Rozdział 14

Uzdrawiający dialog.

Praca autoterapeutyczna

W

tym rozdziale przedstawię podstawowe zasa­

dy uzdrawiającej pracy z wewnętrznym dziec­

kiem, która ma charakter dialogu pisanego. Czasami

ten rodzaj działania określany jest mianem listu do we­

wnętrznego dziecka. Ze swej strony pragnę zapropono­

wać poszerzenie i pogłębienie tej metody. Zacznę od

przytoczenia dwóch listów zamieszczonych w książce

Johna Bradshawa (2006, s. 172).

Pierwszy z nich do swego wewnętrznego dziecka,

Małego Johna, napisał sam autor:

Drogi Mały Johnie!

Wiem, że jesteś bardzo samotny. Wiem, że nigdy nie
udało ci się być sobą. Boisz się gniewać, bo myślisz,

że istnieje straszny ogień zwany piekielnym, który

spali Cię, jeśli wpadniesz w gniew. Nie możesz być
smutny lub odczuwać lęku, bo byłbyś uznany za

187

Terapia wewnętrznego dziecka

mazgaja. Nikt naprawdę nie zna tego cudownego
chłopaka, jakim jesteś i nie wie, co naprawdę czu­

jesz.

Przybywam z przyszłości i wiem lepiej niż ktokol­

wiek inny, przez co przeszedłeś! Kocham Cię i pra­

gnę, byś zawsze był ze mną. Pozwolę Ci być takim,

jakim naprawdę jesteś. Nauczę cię równowagi i po­

zwolę Ci się wściekać, smucić, bać i cieszyć. Zasta­

nów się, proszę, czy pozwolisz mi zawsze być z Tobą.

Kocham

Duży John

Drugi list pochodzi od jednego z uczestników warsz­

tatu prowadzonego przez Bradshawa. Ten bardzo krót­

ki list pisany jest z pozycji wewnętrznego dziecka do

osoby dorosłej:

Drogi Duży Ryszardzie!
Przyjdź, proszę, i zabierz mnie. Od czterdziestu lat

siedzę w szafie. Jestem przerażony. Potrzebuję cię.

Mały Ryszard

Aby wejść w autentyczny kontakt ze swoim wewnętrz­

nym dzieckiem, potrzebujemy trzech metaumiejętności:

wiary, miłości, skupionej i otwartej uwagi.

Wiara prowadzi do rzeczywistego rozpoznania naszej

psychicznej rzeczywistości i pozwala poznać wewnętrz­

ne dziecko. Może być wsparta wiedzą psychologiczną,

która mówi o istnieniu w nas poziomu nieświadomego.

Miłość jest organicznie związana z odpowiedzialno­

ścią, a wyraża się przez troskę i szacunek. W taki wła­

śnie sposób należy zwracać się do dziecka wewnątrz

nas samych. Warto wiedzieć, że im bardziej w dzieciń­

stwie i młodości doznawaliśmy sytuacji zwanych nad­

użyciami, im częściej stosowano wobec nas przemoc

w różnych jej odmianach i negowano nasze potrzeby,

188

Uzdrawiający dialog. Praca autoterapeutyczna

189

tym większe ciepło, delikatność i cierpliwość (atrybuty

i czynne wyrazy miłości) musimy zastosować, by zachę­

cić i ośmielić malucha wewnątrz nas do nawiązania dia­

logu.

Skupiona i otwarta uwaga jest niezbędna, by we wła­

ściwy sposób sformułować swoje myśli, doznania, uczu­

cia i intencje, a następnie wejść w strefę świadomości

wewnętrznego dziecka i usłyszeć jego głos.

Inne ważne wskazówki dotyczące dialogu prowadzo­

nego na piśmie stanowią konsekwencje wymienionych

metaumiejętności i obejmują:

• wstępne skupienie, wyciszenie dyskursywnego

myślenia, swobodne oddychanie, otwarcie się na głęb­

sze pokłady własnego umysłu i wczesnych doświadczeń;

• zwrócenie się do dziecka w przychylny, życzliwy

i delikatny sposób: na przykład „Kochana, mała Bożen­

ko", „Moja droga, kochana Agatko", „Malutki i kochany

Piotrusiu";

• zapytanie o następujące kwestie:

S

W jakim dziecko jest wieku?

S

Jak się czuje?

S

Czy czegoś od nas potrzebuje?

S

Jak możemy mu pomóc?

• zapewnienie dziecka o naszej miłości, życzliwości,

szacunku, trosce i szczerym zainteresowaniu jego po­

trzebami, o gotowości spełnienia tych potrzeb;

• końcowe poinformowanie „wewnętrznego malca",

że zawsze z nim jesteśmy, pamiętamy o nim, obietnicę,

że będziemy go regularnie odwiedzać.

