Rozdział osiemnasty

Nie wywalczyli nic i byli bez jakiejkolwiek premii w zasięgu wzroku.

Danger westchnęła ciężko gdy wrócili do jej domu. Spędzili kilka ostatnich

godzin wyszukując w okolicy Mrocznych Łowców tylko żeby się dowiedzieć,

że większość z nich miała coś za złe Acheronowi.

Dobra, były chwile gdy też była rozdrażniona przez jego skrytość, ale bez

przesady.

Winili go za utknięcie w Mississippi (co ona, osobiście, kochała). To

naprawdę nie było złe miejsce do życia. Dobra, było gorąco w lecie, ale można

było tu znaleźć wiele piękna.

Winili go też za to, ze nie uczynił ich nieśmiertelności lepszą. Winili go za

rzeczy, które w zasadzie były ich decyzjami, nie jego.

Najgorsze było to, że wiedziała, że Acheron może czytać w ich umysłach.

Nic dziwnego że nie odwiedzał tego terenu częściej. Jak mógł dalej pozwalać,

żeby Artemida używała Mrocznych Łowców przeciw niemu, gdy przeklinali

w nim wszystko? Ten mężczyzna miał większy hart ducha niż ktokolwiek

kogo znała.

Ona, powiedziałabym im wszystkim „adios” i poszłaby znaleźć swój

prywatny raj.

Fakt, że tego nie zrobił…

Był albo świętym albo masochistą

1

.

Może odrobinę oboma.

- Nie mogę uwierzyć w te bzdury – powiedziała do Alexiona, zamykając

drzwi. – Kto by pomyślał, że Squid ma życzenie śmierci?

W przeciwieństwie do niej, przyjmował to wszystko z nihilistycznym

stoicyzmem. To prawda, przy innych był lodowato zimny i w ogóle nie czuł

emocji. Ich słowa go nie złościły w taki sposób jak ją. Po prostu tam stał i

słuchał, gdy nadawali.

1

Kocham Acherona, ale w tym punkcie muszę się zgodzić. Ash ma jakiś

masochistyczny problem, nie sądzicie?

Alexion wzruszył ramionami, gdy włączył dla niej światło na korytarzu.

- To się zdarza częściej niż sądzisz. Jeśli mogę ocalić dziesięć procent, to

dobra noc.

Nie chciała dziesięciu procent tych którzy przetrwają. Chciała stu procent.

Ale Squid wyrzucił ich w chwili, gdy zaczęli mówić o Acheronie.

Dzięki Bogu, była zdolna przekonać Alexiona, żeby nie nosił swojego

białego płaszcza. Nie można powiedzieć co by zrobił gniewny eks-pirat,

gdyby wiedział, że Alexion jest niszczycielem, którego przybycie

przepowiedział Kyros.

Squid kompletnie odmówił wysłuchania ich. Niech go cholera za ten upór.

- Wiesz, myślę, że musimy popracować nad twoją mową.

Alexion zmarszczył czoło.

- Co jest nie tak z moją mową?

Zaprowadziła go do salonu.

- Cóż, myślę, że to przez tę część „albo” straciliśmy Tyrella. Czy

kiedykolwiek zauważyłeś, że Mroczni Łowcy nie są za bardzo facetami typu

„albo”? Są tacy co to zrobią dokładnie coś przeciwnego, albo zrobią sobie

krzywdę próbując. Zaprzepaszczą siebie tylko dlatego, że powiedziałeś im,

żeby tego nie robili.

Zmarszczył brwi.

- Więc co chcesz, żebym im mówił? „Cześć, jestem tu by się z tobą

zaprzyjaźnić? Usiądźmy, napijmy się kawy i pogawędźmy?”

Roześmiała się na ten obraz. Taa, Alexion definitywnie nie był

„pogawędkowym” typem.

Ale znów, nie byli też nimi inni. W większej części, Mroczni Łowcy byli

typami pijącymi piwo i urządzającymi barowe bójki.

