Wróciłaśzeszkołyiodrazuwybrałaś
siękupićmunowerzeczy.Mamrację?

Na tym właśnie polega problem z moim mężem. Zna mnie zbyt dobrze, ale na

szczęściedobrzetoznosi.Ichoćprzejawiłmniejzrozumienia,kiedyusłyszałokonsoli,
doszłamdowniosku,żerówniedobrzemogępowiedziećmuotymteraz,anieczekać
dowieczora,boprzynajmniejzdążymuprzejśćwściekłość(abyłwściekły).Wkońcu
mogłobyćgorzej.Prawiekupiłamkorkidopiłkinożnej.

Choć,biorącpoduwagękrótkiczas,jakimiałznamispędzić,nieczułamsięwpełni

usprawiedliwiona, wszystko wynagrodził mi wyraz twarzy Jensona, kiedy wrócił ze
szkoły i otworzył torbę. Był wystarczająco podekscytowany na widok piłki, ale kiedy
zobaczył konsolę, na jego twarzy odmalował się czysty zachwyt i oszołomienie.
Wydawałosię,jakbyniepotrafiłtegowszystkiegopojąć.

–Zaraz,tojestdlamnie?

–Tak–odparłam.

–Naprawdędlamnie?

–Naprawdędlaciebie,kochanie.

–Aletylkodlamnie?–Zupełniejakbyniemógłwtouwierzyć.

– Tylko dla ciebie – zapewniłam go. – To prezent dla ciebie, ode mnie i Mike’a.

Podobacisię?

–Podoba?–omalsięniezakrztusił.–Jestświetna!Super!

–Wtorbiejestteżkilkagier–dodałam.–Mamnadzieję,żejelubisz.Toznaczy,jeśli

kiedyśwniegrałeś…

–Otaaak–zawołał,wyjmującgryztorbyioglądającje.–Awtejjestemnaprawdę

dobry.Carleyjąmiała…

–O,miałakonsolę?–spytałamzaskoczona.

–Tak,miała.DopókijejniesprzedałanaeBayu,żebykupićjakieśgłupierzeczydla

dziewczyn.Inigdymijejniedawała.Mogłemgraćtylko,kiedyjejniebyłowdomui
zakradłemsiędojejpokoju.Och,Casey,jestsuper!Mogęterazzagrać?

–Jeszczenie–odparłamzuśmiechem.–Mamdlaciebietrochęinnychrzeczy.Na

górzemasznowymundurekikilkanowychtiszertów,alezanimpobiegniesz–wyjęłam
zszafkipudełko–zdejmijbuty,proszę,iprzymierzte.

Jensonznowusięrozpromienił,alenaglejegoentuzjazmprzygasł.

– Są takie… czyste – powiedział niepewnie, odsuwając się od swoich znoszonych

trampek.Przyjrzałimsięuważnie,niczymprzyrodnikwdżunglinowonapotkanemu,
dziwnemugatunkowiżuka.Podszedłostrożnie,jakbymogłyugryźć.Potemspojrzałna
mnie z niepokojem. – To znaczy… to bardzo miło z twojej strony, ale nie muszę ich
nosić do szkoły albo na podwórku? Wiesz, miałbym piekło, gdybym w nich chodził.
Czystetrampkisądobredlapalantów.

Postawiłam nowe buty na podłodze przed nim i zachęciłam, żeby je przymierzył.

Przytrzymujączajęzyk,założyłnajpierwjeden,potemdrugi.

–Pasują?–spytałam.

Skinąłgłową.

–Chybatak,ale…

– To świetnie. I nie martw się. Jestem pewna, że nim minie weekend, będą

dostateczniebrudne,żebynadawałysiędoszkoływponiedziałek…

– Mam nadzieję – powiedział z powątpiewaniem. – Inaczej chłopaki na pewno nie

dadząmispokoju.

Inaglespojrzałnamnieznadswoichnowychbutów.

–Alewtedymogęjużbyćwdomu,prawda?

Byćmożedziękicudownieodwracającymuwagęwłaściwościomkonsoli(codziała

zwłaszczanachłopcówwpewnymwieku–sprytneposunięcie,Casey!)Jensonzniósłw
miarę dobrze, kiedy wyjaśniłam mu, że to może nastąpić dopiero za tydzień. Tym
bardziej,kiedyzapewniłamgo(znowu),żekonsolajestprezentemimożezniązrobić,

cotylkozechce–awięcrównieżzabraćdodomu,kiedybędziedoniegowracał.

TakżeMikezrozumiał,żemojaekstrawagancjaniebyłacałkiempozbawionasensu;

anawetjeśliniebyłdokońcaprzekonany,toprzynajmniejpodzielałmojeodczucia,że
tenbiednychłopakniemiałzbytdobregostartuwżyciuinawetjeślinigdywięcejgo
niezobaczymy,to–choćdlanasbyłatoniewielkasprawa–dlaniegotakiprezentmógł
znaczyć bardzo dużo. Nietrudno było zauważyć, że niezależnie od tego, czego nie
wiedzieliśmyojegorodzinie,to,cowiedzieliśmy,byłodostatecznieprzygnębiające.

Po wczesnym podwieczorku złożonym z pizzy i ziemniaczanych uśmiechniętych

buziek („Hm, to jest… interesujące”, zauważył cierpko Mike) zapytałam Jensona, czy
majakieślekcjedoodrobienia,akiedyodparł,żewpiątki„nigdy,przenigdy”niemanic
zadane,pozwoliłammuiśćnagóręipograćjeszczeprzezpółgodziny.

–Potem–dodałam–myślę,żepowinieneśwypróbowaćswojąnowąpiłkę.Prawda,

Mike?–spytałam,kiedyrazemsprzątaliśmyzestołu.–Mamytakiepiękne,słoneczne
popołudnie.

Byliśmywłaśniewogrodzieićwiczyliśmydryblowanie,kiedyzadzwoniłtelefon.

–AndreaCappleman–przedstawiłasię,cospowodowało,żezerknęłamnazegarek.

Minęłasiódma.Raczejdośćpóźnojaknatelefonzeszkoły.

–Och,dlamnietocałkiemnormalne,żepracujęwpiątekotejporze–wyjaśniła.–

Wychodzę z założenia, że im dłużej siedzę tutaj w piątek, tym dłużej mogę pospać w
sobotęiniedzielę.

– To brzmi rozsądnie – przyznałam. – Ale o co chodzi? Czy coś się stało? – Przez

głowę przemknęła mi wizja mamy Jensona, która wróciła z wakacji, nie znalazła w
domudzieciizaczęłasiędobijaćdoszkoły.Amożenie?Odniosłamwrażenie,żetonie
byłobywjejstylu.

– Nic takiego – odparła. – Po prostu myślę, że powinna pani wiedzieć. Zdarzył się

drobny incydent z udziałem Jensona… wdał się w bójkę z innym chłopcem.
Zadzwoniłabymwcześniej,aledzisiajbyłnaprawdęciężkidzień.Jakmówiłam,niema
się czym przejmować; staram się tylko, żeby rodzice… hm, oczywiście w tym
przypadkurodzinazastępcza…wiedzieliowszystkim,cosiędzieje.Abiorącpoduwagę
nasząporannąrozmowęodyscyplinie…

–Naturalnie,dziękuję.Zapytamgooto.Cowłaściwiezrobił?

–Tobyłatylkosprzeczkazinnymchłopcem…Takmiędzynami,wszyscysązgodni

codotego,żetamtenchłopiecgosprowokował.AleJenson,jaktoJenson;omałonie
przesadził, a w obliczu tego, co dzieje się u niego w domu, nauczyciel doszedł do
wniosku, że najlepiej będzie usunąć z lekcji właśnie jego, żeby nie wpakował się w

jeszczewiększekłopoty.

–Rozumiem…

–Totakżebypaniwiedziała.Wtakimrazieniebędędłużejprzeszkadzać.

I tyle. Nic wielkiego, ale i tak nie dawało mi spokoju. Rozumiałam wprawdzie

podejście nauczyciela – ponieważ mama Jensona zniknęła, a on sam miał bogatą
historię zakłócania porządku, może istotnie takie rozwiązanie było najlepsze w tej
sytuacji.Aleczynapewno?Możetotamtendrugichłopiecpowinienopuścićlekcję?

Ta sprawa nie dawała mi spokoju, kiedy kładłam Jensona do łóżka. Czułam, że

powinnam wspomnieć o tym zdarzeniu, choćby po to, żeby usłyszeć, co ma do
powiedzenia.Zastanawiałamsięteż,czydojegomatkiteżtelefonowanozeszkoły,żeby
informowaćojegopodobnoregularnychwykroczeniach.

– To nie była moja wina! – zaprotestował, zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć.

Ledwieskończyłammówić,żedzwoniłapannaCappleman.

–Wiem–odparłam.

–Wiesz?Onacipowiedziała?

– Panna Cappleman, nie mówimy „ona”. Powiedziała, że tamten chłopiec ci

dokuczał.

–Dokuczał!Janicniezrobiłem.Topalant.Należymusięnauczka.

–Iwłaśniedlategonauczycielkadoszładowniosku,żepowinnacięusunąćzlekcji.

–Aletoniebyłamojawina.

– Ale powinieneś nauczyć się panować nad sobą, Jenson. Inaczej to zawsze ty

będzieszsiępakowałwkłopoty,niezależnieodtego,ktozacznie.

Jensonspuściłwzrok.

– I tak zawsze się pakuję w kłopoty – burknął. – To zawsze jest – pokazał palcami

cudzysłów–„winaJensona”.

Nie byłoby to wcale niezwykłe tłumaczenie w ustach skarconego dziewięciolatka,

gdyby nie pewien drobiazg. Jakiś błysk w oczach Jensona, który wydawał się mówić
znaczniewięcej.

Nie wiedziałam, co to takiego, ale z drugiej strony, mój wewnętrzny radar zawsze

działał bezbłędnie w takich sprawach. To było coś więcej niż zwyczajne „to nie ja”
niesfornegochłopca.Możeiniebędzieznamidługo,alezaintrygowałomnieto.Oco
chodzi?

Rozdział5

N

adszedł sobotni poranek, a wraz z nim pora na futbol. Piłka zawsze zajmowała

ważne miejsce w rodzinie Watsonów. Tak zawsze było i zapewne będzie. Nasz syn
Kieron uwielbiał grać w piłkę i był w tym dobry. Kiedy dorastał, mogłabym chyba
policzyćnapalcachsoboty,wktóreMikeniechodziłmukibicować.Nawetjeśliniegrał,
futboluniemogłozabraknąć–MikeiKieronpoprosturazemoglądalimecz.Aodkąd
Kieron przeprowadził się do swojej dziewczyny Lauren, ten rytuał zmienił się tylko o
tyle,żeterazprzychodziłpotatę,zamiastzbiegaćzgóry,przecierajączaspanejeszcze
oczy.

ObecnieKierongrałwewłasnejdrużynie.Byłatotasamadrużyna,którązałożyłdla

młodzieży z ośrodka, w którym pracował; dla nastolatków, którzy w innym wypadku
błąkalibysiępoulicach.Nietrzebadodawać,żebyliśmyrówniedumniztego,corobił
(zwłaszczabiorącpoduwagęwyzwania,jakieniósłjegosyndromAspergera),jakonz
chłopakówgrającychwjegodrużynie.

LaurenzwyklenieprzychodziłazKieronem–najczęściejwybierałasięnazakupyze

swojąmamą–aleponieważmieliśmypodopiekąnowedziecko,chciałanasodwiedzići
poznać Jensona. Podobnie jak Kieron, miała słabość do naszych „biednych,
porzuconychdzieciaków”.Wprawdziejejstudiabyłyzwiązaneztańcemiteatrem,ale
wydawałasiętakżelubićpracęzmłodzieżą.Skończyłastudialatemijużzdobyłapracę
wmiejscowymklubietanecznym,gdziemiałauczyćdziewczynkitańca.

–Cześć–powiedziałJenson,uderzającpięściąwwyciągniętąpięśćKierona.

– Cześć – odpowiedział Kieron, ku mojemu rozbawieniu. Doszłam do wniosku, że

nie jestem na bieżąco z mową ciała dzisiejszych chłopców. Najwyraźniej było to
właściwepowitanie.

– Ty musisz być Jenson, prawda? – mówił dalej Kieron. – Ja jestem Kieron, a to

Lauren.Którejdrużyniekibicujesz?

–Niewiem–odparłnatychmiastJenson.–Mamamówi,żepowinienemkibicować

własnymnogom,bomniepodtrzymują.

– O, lubisz żartować, co? – zaśmiał się Kieron, choć nie udało mu się ukryć lekkiej

dezaprobaty.–Wiesz,wtymdomuuwielbiamypiłkęiwłaśniedlategozachwilęmuszę
lecieć.Mammecz.Zobaczymysiępóźniej,dobrze?

Jenson posmutniał, Nie bardzo, ale wystarczająco, żebym to zauważyła.

Zastanawiałamsię,czyniechciałbypójśćrazemzKieronem.

–Gramcałkiemnieźle–powiedział.–Imamnowąpiłkę.Możetrochępokopiemy,

kiedywrócisz?

Kieronzerknąłnazegarek,potemnarozentuzjazmowanątwarzJensona.

–Mamjeszczedwadzieściaminut.Możewoliszterazpokopać?

UśmiechJensonawystarczyłmuzaodpowiedź.Jatakżeuśmiechnęłamsięwduchu.

Oto chłopiec, który umie podejść tatę lub starszego brata. Zastanawiałam się, czy
chłopakjegomamynależałdotejsamejkategorii.

–Pójdępopiłkę–odwróciłsięipobiegł.Kieronposzedłzanim.

–Umieszmoonwalk?–usłyszałamjeszcze,jakpyta,kiedysięoddalali.

–Zabawnychłopak,prawda?–spytałaLauren,kiedyMikezająłsiętelewizjąigazetą,

achłopcygraliwpiłkęwogrodzie.Wporządku:mającdwóchpełnychenergiiwnuków,
ograniczyłamswojeogrodniczeaspiracjedoogródkaprzeddomem.

–Chodzimioto,żewesoły,anieśmieszny–dodała.

Siedziałyśmy przy drzwiach na patio, sącząc kawę i obserwując ich. Kieron zdjął

sweter,żebyzrobićprowizorycznąbramkę;zadrugąposłużyłabluzaJensona.Jenson
tymczasem bardzo się starał zabrudzić nowe trampki. Zmarszczyłam brwi, ale tylko
nieznacznie.Byłchłopcemwtakim,anieinnymwiekuisytuacji.Musiałzrobićto,co
należało.

– To prawda – przyznałam. – Chociaż z tego, co słyszałam, ma dość porywcze

usposobienie.Samajeszczesięotymnieprzekonałamibyćmożenigdyniebędęmiała
okazji.Prawdopodobniezostanieunastylkojakieśdziesięćdni.–Opisałamjejpokrótce
sytuacjęizauważyłam,żeskrzywiłasię,słuchając.

–Jakietoniewiarygodnieegoistyczne–zauważyłairoześmiałasię.

– Co? – spytałam, podążając za jej wzrokiem, ale nie zrozumiałam, z czego się

śmieje.

–Zobacz,coonrobi–powiedziała,wskazującnaJensona.

–Cotakiego?–spytałamponownie.

–Zobacz.Obserwowałamgo.Zrobiłtojużdwarazy.Widzisz,jakKieronwyrównuje

swójsweter?O,tam.Ipoczekajchwilę.Założęsię,żezrobitoznowu…Widzisz?

Zauważyłam,żepodczasgdyKieronpochylałsiępopiłkę,Jensonpodbiegłdojego

staranniezłożonegoswetraikopnąłgo.Nieagresywnie;tylkotyle,żebygoprzesunąć.

Oczywiście kiedy Kieron to zobaczył, podszedł, żeby znowu ułożyć sweter równo,

ponieważporządekmiałdlaniegoogromneznaczenie.Tyle,żeterazrobiłtojużporaz
trzeciiwkońcudotarłodoniego,żetoniemożebyćprzypadek.

–Hej–usłyszałyśmy.–Przestańtorobić,dobrze?

Jensontylkouśmiechnąłsięnatoigralidalej.

Laurenijawymieniłyśmyuśmiechy.TobyłozachowanietypowedlaKierona.Przy

jego zamiłowaniu do porządku takie rzeczy mogły go naprawdę wyprowadzić z
równowagi. Ale najbardziej interesująca była spostrzegawczość Jensona; zaczęłam się
zastanawiać, czy już wcześniej widywał podobne zachowania. Może nie; może po
prostubyłbystry.Aletakżezuchwały.Będęmusiałamiećnaniegooko.

Kiedy Lauren poszła zobaczyć się ze swoją mamą, a chłopcy na mecz, ja

zastanawiałam się, jak spędzić dzień z naszym intrygującym nowym podopiecznym.
Naprawdę był intrygujący; każde nowe dziecko, które się u nas pojawiało, było
intrygujące.Właśniedlategotakbardzokochałamto,corobiłam.Wciążcośnowegoi
wciążnowewyzwania.Tobyłanietylkopraca,aleiprzywilej,przyjmowaćdodomute
dzieci. Nawet bardziej przywilej niż cokolwiek innego, ponieważ mogłam się tyle
nauczyć i czuć się związana z większym światem. Nigdy nie zapomniałam, co
powiedział mi ojciec koleżanki ze szkoły, kiedy mówił, dlaczego postanowił zostać
lekarzem. Przypuszczałam – zapewne jak wszyscy – że chodziło o wykorzystanie
swojego talentu, żeby ludziom było lepiej. Jednak, jak wyjaśnił, choć to też miało
znaczenie, było coś jeszcze. Pierwszy raz uświadomił sobie, co chce robić, kiedy
obserwowałmłodegolekarzawszpitalu.Doznałwtedyniezwykłegopoczuciaekscytacji
– i oczywiście wyróżnienia – wywołanego tym, że towarzyszył ludziom w chwilach,
kiedybylinajbardziejprzerażeniibezbronni.Jakpowiedział,poczułwówczas,żeczuł
siębardziejżywyniżkiedykolwiek.

Nigdy nie ośmieliłabym się powiedzieć, że to, co my robiliśmy, można mierzyć tą

miarą. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, jakie to uczucie, uratować kogoś
umierającego,aletowspomnieniezawszemitowarzyszyło,aterazprzeżywałamjew
swojej własnej wersji. Każde dziecko, które do nas przychodziło, było na swój sposób
bezbronne i przerażone. A wydobywanie z nich wszystkich „po co” i „dlaczego”, aby
spróbowaćimpomóc,byłozajęciem,którenigdymnieniemęczyło.

I tak oto teraz miałam się zająć pełnym energii dziewięciolatkiem, a sesja

delikatnegowypytywaniebyłachybaostatniąrzeczą,najakąmiałochotę.Przezchwilę
rozważałam możliwość wysłania go razem z Mikiem i Kieronem, ale ostatecznie
postanowiłam tego nie robić. Wprawdzie przypuszczałam, że Jenson z przyjemnością
obejrzałbymecz,aleuznałam,żebyłobyniewporządkuzmuszaćMike’adozabrania

go.MiałzasobątydzieńciężkiejpracyiwyczekiwałchwiliodpoczynkuzKieronem.Nie
wiedzieliśmy, czego się spodziewać po Jensonie, ale byliśmy za niego odpowiedzialni,
więctozdecydowanieniebyłbydobrypomysł.

Poza tym cieszyłam się, że będę miała okazję z nim przebywać, ponieważ wciąż

intrygowałmniecień,któryprzemknąłprzezjegotwarzpoprzedniegowieczora.Może
nie zostanie z nami na długo, ale nie potrafiłam uwolnić się od chęci zbadania, co
wywołałownimtakąreakcję.

Kiedy więc i Lauren wyszła, poprosiłam, żeby odłożył konsolę (grał na niej

spokojnie,odkądwyszliMikeiKieron)iprzyszedłdokuchninapogawędkę.

–Awięc–zaczęłam–cochciałbyśdzisiajrobić?Iśćnaspacerdomiasta?Powłóczyć

sięgdzieśtutaj?Mamytukawałeklasu,terazjużpowinnybyćmałeżaby…

Jensonwzruszyłramionami.

–Wszystkojedno.Casey,cojestztwoimKieronem?

–Przepraszam?–Byłamzaskoczonatympytaniem.

–No,wiesz…Onjesttrochę…no,trochędziwny.

Mimowolniesięroześmiałam.

–Naprawdę? Nie, kochanie. Niejest „dziwny”, jak toująłeś. Ale dlaczego pytasz? –

spytałam,wracającmyślamidomojejrozmowyzLauren.

Jensonnajwyraźniejtakżewspominałtamtąchwilę.

–Chodzimioto,jaksięwkurzałzakażdymrazem,kiedyruszyłemjegosweter.

– Cóż, może po prostu przywiązuje wagę do tego, że wszystko powinno być

poukładane i uporządkowane. Nie ma w tym nic złego, Jenson. Prawdę mówiąc, to
nawyk,któryitypowinieneśsobiewyrobić.

–Taaa,wiem–odparłJenson,zastanawiającsięnadtym,copowiedziałam.–Aletoi

takjesttrochędziwne…

–Ipewniewłaśniedlategowciążtorobiłeś?

Jenson spojrzał na mnie zaskoczony. Najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, że

widziałyśmy,corobił.

–Żebygozirytować?–dodałamłagodnie.

– W każdym razie – zmienił nagle temat – możemy pójść do lasu? Nie cierpię

chodzićposklepach.Chodzenieposklepachjestdobredladziewczyn.

Wcalesięniedziwię,żetegoniecierpisz,pomyślałam.Ipewnienietylkodlatego,że

tozajęciedladziewczyn.Jakmożnalubićchodzićnazakupy,niemającpieniędzy,żeby
cokolwiekkupić?Askorodorastałtylkozmamąisiostrą,domyślałamsię,żespędzałw
tensposóbwięcejczasu,niżbysobieżyczył.

– I myślę, że urządzimy sobie piknik – oznajmiłam, nie widząc na niebie żadnych

oznakzbliżającegosiędeszczu.–Lubiszpikniki?

–Uwielbiampikniki–odparłradośnieJenson,coimniesprawiłoprzyjemność.–I

możezłapiemykilkażab?

Uśmiechnęłamsię.

–Zobaczymy.Ależadnychkrabów.

–Absolutnieżadnychkrabów–potwierdził.

Ponieważ biologia nie jest moją mocną stroną, nie byłam pewna, czy możemy się

spodziewać spotkania z jakimikolwiek krabami – one najczęściej żyją na wybrzeżu,
prawda? W każdym razie nie spotkaliśmy żadnych, czy to jadalnych, czy nie. I nie
złapaliśmyżab,poprzestającnapotrzymaniuichprzezchwilęwdłoni.Rozumiałam,że
Jenson miałby ochotę zatrzymać jedną z nich, ale udało mi się go przekonać, że nie
mampodrękąpustegoakwarium,apozatymonitakniedługowracadodomu,więc
niemiałobytosensu.

Nim nasz spacer nad stawem i piknik dobiegły końca, jego trampki były już

porządnie wybrudzone i choć wiedziałam, że właśnie na tym mu zależało,
postanowiłam na przyszłość zaopatrzyć się w kalosze dla dzieci, którymi będę się
zajmować, ponieważ tak blisko lasu i rzeki na pewno będą potrzebne. To wspaniałe,
miećtakiemiejscabliskodomu;przypuszczałam,żebędziemytamspędzaćmnóstwo
czasu.

Dzieńminąłspokojniejakkażdainnasobota;wieczórtakże.Laurenwróciłaiwrazz

Kieronem zostali na kolacji, a kiedy poszli i Jenson położył się do łóżka ze swoją
konsolą, zaczęłam się zastanawiać, czy tak właśnie wygląda życie normalnej rodziny
zastępczej.Spokojne,miłe,bezproblemowe.

PowiedziałamotymMike’owi.

– Byłoby zupełnie inaczej, prawda? Mieć w domu kolejnych radosnych małych

lokatorów. Wtedy moglibyśmy przyjąć więcej niż jedno dziecko równocześnie. Co o
tymsądzisz?

–Kochanie,znowuoglądałaśDźwiękimuzykinaDVD?–roześmiałsięMike.–Mali

lokatorzy?Dobrzesięczujesz?

Trzepnęłamgogazetą.

–Bezczelnytyp!

–Dajspokój,Casey–nieustępował.–Toniedlaciebie.Znamcię.Zawszetakabyłaś.

Tenbłyskwokuijesteśgotowa…

–Corozumieszprzez„gotowa”?

– Ruszasz ratować świat. Kochanie, jeśli nie masz dziecka z problemami, które

trzebarozwiązać,zaczynaszsięnudzić.

Ioczywiście miał rację. Kiedyjesteś młody, nie zawszewiesz, jaki zawód będzie ci

najbardziej odpowiadał. Ale kiedy skończyłam trzydziestkę i zaczęłam kierować
„jednostką”wszkolepodstawowej,tobyłozupełnietak,jakbywgłowiezapaliłamisię
lampka. Wieczorami wracałam do domu i nie dawałam biednemu Mike’owi dojść do
słowa. Zawsze było jakieś: „Nie uwierzysz, co zdarzyło się z tym dzieciakiem” albo
„Własna matka jej to zrobiła – Boże, jestem wstrząśnięta”, albo „I wtedy to dziecko
powiedziało… a tamto zrobiło to i to…”. Tak, jeśli się zastanowić, myślę, że Mike miał
rację.

Ajednakczasamicałaresztawszystkowynagradzałaitakbyłotymrazem;jakdotąd

weekendupływałbardzomiło.

Niedziela przebiegała podobnie. Tym razem Riley i David wpadli z dziećmi i

cieszyliśmy się wielkim rodzinnym obiadem z pieczenią – i, oczywiście, specjalnym
sosemMike’a–cowydawałosięsprawiaćprzyjemnośćJensonowi.

–Lubięmaluchy–odparł,kiedyzauważyłam,jakcierpliwieobchodzisięzLevimi

Jacksonem.

Po posiłku zebraliśmy się w salonie, gdzie przez dłuższy czas starał się nauczyć

Leviegomoonwalku.

–Widzę,żetolubisz–powiedziałam.–Masztowekrwi,Jenson.Byłbyśświetnym

nauczycielem.Bomaszcierpliwość,atobardzoważne.

Dumagorozpierała.Dosłownie.Wypiąłpierśiuniósłgłowę.Potemzastanawiałsię

przez chwilę, patrząc, jak wyjmuję papierosa. Pierwszego tego dnia. Długo
wyczekiwanego.

– Wiesz… – powiedział, wskazując na niego. – Jeśli chciałabyś, żebym ich za ciebie

popilnował…wiesz,kiedypójdzieszzapalić…

Roześmiałamsię.Jakdziwnieiuroczotoujął,pomyślałam.

–Niemapotrzeby–odparłam.–Toniejestprawdziwypapieros,widzisz?

Podałam mu. To był plastikowy papieros – inhalator do nikotyny. Tylko takie

„paliłam”, odkąd podjęłam nagłą decyzję, żeby stanowczo, zdecydowanie i całkowicie
rzucić palenie. Jak dotąd, szło mi całkiem nieźle i trzymałam kciuki, żeby wytrwać w
postanowieniu.

Jensonoglądałgoprzezchwilę,zanimmioddał.

–Onjestdziwny–stwierdził.

–Tak,aledziwnywdobrysposób.Wręczwspaniały.Iposłuchaj,niechnigdynawet

nie przyjdzie ci do głowy, że paląc, stajesz się dorosły i mądry. Kiedy zaczniesz, jest
bardzo,bardzotrudnoprzestać.Wkażdymrazie–dodałam–chybajużporanatwoją
kąpiel.Ranoidzieszdoszkoły…

Posmutniał.

–Muszę?

– Tak, Jenson, zdecydowanie musisz. – Odłożyłam mój „papieros” na stolik. –

Ponieważwtymdomuobowiązujątakiezasady.Pójdęztobą,jeślichcesz.Położętwoją
piżamęprzygrzejniku,żebybyłaciepłaimiła.

–Nodooobra–powiedział.Awjegouśmiechubyłocoś,copowiedziałomi,żemimo

wszystkolubiłmiećzasady.Zwłaszczakiedyuwzględniałyciepłąpiżamę.

Biorąc piżamę, kiedy Jenson niechętnie wybrał się do łazienki, zastanawiałam się

przez chwilę. Czy kiedykolwiek ktoś podgrzewał mu piżamę? I co jego matka robiła
właśniewtymmomencie?Piłapierwszykoktajltegowieczoru?Wciążjeszczeleżałana
plaży? Przytulała się ze swoim chłopakiem? Dzwonek telefonu wyrwał mnie z
zamyślenia.

– Możesz odebrać? – zawołałam do Mike’a, przypuszczając, że to moja mama.

Właściwie tylko ona i tata dzwonili na domowy telefon. W każdym razie spośród
przyjaciółirodziny.Aktoinnydzwoniłbywniedzielnywieczór?

O,janaiwna.Jakmogłamniespodziewaćsięczegośniespodziewanego?Toniebyła

mama,którachciałabyposłuchaćonaszymnajnowszymgościuwdomu.TobyłJohn,
którymiałnamcośdopowiedzenia.

–Proszę–powiedziałMike,oddającmisłuchawkę,kiedyzeszłamnadół.–Posłuchaj

sama.

Wzięłam słuchawkę, uśmiechając się do siebie. Mike oglądał w telewizji coś, czego

niechciałstracić.

–John–powiedziałam.–Czemuzawdzięczamytęprzyjemność?

–Super–usłyszałam.–Jesteśwdobrymhumorze.Todobrze.

– Wiem, że powtarzałam to wielokrotnie, John, ale to zabrzmiało złowieszczo –

odparłam.

–Och,tylkotroszkę–zapewnił.–Właściwietotylkodrobnanowina.Wyglądanato,

żemłodaCarleymydliłanamwszystkimoczy.

–Och.Atowjakisposób?

–Ipróbujenaswyprowadzićwpole,szelma.Zdajesię,żewcałejtejsprawienicnie

jesttakie,jaksięwydaje.

–Mówdalej.–Zaintrygowałmnie.

–Hm,właściwiewszystkozawdzięczamy refleksowitejdrugiejrodziny zastępczej.

Nazwij to, jak chcesz: naruszeniem prywatności, wścibstwem albo bezwstydnym
szpiegowaniem,alekiedyCarleyzostawiławczorajbezopiekiswójlaptop,pomyśleli,że
todobraokazja,żebysięczegośdowiedzieć.

Janazwałabymtoprzezornością.Mądrzyludzie.

–I…?–spytałam.

–Dopisałoimszczęście.Pobiegłanapiętro,żebyodebraćtelefon,któryzostawiław

swoimpokoju…

– Chcesz powiedzieć, że nie nosi go cały czas przy sobie? – spytałam z

niedowierzaniem.–Cóżtozadziwnatrzynastolatka!?

Johnroześmiałsię.

–Nocóż,poprostumieliszczęście.Jejtelefonwymagałładowania,więctymrazem

zostawiłagowpokoju.Acowięcej,byłazalogowananaswojejstronienaFacebooku.

–Prawdziwydarniebios!

– Właśnie. A więc opiekunka… szkoda, że nie jest stąd; myślę, że moglibyśmy się

świetnie dogadać… szybko sprawdziła i przekonała się, że Carley wymieniała
wiadomościzmamą…

–I…

–Najważniejszabyłata,wkażdymrazieznaszegopunktuwidzenia,wktórejpisała:

„Wracam w niedzielę, z nową opalenizną z Malagi. Ląduję w Manchesterze około
siódmej”.

– Zaraz, jaki dziś dzień? To dzisiaj? To znaczy, że ona… – zerknęłam na zegarek –

przedchwiląwylądowała?

–Właśnietak.Wysłaławiadomośćdzieńpotym,jakzabraliśmydzieciaki.

Zastanawiałamsięprzezchwilę.

– Ale w takim razie dlaczego powiedziała, że wraca w przyszłym tygodniu? –

spytałam.–Toniemasensu.

– My także nie rozumiemy. – przyznał John. – Ale wtedy Marie pomyślała, że ona

prawdopodobnie nie wie, co robić. Przypuszczalnie wpadła w panikę. A może wręcz
przeciwnie.Możekalkulujezupełnienazimnoidoszładowniosku,żenajlepiejbędzie
przechwycić matkę, zanim zdąży z nią porozmawiać opieka społeczna, co nie byłoby
pozbawione sensu. W ten sposób miałyby czas, żeby opowiedzieć jej o wszystkim i
razemwymyślićjakąśhistoryjkę.Albomożekontaktowałysięzesobąprzezcałyczasi
ichmatkaskróciłaswojedwutygodniowewakacje.Jakkolwiekbyło–dodał–niesądzę,
żebyudałonamsięprześledzićtokrozumowanianastolatki.Aleniedługowszystkiego
siędowiemy,ponieważMariebędzienalotnisku,żebysięzniąspotkać–zawiesiłgłos.–
Ioczywiściearesztować.

Procedura w takich sytuacjach jest dość prosta. Zakładając, że wszystko pójdzie

zgodniezplanem,nalotniskubędzieczekaćpolicjaiwtejsamejchwili,kiedyJenson
będzie się szykował do spania, jego mama Karen zostanie aresztowana –
najprawdopodobniejzaświadomezaniedbaniedzieci.Następniezostaniewypuszczona
zakaucją–cojestnormalnewtakichokolicznościach–ibędziemusiałastawićsięw
sądzienaprzesłuchanie,którenajpewniejodbędziesięnastępnegodnia.Dowiesięteż,
że jej dzieci zostały zabrane przez służby społeczne, chociaż nie pozna miejsca ich
pobytu.Iniebędziemogłasięznimikontaktować,aledostaniezgodęnaspotkaniepod
nadzorem,conastąpizadzieńlubdwa.

–Okej–powiedziałam.–WięccoterazbędziezJensonem?

John namyślał się przez chwilę, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy powinnam

powiedziećotymwszystkimchłopcu.Jensonwiedział,żejegomamawrócidopierow
następny weekend. Czy mówienie mu o tym dzisiaj przyniesie cokolwiek dobrego?
Moim zdaniem nie. Najlepiej będzie poczekać i zobaczyć, jak sytuacja się rozwinie.
PowiedziałamtoJohnowi.

– Prawdę mówiąc – odparł – sądzę, że powinnaś mu powiedzieć. Lepiej być z nim

szczerym. Po prostu powiedz, że wróciła nieco wcześniej i że będzie mógł się z nią
zobaczyćzadzieńlubdwa.

Obiecałam,żetakzrobię.AlejeślipowrótmamybyłniespodziankądlaJensona,to

byłaonaniczymwporównaniuzniespodzianką,któraczekałamnie.

Rozdział6

N

owiny, które tego wieczoru przekazał John, zaskoczyły mnie i Mike’a, lecz

najwyraźniejnikogooprócznas.

KiedypokrótceopowiedziałamwszystkoMike’owi(wcześniejpozwalającmunagrać

końcówkę programu, który oglądał), poprosiłam go, żeby wywołał Jensona z kąpieli i
położył go spać, podczas gdy ja przygotuję coś do przegryzienia i zastanowię się, jak
najlepiejzmierzyćsięzproblemem.

Przez cały weekend wydawało się, że Jenson pogodził się z sytuacją – w każdym

razie,nailemogliśmyocenićjegonastrój.Prawieniepytałnasoto,cosięstałoicogo
dalej czeka, i sprawiał wrażenie najwyżej lekko zaniepokojonego. Składałam to po
części na karb brawury, po części – okoliczności. Jeśli ten wyjazd na wakacje był
typowydlasposobu,wjakijegomamapostępowałazrodziną,tobyćmożezdążyłjuż
się przyzwyczaić do jej nieobecności. A jeżeli zabranie z domu i umieszczenie go u
obcych ludzi nie było dla niego czymś normalnym, to chyba nowe zabawki
zrekompensowałymutoipozwoliłyzachowaćrównowagę.

Opowiemmuotymjaknajprościej,postanowiłam,kiedyusłyszałam,żezbiegapo

schodach, zapewne za sugestią Mike’a. Po prostu przedstawię fakty i postaram się
potraktowaćtolekko.Powiem,żejużniedługozobaczysięzmamą.

– Usiądź przy stole – powiedziałam, wkładając dwa racuszki do tostera. Racuszki

stały się tradycją w naszym domu. Uwielbiał je Justin, pierwsze dziecko, którym się
opiekowaliśmy,apotemtakjużzostało.–Muszęztobąporozmawiać–dodałam.

Jenson usiadł i patrzył na mnie wyczekująco; sprawiał wrażenie nieco

zaniepokojonego.

–Cośzrobiłem?–spytał.

Pokręciłamgłową.

–Nie,zupełnienic.Niemaszsięczymmartwić.

– Hmm – powiedział Mike, właśnie w tej chwili wchodząc do kuchni. – Pachną

wspaniale.Mamnadzieję,żeidlamniewystarczy.

– Jeśli będziesz grzeczny, może wystarczyć – odparłam, wyjmując pierwsze dwa.

Smarującjemasłem,odwróciłamsiędoJensona.–PrzedchwilązadzwoniłdonasJohn.

Pamiętaszgo? Przywiózł cię tutaj.– Podałam mu racuszkai włożyłam do tostera dwa
następne.

–Taaak,pamiętam–odparłJenson,biorącodemnietalerz.–Czegochciał?

– Cóż, nie wiem, czy o tym wiedziałeś – zaczęłam, obserwując, jak zareaguje – ale

twojamamawróciładzisiajzwakacji…

Wyraz twarzy Jensona zmienił się w jednej chwili – na taki, który bardzo dobrze

znałam,zajmującsiędziećmioddłuższegojużczasu.Aha,pomyślałam.Aha.

–Wiedziałeśotym?–spytałamłagodnie.

Ugryzłkawałekipokręciłprzeczącogłową,przeżuwając.

–Niewiedziałeś?–spytałMike.

–Nie–odparłJensonzpełnymiustami.Przełknął.–Nie–powtórzył.

Jegoreakcjamówiłajednak,żewiedział.Byłamtegopewna,ponieważpoliczkimu

płonęły.

–Jenson–powiedziałam.–Pamiętaszzasadyobowiązującewtymdomu.Mówimy

prawdę.Zawsze.–Nieodrywałamodniegowzroku.

–Janie…–zaczął.

–Jenson–odezwałsięMike.–Powiedzprawdę.

To zadziałało. Wyraz jego twarzy znowu się zmienił, tym razem przechodząc w

rezygnację.

–Niewiedziałem,żemawrócić,naprawdęniewiedziałem!Miałemtylkospotkaćsię

zCarley.Nicwięcejminiepowiedziała.

–Spotkaćsię?–spytałamzdezorientowana.–Kiedy?Gdzie?

–Jutronaostatniejprzerwie–powiedział.–Miałapomnieprzyjść–przyznał.

–Zabraćcięzeszkoły?–spytałMike.

–Nie,niezeszkoły.Miałemspotkaćsięzniązarogiem.

–Alewyjśćzeszkoły?Wczasielekcji?

Jensonskinąłgłową.

Wyjęłamztosteradrugąparęracuchów.Mikejużczekałztalerzem,zanimjeszcze

zdążyłamposmarowaćjemasłem.

–Icopotem?–spytałMike,starającsięzachowaćspokojny,beztroskiton.

Jensonwruszyłramionami.

–Potem…niewiem.

–Mieliściespotkaćsięzmamą?

Znowuwzruszyłramionami.

–Niewiem.

–Kiedytozorganizowaliście?–spytałam.

Wpatrywał się w ostatni kawałek racuszka, jakby nie był pewien, czy może go

dokończyć.

– Kochanie, zjedz, zanim wystygnie – powiedziałam. – Mówiłam ci, że o nic się na

ciebieniegniewamy.Chcemytylkowiedzieć,cosiędzieje,towszystko.

Jensonprzeżuwał,kiedyjapodałamMike’owijegoporcję.

– To było w zeszłym tygodniu? – spytałam. – Zanim przyszła Marie… pamiętasz tę

kobietęzopiekispołecznej?

Jenson skinął głową. A więc najwyraźniej już dawno zaplanowali spotkanie! Nic

dziwnego,żebyłtakispokojny.Pobytunasmiałbyćdlaniegotylkoczymśwrodzaju
weekendowychwakacji!

–CozamierzaliściezrobićjutrozCarley?

Usiadłam z wielkim kubkiem gorącej, parującej kawy. A więc wiedział, że jego

mamawraca.Całyczaswiedział.

–Aleobawiamsię,kochanie,żetymrazemtosięnieuda–powiedziałamłagodnie.–

Waszasąsiadka…

–Wścibskastarawiedźma–rzuciłJensonzpasją.

–Posłuchaj,wiem,żetotrudne–Mikepoklepałgoporamieniu.–Alesprawaniejest

prosta. Wasza sąsiadka zadzwoniła do opieki społecznej, nie dlatego że jest wścibska,
aledlatego,żemartwiłasięowas.Atooznacza,żebędąmusielinajpierwporozmawiać
zwasząmamą.Niemożeszpoprostuwrócićdodomu,jakbynicsięniestało…

– Ale nic się nie stało! – zaprotestował Jenson. – Nie zrobiłem nic złego. Byłem

grzecznycałyczas,kiedyjestemtuzwami,prawda?

Czy nie na tym właśnie polegał problem? Ten biedny dzieciak myślał, że wszystko

zależy od tego, czy on zrobił coś złego. Nie jego mama, która ponosiła winę za to
wszystko. Nie, on martwił się, że nie będzie mógł wrócić do domu, jeśli nie będzie
grzecznyunas.Tobyłosmutne.Poprostusmutne.

– Tak, byłeś grzeczny – zapewnił go Mike. – Bardzo grzeczny. Ale nie o to chodzi,

Jenson.Musząporozmawiaćztwojąmamą,żebysięupewnić,że…żewie,jaknależy
się wami zajmować. Muszą mieć pewność, że nigdy więcej nie wyjedzie na wakacje,
zostawiającciebieisiostręsamych.Właśniedlatego…

– Więc to znaczy, że nie mogę wrócić do domu? – Widziałam, że Jensonowi

zaczynają drżeć wargi, kiedy dotarła do niego powaga sytuacji. Nie powinien
przechodzićprzezcośtakiego;miałprzecieżdopierodziewięćlat.

–Toniejesttak,żeniemożesz–pocieszyłamgo.–Poprostujeszczeniejutro.Ale

będziesz mógł zobaczyć się z mamą. Zadzwonią do nas rano i prawdopodobnie
będzieszmógłconajmniejspotkaćsięzniąwewtorek,apotem…

–Aleoniniemogątegozrobić–przerwałmiJenson,energicznieodsuwająckrzesło.

Miałłzywoczachistarałsięnierozpłakać.–Oniniemogąmówićmojejmamie,coma
robić!Iwyteżnie!

–Jenson,uspokójsię…–zacząłMike.

–Niemożecie!–krzyknął.–Aniżadengównianysędzia!Jutrowracamdodomui

niezatrzymaciemnie!

– Jenson. – Ja także wstałam. – Uspokój się, kochanie. Zobaczysz się z mamą już

niedługo.Tak,jakpowiedziałMike…

– Odpieprzcie się! – krzyknął. Teraz już łzy płynęły mu po twarzy. – Po prostu

pilnujcie swoich spraw, okej? Wracam do domu, a jeżeli mi nie pozwolicie, to moja
mamatuprzyjdzieirozwalidrzwi!Wiecie,żetozrobi!–dodał.–Niemyślcie,żenie!
Rozwaliwaszepieprzonedrzwi!

Wybiegł z kuchni i popędził po schodach na górę. Chwilę później usłyszeliśmy

trzaśnięcie drzwi do jego pokoju. Mike podniósł niedojedzonego racuszka i przyjrzał
musięuważnie.

–Cóż,mogłobyćgorzej,prawda?–zauważyłcierpko.

Nazajutrz obudziłam się o świcie i natychmiast pomyślałam z niepokojem, że

Jensonmógłczmychnąć,kiedyspałam.Jeślikiedyśmiałeśdoczynieniazuciekającym
dzieckiem–takjakmy–niesposóbotymniemyśleć.Alekiedyweszłamnapiętroi
zajrzałam przez uchylone drzwi, Jenson wciąż spał głęboko, skulony na łóżku, więc
cichutkozamknęłamjeizeszłamzaparzyćkawę.

Nie żeby problem przestał istnieć. Byłam pewna, że Jenson wciąż był tutaj tylko

dlatego, że zamierzał dalej realizować plan A – spotkać się z Carley tak, jak byli
umówieni. A więc przede wszystkim po zawiezieniu go do szkoły powinnam pójść za
nimispotkaćsięzAndreąCappleman.

Poprzedniegodniawieczorempostanowiliśmyzostawić Jensonanapewienczas w

spokoju, żeby ochłonął, a kiedy w końcu poszliśmy do niego, zdążył już zasnąć. Co
oznaczało, że kiedy poszłam go obudzić, jakieś półtorej godziny później, przespałby
ponaddwanaściegodzin.

Aleniespałtakdługo.Kiedyweszłamdoniego,byłjużumytyiubrany–coprawda

w swój stary, podarty mundurek. Ale umył się, co zauważyłam z zadowoleniem – na
karkumiałkosmykimokrychwłosów.Niewielewięcejzobaczyłam.Coprawdamusiał
słyszeć, jak pukałam, ale nie odwrócił się, kiedy weszłam. Stał plecami do mnie,
wyglądając(zapewneponuro)przezoknosypialninaulicę.

–Jaksięmasz,kochanie?–spytałam.

Zignorowałmnie.

–Rozumiem,żejesteśwzburzony–powiedziałam.–Tooczywiste.Aleobiecujęci,że

ze wszystkim sobie poradzimy. – Wiedziałam, że muszę bardzo starannie dobierać
słowa i nie składać żadnych obietnic co do jego powrotu do domu, ponieważ nie
miałampojęcia,kiedytomożenastąpić.Prawdęmówiąc,niebyłamnawetpewna,czy
to w ogóle nastąpi. Taka smutna możliwość istniała i nie dawała mi spokoju. Nie
wiedziałam nic o tej rodzinie ani o tym, co się działo z nimi wcześniej. Podobnie jak
służbyspołeczne.Ateraz,kiedybadanoichsytuację,niktniewiedział,cojeszczemoże
wyjść na jaw. Nie wyglądało na to, by Jenson był maltretowanym dzieckiem (nie
zdradzałżadnychcharakterystycznychobjawów),alenawetztakąmożliwościątrzeba
siębyłoliczyć.

Cieńmożliwości,tylkotyle.Muszęzachowaćoptymizm,podobniejakon.

– Prawdę mówiąc, pierwsze, co zamierzam zrobić, kiedy zawiozę cię do szkoły, to

zadzwonić do Marie i dowiedzieć się, kiedy, możliwie najszybciej, będziesz mógł się
zobaczyćzmamą,dobrze?Itak,jakmówiłam,jeśliniedzisiaj,to…

–Alezadzwonisz?–spytał,odwracającsięwkońcu.–Naprawdęzadzwonisz?

W jego głosie zabrzmiał taki smutek i znużenie, jakby przez całe życie dorośli

zawodzili jego zaufanie. Może tak było. Skąd mogłam wiedzieć? Przecież nie
wiedziałamonimprawienic.

– Oczywiście, że tak – zapewniłam, przykładając rękę do serca. – Przysięgam na

wszystko. – To chyba go przekonało. – Ale, Jenson, czy możesz coś dla mnie zrobić?
Włóżnowymundurek.Wyglądaszowielelepiej…

– Muszę? – westchnął. – Wyglądam w nim jak palant. I drapie. W moich rzeczach

jestmiwygodniej.

Te argumenty po części mogłam zrozumieć, ponieważ sama wolałam chodzić w

luźnej bluzie i legginsach, niż w czymś sztywnym, odświętnym i zapiętym pod szyję.
Niemniej jednak nalegałam, jako że szkolny mundurek jest po prostu częścią
rzeczywistości. A dorastanie polega na godzeniu się z rzeczywistością, zaś bycie
rodzicem–napomaganiuwtymdziecku.

– Zmięknie – zapewniłam – kiedy zaczniesz go nosić. Poza tym – dodałam pod

wpływemnagłegoolśnienia–pomyśl,jakpiękniebędzieszwyglądał,kiedyspotkaszsię
zmamą.Będziezciebiebardzodumna.

Zastanawiałsięnadtymprzezchwilę.

– Okej – burknął. I nagle się ożywił. – A co z moją konsolą? Mogę ją zabrać do

szkoły?Jeślibędęjąmiałzesobą,będęmógłpokazaćmamie…

Pokręciłamgłową.

–Nie,kochanie.Znaszzasady.

–Aleniebędęjejwyjmowałnalekcji,czycoś…–nalegał.–Poprostubędęjąmiałw

torbie,dopókiniespotkamsięzmamą.

Jeszczerazpokręciłamgłową.

–Kochanie, takich rzeczy niewolno zabierać do szkoły,prawda? Wiesz o tym. Ale

mampomysł.Zabiorękonsolędomojejtorbyikiedypociebieprzyjadę,jeślisięokaże,
żemożeszdzisiajzobaczyćsięzmamą,tobędziemyprzygotowani.Możebyć?

Potwierdził,żetakbędziedobrze.

A kiedy zszedł na dół na śniadanie, wydawał się całkiem zadowolony ze swojego

nowegowyglądu.Poznałamtopopewnymkroku,jakimwszedłdokuchni,wcześniej
poprawiającwłosyprzedlustrem,kiedymyślał,żegoniewidzę.

– Wyglądasz zabójczo – zauważyłam, kiedy wszedł. Widziałam, że jest nieco

zawstydzony.

– Wcale nie – powiedział. – Na pewno wyglądam jak spice boy. Tak powiedziałby

Gary,chłopakmojejmamy,gdybymniewtymwszystkimzobaczył.Acotojestspice
boy,Casey?Wiesz,cotoznaczy?

Omalnieparsknęłamśmiechem.

–Niemampojęcia.Alebrzminieźle.

Chociaż na wszelki wypadek postanowiłam zapytać Kierona. Trudno zrozumieć

językchłopców.

Spiceboyczynie,Jensonposzedłdoszkołyraczejzadowolonyiobiecałmisolennie,

że nie zrobi niczego głupiego. Oczywiście, nie wiedziałam, czy mogę mu zaufać, i
prawdopodobnie–biorącpoduwagęokoliczności–niepowinnam,alespotkałamsięz
wicedyrektorkąiopowiedziałamjejowszystkim,więcbyłamspokojnaprzynajmniejo
tyle,żenauczycielezachowajączujność,gdybyjednakzamierzałcośzrobić.

