MEG CABOT

CZWARTY WYMIAR

Przekład Aleksandra Januszewska

Tytuł oryginału A TALE OF THE MEDIATOR TWILIGHT

Dla Benjamina

To był zwykły sobotni poranek w Brooklynie. Nic nie kazało mi podejrzewać,

że tego dnia moje życie zmieni się na zawsze. Absolutnie nic.

Wstałam wcześnie, żeby pooglądać kreskówki. Nie miałam nic przeciwko

temu, żeby wstać wcześnie, jeśli chodziło o spędzenie paru godzin z królikiem

Bugsem i jego przyjaciółmi. Nie znosiłam tylko wstawać wcześnie do szkoły. Już

wtedy za nią nie przepadałam. W zwykły dzień tygodnia tata łaskotał mnie w pięty,

żebym podniosła się z łóżka.

Ale nie w soboty.

Tata chyba czuł to samo. To znaczy, jeśli chodzi o soboty. Zawsze wstawał

pierwszy, ale w soboty wstawał jeszcze wcześniej i zamiast owsianki z brązowym

cukrem, którą karmił mnie w tygodniu, przygotowywał mi tosty Mama, która nie

znosiła zapachu syropu klonowego, Zostawała w łóżku, dopóki talerze nie zostały

opłukane i włożone do zmywarki, stół wytarty, a kuchnia wywietrzona.

W tamtą sobotę - zaraz po moich szóstych urodzinach - zmyliśmy z tatą

naczynia i posprzątaliśmy, a potem wróciłam do oglądania filmów. Nie pamiętam, co

akurat oglądałam, kiedy wszedł tata, żeby się ze mną pożegnać, ale film musiał być

dobry, bo strasznie chciałam, żeby się pośpieszył i już sobie poszedł.

- Idę pobiegać - powiedział, całując mnie w czubek głowy. - Cześć, Suze.

- Cześć - powiedziałam.

Chyba nawet na niego nie spojrzałam. Wiedziałam, jak wygląda. Wysoki z

gęstymi, ciemnymi, posiwiałymi w niektórych miejscach włosami. Tego dnia miał na

sobie szare spodnie do joggingu i koszulkę z napisem Homeport, Menemsha, świeże

owoce morza na okrągło przez cały rok, pamiątka naszej ostatniej wyprawy na

Martha's Vineyard.

Żadne z nas nie zdawało sobie sprawy, że to ostatnie ubranie, jakie na siebie

włożył.

- Na pewno nie chcesz iść ze mną do parku? - zapytał.

- Ta - ato - powiedziałam, przerażona myślą, że mogłaby mnie ominąć choć

minuta kreskówki. - Nie.

- Baw się dobrze - odparł. - Powiedz mamie, że w lodówce jest świeżo

wyciśnięty sok z pomarańczy.

- W porządku - mruknęłam. - Cześć. I wyszedł.

Czy postąpiłabym inaczej, wiedząc, że nigdy więcej go nie zobaczę - w

każdym razie, żywego? Oczywiście, że tak. Poszłabym z nim do parku. Zmusiłabym

go, żeby spacerował, a nie biegał. Gdybym wiedziała, że dostanie ataku serca tam, na

ścieżce w parku, i umrze na oczach obcych ludzi, przede wszystkim zamiast do parku,

kazałabym mu pójść do lekarza.

Ale nie wiedziałam. Skąd mogłam wiedzieć?

No skąd?

1

Kamień leżał dokładnie tam, gdzie wskazała pani Gutierrez, pod obwisłymi

gałęziami przerośniętego hibiskusa na jej podwórku. Wyłączyłam latarkę. Pomimo

pełni gruba warstwa chmur przywiana znad morza koło północy oraz lepka wilgoć

ograniczały widoczność do zera.

Ale światło i tak nie było mi już potrzebne. Zabrałam się do kopania.

Zanurzyłam palce w wilgotnej, miękkiej ziemi i usunęłam kamień z miejsca, w

którym spoczywał. Dał się łatwo poruszyć, nie był ciężki. Zaczęłam grzebać w

dziurze, szukając metalowego pudełka, które, jak zapewniła mnie pani Gutierrez,

powinno tam być...

Nie było go jednak. Pod palcami nie wyczułam niczego poza mokrą ziemią.

Wtedy w pobliżu trzasnęła pod czyimś ciężarem leżąca na ziemi gałązka.

Znieruchomiałam. Wdarłam się w końcu na teren prywatny; ostatnia rzecz,

jakiej mi było trzeba, to powrót do domu w asyście funkcjonariuszy policji Carmelu

w Kalifornii.

Po raz kolejny.

Potem, z sercem bijącym jak oszalałe, usiłując gorączkowo wymyślić jakieś

wyjaśnienie, żeby się wyplątać z tej sytuacji, rozpoznałam szczupły cień -

ciemniejszy niż wszystkie inne wokół - o jakiś metr ode mnie. W uszach nadal

czułam silne pulsowanie, ale teraz już z innego powodu.

- To ty - powiedziałam, podnosząc się z wolna na chwiejnych nogach.

- Cześć, Suze. - Głos, który mnie dobiegł w wilgotnym powietrzu, brzmiał

głęboko i pewnie... w przeciwieństwie do mojego, który wykazywał denerwującą

skłonność do drżenia, kiedy on był gdzieś w pobliżu.

A nie tylko głos mi drżał, kiedy się zjawiał. Starałam się nie dać tego po sobie

poznać.

- Oddaj - powiedziałam, wyciągając rękę. Odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął

śmiechem.

- Zgłupiałaś? - powiedział.

- Mówię poważnie, Paul - oznajmiłam stanowczo; moja pewność siebie

zaczynała jednak ustępować niczym piasek osypujący się pod stopami.

- Suze, to dwa tysiące dolarów - stwierdził, jakbym o tym nie wiedziała. -

Dwa tysiące.

- Należą do Julia Gutierreza - powiedziałam zdecydowanie, chociaż czułam

się zupełnie inaczej. - Nie do ciebie.

- Och, jasne - stwierdził z ironią. - I co Gutierrez zrobi, wezwie gliny? Nie ma

pojęcia, że czegoś mu brakuje. W ogóle nie zdawał sobie sprawy, że to tutaj było.

- Bo jego babcia umarła i nie zdążyła mu o tym powiedzieć - przypomniałam.

- Więc niczego nie zauważy, prawda? - Wyczuwałam w ciemności, że Paul się

uśmiecha. Słyszałam śmiech w jego głosie. - Nie będzie mu brakować czegoś, o czym

i tak nie wiedział.

- Pani Gutierrez wie. - Opuściłam rękę, żeby nie zauważył jej drżenia, ale

rosnącą niepewność w głosie trudniej było ukryć. - Jak odkryje, że ukradłeś

pieniądze, znajdzie cię.

- A skąd wiesz, że już tego nie zrobiła? - zapytał tak obojętnie, że dostałam

gęsiej skórki... a nie miało to nic wspólnego z jesiennym chłodem.

Nie chciałam mu uwierzyć. Ale nie miał powodu, żeby kłamać. Było

oczywiste, że pani Gutierrez, szukając pomocy wszędzie, gdzie się dało, przyszła

również do niego. Jak inaczej dowiedziałby się o pieniądzach?

Biedna pani Gutierrez. Zaufała niewłaściwemu pośrednikowi. Ponieważ

wyglądało na to, że Paul dopuścił się w stosunku do niej nie tylko kradzieży: o, nie.

Jak ostatnia idiotka, stałam na środku jej podwórza i wzywałam ją po imieniu

- na tyle głośno, na ile się odważyłam - tak, na wszelki wypadek. Nie chciałam

obudzić pogrążonej w żałobie rodziny, śpiącej w skromnym, tynkowanym domku

parę metrów dalej.

- Pani Gutierrez? - Wyciągałam szyję, szepcząc jej imię w mroku i usiłując nie

zwracać uwagi na zimno w powietrzu... i w sercu. - Pani Gutierrez? Jest pani tam? To

ja, Suze... Pani Gutierrez?

Nie byłam specjalnie zaskoczona, że się nie zjawia. Wiedziałam, naturalnie, że

Paul jest w stanie pozbywać się umarłych na dobre. Nigdy nie przyszło mi po prostu

do głowy, że może być na tyle podły, żeby to zrobić.

Powinnam była się domyślić.

Odwróciłam się w jego stronę; znad morza napłynął zimny wiatr. Rozrzucił mi

włosy wokół twarzy, aż kilka długich, ciemnych pasm przywarło do błyszczyka na

ustach. Miałam jednak poważniejsze zmartwienia.

- To oszczędności jej życia - powiedziałam, nie dbając o to, czy zauważy

drżenie mojego głosu, czy nie. - Wszystko, co miała, żeby zostawić dzieciom.

Paul, z dłońmi wsuniętymi głęboko w kieszenie skórzanej kurtki, wzruszył

ramionami.

- Powinna je była złożyć w banku - stwierdził.

Może trzeba z nim podyskutować, pomyślałam. Może zdołam mu wyjaśnić...

- Wielu ludzi nie ma zaufania do banków. Na próżno.

- Nie moja wina - powiedział, ponownie wzruszając ramionami.

- Ty nawet nie potrzebujesz tych pieniędzy - krzyknęłam. - Rodzice kupują ci,

co chcesz. Dwa tysiące dolarów to dla ciebie nic, a dla dzieci pani Gutierrez to

majątek!

- Powinna była lepiej o nie zadbać - burknął tylko. A potem, chyba na widok

mojej miny - chociaż nie wiem, jak to możliwe, bo chmury były gęstsze niż przedtem

- dodał łagodniej: - Suze, Suze, Suze. - Wyciągnął jedną rękę z kieszeni i przysunął

się, żeby położyć mi ją na ramieniu. - Co ja mam z tobą zrobić?

Milczałam. Nie sądzę, żebym zdołała wydobyć głos, gdybym próbowała.

Oddychałam z trudem. Mogłam myśleć tylko o pani Gutierrez i krzywdzie, jaką jej

wyrządził. Jak to możliwe, żeby ktoś, kto tak ładnie pachniał - przenikliwy, świeży

zapach jego wody kolońskiej unosił się w powietrzu - ktoś, od kogo biło tyle ciepła -

szczególnie pożądanego przy chłodnej pogodzie i złudnej ochronie, jaką przed

zimnem dawała mi wiatrówka - mógł być takim...

Cóż, złym?

- Coś ci powiem - odezwał się Paul. Czułam, jak głos wibruje w jego ciele, tak

blisko staliśmy.

- Podzielę się z tobą. Tysiąc na łebka.

Musiałam przełknąć - coś naprawdę nieprzyjemnego - zanim zebrałam się na

odpowiedź:

- Jesteś chory.

- Nie bądź taka, Suze - powiedział z wyrzutem. - Musisz przyznać, że to

sprawiedliwe. Ze swoją połową możesz zrobić, co ci się podoba. Odeślij to

Gutierrezom, jeśli chcesz. Ale jeśli masz rozum, kupisz sobie za to samochód - teraz,

kiedy wreszcie zrobiłaś prawo jazdy. Z taką kasą mogłabyś wpłacić zaliczkę za jakieś

przyzwoite cztery kółka, zamiast podkradać mamie samochód z podjazdu, kiedy

zaśnie...

- Nienawidzę cię - parsknęłam i uwolniłam się z jego uścisku, nie zwracając

uwagi na lodowaty podmuch, który natychmiast owionął miejsce, które przedtem on

ogrzewał swoim ciałem.

- Nie, nieprawda - powiedział. Zza chmur na moment wysunął się księżyc, ale

to wystarczyło, żeby zobaczyć krzywy uśmiech na twarzy Paula. - Jesteś wściekła, bo

wiesz, że mam rację.

Nie wierzyłam własnym uszom. Mówił poważnie?

- Odbieranie pieniędzy zmarłej kobiecie jest czymś właściwym?

- Oczywiście - stwierdził. Księżyc zniknął, ale po głosie Paula można było

poznać, że jest rozbawiony. - Ona ich już nie potrzebuje. Ty i ojciec Dominik. Para

naiwniaków. Chciałbym cię o coś zapytać. Skąd wiesz, czego ona od ciebie chciała?

Sądziłem, że uczysz się francuskiego, nie hiszpańskiego.

Nie od razu odpowiedziałam. A to dlatego, że rozpaczliwie usiłowałam

wymyślić odpowiedź, w której nie musiałabym wymówić słowa, którego nie

znosiłam wymawiać w jego obecności; słowa, które za każdym razem, kiedy je

słyszałam albo nawet kiedy o nim pomyślałam, powodowało, że serce zaczynało tłuc

się mi w piersi, a krew żywiej pulsowała w moich żyłach.

Na nieszczęście u Paula to słowo nie wywoływało podobnej reakcji.

Zanim wymyśliłam kłamstwo, sam sobie odpowiedział.

- Och, fakt - odezwał się niespodziewanie bezbarwnym głosem. - On. Ale

jestem głupi.

Zanim zdołałam powiedzieć coś, co rozładowałoby napięcie, albo

przynajmniej odwróciło jego myśli od Jesse'a, ostatniej osoby na świecie, o której

Paul powinien myśleć - dodał zupełnie innym tonem:

- Cóż, nie wiem, jak ty, ale ja mam dość. Kończę na dzisiaj. Do zobaczenia,

Simon.

Odwrócił się, żeby odejść. Tak po prostu.

Wiedziałam, oczywiście, co muszę zrobić. Nie miałam na to ochoty... w

gruncie rzeczy, żołądek podszedł mi do gardła, a dłonie nagle zwilgotniały z zupełnie

niezrozumiałych powodów.

Ale jaki miałam wybór? Nie mogłam pozwolić mu odejść z pieniędzmi.

Próbowałam go przekonać, ale nie udało się. Jesse'owi to by się nie spodobało, ale nie

widziałam innego wyjścia. Skoro Paul nie chciał rozstać się z pieniędzmi dobrowol-

nie, to musiałam mu je odebrać.

Uznałam, że mam duże szanse. Paul wsadził pudełko do wewnętrznej kieszeni

kurtki. Wyczułam je, kiedy obejmował mnie ramieniem. Musiałam tylko odwrócić

jakoś jego uwagę - celny cios w splot słoneczny załatwiłby prawdopodobnie sprawę -

a potem złapać pudełko i cisnąć je przez najbliższe okno do domu. Brzęk rozbitego

szkła przestraszyłby, oczywiście, Gutierrezów, ale mocno wątpię, czy wezwaliby

policję... znalazłszy dwa tysiączki zielonych rozsypane po podłodze.

Nie był to może najlepszy plan, ale jedyny, na jaki wpadłam.

Zawołałam go.

Odwrócił się. Księżycowi spodobało się akurat w tym momencie wyskoczyć

zza gęstej zasłony chmur i w jego bladym świetle zobaczyłam na twarzy Paula wyraz

bezsensownej nadziei. Ta nadzieja wyraźnie wzrastała w miarę, jak zbliżałam się do

niego przez trawnik. Chyba myślał przez chwilę, że udało mu się wreszcie mnie

złamać. Odkrył mój słaby punkt. Przeciągnął na złą stronę.

A to wszystko za jedyne tysiąc dolców.

Nic z tego.

Wyraz nadziei zniknął z jego twarzy z chwilą, gdy zauważył moją pięść.

Wydawało mi się nawet, że w jego niebieskich, bladych jak księżycowe światło

oczach dostrzegam urazę. Później księżyc ponownie ukrył się za chmurami i znowu

pogrążyliśmy się w ciemności.

Zaraz potem Paul, poruszając się nadspodziewanie szybko, złapał moje

nadgarstki w bolesnym uścisku, podcinając mi jednocześnie nogi. W sekundę później

leżałam na mokrej trawie przywalona jego ciężkim ciałem, z twarzą o parę

centymetrów od jego twarzy.

- To był błąd - powiedział zdecydowanie zbyt swobodnym tonem, biorąc pod

uwagę, jak szybko biło jego serce tuż koło mojego. - Cofam ofertę.

Jego oddech jednak, w przeciwieństwie do mojego, nie był urywany. Mimo to

starałam się ukryć przed nim strach.

- Jaką ofertę? - wysapałam.

- Podziału pieniędzy. Zatrzymam całą sumę. Naprawdę mnie uraziłaś, wiesz o

tym, Suze?

- Jestem o tym przekonana - odparłam z taką ironią, na jaką tylko było mnie

stać. - A teraz złaź ze mnie. To moje ulubione ridersy, przez ciebie poplamią się

trawą.

Paul nie miał jednak ochoty mnie puścić. Nie przyjął też mojej nieudolnej

próby obrócenia całej tej sytuacji w żart. W jego głosie brzmiała śmiertelna powaga.

- Chcesz, żeby twój chłopak zniknął, tak samo jak pani Gutierrez? - wysyczał.

Z jego ciała płynęło ciepło, więc jedynym wyjaśnieniem, dlaczego nagle moje

serce zamieniło się w kawałek lodu, było to, że na skutek przerażenia krew chyba

zamarzła mi w żyłach.

Nie mogłam jednak okazać strachu. Słabość u ludzi takich jak Paul wywołuje

raczej okrucieństwo niż współczucie.

- Zawarliśmy porozumienie - powiedziałam, z wysiłkiem poruszając ustami,

równie zmarzłymi ze strachu jak serce.

- Obiecałem, że go nie zabiję - odparł Paul. - Nie mówiłem nic na temat

niedopuszczenia do tego, żeby umarł.

Zamrugałam oczami, zupełnie ogłupiała.

- O... o czym ty mówisz? - wyjąkałam.

- Domyśl się. - Pochylił się i pocałował mnie lekko w zlodowaciałe usta. -

Dobranoc, Suze.

A potem podniósł się i rozpłynął w ciemności.

Trochę to trwało, zanim do mnie dotarło, że jestem wolna. Chłodne powietrze

ogarnęło mnie wszędzie tam, gdzie przedtem zasłaniał mnie swoim ciałem. W końcu

wydobyłam z siebie dość siły, żeby przetoczyć się na brzuch. Czułam się, jakbym

wyrżnęła głową w mur. Zdołałam jednak zawołać:

- Paul! Poczekaj!

Wtedy właśnie u Gutierrezów ktoś włączył światło. Podwórko rozjaśniło się

niczym pas startowy na lotnisku. Otworzyło się okno i ktoś zawołał:

- Hej, ty! Co ty tam robisz?

Nie czekałam, żeby sprawdzić, czy zdecydują się wezwać policję.

Poderwałam się z ziemi i pognałam w stronę ogrodzenia, które pokonywałam pół

godziny wcześniej. Samochód mamy stał tam, gdzie go zostawiłam. Wskoczyłam do

środka i ruszyłam w długą podróż do domu, przeklinając całą drogę pewnego kolegę

po fachu oraz plamy z trawy na nowych dżinsach.

Nie miałam pojęcia, co mnie jeszcze czeka ze strony Paula.

Wkrótce miałam się tego dowiedzieć.

2

Zrobił to. W końcu. W głębi duszy zawsze chyba wiedziałam, że to zrobi.

Można by pomyśleć, że po tym, co przeszłam, powinnam była się tego spodziewać.

To dla mnie nic nowego. A wszystko wskazywało, że tak się stanie. A jednak cios,

kiedy padł, uderzył jak piorun z jasnego nieba.

- No, więc dokąd idziesz na kolację przed balem zimowym? - zapytała mnie

Kelly Prescott na czwartej lekcji w pracowni językowej. Nawet nie czekała na

odpowiedź. Kelly Prescott ona nie interesowała. Nie po to pytała. - Paul zabiera mnie

do Cliffside Inn - ciągnęła. - Znasz Cliffside Inn, prawda, Suze? Na wybrzeżu Big

Sur?

- Och, pewnie - mruknęłam. - Znam.

Tak w każdym razie powiedziałam. Czy to nie zabawne, jak nasz umysł

potrafi się przestawić na autopilota? Na przykład, jak to się dzieje, że można

powiedzieć jedno, a pomyśleć zupełnie co innego? Bo kiedy Kelly to powiedziała - o

tym, że Paul zabierają do Cliffside Inn - pierwszą myślą, jaka przyszła mi do głowy,

nie było wcale: Och, pewnie. Znam. Nic podobnego. Myślałam coś w stylu: Co?

Kelly Prescott? Paul Slater zabiera Kelly Prescott na bal zimowy?

Ale, dzięki Bogu, nie powiedziałam tego głośno. Zwłaszcza że Paul siedział

zaledwie parę stanowisk dalej i nastrajał dźwięk w magnetofonie. Najmniej chyba

życzyłam sobie, żeby uznał, że się obraziłam, bo zaprosił na bal kogoś innego. Już to

było złe, że poczuł mój wzrok na sobie, a co dopiero, gdyby do niego doszło, że o nim

mówię. Uniósł brwi pytająco, jakby chciał powiedzieć: „Czy mogę w czymś pomóc?”

Wtedy zauważyłam, że ma na uszach słuchawki. Z ulgą zdałam sobie sprawę,

że nie słyszał, co powiedziała Kelly. Słuchał błyskotliwej konwersacji między

Dominique a Michelem, naszymi drogimi francuskimi przyjaciółmi.

- Ma pięć gwiazdek - oznajmiła Kelly, sadowiąc się przy swoim stanowisku. -

Chodzi mi o Cliffside Inn.

- Wspaniale - powiedziałam, zdecydowanie odwracając wzrok od Paula i

przysuwając sobie krzesło. - Z pewnością będziecie się świetnie bawić.

- Och, tak - zgodziła się Kelly. Odrzuciła miodowozłote włosy do tyłu, żeby

nałożyć słuchawki. - To takie romantyczne. A ty dokąd się wybierasz na kolację

przed balem?

Wiedziała, oczywiście. Wiedziała doskonale. Ale chciała mnie zmusić, żebym

to powiedziała. Bo dziewczyny jak Kelly już takie są.

- Chyba nie wybiorę się na tańce - powiedziałam, siadając obok i wkładając

słuchawki.

Kelly spojrzała na mnie ponad ścianką działową. Jej twarz wyrażała głębokie

współczucie. Udawane współczucie, rzecz jasna. Nic nie obchodzę Kelly Prescott.

Ani też nikt inny, poza nią samą.

- Nie? Och, Suze, to okropne! Nikt cię nie zaprosił? Uśmiechnęłam się tylko

w odpowiedzi. Uśmiechnęłam się, starając się nie zwracać uwagi na świdrujący

wzrok Paula, wbijający mi się w tył głowy.

- To fatalnie - powiedziała Kelly. - Wygląda na to, że Brad też nie będzie

mógł pójść, bo Debbie jest akurat chora. Hej, mam świetny pomysł. - Kelly

zachichotała. - Powinniście wybrać się na tańce razem z Bradem!

- Zabawne - powiedziałam, podczas gdy Kelly zanosiła się od śmiechu z

własnego dowcipu. Ponieważ nie ma nic żałośniejszego niż dziewczyna, która na

szkolnym balu zimowym zjawia się w towarzystwie własnego brata przyrodniego.

Poza, być może, dziewczyną, która w ogóle nie udaje się na ten bal.

Włączyłam magnetofon. Dominique natychmiast zaczęła się skarżyć

Michelowi na dormitoire



. Jestem pewna, że Michel wymrukiwał odpowiedzi pełne

współczucia (zawsze to robi), ale zupełnie ich nie słyszałam.

Bo w ogóle nie miało sensu to, co się stało. Jak Paul mógł zaprosić Kelly

Prescott, skoro to ja byłam tą dziewczyną, z którą za wszelką cenę chciał się

umówić... wszystko jedno dokąd? Nie to, żebym była tym zachwycona, oczywiście.

Ale musiałam mu rzucić od czasu do czasu jakąś kość, choćby po to, żeby nie zrobił z

moim chłopakiem tego, co zrobił z panią Gutierrez.

Zaraz, zaraz. Czy to o to chodziło? Paulowi znudziło się w końcu zawracać

sobie głowę dziewczyną, którą musiał szantażować, żeby zechciała spędzić z nim

trochę czasu?

Cóż, dobrze. Jeśli Kelly go chce, niech go sobie w końcu bierze.

Problem tylko polega na tym, że trudno jest mi zapomnieć, jak czułam się,

kiedy Paul leżał na mnie tam, w ogrodzie Gutierrezów. Bo to było przyjemne uczucie

- ciężar jego ciała, jego ciepło - mimo strachu. Naprawdę przyjemne.

Przyjemne uczucie... niewłaściwy chłopak.

A ten właściwy? Tak, nie należał do tych, którzy rozciągnęliby dziewczynę na

trawniku. A ciepło? Nie wydzielał go przez półtora stulecia.

Oczywiście, nie jego wina. Z tym ciepłem. Jesse nie mógł nic na to poradzić,

że jest martwy, tak samo, jak Paul nie mógł nic poradzić na to, że był... no, Paulem.

A jednak, zaprosić Kelly zamiast mnie... to mnie doprowadzało do szału. Od

tygodni przygotowywałam się do tego, że mnie zaprosi - i do tego, jak zareaguje na

moją odmowę. Chyba nawet zaczynała mnie wciągać gra, jaką toczymy między

sobą... jakbyśmy odbijali piłeczkę w tenisie w hotelu, w którym poznaliśmy się

zeszłego lata.

Tylko że teraz odnosiłam wrażenie, że Paul posłał na moje boisko piłeczkę,

której nigdy nie zdołam odbić.

O co chodzi?

Słowa, naskrobane na kartce wyrwanej z zeszytu, którą ktoś pomachał przez

drewnianą ścianką dzielącą nasze boksy, zamajaczyły mi przed oczami. Wyrwałam

kartkę z palców, które ją trzymały, i napisałam: Paul zaprosił Kelly na bal zimowy, po

czym wsunęłam ją za ściankę.

Parę sekund później kartka ponownie sfrunęła na moje biurko.

Myślałam, że zaprosi Ciebie!!!,

napisała moja najlepsza przyjaciółka Cee Cee.

Wygląda na to, że nie, nabazgroliłam w odpowiedzi.

Cóż, może to i lepiej,

stwierdziła Cee Cee.

I tak nie chciałaś z nim pójść,

prawda? Przecież jest Jesse?

No właśnie. Co z Jesse'em? Gdyby Paul zaprosił mnie na bal i spotkał się z,

delikatnie rzecz ujmując, brakiem entuzjazmu, znowu zacząłby rzucać tajemnicze

groźby pod jego adresem - z których najnowsza dotyczyła, zdaje się, nowo nabytej

umiejętności zapobiegania temu, żeby umarli umierali... Cokolwiek by to znaczyło.

A jednak dzisiaj zaprosił na tańce kogoś innego. I to nie kogokolwiek, ale

Kelly Prescott, najładniejszą, cieszącą się największym powodzeniem w szkole

dziewczynę... tę samą, którą, co przypadkiem wiedziałam, Paul pogardzał.

Coś tu się nie zgadzało... i wcale nie chodziło o to, że rezerwowałam

wszystkie tańce dla chłopaka, który nie żył od stu pięćdziesięciu lat.

Ale o tym nie wspomniałam Cee Cee. Najlepsza przyjaciółka czy nie,

szesnastoletnia dziewczyna - nawet szesnastoletnia albinoska, która ma przypadkiem

ciotkę medium - nie jest w stanie przyjąć wszystkiego i wszystko zrozumieć.

Owszem, wiedziała o Jessie. Ale Paul? O nim się nawet nie zająknęłam.

Chciałam, żeby tak zostało.

Nieważne, nabazgrałam. A co u Ciebie? Adam już Cię zaprosił?

Zanim przekazałam kartkę Cee Cee, rozejrzałam się, żeby sprawdzić, czy

siostra Marie - Rose, nauczycielka francuskiego, nie patrzy w naszą stronę, ale

zamiast niej zobaczyłam ojca Dominika, który stał w progu pracowni i machał do

mnie ręką.

Zdjęłam słuchawki bez specjalnego żalu - narzekanie Dominique i Michela nie

byłoby fascynujące po angielsku, a po francusku było nie do zniesienia - i

pośpieszyłam do drzwi. Czułam na sobie czyjeś uważne spojrzenie.

Nie zamierzałam dać mu satysfakcji i popatrzeć w jego stronę.

- Susannah - powiedział ojciec Dominik, kiedy wyślizgnęłam się z pracowni

językowej na pasaż pod arkadami, który służył za szkolny korytarz w Akademii

Misyjnej im. Junipero Serry. - Cieszę się, że udało mi się ciebie złapać przed

wyjazdem.

- Wyjazdem? - Dopiero wtedy zwróciłam uwagę, że ojciec D trzyma torbę

podróżną i ma mocno zaniepokojony wyraz twarzy. - Dokąd ojciec wyjeżdża?

- Do San Francisco. - Twarz ojca Dominika była niemal równie biała jak jego

starannie przystrzyżona broda. - Obawiam się, że stało się coś strasznego.

Uniosłam brwi.

- Trzęsienie ziemi?

- Niezupełnie. - Ojciec Dominik przesunął okulary w drucianej oprawie w

stronę nasady perfekcyjnie zarysowanego orlego nosa, zerkając na mnie z góry. -

Chodzi o wielebnego. Miał wypadek i jest w stanie śpiączki.

Starałam się wyglądać na stosownie zmartwioną, ale prawda jest taka, że

wielebny nigdy mnie specjalnie nie obchodził.

Zawsze zajmuje się nic nieznaczącymi głupstwami - jak na przykład,

dziewczynami w minispódniczkach na terenie szkoły. Nigdy za to nie interesuje się

sprawami istotnymi, jak podawane w porze lunchu obrzydliwie zimne hot dogi.

- Ojej - powiedziałam. - Ale co się stało? Wypadek samochodowy?

Ojciec Dominik odchrząknął.

- Eee, nie. On, hm, udławił się.

- Ktoś próbował go udusić? - zapytałam z nadzieją.

- Oczywiście, że nie. Doprawdy, Susannah - skarcił mnie ojciec D. - Udławił

się kawałkiem hot doga na parafialnym barbecue.

No, no! Poetycka zemsta! Nie powiedziałam tego głośno, wiedząc, że ojciec D

nie byłby zachwycony. Zamiast tego zapytałam:

- Och, więc jak długo ojca nie będzie?

- Nie mam pojęcia - odparł ojciec D z miną ofiary. - To nie mogło się zdarzyć

w gorszym momencie. Chociażby weekendowa aukcja...

Akademia Misyjna nie ustaje w wysiłkach mających na celu gromadzenie

funduszy. W ten weekend miała się odbyć doroczna aukcja staroci. Dary napływały

przez cały tydzień - składowano je w piwnicy na plebanii. Do najciekawszych

przedmiotów, jakie wpłynęły do komitetu organizacyjnego, należała tabliczka ouija



z przełomu wieków (dar ciotki Cee Cee, Pru) oraz srebrna klamra od pasa - oceniana

przez Towarzystwo Historyczne Carmelu na sto pięćdziesiąt lat - znaleziona przez

mojego przyrodniego brata Brada podczas sprzątania strychu, którym został ukarany

za wyrządzone zło - jego natury w tej chwili sobie nie przypominam.

- Chciałem jednak, żebyś wiedziała, gdzie jestem. - Ojciec Dominik wyciągnął

z kieszeni komórkę. - Zadzwoń do mnie, jeśli zdarzy się coś, eee, niezwykłego,

dobrze, Susannah? Mój numer...

- Znam numer telefonu ojca - powiedziałam. Ojciec D miał nową komórkę, ale

nie aż tak nową. Czy muszę dodawać, jakie to idiotyczne, że on, który nigdy nie

chciał - ani nie miał pojęcia, jak używać - komórki, w przeciwieństwie do mnie ją

posiadał? - A przez „coś niezwykłego” należy rozumieć zaliczenie przez Brada

śródsemestralnego testu z trygonometrii czy też zjawiska nadprzyrodzone, jak

pojawienie się ektoplazmy w bazylice?

- To ostatnie - odparł ojciec D, chowając komórkę. - Mam nadzieję, Susannah,

że to potrwa najwyżej dzień czy dwa, ale doskonale pamiętam, że w przeszłości

wpakowanie się w sytuację śmiertelnego niebezpieczeństwa nie zajmowało ci więcej

czasu. Bardzo cię proszę, żebyś zachowała ostrożność podczas mojej nieobecności.

Nie chciałbym wrócić do domu po to, żeby odkryć, że kolejna część szkoły przeniosła

się w niebyt. Och, poza tym dopilnuj, żeby Szatan miał dość jedzenia...

- No nie - powiedziałam i cofnęłam się. Po raz pierwszy od dawna moje

nadgarstki i dłonie nie nosiły czerwonych śladów wściekłych kocich pazurów i

chciałam, żeby tak zostało. - Teraz ksiądz opiekuje się tym kociskiem, nie ja.

- A co ja mam zrobić, Susannah? - zmartwił się ojciec D. - Poprosić siostrę

Ernestynę, żeby do niego zajrzała od czasu do czasu? Na plebanii w ogóle nie

powinno być żadnych zwierząt, ze względu na alergię. Musiałem się przyzwyczaić do

spania przy otwartym oknie, tak żeby ten piekielny stwór mógł wchodzić i

wychodzić, kiedy mu się podoba, żeby go nowicjuszki nie zauważyły...

- Świetnie - przerwałam, wzdychając ciężko. - Wstąpię po karmę dla zwierząt

po szkole. Jeszcze coś?

Ojciec Dominik wyciągnął z kieszeni pogniecioną kartkę papieru. Rzucił na

nią okiem i powiedział:

- Och. Pogrzeb u Gutierrezów. Wszystko załatwione. A całą rodzinę

umieściłem na liście najbardziej potrzebujących, tak jak prosiłaś.

- Dzięki, ojcze D - powiedziałam cicho, kierując wzrok ku fontannie na

dziedzińcu.

W Brooklynie, gdzie się wychowałam, listopad oznaczał śmierć wszelkiej

roślinności. Tutaj, w Kalifornii - mimo że to północna Kalifornia - listopad oznacza

tyle, że turyści odwiedzający Misję noszą stroje khaki zamiast bermudów, a surferzy

na plaży Carmelu zamieniają kostiumy z krótkim rękawem na te z długim. Na

klombach nadal rosną czerwone i różowe kwiaty, a w południe, kiedy zwalniają nas

na lunch, można się nieźle spocić w promieniach słońca.

A jednak, przy temperaturze około dwudziestu stopni, zadrżałam... i to wcale

nie dlatego, że stałam w chłodnym cieniu pod arkadami. Nie, gęsią skórkę na moich

ramionach wywołało zimno płynące z wnętrza. Ponieważ pomimo niezaprzeczalnego

piękna ogrodów Misji nie ulegało wątpliwości, że pod tymi cudownymi płatkami

kryje się coś ciemnego i...

...cóż, przypominającego Paula.

To prawda. Ten chłopak potrafił najpiękniejszy dzień uczynić pochmurnym.

Przynajmniej w moim odczuciu. Czy ojciec Dominik czuł coś podobnego, nie jestem

w stanie powiedzieć, ale... jakoś w to wątpiłam. Po dość burzliwym początku roku

Paul ostatecznie dużo rzadziej kontaktował się z dyrektorem niż ja. Było to trochę

dziwne, zważywszy, że wszyscy troje zajmowaliśmy się pośrednictwem.

Taki układ chyba jednak odpowiadał zarówno Paulowi, jak i ojcu D. Obaj

zachowywali dystans, wykorzystując mnie w charakterze łączniczki w razie

absolutnej konieczności. Wynikało to częściowo z tego, że - powiedzmy to - obaj byli

facetami. Ale też z tego, ze zachowanie Paula - przynajmniej w szkole - poprawiło się

znacząco i nie było powodu, żeby go posyłać do gabinetu dyrektora. Paul stał się

wzorowym uczniem, miał bardzo dobre stopnie, a nawet zyskał nominację na

kapitana szkolnej drużyny tenisowej.

Gdybym tego nie widziała na własne oczy, nie uwierzyłabym. Ale tak było.

Rzecz jasna, Paul wolał nie wtajemniczać ojca D w swoją działalność pozalekcyjną,

bo zdawał sobie sprawę, ze ksiądz raczej by jej nie zaaprobował.

Weźmy chociażby przypadek Gutierrezów. Duch zgłosił się do nas po pomoc,

a Paul zamiast zrobić, co należy, ukradł mu dwa tysiące dolarów. Na coś takiego

ojciec Dominik na pewno nie przymknąłby oka.

Tyle że o tym nie wiedział. To jest, ojciec D. Ponieważ Paul nie zamierzał mu

powiedzieć, a ja, prawdę mówiąc, tez nie. Bo gdybym powiedziała ojcu Dominikowi

coś, co zaszkodziłoby wizerunkowi Paula - piątkowego kujona, o jaki się starał - to

to, co spotkało panią Gutierrez, spotkałoby również mojego chłopaka.

Albo raczej chłopaka, z którym mogłabym chodzić. Gdyby żył.

Paul miał na mnie haka, zgadza się. Ustawił mnie, jak chciał. Cóż, może

niezupełnie tam, gdzie chciał, ale blisko...

Dlatego też musiałam użyć podstępu, żeby zapewnić Gutierrezom jakiś rodzaj

zadośćuczynienia, bo zostali okradzeni, nawet jeśli nie byli tego świadomi. Nie

mogłam, naturalnie, pójść na policję. (No, rozumie pan, panie oficerze, duch pani

Gutierrez powiedział mi, że pieniądze są ukryte u niej na podwórku pod kamieniem,

ale kiedy tam poszłam, stwierdziłam, ze zabrał je juz inny pośrednik... Kim jest

pośrednik? Och, to taka osoba, która jest łącznikiem między światem żywych a

światem umarłych. Ojej, proszę poczekać... co robicie z tą kamizelką?)

Zamiast tego umieściłam Gutierrezów na misyjnej liście potrzebujących, co

zapewniło pani Gutierrez przyzwoity pogrzeb, a jej bliskim dość pieniędzy, żeby

spłacili chociaż częściowo jej dług. Który nie wynosił z pewnością aż dwa tysiące

dolarów...

- ...podczas gdy mnie nie będzie, Susannah. Włączyłam się trochę za późno. A

nie mogłam zapytać:

„O czym to ksiądz mówił?” Zacząłby się dopytywać, jakie myśli pochłonęły

mnie na tyle, że nie zwracałam uwagi na jego słowa.

- Obiecujesz, Susannah?

Błękitne oczy ojca Dominika wpiły się w moje. Czy miałam inne wyjście, niż

przełknąć ślinę i skinąć głową?

- Oczywiście, ojcze D - powiedziałam, nie mając pojęcia, co obiecuję.

- Cóż, muszę stwierdzić, że teraz czuję się lepiej - odparł i faktycznie miałam

wrażenie, że rozluźnił się i przyjął swobodniejszą postawę. - Wiem, naturalnie, że

mogę ufać wam obojgu. Tylko... strasznie bym nie chciał, żebyś zrobiła coś... eee,

głupiego... kiedy wyjadę. Każdemu trudno jest oprzeć się pokusie, a szczególnie

młodym ludziom, którzy nie zdają sobie w pełni sprawy z konsekwencji swoich

czynów.

Och. Już wiedziałam, o czym mówił.

- Ale jeśli chodzi o ciebie i Jesse'a - ciągnął ojciec Dominik - następstwa

byłyby po prostu katastrofalne, gdybyście przypadkiem, eee...

- ...ulegli nieopanowanej żądzy? - dokończyłam za niego. Ojciec Dominik

zerknął na mnie żałośnie.

- Susannah, mówię poważnie. Jesse nie należy do tego świata. Przy odrobinie

szczęścia nie zabawi tutaj dużo dłużej. Im bardziej się do siebie przywiążecie, tym

boleśniej będzie się wam rozstać. Bo kiedyś to nastąpi, Susannah. Nie można zakłócić

naturalnego...

Ble, ble, ble. Ojciec D poruszał wargami, ale ja się znowu wyłączyłam. Nie

czułam potrzeby wysłuchiwania po raz kolejny wykładu. A więc ojcu Dominikowi

nie ułożyło się szczęśliwie z duchem ukochanej dziewczyny z czasów średniowiecza.

Ale to nie znaczy, że mnie i Jesse'owi przeznaczone jest to samo. Zwłaszcza biorąc

pod uwagę, czego dowiedziałam się od Paula, który chyba posiadał dużo rozleglejszą

wiedzę na temat pośredniczenia niż ojciec Dominik...

...szczególnie jeśli chodzi o ten drobny, mało znany fakt, że pośrednicy są w

stanie przywrócić zmarłym życie.

Był tylko jeden szkopuł: trzeba było mieć jakieś ciało, w którym dałoby się

umieścić duszę właściwego zmarłego. A ciało to nie jest coś, co ma się zwykle pod

ręką. W każdym razie nie takie, które byłoby skłonne dobrowolnie poświęcić

zamieszkującą je aktualnie duszę.

- Oczywiście, ojcze D - zapewniłam, kiedy skończył wreszcie przemowę. -

Niech ksiądz się dobrze bawi w San Francisco.

Ojciec Dominik skrzywił się. Przypuszczam, że ludzie udający się do San

Francisco, żeby odwiedzić dostojników kościelnych w stanie śpiączki, niekoniecznie

mają czas na turystykę, na przykład obejrzenie mostu Golden Gate czy Chinatown itd.

- Dziękuję, Susannah. - Rzucił mi przenikliwe, wymowne spojrzenie. -

Zachowuj się.

- A czy kiedykolwiek było inaczej? - zapytałam lekko zdumiona.

Nie pofatygował się nawet, żeby odpowiedzieć; potrząsnął głową i odszedł.

3

No, to o czym to gwarzyliście sobie dzisiaj z ojczulkiem na francuskim? -

dopytywał się Paul.

- O pogrzebie pani Gutierrez - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. No, mniej

więcej. Doszłam do wniosku, że nie opłaca się oszukiwać Paula. Ma niesamowitą

zdolność odkrywania prawdy.

To, oczywiście, wcale nie znaczy, że mówię mu samą prawdę i tylko prawdę.

Po prostu nie stosuję wobec Paula Slatera polityki pełnej otwartości. Ze względów

bezpieczeństwa.

Względy bezpieczeństwa kazały mi nie wyjawiać Paulowi tego, że ojciec

Dominik udał się do San Francisco i nie wiadomo, kiedy wróci.

- Chyba cię to już nie martwi, co? - zapytał Paul. - Ta sprawa z panią

Gutierrez? Wiesz, te pieniądze zostaną wykorzystane z pożytkiem.

- Och, z pewnością, wiem. Kolacja w Cliffside Inn wyniesie ile? Stówę od

łebka? I pewnie wynajmiesz limuzynę.

Paul, wsparty na poduszkach, uśmiechnął się niemrawo.

- Kelly ci powiedziała? Tak szybko?

- Przy pierwszej okazji.

- Długo nie czekała.

- Kiedy ją zaprosiłeś? Wczoraj wieczorem?

- Zgadza się.

- A więc około dwunastu godzin - powiedziałam. - Nieźle, zważywszy, że

przez jakieś osiem prawdopodobnie spała.

- Och, w to wątpię - odparł Paul. - Wtedy robią najwięcej. To znaczy, sukuby.

Kelly mruży oczy najwyżej na jedną, dwie godziny w nocy i tyle.

- Romantyczne. - Odwróciłam pożółkłą kartkę starej książki, leżącej na łóżku

między mną a Paulem. - Nazwać dziewczynę, z którą się wybierasz na bal zimowy,

sukubem.

- Ona przynajmniej chce iść ze mną - powiedział Paul z twarzą bez wyrazu,

jeśli nie liczyć ciemnej brwi, która ledwo zauważalnie uniosła się nieco wyżej niż

druga. - Ożywcza odmiana, muszę stwierdzić, w stosunku do tego, jak się tutaj zwy-

kle rzeczy mają.

- Czyżbyś słyszał, jak się skarżę? - zapytałam, przewracając kolejną kartkę.

Byłam dumna z siebie, że zdołałam - przynajmniej na zewnątrz - zachować

całkowitą obojętność wobec całej sprawy. Bo w środku krzyczałam: Co się dzieje?

Dlaczego zapraszasz Kelly, a nie mnie? Nie to, że mnie w ogóle obchodzą te głupie

tańce, ale w co ty teraz grasz, Paulu Slaterze?

Zdumiewające, że nie dałam nic po sobie poznać. W każdym razie, nic mi o

tym nie wiadomo.

- Chodzi tylko o to, że chętnie dowiedziałabym się wcześniej, że nie zostałam

uwzględniona w twoich planach - powiedziałam głośno. - Mogłam przecież zdążyć

już wydać majątek na sukienkę.

Kącik ust Paula uniósł się gwałtownie.

- Nie zrobiłaś tego - powiedział. - I wcale nie zamierzałaś. Odwróciłam wzrok.

Czasami trudno było wytrzymać jego spojrzenie, było takie przenikliwe, takie...

Błękitne.

Silna, opalona dłoń spoczęła na mojej, nie pozwalając mi przewrócić strony.

- To tutaj. - Paul raczej nie ma problemu z patrzeniem mi w oczy (chyba

dlatego, że są zielone i tak przenikliwe jak, hm, algi). Nie spuszczał wzroku z mojej

twarzy. - Przeczytaj.

Spojrzałam w dół. Książka, którą Paul wyciągnął na naszą „lekcję

pośrednictwa”, była tak stara, że kartki kruszyły się w palcach. Powinna znajdować

się w muzeum, a nie w sypialni siedemnastoletniego chłopca.

Ale właśnie tam trafiła, zabrana - wątpię, żeby Paul był świadomy, że ja o tym

wiem - ze zbiorów dziadka. Księga umarłych - taki miała tytuł.

Tytuł nie był jedynym przypomnieniem, że wszystko przemija. Wydzielała

zapach, jakby mysz czy inne małe stworzenie dostało się nie tak dawno temu między

jej stronice i ulegało powolnemu rozkładowi.

- „Jeśli wierzyć przekładowi z 1924 roku - czytałam głośno, zadowolona, że

głos nie drży mi tak jak palce - które zawsze drżą, kiedy Paul mnie dotyka - zdolności

zmienników nie kończyły się na komunikacji ze zmarłymi i umiejętności teleportacji

między ich światem a naszym, ale obejmowały również swobodne przemieszczanie

się w czwartym wymiarze”.

Przyznaję, nie bardzo wczuwałam się w lekturę. Było średnio zabawne

siedzieć w szkole cały dzień, a potem, przymusowo, pobierać lekcje pośredniczenia.

Jasne, odbywały się tylko raz w tygodniu, ale to, proszę mi wierzyć, więcej niż dosyć.

Dom Paula nie stracił nic ze swojej sterylności w ciągu tych paru miesięcy, kiedy go

odwiedzałam. Był tak samo przerażający jak zwykle...

...tak samo, jak dziadek Paula, który, jak sam twierdził, prowadził półżycie w

pokoju niedaleko sypialni Paula. Na to półżycie składała się opieka najmowanych

całodobowych pielęgniarzy, zajmujących się przynoszeniem starszemu panu ulgi w

rozlicznych chorobach oraz nieustanne oglądanie kanału rozrywkowego. Nic

dziwnego, że Paul unikał pana Slatera - czy też doktora Slaskiego, jak sam mi się

przedstawił - jak zarazy. Dziadek nie stanowi najbardziej interesującego towarzystwa,

nawet kiedy nie udaje otumanionego lekami.

Pomimo mojego braku zapału Paul puścił moją dłoń i rozparł się z powrotem

na poduszkach, niezwykle zadowolony z siebie.

- No? - Znowu jedna brew powędrowała do góry.

- No, co? - Przewróciłam kartkę; na następnej stronie widniała jedynie kopia

cytowanego hieroglifu.

Uśmieszek zniknął z jego twarzy. Stała się równie pozbawiona wyrazu co

ściana za jego plecami.

- A więc tak chcesz to rozegrać - powiedział. Nie miałam pojęcia, o czym

mówi.

- Rozegrać co? - zapytałam.

- Mógłbym to zrobić, Suze - odparł. - Nie powinno być trudno dojść do tego.

A kiedy mi się uda... cóż, nie będziesz mogła mi zarzucić, że nie dotrzymałem

umowy.

- Jakiej umowy? Paul zacisnął szczęki.

- Żeby nie zabijać twojego chłopaka - powiedział bezbarwnym tonem.

Gapiłam się na niego, autentycznie zdumiona. Nie mogłam zrozumieć, co się

dzieje. Spędzamy razem całkiem miłe - no, dobrze, może nie miłe, ale zwyczajne -

popołudnie, a on nagle zaczyna grozić, że zabije... albo raczej, że nie zabije, mojego

chłopaka. O co właściwie chodziło?

- O - o czym ty mówisz? - wyjąkałam. - Co to ma wspólnego z Jesse'em? Czy

to... czy to z powodu tańców? Paul, gdybyś mnie poprosił, poszłabym z tobą. Nie

wiem, dlaczego to zrobiłeś i zaprosiłeś Kelly, nawet nie...

Uśmieszek powrócił, ale tym razem Paul tylko pochylił się i zamknął książkę.

Z wiekowych stronic podniósł się tuman kurzu, niemal prosto na moją twarz, ale nie

zwróciłam na to uwagi. Z sercem w gardle czekałam na odpowiedź.

Pisane mi jednak było rozczarowanie, ponieważ Paul rzucił jedynie:

- Nie przejmuj się tym. - Po czym podniósł się z łóżka. - Jesteś głodna?

- Paul. - Poszłam za nim, stukając głośno butami od Stuarta Weitzmana na

gołej, wyłożonej płytkami podłodze. - Co się dzieje?

- A dlaczego sądzisz, że coś się dzieje? - zapytał, idąc długim, rozświetlonym

korytarzem.

- O rany, nie wiem. - Strach sprawił, że zabrzmiało to uszczypliwie. - To, co

przedtem powiedziałeś o Jessie. I to, że zostawiłeś mnie na lodzie, jeśli chodzi o bal

zimowy. A teraz to. Coś knujesz.

- Naprawdę? - Paul spojrzał na mnie, wchodząc na kręcone schody

prowadzące do kuchni. - Poważnie tak myślisz?

- Tak - powiedziałam. - Tylko jeszcze nie wpadłam na to, co.