Warto podkreślić, że w miarę naszych manualnych

umiejętności (pisania drugą, niedominującą ręką) po­

winniśmy słowa kierowane do wewnętrznego dziecka

zapisywać ręką, którą zazwyczaj utrzymujemy pióro

(większość z nas prawą), natomiast odpowiedź dziecka

zapisywać ręką niedominującą (większość z nas lewą).

Terapia wewnętrznego dziecka

Oto kilka przykładowych dialogów z wewnętrznym

dzieckiem, w których wykorzystano te wskazówki:

- Kochany Piotrusiu, witam cię ciepło i z szacun­
kiem.
- Cześć Piotrze. Cieszę się, że odzywasz się do mnie.
- Kochany Piotrusiu! Chcę cię zapytać, jak się czu­

jesz? Co przeżywasz? W jakiej jesteś sytuacji?

- Dzięki, bo było mi smutno i czułem złość, że nie
odzywasz się do mnie. Długo na ciebie czekałem, aż
stałem się niespokojny, zły i niezadowolony. Poza

tym na tym wyjeździe do Belgii strasznie się zmę­

czyłeś i ja cierpiałem razem z tobą, ale bardzo się
cieszę, że pomogłeś wielu ludziom. Weź mnie na ręce

i pohuśtaj do góry.

- Dobrze, kochany Piotrusiu. Bardzo się cieszę, że
rozmawiasz ze mną. Z radością biorę cię na ręce,

gładzę twoje lniane włoski i swobodnie huśtam cię

do góry. Czy mogę jeszcze coś dla ciebie zrobić?
- Tak, teraz pomedytuj i połącz się miłością z moim
małym serduszkiem. Ja ciebie kocham, duży Piotrze.
- Będę do ciebie wracał zawsze, gdy tylko będziesz

tego potrzebował, Piotrusiu.

- Witam cię, kochany Mały Piotrusiu. Chcę cię spy­

tać, jak się czujesz i ile masz lat?

- Mam trzy latka. Boli mnie brzuszek, bo się cze­

goś najadłem i trochę się boję, a obok mnie nie ma

mamy i taty.

- Chcę cię spytać, Piotrusiu, czego ode mnie po­

trzebujesz? Co mogę dla ciebie zrobić? Jak się tobą

zaopiekować?

- Powiedz mi, że mnie bardzo kochasz!
- Tak, kocham cię bardzo głęboko i szczerze. Przy­

tulę cię, jeśli tego chcesz.

- Weź mnie na ręce i pohuśtaj, poobracaj, o tak,
dokoła. Hura! Jak fajnie!

190

Uzdrawiający dialog. Praca autoterapeutyczna

191

- Chcę ci powiedzieć, kochany Piotrusiu, że ty i ja

jesteśmy chronienie przez Siłę Wyższą, przez Boga.

Bóg nas kocha.
- A kto to jest Bóg?
- Bóg to jest Istota pełna mocy i miłości. Choć jest

niewidzialna, to zawsze jest obok nas obecna. Gdy
tylko się do niej zwrócimy, wysyła do nas promienie
świetlistej miłości i opiekuje się nami.

- Hura! Jak dobrze, jak dobrze!

- Witaj, kochany Piotrusiu. Pozdrawiam cię ciepło

i serdecznie. Chcę cię zapytać, ile masz lat?

- Mam trzy miesiące i bardzo płaczę, bo nie ma

mamy.

- Czy mogę ci pomóc? Czego ode mnie potrzebu­

jesz?

- Chcę, żebyś mnie pocałował trzy razy w czółko

i pogładził po brzuszku.

- Dobrze, zrobię to z radością. Jestem z tobą i ko­
cham ciebie.

- Witam cię serdecznie i z radością, kochany Mały
Piotrusiu. Chcę cię zapytać, jak się czujesz i ile masz

lat?

- Bardzo się cieszę, Duży Piotrze, że się do mnie

odzywasz. Cieszę się, że jesteś przy mnie. Kocham
cię i obejmuję cię rączkami za szyję. Przytulam się
swoim różowym policzkiem do twojego policzka.
- Czy mogę coś dla ciebie zrobić, Mały Piotrusiu?

Czy czegoś ode mnie potrzebujesz?

- Tak, zanieś mnie na rękach nad rzekę. Będziemy
się razem bawić na łące.
- Tak, tak, kochany Piotrusiu. Idziemy się bawić.
Jestem z tobą zawsze, kiedy tego potrzebujesz.

Terapia wewnętrznego dziecka

- Witaj, drogi Piotrusiu! Jak się dziś czujesz i ile

masz lat?

- Jest mi smutno. Czuję się bezradny i zagubiony.
Mam trzynaście lat.
- Co się stało, że tak się czujesz?
- Matka i ojciec mnie nie rozumieją, czuję się po­
rzucony i niechciany. Prawie z nimi nie rozmawiam.

Nic im nie mówię o moim bólu.
- Rozumiem cię i współczuję ci trzynastoletni Pio­

trze. W jaki sposób mogę ci pomóc?

