Michał TOMBAK

ULECZYĆ

NIEULECZALNE

Część 1

Firma Księgarska

Serwis Galaktyka Sp. z o.o.

Łódź 2002

Autor wyraża serdeczne podziękowanie za udział w powstaniu niniejszej książki swojej

żonie Bogumile Tombak

Wszelkie prawa autorskie zastrzeżone

ISBN 83-911379-1-0

Książki prosimy zamawiać:

Serwis Galaktyka Sp. z o.o.

90-562 Łódź

ul. Łąkowa 3/5

tel. (0-42) 639 50 21

Księgarnia Wysyłkowa

Internet: http://www.book.com.pl

e-mail info@book.com.pl

Druk i oprawa

Drukarnia Wydawnictw Naukowych S.A.

Łódź, ul. Żwirki 2

Do Czytelników!

Bóg sztuki lekarskiej Eskulap miał dwie córki. Jedna miała na imię Panacea, a druga Gigea.

Obie posiadały dar uzdrawiania ludzi. Panacea całe życie szukała cudownego środka przeciw wszyst
kim chorobom. „Człowiek nie powinien wiedzieć o swoich chorobach, wystarczy, że ja się o niego
zatroszczę" - mówiła Panacea. Gigea próbowała wyjaśnić ludziom, że ich choroby są odbiciem trybu
ich życia. Żeby się od nich uwolnić trzeba żyć tak, jak żyje przyroda, naśladować ją, uczyć się od niej.
Siostry ciągle spierały się ze sobą, uważając, że każda z nich ma rację. Rozeszły się więc ich drogi.
Panacea poszukuje „cudownego eliksiru" przeciw wszystkim chorobom, a Gigea uczy ludzi zasad
życia i zdrowia.

Gdy szukamy przyczyn złego samopoczucia, uskarżając się na serce, żołądek, stawy, to

uzasadnienie swoich chorób zawsze znajdujemy poza nami samymi. Skłonni jesteśmy pomstować na
wszystkich, aby tylko zatuszować swoje lenistwo i nieznajomość podstawowych zasad zdrowego
trybu życia! Nigdy jednak nie wymieniamy prawdziwej przyczyny, dlatego, że prawdziwa przyczyna -
to my sami.

My, i tylko my odpowiadamy za nasze bóle i choroby, za nasze przedwczesne starzenie się.

Żyjemy nieprawidłowo. Sami obniżamy poziom swoich sił życiowych. Źle się odżywiając gro
madzimy w sobie „trucizny". Nie opuszczają one naszego organizmu, męczą nas, odzywając się
chorobami tych narządów, w których są skoncentrowane.

Nieuporządkowany tryb życia - oto prawdziwa przyczyna przedwczesnego starzenia się i

wielu chorób. Człowiek, jeśli zechce, może żyć długo i być zdrowym.

Jestem głęboko przekonany, że w wielu sytuacjach życiowych człowiek sam dla siebie

powinien być lekarzem i doradcą. Powinien tak poznać funkcjonowanie swojego organizmu, żeby
móc zlikwidować przyczyny swoich chorób i cierpień.

W swojej praktyce wypróbowałem wiele kierunków i recept, wybrałem z nich to, co naprawdę

cenne i skuteczne. To dzieło leży przed Państwem. Rozumnie z niego korzystajcie.

Przedstawione przeze mnie recepty, przepisy i instrukcje nie wywołuj ą żadnych skutków

ubocznych. Jeśli niektóre z nich budzą u Państwa jakiekolwiek wątpliwości lub zapytania, proszę
przed ich zastosowaniem skonsultować się z lekarzem naturopatą (lekarz, stosujący oprócz środków
farmakologicznych, metody medycyny naturalnej).

20 październik 1997 r.

P.S.

Książkę tę polecałbym przeczytać trzy razy:

— pierwszy raz od początku do końca,

— drugi raz pod kątem swoich dolegliwości,

— trzeci raz stosując podane ćwiczenia, kuracje i przepisy.

Nie bać się „chorób cywilizacyjnych"

Zanim spróbuję wspólnie z Państwem poznać przyczyny „chorób cywilizacyjnych" chciałbym

przedstawić wyniki dwóch niezależnych badań, przeprowadzonych w różnych miejscach i różnym
czasie. Niezbicie potwierdzają one mądrość lekarzy Wschodu, którzy głoszą, że od umiaru w jedzeniu
jeszcze nikt nie umarł, umiera się zwykle z powodu obżarstwa.

Komisja Światowej Organizacji Zdrowia przeprowadziła badania w kilku klasztorach w

Tybecie. Przebadano 90 % mieszkańców, wśród których byli starcy. W wyniku badań zostało
stwierdzone, że 60% badanych nie cierpi na próchnicę zębów, zaburzenia w pracy układu
krwionośnego i pokarmowego. Wszyscy, niezależnie od wieku, byli sprawni i prawie w 100% zdrowi.
Analiza ich pożywienia wykazała, że odżywiają się bardzo skromnie, nie posiadają lodówek, kuchni
gazowych, nie używają cukru, mięsa i produktów rafinowanych. Ich podstawowy jadłospis to placki
jęczmienne, tybetańska ziołowa herbata, czysta woda. Latem pożywienie wzbogacały rzepa, marchew,
ziemniaki i trochę ryżu.

Według danych Światowej Organizacji Zdrowia w takich najbardziej rozwiniętych krajach jak

USA, Niemcy, Francja, które stoją w czołówce pod względem spożycia mleka, mięsa i innych
rafinowanych produktów, sytuacja zdrowotna ludności wygląda inaczej. W Ameryce na trzy rodziny
dwie cierpią na nowotwory, dwie osoby z pięciu - na choroby sercowo-naczyniowe, które stają się
przyczyną ich śmierci, odnotowuje się ogromną liczbę cierpiących na cukrzycę. Przewlekłe choroby
trapią 19% ludności, a więc cierpi na nie prawie co piąty mieszkaniec.

W Niemczech na cukrzycę cierpi 20% ludności, około 20% dzieci w wieku od 8 do 16 lat ma

niedorozwój umysłowy i fizyczny. Na reumatyzm i zapalenie stawów choruje od 15 do 17% ludności.

Francja: alergia dotyka od 15 do 20% ludności, 450 tys. dzieci poniżej 18 roku życia ma

różnorodne zaburzenia słuchu i wzroku, l ,5 mln dzieci w wieku 6 lat choruje na astmę. We
wszystkich krajach wysoko uprzemysłowionych w ciągu ostatnich 25 lat procent noworodków z
wrodzonymi schorzeniami podwoił się.

Wychodzi na to, że przy pomocy widelca i łyżki sami sobie kopiemy grób.
Przez całe stulecia wielu badaczy próbowało odkryć i zbadać nieuchwytnego, maleńkiego

„mikroba", który jest przyczyną zwykłego przeziębienia. Jeszcze w latach 40-tych uczeni tłumaczyli
niewielką skuteczność tych poszukiwać tym, że ów mikrob jest zbyt mały i istniejące mikroskopy po
prostu go nie widzą, ale burzliwy rozwój techniki i wynalezienie mikroskopu elektronowego
bynajmniej nie zmieniło sytuacji. Trzeba przyznać, że przy pomocy najnowszej aparatury optycznej
udało się odkryć ponad setkę różnych rodzajów drobnoustrojów, wirusów i bakterii, ale żaden z nich
nie jest przyczyną przeziębienia. Dlaczego nie zdołano odkryć „mikroba" wywołującego
przeziębienie? A dlatego, że on nie istnieje. Każdy z poznanych rodzajów drobnoustrojów jedynie
żywił się śluzem, który organizm produkuje przy zwykłym przeziębieniu. Dokładniej rzecz biorąc,
śluz ten cały czas znajduje się w organizmie, będąc rezultatem nieprawidłowego żywienia. Wiosną i
jesienią organizm zaczyna oczyszczać się z tego nadmiaru śluzu. Wówczas pojawiają się bakterie,
które rozkładają, niszczą i wchłaniają ten śluz, pomagając nam oczyścić organizm. A co my robimy?
Przyjmujemy preparaty, które pozwalają nam „kichać na przeziębienie". W ten sposób zabijamy
bakterie, które nas ratują. I co? „Mikroby" zabiliśmy, a śluz pozostał. Po pewnym czasie znów
zaczynamy chorować, jeśli nie na przeziębienie, to na grypę - generalnie to to samo, tylko teraz inny
gatunek drobnoustrojów żywi się śluzem w naszym organizmie.

I tak od wiosny do jesieni, rok po roku cieknie z nosa, łamie w kościach, ciągle epidemie.

Pojawia się coraz więcej nowych leków, żeby zniszczyć „mikroba". Ale „mikrob" chociaż maleńki,
„głupi" nie jest, też chce żyć, dlatego próbuje uodpornić się na leki. Nie trzeba być prorokiem, aby

przewidzieć rezultat tej wojny - czym silniejsze i bardziej niszczące będą lekarstwa, tym bardziej
„złe" i odporne będą drobnoustroje. A kto tu cierpi najbardziej - oczywiście nasz organizm, gdyż
każde, nawet najbardziej niewinne lekarstwo (jeżeli takie w ogóle istnieje) wywołuje skutki uboczne.

Czym więc jest przeziębienie? Jest to rezultat nagromadzenia w organizmie zbyt dużej ilości

„odpadków" i niedostatecznego ich wydalania. Jelito grube jest magazynem całej tej „zgnilizny".
Właśnie stąd krew roznosi toksyny po całym ciele, tworząc niezdrowy śluz. Gdy ilość śluzu staje się
niebezpieczna (toksyczna), organizm próbuje się od niego uwolnić za pomocą kataru - i to nazywamy
przeziębieniem. Proces łączenia się bakterii, wirusów ze śluzem wywołuje stan zapalny, czego
rezultatem jest podwyższona temperatura.

Człowiek myślący powinien zastanowić się nad tymi faktami.
Aby ostatecznie przekonać Państwa, że wiele naszych chorób jest spowodowanych

nieprawidłowym sposobem odżywiania spróbujmy wykorzystać doświadczenie hinduskich
długowiecznych, którzy żyją w dolinie Chunza. U 32 tysięcy ludności, która nie zna chorób średnia
długość życia wynosi 120 lat! Na czym polega sekret?

Szkocki lekarz McCarrison, który przeżył 14 lat w bezpośredniej bliskości Chunzy, doszedł do

wniosku, że głównym „źródłem" długowieczności tego narodu jest sposób odżywiania.

Mieszkańcy doliny Chunza są wegetarianami. Zwykle ich jadłospis składa się z surowych

warzyw i owoców latem, kiełków zbóż, suszonych moreli, owczej bryndzy zimą.

Żeby upewnić się, że to właśnie odpowiedni sposób odżywiania jest sekretem długowieczności

mieszkańców doliny, Carrison po powrocie do Anglii przeprowadził serię doświadczeń na
zwierzętach. Jednej grupie zwierząt podawano jedzenie typowe dla stołu przeciętnej londyńskiej
rodziny (białe pieczywo, śledzie, rafinowany cukier, konserwowane i gotowane warzywa itp.). W
rezultacie w tej grupie zaczęły się różne „ludzkie" choroby. Druga grupa zwierząt była karmiona
według diety z doliny Chunza. Podczas całego przebiegu doświadczenia zwierzęta z tej grupy
pozostawały zdrowe.

Uważa się, że na długowieczność mają wpływ warunki klimatyczne. Interesujący jest fakt, że

ludzie mieszkający w takich samych warunkach klimatycznych jak mieszkańcy doliny Chunza cierpią
na różne schorzenia i długość ich życia jest dwa razy mniejsza. A więc nasuwa się wniosek, że jeśli
człowiek odżywia się nieprawidłowo, to od chorób nie uratuje go nawet górski klimat.

Mieszkańcy doliny Chunza, w odróżnieniu od sąsiednich narodów, są bardzo podobni do

Europejczyków. Według teorii historyków, założycielami pierwszych wspólnot rodowych Chunzy byli
kupcy i wojownicy Aleksandra Macedońskiego, którzy tam się osiedlili w czasie wyprawy przez
górskie doliny rzeki Ind. Tak więc i Europejczycy mogą żyć długo, jeśli tylko będą prawidłowo się
odżywiać.

Hipokrates powiedział: „Wszystkie choroby przychodzą do człowieka przez usta z

pożywieniem". To genialne powiedzenie ma już kilka tysięcy lat, a my do tej pory nie chcemy z tej
mądrości skorzystać. Często zastanawiam się, dlaczego? Może Hipokrates powiedział to zbyt cicho
albo nie wszyscy zdążyli zapisać? Jak by to nie było, to my z pokolenia na pokolenie przekazujemy
naszym dzieciom złe nawyki, a razem z nimi również trapiące nas choroby. Żeby się jakoś
usprawiedliwić mówimy, że żyjemy w ciężkich czasach i przygniata nas wielki ciężar rozwoju
cywilizacyjnego. A może bardziej przygniata nas ogromna masa naszego ciała, lenistwo i absolutna
pogarda dla reguł fizjologii, zgodnie z którymi funkcjonuje nasz organizm. Ludzie nauczyli się
obsługiwać komputery, rozwiązują skomplikowane ekonomiczne problemy. Inżynier elektronik
potrafi znaleźć uszkodzenie w gęstej pajęczynie tysięcy przewodów, a na proste pytanie, ile razy
dziennie robi siusiu i w jakim kolorze, odpowiedzieć nie potrafi. Dlatego chcę jeszcze raz podkreślić,
że jeżeli nie nauczycie się Państwo obserwować funkcjonowania swojego organizmu i nie
zrozumiecie, co jest dla niego dobre, a co złe, nigdy nie będziecie zdrowi!

Osteoporoza - szansa na zwycięstwo

Wiele starszych osób z niepokojem oczekuje nadejścia zimy. Śnieg, zimno, śliskie chodniki i

nieuniknione upadki, które mogą stać się przyczyną poważnych złamań. Szczególnie podatne na zła
mania są osoby cierpiące na osteoporozę.

Według statystyk najbardziej niebezpieczne są złamania stawu biodrowego. Około 50%

chorych, który doznali takiego urazu zostaje inwalidami. We wszystkich rozwiniętych krajach
osteoporoza zaczyna zajmować pierwsze miejsce wśród chorób cywilizacyjnych. I o ile wcześniej
panował pogląd, że ofiarami osteoporozy padają kobiety, to ostatnie badania wykazały, że dotyka ona
jednakowo kobiety, jak i mężczyzn. Co więcej, przypadki osteoporozy coraz częściej wykrywane są u
dzieci w wieku 8-11 lat! Pierwsze objawy osteoporozy u mieszkańców dużych miast Europy
występują już w wieku 30 lat.

Co to więc jest osteoporoza? Dlaczego mocne, zdrowe kości stają się słabe, kruche i łamliwe?
Osteoporoza oznacza odwapnienie kości. Jak wiadomo, głównym składnikiem tkanki kostnej

jest wapń. Jeżeli z różnych przyczyn wapnia w organizmie zaczyna brakować, wtedy kości stają się
podobne do sera z dużymi dziurami.

Według medycyny konwencjonalnej osteoporoza jest nieuleczalną chorobą, która w określony

sposób jest związana z dziedzicznością. A medycyna walczyć z dziedzicznością nie bardzo umie. To
znaczy, że gdy stwierdzona zostaje osteoporoza, szansę na wyleczenie są minimalne. Jedyne co można
zrobić, to zapobiegać jej dalszemu rozwojowi. Z tego powodu specjaliści radzą pić więcej mleka (!),
jeść więcej sera. Mężczyznom radzi się, aby przestali nadużywać alkoholu, papierosów, zaczęli
stosować syntetyczne preparaty wapnia i witaminy D

. A kobietom? Dla kobiet są te same rady plus

terapia estrogenowa.