- Wiesz, jakie teraz sprawiasz wrażenie? - zapytał Paul, otwierając lodówkę i

zaglądając do środka.

- Nie. Jakie?

- Jakbyś była zazdrosna o inną dziewczynę. Zatkało mnie.

- A jak się rzeczy mają na planecie niespełnionych życzeń? Znalazł puszkę

coli i otworzył ją z trzaskiem.

- Ładne - skwitował moją uwagę. - Nie, poważnie. Podoba mi się. Kiedyś

może sam to wykorzystam.

- Paul. - Wpatrywałam się w niego uważnie, w gardle mi zaschło, a serce

tłukło mi się w piersi. - Co ty knujesz? Poważnie.

- Poważnie? - Pociągnął długi łyk napoju. Mimo woli zwróciłam uwagę, kiedy

przełykał, jak mocno jest opalony. - Asekuruję się.

- A cóż to znaczy?

- To znaczy - powiedział, zamykając lodówkę i opierając się o nią plecami - że

zaczyna mi się tutaj podobać. Dziwne, ale prawdziwe. Nigdy nie myślałem, że jestem

typem nadającym się na kapitana szkolnej drużyny tenisa. Mój Boże, w poprzedniej

szkole... - Znowu pociągnął łyk coli. - Ale mniejsza o to. Faktem jest, że zaczyna

mnie wciągać to szkolne życie. Chcę iść na bal zimowy. Chodzi o to, że pewnie nie

będziesz chciała ze mną być przez jakiś czas, po tym jak... cóż, zrobię to, co planuję.

Drzwi lodówki były zamknięte, więc to nie z jej powodu poczułam nagle

zimny dreszcz przebiegający po plecach. Widocznie zauważył, że drżę, bo powiedział

z uśmiechem:

- Nie martw się, Susie. W końcu mi wybaczysz. Z czasem zdasz sobie sprawę,

że tak będzie le...

Nie dokończył. A to dlatego, że podeszłam i wytrąciłam mu puszkę z ręki.

Wylądowała z hukiem w zlewie ze stali nierdzewnej. Paul spojrzał zaskoczony na

pustą dłoń, jakby nie mógł zrozumieć, gdzie się podziało jego picie.

- Nie wiem, co planujesz, ale jedno niech będzie jasne: jeśli coś mu się stanie -

syknęłam nie głośniej niż napój wydobywający się z puszki, ale znacznie gwałtowniej

- cokolwiek, to pożałujesz, że się w ogóle urodziłeś. Zrozumiałeś?

Zaskoczenie na jego twarzy ustąpiło miejsca irytacji.

- Tego nie obejmowała nasza umowa. Obiecałem tylko, że nie...

- Cokolwiek. I nie nazywaj mnie „Susie”.

Serce biło mi tak mocno, że nie rozumiałam, jak mógł tego nie słyszeć - jak

mógł nie zauważyć, że jestem bardziej przerażona niż rozgniewana...

A może i zauważył, bo rozciągnął usta w uśmiechu - w uśmiechu, który zdążył

sprawić, że połowa dziewczyn w szkole zakochała się w nim na zabój.

- Nie martw się, Suze - powiedział. - Moje plany wobec Jesse'a? Są o wiele

bardziej humanitarne niż to, co przewidziałaś dla mnie.

- Ja...

Paul pokręcił głową.

- Nie obrażaj mnie, udając, że nie wiesz, co mam na myśli. Nie musiałam

udawać. Nie miałam pojęcia, o co mu chodzi.

Nie zdołałam mu jednak tego powiedzieć, ponieważ w tym samym momencie

otworzyły się drzwi z boku i ktoś zawołał:

- Halo?

Był to doktor Slaski wraz z opiekunem - wrócili właśnie z kolejnej tury

niekończących się wizyt lekarskich. Okrzyk pochodził od opiekuna. Doktor Slaski -

czy też Slater, jak nazywał go Paul - nigdy się nie odzywał. W każdym razie nie

wtedy, kiedy poza mną był w pobliżu jeszcze ktoś inny.

- Hej - powiedział Paul, wchodząc do salonu i spoglądając na przykutego do

wózka inwalidzkiego dziadka. - Jak było?

- Świetnie - odparł pielęgniarz z uśmiechem. - Prawda, panie Slater?

Dziadek Paula nie odpowiedział. Głowę miał spuszczoną na piersi, jakby spał.

Tyle że nie spał. Był nie mniej świadomy niż ja. W zniszczonym i kruchym

starczym ciele krył się umysł tryskający inteligencją i pełen żywotności. Nie jestem w

stanie pojąć, dlaczego uznał za stosowne to ukrywać. Mnóstwa rzeczy dotyczących

Slaterów nie rozumiem.

- Przyjaciółka zostaje na kolacji, Paul? - zapytał wesoło opiekun.

- Tak - powiedział Paul.

- Nie - powiedziałam w tym samym momencie. Po czym nie patrząc mu w

oczy, dodałam: - Wiesz, że nie mogę.

To, przynajmniej, było prawdą. Czas posiłków to w moim domu czas dla

rodziny. Wystarczy opuścić jeden z wymyślnych posiłków przygotowanych przez

mojego ojczyma, a wymówkom nie ma końca.

- W porządku - powiedział Paul przez wyraźnie zaciśnięte zęby. - Odwiozę cię

do domu.

Nie sprzeciwiałam się. Byłam bardziej niż chętna do wyjścia.

Przejażdżka mogła być dużo przyjemniejsza, niż była. Chodzi o to, że Carmel

należy do najpiękniejszych miejsc na świecie, a dom Slaterów leży tuż nad oceanem.

Słońce zachodziło i wydawało się, że niebo staje w płomieniach, a z dołu dobiegał

odgłos fal rytmicznie uderzających o nadbrzeżne skały. Do tego Paul, którego widok

też nie jest, no cóż, niemiły dla wzroku, prowadzi nie jakiś tam, przechodzący z ojca

na syna samochód, ale srebrzysty kabriolet bmw, w którym, o czym przypadkiem

wiem, wyglądam wyjątkowo dobrze - z ciemnymi włosami, bladą cerą i znakomicie

dobranym obuwiem.

A jednak napięcie panujące w samochodzie można by ciąć nożem. Jechaliśmy

w całkowitym milczeniu, aż dotarliśmy wreszcie na ulicę Sosnowego Wzgórza 99,

pod pełen tajemniczych zakamarków wiktoriański dom na Wzgórzach Carmelu, który

moja mama i ojczym nabyli przeszło rok temu, ale jeszcze nie skończyli odnawiać. A

ponieważ powstał w początkach wieku - XIX, nie XX - wymagał mnóstwa

przeróbek...

Żadne jednak, nawet najnowocześniejsze oświetlenie nie mogło usunąć w cień

awanturniczej przeszłości tego domu, ani faktu, że przed paroma miesiącami

odkopano tam na podwórku szkielet mojego chłopaka. Nadal nie mogłam postawić

stopy na tarasie, nie odczuwając mdłości.

Już miałam wysiąść z auta bez słowa pożegnania, kiedy Paul wyciągnął rękę i

położył dłoń na moim ramieniu.

- Suze - odezwał się, a kiedy odwróciłam głowę, zobaczyłam w jego

niebieskich oczach zakłopotanie. - Posłuchaj. Co byś powiedziała na zawieszenie

broni?

Zamrugałam oczami. Żarty sobie stroił? Groził, że usunie mojego chłopaka;

okradł ludzi, którym miał pomóc; nie raczył zaprosić mnie na szkolne tańce i

upokorzył w rezultacie przed najpopularniejszą dziewczynę w szkole. A teraz chciał

buzi i pa, pa?

- Nie ma mowy - burknęłam, zgarniając swoje podręczniki.

- Daj spokój, Suze - powiedział, oślepiając mnie uśmiechem, od którego serce

topniało. - Wiesz, że jestem nieszkodliwy. No, w zasadzie. Poza tym, co mógłbym

zrobić Jesse'owi? Ma ojca Dominika, żeby go chronił, prawda?

Niezupełnie. W każdym razie, nie teraz. Ale Paul o tym nie wiedział. Jeszcze

nie.

- Przykro mi z powodu tej sprawy z Kelly. Ale ty nie chciałaś iść ze mną. Jak

możesz mieć do mnie pretensję o to, że mam ochotę zabrać dziewczynę, której... cóż,

której się podobam?

Może to przez ten uśmiech. Może przez sposób, w jaki mrugał błękitnymi

oczętami. Nie wiem, dlaczego, ale nagłe poczułam, że mięknę.

- A co z Gutierrezami? - zapytałam. - Oddasz pieniądze?

- Hm. Cóż, nie. Nie mogę tego zrobić.

- Paul, możesz. Nic nie powiem, przysięgam...

- Nie o to chodzi. Nie mogę, ponieważ... ja, eee, potrzebuję ich.

- Na co?

Paul uśmiechnął się.

- Dowiesz się.

Otworzyłam drzwi i wysiadłam, wbijając obcasy głęboko w usłaną igłami

ścieżkę.

- Do widzenia, Paul - powiedziałam i zatrzasnęłam drzwiczki, ucinając jego

słowa:

- Nie, Suze, poczekaj!

Odwróciłam się i ruszyłam w stronę domu. Mój ojczym Andy rozpalił ogień w

którymś z licznych kominków. Silna woń spalonego drewna wypełniała rześkie

wieczorne powietrze, mieszając się z jeszcze innym zapachem...

Curry. To był wieczór kurczaka tandoori. Jak mogłam zapomnieć?

Za plecami słyszałam, jak Paul cofa samochód i odjeżdża. Nie obejrzałam się.

Weszłam po schodkach w świetle płynącym z jadalni i stanęłam przed frontowymi

drzwiami. Otworzyłam je i zawołałam:

- Jestem w domu!

Ale tak naprawdę nie byłam. Bo teraz dom oznaczał dla mnie coś innego i tak

było od jakiegoś czasu. I on już tu nie mieszkał.

4

Garść kamyków zagrzechotała z hałasem, uderzając o grube, oprawne w ołów

szkło. Rozejrzałam się zaniepokojona, czy to nie zwróciło czyjejś uwagi. Lepiej

jednak, żeby usłyszeli stuk drobinek żwiru o szybę niż mnie, szepczącą imię kogoś,

kto wcale nie powinien tutaj mieszkać...

Kogoś, kto w rzeczywistości właściwie w ogóle nigdzie nie mieszkał.

Zjawił się niemal natychmiast, nie w oknie, ale tuż koło mnie. Tak to jest z

umarłymi. Nie muszą się przejmować schodami. Czy ścianami.

- Susannah. - Światło księżyca uwypukliło rysy jego twarzy. Plamy cienia

znajdowały się tam, gdzie powinny być oczy, a blizna na brwi - ślad po ugryzieniu

psa w dzieciństwie - stała się całkiem biała.

Ale nadal, mimo tych księżycowych sztuczek, Jesse był najprzystojniejszym

chłopakiem, jakiego spotkałam. Nie sądzę, żeby to miłość sprawiała, że tak go

oceniłam. Pokazałam Cee Cee jego miniaturowy portret, który przypadkiem -

specjalnie wyniosłam z siedziby Towarzystwa Historycznego Carmelu, a ona

przyznała mi rację. „Niesamowicie przystojny” - tak się dokładnie wyraziła.

- Nie musisz sobie zawracać tym głowy - powiedział, strząsając z mojej dłoni

resztę kamyków. - Wiedziałem, że tu jesteś. Słyszałem, jak mnie wołałaś.

Tyle że wcale tak nie było. Właściwie nie zawołałam go. Ale wszystko jedno.

Był ze mną i tylko to się liczyło.

- O co chodzi, Susannah? - zapytał. Wysunął się z cienia plebanii, więc

mogłam w końcu zobaczyć jego oczy. Ciemne i lśniące, były pełne inteligencji...

inteligencji i czegoś jeszcze.

Czegoś, jak myślałam z przyjemnością, przeznaczonego tylko dla mnie.

- Wpadłam, żeby powiedzieć „cześć” - oznajmiłam ze wzruszeniem ramion.

Było tak chłodno, że mój oddech tworzył chmurkę pary między nami.

Tak się nie działo, kiedy odzywał się Jesse. Ponieważ on, rzecz jasna, nie

oddycha.

- O trzeciej nad ranem? - Ciemne brwi uniosły się do góry, ale raczej w

wyrazie rozbawienia niż niepokoju. - W dzień powszedni?

Tu mnie złapał, oczywiście.

- Ojciec D prosił, żeby przynieść jakieś kocie jedzenie - wyjaśniłam,

potrząsając torbą. - Nie chciałam, żeby siostra Ernestyna nakryła mnie na tym, jak je

podrzucam. Nie powinna wiedzieć o Szatanie.

- Kocie jedzenie - powtórzył Jesse. To go na dobre rozbawiło. - I tylko tyle?

Nie tylko i dobrze o tym wiedział. Ale chodziło o coś innego, niż sądził. W

każdym razie niezupełnie.

Ale kiedy przyciągnął mnie do siebie, nie stawiałam oporu. Zwłaszcza że jest

jedno jedyne miejsce na świecie, gdzie czuję się bezpiecznie, i tam właśnie byłam... w

jego ramionach.

- Zimno ci, querida - szepnął w moje włosy. - Trzęsiesz się. Owszem, ale nie z

zimna. No, może nie tylko. Zamknęłam oczy i rozpłynęłam się w jego objęciach,

napawając dotykiem jego silnych ramion i twardej piersi, w którą wtulałam policzek.

Żałowałam, że to nie może trwać wiecznie - że nie mogę być ciągle w jego

ramionach, gdzie nic nie mogło mnie zranić. Bo on by do tego nie dopuścił.

Nie wiem, jak długo tak staliśmy w ogródku na plebanii ojca D. Ocknęłam się,

dopiero kiedy Jesse, gładząc mnie po włosach, w końcu odsunął się lekko, żeby móc

spojrzeć mi w twarz.

- O co chodzi, Susannah? - zapytał ponownie. Jego głos zabrzmiał,

zważywszy sytuację, zaskakująco szorstko. - Co się stało?

- Nic - skłamałam, ponieważ nie chciałam, żeby to się skończyło... światło

księżyca, jego uścisk, cokolwiek... w ogóle wszystko.

- Nieprawda, że nic - powiedział i odsunął dłonią kosmyk włosów, który wiatr

przylepił do moich, pokrytych błyszczykiem, warg. Ten problem mnie prześladuje. -

Znam cię, Susannah. Wiem, że coś cię gnębi. Mów.

Ujął mnie za rękę i pociągnął. Poszłam za nim, chociaż nie wiedziałam dokąd.

Mogłabym towarzyszyć mu wszędzie, nawet do wnętrza piekieł. Ale on, oczywiście,

nigdy by mnie tam nie zabrał.

W przeciwieństwie do niektórych ludzi.

Trochę jednak się opierałam, kiedy zobaczyłam, dokąd faktycznie idziemy. To

nie było może piekło, ale...

- Do samochodu? - Zagapiłam się zaskoczona na hondę accord mojej mamy.

- Zmarzłaś - stwierdził stanowczo Jesse, otwierając dla mnie drzwiczki od

strony kierowcy. - Możemy porozmawiać w środku.

Rozmowa nie była dokładnie tym, co mi chodziło po głowie. Uznałam jednak,

że to akurat moglibyśmy robić równie dobrze w samochodzie, jak i w ogródku. I

byłoby dużo cieplej.

Tylko że Jesse nie miał takich zamiarów. Chwycił mnie za dłonie, kiedy

usiłowałam objąć go za szyję i zdecydowanie ułożył je na moich kolanach.

- Powiedz mi - odezwał się w mroku, a ton jego głosu dawał jasno do

zrozumienia, że nie ma ochoty na żarty.

Westchnęłam i spojrzałam w szybę. Miejsce nie należało do najbardziej

romantycznych zakątków, jeśli chodzi o całowanie się. Big Sur już bardziej. Bal

zimowy, zdecydowanie tak. Ale parking przy plebanii w Misji im. Junipero Serry?

Niespecjalnie.

- O co chodzi, querida?. - Pochylił się i odgarnął mi włosy z czoła. Na widok

mojej miny, odsunął rękę.

- Och. Chodzi o niego - powiedział zupełnie innym tonem. Chyba nie

powinnam się dziwić. Ze domyślił się bez moich wyjaśnień. Tylu rzeczy mu nie

powiedziałam - nie odważyłam się. Na przykład moja umowa z Paulem: że nie wyśle

Jesse'a w zaświaty, a w zamian za to ja będę spędzać z nim każde środowe

popołudnie, aby nauczyć się czegoś więcej o naszym wyjątkowym darze... chociaż,

prawdę mówiąc, przez większość czasu chyba Paul myślał o tym, jak mi wpakować

język w usta, a nie jakie by mi tu jeszcze przekazać stare mądrości.

W Jesse'em te lekcje nie wzbudziłyby zapewne entuzjazmu... tym bardziej,

gdyby się domyślił, z czym mogą się wiązać. Jesse z Paulem nie mieli dla siebie

ciepłych uczuć, ich znajomość była podszyta wrogością od samego początku. Paul

był przekonany, że jest lepszy od Jesse'a tylko dlatego, że żyje, a Jesse jest martwy,

natomiast Jesse nie przepadał za Paulem, który urodził się juz uprzywilejowany - ze

zdolnością komunikowania się z umarłymi - ale wykorzystywał dar losu dla

własnych, egoistycznych celów.

Naturalnie, ich wzajemna niechęć mogła również mieć coś wspólnego ze mną.

Wcześniej, zanim w moim życiu pojawił się Jesse, fantazjowałam czasem, jak

by to było wspaniale, gdyby dwóch chłopaków o mnie walczyło. Teraz, kiedy do tego

naprawdę doszło, zrozumiałam, jaka byłam głupia. Nie było nic śmiesznego w

areszcie domowym, jaki zarobiłam ostatnim razem, kiedy się wzięli za czuby,

niszcząc przy okazji połowę domu. A ta bójka nie była nawet z mojej winy. Chyba.

- Nic takiego - powiedziałam, unikając jego wzroku, ponieważ zdawałam

sobie sprawę, że jeśli zapatrzę się w te ciemne, bliźniacze jeziora, będę zgubiona, jak

zwykle. - Po prostu Paul... zachowuje się gorzej niż zwykle.

- Gorzej? - Spojrzenie, jakie rzucił mi Jesse, było ostre jak sztylet. - Gorzej

pod jakim względem? Susannah, jeśli on cię dotknął...

- Nie to - przerwałam pośpiesznie, uświadamiając sobie z zamierającym

sercem, że przemówienie, które ćwiczyłam pół nocy - przemówienie, o którego

doskonałości byłam przekonana, tak że musiałam udać się na plebanię natychmiast, w

środku nocy, w dodatku „pożyczonym” samochodem mamy - dalekie było od

doskonałości... W gruncie rzeczy, było zupełnie do kitu. - Chodzi o to, że ostatnio

groził... cóż, że zrobi coś, czego do końca nie rozumiem. Zrobi coś tobie.

Jesse wydawał się rozbawiony. Nie takiej reakcji oczekiwałam.

- Więc zjawiłaś się tutaj pędem - powiedział - głuchą nocą, żeby mnie ostrzec?

Susannah, jestem wzruszony.

- Jesse, mówię poważnie. Myślę, że Paul coś knuje. Pamiętasz panią

Gutierrez?

- Oczywiście. - Jesse przetłumaczył dla mnie wolę zmarłej kobiety, jako że

mój hiszpański ogranicza się w zasadzie do „taco”, no i, oczywiście, „querida”. - A

co z nią?

Opowiedziałam mu szybko o spotkaniu z Paulem na podwórku u Gutierrezów.

Mimo że bardzo skrótowo opisałam, jak Paul ukradł pieniądze, zanim ja zdołałam

położyć na nich rękę, Jesse wyraźnie się wściekł. W jego oczach ujrzałam stalowy

błysk. Powiedział też coś po hiszpańsku, czego nie zrozumiałam, ale podejrzewam, że

było to coś niezbyt pochlebnego pod adresem Paula.

- Ojciec D się tym zajmie - zapewniłam pośpiesznie, na wypadek gdyby Jesse

wpadł na pomysł, żeby sam to załatwić - przed czym wiele razy go już ostrzegałam.

Nie wspomniałam, że ojciec D nic nie wie o kradzieży... wie tylko, że Gutierrezowie

są potrzebujący. Byłam pewna, co powiedziałby Jesse, gdyby odkrył, że nie

powiadomiłam ojca Dominika o ostatnim Wyczynie Paula.

Wiedziałam również, niestety, co zrobiłby Paul, gdyby odkrył, że na niego

doniosłam.

- Ale nie tym się martwię - ciągnęłam. - Chodzi o to, co Paul powiedział,

kiedy... kiedy próbowałam go skłonić do zwrotu pieniędzy. - Uznałam, że lepiej

pominąć fakt, że usiłowałam dołożyć Paulowi w splot słoneczny... Jak i to, co Paul

powiedział wcześniej tamtego dnia - że jego plany wobec Jesse'a były bardziej

ludzkie niż moje wobec niego. Bo miałam wrażenie, że już wiem, co miał na myśli.

Nie mógł się bardziej mylić. - Coś o tobie i co zamierza ci zrobić. Nie zabić...

- To - przerwał Jesse suchym tonem - byłoby trudne, querida, biorąc pod

uwagę, że już jestem martwy.

Spojrzałam na niego gniewnie.

- Wiesz, co mam na myśli. Powiedział, że nie zamierza cię zabijać. Zamierza...

chyba nie dopuścić, żebyś umarł.

Nawet w ciemnym wnętrzu samochodu zauważyłam, jak Jesse unosi brwi do

góry.

- Ten człowiek ma niezwykle wysokie mniemanie o swoich umiejętnościach -

odezwał się.

- Jesse. - Nie mogłam uwierzyć, że nie traktuje poważnie groźby Paula. - On

nie żartował. Powtórzył mi to już parę razy. Naprawdę podejrzewam, że on coś

szykuje.

- Slater zawsze coś knuje, jeśli chodzi o ciebie, Susannah - powiedział Jesse

tonem wskazującym na to, że jest mocno znudzony tematem. - On jest w tobie

zakochany. Ignoruj go, a w końcu da sobie spokój.

- Jesse. - Nie mogłam, oczywiście, powiedzieć mu, że niczego nie

pragnęłabym bardziej, jak zignorować Paula i jego pokrętne pomysły, ale nie jestem

w stanie tego zrobić, ponieważ przyrzekłam, że tego nie zrobię... w zamian za życie

Jesse'a. Albo przynajmniej jego obecność w tym wymiarze. - Naprawdę myślę...

- Nie zwracaj na niego uwagi, Susannah. - Jesse uśmiechał się lekko,

potrząsając głową. - On to mówi tylko dlatego, że wie, jak to na ciebie działa i wtedy

nie możesz go ignorować. „Och, Paul! Nie, Paul!”

Spojrzałam na niego przerażona.

- Czy usiłowałeś przed chwilą mnie naśladować?

- Nie dawaj mu powodu do satysfakcji - ciągnął Jesse, jakby mnie nie usłyszał

- a zmęczy się i w końcu odejdzie.

- Ja wcale tak nie mówię. - Zagryzłam niepewnie dolną wargę. - Naprawdę tak

to brzmi?

- A teraz, jeśli to już wszystko - ciągnął Jesse, lekceważąc mnie tak, jak ja

miałam lekceważyć Paula - sądzę, że powinnaś wrócić do domu, querida. Jeśli twoja

mama się obudzi i stwierdzi, że cię nie ma, wiesz, że będzie się martwić. A poza tym,

czy za parę godzin nie idziesz przypadkiem do szkoły?

- Ale...

- Querida. - Jesse pochylił się w moją stronę i położył mi dłoń na karku. - Za

bardzo się przejmujesz.

- Jesse ja...

Nie dokończyłam - a w sekundę później nie pamiętałam już nawet, co

chciałam mu powiedzieć. A to dlatego, że przyciągnął mnie - delikatnie, ale

stanowczo - do siebie i zakrył mi usta swoimi wargami.

Oczywiście, kiedy jego usta dotykają moich, nie sposób myśleć o czymś

innym, jak tylko o odczuciach, jakie one wywołują - a które są niebywale przyjemne i

pożądane. Nie mam zbyt wielkiego doświadczenia w tej dziedzinie, ale wiem, że to,

co się dzieje, kiedy Jesse mnie całuje, jest... cóż, niezwykłe.

I to nie dlatego, że on jest duchem. Wystarczy, że dotknie moich ust, a czuję

się tak, jakby wybuchły we mnie fajerwerki na czwartego lipca i rozpalały się coraz

bardziej i bardziej, aż w końcu nie mogę znieść żaru. Jedynym sposobem ugaszenia

tego ognia wydaje się jeszcze większa bliskość jego ciała...

Ale to, naturalnie, nie wychodzi, bo kiedy się przytulam, Jesse, w którym

podobny ogień też chyba płonie, dotyka mnie gdzieś, na przykład pod bluzką, gdzie,

oczywiście, chcę być dotykana, ale gdzie, jak on uważa, jego ręce nie mają powodu

się zapuszczać. Na tym całowanie się kończy, a Jesse przeprasza, że mnie obraził,

chociaż obrażanie się jest ostatnią rzeczą, jaka przyszłaby mi w tym momencie do

głowy, co mu już niejednokrotnie bezskutecznie tłumaczyłam.

Ale tak to jest, jeśli zakochujesz się w chłopaku urodzonym w czasach, kiedy

mężczyźni traktowali kobiety jak delikatne, kruche porcelanowe laleczki, a nie istoty

z krwi i kości. Usiłowałam mu wyjaśnić, że teraz wszystko wygląda inaczej, ale on

uporczywie obstaje przy tym, że wszystko poniżej szyi jest niedostępne aż do

miodowego miesiąca...

Zdarza mu się jednak, kiedy się całujemy, pod wpływem chwili zapomnieć, że

jest dziewiętnastowiecznym dżentelmenem.

Czułam, jak jego ręka przesuwa się po pasku moich dżinsów. Nasze języki

splotły się, a ja wiedziałam, że ta ręka lada chwila wsunie się pod sweter i powędruje

w kierunku biustonosza. Wyśpiewałam w duchu modlitwę dziękczynną za to, że

włożyłam biustonosz rozpinany z przodu. Potem, z zamkniętymi oczami, sama

zajęłam się odkrywaniem nowych obszarów, przesuwając dłonie wzdłuż ściany

twardych mięśni, wyczuwalnych przez jego koszulę...

...dopóki palce Jesse'a, zamiast zanurzyć się w moje 34B, nie unieruchomiły

moich rąk w żelaznym uścisku.

- Susannah - wydyszał z trudem, oddychając ciężko i opierając czoło na moim.

- Jesse. - Ja sama też nie mogłam złapać tchu.

- Myślę, że powinnaś już jechać. Skąd wiedziałam, że to powie?

Przyszło mi do głowy, że moglibyśmy to robić - to znaczy, całować się - dużo

częściej i wygodniej, gdyby Jesse nie trzymał się głupiego pomysłu mieszkania z

ojcem Dominikiem, skoro już jesteśmy, z braku lepszego określenia, parą. To w

końcu w moim pokoju został zamordowany dawno, dawno temu. Czy to nie mój

pokój powinien dalej nawiedzać?

Nie wyraziłam tego jednak głośno, ponieważ wiem, że Jesse, jako

staroświecki dżentelmen, nie aprobuje wspólnego mieszkania par przed ślubem.

Zdecydowanie usunęłam też z pamięci ostrzeżenie, jakiego udzielił mi ojciec

Dominik tuż przed wyjazdem do San Francisco, na temat nieulegania pokusom

związanym z Jesse'em. Ojcu D łatwo mówić. Jest księdzem. Nie ma pojęcia, jak to

jest być pełnokrwistą, nastoletnią pośredniczką. Dziewczyną.

- Jesse - powiedziałam, nadal nieco zadyszana od pocałunków. - Ciągle

myślę... wiesz, o tej sprawie z Paulem. Kto wie, może rzeczywiście wykombinował

coś nowego, żeby... nas rozdzielić? A teraz, kiedy ojciec D wyjechał nie wiadomo na

jak długo, ja... Cóż, nie uważasz, że byłoby lepiej, gdybyś na jakiś czas wrócił do

mojego domu?

Jesse, mimo że jeszcze przed chwilą trzymał rękę pod moją bluzką, nie okazał

entuzjazmu.

- Tak, żebyś mogła mnie chronić przed tym złoczyńcą, panem Slaterem? -

Wydawało mi się, czy też był bardziej rozbawiony niż, eee, zirytowany? - Dzięki za

zaproszenie, querida, ale sam potrafię się o siebie troszczyć.

- Ale kiedy Paul odkryje, że ojca D nie ma, może cię szukać. A jeśli nie będzie

mnie w pobliżu, żeby go powstrzymać...

- To cię może zaskoczyć, Susannah - odparł Jesse, podnosząc głowę i

ponownie układając moją rękę na kolanach - ale potrafię dać sobie radę ze Slaterem

bez mojej pomocy.

W jego głosie brzmiało teraz wyraźnie rozbawienie.

- Teraz wracasz do domu - dźgnął. - Dobranoc, querida.

Pocałował mnie raz jeszcze, przelotnie, na do widzenia. Wiedziałam, że lada

chwila zniknie.

Było jednak coś jeszcze, czego koniecznie chciałam się dowiedzieć.

Normalnie zapytałabym ojca Dominika, ale skoro wyjechał...

- Poczekaj - powiedziałam. - Zanim odejdziesz... jeszcze jedna rzecz.

Jesse zaczął już migotać.

- Tak, querida?

- Czwarty wymiar - rzuciłam.

Był w trakcie dematerializowania się, ale wrócił.

- Co z nim?

- Hm - mruknęłam. Z pewnością myślał, że pytam po to. żeby go zatrzymać na

parę cennych sekund. A tak naprawdę? Pewnie miał rację. - Co to jest?

- Czas - powiedział Jesse.

- Czas? - powtórzyłam. - To jest to? Po prostu... czas?

- Tak. Czas. Dlaczego pytasz? Do szkoły?

- Pewnie - powiedziałam. - Do szkoły.

- Czego to was teraz uczą - powiedział, potrząsając głową.

- Kocie jedzenie. - Podałam mu torbę. - Nie zapomnij.

- Dobranoc, querida.

I zniknął. O tym, że w ogóle tutaj był, świadczyły mocno zaparowane od

naszych oddechów szyby. Albo raczej mojego oddechu, bo Jesse przecież nie

oddycha.

5

Pan Walden podniósł do góry plik zadrukowanego papieru i powiedział:

- Tylko ołówki numer 2, bardzo proszę.

Ręka Kelly Prescott natychmiast wystrzeliła w górę.

- Panie Walden, to nie do przyjęcia. - Kelly śmiertelnie poważnie traktuje

swoją rolę przewodniczącej klasy trzeciej... zwłaszcza jeśli chodzi o rozkład imprez

tanecznych. Oraz, widocznie, sprawdziany umiejętności. - Powinniśmy zostać

uprzedzeni co najmniej dwadzieścia cztery godziny wcześniej, że będzie sprawdzian.

- Spokojnie, Prescott. - Pan Walden, nasz wychowawca, zaczął rozdawać

formularze. - To są testy dotyczące predyspozycji zawodowych, nie wiedzy. Wyniki

nie zostaną umieszczone w waszej dokumentacji. Mają wam pomóc - podniósł

broszurkę leżącą na biurku i przeczytał głośno - „ustalić, jaka kariera zawodowa jest

najbardziej zgodna z waszymi szczególnymi umiejętnościami i/oraz

zainteresowaniami i/oraz osiągnięciami”. Zrozumiano? Po prostu odpowiedzcie na

pytania. - Rzucił stos papierów na moją ławkę, żebym przekazała je wzdłuż rzędu. -

Macie pięćdziesiąt minut. I bez gadania.

- „Co bardziej ci odpowiada: a) praca w pomieszczeniu? czy b) praca na

zewnątrz?” - usłyszałam głos Brada z drugiego końca sali. - Hej, a gdzie jest: „c)

praca w warunkach silnego odurzenia”?

- Ty świrze - zachichotała Kelly Prescott.

- „Jesteś »sową« czy »rannym ptaszkiem«„? - Adam McTavish udawał

oburzenie. - To jest kwestionariusz dyskryminujący narkoleptyków.

- „Wolisz pracować: a) sam czy b) w grupie?” - Moja najlepsza przyjaciółka

Cee Cee z trudem powstrzymywała obrzydzenie. - Och, mój Boże, jakie to głupie.

- Co w poleceniu „bez gadania” - zapytał pan Walden - jest dla was

niezrozumiałe?

Nikt nie zwrócił na niego uwagi.

- To jest głupie - oświadczył Adam. - W jaki sposób za pomocą tego testu

można ustalić, czy nadaję się do robienia jakiejś kariery?

- To sprawdza twoje uzdolnienia, głupolu. - Kelly była zdegustowana. -

Jedynym zajęciem, do którego się nadajesz, jest sprzedawanie hamburgerów w

McDonaldzie.

- Gdzie ty, Kelly, będziesz smażyć frytki - zauważył Paul suchym tonem, co

spowodowało wybuch śmiechu w klasie...

Aż w końcu pan Walden, który usadowił się za biurkiem i usiłował skupić na

lekturze najnowszego wydania „Magazynu dla amatorów surfingu”, ryknął:

- Czy chcecie zostać po lekcjach, żeby to skończyć? Będę zachwycony, mogąc

was zatrzymać; nie mam nic lepszego do roboty. Bądźcie cicho, jeden z drugim i

bierzcie się do roboty.

To w znacznym stopniu uciszyło gaduły.

Niechętnie wypełniałam maleńkie kwadraciki. Moja niechęć nic wynikała,

oczywiście, wyłącznie z tego, że praktycznie nie spałam całą noc. To mi z pewnością

nie pomagało, ale istotne było co innego. Tak, te testy, jeśli o mnie chodzi, nie miały

specjalnego znaczenia. Moja przyszłość została już ustalona... od dnia, w którym się

urodziłam. W dorosłym życiu miałam tylko jedną, jedyną opcję. A każda inna kariera,

jaką bym wybrała, kłóciłaby się z moim prawdziwym powołaniem, którym jest,

naturalnie, pomaganie umarłym w odnajdywaniu drogi do ostatecznego kresu ich

podróży.

Zerknęłam na Paula. Pochylał się nad kwestionariuszem, wypełniając kratki z

lekkim uśmiechem. Ciekawa byłam, co wpisuje jako obszar zainteresowań. Nie

zauważyłam takiej możliwości, jak przywłaszczenie pieniędzy. Albo podstępna

kradzież.

Po co, zastanawiałam się, w ogóle się fatygował? To na nic. I tak będziemy

przede wszystkim pośrednikami, niezależnie od zawodu, jaki wybierzemy. Choćby

ojciec Dominik. Och, pewnie, udało mu się utrzymać swój status pośrednika w

tajemnicy... nawet przed Kościołem, ponieważ, jak się wyraził, jego szefem jest Bóg,

i to Bóg stworzył pośredników.

Oczywiście, ojciec D nie jest wyłącznie księdzem. Przez wiele, wiele lat

pracował jako nauczyciel, zdobył nawet różne nagrody - dopóki nie awansowano go

na dyrektora.

Ale z nim to inna sprawa. On na serio uważa, że zdolność widzenia i

rozmawiania ze zmarłymi to dar od Boga. Nie widzi tego we właściwym świetle: jako

przekleństwa.

Tylko... tylko że, oczywiście, gdyby nie to przekleństwo, nigdy nie

spotkałabym Jesse'a.

Jesse. Małe niezapełnione kwadraciki zaczęły się rozpływać, kiedy łzy

napłynęły mi do oczu.

Och, wspaniale. Teraz płaczę. W szkole.

Ale co mogłam na to poradzić? Siedzę tu, moja przyszłość bez żadnych

niespodzianek... ukończenie szkoły, college, kariera zawodowa. Cóż, raczej

pseudokariera, skoro i tak wiadomo, czym tak naprawdę będę się zajmować.

A co z Jesse'em? Jaka czekała go przyszłość?

- Co się z tobą dzieje? - szepnęła Cee Cee. Wytarłam oczy rękawem koszuli

firmy Miu Miu.

- Nic - odszepnęłam. - Alergia.

Cee Cee ze sceptyczną miną wróciła do kwestionariusza.

Zapytałam go kiedyś, kim chciał być. Oczywiście, Jesse'a. Wiecie, zanim

umarł. Miałam na myśli jakiś zawód, ale on nie zrozumiał. Kiedy wreszcie zdołałam

mu to wytłumaczyć, uśmiechnął się, ale ze smutkiem.

- Za mojego życia, Susannah, to wyglądało inaczej - powiedział. - Byłem

jedynym synem swojego ojca. Miałem odziedziczyć ranczo i pracować na nim, żeby

utrzymać matkę i siostry po śmierci ojca.

Nie dodał, że miał się również ożenić z dziedziczką sąsiedniego rancza, tak

aby z ziem obu rodów stworzyć potężny majątek. Nie wspomniał także, że to ta

dziewczyna kazała go zabić, bo podobał jej się bardziej inny mężczyzna, na którego

jej ojciec nie bardzo chciał się zgodzić. Ponieważ ja i tak już o tym wszystkim

wiedziałam. Niełatwo się żyło, nawet w połowie XIX wieku.

- Och - powiedziałam tylko. Jesse nie mówił z rozgoryczeniem, ale, moim

zdaniem, to nie było w porządku. A gdyby on nie chciał być ranczerem? - No, a kim

chciałbyś być? Wiesz, jakbyś miał wybór?

Zamyślił się.

- Nie wiem. Wtedy było inaczej, Susannah. Ja byłem inny. Myślałem...

czasami... że chciałbym zostać lekarzem.

Lekarz. To miało sens - przynajmniej dla mnie. Za każdym razem, kiedy

przywlekłam się do domu z którąś częścią ciała pulsującą bólem - czy od jadu trującej

rośliny, czy na skutek odparzenia - Jesse zawsze udzielał mi pomocy, a dotyk miał

przyjemny jak kaszmir. Byłby wspaniałym lekarzem.

- Więc czemu nie byłeś? - zapytałam. - Czemu nie zostałeś lekarzem? Z

powodu ojca?

- Tak, głównie dlatego - odparł. - Nigdy nie ośmieliłem się nawet komuś o

tym wspomnieć. Ledwie mogłem sobie pozwolić na opuszczenie rancza na parę dni, a

co dopiero na kilka lat, żeby studiować medycynę. Ale sądzę, że to by mi się

podobało. Szkoła lekarska. Chociaż wtedy, kiedy żyłem - dodał - nie wiedziano tyle o

medycynie, co dzisiaj. Myślę, że teraz taka praca byłaby znacznie ciekawsza.

Wiedział, co mówi. Przez sto pięćdziesiąt lat obserwował, jak wynalazki -

elektryczność, samochody, samoloty, komputery... nie wspominając już o penicylinie

i szczepionkach na choroby, które w przeszłości regularnie uśmiercały miliony -

sprawiają, że świat zmienia się nie do poznania w stosunku do tego, w którym

dorastał.

Zamiast trzymać się kurczowo przeszłości, jak zrobiłoby wielu na jego

miejscu, Jesse z ogromną ciekawością śledził zmiany, czytając wszystko, co mu

wpadło w ręce - od tanich powieści po encyklopedie. Twierdził, że musi mnóstwo

nadrobić. Jego ulubioną lekturę stanowią chyba niemające nic wspólnego z literaturą

piękną tomiszcza pożyczane od ojca D, wszystko od filozofii po badania nad nowymi

wirusami - książki, jakie mogłabym podarować tacie na Dzień Ojca, gdyby mój ojciec

nie był, no, wiecie, martwy. Mój ojczym z kolei bardziej ucieszyłby się z książki

kucharskiej. Ale rozumiecie, o co mi chodzi. Jesse'owi to, co ja uważam za suche i

nieinteresujące, wydaje się niezwykle podniecające. Może dlatego, że widział na

własne oczy, jak to się wszystko rozwija.

Wzdychając, spojrzałam na setki opcji zawodowych przede mną na ławce.

Jesse nie żył, ale nawet on wiedział, kim chciałby być... kim byłby, gdyby nie umarł.

Albo nie byłby, biorąc pod uwagę oczekiwania jego ojca.

A oto ja, uprzywilejowana na wszelkie sposoby, i jedyne, o czym myślę, to

być...

Cóż, być z Jesse'em, kiedy dorosnę.

- Jeszcze dwadzieścia minut.

Głos pana Waldena wyrwał mnie z zamyślenia. Stwierdziłam, że wzrok mam

utkwiony w morzu, odległym o jakiś kilometr od Misji i widocznym z niemal

każdego okna w szkole... ze szkodą dla takich uczniów jak ja. Nie wychowałam się,

jak większość moich kolegów, blisko morza. Stanowiło ono dla mnie nieustające

źródło zachwytu i zainteresowania.

Coś takiego, uświadomiłam sobie, to niczym fascynacja Jesse'a współczesną

nauką.

Tylko że w przeciwieństwie do Jesse'a mogłam coś z tym swoim

zainteresowaniem zrobić.

- Jeszcze dziesięć minut - oznajmił pan Walden, powtórnie przywołując mnie

do rzeczywistości.

Dziesięć minut. Spojrzałam na swoją ankietę, w połowie pustą. Zauważyłam,

jak z sąsiedniej ławki Cee Cee zerka na mnie z niepokojem. Skinęła głową,

wskazując kwestionariusz. „Bierz się do roboty”, ponaglały jej fiołkowe oczy.

Sięgnęłam po ołówek i zaczęłam zaznaczać kratki jak leci. Było mi obojętne,

jakie odpowiedzi wybieram. Ponieważ, prawdę mówiąc, nie obchodziła mnie

przyszłość. Bez Jesse'a nie miałam żadnej przyszłości. Z nim, oczywiście, także nie

miałam przyszłości. Co on mógł właściwie zrobić? Towarzyszyć mi w college'u? W

pierwszej pracy? Pierwszym mieszkaniu?

Tak. Tak się stanie.

Paul miał rację. Jestem głupia. Głupia, że zakochałam się w duchu. Głupia,

myśląc, że mamy jakąś przyszłość przed sobą. Głupia.

- Czas minął. - Pan Walden zdjął nogi z ławki. - Proszę odłożyć ołówki.

Przekażcie kwestionariusze do przodu.

Nie zdziwiłam się, kiedy Paul podszedł do mnie w przerwie na lunch.

- To było bez sensu - powiedział cicho, idąc ze mną w kierunku szafek. - To

jest, drogę kariery mamy już ustaloną, prawda?

- Cóż, nie da się zarobić na życie, zajmując się tym, co my - powiedziałam, a

potem przypomniałam sobie, że Paul ma sposób, żeby rozwiązać ten problem. -

Uczciwie zarobić na życie - sprostowałam.

Zamiast jednak zawstydzić się, jak się spodziewałam, Paul uśmiechnął się

szeroko.

- Dlatego zdecydowałem się na zawód prawnika - oznajmił. - Twój tata był

prawnikiem, zgadza się?

Skinęłam głową. Nie lubię rozmawiać z Paulem o tacie. Ponieważ mój tata

uosabiał wszystko, co dobre. Zaś Paul wszystko, co... nie jest.

- Tak mi się właśnie wydawało - ciągnął Paul. - W dziedzinie prawa nic nie

jest czarne ani białe. Wszystko jest szare. O ile znajdzie się precedens.

Nic nie powiedziałam. Łatwo wyobraziłam sobie Paula jako prawnika. Nie

takiego, jakim był mój ojciec, obrońcę publicznego, ale z gatunku tych, co to bronią

bogate osobistości, ludzi przekonanych, że stoją ponad prawem... a ponieważ

dysponują nieograniczonymi funduszami na obronę, w pewnym sensie mają rację.

- Co do ciebie - powiedział Paul - sądzę, że powinnaś podjąć pracę społeczną.

Urodziłaś się, żeby robić coś dla innych.

- Owszem - odparłam, zatrzymując się przy swojej szafce. - Może pójdę w

ślady ojca D i zostanę zakonnicą.

- No, to - powiedział Paul, opierając się o sąsiednią szafkę - byłoby zwykłe

marnotrawstwo. Miałem raczej na myśli pracownika społecznego. Albo terapeutę.

Bardzo dobrze sobie radzisz z problemami innych ludzi.

Czy tak nie było rzeczywiście? To dlatego dzisiaj miałam takie zapuchnięte,

zmęczone oczy. Ponieważ zeszłej nocy, po rozstaniu z Jesse'em wróciłam do domu i

poszłam do łóżka... ale nie po to, żeby zasnąć. Leżałam zupełnie rozbudzona i

gapiłam się w sufit, rozmyślając nad tym, co powiedział Jesse. Nie o Paulu, ale o tym,

co Paul dał mi wcześniej do przeczytania: „Zdolności zmienników nie kończyły się

na komunikacji ze zmarłymi i umiejętności teleportacji między ich światem a naszym,

ale obejmowały również swobodne przemieszczanie się w czwartym wymiarze”.

Czwarty wymiar. Czas.

Na dźwięk tego słowa dostawałam gęsiej skórki, mimo że był typowy piękny

jesienny dzień w Carmelu i ani śladu zimna W powietrzu. Czy to mogła być prawda?

Czy pośrednicy - albo zmiennicy, jak uporczywie nazywali ich Paul i jego dziadek -

podróżują w czasie, tak samo jak między światem żywych i umarłych?

A jeśli - jeśli - tak było, to co, u diabła, to oznaczało?

Co ważniejsze, dlaczego Paulowi tak zależało, żebym o tym wiedziała?

- Wyglądasz na wykończoną - zauważył, kiedy odłożyłam książki i sięgnęłam

po papierową torbę z lunchem, jaki przygotował mi ojczym: sałatką z kurczaka

tandoori. - Co jest? Problemy ze snem?

- Powinieneś się domyślić - odparłam, patrząc na niego z gniewem.

- A co ja takiego zrobiłem? - zapytał szczerze zdumiony. Nie wiem, czy to

zmęczenie, czy też fakt, że test kompetencji skłonił mnie do rozmyślań na temat

przyszłości... mojej i Jesse'a. Nagle poczułam się strasznie znużona Paulem i jego

gierkami. I postanowiłam wypytać go trochę.

- Czwarty wymiar - przypomniałam. - Podróże w czasie? Uśmiechnął się.

- Och, świetnie. Doszłaś do tego. Zabrało ci to trochę czasu.

- Naprawdę myślisz, że zmiennicy mogą podróżować w czasie? - zapytałam.

- Nie myślę - powiedział Paul. - Ja to wiem.

Znowu przejął mnie niewytłumaczalny chłód. Staliśmy w cieniu pod

arkadami, ale o parę kroków dalej upalne słońce zalewało dziedziniec Misji. Kolibry

skakały z jednego kwiatka hibiskusa na drugi. Turyści robili ujęcia kamerami

cyfrowymi.

Więc skąd ta gęsia skórka?

- Skąd? - zapytałam. Nagle zaschło mi w gardle. - Robiłeś to?

- Jeszcze nie - odparł niedbale. - Ale zrobię. Wkrótce.

- Tak - mruknęłam, starając się pokryć strach ironią. - Cóz, może mógłbyś

cofnąć się do tej nocy, kiedy ukradłeś pieniądze pani Gutierrez i tym razem tego nie

zrobić?

- Boże, przestaniesz się tego czepiać? - Potrząsnął głową. - To były nędzne

dwa tysiące dolarów. Zachowujesz się, jakby chodziło o dwa miliony.

- Hej, Paul. - Kelly Prescott oderwała się od swojej paczki - Cee Cee

przezwała je Wiedźmami z Carmelu - i ruszyła w naszą stronę, wachlując się mocno

umalowanymi rzęsami. - Idziesz na lunch?

- Za chwilę - odparł Paul... niezbyt grzecznie, zważywszy, że miała być jego

partnerką na sobotnim balu.

Kelly, urażona, opanowała się na tyle, żeby poczęstować mnie morderczym

spojrzeniem, zanim skierowała się na podwórze, gdzie pod gołym niebem jadaliśmy

codziennie lunch.

- No, więc nie rozumiem. - Wpatrzyłam się w niego uważnie. - Co z tego, jeśli

potrafimy przemieszczać się w czasie? Wielkie mi rzeczy. Przecież i tak nie możemy

niczego zmienić.

- Dlaczego? - W niebieskich oczach Paula zabłysła ciekawość. - Bo Doc z Z

powrotu do przyszłości tak powiedział?

- Bo nie możemy... nie możemy zmieniać naturalnego porządku rzeczy.

- Czemu nie? Czy nie robisz tego codziennie, zajmując się pośrednictwem?

Czy nie zakłócasz naturalnego porządku rzeczy, odsyłając duchy w zaświaty?

- To co innego.

- A to dlaczego?

- Bo ci ludzie już nie żyją! Nie mogą zrobić niczego, co by zmieniło bieg

historii.

- Jak pani Gutierrez i jej dwa tysiące dolarów? - Paul popatrzył na mnie

przenikliwie. - Myślisz, że gdybyś dała te pieniądze jej synowi, to by nie zmieniło

biegu historii? Nawet w małym stopniu?

- Ale to co innego, niż wkraczać w czwarty wymiar, żeby zmienić coś, co już

się zdarzyło. To jest po prostu... niewłaściwe.

- Czyżby, Suze? - Kącik ust Paula uniósł się do góry. - Nie sądzę. I wiesz, co?

Myślę, że tym razem twój chłopczyk, Jesse, zgodzi się. Ze mną.

Nagle pod arkadami powiało lodowatym chłodem.

6

Proszę, bądź w domu, proszę, bądź w domu, proszę, bądź w domu, modliłam

się, czekając, aż ktoś odpowie na dzwonek do drzwi. Proszę, proszę, proszę, proszę...

Nie wiem, czy ktoś wysłuchał mojej modlitwy, czy też kalecy archeolodzy nie

tak często wychodzą z domu. W każdym razie pielęgniarz doktora Slaskiego otworzył

drzwi. Jego twarz rozjaśniła się, kiedy zobaczył, że to ja tak natrętnie dobijałam się

do drzwi.