- Boję się przyszłości, nie wiem jak żyć.
- Ja cię kocham, będę twoim opiekunem i przewod­
nikiem. Będziemy razem spędzać dużo czasu. Mo­

żesz mi wszystko powiedzieć, ja cię wysłucham.
- To dobrze, cieszę się.

Dokonuję sumującej refleksji w nadziei, że niektó­

rzy spośród Czytelników zechcą bezpośrednio skorzy­

stać z przedstawionych tu wskazówek.

Przede wszystkim warto, abyś zauważył, Czytelni­

ku, własne reakcje emocjonalne podczas lektury przy­

toczonych rozmów. Zwróć także, proszę, uwagę na swo­

je pierwsze myśli, które pojawiły się po zakończeniu

lektury.

Być może niektórzy z Was uznają te dialogi za naiw­

ne, sztucznie wyprodukowane lub ocenią te rozmowy

jako fałsz. Najlepszym sposobem na przekonanie się

o sensowności i skuteczności tego rodzaju pracy jest bez­

pośrednie jej podjęcie.

Wiarę w możliwość pracy z wewnętrznym dzieckiem

mogę przyrównać, w pewnym sensie, do wiary religij­

nej. Kiedy ufamy w możliwość zaistnienia kontaktu

z Bogiem poprzez modlitwę, prośby i westchnienia,

poprzez spokojną medytację i pokorę, z pewnością bę­

dziemy mogli doświadczyć pośrednich czy też bezpo­

średnich tego skutków.

192

Uzdrawiający dialog. Praca autoterapeutyczna

Chcę teraz wskazać na charakterystyczne cechy przy­

toczonych dialogów z wewnętrznym dzieckiem.

• Specyfika języka

Dziecko chce doświadczać delikatności, troski i mi­

łości. Zapewnia to ciepły język, w którym pojawiają się

zdrobnienia i wyrazy pieszczotliwe.

• Potrzeba kontaktu fizycznego

Dziecko prosi o obejmowanie, przytulanie, huśtanie,

obracanie, pieszczoty Chce bezpośrednio czuć bezpieczną

obecność dorosłego.

• Potrzeba rozpoznawania, wyrażania, szanowa­

nia uczuć

Dziecko potrzebuje emocjonalnego wsparcia osoby

dorosłej. Potrzebuje matki, ojca czy innego świadome­

go opiekuna, by przekazać mu nadmierny bagaż silnych

uczuć. Jeżeli osoba dorosła na bieżąco rozpoznaje i przyj­

muje dziecięce uczucia, nie muszą one być tłumione czy

wypierane.

W dialogach z wewnętrznym dzieckiem cofamy się

do wczesnego okresu naszego rozwoju i pozwalamy, aby

nagromadzony, a niewyrażony, nieprzyjęty ładunek

emocjonalny uzyskał odpowiednią, otwartą uwagę, był

otoczony szacunkiem i miłością. Chodzi bowiem o to,

by wypierane przez dziecko uczucia mogły wpłynąć

w bramę serca osoby dorosłej i połączyć się z jej jaźnią.

W ten sposób dokonuje się proces wielopoziomowej in­

tegracji. Ma on jak najbardziej charakter cielesny, fi­

zyczny i energetyczny, a jednocześnie przebiega na po­

ziomie mentalnym (wiedzy, zrozumienia) i duchowym

(otwarcie się na bezwarunkową miłość).

• Spełnianie innych istotnych potrzeb dziecka

Dzieci bardzo potrzebują wspierania ich w obszarze

gier, zabaw, beztroskiego wspólnego działania. Dziecko

z utęsknieniem czeka, że umiłowany przez nie dorosły

193

Terapia wewnętrznego dziecka

zechce się z nim pobawić. Dziecko oczekuje szczególnie

od matki i ojca, że potrafią dostroić się do tego rodzaju

jego naturalnych i ważnych potrzeb. Zabawa z rodzi­

cem, czy jeszcze lepiej - z rodzicami, buduje proste, spon­

taniczne poczucie wspólnoty i wspólnie przeżywanej ra­

dości.

• Wewnętrzne dziecko może być w różnym wieku

J a k to wynika z dialogu piątego, wewnętrzne dziec­

ko może się pojawiać w różnym wieku. W tym wypadku

rozmowa toczy się z trzynastoletnim chłopcem, który

znajduje się w innym momencie rozwojowym niż trzy­

latki, najczęściej występujące w przytoczonych dialo­

gach. Rozmowa z trzynastolatkiem przebiega inaczej,

chociaż podstawowe jej zasady są podobne.

Wewnętrzne dziecko potrzebuje wsparcia Siły Wy­

ższej, Boga.

Małe dzieci postrzegają zwykle swoich rodziców jako

Siłę Wyższą. Wydaje się im, że rodzice są wszechmocni.

