Grey Amelia Odrobina skandalu

Amelia Grey

Odrobina skandalu

Z angielskiego przełożyła Anna Wojtaszczyk

POL-NORDICA

Otwock

„Widno jest coś chorobliwego w państwie duńskim*", a w Londynie - jak się okazuje - również. Szalony

Pański Złodziej zaatakował znowu. Chodzą słuchy, że chociaż w eleganckim soiree w rezydencji hrabiego
Dunraven uczestniczyła ponad setka gości, rabuś ulotnił się z bezcennym krukiem ze złota.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

„Wieczór był mroczny i burzliwy i cała śmietanka towarzyska..."
Nie, nie i jeszcze raz nie, Millicent - cichym głosem przerwała leżąca na łóżku posiniaczona dama. - Już

chyba gorszego wstępu do rubryki lorda Truefitta nie zdołałabyś wymyślić. Kronika towarzyska musi zaczynać
się jakoś tak: „Wygwieżdżone niebo stanowiło piękną oprawę dla eleganckiego soiree...".



Ale przecież lał deszcz - przypomniała ciotce lady Millicent Blair.

Podparta kilkoma poduszkami starsza pani jęknęła i po-stukała się w pierś malowanym wachlarzem.
- To, kochanieńka, nie ma najmniejszego znaczenia. Elity to

warzyskie nie oczekują prawdy. Pragną plotek, a co więcej,
chcą, by plotki te podawane były w pięknej otoczce.

Millicent uniosła rąbek skromnej białej sukni i już miała

*Zródła cytatów podano na s 317 (przyp. red.).

przysiąść obok ciotki, ale powstrzymała się w samą porę, reagując na ciche warczenie złocistego spaniela, który
zwinął się w kłębuszek w nogach łóżka. Cofnęła się o krok.

Hamlet był na ogół przyjazny i pełen uroku, chyba że leżał na łóżku swojej pani: wtedy łagodny pupilek

zmieniał się w najwierniejszego psa obronnego. Ciotka Beatrice przed kilkoma dniami przewróciła się i potłukła
w sposób zupełnie okropny; zaczynała już dochodzić do siebie, ale każdy gwałtowny ruch był dla niej nieznośnie
bolesny. Widok siostry ojca w tak opłakanym stanie bardzo smucił Millicent.

- Och, ciociu Beatrice, nie chcę cioci za bardzo męczyć. Ale czy nie rozumie ciocia, że próbuję zwrócić jej

uwagę, dlaczego w żaden sposób nie zdołam spełnić cioci prośby? Właśnie dowiodłam, że nie mam pojęcia, jak
należy pisać kronikę towarzyską.

W tym miejscu Millicent mogłaby po raz kolejny dorzucić, że nie uważa za stosowne się czegoś takiego uczyć

po tragicznych doświadczeniach, jakie jej matka miała z brukowymi pismami. Próbowała to szczerze wyjaśnić od
razu, jak tylko przyjechała poprzedniego dnia rano do Londynu i dowiedziała się, dlaczego ciotka posłała po nią
do Nottinghamshire. Ale odwoływanie się do prawdy dało jeden jedyny rezultat: ciotka się rozpłakała i zaczęła się
domagać, by podać jej lekarstwa. Millicent nie potrafiła zdobyć się na to, by ponownie wyprowadzać z
równowagi tę tak bardzo poszkodowaną na zdrowiu damę.

Ciotka panny Blair, Beatrice Talbot, znana była swoim przyjaciołom i elicie towarzyskiej jako lady Beatrice; i

nikt z tysięcy czytelników „The Daily Reader" nie orientował się, że jest ona również lordem Truefittem,
osławionym redaktorem rubryki towarzyskiej w tejże gazecie.

Beatrice poprawiła się na poduszkach i znowu jęknęła. Jej szczupła twarz o kształcie serca wykrzywiła się w

bólu. Usta i broda były po jednej stronie straszliwie przebarwione i opuch-

6
nięte. Biedaczka potknęła się o swego długouchego psa i upadła, a przy tym boleśnie potłukła sobie nogę, złamała
jedną rękę i na dodatek posiniaczyła się i poobijała na całym ciele. Mogła sama jeść, ale do większych wysiłków
raczej nie była zdolna.

Po tej katastrofie służące błagały swoją panią, by oddała Hamleta, żeby tak okropny upadek nie mógł się już

powtórzyć. Beatrice nie chciała jednak o tym słyszeć i kazała im wszystkim wstydzić się za samą sugestię, by
porzuciła ukochanego pupila.

Emery, dorodna, silnie zbudowana pokojówka Beatrice, weszła do pokoju, niosąc na srebrnej tacce małą

filiżankę. Była jedyną osobą, którą Hamlet dopuszczał do łóżka swojej pani.

- Och, jak dobrze - szepnęła z wdzięcznością Beatrice

i powoli zamrugała opuchniętymi powiekami. - W końcu coś
na uśmierzenie bólu. Myślałam, że już nigdy nie przyjdzie
pora na zażycie następnej porcji tego paskudztwa.

Pokojówka wsypała do filiżanki herbaty łyżeczkę wzmacniającego proszku, zamieszała i pomogła jaśnie pani

się napić, a potem wycofała się na drugi koniec pokoju. Emery idealnie nadawała się na opiekunkę ciotki. Mówiła
łagodnym głosem i uważała, by nie potrącić łóżka ani swojej chlebodawczyni.

Musisz to dla mnie zrobić, kochanieńka - szepnęła Beatrice. Tonem głosu i wyrazem twarzy odwoływała się

do czułej strony charakteru Millicent. - 2 ciężkim sercem powtarzam to, co już mówiłam, ale nie mam innego
wyjścia. Utrzymuję się dzięki pieniądzom, które płacą mi za pisanie tej rubryki. Bez nich znalazłabym się w
przytułku dla ubogich, zanim stanęłabym z powrotem na nogi.

Lord Bellecourte nie dopuściłby do tego.
Dopuściłby, dopuścił! - wymamrotała Beatrice. - Jest co prawda moim bratankiem i twoim przyrodnim

bratem, ale kiedy chodzi o finanse, hoduje w kieszeni dorodnego węża.

Zastępowanie cioci nie budzi mojego entuzjazmu i ciocia wie, dlaczego.

Tak, tak, ale musisz tę swoją niechęć zwalczyć. - Lady Beatrice powachlowała się znowu. - Poza tym cała

sprawa nie potrwa długo. Tylko do chwili, kiedy będę już mogła sama chodzić i osobiście brać udział w
przyjęciach. Nie wymagam od ciebie niczego trudnego, naprawdę. Będziesz przecież miała we mnie oparcie, a
moi wieloletni przyjaciele, hrabiostwo Heathecoute, ułatwią ci zadanie. Nasza trójka obraca się w towarzystwie
już tak długo, że wspólnie znamy wszystkich liczących się w mieście ludzi. Załatwiliśmy dla ciebie karnet do
Almacka oraz zaproszenia, będziesz więc mogła uczestniczyć we wszystkich najlepszych przyjęciach tego
sezonu.

Ciociu Beatrice, jeżeli lord i lady Heathecoute są tak bliskimi przyjaciółmi cioci, czemu oni nie mogą za

ciocię pisać tej rubryki?

Lady Beatrice przewróciła podpuchniętymi oczami i ciężko westchnęła.
- Och, wicehrabina o niczym innym nie marzy. Uwielbia

plotki. Ale obawiam się, że gdybym pozwoliła jej się tą pracą
zająć, nie miałabym szans, by moje zajęcie odzyskać. Sugero
wała ostatnio, że może czas już, bym przekazała jej tę rubry
kę. Jest ode mnie nieco młodsza, rozumiesz. Ale ja nie tylko
lubię to, co robię. Niezbędne są mi też dochody z pisania.

Millicent poczuła, że jej determinacja zaczyna słabnąć. Pisać do kroniki towarzyskiej? A może po tylu latach

spędzonych na wsi, gdzie nic się nie działo, potraktować to jak coś w rodzaju przygody?

Otrząsnęła się z natrętnych myśli i próbowała podbudować swoją argumentację słowami:
Ale my z mamą sądziłyśmy, że do Londynu jadę po to, by zostać towarzyszką cioci i pomagać jej podczas

rekonwalescencji po wypadku.

Dobry Boże. Co za bzdury. A cóż ty mogłabyś dla mnie zrobić? Jest w domu Emery i Phillips, ma więc kto

zadbać o moje potrzeby cielesne. Natomiast ty masz być moimi ocza-

mi i uszami. Tobie, kochanieńka, przypadło najważniejsze zadanie. Nie wolno ci dopuścić, bym trafiła do
przytułku.

Ale brukowce? - wyszeptała Millicent bardziej do siebie niż do ciotki. Potrząsnęła głową, zastanawiając się,

czy udałoby się to jakoś wytłumaczyć matce, gdyby się przypadkiem dowiedziała. - Nigdy mi nawet nie
zaświtało, że pisuje ciocia „ciekawostki-błahostki" albo że chciałaby ciocia zaangażować do tego zajęcia mnie.

Nie określaj mojej działalności tak pogardliwie, Millicent. Dobre nieba, ktoś musi to robić, i to ktoś

akceptowany przez śmietankę towarzyską. Uwierz mi na słowo, gdyby elity nie chciały czytać plotek, gazety by
ich nie drukowały. - Beatrice spojrzała za Millicent w kierunku pokojówki. -Emery, bądź tak dobra i poproś
wicehrabiego i jego małżonkę, by do nas dołączyli.

Och, ciociu Beatrice, nie chciałam okazać braku poszanowania dla cioci ani dla tego, czym ciocia się

zajmuje.

Tak naprawdę sprawa sprowadza się do podania kilku faktów i przedstawienia ich w takiej formie, by robiły

wrażenie dużo bardziej fascynujących, niż są.

Faktów? A ja myślałam, że większość tekstów opiera się na pogłoskach i domysłach.
No cóż, może czasami tak się zdarza, ^ale dość o tym. Pamiętaj, że najważniejszą sprawą jest zachowanie

tego, czym się zajmujesz, w tajemnicy. Nikt nie może nawet podejrzewać, że przysłuchujesz się jego rozmowie. -
Powieki ciotki napuchły tak, że oczy przypominały szparki. Przyjrzała się przez te szparki sukni Millicent, jej
twarzy i włosom i powoli pokręciła głową. - Dobre nieba, jesteś stanowczo za piękna. Wszyscy kawalerowie będą
z tobą chcieli tańczyć. Musimy coś z tym zrobić.

Millicent spojrzała na własną suknię. Ojciec przed śmiercią dobrze je z matką zaopatrzył pod względem

finansowym i dwa razy do roku zamawiały nowe stroje, które nadawały

się na imprezy towarzyskie w hrabstwie Nottinghamshire. Suknia, którą miała na sobie, należała do
najmodniejszych; do twarzy jej było w tym prostym fasonie z wysokim stanem. Przybranie głowy zostało
starannie dobrane, by podkreślać złote włosy i jasnobrązowe oczy młodej damy.

Beatrice już wcześniej zwróciła bratanicy uwagę, że nie może rzucać się w oczy na przyjęciach.
Nie wolno ci być ani tak ładną, żeby młodzi kawalerowie starali się o twoje względy, ani tak nieatrakcyjną,

by to zauważono i mówiono, że siejesz rutkę.

Co powinnam zrobić? - zapytała Millicent, nie chcąc już dłużej drażnić ciotki.
Wiem już, co. Rzuć okiem na biureczko, leżą tam moje okulary.
Millicent wyprostowała się, a oczy rozszerzyły się jej buntowniczo.
Nie, ciociu Beatrice, tego już za wiele. Nie potrzebuję okularów.
Oczywiście, że ich nie potrzebujesz, ale dzięki nim młodzieńcy nie będą może jeden przez drugiego prosili

cię do tańca ani przychodzili tu z wizytą. Schowaj je do torebki i załóż, jak dojedziesz na miejsce. Te przyjęcia są
naprawdę cudowne i nie widzę żadnego powodu, byś się nie miała w ich trakcie dobrze bawić, ale pamiętaj, że
idziesz tam po to, by zbierać informacje. A nie po to, by na krok nie odstępowali cię wielbiciele. No i przygładź
sobie włosy, odgarnij te śliczne loczki z twarzy, kochanieńka. Musisz postarać się wyglądać na nieco brzydszą.

Milllicent przygładziła szczotką włosy i dopiero w tej chwili pogodziła się z faktem, że nie wykręci się od

tego, o co prosi ją ciotka. Wzięła okulary i wetknęła je do koronkowej, ściąganej na sznureczek torebki, chociaż
nie planowała ich użyć.

- Ależ zachwyciłabyś wszystkich kawalerów, gdybyś mog

ła wystąpić podczas sezonu jako debiutantka - powiedziała
z dumą Beatrice. - Byłabyś diamentem pierwszej wody.

- Dziękuję cioci.

Przez moment niewiele brakowało, by Millicent zaczerwieniła się na tę spontaniczną pochwałę, ale

szybko przypomniała sobie, że jest na to stanowczo zbyt rozsądna. Potrząsnęła natomiast z
niedowierzaniem głową. Czy naprawdę zajmie się czymś takim dla lady Beatrice? Z pewnością
udałoby się jakoś od tego wymigać. Nie wolno jej zapominać o matce i o tym, co matka przed laty
przeszła.

Millicent była jedynym dzieckiem, jakie urodziło się będącemu w podeszłym wieku hrabiemu

Bellecourte i jego młodziutkiej żonie, Dorothy. Owdowiały hrabia miał już dorosłego syna i dwie
zamężne córki, kiedy żenił się z Dorothy na prośbę jej ojca, a swego wieloletniego przyjaciela. Po-
ślubił ją po tym, jak reputacja Dorothy została zrujnowana w Londynie przez towarzyski skandal.

Kiedy Millicent miała dwanaście lat, ojciec nagle umarł, a matka została dobrze sytuowaną wdową i

w zadowalającym stopniu mogła zaspokajać potrzeby swoje i córki. Była troskliwą matką i
dopilnowała, by Millicent została wykształcona tak, jak na córkę hrabiego przystało.

Dała jej wszystko, poza sezonem w Londynie.
Dorothy spodziewała się, że córka wyjdzie za mąż za miejscowego pastora albo innego

dżentelmena o odpowiedniej pozycji i majątku. Ku jej wielkiemu zmartwieniu Millicent w wieku
dwudziestu lat odrzuciła już trzy propozycje małżeństwa.

Minęło dwadzieścia jeden lat, od kiedy skompromitowana Dorothy opuściła Londyn, przysięgając,

że nigdy tam nie wróci. Kiedy nadeszła rozpaczliwa prośba Beatrice, nie miała ochoty pozwolić córce
na wyjazd do stolicy, ale ponieważ zawsze lubiła siostrę swego męża, przyznała, że podczas rekon-
walescencji Millicent będzie idealną towarzyszką dla Beatrice.

Millicent wiedziała, dlaczego matka tak bardzo nie chciała jej puścić do Londynu, ale przekonana

była, że rodziciel-

ka nie ma czym się martwić. Nie zamierzała zakochiwać się w żadnym łajdaku i rujnować sobie reputacji.

Nie wyobrażam sobie, żebym mogła przysłuchiwać się rozmowom, a potem wracać do domu i o nich pisać.
Och, na bramy niebios, Millicent, nie bądź taka purytań-ska. W całym mieście nie znajdziesz jednego

człowieka, który by nie kochał rubryki lorda Truefitta. Codziennie wszyscy z niecierpliwością czekają, aż ukaże
się kronika towarzyska, żeby mogli przeczytać sobie, co mówi się o przyjęciach dnia wczorajszego i gościach,
którzy brali w nich udział.

Millicent zjeżyła się na tak mało subtelne nastawienie ciotki.
Dokładnie takie plotki zmusiły moją matkę do wyjazdu z Londynu.
Och, bzdury. To było całe lata temu, a i tak nic lepszego nie mogło jej się przytrafić. Zgodnie z ostatnimi

pogłoskami, jakie obiły mi się o uszy, mężczyzna, z którym ją przyłapano w ogrodzie, z nikim się nie ożenił.
Chodziło mu o konkietę, a nie ożenek, a twoja matka była na tyle niemądra, że wierzyła we wszystkie jego
kłamstwa. Ale dzięki temu skandalowi wyszła za mojego kochanego świętej pamięci brata i jeżeli sądzić po tym,
co widziałam, była bardzo szczęśliwa. - Tu Beatrice lekko uśmiechnęła się napuchniętymi wargami.

Millicent przytaknęła, wiedziała bowiem, że rodzice byli sobie oddani; niemniej matka zapłaciła straszliwą

cenę za dobre życie, które wiodła ze swoim mężem.

A już najlepsze jest to, kochanieńka, że urodziłaś im się ty. Brat często pisał do mnie, jaką byłaś dla niego

radością i pociechą.

Mój ojciec był wspaniałym dżentelmenem, ale nie jestem pewna, czy późniejsze życie mogło

zrekompensować matce wszystkie upokorzenia, jakie musiała znieść, kiedy jaśniepań-stwo okrzyknęli ją
wyrzutkiem i zaczęli unikać.

To prawda, moja droga. - Beatrice skrzywiła się z bólu. -Twoja matka wdała się w kompromitujący, chociaż,

o ile

wiem, nieskonsumowany związek z dżentelmenem, który później nie zgodził się z nią ożenić. W takich sprawach
elity towarzyskie są bezlitosne. Ale przekonana jestem, że gdyby twój ojciec żył, to pragnąłby, byś pomogła mi w
potrzebie.

Millicent popatrzyła na leżącą na łóżku bezradną damę. Ciotka Beatrice trafiła wreszcie na jej czuły punkt.

Panna Blair zawsze ubóstwiała ojca. Czy spełniając prośbę ciotki, odda hołd jego pamięci? Nie była panną
nieśmiałą ani płochliwą. Wiedziała, że poradzi sobie z tym zajęciem, tyle że nie podobało jej się, iż będzie
musiała przy tym oszukiwać ludzi.

- Posłuchaj, zanim mnie te moje lekarstwa uśpią, chciała

bym, byśmy raz jeszcze powtórzyły, kogo najprawdopodob
niej spotkasz i usłyszysz dziś wieczorem. Zacznij od początku.

Millicent poddała się losowi i wyrecytowała:
Lord i lady Heathecoute będą się mną opiekowali i mnie przedstawią. Mam powoli obejść dookoła salę,

przysłuchiwać się wszystkim rozmowom i notować sobie w pamięci to, co usłyszę. Jeżeli jakiś dżentelmen
poprosi mnie do tańca, mam jego zaproszenie przyjąć, ale nie okazywać nadmiernego entuzjazmu ani nie
zachęcać go, by poprosił mnie jeszcze raz lub złożył popołudniową wizytę.

Dobrze. A teraz nazwiska osób, które nas szczególnie interesują?
Znakomite młode damy to panna Bardwell, panna Donaldson i panna Pennington. Wdowy to lady Hatfield i

hrabina Falkland.

Ciotka Beatrice usiłowała się ponownie uśmiechnąć, ale uniemożliwi! jej to spuchnięty podbródek i przecięta

warga.

Doskonale. Szybko się uczysz. Wiedziałam, że dobrze robię, kiedy po ciebie posłałam. Powinnam była

zrobić to o dwa dni wcześniej. A teraz: kto należy do Okropnej Trójki?

Chandler Prestwick, hrabia Dunraven; Andrew Terwillger, hrabia Dugdale; oraz John Wickenham-

Thickenham-Fines, hrabia Chatwin. To nierozłączni przyjaciele od czasów oksfordzkich.

Wspaniałe. Śmietance towarzyskiej nigdy nie dość płotek o tych trzech kawalerach. Oprócz nich jest

oczywiście jeszcze wielu innych, ale żaden nie ma większego wzięcia. Takie to na dodatek niezwykłe. Cała trójka
straciła ojców i odziedziczyła tytuły hrabiowskie w młodym wieku. Może dlatego takie z nich rozkoszne szelmy i
tak łatwo o nich plotkować. - Powieki zaczęły jej opadać. - Mam nadzieję, że Emery się pospieszy. Zaczynam być
senna po tych lekarstwach, a muszę cię przedstawić.

Czy nie chciałaby ciocia, żebym jej poprawiła poduszki? -Millicent już wyciągała w ich kierunku rękę, ale

Hamlet gwałtownie i ostrzegawczo podniósł głowę, więc się cofnęła.

Nie, kochanieńka. Przekonałam się, że najlepiej jest się w ogóle nie ruszać. Och, i pamiętaj jeszcze, że godne

uwagi jest wszystko, co usłyszysz o Szalonym Pańskim Złodzieju. Każda wiadomość o tym przestępcy jest
niesłychanie podniecająca dla śmietanki towarzyskiej i w ogóle całego Londynu. Dwa dni temu ten złodziej
okradł rezydencję lorda Dunravena. - Próbowała się uśmiechnąć. - Jestem pewna, że musiało to mocno zirytować
jego lordowską mość. Dowiedz się koniecznie czegoś na ten temat, żebyśmy mogły napomknąć o tym w rubryce.
Niechże ta Emery przyjdzie wreszcie z... o, już są.

Hamlet podniósł się na krótkie, kudłate łapy i się roz-szczekał, a Millicent patrzyła, jak wicehrabiostwo

wchodzą do pokoju.

- Przestań robić tyle zamieszania, Hamlet - zagruchała

ciotka do pieska. - Bądź grzeczniejszy. Zachowujesz się tak,
jakbyś nigdy wcześniej nie widział wicehrabiego ani jego
małżonki. - Spaniel podreptał po łóżku i zbliżył się do zdro
wej ręki Beatrice. Ciotka poklepała go czułe po łebku, a on
zwinął się przy niej w kłębuszek.

Lord i lady Heathecoute podeszli od razu do łóżka lady Beatrice, przystanęli w nogach, nie próbując się

bardziej zbli-

żyć, i pozdrowili ją serdecznie. Było oczywiste, że wiedzą, jak opiekuńczo zachowuje się Hamlet w stosunku do

swojej pani.

Wicehrabia był wysoki i tykowaty, ale znakomicie ubrany. Jego siwiejące już kępki włosów były mocno

przerzedzone i zgodnie z modą przycięte krótko. Brodę tak bardzo zadzierał, a krawat miał zawiązany tak
wysoko, że Millicent przekonana była, iż nieustannie musi sobie forsować plecy.

Z zaskoczeniem stwierdziła, że żona dorównuje mu wzrostem. Niewiele kobiet mogło pochwalić się taką

wysokością czy obwodem. Określenie wicehrabiny jako pulchnej wydawało się stanowczo zbyt powściągliwe. Jej
zaokrąglona twarz była co prawda płaska, ale ładna; okalały ją wdzięcznie szeregi ciasno skręconych, ciemnych
loków. Miała na sobie zieloną suknię z wysokim stanem, która zręcznie maskowała masywną figurę i dobrze się
na jej potężnej postaci układała.

Pozwolę sobie przedstawić wicehrabiego Heathecoute.

Millicent dygnęła, kiedy wicehrabia odwrócił się w jej kie
runku.

Bardzo mi miło, panie wicehrabio.
Cieszę się ogromnie z poznania pani. - Jego odpowiedź była równie sztywna jak poza.
Oraz lady Heathecoute, która od kilku miesięcy jest moją drogą przyjaciółką - dodała Beatrice.

Millicent ponownie dygnęła.

Jak się pani miewa, pani wicehrabino?
Wspaniale, moja droga. Bardzo wspaniale. - Wicehrabi-na głos miała donośny i gardłowy. Jej szeroko

rozstawione brązowe oczy popatrzyły bacznie na Millicent. - Powiedziałabym, że w sukni, którą pani wybrała na
dzisiejszy wieczór, jest pani bardzo do twarzy. Ten delikatny haft wokół obrąbka nadaje jej dokładnie taką nutkę
elegancji, jak trzeba. Nie jest na tyle wymyślna, by zwracała uwagę, ale z pewnością adekwatna, tak że będzie
pani na miejscu w towarzystwie. -

Popatrzyła znowu na lady Beatrice. - Panna Blair świetnie nadaje się dla pani potrzeb.

- Cieszę się, że ją pani pochwala, i czuję się głęboko zo

bowiązana, że zrobi to pani dla mnie i się nią zaopiekuje.

Lady Heathecoute obejrzała się na męża i powiedziała:
Zajmiemy się nią bardzo starannie, prawda, milordzie?
W rzeczy samej. - Mówiąc do Beatrice, wicehrabia poruszał jasnozielonymi oczami i opuszczał wzrok, ale

karku nie zginał. Nawet kiedy się uśmiechał, jego twarz robiła wrażenie ściągniętej. - A pani pozostaje tylko zająć
się wypoczywaniem i wracaniem do zdrowia.

Jestem pewna, że wasze stosunki dobrze się ułożą. Mil-licent ma tak miłe usposobienie, że na pewno

państwa nie zmęczy. - Beatrice zwróciła znużone oczy na bratanicę. - Wi-cehrabiostwo przedstawią cię
wszystkim odpowiednim osobom. Nie obawiaj się, będą przez cały wieczór w pobliżu, by służyć ci pomocą.

Dziękuję cioci. Na pewno wszystko się uda. - Millicent cieszyła się, że jej głos brzmi mocno i pewnie,

chociaż sama czuła się wręcz przeciwnie.

Wspaniale. I pamiętaj, kochanieńka, że młode damy lubią sobie poplotkować w gotowalni, kiedy sądzą, że

nikogo nie ma w pobliżu, oraz przy stole, przy kolacji. Nie wolno ci dopuścić, by jakiś dżentelmen się w tobie
rozkochał. Mam nadzieję, że to wszystko jest dla ciebie jasne?

Tak, ciociu Beatrice.
Dobrze. A teraz idź na te przyjęcia, a ja się prześpię, a potem, jak wrócisz, pomogę ci napisać tekst do

rubryki.

Millicent wyszła z pokoju za Heathecoute'ami, a schodząc z piętra, czuła, jak narasta w niej niespodziewane

podniecenie. Usiłowała je przytłumić, ale okazało się to niemożliwe. Zawsze chciała wziąć udział w jakimś
przyjęciu dla wyższych sfer w Londynie. Tylko że nigdy jej się nawet nie śniło, że weźmie w nim udział jako
autorka kroniki towarzyskiej.

Postanowiła, że nie będzie traktowała tego, co ma robić, jak szpiegowania ludzi i wdzierania się w

ich prywatne życie. Nie będzie się zastanawiała, co poczuje matka, jeżeli kiedykolwiek dowie się, że
Millicent uczestniczyła w takim przedsięwzięciu.

Zamierzała potraktować swoje zajęcie tak, jakby podawała informacje ogólne dla „The Daily

Reader". Znajdzie jakiś sposób, by treść tej rubryki podnosiła na duchu i nigdy nie była negatywna,
jeżeli tylko będzie miała coś do powiedzenia o jej końcowym kształcie.

Kiedy przekraczała próg domu, przyszedł jej do głowy pomysł, który wydawał się świetny. Dołączy

do rubryki lorda Truefitta króciutkie cytaty z Szekspira. Wszyscy kochają tego mistrza opowieści.
Powinny one nadać nowy wymiar „Codziennej rubryce towarzyskiej".

„... nieufność skromna, zdaniem świata, jest mądrych lampą..." - wystarczy zapytać któregokolwiek

z policjantów. Nikt nie uniknie indagacji, kiedy tropią Szalonego Pańskiego Złodzieja. W swoim
niepohamowanym pędzie, by złapać tego nieuchwytnego rabusia, przesłuchują książąt, hrabiów i
markizów jak pospolitych rzezimieszków.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Był już późny wieczór i w wielkiej sali panował nie tylko tłok, ale na dodatek gorąco i duchota, tylu

ludzi rozmawiało w grupkach, śmiało się głośno i szeptem powierzało sobie sekrety. Mieszkając w
Nottinghamshire, panna Blair uczestniczyła w wielu przyjęciach, ale nigdy jeszcze w tak wspaniałym
jak to. Wystawność miejskiej rezydencji, strojnej w kryształowe żyrandole, złocone stiuki i rzeźbione
gzymsy, była imponująca. Liczne kandelabry rzucały złociste smugi światła na eleganckie schody.

Millicent aż dech zapierało, tak wytwornie przybrane i ozdobione były barwne stroje gości. W

życiu nie widziała tylu na raz koronek, tylu piór i takich wielkich klejnotów. Stół aż uginał się od
przygotowanych do uczty potraw. Na przepięknie rozmieszczonych srebrnych półmiskach i talerzach
piętrzyły się ryby, jagnięcina, drób, jarzyny oraz owoce we wszystkich kolorach i z wszystkich pór
roku. Poncz i szampan lały się strumieniami.

A więc to tak żyje londyńska śmietanka towarzyska?
Przyglądała się temu z przejęciem i podziwem.
Pierwsze dwie godziny minęły szybko. Heathecoute'owie byli naprawdę cudowni i dopilnowali, by

została przedstawiona odpowiednim osobom na soiree. Niektóre z poznanych dam przyglądały jej się
z rezerwą, podczas gdy inne okazały się całkiem serdeczne i przyjazne. Przedstawiono ją pięciu
młodym panom i wszyscy oni natychmiast poprosili, by wpisała ich do swego karnetu. Już tańczyła z
trzema z nich.

Zgodnie z obietnicą lady Heathecoute nie spuszczała swojej podopiecznej z oka, chyba że podczas

tańca. Ale nawet wtedy Millicent nie miała wątpliwości, że wicehrabina ją obserwuje. Przez cały
wieczór była czarująca i dziewczyna zaczęła się zastanawiać, czy aby ciotka Beatrice nie myli się, że
lady Heathecoute chce przejąć pisanie „ciekawostek-błaho-stek". Nie zauważyła u wicehrabiny ani
odrobiny zazdrości.

Za to aż się w głowie jej kręciło od tych wszystkich ludzi, których zobaczyła i poznała. W żaden

sposób nie zdoła do powrotu do domu utrzymać w pamięci takiego mnóstwa usłyszanych nazwisk i
tytułów. Będzie musiała zrobić sobie notatki. Ale żeby je zrobić, musi mieć kilka chwil dla siebie na
osobności. Przypomniała sobie, że widziała jakiś wąski korytarzyk, na który chyba nie zwracali uwagi
goście, którzy w drodze na kolację mijali salę balową. Uznała, że na kilka minut może stanowić on
idealną kryjówkę.

Szybko odszukała drzwi i pospiesznie przeszła korytarzem, który słabo oświetlały przykręcone do

ścian kinkiety. Pod każdą ze ścian stały skrzynie, krzesła i stoły tak blisko siebie, że jedna osoba z
trudem mogła przecisnąć się korytarzem. Zatęchły zapach kurzu, wosku i spalonej oliwy łaskotał ją w
nos. Bez wątpienia przestawiono do tego korytarzyka meble, żeby zrobić miejsce dla gości.

Minęła połowę długości korytarza i zaraz potem zobaczyła duży, porcelanowy wazon z pokrywką,

ustawiony obok

wysokiego mosiężnego świecznika. Nie zwlekając, ukryła się między jednym a drugim. Na szczęście dzięki temu
stała niemal bezpośrednio pod światłem.

Pospiesznie odwiązała wstążeczkę przy karnecie i zdjęła go z nadgarstka. Potem odwróciła karnet i skracając

w miarę możliwości słowa, zaczęła jak najlapidarniej notować przyczepionym do wstążeczki ołówkiem.

Lady H. ma na oku lorda Greenfielda. Lord Dugdale chyba żenić się ten sezon. Panna B-well wyjdzie za

Okropną Trójkę, obojętne którego. Panna Chipping zła związek umówiony przez ojca, lepiej uciec niż wyjść za
starszawego hrabiego.

Na kartkę padł jakiś cień. Pochłonięta pisaniem Millicent nie zwróciła na to uwagi i przesunęła się znowu w

pasmo bladożółtego światła. Nie minęła chwila, a światło znowu coś zasłoniło. Zbyt zaabsorbowana, by
sprawdzić, dlaczego płomień przygasa, odwróciła się znowu tam, gdzie było jasno. Kiedy karnet pociemniał po
raz trzeci, zainteresowała się wreszcie tym zjawiskiem i poirytowana podniosła wzrok.

W pierwszej chwili spojrzenie jej skierowało się na śnieżnobiały trójkąt świeżej koszuli, obramowany

kremową, brokatową kamizelką oraz czarnym wieczorowym surdutem i zwieńczony doskonale zawiązanym
krawatem. Okrywały one czyjś szeroki tors i proste ramiona. Kosztowny materiał i wspaniały krój stroju
pozwalały się domyślać, że stojący przed nią dżentelmen jest nie byle kim.

To by było tyle jeśli chodzi o przekonanie, że udało mi się schować między meblami.

Wzrok Millicent powoli przesunął się w górę, minął silnie zarysowaną, gładko wygoloną brodę i przesunął się

po nieco kanciastej linii szczęki na wargi, które były tak męskie i znajdowały się w tak niewielkiej odległości od
jej ust, że serce w niej najpierw zamarło, a potem zaczęło uderzać szybciej.

20
Wstrzymała na moment oddech, a potem powędrowała spojrzeniem wyżej, na wąski garbek nosa i wyraźnie
zarysowane kości policzkowe. W końcu popatrzyła mu w oczy, tak niebieskie, że zapragnęła zatopić się w nich.

Miała przed sobą mężczyznę o idealnej posturze i w nieskazitelnym stroju. Nieznajomy nie protestował, kiedy

mu się bacznie przyglądała. A przyglądała się, nie czując zażenowania ani wstydu. Gęste ciemnoblond włosy,
nieco dłuższe na karku, nad uszami przycięte były krótko. Wyglądał wspaniale i chociaż nie odezwał się jeszcze
słowem, emanowało z niego poczucie siły, uprzywilejowania i zamożności.

Zaostrzony koniuszek grafitu złamał się pod naciskiem palców Millicent.

Wargi nieznajomego rozciągnęły się w szerokim, znaczącym uśmiechu, który zaintrygował Millicent tak, że

oczu nie mogła od niego oderwać. Gdzieś w podbrzuszu coś jej się rozedrgało, dygocąc popełzło w górę w stronę
piersi, ociągało się tam przez chwilę, a potem podeszło do gardła, które się natychmiast skurczyło. Była całkiem
pewna, że nigdy jeszcze czegoś takiego nie doznała.

Nieznajomy przyglądał się jej, a chociaż nie padło między nimi ani jedno słowo, odgadywała, że świadom jest

nie tylko tego, iż zaskoczył ją swoją obecnością, ale i tego, że wydaje się jej pociągający.

Jego pięknie zarysowane wargi wygięły się w pełnym uroku, szelmowskim uśmiechu, a spojrzenie przesunęło

się w dół, przemknęło po piersiach Millicent do jej talii, a potem wróciło do twarzy. Spojrzenia ich zwarły się.
Tuż obok niej, tak blisko, że mogłaby go dotknąć, gdyby wyciągnęła rękę, stal dżentelmen, który na pewno do
nieśmiałych nie należał.

W wąskim korytarzyku zrobiło się nagle dużo cieplej.
Millicent głęboko zaczerpnęła powietrza. Musi otrząsnąć się z niepokojącego wrażenia, jakie zrobił na niej ten

mężczyzna. Pociągała ją pewność i swoboda, z jaką jej się przy-

glądał. Dokładnie przed taką właśnie reakcją przestrzegała ją ciotka. Nie wolno poddawać się silnemu urokowi
nieznajomego, trzeba zachowywać się w stosunku do niego z taką samą obojętnością, jak wobec innych
dżentelmenów, których poznała tego wieczoru.

Poczuła się spokojniejsza i bardziej opanowana i pewnym głosem zapytała:
Czy mogę w czymś panu pomóc, sir?
Proszę o wybaczenie. - Skłonił się przed nią lekko. -Przechodziłem przed chwilą w pobliżu i zauważyłem, że

pani tu stoi. Chciałem się upewnić, że nic pani nie jest.

Millicent nie bardzo wiedziała, co powiedzieć, chociaż zwykle bywała przecież taka rozsądna. Spojrzała

nieznajomemu w oczy i po całym jej ciele rozlało się pełne podniecenia mrowienie. Zerknęła na jego wargi i
poczuła, że ma ochotę czu-beczkami palców obrysować ich piękny kształt. Popatrzyła na tors i zapragnęła
dowiedzieć się, jakby to było, gdyby przycisnęła łagodnie policzek do kosztownego materiału rękawa i mogła
cieszyć się ciepłem i mocą ramienia tego dżentelmena.

Odrzuciła jednak te niesforne myśli i unosząc wyniośle głowę, rzekła:

Mam się zupełnie dobrze, dziękuję panu.

Czy pani się zgubiła?
Oczywiście, że nie, sir. Wiem dokładnie, gdzie jestem.
A czy często chowa się pani w takich ustronnym miejscach, kiedy jest pani gościem na przyjęciu?

Millicent obrzuciła spojrzeniem ciasny zakątek, w którym się znajdowali, i uświadomiła sobie wyraziście, jak

niewiele jest tam miejsca i jak blisko nieznajomy stoi. Niezbyt dobrze, że znalazła się w takiej sytuacji już
podczas pierwszego soiree.

- Podejrzewam, że nie częściej niż panu się zdarza obok

takich ustronnych miejsc przechodzić, sir.

W oczach nieznajomego błysnęło pełne rozbawienia światełko. Z aprobatą pokiwał głową na jej odpowiedź.

Czy mogę ośmielić się zapytać, co właściwie robi pani w tej części domu?
Och, robię notatki - odrzekła i natychmiast uświadomiła sobie, że powinna była powiedzieć coś zupełnie

innego. Dlaczego bezmyślnie wyrwały jej się te właśnie słowa? -Chciałam powiedzieć, że piszę podziękowania -
dodała w ramach wyjaśnień, ale już było za późno.

Nieznajomy bacznie przyglądał się przez chwilę jej twarzy, a potem opuścił wzrok na karnet i ołówek, który

trzymała w okrytych rękawiczkami dłoniach. Usta mu się na wpół skrzywiły, na wpół uśmiechnęły.

- Czy to jakaś nowa moda? Pisuje się teraz podziękowa

nia na odwrocie karnetów?

Nie pomagał jej ani trochę.

- Och, nie. Chociaż rzeczywiście musi na to wyglądać. Ale

widzi pan, chodzi mi o to, że notuję sobie, co chciałabym tam
zamieścić, kiedy je będę pisała. Nie zdążyłam dzisiaj ze
wszystkimi podziękowaniami i starałam się to teraz nadrobić.

Przerwała, bo uświadomiła sobie, że tylko pogarsza sytuację. Zwykle, wypowiadając się, nie paplała bez

sensu, nie plątała się ani nie jąkała bez ładu i składu, ale ten człowiek doprowadził do tego, że zachowywała się
jak jakiś przynapity głuptas.

Spuściła oczy na złamany grafit i zastanawiała się, skąd weźmie drugi ołówek. Nazwiska, które podała jej lady

Beatrice, mieszały jej się z nazwiskami ludzi, których poznała na przyjęciu. Bez notatek nie na wiele się ciotce
przyda.

Zauważyła, że nieznajomy również utkwił wzrok w jej karnecie i złamanym ołówku. Anieli niebiescy!

Rozsunęła wiązadła wykwintnej koronkowej torebeczki, która zwisała jej z przegubu, wsunęła karnet oraz ołówek
do środka, gdzie już spoczywały niewykorzystane okulary, i dopiero potem znowu się odezwała.

Nie była pewna, czy uda jej się jakoś przekonać go, że nie jest idiotką, ale musi spróbować.

Coś mi się zdaje, że tak bardzo mnie pan zaskoczył, iż nie byłam w stanie myśleć jasno.
Nie było to moim zamiarem.
Ależ rozumiem. Pozwoli pan jednak, że mu wyjaśnię. Notowałam pomysły na podziękowania, które napiszę

jutro, kiedy będę dysponowała odpowiednim papierem, piórem i atramentem. - To zabrzmiało lepiej.

Nieznajomy sięgnął do kieszeni surduta i podał jej króciutki ołówek.
Millicent odchrząknęła i zaprotestowała:

Och, nie, nie mogę pozbawiać pana przyrządu do pisania.
Musi pani pozwolić, bym to zrobił. W końcu to moja wina, że pani złamała grafit.
Dlaczego ma to być pana wina?
Zaskoczyłem panią.
Tak, oczywiście. Ale dziękuję, nie będzie mi już potrzebny. Jak pan widzi, skończyłam pisać i schowałam

notatki.

Nieznajomy nadal podawał jej ołówek. Co gorsza, nadal uśmiechał się znacząco. Powinno ją to było

zirytować, ale tylko zaintrygowało. Dobre nieba, czy to możliwe, by wiedział, że oczarował ją bez reszty?

Usiłowała cofnąć się o krok, ale tylko oparła się o ścianę.

- Nalegam - rzekł ponownie nieznajomy.
Millicent wiedziała, że musi dołożyć starań, by jak najszybciej sobie stamtąd poszedł, więc nie podnosząc

głosu, po-wiedziała:

- W porządku. Dziękuję panu.

Kiedy brała ołówek, nieznajomy bezczelnie pogładził palcami wnętrze jej dłoni. Chociaż miała na sobie

rękawiczki, cała wewnątrz aż zadygotała na to dotknięcie. Oddech uwiązł jej w gardle. Nie było to niewinne,
niezamierzone muśnięcie. Tak je zaaranżował, by nie miała wątpliwości, że postąpił z rozmysłem i zuchwałością,
że nie był to przypadek.

Jako dobrze ułożona młoda panna Millicent mogła zrobić

tylko jedno. Udała, że nie zauważa, iż dłonie ich się zetknęły, rozstrzygając wątpliwości na jego korzyść. Była
jednak szczerze wdzięczna za ołówek, który umożliwi jej sporządzanie dalszych notatek. Chociaż nieznajomy
nigdy nie miał się o tym dowiedzieć.

Gorąco pragnęła zmienić temat, więc odezwała się pospiesznie:

- Podałam już panu doskonale rozsądne wyjaśnienie mo

jej obecności w tym korytarzu, ale proszę powiedzieć mi, co
pana sprowadza do tak odosobnionej części domu.

Nieznajomy nie spieszył się z odpowiedzią; w końcu sam również zadał pytanie.

- A czy odpowiedziała mi pani szczerze, czy podkoloro-

wała pani nieco prawdę?

Zapytał otwarcie, a implikacja była oczywista, więc Milli-cent odpowiedziała uczciwie:
- Jeśli podkolorowałam prawdę, sir, to proszę być pew

nym, że tylko odrobinę zmieniłam jej odcień, a nie zamaza
łam grubą warsnyą farby.

Uśmiech nieznajomego zrobił się szerszy i weselszy.
Tak też sądziłem i teraz odpowiem na pani pytanie, również tylko odrobinę zmieniając odcień prawdy:

szukałem tutaj kogoś. Wydawało mi się, że widziałem, jak skręca w ten korytarz. Najwyraźniej musiałem wtedy
zauważyć panią.

Tak, to musiałam być ja, bo o ile wiem, nikogo innego tutaj nie ma.
Nieznajomy lekko się nad nią pochylił i zniżając głos, rzekł:
- Nikogo poza panią nie widzę.
Bez wątpienia tak przystojny dżentelmen musiał planować spotkanie z jakąś młodą damą. Millicent słyszała,

że wśród jaśniepaństwa sekretne związki są całkiem częste. Ale nie mogła pozwolić sobie, by to ją na czymś
takim przyłapano. Albo tamta dama nie pojawiła się, albo zobaczyła Mil-

licent i pospiesznie się oddaliła. Tak czy owak Milłicent nie powinna pozwolić, by w tym słabo oświetlonym
korytarzu przyłapano ją sam na sam z wytwornym dżentelmenem. Coś takiego z pewnością ściągnęłoby na nią
uwagę, i to w sposób, którego kazała jej unikać ciotka.

- No cóż, bez wątpienia pojawi się ona wkrótce, jeżeli

więc pan wybaczy, pożegnam pana teraz, by nie zakłócać
upragnionego przez pana odosobnienia.

Nieznajomy miękkim, płynnym ruchem położył dłoń na świeczniku, nie pozwalając jej tym samym przejść.

Skłonił trochę niżej głowę, przez co jego twarz znalazła się jeszcze bliżej oczu, warg i nosa Milłicent. Miejsca
było tak mało, że czuła ciepły, płytki oddech nieznajomego i dochodził do niej jego męski zapach.

Gest nieznajomego świadczył o wielkim tupecie; Milłicent powinna się była wystraszyć, a przynajmniej

zdenerwować, ale stało się inaczej. Nie zdarzyło się jeszcze, by jakiś mężczyzna tak ją prowokował. W innym
miejscu i o innej porze z zapałem zmierzyłaby się z tak swawolnym przeciwnikiem, ale tu, w Londynie, kiedy
miała do wykonania zleconą przez ciotkę pracę, nie mogła tego zrobić.

Nieznajomy uśmiechnął się smętnie i zniżonym głosem, który teraz brzmiał już stanowczo zbyt intymnie,

zapytał:

- A czemuż to pani sądzi, że szukałem jakiejś damy?
Milłicent nie uznała za stosowne kulić się ani uchylać.

Podniosła wzrok na jego niewiarygodnie niebieskie oczy i nie dopuszczając nawet możliwości, że mogłaby
zamrugać, oznajmiła nadmiernie rzeczowym tonem:

- Jest pan całkiem przystojny, sir, szkoda byłoby, gdyby

umawiał się pan na potajemne spotkanie z mężczyzną.

Przez moment oczy nieznajomego błyszczały zaskoczeniem, potem odrzucił głowę do tyłu i cicho, ale szczerze

się roześmiał. Był to cudowny zaraźliwy śmiech, który wzmógł jeszcze jego urok, jeżeli to w ogóle możliwe.

- Zaiste byłoby szkoda.

Millicent przyłapała się na tym, że również się do niego uśmiecha. Nie miała wątpliwości, że z radością

kontynuowałaby tę rozmowę, ale już bardzo przekroczyła granice tego, co wypada, decydując się odezwać
choćby słowem do dżentelmena, który nie został jej jak należy przedstawiony. A i motywy postępowania
nieznajomego były mocno podejrzane, bo chociaż stali w korytarzu tak krótko, zdążył niejeden raz posunąć się,
jak na dżentelmena, za daleko.

Nigdy pani dotąd nie widziałem - powiedział - a przecież nie wygląda pani na... - Urwał nagle, jakby ugryzł

się w język, by nie powiedzieć czegoś, czego mówić nie należało.

Nie wyglądam na tyle młodo, by był to-rok mojego debiutu - dokończyła Millicent za niego. - I nie jestem

debiu-tantką, sir, ale ma pan rację, mówiąc, że wcześniej mnie pan nie widział. Po raz pierwszy przyjechałam do
Londynu.

W takim razie pozwolę sobie powiedzieć, że jest pani dużo piękniejsza i bardziej wyrobiona niż wszystkie

panny, które po raz pierwszy wkraczają w świat elit towarzyskich.

Widzę, że zręcznie umie pan pochlebiać, sir.
Rani mnie pani. Mówię szczerą prawdę. To pani mi pochlebiała.

O, nie. Byłam tylko szczera. Nigdy w życiu nie spotkałam nawet w przybliżeniu tak przystojnego mężczyzny.

Proszę mi powiedzieć - zapytała pospiesznie - czy nie będzie pan miał kłopotów ze znalezieniem...
Jeszcze jednej damy? - Zanim zadał to pytanie, popatrzył na nią badawczo.

Millicent zadowolona była, że udało jej się uśmiechnąć znacząco i podsunąć mu pod oczy ołówek.
- Za nic nie chciałabym, by musiał pan zrezygnować z na

stępnego tańca tylko dlatego, że nie będzie pan miał się czym
■wpisać do karnetu.

Nieznajomy pokiwał głową i chcąc nie chcąc, odwzajemnił uśmiech.

Myślę, że znajdę gdzieś jeszcze jeden ołówek.
W takim razie może teraz, za pańskim pozwoleniem, już pana opuszczę, bo wydaje mi się, że następny taniec

obiecałam pewnemu dżentelmenowi.

Nieznajomy raz jeszcze objął wzrokiem twarz Millicent, a potem dotknął dłonią ust, powoli tę dłoń odsunął,

dmuchnął lekko i przesłał w kierunku młodej damy pocałunek.

Millicent poczuła nagły dreszcz pożądania. Chyba ów mężczyzna nie bardziej by ją zaskoczył, gdyby

naprawdę musnął wargami jej usta.

Krzyknęła cichutko.
Nie spuszczając pobłażliwego spojrzenia z twarzy Millicent, nieznajomy powoli i niechętnie zdjął rękę ze

świecznika i młodą damę uwolnił.

A ona wahała się o chwilkę dłużej, niż powinna była, a potem przemknęła obok niego.
Nie obejrzała się, chociaż miała na to ogromną ochotę.

„Być albo nie być, to wielkie pytanie", które drąży wszystkie umysły, jako że panna Elizabeth Donaldson

odrzuciła następne oświadczyny, a lord Dunraven stracił cierpliwość dla pozbawionych polotu działań policji.
Hrabia oświadcza, iż sam znajdzie Szalonego Pańskiego Złodzieja i odzyska zaginionego kruka Dunravenow.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Chandler Prestwick, hrabia Dunraven, siedział przy stoliku u White'a rozwścieczony tym, co właśnie

przeczytał. Zmiął gwałtownym ruchem wieczorną gazetę i zaklął.

- Cholerni plotkarze! - wymamrotał na głos. Czy muszą zamieszczać jego nazwisko w każdej kronice

towarzyskiej?

Odrzucił gazetę na bok, wziął kieliszek, popatrzył na bursztynową brandy, pokrywającą dno naczynia, i myśli

jego gładko, jak po maśle, prześlizgnęły się na wspomnienie panny, którą spotkał poprzedniego wieczoru.

Jej oczy miały kolor brandy. To była pierwsza rzecz, na którą zwrócił uwagę, kiedy młoda dama uniosła twarz.

Oszałamiające, intrygujące, złocistobrązowe oczy, pełne roztańczonych błysków wesołości. Zaskoczył ją, ale
tylko na moment. Szybko pozbierała rozpierzchłe zmysły i przyjrzała mu się całemu uważnie, a dopiero potem
przeniosła wzrok na jego twarz.

Kim ona jest? Z pewnością nigdy jej wcześniej nie widział

i z taką samą pewnością chciał ją zobaczyć znowu. Była śliczna, z wąskimi, lekko wygiętymi brwiami
w tym samym kolorze co płowe, gęste, starannie ułożone włosy. Fryzura robiła wrażenie zbyt gładkiej
i surowej, ale nie ujmowała niczego klasycznej urodzie panny. Nieznajoma wargi miała pełne,
perfekcyjnie i kusząco ukształtowane, w kolorze ciemnoróżowych kwiatów.

Przypomniał sobie, że przyszło mu na myśl, iż dziewczyna usiłuje pomniejszyć swą urodę, i mimo

woli zaczął głowić się, dlaczego miałaby to robić. Na ogół młode damy z towarzystwa zadawały sobie
wiele trudu, by swą urodę spotęgować.

Pociągał go nie tylko delikatny powab jej twarzy i kuszące zaokrąglenia kobiecego ciała.

Zauroczyło go to, jak szybko odzyskała pewność siebie i rezon. Diabli nadali, pociągało go w niej
wszystko. Pochwalał nawet zachowanie nieznajomej panny w tej niewątpliwie niestosownej sytuacji.
Była grzeczna, ale nie sztywna, podniecona, ale nie dała się ponieść emocjom.

Poza tym, jak się okazało, była śmiała. Tak, niezwykle to z jej strony zuchwałe, że pozostała w jego

towarzystwie i rozmawiała z nim tak długo, kiedy wprost rzucało się w oczy, że jest szlachetnie
urodzoną młodą damą. Większość jaśnie panienek słowem by się do niego nie odezwała, gdyby ich
sobie we właściwy sposób nie przedstawiono, ze strachu, że mogłoby to w nieodwracalny sposób
zrujnować im reputację. A ona nie miała takich skrupułów. Była to bardzo dobra wskazówka, że nie
ma pojęcia, z kim rozmawiała.

Niektóre młode damy starały się zwrócić na siebie uwagę Dunravena, trzepocząc rzęsami lub

wachlarzami, upuszczając chusteczki do nosa albo mówiąc głosem tak cichutkim, że ledwo je słyszał.
A ta urocza dama miała tak wiele śmiałości, że nie tylko chętnie z nim porozmawiała, ale swoją re-
zolutnością rzuciła mu wyzwanie. Był pewien, że w żaden

30
sposób nie starała się zwrócić na siebie jego uwagi, ale dokładnie to udało jej się osiągnąć.

Widząc, jak nieznajoma mierzy go odważnym spojrzeniem, Chandler wyzbył się wszelkich wątpliwości, że się

jej podoba, i to jeszcze zanim ośmieliła się na tyle, by otwarcie wyznać, że jest według niej przystojny. Przy
żadnej innej kobiecie nie robiło mu się tak gorąco jak przy tej młodej damie. A kiedy przyjrzała się rysom jego
twarzy, poznał po jej minie, że pozytywnie je ocenia. Uśmiechnął się do siebie na wspomnienie, jaką mu to
sprawiło przyjemność i jak go równocześnie zdumiało. Kim ona była? Czy może jest kobietą, której szukał, by
dzielić z nią życie?

Potrząsnął głową, nie był jeszcze gotów podążać tam, gdzie prowadziły go myśli. Za wcześnie zadawać sobie

takie pytania na temat damy, o której nic nie wie, nie zna nawet jej nazwiska. No dobrze, przyzna, że wiele cech
mu się w niej podoba, ale na razie dalej się posuwał nie będzie.

Po tym, jak się rozstali, zauważył ją jeszcze kilkakrotnie, zanim przyjęcie dobiegło końca. Rozmawiając z

ludźmi, robiła wrażenie wytwornej i pewnej siebie, ale nie zuchwałej. Wolałby chyba nie przyznawać się nawet
sam przed sobą do tego, że wodził za nią wzrokiem.

A teraz siedzi u White'a, czeka na przyjaciela i wspomina tę dziewczynę, chociaż powinien skupiać się na

przeklętym złodzieju, który mu ukradł kruka. Ten wykonany z litego złota ptak pochodził z grobu jakiegoś
egipskiego faraona i należał do wyposażenia domu od czasów, kiedy wybudowano rezydencję Dunravenow, a
było to niemal przed stu laty. Hrabia wzbraniał się przed myślą, że mógłby przejść do historii jako ten, który
utracił najcenniejszą pamiątkę rodzinną.

Poruszył dłonią i brandy zawirowała w kieliszku. Przemógł się i otrząsnął z myśli o młodej damie, która

podczas przyjęcia bez żadnego wysiłku przykuła jego uwagę... chwilowo. Zobaczy się z nią znowu. Jeżeli panna
nie dopilnuje,

by w najbliższym czasie zostali sobie przedstawieni na którymś przyjęciu, on to zrobi. Dowie się, kim
ta dziewczyna jest. Na pewno.

Odchylił głowę do tyłu i odprężył się, siedząc na wygodnym fotelu z wysokim oparciem. Wokół

siebie słyszał przytłumione rozmowy, głośniejszy śmiech, stukot grubego szkła o drewniane blaty
stołów. Przysłuchiwał się tym odgłosom przez chwilę, a potem przestał słuchać i wrócił myślami do
wydarzeń, które doprowadziły do kradzieży kruka.

Chandler odziedziczył tytuł hrabiego Dunraven w wieku piętnastu lat. Od chwili, kiedy został

głową rodziny, traktował swoje stanowisko z powagą; szkoły ukończył jako jeden z najlepszych
uczniów w klasie. Szybko stal się dobrym zarządcą ogromnego majątku, jaki zostawił mu ojciec, i z
roku na rok pomnażał swoje bogactwo.

Wbrew ostrym sprzeciwom matki postanowił, że w należyty sposób wyda swoje trzy młodsze

siostry za mąż, zanim sam pomyśli o małżeństwie. Chwilowo wystarczało mu zabawianie się z ciągle
nowymi kochankami.

Kiedy za mąż wyszła najmłodsza z jego sióstr, matka oznajmiła, że nie wolno mu już dłużej

zwlekać. Musi się ożenić i spłodzić potomka, który przejąłby po nim tytuł. Od tamtej chwili Chandler
stawiał opór nieustannym zabiegom rodzicielki, by ożenić go z jakąś odpowiednią młodą damą.

Przyszedł wreszcie taki rok, kiedy nie musiał ani razu eskortować żadnej z sióstr na przyjęcia

śmietanki towarzyskiej ani do Almacka, a wtedy Chandler poczuł się tak, jakby mu orle skrzydła u
ramion wyrosły. Razem ze swymi dwoma serdecznymi przyjaciółmi z Oksfordu, Johnem
Whickenham--Thickenham-Finesem oraz Andrew Terwillgerem, pił za wiele, grał zbyt często w karty,
stawiał na konie na wyścigach i regularnie zabawiał się z kilkoma kochankami na raz.

Denerwowało go to, że stanowi stały element kroniki towarzyskiej. Większość informacji o nim

oraz o pozostałych

dwóch członkach Okropnej Trójki, bo tak „ciekawostki-bła-hostki" lubiły określać Chandlera, Finesa i
Terwillgera, była nieprawdziwa. Chandler nie zadawał sobie trudu, by prostować te absurdalne doniesienia,
zareagował dopiero w ubiegłym roku, kiedy niewiele brakowało, by przez opublikowaną w jednej z rubryk
historię doszło do pojedynku.

Marzył o tym, by poznać tożsamość osoby, która szpiegowała niczego nie podejrzewających ludzi i pisała te

nędzne, sensacyjne doniesienia.

Nie zaprzeczał, że lata młodzieńcze spędził na rozpuście i dobrze się przy tym bawił, nie ponosząc żadnej

odpowiedzialności za swoje czyny, ale ostatnio beztroskie życie przestało go pociągać. Powoli, lecz
nieodwołalnie te szalone dni odchodziły w przeszłość.

Musiał się w końcu sam przed sobą przyznać, chociaż nie powiedziałby o tym nikomu innemu, że matka ma

rację. Czas, by wziął sobie żonę i spłodził syna, który przejmie tytuł Dunraven.

Nie chciał, by przyjaciele dowiedzieli się, że szuka narzeczonej. Bezlitośnie wierciliby mu dziurę w brzuchu, a

swatające mamusie ustawiałyby się w kolejce, żeby pokazać swoje niewinne córeczki. Nie, dawno temu już
uświadomił sobie, że w najmniejszym stopniu nie pociąga go rozchichotana panienka prosto z pensji.

Po weselu najmłodszej siostry Chandlera jego matka nie wydała już żadnego przyjęcia w Londynie. W tym

roku złamała obietnicę, że nie ruszy się z Kent, i zaprosiła śmietankę towarzyską na jedno z pierwszych przyjęć
sezonu w nadziei, że zachęci tym opornego syna, by pomyślał o żonie.

Rankiem po przyjęciu Chandler z zaskoczeniem i oburzeniem dowiedział się od swojej gospodyni, że Szalony

Pański Złodziej, jak przezwały rabusia gazety, ukradł bezcenną pamiątkę jego rodziny, złotego kruka, który stał
na uprzywilejowanym miejscu na wysokim gzymsie w bibliotece pana domu.

Wszystkie myśli o szukaniu żony rozpierzchły się na cztery wiatry. Matka oznajmiła, że rezydować

będzie w Kent i zamierza pozostać tam, dopóki jej syn nie zacznie serio myśleć o ożenku.

Ale Chandler zastanawiał się już poważnie nad ożenkiem. Tylko że nie pozwalał, by te myśli

pochłonęły go bez reszty, dopóki nie schwyta Szalonego Pańskiego Złodzieja i nie odzyska złotego
kruka, zanim rabuś sprzeda go albo przetopi.

Stukot zderzających się bil wyrwał go z zamyślenia. Hrabia pociągnął łyczek brandy. Jedynym

rezultatem wydanego przez matkę przyjęcia było to, że otworzyło ono Szalonemu Pańskiemu
Złodziejowi dostęp do rezydencji i pozwoliło mu ich okraść. W tłumie gości nie zobaczył ani jednej

kobiety, czy to panny, czy wdowy, która przykułaby jego wzrok. Od czasu płomiennego romansu z
lady Lambsbeth żadna dama nie oczarowała go tak, jak wczorajsza młoda panna.

Tak jak napomykały „ciekawostki-błahostki", Dunraven był cholernie zdegustowany nieudanym

spotkaniem z panem Percym Doultonem, należącym do elity policyjnych Łapaczy Złodziei; prowadzili
oni dochodzenie w sprawie epidemii kradzieży w najlepszych rezydencjach Londynu. Ale skąd
piszący o skandalach dowiedzieli się o tym?

Doulton grał wśród policyjnych Łapaczy Złodziei pierwsze skrzypce, ale do tej pory ani on, ani

jego podwładni nie posunęli się nawet o krok do przodu przy poszukiwaniach Szalonego Pańskiego
Złodzieja. Na razie udało im się osiągnąć tylko jeden sukces: zadając nieodpowiednie i niedorzeczne
pytania, dotyczące ukradzionych dzieł sztuki i klejnotów, doprowadzili do tego, że gros osób ze
śmietanki towarzyskiej zaczęło odnosić wrażenie, iż podejrzenia padają właśnie na nich.

Chandler zgadzał się, że to bardzo osobliwe, iż kradzież popełniono w trzech różnych

rezydencjach, a nie trafiono na nikogo, kto twierdziłby, że widział jakąś choćby w najmniej-

34
szym stopniu podejrzanie wyglądającą osobę. Ale, jak przypomniał Doultonowi, nieczęsto daje się
zauważyć, jak kieszonkowiec zwija komuś sakiewkę.

Przestępca wie, jak powinien się w takich okolicznościach zachować. Dziwne i trudne do

zrozumienia było natomiast to, że każdy z zaproszonych gości komuś z towarzystwa był znany.
Podczas sezonu w prywatnych przyjęciach brało udział niewielu obcych, o ile w ogóle. Oznaczało to,
że wyższe sfery mają w swoim gronie złodzieja, który udaje dżentelmena.

- Jak dobrze. Zamówiłeś butelczynę. Ale co to? Tylko je

den kieliszek? Czy zapomniałeś, że miałem się do ciebie
przyłączyć? Jakże szybko zaniedbujemy naszych przyjaciół.

Chandler podniósł wzrok i spojrzał w ciemnobrązowe oczy swego długoletniego przyjaciela, Johna

Wickenham--Thickenham-Finesa, znanego w stolicy lepiej jako lord Cha-twin. Fines był wysokim,
przystojnym mężczyzną o włosach gęstych i równie ciemnych jak oczy. Podobnie jak Chandler był
mężczyzną barczystym. Nosił się z godnością, a bez przesady, w sam raz, a kiedy się uśmiechnął,
niewiasty omdlewały na ten widok.

Właściwie to przyszedłeś tak późno, że myślałem, że już się nie pokażesz. Wybierałem się

właśnie do domu.

Przepraszam, ale zatrzymano mnie.

Nic się nie stało - mruknął Chandler. - Pomyślałem sobie, że pewnie wciąż jeszcze flirtujesz... to

jest, chciałem powiedzieć: tańczysz z młodymi damami. Jakoś mi się wydają w tym roku wyjątkowo
liczne.

Fines, podobnie jak Chandler i Andrew, sprawdzał z zapałem, ile debiutantek uda mu się

przekonać, by wybrały się z nim na zakazany spacer po ogrodzie. Niezależnie od fatalnej reputacji,
jaką cieszyła się Okropna Trójka, podczas każdego sezonu zawsze znalazła się jedna, a czasem dwie
nowe damy, które nie zdołały im się oprzeć.

- Musiałeś nieźle zalać robaka, człowieku. Już prawie świ

ta. Wszystkie przyjęcia skończyły się wiele godzin temu. Na
prawdę sądziłem, że dawno już cię tu nie ma, ale musiałem
na wszelki wypadek sprawdzić, gdybyś jednak był, i dobrze
zrobiłem.

Fines rozejrzał się po sali, wypatrzył kelnera i skinął na niego, by podał kieliszek, a potem klapnął

na fotel naprzeciwko Chandlera i usiłował rozluźnić sobie fular.

Chandler poprawił się na fotelu i rozejrzał po słabo oświetlonej sali. Większość stolików w barze

była pusta. Bez wątpienia sale gry też się już o tej godzinie przerzedziły, tylko zakamie-niali
hazardziści i opoje czekali, by powitać nadchodzący ranek.

No cóż, nie zdawałem sobie sprawy, że zasiedziałem się tu tak długo, ale najwyraźniej tak się

stało.

Coś mi wygląda na to, że bujałeś w obłokach.
Fines znał go aż za dobrze; Chandler nie był pewien, czy cieszy się z tego tak bardzo jak kiedyś.

Brzmi to tak, jakbyś posądzał, że zdziecinniałem ze starości.

Rok temu byłbym zastał cię przy którymś ze stołów do gry, a nie samotnego przy kieliszku.

Po prostu odprężałem się przy brandy. Powiedz no mi, gdzieś ty się podziewał, kiedy ja tu

cierpliwie na ciebie czekałem?

Słuszniej byłoby pewnie powiedzieć, że niecierpliwie, mój stary. Nie próbuj mnie nabierać. Za

dobrze cię znam. -Fines odchrząknął i prychnął. - Właśnie wracam od Annę. Przepraszam, że kazałem
ci czekać, ale byłem w odpowiednim nastroju i nie miałem ochoty go zmarnować, rozumiesz.

Chandler poczuł ukłucie zazdrości. On sam nie był ostatnio w odpowiednim nastroju, by odwiedzać

kochanki, ostatnią odprawił przed niespełna miesiącem, obdarowawszy ją sporą sumą pieniędzy. Za
dawnych dobrych czasów wdałby się w następny romans tego samego dnia jeszcze przed za-

chodem słońca, ale teraz go nosiło i czuł, że szuka czegoś zupełnie innego lub może czegoś więcej.

Słucham, słucham, czy może dziś wieczorem natrafiłeś wśród partnerek na perłę, która wywołała w tobie

pragnienie, by zobaczyć się z Annę?

Mogłoby to odnosić się do każdej z nich. - Fines się roześmiał. - Wiesz, jak kocham piękne panie. Każdą z

nich wziąłbym do łóżka, gdybym tylko mógł.

Ty kochasz wszystkie kobiety, Fines, a nie tylko te piękne.
To prawda. Chętnie przenoszę uczucia z jednej damy na drugą. Decydowanie się na jedną mogłoby

stanowczo okazać się nużące, nie uważasz?

Decydowanie się na jedną miałoby być nużące? Kiedyś Chandler też tak uważał, ale teraz zamierzał właśnie

coś takiego zrobić, jak tylko dopadnie złodzieja.

Hmm. Nie próbujesz chyba jakiejś takiej decyzji podjąć, prawda?
Do cholery, nie, Dunraven. Nie strasz mnie o tak wczesnej godzinie. Nie czuję się na siłach, by to

wytrzymać. Ja miałbym się żenić? - Fines potrząsnął głową. - Niech mnie diabli, jeżeli coś takiego zrobię. - Wziął
butelkę z brandy i nalał sobie obfitą porcję do kieliszka, który postawił przed nim kelner.

Chandler parsknął śmiechem.
- Ubawiłbym się serdecznie, patrząc, jak jakaś młoda da

ma zbija cię z nóg, a ty lądujesz u jej stóp plackiem.

Fines się skrzywił.
Co za potworna myśl. Równie dobrze mógłbym płaszczyć się u stóp króla. To bez wątpienia Andrew

podsunął ci taki niemądry pomysł. Właśnie wczoraj napomknął, że jeden z nas powinien się zacząć prowadzić
przyzwoicie, zanim wyższe sfery dadzą sobie spokój i przestaną się ubiegać o nas dla swoich córek. Czy potrafisz
uwierzyć w takie dyrdymały?

Wspominał i mnie o czymś podobnym, ale wątpię, by miało do tego dojść.

- Masz absolutną rację. - Fines pociągnął łyczek alkoholu. -

Cholernie dobrze, że tytuł i pieniądze potrafią zmyć bardzo
wiele niegodziwych uczynków z przeszłości. Bez wątpienia kie
dy tylko damy znak, młode panny ustawią się w kolejce ze swy
mi posagami w pogotowiu.

Chandler zdał sobie sprawę, że tego ranka nie ma sił na przekomarzanie się z Finesem, i osuszył

kieliszek.

Chyba na tym zakończę ten dzień.

Przecież ja dopiero co przyszedłem - poskarżył się jego przyjaciel. - A gdzie podziewa się ten

czort, Andrew?

Bez wątpienia on również zakończył już dzień. Sam mówiłeś, że prawie świta.
- Domyślam się, że przygnębiony jesteś kradzieżą kruka.
Chandler zmusił się, by wyrazem twarzy nie zdradzić

gniewu ani frustracji.

Nie tak bardzo - skłamał.
Naprawdę?
To podobne do Finesa, żeby drążyć ten temat.

Jestem pewien, że prędzej czy później dopadnę tego, kto kradnie.

Tak, ale „później" może okazać się dla ciebie „zbyt późno". Nietrudno jest przetopić złoto, by nie

dało się go rozpoznać, prawda? A wtedy stracisz kruka na zawsze.

Chandler zaciął zęby i po chwili powiedział:

Jak miło z twojej strony, że mi o tym przypomniałeś.

Fakty to fakty, Dunraven, nie ma co chować głowy w piasek. - Fines jednym haustem wychylił

kieliszek, zamiast pociągać brandy po łyczku i ją smakować. - Właściwie mogli to już nawet zrobić.

Naprawdę umiesz podnosić człowieka na duchu.
Sprawa ma jedną dobrą stronę. Nie jest to przedmiot, który łatwo byłoby sprzedać handlarzowi

czy kolekcjonerowi. Bez trudu można go rozpoznać.

To prawda.

Będą musieli tego kruka przetopić.

Cholerny świat, Fines, dość tego.

Po prostu nie chcę, byś żywił fałszywą nadzieję.

Z pewnością nie mam na to szans, jeżeli ty jesteś w pobliżu.

Od jak dawna to cholerstwo było w twojej rodzinie? Chyba ze sto lat albo coś koło tego.

Fines nigdy nie wiedział, kiedy przestać. Chandler odepchnął się od stolika i podniósł z fotela.

Wystarczająco długo, żebym zrobił wszystko co w mojej mocy, by znaleźć osobę, która kruka

zabrała, i go odzyskać.

Nie odchodź obrażony - poprosił Fines. - Jeszcze nie skończyłem pić.

Ale ja skończyłem.

Widzę, że jesteś w złym humorze, bo poszedłem spotkać się z Annę i kazałem ci godzinami

czekać.

Chandler się uśmiechnął.

Nigdy nie żałuję ani przyjacielowi, ani wrogowi schadzki z kochanką. Wiesz o tym. Jednak

wczesnym popołudniem jestem umówiony.

A jak już mówimy o Annę i kochankach, to czy znalazłeś sobie jakąś nową?

Nie, wciąż szukam.

Chandler uświadomił sobie, że znowu skłamał. Wcale nie szukał kochanek, ale nie miał ochoty

wyjaśniać swoich postępków Finesowi. Nie był tak do końca pewien, kiedy to się stało, ale czas, w
którym dzielił wszystkie myśli i uczynki z przyjaciółmi, już minął.

Ty zawsze byłeś najbardziej wybredny, Dunraven.

To nie to, Fines, tylko ty nigdy wystarczająco nie wybrzydzałeś.

Bo nigdy nie miałem po temu powodów. Sądzę, że najlepiej pokosztować wszystkich. Niskich,

wysokich, chudych,

młodych i starszych. - Fines uśmiechnął się szelmowsko do Chandlera. - Każda jest rozkoszna na swój sposób.
Jeżeli dowiem się o jakiejś, która będzie wolna, to ci powiem.

Ostatnią i rzeczą, której pragnął Chandler, była pomoc przyjaciela przy szukaniu kochanki.

Dobrze - mruknął jednak i dopiero potem się oddalił.

„Sezon ten jest dla śmietanki towarzyskiej najlepszy i najgorszy zarazem. Wielcy świata tego rozkwitają,

pławiąc się w przyjemnościach, jakie daje uczestniczenie w eleganckich przyjęciach, a równocześnie o zawrót
głowy przyprawia ich szokujący fakt, iż w swoim gronie mają szalonego złodzieja".

Na miłość boską, Millicent, wystawiasz mnie na ciężką próbę. Dlaczego miałabyś sądzić, że nasi czytelnicy

zadowoleni będą z takiego wstępu? - Beatrice ciężko westchnęła, powolnym ruchem gładząc Hamleta.

Millicent nie miała pojęcia, jakim cudem ciotce udaje się o tej porze tak sprawnie myśleć. Świtało już;

siedziały razem w sypialni lady Beatrice, gdzie lampy objaśniono tak, że świeciły jasno; nadawały właśnie ostatni
szlif rubryce lorda Truefitta, by mogła się ona ukazać w popołudniowym wydaniu gazety. Millicent uważała, że
jej wstęp doskonale oddaje atmosferę tego sezonu.

Najlepiej na tym wyjdzie, jeżeli przymili się do ciotki i spróbuje starszej pani nie denerwować. Zawsze może

podrasować nieco tekst i dopiero potem wsunąć go do koperty, którą Phillips odniesie później pod adres, gdzie
ciotka co rano przekazywała swoją rubrykę.

- Bardzo proszę, niech się ciocia nie denerwuje. Proszę pa

miętać, że Hamlet martwi się, kiedy ciocia się czymś przej
muje. Zapomniałam, że już mi ciocia mówiła, iż czytelnicy
kroniki towarzyskiej nie lubią nadmiernego realizmu. Pro
szę się nie martwić, przerobię to.

Dzięki Bogu. - Ciotka poklepała Hamleta tkliwie po łebku, a on hałaśliwie polizał jej dłoń. - Wezwałam cię

po to, żebyś pomogła mi tę rubrykę utrzymać, a nie po to, bym ją dzięki tobie nieodwołalnie utraciła. Najgorszy
sezon, też coś! Musimy pisać wyłącznie o tym, co nasi czytelnicy chcą czytać. Nie dlatego nazywają te pisma
„skandalizującymi", że zajmujemy się pogodą i polityką.

Rozumiem. Będę starała się pamiętać na przyszłość o uwagach cioci i cieszę się, że nie miała ciocia

problemów z tym cytatem z Szekspira, który w ostatniej chwili dodałam.

Lady Beatrice zastanawiała się nad czymś przez chwilę, zanim udzieliła odpowiedzi.
- Nie, muszę przyznać, że raczej pasował do całości. Wła

ściwie uznałam nawet, że było to sprytne posunięcie z two
jej strony. Zawsze podobała mi się twórczość barda. Zwłasz
cza sonety. To dlatego wysyłałam ci tyle egzemplarzy jego
dzieł przez te wszystkie lata. Ale powinnaś była poprosić
mnie najpierw o pozwolenie.

Millicent przyjęła reprymendę w milczeniu.
Cytat pasował chyba do tego, o czym pisałyśmy. Przypuszczam, że w sumie miałaś dobry pomysł, ale

naprawdę nie wolno ci niczego takiego bez porozumienia ze mną dodawać, kochanieńka, kiedy ukończymy już
pracę nad rubryką.

Będę o tym pamiętać.
Koniecznie. Jesteś pewna, że doszło do twoich uszu, iż lord Dunraven osobiście szuka Szalonego Pańskiego

Złodzieja?

Tak. Nie natknęłam się jednak wczoraj wieczorem na żadnego hrabiego z Okropnej Trójki. Bardzo dużo o

nich mówiono na obydwu przyjęciach, w których brałam udział.

Zawsze się dużo o nich mówi i jestem przekonana, że wystarczająco szybko ich poznasz. Na ogół wychodzą

wcześnie, by grać w karty albo iść na prywatne przyjęcia, na które nawet mnie nie udaje się zdobyć zaproszenia.
Przysłuchuj

się wszystkiemu, co mają do powiedzenia, ale nie daj się żadnemu z nich namówić na spotkanie na
osobności.

Och, tego bym nie zrobiła, proszę cioci. Może mi ciocia zaufać - zapewniła Milłicent z leciutkim

poczuciem winy, bo przecież zaledwie przed kilkoma godzinami przebywała sam na sam z jakimś
przystojnym dżentelmenem. Musi się pilnować, by się coś takiego nie powtórzyło.

Jestem pewna, że zachowasz się wspaniale, kochanieńka. Ale to ciekawe, że lord Dugdale może

myśleć o tym, by się ustatkować i ożenić. Tak żałuję, że sama nie jestem jeszcze w wystarczająco
dobrej formie, by wyjść z domu. Wiem dokładnie, jakie pytania należałoby zadać, nie wzbudzając
niczyich podejrzeń.

Byłam ostrożna.