- Och, cześć, Susan - zawołał, przekręcając imię, chociaż mnie samą wyraźnie

zapamiętał. - Szukasz Paula? O ile wiem, nadal jest w szkole...

- Wiem, że jest w szkole - powiedziałam, wchodząc pośpiesznie do holu,

zanim pielęgniarz zdążył zamknąć drzwi. - Nie przyszłam, żeby się z nim zobaczyć.

Chciałam spotkać się z jego dziadkiem, jeśli to możliwe.

- Z jego dziadkiem? - Pielęgniarz był zaskoczony. Nic dziwnego. Według jego

rozeznania, pacjent od lat z nikim świadomie nie rozmawiał.

A to nieprawda. Rozmawiał zaledwie parę miesięcy temu. Ze mną.

- Wiesz, Susan, dziadek Paula nie... nie czuje się dobrze - powiedział powoli

pielęgniarz. - Nie mówimy o tym w jego obecności, ale ostatnie badania... Cóż,

wyniki nie były najlepsze. Właściwie, lekarze uważają, że niewiele mu już zostało...

- Chcę mu zadać tylko jedno pytanie - powiedziałam. - Jedno krótkie pytanie.

To zajmie chwilę.

- Ale... - Pielęgniarz, młody człowiek, którego wypłowiałe pod wpływem

słońca dredy wskazywały, że prawdopodobnie cały swój wolny czas spędzał na plaży,

podrapał się w brodę. - To jest, on nie może... on już niespecjalnie rozmawia. Wiesz,

Alzheimer...

- Czy mogłabym chociaż spróbować? - zapytałam, nie przejmując się tym, że

sprawiam wrażenie stukniętej. Byłam zdesperowana. Musiałam koniecznie poznać

odpowiedzi, których udzielić mi mogła tylko jedna osoba na ziemi. A ta osoba znaj-

dowała się w tym domu. - Proszę? Nic złego się nie stanie, prawda?

- Nie - odparł pielęgniarz powoli. - Nie, chyba nie.

- Świetnie - powiedziałam, po czym prześlizgnęłam się obok niego, wbiegając

po schodach po dwa stopnie naraz. - To zajmie parę minut. Możesz nasz zostawić

samych? Zawołam, jeśliby potrzebował pomocy.

- Dobrze, w porządku - powiedział pielęgniarz, zamykając drzwi z

roztargnieniem. - Ale... czy nie powinnaś być w szkole?

- Jest przerwa obiadowa - oznajmiłam wesoło, wbiegając po schodach, a

następnie kierując się korytarzem w stronę pokoju doktora Slaskiego.

Zresztą nie kłamałam. Była pora lunchu. A to, że nie powinniśmy wtedy

opuszczać terenu szkoły? Cóż, uznałam, że nie warto o tym wspominać. Mniej

przerażał mnie gniew siostry Ernestyny, gdyby odkryła, że się urwałam, niż

konieczność wyjaśnienia mojemu przyrodniemu bratu Bradowi, dlaczego tak

strasznie potrzebne są mi kluczyki od land - rovera. Tylko dlatego, że dostał prawo

jazdy na pięć sekund przede mną (no, dobrze, na parę tygodni przede mną), wydaje

mu się, że sędziwy land - rover, „samochód dzieci”, należy wyłącznie do niego i tylko

on może wozić do i ze szkoły mnie i młodszego brata, Davida.

Żeby wymusić od niego kluczyki, użyłam jako pretekstu „kobiecych środków

higienicznych” w „schowku na rękawiczki”. Nie miałam pojęcia, co zrobi, kiedy

lunch się skończy, a on zobaczy, że samochodu nie ma. Bez wątpienia nakabluje. To

mu chyba sprawiało największą przyjemność w życiu.

Niestety, nigdy nie udawało mi się odpłacić mu pięknym za nadobne, bo Brad

z reguły ma na mnie jakiegoś haka.

W każdym razie nie zamierzałam marnować ani chwili cennego czasu na

zastanawianie się, co zrobi Brad, kiedy odkryje, że wzięłam samochód. Zamiast tego

pośpieszyłam do pokoju dziadka Paula.

Jak zwykłe królował kanał Game Show. Pielęgniarz ustawił fotel doktora

Slaskiego przed ekranem plazmowego telewizora. Dziadek Paula nie wydawał się

jednak zwracać najmniejszej uwagi na Boba Parkera. Gapił się tylko uporczywie w

jakiś punkt na środku wypolerowanej na wysoki połysk, wyłożonej kafelkami,

podłogi.

Nie dałam się zwieść.

- Doktorze Slaski? - Chwyciłam pilota i ściszyłam głos w telewizorze, a potem

stanęłam obok starszego pana. - Doktorze Slaski, to ja, Suze. Suze, przyjaciółka

Paula. Muszę z panem pomówić przez chwilę.

Dziadek Paula nie odpowiedział. Chyba że za odpowiedź uznać strumyczek

śliny, jaki wydobył się z jego ust.

- Doktorze Slaski - powtórzyłam, przysuwając sobie krzesło, tak żeby znaleźć

się bliżej jego ucha. Nie chciałam, żeby pielęgniarz słyszał, o czym mówimy, więc

zniżyłam głos do szeptu. - Doktorze Slaski, pańskiego pielęgniarza tu nie ma, Paula

też. Jesteśmy tylko we dwoje. Chcę z panem pomówić o czymś, co on mi powiedział.

O, eee, pośrednikach. To ważne. Kiedy tylko doktor Slaski usłyszał, że w pobliżu nie

ma ani pielęgniarza, ani Paula, uległ metamorfozie. Wyprostował się na krześle i

podniósł głowę, patrząc na mnie zamglonymi oczami. Ślinienie ustało, jak nożem

uciął.

- Och - powiedział, kiedy stwierdził, że to ja. Nie wydawał się tym faktem

zachwycony. - To znowu ty.

To nie było całkiem w porządku, w końcu poprzednim razem to on mnie

szukał... żeby przekazać tajemnicze ostrzeżenie na temat swojego wnuka, którego

porównał, ni mniej, ni więcej, tylko do diabła.

Postanowiłam jednak puścić to mimo uszu.

- Tak, to ja, doktorze Slaski - powiedziałam. - Suze. Niech pan posłucha.

Chodzi o Paula.

- Co ten gnojek znowu wymyślił?

Dziadek i wnuk chyba niewiele mieli dla siebie serdecznych uczuć.

- Nic - powiedziałam. - Nic jeszcze nie zrobił. W każdym razie, o ile wiem.

Chodzi o to, co, jak sam twierdzi, może zrobić.

- Co to jest, zatem? - zapytał doktor Slaski. - Lepiej, żeby to było coś dobrego.

Za pięć minut zaczyna się Kłótnia rodzinna.

Dobry Boże. Czy ja też, zastanawiałam się, kiedy dojdę do wieku doktora

Slaskiego, skończę przykuta do fotela inwalidzkiego i uzależniona od programów

telewizyjnych? Ponieważ doktor Slaski - albo pan Slater, jak Paul wolał, aby o nim

mówiono - także jest pośrednikiem, takim, który dotarł na krańce ziemi, żeby

dowiedzieć się jak najwięcej o swoim niezwykłym darze. Zdaje się, że to, czego

szukał, znalazł w grobowcach starożytnego Egiptu.

Problem w tym, że nikt mu nie uwierzył. Nie uwierzył w istnienie ludzi,

których jedyne zadanie polega na kierowaniu duchów umarłych do miejsca

ostatecznego przeznaczenia, ani też w to, że doktor Slaski jest jednym z nich. Liczne

prace starszego pana, większość opublikowana na własny koszt, nie przyciągnęły

uwagi środowisk naukowych i akademickich i porastały obecnie kurzem w

plastykowym pudle pod tapczanem jego wnuka.

Co gorsza, własna rodzina doktora Slaskiego usiłowała, jak się wydaje, jego

samego wpakować pod tapczan. Ojciec Paula posunął się aż do zmiany nazwiska, bo

nie chciał być kojarzony ze starszym panem.

A co doktor Slaski zyskał w zamian za swoje starania? Śmiertelną chorobę i

towarzystwo wnuka. Chorobę, tak przynajmniej sam twierdził, wywołało zbyt częste

przebywanie w „krainie cienia” - stacji pośredniej między dwoma światami. A Paul?

Cóż, Paula załatwił sobie na własne życzenie. Sądzę, że miał powody, aby czuć

gorycz wobec ludzi. Dlaczego jednak Paul budził w nim podobne uczucia, dopiero

zaczynało mi świtać.

Starałam się mówić powoli, żeby mieć pewność, że do niego dotarło.

- Paul twierdzi, że pośrednicy...

- Zmiennicy. - Doktor Slaski upierał się, że ludzi takich jak on, Paul czy ja

powinno się nazywać zmiennikami, ze względu na naszą (w moim wypadku, świeżo

odkrytą) zdolność do zmiany wymiaru, przenoszenia się z krainy żywych do krainy

umarłych. - Zmiennicy, dziewczyno, już ci mówiłem. Nie każ mi tego jeszcze raz

powtarzać.

- Zmiennicy - poprawiłam się. - Paul twierdzi, że zmiennicy potrafią

podróżować w czasie.

- Rzeczywiście - mruknął doktor Slaski. - No i co z tego? Szczęka mi opadła.

To było silniejsze ode mnie. Gdyby rąbnął mnie kijem bejsbolowym w tył głowy, nie

byłabym bardziej zdumiona. - Pan... pan o tym wiedział?

- Oczywiście, że o tym wiem - stwierdził kwaśno doktor Slaski. - Kto, twoim

zdaniem, napisał pracę, z której mój głupawy wnusio czerpie swoją wiedzę na ten

temat?

Oto, co mnie spotkało za brak uwagi podczas lekcji pośrednictwa u Paula.

- Ale dlaczego pan mi o tym nie powiedział?

Doktor Slaski poczęstował mnie ironicznym spojrzeniem.

- Nie pytałaś - powiedział.

Siedziałam jak kłoda i gapiłam się na niego. Nie mogłam w to uwierzyć. Przez

cały czas... cały czas posiadałam jeszcze jedną zdolność, o której nie miałam pojęcia.

Do czego jednak mogłabym tę umiejętność wykorzystać? Było parę dni, kiedy włosy

fatalnie mi się układały, więc fajnie byłoby do nich wrócić i poprawić fryzurę, ale

poza tym...

Wtedy, niczym grom z jasnego nieba, spłynęła na mnie myśl.

Tata. Mogłabym cofnąć się w czasie i uratować tatę.

Nie. Nie, to nie mogło działać w ten sposób. Na pewno nie. Bo gdyby mogło...

gdyby mogło...

Wtedy wszystko byłoby inaczej.

Wszystko.

Doktor Slaski zakaszlał gwałtownie. Drgnęłam i dotknęłam jego ramienia.

- Doktorze Slaski? Dobrze pan się czuje?

- A jak myślisz? - zapytał niezbyt życzliwie. - Zostało mi sześć miesięcy

życia. Może mniej, jeśli ci przeklęci lekarze będą się upierać przy swoim i

wypompowywać ze mnie życie. Myślisz, że mogę się dobrze czuć?

- Ja... - To był egoizm z mojej strony, wiedziałam o tym, ale nie miałam czasu

wysłuchiwać żalów na temat stanu jego zdrowia. Musiałam dowiedzieć się czegoś

więcej na temat tej mocy, którą on - a może i ja - posiadał. - Jak? - zapytałam

gorączkowo. - Jak to się robi? To znaczy, podróżuje w czasie?

Doktor Slaski spojrzał na ekran. Na szczęście nadal pokazywano tabele

wyników we Właściwej cenie. Kłótnia rodzinna jeszcze się nie zaczęła.

- To łatwe - powiedział. - Jeśli ten idiota, mój wnuczek, mógł na to wpaść, to

każdy głupi może.

Nie zostało nam dużo czasu. Kłótnia rodzinna miała się zacząć lada chwila.

- Jak? - powtórzyłam. - Jak?

- Potrzebujesz czegoś - powiedział doktor Slaski z przesadną cierpliwością,

jakby zwracał się do pięciolatki. - Jakiegoś przedmiotu z czasów w które chcesz się

przenieść. Żeby się tam jakoś zakotwiczyć.

Przypomniałam sobie film o podróżach w czasie.

- Czegoś, jak, na przykład, moneta?

- Moneta może być - powiedział doktor Slaski, choć minę miał sceptyczną. -

Oczywiście, musiałabyś mieć monetę, należącą kiedyś do konkretnej osoby, która

była w tamtym czasie i stała w tym miejsca, w którym ty będziesz się znajdować. I

musisz wybrać miejsce powrotu, tak żeby nie wpaść na nikogo przypadkowego.

- To znaczy... - Zamrugałam oczami. - Chce pan powiedzieć, że jak się wraca,

to wraca cała osoba? Nie tylko...?

- Dusza? - parsknął doktor Slaski. - Dobre by to było, włóczenie się po jakimś

innym stuleciu bez żadnego ciała. Nie, kiedy się przemieszczasz, to przemieszczasz

się cała. Dlatego trzeba to mądrze rozegrać. Nie można sobie, ot tak, bez pojęcia

skakać w czasie i przestrzeni. Chyba że chcesz się przekręcić na lewą stronę. Udajesz

się do miejsca, o którym wiesz, że ta osoba kiedyś w nim była, trzymasz przedmiot,

który do niej należał i...

- I? - zapytałam, wstrzymując oddech.

- Zamykasz oczy i przenosisz się. - Doktor Slaski, znudzony rozmową,

przeniósł wzrok na ekran.

- I to wszystko? - To było łatwe. - Chce pan powiedzieć, że mogę sobie tak

skakać w czasie i odwiedzać, kogo mi się podoba?

- Oczywiście, że nie - odparł doktor Slaski, nie odrywając wzroku od

telewizora. Po chwili coś jeszcze przyszło mu do głowy: - Musi być, naturalnie,

martwy. Ktoś, z kim pracowałaś jako zmienniczka. Nigdy nie doszedłem, jaka jest

tego przyczyna, ale to musi mieć coś wspólnego z energią tego człowieka, jego

osobowością. Musi być jakieś łącze... - Doktor Slaski umilkł, zagubiony w

dociekaniach, którymi zajmował się dziesiątki lat wcześniej.

- To znaczy... - Zamrugałam oczami zaskoczona. - Można się cofnąć w czasie

tylko wtedy, jeśli chodzi o pomoc dla ducha?

- Mądra dziewczynka - mruknął przeciągle, wracając do oglądania telewizji.

Jego sarkazm tym razem mi nie przeszkadzał. Duchy? Duchy, z którymi mam

do czynienia? Duchy jak...

...cóż, na przykład mój tata.

Mam mnóstwo rzeczy, które kiedyś do niego należały. Nadal przechowuję

koszulkę, którą nosił w dniu swojej śmierci. Wyciągnęłam ją z rzeczy, które zwrócił

nam szpital, i trzymałam pod poduszką przez całe miesiące po jego śmierci... aż do

dnia, kiedy znowu go zobaczyłam, jako ducha, i wyjaśnił mi, dlaczego tak jest, że ja

go widzę, a mama nie.

Myślałam, że mama o tym nie wiedziała - o tej koszulce - ale teraz sądzę, że

było inaczej. Z pewnością musiała ją znaleźć, kiedy ścieliła mi łóżko albo bawiła się

we wróżkę od zębów.

Nigdy o tym nie wspomniała. Szczerze mówiąc, nie mogła wspomnieć,

ponieważ przez lata trzymała popioły taty w jego ulubionym kuflu do piwa - zanim

wreszcie, tuż przed ślubem z Andym, zdobyła się na to, żeby je rozrzucić po parku, w

którym umarł pierwszy mąż.

Uświadomiłam sobie, że to właśnie do parku będę musiała pójść, jeśli zechcę

odbyć podróż w czasie, żeby go uratować, ponieważ nasze stare mieszkanie zostało

sprzedane, a nie mogłam tak po prostu zwrócić się do nowych właścicieli ze słowami:

„Czy mogłabym postać przez chwilę w waszym salonie? Muszę tylko cofnąć się w

czasie, żeby uratować życie ojcu”.

Oczywiście, zarówno park jak i mieszkanie znajdowały się na drugim końcu

kraju. Ale miałam trochę pieniędzy zaoszczędzonych przy niańczeniu dzieci. Może

starczyłoby nawet na samolot...

Byłam w stanie to zrobić. Mogłam nie dopuścić do śmierci taty.

- Co jeszcze? - zapytałam doktora Slaskiego, zerkając na telewizor. Dzięki

Bogu, reklama. - Kiedy mamy przedmiot... który należał kiedyś do ducha i jesteśmy

tam, gdzie on kiedyś przebywał? Co wtedy?

Doktor Slaski wyglądał na lekko zirytowanego.

- Trzymasz tę rzecz - tę kotwicę - i nic innego. To ważne. Nie możesz niczego

dotykać, bo możesz to zabrać ze sobą. Potem wyobrażasz sobie tę osobę. I tyle. Proste

jak drut. - Doktor Slaski skinął w stronę telewizora. - Zrób głośniej. Kłótnia będzie za

minutę.

Nie do wiary, że to takie łatwe. Tak po prostu mogłam przenieść się w czasie i

zapobiec śmierci kochanej osoby.

- Oczywiście - dodał doktor Slaski niedbale - kiedy już się dostaniesz, dokąd

chciałaś, musisz bardzo uważać. Nie należy zmieniać historii... przynajmniej nie za

bardzo. Trzeba bardzo starannie rozważyć konsekwencje swoich czynów.

Milczałam. Jakie następstwo miałoby uratowanie życia mojemu tacie? Poza

tym że mama, zamiast latami wypłakiwać sobie oczy w poduszkę - póki nie spotkała

Andy'ego - byłaby szczęśliwa? Ze ja byłabym szczęśliwa?

Wtedy mnie olśniło. Gdyby tata żył, mama nigdy nie poznałaby Andy'ego.

Albo raczej, może by go i spotkała, ale nie wyszłaby za niego za mąż.

A wówczas nigdy nie przeprowadziłybyśmy się do Kalifornii.

Nigdy nie poznałabym Jesse'a.

Nagle zrozumiałam znaczenie tego, co powiedział doktor Slaski.

- Och - powiedziałam.

Doktor Slaski patrzył - mimo bielma przesłaniającego niebieskie oczy, które

poza tym wyglądały zupełnie jak u Paula - przenikliwie.

- Tak myślałem, że w którymś momencie padnie to „och” - stwierdził. - Nie

takie proste to przemieszczanie się w czasie, prawda? I pamiętaj o tym, że im dłużej

przebywasz w czasie innym niż twój własny, tym dłużej dochodzisz do siebie po po-

wrocie - dodał niezbyt miłym tonem.

- Dochodzę do siebie? O co chodzi... może boleć mnie głowa? - Tak się

czułam po każdej podróży w inny wymiar. Zawsze.

Doktor Slaski wydał się nagle czymś rozbawiony. Nie patrzył w ekran, więc

musiało to być związane ze mną.

- To coś trochę gorszego niż ból głowy - stwierdził sucho, poklepując materac,

na którym siedział. - Jeżeli nie nazywamy tego wprost utratą masy komórek

mózgowych. A to najmniejsze zło, jakie cię może spotkać. Będziesz zbyt wiele

podróżować w czasie, a skończysz jako warzywo, zanim dorośniesz na tyle, żeby móc

kupić piwo w sklepie, zaręczam ci.

- Czy Paul o tym wie? - zapytałam. - To jest... o utracie komórek?

- Powinien - odparł doktor Slaski - o ile czytał moją pracę na ten temat.

A jednak zdecydował się spróbować.

- Dlaczego Paul chce podróżować w czasie? - zapytałam. Raczej nie kierowała

nim chęć udzielenia komuś pomocy, bo jedyną osobą, której Paul Slater miałby

ochotę pomagać, był... cóż, on sam.

- Skąd mam wiedzieć? - Doktor Slaski był znudzony. - Nie rozumiem,

dlaczego w ogóle spędzasz tyle czasu z tym chłopakiem. Mówiłem ci, że jest nic

niewart. Zupełnie jak jego ojciec, ten się mnie wstydzi...

Nie zwracałam uwagi na oskarżenia doktora Slaskiego pod adresem wnuka.

Myślałam intensywnie. Co takiego powiedział Paul wtedy, na podwórku

Gutierrezów? Ze nie zabije Jesse'a...

...ale że mógłby zrobić coś, żeby zapobiec jego śmierci.

I dopiero teraz ostatecznie pojęłam. Tu, w pokoju doktora Slaskiego, który

właśnie odnalazł pilota, nastawił głośniej telewizor i krzyknął:

- Cholera, przegapiliśmy pierwszą część!

Paul zamierzał przenieść się w przeszłość. W czasy Jesse'a. Ale nie, żeby go

zabić. Żeby uratować mu życie.

7

- Ojcze Dominiku? - Mój głos brzmiał niespokojnie, nawet dla mnie samej. -

Ojcze D, jest ksiądz tam?

- Tak, Susannah. - Ojciec Dominik sprawiał wrażenie znużonego. Ale może

wynikało to z tego, że nadal nie bardzo wiedział, jak używać telefonu komórkowego.

- Tak, jestem. Myślałem, że należy wcisnąć inny guzik, żeby odebrać, ale chyba...

- Ojcze Dominiku, stało się coś strasznego. - Nie czekałam, aż zapyta, po co

dzwonię, tylko wyrzuciłam z siebie, co miałam do przekazania. - Paul dowiedział się,

w jaki sposób przenosić się w czasie, i chce cofnąć się do dnia śmierci Jesse'a, żeby

uratować mu życie.

Nastąpiła długa przerwa. Potem usłyszałam głos ojca Dominika:

- Susannah, gdzie jesteś?

Rozejrzałam się. Stałam w kuchni Paula, rozmawiając z zamontowanego na

ścianie telefonu. Zapytałam pielęgniarza doktora Slaskiego, czy mogę z niego

skorzystać. Powiedział, żebym się nie krępowała.

- Jestem w domu u Paula - powiedziałam. - Ojcze Dominiku, czy ksiądz mnie

słyszał? Paul odkrył sposób, żeby nie dopuścić do śmierci Jesse'a.

- Cóż - odparł ojciec Dominik. - To wspaniała nowina. Ale czy nie powinnaś

być w szkole? Jest dopiero parę minut po pierwszej...

- Ojcze D! - niemal wrzasnęłam. - Ksiądz nie rozumie! Jeśli Paul uratuje

Jesse'owi życie, ja i Jesse nigdy się nie spotkamy!

- Hm. - Ojciec Dominik nie śpieszył się z odpowiedzią. - Zmienianie biegu

historii to nigdy nie jest dobry pomysł, jak sądzę. Weźmy, na przykład to, co się

zdarzyło w tym filmie. Co to było? Och, tak, Powrót do przyszłości.

- Ojcze Dominiku. - Prawie płakałam ze zdenerwowania. - Proszę, to nie jest

film. To moje życie. Musi mi ksiądz pomóc. Musi ksiądz wrócić i pomóc mi go

powstrzymać. Mnie nie posłucha. Wiem, że nie. Ale może księdza...

- Cóż, nie mogę na razie wrócić, Susannah - powiedział ojciec Dominik. -

Wielebny nie jest... eee, ten hot dog siedział mu w gardle dłużej, niż podejrzewano...

Susannah, czy powiedziałaś, że Paul wynalazł sposób na podróżowanie w czasie?

- Tak - powiedziałam przez zaciśnięte zęby. Zaczynałam żałować, że

trzymałam przed ojcem Dominikiem w tajemnicy to, ile się nauczyłam od Paula

podczas naszych środowych sesji.

- Wielki Boże - powiedział ojciec D. - To naprawdę interesujące. A w jaki

mianowicie sposób on to robi?

- Musi tylko mieć coś starego. Coś, no, wie ksiądz, co należało do osoby,

którą chce spotkać w przeszłości. Ten ktoś musi być duchem, znajomym duchem. A

potem trzeba tylko stanąć w miejscu, w którym, jak nam wiadomo, ta osoba była - i

gotowe.

- O mój Boże - wykrzyknął ojciec Dominik. - Czy ty wiesz. Susannah, co to

znaczy?

- Tak - odparłam żałośnie. - To znaczy, że przeprowadzę się do Carmelu, a tu

nie będzie nikogo, kto by nawiedzał mój pokój, bo Jesse nigdy nie zostanie w nim

zamordowany.

- Nie - powiedział ojciec Dominik. - A właściwie tak, chyba tak będzie

rzeczywiście. Ale co ważniejsze, to znaczy, że będziemy mogli zapobiec śmierci

wszystkich duchów, jakie spotkamy, po prostu cofając się w czasie i...

- Nie będziemy mogli - przerwałam bezbarwnym tonem. - Chyba że

chcielibyśmy skończyć tak, jak dziadek Paula, któremu zostało sześć miesięcy życia.

To nie to samo, co przenoszenie się w wymiar duchów. Całe ciało podróżuje... i, jak

sądzę, ponosi konsekwencje. Ale Paul planuje tylko jedną podróż.

- Tak - odezwał się ojciec Dominik. Wydawało się, jakby był bardzo daleko -

dużo dalej niż w San Francisco, w każdym razie. - Tak, rozumiem.

- Ojcze Dominiku! - wykrzyknęłam. Traciliśmy kontakt... i to nie tylko

dlatego, że połączenie telefoniczne nie było najlepsze. - Musi go ksiądz

powstrzymać!

- Ale dlaczego miałbym to zrobić, Susannah? - zapytał. - To, co Paul zamierza

zrobić, jest w gruncie rzeczy bardzo szlachetne.

- Szlachetne? - wrzasnęłam. - A co w tym szlachetnego?

- Stworzy Jesse'owi drugą szansę na życie - stwierdził ojciec Dominik. - A z

tego, co mówisz, wynika, że zaryzykuje w dodatku własne. Uważam, że to bardzo

wspaniałomyślne.

- Wspaniałomyślne! - Nie wierzyłam własnym uszom. - Ojcze D, zapewniam

księdza, że motywy Paula nie mają w sobie niczego szlachetnego. On to robi tylko po

to, żeby...

- Tak? - Ojciec Dominik nagle cały zamienił się w słuch. Ale jak tu wyjaśnić

księdzu, że facet usiłuje wyeliminować Jesse'a po to, żeby dobrać się do mnie?

Zwłaszcza że Paul chciał pozbyć się Jesse'a, ale ratując mu życie?

- Chodzi o to, że... - To nie miało sensu, ale było mi wszystko jedno. - Czy

ksiądz może go wyrzucić ze szkoły, na przykład?

- Nie, Susannah - powiedział ojciec Dominik. Wydawało mi się czy w jego

głosie słyszałam cichutki chichot? - Nie mogę go usunąć. W każdym razie nie za to.

- Ale musimy mu przeszkodzić. - Moje protesty, nawet jak dla mnie, wypadały

coraz bladziej. - To... to nie jest naturalne, co on planuje.

- Bardzo możliwe - odparł ojciec Dominik - ale nie niemoralne. Nie jest nawet

nielegalne, na tyle, na ile mogę stwierdzić.

To byłoby niesłychane. - Paul dokonujący czegoś, co można postrzegać jako

moralne.

, - Ale ciągle się zastanawiam - ciągnął ojciec Dominik w zamyśleniu - w jaki

sposób zamierza dokonać tego małego cudu.

- Mówiłam ojcu - powiedziałam z goryczą. - Wystarczy, jeśli będzie miał coś,

co należało do tej osoby, a potem znajdzie się w miejscu, gdzie ona przebywała...

- Tak - odezwał się ojciec Dominik. - Ale co Paul posiada z rzeczy, które

należały do Jesse'a?

To mi zamknęło usta na dobrą chwilę. Ojciec Dominik miał rację. Paul nie

miał niczego, co kiedyś znajdowało się w posiadaniu Jesse'a. Nie mógł zapobiec

morderstwu, ponieważ nie miał niczego z przeszłości Jesse'a.

- Och - powiedziałam, czując, jakby pętla zaciskająca się na mojej szyi

rozluźniła się nieco. - Och, ma ksiądz rację.

- Oczywiście, że mam - zgodził się ojciec Dominik, jakby odrobinę

roztargniony. - Chociaż to jest coś, czego powinnaś się być może nauczyć, Susannah.

Jeśli on ci wytłumaczy dokładnie, jak to się robi.

- Co? - Okręciłam sobie przewód telefoniczny wokół palca. - Żeby cofnąć się

w przeszłość i uratować Jesse'owi życie?

- Dokładnie - potwierdził ojciec Dominik. - Może to jest przyczyna, dla której

wciąż błąka się po ziemi. Ponieważ nie było przeznaczone mu umrzeć.

Wpadłam w takie przygnębienie, że przez chwilę w ogóle się nie odzywałam.

W mojej pamięci pojawił się niespodziewanie plakat, jaki moja nauczycielka

angielskiego z dziewiątej klasy powiesiła w naszej pracowni, a który przedstawiał

dwie mewy lecące nad plażą... Plakat, który zawsze przychodził mi na myśl w

najmniej odpowiednim momencie. Jeśli coś kochasz, zwróć mu wolność, głosił napis

pod obrazkiem. Jeśli tak ma być, wróci do ciebie.

Niewidzialna pętla znów zacisnęła mi się na szyi, tak że traciłam oddech.

- To bzdura, ojcze D - ryknęłam w słuchawkę. - Słyszy mnie ksiądz? Bzdura!

- Susannah... - przestraszył się ojciec Dominik.

- To nie dlatego Jesse wciąż tu przebywa - krzyknęłam. - Nie dlatego. Jesse i

ja mamy być razem, a jeśli ksiądz tego nie widzi, to księdza cholerny problem!

Teraz ojciec Dominik wydawał się bardziej niż przestraszony. Był zły.

- Susannah - powiedział. - Nie ma powodu, żebyś używała takiego języka...

- Nie, nie ma - zgodziłam się. - Zwłaszcza że nie mam nic więcej ojcu do

powiedzenia. - Odłożyłam słuchawkę.

Sekundę później ze zmartwioną miną pojawił się pielęgniarz doktora

Slaskiego.

- Susan? - zapytał. - Wszystko w porządku?

- Nic mi nie jest - zapewniłam, przerażona odkryciem, że mam wilgotne

policzki.

- Usłyszałem - powiedział pielęgniarz - że krzyczysz...

- Nieważne. Wychodzę. Nie martw się.

I poszłam sobie, nie żegnając się z doktorem Slaskim. Nie miałam mu nic

więcej do powiedzenia, podobnie jak ojcu D. Tylko jedna osoba mogła powstrzymać

Paula od tego, co zamierzał zrobić.

Tą osobą byłam ja.

Oczywiście, sama świadomość tego nie mogła zastąpić planu działania. Nad

tym właśnie myślałam w drodze powrotnej do szkoły. Nad planem.

Dopiero kiedy wjeżdżałam na parking Akademii Misyjnej, Zaczęło do mnie

docierać, co powiedział ojciec Dominik. Paul nie miał żadnego przedmiotu

należącego kiedyś do Jesse'a, który mógłby go przenieść w tę okropną noc, kiedy

Jesse umarł. Byłam tego niemal pewna. Jesse został zamordowany, a ciała nie

odnaleziono - aż do niedawna. Jego własna rodzina sądziła, że uciekł, żeby uniknąć

niechcianego małżeństwa.

Co takiego mógł Paul posiadać z rzeczy Jesse'a, co pozwoliłoby mu wrócić do

dnia jego śmierci? Nic. Z tamtych czasów zachował się jedynie miniaturowy portret

Jesse'a - przechowywany przeze mnie w bezpiecznym miejscu w domu - oraz kilka

listów, które napisał do narzeczonej. A te znajdowały się na wystawie w Muzeum

Towarzystwa Historycznego Carmelu.

Paul nie mógł mieć żadnej rzeczy, której mógłby użyć, aby skrzywdzić

Jesse'a. Albo raczej, żeby go uratować. Żadnej. Jesse był bezpieczny.

Co oznaczało, że ja też.

Uczucie ulgi okazało się jednak przejściowe. Och, nie, nie miało to związku z

Jesse'em. To się nie zmieniło. Moja świeżo odzyskana równowaga duchowa uległa

zachwianiu, kiedy usiłowałam dostać się z powrotem do szkoły. Tym razem nie z po-

wodu Paula. Nie, to siostra Ernestyna zrujnowała mój z najwyższym trudem

osiągnięty stan wewnętrznego spokoju akurat w momencie, kiedy starałam się

wmieszać w tłum kolegów i koleżanek zmierzających na kolejną lekcję, udając, że

byłam z nimi cały czas.

- Susannah Simon! - Przenikliwy głos zastępczyni dyrektora poderwał do lotu

przerażone gołębie siedzące na belkach zadaszenia. - Przyjdź natychmiast do mojego

gabinetu!

Świadkiem tej sceny był przypadkiem najmłodszy z moich przyrodnich braci.

Kiedy usłyszał polecenie siostry, wyraźnie pobladł... co zdumiewające, biorąc pod

uwagę jego naturalną, właściwą rudzielcom bladość.

- Suze - powiedział David z przerażoną miną. Jakżeby inaczej? Zazwyczaj,

jeśli miewam kłopoty, to nie z powodu spóźnienia. Nie, na ogół wiąże się to ze

zniszczeniem cudzej własności... przy czym ktoś z reguły traci przytomność, o ile nie-

życie. - Co zrobiłaś tym razem?

- Nieważne - powiedziałam, nieco rozczarowana, że wpadłam z powodu

takiego głupstwa jak opuszczenie szkoły. Starzeję się.

Poszłam za siostrą Ernestyną do jej gabinetu, w którym, inaczej niż u ojca

Dominika, na półkach nie było żadnych nagród za dokonania pedagogiczne. Nikt

widocznie nie uważa siostry Ernestyny za genialnego pedagoga. Jej specjalnością jest

dyscyplina - zwyczajnie i po prostu.

Zdołałam, jak sądzę, się wywinąć. Zauważyła moją nieobecność na religii,

zaraz po lunchu, więc powiedziałam jej, że z nagłych przyczyn musiałam koniecznie

udać się do apteki. Napomknęłam o środkach higienicznych w nadziei, że się odczepi.

Na nią jednak nie podziałało to tak jak na Brada.

- Trzeba było iść do pielęgniarki - stwierdziła cierpko.

Za popełnioną zbrodnię kazała mi napisać wypracowanie na tysiąc słów - o

tym, jak ważne jest dotrzymywanie zobowiązań. Ponadto miałam się stawić na

sobotniej aukcji staroci, żeby pomóc uczniom dziewiątej klasy przy stoisku z

wypiekami.

W sumie uważam, że mogło być gorzej.

Tak, w każdym razie, myślałam. Dopóki nie wpadłam na Paula Slatera.

Czaił się za jedną z kamiennych kolumn podtrzymujących zadaszenie wokół

dziedzińca i dlatego nie zauważyłam go, kiedy szlam z gabinetu siostry Ernestyny na

lekcję trygonometrii. Wysunął się z cienia, gdy przechodziłam obok.

- Oto powraca wędrowiec - powiedział.

Przycisnęłam dłoń do piersi, jakbym mogła w ten sposób przywrócić

normalny rytm sercu, które na jego widok niemal wyskoczyło spomiędzy żeber.

- Czy ty musisz to robić? - zapytałam rozzłoszczona. - O mało gaci nie

zgubiłam ze strachu.

- Szkoda. - Uśmiech Paula był zdecydowanie świętokradczy, zważywszy, że

staliśmy w odległości zaledwie kilkudziesięciu metrów od kościoła. - A więc? Dokąd

to cię poniosło?

Pewnie mogłabym skłamać. Ale po co? Dowiedziałby się prawdy zaraz po

powrocie do domu, kiedy pielęgniarz wspomniałby o mojej wizycie.

Wysunęłam więc podbródek i nie przejmując się szalejącym tętnem, rzuciłam:

- Do ciebie.

Ciemne brwi Paula opadły błyskawicznie w grymasie zdumienia.

- Do mnie? Po co jechałaś do mojego domu?

- Żeby pogadać - parsknęłam - z twoim dziadkiem. Brwi Paula zmarszczyły

się jeszcze bardziej.

- Moim dziadkiem? - Potrząsnął głową. - Po co, u diabła, chciałaś się z nim

widzieć? Facet jest kompletnie odrealniony.

- Nie czuje się dobrze - przyznałam. - Ale nadal jest w stanie rozmawiać.

- Tak - powiedział Paul drwiąco. - Może o programach telewizyjnych.

- Owszem, o tym - powiedziałam, wiedząc, że to, co za chwilę powiem,

zdenerwuje go, ale nie miałam innego wyjścia - i o podróżach w czasie.

Paul szeroko otworzył oczy. Tak jak myślałam - zaskoczyłam go.

- Podróże w czasie? Rozmawialiście o podróżach w czasie? Z dziadkiem

Świrkiem?

- Z doktorem Slaskim - sprostowałam. - Owszem, tak. Słowa „doktor Slaski”

podziałały na niego, jak cios pięścią.

Minę miał tak zdumioną, jakbym go rzeczywiście uderzyła.

- Czy ty... - Wyraźnie miał problem z wysłowieniem się. Skłaniał się chyba

ku: „Czy ty zwariowałaś?”

- Nie - oznajmiłam. - Twój dziadek też nie. Ale sądzę, że ty może tak -

ciągnęłam, nierozważnie, wiem, ale już mi nie zależało. Nie teraz, kiedy wiedziałam,

o co mu chodzi.

- Wiem, że twój dziadek to Oliver Slaski - oświadczyłam. - Sam mi

powiedział.

Wytrzeszczył na mnie oczy. To było tak, jakbym na jego oczach zaczęła

zmieniać się w kogoś zupełnie innego niż ta Suze, którą znał. Może faktycznie się

zmieniłam. Z pewnością byłam na niego bardziej wściekła niż kiedykolwiek - nawet

bardziej niż za pierwszym razem, kiedy usiłował pozbyć się Jesse'a. Ponieważ wtedy

nie wiedział tego, co teraz... Ze on i ja?

Tak, to się nie mogło zdarzyć.

- Nie rozmawiał z tobą - odezwał się Paul w końcu, patrząc na mnie

niebieskimi, nieprzeniknionymi i zimnymi jak Pacyfik w listopadzie oczami. - On z

nikim nie rozmawia.

- Może nie z tobą - powiedziałam. - Dlaczego miałby to robić, skoro traktujesz

go tak, jak traktujesz... jakby ci wybitnie przeszkadzał, jakby był - jak to ująłeś? -

och, tak, odrealniony. No, twój własny ojciec zmienił nazwisko, tak się go wstydził.

Ale gdybyś zechciał kiedyś poświęcić trochę czasu, odkryłbyś, że doktor Slaski nie

jest taki oderwany od świata, jak ci się wydaje... i ma o tobie parę ciekawych rzeczy

do powiedzenia.

- W to nie wątpię - powiedział Paul z krzywym uśmiechem. - Chyba nawet

wiem, jakie. Jestem pomiotem szatana. Nie jestem nic wart. Powinnaś trzymać się

ode mnie z daleka. Czy to mniej więcej tyle?

- W dużym stopniu - stwierdziłam. - A biorąc pod uwagę, że wybierasz się w

podróż w czasie, żeby nie dopuścić do śmierci Jesse'a, powiedziałabym, że twój

dziadek ma sto procent racji.

Jego oczy ożywiły się, ale pozostały tak samo zimne. Nawet uśmiechnął się

lekko.

- Więc w końcu doszłaś do tego, co? Trochę ci to zajęło... Nie pozwoliłam mu

skończyć. Podeszłam do niego, tak że nasze twarze znalazły się zaledwie parę

centymetrów od siebie i powiedziałam z całą zajadłością, na jaką byłam w stanie się

zdobyć:

- Owszem, doszłam do tego. I tyle ci mogę powiedzieć, że jeśli sądzisz, że nie

dopuszczając do mojego spotkania z Jesse'em, zmienisz moje uczucia w stosunku do

ciebie, to bujasz w świecie marzeń.

Paul wyglądał na zranionego. Wiedziałam, że to tylko gra. Bo on nie ma

uczuć. Nie, skoro zamierzał zrobić to, o co go podejrzewałam.

Starał się jednak najlepiej, jak potrafił, żeby mi udowodnić, że nie mam racji.

- Ależ, Suze - powiedział, otwierając szeroko niewinne, błękitne oczęta. - Ja

po prostu robię to, czego ty chcesz. Po tej historii z panią Gutierrez zacząłem się

zastanawiać... Naprawdę pragnę wstąpić na ścieżkę światła. A czyż ratowanie życia

Jesse'owi nie jest rzeczą słuszną? Oczywiście, jeśli go naprawdę kochasz, powinnaś

życzyć mu wszystkiego, co najlepsze, nieprawdaż? A czy długie, szczęśliwe życie nie

jest czymś najlepszym dla niego?

Zamrugałam oczami, kompletnie zbita z tropu jego talentem do odwracania

kota ogonem.

- To nie... ja... - Nie mogłam wydobyć z siebie słów. Stałam i jąkałam się jak

głupia.

- W porządku, Suze - powiedział, kładąc mi rękę na ramieniu - żeby pocieszyć

mnie, jak sądzę, w godzinie próby. - Nie musisz mi dziękować. A teraz, nie uważasz,

że powinniśmy wracać? Chyba nie chcesz, żeby siostra Ernestyna ponownie złapała

cię na wagarach, co?

Gapiłam się na niego oniemiała. W życiu nie spotkałam kogoś tak

pokręconego... z wyjątkiem, być może, mojego przyrodniego brata Brada. Tyle że

Bradowi brakowało inteligencji Paula i rzadko udawało mu się wykręcić coś więcej

niż imprezę w domu bez wiedzy rodziców... a nawet to sprowadziło na niego kłopoty

tylko w postaci glin.

- Jesteś... jesteś naćpany - wyjąkałam w końcu - jeśli myślisz, że uratowanie

Jesse'a tamtej nocy - nocy jego śmierci - zagwarantuje mu długie życie. Kto

powiedział, że Diego nie spróbuje drugi raz? Albo jeszcze następny? Co ty chcesz

zrobić, zostać w roku 1850 jako jego ochroniarz?

- Jeśli to konieczne - powiedział Paul obrzydliwie słodziutkim głosem. -

Widzisz, zrobiłbym wszystko - absolutnie wszystko, co potrzeba - żeby zapewnić

Jesse'owi spokojną śmierć w łóżku, późną starością, tak aby nigdy, przenigdy nie

potrzebował pośrednika.

Kolory dziedzińca - czerwone dachówki Misji, różowe kwiaty hibiskusa,

głęboka zieleń palm - zlały się w jedną, wirującą plamę, kiedy zrozumiałam sens jego

słów. Coś paskudnego zaczęło rosnąć mi w gardle.

- Dlaczego to robisz? - Spojrzałam na niego ze zgrozą. - Wiesz przecież, że to

nic nie zmieni. Usunięcie Jesse'a nie sprawi, że zaczniesz mnie obchodzić. Nie

interesujesz mnie w ten sposób.

- Czyżby? - powiedział Paul z uśmiechem równie zimnym jak jego oczy. -

Zabawne, mógłbym przysiąc, że ostatnim razem, kiedy się całowaliśmy, podobało ci

się. Przynajmniej trochę. Dość, żeby...

Jego głos zamarł znacząco... co jednak miał na myśli, nie potrafię sobie

wyobrazić.

- Dość, żeby co? - zapytałam.

- Dość - odparł Paul - żeby myśleć o usunięciu duszy z mojego ciała i

wprowadzeniu tam Jesse'a.

8

- Nie próbuj zaprzeczać - odezwał się Paul w odpowiedzi na moje

zaszokowane spojrzenie. - Wiem, że planowałaś to od momentu, kiedy popełniłem

błąd i powiedziałem ci o tym. - Ciepło jego dłoni niemal parzyło skórę na moim

ramieniu. - Uratowanie życia Jesse'owi to z mojej strony bardziej obrona konieczna

niż cokolwiek innego. Ponieważ prawda jest taka, że dosyć lubię swoje ciało i nie

mam ochoty pozbywać się go dla niego.

Poruszałam ustami - wiem o tym, bo Paul wyraźnie czekał na jakiś odzew.

Nie mogłam jednak wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Tak mnie

zamurowało.

W końcu wszystko ułożyło się do kupy. Oskarżenie, które Paul rzucił mi w

twarz wtedy u siebie w kuchni. Ze jego plany wobec Jesse'a są o wiele bardziej

ludzkie niż moje wobec niego. Bo on zamierzał uratować Jesse'a, podczas gdy ja

rzekomo zamierzałam zabić Paula.

Naturalnie, nie miałam takich pomysłów.

Ale to chyba niespecjalnie go obchodziło.

- Wszystko w porządku - zapewnił. - No, wiesz, w jakiś sposób to mi nawet

pochlebia, naprawdę. To, że uważasz mnie za dość przystojnego, żeby umieścić duszę

swojego chłopaka w moim ciele. To dowód, że bez względu na to, co mówisz, trochę

przynajmniej ci się podobam. Albo że chociaż lubisz się ze mną całować.

- To kompletna... - udało mi się wreszcie odzyskać głos. Na nieszczęście

brzmiał jak jęk potępionej duszy. Nie przejęłam się tym. Chciałam tylko przekonać

go, jak bardzo się myli. - ...bzdura! Jak mogłeś... skąd ci przyszło do głowy, że ja...

- Och, daj spokój, Suze - powiedział Paul. - Sama przyznaj. Ze mną

przeżywasz coś realnego. Nie wmawiaj mi, że kiedy jesteś z Jesse'em, nie myślisz -

choćby wam było nie wiem jak przyjemnie - o tym, że to wszystko złudzenie. Nie

słyszysz naprawdę bicia jego serca. Jego skóra nie jest naprawdę ciepła. Bo on nie ma

skóry. To wszystko jest tylko w twojej głowie... Nie tak jak to - dodał, gładząc

delikatnie kciukiem moje ramię.

Dopóki nie cofnęłam go gwałtownie, robiąc krok do tyłu. To go zaskoczyło,

ale podniósł ręce do góry na znak, że więcej mnie nie dotknie.

- Hola, w porządku, Suze. Przepraszam. Ale nie możesz zaprzeczyć, że kiedy

się całujemy, nie usiłujesz mnie odepchnąć. W każdym razie nie tak natychmiast...

poczułam ogień na policzkach. Strasznie się zmieszałam. Ze tej on musi o tym

mówić, i to właśnie w szkole...

...zwłaszcza że Jesse... Tak, to było jego nowe terytorium. Z pewnością krążył

gdzieś w pobliżu.

Nie mogłam jednak zaprzeczyć temu, co mówił Paul. Właściwie mogłam, ale

to by było kłamstwo.

- Oczywiście, że lubię, kiedy mnie całujesz - powiedziałam, chociaż każde

słowo musiałam z siebie wykrztusić, tak głęboko tkwiły w gardle. - Świetnie całujesz

i wiesz o tym. - A co miałam powiedzieć? Tak było. - Ale to nie znaczy, że cię lubię.

Co również odpowiadało prawdzie. Ale Paul się tym nie przejął.

— To tylko dowodzi, że mam rację - oznajmił pewnym tonem. - Pragniesz

mojego ciała, ale z duszą Jesse'a w środku.

- Myślę, że to, co spotkało Jesse'a, było straszne - powiedziałam powoli,

mając na myśli morderstwo. - I, w porządku, zrobiłabym wszystko, co w mojej mocy,

żeby przywrócić go do życia, gdyby to było możliwe. Ale nie w ten sposób.

- Dlaczego nie? - zapytał Paul, wzruszając ramionami. - Co cię powstrzymuje?

Wiele razy stwierdziłaś, że jestem odrażającą istotą, nierokującą żadnych nadziei na

poprawę... nic niewartą, z wyjątkiem moich umiejętności w dziedzinie całowania.

Dlaczego więc nie wykopać mojej duszy z ciała, by stworzyć doskonałemu pod

każdym względem Jesse'owi drugą szansę na życie?

Faktem jest, że jego oskarżenia były całkowicie bezpodstawne. Nigdy nie

przyszło mi do głowy to, co, jak podejrzewał, knułam od dłuższego czasu. Och,

dobrze, może czasem taka myśl przemknęła mi przez głowę. Ale natychmiast

przechodziłam nad tym do porządku dziennego.

Teraz jednak - może dlatego, że mi to wmawiał - jakaś cząstka mnie ożywiła

się i pomyślała: „Czemu nie?” Paul nie zasługiwał na te wszystkie wspaniałe rzeczy,

które mu przypadły w udziale. Nawet nie umiał ich docenić! Okradł ludzi, którzy żyli

skromniej niż on, swoją rodzinę traktował bez cienia szacunku, nie był dobry dla

mnie... ani dla Jesse'a.

Dlaczego nie miałabym wysłać Paula w krainę wielkiej niewiadomej i dać

Jesse'owi jego ciało... i jego życie? Jesse'owi należała się druga szansa, a z pewnością

byłby lepszym Paulem Slaterem niż ten był kiedykolwiek w życiu...

Oczywiście, Jesse'owi to by się nie spodobało. Z pewnością uważałby, że nie

wolno obrabowywać Paula z życia, które do niego należało, tylko po to, żeby on sam

mógł znowu mieszkać wśród żywych.

I byłoby strasznie dziwnie patrzeć w niebieskie oczy Paula, wiedząc, że to

Jesse nimi spogląda na mnie.

To nie byłoby morderstwo. Jego ciało nadal by żyło. A jego dusza... cóż,

znalazłaby się tam, gdzie teraz jest dusza Jesse'a; włóczyłaby się bez celu po ziemi,

nie mając pojęcia, co ją czeka w przyszłości.

Wzięłam się w garść. Rozsądek wrócił - chłodny jak woda bulgocząca w

fontannie na środku dziedzińca Misji. Usłyszałam swoją odpowiedź na pytanie Paula

- „Dlaczego więc nie wykopać mojej duszy z ciała...” - równie chłodną i opanowaną,

jak samo pytanie:

- Hm - mruknęłam ironicznie - bo to byłoby morderstwo, czyż nie?