Można to uznać za projekcję Osoby Boga. Człowiek do­

rosły natomiast wie, że jest bytem w różnych zakresach

ograniczonym. Dorośli opiekunowie - matka i ojciec -

rozwijając swe życie duchowe, docierają do swego Ojca

Niebieskiego. Warto naszemu wewnętrznemu dziecku

zasygnalizować ten istotny i rewolucyjny duchowy fakt:

Istnieje Nasz Miłujący Opiekun i Obrońca. Istnieje Bóg,

jakkolwiek Go sobie wyobrażamy. Jest on nieprzenik­

nioną Tajemnicą, która Objawia się. Ta Tajemnica jest

życiem w całym jego bogactwie i złożoności.

A teraz, Czytelniku, zapraszam Cię do podjęcia dia­

logu z twoim wewnętrznym dzieckiem i do posuwania

się dalszą ścieżką ku integracji, odrodzeniu i pełni.

Zapraszam Cię także, do pełnego czci, spotkania

z Tajemnicą, z Życiem. Każdy dzień to Pełnia. Każdy

oddech to dźwięk Kosmosu.

194

Integracja (scalenie)

Cud alchemicznej przemiany

Z rozbitym naczyniem uczyń tak:

Najpierw przestań płakać i rozpaczać z powodu stra­

ty. Posłuży ci wystarczająco łagodny i spokojny smutek.

Również szybko pożegnaj wściekłość. Wystarczająco

posłuży ci ogień złości. Gdy odczujesz w sercu ciepło

życzliwości, pocznij rozglądać się bacznie. Popatrz, kędy

umknęły kawałki dzbana. Odnajdziesz je pod piecem,

u wezgłowia łoża i w szczelinach podłogi. Zbierz wszyst­

ko dokładnie. Zachowaj skupioną cierpliwość. Najwięk­

sze fragmenty oczyść z kurzu. Całość przepłucz kry-

niczną wodą.

Weź wszystko i przygotuj dobrze nagrzany piec. Opa­

laj go przez trzy doby drewnem bukowym. Do środka

wrzucaj liść mięty, korzeń kolendry i ziele kozłka. Nie

zawadzi też suszony owoc winnego grona. Boki pieca

skrapiaj wodą uświęconą u piramidy. Poczem części

dzbana zmieszaj ze świeżą gliną. Zaczyn włóż do formy.

Po godzinie otrzymasz nowe naczynie. Wypoleruj je,

nadaj połysk.

Do dzbana wlej o poranku świeży sok z pomarańczy

i dodaj aromat krzewu różanego.

Raduj się każdym łykiem napoju.

Odrodzenie

Wszystkie opisane w książce dzieci przeżyły trudny

czas, wydoroślały i dojrzały. Ich siły wewnętrzne, ich

moc życia była potężniejsza od wszelkich napaści, nad­

użyć i przemocy. Teraz nie tylko żyją, lecz co najważ­

niejsze, odradzają siłę Ducha i rozkwitają.

Ocalenie Scalenie Odrodzenie

195

Terapia wewnętrznego dziecka

Zupełność

„Tęsknota za zupełnością lub za doskonałością, bo

również tak można to nazwać, ma uzdrawiające działa­

nie. Mogę ci powiedzieć, jak osiągnąć doskonałość i zu­

pełność.

Niektórzy idą na czterdzieści lat na pustynię, żeby

osiągnąć doskonałość. Ja odkryłem, że to zupełnie pro­

ste. Jeśli każdy kto należy do rodziny, żyjący i zmarły,

ma miejsce w moim sercu, wtedy czuję się zupełny

i doskonały. Czuję się niepełny i niedoskonały dopóty,

dopóki ktokolwiek z rodziny jest wykluczony. Gdy wszy­

scy są zgromadzeni, jestem o dziwo wolny" (Hellinger,

2006, s. 143).

Rozdział 15

Medytacje

z wewnętrznym dzieckiem

W

tej części książki podaję trzy proste medyta­

cje (o charakterze wizualizacji), które można

bezpiecznie zastosować w celu pogłębienia kontaktu

z wewnętrznym dzieckiem.

MEDYTACJA I

Zapraszam cię do spokojnej, łagodnej i przyjemnej

podróży. Jeżeli decydujesz się wejść w głębsze doświad­

czenie, zorganizuj odpowiednie miejsce i czas. Przeznacz

na to ćwiczenie około piętnastu minut. W tym czasie

powstrzymaj się od odbierania telefonów i wychodze­

nia z pokoju, w którym przebywasz. Jeżeli to będzie po­

mocne, możesz zapalić świeczkę lub kadzidło.

Na wstępie usiądź i spokojnie oddychaj. Uznaj ten

czas za prezent dla samego siebie, za bezinteresowny

dar. Spróbuj delikatnie uwolnić swój umysł od napię­

cia. Możesz to uczynić w ten sposób, że myśli, które cię

197

Terapia wewnętrznego dziecka

intensywnie angażują w przeszłe zdarzenia lub w wy­

obrażenia o przyszłości, potraktujesz z życzliwą otwar­

tością. Zauważysz je, a potem pozwolisz im zniknąć.