Następniedoszłamdowniosku,żepowinnamzobaczyćsięzwnukami,więczanim

wróciłamdodomu,zajrzałamdoRiley.Podrodzewstąpiłamdosklepuzesłodyczamii
uzbroiłamsięwzapasłakoci,którychmojacórkaniepochwali,alewnukizpewnością
docenią.

WkażdymrazieJacksondoceni–Levibyłwżłobku,więcdostanieswojączęśćnieco

później.Tymczasemmiłobyłoposiedziećchwilęprzykawie,pogawędzićizaciągnąćsię
plastikowympapierosemprzedpowrotemdoponiedziałkowejrutynysprzątania.

KiedywychodziłamodRiley,wciążniemiałamżadnejwiadomościodMarie;czułam

się winna, bo nie dotrzymałam obietnicy, i zatelefonowałam do niej natychmiast po
wejściudodomu.Niezaskoczyłomnie,kiedyodpowiedziałaautomatycznasekretarka
– być może Marie była właśnie na przesłuchaniu. Dlatego, gdy parę godzin później
zadzwoniłtelefon,pomyślałam,żetomożeonaoddzwania.

Byłamwtedynapiętrzeisprzątałampobojowiskowłazience,zastanawiającsię,jak

jedenmałychłopiec(przytymnajwyraźniejniebardzopedantyczny)możezrobićtak
niebywały bałagan w tak niewielkim pomieszczeniu. Zdjęłam rękawiczki, odstawiłam
mokrymopipobiegłamdotelefonu.

–Halo–odezwałamsiędosłuchawki.–Marie?

Usłyszałamchrząknięcieiznanymikobiecygłos.

– Hm, nie. Tu Andrea Cappleman ze szkoły. Przepraszam, że panią niepokoję. I

proszęniewpadaćwpanikę.Obawiamsię,żemamytumałyproblem.

–Problem?–powtórzyłam.–Jakiproblem?Cotakiegozrobił?

Znowuchrząknęłaiwtedyzrozumiałam.Możepowinnamzapytaćnie„cozrobił”,a

raczej„gdziejest”.Iokazałosię,żewłaśnieotochodzi.

– Obawiam się, że opuścił budynek szkoły – przyznała. – Jakieś pół godziny temu.

Przynajmniejtaknamsięwydaje.Spytałnauczyciela,czymożeiśćdotoaletyi…hm,
wyglądanato–znowuodchrząknęłazzakłopotaniem–żeniewrócił.Przykromi.

Przykro? pomyślałam z niedowierzaniem. Co za nieudolność! Jakim trzeba być

idiotą, żeby dać się nabrać na ten stary numer z „wyjściem do toalety”? I co miało w
tymprzypadkuoznaczać„proszęniewpadaćwpanikę”?Onmadziewięćlatiuciekłze
szkoły.Oczywiście,żewpadłamwpanikę.

– Ale przecież wszyscy wiedzieli, że to się może zdarzyć… – zaczęłam, może nieco

zbytostro.

–NauczycielkaJensonawiedziała–przerwałamiAndreaCappleman,stanowczymi

tylkoodrobinęprzepraszającymtonem.–Alezostałaodwołanadowypadkuwholu.To
musiała być ona, ponieważ jest naszą pielęgniarką, i inna nauczycielka ją zastąpiła.
Jesteśmydużąszkołąiobawiamsię,żeJensonniejestjedynymuczniem,októrym…

Teraz to ja musiałam jej przerwać. Naskoczyłam na nią zbyt ostro i teraz tego

żałowałam.Miałamkutemupowody–sporolatspędziłampotamtejstronie.

– Nie, nie – powiedziałam. – Oczywiście, że nie jest. Doskonale to rozumiem.

Natychmiastskontaktujęsięzjegokuratorem.Domyślamsię,żeposzedłnaspotkaniez
siostrą,jakplanował.Dziękuję,żedałamipaniznać.

Odłożyłamsłuchawkę,czującwyrzutysumieniazpowodumojejzbytostrejreakcji.

To nie była jej wina. Ani nauczycielki. Prawdę mówiąc, to nie było niczyją winą.
Powinnam się spodziewać, że jeśli Jenson postanowił spotkać się z siostrą, to
niezależnie od sytuacji znajdzie sposób, żeby to zrobić. I oczywiście był
zdeterminowany. Chciał zobaczyć się z mamą. A Mike i ja – dwie zupełnie obce mu
osoby,doktórychtrafiłnakilkadni–niemogliśmyzrobićnic,żebygopowstrzymać.

Ichoćbyłamtrochęzła,żeniedotrzymałobietnicy,poczęścirozumiałambiednego

chłopca.Poprosturobiłto,couważałzasłuszne.To,copoleciłamusiostrai–byćmoże
–mama.Jeszczejednoprzyszłomidogłowy:nicdziwnego,żetakbardzochciałzabrać
doszkołyswojąkonsolę.Zakładał,żejeślijejnieweźmie,nigdywięcejjejniezobaczy.

OdszukałamswojąkomórkęizadzwoniłamjeszczerazdoMarie.Liczyłamnato,że

udało się jej ubiec Carley, a może nawet przechwycić oboje. I miałam nadzieję, że
przesłuchanie już się odbyło i przebiegło pomyślnie. A być może nawet – choć
zdawałam sobie sprawę, że szanse na to są niewielkie – ich matka na tyle rozsądnie
wyjaśniłaswojepostępowanie,żebędziemogłaodzyskaćdzieci.

Chociaż,słuchającsygnałuwsłuchawce,niepotrafiłamprzestaćotymmyśleć.Jak

to się czasem mówi, kiedy ludzie rozwodzą się, a potem znowu pobierają? Triumf
nadzieinaddoświadczeniem–właśnietak.

Doświadczenia mi nie brakowało, więc może – biorąc pod uwagę okoliczności –

miałamniecozbytdużenadzieje.

Rozdział7

U

dałomisiępołączyćzMarieniemalodrazu.

– Przepraszam, że do tej pory nie zadzwoniłam – zaczęła. – Wiem, że John

przedstawiłciostatniewydarzenia…wkażdymraziemamnadzieję,żetozrobił?

–Tak,tak–odparłam.–Powiedziałmi.

–Chodzioto,żeprzesłuchaniezostałowyznaczonenapopołudnie,anierano,więc

narazieniemamyżadnychwieścii…

Terazjamusiałamjejprzerwać.

–Alejamam–przeszłamodrazudorzeczy.Niebyłoczasunapogawędki.–Jenson

uciekłzeszkoły.

Mariejęknęła.

–Czemumnietoniedziwi?

– No właśnie. Przypuszczam, że zrobił dokładnie to, co miał zrobić: spotkał się z

siostrąiobojeposzlizobaczyćsięzmamą.

– A ona może teraz już wracać do domu z przesłuchania. Muszę tam pojechać.

Musimytampojechać…

–Koniecznie.Możeszmipodaćadres?

Niemusiałamgozapisywać.Tobyłobardzoblisko,wiedziałam,gdzie–wystarczyło

zapamiętaćnumerdomu.

–Okej–powiedziałam,zdejmującfartuszek.–Dziękuję.Jużjadę.Miejmynadzieję,

żeniebędzienieprzyjemnie.Comampowiedzieć,jeślidotręprzedtobą?

– Na pewno dotrzesz wcześniej, bo ja pewnie utknę gdzieś w korku. Po prostu

zachowaj spokój. Powiedz, kim jesteś, i że martwisz się jego ucieczką. Powiedz jej, że
nicwięcejniewiesz.Myślę,żetakbędzienajlepiej.

I to będzie prawda, pomyślałam, wskakując do samochodu i ruszając spod domu.

Marie nie wiedziała wiele więcej, ponieważ jeszcze nie znała wyniku przesłuchania.
Całkiemmożliwe,żesędziapozwoliłdzieciomwrócićdodomu.Takczyinaczej,Marie
obiecała,żedowiesiętego,zanimdotrzenamiejsce.

Osiedle Jensona było rozległe, ale zbudowane w latach pięćdziesiątych lub

sześćdziesiątych–zpewnościąwczasach,kiedyjeszczeniewszyscymielisamochody.
Po obu stronach każdej ulicy, którą jechałam, stały rzędy zaparkowanych aut, każde
nieco pochylone, niczym wielkie, śpiące zwierzęta – pół na jezdni, pół na chodniku,
więc zostawał tylko wąski pasek drogi, którym można się było przecisnąć. Musiałam
zaparkowaćdalejoddomu,wktórymniebyłowidaćżadnychoznakżycia,comożenie
powinno mnie dziwić w słoneczne, letnie popołudnie. Podeszłam pospiesznie do
pomalowanychnaniebieskodrzwi–furtkatakżebyłaniecokrzywa–izapukałam,ale
odpowiedziało mi tylko echo w pustym korytarzu, który widziałam przez matową
szybę.

Oczywiścietoniemusiałonicznaczyć.Przecieżitaknieotworzyłbydrzwi,prawda?

Jeśli był sprytny, a moim zdaniem był, to pilnowałby domu. Sprawdziłby, kto puka,
zanim zdecydowałby się otworzyć drzwi. A gdyby nie spodobało mu się to, co by
zobaczył–poprostuschowałbysię,zestarsząsiostrączybezniej.

Niewiele mogłam zrobić poza czekaniem na Marie. Potem zaś zapewne na Karen.

Odeszłamoddrzwiirozejrzałamsiępoulicy.Jensonmógłbyćwszędzie.Zpewnością
miał dziesiątki kolegów, do których mógł pójść. To było duże osiedle, które dobrze
znałamzczasów,kiedypracowałamwszkole.Regularnieodwiedzałammieszkającetu
rodziny, ponieważ do moich obowiązków należały spotkania ze sprawiającymi
problemydziećmiwichśrodowiskuorazrozmawianiezrodzinamiotym,jaknajlepiej
możnaimpomóc.Omawiałamstrategie,mówiłamowyznaczaniugranicidyscyplinie,
potempomagałamukładaćtabelenagród–zawszenosiłamzesobąnaklejkiigwiazdki
– żeby pomóc im jakoś zapanować nad nie całkiem wzorowym zachowaniem
nastolatków.

Wydawałosię,żetobyłocałewiekitemu–iwpewnymsensiebyło.Byliśmyrodziną

zastępcząjużodprawiepięciulatibyłytobardzoburzliwelata.

Właśnierozmyślałamotym,jakzmieniłosięmojeżycie,odkądodpowiedziałamna

ogłoszenie agencji, gdy nagle usłyszałam ciche „pssst!”. Odwróciłam się i zobaczyłam
jakąś kobietę na progu sąsiedniego domu. Machała ręką, zapraszając, abym podeszła
bliżej.

Miała na sobie staroświecki fartuch, który wyglądał niemal jak sukienka. Kiedy

podeszłambliżej,przyłożyłapalecdoust.

–Panijestzopiekispołecznej?–spytała.

Pokręciłamgłowąirównieższeptemwyjaśniłam,żeopiekujęsięJensonem.

–MamnaimięCasey–dodałam.–Wiepanimoże,gdzieonjest?

Kiwnęłagłową,wskazujączasiebie.

–Chłopakjestwogrodzie–powiedziała.–Czekanaswojąmamęibawisięzmoim

psem.UwielbiamojegoSabre’a.Myślę,żezanimtęsknił.

Wyglądała na jakieś sześćdziesiąt lat i sprawiała wrażenie rzeczowej, wciąż

krzątającej się przy czymś kobiety, która przywykła do tego, by dbać sama o siebie.
Pomyślałam, że jej motto powinno brzmieć: „Mówię, co myślę”, a Sabre to zapewne
potężnyowczarek.

–Proszęwejśćdopokoju–powiedziała,kierującsiędoholuidającmiznak,żebym

szłazanią.Wdomupachniałolawendą,zlekkąnutącebuli.Najwyraźniejcośgotowała.
Bezwątpieniacośpożywnego,pomyślałam.

–Niebędziechciałsięzpaniązobaczyć–wyjaśniła.–Chociażniemampojęcia,coz

nimzrobicie.Napewnoodrazuucieknie,kiedysięzorientuje,żegopaniznalazła.

–Czywiepani,cosięstało?–spytałam,wciąższeptem.–Widziałapanijegomatkę?

– O, tak – odparła. – Niecałe pół godziny temu. Wróciła i od razu wyszła. I jest

wściekła. Podobno powiedzieli jej, że będą musieli ją zgłosić, czy coś podobnego. W
każdym razie poszła zabrać Carley od swojego chłopaka, a przynajmniej tak mi
powiedziała. A może tylko poszła się napić. Wcale by mnie to nie zdziwiło. Chłopak
przyszedłparęminutpóźniejioczywiścieniemógłwejśćdośrodka,więcpowiedziałam
mu, żeby poczekał tutaj. Ale nie jestem tym zachwycona. Wcale nie. Jeśli Karen się
dowie,żetojazadzwoniłamdoopiekispołecznej,zrobimipiekło…

–WięcJensonjeszczeniewie,żejegomamawróciła?Cosięzdarzyłoanicobędzie

dalej?Powiedziałamupani?

– Wielkie nieba, nie! – odparła. – Zostawię to wam, skoro już tu pani jest. –

Zastanawiałasięprzezchwilę.–Acoztąkobietązopiekispołecznej?Możegopanipo
prostuzabrać?Toznaczy,oileonzpaniąpójdzie.Bezurazy,alewątpię,żebyposzedł.
Wkażdymrazieniepodobroci.

–Opiekunkaspołecznajestjużwdrodze–zapewniłam.–Iproszęsięniemartwić,

wszystkim się zajmie. Jestem pewna, że wspólnie uda się nam przemówić mu do
rozumu. Przynajmniej taką mam nadzieję. Ostatnie, czego byśmy chcieli, to zabierać
gosiłą.

Wyraztwarzysąsiadkizmieniłsięnieco.

–Biednychłopak–zasępiłasię.–Tourwis,wiepani.Aletoniewporządku,prawda?

Pokręciłamgłową,wiedząc,żepowinnamzachowaćpowściągliwość.

–Napewnoniedobrze.

– Ale wie pani – powiedziała, zapraszając mnie do kolejnego pokoju – to nie jego

wina.Naprawdę nie. Czasami, kiedywidzę ich razem, ażchce mi się płakać. Wszyscy
widzą, że ona zupełnie inaczej traktuje córkę. Wcale się z tym nie kryje. Ale tak było
zawsze, od tamtej sprawy z małą… na pewno pani powiedzieli… – pokręciła ze
smutkiemgłową.–Nocóż,nieobchodzimnie,jakiebyłyokoliczności,aletopoprostu
niesprawiedliwe.Wszyscytowidzą.Możefiliżankęherbaty,mojadroga?

Nastawiającczułki,poszłamzaniądoniewielkiej,nieskazitelnieczystejkuchniijuż

miałamspytać,cotoza„tamtasprawazmałą”,kiedydrzwikuchenneotworzyłysięz
trzaskiemiwpadłprzeznieJenson,atużzanimkudłaty„wielorasowy”pies.

Pies skoczył na mnie z wielkim entuzjazmem – nie miał w sobie nic

owczarkowatego – ale Jenson zamarł. Nic dziwnego. Zapewne byłam ostatnią osobą,
którąspodziewałsięzobaczyć.Jednakszybkowziąłsięwgarść.

–Traciszczas–powiedział,patrzącnamnieponuro.–Czekamnamamę,apotem

wracam do domu i nie zatrzymasz mnie – spojrzał na sąsiadkę, jakby oczekiwał, że
potwierdzijegosłowa.

Nic nie powiedziała, ponieważ rozległ się dzwonek do drzwi i pospiesznie poszła

otworzyć.

– Nigdzie nie idę – oznajmił Jenson. – Nie ma mowy. Nie zmusisz mnie. – Nagle

posmutniał.–OBoże–powiedziałzeznużeniemnawidokMarieidącejkorytarzem.–
Coonaturobi?

Mariezaimponowałami.Podczasgdyjaisąsiadka–paniClark–wymieniałyśmysię

numeramitelefonównawypadek,gdybysytuacjasiępowtórzyła,Mariespokojnie,jak
prawdziwa profesjonalistka, opanowała sytuację. W kilka minut Jenson zmienił się z
uosobienia furii w jeśli nie zadowolonego, to przynajmniej spokojnego i posłusznego
króliczka,gotowegopogodzićsię(choćniechętnie)ztym,conieuniknione.

–Alekiedybędęmógłsięzniązobaczyć?–spytałżałośnieinatychmiastzrobiłomi

sięgożal.Zadałsobietyletrudu(aprzyokazji,costałosięzjegosiostrą?),aminąłsięz
mamązaledwieokilkaminut.Iterazdowiadujesię,żemusiiśćzemną.Myślę,żejaw
takiejsytuacjibyłabymwściekła.

– Cóż – powiedziała Marie – oczywiście będę musiała to sprawdzić, ale jeżeli

pójdziesz teraz z Casey – zerknęła na mnie – to mogę ci obiecać, że zobaczysz się z
mamąjutroposzkole.Naturalniejeżelipójdzieszdoszkoły.Ijeżeliwniejzostaniesz.
Żadnychucieczek,bowpakujeszmamęwjeszczewiększekłopoty.Rozumiesz?

Jenson wyglądał na zdruzgotanego, a ja żałowałam, że Marie tak podkreśliła słowa

„jeszczewiększe”.Ponieważsłyszącto,Jensondrgnąłnerwowoiłzynapłynęłymudo

oczu.

– Więc to moja wina? – spytał łamiącym się głosem. – Ma kłopoty, bo uciekłem

dzisiajzeszkoły?Tak?

–Wielkienieba,nie!–zapewniłagoMarie.–Absolutnienie,Jenson.–Wzięłagoza

rękę.–Oczywiścieniepowinieneśuciekać.Wieszotym,prawda?

Jensonskinąłgłową.

–Powinieneśzrobićtak,jakmówiliciCaseyiMike,prawda?

Jensonznowuprzytaknął.

– Ale sędzia podjął decyzję, zanim jeszcze się o tym dowiedział. To nie jest twoja

wina,Jenson.Chodzioto,żetwojamamapojechałanawakacje,towszystko.Jesteście
jeszcze oboje za młodzi, żeby zostawać sami. Ty i Carley jesteście za młodzi, a wasza
mamapowinnawiedzieć,żeniemożezostawiaćwassamych,ityle.

Jenson spojrzał na mnie, ocierając nos rękawem; widać było, że bardzo nie chce

wpakowaćanisiebie,aniswojejmamywżadnekłopoty.

–Przepraszam,żeuciekłem,Casey–powiedziałtakżałośnie,żeogarnęłamnienagła

chęćprzytuleniagoipocieszenia,alesiępowstrzymałam.Przypuszczałam,żemógłby
sięcałkiemrozkleić.

–Wporządku,kochanie–odpowiedziałamtylko.–Poprostuwszystkichnastrochę

wystraszyłeś, jednak nic się nie stało. – Pogładziłam go po głowie. – Ale nie rób tego
więcej,dobrze?Teraznapijemysięczegoś,apotemwrócimydonas.Prawdęmówiąc,
nierozumiem,jakmogłeśnasporzucićbezswojejnowejkonsoli.

Towkońcuskłoniłogodouśmiechu.

W drodze do naszego domu humor wydawał się poprawiać Jensonowi, który z

entuzjazmemopowiadałmi,jakobmyśliłswójplanucieczki.

– Wiem, że główna brama jest zamykana – mówił. – Muszą zamykać z powodu

pedofilów, seryjnych morderców i innych takich… Więc na przerwie na lunch
poszedłem wzdłuż ogrodzenia wokół boiska. To bardzo długie ogrodzenie i zawsze
znajdąsięwnimjakieśdziury.Iprzezwiększośćznichmożnawyjśćnadrogęztyłu;to
dobrze, bo biura są po drugiej stronie, więc nie można cię tam zobaczyć. Znalazłem
miejsce,gdzienaprawdęłatwoprzejść,więcztymniebyłoproblemu…

–Itakwyszedłeś.

–Nie,wtedyjeszczeniemogłemwyjść,bopopołudniujestsprawdzanaobecność.

Więcmusiałempoczekać,ażbędzieokazja…

–Iwyglądanato,żeokazjasięnadarzyła.

Sprawiałwrażeniezawstydzonego.

– No, taaak… więc z niej skorzystałem, nie? Potem po prostu przebiegłem przez

boisko, zdjąłem szkolną bluzę, żeby nikt się nie domyślił, że chodzę do szkoły, i
pobiegłemdodomu.

Dużo mnie kosztowało, żeby nie parsknąć śmiechem na wzmiankę o „pedofilach,

seryjnychmordercachiinnychtakich”;sporymwyzwaniembyłateżopowieśćotym,
jak zdjął bluzę, żeby nie wyglądać na ucznia. Wyobraziłam sobie alternatywny
wszechświat, w którym żyły dwie kategorie dzieci – normalne, chodzące do szkoły, i
takie, które w tym czasie zajmowały się czym innym. Mali kominiarze, włóczędzy i
urwisyjakzDickensa,wałęsającesiępoulicach.

–Acoztwojąsiostrą?–spytałam.–CozCarley?

Skrzywiłsięgniewnie.

–Onaimamajużsobieposzły.Wiedziałem,żetakbędzie.Poprostuwiedziałem.

–Dokądposzły?

Jensonwzruszyłramionami.

–PewniedoGary’ego.Założęsię,żeCarleymyślała,żetegoniezrobię.Alezrobiłem!

Postanowiłam nie zagłębiać się bardziej w machinacje rodziny Jensona. Lepiej nie

drążyćtematu,boprzypominającsobie,będziesięjeszczebardziejnakręcał.Alejedno
nie ulegało wątpliwości – wszystko to niezbyt dobrze wróżyło rychłemu powrotowi
Jensona do domu. Jak dotąd, o jego mamie mogłam powiedzieć tylko tyle, że jest
nieodpowiedzialna.Jestnieodpowiedzialnaizaniedbujeswojeobowiązki.Alecotoza
„sprawaztąmałą”?

Zaparkowałam przed domem i zapytałam Jensona, co chciałby na podwieczorek.

Niedługonapewnowszystkiegosiędowiemy.Amożenie.Comabyć,tobędzie.

Ponieważniespodziewałamsiężadnychwiadomościdonastępnegoranka,kiedyw

domuzadzwoniłtelefon,pomyślałam,żetymrazemtonapewnomojamama.Prawdę
mówiąc, nawet nie usłyszałam dzwonka, ponieważ sprzątałam po obiedzie, słuchając
mojejulubionejstacjiradiowejzprzebojamizlatpięćdziesiątychisześćdziesiątych.To
zwykle sprawiało, że wszyscy uciekali z domu, więc mogłam nastawić radio głośno i
śpiewaćrazemznim.

Dlatego zorientowałam się, że dzwoni telefon, dopiero wtedy, gdy w drzwiach

kuchnistanąłJenson–wsamąporę,żebyusłyszećmojąwersjęzawadiackiegokawałka
SandieShaw.

– Och! – Zauważyłam go i wyłączyłam radio. Na jego twarzy malowało się coś w

rodzaju przerażenia, więc zawstydziłam się, przyłapana na wygłupach w kuchni. I
sądzącztego,jaknamniepatrzył,ontakże.

– Przepraszam, kochanie – wytarłam ręce i wzięłam od niego telefon. Potrząsnął

głowąiwróciłoglądaćtelewizjęzMikiem.

–Casey?–Toniebyłamojamama.TobyłJohnFulshaw.–Wybacz,żedzwonięotej

godzinie–powiedział.–Wyglądanato,żezacząłemnabieraćzwyczajuniepokojeniacię
o późnych porach. Właśnie miałem ci wysłać wiadomość na komórkę, ale potem
zdałemsobiesprawę,żejutroażdolunchubędęnaspotkaniach,anaprawdęmuszęto
ztobąpilnieomówić.

Nadstawiłamuszu.Czytoznaczyło,żeJensonniedługonasopuści?Amożesytuacja

jeszczebardziejsiępogorszyła?AlezdrugiejstronyJohnpowiedział,żemusizemną
coś„pilnieomówić”,cobyłointrygujące.

–Cosięstało?–spytałamzaciekawiona.

–Właściwienicsięniestało.Chodzioto,żemammaleńkidylemat.Widzisz,mamy

tegochłopca,Georgiego…

–Jakiegośinnegochłopca?–Terazjużnicnierozumiałam.Przyszłomidogłowy,że

tomożemiećcośwspólnegozrodzinąJensona.Możeztąsprawą,októrejwspominała
sąsiadka?

–Innegochłopca–potwierdził.–Prawdęmówiąc,jużodjakiegośczasumyślimyo

umieszczeniugouciebieiMike’a.

– Och – powiedziałam. Sytuacja zaczęła się wyjaśniać. Oczywiście; inny chłopiec. –

Jednoztychdzieci,októrychkiedyśwspominałeś?

–Właśnie–potwierdziłJohn.–Alewyglądanato,żebędziemymusieliznaleźćdla

niego miejsce wcześniej, niż się spodziewaliśmy. Chłopak ma swoje problemy, Casey,
dlawasteżbędzietocośzupełnieinnego.

–Comasznamyśli?–spytałam.Terazbyłamjużnaprawdęzaintrygowana.

–Mówiącściśle,maautyzm.Itodośćgłęboki.Cosamowsobiestanowiwyzwanie,o

czymdoskonalewiesz.

Naturalniewiedziałam.Alewyglądałonato,żetoniejedynyproblem;bardzomnie

ciekawiło,dlaczegochłopiecznalazłsiępodnadzoremsłużbspołecznych.

–Jakajestjegosytuacjarodzinna?

–Żadna.Niemarodziny.Całedotychczasoweżyciespędziłwdomachdziecka.Jego

matkabyłabardzomłodziutka,jeszczenastolatka.Poprostuniebyławstaniesobiedać
rady. A z tego, co widziałem w aktach… chociaż tylko pobieżnie je przejrzałem…
rodzina niezbyt jej pomagała. No cóż, możesz sobie wyobrazić, jak to wyglądało,
prawda? Bez żadnej pomocy to musiało być dla niej bardzo trudne. Więc, niestety,
dziewczynasamaoddałagododomudziecka.

Zastanawiałamsięprzezchwilęnadtym,jakmusiałasięczuć.Cozatragedia–dla

wszystkich,którychtodotyczyło.

–Och,John,totakieprzykre…

–Właśnie.Ale,niestety,takierzeczysięzdarzają.Coniezmieniafaktu,żeGeorgieto

chłopiec ze sporym bagażem. Odkąd skończył dwa lata, był w tym samym domu
dzieckainieznażadnegoinnegożycia.Ipodobnojestzniegocałkiemzadowolony.A
właściwie był. Ten szczęśliwy stan rzeczy nie mógł dłużej trwać. Jak mówiłem, dom
dzieckazostaniezamkniętyimusimyjaknajszybciejznaleźćGeorgiemunowemiejsce.
Jużoddłuższegoczasuszukamydlaniegorodzinyzastępczej.

–Naprzykładnas?

Długoterminowa opieka nie była naszą specjalnością; zwykle opiekowaliśmy się

dziećmi z problemami behawioralnymi przez stosunkowo krótki czas – najwyżej
dziewięćmiesięcy–przygotowującjedodłuższegopobytuwrodziniezastępczej.

– Nie, nie – odparł John. – Tego oczywiście nie braliśmy pod uwagę. Georgie ma

dziewięć lat, tak samo jak Jenson, i potrzebuje miejsca, w którym mógłby zostać do
osiągnięcia pełnoletności. Ale pomyśleliśmy, że mógłby zaczekać u was, dopóki nie
znajdziemy takiego miejsca. A ponieważ macie doświadczenie z syndromem
Aspergera… wiem, że to absolutnie nie to samo… pomyśleliśmy, że właśnie wy
będzieciemoglinajlepiejsięnimzająć.Aconajważniejsze,onjeststąd,awolelibyśmy
nieprzenosićgogdzieśdaleko,jeślitotylkomożliwe.Jużopuszczenieobecnegodomu
będziedlaniegowystarczającymwstrząsem,acodopierozmianacałegośrodowiska…

–Iniesądzisz,żedrugiedzieckowdomujestprzeszkodą?

– Wcale nie! On jest doskonale przystosowany. Dziwne, prawda? Przez te same

rzeczy, które sprawiają, że domy dziecka nie są idealnym miejscem dla większości
innych, dzieci takie jak Georgie czują się tam wprost doskonale. On uwielbia rutynę,
prywatnośćizinstytucjonalizowanycharaktertegowszystkiego.Iniecierpizmian.Ale
ponieważterazmamytendencjędoprzenoszeniadzieciakówdorodzinzastępczych…
To brzmi dziwnie, ale domy dziecka stają się rzadkością. W każdym razie te, które
mogąprzyjmowaćdziecitakiejakGeorgie.

Toprawda.Wostatnichlatachdomydzieckastałysiębardzoniepopularne.Iniebez

powodu – statystyki mówiące o szansach życiowych dzieci, które się w nich
wychowywały, są skrajnie przygnębiające. Ale John miał rację – takie dzieci, o jakich
rozmawialiśmy, z ich skomplikowanymi potrzebami i brakiem emocjonalnych
wyzwań, mogą się czuć doskonale w zinstytucjonalizowanym otoczeniu. Poza tym,
Georgienajwyraźniejnigdynieznałwłasnejrodziny.

–Awięc–zapytałam–dlaczegototakiepilne?

– Dom dziecka ma zostać zamknięty natychmiast; termin został przyspieszony o

kilkatygodni.Atoznaczy,żepowinniśmyznaleźćdlaniegonowemiejscejużteraz,w
tejchwili.Jestostatnimdzieckiem,jakietamzostało,Casey.

Kiedy to usłyszałam, serce mi zmiękło. Biedne dziecko. Musi być przerażony i

bezradnywobliczucałegotegozamieszaniawokółniego.Izostałsam–tomusibyćdla
niegostraszne.OczywiścienatychmiastpomyślałamoKieronie.

–Jakgłębokijestjegoautyzm?–spytałam.–Jaktowyglądawpraktyce?

– Cóż, czytałem, że chodzi do normalnej szkoły, ale ma wsparcie

wyspecjalizowanego asystenta, co wiele o nim mówi. A znając ciebie i Mike’a, jestem
pewien,żeniematakiejrzeczy,zktórąbyściesobienieporadzili.Mogęwpaśćdowas
jutro, jeśli zechcecie, i przejrzymy dokładnie wszystkie papiery, ale pomyślałem, że
skoroJensonwciągutygodniapowinienwasopuścić,todałobysiętozrobić.Poprostu
przezkrótkiczasbylibyobajrazem…

–Okej–powiedziałam.–Niemusiszsięażtakstarać.Oczywiście,żegoweźmiemy,

John.

Parsknąłśmiechem.

–MożepowinnaśnajpierwporozmawiaćzMikiem?

AwięcporozmawiałamzMikiem,który–oczywiście–zachowałsiętakjakzwykle

Mike.

– Jesteś pewna, że poradzimy sobie z nimi dwoma? – spytał. – To może się okazać

dużymwyzwaniem.Jeślitendzieciakprzywykłdotego,żejestsamwdomu,niebędzie
mułatwo.

– Owszem – odparłam. – Ale jestem pewna, że nie wydarzy się nic, czemu nie

dałabymrady.Nieprzydwóchdziewięciolatkach.

Mikeposłałmijednozeswoichstaroświeckichspojrzeń.Wiedziałrówniedobrzejak

ja, że co najmniej dwaj chłopcy, którymi się opiekowaliśmy – nie, trzej, jeśli się
zastanowić–stawialimniewsytuacjach,zktórymitrudnobyłomisięuporać.

–Ipamiętaj–dodał,wracającdoswojejulubionejroligłosurozsądku–autyzmto

nietosamocoAsperger,Case.

–Wiemotym!

–Acobędzie,jeślisięniedogadają?Brałaśpoduwagętakąmożliwość?

– Oczywiście – odparłam. – I jeśli tak się zdarzy, poradzimy sobie. Ale dlaczego

zawszemusiszmyślećonajgorszym?

– Cieszę się, że o tym wspomniałaś – powiedział Mike. – Bo być może będziemy

musieli sobie z tym poradzić. Załóżmy, że Jenson będzie z nami dłużej, niż
zakładaliśmy.Staramsiętylko,żebyśspojrzałanasprawępodróżnymikątami.

Ibardzodobrze.Tobyłojegozadanieicieszyłamsię,żemamgoprzysobie.Alez

drugiej strony moim zadaniem było widzieć zawsze dobre strony. A mając już
doświadczeniewtakichsytuacjach,byłam przygotowanadoodpowiedzina wszystkie
jegododatkowepytania.

– A poza tym – powiedziałam radośnie, kiedy już Mike pozwolił mi oddzwonić do

Johna–jakietrudnościmogąsprawiaćdwajmalichłopcy?

Rozdział8

Z

gódź się, a szczegółami będziesz się martwić później – to pewnie dość dobra

życiowa mantra. Ale raczej nie w każdym przypadku. Może czasami głupio jest się
zanadtospieszyć.Czyprzypadkiemtymrazemniewyrwałamsiępochopnie?Bochoć
cieszyłamsię,żemogępomócJohnowi,niemalnatychmiast,gdyzaczęłamrozmawiać
znimoGeorgiem,poczułamrównieżniepokój.

John wyjaśnił, że w tym przypadku wstępna wizyta dałaby efekt odwrotny do

zamierzonego, nie tylko dlatego, że trudno byłoby ją zorganizować w tak krótkim
czasie,aleteżponieważwszelkiezmianywprawiałychłopcawtakwielkiniepokój,że
najlepiejdlaniegobędzieodłożyćwszystkoażdoostatniejchwili.

– Zastanawiam się – mówił John – czy mogłabyś przesłać mi kilka zdjęć rodziny.

Najlepiej zrobionych w domu, żeby mógł zerknąć także na otoczenie. Oczywiście
mamygdzieśwpapierachfotografietwojeiMike’a,aleparęrodzinnychfotek,najlepiej
całego klanu, wszystkich, z którymi może się zetknąć, pozwoliłoby go łagodniej
wprowadzić.

Przyznałam,żetodobrypomysł.

– A ja w tym czasie wyślę wam jakieś informacje – powiedział. – Trochę notatek

mamjużprzygotowanychizprzyjemnościąmogęzapewnić,żechłopiectrafidowasz
gotowymprogramemopieki.

Zachichotał, mówiąc to, a ja usłyszałam ironię w jego głosie, ponieważ byłaby to

bardzo miła odmiana. Ile już razy przyjmowaliśmy dzieci, nie dostając zupełnie
żadnych informacji o ich przeszłości, na których moglibyśmy się oprzeć? Och,
dokumenty były zawsze „w drodze” albo „właśnie przygotowywane”, ale najczęściej
nigdy do nas nie docierały, a jeżeli nawet je dostawaliśmy, były tak niekompletne, że
okazywały się już właściwie niepotrzebne, ponieważ wszystko, co zawierały,
zdążyliśmypoznaćwpraktyce.

Ale chociaż cieszyłam się, że tym razem będziemy mieli coś więcej niż kilka

marnych kartek A4, zaczynało do mnie docierać, że być może podjęliśmy się zbyt
trudnegozadania.Napoczątkubiednedzieckobędzienapewnoprzerażone.Czymoje
umiejętności wystarczą, żeby go uspokoić? Czy w ogóle uda mi się zrozumieć jego
potrzeby?

Otrząsnęłam się w duchu. Oczywiście, że mi się uda. A jeśli nie – będę się uczyć.

Dobrze,mogęsięczućniedokońcaprzygotowana,alejakiejestinnewyjście?Georgie
może trafić do kogoś przeżywającego podobne do moich rozterki, ale ten ktoś nie
będzie mieszkał tak blisko jego szkoły. Albo – jeszcze gorzej – będzie co chwilę
przenoszonyzjednejrodzinyzastępczejdodrugiej.

Nie,wszystkobędziedobrze,powiedziałamsobieitosamopowtórzyłamJohnowi.

–AcozJensonem?–spytałamnakoniec.–Jakmamtoznimzałatwić?

Johnwydawałsięzaskoczony.

–Och,niemartwsiętym–odparł.–Najprawdopodobniejnajwyżejotrąsięosiebie.

Podobniejakja,niezdawałsobiesprawyzironiitychsłów.Otrąsię–czylipowstanie

tarcie.

Kiedy opowiadałam o tym wszystkim Mike’owi po położeniu Jensona spać, z

przyjemnością uświadomiłam sobie, że zaczynam podchodzić do tego równie
spokojniejakJohn.

–Niezamierzamztegorobićwielkiejsprawy–zapewniłam,kładącsiędołóżka.–

Myślę,żepoprostupowiemmuprzyśniadaniu.Niewykluczone,żenawetuznatoza
miłąodmianę.Wiesz,tomożemupomócprzestaćmyślećomamie.

Z takim właśnie nastawieniem zaczęłam następny poranek, który zapowiadał

piękny wiosenny dzień. Na tyle piękny, że postanowiłam zabrać śniadanie na patio.
Właśniestawiałamnastolejajkanamiękko,kiedypojawiłsięJenson.

–O–powiedział,zaintrygowanywidokiemprzygotowanegostołu.–Będziemyjedli

nazewnątrz?

– Właśnie tak – odparłam, nalewając mu szklankę soku pomarańczowego. – To się

nazywaalfresco.

–Alco?

–Alfresco–powtórzyłam.–Topowłosku.Oznaczajedzenienaświeżympowietrzu.

Wcinajjuż–dodałam,kiedysięgałpołyżeczkę.–Przyniosęsobiekawęitosty,atobie
wytnęparużołnierzy.

Jensonuśmiechnąłsięszeroko.

–Super–powiedział.–Mamazawszewycinanamżołnierzy.Aleniezapomniałaś,że

maszdzisiajzadzwonić,prawda?

–Nie!–zawołałam,idącpotosty.–Zadzwonię,kiedytylkocięzawiozę,niemartw

się.

Zanimwróciłam,zdążyłodciąćczubekjajkaicierpliwieczekałnachleb.Wycinając

tosty,pomyślałam,żezadawałamsobieprzynajmniejtyletrudu,byprzygotowywaćmu
kanapki.

–Och,przyokazji–powiedziałam,podającmugrzankę.–Mamnowinę.

–Jaką?

–Nieotobie.Chodziocośinnego.Wiesz,żebędzieszznamidośćkrótko?

Jensonskinąłgłowąibyłnatylemiły,żeniedodał„dziękiBogu”.

– A więc rozmawiałam przez telefon z naszym szefem, Johnem. Zapytał, czy

możemytrochęwcześniejwziąćnastępnegopodopiecznego.

Jenson wydawał się zdezorientowany. Oczywiście, pomyślałam. Przecież nie musi

wiedzieć,ocochodzi.

–Następnedziecko–wyjaśniłam–którebędzieunasprzezjakiśczas.Pamiętasz,jak

ci mówiłam, że zwykle tym się zajmujemy? Opiekujemy się dziećmi przez kilka
miesięcy i prowadzimy nasz specjalny program. Właśnie tego potrzebuje następne
dziecko, a ponieważ przyjdzie do nas nieco wcześniej, niż planowano, przez kilka dni
będziecieznamimieszkaćrazem.

Jensonrozważałtozpełnymiustami.

–Tochłopak?

–Tak.

–Ilemalat?

–Jestwtymsamymwiekucoty.

–Starszyczymłodszy?

–Niewiem.Wiemtylko,żemadziewięćlat.

Jensonzastanawiałsięnadtym,cousłyszał.

–Będziemymieszkaliwtymsamympokoju?

– Nie, nie. Będzie miał swój własny pokój. Nie zmuszalibyśmy cię, żebyście

mieszkalirazem.

Spojrzałnamnienieufnie.

–Alebędęmusiałsięznimdzielićkonsolą?

–Wielkienieba,nie!Konsolajesttwoja.Chybażesamzechceszdaćmupograć.Ale

przypuszczam,żebędziemiałswojewłasnezabawki.

Jensonzanurzyłtostwjajku.

–Jakmanaimię?

–Georgie.

–Georgie?Naprawdę?

–Wiem,tobrzmitrochęjakimiędziewczyny.Alenie…

Jensonzamarłzociekającymżółtkiemkawałkiemtostawpołowiedrogidoust.

–Uważaj–powiedziałam.–Niepobrudźsobiespodni.

Alezupełnieniezwracałnatouwagi.

–Georgie?–powtórzył.–JakiGeorgie?Jakmananazwisko?

– Hmm – próbowałam sobie przypomnieć. – Chyba Georgie Smart, tak mi się

wydaje.

–GeorgieSmart?–parsknął,odkładająctostnatalerz.–GeorgieSmart?

–Tak–odparłamzaskoczona.–Ocochodzi?Znaszgo?

–Czygoznam?–jęknąłzudręką.–Oczywiście,żegoznam!Wszyscygoznają!To

głupek!

Cóż,tegosięniespodziewałam.

–Jenson,czyGeorgiechodzidotwojejszko…

Aleonniesłuchał.Byłzbytpochłoniętymartwieniemsię.

–Chceszpowiedzieć,żeonbędzietutajmieszkał?Tutaj,wtymdomu?

Skinęłamgłową.

–Tak,będzietumieszkał.Awięcchodzidotwojejszkoły?

Jensonjęknął.

–Aletotakidebil!Wszystkiedzieciakibędąsięnabijać.Onniemożetumieszkać!

Musiałamtozatrzymać.

–Jenson,toniejestkwestiatego,czymoże.Poprostumusi.Ibyłabymciwdzięczna,

gdybyśniemówiłonimtakichniemiłychrzeczy.

–Aleontakijest.Naprawdęstraszny.Mówiwszystkietedziwacznegówna…

–Jenson!

–Alenaprawdę.Toczubek.Niemożetuprzyjść.

Wstałodstołuipotrząsnąłgłowązniedowierzaniem.

–Jenson…–zaczęłam.

–Niemogęuwierzyć,żerobiszmicośtakiego–jęknąłipobiegłdodomu.

Świetnie, pomyślałam, wstając i idąc za nim. Czy John nie powinien wiedzieć o

czymś takim? Dobrze, może nie. Nie mogę oczekiwać, że będzie znał wszystkie
szczegóły dotyczące każdego dziecka, prawda? Pewnie nawet nie przyszłoby mu do
głowy,żebysięnadczymśtakimzastanawiać.Chłopiecmógłchodzićdoktórejkolwiek
ze szkół w okolicy. To spora dzielnica i mieszka tu dużo ludzi. Jakie były szanse, że
chodzidotejsamejszkoły,doktórejchodziJenson?Alejateżotymniepomyślałam–a
szkoda.

Terazjednakusłyszałam,jakJensonwbiegaposchodachnapiętroiprzyszłomido

głowy,żechybamamyproblem.Zachwilępójdziedoszkoły–szkołyGeorgiego.Mogą
się tam spotkać. Jenson może mu coś powiedzieć. Komplikacje zaczęły się nagle
mnożyć.

–Jenson–powiedziałamzpoważnąminą,kiedyzszedłnadół.–Posłuchaj,wiem,że

to nie jest dla ciebie idealna sytuacja… i pewnie dla Georgiego również. Ale tak się
złożyłoiwierzę,żepotrafiszbyćdostateczniedojrzały,bywszystkodobrzesięułożyło.
Kto wie, może jeśli go lepiej poznasz, znajdziesz w nim coś pozytywnego? I oboje
wiemy,żechodzitylkookilkadni.Okej?

Jenson spojrzał na mnie ponuro, ale przynajmniej zdobył się na skinienie głową,

choćznowuzaczęłamsięobawiać,czytoprzypadkiemniedlatego,żeznowuspróbuje
uciecdodomu.

–Wkażdymrazie–kontynuowałamdziarsko–najprawdopodobniejbędzieszmógł

się już dzisiaj zobaczyć z mamą, a to dobra wiadomość, prawda? Więc przygotuj się,
kiedy po ciebie przyjadę po południu, bo jeśli będziesz mógł się z nią zobaczyć, to od
razucięzawiozę.Gdzieśdocentrum–podkreśliłamtesłowa,mającnadzieję,żetogo
odwiedzieodewentualnejmyślioucieczce.

– A jeśli idzie o Georgiego – zakończyłam, podając mu jego torbę – byłabym

wdzięczna,gdybyśniewspominałmuotym,cosiędzieje.Onjeszczenicniewie,ajeśli
siędowie,możegotobardzozdenerwować,rozumiesz?

Jenson zarzucił torbę na ramię i obdarzył mnie jednym ze swoich uroczych

uśmiechów.

–Och,niemusiszsięmartwić–powiedział.–Napewnoniebędęznimrozmawiał,

botodziwoląg!

Świetnie,pomyślałamporazdrugi.Imiłegoponiedziałkuwszystkim.

OdrobinępodniosłamnienaduchurozmowazAndreąCappleman.Niewiem,czyto

miało jakikolwiek związek z piątkową ucieczką Jensona ze szkoły, ale kiedy obiecała
mi,żedopilnuje,byJensoniGeorgieniespotkalisiędokońcatygodnia,wiedziałam,że
mogęjejzaufać.Jednaknaglezaczęłomnieniepokoićcośinnego.JeżeliGeorgiejestaż
tak nielubiany, to istnieje spora szansa, że może się o wszystkim dowiedzieć. Choć
wolałabym, żeby było inaczej, moje doświadczenie z dziećmi mówiło mi, że Jenson
niemal na pewno nie oprze się pokusie podzielenia się nowiną z kolegami – to zaś
znaczy,żedoprzerwynalunchbędzieowszystkimwiedziałacałaszkoła.

Aleniemogłamtracićczasunarozmyślania;późniejzmierzęsięzkonsekwencjami.

Tymczasemmaminnesprawydozałatwienia.

John przepraszał, że nie dowiedział się o szkole. Ja jednak nie czepiałam się go za

bardzo, ponieważ to i tak niczego by nie zmieniło. A właściwie, pomyślałam, kiedy
skończyłam z nim rozmawiać, być może bliższy kontakt z Georgiem okaże się
pożyteczną lekcją dla Jensona. Często wielkie uprzedzenia wynikają ze strachu. To
dobrze znany fakt. Kto wie? Może poznanie „innego” dziecka, takiego jak Georgie,
dobrzewpłynienarozwójjegoosobowości.

Nawet jeśli będzie to trwało bardzo krótko. Następną rozmowę odbyłam z Marie

Batemanizprzyjemnościąusłyszałam,żeJensonrzeczywiściebędziemógłspotkaćsię
zmamą.

–Aleobawiamsię,żeniedzisiaj–powiedziała.–Wiem,żebędzierozczarowany.Po

prostuniedamradywcisnąćtegospotkaniawdzisiejszepopołudnie.Naprawdę,bardzo
bym chciała, ale doba ma tylko dwadzieścia cztery godziny, o czym chyba obie
doskonalewiemy!Jutronapewno.Jutroposzkole.

–Awięccomamzrobić?–Domyśliłamsię,kuczemuzmierzała.Rozumiałamją.Ja

przynajmniejniemusiałamjużspędzaćdninaniekończącychsięspotkaniach.

–Och,nic.Zupełnienic–odparła.–Przyjadęizabioręgoprostozeszkoły,jeślinie

masznicprzeciwko.

– Och – powiedziałam. – Jesteś pewna? Byłoby świetnie. Mogłabym chwilę

posiedzieć nad zaległymi papierami. Nie wspominając o przygotowaniu dodatkowego
pokojudlaGeorgiego.

–Oczywiście–odparła.–dopókiwszystkosięniewyjaśni,mogąsięspotykaćtylko

pod nadzorem. Wyszło na jaw kilka spraw, które trzeba dokładniej sprawdzić. No i
przyjrzećsięiKaren,ijejchłopakowi.

–Czyjestcoś,oczympowinnamwiedzieć?–spytałam,natychmiastprzypominając

sobie„sprawęztąmałą”.Przywykłamjużdosposobupostępowaniaopiekispołeczneji
tego, że przekazują nam tylko niezbędne informacje, ale często zdarzało się, że jeden
pracownikzakładał,żewiemycośodinnegoirozmawiałznamiotym.

– Na razie nie ma o czym mówić – odparła ostrożnie. – Musimy dokładniej

sprawdzićkilkarzeczy,żebyodpowiedziećnapytaniasądu,zanimodeślemydzieciaki
dodomu.Oczywiściebędziemywasinformowaćnabieżąco.

–Alewciążzakładacie,żewrócądodomu?–spytałam.

–Niesłyszałam,żebymiałobyćinaczej–odparładośćniejasno.

Cóż,todobrze,pomyślałam,odkładającsłuchawkę.Miejmynadzieję,żerozwiążąto

raczejwcześniejniżpóźniej.Atymczasempowinnamsięzająćkłodami,którerzucami
podnoginowasytuacja,prawda?

Miałamtylkonadzieję,żesięoktórąśznichniepotknę…

Rozdział9

N

astępnego popołudnia Jenson czekał jak na szpilkach. Był do tego stopnia

podekscytowany myślą o spotkaniu z mamą, że zaczął mi barwnie opowiadać, jak
bardzobyłgrzeczny,niemówiącniczegoGeorgiemu.

–Widziałemgodzisiajznowu–mówił.–Przyszedłdostołówkiztąswojąspecjalną

nauczycielką i nie powiedziałem do niego ani słowa, Casey. Ani słowa. Po prostu
odwróciłemgłowęizignorowałemgo.

Choć zauważyłam, że udało mu się powiedzieć „specjalna” w taki sposób, że

zabrzmiałojakbrzydkiesłowo,byłamnaprawdęzadowolona,słyszącto.Najwyraźniej
umiał być grzecznym chłopcem; ale nie mogłam nie wspomnieć, że specjalna
nauczycielka Georgiego to asystentka dydaktyczna i że wiele dzieci korzysta z tego
rodzaju pomocy, aby jak najlepiej skorzystać z tego, co przekazują im zwykli
nauczyciele.

Kiedy samochód Marie zatrzymał się przed domem, ledwie udało mi się

powstrzymaćJensonaprzedwybiegnięciemnatychmiastzdomu.

– Boże! – jęknął, gdy położyłam mu rękę na ramieniu. – Spóźnimy się, jeśli ona

zacznieztobągadać,Casey!

– Nie mów tak – upomniałam go, witając się z Marie. – Wszystko gotowe? –

spytałam.–Znamkogoś,ktonapewnojestjużgotów.

Marieprzytaknęła.

–Przywiozęgozpowrotemzakilkagodzin–zapewniła.–Możetakbyć?