Mięśnie twarzy Paula napięły się.

- W najlepszym razie usprawiedliwione zabójstwo - powiedział. - A oboje

wiemy, że bym nie umarł. I zasłużyłem na to, prawda? Za moje grzechy?

- Może i tak - powiedziałam, czując się tak, jak zawsze się czuję po odbyciu

długiej sesji kickboxingu z kasetą wideo. Rozładowana, ale totalnie zmęczona. Bo, w

gruncie rzeczy, odbyłam właśnie wyczerpujący trening. Tyle że emocjonalny. - Rzecz

w tym jednak, że nie do mnie należy osąd.

- Dlaczego nie? - odparł Paul. - Zwykle nie masz problemów z osądzaniem

mnie.

Nie pozwoliłam, żeby miał ostatnie słowo.

- Twój dziadek powiedział mi kiedyś, że kiedy zdał sobie sprawę, do czego

pośrednicy są zdolni, popełnił błąd, myśląc, że jest Bogiem. Popatrz, dokąd go to

zaprowadziło. Nie powtórzę jego błędu.

Paul zamrugał oczami. On naprawdę myślał, że ja chcę to zrobić. Wymianę

dusz. A teraz, kiedy go oświeciłam, wydawał się... cóż, równie zdumiony jak ja

przedtem.

- Widzisz więc - powiedziałam, wykorzystując uzyskaną przewagę. - Ten twój

plan podróży w czasie, żeby uratować Jesse'a jest po prostu bez sensu. Po pierwsze

dlatego, że nie możesz cofnąć się w czasie, chyba że osoba, którą chcesz spotkać,

potrzebuje twojej pomocy... a Jesse jej nie potrzebuje. Po drugie, nigdy nie

zamierzałam ukraść ci ciała i dać go Jesse'owi. Ale, wiesz, możesz sobie dalej

pochlebiać, że było inaczej, jeśli cię to tylko uszczęśliwi.

O parę sekund za późno zdałam sobie sprawę, że nie powinnam okazywać

takiej pewności siebie. Przynajmniej jeszcze nie wtedy. Ponieważ, kiedy po tych

słowach odwróciłam się, żeby odejść - potrząsając lekceważąco czupryną - coś w nim

jakby pękło. Jego ręka wystrzeliła nagle w górę i ścisnęła boleśnie moje ramię.

- O, nie - warknął. - Nie wykręcisz się z tego tak łatwo...

Mylił się. W następnej chwili jego ręka opadła z mojego ramienia i została

wykręcona za jego plecami w raczej, na oko, bolesnej pozycji.

- Czy nikt ci nie mówił - zapytał Jesse lekko rozbawionym tonem - że

dżentelmen nigdy nie zachowuje się tak poufale wobec damy?

Dość zabawne, jeśli przypomnieć sobie, jak poufale zachowywał się Jesse w

stosunku do mnie, kiedy widzieliśmy się ostatnio. Uznałam jednak, że lepiej do tego

nie wracać.

- Jesse - powiedziałam. - Nic mi nie jest. Możesz go puścić.

Jesse jednak nie zwalniał uchwytu. Przypadkowy przechodzień mógłby

zobaczyć, jak Paul zgina się w dziwacznej pozie, z twarzą białą od bólu. Ponieważ,

rzecz jasna, tylko my dwoje widzieliśmy ducha, który go trzymał.

- Nie chciałem jej nic zrobić - powiedział Paul zduszonym głosem. -

Przysięgam!

Jesse spojrzał na mnie.

- Czy on cię skrzywdził, Susannah? Potrząsnęłam głową.

- Wszystko w porządku - stwierdziłam.

Więził Paula w uścisku jeszcze przez sekundę czy dwie - pewnie, żeby

pokazać, na co go stać - a potem puścił go tak raptownie, że Paul stracił równowagę i

upadł na kolana, na kamienne płytki posadzki.

- Nie musiałaś go wzywać - powiedział urażonym tonem.

- Nie wzywałam. - Mówiłam prawdę.

- Nie musiała - powiedział Jesse, opierając się o jeden z filarów

podtrzymujących zadaszenie. Złożył ramiona na piersi i przyglądał się beznamiętnie,

jak Paul podnosi się i otrzepuje ubranie.

- Poczułeś zakłócenia Mocy, czy co? - zapytał Paul ze złością.

- Coś w tym rodzaju. - Jesse przeniósł spojrzenie z Paula na mnie i znowu na

Paula. - Czy dzieje się tutaj coś, o czym powinienem wiedzieć?

- Nie - powiedziałam szybko. Być może zbyt szybko, ponieważ brew Jesse'a -

ta przecięta szramą - uniosła się pytająco.

Paul ku mojej wściekłości zachichotał szyderczo.

- Och, tak - powiedział. - Cóż za wspaniała więź was łączy. To naprawdę

cudowne, jak bardzo szczerzy jesteście wobec siebie.

Jesse wbił ciemne oczy w Paula. Chęć do śmiechu odrobinę mu chyba

przeszła, choć Jesse nie powiedział ani słowa. Potem spojrzał badawczo na mnie.

- To nic takiego - wymamrotałam, ogarnięta nagłą paniką. - Paul właśnie... on

chciał coś ci zrobić. Ale zmienił zdanie. Prawda, Paul?

- Niezupełnie - powiedział Paul. - Hej, mam pomysł. Zapytajmy Jesse'a, czego

on by chciał, dobrze? Powiedz, Jesse, jakbyś się poczuł, gdybym ci powiedział, że

mógłbym...

- Nie - przerwałam, z trudem łapiąc oddech. Nagle zrobiło mi się duszno. -

Paul, naprawdę, to niepotrzebne. Jesse nie...

- Suze. - Paul zwrócił się do mnie jak do trzyletniego dziecka. - Pozwólmy

Jesse'owi zdecydować. Jesse, a gdybym ci tak powiedział, że oprócz wielu

wspaniałych rzeczy, które my, pośrednicy, potrafimy robić, okazało się również, że

umiemy przenosić się w czasie? I że wspaniałomyślnie zaoferowałem, że wrócę w

twoje czasy - do tej nocy, kiedy cię zamordowano - i uratuję ci życie. Co ty na to?

Jesse nie spuszczał z Paula spojrzenia ciemnych oczu. Jego twarz wyrażała

niezmiennie zimną wzgardę.

- Uznałbym, że jesteś kłamcą - odparł z niesamowitym spokojem.

- Widzisz, tak myślałem, że to powiesz. - Paul miał gadane i pewność siebie

komiwojażera zachwalającego swój towar. - Ale jestem tu po to, żeby ci powiedzieć,

że to absolutna prawda. Pomyśl o tym, Jesse. Nie musiałeś umierać tamtej nocy.

Mogę cofnąć się w czasie i cię ostrzec. Oczywiście, nie będziesz mnie znał, ale sądzę,

że jeśli ci powiem - w 1850 roku - że przybywam z przyszłości i że zginiesz, jeśli

mnie nie posłuchasz, to mi uwierzysz.

- Tak myślisz? - zapytał Jesse z tym samym, lodowatym spokojem. - Bo ja nie.

To na sekundę czy dwie przyhamowało Paula, a w tym czasie trochę

uspokoiłam oddech. Moje serce wezbrało uczuciem dla chłopaka wspartego o

kamienny filar obok mnie. Nie było sensu ukrywać tego przed Jesse'em. On nigdy by

nie wybrał życia beze mnie. Nigdy, za bardzo mnie kocha.

Tak przynajmniej myślałam, zanim Paul znowu nie wystąpił ze swoją gadką.

- Chyba nie rozumiesz, o czym mówię. - Pokręcił głową. - Mówię o

przywróceniu ci życia, Jesse. Żadnego wałęsania się jako duch przez półtora stulecia i

przyglądania, jak twoi bliscy starzeją się i umierają jeden po drugim. Nic z tych

rzeczy. Będziesz żyć. Do późnej starości, o ile zdołam, wiesz, pozbyć się tego typa,

Diega, który cię zabił. Jak mógłbyś powiedzieć „nie” na taką propozycję?

- Zwyczajnie - odezwał się Jesse głosem niezdradzającym żadnych uczuć. -

Nie.

Tak! - pomyślałam uradowana. Tak! Paul zamrugał oczami. Raz. Drugi.

A potem odezwał się, ale bez cienia życzliwości, jaką przed chwilą usilnie

starał się okazywać:

- Nie bądź idiotą. Daję ci szansę, żebyś żył. Żył. Co zamierzasz robić, włóczyć

się tutaj przez całą wieczność? Chcesz patrzeć, jak ona się starzeje - wycelował palec

w moją stronę - i w końcu obraca się w proch, tak jak twoja rodzina? Nie pamiętasz,

jak się wtedy czułeś? Chcesz przejść przez to jeszcze raz? Chcesz, żeby poświęciła

dla ciebie normalne życie - małżeństwo, dzieci, wnuki - dla ciebie, który nie może jej

wesprzeć, nie może nawet...

- Paul, przestań - powiedziałam ostro, ponieważ zobaczyłam, jak twarz Jesse'a

z każdym słowem traci swój beznamiętny wyraz.

Paul jednak nie skończył. Daleko mu było do tego.

- Myślisz, że wyświadczasz jej przysługę, tkwiąc tutaj? - zapytał. - Człowieku,

ty tylko nie dajesz jej normalnie żyć...

- Przestań! - krzyknęłam na Paula i chwyciłam jednocześnie Jesse'a za ramię.

Dwie rzeczy zdarzyły się jednocześnie. Po pierwsze, drzwi klas dookoła

otworzyły się nagle i uczniowie zaczęli przemieszczać się między salami na następną

lekcję.

Po drugie, obiema rękami chwyciłam Jesse'a za ramię i zaglądając mu z

niepokojem w twarz, powiedziałam:

- Nie słuchaj go. Proszę. Nie dbam o takie rzeczy jak małżeństwo, dzieci.

Chcę tylko ciebie.

Było jednak za późno. Widziałam, że jest za późno. Słowa Paula wyraźnie

poruszyły Jesse'a. Na jego twarzy pojawił się wyraz głębokiego zmieszania. Unikał

mojego wzroku.

- Mówię poważnie - powiedziałam, potrząsając nim rozpaczliwie. - Nie

zwracaj uwagi na to, co on wygaduje!

- Hm, cześć, Suze. - Głos Kelly Prescott przebił się przez hałas

zatrzaskiwanych drzwiczek od szafek i gwar rozmów. - Często gadasz do ściany?

Zerknęłam przez ramię i zobaczyłam ją, ze złośliwym uśmieszkiem na ustach,

w otoczeniu gromadki Wiedźm z Carmelu. Zdawałam sobie, oczywiście, sprawę z

tego, jaki widok miały przed sobą. Stałam z rękami uniesionymi w górę, ściskając

powietrze i mówiąc do kolumny.

Jakby moja reputacja osoby pokręconej nie była dostatecznie Ugruntowana.

Teraz faktycznie mogłam sprawiać wrażenie kogoś, kto stracił kontakt z

rzeczywistością.

Kiedy odwróciłam głowę, żeby powiedzieć Jesse'owi, że później dokończymy

rozmowę, było za późno. Zdążył już zniknąć.

Opuściłam ręce i odwróciłam się w stronę Paula, który stal tam, gdzie

przedtem. Na jego twarzy malował się gniew, zakłopotanie, ale i zadowolenie z

siebie.

- Wielkie dzięki - powiedziałam.

- Nie ma za co. - Odszedł, pogwizdując.

9

- Czy w tym jest pszenica? - zapytała mnie drobna kobieta w ogromnych

okularach przeciwsłonecznych, podnosząc do góry czekoladowe ciasteczko.

- Tak - zapewniłam.

- A w tym? - Wskazała herbatniki.

- Tak - powiedziałam.

- A co z tym? - Meksykańskie ciasteczko weselne.

- Też.

- Chcesz powiedzieć - zapytała oburzona - że pszenica jest we wszystkich

wypiekach, jakie macie?

Opuściłam krzesło. Kołysałam się na nim z nudów, żeby sprawdzić, jak

bardzo mogę je odchylić, żeby się nie przewrócić.

- Bo Tyler nie je pszenicy - ciągnęła kobieta, przytulając stojącego obok,

pucołowatego chłopczyka. Zamrugał w moją stronę niebieskimi oczkami spomiędzy

palców matki z doskonałym manikiurem. - Jest na diecie bezglutenowej.

- Proszę spróbować tego - powiedziałam, wskazując batoniki cytrynowe.

- Czy zawierają nabiał? - zapytała podejrzliwie kobieta. - Bo nie daję Tylerowi

również produktów z laktozą.

- Ani laktozy, ani glutenu, przysięgam - powiedziałam. Kobieta wyjęła dolara,

a ja podałam jej batoniki. Wręczyła jeden Tylerowi, który przyjrzał mu się uważnie,

wbił w niego zęby... po czym obdarzył mnie olśniewającym uśmiechem - nie-

wątpliwie pierwszym tego dnia - podczas gdy matka ujęła go za rękę i poszła dalej.

Shannon, sprzedająca ze mną wypieki, zrobiła wystraszoną minę.

- W tych batonikach jest i pszenica, i nabiał - zauważyła.

- Wiem. - Ponownie odchyliłam krzesło. - Zrobiło mi się żal tego małego.

- Ale...

- Nie powiedziała wcale, że jest uczulony. Powiedziała tylko, że mu nie daje

tych rzeczy. Biedny dzieciak.

- Suu - uuze - stwierdziła ósmoklasistka, przeciągając moje unię. - Ale jesteś

niesamowita. Twój brat Davidek mówił, że taka jesteś, ale nie wierzyłam.

- Och, jestem niesamowita, zgadza się - odparłam. Dziwnie było słyszeć, jak

ktoś nazywa mojego brata „Davidkiem”. Dla mnie był poważnym Davidem.

- Tak, jesteś taka - stwierdziła Shannon ze śmiertelną powagą.

Wszystko jedno. Takie już moje pieskie życie, że sterczę na szkolnym

kiermaszu, podczas gdy reszta świata cieszy się cudowną sobotą. Niebo nad głową

było tak błękitne i pozbawione chmur, że aż kłuło w oczy. Temperatura utrzymywała

się w granicach przyjemnych dwudziestu jeden stopni. Piękny dzień na plażę albo

cappuccino w kafejce na powietrzu, albo nawet na spacer.

A gdzie ja byłam? O, tak, warowałam z uczniami ósmej klasy przy stoisku z

wypiekami na aukcji staroci zorganizowanej na terenie Misji, z której dochód

przeznaczono na cele dobroczynne.

- Nie mogłam uwierzyć, kiedy siostra Ernestyna powiedziała nam, że będziesz

pomagać przy stoisku - mówiła Shannon. Osmoklasistka, jak się przekonałam, nie

była nieśmiała. Lubiła rozmawiać. Bardzo. - Jesteś przecież z jedenastej klasy, i w

ogóle. No i wiesz, jesteś taka niesamowita.

Niesamowita. Tak, zgadza się.

Nie spodziewałam się tylu ludzi na aukcji. Och, pewnie, kilkorga rodziców,

chcących pokazać, jak interesują się szkołą dzieci. Ale nie bandy zapalonych

kolekcjonerów antyków.

A właśnie tacy ludzie przyszli. Byli wszędzie, zupełnie nieznani mi ludzie,

spacerujący tu i tam, popatrujący na przedmioty wystawiane na licytację,

wymieniający konspiracyjne szepty. Od czasu do czasu któryś przystawał przy

naszym stoisku i dawał dolca w zamian za herbatnik Rice Krispies czy coś podob-

nego. Przeważnie jednak gapili się na przyszłe trofea... W tym wypadku stanowiła je

obrzydliwa klatka na ptaki z wikliny albo stary zegarek z Myszką Miki, albo szklana

kula z mostem Golden Gate, albo jeszcze jakiś inny śmieć.

Licytowanie rozpoczęło się z opóźnieniem, ponieważ to wielebny miał być

osobą prowadzącą. Nie wyszedł jednak jeszcze ze śpiączki i w związku z tym siostra

Ernestyna wykonała kilka gorączkowych telefonów w poszukiwaniu jakiegoś

godnego zastępcy.

Można sobie wyobrazić moje zaskoczenie, kiedy wspięła się na podwyższenie

na dziedzińcu i oznajmiła do mikrofonu rzeszy zbieraczy staroci, że z powodu

nieobecności wielebnego licytację poprowadzi nie kto inny, jak Andy Ackerman,

prezenter popularnego programu w telewizji kablowej poświęconego

majsterkowaniu...

...i mój ojczym.

Andy wszedł na podium, machając dyskretnie ręką, onieśmielony oklaskami.

Zmieszana jak nigdy w życiu, zaczęłam się osuwać na krześle...

Och, ale zaraz, było coś bardziej żenującego niż własny ojczym prowadzący

szkolną licytację antyków. A mianowicie to, że oklaski pochodziły głównie od

kobiety w pierwszym rzędzie.

Mojej matki.

- Hej - zawołała Shannon. - Czy to nie jest...

- Tak - przerwałam. - Owszem, jest.

Parę minut później aukcja się rozpoczęła, a Andy świetnie naśladował

oglądanych w telewizji licytatorów, którzy potrafią tak szybko mówić. Wskazywał na

brzydkie pomarańczowe, plastykowe krzesło i oznajmiając, że to „autentyczny

Eames”, pytał, czy ktoś miałby ochotę postawić na nie sto dolarów.

Sto dolarów? Nie dałabym za nie paczki herbatników.

Ale patrzcie państwo, publiczność zaczęła podnosić ręce i wkrótce krzesło

zostało sprzedane za trzysta pięćdziesiąt dolców! I nikt nie narzekał, jakie to

zdzierstwo.

Najwidoczniej siostrze Ernestynie udało się przekonać publiczność, że szkoła

bardzo potrzebuje funduszy na renowację boiska do siatkówki, bo ludzie wyrzucali

pieniądze na zupełnie bezwartościowe śmiecie. Na własne oczy widziałam, jak ciotka

Cee Cee, Pru, i mój wychowawca pan Walden rywalizują o wyjątkowo paskudną

lampę. Kupiła ją ciotka Pru - za sto siedemdziesiąt pięć zielonych - a potem podeszła

do pana Waldena, pewnie żeby się chełpić. Tylko że parę minut później zobaczyłam,

jak piją lemoniadę i rozmawiają ze śmiechem, jak podsłuchałam, o zorganizowaniu

wspólnej opieki nad lampą, jakby to było dziecko jakiejś rozwiedzionej pary. Na ich

widok Shannon zawołała:

- Ach, czy to nie słodkie?

Nie, w żaden sposób. Zupełnie nie jest słodkie to, że dziwaczna ciotka twojej

przyjaciółki wpada z wzajemnością w oko twojemu szkolnemu wychowawcy, a ty

sama nie możesz nawet liczyć na telefon od swojego chłopaka, ponieważ -

zgadnijcie? - on jest przypadkiem duchem i nie ma telefonu.

Co nie znaczy, że gdyby Jesse zadzwonił, miałabym mu dużo do powiedzenia.

Co niby miałaby mu powiedzieć: „Och, a tak przy okazji, Paul chce odbyć podróż w

czasie i spowodować, że nie umrzesz. A ja zamierzam go powstrzymać. Ponieważ

chce, abyś włóczył się zawieszony w próżni przez sto pięćdziesiąt lat, żebyśmy mogli

się całować w samochodzie mojej mamy W porządku? Pa!”

Poza tym, to wyglądało mało prawdopodobnie. To znaczy, ta podróż Paula.

On nie miał tego przedmiotu - kotwicy, o którym wspominał doktor Slaski. Rzeczy,

która przeniosłaby go w tamtą noc, kiedy Jesse został zamordowany.

Tak się, w każdym razie, pocieszałam, dopóki Andy nie podniósł w górę

srebrnej sprzączki od paska, którą Brad znalazł na strychu podczas sprzątania. Wtedy,

zaklinowana przez ponad wiek między deskami podłogi pod oknem na strychu, była

tak brudna i pociemniała ze starości, że ledwie rzuciłam na nią okiem. Andy wrzucił

ją do pudełka z napisem Aukcja w Misj, a ja zupełnie o niej zapomniałam.

Teraz, kiedy ją podniósł, zalśniła w promieniach popołudniowego słońca. Ktoś

ją wyczyścił i wypolerował. Andy opowiadał, że to zabytek z czasów, kiedy nasz dom

był jedynym hotelem w okolicy - tak naprawdę był to zwykły zajazd - liczący sobie,

według Towarzystwa Historycznego Carmelu, około stu pięćdziesięciu lat.

Mniej więcej od tylu lat mój chłopak nie żyje.

- Ile dostanę za tę piękną srebrną klamrę? - pytał Andy - Wspaniały przykład

starodawnego rzemiosła. Proszę popatrzeć na wygrawerowane ozdobne D.

Siedząca obok mnie Shannon odezwała się nagle:

- Czy twój brat czasem o mnie mówi? To znaczy, Davidek.

Obserwowałam leniwie ojczyma. Słońce paliło niemiłosiernie i trudno było

myśleć o czymś innym niż o pójściu na plażę.

- Nie wiem - odparłam. Rozumiałam, oczywiście, udrękę Shannon. Zadurzyła

się w chłopaku. Chciała tylko wiedzieć, czy nie traci czasu.

Jako siostra obiektu jej gorących uczuć, myślałam... fuj. A takie o tym, że

David jest stanowczo za mały, żeby mieć dziewczynę.

- Jeden z członków Towarzystwa Historycznego - nie myśl, że cię nie widzę,

Bob - ciągnął Andy ze śmiechem - uważa nawet, że klamra mogła należeć do kogoś z

klanu Diegów, bardzo starej i szanowanej rodziny, która osiadła w tych stronach

jakieś dwieście lat temu.

Szanowanej, pożal się Boże. Diegowie - a przynajmniej duchy dwojga

członków tej rodziny, których miałam wątpliwą nieprzyjemność spotkać - byli

wyłącznie złodziejami i mordercami.

- Sądzę, że to, a nie tylko piękne wykonanie sprawi - ciągnął Andy - że

pewnego dnia kolekcjonerzy bardzo się nią zainteresują... kto wie, może nawet

dzisiaj!

- David raczej nie rozmawia w domu o dziewczynach - Zwróciłam się do

Shannon. - W każdym razie, nie ze mną.

- Och. - To ją strasznie przygnębiło. - Ale czy sądzisz... no, jeśli Davidkowi

spodobałaby się jakaś dziewczyna, to taka, która byłaby podobna do mnie?

- Zacznijmy licytację tego pięknego wyrobu jubilerskiego od stu dolarów -

powiedział Andy. - Sto dolarów. W porządku, mamy sto. A co powiecie państwo na

sto dwadzieścia pięć dolarów? Kto da sto dwadzieścia pięć?

Myślałam o tym, o co pytała mnie Shannon. David i dziewczyna? Najmłodszy

z przyrodnich braci. Nie mogłam go sobie wyobrazić z dziewczyną, tak samo jak za

kierownicą samochodu czy grającego w piłkę. To po prostu nie ten typ.

- Trzysta pięćdziesiąt - usłyszałam głos Andy'ego. - Czy dobrze słyszę, trzysta

pięćdziesiąt?

Przypuszczam jednak, że pewnego dnia David poprowadzi samochód. Ja na

przykład teraz jeżdżę, ale były czasy, kiedy moja rodzina wątpiła, czy to kiedyś

nastąpi. Było logiczne, że pewnego dnia David skończy szesnaście lat i będzie robił

to, co starsi bracia, Jake i Brad, i ja... No, wiecie, zrobi prawo jazdy. Będzie wkuwał

matmę. Całował się z przedstawicielkami płci przeciwnej.

- Mój Boże, Bob - powiedział Andy do mikrofonu. - Nie żartowałeś, mówiąc,

jak znaczący, będzie ten przedmiot dla dzisiejszej licytacji, prawda? Już osiągnął

siedemset dolarów. Czy ktoś... Dobrze, siedemset pięćdziesiąt. Czy dobrze

usłyszałem: osiemset?

- Pewnie - zwróciłam się do Shannon. - Dlaczego miałabyś się nie podobać

Davidowi? To znaczy, zakładając, że ktoś mu się jakoś szczególnie podoba. A nie

mówię, że tak jest. O ile mi wiadomo.

- Naprawdę? - zmartwiła się Shannon. - Bo Davidek jest taki mądry. Myślę, że

podobają mu się tylko inteligentne dziewczyny. A mnie matematyka nie idzie zbyt

dobrze.

- Jestem pewna, że David nie dbałby o coś takiego - powiedziałam, chociaż

wcale nie byłam o tym przekonana. - Pod warunkiem, że jesteś, no wiesz, miłą osobą,

i w ogóle.

- Naprawdę? - Shannon zaczerwieniła się ślicznie. - Naprawdę tak myślisz?

Boże, co ja powiedziałam?

Na szczęście w tej chwili Andy opuścił młotek z hałasem i odwrócił uwagę

Shannon, krzycząc:

- Sprzedane za tysiąc sto dolarów!

- Ojej - powiedziała Shannon. - To dużo pieniędzy.

Nie tylko ona była zaskoczona. Przez tłum przeleciał pomruk zdumienia. Jak

dotąd, żaden ze staroci nie osiągnął takiej ceny nawet w przybliżeniu. Wyciągnęłam

szyję, żeby zobaczyć co za kretyn ma tyle kasy, że wyrzuca ją w błoto, i zdziwiłam

się, widząc, że Andy nadal trzyma klamrę znalezioną u nas na strychu...

...a Paul Slater, właśnie on, przedziera się przez tłum, żeby ją odebrać.

Patrzyłam, jak wyraźnie zadowolony, potrząsa ręką Andy'ego, bierze klamrę,

a następnie wyciąga książeczkę czekową. Co za dupek, pomyślałam. Od dawna

wiedziałam, że Paul jest dziwakiem. Ale żeby wywalać ciężko zarobione pieniądze -

no, może nie tak ciężko, bo z pewnością płacił za klamrę pieniędzmi ukradzionymi

Gutierrezom - na takiego śmiecia... Przecież to było chore.

Nie trzymało się kupy. Dlaczego Paul Slater wydawał tysiąc sto dolarów na

starą, zniszczoną klamrę od paska... nawet jeśli ją wyczyszczono i nawet jeśli należała

kiedyś do kogoś z klanu Diegów?

Wtedy nagle, jakby ktoś walnął mnie w głowę młotkiem licytatora, wbijając w

nią trochę rozumu, wszystko stało się jasne.

Poczułam się tak, jakbym miała za chwilę zwrócić te wszystkie ciastka i

ciasteczka, którymi napychałyśmy się za plecami siostry Ernestyny. Chyba było to po

mnie widać, bo Shannon nagle wciągnęła głośno powietrze i zapytała:

- Dobrze się czujesz?

- Nieświeży baton cytrynowy - powiedziałam. - Zaraz wrócę. - Wstałam i

zaczęłam się przedzierać pośpiesznie od stoiska z wypiekami, za rzędami

rozkładanych krzeseł, wzdłuż przejścia aż do podwyższenia, gdzie Paul odbierał swój

łup.

Zanim zdołałam do niego dotrzeć, ktoś chwycił mnie za ramię.

Serce biło mi tak mocno z powodu Paula i jego planów niedopuszczenia do

śmierci mojego chłopaka, że podskoczyłam na kilometr do góry, tak się

przestraszyłam.

Okazało się, że to tylko moja matka.

- Susie, kochanie - powiedziała, uśmiechając się anielsko w stronę Andy'ego. -

Czy to nie świetna zabawa? A Andy radzi sobie znakomicie, prawda?

- Eee... Tak, mamo - powiedziałam.

- To urodzony aktor, nie sądzisz?

Ależ ona go kocha. Jakie to śmieszne. Miłe. Ale jednak śmieszne.

- Owszem. Posłuchaj, mamo, muszę...

Nie musiałam się niepokoić. Paul sam mnie znalazł.

- Suze - odezwał się, schodząc po schodkach z podium. Spóźniłam się.

Dokonał transakcji. W dłoni trzymał klamrę. - Cieszę się, że cię widzę.

- Muszę z tobą porozmawiać - powiedziałam z większym naciskiem, niż

zamierzałam, ponieważ moja matka i siostra Ernestyna, stojąca w pobliżu z jeszcze

ciepłym czekiem Paula w ręce, odwróciły się i spojrzały na mnie pytająco.

- Susie, kochanie - powiedziała mama. - Dobrze się czujesz?

- Wszystko w porządku - zapewniłam pośpiesznie. Czy to było widać? Czy

wiedziały, że serce wali mi jak młotem, a w ustach mam sucho jak na pustyni? -

Muszę tylko pilnie porozmawiać z Paulem.

- A kto zajmuje się stoiskiem? - zapytała siostra Ernestyna.

- Shannon nad wszystkim panuje - powiedziałam, ujmując Paula pod ramię.

Przyglądał się nam - mamie, siostrze Ernestynie i mnie - z lekko ironicznym

uśmiechem, jakby bawiło go wszystko, co mówimy.

- Dobrze, ale nie zostawiaj jej samej zbyt długo - upomniała mnie surowym

głosem siostra Ernestyna. Wiedziałam, że niezupełnie to chciałaby powiedzieć, ale na

więcej nie mogła sobie pozwolić w obecności mojej matki.

- Zaraz wrócę, siostro - powiedziałam.

A potem odciągnęłam Paula daleko od podwyższenia i składanych krzeseł, za

jeden ze stołów z rzeczami przeznaczonymi do licytacji.

- Co ty wyprawiasz? - syknęłam, jak tylko znaleźliśmy się poza zasięgiem

słuchu.

- Hej, Suze - powiedział z nadal rozbawioną miną. - Też mi miło, że się

spotkaliśmy.

- Nie wygłupiaj się. - Mówiłam z trudem ze względu na suchość w ustach, ale

nie zamierzałam się poddać. - Po co kupiłeś tę klamrę?

- To? - Paul otworzył dłoń. Srebro błysnęło w promieniach słońca, a potem

palce Paula z powrotem zacisnęły się na klamrze. - Och, nie wiem. Kupiłem ją, bo

jest taka ładna.

- Taka ładna, że warta tysiąc sto dolarów? - Patrzyłam na niego wściekła i

miałam nadzieję, że nie zauważy, jak się trzęsę. - Daj spokój, Paul. Nie jestem głupia.

Wiem, dlaczego ją kupiłeś.

- Naprawdę? - Uśmiech Paula dzisiaj wyjątkowo działał mi na nerwy. -

Oświeć mnie zatem.

- Tylko że to ci się nie uda. - Serce tłukło mi się o żebra, ale wiedziałam, że

nie ma odwrotu. - Nazwisko Jesse'a to de Silva. A więc S a nie D. To nie jego klamra.

Spodziewałam się, że ta informacja zmyje z twarzy Paula nieznośny

uśmieszek. Ale tak się nie stało. Kąciki jego ust ani drgnęły.

- Wiem, że to nie jest klamra Jesse'a - oznajmił spokojnie. - Co jeszcze, Suze?

Czy mogę odejść?

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Czułam, jak krew zaczyna płynąć mi wolniej,

a okropny szum w uszach, który się pojawił, kiedy zrozumiałam, że to on jest nowym

właścicielem klamry, nagle zniknął. Po raz pierwszy od dobrych paru minut byłam w

stanie wziąć głęboki oddech. Przedtem czułam się jak ryba na piasku.

- A więc... więc wiesz - powiedziałam z dziwaczną ulgą - wiesz, że nie

możesz jej użyć, żeby cofnąć... cofnąć się w czasie i uratować Jesse'a.

- Oczywiście - powiedział Paul, uśmiechając się szerzej niż przedtem. -

Zamierzam jej użyć, żeby cofnąć się w czasie i powstrzymać mordercę Jesse'a. Cześć,

Suze.

10

Diego. Feliks Diego, człowiek, który zabił mojego chłopaka na prośbę Marii,

nienawistnej narzeczonej Jesse'a. Chciała poślubić Diega, handlarza niewolników i

najemnego mordercę, zamiast mężczyzny, którego wybrał jej ojciec, swojego kuzyna

(fuj!).

Jesse nie dotarł na ślub. A to dlatego, że zginął po drodze. Zabił go Feliks

Diego, chociaż nikt w tamtych czasach o tym nie wiedział. Nigdy nie znaleziono jego

ciała. Ludzie - nawet jego własna rodzina - uznali, że wolał raczej uciec, niż ożenić

się z kobietą, której nie kochał i która też nie darzyła go uczuciem. Maria wyszła za

mąż za Feliksa i razem spłodzili gromadę dzieciaków, które również wyrosły na

morderców i złodziei.

Nie tak dawno temu na żądanie Paula ta para złożyła mi wizytę. Paul spotkał

przedtem ducha Diega. Właściwie to go wezwał.

A teraz Paul chciał przeszkodzić Diego w zabiciu Jesse'a... prawdopodobnie

zabijając samego Diega. Zmiennikom łatwo jest zabijać ludzi. Wystarczy usunąć

duszę z ciała, odprowadzić ją do tak zwanej stacji przejściowej, gdzie ważą się ich

dalsze losy - cokolwiek by to miało być, niebo, piekło, kolejne życie - i tyle. Potem z

powrotem na ziemię. Jeszcze jedna niewyjaśniona śmierć, jeszcze jedno ciało w

kostnicy.

Albo, w wypadku Diega, lodownia, ponieważ około 1850 roku w Kalifornii

nie było kostnic.

Tylko że to nie miało się tak potoczyć. Nie zamierzałam do tego dopuścić.

Och, pewnie, Diego zasługiwał na śmierć. Był skończonym draniem. W końcu to on

zabił mojego chłopaka.

Gdyby jednak Diego umarł, to by znaczyło, że Jesse pozostanie wśród

żywych.

A wtedy nigdy bym go nie spotkała.

Wiedziałam, naturalnie, że sama nie powstrzymam Paula - chyba że go zabiję.

Potrzebowałam wsparcia.

Na szczęście wiedziałam, gdzie go szukać. Jak tylko licytacja dobiegła końca i

zabrzmiało zwięzłe „Możecie odejść” siostry Ernestyny, zostałyśmy z Shannon

zwolnione, pobiegłam do samochodu mamy, który mi wspaniałomyślnie pożyczyła w

nagrodę za moją „dobrowolną” pomoc w Misji. Paul odszedł w sekundę po rzuceniu

swojej małej bomby o powstrzymaniu Diega. Nie miałam pojęcia, dokąd się udał.

Ale wiedziałam, gdzie szukać odpowiedzi na to pytanie.

Kiedy wjechałam na Scienic Drive, słońce właśnie zachodziło, malując niebo

na zachodzie na ciemnopomarańczowo, a morzu nadając barwę płomieni. Okna

drogich nadmorskich willi odbijały światło słońca, więc nie sposób było zobaczyć

wnętrza.

Ale i tak wiedziałam, że za lśniącymi szybami rodziny siadają właśnie do

kolacji... rodziny takie jak moja. Za to, co robiłam, groziły mi poważne kłopoty...

oczywiście nie dlatego, że próbowałam powstrzymać Paula przed uratowaniem życia

mojemu chłopakowi, ale dlatego że nie stawiłam się na kolację. Andy nic zna się na

żartach, jeśli chodzi o rodzinne posiłki.

Ale czy miałam inne wyjście? Chodziło o życie. No, dobrze, życie

odrażającego mordercy, który zasługiwał na śmierć. Ale to nieważne. Należało

powstrzymać Paula.

A znałam tylko jednego człowieka, którego mógłby, ewentualnie, posłuchać.

Kiedy jednak wjechałam na podjazd przed domem Slaterów. stwierdziłam, że

niepotrzebnie panikowałam. Stał tam nie tylko srebrny kabriolet bmw Paula, ale też

czerwony porsche boxster, którego znałam aż za dobrze.

Wiedziałam, że Paul w najbliższym czasie nie będzie podróżować po innych

wymiarach.

Zaparkowałam za boxsterem i pobiegłam po schodach do drzwi

nowoczesnego domu, a tam oparłam się na dzwonku. Znad morza nadlatywał

chłodny, rześki wiaterek. Kiedy się go wdychało, czuło się niemal, że świat jest

cudownym miejscem... wszystko, co wydzielało taki czysty i świeży zapach musiało

być dobre, prawda?

Nieprawda. Wody w Zatoce Carmelu potrafią być zdradliwe, pełne

niebezpiecznych wirów, które wciągnęły w śmiertelną pułapkę setki

niespodziewających się niczego turystów. To, że Paul mieszkał tutaj, o parę metrów

od tego morderczego żywiołu, nie wydawało się przypadkowe.

Osobiście otworzył drzwi. Widocznie spodziewał się dostawy czegoś do

jedzenia, a nie mojego przybycia, ponieważ miał ze sobą portfel.

Trzeba mu przyznać, że kiedy stwierdził, że to ja, a nie, powiedzmy, mój

przyrodni brat Jake z pizzą z Peninsula Pizza, powieka mu nawet nie drgnęła. Wsunął

portfel z powrotem do kieszeni starannie wyprasowanych bojówek i, uśmiechając się

nieznacznie, powiedział:

- Suze. Czemu zawdzięczam tę przyjemność?

- Nie obiecuj sobie za dużo - odparłam. Przy odrobinie szczęścia mógł wziąć

moją nagłą chrypkę za przejaw lekceważenia, a nie za to, czym naprawdę była, czyli

strach. - Nie przyszłam, żeby się z tobą zobaczyć.

- Paul? - Znajomy głos odezwał się w głębi domu, cieniutki niczym dźwięk

wietrznych dzwonków. - Sprawdź, czy dodali więcej tych... no, wiesz. Jak to się

nazywa. Gorących dodatków.

Paul obejrzał się przez ramię. Kelly Prescott - bosa, z ramiączkami wyjątkowo

skąpej sukienki od Betsey Johnson zsuniętymi z ramion - schodziła po schodach.

- Och - mruknęła, kiedy zobaczyła, że to ja, a nie pizza. - Suze. Co ty tu

robisz?

- Przepraszam, że przeszkadzam - powiedziałam, mając nadzieję, że nie

domyśla się, jak szybko bije mi serce pod konserwatywną białą bluzką, którą

włożyłam, żeby ułagodzić siostrę Ernestynę. - Muszę chwilę porozmawiać z

dziadkiem Paula.

- Dziadkiem Świrkiem? - Kelly spojrzała pytająco na Paula. - Mówiłeś, że on

nie może rozmawiać!

- Zdaje się - powiedział Paul z uśmieszkiem rozbawienia, który nie opuszczał

jego twarzy - że może. Ale tylko z Suze.

Kelly rzuciła mi jadowite spojrzenie.

- Rany, Suze - powiedziała. - Nie wiedziałam, że tak gustujesz w staruszkach.

- To cała ja - odparłam ze śmiechem i z nadzieją, że nie brzmiał on w ich

uszach równie nerwowo jak w moich. - Przyjaciółka staruszków. Więc... mogę wejść?

Spodziewałam się, że Paul może się nie zgodzić. Musiał przecież wiedzieć, po

co przyszłam. Musiał wiedzieć, że chciałam porozmawiać z doktorem Slaskim, żeby

się przekonać, czy nie ma jakiegoś sposobu przeszkodzenia jego wnukowi w igraniu z

przeszłością... i narobieniu bałagan w moim obecnym życiu.

Zamiast jednak rozzłościć się, czy choćby lekko zdenerwować, Paul otworzył

szerzej drzwi i zaprosił mnie do środka.

- Gość w dom...

Zdobyłam się na uśmiech pod adresem Kelly, kiedy przechodziłam obok niej

w drodze na piętro. Nie odwzajemniła go. Zrozumiałam dlaczego, kiedy znalazłam

się w salonie. W kominku palił się ogień, a na chromowo - szklanym stoliku przy

długiej, niskiej kanapie stały kieliszki do brandy. Najwyraźniej przerwałam im

słodkie sam - na - sam.

Usiłowałam nie brać tego do siebie, że Paul nigdy nie częstował mnie brandy

ani też nie palił w kominku podczas moich licznych wizyt. Ostatecznie, nie jestem

wolna. A jednak uznałam, że mocno przesadził. Kelly od tak dawna durzyła się w

nim, że zadowoliłaby się suszoną wołowiną z lemoniadą, a co dopiero ogniem na

kominku i courvoisierem.

Minęłam salon i ruszyłam długim korytarzem prowadzącym do pokoju

doktora Slaskiego. Z daleka słyszałam kanał rozrywkowy. Słodki głosik Boba Parkera

musiał stwarzać przyjemny akompaniament do intymnych spotkań Paula i Kelly.

Zapukałam do drzwi, na wypadek gdyby starszy pan był akurat myty, czy coś.

Nikt nie poprosił, żebym weszła, więc popchnęłam lekko uchylone drzwi. Pielęgniarz

leżał w fotelu w rogu pokoju, ucinając sobie, prawdopodobnie dobrze zasłużoną,

drzemkę. Doktor Slaski, na szpitalnym łóżku, również wydawał się drzemać.

Było mi niezręcznie, oczywiście, przerywać mu sen, ale jaki miałam wybór?

Chyba dobrze robiłem, zawiadamiając go, że jego wnuk ma ochotę zmienić bieg

historii, czyli dokonać czegoś, co doktor Slaski uznawał za krańcowo niebezpieczne?

- Doktorze Slaski - szepnęłam, tak żeby nie obudzić pielęgniarza. - Doktorze

Slaski? Nie śpi pan? To ja, Suze. Suze Simon. Muszę pana zapytać o coś naprawdę

ważnego.

Doktor Slaski otworzył jedno oko i spojrzał na mnie.

- Lepiej - zaświszczał (z jego oddechem było chyba coś nie w porządku) -

żeby to było coś dobrego.

- Nie jest - zapewniłam. - Żadna dobra wiadomość, w każdym razie. Chodzi o

Paula.

Doktor Slaski skierował wzrok na sufit.

- Czemu mnie to nie dziwi?

- Chodzi o to - powiedziałam, siadając na krześle przy łóżku - że odkryłam,

dlaczego Paul chce cofnąć się w czasie. Powieki doktora Slaskiego uniosły się nieco

wyżej.

- Żeby uchronić ludzkość przed okrucieństwami Stalina? - wychrypiał.

- Hm. Nie - powiedziałam. - Żeby nie dopuścić do śmierci mojego chłopaka.

Dziadek Paula zamrugał zamglonymi oczami.

- A to jest coś złego, ponieważ...?

- Ponieważ, jeśli Paul cofnie się w czasie i uratuje Jesse'a - szepnęłam, tak

żeby to nie dotarło do uszu pielęgniarza - nigdy go nie spotkam!

- Paula?

- Nie. - Nie mogłam uwierzyć. - Jesse'a! Doktor Slaski oblizał popękane

wargi.

- Ponieważ - wycharczał - Jesse nie...

- Nie żyje, jasne? - Zerknęłam z niepokojem na wciąż pogrążonego we śnie

pielęgniarza. - Jesse nie żyje. Mój chłopak jest duchem.

Doktor Slaski powoli opuścił powieki.

- Nie mam - westchnął - cierpliwości do tego wszystkiego. Nie czuję się

dzisiaj najlepiej.

- Doktorze Slaski! - Pochyliłam się, dotykając jego ramienia.

- Proszę, musi mi pan pomóc. Proszę powiedzieć Paulowi, że nie może tego

zrobić. Ze nie może bawić się w podróżowanie w czasie. Ze to niebezpieczne, że

skończy tak jak pan. Proszę mu coś powiedzieć, cokolwiek. Musi go pan

powstrzymać, zanim zrujnuje mi życie!

Doktor Slaski, z zamkniętymi oczyma, pokręcił powoli głową.

- Zwracasz się do niewłaściwej osoby - oznajmił. - Nie mam kontroli nad tym

chłopakiem. Nigdy nie miałem. I nie będę miał.

- Ale może pan spróbować, doktorze Slaski - krzyknęłam. - Proszę, musi pan

to zrobić! Jeśli uratuje Jesse'a... jeśli mu się uda...

- Serce ci pęknie. - Doktor Slaski otworzył oczy i wpatrywał się we mnie. -

Twoje życie nie będzie nic warte.

- Tak!

- Ile ty masz lat? - zainteresował się. - Piętnaście? Szesnaście? Naprawdę

sądzisz, że twoje życie się skończy, jeśli chłopak, w którym się zadurzyłaś - nawet nie

chłopak, duch! - przypadkiem zniknie? Za rok, zresztą i tak nie będziesz o nim

pamiętać.

- To nieprawda - syknęłam przez zaciśnięte zęby. - To, co łączy mnie i

Jesse'a... to coś wyjątkowego. Paul o tym wie. Dlatego próbuje to zniszczyć.

Doktor Slaski wyraźnie się zainteresował.

- Doprawdy? - zapytał z pewnym ożywieniem. - A dlaczego, jak myślisz, chce

to zrobić?

- Ponieważ... - Byłam zakłopotana, że muszę mówić o tym, ale nie widziałam

innego wyjścia. Wzięłam głęboki oddech. - Bo on uważa, że powinniśmy być razem.

On i ja. Bo jesteśmy pośrednikami.

Suche, pokryte brązowymi plamami usta doktora Slaskiego rozciągnęły się w

uśmiechu.

- Zmiennikami - sprostował.

- Zmiennikami - powtórzyłam. - Wszystko jedno. To nie jest w porządku i pan

o tym wie.

- Wręcz przeciwnie - stwierdził doktor Slaski, pokasłując. - To chyba

najmądrzejsza rzecz, jaką ten chłopak dotąd zrobił. I do tego romantyczna. Niemal

przywraca mi wiarę w niego.

- Doktorze Slaski!

- A poza tym, to co jest w tym złego? - Doktor Slaski patrzył na mnie z

gniewem. - Ja mam wrażenie, że on ci oddaje przysługę. Albo raczej twojemu

chłopakowi. Myślisz, że ten Jessup...

- Jesse.

- Myślisz, że ten Jesse lubi być duchem? Poniewierać się przez całą wieczność

w niebycie, patrzeć, jak przeżywasz swoje życie, podczas gdy on jest zawieszony w

próżni, nigdy się nie starzejąc, nigdy nie mając okazji znowu poczuć smaku ciasta z

jagodami. Czy takiego życia mu życzysz? Musisz go bardzo kochać, jeśli tak jest.

Ton jego głosu sprawił, że poczułam gorąco na policzkach.

- Oczywiście, że nie chcę dla niego takiego losu - zaprzeczyłam gwałtownie. -

Ale jeśli alternatywą byłoby nigdy go nie spotkać - no, to tego też nie chcę. I on też

nie!

- Ale nie zapytałaś go o to, prawda?

- No, ja...

- Zapytałaś?

- Cóż. - Spuściłam wzrok, bo nie mogłam wytrzymać jego spojrzenia. - Nie.

Nie, nie zapytałam.

- Tak też myślałem - stwierdził doktor Slaski. - Wiem też dlaczego. Boisz się,

co mógłby odpowiedzieć. Boisz się, że mógłby wybrać jednak życie.

Spojrzałam na niego gniewnie.

- To nieprawda!

- Prawda i wiesz o tym. Boisz się, że chciałby raczej przeżyć swoje życie,

takie, jakie miało być, nigdy cię nie spotkawszy...

- Musi być jakieś inne wyjście! - prawie krzyknęłam. - Nie może być tylko

jedno albo drugie. Paul mówił coś o transferze dusz...

- Ach. Ale do tego potrzebujesz ciała, do którego można by przenieść duszę.

Przyszła mi do głowy ponura myśl - o Paulu.

- Chyba mam jedno.

Doktor Slaski jakby czytał w moich myślach:

- Ale tego nie zrobisz. Uniosłam brwi.

- Nie?

- Nie - odparł. Jego głos brzmiał coraz słabiej. - Nie zrobisz tego. On tak.

Gdyby sądził, że w ten sposób coś osiągnie. Ale nie ty. Nie masz tego w sobie.

- Mam - powiedziałam, starając się, żeby mój głos zabrzmiał pewnie.

Doktor Slaski potrząsnął znowu głową.

- Nie jesteś taka jak on - powiedział. - Czy ja. Nie ma się o co obrażać. To

dobrze. Będziesz dłużej żyć.

- Może - powiedziałam, wpatrując się w swoje dłonie oczami pełnymi łez. -

Ale co z tego, skoro nie będę szczęśliwa.

Doktor Slaski milczał przez chwilę. Jego oddech stał się tak chrapliwy, że po

minucie czy dwóch pomyślałam, że zasnął i podniosłam głowę, przestraszona.

Ale nie spał. Patrzył cały czas na mnie.

- Kochasz tego chłopca? - zapytał w końcu.

- Jesse'a? - Skinęłam głową, nie mogąc mówić.

- Jest coś, co mogłabyś zrobić - wysapał. - Sam tego nigdy nie zrobiłem, ale

słyszałem, że to możliwe. Oczywiście, nie polecam tego. To prawdopodobnie krótsza

droga na cmentarz, gdzie ja się wkrótce znajdę.

Pochyliłam się na krześle.

- Co to jest? - zawołałam. - Proszę mi powiedzieć. Zrobię wszystko...

wszystko!

- Coś, co by nie wymagało cudzej śmierci - powiedział doktor Slaski i dostał

ataku kaszlu, który trwał chyba wieki. Kiedy w końcu koszmarne, wstrząsające jego

ciałem skurcze minęły, powiedział:

- Kiedy będziesz wracać...

- Wracać? W czasie, tak?

Nie odpowiedział. Patrzył tylko w sufit.

- Doktorze Slaski? Wracać z podróży w czasie? To pan miał na myśli?

Doktor Slaski nie dokończył zdania. Bo kiedy doszedł do połowy, szczęka mu

opadła, oczy zamknęły się i zapadł w głęboki sen.

Tak przynajmniej sądziłam.

Nie mogłam w to uwierzyć. Już miał mi udzielić jakiejś cennej rady, w jaki

sposób uratować Jesse'a i nagle sen go zmorzył? O co tu chodzi?

Dotknęłam jego ręki w nadziei, że się obudzi.

- Doktorze Slaski? - zawołałam trochę głośniej. Kiedy nie odpowiedział,

wpadłam w panikę. - Doktorze Slaski? - krzyknęłam. - Doktorze Slaski, proszę się

obudzić!