Stopniowo skupiaj uwagę na swoim ciele. Po pew­

nym czasie zauważysz, że myśli wycofują się w tło. Prak­

tykuj pozostawanie uwagą na wrażeniach pochodzących

z ciała. Jakiekolwiek są one w twoim obecnym doświad­

czeniu: przyjemne, nieprzyjemne, bolesne czy niosące

lekkość i radość, pozostań w otwartej postawie. Po­

wstrzymaj się od wartościowania, oceniania, selekcjo­

nowania czy analizowania myśli. W subtelny, otwarty,

bezpośredni sposób pozostawaj w kontakcie z ciałem.

Zauważ, jakie wrażenia i w jakich częściach ciała

wyłaniają się z ogólnego tła. Czy jest to drżenie, poczu­

cie gorąca lub zimna? Dreszcze, napięcie, ból, poczucie

ściśnięcia lub zamrożenia?, a może jeszcze coś innego?

Badaj te miejsca, w których odczuwasz dyskomfort.

Powstrzymaj się od stwierdzenia, że to niedobrze, iż

przychodzą także trudne wrażenia i odczucia. Przywi­

taj je z radością i otwartością.

Zadaj sobie pytanie, jakiego rodzaju uczucie związa­

ne jest z fizycznymi wrażeniami, które odbierasz? Może

jest to złość, lęk, smutek, zazdrość, wstyd? Może jesz­

cze jakieś inne uczucie?

Jeżeli uświadomisz sobie energię określonego uczu­

cia, przywitaj ją z radością i miłością, podobnie jak matka

wita ukochanego syna, który powraca do domu po dłu­

giej nieobecności. Wyobraź sobie, że otwierasz swe ra­

miona, obejmujesz energię tego uczucia i czule je przy­

tulasz, łączysz z energią serca.

Kiedy odczujesz, że energia uczucia wpłynęła w bra­

mę serca, oddychaj swobodnie, miarowo i pozostań

otwarty w tym doświadczeniu, spocznij w nim. Odpręż

się jeszcze głębiej i rozpuść wewnętrznie w otwartej

przestrzeni doświadczenia. Przestrzeń ta wypełniona jest

promieniowaniem bezwarunkowej miłości. Przyjmuje ona

198

Medytacje z wewnętrznym dzieckiem

199

postać jasnego światła. Delikatnie skupiaj uwagę na

doznaniu jasnego, przejrzystego światła. Możesz przy­

mknąć oczy i pozwolić twojej świadomości na zjednocze­

nie z nieograniczoną wewnętrzną i zewnętrzną przestrze­

nią.

Na koniec wyciągnij szeroko ramiona, wyobrażając

sobie, że unosisz się, płyniesz, żeglujesz w tej rozległej,

nieograniczonej przestrzeni.

MEDYTACJA II

Na wstępie zachęcam cię do zastanowienia się nad

kilkoma pytaniami, które dotyczą twoich dziecięcych

upodobań:

(1) W jakich miejscach jako cztero- sześcioletnie

dziecko lubiłeś przebywać, bawić się? (Podwórze? Naj­

bliższe otoczenie domu? Plac zabaw? Miejsca w twoim

domu? Miejsca w domach znajomych, krewnych? Miej­

sca na wakacjach?) Spróbuj odnaleźć i wyraźnie odtwo­

rzyć w pamięci żywe obrazy przynajmniej trzech takich

miejsc.

(2) Jaki typ zabaw, aktywności przynosił ci jako dziec­

ku radość i zadowolenie? Czy lubiłeś na przykład grę

w klasy, zabawę z piłką, ze skakanką, huśtawki, zaba­

wę w piasku, jazdę na rowerze, chodzenie po drzewach,

wspinanie się na trzepak? Istotne jest, by były to zaba­

wy konstruktywne, które nie przynosiły szkody tobie

ani innym osobom.

Kiedy przypomnisz sobie kolejne ulubione zabawy

i aktywności, przez chwilę skoncentruj uwagę na uczu­

ciach zadowolenia, swobody, radości, lekkości, pozytyw­

nej ekscytacji, które się wówczas pojawiały. Możesz do

nich powrócić w chwili obecnej.

(3)Czy jako dziecko miałeś ulubione zabawki: misie,

lalki, klocki, samochodziki itp.? (Lepiej, abyś nie przy­

woływał w pamięci zabawek militarnych).

Terapia wewnętrznego dziecka

(4) Czy jako dziecko miałeś ulubione zwierzęta lub

bawiłeś się ze zwierzętami, czy też je z zainteresowa­

niem obserwowałeś? (kotki, pieski, rybki, ptaszki, zwie­

rzęta domowe na wsi itp.).