Jak dowodzi praktyka lekarska stosowanie preparatów zawierających wapń, hormonów itd.

może hamować rozwój choroby, ale prawie wszyscy specjaliści, z którymi miałem okazję rozmawiać
są zgodni co do tego, że nie można wyleczyć osteoporozy! Nie ja powinienem oceniać efektywność
istniejących metod. Badaniem przyczyn powstania osteoporozy i sposobami jej leczenia zajmują się
dziesiątki naukowo-badawczych instytutów na całym świecie. Jedno jest pewne: na dzień dzisiejszy
cała terapia polega na dostarczeniu organizmowi brakującego wapnia lub na „zmuszeniu" organizmu
do przyswajania tego wapnia.

Na jednym ze spotkań poświęconych zdrowemu stylowi życia zwróciła się do mnie kobieta z

bardzo smutnym pytaniem: Dlaczego jej kości są słabe, skoro przez całe życie wypijała średnio 1-1,5
litra mleka dziennie, zupy mleczne i kasze pojawiały się w jej jadłospisie co drugi dzień, a gdy była
przeziębiona, zażywała w dużych ilościach wapń i witaminę C? Innymi słowy, jej organizm
otrzymywał więcej wapnia, niż było to potrzebne, ale kiedy złamała rękę, kość wcale się nie zrastała.
Wówczas wykryto u niej osteoporozę. Myślę, że i wśród moich Czytelników znajdzie się wielu
takich, dla których nabiał był podstawą żywienia, a i wapna w tabletkach im nie brakowało. A jednak
badanie na osteoporozę wykazało brak wapnia w kościach. Dlaczego? Chodzi o to, że wapń w tej
postaci, w jakiej my go przyjmujemy: pasteryzowane, odtłuszczone mleko, syntetyczne preparaty
wapnia, tabletki itp. organizm „przepuszcza przez siebie" jakby „tranzytem". Kości praktycznie
niczego nie otrzymują, gdyż ten wapń jest jakby innego gatunku (trudno przyswajalny). Każdorazowo
kiedy organizm potrzebuje wapnia dla swoich procesów życiowych (np. przy każdej zmianie pogody
wzrasta ilość wapnia we krwi), jest zmuszony pobierać go z kości. Właśnie dlatego ludzie często
narzekają na bóle w kościach przy zmianach pogody. Inaczej mówiąc, jeżeli dostarczamy organi
zmowi trudno przyswajalny wapń, organizm przypomina samochód, który zakopał się w śniegu: czym

szybciej kręcą się koła, tym głębiej się zapada, a przy tym silnik pracuje na podwyższonych obrotach,
są wielkie straty paliwa, a samochód wciąż tkwi w tym samym miejscu.

Dwie postacie wapnia

W naturze wapń występuje w dwóch postaciach. „Dobry" wapń czyli organiczny, łatwo

przyswajany przez kości znajduje się w warzywach i owocach (szczególnie w ich skórce), w świeżo
przygotowanych sokach, jajkach, otrębach, kiełkach pszenicy, owsa, w orzechach, miodzie, świeżym
mleku krowim i kozim. „Zły" wapń - nieorganiczny, trudno przyswajalny dla kości jest we wszystkich
produktach rafinowanych, zawierających wapń, w chlebie, pasteryzowanym lub gotowanym mleku i
wszystkich otrzymywanych z niego kwaśnych produktach, w przegotowanej wodzie, we wszystkich
produktach poddanych obróbce termicznej (podgrzewanie powyżej 100°C, gotowanie, smażenie) i
preparatach wapnia, otrzymywanych syntetycznie. Nasze kości nie są martwym tworem, ale żywą,
wciąż odnawiającą się tkanką. Jeżeli niszczenie komórek kości jest szybsze niż ich odbudowywanie,
wówczas masa kostna ulega zmniejszeniu (pojawia się osteoporoza). W ten sposób, jeśli podstawą
naszego żywienia są produkty rafinowane, pasteryzowane przegotowane mleko, przypieczony,
chrupiący chleb, produkty poddane obróbce termicznej, a przy tym używamy przede wszystkim
przegotowanej wody (a tak właśnie odżywia się większość ludzi) staje się oczywiste, dlaczego
osteoporoza tak szybko „pokonuje" kości współczesnego człowieka.

„Dobry" czyli organiczny wapń tworzy w organizmie łatwo rozpuszczalne sole, które są

niezbędne dla procesów krążenia, chronią naszą krew przed dostawaniem się do niej bakterii poprzez
naczynia krwionośne, biorą udział w normalnym wzroście kości

i zębów, polepszają pracę systemu nerwowego, wykazują działania obronne, pełnią jeszcze

wiele innych pożytecznych funkcji.

„Zły" wapń w bardzo niewielkim stopniu jest wykorzystywany przez organizm do budowy

kości. W większości zaś stanowi „budulec" dla nierozpuszczalnych soli wapnia, które tworzą
podstawę kamieni w nerkach, wątrobie i woreczku żółciowym. Dlatego wszyscy, którzy lubią świeży
biały chleb, pieczone maślane bułeczki (a to szczególnie one dostarczają naszemu organizmowi
nieorganicznego wapnia) sami sobie tworzą kamienie (szczególnie w woreczku żółciowym). Aby
przyswoić nieorganiczny wapń, organizm czerpie ze swoich zapasów spore ilości makro- i
mikroelementów, upośledzając w ten sposób procesy przemiany. „I po co on tak szczegółowo o tym
wszystkim pisze?" - pomyśli niecierpliwy Czytelnik - „Lepiej dałby kilka przepisów, napisał co
można jeść, a czego nie i sprawa załatwiona." Ale taki sposób rozwiązania sprawy byłby zbyt prosty i
w dodatku mało skuteczny. A to dlatego, że organizm każdego z nas jest niepowtarzalną
indywidualnością i nie ma uniwersalnej recepty na osteoporozę. Pokonać tę chorobę (jak zresztą i
każdą inną) można tylko wtedy, gdy pozna się „słabe strony swojego przeciwnika" (w tym przypadku
osteoporozy). Właśnie dlatego tak skrupulatnie opisuję wszystkie procesy, zachodzące w naszym
organizmie, związane z przyswajaniem wapnia i błędy, które popełniamy.

Każdy powinien zrozumieć prostą prawdę: nasz organizm jest całościowym systemem, w

którym wszystkie komórki są ze sobą powiązane niezliczoną ilością oddziaływań i tylko kom
pleksowe wpływanie na wszystkie życiowo istotne systemy i organy pozwala zlikwidować każdą
dolegliwość, niezależnie od tego, gdzie się ona umiejscowiła: w kościach, sercu, wątrobie czy
lewym palcu prawej nogi.

Przyczyny braku wapnia w organizmie

Wśród pierwiastków, które wchodzą w skład naszego ciała wapń zajmuje 5-tą pozycję po

czterech podstawowych: węglu, tlenie, wodorze i azocie. W organizmie jest średnio około 1200 gra
mów wapnia, przy czym 99% tej ilości znajduje się w kościach.

W tkance kostnej zachodzą dwa procesy:
1. jej zanikanie, w efekcie czego do krwi dostaje się wapń i fosfor,
2. odkładanie się soli wapnia.

W ciągu doby z tkanki kostnej dorosłego człowieka ubywa do 700 mg wapnia i również tyle

powinno odkładać się znowu, przy czym u rosnących dzieci szkielet odnawia się w ciągu 1-2 lat, a u
dorosłych - w ciągu 10-12 lat.

Tkanka kostna pełni w naszym organizmie funkcję podpory (utrzymuje nasze ciało w pozycji

pionowej), a także służy jako magazyn (hurtownia), z którego organizm czerpie wapń i fosfor, gdy jest
ich za mało w produktach żywnościowych. Zawartość wapnia we krwi jest zawsze stała, nawet w
ostatnim stadium osteoporozy we krwi może być 99,9 % normy wapnia (jest to reakcja obronna
organizmu). Jeżeli zawartość wapnia we krwi jest niewystarczająca, to będzie on intensywnie
pobierany z kości. Kiedy proces ten odbywa się dzień w dzień, wówczas masa substancji kostnej
zaczyna się zmniejszać.

Wiadomo, że takie produkty jak mięso, ser, cukier, tłuszcze zwierzęce podczas trawienia

dostarczają organizmowi duże ilości szkodliwych kwasów (mleczny, szczawiowy, moczowy i in.),
które zatruwają organizm. Sole wapnia neutralizują te kwasy, tym samym chroniąc organizm
przed całkowitym zatruciem. Im więcej w naszym pożywieniu wyżej wymienionych produktów,
tym mniej wapnia w kościach.

Cukier - główny wróg wapnia

Jedną z głównych przyczyn deficytu wapnia w organizmie jest zbyt duże spożycie cukru i

zawierających go wyrobów. Cukier jest produktem syntetycznym, przy trawieniu którego powstaje
wiele trujących kwasów. Ale ponieważ spożywamy go razem z produktami żywnościowymi,
organizm jest zmuszony wydalić tę „truciznę". A do tego potrzebna jest ogromna ilość soli
mineralnych, w skład których wchodzi przede wszystkim wapń. Skąd organizm je bierze? A stąd,
gdzie jest ich najwięcej - z kości i zębów. Jeżeli uwzględnimy fakt, że zamiłowanie do słodyczy
wpajamy naszym dzieciom od wczesnego dzieciństwa, sami też jemy cukier codziennie i to w
ilościach setki razy przekraczających normę (cukier znajduje się w 80% spożywanych produktów,
poczynając od jogurtu, a kończąc na sokach z kartonów), od razu staje się oczywiste, dlaczego dzieci
walczą z próchnicą, a osoby dorosłe z paradontozą, zaś kości starych ludzi przypominają ser
szwajcarski (mam na myśli osteoporozę). Czy osteoporoza jest chorobą dziedziczną? Raczej nie.
„Dziedzicznie" przekazujemy przeważnie nasze złe przyzwyczajenia, które stają się przyczyną
chorób.

Tak więc teraz możemy wysnuć pierwszy wniosek:
Jedną z podstawowych „dziedzicznych" przyczyn osteoporozy jest nadmierne

zamiłowanie do słodyczy, przekazywane z pokolenia na pokolenie. Często słyszę od rodziców:
„Jak tu nie dać dziecku cukierka, przecież dzieciństwo powinno być słodkie." Tym rodzicom radzę,
żeby zatroszczyli się o to, aby dzieciństwo ich dziecka było zdrowe i szczęśliwe. Żeby to dziecko,
kiedy przyjdzie starość, nie musiało za chwilę „słodkiej" przyjemności w dzieciństwie latami wylewać
gorzkich łez z bólu w kościach i kręgosłupie.

Ostatnio przeprowadzone badania naukowe ujawniły 3 ważne reguły przyswajania przez

organizm wapnia:

1. W przypadku nadmiaru lub braków tłuszczu wapń jest wypłukiwany z organizmu (dlatego

nie ma różnicy w przyswajaniu wapnia z mleka chudego a pełnego).

2. Negatywny wpływ na przyswajalność wapnia ma nadmiar lub brak w produkcie fosforu i

magnezu.

3. Wpływ na przyswajalność wapnia ma zawartość w produkcie witaminy D.
Odkrycia te wyjaśniają, dlaczego osoby, które regularnie piją „niepełnowartościowe" mleko

(pasteryzowane, przegotowane) nie otrzymują takiej ilości wapnia, jak to sobie wyobrażają.

Chciałbym nieco dłużej zatrzymać się na kwestii mleka, gdyż produkty mleczne stanowią 70-

80% jadłospisu mieszkańców Europy Zachodniej i Wschodniej. Ci z Państwa, którzy przeczytali w
mojej poprzedniej książce rozdział „Mleczny nałóg" (str. 90-93)

znają mój stosunek do mleka. Jeżeli już chcecie Państwo pić mleko (i to jedynie w celach

leczniczych), to tylko świeże, Jeszcze ciepłe, prosto od krowy", która pasła się na ekologicznie

czystych pastwiskach, a ponieważ taką możliwość mają tylko nieliczni spośród dziesiątków tysięcy, to
nie będę się zatrzymywał na przedstawianiu zalet takiego mleka. Nasz organizm w pełni przyswaja
wapń, gdy stosunek zawartości wapnia i fosforu w produkcie wynosi l : 1,3, a stosunek wapnia i
magnezu l : 0,5. W mleku pasteryzowanym czy gotowanym proporcje wapnia do fosforu wynoszą l :
0,7, a wapnia do magnezu l : 0,1. Oprócz tego w procesie pasteryzacji ginie prawie 40-60% witaminy
D. W ten sposób niemal 80-90% wapnia zawartego w pasteryzowanym mleku nie zostaje przy
swojone przez organizm. Cóż więc pozostaje w organizmie po spożyciu pasteryzowanego mleka?
Kazeina (ciężkostrawne białko, wykorzystywane w przemyśle jako surowiec do produkcji organicz
nego kleju), tłuszcz zwierzęcy, który zwiększa poziom cholesterolu i promieniotwórczy
(radioaktywny) pierwiastek stront 90, będący nieodłącznym towarzyszem wapnia w mleku.

Okazuje się więc, że zamiast niezbędnego wapnia organizm otrzymuje z mleka „klej", który

„skleja" naczynia krwionośne, kamienie w nerkach i wątrobie, powoduje powstawanie w ciele guzów,
deformację stawów rąk i nóg oraz osadza się w tkankach i ścięgnach pod postacią śluzu; tłuszcz
nasycony (z mleka) „zapycha" naczynia krwionośne, szykując nam powoli stan przedzawałowy, a
promieniotwórczy stront 90 sprzyja powstawaniu komórek nowotworowych. Ostatnio coraz częściej
nazywa się mleko „cichym zabójcą". W pełni zgadzam się z tym określeniem.

Na II międzynarodowym kongresie poświęconym wpływowi warunków życia i pracy na

zdrowie ludzi, lekarze ze zdziwieniem stwierdzili, że mieszkańcom Europy brakuje 900 mg wapnia
dziennie, przy czym 90% wapnia otrzymywali oni wraz z mlekiem i produktami mlecznymi, a
większości Hindusów, mieszkańców Chile, RPA, Turcji wystarcza 300 mg wapnia na dobę, przy czym
produkty mleczne stanowią w ich jadłospisie zaledwie 10%, reszta to zboża, warzywa, owoce,
orzechy, kiełki. Nie ma w tym nic dziwnego. Po prostu w naturalnych produktach istnieją idealne
proporcje dla przyswojenia wapnia przez organizm, a w produktach, które były poddane obróbce
przemysłowej te proporcje są zaburzone. Odnosi się to przede wszystkim do pasteryzowanego mleka.

Na podstawie tego, co przedstawiłem wcześniej nasuwa się drugi ważny wniosek:

„dziedziczny" nawyk picia mleka krowiego (jako źródła wapna) od lat dziecięcych doprowadza
do totalnego braku wapnia w organizmie, przy czym szkody, jakie wyrządza sobie człowiek
pijący mleko kilkaset razy przewyższają pożytki.