- Nie – powiedziała, otrząsając się. – Ale możesz spróbować być milszy.

Znajomy, ironiczny wyraz twarzy pojawił się na jego rysach.

- Nie muszę być dla nich milszy. Muszę ich tylko wyczuć, żeby zobaczyć po

której stronie na końcu staną. Jedyni o których musimy się martwić to ci

niezdecydowani. Tyrell może jeszcze zmądrzeć.

- No, nie wiem. Bardzo kreatywnie używał języka, gdy kazał ci się

odpieprzyć.

- Zobaczymy.

Potrząsnęła głową i poszła na górę do pokoju multimedialnego żeby znaleźć

Xirenę śpiącą na kanapie. Nie było widać Kellera.

Danger wyciągnęła komórkę z kieszeni i zadzwoniła żeby odkryć, że

wyszedł kilka godzin temu i wrócił do domu.

- Przepraszam że cię obudziłam. Martwiłam się. Dobranoc, Keller.

Odwzajemnił życzenie, potem się rozłączył.

Alexion stanął za nią. Pochylił się odrobinę, tak że mógł odetchnąć jej

zapachem magnolii i kobiety. Jego ciało drgnęło i zapłonęło w reakcji, ale też

miał tendencję do permanentnej erekcji w jej obecności. Wszystko w niej

rozpalało jego hormony.

I to nie tylko dlatego, że był napalony.

Było w jego przyciąganiu do niej coś więcej. Lubił ją. Ale co więcej, szanował

ją. Była inteligentną, odważną kobietą.

Krótko mówiąc, była klejnotem.

Zrobiła krok do tyłu, w jego objęcie i oparła głowę o jego ramię, tak że

mogła na niego spojrzeć. Jej oczy były mroczne i poszukujące. Coś w tym

spojrzeniu go rozdarło, sprawiając, że jego serce łomotało.

Była jego wybawczynią czy upadkiem?

Myśl o tym go przeraziła. Ale sprawiła, że znów żył, gdy nic innego nie

mogło tego spowodować. Przebudziła jego emocje, sprawiła, że dbał…

Najbardziej ze wszystkiego, sprawiła, że pragnął.

Przez więcej niż dziewięć tysięcy lat nic nigdy nie było bliższe sprawieniu,

że czuł się tak bliski bycia człowiekiem. Były razy przy niej że niemal mógł

przysiąc, że znów czuje smak. Chciał, żeby go rozproszyła.

Najbardziej ze wszystkiego, pragnął, żeby go dotknęła.

Przyłożył dłoń do jej policzka i opuścił głowę, żeby ją pocałować. Jęknęła z

głębi gardła i wsunęła palce w jego włosy gdy obróciła się w jego ramionach.

Alexion warknął na słodycz jej pocałunku, gdy jego serce łomotało poza

wszelką kontrolą. Odsuwając się, uniósł ją w ramionach i zaniósł do swojego

łóżka.

Nie powinien znów tego robić. Wszystko szło kompletnie nie tak z tą misją,

a jednak sprawiała, że to wszystko było do zniesienia. Jakoś z nie wydawało

się to tak złe.

Danger westchnęła gdy położył ją na łóżku, potem do niej dołączył. Co w

nim sprawiało, że płonęła? Dzisiejszy wieczór był katastrofą, a jednak z nim

było to w porządku.

To nie miało sensu. Chciała tylko, żeby ją trzymał, przegonił cały świat aż

nie będzie nic poza nimi dwojgiem. Nigdy wcześniej się tak nie czuła.

Uniosła się by pochwycić jego usta, gdy zaczął rozpinać jej koszulę. Ugniatał

w dłoni jej pierś, powoli i delikatnie. Przyłożyła swój policzek do jego,

kochając sposób w jaki jego zarost drażnił jej skórę. Przeszyło ją to dreszczami.

Niezdolna to znieść, zerwała mu przez głowę jego golf, tak że mogła

przesunąć dłońmi po napiętych mięśniach. Otoczyła go nogami w pasie i

ścisnęła mocno.