Przypomnij sobie, jak ważne, żywe i realne były dla

ciebie związki z ulubionymi zwierzętami czy przedmio­

tami. Skoncentruj uwagę na pozytywnej stronie tych

doświadczeń.

(5)Teraz możesz się zastanowić, jakie pokarmy i na­

poje lubiłeś spożywać jako dziecko. Przypomnij sobie

wygląd, smak, zapach, konsystencję zdrowych produk­

tów, potraw, dań. Skoncentruj uwagę na pozytywnym

energetycznym wpływie tego pożywienia na twoje cia­

ło, umysł, samopoczucie.

Teraz możesz przejść do zasadniczej fazy ćwiczenia.

Wizualizacja

Zapraszam cię do spotkania z wewnętrznym dziec­

kiem, z sobą samym z okresu, gdy miałeś cztery - sześć

lat. Jest to piękny okres w życiu każdej ludzkiej istoty,

gdy pierwotna dziecięca czystość znajduje się w stanie

rozkwitu. Wygospodaruj odpowiedni czas wolny. Dobrze

by było, gdybyś przeznaczył na to ćwiczenie około pół

godziny. Wyłącz telefon. Jeśli nie jesteś w mieszkaniu

sam, poproś, by inni domownicy nie przerywali twego

procesu.

Usiądź wygodnie. Radzę Ci unikać pozycji leżącej,

gdyż wtedy łatwo jest popaść w senność. Decyduj się

na wykonanie tej wizualizacji w pozycji leżącej tylko

wówczas, kiedy odczuwasz dużą przytomność, jasność,

przejrzystość umysłu.

Kiedy już usiądziesz swobodnie, z wyprostowanym

kręgosłupem, rozpocznij spokojne oddychanie. Oddal

wszelki pośpiech, niepokój psychiczny i napięcie. Stań

się jak dziecko, które potrafi całkowicie zanurzyć się

w chwili obecnej i cieszyć się nią.

200

Medytacje z wewnętrznym dzieckiem

Poczuj, jak chłodne powietrze wpływa przez nozdrza

do twojego gardła i płuc. Bądź tego świadom, nic nie

zmieniaj, po prostu pozwól oddechowi rytmicznie pul­

sować. Wdech i.... wydech. Uświadamiaj sobie stop­

niowo, w jaki sposób odczuwasz ciało. Jeżeli odkryjesz,

że w pewnych obszarach pozostaje ono napięte, skieruj

tam łagodnie swoją uwagę i oddech. Pozwól tym obsza­

rom na stopniowe rozluźnianie się i uwalnianie zablo­

kowanej energii.

Następnie powiedz wszystkim częściom swojej psy­

chiki, że podjęta przez ciebie praca ma charakter uzdra­

wiający i wywrze pozytywny wpływ na ciebie jako oso­

bową całość. Potem zwróć swą uwagę w kierunku Siły

Wyższej. Poproś ją o błogosławieństwo, wsparcie i po­

moc.

Teraz jesteś gotowy do spotkania z samym sobą z cza­

sów dzieciństwa, z okresu, gdy miałeś cztery - sześć

lat.

Ta zasadnicza część ma postać wizualizacji. Zastanów

się, co dla ciebie oznacza takie spotkanie? Jakie mo­

żesz mieć intencje wobec swego młodszego Ja"?

Proponuję, abyś przyjął postawę świętowania i cele­

bracji istnienia. Zachęcam, abyś potraktował swoje

życie jako szczególny dar, wspaniałą szansę i znakomitą

okazję do rozwoju, do rozkwitu wszelkich twoich pozy­

tywnych możliwości jako istoty ludzkiej, do duchowego

wzrostu. Spróbuj stworzyć aurę świątecznego spotka­

nia. Usiądź w przyjemnym, spokojnym miejscu. Możesz

zapalić świecę albo kadzidło.

Zwizualizuj wewnętrzną przestrzeń:

W jakim miejscu ta mała istota mogłaby się czuć naj­

lepiej? Czy dobrze byłoby zaprosić twoje młodsze ,ja"

do jakiegoś pięknego miejsca, uroczego zakątka, który

pamiętasz z dzieciństwa?

Jeżeli wybrałeś takie miejsce, zadbaj o jego wystrój.

Jeśli jest to jakiś pokój, możesz go przyozdobić kwiatami,

201

Terapia wewnętrznego dziecka

roślinami, ustawić stół przykryty białym obrusem. Na

stole możesz umieścić pokarmy i napoje, które uradują

twoje małe ,Ja".Warto też, abyś zadbał o ulubione za­

bawki i przedmioty, którymi twoje wewnętrzne dziec­

ko będzie mogło się bawić.

Jeżeli jako miejsce spotkania wybierzesz piękny za­

kątek przyrody, zorientuj się, jak wygląda otoczenie.