Mój krzyk wyrwał z drzemki chrapiącego pielęgniarza. Zerwał się z fotela,

wołając:

- Co? Co się dzieje?

- Nie wiem - wyjąkałam. - On... on się nie budzi. Dłonie pielęgniarza

natychmiast zaczęły krążyć nad ciałem dziadka Paula, badając puls, poprawiając

kroplówkę...

A potem pochylił się nad starcem i zaczął mu ugniatać klatkę piersiową.

- Dzwoń 9 - 1 - 1 - wrzasnął do mnie Stałam, nic nie rozumiejąc.

- Rozmawiał ze mną - powiedziałam. - Prowadziliśmy zupełnie normalną

rozmowę. Co prawda, dużo kasłał, ale... ale czuł się dobrze. A potem znienacka...

Pielęgniarz musiał powtórzyć:

- Wezwij 9 - 1 - 1! Dzwoń po karetkę!

Wtedy dopiero zauważyłam telefon w pokoju. Podniosłam słuchawkę i

wykręciłam numer. Poprosiłam o przysłanie karetki i podałam adres. W tym czasie,

za moimi plecami, pielęgniarz nałożył doktorowi Slaskiemu maskę tlenową na twarz,

a teraz napełniał czymś strzykawkę.

- Nie rozumiem - powtarzał. - Godzinę temu wszystko było w porządku. W

zupełnym porządku!

Ja też nie rozumiałam. Chyba że doktor Slaski był poważniej chory, niż na to

wyglądał.

Nie miałam tam już nic do roboty, więc uznałam, że lepiej będzie, jak sobie

pójdę i zawiadomię Paula, że jego dziadek miał jakiś atak. Wróciłam do salonu w

porę, żeby zobaczyć, jak Kelly, siedząca obok Paula na kanapie, z nogami na jego

kolanach, pakuje mu język w usta... Chętnie zapłaciłabym, żeby mi oszczędzono tego

widoku.

- Ehm - mruknęłam z holu.

Kelly odsunęła się nieznacznie od Paula i popatrzyła na mnie ze złością.

- Czego chcesz? - zapytała. Biorąc pod uwagę jej wrogość w stosunku do

mnie, aż trudno uwierzyć, że sprawowałyśmy obecnie funkcje przewodniczącej i

wiceprzewodniczącej samorządu trzeciej klasy i codziennie (no dobrze, co tydzień)

musiałyśmy się spotykać, żeby omawiać ważne kwestie, na przykład, dokąd udać się

na szkolną wycieczkę albo jakie kwiaty zamówić na szkolny bal wiosenny.

Nie zwracając uwagi na nią, oznajmiłam:

- Paul, twój dziadek dostał chyba ataku serca.

Spojrzał na mnie na pół przymkniętymi oczami. Ta Kelly musi mieć niezłą

siłę ssącą.

- Co? - zapytał głupio.

- Twój dziadek. - Odsunęłam kosmyk włosów z oczu. Miałam nadzieję, że nie

zauważy, jak bardzo drży mi ręka. - Karetka jest już w drodze. Miał wylew, czy coś

takiego.

Paul nie wyglądał na zaskoczonego. Mruknął „och” tonem jakby lekkiego

rozczarowania, ale bardziej chyba z powodu przerwanej sesji całowania z Kelly niż z

powodu dziadka, który jak wszystko na to wskazywało, umierał.

- Nie odchodź - powiedział Paul, wyplątując się z nóg Kelly.

- Paul - zawołała Kelly. Udało jej się rozciągnąć jego imię do dwóch sylab, tak

że wyszło coś w rodzaju „Popol”.

- Wybacz, Kelly - powiedział Paul, poklepując ją dobrodusznie w łydkę. -

Dziadek Świrek znowu przedawkował medykamenty. Muszę się tym zająć.

Kelly wydęła wdzięcznie usta.

- Ale jeszcze nawet nie przywieźli pizzy!

- Musimy wziąć na wstrzymanie, kotku. „Kotku”. Zadrżałam.

A potem uświadomiłam sobie, co on właściwie powiedział. Kiedy przechodził

obok, kierując się do pokoju dziadka, złapałam go za ramię.

- Co masz na myśli, mówiąc, że przedawkował leki? - syknęłam.

- Hm - odparł Paul, uśmiechając się półgębkiem. - Bo tak właśnie się stało?

- Skąd wiesz? Nie widziałeś się z nim nawet!

- Hm - mruknął, uśmiechając się szerzej. - Być może nawet jakoś w tym

pomogłem.

Cofnęłam rękę, jakby jego skóra nagle zaczęła mnie parzyć.

- Zrobiłeś to? - Nie mogłam w to uwierzyć.

A powinnam. Naprawdę powinnam. Bo to był Paul.

- Na Boga, Paul, dlaczego?

- Wiedziałem, że przyjdziesz się z nim zobaczyć po dzisiejszej licytacji -

powiedział, wzruszając ramionami. - A szczerze mówiąc, nie są mi potrzebne kłopoty

ze strony staruszka. Teraz pozwolisz, że cię przeproszę...

Potem ruszył spacerkiem do pokoju dziadka. Patrzyłam za nim; z trudem do

mnie docierało to, co przed chwilą usłyszałam.

A jednak...

A jednak miało sens. To w końcu był Paul. Chłopak, którego poglądy w

dziedzinie etyki wydawały się dużo bardziej niż zwichnięte.

Z pustką w głowie wróciłam do salonu, gdzie Kelly właśnie wkładała buty i

piszczała do telefonu:

- Nie, mówię ci, wpadła tutaj, domagając się wyjaśnień, co robię z jej

chłopakiem. No, dobra, nie powiedziała tego dokładnie w ten sposób. Wymyśliła

historyjkę o tym, jak to chce porozmawiać z dziadkiem Paula. Tak, wiem, z tym,

który nie jest w stanie mówić. Wiem, słyszałaś kiedyś żałośniejszą wymówkę? A

potem ona... - Kelly podniosła głowę, napotykając mój wzrok. - Och, przepraszam,

Deb, muszę kończyć, zadzwonię później. - Rozłączyła się i spojrzała na mnie z

gniewem, nie ruszając się z miejsca. - Dzięki - powiedziała w końcu - że zepsułaś

wieczór, który zapowiadał się naprawdę miło.

Kusiło mnie, żeby powiedzieć jej prawdę - że niczego nie zepsułam. To Paul,

najwyraźniej, podał dziadkowi zwiększoną dawkę leków. Tak mi to, w każdym razie,

przedstawił.

Ale po co miałam się wysilać? I tak by mi nie uwierzyła.

- Przepraszam - powiedziałam tylko, idąc w stronę drzwi. Kiedy je

otworzyłam, na progu stał mój przyrodni brat Jake, z pudełkiem pizzy w ręku.

- Peninsula Pizza, to będzie dwadzieścia siedem dziewięćdziesiąt... - Głos mu

zamarł, kiedy dotarło do niego, że to ja. - Suze? Co ty tu robisz?

- Właśnie wychodzę.

- Tak, dobrze, tak będzie lepiej. - Jake spojrzał na zegarek. - Spóźnisz się na

kolację. Tata cię zabije.

Jeszcze jedna przyjemność, której nie mogę się doczekać.

- Kelly - zawołałam w stronę schodów. - Jest pizza! - A do Jake'a

powiedziałam: - Mam nadzieję, że pamiętałeś o ostrej papryce. I wyszłam.

11

Z powodu licytacji Andy spóźnił się z kolacją i wyszło na to, że zjawiłam się

w porę. Mama nie mogła zrozumieć, dlaczego tak cicho zachowuję się przy stole.

Przestraszyła się, że za długo siedziałam na słońcu, pilnując stoiska z wypiekami.

- Siostra Ernestyna powinna była dać wam przynajmniej parasol -

powiedziała, zabierając się do przyrządzonej przez Andy'ego polędwicy wieprzowej.

- Ta dziewczynka, która z tobą siedziała... jak jej było na imię?

- Shannon.

Ale nie ja to powiedziałam. To był David.

- Tak, Shannon - powiedziała mama. - Jest ruda jak David. Za dużo słońca

szkodzi ludziom o tym kolorze włosów. Mam nadzieję, że miała jakiś daszek na

głowie.

Spodziewałam się, że David wystąpi, jak zwykle, z komentarzem - na

przykład statystyką przypadków raka skóry u uczniów klasy ósmej w północnej

Kalifornii, czy czymś takim. Miał głowę pełną bezużytecznych informacji tego

rodzaju. David jednak milczał, przerzucając ugniecione ziemniaki z jednej strony

talerza na drugą. Brad, który zjadł już własne oraz te, które zostały na półmisku,

zawołał:

- Człowieku, jesz to, czy się bawisz? Jeśli ich nie chcesz, daj je mnie.

- Davidzie - powiedział Andy. - Dokończ, co masz na talerza. David nabrał

łyżką ziemniaki i zjadł je.

Spojrzenie Brada przeniosło się natychmiast na mój talerz. Wyraz nadziei

zniknął jednak, kiedy zobaczył, jaki jest czysty. Nie dlatego, oczywiście, że ja tak

wszystko zmiotłam. Wcale nic.

Miałam jednak Maksa, rodzinnego psa - zsyp na śmiecie u boku, i

niesamowitą wprawę w podrzucaniu mu tego, czego sama nie mogłam przełknąć.

- Mogę przeprosić? - zapytałam. - Może rzeczywiście trochę się przegrzałam...

- Twoja kolej Suze, żeby włożyć naczynia do zmywarki - oświadczył Brad.

- Nieprawda. - Nie do wiary. Czy ci ludzie nie zdawali sobie sprawy, że

miałam dużo ważniejsze sprawy na głowie niż głupie zajęcia domowe? Musiałam

dopilnować, żeby mój chłopak umarł, tak jak to się stało. - Moja była w zeszłym

tygodniu.

- O, nie - powiedział Brad. - Zamieniliście się z Jakiem na tygodnie, nie

pamiętasz? Ponieważ on w tym tygodniu pracuje po południu.

Rzeczywiście tak było - widziałam dowód na własne oczy dzisiaj, u Paula.

- W porządku - powiedziałam, odsuwając krzesło i omal nic tratując przy

okazji Maksa. - Zajmę się tym.

- Dziękuję, Susie - powiedziała mama z uśmiechem, kiedy zabierałam jej

talerz.

Nie byłam równie uprzejma. Mruknęłam „nieważne” i poszłam do kuchni ze

stertą talerzy i nieodstępującym mnie psem. Maks uwielbia, kiedy na mnie przypada

kolej zmywania naczyń, ponieważ wszystkie resztki zeskrobuję do jego miski,

zamiast do kosza.

Ale tego wieczoru nie byliśmy z Maksem sami w kuchni.

Mimo że nie od razu zauważyłam obecność kogoś trzeciego, zorientowałam

się, że coś jest nie tak, kiedy Maks nagle podniósł głowę znad miski i uciekł z

podkulonym ogonem, nie dokończywszy jedzenia. Tylko jedno było w stanie zmusić

Maksa do zostawienia niedojedzonej wieprzowiny - przybysz z zaświatów.

Zmaterializował się w chwilę później.

- Cześć, dzieciaku - powiedział. - Jak leci?

Nie krzyknęłam, czy coś. Po prostu nalałam Cytrynowej Radości do garnka, w

którym Andy gotował ziemniaki, i napełniłam go gorącą wodą.

- Świetnie wybrany moment, tato - powiedziałam. - Wpadłeś tylko, żeby się

przywitać, czy też doszły cię plotki, że cierpię akurat duchowe katusze?

- Uśmiechnął się. Nie wyglądał inaczej niż w dniu, w którym Umarł... Nie

inaczej niż za każdym razem, kiedy mnie nawiedzał od tamtej pory. Nadal nosił

koszulkę, w której umarł - koszulkę, którą przez tyle lat trzymałam pod poduszką.

- Słyszałem, że masz... jakieś problemy - powiedział tata.

Tak to jest z duchami. Kiedy nie nawiedzają ludzi, siedzą sobie w wymiarze

duchowym i plotkują. Tata poznał nawet Jesse'a... Czasami nawet boję się o tym

myśleć.

No i, oczywiście, po śmierci... cóż... nie ma się specjalnie dużo do roboty.

Zdawałam sobie sprawę, że tata poświęca dużo wolnego czasu na szpiegowanie mnie.

- Trochę upłynęło, odkąd ostatnio gawędziliśmy - ciągnął, rozglądając się z

uznaniem po kuchni. Jego spojrzenie padło na rozsuwane szklane drzwi i saunę za

nimi. Gwizdnął z wrażenia. - To coś nowego.

- Andy ją zbudował - powiedziałam. Zabrałam się do szklanej brytfanki, w

której Andy piekl wieprzowinę.

- Czy jest coś, czego ten facet nie potrafi? - zapytał tata. W jego słowach

zabrzmiała ironia. Tata nie lubi Andy'ego. W każdym razie, niespecjalnie.

- Nie - odparłam. - Andy jest bardzo utalentowany. I nie mam pojęcia, co

widziałeś - czy słyszałeś - ale u mnie wszystko gra, tato. Poważnie.

- Nie oczekiwałem niczego innego. - Tata przyjrzał się uważnie blatom

kuchennym. - Czy to prawdziwy granit? Czy może imitacja?

- Tato. - O mało nie rzuciłam w niego ścierką. - Przestań grać na zwłokę i

powiedz, co masz do powiedzenia. Bo jeśli to jest to, o czym myślę, to nic z tego.

- A myślisz, że co? - zapytał tata, krzyżując ręce na piersi i opierając się o

kuchenny blat.

- Nie dopuszczę do tego, tato - oznajmiłam. - Po prostu nie.

Tata westchnął. Nie dlatego, że się zasmucił. Westchnął ze szczęścia. Za życia

był prawnikiem. Po śmierci nadal uwielbiał interesujące dyskusje.

- Jesse zasługuje na jeszcze jedną szansę - powiedział. - Oboje o tym wiemy.

- Jeśli on nie umrze - odparłam, atakując garnek po ziemniakach z większym

zacięciem, niż to było konieczne - nigdy go nie spotkam. To samo dotyczy ciebie.

Tata uniósł brwi.

- To samo... och, chcesz powiedzieć, że myślałaś o uratowaniu mnie? -

Wyraźnie się ucieszył. - Suze, to najmilsza rzecz, jaką od ciebie kiedykolwiek

usłyszałem.

To wystarczyło. Tych parę słów. Coś we mnie nagle jakby pękło i po chwili

płakałam już w jego ramionach... po cichu, tak żeby nikt w domu nie usłyszał.

- Och, tato - łkałam w jego koszulkę. - Nie wiem, co robić. Chcę, żebyś

wrócił. Naprawdę.

Tata pogłaskał mnie po włosach i powiedział najmilszym na świecie głosem:

- Wiem. Wiem, że chcesz, dzieciaku. To tylko wzmogło mój płacz.

- Ale jeśli cię uratuję - chlipałam - nigdy go nie spotkam.

- Wiem - powtórzył tata. - Susie, ja wiem.

- Co mam zrobić, tato? - zapytałam, odrywając głowę od jego piersi i usiłując

się opanować - koszulkę miał już, praktycznie, przemoczoną. - Jestem taka

skołowana. Pomóż mi. Proszę.

- Susie. - Tata uśmiechnął się, nadal czule gładząc moje włosy. - Nigdy nie

przypuszczałem, że doczekam dnia, kiedy akurat ty przyznasz, że potrzebujesz

pomocy. Zwłaszcza ode mnie.

Otarłam pięścią łzy nadal spływające mi po twarzy.

- Oczywiście, że cię potrzebuję, tato - szepnęłam. - Zawsze cię

potrzebowałam. Zawsze będę potrzebować.

- Nie wiem. - Tata, zamiast głaskać, teraz mierzwił mi włosy. - Ale chciałbym

wiedzieć jedno. To przemieszczanie się w czasie. Czy to niebezpieczne?

Pociągnęłam nosem.

- Cóż - powiedziałam. - Tak.

- A ty naprawdę myślisz - ciągnął tata, mrużąc oczy, tak że wokół nich

pojawiło się mnóstwo zmarszczek - że pozwoliłbym mojej małej dziewczynce

ryzykować życie, żeby uratować moje?

- Ale tato...

- Nie, Suze. - Zmarszczki pogłębiły się. Tata wydawał się jeszcze

poważniejszy, niż stał się z czasem. - Nie dla mnie.

Dałbym wszystko, żeby znowu żyć... - Teraz oprócz zmarszczek zauważyłam

też łzy w jego oczach - ale nie, jeśli to by miało ci zagrażać. Podniosłam na niego

oczy - tak samo błyszczące od łez, jak jego.

- Och, tato - powiedziałam. Gardło miałam ściśnięte do bólu.

Ujął moją twarz w dłonie.

- Nie chciałbym mówić w imieniu Jesse'a - powiedział, odchylając moją

głowę, tak żebyśmy patrzyli sobie w oczy. - Ale chyba mogę bezpiecznie stwierdzić,

że pomysł narażania twojego życia w celu uratowania jego nie spodoba mu się tak

samo, jak mnie. A tak naprawdę, myślę, że nie spodoba mu się jeszcze bardziej.

Położyłam ręce na jego dłoniach.

- Rozumiem to, tato. Naprawdę. I nie cofnę się w czasie dla ciebie, jeśli

naprawdę tego nie chcesz. Ale... nie mogę mu na to pozwolić, tato. To znaczy

Paulowi.

- Nie możesz mu pozwolić uratować życia chłopakowi, którego podobno

kochasz - powiedział tata z niezbyt uszczęśliwioną miną. - Coś tu wybitnie nie pasuje,

Suze.

- Wiem, tato - powiedziałam. - Ale ja go kocham. Wiesz o tym. Nie możesz

żądać, żebym spokojnie siedziała i pozwoliła Paulowi to zrobić. Jeśli mu się uda, nie

będę nawet pamiętać, że spotkałam Jesse'a.

- Zgadza się - stwierdził tata rzeczowym tonem. - Więc to nie będzie bolało.

- Będzie - upierałam się. - Będzie bolało, tato. Ponieważ w głębi duszy będę

wiedziała. Będę wiedziała, że był ktoś... ktoś, kogo miałam spotkać. Tylko że go

nigdy nie spotkam. Spędzę resztę życia, czekając, aż się pojawi, ale to nigdy nie

nastąpi. Co to za życie, tato, co? Co to za życie?

- A co to za życie - zapytał tata łagodnie - dla Jesse'a spędzić wieczność jako

duch, zwłaszcza jeśli tobie stanie się coś złego i umrzesz przed nim?

- Wtedy - powiedziałam, siląc się na dowcip - będziemy przynajmniej mogli

razem nawiedzać ludzi przez resztę wieczności.

- Z Jesse'em, który już nigdy nie pozbędzie się poczucia winy, bo będzie

wiedział, że przyczynił się do twojej śmierci? Nie sądzę, Suze.

Tu mnie złapał. Gapiłam się na niego i nie wiedziałam, co odpowiedzieć.

- Suze, przez całe swoje życie - ciągnął tata ze współczuciem - zawsze

podejmowałaś słuszne decyzje. Niekoniecznie najłatwiejsze. Ale właściwe. Nie psuj

tego teraz, kiedy stoisz, zapewne, wobec najważniejszej decyzji, jaką kiedykolwiek

będziesz musiała podjąć.

Otworzyłam usta, żeby mu powiedzieć, że się myli... że moja decyzja jest

słuszna... że robię to, czego, w moim przekonaniu, życzyłby sobie Jesse...

Ale wiedziałam, że to nie ma sensu.

Zamiast tego powiedziałam:

- W porządku, tato. Ale jest jedna rzecz, której nie rozumiem.

- Dlaczego kasztanowy odcień farby do włosów ma takie wzięcie? - Wskazał

głową na mnie.

- Hm. - Uśmiechnęłam się mimo woli. - Nie. Nie rozumiem, dlaczego, jeśli

uważasz... że miałeś udane życie i że tyle się nauczyłeś, odkąd umarłeś... Skoro

naprawdę tak jest, to czemu jeszcze tu jesteś?

- Powinnaś wiedzieć. Zamrugałam oczami.

- Powinnam? Skąd?

- Bo sama to powiedziałaś.

- Kiedy...

- Hm... Suze?

Odwróciłam się na pięcie i zamiast łagodnych brązowych oczu taty spojrzałam

w niespokojne, niebieskie oczy Davida.

- Nic ci nie jest? - Na bladej twarzyczce Davida malował się niepokój. - Czy

ty... czy ty przed chwilą płakałaś?

- Oczywiście, że nie - odparłam, pospiesznie chwytając ścierkę - tata na

szczęście zniknął - i wycierając nią policzki. - Wszystko w porządku. A co?

- Hm... - David rozejrzał się po kuchni z szeroko otwartymi oczami. - Nie...

nie jesteś sama?

Poza tatą David jest jedynym członkiem rodziny, który zna prawdę o mnie... a

raczej sporą jej część. Gdybym powiedziała mu całą prawdę... cóż, pewnie dałby

sobie z tym radę, mając taki bystry i otwarty umysł.

Nie sądzę jednak, żeby mu się to spodobało.

- Teraz tak. - Wiedziałam, co ma na myśli.

- Przyszedłem tylko po deser - powiedział David. - Tata powiedział...

powiedział, że zrobił ciasto z jabłkami.

- W porządku - stwierdziłam. - Ja już skończyłam. Idę na górę.

Ruszyłam do drzwi, ale głos Davida - w ciągu paru ostatnich miesięcy zmienił

się z piskliwego na głęboki - zatrzymał mnie w miejscu.

- Suze, jesteś pewna, że nic ci nie jest? Wydajesz się... smutna.

- Smutna? - Zerknęłam na niego przez ramię. - Nie jestem smutna. No, nie

zbyt smutna. Tylko... tylko jest coś, co muszę zrobić. - Już postanowiłam, że mimo

zastrzeżeń taty, nie oddam Jesse'a tak łatwo. - Coś, czego specjalnie nie chcę zrobić.

- Och - powiedział David. Potem twarz mu się rozjaśniła. - No, to zrób to

szybko. Wiesz, tak jak się zrywa plaster opatrunkowy.

Zrób to szybko. Strasznie bym chciała. Nie miałam jednak pojęcia, na kiedy

Paul planuje swoją podróż w przeszłość. Wiedziałam tylko, że mogę się obudzić jutro

rano bez żadnych wspomnień związanych z Jesse'em.

- Dzięki. - Zdobyłam się przed Davidem na nikły uśmiech. - Będę to miała na

uwadze.

Pół godziny później, kiedy udało mi się wreszcie złapać przez telefon ojca

Dominika, moją ostatnią deskę ratunku - już się nie uśmiechałam.

Ojciec D wbrew moim oczekiwaniom nie okazał zrozumienia wobec mojej

męki. Myślałam, że wiadomość, którą chciałam się z nim podzielić - że Paul kupił

klamrę należącą do Feliksa Diega, a potem prawdopodobnie o mało nie otruł

własnego dziadka - wzbudzi w staruszku iskrę słusznego oburzenia.

Ojciec Dominik jednak w tym wypadku zgadzał się z tatą. Jesse umarł zbyt

młodo, zbyt gwałtownie. Miał prawo otrzymać drugą szansę życia. To moralnie

naganne z mojej strony usiłować do tego nie dopuścić.

A może był inny powód tego, że ojciec D zachowywał się tak beztrosko.

Wielebny wyszedł już ze śpiączki i wracał powoli do zdrowia.

- Ha - powiedziałam, kiedy przekazał mi tę radosną, w jego przekonaniu,

nowinę. - To wspaniale, ojcze D. A co do Paula...

- Nie martwiłbym się tym tak bardzo, Susannah - powiedział. - Przyznaję, że

źle postąpił wobec dziadka - jeśli rzeczywiście zrobił coś takiego...

- Sam mi powiedział, ojcze D - przerwałam. - No, prawie.

- Tak. Cóż, wy oboje macie skłonność do, eee, wyolbrzymiania pewnych

faktów...

- Ojcze D - powiedziałam, zaciskając palce na słuchawce. - Osobiście

wezwałam karetkę.

- Skoro tak mówisz. Ale, Susannah, żeby Paul mógł tego dokonać - odbyć tę

podróż w czasie, o której wspominałaś - o ile dobrze zrozumiałem, musi znaleźć się

dokładnie w tym miejscu, gdzie przebywała osoba, którą chce zobaczyć, i to w czasie,

do którego pragnie wrócić.

- Owszem - powiedziałam. - Więc? - Zwykle nie byłam taka obcesowa wobec

ojca Dominika, ale to były, przyznacie, okoliczności łagodzące.

- Czy to zatem nie oznacza, że Paul musiałby zacząć podróż w twoim pokoju?

- Ojciec Dominik wydawał się trochę roztargniony. Tak było faktycznie. Pakował się

właśnie przed powrotem do domu. Zamierzał wrócić do Carmelu jeszcze tej nocy. -

Czy to nie tam Diego zabił Jesse'a? W twoim pokoju? Raczej mało prawdopodobne,

żeby Paul dostał się do twojego pokoju, Susannah - ciągnął. - Nie bez twojego

pozwolenia.

Prawie wypuściłam słuchawkę z rąk. Nie mogłam w to uwierzyć. Niepojęte,

że nie przyszło mi to wcześniej do głowy.

Bo ojciec Dominik nie mylił się. Paul nie mógł się cofnąć w czasie do nocy,

kiedy umarł Jesse... chyba że dokonałby drobnego włamania. Bo tylko w ten sposób

mógł się dostać do mojego pokoju. To był jedyny sposób.

- Nie pomyślałam o tym - powiedziałam z uczuciem rosnącej ulgi. - Ale

ksiądz ma rację. O, mój Boże, ksiądz ma całkowitą rację. Ojcze Dominiku, jesteś

geniuszem!

- Eee... - mruknął ojciec D. - Dziękuję, Susannah. Tak myślę. Chociaż, gdybyś

chciała postąpić właściwie, pozwoliłabyś Paulowi działać, a Jesse'owi przeżyć swoje

życie w niezakłócony sposób, tak jak miało być...

- Hm. - Tę śpiewkę już słyszałam i zdążyła mi się znudzić. Na szczęście

odezwał się sygnał, że ktoś czeka na rozmowę. Znakomite zgranie w czasie.

- Ojej, ktoś jest na drugiej linii, ojcze D - powiedziałam. - Muszę kończyć. Do

zobaczenia, kiedy ksiądz wróci.

Rozłączyłam się. Czułam się o wiele lepiej, niż... cóż, po dzisiejszej licytacji.

Jesse był bezpieczny. Paul nie mógł sprawić, że zniknie, ponieważ w tym celu

musiałby mieć dostęp do mojego pokoju. Jak inaczej cofnąłby się do 1850 roku?

Potrzebował jakiegoś miejsca, miejsca, które istniało w roku 1850 i w chwili

obecnej. Miejsca, w którym kiedyś przebywał Feliks Diego. Dokąd mógłby pójść? Do

centrum handlowego?

- Halo? - powiedziałam, przełączając się na drugą rozmowę.

- Suze? - To była Cee Cee, której z podniecenia brakowało tchu. - O, mój

Boże, nigdy nie uwierzysz, co się właśnie stało.

- Co? - zapytałam bez większego zainteresowania. Ponieważ, no, naprawdę,

dokąd mógłby pójść Paul, jak nie do mojego pokoju?

- Zaprosił mnie. - Głos Cee Cee drżał. - Adam. Adam zaprosił mnie na bal

zimowy. Byliśmy akurat w Coffee Clutch, wiesz, piliśmy cappuccino - pojechałabyś z

nami, ale wiedziałam, że jesteś na licytacji przez cały dzień...

- E - he - mruknęłam.

- ...i on mnie zaprosił. Tak ni stąd, ni zowąd. Musiałam wybiec na zewnątrz i

zadzwonić do ciebie. On jest w środku. Ja tylko... O, mój Boże. Musiałam komuś

powiedzieć. Zaprosił mnie.

Poza tym, nic nie wskazuje na to, żeby Paul miał to zrobić w najbliższym

czasie. To znaczy, cofnąć się w czasie. Nie teraz, kiedy jego dziadek jest w szpitalu. -

To wspaniale, Cee Cee - powiedziałam do słuchawki.

- Chyba powinnam wrócić i powiedzieć „tak” - ciągnęła Cee Cee. - Powinnam

się zgodzić, prawda? Czy też grać niedostępną? Nie chcę, żeby pomyślał, że tak się

do tego palę. A to już następny weekend. Właściwie powinien był mnie zaprosić daw-

no temu...

Nagle dotarło do mnie, o czym mówi Cee Cee. Parsknęłam śmiechem.

- Cee Cee - powiedziałam. - Czyś ty zgłupiała? Rozłącz się, wejdź do środka i

powiedz „tak”.

- Powinnam tak zrobić, prawda? Ja tylko... Wiesz, tak chciałam, żeby to się

stało, a teraz, kiedy się spełniło, ja... cóż, nic mogę w to uwierzyć...

- Cee Cee!

- Rozłączam się - powiedziała Cee Cee. Usłyszałam kliknięcie.

On i Kelly wyglądali tak ładnie... tak „przyjaźnie” na tej kanapie. Może dał

sobie spokój. Może już mu przeszło to „bycie ze mną”.

Może moje życie stanie się znowu normalne.

Może...

12

- Czy to tego samego reżysera, który nakręcił Szczęki? - zapytał Jesse. - Nie

chce mi się w to wierzyć. Sobotni wieczór. Wieczór romantycznych spotkań. No,

dobrze, chociaż my z Jesse'em nie możemy praktycznie nigdzie wyjść (bo jak?), Jesse

odwiedza mnie w większość sobotnich wieczorów. Fakt, to nie jest tak romantyczne

jak kolacja czy kino. Fakt, że musimy być cicho, żeby moja rodzina nie zorientowała

się, że nie jestem sama w pokoju.

Ale przynajmniej jesteśmy razem.

W ten konkretny sobotni wieczór miałam mnóstwo na głowie, ale nic takiego,

o czym chciałabym opowiadać Jesse'owi.

To nie znaczy jednak, że nie mogliśmy spędzić paru godzin, oglądając filmy

na wideo. W tej dziedzinie Jesse ma wiele do nadrobienia, biorąc pod uwagę, że za

jego życia nawet jeszcze nie wynaleziono filmów.

Jak dotąd, jego ulubionym był Ojciec chrzestny. Zamierzałam wyleczyć go z

tej słabości, pokazując mu E. T. Jak można przedkładać Don Corleone nad Drew

Barrymore w wieku sześciu lat?

Ale sześcioletnie dziecko z trudem przyciągnęło uwagę Jesse'a.

- Szczęki są dużo lepsze - stwierdził.

Szczęki to z kolei jego drugi ulubiony film. Podobają mu się jednak nie te

fragmenty, które powinny. Lubi na przykład kawałek, gdzie mężczyźni pokazują

sobie nawzajem blizny. Nie pytajcie dlaczego. Do tego trzeba pewnie być mężczyzną.

W końcu wyłączyłam E.T. i powiedziałam:

- Porozmawiajmy.

Miałam oczywiście na myśli: Całujmy się. Wszystko szło jak najlepiej, dopóki

Jesse nie przestał mnie w pewnym momencie całować i nie powiedział:

- Byłbym zapomniał. Co Paul robił w Misji dzisiaj wieczorem? Czyżby się

nawrócił?

Zabrzmiało to tak przedziwnie, że aż odsunęłam się nieco od Jesse'a.

- Co?

- Twój przyjaciel Paul - powiedział Jesse. Próbowałam odsunąć się jeszcze

bardziej, ale on nie puszczał mnie. Było przyjemnie, ale zupełnie nie mogłam się

skoncentrować. Zwłaszcza że jego wargi nadal muskały moje, i to w jaki sposób. -

Widziałem go całkiem niedawno w bazylice... zamkniętej, jak wiesz. Co on tam robił

o tej porze, jak sądzisz? Raczej nie wygląda na kogoś, kto myślałby o stanie

duchownym. Chyba że nagle poczuł powołanie...

Wyrwałam się z jego ramion.

Cóż, każdy by tak zrobił, gdyby nagle padł na niego blady strach.

- Susannah? - Jesse patrzył na mnie uważnie; w jego ciemnych oczach pojawił

się niepokój, którego... cóż, którego tam przed chwilą nie było. - Co ci jest?

- O, Boże. - Jak mogłam być taka głupia? Jak, jak, jak? Siedzę tu i oglądam

filmy - filmy - z moim chłopakiem, niczego nie podejrzewając. Myśląc, że Paul

musiałby przyjść do mojego domu, żeby odbyć podróż w czasy Jesse'a. Myśląc, że

inaczej by mu się nie udało. Myśląc, że nie odważyłby się na to teraz, kiedy jego

dziadek jest w szpitalu. Myśląc, że skoro spotyka się teraz z Kelly, to po co miałby w

ogóle to robić?

Paul nie troszczył się o dziadka. Nie troszczył się o nikogo ze swojej rodziny i

zawsze tak było.

I z pewnością nie obchodziła go Kelly. Dlaczego miałaby go obchodzić? Ona

go nie rozumiała, nie wiedziała, kim jest naprawdę...

No i, oczywiście, było inne miejsce istniejące także za czasów Jesse'a.

Miejsce, w którym Feliks Diego bywał zapewne często za życia.

Misja. Misja Junipero Serry, zbudowana w XVIII wieku.

- Muszę iść - powiedziałam, gramoląc się na nogi i sięgając po kurtkę. Czułam

się chora. - Przykro mi, Jesse, ale muszę...

- Susannah. - Jesse również się podniósł, chwytając mnie za ramię stanowczo,

ale jednocześnie delikatnie. Jesse nigdy nie sprawiłby mi bólu. Nie specjalnie. - O co

chodzi? Co się dzieje? Dlaczego to dla ciebie takie ważne, że Paul jest w bazylice?

- Nie rozumiesz - powiedziałam. Poważnie czułam, że się rozchoruję. To

musiało być widoczne na mojej twarzy, bo Jesse nagle wzmocnił uścisk... a twarz mu

pociemniała.

- Przekonaj się, querida - powiedział głosem tak twardym, jak dotyk jego ręki.

Wtedy nagle - nie potrafię wytłumaczyć, jak to się stało - wyrzuciłam z siebie

wszystko.

Nie chciałam mu mówić. Nie dlatego, żeby go nie denerwować. Boże, nic z

tych rzeczy. Nie, nie chciałam, żeby się dowiedział, z jak najbardziej egoistycznych

pobudek: ze strachu, że przyzna rację ojcu Dominikowi i mojemu tacie - że woli

szansę na drugie życie niż spędzenie wieczności jako duch.

Ale wyjawiłam wszystko, począwszy od tego, co mi powiedział doktor Slaski,

aż po rozmowę telefoniczną z ojcem Dominikiem. To był niepowstrzymany potok

słów. Chciałabym je wepchnąć z powrotem do ust.

Było jednak za późno. O wiele za późno.

Jesse słuchał nieporuszony; nie przerywał, nawet kiedy opowiedziałam mu o

moim układzie z Paulem: tajemnej umowie dotyczącej środowych „lekcji

pośrednictwa” w zamian za obietnicę nieodesłania mojego chłopaka w zaświaty.

- Ale teraz on nie chce cię zabić, Jesse - powiedziałam z goryczą. - On chce

cię uratować. Uratować ci życie. Cofnie się w czasie, żeby powstrzymać Feliksa

Diega przed morderstwem. A jeśli to zrobi... jeśli to zrobi...

- Ty i ja nigdy się nie spotkamy. - Na twarzy Jesse'a widniał spokój, głos

brzmiał zwyczajnie.

Nigdy żadne stwierdzenie tak mnie nie zmroziło. Jakby mi ktoś wbił sztylet w

serce.

- Tak - powiedziałam gorączkowo. - Nie rozumiesz, muszę tam iść - teraz.

Natychmiast - powstrzymać go.

- Nie, querida - powiedział Jesse tym samym, spokojnym tonem. - Nie możesz

tego zrobić.

Przez chwilę ogarnęło mnie takie przerażenie, że serce o mało nie przestało mi

bić. Myślałam, że umrę.

Jesse chciał żyć. Mój tata, ojciec Dominik, doktor Slaski, Paul... wszyscy oni

mieli rację. Wszyscy, tylko nie ja. Jesse wolał życie od spotkania ze mną; wolał żyć,

niż mnie poznać...

...niż mnie pokochać...

Powinnam się była domyślić. A może nawet w głębi duszy wiedziałam. Jaki

człowiek - zwłaszcza taki, który umarł w wieku Jesse'a, mając jakieś dwadzieścia lat -

nie chciałby otrzymać drugiej szansy na życie? Jaki człowiek nie oddałby

wszystkiego, żeby ją dostać?

A co takiego miał Jesse? Nic. Tylko mnie.

Tata od dawna mnie winił za to, że Jesse nie może przenieść się w inne rejony.

Ojciec Dominik też tak twierdził... że powinnam go uwolnić, jeśli go kocham.

A teraz wiedziałam. Jesse woli wolność niż mnie.

Boże. Byłam głupia. Ależ byłam koszmarnie głupia.

Jesse puścił moje ramię.

Spodziewałam się, że usłyszę: „Nie możesz tego zrobić, bo ja chcę tej szansy.

Chcę mieć szansę na ponowne życie”. Zamiast tego powiedział głosem tak zimnym

jak wiatr za oknem:

- Nie możesz tego zrobić. On jest niebezpieczny. Ja pójdę. Powstrzymam go.

Nie byłam pewna, czy dobrze usłyszałam. Czy powiedział - czy było możliwe,

że powiedział to, co jak sądzę, powiedział?

- Jesse - odezwałam się. - Chyba nie rozumiesz. On chce cię uratować. Chce

nie dopuścić, żebyś... umarł tamtej nocy.

- Rozumiem - powiedział Jesse. - Rozumiem, że Paul jest głupcem, który

uważa się za Pana Boga. Nie wiem, skąd u niego przekonanie, że ma prawo bawić się

moim przeznaczeniem. Ale wiem, że mu się nie uda. Jeśli zdołam go powstrzymać.

Krew znowu zaczęła krążyć w moich żyłach. Znowu mogłam oddychać.

Ogarnęła mnie nieopisana ulga.

Chciał zostać. Jesse chciał zostać. Zostać, bardziej niż żyć. Wolał zostać - ze

mną - niż żyć.

- Nie zdołasz - powiedziałam głosem, który nawet w moich uszach zabrzmiał

dziwacznie piskliwie. Uczucie ulgi wprawiło mnie w stan oszołomienia. - Nie możesz

go powstrzymać, Jesse. Paul...

- A co ty zamierzasz zrobić, Susannah? - zapytał ostro. Gdybym nawet nie

uwierzyła przedtem w jego chęć pozostania w tym miejscu i czasie, ta szorstkość

przekonałaby mnie ostatecznie. - Namówić go do zmiany planów? Nie. To niebez-

pieczne.

Uczucie do Jesse'a napełniło mnie odwagą, o jaką nie podejrzewałam siebie.

Narzuciłam skórzaną kurtkę i powiedziałam:

- Paul nic mi nie zrobi, Jesse. To przecież z mojego powodu on to robi.

- Nie chodzi mi o Paula - odparł Jesse. - Mam na myśli podróże w czasie.

Slaski twierdzi, że to niebezpieczne?

- Tak, ale...

- Więc tego nie zrobisz.

- Jesse, ja się nie boję...

- Nie - powiedział Jesse. Było coś w jego oczach, co mnie Zaskoczyło. - Ja

pójdę. Ty zostajesz. Zostaw to mnie.

- Jesse, nie...

W sekundę później stwierdziłam, że mówię do ściany. Jesse zniknął.

Wiedziałam, oczywiście, dokąd się udał. Przeniósł się do bazyliki, żeby

zamienić słowo z Paulem.

A mogłam się założyć, że będzie to słowo poparte pięścią.

Mogłabym się też założyć, że Jesse zjawi się za późno. Paula nie będzie w

Misji w momencie, kiedy Jesse zacznie go szukać.

Albo raczej, będzie. Ale nie w tej bazylice, którą znamy.

Miałam tylko jedno wyjście. Nie, jak chciał Jesse, zwalić wszystko na niego.

Nie, kiedy mogłam obudzić się rano bez żadnych wspomnień.

Wiedziałam, co muszę zrobić.

Tym razem nie zamierzałam popełnić po raz kolejny tego samego błędu i

zasięgać czyjejkolwiek opinii.

Podeszłam do łóżka, podniosłam poduszkę i wyjęłam miniaturowy portret

Jesse'a - ten, który podarował niegdyś swojej narzeczonej Marii. Ten, na którym

spałam od dnia, kiedy go ukradłam... eee... kiedy mi go dano.

Popatrzyłam w ciemne, spokojne oczy Jesse'a, zamknęłam oczy i wyobraziłam

go sobie - Jesse'a w tym samym pokoju - tylko bez łóżka z baldachimem i

staroświeckiego telefonu (dzięki, mamo).

Nie, wyobraziłam go sobie tak, jak musiał wyglądać sto pięćdziesiąt lat

wcześniej. Bez białych, marszczonych firanek w oknie. Bez zarzuconej

poduszeczkami ławy pod oknem. Bez dywanu na drewnianej podłodze. Bez - ojej! -

łazienki, ale może z... jak to się nazywało? Och, tak, nocnikiem?

Bez samochodów. Telefonów. Komputerów. Kuchenek mikrofalowych.

Lodówek. Telewizorów. Magnetofonów. Samolotów. Penicyliny.

Tylko trawa. Trawa i drzewa, i niebo, drewniane wozy z końmi i błoto, i... I

otworzyłam oczy. Byłam na miejscu.

13

To był i nie był mój pokój. W miejscu, w którym powinno być łóżko z

baldachimem, stało obecnie łoże na mosiężnych nogach. Zakrywająca je kolorowa

kołdra doprowadziłaby mamę do obłędu, gdyby wypatrzyła ją w jakimś sklepie.

Zamiast toaletki z dużym, podświetlanym lustrem stała komoda, a na niej miska i

dzban z wodą.

Lustra nigdzie nie zauważyłam, za to na podłodze leżał chodniczek dziergany

z... cóż, różnych rzeczy. Nie widziałam zbyt wyraźnie, bo jedynego światła

dostarczały promienie księżyca wpadające przez okno. Nie było włącznika

elektryczności. Zaczęłam go instynktownie szukać, kiedy tylko otworzyłam oczy i

znalazłam się w głębokim mroku. Tam gdzie powinien być włącznik, moja ręka

natrafiła na gładką, drewnianą ścianę.

A to mogło oznaczać tylko jedno.

Udało mi się.

Ho ho.

Ale gdzie był Jesse? Pokój był pusty. Łóżko nie wyglądało, jakby ktoś w nim

ostatnio spał.

Czyżbym przybyła za późno? Jesse został już zabity? A może zjawiłam się za

wcześnie i Jesse jeszcze nie dojechał?

Mogłam to sprawdzić tylko w jeden sposób. Chwyciłam za klamkę - tyle że

zamiast klamki była teraz zasuwa - i wyszłam na korytarz.

Panowała tam niemal atramentowa ciemność. Rzecz jasna, nie było włącznika.

Kiedy macałam ścianę, usiłując odruchowo go znaleźć, dotknęłam jakiegoś obrazka

w ramce, czy czegoś podobnego...

...co natychmiast zleciało ze ściany i spowodowało huk, chociaż nie słyszałam

dźwięku rozbitego szkła. Nie wiedziałam, co robić. Nie mogłam znaleźć tego, co

zrzuciłam, bo było za ciemno. Ruszyłam więc po schodach, kierując się jedynie

pamięcią przy pokonywaniu różnych zakrętów.

Zobaczyłam blask, zanim usłyszałam pośpieszne kroki w dole schodów.

Zbliżał się jakiś człowiek... człowiek ze świecą.

Jesse? Czy to mógł być Jesse?

Kiedy zeszłam na dół, przekonałam się, że to kobieta - i nie ze świecą, tylko z

jakąś latarenką. W pierwszym odruchu pomyślałam, że jest strasznie gruba - Boże,

jak ona się odżywia? Twinkies to oni przecież nie mieli w czasach Jesse'a... eee, to

jest, obecnie.

Potem jednak stwierdziłam, że ma na sobie coś jak spódnicę na rusztowaniu i

to, co wzięłam za tuszę, było w rzeczywistości ubraniem.

- Jezu! - wykrzyknęła kobieta na mój widok. - Skąd się tu wziąłeś?

Uznałam, że lepiej będzie zignorować pytanie. Zamiast tego zapytałam jak

najuprzejmiej:

- Czy Jesse de Silva jest tutaj?

- Co? - Kobieta uniosła latarenkę wyżej i przyjrzała mi się uważniej. - Boże -

krzyknęła. - Ależ ty jesteś dziewczyną!

- Hm - mruknęłam. To mi się wydawało oczywiste. Włosy, ostatecznie, mam

dość długie i zawsze noszę je rozpuszczone. Poza tym, jak zwykle, użyłam mascary. -

Tak, psze pani. Czy Jesse jest tutaj? Bo ja naprawdę muszę z nim pomówić.

Kobieta jednak, zamiast docenić moją uprzejmość, zacisnęła mocniej usta.

Zaraz potem podeszła do drzwi i otworzyła je szeroko, próbując mnie przez nie

wykurzyć.

- Precz - powiedziała. - Precz stąd. Powinnaś wiedzieć, że nie wpuszczamy tu

takich jak ty. To przyzwoity dom.

Stałam z wybałuszonymi na nią oczami. Przyzwoity dom? Jasne, że tak. To

mój dom.

- Nie chcę sprawiać kłopotu, psze pani - powiedziałam. Rozumiałam, jakie to

dziwne zastać obcą dziewczynę we własnym domu... nawet jeśli to był zajazd. Który

przypadkiem należał do mnie. A przynajmniej do mojej mamy i jej drugiego męża. -

Ale naprawdę muszę porozmawiać z Jesse'em de Silva. Czy może mi pani

powiedzieć, czy...

- Czy ty mnie bierzesz za głupią? - odezwała się kobieta niezbyt miłym tonem.

- Pan de Silva nie poświęciłby ani odrobiny czasu... komuś twojego pokroju. Musi

porozmawiać z Jesse'em de Silva, rzeczywiście! Precz! Precz z mojego domu!

A potem, z zaskakującą jak na kobietę w rozłożystej spódnicy siłą, złapała

mnie za kołnierz skórzanej kurtki i wypchnęła za drzwi.

- Krzyżyk na drogę - powiedziała i zatrzasnęła mi drzwi przed nosem.

Nie byle jakie drzwi, w dodatku. Moje własne drzwi. Moje własne frontowe

drzwi - drzwi mojego domu.

Nie mogłam w to uwierzyć. Z tego, co wiedziałam, od Jesse'a i z książek z

serii Domek na prerii, w XIX wieku spędzano czas na ubijaniu masła i głośnym

czytaniu przy kominku. Nie było mowy o złośliwych niewiastach wyrzucających

dziewczęta z ich własnego domu.

Przygnębiona, odwróciłam się i ruszyłam po schodkach prowadzących z

ganku...

...i o mało nie padłam na twarz. Bo tam, gdzie powinny być schodki, żadnych

schodków nie było. To znaczy, pewnego dnia będą. A poza światłem księżyca, które

w tej chwili, na nieszczęście, nie dopisało z powodu przemieszczającej się chmury,

nie było żadnego innego światła. Poważnie, panowały straszliwe ciemności.

Brakowało kojącego światła latarń - nie byłam nawet pewna, czy w miejscu, gdzie

powinna być ulica Sosnowego Wzgórza, w ogóle była ulica.

Odwróciłam głowę w jedną i drugą stronę, ale nie dostrzegłam świateł w

oknach... ponieważ z tego, co widziałam, w pobliżu nie było żadnych okien. Dom,

przed którym stałam, mógł być jedynym domem w tej okolicy...

I właśnie mnie z niego wyrzucono. Znajdowałam się w 1850 roku i nie

miałam dokąd pójść ani jak się stamtąd wydostać. Chyba że w staroświecki sposób.

Mogłam, jak sądzę, udać się do Misji. Tam prawdopodobnie wylądował Paul.

Wyciągnęłam szyję, wypatrując znajomej czerwonej kopuły bazyliki, widocznej z

ganku mojego domu, na Wzgórzach Carmelu.

Zamiast jednak widoku Doliny Carmelu rozciągającej się u moich stóp,

rozbłyskującej światełkami aż do ciemnej płaszczyzny morza, zobaczyłam tylko mrok

nocy. Żadnych świateł. Żadnej czerwonej kopuły, oświetlonej na użytek turystów.

Nic.

Zapewne, uświadomiłam sobie, nie było świateł. Jeszcze ich nie wynaleziono.

W każdym razie żarówek.

Boże. Jak można było w tych warunkach gdziekolwiek trafić? Czym się

kierowano, jakimiś tam gwiazdami?

Podniosłam głowę, żeby sprawdzić, czy znajdę może jakąś wskazówkę na

niebie i omal znowu nie zleciałam z ganku. Bo na niebie lśniło więcej gwiazd, niż

widziałam w życiu. Droga Mleczna bieliła się szeroką smugą, świecąc tak mocno, że

prawie zaćmiewała księżyc, który wreszcie wysunął się zza chmur.

Ho, ho. Nic dziwnego, że Jesse nie wpadał w zachwyt, kiedy udawało mi się

wypatrzyć Wielki Wóz.

Westchnęłam. Cóż, nie mogłam nic zrobić, jak tylko ruszyć w stronę Misji z

nadzieją, że wpadnę na Paula - albo Jesse'a... to znaczy, dawnego Jesse'a - gdzieś po

drodze.

Udało mi się zejść z ganku - po nędznych drewnianych schodkach, nie takich,

jak w moim „teraz”, betonowych - kiedy to poczułam. Pierwsze ciężkie, zimne krople

deszczu.