Wiem. Zawsze z tak ogromną radością słucham, co się dzieje u tych czy innych hrabiów.

Z tego co słyszałam, ciociu Beatrice, wydaje się oczywiste, że lord Dugdale zwraca w tym roku

na przyjęciach więcej uwagi na młode damy i dłużej tańczy na balach.

Och, jakież to byłoby rozkoszne, gdyby któryś z nich wreszcie się ożenił. Może teraz, kiedy

dobiegają trzydziestki, w końcu wydorośleją. Chociaż wtedy powinno by się im dać spokój, a bardzo
bym tego żałowała. Tak wspaniale pisało się o nich przez te wszystkie lata, a po ślubie pies z kulawą
nogą się już o nich nie zatroszczy.

Milłicent przyglądała się, jak twarz ciotki łagodnieje, kiedy mówiła o swojej pracy.
Mam wrażenie, że ciocia bardzo lubi to, co robi - powiedziała.

Kochanieńka, bardzo. Bardzo. Nie potrafię wyobrazić sobie, że mogłabym nie pisać do tej

rubryki. Żyję tym. A czy wydarzyło się jeszcze coś ciekawego?

Milłicent natychmiast przyszedł na myśl dżentelmen, którego spotkała na korytarzu w nieużywanej

części domu. Czu-

ła się podniecona zainteresowaniem, jakie w niej wzbudził. Wystarczyło, że spojrzała mu w oczy, a po raz
pierwszy w życiu ogarnęła ją bezwstydna zuchwałość. Był jedynym poznanym po przyjeździe do Londynu
dżentelmenem, z którym miała ochotę znowu porozmawiać.

Oczarowały ją te niebywale niebieskie oczy i nachylenie głowy, zafascynował przyjazny, rozbrajający

uśmiech. Nie potrafiła zapomnieć, że aż ciarki ją przeszły, kiedy otwarcie zmierzył jej postać spojrzeniem od stóp
do głów i z powrotem. A potem, zanim pozwolił jej odejść, zaproponował swój własny ołówek.

Ale czy był dżentelmenem, czy raczej czarującym łajdakiem?
Millicent otrząsnęła się w duchu. Co mają znaczyć te rojenia o nieznajomym? Bywa na przyjęciach po to, by

wykonać zleconą przez ciotkę pracę, a nie po to, by rozmarzać się, bo jakiś dworny hultaj ośmielił się zuchwale
zatrzymać ją, pogładzić po dłoni i przesłać pocałunek tak prowokacyjny, że czuła niemal, jak miękko ląduje na jej
policzku. Poza tym ów hukaj równie dobrze mógł okazać się hultaj em żonatym.

Na wsi, gdzie Millicent mieszkała, kilku przystojnych młodych dżentelmenów próbowało już przekonać ją, by

przyjęła ich oświadczyny, ale panienka czekała, aż pozna mężczyznę, z którym zapragnie zostać po kres swoich
dni.

Zastanawiała się, czy to możliwe, by poczuła coś takiego w stosunku do nieznanego jej z nazwiska

dżentelmena, którego spotkała podczas przyjęcia. Już miała ochotę się z nim znowu zobaczyć. Chciała przekonać
się, czy kiedy zajrzy po raz drugi w jego oczy, ogarnie ją ten sam zmysłowy, zapierający dech w piersi zachwyt.

Ojciec zapewnił jej dobre utrzymanie i nie musiała wychodzić za mąż, by zabezpieczyć się finansowo.

Wolałaby wyjść za mąż z miłości.

Ciotka Beatrice dała jednak bratanicy jasno do zrozumie-

nia, że wezwała ją po to, by spełniła pewien obowiązek. Jeżeli przy tym zabawi się trochę podczas sezonu, niech
tak będzie, ale przede wszystkim ponosi odpowiedzialność za coś innego. Mimo to Millicent nie potrafiła
powstrzymać myśli o nadchodzącym wieczorze; oczekiwała go w zupełnie innym nastroju niż poprzedniego dnia.

No, no, najdroższa, pospiesz się trochę z tym myśleniem. Musimy skończyć, zanim zasnę. Czy słyszałaś coś

jeszcze, o czym powinnyśmy napisać?

Nie, nic poza tym, o czym już mówiłam. Na pewno dziś wieczorem lepiej się sprawię.
No tak, trzeba mieć pewne uzdolnienia, by, przysłuchując się rozmowom, umieć wyłowić ciekawostki, a

odrzucić gadaninę, o której wspominać nie warto. Pospiesz się teraz i napisz tekst na nowo, żeby nie było w
rubryce żadnych błędów. I dopilnuj, żeby Phillips doręczył przesyłkę na czas.

Wszystko będzie załatwione, proszę cioci.
Świetnie. - Oczy Beatrice się przymknęły. - A teraz zostaw mnie, Millicent. Muszę odpocząć. - Powieki

ciotki znowu się uniosły. - Nie zapomnij zapieczętować listu herbem Truefitta.

Zajmę się tym wszystkim - zapewniła cicho Millicent, żałując, że nie może pochylić się i ucałować delikatnie

ciotki w czoło, ale nie było takiej możliwości, kiedy Hamlet leżał zwinięty w kłębek przy lady Beatrice. - Niech
się ciocia prześpi i niech się cioci przyśni coś miłego. Wszystko będzie dobrze.

Millicent na paluszkach wymknęła się z pokoju i cicho zamknęła za sobą drzwi. Przeszła ciemnawym

korytarzem do swojej sypialni i, posiawszy pokojówkę, Glendę, na dół po herbatę, została sama. Objaśniła lampę
na biureczku, które specjalnie dla niej wstawiono do pokoju, i usiadłszy, zabrała się do przepisywania całego
artykułu na nowo i wprowadzania do niego wszystkich zasugerowanych przez ciotkę

poprawek. Praca ta była nieznośnie żmudna i Millicent błogosławiła fakt, że rubryka towarzyska nie
jest bardzo długa.

Wzięła pióro i zanurzyła je w kałamarzu, ale jeszcze nie dotknęła zaostrzoną stalówką welinu, a już

odłożyła je na podstawkę, podniosła torebkę i rozsunęła wiązadła. Wytrząsnęła zawartość na biurko:
chusteczka do nosa, okulary, karnet, jedwabna wstążeczka i dwa ołówki.

Serce zabiło jej gwałtownie na widok ołówka, który przyjęła na naleganie intrygującego

dżentelmena. Podniosła ołó-weczek i zacisnęła go w dłoni, potem powoli rozchyliła dłoń i zaczęła
turlać go między palcami. Niespodziewanie ogarnęła ją ogromna radość.

Przypomniała sobie, co czuła, kiedy nieznajomy musnął czubkami palców wnętrze jej okrytej

rękawiczką dłoni, delikatnie, a jednak na tyle mocno, by nie miała wątpliwości, że z rozmysłem
przekracza granice tego, co wypada. Cóż za śmiałość. Nie miał pojęcia, jak ona zareaguje, a przecież
podjął to ryzyko w nadziei, że nie zacznie wołać o pomoc ani nie trzepnie go w ucho. I miał rację. Z
pewnością musi być pozbawionym skrupułów łobuzem, by tak zuchwale zachować się wobec damy,
której nie został nigdy przedstawiony.

Dobrze wychowana młoda panna wzgardziłaby nim za taki brak dobrych manier, ale Millicent

nawet nie przyszło na myśl, by coś podobnego zrobić. Zresztą dobrze wychowana młoda dama nigdy
nie pozwoliłaby sobie na pisanie czegoś w rodzaju „błahostek-ciekawostek". Może powinna uginać się
pod brzemieniem poczucia winy, ale z jakiegoś powodu to również nie przyszło jej na myśl.

Millicent potrząsnęła głową. Musi przestać myśleć o nieznajomym. Na pewno z rozmysłem tak się

zachował po to, by nie mogła o nim zapomnieć, by zastanawiała się, kim jest, i starała się go odszukać,
żeby mogli zostać sobie przedstawieni jak należy. Nie wolno jej więcej o nim myśleć. Czeka na nią
zbyt wiele pracy, a czasu ma bardzo mało.

Chwyciła znowu za pióro, zdecydowana dopełnić obowiązku. Zdążyła napisać tylko: „Czymże jest

nazwa?", a już myśli zdradzieckie wróciły do błękitnych jak marzenie oczu, znaczącego uśmiechu i
tego zakazanego pocałunku, który jej przesłał.

„Czymże jest nazwa? To, co zowiem różą, pod inną nazwą równie by pachniało", ale panna

Pennington jest innego zdania. Słyszano, jak mówiła, że nigdy nie wyszłaby za pana nazwiskiem
Longnecker. Ciekawe, co będący dobrą partią pan markiz ma na ten temat do powiedzenia.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Chandler nie spuszczał jej z oczu. Przyglądał się, jak tańczy. Jak płynie po parkiecie, swobodnie

wykonując kroki, obroty i skręty. Była urodzoną pięknością, szczupłą, o delikatnej budowie, wąskiej
talii i lekko zaokrąglonych biodrach.

Dekolt w jej powłóczystej, cieniutkiej jak pajęczyna sukni mniejszy był, niż nakazywała obecnie

moda, i pozwalał się zaledwie domyślać wznoszących się pod ubraniem piersi. Rozczarowało go to, bo
bardzo chciał przyjrzeć się ich łagodnej wypukłości. Ponownie ogarnęło go przekonanie, że młoda
dama z rozmysłem stara się nie zwracać niczyjej uwagi swoją urodą i dlatego czesze się poważnie i
ubiera skromnie.

Nie powinien zauważać aż tylu szczegółów, ale było w tej pannie coś, co przyciągało jego wzrok.

Pragnął zbliżyć się do niej, spojrzeć znowu w te fascynujące, złotobrązowe oczy; doszedł do wniosku,
że połyskują one jak cętkowane, ciemne bursztyny. Chciał wdać się z nią znowu w rozmowę, lecz
chwilowo poprzestawał na rozmyślaniach i obserwacji.

'W stosunku do partnera zachowywała się grzecznie, ale

bez przesady. Uśmiechała się, lecz nie był to zachęcający uśmiech damy, która pragnie, by młody
człowiek zaczął świadczyć jej uprzejmości. Wydawał się raczej mówić „dziękuję za miły taniec". To
mu się również podobało.

- Czy wiesz, kto to jest?

Chandler odwrócił się i zobaczył, że tuż obok stoi jego przyjaciel, Andrew Terwillger, powszechnie

znany w towarzystwie jako osławiony lord Dugdale.

Chandler nie był zadowolony, że Andrew przyłapał go, jak się tej pannie przygląda; nie dawał mu

również spokoju fakt, że panna wcale nie zwróciła uwagi na to, iż ją obserwuje.

Pojawienie się przyjaciela przypomniało mu, że miał wypatrywać podejrzanie wyglądających osób i

śledzić mężczyzn, którzy w pojedynkę oddalaliby się na stronę. W ten właśnie sposób trafił

poprzedniego wieczora na młodziutką nieznajomą. Jakoś nie bardzo mógł uwierzyć, by odpowie-
dzialnym za odnalezienie Szalonego Pańskiego Złodzieja władzom pisany był sukces. Uważał, że
koniecznie sam musi posprawdzać kilka faktów.

Złodziej okazał się tak zuchwały, że okradł już trzy różne rezydencje. Udało mu się te kradzieże

popełniać niemalże na oczach gospodarzy oraz ich gości, a nadzieje, że przestanie sięgać po cudze w
domach, w których był mile widzianym gościem, wydawały się bezpodstawne. Chandler chciał
rabusia złapać, a żeby tego dokonać, musiał zwracać baczną uwagę, czy jakiś mężczyzna nie usiłuje
oddalić się samotnie z sali.

Pojęcia zielonego nie mam, kim może być - odpowiedział w końcu przyjacielowi. - A ty?

Ja? Nie, nie poznałem jej jeszcze, ale... - Tu Andrew zawiesił głos.

Ale co? - zmuszony był w końcu zapytać Chandler, wiedząc, że dopóki tego nie zrobi, Andrew

nie zrezygnuje z tematu.

Kiedy już zauważyłem, że oczu od niej oderwać nie możesz, zasięgnąłem dla ciebie języka.

Dla mnie?
Czyżbym przed chwilą tego nie powiedział? - Andrew się psotnie uśmiechnął. - Ośmielę się twierdzić, że

cholernie byś się na mnie w tej chwili zdenerwował, gdybym w tej sprawie zasięgał języka dla siebie. Mam rację?

Chandler zmarszczył brwi i odwrócił się do przyjaciela.
Chyba nie jestem aż tak przejrzysty?
Tylko dla mnie, bo dobrze cię znam.
Najwyraźniej aż za dobrze - burczał Chandler pod nosem, zerkając spod oka na przyjaciela. - Albo może po

tylu latach zaczynam tracić wyczucie.

Módlmy się, by tak nie było. Zresztą może po raz pierwszy w życiu zainteresowała cię dobrze urodzona

dama, a nie sumienna kochanka.

Cholernie by to było uciążliwe, gdybyś miał rację, czyż nie? - powiedział Chandler.
Cholernie uciążliwe, bez wątpienia.
Ale miło wiedzieć, że mam takiego przyjaciela jak ty, który pilnuje mnie, tak na wszelki wypadek, gdybym

zechciał odstąpić od swych niegodziwych zwyczajów.

Wiesz, że możesz na mnie liczyć, Dunraven. Zawsze stałem przy tobie i zawsze stać będę.
Pocieszające, Andrew.
Przyłapałem się na tym, że i ja w tym sezonie z większą uwagą przyglądam się damom.

Spojrzenie Chandlera przeniosło się na tańczących.

Wydaje mi się, że już coś takiego mówiłeś.
Przekroczyłem w tym roku trzydziestkę, wiesz. Coś mi się zdaje, że czas pomyśleć o pokoju dziecinnym. Nie

chciałbym przekazać tytułu temu diablęciu wcielonemu mojego brata. Ojciec na znak protestu podniósłby się z
grobu.

Chandler uśmiechnął się i skinął na powitanie głową dżentelmenowi, który ich mijał.
- Twój bratanek to jeszcze maluch, prawda?

Ma cztery lata, jak mi się zdaje.
Wyrośnie z tych ataków złego humoru.
Miej nas, Panie Boże, w swojej opiece, gdyby tak się nie stało. Powiada mi jego ojciec, że nikt nie jest w

stanie wytrzymać razem z tym dzieciakiem w jednym pokoju, oprócz jego matki.

Nie musisz się spieszyć z płodzeniem dziedzica.

Andrew był niższy i szczuplejszy niż Chandler, a jego brązowawe włosy zaczynały już przerzedzać się na

czubku głowy. Dunraven zauważył też ostatnio, że przyjaciel robi się pulchny w pasie, ale miał dość rozumu, by
się z nim na ten temat nie droczyć. Może powinien zaproponować, żeby znowu zajęli się szermierką i wrócili do
konnych przejażdżek, odbywanych w takim tempie, jakby im wszyscy diabli deptali po piętach. W ich życiu
mniej było teraz brawury i junactwa niż kiedyś. Zupełnie jakby w ciągu ostatniego roku czy dwóch coś się
zmieniło, a oni tego nie zauważyli.

Powiedz mi, Andrew, czy któraś panna z tegorocznego stadka wpadła ci w oko?
Każda z nich jeśli nie wcześniej, to później wpadała mi w oko, Dunraven.
Oczywiście. Przyjrzałeś się im teraz już wszystkim starannie i, jak zakładam, zawęziłeś listę?

Dokładnie. - Andrew pokiwał głową i zapytał: - Co sądzisz o pannie Bardwell?
Szczerze?
Kąciki ust Andrew uniosły się w smętnym uśmiechu; prychnął cichutko.
Nie umiemy się już inaczej w stosunku do siebie zachowywać, czyż nie, Dunraven?
Chyba nie - zgodził się Chandler, ale w głębi duszy miał wątpliwości.

Kiedyś rzeczywiście tak było, ale wiedział, że przynajmniej dla niego sytuacja się zmieniła. Ostatnio ukrywał

róż-

ne rzeczy przed przyjaciółmi. Stosował uniki i coraz więcej własnych myśli i wydarzeń z życia zachowywał dla
siebie. Nie miał już chęci spędzać z nimi całych dni i nocy, śmiejąc się, gawędząc, pijąc i grając w karty.

- No więc, co myślisz o pannie Bardwell? - zapytał po

nownie Andrew.

Chandler zawahał się, a potem odpowiedział:
- Skoro prosiłeś mnie o uczciwość, to sądzę, że mieszek

ojca tej panny większy jest od jej serca, a styczniowy dzień
cieplejszy się może okazać niż jej łoże.

Andrew parsknął śmiechem.
Nic dziwnego, że tak dobrze układało nam się przez te minione lata. Rozumujemy bardzo podobnie.

Rzeczywiście przypomina mi dorsza na zimno z tą swoją bladą cerą, jasnoniebieskimi oczami i blond włosami.
Wiesz, czytałem w „ciekawostkach-błahostkach", że w tym sezonie postanowiła złowić któregoś z nas.

Ustępuję ci pierwszeństwa - zapewnił go Chandler, wiedząc, że najlepiej skończyć już z komentarzami na

temat tej młodej damy. Andrew mógł poważnie zastanawiać się nad związkiem z nią. - Ale powiedz mi, od kiedy
to zacząłeś orientować się w plotkach?

Czytuję od czasu do czasu kronikę towarzyską, żeby przekonać się, czy jej autorzy nadal uważają, że warto o

mnie pisać, a ty postępujesz tak samo. Nie próbuj zaprzeczać.

Ja czytuję ją w nadziei, że przyjdzie dzień, kiedy nie znajdę tam mojego nazwiska drukiem.
Dzień, kiedy przestaną o nas pisać, nadejdzie wtedy, kiedy albo umrzemy, albo się pożenimy, a jestem

pewien, że autorom kroniki towarzyskiej jest całkowicie obojętne, które wydarzenie nastąpi wcześniej. Dosyć się
okazali dla ciebie brutalni, pisząc o lady Lambsbeth i jej mężu, ale od tamtego czasu nie było tak źle, prawda?

Chandler nie życzył sobie ponownej dyskusji o lady

Lambsbeth, skierował więc rozmowę na temat, od którego się zaczęła.

Nie martw się, Andrew. Bardziej ponętne damy niż panna Bardwell usiłowały nas już złapać i nie

udało im się. Nie trać wiary.

Hmm. Przez te wszystkie lata trafiło się kilka dam, które próbowały nas podejść, to prawda.

Niektóre z nich były takie rozkosznie sprytne.

Niektóre były śliczne.

Niektóre bogate.
Brwi Chandlera podjechały do góry.

Czyżbyś przypadkiem robił aluzję do faktu, że panna Bardwell może mieć pewne podstawy, kiedy

tak butnie twierdzi, że w tym sezonie zamierza jednego z nas poślubić?

Może. A może i nie, chociaż nie sądzę, by było cokolwiek niewłaściwego w tym, że dama ma

więcej pieniędzy niż serca. W końcu nawet jeżeli w małżeńskim łożu brak ciepła, dobra kochanka
może wynagrodzić to mężczyźnie z nawiązką. Właśnie po to ma się kochanki, czyż nie? Dobra żona
powinna mężczyźnie dać dzieci, ale radości będzie szukał u kochanki.

Jak to się stało, że zrobiliśmy się tacy cyniczni? Chandler uświadomił sobie, że chyba nie pociąga go
sytuacja, którą właśnie opisał Andrew.

Może tak to działa, jak ktoś jest w desperacji.

A żaden z nas nie jest - dodał Andrew.

I może nigdy do tego nie dojdzie.

W wyższych sferach ostatnim krzykiem mody było szukanie przygód w ramionach kochanek, ale

Chandler wiedział, że kiedy się już ożeni, nie będzie chciał dzielić łoża z żadną inną kobietą. Nie
zamierzał się jednak przyznawać do tego przed kimkolwiek oprócz siebie. A już z pewnością nie

zamierzał się przyznać, że interesuje go ożenek. Musiałby znosić liczne rechotliwe przycinki
przyjaciół, a na to nie warto się narażać. Poczuł się zaskoczony, że Andrew pozwa-

la, by rozeszła się wieść, iż na serio zaczyna myśleć o znalezieniu sobie żony.

Przeniósł znowu uwagę na młodą damę o złotych oczach. Taniec skończył się i partner odprowadzał ją z

zatłoczonego parkietu. Obserwował pannę, dopóki nie wróciła do wicehra-biny Heathecoute. Nie ulegało
wątpliwości, że ta wysoka, dorodna dama miała pełnić rolę jej przyzwoitki, całkiem możliwe, że nie tylko przez
ten wieczór, ale przez cały sezon.

- A co myślisz o pannie Pennington?
Z dwojga złego wolę już ją od panny Bardwell. Chandler wrócił spojrzeniem do Andrew.
Wydaje się być ulubienicą co młodszych kawalerów w tym sezonie. Doszły mnie słuchy, że cieszą ją atencje

każdego z nich i że popołudniami przyjmuje po cztery, a może i pięć wizyt.

Aż tyle?
Tak słyszałem, ale obydwaj wiemy, jak niegodną zaufania rzeczą jest plotka. - Chandler smętnie uśmiechnął

się do przyjaciela. - Wydaje mi się, że odrzuciła już dwie propozycje małżeństwa, włączając w to Alberta
Longneckera.

Tak, słyszałem. Ani jemu, ani jego ojcu nie spodobała się tak otwarta odmowa. Książę był wściekły, kiedy

doszły do niego komentarze panny na temat ich nazwiska.

Donosiły o tym co prawda rubryki towarzyskie, ale ja z pewnością nie zamierzam wierzyć we wszystko, co

tam wypisują. Będziesz musiał się wcześnie pojawiać na przyjęciach, jeżeli chcesz znaleźć wolne miejsce w jej
karnecie.

Wiem. - Andrew klepnął Chandlera po ramieniu. - Chyba zaraz zacznie się taniec, który mam u niej

zamówiony.

Już się odwracał, kiedy Chandler zatrzymał go, kładąc mu dłoń na ręce.

- Andrew, czy o czymś nie zapomniałeś?

Jego przyjaciel potarł brodę i zrobił taką minę, jakby głęboko się namyślał.

Nie. Nie wydaje mi się.
Czego się o niej dowiedziałeś? - Chandler pokazał głową na parkiet.
O kim? - Andrew udawał szalenie poważnego.
- Wiesz o kim - mruknął niecierpliwie Chandler.
Po twarzy Andrew rozlał się szelmowski uśmiech.
- Och, tak, byłbym zapomniał. Rozmawialiśmy o pannie

Bardwell, czyż nie?

Oczy Chandlera się zwęziły.

Przestań mnie wodzić za nos, stary przyjacielu. Zbyt wiele lat spędziliśmy razem, by miało się to udać.
Co za szkoda. A taką miałbym świetną zabawę. -Uśmiech Andrew zrobił się złośliwy. - Przynajmniej teraz

już wiem dokładnie, jak bardzo cię ona interesuje.

Wiesz tylko, że o nią pytałem.
Dwa razy. - Tu Lord Dugdale podniósł do góry dwa palce, jakby Chandler mógł go nie dosłyszeć.
I niczego więcej nie wiesz.
- Pozwól więc, że skrócę twoje cierpienia. Wicehrabia

Heathecoute i jego małżonka wprowadzają ją w tym sezonie
w towarzystwo; zatrzymała się u lady Beatrice, która, jak mi
się zdaje, jest w tej chwili chora. Niewiele więcej o niej mówią,
poza tym, że to siostrzenica ich przyjaciela. Uznali, że należy
jej się sezon w Londynie, więc zgodzili się nią zaopiekować.

-I?
I to mniej więcej wszystko, co wiem.
Mniej więcej? - wypytywał go Chandler. - A więc jest coś więcej... na przykład nazwisko?
Dobry Boże, tobie to nic nie umknie, prawda? Przekonany jestem, że uda ci się doprowadzić do tego, by cię

przedstawiono, jeżeli wystarczająco mocno jesteś damą zainteresowany.

A więc teraz ja przejmę pałeczkę.

Pozwól, że jako przyjaciel udzielę ci ostrzeżenia, Dun-raven.

Czyżbym potrzebował czegoś takiego po piętnastu latach spędzonych u twego boku?
Być może tym razem tak - odparł Andrew. - Nigdy jeszcze nie widziałem, byś patrzył na jakąś damę

dokładnie tak, jak patrzyłeś na nią. Umiem poznać zauroczenie, kiedy mam je przed oczami. Muszę przyznać, że
zaczynam się trochę o ciebie martwić.

Chandler uśmiechnął się, starając się tym uśmiechem zbyć prawdziwość słów przyjaciela.
- Zauroczenie? Żartujesz chyba. Zwolnij trochę z szampa

nem, Andrew, uderza ci do głowy.

Andrew uśmiechnął się znacząco.
Nie zmieniaj tematu. Przyglądaj się do woli, ale nie dotykaj.
Skąd tak surowe ostrzeżenie?
Bez wątpienia dama poszukuje kogoś dokładnie takiego jak ty. Przystojnego, bogatego i utytułowanego.

Pewnie jest córką jakiegoś szaraczka, a rodzina żywi nadzieję, że starczy jej urody, by wpaść jakiemuś
mężczyźnie w oko i ustawić się na całe życie.

Może i masz rację - mruknął Chandler, rozważając słowa Andrew.
Ale czy byłoby to takie złe, jeżeli jest przy tym czarująca?
- Czy mi się zdaje, czy też na końcu tego zdania usłysza

łem przeciągłe, milczące „ale"?

Chandler głęboko zaczerpnął powietrza i już chciał odpowiedzieć, lecz się rozmyślił.

Nie. Usłyszałeś zapowiedź następnego tańca. Nie chciałbyś chyba się spóźnić.
No to idę. - Pokazał palcem na przyjaciela. - Czuj się ostrzeżony.

I odszedł, a Chandler z zainteresowaniem zajął się roztrząsaniem problemu, jakie właściwie uczucia żywi do

tajemniczej młodej damy.

Za jego plecami rozległo się chichotanie. Odwrócił się i zobaczył, że ma przed sobą pannę Bardwell i pannę

Donaldson. Na twarzach obu panienek malowała się nadzieja i trzpiotowate, szerokie uśmiechy. Jak na ich młody
wiek suknie miały stanowczo zbyt głęboko wycięte, ale tak nakazywała moda.

Hrabia uśmiechnął się bardziej do siebie niż do młodych dam. Kiedyś uważał, że dekolt im głębszy, tym

lepszy, ale ostatnio wybiegi, jakie panienki stosowały, by zwrócić na siebie uwagę, nie wydawały mu się tak
interesujące jak dawniej. Teraz dużo mocniej intrygowała go pewna dama, która była odrobinę, choć niewiele
starsza i bardziej komunikatywna.

Dobry wieczór paniom. - Ukłonił się, potem ujął ich dłonie i złożył na obydwu jeden pocałunek na raz. Nie

da się wciągnąć w pułapkę i nie przedłoży jednej damy nad drugą. Dawno już zrozumiał, że krążący pomiędzy
gośćmi plotkarze mają oczy z tyłu głowy.

Powinien się pan wstydzić, lordzie Dunraven - powiedziała panna Bardwell prowokacyjnym tonem,

wyginając równocześnie w uśmiechu swe zbyt wąskie wargi. - Unikał pan podczas dzisiejszego balu wszystkich
młodych dam. Po co wybierać się na przyjęcie, jeżeli nie zamierza pan zatańczyć choćby z nami dwoma?

Nieśmiała to ona na pewno nie była.
Spojrzał na bladą, niebieskooką piękność. Pewnie jest ponętna i dość inteligentna, ale nie -widział w niej

niczego na tyle sympatycznego, by życzliwie patrzeć na jej zachowanie. Nie miał nawet ochoty złożyć tej pannie
obowiązkowej wizyty.

Przeniósł wzrok z panny Bardwell na ładniejszą, ale cichszą i bardziej skrytą pannę Donaldson, i zapytał:

- Czy mogę założyć, że wy, młode damy, zechcecie doło

żyć starań, bym dziś wieczorem nie podpierał ścian?

Panna Bardwell zachichotała i kilka razy zatrzepotała wachlarzem.

- Wystarczy, że pan poprosi.
Chandler ustąpił.
- W takim razie, drogie panie, chciałbym zatańczyć z każ

dą z pań, jeżeli nie przyrzekły panie już tańców innym panom.

Czekając, aż wyjmą karnety, odwrócił się i wzrokiem szukał zlotookiej.

Ale nigdzie nie było jej widać.

- Wie pani, to nic nie da.
Zaskoczona Millicent aż podskoczyła na kobiecy głos, który dochodził zza jej pleców. Ktoś ją

znowu przyłapał! Anieli niebiescy, czy nie istnieje żadne bezpieczne miejsce, w którym dama mogłaby
spokojnie zrobić sobie notatki?

Odwróciła się od mrocznego kąta w sali z bufetem i stanęła twarzą w twarz z wysoką, dorodną

ciemnowłosą panną. Oczy Millicent natychmiast przykuło brązowoczerwone znamię, które pokrywało
dolną połowę lewego policzka nieznajomej i rozlewało się na jej szyję.

Nie chcąc się gapić, przeniosła szybko wzrok na ładne zielone oczy młodej damy i zapytała:

Dlaczego jest pani taka pewna, że to nic nie da?

Och, sama tego próbowałam.
Milllicent nie była pewna, o co dokładnie ją dama posądza, więc powiedziała tylko:
Czy tak?

Och, Boże, tak. Wielokrotnie. - Tu ciężko westchnęła. -W końcu się poddałam i pani też powinna

tak zrobić.

Ale dlaczego?

Nieznajoma podeszła bliżej. Chociaż była silnie zbudowana, poruszała się z prawdziwą gracją

dobrze urodzonej damy.

- Może pani wypełnić puste miejsca nazwiskami, ale prę

dzej czy później inne obecne tu damy zaczną zastanawiać
się, dlaczego pani karnet zawsze jest pełny, a nigdy nie wi
duje się pani na parkiecie.

Co za ulga. Dama sądziła, że Millicent wpisuje do swego karnetu nazwiska panów. Dzięki Bogu.

Przez moment podejrzewała, że nieznajoma może domyślać się, co naprawdę pisze.

Jestem pewna, że ma pani w tej sprawie rację - powiedziała. - Dziękuję pani za ostrzeżenie.

Nie rozumiem jednak czegoś - ciągnęła nieznajoma, patrząc na karnet Millicent.

A czego? - zapytała Millicent i wsunęła karnet do torebki.

Nie widzę potrzeby, by musiała pani wypełniać puste miejsca na karnecie. Widywałam panią dziś

wieczorem na parkiecie przyzwoitą ilość razy. I jest pani stanowczo zbyt ładna, by miała pani
skończyć jako stara panna, tak jak ja. Po co miałaby pani dopisywać te nazwiska?

Millicent odprężyła się i uśmiechnęła. Podobała jej się życzliwość, którą widziała w oczach młodej

damy, i nie miała ochoty wprowadzać jej w błąd, ale w żaden sposób nie mogła pozwolić sobie na
całkowitą szczerość ani w stosunku do niej, ani do nikogo innego.

Szalenie to uprzejme, że pani tak mówi, ale pewnie każda z nas chciałaby mieć większe

powodzenie, niż ma. Ludzka natura, rozumie pani.

Kiedyś myślałam tak samo, ale już mi to minęło - powiedziała młoda dama z rezygnacją. - Po

czterech latach uświadomiłam sobie, że przez to moje znamię żaden mężczyzna nie zechce się ze mną
ożenić. Co prawda zdarzało się, że jakiś dżentelmen poprosił mnie do tańca, ale robił to tylko dlatego,
by sprawić przyjemność swej matce, której było mnie żal, albo po to, by pokazać innym młodym
damom, że spokojnie mogą go poślubić, bo ma tak dobry charakter, że zatańczył nawet z kimś takim
jak ja.

Millicent chciała zaprzeczyć, ale prawdopodobnie młoda dama mówiła prawdę. Nie potrafiła tego

zrozumieć, ale przekonana była, że dla mężczyzn uroda znaczy więcej niż lojalność czy miłość. .

Jestem pewna, że niepotrzebnie zbyt nisko się pani ocenia.

Nie, wcale nie. Ale znalazłam inne zajęcia, które dają mi radość. Cieszy mnie czytanie i pisanie

wierszy. I bardzo dobrze radzę sobie z igłą.

-. To miłe. Ale może nie dała pani dżentelmenom szansy, by lepiej panią poznali.

Jest pani po prostu uprzejma - stwierdziła smutno młoda dama - i to bardzo sympatyczne z pani

strony. - Uśmiechnęła się słodko do Millicent. - Może złamiemy zasady i będziemy udawać, że
zostałyśmy sobie we właściwy sposób przedstawione. Czy zgodzi się pani?

Ależ oczywiście.

To dobrze. Nazywam się Lynette Knightington i jestem najmłodszą córką księcia Grembrooke.
Millicent dygnęła.

Miło mi panią poznać, lady Lynette. Ja nazywam się Millicent Blair. - Nie dodała, że jest córką

hrabiego. Ciotka Beatrice nie życzyła sobie, by bratanica ujawniła swą prawdziwą tożsamość. Jej
pochodzenie miało pozostać nieznane, a i sama Millicent ze względu na swoje zajęcie też wolała po-
zostawać w cieniu.

Nie widziałam pani wcześniej.

Lord Heathecoute i jego małżonka zgodzili się łaskawie wprowadzić mnie w tym sezonie na

salony - wyjaśniła swobodnie Millicent. - A jestem gościem w domu lady Beatrice.

Jakże to szlachetnie z ich strony. Ale nie dziwię się, bo sami nie mają dzieci. Lady Beatrice

zwykle bywa na przyjęciach, ale ostatnio jej nie widywałam.

Przykro mi to mówić, ale upadła, boleśnie się potłukła i leży złożona niemocą. Nie będzie w tym

sezonie brała udziału w żadnych przyjęciach.

To brzmi poważnie.

Wkrótce powinna już dojść do siebie - zapewniła Millicent, bo tak kazała jej mówić ciotka.

Proszę przekazać, że o nią pytałam.
Nie omieszkam. Nie chcę pani zatrzymywać. Wdzięczna jestem za pani doskonałą radę w sprawie karnetów,

lady Lynette.

Sama by pani do tego doszła. I proszę mówić do mnie: Lynette. Chciałabym się z panią zaprzyjaźnić.
To byłoby cudownie mieć przyjaciółkę, i proszę do mnie mówić: Miliicent.
Tak zrobię. Bywam tu już od tak dawna, że znam wszystkich. Mogę powiedzieć pani, którego z panów

można przyjąć po raz drugi jako partnera do tańca, a którego należy unikać. Wiem również wszystko o młodych
damach, ale pozwolę, by sama pani wyrobiła sobie o nich zdanie. Większość z nich nie zdaje sobie nawet sprawy,
że mogę być w pobliżu.

Na pewno będę polegać na pani opinii.
Dziękuję.

Uśmiechnęła się i Miliicent uświadomiła sobie, że rozmawiając z Lynette nie zwraca w ogóle uwagi na znamię

na jej twarzy. Córka księcia była inteligentną i pogodną młodą damą i chyba potrzebowała przyjaciółki.

- Z radością będę czekała na nasze następne spotkanie.

Proszę się dobrze bawić przez resztę wieczoru.

Patrzyła, jak Lynette odchodzi, i myślała, że chętnie zostałaby jej przyjaciółką, ale nie była pewna, czy może

angażować się w przyjaźń z kimkolwiek. Nie sądziła, by ciotka miała to pochwalać. Poza tym każda potencjalna
przyjaciółka odprawiłaby ją z kwitkiem, gdyby tylko dowiedziała się, że Miliicent zbiera informacje o różnych
osobach, a potem pisze o nich w rubryce lorda Truefitta. Zdaniem ciotki Beatrice, cała śmietanka towarzyska
lubiła czytać „błahostki--ciekawostki", ale nikt nie życzył sobie, by pisać akurat o nim. Miliicent nie miała
wątpliwości, że jaśniepaństwo nie chcieliby mieć nic wspólnego z autorką kroniki towarzyskiej.

- Tu jesteś, kochana Miliicent. Szukaliśmy cię wszędzie.

Millicent odwróciła się na dźwięk donośnego głosu lady Heathecoute, ale nie zobaczyła przed sobą

tej tęgiej damy, tylko spojrzała prosto w błyszczące niebieskie oczy przystojnego dżentelmena, z
którym rozmawiała poprzedniego wieczoru. Chwyciła gwałtownie powietrze, w gardle jej zaschło.

Przystojny dżentelmen odnalazł ją.
- Pozwól, że przedstawię ci Chandlera Prestwicka, hrabiego Dunraven.

„Bądźmy sobie, ile można, obcymi" albo nie uda nam się w tym sezonie osaczyć Szalonego

Pańskiego Złodzieja. Ale nie trzeba się martwić, bo zanim rabuś zostanie pojmany, możemy

spodziewać się zaproszeń na przyjęcia z okazji zaślubin panny Watson-Wentworth i markiza
Gardendowns.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Millicent przykucnęła w głębokim dygu, mając nadzieję, że tym samym ukryje fakt, iż na dźwięk

jego nazwiska oczy rozszerzyły jej się z zaskoczenia, a serce załomotało w piersiach. Anieli niebiescy,
przecież lord Dunraven należy do Okropnej Trójki, przed którą ostrzegała ją lady Beatrice. Nie tylko
był jedną z najlepszych partii w mieście, ale również jedną z najbardziej osławionych, jeżeli ciotka nie
myliła się w swoich opiniach.

Dokładnie taki właśnie hultaj zrujnował reputację matki. Nie wolno jej dla nikogo podobnego tracić

głowy. I pomyśleć tylko, że marzyła o nim ostatniej nocy i tak bardzo chciała znowu go spotkać!

Podniosła się z dygu z mocnym postanowieniem, że znajdzie jakiś sposób, by oprzeć się

niesłychanemu urokowi tego pana.

Jak się pan ma, milordzie. - Powiedziała to chłodno, bo dowiedziała się już, kim jest.

Lordzie Dunraven, panna Millicent Blair, siostrzenica

62
mojego drogiego przyjaciela z prowincji. To jej pierwsza wizyta w Londynie.

Lśniące niebieskie oczy hrabiego przesunęły się niespiesznie po twarzy Millicent, potem ich spojrzenia się

spotkały. Poczuła, jak przepełnia ją nieoczekiwana radość i podniecenie, wywołane obecnością Dunravena,
chociaż postanowiła przecież, że nie będzie na niego reagowała.

Witam w Londynie, panno Blair. Ufam, że dobrze się pani bawi.
Bardzo dobrze, dziękuję, milordzie. Okazuje się, że Londyn i jego mieszkańcy są fascynujący.
Miło mi to słyszeć. Bardzo jesteśmy dumni z naszego pięknego miasta. Z pewnością lady Heathecoute

zadbała, by brała pani udział we wszystkich najlepszych przyjęciach i uroczystych lunchach oraz przyj mowała
pani wizyty tylko najbardziej szacownych dżentelmenów.

Millicent zerknęła na wicehrabinę, na twarzy której malował się zachwyt.

Proszę się o to nie martwić, sir. Jaśnie pani i pan wicehrabia bardzo są mi oddani.
Bez wątpienia musi pani pisywać mnóstwo listów z podziękowaniami - dodał z leciutkim, szatańskim

uśmiechem, w którym jeden kącik ust pociągająco uniósł się ku górze.

Ośmielił się poruszyć tę sprawę, najwyraźniej mając nadzieję, że wywoła tym rumieniec na jej policzkach.

Jego szelmowski uśmiech oraz iskierki w zagadkowych oczach nie zostawiały wątpliwości, że cudownie się bawi
kosztem młodej damy. Powinna poczuć się oburzona, ale się tak nie czuła. Była miło zaintrygowana jego
atencjami.

To prawda. Jestem jednak przekonana, że nie mam już zaległości, lordzie Dunraven. Pochlebia mi pana

zainteresowanie, zwłaszcza że jestem dla pana kimś obcym.

Teraz już nie, skoro zostaliśmy sobie przedstawieni. Za pozwoleniem lady Heathecoute może znajdzie się dla

mnie

jakieś wolne miejsce w pani karnecie, jeżeli nie jest jeszcze pełen notatek... to jest nazwisk.

Millicent musiała myśleć szybko. Na pewno nie miała ochoty pokazywać lordowi Dunravenowi

swego karnetu. Nie chciała, by ktokolwiek go zobaczył.

Nic dziwnego, że hrabiego Dunraven uznawano za pełnoprawnego członka Okropnej Trójki.

Zgorszenie szło za nim trop w trop. W jednej chwili otwarcie z nią flirtował w obecności wicehrabiny,
a zaraz potem próbował narobić jej kłopotów... dowodząc tym samym, że Millicent nie może pozwolić
sobie, by się z nim zadawać... nawet gdyby był nie wiedzieć jak uroczy.

Pana propozycja jest niesłychanie uprzejma, milordzie, ale obawiam się, że nie mogę przyjąć

jeszcze jednego zaproszenia. Odnoszę wrażenie, że jaśnie pani chętnie przeniosłaby się już na
następne przyjęcie, które na ten wieczór zaplanowała.

Banialuki, moja droga Millicent - zagruchała lady Heathe-coute tak cichutko, jak tylko pozwalał

jej donośny głos. - Jeżeli będzie trzeba, to zrezygnujemy z tego drugiego przyjęcia. Zatańcz z panem
hrabią. Właśnie po to jest sezon, czyż nie? Po to, by przetańczyć całą noc. Wydaje mi się nawet, że
właśnie zaczynają grać. Czy masz ten taniec zajęty, moja droga? Pozwól mi sprawdzić. Gdzie twój
karnet?

Millicent mocniej zacisnęła torebkę w dłoni i uśmiechnęła się słodko do jaśnie pani.

Ach, nie. Nie ma po co sprawdzać. Jestem pewna, że ten taniec mam wolny.

A więc załatwione, a czy pan jest wolny, milordzie? -zapytała wicehrabina.

W rzeczy samej. - Podał ramię Millicent. - Czy mogę prosić o ten taniec?

Millicent bała się cokolwiek powiedzieć, wyraziła więc zgodę lekkim, wdzięcznym skinieniem

głowy, bo co innego

jej pozostało? Położyła dłoń na rękawie hrabiego i poszła z nim na parkiet.

- Nie jest uprzejmie odmawiać hrabiemu tańca - odezwał

się po drodze Dunraven.

Odwróciła głowę, by na niego popatrzeć, i po błysku w oczach i półuśmiechu na ustach zorientowała się, że się

z nią droczy, a nie beszta za niewłaściwe zachowanie.

Uniosła odrobinę wyżej brodę.
Nie wtedy, kiedy hrabiego poprzedza tak skandaliczna reputacja.
A więc jest pani już w Londynie na tyle długo, by usłyszeć wszystkie „ciekawostki-błahostki".
Z pewnością nie wszystkie, ale wystarczająco wiele, bym wystrzegała się pana i innych, panu podobnych. A

poza tym nie tylko o panu słyszałam, ale osobiście dowiedziałam się, do czego jest pan zdolny.



Do czego jestem zdolny, panno Blair? - powtórzył. - Nie jestem pewien, który z moich rozlicznych talentów

ma pani na myśli.

Pana hultajskie talenty, sir.
Uśmiechnął się znowu, tym razem ze szczerą wesołością. Fakt, że tak bawi go zażenowanie partnerki,

powinien był ogromnie Millicent zirytować, ale z nieznanych przyczyn zachowanie pana hrabiego nie
przeszkadzało jej.

Nie zamierzała jednak pozwolić, by się o tym dowiedział.
Zachował się pan zdecydowanie zuchwale wczoraj wieczorem, kiedy przypadkiem natknął się pan na mnie w

tamtym mrocznym korytarzu.

Zuchwale? Czy tak to pani ocenia?
Z pewnością.
A ja sądziłem, że zachowałem się jak wzorowy dżentelmen.
Mijali właśnie grupkę gości. Przechodząc obok nich, Millicent zauważyła, że wszyscy się jej przyglądają.

Ciotce wca-

le nie spodobałoby się to, że tak zwraca na siebie uwagę. Och, jak to się stało, że wpadła w oko
hrabiemu z Okropnej Trójki? I co ma z tym faktem począć?

Gwałtownie zaczerpnęła powietrza i zapytała:

"Wzorowy?

Tak.

Dżentelmen?

Tak.

Co za bzdury pan opowiada, sir. Nie ulega kwestii, że była to wielka zuchwałość z pana strony,

kiedy podając mi ołówek, musnął pan palcami moją dłoń. Prawdziwy dżentelmen nie dopuściłby, by
coś takiego miało miejsce.

Hrabia odwrócił się do niej z bardzo zadowolonym wyrazem twarzy.
Nie sądziłem, że pani to zauważyła.

Jak mogłam nie zauważyć? Było to takie... niespodziewane - powiedziała i przypomniała sobie,

jak rozkosznie mrowiła ją dłoń od tego przelotnego dotknięcia.

Lord Dunraven skinął głową jakiejś pięknej damie i dżentelmenowi w wojskowym mundurze, a

dopiero potem zwrócił się do Millicent:

- A oboje mieliśmy przecież rękawiczki. Jest pani najwy

raźniej bardzo wrażliwą damą, panno Blair. Zapamiętam to.

Millicent pożałowała, że nie ugryzła się w język, zanim wspomniała, że ich dłonie się zetknęły.

Stało się już oczywiste, że w rozmowie z tym mężczyzną nie będzie górą. Dlaczego napomknęła o
tamtej pieszczocie? Bo nie potrafiła o niej zapomnieć. Dotknięcie hrabiego było delikatne jak

muśnięcie motyla, ale Millicent odczuła je w całym ciele, od stóp do głów. Miał rację, była
uwrażliwiona na wszystko, co się z nim wiązało. Sama jego obecność powodowała, że zmysły jej się
wyostrzały.

- Nic nie powiedziałam, bo byłam pewna, że dotknął mnie

pan przypadkiem, i nie chciałam pana przestraszyć.

- Zapewniam panią, że trzeba dużo więcej niż przelotne

zetknięcie ręki z dłonią pięknej kobiety, by mnie przestra
szyć. Świadczy to co prawda o wielkiej życzliwości z pani
strony, że pomyślała pani o moich uczuciach, ale myli się pa
ni, panno Blair: nie przez pomyłkę pogładziłem pani dłoń.

Uśmiechnął się znowu znacząco, kiedy zajmowali miejsce na zatłoczonym parkiecie i czekali, aż

muzyka zacznie grać.

Nie jest pan dżentelmenem, sir.

Czasami jestem. Myślałem, że uparcie będzie pani udawać, że nasze dłonie się nie zetknęły.

Zaskoczyła mnie pani, panno Blair, a ja lubię niespodzianki.

Tytuł hultaja pasuje do pana jak ulał, milordzie. Nie tylko pogładził mnie pan po ręce, ale jeszcze

raczył przesłać mi pan pocałunek. Było to jak najbardziej niewłaściwe z pana strony.

A ja uznałem, że to szykowne.

Szykowne? Chciał pan pewnie powiedzieć: frywolne, bo z pewnością tak było.
Hrabia roześmiał się cicho, zmysłowo. I znowu Millicent poczuła dziwne trzepotanie w żołądku. Za

nic nie chciała się do tego przyznać, ale było w tym mężczyźnie coś niesamowicie pociągającego.
Chociażby starała się ze wszystkich sil, nie potrafiła się na niego naprawdę rozzłościć. Świadoma była,
jak reaguje na jego urok i łagodny dotyk, ale równocześnie wiedziała, że hrabia to łajdak czystej wody.

- Jest pani nie tylko damą o wielkiej urodzie, panno Blair,

ale ma pani również cięty dowcip. Od lat już nikt nie nazy
wał mnie hultajem. Jestem pod wrażeniem.

- Nie pragnę się przymilać ani bawić pana, milordzie.

Chcę tylko już z panem skończyć.

Hrabia roześmiał się cicho.
- Proszę mi powiedzieć, czy uwierzyłaby mi pani, gdybym

powiedział, że większość z tego, co pani o mnie słyszała, to
nieprawda?

- Sądzę, że wtedy uczciwość pana byłaby równie podej

rzana jak pochlebstwa.

Muzyka zaczęła grać i taniec się zaczął. Millicent nie miała czasu na myślenie. Mogła tylko poddać się

rytmowi i krokom tańca i dać się prowadzić hrabiemu. Kiedy ujął jej dłoń, poczuła ciarki, jakby wcale nie miała
rękawiczek.

Hrabia podjął rozmowę w miejscu, gdzie ją przerwali, i powiedział niskim, uwodzicielskim głosem:

Jeśli tak się sprawy mają, panno Blair, nie będę zadawał sobie trudu i nie zaprzeczę nawet jednemu słowu z

plotek, jakie pani o mnie słyszała; będzie pani mogła uznać je wszystkie za prawdę. Czy to pani odpowiada?

Bardzo - odrzekła Millicent, poddając się temu, jak po mistrzowsku prowadził ją w tańcu.
Widzę, że panią uszczęśliwiłem.
Bardziej by mnie pan uszczęśliwił, gdyby nie starał się pan, by go przedstawiono. Przyszło mi w związku z

tym na myśl, że jakoś musiał się pan dowiedzieć, iż będę mogła przyjąć pana zaproszenie do tego tańca.

Skąd mógłbym coś takiego wiedzieć? Musiałbym być czarodziejem.
I może pan jest. Doszły mnie słuchy, że ma pan wielką władzę nad młodymi damami, potrafi pan narazić na

szwank ich reputację i doprowadzić do tego, że tracą dla pana głowę.

Plotki oceniają mnie wyżej, niż na to zasługuję, panno Blair. Chciałem po prostu poznać panią i zatańczyć z

nią. Nie miałem pojęcia, które tańce ma pani wolne.

Dłoń Millicent zacisnęła się mimo woli w jego ręce; była pewna, że hrabia położył nacisk na słowo „które".

Przecież nie mógł wiedzieć, czym ona się zajmuje, prawda?

Nie widziałem pani karnetu. Mogła pani już przyrzec ten taniec komu innemu.
Tak, oczywiście.

Musi bardzo uważać, inaczej wyrzuty sumienia każą jej powiedzieć coś zupełnie niestosownego, co może

wzbudzić w nim podejrzenia. Tylko tego jej jeszcze brakowało, by ktoś zaczął zadawać zbyt wiele pytań.

Tak więc przyjechała pani do Londynu na tylko jeden sezon? - odezwał się Dunraven po chwili milczenia.
Może na troszkę dłużej, nie mogę w tej chwili być pewna.
A którą miejscowość nazywa pani swoim domem? - pytał dalej, gładząc znowu palcami wnętrze jej dłoni.
Miejscowość, gdzie mieszka moja matka - odpowiedziała swobodnie Millicent i zmieniła temat. - Nie

poznałam jeszcze pana przyjaciół, lorda Chatwina i lorda Dugdale'a.

Czy to znaczy, że chciałaby pani ich poznać?
Absolutnie nie. Po prostu podtrzymywałam rozmowę.
To dobrze. Podejrzewam, że na Finesa i Andrew zareagowałaby pani podobnie jak na mnie.
Bez wątpienia.
Widzę, że zapoznano panią dokładnie z plotkami na temat nas trzech.
Nie było to trudne. Wydaje mi się, panie hrabio, że wszyscy trzej dokładacie starań, by postępować tak, żeby

ludzie chcieli o was plotkować, a brukowce pisać.

Może i tak. A co by pani powiedziała, gdybym poinformował ją, że zastanawiamy się, czy by się nie

poprawić?

Niewykluczone, że chcąc cokolwiek zmienić, powinniście byli zabrać się do tego wcześniej. Teraz może być

za późno, panowie.

Millicent niemal już myśli pozbierać nie mogła. Leniwe przesuwanie się palców hrabiego po jej dłoni

doprowadzało ją do szaleństwa, bo nie mogła odpowiedzieć mu taką samą zmysłową pieszczotą. Miała być na
tyle rozsądna, by nie dać się złapać na jego jakże przekonujące machinacje, ale przekonała się, że bardzo jest na
nie podatna.

Musi coś zrobić, żeby przełamać urok, który na nią rzu-

cił. Niezależnie od tego, jakie uczucia wywołuje w niej dotknięcie Dunravena, musi pamiętać, iż dla tego
mężczyzny jest tylko jedną z wielu młodych dam, które obejmował, i że nauczony doświadczeniem uważa, iż ma
prawo z nią igrać. Była z niego szelma nad szelmami.

- Czy gładzi pan po rękach wszystkie damy, z którymi

pan tańczy? - zapytała.

Niebieskie oczy hrabiego pociemniały.

Tyle pani o mnie słyszała, że dziwię się, iż musi pani o to pytać.
Chciałam przekonać się, czy powie mi pan prawdę, czy też będzie pan usiłował pochlebiać mi niemądrym

zapewnianiem, że jestem pierwsza.

Wydaje mi się pani stanowczo za mądra, żebym miał pani wmawiać cokolwiek niemądrego.

Następna rzecz, która jej się w nim podobała.

Dziękuję panu.
Proszę najuprzejmiej.
Ale czy mógłby pan przestać? Pana zuchwałość jest dla mnie bardzo krępująca. - Ale jaka miła.
A mnie się wydawało, że zachowuję się w sposób bardzo opanowany, skoro tak naprawdę chciałbym porwać

panią w ramiona i pocałować.

Millicent wyrwał się z ust cichutki okrzyk.
Zapomina się pan, sir.
Nie, ale są takie chwile jak ta, kiedy bardzo chciałbym się zapomnieć.
Przeprowadził ją w piruecie pod swoim ramieniem i znowu obrócił twarzą do siebie, nie myląc kroku. W jego

oczach mignęło rozbawienie, chociaż na tyle dyskretne, że nie dało się go zauważyć w pełnym uprzejmości
uśmiechu.

- Tak pani na mnie działa, panno Blair. Ale zmienię te

mat, by dłużej już nie urażać pani wrażliwości. A więc gdzie
rezyduje pani matka?

Milłicent głęboko zaczerpnęła powietrza, a potem odpowiedziała:
Na wsi. Proszę mi coś powiedzieć: jeżeli to, co w kronikach towarzyskich wypisują o panu, nie jest prawdą,

co jest?

Obejmuje pani swoim pytaniem dosyć szeroki zakres spraw, a sama udziela odpowiedzi tylko w bardzo

ograniczonym zakresie.

Milłicent wpatrzyła się w jego intrygujące, niebieskie oczy, które połyskiwały ogromnym zadowoleniem. Po

raz pierwszy od początku tego tańca nie potrafiła powstrzymać szczerego uśmiechu.

Z pewnością nikt nie może spodziewać się, by dama powiedziała o sobie wszystko podczas pierwszego

tańca, sir.

Ostrożnie, panno Blair, jeszcze trochę, a zrujnuje pani sobie reputację.
Jak to? - zapytała niezrażona.
Wydaje mi się, że ta uwaga była pierwszą pani wypowiedzią, którą mógłbym uznać za kokieteryjną.
A więc muszę bardziej uważać. Jestem jak najdalsza od zamiaru flirtowania z panem.
„Zdaje mi się, że ta dama przyrzeka za wiele".
Oczy Milłicent rozszerzyły się z zaskoczenia i poczuła nagły przypływ sympatii do hrabiego.
Studiował pan Szekspira?
Czy studiowałem? Nie. Po prostu czytałem niektóre z jego dzieł.
Bardzo zręcznie umiał się posługiwać słowami.
Czy robi pani aluzję do tego, w jaki sposób mogę trafić do pani serca, omijając po drodze umysł, panno

Blair?

Milłicent poczuła rozkoszny dreszczyk i równocześnie zesztywniała. Był taki zuchwały, a przy tym taki

czarujący, że z łatwością zapominała, kim jest, i chętnie wdawała się z nim w miłą pogawędkę.

- Absolutnie nie.

Chciałbym pani jutro złożyć wizytę, panno Blair.
Byłoby mi to nie na rękę, lordzie Dunraven.
A więc może następnego popołudnia?
Uniósł rękę i wprowadził ją w następny, powolny piruet. Taniec się już kończył, stanowczo zbyt szybko,

chociaż nie wystarczająco szybko. Lord Dunraven delikatnie uścisnął znowu palce Millicent, puścił jej dłoń i się
ukłonił.

Millicent dygnęła z wielką łatwością, bo uginały się pod nią nogi. Przez cały czas musiała się mieć na

baczności.

- Przykro mi. Obawiam się, że moje popołudnia są wy

pełnione.

Chandler podał jej ramię, które Millicent łaskawie przyjęła.
Coś mi się zdaje, że odrzuca pani moje awanse, panno Blair.
Dokładnie to właśnie robię, sir.
W milczeniu obeszli salę i zbliżali się do miejsca, gdzie na Millicent czekała lady Heathecoute. Serce Millicent

tłukło się w piersiach, a jego reakcja nie miała nic wspólnego z tańczeniem. To dotknięcie lorda Dunravena
powodowało, że puszczało się w szaleńczy pląs, a zdrowy rozsądek brał sobie wychodne na czas nieokreślony.

Już podchodzili do wicehrabiny, kiedy lord Dunraven odwrócił się do Millicent i powiedział cicho:

- Jeżeli zręczne słowa nie podbiją pani serca, panno Blair,

będę musiał szukać innych sposobów, aż znajdę taki, którym
tego dokonam.

Odprowadziwszy pannę Blair do lady Heathecoute, jak tego grzeczność wymagała, Dunraven przyglądał się

wychodzącym paniom. Odwracając się od niego, panna Blair miała wciąż tę samą oszołomioną minę, z jaką
popatrzyła, kiedy powiedział, że znajdzie drogę do jej serca. Siebie również zaskoczył tymi słowami. Nie
zainteresowała go tak żadna da-

ma od czasów, kiedy lady Lambsbeth zatopiła w nim swoje pazurki.

Przebywał w towarzystwie panny Blair dwa razy i ani razu nie usłyszał, żeby chichotała, co było

denerwującym zwyczajem większości młodych dam, spotykanych przez niego na przyjęciach. Śmieszne,
wcześniej trzepotanie rzęs i wachlarzy nie przeszkadzało mu, a teraz okazywało się dosyć irytujące. Dzięki Bogu
panna Blair nie miała chyba w ogóle przy sobie wachlarza. Nie umiałby nawet powiedzieć, czy na pewno widział,
jak mruga. Za bardzo była opanowana.

Musi się czegoś napić; powinien też rozejrzeć się po sali i zobaczyć, czy nie ma tam kogoś, kto odstawałby od

reszty towarzystwa.

Na pewno nie zdarzyło mu się jeszcze poznać młodej damy bardziej intrygującej niż panna Blair. Może nie

powinien był dawać jej do zrozumienia tak szybko, że jest nią zainteresowany? Dawno już nauczył się, że nawet
jeżeli jest jakąś młodą damą zainteresowany, nie powinien jej tego okazywać. A dziś wieczorem napomknął, że
chce trafić do serca panny Blair. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie mówił. Co go napadło? Okazał się chyba
bardziej niezdarny niż uczniak, który po raz pierwszy w życiu zerka na płatną kochankę.

Cholera by to wzięła! Dość już czasu spędził na dumaniu o pannie Blair. Musi złapać złodzieja. Czas, by

zaczął obserwować wyjścia, przechadzać się po salach i badawczo przyjrzał się tłumom, albo nigdy nie znajdzie
tego człowieka, którego szukał.

Przystanął na chwilę, by pogawędzić z księciem Grem-brookiem i zapytać o jego córkę, lady Lynette, ale

przez cały czas bez przerwy błądził wzrokiem po sali, szukając mężczyzny, który nie całkiem pasowałby do tego
wytwornego zgromadzenia. Wymienił kilka słów z sir Charlesem Wrightem, kiedy go mijał, skinął głową i
uśmiechnął się do grupki dam i zlekceważył dżentelmena, który kiedyś na skutek nieporozumienia próbował go
wyzwać.

Powoli okrążył salę dwa razy i doszedł do wniosku, że mężczyźni podobni są do siebie jak krople wody.

Gdyby uznał któregoś z nich za podejrzanego, musiałby to powiedzieć o wszystkich. Co gorsza, uświadomił
sobie, że większość z nich zna po nazwisku i żadnego nie posądzałby o kradzieże. Ale przecież gdyby złodziej
przypominał jakiegoś żebraka wśród arystokratów, to dawno by go złapano.

- Dunraven, zaczekaj no chwilę.
Chandler zaklął pod nosem i szedł dalej, nie zwalniając kroku. Nie miał ochoty na następną rozmowę z

Andrew. Jeżeli dopisze mu szczęście, może ktoś zaczepi jego przyjaciela i zatrzyma g"o, zanim ten zdąży dogonić
hrabiego.

Ale w kilka sekund później Andrew zrównał z nim krok.
- Dunraven, cieszę się, że cię znalazłem. Widziałem, jak

z nią tańczyłeś. Jak poszło?

Chandler zlekceważył pytanie Andrew i odwrócił się, by powitać przyjaciela uśmiechem i lekkim klepnięciem

w ramię.

Znalazłeś mnie w samą porę. Idę się czegoś napić. Masz się ochotę do mnie przyłączyć?
Tak, ale dajmy sobie spokój z tym przyjęciem i chodźmy do White'a. Jest jeszcze wystarczająco wcześnie na

jedną czy dwie partyjki wista.

Nie mogę, stary przyjacielu.

Czemu nie? Jej już nie ma. Widziałem, jak wychodziła.

Stosunki Chandlera z panną Blair były tematem zakaza
nym. Hrabia odwrócił się do przyjaciela i zapytał:

Kto wychodził?
A któżby? - parsknął Andrew zniecierpliwiony. - Oczywiście panna Blair. Nie będziesz mi wmawiał, że

wcześniej nie rozmawialiśmy o niej przez całe pół godziny.

- A więc wiedziałeś już wtedy, jak ona się nazywa?
Andrew wzruszył ramionami i znacząco się uśmiechnął.
- Tak, oczywiście, że wiedziałem. Ale chciałem przekonać

się, czy jesteś nią na tyle zainteresowany, by się samemu te-

go dowiedzieć. Otrzymałem odpowiedź, kiedy zobaczyłem, że tańczycie razem.

- A ja widziałem, jak tańczyłeś z panną Pennington. Mam

nadzieję, że cię nie zawiodła.

Wciąż się jeszcze nad tym zastanawiam. Wydaje się okropnie młodziutką gąską.
Może to ty się starzejesz.
Co za szatański pomysł. Wszystkie młode damy w tym sezonie wydają mi się takie. - Andrew potrząsnął z

niesmakiem głową. - Fatalna sprawa z tym starzeniem się, no nie? Chodź, ruszajmy do White'a, napijmy się i
pogadajmy o tym.

Niedługo mam tańczyć z panną Bardwell.
Naprawdę? - Andrew przyjrzał mu się podejrzliwie. -Kiedy wcześniej rozmawialiśmy, wydawało mi się, że

w najmniejszym stopniu nie jesteś nią zainteresowany.

Bo nie jestem. Wytworzyła się taka sytuacja, że nie mogłem wykręcić się od poproszenia jej do tańca, jeżeli

nie chciałem okazać się niegrzecznym. - Nie ulegało kwestii, że zuchwałości musiała się ta panna nauczyć od
swojej matki, pomyślał Chandler, ale dodał tylko: - Pech chciał, że musiałem też do tańca poprosić pannę
Donaldson, więc zatrzymam się tu nieco dłużej, niż zamierzałem.

Musiały cię przyprzeć do muru.
Łagodnie to ujmujesz.
Z roku na rok coraz zuchwałej robią sobie nadzieje. Pamiętasz, zaledwie dziesięć lat temu były wszystkie

takie nieśmiałe.

Tak. Coś mi się zdaje, że niedawno mówiłeś, że były to „dobre, stare czasy"?
Andrew się roześmiał.
Musiałem mieć porządnie w czubie.
Chyba obydwaj mieliśmy.
Ale poprawiamy się, co?
To się dopiero zobaczy - odpowiedział Chandler z peł-

ną uczciwością, na jaką mógł sobie pozwolić, skoro nie miał już ochoty dzielić się każdą myślą z przyjaciółmi.

- Powiedz mi więc, czy panna Blair nie zawiodła twoich

nadziei, kiedy z nią tańczyłeś?

O, nie, pomyślał sobie Chandler, ale uchylił się przed tym bezpośrednim pytaniem, mówiąc:

Chyba dziś wieczorem interesuje mnie bardziej schwytanie złodzieja niż atencje ładniutkiej damy.
Hmm, to by chyba znaczyło, że okazała się całkiem nijaka.

Wręcz przeciwnie, pomyślał Chandler, przeciskając się dalej przez tłum.

Wcześniej się tylko nad tym zastanawiał, ale teraz wiedział już na pewno, że przychodzi w życiu mężczyzny

pora, kiedy przestaje być cząstką trójki przyjaciół i zaczyna żyć na własny rachunek.

„Z tego powodu, ile że treściwość jest duszą mowy... chcę być treściwym" i donoszę, iż niezwykłą zdaje się

rzeczą widzieć jednego wieczoru lorda Dunravena, lorda Chatwina i lorda Dugdale'a w tańcu z tyloma młodymi
damami. Do tego wszyscy trzej panowie tańczyli wczoraj z panną Bar-dwell. Czy możliwe, że po tylu latach
będziemy patrzeć, jak Okropna Trójka walczy o jedną i tę samą damę?

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Millicent siedziała samotnie w jadalni ciotczynej miejskiej rezydencji i kończyła posiłek, na który składał się

ser, gotowane figi i świeżo pieczony chleb. Było już wpół do trzeciej po południu, a jej nadal trochę kleiły się
oczy.

Na szczęście kucharka ciotki Beatrice każdego popołudnia posyłała na górę, do sypialni Millicent, gorącą

herbatę, by pomóc się obudzić panience, która nie przespała porządnie ani jednej nocy, od kiedy przed kilkoma
dniami przyjechała do Londynu.

Millicent nie miała pojęcia, jakim cudem lady Beatrice udawało się przez tyle lat tak późno chodzić spać i ten

tryb życia wytrzymać. Tempo było wyczerpujące. Ona sama co wieczór uczestniczyła w dwóch albo trzech
przyjęciach, które przeciągały się do wczesnych godzin porannych, a po powrocie do domu udawała się prosto do

sypialni ciotki

i razem omawiały co ciekawsze wydarzenia wieczoru.

Podczas rozmowy Millicent notowała, co - zdaniem ciotki Beatrice - powinno się znaleźć w kronice

towarzyskiej, a potem oddalała się do swego pokoju i zabierała się do żmudnej pracy nad przygotowaniem
czytelnego egzemplarza rubryki, który następnie Phillips dostarczał do „The Daily Reader".

Od pierwszego dnia pobytu w Londynie nie kładła się przed świtem.
Popijała herbatę z delikatnej porcelanowej filiżanki i bez celu rozglądała się po pokoju, aż zawędrowała

wzrokiem za okno, gdzie na różowo, biało i żółto rozkwitały pierwiosnki, krokusy i krzewy. Emery ścinała kwiaty
do sypialni ciotki Beatrice, a Hamlet węszył po ziemi wokół jej stóp.

Millicent nie miała pojęcia, dlaczego spaniel z miejsca poczuł do niej antypatię. Zwykle bardzo dobrze radziła

sobie ze zwierzętami. Nastawienie pieska usprawiedliwiać mógł fakt, że Hamlet nie lubił chyba nikogo poza
swoją panią i Emery. Ciotka Beatrice sugerowała, że jej pupilek może tak się zachowywać dlatego, że robi się
stary i marudny, i najprawdopodobniej miała rację.

Przyglądając się Emery i Hamletowi, wróciła myślami do tego, co poprzedniego wieczoru powiedział hrabia

Dunra-ven, zanim oddał swoją partnerkę pod opiekę wicehrabiny Heathecoute. I nagle przepełniło ją poczucie
radosnego oczekiwania.

Ciotka zmartwiałaby, gdyby się dowiedziała, że hrabia napomknął, iż będzie się o Millicent ubiegał. Ona sama

była tym zaszokowana. Musi położyć kres jego atencjom, ale nie wiedzieć czemu nie miała ochoty tego robić. Był
z niego wysoko urodzony łobuz i hultaj, ale pociągał ją tak bardzo, że nie mogła tego ignorować. Chociaż
próbowała. Jedyna nadzieja w tym, że hrabia wkrótce się nią znudzi i zacznie ubiegać się o jakąś inną młodą
damę.

Kąciki ust Millicent uniosły się w uśmiechu na wspomnienie, jak delikatnie, a przecież władczo

dotykał jej podczas tańca, jaka była zachwycona, wyczuwając ogromną siłę Dun-ravena, kiedy pieścił
jej dłoń. Och, był taki przystojny i wytworny. Nigdy w życiu nie poznała bardziej intrygującego i
fascynującego dżentelmena.

Było tylko jedno „ale", jedno, za to ogromne: musi pamiętać, że właśnie w ten sposób zyskał sobie

reputację, dzięki której zaliczono go do Okropnej Trójki. Umiał oczarować młodą damę i sprawić, by
pragnęła znowu się z nim zobaczyć. Milllicent musi pamiętać, że lubi za pannami gonić i starać się o
nie, ale nie wykracza poza kilka tańców i jedną czy dwie wizyty. Jej uśmiech zbladł.

Nie pozwoli mu igrać ze sobą, a ma po temu dwie ważne przyczyny. Po pierwsze, ciotka Beatrice

po to sprowadziła ją do Londynu, by mieć gwarancję, że zachowa swoją pozycję w „The Daily
Reader", a po drugie, właśnie taki mężczyzna jak lord Dunraven sprawił, że matka Millicent została
uznana przez cały Londyn za wyrzutka. Jeżeli ten szykowny hrabia zechce się znowu do niej zbliżyć,
nie będzie miała wyboru: przyjdzie dać mu odprawę - i jej własne pragnienia nie mają tu żadnego
znaczenia. Nie skończy tak jak matka.

Wyjrzała znowu do bujnie rozkwitłego ogrodu. Dzień był tak piękny, że szkoda siedzieć w domu.

Może leniwa przechadzka wśród kwiatów i krzewów pozwoli jej przestać myśleć o lordzie
Dunravenie. Przyłączy się do Emery i Hamleta i na świeżym powietrzu zastanowi się nad nowymi
cytatami z Szekspira, które nadawałyby się do wykorzystania w rubryce.

Mogła odświeżyć sobie pamięć, zaglądając do książek ciotki z dziełami Szekspira, a czytanie jego

utworów nigdy nie należało do uciążliwych obowiązków, ale cieszyła się na samą myśl, że uda jej się
przypomnieć sobie wystarczającą licz-

bę ulubionych cytatów bez uciekania się do tekstów i wertowania książek.

Dopiła herbatę, skierowała się do drzwi na tyłach domu i wyszła do ślicznego, eleganckiego ogrodu. Mówiono

jej, że ogród kwiatowy ciotki należy do największych i najpiękniejszych na Mayfair, a kiedy popatrzyła na
przepych, który miała przed sobą, przyszło jej bez trudu w to uwierzyć. Zamknięta przestrzeń aż kipiała od barw.

Rozrośnięte, gęste cisy tworzyły wysoki na co najmniej osiem stóp żywopłot, który otaczał ogród z trzech

stron. Pojedyncze rabatki z kwiatami zostały rozplanowane tak, by od wczesnej wiosny do późnej jesieni kwitły

na nich jakieś kwiaty lub krzewy. Na końcu ogrodu stała nadnaturalnej wielkości statua Diany Łowczyni. Bogini
trzymała w ręce pęk strzał, a towarzyszył jej wierny pies. Nietrudno było domyślić się, dlaczego ciotka wybrała
właśnie tę rzeźbę, skoro tak kochała swego pupila.

Emery i Hamlet, którzy właśnie wracali do domu, spotkali się z Millicent, kiedy zeszła ze schodów.

Dzień dobry, panienko - powitała ją Emery z miłym uśmiechem.
Dzień dobry i tobie, Emery - odrzekła Millicent, zaglądając do koszyka pokojówki. - Ścięłaś piękne kwiaty

dla cioci Beatrice.

Oczy służącej rozjaśniły się na tę pochwałę.
Myśli panienka, że jej się spodobają?
Jestem tego pewna.
Dziękuję panience - uśmiechnęła się Emery i ruszyła w górę po schodach.
Millicent odwróciła się do spaniela, który nadal przyglądał jej się zaciekawiony.
- A co z tobą, Hamlecie? Czy chciałbyś przez chwilę po

być ze mną w ogrodzie?

Piesek szczeknął raz. Millicent sądziła, że może chce jej

80
przez to dać do zrozumienia, że zostaje, ale jak tylko Emery otworzyła drzwi, spaniel popędził na górę po
schodach i wpadł do środka, zanim służąca zdążyła je zamknąć.

Chyba mi się nie uda zaprzyjaźnić z tym psiakiem, pomyślała Millicent, wchodząc na brukowaną ścieżkę,

prowadzącą na tyły ogrodu. Dzień był piękny, jasny od słońca, niebo bezchmurne i niebieskie, a w gałązkach
szeleścił delikatny wietrzyk. Po wczesnowiosennych deszczach i mokrej zimie liście przybrały soczyście zielony
kolor.

Skromna popołudniowa sukienka zaszeleściła na czubkach atłasowych pantofelków, kiedy Millicent pochyliła

się, by powąchać ładny różowy kwiatek.

- Millicent.
Wyprostowała się i pomyślała, że musiała chyba zwariować. Byłaby przysięgła, że słyszała, jak lord Dunraven

woła ją po imieniu. Rozejrzała się po całym ogrodzie, ale nikogo nie było widać. Potrząsnęła głową i uśmiechnęła
się do siebie. To niepodobne do niej, by mieć takie dziwaczne przywidzenia. A wszystko przez to, że nie potrafi
pozbyć się tego szykownego łajdaka z myśli.

Ruszyła wolno przed siebie.
- Millicent.
Tym razem zatrzymała się gwałtownie i znowu rozejrzała dookoła. Nie ma omamów słuchowych. To lord

Dunraven woła ją po imieniu.

- Tutaj, przy posągu.
Powoli podeszła bliżej, a kiedy okrążyła posąg, zobaczyła, że z tyłu po prawej przycupnął lord Dunraven,

kryjąc się za monumentalną Dianą. Kiwał na nią ręką, by się do niego przyłączyła.

Był niewiarygodny.
Obejrzała się na drzwi, za którymi przed chwilą zniknęła Emery z Hamletem. Nie było śladu ani po nich, ani

po Phillipsie czy innym ze służących ciotki. To nie do pomy-

ślenia, że lord dostał się do ogrodu i nikt go nie zauważył. Millicent wiedziała, że powinna lorda
Dunravena zignorować i pędem wrócić do domu, ale nie mogła. Zaciekawienie wzięło górę i ruszyła w
jego kierunku. Niespiesznie podeszła do miejsca, gdzie się ukrywał. Kiedy znalazła się na tyle blisko,
by móc z nim porozmawiać, przystanęła i udawała, że przygląda się kępce stokrotek, nie spuszczając
przy tym oczu z hrabiego.

Jest pan zdumiewający, sir. Puścił do niej oko.

Dziękuję.

Jak się pan dostał do ogrodu?

Przez żywopłot.
Millicent popatrzyła na krótko przycięty, gęsty żywopłot, który rósł na obrzeżach ogrodu, i nie

zdołała dostrzec w nim żadnej dziury ani nawet przerzedzenia w równiutko przyciętych cisach.

- Niemożliwe.
Panno Blair, czy nigdy nie słyszała pani powiedzonka, że „tam, gdzie nie brak chęci, znajdzie się i

sposób"?

Jest pan, sir, rzeczywiście niezwykłym czarodziejem, jeżeli przedostał się pan przez ten gęsty

żywopłot.

Na ustach Dunravena ukazał się szelmowski uśmiech, od którego do reszty stopniał gniew

Millicent.

Miałem kiedyś mnóstwo praktyki, ale muszę przyznać, że nieco wyszedłem z wprawy. - Stęknął i

poprawił się na ziemi, przyjmując pozycję siedzącą. - Od lat już nie zakradałem się do ogródka żadnej
młodej damy.

No myślę, że nie - upomniała go Millicent. Przerażona była jego zuchwałością, ale czuła się nią

równocześnie podniecona. - Jest pan stanowczo za stary na takie psoty.

Hrabia skrzywił się, dotykając lekkiego zadrapania na policzku.

- Zgadzam się. Ale kiedyś bardzo mnie one bawiły i cie

szę się, że wciąż jeszcze potrafię to robić.

Wcale się nie zdziwiłam, słysząc, że kiedyś już się panu takie sprawki zdarzały.

Wolałbym składać pani wizyty w stosowny sposób, gdyby tylko wyraziła pani na to zgodę.

Sir, wydawało mi się, że dałam panu jasrio do zrozumienia, iż nie życzę sobie, by mi pan składał

jakiekolwiek wizyty.