Oczywiście, że mogło tak być. Było już wtorkowe popołudnie, a ja wciąż nie

przygotowałam niczego na przyjazd Georgiego. Miał być u nas w czwartek w porze
podwieczorku, ale nawet nie zaczęłam szykować dla niego pokoju. Zadzwoniłam do
Mike’a i poprosiłam, żeby przywiózł rybę z frytkami, po czym założyłam gumowe
rękawiczkiiruszyłamnagórę.

Różowy pokój nie był idealny, ale – jak już wytłumaczyłam Johnowi – miał mu

służyć tylko przez jakiś czas. Kiedy Jenson nas opuści, po prostu przeniosę Georgiego
do błękitnego pokoju. Mimo to pomyślałam, że mogłam bardziej przemyśleć dobór
kolorów. Kiedyś wydawało mi się, że to bardzo sprytne; w końcu zawsze

opiekowaliśmysięjednymdzieckiem:chłopcem–którydostawałbłękitnypokój,albo
dziewczynką–różowy,więcwszystkodziałałodoskonale.Dlaczegonigdynieprzyszło
mi do głowy, że może do nas trafić dwóch braci albo dwie siostry? Przecież już
miewaliśmyrodzeństwa.

Mniejszaztym,pomyślałam,wchodzącposchodachzekwipunkiemdosprzątania.

Przez jakiś czas będzie dobrze, a może nawet Georgie zechce zostać w tym pokoju?
Biorąc pod uwagę to, jak działa jego umysł, może się w ogóle nie przejmować takimi
rzeczami.

Kiedyjednakpopatrzyłamnajaskraworóżowykolorścian,przezchwilęmyślałamo

przygotowaniu drugiego gościnnego pokoju. Ale to nie miałoby sensu; przede
wszystkimwtamtympokojubyłopodwójnełóżko,cobyłowygodne,kiedyodwiedzała
nasrodzina,więcszkodabyłobypozbawiaćsiętakiejmożliwości,apozatymsprawiał
nieco staroświeckie wrażenie, zdominowany przez wielką dębową szafę, którą
odziedziczyłampobabci.Moirodziceprzechowywalijądlanasprzezkilkalat(podobno
była zbyt cenną pamiątką rodzinną, żeby ją sprzedać na eBayu), ale kiedy
przeprowadziliśmysiępółrokutemu,doszlidowniosku,żeskoromamywolnypokój,
mogąsięjejwkońcupozbyćizrobićmiejscenacośbardziejnowoczesnego.

Nie,tomusiałbyćróżowypokój,więczajęłamsięprzygotowaniemłóżkaiwymianą

kołdrywmotylkiistokrotkinacośbardziejneutralnego.

Kiedyskończyłam,wybrałamkilkazabawek,książekigieriwytarłszyostatniepyłki,

zeszłamnadół,żebywydrukowaćwszystkieinformacjeoGeorgiem,jakiedostałamod
Johna.Zamierzałampoczytaćjewspokojuprzykawie.

Wprawdzienieistniejejednozachowanie,którebyłoby„typowe”dlaautyzmu,lecz

kilka spotyka się częściej niż inne. I najwyraźniej Georgie przejawiał część z nich. Na
przykład tak zwaną echolalię. Mówiąc najprościej, oznacza to powtarzanie niczym
papugasłówizwrotów,któreusłyszy.Możetobyćnaprzykładciągzdańzprogramu
telewizyjnego lub coś, co powiedział nauczyciel albo jedno z rodziców. Ponadto takie
wypowiedzisąniemalzawszepozbawionekontekstu,coznaczy,żemogąpaśćzupełnie
przypadkowo, często bez związku z sytuacją, w jakiej zostały usłyszane. Właśnie
dlatego – co potwierdzało moje doświadczenie z dziećmi autystycznymi w szkole –
dzieciakitakiejakGeorgieczęstobywająprześladowaneprzezkolegów.

OprócztegoGeorgie–równieżjakwieleinnychdziecizautyzmem–wykazywałsię

podobno wyraźnym brakiem empatii. Z trudem przychodziło mu odbieranie stanów
emocjonalnychinnychosób,cododatkowoutrudniałokontaktyzrówieśnikami.

Inneaspektywyglądaływzasadzietak,jaksiętegospodziewałam.Długalistatego,

co lubił, i jeszcze dłuższa – czego nie lubił. A jeśli idzie o to drugie, nie była to tylko

kwestianielubienia–jeślizdarzyłosięcoś,cobudziłojegoniechęć,mogłotowywołać
bardzogwałtownąreakcjęemocjonalną.

Czułam się nieco pewniej na gruncie wszystkich jego rytuałów – ponieważ, w

mniejszym stopniu, było to coś ważnego również dla mojego Kierona – ale aż
westchnęłam, czytając, jak bardzo nieprzyjemny był dla niego kontakt z drugim
człowiekiem. To dziecko źle reaguje na najbardziej podstawowe ludzkie odruchy –
przytulanie,trzymaniezaręce,pocałunkinapocieszenie.

Wszystko to dało mi do myślenia. W przeszłości pracowałam z dziećmi takimi jak

Georgie, ale zawsze w środowisku szkolnym – w miejscu mającym swoje własne
ustalone rytuały, zasady i porządek. Dzięki temu było łatwiej, a także – jeśli idzie o
zwykłemiędzyludzkiekontakty–mniejstresująco;szkołazapewniaładystansisporo
osobistej przestrzeni. Ale w domu – miejscu ciepła, spontaniczności i uczuć – takie
granicebędąsięwydawałyczymśdziwnym.

Na samym końcu notatek znalazłam kontakt do koordynatora Georgiego – pana

Harry’ego Birda. A także informację, że zadzwoni w czwartek rano, żeby omówić
ostatnie szczegóły, odpowiedzieć na moje pytania i wyjaśnić, czego mogę się
spodziewać,kiedyGeorgieprzyjedzie.

– To wszystko brzmi niesamowicie poważnie – powiedziałam godzinę później do

Mike’a przy rybie z frytkami. – Zupełnie jakbyśmy mieli być odpowiedzialni za jakiś
rzadkigatunekzwierzęciaalbonajważniejszączęśćrakietykosmicznej.

– To tylko dziecko, Case – roześmiał się Mike. – Jeszcze jedno dziecko. Wszystko

będziedobrze…

– Nie jestem tego taka pewna – powiedziałam polewając frytki octem. – Myślę, że

będzie o wiele trudniej, niż przypuszczaliśmy. I na pewno będzie potrzeba mnóstwa
cierpliwości.

–Spokój–powiedziałMike.

–Spokój?

– Spokój. To było nasze hasło, pamiętasz? Kiedy Kieron był mały. Pamiętasz, jak

powtarzaliśmy to cały czas? Jak nam powiedział pediatra? – zaśmiał się znowu. –
Chociaż masz rację: trzeba wziąć pod uwagę również małego Jensona. Nie jestem
pewien,czyJensonrozumieznaczeniesłowa„spokój”.

Przyznałam mu rację, marszcząc brwi. Oczywiście Jenson miał z tym problem.

Odniosłam wrażenie, że spokój jest czymś rzadkim i cennym w jego życiu. Jeśli
miałabymwskazaćlepszeokreślenie,byłbyto„chaos”.

–Toniemożliwe–powiedziałam.

–Nie–odparłMike.–Nieniemożliwe,kochanie.Niedlatakiejsupermamyjakty.To

poprostujeszczejednowyzwanie.Ailerazymówiłaśmi,jakbardzolubiszwyzwania?

Uśmiechnąłsięszeroko.

–Och,zamknijsię–rzuciłam.

KiedyJensonwróciłdodomu,byłcaływuśmiechach.Ażmiłobyłopopatrzeć.Jeśli

idzie o nadzorowane spotkania z rodzicami, nie sposób przewidzieć, jak będą
przebiegać. Czasami wszystko idzie znakomicie, ale bardzo często kończy się
katastrofą. A biorąc pod uwagę, że wciąż nie został ustalony termin, kiedy on i jego
siostrabędąmogliwrócićdodomu,spotkaniezmamąmogłobyćdlaniegonaprawdę
stresujące.

Aletaksięnajwyraźniejniestało.Jensonwydawałsięautentyczniepodekscytowany

spotkaniemznią.

– Jest porządnie opalona, Casey. Powinnaś ją zobaczyć! I wiesz co? Ona i Gary

zaręczylisię,kiedybyliwHiszpanii.Powiedziała,żezłapałsię…jaktobyło,Marie?

– Złapał się na jej przynętę – dokończyła Marie i spojrzała na mnie. – A więc w

krainieKarenwszystkowporządku.

–WkrainieKaren–roześmiałsięJenson.–Tofajne.Muszęzapamiętaćnanastępny

raz.

SpojrzałampytająconaMarie.

– W sobotę – wyjaśniła. – Jeśli tobie to odpowiada. Zabiorę go około wpół do

dziesiątej.Narazieplanujemyiśćnakręgle,apotemnalunch.Chybazdecydowaliśmy
się na pizzę, prawda, Jenson? – Jenson przytaknął. – I powinniśmy wrócić około
trzeciej.

Zgodziłam się, że byłoby to dla nas dobre – przede wszystkim będę miała sporo

czasu, który będę mogła spędzić z Georgiem – a kiedy Jenson poszedł na górę zdjąć
szkolnymundurek,skorzystałamzokazji,byzapytaćMarie,czywspominałcokolwiek
otym,żeGeorgiedonasprzyjeżdża.

–Anisłowem–odparła.–Szczerzemówiąc,niemiałokazji.Takobietamożemówić

bez końca. I oczywiście tylko o sobie. Jak świetnie było na wakacjach, jak jest
podniecona zaręczynami… I szkoda, że jej nie widziałaś. Odstawiona, jakby miała iść
prosto do nocnego klubu. Spódniczka dotąd, tapeta, jakby zużyła całą drogerię…
Szczerze mówiąc, wiem, że to nieprofesjonalne oceniać po wyglądzie, ale tak między
nami, nie podobało mi się to. Ani słowa o tym, co z dzieciakami, żadnej skruchy z

powoducałejtejsytuacji–westchnęła.Aja,wduchu,westchnęłamwrazznią.

–Tosmutne,prawda?–powiedziałam.

Można by sądzić, biorąc pod uwagę, jak mało czasu mogła spędzić z synem, że

przynajmniejbędziepróbowałasięawanturować.

–Wiem–przyznałaMarie.–Alenajbardziejmniezaskoczyło,żeJensonwydawałsię

tymzupełnienieprzejmować.Poprosturozpływałsięzeszczęścia,bomógłbyćznią.

Cobyłocałkiemnaturalne,aletymbardziejsmutne.Żadnedzieckoniepowinnoaż

tak odczuwać braku matczynej miłości, by chwytać się nawet najbardziej żałosnych
ochłapów,któremurzucano.

Ale zarówno w mojej obecnej, jak i poprzedniej pracy zetknęłam się z

przygnębiająco liczną reprezentacją matek, które były tak pochłonięte własnymi
sprawami,żeniedostrzegałyproblemówswoichdzieci.Nietrzebabyćgeniuszem,żeby
wiedzieć,żedzieciniesąniegrzecznebezpowodu.

Ajednak,pomyślałam,zJensonemnarazieniebyłoźle.Miałamtylkonadzieję,że

takbędziedalej.

Mike wrócił z pracy wcześniej, żeby pomóc w przygotowaniach przed przybyciem

Georgiego,zacobyłammuwdzięczna.Odlatpracowałwtejsamejfirmieizawszebył
lojalnym i sumiennym pracownikiem, więc kiedy zaczęliśmy się opiekować dziećmi,
zawsze zachowywali się wspaniale, kiedy potrzebował nieco elastyczności. A czasem
potrzebował, bo wiedział, że choćby w domu panował idealny porządek, ja zawsze
znajdę jeszcze coś, co trzeba posprzątać w ostatniej chwili. Jednak kiedy stanął w
drzwiach,zauważyłam,żeczegośbrakuje.

–Mike–jęknęłam.–Niemówmi,żezapomniałeśokwiatach.

Wysłałam mu wcześniej wiadomość, prosząc, żeby kupił kwiaty w supermarkecie,

alenajwyraźniejotymzapomniał.

– Kochanie, to jest dziewięciolatek – tłumaczył. – Sądzisz, że zwróci uwagę, czy w

domusąkwiaty?

–Aledziękikwiatomwdomuładniepachnie–narzekałam,idączanimdokuchni.–

Apozatymnieznamjeszczetegopracownikasocjalnego.

WtedyMikesięroześmiał.

–Ach,oczywiście–powiedział.–Tootochodzi,prawda?–Zerknąłnapatio.–No,

dobrze–westchnął.–Nastawczajnik.Pójdędoogroduizobaczę,coudamisięznaleźć.

Podtymwzględemmieliśmyszczęście.Wprowadziliśmysiędotegodomutużprzed

świętami, nie mając pojęcia, jakie niespodzianki czekają na nas pod ziemią. To było
przyjemnezaskoczenie–najpierwkrokusy,żonkileitulipany,apotemcałemnóstwo
wieloletnich kwiatów, takich jak peonie i łubiny, a co najlepsze – kilka starych, ale
zdrowych krzewów różanych, które jakimś cudem uniknęły zniszczenia przez nisko
przelatującepiłki.

Ledwie zdążyłam przygotować wazon na pół tuzina cytrynowych róż, które ściął

Mike, kiedy zauważyłam jakiegoś mężczyznę z chłopcem, idących ścieżką przed
domem.Mężczyzna–HaryBird,jakprzypuszczałam–wyglądałdokładnietak,jakgo
sobie wyobrażałam: po pięćdziesiątce, siwiejące włosy, proste okulary, znoszony
garnitur. Zadzwonił do mnie rano, jak obiecał, z krzepiącą wiadomością, że Georgie
przyjął ze względnym zrozumieniem wszystko, co się działo, i podobno bardzo
zainteresował się zdjęciami. Szczególnie zafascynowały go, jak powiedział pan Bird,
mojeczarnewłosy.Chłopiec,którymiałnasobietakisammundurek,jakinosiłJenson,
ściskałwrękachokrągłąsrebrnąpuszkę.Był,jaknaswójwiek,przeciętnegowzrostui
budowy – może nieco mocniej zbudowany niż Jenson – jednak nie widziałam jego
twarzy, ponieważ miał spuszczoną głowę. Ale nie mogłam nie zwrócić uwagi na jego
włosy.Miałpiękne,gęsteblondloki,sięgającedoramion.Nigdyniewidziałamniczego
podobnego–możenieliczącgwiazdrocka.Oszałamiające.

Wciążtrzymającwrękachwazon,otworzyłamdrzwi,żebyichprzywitać.HarryBird

uśmiechnąłsięiwyciągnąłrękęnapowitanie.Pospiesznieprzełożyłamwazonzprawej
dolewejręki.

–CaseyWatson–powiedziałam.–Przepraszamzaróże.

Aż do tej chwili chłopiec stał ze wzrokiem wbitym w ziemię, sprawiając wrażenie,

jakby uważnie oglądał żwir, którym było wysypane podwórko. Teraz jednak uniósł
głowęi,niepatrzącnanikogo,powiedział:

–RoseMarionTyler,gatunek:człowiek,planeta:Ziemia,48BucknallHouse,osiedle

Powell,SE157GOLondyn.

Uśmiechnęłam się do Georgiego, zadowolona, że przygotowałam się na to. I

pamiętałam, żeby go nie dotknąć, kiedy zaprosiłam ich obu do domu. Żadnego
poklepywaniaporamieniu.Żadnegogłaskaniapotycholśniewającychwłosach.

Hmm,pomyślałam,kiedyMikeprowadziłichdojadalni.RoseMarionTyler.Gdzieja

towcześniejsłyszałam?

Rozdział10

H

arryBirdodpowiedziałnamojeniewypowiedzianenagłospytanie.

–DoktorWho–wyjaśnił,odkładającswojąpodniszczonąteczkę.–Georgiejestjego

wielkimfanem,prawda?

Zauważyłam, że musiała ich łączyć bliska zażyłość, ponieważ nachylił się ku

Georgiemuidoskonalenaśladującsłynnemaszynydozabijania,uniósłrękęiwarknął:

–Ex-ter-mi-nate!

Georgiespojrzałnaniegoizarazpotemnaswojedłonie,którezłożył,jakbytrzymał

szklanąkulę.

– Dalek – powiedział. – Zmutowany organizm z poliwęglanowym mechanicznym

pancerzem.Dążydodominacjinadświatem.Ex-ter-mi-nate.

–No,no–zauważyłMike,włączającczajnik.–Imponujące.JateżlubiłemDoktora

Who,kiedybyłemdzieckiem.Chceszzdjąćkurtkę,Georgie?

Georgie skinął głową, chociaż – czego się już spodziewaliśmy – unikał kontaktu

wzrokowegozMikiem,gdyzdejmowałkurtkę.Potemstaranniejązłożyłirozejrzałsię
popokojuwposzukiwaniumiejsca,gdziemógłbyjąpołożyć.

–Tutaj,kochanie–powiedziałam,wskazującwąskąszafkęwkuchni.–Tutrzymamy

naszekurtkiibuty.Włóżswoje,ajatymczasemnalejęciszklankęsoku,dobrze?

ItymrazemGeorgienieodpowiedziałwprost,alekiedypodszedłzkurtkądoszafki,

zacząłpotrząsaćgłową.

– Dla Georgiego poprosimy mleko – przetłumaczył szybko Harry. – Jeśli można…

Georgie lubi mleko. Nie lubi soku. Prawdę mówiąc, on… cóż, będzie łatwiej, jeśli
wszyscyusiądziemyiporozmawiamy.Możemy?

– Oczywiście – odparłam, zadowolona, że pracownik socjalny tak dobrze zna

swojegopodopiecznego.Możliwe,żezajmowałsięnimodsamegopoczątku–tobardzo
prawdopodobne.Ibardzodobrze,boterazjużczułamsięoszołomiona.Dlategobyłoby
dla nas ogromnie pomocne, gdybyśmy mieli kogoś, kto wie, co może rozdrażnić
Georgiego.

–Wyglądanato,żebardzodobrzegoznasz–zauważyłam.–Świetnie,żejestktoś,

ktoorientujesięwjegoupodobaniach.Prawdęmówiąc,tomiłaodmiana.

–Aleobawiamsię,żenienadługo–westchnąłHarry.–Niebawemprzechodzęna

emeryturę, a Georgie jest moim ostatnim podopiecznym. Tak między nami,
odszedłbymjużwcześniej,alezgodziłemsiępoczekać,dopókinieznajdziemydlaniego
stałegomiejsca.

I tak pękła bańka mydlana. Harry wyjaśnił, że zostanie wyznaczony nowy

pracownik, ale to zajmie jakiś czas, ponieważ trzeba znaleźć odpowiednią osobę.
Naturalniemusiałtobyćktoś,ktoporadzisobieztakimiproblemami,jakiemaGeorgie,
atoniebędzienajłatwiejszarzecznaświecie.

Alewtymmomencieniebyłosensuzastanawiaćsięnadprzyszłością;najważniejsze

było to, co miało dziać się teraz. To zaś oznaczało wszystkie problemy, jakie mogły
wyniknąćztego,żeGeorgiebędziemieszkałzemną,MikiemiJensonem,którywłaśnie
wtejchwiliwszedłdopokoju.Przywitałnaspotężnymbeknięciem.

–Jenson!–skarciłamgozawstydzona.

–Przepraszam!–uśmiechnąłsięszeroko.–Jaktam,GeorgiePorgie?Widziałeśmnie

wszkole?Jacięwidziałem.Widziałem,jakwychodziszzeswojegospecjalnegopokoju.

Udałomusięnasączyćsłowo„specjalny”całymzapasemsarkazmu,najakibyłogo

stać.Zmarszczyłambrwi.

– Jenson – powiedziałam. – Jeśli pamiętasz, prosiłam cię, żebyś zostawił nas na

chwilęsamych,dopókiwszystkiegoniezałatwimy.Więcproszę,idźnagórędoswojego
pokojualbodosalonu.Zawołamcię,kiedyskończymy,dobrze?

Ale zanim zdążył odpowiedzieć, Georgie – który tymczasem wrócił i stanął obok

Harry’ego–złożyłręceiznowupotrząsnąłgłową.

–Tooncałowałdziewczynyidoprowadzałjedopłaczu–powiedział.–NieGeorgie.

Georgietegoniezrobił.

SpojrzałampotępiająconaJensona,któryczymprędzejczmychnął,zadowolonyze

swojejpsoty,aMiketymczasempostawiłnastolekubekmlekadlaGeorgiego.

– Przepraszam za to – zwrócił się do Harry’ego, podając nam wszystkim kawę. –

Znająsięzeszkoły,oczympanpewniewie.–Harryprzytaknął.–Więcoczywiścieto
byłatakademonstracjanatemat:„Jaturządzę,bobyłemtupierwszy”.Aleniemasię
czym martwić. Poradzimy sobie z tym. Wszystko będzie w porządku, kolego –
zakończył,spoglądającnaGeorgiego.

– Wcale się nie martwię – powiedział beztrosko Harry, wskazując Georgiemu jego

napój. – Właściwie, jeśli wam to nie przeszkadza, to myślę, że nadeszła pora, żeby

posadzić Georgiego przed telewizorem. Niedługo zacznie się teleturniej, który bardzo
lubi, Countdown. Prawda, kolego? I sam jest w tym naprawdę niezły. Myślę, że
pokonałbywiększośćuczestników.Szczególnieszybkijestwzagadkach.

Znowu spojrzał na Georgiego, który niemal się uśmiechnął. A może tylko

zobaczyłamto,cochciałamzobaczyć?Tenchłopiecstanowiłzagadkę.Najwyraźniejbył
świadomswojegootoczenia;zauważał,cosięwokółniegodzieje,ireagowałnato,ale
liczył, że inni przejmą kontrolę. Zdałam sobie sprawę, że próbując dowiedzieć się
czegoś o autyzmie, zaledwie dotknęłam powierzchni. I jeszcze jedno – że naprawdę
polubiłam Harry’ego Birda. Polubiłam tego miłego, rzeczowego człowieka, który
kierowałsię autentyczną miłością dodzieci i kiedy trzebabyło działać, po prostu brał
siędoroboty.

Tymbardziejsmutnebyłoto,żetakszybkoodchodzinaemeryturę.Alenieażtak

szokujące,jeślisięnadtymzastanowić.Takityppracownikasocjalnegobyłprawdziwą
rzadkością. A dzisiaj… cóż, ginącym gatunkiem. Ilość spraw, jakimi muszą się dzisiaj
zajmować pracownicy socjalni, jest tak ogromna, że naprawdę trudno im poznać
wszystkiedzieci,któremająpodswojąpieczą.Oczywiścieznająjepowierzchownie–co
być może wystarcza, żeby pomóc większości z nich – ale taka więź, jaka łączyła
Harry’egozGeorgiem,zdarzałasiębardzorzadko.Corazrzadziej.

Jednakniemogliśmynicnatoporadzić,więcwtymwypadkusentymentalizmnie

miał sensu. A skoro obaj chłopcy byli czymś zajęci, Mike, Harry i ja wróciliśmy do
kuchni,żebyomówićwszystko,cobyłodoomówienia.Podniszczonaaktówka(kolejne
świadectwo długiej kariery pracownika socjalnego) zawierała najgrubszą tekturową
teczkęznotatkami,jakąkiedykolwiekwidziałam.Niebyłotoażtakwielkieosiągnięcie,
ponieważ bardzo często nie dostawaliśmy niemal żadnych dokumentów naszych
podopiecznych.Alemimoto,jaknadziecko,którewiększośćżyciaspędziłowjednym
domudziecka,notatekbyłowyjątkowodużo.

A ja wyprodukowałam ich jeszcze więcej, zapisując kolejne strony w moim

notatniku,kiedyHarryopowiadałszczegółowoozwyczajachGeorgiego.Postępowanie
zgodnieznimi,jakpowiedział,makluczoweznaczenie,ponieważdziękitemuGeorgie
nie będzie się „wkurzał” zbyt często. Interesujące – i niezwykłe u chłopca, który
przebywałwdomudziecka–byłoteżto,żeGeorgieniemiałprawienic.

–Nielubimiećzbytdużegowyboru–wyjaśniłHarry,ajanatychmiastpomyślałam

o Kieronie, który także się „wkurzał”, choć niemal w milczeniu, jeśli miał zbyt wiele
możliwości do wyboru. – Przez lata nauczyliśmy się, że najlepiej nie komplikować
zanadto spraw. Na przykład Georgie ma tylko siedem zestawów zimowych ubrań i
siedemzestawówletnich.Kiedybyłoichwięcej,poprostuniechciałsięubrać.Tosamo
dotyczy butów; jedna para do chodzenia w domu, jedna na zewnątrz i jedna na

specjalneokazje.Aniwięcej,animniej.

– A co z zabawkami? – spytałam. – Czy ma jakieś ulubione? Czy lubi grać w jakieś

konkretnegry?

Harrypokręciłgłową.

– Georgie raczej nie lubi zabawek, Casey. Nigdy nie lubił. Ale zdarza się, że się

przywiązuje do przedmiotów. To może być cokolwiek, zwykle coś zupełnie
przypadkowego i dziwnego. A kiedy tak się zdarzy, to go całkowicie pochłania. W tej
chwilitosąkamienie.

–Kamienie?–powtórzyłMike.

– Kamienie – potwierdził Harry. – Różnego rodzaju kamienie. Otoczaki, kawałki

cegieł,gładkie,nierówne,jakiekolwiek.Niepotrafimyzrozumieć,cogownichpociąga,
bo jego kolekcja jest bardzo zróżnicowana. Błyszczące, gładkie, kanciaste, odłupki…
Najróżniejszekoloryifaktury…Ktotozrozumie?

– Ma kolekcję? – spytałam, przypominając sobie srebrną puszkę, którą Georgie

zabrałzesobądosalonu.

Ale puszka nie zawierała jego kolekcji; tam trzymał tylko specjalne okazy, cała

resztabyłajeszczewsamochodzie.

– Może pójdziemy po jego rzeczy? – zaproponował Harry. – Mike, mógłbyś mi

pomóczwalizkami?Ajapokażęwampudełkozjegokolekcją.

Wyszliśmynazewnątrz.

–Jakmówiłem–powiedział,otwierającbagażnikswojegosamochodu–wtejchwili

sąkamienie,aletosięmożezmienićwkażdejchwili.Wzeszłymrokutobyłyetykietki
zkonserw.Miałsetkitegocholerstwa–roześmiałsię.–Możeciesobiewyobrazić,jakto
wyglądało. Wchodził do spiżarni i zdejmował etykietki ze wszystkich puszek. Biedna
kucharkanigdyniewiedziała,copodanapodwieczorek,dopókinieotworzyłapuszki…

Oboje się roześmialiśmy, ale kiedy Mike pomagał Harry’emu zabrać rzeczy

Georgiego, ja uświadomiłam sobie, co nas czeka. Wróciły do mnie wspomnienia z
dzieciństwa Kierona – wszystkie te drobiazgi, o których zdążyłam zapomnieć; na
przykład to, jak się denerwował, kiedy wchodziliśmy do sklepu, a on chciał wydać
swoje kieszonkowe, ale paraliżowało go niezdecydowanie i stres. Zazwyczaj w końcu
naśladowałRileyikupowałtosamocoona,niezależnieodtego,czymusiętopodobało.
Ileżmusieliśmysięwtedynauczyć!Oiletrudniejbędzieteraz?Znowupoczułamulgę
namyślotym,żemamykogośtakiegojakHarry,ktobędziemógłnamdoradzić,ale
mimowszystkoczułamsięjakprzedpodróżąwnieznane.

PuszkazkolekcjąGeorgiegobyładuża,srebrna,wytłaczanawmotywliści–taka,w

jakich można przed świętami kupić ciasteczka; nie zdziwiło mnie, że spodobała się
chłopcu. Harry otworzył pokrywkę i pokazał nam jej zawartość, którą była – jak
powiedział–stertaprzypadkowychkamieni.

–Oczywiścieniewolnoichdotykać–powiedział,zamykającstaranniepokrywkę.–

W tym na pozór bezładnym stosie jest jakiś bardzo istotny porządek i jeśli ktoś go
naruszy,Georgieniebędziezadowolony…

Skinęłam głową, przypominając sobie Kierona i to, jak nikomu nie było wolno

ruszaćjegodziecięcychkolekcji.Todoskonalerozumiałam.

–Och,iwłaśnietłumaczyłemMike’owi–dodałHarry–żemusimyjeszczeomówić

kwestięjedzenia.Botujestszczególniewybredny.

Znowuchwyciłamdługopis.

–Żadnychsoków–powiedział,ajazaczęłamnotować.–Itojesttylkowierzchołek

górylodowej.Obecnie,itakjestodjakiegośroku,Georgiejetylkobiałejedzenie.

–Naprawdę?–Mikeijazdziwiliśmysięrównocześnie.

Harryzpowagąskinąłgłową.

–Obawiamsię,żetak.

–Toznaczybiałegokoloru?–upewniłsięMike.Niemalsłyszałamtrybikipracujące

wjegogłowie.

– Na przykład ryż? – spytałam. – To jedyne białe jedzenie, jakie przychodzi mi do

głowy. – Zauważyłam, że mój głos zabrzmiał jak żałosny skrzek. Wielkie nieba, jak
mamsobieporadzićzczymśtakim?

– Nie jest aż tak źle – pocieszył nas Harry. – On to nazywa „białe”, ale ściślej rzecz

ujmując,chodzio„jasne”.Onogólnielubi„jasne”rzeczy.Ajeśliidzieoposiłki,tomoże
byćnaprzykładmakaronwsosieserowym.Pozatympłatki,grzankizserem,makaron
z serem… ale to już mówiłem, prawda? Nie bądźcie tacy przerażeni – roześmiał się –
Kucharka zrobiła dla was listę „bezpiecznych” potraw; wcale nie jest tak krótka, jak
moglibyście przypuszczać. Poza tym Georgie radzi sobie jakoś w szkole, więc na jego
liściemusibyćsporonormalnychrzeczy…

Boże, pomyślałam. Robi się coraz lepiej. I jakby na potwierdzenie, właśnie w tym

momencieznowupojawiłsięJenson.

– Czy już mogę zejść? – spytał, stając w drzwiach. – Nie zdążyłem się wysikać,

naprawdę.AgdziejestGeorgie?Chcecie,żebymmupokazałjegonowypokój?

Świetnie,pomyślałampamiętając,żeHarrysiedziznami.Cosobiepomyśli?

– Język, chłopcze – upomniał go Mike. – Znasz zasady. Ale to dobry pomysł.

Zaprowadźmygowszyscynagórę.

Tak też zrobiliśmy, ruszając rządkiem na piętro, z oficjalnym „przewodnikiem” na

czele.Jensonmiałkutemuswojepowody,czegowłaściwiepowinniśmysiędomyślić.

– Ta-dam! – zawołał, otwierając z rozmachem drzwi. – Georgie ma dziewczyński

pokój!

Skarciłamgowzrokiemiodciągnęłamoddrzwi.

–Przestańsięwygłupiać,Jenson.Inieprzejmujsię,Georgie–dodałam,odsuwając

się, żeby sam mógł zajrzeć do pokoju. – To tylko na kilka dni, kochanie, potem
dostanieszinnypokój,dobrze?

Chociażniepowiedziałam,oiledokładniednichodzi–tonaturalniebędziezależało

odtego,jakdalejpotocząsięlosyJensona–alewyglądałonato,żenawetkilkaminut
może być za dużo, ponieważ Georgie wyglądał, jakby zobaczył śmierć. I nagle, bez
żadnego ostrzeżenia, wydał z siebie krzyk tak przeszywający, że aż zakryłam uszy
rękoma.

Harrynatychmiastzacząłgouspokajać–chociażzwróciłamuwagę,żenieposunął

siędofizycznegokontaktu.

–Cśśś,kolego–pocieszałgo.–Jużdobrze,wporządku,okej…Caseypoprostunie

wiedziała…Niewiedziała,jużwszystkowporządku…

LeczGeorgiewciążkrzyczał,ażnagleprzestałiprzemówił:

– Wyobraź sobie, jak ty dla nich wyglądasz – wyrzucił z siebie jak karabin

maszynowy.–Całaróżowaiżółta.Odcinekdrugi.Wyobraźsobie.Całaróżowaiżółta.

Mike i ja wymieniliśmy zdumione spojrzenia, aż w końcu dotarło do mnie – jak

mogłambyćażtaknieprzytomna?–żepowinnamzamknąćdrzwidopokoju.Akiedy
jezamknęłam,Georgieucichłwjednejchwili,choćzauważyłam,żecałyjeszczedrżał.

– To moja wina – powiedział Harry. – Przepraszam, zupełnie o tym zapomniałem.

Chodzi o kolor różowy. Georgie nie cierpi różowego. Mówiąc ściśle, różowego i
czerwonaworóżowego.Jakmogłemotymzapomnieć?–spojrzałnamniezewstydem.
–Przypuszczam,żeniemacieinnegowolnegopokoju,prawda?

Zaczynałosięrobićsurrealistycznie;terazwszyscypatrzylinamnie,jakbymmogła

pstryknąć palcami i wyczarować dodatkowy pokój. Zwłaszcza Jenson miał ten
charakterystycznywyraztwarzy,którymówił:„Mamnadziejężeniemyśliszotym,o
czym sądzę, że możesz myśleć”. Ale nie musiał się martwić. Jakkolwiek Georgie miał

liczne i bardzo wyraziste potrzeby, lecz pod żadnym pozorem nie zamierzałam
powiększać bardziej subtelnych problemów Jensona, mimo że to on wyprowadził
Georgiegozrównowagi.

Oczywiściemiałaminnypokój.Wprawdzieniedoskonały,alefunkcjonalny.

–Czymożebyćbeżowyizpodwójnymłóżkiem?–spytałamHarry’ego.

Wyglądało na to, że nie był zachwycony, choć tym razem udało się nam uniknąć

„wkurzenia”.Dwieścianybyłybeżowe,leczdwiepozostałeMikezdążyłwytapetować–
delikatne czekoladowe kwiaty na tle w kolorze kawy. Sama wybrałam ten wzór na
styczniowejwyprzedażyiwtedywydawałomisię,żetodobrypomysł.

Możepowinnamtojeszczerazprzemyśleć.

–Chodziokontrast–wyjaśniłHarry,kiedyGeorgiestałobokniego,mamroczącdo

siebie. – Przypuszczam, że to tapeta na ścianie. Przyzwyczaił się, że jego pokój jest
raczejnijaki,caływjednymkolorze.Alemożeudanamsięgoprzekonać–powiedziałz
nadzieją.–Wkażdymraziedajmymutrochęczasu.

Zaczęłam się zastanawiać, o której godzinie zwykle kończył pracę. Już minęła

szósta.Pozatymjegoniepewnywyraztwarzymówiłażnadtowyraźnie,jaksłabojest
przekonany,że„możesięuda”.

Miketakżetozauważył.

– Nie martwcie się – powiedział dziarsko. – Jenson, chłopcze, załóż trampki.

Skoczymydosklepuikupimypuszkęfarby.Zagodzinęwszystkobędziewporządku–
roześmiałsięispojrzałnaGeorgiego.–Cotynato?

Coonnato?,pomyślałam.Acozmojątapetą?

Rozdział11

Z

godnie z obietnicą Mike’a i z entuzjastyczną pomocą Jensona, dodatkowy pokój

został przygotowany w mgnieniu oka. I choć w powietrzu jeszcze unosił się zapach
farby,kiedydoniegoweszliśmy,Georgiewydawałsięzadowolony–wszedłiuważnie
wszystkoobejrzał,nieznajdującniczego,cobygoniepotrzebniepobudzało.

Cowięcej,kiedyzabraliśmynagóręwszystkiejegorzeczy,sprawiałwrażenie,jakby

miałjużochotęsiępołożyć.

–Georgieziewa–oznajmił,kiedywróciliśmydokuchniipożegnaliśmyHarry’ego.–

Chodzęspaćdokładnieosiódmej.

Następnie odwrócił się i, zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, pomaszerował

nagórę.

Jenson,którypomagałMike’owiczyścićwałekdomalowania,roześmiałsię.

–Onjesttaki…

–Jenson!–skarciłamgo,odprowadzającwzrokiemGeorgiego.

– Dalej, chłopcze – ponaglił go Mike. – Umówiliśmy się co do telewizji, prawda? A

jeślitegoniedokończysz,niezdążysznapoczątekswojegoprogramu.

JatymczasemposzłamzaGeorgiemnapiętro.Alekiedydotarłamnagórę,okazało

się,żeGeorgiewcaleniejestwswojejsypialni,leczstoicierpliwieprzedzamkniętymi
drzwiamidołazienki.

Niebyłampewna,cozamierzaaniczegomógłbyoczekiwaćodemnie,otworzyłam

więc drzwi – może potrzebował do toalety? – a równocześnie wskazałam mu jego
pokój.

– Wszystkie twoje rzeczy są już tam – powiedziałam. – I przygotowałam dla ciebie

kilka szuflad. Możesz przełożyć do nich swoje ubrania, jeśli chcesz. Piżamę i
szczoteczkędozębówmaszwwalizce,prawda?Chętniecipomogę,jeżelizechcesz.

Georgie uśmiechnął się – to był jego pierwszy prawdziwy uśmiech, jaki widziałam

dotejpory–odgarnąłkosmykblondwłosówzaucho,podreptałdopokojuiotworzył
walizkę.

Niepewna,czypowinnammupomagać,zdecydowałamsięnarazietegonierobić.

Stanęłamwdrzwiachipatrzyłam,jakwyjmujepiżamęikosmetyczkę.

Wyprostowałsięioznajmił:

–Georgieziewa.Jutro.

Skierował się wprost do łazienki. Tym razem wszedł do środka i zamknął za sobą

drzwi.

Postanowiłamnaniegopoczekać;pokilkuminutachwyszedłwpiżamie,trzymając

podpachąstaranniezłożonyszkolnymundurek.Widziałamteż,żeumyłtwarz–miał
mokre włosy na skroniach – i pomyślałam, że choć mogą mnie czekać przy tym
chłopculicznewyzwania,higienaosobistaraczejniebędziedonichnależeć.Atobędzie
miłaodmiana.

Tymrazemjednakzachowałsię,jakbymniewogóleniewidział;nawetnamnienie

spojrzał,leczwróciłdopokojuistarannieułożyłubranie.Potembezsłowapodszedłdo
drzwiizamknąłje.

–Wszystkozałatwione?–spytałMike,kiedyzeszłamnadół.

–Chybatak–wzruszyłamramionami.–Poszedłdoswojegopokojuizamknąłdrzwi,

więcprzypuszczam,żechcespać.

– Jak małe dziecko! – zauważył Jenson z pogardliwą miną. – Kto chodzi spać o

siódmej?

–Hm…ty,młodyczłowieku,jeślinieprzestanieszsiętakzachowywać–powiedział

łagodnieMike.–Georgiejestnaszymgościem,podobniejakty,więcpowstrzymajsię,
dobrze?

Jensoncośburknął,alezprzyjemnościązauważyłamcieńskruchynajegotwarzy.

Zwróciłamteżuwagę,żeMikeniemusiałprzynimpodnosićgłosu.Mikejestpotężnym
mężczyzną;zastanawiałamsię,czytodlategoJensongosłuchał.Czykiedykolwiekznał
swojegoojca?

Zostawiłamichiposzłamdokuchniprzygotowaćkolację.Oczywiścieniepowinien

nabijaćsięzGeorgiego,alemiałrację.Porabyładośćwczesnajaknadziewięciolatka.
Aleprawdopodobnietobyłodlaniegodobre;skorozawszemieszkałwdomudziecka;
atmosfera w takich miejscach bywa chaotyczna, więc może unikał stresu, idąc do
swojegopokoju.

Przypomniałamteżsobie,żedzieciautystyczneczęstobywajązmęczone,ponieważ

tracą mnóstwo energii, próbując zrozumieć otoczenie, które jest dla nich tak bardzo
obce. I zdziwiło mnie nieco, czemu czasem mówi o sobie w pierwszej, a czasem w
trzeciejosobie.

Przetrząsnęłamszafkęzwarzywamii wyjęłamtrochęziemniaków;zauważyłam w

zlewie wałek do malowania, ociekający jeszcze beżową wodą po niespodziewanym
użyciu.Aleprzynajmniej,pomyślałam,Georgieszybkosięuspokoiłpotymwybuchu.
Może jednak te „wkurzenia” nie będą aż tak przerażające, jak mi się początkowo
wydawało.

Alelepiejniecieszyćsięzawcześnie.Jeszczenieteraz.

Mike był umyty i ubrany, zanim wstałam następnego ranka. Nie spałam już, ale

kiedyzszedłnadółizajrzałdosypialni,jeszczechwilęsięwylegiwałam.

–Kawadlaciebie,kochanie–powiedział.–Alemyślę,żeitakmożeszchciećwstać–

mówił półgłosem, stawiając kubek z kawą na nocnym stoliku. – Młody George stoi w
korytarzu,zeszczoteczkądozębówwręce–dodał.

Porzuciłampróbydosypianiaiprzetarłamoczy.

–Stoi?

–Poprostustoi.Zeszczoteczkąimundurkiemwrękach.Przywitałemsięznim,ale

wydawałsięzbytzajęty,żebymnieusłyszeć.

–Zajętyczym?

–Zajętywpatrywaniemsięwdrzwiłazienki,jaksądzę.

Odrzuciłamkołdrę.

– No, dobrze – powiedziałam. – Idź i zacznij śniadanie, ja się tym zajmę. Pewnie

czeka,ażJensonwyjdziezłazienki.

Alenie.ZałożyłambluzęoddresuilegginsyizajrzałamdopokojuJensona.

Zamknęłam drzwi – Jenson może pospać jeszcze dziesięć minut – i podeszłam do

Georgiego,którystał,wpatrującsięobojętnymwzrokiemwśrodekdrzwi.Otworzyłam
jeikucnęłamobokniego.

–Dzieńdobry,kochanie–powiedziałamradośnie,wostatniejchwilipowstrzymując

naturalnyodruchnawiązaniafizycznegokontaktuprzezpogładzeniegopogłowiealbo
przyjazneuściśnięcie.Spojrzałnamnie.Doszłamdowniosku,żetobyłdobrypomysł,
kucnąć przy nim. Kiedy znalazłam się na jego poziomie, mogłam się wydawać mniej
niebezpieczna.

Popatrzyłnamnie,potemznowunadrzwi,apotemuniósłrękęiwskazałpalcem.

–NiemaGeorgiego–powiedział.–TamniemaJensona.AniGeorgiego.

Wstałamigestamipróbowałamzachęcićgodowejściadołazienki.

–Tak,Georgie–powiedziałam.–TeraztojesttakżełazienkaGeorgiego.Łazienkadla

wszystkich. Dla Jensona, dla mnie i Mike’a. I dla Georgiego. Wszyscy możemy z niej
korzystać,kiedychcemy,widzisz?

Przezchwilęzastanawiałsięnadtym,poczymwróciłdopokoju.Sprawiałwrażenie

wciąż nie do końca przekonanego, a nagle odwrócił się i zamknął mi drzwi przed
nosem.

Uśmiechnęłam się w duchu, postanawiając zadzwonić do kobiety z domu dziecka,

zdaje się Sylvii. Może powinnam dowiedzieć się czegoś więcej o jego porannych
rytuałach.

Zanim zeszłam na dół, zajrzałam jeszcze do jego pokoju i zobaczyłam ze

zdziwieniem, że ułożył na dywanie linię ze swoich specjalnych kamieni. Dziesięć
kamieniwrównymrzędzieoddrzwi,comniejwięcejpiętnaściecentymetrów.Zostały
też starannie dobrane; kiedy przez moment miałam okazję zerknąć na jego kolekcję,
widziałam, że ma kamienie najróżniejszych kształtów i kolorów. Ale te były podobne
dosiebie,cozapewnemiałojakieśznaczenie.Przyglądałamsięimprzezkilkasekund.
Nie. Nie mam pojęcia, o co chodzi! Nie uda mi się przeniknąć myśli tego dziecka,
pomyślałam,schodzącdokuchni.

Większość zbóż, jak powiedział Harry, znajdowała się na „bezpiecznej” liście

Georgiego,więconiJensonmoglizjeśćnaśniadaniechrupkiryżowe.

–Acozkanapkamidoszkoły?–spytałMike,nalewającsobiedrugąkawę.

Pokręciłamgłową.

–Nietrzeba.Podobnojeobiadywszkole.Niewiem,jakimsiętoudaje,alebardzo

sięcieszę.TazmianaprzerażamnieniemaltaksamojakGeorgiego.

– Co Georgie? – spytał czyjś głos. Odwróciliśmy się i zobaczyliśmy Jensona,

gotowego już do szkoły, a w każdym razie „gotowego” w jego pojęciu, to znaczy
rozczochranego i wyglądającego, jakby spał w mundurku. Do tego ma prawdziwy
talent.

– Georgie nic – odparłam, chcąc skierować rozmowę na jakikolwiek inny temat. –

Chodź,siadaj,zjedzśniadanie,apotemzrobimycośztwoimiwłosami.

MikewstałipoczochrałniesfornewłosyJensona.

–NieprzejmujsięCasey–roześmiałsię.–Twojewłosywyglądającałkiemdobrze.

Ale bądź dla niej grzeczny, dobrze? Teraz musi myśleć o was obu, a nie chciałbym
wrócićdodomuiusłyszeć,żektóryśzwasdałsięjejweznaki.

Jensonskinąłgłową.Alenaglenajwyraźniejcośsobieprzypomniałiskrzywiłsię.

–Aleniemuszęwchodzićrazemznimdoszkoły?

Mikeroześmiałsięznowu.

– Jakoś nie potrafię sobie tego wyobrazić, kolego. Przecież śmigniesz, kiedy tylko

otworząsiędrzwisamochodu.Nie,oczywiście,żeniemusisz.Wszystkobędziedobrze.

Posłałam Mike’owi potępiające spojrzenie. A mieliśmy pracować nad kontaktami

między nimi!, pomyślałam. Ja staram się ich nakłonić do budowania mostu, a mój
własnymążpogłębiaprzepaśćmiędzynimi!

–Cozłegobysięstało,gdybyweszlirazemdoszkoły?–spytałam.

– Nic złego, kochanie – odparł łagodnie Mike. – Mówię tylko, że nie wszystkie

dzieciakichcąwchodzićdoszkołyrazem.Zwłaszczarodzeństwa–dodał.–Nawetjeśli
świetniedogadująsięwdomu.

I oczywiście na swój spokojny sposób miał rację. Pamiętałam, że Riley i Kieron

woleliby chodzić boso po tłuczonym szkle niż wejść razem do szkoły. I każde z nich
miało swoich przyjaciół, podobnie jak Jenson i Georgie. Nie, Mike miał rację. Nie
powinnamnanichnaciskać.

– Racja, kochanie – przyznałam. – Dobrze, Jenson. Możesz pobiec do swoich

kolegów.JazaprowadzęGeorgiegodoklasy.

WtymmomenciepojawiłsięsamGeorgie;mimoniesfornychblondlokówwyglądał

równieschludnie,jakJensonniechlujnie.

Wydawało się, że Georgie wszystko robi z taką samą dbałością o szczegóły. Kiedy

Mike wyszedł – na co Georgie nie zwrócił najmniejszej uwagi – odsunął starannie
krzesło,usiadłisiedziałwmilczeniu,zrękomanakolanach,kiedyjanalewałammleko
dojegomiseczki.

–Chrupkisądobre–powiedziałwkońcu.

–Tak,sądobre–przyznałam,zdającsobiesprawę,żemuszęuprzedzićgo,cobędzie

się dalej działo. – A kiedy zjesz, będzie akurat odpowiednia pora, żeby wychodzić do
szkoły.Pojedziemymoimsamochodem,pamiętasz?Tak,jakcimówiłHarry.

Georgieskinąłgłową.

–Mojanowarodzina.Innysamochód.

–Taaa–wtrąciłsięJenson.–Botyniemaszżadnejrodziny,prawda?

Zanimzdążyłamsięodezwać,Georgiesamodpowiedział.

– Liz powiedziała Brygadierowi, że Doktor jest całkiem sam na świecie. Nie ma

żadnejrodzinynaziemi.

CoskutecznieuciszyłoJensona,aletakżezaskoczyłomnie.Wiedziałam,żetojakiś

przypadkowy cytat z Doktora Who, ale wydawał się tak bardzo na miejscu, tak
związany z tym, co powiedział Jenson, że – choć wiedziałam, iż najprawdopodobniej
określone słowa wywołały określoną reakcję – zrobiło mi się smutno. Z powodu obu
chłopców. Ponieważ to poruszyło czułą strunę i w duszy Jensona, który nagle
posmutniał, wstał od stołu i wyszedł z pokoju, podczas gdy Georgie siedział
niewzruszony,zzadowoleniempochłaniającswojechrupki.

Drogadoszkołyminęłabezżadnychincydentów,alekiedyspotkałamsięzRoweną,

asystentką dydaktyczną Georgiego, i wróciłam do domu, refleksyjny – i z jakiegoś
powoduposępny–nastrójwciążmnienieopuszczał.

Możewywołałgoniezwykłysposób,wjakiGeorgiekomunikowałsięzeświatem,ale

budziłwemniesmuteksamfakt,żesąwogólepotrzebniludzietacyjakjaiMike,żena
świeciejesttylemaleńkich,zagubionychisamotnychdusz,któretrzebapoprowadzić
przezżycie.

Postanowiłamwstrzymaćsięprzezjakiśczaszpracamidomowymiizatelefonować

do Sylvii, dyrektorki domu dziecka Georgiego (teraz zapewne przeniesionej na inne
stanowisko). Okazała się energiczna, życzliwa i wesoła, jak się spodziewałam, a przy
tym mówiła ze specyficznym zaśpiewem, którego aż miło było słuchać. Nie
wiedziałam,czyjesttojejnaturalnydar,czyteżcoś,cowyrobiłasobieprzezlatapracy
zdziećmitakimijakGeorgie,aletakczyinaczej,jejpodejściepodziałałojakbalsamna
mójponurynastrój.

–Och,topewniedlatego,żeniebyłofotografii–wyjaśniła,kiedyopowiedziałamjej,

jakGeorgieczekałpoddrzwiamiłazienki,amyniemieliśmypojęcia,anidlaczego,ani
jakgoprzesunąć,niedotykająciniewyprowadzajączrównowagi.

–Rozwiązaniejestnaprawdębardzoproste–mówiładalej.–Onniejestpewien,czy

to jego łazienka, czy nie. W naszym domu były cztery, więc przy tak wielu dzieciach
doszliśmy do wniosku, że najwygodniej będzie, jeśli każdemu przydzielimy jedną
konkretną. Stąd obrazki. Poprzyklejaliśmy na drzwiach fotografie z imionami, więc
Georgiemógłszukaćswoichdrzwi.