Deszczu. Nie żartuję. Spojrzałam w górę, żeby się przekonać, czy to

taktycznie deszcz, a nie zawartość nocnika jakiegoś lokatora z górnego piętra (fuj!), i

dostrzegłam zbitą masę czarnych chmur nadciągających od strony morza. Byłam tak

bardzo zajęta oglądaniem gwiazd, że ich wcześniej wcale nie zauważyłam.

Wspaniale. Przemieszczam się półtora stulecia w czasie i co mnie spotyka za

ten trud? Wywalenie z własnego domu i deszcz. Prawdziwa ulewa.

Wysoko na niebie pojawiła się błyskawica. Parę sekund później rozległ się

długi, głęboki pomruk - gdzieś uderzył piorun.

Bajecznie. Burza z piorunami. Utknęłam podczas dziewiętnastowiecznej

burzy, nie mogąc się nigdzie schronić.

Wiatr wzmógł się, przynosząc zapach, którego początkowo nie potrafiłam

rozpoznać. Po jakiejś minucie już wiedziałam. Wspomnienie odżyło w jednej chwili:

parę wypadów do Central Parku, kiedy jeszcze mieszkałam w Brooklynie.

Koń. W pobliżu znajdowały się konie.

A zatem musiała być i stajnia. Prawdopodobnie sucha. Może nawet

niestrzeżona przez kobiety w obszernych spódnicach, które traktują człowieka jak

wyrzutka.

Kuląc się przed deszczem, który padał coraz mocniej, pobiegłam w tamtym

kierunku i wkrótce znalazłam się na tyłach domu, przed ogromną stodołą, w miejscu,

gdzie Andy zamierzał zrobić basen, kiedy pokończymy szkoły i będzie go na to stać.

Drzwi stodoły były zamknięte. Zbliżałam się do nich, modląc, żeby dały się

otworzyć...

Dały się. Odsunęłam jedno skrzydło i wślizgnęłam się do środka, w chwili

kiedy niebo przecięła kolejna błyskawica i odezwał się, tym razem głośniej, piorun.

W stodole było przynajmniej sucho. Ciemno jak w grobie, ale sucho.

Zapach koni przybrał na sile - słyszałam, jak wiercą się niespokojnie w swoich

boksach, przestraszone hałasem na zewnątrz - ale tłumił go jakiś inny zapach. To

chyba siano. Jako dziewczyna mająca niewiele wspólnego z wsią, nie mogłam tego

stwierdzić z całą pewnością. Ale wydawało mi się, że to coś, co chrzęści pod moimi

butami, może być sianem.

No, wszystko szło znakomicie. Przybyłam, żeby uratować życie mojemu

chłopakowi - a raczej, żeby przeszkodzić komuś innemu w uratowaniu go - a, jak

dotąd, udało mi się tylko wprawić we wściekłość gospodynię.

Och, i zmokłam na deszczu. I znalazłam stodołę.

Świetnie. Doktor Slaski nie żartował, kiedy ostrzegał mnie przed podróżami w

czasie. Piknik to z pewnością nie był.

A kiedy w sekundę później wyciągnęłam rękę, żeby wyżąć wodę z włosów,

poczułam ciężką dłoń na ramieniu...

Cóż, miałam serdecznie dosyć lat pięćdziesiątych XIX wieku.

Na szczęście dla mnie, odgłos pioruna stłumił mój krzyk. Inaczej gospodyni

albo, co gorsza, jej mąż, jeśli go miała, zjawiliby się tutaj w mgnieniu oka. I nie

skończyłoby się pewnie tylko na strachu.

- Zamknij się! - szepnął Paul. - Chcesz, żeby zastrzelili nas oboje?

Obróciłam się na pięcie. W ciemności widziałam zaledwie zarys postaci. Ale

wystarczyło, żeby mój puls, przed chwilą galopujący, niemal zamarł.

- Co ty tu robisz? - zapytałam z nadzieją, że nie wyczuje mojego zmieszania.

Wzbudzał we mnie mieszaninę uczuć: złość, że dotarł tu przede mną; strach, że w

ogóle tu był; oraz ulgę na widok znajomej twarzy.

- A jak myślisz? - Paul rzucił mi coś szorstkiego i ciężkiego. Złapałam to

niezręcznie.

- Co to?

- Koc. Wytrzyj się.

Z wdzięcznością zarzuciłam koc na ramiona. Mimo że nadal miałam na sobie

skórzaną kurtkę, dygotałam z zimna. Nie sądzę, żeby tylko z powodu deszczu.

Koc pachniał silnie końmi. Ale wcale nie było tak źle.

- A zatem - powiedział Paul, przesuwając się w obręb światła, wpadającego

przez półotwarte drzwi stodoły, tak żebym mogła zobaczyć jego twarz. - Udało ci się.

Pociągnęłam żałośnie nosem. Starałam się nie pamiętać, że jestem

przemarznięta, przemoczona i w stodole. W 1850 roku.

- Naprawdę sądziłeś, że ci się powiedzie? - spytałam, zadowolona, że udało mi

się wreszcie zapanować nad drżeniem głosu. Szczękanie zębami to odrębna sprawa. -

Myślałeś, że na to pozwolę?

Paul wzruszył ramionami.

- Uznałem, że warto spróbować. Wiesz, Suze, nadal są szanse, że mi się uda.

Jeszcze go tu nie ma.

- Kogo? - zapytałam głupio. Ciągle zastanawiałam się, jak się pozbyć Paula i

odnaleźć Jesse'a bez uprzedzania go o tym.

- Jesse'a - powtórzył Paul tonem, jakby mówił do osoby niedorozwiniętej

umysłowo. I wiecie co? Chyba rzeczywiście tak jest. - Zjawiliśmy się o dzień za

wcześnie. On będzie tu jutro.

- Skąd wiesz? - zapytałam, ocierając cieknący nos wierzchem dłoni.

- Rozmawiałem z tą damą. Panią O'Neil. Właścicielką twojego domu.

- Rozmawiała z tobą? - zdziwiłam się. - Ze mną nie chciała rozmawiać.

Wyrzuciła mnie.

- A co zrobiłaś, zmaterializowałaś się na jej oczach? - zapytał Paul drwiąco.

- Nie - odparłam. - No, niezupełnie na jej oczach.

Paul potrząsnął głową. Widziałam jednak, że się lekko uśmiecha.

- Pewnie niewiele brakowało, żeby dostała ataku serca. Co mogła o tobie

pomyśleć? - Wskazał ręką na mój strój.

Przyjrzałam się sobie. W dżinsach i skórzanej kurtce nie przypominałam

raczej żadnej z dziewiętnastowiecznych panienek, jakie widziałam na filmach. Albo,

co istotniejsze, na zdjęciach z tamtej epoki.

- Powiedziała, że prowadzi przyzwoity dom i że nie powinnam się tam

pokazywać - oznajmiłam.

Poczułam się dotknięta, kiedy Paul wybuchnął śmiechem.

- Co jest? - zapytałam.

- Nic - odparł, wciąż się śmiejąc.

- Powiedz.

- Dobrze. Tylko się nie wściekaj. Pomyślała, że jesteś panną lekkich

obyczajów.

Posłałam mu gniewne spojrzenie.

- Nieprawda!

- Tak było. Mówiłem, żebyś się nie wściekała.

- Nie jestem ubrana jak burdelmama - stwierdziłam. - Mam na sobie spodnie.

- I właśnie o to chodzi - oznajmił Paul. - Szanujące się kobiety w tym stuleciu

nie noszą spodni. Dobrze, że Jesse cię nie widział. Prawdopodobnie nawet by z tobą

nie rozmawiał.

Miałam tego kompletnie dość.

- Rozmawiałby. Jesse nie jest taki - warknęłam ze złością.

- Nie ten Jesse, którego znasz - powiedział Paul. - Ale my nie mówimy o

Jessie, którego znasz, prawda? Mówimy o tym, który nigdy cię nie spotkał. Który nie

stał z boku przez sto pięćdziesiąt lat, obserwując, jak świat się zmienia. Mówimy o

Jessie, który jest teraz w drodze do Carmelu, żeby poślubić dziewczynę swoich...

- Zamknij się - parsknęłam, zanim dokończył zdanie.

Paul uśmiechnął się szerzej.

- Przepraszam. Trochę będziemy musieli poczekać. Nie ma sensu spędzać tego

czasu na kłótniach. Chodźmy na strych, przesiedzimy tam burzę.

Zanurzył się ponownie w ciemnościach. Usłyszałam chrzęst butów na

drewnianych szczeblach. Jeden z koni zarżał.

- Nie bój się, Suze - zawołał Paul z wysokości jakichś dwóch metrów nad

ziemią. - To tylko konie. Nie ugryzą. Jeśli nie podejdziesz za blisko.

Nie to mnie akurat przerażało. Ale nie miałam zamiaru się do tego

przyznawać.

- Chyba zostanę tutaj, na dole - powiedziałam w ciemność, z której dobiegał

jego głos.

- Jak uważasz - odparł Paul. - Jeśli chcesz, żeby cię złapali, to mi tylko ułatwi

zadanie. Pan O'Neil był tu niedawno, żeby sprawdzić, czy z końmi wszystko w

porządku. Jestem jednak przekonany, że nie zastrzeliłby dziewczyny. To znaczy,

gdyby w porę zdał sobie sprawę z tego, że jesteś dziewczyną.

To mnie popchnęło w stronę drabiny.

- Nienawidzę cię - oświadczyłam, wspinając się po szczeblach.

- Nie, nieprawda - odezwał się Paul z mroku ponad moją głową. Słyszałam

śmiech w jego głosie. - Ale możesz śmiało tak sobie wmawiać, jeśli dzięki temu

poczujesz się lepiej.

14

Na strychu było ciepło. Ciepło i sucho. Nie tylko z powodu siana. Także

dlatego, że oboje z Paulem siedzieliśmy tak blisko siebie - tylko żeby się ogrzać,

zaznaczyłam, kiedy mi pokazał wielką, wygrzebaną przez siebie, niszę w sianie.

- Nie chcę umrzeć z zimna - oznajmiłam, gdyż końska derka nie spełniła

raczej zadania. W każdym razie nadal szczękałam mocno zębami, a dżinsy nie schły

tak szybko, jak bym sobie życzyła.

- Będę trzymać ręce przy sobie - zapewnił Paul. I, jak na razie, dotrzymywał

słowa.

- Czegoś nie rozumiem - powiedziałam, podczas gdy na zewnątrz bębnił

deszcz, a niebo rozjaśniały od czasu do czasu błyskawice, choć limit piorunów na

dzisiejszy wieczór chyba się już wyczerpywał. - Co ty tutaj robisz? Czy nie miałeś

szukać Feliksa Diega? Żeby go powstrzymać?

- Owszem. - W ciemności panującej dokoła z trudem dostrzegałam profil

Paula - i to tylko dzięki światłu przedostającemu się przez szpary w drewnianych

ścianach stodoły.

- Więc... dlaczego tego nie robisz? Chyba że - zdrętwiałam ze strachu - już go

znalazłeś. Ale w takim razie, dlaczego...

- Uspokój się, Simon - powiedział Paul. - Nie znalazłem go. Jeszcze nie. Ale

oboje wiemy, że zjawi się tu jutro, tak samo jak Jesse.

Uspokoiłam się. No, przynajmniej odrobinę. A zatem Paul nie dopadł, jak na

razie, Diega. A to oznaczało, że nadal miałam czas...

Tylko na co? Co mogłabym zrobić, gdybym spotkała Jesse'a? Nie mogłabym

mu powiedzieć, żeby nie zatrzymywał się u pani O'Neil, bo zginie, ponieważ w

gruncie rzeczy chciałam, żeby zginął. Jak inaczej spotkałabym go i umawiała się na

randki - w XXI wieku?

Musiałam się trzymać Paula, i tyle. Trzymać się Paula i nie pozwolić mu

powstrzymać Diega. Może nawet nie zobaczę Jesse'a. Co pewnie byłoby lepsze. No,

bo gdybym go spotkała, co takiego mogłabym mu powiedzieć? A gdyby, podobnie

jak pani O'Neil, wziął mnie za jakąś damę z półświatka? Tego bym nie zniosła... To

mi przypomniało...

- Czy ludzie zauważą, że nas nie ma? - zapytałam. - To znaczy, w naszym

czasie? Czy też, kiedy wrócimy, będzie tak, jakby żaden czas w ogóle nie upłynął?

- Nie wiem. - Miałam wrażenie, że Paul próbował się zdrzemnąć, kiedy się

pojawiłam. Teraz, zdaje się, usiłował to nadrobić i moje niekończące się pytania tylko

go drażniły. - Czemu nie zapytałaś mojego dziadka? Oboje tak się zaprzyjaźniliście...

- Nie miałam okazji, nie pamiętasz? - Popatrzyłam na niego z uwagą - w

każdym razie próbowałam - w ciemności. Ciągle nie wiedziałam, dlaczego doktor

Slaski wybrał mnie na powierniczkę, a nie swojego wnuka. Może dlatego, że Paul

wykorzystuje ludzi. I kradnie. I, och, prawda, świadomie podał dziadkowi za dużą

dawkę leków.

- On nie jest taki, za jakiego go bierzesz, Paul - powiedziałam, mając na myśli

doktora Slaskiego. - Nie jest twoim wrogiem. Jest taki jak my.

- Nie mów tak. - Niebieskie oczy Paula wpiły się nagle we mnie poprzez

mrok. - Nigdy.

- Dlaczego? On jest pośrednikiem, Paul. Zmiennikiem. Masz to

prawdopodobnie po nim. Mnóstwo wie. A jedną z rzeczy, o których wie, jest to, że im

więcej korzystamy z... naszej mocy... tym większe mamy szanse, żeby skończyć tak

jak on...

- Powiedziałem ci, żebyś tak nie mówiła - warknął Paul.

- Ale gdybyś tylko dał mu szansę, zamiast nazywać go świrem i celowo...

- Nie jesteśmy tacy jak on, jasne? Ty i ja? Jesteśmy zupełnie inni. On był

głupi. Próbował powiedzieć ludziom. Próbował ich przekonać, że pośrednicy -

zmiennicy - wszystko jedno - że istniejemy. Wszyscy się z niego śmiali. Mój tata

zmienił nazwisko, Suze, ponieważ nikt by go nie traktował poważnie, gdyby

wiedział, że jest spokrewniony z kimś, kogo uważano za opętanego. Więc nigdy -

nigdy więcej - nie mów, że jesteśmy tacy jak on albo że skończymy tak jak on. Ja już

wiem, jak skończę. Zamrugałam oczami.

- Och, naprawdę? A jak, mianowicie?

- Nie tak jak on - zapewnił Paul. - Ja będę taki jak mój tata.

- Twój tata nie jest pośrednikiem - przypomniałam.

- Chodzi mi o to, że będę bogaty jak mój tata - powiedział Paul.

- A niby jak? - zapytałam ze śmiechem. - Okradając ludzi, którym masz

pomagać?

- A ty znowu swoje - powiedział Paul, potrząsając głową. - Kto ci mówił,

Suze, że mamy pomagać umarłym? Hę? No, kto?

- Wiesz doskonale, że nie powinieneś brać tych pieniędzy. Nie były twoje.

- Owszem. Tam, skąd je wziąłem, jest ich jeszcze więcej, a w przeciwieństwie

do ciebie nie mam skrupułów, żeby je brać. Pewnego dnia będę bogaty, Suze. I,

inaczej niż dziadek Świrek, zachowam kontrolę.

- Chyba że zniszczysz sobie komórki mózgowe, przeskakując w przeszłość i z

powrotem - zauważyłam.

- Tak, owszem. Ale to jednorazowa sprawa. Potem nie będę już miał po co

wracać.

Spojrzałam na jego profil. Pod końską derką dotykaliśmy się tylko bokami.

Ale Paul wydzielał mnóstwo ciepła. Było mi aż za ciepło pod przykryciem.

Zdałam sobie wtedy sprawę, że jedynym chłopakiem, obok którego leżałam

tak blisko, był Jesse, a ciepło, jakie wydzielał? Tak, wyobrażałam je sobie. Ponieważ

duchy nie wydzielają ciepła. Nawet wobec pośredników. Nawet wobec pośredników,

którzy są przypadkiem w nich zakochani.

- To nie w porządku - powiedziałam cicho, patrząc na zamknięte powieki

Paula. - To, co robisz Jesse'owi. On tego nie chce.

Paul otworzył oczy.

- Powiedziałaś mu?

- Słyszał, jak o tym mówiliśmy - odparłam. - I wcale mu się to nie podoba. Nie

chce, żebyś się w to mieszał, Paul. Udawał się do Misji, żeby cię zatrzymać, w

momencie kiedy ja się tutaj zjawiłam.

Paul przyglądał mi się przez parę sekund; w mroku trudno było odczytać

wyraz jego oczu.

- Sypiasz z nim? - zapytał brutalnie. Otworzyłam usta; na policzkach

poczułam gorąco.

- Oczywiście, że nie! - Potem, uświadamiając sobie, co powiedziałam,

wyjąkałam: - T - to i tak nie twoja sprawa.

Paul jednak, zamiast ucieszyć się, że udało mu się wprawić mnie z

zakłopotanie, czego się spodziewałam, patrzył na mnie z powagą.

- Wobec tego nie rozumiem - powiedział po prostu. - Dlaczego on? Dlaczego

nie ja?

Och. Więc o to chodzi.

- Bo on jest uczciwy - powiedziałam. - I jest dobry. I jestem dla niego

ważniejsza niż cokolwiek innego...

- Dla mnie też byś była - oznajmił Paul. - Gdybyś dała mi szansę.

- Paul - powiedziałam. - Gdyby nastąpiło trzęsienie ziemi albo coś takiego, a

ty miałbyś możliwość, żeby mnie uratować, ale tylko ryzykując własne życie,

ratowałbyś siebie, a nie mnie.

- Nieprawda! Jak możesz tak mówić?

- Bo tak jest.

- Twierdzisz, że twój doskonały Jesse gotów byłby cię uratować nawet

kosztem własnego życia?

- Tak - stwierdziłam z absolutną pewnością. - Bo już tak robił. Kiedyś.

- Nie, nieprawda, Suze - odparł Paul równie pewnym tonem.

- Owszem, tak, Paul. Nawet nie wiesz...

- Owszem, wiem. Jesse nie mógł ryzykować własnego życia, żeby uratować

twoje, ponieważ przez cały czas, odkąd go poznałaś, on już był martwy. Więc niczego

nie ryzykował, ratując cię. Czyż nie tak?

Otworzyłam usta, żeby zaprzeczyć, i wtedy zdałam sobie sprawę, że Paul ma

rację. Tak rzeczywiście było. Przykra prawda, ale prawda.

- Co ci się stało, że jesteś taki zgorzkniały? - zapytałam. - Zawsze dostawałeś

to, co chciałeś, przez całe życie. Wystarczyło poprosić i już to miałeś. Ale tobie

zawsze jest za mało.

- Nie dostałem wszystkiego, czego chciałem - stwierdził Paul z naciskiem. -

Chociaż staram się to zmienić.

Potrząsnęłam głową, bo wiedziałam, do czego pije.

- Chcesz mnie, Paul, tylko dlatego, że nie możesz mnie mieć - powiedziałam. -

Sam to przyznasz. To jest, o Boże. Masz Kelly. Wszyscy faceci w szkole jej pragną.

- Wszyscy faceci w szkole - powiedział Paul - są idiotami. Puściłam to mimo

uszu.

- Czułbyś się o wiele lepiej - oznajmiłam - gdybyś zadowolił się tym, co masz,

zamiast myśleć o czymś, czego nigdy nie zdobędziesz.

Paul uśmiechnął się tylko. Uśmiechał się, układając wygodnie, żeby zasnąć.

- Na twoim miejscu, Suze, nie byłbym tego taki pewien - powiedział tonem,

który, jak dla mnie, brzmiał zanadto zarozumiale.

- Ty...

- Śpij, Suze.

- Ale ty...

- Czeka nas długi dzień. Po prostu śpij. Zdumiewające, ale faktycznie

zasnęłam. Nie myślałam, że będę w stanie to zrobić. Ale może doktor Slaski miał

rację. Podróże w czasie wyczerpują. Nie sądzę, żebym w innej sytuacji zasnęła... no,

wiecie, biorąc pod uwagę siano, konie, deszcz oraz, ach tak, przystojnego - ale -

śmiertelnie - niebezpiecznego chłopaka leżącego obok. Położyłam głowę i zaraz

potem film mi się urwał.

Obudziłam się gwałtownie. Nie pamiętałam nawet, że spałam. Przez szpary

między deskami w ścianach stodoły wpadały smugi światła. I to wcale nie szarego

światła oznaczającego świt. Pełnego, słonecznego światła, świadczącego o tym, że

było już dobrze po ósmej... A przede mną klęczał Paul ze śniadaniem.

- Skąd to wziąłeś? - zapytałam, siadając. Paul trzymał ciasto. Całe ciasto.

Szarlotkę, sądząc po zapachu.

Nadal było ciepłe.

- Nie pytaj - odparł, wyciągając, o dziwo, dwa widelce z tylnej kieszeni. -

Jedz.

- Paul. - Z dołu dobiegł jakiś szelest. Paul mówił przyciszonym głosem. Teraz

zrozumiałam, dlaczego.

Nie byliśmy sami.

- Chodźcie no tutaj - odezwał się męski głos. Mówił chyba do koni.

- Ukradłeś je? - zapytałam, zanurzając w cieście widelec. Podróże w czasie nie

tylko wywołują zmęczenie. Również głód.

- Mówiłem, żebyś nie pytała - odparł Paul, ładując sobie porcję ciasta do ust.

Kradzione czy nie, smakowało całkiem nieźle. Wprawdzie jadałam lepsze -

ale nie wiem, czy na Dzikim Zachodzie wysokogatunkowy cukier i takie rzeczy były

w ogóle dostępne.

Wystarczyło jednak, żeby uciszyć burczenie w moim żołądku... i wkrótce

uświadomić mi inną potrzebę. Paul chyba czytał w moich myślach.

- Za stodołą jest budka - poinformował mnie.

- Co za budka?

- No, wiesz - uśmiechnął się. - Uważaj na pająki. Myślałam, że żartuje.

Nie żartował. Pająki były. A jeszcze gorsze okazało się to, czego używano

jako papieru toaletowego. Powiem tyle, że dzisiaj nie uznano by tego za materiał

piśmienniczy, nie mówiąc już... no, wiecie... o innym przeznaczeniu.

Na dodatek musiałam się śpieszyć, żeby nikt mnie nie zobaczył w moim

dwudziestopierwszowiecznym ubranku i nie zaczął zadawać pytań.

Przyszło mi to z trudem, bo kiedy wymknęłam się ze stodoły poraził mnie

widok, jaki zobaczyłam...

Całkowita pustka.

Naprawdę. Niczego, z żadnej strony. Żadnych domów. Żadnych słupów

telefonicznych. Brukowanych dróg. Żadnego Circle K. Żadnego In - N - Out Burger.

Nic. Tylko drzewa. I piaszczysty trakt, który, podejrzewałam, ciągnął się aż do drogi.

Dostrzegłam jednak czerwoną kopułę bazyliki. Wznosiła się tam, w dolinie

pod nami, z morzem w tle. To się przynajmniej nie zmieniło przez ostatnich sto

pięćdziesiąt lat.

Za to, dzięki Bogu, wprowadzono kanalizację.

Kiedy zakradłam się znowu na strych, po panu O'Neilu nie było ani śladu.

Zabrał, zdaje się, konie i poszedł zająć się tym. czym mężczyźni tacy jak on

zajmowali się we dnie w roku. Paul czekał na mnie z dziwnym wyrazem twarzy.

- Co jest? - zapytałam, sądząc, że będzie sobie stroił żarty na temat wychodka.

- Nic - powiedział tylko. - Ale... mam dla ciebie niespodziankę.

Myślałam, że chodzi o coś nowego do jedzenia, mimo że nasyciłam się

ciastem:

- Co takiego? Nie mów, że to jajko McMuffin, bo wiem, że nie mają tutaj

barów samochodowych.

- To nie jajko - odparł Paul.

A potem, zanim się obejrzałam, wyciągnął coś z kieszeni - sznur. I chwycił

mnie za ręce.

Poprzednio już, rzecz jasna, wiązano mnie sznurem. Nigdy jednak nie zrobił

tego ktoś, komu zdarzyło się mnie całować. Naprawdę nie spodziewałam się, że Paul

może zrobić coś tak perfidnego. Uratować życie mojemu chłopakowi, tak żebym go

nigdy nie spotkała, tak. Ale związać mi ręce sznurem?

Raczej nie.

Walczyłam, oczywiście. Udało mi się wpakować mu parę razy łokieć w

odpowiednie miejsce. Nie mogłam jednak krzyczeć, bo nie chciałam sprowadzić pani

O'Neil, która pobiegłaby po szeryfa. W więzieniu nie byłabym w stanie niczego

zrobić dla Jesse'a.

Na razie chyba jednak i tak nie mogłam wiele zdziałać.

- Wierz mi - powiedział Paul, zaciskając więzy, które już praktycznie

zahamowały mój krwiobieg. - Mnie to sprawia dużo większy ból niż tobie.

- Nieprawda - warknęłam, szarpiąc się. Ale trudno było stawiać opór, leżąc na

brzuchu w sianie z kolanem Paula ugniatającym plecy.

- Cóż - powiedział, zabierając się z kolei do moich nóg. - Chyba masz rację.

Otóż, mnie to w ogóle nie boli. A ty w nic się nie wpakujesz, kiedy ja będę szukać

Diega.

- Dla takich ludzi jak ty, Paul, jest specjalne miejsce - oświadczyłam,

wypluwając siano. Siana miałam naprawdę po dziurki w nosie.

- Poprawczak? - zapytał swobodnym tonem.

- Piekło - odparłam.

- Suze, nie bądź taka. - Skończył z moimi nogami i, na wszelki wypadek, żeby

nie przyszło mi do głowy sturlać się ze strychu, przywiązał koniec sznura do

pobliskiej belki. - Przyjdę cię rozwiązać, jak tylko zabiję Diega. Potem wrócimy do

domu.

- I nigdy już się do ciebie nie odezwę - oznajmiłam.

- Oczywiście, że się odezwiesz - zapewnił Paul radośnie. - Nie będziesz nic z

tego pamiętać. Bo nie będziemy podróżować w czasie, żeby uratować Jesse'a. Bo nie

będziesz nawet wiedziała, kto to jest Jesse.

- Nienawidzę cię - powiedziałam, tym razem z pełnym przekonaniem.

- Teraz tak - zgodził się Paul. - Ale jutro, kiedy obudzisz się we własnym

łóżku, nie. Ponieważ bez Jesse'a ja będę najlepszym chłopakiem, jaki ci się trafi w

życiu. Będziemy tylko ty i ja, dwoje zmienników kontra reszta świata. Czy to nie

będzie zabawne?

- Idź do...

Nie dokończyłam, bo Paul wyjął z kieszeni coś jeszcze. Czystą białą

chusteczkę. Powiedział mi kiedyś, że zawsze nosi ją przy sobie, bo nigdy nie

wiadomo, kiedy trzeba będzie kogoś zakneblować.

- Nie waż się! - syknęłam.

Było jednak za późno. Wsunął mi chusteczkę do ust, zabezpieczając ją

kawałkiem sznurka.

Jeśli przedtem nie czułam do niego nienawiści, to teraz owszem.

Nienawidziłam go każdą komórką ciała, każdym uderzeniem serca. Zwłaszcza kiedy

poklepał mnie po głowie i powiedział:

- Do zobaczenia.

A potem zsunął się po drabinie i zniknął na dole.

15

Nie wiem, jak długo tak leżałam. Na tyle długo, żeby zacząć się zastanawiać,

czy nie zamknąć oczu i nie przenieść się do domu. Kto wie, gdzie bym wylądowała?

Pewnie gdzieś na podwórku. W kępie sumaka jadowitego, bo przecież teraz nie było

tam stodoły. Wszystko jednak wydawało się lepsze niż leżenie w niewygodnej

pozycji w sianie na strychu, gdzie nie wiadomo co łaziło mi we włosach.

Ale świat bez Jesse'a? Tobym sobie właśnie zapewniła, gdybym się poddała.

Świat bez jedynego celu w życiu. No, mniej więcej. Wiem oczywiście, że kobiety

potrzebują mężczyzn, jak ryba roweru i tak dalej. Tylko że...

Tylko że go kochałam.

Nie mogłam się na to zdobyć. Byłam zbyt samolubna. Nie zamierzałam się

poddać. Jeszcze nie. Miałam wciąż przed sobą wiele godzin, przynajmniej od

momentu, kiedy Paul mnie zostawił. Cienie, nie mogłam tego nie zauważyć,

wydłużały się.

A jednak, o ile pani O'Neil powiedziała Paulowi prawdę i Jesse miał

przyjechać tej nocy, nadal nie było za późno. Paul mógł nie znaleźć Diega. Mógł

wrócić, nie wykonawszy zadania. A gdyby wrócił i rozwiązał mnie...

No, dowiedziałby się mnóstwa na temat, co to znaczy „boli”, o, to na pewno.

Bo tym razem przygotowałabym się na jego przyjęcie.

Nie wiem, jak długo leżałam, planując zemstę na Paulu Slaterze. Śmierć

wydawała się, oczywiście, za łagodną karą. Wieczność w charakterze ducha - ciągłe

unoszenie się między jednym a drugim wymiarem - to było to, na co zasłużył. Niech

zasmakuje tego, przez co przechodził Jesse przez te wszystkie lata. To powinno go

nauczyć...

Mogłam mu to załatwić. Mogłam usunąć jego duszę z ciała i spowodować, że

nigdy by do niego nie wrócił...

...a jego ciało dać komuś innemu. Komuś, komu należała się szansa na kolejne

życie...

Ale nie zdobyłabym się na to. Wiedziałam, że nie. Nie mogłabym całować

warg Paula, wiedząc, że to Jesse oddaje mi pocałunki. To by było zbyt... wulgarne.

I kiedy leżałam, rozmyślając nad tym wszystkim, doszły do mnie dźwięki, na

które moje uszy nastroiły się tak precyzyjnie przez ostatni rok, że choćbym była na

mistrzostwach w piłce nożnej i tak bym je usłyszała.

Głos Jesse'a.

Wołał kogoś. Nie słyszałam dokładnie słów. Brzmiały jednak... nie wiem.

Jakoś inaczej.

Zbliżał się. To znaczy, jego głos.

Był coraz bliżej stodoły.

Znalazł mnie. Nie wiem jak - doktor Slaski nie wspominał o tym, że duchy są

zdolne do podróży w czasie. Ale może są. Może to potrafią, tak samo jak zmiennicy, i

Jesse cofnął się w czasie, żeby mnie odnaleźć. Żeby mnie uratować. Pomóc uratować

siebie.

Zamknęłam oczy, intensywnie powtarzając w myślach jego imię. To na ogół

skutkowało. Jesse materializował się przede mną, ciekaw, jaką to mam do niego

strasznie pilną sprawę.

Nie tym razem. Otworzyłam oczy i... nic.

Ale jego głos wciąż dobiegał z dołu.

- Nie, nie, tak będzie w porządku, pani O'Neil - mówił.

Pani O'Neil. Pani O'Neil widziała Jesse'a?

Drzwi stodoły otworzyły się. Słyszałam, jak skrzypnęły. Potem...

Odgłos kroków.

Ale jakim sposobem Jesse stąpa tak głośno? Przecież jest duchem.

Wijąc się, starałam się doczołgać jak najbliżej krawędzi, żeby coś zobaczyć.

Jednak sznur, którym Paul przywiązał mnie do belki, nie pozwalał mi przesunąć się

wystarczająco daleko. Teraz słyszałam go jeszcze lepiej - dużo lepiej. Przemawiał

cichym, kojącym tonem do... do...

Do swojego konia.

Jesse rozmawiał z koniem. Zwierzę parskało cichutko w odpowiedzi.

Wtedy wreszcie zrozumiałam. To nie był Jesse Duch, który przybył, żeby

mnie ratować. To był Żywy Jesse, który nawet mnie nie znał. Żywy Jesse, który

stawił się na spotkanie z przeznaczeniem, dziś w nocy w moim pokoju.

Zamarłam, czując mrowienie w całym ciele - nie tylko z powodu długiego

leżenia w niewygodnej pozycji. Musiałam go zobaczyć. Musiałam. Ale jak?

Poruszył się, a ja odwróciłam głowę w kierunku, z którego dobiegał dźwięk...

...i zobaczyłam przez szparę między deskami podłogi kolorową plamę. Jego

konia. Zobaczyłam jego ręce manewrujące przy siodle. To był Jesse. Był dokładnie

pode mną. Był...

Dlaczego zrobiłam to, co zrobiłam, dotąd nie jestem w stanie pojąć. Nie

chciałam, żeby Jesse odkrył moją obecność. To mogłoby wszystko popsuć. Kto wie,

może by go nawet tej nocy nie zamordowano. A wtedy nigdy bym go nie spotkała.

Ale pragnienie ujrzenia go - żywego - było na tyle silne, że nie zastanawiając

się dłużej, zaczęłam ze wszystkich sił uderzać stopami o podłogę strychu.

Ręce poruszające się przy siodle nagle znieruchomiały. Usłyszał mnie.

Usiłowałam go zawołać, ale knebel skutecznie udaremnił wszelkie próby.

Tłukłam stopami jeszcze mocniej.

- Czy ktoś tam jest? - usłyszałam wołanie Jesse'a.

Uderzyłam ponownie.

Tym razem nie odezwał się. Wspinał się po drabinie. Słyszałam, jak

drewniane szczeble skrzypią pod jego ciężarem.

Ciężarem. Jesse miał ciało.

A potem zobaczyłam jego ręce - duże, brązowe, zręczne ręce - na szczycie

drabiny, a w sekundę później jego głowę...

Serce mi zamarło.

To był on. Jesse.

Ale nie taki, jakiego znałam wcześniej. Był żywy. Po prostu... był. W

niepodważalny sposób zajmował przestrzeń, jakby do niego należała, jakby nie

pozostawało jej nic innego, jak ustąpić mu miejsca, bo jak nie, to byłoby źle.

Nie świecił. Promieniował. Nie spektralnym blaskiem, do którego

przywykłam, ale pełnią zdrowia i siły. Tak jakby Jesse, którego znałam, stanowił

jedynie blade odbicie - cień - tego, na którego patrzyłam teraz. Nigdy nie uderzył

mnie tak bardzo widok jego czarnych włosów, układających się w puklach na

opalonym karku, ciemnobrązowych oczu, bieli zębów, mocnych, długich nóg, kiedy

obok mnie klęknął, żyłek na odwrocie brązowych dłoni; ścięgien w nagich

ramionach...

- Panienko?

I ten jego glos. Jego głos! Tak głęboki, że niemal wprawiał w drżenie mój

kręgosłup. To był jego glos, owszem, ale teraz z efektem stereo, zupełnie...

- Panienko? Nic ci nie jest?

Jesse przyglądał mi się z troską w ciemnych oczach. Jedną ręką sięgnął do

buta i w następnej chwili w jego dłoni błysnął długi, ostry nóż. Patrzyłam jak

urzeczona na ostrze zbliżające się do mojego policzka.

- Nie bój się - mówił Jesse. - Rozwiążę cię. Kto ci to uczynił? Knebel zniknął.

Usta bolały od sznura, który wpijał się w nie. Potem zostały uwolnione moje ręce.

Były obolałe, ale nieskrępowane.

- Czy możesz mówić? - Ręce Jesse'a dotykały teraz moich stóp, nóż przecinał

więzy. - No, już.

Odłożył nóż i zbliżył coś do mojej twarzy Woda. Z manierki. Wzięłam ją i

pociągnęłam chciwie. Nie miałam pojęcia, że tak strasznie chce mi się pić.

- Spokojnie - powiedział Jesse - ten jego głos! - Przyniosę ci więcej. Zostań

tutaj, sprowadzę pomoc.

Na dźwięk słowa „pomoc” moje ręce, jakby niezależnie ode mnie, puściły

manierkę i chwyciły Jesse'a za koszulę na piersi.

To nie była koszula, w której zwykle go widziałam. Uszyta z miękkiego,

białego płótna, przypominała tamtą, ale podchodziła wyżej pod szyję. Miał również

na sobie kamizelkę - chyba z mory.

- Nie - wychrypiałam i sama się zdziwiłam, jak bardzo zmienił mi się głos. -

Nie odchodź.

Naturalnie nie chodziło o to, że mógłby sprowadzić panią O'Neil, która

rozpoznałaby we mnie podejrzaną osobniczkę, włóczącą się po jej domu poprzedniej

nocy. Po prostu nie mogłam znieść myśli o rozstaniu z nim. Ani teraz. Ani nigdy.

To był Jesse. Prawdziwy Jesse. Ten, którego kochałam.

A który miał wkrótce umrzeć.

- Kim jesteś? - zapytał Jesse. Podniósł manierkę i kiedy stwierdził, że nie jest

całkiem pusta, podał mi ją z powrotem. - Kto to zrobił - kto cię tutaj zostawił w tym

stanie?

Wypiłam resztę wody. Znałam Jesse'a dostatecznie długo, żeby wiedzieć, że

jest oburzony - oburzony na człowieka, który postąpił ze mną w ten sposób.

- Pewien... mężczyzna - powiedziałam. Rzecz jasna, Jesse - ten Jesse - nie

miał pojęcia o Paulu... Nie wiedział też, kim ja jestem.

Zmarszczył brwi - brew przecięta blizną wyglądała wyjątkowo cudnie. U

Żywego Jesse'a blizna dużo mniej rzucała się w oczy niż u Jesse'a Ducha.

- Czy ten sam mężczyzna dał ci ten przedziwny strój? - zapytał Jesse,

przyglądając się krytycznie moim dżinsom i skórzanej kurtce.

Miałam ochotę się roześmiać. Wydawał się zupełnie innym Jesse'em - albo

raczej, sto razy prawdziwszym Jesse'em niż ten, którego znałam - ale jego pogarda

wobec mojej garderoby? To się nie zmieniło ani trochę.

- Tak - powiedziałam. Uznałam, że w to łatwiej mu będzie uwierzyć.

- Dopilnuję, żeby chłosta go nie ominęła - oznajmił Jesse pewnym siebie

tonem, jakby w każdy dzień tygodnia zdarzało mu się chłostać rzezimieszków za

przebieranie dziewcząt w dziwaczne stroje i pozostawianie ich związanych na sianie

w stodole. - Kim jesteś? Rodzina z pewnością cię poszukuje...

- Hm - mruknęłam. - Nie szukają mnie. To znaczy... nie sądzę. Nazywam się

Suze.

Ciemne brwi zmarszczyły się ponownie.

- Suuse?

- Suze - odparłam ze śmiechem. Nie mogłam się powstrzymać. Od śmiechu.

Tak cudownie było go widzieć takim. - Susannah. Jak w Och, Susannah, nie płacz, bo

już dość.

Uświadomiłam sobie z drżeniem, że to samo mu powiedziałam w moim

własnym pokoju, pierwszego dnia, kiedy go poznałam, tego dnia, kiedy przyjechałam

do Carmelu. Wtedy nie wiedziałam jeszcze, że ta chwila stanie się punktem zwrotny

w moim życiu - wszystko, co działo się wcześniej, należało do czasu PRJ: Przed

Jesse'em. Wszystko, co stało się później, PJ - Po Jessie. Nie wiedziałam, że ten

chłopak w bufiastej koszuli i obcisłych czarnych spodniach będzie pewnego dnia

znaczył dla mnie więcej niż życie... będzie dla mnie wszystkim.

Wiedziałam jednak coś jeszcze: Źle to wymyśliłam. Zupełnie źle.

Ale nie było za późno, żeby to naprawić. Na szczęście.

- Susannah - powiedział Jesse, siadając koło mnie na sianie. - Susannah

O'Neil, być może? Jesteś spokrewniona z państwem O'Neil? Pozwól, że ich zawołam.

Ucieszą się, że jesteś bezpieczna...

- Nie - powiedziałam, potrząsając głową. - Moja, hm, rodzina, jest daleko stąd.

- Naprawdę daleko. - Nie możesz ich sprowadzić. Bardzo dziękuję, ale... nie możesz

ich sprowadzić.

- Zatem ten człowiek... - Jesse był podekscytowany. A czemu nie? Pewnie nie

co dzień natykał się na szesnastoletnią dziewczynę, związaną i zakneblowaną,

pozostawioną w stodole. - Kam on jest? Wezwę szeryfa. Musi zapłacić za to, co zro-

bił.

Choćbym nie wiem jak chciała napuścić Jesse'a - Żywego Jesse'a - na Paula, to

nie wydawało się rozsądne. Nie wtedy, kiedy Jesse miał sam za chwilę znaleźć się w

trudnej sytuacji. Paul stanowił mój problem, nie jego.

- Nie - powiedziałam. - Nie, tak jest dobrze. - Widząc jego zaskoczenie,

dodałam: - Teraz jest wszystko w porządku. Nie wzywaj szeryfa...

- Już nie musisz się go bać, Susannah - powiedział Jesse łagodnie. Wyraźnie

nie zdawał sobie sprawy z tego, że miał do czynienia z dziewczyną, która skopała

niejeden tyłek w swoim czasie. Tyłki duchów w większości, ale wszystko jedno. - Nie

pozwolę, aby cię skrzywdził.

- Nie boję się go, Jesse.

- Zatem... - Twarz Jesse'a pociemniała nagłe. - Zaraz. Skąd znasz moje imię?

Ach. To się nazywa wpadka, co?

Jesse patrzył na mnie badawczo ciemnymi oczami. Nieźle musiałam

wyglądać. Jaka dziewczyna zachowałaby świeżość po parogodzinnym leżeniu w

sianie z zakneblowanymi ustami?

To, oczywiście, nie miało znaczenia. Ale i tak zrobiło mi się głupio.

Podniosłam rękę i odgarnęłam jakiś kosmyk z oczu, próbując umieścić go z

powrotem za uchem. Takie już moje szczęście, pierwszy raz spotykam swojego

chłopaka - za jego życia - i wyglądam jak czupiradło.

- Czy ja cię znam? - zapytał Jesse, nie spuszczając ze mnie wzroku. -

Spotkaliśmy się już? Jesteś... jesteś jedną z dziewcząt Andersonów?

Nie miałam pojęcia, kim mogą być dziewczyny Andersonów, ale poczułam

ukłucie zazdrości. Ponieważ to były dziewczyny, które poznały Jesse'a - Żywego

Jesse'a. Ciekawa byłam, czy wiedzą, jakie mają szczęście.

- Nie spotkaliśmy się - powiedziałam. - Jeszcze. Ale... znam cię. Właściwie

wiem... o tobie.

- Tak? - Sprawiał wrażenie, jakby coś nagle zrozumiał. - Czekaj... tak!

Przyjaźnisz się z jedną z moich sióstr. Chodzicie razem do szkoły? Z Mercedes?

Znasz Mercedes?

Potrząsnęłam głową, grzebiąc w kieszeni kurtki.

- A więc znasz Józefinę? - Jesse nadal przyglądał mi się z uwagą. - Jesteś

chyba mniej więcej w jej wieku, masz piętnaście lat, tak? Nie możesz znać Marty, jest

dużo starsza...

Znowu potrząsnęłam głową i podałam mu to, co wydobyłam z kieszeni.

Spojrzał na przedmiot, który trzymałam w dłoni.

- Nombre de Dios — wyszeptał i wyjął mi go z ręki.

Był to miniaturowy portret Jesse'a, ten, który ukradłam z Towarzystwa

Historycznego Carmelu. Teraz się przekonałam, jak marny to był obraz. Och, artysta

dobrze oddał kształt głowy Jesse'a, kolor jego oczu i, do pewnego stopnia, wyraz

twarzy.

Ale zupełnie umknęło mu to, co sprawiało, że Jesse był... cóż... Jesse'em.

Żywa inteligencja w ciemnych oczach. Wyrażający pewność siebie zarys pełnych,

zmysłowych warg. Delikatność chłodnych, silnych rąk. Siła - teraz przyczajona, ale

tkwiąca tuż pod skórą, tak że mogła ujawnić się w każdej chwili - mięśni

wyrobionych przez lata pracy na ranczu razem z parobkami, ukrytych pod miękką

płócienną koszulą i czarnymi spodniami.

- Skąd to masz? - zapytał Jesse, zaciskając portrecik w pięści. Jego oczy

wydawały się sypać iskry, tak był rozgniewany. - Tylko jedna osoba ma taki portret.

- Wiem. Twoja narzeczona Maria. Jedziesz, żeby ją poślubić. A w każdym

razie takie są twoje plany. Jesteś teraz w drodze, ale do rancza jej ojca została jeszcze

długa droga, więc noc spędzisz tutaj.

Gniew przeszedł w zdumienie, gdy Jesse podniósł wolną rękę, aby przeczesać

palcami czarne włosy - wykonywał ten gest przy mnie tyle razy, kiedy się na mnie

złościł, że łzy napłynęły mi do oczu; ten widok - to było coś tak znajomego... i tak

pięknego.

- Skąd wiesz to wszystko? - zapytał zmieszany. - Przyjaźnisz się... jesteś

przyjaciółką Marii? Czy ona... ci to dała?

- Niezupełnie. Wciągnęłam głęboko powietrze.

- Jesse, nazywam się Susannah Simon - wyrzuciłam z siebie, bojąc się, że za

chwilę zmienię zdanie. - Jestem kimś, kogo nazywają pośrednikiem. Przybywam z

przyszłości. I jestem tu po to, żeby nie dopuścić, aby tej nocy cię zamordowano.

16

Bo, ostatecznie, nie mogłam tego zrobić. Myślałam, że mogę. Naprawdę

sądziłam, że mogę spokojnie stać z boku i pozwolić, żeby Jesse'a zamordowano.

Oczywiście, jeśli w przeciwnym razie miałabym go nigdy nie spotkać? Pewnie, żaden

problem. Nie ma sprawy.

Ale to było przedtem. Zanim go zobaczyłam. Zanim zaczęliśmy rozmawiać.

Zanim mnie dotknął. Zanim się przekonałam, jaki był, jaki mógłby być, gdyby żył.

Teraz zrozumiałam, że nie mogę biernie czekać i pozwolić go zabić, tak samo

jak nie mogłabym... cóż, wepchnąć mojego młodszego brata Davida pod pędzący

samochód albo podać mamie trujących grzybów. Nie mogłam dopuścić do śmierci

Jesse'a, nawet jeśli to oznaczało, że już go nigdy nie zobaczę. Za bardzo go kochałam.

To proste.

Och, wiedziałam, że znienawidzę siebie za to. Wiedziałam, że obudzę się i,

jeśli w ogóle będę pamiętać, co zrobiłam, znienawidzę siebie na resztę życia.

Ale co miałam robić? Musiałam działać, gdy drogiej mi osobie groziło

śmiertelne niebezpieczeństwo. Ojciec Dominik, mój tata, oni wszyscy - włącznie z

Paulem - mieli rację. Musiałam ratować Jesse'a za wszelką cenę.

Tak należało postąpić.

Ale, naturalnie, nie było to łatwe. Łatwo byłoby wyciągnąć palec w jego

stronę, kiedy patrzył na mnie z wyrazem niedowierzania na twarzy i zawołać: „Ha!

Ale cię nabrałam! To tylko żart”.

Zamiast tego powiedziałam:

- Jesse. Słyszałeś, co mówiłam? Powiedziałam, że przybyłam z przyszłości,

żeby nie dopuścić...

- Słyszałem. - Jesse uśmiechnął się do mnie łagodnie. - Wiesz, co powinniśmy

zrobić? Sprowadzę, jeśli pozwolisz, panią O'Neil. Zajmie się tobą, a ja w tym czasie

pojadę po doktora do miasta. Myślę, że mężczyzna, który cię związał i zostawił, mógł

również uderzyć cię w głowę...

- Jesse - powiedziałam stanowczo. Nie do wiary. Zdobywam się na największe

poświęcenie w życiu, ratując ukochanego i zdając sobie sprawę, że już nigdy go nie

zobaczę, a on oskarża mnie o brak piątej klepki. - Paul nie uderzył mnie w głowę.

Jasne? Nic mi nie jest. Trochę chce mi się jeszcze pić, ale poza tym wszystko w

porządku. Chcę tylko, żebyś mnie wysłuchał. Dziś w nocy Feliks Diego wślizgnie się

do twojego pokoju w zajeździe i udusi cię. Potem wrzuci twoje ciało do płytkiego

grobu i nikt go nie znajdzie, aż dopiero po upływie półtora stulecia, kiedy mój ojczym

zacznie instalować saunę przy tarasie.

Jesse tylko na mnie spojrzał. Nie jestem pewna, ale chyba dostrzegłam litość

w jego oczach.

- Jesse, mówię poważnie. Musisz wrócić do domu. Rozumiesz? Wsiadaj na

konia, jedź z powrotem do domu i nawet nie myśl o poślubieniu Marii de Silva.

- Maria cię przysłała - odezwał się w końcu Jesse. Jego twarz pociemniała z

gniewu. - Chce w ten sposób zachować twarz, tak? Cóż, wracaj do swojej pani i

powiedz jej, że to się nie uda. Nie dopuszczę, żeby jej rodzina uznała, że nie jestem

na tyle dżentelmenem, aby osobiście to zerwać - niezależnie kogo na mnie nasyła z

dziwacznymi opowieściami. Zobaczę się z nią jutro, czy jej się to podoba, czy nie.

Zamrugałam oczami, kompletnie ogłupiała. O czym on mówi?

Potem, zbyt późno, przypomniałam sobie sekret, który kiedyś wyjawił mi - i

tylko mnie - Jesse... że udawał się na rancho de Silvów nie po to, żeby poślubić

Marię, ale żeby z nią zerwać...

...Co wyjaśnia, dlaczego jej listy odnaleziono zeszłego lata przy jego

zwłokach - kiedy mój ojczym przypadkiem je odkopał. W XIX wieku zasady dobrego

wychowania wymagały, aby pary zrywające zaręczyny zwracały sobie nawzajem

listy: Diego zamordował Jesse'a, zanim taka wymiana się odbyła, tak aby ojciec Marii

nie mógł zadawać niewygodnych pytań dotyczących zerwania - jak, na przykład,

czego takiego dowiedział się Jesse o swojej narzeczonej, że rozmyślił się w sprawie

małżeństwa.