Jestem pewien, że sądzi pani, iż prowadzę tryb życia zgodny z moją reputacją.

Ma pan rację. Mogli pana przyłapać, jak się pan tu wślizgiwał. - Przerwała. - Co ja mówię?

Przecież to mnie mogą przyłapać na tym, że stoję tu i rozmawiam z panem. Dopiero byłby skandal.
Emery i Hamlet przed chwilą byli w ogrodzie.

Widziałem ich i czekałem, aż wyjdą. Zawsze jestem ostrożny. Od jakiegoś czasu ukrywałem się

po drugiej stronie żywopłotu z nadzieją, że Hamlet mnie nie wywęszy, a pani dziś po południu
wyjdzie do ogrodu.

Naprawdę? A dlaczego?

Miałem ochotę się z panią zobaczyć. Nie zechciała dać mi pani pozwolenia, bym złożył jej

kurtuazyjną wizytę, musiałem więc złożyć ją bez kurtuazji. A teraz proszę podejść nieco bliżej,
żebyśmy nie musieli rozmawiać zbyt głośno, bo to mogłoby zwrócić uwagę kogoś ze służby.

Bliżej? Nie powinna w ogóle z nim rozmawiać. Ale... mimo że straszny był z niego łobuz, chciała z

nim rozmawiać.

Podeszła do rzeźby i usiadła na piedestale tuż obok lorda Dunravena, który nie podniósł się z trawy.

Przyjrzała mu się. Włosy miał zmierzwione, tkwiły w nich gałązki i listki. Na ramieniu surduta było
małe rozdarcie, a na białej koszuli zielone plamy. Naprawdę wyglądał na dżentelmena, który właśnie
zakradł się do ogrodu, by spotkać się tam z miłością swego życia.

Roześmiała się cicho do siebie.

Co jest takie śmieszne? - zapytał, opierając się z tyłu o piedestał.

Pan.

Ja? Miałem nadzieję, że zrobię na pani wrażenie, a nie że ją rozbawię. W którym miejscu popełniłem błąd? -

przekomarzał się z nią z uśmiechem.

Pomyślałam sobie właśnie, że nic dziwnego, iż zyskał pan sobie taką reputację. Naraził nas pan oboje na

wielkie ryzyko, zakradając się tu w ten sposób.

We wczesnej młodości nauczyłem się zakradać do ogrodów, wspinać po ścianach i wpełzać w okna, nie

dając się przy tym przyłapać.

- Po takich pana wyczynach większość młodych dam

mogłaby błędnie uwierzyć, że jest pan w nich bezgranicznie,
szaleńczo zakochany.

Większość? - zapytał. - Domyślam się, że oznacza to, iż pani się do ich liczby nie zalicza.
Z pewnością nie.
Ale nie martwi się pani tym, że przyszedłem panią odwiedzić.

Och, nie.

Oczywiście, że się martwię - zapewniła bez cienia przekonania w głosie. - To bardzo niemądre. Gdyby pana

tu przyłapano, moja reputacja zostałaby zrujnowana raz na zawsze.

No więc fakt, że jeszcze nigdy mnie nie przyłapano, powinien panią trochę podnieść na duchu.
Rzeczywiście nikt chyba pana nie przyłapał. Bo gdyby tak się stało, byłby już pan żonaty.
I to z tego powodu zawsze jestem ostrożny.
Ale mówił pan, że trochę wyszedł pan z wprawy.
Ja coś takiego powiedziałem? Z pewnością nie. Ale przekonajmy się.

Jednym płynnym ruchem chwycił ją lekko za nadgarstki i pociągnął w dół. Siedziała teraz na pół na trawie, a

na pół hrabiemu na kolanach. Dunraven szybko, łagodnie pocałował ją w usta, a Millicent z emocji aż zakręciło
się w głowie.

Zbyt była oszołomiona, żeby się poruszyć czy cokolwiek

powiedzieć. Patrzyła w jego łagodnie uśmiechnięte oczy i nie czuła żadnego lęku, żadnych wyrzutów sumienia,
żadnego wstydu. Jak to się mogło stać? Przecież ta sytuacja stała w sprzeczności ze wszystkim, czego jej
nauczono.

Hrabia uniósł dłoń, pogładził czubkami palców jej policzek i zapytał:

Czy wyszedłem z wprawy?
Nie, sir, jest pan mistrzem.

Prawie siedziała mu na kolanach. Dunraven trzymał ją, ale do niczego uściskiem nie zmuszał. Z łatwością

mogła wstać, zacząć krzyczeć, a nawet trzepnąć go w ucho, ale tkwiła na miejscu bez ruchu.

Uniósł głowę i znowu delikatnie ją pocałował. Millicent załaskotało coś w żołądku. Hrabia wargi miał ciepłe i

wilgotne, całując, równocześnie subtelnie uczył ją, jak oddać mu pocałunek. Tak łatwo byłoby poddać się
pieszczocie i po prostu cieszyć się tym mężczyzną, ale nie wolno jej tego zrobić. Musi zapanować nad nim i nad
sobą i nie dopuścić, by się ta sytuacja przeciągała.

Odepchnęła się rękami od jego piersi i pocałunek się skończył.

Przekonał mnie pan, lordzie Dunraven. Jest pan hulta-jem pierwszej wody.
Czy powinienem uznać to za komplement, czy za obelgę?
Powinien pan to uznać za prawdę. A teraz muszę już iść, zanim nas ktoś zauważy.
Czy mogę panią jutro odwiedzić?
Millicent podniosła się z trawy i popatrzyła w dół na hrabiego.
- Nie mogę na to pozwolić, sir. Proszę, niech pan swoimi

atencjami obdarzy kogoś innego. A teraz niech pan odejdzie,
jak pan przyszedł, a ja stanę na straży.

Dunraven szeroko się uśmiechnął i przesłał jej pocałunek. Drzwi na tylach domu otworzyły się i wypadł przez
nie

Hamlet, Stanął na szczytowym stopniu i kilka razy zaszczekał, a potem zbiegł po schodach i pędem ruszył w
kierunku Millicent, której serce podeszło do gardła.

- Niech się pan pospieszy, lordzie Dunraven. Hamlet wie,

że pan tu jest - szepnęła, ale on już znikał w wąskim otwo
rze, który przygotował sobie pod krzakami. Otwór zamknął
się, jak tylko hrabia przeszedł na drugą stronę.

Hamlet skierował się prosto do tego miejsca w żywopłocie, za którym zniknął Dunraven. Powęszył po ziemi i

zaszczekał.

Millicent obejrzała się i zobaczyła, że przy drzwiach stoi jej własna pokojówka, Glenda. Wzdrygnęła się i

zaczęła się zastanawiać, jak długo już Glenda tam stoi. Czy ze szczytu schodów mogła dojrzeć lorda Dunravena?
Czy powie coś ciotce, jeżeli go widziała, czy może uzna, że to nie jej sprawa i będzie milczała?

Glenda była młodą kobietą o wielkich, ciemnych oczach i ziemistej cerze. Była również najcichszą ze znanych

Millicent osób. Potrafiła wejść do pokoju tak, że nikt tego nie zauważał.

Panienko, czy wszystko w porządku? - zawołała.
Tak, Glendo - odpowiedziała Millicent i nie oglądając się już na Hamleta, ruszyła w kierunku służącej.
Ma pani gościa.
Nie, nie, nie mam żadnego gościa - skłamała Millicent, starając się ani głosem, ani zachowaniem nie

okazywać, jak jest zdenerwowana, ale nie była pewna, czy jej się to udało. - Nie wiem, na co Hamlet tak szczeka.

Może na jakiegoś królika albo kota.

Z radością udusiłaby lorda Dunravena za to, że postawił ją w tak niezręcznej sytuacji.
Glenda zeszła ze schodów na spotkanie Millicent. Podała jej wizytówkę na srebrnej tacce.
- Nie, panienko, chodzi mi o to, że przyszedł do panien

ki gość z wizytą. Młoda dama.

Och, tak. Rozumiem. Dziękuję. - Millicent wzięła wizytówkę, by ją przeczytać, usiłując przy tym

opanować oddech. - Lady Lynette Knightington. - Podniosła oczy na służącą. - Czy ta dama jeszcze
tutaj jest, czy tylko zostawiła wizytówkę?

Jest we frontowym saloniku, panienko, ale prosiła, by pani nie robiła sobie kłopotu, jeżeli

przyszła w nieodpowiedniej chwili.

Millicent otarła wargi wierzchem dłoni, wspominając pocałunek lorda Dunravena; pożałowała, że

nie ma więcej czasu, by zastanowić się nad tym, dlaczego właściwie hrabia się o nią ubiega.

Musi o tym pomyśleć później.
Dzień, który zaczął się tak spokojnie, robił się coraz bardziej emocjonujący. Czy powinna

przywitać się z młodą damą, która poprzedniego wieczoru okazała jej tyle życzliwości, czy raczej
powiedzieć Glendzie, że nie przyjmuje?

Millicent rzuciła wizytówkę na tackę. Anieli niebiescy, ciotka chyba nie może spodziewać się, że

będzie uczestniczyła co wieczór w dwóch albo trzech przyjęciach i z nikim się nie zaprzyjaźni?

Przekaż jej, że zaraz przyjdę, a potem powiedz gospodyni, żeby poprosiła kucharkę o dzbanek

świeżej herbaty i kanapki.

Dobrze, panienko.

Lady Lynette, jak to miło, że mnie pani odwiedziła - mówiła Millicent w kilka chwil później,

wchodząc do saloniku. Jej dzienna sukienka w kolorze złamanej bieli zamiatała podłogę, a kroki stóp,
obutych w wygodne, atłasowe pantofelki, były bezgłośne.

Lynette odwróciła się od kominka. Przyglądała się tam portretowi dużo młodszej lady Beatrice,

który wisiał nad gzymsem. Uśmiechnęła się uprzejmie do Millicent.

- Ogromnie się cieszę, że mogła się pani ze mną zobaczyć

tak bez uprzedzenia. Obiecuję, że nie zajmę pani wiele czasu.

Nonsens. Proszę zostać tak długo, jak się pani podoba. Kazałam podać trochę herbaty.
Dziękuję. I proszę pamiętać, by mówiła mi pani: Lynette. Jesteśmy teraz przyjaciółkami i między nami nie

powinno być żadnych ceremonii.

W porządku. Proszę usiąść.
Millicent gestem zaprosiła Lynette, by zajęła jedną z dwóch bliźniaczych kanapek, ustawionych na środku

przytulnego pokoju. Po obu stronach każdej z nich stały złocone fotele od kompletu, a pomiędzy nimi
inkrustowany alabastrem stół z satynowanego drewna z trzonem centralnym. Aksamitne zasłony w pasy bordowe
i zielone ściągnięto na boki i wpadające przez okna słońce jasno oświetlało pokój.

Lynnete była pod każdym względem wspaniałą damą, wysoką i mocno zbudowaną. Kiedy przysiadła na skraju

kanapki, jej szafirowa suknia spacerowa rozpostarła się szeroko. Dopasowany do sukni kapelusik związany był
pod brodą szeroką szarfą, która zakrywała niemal całe rozlewające się na policzek znamię. Millicent zauważyła,
że kiedy nie widać tego czerwonego znamienia, twarz Lynette robi się naprawdę śliczna.

Zaczerpnęła głęboko powietrza, uśmiechnęła się i usiadła na kanapce naprzeciw gościa.
Jak się czuje lady Beatrice? - zapytała Lynette.
Codziennie troszkę lepiej, ale obawiam się, że jeszcze nie może przyjmować gości.
Nic nie szkodzi. Rozumiem. Proszę powiedzieć, że o nią pytałam.
Z radością tak zrobię. Jestem pewna, że będzie zawiedziona, że nie mogła się z panią zobaczyć.
Widziałam, jak tańczyła pani wczoraj wieczorem z lordem Dunravenem.

Millicent nagle zaczęła mieć się na baczności. Czy Lynette mogła jakimś cudem widzieć, jak lord Dunraven

zakrada się do ogrodu? Zachowała spokój i przytaknęła:

Tak, to prawda.
Rozmawiałam o tym z moją matką dziś rano przy śniadaniu.

To zakrawało już na pewną impertynencję, ale Millicent postanowiła nie przywoływać gościa do porządku -

jeszcze nie. Zaczeka i zobaczy, w jakim kierunku potoczy się rozmowa.

Czy tak? - odpowiedziała.
Tak. Wyjaśniłam matce, że dopiero ostatnio przedstawiono mi panią i że przyjechała tu pani tylko na jeden

sezon. Ponieważ jest pani w mieście kimś nowym, uznałyśmy z matką, że powinnyśmy wziąć na siebie ten
obowiązek i ostrzec panią przed lordem Dunravenem.

Ostrzec mnie? - zapytała Millicent, ale nie miała wątpliwości, co Lynette powie; trochę ją to wzburzyło, że

księżniczka tak szybko przeszła od wymiany uprzejmości do tematu, który musiał być prawdziwym powodem jej
wizyty.

Lynette przewróciła oczami i się uśmiechnęła.

Nie ulega wątpliwości, że jest najbardziej czarującym z całej Okropnej Trójki i że większość młodych dam

uważa go również za wielce przystojnego. Ale jeżeli przyjechała pani do miasta, by się wydać, dobrze pani zrobi,
zapominając o lordzie Dunravenie i koncentrując się na kimś innym.

To był tylko jeden taniec, Lynette. A hrabia nie jest jedynym dżentelmenem, z którym tańczyłam.
Wiem, ale ze wszystkich, z którymi pani tańczyła, tylko on jeden jest nieosiągalny. Tyle już młodych dam

przez lata straciło dla niego głowę i każda doznała rozczarowania. Myślę, że powinna się pani bardziej
zainteresować sir Char-lesem Wrightem albo wicehrabią Tolby. Obydwaj są przystojni i każdy byłby
odpowiednim kandydatem. Atencji lor-

da Dunravena w stosunku do dowolnej młodej damy nie należy traktować poważnie. Mogłabym opowiedzieć pani
wiele historii, które o nim krążą... ale jestem pewna, że nie zechce pani ich słuchać.

Ależ bardzo chcę.
W słowach Lynette Millicent dojrzała okazję, by dowiedzieć się czegoś więcej o tym zuchwałym hultaju, który

miał czelność tak szybko przejść od gładzenia jej dłoni i przesyłania pocałpnków do tego, by zakraść się do
ogrodu, ściągnąć ją na trawę obok siebie i pocałować w usta.

Och, nie interesują mnie żadne łajdactwa, ale tak chciałabym dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Ciągle

słyszę o hrabiach, których nazywa się Okropną Trójką. Co takiego zrobił lord Dunraven, że zyskał sobie opinię
niegodziwca?

Myślałam, że nie doczekam się na pani pozwolenie, by o tym opowiedzieć. Jestem teraz już starsza i

większość moich przyjaciółek powychodziła za mąż; nie mają ochoty słuchać ploteczek o kawalerach. - Lynette
uśmiechnęła się łobuzersko i przesunęła na sam skraj kanapki, ale zamilkła, kiedy do pokoju weszła Glenda z
herbatą.

Millicent nie mogła powstrzymać uśmiechu: Lynette nagle zaczęła wyglądać tak młodo. Pewnie nie miała

jeszcze trzydziestki, a w tej chwili bardziej przypominała siedemnastolatkę. Bez wątpienia z radością powtórzy
wszystkie znane jej plotki. Oczy księżniczki aż połyskiwały z radości, a mocne rysy twarzy przybrały figlarny
wyraz.

Glenda wyszła z pokoju, a wtedy Lynette zaczęła mówić:
- Cały Londyn sądził, że lord Dunraven ożeni się, jak tyl

ko skończy szkoły, bo przecież tak młodo odziedziczył ty
tuł. I ledwo był do wzięcia, a już zagięły na niego parol
wszystkie młode damy i pełne nadziei wdowy. Ale nie, szyb
ko rozeszła się wieść, że chce wydać wszystkie trzy siostry
za mąż, zanim sam się będzie żenił. Naturalnie został wtedy
uznany za nieosiągalnego.

A tym samym jeszcze bardziej upragnionego? - zapytała Millicent, nalewając Lynette herbaty.

Bez wątpienia. I tak to trwa od co najmniej dziesięciu lat... dla całej Okropnej Trójki.

Śmietanki czy cukru? - zapytała Millicent.

Mnóstwo jednego i drugiego. Lord Dunraven podczas każdego sezonu tańczy, czaruje i składa

wizyty licznym damom. Z tego, co podsłuchałam, wynika, że skradł więcej pocałunków, niż by na

niego jednego przypadało. Nigdy nie oświadczył się o rękę żadnej damy. Nie wierzę nawet, żeby
którejkolwiek złożył więcej niż trzy wizyty podczas jednego sezonu.

Dlaczego tak się dzieje?

Nikt tego nie wie na pewno, bo lord Dunraven, o ile się orientuję, z nikim na ten temat nie

rozmawia, ale przypuszczam, że nie chce, by któryś z ojców zmusił go, żeby się zdeklarował.

Tak, pewnie gdyby złożył jakiejś młodej damie wizytę więcej niż trzy razy, musiałby wobec niej

mieć poważne zamiary.

Wszyscy zakładają, że woli spędzać czas z przyjaciółmi, w dzień grywać na wyścigach konnych,

wieczorami w karty, a potem hazardować się do białego dnia. Mama mówi, że są tacy dżentelmeni,
którzy nigdy się nie ustatkują i nie wezmą sobie żony.

No, to jeszcze nie brzmi najgorzej - powiedziała Millicent, podając Lynette niebieską filiżankę z

wymalowanym na niej różowym kwiatkiem.

Lynnete przyjęła ją okrytą rękawiczką dłonią, pochyliła się do przodu i szepnęła:

Nie powtórzy pani nikomu tego, co pani powiedziałam?

Nie - zapewniła ją Millicent.

To dobrze. Zwykle aż tyle nie paplę, ale też nieczęsto chce mnie ktoś słuchać oprócz mamy.

Proszę, by pani nie krępowała się mnie odwiedzać, jak

tylko przyjdzie pani ochota na rozmowę. Z radością zawsze posłucham o lordzie Dunravenie... i innych osobach z
wyższych sfer - dodała Millicent pospiesznie.

- Podsłuchałam kiedyś, jak pewien młody dżentelmen mó

wił, że lord Dunraven utrzymuje w Londynie cztery kochan
ki. Wszystkie naraz.

Oczy Millicent się rozszerzyły.

Dobry Boże. Aż tyle?
Zdumiewające, czyż nie?
Z pewnością. Moim zdaniem o cztery za dużo.
Do tego składał niekiedy wizyty wszystkim czterem jednego wieczoru i słyszałam, że zdarzało się to często -

dodała Lynette jeszcze cichszym szeptem.

Millicent wstrząśnięta odstawiła filiżankę na spodeczek. Czy ośmieli się uwierzyć, że lorda Dunravena stać na

coś takiego? A może to tylko plotki? Cztery kobiety jednego wieczoru, niemal równocześnie? Gdyby nawet tylko
część z tego, co mówiła Lynette, było prawdą, zasłużył sobie na reputację hulaki. Ale... przecież napomknął, że
to, co o nim mówią, nie jest prawdą.

- Zupełnie nie wiem, co powiedzieć, tyle że dość już chy

ba nasłuchałam się o lordzie Dunravenie i jego kochankach.

Lynette nie zwróciła uwagi na subtelną aluzję Millicent, by zmienić temat rozmowy, i dodała:
- Znany jest z tego, że przy każdej okazji kradnie poca

łunki, a potem nie prosi damy o rękę.

Powiedziała to tak, jakby młodej damie już nic gorszego nie mogło się przydarzyć. Przed przyjazdem do

Londynu Millicent całowano nie raz w policzek. Zastanawiała się potem, dlaczego ktoś miałby widzieć w
pocałunkach cokolwiek niewłaściwego, no i teraz się dowiedziała. Tamte pocałunki były całkiem bez wyrazu.
Natomiast dzisiejsze pocałunki lorda Dunravena powodowały, że w głowie jej się kręciło, a w płucach brakowało
powietrza.

- Przy tych niewielu okazjach, kiedy składa wizytę jakiejś

damie, zawsze i nieodmiennie przynosi ten sam podarunek -
ciągnęła Lynette.

Było jasne, że Lynette nie ma zamiaru zmieniać tematu, więc Millicent zapytała:
Naprawdę? A jakiż to podarunek?
Ciasteczka morelowe. Mówią, że jego kucharz piecze najlepsze ciasteczka morelowe w całym Londynie. -

Pochyliła się bliżej do Millicent. - Gdyby przyniósł pani takie ciasteczka, czy zechciałaby pani zachować jedno
dla mnie? Zawsze tak bardzo chciałam ich skosztować.

Millicent głosu z siebie wydobyć nie mogła, ale tylko przez moment.

Oczywiście, ale naprawdę, Lynette, w najmniejszym nawet stopniu nie ośmielałam lorda Dunravena. Nie

spodziewam się, by on albo jakiś inny dżentelmen miał złożyć mi wizytę.

Mógłby. Przecież z panią tańczył.
Jak i wielu innych dżentelmenów. I zapewniam panią, że do naszego wspólnego tańca sprowokowała go lady

Heathecoute. Pan hrabia był tylko niechętnym uczestnikiem. Nie ma powodu, by martwiła się pani, że dam mu się
urzec i oczarować.

Jeżeli zdoła się pani przed tym obronić, to będzie pani pierwsza. W zeszłym roku lord Truefitt sugerował w

swojej kronice towarzyskiej, że lord Dunraven widuje się z lady Lambsbeth. Okazało się, że spotykał się z nią
potajemnie, kiedy jej mąż był we Francji.

- Z mężatką? - Millicent aż dech zaparło.
Lynnette kiwnęła głową jeden raz.
- Na pewno zdążyła się już pani zorientować, że lordowi

Dunravenowi bardzo trudno jest się oprzeć.

O tak, zorientowałam się.

- Lord Lambsbeth dowiedział się o tym po przyjeździe do

miasta. Pomaszerował do White'a, wyciągnął szpadę i rzucił się na lorda Dunravena, wyzywając go na
pojedynek.

I co się stało?

Przyjaciele lorda Lambsbetha chwycili go za ręce i zmusili do odłożenia szpady. Wszyscy

wiedzieli, że jest dużo za stary, by rzucać wyzwanie tak młodemu człowiekowi. Słyszałam, że lord
Lambsbeth natychmiast potem bez żadnych dalszych incydentów odjechał z małżonką do Paryża.
Pogłoski o kochankach lorda Dunravena, o kradzionych w ogrodach pocałunkach krążyły po mieście
od zawsze, ale nigdy się tym nie denerwował tak, jak się zdenerwował, kiedy w rubryce towarzyskiej
połączono jego nazwisko z nazwiskiem lady Lamsbeth.

I nic dziwnego. Związek z mężatką. Mogło go to kosztować życie. - Jeszcze jeden dowód, że

Millicent miała rację, wykazując taką ostrożność w stosunku do lorda Dunravena.

Każdego roku jakaś młoda dama postanawia usidlić któregoś z hrabiów. W tym roku jest nią

panna Bardwell.

- Tak - powiedziała Millicent. - Poznałam ją.

Podstępem nakłoniła wczoraj wieczorem wszystkich trzech hrabiów, by z nią zatańczyli.

Rzeczywiście wydaje się bardziej zuchwała niż damy, które podejmowały wcześniejsze próby, a jej
ojciec toleruje tak niesforne zachowanie. A biedna panna Donaldson bardzo się czuje przybita. Obawia
się, że jej ojciec pragnie, by poślubiła pewnego starszego kawalera, który z determinacją zaleca się do
niej, chociaż ona wcale nie jest zachwycona jego atencjami.

Skąd pani to wszystko wie? - zapytała Millicent, zdumiona i zaciekawiona, jakim cudem Lynette

może tak dokładnie orientować się w tym, co dzieje się w towarzystwie.

Mówiłam już pani. Słucham, o czym rozmawiają ludzie wokół mnie. Zwykle bardzo uważam, by

nie powtarzać tego, co usłyszałam, ale z jakiegoś powodu z panią tak łatwo mi się rozmawia. Mam
nadzieję, że nie weźmie mi pani za złe, że właśnie panią sobie wybrałam.

 Nie, oczywiście, że nie.
 Może dlatego zwierzyłam się pani, bo mówiła pani, że zostaje tu tylko na sezon. Szkoda byłoby, gdyby

uparła się pani przy dżentelmenie, który jest dla pani niedostępny.

 Ma pani całkowitą rację - zgodziła się Millicent, ale w głębi duszy wiedziała, że cieszą ją atencje lorda

Dunrave-na, nawet jeżeli tak samo zachowywał się wobec setki innych młodych dam przed nią i swoim
zachowaniem narażał na szwank jej reputację.

Kiedy Lynette popijała herbatę, Millicent patrzyła na nią i uświadamiała sobie, że dama ta stanowi istną

kopalnię informacji o londyńskiej śmietance. Chyba wystarczyłoby wysłuchać Lynette i niemalże mogłaby pisać
kronikę towarzyską. Dobrze to było wiedzieć.

Chandler otrzepał płaszcz z deszczu, a potem z determinacją wkroczył do ciemnej tawerny, mieszczącej się w

pobliżu Bow Street. Wieczorne tłumy jeszcze się nie zeszły i nawet w przyćmionym świetle z łatwością zauważył

człowieka, z którym miał tu się spotkać.

Kiedy zbliżał się do stołu, niski, szczupły mężczyzna podniósł się z krzesła.

 Lord Dunraven, nie liczyłem na to, by zechciał pan tak szybko się ze mną zobaczyć.
 Doulton. Pewnie będzie mnie pan widywał codziennie, dopóki nie usłyszę od pana, że złodziej został

schwytany, a kruk odzyskany.

Chandler w?Jął ze stołu butelkę portwajnu i wlał trochę do kieliszka, który posunął w jego stronę Doulton.
- Proszę mi powiedzieć, czym mogę panu dziś służyć? -

zapytał ten ostatni.

Oczy Chandlera się zwęziły.
- Może zaczniemy od tego, że powie mi pan, co odkryli

wczoraj pana ludzie.

Doulton splótł palce i położył dłonie przed sobą na stole. Zamrugał powoli powiekami.
No cóż. - Odchrząknął i poprawił się na krześle, które głośno zaskrzypiało! - Mówiłem panu wczoraj, że

dwaj z moich najlepszych ludzi przesłuchiwali gości, którzy brali udział we wszystkich trzech przyjęciach,
podczas których zdarzyły się kradzieże. Ktoś z pewnością zauważył kogoś lub coś podejrzanego, ale trzeba
przeprowadzić rozmowy z setkami ludzi. To musi potrwać, lordzie Dunraven.

A więc może powinno przesłuchania prowadzić więcej niż dwóch policjantów?
Niewykluczone, że uda mi się jeszcze kogoś znaleźć. Zajmę się tym.
Dzisiaj?
Tak, dzisiaj. - Doulton poprawił się znowu na krześle. -Doszło zapewne do pana, że coraz więcej osób bierze

pod uwagę, iż kradzieże te popełniane są przez ducha.

Ducha? - Chandler podejrzliwie na niego popatrzył. -A to skąd się wzięło?
Doulton zamrugał jeszcze szybciej.
Nie jestem pewien, co dało początek temu przypuszczeniu, ale dziwne, że nikt nie widział, by ktoś ze

skradzionymi przedmiotami wychodził. I nikt nie meldował, by zauważył kogoś obcego w którejkolwiek z
tamtych rezydencji.

Niechże mi pan nie próbuje wmawiać, że istnieje najmniejsza nawet możliwość, by kradzieży dokonywał

duch.

Nie, nie, ja z pewnością tak nie uważam.
Dobrze, bo mogę pana zapewnić, że to nie duch ukradł kruka. Diabli nadali! Najpewniej któryś z brukowców

rozpuścił tę dziwaczną plotkę, podobnie jak któryś z nich zaczął nazywać złodzieja Szalonym Pańskim
Złodziejem.

Tak, skoro pan już o tym wspomniał - zgodził się nerwowo Doulton - rzeczywiście chyba tam to się zaczęło.
Dziękuję. Uspokoiłem się, że przynajmniej pan jest przy

96
zdrowych zmysłach. Klejnoty z łatwością zmieściłyby się w kieszeniach męskiego surduta, a kruka można było
schować pod kamizelką. Duchy, też coś. Kieszonkowcy potrafią sprzątnąć człowiekowi mieszek sprzed nosa, a on
w ogóle się nie zorientuje. Czy przez to mamy nazywać ich duchami?

Nie, sir. Ale musi pan przyznać, że cala ta sprawa ze złodziejem jest dziwaczna.
Nie, Doulton. Nie ma nic dziwnego w tym, że wśród osób z towarzystwa znalazł się złodziej. Dziwne jest to,

że nie został złapany i że ani pan, ani władze nikogo jeszcze nie podejrzewają.

Doulton niespokojnie prychnął i znowu poprawił się na krześle.

Chodziło mi tylko o to, że nie widziano nikogo, kto wyglądem przypominałby złodzieja.
Naturalnie, bo żebraka z łatwością zauważono by na przyjęciu. Oznacza to, że złodziej jest dobry, a panowie

musicie okazać się jeszcze lepsi.

Ma pan całkowitą rację, i my jesteśmy lepsi. - Doulton podniósł się z krzesła. - Jedyny problem w tym, że

mieliśmy za mało czasu. Powinien pan dać nam go więcej. Musimy przesłuchać wszystkich. Nawet
najdrobniejsza wskazówka może naprowadzić nas na tożsamość złodzieja.

I trzeba jeszcze coś zrobić. Proponuję, byście panowie postawili po dwóch policjantów na każdym przyjęciu;

niech wypatrują podejrzanych osób.

Ale to kosztowałoby masę pieniędzy, sir. Wątpię, czy moje stanowisko upoważnia mnie, bym coś takiego

zrobił.

Pozostaję w dosyć przyjaznych stosunkach z burmistrzem. Porozmawiam z nim, jeżeli będzie pan

potrzebował więcej pieniędzy albo ludzi, by osiągnąć rezultat. Będzie wiedział, jak się zakrzątnąć, by do tej
sprawy przydzielono więcej ludzi. I powinien pan sprawdzić wszystkich znanych handlarzy, żeby upewnić się,
czy u któregoś z nich nie pokażą się skradzione przedmioty.

- To bardzo dobra propozycja. Nie ma powodu, by niepokoił pan burmistrza czy kogokolwiek

innego. Sam porozmawiam z nim i zobaczę, co można zrobić. I proszę dać mi jeszcze kilka dni na
przejrzenie informacji, jakie do tej pory zebrali moi ludzie. Jestem pewien, że pozwolą nam one zna-
leźć podejrzanego.

Chandler nie wiedział, iloma dniami dysponuje. Przecież w tej dokładnie chwili ktoś mógł

przetapiać rzeźbę na bryłkę złota. Jednego tylko był całkiem pewien: to nie żaden duch ukradł kruka.

„Na co nie ma środka, nad tym się nie ma i co zastanawiać; co się raz stało, już się nie odstanie" -

wystarczy zapytać pannę Donaldson. Chodzą słuchy, że zanosi się na zaręczyny, które jej ojciec ma
niebawem oficjalnie ogłosić. Panna Pennington dwa razy ostatniego wieczoru tańczyła z lordem
Dugdale. Hmm. Może ktoś chciałby się założyć, czy to hrabia będzie czwartym dżentelmenem, który
oświadczy się o jej rękę w tym sezonie? A co z przyłapaniem Szalonego Pańskiego Złodzieja, którego
należałoby teraz nazywać Szalonym Widmowym Złodziejem?

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Tak łatwo było wypatrzyć ją w tej białej powiewnej sukience, z wiankiem drobnych białych

kwiatuszków we włosach. Skromny okrągły dekolcik przy wieczorowej sukni spinały na ramionach
skrzydlate rękawki i złote, satynowe ra-miączka. Złocista bajorkowa plecionka opadała na plecy jak
szal. Wąski pasek złocistej satyny leżał pod piersiami jak ulał. Chandler przyglądał się, jak spokojnie
toruje sobie drogę przez tłum, dopóki nie zatrzymały jej dwie starsze damy.

Miał ochotę podejść do Millicent Blair, porozmawiać z nią znowu, poprosić do tańca. Ale pragnął

również czegoś więcej. Chciał chwycić tę dziewczynę w ramiona i całować jej ponętne wargi tak, jak
tamtego popołudnia w ogrodzie lady Beatrice.

Dumny był z siebie, że nie dał się złapać temu wścibskie-

mu psiakowi. Niewiele brakowało, ale szczęście dopisało mu i zdołał przedrzeć się przez żywopłot, chociaż
podrapał sobie przy tym ręce i zadrasnął się z boku w szyję. Ślad na szyi udało mu się ukryć pod krawatem.
Przyznawał jednak z uśmiechem, że pocałunek wart był odniesionych ran.

Ale dziś wieczorem trzeba trzymać się na odległość. Prze-szarżował nieco poprzedniego wieczoru, kiedy

powiedział Millicent, że zamierza odkryć drogę do jej serca. Może powinien był też odczekać kilka dni, zanim
spróbuje ją odwiedzić, ale nie mógł się pohamować. Musiał ją zobaczyć.

Gdzie podział się mężczyzna, który zwykle był taki powściągliwy?

Na pewno wydał jej się wczoraj wieczorem bardzo sentymentalny. Równie dobrze mógłby nosić serce na

dłoni, ale ta panna intrygowała go. I tyle. Z rozmysłem odpowiadała wymijająco na jego pytania, żeby postarał
się znowu nawiązać z nią kontakt i próbował się więcej o niej dowiedzieć.

A on dał się na to złapać.
Chandler potrząsnął głową. Sam nie wiedział, czy zdarzyło się już kiedyś, by tak go oczarowała jakaś młoda

dama, która na dodatek wydawała się w ogóle nim nie interesować.

Podszedł nieco bliżej, pozdrawiając po drodze tłoczących się na sali przyjaciół i znajomych. Millicent,

potakując głową, przysłuchiwała się uważnie jakiejś starszej damie, która coś do niej mówiła. Wyglądała słodko i
niewinnie, człowiek dałby głowę, że jej wypowiedzi będą zawsze przemyślane i miłe, ale on ponad wszelką
wątpliwość wiedział, że potrafi być bezpośrednia albo oporna, w zależności od tego, co jej w danej chwili
odpowiada.

Na przestrzeni lat wiele już młodych dam i kochanek podniecało Chandlera, ale Millicent Blair miała w sobie

coś, czym się od nich różniła.

Nigdy jeszcze nie spotkał tak czarującej osoby, która równie zręcznie umiałaby unikać odpowiedzi na jego

pytania.

100

Czy tylko kusiła go w nadziei, że poprosi ją o rękę, czy naprawdę nie była nim zainteresowana? Czy to możliwe,
że popełniane w młodości niedyskrecje tak nadszarpnęły jego reputację, iż teraz, kiedy zainteresował się
przyzwoitą młodą damą, ona obawiała się, że będzie tylko igrał z jej uczuciami?

Kiedy zobaczyła go dziś w ogrodzie, wyglądała na zaskoczoną, ale się nie złościła. Spodobało mu się to. I nie

odesłała go z kwitkiem od razu, pozwoliła mu na dwa pocałunki, zanim się wycofała. Najwyraźniej nie bała się
go.

Zastanawiał się, dlaczego taką tajemnicą okrywa wszystko, co dotyczyło jej rodziny. Takie postępowanie

dodawało oczywiście wiarygodności słowom Andrew, że pochodzi z rodziny ubogiej i interesuje ją tylko to, by
bogato wydać się za mąż. Nie było nic nadzwyczajnego w tym, że piękna dziewczyna przyjeżdżała z prowincji do
miasta w nadziei, że jakiś młody kawaler straci dla niej głowę, zanim dowie się zbyt wiele o jej pochodzeniu.
Jeżeli tak się sprawy miały, nic dziwnego, że nie była nim zainteresowana. Każdy w towarzystwie powiedziałby
jej, że hrabia Dunraven nigdy poważnie nie myślał o tym, by się ożenić.

Chandler miał na ogół bardzo dobre wyczucie i intuicja podpowiadała mu, że panna Blair szuka czegoś więcej

niż tylko odpowiedniego męża. Ale czego?

Uwagę hrabiego zwrócił jakiś dżentelmen, którego nigdy wcześniej nie widział, a który w pobliżu drzwi

podpierał ścianę. Zatrzymał na nim spojrzenie i nagle jego zmysły się wyostrzyły.

Mężczyzna był ubrany w stosowny strój wieczorowy, podobnie jak wszyscy inni obecni na przyjęciu

dżentelmeni, ale robił takie wrażenie, jakby czuł się trochę niepewnie i był nie na swoim miejscu. Dunraven
podejrzewał, że dokładnie ktoś taki może okazać się Szalonym Pańskim Złodziejem, ktoś, kto bez wątpienia
wiedział, jak powinien ubierać się dżentelmen, ale nie czuł się dobrze w jego skórze.

Postanowił podejść do tego mężczyzny, poznać się z nim

101

i dowiedzieć, kim jest. Odwrócił się jeszcze tylko, by zerknąć na pannę Blair.

Podobało mu się, że z taką pogodą i całkowitym skupieniem przysłuchuje się starszym damom. Nie błądziła

spojrzeniem po sali w poszukiwaniu odmiany albo powodu, który pozwoliłby jej przejść do kogoś innego. Godna
podziwu zaleta. Ale już kilka wieczorów temu doszedł do wniosku, że cech, które mogą mu się podobać, znalazł
w tej intrygującej młodej damie aż w nadmiarze i nie potrzebuje ich mnożyć.

- Dobry wieczór, sir - odezwał się, podchodząc do niezna

jomego. - Nie wydaje mi się, byśmy się wcześniej spotkali.
Nazywam się Chandler Prestwick, hrabia Dunraven.

Wysoki, krzepko zbudowany mężczyzna ukłonił się grzecznie, a potem powiedział:
- Miło mi pana poznać, lordzie Dunraven. Nazywam się

William Hogarth, jestem pracownikiem pana Percy'ego
Doultona. Przysłano nas tu, byśmy wypatrywali osobników
o podejrzanym wyglądzie.

Chandler uśmiechnął się pod nosem. To Hogarth swoim wyglądem wzbudzał podejrzenia.

Dobrze. Cieszę się, że Doulton zadziałał bezzwłocznie i znalazł ludzi, którzy mogą brać udział w

przyjęciach.

Tak, sir. Wziął się do pracy od razu. Dziś wieczorem skierowano po dwóch z nas do kilku rezydencji, z

których każda gości ponad pięćdziesiąt osób.

Dunraven był pod wrażeniem tempa, w jakim działał Doulton, oraz tego, że w tak krótkim czasie tak znacznie

udało mu się powiększyć liczbę pracowników.

Czy widział pan coś lub kogoś, kto odbiegałby od normy? - zapytał.
Mój kolega i ja mamy wszystko pod kontrolą. On obserwuje pokoje, gdzie bawią się goście, a ja przyglądam

się każdemu, kto wychodzi tymi drzwiami. Jeżeli jakiś dżentelmen będzie chciał opuścić to pomieszczenie, a z
wypchanej kiesze-

102

ni czy spod surduta coś mu będzie sterczało, mamy rozkazy, by uprzejmie zatrzymać go i zrewidować.

- Dziękuję panu, Hogarth. Odnoszę wrażenie, że radzi

pan sobie z sytuacją w fachowy sposób.

Chandler skinął mężczyźnie głową i już odwracał się, by odejść, kiedy poczuł na karku muśnięcie

piórkiem. Kątem oka dostrzegł jakąś kobietę i oto stanęła przed nim lady Lambs-beth. Hrabiemu
przebiegł po plecach ostrzegawczy dreszcz.

Skrzyżował ręce na piersi i powiedział:

- Lady MacBeth... - tu odchrząknął i dodał lekceważąco: -

To jest, chciałem powiedzieć: lady Lambsbeth.

Lady Lambsbeth uśmiechnęła się do niego słodko i powoli zamrugała długimi rzęsami. Była piękna,

miała wielkie wyraziste niebieskie oczy, którymi nieodmiennie zdawała się wabić. Pozwijane w loczki,
lśniące blond włosy tworzyły oprawę dia okrągłej twarzy.

Ojej, jaki ty jesteś rozkoszny, gdy chcesz być okrutny. Kiedyś mówiłeś do mnie Olivio, Chandler.

Skąd ta ceremo-nialność?

Chcę, żeby tak było.

Będę cię musiała nakłonić, byś zmienił zdanie. Stęskniłam się za twoim urokiem.

Wątpię.
Podeszła do niego o krok bliżej.

Co za szatan z ciebie. Ranisz mnie twymi słowami.

Czy pani mąż ponownie zmarł w tym sezonie, czy też może w Paryżu zrobiło się dla pani za

gorąco o tej porze roku?

Nic nie mogłoby równać się temperaturą z twymi objęciami, najdroższy Chandlerze. -

Uśmiechnęła się uwodzicielsko. - A odpowiedź mogę dać twierdzącą, bo tak się składa, że zostałam
wdową. Tym razem... naprawdę.

Chandler rozejrzał się, by sprawdzić, czy ktoś widzi, że z tą kobietą rozmawia. Na szczęście w

pobliżu nie było nikogo poza policjantem, z którym właśnie się rozstał.

103

Wyrazy współczucia - rzucił obojętnym głosem.
Zdaję sobie sprawę, że nie masz powodów, by mi wierzyć, ale to prawda. Mój mąż, jadąc powozem, zginął

w wypadku w zeszłym roku, wkrótce po naszym powrocie do Paryża. Zdumiona jestem, że o tym nie słyszałeś.

Ta sprawa jest mi obojętna. Jeżeli wróciła pani, by znowu intrygować i szkodzić, będzie pani musiała sobie

znaleźć jakiegoś innego chętnego. Pani rozmówca nie jest zainteresowany.

Lady Lambsbeth zaczerpnęła głęboko powietrza, aż uniosły się obfite piersi, które odkrywała głęboko wycięta

suknia.

No, no, wciąż się gniewasz, że cię okłamałam.
Nie interesuje mnie pani na tyle, bym miał się gniewać.
Ależ ty się zrobiłeś twardy, Chandler. - Uniosła dłoń i udała, że poprawia mu fular. - Podoba mi się to. Może

okazać się warte sprawdzenia w łóżku.

Chandler odstąpił od niej o krok i powiedział:
- Przepraszam panią, jestem z kimś umówiony.

Już miał ją wyminąć, ale chwyciła go za rękę i zatrzymała. Rzuciła mu czarujący uśmiech, ukazując śliczne

białe zęby. Chandlerowi przypomniało się, dlaczego kiedyś tak chciał ją posiąść. Miała delikatną skórę, piękne
ciało, uwielbiała, kiedy mężczyzna jej dotykał i ją adorował. Była zręczną kochanką... i doświadczonym kłamcą.

Zmusił się, by oderwać wzrok od twarzy lady Lambsbeth i opuścić go po smukłej szyi i pełnych piersiach na

długie kobiece palce, które niczym imadło zwarły mu się na ręce. Od uczucia wrogości jego mięśnie mimo woli
się pod jej dłonią skurczyły. Przez chwilę wpatrywał się w tę zaciśniętą dłoń, a potem podniósł oczy na pełną
lubieżności twarz.

Oczy mu się zwęziły, wargi zacisnęły.
Lady Lambsbeth powoli rozluźniła palce i puściła go.

- Niesmaczne to, że tak chowasz urazę, Chandler. Poca

łujmy się i pogódźmy. - Uniosła twarz w jego kierunku.

Chandler nigdy jeszcze nie zachował się z jawną nie-

104

grzecznością wobec damy, ale dziś wieczorem korciło go, by zapuścić się na te nieznane wody. Z pewnością

żadna kobieta nie zasłużyła sobie na to bardziej niż ona. Miał ochotę powiedzieć otwarcie, co o niej myśli, ale
absolutnie nie chciał, by ktoś zwrócił uwagę, że z nią rozmawia.

- Jest pani piękna, lady Lambsbeth, ale pani umysł i ser

ce są kłamliwe. Nie jestem już panią zainteresowany.

Oczy pięknej damy się zwęziły. Wydęła pełne, zmysłowe wargi, przez co ich kąciki się ściągnęły. Na tę

ostatnią nieprzyjemną uwagę powinna wpaść w furię, ale nie mrugnęła nawet okiem. Była kobietą o zimnym
sercu.

- Wiem, że sądzisz, iż to ja dopuściłam, by do brukow

ców przedostały się wiadomości o naszym romansie, ale
przysięgam, musiał to zrobić ktoś inny. Nie wiem, kto się
o nas dowiedział. Zamierzałam powiedzieć ci prawdę, zanim
mój mąż przyjechał do miasta. Wcale nie pragnęłam, by
przyłapał nas w łóżku. Henry byłby oboje nas zabił, gdybyś
nie uciekł na czas.

Nie podobało mu się nawet to, że z jej ust słyszy słowo „romans".
Tak więc ten ktoś, kto mu o tym doniósł, chciał tylko mojej śmierci? To pocieszające. Nie obchodzi mnie,

czy zdradziła panią jej osobista pokojówka. Co się stało, to się nie odstanie. Mój związek z panią się skończył.

Jeżeli tak musi być, pogodzę się z tym, ale zatańcz ze mną i pokażmy wszystkim, że nie chowamy do siebie

urazy.

Problem w tym, że ja urazę chowam. Przestałem już być panią urzeczony, lady Lambsbeth. Proszę sobie

znaleźć kogoś innego, kto uwierzy w pani samotne wdowieństwo. Tym razem ja nie reflektuję. Proszę przyjąć do
wiadomości, że całkowicie mi się już pani sprzykrzyła i nie jestem nią zainteresowany.

Wtapiając się w zebrany we frontowym salonie tłum, Chandler uświadomił sobie, że ma cholernie dobre

samopoczucie. Wziął kieliszek szampana z tacy i nie zatrzymując się,

105

pociągnął z niego łyczek. Od chwili, kiedy dowiedział się, że lady Lambsbeth oszukała go, utrzymując, że jest
wdową, chciał powiedzieć jej, co o niej myśli.

Sam nie był wcale święty. Nierzadko zakradał się do ogrodów, salonów i sypialni, ale nigdy świadomie nie

wziął do łóżka mężatki. Wyznawał własny kodeks honorowy i pilnował się, by go nie złamać. Dostępnych dam,
które ubiegały się o jego atencje, było aż w nadmiarze. Wcale nie pragnął ubiegać się o żonę innego mężczyzny.

Przystanął, głęboko zaczerpnął powietrza i się uśmiechnął. Cieszył się, że już tej kobiety nie pożąda. Istniała

tylko jedna para warg, której pragnął dotknąć ustami, a znajdowała się ona w ślicznej twarzyczce panny Blair.
Mocno postanowił, że odnajdzie ją, zanim wieczór dobiegnie końca.

Minuty mijały, a on wciąż wędrował z jednej sali do drugiej. Otarł się o jakiegoś księcia, uśmiechnął do panny

Pennington, skinął głową innemu księciu i jego małżonce, pozdrawiał przyjaciół i wciąż w tłumie szukał panny
Blair. Wiedział, że musi być na przyjęciu, ponieważ wicehrabiostwo Heathe-coute nadal brali w nim udział.
Dogoniła go znowu panna Bar-dwell, ale udało mu się sprytnie wykręcić od poproszenia jej do tańca. W pewnym
momencie dał nura do jakiegoś zatłoczonego pokoju, by nie zauważył go Fines.

Szedł dalej i w końcu znalazł się w opustoszałej części domu. Stanął u wylotu długiego, wąskiego korytarza z

licznymi drzwiami, które prowadziły z niego na prawo i lewo. Korytarz oświetlony był ściennymi lampami, a na
jego końcu stał wysoki zegar z dużą białą tarczą.

- Czas zmienia wiele spraw - mruknął cicho do siebie Chandler, wracając myślami do przeszłości.
Tuż po zakończeniu zeszłorocznego sezonu rozpoczął się jego burzliwy związek z lady Lambsbeth. Poznał ją

na ostatnim wielkim balu. Powiedziała mu, że jest wdową i że wróciła do miasta po kilku latach spędzonych w
Paryżu. Zaprosiła,

106

by złożył jej wizytę, a on zrobił tak zaraz następnego dnia.

Kazał swojemu kucharzowi przygotować morelowe ciastka, myśląc, że z przyjemnością spożyje je z herbatką i

uśmiechem pięknej lady Lambsbeth na okrasę. Nie spodziewał się, że spędzi całe tamto popołudnie w łóżku, bez
łyczka herbaty i jednego kęsa jedzenia. Przez następne trzy tygodnie, no, prawie trzy, spędzał każde popołudnie w
jej łóżku.

Dopóki pogłoski o ich romansie nie trafiły do „Codziennej rubryki towarzyskiej". Miał ochotę osobiście udusić

lorda Truefitta i zrobiłby tak, gdyby tylko udało mu się dowiedzieć, kim jest.

Nazwisko Chandler od lat pojawiało się w tej rubryce i plotki nie powstrzymały go od odwiedzania lady

Lambsbeth, ale nie minął nawet tydzień, a niespodziewanie i cudownie zmartwychwstał mąż tej damy i pojawił
się akurat wtedy, kiedy Chandler zabawiał się z nią w łóżku.

Hrabia musiał wyskoczyć z okna sypialni na piętrze z ubraniem w ręku. Na drugi czy trzeci wieczór, kiedy sie-

dział właśnie u White'a, lord Lambsbeth wtargnął do klubu z obnażoną szpadą. Byłby pozbawił Chandlera ręki, a
może nawet głowy, gdyby kilku przyjaciół nie przytrzymało go i nie odebrało mu broni.

Lord Dunraven mógł w tej sytuacji postąpić w jeden tylko sposób. Wyparł się, by kiedykolwiek odwiedził

sypialnię lady Lambsbeth, a zgromadzeni wokół niego przyjaciele podtrzymali kłamstwo. Po tym incydencie
spotkał się z lady Lambsbeth pierwszy raz dopiero przed chwilą. Cieszył się, że nie ma już ochoty jej widzieć.

Podniósł kieliszek do ust i przekonał się, że jest on pusty. Nie zauważył nawet, że, przeżywając na nowo

przeszłość, dopił szampana. Popatrzył ponownie w kierunku zegara i zauważył cień osoby, która poruszała się w
pokoju na końcu korytarza.

Ogarnął go niepokój. Ktoś był w tym pokoju. Ale kto? Pan tego domu czy Szalony Pański Złodziej? Musi się

do-

107

wiedzieć. Bezszelestnie odstawił kieliszek na stolik i powoli, jak najciszej, ruszył korytarzem. Wyjrzał zza drzwi i
ze zdumieniem zobaczył Millicent Blair.

Stała przed kominkiem; spojrzała na obraz nad gzymsem, potem napisała coś w karnecie. Znowu coś sobie

notowała? Liściki dziękczynne? Skrzywił się. Z pewnością nie. Nie da się ponownie nabrać na to wyjaśnienie.

Do diabła, co to, to nie.
Cofnął się od drzwi. Znajdowała się sama w prywatnym gabinecie. W oczywisty sposób nie był on zwykle

udostępniany gościom. Czy powinien dać jej do zrozumienia, że wie o jej obecności?

Nagle, z szybkością pioruna przelatującego po ciemnoszarym niebie, uderzyła go pewna myśl. Ciało Chandlera

zesztywniało. Nie chciał uwierzyć w to, co podsuwał rozum. Ale nie potrafił powstrzymać lęgnących mu się w
głowie podejrzeń. Czy to możliwe, by panna Blair robiła notatki o cennych obiektach, znajdujących się w tym
domu, przygotowując grunt pod następną kradzież?

Wzbraniał się brać coś takiego pod uwagę. Ale po cóż innego udawałaby się do tej części domu, w której nie

powinna się znaleźć, już po raz drugi, i notowała coś w karnecie? Kiedy zobaczył ją pierwszy raz, też robiła sobie
notatki. Umysł wygrzebywał i podsuwał mu następne fakty. Wczoraj wieczorem nie chciała pozwolić, by lady
Heathecoute zobaczyła jej karnet.

Ludzie niewiele o niej wiedzieli. Z pewnością jemu nie powiedziała o sobie nic. Niech to szlag najjaśniejszy,

nie podobało mu się to, jak wszystko do siebie pasuje. Nie potrafił uwierzyć, że okrada rezydencje, ale mogła być
czyjąś wspólniczką.

A jeżeli tak się rzeczy miały, znaczyło to, że Millicent Blair, śliczna młoda dama, na której punkcie oszalał z

pożądania, jest partnerką Szalonego Pańskiego Złodzieja.

108

Millicent wróciła na przyjęcie z poczuciem satysfakcji, że zgromadziła już wystarczająco dużo ploteczek, by

zaspokoić wymagania ciotki Beatrice. Wypełniła cały tył karnetu notatkami i, wchodząc na zatłoczoną salę,
próbowała jedną ręką przywiązać go z powrotem do nadgarstka. Większości z tego, co zapisała, dowiedziała się
od lady Lynette. Wystarczyło jej spędzić z nową przyjaciółką kilka minut, a już zyskała mnóstwo ciekawostek do
rubryki ciotki.

Zdumiona była, że ani ciotka Beatrice, ani wicehrabina nie zorientowały się jeszcze, iż żaden brukowiec nie

donosił o takiej ilości plotek, jaką znała lady Lynette. Przypuszczała, że sprawy miały się dokładnie tak, jak
sugerowała jej nowa przyjaciółka. Jaśniepaństwo skwapliwie udawali, że księżniczki nie zauważają, bo wtedy nie
musieli patrzeć na jej znamię, tak więc łatwo im było ją przeoczyć.

Co za szkoda. Lynette to przemiła osoba i najwyraźniej bardzo brakowało jej przyjaźni. Millicent postanowiła,

że będzie pamiętała, by złożyć wizytę...

Ktoś uderzył ją w plecy i panna Blair poleciała do przodu. Próbując odzyskać równowagę i nie wywrócić się,

upuściła ołówek i karnet. Silne, rozgrzane dłonie chwyciły ją za ramiona i powstrzymały od upadku. Nie musiała
zobaczyć jego twarzy ani usłyszeć głosu; wiedziała, że to lord Dunra-ven nie pozwolił, by się rozłożyła na
podłodze jak długa.

Szczerze przepraszam, panno Blair. - Słowa te wyszeptane zostały tuż przy jej uchu, a równocześnie

kierujące nią dłonie odwróciły ją tak, że stanęła twarzą nie tyle do anioła stróża, który ustrzegł ją przed upadkiem,
ile do swej nemezis. - Jakiś źle wychowany gbur potrącił mnie i wpadłem na panią. Czy nic się pani nie stało?

Nic - zapewniła Millicent bez tchu, po czym, zdając sobie sprawę, że kilkoro ludzi gapi się na nich,

uśmiechnęła się, by jak najmniej zwracać na siebie uwagę.

Nie chciałem wpadać na panią.

109

- Ależ oczywiście, że pan nie chciał - zgodziła się, chociaż

przysięgłaby, że w głębi niebieskich oczu nie dostrzega ani
odrobiny prawdziwej skruchy. Po raz pierwszy odniosła wra
żenie, że hrabia zachowuje się w stosunku do niej z rezerwą.

Dunraven rozejrzał się po sali.

Nie mam zielonego pojęcia, kto, u diabła, mógł być aż tak niezręczny.
Wszystko w porządku. Naprawdę, mnie się nie stała żadna krzywda, a i panu chyba też nie.
Ani trochę.
Dobrze. Proszę już o tym zapomnieć - powiedziała Mil-licent i natychmiast zaczęła szukać na podłodze

karnetu i ołówka. Ale widziała tylko wypolerowane do połysku buty i atłasowe pantofelki oraz rąbki sukien.

Czy pani coś zgubiła? Coś z biżuterii?
Nie, nie - zapewniła go z mocnym postanowieniem, że nie wpadnie w panikę. Instynktownie uniosła ręce,

poszukała palcami perłowych kolczyków oraz naszyjnika i przekonała się, że są na swoim miejscu. - Upuściłam
ołówek i karnet.

Proszę pozwolić, bym ich dla pani poszukał.
Ach, nie. Sama je znajdę.

Ale Chandler już ruszył do akcji. Z wielką uprzejmością poprosił panów, by patrzyli pod nogi, oraz panie, by

odsunęły się na bok. Po kilku chwilach pochylił się i podniósł ołówek i karnet.

Zamykając jedno i drugie w dłoni, wrócił do Millicent.

- Jakże się pani miewa, panno Blair?

Millicent poczuła się zaskoczona i zaniepokojona, że nie zwrócił jej od razu karnetu. Nie mogła jednak

dopuścić do tego, by dowiedział się, jak rozpaczliwie chce dostać z powrotem notatki w swoje ręce.

Przesunęła dłońmi w dół po bokach sukni i z wielką uprzejmością odpowiedziała:

- Bardzo dobrze, sir. A pan?

110

Tak samo, dziękuję pani. Odwiedziłem dziś wieczorem trzy przyjęcia, szukając pani.
No i można powiedzieć, że wreszcie pan na mnie wpadł.
No właśnie. Jeszcze raz przepraszam za tak brutalne powitanie - odpowiedział Dunraven z wielce

szelmowskim uśmiechem.

Nie ma potrzeby. Dziękuję, że odnalazł pan mój karnet i ołówek.

Wyciągnęła dłoń, ale hrabia najdrobniejszym nawet gestem nie okazał, że chciałby je zwrócić, zmuszona więc

była opuścić rękę, bo kilkoro gości nadal gapiło się na nich. Najwyraźniej zamierzał te przedmioty zatrzymać w
charakterze fantów, dopóki sam nie zdecyduje się ich oddać.

- Pragnę pani jutro złożyć wizytę, panno Blair. Czy od

powiada to pani?

Pytanie tak było niespodziewane, że Millicent przez chwilę tylko na Dunravena patrzyła, ale szybko odzyskała

rezon i odrzekła:

Nie, chyba by mi się to nie podobało, sir. Brwi hrabiego podjechały wyzywająco w górę.
Czy znajduje mnie pani nieatrakcyjnym, panno Blair?
- Nie, wie pan doskonale, że wręcz przeciwnie. Jest pan

szalenie atrakcyjnym mężczyzną.

Przyglądała się, jak hrabia wędruje wzrokiem po jej twarzy, a potem wraca spojrzeniem do oczu. I znowu

odezwało się w niej coś, co usilnie pragnęło podporządkować się jego życzeniom. Przez moment Millicent miała
kłopoty ze złapaniem oddechu.

- Dziękuję pani. Chociaż nie napraszałem się o komple

menty. Próbuję zrozumieć, dlaczego uważa mnie pani za nie
odpowiedniego konkurenta?

Panna Blair na moment odwróciła wzrok i dopiero potem spojrzała mu w oczy.

- Nieodpowiedni jest zbyt ostrym określeniem.

111

- A więc czuję się zdezorientowany. Proszę wyjaśnić, dla

czego nie zgadza się pani przyjąć mojej wizyty?

Po popołudniowych odwiedzinach lorda Dunravena Mil-licent obawiała się czegoś takiego z jego strony.

Gdyby nie to, że musiała pomagać ciotce, z radością zgodziłaby się na wizytę, chociaż wiedziała, że takiemu
hultajowi i łobuzowi ufać nie można. Ale hrabia miał zwyczaj igrać z uczuciami dam, musi więc dać mu odprawę.

I tak jestem dosyć zajęta, jednak bardzo dziękuję za uprzejmość, z jaką pan chce złożyć mi wizytę.
Dziękuje mi pani za uprzejmość. Nie to chciałem usłyszeć. Czy tak jest pani zajęta wizytami innych

dżentelmenów, że nie znajduje pani czasu dla mnie?

Jeżeli odpowiedź ma być całkiem uczciwa, lordzie Dunraven, to chyba nie najlepiej się ze sobą zgadzamy. I

nie widzę powodu, byśmy mieli razem cierpieć przez całe popołudnie.

Hrabia spojrzał na nią pytająco.

- Z pewnością nie może to być uczciwa odpowiedź, pan

no Blair.

Nie może i nie jest.

Dżentelmen nie podawałby chyba w wątpliwość uczciwości damy, sir?
Nie mam ochoty w tej chwili być dżentelmenem.
Zauważyłam. - Millicent obawiała się, że zaraz straci głowę, chociaż jej się to przecież nie zdarzało.

Zaczerpnęła głęboko powietrza, by się opanować. - Naprawdę nie widzę powodu, by przedłużać tę dyskusję,
lordzie Dunraven; i wdzięczna jestem panu, że pytał pan, czy może mi złożyć wizytę.

Hrabia podszedł o krok bliżej i zniżył głos tak, by nie usłyszeli go stojący w pobliżu goście.
Przecież nie proszę panią, by pani za mnie wyszła.
To chyba oczywiste.
Powiedziała to pani tak, jakby sam pomysł panią przerażał.

112

Który? Ten, że złoży mi pan wizytę?
Nie, pomysł, że mogłaby pani mnie poślubić. Oczy Millicent się rozszerzyły.
Sir, czy prosi mnie pan o rękę?
- A niech to piorun strzeli, nie - zareagował hrabia nieco

zbyt głośno i kilka osób zerknęło w ich kierunku.

Millicent zauważyła, że mężczyźni marszczą brwi, a na twarzach kilku pań maluje się oburzenie.
Przepraszam za moje maniery, panno Blair, ale w tej chwili ogromnie pani mnie irytuje.
W takim razie proszę oddać mi karnet i ołówek i się pożegnamy.
Nie tak szybko i dopiero wtedy, kiedy otrzymam od pani rozsądne wyjaśnienie, dlaczego nie mogę złożyć

pani popołudniowej wizyty.

Musiała zachować stanowczość, chociaż ochotę miała na coś wręcz przeciwnego. Bez wątpienia popołudnie w

towarzystwie lorda Dunravena dostarczyłoby jej wielu emocji, ale nie mogła sobie pozwolić, by zwrócono na nią
uwagę, a on z pewnością doprowadziłby do tego.

Bardzo dobrze, chciałam oszczędzić panu przykrości, ale jeżeli musi pan poznać prawdę, nie tylko

oświecono mnie, jak złą reputację wśród wyższych sfer zyskało panu pańskie zachowanie, ale na dodatek
doświadczyłam tego zachowania osobiście. Obawiam się, że nie byłoby to z korzyścią dla mnie, gdybym
pozwoliła panu na wizytę.

Tak więc wzbrania się pani uwierzyć, że moja reputacja mogła zostać nadszarpnięta przez plotki?
Nie, przekonana jestem, że niektóre z pogłosek są przesadzone - przyznała Millicent, przypominając sobie,

co mówiła jej Lynette. - Ale nie zmienia to faktu, że zadawanie się z panem mogłoby zaszkodzić mojej reputacji,
a na to nie mam ochoty się narażać. Chciałabym, by zwrócił mi pan karnet i zostawił mnie w spokoju.

113

Na czole hrabiego pojawiła się zmarszczka, jakiej tam jeszcze nie widziała.

- Więc nie pragnie mnie pani poznać lepiej.
Millicent wahała się przez chwilę, ale w końcu powiedziała:

Ma pan rację. Dokładnie tego chcę.

Nie poznawać mnie lepiej, czy może żebym ja pani lepiej nie poznał?
Panna Blair głęboko zaczerpnęła powietrza.

-Jest pan dużo bardziej irytujący niż ja, sir. Powodem może być zarówno jedno z dwojga, jak jedno

i drugie, lordzie Dunraven. Przekonajmy się, czy uda mi się w jeszcze bardziej nieskomplikowany
sposób tę sprawę wyłuszczyć. W ogóle nie życzę sobie zadawać się z panem. Czy to było
wystarczająco zrozumiałe dla pana?

Hrabia przez moment wyglądał tak, jakby go zraniła, i Millicent znienawidziła siebie za to, że była

taka szorstka. Gdyby tylko wiedział, jak bardzo by się cieszyła, mogąc poznać go lepiej.

- Tak. Wydaje mi się, że zrozumiałem dokładnie i ja,

i wszyscy obecni na tej sali.

Panna Blair rozejrzała się i nagle wydało jej się, że wpatruje się w nią tysiąc oczu. Siłą woli

powstrzymała rumieniec, którym już miały zapłonąć jej policzki. Ciotka Beatrice uzna ją za
kompletnego nieudacznika. Będzie musiała spakować się i odjechać skompromitowana do
Nottinghamshire, dokładnie jak matka, a wszystko przez tego przystojnego hukaj a.

Nie chciałam się wyrazić tak głośno ani tak ostro. Zmusił mnie pan do tego, nastając, że pragnie

mi pan złożyć wizytę, kiedy ja próbowałam uprzejmie pana zniechęcić.

Chyba naprawdę już teraz zrozumiałem. I wiem dokładnie, co powinienem zrobić.
Millicent głęboko zaczerpnęła powietrza.
- Cieszę się. A czy teraz zechciałby pan już uprzejmie

zwrócić mi karnet i ołówek, żebym się mogła oddalić?

114

Ależ oczywiście. - Wyciągnął rękę zza pleców i położył obydwa przedmioty na jej wyciągniętej dłoni.

Millicent pospiesznie zacisnęła na nich palce. - Proszę panią bardzo. A może schowa je pani do torebki? To tam
lubi pani przechowywać karnet, czyż nie?

Tak. To bardzo dobry pomysł. Łatwiej... łatwiej mi go wtedy nie zgubić.
Łatwiej niż gdyby był przywiązany do pani nadgarstka, panno Blair?
Millicent poczuła się tak dziwnie, że aż zadrżała. Dunra-ven potrafił czasami powiedzieć coś, co budziło w niej

podejrzenia, że umie czytać w myślach i dokładnie wie, czym zajmuje się lady Beatrice.

Millicent, moja droga, jak się czujesz? Czy coś ci się stało? - Lady Heathecoute sunęła ku niej najszybciej

jak mogła przy swojej potężnej posturze. - Właśnie usłyszałam, że wywrócono cię na podłogę, że ludzie cię
podeptali i że lord Dunraven był tak uprzejmy, że pomógł ci się podnieść.

Anieli niebiescy, milady, kto pani coś takiego powiedział? Tylko lekko mnie potrącono. Wcale się nie

wywróciłam i nikt na mnie nie nastąpił. Czuję się doskonale.

Czy jesteś pewna? Masz trochę wypieków na policzkach. Czy nie chciałabyś powąchać soli trzeźwiących?

- Nie. Zapewniam panią, że wszystko jest w porządku.
Kiedy wicehrabina odstąpiła na bok, Millicent zobaczyła, że

lord Dunraven zniknął, a wokół niej stoi tłum obcych ludzi.

Powinna odczuć ulgę, że już go nie ma. Wszelkie kontakty z nim mogły jej wyłącznie narobić kłopotów.

Obdarował ją niespodziewanym pocałunkiem. To powinno było wystarczyć, ale przekonała się, że w rezultacie
zapragnęła otrzymać więcej.

„Argumentacja winna być wesoła bez rozpusty, dowcipna bez przesady, śmiała bez bezczelności,

uczona bez zarozumiałości i oryginalna bez kacerstwa" i dlatego piszący te słowa pragnie dostarczać
tylko informacji, byście państwo sami mogli ją osądzić. Wczoraj wieczorem widziano lorda
Dunravena podczas tete-a-tete z lady Lambsbeth. Po skandalu, jaki ci państwo wywołali w ubiegłym
roku, temat ich rozmowy musi intrygować wszystkich.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Chandler przygląda! się, jak panna Blair w towarzystwie wi-cehrabiostwa Heathecoute wychodzi z

przyjęcia. Zaczerpnął wielki haust powietrza, wsunął rękę do kieszeni surduta i poszukał w niej

karnetu. Karnet bezpiecznie tkwił w środku.

Dobrze. Udało mu się zrealizować plan z niemal przesadną perfekcją.

Naprawdę było mu przykro, że z takim impetem wpadł na pannę Blair, ale kiedy zobaczył, że

właśnie wiąże wstążeczki na przegubie, wiedział, co musi zrobić. Gdyby się z nią zderzył lekko, nie
osiągnąłby celu. Wciąż jeszcze trudno mu było uwierzyć, że nawet okiem nie rzuciła na karnet, który
jej podał - pusty karnet, pożyczony od pewnej księż-nej-wdowy, która zawsze miała do Chandlera
słabość. Na szczęście nie zadawala mu przy tym żadnych pytań.

Teraz, kiedy młoda dama już wyszła, mógł poszukać sobie

116

jakiegoś zacisznego kącika i przeczytać, co zapisała w karnecie, o którym udało mu się nie myśleć, bo rozmawiał
z nią o złożeniu wizyty. Na tym polu również odniósł sukces. Sam nie rozumiał, co czuje do panny Blair.
Niewykluczone, że ponosiła odpowiedzialność za ukradzionego kruka, dawała mu odprawę przy każdej okazji,
ale nieodmiennie go intrygowała. Interesowały go również jej notatki.

Chandler rozpaczliwie chciał dopaść złodzieja, ale nie zamierzał zaraz z rana przekazywać karnetu panny Blair

do wglądu wyborowym Łapaczom Złodziei Doultona. Nie ulegało kwestii, że przychwycił ją na robieniu notatek.
Przestał też wierzyć w tę opowiastkę o liścikach dziękczynnych. Na pewno zapisywała informacje o cennych
dziełach sztuki, by przekazać je później swemu wspólnikowi.

Podszedł do świecznika, wyjął karnet z kieszeni i przeczytał:

Lord D-dale prosił dwa razy do tańca pannę B-well. Lady H. wyjechała niespodz. do Kent. Panna D. wzbrania

się uczestn. w następnych przyjęciach, póki ojciec nie ustąpi.

Przebiegł wzrokiem zapiski do końca, a potem zrobił to jeszcze raz. Nie znalazł niczego oprócz takich

strzępów informacji. Gdzie podziały się notatki o cennych przedmiotach?

Może na podłodze leżały dwa karnety, a on podniósł niewłaściwy. Czy to możliwe, by przez pomyłkę

zatrzymał nie ten, który trzeba? Nie. Księżna dała mu pusty karnet, a on własnoręcznie zapisał w nim kilka
nazwisk partnerek do tańca. Odwrócił go znowu.

Widział wcześniej pismo panny Blair tylko raz, i to z pewnej odległości, w tamten wieczór, kiedy zobaczył ją

po raz pierwszy, ale odnosił wrażenie, że piękne litery, które ma przed oczami, musiała stawiać ta sama ręka.
Przyłożył karnet do nosa i wciągnął powietrze. O tak, to jest karnet panny Blair.

Przyglądał mu się bacznie przez chwilę, usiłując wymyślić

117

jakieś logiczne wyjaśnienie. Panna Blair dopiero niedawno przyjechała do Londynu. Może robi sobie notatki, by
łatwiej jej było zapamiętać nazwiska osób z towarzystwa. Wydawało się to wysoce prawdopodobne, jeśli
uwzględnić mnogość przedstawicieli wyższych sfer.

Chandler odetchnął z ulgą. Tak, to wyjaśnienie wydaje się wiarygodne. Nie dorastała w Londynie, mogła więc

mieć kłopoty z zapamiętaniem utytułowanych dam i dżentelmenów. Na pewno dlatego robiła sobie notatki. Jak
mógł w ogóle podejrzewać, że jest wspólniczką Szalonego Pańskiego Złodzieja, i to tylko dlatego, że pojawiła się
w mieście mniej więcej równocześnie z nim?

Przekonanie, że Millicent nie ma nic wspólnego z rabusiem, lało balsam na jego serce.
Najwyraźniej tak bardzo chciał odzyskać swego kruka, że umysł burzył mu się i rozważał najdziksze nawet

ewentualności. Doulton rozesłał stróżów bezpieczeństwa na wszystkie przyjęcia, może więc przyłapią złodzieja
na gorącym uczynku. A może powinien poprosić, by Doulton pozwolił mu przejrzeć informacje, które dotychczas
otrzymał. Nie miał przekonania, czy aby ten człowiek czegoś nie przegapi.

Schował karnet z powrotem do kieszeni. Dla niego było już po przyjęciu. Pójdzie do domu i...

- Unikałeś nas, Dunraven.
A niech to szlag najjaśniejszy! Andrew i Fines. Po jednym z każdej strony. Nagle odniósł wrażenie, że zamiast

dwóch najlepszych przyjaciół widzi dwóch najgorszych wrogów. Nie miał ochoty w tej chwili z nimi rozmawiać.
Chciał jak najprędzej wrócić do domu i tam w odosobnieniu przeczytać ponownie notatki panny Blair.

Pomyśleliśmy sobie, że przejdziemy się do White'a, pogramy trochę w karty i napijemy się czegoś. Chodź z

nami.

Nie dzisiaj, chłopcy. Innym razem. Właśnie wybierałem się...
Naszym zdaniem powinieneś natychmiast stąd wyjść -

118

przerwał mu Fines i wziął go pod rękę. Andrew zrobił to samo z drugiej strony i poprowadzili go w stronę drzwi.
Chandler wyrwał ręce z ich uchwytu i się zatrzymał.

A niech to piorun strzeli! Co wy, u diabła, próbujecie zrobić? Czego jak czego, ale żadnej sakramenckiej

eskorty mi nie trzeba!

Próbujemy nie dopuścić, żebyś popadł w tarapaty -mruknął Fines, spoglądając mu prosto w oczy. -

Przebieraj szybciej nogami. Właśnie natknąłem się na lady Lambsbeth. Jestem pewien, że kogo jak kogo, ale jej
nie masz ochoty dziś spotkać.

Zwłaszcza po tej figlarnej rozmowie z panną Blair - dodał Andrew, zanim Chandler zdążył zareagować.
Różnie można ją nazwać, ale figlarna na pewno nie była - wymamrotał Chandler.
No właśnie.
Wszyscy trzej ruszyli przed siebie.
Jaka rozmowa? O co wam chodzi? - dopytywał się Fines. - Kim jest panna Blair?
To młoda dama, która przyjechała do miasta dopiero na ten sezon - wyjaśnił mu Andrew, a potem zwrócił się

do Chandlera: - Nie wyglądała na uszczęśliwioną twoim towarzystwem, Dunraven. I wcale jej się nie dziwię.
Słyszałem, że mało jej nie wywróciłeś? Czyżbyś zaczynał tracić równowagę w towarzystwie szlachetnych dam?

A mnie się zdawało, że mówimy o lady Lambsbeth? -utyskiwał Fines.
Bo tak jest.
Wcale nie, mówiliście o pannie Blair.
O niej też - droczył się z nim Andrew. - Masz trudności, by dotrzymać nam kroku? Możemy mówić wolniej.
A niech to piorun spali. Czy moglibyśmy rozmawiać o jednej damie na raz?
No, no, cóż to się dzieje? Były czasy, kiedy bez proble-

119

mów potrafiłeś zajmować się dwoma damami na raz i całkiem nieźle ci to wychodziło.

- Nie mówimy o mnie ani o moich damach. Mówimy

o Dunravenie i jego damach, a nimi wolałbym w ogóle się
nie zajmować.

Torowali sobie drogę przez tłum. Fines i Andrew cały czas rozmawiali i nie dawali Chandlerowi okazji, by

wtrącił choć słowo. Prawdę mówiąc, Dunraven nie miał ochoty się odzywać. Nie chciał, by ktokolwiek
dowiedział się, że rozmawiał tego wieczoru z lady Lambsbeth. A już z pewnością nie życzył sobie poruszać z
tymi dwoma tematu panny Blair.

- Widziałem, że dziś wieczorem rozmawiałeś z panną Blair,

ale z nią nie tańczyłeś - zwrócił się do niego Andrew. - Jeżeli
nie zamierzasz się o tę pannę ubiegać, Dunraven, to może zgo
dzisz się uprzejmie, bym ja poprosił ją do tańca?

Jego słowa przykuły uwagę Chandlera. Andrew? Miałby tańczyć z panną Blair? Me.

Tak.

Do diabła, nie!

- Lepiej nie wystawiaj mnie na próbę, Andrew. Nie mam

ochoty wyzywać cię z tego powodu na pojedynek.

Andrew zachichotał.
- Chciałem się tylko dowiedzieć, jakie jest twoje stanowi

sko w jej sprawie, to wszystko.

- Wyszli na zewnątrz. Andrew spojrzał w bok, gdzie zebrali się stangreci i lokaje. Pokazał palcem na nich

trzech, sygnalizując, że mają podjechać powozy.

Kim jest ta panna Blair, o której nie przestajecie rozprawiać? - żołądkował się Fines. - Podobno mieliśmy

rozmawiać o lady Lambsbeth. Pamiętacie, o tej damie, przez którą Chandler w zeszłym roku omal nie zginął?

Tak, rozmawialiśmy o niej, ale o pannie Blair również. To ona zawróciła Chandlerowi w głowie parę przyjęć

temu.