Zadbaj o wizualizowanie światła słońca i czystego, pro­

miennego, błękitnego nieba nad głową. Może kwitną

tam i pachną drzewa, trawy, kwiaty? Może śpiewają

ptaki? Być może słychać monotonne brzęczenie owa­

dów. Czy fruwają tam kolorowe motyle?

Niech otoczenie, do którego zaprosisz i w którym

spotkasz swoje wewnętrzne dziecko, przywołuje uczu­

cia pokoju, szczęścia, duchowej radości.

Na tym etapie wizualizacji chwilę swobodnie pood­

dychaj. Jeden, dwa, trzy... spokojne i luźne wdechy

i wydechy. Skieruj w głąb swojej istoty informację, że

wszystko jest już przygotowane. Daj sobie czas. Pozo­

stawaj spokojny i otwarty.

Gdy zauważysz, że dziecko się pojawiło, początkowo

nic nie czyń. Przyjrzyj mu się, zobacz, jak ono wygląda,

jak jest ubrane, jaki ma wyraz twarzy. Utrzymuj jasną

świadomość, że ten kontakt oparty jest na takich sa­

mych zasadach jak spotkania międzyludzkie. Jeżeli

utrzymasz postawę szacunku, życzliwości, jeżeli pozo­

staniesz uważny, otwarty i delikatny, wówczas druga

osoba stopniowo ci zaufa i otworzy się na kontakt. Do­

tyczy to także twego wewnętrznego dziecka.

Teraz zorientuj się, jakiego rodzaju uczucia pojawiają

się w tobie w kontakcie z twoim młodszym ,ja". Co czu­

jesz? Wzruszenie, tęsknotę, otwarcie serca, żar miło­

ści, ogrom współczucia? Być może napływa złość, żal

lub lęk. Możliwe, że doświadczasz mieszanki tych uczuć.

Jakie uczucie przeważa? Wydaje się wysuwać na pierw­

szy plan?

202

Medytacje z wewnętrznym dzieckiem

203

Niezależnie od tego, jakie uczucie w tej chwili domi­

nuje, pomedytuj nad tym, że twoje wewnętrzne dziec­

ko, podobnie jak każda ludzka istota, pragnie być sza­

nowane, otoczone życzliwą uwagą i zainteresowaniem,

kochane. Następny moment przeznacz na zbliżenie się

do tej postawy otwartości i życzliwości, delikatnie po­

budzaj w sobie uczucia w stosunku do małej istoty: życz­

liwość, przyjazne zainteresowanie, troskliwą opiekuń­

czość, szczerą miłość. Nawiąż z dzieckiem bliższy kon­

takt tylko wówczas, gdy rzeczywiście odczujesz te uczu­

cia w swoim umyśle i ciele. Co teraz czujesz? Czy wzru­

szenie, tęsknotę, otwarcie serca, żar miłości, ogromne

współczucie?

Wzmocnij swoją obecność w obszarze wizji wewnętrz­

nej. Nie zmieniaj swojej pozycji w przestrzeni wzglę­

dem dziecka, które się pojawiło, raczej skieruj w jego

stronę reflektor swoich uczuć. Otwórz wobec tej małej

istoty w ciepły sposób swoje serce. Następnie, delikat­

nie i troskliwie, przemów do swego młodszego ,ja". Mo­

żesz mu powiedzieć, że jesteś nim samym, tyle że w tej

chwili już dorosłym, dojrzałym, mądrym człowiekiem.

Możesz dodać, że od czasu dzieciństwa upłynęło już spo­

ro lat, podczas których nauczyłeś się wielu ważnych

rzeczy i rozwinąłeś w swym sercu szacunek i miłość do

istot ludzkich.

Spocznij w przyjemnym odczuciu wzajemnej miłości

i życzliwości. Powiedz swemu wewnętrznemu dziecku,

że będziesz do niego przybywał, ilekroć będzie tego po­

trzebowało.

MEDYTACJA III

Wędrówka po łąkach

Usiądź wygodnie i zrelaksuj ciało. Nabierz do płuc po­

wietrza. Kiedy je wdychasz, uświadamiaj sobie przepływ

chłodnego strumienia przez nos, wchodzenie delikatnej

warstwy tlenu i energii do gardła, przenikanie gazowej

Terapia wewnętrznego dziecka

sfery do płuc. Odczuj stopniowe unoszenie się piersi,

poszerzanie żeber, rozciąganie piersi, przyjemne odprę­

żenie.

Przez chwilę skup uwagę na sercu. Pozwól twojej

świadomości przenikać głęboko do tego centrum życia

psychicznego, otaczających go warstw energetycznych,

emocjonalnych, uczuciowych. Porozmawiaj chwilę z ser­

cem, informując je, że chcesz pozostać w równowadze,

pokoju, ciszy wewnętrznej.

Teraz delikatnie opuść powieki. Odczuj, co się zmienia

w twoim wnętrzu, gdy ustaje dopływ zewnętrznego świa­

tła. Delikatnie i subtelnie wsłuchaj się w odczucia, które

przynosi spoczęcie powiek górnych na powiekach dolnych.