- Poczekaj - powiedziałam. - Chwileczkę. Jesse, Maria mnie nie przysłała.

Nawet nie znam Marii. No, właściwie spotkałyśmy się, ale...

- Musisz ją znać. - Jesse spojrzał na oprawiony portrecik, który trzymał w

dłoni. - Dała ci to. Musiało tak być. Skąd inaczej znalazłby się w twoim posiadaniu?

- Hm - mruknęłam, wzruszając ramionami. - Ukradłam go. Zmiana na jego

twarzy uświadomiła mi, że popełniłam błąd.

- Och, nie - zawołałam, podnosząc obie ręce do góry, jakbym się poddawała. -

Spokojnie. Nie ukradłam go twojej najdroższej Marii, wierz mi. Ukradłam go z

Towarzystwa Historycznego Carmelu, jasne? Z muzeum, gdzie leżał nie wiadomo,

jak długo. Mogę się założyć, że twoja ukochana Maria nadal ma swój. To znaczy,

twój portret.

- Nie zrobiono kopii - oznajmił twardym tonem Jesse.

- Wiem. - Boże, jakie to było trudne. - Ale popatrz na ten, który trzymasz,

Jesse. Spójrz, jaki się wydaje stary, jak popękała farba, jak pociemniała ramka. A to

dlatego, że ma prawie dwieście lat. Ukradłam go w przyszłości, Jesse. Użyłam go,

żeby wrócić tutaj, w przeszłość, i ostrzec cię... - Ściśle biorąc, to nie była zupełnie

prawda, ale coś koło tego. - Musisz mi uwierzyć, Jesse. Paul - chłopak, który mnie

związał - pomoże mi w tym. Teraz szuka Feliksa Diega, żeby go powstrzymać, zanim

ten dobierze się do ciebie...

Jesse potrząsnął głową.

- Nie wiem, kim jesteś - powiedział niskim, beznamiętnym głosem, jakim

nigdy ze mną nie rozmawiał. - Ale zamierzam zwrócić to... - Pomachał mi

portrecikiem przed nosem. - ...prawowitej właścicielce. Bez względu na to, jaką grę

prowadzisz, to już koniec. Rozumiesz?

Grę? Nie mogłam tego pojąć. Nadstawiam dla niego karku, a on się wścieka,

bo ukradłam jego głupi portret?

- To nie żadna gra, Jesse. Gdyby tak było rzeczywiście - gdyby Maria

naprawdę mnie przysłała - skąd wiedziałabym to wszystko, co wiem? Skąd bym

wiedziała, że Maria i Diego kochają się potajemnie? Skąd bym wiedziała, że twoja

dziewczyna - kawał łajdaczki, zresztą - w ogóle nie chce wyjść za ciebie? I że jej

ojciec nie akceptuje Diega, i uważa, że jeśli poślubi ciebie, to w końcu zapomni o

tamtym? Skąd mogłabym wiedzieć, że tych dwoje uknuło spisek, żeby zabić cię tej

nocy, a ciało ukryć, tak żeby uznano, że uciekłeś przed małżeństwem z Marią?

- Notnbre de Dios. - Jesse zerwał się na nogi. Zwróciłam mimowolnie uwagę,

jak strych zatrząsł się lekko pod jego ciężarem. Coś takiego z Jesse'em Duchem

byłoby niemożliwe.

Nie tylko tym Jesse Duch różnił się od obecnego. Uświadomiłam to sobie w

sekundę później, kiedy Żywy Jesse schylił się nade mną i, chwyciwszy za ramiona,

potrząsnął gniewnie.

- Wiesz to wszystko, bo Maria ci powiedziała! - warknął przez zaciśnięte

zęby. - Przyznaj! Powiedziała ci! - Równie szybko jak przedtem mnie złapał, teraz

puścił i odwrócił się. Wydając jęk rozpaczy, przeczesał włosy palcami.

Ból pulsował w miejscach, których przed chwilą dotknął.

- Posłuchaj, przykro mi - powiedziałam szczerze. Rozumiałam, jak się czuł.

Ostatecznie, nie tylko jego serce krwawiło w tej stodole. - Ze względu na to, że twoja

dziewczyna chce cię zabić, i w ogóle. Nawet jeśli zamierzałeś z nią zerwać. Jeśli to

mogłoby cię jakoś pocieszyć, to uważam, że bez niej będzie ci o wiele lepiej niż z nią.

Za każdym razem, kiedy się spotykałyśmy, próbowała mnie zabić, ale to nieważne.

Lepiej, żebyś teraz się dowiedział, że to łajdaczka i zerwał z nią, niż gdybyś to odkrył

dopiero po ślubie. Bo nawet nie wiem, czy, no, wiesz, w twoich czasach ludzie mogą

się rozwodzić.

- Przestań mówić takie rzeczy! - Jesse chwycił się za głowę obiema rękami.

- Co? Ze łajdaczka? - Może i byłam trochę za ostra. - Cóż, w porządku. Ale

dziewczyna wydaje się mocno nieciekawa.

- Nie. - Jesse odwrócił się ponownie w moją stronę. Zaskoczyła mnie

intensywność spojrzenia, z jakim wpijał się w moje oczy. - „Twoje czasy”.

„Przyszłość”. Ty... ty... Wybacz, panno Susannah. Obawiam się jednak, że będę

musiał wezwać szeryfa. Ponieważ jest oczywiste, że pomieszało ci się w głowie.

- „Panna” Susannah! - Ku mojemu śmiertelnemu przerażeniu poczułam wilgoć

w kącikach oczu. Nic nie mogłam na to poradzić. To było takie... takie...

Niesprawiedliwe.

- A więc jestem panna Susannah, tak? - zapytałam, nie przejmując się łzami. -

Och, wspaniale. Przebywam taką drogę, ryzykuję uszkodzenie komórek mózgowych,

a ty mi nawet nie wierzysz? Praktycznie zapewniam sobie całe życie ze złamanym

sercem, a ty myślisz, że zwariowałam? Dzięki, Jesse. Nie, naprawdę. Świetna sprawa.

Szloch nie pozwolił mi skończyć. Nie mogłam już tego znieść. Nie mogłam

nawet na niego patrzeć, bo jego widok oślepiał mnie, jak najwspanialsza świąteczna

choinka. Zakryłam twarz rękami i rozpłakałam się.

Może dość już zrobiłam. Może to, że powiedziałam mu o planie Marii i Diega,

skłoni go do powrotu do domu jeszcze dzisiaj. Mimo że informacja pochodziła ze

źródła, które uważał za niewiarygodne. Nic więcej nie mogłam zrobić, prawda? No

bo, w jaki sposób mogłam sprawić, żeby mi uwierzył?

I wtedy sobie przypomniałam.

Opuściłam ręce i spojrzałam na niego, nie dbając, że widzi moje łzy.

- Lekarz - powiedziałam.

- Tak. - Jesse wydobył skądś chusteczkę i podał mi ją. Wydawał się teraz

trochę udobruchany. - Pozwól, że ci go sprowadzę. Naprawdę uważam, panno

Susannah, że wbrew temu, co twierdzisz, nie jesteś w dobrym...

- Nie. - Odepchnęłam chusteczkę niecierpliwym gestem. - Nie dla mnie. Ty.

Kąciki ust Jesse'a uniosły się w lekkim uśmiechu.

- Ja potrzebuję lekarza? Zapewniam cię, panno Susannah, że nigdy w życiu

nie czułem się lepiej.

- Nie. - Podniosłam się na nogi. Usiłowałam stanąć po raz pierwszy, odkąd

mnie rozwiązał, i z pewnym trudem utrzymywałam równowagę.

Ale udało mi się wstać bez pomocy. Stałam naprzeciwko niego, dysząc ciężko

- nie z wysiłku, ale z podniecenia.

- Lekarz - powtórzyłam, patrząc na jego śmiałą, teraz zatroskaną twarz.

Przewyższał mnie o jakieś piętnaście centymetrów, ale nie dbałam o to. Podniosłam

brodę. - W głębi duszy pragniesz zostać lekarzem - powiedziałam. - Nie pytałeś ojca,

ale wiesz, że by ci na to nie pozwolił. Potrzebuje cię na ranczu, bo jesteś jedynym

synem. Nie mogliby się bez ciebie obejść na tak długo, ile wymaga ukończenie szkoły

medycznej.

Wyraz twarzy Jesse'a uległ zmianie. Podejrzliwość, którą widziałam w jego

oczach, odkąd pokazałam mu portret, zniknęła, a na jej miejscu pojawiło się coś...

Coś, jakby zadziwienie.

- Skąd? - Jesse przyglądał mi się z najwyższym zdumieniem. - Skąd

możesz...? Nigdy nikomu o tym nie mówiłem.

Ujęłam jedną z jego dłoni...

...jej ciepło wstrząsnęło mną. Zawsze, kiedy Jesse mnie obejmował... zawsze,

kiedy głaskał mnie po włosach, a ja napawałam się jego ciepłem... teraz wiedziałam,

że ono nie było prawdziwe. To ciepło było tylko w mojej głowie. Teraz ono było

realne. Zgrubienia na dłoni, które znałam tak dobrze... były realne. Prawdziwy Jesse.

- Powiedziałeś mi o tym. Powiedziałeś mi o tym w przyszłości. Jesse pokręcił

głową, ale nie za mocno. Tylko troszeczkę.

- To... to niemożliwe.

- Owszem, jest możliwe. Widzisz, dziś w nocy Diego cię zabije. Ale umrze

tylko twoje ciało, Jesse. Twoja dusza nigdzie nie odejdzie, bo... cóż, chyba nie tak

miało być. - Spojrzałam na niego czule, nie puszczając jego dłoni. - Myślę, że miałeś

żyć. Ale umarłeś. Więc twoja dusza błąkała się, dopóki ja się nie pojawiłam, jakieś

sto pięćdziesiąt lat później. Jestem kimś, kto pomaga... cóż, ludziom, którzy zmarli.

Powiedziałeś mi, że chciałeś być lekarzem, Jesse. Powiedziałeś mi o tym w

przyszłości. Czy teraz mi wierzysz? Czy zechcesz teraz stąd odjechać i nigdy nie

wracać?

Jesse spojrzał na nasze splecione dłonie, na moje blade, na tle jego opalonej

skóry, palce, które przy jego odciskach musiały mu się wydawać bardzo miękkie.

Milczał. Co takiego, w gruncie rzeczy, mógł powiedzieć?

Ponieważ jednak był Jesse'em, coś powiedział... dokładnie to, co należało

powiedzieć:

- Jeśli wiesz o mnie coś takiego - odezwał się cicho - o tym, że chciałbym

zostać lekarzem - czego nigdy nie mówiłem Marii - ani nikomu z żyjących - wobec

tego muszę... muszę... ci uwierzyć.

- A więc kiedy już wiesz, musisz stąd odjechać, Jesse. Siadaj na konia i jedź.

- Zrobię to - powiedział.

Staliśmy tak blisko, że mógłby wyciągnąć ręce i ująć moją twarz w dłonie.

Nie zrobił tego, naturalnie.

Czułam jednak bijące od niego ciepło, nie tylko z dłoni, którą trzymałam, ale z

całego ciała. Był tak promienny i pełen życia, że czułam niemal każdy włos na jego

głowie, każdą cząsteczkę jego skóry. Tak bardzo go kochałam...

...a on się nigdy, przenigdy miał się o tym nie dowiedzieć.

Ale tak właśnie musiało być. Bo przynajmniej miał życie przed sobą.

- Ale - powiedział Jesse, puszczając nagle moją rękę i odwracając się - nie

dzisiaj.

Miałam wrażenie, jakby ktoś mi dołożył w głowę. Wszystkie miejsca,

ogrzewane przed chwilą ciepłem jego ciała, ogarnął teraz chłód.

- C - co? - wyjąkałam głupio. - Nie co?

- Nie dzisiaj - oznajmił Jesse, skinąwszy głową w kierunku drzwi stodoły,

przez które nie wpadały już wydłużone cienie. Słońce zaszło. Cienie zniknęły. - Jutro

pojadę na ranczo de Silvów, żeby pomówić z Marią i jej ojcem. Ale nie dzisiaj. Robi

się późno. Za późno na podróż. Zostanę tutaj na noc i odjadę jutro rano.

- Ależ nie możesz! - Te słowa wyrwały się z głębi mojej duszy. - Musisz

wyjechać już teraz, Jesse, dziś wieczorem! Nic nie rozumiesz, to zbyt niebezpieczne...

Na jego ustach pojawił się doskonale znany mi uśmiech.

- Potrafię o siebie zadbać, panno Susannah - stwierdził. - Nie boję się Feliksa

Diega.

Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszałam.

- A powinieneś! - praktycznie wrzasnęłam. - Biorąc pod uwagę, że on cię

zabije!

- Ach. Ale, o ile dobrze cię zrozumiałem, tak miało być, zanim przybyłaś, aby

mnie ostrzec... za co ci dziękuję.

Nie mogłam pojąć, dlaczego wszystko zmierza w złą stronę.

- Jesse - podjęłam jeszcze raz rozpaczliwy wysiłek przekonania go. - Nie

możesz spędzić nocy w tym domu. Rozumiesz? To zbyt niebezpieczne.

Jesse zaskoczył mnie jednak. Cóż, dlaczego nie? Zawsze tak robi.

- Rozumiem - powiedział.

- Naprawdę? - Wytrzeszczyłam na niego oczy. - Naprawdę? Więc wyjedziesz?

- Nie - odparł. - Nie wyjadę.

- Ale...

- Zostanę tutaj - powiedział, wskazując brodą strych. - Z tobą. Aż do rana.

Szczęka mi opadła.

- Tutaj? - powtórzyłam. - Tutaj... w stodole?

- Z tobą - powiedział Jesse.

- Ze mną?

- Tak - potwierdził.

Dopiero teraz zrozumiałam, o co mu chodzi. Cofnęłam się o sto pięćdziesiąt

lat, aby go chronić - no, w każdym razie, tym się zajmowałam - a on próbował

chronić mnie.

To było tak typowe dla niego, że prawie się rozpłakałam. Poważnie.

Ale tylko prawie.

Ponieważ pytanie, które mi zadał, odciągnęło moją uwagę.

- Muszę jednak wiedzieć... Dlaczego? - Ciemne oczy wpatrywały się we mnie

z uwagą.

- Co dlaczego? - wymamrotałam, zahipnotyzowana, jak zwykle, jego

spojrzeniem.

- Dlaczego to zrobiłaś - przebyłaś całą tę drogę - żeby ostrzec mnie przed

Diegiem?

Ponieważ cię kocham.

Trzy proste słowa. Trzy proste słowa, których nie mogłam za nic w świecie

wypowiedzieć. Nie przed tym Jesse'em, którego praktycznie nie znałam. Już myślał,

że mi odbiło. Nie chciałam pogarszać sprawy.

- Ponieważ to nie powinno było cię spotkać. I tyle.

To, w każdym razie, zaczęłam mówić, kiedy odezwał się męski głos:

- Señor de Silva?

Powiem tylko, że nie był to pan O'Neil.

17

Krew zastygła mi w żyłach. Znałam ten głos. Znałam go aż za dobrze. Jego

właściciel próbował raz mnie zabić.

- To on - szepnęłam. Niepotrzebnie, rzecz jasna, Jesse przecież doskonale znał

tego człowieka.

Wysunął się z cienia skrywającego jego twarz. Wyrażającą, jak z ulgą

zauważyłam, głęboką nieufność. Zaczynał mi wierzyć.

- Kto tam? - zawołał, podnosząc lampę i przekręcając maleńką śrubkę, tak aby

uzyskać większy płomyk.

Człowiek na dole powiedział coś po hiszpańsku, czego nie zrozumiałam. Z

wyjątkiem dwóch ostatnich słów. Nie były trudne do rozszyfrowania, nawet dla mnie.

Feliks Diego.

Stało się, pomyślałam. Teraz już nie ma odwrotu.

Jesse odpowiedział też po hiszpańsku, a Diego przemówił tonem, który, choć

nie rozumiałam słów, brzmiał zbyt słodko, aby wzbudzić zaufanie. Miałam wrażenie,

że zaprasza Jesse'a do czegoś.

A Jesse wyraźnie się wykręcał.

- No? - szepnęłam z niepokojem, kiedy rozmowa skończyła się i Diego

wreszcie sobie poszedł.

Jesse podniósł jednak rękę, najwyraźniej nie do końca przekonany, czy tamten

rzeczywiście odszedł.

Jakiś czas potem, kiedy wieczór nieodwołalnie przeszedł w noc i nie sposób

było niczego zobaczyć poza złotym kręgiem światła rzucanego przez lampę, Jesse

powiedział:

- To był Feliks Diego. Twierdzi, że jego pan - ojciec Marii - wysłał go, żeby

sprawdził, czy mam wszystko, czego mi trzeba towarzyszył mi jutro w dalszej drodze.

- Czy ojciec Marii postępował podobnie podczas twoich poprzednich wizyt?

- Nie - odparł zwięźle Jesse.

- Co mu powiedziałeś?

- Ze niczego nie potrzebuję.

Odpowiadał na pytania, ale widać było, że myślami jest zupełnie gdzie indziej.

Starał się połączyć dziwaczne historie, jakimi go uraczyłam, z tym, co teraz zaszło, i

efekt niezbyt mu się podobał.

- Powiedziałem mu, że noc spędzę tutaj - ciągnął. - Bo mój koń jest chory.

Stwierdził, że koń wygląda na zdrowego i zaprosił mnie na zewnątrz, na

szklaneczkę...

Wciągnęłam powietrze.

- Nie zgodziłeś się, prawda?

- Oczywiście, że nie. - Po raz pierwszy Jesse wyglądał, jakby rzeczywiście

mnie dostrzegał, kiedy na mnie patrzył. - Sądzę, że masz rację. On chyba naprawdę

chce mnie zabić.

Nie odpowiedziałam radosnym: „A nie mówiłam”, no bo jaki by to miało

sens? Poza tym Jesse wydawał się dostatecznie przygnębiony. Właściwie nie tyle

przygnębiony, co zaszokowany, i coś jeszcze. Coś, czego nie potrafiłam nazwać...

W każdym razie nie potrafiłam do momentu, kiedy ponownie usłyszałam

skrzypienie drabiny. Podejrzewając, że to Diego wraca, zbliżyłam się do krawędzi

stryszku, gotowa posłać duszę drania do lepszego świata...

Jesse stanął jednak przede mną, oddzielając mnie od drabiny wyciągniętym

ramieniem.

Wtedy zrozumiałam, czym było to „coś”, które dostrzegłam w jego oczach.

Okazało się jednak, że to nie Feliks Diego wspinał się po drabinie.

- Och, wspaniale - powiedział Paul, wdrapawszy się w końcu na sam szczyt. -

Och, po prostu wspaniale. Co on tutaj robi? - Popatrzył z gniewem na Jesse'a, który

odwzajemnił mu się podobnym spojrzeniem.

- Znalazł mnie, Paul - wyjaśniłam. Nie uznałam za konieczne wspomnieć, że

sama postarałam się o to, żeby mnie znalazł.

Paul był wściekły. Jeśli zwrócił uwagę na to, jak bardzo żywy Jesse różnił się

od martwego, nie dał tego po sobie poznać. Jesse natomiast skinął głową w stronę

Paula i zapytał:

- To on? Mężczyzna, który cię związał?

Powinnam była, oczywiście, zaprzeczyć. Powinnam była przewidzieć, na co

się zanosi. Ale nie pomyślałam o tym.

- Owszem, to on - powiedziałam.

Dopiero, jak ręce Jesse'a zacisnęły się w pięści, uświadomiłam sobie swój

błąd.

- Nie, poczekaj! - krzyknęłam.

Za późno. Jesse rzucił się na Paula jak bokser i przewrócił go, tak że

przestraszone hałasem konie zaczęły rżeć i biegać niespokojnie w swoich

przegrodach.

- Przestań! - zawołałam, podbiegając do nich i usiłując ich rozdzielić.

Ale to było tak, jakbym próbowała rozdzielić dwie góry. Paul, przynajmniej,

nie zaangażował się w walkę tak bardzo, jak Jesse, bo słyszałam, jak krzyczał:

- Ściągnij go ze mnie, Suze, ściągnij...

Na dźwięk tych słów Jesse sam go puścił i cofnął się, dysząc ciężko. W tym

zamieszaniu trochę mu się rozpięła koszula i zobaczyłam jego umięśniony, płaski

brzuch. Trudno było, mimo powagi sytuacji, nie zachwycić się tym widokiem.

- Co, do... - Paul wygramolił się z siana, otrzepując ubranie. - Boże, Suze. Co

ty mu o mnie naopowiadałaś? Czy on nie wie, że jestem tutaj pozytywnym

bohaterem? To ty miałaś zamiar pozwolić...

- On wie - przerwałam pospiesznie.

Paul przestał się otrzepywać i posłał mi spojrzenie pełne niedowierzania.

- Wie? - powtórzył. - Wie naprawdę?

- Wie - stwierdziłam ponuro.

- Cóż - mruknął Paul zaintrygowany. - Co wywołało tę zmianę? Myślałem...

- To było przedtem - powiedziałam szybko.

- Przed czym? - Paul znalazł źdźbło siana we włosach i wyciągnął je.

- Zanim go zobaczyłam - powiedziałam cicho, nie patrząc na żadnego z nich.

Paul milczał, co było dość niezwykłe jak na niego. Jesse, naturalnie, nie

rozumiał, o czym mówimy. Nadal był wściekły na Paula za to, że mnie związał.

- Nie wiem, czy w czasach, z których przybywasz, uważa się za normalne

zostawianie gdzieś związanych i zakneblowanych niewiast - odezwał się surowo. - W

tych jednak czasach podobne zachowanie, zapewniam cię, każdego dżentelmena

kosztowałoby więzienie.

Słowo „dżentelmen” wymówił tonem dającym do zrozumienia, że w żadnym

wypadku nie uważa, aby mogło dotyczyć Paula. Paul tylko zerknął w jego stronę.

- Wiesz, co - powiedział. - Chyba wolę twojego ducha. Uznałam, że mądrzej

będzie zmienić temat.

- On już tu jest - powiedziałam do Paula. - Chodzi mi o Feliksa Diega.

- Wiem. Szedłem za nim.

- Myślałam, że chcesz się go pozbyć!

- Tak, cóż, nie mogłem tak po prostu podejść do niego i wyrwać mu duszy na

oczach wszystkich.

- Dlaczego nie?

- Bo by mnie zastrzelono.

- Ale mógłbyś się natychmiast przenieść w przyszłość...

- Hm, i zostawić cię związaną na strychu u pani O'Neil? Raczej nie.

Musiałbym wrócić, żeby cię wybawić z tej sytuacji. - Przeniósł wzrok na Jesse'a. -

Nie zdawałem sobie, oczywiście, sprawy, że Jego Książęca Wysokość zjawił się tutaj

pierwszy i zrobił to za mnie.

- No, to co zrobimy? - zapytałam. Paul znowu spojrzał na Jesse'a.

- Cóż - powiedział. - A co chce zrobić cudowny chłopczyk?

- Cudowny chłopczyk? - W oczach Jesse'a był gniew. - Czy ten ktoś jest w

przyszłości moim przyjacielem? - spytał mnie.

- Nie - odpowiedziałam, po czym zwróciłam się do Paula: - Próbowałam

skłonić go do wyjazdu, ale on nie chce.

- Koleś - powiedział Paul. - Nie mówię ci tego, bo cię lubię. Wierz mi. Ale

jeśli zostaniesz, będziesz sztywny. Proste. Ten cały Diego - on nie żartuje.

- Nie boję się go - stwierdził Jesse, jakbyśmy byli niespełna rozumu, nie chcąc

mu uwierzyć.

- Widzisz? - zwróciłam się do Paula.

- Świetnie. - Paul przysiadł na kupie siana, z bolesną miną. - Po prostu

fantastycznie. Kiedy Diego przyjdzie go zabić, będzie mógł dołożyć również tobie i

mnie.

Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, ale Jesse mnie ubiegł.

- Jeśli myślisz, że zostawię cię z nią samego - powiedział, nie spuszczając

wzroku z Paula - to nie znasz mnie w ogóle w tej twojej przyszłości.

- Nie martw się - powiedział Paul, podnosząc rękę zmęczonym gestem. -

Niczego innego bym się po tobie nie spodziewał, Jesse. Cóż, to tyle na razie. -

Rozparł się wygodnie na sianie. - Czekamy. Jeśli wróci, sądząc, że zasnąłeś, i będzie

chciał wykonać swoją robotę, capniemy go.

- Nie. - Jesse był bardzo stanowczy. Nie podniósł głosu. Ani odrobinę. Ale

głos miał twardy jak stal. - Ja się z nim zmierzę.

- Hm, bez obrazy - odezwał się Paul - ale Suze i ja zjawiliśmy się tutaj

specjalnie po to, żeby...

- Powiedziałem, że ja to zrobię - powiedział Jesse tym samym lodowatym

tonem, którego, o czym zdążyłam się przekonać, używał tylko wtedy, kiedy coś go

naprawdę rozgniewało. - To mnie zamierza zabić. Ja jestem tym, który go

powstrzyma.

Wymieniliśmy z Paulem spojrzenia. Paul westchnął, wziął końską derkę i

rozłożył ją na sianie w ciemnym kącie strychu.

- Świetnie - powiedział. - Obudźcie mnie, kiedy przyjdzie pora wracać do

domu.

Ku mojemu najwyższemu zdumieniu zamknął oczy i chyba zapadł w drzemkę.

Jesse zerkał w stronę Paula z niechęcią. Kiedy zauważył mój wzrok, zapytał

nieco łagodniejszym niż przedtem tonem:

- Czy wy dwoje jesteście przyjaciółmi tam, skąd przybyliście?

- Hm. Raczej nie. Bardziej może... współpracownikami. Oboje mamy ten

sam... powiedzmy, dar.

- Do podróżowania w czasie - powiedział Jesse.

- Tak. I do... innych rzeczy.

- A kiedy zabiję Diega - zwróciłam uwagę na to „kiedy” zamiast Jeśli” -

wrócicie tam, skąd przybyliście?

- Tak. - Starałam się nie myśleć, jak potwornie trudna będzie dla mnie ta

chwila.

- A chcecie mi pomóc - powiedział Jesse równie cichym głosem jak ja -

ponieważ...?

Uświadomiłam sobie, że nie udzieliłam odpowiedzi na to pytanie, kiedy zadał

je po raz pierwszy. W ciepłym świetle lampy - Jesse przykręcił płomień, tak żeby

Diego pomyślał, że śpi - nigdy nie wyglądał tak przystojnie, jak w tej chwili.

Ponieważ, rzecz jasna, nigdy przedtem nie widziałam go żywego. Jego brązowe oczy

lśniły delikatnie, rzęsy były równie ciemne jak cienie na strychu. Usta - mocne,

miękkie usta, które nie całowały mnie tak często, jakbym chciała i według wszelkiego

prawdopodobieństwa miały już nigdy tego nie robić - wydawały się hipnotycznie

kuszące. Zmusiłam się, żeby oderwać od niego wzrok, przenosząc go na przetarte

miejsce na kolanie dżinsów.

- Ponieważ tym się właśnie zajmuję - powiedziałam, tylko że coś

przeszkadzało mi w gardle i słowa brzmiały dość chrapliwie.

Zakasłałam.

- I robisz to... - Jesse miał, zdaje się, na myśli cofanie się w przeszłość w celu

ostrzeżenia potencjalnych ofiar morderstwa przed czekającym je losem - ...dla

wszystkich ludzi, którzy zmarli przed czasem?

- Eee... niezupełnie. Jesteś... szczególnym przypadkiem.

- I wszystkie dziewczęta z twoich czasów - ciągnął Jesse w zamyśleniu, nie

zauważając chyba mojego zmieszania ani fascynacji jego ustami - są takie jak ty?

- Jak ja? Jak... czy są pośredniczkami?

- Nie. - Jesse potrząsnął głową. - Nieustraszone jak ty. Odważne jak ty.

Uśmiechnęłam się trochę niepewnie.

- Nie jestem dzielna, Jesse.

- Zostałaś tutaj. - Wskazał ręką strych. - Mimo że wiesz - albo wydaje ci się,

że wiesz - że zdarzy się coś strasznego.

- No, tak - powiedziałam. - Bo właśnie dlatego przybyłam. Żeby się nie

zdarzyło. Chociaż, prawdę mówiąc... - rzuciłam ostrożne spojrzenie w stronę Paula,

na wypadek, gdyby - i pewnie tak było - podsłuchiwał - przybyłam po to, żeby

przeszkodzić jemu, Paulowi. W powstrzymaniu Diega. Ponieważ, jeśli dzisiaj nie

umrzesz, no, wiesz, to ty i ja - w przyszłości, z której pochodzę - nigdy się nie

spotkamy. Nie mogłam znieść myśli, że tak się może stać. A ty nawet - w przyszłości

- powiedziałeś, że tego nie chcesz. Tylko... tylko... jestem tutaj, i to się stanie.

Widzisz więc, w ogóle nie jestem odważna.

Wątpię, żeby zrozumiał choć słowo z tego, co powiedziałam. Nie miało to

jednak znaczenia. Było to możliwie bliskie przeprosinom. Czułam, że jestem mu to

winna. Przeprosiny. Za to, co zrobiłam.

Za zniszczenie tego, co nas łączyło.

- Myślę, że się mylisz - powiedział Jesse. - Co do tej odwagi. Ale co on mógł

wiedzieć na ten temat? Uśmiechnęłam się tylko do niego.

Właśnie wtedy to usłyszałam.

18

Nie umiem tego wytłumaczyć. Nie urodziłam się z nadzwyczajnym słuchem,

czy coś. Po prostu... usłyszałam. Skrzypnięcie drzwi stodoły.

A Jesse, przy drabinie, zamarł. Także usłyszał ten dźwięk. W sekundę później

Paul usiadł na sianie. Nie spał. Wcale a wcale.

Czekaliśmy w pełnym napięcia milczeniu, ledwie oddychając.

Rozległo się kolejne skrzypnięcie. Tym razem buta na szczeblu drabiny.

Diego. Z pewnością. Diego przyszedł, żeby zabić Jesse'a.

Jesse musiał wyczuć mój niepokój, bo podniósł rękę w moją stronę, w

uniwersalnym geście oznaczającym: „Stój”. Chciał, żebyśmy z Paulem zostawili

Diega jemu.

Tak. Właśnie tak.

Potem zobaczyłam - głowę i ramiona Diega, masywne i czarne na tle mrocznej

stodoły. Głowę miał odwróconą w stronę leżącego Jesse'a - nie widział nic innego.

Powoli stąpając cicho po sianie, z obawy, żeby nie obudzić ofiary, Diego

wdrapał się na strych. Kiedy podchodził coraz bliżej - na odległość półtora metra...

metra... jeszcze bliżej - naprężałam się, gotowa do skoku. Nie miałam pojęcia, co

zrobię, żeby go zatrzymać. Nie był ułomkiem, a ja nie ćwiczyłam karate. Ale myśl o

zabraniu go w inny wymiar narzucała się sama.

Paul jednak przytrzymywał mnie za rękaw kurtki i odciągał do tyłu, tak żeby

dać Jesse'owi szansę na osobiste rozwiązanie problemu. Zabawne, że w tej jednej

jedynej sytuacji Paul był po stronie Jesse'a, co mu się nigdy dotąd nie zdarzyło.

Był tuż - tuż. Diego znalazł się tuż obok rzekomo pogrążonego we śnie

Jesse'a. Sięgnął do czegoś - po pas. Błysnęła klamra... ta sama klamra, która znalazła

się w jakiś sposób na strychu mojego domu...

Kiedy Diego owinął sobie końce pasa wokół pięści, napinając go, żeby udusić

nim swoją ofiarę, ciszę przeciął chłodny, spokojny głos Jesse'a.

Po hiszpańsku. Powiedział coś po hiszpańsku.

Dlaczego? Dlaczego poszłam na francuski, a nie na hiszpański?

Diego, kompletnie zaskoczony, cofnął się o krok. Nie mogłam wytrzymać.

- Co on powiedział? - syknęłam do Paula. Paul, niezbyt zachwycony rolą

tłumacza, odparł:

- „A więc to prawda”. A teraz cicho siedź, żebym słyszał, co mówią.

Diego szybko doszedł do siebie. Nie opuścił nawet rąk z pasem. Powiedział

coś tylko. Tym razem nie musiałam ponaglać Paula.

- Powiedział: „A więc wiesz. Tak, to prawda. Jestem tu, żeby cię zabić”.

Jesse odpowiedział. Jedynym słowem, jakie zrozumiałam, było imię.

- „Maria cię przysłała?”

Diego zaśmiał się. Potem skinął głową. I rzucił się naprzód.

Chyba nie krzyknęłam. Wiem, że wciągnęłam masę powierza, żeby je

wyrzucić z siebie w krzyku. Ale wstrzymałam oddech. Bo Jesse, zamiast usunąć się

Diego z drogi, jak ja bym :robiła, podniósł się na spotkanie przeciwnika.

Obaj znajdowali się niebezpiecznie blisko krawędzi, prawie cztery metry nad

ziemią. W ciemności trudno było dokładnie twierdzić, co się dzieje, ale jedno

wydawało się pewne: Diego miał przewagę, jeśli chodzi o ciężar ciała.

Teraz oboje z Paulem byliśmy na nogach, zupełnie niezauważani przez

walczących na skraju strychu. Usiłowałam skoczyć z pomocą, ale Paul mi nie

pozwolił.

- To równa walka - oznajmił.

W chwilę później jednak, kiedy przeciwnicy odskoczyli od siebie, a Diego

odrzucił pas z szyderczym śmiechem, stwierdziłam, że walka nie była w żaden

sposób równa. Ponieważ Diego nie wiadomo skąd wyciągnął nóż. Błyszczał

złowrogo w świetle stojącej na ziemi lampy.

Powietrze z moich płuc uszło gwałtownie.

- Jesse! - krzyknęłam. - Nóż!

To odwróciło na chwilę uwagę Diega i dało Jesse'owi czas na wyciągnięcie

własnego noża zza cholewy... tego, którym przeciął mi więzy.

- W porządku, tak jest - powiedziałam, kiedy to zobaczyłam. - Ktoś zaraz...

- O to właśnie chodzi - powiedział Paul, ściskając mnie jeszcze mocniej. - Pod

warunkiem, że to będzie ten właściwy facet.

Nie rozumiałam Paula. Jesse i Diego krążyli teraz wokół siebie, zbliżając się

niebezpiecznie do krawędzi. Mogliśmy ich powstrzymać. Mogliśmy ich powstrzymać

z taką łatwością. Dlaczego on...

Olśniło mnie. Może Paul był po stronie Diega? Może to była jakaś dziwaczna

pułapka? Czy naprawdę nie zdołał odszukać Diega w ciągu dnia, czy tylko udawał,

żeby potem patrzeć z przyjemnością, jak Jesse umiera?

Wyrwałam mu się.

- Chcesz, żeby Jesse zginął - wrzasnęłam. - Chcesz tego, tak? Paul spojrzał na

mnie, jakbym zwariowała.

- Żartujesz? Przeniosłem się tutaj tylko po to, żeby nie zginął.

- Więc dlaczego mu nie pomagasz?

- Nie potrzebuję - Jesse uchylił się przed ciosem Diega - pomocy.

- Kim są ci ludzie? - warknął Diego, ponownie atakując Jesse'a.

- Nikim - odparł Jesse. - Nie zwracaj na nich uwagi. To sprawa między tobą a

mną.

- Widzisz? - powiedział Paul, nie bez satysfakcji. - Uspokoisz się?

Jak mogłam się uspokoić, patrząc, jak mój chłopak - no, ściśle mówiąc, nie

był jeszcze moim chłopakiem - toczy walkę na śmierć i życie? Stałam z duszą na

ramieniu, ledwie oddychając i obserwując błysk zimnego metalu między oboma

walczącymi...

I wtedy to się stało. Diego odwrócił się nagle i w mgnieniu oka chwycił...

Mnie.

Zaskoczył mnie tak, że nie byłam w stanie myśleć. W jednej chwili stałam

obok Paula i patrzyłam ze zgrozą na to, co się działo...

...a w następnej znalazłam się w samym środku walki, z ramieniem Diega

przygniatającym mi szyję i ostrzem jego srebrnego noża przy tętnicy.

- Rzuć nóż - rozkazał Jesse'owi. Trzymał mnie tak blisko, że czułam wibrację

głosu w jego ciele. - Albo dziewczyna zginie.

Jesse zbladł. Ale nie zawahał się ani chwili. Rzucił nóż. Paul wrzasnął:

- Suze! Przenieś się!

Po sekundzie dotarło do mnie, co miał na myśli. Diego mnie dotykał.

Wystarczyło przywołać w myślach ten korytarz, którego tak nienawidziłam - tę stację

pomiędzy dwoma planami istnienia - i znaleźlibyśmy się tam oboje...

...i pozbylibyśmy się go raz na zawsze.

Zanim jednak zdążyłam choćby zamknąć oczy, Diego odepchnął mnie i rzucił

się na Jesse'a. Usiłowałam krzyknąć, kiedy upadałam, ale z obolałego od uścisku

Diega gardła nie wydobył się żaden dźwięk.

Nie spadłam ze strychu. Upadłam na jakiś metalowy - i częściowo szklany -

przedmiot. Przedmiot, który pękł pod moim ciężarem. Wylała się z niego na siano

jakaś ciecz.

Od której strych stanął w płomieniach.

Lampa. Przewróciłam się na lampę i rozbiłam ją. I wywołałam pożar.

Ogień rozprzestrzenił się szybciej, niż mogłabym to sobie wyobrazić. Nagle

oddzieliła mnie od pozostałych pomarańczowa ściana. Widziałam ich po drugiej

stronie. Paul wpatrywał się we mnie w niemym przerażeniu, zaś Jesse i Diego...

Cóż, Jesse starał się przeszkodzić Diego w zanurzeniu noża w jego sercu.

- Paul! - krzyknęłam. - Pomóż mu! Pomóż Jesse'owi!

Ale Paul tylko stał i patrzył w moją stronę. To Jesse w końcu wyswobodził się

z uścisku Diega. To Jesse wykręcił mu ramię, tak że tamten wypuścił nóż. To Jesse

wymierzył mu cios w twarz, który posłał go...

Przez krawędź strychu na ziemię.

Rozległ się głuchy łomot uderzającego o ziemię ciała i niepozostawiające

wątpliwości chrupnięcie kości... kręgów szyjnych.

Konie także go usłyszały. Zarżały przenikliwie, kopiąc w ściany przegród.

Czuły dym.

Podobnie jak O'Neilowie. Na zewnątrz stodoły słychać było krzyki.

- Udało ci się - krzyknęłam, patrząc na zasapanego Jesse'a poprzez ogień i

dym. - Zabiłeś go!

- Suze. - Paul nadal mi się przyglądał. - Suze.

- Udało mu się, Paul! - Nie mogłam w to uwierzyć. - Będzie żył. - I zwróciłam

się z radością do Jesse'a: - Będziesz żył!

Jesse nie wyglądał na szczęśliwego. Powiedział tylko:

- Susannah. Nie ruszaj się.

Wtedy zobaczyłam, co się stało. Ogień odciął mnie całkowicie od pozostałej

części strychu. Nawet od jego krawędzi. Otaczały mnie płomienie. Oraz dym. Dym

tak gęsty, że ledwie ich widziałam.

Nic dziwnego, że Paul się na mnie gapił. Znalazłam się w ogniowej pułapce.

- Suze - powiedział. Jego głos brzmiał słabo. Potem krzyknął: - Jesse, nie...

Jednak za późno. W następnej chwili jakiś duży przedmiot przeleciał przez

dym i ogień i uderzył we mnie, przewracając na ziemię. Po chwili zrozumiałam, że to

Jesse, owinięty końską derką, która służyła mi za okrycie poprzedniej nocy... Końską

derką, która się teraz tliła.

- Chodź - powiedział, odrzucając ją, chwytając mnie za rękę i stawiając na

nogi. - Nie mamy czasu.

- Suze! - usłyszałam krzyk Paula. Nie widziałam go już, dym zupełnie go

zasłonił.

- Zejdź na dół - wrzasnął do niego Jesse. - Zejdź na dół i pomóż im przy

koniach.

Paul go nie słuchał.

- Suze! - ryknął. - Przenieś się! Natychmiast! To twoja jedyna szansa!

Jesse odwrócił się i zaczął kopać deski w ścianie obok. Ściana drżała pod

uderzeniami.

Przenieść się? Mój umysł pracował jakby na wolniejszych obrotach, może z

powodu dymu. Nie sądzę jednak, żebym mogła się przenieść. A co z Jesse'em? Nie

mogłam go zostawić. Nie po to zadałam sobie tyle trudu, żeby go uratować przed

Diegiem, aby teraz pozwolić mu zginąć w płomieniach.

- Suze - krzyknął ponownie Paul. - Przenieś się! Ja też to zrobię. Spotkamy się

po drugiej stronie!

Po drugiej stronie? O czym on mówił? Odbiło mu? Och, jasne. To Paul.

Oczywiście, był porąbany. Usłyszałam trzask. Jesse ujął mnie za rękę.

- Będziemy musieli skoczyć - powiedział, przysuwając twarz bardzo blisko

mojej.

Poczułam chłód na policzkach. Powietrze. Świeże powietrze. Odwróciłam

głowę i stwierdziłam, że Jesse wybił dość desek, żeby dało się przecisnąć przez

dziurę. Na zewnątrz było ciemno. Ale kiedy podniosłam głowę, żeby powdychać

więcej świeżego i rozkosznie chłodnego powietrza, zobaczyłam gwiazdy na niebie.

- Zrozumiałaś mnie, Susannah? - Jesse przysunął twarz tuż do mojej. Na tyle

blisko, żeby mnie pocałować. Dlaczego mnie nie całował? - Wyskoczymy razem,

kiedy policzę do trzech.

Poczułam, jak obejmuje mnie w pasie i przyciąga do siebie. No, to już lepiej.

Lepiej, jeśli chodzi o całowanie się...

- Raz...

Czułam, jak bije jego serce. Jak to możliwe? Serce Jesse'a przestało bić sto

pięćdziesiąt lat temu.

- Dwa...

Płomienie lizały mnie po piętach. Było mi strasznie gorąco. Dlaczego się nie

pośpieszył i nie pocałował mnie wcześniej?

- Trzy...

A potem pofrunęliśmy w powietrzu. Nie dlatego, że mnie całował. Nie,

dlatego że naprawdę lecieliśmy w powietrzu.

Jak tylko chłodny powiew oczyścił mój umysł z dymu, zrozumiałam, co się

dzieje. Mknęliśmy z Jesse'em ku ziemi, która wydawała się bardzo odległa.

Tak więc zrobiłam jedyną rzecz, którą mogłam zrobić. Przywarłam do niego,

zamknęłam oczy i pomyślałam o domu.

19

Grzmotnęłam tak mocno o ziemię, że wszelkie powietrze ze mnie uleciało. To

tak, jakby dostać w plecy podkładem kolejowym - co mi się kiedyś przydarzyło, więc

wiem, co mówię. Leżałam oszołomiona i nie mogłam ani złapać tchu, ani się

poruszyć, niezdolna do niczego, do niczego poza odczuwaniem bólu.

Świadomość wróciła powoli. Mogłam poruszyć nogami. To był dobry znak.

Poruszyłam także rękami. Też dobrze. Wrócił oddech - z bólem, ale jednak.

Potem usłyszałam.

Świerszcze.

Nie rżenie koni, opierających się przy wyprowadzaniu z płonących boksów.

Nie ryk ognia wokół. Nawet nie swój urywany oddech.

Świerszcze, które cykały beztrosko, jakby nie miały nic lepszego do roboty.

Otworzyłam oczy.

Zamiast ognia i dymu, i płonącej stodoły, zobaczyłam tylko gwiazdy, setki

świecących zimno gwiazd, odległych o miliony kilometrów.

Odwróciłam głowę.

I zobaczyłam swój dom.

Nie zajazd pani O'Neil, tylko swój dom. Byłam na podwórzu. Widziałam

taras, który zbudował Andy. Ktoś zostawił światła w saunie.

Dom. Byłam w domu.

I żyłam. Z trudem, ale żyłam.

I nie byłam sama. Nagle ktoś ukląkł koło mnie, przesłaniając światła w łaźni i

powtarzając moje imię.

- Suze? Suze, nic ci nie jest?

Paul tarmosił mnie, dotykając obolałych miejsc. Próbowałam odepchnąć jego

ręce, ale on nie przestawał, aż w końcu powiedziałam:

- Paul, dosyć!

- Jesteś cała. - Opadł koło mnie na trawę. Wydawał się bardzo blady w świetle

księżyca. Ale spokojny. - Dzięki Bogu. Przedtem się nie ruszałaś.

- Nic mi nie jest - stwierdziłam.

Potem przypomniałam sobie, że niezupełnie. Ponieważ... Jesse... straciłam

Jesse'a. Uratowaliśmy go, żebym mogła stracić go na zawsze. Ból - dużo gorszy od

tego, jaki czułam, lądując na zimnej, twardej ziemi - chwycił mnie jak w imadło.

Jesse. Odszedł. Odszedł na dobre...

Tylko że...

Jeśli to prawda, dlaczego o nim pamiętam?

Uniosłam się na łokciach, nie zwracając uwagi na ból w żebrach.

Wtedy go zobaczyłam. Leżał na brzuchu, w trawie, niedaleko mnie, zupełnie

bez ruchu, zupełnie nie...

Wydzielając blasku.

Nie otaczała go żadna poświata.

Spojrzałam na Paula. Zamrugał oczami.

- Nie wiem - powiedział, jakby z przymusem. - W porządku, Suze? Nie wiem,

jak to się stało. Byliście tu oboje, kiedy się zjawiłem. Nie wiem, jak to się stało...

Podniosłam się na rękach i kolanach i poczołgałam w jego stronę. Chyba

płakałam. Nie jestem pewna. Ale ledwie widziałam cokolwiek wyraźnie.

- Jesse! - Byłam już przy nim.

To on. Naprawdę on. Prawdziwy Jesse. Żywy Jesse.

Tylko że nie wydawał się taki żywy. Wyciągnęłam rękę, badając tętno na jego

szyi. Wyczułam je - wstrzymałam oddech - ale było słabe. Oddychał, ale ledwo

ledwo. Bałam się go dotknąć, bałam się go poruszyć...

Ale jeszcze bardziej bałam się nic nie zrobić.

- Jesse! - krzyknęłam, odwracając go i potrząsając za ramiona. - Jesse, to ja,

Suze! Obudź się! Obudź się, Jesse!

- To na nic, Suze - powiedział Paul. - Już próbowałem. Jest tutaj... ale go nie

ma. Nie naprawdę.

Trzymałam głowę Jesse'a w ramionach. Tuliłam go do siebie. W księżycowym

świetle wydawał się martwy.

Ale nie był. Nie był martwy. Wiedziałabym, gdyby był.

- Myślę, że sknociliśmy to, Suze - powiedział Paul. - Nie miałaś... nie miałaś

sprowadzić go tutaj.

- Nie zamierzałam - odparłam. Mój głos był tak słaby, że świerszcze

praktycznie go zagłuszały. - Nie zrobiłam tego specjalnie.

- Wiem - powiedział Paul. - Ale... myślę, że może powinnaś to odstawić.

- Odstawić dokąd? - wściekłam się. Teraz mówiłam głosem znacznie

głośniejszym od cykania świerszczy. Tak głośnym, w gruncie rzeczy, że

przestraszone świerszcze umilkły. - W sam środek pożaru?

- Nie. Ja tylko... ja tylko nie sądzę, żeby on mógł tutaj zostać, Suze, i... żyć.

Tuląc Jesse'a, zastanawiałam się usilnie. To nie w porządku. Nikt nas nie

uprzedził. Doktor Slaski nie mruknął słowa. Po - wiedział tylko, że trzeba sobie

wyobrazić czas i miejsce, do którego chce się przenieść i...

I nie dotykać niczego, czego nie chce się ze sobą zabrać w podróż w czasie.

Jęknęłam i pochyliłam twarz ku twarzy Jesse'a. To była moja wina. To

wszystko moja wina.

- Suze. - Paul położył rękę na moim ramieniu. - Pozwól mi spróbować. Może

ja zdołam go przenieść z powrotem...

- Nie możesz. - Podniosłam głowę, mój głos był zimny jak ostrze, które Diego

przytknął mi do gardła. - To go zabije. Nie jest taki jak my. Nie jest pośrednikiem.

Jest... jest człowiekiem.

Paul potrząsnął głową.

- Może jednak miał wtedy umrzeć, Suze. Tak, jak mówiłaś. Może słusznie

mnie ostrzegałaś, że nie powinniśmy się wtrącać.

- Wspaniale. - Zaśmiałam się gorzko. - Wspaniale, Paul. A więc teraz się

zgadzasz ze mną?

Paul stał nieporuszony, z wyrazem niepokoju na twarzy. Gdybym była wtedy

zdolna do innych uczuć niż rozpacz, znienawidziłabym go.

Ale nie potrafiłam. Nie mogłam go znienawidzić. Nie mogłam myśleć o

niczym innym, poza Jesse'em. Nie uratowałam go, powiedziałam sobie, tylko po to,

żeby siedzieć i patrzeć, jak umiera.

- Idź do wiaty - odezwałam się cichym, spokojnym głosem. - I wejdź do domu

tamtymi drzwiami. Nigdy nie pamiętają, żeby je zamknąć. Na haku przy drzwiach

wiszą kluczyki od samochodu mamy. Weź je i wracaj, pomożesz mi wsadzić go do

samochodu.

Paul spojrzał na mnie, jakbym oszalała.

- Samochód? - W głosie brzmiało powątpiewanie. - Zamierzasz... gdzieś go

zawieźć?

- Tak, głupolu - parsknęłam. - Do szpitala.

- Do szpitala. - Paul potrząsnął głową. - Ale Suze...

