Ze zbiorów

Zygmunta Adamczyka

Stephen King

Pole walki

[Przełożył: Michał Wroczyński]

Nocna zmiana – Pole walki

www.StephenKing.one.pl

2

-

Panie Renshaw?

Głos recepcjonisty zza biurka dotarł do niego w chwili, kiedy był już w

połowie drogi do windy. Zniecierpliwiony Renshaw odwrócił się w jego
stronę i przełożył torbę podróżną z jednej ręki do drugiej. Koperta

wypchana dwudziesto- i pięćdziesięciodolarowymi banknotami, którą miał
w kieszeni płaszcza, głośno zaszeleściła. Praca poszła mu bardzo dobrze, a

wynagrodzenie było znakomite – nawet po odjęciu piętnastu procent dla
organizacji. W tej chwili marzył tylko o gorącym prysznicu, szklaneczce

ginu z tonikiem i wygodnym łóżku.

-

O co chodzi?

-

Przesyłka, sir. Może pan pokwitować?

Renshaw podpisał druk i obrzucił bacznym spojrzeniem prostokątną
paczkę. Na przyklejonej etykietce widniały jego nazwisko i adres wypisane

ostrym, pochyłym, ręcznym pismem, które wydało mu się znajome.
Sięgnął po paczkę leżącą na wykonanym z imitacji marmuru blacie biurka i

potrząsnął nią. W środku coś cicho zagrzechotało.

-

Panie Renshaw, czy mam ją przysłać na górę?

-

Nie trzeba, wezmę ze sobą.

Pakunek miał jakieś siedemdziesiąt centymetrów długości i od biedy

można go było wziąć pod pachę. W windzie położył paczkę na wysłanej
pluszową wykładziną podłodze i do specjalnego nad rzędem normalnych

guzików wsunął klucz; jechał do swego apartamentu mieszczącego się na
dachu wieżowca. Winda ruszyła łagodnie i cicho. Zamknął oczy; na

czarnym ekranie pamięci ponownie pojawiły się obrazy z wykonanej
roboty.
Jak zawsze, wszystko zaczęło się od telefonu Cala Batesa.

„Johnny, czy jesteś dyspozycyjny?”
Dyspozycyjny był dwa razy do roku, a jego minimalna stawka wynosiła

dziesięć tysięcy dolarów. Cieszył się opinią dobrego i solidnego fachowca,
ale tak naprawdę klienci płacili mu za jego naturę drapieżcy. John

Renshaw był ludzkim sępem, ukształtowanym przez genetykę i środowisko
do tego, żeby dwie rzeczy robić bezbłędnie: zabijać i przetrwać.

Po telefonie Batesa w skrzynce na listy pojawiła się płowo żółta koperta.
Nazwisko, adres, fotografia. Musiał to dokładnie wryć sobie w pamięć, a

następnie spalić kopertę razem z zawartością, popiół zaś wyrzucić do
kosza na śmieci.

Tym razem twarz na zdjęciu należała do biznesmena z Miami, Hansa
Morrisa, założyciela i właściciela fabryki zabawek Morris Toy Company.

Ktoś chciał usunąć go ze swej drogi i przyszedł z tym do organizacji.
Organizacja za pośrednictwem Calvina Batesa zwróciła się do Johna
Renshawa. Trach! Żałobnicy, proszę nie zapominać o kwiatach.