Roześmiał jej się do ucha.

- W porządku? – wyszeptał.

- Tak. Ale chcę cię zjeść.

Znów się zaśmiał.

- Więc dobrze że nie jesteś Charonte. Inaczej, mógłbym się wystraszyć.

- Taa, ale mam kły…

Jego odpowiedzią był koleiny głęboki, namiętny pocałunek, gdy rozpiął jej

stanik. Cofnął się, żeby wziąć jej pierś w usta. Danger wygięła plecy, z

zachwytem czując jaj pieścił ja jego język.

Chcąc też go posmakować, przeturlała ich i przygwoździła go do łóżka.

Spojrzał na nią pytająco, gdy cofnęła się i opuściła w dół jego ciała.

Alexion zacisnął zęby, na widok kochającej się z nim Danger. Wyglądała

drapieżnie i dziko, i przeszywało go to. Uśmiechnęła się grzesznie, ściągając z

niego buty i skarpetki.

Zaczął siadać, tylko po to, żeby pchnęła go w tył.

Tak naprawdę nigdy nie lubił, żeby kobieta przejmowała kontrolę, ale z

Danger było inaczej. Rozkoszował się jak wyglądała gdy sięgnęła do jego

rozporka. Kładąc się, patrzył jak rozpięła jego spodnie i uwolniła jego członek.

Syknęła na jego widok zanim przesunęła gładką, chłodną dłonią od jego

podstawy do czubka. Wysiłkiem było nie dojść z samego tego piękna.

Przygryzając wargę, powoli ściągnęła z niego spodnie. Ciągle nie pozwoliła

mu usiąść. Znów pchnęła go w tył.

- Chcę na ciebie spojrzeć – powiedziała nalegająco, gdy ściągnęła z siebie

resztę ubrań.

Jego serce łomotało na widok jej bladego piękna. Byłą wspaniała. Uniosła

jego stopę żeby potrzeć ją z czułą troską. Dreszcze przyjemności przeszyły go,

gdy przygryzła ciało.

- Zabijasz mnie, Danger – odetchnął ochryple.

- Jest powód dla którego moi ludzie zwą to „la petite mort

2

.”

Alexion zaczynał to doskonale rozumieć, szczególnie gdy wzięła go w usta.

Nie pamiętał ostatniego razu gdy kobieta tak go dotykała. Ale jedno było

pewne, nigdy się bardziej tym nie rozkoszował.

Warcząc z satysfakcji, chwycił dłonią jej twarz, gdy dawała mu kompletną

satysfakcję.

Danger jęknęła z głębi gardła na jego słony smak. Naprawdę chciała go

pożreć, ale musiała być ostrożna, żeby nie zranić go swoimi kłami. Pożądała

zapachu i smaku tego mężczyzny, a nawet nie wiedziała dlaczego.

Ale musiała mieć go więcej.

Usiadł nagle i cofną się od niej. Była zdezorientowana aż ją przewrócił na

plecy. Ustawił się z kolanami przy jej ramionach, potem rozchylił jej nogi tak,

że również mógł jej smakować.

Danger wbiła pięty w łóżko gdy pochłaniała ją rozkosz. Było coś

niesamowitego w tym wzajemnym dzieleniu. Dotykało jej to, że Alexion nie

był zadowolony tylko otrzymując przyjemność. Musiał cały czas upewniać się,

że będzie tak usatysfakcjonowana jak on.

Było zdecydowanie zbyt wielu mężczyzn, którzy nie mogliby dbać mniej o

kobietę. Była wdzięczna, że nie był jednym z nich.

Alexion marzył, żeby móc smakować ją w pełni. Nienawidził stępienia

swoich zmysłów. Ale nawet mimo tego ubóstwiał tę kobietę. Jej dłonie

zaciskały się na jego pośladkach gdy językiem odprawiała na nim swoją

magię.