120
Ładniutka jest, ale nie wiadomo o niej prawie nic. A sam rozumiesz, co to zawsze znaczy. Powinien raczej
skupić się na kimś w rodzaju panny Bardwell albo panny Pennington.

Panny Bardwell? Tej zimnej ryby?
Powiadają, że sowity posag potrafi wspaniale ogrzać małżeńskie łoże - zauważył Andrew z przebiegłym

uśmiechem.

Co ty gadasz? To teraz rozmawiamy o pannie Bardwell? Czy zechcecie łaskawie ograniczać się do jednej

damy na raz?

- Przestańmy w ogóle rozmawiać o damach - wtrącił

Chandler, uświadamiając sobie, że dawno już powinien był
się odezwać i przerwać przekomarzającym się przyjaciołom.
Miał ich obydwu po dziurki w nosie.

Łatwo ci mówić, Dunraven. Wygląda na to, że dziś wieczorem goniły za tobą dwie damy. Ja tylko usiłuję

zrozumieć, dlaczego.

Po prostu dojrzałeś, by się ustatkować, Andrew - stwierdził Fines. - Czemu nie miałbyś się do tego

przyznać?

A masz ochotę dostać ode mnie kopniaka?
Chcesz się bić? - zapytał Fines. - Wystarczy, że powiesz. mi, kiedy i gdzie. Wolny jestem już w tej chwili.
Chandler zobaczył, że podjeżdża jego powóz. To była okazja, żeby od nich uciec.
Naprawdę miło ze strony was dwóch, że wydostaliście mnie tak szybko z tego przyjęcia, ale jadę do domu,

nie do White'a.

Nie psuj zabawy, Dunraven - fuknął Andrew. - Jest jeszcze wcześnie, a od początku tego sezonu nie

pogadaliśmy sobie we trójkę o damach.

 Daj mu spokój. Nudziarz się z niego zrobił, od kiedy mu tego kruka ukradli - powiedział Fines.
 Są chwile, kiedy bardziej niż ja wydajesz się trapić tym, że kruk zaginął.
 Mieliście go w swojej rodzinie od stu lat. Chyba powinieneś czuć się po prostu okropnie, że ci go tak

zwinęli sprzed nosa.

121

Chandler cały się zjeżył. Rzeczywiście czuł się przez to okropnie.

Po co miałbym robić zbolałą minę, kiedy ty bolejesz za nas obu?
Nie, nie. To kompletnie nie tak, Fines - Andrew znowu wtrącił się do rozmowy. - Przypuszczam,

że on złości się przez pannę Blair. Najpierw niewiele brakowało, żeby obalił ją na podłogę, a potem
pewnie poprosił ją do tańca, a ona mu odmówiła. I przez to jest w takim paskudnym humorze.

Dobry Boże, Dunraven, po co ją wywracałeś na podłogę? - dopytywał się Fines.

Wcale jej nie wywracałem - warknął Chandler i zaciął zęby, by nie dać upustu złości. - Po prostu

na nią wpadłem.

Może to fakt, że od miesiąca nie ma kochanki, powoduje, że jest taki niezgrabny.

Tak długi okres bez kochanki wystarczy, by słaby mężczyzna stracił humor. A niech to diabli,

Dunraven, dlaczego słowa nie powiedziałeś?

Mężczyzna nie rozmawia o takich sprawach - odpowiedział Andrew zamiast Chandlera.

Zobaczę, może uda mi się kogoś dla ciebie znaleźć, Dunraven.
Chandler uniósł w górę dłoń.

Nie, dziękuję ci. Kiedy zechcę znaleźć sobie kochankę, sam uporam się z tym problemem bez

trudu. Zamierzam pożegnać się z wami z jednego tylko powodu: na ten wieczór mam was już obu dość
i gotów jestem wracać do domu.

Jeżeli musisz, to jedź. Czy nadal jesteśmy umówieni na jutro na wyścigi? - zapytał Fines.

Nie ze mną - zaprotestował Andrew, cofając się o krok. -Na mnie nie liczcie. Mam inne plany.

Chandler i Fines popatrzyli na niego.

- Przykro mi. - Andrew wzruszył ramionami i uśmiech-

122

nąl się z zakłopotaniem. - Zabieram jutro po południu pannę Pennington na przejażdżkę po parku.

- Ty kundlu. - Fines szeroko się uśmiechnął. - Naprawdę

zadurzyłeś się w tej ślicznej damie, czyż nie?

Andrew zmarszczył brwi.

Zadurzyłem? Dobry Boże, nie! Po prostu w tym roku staranniej przyglądam się damom. A jeżeli

wy dwaj przejrzelibyście się od czasu do czasu w lustrze, to postąpilibyście tak samo. Na wszelki
wypadek podpowiem wam: nie robicie się coraz młodsi.

Słuchaj no - nabzdyczył się Fines. - Nie masz powodu tak mówić.
Chandler machnął ręką na swoich przyjaciół i zostawił ich.

Księżyc świecił wysoko na niebie, kiedy powóz Heathe-coute'ow wysadził Millicent przed

londyńskim domem jej ciotki. Hrabiostwo zaczekali, aż Phillips otworzy drzwi i wpuści panienkę do
środka, a potem odjechali. Hamlet się rozszczekał, zanim Millicent wspięła się na piętro. Kiedy po
schodach wchodził na górę ktoś ze służby, spaniel nie szczekał, i Millicent miała nadzieję, że niedługo
również i jej kroki będzie traktował jak coś znajomego.

Zatrzymała się przy wpółprzymkniętych drzwiach ciotki i lekko zapukała. Zawsze czekała, aż

ciotka albo Emery pozwolą jej wejść.

Poproszono ją do środka. Przekroczyła próg. Uderzył w nią ciepławy powiew powietrza, niosącego

mocną woń oleju z lamp wymieszaną z ostrym zapachem maści. Ku wielkiemu zdumieniu Millicent
ciotka siedziała na łóżku, podparta kilkoma poduszkami, a zwinięty w kłębuszek Hamlet czuwał przy
jej biodrze. Po raz pierwszy od chwili, kiedy panna Blair zawitała do domu lady Beatrice, lampy paliły
się jasno i mogła wyraźnie zobaczyć twarz ciotki.

- Ciociu Beatrice! - wykrzyknęła z uśmiechem. Podeszła

123

bliżej do łóżka, chociaż Hamlet zawarczał ostrzegawczo. -Wygląda ciocia dziś wieczorem cudownie. Chciałam
powiedzieć: dziś rano. - Przy tak wyczerpującym rozkładzie zajęć Millicent kompletnie zatraciła poczucie czasu.

- Jak możesz coś takiego mówić, kochanieńka? - utyski

wała ciotka, machnąwszy zdrową ręką. - Czuję się zupełnie
okropnie. W głowie mi się kręci.

Beatrice była przystojną kobietą - kiedy nic jej nie brakowało. Posturę miała drobną i wyglądała na dużo

młodszą niż pięćdziesiąt pięć lat. Millicent widziała, jak dobrze służy jej życzliwe nastawienie do świata mimo
pracy, którą przez te wszystkie lata się zajmowała. Ciemnobrązowe włosy ciotki przyprószone były lekko siwizną
i opadały w miękkich puklach na ramiona. Opuchlizna wokół oczu i ust już sklęsła i twarz odzyskiwała swój
pierwotny kształt.

Mówię tak, bo to prawda. Zaczyna ciocia przypominać śliczną damę z moich wspomnień.
Tylko tak dalej, pleć, pleciugo - prychnęła ciotka, ale dotknęła leciutko skóry wokół oczu i ust.
Wcale nie plotę. Prawie cała opuchlizna zeszła już cioci z twarzy, a siniaki przybladły i nie są

ciemnofioletowe, tylko jasnoróżowe i żółte.

Przestań, proszę. To brzmi zupełnie okropnie. Przecież od upadku minął już ponad tydzień, a mnie wciąż

wszystko boli, kiedy się poruszę.

To dlatego, że dopiero ciocia zdrowieje. Musi trochę potrwać, zanim złamanie się zrośnie. Nie trzeba się

irytować. Ani się ciocia obejrzy, a już będzie ciocia wyprowadzać Hamleta na spacerek do swego ślicznego
ogrodu i zabierze się ciocia z powrotem do pracy.

Doczekać się tego nie mogę - narzekała lady Beatrice.

- Wszyscy znajomi, którzy wiedzą, że zatrzymałam się

u cioci, przesyłają ukłony oraz życzenia powrotu do zdro
wia.

124

Ciotka Beatrice westchnęła i poprawiła sć>bie nocny strój pod szyją.
- Pewnie nie zdążę wydobrzeć na tyle szybko, żeby w tym

sezonie za cokolwiek się zabrać.

Millicent czekała na powrót ciotki do zdrowia jak na wybawienie.
Nie traćmy nadziei, dopóki nie będziemy musiały jej stracić, dobrze?
Mam wrażenie, że skóra jest dziś mniej napięta. - Lady Beatrice uniosła dłoń i lekko poklepała się po

policzku. - Może nawet wyglądam nieco lepiej, ale w żadnym razie nie nadaję się do tego, by wstać i wyjść z
domu.

Jej bratanica podeszła o krok bliżej. Łebek Hamleta gwałtownie uniósł się do góry; spaniel przyglądał się

Millicent wielkimi brązowymi ślepiami, ale nie szczekał ani nie warczał. Może ich stosunki jednak się

poprawiają. Uśmiechnęła się do psiaka, a dopiero potem skupiła uwagę na ciotce.

Usiadła ciocia dzisiaj, co się wcześniej nie zdarzało, i uważam, że to dobry znak, świadczący, że ciocia

wraca do siebie.

Przypuszczam, że możesz mieć rację. Weźmy się do tego artykułu. Co mi przyniosłaś dzisiaj?

Millicent zdjęła z przegubu torebkę i rozsunęła wiązadła. Wyciągnęła karnet i odwróciła go, by przeczytać to,

co zanotowała na odwrocie, ale karnet okazał się pusty.

Pusty? Anieli niebiescy! Jak to się mogło stać? Gorączkowo szukała w torebce drugiego karnetu, ale nic nie

znalazła. Wciąż jeszcze nie wierząc własnym oczom, odwróciła torebeczkę do góry nogami i wysypała jej
zawartość na łóżko. Hamlet podniósł się i podszedł do rzeczy, które leżały przy stopach ciotki. Spokojnie
obwąchał ołówek i szczeknął raz, a potem zainteresował się chusteczką.

Och, nie!

Millicent przyjrzała się pierwszej stronie karnetu i zorientowała się, że lord Dunraven przez pomyłkę musiał

podnieść

125

z podłogi karnet kogoś innego! Co za paskudny pech! Jej karnet pewnie w tej chwili służba wymiata na kupę
śmieci, a ona wpatruje się w nieprzydatny do niczego kawałek papieru.

Co się mogło stać? - wyszeptała cichutko, a równocześnie dłonie jej mocno zacisnęły się w pięści.
Kochana dziewczyno, o co chodzi? - zaczęła dopytywać się ciotka. - Wydajesz się wytrącona z równowagi.
Nic, nic. - Millicent nie mogła dopuścić, by ciotka dowiedziała się, co się stało. - Szukałam tylko czegoś.

Wszystko jedno. To bez znaczenia. - Nie najlepiej kryła zdenerwowanie. Jakim cudem lord Dunraven podniósł
niewłaściwy karnet? - Co ja takiego dowiedziałam się tej nocy? Niech mi ciocia pozwoli przez moment pomyśleć.

Millicent przyłożyła palec do warg i udawała, że się głęboko zastanawia. W umyśle miała taką samą pustkę,

jak na trzymanym w dłoni karnecie. Co zanotowała, zakradłszy się do tamtego gabinetu?

Nie mogła sobie przypomnieć niczego poza wyrazem twarzy lorda Dunravena, kiedy podawał jej karnet. Czy

wiedział, że niewłaściwy? Nie, niemożliwe. Przyglądała się lordowi, kiedy się pochylał i go podnosił. Karnet
wyglądał jak ten, który upuściła, ale one wszystkie były do siebie podobne.

Lord Dunraven raz już przyłapał ją na robieniu notatek. Droczył się z nią nawet później na ten temat, ale była

pewna, że tym razem w żaden sposób nie mógł widzieć, jak sobie coś zapisuje. Tak bardzo uważała, żeby na
pewno nikt nie poszedł za nią do gabinetu na tyłach domu.

Millicent, te twoje namysły za długo trwają. Nie mamy aż tyle czasu.
Ach... chyba najważniejsza plotka, jaką dzisiaj słyszałam, to że lady Lambsbeth wróciła do miasta.
Jesteś tego pewna? - Ciotka Beatrice pochyliła się do przodu. Hamlet stracił zainteresowanie zawartością

torebki Millicent i z powrotem wtulił się w swoją panią.

126

Całkiem pewna. - Millicent nie wątpiła, że może mieć pełne zaufanie do wszystkiego, co powie jej Lynette.
Cóż za smakowita nowinka. Jeżeli to prawda, warto o niej donieść. Z kim tańczyła?
Tego nie wiem, ale widziano ją na stronie podczas tete-a-tete z lordem Dunravenem. - Millicent wyrwało się

to, co dyskretnym szeptem przekazała jej, Lynette, kiedy wychodziła już z przyjęcia z wicehrabiną Heathecoute.

Czy jesteś tego wszystkiego całkiem pewna? Byłaś świadkiem ich intymnej pogawędki?

Nie, nie była świadkiem, ale wątpliwości nie miała. Kiedy Lynette jej o tym powiedziała, ogarnęło ją uczucie

bardzo podobne do zazdrości.

- Dobry Boże, nie. Nie mam pojęcia, jak wygląda lady

Lambsbeth. Dostałam tę informację z bardzo wiarygodnego
źródła, kiedy wychodziłam z przyjęcia.

Oczy ciotki Beatrice nagle zrobiły się szkliste.
- Jeżeli rzeczywiście tak się sprawy mają, to dysponujemy

informacją, o jakiej najbardziej lubią dowiadywać się nasi
czytelnicy.

Millicent poczuła, że w gardle ją ściska. Była trochę zaniepokojona, że ciotka aż tak interesuje się tą konkretną

ciekawostką. Oczy starszej pani błyszczały z podniecenia.

- Millicent, muszę dowiedzieć się, kto ci powiedział o ich po

tajemnym spotkaniu. Słowa nie możemy opublikować na ten
temat, dopóki nie zyskamy pewności, że lady Lambsbeth rze

czywiście jest w mieście i że brała udział przynajmniej w jed
nym przyjęciu, w którym uczestniczył również hrabia.

Panna Blair zmarszczyła brwi. Ogarnęło ją przygnębiające uczucie, że powinna była zachować informację o

lady Lambsbeth i lordzie Dunravenie dla siebie. A teraz zrobiło się już za późno, by czynić sobie wyrzuty.

- Więc to, czy naprawdę ze sobą rozmawiali, nie jest waż

ne? - zapytała.

127

Oczywiście, że jest. Ale niezbyt istotne. Biorąc pod uwagę ich przeszłe związki, można spokojnie założyć, że

jeżeli rzeczywiście trafili na to samo przyjęcie, musieli rozmawiać ze sobą. Jakże rozkosznie byłoby podsłuchać
słówko czy dwa z tego, co do siebie mówili. A teraz powiedz, kto przekazał ci tę informację?

Wolałabym tego nie zdradzać, ciociu Beatrice. Moje źródło przekonane jest, że dochowam tajemnicy.
I ma rację. Na tej samej zasadzie ja rozmawiam z tobą, a ty ze mną, kiedy jesteśmy same. Dobre nieba! Czy

sądzisz, że kiedykolwiek zdradziłabym, skąd pochodzą informacje lorda Truefitta? Okazałabym się strasznym
głuptasem, gdybym coś takiego zrobiła. A jeżeli ktokolwiek dowiedziałby się, że to ja jestem lordem Truefittem,
byłabym skompromitowana i musiałabym opuścić miasto.

Rozumiem. Jestem pewna, że nie powiedziałaby mi o niczym, co się naprawdę nie wydarzyło. Można na niej

w pełni polegać.

Ja również jestem tego pewna. Dobre nieba, Millicent, wykonuję tę pracę od piętnastu lat i nie powierzyłam

żadnej informacji nikomu poza osobą, z którą kontaktuję się w „The Daily Reader", Heathecoute'ami i teraz tobą.

To, co mówiła ciotka, było prawdą, i nieco podniosło Millicent na duchu, lecz równocześnie ugruntowało ją w

przekonaniu, że nigdy nie polubi pisania o prywatnym życiu innych ludzi. A jeżeli lord Dunraven nie życzył
sobie, by ktokolwiek dowiedział się o jego rozmowie z lady Lambsbeth?

Bardzo dobrze - ustąpiła. - Moją informatorką jest Ly-nette Knightington.
Hmm. Ta ze znamieniem? - Ciotka Beatrice skupiła się tak, że aż twarz jej się zmarszczyła. Hamlet polizał ją

po ręce.

Millicent przytaknęła.
- Bywa zawsze na najlepszych przyjęciach, jako że jej oj

ciec jest księciem. Zwykle bardzo milcząca. Spędza więk-

128
szość czasu, obserwując innych. Nieczęsto widywałam, żeby z kimś rozmawiała.

Może dlatego, że nikt nie zadaje sobie trudu, by naprawdę z nią porozmawiać - podsunęła Millicent.
I naprawdę wszystkich zna. Biedaczka nie ma szans na zamęście. Myślę, że zdaje sobie z tego sprawę, a

mimo to często bywa w towarzystwie. Przypuszczam, że to całkiem prawdopodobne, iż przyłapała ich na
rozmowie.

Lady Lynette okazywała mi wielką życzliwość za każdym razem, kiedy się spotkałyśmy. Mówiłam cioci, że

złożyła mi wczoraj wizytę.

Tak, tak. Pamiętam. Prawdopodobnie dobrze wyjdziesz na kontaktach z księżniczką. Myślę, że możemy ją

uznać za wiarygodne źródło. Powiedz mi dokładnie, co ci dziś wieczorem mówiła.

Niech ciocia pozwoli, że się zastanowię. - Millicent zaczęła chować swój dobytek do torebki, bo Hamlet

skończył go oglądać i ułożył się znowu.

Nie mamy czasu na to twoje myślenie, Millicent - zwróciła jej niecierpliwie uwagę ciotka.
Właśnie się żegnałam, kiedy... - Niespodziewanie przypomniał jej się pocałunek, jakim obdarzył ją w

ogrodzie lord Dunraven.

Millicent? - ponaglała ciotka.
Lord Heathecoute pomagał małżonce założyć pelerynę, a wtedy lady Lynette podeszła do mnie i wyszeptała,

że widziała ich dwoje podczas prywatnej rozmowy w pobliżu drzwi wejściowych.

Może się tam spotkali zgodnie z planem.
Naprawdę nie wiem. Lady Lynette dodała, że lady Lambs-beth jest nawet bardziej promienna niż w zeszłym

roku. -W głosie Millicent pojawiła się nutka smutku. - Lady Lynette dyskretnie pokazała wachlarzem na damę,
która stała niedaleko nas. Na ile mogłam się zorientować, była naprawdę bardzo

129

piękna. - Mówiąc te słowa, poczuła następne delikatne ukłucie... zazdrości? Czy to właśnie poczuła? Z
pewnością nie.

Równie piękna i równie śmiercionośna jak wysadzany klejnotami sztylet - zauważyła lady

Beatrice. - Czy lady Ly-nette nie słyszała przypadkiem choć słówka z tego, eo do siebie mówili?

Nie wspominała o tym.

Nie, oczywiście, że nie. Droga dziewczyna nie posunęłaby się tak daleko w płotkach.
Millicent znowu zaczęła zastanawiać się, czy mówią z ciotką o tej samej lady Lynette. Dla panny

Blair córka księcia stanowiła niewyczerpaną kopalnię plotek, zwłaszcza kiedy w grę wchodził lord
Dunraven.

- Pospiesz się, kochanieńka, weź pióro i welin, nie wolno

nam marnować czasu. Jeżeli lady Lynette widziała, jak roz
mawiali ze sobą, musieli to widzieć i inni. Poświęcimy tej hi
storii całą naszą rubrykę.

Millicent, odwracając się, mocno zacisnęła na moment oczy. Wcale jej się to nie podobało, że

wszystko jej się skręca w poczuciu winy.

Co zrobiła lordowi Dunravenowi? Jak by zareagował, gdyby kiedykolwiek dowiedział się, co mu

zrobiła?

Czy zdołałby jej przebaczyć?

„Strzeż się, panie, zazdrości! O, strzeż się tego potwora zielonookiego, co pożerając ofiarę - z niej

szydzi". Ciekawe, czy lord Dunraven może mieć aż tak krótką pamięć? Czy to nie w zeszłym zaledwie
roku lord Lambsbeth wyzwał go na pojedynek u White'a? Ale piszący te słowa dowiedział się właśnie,
że w tym sezonie wyzwania nie będzie, bo lady Lambsbeth jest wdową.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Millicent oddychała głęboko, z radością jadąc powoli otwartym powozem do dzielnicy handlowej,

położonej w pobliżu miejskiej rezydencji ciotki. Nie wypadało jej jechać samej, a tym razem
obowiązki przyzwoitki pełniła nie pokojówka panienki, tylko gospodyni ciotki, pani Brown, która
musiała odebrać kilka sprawunków dla lady Beatrice.

Poza domem gospodyni była równie milcząca jak w domu. Millicent kilkakrotnie próbowała

nawiązać z nią rozmowę, komentując piękną pogodę i urodę kwiatów w mijanych parkach, ale na
każdą wypowiedź bez wyjątku pani Brown reagowała tylko lapidarnym: „Tak, panienko".

Millicent zamilkła więc również, rezygnując z rozmowy, i po prostu delektowała się przejażdżką.

Wyjechała na miasto po raz pierwszy od swojego przyjazdu do Londynu i zamierzała się cieszyć
każdą chwilą.

Niebo było intensywnie niebieskie, temperatura przyjem-

131

na. Mijały po drodze szeregi rezydencji miejskich i zielone przestronne place. Millicent miała na sobie wygodną
suknię spacerową z lekkiego muślinu, z zapinaną na trzy guziki delikatnie prążkowaną rypsową narzutką od
kompletu. Jej słomkowy kapelusik przybrany był maleńkimi kwiatuszkami na główce i przewiązany sztywnym
muślinem w tym samym cynamonowym odcieniu, co giemzowe rękawiczki. W praktycznych brązowych
półbucikach łatwo jej będzie spacerować.

Przekonała się, że popołudniami ulice są zadziwiająco ruchliwe. Nigdy w życiu nie widziała tylu kabrioletów,

fa-etonów, wozów i innych środków lokomocji. Niektóre z powozów były dosyć bogato zdobione, z misternymi
listwami i złotymi herbami na drzwiczkach. Ciągnęła je na ogół para albo czwórka starannie dobranych koni,
którymi powoził stangret w atrakcyjnej liberii. Kierując się do centrum, wjechały na Oxford Street, a tam tłok na
ulicach dodatkowo skomplikowała obecność zamiataczy, tłum przechodniów zajmujących swymi codziennymi
sprawami oraz wąskie wózki ulicznych sprzedawców.

Millicent zauważyła, że minęły kilka sklepów, gdzie sprzedawano materiały, koronki i artykuły

pasmanteryjne, ale najwyraźniej nie wybierały się do żadnego z nich.

Gospodyni wiozła ją do ulubionego przez lady Beatrice sklepu. Ciotka twierdziła, że ten nietypowy sklep

nadaje się wprost idealnie do tego, by Millicent kupiła w nim dla matki trochę koronek, jakieś wstążki, nici do
haftu czy wiele innych drobiazgów, które z łatwością będzie można wysłać powozem pocztowym.

Od przyjazdu do Londynu pannie Blair nie starczało raczej czasu, by myśleć o matce. Wysłała do niej tylko

jeden krótki liścik. Miała nadzieję wynagrodzić rodzicielce swój brak zainteresowania, kupując dla niej skromny
podarek.

Jak tylko weszły do sklepu, Millicent zorientowała się, że pani Brown i sprzedawczyni znają się dobrze.

Zapytana

132
o chlebodawczynię, pani Brown dyskretnie poinformowała pannę sklepową, że jaśnie pani wraca do zdrowia
zgodnie z oczekiwaniami, a potem wyjaśniła, kim jest Millicent.

Millicent uśmiechnęła się do panny sklepowej i uparła się, że nie potrzebuje żadnej pomocy przy wybieraniu

sprawunków. Zostawiła obie panie na froncie sklepu, podeszła natychmiast do stołu, na którym leżały koronki, i
uważnie przyglądała się ich zawiłym wzorom. Stamtąd przeszła do wstążek, które proponowano w tak wielkiej
gamie kolorów i szerokości, że pojęcia nie miała, jak uda jej się na coś konkretnego zdecydować.

Przyglądając się przepięknym materiałom, usłyszała, że drzwi wejściowe otworzyły się i zamknęły dwa albo

trzy razy, ale nie zwracała na to uwagi. Sprzedawczyni raz jeszcze zaproponowała jej swoją pomoc, ale Millicent
zapewniła, że najpierw woli bez pośpiechu obejrzeć wszystko, a dopiero potem podejmie decyzję.

Panna sklepowa i gospodyni nie przestawały ze sobą rozmawiać jak najlepsze przyjaciółki, które nie widziały

się od lat. Millicent głowę byłaby dała, że pani Brown przy nikim nie zrobi się gadatliwa, ale właśnie przekonała
się, że nie miała racji.

Chcąc dać gospodyni czas na dokończenie rozmowy, przeszła powoli na tyły sklepu, gdzie poukładano

delikatne materiały. Pogładziła właśnie kawałek niebieskiego welwetu, kiedy nagle na plecach poczuła czyjąś
dłoń, która delikatnie popychała ją do przodu. Odwróciła gwałtownie głowę i zobaczyła tuż przy sobie lorda
Dunravena. Dech jej zaparło, ale pozwoliła, by poprowadził ją na koniec przejścia, gdzie wysoko piętrzyły się
bele ciemnych aksamitów.

- Proszę się tu zatrzymać i przyjrzeć tym materiałom - polecił i pospiesznie narzucił kilka bel jedna na drugą.

Nie minęła chwila, a ułożył dwa stosy na tyle wysokie, że mógł za nimi stanąć i nie dostrzegłby go nikt z ludzi na
froncie sklepu.

Kiedy skończył, odwrócił się do Millicent.

133

No. To powinno ukryć mnie przed pani przyzwoitką.

Co pan, na litość boską, robi w bławatnym sklepie?

Szukam pani, to oczywiste. Millicent głęboko zaczerpnęła powietrza.
Coś mi się zdaje, że zły nawyk zaskakiwania mnie wchodzi panu w krew, sir.

Tylko dlatego, że tak łatwo daje się pani zaskoczyć, panno Blair, ale dlaczego ten nawyk miałby

być zły? Może wszedł mi w krew dobry nawyk zaskakiwania pani?

Wyciągnął rękę, dołożył jeszcze jedną belę na stos obok Millicent i zbliżył się do niej o krok.
- Czy zaskakiwanie kogoś może być czymś dobrym? - za

pytała.

-Tak.
Jak to?

Pokażę pani kiedyś, ale jeżeli demonstracja ma się udać, nie może pani mieć niczego na sumieniu.
Millicent wyprostowała się w ramionach i uniosła brodę do góry.

A cóż pan przez to rozumie? - zapytała i obejrzała się przez lewe ramię. Pani Brown i

sprzedawczyni nadal pogrążone były w swojej rozmowie. - Co miałabym mieć na sumieniu?

Proszę mi powiedzieć.

Mówi pan zagadkami, sir.

Może i tak, ale jest pani dla mnie tajemnicą, panno Blair, a to oczywiście mnie intryguje.

Nie staram się być dla pana tajemnicą, lordzie Dunra-ven - zaprotestowała Millicent,

zastanawiając się, czy nie przekrzywił jej się kapelusik, skoro lord z takim natężeniem na nią patrzy.

Jeżeli tak się sprawy mają, to dlaczego nie odpowie pani wprost na moje pytania? Każe mi to

zastanawiać się, czy nie ukrywa pani skrzętnie jakichś sekretów.

134

Jego słowa obudziły czujność Millicent.

- Sekretów? Ma pan bujną wyobraźnię, sir.
Lord Duhraven uśmiechnął się łobuzersko i Millicent uświadomiła sobie, że tylko się z nią przekomarza.

Mimo to nagle poczuła się tak, jakby przyłapał ją na pisaniu rubryki towarzyskiej.

To niemożliwe, by dowiedział się, czym się Millicent zajmuje - chyba że przeczytał jej karnet! Czy mogło tak

się stać? Nie. Zareagowała stanowczo zbyt poważnie na bezceremonialną uwagę pana hrabiego, ponieważ miała
nieczyste sumienie. Jakże mógłby wiedzieć cokolwiek o niej czy o tym, co robiła dla ciotki?

Słowa więcej na ten temat nie powie. Gdyby Dunraveno-wi wpadł w ręce karnet, z pewnością wyszedłby z

ukrycia i otwarcie rzucił jej oskarżenie; nie wiedzieć czemu przekonana była, że nie nosi się z takim zamiarem.

Dawno już nauczyła się, że jeżeli nie umie odpowiedzieć na pytanie albo nie podoba jej się obrót, jaki

przybiera rozmowa, najlepiej zmienić temat. Chyba rozsądnie będzie tak teraz postąpić.

W żaden sposób nie może to być przypadkowe spotkanie, lordzie Dunraven.
I nie jest.
Taki z pana hultaj, że przyszedł pan za mną aż tutaj? -zapytała, trochę dotknięta, trochę połechtana i trochę

podniecona.

-Tak.
Naprawdę jest z pana hultaj pierwszej wody.
Tu ponoszę winę. - Przerwał, a potem dodał: - Chociaż tylko czasami.
Inne słuchy do mnie doszły.
Zdarzało mi się zachować właściwie, panno Blair, kiedy miało to największe znaczenie.
Uśmiechnął się i nagle Millicent poczuła się tak, jakby jej pro-

135

sto w twarz zaświeciło słońce. Jak to możliwe, by swoim uśmiechem Dunraven potrafił sprawić, że dzień robił się
promienny, a ją przepełniała radość? Nagle zapragnęła wyrzucić w górę ramiona i okręcić się w kółko, jakby
miała znowu pięć lat.

Stał przed nią, jak sam to przyznawał, hultaj, który umiał oczarować każdą damę, nie tylko ją. A przecież na

jego widok serce zaczynało trzepotać się jej w piersiach.

Usiłowała mówić stanowczym tonem, nie podnosząc przy tym głosu.

Siedzenie mnie jest niedopuszczalne. Co gorsza, pojawił się pan tu, w sklepie, i rozmawia pan ze mną. Czy

pan w ogóle nie dba o moją reputację?

Pani reputacja jest u mnie bezpieczna. Nie zostawiła mi pani wyboru, nie godząc się, bym, jak na dobrze

wychowanego dżentelmena przystało, złożył pani wizytę. Musiałem obmyślić jakiś plan, by panią zobaczyć.
Postanowiłem obserwować dom lady Beatrice, dopóki pani nie wyjdzie znowu do ogrodu. A kiedy zobaczyłem,
że pani wyjeżdża, postanowiłem panią śledzić.

Znowu pan obserwował dom? To niemądre. Przecież mogłam przez cały dzień siedzieć w środku.
Niemądre, to prawda. Ale ja mam szczęście.
Szczęście, też coś. Najwyraźniej do perfekcji opanował pan umiejętność lawirowania, umożliwiającą

spotkania na osobności z młodymi damami, kiedy i gdzie tylko pan chce.

Uśmiechnął się do niej znowu tym swoim ujmującym uśmiechem, skrzyżował ręce na piersi i w bardzo

swobodnej pozie oparł się szczupłym biodrem o stół.

- To prawda, ale prawdą jest też fakt, że nie zniżałem się

ostatnio do takich psich figli. Nie widziałem potrzeby,
a przed laty robiłem to dla zabawy i rozrywki. A teraz robię
to, ponieważ jest pani pierwszą młodą damą, która nie zgo
dziła się dać mi pozwolenia, bym złożył jej wizytę w przy
zwoity i dżentelmeński sposób.

136

Z jakiegoś bliżej nieznanego powodu to szczere wyznanie podniosło pewność siebie Milłicent i pozwoliło jej

szczerze się do Dunravena uśmiechnąć.

Mój sprzeciw powinien był pozwolić się panu domyślić, że nie chcę się z panem widywać.
Domyślić? Ja go potraktowałem jak wyzwanie. Pamiętając o mojej zatraconej złej sławie i pani

nieskazitelnej reputacji, pomyślałem, że może chodzi o to, iż wolałaby pani, by nikt nie zobaczył nas razem.

Na tę uwagę Milłicent parsknęła śmiechem, cichym, ale niepohamowanym. Lord taki był ujmujący, że miała

wrażenie, jakby ją ślicznie opakowywał, zanim wręczy ją sam sobie w prezencie.

- Cśśś - Dunraven uniósł palec do ust. - Chyba nikt nie

wie, że tu jestem.

Pani Brown i panna sklepowa nadal trzymały się razem, ale odeszły trochę dalej, żeby popatrzeć na słoiczki z

kremami, olejkami czy czymś innym za ladą na froncie sklepu.

Milłicent odchrząknęła i znowu przesunęła palcami po materiale.
Niemożliwe - zaprotestowała, a potem zapytała: - Jak pan się tu dostał, żeby pana nie zobaczyły?
Zaszedłem na tyły sklepu i wślizgnąłem się do środka przez drzwi. - Wyjrzał zza beli materiałów. - Nie

wydaje mi się, żeby był tu teraz ktoś jeszcze oprócz pani i mnie, pani przyzwoitki i panny sklepowej.

- I dzięki Bogu za to. Ktoś mógłby pana przyłapać.
-Tak.
Milłicent przeszedł dreszcz podniecenia, od którego całe ciało zaczęło ją mrowić.
A to znaczy, że przyłapano by mnie na rozmowie z panem.
Tak.
To pana nie martwi?

137

Hrabia przysunął się jeszcze nieco bliżej i jeszcze bardziej zniżył głos, mówiąc:
- Panią może martwić. Dla mnie pewne sprawy warte są

ryzyka, panno Blair.

Millicent skubała skraj materiału i udawała, że bacznie mu się przygląda, ale naprawdę pragnęła tylko spojrzeć

w uwodzicielskie niebieskie oczy lorda Dunravena i powiedzieć mu, że czuje się oczarowana i że pochlebia jej, iż
zadał sobie tyle trudu tylko po to, by zobaczyć się z nią po raz drugi w ciągu dwóch dni.

Przecież hrabia musi zdawać sobie sprawę, z jak wielkim trudem mu się opiera. Jego uśmiech, jego

zachowanie i nawet jego zła sława wprawiały ją w konsternację, martwiły i... urzekały. Ale za nic nie może
dopuścić, by dowiedział się, że warto było narazić się na ryzyko, iż przylapią ją na rozmowie z nim we dwoje,
byle go dziś zobaczyć.

Odetchnęła głęboko, niespiesznie. I co ma teraz zrobić? Jeżeli Dunraven będzie ją śledził, ściągnie na nią

uwagę, a to zagrozi pracy ciotki. Myślała przede wszystkim o tym, żeby tę pracę utrzymać w sekrecie. Gdyby
pozwoliła się komuś z lordem przyłapać, może jakoś wyjść na jaw, że to lady Beatrice jest lordem Truefittem. Nie
wolno podejmować ryzyka, że zrujnuje pozycję towarzyską ciotki.

Zapewne powinna wyznać wszystko ciotce Beatrice albo wicehrabinie Heathecoute i zapytać, jak ma sobie

poradzić z tym przystojnym dżentelmenem-hułtajem, który stanowczo okazywał się za bardzo zepsuty jak na jej
prowincjonalne wychowanie.

Z płynną gracją lord Dunraven wyciągnął rękę, ujął Millicent za okrytą rękawiczką dłoń i łagodnie przyciągnął

do piersi, ukrywając ich oboje za belami materiałów. Millicent cichutko krzyknęła, ale się nie wyrywała. Jak
mogłaby się wyrywać, skoro tak bardzo pragnęła, by mocno ją objął?

- Czy zaskoczyłem panią?

138

Podniosła wzrok i popatrzyła mu w oczy. Był tak blisko, że czuła jego oddech, kiedy mówił. -Tak. Kącik ust
hrabiego uniósł się w szelmowskim uśmiechu.

- Czy było to miłe zaskoczenie?
-Tak.
Zdecydowanie.
Och, taki rozkoszny czort z niego! Jak mogłaby mu kłamać i powiedzieć, że nie? Przecież to takie cudowne

uczucie, kiedy otaczał ją silnymi ramionami, tulił mocno i przyciskał do piersi.

Szelmowski uśmiech lorda Dunravena zrobił się miły i ujmujący. Millicent wcale się nie bała jego uścisków.

Wiedziała tylko, że po prostu znalazła się tam, gdzie chciała być.

Czy będzie mi pani miała za złe, jeżeli ją pocałuję? - zapytał.
Wczoraj pan nie pytał - powiedziała zdziwiona.

Wczoraj nie byłoby mi trudno uciec, gdyby zaczęła pani krzyczeć. Dzisiaj mogłoby się to okazać bardziej

problematyczne.

Millicent się uśmiechnęła.

Więc żeby się pana pozbyć, wystarczy, bym zaczęła krzyczeć?
Albo głośno kaszleć, co ściągnęłoby na panią uwagę, panno Blair. Co więc pani wybiera?
Pocałunek - zdecydowała bez wahania, wiedząc, że jeżeli się zawaha, to górę weźmie zdrowy rozsądek, a do

tego nie chciała dopuścić.

Hrabia pochylił głowę i lekko musnął wargami usta dziewczyny. Pocałunek był tak delikatny i ulotny, że

gdyby Millicent mocno się postarała, mogłaby uwierzyć, iż wcale go nie było, a przecież serce zaczęło jej bić w
szalonym tempie, a w podbrzuszu coś rozkosznie się skurczyło.

Spojrzała Dunravenowi w oczy, obawiając się, że zechce

139

ją jeszcze raz pocałować... obawiając się, że nie zechce. Och, cóż za słodka udręka!

Zwilżyła wargi i powiedziała:

Cieszę się, że taki hukaj jak pan potrafi prosić o pozwolenie na pocałunek.
Powiedziałem pani, że umiem zachować się jak dżentelmen... niekiedy. Przeczuwałem, że nie zacznie pani

krzyczeć, jeżeli panią obejmę i pocałuję, ale nie chciałem pani przestraszyć.

Nie boję się pana, sir.
Wiem. Czy mogę panią znowu pocałować?
Tak, proszę.

Ramiona hrabiego zacisnęły się silniej wokół Millicent, przyciągnął ją mocniej do piersi, a ona instynktownie

rozchyliła wargi i otworzyła usta, pozwalając mu zagłębić się językiem w ich ciepłe wnętrze. Pocałunek był
przeciągły, mocny, oszałamiający. Krótkie, urywane oddechy mieszały się z naszeptliwy-mi westchnieniami.
Millicent nie miała pojęcia, które wydobywają się z ust lorda Dunravena, a które z jej własnych.

Przerwał wreszcie pocałunek, ale nie rozluźnił uścisku. Zajrzał jej głęboko w oczy i stwierdził:
Chciałem panią tak pocałować od chwili, kiedy zobaczyłem ją tamtego pierwszego wieczoru na korytarzu.

Pamięta to pani?

Przesłał mi pan pocałunek.
Jeszcze jeden dowód na to, że zdarza mi się zachować jak dżentelmen.
Nie puścił jej, tylko obrócił ich oboje i przesunął tak, że teraz Millicent opierała się o stół z materiałami.
Co pan zamierza zrobić?
Pocałować panią jak szaleniec.
Millicent przygryzła dolną wargę i chciała zaprotestować, ale nic z tego nie wyszło.
- Niech się pani nie boi - wyszeptał cicho Dunraven. - Mię

dzy stosami materiałów widzę pani służącą. Będę się miał na
baczności. Nie pozwolę, by przyłapała nas ona czy ktokol-

140

wiek inny. Jeżeli skieruje się w tę stronę, dam nura pod stół.

Millicent skinęła głową, a Dunraven znowu się ku niej pochylił. Wiedziała, że to, na co mu pozwala, dawno

już przekroczyło wszelkie dopuszczalne granice, ale przy nim wyzbywała się całkowicie ostrożności i zdrowego
rozsądku. Ich pocałunki w sklepie miały zdecydowany posmak czegoś buntowniczego, przejmującego radością i
odrobinę niegodziwego. Wcale nie pragnęła, by przestał, bo w jego ramionach znikały wszelkie zahamowania.

Kiedy usta ich spotkały się, wargi hrabiego się rozchyliły. I Millicent natychmiast zorientowała się, że nie

będzie to łagodny, czuły pocałunek. Z pożądania zaczęła oddychać szybko i nierówno.

Lord Dunraven wpił się gwałtownie w jej usta, a ona reagowała z takim samym ogniem. Zacisnął ramiona

mocno na jej plecach i przyciągnął ją do siebie w miażdżącym uścisku.

Millicent znowu instynktownie rozchyliła usta, a kiedy wsunął w nie język, odpowiedziała tym samym. Z

radością słuchała, jak Dunraven tłumi cichy krzyk rozkoszy za każdym razem, kiedy zanurzała język w jego
ustach.

- Smakujesz tak słodko - wyszeptał, nie odrywając warg.

A pan jest mistrzem w całowaniu - odpowiedziała bez tchu.

Dunraven przesunął usta, pocałował ją w policzek, w bro
dę, a potem w szyję.

Czy lubi się pani czuć tak, jak się pani przy mnie czuje?
Tak. Nigdy nie odczuwałam równie intensywnej przyjemności przy pocałunkach.
Więc ktoś panią już wcześniej całował?
Oczywiście. Przecież mam już niemal dwadzieścia jeden lat.
Ale nikt pani nie całował tak gruntownie, jak ja panią właśnie pocałowałem?
Ma pan rację. Jeżeli jakiś dżentelmen mnie całował, robił to za każdym razem tak, jak wypada, w policzek.
Dżentelmen postępował tak, jak wypada? A więc ja nim nie jestem?

141

Pan, sir, nie jest kandydatem do małżeństwa i nie powinnam była panu pozwolić na tyle swobody.

Ale pozwoliła pani.

Pana urok jest bardzo przekonujący.

Dobrze się musiałem za panią nabiegać.

Nie leżało to w moich zamiarach.

Wydaje mi się, że podoba się pani fakt, iż zdobyła się pani na śmiałość i pozwoliła na jeden czy

dwa pocałunki, równocześnie zachowując się na tyle dyskretnie, by żaden mężczyzna nie mógł pani
wykorzystać.

Na froncie sklepu ktoś głośno się roześmiał i Millicent zesztywniała w ramionach hrabiego.

- Wszystko w porządku - wyszeptał, wyglądając ponad jej

głową przez wąską szparę między stosami materiałów. - Pa
ni służąca jest bardzo w tej chwili zajęta.

Millicent z trudem łapała powietrze; postanowiła się sama o tym przekonać. Odchyliła więc głowę

do tyłu i zobaczyła dwie kobiety, które otwierały słoiczki i wąchały ich zawartość.

Odetchnęła głęboko i odprężyła się.

Proszę przez moment tak trzymać głowę - poprosił szeptem Dunraven. - Ta pozycja nadaje się

idealnie do tego, bym mógł pocałować pani śliczną szyję.

Szyje nie bywają śliczne, sir. Są chude i kościste.

Ale pani szyja jest śliczna i do tego wrażliwa. I dlatego z taką przyjemnością ją całuję. - I znowu

obsypał ją pocałunkami.

Tak - wyszeptała Millicent i poddała się rozkosznym emocjom.
Rzuciła ostrożność na cztery wiatry, pozbyła się troski o własną reputację i podporządkowała się

prośbie Dunrave-na, pozwalając mu do woli zajmować się swoją szyją.

Pocałował ją delikatnie za uchem, a Millicent okryła się gęsią skórką z rozkoszy, chociaż nigdy w

życiu nie było jej jeszcze tak gorąco. Pocałował płatek ucha i delikatnie, szyb-

142

;ko wciągnął go kilka razy do ust, a potem przesunął wargami w dół po smukłej szyi aż do miejsca, gdzie gardło
stykało się ze sztywną koronką kołnierza.

Millicent przenikał rozkoszny dreszcz za dreszczem i coraz ściślej oplątywała ją pajęcza sieć, utkana przez

hrabiego. Nie mogła się nadziwić, że pieszczoty Dunravena mogą dawać jej tyle radości.

Nikt mnie nigdy tak nie całował - wyszeptała cichutko.
To dobrze. - Pocałował ją w wargi, w brodę, a potem znowu w szyję. - Niech pani nikomu nie pozwala tak

się całować... oczywiście poza mną.

Dunraven wrócił ustami do jej warg i pocałował je namiętnie. Przesunął dłońmi po plecach Millicent w górę,

potem po ramionach i w dół po rękach. Podczas pocałunku jego dłonie ani na chwilę nie przestawały się
poruszać.

Millicent również nie była w stanie trzymać rąk nieruchomo. Przesunęła otwartymi dłońmi po całej szerokości

.mocnych ramion Dunravena i wsunęła mu palce we włosy na tyle głowy. Zachwycona była tym, jak wargami po
mistrzowsku przesuwa po jej ustach. Rozkoszowała się, czując w nich smak jego języka. Chciwie cieszyła się
wszystkim, czego doświadczała, łącznie z dotykiem kosztownego materiału surduta pod palcami.

Cieszę się, że moje pocałunki sprawiają pani przyjemność - wymruczał cicho Dunraven.
Cieszy się pan?
Bardzo.
Ja też. - Niektóre z pocałunków były delikatne i serdeczne, a inne szalone i namiętne. Millicent sądziła, że

już wcześniej wiedziała, co to jest pocałunek, ale się myliła. To się dopiero nazywa całowanie! Łącznie ze

słabością w kolanach. Gdyby nie oparł jej o stół, stopniałaby pewnie jak wosk i osunęła się na podłogę.

Lord Dunraven uniósł głowę i zajrzał Millicent głęboko

143

w oczy, jakby czegoś tam szukał. Rozpostarł palce jednej dłoni na jej plecach i przycisnął ją do siebie. Drugą rękę
podniósł, dotknął nią jej ucha, delikatnie popieścił drobny płatek. Powoli przemierzył palcami w dół po szyi tę
samą drogę, którą wcześniej wędrowały usta, tylko że tym razem podróż nie zakończyła się przy koronkowym
kołnierzyku. Jego dłoń sunęła dalej, aż spoczęła otwarta na pełnej piersi dziewczyny.

Millicent niemal przestała oddychać. Czuła się tak, jakby całe jej wnętrze splątało się w cudowny węzeł

podniecających doznań. Nikt nigdy dotąd nie dotykał jej piersi, a było to fascynujące przeżycie. Dłoń Dunravena
ześlizgnęła się pod pierś i zamknęła ją w uścisku, obejmując palcami delikatnie, choć mocno. We wnętrzu
Millicent aż zakipiało od upojnych wrażeń.

Nie mogła opanować pragnienia, by przycisnąć się do niej go podbrzuszem, a Dunraven zareagował

natychmiast na jej zaproszenie i przylgnął do niej mocniej. Millicent aż cichutko krzyknęła, kiedy poczuła, jak
twarde zrobiło się jego ciało.

Po raz pierwszy w życiu zrozumiała, co to znaczy pragnąć, żeby mężczyzna ją kochał. Namiętne pożądanie

kazało jej pocałować go mocniej i głęboko wsunąć mu język do ust. Hrabia stłumił jęk.

- Wiedziałem - wyszeptał płomiennie z ustami przy jej

wargach. - Pani pierś mieści się idealnie w mojej dłoni.

/ czuje się tam również idealnie. Dunraven zajrzał Millicent w oczy.
- Gdybym tak mógł zdjąć z pani suknię i spojrzeć na pa

ni urodę z pożądaniem, jakie w tej chwili do pani czuję... Po
kazałbym pani, jak mężczyzna kocha kobietę.

I jakby rozważając tę możliwość, zerknął w kierunku frontu sklepu, skąd nadal dobiegały odgłosy stłumionej

rozmowy. Opuścił głowę i złożył na moment na piersi Millicent, ale zaraz podniósł ją znowu.

- Teraz nie czas i nie miejsce po temu. Chcę panią znowu

144
pocałować. Miałem dziś dużo szczęścia, ale nie zamierzam go już dłużej wystawiać na próbę.

Powoli wypuścił ją z objęć i cofnął się o krok. Millicent poczuła się nagle samotna, tchu jej brakowało. Hrabia

pomógł jej poprawić kołnierzyk, potem przesunął kciukiem po wargach młodej panny i się uśmiechnął.

Wygląda pani tak, jakby ktoś panią gruntownie wycałował. Millicent czubkami palców dotknęła warg.
Co powinnam zrobić? - zapytała.
- Nic. - Odsunął jej rękę. - Zaczerwienienie wkrótce sa

mo zniknie.

Panna Blair zmartwiona potrząsnęła głową.
- Nie mogę uwierzyć, że pozwoliłam się panu całować

i dotykać tak intymnie w miejscu publicznym. Obawiam się,
że jestem sama na siebie oburzona.

Jak tylko wyrwały jej się te słowa, dałaby wszystko, żeby je cofnąć. Pewnie tylko czekał, aż powie, że zła jest

na siebie, iż z taką łatwością podporządkowała się jego życzeniom. Serce Millicent łomotało w piersiach z taką
siłą, a w głowie tak jej kręciło się z pożądania, że żadna bardziej rozsądna wypowiedź nie miała szans wydostać
się z ust.

Hrabia się uśmiechnął.
Proszę się nie obawiać o swoją reputację. Jest pani ze mną bezpieczna.
Ta pana uwaga trąci absurdem, sir, po tym, co właśnie się między nami wydarzyło. Mogę być bezpieczna

Wszędzie, ale nie przy panu, przy którym zmieniam się chyba w ladacznicę...

Urwała, bo położył jej lekko kciuk na wargach.
- Wspólnie obdzieliliśmy się kilkoma namiętnymi poca

łunkami. I nic więcej. Nikt oprócz nas się o tym nie dowie.

To oczywiste, że musiał coś takiego powiedzieć. Nie życzyłby sobie, by przyłapano go w tak

kompromitującej, niewybaczalnej sytuacji i zmuszono do zaślubin. Był zakamie-niałym kawalerem. Nie, lepiej
niech oboje zapomną, że to

145

się kiedykolwiek zdarzyło, a na przyszłość ona musi trzymać się od niego z daleka.

Rozumiem. - Poprawiła suknię pod szyją i zwilżyła wargi. Smakowały lordem Dunravenem.

Serce jej się ścisnęło, bo już zatęskniła za jego objęciami. Och, co ona narobiła? Dlaczego pozwoliła,
by całował ją tak intymnie i dotykał w tak zakazanych miejscach?

Na jakie przyjęcia wybiera się pani dziś wieczorem?
- Będziemy u Dovershaftow, a potem u Almacka. Dlaczego?
Dunraven cofnął się o krok i powiedział:
- Bo skoro wiem, gdzie pani dziś wieczorem będzie, nie

będę tracił czasu na szukanie pani. Proszę wracać na drugą
stronę lady, zanim służąca zauważy pani nieobecność.

Tak jakby chciał się jej pozbyć. Jak mogła z taką łatwością paść mu w ramiona i pozwolić na

wszystko, czego chciał?

- Najwyraźniej, lordzie Dunraven, nigdy na swej drodze

nie spotkałam hultaja, dopóki nie poznałam pana. Nie po
winnam utrzymywać żadnych więcej kontaktów z panem...

Dunraven nie spuszczał z niej oczu.
- Może nie powinna pani, ale problem w tym, czy nie bę

dzie pani ich utrzymywała?

Millicent przymknęła oczy i policzyła do trzech.
Anieli niebiescy! Miała o wiele więcej powodów do zmartwień niż to, że ją tak gruntownie

wycałował. Jak mogła znaleźć się tak szybko i tak bez reszty pod jego urokiem?

Stało się z nią coś, czego nigdy w najśmielszych myślach nie dopuszczała - to samo, co z matką.

Zakochała się w stołecznym łajdaku i będzie zmuszona opuścić Londyn w pohańbieniu, tak jak matka
przed laty.

Powie Dunravenowi, że nie zgadza się, by znowu starał się o rozmowę z nią. Tak, tak zrobi.
Z mocnym postanowieniem, że będzie stanowcza, otworzyła oczy, by mu to oznajmić, ale hrabiego

już nie było.

„Zastosuj akcję do słów, a słowa do akcji". Jak się zdaje, londyńskie elity wielkim głosem wołają

„łap złodzieja, Szalonego Pańskiego Złodzieja". W tym miejscu podziękowania składamy lordowi
Dunraven. To jego zasługa, że podczas prywatnych soiree musimy godzić się na obecność mocno
skrępowanych sytuacją policjantów. I po co to? należałoby zapytać, kiedy i tak duża część notabli
przekonana jest, iż kradzieży dokonuje duch. A już sądziliśmy, że skoro lady Lambsbeth zostaje w
mieście do końca sezonu, hrabia zbyt będzie zajęty, by zawracać sobie głowę złodziejem.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

- Szlag by ich wszystkich trafił, co do ostatniego - mamrotał Chandler pod nosem, mnąc w dłoni

wycinek gazety, który przed chwilą podał mu Fines. Rozejrzał się po zatłoczonej sali, gdzie by go
wyrzucić, ale odpowiedniego miejsca nie znalazł.

Lord Dunraven znajdował się na sali balowej u Almacka, w jednej z łukowato sklepionych nisz.

Czuł się zupełnie dobrze i cieszył się na wieczór spędzony w towarzystwie panny Blair, dopóki nie
pojawił się Fines z najnowszym egzemplarzem „cie-kawostek-błahostek". Nie powinien był tego
czytać. Wiedział o tym. Zawsze potem złościł się i cały wieczór miał zmarnowany. Dzisiejszy pod tym
względem nie należał do wyjątków.

Może warto byłoby ożenić się chociażby po to, żeby plotkarze zostawili go w spokoju.

147

Winić możesz tylko siebie, Dunraven - powiedział mu Fines arogancko.
Dlaczego, u diabła, miałbyś sądzić, że sam na siebie ściągałbym taką niedolę?
Usiłowałem przestrzec cię wczoraj wieczorem, że wśród gości jest lady Lambsbeth.

Orkiestra zagrała utwór, którego rytm zdawał się harmonijnie współgrać z powolnymi, mocnymi uderzeniami

serca Chandlera. Parkiet wypełnił się damami w wyszukanych toaletach i kosztownie ubranymi dżentelmenami,
którzy zgodnie wykonywali obroty i kroki. Dunraven cieszył się, że okna wielkiej sali są szeroko otwarte.
Kombinacja plotek, ciasnego kołnierzyka i krawata spowodowała, że zrobiło mu się zdecydowanie za gorąco.

Zaszczycił tego wieczoru już trzy różne przyjęcia, na każdym wypatrując kogoś, kto odbiegałby od typowego

dla takich imprez tłumu. I w końcu uświadomił sobie, że jego pomysł bardzo jest niewydarzony. Nie zamierzał
przecież na terenie czyjejś rezydencji własnoręcznie aresztować złodzieja. Coś takiego musi zrobić któryś z
policjantów Doultona.

Ponownie ogarnął wzrokiem tłoczących się gości, wypatrując panny Blair. Robił już tak przez całą godzinę, od

kiedy tylko pojawił się na sali balowej. Nie potrafił wyrzucić jej z myśli. Ubierając się tego wieczoru przed
wyjściem, czuł się jak niespokojny uczniak. Nie mógł już doczekać się, aż przyjdzie tu i zobaczy ją, porozmawia
z nią, zatańczy. Chciał tę pannę znowu trzymać w ramionach.

Słyszałeś mnie, Dunraven?
Tak - potwierdził Chandler, ale wcale nie był tego pewien. - Pomyślałem właśnie, że gdyby udało mi się

kiedyś chwycić lorda Truefitta za szyję, będę go z radością dusił, dopóki nie zacznie błagać o litość i nie
przysięgnie, że już nigdy nie chwyci za pióro i nie zamoczy go w atramencie!

A obaj z Andrew mieliście tylko ochotę gadać o jakiejś

148
prowincjonalnej pannicy bez grosza przy duszy. Jak to ona się nazywała... panna Blondel?

Chandler poczuł się urażony, że Fines wyraża się o tej damie w tak niegrzeczny sposób.

Panna Blair. I skądeś ty się dowiedział, że to prowincjonalna panna bez grosza przy duszy?
Chyba coś takiego mówił wczoraj wieczorem Andrew, napomykając, że przyjechała do miasta tylko na

jeden sezon i ma nadzieję dobrze wyjść za mąż.

Nie wie o niej tyle co ja - mruknął swarliwie Dunraven. -Po sposobie, w jaki się ubiera i mówi, po jej

manierach i po tym, jak się nosi - po tym, co czuję, kiedy ją trzymam w ramionach, po tym, jak słodkie są jej
pocałunki - można od razu zorientować się, że tam, gdzie się chowała, nie brakowało grosza.

Niewykluczone, że jej rodzina szarpnęła się na stroje właśnie na ten sezon. Jest śliczna. Nie ma powodu

sądzić, że się jej nie uda.

Chandler nie znalazł żadnego miejsca, gdzie mógłby wyrzucić zmięty wycinek z gazety i, zirytowany już teraz

na dobre, cisnął kulkę papieru za okno. Nie wiedział, skąd u niego ta obsesja na punkcie panny Blair. Na pewno
zdarzało mu się już widywać piękniejsze damy, ale ona była najbardziej intrygująca, najbardziej czarująca i
najbardziej godna pożądania.

Nic go nie obchodziła lady Lambsbeth. Nie miał ochoty jej widzieć ani z nią rozmawiać, a już na pewno nie

życzył sobie, by w gazetach łączono ich nazwiska. W głowie miał tylko jedną damę. Pannę Millicent Blair.

Wystarczyło mu o niej pomyśleć, by się uspokoił. Nie miała w całowaniu wprawy, ale reagowała z wielką

wrażliwością. Poddawała się uściskom nie dlatego, że tego od niej żądał, ale ponieważ sama ich chciała. Nie
istniał lepszy afrodyzjak niż świadomość, że ta dama pragnie jego pieszczot.

Wiele już młodych, dobrze urodzonych dam namówił na pocałunki równie namiętne jak te z panną Blair w

bławat-

149

nym sklepie, ale żadna z nich tak jak ona nie poruszyła go do głębi duszy. Nie mógł sobie miejsca znaleźć, a
pragnienie, by ją znowu objąć i pocałować, paliło go żywym ogniem.

Szlag by to trafił najjaśniejszy - wymamrotał bardziej do siebie niż do Finesa.
Najwyraźniej nie zabraliśmy cię stamtąd wystarczająco szybko. Takiemu plotkarzowi wystarczy wiedza, że

brałeś udział w tym samym przyjęciu co lady Lambsbeth i już rosołek na skandalu podgrzany jest do wrzenia. Nic
ich nie obchodzi, że naprawdę ani się nie zetknąłeś, ani nie rozmawiałeś z damą, o której mowa. Gwiżdżą sobie na
to, byle tylko gazeta się sprzedawała.

Chandler nie skomentował jego wypowiedzi, więc Fines ciągnął dalej:
Słyszałem wczoraj, że lady Lambsbeth przeprowadziła się z powrotem do Londynu i wynajęła rezydencję w

mieście... niedaleko od twojej, nawiasem mówiąc. Z wiarygodnego źródła dowiedziałem się, że jej mąż tym razem
naprawdę nie żyje. Jakiś wypadek podczas przejażdżki powozem po Paryżu.

Nie obchodzi mnie to, czy jest wdową, czy księżniczką i czy mieszka po sąsiedzku. Nie mam ochoty ani

zamiaru odnawiać z nią znajomości. Po naszej wczorajszej wieczornej rozmowie wątpię, by miało jej jeszcze

zależeć na moich atencjach.

Zwariowałeś? - wykrzyknął Fines i podszedł o krok bliżej do Chandlera. - Dobry Boże, Dunraven, więc

brukowce pisały prawdę? Rzeczywiście z nią wczoraj wieczorem rozmawiałeś, tak?

Przez chwilę, dopóki nie zapewniłem jej, że mnie już w najmniejszym stopniu nie interesuje - przyznał

hrabia, zastanawiając się, dlaczego, u licha, nie zignorował tej kobiety i nie odszedł bez słowa.

Tylko tego brakuje, by ktoś po raz drugi zobaczył cię w jej towarzystwie.
Byłbym przysiągł, że nie widział nas nikt oprócz poli-

150

Cjanta, który pracuje dla łapacza złodziei nazwiskiem Doul-ton.

- Policjant? Dobry Boże, Dunraven. Czyś ty rozum stra

cił? Wystarczy, by cię z nią zobaczył jeden człowiek albo...
czy sądzisz, że mógł, nie daj Boże, podsłuchać, co mówiłeś?
Tak czy owak bez wątpienia zarobił przyzwoicie na plotkach
o tobie. - Fines przerwał, a potem zapytał: - A co dokładnie
jej powiedziałeś?

Wzrok Chandlera skierował się znowu ku drzwiom w poszukiwaniu panny Blair.

- Dokładnie to, co powtórzyłem tobie, chociaż sprawa ta

w najmniejszym stopniu nie dotyczy ani ciebie, ani londyń
skiej socjety. Powiedziałem, że nie zamierzam zaczynać tam,
gdzie skończyłem, i że powinna poszukać sobie innego głup
ka, który będzie dzielił z- nią ciepłe łoże.

Przed nimi przedefilowały bardzo powoli panny Pennington, Rardwell i Whidmore. Obydwaj dżentelmeni po-

chylili głowy i się ukłonili. Panna Bardwell mrugnęła do nich, ale Chandler nie miał pojęcia, czy flirtuje z nim,
czy z Finesem. Panna Pennington otwarcie się uśmiechnęła, nie zostawiając wątpliwości, czemu swoją urodą
wysunęła się na czoło pięknych debiutantek tego sezonu, a udająca nieśmiałą panna Widmore ukryła niemal całą
twarz za koronkowym wachlarzem.

Kiedy Fines miał już pewność, że damy znalazły się poza zasięgiem słuchu, podjął rozmowę w miejscu, w

którym ją przerwali, mówiąc:

- Trzeba ci nowej kochanki, ot co.
O nie, znowu to samo.
Myśl, że miałby wziąć sobie nową kochankę, nie bardziej pociągała Chandlera niż odnowienie kontaktów z

lady Lambsbeth czy nawiązanie ich z panną Bardwell.

- Kiedy odpowiednia kochanka zagnieździ się już na do

bre w twoim życiu, ani pomyślisz o lady Lambsbeth.

151

- Teraz również myślę o tej pani tylko wtedy, kiedy o niej

gadasz - burczał Chandler.

W pamięci tkwiła mu wyłącznie jedna dama, a była nią panna Blair; na ustach czuł smak jej warg, pod palcami

je-dwabistość skóry. I chyba czuwał nad nim jego osobisty anioł stróż, bo w tej właśnie chwili Miłlicent weszła na
salę balową, opierając się na ramieniu wicehrabiego Heathecoute. Dama, której na tak długo udało się przykuć
uwagę Dunra-vena, musiała być osobą bardzo niezwykłą.

Powinien koniecznie znaleźć jakiś sposób, by znowu się z Miłlicent zobaczyć... sam na sam, tak jak dziś.

Pragnął zabrać ją gdzieś na zewnątrz, w mrok, i tak zauroczyć, że zacznie błagać, by pokazał, jej, jak mężczyzna
kocha kobietę.

Jako pierwszy u boku panny Blair pojawił się sir Charles Wright. Podała mu do pocałowania dłoń i dygnęła, a

potem uśmiechnęła się do niego. Zaraz potem sir Charles wpisał się do jej karnetu. Ledwie odszedł, już zbliżył się
nadmiernie wyrośnięty i przesadnie chudy wicehrabia Tolby. Stanął tuż przed Miłlicent i całkowicie zasłonił ją
Chandlerowi.

Chandlerowi coś skurczyło się w piersiach. Ogarnęło go nieopanowane pragnienie, by rzucić się ku pannie

Blair i zażądać, by nie przyjmowała atencji żadnego konkurenta poza nim samym. Nie był do takich emocji
przyzwyczajony.

- Czy słuchasz mnie? - dopytywał się Fines.
Dunraven przełknął z trudem, bo w gardle mu zaschło.

Czyżby w końcu, po tylu latach, owładnęła nim miłość? Nie, to niemożliwe. Nie wiedzieć jednak czemu, ta panna
oddziaływała na niego inaczej niż wszystkie, które wcześniej ściągnęły na siebie jego uwagę.

Przepraszam cię, stary. Nie słyszałem, co miałeś do powiedzenia. O co chodziło?
Ostatnio coś często bujasz w obłokach, Dunraven. Czy dobrze się czujesz?
W życiu nie czułem się lepiej. Zastanawiałem się tylko

152
poważnie nad tym, co mówiłeś, żebym wziął sobie nową kochankę.

Fines popatrzył na niego z zadowoleniem.

Dobrze. W końcu do czegoś dochodzimy. Doskonale. Zasięgnę dla ciebie języka.
Fines - powiedział Chandler ostrzegawczym tonem. -Jeśliś tak łaskaw, potrafię sobie sam znaleźć kochankę.
Pewnie, że jestem łaskaw. - Fines głośno prychnął. - Ale faktem jest, że doszło do moich uszu, iż...
Przeproszę cię, jeśli pozwolisz - przerwał mu Chandler. -Widzę kogoś, z kim chciałbym porozmawiać.
Z kim? Pójdę z tobą. - Fines zagapił się w tym samym kierunku co Chandler.
Wiesz co, nie żeby mi przeszkadzało twoje towarzystwo, ale przed chwilą widziałem, jak panna Pennington

samotnie podchodzi do stołu z przekąskami.

- Naprawdę? - Fines obciągnął kamizelkę i ponownie

prychnął. - Panna Pennington musiała sama pójść po szkla
neczkę ponczu? Może wolałaby, żeby ktoś jej pomógł.

- Pewnie właśnie dlatego podeszła do stołu sama.
Fines uśmiechnął się do Chandlera.
Myślę, że powinienem podejść do niej i wdać się w pogawędkę.
I poprosić ją do tańca?
Już wpisałem jej się do karnetu. Jak przypuszczasz, czy zmieści się tam jeszcze jedno nazwisko?
Wątpliwe. Ta panna jest tu już niemal od godziny. Lepiej się pospiesz. Widzę, że wicehrabia Tolby kieruje

się w jej stronę.

No to już mnie nie ma. Czy nie powinniśmy się umówić na śniadanie u White'a?
Nie planuj spotkania ze mną. Mam jutro kilka spraw do załatwienia.
Fines pokiwał głową i odwrócił się. Tłum go pochłonął.

153

Chandler porozmawiał z kilkoma przyjaciółmi, kilkoma znajomymi i nawet zatańczył jeden taniec czy dwa,
zanim w końcu udało mu się znaleźć twarzą w twarz z panną Mil-łicent Blair. Stała z lordem Heathecoute i jego
małżonką.

Chandler przyłączył się do nich trojga, ale nie widział nikogo poza panną Blair. Kremową, wieczorową suknię

wykończoną miała trzema bladoróżowymi falbanami i różową atłasową szarfą, zawiązaną wysoko pod biustem.
Okrągły dekolt był dosyć głęboki i nieco za bardzo odkrywał piersi, przynajmniej zdaniem Dunravena, który
najchętniej zakazałby innym mężczyznom na nie patrzeć. Zauważył zwisające, perłowe kolczyki i przypomniał
sobie, jak brał delikatny płatek ucha Millicent do ust.

Szybko uporali się z powitaniami i już po chwili hrabia zorientował się, że panna Blair zdecydowanie się od

niego dystansuje. Dygnęła przed nim sztywno; nie chciała spojrzeć mu w oczy i niemal wyrwała dłoń, jak tylko
złożył na niej symboliczny pocałunek.

Lordzie Dunraven, jakże miło pana dziś wieczorem zobaczyć - powiedział wicehrabia.
To pierwszy wieczór Millicent u Almacka - dodała lady Heathecoute. - Tacy byliśmy zadowoleni, kiedy

udało nam się otrzymać zaproszenie, by mogła wziąć udział w balu.

Nie potrafię wyobrazić sobie, by ktokolwiek mógł przeciw temu oponować, pani wicehrabino.
Bardzo to uprzejmie z pana strony, że pan tak uważa, milordzie.
Chandler odwrócił się do panny Blair.
Witam panią - rzekł i ukłonił się znowu. - Mam nadzieję, że pani pierwszy wieczór u Almacka nie zawiódł

pani oczekiwań.

Pod żadnym względem mnie nie zawiódł, sir. Bardzo się cieszę, że tu jestem, i bardzo dobrze się bawię.
Millicent orientuje się, że nie chodzi tu o sam budynek.

154

Powodem, dla którego we środy należy pokazać się na salach Almacka, są ludzie, których tu można
napotkać. To dzięki nim bal u Almacka staje się ukoronowaniem jej pierwszego sezonu w Londynie.

Oczywiście, ma pani rację - dodała Millicent. - I głęboko jestem wdzięczna za wszystko, co

państwo i lady Beatrice zrobiliście, by otrzymać zaproszenie dla mnie.

Doszły mnie słuchy, że pomaga pan szukać Szalonego Pańskiego Złodzieja - wtrącił się

wicehrabia, najwyraźniej znudzony obrotem rozmowy.

Może raczej należałoby powiedzieć, że każę się na bieżąco informować, jakie postępy czynią

policjanci z Bow Street oraz władze.

Lord Heathecoute uniósł podbródek odrobinę wyżej, jakby ostrym nosem celował prosto w sufit.

Słyszałem, że chodzą od domu do domu i przesłuchują wszystkich jak jakichś pospolitych

przestępców. To naganne, że tym samym traktują każdego z nas jak podejrzanego.

Zapomina pan, Heathecoute, że jeden z nas jest przestępcą, a oni wykonują tylko swoje

obowiązki.

Wicehrabia nadal absorbował uwagę Chandlera, który chciał tylko porozmawiać z panną Blair i

dowiedzieć się wreszcie, co się z nią dzieje.

W końcu udało mu się odwrócić do Millicent i zapytać:

Czy zechce pani ze mną zatańczyć, panno Blair?

Millicent nadal wzbraniała się spojrzeć mu w oczy, ale od
powiedziała cichutko:

-Tak.
Chandler podniósł wzrok na wicehrabinę.

Zaraz zaczną grać walca. Czy panna Blair otrzymała pozwolenie, żeby go tańczyć?

Ależ tak. Usilnie staraliśmy się zapewnić naszej podopiecznej wszelkie możliwe przywileje i

wolno jej korzystać z każdej okazji, zupełnie jakby w tym sezonie debiutowała.

155

Millicent uniosła dłoń, a hrabia wziął karnet i wpisał w nim swoje nazwisko. Później karnet szybkim ruchem

obrócił. Z tyłu nie zobaczył żadnych notatek. Niczego innego nie powinien się był spodziewać. Przecież już
poprzedniego wieczoru rozstrzygnął sprawę, dochodząc do wniosku, że panna Blair nie ma nic wspólnego z
Szalonym Pańskim Złodziejem. Po prostu zapisywała sobie nazwiska różnych osób oraz dotyczące ich fakty, by
łatwiej je zapamiętać. Taka ilość nazwisk i tytułów mogła zdezorientować każdego, kto dopiero niedawno pojawił
się w towarzystwie.

Skończył się wpisywać, ukłonił się i powiedział:

Wrócę po panią w odpowiedniej chwili.
Własnym oczom nie wierzę - szepnęła lady Heathecoute do swego małżonka. Millicent nie słyszała jeszcze,

by wice-hrabina tak zniżała głos. - Wydaje mi się, że lord Dunraven naprawdę się w niej zadurzył.

Nie bądź śmieszna - mruknął wicehrabia, obrzucając spojrzeniem parkiet. - Nigdy w życiu się w nikim nie

zadurzył i mało prawdopodobne, by zadurzył się właśnie w niej.

Jest śliczna. I już po raz drugi odszukał ją i poprosił do tańca.
Lord Heathecoute prychnął głośno.
No i co z tego? Sir Charles Wright poprosił ją po raz trzeci.
Sir Charles Wright stara się przetańczyć wszystkie tańce i jest mu obojętne, kim będzie jego partnerka. A

lordowi Dunravenowi nie jest to obojętne. Chociaż ma tak fatalną reputację, trzeba przyznać, że jest bardzo
wybredny.

Może spodobała mu się chwilowo, ale nie wątpię, że szybko mu to przejdzie. Zawsze tak się z nim dzieje.

Nie martw się. Jestem pewien, że hrabia nie ma najmniejszego zamiaru w najbliższej przyszłości dać się zakuć w
okowy. Za dobrze się bawi, by ustatkować się na wsi z żoną i rodziną.

Heathecoute'owie rozmawiali o Millicent tak, jakby była

156
nieobecna. Przestała ich słuchać i odwróciła się. Dobrze, że im nie powiedziała, iż lord Dunraven kilkakrotnie

prosił ją o pozwolenie na złożenie popołudniowej wizyty, a ona mu odmówiła. Najlepiej będzie tę informację
zachować wyłącznie dla ciotki.

Jeżeli lady Beatrice miała powody, by podejrzewać, że wi-cehrabiostwo chcą odebrać jej rubrykę towarzyską,

Millicent powinna uważać i nie omawiać żadnych ważnych spraw z nimi, dopóki nie przedyskutuje ich z ciotką.

Nie mogła zaprzeczyć, że lord Dunraven zachowuje się tak, jakby się w niej zadurzył, chociaż bez wątpienia

tylko przelotnie. A to z kolei było niebezpieczne, bo chociaż o tym wiedziała, co rusz wpadała mu w objęcia. Pora
już, by zachowała się uczciwie wobec ciotki i porozmawiała z nią o lordzie Dunravenie.

Bardzo niewiele tego popołudnia brakowało, by spotkał ją podobny los jak matkę i by wyświęcono ją z

Londynu jak jakąś ladacznicę. Tam, gdzie chodziło o hrabiego, stanowczość Millicent topniała. Nie potrafiła tego
wyjaśnić, wiedziała tylko, że tak jest.

Anieli niebiescy! Jeżeli dopuściła, by całował ją u bławat-nika, to chyba nie ma takiego miejsca w Londynie,

gdzie z całą pewnością zachowałaby się jak należy.

Nie może sobie pozwolić na to, by rozkochać się w nim jeszcze bardziej, i już nigdy nie wolno jej spotkać się

z nim sam na sam. Ale chociaż powtarzała to sobie raz po raz, minuty nadal rozciągały się w godziny do chwili,
kiedy Dunraven zjawił się po swój przyrzeczony taniec.

Tak łatwo przychodziło jej karcić siebie i okazywać stanowczość, dopóki nie spojrzała w jego rajskie

niebieskie oczy, dopóki nie pieścił jej hipnotyzującym spojrzeniem albo nie przekomarzał się z nią rozkosznymi
słowy.

Widywała go od czasu do czasu podczas tego przyjęcia, ale najlepiej przyjrzała mu się, kiedy zmierzał ku niej

typowym

157

dla siebie, pewnym krokiem bogatego, utytułowanego dżentelmena. Był nieziemsko przystojny -
włosy miał modnie od-czesane z czoła, krawat przepięknie zawiązany. Brokatowa kamizelka i żakiet
okrywały świeżuteńką białą koszulę, ale spojrzeniu Millicent nie umknęło delikatne, koronkowe wy-
kończenie przy rękawach.

Przypomniały się jej słowa wicehrabiego i coś ostro zakłuło ją w sercu. Rzeczywiście, mężczyzna,

który szedł ku niej, nie wyglądał na kogoś, kto chciałby ustatkować się przy jednej damie. Tym
bardziej powinna poprosić, by ciotka poradziła jej, jak ma się raz na zawsze pozbyć atencji lorda
Dunravena.

Odetchnęła głęboko, żeby nabrać sił, kiedy prowadził ją na parkiet ze swobodą mężczyzny, który

ma w tym wieloletnie doświadczenie.

Och, jak świetnie wychodziło mu bycie niegodziwym.

Czekałem przez cały wieczór, żeby z panią zatańczyć.

Założyłabym się, że mówił pan to każdej damie, z którą pan dziś wieczorem tańczył.
Hrabia rzucił jej dziwne spojrzenie.
- Z jakiego powodu pani tak uważa?
Millicent uniosła brwi, jakby się zastanawiała.
Może powodem jest pana reputacja? Jak niesie wieść, do perfekcji doprowadził pan umiejętność

czarowania młodych dam, aż zaczynają sądzić, że szaleńczo się pan w nich zakochał. Ale później
składa im pan tylko jedną lub dwie wizyty, prawda?