– Świetny pomysł – powiedziałam. – Właśnie tak zrobię. Jeszcze jakieś praktyczne

rady?Chciałabym,żebyjaknajszybciejsięzadomowił.

Jakmożnabyłooczekiwać,Sylviamiałacałyszeregdobrychrad.

–Obrazkitonajważniejszarzecz,więcjeślimożeszpooklejaćnimidom,codzienne

życie z Georgiem będzie znacznie łatwiejsze. Przyklej obrazek z butami na szafce na
buty,kurtkinagarderobie…tominaprawdębardzopomaga.Innarzecz,którąmożesz
zrobić,jeśliczujeszsięnasiłach,tonarysowaćtrzywielkiezegary.

–Zegary?Mamyichkilkawdomu.Mamichużyć?

–Tak–odparła.–Możeszichużyćdopokazaniaporyśniadania,lunchuikolacji.I

tutajteżużyjobrazków.Naprzykładnaśniadaniowymmożesznakleićzdjęciaczegoś,
colubijeśćnaśniadanie,powiedzmytostalbomiseczkapłatków,rozumiesz?

Rozumiałam.Cóżzaprostyigenialnypomysł!

–Właściwieniemażadnychograniczeńwstosowaniutakichoznaczeń–dodałana

koniec. – Wszystko zależy od tego, na ile jesteś gotowa ozdobić swój dom jak klasę w
szkole.Alewszystkietakiedrobiazgi,łączniezezdjęciemszklankimlekanalodówce…
wszystko,coułatwiakomunikację,możepomóc.Ludzieczęstoniedoceniajątego,jak
trudnojestchłopcutakiemujakGeorgieprzekazaćcośtakprostego,jakto,żechcemu
siępić.Adziękiobrazkommożetopoprostupokazać.Tojestdlaniegoowielemniej
stresujące.

W ustach Sylvii wszystko to brzmiało jak coś łatwego i oczywistego. Nagle

przypomniałamsobiedwojedzieci,zktórymipracowałamwszkole.Obojezgłębokim
autyzmem, nosili specjalne tabliczki z obrazkami, które nauczyciele wymieniali
każdego dnia, zależnie od planu lekcji. Na przykład jeśli miała być chemia, obrazek
przedstawiałpalnikBunsena,ajeślibiologia–częścikwiatu.

–Alemuszęcięostrzeccodojednejsprawy–dodałaSylvianakoniec.–Georgienie

odczuwabólutaksamojakinnedzieci,więcpowinnaśpilnować,żebyniezrobiłsobie
krzywdy.

–Toznaczy,żefizycznienieczujebólu?–Trudnobyłotosobiewyobrazić.

–Cóż,powiedzmy,żenieartykułujetego,żeczujeból.Możewybuchnąć,jeśliczuje

się emocjonalnie wyprowadzony z równowagi, ale jeśli idzie o ból fizyczny, stanowi
prawdziwązagadkę.Nieznamsięnafizjologiizbytdobrze,aletoniejestdziecko,które
rozpłaczesię,kiedysięzraniwkolano.

Opowiedziała mi, że kilka lat temu, kiedy sfrustrowany Georgie skoczył z muru,

złamałsobierękę.

– Ale dowiedzieliśmy się o tym tylko dlatego – dodała – że parę godzin później

zrobiliśmymuprześwietlenie.Ktośzauważył,żetrzymarękęwdziwnejpozycji.Nawet
nieskrzywiłsięzbólu.Wiem,towręczniewiarygodne,aleprawdziwe.

Tobyłabardzoistotnainformacjaikiedyodłożyłamsłuchawkę,pomyślałam,żew

czasie jednej dwudziestominutowej rozmowy dowiedziałam się więcej o specyfice
autyzmuGeorgiegoniżprzezkilkagodzinmoichwłasnychposzukiwań.Przypomniało
mito,żekażdedzieckojestinne,maswojecharakterystycznepotrzebyiskłonności–

włączającwtodzieciautystyczne.

Cieszyłam się też, że mogę w każdej chwili zasięgnąć rady Sylvii. Uświadomiłam

sobie, jak bardzo się przejmowała; nalegała, bym zawsze dzwoniła, o dowolnej porze,
jeślibędęmiałapytania,jeślicośmniezaniepokoialbopowstanieproblem.

Późniejspędziłammiłeprzedpołudniedziękiinternetowiikatalogomwysyłkowym,

wycinając i przyklejając w całym domu obrazki. A potem jeszcze przyjemniejsze
popołudnie z Riley, ponieważ przypomniałam sobie, że ma laminator. Razem
zrobiłyśmy ścieralne, wodoodporne karty do różnych celów, od szafki z kubkami po
szufladęzDVDpodtelewizorem,którebędęprzyczepiaćzchłopcami,kiedywrócąze
szkoły.

Ale powinnam była się spodziewać że nie ma rzeczy idealnych. Właśnie gdy

wsiadałam do samochodu, żeby pojechać po chłopców, zadzwonił telefon. To była
MarieBateman,któramiałazłewieści.

– Wiem, że jest jedenasta – powiedziała – ale dopiero co wróciłam z zebrania.

JutrzejszespotkanieJensonazmamązostałoodwołane.

– Dlaczego? – wyjąkałam, już sobie wyobrażając, jak wytrąci to z równowagi

biednegoJensona,awkonsekwencjicałynaszdom.

–ChłopakKaren,Gary…przepraszam,jejnarzeczony,wprowadziłsiędoniej.

– I co? – spytałam, domyślając się, że to nie wszystko. Nie odwołuje się spotkania

dzieckazmatkąbezpoważnegopowodu.Och,biednyJenson.

– No cóż, są co do niego pewne wątpliwości – wyjaśniła Marie. – To nie całkiem

grzeczny chłopiec. Nie ma potrzeby wdawać się w szczegóły, ale ma dość nieciekawą
przeszłość. Nic związanego z dziećmi, o ile mi wiadomo, ale jest pod nadzorem
policyjnym.Wiesz,jaktodziała.

Rzeczywiście,wiedziałam.

– Ale czy Karen nie może spotkać się z Jensonem w jakimś innym miejscu, jak

ostatnio?

– Teoretycznie tak. I taki był plan. Ale ona jest tak wrogo nastawiona, że

zaniepokoiłonasto.Sądzimy,żetopodwpływemGary’ego,aleuparłasię,żejeśliGary
niemożebyćnaspotkaniuzJensonem,toonanieprzyjdzie.Stądtakadecyzja.Wiem,
że to bardzo zmartwi Jensona, ale mam nadzieję, że uda się wszystko przenieść na
początekprzyszłegotygodnia.Przykromi–dodałapochwilimilczenia.–Wiem,żetoty
będzieszmusiałastawićczołoskutkom.

Ibezwątpieniawkurzeniuchłopca.Cudownie.

Rozdział12

B

ałam się przekazać tę nowinę Jensonowi. Tak bardzo wyczekiwał spotkania z

mamą, a ja nie potrafiłam jej nie przeklinać za to, że okazała taki brak serca. To
niewiarygodne, że wolała zrobić na złość pracownikom socjalnym niż okazać ciepło i
miłość swojemu biednemu dziecku. Niepokoiły mnie też możliwe wnioski płynące z
tego,cozrobiła.Namiłośćboską,byłajegomatką–czynaprawdęniechciałasięznim
zobaczyć?

Postanowiłam nie przekazywać mu nowiny od razu po szkole, lecz dopiero po

podwieczorku.Mojedoświadczeniewskazywało,żegłodnedzieciłatwiejwyprowadzić
zrównowaginiżdziecinajedzone.

– Mam nadzieję, że obaj jesteście głodni, chłopcy! – powiedziałam wesoło, kiedy

ruszaliśmyspodszkoły.–Czekananaspysznaryba,ziemniakiisospietruszkowy.

Sos pietruszkowy, czyli sos z bardzo, bardzo małymi kawałeczkami pietruszki.

Zerknęłam w lusterko i zauważyłam leciutki uśmiech zadowolenia na twarzy
Georgiego. Wpatrywał się w swoje dłonie z takim napięciem, jakby widział je po raz
pierwszy w życiu. Nie byłam nawet pewna, czy mnie słuchał, ale mniejsza z tym,
słuchałJenson.

–Niemapureezgroszku?–spytał.–Dorybymusibyćpuréezgroszku.

–Pureezgroszkujestdlanas,niemartwsiękochanie.AleniedlaGeorgiego.Myślę,

żeontegonielubi,prawda,Georgie?

JensonspojrzałnaGeorgiego.

– To dlatego, że ma straszny kolor, co, Georgie? Przerażająco zielony. Mmmm.

Mniam,mniam.Pysznyizieloooony.

–Jenson,przestań,proszę–powiedziałam.–Niezachowujsiętak…

–Gigantycznerobaki–krzyknąłnagleGeorgie.–Zzielonymśluzem,wypuszczone

przezBOSS,BiomorphicOrganisationalSystemsSupervisor.Zabiłygórnika.–Zamilkłi
odwróciłgłowę.–Zielonaśmierć.

Zobaczyłam w lusterku, że Jensonowi opadła szczęka. Georgie spokojnie zajął się

znowu oglądaniem swoich dłoni, podczas gdy jego mały dręczyciel postanowił dać
spokójofierzeizacząłwyglądaćprzezokno.

Uśmiechnęłam się w duchu. To, że dzieci boją się rzeczy, których nie rozumieją,

stanowczomapewnezalety.Ajakoobronaprzeddokuczaniemjestwprostbezcenne.

Kiedy wróciliśmy do domu, Georgie natychmiast zauważył efekty mojej

przedpołudniowejpracy.Powolichodziłodpokojudopokoju,uważnieoglądająckażdy
obrazek. Oczy mu rozbłysły, kiedy zauważył zegary z zaznaczonymi godzinami
posiłków.Odwróciłsiędomnieiuśmiechnął,przezułameksekundynawetpatrzącmi
woczy.

–Tojestdobre–powiedział.–Dobre,Casey.TodomGeorgiego.

Poczułamuciskwgardlenamyślotym,cojawiedziałam,aonnie–żetojestjego

dom tylko tymczasowo. Że najprawdopodobniej wtedy, gdy się tu zadomowi, znajdą
dlaniegostałemiejsce,cobędzieoznaczałokolejnątraumęprzeprowadzki.Inieporaz
pierwszy–takajużbyłanaturamojejpracy–poczułamsięztymźle.Jakoszustka.

Ajednakuśmiechnęłamsię.

–Oczywiście,kochanie.Teraz,kiedyjużwiesz,cogdziejest,możeszmipomóclepiej

zająćsiętobą,prawda?

NaszczęścieJensonniesłyszałtejrozmowy,gdyżpobiegłprostodoswojegopokoju,

żebyzdjąćmundurek.Miałamprzeczucie,żejużczułsięniecozepchniętynabokprzez
Georgiego,jakkażdedzieckowpodobnejsytuacji.Towłaśniedlategowpodręcznikach
wychowaniatakbardzosiępodkreśla,jaknależyprzygotowaćsprowadzeniedodomu
nowegodziecka.

Odniosłamteżwrażenie,żeczujesięniecozazdrosnyoto,żeGeorgiezostanieunas

dłużej niż on. To głupie, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego rozpaczliwe pragnienie
powrotudodomu,aleludzkieemocjeniezawszesąlogiczne.

PostanowiłamzjeśćzchłopcamizamiastpoczekaćnaMike’a,ponieważczułam,że

mojaobecnośćprzystole,przywspólnymrodzinnymposiłku,możebyćważna.Kiedy
zaniosłam ich talerze i kubki z mlekiem do jadalni, z przyjemnością zauważyłam, że
panuje tam przyjazna atmosfera. Owszem, Jenson robił trochę zamieszania wokół
purée z groszku – oblizywał wargi, wymachiwał widelcem i wygłupiał się – żeby
dokuczyć Georgiemu, ale doszłam do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli to zignoruję,
tymbardziej,żeGeorgienajwyraźniejzupełniesięnieprzejmował.

Poza tym miałam coś do załatwienia i choć wahałam się – może lepiej będzie

porozmawiaćzJensonemnaosobnościpoposiłku?–cośmimówiło,żewszystkowyda
sięmniejpoważne,jeśliniebędęztegorobiławielkiejsprawy.

I wyglądało na to, że że nadeszła odpowiednia pora. Georgie patrzył na mnie,

wskazującpustykubek.Najwyraźniejchciałsięjeszczenapić.

– Bądź tak miły, kochanie – zwróciłam się do Jensona, który skończył już jeść. –

Chodź ze mną do kuchni i pomóż mi przy deserze, dobrze? I nalejemy mleka
Georgiemu – dodałam. – Proszę, kochanie. A przy okazji – powiedziałam beztrosko,
kiedy znaleźliśmy się już w kuchni. – Wiem, że to cię rozczaruje, ale niestety twoje
jutrzejszespotkaniezmamąmusiałozostaćprzełożone.Zorganizująjenajszybciej,jak
to będzie możliwe, ale po prostu nie jutro. Przykro mi, kochanie – zakończyłam,
podającmukubekmleka.

Widziałam,żetwarzJensonazamieniasięwmaskęwściekłości.

–Ktotakpowiedział?–spytał.–Opiekaspołecznajeodwołałaczyona?

–Twójpracowniksocjalny–odparłamostrożnie.–Marie.

Niebyłopotrzebywyjawiaćmucałejprawdy.Szczerzemówiąc,miałamnadzieję,że

nigdyjejniepozna.

– Bardzo mi przykro – powtórzyłam. – Wiem, że zorganizuje spotkanie możliwie

najszybciej.

–Aledlaczego?–dopytywałsię,kiedyjaszukałamjogurtówwlodówce.–Czyktoś

namnienaskarżył?Założęsię,żetak.Założęsięocokolwiek,żetotastara…

– Jenson – powiedziałam spokojnie. – Przysięgam, że nic podobnego nie miało

miejsca. To nie ma związku z niczym, co zrobiłeś albo nie zrobiłeś. To dorośli muszą
rozwiązaćparęspraw.Tyniezrobiłeśniczłego.Absolutnieniczłego–powtórzyłamz
naciskiem. – I jestem pewna, że Marie skontaktuje się z nami jak najszybciej, a
tymczasemmoże…

–Odpieprzsię!–rzuciłJenson,energicznieodstawiająckubekztakąsiłą,żemleko

prysnęłonablat;naszczęściewzięłamplastikowy.–Odpieprzsię!

Obróciłsięnapięcieipobiegłdojadalni.

–Ityteżsięodpieprz!Zwłaszczatysięodpieprz,typieprzonydebilu!

– Jenson! – powiedziałam stanowczo. – To w niczym nie pomaga. Teraz usiądź,

proszę,uspokójsięidokończjedzenie.Wiem,żejesteśwzburzony,aleniezgadzamsię
namówienietakichbzdurwtymdomu,słyszysz?

AleJensonbyłzbytwściekły,żebymojesłowaodniosłyjakikolwiekskutek.

– Odpieprz się! – krzyknął znowu, biegnąc do drzwi. – I tak, słyszę. Tak samo jak

słyszęwszystko,comówiszdoniego!–ZmierzyłwściekłymspojrzeniemGeorgiego.–
Tewszystkietwojegłupieobrazki.Pieprzonydebil!Możeszsobiewsadzićteobrazkiw
dupę!

Jenson pobiegł na górę; Georgie i ja patrzyliśmy na siebie. Nagle zdałam sobie

sprawę,żeGeorgienietylkopatrzy–zacząłsiękiwać.Zasłoniłrękomauszyikołysałsię
rytmicznie.Wprzódiwtył,wprzódiwtył,wpatrzonygdzieśwprzestrzeńszklistym,
niesamowitym,pełnymcierpieniawzrokiem.

Podeszłamdoniego,starającsięgonieprzestraszyćnagłymruchem.

– Wszystko w porządku, kochanie – powiedziałam łagodnie. – Jenson jest trochę

zdenerwowany.Jestzły,ponieważniemiałdobregodnia.

ByłamjużbliskoGeorgiegoiwłaśniezastanawiałamsię,czypowinnamgodotknąć,

kiedy nagle wydał z siebie przenikliwy krzyk. Był tak przeszywający i tak głośny, że
odruchowo cofnęłam się o krok. I chyba dobrze, ponieważ Georgie najwyraźniej nie
chciał, żebym była blisko niego. Ale kiedy się odsunęłam, intensywność jego krzyku
jeszczesięzwiększyła.Comamterazzrobić,dodiabła?

Tomogłotrwaćkilkasekundalbokilkaminut,ajawciążtamstałam,wahającsięi

próbując zdecydować, co robić, kiedy nadeszło zbawienie w osobie Mike’a, który
właśniewróciłzpracy.

–Co,co…–zaczął,aleuciszyłamgogestemiwypchnęłamdoprzedpokoju.

– Nie wiem, co robić! – szepnęłam bezradnie, zerkając za siebie, gdzie Georgie, z

falującymiblondlokami,nieprzestawałkrzyczeć.

– Jenson się wściekł – wyjaśniłam szeptem. – Od tego wszystko się zaczęło. I nie

mamzielonegopojęcia,jaktozatrzymać!

Mike zajrzał obok mnie do kuchni, gdzie Georgie wciąż krzyczał. Jeśli to potrwa

dłużej,stracigłos.JawciążpamiętałamostrzeżenieHarry’ego,jakostrożniepowinnam
znimpostępować.Mikejednaknajwyraźniejpostanowiłdziałaćostroizdecydowanie.

– Georgie? – warknął swoim najbardziej władczym tonem. – Już w porządku,

chłopie.Niktsięjużniezłości.Niemasięczegobać.Uspokójsię.Jużjestdobrze.

Nagle zauważyłam, że poziom decybeli znacząco się obniżył, co było dobrym

znakiem.Być może to znaczyło,że słucha. Wyglądało nato, że dobrze zareagował na
tongłosuMike’a.

–Jużdobrze–powtórzyłMike,roztropnietrzymającsięopółmetraodniego.–Nie

masięczegobać.Wszystkowporządku.

Krzyk powoli zaczął przechodzić w kwilenie i chociaż Georgie wciąż się kołysał,

przyciskającręcedouszu,dałosięodczuć,żenajgorszafalatsunamijużminęła.Powoli
zaczynałsięuspokajać.

Leczbyłtobardzokruchyspokój;Georgiewciążwydawałsięspiętyiniedokońca

obecny,asytuacjinieułatwiłniespodziewanypowrótJensona,którypłakałnapiętrze,
zmagając się ze swoimi własnymi demonami. Twarz miał mokrą od łez i brudną. A
widzącnastroje,natychmiastznowuzalałsięłzami.

–Przepraszam–łkał.–Przepraszam,Casey.

Przełknąłślinę,otarłoczyrękawemispojrzałnaGeorgiego.

– I ciebie też przepraszam – pociągnął nosem, podszedł do niego i powtórzył

przeprosiny.

Miałamwrażenie,jakbyto,cowydarzyłosiępotem,rozgrywałosięwzwolnionym

tempie,jakczęstobywa,kiedycośdziejesięzupełnieniespodziewanie.Georgieopuścił
ręceizgrymasem,któremutowarzyszyłonieludzkiewarczenie,zerwałsięzkrzesłai
dosłownieskoczyłnaJensona.Tobyłoniesamowite;poprosturzuciłsięnaniego,jakby
walczyłzwygłodniałymniedźwiedziem.Bardziejdramatycznego,zaciekłegoatakunie
zobaczycienawetwkreskówkachzTomemiJerrym.

Ale to nie było śmieszne; to była okropna, prawdziwa przemoc. Takie rzeczy

zdarzają się, kiedy dochodzi do sprzeczki między dwoma dziewięciolatkami, ale
Georgieoczywiścieniebyłtakisam,jakwiększośćdziewięciolatków.Czytałamotym,
słyszałam i wydawało mi się, że zrozumiałam, ale wszystko to było niczym w
porównaniu z oglądaniem takiej akcji na własne oczy. I jeszcze jedno było jasne:
Georgiemógłnieodczuwaćbólu,alebyłpiekielniedobrywjegozadawaniu.

– Aaach! – wrzasnął Jenson, dorównując wcześniejszemu krzykowi Georgiego. –

Mike,zabierzgoodemnie!–krzyczał.–Zabierzgoodemnie!Topieprzonywariat!

Szamocząc się, poprzewracali krzesła, które upadły z łoskotem na podłogę. Mike

zapewnerozdzieliłbyichwmgnieniuoka,aleprzypuszczam,żeczegośtakiegonawet
on się nie spodziewał. Kiedy w końcu zostali rozdzieleni, z przerażeniem oglądałam
skutki. Na policzku Jensona nabrzmiewał potężny siniak, a Georgie zaciskał w garści
wstrząsającowielkikłąbwłosówprzeciwnika.

AJenson,oczywiściewściekły,bardzochciałsięzemścićiterazzacząłsięwyrywaćz

uściskuMike’a.

–Puśćmnie!–wrzasnął.–Zabijęgo,naprawdę!Zabiję!

–Nie,niezabijesz–odparłstanowczoMike.–Obajsięuspokoicie.

Georgie już to w gruncie rzeczy zrobił. Najwyraźniej zużył całą energię na

przemianę w diabła tasmańskiego i kiedy Mike wydobył Jensona z jego uścisku, po
prostu oklapł. A mówiąc ściślej, oklapł na mnie. Chociaż „oklapł” nie jest dobrym
słowem.Oparłsięomnietak,jakmożnabyoprzećdrabinę:całkiemsztywny,stopami

zaparłsięopodłogę,agłową–stałtyłemdomnie–omojąpierś.

Jensonnadalsięwyrywał,leczjużzniecomniejszymprzekonaniem.

–Puśćmniedomojegopokoju–poprosił,łkając.–Wypuśćmniestąd,proszę.

Mikepowolirozluźniłuścisk.Widziałam,żewciążjestgotówpodjąćdalsząakcję,ale

wkrótceupewniliśmysię,żeJensonniemajużochotynabójkę.Trzymającsięzagłowę
–któramusiałabiedakapiekielnieboleć–odwróciłsięipobiegłdoswojegopokoju.

Czekałam na trzaśnięcie drzwi i nie zawiodłam się. Wtedy spojrzałam na Mike’a

znadopartegoomnieGeorgiego.

–Noicoteraz?–szepnęłambezradnie.

Wkońcu,stosującpołączeniełagodnejperswazjiidelikatnegopopychania,udałomi

się„zapędzić”terazcałkowiciemilczącegoGeorgiegodopokoju.Spojrzeniewciążmiał
szkliste,alenadźwięksłowaCountdowncośwnimzaskoczyło;pozwoliłsięposadzićna
sofie i potulnie czekał z pilotem, aż włączę telewizor. Dzięki niech będą niebiosom za
telewizjęsatelitarną,pomyślałam,przeglądającprogram.

Wróciłamdokuchni,gdziezastałamMike’anapełniającegoczajnik.

–Cóż,byłozabawnie–westchnęłam,wkładającbrudnenaczyniadozlewu.Byłomi

żalmojegobiednegomęża:takieprzeżyciapociężkimdniupracy!–Bógjedenwie,coz
tymzrobić–dodałam.MiejscepowyrwanychwłosachnagłowieJensonabędziesięna
pewnorzucaćwoczy.–Mamnadzieję,żecośtakiegoniebędziesiępowtarzaćczęściej!

Mikepokręciłgłową,nasypująckawędokubków.

– Ja też – powiedział. – To oczywiście nie jest wina biednego Jensona, ale może

byłoby najlepiej dla niego, gdyby niedługo wrócił do siebie? Mam przeczucie, że oni
dwajniedogadająsiępodjednymdachem.

Przytaknęłam.

–Chybamaszrację.Alejeśliotoidzie,mamnowewiadomości.

Opowiedziałammuoodwołaniuspotkaniazmatkąidlaczegotonastąpiło.

–Ojej–westchnął.–Toniebrzmizbytdobrze,prawda?

Przyznałammurację.Samamiałampodobneprzemyślenia.

– Ale nie wyciągajmy pochopnych wniosków, dobrze? A co z twoją kolacją?

Dokończęsprzątanieipodgrzejęcicoś.

– Nie jestem pewien, czy mam ochotę jeść po tym wszystkim – uśmiechnął się

smutno.–Zawszemogęsobieodgrzaćpóźniej,jeślizgłodnieję.

Zdobyłamsięnauśmiech,kiedyMikenalewałwrzątekdonaszychkubków.

–Alematoidobrąstronę–powiedziałam–bojateżstraciłamapetyt.Wtensposób,

zanimktóryśznichnasopuści,stracimypoparękilogramów,prawda?

Oboje roześmialiśmy się, a śmiech – o czym wszyscy wiedzą – jest najlepszym

lekarstwem. Jednak trudno zapomnieć o przemocy, niezależnie od tego, ile lat mają
walczący,więcniepotrafiłamprzestaćmyślećotym,żeniedługochybajabędęsobie
rwaćwłosyzgłowy.

Rozdział13

J

akikolormatęcza,Casey?

Nie jest to pierwsze pytanie, jakiego się spodziewasz o poranku, zwłaszcza w tej

samejchwili,gdyotwieraszdrzwisypialni.AjednaktowłaśnietegoGeorgiekoniecznie
musiałsiędowiedzieć.Stałtużzadrzwiami,dosłowniedotykającichnosem.Omalnie
wyskoczyłamzeskóry.

–Och,wystraszyłeśmnie,Georgie!–powiedziałam,dlalepszegoefektukładącrękę

na sercu i jednocześnie próbując sobie przypomnieć ten wierszyk. Czemu patrzysz
żabkozielonanagłupiegofanfarona;tak,tobyłoto.Alezanimzdążyłamwyrecytować
kolory,Georgiemiałjużnastępnepytanie.

–Jakiegokolorujestkameleon,jeśliwejdzienatęczę?

Inistąd,nizowąd:

–CzyAztekowiejedząmięso?

Tocośnowego,pomyślałam,starającsięznaleźćjakąśodpowiedź,lecznaglezdałam

sobie sprawę, że Georgie wcale ich nie chce. Kiedy mówiłam, zauważyłam, że nie
słucha,leczznowujestpogrążonywewłasnychmyślach.Możewymyślaniepytańjest
dla niego sposobem na rozładowanie stresu, a po wczorajszym wieczorze na pewno
miałcorozładowywać.

–Mampomysł–powiedziałam.–Cotynato,żebyzejśćnadółnaśniadanie?Wejdę

tylkonamomentdołazienkiizarazteżprzyjdę.

Skrzywiłamsięlekkonawidokmojejfotografiiprzyklejonejnadrzwiachłazienkii

pomyślałam, że dzisiejszy dzień także może być stresujący. Wprawdzie chłopcy
uspokoilisiępowalce–anawetusiedliznaminaprzeciwległychkrańcachsofy,żeby
pooglądaćtelewizję–leczniebyłamnatylenaiwna,bysądzić,żezostaliprzyjaciółmi.
Po pierwsze, Georgie nie nawiązywał przyjaźni, a w każdym razie nie tak jak inne
dzieci, a Jenson, mając na głowie łysy placek, przypominający, co Georgie potrafi
zrobić,napewnobędziechciałmuodpłacić.

Zeszłam na dół i zastałam obu chłopców cierpliwie siedzących w jadalni, na

miejscach,zktórychprzezdrzwimogliwidziećtelewizorwsalonie.

– Dzień dobry! – powiedziałam radośnie, wzięłam krispies dla Georgiego i

nasypałammujedomiseczkizmlekiem.NastępniepodeszłamdoJensona.

–Czymogędostaćchocopops?–spytał.

– Czy mogę dostać choco pops, proszę, Jenson? Tak, oczywiście, że możesz. Zaraz

przyniosę.

Wiedziałam,dlaczegoJensontozrobił;chciałdokuczyćbiednemuGeorgiemu.Skoro

już znalazł sobie cel w postaci „białego jedzenia”, zamierzał wykorzystywać to przy
każdej możliwej okazji. Postanowiłam jednak to ignorować, ponieważ Georgie
najwyraźniejsięnieprzejmował.Dopókisamdostawałto,czegochciał,nieobchodziło
go,cojedząinni.

Oczywiście Jenson prędzej czy później też na to wpadnie i nie wątpię, że wtedy

będziesięstarałwymyślićcośinnego.Pytanietylkocoijakszybko.

–Corobimydzisiaj?–spytałJenson,kiedynasypywałammupłatki.–Skoroitaknie

zobaczęsięzmamąiCarley…–zastanawiałsięprzezchwilę.–ChybażeCarleysięznią
zobaczy.Zobaczysię?Założęsię,żetak.

– Nie, kochanie. Żadne z was się z nią dzisiaj nie spotka. W każdym razie Mike

musiałpójśćranodopracynakilkagodzin,więczastanówmysię,cobędziemyrobić,
dobrze?

Jensonzmarszczyłbrwi.

– Założę się, że ona kłamie. Bardziej lubi Carley niż mnie. Założę się, że idą na

dziewczyńskiezakupyiniechcąmnietam.

–Kochanie,wcalenie,przysięgam.

–Założęsię,żetak.

Najwyraźniej nie mogłam powiedzieć nic, co by go przekonało. Chyba, że

wyjawiłabymprawdziwąprzyczynęodwołaniaspotkania,atobyłaostatniarzecz,którą
chciałabym zrobić. A może miał powody, by tak myśleć? Może coś takiego już się
zdarzało – skąd mogłam wiedzieć? Znowu ogarnęło mnie to dziwne uczucie, że źle
działo się w tej rodzinie; że choć Jenson bardzo potrzebował swojej matki, to jednak
żywiłdoniejurazę.

Robiącsobiekawę,wróciłammyślamidotego,cosąsiadkapowiedziałao„sprawiez

tą małą”. W gruncie rzeczy nie miało to nic wspólnego ze mną – opieka społeczna
oczywiście wyciągnie swoje własne wnioski – ale biorąc pod uwagę, że mają
zastrzeżeniacodonarzeczonego,możepowinnamsiędowiedzieć,ocochodzi.

Wkrótce śniadanie było zjedzone, a Mike miał za chwilę wrócić z pracy, więc

powiedziałamchłopcom,żebysięumyliiubrali.

– A kiedy skończycie, możecie posprzątać w swoich pokojach – powiedziałam. –

Poradziciesobie?–SpojrzałamnaGeorgiego,żebysprawdzić,czymniezrozumiał.–Co
otymmyślisz,Georgie?Umieszposprzątaćswójpokój,prawda?

Ignorując parsknięcie Jensona, skupiłam się na Georgiem i z przyjemnością

zobaczyłam lekki uśmiech na jego twarzy. Ponieważ tak często wpatrywał się w
przestrzeńzobojętnąminą,doszłamdowniosku,żetomusimiećjakieśznaczenie.Na
przykład,żezrozumiałalbożejestztegozadowolony.Kierowałamsięinstynktem,ale
nie miałam innego wyjścia. Dopóki nie poznam go lepiej, to będzie jedyny sposób na
zrozumienie tego chłopca. Plus doświadczenie, które zdobyłam przy moim własnym
synu.

Oczywiście gdyby Georgie był choć trochę podobny do Kierona, nie miałabym się

czymmartwić.Kieronmógłfunkcjonowaćtylkowpokoju,wktórympanowałidealny
porządek. Wszystko musiało mieć swoje miejsce, a on nie zniósłby nawet myśli o
bałaganie.Icośmimówiło,żeterazmiałamdoczynieniazpodobnympodejściem.W
odróżnieniu od większości chłopców w jego wieku, ale tak samo jak Kieronowi,
Georgiemuprawdopodobnienawetnieprzyszłobydogłowyzostawićbrudneubrania
na podłodze albo porozrzucane zabawki. Doszłam do wniosku, że dzieci o takim
usposobieniu jak Georgie – a także nasza ostatnia podopieczna, Abigail – mają swoje
zalety.

Kiedy chłopcy poszli na górę, wróciłam do kuchni pozmywać naczynia. Niestety,

zaczęło padać. Włączyłam radio i ustawiłam je na tyle głośno, żeby zagłuszyło hałas.
Jeślimiałabymwskazaćcoś,czegonienawidzę,byłbytodeszcz.Lubięmróz,lubięupał,
bardzo lubię śnieg, ale deszcz sprawia, że wszystko traci urok. A co najbardziej
irytujące, ma wyjątkową właściwość udaremniania planów. Jeśli pada śnieg, można
zaplanowaćcośnowegoijeszczebardziejekscytującego,alewczasiedeszczuniewiele
dasięzrobić.

A zamierzałam zabrać chłopców do lasu. Bardzo podobało mi się to, że mam

kawałek lasu zaledwie kilka kroków od domu. To był jeden z nieoczekiwanych
bonusów przeprowadzki w nowe miejsce. A w tym lesie nie tylko rosły dzwonki i
pierwiosnki,ale–conajlepsze–płynąłszemrzącystrumyk,zżabamiikijankami.

Naturalnie były tam też kamienie. Ale jeśli deszcz nie ustanie, będziemy musieli

przełożyć spacer na inny dzień. Właśnie próbowałam wymyślić, czym innym
moglibyśmysięzająć,kiedyusłyszałam,żeotwierająsięfrontowedrzwi.Mikewróciłz
pracy.

– Cześć, kochanie. Wróciłem! – zawołał jak zwykle z holu. Uśmiechnęłam się,

nastawiającczajnik,żebyzrobićkawę.

–Strasznietucicho–powiedziałobejmującmnie.–Przyznajsię,kobieto.Coznimi

zrobiłaś?

–Zmoimianiołkami?–roześmiałamsię.–Obajsąnagórzeisprzątają.Staramsię

ukształtować ich na moje podobieństwo. A przy okazji, jak myślisz, co mogłabym z
nimidzisiajrobić?Byłobymiłozabraćichdolasu,żebysięzmęczyli.Alepada.

Mikewyjrzałprzezokno.

–Nieażtakbardzo.Iwyglądanato,żezaczęłoprzechodzić,więcwydajemisię,że

tomożebyćniezłypomysł.Aczywcześniejjestjakaśszansanajajkaitosty?

– Duże dziecko – skarciłam go żartobliwie, klepiąc poranną gazetą. – Dobrze, ale

tylkojeśliobiecasz,żezabierzeszichwtobłotnistemiejscenadrzeką.Tyichzapoznajz
dzikąprzyrodą,ajazostanęnatrawie,bojeślisięzabłocę,będzieciemielipiekło.

–Wiedźma!–odparł.

Zrobiłam mu śniadanie i poszłam na górę, żeby przygotować ubranie na wszelkie

wariantypogody,cojestjedynymmądrymrozwiązaniemprzyletnichwycieczkachw
Brytanii: stare bojówki, lekki, powyciągany sweter i niezbyt modne kalosze. Bardzo
szykownie,pomyślałamzdejmującpiżamę,gotowawziąćprysznic.

Właśniepodnimstałam,kiedypowietrzeprzeszyłznajomyjużprzenikliwykrzyk.

Zamarłam.TobyłniewątpliwieGeorgie,znowuczymśzdenerwowany.

Pospiesznie naciągnęłam spodnie i kamizelkę, po czym wypadłam z sypialni, żeby

ujrzeć Georgiego stojącego w drzwiach pokoju Jensona i krzyczącego. Ale tym razem
cośpokazywał.WtedyusłyszałamzwnętrzapokojugłosJensona.

–Spadaj,głupku!–krzyknął.–Przestańwrzeszczeć!

Tymczasem dołączył do nas Mike. Podeszliśmy do drzwi, żeby zajrzeć do pokoju

Jensona.Siedziałnałóżkuiwyglądałnawściekłego.

MikeominąłGeorgiego,starającsięgoniedotknąć.

–Cosiędzieje,Jenson?

–O.Mój.Boże–warknąłJenson.–Czegoodemniechcecie?Tengłupekpoprostu

przyszedł tutaj i zaczął na mnie wrzeszczeć. Nie mam pojęcia, o co mu chodzi.
Popatrzcietylkonaniego.

– O nic cię nie obwiniamy – wyjaśnił spokojnie Mike. – Pytam ciebie, ponieważ

widać,żeGeorgiejestzbytzdenerwowany,żebycokolwiekpowiedzieć.

Na dźwięk jego imienia krzyk Georgiego przybrał na sile. Boże, przyszło mi do

głowy,cosobiepomyśląsąsiedzi?

JensonskrzyżowałręcenapiersiispojrzałwyzywająconaMike’a.

–Niewiem,comujest–powiedział.–Skądmiałbymwiedzieć?

–Alejakmyślisz,cogomogłozdenerwować?–nalegałMike.

Jensonrozłożyłręce.

–Mówiłemjuż:niewiem!

UklękłamobokGeorgiego.

– Kochanie – powiedziałam. – Widzę, że coś cię zdenerwowało, ale musisz nam

powiedziećco.Albopokazać.Inaczejniemożemycipomóc,prawda?

Krzyk ucichł równie nagle, jak się zaczął, i choć nadal nie miałam pojęcia, co go

wywołało,wduchupogratulowałamsobietego,żeudałomisiędotrzećdoGeorgiego.
Wtedy Georgie pomaszerował prosto do drzwi swojej sypialni i pokazał – bardzo
znacząco–liniękamienitużzadrzwiami.

Spojrzałamnanie,dochodzącdowniosku,żemusiałtobyćrodzajfosy,blokującej

wejście. Czyżby Jenson ją przekroczył? I wtedy sobie przypomniałam. Policzyłam.
Dziewięćkamieni.Wcześniejbyłoichdziesięć.

–Czyktościzabrałkamień,kochanie?–spytałam,choćjużznałamodpowiedź.

Nie mówiąc ani słowa, Georgie podszedł przygarbiony do drzwi łazienki, gdzie

wskazałzdjęcieJensona.

–CzytoJensonzabrałtwójkamień,kochanie?

–Jensonzły–powiedziałGeorgie,poczymspuściłgłowęipodszedłdodrzwipokoju

Jensona. Tam spojrzał prosto w oczy swojemu dręczycielowi i natychmiast znowu
zacząłkrzyczeć.

– Jenson – zawołałam, przekrzykując Georgiego. – Brakuje jednego z kamieni

Georgiego.Onmówi,żetygozabrałeś.Proszę,oddajmu.Dobrzewiedziałeś,żetogo
zdenerwuje,więcjeśliniechceszmiećprzechlapane,toradzę,żebyśnatychmiastzrobił
to,ocoproszę.

Mike,którysiedziałnałóżkuobokJensona,klepnąłgoporamieniu.

– No dobrze, chłopie, to nie jest zabawne. Nie kiedy robisz to komuś takiemu jak

Georgie.Topoprostupodłe.Wieszotym…

–Acoonzrobiłzmoimipieprzonymiwłosami?–najeżyłsięJenson.

–Wiem,chłopcze,aleniemożesz…

Wtedy Jenson zerwał się na równe nogi. Sięgnął pod poduszkę, wydobył spod niej

przedmiotsporuipomachałnimnadgłową,krzycząc:

–Tujest,tydebilu!Takbardzogochcesz?Notomasz!

Iwtedyrzuciłnim,zprzerażającądokładnością,prostowczołoGeorgiego.

Znowu!, pomyślałam, kiedy Georgie złapał się za czoło. Jenson tymczasem,

zawstydzony – najwyraźniej nie spodziewał się aż tak celnego trafienia – próbował
czmychnąćprzezdrzwi.Mikezłapałgo,jazaś(zapominającowszelkichprotokołach)
chwyciłamGeorgiegoiobjęłamgomocno.Cosprawiło,żeprzestałkrzyczeć,alezaczął
się wyrywać i ku mojemu zaskoczeniu strącił mnie z siebie tak łatwo, jakby zrzucał
kurtkę.Niestawiałamoporu.Byłwszoku,aledopierokiedysięuwolnił,zobaczyłam,
dojakiegostopnia,ponieważnatychmiastprzebiegłprzezpokójicałymciałemuderzył
ościanę.

Wszystkowydarzyłosiębardzoszybko.Powtórzyłtotrzyrazy–zakażdymrazem

mocniej niż poprzednio – zanim Mike chwycił go od tyłu i delikatnie, lecz stanowczo
przytrzymał.

Stalitakprzezkilkaminut,kołyszącsięnaboki–Mike,obejmującramionamitors

Georgiego,niczymwtańcujakzhorroru.

Jenson stał sparaliżowany i podobnie jak ja; nawet nie drgnął, najwyraźniej

zapomniawszy o ucieczce. To zupełnie inna kategoria dziecięcego wkurzenia,
pomyślałamzroztargnieniem.Miałamjużdoczynieniazwściekłymi,nienawidzącymi
samych siebie, wykazującymi skrajne zachowania dziećmi, ale nigdy dotąd nie
widziałam czegoś takiego jak to – a z pewnością nie w moim własnym domu. I
przypuszczałam, że Jenson także nie. Łzy płynęły mu po policzkach i cały drżał.
Wyglądałnaprzerażonegoiwstrząśniętego.

Poszłamzajegospojrzeniem.

–Zobacz,Casey–powiedziałcichutko.–Popatrznajegogłowę.

PopatrzyłamizobaczyłamnaszyiGeorgiegoszerokąstrużkękrwi,ktorazaczynała

jużwsiąkaćwjegowłosy.Toniebyłoodkamienia;nicniewskazywało,żebyuderzenie
zrobiłomujakąkolwiekkrzywdę,akrewwydawałasiępłynąćgdzieśztyługłowy.Co
niebyłodziwne,jeśliwziąćpoduwagę,jakdzikorzuciłsięnaścianę.

Znowu odezwał się we mnie instynkt. Nie wolno mi zaniepokoić Georgiego.

Właściwie nie mogę zaniepokoić żadnego z chłopców. Ścisnęłam rękę Jensona, żeby
dodać mu otuchy i samymi wargami powiedziałam do Mike’a słowo „krew”.
Zapomnijmyolesie.Musimyjechaćodszpitala.

Rozdział14

N

a szczęście, mimo obfitego krwawienia, nie trzeba było Georgiemu zakładać

szwów.

– To typowe przy takich urazach głowy – wyjaśniła uprzejma i bardzo cierpliwa

pielęgniarkawszpitalu.–Silniekrwawią,więcwyglądająnaznaczniepoważniejsze,niż
są naprawdę – uśmiechnęła się do Georgiego, który cały czas sprawiał wrażenie
oszołomionego.–Alestraciszkępkętychpięknychwłosów.

Obawiałam się, że Jenson może się roześmiać lub wydać triumfalny okrzyk albo

zrobićcośpodobnego,aleon–podobniejakmywszyscy–byłoszołomionyitylkostał,
wyglądającżałośnie.

Do domu wracaliśmy w milczeniu; Georgie przyciskał mocno do siebie garść

zakrwawionychwłosów.Pielęgniarka,choćrozbawionajegouporem,byjezatrzymać,
uprzejmie włożyła obcięte włosy do torebki. Kiedy wróciliśmy do domu i dałam
chłopcomposzklancemlekaiciastku,wszyscyzulgązakończyliśmydzień.

–Jutrozaczniemyodnowa,dobrze,chłopcy?–powiedziałam,prowadzącichobuna

piętro.–Jutrobędzienowydzień.Wtymdomunieprzekładamyniczegonajutro,więc
niebędziemywięcejotymrozmawiać,dobrze?

–Niemogęuwierzyć,żetosięwydarzyło–powiedziałMike,kiedywróciłamnadół.

Poklepał siedzenie sofy, zapraszając, bym usiadła obok niego. – Po prostu nie mogę
uwierzyć–powtórzył.–Myślisz,żeonikiedykolwieksiędogadają?

– Nie mam pojęcia, kochanie – odparłam szczerze. – Ale wiesz co? Jestem zbyt

zmęczona,żebysięnadtymzastanawiać.Chybamaszrację.BiednyGeorgie.Zupełnie
jakby Jenson go nienawidził. On naprawdę postawił sobie za cel dręczyć biedaka cały
czas.

–Spokojnie,kochanie–powiedziałłagodnieMike.–Niesądzę,żebybyłoażtakźle.

Myślę, że chodzi raczej o to, że Jenson go nie rozumie. A to zupełnie inna sprawa. I
naciska różne guziki, żeby sprawdzić, co się stanie. Jak zwykle między dzieciakami,
moimzdaniem.

SpojrzałamnaMike’azaskoczona.

– Chcesz powiedzieć, że on tylko przejawia zdrowe zainteresowanie objawami

autyzmu?Dajspokój!Naprawdęuważasz,żewtym,corobiJenson,niemazłośliwości?

Mike zastanawiał się przez chwilę, zanim odpowiedział, i widziałam, że stara się

dobrać odpowiednie słowa. Zirytowało mnie to. Czyżby stawał po stronie Jensona?
Szczerzemówiąc,jateż,ocosamabyłamnasiebiezła.Podobniejakwszystkiedzieci,
któredonastrafiały,Jensonmiałswojeproblemy,azłezachowanienieoznacza,żejest
złym człowiekiem. Po prostu przeżywa trudności, i wiedziałam, że powinnam to brać
poduwagę.Ale,codziwne,tymrazemprzychodziłomitoztrudem.Wydawałosię,że
Jensonmaniezwykłytalentdowkurzaniamnie.

– Mówię tylko – kontynuował Mike – że Georgie musi być dla niego zagadką,

podobnie jak dla każdego dzieciaka w ich wieku. Nie pamiętasz, jak inne dzieci
traktowały Kierona, kiedy był mały? Że nigdy nie był zapraszany na imprezy, a inne
dzieciuważały,żejestdziwny?

–Oczywiście,żepamiętam.–Znowuprzeszłamdodefensywy.–Alenigdyniebyły

dlaniegopoprostupodłe.Niezniosłabymtego!

Wróciłammyślamidotamtychczasówiwtedycośprzyszłomidogłowy.

–PozatymKieronniemiałnawetpołowytychproblemów,któremaGeorgie.

Zobaczyłam,żeMikeskupiłsięjużnatelewizji,copotwierdził,biorącdorękipilota.

I zapewne miał rację. Dalsza dyskusja na ten temat nie miała sensu, dopóki oboje
byliśmy zdenerwowani. A wprowadzenie do równania Kierona dało tylko tyle, że
stałam się bardziej drażliwa. Doskonale pamiętam, jakie napięcie emocjonalne
pociągało za sobą obserwowanie Kierona, próbującego przejść meandry kontaktów
międzyludzkich. Nic w tej dziedzinie nie było dla niego proste. Niektóre dzieci
reagowałynadmiernąopiekuńczością,alewiększość–jużodprzedszkola–traktowała
dokuczaniemujakosport:schowaniejegoulubionegoołówkaalbozabawki,zburzenie
starannieułożonejwieżyzklocków.Itak,możeMikemiałrację–topoczęściwynikało
z ciekawości, z chęci sprawdzenia, co się stanie, jeśli zrobię to czy tamto. Może Mike
miałrację;powinnamokazaćJensonowiwięcejcierpliwości.Aleniebyłomiłatwo,bo
widziałamjegozłośliwość.

Niemniejjednakpostanowiłamspróbowaćichoćprzezkilkanastępnychdnibyłam

poddawanaciężkimpróbom,starałamsięedukowaćJensonaipomócmuchoćtrochę
zrozumiećGeorgiego.

PowiedziałamnawetotymKieronowi,choćniezareagowałtak,jaknatoliczyłam.

–Mamo,onmadziewięćlat!–roześmiałsię.–Czegoinnegosięspodziewałaś?

Zmarszczyłam brwi. Czyżby on i jego ojciec – który był teraz w kuchni i

przygotowywałwarzywazJensonem–byliwzmowie?

– Więc co mam robić? – żachnęłam się. – Po prostu pozwolić mu robić to samo

dalej?Pozwolić,żebydoprowadzałGeorgiegodotakiegostanu,żekrzyczynacałydom?

– Nie, mamo – powiedział cierpliwie Kieron. – Ale za dużo oczekujesz. Nie możesz

wymusić przyjaźni. Tylko pogarszasz sprawę. Nikt nie lubi, kiedy mu się mówi, kogo
malubić,akogonie,ajeślibędziemógłsamdecydować,JensonpolubiGeorgiegoalbo
nie.Taktodziała–powiedziałstanowczo–inicniemożeszztymzrobić.

Typowy Kieron, pomyślałam. Wszystko upraszcza. Dla niego wszystko jest albo

czarne, albo białe – cokolwiek pośredniego tylko przeszkadza. I być może ma rację,
pomyślałam, patrząc na Mike’a i Jensona zajętych w kuchni, podczas gdy Georgie,
lekkosiękołysząc,oglądałtelewizję.Możepowinnamprzestaćpopychaćichkusobie,a
zamiast tego spróbować rozdzielić. Dać każdemu z nich czas. Dlaczego, na miłość
boską,nieprzyszłomitowcześniejdogłowy?

–Kieron–powiedziałam,przychodzącpomócprzykolacji.–Jesteśgeniuszem.

– Naprawdę? – spytał rozbawiony. – Oczywiście, że jestem. Wiem o tym. A więc

jestem?

–Tak,panieskromny.Jesteś.

Uzbrojonawnowespojrzenie,obmyśliłamzupełnieinnyplandziałaniaizaczęłam

wprowadzać zmiany w codziennej rutynie. Nie mając pojęcia, kiedy sytuacja Jensona
możeuleczmianie,postanowiłamzałożyć,żebędzieznamijeszczeprzezkilkatygodni
i zachowywać się tak, jakby chłopcy byli u nas osobno, a przestać traktować ich jak
rodzeństwo.Ichociażtooznaczałoniecododatkowejpracydlamnie,wkrótcezaczęło
przynosićkorzyści.

Zaczęłam wstawać pół godziny wcześniej i budzić Georgiego, żeby mógł zjeść

śniadanie w ciszy i spokoju. Potem, gdy najedzony i zadowolony siedział przed
telewizorem, budziłam Jensona i podawałam mu śniadanie. W drodze do szkoły
pozwalałam Jensonowi grać na konsoli, żeby miał zajęcie i nie czuł potrzeby
dokuczania Georgiemu. Po szkole Georgie mógł oglądać przez pół godziny Doktora
Who,podczasgdyJensonpomagałmiprzygotowaćpodwieczorek.

Donastępnegoczwartkuzdążyłampoczućsięcałkiemzadowolonazsiebie.Kłótnie

międzychłopcamiwłaściwiesięniezdarzałyiwdomupanowałaprzeważniespokojna
atmosfera. Zamierzałam nawet wybrać się do szkoły z Riley i maluchami na zawody
sportowe, w których Jenson miał brać udział w wyścigu, czym był naprawdę
podekscytowany. Lecz, jak wiemy, duma zwykle kroczy przed upadkiem, o czym
miałamsięwkrótceprzekonać.