- Zrób to!

Zrobił. Wiem, że nie miało to dla niego sensu, ale zrobił. Zabrał kluczyki,

wrócił i pomógł mi zanieść Jesse'a do samochodu mamy. Nie było to łatwe, ale

wspólnymi siłami daliśmy radę. Zaciągnęłabym go sama, gdyby to było konieczne.

Potem ruszyliśmy; Paul prowadził, a ja trzymałam głowę Jesse'a na kolanach.

Nie uważałam, że to, co robię, nie ma sensu. Łudziłam się chyba, że w szpitalu mu

pomogą. W końcu medycyna poszła do przodu w ciągu ostatnich stu pięćdziesięciu

lat. Dlaczego nie mieliby uratować człowieka, który właśnie przybył z innego czasu,

poprzez inny wymiar? Dlaczego by nie?

Otóż nie.

Och, próbowano. W szpitalu. Przybiegli z noszami, kiedy Paul oznajmił, że

mamy w samochodzie nieprzytomnego człowieka. Założyli Jesse'owi maskę tlenową,

podczas gdy lekarz z pogotowia mnie przesłuchiwał. Czy pacjent brał narkotyki? Za

dużo wypił? Miał atak? Ból głowy? Skarżył się na ból w ramieniu?

Nie dało się znaleźć medycznego wyjaśnienia śpiączki, w jaką zapadł Jesse.

Tak właśnie oświadczył lekarz, kiedy przyszedł się ze mną zobaczyć parę godzin

później. Żadnego konkretnego wyjaśnienia. Tomografia komputerowa mogłaby coś

wykazać. Czy nie wiem przypadkiem, jaki rodzaj ubezpieczenia posiada Jesse? Może

znam numer oddziału, w którym jest ubezpieczony? Telefon do kogoś z najbliższej

rodziny?

Przyjęli go o szóstej rano. O siódmej zadzwoniłam do mamy opowiedziałam

jej, gdzie jestem - w szpitalu, z przyjacielem. O ósmej zadzwoniłam do jedynej osoby,

która, jak sądziłam, mogła mieć jakiś pomysł na to, co zrobić.

Ojciec Dominik wrócił z San Francisco poprzedniej nocy. Wysłuchał mnie

bez żadnych uwag.

- Ojcze Dominiku, ja... chyba zrobiłam coś strasznego. Nie chciałam, ale...

Jesse jest tutaj. Prawdziwy Jesse. Żywy. Jesteśmy w szpitalu. Przyjedź, proszę.

Przyjechał. Na widok jego wysokiej, silnej postaci zmierzającej w stronę

twardego plastykowego krzesła, na którym spędziłam ostatnich parę godzin, omal się

nie załamałam.

Ale nie zrobiłam tego. Wstałam i w chwilę później byłam w jego objęciach.

- Coś ty zrobiła? - szeptał raz po raz. Nie zwracał się wyłącznie do mnie. Paul

też tam był. - Co wyście zrobili?

- Coś złego - powiedziałam, odrywając mokrą od łez twarz od jego koszuli. -

Ale nieumyślnie.

- Próbowaliśmy go ratować - odezwał się zgnębiony Paul. - Jego życie. Prawie

nam się udało...

- Wtedy przeniosłam go tutaj. Och, ojcze Dominiku... Uciszył mnie i wszedł

do pokoju, gdzie leżał Jesse. Koc, którym go przykryto, ledwie się poruszał przy

każdym, płytkim oddechu. Jesse Duch, jak sobie uświadomiłam, wyglądałby teraz

lepiej - na bardziej żywego - niż Żywy Jesse.

Ojciec Dominik przeżegnał się, tak mocno zaniepokoił go ten widok.

Pielęgniarka zmierzyła właśnie Jesse'owi puls i zapisywała go na tabliczce.

Uśmiechnęła się smutno na widok księdza, po czym wyszła.

Ojciec Dominik przyjrzał się Jesse'owi.

Nie odzywał się.

- Chcą wiedzieć, jaki ma rodzaj ubezpieczenia - powiedziałam z goryczą -

zanim zrobią następne badania.

- Rozumiem... - powiedział ojciec Dominik.

- Nie wiem, co mogą wykazać kolejne badania - odezwał się Paul.

- Nigdy nie wiadomo - parsknęłam, wyżywając się na Paulu, ponieważ nie

mogłam wyżyć się na osobie najbardziej winnej, czyli... sobie samej. - Może jest coś,

co mogliby zrobić. Może...

- Czy twój dziadek jest gdzieś tutaj? - zapytał Paula ojciec Dominik.

Paul oderwał wzrok od nieprzytomnego Jesse'a.

- Owszem - przytaknął. - To znaczy, tak, proszę księdza. Tak sądzę.

- Może powinieneś pójść go odwiedzić. - Ojciec D mówił spokojnym głosem.

Jego obecność, muszę przyznać, dodawała mi otuchy. - Jeśli jest przytomny, może

będzie mógł udzielić nam jakiejś rady.

- Nie będzie chciał ze mną rozmawiać - stwierdził Paul. - Nawet jeśli jest

przytomny.

- Myślę - powiedział cicho ojciec Dominik - że jeśli można wyciągnąć z tego

jakąś naukę, to taką, że życie upływa i jeśli są jakieś płoty do naprawienia, to trzeba

je naprawić szybko, bo potem będzie za późno. Idź i pogódź się z dziadkiem.

Paul otworzył usta, żeby zaprotestować, ale spojrzenie ojca Dominika

zamknęło mu je z powrotem. Spojrzał jeszcze raz w moją stronę, po czym opuścił

pokój, wyraźnie przybity.

- Nie gniewaj się na niego, Susannah - powiedział ojciec Dominik. - Chciał

dobrze.

Byłam zbyt zmęczona, żeby się spierać. Okropnie zmęczona.

- Myślał, że ukradnie mi Jesse'a. Nawet pamięć o nim. Ojciec Dominik

wzruszył ramionami.

- W końcu, Susannah, może tak byłoby lepiej, nie sądzisz? Lepiej niż tak, w

każdym razie. - Skinął głową w kierunku nieruchomej postaci.

Cóż, pewnie miał rację.

- I tak musiałby kiedyś odejść, Susannah - ciągnął ojciec D. - Pewnego dnia.

- Wiem. - Czułam dławienie w gardle.

Wtedy sobie przypomniałam. W życiu ojca Dominika też był duch. Duch

dziewczyny, którą kochał, może równie mocno jak ja Jesse'a.

- Ja... - Mówiłam z trudem, w gardle tkwiło mi coś gigantycznego, nie do

przełknięcia. - Przepraszam, ojcze Dominiku, Zapomniałam.

Ojciec D uśmiechnął się ze smutkiem i dotknął mojego ranienia.

- Nie bądź dla niego za surowa - powiedział, mając na myśli Paula. Potem

rzucił jeszcze raz okiem na Jesse'a i dodał: - Nie bardzo wiem, co moglibyśmy zrobić.

Tylko to ubezpieczenie. Myślę, że tym można by się zająć. Zaraz wrócę. Przynieść ci

coś? Jadłaś coś?

Myśl o tym, że miałabym przepchnąć jakieś jedzenie przez zaciśnięte gardło,

rozbawiła mnie, że aż zaśmiałam się lekko.

- Nie, dzięki - powiedziałam.

- W porządku. - Ojciec Dominik skierował się do drzwi. Na progu przystanął i

odwrócił się do mnie. - Przykro mi, Susannah - powiedział cicho. - Przykro mi, że nie

było mnie przy tobie, kiedy... to się stało. I jest mi bardziej przykro, niż potrafię to

wyrazić, że to musiało się skończyć w ten sposób.

Z tymi słowami wyszedł.

Stałam przez chwilę bez ruchu, z pustką w głowie. Dopiero po chwili dotarło

do mnie znaczenie tego, co powiedział.

Ojciec Dominik miał rację. To był koniec. Mogłam zaprzeczać, ile mi się

podobało, ale było po wszystkim. Jesse umierał na moich oczach, a ja nie mogłam

niczego, absolutnie niczego, dla niego zrobić.

I to była moja wina. Opuszczał mnie z mojej własnej winy. Jasne, mogłam się

pocieszać, że gdziekolwiek trafi, będzie mu lepiej niż tu, ze mną, na ziemi, gdzie

prowadził życie - nieżycie.

Ale to nie zmniejszyło bólu.

Opadłam na krzesło obok szpitalnego łóżka. Płakałam tak mocno, że nic nie

widziałam. Ale nie za głośno. Nie chciałam, żeby przybiegła pielęgniarka z

mnóstwem środków uspokajających. Czego mi brakowało, uświadomiłam sobie, to

obecności mamy. Nie, nie mamy. Taty. Gdzie był mój tata, kiedy go naprawdę

potrzebowałam?

- Susannah.

Pomyślałam o grobie Jesse'a, tym z kamieniem nagrobnym, za który

zapłaciliśmy oboje z ojcem Dominikiem. Co było w tym grobie, skoro ciało Jesse'a

znajdowało się tutaj? Nic. Był pusty.

Ale nie na długo. Nie, nie na długo.

- Susannah.

A w jego czasie? Co robili teraz państwo O'Neil? Prawdopodobnie grzebali w

zgliszczach stodoły. Z pewnością znajdą jeden szkielet. Ale czy będą wiedzieli, że nie

należy do Jesse'a? A czy rodzina Jesse'a wpadnie w rozpacz, czy będzie się wiecznie

zastanawiać, co stało się z ich synem i bratem?

Nie. W żaden sposób nie da się ustalić, że to ciało Diega. Pomyślą, że to

zwłoki Jesse'a. Rodzina de Silva wyprawi pogrzeb. Niewłaściwemu człowiekowi.

Poczułam rękę na ramieniu. Wspaniale. Ktoś był w pokoju. Widział, jak

wypłakuję sobie oczy. Czy nie można pozwolić dziewczynie się wypłakać w

samotności?

- Odejdź - parsknęłam, podnosząc głowę. - Nie widzisz, że...

Wtedy zobaczyłam, że postać obok mnie promienieje.

20

Podskoczyłam chyba na kilometr w powietrze. Tak się przestraszyłam. Na

pewno zerwałam się z krzesła z taką prędkością, że je przewróciłam. Stałam, dysząc i

patrząc zupełnie suchymi nagle oczami.

Ponieważ koło łóżka stał i przyglądał się leżącemu Jesse'owi... Jesse.

Przenosiłam wzrok z jednego Jesse'a na drugiego, nie dowierzając własnym

oczom.

Ale to była prawda. Było ich dwóch: martwy i żywy. A właściwie należałoby

powiedzieć: martwy i umierający.

- J - Jesse? - Otarłam łzy umazanym sadzą rękawem.

Jesse jednak nie patrzył na mnie. Wpatrywał się w... cóż, samego siebie, na

łóżku.

- Susannah - szepnął. - Co... co ty zrobiłaś?

Tak się ucieszyłam na jego widok, że nie myślałam trzeźwo, podeszłam do

niego i chwyciłam go za rękę.

- Jesse, ja się przeniosłam. To znaczy, w czasie - wymamrotałam.

Oderwał ciemne oczy od postaci na łóżku i skupił spojrzenie na mnie. Nie

wydawał się uszczęśliwiony.

- Przeniosłaś się? - Patrzył gniewnie. - Udałaś się za Slaterem? Po tym, jak ci

powiedziałem, że sam potrafię się o siebie zatroszczyć?

Był wściekły. Jego złość napełniła mnie takim szczęściem, że zaśmiałam się

cicho. Nie zdawałam sobie jeszcze sprawy, co to znaczy, że widzę go tutaj, w

szpitalu.

- Zadbałeś o swoje sprawy - zapewniłam. - Powiedziałam ci - tobie z

przeszłości - o Diegu i on cię nie zabił, Jesse. Ty zabiłeś jego. Ale potem... potem...

wybuchł pożar. - Przełknęłam ślinę; ochota do śmiechu przeszła mi zupełnie. - W

stodole. W stodole O'Neilów...

Zmrużył oczy.

- O'Neilowie - mruknął. Wydawał się równie oszołomiony, jak ja. - Pamiętam

ich.

- Tak - powiedziałam. - Wybuchł pożar, a ty, Jesse... ty mnie uratowałeś. A w

każdym razie, próbowałeś... Ale... ale...

Glos mi zamarł. Jesse puścił moją rękę. Przysunął się do łóżka i patrzył na

leżące, prawie pozbawione oddechu ciało.

- Nie rozumiem - powiedział Jesse. - Jak to się stało? Zagryzłam wargi. Nie

było czasu na wyjaśnienia. Nie teraz, kiedy każda chwila mogła być naszą ostatnią...

- Zrobiłam to - wyrzuciłam z siebie. - Nie chciałam. Chciałam cię uratować,

Jesse, a nie... Ale dotykałam cię nadal, kiedy przenosiłam się w czasie, w przyszłość,

i ty... po prostu przeniosłeś się ze mną.

Jesse chyba po raz pierwszy, odkąd znalazł się w pokoju, spojrzał na mnie,

jakby rzeczywiście mnie widział.

- Naprawdę się cofnęłaś? - Patrzył na mnie szeroko otwartymi oczyma. - W

przeszłość? W moją przeszłość?

Skinęłam głową. Co miałam powiedzieć?

- A Paul? Poszedłem za nim do bazyliki, ale on zniknął. Ścigałaś go?

Skinęłam ponownie.

- Chciałam mu przeszkodzić. W... uratowaniu ciebie. Ale ostatecznie... nie

mogłam, Jesse. To nie w porządku. To, co zrobił ci Diego. Nie mogłam dopuścić,

żeby się powtórzyło. Więc ci powiedziałam. A ty go zabiłeś. Zabiłeś Diego. Ale

potem był pożar i... - Spojrzałam na postać na łóżku. Nie mogłam stłumić szlochu. -

A teraz myślę, że to pożegnanie. Przykro mi, Jesse. Bardzo, bardzo mi przykro.

Oczy znowu zaszły mi łzami. Nie mogłam uwierzyć, że to się rzeczywiście

dzieje. Zawsze uważałam swój „dar” za przekleństwo, ale nigdy, nigdy nie

nienawidziłam go tak mocno, jak teraz. Żałowałam, że w ogóle usłyszałam o

pośrednictwie. Żałowałam, że w ogóle widziałam jakieś duchy. Żałowałam, że się

urodziłam.

Poczułam rękę Jesse'a na policzku.

- Querida - powiedział.

Oparł drugą rękę na łóżku, żeby zachować równowagę, i przechylił się, żeby

mnie pocałować. Ostatni pocałunek, zanim zostanie mi odebrany na zawsze.

Zamknęłam oczy w oczekiwaniu na dotyk chłodnych ust. Żegnaj, Jesse.

Zegnaj.

Jego usta ledwie mnie musnęły. Usłyszałam, jak wzdycha. Odsunął głowę od

mojej i spojrzał w dół. Ręką dotykał nogi swojego ciała.

Coś wydawało się przez niego przepływać. Zajaśniał mocniej przez chwilę,

wpatrując się we mnie intensywniej niż kiedykolwiek, odkąd go poznałam.

A potem został wchłonięty przez własne ciało, jak dym w wywietrznik. I

zniknął.

Och, jego ciało zostało. Ale duch Jesse'a - duch, którego kochałam - odszedł.

Na jego miejscu...

Była pustka. Wyciągnęłam ręce, pragnąc chwycić choć jakąś cząstkę Jesse'a,

ale przecięły tylko powietrze.

Jesse odszedł. Odszedł naprawdę. Wrócił do ciała, które opuścił tak dawno

temu... ciała, które na moich oczach zadrżało gwałtownie, jakby odrzucało

powracającą duszę...

Potem znieruchomiało jak martwe.

Wiedziałam, co się stało. Ciało Jesse'a przeniosło się w przyszłość, owszem.

Ale nie jego dusza, ponieważ dwie jednakowe dusze nie mogę istnieć w tym samym

wymiarze. Ciało Jesse'a pozostawało bez duszy równie długo jak dusza Jesse'a bez

ciała.

Teraz zjednoczyły się wreszcie...

Ale za późno. Miałam stracić ich obu.

Nie mam pojęcia, jak długo stałam, trzymając Jesse'a za rękę i wpatrując się w

niego z rozpaczą. Na tyle długo, że wrócił ojciec Dominik.

- Nie martw się, Susannah, wszystko załatwione - powiedział. - Jesse przejdzie

wszystkie potrzebne badania.

- To już nieważne - wymamrotałam, nie puszczając jego dłoni... zimnej dłoni.

- Nie porzucaj nadziei, Susannah - odparł ojciec Dominik. - Nigdy nie

porzucaj nadziei.

Roześmiałam się z goryczą.

- A czemu to, ojcze Dominiku?

- Bo, wiesz, to wszystko, co mamy. - Położył mi rękę na ramieniu. - Zrobiłaś,

co zrobiłaś, ponieważ go kochałaś, Susannah. Kochałaś go dostatecznie mocno, żeby

pozwolić mu odejść. To najwspanialszy dar, jakim można kogoś obdarzyć.

Potrząsnęłam głową, nadal niewiele widząc przez łzy.

- To nie tak idzie, ojcze Dominiku.

- Co takiego? - zapytał łagodnie.

- To powiedzenie. Ono brzmi: „Jeśli coś kochasz, zwróć mu wolność. Jeśli tak

ma być, wróci do ciebie”. Nie wiedział ksiądz? Ojciec tego nie czytał?

Podniosłam oczy, żeby sprawdzić, co ojciec Dominik o tym sądzi, ale on

wcale na mnie nie patrzył. Wpatrywał się w Jesse'a na łóżku. Niebieskie oczy ojca

Dominika, zauważyłam, były tak samo pełne łez jak moje.

- Susannah - odezwał się zduszonym głosem. - Patrz. Spojrzałam. W tej samej

chwili poczułam, jak palce dłoni, które trzymałam, zaciskają się na mojej.

Rumieńce, których przed chwilą nie było, napłynęły do twarzy Jesse'a. Nie

była już blada jak prześcieradło. Jego cera miała teraz ten sam oliwkowy odcień, jak

przy pierwszym spotkaniu w stodole O'Neilów.

To nie wszystko. Pierś Jesse'a wznosiła się i opadała pod kocem w widoczny

sposób. Żyły na szyi pulsowały. Uniósł powieki...

...i zapadłam się tak samo, jak za każdym razem, kiedy na mnie patrzył, w

ciemną głębię jeziora, jaką stanowiły oczy Jesse'a... Oczy, które nie tylko mnie

widziały, ale również poznawały, Znały moją duszę.

Podniósł rękę, zerwał maskę tlenową i wypowiedział słowo. Ale było to

słowo, na dźwięk którego moje serce zaśpiewało.

- Querida.

21

- Suze! - Usłyszałam z dołu głos mamy. - Suze! Siedziałam przy toaletce,

podziwiając swoje uczesanie. Poleciłyśmy z Cee Cee całe popołudnie na włosy i

paznokcie.

Cee Cee nie potrzebuje specjalnych zabiegów, jeśli chodzi o to pierwsze... jej

białe włosy są z natury proste. Upięła je jednak do góry i cały czas narzekała, że się

rozsypią.

U mnie jednak zabiegi zostawiły widoczny ślad, bo moje włosy były równie

ciemne i lśniące jak w momencie, kiedy wyszłam z salonu.

- Suze! - zawołała mama po raz trzeci i ostatni. Zerknęłam na zegar. Kazałam

mu czekać prawie pięć minut.

Dostatecznie długo, uznałam.

- Idę - krzyknęłam, chwytając wieczorową torebkę i lekki biały szal od

sukienki.

Podbiegłam do drzwi pokoju i otworzyłam je. Po schodach wspinał się Jake z

ciężkim plecakiem, pełnym książek. Z biblioteki.

- Czy piekło zamarzło? - zapytałam, kiedy mnie mijał.

- Nie zaczynaj ze mną, mam egzaminy końcowe - warknął. Potem, już przy

drzwiach swojego pokoju, odwrócił się i, chyba całkiem szczerze, powiedział: -

Ładna sukienka. - Po czym zniknął w czeluściach swojej kawalerskiej jaskini.

Uśmiechnęłam się mimo woli. To był pierwszy komplement, jaki udało mi się

wydrzeć Jake'owi.

Ruszyłam po schodach, unosząc lekko suknię. To były te same schody,

uświadomiłam sobie, z których przepędziła mnie pani O'Neil jakieś, och, sto

pięćdziesiąt lat temu. Zastanawiałam się, czy w obecnym stroju, wzięłaby mnie za

pannę lekkich obyczajów. Raczej wątpiłam.

Przyjemnie, pomyślałam, mieć takie schody. Schody, dzięki którym można

mieć prawdziwe „wejście”. Dotarłam do ostatniego półpiętra, tego, które powinno

służyć dziewczynom wybierającym się na bal zimowy za scenę, na której obracałyby

się, każąc osobom w salonie podziwiać suknię. Zatrzymałam się, szykując do

występu.

Ale niepotrzebnie. Zorientowałam się od razu. Mój ojczym biegał po pokoju z

łyżką pełną czegoś zielonego i namawiał każdego, kogo dopadł, żeby spróbował,

tylko spróbował. Mama usiłowała dociec, jak działa jej nowa kamera cyfrowa i nie

bardzo jej to szło. Najmłodszy z moich przyrodnich braci, David, rozmawiając z

moim chłopakiem, wyrzucał z siebie z prędkością karabinu maszynowego informacje

na temat nowych wynalazków w aeronautyce, o których się dowiedział z kanału

Discovery. A Maks, pies rodziny, wciskał nochal w spodnie mojego chłopaka.

Przypuszczam, że była to typowa scenka rodzinna, która z pewnością

powtarza się co wieczór w milionach domów. Dlaczego więc łzy napłynęły mi do

oczu? Och, nie z powodu Andy'ego i jego łyżki, ani też mamy z jej kamerą, ani

Davida z jego głębokim przekonaniem, że każdy pragnąłby poznać dokładny przebieg

programu, jaki obejrzał. Nie, to dlatego, że pies rodziny pakował nochal w

niewłaściwe miejsca u mojego chłopaka, a mój chłopak musiał go odpychać, łzy

napłynęły mi do oczu.

Ponieważ Maks wyczuwał zapach mojego chłopaka. Maks mógł wreszcie

powąchać Jesse'a.

David pierwszy zauważył mnie na półpiętrze. Głos mu zamarł; stał tylko,

gapiąc się na mnie. Po chwili wszyscy już patrzyli w moją stronę.

Pośpiesznie zamrugałam oczami, aby pozbyć się łez. Zwłaszcza kiedy Maks

przybiegł do mnie i próbował władować mi wielki, włochaty łeb pod sukienkę.

- Och, Susie - zaszczebiotała mama i ku zdumieniu wszystkich - zwłaszcza jej

własnemu - pstryknęła zdjęcie. - Wyglądasz ślicznie.

Andy wyczuł kolejną ofiarę i uniósł łyżkę w moją stronę, ale matka

powstrzymała go stanowczo.

- Andy, nie podchodź z tym do niej, kiedy jest tak ubrana - ostrzegła.

Uśmiechnęłam się. Spojrzałam na Jesse'a - on też się uśmiechał. Takim

tajemniczym uśmiechem, przeznaczonym tylko dla mnie - chociaż teraz, rzecz jasna,

wszyscy mogli go zobaczyć.

Zaparł mi dech w piersiach, jak zawsze.

- Więc - powiedziałam na tyle swobodnym tonem, na ile pozwalało mi

ściśnięte gardło. Ale tym razem z radości. - Widzę, że poznaliście już Jesse'a.

Andy, zanim pobiegł z łyżką z powrotem do kuchni, podsumował wrażenia w

dwóch słowach:

- Może być. Mama promieniała.

- Jak miło cię poznać - zwróciła się do Jesse'a. - A teraz chodź tutaj, chcę wam

obojgu zrobić zdjęcie.

Zeszłam na sam dół i stanęłam obok Jesse'a przed kominkiem. Wydawał się

niewiarygodnie wysoki i przystojny w smokingu. I nawet nie przejmowałam się, że

mama ośmiesza mnie wobec niego. Przypuszczam, że takie rzeczy nie mają

znaczenia, kiedy traci się motywację do życia, a potem, wbrew wszelkim prze-

ciwnościom, odzyskuje ją z powrotem.

- To dla ciebie - powiedział Jesse, kiedy podeszłam blisko. Wręczył mi coś, co

trzymał w dłoni. Pojedynczą białą orchideę, z takich, jakie spotyka się na pogrzebach.

Albo na grobach.

Wzięłam ją z lekkim uśmiechem. Tylko my dwoje wiedzieliśmy, jakie

znaczenie ma ten kwiat. Dla mamy, która podbiegła, żeby mi go przypiąć do sukni,

zanim zrobi zdjęcie, to była tylko ozdoba.

- No, to teraz proszę o uśmiech. - Pstryknęła zdjęcie, nie zmuszając nas, na

szczęście, do dalszego pozowania.

Andy wynurzył się ponownie z kuchni, tym razem bez łyżki, z wyrazem

ojcowskiej troski na twarzy.

- Przyprowadzisz ją do domu przed północą, zrozumiałeś, młody człowieku? -

powiedział, wyraźnie zadowolony, dla odmiany, z roli ojca dziewczynki, a nie

chłopca.

- Przyprowadzę, proszę pana - odparł Jesse.

- O pierwszej - zwróciłam się do Andy'ego.

- O dwunastej trzydzieści - odparował Andy.

- O dwunastej trzydzieści - zgodziłam się. Kłóciłam się tylko dlatego, że, cóż,

tak wypada. Nie miało znaczenia, kiedy Jesse odprowadzi mnie do domu. Mieliśmy

przed sobą całe życie.

- Suze - szepnęła mama, poprawiając mi szal - podoba nam się, nie zrozum

mnie źle. Ale czy nie jest, cóż, trochę dla ciebie za stary? W końcu, to uczeń college'u

- w wieku Jake'a.

Gdyby wiedziała.

- Dzięki temu jesteśmy prawie równi - oświadczyłam. - Dziewczęta

dojrzewają szybciej niż chłopcy.

Akurat w tej chwili Brad przywlókł się z pokoju telewizyjnego, gdzie coś

oglądał. Kiedy zobaczył nas nadal w drzwiach, twarz wykrzywiła mu się ze

zniecierpliwienia.

- Jeszcze nie wyszliście? - burknął i poszedł do kuchni. Spojrzałam na mamę.

- Wiem, o czym myślisz - powiedziała, poklepując mnie po plecach. - Baw się

dobrze.

Na zewnątrz otoczyło nas rześkie powietrze wieczoru. Jesse obejrzał się przez

ramię, sprawdzając, czy moi rodzice nie patrzą. Potem wziął mnie za rękę.

- Gdybym miał do wyboru: zrobić to jeszcze raz albo spędzić wieczność w

ogniu piekielnym, wybrałbym piekło.

- Nie będziesz musiał tego powtarzać - odparłam ze śmiechem. - Teraz cię

znają. Poza tym, spodobałeś im się.

- Nie twojej matce - stwierdził Jesse.

- Owszem, tak - sprzeciwiłam się. - Ona tylko myśli, że jesteś trochę dla mnie

za stary.

- Gdyby wiedziała - powiedział Jesse, wyrażając - co często mu się zdarzało -

dokładnie to, o czym wcześniej pomyślałam.

- Z kolei twój ojczym zaprosił mnie na jutro na kolację.

- Niedzielną kolację? - Byłam pod wrażeniem. - On cię naprawdę musi lubić.

Doszliśmy do samochodu Jesse'a - no, tak naprawdę to był samochód ojca

Dominika. Ojciec D pożyczył go Jesse'owi na tę okazję. To nie znaczy, rzecz jasna,

że Jesse posiadał prawo jazdy. Ojciec D wciąż pracował nad tym, żeby zdobyć dla

niego świadectwo urodzenia... kartę ubezpieczenia społecznego... świadectwa

szkolne, tak żeby mógł starać się o miejsce w college'u i stypendium.

Poczciwy ojczulek zapewnił nas, że to nie będzie trudne. „Kościół,

powiedział, ma swoje sposoby”.

- Pani - powiedział Jesse, otwierając przede mną drzwiczki.

- Dziękuję - odparłam, wślizgując się do środka. Jesse obszedł samochód i

wsunął się na fotel kierowcy.

- Jesteś pewien, że wiesz, jak się to prowadzi? - zapytałam na wszelki

wypadek.

- Susannah. - Jesse włączył silnik. - Nie obijałem się jako duch przez sto

pięćdziesiąt lat, jedząc cukierki. Poczyniłem parę obserwacji to tu, to tam. I z całą

pewnością - zaczął wycofywać samochód z podjazdu - potrafię prowadzić.

- W porządku. Tylko się upewniałam. Bo zawsze mogę poprowadzić, jeśli to

będzie potrzebne...

- Siedź, gdzie siedzisz - powiedział Jesse, skręcając w ulicę Sosnowego

Wzgórza i nie potrącając przy tym skrzynki na listy, co mnie, posiadaczce prawa

jazdy, rzadko się udawało - i wyglądaj ładnie, jak przystało na młodą damę.

- Zaraz, który to wiek mamy teraz?

- Litości - powiedział zgnębiony. - Robię to dla ciebie, w tym małpim stroju.

- Pingwinim.

- Susannah.

- Tak się mówi. Tak to się nazywa. Musisz się podszkolić w gwarze, jeśli nie

chcesz odstawać.

- Wszystko jedno - powiedział Jesse, tak świetnie naśladując - cóż, mnie - że

aż palnęłam go żartobliwie w ramię.

Siedziałam i wyglądałam ładnie przez resztę podróży do Misji. Na miejscu

pozwoliłam mu nawet obejść auto i otworzyć dla mnie drzwiczki. Jesse podziękował

mi, wspominając, że jego męskie ego dostało dostatecznie dużo cięgów w zeszłym

tygodniu.

Wiedziałam, o czym mówi i nie miałam pretensji, że czuje się tak, a nie

inaczej. Ze szpitala wyszedł jak człowiek nowo narodzony, bez przeszłości, a w

każdym razie, bez takiej, która mogłaby mu obecnie pomóc, bez rodziny - poza mną,

oczywiście, i ojcem Dominikiem - i bez grosza przy duszy. Gdyby nie ojciec

Dominik, kto wie, jak by się to skończyło? Och, przypuszczam, że mama i Andy

pozwoliliby mu się do nas wprowadzić... Ale nie byliby zachwyceni. Tymczasem

ojciec Dominik znalazł Jesse'owi małe - ale ładne i schludne - mieszkanie, a teraz

szukał mu pracy. Do college'u miał pójść później, kiedy już przygotuje się i zda

egzaminy na poziomie szkoły średniej.

Kiedy jednak wpadliśmy na ojca D przy wejściu na salę taneczną - urządzoną

na dziedzińcu Misji, przekształconym na ę okazję w zalaną światłem księżycowym

oazę, z migotliwymi światełkami okręconymi wokół pni palm oraz wielobarwnymi

światłami w fontannie - udawał, że widzi Jesse'a po raz pierwszy - ze względu na

stojącą w pobliżu siostrę Ernestynę.

- Miło mi cię poznać - powiedział ojciec Dominik, ściskając mu rękę.

Jesse nie zdołał powstrzymać uśmiechu.

- Mnie również, proszę księdza.

Kiedy siostra Ernestyna, przyjrzawszy się mojej sukni - pewnie spodziewała

się po mnie stroju z rozcięciem do pępka, a nie skromnej białej sukni od Jessiki

McClintock - odeszła, ojciec Dominik przestał udawać.

- Mam dobre wiadomości. Masz pracę. Jesse był podekscytowany.

- Naprawdę? Co to za praca? Kiedy zaczynam?

- W poniedziałek rano, a chociaż płaca nie będzie wysoka, to jest coś, co

myślę, będzie ci wyjątkowo odpowiadało - wygłaszanie pogadanek o starym Carmelu

w Muzeum Towarzystwa Historycznego. Sądzisz, że dasz radę robić to przez jakiś

czas? W każdym razie dopóki nie umieścimy cię w szkole medycznej?

Uśmiech Jesse'a wydawał się - przynajmniej w moich oczach - jaśniejszy od

księżyca.

- Tak przypuszczam - odparł.

- Wspaniale. - Ojciec Dominik podsunął okulary wyżej na nosie i uśmiechnął

się do nas. - Przyjemnego wieczoru, dzieciaki.

Podziękowaliśmy z Jesse'em i poszliśmy tańczyć.

Nie był to bal z połowy XIX wieku, ale bawiliśmy się dobrze. Był poncz i

ciastka, i rodzice - opiekunowie. No, był też didżej i sztuczny dym, ale to nieważne.

Jesse był wyraźnie zadowolony, zwłaszcza kiedy podeszli do nas Cee Cee z Adamem,

a on mógł obojgu uścisnąć ręce i powiedzieć:

- Dużo o was słyszałem.

Adam, który nie miał pojęcia o istnieniu Jesse'a, zmarszczył czoło.

- Nie mogę tego samego powiedzieć o sobie - oznajmił.

Ale Cee Cee, która stała się blada jak jej suknia, kiedy przedstawiłam Jesse'a,

zachowywała się z większą życzliwością. Czy też entuzjazmem.

- A - ale - wyjąkała, przenosząc spojrzenie z twarzy Jesse'a na moją i z

powrotem - czy... czy nie...

- Już nie - powiedziałam.

- Cóż. - Cee Cee mimo zmieszania uśmiechnęła się i doda - - Cóż! To

wspaniale!

Wtedy zauważyłam jej ciotkę gawędzącą nieopodal z panem Waldenem.

- Co ona tu robi? - zapytałam Cee Cee.

Adam parsknął śmiechem i zanim Cee Cee zdążyła odpowiedzieć, wyjaśnił:

- Pan Walden dyżuruje. Zgadnij, kogo przyprowadził do pary?

- Oni nie chodzą ze sobą - powiedziała Cee Cee z naciskiem. Tylko się

przyjaźnią.

- Jasne - stwierdził Adam z szerokim uśmiechem.

- Suze. - Cee Cee owinęła mocniej ramiona koronkowym szalem. - Pójdziesz

ze mną do toalety?

- Zaraz wrócę - zwróciłam się do Jesse'a.

- W jaki sposób... - zaczęła Cee Cee, jak tylko zaciągnęła mnie do toalety.

Nie zdołała jednak dokończyć zdania, ponieważ za nami wpadła gromadka

pierwszaków, które skupiły się przy umywalkach, poprawiając przed lustrem fryzury.

- Kiedyś ci opowiem - zapewniłam ze śmiechem. Cee Cee skrzywiła się.

- Słowo?

- Jeśli mi powiesz, jak ci się układa z Adamem.

Cee Cee westchnęła i przyjrzała się własnemu odbiciu.

- Bajecznie - powiedziała. A spojrzawszy na mnie, dodała: - Tobie też. Masz

to wypisane na twarzy.

- „Bajecznie” to dobre określenie - stwierdziłam.

- Tak myślę. No, chodźmy. Nie wiadomo, co też Adam może tam wygadywać.

Odwróciłyśmy się w momencie, kiedy otworzyły się drzwi i do środka

wkroczyła Kelly Prescott. Rzuciła mi wyjątkowo jadowite spojrzenie, którego nie

zrozumiałam, dopóki nie ukazała się za nią siostra Ernestyna z taśmą krawiecką w

ręku. Wówczas zwróciłam uwagę na rozcięcie w eleganckiej sukni Kelly. Sięgało

znacznie wyżej niż do kolana, jak przewidywał regulamin.

Prześlizgnęłyśmy się obie z Cee Cee za plecami zakonnicy i chichocząc

wypadłyśmy na pasaż przy dziedzińcu.

Nie przestawałam się śmiać, dopóki nie zobaczyłam Paula.

Stał w cieniu, szalenie przystojny w smokingu. Widocznie czekał na powrót

Kelly - po drobnych poprawkach stroju. Wyprostował się na mój widok.

- Hm, powiedz Jesse'owi, że będę za moment, dobrze? - poprosiłam Cee Cee.

Cee Cee skinęła głową i odeszła. Zbliżyłam się do opartego o kamienny filar

Paula.

- Cześć - powiedziałam. Wyjął ręce z kieszeni.

- Cześć - odparł.

Po czym żadne z nas, wydawało się, nie miało pomysłu na to, co jeszcze

powiedzieć. W końcu odezwał się Paul:

- Wpadłem na Jesse'a tam, w sali. Uniosłam brwi.

- Wpadłam na Kelly tam, w toalecie.

- Tak - powiedział Paul, zerkając na drzwi toalety. - Mój... mój dziadek o

ciebie pytał - dodał po chwili.

- Naprawdę? - Słyszałam, że doktor Slaski wrócił do domu. - Czy on...

- Ma się lepiej. Dużo lepiej. I... i miałaś rację co do niego. Nie jest stuknięty.

A właściwie jest, ale w inny sposób, niż sądziłem. Wie mnóstwo na temat takich...

ludzi jak my.

- Owszem. Przekaż mu moje pozdrowienia.

- Przekażę.

Paul wydawał się niesamowicie zmieszany. Wcale mnie to nie ;dziwiło.

Spotkaliśmy się po raz pierwszy od czasu tego pożaru... szpitala. Widziałam go w

szkole w następnym tygodniu, ale miałam wrażenie, że za wszelką cenę mnie unika.

Teraz też wyglądał, jakby miał ochotę uciec, gdzie pieprz rośnie.

Nie zrobił tego jednak. Ponieważ, jak się okazało, miał jeszcze coś do

powiedzenia.

- Suze. To... co się stało. Uśmiechnęłam się.

- Wszystko w porządku, Paul. Już wiem. To go zaskoczyło.

- Wiesz? O czym?

- O pieniądzach. O dwóch tysiącach dolarów, które przekazałeś anonimowo na

kościelny fundusz dla potrzebujących, ze wskazaniem na Gutierrezów. Otrzymali je i,

według ojca Dominika, byli głęboko wdzięczni.

- Och - powiedział Paul. I zaczerwienił się. - Tak. Nie to miałem na myśli.

Chciałem powiedzieć... że miałaś... rację.

Zamrugałam oczami.

- Miałam? Co do czego?

- Co do mojego dziadka. - Odchrząknął. Widziałam, ile go kosztowało

przyznanie czegoś takiego. Widziałam również, że bardzo chciał to powiedzieć. -

Cóż, nie tylko co do dziadka, ale... co do wszystkiego.

Uniosłam brwi. To było więcej, niż śmiałabym kiedykolwiek oczekiwać.

- Wszystkiego? - powtórzyłam z nadzieją, że ma na myśli to, o

podejrzewałam.

A wiele na to wskazywało.

- Tak. Wszystkiego.

- Nawet co do - musiałam się upewnić - ciebie i mnie? Skinął głową, z niezbyt

zachwyconą miną.

- Powinienem to wiedzieć od początku - mówił wolno, jakby słowa

wydzierano mu siłą. - Chodzi mi o to, co do niego czułaś. Powtarzałaś mi to

dostatecznie często. Ale to... to nie dotarło do mnie, aż do tamtej nocy w stodole,

kiedy ty... powiedziałaś mu o tym. Po co przybyliśmy. To, że wolałaś, żeby żył...

- Nie musimy o tym mówić - powiedziałam, ponieważ samo wspomnienie tej

nocy powodowało u mnie ściskanie w gardle. - Naprawdę.

- Nie - odparł Paul, wbijając we mnie spojrzenie niebieskich oczu. - Nie

rozumiesz. Ja muszę. Ja nigdy, Suze, nigdy nie czułem do nikogo czegoś podobnego.

Nawet do ciebie. Hm, pewnie zauważyłaś. Kiedy właściwie nie próbowałem cię

ratować. Podczas pożaru i w ogóle.

- Ale potem byłeś wspaniały - powiedziałam, ujmując się za nim, bo czułam,

że ktoś chyba powinien. - Pomogłeś mi zawieźć Jesse'a do szpitala i w ogóle.

Wzruszył żałośnie ramionami.

- To się nie liczy. Jesse skoczył w płomienie - a nawet cię dobrze nie znał...

- Wszystko w porządku, Paul - powiedziałam. - Naprawdę. Nie wydawał się

przekonany.

- Naprawdę?

- Naprawdę - powtórzyłam zupełnie szczerze. Potem, wskazując brodą na

drzwi toalety, dodałam: - Poza tym, zawsze uważałam, że wy dwoje lepiej do siebie

pasujecie.

- Tak - odparł Paul, idąc za moim wzrokiem. - Chyba tak. Ku mojemu

zaskoczeniu wyciągnął rękę.

- Bez urazy, Simon?

Spojrzałam w dół na jego dłoń. Zdumiewające, ale naprawdę nie miałam,

urazy. Wcale. Już nie.

Wsunęłam palce w jego rękę.

- Bez urazy.

Drzwi toalety otworzyły się i pojawiła się Kelly. Jej krok uległ zasadniczej

zmianie, ponieważ siostra Ernestyna zafastrygowała rozcięcie sukni prawie do

samego kolana. Kelly wyrażała się mocno niepochlebnie o zakonnicy.

- Ale przynajmniej nie odesłała cię do domu, żebyś się przebrała - przerwałam

jej.

Kelly tylko zamrugała oczami.

- Co to za chłopak? - zapytała zaintrygowana. Obejrzałam się przez ramię.

Jesse szedł ku nam pasażem. Serce, jak zawsze na jego widok, zabiło mi gwałtownie.

- Och, ten? - powiedziałam obojętnym tonem. - To Jesse, mój chłopak.

Mój chłopak. Mój chłopak.

Oczy Kelly otworzyły się na całą szerokość, kiedy Jesse wszedł krąg

księżycowego światła, w którym staliśmy, i ujął mnie za rękę.

- Paul - odezwał się, skinąwszy głową.

- Cześć, Jesse - odparł Paul, wyraźnie nie w sosie. Potem przypomniał sobie o

Kelly i przedstawił ich sobie z zakłopotaniem.

- Miło mi cię poznać - stwierdził Jesse, ściskając dłoń Kelly. Ona była jednak

zbyt zdumiona, żeby odpowiedzieć. Wpatrywała się w Jesse'a, jakby zobaczyła...

No, może niekoniecznie ducha. Raczej coś, czego nie była stanie zrozumieć.

Niemal słyszałam, jak myśli: „Co taki facet, jak ten, robi z Suze Simon?”

Ha, nie wiedziała, przez co przeszłam dla tego faceta... ani co on zrobił dla

mnie.

Starając się nie sprawiać wrażenia, jakbym się pyszniła, ujęłam Jesse'a pod

ramię i powiedziałam:

- No, to na razie. - Po czym zaprowadziłam go na parkiet.

- Z Paulem...? - Jesse uniósł brwi pytająco, kiedy objęłam go za szyję.

- W porządku.

- Wiesz to stąd, że...?

- Tak mi powiedział.

- A ty mu wierzysz?

- Wiesz co? - Podniosłam głowę z ramienia Jesse'a. - Wierzę.

- Rozumiem. - Jesse stal, podczas gdy ja kołysałam się w takt muzyki. -

Susannah? Co ty robisz?

- Tańczę z tobą.

Jesse spojrzał na moje stopy, ale nie mógł ich zobaczyć pod długą suknią.

- Nie znam tego tańca - oznajmił.

- To łatwe. - Puściłam jego szyję, chwyciłam jego dłonie i ułożyłam je na

swojej talii. A potem znowu objęłam go za szyję. - Teraz się kołysz.

Jesse zaczął się poruszać.

- Widzisz? Też to potrafisz.

- Jak się ten taniec nazywa? - szepnął mi do ucha.

- Wolny - odparłam. - Nazywa się wolnym tańcem. Później Jesse już nie

odzywał się za wiele. Naprawdę szybko chwytał dwudziestopierwszowieczne

obyczaje towarzyskie.

Nie wiem, po jakim czasie podniosłam głowę i wtedy zobaczyłam stojącego

obok tatę.

Tym razem nie podskoczyłam jak oparzona. W pewien sposób spodziewałam

się, że go zobaczę.

- Cześć, dzieciaku - powiedział. Przestałam tańczyć i zwróciłam się do Jesse'a:

- Czy mogę cię na chwilę przeprosić? Jest tu ktoś, z kim, hm, muszę zamienić

słowo.

- Oczywiście - uśmiechnął się Jesse.

Z sercem przepełnionym zachwytem dla niego, podeszłam pośpiesznie do

palmy, za którą przystanął tata.

- Cześć - powiedziałam, lekko zdyszana. - Przyszedłeś.

- Naturalnie, że przyszedłem - odparł tata. - Pierwszy prawdziwy bal mojej

córeczki? Sądzisz, że mógłbym to przegapić?

- To nie dlatego cieszę się, że przyszedłeś - stwierdziłam, biorąc go za rękę. -

Chciałam ci podziękować.

- Podziękować? - zdziwił się. - Za co?

- Za to, co zrobiłeś dla Jesse'a.

- Dla Jesse'a? - Domyślał się i zmieszany wykonał ruch, jakby chciał puścić

moją rękę. - Och. To.

- Tak, to - powiedziałam, ściskając go jeszcze mocniej. - Gdybyś nie skłonił

go do przyjścia do szpitala, straciłabym go na zawsze.

- Cóż - powiedział z miną, jakby chciał być gdzieś - gdziekolwiek - indziej. W

gruncie rzeczy, wyglądał... cóż, prawie tak, jakby już był gdzieś indziej. Był dużo

bardziej przezroczysty niż zwykle. - Płakałaś. I wzywałaś mnie. Podczas gdy to

Jesse'a powinnaś była wzywać.

- Myślałam, że Jesse odszedł. Więc wzywałam ciebie. Bo zawsze byłeś przy

mnie, kiedy cię naprawdę potrzebowałam. I wtedy też. Uratowałeś go, tato. Chciałam

tylko, żebyś wiedział, ile to dla mnie znaczy. Zwłaszcza że wiem, że wcale nie

pochwalałeś, no, wiesz, tego, że się przeniosłam w czasie.

Tata wyciągnął rękę i poprawił mi przekrzywioną orchideę przy sukni. Z

jakiegoś jednak powodu, zamiast ją chwycić, jego palce przenikały przez woskowe

płatki. Nagle zrozumiałam, co się dzieje. I nie mogłam nic zrobić, tylko stać i patrzeć

na niego ze łzami napływającymi do oczu.

- Tak, przykro mi z tego powodu - ciągnął tata, mając na myśli swój sprzeciw

wobec mojej podróży w czasie w celu „uratowania” Jesse'a. Z każdym słowem nikł w

oczach. I to wcale nie dlatego, że patrzyłam poprzez zasłonę łez. - Widzisz, gdybyś

się cofnęła i uratowała moje życie, to byłoby tak... cóż, jakbym umarł i obijał się

przez ostatnich dziesięć lat daremnie.

- To nie było daremne, tato - powiedziałam, trzymając z całej siły rękę, która,

nawet kiedy to mówiłam, prawie wyślizgiwała mi się z dłoni. - To było dla Jesse'a. I

dla mnie. To dlatego jesteś wreszcie gotów, żeby przejść dalej. Sam zobacz.

Tata popatrzył na siebie, potem na mnie, wyraźnie wstrząśnięty.

- W porządku, tato - powiedziałam, ocierając wolną ręką łzy z twarzy.

Teraz już ledwie go widziałam... została tylko drżąca kolorowa plama i lekki

ucisk na dłoni. Czułam jednak, że się uśmiecha. Uśmiecha i płacze jednocześnie. Tak

samo jak ja.

- Będzie mi ciebie brakowało.

- Opiekuj się swoją matką - wyrzucił z siebie pośpiesznie, jakby w obawie, że

zniknie, zanim zdoła to powiedzieć.

- Przyrzekam.

- I bądź grzeczna.

- A czy zdarza mi się nie być? - zapytałam łamiącym się głosem.

Błysnął raz jeszcze, po czym zniknął.

Na zawsze.

Minęło sporo czasu, zanim zdołałam wrócić do Jesse'a. Musiałam się

wypłakać za palmą, a potem naprawić poczynione przez łzy uszczerbki w makijażu.

Kiedy wreszcie podeszłam do niego, spojrzał na mnie z uśmiechem.

- Odszedł? - zapytał.

- Odszedł - odparłam odruchowo. A potem aż westchnęłam z wrażenia.

- Jesse... - Wytrzeszczyłam na niego oczy. - Czy ty... czy...?

- Czy widziałem, jak rozmawiałaś przed chwilą ze swoim ojcem? - zapytał.

Kąciki ust lekko mu drżały. - Tak.

- A więc możesz... - Nie mogłam się pozbierać ze zdumienia. - Możesz...

- Widzieć duchy i rozmawiać z nimi? - Jesse uśmiechnął się w świetle

księżyca. - Wygląda na to, że tak. Dlaczego? Czy to stanowi jakiś problem?

- Nie. Tylko że... to by znaczyło... - prawie nie wierzyłam we własne słowa. -

To znaczy, że jesteś...

- Querida - powiedział Jesse i przyciągnął mnie do siebie. - Zatańczmy.

Nie mogłam jednak otrząsnąć się z szoku. Jesse - mój Jesse - nie był już

duchem. Był pośrednikiem. Jak ja.

- Jedyna rzecz, której nie rozumiem - mówił mi Jesse wprost do ucha - to

dlaczego zajęło mu to tyle czasu?

Kołysałam się w jego ramionach, prawie nie zwracając uwagi na jego słowa.

„Jesse jest pośrednikiem - tylko to miałam w głowie. - Teraz Jesse jest

pośrednikiem”.

- Twój ojciec - powiedział Jesse. - Przenosi się dalej. Dlaczego teraz?

Objęłam go za szyję. A co innego miałam zrobić?

- Naprawdę nie wiesz? - zapytałam. Pokręcił głową.

Uśmiechnęłam się; czułam, jakby serce miało mi pęknąć ze szczęścia.

PODZIĘKOWANIA

Serdecznie dziękuję Beth Ader, Jennifer Brown, Laurze Langiie, Abigail

McAden, a zwłaszcza Benjaminowi Egnatzowi jak również wszystkim czytelnikom,

którzy od początku wspierali tę serię.

Podziękowania dla Eleonory za skan