Tak więc znowu wracamy do tego tematu. Obawiam się, że moja reputacja już na zawsze będzie

stała między nami.

Coś musi stać. Tam, gdzie chodzi o pana, potrzebna jest mi zbroja, lordzie Dunraven, bo moja

wola, pozostawiona samopas, nie działa.

Kąciki ust hrabiego uniosły się w nieco skruszonym uśmiechu.
- A mnie się zdawało, że to ja potrzebuję tarczy, by bro

nić się przed pani urokiem.

158

Teraz z kolei niebezpiecznie mało brakowało, a uśmiechnęłaby się Millicent.
Pan żartuje, milordzie, a ja mówię serio.

Proszę nie mówić serio. Nie dzisiaj. Cieszmy się tym tańcem, tym balem. Musiała się pani

cudownie bawić u Dover-shaftów, skoro tak długo się pani tam zatrzymała.

Nie tyle długo tam zabawiliśmy, ile późno wyruszyliśmy wieczorem.

Muzyka zaczęła grać, hrabia ujął dłoń Millicent, a drugą, otwartą, położył zdecydowanie na plecach

partnerki. Wyczuwał jej ciepło nawet przez rękawiczki i suknię; łagodziło ono jego nastrój. Jednym
długim, płynnym krokiem poprowadził Millicent do tyłu i zaczęli angielskiego walca. Millicent raz
zmyliła krok, ale hrabia z łatwością zatuszował pomyłkę. Coś było z nią nie w porządku. Zwykle
tańczyła tak, jakby stopami ledwo dotykała ziemi.

- Wydaje się pani nieco sztywna dziś wieczorem, panno

Blair.

Nie patrząc na niego, odpowiedziała:

Może to dlatego, że odzyskałam rozum.

A wcześniej go pani straciła?

Z kretesem.

Pocałowaliśmy się kilka razy.

Nie, było tam dużo więcej niż same pocałunki.

- To wszystko, Millicent. Pani reputacja nie doznała

uszczerbku.

Millicent wcale nie była pewna, czy martwi się tylko o swoją reputację. Teraz obawiała się również,

że grozi jej utrata serca, które oddała Dunravenowi.

Przemawiał tak beznamiętnie, że w końcu spojrzała mu W oczy.

Chyba nie czuję się wstrząśnięta, iż tak niefrasobliwie podchodzi pan do tak niewłaściwego

zachowania.

Inaczej widzę to, co wydarzyło się między nami.

159

Jego palce nie przestawały poruszać się po okrytej rękawiczką dłoni Millicent, pocierając ją i pieszcząc.

Zupełnie jakby nie mógł nasycić się tym, że jej dotyka.

Wszystko przez to, że taki łajdak z pana, sir. Podobnie postępował pan z wieloma damami przy wielu

okazjach. Jest to dla pana równie naturalne jak oddychanie.

Do tego doszliśmy przed naszym dzisiejszym zbliżeniem.
Gdyby nas przyłapano, nie pana w pohańbieniu wygnano by z miasta, tylko mnie.
Millicent, proszę na mnie popatrzeć. - A kiedy podniosła wzrok, ciągnął: - Nie dopuściłbym, żeby się coś

takiego stało. Kiedy jako dżentelmen podejmuję ryzyko, jestem w pełni gotów ponieść wszelkie konsekwencje,
które z moich działań mogą wyniknąć. Musi mi pani uwierzyć.

Mówi pan to z tak szczerym wyrazem twarzy i oczu, że niemal mogłabym panu uwierzyć. Ale nie mogę. Ile

już dam pan o tym zapewniał?

Mniej niż pani podejrzewa. Nie ma pani pojęcia, jak bardzo pragnę chwycić panią w ramiona i znowu

pocałować, panno Blair.

Panna Blair umknęła przed nim wzrokiem.

- Muszę przyznać, że nie żałuję, że całowaliśmy się wczo

raj i dzisiaj.

- Nie żałuje też pani, że całowaliśmy się tak gruntownie?
Millicent przez moment patrzyła mu w oczy. Dunraveno-

wi wydało się, że na jej twarzy widzi cień uśmiechu.

- Ma pan rację. Przekonałam się, że to upajające.
Ciekaw jestem, czy potrafi się pani domyślić, jaki wpływ mają na mnie takie słowa z ust pani? Nie jestem już

nawet pewien, czy nie zmyliłem kroku w walcu. Cieszę się, że nie czuje się pani nadmiernie wzburzona tym, co
się między nami wydarzyło.

Między nami nie ma miejsca na wstyd. Nie teraz. Jest już na to za późno.

160

W przyszłości również miejsca na wstyd nie będzie. Czy mogę pani jutro złożyć wizytę?
Nie, sir, nie może pan.
Panno Blair, doprowadza mnie pani do szaleństwa. Jak może mi pani nadal odmawiać po tym, co pani

właśnie powiedziała? Jest oczywiste, że nie znajduje mnie pani odrażającym. Dlaczego nie wolno mi złożyć pani
wizyty?

Lojalność wobec ciotki nie pozwoliła Millicent się ugiąć.

Nie po to przyjechałam do Londynu, by igrano z mymi uczuciami, lordzie Dunraven.
Po pani tonie i oczach orientuję się, że mówi pani poważnie. Igranie z pani uczuciami nie leży w moich

zamiarach, Millicent.

Pańska reputacja, panie hrabio, świadczy o czymś wręcz przeciwnym, i proszę nie zwracać się do mnie po

imieniu.

Po naszym dzisiejszym spotkaniu nie byłoby moim zdaniem właściwe, bym nadal zwracał się do pani

„panno Blair".

Musi pan.
Dlaczego?
Przyjechałam tu tylko na kilka miesięcy, potem odjadę do domu. Musi się pan trzymać z daleka ode mnie.

Chandler wiedział, że taniec zbliża się do końca. Będzie musiał odprowadzić pannę z powrotem do

wicehrabiny.

A więc nie po to przyjechała pani do miasta, by szukać męża?
Nie. Przyjechałam, żeby pomóc... - Przerwała. - Przyjechałam zobaczyć Londyn, wziąć udział w sezonie i

bawić się na przyjęciach.

Chandler przysiągłby, że zaczęła mówić coś zupełnie innego albo może chciała powiedzieć coś więcej. Ale

co?

I to wszystko?
Tak. Ale nawet gdybym rzeczywiście szukała męża, pan nie nadawałby się na kandydata.

No cóż, rzeczywiście niczego nie owijała w bawełnę, ale

161

przecież on ani przez chwilę nie myślał się z nią żenić. Po prostu pragnął przebywać w towarzystwie tej damy,
dotykać jej, obejmować ją i całować.

- A z jakiegóż to powodu budzę w pani aż taki sprzeciw?
Oczy Millicent przybrały nieobecny wyraz, a jej twarz

prześlicznie złagodniała.

- Ponad dwadzieścia lat temu miała w Londynie podczas

sezonu swój debiut moja matka i.... i ja też chciałam spędzić
tu jeden sezon. To wszystko, co mogę powiedzieć.

Teraz hrabia był już pewien, że chciała powiedzieć coś więcej, ale nie była przygotowana, by mu zaufać.

Jeżeli teraz przestanie nalegać, może z czasem ta panna wyzna mu wszystko.

A za kogo wyszła za mąż?
Za mego ojca.

Dunraven roześmiał się i pod koniec walca zawirował z Millicent w tańcu. Ukłonił się.
- Zachwyca mnie pani, Millicent. Jak mógłbym z pani zre

zygnować?

Millicent dygnęła.

Proszę się o mnie nie ubiegać, lordzie Dunraven.

Hrabia ujął dłoń Millicent i ruszył z dziewczyną w stro
nę opiekunów.

- Nie pozwolę sobie odmawiać, śliczna pani. Jeżeli nie

mogę pani składać wizyt otwarcie, będę musiał spotkać się
z panią potajemnie... znowu.

„... nieufność skromna, zdaniem świata, jest mądrych lampą" i nic dziwnego. Czy ktoś na przykład

poinformował o tym fakcie naszego buńczucznego lorda Dunravena, tego, którym niemal codziennie
zajmuje się kronika towarzyska -a ma się czym zajmować. Krążą pogłoski, że przestał on już
interesować się lady Lambsbeth. Teraz ma na oku pewną młodą damę, która co prawda niedawno
przybyła do stolicy, ale jest najwyraźniej wytrawną znawczynią metod, pozwalających podbić serce
zakamieniałego kawalera. Widziano nawet, jak pan hrabia przesyła jej pocałunek.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Dniało już i słońce miało wzejść najdalej za godzinę, kiedy Millicent wspinała się po schodach do

sypialni ciotki. Zazwyczaj nie stąpała tak wolno i ociężale. Hamlet zapowiedział ją ostrzegawczym
szczekaniem, ale chyba cichszym i; mniej frenetycznym niż zwykle. Millicent zgasiła lampę, która się
zawsze paliła do jej powrotu, przystanęła po drodze i oparła się o drzwi, jak to miała w zwyczaju.
Przeważnie była za bardzo znużona, by natychmiast wchodzić do pokoju ciotki. Pozwalała sobie na
minutkę czy dwie odpoczynku, zanim zaczęła pracę nad rubryką.

Marzyła, by zaszyć się w swojej sypialni i, zanim pójdzie do ciotki, poświęcić trochę czasu na

rozmyślanie o lordzie Dunravenie i wszystkich niepożądanych uczuciach i emo-

163

ej ach, które w niej budził. Ale tego zrobić nie mogła. I tak jej i ciotce ledwo rano starczało czasu na napisanie
artykułu i dostarczenie go w terminie do gazety.

Oderwała się od drzwi, wyprostowała i zapukała do pokoju lady Beatrice. Usłyszawszy odpowiedź, weszła do

środka. Ciotka siedziała na łóżku, wyglądała dużo lepiej niż poprzedniego dnia. Od kiedy zaczęła wracać do
zdrowia, rysy jej twarzy przybierały szybko swoje normalne rozmiary i kształty.

Chociaż Millicent czuła się taka znużona, uśmiechnęła się i rzekła:
- Dzień dobry, ciociu Beatrice. - Przystanęła w nogach

łóżka, wiedząc, że Hamlet nie pozwoli jej podejść bliżej. -
Czy ma ciocia na sobie nową lizeskę? Jest śliczna, a ciocia
z dnia na dzień lepiej wygląda.

Lady Beatrice uśmiechnęła się w odpowiedzi.
Dziękuję ci, kochanieńka. 2 radością mogę powiedzieć, że w końcu zaczynam czuć się lepiej. A już mi się

chwilami wydawało, że ten dzień nigdy nie nadejdzie. Opowiedz mi o dzisiejszych przyjęciach. Czy u Almacka
byli wszyscy? Musiałaś się cudownie bawić, że tak późno wróciłaś. Naprawdę bardzo żałuję, że nie mogłam tam
być. Brak mi widoku ludzi.

Mój pierwszy wieczór u Almacka był wspaniały. Bardzo jestem wdzięczna, że ciocia wystarała się o

zaproszenie dla mnie. Na ile mogłam się zorientować, na balu nikogo nie brakowało. Sale aż kipiały od ludzi.

Zawsze tak jest, moja droga, nawet jeżeli leje jak z cebra. Bardzo się cieszę, że miałaś wspaniały wieczór,

chociaż zdawało mi się, że godzinami czekam już na twój powrót. Tak bardzo chciałabym wstać z tego łóżka i
wrócić na przyjęcia, pogadać z przyjaciółmi i posłuchać, co ludzie mówią, że mi się aż słabo robi.

Jestem pewna, że to już nie potrwa długo. Nie mogę po-

164

jąć, jak wicehrabiostwo wytrzymują codziennie do białego rana. Nic dziwnego, że jaśnie pan zasypia po drodze
do domu. - Tu nie bez kozery popatrzyła na pieska. - Dzień dobry, Hamlecie. Jak się dzisiaj miewasz? - Hamlet
szczeknął. Millicent uniosła brew do góry. Może zaczyna zdobywać jego względy.

Wicehrabiostwo śpią, dopóki nie przyjdzie pora, by wstać i ubrać się na następne przyjęcie. Teraz już wiesz,

jak sobie radzą. Nie najgorszy tryb życia, powiedziałabym. Pamiętaj, że to szaleńcze tempo kończy się wraz z
sezonem. Powinni brać udział w większej ilości obiadków i więcej jeździć na przejażdżki po parku, ale
przypuszczam, że robią, co mogą.

Nie chciałam się na nich skarżyć. Są dla mnie bardzo troskliwi.
To dobrze. A teraz, zanim weźmiemy się do roboty, dam ci coś do przeczytania - powiedziała ciotka. -

Przyszedł do ciebie list.

Millicent zobaczyła, że lady Beatrice trzyma w dłoni kartkę welinowego papieru.
- Do mnie? - Widok listu podniósł Millicent na duchu. -

Czy to od mamy?

Sięgnęła po kartkę. Naprawdę gryzła się tym, że bardzo zaniedbała sprawę korespondencji i nie pisała do

matki z Londynu, ale miała tak mało czasu. Udało jej się wybrać całkiem ładne koronki, kiedy już lord Dunraven
zostawił ją w sklepie; dopilnuje, by wysłano je do matki jutro, zaraz z rana.

- Nie, ale powinno ci to sprawić niemal tyle radości, co

list od matki. Przeczytaj go na głos.

Millicent wzięła kartkę i podeszła bliżej do jasno świecącej lampy przy łóżku. Kto oprócz matki miałby do niej

pisać?

„Drogi lordzie Truefitt" - przeczytała na głos. Przerwała i podniosła oczy. - To nie do mnie.

Ależ oczywiście, że do ciebie. Moja droga Millicent, teraz ty jesteś lordem Truefittem.

165

Na słowa ciotki Millicent osłupiała. Ona ma być lordem Truefittem?
Ale to prawda, przynajmniej dopóki ciotka nie wróci na przyjęcia. Musi porozmawiać z lady Beatrice o lordzie

Dun-ravenie. Nie wolno jej już tego odkładać na później.

- Nie przerywaj - popędzała ją ciotka. - Czytaj dalej.

Drogi lordzie Truefitt!

Doszło do mnie, że otrzymaliśmy liczne komentarze, dotyczące cytatów z Szekspira, jakie dołącza pan

codziennie na początku pańskiej rubryki. Mógłbym dodać, iż wszystkie te komentarze były pochlebne. Mamy coraz
więcej czytelników. Przekonani jesteśmy, że do zwiększenia nakładu naszego pisma przyczynił się między innymi
sukces pańskiej rubryki. Gratulujemy tak znakomitej działalności. Wyrażamy nadzieję, że cytaty z Szekspira będą
się nadal pojawiać.

Kreślę się z poważaniem Thomas Greenbrier

Millicent podniosła oczy znad kartki; była wniebowzięta.
To oznacza sukces.
Dokładnie o to mu chodzi, zgadzam się. - Ciotka roześmiała się gardłowo. - Muszę przyznać, że na samym

początku, jak tylko zaczęłaś mi pomagać, miałam pewne wątpliwości. A teraz, zdaniem Emery i Phillipsa, w
całym mieście wszyscy mówią o naszej rubryce.

Millicent nie była zachwycona tym, że rubrykę uznaje się za jej dzieło.

Ale dlaczego?
Doszły mnie słuchy, że ludzie sprzeczają się, z której sztuki jest cytat i kto wypowiada dane słowa; zrobili

sobie z tego zabawę. Wzrósł popyt na dzieła Szekspira. Mówi się, że u White'a już niedługo będzie można
zakładać się, z któ-

166
rego dzieła Szekspira zaczerpniesz następny cytat. - Twarz ciotki rozpromieniła się w uśmiechu. - To kapitalne,
droga dziewczyno. Wspaniale udało ci się ściągnąć uwagę na rubrykę lorda Truefitta!

Millicent własnym uszom nie mogła uwierzyć. Słyszała, jak kilka osób napomykało o cytatach, ale nie

zwróciła na to uwagi.

Nie rozumiem. Jakim cudem rubryki mogły zyskać taką popularność, że wszyscy o nich mówią?
Wymieszałaś ze sobą dwie rzeczy: naszego najukochańszego pisarza i to, co śmietanka towarzyska lubi

najbardziej, czyli plotki! I cudownie się udało. - Ciotka Beatrice znowu się roześmiała. - Stałaś się ostatnim
krzykiem mody.

Ostatnim krzykiem mody?

Nie, należało raczej powiedzieć, że jej kompletnie mowę odjęło! Co stałoby się, gdyby dowiedziała się

matka?... albo lord Dunraven?

Millicent przemogła się i przestała się nad tym zastanawiać; grzeczność nakazywała jej wypowiedzieć słowa,

na które - jak wiedziała - czeka ciotka.

Ależ to nie mój sukces, proszę cioci. Tylko cioci. Proszę pamiętać, że rubryka należy do cioci i że wkrótce

ciocia do niej wróci. Jeżeli jest ciocia zadowolona, to ja również się cieszę, i nadal będziemy dostarczać
czytelnikom tego, czego pragną.

To był genialny pomysł, moja droga. I pomyśleć tylko, że przez tyle lat bosko się bawiłam przy dziełach

Szekspira, ale nigdy nie przyszło mi na myśl, by wykorzystać jego słowa w tym, co sama piszę. Bardzo to
sprytnie wymyśliłaś.

Dziękuję cioci, że pozwoliła mi ciocia przeczytać ten list. Ściągnęła mnie ciocia do Londynu po to, bym

cioci pomagała, i cieszę się, że mi się to udało. - Millicent oddała ciotce list. Hamlet podniósł się na moment, by
go powąchać, ale szybko ułożył się znowu.

Wszystko to bardzo pięknie z tym Szekspirem, ale więk-

167

szość naszych czytelników znudziłaby się, gdybyśmy go nie przyprawiały ploteczkami. Skandalizujące
ciekawostki to taka rozkoszna forma rozrywki. Potrzeba nam ich więcej, Millicent. Millicent nie była nieśmiała i
potrafiła radzić sobie na przyjęciach. Tylko że nie lubiła pisać o osobistym, prywatnym życiu ludzi.

- Zajmujesz się tym już od tygodnia - ciągnęła ciotka, nie

mal nie przerywając, by zaczerpnąć oddechu. - Musisz zdo
być więcej informacji o sprawach takich, jak spotkanie lorda
Dunravena z lady Lambsbeth, o tym, kto z kim tańczył, kto
się z kim zaręczył albo się zaręczyć zamierza. Co dzieje się
z panną Pennington i panną Donaldson? Nasi czytelnicy chcą
dowiedzieć się, kto wymyka się do ogrodów, kiedy nikt nie
patrzy, który dżentelmen dostaje pocałunek, a który poli
czek. No i oczywiście doskonałym tematem do plotek jest pa
ra, która doskonale dosiebie pasuje, ale nagle postanawia jed
nak nie brać ślubu, oraz rozważania, dlaczego tak postąpiła.

Słuchając, jak lady Beatrice z lubością rozprawia o wydarzeniach intymnych z życia innych ludzi, Millicent

przypomniała sobie, dlaczego z taką niechęcią ciotce pomaga. Gdyby ktoś zauważył ją i lorda Dunravena w
sklepie bławatnym, a później o tym napisał, czułaby się zdruzgotana. Nagle zrobiło jej się zimno. A co się stanie,
jeżeli ktoś ich tam widział?

Dokładnie to, co stało się z twoją matką.
I odezwała się, zanim zdążyła stracić odwagę.
Poruszyła ciocia sprawę, o której muszę z nią porozmawiać. Ciotka wyprostowała się nieco bardziej.
Nagle zrobiłaś się bardzo poważna. Słucham cię, mów. Millicent zacisnęła przed sobą dłonie i powiedziała:
Wbrew moim życzeniom lord Dunraven nie przestaje się ubiegać o mnie.
Co ja słyszę? - Ciotka pochyliła się do przodu tak raptownie, że Hamlet uciekł na drugi,koniec łóżka. - Lord

Dun-raven z Okropnej Trójki, ten od zaginionego kruka?

168

Czy istnieje jakiś inny?

Millicent miała nadzieję, że zwierzając się ciotce i szukając u niej pomocy, postępuje słusznie.
Tak. Przysięgam, ciociu, że w żaden sposób go nie ośmielałam. - A może jednak? - Wręcz przeciwnie,

bywałam wobec niego nawet czasami niegrzeczna. - A kiedy indziej uległa. - Odtrącam jego awanse na każdym
kroku, a on nie przyjmuje tego do wiadomości i nalega, bym pozwoliła złożyć sobie wizytę. Ja zawsze
odmawiam. I...

I co?
Za każdym razem, kiedy się spotkaliśmy, zachowywał się wobec mnie zdecydowanie zuchwale.
- To fascynujące, Millicent. Musisz mi podać szczegóły.
Millicent się wzdrygnęła.

Nie, za nic.
Przecież nie może powiedzieć ciotce, że tak gruntownie ją wycałował, że tak ją pieścił, że prawie się w nim

zakochała. Musi myśleć szybko.

Dotychczas nie zdarzyło się jeszcze nic, z czym nie potrafiłabym sobie poradzić, ale muszę odprawić go z

kwitkiem w taki sposób, by raz na zawsze dał mi spokój. Nie możemy ryzykować, że dowie się, kim jestem.
Mógłby zainteresować się, co właściwie robię.

Niczego się nie dowie, chyba że sama mu o tym powiesz. Innego sposobu nie ma. A jestem pewna, że nie

dopuścisz, by tak się stało. Ale leży to w naszym najlepiej pojętym interesie, by przestał się za tobą uganiać.

Ma stanowczo za wiele uroku.
To hultaj, który zna wszystkie sztuczki, a do tego świa-towiec. Musisz dokładnie opowiedzieć mi, co robił.

Czy cię skompromitował?

Nie, nie stało się nic aż tak poważnego - skłamała Millicent i zaczęła szukać właściwych słów. - Gładził

mnie po ręce i ściskał mi palce przez cały czas, kiedy tańczyliśmy.

169

- Tam do licha, Millicent! - wykrzyknęła ciotka. - O czymś

takim nie warto nawet plotkować. Co jeszcze zrobił?

Millicent popatrzyła na ciotkę. Niezbyt podobał jej się błysk, który dostrzegła w jej zaczerwienionych oczach.

Przesłał mi pocałunek. Zatańczył ze mną walca. Raz za razem prosi o pozwolenie, by złożyć mi wizytę.

Zdaję sobie sprawę, że brzmi to jak błahostka, ale hrabia jest bardzo nieustępliwy. Nie chce przyjąć odpowiedzi
odmownej. Sama nie wiem, co robić.

Ale ja wiem - stwierdziła ciotka. Od przyjazdu do Londynu Millicent nie słyszała jeszcze tak pewnego i

silnego głosu z jej ust. - Wiem, co najszybciej powoduje, że lord Dun-raven traci zainteresowanie młodą damą.

A co?
Powiążemy was w rubryce towarzyskiej. Bierz pióro, Millicent. Napiszemy o nim i napomkniemy o tobie.

Było późne popołudnie. Słońce przesączało się przez liście drzew i ukosem wpadało przez okna do biblioteki

Chan-dlera. Hrabia siedział przy pięknym palisandrowym biurku, które należało do jego ojca, a wcześniej do
dziadka, usiłując nie patrzeć na pustą półkę, na której jak na grzędzie powinien był przycupnąć złoty kruk.

Leżały przed nim szeregiem księgi z rachunkami z ogromnych majątków Dunravenow. Hrabia zamierzał je

przejrzeć, ale przez większość czasu siedział tylko zadumany. I myślał o Millicent Blair.

Przez całe lata mógł cieszyć się ekstrawaganckim trybem życia dzięki temu, że bacznie czuwał nad

zarządzaniem swymi majątkami. Położenie, w jakim zostawił go ojciec, było dobre, a Chandler wykazał się
przenikliwością przy inwestowaniu oraz zakupach ziemi. Pod zarządem plenipotentów posiadłości kwitły, a
dzierżawcy byli zadowoleni. Dunraven składał im zwykle wszystkim wizyty jesienią, zanim kraj ścisnęła zima.

170

Zdawał sobie sprawę, że za młodu rzeczywiście zbyt wiele pieniędzy wydawał na karty i konie i że spędzał

zbyt wiele nocy na rozpuście, ale nie zdarzyło się, by te ekscesy w najmniejszym stopniu zagroziły jego
majątkom, chociaż raz czy dwa mogły zagrozić życiu.

A tego dnia nie mógł się skoncentrować. Pewna młoda dama zawróciła mu w głowie i nie schodi 'ja z myśli.

Za każdym razem, kiedy chciał ją z tych myśli wyrzucić, wracała, uśmiechała się do niego, przekomarzała się,
wabiła. Intrygowała go do szaleństwa. Był pewien, że wystarczyłoby, by pozwoliła złożyć sobie stosowną wizytę,
a zapomniałby o niej. Musi go pociągać pogoń za tą panną, bez wątpienia.

Odwrócił fotel i zapatrzył się w okno, niczego naprawdę nie widząc. To niepodobne do niego, by jakakolwiek

kobieta pociągała go tak bardzo, że przypominał mu się bez przerwy jej kobiecy zapach, a na ustach czuł smak jej
słodkich warg. Gdyby nie to, że wziął się tamtego popołudnia w garść, rozebrałby ją w bławatnym sklepie... a ona
byłaby mu na to pozwoliła.

Nie miał wątpliwości, że pociąga ją tak samo, jak ona jego, a mimo to nie godziła się, by z uszanowaniem

złożył jej wizytę. Nie powinien był jednak dopuścić, by sprawy między nimi zaszły w publicznym miejscu aż tak
daleko.

Chandler miał na swoim koncie kilka szalonych wyczynów, wliczając w to wejście do sypialni pewnej

przychylnej mu młodej damy przez okno, ale skończył z takimi głupotami przed laty. A nawet wtedy zrobił to dla
zabawy, dla miłego dreszczyku, żeby nie dać się przyłapać, a nie dlatego, że był zakochany. A teraz, tylko
dlatego, że chciał z Miłlicent być, naraził na ryzyko jej reputację oraz własną wolność.

Wystawiał się na wielkie ryzyko dla damy, o której wiedział bardzo mało. Co ona ukrywa? Był całkowicie

pewien, że nie ma nic wspólnego z Szalonym Pańskim Złodziejem, ale dlaczego ciągle sobie coś notuje i nie chce
słowa pisnąć

171

o własnej rodzinie? Powinien dowiedzieć się o niej czegoś więcej, zanim zaangażuje się sercem w tę sprawę.

- Przepraszam, jaśnie panie.

Chandler podniósł wzrok i zobaczył, że w drzwiach stoi jego kamerdyner, jak zwykle nieskazitelnie ubrany.

Peter Winston, niski, szeroki w barach, o gęstych, siwych, odcze-sanych z czoła włosach, zaczął służyć u
hrabiego niemal zaraz po ukończeniu szkół przez Chandlera.

Winston nie był już wtedy młody, ale od razu zrobił na przyszłym chlebodawcy wielkie wrażenie. W czasie

pierwszej rozmowy nie płaszczył się, nie dawał się też wytrącić z równowagi ostrymi pytaniami. Zachował
pewność siebie i spokojne przekonanie, że jest najlepszym kandydatem na osobistego służącego pana hrabiego, i
w istocie nigdy go nie zawiódł.

O co chodzi, Winston? - zapytał hrabia, odwracając się znowu do biurka i udając, że przegląda leżące przed

nim księgi. Fines miał rację, ostatnio zbyt wiele buja w obłokach i za mało czasu poświęca złapaniu Szalonego
Pańskiego Złodzieja.

Przepraszam, że przeszkadzam, jaśnie panie, ale przyszedł się z panem zobaczyć pewien pan nazwiskiem

Percy Doulton. Pytałem go, czy jest umówiony. Przyznał, że nie, ale wyraził nadzieję, że może zechce się pan z
nim zobaczyć.

Niewykluczone, że w końcu przyniósł jakąś wiadomość. Proszę go wprowadzić.
Słucham pana. Czy mam podać herbatę, czy poczęstuje go jaśnie pan czymś mocniejszym?
Nie trzeba ani jednego, ani drugiego, Winston. Jestem pewien, że nie zatrzyma się na dłużej. Poproś go do

środka.

Chandler wstał i zaczął zamykać porozrzucane po blacie księgi. Po kilku chwilach do pokoju wszedł Doulton.
Jak. się pan ma, Doulton. Proszę się rozgościć.
Dziękuję, że zechciał mnie pan przyjąć, lordzie Dunra-ven. Mam pewne informacje, którymi niezwłocznie

chciałem się z panem podzielić.

172

Mam nadzieję, że to dobre wiadomości.
Wręcz przeciwnie. - Doulton zajął fotel przed biurkiem Chandlera. - Wygląda na to, że mimo naszych

wysiłków zeszłej nocy dokonano następnej kradzieży.

Chandler opadł na fotel.

Diabli nadali! Gdzie?
U lorda Dovershafta.

Na dźwięk tego nazwiska Chandlerowi po plecach przeleciał zimny dreszcz. Kiedy wczoraj wieczorem spotkał

się z Millicent u Almacka, powiedziała, że właśnie przyjechali od lorda Dovershafta. Wyjaśniała, że spóźnili się,
bo późi.a wyruszyli. Czy to był prawdziwy powód? A może oczyścił ją z zarzutów zbyt szybko?

Ukradziono mały obraz, który, jak rozumiem, wymiary miał niewielkie, ale był chyba bezcenny. Hrabia

wpadł w złość, a hrabina zaprasza przyjaciół, by pokazać im miejsce na ścianie, gdzie wisiało to malowidło.

Cholerny świat, co za denerwująca wiadomość.
Hrabina ma zupełnie inne zdanie. Nie wątpi, że malowidło jest obecnie w posiadaniu ducha niejakiego lorda

Pin-kwatera.

Myli się - powiedział Chandler stanowczo. - Ma je złodziej. Czy był tam policjant?
Tak. Upiera się, że stał na stanowisku przez cały wieczór i nikomu nie udałoby się przejść obok niego z

malowidłem.

Nic dziwnego, że się przy tym upiera. Czy można mu ufać?
Pracuje ze mną od dwóch lat. Nigdy nie miałem z nim żadnych problemów, sir.
Aż do tej chwili. Niech się go pan pozbędzie i znajdzie na jego miejsce kogoś innego.
Doulton odchrząknął.
-Jest pewna nadzieja, lordzie Dunraven. W przyjęciu brało udział niewiele osób. Mniej niż sto. Hrabiostwo są

pewni

173

sporządzonej listy. Żadne z nich nie natknęło się na nikogo im nieznanego i przekonani są, że albo
jedno, albo drugie rozmawiało z każdym z gości.

Czy komuś nasuwa się jakiś pomysł?

Nie, sir. Jak już wcześniej powiedziałem, mój człowiek przysięga, że przez cały wieczór stał przy

drzwiach frontowych i że nikt tamtędy nie wyniósł przedmiotu o rozmiarach małej damskiej parasolki.

Parasolki?

Hrabina obstaje przy tym, że malowidło miało rozmiary rozłożonej damskiej parasolki.
- To niemożliwe.
Doulton milczał.
Jeżeli pana człowiek nie zszedł ze stanowiska, trzeba będzie założyć, że złodziej uciekł przez

okno.

Dokładnie tak myślałem. Służący zauważyliby, gdyby ktoś wychodził przez drzwi na tyłach

domu. Nie starcza mi ludzi, żeby pilnowali każdego pokoju podczas każdego przyjęcia.

Rozumiem i niczego takiego nie sugeruję, ale koniecznie trzeba zrobić coś więcej. Od kiedy

zaczął się sezon, mamy po jednej kradzieży tygodniowo, a wcale nie jesteśmy bliżsi złapania złodzieja.

Usiłujemy odkryć jakąś prawidłowość, ale na razie niczego takiego nie zauważyliśmy. Zabrał

biżuterię, pańskiego kruka, a teraz to malowidło.

Proszę nad tym dalej pracować. Prędzej czy później popełni błąd i złapiemy go.

Skontaktuję się z panem, jak tylko będę miał coś więcej do powiedzenia.
Doulton podniósł się z fotela i położył na biurku Chan-dlera gazetę, otwartą na stronie z kroniką

towarzyską.

- Nie wiem, czy miał pan już okazję to widzieć. Życzę mi

łego dnia.

Kiedy Doulton wychodził, Chandler zerknął na dziennik.

174

Rzuciło mu się w oczy własne nazwisko oraz to, które wydrukowano obok.

Millicent.

Wziął pismo i przebiegł rubrykę wzrokiem. Graniczyło to z cudem, by ktoś mógł widzieć, jak

przesyłał jej pocałunek. Miał pewność, że poza nimi w mrocznym korytarzu nie było nikogo. I nikt o
pocałunku nie wiedział, poza samą panną Blair.

Coś drgnęło na dnie jego umysłu. Wziął znowu gazetę i tym razem wolniej przeczytał artykuł. Czy

to możliwe?

- Cholerny świat - szepnął sam do siebie.

„Nie drażń człowieka w rozpaczy" - tak pisał Szekspir w „Romeo i Julii", a podobne spostrzeżenia znaleźć

można w prasie towarzyskiej, jako że w całym Londynie aż huczy, od kiedy rozeszła się wieść, że Szalony Pański
Złodziej uderzył znowu, a policjanci z Bow Street nie mają podejrzanego.

Lord Truefitt Codzienna rubryka, towarzyska

Lord Dunraven - powitała Millicent hrabiego, wchodząc do frontowego saloniku w skromnej popołudniowej

sukience, która z szelestem muskała czubki atłasowych pantofelków. Glenda wsunęła się za nią do zalanego
słońcem pokoju, ale zatrzymała się przy drzwiach.

Panno Blair. - Dunraven zbliżył się do Millicent stanowczym krokiem. - Dziękuję, że zechciała mnie pani

przyjąć.

Millicent natychmiast zorientowała się, że coś się musiało stać. Hrabia wyglądał równie przystojnie jak

zwykle, niemniej jednak z jakiegoś powodu wydał jej się inny. Wiatr urzekająco rozmierzwił mu włosy, ale nie o
to chodziło. Kołnierzyk układał się prosto, fular zawiązany miał skromnie, ale znakomicie. Wargi Dunravena, te
pełne, męskie wargi były takie same jak wczoraj, kiedy ją całował, co się więc zmieniło?

A, tak, wiedziała już w czym problem. Jedyną rzeczą, nie pasującą do tak szykownego dżentelmena, była

pełna irytacji zmarszczka, która zagnieździła się między jego pięknymi błękitnymi oczami.

176

W piersi Millicent obudziło się przeczucie czegoś niedobrego, ale przemogła się i odegnała je od siebie,

uniosła brodę do góry i wyprostowała się nieco.

 Właśnie odjechał mój gość, obawiam się więc, że brak mi czasu.
 Tak, zauważyłem oddalający się powóz lady Lynette, kiedy podjeżdżałem.

Oj, niedobrze.

- Czy księżniczka pana widziała?
-Nie.
Dzięki Bogu. Lynette wypytywałaby ją bez miłosierdzia, gdyby podejrzewała, że lord Dunraven tu przyjechał.

Przypomniawszy sobie Lynette, Millicent spojrzała na puste dłonie hrabiego i uświadomiła sobie, że nie przyniósł
ciasteczek morelowych. Jeżeli twierdzenie Lynette, że zawsze je przynosi, było prawdą, a dotychczas wszystko,

co mówiła przyjaciółce, prawdą było, mimo woli Millicent zaczęła zastanawiać się, dlaczego akurat dla niej
ciasteczek nie ma. I czy powinna w tym widzieć dobry czy zły omen?

Odprężyła się odrobinę, odwróciła do pokojówki i powiedziała:
Glendo, czy zechciałabyś poprosić panią Brown, by poleciła kucharce przygotować dla nas dzbanek świeżej

herbaty i te pyszne figowe ciasteczka?

Słucham, panienko.

Jak tylko Glenda zniknęła im z oczu, Millicent splotła przed sobą palce i z determinacją podeszła do lorda

Dunra-vena.

- Bardzo to mi się wydaje irytujące, że postąpił pan wbrew

moim życzeniom i złożył mi wizytę, kiedy już wielokrotnie
prosiłam, by pan tego nie robił. Muszę nalegać, by pan na
tychmiast stąd wyszedł.

Poważny wyraz twarzy hrabiego nie zmienił się, a stanowcze, pełne wyrzutu słowa Millicent w najmniejszym

stopniu

177

nie zbiły go z pantałyku. Wyprostował się nawet chyba nieco bardziej.

- Wydarzyło się coś ważnego, co skłoniło mnie, bym zi

gnorował pani życzenia i przyjechał. I nie zamierzam stąd
natychmiast wychodzić.

Panna Blair z determinacją podtrzymywała swe agresywne nastawienie.
A cóż mogło być aż tak ważne, sir? - zapytała.

To. - Hrabia wyjął z kieszeni wycinek z gazety i pokazał jej.
Millicent nawet nie drgnęła, a przynajmniej miała taką nadzieję. Nie mogła powiedzieć lordowi

Dunravenowi, że nie musi czytać wycinka, by wiedzieć, co w nim wydrukowano. Przecież sama
szlifowała ten tekst nie dalej niż kilka godzin temu.

Wiedząc, że podstawową sprawą jest zachowanie opanowania i spokoju, powiedziała:

Jakiś stary wycinek z gazety? I co z nim?

To rubryka lorda Truefitta z „The Daily Reader". Słyszała pani o niej?

Odpowiadaj możliwie krótko i tylko na pytania, sama z własnej woli o niczym go nie informuj. -Tak.

Czy wie pani, co napisano w tej konkretnie rubryce?

Nie jestem pewna, które wydanie trzyma pan w ręku.

Dzisiejsze. Czy teraz zna już pani jej treść?
Gdyby stawka nie była tak wysoka, cieszyłaby ją gra w py-tania-odpowiedzi, którą prowadzili.

Wydaje mi się, że tak.

Czy orientuje się pani, jak doszło do tego, że właśnie coś takiego napisano?
Musi zachować czujność i równocześnie pamiętać, że hrabia nie może wiedzieć, iż Millicent ma

cokolwiek wspólnego z zamieszczanymi w tej rubryce tekstami. Nie wiedziała, co powinna zrobić,
zdawała sobie jednak sprawę, że bezkar-

178

nie kłamać hrabiemu nie może, bo ją zaczęłoby gryźć sumienie, a on na pewno przejrzałby usiłowania panny
Blair, by zatrzeć prawdę.

Odpowiadając, starannie dobierała słowa.

O co konkretnie panu chodzi?
O fakt, że w tych „ciekawostkach-błahostkach" połączono pani nazwisko z moim.

Może to dobry moment, żeby zmienić temat.



Być może dlatego, że tańczyliśmy razem na dwóch przyjęciach.

Tańczę z wieloma paniami na każdym przyjęciu.
Millicent na miękkich nogach wyminęła hrabiego i z pozorną obojętnością podeszła do okna. Odsunęła na bok

przejrzystą zasłonę i wyjrzała na ulicę, a dopiero potem odwróciła się z powrotem do Dunravena, mówiąc:

- Musi być panu bardzo miło. Jestem pewna, że z tak eleganckim lwem salonowym wiele dam pragnie co

wieczór zatańczyć, milordzie.

Zmarszczka między brwiami hrabiego pogłębiła się. Pochlebstwo nie przyda się na nic. Nie spodziewała się,

by zadziałało, ale może dzięki niemu zyska trochę na czasie i zdąży zastanowić się, jak się uporać z pytaniem

Dunravena. Przyglądała się, jak gość przechodzi przez pokój z pewnością zrodzoną z przekonania, że wie
dokładnie, czego chce, i spodziewa się to otrzymać. Zatrzymał się obok niej przy oknie.

'Wie pani, że nie to miałem na myśli.
Niemniej jednak każda młoda dama na wydaniu i większość wdów zabiega o pana atencje i łaski.
Panno Blair, czy z rozmysłem próbuje mi pani znowu prawić komplementy?

Chociaż nie spuszczał wzroku z jej twarzy, rzucając to wyzwanie, Millicent ani drgnęła.
- Lordzie Dunraven, mówię prawdę. Jeżeli pochlebia ona

panu, może się pan tym, do wyboru, martwić albo cieszyć.

179

A mnie się zdaje, że usiłuje pani zmienić temat. Pozwolę sobie dodać, że bez sukcesu.
Nie zdawałam sobie sprawy, że temat się zmienia.
Czy aby?
Rozmawialiśmy i nadal rozmawiamy o panu i o tańcach.
Hrabia przysunął się jeszcze o krok bliżej. Millicent chciała się cofnąć, ale nie miała już gdzie, chyba że

przesunęłaby się pod ścianę. Pozostała więc na miejscu i nie odwracała wzroku.

- Nie, rozmawialiśmy o tym, że z pani i mnie zrobiono

w tej rubryce romantyczną parę. - Położył papier na palisan
drowym stoliku, który stał w pobliżu pod ścianą.

Millicent nie spuszczała oczu z przystojnej twarzy Dun-ravena, którą nadal szpecił gniewny wyraz.

Przykro mi, że jest pan niezadowolony, iż pana nazwisko połączono z moim.
Nie w tym problem i sądzę, że pani to wie. Fakt, że pani nazwisko połączono z moim, mnie nie przeszkadza.

Panna Blair zaczerpnęła powietrza i głośno, ostentacyjnie odetchnęła z ulgą.

Miło mi to słyszeć.
Millicent, jest to dla mnie nieodmiennie irytujące, jeżeli moje nazwisko kisi się w brukowcowym rosołku, a

ostatnio dzieje się tak codziennie. Proszę mi powiedzieć, jak pani sądzi, skąd lord Truefitt dowiedział się, że
przesłałem pani pocałunek?

Przypuszczam, że musiał pana widzieć - odpowiedziała bez śladu wahania.
Nie sądzę.
Wydaje się pan bardzo tego pewien.
Jestem pewien. Czy nie pamięta już pani, że, kiedy przesyłałem pani pocałunek, oprócz nas w tym mrocznym

korytarzu nie było nikogo? Tylko pani i ja, i światło świec.

Panna Blair poczuła, że oczy jej rozszerzają się gwałtow-

180
nie. Serce podeszło do gardła. Anieli niebiescy! Została przyłapana, i to z własnej winy.

Jak może pan być pewien? - zapytała.
Gdyby ktokolwiek widział nas tamtego wieczoru, nowinka przedostałaby się do gazet zaraz następnego dnia

albo nie później niż jeszcze następnego. Dlaczego więc ukazała się dopiero dzisiaj?

Millicent miała mętlik w głowie. Może uda jej się jeszcze jakoś uratować siebie i ciotkę. Musi spróbować. Nie

wolno poddawać się bez dyskusji.

Niewykluczone, że lord Truefitt jest spirytualistą. To wyjaśniałoby, dlaczego tak wiele wie.
Jasnowidz? Nie sądzę.

Ta desperacja była nie do zniesienia!

Jednak jest to możliwe. Mówi się przecież, że Szalony Pański Złodziej to naprawdę duch lorda Pinkwatera.
Nie wierzyłem w to ani przez chwilę, a i pani jest stanowczo zbyt rozsądna i trzeźwo myśląca, by w coś

takiego uwierzyć.

Oczywiście, że nie wierzę w kradzieże popełniane przez ducha. Zwracam tylko panu uwagę na możliwość,

że lord Truefitt mógł dowiedzieć się, iż przesłał mi pan pocałunek, na różne sposoby.

Już miała wyminąć go i wyjść z rogu pokoju, gdzie stali, kiedy Chandler szybko wyciągnął rękę, oparł dłoń o

ścianę i nie pozwolił jej przejść.

Nagle znalazł się dużo za blisko.
Odezwał się głosem ściszonym, ale stanowczym.

Nie zamierzam pozwolić na to, by pani zmieniała temat, Millicent. Rozmawiamy o rubryce, a nie o

tańczeniu, nie o złodzieju ani o duchach. O tej rubryce, w której pojawiło się pani i moje nazwisko. Pamięta pani?

Chyba tak.
Dobrze. - Hrabia skrzyżował ręce na piersi, swobodny

181

i rozluźniony. - Mam teorię, która pozwala wyjaśnić, jak do tego doszło.

Jestem pewna, że władze z radością przyjmą wszelkie pana domysły na temat złodzieja.
Dobra próba - głos hrabiego brzmiał nadal spokojnie i cicho - ale na nic się nie zda. Mówię o rubryce lorda

True-fitta, a nie o złodzieju.

-O.
Czy chciałaby pani zapoznać się z moją teorią?
Nie, chyba bym nie chciała - odrzekła Millicent uczciwie. - I wydaje mi się, że powiedzieliśmy już

wszystko, co na ten temat można było powiedzieć.

Sądzę jednak, że powinna pani ją usłyszeć. Nalegam. Millicent znowu głęboko zaczerpnęła powietrza.
W porządku.
- Myślę, że to pani szpieguje dla lorda Truefitta i jego ru

bryki towarzyskiej...

Zanim dokończył ostatnie słowo, Millicent postąpiła krok do przodu i położyła hrabiemu palce na wargach,

uciszając go.

- Nie, lordzie Dunraven, proszę tego nie mówić głośno. -

Rozejrzała się, czy aby Glenda nie wróciła, a potem spojrza
ła znowu szybko na Dunravena. - Nie wolno panu pisnąć
słowa na temat tej pańskiej teorii.

Palce Millicent wciąż spoczywały na wargach Chandlera. Spojrzeli sobie w oczy i stanowczo za długo nie

spuszczali wzroku. Dziewczyna czuła się tak, jakby hrabia próbował zajrzeć jej w głąb duszy i zobaczyć tę
Millicent Blair, której mu nie chciała pokazać. Czuła na palcach ciepło jego wilgotnych warg i nie miała ochoty
zniżać ręki.

Hrabia chwycił jej dłoń i ucałował opuszki czterech palców, zanim ją puścił.

- Nie mogę pozwolić, by mnie pani kusiła.
Millicent niemal dech zaparło. Kusić go? To przecież on ją kusił. Czy nie wiedział, z jaką łatwością potrafił

rozpro-

182
szyć jej uwagę i kazać zapomnieć o wszystkim, poza swoją obecnością?

Przepraszam - powiedziała, cofając się o krok w stronę okna. - To było nieuprzejme. Nie powinnam była

pana tak dotykać.

Nie ma za co przepraszać. Wcale nie przeszkadza mi to, że mnie pani dotknęła, ale nie mogę pozwolić, by

zbiła mnie pani z tematu.

Ale nie powinnam była...
- Nic się nie stało, Millicent.
Millicent zakryła oczy rzęsami.
Proszę tak do mnie nie mówić. Naprawdę nie powinien pan z taką poufałością się do mnie zwracać.
Dlaczego? Uważam, że po naszym wczorajszym spotkaniu w sklepie spokojnie mogę wysunąć supozycję, iż

staliśmy się bliskimi przyjaciółmi. Tak więc jest całkiem dopuszczalne, bym składał pani wizyty i zwracał się do
niej per Millicent. Co więcej, pani powinna zwracać się do mnie: Chandler.

Oczy ich znowu się spotkały.

A ja miałam nadzieję, że zapomni pan o tym, co wydarzyło się wczoraj po południu.
Tak się nie stanie.
Nie pamiętałam o naszym spotkaniu, dopóki mi pan w tej chwili nie przypomniał.

Hrabia powoli potrząsnął głową, a w jego oczach pojawił się pełen zrozumienia błysk.

- Nie sądzę, by pani nie pamiętała - powiedział.

Jak mógł być taki uroczy nawet wtedy, kiedy z niej szydził?

Prawdziwy dżentelmen nigdy nie przypominałby damie o popełnionej niedyskrecji.
Już ustaliliśmy, że bywają takie chwile, kiedy nie jestem dżentelmenem.
- Obawiam się, że rzadko pan nim bywa, ale bardziej

prawdziwe słowa nigdy nie wyszły z pana ust.

183

- Wracając jednak do najważniejszej sprawy, jaką mamy

omówić, prawdą jest również to, że szpieguje pani dla lorda
Truefitta, czyż nie, Millicent?

Miała zaprzeczenie na końcu języka, ale po oczach hrabiego poznała, że na nic się ono nie zda. Znał prawdę.
Potwierdziła jego podejrzenia własnym pytaniem.

Czy pan tylko domyślał się, kiedy po raz pierwszy pan to zasugerował? Czy potwierdziłam pana domysły

swoim postępowaniem?

Kiedy zacząłem zestawiać fakty, nietrudno było znaleźć odpowiedź.

-Jak pan do tego doszedł? - Millicent westchnęła, wiedząc, jak rozczarowana, a nawet zdruzgotana poczuje się

ciotka, tracąc służące jej na przyjęciach oczy i uszy. - Byłam taka ostrożna.

Ciągle robiła pani jakieś notatki. Obserwowałem panią podczas przyjęć: chodziła pani i przysłuchiwała się

rozmowom, a potem oddalała się na stronę, by zapisać to, co pani usłyszała. Kiedy przeczytałem pani notatki na
odwrocie karnetu, który upuściła pani na podłogę, założyłem, że robi pani zapiski, by łatwiej zapamiętać nazwiska
gości i ich tytuły, ponieważ jest pani od niedawna w mieście.

Pan znalazł ten karnet, który mi zginął.
Tak, musiałem dowiedzieć się, co pani robi, kiedy szuka pani samotności.
Millicent zaświtało, co się naprawdę musiało stać.
Brutalu, pan z rozmysłem podmienił mój karnet na inny, żeby móc przeczytać to, co napisałam, prawda?

Wymienił pan karnety i dal mi ten pusty?

Tak.
Powinnam się była sama tego domyślić. Zanim pana poznałam, wiedziałam już, że jest pan łajdakiem i

hultajem i że w niczym nie można panu ufać. Wiedziałam, że musi być jakiś powód, iż zaliczono pana do
Okropnej Trójki. Dobrze ta nazwa do pana pasuje, lordzie Dunraven.

184

Nie jestem aż taki zły, jak kazały ludziom wierzyć „cie-kawostki-błahostki". Jedynym powodem, dla którego

karnety wymieniłem, były podejrzenia, że pracuje pani dla Szalonego Pańskiego Złodzieja.

Co? To śmieszne.
Proszę się zastanowić, Millicent. To był całkiem prawdopodobny pomysł.
Nikt zdrowy na umyśle nie mógłby tak myśleć. Na czym opierał się pan, dochodząc do takich wniosków?
Na logice. Pierwsza kradzież popełniona została mniej więcej w tym czasie, kiedy przybyła pani do stolicy.

Na dwóch różnych przyjęciach natknąłem się na panią w tych częściach domu, których jako gość nie powinna
była pani odwiedzać... i notowała pani wtedy coś na karnecie.

Millicent zamrugała oczami.

Pan mnie widział dwa razy?
Po raz pierwszy w tamten wieczór, kiedy spotkaliśmy się w wąskim korytarzyku, a później wtedy, kiedy

stała pani w prywatnym gabinecie przed kominkiem.

Pan mnie tam widział?
Tak, widziałem, jak znowu zapisywała pani coś na odwrocie karnetu.
I przyglądał mi się pan w nadziei, że doprowadzę pana do Szalonego Pańskiego Złodzieja?
Mniej więcej tak się sprawy miały, tak.
Jakim cudem fakt, że robiłam sobie notatki na karnecie, mógłby wiązać mnie z kimś takim, jak ten rabuś? -

zapytała z oburzeniem Millicent.

Pomyślałem sobie, że wynotowuje pani, co można bez trudu z danego domu ukraść i wynieść pod surdutem

albo opończą. Musiałoby to być coś, co da się ukryć tak, by nikt nie zauważył.

Niewiarygodne.
- Dobre nieba! Pan sądzi, że jestem złodziejką?

185

- Wspólniczką. Podejrzewałem, że przekazuje pani notat

ki złodziejowi, by mógł przyjść później i ukraść któryś
z przedmiotów, zamieszczonych przez panią na liście.

Millicent niemal słów zabrakło... ale tylko niemal.
To absolutnie paskudne z pana strony. Nie wierzę w to. Rozmawiał pan ze mną, tańczył pan z mną i całował

mnie pan tak namiętnie w sklepie, a przez cały ten czas obserwował mnie pan, podejrzewając, że jestem
złodziejką. Jak mógł pan cpś takiego zrobić? - Na samą myśl Millicent rozpaczliwie się zawstydziła.

Kiedy całowałem panią w sklepie, przestałem już panią podejrzewać. Myślałem wtedy, że po prostu notuje

pani sobie nazwiska i tytuły i różne szczegóły na temat różnych osób, żeby pamiętać, kim są, kiedy się znowu
pani z nimi spotka. Pocałowałem panią, bo chciałem to zrobić, i z żadnego innego powodu.

Millicent potrząsnęła głową.
To po prostu nie do pomyślenia. Spędzał pan czas ze mną wyłącznie dlatego, że chciał mnie pan mieć na oku

i obserwować z bliska, dopóki nie dowie się pan, z kim pracuję.

Nie do końca tak było. Ogromnie mnie pani pociąga, Millicent. Musi pani o tym wiedzieć. Ale chciałem

również znaleźć złodzieja i odzyskać kruka.

Uważam za bezgraniczne okropieństwo pana podejrzenie, że mogłabym mieć cokolwiek wspólnego z tak

godnym pogardy osobnikiem, który zabiera to, co do niego nie należy.

Nie jest to bardziej okropne niż pisanie o prywatnym życiu różnych osób i publikowanie tego w gazetach.
Och, ale jest, sir - przekonywała go Millicent gorączkowo.
Jakże to? Jak na damę, która pisuje do brukowców, wydaje się pani przesadnie oburzona.
Ja niczyjej prywatnej własności nie kradnę.

- Nie, pani kradnie tylko ludziom ich prywatność i dobre imię.
Millicent już otwierała usta, by powiedzieć mu, że zajmu-

186

je się czymś takim wyłącznie po to, by pomóc siostrze swego ojca, ale chociaż Chandler dowiedział się, kim ona
jest, wciąż jeszcze nie znał prawdziwej tożsamości lorda Truefit-ta i ze względu na ciotkę nie wolno dać mu jej
poznać. Bez słowa odwróciła się od hrabiego.

Dlaczego pani to robi?
Nie mam nic więcej do powiedzenia na ten temat - powiedziała, wciąż odwrócona do niego plecami.
Czy to dla pieniędzy?
Na to już musiała odwrócić się twarzą do niego.
Nie.
Czy ktoś panią do tego zmusza?
Oczywiście, że nie. - Próbowała oddalić się od hrabiego, ale niestety poszedł za nią. Millicent zerknęła w

kierunku drzwi. Glenda coś strasznie długo prosi panią Brown, by kucharka przygotowała tę herbatę.

- Proszę mi powiedzieć, dlaczego pani się tym zajmuje.
Millicent z całego serca pragnęła powiedzieć mu prawdę

i wyjawić fakt, że zajęcie to nie dostarcza jej najmniejszej nawet satysfakcji, ale nie śmiała tego zrobić. Przyłapał
ją, a nie ciotkę. Nie wolno dopuścić, by dowiedział się, że naprawdę lordem Truefittem jest lady Beatrice.
Przyjechała do Londynu, by pomóc ciotce w zachowaniu posady, a nie po to, by ją zdemaskować i zmusić do
rezygnacji z zajęcia.

Kierujące mną powody nie powinny pana obchodzić i nie podzielę się nimi z panem.
Przypuszczam, że Heathecoute'owie i lady Beatrice nie mają świadomości, czym pani się zajmuje.

Dzięki Bogu, sformułował swoją wypowiedź twierdząco, a nie pytająco. Jeżeli będzie uważała, może uda się

nie mówić mu nic poza tym, co absolutnie konieczne.

- Lady Beatrice i Heathecoute'owie okazali mi wiele życz

liwości. Gdyby mieli dowiedzieć się, czego pan się domyślił,
nie zniosłabym tego.

187

Mógłbym rozgłosić, kim pani jest, i straciłaby pani pracę.
Straciłabym dużo więcej - wyszeptała z powagą; serce pękało jej na myśl, że po takim skandalu wypędzono

by ją z Londynu, tak jak wcześniej matkę. - Jestem pewna, że lady Beatrice poprosiłaby, żebym wyjechała. - Już
na nic nie mogłaby się ciotce przydać.

Nagle wpadł jej do głowy pewien pomysł. Na moment zamarła w bezruchu, a potem odwróciła się i spojrzała

Dunra-venowi w oczy.

- Mam nadzieję, że uda mi się przekonać pana, by nie po

stępował pan pochopnie, sir. Chyba wiem, w jaki sposób mo
głabym panu pomóc.

Brwi hrabiego podjechały pytająco do góry.

- Pani? Pomóc mi? Jak? Dręczy mnie pani tą swoją pisaniną.
Millicent aż się skurczyła z zażenowania. Rzeczywiście,

w ustach hrabiego słowo „pisanina" brzmiało okropnie, ale nie powstrzyma jej to od wyjawienia swego pomysłu.

- Mogę panu pomóc szukać Szalonego Pańskiego Złodzieja.
Hrabia uśmiechnął się, potem roześmiał.

Potrafi mnie pani zaskoczyć, Millicent, i, do pioruna, podoba mi się to. Żałuję, że mi się podoba, ale fakt jest

faktem. W jaki sposób może mi pani pomóc w szukaniu złodzieja?

Po pierwsze, do moich uszu dochodzą różne wieści, których pan nie usłyszy. Jest pan hrabią. Kiedy znajduje

się pan w pobliżu, ludzie się pilnują, a przy mnie są mniej ostrożni. Zapewne łatwiej będzie mi usłyszeć jakąś
informację o Szalonym Pańskim Złodzieju niż panu.

Codziennie kontaktuję się z Doultonem i jego podwładnymi. Wydaje mi się, że powinno mi to pozwolić

dowiedzieć się wszystkiego wcześniej, niż mogłaby dowiedzieć się pani, chyba że ma pani osobistego
informatora na policji.

Nie, oczywiście, że nie mam. Ale ani pan, ani pana policjanci nie dowiedzą się, co się mówi w damskich

gotowal-

188

niach. Na przykład ostatnio usłyszałam plt>tkę, że jest taki hrabia, który pragnie się bogato ożenić, ponieważ źle
zarządzał swoją fortuną i mu się skończyła.

- Co pani powie. A kto to taki?
Millicent uśmiechnęła się znacząco.
- Widzę, że wprowadzono mnie w temat, o którym chciał

by się pan czegoś dowiedzieć.

Hrabia znowu ściągnął brwi.
Naprawdę lubi pani wystawiać na próbę moją cierpliwość.
Nawzajem, mam to samo wrażenie w stc>sunku do pana -odpowiedziała z uśmiechem.
Jakim cudem biedak, który przepuścił pieniądze, mógłby mi pomóc w dopadnięciu złodzieja?
Może to on kradnie cenne przedmioty, Żeby zdobyć pieniądze, które pozwolą mu utrzymać się na

powierzchni, dopóki nie zawrze upragnionego związku.

Hmm. Przypuszczam, że to możliwe.
Rezydencje musi okradać jakaś osoba z towarzystwa. Wszyscy są tutaj zgodni, poza tymi, którzy wierzą, że

kradzieży dokonuje duch.

A liczba tych ostatnich wydaje się rosnąć.
Nikt nie donosił, jakoby na którymś z przyjęć dało się zauważyć kogoś obcego. - Popatrzyła na hrabiego

trochę smętnie. - A, jak mi się zdaje, oboje się zgadzamy, że to nie duch wynosi z rezydencji rodowe skarby.

Zdecydowanie. Przypuszczam, że może mi się pani trochę przydać.
Lordzie Dunraven, zabrzmiało to tak, jakbym była jakąś starą szelmą.
Starą? Nie. Szelmą? W żadnym wypadku. Przydać się? Być może. W porządku, panno Blair, przez jakiś czas

będziemy partnerami. Nie zdradzę pani sekretu, za to pani doniesie o każdej zasłyszanej informacji, która
mogłaby mi pomóc w schwytaniu złodzieja.

189

Pierś Millicent zafalowała w pełnym ulgi westchnieniu. Dzięki Bogu, udało jej się zapobiec katastrofie i

Dunraven nie kazał sobie podać nazwiska lorda Truefitta. A mało brakowało, za mało.

Ma pan moje słowo.
A teraz słucham, kim jest ten utytułowany dżentelmen--błazen, który stracił majątek?
Chcąc otrzymać odpowiedź na to pytanie, będzie pan musiał przeczytać jutro rubrykę lorda Truefitta.
Czy to w ten sposób będzie mi pani przekazywała informacje? Zamieszczając je w „ciekawostkach-

błahostkach"?

Nie zawsze, ale rozsądnie będzie od tego zacząć. I teraz wiem już, dlaczego nie przyniósł mi pan ciasteczek.
O czym pani mówi? Czy znowu pani zmienia temat?
Tak. Powiedziano mi, że przynosi pan ciasteczka more-lowe każdej młodej damie, której pan składa wizytę, i

że nikt w całym Londynie nie piecze lepszych ciasteczek niż pana kucharz.

Na czole hrabiego znowu ukazała się zmarszczka.
Czyżbym był aż tak przewidywalny?
Najwyraźniej nie w moim przypadku. - Millicent wyciągnęła przed siebie puste dłonie i uśmiechnęła się

słodko do Dunravena. - Ja nie dostałam ciasteczek.

Przy pani niczego nie da się przewidzieć. Tak się zdenerwowałem i rozzłościłem, kiedy w końcu doszedłem,

czym się pani zajmuje, że przez myśl mi nawet nie przeszło, by kazać kucharzowi przygotować ciasteczka. Nawet
teraz, chociaż wiem, że zajmuje się pani czymś, co mam w pogardzie, chciałbym chwycić panią w ramiona i
pocałować.

Anieli niebiescy, sir. Musi pan być bardziej ostrożny. -Millicent obejrzała się przez ramię na drzwi. - Ktoś

mógłby niespodziewanie wejść do pokoju i usłyszeć pana słowa, a wtedy sytuacja skończyłaby się naszym
ślubem. Proszę mi wybaczyć, ale naprawdę muszę już iść przebrać się na wie-

190

czór albo nie będę gotowa, kiedy przyjdą po mnie moi opiekunowie.

- Nie tak szybko, droga Millicent. - Dunraven objął ją i przytulił, przez co twarze ich znalazły się tuż obok

siebie. -Kiedy wchodzi się w spółkę w interesach, przypieczętowuje się to na ogół uściskiem dłoni, ale ja
wolałbym naszą umowę przypieczętować pocałunkiem.

Millicent już otwierała usta, żeby zaprotestować, i może nawet coś powiedziałaby cichutko, ale wszelkie próby

stłumił Dunraven, który powoli pochylił się i zamknął jej usta ciepłymi wargami. Rozum podpowiadał panience,
że powinna gwałtownie protestować, i w myśli zaprotestowała.

To hultaj.

Nie wolno mu ufać.

Ale jest mi przy nim tak cudownie.
Nie minęło kilka sekund, a jej ciało z lubością wtopiło się w ciepłe ramiona Dunravena. Myślała już tylko o

tym, jak się przy nim czuje, taka cudowna, taka pożądana.

Chandler wpił się mocniej w jej wargi i Millicent, jakby od zawsze wiedziała, co to znaczy, skwapliwie

rozchyliła usta, by mógł do nich wsunąć swój język. Sama również zaczęła językiem pieścić wnętrze jego ust, na
co zareagował cichym jękiem rozkoszy. Zarzuciła mu ręce na szyję, pozwalając, by jeszcze mocniej zacisnął
ramiona i przyciągnął ją bliżej do piersi.

Dłonie hrabiego zsunęły się na jej talię. Na moment oparł je w miejscu, gdzie delikatnie zaczynały się

rozszerzać biodra, a potem przesuwał w górę, dopóki każda z nich nie objęła piersi.

Pieszczota była tak rozkoszna, że nogi się pod Millicent zaczęły uginać i przywarła mocniej do Chandlera, by

swą siłą pomógł jej przetrwać ten atak na zmysły. Nie wiedziała, dlaczego ma piersi tak wrażliwe na najlżejsze
jego dotknięcie ani dlaczego tak gorąco pragnie razem z nim odkrywać wszystkie te nowe, cudowne doznania.

191

Oderwał ciepłe, miękkie wargi od jej ust i całował teraz policzki, szyję, całował ją za uchem. Każde miejsce,

którego dotknął, upojnie ją mrowiło.

- Nie potrafię zrozumieć, dlaczego od pana pocałunków

nogi się pode mną uginają i mam wrażenie, że coś mi się trze
pocze w środku.

Dunraven uniósł głowę, spojrzał na nią i się uśmiechnął.
- To znaczy, że ogromnie panią pociągam.
- Naprawdę?
Hrabia przytaknął.

Ale jak to możliwe, jeżeli równocześnie uważam pana za hultaja i wiem, że nie można panu ufać?
Może to stanowi część uroku.

Millicent przypomniała sobie, co stało się z matką. Czy też się tak czuła?

Nie - potrząsnęła głową. - Obawiam się, że to coś dużo głębszego.
Co chce pani przez to powiedzieć?
Nic. Nie powinnam być w pana ramionach. Niech Bóg broni, żeby Glenda albo pani Brown weszły tu i

zobaczyły, że pana całuję.

Hrabia uśmiechem dodał jej otuchy i przytulił mocniej.
Nikt nas nie zobaczy. Powiedziałem pani, że mam za sobą lata praktyki w unikaniu przyzwoitek i

pokojówek. Zwykle szurają nogami albo jakoś inaczej hałasują, by ostrzec swoich podopiecznych, że są w
pobliżu. Naprawdę wcale nie chcą nas przyłapać w kompromitującej sytuacji, rozumie pani.

Chandler, czy przy mnie pod panem też nogi się uginają i coś się panu trzepocze w środku?
Hrabia roześmiał się cicho, uwodzicielsko, ale nie spuszczał z niej oczu. Zupełnie jakby chciał, żeby Millicent

zajrzała mu do serca i przekonała się, że mówi prawdę.

Tak, a to znaczy, że bardzo, bardzo mnie pani pociąga.
Ale ja nie jestem hukaj em. Co więc pana we mnie nęci?

192

Nie jest pani hukajem, tylko uwodzicielką.
I przez to jestem pociągająca?
Musi tak być, bo chociaż pragnąłem już wielu kobiet, nigdy żadnej nie pożądałem tak jak pani. Każdy pani

ruch, każde słowo powoduje, że chcę chwycić panią w ramiona i pocałować, o tak.

Pochylił znowu głowę i przywarł ustami do jej warg. O, tym razem nie był to już delikatny pocałunek, przy

którym wargi Chandlera przesuwały się leciutko po jej ustach. Ten pocałunek pełen był szalonej namiętności, brał
w posiadanie usta dziewczyny, rozgniatał je i napełniał Millicent pożądliwością i namiętnym pragnieniem, żeby
jeszcze... jeszcze... Nie rozumiała uczuć, które w niej budził, ale nie musiała ich rozumieć, by się nimi
rozkoszować.

Jakaś maleńka, zagubiona na samym dnie umysłu cząstka świadomości Millicent zwróciła uwagę na hałas... to

brzęczały stojące na tacy filiżanki. Chandler też musiał brzęk usłyszeć, bo natychmiast ją puścił i się odsunął.

Przełknął z trudem.
- To na pewno pani pokojówka niesie herbatę.
Millicent aż cicho krzyknęła.
- Niech się pani nie martwi. Zajmę się nią i dam pani

chwilkę, żeby doszła pani do siebie.

Wielkimi krokami podszedł do drzwi i zablokował je, stając na środku i opierając się ręką o framugę.
- Przykro mi, ale nie mogę się zatrzymać na dłużej, pan

no Blair. Nie, nie zdążę już wypić herbaty. Proszę jej dla
mnie nie podawać. Niech pani nie zapomni przekazać la
dy Beatrice, że mam nadzieję, iż już wkrótce będzie się
mogła podnieść. I zastanowię się nad tymi morelowymi
ciasteczkami. Proszę przekazać lady Heathecoute ukłony
ode mnie.

Nie przestawał wygadywać tych bzdur ze względu na Glendę, która stała po drugiej stronie drzwi, ale

Millicent już

193

go nie słyszała. Co ona ma zrobić? Przy lordzie Dunravenie okazywała się kompletnie bezwolna.

Był uroczy i zuchwały jak sam czart, a kiedy ją całował, zapominała, że powinna myśleć trzeźwo,

zapominała, co spotkało jej matkę. Sprowadzał ją na złą drogę, ale tak cudownie się przy nim czuła.

Podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. Czy przymierze z Chandlerem nie skończy się jednym z

największych w Londynie skandali, w którym ona wystąpi w roli głównej?

„Przecież czasami... ludzie panami są swoich przeznaczeń". Tak się też sprawy mają z lordem

Dunravenem. Przekonany, że to nie żaden duch ukradł jego rodowego kruka, zwrócił się z prośbą o
pomoc do prywatnego źródła, którego tożsamości nie zgadza się ujawnić.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Chandler Prestwick, hrabia Dunraven, siedział samotnie w zacisznym kącie jednego z czterech

prywatnych męskich klubów, do których w Londynie należał, i pociągał bordo. Zdecydował się na
najmniejszy z nich, bo prawdopodobieństwo, że ktoś będzie mu tu zawracał głowę, było niewielkie.

Spędził trochę czasu przy zielonym stoliku i stole bilardowym, ale dosyć szybko uświadomił sobie,

że nie ma nastroju do gry. Za bardzo rozpraszały go myśli o Millicent Blair.

Jak zwykle przebrał się na wieczór w jeden ze swoich wytwornych surdutów oraz brokatową

kamizelkę. Zamarudził nawet nieco, by bardziej fantazyjnie zawiązać krawat. Miał szczerą chęć wziąć
udział w wieczornych rozrywkach i posunął się do tego, że polecił stangretowi podjechać pod
pierwszą z rezydencji. Ale nie wysiadł z powozu, tylko kazał się zawieźć do klubu.

Miał dylemat. Po raz pierwszy w życiu stracił głowę dla młodej damy. Naprawdę stracił głowę, a z

czymś takim trudno się było pogodzić... i to z niejednego powodu.

195

Prawdę mówiąc, spodziewał się, że któregoś dnia do tego dojdzie. Chciał, by tak się stało. Czekał

już na to, ale przez myśl mu nie przeszło, że oczaruje go pisująca do „ciekawostek--błahostek"
panienka. Taka, która szpiegowała jego przyjaciół.

Mógłby się z tego serdecznie uśmiać, gdyby nie czuł się taki oburzony. On, który zawsze

nienawidził bezimiennych autorów skandalizujących plotek, dał się oczarować dziewczynie, która
pomagała zbierać wiadomości dla brukowców i pisała to, co w nich drukowano.

To czyste szaleństwo, tak się zadurzyć.
Może i należało mu się to za wszystkie serca, które przez lata złamał, spierał się sam ze sobą.

Przypuszczalnie niejedną młodą damę zdołał przekonać, że poprosi ją o rękę, tylko po to, by już nigdy
nie złożyć jej wizyty. Ale nadal czuł się zaszokowany, że jak piorunem poraziło go uczucie do ubogiej
młodej damy, która zarabiała na życie sprzedawaniem plotek temu, kto zapłaci najwięcej. To absurd,
czysty absurd.

Nie próbował siebie ani przez chwilę oszukiwać, dlaczego z Millicent postępuje tak a nie inaczej,

miał jednak nadzieję, że uda mu się oszukać ją. Bo przecież zgodził się nie demaskować jej przed
jaśniepaństwem nie dlatego, że mogła mu pomóc złapać Szalonego Pańskiego Złodzieja. Puścił się na
taki bzdurny podstęp, żeby ją uspokoić. A naprawdę zgodził się dlatego, że dawało mu to powód, by
się z nią nadal widywać. Co samo w sobie również było śmiechu warte.

Jaką korzyść mogło przynieść mu ciągle uganianie się za tą panną? Nie nadawała się na żonę dla

niego. Przecież musi się ożenić z córką co najmniej jakiegoś barona albo wicehrabiego, chociaż
potomkini hrabiego albo księcia byłaby jeszcze lepsza. Wiedział tylko, że wciąż jeszcze nie nacieszył
się Millicent.

Daleko mu do tego.
- Co to? Pijesz beze mnie?

Chandler odetchnął głęboko i podniósł oczy znad kielisz-

196

ka bordo, w który się wpatrywał. Zobaczył twarz Johna Wic-kenhama-Thickenhama-Finesa. Diabli nadali.
Przyszedł do klubu, do którego rzadko zaglądał, ponieważ chciał być sam. Jak, do jasnej ciasnej, ten Fines go
znalazł?

- Och, czyżbym temu się właśnie oddawał? Sprytne z two

jej strony, że się domyśliłeś.

Fines leniwie wzruszył ramionami.
Coś gburowato witasz się ze swoim najlepszym przyjacielem. Porządnie się już dziś doprawiłeś, co,

Dunraven?

Porządnie, i mam zamiar nadal się doprawiać - burczał hrabia.
Dobrze, że cię znalazłem, jeśli tak się sprawy mają. Mężczyzna, który ma choć jednego przyjaciela, nie

powinien pić sam.

Czy to znaczy, że się do mnie przyłączysz?
A co mi pozostało. - Fines rozsiadł się naprzeciw Chan-dlera na wygodnym fotelu z uszakami. - Nic innego

nie da się zrobić w taki posępny wieczór. Leje tak, że nawet ognie piekielne mogłoby zagasić. - Tu strzepnął
kropelki deszczu z rękawa wieczorowego surduta. - Dlaczego nie dałeś znać, że dziś wieczorem nie zamierzasz
brać udziału w żadnym z przyjęć, i dokąd się wybierasz? Cholernie się namęczyłem, zanim cię znalazłem.

Chciałem być sam.

Nie musiałem nikomu psuć wieczoru tylko dlatego, że sam nie mam nastroju do tańców i zabawy w

dżentelmena.

Ależ masz podły humor. Od kiedy to przyjaciele mogą sobie nawzajem popsuć wieczór?

Zdarzało się ostatnio, pomyślał Chandler, ale nic nie powiedział.
- Kiedyś nasza trójka była nierozłączna, a teraz coś nie

często się widujemy. Byłbym się tu pojawił wcześniej, ale ze
wszystkich cholernych miejsc, w jakich cię szukałem, ten
klub przyszedł mi na myśl jako ostatni. Rzadko tu przycho
dzisz. Czy coś się stało? - zapytał Fines.

197

-Nie.

No to dlaczego jesteś zachmurzony?
Może z tego samego powodu co ty?
Ja jestem zły, bo straciłem ponad dwie godziny, żeby znaleźć ciebie.

Chandlerowi udało się pogodnie roześmiać.

Powinno ci to było nasunąć myśl, że są chwile, kiedy człowiek nie chce, by go ktoś znalazł.
Niewiele brakowało, bym uwierzył, że jesteś z jakąś damą, ale nie, skoro siedzisz tu w klubie.
Chodzi tylko o to, że przez ostatnie kilka tygodni co wieczór bywałem na balach i przyjęciach.

Potrzebowałem odmiany po tym ciągłym uśmiechaniu się, kłanianiu i tańczeniu.

Domyślam się, że musi to oznaczać, iż mniej jesteś zainteresowany panną Blair, niż sugerował Andrew,

inaczej z pewnością chciałbyś się z nią dziś wieczorem zobaczyć.

Chandler zesztywniał. Już miał powiedzieć przyjacielowi, że nie życzy sobie rozmów o Millicent, ale to tylko

pogorszyłoby sprawę, więc mruknął:

Lady Lambsbeth również nie jestem zainteresowany, jeśliś tego ciekaw.
Nie, tutaj nie miałem wątpliwości. Martwisz się, bo nadal nie znaleźli kruka, prawda?

Mięśnie wokół ust Chandlera się napięły.

Nie zaczynaj znowu gadać na ten temat, Fines. Nie jestem w odpowiednim nastroju, żebyś mi wiercił dziurę

w brzuchu tą przykrą sprawą.

To nie ja gadam, Dunraven.

Chandler powątpiewająco uniósł brew, a potem podniósł kieliszek do ust.

Naprawdę. Gadają o tym na ulicach, w sklepach i w klubach. Na dzisiejszych przyjęciach wszyscy o tym

gadali.

O kruku? - zapytał z niedowierzaniem Chandler.
Nie. Nie konkretnie o nim. O Szalonym Pańskim Zło-

198

dzieju. Słyszałeś, że skradł obraz o wymiarach sporej parasolki.

Słyszałem, że małej.
Mała była parasolka czy malowidło? Chandler się skrzywił.
A jakie to, do czorta diabła, ma znaczenie, Fines? Jeżeli ktoś sądzi, że malowidło wyszło z domu samo albo

wyniósł je we własnych rękach duch, to się po prostu ośmiesza.