Byłotużpojedenastej–okolicedługiejprzerwy–kiedywmojejtorbieodezwałasię

komórka.

TobyłaAndreaCappleman.

–Chcielibyśmy,żebypaniprzyjechałapoJensona–powiedziała.

–Dlaczego?–spytałam,zgóryobawiającsięodpowiedzi.

–Pobiłsię–odparła.

–ZGeorgiem?

– Z Georgiem? – W jej głosie zabrzmiało autentyczne zdziwienie. – Nie, o ile mi

wiadomo. Nie znam jeszcze wszystkich szczegółów, ale w bójce brało udział trzech
chłopców, z których jednym był Jenson, a ponieważ mamy dzisiaj zawody,
postanowiliśmyzakaręwykluczyćichwszystkich…

–Wykluczyć?–spytałamwstrząśnięta

–Tak,aletylkonaresztędnia.Żadenznichniechciałwyjaśnić,cosięwydarzyło,to

typowe u dziewięciolatków, a ponieważ każdy zrzuca winę na pozostałych,
postanowiliśmyodesłaćwszystkichdodomu,żebytoprzemyśleli.Mamynadzieję,że
jutrosięwytłumaczą.Możepanibędziemiaławięcejszczęścia…trochęnatoliczę.

Doszkołydojechałamwściekła.Georgieniebrałudziałuwzawodach–takiegłośne,

chaotycznewydarzeniemogłobygotylkowytrącićzrównowagi–więcniemartwiłam
się, że ominie mnie coś, co będzie robił. Ale byłam wkurzona na Jensona. Doskonale
rozumiałam, że zmaga się ze swoimi demonami, a racjonalna część mojego umysłu
przyznawała, że jego zachowanie jest tego naturalnym rezultatem. A jednocześnie
byłam wściekła, że nim nadeszło południe, udało mu się samemu sobie zepsuć cały
dzień.

Kiedyposzłamzabraćgozeszkoły,wyrazjegotwarzywkazywał,żedotarłodoniego

wykluczenie z zawodów. Nachmurzył się, gdy do niego podeszłam, ale widziałam, że
płakał,akiedysekretarkaotworzyłanamdrzwi,żebyśmymogliwyjść,niepodziękował
jej.

–Jenson!–skarciłamgo.–CosięmówipaniMason?

Aleonjużmaszerowałprzezboisko,niezwracającnamnieuwagi.Skrzywiłamsię

przepraszająco.

Ledwiewsiedliśmydosamochodu,zacząłjakzwykleod„toniebyłamojawina”.

– To nigdy nie jest twoja wina! – warknęłam ze złością, wpychając kluczyk do

stacyjki.–Zawszewinnyjestktośinny,anigdyty,prawdaJenson?

– Ale naprawdę! – powiedział, zapinając energicznie pas. – Mówiłem pani

Capplemaniwszystkim,alemnieniesłuchali!Onamnienigdyniesłucha!

– A więc powiedz mi teraz – poprosiłam. – Co się wydarzyło? I proszę, żadnych

kłamstw.

Odwróciłsiędooknaimilczał,kiedyruszałamspodszkoły.

–Ico?–spytałam.–Zamierzaszmicośpowiedzieć?Bowyglądanato,żejedyne,co

udało ci się do tej pory osiągnąć, to to, że całkowicie zepsułeś sobie popołudnie. Nie
wspominającotym,żemnietakże.Niewydajemisiętobardzomądre!

Napotkałam jego spojrzenie we wstecznym lusterku. Na jego twarzy malowała się

wściekłość.

–Apoco?–spytał.–Jesteśtakasamajakmojamatka…wszyscyjesteścietacysami!

Zawieźmniedodomu.Chcęiśćspać!

Rozdział15

K

iedy Jenson zamknął się w swoim pokoju – spał czy nie, chętnie zostawiłam go

tam, żeby trochę ochłonął – zadzwoniłam do Riley, żeby powiedzieć jej o zmianie
planów.

– W porządku – powiedziała. – Zabiorę Leviego ze żłobka i przeniesiemy się z

piknikiem do was. Chłopcom jest wszystko jedno, gdzie będą się bawić. Prawdę
mówiąc,przypuszczam,żenawetwolelibyuwas,zwłaszczajeśliprzygotujeszbasen.A
więcnafroncieGeorgie–Jensonbezzmian?

–WkażdymraziebezzmianpostronieJensona–potwierdziłamzwestchnieniem,

naktóreRileynatychmiastzwróciłauwagę.

–Takipesymizmjestdociebieniepodobny,mamo–zauważyła.–Boże,myślałam,

że po Ashtonie i Olivii poradzisz sobie ze wszystkim. Dlaczego aż tak bardzo
przejmujeszsiętymdzieciakiem?

Westchnęłam. Pobyt Ashtona i Olivii zdążył się już zatrzeć w mojej pamięci i w

porównaniuztym,coprzeżywaliśmyteraz,wcaleniewydawałsięażtakkłopotliwy.

– Nie wiem. Myślę, że chodzi głównie o to, że mamy ich obu naraz. Georgie jest

skomplikowany, ale właściwie nie sprawia kłopotów, jednak obaj razem… Nie wiem.
Wydaje mi się, że nie mogę nawiązać żadnego porozumienia z Jensonem… Cały czas
drzemykoty…

–Chceszpowiedzieć,żewgruncierzeczygonielubisz.

–Boże,nie!

– Mamo, nie jesteś aniołem. To całkiem możliwe, chociaż rzadko się zdarza, że

dostajesz dziecko, z którym trudno ci się jest związać. Prawdę mówiąc, to jedna z
rzeczy,którezostałyporuszonenaostatnimspotkaniuzemnąiDavidem.Powiedzieli,
żeniemogąoczekiwać,żebędziemykochaćkażdedziecko,któreznajdziesiępodnaszą
opieką.–Rileyzamilkła,żebydaćmiprzemyślećto,copowiedziała.–Wkażdymrazie–
dodaławkońcu–damcijużspokój.Muszęjeszczezałatwićparęspraw,zanimdociebie
przyjdę.Potrzebujeszczegośzesklepów?Skrzynkęvalium?Skrzynkędżinu?

Oczywiście roześmiałam się, ale słowa Riley mnie dotknęły. Ma rację, tak, ale… ja

nielubiędziecka,którewychowuję?Cośtakiegonigdysięniezdarzyło.Niemogłosię

zdarzyć.Nieprzyjmowałamtegodowiadomości.Miałamdoczynienia–ijakomatka
zastępcza, i pracując w szkole – z dziećmi o wiele trudniejszymi niż Jenson. Nie,
wydawało mi się, że to on nie może się związać ze mną. Ale ta wersja także
wywoływaławemniepoczuciewinyiprzypominała,żemusiistniećjakaśprzyczyna,
która sprawiła, że Jenson założył ten pancerz. A ja jeszcze jej nie znalazłam. Odkąd
dołączyłdonasGeorgie,nawetbardzosięniestarałam.Iztymteżźlesięczułam.

Aleniesposóbdługoczućsięźle,kiedymasiędwójkęuroczychwnuków,igodzina

wichtowarzystwiepodziałałazbawiennie.Gdynadeszłapora,żebypojechaćdoszkoły
poGeorgiego,optymizmnasyciłmojąduszętak,jakwodazbasenumojeubranie.

IGeorgietakżewydawałsięszczęśliwy,kiedydomniepodszedł.Spędziłpopołudnie

ze swoją asystentką dydaktyczną w położonej na uboczu cichej klasie, budując
kolorową twierdzę z klocków Lego. Ostatnio dowiedziałam się, że bardzo lubi lego i
puzzle,comnieucieszyło–jeszczejednarzecz,którąmożnagozająćwczasiezmagańz
Jensonem.

Terazonrozejrzałsiędookoła,wyglądającnalekkozdziwionego.

–Dobrydzień–odpowiedziałnamojepytanie.–AgdziejestJenson?Czemugotu

niema?

–Jestwdomu–wyjaśniłam.–Niemaszsięczymmartwić,kochanie.Obawiamsię,

żebyłdzisiajniegrzeczny,więcpaniCapplemanodesłałagododomu.

Szliśmydosamochodu,aleGeorgienaglesięzatrzymał.

–Jensonniegrzeczny?–spytał.Potrząsnąłgłową.–Nie.Jensongrzeczny.Jensonbył

dzisiajgrzecznymchłopcem.

Spuścił wzrok i zmarszczył brwi, a ja zdałam sobie sprawę, że doszliśmy do

krawężnika i odruchowo wyciągnęłam do niego rękę, żeby przejść na drugą stronę
ulicy.

Uśmiechnęłam się z rozbawieniem. Jak dziwna musi mu się wydawać cała reszta

świata. Ludzie próbują go dotykać, obejmować i naruszać jego przestrzeń. Opuściłam
rękę,alewtedyGeorgiemniezaskoczył.

–Niedzisiaj–powiedział.–Możejutropotrzymam.

Zerknąłnamniegniewnie.

–JordanGatestoskurwysyn.

–Georgie!–jęknęłam.–Tobardzobrzydkiesłowo.Gdziejesłyszałeś?Niepowtarzaj

tegowięcej,dobrze?

–JordanGatestoskurwysyn–powtórzyłmimoto.–PierwszyodcinekDoktoraWho

nazywałsięNieziemskiedziecko.Susanmiaławyższąinteligencję.

Hmm,pomyślałam.Podpewnymiwzględamitytakże…

Chociaż, pod pewnymi względami, umysłowo był czystą kartą, jak dziecko.

Zastanawiałamsię,ktouważałzazabawne,bynauczyćgotegosłowa.Niewątpiłam,że
ktośzbardzobliskiegootoczenia.

Głównykandydatzszedłzpiętra,kiedywróciliśmydodomu,ikiedyGeorgieposzedł

doswojegopokojuzdjąćmundurek,japrzezoknowkuchniobserwowałamsytuacjęw
ogrodzie.Tobyłonaprawdęfascynujące,jaknaturalnyiszczęśliwywydawałsięJenson
z maluchami – bawił się z nimi radośnie, ostrożnie i troskliwie. Prawdę mówiąc, jak
zupełnie inne dziecko. Był dla mnie prawdziwą zagadką. Do tego stopnia, że kiedy
przyszedłnapełnićdzbaneksokiem,zapytałuprzejmie,czyLeviiJacksonmogązostać
napodwieczorek.

– Oczywiście, że mogą – odparłam. – Naturalnie, jeśli to odpowiada Riley. I dopóki

grzeczniesiębawicie.Ale,Jenson–dodałam,wyjmującbutelkęsoku–Nieuczwięcej
Georgiegoprzeklinać,dobrze?

Ucieszyłam się, że tym razem się nie wypierał, jak oczekiwałam. Prawdę mówiąc,

miałnawetdośćprzyzwoitości,żebysięzawstydzić.

–Aha,Jenson–przypomniałomisię.–Wieszmoże,ktotojestJordanGates?

Sprawiałwrażeniejeszczebardziejzawstydzonego.

–Towielkiłobuz.Jedenztychchłopaków,zktórymisiębiłem.

A kiedy skończył się z nimi bić, zapewne opisał ich, używając swojego barwnego

języka.IGeorgieoczywiścietopodchwycił.Aleniedrążyłamtegotematu,boitaknie
byłoby z tego żadnego pożytku. Lepiej cieszyć się miłym popołudniem z maluchami.
Może wieczorem Jenson bardziej się otworzy i opowie, co wydarzyło się w szkole. A
możenie.Takczyinaczej,teraznajlepiejdaćspokój.Wszystkozpewnościąwyjdziew
praniu.

Jednakniewyszło.KiedynastępnegorankawiozłamJensonadoszkoły,niebyłam

anitrochęmądrzejsza,jeśliidzieopowódbójki,ponieważchłopiecpoprostuodmawiał
jakiejkolwiekrozmowynatentemat,ajazastanawiałamsię,czyktośmuniedokuczał
z powodu sytuacji w domu. W końcu sam powiedział, że przynajmniej jeden z
pozostałychuczestnikówbójkijestłobuzem.Możewicedyrektorkamnieoświeci.

Lecz Andrea Cappleman najwyraźniej nie wiedziała nic więcej, ponieważ dwaj

pozostalichłopcybylitaksamotajemniczyimówilitylko,żeJensonichzdenerwował.

– Będę miała oko na tę sprawę – zapewniła mnie – chociaż nie wątpię, że to

przycichnie.Zawsze tak jest. Pozatym pamiętajmy, że sytuacjaJensona nie jest w tej
chwilinajlepsza,przezcooczywiściełatwiejwpadawzłość.

Alenajwyraźniejniebyłnatyleprzygnębiony,bynieznaleźćczasunapsoty.Jeszcze

tego samego popołudnia, kiedy szłam z Georgiem przez boisko po odebraniu go ze
szkoły, zaczepiła mnie kobieta, którą rozpoznałam. Była to pani ze stołówki, a także
babciajednegozuczniów,któregowłaśnieprzyszłaodebrać.

– Cześć, Georgie – powiedziała, gdy spotkaliśmy się pośrodku boiska. Spojrzała na

mnie znacząco i mówiła dalej: – Cieszę się, że panią spotkałam, ponieważ Georgie i ja
rozmawialiśmysobiewczasielunchu,prawda,Georgie?IGeorgiezapytał,czemumam
wąsy.

Nawet gdyby to nas nie wprawiło w zakłopotanie – a wprawiło – z pewnością

zrobiłybytojejnastępnesłowa.

–Akiedypowiedziałammu,żenieuprzejmiejestmówićcośtakiego,Georgieodparł:

„Spieprzajciewąsy!”.

Choćsłuchałamjejzewstydemiskruchą,współczułamteżGeorgiemu.Wkońcui

on, i pani ze stołówki są w szkole wystarczająco długo, by wiedziała, że Georgie po
prostupowtarzacoś,cousłyszał.Iniemiałamwątpliwości,gdzietousłyszał.

Jednak kiedy wsiadłam do samochodu, gdzie już czekał Jenson, moje współczucie

nieco osłabło, ponieważ zauważyłam, że Jenson słyszał naszą rozmowę i teraz obaj z
tego chichoczą. Oczywiście skarciłam ich. Obu za wyśmiewanie, a Georgiego
dodatkowo za nieuprzejme odzywanie się do pani ze stołówki. Ale równocześnie
zwróciłam uwagę, że nastąpił pewien przełom: nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby
Georgiesięśmiał.Anirazu.

Nieoczekiwany śmiech Georgiego towarzyszył mi przez resztę dnia. Jakkolwiek to

było niewłaściwe, że Jenson wykorzystywał Georgiego w ten sposób dla własnej
rozrywki, byłam wstrząśnięta, że najwyraźniej nawiązali – przynajmniej na razie –
emocjonalną więź. To prawda, że bardzo kruchą i wciąż wątpiłam w szczerość
motywówJensona,alekiedywniedzielnepopołudniezapytałmnie,czymogąwyjśćdo
ogrodu na „polowanie na kamienie”, byłam gotowa rozstrzygnąć wątpliwości na jego
korzyść.MożejednakzacząłakceptowaćGeorgiego.

–Oczywiście,żemożecie–odparłam.–Świetnypomysł.Możejateżdowasdołączę,

kiedyskończęobieraćtewszystkiewarzywa.

–Możeszuwierzyć–zwróciłamsiędoMike’a,kiedyobserwowaliśmyichprzezokno

–żecidwajtakładniebawiąsięrazem?

–Tobyłakwestiaczasu,kochanie–odparłMike.–Przecieżtotylkodzieci.Myślę,że

tu chodziło też o walkę o terytorium. Chociaż na twoim miejscu jeszcze bym się nie
cieszył.Wkażdejchwilimogąsięznowuzacząćbić.

Uśmiechnęłamsiępatrząc,jakJensonpodnosizziemikamieńiwycieragoodżinsy,

poczympodajeGeorgiemu.Georgiewziąłgodoręki,obejrzałuważnie,pokręciłgłowąi
oddał Jensonowi, który wzruszył ramionami, rzucił kamień za siebie i zaczął szukać
następnego.

Mikemiałzapewnerację.Jensonprzyszedłdonassiłązabranyzeswojegodomu,w

ciągu kilku tygodni został przytłoczony przez inne dziecko i musiał walczyć o
utrzymanie swojego miejsca w hierarchii dziobania. Ale może to już minęło; może
dotarlisięnatyle,żeterazsytuacjamiędzynimisięunormuje.Jeślizaśidzieonawroty
–cóż,myślę,żesobieporadzę,jeśliodczasudoczasudojdziemiędzynimidosprzeczki.
Czegośtakiegozawszemożnasięspodziewaćwśróddzieciaków.

SkończyłamzwarzywamiiusmażyłamjajkanabekoniedlaMike’a.Tegodniamógł

wyjątkowo dłużej pospać, kiedy ja jadłam z chłopcami śniadanie, a do lunchu zostało
jeszczeconajmniejczterylubpięćgodzin.Dopierogdyskończyłamimyłamręceprzy
zlewie,uświadomiłamsobie,żeJensonjestzajętykopaniemdziurwziemi,alenigdzie
niewidaćGeorgiego.

Zawołałam przez okno. Może poszedł gdzieś, gdzie go nie widać, albo wszedł do

toalety,ajategoniezauważyłam.

–GdziejestGeorgie,kochanie?–spytałamJensona.Popatrzyłnamnieirozejrzałsię

dookoła.

–Niewiem–wzruszyłramionami.–Byłtujeszczeprzedchwilą.

Wstałzkolanipodszedłdopłotu,gdziedoniegodołączyłam.Zauważyłam,żefurtka

jest przymknięta, ale nie zamknięta na zasuwę. Poczułam, że ogarnia mnie panika.
Georgie nie jest dzieckiem, które poradzi sobie samo na ulicy. I sam nie otworzyłby
zasuwy.Zresztązapewnenawetnieprzyszłobymutodogłowy,gdyby…

–Czytotyotworzyłeś?–spytałamostroJensona.

–Nie!–powiedział.–Nigdy!Mówiłemci,niewidziałemgo!

–Niemagowdomu–powiedziałMike,którywłaśniedonasdoszedł.–Sprawdziłem

napiętrze.

–Awięcwyszedłnaulicę–powiedziałam,otwierającfurtkęiwybiegającprzeznią.

W okolicy, w której mieszkaliśmy, nie było dużego ruchu, poza tym było niedzielne
popołudnie, ale nie mogłam przestać myśleć o tym, że od głównej drogi dzieli nas

zaledwiekilkaprzecznic,aGeorgiebardzołatwomożewpaśćwpanikę,gdybłąkającsię
poulicach,znajdziesięwnieznajomymotoczeniu.

Georgiegojednaknigdzieniebyłowidać.

–Dobrze,młodyczłowieku–zwróciłamsiędoJensona.–Tyzostajeszwogrodzie,a

Mikeijapójdziemydrogąwobiestrony.

–Janicniezrobiłem–jęknąłznowu.–Onzniknął,kiedyniepatrzyłem!

– Wiem, kolego. Po prostu utrzymaj twierdzę przez trzydzieści sekund. Casey,

kochanie–zwróciłsiędomnieMike.–Pójdędoskrzyżowania,atywprzeciwnąstronę.
Jestempewien,żeniemógłodejśćdaleko.

Lecz nasze poszukiwania nie dały efektu i kiedy spotkaliśmy się minutę później,

miałam złe przeczucia. Przerabialiśmy już coś takiego – mieliśmy podopiecznego,
Spencera,któryuciekałzdomu,nawetprzezokienkodachowewsypialni,apotempo
dachach.AletobyłGeorgie.Czyonumiałbyprzejśćprzezulicębezpomocy?Wszędzie
ktoś go prowadził – do szkoły i z powrotem, nawet w szkole… A teraz nie mieliśmy
pojęcia,gdziemożebyć.

–Pójdępokluczykidosamochodu–powiedziałMike,ściskającmniezarękę.–Inie

wpadajwpanikę,kochanie.Znajdziemygo.Tokwestiakilkuminut.Nieodszedłdaleko.

–Acozlasem?–spytałam.–MożepójdęzJensonemdolasu,jakmyślisz?

– Daj mi najpierw przejechać się po okolicy… – zamilkł i spojrzał ponad moim

ramieniem.–Zobacz,tamsąStanleyowie.Zapytajmy,czygoniewidzieli.

Stanleyowie byli naszymi najbliższymi sąsiadami; właśnie szli chodnikiem,

najpewniej wracając z kościoła. Ale nie widzieli Georgiego; kiedy weszli do domu, a
Mikewskoczyłdosamochodu,żebypojechaćgoszukać,janaglenabrałampewności,
żeposzedłdolasu.Rozmawialiśmyprzecieżowycieczceiotym,żemożeznajdzietam
jakieśkamieniedoswojejkolekcji.

– Skup się – powiedziałam do Jensona, zastanawiając się, czy nie mógł właśnie

czegoś takiego zasugerować Georgiemu. – Czy powiedziałeś mu coś, co mogło
spowodować,żetaknagleodszedł?

–Nic!–zapewnił.–Mówięprawdę,Casey.Nicmuniepowiedziałem.Anisłowa!

Właśnieszukałamkluczyoddomu,postanowiwszymimowszystkopójśćsprawdzić

w parku, kiedy ciszę niedzielnego popołudnia rozdarł przenikliwy krzyk. Krzyk
Georgiego,itonajwyraźniejbardzoblisko.Poczułamogromnąulgę.Alegdzieonbył?
Gdzieśpolewej.Wyszłamnachodnikprzeddomemikiedyspojrzałamwzdłużścieżki
rozdzielającej nasze domy, zobaczyłam pana Stanleya, który ciągnął przerażonego

Georgiegozarękę.

– Och, proszę go puścić! – krzyknęłam, wprawiając pana Stanleya w wyraźne

zdumienie.–Onwłaśniedlategokrzyczy.Niemożnagodotykać.Nielubitego…

Wydawałosię,żepanStanleypuściłgobardzochętnie.WtedyGeorgiezatrzymałsię,

odgarnąłgrzywkęzoczui–jaktoczęstorobił–wbiłwzrokwswojedłonie,wktórych
trzymał coś, co wyglądało jak garść najzwyklejszych kamyków. Jednak najwyraźniej
miały one dla niego wielkie znaczenie, ponieważ kiedy pan Stanley pochylił się, żeby
zobaczyć,comawrękach,Georgiezacisnąłpalceinatychmiastzacząłznowukrzyczeć.

– Georgie, chodź – powiedziałam, odzyskując panowanie nad sobą. Puszka z jego

kolekcją leży chyba na naszym patio. – Chodźmy. To jest na pewno bardzo ważny
kamieńdotwojejkolekcji,więcpowinniśmyjaknajszybciejwrócićdoogroduiwłożyć
godotwojejpuszki.

To chyba zadziałało. Wyciągając ręce przed sobą, przemaszerował obok mnie i

Jensona,prostodonaszegoogrodu,niosącswójnowyskarb.

– Nie zrobiłem mu nic złego! – Pan Stanley był wyraźnie oszołomiony. – Jestem

pewien,żenie.Martwiłemsięjedynie,żemożeuciec.

Miałam tylko parę chwil, żeby przedstawić sytuację naszym biednym sąsiadom.

Wyglądałonato,żeGeorgiecałyczasbyłwichogrodzie.Wrócilidodomuiomalnie
wyskoczylizeskóry,kiedyzobaczyliwswoimogrodziemałegochłopca,któryklęczał
przyichskalnymogródku,wktórymzdążyłwygrzebaćsporądziurę.

–Nicsięniestało–zapewniłmniepanStanley,kiedyopowiedziałammuokolekcji

„bezcennych” kamieni Georgiego i wyjaśniłam, jakie są dla niego ważne. – Proszę się
nieprzejmować.Najważniejsze,żechłopiecsięznalazł.Naprawdęcieszęsię,żejestcały
izdrowy.

Nietylkoonsięztegocieszył.Minąłdobrykwadrans,nimwróciłMike.Togłupie,ale

żadnemuznasnieprzyszłodogłowy,żepowinienwziąćzesobątelefon.

–Aledobrze,żenicsięniestało–stwierdziliśmyoboje,kiedyMikedołączyłdonasw

ogrodzie, gdzie Georgie przegrupowywał nowy rządek swoich kamieni. Kiedy pojawił
się Mike, spojrzał na niego, po czym wybrał jeden z nowych kamieni i wskazał na
Jensona.

–Skalniak.Szarozielony.Dlaciebie–powiedział.

Mikeijarównocześniespojrzeliśmynaobdarowanego.

– Szarozielony dla Jensona – powtórzył Georgie. – Kremowobiały dla Georgiego.

Georgietomądrychłopiec–zakończył.

Jensonowiopadłaszczęka.

–Janicniemówiłem!–powiedział.–Niepowiedziałemmu,żebytamszedł!

–Więcdlaczegotozrobił?–spytałam.

–Niekazałemmu!Naprawdę!

WtymmomencieGeorgiezacząłodnowa.

– Jenson powiedział! Jenson powiedział! Georgie mądry! – powtarzał, przerywając

krzyk.

ZmierzyłamwzrokiemJensona,zdającsobiesprawę,jakiharmiderrobimy.

–Idźnagórę–powiedziałam–amytymczasemspróbujemygouspokoić.

GdyJensonmniemijał,najegotwarzymalowałosięgłębokieoburzenie;prawdziwy

cud,iżniepadłamtrupemnamiejscu.

Jakmożnabyłooczekiwać,kiedyJensonposzedł,Georgieucichł.Iznowustałosięto

równie szybko, jak się zaczęło. Odłożył kamienie na stolik – jeden na koniec rzędu,
któryukładał,drugi–tendlaJensona–niecozboku.Następniezacząłjezbierać,jeden
po drugim, i układać w na pozór przypadkowym, ale zapewne dla niego znaczącym
porządkuwswojejpuszce.

–Kochanie,niemożeszsamwychodzićzogrodu–powiedziałam.–Rozumiesz?To

niebezpieczne,jeśliGeorgiewychodzisam.

– Niebezpieczne – potwierdził Georgie i skinął głową, wciąż pochłonięty swoimi

kamieniami.–Skalniakniebezpieczny.Georgierozumie.

–Mniejszaztym–zakończyłMike.–Wszystkodobre,cosiędobrzekończy.Zanieś

swojąkolekcjęnagóręimożewszyscywybierzemysięnaprzyjemnyspacerdolasu.

Patrzyłam, jak Georgie podreptał na górę, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy z

emocjonalnejburzy,którąwywołał.Alboraczej–którarozpętałasięwokółniego.

–Przyjemnyspacerdolasu?–powtórzyłam.–Przyjemny?Wieszco?Jawiedziałam.

Wiedziałam,żetojestzbytpiękne,żebybyłoprawdziwe.Przecieżoncelowowysłałgo
doogrodusąsiadów,żeby…

–On?

–Jenson–wyjaśniłam.–Toprzecieżongopodpuścił,niesądzisz?

Zamilkłam,ponieważMikepatrzyłnamniebardzodziwnie.

–Kochanie,czytysłyszyszsamasiebie?–spytał.–Słyszysz,comówisz?Jensonma

dziewięćlat.Jakmożezrozumieć,dlaczegoGeorgieniepowiniensamwychodzić?

Zastanawiałamsięnadtym,wstrząśnięta.

–Chwileczkę.Myślisz,żeJensonnienamówiłgodotego?

–Nie.Niewiem,czytozrobił,czynie.Tegoniewiemy.Chodzimitylkooto,żenie

mógł zrozumieć konsekwencji. I niebezpieczeństwa. I wydaje mi się, że trochę
pochopniegoobwiniasz.

–Wcalenie–zaprotestowałam,zaskoczona.–Poprostuniejestemnaiwna.Igdybyś

mniespytał,totylkoutwierdzamniewmojejopinii.NiebędęmogłazająćsięGeorgiem
jaknależy,dopókibędzieznamimieszkałJenson.

NatwarzyMike’apojawiłsięwyraz,którywidziałamjużwielokrotnie.

– Kochanie – zaczął. – Nie zrozum mnie źle, ale czy nie wydaje ci się, że trochę za

mocnoodreagowujesz?

–Odreagowuję?

–Tak.Kierona.

–Namiłośćboską,comaztymwspólnegoKieron?

– Chcę tylko powiedzieć, że być może jesteś trochę nadopiekuńcza w stosunku do

Georgiego,ponieważmartwiszsię,żeniewszystkorobiłaś,jakpowinnaś,kiedyKieron
byłwjegowieku…

– Mike, to kompletna bzdura! Jestem po prostu realistką. Georgie ma szczególne

potrzeby,ajastaramsięusilniewszystkiejeogarnąć…

Znowuspojrzałnamniewsposób,którysprawił,żepoczułamsię,jakbymdostaław

twarzmokrąflanelą.

–Ico,kochanie?Jensonciprzeszkadza?

Rozdział16

P

otym,copowiedziałmiMike,przezcałąnocprzewracałamsięzbokunabok.Czy

byłamzbytsurowadlaJensona?Rozumpodpowiadał,żenie.Wyraźniebrakowałomu
dyscypliny i chociaż był w trudnej sytuacji – która oczywiście wpływała na jego
zachowanie – uprzedziłam go, że nie będzie miał taryfy ulgowej, jeśli nie
podporządkuje się zasadom. Na tym przecież polega nasze zadanie jako rodziny
zastępczej,prawda?

Ale uwaga Mike’a, że faworyzuję Georgiego, a Jenson mi „przeszkadza”, zabolała.

Rzeczywiście,jestemtylkoczłowiekiemimamsłabośćdobiednegoGeorgiego,więcto
chybanormalne,żedenerwujęsię,kiedyJensonmudokucza.Alemożezabardzosię
denerwuję? Postanowiłam przestać prosić Johna, żeby go zabrał; nie zniosłabym
podejrzeńoto,żefaworyzujęjednegozchłopców.

Było zupełnie jasne, że Jenson tak właśnie myślał. Kiedy następnego ranka

zawiozłamchłopcówdoszkoły,niepożegnałsięzemną.Właściwieniemusiał.To,jak
trzasnął drzwiami samochodu i pomaszerował chodnikiem do szkoły, powiedziało mi
wszystko, co powinnam wiedzieć. A co gorsza, teraz także Georgie wydawał się ode
mnie stronić. Oczywiście musiał iść ze mną – zawsze prowadziłam go do szkoły i
oddawałam w ręce asystentki dydaktycznej – ale tym razem postanowił iść przodem,
jakbyodsuwającsięodemnie,chciałdołączyćdoJensona.

Bycie rodzicem zastępczym – w ogóle bycie rodzicem – nie polega na zdobywaniu

popularności,aletasytuacjawprawiałamniewprzygnębienie.Popowrociedodomu
postanowiłam jednak zadzwonić do Johna, choć wiedziałam, że to może przygnębić
mniejeszczebardziej.Pomijającwszystkieinneaspekty,wciążniemieliśmypojęcia,do
kiedypotrwatonaszespecjalne,„kilkudniowe”(choćtrwałojużkilkatygodni)zadanie.
Wcaleniechodziłooto–powtarzałamsobie–żechcemysiępozbyćJensona,aleoto,
żeonchcewrócićdodomu.

AleJohnniemiałdobrychwiadomości.

–Naprawdęmiprzykro,Casey–powiedział–alesprawasięprzeciąga.Ajakciidzie?

Przypuszczam,żeopiekanadtakimchłopcemjakGeorgiemusibyćwyzwaniem,nawet
dlatakichekspertówjakwy.Czyradziciesobiejakośznim?

Słysząc to, przygryzłam wargę, żeby nie przyjąć pouczającego tonu. Naprawdę

lubiłamiszanowałamJohna,aledlaczegomiałtakiezdanieoGeorgiem?Owszem,jest
dzieckiem autystycznym, opieka nad nim to wyzwanie, ale kiedy zastanawiałam się
nad tym, ogarnął mnie gniew. Czy on nie rozumie? Przecież to Jenson sprawia
problemy!

Milczałamprzezchwilę,żebytowyjaśnićbardziejracjonalnie.

– Och, nie jest tak źle – odparłam beztrosko. – Biorąc pod uwagę, jaką mamy

mieszankę.Możeszsobiewyobrazić,żeczasemzdarzająsiętrudnechwile.

–Otak,mogę–odparłJohn.–Towspaniałe,żeprzyjęłaśichobu.Wiem,żeMarie

robi, co w jej mocy, żeby rozwiązać tę sprawę, a przynajmniej umówić kolejne
spotkanie.Totakiewkurzające;gdybyjejnarzeczonysięniewprowadził,dziecibyłyby
zmamąjużoddwóchtygodni.

Zabrzmiałotoprzygnębiającoznajomo.

–Wiemyonimcoświęcej?

–Janie–odparłJohn.–Alezdajesię,żeróżnerzeczywyszłynajaw,kiedypolicjago

sprawdzała.Cośzwiązanegozprzemocą.Atooczywiściestanowiproblem–westchnął.
–Jakzwykle,trzebaocenić,naileprawdopodobnejest,żeznowusiędopuści…

–Ajeślidojdądowniosku,żeryzykojestzaduże?

– Wtedy decyzja będzie oczywiście należała do Karen. Ale miejmy nadzieję, że do

tegoniedojdzie…

Awięcznowutensamscenariusz.Częstotakbywało.JakądecyzjępodejmieKaren?

Czy wybierze narzeczonego, rezygnując z odzyskania dzieci? Większość ludzi nie
zastanawiałaby się ani chwili. Ale, niestety, zbyt dobrze wiedziałam, jak działa ten
świat.Sątakiekobiety,którewybrałybynarzeczonego.

PorozmowiezJohnemodłożyłamsłuchawkę,przygnębiona.Byłnatotylkojeden

sposób:trochęposprzątać.Ktośmógłbytouznaćzaszaleństwoobłąkanejkobiety,ale
dla mnie najlepszym antidotum na niesprecyzowanie ponury nastrój jest założenie
gumowych rękawiczek, posmarowanie łokci kremem i szczypiący w nosie zapach
płynówdoczyszczenia.

W poniedziałek po południu mój dom był już tak czysty, że niemal lśnił; do tego

stopnia, że w środę, kiedy Kieron przyszedł na podwieczorek przynosząc „wielkie,
wielkie” nowiny (jak się mawiało w naszym domu), w powietrzu jeszcze unosił się
zapachrozpuszczalników.

–Wiesz,mamo–zauważył–kiedyludzierozmawiająozapachu,któryprzypomina

imrodzinnydom,większośćznichmówioaromacieparzonejkawy,pieczonegociasta

albo obiadu w piekarniku, ale dla mnie to zawsze będzie Mr Muscle. – Teatralnym
gestemprzyłożyłręcedopiersi.–Ach,rodzinnydom,gdziedziałającanawyobraźnię
wońodkażaczadotoaletmieszasiętakpiękniezesłodkimzapachempłynudomycia
szyb,złamanymdelikatnąnutąpiankidoczyszczeniawanny.

Pacnęłamgożartobliwie.

–Okej,awięcjakiesątetwojewielkie,wielkienowiny?ZdobyłeśmiejscewRADA?

Przestańsięzemnądrażnić,paskudo!Mówwreszcie.Cotozanowiny?

Okazało się, że naprawdę wielkie. Prawdę mówiąc, bardzo wielkie. Kieron – ku

mojej ogromnej dumie – zgłosił się na praktykę jako asystent dydaktyczny w
miejscowejszkolepodstawowej.Dotegoszkołabędzieopłacaćjegoczesnezacollege,
żebymógłzdobyćoficjalneuprawnieniaasystentadydaktycznego.

–Ipowiedzieli,żepotembędąmielidlamnieetat–mówiłzentuzjazmem.–Płatny.

Czytoniewspaniale?

– Absolutnie świetnie – przyznałam. Jednocześnie nie byłam naiwna. Wiedziałam,

że to będzie dla niego bardzo trudne. Byłam dumna ze swojego syna i z tego, jak
pokonuje swoje słabości, ale też martwiłam się, żeby przez nadmiar entuzjazmu nie
wziąłnasiebiezadużo.

– Przestań się martwić, mamo. Już to wszystko przemyślałem. Rozmawiałem z

ciociąDonną,którapowiedziała,żeprzestawimojezmianytak,żebyjedopasowaćdo
planuzajęćwszkoleifutbolupopołudniu,więcniebędzieztymproblemu.

Jużmiałammuprzypomnieć,żeniepowinienłapaćkilkusrokzaogon–polatach

spędzonychwszkoledobrzewiedziałam,jakwyczerpującypotrafibyć„krótki”szkolny
dzień–kiedyprzerwałonamjakieśzamieszaniewsalonie.

Zajrzeliśmy tam oboje i zobaczyliśmy Georgiego, który kiwał się na sofie, na

przemian krzycząc i wołając: „Nie, Jenson, nie, Jenson” i wymachując przy tym
rękoma.

–Naprawdę,brakmijużsił–powiedziałamdoKierona,wchodzącdosalonu.–Nie

mogęzostawićichsamychnapięćminut,boJensonnatychmiastzaczynadenerwować
Georgiego!

Inajwyraźniejwłaśnietoterazrobił.Dopierokiedyweszłamdopokoju,zobaczyłam

Jensona,którymiałdziwnąminę.

–Jenson!–warknęłam.–Skończztym!

–Aletoon–odparłJenson,jakzwyklezwyzywającymwyrazemtwarzy.–Znowu

zachowujesiędziwacznie,gapisięnamnieiśmiejebezpowodu!

–Och,namiłośćboską!–powiedziałam.–Iletymaszlat?Jesteśjużdośćduży,żeby

umiećzignorowaćcośtakgłupiego.Apozatym–wzięłamsiępodboki–wtakimrazie
dlaczego on krzyczy „nie”? Ile razy mam ci powtarzać, żebyś nie doprowadzał go do
takiegostanu,Jenson?Namiłośćboską,chcesz,żebysięwkurzył?Otocichodzi?

–Aletodziwak!Iprzerażamnie!Powtarza„nie”,bojamumówię,żebyprzestałidał

mispokój.

Spojrzałam na Georgiego, który – teraz już spokojny – wydawał się śledzić rozwój

wydarzeń.Irzeczywiście,patrzyłnaJensona.Alekiedytylkozauważył,żejananiego
patrzę,zacząłznowukrzyczeć,machaćrękomaipowtarzać:„Nie,Jenson”.

– Ćśśś, Georgie – powiedziałam łagodnie. – Przestań już. Dość tego hałasu. A ty –

zwróciłamsięzirytacjądoJensona–namiłośćboską,poprostuniezwracajnaniego
uwagi.Muszęprzygotowaćpodwieczorekibyłabymwdzięcznazachwilęspokoju.

Odwróciłamsię,żebypójśćdokuchni.

– A co z nim? – wyrzucił z siebie Jenson. – Dlaczego jemu nie każesz przestać?

Dlaczegoniepowieszmu,żebyprzestałsięnamniegapićizachowywaćdziwacznie?

–Właśnietozrobiłam–odparłam.–Ja…

–Nie,niezrobiłaś.Jegonieobwiniasz,tylkomnie!

–Jenson…–zaczęłaminaglezastanowiłamsię.Kwestiawinybyłaogromnieważna

dla Jensona; zwłaszcza po tym, co wydarzyło się w niedzielę. Rozdrapywanie tej rany
nieprzyniesienicdobrego.

– I ty też, Georgie – zwróciłam się do niego, grożąc mu lekko palcem. – Żadnego

wpatrywaniasięwJensona,rozumiemysię,proszępana?

Georgie spojrzał na mnie. Nie miałam zielonego pojęcia, czy cokolwiek do niego

dotarło, ale nie to było istotne. Najważniejsze, że Jenson to usłyszał, więc mógł
zrównoważyćrachunekkarcenia.

– Dobrze – powiedziałam do Kierona, zamykając drzwi do salonu. – Na czym

skończyliśmy?

–Szczerzemówiąc,mamo–parsknąłśmiechem–wściekłaśsięozupełnegłupstwo.

–Co?–najeżyłamsię.–Powinieneśspróbowaćpomieszkaćwtymdomuwariatów,

uwierzmi!Mniejszaztym.Towcaleniejestgłupstwo.Niemanicmiłegoanimądrego
wnazywaniukogośdziwakiem,Kieron.Akurattypowinieneśdoskonaletorozumieć.
Toniejestmiłe,aja,szczerzemówiąc,mamjużtegonaprawdędosyć.

–Mówiępoważnie,mamo.Jesteśprzewrażliwiona.Dzieciakinazywałymnietakw

szkolecałyczas.

–Niewiedziałam!

–Właśnie.Iotochodzi.Tybyśsiędenerwowała,alejasięnieprzejmowałem.Byłem

dziwakiemwporównaniuznimi.Aonimniewydawalisiędziwni.

–Kieron,wcaleniejesteś„dziwny”.

– Ależ jestem, mamo. Oczywiście, że jestem. – Spojrzał na mnie, jakby mi rozum

odebrało. – Nie pamiętasz, co powiedział lekarz? Wtedy, w szpitalu? To, że jestem
wyjątkowy,ponieważmójmózgpracujeinaczejniżmózgiinnychdzieci?Iżewłaśnie
stąd biorą się te wszystkie moje drobne dziwactwa? – Kieron wyszczerzył zęby. – Był
fajny,tendoktor.Naprawdępodobałomisięto,cowtedypowiedział.

Słuchałam w osłupieniu wspomnień Kierona. Właśnie tak powiedział doktor. I

podczas gdy ja siedziałam, słuchając tych wszystkich łagodnych eufemizmów, ale
widząc tylko wyzwania, próby i potencjalne problemy piętrzące się przed moim
kochanymsynkiem,Kieronodbierałtozupełnieinaczej:czułsięwyjątkowyiwreszcie
rozumiany.

–Niepowinnaśsiętymtakprzejmować,mamo–zakończył.–Wiem,żedziecinie

powinny się przezywać, ale dla Jensona Georgie jest dziwny. Dziwny i przerażający;
bardziej dziwny i przerażający, niż byłem ja. I uwierz mi, kiedy tak patrzy, mnie też
przeraża!Alenieprzejmujesiętym.Mogęsięzałożyć,żewogólesięnieprzejmuje.Ja
sięnigdynieprzejmowałem.Tyowszem,alenieja.

Boże, pamiętałam. Pamiętałam, jakby to było wczoraj. Jak docierało do mnie, że

inne mamy szepczą o nim; jak bardzo bolało, kiedy nie zaproszono go na kolejne
przyjęcie;jakodbierałamspojrzenia,chichotyalbopoprostuodrzucenie.Mójsyn,ten
dziwny.Wyrzutek.Ten,zktórymniktniechcesiębawić.AleKieronmiałrację.Tojasię
przejmowałam,onnie.Onitakniechciałsiębawićzinnymidziećmi,ponieważonenie
chciałybawićsięwto,wcoonchciał;inietak,jakonchciał.Zawszewolałbawićsię
sam,zewszystkimiswoimi„małymidziwactwami”.

I był szczęśliwy. Prawdę mówiąc, nic się nie zmieniło. Przebył taką długą drogę,

dorósł, zdobył piękny zestaw umiejętności społecznych. Dopóki nikt nie ingerował w
jegozwyczajeinieruszałjegorzeczy,Kieronbyłszczęśliwy.

I miał rację. Życie z Jensonem i Georgiem razem było jak drapanie strupa, który

dawno się zagoił – tak dawno, że zdążyłam zapomnieć o bliźnie. Patrzyłam na
GeorgiegoicałyczaswidziałamKierona.

Amójsynjeszczenieskończyłswojegokazania.

–Prawdopodobnietylkopogarszaszsytuację,mamo,mówiępoważnie.Założęsię,że

Georgie się nie przejmuje. Ale Jenson tak. Przypuszczalnie myśli, że lubisz bardziej
Georgiegoniżjego.Iprzeztozachowujesięgorzej.

Sięgnęłampoczajnik.Potrzebowałamkofeiny.Ikogoś,ktootworzyłbymioczy.

–Wieszco?–powiedziałamdomojegoirytującoprzenikliwegosyna.–Maszrację.

Niełatwomitoprzyznać,aletrafiłeśwsedno.

Wydawało mi się niemal niewiarygodne, że dziesięć minut z Kieronem może tak

dramatyczniezmienićmojąperspektywę,chociażkiedytojużnastąpiło,poczułamsię
znacznie lepiej. I zaczęłam zupełnie inaczej myśleć o naszej małej, niedopasowanej
rodzinie,aprzedewszystkimobiednym,udręczonymJensonie.

Kieron trafił w sedno – dokuczanie nie „krzywdziło” Georgiego. Georgie czuł się

skrzywdzonytylkowtedy,gdyktośnaruszałjegoprzestrzeńosobistą,kiedypróbował
nawiązać z nim kontakt wzrokowy, albo ingerował w jego przyzwyczajenia. Słowo
„dziwak” spływało po nim jak deszcz po szybie. Po prostu nie docierało do niego. Nie
miał inteligencji emocjonalnej. Prawdę mówiąc, był ucieleśnieniem frazy: „Kije i
kamieniemogąpołamaćmikości,alesłowanigdymnieniezranią”.

A Kieron, ze swoim łagodnym Aspergerem, był taki sam, nawet jeśli w nieco

mniejszymstopniu(naprzykładniewątpiłam,żemógłmiećzłamaneserce).Widziałw
ludziach tylko dobro; mając bardzo mgliste pojęcie o emocjonalnej złożoności, nie
widziałpowodu,bycokolwiekpostrzegaćinaczejniżjakokonkrety.Jeśliktośnazwałgo
„dziwnym”,byłotodlaniegotylkosłowo,stwierdzeniefaktu.Cowięcej,stwierdzenie,z
którymsięzgadzał–nieobciążonypojęciem„bycianieuprzejmym”.Onbyłdziwnyna
swójsposób,oni–inaczej.Onistanowiliwiększość,więctoonbyłdziwny.

A Georgie, który mieścił się na skali znacznie dalej niż Kieron, nawet nie używał

słów w taki sposób, jak „normalni” ludzie. Pod tym i każdym innym względem
warunki,któremusiałyzostaćspełnione,żebyczułsięszczęśliwy,byłybardzoproste:
poczucie bezpieczeństwa, zaspokojone potrzeby, nienaruszanie jego przestrzeni
osobistej.Nigdyniepoznałżyciarodzinnego,więcniemógłzanimtęsknić–natomiast
Jenson,jakbardzonieodpowiedzialnabyłabyjegorodzina,znałjedoskonale,tęskniłza
nimiczułsięsamotny.

Wiedziałamotymwszystkim,alezapomniałam.Nachwilę.

W piątek Mike miał urodziny. Rozumiejąc teraz znacznie lepiej obu chłopców,

postanowiłam zatrudnić dla nich opiekunkę i zaplanować jakże nam potrzebny
wspólny wieczór poza domem. Ponieważ nasze własne dzieci wybierały się z nami, a
nie chciałam prosić nikogo obcego, zapytałam moją siostrę, czy nie posiedziałaby z
nimi kilka godzin. Podobnie jak Kieron i Riley, została sprawdzona przez policję na

wypadektakiejwłaśniesytuacji,awiedziałam,żejeśliktokolwiekporadzisobiezmoją
parąniesfornychdziewięciolatków,totymkimśjestwłaśniemojarozsądnairzeczowa
siostra.

Dlatego byłam zaskoczona, widząc wyraz jej twarzy, kiedy wróciliśmy do domu.

Spędziliśmy kilka wspaniałych godzin opychając się tortillami, enchiladami i – jak
przystałonamęskieurodziny–stekiemwielkościpółmiska.Jednakwesołaatmosfera
nie miała się długo utrzymać. Donna wyglądała przez okno salonu i przyjęła nasz
powrótzwyraźnąulgą.Tobyłozupełniedoniejniepodobne.

–Niedzwoniłam–szepnęła,wpuszczającnas,zanimMikezdążyłwyjąćklucze–bo

nie chciałam wam psuć wieczoru. Ale… – machnęła głową w stronę salonu. – Cóż,
mieliśmyznimdzisiajprzejścia.

Zerknęłam na Jensona, który spał zwinięty w kłębek na sofie, w ubraniu i z

zapuchniętymioczami.

– Nie było z nim dobrze – wyjaśniła Donna, kiedy zamknęliśmy się w kuchni,

upewniwszy się wcześniej, że Georgie smacznie śpi. – Zaczęło się krótko po tym, jak
wyszliście.Usłyszałamjakieśhałasynagórze…alenicniepokojącego.Myślałam,żepo
prostu się bawią, ale oczywiście poszłam sprawdzić. W każdym razie Georgie był w
pokoju Jensona. Siedział w drzwiach i układał te kamienie, o których wspominałaś…
wiesz,tezpuszki.Nierobiłnicspecjalnego,aleJensonnajwyraźniejniechciałgotami
zacząłsięwściekać.

–Och,siostrzyczko,takmiprzykro…–zaczęłam,aleDonnapokręciłagłową.

– Nie, to nie to. Nie złościł się na Georgiego ani nic w tym rodzaju. Po prostu był

zdenerwowany. Dopytywał się, dokąd poszliście i kiedy wrócicie. I właściwie nie
przestał,dopókiniezasnął.Wciążpytał,kiedywróciciedodomu.

Mike i ja wymieniliśmy spojrzenia. To było naprawdę dziwne. Nigdy nie

spodziewalibyśmy się, że akurat Jenson przejmie się tym, że został sam w domu.
PowiedziałamotymDonnie.Towszystkoniemiałosensu.

–AcozGeorgiem?–spytałMike.–Teżsięwkurzał?

Donnapokręciłagłową.

– Zupełnie nie. Był w swoim własnym, małym świecie. Kiedy przyszłam i

próbowałamuspokoićJensona,poprostuzabrałswojekamienieiposzedłdołóżka.Toz
Jensonembyłproblem.Kiedypowiedziałammu,samajużniewiemktóryraz,żenie
zadzwonięiniesprowadzęwaswcześniejdodomu,ubrałsię,łączniezkurtkąibutami,
a kiedy chciałam zamknąć drzwi, próbował przez nie uciec z domowym telefonem,
żebyzadzwonićdowasnakomórkę,chociażniewiem,skądzamierzałwziąćnumer!

–Och,biedactwo–zmartwiłamsię.–Wyglądanato,żemiałaśkoszmarnywieczór.

Donnapokręciłagłową.

– Bywało gorzej. Poza tym, nie mogłam tego nie zrobić dla mojego uroczego

szwagra, prawda? A w końcu udało mi się go uspokoić czekoladowymi ciasteczkami.
Obawiamsię,żezjadłpółtorejpaczki.