Witamina D „wspólnikiem" wapnia

Podstawową funkcją witaminy D jest regulacja wymiany wapnia w organizmie. W nerkach z

witaminy D powstaje związek, który sprzyja przyswajaniu wapnia, przy czym reakcja ta jest możliwa
tylko przy udziale witaminy C. W ten sposób witaminy D i C są niezbędnymi składnikami w
reakcjach przyswajania wapnia przez układ kostny. Nie jest możliwe dostarczenie organizmowi
dostatecznych ilości witaminy D w produktach żywnościowych. Podstawowym źródłem witaminy D
są: jajka, których nie poleca się jeść ze względu na wysoką zawartość tłuszczu i powstającego z tego
powodu cholesterolu (z czym zdecydowanie nie mogę się zgodzić); masło śmietankowe, które uparcie
próbuje się zastąpić syntetyczną margaryną, z której witamina D uwalnia się z wielkim trudem; wą
troba i ryby (ani surowej wątroby, ani surowych ryb nie jemy, a po obróbce termicznej pozostają
znikome ilości witaminy D). Witamina ta nazywana jest „słoneczną witaminą", gdyż powstaje w
organizmie pod wpływem promieni ultrafioletowych. Od pewnego czasu wszystkim nam próbuje się
wmówić, że przebywanie na słońcu szkodzi naszemu organizmowi, że promienie słoneczne sprzyjają
powstawaniu chorób nowotworowych. Słońce stało się głównym sprawcą naszych problemów
zdrowotnych. Ze wszystkich stron specjaliści ostrzegają: unikaj słońca - ono niszczy twoje zdrowie!
Ale zapominamy przy tym, że słońce jest źródłem wszystkiego, co żyje na ziemi.

Znany amerykański naturopata Paul Berg w wieku lat 90 był silny, zdrowy, sprawny fizycznie,

zwinny. Przebiegał codziennie 5 kilometrów, dużo pływał, chodził po górach, grał w tenisa, tańczył.
Gdy miał 95 lat pracował po 12 godzin dziennie, nie wiedział co to choroby i zmęczenie, był zawsze
rześki i pełen chęci życia. W wieku 16 lat umierał na gruźlicę. Sławni lekarze w USA postawili
diagnozę: przypadek beznadziejny, nie da się wyleczyć. Lecz Paul Berg trafił do doktora Augusta
Raulien z Lozanny - jednego z największych autorytetów w dziedzinie helioterapii (leczenia słoń

cem). Później Berg napisał: „Wysoko w Alpach doktor Raulien oddziaływał na moje ciało
uzdrawiającymi promieniami słonecznymi i przepisał mi dietę z warzyw i owoców. W ciągu dwóch
lat z umierającego chłopca zmieniłem się w pogodnego, cieszącego się życiem, silnego człowieka. Od
tego czasu pilnie przestrzegałem, pilnowałem, by moje ciało stale otrzymywało dawkę promieni sło
necznych, a mój organizm - owoce i warzywa."

Porozmawiajmy teraz o słońcu, nie z punktu widzenia chorób, które ono powoduje, a zdrowia,

które można osiągnąć, dzięki jego wpływowi. Pod wpływem promieni słonecznych w naszym
organizmie wytwarza się witamina D. Podstawową jej funkcją jest umożliwienie organizmowi
przyswajania wapnia. Witamina D jest niezbędna dla krzepnięcia krwi, normalnego wzrostu kości i
tkanek, pracy serca i układu nerwowego. Przy niedoborze witaminy D (na skutek braku światła
słonecznego) jest silnie zaburzona przemiana materii i słabiej pracują naczynia krwionośne. Te
ostatnie nie zapobiegają przedostawaniu się do krwi bakterii, co w znacznym stopniu osłabia funkcje
obronne organizmu. Wzrasta uzależnienie od zmian warunków pogodowych, człowiek staje się mało
odporny na infekcje. W ten sposób niedobór w organizmie witaminy D, a co się z tym wiąże - wapnia
i jego soli, może zagrażać naszemu zdrowiu.

Co prawda można otrzymywać witaminę D i wapń pod postacią tabletek, zawsze

dostępnych w aptece Jednak gdy uwzględni się odmienne zapotrzebowanie różnych ludzi na
witaminę D, to praktycznie bardzo trudno jest ustalić odpowiednią dawkę. Trzeba sobie
uświadomić, że przy jej niedoborze lub nadmiarze organizm nie będzie przyswajał wapnia,
dlatego przyjmowanie go w takiej sytuacji może spowodować więcej szkód niż korzyści.

Zaspokajając potrzeby organizmu na witaminę D, człowiek nie może być zależny ani od

pokarmu, ani od preparatów chemicznych. Musi ona sama powstać w organizmie, w sposób
naturalny, pod wpływem światła słonecznego.

Ludzie pierwotni, żyjący pod gołym niebem, nie cierpieli na brak witaminy D. Niektóre

współcześnie żyjące prymitywne plemiona nie cierpią nań dotychczas. Dopiero gdy ludzie zaczęli
mieszkać w wielkich miastach, gdzie małe okna mieszkań nie pozwalają przenikać promieniom
słonecznym, odczuwalny stał się niedobór tej witaminy. Poddając się działaniu promieni słonecznych
należy zawsze pamiętać o tym, że człowiek powinien pobierać je w małych dawkach. Dlatego czas
przebywania na słońcu to 20 - 30 minut każdego dnia. Potem powinno się chronić w cieniu.
Wykorzystujcie słońce nie dla opalenizny, a dla zdrowia!

Naukowo dowiedziono, że najlepsza pora na kąpiele słoneczne to godziny poranne - od

wschodu słońca do godziny dziesiątej. Między godzinami 10 a 17 promienie słoneczne mają wysoką
radiację, parzą ciało, prowadząc do przedwczesnego starzenia się skóry. Japoński profesor Nishi
stwierdził, że określone zabiegi wodno-powietrzne stymulują w organizmie syntezę witaminy D.
Dlatego należy wyrobić w sobie nawyk korzystania z porannych i wieczornych naprzemiennych
pryszniców. Regularne uczęszczanie do sauny również sprzyja syntezie tej witaminy. Trzeba
jednak pamiętać, że kiedy skóra pokrywa się warstwą opalenizny, produkcja witaminy D zostaje
wstrzymana, dlatego - w miarą jak skóra ciemnieje - należy jak najwięcej przebywać w cieniu.
Polecam następujące ćwiczenie, które „konserwuje" witaminę D:

Proszę położyć się na plecach, złączyć dłonie i stopy i leżeć tak około 2 - 3 minut. Codzienne

wykonywanie tego ćwiczenia pomoże organizmowi uniknąć niedoboru witaminy D.

Podczas pobytu na urlopie, kiedy mamy już ładną letnią opaleniznę, należy korzystać również

z takich źródeł witaminy D, jak: jajka, masło śmietankowe, wątroba, ryby, warzywa i owoce.

Słońce jest bezcennym darem przyrody. Korzystajcie Państwo z niego rozsądnie, a jego

energia będzie zawsze służyła Waszemu zdrowiu.

Witamina D ma jeszcze jedną bardzo ważną właściwość - wchodzi w skład gruczołów

wydzielniczych skóry, co oznacza, że im częściej myjemy ciało różnymi syntetycznymi preparatami
(tj. dzisiejszymi kosmetykami), tym więcej wymywamy z naszego organizmu witaminy D. Więc co,
przestać się myć? - może spytać Czytelnik. Myć się można, a nawet trzeba, ale jeśli już używacie
Państwo syntetycznych płynów do ciała, powinniście po myciu nasmarować się naturalnym olejem
roślinnym, jeżeli już nie całe ciało, to przynajmniej ręce i nogi, gdyż właśnie tam przede wszystkim
odbywa się synteza witaminy D. Zwyczaj nacierania ciała po kąpieli wonnymi olejkami wywodzi się

z zamierzchłej przeszłości. Przygotować taki olejek może bez trudu każdy. Wystarczy do 200 g oleju
roślinnego dodać 2 garści płatków róży, postawić buteleczkę w ciemnym miejscu na siedem dni i
gotowe. Należy mieć ten płyn pod ręką i po każdej czynności: zmywaniu, praniu wcierać go cho
ciażby w dłonie. Wykorzystujcie Państwo właściwość naszej skóry, która działa na zasadzie
podwójnego filtra. Z jednej strony przez pory wydala toksyny, a z drugiej - wchłania pożyteczne
substancje.

Myślę, że Czytelnik po tym opisie zrozumiał własności witaminy D oraz to, że przy obecnym

stylu życia chronicznie brakuje nam tej witaminy, a to uniemożliwia pełne przyswojenie wapnia.

Teraz o witaminie C. Jest ona niezbędna do tego, aby organizm był zawsze zdrowy, bez niej w

organizmie nie zachodzi ani jedna reakcja utleniania, gdyby nie było witaminy C, zginalibyśmy z
powodu nieustannie atakujących organizm wirusów, bez tej witaminy nasze naczynia krwionośne
zamieniłyby się w puste rurki, niezdolne do transportowania krwi.

Nie jest to jeszcze pełna charakterystyka właściwości witaminy C, bardziej szczegółowo

napiszę o niej poniżej. Obecnie nie interesuje nas rola witaminy C w funkcjonowaniu organizmu, a je
dynie jej właściwości fizyko-chemiczne. Niestety, jest to witamina bardzo „delikatna", niszczy ją
światło dzienne lub słoneczne i podgrzewanie powyżej 100°C. Jeden tylko przykład: kiedy przygoto
wujemy zupę warzywną, w trakcie gotowania zniszczeniu ulega do 50% witaminy C, gdy zupa stoi na
kuchence 3 godziny - tracimy jeszcze 20%, a po 6 godzinach albo po powtórnym podgrzaniu nie ma
w niej już witaminy. Obierając ziemniaki tracimy do 30% witaminy, gotując je - jeszcze 30-40%. W
ten sposób, gdy ciągle spożywamy gotowaną żywność, którą w dodatku kilkakrotnie pod
grzewamy, witamina C dostaje się do naszego organizmu z żywnością w minimalnych ilościach.
Na szczęście witaminy C jest dużo w warzywach i owocach. Ale dopiero od paru lat mówi się o
wartościach surowych warzyw i owoców, a do tej pory, poczynając od lat 60-tych, ze względu na
choroby układu pokarmowego (a cierpiało na te dolegliwości prawie 80% społeczeństwa) spożywanie
warzyw i owoców, szczególnie przez osoby w starszym wieku, było kategorycznie zabronione,
zresztą, szczerze mówiąc, nie miały one nawet jak spożywać tych bezcennych darów natury (zęby
bowiem miały zepsute już od dzieciństwa). W ten sposób tworzyło się błędne koło: skórę z warzyw
należy obierać - niszczy żołądek i zawiera azotany (a w skórce, jak wiemy, jest najwięcej wapnia),
warzyw i owoców nie jeść, za to pić więcej mleka i jeść mięso. Nawiasem mówiąc, im człowiek
więcej spożywa białka zwierzęcego, tym więcej potrzebuje witaminy C. Taki sposób odżywiania w
ciągu ostatnich 50 lat daje fatalne rezultaty, ludzie nie dożywają nawet do połowy czasu, danego im
przez naturę. Średnio co drugi człowiek umiera na skutek chorób serca, co trzeci na choroby no
wotworowe, co czwarty zapada na chorobę Parkinsona lub Alzheimera, a co piąty cierpi na cukrzycę i
osteoporozę. Zdrowy człowiek w wieku 70-80 lat to rzadkość, a 70% po prostu nie dożywa tego
wieku.

Rozmowę o witaminie C chciałbym zakończyć jeszcze jednym szokującym faktem. W trakcie

badań naukowych udowodniono, że dym z jednego wypalonego papierosa niszczy w organizmie 25
mg witaminy C, tj. 1/4 dobowej dawki. W ten sposób samo palenie papierosów całkowicie pozbawia
organizm tej witaminy. Jeżeli uwzględnimy, że w każdej rodzinie jest przynajmniej l palacz, to dla
reszty rodziny nie ma znaczenia, czy biorą papierosa do ust, wystarczy, że wdychają dym
papierosowy (tzw. bierne palenie). Innymi słowy, w rodzinie palaczy dziecko biernie „pali" już od
najmłodszych lat. Witamina C nazywana jest antyprzeziębieniową, a wiosną i jesienią, zaczynając od
dzieci, a kończąc na dorosłych, wszystkich kosi epidemia przeziębień i grypy, co stanowi jaskrawy
dowód braku odporności organizmu, spowodowanego niedostateczną ilością witaminy C. A co z
witaminą w tabletkach? - pomyśli dociekliwy Czytelnik. Szkodliwe jest nie tylko przyjmowanie wita
miny C, ale i wszystkich syntetycznych witamin. Po pierwsze: witaminy to związki, które nie są
wytwarzane drogą syntezy w organizmie człowieka. W roślinach powstają w procesie biosyntezy
po wpływem światła Słońca i Księżyca. W komórkach roślin witaminy występują w łatwo
przyswajalnej dla człowieka postaci (prowitaminy), oprócz nich w roślinach występuje
niezbędny zbiór soli mineralnych, które sprzyjają pełnemu przyswojeniu ich przez organizm.
Właśnie dzięki temu przedawkowanie naturalnych witamin jest bardzo trudne, a syntetycznych
- bardzo łatwe. Po drugie: sztuczne witaminy - to krystaliczna nieorganiczna substancja

(produkt rafinowany), obca dla organizmu. Jest ona albo z trudnością przyswajana przez orga
nizm, albo też nie jest przyswajana w ogóle (szczególnie przy zaburzeniach matabolizmu). Wielu
z Państwa przekonało się o tym „na własnej skórze", kiedy mocz (po spożyciu witamin) ma kolor i
zapach spożytych witamin. Często zdarzają się różne formy nietolerancji organizmu (mdłości,
osłabienie, swędzenie) po zażyciu syntetycznych witamin. Spożywając je tylko przeciążamy nerki i
wątrobę, naruszamy równowagę substancji mineralnych w organizmie. Po trzecie: jednym ze
skutków ubocznych stosowania syntetycznych witamin jest zwiększenie apetytu, ponieważ
organizm, żeby je przyswoić, potrzebuje dodatkowej porcji soli mineralnych, węglowodanów,
składników białkowych. Znajdują się one w roślinach, natomiast w syntetycznych witaminach
ich nie ma i dlatego człowiek zaczyna instynktownie dużo jeść, co prowadzi do nadwagi
(Amerykanie są najbardziej otyłym narodem na świecie między innymi przez to, że „jedzą" sztuczne
witaminy w dużych ilościach). W naszej świadomości utrwaliła się opinia, że witamina C jest
nieszkodliwym preparatem, jednak w ostatnich latach lekarze coraz częściej obserwują skutki
uboczne. spowodowane nadmiernymi dawkami syntetycznej witaminy C. To nie tajemnica, że wiele
osób przyjmuje witaminę C i przy jej pomocy leczy grypę i niektóre inne choroby wirusowe,
spożywając według swojego uznania dawkę 4 - 6 g na dobę, podczas gdy norma wynosi około 100
mg.

Uczeni wielu krajów zgodnie solidaryzują się z opinią, że przyjmowanie syntetycznej

witaminy C nie podnosi odporności organizmu na choroby przeziębieniowe, a jej zwiększone
dawki pogarszają przebieg niektórych chorób infekcyjno-alergicznych, w szczególności
reumatyzmu.