Chciał jej więcej. Odsuwając się, znów zmienił pozycję, tak że mógł wejść w

nią głęboko. Syknęła w chwili gdy to zrobił i paznokciami rozorała mu plecy.

2

fr. mała śmierć.

Ledwie zaczął się poruszać nim doszła tak gwałtownie, że niemal go

zrzuciła. Alexion roześmiał się jej do ucha, ciesząc się jej krzykami rozkoszy,

brzmiało jakby śpiewała.

Danger owinęła swoje ciało wokół jego, gdy dalej się poruszał. Każde

pchnięcie ją przeszywało, jeszcze bardziej zwiększając jej orgazm.

Przyciągnęła jego usta do swoich i całowała go gwałtownie gdy jeszcze

przyśpieszył. Kochała czuć go w sobie. Intymność takiego trzymania go. Był

niesamowity.

Poczuła jak stężał na chwilę nim wszedł w nią głęboko, a potem zadrżał w

jej ramionach. Uśmiechając się, trzymała go mocno gdy szczytował. Gdy się

skończyło, opadł na nią i trzymał ją równie mocno.

Danger odsunęła mu włosy z twarzy, gdy leżeli tam zatraceni po przejściu

namiętności. W domu było cicho i nieruchomo. Ale jej serce bolało od myśli,

że mógł ją opuścić. Zbyt szybko zniknie, a jej życie będzie trwać wieczność bez

niego.

- Jest jakiś sposób żebyś mógł mnie odwiedzać po tym zadaniu?

Zesztywniał.

- Nie. – Usłyszała żal w jego głosie.

- Dlaczego nie?

- Bo nawet gdybym to zrobił, nie będziesz mnie pamiętać – Odsunął się,

żeby na nią spojrzeć. – Tak musi być.

Łzy zebrały jej się w gardle, ale nie miała zamiaru mu ich pokazać.

- To niesprawiedliwe wobec ciebie. Nigdy nie możesz zdobyć przyjaciół.

- Nie, nie mogę. To wszystko co mam. – Westchnął ze zmęczeniem. – To

wszystko co mamy.

- Nie rozumiem jak możesz być wobec tego taki nonszalancki. Nigdy się nie

wściekasz na te głupie zasady?

Odwrócił od niej wzrok, jednak ujrzała zranienie w jego oczach.

- Nie, Danger. Uwierz, to dużo lepsze niż alternatywa. Przynajmniej w ten

sposób mam chwilę stępionego szczęścia.

Obróciła jego głowę, tak żeby na nią spojrzał.

- Powiedz mi prawdę, Ias.

Znów westchnął ze zmęczeniem.

- Tak, są chwile gdy oddałbym wszystko żeby mieć szanse na to, żeby znów

być normalnym. Mieć chwile bycia człowiekiem, móc znów jeść i czuć. Ale

jestem po prostu wdzięczny, że mam teraz ten czas z tobą. Sprawiasz że czuję

się niemal człowiekiem. Przynajmniej bliżej tego, niż byłem od bardzo dawna.

Pocałowała jego zarośnięty policzek, rozkoszując się czuciem szorstkiego

cienia przy ustach.

- Chciałabym by to mogło trwać.

- Wiem, ale przypomina mi to słowa jakich Acheron często używa.

- To znaczy?

- „Zwalczanie żalu.” Próbuj łagodzić żale rozkoszą jakie przynosi chwila.

- To działa?

- Nie bardzo – parsknął Alexion. – Przynajmniej nie dla mnie. Choć Acheron

zdaje sobie z tym radzić. Przynamniej przez większość dni zdaje się zwalczać

żale.

Zmarszczyła czoło.

- Czego Ash miałby żałować?

- Byłabyś zaskoczona.

- A co z tobą? – zapytała, potrzebując znać odpowiedź. – Czego najbardziej

żałujesz?

Patrzył jej w oczy z palącą intensywnością.

- Że nie było cię na świecie dziewięć tysięcy lat temu.