Oczywiście, że tak, ale musisz przyznać, że pogłoska jest po prostu rozkoszna. Czy potrafisz wyobrazić

sobie, by ktoś naprawdę wierzył, że złodziejem jest duch lorda Pinkwate-ra, który kolekcjonuje różne przedmioty,
bo chce urządzić sobie dom na północnym wybrzeżu?

Dobry Boże. Mówisz poważnie?
Taki był temat rozmów dziś wieczorem na przyjęciach. Z tego, co słyszałem, dostojni państwo zaczynają

poczytywać sobie za zaszczyt, jeżeli złodziej raczy im coś ukraść, a za ujmę dla jakości stanu posiadania, jeżeli
nic nie zabierze.

A on sądził, że absurdem jest dać się oczarować ślicznej plotkarce!
Chandler ze zdumieniem potrząsnął głową.
-Jestem pewien, że ten rabuś to zwyczajny złodziejaszek, któremu udało się zdobyć ubranie dżentelmena. Skąd

się biorą takie skandaliczne pomysły?

To się nazywa plotki, Dunraven. Słyszałeś kiedyś o czymś takim?
O jeden raz za wiele - wymamrotał hrabia, dopił wino i dał znak kelnerowi, który stawiał właśnie kieliszek

przed Finesem, by mu nalał. Kiedy kelner się oddalił, Chandler powiedział:

Nie martwię się o kruka.
Naprawdę? - Tym razem to Fines powątpiewająco podniósł brew.

Kiedy złapią złodzieja, a kruk nie zostanie mi zwrócony, każę po prostu zrobić kopię.

199

- I to mówi człowiek, któremu aż wątpia się skręcają

w poczuciu winy, że stracił oryginał, wiedząc, że nie da się
byle czym zastąpić egipskiego artefaktu.

Oczy Chandlera się zwęziły. Był czas, kiedy drwiące komentarze Finesa mu nie przeszkadzały. A nawet go

raczej bawiły. Ale teraz już nie.

-Są chwile, kiedy straszny z ciebie sukinsyn, Fines -mruknął, jednak bez szczerego gniewu w głosie.
Fines się roześmiał.

- Tak. Zdarza się. Przeważnie. Ale zawsze, nieodmiennie

jestem przyjacielem, Dunraven. Tutaj niczego się obawiać
nie musisz.

Chandler pokiwał głową. Czy to, że ma tak oddanego przyjaciela, należało nazwać szczęściem czy może

wręcz przeciwnie?

Co robisz, by znaleźć swojego złotego drapieżnego ptaka?
Pracuję nad tymi kradzieżami z Doultonem, to oczywiste, i z jeszcze jedną osobą - powiedział Dunraven, a

myśl o Millicent napłynęła z taką samą lekkością i łagodnością, jak latem ciepły powiew wiatru nad łąkę.

Z kim?

Chandler wziął kieliszek, a Fines ukłonił się jakiemuś dżentelmenowi, który ich mijał.

Wolałbym nie mówić.
Od kiedy?
To bardzo ważne, bym, pracując z tą osobą, zachował tajemnicę.
Ważniejsze nawet od przyjaźni? Były czasy, kiedy mówiliśmy sobie wszystko.
Były czasy, kiedy robiliśmy razem mnóstwo rzeczy, których dziś już nie robimy.
To prawda. - Fines szelmowsko się uśmiechnął. - Całe noce mijały nam na piciu, kartach i uciechach z

najnowszą

200

kochanką, a potem większość dnia spędzaliśmy na wyścigach konnych.

Zadziwiające, że trupem nie padliśmy.
Szlag by to trafił, Dunraven! Co się z nami właściwie stało? Niczego takiego już nie robimy. Zaczynamy

dziecinnieć na stare lata, czy jak?

Chandler mruknął coś i smętnie się roześmiał.
Nie. Ale może w końcu robimy się dorośli, Fines?
Dobry Boże! Co za paskudny pomysł.
Pewnie lepszy niż alternatywa.

-Jaka?

Śmierć.
- No tak, masz absolutną rację. Zapomniałem, że jest jesz

cze taka możliwość. - Fines dopił wino i rozejrzał się za
kimś, kto mógłby mu napełnić kieliszek.

Chandler patrzył na przyjaciela; uderzył go fakt, że przypadkiem i od niechcenia powiedział przed chwilą

prawdę. Powodem, dla którego nie chciał już spędzać ryle czasu z przyjaciółmi, było to, że zrobił się dorosły. W
końcu się zrobił dorosły.

Przestało go pociągać niezdyscyplinowane życie, które wcześniej prowadził. Czuł się zmęczony miastem,

kłębiącą się po ulicach czeredą ludzi, zapachami i natłokiem powozów. Nużyły go niekończące się przyjęcia, na
które ludzie przychodzili tylko po to, by jeść, pić, oglądać innych i dać się samemu podziwiać. Chciał spędzać
więcej czasu w którymś ze swoich majątków, jeździć na własnych koniach, a nie puszczać je na wyścigach.
Chciał zasiadać do obiadu we własnym domu i spożywać go z własną śliczną żoną u boku, a nie jadać w klubach
z przyjaciółmi.

Zdał sobie nagle sprawę z faktu, który osadził w miejscu jego myśli: ta śliczna żona miała rysy Millicent Blair.

Chatwina również przyzywa już chyba głos odpowiedzialności, bo niemal jawnie przyznaje się, że zamierza

znaleźć sobie partnerkę, zanim sezon dobiegnie końca. Jedynie

201

Fines wydaje się wciąż zadowolony ze statusu kawalera.

Uświadomił sobie również, że nie ma ochoty siedzieć tu z Finesem. Wolałby tańczyć z Millicent Blair, ale

przecież właśnie z tego konkretnego powodu nie wybrał się wieczorem na żadne przyjęcie. Musi coś w jej sprawie
postanowić.

Trzeba się nad tym zastanowić logicznie. Nie zdarzyło się jeszcze, by jakaś dama pociągała go dłużej niż przez

kilka tygodni, zanim spodobała mu się następna. Na tej podstawie mógł przypuszczać, że obsesja na punkcie
zaskakującej panny Blair, bo z pewnością nie mogło to być nic innego niż obsesja, powinna minąć za tydzień albo
dwa.

No dobrze, wróci na przyjęcia, będzie z nią tańczył, składał jej wizyty, chociaż tak nalegała, by tego nie robił, i

zabierze ją nawet na przejażdżkę po Hyde Parku i St. James. Po krótkim czasie znudzi mu się ta panna tak samo,
jak wszystkie inne młode damy, które mu przez lata wpadały w oko. Nie miał powodu sądzić, by panna Millicent
Blair różniła się czymś od pięknych dam z przeszłości. Żadnego powodu.

Tak, ten pomysł miał swoje dobre strony. Nie może w żaden sposób brać jej pod uwagę jako kandydatki na

żonę przez wzgląd na to, czym się zajmowała. Będzie się z nią widywał możliwie często i bez wątpienia jej urok
szybko przestanie na niego działać. Musi przestać, bo w tej chwili marzy tylko o tym, by chwycić ją w ramiona i
znowu całować.

Nie widziałam go przez cały wieczór, myślała Millicent, wsiadając do powozu za lady Heathecoute. Tańczyła z

kilkoma czarującymi młodymi dżentelmenami i dobrze się na przyjęciach bawiła, ale bezustannie przeszukiwała
wzrokiem parkiet, nakryty do kolacji stół, bufet z zakąskami i frontowe drzwi, czy nie zobaczy gdzieś lorda
Dunravena. Nie pojawił się.

Wystarczyło jej o nim pomyśleć, a od zmysłów odchodziła.
Nie miała co prawda w tej sprawie nigdy najmniejszych wątpliwości, ale to zadurzenie potwierdzało, że jest

córką

202
swojej matki. Samo myślenie o hrabim doprowadzało ją do szaleństwa.

Lord Dunraven raz za razem dowodził, że jest hultajem; śledził ją, całował tak intymnie w sklepie, a potem w

domu ciotki. Napawał zdumieniem. Przyprawiał o dreszczyk emocji. I zadurzyła się w nim beznadziejnie.
Uświadomiła sobie, że zupełnie nie była przygotowana na to, by zalecał się do niej prawdziwy huitaj. A lord
Dunraven z pewnością znał wszystkie sztuczki.

I może była idiotką, ale uwierzyła mu, kiedy powiedział, że nie zdradzi w towarzystwie, kto pisze do

„ciekawostek--błahostek".

Heathecoute'owie zawsze zajmowali miejsce twarzą do koni. Millicent było obojętne, jak siedzi w powozie.
Wicehrabia wsiadł za panną Blair i lokaj zamknął za nim drzwiczki. Jak zwykle jaśnie pan natychmiast oparł

głowę o poduszki i przymknął oczy. Miał taki zwyczaj, że co wieczór po drodze do domu zapadał w drzemkę.

Millicent zastanawiała się, dlaczego na żadnym z przyjęć nie widziała lorda Dunravena. Taki wieczór zdarzył

się po raz pierwszy od ponad tygodnia.

On tylko igra z tobą.
Oczywiście, przecież tak postępują hultaje.

Zalecają się, pochlebiają i całują niewinne młode damy, dopóki nie zaczną one usychać z tęsknoty za takim

łobuzem, a potem przenoszą swe atencje na następną, niczego nie podejrzewającą młodą damę i ją również w
sobie rozkochują. Millicent to wszystko wiedziała. Powinna była znaleźć w sobie dość sił, by oprzeć się urokowi
lorda Dunravena, chociażby przez pamięć o tym, co przytrafiło się matce, kiedy dla jemu podobnego mężczyzny
straciła głowę i reputację.

Gdyby tylko okazała się mocniejsza od matki, ale ostatecznie przekonała się, że jest tak samo podatna na

wdzięk hultaja. Wypatrywała go przez cały wieczór,w nadziei, że pojawi się

203

u jej boku i poprosi ją do tańca. Ale może teraz, kiedy dowiedział się, czym się Millicent zajmuje, nie zamierzał
utrzymywać z nią już żadnych kontaktów. Pomyślała o lady Lambsbeth, która znowu pojawiła się w mieście, i
poczuła ukłucie zazdrości. Może nie są mu teraz potrzebne żadne inne rozrywki.

- Przepraszam panią - odezwała się - co pani wie o lor

dzie Dunravenie i lady Lambsbeth?

Wicehrabina powachlowała się.

- Och, to stara historia, i nie mam pojęcia, dlaczego Be

atrice postanowiła wspomnieć o niej w rubryce lorda True-
fitta. Jest już passe. Istnieją bardziej smakowite sprawy,
o których można by pisać, niż stare romanse. Może dowo
dzi to, że Beatrice ma kłopoty, by w czasie rekonwalescen
cji dotrzymać kroku bieżącym wydarzeniom.

Wcześniej Millicent nie słyszała z ust wicehrabiny żadnego komentarza na temat tego, jak ciotka radzi sobie z

rubryką towarzyską. Mogła tylko zakładać, że do uszu jaśnie pani nie doszła informacja, iż nakład „The Daily
Reader" się powiększył i że sukces rubryki lorda Truefitta Uznano za jedną z głównych przyczyn tego stanu
rzeczy.

Nie dalej niż tego wieczoru słyszała wypowiedzi wielu pań, które napomykały, że codziennie z

niecierpliwością czekają na gazetę, by sprawdzić, który cytat z Szekspira wykorzystano w rubryce lorda Truefitta.

Doszła do wniosku, że w obecności lady Heathecoute mądrzej będzie nie potakiwać ani nie zaprzeczać.

Zostawi tę sprawę ciotce. Nie miała jednak oporów, by zapytać o coś innego, czego się chciała dowiedzieć.

 Pani wicehrabino - odezwała się z nadzieją, że głos jej brzmi obojętnie - czy sądzi, pani że lord Dunraven

kocha lady Lambsbeth?

 Kocha? Dobre nieba, nie. Wątpię, czy on kogokolwiek kiedykolwiek kochał. Wydaje mi się, że niemal

wszyscy uważają go za zakamieniałego kawalera. A dlaczego zadajesz ta-

204
kie pytania? Chyba nie wpadł ci w oko, prawda? Bo muszę zgodzić się z moim mężem, że jest całkiem
nieosiągalny.

Nie, nic takiego. Tylko że od kiedy ona wróciła do miasta, słyszy się w towarzystwie rozmowy o nich

dwojgu.

Tak, tak. Wszyscy zakładają, że mieli romans, który skończył się dość fatalnie. Ona była mężatką i jej mąż

się o wszystkim dowiedział. Gdyby nie przyjaciele obydwu mężczyzn, jeden z nich już by nie żył... - Tu
przerwała i zachichotała.

W mrocznym powozie ten cichy gardłowy chichot zabrzmiał groźnie. Millicent zauważyła, że wicehrabia

nawet okiem nie mrugnął od chwili, kiedy wsiadł do powozu. Bez wątpienia przyzwyczajony był do śmiechu
swojej żony.

No właśnie... jeden z nich przecież nie żyje, jak rozumiem. Ale oczywiście nie przez pojedynek. Lord

Lambsbeth posłuchał mądrej rady przyjaciół, wycofał swoje wyzwanie i następnego dnia razem z małżonką
opuścił miasto. Zresztą wszystko jedno. Nie sądzę, by kogokolwiek z towarzystwa obchodziło, czy hrabia i ta
dama podejmą znowu działalność tam, gdzie ją zakończyli. To przebrzmiała śpiewka.

Tak, pewnie ma pani rację.
Dużo bardziej chciałabym się dowiedzieć, czy inny z hrabiów z Okropnej Trójki, lord Dugdale, nie wpadł

w poważne tarapaty finansowe. Czymś takim dałoby się wytłumaczyć jego nagłe pragnienie, by ożenić się
jeszcze przed końcem roku.

Do mnie również coś takiego doszło - potwierdziła Millicent, ale nie wspomniała, że słyszała tę historię

wcześniej po południu od Lynette. - Dzisiaj wieczorem gości na wszystkich przyjęciach interesowały chyba
wyłącznie rozmowy o Szalonym Pańskim Złodzieju i duchu. Ciekawe, czy ten złodziej wie, jak bardzo jest
popularny?

Jestem pewna, że wie, skoro ludzie nie przestają rozpra- . wiać o nim na przyjęciach, w klubach i na ulicach.

Prawdopodobnie ma nadzieję, że zwariowana historia o duchu utrzyma się i nadal kradzieże będą mu uchodziły
płazem.

205

Wygląda na to, że pomysł, iż kradzieże popełnia istota z zaświatów, przejmuje całe towarzystwo dreszczykiem
szczęścia. Chyba woleliby, żeby to była prawda. Chociaż nie mam pojęcia, dlaczego ktoś miałby chcieć
rozmawiać o duchu lorda Pinkwatera.

Och, przekonana jestem, że warto o tym pisać.
Sprawa ma niewiele wspólnego z plotkami - stwierdziła wicehrabina tonem „proszę się ze mną nie

sprzeczać". -Lady Windham mówiła, że poczuła się zlekceważona, kiedy wydała przyjęcie i niczego nie
ukradziono z jej domu. Powiedziała, że zastanawia się, czy by w przyszłym tygodniu nie wydać następnego
przyjęcia w nadziei, że pokaże się na nim złodziej i coś wyniesie.

Naprawdę sądzi pani, że może tak zrobić?
Och, pewnie tak. Rzecz w tym, że lady Windham ma tyle ślicznych rzeczy w domu, że prawdopodobnie coś

jej ukradziono, a ona się po prostu nie zorientowała.

Tak pani myśli?
Oczywiście, tak naprawdę nie mam pojęcia. Mówię tylko, że w jej rezydencji pełno jest malowideł,

porcelany, ceramiki i innych dosyć cennych przedmiotów. A teraz powiedz mi, proszę, jakie smakowite ploteczki
doszły dziś wieczorem do twoich uszu?

Jazda do domu ciotki trwała tylko kilka minut. Phillips jak zwykle cicho otworzył drzwi i Millicent weszła do

środka. Usłyszała, jak Hamlet raz zaszczekał, uprzedzając ciotkę, że wróciła do domu.

Phillips oddalił się, by przygotować dla Millicent filiżankę herbaty, a ona niespiesznie zdejmowała rękawiczki

i narzutkę, by potem udać się na górę. I nagle usłyszała lekkie pukanie do drzwi. Zerknęła w głąb korytarza,
spodziewając się, że kamerdyner otworzy. Kiedy nie pojawił się natychmiast, uświadomiła sobie, że pukanie było
zbyt ciche, żeby mógł je usłyszeć.

206

W przekonaniu, że to wicehrabina musiała przypomnieć sobie o czymś, co jeszcze chciała jej

powiedzieć, Millicent pospiesznie podeszła do drzwi i cicho je otworzyła.

Ktoś chwycił ją za rękę i błyskawicznie pociągnął w panujące na zewnątrz ciemności.

„Kto nie ma pieniędzy, dostatków, uciechy, nie ma trzech dobrych przyjaciół". Jeżeli to prawda, trzeba na

korzyść lorda Dugdale'a zapisać, że nadal ma dobrych przyjaciół w osobach lorda Dunravena i lorda Chatwina.
Na ile wasz pokorny sługa zdołał się zorientować, opuścił go natomiast przyjaciel imieniem „pieniądze".

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

- Cśś. Proszę nie krzyczeć. To ja. - Chandler łagodnie od

ciągnął Millicent od domu. Zostawił drzwi uchylone, żeby
wewnątrz nie zaskoczył zatrzask.

Dobrze, że się odezwał i dał się poznać, ponieważ ciemno było choć oko wykol. Pozwoliła zaprowadzić się na

róg domu, który przed widokiem z ulicy osłaniał wysoki krzew. Przez niemal cały wieczór padało i księżyc
zakryły chmury, tak więc noc była. czarna jak smoła, a powietrze gęste od szarej mgły.

Millicent oparła się o mokrą ścianę, z podniecenia i trwogi serce waliło jej jak młotem. Przemoczyła od razu

atłasowe pantofelki na zalanej deszczem trawie i zrobiło jej się chłodno od wilgoci.

Anieli niebiescy, lordzie Dunraven, co pan tu robi, tak późną nocą... to znaczy nad ranem?
Cśśś. Nie tak głośno. - Przysunął się bliżej i niemal już rozpoznawała rysy jego twarzy i czuła bijące od

niego ciepło. - Chciałem się z panią zobaczyć.

208

Millicent żałowała, że nie widzi oczu Dunravena, ale na to było po prostu za ciemno i zbyt mgliście.

A więc dlaczego, na Boga, nie wziął pan udziału w żadnym z dzisiejszych przyjęć? Wiedział pan, gdzie dziś

wieczorem będę.

Były inne sprawy, którymi musiałem się zająć, ale uświadomiłem sobie, że nie chcę, by noc się skończyła

tym, że pani nie zobaczę.

Phillips poszedł po herbatę. Zaraz ją przyniesie. Muszę wracać do domu.
Zatrzymam panią tylko na moment. Czekałem na pani powrót ponad godzinę. Zaczynałem się już obawiać,

że jakoś się minęliśmy i że wróciła pani wcześniej. Czy w domu ktoś jeszcze czuwa poza kamerdynerem?

Oczywiście, moja cio... - Ugryzła się w język, bo już miała powiedzieć „ciotka". Dobre nieba! Tak ją

zaskoczył, że niemal się zapomniała. - Zresztą wszystko jedno. I żeby mi się pan nie ośmielił zmieniać tematu.

Pani może zmieniać temat, a ja nie?
Dokładnie. Uwierzyć wprost nie mogę, że zakradł się pan tu, by się ze mną zobaczyć, i ponownie wystawił

na ryzyko moją reputację. Ile razy mam podkreślać, że...

Chandler raptownie pochylił głowę i pocałował Millicent w czubek nosa. Poczuła się wstrząśnięta, że

przerwała w pół zdania. To, że zwyczajnie okazał jej sympatię, uśmierzyło gniew.

Mnie również trudno uwierzyć, że tu jestem - powiedział.
Czy pan wcale nie dba o moją reputację? - zapytała, starając się ponownie obudzić w sobie gniew.
Powiedziałem już pani, że tak nie jest. I mówiłem to serio.
Czy chciałby pan, by przyłapano nas w takiej sytuacji? Przecież musiałby się pan wtedy ze mną ożenić.
Żaden mężczyzna nie pragnie, by go zmuszano do małżeństwa.

209

Stanowczość i pośpiech, z jaką odpowiedział, nie umknęła uwagi Millicent.

A więc dlaczego ciągle się pan gdzieś zakrada, żeby się ze mną zobaczyć? Kiedyś nas przyłapią, a wtedy

albo będę na resztę życia miała zrujnowaną opinię, albo będziemy musieli pobrać się za specjalnym zezwoleniem.
To, co pan robi, to szaleństwo.

Wiem. Niech pani we mnie wierzy, Millicent. Powiedziałem już, że nas nie przyłapią. Musi mi pani ufać.
Jak mogę panu ufać? Za każdym razem, kiedy zaczynam wierzyć, że jest pan dżentelmenem, popełnia pan

jakieś szaleństwo, jak dziś, dowodząc tym samym, że jednak jest pan łobuzem, łajdakiem i hultajem czystej wody.
Byłabym głupią gąską, gdybym panu zaufała.

Chandler przysunął się bliżej i przycisnął ją sobą do ściany. Wzrok Millicent przyzwyczaił się do mroku i

widziała już, że hrabia uśmiecha się do niej.

A przecież stoi tu pani w ciemnościach razem ze mną, kiedy wszyscy w domu śpią. - Rozłożył szeroko ręce.

- Nie trzymam pani. Może pani w każdej chwili zostawić mnie i wracać do domu.

Nie chcę wracać.
- Więc niech pani jeszcze minutkę ze mną zostanie.
Millicent opuściła głowę na pierś Chandlera, który objął

ją ramionami i zamknął w serdecznym uścisku.

Jednak muszę być jedną z tych głupich gąsek, o których wspominałam - wyszeptała.
Jeżeli nawet, to tylko w stosunku do mnie. W innych sprawach wykazuje pani sporo rozsądku. - Przerwał i

przysunął się bliżej. - Chyba że chodzi o pisanie do kroniki towarzyskiej. Muszę przyznać, że bardzo chciałbym
dowiedzieć się, dlaczego pani to robi, jeżeli nie dla pieniędzy i nie dlatego, że ktoś panią zmusza.

Wtulając twarz w koszulę Chandlera, Millicent zapytała:

210

Czy po to pan tu przyszedł, by o tym rozmawiać?
Nie. Przyszedłem, żeby zrobić to. - Pocałował ją w czubek głowy, przygarnął do siebie i przytulił policzek

do jej policzka. Oddychał głęboko, jakby napawał się jej wonią. -Uwielbiam trzymać panią w ramionach i
uwielbiam pani zapach.

Powinna trząść się z przerażenia, że ktoś ich przylapie. A tymczasem całą sobą przeżywała każde dotknięcie

Chan-dlera i pragnęła poczuć na ustach jego wargi.

Nie podoba mi się mój brak rozsądku, Chandler - wyszeptała poważnie.
Millicent, nie jest pani żadnym glupiątkiem. Jest pani inteligentna, piękna i godna pożądania. - Powoli, jakby

mogli być razem przez wieczność, uniósł rękę i zewnętrzną stroną dłoni popieścił policzek dziewczyny.

Co by pan zrobił, gdyby to Phillips albo któraś ze służących podeszła do drzwi?

Pocałował ją w policzek i przesuwając wargi na szyję, wyszeptał:

Podałbym mu pani karnet, który mara w kieszeni, i powiedziałbym, że znalazłem go na podłodze, kiedy

wychodziła pani z przyjęcia. Ruszyłem biegiem, żeby dogonić panią, zanim pani wyjdzie, ale nie zdążyłem, -więc
pojechałem za panią powozem. Wręczyłbym mu karnet, a do niego dodałbym gwineę. I nikt by się o niczym nie
dowiedział.

Widać z tego, jak wielkiej nabył pan wprawy w sekretnych spotkaniach z młodymi damami.
Trochę doświadczenia mam.
Zbyt wiele.
Wystarczy.
Tak wiele, że nie potrafię oprzeć się pana knowaniom.
I tak powinno być.
Millicent odchyliła głowę do tyłu, dając Chandlerowi swobodny dostęp do delikatnej skóry za uchem; po

chwili prze-

211

niósł stamtąd wargi na powieki, potem niżej, na policzek. Budził jej zmysły, ogarniało ją rozmarzenie.

- Wiedziałem, że nie zdołam tej nocy zasnąć, jeżeli cię nie

zobaczę i nie prxytule - wyszeptał z wargami tuż przy jej po
liczku.

Jego uwodzicielskie słowa, ciepło oddechu na skórze, siła, z jaką całym ciałem do niej przywierał,

spowodowały, że Millicent zapragnęła zapomnieć o wszystkim poza tym mężczyzną, przy którym ożywały jej
zmysły. Uwielbiała jego pieszczoty i to, jak lekkim dotknięciem uśmierzał jej lęk.

Poczuła narastającą falę nieznanego jej dotychczas pragnienia. Uniosła ku Chandlerowi usta. Delikatnie,

powoli obrysował je dookoła ciepłym językiem, jakby się z nią droczył, a potem wpił się w nie w namiętnym
pocałunku, który miał zniweczyć ostatni strzęp opanowania Millicent, co mu się udało.

Przesunął dłoń z talii w górę i objął pierś dziewczyny. Millicent zaczęła oddychać szybciej. Dłoń rozchyliła się

i leciutko przesuwała się to w górę, to w dół, przejmując Millicent dreszczem rozkoszy.

Gdzieś w głębi swego jestestwa znalazła dość sił, by powiedzieć:
- Muszę wracać. Hamlet zawsze szczeka, żeby uprzedzić

lady Beatrice, że wróciłam do domu. Jeżeli lady Beatrice nie
usłyszy niedługo moich kroków na schodach, to wyśle Glen-
dę na poszukiwania.

- W porządku - wyszeptał. - Pozwolę ci odejść.
Nie, zatrzymaj mnie przy sobie.
- Ale dopiero wtedy, kiedy cię jeszcze raz pocałuję. Chcę

dzisiaj iść spać, czując na ustach smak twoich warg.

Pochylił się i pocałował ją delikatnie, przeciągle. Chociaż noc była chłodna, wargi miał ciepłe, a cały był taki

mocny i opiekuńczy. Objął Millicent ramionami, przygarnął mocno do piersi i tulił do siebie. Co za cudowne
uczucie.

Millicent aż westchnęła z rozkoszy. Taka była rozczaro-

212

wana, kiedy przez cały wieczór go nie spotkała, a chociaż wiedziała, że powinna gniewać się, bo wciąż narażał jej
reputację na niebezpieczeństwo, potrafiła myśleć tylko o tym, jaka jest szczęśliwa, że zaryzykował i przyszedł się
z nią zobaczyć.

- Smakujesz alkoholem - powiedziała cicho, rńe odrywa

jąc warg.

Chandler lekko skinął głową.

Piłem, bo chciałem zapomnieć o tobie.
Najwyraźniej nie udało ci się.
Nie. Nie pasujemy do siebie, ale nie potrafię przestać o tobie myśleć. Obawiam się, że wrosłaś mi głęboko w

duszę.

Millicent aż się gardło ścisnęło. Czy naprawdę mógł tak myśleć? Słysząc, jak coś takiego mówi, gotowa była

wierzyć w każde jego słowo.

- Wiesz dokładnie, co powiedzieć, by dama strąciła dla cie

bie gfowę, prawda?

Chandler podniósł wzrok. Millicent zastanawiała się, czy przypadkiem nie próbuje zajrzeć jej w ciemnościach

w oczy i odczytać najskrytsze myśli. Nie mogła do tego dopuścić. Musi wykorzystać chwilę jego słabości.

Chcę wiedzieć, co ci sprawia przyjemność.
Umiesz całować i przekomarzać się, i doprowadzać do tego, że ciebie pożądam, a nigdy mi się to jeszcze nie

zdarzyło. Hukaj z ciebie. Tak właśnie postępujesz, w tyin jesteś dobry, a mnie brak sił, by z tobą walczyć.

Millicent, źle mnie zrozumiałaś.
Nie. Nie wstydzę się tego, że pragnę, żebyś mnie całował i dotykał. Czekałam już na to, by poczuć do

jakiegoś mężczyzny to, co czuję do ciebie, ale nie dam sobie wmówić, że ci na mnie zależy, Chandler. Nie próbuj
mnie przekonywać, że o mnie dbasz.

W porządku. - Odsunął się od niej. - Dobrze, że wiemy, na czym stoimy.

Millicent głęboko zaczerpnęła powietrza, zastanawiając

213

się, skąd u niej tyle odwagi. Tak łatwo byłoby mu uwierzyć. Dzięki.Bogu, że tego nie zrobiła.

Czy zgodzi się pani, bym jej złożył jutro wizytę i zabrał ją na przejażdżkę po Hyde Parku?

Dlaczego pan się przy tym upiera?

Właśnie na to pytanie usiłowałem znaleźć dziś wieczorem odpowiedź i nie znalazłem żadnej, poza

jedną: chcę być z panią.

Jeżeli zgodzę się z panem spotykać jawnie, czy obieca pan, że nie będzie już próbował się ze mną

spotykać potajemnie?

-Nie.
Ten człowiek doprowadzał ją do szaleństwa!
Nie potrafię pana zrozumieć, Chandler. Dlaczego chce pan spotykać się ze mną i jawnie, i

potajemnie?

Przecież nie mógłbym pani całować tak, jak tego pragnę, gdybym nie spotykał się z panią

potajemnie.

Rzeczywiście. Obawiam się, że pędzę na złamanie karku, a skandal czeka za najbliższym

zakrętem.

Niewykluczone. Przyjadę po panią dziś o wpół do czwartej. Niech pani będzie gotowa.
I pożegnawszy się tymi słowy, wymknął się w mgliste ciemności.

Było południe. Rzęsy Chandlera zatrzepotały, kiedy padło na nie słońce. Przymrużył oczy, które nie

chciały zaadaptować się do dziennego światła. Czy tylko śnił o Millicent, czy też naprawdę trzymał ją
w swoich ramionach?

Znajdowali się w pokoju oświetlonym samymi świecami. Miała na sobie głęboko wyciętą suknię,

śnieżnobiałą i cieniutką jak pajęczyna. Skóra jej lśniła jak najwspanialszy alabaster, a w dotyku była
delikatna niczym najkosztowniejszy z jedwabiów Orientu. Smakowała miodem. Całował ją. Jak
szalony. Dopóki nie przeszkodził im brutalny błysk rzeczywistości.

214

Nie, to był tylko sen. Przecież rozstał się z Millicent pod drzwiami lady Beatrice.
Nie otwierając oczu, przeturlał się na plecy. Poczuł chłód prześcieradeł. Poduszka przytulnie

układała się pod głową. Nie chciał się budzić z tego słodkiego snu, ale nie miał wyboru. Nie widział co
prawda kamerdynera, ale wiedział, że chodzi on po pokoju, cicho odsuwa zasłony, przygotowuje
brzytwę, nalewa ciepłej wody do miednicy.

Rzęsy Chandlera ponownie zatrzepotały.
- Dzień dobry, jaśnie panie.
Dunraven milczał. Nie miał ochoty ani odzywać się, ani poruszać. Dolna połowa jego organizmu za

nic nie chciała pogodzić się z faktem, że Millicent nie leży z nim w łóżku. Minęła chwila czy dwie,
zanim z niechęcią uniósł głowę i się rozejrzał. Winston stal przy jednym z okien, na którym zasłony
były jeszcze zaciągnięte.

Dość już tego światła, Winston - udało mu się powiedzieć, po czym jego głowa opadła znowu na

poduszkę.

Słucham, jaśnie panie. - Kamerdyner zostawił zasłony w spokoju i podszedł do szafy. - Lord

Dugdale czeka na dole; chciałby z jaśnie panem porozmawiać.

Rozbudziło to Chandlera na dobre. Usiadł na łóżku.
Andrew? O tej porze? Dziwne. Czy nie mówił przypadkiem, czego chce?

Nie, jaśnie panie. Tylko tyle, że to pilna sprawa i gotów jest czekać, aż będzie go pan mógł

przyjąć.

Musiało się wydarzyć coś niedobrego, skoro przyjaciel składał mu wizytę w południe. Chandlerowi

przemknęła przez głowę myśl o Millicent. Zastanawiał się, czy ktoś zobaczył go z nią wczoraj
wieczorem u lady Beatrice i o tym napisał? Parsknął śmiechem. Nie, gdyby ktoś o nich miał napisać,
informacja musiałaby pochodzić od Millicent, a był pewien, że panna Blair przekazywać o nich
ponownie informacji nie będzie. Co więc się stało?

215

Proszę mu powiedzieć, że zejdę na dół, jak tylko się ubiorę.
Słucham pana.
I proszę podać mu herbatę i jakieś babeczki. To powinno go zająć do czasu, kiedy zejdę na dół.

Ledwie Winston zamknął drzwi za sobą, Chandler się podniósł. Umył twarz i ogolił się ciepłą wodą, którą

kamerdyner przygotował dla niego, i zmoczył włosy, zanim odcze-sał je z czoła.

Naciągnął jasnobrązowe spodnie, przygotowane przez kamerdynera, i włożył przez głowę białą koszulę. Nie

tracił czasu na zakładanie kołnierzyka i fularu, może to zrobić później. Andrew nie będzie przejmował się tym,
czy przyjaciel jest odziany, jak wypada. Chandler przystanął jednak na chwilę, schodząc na dół po schodach, żeby
wetknąć poły koszuli pod pasek.

Podszedł pod drzwi bawialni i zobaczył, że wspaniale ubrany Andrew spaceruje tam i z powrotem przed

pustym kominkiem. Wciągnął głęboko powietrze i przesunął dłonią po wilgotnych włosach, a potem wszedł do
środka.

- Czemuś się zerwał tak wcześnie? - zapytał, wchodząc do

saloniku.

Najwyższa już pora, żebyś podniósł się z drzemki. I gdzie, u diabła, podziewałeś się wczoraj wieczorem? Ni-

gdzie cię nie mogłem znaleźć.

Finesowi udało się mnie znaleźć i napiliśmy się razem wina. Przykro mi, że nie trafiłeś na nas.
Po trzecim klubie zdecydowałem się iść do domu. Pogoda była wstrętna. Gdzie on cię, u czorta diabła,

znalazł?

Chandler popatrzył na tacę z herbatą i ciastkami i zobaczył, że Andrew nawet ich nie tknął. Rzadko się

zdarzało, by ktoś tak lekceważąco potraktował morelowe ciasteczka jego kucharza. Wiedział, że wszystkim
zawsze smakowały, nie zdawał sobie jednak sprawy, że nieodmiennie, udając się z wizy-

216

tą do jakiejś damy, zabierał je ze sobą, dopóki Millicent o tym nie wspomniała. Teraz uświadomił sobie, że miała
rację. Zresztą nic dziwnego, że wiedziała o nim więcej niż on sam, skoro była współpracownikiem „ciekawostek-
błahostek".

No? - zapytał Andrew.
Wszystko jedno, ważne natomiast jest to, że pojawiłeś się tu o tej porze. Co cię do mnie sprowadza.?
To. - Andrew podał mu gazetę. - Widziałeś?

Chandler zesztywniał, ale miał nadzieję, że nie pokazał tego po sobie. Może mimo wszystko Millicent

powiedziała któremuś z autorów rubryki towarzyskiej o ich wczorajszym potajemnym spotkaniu.

Zamiast wziąć gazetę, podniósł dzbanek z herbatą i spokojnie nalał sobie filiżankę gorącego naparu.

Oczy otworzyłem dopiero pięć minut temu, Andrew. Jak więc mógfbym widzieć już tę gazetę?
To nie jest właściwa pora, żebyś robił te swoje cholerne sarkastyczne uwagi, Dunraven, a poza tym ja nie

mam na nie najmniejszej ochoty.

Chandler odstawił dzbanek na srebrną tacę i zapytał:
Napijesz się filiżankę?
Nie, dziękuję ci. Wiesz, że nie pijam tego obrzydlistwa, ale napiję się brandy, jeżeli ci to nie przeszkadza.
Sprawy muszą się przedstawiać całkiem fatalnie. Chandler nigdy jeszcze nie widział, żeby Andrew pił brandy

w południe, nawet w najbardziej szalonych latach. Ale najdziwniejsze było to, że on sam wcale się przesadnie nie
martwił tym, co napisano w kronice towarzyskiej, chociaż, powinien. Powinien wściec się na samą myśl, że
Millicent rozmawiała o jego nocnych odwiedzinach, ale się nie wściekał.

Proszę cię najuprzejmiej. Poczęstuj się, przestań spacerować i usiądź. Ja się będę budził, a ty opowiadaj mi,

co cię ugryzło.

Ci cholerni plotkarze znowu się na mnie uwzięli.

217

- Na ciebie?

Zalało go poczucie ulgi. Dzięki Bogu, sprawa nie dotyczy ani jego, ani Millicent.

Wydajesz się zdziwiony.

Nie, tylko że przecież od lat już figurujemy w ich rubrykach. A co tym razem zmalowałeś?
Oczywiście nic.

No to dobrze. Nie martw się i poczęstuj się ciasteczkiem. Wiem, że je lubisz. - Chandler wziął

jedno z patery i ugryzł spory kęs.

To ten sukinsyn lord Truefitt. Pisze, że szukam bogatej dziedziczki, bo mam kłopoty finansowe.

Chandler zakrztusił się ciasteczkiem i rozlał herbatę na talerzyk. Zakaszlał i odstawił filiżankę na

stół.

Diabli nadali - wymamrotał.

Dokładnie - zgodził się Andrew.
To Millicent ponosi odpowiedzialność za ten tekst. Wspomniała mu, że słyszała o hrabim, który

miał finansowe kłopoty, i sugerowała, że to on może okradać rezydencje, ale nie zgodziła się podać
nazwiska. Teraz już wiedział, dlaczego.

Myślała, że Andrew może być Szalonym Pańskim Złodziejem. Szlag by to trafił!
Andrew nalał sobie z karafki obfitą porcję trunku i odwrócił się znowu do Chandlera.
- Ten cholernik próbuje zrujnować moje szanse u panny

Bardwell.

Chandler znowu musiał odchrząknąć, zanim powiedział:

Zaczekaj no chwilkę. Ty na serio ubiegasz się o pannę Bardwell?
No... nie żebym był pewien, że tak do końca na serio, rozumiesz. To nie tak. - Andrew pociągnął

haust trunku, wrócił do palisandrowego kredensu i napełnił sobie kieliszek po raz drugi.

Andrew jąka się jak jakiś uliczny oberwaniec, którego

218

przyłapano na kradzieży bochenka chleba. To do niego niepodobne.

Kiedy się to stało? - zapytał Chandler.
Artykuł zamieszczono w dzisiejszym wydaniu.
Nie o to mi chodzi. Boisz się, że te plotki pogorszą twoje szanse u panny Bardwell. Czy oświadczyłeś się już

o jej rękę?

Oczywiście, że nie. I wcale nie jestem pewien, czy to zrobię. Tylko że gdybym chciał, to... - Przerwał. -

Wszystko jedno. Co innego pisać o eskapadach dżentelmena z płcią piękną, a całkiem co innego wyłuszczać, ile
ma w kieszeniach. To jest już nie do przyjęcia. Mam wielką ochotę wynająć jakiegoś policjanta, żeby wyniuchał,
kim jest ten lord Truefitt, i dać mu posmakować skandalu. Nie wiem, kto dla niego zdobywa informacje, ale
podejrzewam, że jak z nim skończę, to raczej już niczego pisał nie będzie.

Chandler porozmawia z Miłlicent i powie jej, że on sam i jego przyjaciele to temat zakazany dla brukowców.
Zaczekaj no, Andrew, a co dokładnie tam napisano?
Jeszcze trochę, a napiszą, że mógłbym pójść do przytułku dla nędzarzy, ot co.
Chandler chciał uspokoić przyjaciela, więc rzekł:
- Pokaż no mi gazetę.
Wziął ją, przeczytał kilka pierwszych linijek i podniósł wzrok.
- Nie wydaje mi się, żeby było aż tak źle, jak mówisz. Są

dzę raczej, że bardziej tu chodzi o grę słów.

Andrew podszedł do Chandlera i zajrzał mu przez ramię.
Co masz na myśli?
Wydaje mi się, że to jeden z tych niejasnych artykułów z podtekstem.

Przyjaciel przyjrzał mu się z niedowierzaniem.
- Jedyną niejasną rzeczą jest twój sposób rozumowania.

O czym ty, u diabła, mówisz?

- Posłuchaj. Wydaje mi się, że tak naprawdę Truefitt

219

chciał dać do zrozumienia, że nasza trójka nie spędza już razem czasu tak jak w przeszłości. - Mówiąc to,
Chandler równocześnie obmyślał dalszy ciąg wypowiedzi. - Fines i ja właśnie o tym rozmawialiśmy wczoraj
wieczorem.

No cóż, spędzamy ze sobą mniej czasu niż dawniej, ale co to ma wspólnego z zamieszczonym w gazecie

twierdzeniem, że pieniądze przestały być moim przyjacielem?

Jestem pewien, że wykorzystano tę wzmiankę o pieniądzach wyłącznie dlatego, by całość pasowała do cytatu

z Szekspira, a naprawdę chodzi o to, że nas trzech nie widuje się już razem.

Hmm. Naprawdę tak sądzisz?

Chandler udawał, że bacznie przygląda się gazecie. Wiedział, że później, po południu, będzie musiał odbyć

długą rozmowę z Millicent na ten temat.

- Tak, tak, przeczytałem artykuł jeszcze raz i teraz jestem

już pewien. Sam słyszałeś, jak zyskała na popularności ru
bryka lorda Truefitta, od kiedy zaczął zamieszczać cytaty
z Szekspira. Jeżeli ktoś cię nie zna, mógłby podejrzewać, że
przyszły na ciebie ciężkie czasy, ale nikt z naszego grona tak
nie pomyśli.

- Obyś tylko miał rację - westchnął Andrew i dopił brandy.
Chandler przeciągle i uważnie przyjrzał się Andrew i nie

był pewien, czy podoba mu się to, co widzi. Przecież nie mogło chyba być nic z prawdy w tym, co napisano o
jego przyjacielu? Nie, Andrew powiedziałby mu, gdyby miał jakieś problemy.

Ale musiał zastanowić się nad tym, skąd Millicent wzięła tę obciążającą Dugdale'a informację.

„... mówiąc prawdę, rozum i miłość rzadko chodzą w parze za naszych czasów". Gdyby tak nie było, to czemu

panna Pennington miałaby spędzać aż tyle czasu na parkiecie i w Hyde Parku z lordem Chatwinem? Jej ojciec nie
ukrywa, że życzy sobie, by córka wyszła za mąż przed końcem sezonu. Czy może spodziewać się, iż lord Chatwin
poprosi o jej rękę?

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Rozległy błękit nieba, nakrapiany puchatymi białymi chmurkami, rozpościerał się niczym baldachim nad

głowami Millicent i Chandlera, kiedy jechali kariolką w kierunku Hyde Parku. Jasne promienie słońca pieściły
ich plecy, a ciepły wiosenny wiaterek lekko rozwiewał włosy. Dzień był tak piękny, że Millicent cieszyła się, iż
nie musi siedzieć w domu, w otoczeniu ciemnych mebli i ciężkich zasłon.

Chandler przyjechał po nią ubrany wspaniale, w ciemnobrązowym surducie spacerowym z błyszczącymi

mosiężnymi guzikami, które zdobiły klapy na przedzie i rękawy. Szczerzył zęby jak uczniak, podając jej
pudełeczko z more-lowymi ciasteczkami (tego się mogła spodziewać), a kiedy już je wręczył, zbył podarunek
śmiechem. Następnie zza pleców wyciągnął niespodziewanie bukiet ze świeżych szachownic perskich, zwanych
też koronami, z własnego ogrodu. Wolała nie dociekać, co ten dodatkowy dar mógł oznaczać.

221

Zanim wyszła z domu, poprosiła pokojówkę, by zatroszczyła się o to, żeby dwa ciasteczka

przesłano na górę ciotce Beatrice razem z popołudniową herbatą; reszta miała pozostać nietknięta.
Millicent zabierze je następnego popołudnia do Ly-nette. W końcu obiecała tak postąpić, gdyby
kiedykolwiek otrzymała ten drogocenny podarek. Korony kazała odnieść do swego pokoju, żeby
mogła cieszyć się ich zapachem i urodą.

Ku wielkiemu zdumieniu Millicent ciotka po długiej dyskusji wyraziła zgodę na tę popołudniową

przejażdżkę z mającym najgorszą sławę członkiem Okropnej Trójki. Zdaniem lady Beatrice lord
Dunraven szybko straci zainteresowanie panną Blair, kiedy będzie mu już wolno składać jej wizyty.
Poza tym Beatrice uznała, że im bardziej się Millicent zaprzyjaźni z tak znakomitym członkiem
socjety, tym więcej usłyszy plotek.

/ to było dla niej najważniejsze.

Poza tym oczywiście ciotka przestrzegła bratanicę, że musi bardzo uważać, by lord Dunraven

zawsze zachowywał się jak na dżentelmena przystało.

Gdyby tak dowiedziała się o wszystkim!

Millicent martwiła się, że hrabia może potraktować tę popołudniową przejażdżkę po Hyde Parku

jako zachętę do nowych wybryków, ale nie mogła zaprzeczyć, że w piersiach wszystko jej się radośnie
rozedrgało, kiedy kładła okrytą rękawiczką dłoń na jego ręce, żeby pomógł jej wsiąść do powozu. A
potem jeszcze raz, kiedy wskakując do środka otarł się o nią ramieniem i usiadł obok na pokrytych
skórą poduszkach, i jeszcze, kiedy musnął nogą rąbek spódnicy, odbierając od stajennego wodze.

Tak bardzo starała się nie stracić dla niego głowy, ale wiedziała, że przegrała z kretesem.

Wystarczyło, że na nią popatrzył, a już dygotała w środku.

Przed jego przyjazdem przysięgała sobie, że podczas spaceru będzie zwracała najwyższą uwagę na

to, by zachowy-

222

wać się poprawnie. Musi okazać się rozważna, bo ściągną na siebie wiele spojrzeń. Naprawdę nie miała wyboru,
pozycja towarzyska zobowiązywała ją do tego, by widywała się z hrabią: tak się postępowało w wyższych
sferach. I jakoś powinna go skłonić, by przestał się z nią spotykać potajemnie.

Cała nadzieja w tym, że kiedy już zacznie się z nią widywać, szybko się znudzi i poszuka sobie następnego

obiektu podboju. Co prawda na tę myśl w gardle ją ściskało, ale było to jedyne odpowiednie dla niej rozwiązanie.

Zamiast energicznie popędzać konie, Chandler pozwolił im powoli stukotać kopytami po ulicach Mayf air. Jak

tylko stracili z oczu dom ciotki, natychmiast, jak na typowego hultaja przystało, przysunął się bliżej do Millicent
na siedzeniu, dzięki czemu, rozstawiwszy szeroko kolana, udem dotykał jej sukni.

Może już przestać wyobrażać sobie, że będzie się zachowywał jak dżentelmen.

Millicent przysięgłaby, że przez suknię czuje ciepło jego ciała. W powoziku było mnóstwo miejsca i

swobodnie mogła się od Dunravena odsunąć, ale nie miała najmniejszego zamiaru tego robić.

Otworzyła delikatną parasolkę, wykończoną wąziutkimi żółtymi wstążeczkami, dobranymi do sukni i narzutki,

i trzymała ją jedną ręką nad ramieniem. Chandler popatrzył na nią, mrugnął i uśmiechnął się tym swoim
hultajskim uśmiechem, od którego topniało w niej serce. Millicent poczuła żal, że między nimi sprawy nie mogą
ułożyć się inaczej. Gdyby on nie był hultajem, a ona - kolekcjonerką plotek, kto wie, może rozkwitłoby między
nimi uczucie.

Obawiam się że nawet w kościele pozostaje pan hultajem.
Zdarzało mi się. „Nie zbliżaj się, błagam".

Znowu ten Szekspir. Chandler ją po prostu zachwycał. Pozwoliła oczom błądzić po jego wyrazistym profilu i
okolonych ciemnymi rzęsami oczach.

- Co też pan powie, sir. A kiedy spotkaliśmy się po raz

223

pierwszy, usiłował mnie pan przekonać, że wszystkie plotki, które o panu słyszałam, były
nieprawdziwe.

Bo były. A przynajmniej większość z nich - poprawił się. -Zresztą wszystko jedno, te sprawy

należą już do przeszłości. Od kiedy poznałem panią, staram się poprawić.

Dobre nieba. Nie uda się panu przekonać mnie, że tak jest w istocie. - Westchnęła i pobłażliwie

potrząsnęła głową. - Nie potrafię uwierzyć, by mógł pan być kiedyś gorszy niż obecnie. To po prostu
nie do pomyślenia.

Oburzające, ale prawdziwe. Może lepiej nie rozmawiajmy dziś o mojej zmarnowanej młodości.

To pewnie dobry pomysł.
- Dla odmiany porozmawiajmy o pani.
Lepiej nie.
Odwróciła się do niego. Miał takie przejrzyste, niebieskie oczy i nie spuszczał z niej wzroku.

O mnie?

Tak. - Uśmiechnął się leciutko.

To nie jest dobry pomysł.
W spojrzeniu Dunravena odmalowało się coś w rodzaju wyzwania, patrzył jej prosto w oczy.
- A ja myślę, że jest. I myślę, że już czas na to.
I tak już wie pan więcej niż inni - wykręcała się Milli-cent.

Ale nie dość.
Milicent odwróciła się od niego i milczała. To okropne, ale nie może wyznać Dunravenowi prawdy.
Tak bardzo pragnęła opowiedzieć mu o sobie wszystko, by nie było między nimi żadnych tajemnic.

Gdyby nie ciotka, nie ukrywałaby przed nim wiadomości o rodzinie czy dzieciństwie. Przecież
niczego mu o swoim życiu powiedzieć nie może? Gdyby poznał nazwisko ojca, nie trwałoby długo, a
ustaliłby, że lady Beatrice jest jej ciotką.

Millicent wiedziała, jak ciotka boi się, żeby jej ktoś nie

224
zdekonspirował i żeby nie straciła zajęcia. Nie mogła ryzykować, że jakiś okruch informacji doprowadzi
Chandlera na próg lorda Truefitta.

Niech mi pani opowie o swojej rodzinie, Millicent. Kim był pani ojciec... poza tym, że to mężczyzna, który

ożenił się z pani matką?

Osoba, która mnie zatrudnia, uznała, że najlepiej będzie, jeżeli nikt niczego o mnie wiedział nie będzie. Z

wielu powodów, których podać nie mogę, muszę się temu podporządkować.

Chandler skinął głową jakiemuś znajomemu, w kilka chwil później pomachał przyjacielowi w wojskowym

mundurze, który mijał ich konno, a dopiero potem skupił uwagę na Millicent.

Ze spokojem na twarzy powiedział:
Dobrze pani argumentuje w swojej sprawie.
Nie chodzi tu tylko o mnie. Muszę mieć również na względzie inne osoby.
Czy wie pani, jakie plotki krążą na pani temat po mieście?
Millicent zerknęła na niego i roześmiała się cichutko, figlarnie. Nie miała najmniejszych wątpliwości, że

Chandler Prestwick hrabia Dunraven ją zauroczył. Gdyby tak był choć trochę mniej czarujący, pozwoliłaby sobie
na to, by kompletnie stracić dla niego głowę, i oddałaby mu serce. Gdyby tak nie pracowała dla ciotki. Gdyby tak
on nie był hultajem. Och, gdyby tak nie było tylu „gdyby taków", tam gdzie chodziło o Chandlera.

Oczywiście, że wiem, co ludzie o mnie mówią. Nie zdołałabym zbyt dobrze wypełniać swoich obowiązków,

gdybym nie znała odpowiedzi na to pytanie. Uważają mnie za ubogą młodą damę z prowincji, której matka
skłoniła swoją starą znajomą, by przyjęła jej córkę na jeden londyński sezon, w nadziei, że ta córka wyjdzie
dobrze za mąż. Czy uwzględniłam wszystko?

Rzeczywiście dobrze się pani orientuje.

225

- To nie jest trudne.
Millicent powoli obracała rączkę parasolki w dłoniach i przypatrywała się ludziom i budynkom,

które mijali. Jak mogłaby nie cieszyć się tą popołudniową przejażdżką z Chandlerem po zalanej
słońcem ulicy?

- A co pan sądzi o krążących na mój temat plotkach? Czy

uważa pan, że choć po części odpowiadają prawdzie? - za
pytała, zaprawiając pytanie odrobiną melodyjnej kokieterii.

Dunraven popatrzył na nią z mieszaniną rozbawienia, zastanowienia i zrozumienia w oczach.
- Myślę, że za mąż wyszlaby pani tylko z miłości, a nie

po to, by zawrzeć korzystny związek.

Millicent roześmiała się znowu, jeszcze bardziej słodko.
Cudownie się pan nauczył mówić dokładnie to, co dama chciałaby usłyszeć, milordzie. Musiał

pan mieć wspaniałego nauczyciela.

Moim nauczycielem była praktyka. Ale czy nie pomyliłem się w ocenie pani?

Absolutnie nie. Zdarzało mi się odmówić swojej ręki, ponieważ nie kochałam dżentelmena, który

o nią prosił.

Chandler zerknął na nią spod oka.
Jak rozumiem, było ich więcej niż jeden?

Hmmm. - Millicent nie przyznała się, że odrzucała oświadczyny trzy razy.

Będę o tym pamiętał.

Jechali przez kilka chwil w milczeniu, przysłuchując się tylko odgłosom dochodzącym z ruchliwych

ulic, poskrzypy-waniu kół powozu i parskaniu koni.

- Nie musi pani wymieniać nazwisk, ale proszę opowie

dzieć mi coś o swojej rodzinie.

Nie zamierzał zrezygnować z tematu, a ona nie zamierzała się poddać. Przekonała się, że w żaden

sposób nie zdoła opierać się jego pocałunkom, ale tutaj nie wolno jej ustąpić ani na krok. Nie narazi na
szwank źródła utrzymania ciotki.

226

Jest szacowna.
Rozumiem, że niezależnie od tego, jak bardzo będę nalegał, niczego więcej z pani nie wydobędę?

-W mojej pracy anonimowość jest sprawą zasadniczą. Uszanowałam ten warunek i proszę, by i pan tak

postąpił.

- W porządku. Godzę się na to chwilowo, ale nie wiem,

na jak długo.

Te ostatnie słowa bardziej wymamrotał, niż wypowiedział i nagle Millicent zaczęła zastanawiać się, czy nie

powinna ich uznać za ostrzeżenie.

Chandler przeprowadził konie przez bramę zachodnią i wjechał na aleję, prowadzącą w kierunku Serpentine.

Ich kariolka ustawiła się za zamkniętym wykwintnym powozem, ciągnionym przez parę dobranych gniadoszy,
którymi powoził stangret w liberii. Trawiaste połacie parku pełne były charakterystycznie ubranych
dżentelmenów i elegancko wystrojonych dam. Ci, którzy życzyli sobie widzieć więcej i dać się oglądać,
spacerowali po rozległym terenie, a inni jeździli konno lub powozili.

Jako cel przejażdżki Chandler wybrał park tylko jednak dlatego, że damy lubiły tam jeździć. Sam natomiast

wolałby stanowczo przejechać się po wiejskiej drodze w którymś ze swoich majątków niż po tętniącym życiem
Hyde Parku.

Ruch był bardzo duży, co mu się wcale nie podobało, i musiał ustawić się w kolejce za innymi powozami,

więc zaproponował:

Zatrzymajmy się tutaj i chodźmy się przejść. Czy to pani odpowiada?
Z rozkoszą.

Jak tylko stajenny przytrzymał konie, Chandler zeskoczył z kariolki i wyciągnął ręce do Millicent. Zobaczył w

jej oczach niepewność. Zastanawiał się przez moment, czy panna martwi się tym, jak on się zachowa, czy może
tym, że któ-

227

regoś dnia, pytając o rodzinę, nie zgodzi się już na wykręty. A dał jej mnóstwo powodów, by miała o czym
myśleć. Jeszcze trochę i na żadne więcej wykręty nie przystanie.

Miał ochotę otoczyć wąską talię Millicent dłońmi i unieść panienkę w powietrze, ale się opanował i tylko ujął

jej dłoń, by podtrzymać ją na stopniu. Nie pamiętał już, kiedy ostatni raz tak cieszyło go towarzystwo kobiety.

Była uwodzicielska, figlarna, inteligentna i lojalna aż do przesady. Każdy jej ruch odznaczał się pełnym

powabu urokiem, w każdym kierowanym do niego uśmiechu kryła się obietnica.

Kiedy położyła dłoń na jego ręce, przycisnął ją nieco zbyt mocno, ale nie mógł się pohamować. Pragnął zrobić

więcej, dużo więcej. Zdecydował się na powolny spacer, oddalający ich od miejsc, gdzie zebrały się największe
tłumy w nadziei, że wszyscy zwrócą na nie uwagę.

Kim ta dziewczyna jest? Dlaczego szpieguje ludzi i zbiera plotki? Te pytania dręczyły Chandlera. Nikt go

nigdy nie przekona, że nie jest szlachetnie urodzoną młodą damą z dobrej rodziny. A przecież z jakiegoś powodu
znalazła się na łasce i niełasce lorda Truefitta.

Czy wolno mu tę sprawę nadal zaniedbywać?

Bardzo pan jest milczący - odezwała się Millicent.
Zastanawiałem się właśnie nad tym, co pani robi dla lorda Truefitta.
To brzmi groźnie.
Czy zawsze załatwia te sprawy tak, jak załatwiono je z panią?
Wargi Millicent wygięły się w swobodnym, naturalnym uśmiechu.
Nie jestem pewna, co pan ma na myśli.
Powiedziała mi pani, że nie szpieguje dla lorda Truefitta dla pieniędzy ani też dlatego, że on panią do tego

zmusza. Rozumiem więc, że został tylko jeden powód, dla którego mogłaby się pani czegoś takiego podjąć.

228

A jaki to powód?
Taki, że pani rodziny nie stać, by wysłać panią na sezon do Londynu, więc lord Truefitt znalazł dla pani

opiekunkę w osobie kogoś, kto znał pani matkę, by zapewnić pani odpowiednią przyzwoitkę. Lord Truefitt
pokrywa wszystkie związane z pani sezonem wydatki, a pani w zamian dostarcza mu plotek do jego rubryki.

Chyba musiał to pan sobie starannie przemyśleć.
Rozumiem, że taki układ może być korzystny i dla pani, i dla niego. Lord Truefitt uzyskuje dostęp do

niezbędnych mu plotek, a przed panią otwiera się szansa na zawarcie korzystnego związku.

Nie mam pojęcia, jak pracują inni komentatorzy. Mogę tylko potwierdzić, że pana wyjaśnienie dosyć dobrze

odpowiada mojej umowie z lordem Truefittem.

Dosyć dobrze, powiada pani?
Tak.
Więc chodzi o coś jeszcze?

Rozkoszne wargi Millicent drgnęły, jakby znowu chciała się uśmiechnąć.
- Albo może sprawy się mają nieco inaczej, niż pan to so

bie wyobraził.

Chandler zachichotał cichutko pod nosem. Co pozwoliłoby mu zdobyć jej względy, jej zaufanie? I dlaczego

mu na tym zależy? Przecież nie mają przed sobą żadnej wspólnej przyszłości.

- Jest pani młodą damą, która słucha wszystkiego, co się

dookoła niej mówi, a jednak umie pani niczego nie zdradzać.

Millicent lekko się uśmiechnęła i popatrzyła w dal, potem wróciła wzrokiem do Dunravena i powiedziała:
- To dar przy tej pracy konieczny.
/ znowu dał znać o sobie jej uwodzicielski wdzięk. Chandler poczuł, że pożądanie rozpiera mu serce.

Wystarczyło, że tak na niego spojrzała i z taką naiwnością się wypowiedziała, a od zmysłów odchodził.

229

Niekiedy wygląda pani jak niewinna myszka kościelna. Doprowadza mnie tym pani do szaleństwa. A na

dodatek przez cały czas odnoszę wrażenie, że sprawia to pani wielką przyjemność.

Pan mi sprawia przyjemność - uśmiechnęła się do Chan-dlera.

Chwyciło go to za serce. Widział w oczach Millicent uczciwość i słyszał ją w głosie dziewczyny. Nie

próbowała mu tylko pochlebiać. I przysiągłby, że oczy jej błysnęły „wabiąco", od czego aż mu się zakręciło w
głowie z radości.

Wyciągnął rękę, położył na spoczywającej na jego przedramieniu dłoni i delikatnie ją uścisnął. Diabli nadali

rękawiczki. Diabli nadali konwenanse. Diabli nadali towarzystwo z wyższych sfer. Chciał mieć pod palcami jej
jedwabistą skórę, a nie warstwy bawełny. Chciał zobaczyć to piękne ciało całkiem rozebrane. Chciał dotykać
jedwabistych ud i ssać te jędrne piersi. Chciał... nie, musi przestać tak myśleć. Zaczynał mieć trudności z
chodzeniem.

Potrząsnął lekko głową i odchrząknął. Jeżeli ma przeżyć to popołudnie i jej nie zniewolić, to należy

natychmiast zmienić temat.

Wie pani, powinna mi pani była jednak powiedzieć, że mówiąc o hrabim, który przeputał swój majątek i

teraz chce się bogato żenić, miała pani na myśli mojego przyjaciela, Andrew Terwillgera.

Zastanawiałam się nad tym, ale nie mogłam ryzykować, że go pan uprzedzi.
A nawet gdybym go uprzedził, czy stałoby się coś złego? - Przypomniał sobie, jak zakrztusił się

ciasteczkiem. -Obydwaj byliśmy wstrząśnięci.

Ale to fakt. Dowiedziałam się o tym z wiarygodnego źródła.
Rozmawiałem z Andrew dziś rano, ale słowem nie wspominałem, że dawała mi pani do zrozumienia, iż

wśród nas to właśnie on może być złodziejem. Nie sądzę, żeby biedaczy-

230
sko zdołał znieść taki cios. Proszę go trzymać z dala od swojej rubryki.

Wie pan, że nie mogę tego zrobić. Jeżeli do moich uszu dojdzie coś, co jest intrygujące i pachnie skandalem,

muszę o tym napisać.

Znam go od piętnastu lat. Myślę, że zorientowałbym się, gdyby mój najlepszy przyjaciel roztrwonił fortunę.

Nie zauważyłem, by zmienił styl życia.

Może ma powód, by go nie zmieniać - zareagowała od razu Millicent.
Chandler nie ustępował.
- To nie on ukradł kruka. Nie okradałby ani mnie, ani ni

kogo innego.

Millicent spokojnie obstawała przy swoim.
- W desperacji człowiek potrafi puścić się na poważne ry

zyko.

Hrabia zareagował tylko jednym słowem.
- Millicent - powiedział po prostu.
Podniosła oczy na niego i ustąpiła.

Jeżeli jednak sądził pan, iż oskarżam pana przyjaciela o to, że jest Szalonym Pańskim Złodziejem, to

chciałabym przeprosić. Zwracałam tylko uwagę na różne możliwości.

Jeżeli tak się sprawy mają, to powiem, że niepodobna, by on się w coś takiego mógł zaangażować. Gdyby

miał kłopoty finansowe, zwróciłby się do mnie. Poza tym są na pewno dziesiątki utytułowanych dżentelmenów,
którzy hazardowali się i przepuszczali swoje dziedzictwo.

- Ale czy brali oni udział w pana przyjęciu?
Chandler przystanął i odwrócił się twarzą do niej.
- Może jest coś w tym, co pani mówi, Millicent. Moja dro

ga, nie tylko jest pani piękna, ale i mądra. Każę Doultonowi
sprawdzić, kto z towarzystwa ma długi, i zobaczymy, czy
któreś z nazwisk pojawi się na listach z domów, gdzie coś
zrabowano.

231

- To bardzo dobry pomysł, sir. Jeżeli na przyjęciach nie

zauważono nikogo obcego, a wygląda na to, że nie, to Sza
lony Pański Złodziej musi być czyimś przyjacielem.
» Chandler spojrzał na nią i poczuł gwałtowny przypływ pożądania. Pragnął ją posiąść. Nie była dla niego
odpowiednią kandydatką na żonę. On również nie był dla niej odpowiedni. Nie zmieniało to jednak faktu, że jej
pragnął.

- Miałbym wielką ochotę pocałować panią tu, w obecno

ści wszystkich.

Millicent cofnęła się o krok, a jej oczy błysnęły ostrzegawczo.

Proszę tego nie próbować, lordzie Dunraven.
W porządku, zaczekam, aż wejdziemy za drzewo. - Ujął jej dłoń, przełożył przez swoją rękę i podjęli znowu

spacer, ale już szybszym krokiem.

W pobliżu nie ma żadnych drzew.
Niechże pani nie mówi tego z takim rozczarowaniem. -Uśmiechnął się szelmowsko i puścił do Millicent oko.

- Za kilka minut jakieś znajdziemy. Znam jedno doskonałe miejsce.

Wcale się nie czuję rozczarowana, sir - oponowała Millicent, ale bez większego przekonania. - Poza tym jak

pan śmie przypuszczać, że pozwolę się zaprowadzić tam, gdzii całował pan już dziesiątki dziewcząt.

Trudno panią zadowolić. - Chandler nadal mówił lek kim tonem. - Odnoszę w tej chwili wrażenie, że jest

pani za zdrosna.

A z pana, sir, jest łobuz.
- Ale dam się lubić.
Millicent przystanęła.
To prawda. Jest pan niepoprawny. I tak się sprawy ma ją, na moje nieszczęście.
A na moje szczęście.
Nagle Millicent odwróciła się od Chandlera i pociągnę!; go za sobą tak, że musiał zawrócić i ruszyć z

powrotem tam skąd przyszli.

232

Co pani robi? - zapytał, nie starając się na siłę powstrzymać jej i pozwalając się prowadzić.
Nie dzisiaj, milordzie. Nie pozwolę, by pan narażał tego popołudnia moją reputację. Żebyśmy tu nawet

trupem mieli paść, będziemy się na tym spacerze zachowywali tak, jak wypada.

Chandler popatrzył w jej oczy z zachwytem i uznaniem.
- W porządku. Dzisiaj pani będzie górą. Chociaż szaleń

czo pragnę panią pocałować, uszanuję pani życzenia.

Millicent nabrała pełne płuca powietrza.

Dziękuję panu za te drobne względy.
Proszę panią jak najuprzejmiej. - Podobało mu się to, że usiłuje ukarać go za okazaną zuchwałość.

Niech to diabli, czy da się w niej znaleźć coś, co by mi się nie podobało?

Ruszyli w kierunku powozu.
Musimy wrócić do tematu rubryki lorda Truefitta, ponieważ powinna się pani o czymś jeszcze dowiedzieć.
O czym mianowicie?
Andrew zamierza zaangażować policjanta, bo chce dowiedzieć się, kim jest lord Truefitt, i go zdemaskować.
Och, nie, to byłaby katastrofa. Nie może pan dopuścić, by pana przyjaciel coś takiego zrobił.
Chandlerowi nie podobało się prawdziwe przerażenie, które zobaczył w oczach Millicent. Czyżby

zdemaskowanie Truefitta czymś jej groziło? Znowu zaczął zastanawiać się, co mogło łączyć ją z redaktorem
rubryki towarzyskiej. Wciąż jeszcze tego nie wiedział, ale był już najwyższy czas, żeby coś zrobił i odkrył, czym
ten człowiek trzyma ją w szachu.

- Musi pani powiedzieć Truefittowi, by nie wspominał

w rubryce o Andrew, a mojemu przyjacielowi z czasem pew
nie złość przejdzie. Ja ze swej strony dołożę starań, ale An
drew lubi mieć własne zdanie. Naprawdę przekonany jestem,
że poważnie o tym myślał.

233

- Dziękuję, że dopuścił mnie pan do sekretu. - Głos mia

ła cichy, niepewny, wdzięczny. - Zdaję sobie sprawę, że nie
musiał pan tego mówić.

Co to on kiedyś słyszał? Miłość szczęśliwej, zadowolonej kobiety nie zna granic. Trzeba się od

takich myśli powstrzymać, by nie sprowadziły go na ścieżkę biegnącą tam, gdzie nie chciał jeszcze
pójść.

- Mówiąc zupełnie szczerze, jest mi obojętne, co stanie się

z Truefittem, ale nie chcę, by panią spotkało cokolwiek złe
go przez to, co może zrobić Andrew.

Millicent znowu słodko się do niego uśmiechnęła.

Dziękuję panu. Jestem pana dłużniczką. Cudownie.

Pomyślę, w jaki sposób mogłaby mi pani się zrewanżować.
Nie wątpię. - Potrząsnęła z rezygnacją głową. - Dlaczego tak się dzieje, że za każdym razem,

kiedy uwierzę, że do szpiku kości jest pan hultajem, okazuje mi pan zaskakującą życzliwość, jak pan
to zrobił przed chwilą?

Mówiłem już, że czasami umiem zachować się jak dżentelmen. Ale zakładam, że jeżeli nie będzie

pani mogła pisać o Andrew, to z konieczności zacznie pani zamieszczać znowu plotki o mnie w tej
swojej przeklętej codziennej rubryce.

Pan jest faworytem.

A co z Finesem? Ostatnio wspominaliście o nim tylko raz czy może dwa. Poza tym na pewno

znalazłby się ktoś jeszcze, kto z zachwytem przyjmie wzmiankę o sobie, bo czuje się zaniedbany.

Oczy Millicent rozjarzyły się, jakby płomień odbił się w bursztynie.

Chandler, to cudowny pomysł.

Cudowny? Jak to?

Żeby napisać o kimś, o kim nigdy albo tylko z rzadka wspominało się w rubryce.

Dobry Boże, czy chce pani przez to powiedzieć, że tyl-

234

ko dlatego ukazuje się tam bez przerwy moje nazwisko, iż nikomu nie przyszło na myśl, by napisać o
kimś innym? Wargi Millicent wygięły się w oszałamiającym uśmiechu.

- Niech pan nie próbuje udawać głuptasa. Jest pan o wie

le za inteligentny.

Uwielbiał to, że wcale nie ukrywała, że się z nim droczy.

A pani jest stanowczo zbyt inteligentna, by to pani wyszło na dobre.

Dziękuję panu. Nic dziwnego, że „ciekawostki-błahost-ki" są tak popularne. Czy nie zauważył

pan, jak wszystkich cieszą rozmowy... o sobie albo o innych ludziach? Wystarczy, że na przyjęciu

słucha się tego, co naokoło mówią goście. Może poproszę lorda Truefitta, żeby wprowadził do rubryki
kogoś nowego i napisał o nim coś pochlebnego.

Pochlebnego? Tego jeszcze nie było.

Jeżeli mogliśmy dodać Szekspira, to czemu nie spróbować czegoś miłego?
Chandler podniósł wzrok na szerokie, błękitne niebo; w głowie kołatała mu się tylko jedna jedyna

myśl:

„Wszak to kobieta, wolne zalecanki; wszak to kobieta, więc ją można zyskać..."

„Gotów jestem chwalić każdego, który mnie chwali". Nie miejcie mi, państwo, za złe, że na krótką chwilę dam

folgę swej słabości. Zarówno na ulicach Londynu, jak i na najlepszych przyjęciach można usłyszeć, iż nasze
cytaty z Szekspira wzbudzają zachwyt u czytelników. Bądźcie państwo spokojni. Zakładajcie się wedle woli.
Cytaty będą pojawiały się nadal. I nie traćcie nadziei, przyjdzie dzień, kiedy w rubryce przeczytacie wasz
ulubiony fragment.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Słońce świeciło Chandlerowi prosto w twarz, kiedy wracał z Millicent do powozu. Hrabia był w rozterce. Czy

powinien porozmawiać z Doultonem i zaangażować kogoś, kto przeprowadziłby prywatne dochodzenie w sprawie
rodziny panny Blair i jej przeszłości, czy też może powinien dać sobie z tym spokój, bo przecież nie mieli przed
sobą wspólnej przyszłości? Był pewien, że panna nic mu o sobie nie powie. Nie ma co dłużej wypytywać. I był
również pewien, że nie podoba mu się fakt, iż lord Truefitt trzyma ją czymś w szachu.

Wcale nie zamierzał aż tak się w tę znajomość angażować. Nie potrafił przypomnieć sobie, by którejkolwiek

młode; damie poświęcał tyle myśli, dopóki nie poznał Millicent. Pojęcia nawet nie miał, że go na coś takiego stać,
bo nigdy nie podchodził poważnie do żadnej z tych, którym składał wi-

236

zyty. Millicent sprawiła, że poczuł się inaczej. Rzuciła mu wyzwanie i Chandlerowi się to spodobało.

Ale było coś jeszcze. Pragnął jej. Nie po to, by się zabawić, jak w przeszłości z innymi paniami bywało.

Millicent budziła w nim nowe emocje, jakieś narastające uczucie, którego nie umiał wyprzeć się, odrzucić czy
nawet zrozumieć.

Za każdym razem kiedy o niej pomyślał, chciał chwycić ją w ramiona i pocałować. Za każdym razem kiedy ją

zobaczył, pragnął położyć się z nią i poczuć, jak cała przywiera do niego. Zastanawiał się, jak by to było, ogarniać
dłońmi jej ciało, a równocześnie kosztować namiętnie reagujących na pocałunki i pieszczoty ust.

- Znowu pan milczy - odezwała się Millicent.
Chandler szybko wrócił do rzeczywistości.
Zerknął na Millicent. Cienkie pasemka złotych włosów wymykały się spod kapelusika i tworzyły atrakcyjną

oprawę dla jej twarzy. Była stanowczo za młoda i za piękna, by czesać się tak gładko. Z przyjemnością przyglądał
się opartej o wyprostowane ramię parasolce, która stanowiła bardzo kobiece, zdobne w falbanki i wstążeczki tło
dla głowy Millicent. Uświadomił sobie, że cieszy go ten ich wspólny spacer pod rękę.

Przyciągnął ją bliżej do swego boku i powiedział:
Nie ma się czym martwić. Nic się nie stało. Znowu się zamyśliłem.
Zauważyłam. Jakoś się pan często dziś po południu zamyśla. A co tym razem kazało się panu oderwać od

tematu, o którym rozmawialiśmy?

Zastanawiałem się nad zaangażowaniem policjanta, który dowiedziałby się, kto z towarzystwa może się

obecnie znajdować w kłopotliwej sytuacji finansowej. - Zerknął na nią ponownie i uśmiechnął się ostrzegawczo. -
A chociaż ani na moment nie uwierzę, by miał do nich należeć Andrew, potrafię zrozumieć, że taka informacja
może być użyteczna.

Millicent podniosła na niego wzrok, a jej ciemnoburszty-

237

nowe oczy błysnęły spod długich rzęs. Uśmiechnęła się serdecznie.

- Jestem pewna, że jeszcze na wiele sposobów możemy

pomóc władzom w łapaniu złodzieja, jeżeli tylko się nad tym

porządnie zastanowimy. Są chwile, kiedy wydaje mi się, że
w Londynie wszyscy oprócz nas uwierzyli, iż kradzieże po
pełnia duch, a nie człowiek.

Hrabia potrząsnął głową z pełnym znużenia rozbawieniem.

To, co niektórzy mówią o duchu lorda Pinkwatera, zaczyna zakrawać na absurd.
A pewne osoby z towarzystwa próbują sobie nawet robić z tego zabawę.
Wiem.
Poza tym słyszałam o co najmniej dwóch klubach dla panów, w których prawdopodobnie będzie można

założyć się, czyj dom zostanie obrabowany jako następny.

Chociaż brzmi to całkiem niewiarygodnie, jest prawdą.
Przyszło mi coś na myśl. Czy brał pan pod uwagę ewentualność, że złodziejem może być kobieta?
Chandler uśmiechnął się do Millicent i uniósł w górę jedną brew.
Kobieta? Pani żartuje.
Absolutnie nie, sir. Poza tym dobrze chyba pamiętam, że kilka dni temu nie miał pan oporów, by uwierzyć,

że to ja mogę być złodziejką.

Nie, nie, panno Blair. Myślałem, że jest pani partnerką złodzieja i współpracuje z nim. Ale w międzyczasie

otworzyły mi się oczy na pani prawdziwe obowiązki i zrozumiałem, czemu robi pani sobie notatki.

Millicent obróciła w palcach rączkę parasolki i powiedziała:
- Powinniśmy brać pod uwagę wszystkie możliwości. Po

myślałam sobie właśnie, że jeżeli pan i władze zamierzacie
szukać dżentelmenów, którzy mogą potrzebować pieniędzy,

238
może powinniście również zwrócić uwagę na damy stanu wolnego.