Najbardziej niebezpiecznym skutkiem przyjmowania maksymalnych dawek witaminy C jest

zwiększona krzepliwość krwi, w wyniku czego powstają skrzepy. Oprócz tego witamina C może
sprzyjać powstawaniu w nerkach i pęcherzu moczowym kamieni z soli kwasu szczawiowego i
moczowego. Osobom, które otrzymywały witaminę B

w zastrzykach lekarze odradzają

przyjmowanie witaminy C, ponieważ niszczy ona tę witaminę.

Chorzy na cukrzycę powinni wiedzieć, że duże dawki witaminy C zaburzają proces

wytwarzania insuliny przez trzustkę i zwiększają zawartość cukru w moczu i krwi. W ostatnim
czasie stwierdzono, że duże dawki witaminy C hamują tempo przesyłania impulsów nerwowo-
mięśniowych, w wyniku czego zwiększa się zmęczenie mięśni i zaburzona jest koordynacja
reakcji wzrokowych i ruchowych.

Sądzę, że wniosek może być jednoznaczny - przed spożyciem witaminy C należy

obowiązkowo skonsultować się z lekarzem i przyjmować tylko naturalne witaminy, w które
obfitują warzywa i owoce. Na pewno ich Państwo nie przedawkują.

Kropkę nad „i" w kwestii zaburzenia wymiany wapnia może stanowić nasze bezgraniczne

umiłowanie do produktów mącznych. Wapń występuje w dużych ilościach w wyrobach mącznych
zawsze w formie ciężkoprzyswajalnej (zły wapń). Z niektórymi kwasami (szczawiowym, moczowy)
tworzy trwałe nierozpuszczalne związki. A ponieważ chleb i wyroby mączne są podstawowymi
produktami w naszym jadłospisie, to nic dziwnego, że każdego z nas doprowadzają do szału bóle
kręgosłupa, stawów i mięśni.

W jaki sposób w organizmie tworzą się nierozpuszczalne sole wapnia

Większość z nas je za dużo, je raczej z przyzwyczajenia, niż z głodu. Od lat dziecinnych

wmawia się nam, że posiłki należy spożywać kilka razy dziennie, niezależnie od tego, czy chce się
nam jeść, czy nie. Dlatego organizmowi brakuje wręcz „siły życiowej", aby przerobić, przetrawić,
przyswoić ten nadmiar produktów. Ogromna ilość kwasów powstaje w wyniku spożywania
produktów białkowych pochodzenia zwierzęcego, łączy się z Ca, tworząc nierozpuszczalne
krystaliczne toksyczne związki. Organizm nie jest w stanie ich usunąć, więc zaczynają się one
odkładać w naszych stawach. Ten proces trwa powoli, latami, i mało kto go zauważa, aż do chwili,
gdy stawy zaczynają nam sprawiać kłopoty. W każdym stawie jest swoisty smar, który zapewnia jego
ruchliwość. Niezależnie od tego, czy macie Państwo lat 40, 60 czy 70, ilość smaru się nie zmienia, ale

gdy zawierające wapń nierozpuszczalne związki zaczynają wypierać smar ze stawów, jakby
cementując je, wówczas odczuwa się ból, zmniejszenie ruchomości i elastyczności stawów.

Pierwszym obiektem ataku są nogi. W nogach jest więcej kości, niż w każdej innej części

ciała, w stopie aż 26. Ze stóp toksyczne kryształki przemieszczają się wyżej, co powoduje, że od
czuwamy ból w kolanach. Potem przesuwają się do stawów biodrowych. Proszę zaobserwować, jak
Państwo rano wstajecie z łóżka. Co drugi dzień z jękiem narzekacie: „Och, moje plecy!" Mijają lata i
toksyczne kryształki przesuwają się jeszcze wyżej - do kręgosłupa, potem atakują ramiona, szyję,
łokcie, a nawet palce. Dochodzi do tego, że niektóre osoby z trudem zwijają dłoń w pięść, przy skrę
caniu szyi rozlega się trzask i chrupnięcie. Na usprawiedliwienie wciąż powtarzają: „Stawy bolą, bo
się starzeję". No a dzieci? U dzieci tak samo trzeszczy i chrupie. Proszę popatrzeć, jak porusza się
młodzież. Widoczny jest brak ruchliwości stawów, kolana mają jak z drewna! Wcześniej na podwórku
grali w piłkę, klasy, bawili się w chowanego, a teraz podwórko jest zastawione przez samochody i nie
pozostaje nic innego, jak grać w domu, siedząc przed ekranem komputera, a stawy i kości wymagają
ruchu, czym więcej, tym dla nich lepiej.

W ten sposób zrozumiała staje się jeszcze jedna przyczyna osteoporozy - osłabienie

ruchowe - powszechny brak ruchu.

O ruchu pisałem już dostatecznie dużo. Odnośnie osteoporozy mogę tylko dodać, że im

mniej ruchu przypada na jednostkę czasu, tym większe jest prawdopodobieństwo zachorowania.

Jeżeli z tego wszystkiego, o czym pisałem powyżej wyodrębnimy najważniejsze punkty, będą

one stanowić przyczyny pojawienia się w organizmie tej uciążliwej choroby. Spróbujmy poukładać je
„na półeczkach". Przyczyny powstania osteoporozy są następujące:

1. Brak w organizmie witamin D i C.
2. Odżywianie się produktami poddanymi obróbce cieplnej.
3. Używanie głównie przegotowanej wody.
4. Spożywanie małych ilości warzyw i owoców oraz ich naturalnych, na świeżo

przygotowywanych soków.

5. Obieranie warzyw i owoców ze skóry.
6. Nieprawidłowe przygotowywanie posiłków (długie gotowanie, smażenie).
7. Zbyt duże ilości pożywienia.
8. Palenie.
9. Brak ruchu.
10. Spożywanie w dużych ilościach mleka.
11. Spożywanie w dużych ilościach chleba i wyrobów mącznych,
12. Spożywanie w dużych ilościach cukru i słodyczy.
13. Spożywanie w dużych ilościach tłuszczów zwierzęcych.
14. Spożywanie w dużych ilościach syntetycznych witamin.
15. Spożywanie rafinowanych produktów zawierających nierozpuszczalny (nieorganiczny

wapń): długo gotowanych kasz, makaronów, zup z torebek i innych.

Gdyby każdy z Państwa uczciwie i z ręką na sercu postawił znaczek to sądzę, że prawie

wszystkie te punkty okazałyby się charakterystyczne dla Państwa trybu życia, a to oznacza, że
możecie być pewni, że zachorujecie na osteoporozę, albo już jesteście chorzy, tylko jeszcze o tym nie
wiecie.

Teraz zróbmy krótkie podsumowanie. Nasz nieprawidłowy tryb życia prowadzi do tego, że

sami sobie przygotowujemy grunt dla powstania w naszym organizmie takiej choroby, jak
osteoporoza. Ten nieprawidłowy tryb życia przekazujemy naszym dzieciom, a one znów swoim.
W taki sposób przekazujemy „genetycznie" nie chorobę, ale złe nawyki, które są przyczyną
choroby. Ten wniosek dotyczy wszystkich chorób, które określamy jednym słowem -
„cywilizacyjne".

Aby skutecznie walczyć z osteoporoza należy włączać do jadłospisu jak najwięcej warzyw i

owoców oraz soków z nich, szczególnie takich, które zawierają maksymalne ilości wapnia, witamin C
i D, fosforu, potasu i magnezu (patrz: tabela l oraz przepisy na sałatki i surówki - aneks, str. 165 - 170)

Tabela l

Produkty roślinne o dużej zawartości mikroelementów i witamin

wapń

fosfor

potas

magnez

witamina C

witamina D

skórka

zielony

szpinak

kapusta

pomidory

warzyw

groszek,

ogórki

marchew

i owoców,

szpinak

ziemniaki

buraki

sałata

kapusta

otręby

orzechy

marchew

sałata

szpinak

ziemniaki

bób

owies

cebula

owies

kapusta

rzepa

szpinak

bób

pietruszka

jęczmicń

ziemniaki

buraki

marchew

żyto

szparagi

pszenica

buraki

szpinak

rzepa

jęczmicń

szpinak

jabłka

bób

sałata

pszenica

pietruszka

żurawiny

groch

groszek

ogórki

mlecz

groszek

mlecz

kapusta

pokrzywa

porzeczki

seler

kalafior

agrest

jabłka

maliny

wiśnie

gruszki

pietruszka

poziomki

pokrzywa

Skorupka jajka to nie śmieć

W leczeniu osteoporozy pomaga skorupka jajka. Jest ona idealnym źródłem wapnia, który w

90% jest przyswajany przez organizm (kości). Oprócz węglanu wapnia w skorupce są wszystkie
niezbędne dla organizmu mikroelementy: miedź, fluor, żelazo, mangan, molibden, siarka, krzem, cynk
i inne - w sumie 27! Skład skorupki jajka jest bardzo podobny do składu kości i zębów. Niemieccy i
węgierscy uczeni, którzy przez 15 lat badali wpływ skorupki jajka na organizm człowieka zauważyli,
że u dzieci i dorosłych podawanie skorupki dało pozytywne rezultaty przy łamliwości paznokci,
włosów, krwawieniach dziąseł, zaparciach, pobudliwości, bezsenności, chronicznych katarach, astmie.
Jak się okazało, skorupka jajka nie tylko wzmacnia tkankę kostną, ale i usuwa z organizmu
pierwiastki promieniotwórcze.

„Skorupkoterapia" w leczeniu i profilaktyce osteoporozy może przynieść nieoceniony pożytek,

a co najważniejsze - nie powoduje żadnych skutków ubocznych. Metoda stosowania skorupki jest
prosta, nie wymaga poniesienia żadnych kosztów.

Przepis nr 1:
Skorupkę jajka zanurzyć na 5 minut we wrzątku. Pozostawić do wyschnięcia i zmielić w

maszynce do kawy. Używać od 0,5 do l g dziennie. Można spożywać ją z sokiem z 1/2 cytryny lub
dodawać do kasz i twarogów, aby zapobiec osteoporozie. Kurację skorupką jajka należy
przeprowadzać 2 razy do roku w styczniu i listopadzie w ciągu 30 dni, stosując l -2 g dziennie.

Przepis nr 2:
Sok z liści rzepy jest bardzo skutecznym środkiem dla dzieci i dorosłych, którzy cierpią na

rozmiękczenie kości i zębów. Najlepsze efekty można osiągnąć, gdy stosuje się mieszankę soków z
liści rzepy (90 g), mlecza (90 g) i marchwi (280 g). Ta ilość soku jest przewidziana na 2 razy: rano i
wieczór.

Przepis nr 3:
Oczyszczanie sokiem z rzepy. Przepis ten pomaga nie tylko zahamować osteoporozę, ale także

usuwać nadmiar soli z układu kostnego ciała. Potrzebne jest 10 kg czarnej rzepy. Rzepę dobrze
wyszorować i nie obraną ze skóry zanurzyć w dezynfekującym roztworze nadmanganianu potasu
(lekko różowym) na 15-30 minut. Wypłukać w czystej wodzie. Następnie zrobić sok w sokowirówce,
kilka razy przefiltrować go. Sok należy wycisnąć z całych 10 kilogramów. Przelać go do szczelnie
zamykanego naczynia, które zawinięte w ciemną szmatkę, należy trzymać w lodówce. (Uwaga! Sok

można przechowywać tylko w lodówce!) Pić o dowolnej porze niezależnie od rytmu spożywania
posiłków 3 razy dziennie po 30 g (nie więcej!). Zwiększenie dawki może spowodować niebezpieczne
skutki!!! Żeby kuracja była skuteczna, wypić należy cały sok z 10 kilogramów. Podczas stosowania
tej kuracji całkowicie zrezygnować z jedzenia bułeczek drożdżowych, tłustych potraw, mięsa, jajek,
natomiast przyjmować produkty pochodzenia roślinnego.

Muszę uprzedzić, że u osób, które mają mocno zanieczyszczony układ kostny w początkach

kuracji mogą wystąpić bóle w kościach, czasem nawet dość silne. Proszę się nie bać! Nie brać
środków przeciwbólowych, w dalszym ciągu pić sok. Jest to normalny przebieg procesu oczyszczania.
Po zakończeniu kuracji może zniknąć wiele męczących Państwa dolegliwości.

W trakcie kuracji sokiem z rzepy bardzo pomagają kąpiele z dodatkiem siana. Można je

przyjmować zupełnie niezależnie, gdyż taki zabieg ma wieloraki wpływ: odmładza organizm, działa
uspokajająco na system nerwowy, oczyszcza układ limfatyczny, likwiduje bóle kości i mięśni,
oczyszcza pory skóry, polepsza krążenie.

Przepis nr 4:
Paczkę siana (można kupić w sklepie zoologicznym) włożyć do naczynia o pojemności 5

litrów, zalać 3 litrami wrzątku, przykryć pokrywką i gotować na małym ogniu jeszcze 1,5-2 godz.
Przygotować kąpiel o temperaturze 45-50°C. Wlać do wanny wywar z siana. Przygotować z folii
osłonę na wannę, wyciąć w niej otwór na głowę. Osłona powinna tak zakrywać wannę, aby nie było
dostępu powietrza. Wejść do wanny, nałożyć pokrowiec. Kąpiel powinna trwać 15-20 minut. Należy
przyjąć 10-12 kąpieli, najlepiej codziennie lub co drugi dzień. Mogą Państwo spytać: do czego folia?
Rzecz w tym, że gdy przyjmujemy kąpiel, na powierzchni wanny zaczynają parować olejki eteryczne,
które wchodzą w skład siana. Szkoda, żeby nie dostały się przez pory skóry do naszego organizmu.
Kiedy dzięki folii brak jest dostępu powietrza, skóra dopiero może „nacieszyć się" zdrowotną siłą
olejków eterycznych.

Teraz podsumujmy. Jeżeli chorują Państwo na osteoporozę należy koniecznie:
1.

Zmienić sposób odżywiania: ograniczyć spożycie produktów, które wypłukują wapń z
kości.

Pić świeżo przygotowane soki owocowe (nie mniej niż 2 szklanki dziennie).

Dbać o dostarczanie organizmowi naturalnych witamin C i D.

Codziennie zjadać l skorupkę jajka i jajko na miękko oraz l jabłko.

Regularnie spożywać fasolę, groch, brokuły, owies bogate w estrogeny.

Oczyszczać organizm według sposobów opisanych w poprzedniej i niniejszej książce
(oczyszczanie kości - patrz: pierwsza książka, str. 170, oczyszczanie sokiem z rzepy -
druga książka, przepis nr 3, str. 28)

Codziennie wykonywać wybrany zestaw ćwiczeń (patrz: pierwsza książka, str. 33 - 34,
druga książka, str. 57 - 58, 60 - 61)

Regularnie raz na trzy miesiące robić serię kąpieli według przepisów z pierwszej książki,
str. 77 - 78 i z drugiej, przepis nr 4, str. 29)

Codziennie rano i wieczorem robić naprzemienne prysznice (pierwsza książka, str. 77)

10. Codziennie przez 10-15 minut, włączywszy ulubioną muzykę, tańczyć, podskakiwać -

inaczej mówiąc wzmacniać kości poprzez ruch.