Łzy napłynęły jej do oczu na słowa, których nigdy nie oczekiwała usłyszeć

od mężczyzny.

- Chciałbym, żebyśmy się spotkali gdy oboje byliśmy ludźmi – wyszeptała.

- Taa, ale wtedy pewnie byś mnie zabiła.

Parskając na niego, obraziła się.

- Niby dlaczego?

Jego zielone oczy ją drażniły.

- Odkąd się spotkaliśmy dźgnęłaś mnie dwa razy. To dla mnie jest zbyt

dobrym rekordem. – Potrzasnął głową. – Coś naprawdę musi być ze mną nie

tak, skoro każda kobieta którą kocham chce mnie zabić.

Danger nie była pewna, które z nich było bardziej zdumione jego słowami.

- Co?

Odsunął się natychmiast i zaczął wstawać z łóżka.

Danger go zatrzymała.

- Mów do mnie, Ias.

- Nie nazywaj mnie Iasem, Danger. Już nie jestem tym mężczyzną.

- Nie, jesteś mężczyzną którego wpuściłam do swojego łóżka, a uwierz, to

jest coś. Nie było wielu, który doszliby za frontowe drzwi. – Trzymała go przy

sobie, nawet gdy próbował się cofnąć. – Teraz skończ co zacząłeś.

- To nie ważne co czuję. Czy nawet co myślę. Dla nas obojga czas jest

ograniczony.

- Nie, Alexionie, dla mnie to ważne. Chcę od ciebie prawdy. Zasługuję na to.

Nieszczęście zmarszczyło jego czoło.

- Co jest dobrego w prawdzie? Tak naprawdę? Co nam to da?

Nie zgadzała się. Musiała wiedzieć czy miał na myśli to co powiedział.

- Kochasz mnie?

Odwrócił wzrok i miała swoją odpowiedź.

Puszczając go, Danger usiadła z gulą w gardle, gdy wirowały w niej emocje.

Nigdy nie sadziła że będzie miała kolejnego mężczyznę, który jej to powie.

Nigdy.

Ale to co zaskoczyło ją najbardziej, to to co czuła do niego w zamian. Było to

ciepłe i przejmujące, i napełniała ją zarówno szczęściem jak i strachem.

Przyciągnęła go do siebie i oparła głowę na jego ramieniu.

- Ja też cię kocham, Alexionie.

Poczuła jak na jego szczęce pojawił się tik przy skórze jej głowy.

- To jest niemożliwy związek. Wiesz to, prawda?

- Wiem – odetchnęła. – I gdy nadejdzie czas, pocałuję cię w policzek i

powiem do wiedzenia. Nie będę błagała żebyś został i nie utrudnię ci tego.

Obiecuję.

Alexion zacisnął zęby na jej słowa. Ale nie tego chciał.

Chciał…

Niech cię cholera, Acheron.

Ale przede wszystkim, przeklinał siebie. Gdyby nie był tak głupi by tak

szybko iść do żony po podjęciu paktu Artemidy, ciągle miałby szansę by znów

być człowiekiem.

Acheron mógłby odkupić jego duszę…

Ale znów, gdyby nie chciał wrócić do żony tak desperacko, Acheron nie

zawiązałby z Artemidą paktu, który pozwalał Mrocznym Łowcom odzyskać

wolność.

Żadne z nich nie miałoby szansy na wolność ze służby. Jego życie i dusza

zostały poświęcone dla większego dobra.

Pewnego dnia, Danger odzyska wolność.

Beze mnie…

To prawda. Dla niego nie było drogi wyjścia. Żadnej przyszłości która

włączałaby Danger czy jakąkolwiek kobietę. Nie żeby chciał jakieś innej

kobiety. Ona była jedyną którą będzie kiedykolwiek kochał. Wiedział to.

- Nie powinienem był przychodzić uratować Kyrosa – powiedział ochryple.

– Kyros równie dobrze może być martwy, a ja stworzyłem wspomnienia które

przez stulecia będą tylko ranić. – Ale przynajmniej ona nie pozna żalu. Nie

będzie czuła jego bólu.