Nad tym pomysłem na pewno warto się zastanowić -przyznał hrabia.
Złodziejka musiałaby być wystarczająco wysoka, żeby bez wdrapywania się na meble dosięgnąć

przedmiotów, które zostały ukradzione. Wspinanie się zajęłoby jej zbyt wiele czasu. Tu od razu mogłabym
wymienić lady Lynette, wiceh-rabinę Heathecoute oraz panią Honeycutt. Wszystkie są chyba odpowiedniego
wzrostu. - Zerknęła spod oka na Dunra-vena. - Chociaż ani na moment nie uwierzę, by któraś z nich była zdolna
do czynu tak podłego jak rabunek.

A mimo to bez oporów obwiniała pani o taki czyn mojego drogiego przyjaciela od lat piętnastu.
Widzę, że nie zamierza mi pan pozwolić zapomnieć o tym lapsusie, o tym przejęzyczeniu.
Problemy mam nie tyle z „przejęzyczeniem", co z „prze-piórzeniem" przy pisaniu.
Niewinność lorda Dugdale'a nie została jeszcze w pełni dowiedziona.
Jestem pewien, że to tylko kwestia czasu - zapewnił Chandler z przekonaniem.
No to dlaczego zachowuje pan urazę?
A czemu nie, skoro uwielbiam patrzeć, jak pani oczy błyszczą z oburzenia za każdym razem, kiedy o tym

napomknę?

Bardzo lubi pan zbijać mnie z pantałyku, ale nie pozwolę na to. Dzień jest zbyt piękny, a ja czuję się całkiem

zadowolona.

Hmm. Rozumiem. Kilka minut temu nie pozwoliła mi się pani pocałować, chociaż do szaleństwa

doprowadza mnie to, jak tego pragnę.

Połapałam się już w pana machinacjach.

- Będę musiał wymyślić jakiś nowy plan.
Millicent roześmiała się cichutko.

239

Niech pan nawet o tym nie myśli. Już zbyt wiele razy przekroczył pan wszelkie dopuszczalne granice.
Ale to taka świetna zabawa.
Następnym razem nie dam się tak łatwo zaskoczyć.
To mi wygląda na wyzwanie zbyt wspaniałe, bym mógł je zlekceważyć.
Millicent podniosła na niego oczy, jej twarz nagle spoważniała.
- Naprawdę chcę panu pomóc w odzyskaniu kruka,

Chandler.

Wiem o tym i jestem pani za to wdzięczny. Pani sugestie już mi pomogły. Dopuszczam myśl, że złodziej

mógłby być kobietą. Pani Moore jest równie wysoka jak lady Heathecoute.

Ma pan rację.
Każę Doultonowi dyskretnie zasięgnąć języka zarówno o niektórych damach, jak i o dżentelmenach.
Powinniśmy w rozważaniach uwzględnić każdego, kto naszym zdaniem mógłby być podejrzany.
Niech porówna uzyskane nazwiska z listami obecności z przyjęć. Pewna sprawa nie daje mi jednak spokoju.

W jaki sposób dama mogłaby wynieść taki przedmiot? Torebki, które damy noszą przy sobie, są za małe, a
narzutka zbyt jest dopasowana, by dało się pod nią ukryć najmniejszą nawet rzecz... w przeciwieństwie do surduta
męskiego, który skrojony może być dużo obszerniej.

Hmm. Ma pan rację. Ale skoro rozważamy ewentualności, to złodziejka mogłaby szybko otworzyć okno,

wystawić ukradziony przedmiot na zewnątrz, a potem po niego wrócić.

Mógłby tak postąpić również mężczyzna albo mógłby przekazać przedmiot czekającemu na zewnątrz

wspólnikowi. Pozwoliłoby mu to usunąć kosztowności z domu w taki sposób, by nikt nie przyłapał złodzieja. - Tu
przerwał i się uśmiechnął. - Albo złodziejki.

A może oboje dziś wieczorem na przyjęciach sporządzi-

240
my listy wszystkich dam i dżentelmenów, którzy są naszym zdaniem wystarczająco wysocy, by udało im się
dokonać kradzieży, a potem notatki porównamy.

- Pani i te pani notatki - roześmiał się Chandler.
Doszli do powozu i panna Blair odwróciła się twarzą do

niego. Nie miał ochoty puścić jej ręki. Chciał ją nadal trzymać. Zajrzał Millicent w oczy i uświadomił sobie, że z
duszy serca jej pragnie. I chociaż mogło to zakrawać na arogancję, wyczuwał, że ona pożąda go równie mocno.

- Czy wie pani, jak bardzo chcę panią pocałować?
Millicent spokojnie westchnęła.
- Wydaje mi się, że już pan dziś o tym wspominał. Dwa

razy. Chandler, w przeszłości chciał pan całować już wiele
młodych dam.

Te słowa go otrzeźwiły. W jaki sposób ma jej dać do zrozumienia, że nie jest tylko jedną z wielu? Że jest

wyjątkowa. Nie potrafił swojego nastawienia wytłumaczyć, bo sam go nie rozumiał.

- Wygląda na to, że niełatwo mi będzie poprawić własną,

zaszarganą w przeszłości reputację.

Millicent obdarzyła go radosnym uśmiechem.
To nie jest konieczne. Cieszyłam się każdym pana pocałunkiem, każdym dotknięciem. I mieliśmy bardzo

wiele szczęścia, że nikt nas nie przyłapał, ale te wybryki muszą się skończyć. Mam obowiązek strzec swojej
reputacji, żebym mogła nieskompromitowana wrócić do domu. Proszę nie posuwać się za daleko i przestać tak
niemądrze zakradać się to tu, to tam, by się ze mną zobaczyć.

Millicent.
- Proszę mi pozwolić skończyć, bo to ważne.
Chandler skinął głową.
- Przekomarzaliśmy się dzisiaj na wiele różnych tematów

i świetnie się bawiłam. Ale teraz muszę obstawać przy tym,
by nie szukał pan już potajemnych spotkań ze mną. Proszę

241

pozwolić, bym wróciła do domu z tą samą dobrą reputacją, z jaką przyjechałam do Londynu.

Chandlerowi zabrakło argumentów. Skoro nie jest gotów oświadczyć się o rękę panny Blair,

najwyższy czas uszanować jej życzenia. Dobro Millicent leżało mu na sercu. Nie chciał nadszarpnąć
reputacji tej dziewczyny ani narażać jej na nieprzyjemności.

- Życzenie pani, moja śliczna damo, jest dla mnie rozka

zem. Będę się z panią widywał tylko wtedy, kiedy wypada.

Uśmiechnął się do niej swobodnie, przelotnie, zastanawiając się przy tym, czy się zorientowała, jak

fałszywy był ten uśmiech. Wyciągnął rękę, by pomóc jej wsiąść do powozu.

- Chandler.
Cholerny świat.
Odetchnął głęboko, odwrócił się i stanął twarzą w twarz z lady Lambsbeth. Z irytacji aż go zakłuło

w karku. W parku są całe tłumy, jak więc doszło do tego, że ta kobieta trafiła na nich? Miał nadzieję,
że lady Lambsbeth po ich wcześniejszym spotkaniu poszuka sobie innego adoratora. Nie chciał, by
zetknęła się z Millicent.

Cóż za rozkoszna niespodzianka, że tak się z panem spotkałam. Jak się pan miewa, Chandler?

Całkiem dobrze - odpowiedział sztywno.

A więc wybrał się pan na przechadzkę w to śliczne popołudnie. - Obejrzała się przez ramię na

Millicent. - Z taką ladniutką damą u boku. Cóż za dandys z pana.

Ładniutką? Chandler się zjeżył. Millicent była więcej niż ładna. Jej naturalne, niewinne zachowanie

i uroda stanowiły tworzywo, z którego mężczyzna buduje swoje marzenia.

- O ile dobrze pamiętam - ciągnęła lady Lambsbeth - nie

zbyt lubił pan przejażdżki do parku. Wolał pan spędzać po
południa gdzie indziej.

Dunraven poczuł nagły przypływ gniewu, ale zdecydowany był nie okazać go przy Millicent.

242

- Jeżeli wybaczy pani, lady Lambsbeth, właśnie mieliśmy

odjechać.

Lady Lambsbeth położyła mu otwartą dłoń na przedramieniu i lekko je uścisnęła.

- Czy nie zamierza mnie pan przedstawić swojej towa

rzyszce?

Chandler odsunął rękę spod jej dłoni.
Nie, nie sądzę, bym miał taki zamiar.
Ach, jakże to nieuprzejmie z pana strony, Chandler. W zeszłym roku niemal udało się panu przekonać mnie,

że jest pan dżentelmenem.

Czy tak? Musiałem okazać wiele sprytu. Nieczęsto uważam siebie za dżentelmena.
No cóż, jeżeli mężczyzn panu podobnych nie będziemy nazywać dżentelmenami, jakże ich mamy nazwać? -

zapytała, wydymając sugestywnie usta.

Takimi, którzy nie przebaczają. Zegnam panią.

Wsiadł do kariolki i zajął miejsce obok Millicent. Stajenny podał mu lejce, a on natychmiast trzepnął nimi

konie po zadach. Siwki ruszyły. Lady Lambsbeth została na drodze. Jej zmysłowe usta otwarte były z
zaskoczenia.

Dopóki nie wyjechali z parku, Chandler poganiał konie, by szły truchtem. Koło powozu trafiło na jakiś wybój

i wstrząs niemal wyrzucił ich z siedzenia.

Przepraszam panią za to - warknął hrabia, nie patrząc na Millicent.
Widzę, że wystarczyło kilka jej słów, by całkiem stracił pan humor. Przykro mi, że tak się złożyło, że

zobaczyła nas razem, jeżeli jest pan z tego niezadowolony.

Chandler odwrócił się twarzą do niej.
Diabli nadali, nie o to chodzi. Niezadowolony jestem, że pani ją widziała.
Czy z tą damą spotyka się pan tylko potajemnie?
Ona wcale nie jest damą, a ja w ogóle się z nią nie spo-

243

tykam. - Kipiał przez chwilę, a potem dodał: - To była lady Lambsbeth. Jestem pewien, że słyszała pani plotki o
nas, więc nie dodam już ani słowa. Nie rozstaliśmy się w przyjaźni i nie zamierzam tego zmieniać.

Millicent milczała.
Hrabia ściągnął lejce tak, że konie zaczęły iść stępa. Wcale mu się nie spieszyło do domu, chciał tylko zabrać

Millicent daleko od lady Lambsbeth.

Ma pani rację. Wprawiła mnie w podły humor, a nie powinienem był na to pozwolić. Już wcześniej

powiedziałem jej, że nie mam najmniejszego zamiaru zaczynać tam, gdzie skończyliśmy, ale nie mam pewności,
czy doszło do niej, że nie żartuję.

Przekonana jestem, że pana dzisiejsza niegrzeczność bardzo jej w tym pomoże.

Chandler popatrzył na Millicent i się uśmiechnął. Jednym prostolinijnym stwierdzeniem poprawiła mu humor.

Naprawdę tak pani sądzi?
To nie ulega kwestii.
Będę mógł w końcu się jej pozbyć?

Z tym, że bardzo prawdopodobnie, sir, iż u wszystkich jej przyjaciół zyska pan sobie opinię najgorszego

brutala w Londynie.

A może przekaże pani tę wiadomość lordowi Truefitto-wi, by mógł ją ogłosić drukiem w swojej rubryce?
Przy pierwszej sposobności.

Co go opętało? Sam podsunął dziewczynie myśl, by zamieściła jego nazwisko w rubryce towarzyskiej, i

przekomarzał się z nią na temat lady Lambsbeth. Czy już go całkiem z rozumu obrało? I dlaczego czuł, że to takie
ważne, by Millicent wiedziała, że przestał zadawać się z lady Lambsbeth?

Chandler uświadomił sobie, że się zmienia. Całe jego życie się zmieniało, a działo się tak pod wpływem

Millicent.

- Dobrze. A o czym to rozmawialiśmy, zanim nam prze

rwano?

244

Wydaje mi się, że rozmawialiśmy o sporządzaniu list i przeglądaniu ich.

Ten temat omówiliśmy już wcześniej. A ostatnio rozmawialiśmy o tym, jak bardzo chcę panią

pocałować.

Nie, lordzie Dunraven, przekonana jestem, że ten temat również wyczerpaliśmy. Czy mogę

zaproponować, byśmy porozmawiali o tym, jaki piękny mamy dzisiaj dzień?

Czemu nie? - zgodził się Chandler bez entuzjazmu i skupił znowu uwagę na powożeniu.

Jeden błahy temat był równie dobry jak drugi.

Obiecał, że będzie grzeczny, i dotrzyma słowa, ale dlaczego myśl, że mógłby tej młodej damy już

nigdy nie pocałować, była dla niego nie do zniesienia?

„Kto się uśmiecha, będąc okradziony, ten rabusiowi kradnie jego plony". Powinno się koniecznie powiedzieć o

tym lordowi Dunravenowi. Jego rodowego kruka ciągle nie zwrócono jeszcze do gniazda i z każdym mijającym
dniem hrabia wydaje się wpadać w coraz gorszy humor. Z wiarygodnego źródła dowiedzieliśmy się, że podczas
przechadzki w Hyde Parku lord Dunraven dał ostrą odprawę lady Lambsbeth, dla której kiedyś żywił tak wielki
podziw, i, odjeżdżając, zostawił tę damę w kłębach kurzu spod kół swego powozu.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Millicent stała w rogu sali balowej i usiłowała nie patrzeć na Chandlera. Znajdował się po drugiej stronie

parkietu i rozmawiał ze swymi serdecznymi przyjaciółmi, lordem Chatwinem i lordem Dugdale, przystojnymi
dżentelmenami o przyjaznych uśmiechach i pełnych uroku manierach. Miała przyjemność poznać ich obu
wcześniej w tygodniu.

Tego wieczoru wielokrotnie przyłapała Chandlera na tym, że zerkał w jej stronę. Za każdym razem, kiedy

spojrzenie hrabiego na nią padało, coś ją ściskało w żołądku.

Od przejażdżki w Hyde Parku minął już tydzień i ku wielkiemu zaskoczeniu Millicent Chandler nie starał się z

nią potajemnie spotykać. Postanowił w końcu uszanować życzenia panny Blair i przestał za nią gonić. W
rezultacie wdzięczność

246
i rozczarowanie walczyły w niej ze sobą o lepsze. Powinna odczuwać ulgę, ale czuła coś wręcz przeciwnego.

Udało im się kilka razy króciutko porozmawiać podczas tańca na różnych przyjęciach, w których brali przez

ten tydzień udział. Niekiedy tańce były tak żywe, że się rozmawiać nie dało. Kiedy indziej musieli zmieniać
partnerów, a przy tym trudno prowadzić jakąkolwiek sensowną rozmowę.

W końcu Millicent sporządziła krótki spis najwyższych wzrostem dam, które co wieczór należało mieć na oku,

a Chandler - długi spis dżentelmenów, których powinien obserwować. Panna Blair spodziewała się, że tego
wieczora się dowie, czy hrabia otrzymał jakieś informacje od pana Doultona, który miał zająć się otrzymaną od
Dunravena listą nazwisk, ale robiło się już późno, a hrabia wciąż do niej nie podszedł.

Rozejrzała się znowu po obwodzie sali z nadzieją, że nikt nie zauważy, iż jej spojrzenie zatrzymuje się na

Chandlerze stanowczo zbyt długo. Przyłapała się na tym, że w rytm muzyki, zalewającej zatłoczoną salę,

powtarza sobie w myślach „gdyby tak, gdyby tak". I co jej z tego przyjdzie, że raz jeszcze wyliczy wszystkie
„gdyby taki"? Przepowiadała je już sobie kilkakrotnie, ale nic nie zdoła zmienić jej sytuacji, ani jego.

Chandler był zdeklarowanym kawalerem. Słyszała o tym od kilkorga osób z towarzystwa. A kiedy się będzie

żenił, jeżeli w ogóle do tego dojdzie, to na pewno nie z młodą damą, która szpieguje ludzi i pisze do
„ciekawostek-błahostek". Ożeni się z miłości z kimś ślicznym, jak na przykład panna Pennington, albo z rozsądku
zawrze związek korzystny pod względem finansowym z kimś takim, jak przystępna panna Bardwell.

Millicent pogodziła się już z tym, że ze względu na ciotkę będzie musiała dotrwać do końca plotkarskiego

sezonu. Lady Beatrice zdrowiała coraz szybciej. Z każdym dniem wyglądała lepiej i mówiła mocniejszym
głosem. Teraz z pomocą Emery wstawała nawet z łóżka i spędzała większość dnia, siedząc na fotelu.

247

Jeszcze tydzień czy dwa i lady Beatrice wystawi na próbę stłuczoną nogę, by przekonać się, czy uda jej się

chodzić z laseczką. Zdrowie ciotki poprawiało się na tyle szybko, że Mil-licent na pewno wróci do
Nottinghamshire przed wrześniem... i co wtedy?

Odwróciła się od miejsca, gdzie stał Chandler, i powoli ruszyła po obwodzie zatłoczonej sali, pozdrawiając

mijanych ludzi, chociaż prawie ich nie widziała. Nie zastanowiła się jeszcze nad tym, co będzie robiła po
powrocie do domu. Nie chciała się zastanawiać. Nie mogła znieść myśli o małżeństwie z jednym z epuzerów ze
swego miasteczka. Miałaby przyjąć atencje innego mężczyzny po Chandlerze?

Jak mogłaby cieszyć się czyimiś pocałunkami i pieszczotami, a nawet bodaj je tolerować, jeżeli Chandler był

jedynym mężczyzną, który budził w niej rozwiązłe pożądania? Pożądania, które groziły tym, że...

Ktoś potrącił ją w rękę, przerywając tok myśli. I dzięki Bogu, skarciła się w duchu.

Zapomniała o swoich obowiązkach. Musi się rozejrzeć i zlokalizować wicehrabinę Heathecoute, Lynette, panią

Ho-neycutt i panią Moore. W głębi serca przekonana była, iż damy te mają nie więcej powiązań z Szalonym
Pańskim Złodziejem niż ona, ale ktoś musi zabierać kradzione przedmioty.

Rozejrzała się pospiesznie po sali i zobaczyła, że dwie wysokie panie są tam obecne. Nie zauważyła lady

Heathecoute ani Lynette. Postanowiła sprawdzić w gotowalni dla dam oraz przy zastawionym przekąskami i
napojami stole i skierowała się w tamtą stronę.

Millicent - odezwała się Lynette, podchodząc do niej od tyłu. - Widziałam, jak patrzysz w moją stronę, ale

kiedy pomachałam do ciebie, w ogóle mnie nie zauważyłaś. Czy z tobą wszystko w porządku?

Całkowicie. I szukałam cię - powiedziała Millicent, pospiesznie się uśmiechając. - Cieszę się, że mnie

zauważyłaś.

248

Chciałam podziękować ci za uroczy liścik, który mi przesłałaś po tym, jak podwiozłam ci do domu morelowe cia-
steczka. Żałuję, że nie mogłaś mnie przyjąć, kiedy złożyłam ci wizytę.

Bardzo się czułam rozczarowana, że nie mogłyśmy się zobaczyć. - Lynette przewróciła oczami. - Co miesiąc

są takie trzy albo cztery dni, które muszę spędzić w łóżku. Okropna jestem, ale, jak ci pisałam, już od lat chciałam
skosztować tych ciasteczek. Poczułam się po nich o niebo lepiej. - Tu przerwała, oblizała wargi i westchnęła
głęboko.

Tak się cieszę, że ci sprawiły przyjemność.
Były rajskie. Po prostu boskie. A tobie nie smakowały?
Ależ oczywiście - powiedziała Millicent i natychmiast uświadomiła sobie, że kłamie. Nie skosztowała ani

jednego ciasteczka. Wszystkie wysłała Lynette, poza tymi dwoma, która kazała zanieść lady Beatrice.

Lynette wydęła wargi i powachlowala się koronkowym wachlarzem.
- Nie spróbowałaś ani jednego, prawda? '
Millicent już otwierała usta, by zaprotestować, ale zamiast tego się przyznała.
Nie.
Co za szkoda, ale rozumiem, dlaczego tak postąpiłaś.
Rozumiesz? - Millicent właściwie sama nie wiedziała, dlaczego nie miała najmniejszej ochoty skosztować

ciasteczek.

Chciałaś być inna, prawda?
Czy aby na pewno taką właśnie rozmowę pragnęła prowadzić z Lynette albo z kimkolwiek innym?
Jak to rozumiesz?
Miałaś nadzieję, że lord Dunraven potraktuje cię inaczej niż wszystkie młode damy, którym składał wizyty.

Chciałaś go tak oczarować, by zapomniał przynieść ciasteczek.

I zapomniał, przyszedłszy z pierwszą wizytą. Ale zapomniał tylko dlatego, że poczuł się wytrącony z

równowagi,

249

kiedy odkrył, iż to ona zbiera plotki do rubryki towarzyskiej lorda Truefitta... a nie dlatego, żeby był nią
oczarowany.

Niekiedy jesteś zbyt spostrzegawcza, Lynette.
Chyba tak. Już wcześniej zorientowałam się, że to nie mnie szukasz. Obserwowałaś lorda Dunravena,

prawda?

Millicent się uśmiechnęła.

'- Masz rację, ale tylko po części. To przecież naturalne, że kiedy kilka minut temu szukałam ciebie i lady

Heathe-coute, mój wzrok co jakiś czas musiał padać również i na niego. - Tu ostentacyjnie rozejrzała się po sali w
poszukiwaniu swojej opiekunki. - Pamiętam, że wicehrabina mówiła, iż mniej więcej o tej porze będziemy
wychodzili. Miałam właśnie obejść stół z zakąskami i pójść jej poszukać w goto-walni. Czy chciałabyś mi
towarzyszyć?

- Będzie mi bardzo miło - zapewniła Lynette i przyłączy

ła się do Millicent. - Zakochałaś się w nim, prawda?

Millicent zesztywniała. Lynette zadała to zdumiewające pytanie z taką swobodą, jakby rozmawiały o

pogodzie.

Nie zdecydowała się na pełną szczerość wobec przyjaciółki, wobec tego nie miała wyboru, musiała zapytać:
Co? W kim?
Oczywiście w lordzie Dunravenie.

Nie, nie, nie. Czy to bardzo widać? Lynette cicho się roześmiała.
Ja zauważyłam, ale pewnie poza mną nikt więcej.
Anieli niebiescy, mam nadzieję, że się nie mylisz - jęknęła Millicent. Wolałaby, żeby jej uczucia nie były aż

tak klarowne. Czy naprawdę przyznała się, że jest zakochana w lordzie Dunravenie?

Pamiętasz, ostrzegałam cię przed nim tamtego popołudnia, kiedy złożyłam ci pierwszą wizytę.
Doszły do gotowalni, ale wicehrabiny tam nie było, więc ruszyły z powrotem w kierunku stołu z zakąskami.
- Wiem, ale wtedy już było za późno. Zdążyłam go po-

250

znać i się w nim zadurzyć. Nie wspomnisz o tym nikomu, prawda?

- Oczywiście, że nie. To po prostu grzech mieć'tyle uro

ku i powabu, co hrabia. Ale wiem, jak to jest kochać kogoś,
kto nigdy nie będzie osiągalny.

Millicent przestała skupiać się na sobie i przeniosła uwagę na przyjaciółkę.

Wiesz?

O tak. Od początku wiedziałam, że on nawet o mnie nie pomyśli, ale nie przeszkodziło mi to o

nim marzyć.

Millicent poczuła, że serce jej się ściska. Powinna się była domyślić, że znamię nie uchroni Lynette

od miłości; ale jakie to niesprawiedliwe, że to samo znamię nie pozwoliło się dżentelmenowi w niej
zakochać. Księżniczka była bardzo serdeczną i miłą damą.

Tak mi przykro. Czy jest jeszcze szansa...?

Nie, nie. On już się ożenił z inną i wydaje się szczęśliwy. -Lynette się uśmiechnęła. - Powiedz

zresztą sama, jak mogłabym odczuwać niezadowolenie, skoro on jest szczęśliwy?

W takim razie ja również spróbuję patrzeć w ten sposób na lorda Dunravena. Jeżeli zechce w

szczęściu do końca życia cieszyć się kawalerskim stanem, będę się cieszyć razem z nim.

Może spodoba ci się jakiś inny przystojny dżentelmen, zanim wyjedziesz z miasta.

Nigdy.

- Może, Lynette. Byłoby cudownie, gdyby tak się stało, ale

jeżeli nie, to za twoim przykładem zadowolę się czytaniem,
pisaniem wierszy i szyciem. Z tym, że jeżeli ja mam pocie
szać się nadzieją, ty również musisz być dobrej myśli.

Lynette się roześmiała, a Millicent starała się zapamiętać, że wicehrabiny nie ma przy stole z

zakąskami. Odwróciła się w kierunku większej, zatłoczonej sali, gdzie gros gości spędzało niemal cały
wieczór.

251

Kiedy tam weszły, Lynette się pożegnała, a Millicent natychmiast zaczęła wzrokiem szukać Dunravena i dam

ze swojej listy. Zanim zdążyła rozejrzeć się po wszystkich zakamarkach, kątach i grupkach, podszedł do niej
Chandler. Ujął dłoń Millicent i ucałował, pieszcząc błękitnym spojrzeniem jej twarz.

Millicent zrobiło się rozkosznie i błogo na sercu. Na dotknięcie Chandlera reagowała całą sobą. Tam, gdzie

chodziło o niego, rękawiczki nie stanowiły żadnej przeszkody.

Och, jak mi będzie ciebie brakowało.

Jakże się pani miewa tak późnym wieczorem, panno Blair?
Dobrze, sir, a pan?
W tej chwili dużo lepiej, bo mam panią przy boku. Chociaż Millicent dawno już pogodziła się z faktem, że

na próżno stara się obojętnie przyjmować słowa Dunravena, teraz znowu pożałowała, że na jego komplementy
cale jej wnętrze rozkwita.

Zauważyłam, że był pan zajęty tańcem i rozmową ze swymi przyjaciółmi.
Cieszę się, że zauważyła pani, że się tu pojawiłem.
Przecież dobrze pan wie, że przez cały wieczór czekałam, by powtórzył mi pan, czego dowiedział się od tego

swojego policjanta. Obawiam się, że z rozmysłem kazał mi pan czekać.

No, no. Czy musimy od razu przechodzić do interesów?
Musimy. Mamy tak niewiele czasu, żeby sobie coś prywatnie powiedzieć.
To pani wina. Wystarczy jedno słowo, a będę dziś wieczorem czekał na panią w ogrodzie.
Wierzyła mu i dlatego nawet przekomarzając się z nim, nie mogła wyrazić zgody. Rozejrzała się i upewniła, że

w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby ich podsłuchać. Godzina zrobiła się późna i tłum się przerzedzał.

- Wie pan, że tego zrobić nie mogę. Chandler, skoro ma

my te kilka chwil dla siebie, musimy porozmawiać.

252

- Bardzo dobrze. Jest informacja, którą chciałbym pani

przekazać. Rozmawiałem dziś z Doultonem. Bez żadnych
problemów dowiedział się na temat lorda Dugdale'a wszyst
kiego, o co prosiłem. Pani źródło się nie myliło. Andrew ma
chwilowo kłopoty finansowe.

Millicent zrobiło się ciepło na sercu, że podzielił się z nią tą informacją. Mógł ją przecież zatrzymać dla siebie

i nigdy by się nie dowiedziała.

Przykro mi to słyszeć. Wiem, że miał pan nadzieję, że to nieprawda.
Tak. Pociesza mnie fakt, że sytuacja Andrew nie jest na tyle zła, by dla zdobycia pieniędzy musiał uciekać

się do kradzieży. Z funduszami u niego cienko, ale zdaniem Doultona podjął już odpowiednie kroki, by uporać się
z narastającymi długami.

W takim razie jego sytuacja nie wygląda beznadziejnie.
Ma pani rację. A chociaż brał udział w każdym z przyjęć, podczas których coś ukradziono, przekonany

jestem, że możemy bezpiecznie przyjąć, iż to nie on jest złodziejem.

Millicent pokiwała głową.
- Skłonna jestem się z panem zgodzić - powiedziała.
Mogła tylko podziwiać Dunravena, że zechciał brać pod

uwagę ewentualność, uwzględniającą lorda Dugdale'a.

- Doulton dwa razy sprawdzał listy gości; lady Lynette,

lady Heathecoute oraz pani Moore były obecne we wszyst
kich rezydencjach, w których doszło do rabunku. Pani Ho-
neycutt nie było na moim przyjęciu.

A więc możemy skreślić ją z naszej listy.

-Tak.

A czego dowiedzieliśmy się o panach?
To zajmie nam nieco więcej czasu. - Pochylił się bliżej ku Millicent i się uśmiechnął. - Może powinniśmy

jednak umówić się na później, by przedyskutować tę sprawę dokładnie.

Nalegam, by powiedział mi pan wszystko od razu.

253

Tyran z pani, panno Blair.

Wszystko dlatego, że pan chce się bawić, kiedy jest robota do zrobienia.

A więc dobrze. Będę kontynuował, ale będę również nalegał, byśmy później pozwolili sobie na

trochę nieróbstwa, chociażby podczas następnej przejażdżki po parku.

Puls Millicent zaczął bić w przyspieszonym tempie na myśl, że może spędzą trochę czasu tylko we

dwoje. Miała nadzieję, że nie widać po niej, jak bardzo jej zależy, by dotrzymał słowa.

- Listę najwyższych wzrostem panów, biorących udział

w każdym przyjęciu, podczas którego doszło do rabunku,
zawęziliśmy do niecałej dwudziestki.

Millicent ściągnęła brwi.

To wciąż jeszcze bardzo wielu podejrzanych.

Wiem, ule lepiej dwudziestu niż tych pięćdziesięciu, od których zaczynaliśmy. Jutro z rana

Doulton sprawdzi ich konta bankowe i dowie się, czy któryś nie znalazł się w finansowych opałach.

To powinno jeszcze bardziej ograniczyć listę. Naprawdę nie potrafię wyobrazić sobie, żeby ktoś

miał kraść z jakiegoś innego powodu niż dla zysku.

Przypuszczam, że są ludzie, którzy kradną dla zabawy albo dlatego, że są chorzy, ale jedno i

drugie wydaje mi się nieco naciągane.

Mnie również. Niemniej jednak przy tej naszej zabawie w eliminacje posuwamy się do przodu.

Chyba tak, - Dunraven podszedł o krok bliżej. - Zauważyłem, że przez cały wieczór pani uśmiech

jest mniej promienny niż zwykle. Czy stało się coś złego?

Tak.

- Ależ nie, nic mi nie jest. - Usiłowała poprzeć swoje sło

wa uśmiechem, który jednak z pewnością nie wypadł zbyt
przekonująco.

254

- Stęskniłem się za panią. Chciałem przyjść się z panią zo

baczyć, ale uszanowałem jej życzenia.

Milłicent próbowała przejść na ton żartobliwy.
Dzięki czemu jest pan ideałem dżentelmena.
Zawsze pani mówiłem, że umiem być dżentelmenem, tylko że żyje się wtedy zupełnie okropnie.
Milłicent parsknęła śmiechem.
Co za rozkoszny hultaj z pana.
A z pani taka urocza dama.
A pan próbuje zmienić temat. - Zaczęła przeczesywać wzrokiem salę. - Nie udało mi się znaleźć wcześniej

lady Heatheco-ute. Szukałam jej właśnie, kiedy pan do mnie podszedł.

Chandler zerknął nad ramieniem Milłicent i powiedział:
- Już nie musi pani jej szukać, bo właśnie nadchodzi. -

Nagle jego oczy zwęziły się, a brwi ściągnęły. - Milłicent,
niech pani spojrzy na przód sukni wicehrabiny. Czy nie wy
daje się pani, że jej spódnica dziwnie się układa?

Milłicent odwróciła się i popatrzyła na wchodzącą właśnie na salę tęgą damę. Opuściła wzrok na spódnicę

wicehrabiny. Suknia lady Heathecoute miała podwyższony stan i była ściśle dopasowana pod biustem, a niżej
opadała w obfitych, gęstych fałdach. Wicehrabina szła sztywno, jakby starała się zbyt gwałtownie nie poruszać, a
gdzieś w połowie długości spódnicy, między stanem a kolanami, widać było jakieś niezwykłe wybrzuszenie.

Chandler miał rację. Coś było nie w porządku z tymi obfitymi, tworzącymi spódnicę zwojami materiału.
Zrobiło jej się zimno. Podniosła oczy na Dunravena.
Myślę, że... chyba pan nie przypuszcza...
Że wicehrabina ukrywa coś pod spódnicą? - dokończył Chandler pytanie.
Milłicent spojrzała mu w oczy.
Proszę tak nawet nie myśleć. To na pewno wykluczone.
Wiedzieliśmy już od jakiegoś czasu, że złodziejem mu-

255

si być ktoś, kto swobodnie może przyjść na każde przyjęcie i je opuścić - przypomniał jej Chandler łagodnie.

Millicent popatrzyła znowu na swoją opiekunkę. Nie miała już najmniejszych wątpliwości, że ze spódnicą lady

Heathecoute coś jest nie w porządku. Żołądek skurczył jej się z niepokoju.

Co my teraz zrobimy?
Jeszcze nie wiem, ale coś wymyślimy.
Musimy się pospieszyć, bo wicehrabina kieruje się razem z mężem w tę stronę. Chyba zamierzają

powiedzieć mi, że pora już iść.

Nie odejdzie, dopóki nie dowiemy się, czy ukrywa coś pod suknią - wymamrotał hrabia półgłosem, kiedy

Heathecoute' owie już do nich podchodzili.

Lordzie Dunraven, jakże się pan miewa dziś wieczorem? -zapytał wicehrabia bez cienia uśmiechu na

wąskich wargach, celując ostrym nosem w sufit.

Dobrze, dziękuję panu. A jakże się państwo mają?
- My również jesteśmy w świetnej formie.
Chandler odwrócił się do podejrzanej.

- Bardzo pani korzystnie dziś wieczorem wygląda, wice-

hrabino.

Wargi wicehrabiny wykrzywiły się w bladym uśmiechu.

Och, bardzo to uprzejmie z pana strony, sir, ale obawiam się, że na dzisiejszy wieczór mam już dosyć.

Trochę się czuję zmęczona i chciałabym wracać do domu. Czy jesteś gotowa, Millicent?

Tak, oczywiście.
Dobrze, pożegnamy się więc.
Lordzie Heathecoute - wtrącił Chandler, zerknąwszy pospiesznie na Millicent - czy pozwoli pan, że

odprowadzę państwa do powozu?

Będzie mi bardzo miło, milordzie. Proszę się do nas przyłączyć.

256

Panna Blair była milcząca i czujna, kiedy zatrzymali się, by zabrać okrycia. Na szczęście wicehrabina nie

próbowała wciągać podopiecznej w rozmowę. Nie dało się nie zauważyć, że jaśnie pani natychmiast otuliła się
szczelnie obszerną narzutką, jakby na zewnątrz czekała najbardziej mroźna z zimowych nocy, a nie miły
wiosenny wieczór. Millicent zarzuciła tylko okrycie na ramiona, jak nakazywała obecnie moda.

Nie chciała wierzyć, by dama, która przez ostatnie trzy tygodnie się nią opiekowała, mogła okazać się

złodziejką. Lady Heathecoute swoje obowiązki wypełniała sumiennie i okazywała szacunek Millicent, która czuła
się okropnie, że będzie musiała wobec niej tak podle postąpić.

Słyszała, jak wicehrabia i Chandler rozmawiają po drodze do wyjścia i podczas oczekiwania, aż służący

podstawią im powóz. Co mogłaby zrobić? Wyciągnąć rękę i chwycić towarzyszącą jej damę od przodu za
spódnicę? Zażądać, by ją uniosła? A jeżeli się myli? Nie miała odwagi nawet pomyśleć, co by się wtedy stało, ale
coś trzeba zrobić.

Powóz podjechał, stangret zeskoczył na ziemię i otworzył drzwiczki.

Millicent zaczynało brakować czasu. Musi coś zrobić, i to natychmiast. Kiedy lady Heathecoute już miała

oprzeć się na wyciągniętej ręce męża i wsiąść do powozu, Milicent z rozmysłem potknęła się i na nią upadła.
Trafiła przy tym na coś twardego, co kryło się z przodu pod spódnicą wicehrabiny. To coś zabrzęczało, jakby
uderzyły o siebie srebrne dzbanki do herbaty.

- Ty niezdaro! - pisnęła lady Heathecoute i pchnęła Mil

licent tak silnie, że dziewczyna straciła równowagę i polecia
ła do przodu. Uderzyła w drzwi powozu, trafiając głową
w metalową klamkę, i głęboko rozcięła sobie czoło.

Chandler rzucił jej się na pomoc i podtrzymał, by nie upadła.
Millicent, czy nic pani nie jest?
Nic - zapewniła go, ale prawdę mówiąc, w głowie jej

257

pulsowało z bólu i trochę się czuła oszołomiona. Poczuła, że strumyczek krwi spływa jej z boku po twarzy.
Dunraven rzucił wicehrabinie wrogie spojrzenie.

Ta brutalność nie była konieczna.
Słuchaj no pan - wtrącił się wicehrabia - Millicent na nią wpadła.
Hrabia znalazł w kieszeni chusteczkę i przycisnął ją do rany. Millicent skrzywiła się i odsunęła jego rękę.
Chandler, nic mi nie jest. Proszę pozwolić, że sama to rozegram.
Nie, to nasza wspólna sprawa, a pani jest ranna. Rozcięła sobie pani skórę i rana krwawi.
Millicent podniosła na niego wzrok i szepnęła:
- Niech się pan o mnie nie martwi. Nic mi nie będzie.

Skończmy to, co zaczęliśmy.

Hrabia zajrzał jej głęboko w oczy.

- Nic nie jest dla mnie tak ważne jak pani - wyszeptał. -

Proszę przycisnąć chusteczkę do rany, to przestanie krwa
wić.

Dlaczego miał dar wypowiadania słów, od których dech jej zapierało, a serce zaczynało bić szybciej?
- Millicent, to rozcięcie rzeczywiście paskudnie wygląda,

ktoś powinien natychmiast się nim zająć - wtrącił się lord
Heathecoute.

Panna Blair była już teraz całkiem pewna, że jej opiekunka ukrywa coś pod ubraniem. Nie wiedziała, na czym

się te rzeczy pod spódnicą trzymają, ale wicehrabina z rozmysłem pchnęła ją na powóz, a nie było to lekkie
popchnięcie. Głowa pękała jej z bólu.

- Pani - odezwała się, ignorując wicehrabiego i spogląda

jąc wprost na jego małżonkę. - Uderzyłam o coś, co chowa
pani pod spódnicą. Co to jest?

Lady Heathecoute cofnęła się o krok. Oczy jej szybko przeskoczyły z Millicent na Chandlera, potem na męża.

258

- Nie wiem, o czym mówisz. Nie chowam niczego pod

spódnicą.

Millicent zauważyła, że wokół nich zgromadziło się już kilka osób.
Poczułam coś twardego - upierała się i wyzywająco podeszła o krok bliżej do wicehrabiny.
Ona ma rację - poparł ją Chandler. - Słyszałem, jak coś zabrzęczało, kiedy na panią wpadła.
Oboje mówicie bzdury - donośnym, obrażonym głosem powiedziała lady Heathecoute. - W ogóle nie wiem,

o co wam chodzi. - Odwróciła się do męża. - Ty, milordzie, niczego nie słyszałeś, prawda?

Wicehrabia opuścił wzrok i popatrzył na żonę.
Muszę przyznać, że chyba usłyszałem jakiś brzęk, ale nie wiem, co brzęczało, ani skąd ten hałas dochodził.
Ty imbecylu! - wrzasnęła wicehrabina tak donośnie, że mało im bębenki nie popękały. Uświadomiła sobie

jednak zaraz, jak głośno się odezwała, zniżyła znacznie głos i ciągnęła: - Jeżeli nawet słyszeliście jakiś hałas, nie
dochodził on spod mojej spódnicy! A teraz, Millicent, wsiadaj natychmiast do powozu. Musimy cię zawieźć do
domu i opatrzyć to rozcięcie, zanim pokażesz się Beatrice. Nie mam pojęcia, dlaczego akurat dziś zrobiłaś się taka
niezdarna.

Millicent i Chandler przyglądali się wicehrabinie, podobnie jak mniej więcej sześcioro innych ludzi, którzy się

wokół nich zgromadzili. Panna Blair wiedziała, że musi coś zrobić.

Wyjedzie z Londynu, jak tylko ciotka poczuje się dobrze. Nie musi tu wracać. Londyn jest domem Chandlera.

Jeżeli mylą się w sprawie lady Heathecoute, ona, Millicent, będzie w stanie znieść obgadywanie i zażenowanie,
które na nią spadną. A Chandler może tego nie wytrzymać. To Millicent musi obstawać przy swoim.

- Nigdzie nie pojadę, dopóki nie pokaże nam pani, co

ukrywa pani pod suknią.

259

Oczy wicehrabiny rozszerzyły się jeszcze bardziej.

Jak śmiesz okazywać mi nieposłuszeństwo!
Poczułam coś, kiedy na panią wpadłam. Lord Dunraven i pani małżonek usłyszeli brzęk. A teraz proszę zdjąć

narzutkę i pokazać nam, co pani ukrywa.

Twarz lady Heathecoute wykrzywiła się w wyrazie zimnej wściekłości.

Ze wszystkich kłótliwych dzierlatek w Londynie ty jesteś najgorsza. Nigdy się jeszcze nie spotkałam z tak

czarną niewdzięcznością. Nie masz prawa żądać ode mnie, bym cokolwiek zrobiła, i nie zrobię tego!

Najdroższa - wtrącił jej mąż głosem, który wprost ociekał znudzeniem, tak nieciekawe wydawało mu się całe

to zdarzenie. - Rozchyl po prostu narzutkę i pokaż im, że niczego nie ukrywasz. Potem będą nas mogli przeprosić
za swą skandaliczną niegrzeczność i pojedziemy do domu.

Niczego takiego nie zrobię - wykrzyknęła znowu wice-hrabina.
Millicent głęboko odetchnęła i powiedziała:
- Lady Heathecoute, obawiam się, że jestem przekonana,

iż to pani jest Szalonym Pańskim Złodziejem.

Wokół niej ze wszystkich stron dobiegały okrzyki zaskoczenia i grozy, ale Millicent nie odrywała oczu od

podejrzanej. Jeżeli się myli, będzie musiała wyjechać z Londynu, by tu już nigdy nie wrócić... jak matka.

Chandler objął ją za ramiona.
- Zgadzam się z panną Blair. Nie mogę pozwolić, by pa

ni się oddaliła, dopóki nie przekonamy się, że niczego pani
nie ukrywa.

Wicehrabina udała, że mdleje, i opadła mężowi w ramiona, niemal przewracając go przy tym na ziemię.

Podniosła błagalnie oczy i osłabłym głosem wyszeptała:

- Powiedz jej, że niczego takiego nie muszę robić. Nie zro

bię tego. Muszę natychmiast jechać do domu.

260

Lord Heathecoute, w którym najwyraźniej obudził się męski charakter, wycelował spiczastym nosem w

Millicent i huknął:

Oskarżasz moją żonę o tak nikczemny czyn po wszystkim, co dla ciebie zrobiła. Groza mnie zdejmuje na

twoje zachowanie. Czyżbyś nie tylko nie miała żadnych manier, ale i wstydu?

Nie sama Millicent ją oskarża - wtrącił Chandler. - Ja również, a teraz jeszcze i ci państwo - dodał, pokazując

na tłumek, który zebrał się wokół nich.

Wicehrabia uśmiechnął się szyderczo do Chandlera, popatrzył na małżonkę i powiedział:
- Musisz udowodnić, że ta dzierlatka i pan hrabia się my

lą, moja droga, a potem zabiorę cię do domu.

Wicehrabina zacisnęła mocno obie dłonie na połach narzutki. Wyglądało na to, że od zmysłów odchodzi z

przerażenia i wściekłości.

- Nie mogę. Nie chcę. Nie zrobię tego! - wrzasnęła i wy

rwała się z objęć męża.

Usiłowała sama wsiąść do powozu, ale poślizgnęła się na mokrym stopniu, poleciała do przodu i z brzękiem i

stukotem uderzyła o ziemię.

Próbowała się dźwignąć, ale kiedy się poruszyła, w powietrzu aż zadzwoniło od metalicznych odgłosów. W

tłumie poniosły się pełne oburzenia i zaskoczenia pomruki. Lord Heathecoute i Chandler pospieszyli z pomocą
bezradnej damie. Kiedy stawiali ją na nogi, znowu coś dźwięcznie szczęknęło.

- Co to jest? - zapytał ze zgrozą wicehrabia, przesuwając

dłonią po spódnicy żony.

Oskarżona zaczęła głośno zawodzić i oparła się o drzwi powozu. Oczy jej wydawały się wychodzić z orbit, ale

nie patrzyła na nic ani na nikogo konkretnego.

Millicent aż się zimno robiło na ten piskliwy, żałosny dźwięk, dochodzący z ust starszej damy.

261

- Na Boga, co się tu dzieje? - Wicehrabia zadał to pytanie

równie sztywno, jak się poruszał.

Lady Heathecoute zaczęła przekładać fałdy sukni, aż trafiła na długie rozcięcie z boku, które przy

wielkiej obfitości materiału nie dawało się zauważyć. Rozchyliła zwoje, sięgnęła w głąb dużej kieszeni
i wyciągnęła srebrny dzbanek do herbaty oraz srebrną tacę.

Po raz trzeci tego wieczoru spokojne powietrze aż rozdzwoniło się od okrzyków zdumienia.
Chandler spojrzał na Millicent. Pierś rozsadzało mu uczucie, jakiego dotąd nie znał. Osiągnęli cel.

We dwójkę przyłapali Szalonego Pańskiego Złodzieja.

Hałasy w tłumie robiły się coraz głośniejsze.

- Niech ktoś wezwie policję - powiedział Chandler.

„Bo miłość sądzi sercem, nie oczyma, stąd też w obrazach Kupid oczu nie ma". Wystarczy zapytać pannę

Donaldson, której ojciec przyjął oświadczyny sir Charlesa Wrighta.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

W godzinę później gęsty tłum wciąż jeszcze kłębił się wokół powozu Heathecoute'ow. Policja przyjechała i,

przesłuchawszy wicehrabinę i jej męża, zabrała oboje. Chandler i Millicent odbyli dłuższą rozmowę z
policjantami i przyrzekli, że później zarezerwują sobie czas na dalsze pytania.

Jak tylko policjant ich zwolnił, Chandler skorzystał z okazji, by zabrać Milicent z oczu aż nadto

zaciekawionego tłumu. Starając się mieć na względzie reputację panny Blair, obszedł z nią dookoła swój powóz i
dopiero po drugiej stronie pomógł jej wsiąść do środka i sam wskoczył za nią. Zajął miejsce obok Millicent, a nie
naprzeciwko.

Wiedział, że jeżeli zabierze ją do swego domu, może się to z wielu względów okazać niebezpieczne.

Wystarczy, by jedna osoba zobaczyła, jak panna Blair wchodzi lub wychodzi z rezydencji, a nieodwracalnie
straciłaby dobrą opinię. Czuł jednak, że po prostu musi spędzić z nią kilka minut we dwoje. Stęsknił się przez
ostatni tydzień za paroma chwilami sam na sam z tą panną. Zachowa niesłychaną wręcz ostrożność, żeby nikt nie
zobaczył, jak młoda dama do jego domu wchodzi.

263

Jak tam pani głowa? - zapytał, kiedy tylko pojazd ruszył.
Wydaje mi się, że krwawienie ustało i bólu też już prawie nie czuję.
To dobrze. Proszę pozwolić, że zobaczę. - Ujął ją czubkami palców pod brodę i odwrócił twarz w stronę

wiszącej na zewnątrz powozu latarni. Nie było to najlepsze światło, ale widział wystarczająco dobrze, by
stwierdzić, że rozcięcie jest dosyć płytkie, ale za to długie. Oceniał je na jakieś dwa cale. Widział również, że
napuchio. Ogarnął go znowu gniew na wicehrabinę, że zrobiła Millicent krzywdę. Złodziejka zasługuje na karę,
jaką otrzyma.

Wzrok Chandlera przesunął się z rany Millicent na jej skrzydlate brwi i długie, gęste rzęsy. Policzki młodej

damy płonęły z podniecenia wydarzeniami wieczoru. Wargi były wilgotne, rozchylone i cudne. Kusiło go, by
złożyć pocałunek na jej ślicznych powiekach i zarumienionych policzkach, a potem przylgnąć do nęcących warg.
Już się zabierał do urzeczywistnienia tego planu, kiedy powóz gwałtownie się zakołysał i go powstrzymał.

Dunraven odchrząknął i powiedział:
Kazałem stangretowi zabrać nas do mojej rezydencji, żeby oczyścić pani ranę i opatrzyć ją, zanim zawiozę

panią do domu.

To nonsens - zaprotestowała Millicent i odsunęła głowę od ręki hrabiego. - Nic mi nie jest.
Lady Beatrice byłaby odmiennego zdania, gdyby panią w tej chwili zobaczyła. Wygląda pani tak, jakby

wiozący panią powóz się rozbił. Ma pani zaschniętą krew we włosach i na twarzy, nawet suknia pani jest
poplamiona.

Millicent odwróciła głowę i wyjrzała przez okno.
- Jestem pewna, że moja pokojówka może pomóc mi

przemyć ranę i ją opatrzyć, a suknia nie jest ważna.

Chandler ujął ją za rękę i zaczekał, aż znowu spojrzy mu w oczy, a dopiero potem powiedział:

264

- Dla mnie ta sprawa jest ważna. Chcę to dla pani zrobić.

Proszę oprzeć głowę na poduszkach i odpocząć. Jazda nie
potrwa długo.

Ale Millicent nie oparła głowy, tylko przypatrywała mu się nadal w przyćmionym, mętnym świetle.
- Dżentelmen zaproponowałby mi swoje ramię, bym mia

ła gdzie oprzeć głowę.

Na tę propozycję Chandlera ścisnęło coś w piersiach.

A więc proszę pozwolić. - Objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Millicent wtuliła się w zagłębienie pod

ramieniem Dunravena, jakby odnalazła należne jej od zawsze u jego boku miejsce. Chandler delikatnie przytknął
policzek do jej włosów. - O, tak, to dużo lepszy pomysł. Cieszę się, że mam kogoś, kto przypomina mi, jak
dżentelmen powinien się zachowywać, i że tym kimś jest pani.

Są sytuacje, kiedy ktoś powinien pana pouczać.
Jestem do pani dyspozycji, może mnie pani uczyć wszystkiego, czego tylko pani zechce.
To byłoby ambitne zadanie.
Poradzi pani sobie.
Tak, ale bardzo też lubię, kiedy zachowuje się pan jak hukaj.
Wiem.

Spodobało mu się to, jak poprawiła się na poduszkach, by wtulić się w niego mocniej, jakby szukała w jego

ramionach bezpieczeństwa. Podobało mu się, że bez wahania powiedziała, iż chce, by ją objął, a także to, że nigdy
tak naprawdę nie złościła się, kiedy przekraczał granice przyzwoitości. Nie miał wątpliwości, że znalazła się w tej
chwili tam, gdzie być powinna - w jego ramionach.

Dowiodła pani dzisiaj wieczorem swojej odwagi. Byłem pod wrażeniem, kiedy tak dzielnie stawiała pani

czoło lady Heathecoute.

Mniej w tym było odwagi, a więcej determinacji. Nie na-

265

legałabym aż tak gwałtownie, gdyby nie przekonanie, że wi-cehrabina ukrywa coś pod spódnicą. Ale ona
wyśmiałaby tylko moje żądania, gdyby pan mnie nie poparł.

- Zbyt wiele mi pani przypisuje zasług.
Wtulona w ciepło jego surduta Millicent westchnęła.
Wciąż jeszcze trudno mi uwierzyć, że to wicehrabina okazała się Szalonym Pańskim Złodziejem. Od

przyjazdu do Londynu spędzałam z nią tak wiele czasu.

To naprawdę smutne, że biedaczka musiała uciekać się do kradzieży, by uzupełnić ich dochody.
Czy sądzi pan, że wicehrabia jest tak niewinny, jak twierdził?
Tak mi się wydaje. Twarz mu spopielała, kiedy jego żona wyciągnęła srebrny dzbanek do kawy z kieszeni,

którą wszyła w fałdy spódnicy. No i przecież to on nie przestawał nalegać, by udowodniła nam, że nie ma nic do
ukrycia.

Powóz mknął przed siebie. Chandler przyciągnął Millicent bliżej i pocałował w czubek głowy. Zapragnął

porwać ją w ramiona i obsypać pocałunkami i pieszczotami, ale wiedział, że zraniona głowa musi jej pękać z
bólu, więc siedział spokojnie.

- Mam nadzieję, że wyznała prawdę i policja znajdzie

ukradzione przedmioty tam, gdzie powiedziała. Wiem, jak
ogromnie chciał pan odzyskać swego kruka.

Z bliżej niejasnych przyczyn kruk przestał się Chandlero-wi wydawać taki ważny.

Jestem pewien, że gdyby tych przedmiotów nie miała, nie mówiłaby, że je ma.
Proszę sobie tylko wyobrazić: ukradła klejnoty, malowidło i pana złotego kruka, a potem uświadomiła sobie,

że nie ma pojęcia, jak zabrać się do ich spieniężenia.

Chandler parsknął krótkim śmiechem.

- Mamy wielkie szczęście, że przez żadnego z lichwiarzy

nie trafiła do pasera.

266

- To prawda.
Powóz zatrzymał się, Chandler otworzył drzwiczki i wyskoczył. Rozejrzał się na prawo i lewo, a dopiero

potem pomógł Millicent wysiąść i rozpostarł nad jej głową swoją pelerynę, by nikt nie mógł młodej damy
zobaczyć, nawet gdyby przypadkiem znalazł się w pobliżu. Kazał stangretowi zaczekać na siebie przy powozie,
żeby później odwieźć Millicent do domu.

Winston otworzył im drzwi miejskiej rezydencji Dunra-venów i szybko weszli do środka. We frontowym

salonie paliło się światło, więc Chandler wprowadził tam Millicent i pomógł jej zdjąć narzutkę.

- Winston, panna Blair jest ranna.
Kamerdyner podszedł o krok bliżej.

W czym mógłbym pomóc, jaśnie panie? Czy powinienem wezwać lekarza?
Nie - odpowiedzieli jednym głosem Chandler i Millicent, a potem hrabia dodał: - Nie sądzę, by rana była na

tyle poważna, żebyśmy potrzebowali doktora. Przynieś mi wody, jakieś szmatki i maść.

Słucham pana - pochylił głowę Winston i natychmiast wyszedł, by przynieść to, co mu kazano.
Niech pani usiądzie na tej kanapie. - Chandler objaśnił lampę, która paliła się na stole w pobliżu krótkiej

sofy. Potem podszedł do kredensu, nalał brandy do dwóch kieliszków i podał Millicent jeden z nich.

Proszę to wypić. Poczuje się pani lepiej.
Dziękuję panu. - Millicent wzięła brandy i zaczęła popijać małymi łyczkami.
Czy nie jest pani zimno? Mogę rozpalić ogień.



Nie, czuję się dobrze. Naprawdę niepotrzebnie przywoził mnie pan tu, do swego domu, ale cieszę się, że pan

to zrobił. Chociażby na kilka minut. Niedługo będę musiała iść. Nie zniosłabym, gdyby informacje o dzisiejszym
wieczorze dotarły do lady Beatrice, zanim do niej wrócę.

267

Chandler nie usiadł. Stał i patrzył na Millicent.
Jestem pewien, że tak się nie stanie.
Proszę, jaśnie panie - powiedział Winston, wnosząc na srebrnej tacy miskę z wodą, szmatki i słoiczek.

Postawił tacę na okrągłym palisandrowym stoliku obok kanapy.

Dziękuję, Winston.
Tak, jaśnie panie. Czy mogę czymś jeszcze służyć?
Nie. Teraz ja się już wszystkim zajmę. Dobranoc.
Słucham, jaśnie panie. Dobranoc. - Kamerdyner wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi.
Wydaje się bardzo kompetentny - zauważyła Millicent.
Bo jest taki. - Chandler dawno już zapowiedział Win-stonowi, że jeżeli z ust swego chlebodawcy usłyszy

„dobranoc", ma go więcej danego wieczoru nie niepokoić. - Czy po brandy czuje się pani lepiej? - zapytał,
siadając na kanapie obok Millicent.

Tak. - Millicent się uśmiechnęła. - Po raz trzeci powtórzę, że czuję się dobrze i jestem spokojna. Nawet

głowa mnie już mniej boli. Proszę więcej o to nie pytać.

W porządku. Przemyjmy to rozcięcie.
Chandler zanurzył szmatkę w zimnej wodzie i delikatnie zmył krew z okolic rany i z policzka. Ich twarze

znalazły się bardzo blisko siebie. Kusiło go, by ucałować wargi dziewczyny, ale opanował się i bez słowa, z
tkliwością się nią zajmował. Kiedy pytał, czy to nie boli, Millicent tylko w milczeniu potrząsała głową, dopóki nie
wtarł maści w rozciętą skórę.

No. Gotowe. Dzięki Bogu, nie było aż tak źle, jak się obawiałem. Kiedy rana się zagoi, nie powinna po niej

zostać nawet blizna. Proszę brać się do roboty i dopić brandy.

Dziękuję - powiedziała Millicent, kiedy Chandler zabierał tacę w wodą i przenosił ją na stolik pod oknem. -

Świadomość, że przeżyję, podnosi mnie na duchu.

Chandler wrócił do kanapy i usiadł dużo bliżej panny Blair,

268
niż pozwalała przyzwoitość. Wziął kieliszek i pociągnął jeszcze łyk bursztynowego trunku, który kolorem tak
bardzo przypominał oczy Millicent. Sam nie wiedział, czy robi mu się gorąco od brandy, czy od świadomości, że
ma tę dziewczynę w swoim domu. Nagle ogarnęło go gwałtowne pragnienie, by ją objąć. Nie powinien był kazać
Winstonowi iść spać. Przebywanie sam na sam z Millicent stanowiło zbyt wielką pokusę.

- Tak, dożyje pani sędziwego wieku i będzie wnukom

opowiadać ze wszystkimi szczegółami, jak to pani odkryła,
kim jest Szalony Pański Złodziej. Jak się nad tym zastano
wić, to właściwie powinna pani mieć bliznę, żeby im udo
wodnić swoje bohaterstwo.

Millicent się roześmiała.
- Och, w pana ustach każde wydarzenie staje się dużo bar

dziej barwne, niż było w rzeczywistości. Proszę poza tym nie
zapominać, że to pan pierwszy zauważył, iż spódnica lady
Heathecoute odbiega wyglądem od normy.

Chandler uśmiechnął się i przesunął grzbietem dłoni po jej policzku.
Nie, nie. Cała chwała spływa zasłużenie na panią, a dowodzi tego odniesiona rana.
Zazdrosny? - przekomarzała się z nim.

Przyjąłbym dla pani każdą ranę. Nie chcę, by stała się pani najmniejsza nawet krzywda.

Jej śliczna twarz spoważniała.

Chandler, czy mogę pana o coś poprosić?
Oczywiście. O wszystko.
- Czy będziesz się ze mną kochał?
Wszystko, tylko nie to!

Chandlerowi dech zaparło na jej słowa. Millicent na pewno sama nie wie, co mówi. Najlepiej będzie przez cały

ten wieczór utrzymać żartobliwy nastrój. Nie wolno mu dopuścić, by zmienił się na poważny, bo tak bardzo, tak
ogromnie tej dziewczyny pragnął.

269

- Proszę pozwolić, że rzucę raz jeszcze okiem na pani gło

wę. Obawiam się, że musi być w dużo gorszym stanie, niż mi
się zdawało. - Udał, że z wielką uwagą przygląda się rozcięciu.

Millicent lekko uniosła się i delikatnie pocałowała go w usta.
- Powiedziałeś, że mogę prosić o wszystko - przypomnia

ła mu z powagą, jakiej jeszcze u niej nie widział.

Uśmiech Chandlera przybladł.
- O wszystko z wyjątkiem tego. Jesteś szlachetną damą,

Millicent. Nie chcę tego zmieniać. Niezależnie od tego, jak
pociągająca wydaje mi się twoja prośba.

Wyjął jej pusty kieliszek z dłoni i odstawił go na stolik. Popełnił błąd, dając jej do picia mocny alkohol.

Brandy uderzyła Millicent do głowy i kazała powiedzieć coś, czego nigdy by inaczej nie powiedziała.

- Czas odwieźć cię do domu - powiedział.
Millicent dotknęła jego ręki i nie pozwoliła mu wstać.
- Mówię poważnie, Chandler. Powodem nie jest ani guz

na głowie, ani brandy, tylko coś, co czuję głęboko w sercu.
Chcę być tej nocy twoja.

Na jej słowa podbrzusze Chandlera natychmiast się naprężyło.
- Sama nie wiesz, co mówisz. - Ledwo wydobywał z sie

bie głos, tak ochrypł z pożądania. Nigdy, w najśmielszych
nawet marzeniach nie przypuszczał, że Millicent mu się od
da. A chociaż poczuł zawrót głowy na myśl, że mógłby się
w niej zanurzyć, nie mógł na propozycję przystać. Źle by po
stąpił, biorąc tę dziewczynę. Zasługiwała na to, by w noc po
ślubną była czysta.

Millicent ujęła w ręce dłoń Chandlera, uniosła ją i położyła sobie na sercu. Popatrzyła na niego błagalnie.
- Poczuj, jak moje serce rwie się do ciebie.
Tak bardzo pragnął powiedzieć „tak", że aż go w gardle bolało. Od dawna już czuł się niezaspokojony. Całe

jego ciało zesztywniało z pożądania, ale zdołał wykrztusić tylko:

270

- Millicent.
Przysunęła się bliżej i przycisnęła udo do jego nogi.
- Goniłeś za mną od chwili, kiedy się poznaliśmy. Dlacze

go teraz odmawiasz, skoro mnie wreszcie złapałeś?

Napór pożądania w lędźwiach stawał się aż bolesny i trudno mu było się oprzeć, ale Chandlerowi udało się

wyszeptać:

- Nie po to za tobą goniłem, żeby cię teraz zniewolić.
Millicent uśmiechnęła się, uniosła rękę, objęła hrabiego za

szyję i przyciągnęła jego twarz jeszcze bliżej do swojej.

- Jakże brutalnie określasz to, o co ciebie proszę. Nie

mógłbyś przecież pohańbić mnie dotknięciem, które daje mi
tyle szczęścia.

Chandler oddychał tak płytko, że prawie głos mu odebrało.

Jesteś niewinna i taka powinnaś zostać.
Nie. Nie odmawiaj mi, Chandler.

Dunraven podniósł dłoń z piersi Millicent i oboma rękami objął jej twarz. Pochylał ku niej głowę, aż zmieszały

się ich oddechy, przyspieszone od płomiennej namiętności, którą oboje kipieli. Coraz trudniej było mu zapanować
nad własnym ciałem.

- Nie kuś mnie, Millicent. - To niesprawiedliwe. - Za bar

dzo cię pragnę.

- Chcę, by dzisiejszej nocy to właśnie się stało, wiem o tym.
Wypowiedziała te słowa tak poważnie, tak szczerze, tak

naturalnie.

- Nie. Jesteś damą. Mówiłem ci, że swoim zachowaniem

nie zasłużyłem na aż tak złą reputację. Nigdy jeszcze nie
wziąłem do łóżka dziewicy. To prawda, że zdarzało mi się
brać niezamężne kobiety, ale dopiero wtedy, kiedy upewni
łem się, że nie będę pierwszy.

Zajrzał jej głęboko w oczy i poczuł gwałtowny przypływ pożądania. Nie wiedział, jak długo jeszcze zdoła się

opierać.

Instynkt podpowiadał mu, że Millicent jest niewinna, ale pragnął jej tak bardzo, że zapytał:

271

- Bądź ze mną uczciwa, Millicent, czy byłbym dla ciebie

pierwszym?

-Tak.
- A więc nie nadużyję tego, co z prawa należy do twej no

cy poślubnej.

W oczach Millicent coś błysnęło i Chandler zdał sobie sprawę, że ją zranił. A myślał, że pochwali go, iż miał

odwagę przeciwstawić się jej zuchwałej propozycji. Chociaż jeżeli poprze-ciwstawia się jeszcze trochę, to trupem
padnie.

Dlaczego za mną goniłeś, jeżeli mnie nie chciałeś? Czy to była tylko zabawa?
Zabawa? Nie - odpowiedział w pełni uczciwie. Kiedyś, w młodszym wieku, traktował gonienie za młodymi

damami do ogrodów i po mieście jako zabawę, ale za Millicent gonił dlatego, że chciał widywać się z nią i być z
nią. I wcale nie przestał tego łaknąć. - Oczywiście, że cię pragnę. Jak możesz w to wątpić?

Ale kiedy chcę być twoją przez jedną noc, już mnie nie pragniesz?
Niech to wszyscy diabli, nie! - Przywarł do jej ust w przeciągłym, mocnym pocałunku i delektował się nim,

dopóki im obojgu tchu nie zabrakło, a on bliski był szaleństwa, tak pragnął dać sobie spokój z niemądrymi
próbami wyperswadowania jej tego, do czego oboje dążyli, i wziąć ją tu i teraz. -Pragnę cię bardziej niż
kiedykolwiek, ale nie biorę do łóżka dziewic.

Millicent puściła słowa Chandlera mimo uszu. Zaczęła całować jego oczy, policzki, wargi i szyję, aż do

miejsca gdzie zawiązany był krawat, a potem ruszyła znowu do góry, w kierunku brody. Kiedy ich wargi się
zetknęły, wyszeptała:

- Zapomnij więc o łóżku i weź mnie tu, na tej kanapie, bo

chyba zemdleję, jeżeli niedługo nie oddasz mi pocałunków.

Zdrowy rozsądek pożegnał się z Chandlerem na dobre. Hrabia chwycił Millicent mocno w ramiona i

wtuliwszy usta

272

w jej szyje, jęknął cicho. Niech diabłi wezmą to, co się robić powinno.

- Jak mógłbym oprzeć się takiej prośbie, skoro chciałem uczynić cię swoją od chwili, kiedy w tamtym

mrocznym korytarzu odwróciłaś się i popatrzyłaś na mnie?

Wpił się w jej usta tak gorączkowo, z takim zapamiętaniem, że Millicent aż się spłoszyła. Chandler wyczuł to,

ale nie rozluźnił uścisku. Ich wargi i języki przylgnęły do siebie i tylko chwilami słychać było, jak gwałtownie
oboje łapią powietrze.

Opuścił dziewczynę na kanapę, układając jej głowę i szyję na wygiętej poręczy. Millicent uniosła ręce,

otoczyła kark Chandlera ramionami i wplotła mu palce we włosy. Jej lekkie dotknięcia stymulowały go jeszcze
silniej.

Przesyceni rozbudzoną namiętnością przywarli do siebie, ich wargi się spotkały, języki roztańczyły się w

parze, a gorące pożądanie zapłonęło żywym ogniem.

Chandler oderwał się od warg Millicent; pocałował ją w szyję tuż pod uchem, a potem przesunął usta na

dekolt i piersi, które z każdym oddechem unosiły się ku niemu. Millicent odgięła głowę w tył, by wargami mógł
sięgnąć w każde miejsce, do którego chciałby się dostać.

Dunraven zsunął jej na to z ramion rękawki sukni i odsłonił pulchne wypukłości piersi, spoczywających w

miseczkach gorsetu. Delikatnie wysunął różowe czubeczki spod spowijającego je materiału i pełen zachwytu
patrzył na urodę Millicent. Przysiągłby wcześniej, że już bardziej ani nabrzmieć, ani stwardnieć nie może, a
jednak. Skąd przyszedł mu do głowy pomysł, że zdoła się tej dziewczynie oprzeć? Musiał oszaleć.

Popatrzył jej w oczy i wyszeptał z trudem, bo głos miał urywany, ochrypły:

- Jesteś piękna, Millicent.
Uśmiechnęła się do niego, spojrzenie miała jasne i czyste, i odetchnęła głęboko, zanim powiedziała:
- Dziękuję ci.

273

Przylgnął podbrzuszem do jej miękkiej kobiecości, wciskając Millicent głębiej w kanapę. W odpowiedzi

przywarła do niego mocniej, a w nim coś potężnie, boleśnie zaczęło pulsować. Chciał już pogrążyć się w niej,
zatracić się w niej.

Miał w planach jeszcze wiele słodkich słówek i poetycznych zwrotów, ale słyszał ciężki oddech Millicent,

widział jej błyszczące z pożądania oczy i wiedział, że nie chodzi jej o dusery, czułe dotknięcia ani przeciągłe
pocałunki. W jasny sposób dala mu do zrozumienia, że go chce, i że wie, co robi. Wystarczy, że Chandler
przyjmie to do wiadomości.

Szybko podciągnął suknie i halkę Millicent wysoko nad uda i zwinął je w kłąb pod biustem. Odrywając dłonie

od talii, ściągnął po drodze jej reformy poniżej kolan. Millicent pozbyła się ich, machnąwszy okrytą atłasowym
pantofelkiem stopą. Potem rozsunęła nogi i oparła się stopą o podłogę.

Kiedy rozpinał klapę przy spodniach, Millicent pociągnęła za zawiązany na kokardę krawat, rozluźniła mu go,

zdjęła z szyi i razem z kołnierzykiem rzuciła na podłogę. Chandler przesunął dłonią w górę i w dół po kawałeczku
jedwabistego uda nad pończochami, a potem się ułożył na Millicent, celując w jej kobiecość.

Uświadomił sobie, że cały dygocze, serce waliło mu jak młotem; powściągnął się na moment. Pragnął jej tak

silnie, że to nim wstrząsnęło do głębi. Próbował zrozumieć, co powoduje, że Millicent jest tak odmienna od
wszystkich kobiet, które miał w przeszłości. Dlaczego chwyta go wprost za serce?

- Czy coś się stało? - zapytała.
Zajrzał w jej ufne, spragnione oczy i uświadomił sobie, że musi tej dziewczynie dać jeszcze jedną szansę, by

go powstrzymała.

Czy jesteś całkiem pewna, Millicent? Mogę... myślę, że udałoby mi się jeszcze wycofać, jeżeli powiesz choć

słowo... diabli, Millicent, powiedz mi, że mam tego nie robić.

Nie. Nie chcę, żebyś tej nocy był dżentelmenem. Chcę, żebyś był hultajem, którego znam i pragnę.

274

Wsunęła mu ręce pod pachy i go objęła. A potem oboma dłońmi chwyciła za pośladki i przyciągnęła

Chandlera do siebie.

- Och, diabli - wymamrotał gorączkowo i jednym ruchem się w niej zagłębił.

Millicent jęknęła cicho, króciutko. Nie odrywała dłoni od jego rozpalonej skóry i prowadziła go to w górę, to

w dół, kiedy poruszał biodrami. Chandler zatracił się bez reszty w cudownym aż do bólu, nieopisanie
rozkosznym zjawisku, którym była Millicent.

Millicent.

Położył obie dłonie na jej talii, rozpostarł palce na biodrach i roztańczył się z nią w rytmie, w jakim się pod

nim prężyła. Poruszał się w jej wnętrzu, w górę i w dół, w górę i w dół. Przez materiał koszuli czuł, jak jej
rozpalone piersi ocierają się o niego. Słyszał cichutkie, jakby pełne niedowierzania . okrzyki i swój własny
zwierzęcy jęk rozkoszy, kiedy pogrążył się w niej głęboko i napełnił ją swym nasieniem, tracąc przy tym kontakt
z rzeczywistością i przelatując w krainę marzeń.

Opuścił głowę, wtulił ją między ramię a szyję Millicent, oddychał ciężko i całując wilgotną skórę, powtarzał

szeptem imię dziewczyny.

Z trudem chwytał powietrze, tyle emocji szarpało go za serce. Wiedział, że musiał zakochać się w Millicent

Blair.

„O, przestań szlochać, moja niebogo". Drogie damy, wciąż jeszcze macie dość czasu, by złapać jednego z

Okropnej Trójki, zanim sezon dobiegnie końca.

Lord Truefitł Codzienna rubryka towarzyska

Millicent podniosła wzrok, spojrzała Chandlerowi w oczy i uśmiechnęła się do niego. Kochała go. Kochała go

do szaleństwa. Była swego uczucia całkowicie pewna i ani odrobinę nie żałowała tego, do czego przed chwilą go
nakłoniła. Nie groziło jej, by kiedykolwiek mogła pożądać innego mężczyzny w taki sposób, w jaki pragnęła
Chandlera.

Spoczywali oboje na kanapie, na wpół na niej leżąc, a na wpół z niej zwisając. Żeby się podtrzymać, Chandler

położył łokieć na poręczy, a drugą rękę na oparciu. Wciąż jeszcze w niej tkwił. Millicent czuła na sobie jego
ciężar, jego siłę i jego ciepło; nigdy jeszcze nie miała wrażenia takiej pełni i takiej błogości.

Popatrzył na nią z dziwnym wyrazem twarzy i powiedział:
Ty się uśmiechasz.
Czy to cię dziwi?

Tak. Zastanawiam się, dlaczego się na mnie nie gniewasz.

Millicent przesunęła się odrobinę, żeby lepiej widzieć je
go oczy.

Dlaczego miałabym złościć się, kiedy dostałam coś, czego pragnęłam?
Nie po to zabrałem cię do siebie, Millicent. Ani przez

276

moment nie wyobrażałem sobie, że to się tak skończy. Nie planowałem tego.

- Wiem. Ale ja chciałam, żeby tak się stało. Ja to zaplano

wałam - wyjaśniła, jakby przyznanie się przed nim do cze
goś takiego było najbardziej naturalną rzeczą na świecie.

Odpowiedział jej uśmiechem.

Nigdy jeszcze żadna dama nie ubiegała się o mnie tak jak ty dzisiejszej nocy.
Żadna nie miała po temu powodów. To zawsze ty się o damy ubiegałeś, ty je ścigałeś.
Obawiam się, że nie wiedziałem, co tracę, albo dałbym się z pewnością dużo łatwiej złapać.
Millicent cicho się roześmiała, spoglądając w jego przystojną twarz.
- Należy mi się więc podziękowanie za to, że odkryłam

przed tobą takie rozkosze.

Długie, ciemne rzęsy przysłoniły powabnie oczy Chandlera.

To prawda, panno Blair. Dziękuję pani.
Czy to, co właśnie wspólnie przeżyliśmy, byłoby inne, gdybyś wszystko zaplanował ty? - zapytała.

Chandler trącił ją nosem we włosy i ucałował w policzek.

Może troszkę.
A czym by się różniło?
Więcej słów, więcej pieszczot, więcej czasu.
I łóżko? - uśmiechnęła się.

Hrabia stęknął i ułożył nieco inaczej ręce, na których opierał niemal cały swój ciężar.

- Bez dwóch zdań.

- Czy to, co wspólnie przeżyliśmy, byłoby wtedy lepsze?
Natychmiast zajrzał jej przenikliwie w oczy.
- Dla mnie już było idealne. W niczym nie zdołałbym te

go polepszyć.

Millicent poczuła, że serce jej rośnie, i znowu się uśmiechnęła. Żadne słowa z ust Chandlera nie ucieszyłyby

jej bardziej.

277

Dziękuję, że tak powiedziałeś.

Mówiłem serio, Millicent. Nigdy wcześniej nie było mi tak dobrze.

Millicent kiwnęła głową, wyciągnęła rękę i lekko, czubkami palców popieściła jego pokrywający się już

zarostem policzek. Żałowała, że nie może zostać tu z nim na resztę nocy, na dzień, na zawsze, ale wiedziała, że to
niemożliwe.

Czas na mnie.
Wiem. Nie martw się. Odwiozę cię do domu przed świtem, obiecuję.

Sądził, że mówią o dzisiejszej nocy, a jej chodziło o to, że niedługo będzie musiała wracać do Nottinghamshire

i już go nigdy nie zobaczy. Na tę myśl serce jej pękało.

Chandler dźwignął się, podciągnął spodnie i okrył Millicent suknią. Potem płynnie, zamaszyście chwycił ją

jedną ręką pod kolana, a drugą objął za ramiona i podniósł, jakby nic nie ważyła.

Co ty robisz? - zapytała.
Będę się teraz z tobą kochał tak, jak to się powinno robić.
Dlaczego? Czy za pierwszym razem zrobiliśmy to źle? -zapytała z pewną konsternacją.
Chandler przeniósł ją na gruby, czarny futrzany dywanik, który leżał przed pustym kominkiem.
- Nie żeby źle - wyjaśnił, klękając i delikatnie układając ją

na futrze. - Na Boga, nic podobnego. Tylko że zachowałem się
niecierpliwie i trochę za bardzo samolubnie. Zdaję sobie spra
wę, że to, co robiliśmy na kanapie, sprawiło o niebo więcej
przyjemności mnie niż tobie. A chcę, żeby tobie było dobrze.