Kwas moczowy - cichy zabójca

Bóg stworzył pokarm, a diabeł kucharza. Ta biblijna prawda jest niestety przez nas całkowicie

zapomniana. Tak bardzo lubimy jeść, że przyzwyczajenie do spożywania nadmiernych ilości pokarmu
pozbawia nas zupełnie rozumu. Nasz organizm po prostu nie daje sobie rady z tą obfitością
pożywienia, którą musi przerobić. Świadomie zmuszamy go do gromadzenia niestrawionych resztek
w różnych częściach naszego ciała. Te niestrawione resztki w ciągu dziesiątek lat, rozkładając się,
zatruwają nas od wewnątrz, powodując różne choroby i przedwczesne więdnięcie naszego ciała.

Problem kiedy i ile razy jeść był przeze mnie szczegółowo opisany w poprzedniej książce. Na

wszelki wypadek przypomnę, że objętość żołądka każdego człowieka jest indywidualna. Jeżeli

złączymy dwie dłonie na kształt kuli, zobaczymy jaka jest fizjologiczna pojemność żołądka. Przy
czym to, co mieści się w jednej dłoni to jednorazowy posiłek, a połowa objętości drugiej dłoni to ilość
płynu, którą możemy wypić. I to wszystko!

To, co przekracza opisane objętości jest dla organizmu zbędne. A jeżeli to, co zbędne

codziennie odkłada się w organizmie nawet w niewielkich ilościach, to z biegiem lat powstają już
znaczne ilości. Prawie wszystkie chroniczne choroby „zawdzięczają" swoje pochodzenie kwasowi
moczowemu, który stopniowo, jak rdza, przeżera nasz organizm. Skąd się on bierze? Po pierwsze, z
nadmiaru spożywanego przez nas pokarmu, a po drugie, z dużej ilości pokarmów pochodzenia
białkowego (mięso, mleko, wędliny, kiełbasa itp.).

Choroby stawów, kości, bóle w kręgosłupie, chroniczny reumatyzm, artretyzm, podagra,

osteoporoza itp. - wszystkie te choroby wywołane są nadmiarem kwasu moczowego w organizmie. I
jak długo twarde kryształy tego kwasu będą jak igły wbijać się w nasze mięśnie i kości, tak długo
będziemy płakać i krzyczeć z bólu nie do wytrzymania. Proszę zrozumieć, drodzy Państwo, chorzy na
reumatyzm i podagrę, musicie przerwać proces tworzenia się w organizmie kwasu moczowego i
rozpuścić złogi w stawach i mięśniach, a wtedy długoletnie męczące silne bóle znikną same z siebie.

Przepisy, które zaproponuję poniżej pomogły wielu osobom uwolnić od dolegliwości

narządów ruchu. Zalicza się do nich również moja matka (lekarka z 45-letnim stażem), która 30 lat
cierpiała na silny reumatyzm, dopóki nie wypróbowała na sobie mądrych rad medycyny ludowej. Aby
łatwiej można było ustalić, jaka męczy nas dolegliwość, należy spróbować określić niektóre
symptomy obecności kwasu moczowego w organizmie.

Podagra

Najczęściej występuje w stawach dużych palców u nóg, rzadziej u rąk, objawia się silnym

łamaniem lub świdrującym bólem. Kwas moczowy, odkładając się w stawach w postaci kryształków
powoduje silne bóle, opuchlizny i zaczerwienienia. Sole, które wydzielają się z krwi tworzą guzy
podagryczne, zniekształcające stawy i pozbawiające je możliwości ruchu. Jeżeli ilość kwasu cały czas
się zwiększa, staw pokrywa się jakby grubą warstwą soli (podobną do stwardniałego cementu), co
przeszkadza w wykonywaniu jakichkolwiek ruchów. Choroba rozpoczyna się od niewielkiego bólu w
porażonym stawie i trudności w poruszaniu, co szczególnie wyraźnie daje się odczuć po długim
bezruchu (sen, siedzenie). Podczas ruchu (siadanie, chodzenie po schodach itp.) słychać chrzęst.
Najczęstszym obiektem ataku podagry jest staw biodrowy, co powoduje utykanie.

Chroniczny reumatyzm

Chroniczny reumatyzm jest chorobą nie mającą nic wspólnego z ostrym reumatyzmem,

powodowanym przez komplikacje po przeziębieniu lub grypie. Można go nazwać młodszym bratem
podagry, ponieważ obie choroby mają wspólną przyczynę - nagromadzenie kwasu moczowego.
Chroniczny reumatyzm rzadko występuje u ludzi młodych. W zasadzie jest „osiągnięciem" osób w
starszym wieku, będąc „nagrodą" za obfite biesiady przez całe życie.

Można śmiało powiedzieć, że reumatyzm to lustro, w którym odbijają się nasze zgubne

nawyki żywieniowe. Chroniczny reumatyzm jest mniej bolesny niż podagra, chociaż obrzęki i guzy
reumatyczne są bardzo podobne do podagrycznych. Jego przyczyną jest spowolnienie przemiany
materii, spowodowane przede wszystkim przez nadmiar kwasu moczowego (spożywanie produktów i
wyrobów z dużą jego zawartością, siedzący tryb życia, spożywanie dużych ilości alkoholu, herbaty,
kawy, słodyczy, palenie papierosów).

Dna moczanowa

W krwi znajduje się niewielka ilość kwasu moczowego. Ale gdy ilość ta się zwiększa, to

łącząc się z niektórymi składnikami krwi kwas moczowy tworzy galaretowate masy, które
umiejscawiają się w określonych odcinkach naczyń krwionośnych. Wtedy krążenie krwi jest

zakłócone lub w ogóle zatrzymane. Z reguły zatykają się najdrobniejsze naczynia krwionośne w
częściach ciała oddalonych od serca (ręce, nogi). Zakłóceniu ulega krążenie krwi, co powoduje
uczucie zimna (chłodne ręce, nogi). Dna jest chorobą serca i może być początkiem totalnego
zaburzenia pracy układu krążenia.

Anemia

Przyczyny anemii są takie same, jak dny moczanowej. Niedostatek czerwonych krwinek

prawdopodobnie związany jest z nawykiem spożywania gotowanych, rafinowanych produktów,
cukru, nadmiernej ilości białka pochodzenia zwierzęcego, pasteryzowanego mleka. We wszystkich
tych produktach wapń występuje w trudno przyswajalnej postaci, a łącząc się z kwasem moczowym
tworzy nierozpuszczalne sole, co prowadzi do zmiany składu krwi.

Kamica wątrobowa i nerkowa

Kwas moczowy odkłada się nie tylko w mięśniach i stawach, ale również w nerkach i w żółci.

Gdy opisywałem przyczyny osteoporozy, zwróciłem uwagę na to, że nieorganiczny (nienaturalny)
wapń tworzy z kwasem moczowym nierozpuszczalne sole, które krystalizują się w wątrobie i w
nerkach. Początkowo tworzy się piasek, który łatwo przechodzi przez kanały odprowadzające, ale z
upływem czasu piasek zamienia się w kamienie, które powodują straszne męczarnie w postaci kolek
wątrobowych i nerkowych. Objawem tworzenia się piasku jest uczucie bólu podczas oddawania
moczu. Ale Jak to często bywa, lekceważymy przejściowe bóle i czekamy do momentu, gdy kamienie
dadzą o sobie znać w formie ataku.

Choroby skóry

Wiele chorób skóry, szczególnie noszących miejscowy charakter, powstaje w wyniku

odkładania się kwasu moczowego w tkankach naszego ciała. Różnego rodzaju egzemy skórne mają
ścisły związek ze zgubnym działaniem kwasu moczowego i jego soli.

Cukrzyca i nadwaga

Kwas moczowy jest dla organizmu trucizną, od której trzeba się uwolnić za wszelką cenę.

Organizm płaci za neutralizację kwasu moczowego zmniejszeniem szybkości przemiany materii,
ponieważ znaczna część soli mineralnych, witamin, mikro- i makroelementów jest zaangażowana w
proces neutralizacji kwasu moczowego. To prowadzi do naruszenia gospodarki cukrowej (cukrzyca).
Z reguły po naruszeniu gospodarki cukrowej przychodzi kolej na zakłócenie wymiany tłuszczów, w
wyniku czego następuje otłuszczenie ciała. Właśnie dlatego wielu diabetyków cierpi na nadwagę, tj.
otłuszczenie.

Choroby nerwowe

Ponieważ kwas moczowy ma bezpośredni kontakt z krwią, to jego niszczące działanie nie

ogranicza się tylko do chorób stawów, tkanek i mięśni. Ośrodki nerwowe i mózg również cierpią z
powodu jego trującego działania. Podwyższone ciśnienie krwi, bóle głowy, częste migreny,
neurastenia, bezsenność, a nawet epilepsja (padaczka) - wszystkie te dolegliwości mają wspólną przy
czynę: oddziaływanie na organizm toksycznych soli kwasu moczowego.

Pewnego razu zwróciła się do mnie kobieta, która wiele lat cierpiała na potworne bóle głowy,

tak silne, że środki przeciwbólowe prawie nie skutkowały. Dałem jej tylko dwie rady: 1. zrezygnować
ze spożycia mięsa, 2. przeprowadzić kurację oczyszczającą organizm z kwasu moczowego. Po
upływie miesiąca pacjentka zapomniała, co to znaczy ból głowy nie do wytrzymania.

Później jej córka i niektórzy znajomi cierpiący na bóle głowy z powodzeniem przeprowadzili

tę kurację. W ten sposób już wiele lat polecam swoim pacjentom ten niezawodny zabieg, bowiem
według stów tych, którzy przeprowadzili kurację dzięki niej znikają nie tylko bóle głowy, ale i wiele
innych dolegliwości, związanych z bólami stawów, kości, mięśni.

Oczyszczanie organizmu z kwasu moczowego (stosować przy następujących chorobach:

osteoporoza, podagra, chroniczny reumatyzm, kamienie żółciowe i nerkowe, anemia, dna moczanowa,
niektóre choroby nerwowe, cukrzyca, nadwaga, nadciśnienie, katar żołądka, choroby wątroby).
Najlepszym sposobem uwolnienia organizmu od trującej substancji, która po mału zabija nasz or
ganizm jest picie zwykłego soku z cytryny. Kuracja sokiem cytrynowym nie wymaga od chorego
zmiany miejsca pobytu (jak często radzi się przy chronicznym reumatyzmie) ani zmiany diety, jest
stosunkowo tania, a przy tym daje fantastyczne rezultaty.

Aby przeprowadzić tę kurację potrzebna jest zwykła cytryna, przy czym najlepiej, jeśli owoc

ma cienką skórkę, gdyż wtedy zawiera więcej soku. Świeży sok cytrynowy bardzo szybko rozkłada
się pod wpływem powietrza i światła i dlatego za każdym razem należy przygotowywać nową porcję
soku.

Wśród ludzi, którzy nie tolerują kwasu rozpowszechnione jest zdanie, że duża ilość soku z

cytryny może spowodować rozstrój żołądka. Podobne obawy są nieuzasadnione i ten, kto myśli w taki
sposób zupełnie nie zna fizjologii procesu trawienia. Sok z cytryny ma kwaśny smak w momencie
przygotowywania. Gdy tylko zostaje wypity, enzymy w jamie ustnej zmieniają jego smak na słodki.
Tym niemniej do żołądka dochodzi kwas cytrynowy i askorbinowy. Ale te dwa kwasy, w porównaniu
z kwasem solnym zawartym w sokach żołądkowych są tak słabe, że w żadnym wypadku nie mogą
zaszkodzić błonie śluzowej żołądka. Wręcz przeciwnie - osoby, które cierpią na katar lub wrzody
żołądka odczuwają korzystne działanie kuracji sokiem cytrynowym. Jest on bogaty w witaminę C,
mikroelementy i hormony. Wspaniale oczyszcza organizm z nierozpuszczalnych soli i śluzu. Ci z
Państwa, którzy chcą wyglądać młodo, powinni pić sok z jednej cytryny dziennie.

Dzięki zawartości hormonów fitoestrogenowych sok z cytryn jest szczególnie pożyteczny

dla kobiet w starszym wieku. Zadziwiające związki pierwiastków chemicznych zawarte w soku
cytrynowym - to wspaniała profilaktyka w chorobach infekcyjnych. Późną jesienią i wczesną
wiosną należy zapobiegawczo pić go przeciwko epidemii grypy i przeziębieniom. Kurację sokiem
z cytryny można podzielić na dwa rodzaje: profilaktyczną i leczniczą. Profilaktyczna wygląda
następująco:

Przepis nr 5 (kuracja profilaktyczna)
Sok cytrynowy należy pić według następującego schematu:
dzień 1 i 10 - 1 cytryna
dzień 2 i 9 - 2 cytryny
dzień 3 i 8 - 3 cytryny
dzień 4 i 7 - 4 cytryny
dzień 5 i 6 - 5 cytryn.
Od 1-ego do 5-tego dnia zwiększamy spożycie o l cytrynę, od 6-tego do 10-tego dnia

zmniejszamy o jedną cytrynę. W sumie przez 10 dni należy wypić sok z 30 cytryn.

Sok przygotowuje się następująco: cytrynę przekroić wszerz na dwie połowy, każdą wycisnąć

i pić sok bez dodatku cukru. Jeśli nie możecie Państwo pić czystego soku cytrynowego, to można go
rozcieńczyć wodą i dodać l łyżeczkę miodu. Wyciśniętych połówek cytryny nie należy wyrzucać,
przecież w pozostałej części cytryny i skórce są cenne fitoncydy i olejki eteryczne, które korzystnie
działają na pracę serca, naczyń krwionośnych, mózgu. Wyciśnięte połówki cytryn należy drobno
posiekać, przełożyć do słoika, zalać miodem lub posypać cukrem i wstawić do lodówki. Po 10
godzinach otrzymacie Państwo wspaniałą esencję (wyciąg z cytryny), którą można pić zamiast
herbaty lub kawy, dodając wodę mineralną lub przegotowaną.

Kuracja lecznicza. W czasie tej kuracji sok należy pić tylko w czystej postaci, tzn. nie

rozcieńczać go wodą, nie dodawać miodu ani cukru. Sok należy przygotować tak, jak w przypadku
kuracji profilaktycznej. Pić go trzeba pół godziny przed lub godzinę po posiłku - jak komu wygodniej.
Aby leczyć ciężkie, chroniczne choroby należy w ciągu całej kuracji wypić sok z 200 cytryn. „200
cytryn! Tyle kwasu?" - pomyśli Czytelnik, który na samą myśl o cytrynie czuje w ustach kwaśny

smak. Nie pomyliłem się. Właśnie 200 i ani jednej mniej (więcej można). W mojej praktyce leczniczej
nie jedna setka ludzi piła duże ilości soku z cytryny, ciesząc się dzięki temu dobrym zdrowiem. Sam
piłem do 10 szklanek, tzn. sok z 40 sztuk dziennie. Tak więc nie ma się czego bać. Kiedy Państwo
spróbują, to przekonają się, że mam rację. Bardzo rzadko pod wpływem wprowadzenia do żołądka
dużej ilości kwasu cytrynowego mogą pojawić się jakieś zakłócenia w funkcjonowaniu jelita. W tym
przypadku należy zaprzestać przyjmowania soku według schematu kuracji leczniczej i przejść na
kurację profilaktyczną. Pomoże to żołądkowi przyzwyczaić się do soku cytrynowego. Potem można
przeprowadzić kurację leczniczą.