Zacisnął pięść w jej włosach.

- Będę cię widział, mogę cię nawet minąć na ulicy, a ty nie będziesz

wiedziała kim lub czym jestem. Będę nieznajomym.

Łzy wypełniły jej ciemne oczy.

- Nie chcę cię zapomnieć, Alexion. Nigdy.

- Nie masz wyboru. Teraz wiesz o Acheronie zbyt wiele. Nigdy nie pozwoli

ci zachować wspomnień.

Gniew uderzył pod łzami.

- Nie dbam o to co zrobi. Nie zapomnę cię. Jakoś będę cię pamiętać, wiem to.

Nie obchodzi mnie to jak bardzo jest potężny, nie zmusi mnie żebym o tobie

zapomniała.

Chciałby móc w to uwierzyć, ale wiedział lepiej.

- Musisz się przespać, Danger. Czeka nas długa noc.

Skinęła głową.

- Też pójdziesz spać?

- Za chwilę. Odpocznij.

Puściła go, żeby położyć się na łóżku. Alexion wstał i ubrał się, gdy szeptały

w nim myśli i żale.

Odsuwając je na bok, poszedł doglądnąć Xireny, która ciągle spała na sofie.

Jej stopy były oparte nad plecami, gdy jej głowa zwieszała się z krawędzi.

Jedną rękę przerzuciła nad głową, podczas gdy druga leżała na piersi.

Uśmiechając się na widok bardzo Simi-podobnej pozy, chwycił koc z

podłokietnika i okrył ją.

Jego czas w Mississippi na pewno był najdziwniejszym zadaniem.

Przynajmniej czas miał po swojej stronie. Stryker będzie myślał, że wciąż ma

w sobie duszę, która go unieruchamia.

Do czasu w którym Stryker oczekiwał że dusza umrze, Daimon zostawi ich

w spokoju. Dawało mu to kilka dni żeby nawiązać kontakt z innymi

Mrocznymi Łowcami i ich wyczuć.

Zwoła spotkanie Mrocznych Łowców za trzy dni, a wtedy ich los zostanie

zadecydowany.

Jego myśli podryfowały z powrotem do Kyrosa i chciał przekląć

niesprawiedliwość. Kyros był dla niego stracony.

Ale znalazł Danger.

I na końcu, straci ich oboje.

Życie, w rzeczywistości, było do bani.

- Miej na oku Dangereuse.

Alexion zamarł na miekki, kobiecy głos szepczący w jego głowie. Gdyby nie

wiedział lepiej, przysiągłby że to…

- Artemida?

- Daimon chce twojej śmierci. Jeśli tego nie dostanie, zabierze kogoś innego.

Alexion przełknął na jej straszny ton.

- Dlaczego mi pomagasz, Artie? Wiem, że mnie nienawidzisz.

- Nie jestem Artemidą

3

. Jestem przyjaciółką, która nie chce zobaczyć jak

Stryker jeszcze kogoś rani.

- Wiec jak mam go pokonać?

- Żeby pokonać niepokonanego nigdy nie możesz w niego uderzyć. Zawsze

musisz uderzać w jego serce.

- Próbowałem uderzać w jego serce. Jest odrobinę szybki w stopach.

Głos nic nie odparł.

3

Szczerze mówiąc, muszę powiedzieć, że jestem trochę zła jeśli chodzi o sam ten

dialog – bo nie zostanie wyjaśnione kto w tej chwili ostrzega Lexa. Mam tylko

podejrzenie, że to Kat – biorąc pod uwagę, że po głosie sądził, że to Artemida. Na

początku sądziłam, że to Appolymi – co też możliwe – ale jednak obstawiam Kat.

- Świetnie – powiedział, zaciskając zęby.

Stryker uderzy w Danger i jedynym sposobem żeby ja uratować jest uderzyć

na boga, który nie ma serca.

- Cholera, mamy przejebane.