– Och, tym raczej nie będziemy się przejmować – powiedziałam. Pamiętając naszą

ostatniąwizytęwszpitalu,czułamulgę,żeniestałosięnicgorszego.

– A tak na poważnie, pozwoliłam mu posiedzieć pół godziny przy laptopie.

Wiedzieliścieojegoobsesjinapunkciesłużbyzdrowia?

–Czego?–spytałMike.

–Wyglądanato,żemajakieśzamiłowaniedodziwnychstroninternetowych.NHS

Direct. Coś o masażu serca. Pogotowie ratunkowe. Może chce zostać ratownikiem
medycznym,kiedydorośnie?

KiedyDonnawyszła,MikezaniósłpogrążonegoweśnieJensonadojegopokoju.Ja

szłam za nimi z butami w ręce. Razem przebraliśmy go w piżamę i położyliśmy do
łóżka. Donna miała rację. Jego pokój wyglądał jak coś w rodzaju „gwiazda rocka w
pięciogwiazdkowym hotelu”. Ponieważ jednak nie miał telewizora, który mógłby
wyrzucić przez okno, nie było poważniejszych zniszczeń – nic, czego nie dałoby się
naprawićrano.

Zostawiliśmy mu lekko uchylone drzwi i poszliśmy przygotowywać się do snu –

byłojużdośćpóźno–alekiedymiałamzejśćnadółizrobićnamcościepłegodopicia,
usłyszałam,jakcichutkoszepczedomniezeswojegopokoju.

–Cześć,kochanie–powiedziałam,otwierającszerzejdrzwiizaglądającdośrodka.–

Jesteśmyjużwdomu.Idźspać.Możemyporozmawiaćrano.

–Niewychodzicieznowu?

O północy? Jeszcze czego, pomyślałam. Ale, z drugiej strony, kto wie, o jakich

porachwychodziłaiwracałamatkaJensona.

–Nie–odparłam.–Idziemyspać.Ityteżpowinieneś.

–Niemogę–powiedziałżałośnie.–Mójmózgterazniezaśnie.

Weszłamdoniegoiusiadłamnałóżku.Jensonnatychmiastsiępodniósł.

– Hej – wyciągnęłam do niego ręce. Ku mojemu zaskoczeniu, natychmiast mnie

objął. Od pojawienia się Georgiego był pod tym względem bardzo powściągliwy.
Przytuliłamgo,ogarniętawyrzutamisumienia.

–Cosięstało,kochanie?–spytałamłagodnie.–Ocochodziłowieczorem?

–Zostawiłaśmnie–powiedział.–Wyszłaśizostawiłaśmnie.

–Tylkonakolację,kochanie–odparłam.–IDonnabyłatutaj,prawda?

–Alezwyklemnieniezostawiasz–nieodpuszczał.

–Wiem–przyznałam.–Ponieważwogólerzadkogdzieśwychodzimy.Iwcalenie

chcę,żebybyłoinaczej–dodałam.–Tylkoodczasudoczasu,naspecjalneokazje.

Objęłam go mocniej i przypomniałam sobie, jak szukał w sieci informacji o

pierwszejpomocy.Tobyłodziwne,alemożenaprawdębałsię,żezostaniesam.

–Gdybymwiedziała,żebędzieszsiębał…–zaczęłam.

– Nie bałem się! – odparł natychmiast z wielkim przejęciem. – Ale nie powinnaś

zostawiać Georgiego tylko pod moją opieką. To nie fair! A co będzie, jeśli opieka
społecznasiędowie?Gdybyprzyszliizobaczyli?

Odsunęłamsięnieco,żebynaniegospojrzeć.

– Wielkie nieba, po co mieliby to robić, kochanie? Mieliście opiekunkę. Była tutaj,

żebyzajmowaćsiętobąiGeorgiem…

– A wtedy znowu by mnie zabrali – powiedział, najwyraźniej wcale mnie nie

słuchając.–Imusiałbymiśćmieszkaćgdzieindziej,bopowiedzieliby,żetomojawina!

–Ależ,kochanie…

–Niepowinnaśzostawiaćgopodmojąopieką.

– Przecież nie zrobiłam tego, Jenson. Nigdy byśmy czegoś takiego nie zrobili. To

byłobynieodpowiedzialne.Tobyłobyniefair.

–Nieważne–powiedział.–Gdybycokolwieksięstało,itaktobyłabymojawina.

–Oczywiście,żenietwoja,kochanie.To…

–Właśnieżebybyła–upierałsię.–TaksamojakznasząSammy.

Spojrzałamnaniegouważnie.Tomusicośznaczyć.Sammy?

–KtotojestSammy,Jenson?–spytałam.–KtotojestSammy?

Spojrzałnamnieizobaczyłampanikęmalującąsięnajegotwarzy.

–Jenson,ktotojestSammy?–spytałamponownie.

Wpokojubyłociemno,alenienatyle,żebymniewidziałastrachuwjegooczach.

–Nikt–odparł,odsuwającsię.–Nikt!

Rozdział17

J

eślisięmówi,żektośinnyto„nikt”,azwłaszczajeślitakmówidziecko,toistnieje

bardzodużaszansa,żechodziokogośważnego–ipostawiłabymostatniepieniądzena
to,żetakjestwtymprzypadku.

Obudziłamsięizapuchniętymioczamispojrzałamnatarczęzegara.Pokazywał9:51.

Prawie dziesiąta! Ale nie byłam zaskoczona. Kiedy spędza się pół nocy na nogach,
rozmyślając,nicdziwnego,żenastępnegorankamożnazaspać.

Przewróciłam się na drugi bok. Po stronie Mike’a łóżko było puste, jak się

spodziewałam. Ponieważ była sobota, Mike zdążył już być w magazynie, a o ile węch
mnieniemylił–pociągnęłamnosem;nie,niemylił–przygotowywałwłaśnieśniadanie.

Awięcporawstawać.Spuściłamnogizłóżkaiwsunęłamstopywkapcie.Wyglądało

nato,żezapowiadasiępiękny,słonecznydzień.Iktowie?Możebezżadnychkryzysów
idramatów?Cudaprzecieżczasamisięzdarzają.

Kiedyzeszłamnadół,sytuacjabudziłanadzieje.Stółwjadalnibyłjużprzygotowany,

łączniezporannągazetąimoimulubionymbrązowymsosem,zaśsamMike,zpomocą
JensonaiGeorgiego,napełniałtalerzebekonemijajecznicą.Zauważyłam,żeJensonma
lekko zapuchnięte oczy. Może nie mógł zasnąć w nocy. Zerknął na mnie i posłał mi
bladyuśmiech.

– To mi się podoba – odpowiedziałam uśmiechem, zajmując miejsce przy stole. –

Mężczyźniprzypracy!Boże,jakpiękniepachnie.

– Georgie idzie dzisiaj na mecz – oznajmił Georgie, zajmując miejsce obok mnie i

starannieustawiającswójtalerzzjajecznicąiledwiepodpieczonymtostem.

Zerknęłam na Mike’a, kiedy Jenson przyszedł do stołu ze swoim śniadaniem. To

byłocośnowego.

Mikeskinąłgłową.

–WszyscyidziemydziśkibicowaćKieronowi,prawda,chłopaki?Toznaczy,jeślinie

masz dla nich żadnych innych planów. Kieron gra dzisiaj bardzo blisko stąd, więc
pomyślałem,żemożemysiętamprzespacerować.Mamytakipięknydzień.Alewcinaj
już.

Podobało mi się, że Mike zajął się nimi tak energicznie, chociaż, prawdę mówiąc,

miałam pewne plany. A dokładnie jeden plan. Znaleźć jakiś sposób, żeby wydobyć z
Jensona, kto to jest „Sammy”. Nie trzeba być geniuszem, żeby dojść do wniosku, że
imięSammymożemiećcośwspólnegoz„całąsprawąztąmałą”,októrejwspominała
sąsiadka.Alecodokładnie?Otojestpytanie.

–Świetnypomysł–przyznałam,wyciskającsobienatalerzsporyklekssosu.–Aco

więcej, to mi da trochę czasu, żeby uzupełnić opaleniznę. Ale przedtem… – dodałam
pod wpływem natchnienia – muszę wyskoczyć do miasta, kupić kilka drobiazgów dla
Riley i miałam nadzieję, że pójdziesz ze mną, Jenson. Obiecałam Leviemu, że
poszukamy klocków Lego ze statkiem piratów i pomyślałam, że pomożesz mi je
wybrać.Apozatym,majątamtęgręnakonsolę,któracisiępodobała,pamiętasz?Ta
z…

–Zpingwinami!–Jensonowirozbłysłyoczy.–Mogęjądostać?

Skinęłam głową, zadowolona z tego, jak nieskomplikowany jest umysł małego

chłopca.

–Niewidzępowodu,żebynie.IkupimycośdlaGeorgiego,skoroobajpomogliście

zrobić tak pyszne śniadanie. Kiedy skończymy, zaprowadzę cię na boisko do Mike’a i
Georgiego,żebyściemoglirazemobejrzećmecz.Cowynato?–spytałam.

Mikepuściłdomnieoko.Zrozumiałmójplan.

Moje doświadczenie wskazuje, że podróż samochodem stwarza dobre warunki do

rozmowy.Zwłaszczarozmowynatrudnetematy.Izwłaszczarozmowyzdziećmi.Nie
wiem dlaczego, ale zawsze tak było. Być może otoczenie działa uspokajająco. Może
chodzioto,żenietrzebanawiązywaćkontaktuwzrokowego.Amożeoto,żeżadnaze
stronniemamożliwościodwrócićsięiodejść,jeślidyskusjastaniesięzbytgorącalub
niewygodna. To zawsze działało przy moich dzieciach – zwłaszcza wtedy, kiedy były
kłótliwymi nastolatkami. Owszem, kończyło się tym, że któreś z nich trzaskało
drzwiamiiodchodziłoobrażone,alewcześniejwysłuchałokazanianatematodrabiania
lekcji, prac domowych, pory powrotu do domu – czy cokolwiek było akurat w planie
tegodnia.

Jenson nie był nastolatkiem, kłótliwym czy nie, ale widząc jego reakcję na moje

pytaniepoprzedniejnocy,niesądziłam,żebyłatwosięotworzyłipowiedział,kimjest
owa„Sammy”.Miałamteżprzeczucie–itutajtakżenietrzebabyłogeniusza–żejestto
coś, co bardzo go gnębi. Co się wydarzyło? Co to za „sprawa”? Czy skrzywdził jakieś
dziecko? Może był uwikłany w jakieś przestępstwo? Czy ta „Sammy” była jego
wspólniczką?Byłotakwieleróżnychmożliwości.Alejednobyłopewne:tomuciążyło.

Postanowiłam poruszyć ten temat, wracając, a nie w drodze do sklepu.

Podekscytowanyswojąnowągrą(takwłaśniebyło:siedziałnatylnymsiedzeniuiczytał

napisynaopakowaniu)możebędziebardziejskorydorozmowy.Podstępnataktyka–
tym razem postanowiłam być jak porucznik Columbo – ale miałam nadzieję, że
usprawiedliwiona i da pożądany efekt. Naprawdę chciałam wiedzieć, co gnębi to
skomplikowanedziecko–bocośniewątpliwiegnębiło.Imiałamprzeczucie,żechodzio
coświęcejniżnieodpowiedzialnamatka.

– Jenson – zapytałam jak gdyby nigdy nic, kiedy wyjeżdżaliśmy z

wielopoziomowegoparkingu.–Pamiętasz,oczymrozmawialiśmywczorajwnocy?

Spojrzałnamnienieufnieznadswojejlektury.

– Wiesz, kochanie, nie daje mi to spokoju. Nie mogę przestać o tym myśleć. O co

chodzi?KtotojestSammy?

Wewstecznymlusterkuwidziałam,jakzmieniłsięwyrazjegotwarzy.

–Nikt.Mówiłemci–odparł,wpatrującsięwpudełkozgrą.

–Kochanie,każdyjestkimś.Niemożnabyćnikim.Totwojakoleżanka?Ktoś,kogo

znasz?Kogoznałeś?

–Mówiłemcijuż–powtórzył.–Nikt!

Wpatrywałsięterazwmojeodbiciewlusterku,jakbychciałsiłąspojrzeniazmusić

mnie, bym zostawiła ten temat w spokoju. To zaś tylko utwierdziło mnie w
przekonaniu,żeniepowinnamgozostawiaćwspokoju.

– Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, kochanie? – spytałam łagodnie. – Jeśli jest ci

trudno…

–Niemogę!–powiedział,terazjużzirytowany.–Niewolnomi.

–Aledlaczego?–spytałam.–Kochanie,ocokolwiekchodzi,jestemprzekonana,że

poczujeszsięlepiej,jeżelitozsiebiewyrzucisz.

–Aletotajemnica…–Jegotonstałsiębłagalny.–Proszę,Casey.Niepowinienemw

ogóleotymmówić.Niepowinienemnawetwspominaćjejimienia!

Choć bardzo chciałam rozwiązać tę zagadkę, wiedziałam, że muszę postępować

bardzo ostrożnie. Z jednej strony zdawałam sobie sprawę, że poznanie prawdy jest
jednym z najlepszych sposobów, żeby pomóc dziecku przeżywającemu trudności, ale
byłamteżczęściąsystemuopiekispołecznej,którymawyraźnieokreśloneproceduryi
granice. Co jest wskazane – przestrzeganie procedur chroni nas przed krytyką i
procesami–alemożebyćteżfrustrujące,zwłaszczakiedyuniemożliwiamicoś,czego
zawszepragnęłam:nawiązaniepełnegokontaktuzdzieckiem,któremampodopieką.
A w dodatku, całkiem niedawno, stało się dla mnie przyczyną kłopotów. Matka
ostatniego dziecka, którym się zajmowaliśmy, skrywała pewien wielki sekret; kiedy

dowiedziałamsięotymiwydobyłamzniejinformację,nieliczyłosięanitrochę,żeto
zmieniło sytuację na lepsze – i tak dostałam po łapach za to, że nie przestrzegałam
procedur. Według przepisów nie powinnam była tego zrobić, tylko pójść ze swoimi
wątpliwościami do pracownika socjalnego i jemu zostawić rozwiązanie problemu,
zamiastbraćsięzatosamej.

Takwięcbyłatodelikatnasprawa.Gdziesąsekrety,tamzwyklebywająikłamstwa.

Czymkolwiekjestówsekret,napewnoniebędzietonicmiłego.

–Tajemnica?–spytałambeztrosko.–Czyjatajemnica?

Togojakbyspeszyło.

– Chodzi mi o to, kto kazał ci trzymać to w tajemnicy? Sammy? Bo jeśli to ona

zrobiłacoś,cocięniepokoi,ipoprosiła,żebyśotymniemówił,toniejestwporządku,
prawda?

Zatrzymaliśmy się na czerwonym świetle, więc odwróciłam się, żeby na niego

spojrzeć.Zauważyłam,żeoczymapełnełez.Tojużzabardzozaczynałoprzypominać
przesłuchanie–ategoniechciałam.SkoroJensonuważa,żeniepowiniennicmówić,
byłobybłędemnaciskaćnaniego.Aletobyłofrustrujące.Jeśliażtakgoniepokoiło,to
znaczy, że chodzi o coś naprawdę ważnego. Coś wielkiego, a on dźwigał ten ciężar
całkiemsam.

Alewłaśniekiedypostanowiłamodpuścić–ijednakporozmawiaćzMarie–Jenson

przemówił.

– To nie była Sammy – powiedział ze łzami. – Jak to mogła być Sammy? Była

przecieżcałkiemmalutka!–Wziąłgłębokioddech.–Onanicniezrobiła!Inieżyje!Aty
niepowinnaśmniewypytywać,Casey.Mamasięwścieknie!Itobędzietwojawina!

Znalezieniemiejscadozaparkowaniazajęłomidobrepięćminut.Jensonprzezcały

ten czas siedział z tyłu i płakał, przyciskając do piersi swoją grę z pingwinami i
daremniestarającsiępowstrzymaćłzy.

Wkońcuudałomisięzaparkować.Odwróciłamsięnaswoimsiedzeniu,aledoszłam

do wniosku, że to nie wystarczy. Wysiadłam z samochodu i przesiadłam się na tylne
siedzenie,obokniego.

–Kochanie–odezwałamsięłagodnie.–Niemogępatrzeć,jaksięmartwisz…

– Wcale się nie martwię – odparł natychmiast. – Jestem wściekły! Nie powinnaś

mnieciągnąćzajęzyk.Wpakujeszmniewkłopoty.Niewolnomiotymmówić!

–Oczym?

–Omojejsiostrze!

–Carley?

–Nie,Sammy!

–Sammyjesttwojąsiostrą?

Nie.Wróć.Byłajegosiostrą.

–Sammybyłatwojąsiostrą?Młodsząsiostrą?Iumarła?

Jensonżałośnieskinąłgłową.

–Casey,proszę,niemównikomu.Mamadostanieszału.Napewno.Wściekniesię,

jeślisiędowie,żekomuśpowiedziałem.Obiecujesz,żeniepowiesz?Przysięgasz?

Mójmózgdziałałnanajwyższychobrotach.Nicdziwnego,żetobyłodlaniegocoś

wielkiego–niezależnieodtego,cosięwłaściwiewydarzyło.Aleteraznicniezyskam,
drążąc temat. W tej chwili Jenson potrzebuje zapewnienia, że nie wpakował się w
kłopoty.

–Kochanie,oczywiście,żenicniepowiemtwojejmamie.Nawetnieprzyszłomito

dogłowy.Idlaczegomiałbyśmiećkłopoty?Nicjejniepowiem,obiecuję.Anisłowa.

–Przysięgasz?

–Przysięgam–położyłamrękęnasercu.

Po chwili Jenson przestał płakać i otarł twarz. Uderzyło mnie, że raczej bał się, niż

cierpiałzpowodustraty.Przedewszystkimbyłprzerażony,żewydamgoprzedmatkąi
będziemiałkłopoty.Pytanie„dlaczego”nasuwałosięsamo.

Próbowałamprzypomniećsobie,codokładniepowiedziałwnocy.Wina…Mówił,że

zawszejestowszystkoobwiniany.Niesprawiedliwie.Izawszemiałotocośwspólnegoz
jegomamą.Aleznowu–dlaczego?Jakawielkatajemnicawiązałasięześmierciąjego
siostry?Dlaczegomamazabroniłamucokolwiekmówić?

Jenson zajął się znowu swoją grą, a w mojej głowie kłębiły się pytania. Pytania

niczymklockiLego–porozrzucanebezładnie,któretrzebazłożyćwlogicznącałość.Ale
jakatocałość?Byłamgotowasięzałożyć,żepaskudna.

Jakieś pół godziny później, wraz z kawą, nadeszło olśnienie. Kiedy dotarliśmy na

boisko, Jenson wydawał się znacznie spokojniejszy. Na tyle spokojny, by wysiąść z
samochoduipobiecdoMike’aiGeorgiego,bykibicowaćKieronowi.Domyślałamsię,że
głównie dlatego, iż nie będę go już dłużej wypytywać. Przyjęłam to nie bez ulgi,
ponieważostatnie,czegochciałam,toprzyczyniaćmuwięcejzmartwień.

Ale wciąż pragnęłam poznać odpowiedzi. A dokładnie: co tak bardzo próbowała

utrzymaćwtajemnicymatkaJensona?I–ażmnieciarkiprzeszły–czytojestsprawa

dla policji? Aż nazbyt dobrze pamiętałam, że policja interesuje się jej obecnym
narzeczonym. Czy to ma z nim coś wspólnego? I kiedy to wszystko się działo? Czy
przypadkiemniechodziłoomorderstwo?

Byćmożezaczęłabymwpadaćwpanikę,alejednaklogikawzięłagórę.Cokolwiekto

było,wydarzyłosiętam.Niemalnapewnotam.To,copowiedziałasąsiadka,paniClark,
wydawałosiętopotwierdzać.Mówiłacośopaskudnejsprawiez„tąmałą”,czyżnie?W
każdym razie coś w tym rodzaju, pomyślałam, sącząc kawę. I nagle przypomniałam
sobie,żeprzecieżdałamiswójnumertelefonu.Czemuniemiałabymdoniejpoprostu
zadzwonić?

Wygrzebującztorbytelefon,powtórzyłamsobiewmyślachobowiązująceprzepisy.

Czyzłamięktórąkolwiekzzasad,jeślizniąporozmawiam?Wydawałomisię,żenie.W
końcuwymieniłyśmysięnumeramiiniebyłowtymniczłego.Zaczęłamiwtedycoś
opowiadać,ateraztylkochciałamusłyszećdalszyciąg.

Nie,pomyślałam,naciskającprzyciskzzielonąsłuchawką.Wszystkobędziedobrze.

Na szczęście była w domu i chciała ze mną rozmawiać. Nawet bardzo chciała.

Odniosłamnieodpartewrażenie,żepaniClarknietylkolubiplotkować,alewdodatku
trafiłamnajejulubionytemat.

– Och, biedny robaczek – powiedziała, kiedy wyjaśniłam, że dzwonię w sprawie

Jensonaiprzypomniałam,żenapomknęłaośmiercijegosiostry.–Biednakruszynka–
powtórzyła. – To taka straszna sprawa. Dziwię się, że pani nic o tym nie wie. Ta
dziewczyna z opieki nic pani nie powiedziała? W końcu to nie jest żadna tajemnica.
Pisaliotymwgazetach.Imówiliwtelewizji.

A więc jedno zmartwienie mniej. Nie mam do czynienia z żadnym zatajonym

morderstwem.Aleto,comiałamidoopowiedzeniapaniClark,takżebyłostraszne.

–Utonęła,biedactwo,małaSammy.Miaławtedydopierodwalatka.Zapamiętałam

todoskonale,wgazetachwtedypisali,żedostałatenbasennadrugieurodziny.

–Utonęła?

– Tak powiedział koroner. Przypadkowa śmierć przez utonięcie. Jakoś wpadła do

basenu,kiedyJensonposzedłdodomupolizaki.Nieznamwszystkichszczegółów,ale
tak to mniej więcej wyglądało – westchnęła. – Dokładnie tak, jak się często ostrzega,
prawda? Małe dziecko może utonąć nawet w kilku calach wody. Myślę, że mogła się
poślizgnąć i uderzyć główką… Jak mówiłam, nie znam wszystkich szczegółów. Ale
znalazłają,kiedywróciłazesklepu.

Byłamwstrząśnięta.

–Ktowrócił?MatkaJensona?Karen?

– Ależ tak, moja droga. Właśnie na tym polega problem. Nie było jej w domu.

Zostawiła ich samych. To naprawdę skandal; zostawiła biednego Jensona, miał wtedy
nie więcej niż pięć lat, i kazała mu się nią opiekować. Carley była u swojej koleżanki,
nikogo innego nie było. Zostawiła takiego brzdąca pod opieką pięciolatka, żeby kupić
papierosy w sklepie na rogu. Jak ją znam, po prostu nie chciało jej się wyjmować
wózka. Może pani w to uwierzyć? Ja nie. Nie mieści mi się w głowie. Och, żeby pani
słyszaławtedyjejwrzaski.Ażumniebyłosłychać.

– O mój Boże – jęknęłam, próbując sobie to wyobrazić. Nie potrafiłam. I miałam

nadzieję,żenigdyniebędęmusiała.Cozastraszna,bezsensownaśmierć.Jakatragedia.
Ijakiestrasznebrzemię,zktórymmusiałżyćJenson.

OpowiedziałampaniClark,jakprzerażonybyłJensontym,żemogłabympowiedzieć

jegomatceotym,coodniegousłyszałam.ŻeKarenzabroniłamuotymmówić,kazała
zachowaćwtajemnicy.Żeniewolnomunawetwspominaćimieniasiostrzyczki.

PaniClarkażparsknęła,słyszącto.Naprawdęparsknęła.

– W tajemnicy? Jak ona sobie to wyobraża? Proszę mnie nie rozśmieszać. Ale to

mnieniedziwi.Tojasne,żeniechce,żebymałyotymrozmawiałzobcymi,boźleby
wyglądała w oczach ludzi. Ależ, wielkie nieba, ta dziewczyna jest naiwna. Chce to
zamieśćpoddywan?Niemaszans.Alepowiempanijeszczejedno.Onazawszegooto
obwiniała. To jasne jak słońce, wszyscy to wiedzą. A to po prostu zbrodnia, zrzucać
winę na pięciolatka! Może pani uwierzyć? Na swoje własne dziecko. Jak mówiłam, to
jasnejaksłońce.Odtamtejporynigdydobrzegonietraktowała.ZawszetylkoCarleyto,
Carley tamto, jakby nie mogła na niego patrzeć. Ona myśli, że tego nie widać, ale
oczywiście wszyscy widzą, jak jest. Wszyscy, od samego początku. Zupełnie jakby
żałowała, że to nie on nie żyje. Więc nic dziwnego, że jest trochę niesforny, prawda?
Taki urwis. Pakuje się w kłopoty i w ogóle. Nie ma się kto nim zaopiekować, ot co.
Brakujemuopieki.

–Ionsamsiebieteżobwinia,towyraźniewidać.

–Oczywiście,żetak,mojadroga.Zrobiłamupraniemózgu,właśnietak.Awiepani,

cojestwtymnajgorsze?Żeonnajbardziejnaświeciechciałby,żebymatkagokochała.
Alemyślipani,żetakbędzie?Prędzejkaktusminadłoniwyrośnie.

Po skończeniu tej rozmowy siedziałam przez chwilę, rozmyślając. A właściwie nie

tyle rozmyślając, ile odczuwając; starając się pojąć to, co przed chwilą usłyszałam,
ogarnąć wszystkie konsekwencje. Bo, z psychologicznego punktu widzenia były
ogromne. Tak wiele rzeczy się wyjaśniło; oczywiście, że to ukształtowało osobowość
Jensona.Inicdziwnego,żetakbardzozależałomunadochowaniutajemnicy;jużjego

matkasięotopostarała.

Poczucie winy to straszna rzecz. A zwłaszcza bezpodstawne poczucie winy.

Bezpodstawnepoczuciewinywpojonebiednemu,niewinnemudziecku.Dokończyłam
zimną kawę i w duchu zakasałam rękawy. Nagle zobaczyłam Jensona w zupełnie
innymświetle.

Rozdział18

J

ensonznowusięodemnieodsunął–takjaksięspodziewałam–alepostanowiłam

nie naciskać na niego. Rozumiałam dlaczego – zapewne bał się, że zacznę zadawać
pytania, na które nie chciał odpowiadać. Dobrze. Było mi go tak ogromnie żal. Nie
mogłam przestać myśleć o tym, jaki ciężar musi dźwigać i jak bardzo (jeśli to, co
mówiła pani Clark, jest prawdą, a nie wątpiłam, że jest) musi się obwiniać, a może
nawetnienawidzićsamegosiebie.

To tragiczne, ale takie rzeczy zdarzają się aż nazbyt często. Wychowywałam pół

tuzinadzieci,azeznaczniewiększąliczbązetknęłamsięwmojejpoprzedniejpracy,iu
wszystkichdziecizproblemamipowtarzałosiętosamozjawisko:nienawiśćdosamego
siebie,rozpaczliwieniskasamoocena.Jesttocoś,oczymdzieciwdobrejsytuacjinawet
niepomyślą,alete,którezostałyemocjonalnieskrzywdzoneprzezto,żeopiekowalisię
nimi skrzywdzeni rodzice, niemal zawsze – tak wskazywało moje doświadczenie –
obwiniały się o to. Niezależnie od tego, czy były wykorzystywane seksualnie, bite,
zaniedbywane, czy źle traktowane w jakikolwiek inny sposób. Skrzywdzeni rodzice
mogą krzywdzić swoje dzieci na tysiące sposobów, ale wynik jest zawsze ten sam –
dzieckozaczynawierzyć,żenatowszystkozasłużyło.

Właśnie to najlepiej wychodzi dysfunkcyjnym rodzicom: przenoszą swoje własne

problemy na dzieci, powielając ten sam cykl. Dobrze wiadomo, że jeśli problemy
wykorzystywanego dziecka nie zostaną rozwiązane, często samo zaczyna dopuszczać
się tego samego. Życiowe szanse dzieci maltretowanych, zaniedbywanych, dzieci
narkomanów, alkoholików, są stopniowo, dzień po dniu, rok po roku, nieodwracalnie
niszczone.Iniektóreztychdzieci–przypuszczalnieznacznaichczęść–samezczasem
zostają dysfunkcyjnymi rodzicami. Tak to działa. To prawdziwa tragedia. Jenson ma
teraz dziewięć lat. Niedługo to dziecko z problemami stanie się nastolatkiem z
problemami. A wtedy – zakładając, że wróci do domu, a jego matka nadal będzie go
obwiniać–możebyćjużzapóźno,żebygowyprostować.

–Dodiabła,Case–powiedziałMike,kiedyznalazłamchwilę,żebymuopowiedzieć,

czegodowiedziałamsięodpaniClark.–Dlaczegoniepowiedzielinamotymnasamym
początku?

Niechętnie wtajemniczyłam we wszystko Mike’a. Wrócili po meczu radośni i

uśmiechnięci.GeorgieiJensonścigalisięnawetwdrodzedodomu.Aterazzepsułam

mu nastrój – wyraźnie posmutniał, kiedy zaczął sobie uświadamiać wszystkie
implikacje tego, co powiedziała sąsiadka. Podobnie jak ja, Mike zobaczył szerszy
kontekst sprawy. Jenson nagle przestał być zwyczajnym dzieciakiem, tylko na krótki
czas umieszczonym w rodzinie zastępczej, i jego przyszłość zaczęła się rysować w
znaczniebardziejponurychbarwach.

–Nierozumiemtego–powiedziałam.–Chcępowiedzieć,żetomożeprzecieżmieć

kluczoweznaczenie,prawda?Więcprzypuszczam,żepracownicysocjalnioniczymnie
wiedzieli. I jeśli się zastanowić, nic dziwnego. Nigdy wcześniej się tą sprawą nie
zajmowali.

–Aleprzecieżchybapowinni?Zostawiłapodopiekąpięciolatkadwuletniedziecko,

które utonęło. Musieli o tym wiedzieć. Powinno być dochodzenie, prawda? Kogoś
powinno to zaniepokoić. – Pokręcił głową. – Ech! Nic dziwnego, że jej dzieciaki mają
problemy. Boże, co za tragedia. Przecież to musiało się położyć cieniem na całej
rodzinie.Jaktybyśsobieporadziłazczymśtakim?

–Wątpię,czybymsobiewogóleporadziła–odparłam.–Itowszystkowielemówio

samej Karen. Oczywiście nie chcę tłumaczyć jej podejścia do biednego Jensona. Ale…
cóż,możnasobiewyobrazić,jaksięczuje,prawda?Niepowinnabyłazrzucaćwinyna
niego,jasne,alenapewnomawyrzutysumienia,niesądzisz?Tozpewnościącałyczas
jągryzie.

Mniewkażdymraziegryzłoprzezresztęweekendu.Aletasytuacjamiałarównież

swoje zalety. Poznanie dziecka jest kluczem do tego, by mu pomóc, i choć smuciło
mnieto,czegosiędowiedziałam,czułamsięnasiłachpomócJensonowi.Niejesteśmy
w stanie zmienić przeszłości, ale możemy wpływać na przyszłość. Teraz, kiedy
zrozumiałam przyczyny jego zachowania, mogliśmy zacząć nad nim pracować – i
właśnietozamierzałamzrobić.

Z niedzielnej nocy wyniknęła jeszcze jedna pozytywna rzecz. Kiedy położyłam

chłopców do łóżek, wyprasowałam ich mundurki i pomogłam Mike’owi dokończyć
sprzątanie po podwieczorku, wyjęłam laptop, żeby przeczytać zaległe maile. Nie
ruszałam go od piątku. Wśród mnóstwa spamu znalazłam dwa interesujące listy z
opiekispołecznej.PierwszywysłałakobietaimieniemMandy,któranajwyraźniejbyła
nową asystentką Georgiego. Odkąd opuścił dom dziecka, plany wobec niego uległy
zmianieiMandychciałasięspotkać,żebyomówićdalszepostępowanie.

Drugi zawierał doskonałą wiadomość od Marie Bateman: zdecydowano, że Jenson

możerozmawiaćzKarenprzeztelefon.Nie,niebędziemógłsięzniąspotkać,dopóki
nie zakończy się sprawdzanie jej narzeczonego, ale to już było coś i wiedziałam, że
Jenson się naprawdę ucieszy. Pierwszą rozmowę – o ile mi to pasuje – wyznaczono

wstępnienaponiedziałkowepopołudnie.

– To świetnie – powiedział Mike, kiedy w końcu oboje usiedliśmy na sofie. –

Przynajmniej nie będzie czuł się porzucony. – Przewrócił oczami i cmoknął z
niezadowoleniem.–Oczywiściejeślionaznajdzieczas,żebyznimporozmawiać,anie
będzieznowuględziłaoswoimnarzeczonym.

Wzięłamdorękipilota.

–Boże,chybastajemysięparąstarychcyników.

Mikeparsknąłśmiechem.

–PaństwoOburzenizTunbridgeWells,towłaśniemy.Dziwicięto?

Zaczęłam zmieniać kanały, szukając czegoś do oglądania. Lewis. Albo Morse. Albo

MorderstwawMidsommer.Samebrutalnezabójstwa,żebypodnieśćnasnaduchu.

–Wiesz–zaczęłam.–Zastanawiamsię,cootymmyśląludziezTunbridgeWells.

–Oczym?–spytałMike.

–Otym,żewszyscyuważająichzaoburzonych.

–Ajakmyślisz?Oczywiściesąoburzeni.

Bardzo się cieszyłam, mogąc przekazać Jensonowi dobrą wiadomość o rozmowie

przeztelefon,kiedyprzyszedłdokuchniwponiedziałkowyporanek.

–Taak!–Podskoczyłzradościtakenergicznie,żebiednyGeorgie,któryodstawiałdo

zlewuswojąmiseczkępopłatkach,omalniewyskoczyłzeskóry.Może,skoromiałam
takiedobrenowiny,wybaczyminiedzielneprzesłuchanie.

– Mogę jej opowiedzieć o grze i o tym, że w przyszłym tygodniu może zagram z

Kieronemwprawdziwejdrużynie,prawda?Będziezemniedumna.Naprawdędumna.

Uśmiechnęłam się, widząc, jak ekscytuje go ta perspektywa. Ale jednocześnie

zrobiło mi się smutno. To był taki drobiazg, ale najwyraźniej możliwość zagrania z
Kieronem w „prawdziwej” drużynie – o czym powiedział mi, kiedy wrócili z meczu –
miała dla niego ogromne znaczenie. Nie wątpiłam, że w jego dzielnicy jest jakaś
dziecięca drużyna. Ale udział w czymś takim wymagał choćby minimalnego
zaangażowaniazestronyrodziców.Karenmusiałabygozapisać,prowadzićnatreningii
odbierać.Płacićskładki,kupićstrójdogryitakdalej.Aniektórymrodzicom–mówiąc
bezogródek–poprostusięniechce.

Zauważyłam,żeJensonnaglepomyślałoczymśinnymispochmurniał.

–Casey,nicjejniepowiesz,prawda?Niepowieszjej,cocipowiedziałem?

–Oczywiście,żenie–pokręciłamgłową.–Jużcimówiłam,nawetnieprzyszłobymi

todogłowy.Niemartwsię.Wszystkojestwporządku.

Wcalewszystkoniebyłowporządku–iniebędzie,dopókiniewrócidotegotematu

iniezacznieonimrozmawiać.Aletonienastąpidzisiajiprzypuszczałam,żektoinny
będziesięjużtymzajmował.TuiterazJenson,uspokojony,znowusięuśmiechał–to
wystarczy.

Takjakprzypuszczałam,JohnnicniewiedziałoSammy.

–CzemuniezadzwoniszdoMarie?–zaproponował.–Niechsprawdzi,czymającoś

wdokumentach.Aleprzypuszczam,podobniejakty,żenicotymniewiedzą.Wkońcu
toniejestszczegół,który,gdybyśonimwiedziała,mógłbyciwypaśćzgłowy.

KiedyjużdodzwoniłamsiędoMarie,okazałosię,żejednakwie,chociażdopieroco

siędowiedziała,podobniejakja.

– Czy to nie dziwne? – powiedziała. – Odkryłam to dopiero w piątek. I to całkiem

przypadkowo. Byłam na ostatniej wizycie u Karen i Gary’ego, żeby uporządkować
wszystkiepapiery,kiedyzobaczyłamzdjęcie.Dzieciakibyłynanimznaczniemłodszei
zapytałam,kimjesttenmałybrzdąc,aonaoczywiściemipowiedziała.Muszęprzyznać,
że mnie zatkało. Coś takiego robi wrażenie, prawda? Wiesz, mimo że Karen jest tak
nieodpowiedzialna,zrobiłomisięjejżal,biedactwa.

–Wiem–potwierdziłam.–Najgorszykoszmarkażdegorodzica.Imoimzdaniemto

stawia Jensona w zupełnie nowym świetle; naprawdę dużo tłumaczy. Wiesz, że ona
jego o to obwinia? A w każdym razie odniosłam takie wrażenie. On ma bardzo silne
poczuciewiny,comusimiećprzecieżjakiśpowód.Itotłumaczyłoby,dlaczegoKaren
tak nisko ceni Jensona w porównaniu z Carley. Wiesz, co działo się potem? Czy było
prowadzonedochodzenie?

– Wygląda na to, że nie – odparła Marie. – Ona mówi o tym całkiem otwarcie.

Prawdę mówiąc, myślała, że o wszystkim wiemy. Nie wniesiono żadnych zarzutów.
Podjęłagłupieryzykoizapłaciłazatostrasznącenę.Wyszładosłownienakilkaminut.
Tobyłogłupie,nieodpowiedzialneinaganne,bezwątpienia.Aletonieprzestępstwo.I
przypuszczam,żewtedyuznanotozatragicznywypadek,zakładając,żenigdywięcej
nie zachowa się tak głupio. Powiedzmy sobie szczerze: żaden sąd nie mógłby jej
wymierzyćkarybardziejdotkliwejniżta,którąjużponiosła.

Wszystkotobyłooczywiścieprawdą.Alenicniezmieniałofaktu,żepięćlatpóźniej

Karen znowu wyszła i zostawiła dzieci same. I tym razem wyszła trochę dalej niż do
sklepunarogu.

Ale ja patrzyłam na to wszystko z obecnej perspektywy. Konsekwencje tamtej

tragediisięgałybardzodaleko.Mogłybyć–iprawdopodobniebyły–początkiemrówni
pochyłej. Rodzina Karen nie była pod tym względem wyjątkowa. Śmierć dziecka
wpływa na każdego, choć na różne sposoby. Rodzeństwo zmarłego dziecka – którego
rodzice szaleją z rozpaczy – często zdradza najróżniejsze objawy emocjonalnego
cierpienia.Tozaśprowadzidozłegozachowania,przezcostająsiętrudnymidziećmi,a
topowoduje,żecoraztrudniejimprzychodzinawiązywanierelacjizinnymiludźmi–
koło się zamyka i bardzo ciężko jest się z niego wyrwać. Nie miałam wątpliwości, że
właśnie tak było w przypadku Jensona. To straszne wydarzenie zawsze stało między
nimi.Nicdziwnego,żebiednychłopiecwściekłsięnamyśl,żebędziemusiałopiekować
sięGeorgiem.

Na szczęście rozmowa z nową asystentką Georgiego, Mandy, okazała się bardziej

pozytywna.Przezcałytydzieńczytałaojegoprzyzwyczajeniachipotrzebach,ichciała
sięspotkaćznamiwszystkimiwprzyszłymtygodniu.Kiedyodłożyłamsłuchawkęijuż
miałam się zabrać do zwykłej poniedziałkowej krzątaniny w domu, przyszło mi do
głowy,żeGeorgie–choćnapozórznacznietrudniejszy–wcaleniesprawiaproblemów.
Jego świat – jeśli wszystkie potrzeby zostaną zaspokojone – jest bardzo spokojnym
miejscem,ajegodrogaprzezżycie,oiletrafidorodziny,którabędzieumiałasięnim
zaopiekować,powinnabyćspokojnaibezpieczna.

I miałam nadzieję, że podobnie będzie z nami. Ale, jak zwykle bywa w takich

sytuacjach,niemieliśmytyleszczęścia.

ByłamwdrodzedoRiley,kiedyzadzwoniłtelefon.Niemogłamsiędoczekać,kiedyz

nią porozmawiam i opowiem o wszystkich nowinach. Kiedy my mieliśmy pełne ręce
roboty z dwoma dziewięciolatkami, ona i David podejmowali własne wyzwania.
Sobotnieprzedpołudniespędzilinatreningudlaprzyszłychrodzinzastępczychibardzo
chciałamusłyszeć,jakimposzło.Bylijużdośćzaawansowaniwszkoleniu,ajadobrze
pamiętałamtenetap.Byłatojednazsesji,naktórychtrzebaodgrywaćróżnerole,aja
celowoniepowiedziałamim,czegosięmogąspodziewać.

Niebyłatozmojejstronyzłośliwość;niechciałamniepotrzebniestresowaćDavida.

Kiedymyprzechodziliśmytenetap,Mikeczułsięzażenowanyigdybywiedział,cogo
czeka,mógłbychciećsięwykręcić.Choćwcodziennymżyciubyłpewnysiebie,zadanie
zodgrywaniemrólbyłodlaniegoprawdziwymkoszmarem.

Zwłaszcza jeden scenariusz męczył go tak bardzo, że – gdyby mógł – zapewne

uciekłby gdzie pieprz rośnie. Miał odegrać zastępczego ojca próbującego zażegnać
trudnąsytuację–obronićsięprzedseksualnymnapastowaniemzestronynastolatki.

Był wstrząśnięty samą perspektywą, a co dopiero odgrywaniem scenki z godną

Oscara trenerką. Ale to było ważne, a wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, jak bardzo.

Zaledwie kilka lat później przydała mu się ta umiejętność przy naszej drugiej
podopiecznej, Sophii – to była jedna z najtrudniejszych i najbardziej ryzykownych
sytuacji,zjakimisięzmierzył.

Prawdę mówiąc, kiedy teraz o tym myślałam, miałam lekkie wyrzuty sumienia.

Może jednak powinnam ich na to przygotować. Byłam pewna, że dostanę burę od
córki. Jednak kiedy wyjęłam telefon, okazało się, że być może w ogóle nie dotrę do
Riley.Nawyświetlaczupokazałsięnumerszkoły.

TobyłaAndreaCappleman.

– Na pewno masz już powyżej uszu moich telefonów, Casey – powiedziała. – Ale

obawiam się, że mieliśmy kolejny incydent z udziałem chłopców i chciałabym, żebyś
przyjechałapoJensona.

–Wiedziałam,żetoniepotrwadługo–westchnęłam.–Nodobrze.Comuzrobiłtym

razem?

– Georgiemu? Nie, nie, nic. Wręcz przeciwnie. To trochę bardziej skomplikowane.

Dopierocopoznałamwszystkieszczegółyibyłabymwdzięczna,gdybyśmogłazabrać
Jensona. Jest trochę zdenerwowany i naprawdę nie ma sensu, żeby wracał do klasy,
tymbardziej,żejużjestpolunchu.

Oczywiście,zrobiłosięjużtakpóźno.

–Niemartwsię–powiedziałam.–Jużjadę.

Powinnamsiętegospodziewać.Potym,codziałosięwweekend,nicdziwnego,że

Jenson był pobudzony i wytrącony z równowagi. Ale byłam zniecierpliwiona. Z tym
naprawdę trzeba coś zrobić. Jenson musiał brać pod uwagę możliwe konsekwencje
swojegopostępowania.Czekałagorozmowazmamą.Wprzyszłymtygodniumiałgrać
zKieronemwpiłkę.Dostałnowągrę.Gdybybrałudziałwnaszymprogramie,mógłby
stracićwszystkieteprzywileje.Taktodziałało.Właśniedlategozachowaniedzieciulega
poprawie.Wtensposóbodzyskująkontrolęnadswojąsamooceną.Stanowczomuszę
zastosowaćtereguływobecJensona,postanowiłam,skręcającdoszkoły.

Sam Jenson był pierwszą osobą, którą spotkałam po wejściu do szkoły; został

wezwany przez szkolną sekretarkę. Jak się spodziewałam, siedział na krześle dla
przestępców,tużobokbiuraAndreiCappleman.Jejdrzwibyłylekkouchylone.

–Maszwejśćrazemzemną–powiedziałponurymtonem,podnoszącsięzkrzesła.

Wciążjeszczepłakałiwidaćponimbyłozmęczenieirezygnację.Przypomniałamsobie
zawadiackiego chłopaka, którego poznałam tamtego dnia w ogrodzie, zabawiającego
nas naśladowaniem Michaela Jacksona; teraz bardziej przypominał Herkulesa –
chłopcadźwigającegonabarkachcałyciężarświata.

– Już dobrze, Jenson – powiedziała Andrea Cappleman, kiedy usiedliśmy w jej

biurze.–Wytrzyjoczyiweźsięwgarść.Porozmawialiśmysobieitowystarczy.Proszę
–wyjęłachusteczkęzpudełkanabiurku.–Wytrzyjtwarziwydmuchajnos.

Jensonwziąłchusteczkęizacząłniątrzećpoliczki.

–Awięccosięstało?–spytałam.–Zgaduję,żeznowusiębił?

– Obawiam się, że tak – odparła Andrea Cappleman. – Powiedziałam wyraźnie

Jensonowi, że to naprawdę musi się skończyć. Niedługo rozstajemy się na wakacje i
ostatnie,czegobymsobieżyczyła,towykluczyćktóregośzmoichdużychchłopcówze
wszystkichmiłychrzeczy,którezaplanowaliśmy.Co,Jenson?

Jensonpotulnieskinąłgłową.

–Aleocoposzło?–tymrazemzwróciłamsiędoJensona.

–Oto,żeJensonuważasięzajednoosobowąstrażobywatelską–powiedziałaAndrea

Cappleman, a kiedy Jenson wycierał oczy, posłała mi szybki uśmiech. – A czegoś
takiegonierobimywtejszkole.

–Strażyobywatelskiej?–spytałamzdezorientowana.

Skinęłagłową.

– Tak, i całkowicie rozumiem, dlaczego uważa, że powinien się tak zachować.

Naprawdę,Jenson.Idoceniamtwojepoczuciesprawiedliwości.Aletakichproblemów
nie rozwiązuje się, biorąc sprawy w swoje ręce i bijąc się z kolegami na boisku. –
Spojrzałanamnie.–Zawarliśmypakt.Jensondoskonalewie,comazrobićzakażdym
razem,kiedyzobaczy,żektośdokuczaGeorgiemu,prawda?

–Powiedziećnauczycielowi–burknąłJenson.

–Właśnie–potwierdziłaAndrea.–I…

Uniosłamrękę.

–Zaczekajciechwilę.Chybanienadążam.Ktokomudokuczałiktosięzkimbił?Nic

nierozumiem.

Westchnęła.

– Chodzi szczególnie o jednego chłopca, tego, z którym Jenson dzisiaj się pobił,

oczywiście, ale prawdę mówiąc, mamy problem z całą grupką. To chłopcy z szóstej
klasy;wtymwiekuczęstotakbywa.Jużzachwilęskończąszkołęirozpieraichenergia.
Teraz rozstawiają wszystkich po kątach, ale we wrześniu to oni zostaną tymi
najmłodszymi w nowej szkole. Dlatego musimy być wyjątkowo czujni. Georgiego
najczęściejzostawiająwspokoju,aleakurattenchłopiecupatrzyłgosobiejakoofiarę.

Niestety, są pewne sprawy… – zawiesiła głos i spojrzała na mnie znacząco, dając do
zrozumienia, że nie chce mówić więcej, ale domyśliłam się, o co chodzi. Jak w
przypadkuwiększościłobuzów,zapewneupodstawleżałajakaśkonkretnaprzyczyna,
jakieśzaburzeniawdomu,któreodreagowywałwszkole.

WgruncierzeczypodobniejakJenson,pomyślałam.

– I oczywiście Jenson – powiedziała Andrea Cappleman – który jest najlepszym

przyjacielemilojalnymobrońcąGeorgiego,widziałtoigotowałosięwnimjużodkilku
tygodni.Rozmawialiśmyotymjużwcześniejizgodziliśmysię,żebójkaniejestżadnym
rozwiązaniem,aledzisiajpoprostuniewytrzymał.Aletosięniemożepowtórzyć.

Wywnioskowałamzjejtonu,żestarasiębyćsprawiedliwa.Owszem,Jensonatrzeba

zdyscyplinować, ale jednocześnie musi wiedzieć, że pochwala jego postawę moralną.
Niełatwo było zachować tę równowagę, ale udało się jej. Niemal widziałam zmianę w
postawie Jensona, kiedy tłumaczyła mi, że tamten chłopiec i jego gang dokuczali
Georgiemu w jadalni, wyśmiewając się z niego tylko dlatego, że zawsze je na lunch
quiche, ryż i kukurydzę. Poza tym dręczyli go fizycznie, ciągnąc za włosy, nazywając
dziewczynąirzucającwniegokukurydzązjegotalerza.

Tymczasemasystentkadydaktycznazauważyła,żecośsiędzieje,iinterweniowała,

każąc im zabrać swoje tace i usiąść gdzie indziej, sama zaś usiadła razem z
przerażonymGeorgiem.Jensonbyłwściekły,alewiedział,żeniemożewpakowaćsięw
kłopoty; obserwował wszystko i czekał, aż tamten chłopiec i jego banda wyjdą na
boisko.Oburzonytym,żedręczycieleniezostalinależycieukarani(aniezostali,bow
tamtym momencie jeszcze nie wyszło na jaw, do jakiego stopnia znęcali się nad
Georgiem),postanowiłwziąćsprawywswojeręceidaćchłopakowinauczkę.

Oczywiście pani ze stołówki, nie znając tła całej sprawy, natychmiast zaciągnęła

Jensonadodyrektoraiopowiedziałato,cozobaczyła:żeniesprowokowanyrzuciłsięna
tamtegochłopca.

– I tak jest zawsze! – zawołał Jenson, nagle ożywiony. – Tak jak ostatnim razem i

poprzednio, kiedy powiedział, że wsadzi Georgiemu głowę do śmietnika, i za każdym
razem!Ajajużmamtegodosyć.–Odwróciłsiędomnie.–Ityteż,Casey!–dorzucił.–
Niekazałemmuiśćpotekamienie!Nigdy!