Opiszę teraz schemat spożywania soku w kuracji leczniczej, zalecanej w chorobach

chronicznych.

dzień l i 12

- 5 cytryn

dzień 2 i 11

- 10 cytryn

dzień 3 i 10

- 15 cytryn

dzień 4 i 9

- 20 cytryn

dzień 5,6,7 i 8 - 25 cytryn
Razem w ciągu 12 dni zużywamy 200 cytryn.
Sok należy pić kilkakrotnie (3-5 razy dziennie). Zwykle na szósty, siódmy, ósmy i dziewiąty

dzień przypada największa ilość soku (prawie litr). Osoby przeprowadzające kurację bywają przera
żone taką ilością soku, a przecież pije się po 2 litry soku z jabłek lub czarnej porzeczki. A cytryna to
też owoc, tylko że ma kwaśny smak.

Podczas leczenia kamieni za pomocą soku z cytryny należy go pić według wyżej opisanego

schematu. Sok z cytryny jest jednym z najlepszych środków przeciw kamieniom. Należy dodać, że w
trakcie kuracji przez kilka dni widoczna jest wydajniejsza praca nerek. Mocz może zmienić kolor,
stanie się ciemny, może pojawić się w nim osad ceglanego koloru, składający się z soli moczanowych.
W pierwszej fazie leczenia ilość osadu na litr bywa duża. Świadczy to o tym, że organizm pod
wpływem kwasu cytrynowego

gwałtownie usuwa kwas moczowy. Pod koniec kuracji mocz przybiera kolor bursztynu, nie

widać osadów, nawet po długim czasie stania, co wskazuje na to, że nie ma nadmiaru kwasu
moczowego w organizmie. Kuracja sokiem cytrynowym najlepiej zaopatruje organizm w witaminy,
których nam chronicznie brakuje. Przecież l wypalony papieros niszczy w organizmie do 25
miligramów witaminy C, czyli 1/4 dziennego zapotrzebowania (a kto w dzisiejszych czasach nie
pali?). Czym można wytłumaczyć tak zdumiewające działanie soku z cytryny? Kwas cytrynowy jest
jedynym kwasem wiążącym się w organizmie z wapniem. W wyniku tego procesu tworzy się unikalna
sól. Podczas jej rozpuszczania organizm otrzymuje fosfor i wapń, pierwiastki, które normalizuj ą prze
mianę materii i regenerują tkankę kostną.

Oprócz tego kwas cytrynowy tworzy się w procesie trawienia pokarmu. Jeżeli przyjmujemy

kwas cytrynowy, to w ten sposób organizm zachowuje energię, którą może wykorzystać na oczysz
czanie kości z „trucizny". Ponadto kwas cytrynowy, łącząc się z aminami tworzy kwas aminowo-
cytrynowy o ładunku ujemnym. A spośród 21 niezastąpionych aminokwasów w naszym organizmie
tylko 3 są naładowane ujemnie. Szczególnie cenne w kuracji cytrynowej jest to, że podczas niej w
organizmie powstaje naturalny kwas aminowo-cytrynowy, który jest składnikiem (w postaci
syntetycznej) praktycznie wszystkich preparatów farmakologicznych przeznaczonych do walki z
wyżej opisanymi chorobami.

Jeszcze kilka pożytecznych rad na temat spożywania cytryn. Jeżeli zaczyna boleć gardło,

pojawiają się pierwsze objawy anginy, należy co 15 minut ssać po plasterku cytryny, ponieważ nawet
w minimalnych ilościach roztwór kwasu cytrynowego zabija wszystkie zarazki. Jeżeli cierpią Państwo
na paradontozę lub gdy bolą dziąsła, to proszę regularnie rano i wieczorem przez 2 tygodnie płukać
jamę ustną szklanką ciepłej przegotowanej wody z dodatkiem soku z cytryny.

Wspaniałe rezultaty daje spożywanie cytryny jako środka zapobiegającego wypadaniu

włosów. Jeśli macie Państwo łupież i wypadają Warn włosy należy nacierać skórę głowy kawałkami
cytryny przez 10 dni. Łupież zniknie, a włosy staną się silne.

Sok z cytryny może okazać się niezastąpiony przy nadmiernej potliwości.

Przepis nr 6:
Przed snem należy zrobić ciepłą kąpiel (do 2 litrów wody dodać 4 łyżeczki sody). Moczyć w

niej nogi 15-20 minut, wytrzeć, a palce i miejsca między palcami przetrzeć kawałkami cytryny. W
ciągu dnia należy nasączać watę sokiem z cytryny i wkładać ją pomiędzy palce u nóg. Po kilku takich
zabiegach pocenie się stóp zniknie. Podczas przeprowadzania kuracji cytrynowej od wyciskania soku
skóra rąk stanie się miękka i zadbana, a paznokcie nabiorą blasku.

Jeżeli dokuczają Państwu odciski należy przyłożyć na noc kawałek cytryny i zakleić ją

plastrem. Do rana odcisk stanie się tak miękki, że można go będzie bez trudu usunąć. Jeżeli twarz i
całe ciało pokrywają piegi, wystarczy przeprowadzić profilaktyczną kurację sokiem z cytryny, by ich
ilość zmniejszyła się.

Krócej mówiąc, sok z cytryny ma szeroki zakres działania na różne dolegliwości, o czym

przekonać się można na własnym przykładzie. Znany długowieczny Portugalczyk San Paulo żył 156
lat, a swoją dobrą kondycję zdrowotną tłumaczył m.in. tym, że codziennie spożywał od 10 do 15
cytryn. A więc kupujcie Państwo cytryny i wyciskajcie z nich sok. Wasze zdrowie jest w Waszych
rękach!

Najmniej wiemy o swoim zdrowiu.

Najniezbędniejsze dla dobrego życia jest bycie
zdrowym

Herbert Spencer

Kiedy łupie w kręgosłupie

Trudno znaleźć człowieka, którego nie męczyłyby bóle w stawach i kościach. Tym, którzy

cierpią jest wszystko jedno, jak nazwiemy ich chorobę: reumatyzm, artretyzm czy osteoporoza. Ból
przez to się nie zmniejszy. W swojej praktyce leczniczej spotkałem wielu cierpiących. Były między
nimi dzieci, młodzież, ludzie w średnim wieku. Ale szczególnie żal mi starszych osób, bo są one, jak
nikt inny nieszczęśliwe i bezradne. My, młodsi nie widzimy ich męczarni dlatego, że coraz rzadziej
można spotkać na ulicach rześkich i cieszących się życiem ludzi w podeszłym wieku. Z reguły siedzą
oni w domach sam na sam ze swoimi dolegliwościami. Większość z nich zmęczyła się już życiem.
Nocami cierpią na bezsenność, ich ruchy są ograniczone, w głosie brzmi smutek, a w oczach widać
zmęczenie (w naszej świadomości jest głęboko zakorzeniona myśl, że jeżeli ma się 70 lat i jeszcze się
żyje, to już jest dobrze). Jedyne, co mogą ci ludzie usłyszeć na pocieszenie to „nie denerwuj się, co
robić - starość nie radość". Tak mówimy my, młodsi, nie myśląc o tym, że może przyjść czas, kiedy i
nam będą mówić z wielkim współczuciem podobne słowa pocieszenia. Myśl, że z wiekiem człowiek
zaczyna chorować stała się w naszej świadomości powszechna. W ciągu ostatnich dziesięcioleci
wychowywane są pokolenia ludzi, którzy nie chcą zrozumieć, że lekarstwa powinny być stosowane
tylko przez bardzo krótki okres czasu, w momencie krytycznym. W ciągu całego życia człowiek
powinien sam troszczyć się o swoje zdrowie. Medycyna to tylko sztuka leczenia chorób (proszę
zauważyć - nie człowieka, a jego chorób). Człowiek, jeśli chce być zdrowym, zawsze powinien
pamiętać o czterech zasadach, na których opiera się jego zdrowie. Są to: prawidłowe oddychanie,
aktywność fizyczna, prawidłowe odżywianie i biologiczna czystość wewnątrz naszego organizmu. I
jeżeli o odżywianiu, oddychaniu i wysiłku fizycznym mamy jakieś pojęcie, to o czystości wewnątrz
naszego organizmu nie mamy pojęcia w ogóle. Ciągle słyszy się oburzone głosy: ziemia jest „przekar
miona" nawozami, w rzekach płynie zatruta woda, powietrze napełnione jest ołowiem itp. A czyż
otaczające nas środowisko nie jest lustrzanym odbiciem naszego własnego ciała? Proszę stanąć przed
lustrem i spojrzeć na siebie z boku: kręgosłup przypomina znak zapytania, plecy zgarbione, pierś
zapadnięta, brzuch wysunięty do przodu. Podczas marszu z trudem zginają się kolana, ruchy szyi są
ograniczone, przy każdym skręcie szyi słychać chrupanie. Po każdym, nawet niewielkim wysiłku bolą
nogi, plecy, a wszystko to można zaobserwować u większości ludzi już w wieku 40 lat.

Popatrzmy, jak zachowują się ludzie przed świętami. Ociężali od zbędnych kilogramów, z

obrzękłymi, opuchniętymi twarzami i rękoma, z nabrzmiałymi żyłami na nogach dźwigają ogromne
pudła z ciastami, torby z mięsem, kiełbasą, wędliną i wszystko to w takich ogromnych ilościach! Jeśli
spojrzeć na nich z punktu widzenia osoby, znającej elementarne zasady biologii, ludzie ci są sa
mobójcami. Nie chcą zrozumieć, że spożywanie wyrobów z białej oczyszczonej mąki prowadzi ich do
cukrzycy, mleko, które dodaje się do ciasta powoduje zakłócenia w procesie trawiennym i choroby
wrzodowe, że biały cukier zakłóca proces przyswajania wapnia i prowadzi do osteoporozy, a smaczna
tłusta kiełbasa i wędlina napełnia organizm kwasem moczowym oraz niosącym choroby cho
lesterolem, które szczelnie „cementują" naczynia krwionośne, stawy i mięśnie, od czego ciało staje się
jak z drewna. A po obfitym świątecznym posiłku biedny, nadęty jak balon żołądek uciska leżące w
pobliżu organy - od tego serce zaczyna niepowstrzymanie kołatać, potwornie boli głowa. Wtedy ręka
sięga po jakąś tabletkę, aby ulżyć w tym stanie „rozbicia". Jeśli są to antybiotyki lub środki
przeciwbólowe, to na pewno z czasem rozwinie się dysbakterioza (naruszenie normalnej flory
bakteryjnej), a to już jest huragan zupełnie nieprzewidywalnych biochemicznych zakłóceń w układzie
pokarmowym, spowodowanych działalnością pasożytów, które zastępują normalną mikroflorę. A
normalna, zdrowa mikroflora układu pokarmowego to nasza odporność, nasza enzymatyczna i wita
minowa „fabryka". Dlaczego sięgając po biały ratunkowy krążek nie myślimy o tym, że nawet
niewinna tabletka aspiryny, choćby w dawce, jak dla dziecka, powoduje mikrokrwotoki w żołądku (3
ml krwi). Jest to niewielka rana, ale ileż takich ranek ma nasz biedny żołądek, który przyjmuje
„garściami" tabletki przeciw różnym chorobom? Właśnie dlatego w wyjałowionym układzie pokar
mowym gospodarzą grzyby i drożdże, co powoduje wzdęcia jelita, choroby żołądka, kamienie w
wątrobie i w nerkach. Dlaczego nikt nie chce pomyśleć o tym, że przyroda nie zakodowała w nas
zdolności przetrawienia antybiotyków, leków psychotropowych oraz środków przeciwbólowych, a

oprócz tego pozbawiła nas zdolności unieszkodliwiania wszystkiego tego, co zostaje po przyjęciu le
karstw? Obce dla organizmu trujące związki latami pozostają w naszym ciele, wytrącając z
normalnego rytmu wszystkie procesy obronne wewnątrz organizmu. A jeżeli ciągle przyjmuje się
lekarstwa (a z reguły większość ludzi tak robi), to nieunikniona jest katastrofa zwana lekomanią
(uzależnienie od leków). Zjawisko to obserwuje się u prawie 60% chorych. Powiem więcej: 20% w
ogóle nie toleruje lekarstw (mam na myśli różne alergie na środki farmakologiczne).

Pragnę, żeby mnie Państwo prawidłowo zrozumieli: nie jestem przeciwnikiem lekarstw, po

prostu chcę zwrócić uwagę na to, że każdy lek jest trucizną w małej ilości i przyjmować go należy
tylko w skrajnych przypadkach. Mądry Galen powiedział: „Człowiek umiera nie od chorób, a od
lekarstw." Powiedziane genialnie! Nic dodać, nic ująć.

W silnym ciele silny duch

W jednym z kanadyjskich miast na wykład o leczeniu chorób sokami warzywnymi

przywieziono na wózku inwalidę - byłego lekarza dentystę. Każdy staw chorego był tak silnie
porażony przez reumatyzm, m.in. szczęki, że nie mógł on nawet przeżuwać jedzenia. Z tego powodu
żywił się tylko płynnym pokarmem, wciąganym do ust za pomocą słomki. Był to w pełnym znaczeniu
tego określenia żywy szkielet, składający się tylko z kości i skóry. Człowiek ten, wysłuchawszy
wykładu postanowił wypróbować swą ostatnią szansę i zaczął pić soki z marchwi i selera. Oprócz
tego przyjmował kąpiele z siana. Po upływie roku ten naprawdę stojący jedną nogą w grobie dentysta
z Kanady znowu otworzył swój gabinet i robił wszystko to, co powinien robić człowiek jego profesji.
Jedynym co zdradzało w nim byłego chorego na reumatyzm był mały garb między ramionami.

O tym przypadku opowiedziałem dziewczynie, która zwróciła się do mnie. Z nieznanych

przyczyn zachorowała na gościec. Choroba męczyła ją 4 lata. Dziewczyna przestała wychodzić na
ulicę, spotykać się z przyjaciółmi, ponieważ wstydziła się pokazać swoje zniekształcone, skręcone
palce. Oprócz dokuczliwych dolegliwości fizycznych odczuwała ciężar psychiczny. Wpadła w
depresję, straciła zainteresowanie życiem. Dużo sił i czasu potrzebowałem, by przekonać ją, że tak
naprawdę każdy sam powinien walczyć o swoje zdrowie. I ku mojej radości ona to zrozumiała. Trzy
lata ścisłej diety, praktycznie bez mięsa, różne ziołowe kąpiele, ćwiczenia oddechowe, picie soków po
1,5 - 2 litry dziennie, kilkakrotne pełne oczyszczanie organizmu - wszystko to razem dało w końcu
pożądany efekt. Dzisiaj jest zupełnie zdrowa i ma dwie czarujące córeczki, które wychowuje w
zgodzie z regułami zdrowego stylu życia. Na jej przykładzie chcę powiedzieć wszystkim, którzy
cierpią na dolegliwości układu kostnego, zapalenie stawów itp., że aby zacząć leczenie należy przede
wszystkim uświadomić sobie fakt, że sami możemy sobie pomóc. Należy myśleć o tym, że choroba
nie przejdzie co prawda w ciągu miesiąca, jak byśmy tego chcieli, ale przejdzie na pewno, jeżeli
stworzone warunki pozwolą organizmowi ją zniszczyć. Przyrody się nie oszuka. I jeżeli choroba
„dojrzewała" w organizmie wiele lat, to trzeba jakiegoś czasu, aby ją zlikwidować. Z doświadczenia
mogę powiedzieć, że różne choroby układu kostnego spowodowane są przez następujące przyczyny:

1. zanieczyszczenie wewnętrznego środowiska organizmu kwasem mlekowym,

cholesterolem, kwasem szczawiowym;

2. małą aktywność fizyczną;
3. niedotlenienie organizmu (w rezultacie odżywiania się głównie gotowanym pokarmem);
4. brak odpowiednich mikro- i makroelementów w organizmie;
5. zakłócenie przemiany fosforowo-wapniowej (patrz: osteoporoza).
Gdy próbujemy kompleksowo pozbyć się tych przyczyn, dolegliwości z reguły znikają.
Teraz po kolei opiszę, od czego należy zacząć.
l. Oczyszczanie (detoksykacja). Bez tego nie mogę gwarantować pomyślnego rezultatu.