Sprężyste futro miękko uginało się pod Millicent i w dotyku było rozkosznie puszyste. Bladożółte światło od

lampy napełniało pokój złocistą poświatą. Było cicho, nawet tykanie zegara nie zakłócało tego czarodziejskiego
wieczoru i ogromnej radości, jaką czuła Millicent, leżąc w dezabilu na podłodze razem z Chandlerem.

278

Dunraven usiadł obok niej, ściągnął przez głowę koszulę i odrzucił ją na bok. Millicent zaczęła szybciej

chwytać powietrze na widok jego mocnego torsu ze wspaniałymi, grającymi pod skórą mięśniami. Zobaczyła
niżej ciemną plamę owłosienia na brzuchu, gdzie kusząco rozchylały się spodnie. Coś w jej wnętrzu skurczyło się
niecierpliwie.

Podniosła się do pozycji siedzącej i dotknęła jego kolana.

- Nie czułam się rozczarowana, Chandler. Uważam, że to,

co zrobiliśmy, było cudowne.

Chandler pochylił się i przywarł na moment do jej ust w głębokim penetrującym pocałunku.

Zaczekaj, dopóki nie przekonasz się, co teraz będzie.
Jest jeszcze coś więcej niż to, co zrobiliśmy? - zapytała, odprężając się troszkę.
Tak. A ja zamierzam się nie spieszyć i chcę kochać cię tak, jak powinienem. Tak, jak na to zasługujesz.
Rozwiązał wieczorowe buty i zdjął je, a potem podniósł się na kolana i odwrócił przodem do niej. Zdjął

reformy, które zwisały jej z jednej stopy. Sięgnął po rąbek podwiniętej do pół uda spódnicy, ale przyjrzawszy się,
jak Millicent jest ubrana, nie dokończył ruchu. Suknia o wysokim stanie opadła z ramion dziewczyny, ukazując
skromny, elegancki gorset, który miała pod spodem.

- Ale jednak będę się musiał bardziej pospieszyć, niż plano

wałem. Chciałbym zdejmować z ciebie ubrania kolejno, war
stwami, i całować cię z każdym zdjętym fragmentem, ale nie
starczy nam dziś czasu na to, żebym mógł cię całkiem rozebrać.

Zsunął z nóg spodnie i odrzucił je na bok. Był nagi. I piękny w swojej nagości. Serce Millicent zamarło z

miłości, z pożądania. A kiedy pochylił się i wziął ją w ramiona, podniecenie zaczęło palić ją żywym ogniem. Ich
nagie piersi się zetknęły, a wtedy w całym ciele poczuła rozkoszne mrowienie, odprężyła się i wtuliła w jego
ramiona, oddając mu się bez reszty.

Chandler delikatnie położył ją na puszystym dywaniku

279

i ułożył się przy niej. Uniósł się na łokciu i powoli podciągnął znowu jej suknię i koszulę aż do talii. Przez długą
chwilę spoglądał Miłlicent w oczy, a potem opuścił wzrok, przeciągle przyjrzał się jej piersiom, przeniósł
spojrzenie na miejsce, gdzie łączyły się uda, i obejrzał nogi aż po palce stóp.

- Zachwycasz mnie swoim wyglądem, kształtami, przepy

chem atłasowej skóry - szeptał ochryple. - Jesteś piękna, do

skonała.

Kiedy tak swobodnie błądził po niej wzrokiem, Miłlicent robiło się gorąco, rumieniła się i czuła, jak narasta w

niej jakiś niedosyt.

Chandler otwartą dłonią objął jej policzek, popieścił go. Zsunął dłoń na szyję, dekolt i ramiona, elektryzująco

prześlizgując się czubeczkami palców po skórze. Jego otwarta dłoń przesunęła się na piersi. Uniósł najpierw
jedną, potem drugą, delikatnie ściskał ich krągłość i ważył je, jakby chciał zapisać sobie w pamięci ich kształt.

Miłlicent przymknęła oczy i delektowała się tymi delikatnymi pieszczotami. Każdym ruchem, każdym swoim

oddechem budził w niej uniesienie. Kolejno pocierał sutki Miłlicent między palcami, a jej zdawało się, że
eksploduje, tak intensywne, tak rozkoszne były te doznania, których nigdy wcześniej nie czuła.

Pragnęła, by pieścił ją tak bez końca, ale on już przesuwał dłoń niżej, przez wklęsłość talii, po biodrze, aż

wreszcie spoczęła władczo na jej podbrzuszu. A kiedy zsunął rękę jeszcze niżej, Miłlicent drgnęła z zaskoczenia,
z rozkoszy. Palce Chandlera znieruchomiały na moment, by mogła przyzwyczaić się, że tak intymnie jej dotyka, a
potem powolnym ruchem zaczęły delikatnie ją gładzić.

Gdzieś z głębi piersi Miłlicent wyrwał się jęk, ale nie potrafiła sformułować ani słowa. Wiedziała tylko, że

chce tego więcej, i jeszcze, i jeszcze.

- Jesteś zachwycająca - szeptał. - Jedwabista, ciepła, wil

gotna. Piękna.

280

Nie przestawał wodzić palcami w górę i w dół po najbardziej kobiecym miejscu na ciele Miłlicent, a

równocześnie pochylił głowę i lekko potarł nosem o jej policzek, następnie przesunął nim po brodzie, na szyję i
wtulił się w aksamitną skórę w zagłębieniu nad ramieniem. Wciągał powietrze głęboko, wydychał je powoli,
głośno.

- Cudownie pachniesz, tak kobieco i świeżo - szepnął

i znowu głęboko odetchnął.

Miłlicent czuła się tak, jakby zaraz miała przelecieć nad krawędzią piętrzących się, niewysłowionych emocji, i

wiedziała, że się powstrzymać nie zdoła. Instynktownie unosiła ciało w rytm ruchu jego palców.

Chandler zaczął całować ją od oczu, a potem przeniósł się na policzki, doszedł do ust. Rozchyliła je, bo chciała

się nim jak najpełniej delektować, chciała znowu stać się jego cząstką. Niespiesznie przywarł w pocałunku do jej
warg, pieścili się językami, on chwilami skubał zębami dolną wargę dziewczyny.

Powoli przeniósł usta na jej piersi i przywarł do różowego wzgórka wargami, possał jeden, potem drugi, potem

znowu ten pierwszy. Miłlicent oszołomiona poddała się niepojętej rozkoszy, która narastała w jej podbrzuszu.
Wszystko to było dla niej takie nowe, że z trudem łapała dech i nie była w stanie zapanować nad drganiem mięśni,
które kurczyły się z pożądania.

- Uwielbiam to, jak smakujesz - mruczał, nie odrywając

ust od jej krągłych piersi. Polizał rozpaloną skórę. - Nie mo
gę się tobą nasycić.

Miłlicent oplotła rękami kark Chandlera i przywarła do niego. Te pieszczoty i słowa sprawiały jej rozkosz, ale

wiedziała, że potrzebuje od niego czegoś więcej, że jeszcze czegoś chce. Aż do bólu pragnęła poczuć go w głębi
siebie.

Ja też się tobą nie mogę nasycić, lordzie Dunraven. Ale ty się chyba ze mną droczysz - szepnęła bez tchu.
Ja się droczę? - zapytał między jednym krótkim pocałunkiem a drugim, od których ciało Miłlicent prężyło

się pod

281

jego dłońmi. - A mnie się zdawało, że kocham cię słowem i pieszczotą.

Chyba nie zniosę już dłużej słów ani pieszczot. Czuję się tak, jakbym miała eksplodować, jeżeli nie

pocałujesz mnie mocno, mocno i... - Przerwała. I co?

I nie napełnię cię? - dokończył za nią.
Millicent zdawała sobie sprawę, że Chandler oczekuje, iż dla niej te pieszczoty i słodkie słówka będą

najcenniejszym skarbem. Jako damie powinny jej wystarczyć, ale ona chciała czegoś więcej. Pragnęła poczuć
Chandlera wewnątrz siebie, poczuć, jak ją wypełnia, jak ją bierze. Nie chciała dżentelmena. Chciała Chandlera-
mężczyzny, wielkiego i mocnego, który uczyniłby ją swoją tak, jak to już zrobił na kanapie.

- Tak, tak, Chandler, wypełnij mnie.
I nagle cicho krzyknęła, ciało jej szarpnęło się gwałtownie i przywarło do pieszczącej ją dłoni. Ukryła twarz na

ramieniu Dunravena. Miała wrażenie, że uderzają w nią gwałtowne, kipiące fale przemożnych emocji, które
powoli zaczęły przyci-chać, aż zmieniły się w rozkoszne kołysanie.

- Chandler. - Wyszeptała cicho jego imię, a potem opadła

na futro; w płucach nie pozostała jej ani odrobina powietrza,
w mięśniach ani odrobina siły.

Nie dał jej czasu, by odzyskała dech,- tylko nakrył sobą jej ciało, równocześnie wpijając się w usta. Wargi

miał wilgotne, gorące i pożądliwe, całował ją głęboko, niemal brutalnie i w miażdżącym uścisku gniótł pod sobą.
Millicent uwielbiała tę jego agresywność. Odpowiadała pocałunkiem na pocałunek, reagowała pieszczotą na
pieszczotę, oddechem na oddech.

Rozsunęła nogi i Chandler jednym pchnięciem zagłębił się w niej. Uniosła biodra i przyjęła go w siebie całego

na raz, głęboko. Słyszała jego coraz szybszy, urywany oddech, czuła, jak dygocze, i upajała się świadomością, że
może dać mu aż tyle szczęścia. Przyłączyła do zachłannego rytmu, który wyznaczał własnym ciałem, wsuwając
się w nią i wysuwając,

282

pewnymi ruchami. Ruchy te robiły się coraz mocniejsze, coraz gwałtowniejsze, rozkosz narastała coraz bardziej,
aż wreszcie Millicent znieruchomiała, zakrzyczała i znowu tchu jej zabrało, tak cudowne było to spełnienie.

Chandler znowu wpił się w jej usta w miażdżącym pocałunku i wchłaniał w siebie ten krzyk, równocześnie

poruszając się w jej wnętrzu z coraz większą mocą i energią. Wsunął ręce pod plecy Millicent i przygarnął ją do
siebie, kiedy drgała od tętniącego w niej upojenia.

Poruszał się w niej jeszcze przez chwilę czy dwie, a potem znieruchomiał w środku i rozedrganym głosem

wyszeptał:

Och, Millicent, taka jesteś cudowna, taka piękna, taka podniecająca.
I ty też - odpowiedziała i wtuliła mu nos w rozpaloną szyję.
Leżał na niej, rozgrzany i ciężki. Millicent powoli przesuwała dłońmi po jego plecach, w dół aż na pośladki i z

powrotem na ramiona. Gdyby tak mogła obejmować go do końca życia...

Chandler uniósł głowę i na jego twarzy zobaczyła ten uśmiech, który już nauczyła się kochać.
Czy było lepiej niż przedtem? - zapytał.
Och, tak, tak! Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale miałam takie niezwykłe doznania. Co się ze mną działo?
Przeżyłaś to, co nazywane jest w miłości szczytowaniem.
Naprawdę aż dech w piersiach zapiera, prawda?
Mnie zaparło. Chyba nigdy jeszcze nie odczułem tak wielkiej satysfakcji.
Mmm. Wydaje mi się, że to dobre określenie tego stanu. Ja chyba również nigdy nie czułam się tak

bezgranicznie usatysfakcjonowana.

- To tak jak ja - roześmiał się gardłowo Chandler.
Millicent westchnęła. Taką miała ochotę poleżeć jeszcze

w objęciach Chandlera i się nimi nacieszyć, zanim trzeba będzie przypomnieć sobie o obowiązkach, ale
wiedziała, że go-

283

dżina robi się późna. Nie chciała myśleć ani o powrocie do domu, do ciotki, ani o powrocie do Nothinghamshire.
Nie chciała myśleć o tym, że być może nigdy już nie doświadczy razem z nim tej cudownej cząstki życia, ale
musiała. Skończyli się kochać i teraz im szybciej wróci do normalnych zajęć, tym szybciej przejdzie jej tęsknota
za Chandlerem. Poruszyła się pod nim.

- Nie chcę, by to się skończyło, ale muszę wracać do do

mu. Lady Beatrice gotowa wysłać Phillipsa na poszukiwania.

Chandler uniósł się na łokciu i popatrzył w okno, a potem zajrzał jej w oczy.
- Tak, zaczyna już świtać. - Przerwał. - Millicent, musi

my porozmawiać.

Millicent zesztywniała. Nie miała ochoty tego słyszeć. Wiedziała, co hrabia chce powiedzieć, i nagle

rozgniewała się, że może zrujnować to przeżycie, które wstrząsnęło nią do głębi duszy. Nigdy jeszcze nie doznała
czegoś takiego. Pchnęła go w pierś i Chandler się z niej sturlał. Kiedy wstawała z futrzanego dywanika,
obciągnęła na sobie sukienkę i sięgnęła po bieliznę.

Nie musi pan nic mówić, lordzie Dunraven. Właściwie to myślę nawet, że byłoby lepiej, gdybyśmy w ogóle

nie rozmawiali na temat tego, co się właśnie zdarzyło między nami.

Zaczekaj no chwileczkę - przerwał jej Chandler; na jego twarzy malowało się zaskoczenie. - Co chcesz przez

to powiedzieć? Musimy o tym porozmawiać.

Millicent stanęła nad nim i spojrzała mu w oczy.
- Nie, nie musimy. Wiem, o czym pan myśli. Przekonany

pan jest, że tak to wszystko rozegrałam, by poczuł się pan
zmuszony mi oświadczyć, prawda? No cóż, sir, może się pan
nie niepokoić. Nie dlatego to zrobiłam. To nie był żaden
podstęp, by schwytać pana w księżą pułapkę.

Chandler najwyraźniej osłupiał; usiadł na dywaniku, objął rękami kolana i podniósł na nią wzrok.
- Wcale pani o to nie podejrzewałem.

284

- To dobrze. Nie spodziewałam się, że zostanę pańską żo

ną, zanim do tego doszło, i nie spodziewam się pana oświad
czyn teraz. Nie musi się pan martwić, że kiedy świt zmieni
się w dzień, zażądam od pana ręki.

Dunraven zmarszczył brwi i potrząsnął głową.

Nie oczekiwałem, by miała pani czegoś żądać.
Cieszę się, że sobie to wyjaśniliśmy. - Weszła stopami w reformy i podciągnęła je do góry.
Nie. - Siedząc wciąż na futrzaku, Chandler chwycił spodnie i wsunął najpierw jedną, a potem drugą nogę w

nogawki. - Najwyraźniej jedna sprawa pozostała dla pani niejasna, panno Blair.

Słucham, sir? - naburmuszyła się Millicent, zawiązując tasiemkę reform w pasie.
Szlag by to najjaśniejszy, Millicent, przemawia pani tak, jakby przyszła tu pani i mnie wykorzystała, i

jakbym ja nie miał nic do powiedzenia w sprawie tego, co się między nami wydarzyło.

Przecież dokładnie tak było.
Chandler gniewnie spojrzał na nią, na jego twarzy malowało się niedowierzanie.
Nie, wcale tak nie było.
Do tego, co przeżyliśmy wspólnie, doprowadziłam ja, sir. To ja prosiłam, byśmy się kochali, pamięta pan?
Chandler podniósł jeden but i wstał z dywanika.
Nie może pani przypisywać sobie wszystkich zasług. I proszę nie udawać, że musiała pani używać siły,

żebym wyraził zgodę. Chciałem kochać się z panią od chwili, kiedy ją ujrzałem po raz pierwszy. Jeszcze nawet
nie wiedziałem, jak pani na imię, a już chciałem się z panią kochać.

Nie przypominam sobie, by kiedykolwiek pan o czymś takim wspomniał.
Dżentelmen nie może z miejsca odkryć kart i powiedzieć damie, że chce się z nią kochać.

285

Millicent podciągnęła skrzydlate rękawki na ramiona i poprawiła suknię z przodu na gorsecie.
Dżentelmen, tak pan powiada? Od chwili, kiedy się poznaliśmy, zachowywał się pan jak hukaj.
To nieprawda, nie w każdej sprawie. Ciągle pani powtarzam, że przychodzą chwile, kiedy umiem się

zachować jak dżentelmen; fakt, że nie powiedziałem, iż chcę panią wziąć do łóżka, dowodzi, że taka chwila na
mnie właśnie przyszła. Co więcej, tak się składa, że to ja chcę się z panią ożenić.

Millicent przestała bawić się rękawkami i podniosła na niego oczy. Ziściły się jej najgorsze lęki. Przez to, co

się stało, Chandler poczuł się winny.

Serce jej uderzało powoli, mocno i pewnie. Dunraven w końcu okazał się dżentelmenem. Gdyby powiedział to

przed dzisiejszą nocą, wszystko ułożyłoby się inaczej.

Nie zniosłaby, gdyby miał sądzić, że zaplanowała tę noc, by zmusić go do oświadczyn. Zimno jej się zrobiło

na samą myśl.

Sam pan nie wie, co mówi - udało jej się ochryple wyszeptać.
Oczywiście, że wiem.
Proszę powiedzieć mi szczerze: czy oświadczałby mi się pan w tej chwili, gdybyśmy się właśnie nie

skończyli kochać?

Chandler wahał się o sekundę za długo, zanim odpowiedział, i dzięki temu Millicent wiedziała już wszystko,

czego musiała się dowiedzieć.

Szczerze? W tej chwili? Nie. Millicent rozdygotana westchnęła.
Tak myślałam. Dowodzi to moich racji.

Nie ma pani żadnych racji, których można by dowieść. Chciałem tylko powiedzieć, że byłbym się

oświadczył o pani rękę tak jak wypada, zwracając się najpierw do pani opiekunów.

Nie może pan chcieć się ze mną ożenić. Pan mnie nawet nie zna - wyszeptała.

286

Chandler zajrzał jej znacząco w oczy. I bardzo cicho powiedział:

Znam ciebie całą, co do cala, moja droga.
Och, jak pan może tak brutalnie wyrażać się o... - Urwała.
O kochaniu się z panią? - zapytał. Podskakiwał na jednej nodze, próbując drugą trafić w but. Głęboka

zmarszczka przecinała już stale jego czoło między brwiami.

Jest pan beznadziejny. - Millicent rozejrzała się za rękawiczkami. Chandler z rozmysłem udawał głupiego. -

Chodziło mi o to, że nie wie pan nic o mojej rodzinie ani o prawdziwych powodach, dla których przyjechałam do
Londynu.

Chandler zaprzestał usiłowań, by włożyć but. Stał i trzymał go w ręce.

- Rzeczywiście uznała pani za stosowne ukrywać przede

mną tę ważną informację, chociaż wielokrotnie panią o nią
pytałem.

Millicent pochyliła się i podniosła jedną z rękawiczek, a potem popatrzyła znowu na Chandlera. Już otwierała

usta, by opowiedzieć mu wszystko o klęsce, jaka spotkała matkę na forum towarzyskim Londynu, i o podwójnym
życiu, jakie ciotka prowadziła, wcielając się w lorda Truefitta, ale się zawahała. Czy Chandler pokocha ją, jeżeli
się o tym dowie? Czy zapomni, że szpiegowała jego przyjaciół i znajomych, że pisywała do brukowców? Po co
narażać ciotkę na ruinę, jeżeli niczego przez to nie zmieni?

Nic panu nie mogę powiedzieć, bo sprawa nie dotyczy tylko mnie. Za dużo od mojego milczenia zależy.
Co? Przecież nikt nie zmusza pani do pracy przy tej rubryce towarzyskiej? Czy skłamała mi pani, mówiąc,

że nie robi pani tego dla pieniędzy?

Nie, nie. Nie skłamałam panu.
Proszę mi zaufać i powierzyć swoją tajemnicę. Proszę mi zaufać i powiedzieć, co pani robi. Może mi pani

zaufać, Millicent.

287

Millicent patrzyła na Chandlera. Stał z nagim torsem, w nie-zapiętych spodniach i tylko jednym bucie. O, tak,

kochała go całym sercem. Chciała mu się zwierzyć. A serce jej rozśpiewałoby się z radości, gdyby wiedziała, że
pragnie się z nią ożenić, ponieważ czuje do niej to samo, co ona czuła do niego.

Ich spojrzenia spotkały się i Millicent uświadomiła sobie, że albo natychmiast stąd wyjdzie, albo podda się

jego żądaniom i wszystko mu powie.

- Niech pan nie niszczy tego, co stało się między nami, Chan

dler. Nie chcę od pana niczego więcej, niczego, poza tym słod
kim wspomnieniem, że leżałam tej nocy w pana ramionach.

Odwróciła się i wypadła z pokoju.
- Millicent, wracaj.
Słyszała, jak wykrzykuje jej imię, potem do uszu jej doszedł taki odgłos, jakby potknął się o coś i wywrócił.

Nie zatrzymała się, by to sprawdzić. Popędziła do drzwi frontowych, gwałtownie je otworzyła i wypadła w noc,
starając się jak najszybciej dobiec do powozu, który na nią czekał.

Stangret zeskoczył i otworzył przed nią drzwiczki. Podała mu adres i, wsiadając do środka, powiedziała:

- Proszę nie czekać na lorda Dunravena. Muszę już jechać.
Kiedy powóz odjeżdżał, wyjrzała przez okno. Chandler

biegł za nimi po ulicy, trzymając w jednej ręce koszulę, a w drugiej but.

„Nic w ciągu życia nie odznaczyło go tak szlachetnością, jak rozstawanie się z życiem". Londyn z wielką ulgą

żegna się z przebiegłym Szalonym Pańskim Złodziejem. Cóż za niemiłe zakończenie tak rozkosznego tematu do
plotek. Byłoby jednak dużo lepiej, gdyby złodziej okazał się duchem lorda Pinkwatera, a nie jednym z nas.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Jak tylko panna Blair wysiadła z powozu, drzwi do miejskiej rezydencji lady Beatrice otwarły się gwałtownie i

stanęła w nich pokojówka ciotki. Millicent głęboko zaczerpnęła powietrza i ruszyła do wejścia. Jadąc do domu,
zakazała sobie wszelkich myśli o Chandlerze. Skupiła się natomiast na tym, w jaki sposób przekazać ciotce, że
związane z lady Heathecoute wydarzenia przybrały tak smutny obrót.

- Gdzie się panienka podziewała? - zapytała Emery. - Ja

śnie pani posłała Phillipsa na poszukiwania. Zamartwialiśmy
się wszyscy przez panienkę.

Podchodząc do drzwi, Millicent wyprostowała się i uniosła do góry brodę; próbowała zachowywać się tak,

jakby nie stało się nic złego.

Chyba nie jest jeszcze tak późno, Emery?
Zdaniem jaśnie pani stanowczo za późno - odparła pokojówka z gniewnym i pełnym dezaprobaty wyrazem

twarzy. - A co to się panience stało? Dopiero teraz zauważyłam,

289

że ma panienka rozcięte czoło i krew na sukni. Czy nic panience nie jest?

Czuję się całkiem dobrze. Wyjaśnię wszystko cioci Beatrice - powiedziała Millicent, wymijając Emery i

wchodząc do domu. - Ale, jeśliś tak dobra, napiłabym się herbaty.

Oczywiście, panienko. Zaraz podam na górę.
Dziękuję. - Millicent od razu weszła na schody. Hamlet zaszczekał, a ona przystanęła na podeście i oparła się

o poręcz. Tylu związanych z Londynem rzeczy będzie jej brakowało, kiedy wróci do domu.

Czy to ty, Millicent? - zawołała ciotka Beatrice ze swego pokoju.
Tak, ciociu, to ja.
Dobre nieba! Gdzie byłaś? Zamartwiałam się już o ciebie. Wejdź czym prędzej do środka.

Millicent przystanęła pod drzwiami i głęboko odetchnęła. Spełniło się jej marzenie, by spocząć w ramionach

Chandle-ra. Spełniło się, i koniec z marzeniami. Kiedy jechała przez miasto do domu ciotki, wstał nowy dzień, a z
nim powróciła rzeczywistość.

Weszła do sypialni, mówiąc:
Przykro mi, że tak się spóźniłam, ciociu Beatrice, ale zrozumie ciocia, dlaczego tak się stało, kiedy wszystko

wyjaśnię.

Mam nadzieję, że wyjaśnisz. - Oczy lady Beatrice rozszerzyły się w szoku, kiedy Millicent podeszła bliżej

do łóżka. - Na miłość boską, dziewczyno droga, co się tobie stało? Jesteś ranna, suknię masz całą pomiętą! Na
bramy niebios! Czy ktoś cię napadł? Och, twoja matka nigdy mi o tym nie pozwoli zapomnieć. Nie stój tak,
Millicent. Powiedz coś.

Rozgorączkowany głos ciotki zdenerwował Hamleta. Spaniel szczekał przez chwilę, zanim ciotce udało się go

uspokoić.

- Proszę, niech ciocia się o mnie nie martwi. Nic mi nie

jest - zapewniła Millicent, podchodząc bliżej. - Nikt mnie

290

nie zaatakował. A przynajmniej nie w dokładnym rozumieniu tego słowa.

Co to znaczy, nie w dokładnym rozumieniu? Czy coś się stało? Czy się wywróciłaś? Czy boli cię coś

jeszcze?

Nie, nie. Naprawdę, nic mi się nie stało poza tym, że rozcięłam sobie czoło, ale całkiem przestało mnie już

boleć, tylko że dziś wieczorem tyle się działo, że do tej chwili w głowie mi się kręci.

Usiadła na foteliku przy łóżku ciotki, dotknęła rozciętego czoła i przekonała się, że jednak jest obolałe. Kiedy

była z Chan-dlerem, w ogóle o tym nie pamiętała. Głęboko w jej wnętrzu narastał tępy ból, ale nie miał on nic
wspólnego z raną.

Popatrzyła na ciotkę, która siedziała na łóżku i czekała, co bratanica będzie miała do powiedzenia.

Okazuje się, że naprawdę nie wiem, od czego zacząć.
Co za nonsens! To chyba oczywiste, że od początku -naburmuszyła się ciotka Beatrice.
No więc widzi ciocia, próbowałam pomóc lordowi... -urwała. Nie, lepiej nie mówić ciotce, że próbowała

pomóc lordowi Dunravenowi znaleźć Szalonego Pańskiego Złodzieja. Zbyt wiele spraw musiałaby przy tym
wyjaśniać, a poza tym informacja o ich umowie wcale nie jest lady Beatrice koniecznie potrzebna.

Chciałam powiedzieć, że stałam dziś wieczorem z lordem Dunravenem, kiedy on... kiedy zauważyłam, że z

pewną konsternacją nie przestaje przyglądać się lady Heathe-coute. Tak więc postarałam się dyskretnie również
na nią zerknąć. No i zauważyłam, że jej spódnica układa się z przodu jakoś dziwnie.

Wicehrabina jest bardzo pulchna, moja droga. Czegoś takiego można się było spodziewać. Ale co to ma

wspólnego z raną na twoim czole i niewybaczalną porą, o jakiej wróciłaś do domu? Dajmy sobie spokój z
zaczynaniem od początku, bo zanim dojdziesz do końca, będą mi potrzebne sole

291

trzeźwiące. Opowiedz o najważniejszych wydarzeniach, a szczegóły ewentualnie uzupełnisz później.

Millicent z jak największą dokładnością i szybkością przekazała ciotce, co wydarzyło się tego wieczoru,

zaczynając od chwili, kiedy razem z lordem Dunravenem oraz wicehrabio-stwem szli do powozu. Pominęła tę
godzinę, którą spędziła w domu Chandlera, i wszystko opowiedziała tak, jakby cały czas spędzała na rozmowie z
policją, wyjaśniając, jak starali się nakłonić lady Heathecoute, by pokazała im, co ukrywa pod spódnicą.

Kiedy skończyła, lady Beatrice przytuliła Hamleta do piersi i opadła na poduszki.

Dobre nieba. Co za niewiarygodna historia. Ta nieszczęsna kobieta jest złodziejką? Nadal wydaje mi się to

niemożliwe.

Zapewniam ciocię, że to wszystko prawda.
I powiadasz, że zabrała ich policja.
Widziałam, jak wsadzali ją do powozu. Wicehrabia również pojechał z nimi, ale przekonana jestem, że nie

miał pojęcia o tym, co jego żona robi.

Ciotka Beatrice pogładziła Hamleta.
- Wiedziałam, że wicehrabina chciałaby przejąć rubrykę,

ale sądziłam, że pragnie przeżyć coś podniecającego i wpły
wać na kronikę towarzyską, nie przypuszczałam, że potrze
buje pieniędzy na życie.

Millicent poczuła ukłucie niepokoju.

- Ale ciocia dlatego się tym zajmuje, prawda? Robi to cio

cia dla pieniędzy, żeby dokładać do wydatków na życie?

Oczy Beatrice się rozszerzyły.
- Och, tak, moja droga, tak - zapewniła pospiesznie bra

tanicę. - Mówiłam ci o tym, czyż nie?

Millicent bacznie jej się przyglądała. Nie była tak do końca przekonana, czy jeszcze ciotce wierzy.
- Zapomnijmy o tym. Powtórz mi, co miał do powiedze

nia lord Heathecoute.

292

Sugerował policji, że działalność żony może być skutkiem choroby, i niewykluczone, że nie jest ona w stanie

powstrzymać się od takich czynów.

Hmm. Słyszałam o takiej chorobie. Bez wątpienia władze to sprawdzą.
Jak doszło do tego, że ciocia dopuściła ją do tajemnicy? -zapytała Millicent.
Och, zapoznał nas ze sobą pan Greenbrier z „The Daily Reader". Wicehrabina dała chyba komuś w redakcji

do zrozumienia, że mogłaby zająć się zdobywaniem informacji, gdyby zaszła taka potrzeba. Pan Greenbrier uznał,
że przydałaby mi się pomoc, kiedy się więc ze mną skontaktował i poinformował mnie o swoim planie, musiałam
naturalnie dopuścić ją do tajemnicy.

Wicehrabina nieodwołalnie straciła reputację, poza tym bez wątpienia skończy w więzieniu. Czy sądzi

ciocia, że wy-paple, iż to ciocia jest lordem Truefittem?

Twarz Beatrice ściągnęła się ze zgryzoty.
Istnieje taka możliwość. Kiedy Phillips pójdzie dziś rano do gazety z naszą rubryką, dam mu list do pana

Green-briera z prośbą, by mnie odwiedził. Może uda mu się porozmawiać z władzami i wicehrabina i wymyślić
coś, żeby jej pomóc; miałaby wtedy istotny powód, by milczeć na mój temat.

Dopilnuję, by Phillips list doręczył.
Chwytaj za pióro, Millicent, mamy tak wiele roboty i ani chwili do stracenia. Musimy dostarczyć naszą

rubrykę do gazety na tyle wcześnie, żeby nikt przed nami nie zdążył poinformować londyńskiej socjety, iż
Szalony Pański Złodziej został schwytany.

Kiedy po południu pokojówka podała Millicent herbatę, przyniosła też na tacce liścik od lorda Dunravena.

Pisał, że chciałby później tego dnia złożyć wizytę pannie Blair. Milli-

293

cent pospiesznie odpisała, że nie przyjmuje i prosi, by więcej nie zakłócał jej spokoju.

Odmawiała Dunravenowi z wielkim bólem, ale musiała przekonać go, że nie ma najmniejszego zamiaru za

niego wychodzić tylko dlatego, że wzięła go sobie za kochanka. Najlepiej zakończyć ten romans równie szybko,
jak się rozpoczął. Znieść nie mogła myśli, że lord miałby ożenić się z nią z obowiązku albo dlatego, że tak
nakazywało mu poczucie honoru, albo że mógłby posądzać ją, że go złapała w pułapkę.

Chociaż prośbę Chandlera, by się z nim zobaczyła, odrzucała z rozpaczą w sercu, musiała mu odmówić. Od tej

chwili ich drogi powinny się rozejść. Współpraca dobiegła końca, bo Szalony Pański Złodziej został schwytany.
Millicent była niemal pewna, że kruk odnajdzie się, cały i nieuszkodzony, i że zostanie bezzwłocznie zwrócony
właścicielowi.

Nie zgodziła się również przyjąć lady Lynette. Wiedziała, że przyjaciółka ma ochotę poplotkować o

wydarzeniach poprzedniego wieczoru i dowiedzieć się, co Millicent wie na temat schwytania Szalonego
Pańskiego Złodzieja, ale wolała na razie nie wdawać się z nikim w dyskusję na temat tego, co się wydarzyło.
Wysłała do Lynette liścik, proponując, że złoży jej wizytę w tygodniu.

Późnym popołudniem nie mogła się już powstrzymać i wyszła do ogrodu na tyłach domu z nadzieją, że

Chandler nie posłucha prośby i nie zostawi jej w spokoju. Z duszy serca pragnęła, żeby przedarł się przez
żywopłot, wyznał jej swą dozgonną miłość i poprosił raz jeszcze, by za niego wyszła.

Została w ogrodzie aż do zmierzchu. Chandler się nie pokazał.
Lady Beatrice przyznała, że tego wieczoru Millicent nie powinna brać udziału w żadnym przyjęciu. Rana nie

wyglądała najgorzej, ale ciotka nie zdążyła znaleźć dla bratanicy nowej przyzwoitki. Na szczęście miały dość
plotek na kilka dni, bo przecież złapano Szalonego Pańskiego Złodzieja, poza tym zawsze mogły napisać coś o
Okropnej Trójce.

294

Minął dzień. Po południu Millicent znowu wymknęła się do ogrodu. Przyświecała jej ta sama nadzieja, że

Dunraven wślizgnie się do środka przez żywopłot, by się z nią zobaczyć. Usiadła na cokole posągu Diany, przy
którym swawoliła z Chandlerem, i rozpamiętywała godzinę, którą razem z nim spędziła w jego domu. Szarość
nieba doskonale pasowała do jej nastroju.

Nadszedł zmierzch. Chandler nie pojawił się, nie przysłał też już żadnego listu.
Millicent wróciła do domu; na stole leżał najnowszy egzemplarz „The Daily Reader". Jak zwykle otworzyła go

najpierw na rubryce lorda Truefitta.

Rzuciła okiem na tekst i zamrugała powiekami, potem cicho krzyknęła. Przekartkowała gazetę. Coś było nie w

porządku. Miała przed sobą rubrykę lorda Truefitta, ale nie swojego autorstwa. Co się stało?

Przeczytała uważnie zamieszczony tekst.

„Strzeż się dnia Idus w marcu!", takie motto można by zadedykować lordowi Dunravenowi, bo, jak się zdaje,

nie można wykluczyć, iż wreszcie dał się złapać pewnej młodej pannie. Opierając się na wiarygodnej informacji,
nasza rubryka donosi, że widziano, jak we wczesnych godzinach porannych z jego rezydencji wybiegła młoda,
niedawno przybyła do miasta dama, która przetańczyła z hrabią wiele tańców na najlepszych przyjęciach.
Przyzwoitki z pewnością przy tym nie zauważono. Oddalający się powóz usiłował dogonić hrabia we własnej
osobie i, jak powiadają, w dezabilu. Hmm, interesujące, co się tam mogło wydarzyć. Może ktoś zechce uchylić
przed nami rąbka tajemnicy.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

295

Przez moment Millicent była tak zaszokowana, że własnym oczom nie mogła uwierzyć. Jakim cudem ktoś

zamienił oddany artykuł na tekst, mówiący o niej i o Chandlerze? Kto mógł widzieć, jak nad ranem wychodziła z
domu lorda Dun-ravena?

Tylko on sam oraz stangret. Czy Chandler mógł zastąpić jej rubrykę swoim tekstem? Nie wierzyła w to;

chociaż był hukaj em i nie należało mu ufać, czegoś takiego na pewno by nie zrobił. Nie miała pojęcia, kto mógł

zobaczyć, jak od niego wychodziła, ale była pewna, że Chandler by się takiego uczynku nie dopuścił.

I po co ktoś miałby o tym pisać?
Dłonie, w których trzymała gazetę, same zacisnęły się w pięści, mnąc kartki. Nie musi pytać, dlaczego.

Przecież to wie. Dla plotek. Doszło do takiego dokładnie wydarzenia, do jakiego, zgodnie z tym, co obiecywała
matce i sobie, dojść nie miało.

Millicent została bohaterką skandalu!
Upuściła gazetę i popędziła po schodach na górę, do swojej sypialni. Wyjedzie z Londynu natychmiast.

Ucieknie, nie będzie musiała nikomu patrzeć w oczy. Jeżeli szczęście jej dopisze, matka nigdy się o skandalu nie
dowie. Millicent znieść nie mogła myśli, że trzeba będzie tłumaczyć się przed matką, że będzie musiała ją zranić.
Ale co powiedzieć ciotce? Czy zdoła wyjaśnić jej, że sam na sam z Chandlerem było ważniejsze od zachowania
dobrej opinii? Na pewno jej się nie uda. Ciotka Beatrice nie zrozumie.

Związała się z Chandlerem, a dla czegoś takiego nie ma usprawiedliwienia. Millicent podeszła do szafy,

wyszarpnęła z niej suknie i rzuciła je na łóżko. Odwróciła się znowu, by wyjąć z szafy resztę rzeczy, i zobaczyła,
że w drzwiach stoi Hamlet i jej się przygląda. Spaniel machał ogonem i patrzył na nią smętnymi, pełnymi
oczekiwania oczami. Przez te wszystkie tygodnie, które spędziła w domu ciotki, piesek ani

296

razu nie zapuścił się do jej sypialni. Czyżby zdawał sobie sprawę, co mogą znaczyć wyrzucone na łóżko ubrania?

Nie przestawał na nią patrzeć i machać ogonem. Może chciał, żeby go pogłaskała? Przyklękła i wyciągnęła

rękę. Hamlet podszedł, obwąchał jej palce, a potem je polizał. Mil-licent się uśmiechnęła. Potarła ciepłe ciałko
spaniela i pozwoliła, by na znak sympatii polizał ją po policzku.

- Och, psiaku, jaki ty jesteś mądry. - Usiadła na podłodze, położyła sobie Hamleta na kolanach i zaczęła go

głaskać po jedwabistej sierści.

Jakie to słodkie, że pojawił się u niej właśnie teraz, kiedy najbardziej potrzebowała przyjaciela. Zorientował

się jakoś, że świat się wokół niej zawalił, i przyszedł ją pocieszyć.

Nie, myślała Millicent, matka i ja to dwie różne osoby. Nie ucieknę z Londynu, nie będę się ukrywała, nie dam

się też zmusić do małżeństwa z mężczyzną, który mnie nie kocha, tylko po to, by ratować swoją reputację.
Zostanę w mieście i zrobię, co w mojej mocy, by doprowadzić do końca pracę dla ciotki.

Nikt już teraz nie wpuści Millicent na żadne przyjęcie, tego się załatwić nie da, ale może Lynette nie zerwie z

nią stosunków. Gdyby udało się raz czy dwa razy w tygodniu porozmawiać z księżniczką... taka rozmowa będzie
dostarczała dostatecznej ilości plotek, dopóki ciotka nie zdoła wrócić do swoich obowiązków. A wtedy Millicent
wyjedzie z poczuciem, że wypełniła zobowiązania wobec siostry swego ojca.

Ale najpierw trzeba powiedzieć ciotce o tej rubryce i musi to zrobić, nie zwlekając. A gdyby przypadkiem

matka dowiedziała się o jej romansie z lordem Dunravenem, to na pewno córkę zrozumie. W końcu ona sama też
kiedyś zakochała się w hultaju.

Ktoś zastukał do drzwi sypialni. Millicent podniosła wzrok i zobaczyła, że w drzwiach stoi Emery i patrzy na

leżącego na jej podołku pieska.

297

A więc pan tego domu wreszcie zmienił zdanie i się przekonał - powiedziała Emery.
Tak się zdaje- Dziś stosunki między Hamletem a mną ułożyły się inaczej-
- I czas już po temu najwyższy. - Emery przerwała na

chwilkę, a potem z dziwnym wyrazem twarzy zapytała: -
Czy ma panienka jakieś problemy z garderobą?

Millicent popatrzyła na otwartą szafę i rozrzucone na łóżku suknie i uśmiechnęła się do pokojówki.
- Nie, wszystko jest w porządku.
- Lady Beatrice chciałaby się z panienką zobaczyć.
Millicent się zaniepokoiła. Ojej, pewnie ciotka trafiła już

na tę rubrykę, a ona nie miała czasu zastanowić się ani nad tym, co powiedzieć, ani jak się wytłumaczyć.

Przyciągnęła na moment Hamleta bliżej do siebie i poczuta mocne, spokojne 'bicie jego serca.
Proszę powiedzieć, że zaraz zejdę.
Tak, panienko. Lady Beatrice jest we frontowym salonie. Millicent popatrzyła na Emery.
Słucham?

Emery się uśmiechnęła.
Właśnie tak, panienko. Powiedziała, że czuje się już zmęczona sypialnią. Phillips i ja znieśliśmy ją razem na

dól po schodach, żeby przez godzinkę czy dwie mogła sobie posiedzieć w salonie. Taka jest zadowolona.

Nie wątpię. Proszę powiedzieć, że już schodzę.
Słucham, panienko. Czy mam przysłać Glendę, żeby pomogła panience uporządkować ubrania?
Dziękuję, porozmawiam z nią później.
Emery wyszła, a Millicent raz jeszcze przytuliła Hamleta i dopiero potem postawiła go na podłodze. Podniosła

się, popatrzyła w dół na pieska i powiedziała:

- Coś mi się zdaje, że twoja pani zdrowieje. Bez wątpie

nia niedługo przyjdzie pora zbierać się do odjazdu.

298

Hamlet szczeknął raz.
- Czy to znaczy, że będziesz się cieszył czy smucił? - za

pytała go Millicent.

Hamlet szczeknął dwa razy. Millicent się uśmiechnęła.
- Przyjmuję, że będziesz się smucił.

W kilka minut później wchodziła do saloniku. Ciotka Beatrice w twarzowej, ciemnozielonej sukni siedziała na

kanapie i promieniała zdrowiem i zadowoleniem. Opuchlizna zeszła jej już kompletnie z twarzy, siniaki tak
przybladły, że nie pozostał po nich nawet ślad. Siedziała wyprostowana i nikt nie domyśliłby się, że nie może
jeszcze bez pomocy chodzić.

Ciociu Beatrice, wygląda ciocia cudownie.
Dziękuję ci, kochanieńka. Nie wytrzymałabym jeszcze jednego całego dnia w łóżku. Po raz pierwszy od

bardzo dawna czuję się dobrze. Tak brakowało mi tego sezonu. Chętnie wróciłabym już do swoich obowiązków.
Zamierzam codziennie siadywać tu na dole, dopóki nie będę gotowa, by wystąpić w towarzystwie.

To wspaniała wiadomość. Sądząc po cioci wyglądzie, nie potrwa to już długo. - Millicent zauważyła, że

gazeta, którą wcześniej mięła w rękach, leży teraz złożona u ciotki na kolanach. Zadowolenie, malujące się na
twarzy lady Beatrice, świadczyło, że na pewno rubryki jeszcze nie czytała.

Ciociu Beatrice, obawiam się, że ja również mam dla cioci wiadomość, chociaż nie najlepszą.
Co się stało? Czy dowiedziałaś się może jeszcze czegoś o losie lady Heathecoute?
Nie. Chodzi o mnie.
Wzięła gazetę, otworzyła ją na stronie z rubryką i podała Beatrice.
- Proszę, niech ciocia przeczyta.

Lady Beatrice przebiegła wzrokiem druk i popatrzyła na bratanicę osłupiałym wzrokiem.

299

Co to ma znaczyć? Nie wyrażałam na nic takiego zgody.
Ja tego nie pisałam - powiedziała spokojnie Millicent.
No myślę, że nie. Ktoś mógłby wyobrazić sobie, że młodą damą, która wybiegła z domu lorda Dunravena,

byłaś ty. -Ciotka Beatrice podniosła wzrok znad gazety. Oczy jej się rozszerzyły. - To przecież nie mogłaś być ty,
prawda? Powiedz mi, że nie byłaś nad ranem w domu lorda Dunravena.

Byłam, ciociu.
Millicent! - Ciotka wyrzuciła ręce w górę i gazeta przeleciała nad oparciem kanapy.
Ciociu Beatrice, mogę wszystko wytłumaczyć.
Jak? To ci się nie uda. Nie znajdziesz tłumaczenia, które nadawałoby się do przyjęcia. Och, Boże. Och, mój

Boże. Proszę cię, powiedz mi, że to nieprawda.

Millicent milczała, ale nie czuła się wytrącona z równowagi. Wcale nie żałowała tego, co zrobiła, i nie miała

najmniejszych wątpliwości, że następnym razem postąpiłaby tak samo.

No, powiedzże coś.
To prawda, to byłam ja.
Boże miłosierny! - Beatrice powachlowała się dłonią nad sercem.
Lord Dunraven chciał oczyścić rozcięcie na moim czole, zanim zawiezie mnie do domu, a ja się na to

zgodziłam. - Dzięki Bogu mówiła prawdę, a więcej ciotka wiedzieć nie musi.

O rety, rety! Twoja matka nigdy mi nie wybaczy. Czy nie mówiłam ci, że musisz się pilnować, by lord

Dunraven cię nie skompromitował? No cóż, to już bez znaczenia. Wiem, jak należy postąpić. Będzie się musiał z
tobą ożenić. Nie ma innego wyjścia.

Nie, ciociu Beatrice, to niekonieczne.

Oczywiście, że konieczne.
Nie chcę o tym słyszeć. Nie miałam czasu, by to wszystko dokładnie rozważyć, ale...

300

Głośnie pukanie uciszyło co prawda Millicent, ale równocześnie spowodowało, że Hamlet rozszczekał się i

pobiegł do drzwi frontowych.

Dobre nieba, nie wiem, kto przyszedł, ale w tej chwili nie przyjmujemy. Ojej. Powinnam była wiedzieć, że

jesteś za młoda i za bardzo niewinna, by poradzić sobie z londyńskimi chwatami, a zwłaszcza z lordem
Dunravenem. To wszystko moja wina.

Ciociu Beatrice, proszę, niech się ciocia tak o mnie nie martwi, bo ja się wcale nie martwię.

W saloniku pojawił się Phillips. Millicent podeszła do okna i czekała, aż poda wizytówkę gościa ciotce. Musi

znaleźć odpowiednie słowa, które pozwolą jej przekonać lady Beatrice, że nie da się zmusić do małżeństwa nawet
z mężczyzną, którego kocha.

Ale zamiast podejść do ciotki, Philllips skierował się ku niej i powiedział:
- Przepraszam, panienko. Lord Dunraven mówi, że nie ma

przy sobie wizytówki, ale musi natychmiast z panienką po
rozmawiać.

Pod Millicent ugięły się nogi. Zabrakło jej tchu.
Chandler przyszedł.

Odepchnęła go od siebie, nie zgodziła się z nim zobaczyć, a mimo to przyszedł. Serce jej rozśpiewało się i

roztańczyło w piersiach. Ale przecież nie może się z nim zobaczyć. Nie będzie go zmuszała, by się z nią ożenił.

Poproś go - oznajmiła ciotka Beatrice.
Nie. Proszę zaczekać, ciociu Beatrice. Ja nie chcę się z nim widzieć.
Ale ja chcę.
Nie chcę słuchać tego, co ma do powiedzenia. Phillips, proszę powiedzieć hrabiemu, że nie przyjmuję.
W tym momencie, nie czekając, aż go służący zapowie, do salonu wszedł Chandler, trzymając w dłoni

kapelusz i ręka-

301

wiczki. Taki był pewny siebie, taki szykowny. Serce Milli-cent na moment zamarło w piersi.

Lady Beatrice. - Ukłonił się i ucałował jej dłoń. - Dobrze pani wygląda.
Dziękuję, milordzie - powiedziała lady Beatrice z napięciem. - Coś mi się zdaje, że właśnie z panem

chciałam się zobaczyć.

Millicent stała nadal przy oknie. Nogi tak się pod nią uginały, że nie była w stanie dać kroku w stronę

Chandlera. Czuła się uszczęśliwiona, wdzięczna, że przyszedł się z nią zobaczyć, i niczego nie pragnęła bardziej,
niż podbiec i rzucić mu się w ramiona. Musi jednak zachować stanowczość. Nie wolno jej zmieniać decyzji: nie
zmusi go do małżeństwa.

Chandler odwrócił się do niej.
Panno Blair.
Lordzie Dunraven.
Przepraszam, że się paniom narzucam, ale mam szczególny powód, by dziś wieczorem złożyć tę wizytę.
- Nie wątpię - oświadczyła ciotka Beatrice.
Millicent podeszła o krok bliżej.
- Proszę nie mówić nic więcej, Chandler. Wszystko, co

powiedziałam panu przedwczoraj w nocy, mówiłam serio.
Nie mamy już sobie nic więcej do powiedzenia. Myślę, że
najlepiej byłoby, gdyby pan teraz odszedł.

Chandler nie spuszczał z jej twarzy stanowczego spojrzenia.
Ja również wszystko, co mówiłem, traktowałem serio, Millicent. Zostało nam wiele spraw do omówienia, ale

najpierw muszę zająć się czymś innym. Przyprowadziłem ze sobą kogoś, kto chce się z paniami zobaczyć.

Doprawdy, lordzie Dunraven, za wiele pan sobie pozwala, przychodząc tu bez zapowiedzi i przyprowadzając

ze sobą gościa - fuknęła lady Beatrice. - To przekracza już wszelkie granice.

302

- Tak - poparła Millicent reprymendę ciotki. - Obawiam

się, że to nie najlepszy moment na przyjmowanie gości.

Twarz hrabiego rozjaśnił szeroki uśmiech, a oczy zabłysły, jakby rozjarzyło się w nich słońce.
- Myślę, że tego akurat gościa nie zechcą panie odprawić.
Podszedł do drzwi i wyciągnął dłoń.

Do pokoju wkroczyła matka Millicent.

„Miłość to słońce po deszczu radosne". Taka sama radość ogarnia cały Londyn, że jeszcze jeden wspaniały

Sezon zbliża się ku końcowi.

Lord Truefitt Codzienna rubryka towarzyska

Millicent własnym oczom nie mogła uwierzyć.

- Mama - wyszeptała.

Lady Beatrice aż dech zaparło.

- Dorothy?

Hamlet zaczął szczekać.

- Tak, to ja - wykrzyknęła Dorothy ze ślicznym uśmie

chem na twarzy. - W Londynie, po raz pierwszy od dobrze
ponad dwudziestu lat.

Do salonu wprowadził ją Chandler. Matka szła tak lekkim krokiem, że wydawała się płynąć w powietrzu.

Miała na sobie modną suknię podróżną w kolorze ciemnośliwkowym i dopasowany do niej koronkowy
marszczony kapelusz. Spojrzała na Hamleta, który wskoczył na kolana Beatrice i rozszczekał się teraz na dobre.

- Ależ z ciebie opiekuńczy piesek, prawda?

Chandler odsunął się o krok od jaśnie pani, a ona pytająco spojrzała na Millicent.

 Czy od mojej córki mogę spodziewać się uścisku, czy wyłącznie milczenia?
 Ależ oczywiście, że uścisku. - Millicent podbiegła do

304

matki, mocno ją przytuliła i dopiero potem ucałowała w obydwa policzki. - Jak dobrze mamę znowu widzieć. Po
prostu taka się czuję zaskoczona i taka szczęśliwa, że sama nie wiem, co powiedzieć.

- I ja się ogromnie cieszę, że cię widzę, kochanie. Wyglą

dasz cudownie. - Poklepała córkę z uczuciem po policzku. -
Coś mi się zdaje, że londyńskie życie dobrze ci zrobiło.

Tu zerknęła na Chandlera i mrugnęła do niego. Mrugnęła? Co tu się dzieje? Co Chandler robi w towarzystwie

matki i co jej powiedział?

Mamo, skąd się tu mama wzięła? Dlaczego mama przyjechała? Jak mama poznała Chandlera? - Pytania

wpadały Millicent do głowy jedno za drugim, tak że nie nadążała z ich zadawaniem.

Phillips, proszę zabrać Hamleta na górę - poleciła ciotka Beatrice, podając rozszczekanego pieska

kamerdynerowi. - Za dużo tu się dzieje, by mógł się uspokoić.

Matka Millicent zignorowała wszystkie pytania córki, co do jednego, i jak tylko Phillips zabrał Hamleta z

ramion bratowej, zwróciła się do niej:

Kochana Beatrice, a jak ty się miewasz? Kiedy to myśmy się widziały? Od twojej ostatniej wizyty u nas w

domu minęło chyba co najmniej dziesięć albo dwanaście lat. Wyglądasz wspaniale. Wizyta Millicent musiała być
dokładnie tym, czego ci było trzeba. - Pochyliła się i ucałowała starszą damę w obydwa policzki.

Dziękuję, Dorothy, ale w tej akurat chwili czuję się nieco wstrząśnięta nadmiarem emocji.
Podobnie jak ja - przyznała Dorothy. - Bo lord Dunra-ven wszystko mi wyjaśnił.
Wszystko? - zapytały jednym głosem Millicent i Beatrice i popatrzyły na siebie.
Chyba tak - powiedziała matka Millicent i zerknęła najpierw na Chandlera, a potem na córkę.

305

Mamo, czy czytała mama popołudniową gazetę? - zapytała Millicent, która nadal usiłowała się dowiedzieć, z

jakiego to powodu jej matka pojawiła się w Londynie.

Oczywiście, że nie, kochanie, przecież dopiero co przyjechaliśmy do miasta i przyszliśmy prosto tutaj.
I ani o jedną chwilę nie za wcześnie. Phillips, proszę podać naszym gościom herbatę i brandy. - Ciotka

Beatrice zdążyła wydać to polecenie, zanim kamerdyner zniknął za drzwiami. - A kiedy będziesz wracał, przynieś
mi syrop to-nizujący. Chyba się muszę czymś wzmocnić.

Chandler spokojnym, pewnym krokiem podszedł do Millicent. Natężenie, z jakim jego niebieskie oczy

wpatrywały się w twarz dziewczyny, było tak silne, że przypominało pieszczotę.

- Powiedziałem pani, że mamy wiele spraw do omówienia -

zwrócił się do niej półgłosem. - Czy teraz mi pani wierzy?

Serce Millicent zaczęło tłuc się w piersiach.

Wydaje mi się, że tak.
Czy zechce pani ze mną porozmawiać?
Jak najbardziej, sir. Myślę, że powinien mi pan wiele spraw wyjaśnić.

- Hrabia popatrzył na nią z osobliwym wyrazem twarzy.

A więc może wyszlibyśmy do ogrodu i pozwolili, by pani matka i ciotka odnowiły dawną znajomość.
Sądzę, że to doskonały pomysł.
Millicent otrzymała od matki pozwolenie na przechadzkę po ogrodzie w towarzystwie lorda Dunravena.

Wyszli oboje przez drzwi na tyłach domu i usiedli na jednej z ławeczek w pobliżu pomnika Diany. Lekkie
podmuchy wiatru rozwiewały pasemka włosów hrabiego, a promyki słońca zapalały w nich lśniące iskierki.

Dunraven usiadł w przyzwoitej odległości od Millicent, ale dziewczyna wyczuwała bijące od niego ciepło i

siłę, chociaż jej nie dotykał.

306

Wcześniej, w swojej sypialni, przygotowała się na to, że będzie bohaterką skandalu, i jakoś się z tym

problemem uporała, ale przyjazd Chandlera i matki całkowicie ją zaskoczył.

Doszła jednak do wniosku, że najpierw musi zapytać o coś innego.
- Czy to pan podmienił mój tekst dla lorda Truefitta

w „The Daily Reader" na swój?

- Już po raz drugi wspomina pani o „The Daily Reader".

Millicent, od dwóch dni nie widziałem żadnej gazety na oczy.
Nie wiem, o czym pani mówi.

Millicent uwierzyła mu. Nie sądziła, by stać go było na tak podły postępek; no dobrze, ale jak doszło do tego,

że w towarzystwie jej matki pojawił się w domu ciotki?

Co mama miała na myśli, kiedy mówiła, że wszystko jej pan wyjaśnił?
Wyjaśniłem wszystko, co mogło mieć dla niej znaczenie. Nie wspominałem o tym, że spędziliśmy we dwoje

kilka chwil w mojej miejskiej rezydencji, i nie widzę powodu, by się o tym miała dowiedzieć.

Obawiam się, że dowie się, i to całkiem niedługo. Ziściło się to, czego najbardziej się bałam.
O czym pani mówi?
Ktoś zobaczył, jak wychodziłam nad ranem z pana domu; wiadomość o tym znalazła się dziś w rubryce lorda

Truefitta.

Twarz Chandlera zachmurzyła się gniewnie.
Czy jest pani pewna?
Kilka minut temu osobiście rubrykę czytałam.
Diabli nadali, jak to się stało?
Nie mam pojęcia. Ciotka i ja właśnie o tym rozmawiałyśmy, kiedy pan przyszedł. Ktoś musiał widzieć, jak

wychodziłam od pana, napisał o tym i jakoś udało mu się wymienić mój tekst na swój. Mogę tylko wysunąć
przypuszczenie, że zapłacił jakiemuś pracownikowi „The Daily Reader" za dokonanie zamiany.

307

W oczach Chandler zabłysło zrozumienie.

Chyba wiem, kto mógł panią widzieć. -Kto?
Lord Heathecoute. Millicent dech zaparło.

To by się doskonale zgadzało. Skąd pan wie, że on tam był?
Pojawił się przy moich drzwiach niemal zaraz po pani odjeździe. Musiał widzieć, jak pani wychodziła.
A czego chciał?
Przyszedł zwrócić mi kruka i powiedział, że znalazł wszystkie ukradzione przez małżonkę przedmioty.

Prosił, bym porozmawiał z władzami i pomógł mu uwolnić żonę. Muszę przyznać, że byłem w piekielnie podłym
nastroju po tym, jak mnie pani tak raptownie opuściła; na dodatek nie podjęliśmy przecież żadnej wspólnej
decyzji. Nie przypominam sobie, bym sympatycznie zareagował na jego prośbę.

Millicent potrząsnęła głową.

Oczywiście, że musiał to zrobić wicehrabia. Jego pierwszego powinnam była podejrzewać. Musiał kogoś w

redakcji przekupić, żeby zamienił teksty.

Czy on wie, że pracuje pani dla kroniki towarzyskiej?

Millicent zastanawiała się przez chwilę, do czego powinna się przed Chandlerem przyznać, a co hrabia wie już

sam z siebie.

- Tak. Poza moją... oprócz lorda Truefitta, wicehrabia i je

go małżonka to jedyni w całym Londynie ludzie, którzy
o tym wiedzą. Ale najważniejsze wydaje mi się teraz pyta
nie, w jaki sposób poznał pan moją matkę.

Twarz Chandlera przybrała pełen namysłu wyraz.
Pojechałem do niej do domu.
Chandler, nie pora bawić się w dwadzieścia pytań.
- Dlaczego? Tak świetnie pani w to gra.
Nie spuszczał wzroku z jej twarzy.

308

- Proszę nie żartować. Nigdy nie powiedziałam panu, jak

się moja matka nazywa. W jaki sposób dowiedział się pan,
gdzie mieszka?

Zamyślenie na twarzy Chandlera pogłębiło się; powiedział z wahaniem:
Kazałem przeprowadzić prywatne dochodzenie w sprawie pani i pani rodziny.
Niemożliwe.
A jednak.
Millicent zakipiała z oburzenia.
Pan mnie szpiegował?
W pewnym sensie taka interpretacja mogłaby być słuszna. Wolałbym jednak, by zrozumiała pani, że kiedy

nie chciała mi pani nic o sobie powiedzieć, zacząłem się martwić.

Jak mógł pan mi coś takiego zrobić?
Musiałem dowiedzieć się, czy ktoś nie zmusza pani do robienia tego, czego pani robić nie chce. Tak więc,

kiedy poleciłem Doultonowi, by zainteresował się sytuacją finansową rozmaitych osób z towarzystwa, poprosiłem
przy tym, by dowiedział się i o panią.

Millicent głęboko odetchnęła i na moment odwróciła od lorda wzrok. Jej irytacja już słabła. Trudno było na

niego się złościć, skoro tak bardzo go kochała i czuła się wdzięczna, że jej pomyślność leżała mu na sercu.

Odwróciła się znowu twarzą do Dunravena.
Jak wiele się pan o mnie dowiedział?
Mniej, niż bym chciał.
To dobrze. Wciąż jeszcze mogę zachować pewną tajemniczość.
Może - powiedział z półuśmiechem Dunraven. Millicent zastrzygła uszami i zaczęła mieć się na baczności.
Co pan przez to rozumie?
- Doulton dowiedział się, że reputację pani matki podczas

jej debiutanckiego sezonu zrujnował skandal i że ojciec wy-

309

dał ją za hrabiego Bellecourte, człowieka więcej niż dwa razy starszego od niej. Pani urodziła się w dwa lata
później. I wiem, że lady Beatrice jest pani ciotką. Dlaczego zachowywała pani ten fakt w tajemnicy?

Ciotka uważała, że najlepiej będzie, jeżeli nikt nie dowie się o naszym pokrewieństwie; miało mnie to

uchronić przed wypytywaniem. I jedynie pan, sir, obstawał przy tym, by się czegoś więcej o mnie dowiedzieć.

Zafascynowała mnie pani.

To stwierdzenie podniosło Millicent na duchu.

Ale po co pojechał pan zobaczyć się z mamą? Przecież dowiedział się pan już chyba wszystkiego, czego się

o mnie można było dowiedzieć.

Nie do końca. O pani rodzinie, Millicent, dowiedziałem się jeszcze przed pani pobytem w moim domu.
I słowem pan o tym nie wspomniał. Powinien był mi pan powiedzieć.
Chciałem, by mi pani zaufała. Chciałem, by pani z własnej woli podzieliła się ze mną tym, co już

wiedziałem.

Może tak trzeba było zrobić - przyznała Millicent, zastanawiając się, czy sprawy potoczyłyby się inaczej,

gdyby mu powiedziała.

Rozpaczliwie próbowałem nakłonić panią do zwierzeń tamtego ranka, kiedy byliśmy razem, i jeszcze

później tego samego dnia, kiedy przyszedłem z wizytą, a pani nie chciała się ze mną zobaczyć.

Pamiętam.
Tak więc musiałem sprawę rozwiązać bez pani. I dlatego postanowiłem pojechać do pani matki. Pędziłem

dzień i noc na złamanie karku, często zmieniając konie, byle do jej domu dojechać jak najszybciej.

Millicent się przestraszyła.
- Czy powiedział pan jej, czym się zajmowałam?
-Nie.

310

Dziękuję panu. Wiem, że nie zrozumiałaby, dlaczego musiałam to zrobić. - Oddychała teraz lżej, wdzięczna,

że nie zdradził matce, iż córka pisuje do „ciekawostek-błaho-stek". Miała wciąż jeszcze nadzieję, że uda jej się
ukryć przed rodzicielką ten okruch informacji.

Zadawałem pani matce wiele pytań, sądząc, że gdyby orientowała się w sprawie, dowiedziałbym się o tym.

Ale stało się dla mnie jasne, że jej zdaniem wyjechała pani do Londynu wyłącznie po to, by towarzyszyć
niedomagającej ciotce, i że nie ma tu pani żadnej innej misji do spełnienia.

To dobrze.
Nie dla mnie. Byłem przekonany, że ktoś zmusza panią do pisania dla kroniki towarzyskiej, i to przekonanie

doprowadzało mnie do szaleństwa. Nie mogłem znieść myśli, że ktoś ma nad panią taką władzę. Aż wreszcie,
kiedy wracałem powozem z pani matką, doszedłem do tego, jak się sprawy mają.

Millicent znowu zesztywniała, ale usiłowała tego po sobie nie pokazać. Czy Dunraven naprawdę wie, czy też

tylko ble-fuje, by nakłonić ją do zdradzenia tego, czego chciał się dowiedzieć?

- Do czego pan doszedł?
Na ustach hrabiego pojawił się pełen satysfakcji uśmiech.
Nie tyle do czego, ile do kogo. Wiem, kto zmusza panią do współpracy z lordem Truefittem.
Chandler - szepnęła Millicent - nie musi się pan o mnie martwić. Nikt mnie do niczego nie zmusza.
Robi pani to dlatego, że ktoś panią poprosił?

-Tak.

Ktoś bardzo bliski, na kim pani zależy?
Nie chcę już więcej na ten temat mówić.
Nie musi pani. Pani ciotka jest lordem Truefittem, prawda? Lord to w rzeczywistości lady.
Tak. Jak pan do tego doszedł? - Millicent głęboko, z ulgą

311

odetchnęła. Wyraźnie się cieszyła, że może powiedzieć mu prawdę.

- To jedyna logiczna odpowiedź. Choroba lady Beatrice

nie budziła wątpliwości. Jaśnie pani nie mogła brać udziału
w przyjęciach i imprezach towarzyskich, więc w zastępstwie
posyłała panią, by zbierała pani dla niej informacje.

Millicent pochyliła się bliżej ku Chandlerowi.

Muszę prosić pana, by pan nikomu o tym nie mówił, lordzie Dunraven. Ciotka Beatrice posłała po mnie po

tym, jak upadła i się potłukła; zażyczyła sobie, żebym przyjechała i wypełniała jej obowiązki, dopóki nie
wyzdrowieje. Nie chciałam się tej pracy podjąć i nie najlepiej mi ona wychodziła.

Niech pani nie będzie taka skromna. Uważam, że robiła to pani bardzo dobrze. Oszukała pani mnie i

doprowadziła do tego, że Andrew chciał panią odnaleźć i zdemaskować lorda Truefitta.

Proszę sobie nie żartować, ze względu na ciotkę. Nie mogłam odmówić siostrze mojego ojca. Nie obchodzi

mnie własna reputacja. Tak czy owak została zrujnowana, ale jeżeli informacja się rozejdzie, ciotka straci
zatrudnienie i będzie zmuszona w hańbie opuścić Londyn. Nie chcę, by tak się stało.

Millicent, nie musi pani prosić. Tajemnica pani ciotki jest u mnie bezpieczna.

Millicent z trudem chwytała powietrze. Wierzyła Chandlerowi. I tak bardzo chciała wtulić się w jego ramiona.

Umiał ją uspokoić samym wyrazem twarzy.

Dziękuję panu - powiedziała, a potem zapytała: - W jaki dokładnie sposób udało się panu przekonać matkę,

by przyjechała z panem do Londynu?

Och, to było łatwe.
Znam moją matkę, sir, i wiem, że nie mogło to być łatwe zadanie. Co pan jej powiedział?
Nie powiedziałem, tylko poprosiłem. Poprosiłem ją o pani rękę.

312

Och, nie. Chandler, po co wciągać w' to moją matkę? Nie zmusi mnie, bym pana poślubiła, zapewniam pana.

Nie zgadzam się, by tych kilka krótkich chwil, jakie spędziliśmy razem w pana salonie, stało się powodem, dla
którego mielibyśmy się pobrać.

Ja nie dlatego chcę się z panią żenić, chociaż i ten powód by wystarczył. - Chandler zniżył głos.> - Chcę,

żeby pani za mnie wyszła, ponieważ kocha mnie pani równie mocno, jak ja kocham panią. Bo kochasz mnie>
prawda?

Millicent otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale przez kilka sekund nie udało jej się wydobyć głosu. Za

bardzo się czuła oszołomiona, za bardzo uszczęśliwiona, za b

,ar

dzo stropiona.

Tak. Och, tak, kocham cię, ale przecież pisywałam do brukowców, a teraz wspomnieli tam o mr'ie i moja

reputacja została zrujnowana. Nie jestem odpowiednią żoną dla ciebie, Chandler.

Jesteś. Nie obchodzi mnie żaden z wymienionych przez ciebie powodów. Kocham cię.

Millicent pochyliła się ku niemu.

Nigdy nie sądziłam, że usłyszę, jak wypowiadasz te słowa. Czy jesteś pewien, że mnie kochasz?
Nie mam najmniejszych wątpliwości co do moich uczuć dla ciebie.

I nie dlatego tak mówisz, że uważasz że powinieneś, przez to, co się wydarzyło między nami, albo przez to,

co napisano w rubryce lorda Truefitta?

Kocham cię, Millicent.

Nie mógłby już tego powiedzieć wyraźniej, ale ona wciąż nie mogła mu uwierzyć. Nie mogła uwierz/ć, że

może ziścić się tak nieprawdopodobne marzenie.

-Jak...?

„Jak ciebie kocham? Każesz mi wyliczać?
Jak możesz być pewien, że kochasz właśnie mnie, skoro w twoim życiu było tyle kobiet?

313

- To prawda, ale nigdy wcześniej nie byłem zakochany...

nie kochałem naprawdę i nie czułem do nikogo tego, co czu
ję do ciebie. Jesteś pierwszą kobietą, z którą chcę być dniem
i nocą. Nie tylko chcę cię trzymać w ramionach i mieć cię
w swoim łożu, ale chcę, byś zamieszkała ze mną w moim do
mu, chcę, byś mi dała dzieci. - Zajrzał jej głęboko w oczy. -
Millicent, po prostu zaufaj mi, kiedy mówię, że to ty jesteś
damą, z którą chcę przeżyć życie.

Usta Millicent powoli rozszerzyły się w uśmiechu, przepełniła ją radość.

Kocham cię, Chandler.
To właśnie chciałem usłyszeć. Zaraz jutro z rana wystąpię o pozwolenie, żebyśmy mogli się pobrać. To

następny powód, dla którego musiałem przywieźć tu twoją matkę. Chyba chcesz, żeby była na twoim ślubie,
prawda?

Oczywiście. - Rzuciła mu się w objęcia, a on przez chwilę mocno ją tulił, a potem szybko wypuścił z ramion.
Nie możemy pozwolić, by matka przyłapała nas na tak czułych uściskach.
Millicent uśmiechnęła się do niego słodko.

- Czy boisz się może, że każe ci się ze mną ożenić?
Chandler parsknął śmiechem.
Już wyraziła na to zgodę. Uważa, że jestem bardzo dobrą partią.
Nic więc dziwnego, że przyjechała w tak dobrym nastroju. Pragnęła już, żebym wyszła za mąż. - Millicent

przerwała i powiedziała: - Chandler, chciałabym prosić cię, żebyś coś dla mnie zrobił.

Zrobię wszystko, o co tylko poprosisz - uśmiechnął się do niej.
- Czy zechciałbyś skontaktować się z lordem Heathe-

coute? Gdybyś pomógł jego małżonce i porozmawiał z wła
dzami, może wicehrabia nie zdradziłby, że to ciocia Beatrice
jest lordem Truefittem.

314

Czy wie, że to ona?

Tak. W całym mieście nie wiedział o tym nikt, poza wi-cehrabiostwem, no i poza osobą, z którą

ciotka kontaktowała się w „The Daily Reader". I oczywiście jeszcze poza tobą i mną. Och, tyle już
ludzi o tym wie, że trudno będzie zachować jej tożsamość w sekrecie.

Nie martw się o lady Beatrice. Kiedy twierdziłem, że twojej ciotce niczego więcej brakowało nie

będzie, mówiłem poważnie. Zajmę się nią. - Uśmiechnął się do Millicent. - Za kilka dni zostaniesz
moją żoną. Twoja rodzina będzie moją rodziną.

Chandler, taka jestem szczęśliwa, że mnie kochasz, ale rozumiesz, że muszę nadal pisać do

rubryki towarzyskiej, dopóki ciotka nie poczuje się lepiej?

Chandler przycisnął palec do jej warg. -Nie.

Nie mam wyboru. - "Udało jej się pokiwać głową i powiedzieć to mimo lekkiego nacisku palca

Chandlera.

Nie, Millicent. Będzie musiała znaleźć sobie kogoś innego, by dla niej szpiegował.

Nie wiem, kto... - Millicent urwała. - Ależ oczywiście, że wiem. Poproszę lady Lynette.

Chandler zdjął palec z warg narzeczonej i ujął ją za rękę.

Córkę księcia?

Tak, ona uwielbia plotki.

Jestem pewien, że da się to tak urządzić, byś się więcej w tę sprawę nie angażowała.

Millicent roześmiała się i uścisnęła jego dłoń.

Muszę jeszcze tylko napisać do rubryki jeden tekst.

A dlaczego musisz?

„Miłość to słońce..." i tymi słowy może radować się śmietanka towarzyska: oto pierwszy z trzech

hrabiów z Okropnej Trójki został złapany. Z wiarygodnego źródła dowiedzieliśmy się, iż lord
Dunraven stara się o specjalne pozwolenie, by poślubić pannę Millicent Blair.

315

Chandler szybkim ruchem przysunął się bliżej do niej na ławce.
- Chyba zgodzę się, byś napisała ten ostatni tekst dla kro

niki towarzyskiej.

Millicent zajrzała mu w oczy.
- Czy jesteś pewny, że mnie kochasz, Chandler?
„Wątp, czy gwiazdy lśnią na niebie; wątp o tym, czy słońce wschodzi; wątp, czy to prawdy blask

nie zwodzi; lecz nie wątp, że kocham ciebie". Kocham cię, Millicent.

- A ja kocham ciebie, Chandler.

Przysunął się jeszcze bliżej i przycisnął sobie do serca jej dłoń.

Czy zostaniesz moją żoną? Spojrzała mu z uśmiechem w oczy.

A już myślałam, że nigdy o to nie zapytasz. Chandler chwycił ją w objęcia i pocałował mocno w
usta. Pod jego dotknięciem Millicent zadrżała z rozkoszy.

Cytaty otwierające każdy z rozdziałów zaczerpnięto z następujących dzieł Williama Szekspira:

„Hamlet" (w tłum. J. Paszkowskiego) rozdziały 1, 3, 6, 10, „Troilus i Kresyda" (w tłum. L. Ulricha)
rozdziały 2, 11, „Romeo i Julia" (w tłum. J. Paszkowskiego) rozdziały 4,12 „Jak wam się podoba"
(w tłum L. Ulricha) rozdziały 5, 14 „Makbet" (w tłum. J. Paszkowskiego) rozdziały 7, 20 „Stracone

zachody miłości" (w tłum. L. Ulricha) rozdział 8 „Otello" (w tłum. J. Paszkowskiego) rozdziały 9,
17 „Juliusz Cezar" (w tłum. J. Paszkowskiego) rozdział 13 „Sen nocy letniej" (w tłum. St.
Koźmiana) rozdziały 15,18 „Antoniusz i Kleopatra" (w tłum. L. Ulricha) rozdział 16 „Wiele hałasu
o nic" (w tłum. L. Ulricha) rozdział 19 „Wenus and Adonis" (w tłum. J. Kasprowicza) rozdział 21

Poza tym w tekście przytoczono cytaty z „Hamleta" (rozdziały 5 i 21), „Antoniusza i Kleopatry"

(rozdział 15), „Tytusa Andronikusa" (rozdział 15) oraz „Juliusza Cezara" (rozdział 20). W rozdziale
21 pojawia się też adaptacja cytatu z sonetu 43 Elizabeth Barrett Browning w tłum. L. Marjańskiej.

[Uwaga do rozdziału 15. „Persian lily" to jedna z szachownic (zwanych też koronami), z tym że nie

udało mi się ustalić, która dokładnie. Na pewno nie kostkowa i nie cesarska, zostawiłam przymiotnik
„perska" (od tłumacza).]

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Grey Amelia Odrobina skandalu
Skinner Gloria Odrobina skandalu
Odrobina luksusu 03 Shalvis Jill Na wy czno
Skandal, Katastrofa w Smoleńsku
Ridgway Christie Odrobina ryzyka
Sztuka skandalizująca jako trudny przypadek2, Dokumenty(1)
Sandemo Margit Saga O Ludziach Lodu Tom' Skandal
Skandaliczna?cyzja rektora UAM
cennik krótki odrobina zdrowia, fizjoterapia WSEiT poznań, III semestr
Skandal czy niedbalstwo TVP 2
Gdyby Bóg podarował mi odrobinę życia
o skandalach
masy Temat 4 Odrobinska id 7656 Nieznany
kubica skandal jako czynnik przemian
Bank legalnie skonfiskuje twoje pieniądze nowa skandaliczna ustawa
Sandemo Margit Saga o Ludziach Lodu' Skandal
Napisał o „Holokauście Polaków”, Żydzi uznają to za „zbyt propolską herezję i skandal
08 Skandal Lend Lease ''Radziecka'' bomba atomowa
Margit Sandemo Cykl Saga o Ludziach Lodu (27) Skandal

więcej podobnych podstron