W kolejnym, spokojnym kroku skieruj świadomość

ku oczom. Delikatnie, z opiekuńczym i życzliwym na­

stawieniem zorientuj się, co odczuwasz w gałkach

ocznych. Zmysł wzroku jest zwykle bardzo aktywny

w ciągu dnia. Pozwól teraz oczom na głęboki relaks

i odprężenie. Doświadczaj przyjemnego ciepła, które za­

czyna promieniować z twoich oczu. Odczuwaj, jak gałki

oczne stopniowo, subtelnie osuwają się na dno oczodo­

łów. Teraz odprężaj, rozluźniaj język oraz szczękę i war­

gi. Odczuj przyjazny przepływ strumienia powietrza

w okolicy ust. Proponuję, abyś delikatnie wdychał po­

wietrze przez nos, a wypuszczał je ustami.

Skieruj swoją wyobraźnię w rejon przyjaznych wspo­

mnień lub rozpocznij kreowanie obrazów. Twoim celem

jest odbycie swobodnej wędrówki przez piękny przy­

rodniczy rejon.

Wyobraź sobie, że znajdujesz się we wspaniałym za­

kątku natury. Jest ciepłe, łagodne lato. Słońce jaśnieje

w przejrzystym niebie i leje na ziemię potoki światła.

Dostrzegasz srebrzysty błękit nieba, otwartą prze­

strzeń. Dokoła widzisz rozległe pola, w oddali pagórki

porośnięte kępami drzew, kwieciste łąki.

Stoisz pewnie, opierając się stopami o ciepłą, nagrzaną

słońcem ziemię. Znajdujesz się na wąskiej ścieżce, która

204

Medytacje z wewnętrznym dzieckiem

pięknie wije się wśród pól i łąk. Przez bose stopy na­

pływa do ciebie poczucie aksamitnego dotyku Matki

Ziemi, jej łagodnej wilgoci i sprężystości. Palcami i po­

deszwami stóp odczuwasz niewielkie zagłębienia

w powierzchni gruntu, jego fakturę i twardość. Czujesz

się mocno zakorzeniony, niczym potężne drzewo. Przez

twoje stopy, łydki i uda płynie stały, łagodny prąd ener­

gii Matki Ziemi. Odczuwasz go jako delikatne mrowie­

nie i wibrację, najpierw w mięśniach nóg, a potem

w górnych partiach ciała. Rozglądasz się dokoła. Wpa­

trujesz się w piękny kobierzec kwiatów na łące, która

rozciąga się po obu stronach ścieżki. Olśniewa cię wie­

lość barw i ich odcieni. Pośród kwiatów swobodnie fru­

wają motyle. Unoszą się także pszczoły. Od czasu do

czasu owady opadają na kwiaty, żeby zebrać nektar.

Teraz zwracasz uwagę na zapachy. Odczuwasz aro­

mat napływający z łąki, rozróżniasz gorzki zapach dzi­

kich traw i wilgotną woń świeżej ziemi. Następnie wsłu­

chujesz się w dźwięki. Do twoich uszu dociera mono­

tonne brzęczenie owadów, świergot ptaków, które har-

cują w pobliskim zagajniku. Unosisz głowę i spostrze­

gasz swobodnie płynące w przestrzeni nieba bociany.

Rozpinasz i zdejmujesz koszulę. Na twoje ramiona

i pierś spływa potok słonecznego światła. Bierzesz kilka

głębokich oddechów. Promienie słońca przyjemnie ogrze­

wają twoją skórę. Czujesz ich ciepło w każdej komórce.

Rozpuszczają się najgłębsze napięcia i bloki w twoich

mięśniach. Oddychasz lekko, swobodnie, głęboko. Z roz­

koszą wciągasz do płuc aromatyczne, pełne witalnej siły

powietrze. Odczuwasz wzrastającą moc twego ciała. Masz

ochotę przeciągnąć się mocno i głęboko. Robisz to stop­

niowo i odczuwasz przyjemne, łagodne rozciąganie się

ciała: nóg, pośladków, brzucha, piesi, szyi. Z twoich ust

wypływa radosne westchnienie.

Teraz masz ochotę na przechadzkę po kwitnących

łąkach. Stawiasz kolejne kroki na ścieżce. Wpatrujesz

205

Terapia wewnętrznego dziecka

się w linię horyzontu, gdzie odległe wierzchołki drzew

łączą się z linią nieba.

Spoczywając z zamkniętymi oczyma, możesz konty­

nuować wyobrażoną wędrówkę tak długo, jak to jest ci

potrzebne.

Na zakończenie tej relaksującej wizualizacji możesz

podzielić się energią spokoju, błogości i szczęścia z in­

nymi istotami, z członkami twojej rodziny, przyjaciółmi

czy z osobami, którym chcesz duchowo pomóc.