Oczyszczanie należy połączyć z trzydniową głodówką, czyli powstrzymywaniem się od
przyjmowania pokarmów. Jest to konieczne, aby uwolnić organizm, szczególnie jelito, od odłożonych
tam trujących, „brudnych" substancji, często zalegających przez wiele lat.

Oczyszczanie (detoksykacja) – głodówka

Kurację przeprowadza się przez trzy dni z kolei, podczas kuracji nie należy niczego jeść

oprócz pomarańcz lub grapefruitów. W ciągu dnia wypijać 4 l mieszanki soków. Codziennie należy
sporządzać nową mieszankę soków.

Składniki mieszanki na l dzień (soki muszą być świeżo wyciśnięte): 900 g soku z grapefruitów

+ 900 g soku z pomarańcz + 200 g soku z cytryn + 2 l wody destylowanej - razem 4 litry.

Przeprowadzenie kuracji - przepis na l dzień
1. Rano na czczo należy rozpuścić l łyżkę stołową gorzkiej soli w szklance ciepłej wody i

wypić. Robi się to w celu wydalenia ze wszystkich części organizmu znajdujących się tam toksyn.
Roztwór ten działa na zatrutą toksynami limfę jak magnes na opiłki żelaza. W wyniku tego wszystkie
„odpady" zbierają się w jelitach i są wydalane. Działając przeczyszczająco, roztwór gorzkiej soli
wymywa toksyny i odwadnia organizm. Aby zrekompensować ubytek wody pije się 4 litry mieszanki
soków, która jest szybko wchłaniana przez organizm.

2. Po wypiciu roztworu gorzkiej soli należy ciepło się ubrać i co 30 minut pić mieszankę

soków po 100 g dopóki się ona nie skończy. Gdy pojawi się uczucie głodu, należy jeść pomarańcze
lub grapefruity, ale nic oprócz tego. W czasie kuracji może wystąpić silne pocenie - to normalne
zjawisko, wraz z potem organizm pozbywa się wszelkich nieczystości.

Drugiego i trzeciego dnia należy postępować tak, jak pierwszego.
Czasami w związku z oczyszczaniem i głodówką możemy odczuwać bóle głowy, nudności i

słabość. Nie należy się tym przejmować - jest to zjawisko przejściowe, które minie. Jeżeli jednak ból
głowy nie znika, to należy przejść się po świeżym powietrzu lub zrobić intensywny masaż małżowiny
usznej, rozcierając ją mocno dużym i wskazującym palcem od dołu do góry i z powrotem do
momentu, aż ból ustąpi. Jeżeli pojawiły się mdłości, to należy pogryzać skórkę cytryny lub
pomarańczy. Przed snem każdego dnia kuracji koniecznie trzeba wypić napar z ziół
przeczyszczających. Jest to niezbędne dla wydalenia z jelita grubego zalegających tam toksyn. W
czwartym i piątym dniu pić sok z jabłek i marchwi lub mieszanki soków. Jeść tylko warzywa i owoce.
Szóstego dnia można dietę urozmaicić (kasza, jajka, ryba).

Po przeprowadzeniu oczyszczania (detoksykacji) należy zmienić trochę nawyki żywieniowe.

Przynajmniej na 2-3 miesiące należy wyłączyć z jadłospisu produkty, zawierające biały cukier i białą
mąkę, konfitury, słodycze, wszystkie przetwory konserwowane, szczególnie te, które zawierają ocet.
Trzeba ograniczyć spożycie tłustego i smażonego pokarmu. W bardzo małych ilościach można jeść
masło, ser, rybę, jajka, mięso. Najlepiej zupełnie zrezygnować z mleka. Z nabiału można spożywać
biały tłusty ser (nie więcej niż 50 g dziennie) oraz zsiadłe mleko (nie więcej niż l szklankę dziennie).
Podstawę pożywienia powinny stanowić sałatki, kasze, warzywa, owoce oraz ich świeżo wyciśnięte
soki. Odżywiać się należy zgodnie ze schematem łączenia produktów. Różne schematy odżywiania
opisałem dokładnie w poprzedniej książce na str. 114, 115. Dla tych, którzy nie znają książki „Jak żyć
długo i zdrowo" podaję uproszczony wariant łączenia produktów.

Mamy przed sobą do wykonania bardzo trudne i ważne zadanie. Po pierwsze, powinni

Państwo pozostać przy zwyczajnym, powszednim dla siebie zestawie pokarmowym, by organizm nie
odczuwał niedoboru lub nadmiaru jakiejś substancji. I po drugie, produkty żywnościowe należy
stosować w takim doborze, żeby były one trawione prawie równocześnie. To wyklucza
przedostawanie się do jelit niestrawionych resztek i eliminuje wszystkie przykre skutki nierozumnego
odżywiania. Najprostsza metoda zdrowego odżywiania, która pozwala osiągnąć wspaniałe rezultaty
na drodze do uzdrowienia organizmu została opracowana na przestrzeni tysiącleci - to bezcenny dar
naszych przodków. Polega ona na tym, że pewne produkty żywnościowe powinny być spożywane
oddzielnie.

Chodzi o to, że białko jest trawione w żołądku 2 - 4 godziny, a węglowodany - 20 - 40 minut.

Podczas jedzenia spożywamy znacznie więcej węglowodanów niż białka, więc w ogólnej masie stra
wionych węglowodanów do dwunastnicy przenikają i kawałki białka, które nie zdążyły jeszcze zostać
strawione. A do tego nie wolno dopuszczać.

Węglowodany są trawione przez enzym zasadowy, a białko -kwaśny. W żołądku kwas i zasada

neutralizują się nawzajem i organizm musi wydzielać dodatkowe ilości kwaśnego enzymu, żeby

strawić białko. Najprostszy przykład: zwyczajny nasz posiłek, podczas którego organizm jest
zmuszony wydzielać 20 - 25 razy więcej enzymu kwaśnego tylko po to, żeby strawić 100 gramów
mięsa, przy czym cała masa zjedzonego pieczywa i dodatków pozostaje nie strawiona.

Do pokarmów białkowych zalicza się: mięso, ryby, jaja, rosoły, bakłażany, fasolę, bób,

orzechy, ziarna słonecznika. Do węglowodanów należą: pieczywo, kasze, ziemniaki, cukier, miód.
Jednoczesne spożywanie białka i węglowodanów jest niebezpieczne dla życia, ponieważ stwarza
sytuację przeciążenia w procesie trawienia i prowadzi do niepotrzebnego nadmiernego zużycia
biochemicznej energii żołądka i jelit.

Natomiast białko i węglowodany można w dowolnych ilościach mieszać z tłuszczem i tak

zwanymi „żywymi produktami", których długą listę tworzą owoce i warzywa (oprócz ziemniaków),
zielenina, suszone owoce, jagody, soki. Dla zilustrowania przedstawiam poniżej bardzo prostą i
wygodną tabelkę.

Tabela 2

BIAŁKO

TŁUSZCZE I PROD.

„ŻYWE”

WĘGLOWODANY

mięso, ryby, jaja, rosoły,

bakłażany, fasola, bób,

orzechy, ziarna słonecznika

smalec, masło, oleje,

margaryny i in. zielenina,

owoce, owoce suszone,

warzywa (oprócz

ziemniaków), soki, jagody,

arbuzy, wino wytrawne

pieczywo, kasze, ziemniaki,

cukier, miód

Jeśli zasłonicie Państwo lewą część tabelki, to otrzymacie listę artykułów spożywczych, które

można mieszać ze sobą w dowolnych proporcjach spożywając pokarm węglowodanowy. Natomiast
jeśli zakryjecie prawą część tabelki, to otrzymacie listę artykułów białkowych. Przerwa między
spożywaniem jednego i drugiego rodzaju pokarmu powinna być nie mniejsza niż dwie godziny.

Zrozumiałe jest, że na początku taki podział wydaje się trochę trudny do zaakceptowania.

Wiele osób denerwuje to, że muszą zrezygnować z pieczywa, ziemniaków lub kaszy, jeśli zachciało
im się zjeść mięso. Ale mówi się, że zdrowie jest droższe.

Ponieważ problem, co jeść i jak gotować pojawia się praktycznie u wszystkich, podam kilka

przykładowych przepisów (patrz: aneks, str. 165 - 172). Od razu zaznaczam, że podane przepisy są
dobre zarówno dla chorych, jak i dla zdrowych.

Proponuję wypracować nawyk jedzenia dwóch posiłków dziennie. Rano między 8 i 9 oraz

wieczorem między 17 a 20. W przerwach między posiłkami można jeść warzywa i owoce, pić świeżo
przygotowane z nich soki, wodę mineralną (pić przez 2 tygodnie, a potem zrobić miesiąc przerwy).
Najlepiej jednak pić zieloną lub ziołową herbatę (rumianek, pokrzywa, melisa itp.) Uwaga! Pokarm
należy dokładnie przeżuwać (każdy kęs minimum 30 razy). Kolejność przyjmowanych posiłków
powinna być następująca:

1. sok, herbata, woda mineralna
2. sałatki
3. podstawowy posiłek (rano z węglowodanów, wieczorem białkowy).
W czasie spożywania posiłków nie należy popijać. Jeśli po jedzeniu chce się pić, można kilka

razy przepłukać gardło.

W celach profilaktycznych dla zdrowych ludzi najlepszy jest sok z marchwi z dodatkiem

buraka w proporcji 4:l. W dzisiejszych czasach zdrowy człowiek to rzadkość, a przy różnych

chorobach należy stosować różne połączenia soków. Ponieważ mówimy teraz o chorobach układu
kostnego, to podam przepisy na soki, które wzmacniają kości. Uwaga! Soki należy pić 15-20 minut
przed posiłkiem lub 1 - 1,5 godziny po posiłku. W przepisach podane są ilości na jednorazową porcję
soku. Soki należy pić 2 -3 razy dziennie. Stosować je należy w chorobach kości, mięśni, kręgosłupa,
zapaleniu stawów, osteoporozie, uszkodzeniach zębów, podagrze, reumatyzmie i paradontozie.

1. marchew - 250 g
2. marchew 230 g + sałata 140 g + szpinak 85 g
3. marchew 280 g + szpinak 170 g
4. marchew 280 g + seler 115 g + korzeń pietruszki 60 g + szpinak 85 g
5. marchew 280 g + burak 85 g + ogórek 85 g
6. marchew 320 g + burak 85 g + sok z orzecha kokosowego 60 g
7. szpinak 200 g
8. marchew 230 g + seler 140 g + korzeń pietruszki 60 g
9. cytryna 200 g
Soki warzywne mogą być przygotowane rano lub wieczorem, najlepiej jednak przygotować je

bezpośrednio przed spożyciem. Maksymalny okres przydatności do spożycia świeżo przygotowanego
soku warzywnego, przechowywanego w lodówce przy temperaturze O - 4 °C, to 8 - 10 godzin. Po
wypiciu soku następnym posiłkiem powinna być surówka. Należy dbać, by surówki były smaczne i
proste. Najlepiej przygotowywać je z warzyw sezonowych, rosnących w rejonie, w którym żyjemy.
Im więcej różnokolorowych warzyw wchodzi w skład surówki - tym lepiej (patrz: przepisy w aneksie,
str. 165 - 170).

Wiek kręgosłupom nie szkodzi

Jesteśmy cywilizacją ludzi, prowadzących mało ruchliwy tryb życia. Brak ćwiczeń i

nieprawidłowe odżywianie sprawiają, że nasz kręgosłup jest sztywny i nieelastyczny. Chrząstki i
krążki między kręgami ulegają zniszczeniu z powodu braku obciążenia fizycznego. Kręgosłup kurczy
się i krzywi. Przyzwyczailiśmy się za wszystko to winić wiek. Ale wiek nie ma tu nic do rzeczy.
Proszę popatrzeć, jak dzisiaj chodzą dzieci. Garbią się, ledwie powłóczą nogami. Z latami wady te
utrwalają się, a my zgodnie uważamy je za charakterystyczne dla wieku. W swoim życiu
niejednokrotnie spotykałem ludzi mających ponad sto lat i tym nie mniej ich kręgosłup był mocny i
zdrowy, pracowali i nie narzekali na samopoczucie. Kiedy ludzie zaczynają skarżyć się na ból w
kręgosłupie (a przecież są temu winni sami), zawsze przypomina mi się jubileuszowy koncert znanego
na całym świecie tancerza Mahmuda Isymbajewa, który poświęcony był jego osiemdziesięcioleciu.
Przystojny, szczupły, pełen energii i siły, prawie bez przerwy przetańczył l,5 godziny, a po
zakończeniu koncertu bardzo nisko się ukłonił, aż prawie dosięgnął głową do podłogi. Widać więc, że
wytrzymałość każdego kręgosłupa określana jest nie przez wiek, ale przez „materiał", z którego jest
on zbudowany oraz obciążenie fizyczne, któremu poddawany był w ciągu całego życia. Chciałbym
opowiedzieć o trzech przypadkach, które, wydawałoby się, nie mają ze sobą nic wspólnego, ale ich
dokładna analiza pozwoli od razu określić, jak ściśle związane jest nasze zdrowie ze stanem
kręgosłupa.

Przypadek l
Zwrócili się do mnie o pomoc rodzice 15-letniej dziewczyny. Przydarzyła się jej tragedia. Bez

powodu lewa strona jej twarzy wykrzywiła się, lewe oko nie zamykało się, nie unosiła się brew.
Różnorodne zastrzyki, które brała przez miesiąc oraz fizjoterapia nie przynosiły żadnych efektów.
Myślę, że nie potrzeba pisać, jakim psychicznym ciosem była dla tej młodej osoby taka „kosmetyczna
dolegliwość". Podczas spotkania z nią od razu zwróciłem uwagę na jej chód - był sztywny.
Poprosiłem ją, aby podniosła i opuściła ręce, usiadła i wstała. Następnie poleciłem jej zdjąć obuwie,
stanąć na lewej nodze i spróbować utrzymać równowagę choć przez l minutę. Ustała ona jednak
zaledwie kilka sekund.