–Jużdobrze,Jenson.Wystarczy–powiedziałaAndreaCappleman,podsuwającmu

pudełko z chusteczkami. – Nie nakręcaj się znowu. Przecież nikt cię nie obwinia. A
Casey jest na pewno bardzo dumna, że stanąłeś w obronie Georgiego. Ale, jak się
umówiliśmy, nie może być więcej bójek. Nie tędy droga – uśmiechnęła się. – Dobrze,
konieckazania.

– No cóż – powiedziałam, wstając, gotowa zabrać Jensona do domu. – Muszę

przyznać, że to mi otworzyło oczy. I myślę, że powinnam cię przeprosić, Jenson. Nie
miałam pojęcia, że tak dobrze opiekujesz się Georgiem. Pani Cappleman ma rację.
Jestemzciebiebardzo,bardzodumna.IMiketeżbędzie,kiedymuotymopowiem.

Otworzyłamramiona,aJensonzaskoczyłmnie,rzucającsięwmojeobjęcia.Kiedy

pocałowałam go w czubek głowy, omal nie pękłam, tak mocno mnie ściskał. Chyba
nadmiaremocjijaknajedenponiedziałek,pomyślałam.Owielezadużo.

– Ale już żadnych więcej bójek, dobrze? Obiecujesz? – Andrea Cappleman i ja

uśmiechnęłyśmysiędosiebie.

–Wporządku–powiedziaładoJensona.–Ajutrobędzienowydzień.Nowydzieńi

nowastrategia,boniechcęodsyłaćcięznowudodomu.Bowieszco?–Jensonspojrzał
naniązaskoczony.–Będziemyzatobątęsknić!

–Chodź,dzieciaku–powiedziałam,otwierającdrzwisamochodu,żebyJensonmógł

wskoczyć do środka. – Jedziemy do domu, żeby sobie poprawić humor. Pamiętaj, że
mama będzie dzwoniła po południu, a nie chcemy, żebyś wydawał się ponury, kiedy
będzieszzniąrozmawiał,prawda?Jeszczepomyśli,żećwiczyłamnatobiemojeciosy
karatealbocośpodobnego.

Togorozśmieszyło.

– Nie ma szans, Casey – odparł, zapinając pas. – Jesteś za mała, żeby kogokolwiek

powalić.

– O, czyżbyśmy znowu mówili o bójce? – spytałam, odpalając silnik. – Pożałujesz

tego,mójchłopcze,obiecuję.

Obojeśmialiśmysięiżartowaliprzezcałądrogędodomu,ajednocześnieczułamsię

wręczokropnie.

Wciąż rozpamiętywałam to, jak bardzo pomyliłam się w przypadku Jensona. To

prawda,żeniemogłamwiedzieć,conaprawdędziałosięwszkole.Nibyskąd?Niktmi
niepowiedział.Alenigdyniemiałamwzwyczajuusprawiedliwiaćswoichbłędówinie
zamierzałamtegorobićteraz.

Kiedy tuż po szóstej zadzwoniła Karen, zaproponowałam Jensonowi, żeby wyszedł

porozmawiać z nią do ogrodu. Mike był zajęty kasowaniem obejrzanych odcinków
Countdown, Georgie właśnie skończył oglądać następny i szedł na górę ze swoją
bezcenną puszką kamieni. Poszłam za nim z koszem świeżego prania, który
postawiłam przy bieliźniarce, kiedy zauważyłam, że Georgie mruczy coś do siebie i
wyglądaprzezoknowswoimpokoju.

Włosyrosłymujakwściekłe–byłyjużokilkacalidłuższeniżwtedy,kiedydonas

przyszedł i kiedy weszłam do pokoju, przestępując ostrożnie rząd kamieni przy
drzwiach, zastanawiałam się, jak sobie z tym radzili w domu dziecka. Może zakradali
sięistrzygligo,kiedyspał?

Odwróciłsię,kiedypodeszłam,izaskoczyłmnie,patrzącmiprostowoczy.

–Casey–powiedział.–KochamyJensona,prawda?

Bardzo, bardzo rzadko zdarzało się, żeby Georgie nawiązywał kontakt wzrokowy,

więcdomyśliłamsię,żetomusibyćważne.

– Tak – potwierdziłam, kiedy odwrócił wzrok. – Kochamy Jensona i kochamy

Georgiego.

– Jenson to dobry chłopiec. Lubi zieleń i jest dobrym chłopcem – powiedział,

odwracając się znowu do okna. – Jenson lubi zielone kamienie, a Georgie lubi białe
kamienie. Jenson musi dostać dzisiaj prezent. Jenson nie jest zły. Jenson jest dobrym
chłopcem.

Podążyłam za spojrzeniem Georgiego i wtedy mnie olśniło. Okna jego pokoju

wychodziłynaogrody.Naszi–Boże,oczywiście!–naszychsąsiadów.Atam,tużprzed
naszymi oczami, pysznił się ich wypielęgnowany skalny ogródek, z alpejskimi
roślinami, skałkami i staranie ułożonymi kolorowymi kamykami. Tyle kamyków, tak
równopoukładanych!Takkuszących!

Niemogłambyćtegopewna,aletoniemiałoznaczenia.Byłodlamnieoczywiste,że

gdybym tylko miała dodatkową nogę, powinnam się nią kopnąć w tyłek, i to mocno.
JensonniekazałGeorgiemutampójść.Niktmuniekazał.Zrobiłtowyłączniezwłasnej
woli.

Zostawiłam więc Georgiego i wróciłam do łazienki. Byłam wstrząśnięta własną

głupotą, brakiem domyślności i tym, że cecha, która zawsze była dla mnie czymś
naturalnym–umiejętnośćrozumieniadzieci–całkowiciezawiodłamniewprzypadku
Jensona. Słyszałam go, jak rozmawia w ogrodzie z mamą i śmieje się. Słyszałam
odgłosyprzestawianychkrzeseł–toMikekrzątałsięnapatio.Zostałamsamazmoimi
myślami – jak mogłam aż tak bardzo go zawieść? Usiadłam na brzegu wanny i
rozpłakałamsię.

Rozdział19

K

iedyobudziłamsięnastępnegoranka,czułamsięznacznielepiejirozpierałamnie

energia. Skoro na nowo określiłam swoją rolę w opiece nad Jensonem i Georgiem,
wszystkonaglewydałosięowielełatwiejsze.Toniesamowite,pomyślałam,jakdziała
ludzki umysł. Wmówiłam sobie, że Jenson jest określonym typem dziecka i
dopuszczałam tylko jedną drogę postępowania z nim. Wystarczyła niewielka zmiana
perspektywy i jakby otworzył się przede mną zupełnie nowy świat; dopiero teraz
zaczęłamwidziećwiększyobraz.Tobyładlamniebolesnalekcjaipostanowiłamsobie,
żenigdyjejniezapomnę.

Resztatygodniaminęłabezżadnychincydentów.Wznacznejmierzedlatego,żew

Jensoniezaszławyraźnazmiana.Niepadłyżadnesłowa.Nierozmawialiśmyośmierci
jegosiostryaniojegoodczuciachwzwiązkuztym,cosięwydarzyło(wiedziałam,żedo
tegoniepowinnamgozmuszać),alewydawałosię,jakbywiedział,żezmieniłosięmoje
podejściedoniego,żelepiejgorozumiem–cobyłoprawdą.

Niemogłamsiędoczekaćnastępnegoweekendu.Prognozybyływspaniałe,zarówno

dla pogody, jak i sytuacji w domu – bez ciągłego lęku przed możliwymi konfliktami
międzychłopcami.

Alekonfliktysięzdarzały,niezależnieodtego,czybyłamnanieprzygotowana,czy

nie.Miałamsięotymprzekonaćwsobotniporanek.

– Mamo – powiedziała Riley, kiedy zadzwoniła do mnie wcześnie rano – nastaw

czajnik.JesteśmywłaśniewdrodzezJacksonem.DavidzabrałLeviegodoswojegotaty,
żebyzająćsięjakimiśmęskimisprawami,więcpomyślałam,żeprzyjedziemydociebie
trochęwcześniej.

Uśmiechając się, przygotowywałam kawę i kubki. Nawet bardzo miły dzień może

być jeszcze milszy dzięki mojej córce i wnukowi. A dzisiejszy dzień zapowiadał się
naprawdęświetnie.Mikeposzedłnakilkagodzindopracyiobiecałchłopcom,żekiedy
wróci, zabierze ich do Kierona na mecz, a może sami też trochę pokopią, ja zaś
wybierałamsiędomiastazRileyiJacksonem.Wiedziałam,żeJensonjestszczególnie
podekscytowanyperspektywąspotkaniazKieronem,którypowiedziałmu,żeświetnie
grawpiłkęimożebędziemógłdołączyćdodrużyny.

Właśnieterazwszedłzhukiemdokuchni–dosłowniezhukiem,ponieważbyłjuż

przygotowany i odpowiednio ubrany na mecz, łącznie z nowymi butami, które kupił
dlaniegoMike.

–Trochęzawcześnie,kochanie–roześmiałamsię.–Mikewrócidopierozagodzinę!

–Dobrzewyglądam,Casey?–spytał,uśmiechającsięszerokoipozując,poczymdla

lepszego efektu wykonał moonwalk. Aż miło było popatrzeć. Chociaż może nie tak
bardzomiło,pomyślałam,przypominającsobiejegopodkutebuty.

– Znacznie lepiej, niż będzie wyglądała moja podłoga w kuchni, kolego, kiedy już

skończysz ją drapać tymi ćwiekami – zauważyłam z uśmiechem. Kiedy był taki jak
teraz, nie sposób było się nie uśmiechać. – Wiesz, jak wyglądasz? Jak mały Kenny
Dalglish!

–JakiKenny?Ktotojest,dodiabła?

– Troszkę mniej tych diabłów, jeśli łaska, mój drogi. To słynny piłkarz. Grał w

Liverpoolu, w… – potrząsnęłam głową, widząc obojętne spojrzenie Jensona. – Och,
mniejszaztym.Starzejęsię.Niemogłeśonimsłyszeć.Cześć,kochanie–dodałamna
widokwchodzącegoGeorgiego.–Jaksięmasz?

Georgiewskazałszafkęzkubkami.

– Chce ci się pić? – spytałam, powoli wypowiadając słowa. Postawiłam sobie za cel

doprowadzić do tego, żeby z czasem naprawdę mówił, czego chce. Na pewno znał
potrzebnesłowa.Byłampewna,żewskazywałobrazkidlatego,żeprzyzwyczaiłsiętak
robić,zarównowszkole,jakiwdomudziecka.

Skinąłgłową.

–Georgiechcepić–potwierdził.–Poproszęmleko.

– Dobry chłopiec – powiedziałam, nalewając mu mleka. – A co sądzisz dzisiaj o

Jensonie?

Georgie spojrzał na Jensona, który znowu zaczął pozować w swoim stroju

futbolowym.

– Jenson to dobry chłopiec – powiedział. – I Jenson ma dzisiaj bardzo błyszczące

włosy.

Roześmiałam się, a Jenson, także chichocząc, przeczesał palcami czuprynę, jakby

występowałwreklamieszamponu.Poczymwskazałnadrzwidoogrodu.

–Chceszwyjść–spytałGeorgiego–ipokopaćzemnąpiłkę?

Kumojemuzaskoczeniu,Georgieuśmiechnąłsiędoniegoiskinąłgłową.

Przez kilka minut patrzyłam na nich i słuchałam z rozbawieniem przez otwarte

drzwi,jakJensonpróbujemuwytłumaczyćkwestięblokowaniainnychgraczyito,że
dopókicelujeszwpiłkę,aniewczłowieka,niemaniczłegowkopnięciuprzeciwnika.
Jensonrozumiał,podobniejakMikeija,żenależyrozważnieużywaćsłówwrozmowie
zGeorgiem,któryzpowoduswojegoautyzmuwszystkorozumiedosłownie.Zaledwie
parę dni wcześniej mieliśmy istny festiwal krzyków, tylko dlatego, że Jenson
opowiedziałdowcipwsamochodzie,wdrodzezeszkoły.Niechodziłoosamdowcip,ale
oto,żenakoniecdodał,żeMike„pęknieześmiechu”,kiedymugopóźniejpowtórzy.

Oczywiścienawetnieprzyszłomidogłowy,żeGeorgietozapamiętał,ikiedyJenson

powtórzył dowcip przy podwieczorku, Mike rzeczywiście zaczął się śmiać, a Georgie
natychmiastzatkałsobieuszyizalałsięłzami.

Dopieropodłuższejchwilizrozumieliśmy,ocochodzi.Olśniłonas,ponieważwciąż

wskazywałnaMike’aizawodził.Wtedy,ostrożniewypytywany,przyznałwkońcu,że
naprawdęspodziewałsię,żeMikemożepęknąć.

PrzezkilkanastępnychdnibardzosięstarałamwytłumaczyćGeorgiemuznaczenie

takichsformułowań.Próbowałammuwyjaśnić,żekiedyktośmówi,żejesttakgłodny,
że mógłby zjeść konia z kopytami, w rzeczywistości nie ma zamiaru pożerać konia –
wystarczypodwieczorek.Tłumaczyłam,żekiedymówisię,żezniebarzucażabami,to
nie znaczy, że z góry spadają zwierzaki, tylko że pada ulewny deszcz. Ale im więcej
przykładów znajdowałam, tym bardziej śmieszne i nielogiczne się wydawały – nawet
mnie! Jak to możliwe, że nasz język stał się aż tak dziwaczny? A skoro wydawał się
dziwaczny mnie, to jak musiał go odbierać ktoś taki jak Georgie, którego język jest
konkretny i dosłowny? Świat i ludzie muszą być dla niego czymś niewyobrażalnie
obcymistrasznym.Ichociażnieudałomisięskłonićgodowyjściapozadosłowność,
patrząc jego oczami, sama czegoś się nauczyłam. A wkrótce miałam zobaczyć bardzo
wyrazistyprzykładtego,jakGeorgiepostrzegaświat.

ParęminutpóźniejpojawiłasięRiley;wysiadłaztaksówkiidałamiznak,żechce,

żebym wyszła i jej pomogła. Trzymała na rękach Jacksona i potrzebowała mojej
pomocywwyjęciuwózkazbagażnikaiustawieniugo.

–Ojej…–zaczęłam.

– Ćśś – położyła palec na ustach, kiedy do niej podeszłam. – Dopiero co zasnął –

wyjaśniła, kiedy ustawiłam wózek, żeby mogła w nim położyć dziecko. – Nie spał
dobrze w nocy i był bardzo marudny, odkąd wstał. Jestem pewna, że jeśli prześpi się
godzinkę,będziewlepszymhumorze.Ijateż–dodała,krzywiącsięlekko.–Jateż.

Zapłaciłataksówkarzowiiruszyłazwózkiemścieżką,ajazanią.

–Chciałampowiedzieć–zaczęłamznowu–żetwojewłosywyglądają…hm,ładnie…

Bardziej trafne byłoby określenie „wstrząsająco”. Ufarbowała je – a może najpierw

rozjaśniła, a potem ufarbowała – więc zamiast jak zwykle czarne, podobnie jak moje,
byłyterazogniścieczerwone.

Odwróciła się i zrobiła minę, przejeżdżając przodem wózka przez próg, po czym

delikatniezaparkowałaśpiącegoJacksonawprzedpokoju.

–Dziękizakomplement,mamo–uśmiechnęłasięszeroko.–Niespodziewałamsię.

–Podobamisię!–zapewniłamjąpospiesznie.–Byłamtylkoodrobinęzaskoczona,

towszystko.Napewnosięprzyzwyczaję.Jesteśzadowolona?Wyglądająbardzoładniei
sątakie…lśniące.

– Jestem zachwycona – odparła. – Miałam już dość ciemnych włosów. Nabrałam

ochotynazmianę.–Przygładziłafryzurę.–Więcposzłamizmieniłamkolor.

Jużmiałamprzyznaćjejrację–rzeczywiście,zaczęłamsięprzyzwyczajać–kiedyw

holupojawiłsięGeorgie,zarumienionyposzaleństwachzJensonem.Iwłaśniemiałam
zapytać,jakimszło,kiedyzdałamsobiesprawę,żecośgozaniepokoiło–rozpłaszczył
sięprzyścianieizesztywniał,wpatrzonywsufit.

– Dobrze się czujesz, kochanie? – spytałam, nie rozumiejąc, co się z nim dzieje. –

Zobacz,jesttuJackson,przyszedłnasodwiedzić.Terazśpi,alenapewnobędziechciał
sięztobąpobawić.Zarazwyjmęklocki,żebyściemoglipobudowaćwieże,dobrze?

Georgie,cobyło–jakprzypuszczam–całkiemnaturalne,uwielbiałbudowaćwieże.

Układał klocki tak dokładnie, że można by je sprawdzać poziomicą i wszystkie kąty
byłyby proste. Co dziwne, naprawdę był zagadką – wydawało się, że wcale mu nie
przeszkadza, że potem maluchy rozrzucały jego budowle po całej podłodze Po prostu
zbierałklocki,jedenpodrugim,wmałekupkiizaczynałbudowaćodnowa.

Aletymrazemnieokazałzainteresowania,ajanagleuświadomiłamsobiemójbłąd.

O czym ja myślałam? Powinnam była mu powiedzieć, że Riley przyjdzie. Idiotka ze
mnie!Gdybympamiętałaotejjednejprostejrzeczy,terazniebyłobyproblemu.Tylko
tyletrzebabyłozrobić:uprzedzić,żebyprzybycieRileyniezaskoczyłogo.

DałamznakRiley,żebyposzładokuchni.Zauważyłam,żekiedyprzechodziłaobok

niego,Georgiesięskrzywił.

– Wszystko w porządku, kochanie – zapewniłam go. – Powinnam cię uprzedzić, że

przyjdą, tak? Ale teraz idziemy do kuchni. Może wrócisz do ogrodu pobawić się z
Jensonem?Albodosalonu.WłączyćciCountdown?

Żadnaztychmożliwościnieprzypadłamudogustu–naobiepropozycjepotrząsnął

gwałtownie głową – więc w końcu doszłam do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli po

prostuzejdziemymuzoczu.Niewyglądałonato,żebymiałsię„wkurzyć”,poprostu
byłzaniepokojonynieoczekiwanymzdarzeniem.Byłampewna,żejeślizostawięgona
pięć minut, uspokoi się. Potrzebował chwili, żeby oswoić się z rzeczywistością.
Przynajmniej pozwolił się delikatnie pokierować do salonu, gdzie go zostawiłam,
bezpiecznieusadzonegonasofie,żebypoczekałnapowrótMike’aiwspólnewyjściena
mecz.

–Czasamimusibyćznimniełatwo–zauważyłacichoRiley,kiedyobieznalazłyśmy

sięwkuchni.–Aleprzypuszczam,żeitysporosięprzynimuczysz.

–Codziennieczegośnowego–przyznałam.Dosłownie,każdegodnia.Bojeśliidzieo

spektrum zaburzeń autystycznych, nie istnieje żaden określony zespół „reguł”. Każde
dzieckojestniesłychanieskomplikowaneiinne.

Właśnie tłumaczyłam Riley, dlaczego ich widok tak bardzo zaniepokoił Georgiego,

kiedyusłyszałyśmypłacz.

–Słyszałaśto?–spytałaRiley.

Skinęłamgłową.

–BrzmiałojakJackson.

Alejednocześniebardzodziwnie.Obiewyjrzałyśmyzkuchni.

Dopieropochwili–ponieważwózekstałodwróconydonastyłem–zdałyśmysobie

sprawę,żejestpusty,copotwierdziłnastępnyodgłospłaczu,tymrazemdobiegającyz
góry. I krzyk. To był Jackson. Obie spojrzałyśmy w stronę schodów, po czym,
dochodzącjednocześniedotegosamegowniosku,popędziłyśmynapiętro.

– Co się dzieje? – spytał Jenson, który najwyraźniej też usłyszał płacz Jacksona i

przyszedłzanami.

–O,mójBoże–jęknęłaRiley.–Coonznimzrobił?Jeśligoskrzywdził…

Serce podeszło mi do gardła. Mieliśmy już podobne doświadczenia i aż nazbyt

dobrzebyłamświadomaniebezpieczeństwa.Jużwcześniejbaliśmysięomaluchyprzy
dzieciach, którymi się opiekowaliśmy. Co mnie opętało, żeby myśleć, że możemy
całkiem bezpiecznie zostawić Jacksona w wózku, tak blisko wyraźnie zestresowanego
Georgiego?Cojasobiemyślałam?

Przed oczami stanął mi, nieproszony, potworny obraz. Tamten dzień, na samym

początku, kiedy Georgie zaatakował Jensona. Boże… Ale przecież nie zrobiłby czegoś
takiego. Nie mógłby – czemu miałby skrzywdzić Jacksona? A poza tym, pomyślałam,
biegnącdojegopokoju,gdziejestJackson,dodiabła?DokądGeorgiegozabrał?

Zostawiliśmyich tylko na paręminut, nie więcej. Iobie byłyśmy kilka metrów od

nich.Alegdziesąteraz?WidziałamtylkoGeorgiego,którysiedziałpotureckunaswoim
łóżku,przyciskającdopiersipuszkęzeswojąkolekcjąikołyszącsięgwałtownie.

Widziałam,żeRileystarasięzachowaćspokój,coudawałosięjejwspaniale.

– Georgie – powiedziała łagodnie. – Gdzie jest mały Jackson? Gdzie jest dziecko,

kochanie?Możeszmipowiedzieć?

Georgiewzdrygałsięprzykażdymjejsłowieizaciskałzęby.Zdałamsobiesprawę,że

jestbliskiataku.

Podeszłam bliżej i już miałam się do niego odezwać, kiedy usłyszałam ciche, lecz

wyraźne kwilenie. Nie potrzebowałyśmy nawet sekundy, żeby się zorientować, skąd
dobiega.

–Szafa!–krzyknęłaRiley.–ZamknąłJacksonawszafie!Boże!–Podbiegła,żebyją

otworzyć.

Ale nie udało się jej. Nie trzeba było geniusza, żeby zgadnąć dlaczego. Georgie

zamknąłdrzwiizabrałklucz.

Znowu przeklęłam się w duchu. Klucz! Cholerny klucz do szafy! Czemu nie

pomyślałam,żebygowyjąć,kiedywprowadzaliśmytuGeorgiego?

– Georgie – powiedziałam, siląc się na spokój, ponieważ kwilenie Jacksona stawało

się coraz głośniejsze i bardziej żałosne. – Gdzie jest klucz, kochanie? Musisz mi
powiedzieć,gdziejestkluczdoszafy…

Rileywciążpróbowałaotworzyćdrzwi,corazbardziejzdenerwowana.

–Wszystkodobrze,malutki–starałasięuspokoićwyraźnieprzerażonegoJacksona.

– Wszystko w porządku. Mamusia zaraz znajdzie klucz. Wszystko będzie dobrze…
Georgie!–warknęła,odwracającsiędoGeorgiego.–Musiszpowiedzieć,gdziejestklucz!
MusimywyjąćJacksona.Słyszyszgo?Posłuchaj.Widzisz?Boisię!

AleGeorgieniczegoniesłyszał.Tobyłooczywiste.Kołysałsiętylko,zaciskałzębyi

drgałnerwowonawidokRiley.Zupełnietegonierozumiałam.Comusięstało?

Alewpokojuznamibyłktoś,ktonajwyraźniejdostrzegłto,czegojaniewidziałam.

Jenson,októrymniemalzapomniałam,terazprzecisnąłsięobokmnieiusiadłnałóżku
obokGeorgiego.Niezablisko–nienatyle,żebygojeszczebardziejzdenerwować,ale
dosyć,żebyzwrócićjegouwagę.

–Georgie,chłopie–powiedział,wskazującnamojąbliskąjużpłaczucórkę.–Jesteś

taki mądry. Naprawdę. Dobry chłopiec – dodał. – Georgie dobrze postąpił. Dobry
chłopiecobroniłdzieckoRiley.

Nie rozumiałam nic z tego, co mówił, i widziałam, że Riley także jest

zdezorientowana.Ocotuchodzi?AleJensonbyłzbytzajęty,żebysięnamiinteresować.
CałajegouwagabyłaskupionanaGeorgiem;patrzyłnaniegobezpośrednioiżyczliwie.

–Dobrychłopiec–powtórzył,zerkającteraznamnie.–Dobrychłopiec,byłeśbardzo

czujny.Tomógłbyćktośobcy.Aleniebył.

ZaryzykowałilekkodotknąłramieniaGeorgiego.Nieodsunąłsię.

–Tomógłbyćktośobcy,aletonaprawdęjestRiley.Matylkodziwacznemalowidło

nawłosach.Dlategosączerwone.AletonaprawdęRiley,mówięprawdę,chłopie.Byłeś
bardzodobrymchłopcem,bogdybytobyłktośobcy,uratowałbyśdziecko.Todobrze,
prawda,Casey?UratowałbyJacksona,prawda,Casey?

Skinęłamenergiczniegłową,zbytoszołomiona,bycokolwiekpowiedzieć.

–Więcterazpotrzebujemyklucza,okej?–zakończyłiwskazałnapuszkęGeorgiego.

–Maszgotutaj?

Zatkałomnie.Apowszystkim,cowidziałam,niezdarzamisiętoczęsto.Naszmały

bohater!Skąduniego,naBoga,tyleprzenikliwości,byrozegraćtotaksprytnie?

–Maszgo,Georgie?–spytałam.–Jesttutaj,wtwojejpuszce?

Georgie nie odpowiedział wprost, ale przez chwilę poruszał dłońmi po pokrywce

puszki. W końcu, za delikatną namową Jensona, otworzył ją. Potem wyjął z wnętrza
ciężki,starykluczzprzewieszkąi,przyjrzawszysięuważnieRiley,podałjej.

– Mądry chłopiec, Georgie – powiedziała, pojmując, o co chodzi. Wzięła klucz i

wydobyłazszafybardzoniezadowolonegoberbecia.–Alezciebiespryciarz,Jenson!–
dodała, podnosząc Jacksona ze sterty wypranej bielizny, na której siedział. – Gdybym
nie miała zajętych rąk, nie wyrwałbyś się z moich objęć, wierz mi. Masz u mnie
potężnyuścisk.

I chociaż Jenson przybrał stosowną minę dziewięciolatka przerażonego taką

perspektywą,obiewidziałyśmy,żepromieniałzdumy.

–Orety!Uczymysięcałeżycie,prawda?–skomentowałMike,kiedywróciłzpracy

półgodzinypóźniej,aRileyijaopowiedziałyśmymucałąhistorię.Georgie,całkiemjuż
spokojny, siedział w salonie i oglądał Countdown, czekając na wyjście na mecz, a
Jacksonbrylowałwcentrumuwagiprzykuchennymstole.

–Jaknatowpadłeś,kolego?–spytałMike.–Tobyłobardzomądre!

– Po prostu przypomniałem sobie, że Casey mówiła, jak Georgie rozumie różne

rzeczy – odparł. – I o jego obrazkach. Że patrzy na rzeczy, żeby wiedzieć, czym są. I
jeszczewłosy.Pamiętam,żekiedyśmamarozjaśniławłosyikiedywróciłemzeszkoły,

ona stała z Carley w ogródku, a ja jej nie poznałem. Naprawdę, myślałem, że to ktoś
inny–wzruszyłskromnieramionami.–Poprostuprzypomniałemsobietowszystko.

–Nocóż,tobyłoświetne–orzekłaRiley.–Świetne.Należycisięmedal.Imogęci

nawetwybaczyćdziwacznemalowidło.Janiewpadłabymnatonawetzamiliardlat.

Miała rację. A ja byłam z niego taka dumna. Tak miło było widzieć, że czuje się

kochany i doceniony. Ale jednocześnie było mi smutno, bo przypomniałam sobie o
jegorzeczywistości.Wjegoświecie,wjegorodzinie–doktórejniedługowróci–było,
niestety,zupełnieinaczej.

Rozdział20

D

zieńczerwonychwłosówRiley(araczej–jakprzeszedłdonaszejhistorii–dzieńjej

dziwacznego malowidła) okazał się dla nas pamiętnym dniem, ponieważ był
przełomowy. Zdaliśmy sobie z tego sprawę dopiero później, że wtedy na wszystko
zaczęliśmypatrzećzupełnieinaczej.

Inaczejwdobrysposób.Ostatnietygodnieminęłybłyskawicznie.Niebyłożadnych

bójek, sporów, żadnych incydentów – ani w szkole, ani poza nią – i podobnie jak dni,
ciepłe, suche i słoneczne, życie płynęło miło i spokojnie. Oczywiście wciąż nie
wiedzieliśmy,kiedyJensonwrócidodomu,alerozmowyzmamądwarazywtygodniu
pomagały mu przetrwać. Przestał nawet pytać, kiedy będzie mógł do niej wrócić i w
pewnym momencie zastanawiałam się nawet, czy nie zadomowił się na tyle, by
właściwie być zadowolonym ze swojego losu. Naturalnie tęsknił za mamą i siostrą –
byłoby dość dziwne, gdyby nie tęsknił – ale dzieciaki w szkołach z internatem znoszą
dłuższe okresy rozłąki, prawda? A w Ameryce dzieci w wieku Jensona wyjeżdżają na
całe tygodnie na letnie obozy. Może więc Jenson właśnie tak to widział? Jak coś w
rodzajuprzedłużonychwakacji?

Zpewnościązadomowiłsięjużunas.Ibardzodobrze,ponieważzaledwietydzieńpo

tym, jak zaczęły się letnie wakacje, zadzwoniła do mnie Marie, żeby powiedzieć, że
najbliższespotkaniewsprawieKarenzostałoodwołane.Właśnienanimmiałazostać
podjętaostatecznadecyzjacodopowrotudziecidodomu,leczsamaKarenodwołałaje
wostatniejchwili.Byćmożeobawiającsię,żemożeichnieodzyskać,amożedlatego,
że naprawdę się wahała, oznajmiła, że ma wątpliwości co do tego, czy Gary będzie z
nimi dalej mieszkał, ponieważ nie jest całkowicie pewna, czy za niego wyjdzie. To
oczywiście radykalnie zmieniało sytuację – na lepsze. Dopóki jednak nie podejmie
decyzji,czyodprawiGary’ego,niemożnazadecydowaćolosiedzieci.

Wprawdziewszystkotobrzmiałobardzoszlachetnie–zakładając,żejejtłumaczenia

sąprawdziwe,wcochciałamwierzyć–leczwciążniepotrafiłamsiępozbyćwątpliwości
co do niej. A jeżeli tylko gra na zwłokę, ponieważ spodobała jej się wolność od
macierzyńskich obowiązków? Takie myślenie jest cyniczne, ale nie mogłam
zapomnieć, że dzieciaki są teraz dodatkowo obciążone – świadomością, że matka
niezbytzacieklewalczyoichodzyskanie.

AJensontoczuł,niemiałamwątpliwości.

– Co będzie, jeśli ktoś spróbuje mnie zabrać od ciebie i Mike’a, Casey? – spytał

pewnego dnia po podwieczorku. – Walczyłabyś jak ninja, żeby mnie zatrzymać,
prawda?

–Jasne–odparłamizażartowałam,żeużyłabymmojegospecjalnegociosukarate,

gdyby ktokolwiek ośmielił się spróbować. Ale to nie był żart, nie do końca. Jenson
bardzopotrzebowałpoczuć,żejestkimś,okogowartowalczyć.

W następny czwartek dostaliśmy dobre wieści. Wprawdzie nie o Karen, ale coś, co

zainteresujeJensona.WieczoremMikewróciłdodomuzbutelkączerwonegowinaipo
kolacjiprzyniósłjądosalonuwrazzkieliszkami.

–Cóżtozaokazja?–spytałamzdumiona.Naprawdęnieczęstopijaliśmyalkoholw

domu i tylko na specjalne okazje zdarzało się nam otwierać wino. Poza tym był
czwartek–poktórymczekałnaspracowitypiątek.

– Mam miłą niespodziankę – powiedział Mike, nalewając wino. – W każdym razie

mamnadzieję,żetobędziemiłaniespodzianka.Pamiętasz,jakpożyczyłemodmojego
szefawózkempingowynawakacje?

Oczywiście,żepamiętałam.Tobyłyniezapomnianewakacje.ZabraliśmyAshtonai

Olivię, dzieciaki, które miały najsmutniejszy z możliwych start w życiu. Nigdy nie
widziałymorza,nieczułypiaskupodstopami,niebudowałyzamkówzpiaskuaninie
zbierałykamieninaplaży–wszystkotowielemówioichżyciu.Zapamiętałamtamte
wakacje również dlatego, że właśnie wtedy Ashton wyjawił mi, jak strasznie był
maltretowany.

–Awięc…–mówiłdalejMike…–copowiesznato,żebyznowusiętamwybrać?Szef

dałmikluczei…

–Dałciklucze?Nakiedy?

–Naprzyszłytydzień.Bocałyprzyszłytydzieńmamwolny!

–Naprawdę?–spojrzałamnaniegozaskoczona.–Jakcisiętoudało?

– To dlatego, że będziemy mieć bardzo dużo pracy we wrześniu i obiecałem brać

nadgodziny, a prognoza pogody jest świetna, w dodatku powiedziałem mu, gdzie są
zakopane ciała, i… no cóż, chyba dlatego, że uważa, że jestem wspaniały – parsknął
śmiechem.–Aległówniedlatego,żerozmawialiśmyodzieciakachiszefpowiedział,że
przyszły tydzień będzie spokojniejszy i mam sporo urlopu do wykorzystania przed
końcemroku,więc…

Odstawiłamszklankę,którąmiwłaśniepodał,iobjęłamgo.

–Wieszco?–powiedziałam.–Myślę,żebędęmusiałazaciebiewyjść.

Tak to było. Byłam zachwycona, ponieważ nie spodziewałam się wyjazdu na

wakacje. Nie mogliśmy niczego planować, dopóki tak wiele spraw pozostawało w
zawieszeniu,izadowalałamsięmyśląokilkusłonecznychdniach,kiedymieliśmykilka
tygodni przerwy przed pojawieniem się Jensona i Georgiego. Wyjazdy za granicę z
dziećmi, które mieliśmy pod opieką, najczęściej nie wchodziły w grę, ponieważ te
dzieciakiczęstoniemiałypaszportów.

Aleskorosytuacjabyła,jakabyła,ktowie,comogłosiędalejwydarzyć?Awięcto

był dar; prawdziwy dar. Oczywiście nie mogliśmy tak po prostu spakować się i
wyjechaćwnastępnąsobotęrano.MusiałamwziąćpoduwagęGeorgiegoizastanowić
się,jaksobieznimradzić.Prawdęmówiąc,początkowozaczęłamniecopanikować.Czy
w ogóle możemy jechać? Czy Georgie poradzi sobie poza domem? Nasz Kieron z
wiekiemcorazmniejlubiłwakacje,akiedypodrósł,wolałzostawaćwdomuzmoimi
rodzicami – po prostu nie znosił konieczności oderwania się od swoich rzeczy i
przyzwyczajeń.

JednakrozmowazSylviązdawnegodomudzieckaGeorgiegododałamiotuchy.

–Och,będziedobrze–zapewniłamnie,kiedyzadzwoniłamdoniejwpiątekrano.–

Bardzo często wyjeżdżał na wakacje. Gdzieś w swoich rzeczach ma albumy ze
zdjęciami,pamiętam,żejepakowałam.Znajdzieszjewktórymśkartonie.

Coniebyłotrudne,ponieważcałyskromnydobytekGeorgiego–pomijająckolekcję

kamieni–mieściłsięwdwóchkartonach.

–Wyjmijjeipooglądajrazemznim–poradziła.–Matamnajróżniejszezdjęcia;na

plaży, na jarmarku, z lodami. Obejrzyjcie je razem i powiedz mu, że będziecie robić
podobnerzeczy.

Metoda okazała się skuteczna. Usiadłam razem z Georgiem nad zdjęciami,

wyjaśniłam,żejedziemynawakacje,ibyłamzaskoczona,jakszybkopojął,ocochodzi.

– Georgie i Jenson, i Casey, i Mike jadą na wakacje. Nie Sylvia, nie Franklyn, nie

JennyinieAlistair.GeorgieiJenson,iCasey,iMike–podśpiewywałprzezcałydzień.

Jenson natomiast nigdy nie był na wakacjach. Czasami bywał na plaży i kiedyś

odwiedził obóz letni, na którym przebywał jego kolega, lecz nigdy nie spędził nocy
gdzieś nad morzem. Poczułam autentyczny gniew na myśl o jego matce, która jak
gdyby nigdy nic pojechała sobie z chłopakiem na wakacje, zostawiając dzieci same w
domu.

Ale,jakzwykle,szerokiuśmiechJensonaodpędziłodemnieponuremyśli.Dzieciak

wprostwychodziłzeskóryzentuzjazmu.

–AbędzietamSimonCowell?–pytał.–Bojeślitak,topokażęmumójmoonwalk.

Boże,możebędęwMamtalent!

Parsknęłamśmiechem,alejednocześniebyłamniecozdezorientowana.

– Dlaczego miałby tam być Simon Cowell? – wyjąkałam, kiedy Jenson tańczył po

kuchni,ćwicząckrok.–Zjakiegopowodusądzisz,żemógłbysiętampojawić?

Podpowiedziałamutologika.Coprawdaniecoprzewrotnalogika.OglądałXFactor,

gdzie kandydaci odwiedzili domy sędziów, i wbił sobie do głowy, że nadmorski dom
SimonaCowellajestczęściąośrodkawypoczynkowego.

–IjestwWalii–zakończyłzgłębokimprzekonaniem.

–NaBarbados–poprawiłam.–Myślę,żejegodomjestnaBarbados.

–Wiem–cmoknąłzezniecierpliwieniem.–TowWalii.

Ale nie miałam czasu, żeby wyjąć atlas i zrobić mu porządną lekcję geografii,

ponieważ–poprzygotowaniuchłopcówiskończeniusprzątania–trzebabyłozacząćsię
pakować.Wyjechaliśmywcześnierano,alemusieliśmysięjeszczecofnąćdodomupo
kilkazapomnianychrzeczy,idotarliśmydoośrodkawypoczynkowegotużpolunchuw
sobotę.

Kiedy oglądaliśmy ośrodek i jego atrakcje, moje przeczucie okazało się trafne.

Dokładnie tak, jak wydawało mi się, że pamiętam z poprzedniej wizyty, wyglądało na
to,żeJensonbędziemiałjednakokazjęzaprezentowaćswójmoonwalk.

–Zobaczcie–powiedziałMike,pokazującchłopcomklub.–Tutajpewniebędziemy

spędzać większość wieczorów. Urządzają tu co wieczór dyskotekę dla młodzieży i
codziennieprowadzijąktośinny.

Już teraz podobało mi się to, co mówił. Cały tydzień bez codziennej rutyny przed

telewizorem,adotegosłońce,morze,plażairozrywka.Cóżzarozkosz!

–Aspójrznato,Jenson–dodałMike,pokazującjakiśplakat.

– Umiesz śpiewać jak Rihanna? – przeczytałam. „Umiesz tańczyć jak Michael

Jackson? Jeśli tak, to zapraszamy cię do Hippo’s Den w czwartek o 17. Próba przed
talentshowdlajuniorówwpiąteko18.Zaproszenisędziowieiwielkienagrody!”

–Widzisz?–zawołałtriumfalnieJenson.–MożeprzyjedzieSimonCowell!

– Nic mi o tym nie wiadomo – odparłam ze śmiechem. – Ale ktoś musiał się

dowiedzieć, że przyjeżdżasz. Kto by pomyślał, że będą szukać akurat naśladowców
MichaelaJacksona?

– Kochanie – odezwał się Mike. – Byłaś kiedyś w ośrodku wypoczynkowym, tutaj

albogdziekolwiekindziej,gdzieniebyłoczegośzwiązanegozMichaelemJacksonem?

–Alemuszęmiećmuzykęikapelusz!–oznajmiłJenson,zdającsobiesprawę,żete

rekwizytybędąniezbędne.

–Niemartwsię,kolego–pocieszyłgoMike.–Jestempewien,żetutajbędąmoglici

zapewnić podkład muzyczny. A kiedy wyskoczymy do Swansea kupić to i owo,
obiecuję,żeposzukamydlaciebieodpowiedniegokapelusza.

Pokilkudniachwypoczywania,chodzenianaplażęijedzenialodówwybraliśmysię

do Swansea. W ośrodku wypoczynkowym był większy ruch, niż zapamiętaliśmy, ale
tego chyba należało oczekiwać. Trafiliśmy w sam środek wakacji i wydawało się, że
wszystkimprzyszłodogłowytosamo,conam–żetrzebasięnacieszyćpięknąpogodą,
nim lato dobiegnie końca i przyjdzie czas na kupowanie zeszytów, kredek i
mundurków.

Cieszyłam się też, widząc, że i Georgie dobrze się bawi. Choć od samego początku

było wiadomo, że Jenson będzie w swoim żywiole, zdawałam sobie sprawę, że tłumy
ludzi,zgiełkizamieszaniemogąstanowićdużyproblem.

Ale najwyraźniej to dźwięki najbardziej go stresowały, o czym przekonałam się

pewnego dnia, gdy zastałam Georgiego na krześle ogrodowym wystawionym przed
przyczepę.Siedziałikołysałsięenergicznie,zasłaniającuszyrękoma.

Już miałam zapytać, o co chodzi, ale się zreflektowałam. Może powinnam

spróbować sobie wyobrazić, co go zdenerwowało? I kiedy tak patrzyłam i słuchałam,
powoli zaczęłam rozumieć. Przez otwarte drzwi klubu słyszałam coś, co brzmiało jak
ćwiczenie młodego naśladowcy Elvisa; z basenu dobiegały wesołe krzyki i regularne,
głośne pluski; słychać było krzyki i wybuchy śmiechu z placu zabaw – wszelkie
możliwe odgłosy, jakich można oczekiwać, kiedy dzieci się bawią. Oczywiście było to
najzupełniejnormalne,aletrudnedozniesieniadlazmysłówGeorgiego.Właśniewtedy
przypomniałamsobiecoś,coczytałamodzieciachautystycznychiotym,żedźwięki–
określonedźwięki–mogąsprawiaćimból.

Czując znowu wyrzuty sumienia, że nie przypomniałam sobie o tym wcześniej,

delikatnienamówiłamGeorgiego,żebywróciłdoprzyczepy,zamknęłamdrzwiioknai
włączyłam wentylator. Wtedy natychmiast się odprężył i sięgnął po domino; jak
zwykle,wolałsięczymśzajmowaćsamotnie.

Mike zabrał akurat Jensona na basen, już po raz trzeci w ciągu tygodnia. Dla

Georgiego było tam naturalnie zbyt tłoczno i głośno, ale kiedy Jenson powiedział, że
nigdy nie miał okazji nauczyć się pływać, Mike wziął sobie za punkt honoru
nadrobienietychzaległościprzedkońcemtygodnia.

Okazało się, że było to bardzo pouczające zajęcie. Poprzedniej nocy, kiedy chłopcy

położyli się już spać, Mike powiedział mi, że po drugiej lekcji Jenson urządził scenę.

Zawstydzony tym, że jako jedyny dziewięciolatek pływał w nadmuchiwanych
rękawkach,uparłsię,żejezdejmie,aponieważmuniewychodziło,wyszedłzbasenui
oznajmił,żeniechcesięwogóleuczyć.

Próbując go uspokoić obietnicą napoju i pizzy, Mike tłumaczył, że tak samo, jak

trzeba się najpierw nauczyć chodzić, a dopiero potem biegać, pływania też trzeba się
uczyć etapami, co wymaga czasu. Wtedy Jenson wybuchnął płaczem i choć nie było
mu łatwo, w końcu wyjaśnił, że przypomniał sobie, jak zginęła jego młodsza
siostrzyczkaichociażniebałsięwody–tonieulegałowątpliwości–czuł,jakbyucząc
siępływać,sprzeciwiałsięswojejmamie,którazabroniłamukiedykolwiekpływać.

– Boże… – westchnął Mike. – Jakie to skomplikowane! Musiał pomyśleć, że

próbujemygozmusić,żebystawiłczołoswoimlękomalbocośwtymrodzaju.Biedny
chłopak.Cośtakiegonigdynieprzyszłobymidogłowy.

Oboje zgodziliśmy się jednak, że nie powinien rezygnować. Dopóki Jenson ma

ochotęsięuczyć,niepowinniprzerywaćlekcji,ponieważwtensposóbnietylkostawia
czoło własnym lękom, ale też wzmacnia więź między nim a Mikiem. Dzięki grze w
piłkę, a teraz także pływaniu, naprawdę zbliżyli się do siebie, a nawiązywanie więzi
może wyjść tylko na dobre takiemu dziecku jak Jenson. Może mu pomóc w
utrzymaniupsychicznejrównowagi,kiedyjużgoznaminiebędzie.

NaraziejednaktoprzedewszystkimkonkurstalentówpochłaniałuwagęJensona;w

czwartkowe popołudnie można było pomyśleć, że ma mrówki w spodniach, tak się
wierciłiniemógłsobieznaleźćmiejsca.Mike,jakobiecał,znalazłdlaniegoodpowiedni
kapelusz. Ozdobiony czarnym brokatem, który wkrótce mieliśmy na wszystkich
rzeczach, miał dokładnie taki kształt jak kapelusz, którego używał Michael Jackson.
Udoskonalił swój układ choreograficzny – który ćwiczył przy Billie Jean –
doprowadzającgodoperfekcji.Byłnaprawdędobry,ajaprzeżywałamtoniemniejniż
on.

–Onie,Casey!–powiedział,kiedyzaproponowałam,żepójdęznimnapróbę.–Nie

narobiszmiwstydu.Rodzicenieprzychodzą!–SpojrzałnaGeorgiego.–Tymożesziść–
dodał. – Ale Mike i Casey nie. Zostańcie w klubie i poczekajcie. Wszystko zobaczycie
jutro.

Awięczostaliśmywyproszeni.Oczywiścienawetnieprzyszłobynamdogłowy,żeby

mu narobić wstydu. Muszę przyznać, że mile mnie połechtało zaliczenie do kategorii
rodziców i cieszyłam się, że to on musiał hamować nasz entuzjazm. W końcu żeby
powiedzieć rodzicom, że nie mogą przyjść na występ, oni muszą tego rozpaczliwie
chcieć. A dla niektórych dzieci – nie wątpiłam, że należał do nich Jenson – takie
poczuciebyłorzadkimluksusem.

Byłam też zadowolona, że Georgie przystał na plan Jensona. Ponieważ zaś Hippo’s

Den przylegał bezpośrednio do klubu i można tam było wejść tylko przez klub, nie
musiałamsięmartwić–przynajmniejjeślizajmiemymiejscaprzygłównychdrzwiach
–żezdenerwujesięiwyjdzieniezauważony.

Taknamsięprzynajmniejwydawało.Przykawieiodrobiniespokojuwewzględnie

opróżnionym z dzieci klubie czas mijał nam błyskawicznie. Martwiłam się przede
wszystkimoto–wiedząc,jakwieledziecibędziebrałoudziałwkonkursie–żeJenson
przeżyjeciężkierozczarowanie,jeśliniewygra.

Mikeniezgadzałsięzemną.

–Wiesz,myślę,żeztymniebędzieproblemu.Niesądzę,żebysięprzejmowałtym,

któremiejscezajmie,jeżelibędziemiałswojąchwilęwświetlereflektorówibrawa.On
poprostupotrzebujedocenienia.

Mimo to trzymałam kciuki, żeby podbił publiczność, okazał się najlepszy i zdobył

pierwszą nagrodę. Wciąż myślałam jak typowa mama na szkolnym przedstawieniu
(wyobrażałamsobieJensonakłaniającegosięprzedwiwatującąpublicznością),kiedyz
zamyślenia wyrwała mnie jakaś dziewczynka, która ciągnęła mnie za rękaw. To była
Ruby,którazaprzyjaźniłasięzJensonemimieszkaławprzyczepienaprzeciwkonas.

– Casey – powiedziała. – Chodź szybko. Georgie wyszedł na dach i może zginąć! –

Byławyraźniewystraszona.

–Nadach?–spytałam,zdumionaiprzerażonajednocześnie.–Jakidach?Jakdostał

sięnadach?

Mike zerwał się, równie zdezorientowany jak ja. Nie mogliśmy zrozumieć, jakim

sposobemchłopiecprzemknąłsięoboknas.Alenajwyraźniejmyliliśmysię,myśląc,że
z Hippo’s Den jest tylko jedno wyjście. Z tyłu znajdowały się drzwi przeciwpożarowe.
Zwykle były zamknięte, ale teraz ktoś postanowił je uchylić, żeby wpuścić trochę
świeżegopowietrzadoszczelniewypełnionejsali.

Prowadząc nas przez drzwi przeciwpożarowe na zewnątrz, Ruby opowiedziała, co

sięwydarzyło.Jensonpostanowił–zprzyczyn,którewydawałysiędoskonalepasować
dotegomałegonicponia–wejśćnadachsąsiedniegobudynkuzprysznicamiidaćmały
występdlagrupkidzieciakówzgromadzonychnadole.

Nie żeby wciąż był na dachu. Nie, teraz był tam Georgie. Wyglądał na absolutnie

przerażonego, jęczał i kołysał się, zaś poniżej, na murze przylegającym do budynku,
balansowałJenson,wyraźniepróbującnakłonićgodozejścia.

–Jenson,cosiędzieje?–spytałam,podczasgdyMikezacząłwspinaćsięnadachtą

samądrogą,którejzapewneużylichłopcy:pomurzeiokienkujednejzłazienek.

– Och, Casey, przepraszam! – powiedział natychmiast. – To moja wina, że on tam

wlazł. Chciałem tylko tam wejść zatańczyć dla wszystkich, a on poszedł za mną. Nie
mówiłemmu,żebytozrobił.Odwróciłemsię,aGeorgiejużtambył!

–Zatańczyć?–wyjąkałam.–Zatańczyćnadachu?Jenson,czyśtyoszalał?

– Przepraszam – powtórzył. – Naprawdę przepraszam. Ja… ja nie pomyślałem. Nie

przyszłomidogłowy,żezamnąpójdzie.Pocomiałbytorobić?

– Kochanie – powiedziałam zniecierpliwiona. – Nie o to chodzi. Nie chodzi o

Georgiego,aleociebie!Mogłeśspaśćizrobićsobiekrzywdę!Cośtysobiemyślał?

–Niewiem–wymamrotał.–Jatylko…jatylko…

–Chciałemsiępopisać–dokończyłam,patrzącmuprostowoczyimarszczącbrwi.–

Cobardzołatwomogłoskończyćsięnieszczęściem,prawda?–dodałam,widzączulgą,
żeMikezłapałGeorgiego.

Jensonprzynajmniejbyłuprzejmysięzaczerwienić.

Tymczasem Mike przytrzymywał Georgiego i pomagał mu zejść do mnie. Kiedy

chwyciłam go za rękę, byłam wdzięczna – biorąc pod uwagę tłumek, który zebrał się
wokółnas–żechłopiecmocnooszołomiony,nawetniepomyślałowkurzeniusię.

Wtakiejsytuacji,atakżeponieważbudynekbyłstosunkowoniski,aJensonokazał

takgłębokąskruchę,postanowiłam–kiedyjużuspokoiłamprzerażonegopracownika
ośrodka (który cały ten czas spędził w toalecie) – przyjąć postawę mojej mamy i nie
rozmawiaćwięcejotymincydencie.Jensonsolidniesięwystraszył,cobędziedlaniego
dobrąnauczką.Iprzeprosił,atowielemówiłoozmianiejegopostawy.

Chociaż zapewne powinnam okazać nieco bardziej zdecydowaną dezaprobatę

wobecszybkorosnącejgrupyfanów,którązdobyłdziękiswojemuwystępowi.

–Hej,Jenson–powiedziałjedenznich,kiedypóźniejszliśmydoklubu.–Rządzisz!

Jensonjużmiałwykonaćtriumfalnygest,alezrezygnował.

Każde dziecko, którym się opiekowaliśmy, było wyjątkowe i z każdym mamy

związane miłe wspomnienia, ale tamten piątkowy konkurs talentów – z udziałem
naszego małego Michaela Jacksona – należy bez wątpienia do mojej ulubionej
dziesiątki.

Jenson nie był naszym dzieckiem, ale nie przypuszczam, żeby którekolwiek z nas

mogłoodczuwaćwiększąrodzicielskądumę,kiedy–pobezbłędnymwystępie–wrocił
donas,żebyusiąśćiczekaćnawerdykt.

–Natrzecimmiejscu…–zawołałaprowadząca.NieJenson.Skrzywiłsię.

–Drugiemiejsce…–znowunieJenson.Zasłoniłuszyrękoma.

–Apierwszemiejscezajmuje…–chybakażdeznaswstrzymałowtymmomencie

oddech,łączniezGeorgiem–naszwłasnyTarzan…

Tuwrzasnęliśmytakgłośno,żepodającjegoimięmusiałanasprzekrzykiwać.

Aplauz, jaki się wtedy rozległ, nie mógłby sprawić nam większej przyjemności;

oklaskibyłyrównieszczere,coogłuszające.Iniemilkły,kiedyJansonpobiegłodebrać
nagrodę, zaprezentował moonwalk na scenie i wracał na miejsce, triumfujący i
rozpromieniony, niosąc swój dyplom i dziesięciofuntowy voucher do wydania w
sklepie.

Brawawciążdźwięczałymiwuszach,kiedyusiadłprzynas,apotemzastanowiłsię

chwilę, wstał i objął mocno nas wszystkich. I Georgie mu na to pozwolił. Byłam tak
wstrząśnięta,żeażodebrałomimowę.

Rozdział21

P

rzypuszczałam,żepopowrociezwakacjimożenanasczekaćwiadomośćodMarie

BatemanalboJohna,informująca,żewsprawieKarennastąpiłpostęp.Niebyłojednak
nicizbiegiemczasucorazbardziejsięniepokoiłam,ponieważJohnzapewniałmnie,że
wszystko zostanie załatwione przed początkiem roku szkolnego. Co ważniejsze, tego
oczekiwał Jenson. Nic więc dziwnego, że zaczynał się już niecierpliwić. Już od kilku
tygodniniewidziałanimamy,anisiostry.

–Coonarobi,Casey?–spytałpewnegodnia.–Opowiedziałemjejomoimdyplomiei

żekupiłemdlaniejramkęnazdjęciezamójvoucher,aonaprzysięgała,żezakilkadni
wrócędodomu.

Dobrzeprzynajmniej,żedwarazywtygodniurozmawialiprzeztelefoni–oilebyło

mi wiadomo – dogadywali się całkiem dobrze. Ale było mi go żal. Kiedy wróciliśmy,
rozpierałagoduma,alekażdegodniatraciłodrobinęentuzjazmu.Wszyscyczuliśmysię
nieco oklapnięci – jak zwykle bywa po dobrych wakacjach – ale dla Jensona to był
naprawdęgwałtownypowrótnaziemię.Nawszelkiwypadekzadzwoniłamjednakdo
Marie i dowiedziałam się, że następne zebranie może się odbyć lada dzień. Wtedy
powinniśmymiećjakieświeści–trzymajmykciuki,żebydobre–ponieważwyglądana
to, że Karen postanowiła jednak odprawić „miłość swojego życia”, Gary’ego. Jednak
wiedząc, jak jest zmienna w sprawach sercowych, wolałam nie kusić losu i nie
rozbudzaćwJensoniezłudnychnadziei.

–Jestemprzekonana,żedużodziejesięzakulisami–zapewniłamgo.–Takierzeczy

musząbyćzałatwianedokładnie.

– Ale jakie rzeczy muszą być załatwione? – narzekał. – Co jeszcze mają zrobić?

Mamapowiedziała,żejestjejprzykroiżewięcejtegoniezrobi.Czegojeszczechcą?

Trudnobyłomiznaleźćodpowiedź,którabygousatysfakcjonowała.

I rozumiałam jego niecierpliwość. Sama zachowywałabym się tak samo. Dlatego

starałamsięgoczymśzająć,wymyślającmnóstworzeczy,zktórychnajważniejszebyło
pływanie,odkądposiadłpodstawowąumiejętność pływaniapieskiem.Doszłamteż do
wniosku,żebyłobydobrzeodesłaćgododomuznowąumiejętnością,zktórejmógłby
byćdumny.Izapamiętałam,żebyopowiedziećMarieoproblemachzwiązanychzjego
nauką. Jeśli Karen dostanie wsparcie pracownika socjalnego, to jedną z rzeczy, od

którychpowinnizacząć,będzienapięciewstosunkachmiędzyJensonemijegomatką.
Byłoby zapewne nazbyt optymistyczne oczekiwać, że sama będzie zabierać go na
basen, ale może przynajmniej uda się stworzyć linię porozumienia, żeby Karen także
spróbowałazmierzyćsięzeswoimilękami.

Tymczasemchciałamjaknajlepiejwykorzystaćto,coudałosięMike’owiosiągnąćw

Walii, zabierając Jensona jak najczęściej na basen. A on to lubił – do tego stopnia, że
kiedywnastępnąsobotęwspomniałam,żewybieramsięzRileyimaluchaminabasen,
postanowiłpójśćznamizamiastnamecz.

– Tylko powiedz Kieronowi, że go przepraszam – poinstruował Mike’a. – Chodzi

tylko o to, że teraz, kiedy nie potrzebuję rękawków, muszę ćwiczyć, aż będę mógł
przepłynąćcałybasen.–Zastanowiłsięprzezchwilęidodałzszerokimuśmiechem:–I
powiedz mu, że będę miał silniejsze nogi, a to mi się przyda w piłce, więc to dobrze.
Będęjeszczelepszy.

Jenson był w siódmym niebie, kiedy mu powiedziałam, że po pływaniu wszyscy

pójdziemynahotdogiilody.

Spędziliśmy miło czas, jak zwykle bywa, kiedy wiesz, że efektem twoich wysiłków

będzietrójkazmęczonychiszczęśliwychdzieciaków.Pospędzeniupółtorejgodzinyna
baseniezostawiłamsamochódnaparkinguiposzliśmyspaceremdomiastanalunch.

Tobyłajednaztychkawiarni,któremająwydzielonyobszardladzieci,więckiedy

posadziłyśmy Jensona i Leviego przy stoliku z kredkami i książeczkami do
kolorowania,usiadłyśmywkońcuzRileyiJacksonem,któryzasnąłwswoimwózku.
Dopierowtedyzauważyłam,żemamnieodebranepołączenie.

– O, cholera – powiedziałam. – John Fulshaw próbował się do mnie dodzwonić.

Ciekawe,czegomógłchciećwsobotę.

Naprawdęmnietozdziwiło.Johnzwykledzwoniłwweekendytylkowtedy,jeżelija

alboonmusieliśmysięczymśzająć.

– A więc oddzwoń do niego – powiedziała Riley, widząc mój zaniepokojony wyraz

twarzy.–Chłopcysąitakzajęci.Będęmiałaokonawszystko.Idź.

Wzięłam telefon i wyszłam na ulicę. Czy to będą nowiny dotyczące Jensona,

Georgiego,czyobu?

– O, cześć, Casey – odebrał niemal natychmiast. – Dziękuję, że tak szybko się

odezwałaś. Pomyślałem, że lepiej będzie, jeśli zadzwonię natychmiast, jak tylko się o
tymdowiedziałem.

–Oczymsiędowiedziałeś?–spytałam.

– O wyniku rozmowy z Karen. Nie mogłem zadzwonić wczoraj, bo spotkanie

zakończyłosiębardzopóźno.Pozatymbyłempozadomem…

–Ajakijestwynik?

– Taki, że dzieci do niej wracają. Zarzucono jej zaniedbanie, ale zgodzili się co do

tego, że można jej oddać dzieciaki, pod warunkiem, że przyjmie wsparcie opieki
społecznej.

A więc było mniej więcej tak, jak przypuszczałam. Dostała po łapach, chociaż

najwyraźniej wytłumaczyła się dostatecznie przekonująco, mówiąc, że jej zdaniem
córka jest wystarczająco odpowiedzialna i że, pomijając sprawę tej nieszczęsnej
imprezki,doskonaleopiekowałasięJensonem.

Alewświetletaklicznychostatnioprzypadkówzdziećmipozbawionymiopieki,sąd

musiałbyćstanowczy.Byłamztegozadowolona.Wporównaniuzwiększościąrodzin,
zktórymimiałamkontaktnagrunciezawodowym,taniebyłaażtakzła;ajeślito,co
sięwydarzyło,pomożenaprawićrelacjewichrodzinie,tocałasprawawyjdzietylkona
dobrewszystkimzainteresowanym.

–Kiedytomanastąpić?–spytałam.

–Najszybciej,jaktomożliwe–odparłJohn.–Sugerowanoniedzielę…

–Jutro?–Zrobiłomisięprawieniedobrze.

– Ale ja powiedziałem, że nie. Doznałem prawdziwego olśnienia. Wziąłem pod

uwagęGeorgiegoiprzypomniałemsobie,coonimsłyszałem.Ainstynktpodpowiedział
mi, że nie miałabyś czasu, żeby przygotować go na tak radykalną zmianę. Więc
zaproponowałemponiedziałek,niewcześniej.Dobrzezrobiłem,proszępani?

Starałamsięroześmiać,alejednocześnieogarnąłmniesmutek.CotamGeorgie–to

za mało czasu, żeby przygotować mnie! Próbowałam przełknąć ślinę, żeby pozbyć się
uciskuwgardleimócodpowiedzieć.Johnmusiałwyczuć,żeniezniosłamtegodobrze.

– Wszystko w porządku, Casey? – odezwał się w końcu. – Domyślam się, że to dla

ciebie szok. Zawsze tak bywa w takich przypadkach, prawda? Chociaż, jeśli się
zastanowić, przypuszczam, że teraz jest trochę inaczej niż zwykle. Nagle przyszedł i
równienagleodchodzi.Niestety,albonaszczęście,taksięczasemzdarza.Pojawiająsię
niespodziewanie, ledwie się rozpakują i już znikają, zanim zdążysz powiedzieć… ja
wiem?„Programmodyfikacjibehawioralnej”.

Tomnierozśmieszyło.Johnmiałdotegotalent,czasami.Alenieśmiałamsiędługo.

–Boże–westchnęłam.–Naprawdębędęzanimtęsknić.Jeszczekilkatygodnitemu

nieprzypuszczałam,żemogłabymtokiedykolwiekpowiedzieć.

– Wiem. Musi ci być ciężko. Jenson zdążył się zadomowić, prawda? Dam ci teraz

spokój, żebyś mogła to przemyśleć i zawiadomić wszystkich. Wiem, że jutro jest
niedziela, ale poprosiłem Marie, żeby zadzwoniła do ciebie rano i o wszystkim
opowiedziała.Odziesiątejbędziedobrze?Mogłabyśdaćmiznać,żebymjateżzdążyłz
przygotowaniami?

Odparłam, że tak, że dobrze i że dam znać, a potem się pożegnałam, wciąż nieco

oszołomionanagłościątegowszystkiego.Wygrzebałamzdnatorbymojegofałszywego
papierosa.Wchwilachtakichjaktacieszyłamsię,żezawszenoszęgozesobą;inaczej
napewnoposzłabymprostodonajbliższegosklepu,żebykupićprawdziwepapierosy.A
choć sytuacja była nerwowa, nie chciałam tego robić. Weź się w garść, Casey,
powiedziałam sobie. To właśnie tak działa. Dzieci przychodzą i odchodzą. Czy nie
powinnamsięjużdotegoprzyzwyczaić?

Widziałam, że Riley przygląda mi się, siedząc przy stoliku, więc wróciłam i

przekazałam jej nowiny. Obie zerknęłyśmy na Jensona. Widząc, jak naturalnie i
przyjaźnie bawi się z Levim, zrobiło mi się smutno z powodu jego siostrzyczki. Był
takim wspaniałym starszym bratem, takim czułym i troskliwym. Cóż, jeśli patrzę na
niego przez filtr sentymentalizmu, niech tak będzie. Właśnie wtedy uświadomiłam
sobie,żeniechodzitylkooto,żeniemożnasięprzyzwyczaićdoodchodzeniadzieci;tu
byłajeszczejedna,głębszawarstwauczuć.Możeszok,bonigdyniespodziewałamsię,
żepoczujęcośtakiego?Amożeteżkompensowałamsobieto,jakmałorozumiałamgo
na samym początku? Nie potrafiłam tego określić. Zawsze było ciężko, kiedy dziecko
opuszczałonaszdom,alenaprawdęnieprzypuszczałam,żeażtakprzywiązałamsiędo
Jensona. W końcu był z nami tylko kilka tygodni, a nie miesięcy. A jednak czułam
pustkę.Niedobrze.

Jeśli użalałam się nad sobą, to może powinnam pomyśleć o tym, jak przyjmie tę

nowinę Georgie. Kiedy po południu usiedliśmy przy podwieczorku, powiedziałam im
obu.Biednychłopiecsprawiałwrażeniekompletniezagubionego.Wiedziałam,żegoto
zaniepokoi,aleniemiałampojęcia,jaktrudnomubędzietopojąć.Niewkurzyłsię;był
tylko… bardzo zmartwiony. Jenson oczywiście nie posiadał się z radości, że w końcu
zobaczy się z mamą, lecz Georgie przez resztę weekendu wykręcał ręce i chodził po
domuzespuszczonągłową,mrucząc:

–Jensonidziedodomu.Jensonodchodzi.

CojakiśczasszedłnagóręiwpatrywałsięwfotografięJensonanadrzwiachłazienki.

Zakażdymrazem,kiedyktóreśznaszbliżyłosiędoniego,patrzyłnanaszagubiony.

–TutajjestJenson–powtarzał.–Tojestjegozdjęcie.

Chciałomisiępłakać,kiedywidziałamgowtymstanie;choćbardzosięstaraliśmy,

niepotrafiliśmymutegowytłumaczyć.Późnymwieczoremwsobotę,kiedyniemógł
zasnąć, zastanawiałam się, czy nie poprosić, by na kilka dni umieszczono go w
pogotowiuopiekuńczym,żebyoszczędzićmumomenturozstania.

Ale kiedy zadzwoniłam do mojej pierwszej pomocy w sprawach Georgiego, Sylvii,

poradziłami,żebytegonierobić.

– Takie jest życie, Casey – powiedziała. – Nigdy nie chcieliśmy, żeby Georgie

wychowywałsięwinstytucji.Doskonalewiem,żebyłwdomudziecka,więcmożesię
wydawać, że to sprzeczność, ale zawsze wiedzieliśmy, że nie będzie mu łatwo, kiedy
będziemusiałnasopuścić,więckiedytylkobyłomożliwe,niestaraliśmysięchronićgo
przed kontaktem z rzeczywistością. Musi poznać poczucie straty tak samo jak
wszystkie inne dzieci. Wiem, że chciałabyś go uchronić, ale to jest nieuniknione,
prawda?

Oczywiście miała rację i dodała mi otuchy. Postanowiłam pójść za jej radą. Cóż,

będziemymusielizmierzyćsięzeskutkami.Georgiemusinauczyćsiędorastaćnatyle
normalnie,nailetomożliwe–wkońcukiedynasopuści,niewrócidodomudziecka.
Zamieszka u zwyczajnej rodziny zastępczej. Może to ja powinnam nabrać odwagi i
pozwolićmuzebraćkilkasiniakówwdrodzeprzezżycie?

Marie zadzwoniła w niedzielę o dziesiątej rano, jak obiecała, i powiedziała mi, że

nazajutrzprzywieziedonasKaren,żebyzabrałaJensona.

–Okołojedenastej,jeśliniemasznicprzeciwko,żebywpołudniewrócilidodomu.

Rodzina,uktórejjestCarley,przywieziejąpolunchu.

PotemzadzwoniłamdoKieronaiRiley;zaprosiłamichdonasnaniedzielnylunch,

żebydzieciakimogłyspędzićostatnidzieńzJensonem.Itobyłdobryplan:popołudnie
minęło miło i spokojnie, a dzieci nawet kupiły Jensonowi pożegnalne prezenty. Od
Riley i Davida dostał nową grę na swoją ukochaną konsolę, a od Kierona i Lauren
koszulkępiłkarskązimieniemwypisanymnaplecach.

Niemógłbybyćbardziejzachwycony.

– Jest genialna! – zawołał, po czym pobiegł na górę i wrócił w pełnym piłkarskim

rynsztunku,łączniezzabójczymidlapodłogibutami.

Ale nie chciałam psuć nastroju, narzekając na to. Doszłam do wniosku, że moje

podłogi zniosą kilka rys więcej. Oczywiście takie myśli nieczęsto przychodzą mi do
głowy.

–Dzięki,Kieron–powiedziałnieśmiałoJenson,kiedyjużuściskałwszystkich.–Tak

sobie myślałem… wiesz, nie mieszkam daleko… więc jeśli nie miałbyś nic przeciwko,
chciałbym naprawdę grać w twojej drużynie. Wiesz, co tydzień. Jesteś najlepszym

treneremnaświecie,ajazdobędędlanasmasęgoli,obiecuję.

Zapamiętałam,żebyprzekazaćtęinformacjęopiekunceKaren.Właśnietakirodzaj

zaangażowaniarodzicówsłużbysocjalnesągotowewspierać.Kieronocierałukradkiem
oczy–rozkleiłsięzupełnie.

– Jasne, że możesz, kolego – odparł lekko zachrypniętym głosem. – Już teraz

przynosisz nam szczęście. A jeśli będziesz dalej ćwiczył, możesz zostać naszym
pierwszymnapastnikiem!

NawetpośródtakiegozamieszaniaGeorgiewydawałsięuspokajać.Niechcąc,żeby

poczułsięodsunięty,RileykupiłamukilkafigurekzDoktoraWho;pokilkuminutach
był nimi całkowicie pochłonięty – ustawił scenkę na stoliku do kawy i przemawiał w
imieniu każdej z nich, a nawet zrobił coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam: gonił
maluchy dookoła stołu ze srebrną figurką Daleka i wołał „Exterminate!” swoim
najstraszniejszymgłosem.

Niedasięjednakpowstrzymaćtego,conieuniknione,izanimsięobejrzałam,byłjuż

poniedziałkowy poranek. Jenson jadł śniadanie w milczeniu, a kiedy chwilę później
poszłam na górę, by pomóc mu w pakowaniu, zastałam go wpatrzonego w okno.
Odwróciłsię,kiedyusłyszał,żewchodzę,izobaczyłam,żepłakał.

–Pożegnaniasąsmutne,prawda,kochanie?–powiedziałam,siadającnajegołóżku.

Poklepałammiejsceobokmnie,aonpodszedłiusiadł,przysuwającsiębliżej,kiedygo
objęłam.

– Wydaje mi się, jakby to nie było naprawdę – powiedział. – Jakbym był tutaj cały

czas,odzawsze.Ibędziemitegobrakować.Będętęskniłzawamiwszystkimi.

–Myteżbędziemyzatobątęsknić–odparłam,starającsięnierozkleić.–Najbardziej

naświecie.Tobyłofantastyczne,miećciętutaj.Poprostugenialne.

Wyczułam,żesięuśmiecha.

– Casey, powiesz mamie o moim pływaniu? Bardzo chciałbym dalej pływać, ale

gdybyonamiałasiędenerwować…

–Obiecuję–zapewniłam.–Powiemjej,kochanie.Iopiłcenożnejteż.Założęsię,że

będziezciebiedumna.Prawdęmówiąc,wiem,żejestdumna.

Spojrzałnamnie.

–Skądwiesz?

–Boteżjestemmamą–odparłam.–Amamywiedzą,żesątakierzeczy,zktórych

wszystkiemamysądumne.Zaufajmi,dobrze?

Wiedziałam,żetofrazes,alechybawtymwypadkudopuszczalny,prawda?

–Taaa…–powiedział.–Okej,ale…–zawahałsię.–WieszoSammy?

Przytaknęłam.

– Nie mogłem nic poradzić na to, co stało się z naszą Sammy – wyszeptał. –

Przysięgam. Nie wiedziałem… Nawet nie potrafię sobie przypomnieć, jak to się stało.
Zupełniejakby…

– Wiesz, Jenson – wzięłam go za rękę – to, co się wtedy zdarzyło… cokolwiek to

było…toabsolutnieniebyłatwojawina.Sambyłeśjeszczedzieckiem;miałeśprzecież
tylkopięćlat.Itylelatminęłoodtamtejpory.Takiesprawywymagajączasu,alejestem
pewna, że twoja mama zdaje sobie sprawę, że to nie była twoja wina. A jeśli jest
niemiła, to pamiętaj, że nie złości się na ciebie. Boli ją to, że straciła dziecko, to
wszystko.Niechodziociebie,przysięgam.Będzieszotympamiętał?

Cóż, oby pracownikom socjalnym nie zabrakło energii. Teraz, kiedy już wiedzą,

gdzieleżyproblem,mogąsięzająćjegorozwiązywaniem.

Kiedy samochód zatrzymał się przed naszym domem, Jenson czekał już przy

drzwiachzeswojąnowiutkąwalizką,dumnieściskającwdłonibezcennydyplom.

–Jużsą!Jużsą!–zawołał.

–Chodź,kochanie–powiedziałamdoGeorgiego,którysiedziałwsalonie,oglądając

swójukochanyCountdown.Jeślikiedyśzdejmątenprogramzanteny,tobędziespory
problem.

– Pożegnajmy się z Jensonem, dobrze? – przypomniałam. – On wraca do domu ze

swojąmamą.Pamiętasz,żeopowiadałamci,cosiędzieje,prawda?

Mikewziąłwolneprzedpołudnieiterazobojepatrzyliśmyprzezokno,jakdźwigado

furtkiciężkąwalizkęJensona.NagleGeorgiepoderwałsięipobiegłdoschodów.No,cóż,
pomyślałam.Niemogęgozmuszać,żebysięztymzmierzył,jeśliniechce.Dałammu
więcspokójiprzykleiwszydotwarzymiłyuśmiech,wyszłamdoogrodu,żebydołączyć
doJensonaiMike’a.

Jak często nam się zdarza, stworzyłam sobie w wyobraźni wizerunek Karen, ale –

jakbywarównieczęsto–obraztenległwgruzachprzyspotkaniuzprawdziwąosobą.
Chyba nie byłam przygotowana na to, jak bardzo jest podobna do Jensona, jaka
młodziutka i jak się wydaje bezbronna. Ale przede wszystkim na to, że nagle
przypomnęsobieojejzmarłymdzieckuiogarniemniefalawspółczucia.

Była bardzo zdenerwowana, do tego stopnia, że drżały jej ręce, kiedy się z nami

witała.

–Takbardzowamdziękuję–powiedziałanieśmiało–zato,codlaniegozrobiliście,i

zawszystko.Onbardzowasceni,więc…dziękuję.

–Niemazaco–odparłamżyczliwie.–Naprawdę.Tobyłaprawdziwaprzyjemność

gościćgotutaj.Niejestmożeaniołem,aletouroczydzieciak.

Uśmiechnęłam się do Jensona, który stał przy samochodzie z Mikiem i Marie,

pomagającimpakowaćswojerzeczy.Patrzyłam,jakwrzucazielonątorbę,zktórąsięu
nas pojawił, do miejsca na bagaż za tylnymi siedzeniami. Jak szybko ten czas minął.
Wydajesię,jakbytobyłowczoraj.

–Posłuchaj–dodałam.–Niewiem,czyotymwiedziałaś,alekiedyzabraliśmygona

wakacje do Walii, Mike nauczył go pływać. Jest w tym naprawdę dobry, ale chciałby
wiedzieć,czybędziemógłdalejćwiczyć.

A więc powiedziałam to. I wiedziałam, że trafiłam w czuły punkt. Nie miałam

wątpliwości.Karenspojrzałamiwoczy.

–Przypuszczam,żewiesz,costałosięzmojącóreczką,prawda?

Przytaknęłam.

– Więc możesz sobie… hm… – wzdrygnęła się. – Na pewno rozumiesz, dlaczego

nigdy…

– Oczywiście – powiedziałam pospiesznie. – Oczywiście rozumiem. Ale on to

uwielbia.–Teraztojaspojrzałamjejwoczy.–Itomuwspanialedodajepewnościsiebie
inaprawdęchciałbydalejpływać.Możetyteżmogłabyś…Samaniewiem…

–Wiem–skinęłagłową.–Ipostaramsię.Naprawdęsiępostaram.

To musiało wystarczyć; resztą zajmie się pracownik socjalny. Tymczasem musieli

jużjechać.Widziałam,żeMariezerkanazegarek.

AleJensonszedłwstronędomu.

–Jenson,kochanie–zawołałamdoniego.–Robisięjuż…

Odwróciłsię.

–AlegdziejestGeorgie?Muszęsięznimpożegnać.

–Georgiejesttutaj–rozległsięgłoszzafrontowychdrzwi.

–Nowięcchodźdomnie!–roześmiałsięJenson.–Bojawłaśnieodjeżdżam.Musisz

wyjść,pomachaćmiiwogóle–powiedział,wyciągającGeorgiegozzadrzwi.

–Jest–powiedziałGeorgieiwpierwszejchwilipomyślałam,żemanamyślisiebie.

Ale nie, trzymał w dłoni swój własny prezent dla Jensona. To był srebrzystoszary,

bardzogładkikamień.

– Kamień na zawsze dla Jensona, brata Georgiego na zawsze – powiedział

uroczyście.

Widziałam,żeKarenobserwujetęrozmowęzdezorientowana.Doszłamdowniosku,

żetoświadczy,jakdługądrogęprzebyłJenson.Terazbyłwłaśnietakiinapewnonie
było w tym nic złego. Podobnie jak w tym, co zrobił potem: objął zaskoczonego
Georgiegoipodczasgdyjego„bratnazawsze”zesztywniałniczymdeska,obdarzyłgo
niedźwiedzim uściskiem. Kiedy zaś go puścił, zdawało mi się, że zobaczyłam łzy w
oczachGeorgiego.

–Dzięki,brachu–powiedział,poklepującgo.–Zobaczymysięwszkole,okej?

Po czym – zauważyłam, że nie chce dłużej przeciągać przykrej chwili – pobiegł do

samochodu,wskoczyłdośrodkaizatrzasnąłdrzwi.

Kilka sekund później samochód ruszył, a ja nie mogłam się uwolnić od

wspomnienia tej paskudnej, jaskrawozielonej torby. Przełknęłam ślinę i odruchowo
objęłam ramieniem Georgiego. Ale on wyraźnie miał już dość – wystarczyło mu
dotykanianajedendzień.Kiedywięcwróciłdodomu,Mikeijazostaliśmyjakomały
komitet pożegnalny. Machaliśmy i uśmiechaliśmy się, gdy samochód zniknął za
zakrętem.

– Przykro mi, kochanie – pociągnęłam nosem. – Jestem emocjonalnym wrakiem,

słowo.Niewiem,cosiędzisiajzemnądzieje.

–Cóż,lepiejweźsięwgarść–poradziłMike,gdyszliśmyzaGeorgiemdodomu.–

Jedenzgłowy,alejeszczezostałdrugi.

Rozdział22

J

akkolwiek,jakorodziczastępczy,powinieneśzawszeoczekiwaćnieoczekiwanego,

czasami powinieneś przygotować się również na to, czego się spodziewasz. Dom
wydawał się o wiele za cichy, jakby miał o jeden pokój za dużo, a dni wlokły się w
nieskończoność.Alewłaśnietegopowinniśmyoczekiwać.Poprostumusimyprzetrwać
tenokres.

Alezjakiegośpowodu,zwłaszczażebyłznamistosunkowokrótko,okazałosię,że

trudnonamsięcałkiempożegnaćzJensonem.Odczasudoczasuznajdowałamcoś,co
należało do niego – starą skarpetkę na dnie kosza z praniem albo ogryziony szkolny
ołówek – lub patrzyłam na jego uśmiechniętą fotografię, która teraz zdobiła ścianę w
moim pokoju, wśród zdjęć innych dzieci. W takich chwilach musiałam się bardzo
starać,żebyniepłakać.Myślałam,żeprzechodzęmenopauzę,takbyłamuczuciowa.

Ale, jak zauważyła Riley, kiedy jej się na to skarżyłam, Jenson różnił się od

wszystkich innych dzieci, którymi się opiekowaliśmy. Przyszedł do nas z dużym
bagażem emocjonalnym i cały czas wiedzieliśmy, dokąd wróci. Dlatego – tłumaczyła
Riley–nieuważaliśmygozadziecko,którymsięopiekujemy.Przyjęliśmygodonaszej
rodzinyidonaszychsercjaksiostrzeńcaalbobratankaiwłaśniedlategobyłonamtak
trudno.Niewiedziałam,czyprzyznaćjejrację,alenaswójsposóbmiałotosens,więc
zaakceptowałamtowyjaśnienie.Lepszetakieniżinne.

Reakcja Georgiego po odejściu Jensona także mnie zdumiała. Mimo emocjonalnej

sceny w drzwiach, dziesięć minut później, kiedy weszliśmy do domu, żeby pokrzepić
siękubkiemkawy,wydawałosię,żezupełnieowszystkimzapomniał.

–Proszę,Casey–powiedziałkilkadnipóźniej.–Georgietodobrychłopiec.Georgie

pomagawdomu.

Uśmiechnęłam się, kiedy podał mi kłąb pomiętego papieru. Rozwinęłam go i

zobaczyłam,żetodwiefotografieJensona–jednazdrzwiłazienki,drugazjegopokoju.

–Och,dziękujęci,kochanie.–Niemiałampojęcia,cojeszczemogłabympowiedzieć.

–Aniechciałbyśichzachowaćwswoimspecjalnympudełku?

Georgiespojrzałnamnieobojętnymwzrokiem.

–Sąstałepunktywczasie,wktórychrzeczymusząpozostaćdokładnietakie,jakie

są–odparł.–Toniejestjedenznich.Jedenastydoktor.

Spuściłgłowę,założyłręcezaplecyiodszedł,zostawiającmnieosłupiałą.

Odprowadziłam go wzrokiem. Czy ten dzieciak zdaje sobie sprawę, co mówi? Czy

próbujeznaleźćcytatodpowiednidosytuacji,czytotylkoprzypadek?Jakkolwiekbyło,
tenbyłzadziwiającotrafny.

Z powodu naszych nieprzewidzianych wakacji jeszcze nie spotkałam się z

koordynatorkąGeorgiego,MandyHeseltine.Rozmawiałyśmykilkarazyprzeztelefoni
zrobiła na mnie wrażenie bardzo miłej osoby, a co najważniejsze – entuzjastycznie
podchodzącej do pracy z Georgiem. Byłam więc bardzo zadowolona, kiedy w końcu
udałosięnamumówićnaspotkanie.

Miałyśmy się zobaczyć w następny wtorek, zaledwie tydzień przed rozpoczęciem

szkoły. Nie sposób było nie zauważyć, że zbliża się początek roku szkolnego; sklepy
zakończyłyjużletniewyprzedaże,terazwyglądałybardzojesiennieiprzypominały,że
wkrótce pora zabrać się znowu do pracy – na wystawach i regałach leżały piórniki,
zeszyty,swetryibluzy,tornistry,pudełkaśniadanioweibuty.

– Proszę wejść – zaprosiłam Mandy. – Opowiedziałam Georgiemu, co się dzieje.

Czekawpokojuimyślę,żejesttrochęzdenerwowany.Chodzitamizpowrotem.

Mandy–bardzowysoka,jasnablondynkaokołotrzydziestki–roześmiałasięiposzła

zamną.

– W takim razie jest nas dwoje! – wyznała i natychmiast ją polubiłam. –

Pomyślałam… czy będzie dobrze, jeśli tylko przywitam się z Georgiem, a potem my
dwiezamienimykilkasłów,zanimdłużejznimporozmawiam?

– Oczywiście – odparłam, rozumiejąc, że może woleć taki dwuetapowy proces.

Wprawdzie rozmawiałyśmy o Georgiem przez telefon, ale takie rozwiązanie miało
sens:mogłanajpierwdokładniemnieowszystkowypytaćilepiejsięprzygotować.

Przedstawiłam ich sobie i byłam zadowolona jak każda matka, widząc, że Georgie

pamiętał o manierach i wyciągnął rękę na powitanie. To było zupełnie nowe
osiągnięcieinaprawdędużarzeczdlaGeorgiego.Zwielkimtrudem–czasamiwręczz
bólem – przychodziło mu nawiązywanie kontaktu fizycznego, ale naprawdę starał się
doskonalić swoje umiejętności społeczne, żeby – przynajmniej powierzchownie – być
bardziejpodobnymdoinnychdzieci.Wciążbyłdośćsztywny,aleitakpoczyniłwielkie
postępy i byłam z niego ogromnie dumna, kiedy dawałam mu układanki, zanim
weszłamzMandydojadalni.

– Och, on jest niesamowity! – stwierdziła Mandy, kiedy usiadłyśmy przy kawie. –

Kiedybędziestarszy,napewnozłamieniejednoserce–uśmiechnęłasię.–Ajakjestz
jegoobsługą?Jaksobieradziszztymiwłosami?

– Prawdę mówiąc, jeszcze nie próbowałam – przyznałam. – Za bardzo się bałam.

Myjeiczeszejesaminaprawdędobrzemutowychodzi,alenigdyniepróbowałamgo
ostrzyc, bo opiekunka z jego ostatniego domu dziecka mówiła, że to może być istny
koszmar. Wcześniej przez wiele dni przygotowywali go na to, ale mimo wszystko
bardzosiędenerwował,widząc,jakspadająkawałkijegowłosów.

Opowiedziałam jej też o tym, jak musieliśmy go zabrać na pogotowie; pozbierał

wtedy włosy, które trzeba mu było obciąć, żeby opatrzyć ranę, i schował do swojego
specjalnegopudełka.

–Anitrochęmnietoniedziwi–pocieszyłamnieMandy.–Mampodopiekąjeszcze

jednoautystycznedziecko.Jestznimzupełnietaksamo.

–Niewiedziałamotym.AleoczywiścietodlategoprzydzielonoGeorgiegowłaśnie

tobie.Inapewnowieszowielewięcejniżja.Jamusiałamsięwszystkiegouczyć,ato
niebyłołatwe.

–Och,wiem–przyznała.–Zawszetakjest.

Słysząc, jak to powiedziała, i widząc jej uśmiech, zaczęłam przypuszczać, że coś

mogłomiumknąć.

–Iwłaśniedlatego–mówiładalej–przydzielonoGeorgiegodomnie.Przezprawie

osiem lat zajmowałam się Joshuą, a on ma dość głęboki autyzm. Jest werbalnym
autystykiem.Wiesz,cotoznaczy?

–Takmisięwydaje.

– A więc wiesz, że, podobnie jak Georgie, nauczył się mówić. Ale, jak zapewne

równieżwiesz,towznacznejmierzenaśladowanieiecholalia.

Skinęłam głową, zastanawiając się, po co o tym wszystkim mówi. Może

przygotowujemniedoumieszczeniaGeorgiegowjakimśprogramie?

– W każdym razie Joshua, chociaż ma naprawdę głęboki autyzm, funkcjonuje

całkiemnieźlewporównaniuzwielomainnymi.Terazmaosiemnaścielatizamieszkał
z trójką innych młodych ludzi o specjalnych wymaganiach, pod opieką pracownika
socjalnego.

Wciąż nie rozumiałam, po co mi o tym wszystkim mówi. Czyżby zamierzali

przenieśćGeorgiegodopodobnejjednostki,aleprzeznaczonejdladzieci?

–Rozumiem–powiedziałam,wrzeczywistościnicnierozumiejąc.

Mandyuśmiechnęłasiępromiennie.

– To była oczywiście ogromna zmiana, kiedy opuścił rodzinę zastępczą. Był z nimi

dziewięć lat i teraz okropnie za nim tęsknią. To wspaniała para. Nie mają własnych
dzieci. Ale Joshua musiał pójść dalej i radzi sobie naprawdę dobrze. Właśnie to
chcieliśmyosiągnąćprzeznasząpracę.

Uśmiechnęłamsiędoniej,wkońcuzaczynającrozumieć,kuczemuzmierza.

–Och,rozumiem–powtórzyłam.–Iwiesz,dobrzetowiedzieć,bozaledwiekilkadni

temurozmawialiśmyzMikiemotym,żemartwimysięoprzyszłośćGeorgiego.Nigdy
niezdawałamsobiesprawy,żeludzietacyjakonmogąsobieradzićwdorosłymżyciui
osiągnąćjakiśstopieńniezależności.

Mandy pochyliła się i nalała sobie kawy. Znowu się uśmiechała. Właśnie wtedy

mnieolśniło.WcalenierozmawiałyśmyoJoshui.MówiłyśmyoGeorgiem.Iomiejscu,
któremogłobybyćodpowiedniedlaniego.

– A więc ta para… – powiedziałam, zastanawiając się, jak mogłam być aż tak

niedomyślna. – W ich życiu została dziura o kształcie Joshuy, którą mógłby wypełnić
Georgie?

– Właśnie – potwierdziła Mandy, sięgając do torby po teczkę. Otworzyła ją i

odwróciławmojąstronę.

–HeleniMark–powiedziała,rozkładającplikfotografii.

Obejrzałamje,jednąpodrugiej.Radosnezdjęciazwyraźnieszczęśliwegożycia.Cała

trójkanałodzi;wszyscytrojeśmiejąsięijedząlody;wszyscytrojekąpiąsięwmorzui
mnóstwoinnychujęć.Promieniowałaznichmiłość.Poczułam,żeoczymiwilgotnieją,
więc zamrugałam, żeby powstrzymać łzy. Riley się myli, pomyślałam. To muszą być
hormony!

–Casey,HeleniMarktowspanialiludzie.Myślę,żebędąidealnymiopiekunamidla

Georgiego.JestmniejwięcejwtymsamymwiekucoJoshua,kiedydonichprzyszedł,
tyleżeJoshuamiałdużowięcejproblemów,aimudałosięznimdokonaćprawdziwych
cudów. Teraz, kiedy ich opuścił, są zdruzgotani, chociaż to było zaplanowane od
samegopoczątku.Alekiedynadszedłczas…cóż,tyzpewnościąwiesz,jakietouczucie,
prawda?Więctak,wichżyciupowstaławyrwaokształcieJoshuy.Awięccotynato?
Czyjużpora,żebympoznałamłodegoGeorgiego?

Porazkolejnyskinęłamgłową.Zaczęłamsięczućjakjedenztychkiwającychgłową

piesków, jakie siedzą na półkach przy tylnej szybie w samochodach. Po prostu nie
czułam się na siłach mówić. Byłam przekonana, że Georgie zostanie z nami jeszcze
kilka miesięcy. Nigdy nie przypuszczałam, że stracę go tak krótko po Jensonie. I to
akurat wtedy, kiedy zaczęłam panować nad sytuacją i znalazłam doskonałą stronę
internetowąpoświęconąautyzmowi.

AMandytowidziałairozumiała.

–Jest jeszcze dobra wiadomość– powiedziała. – Onibardzo chcieliby cię poznać. I

chcieliby,żebyśodwiedzałaGeorgiegozawsze,kiedytylkobędzieszmiałaochotę.Zdają
sobiesprawę,jakważnesątakiewięzi,nawetjeślisąkrucheinietrwajądługo…

– A co ze szkołą? – spytałam, zdając sobie nagle sprawę, że Georgie może zostać

wywieziony gdzieś daleko. – Georgie przywiązał się do Jensona, drugiego chłopca,
którym się opiekowaliśmy; ta więź ma na niego bardzo dobry wpływ. To niebywałe,
biorącpoduwagę,jakkrótkobylirazem.Niezniosłabymmyśli,żeniebędziemógłsię
więcejzobaczyćzJensonem.

Mandyposmutniała.

– Oni mieszkają piętnaście mil stąd, Casey. I mają tam naprawdę dobrą szkołę.

Joshuaczułsięwniejdoskonale.

ZaczynałammiećjużtrochędosyćtegoJoshuy.Tuchodziłooto,gdziebędzieczuł

się doskonale Georgie. Georgie i Jenson. To było dla mnie ważne; bardzo ważne.
Postanowiłambyćasertywna.

– Skoro rozumieją, jak ważne są więzi – powiedziałam, myśląc błyskawicznie – to

zrozumieją, jak ważna jest ta konkretna przyjaźń. Dlatego zalecałabym (posłuchajcie
tylko, pomyślałam. Wydaję profesjonalną opinię!) na ostatni rok szkoły podstawowej
zorganizować transport tak, żeby Georgie mógł zostać w swojej obecnej szkole. I nie
chodzitylkooJensona–dodałam.–Onztegoczerpiepoczucieciągłości.Chodzitylkoo
jeden rok, dziewięć miesięcy drobnych niedogodności, a potem i tak zmieni szkołę.
Dajciemuprzynajmniejtenczas.Dziękitemuznacznielepiejporadzisobiewnowym
otoczeniu.ZwłaszczajeślibędziemiałstałypunktodniesieniawosobieJensona.

Mandyroześmiałasię.Ależyczliwie.

– John Fulshaw mówił mi, że możesz dać mi się we znaki w tej sprawie –

powiedziała z uśmiechem. – Powiedział, że kiedy idzie o dzieciaki, jesteś siłą, z którą
trzebasięliczyć.

Poczułam,żesięrumienię.

– Och, tak powiedział? – Potem roześmiałam się razem z nią. Coś mi mówiło, że

mogęuważaćtęsprawęzazałatwioną.

–Zrobię,cowmojejmocy–zapewniła.–Prawdęmówiąc,jateżwidzę,żetomoże

byćkorzystne.Zostawtomnie.

Potemwstała,patrzącnamniezgóry.

– Dobrze – powiedziała. – Może teraz pójdziemy i przedstawimy Georgiemu nasz

plan?

W następny wtorek, dzień przed rozpoczęciem roku szkolnego, znowu czekaliśmy

na progu naszego domu na innego pracownika socjalnego, szykując się na ból.
SpojrzałamnaGeorgiego,którystałzewzrokiemwbitymwziemięirękamizłożonymi
zaplecami.Pomyślałam,żetocośzupełnienowego.

Kiedy pojawił się u nas, miał ten szczególny zwyczaj „składania dłoni przed sobą”,

ale teraz zastąpiła go ta nowa, inna postawa. Wyglądał przy tym jak profesor
rozmyślający o jakiejś skomplikowanej teorii; to przypomniało mi o całej pracy, jaką
mymusieliśmywykonać,iotym,jakwielejeszczemusimysięonimnauczyć.To,co
robił,jakreagował,anawetsamajegoosobowośćbyłytakskomplikowane,żenigdynie
można było przewidzieć, co się wydarzy nazajutrz. Ale teraz to nie my będziemy się
uczyć,leczjegonowiopiekunowie.Inaprawdępragnęłam,żebydonichnieodchodził.

W każdym razie jeszcze nie teraz. Choć nic nie wskazywało, żeby Georgie się tym

przejmował; widząc, jak się uśmiecha, jakby nie był zupełnie pewien, co się dzieje,
niespodziewaniebyłamwdzięcznalosowizajegobrakempatii.

Mike nie mógł być z nami tego dnia; pilne obowiązki wezwały go do pracy. Choć

wcale o tym nie rozmawialiśmy, czułam, że może będzie lepiej, jeśli sama pożegnam
Georgiego.

Chociażniecałkiemsama.Kieronprzyszedł,żebypożegnaćgowrazzemną.

– Wszystko dobrze, kolego? – spytał, delikatnie dotykając ramienia Georgiego. –

Wyglądanato,żetoMandy.Tensamochód,któryprzyjechał.Widzisz?

Podniosłamwzrokizobaczyłamsamochódzatrzymującysięprzedbramą.

–Kieronmarację,Georgie.Toona.Cieszyszsię?

Georgienadalsięuśmiechał,wpatrzonywjakiśpunktwprzestrzeni.

–ZobaczyszsięzJensonemjutrowszkole.

Natoteżniezareagował,więcprzestałammówić.Natymfronciewygrałamibyłam

z tego dumna. Georgie przez następny rok będzie chodził do tej samej szkoły. Och,
gdybymtylkomogłazobaczyćjegoreakcję…

– Mamo, w porządku – powiedział Kieron, obejmując mnie. Jak na kogoś, kto

powinien mieć problem z rozumieniem niewypowiedzianych niuansów, umiał mnie
zdumiewającodobrzeodczytywać.

–Chodźmy,młodyczłowieku–powiedziałaradośnieMandy,podchodzącdonas.–

ChciałbyśsiępożegnaćzCaseyiKieronem?

Wyciągnęładoniegorękę,aGeorgie–jakbyprzypomniałsobienową,ważnązasadę

– wziął ją, po czym odwrócił się do nas. Czyżby moje delikatne szkolenie przynosiło
owoce?

–Czymogępocałowaćcięwczoło,kochanie?–spytałam.–Będęzatobątęsknić,ale

spróbujeciębardzoczęstoodwiedzać,obiecuję.

Georgie uśmiechnął się i skinął głową, a nawet pozwolił się pocałować i nie

wzdrygnąłsię.

– My, Władcy Czasu, mamy taką małą sztuczkę – odezwał się nagle. – To jest w

pewnymsensiesposóbnaoszukanieśmierci.Ale…tooznacza,żesięzmienię.Inigdy
więcej cię nie zobaczę… Nie tak. Nie z tą głupią starą twarzą. A zanim odejdę… byłaś
fantastyczna!

PoczymodwróciłsięizadowolonyruszyłścieżkąrazemzMandy.

– Do diabła, mamo! – Kieron przełknął ślinę, kiedy wracaliśmy do domu. – To jest

trudne – odetchnął głęboko, jakby chciał się pozbyć nieprzyjemnego uczucia. – Nie
mógłbymtegoprzeżywaćcokilkamiesięcy.Dobrzesięczujesz?

– Kieron, idź i poszukaj w Google’u tego, co powiedział Georgie, dobrze? Nie mam

pojęcia,jakontorobi,alezałożęsię,żetozDoktoraWho.

Sprawdził.Irzeczywiście,byłodokładnietak,jakprzypuszczałam.

– Najwyraźniej – czytał na głos Kieron – to jest z jedenastego Doktora; jedna z

najbardziejwzruszającychscenwcałejserii.KiedyDoktorżegnasięzRoseTyler.

Obojgu nam nagle zabrakło słów; próbowaliśmy to zrozumieć, pojąć znaczenie. I

myślę, że moglibyśmy ulec porywowi sentymentalizmu, gdyby nie Kieron, który po
prostumiałdośćnajedendzień.

– Ho, ho! – parsknął, zamykając mój laptop. – Wzruszająca scena? Powinni

spróbowaćżyciawtejrodzinie!

Epilog

N

iestety, po powrocie do domu zachowanie Jensona stopniowo się pogarszało.

Wprawdzie wszystko zaczęło się dość dobrze i nadal nieźle sobie radził w szkole, lecz
jego matka, Karen, nigdy naprawdę nie współpracowała z opieką społeczną ani nie
dotrzymałaobietnicy,żebędziesiębardziejprzykładaćdojegowychowania.

PrzejściedogimnazjumnastępnejjesieniokazałosiętrudneiJensonznowuzaczął

wagarować.Osiemnaściemiesięcypóźniejzostałponowniewziętypodopiekę.

Alemoże–choćprzykrobyłonamotymsłyszeć–takbyłodlaniegonajlepiej.Choć

mieliśmy ogromną nadzieję, że Karen w końcu przezwycięży swoje trudności w
relacjach z synem, to jednak zabieganie o miłość, której nie było, miało katastrofalny
wpływ na psychikę Jensona. Został umieszczony w przemiłej rodzinie w innej części
kraju i przebywa tam do dzisiaj. John informuje nas regularnie o jego postępach;
ostatniomiałsięcałkiemdobrze.

Georgieoczywiściemieszkaniedaleko,więcodwiedzamygobardzoczęsto.Majuż

dwanaście lat, jest uroczy – wciąż nosi długie, falujące włosy! – i kiedy się widzimy,
zawsze wydaje się nas pamiętać. Raczej nie okazuje emocji i wciąż musi być
traktowanyzwyczuciem,alejegozastępczamamamówiła,żezawszekiedyuprzedza
go o naszej wizycie, chodzi po pokoju z rękoma złożonymi za plecami, jak mały
staruszek – dokładnie tak samo jak w dniu, kiedy nas opuścił. Podobno nie patrzy w
okno,alekiedysłyszynaszsamochódzatrzymującysięprzeddomem,siadaiuśmiecha
się.Namtowystarczy.

Podziękowania

Chciałabym

podziękować

całemu

zespołowi

wydawnictwa

HarperCollins,

wspaniałemuAndrewLowniemuorazmojejprzyjaciółceinauczycielce,Lynne.

TableofContents

Tytułowa
Redakcyjna
Rozdział1
Rozdział2
Rozdział3
Rozdział4
Rozdział5
Rozdział6
Rozdział7
Rozdział8
Rozdział9
Rozdział10
Rozdział11
Rozdział12
Rozdział13
Rozdział14
Rozdział15
Rozdział16
Rozdział17
Rozdział18
Rozdział19
Rozdział20
Rozdział21
Rozdział22
Epilog
Podziękowania