Opisaną wyżej diagnostykę stosują zawsze mnisi tybetańscy, jeśli zaistnieją podejrzenia

nieprawidłowego „położenia" kręgów części lędźwiowej, a dokładniej - 1-go kręgu lędźwiowego. Ten

kręg odpowiada za wszystkie ruchy naszego ciała w kierunku góra-dół: podnoszenie i opuszczanie
rąk, zamykanie i otwieranie oczu, wstawanie. Trudności z wykonywaniem jakiegokolwiek z
wymienionych wyżej ruchów świadczą o stwardnieniu i zmęczeniu l-go kręgu. Przy czym żadne ze
współczesnych badań nie jest w stanie wykryć tych zmian. Dalsze działanie polegało tylko na tym,
aby z tego kręgu zdjąć zmęczenie, a to, jak mówią, sprawa techniki. Po „rozblokowaniu" kręgu
pokazałem jej, jakie ćwiczenia powinna wykonywać samodzielnie. Był to konieczny warunek, aby
kręgosłup wrócił na miejsce i prawidłowo wykonywał te ruchy, które powinien. W ciągu miesiąca
spotkałem się z nią kilka razy żeby zobaczyć, jak odbywa się „regeneracja" kręgosłupa. A po dwóch
miesiącach wszystko było w całkowitym porządku. Mięśnie twarzy zaczęły pracować, oko zaczęło się
zamykać. Jak opowiadał mi jej ojciec, reakcja lekarza prowadzącego była następująca: „To
zadziwiające, że u pańskiej córki tak wszystko dobrze przebiega, a u innych moich pacjentów z
podobnymi dolegliwościami wyniki są o wiele gorsze". Przypadek sprawił, że u jednego z lekarzy
tego szpitala wystąpił podobny nerwoból. Widząc, że dziewczyna jest w coraz lepszym stanie ciągle ją
pytał: „Powiedz, jakie lekarstwa przyjmujesz?(...)Dziwne, ja biorę te same, a mnie jakoś nie
przechodzi." Istnieje bardzo mądra sentencja Hipokratesa, która najlepiej potwierdza opisany
przypadek: każda choroba ma swoją przyczynę, której nie likwiduje żaden lek.

Przypadek 2
Starożytna medycyna ma w swoim arsenale setki sposobów diagnozowania na podstawie

oznak zewnętrznych. Zmarszczki na twarzy, kształt i kolor uszu, sposób zdzierania obuwia, kształt
paznokci itp. mogą absolutnie dokładnie opowiedzieć o chorobach. Chińczycy na podstawie pulsu
rozpoznają ponad 300 schorzeń, a tybetańscy lamowie po zapachu (który jest specyficzny u każdego
człowieka) - ponad 150 chorób. Ja mam podświadomy nawyk uważnej obserwacji człowieka podczas
rozmowy z nim i notowania w myślach jego chorób. Często widząc na ekranie telewizora znanych
aktorów lub polityków żona prosi, abym określił stan ich zdrowia. Pewnego razu podczas kolejnej
takiej zabawy powiedziałem, że jej ulubiony piosenkarz, który w danym momencie występował, ma
zwyrodnienie 2-go kręgu lędźwiowego i z tego powodu kuleje. Ponieważ piosenkarz był popularny i
żona znała jego biografię, powiedziała, że miał on poważny wypadek i z tego powodu chodzi z laską.
Ja upierałem się przy swoim. Jeśli doprowadzi się do porządku jego kręgosłup, przestanie kuleć. Na
tym nasz spór się zakończył. Po kilku miesiącach dzwoni telefon, to ulubiony piosenkarz mojej żony
chce umówić się na spotkanie. Jak się okazało, na imieniny otrzymał od przyjaciela moją książkę i w
związku z tym chciał dowiedzieć się czegoś ważnego dla siebie. Podczas spotkania opowiedział mi o
swoim wypadku oraz o tym, że z każdym dniem chodzenie staje się dla niego coraz większym
problemem. Lekarze proponują operację biodra (endoproteza), a on chciałby dowiedzieć się, czy
może istnieją inne sposoby. W diagnostyce kręgosłupa jest kilka ćwiczeń - testów, które pozwalają
określić stan 2-go kręgu lędźwiowego. Poprosiłem go o ich wykonanie. I kiedy próby zakończyły się
niepowodzeniem, wyjaśniłem mu: nasz drugi kręg odpowiada za utrzymywanie równowagi ciała przy
ruchu w prawo - w lewo. Jest to związane z ruchem przy chodzeniu. Jeśli człowiek kuleje na jedną
nogę jest to, w większości przypadków, wina wymienionego wyżej kręgu. Żeby ostatecznie przekonać
go o tym, naprawiłem mu kręg. Od tej chwili laska i operacja nie były mu potrzebne. Kiedy piszę te
słowa on już nie kuleje. Myślę, że jeśli będzie dbał o swoje zdrowie tak, jak teraz, to stanie się
zupełnie innym człowiekiem - zdrowym i energicznym.

W swojej pierwszej książce wystarczająco dokładnie skupiłem się na pielęgnacji kręgosłupa

(str. 27-43). Mogę dodać tylko, że u ludzi, którzy nie ćwiczą kręgosłupa, chrzestne krążki, które znaj
dują się między kręgami ulegają spłaszczeniu. W skutek ciągłego tarcia między kręgami chrząstki
stają się cienkie, co jest przyczyną uciążliwych bólów.

Krążki ulegają odwapnieniu, na skutek czego kręgosłup traci swoje właściwości

amortyzacyjne. W wyniku tego kręgi nie tylko trą się o siebie, ale i zderzają się ze sobą, zaciskają
nerwy odchodzące od rdzenia kręgowego przez otwory kręgowe. Na szczęście dla człowieka chrząstki
szybko reagują na stymulację specjalnymi ćwiczeniami (o nich niżej). Pod wpływem tych ćwiczeń
otwierają się naturalne przestrzenie między kręgami, następuje regeneracja i wzrost chrząstek. Przy
czym zdolność chrząstki do odbudowy nie zależy od wieku, a tylko od prawidłowego odżywiania i
ćwiczeń fizycznych. A więc mocne chrząstki i młody kręgosłup można mieć niezależnie od tego, ile

lat żyje się na tym świecie.

Przypadek 3
Stoi przede mną 34-letni mężczyzna. W ciągu ostatniego pół roku pojawiły się u niego

problemy z potencją i oddawaniem moczu. Jest pod obserwacją urologa i choć stan jego zdrowia uległ
poprawie, to jednak pełni doznań seksualnych nie odczuwa. Oprócz tego coraz częściej narzeka na
kłopoty z wypróżnianiem. Spróbujmy wyjaśnić przyczyny jego dolegliwości. Jeśli u mężczyzny poja
wiają się kłopoty z potencją, „winowajcą" jest 3-ci kręg lędźwiowy. Gdy nastąpiło jednocześnie
„stwardnienie" 2-go i 3-go kręgu, to powstają zaparcia, problemy z potencją i w końcu zapalenie
gruczołu krokowego. Ponieważ problemy z potencją i zapalenie prostaty dotyczy prawie 80%
żyjących mężczyzn, spróbujmy wyjaśnić, w czym leży przyczyna tych poważnych i uciążliwych,
ściśle ze sobą związanych niedomagań. Każdy, kto ma pojęcie o anatomii zna „konstrukcję" męskich
narządów. Jest to cewka moczowa, wychodząca z pęcherza moczowego, gruczoł krokowy, pęcherzyki
nasienne i jądra. Gruczoł krokowy produkuje hormony. Posiada on torebkę mięśniową i tkankę,
produkującą hormony. Pęcherzyki nasienne wydzielają śluz, zapewniający żywotność plemników,
produkowanych przez jądra. Wszystkie trzy wydzieliny tworzą spermę i jednocześnie wtryskiwane są
do cewki moczowej. Gruczoł krokowy w stosunku do jelita prostego i kości ogonowej położony jest
w taki sposób, że gdy w jelicie prostym są „złogi" (od odżywiania się mięsem i produktami
mącznymi, siedzącego, mało ruchliwego trybu życia itd.), rozciąga się on i przyciska do „twardej"
kości ogonowej. Pod działaniem ucisku jelita prostego w gruczole krokowym zaczyna rozwijać się
błona mięśniowa. „Hormonalna fabryka" gruczołu krokowego zmniejsza swoje rozmiary, a w na
stępstwie maleje produkcja hormonów i zapotrzebowanie na śluz, pęcherzyki nasienne jak gdyby
„usychają". Ucisk ze strony jelita prostego gruczoł krokowy przekazuje cewce moczowej, ściskając ją,
co utrudnia normalny odpływ moczu. Dlatego jeśli jednocześnie:

1) oczyści się jelito grube (str. 129),
2) zmieni sposób żywienia (tabelka Nr 2, str. 48),
3) pije soki (do wyboru wg uznania): a) sok z cytryny (kuracja str. 36 - 37), b) marchew 280 g,

buraki 90 g, ogórki 90 g (2 razy dziennie), c) marchew 250 g (2 razy dziennie) i stosuje ćwiczenia na
regenerację kręgów (str. 57 -58),to już po 15-20 dniach ustaną bóle przy oddawaniu moczu, potem
zniknie zapalenie prostaty. A po 5-6 miesiącach nastąpi powrót do normalnego stanu i operacja nie
będzie potrzebna.

W części lędźwiowej jest 5 kręgów (rzadko można spotkać ludzi, którzy mają ich 6). Co może

zachodzić w organizmie przy „zmęczeniu" i „stwardnieniu" pierwszych trzech kręgów, już wiemy. Jak
więc wpływają na stan zdrowia zmiany w 4-ym i 5-ym kręgu? Czwarty krąg odpowiada za ruchy
podczas siadania. U kobiet odpowiada za różne bóle przy siedzeniu, zwyrodnienie jego może również
doprowadzić do otyłości lub chudości. Oprócz tego, ten kręg określa momenty pociągu płciowego i
odwrotnie. „Napięcie" tego kręgu może być przyczyną oziębłości płciowej i chorób macicy. Piąty
kręg realizuje ruchy do przodu-do tyłu, tzn. ruchy w trakcie aktu płciowego, przy chodzeniu, pracy
itd. Ten kręg odpowiada za funkcje oddechowe i stan skóry.

Opisałem ogólnie ruchy, związane z kręgami lędźwiowymi. Stwardnienie kręgów części

lędźwiowej ogranicza zdolność wykonywania tych ruchów. Zastanówcie się Państwo, czy nie macie
problemów z tymi kręgami.

Każdy może to sprawdzić, wykonując skłony na boki, wstawanie, przysiady, skłony do tyłu -

do przodu. Jeżeli przy tych ruchach czujecie, że zdolność do ich wykonywania jest osłabiona oraz
odczuwacie dyskomfort - napięcie w okolicy lędźwi, to znaczy, że „stwardniałe" kręgi nie mogą
wykonywać należnych funkcji, ze wszystkimi wypływającymi z tego niekorzystnymi dla zdrowia
skutkami. Myślę, że nie omylę się mówiąc, że przy tak mało | ruchliwym trybie życia, który prowadzi
większość z nas, rzadko można spotkać człowieka, u którego część lędźwiowa kręgosłupa nie miałaby
wad. Kiedy czujemy bóle w lędźwiach nierzadko staramy się zagłuszyć je smarowaniem, kąpielami,
masażem, zastrzykami z witamin grupy B itd. Owszem, można odczuć chwilową ulgę, ale te
wszystkie środki - to tylko walka ze skutkami. Dopóki przyczyna nie będzie usunięta, stan kręgów
będzie coraz gorszy. Zanim opiszę, co należy robić, chcę zwrócić uwagę na to, że kręgi lędźwiowe są
ściśle związane z pracą naszych bioder. Dokładniej mówiąc, kości i stawy części lędźwiowo-

miedniczej odpowiadają za wszystkie funkcje ruchowe naszego organizmu. Inaczej można
powiedzieć, że biodra są głównym miejscem ciała. Miednica jest dla ciała fundamentem, który je
podtrzymuje. Żeby wyobrazić sobie, na ile ważną rolę odgrywa w organizmie miednica, przytoczę
następującą analogię. Drzewa i kwiaty nie przewracają się ani od wiatru, ani od deszczu, dlatego że
zapuściły korzenie w ziemię i mocno się jej trzymają. Jednak ścięte kwiaty same z siebie stać nie
mogą, podtrzymywane są przez wazon. Miednica to „korzenie", które mocno trzymają górną część
kręgosłupa. Miednica realizuje 6 rodzajów ruchów: w górę - w dół, otwarcie - zamknięcie, do przodu
- do tyłu. Dopóki te ruchy wykonywane są z łatwością, organizm jest w porządku, ale jeśli choć jeden
z nich jest utrudniony, pojawiają się wygięcia i skrzywienia. Przy czym środek miednicy przesuwa się
w górę lub w dół, co prowadzi do minimalnych skrzywień kręgosłupa. Jeśli te skrzywienia zwiększają
się, to zaczynają zaczepiać o nerwy idące od kręgosłupa. A ponieważ nerwy związane są z narządami
wewnętrznymi, to pojawiają się w nich bóle. Im mocniej krzywi się kręgosłup, tym gorsze są skutki
dla organizmu.

Jeśli negatywny wpływ skrzywienia rozprzestrzenia się w górę, pojawiają się zawroty głowy,

dzwonienie w uszach, bóle głowy, a jeśli w dół - bolą pięty, kolana, stopy. Jeśli skrzywienie jest
większe, to człowiek zaczyna kuleć. Trzeba powiedzieć, że do pewnego momentu proces skrzywienia
kręgosłupa jest wynikiem samorównowagi organizmu. Chodzi o to, że nasz wzrok posiada zdolność
postrzegania paraleli. Jest to reakcja obronna, która nie dopuszcza do uszkodzenia mózgu. Spróbujcie
Państwo sami odchylić głowę do tyłu i pochodzić kilka minut. Będzie się wydawać, że z mózgiem
dzieje się coś dziwnego, ciało będzie chwiać się z boku na bok, odczujecie dyskomfort psychiczny,
strach itp.

Właśnie dlatego, żeby nie uszkodzić mózgu, wzrok posiada właściwość paralelizmu.

Kręgosłup krzywi się, aby nadążyć za wzrokiem i zapobiec negatywnemu wpływowi wzroku na
mózg. Często można zobaczyć ludzi, mających niesymetrycznie przekrzywioną szczękę, staw
barkowy, skrzywioną klatkę piersiową itp. Wszystkie te deformacje - to rezultaty skrzywienia stawu
biodrowego. Dlatego w medycynie wschodniej biodro nazywane jest „istotą ciała" lub „głównym
miejscem ciała". Należy jeszcze raz podkreślić, że można prawidłowo się odżywiać, dbać o higienę
ciała i psychiki, wykonywać różne ćwiczenia oddechowe, brać wodno-powietrzne zabiegi - wszystko
to pięknie, ale dopóki kręgosłup nie będzie idealnie prosty, a kręgi i krążki w odpowiedniej kondycji,
nie będziecie się Państwo czuć naprawdę zdrowo. Właśnie dlatego zdrowy kręgosłup to pierwsza
zasada zdrowia. Co należy robić, żeby kręgosłup - fundament naszego ciała był mocny, zdrowy i
wytrzymały?

1. Spać na twardym materacu lub na podłodze (patrz: l książka, str. 29-31)
2. Spać na małej twardej poduszce lub wałku, który podkładamy pod szyję (str. 32, pierwsza

książka)

3. Mądrze się odżywiać i pić soki.
4. Wykorzystać dowolne z podanych przepisów (wg uznania) na oczyszczenie układu

kostnego (liść laurowy, sok z cytryny, sok z rzodkiewki, str. 29,36 - 37,64, przepisy nr
7,9,10,12,13,19,20,21,23,24)

5. Brać kąpiele (z siana oraz wg przepisów - książka l, str. 77,78).Codziennie wykonywać

dowolny zestaw ćwiczeń fizycznych. Jeśli macie Państwo ulubiony - wykonujcie go, jeśli
nie - to wybierzcie któryś z zaproponowanych niżej.

Podane zestawy pozwalają wrócić na miejsce nieprawidłowo ustawionym kręgom oraz będą

sprzyjać usunięciu napięcia z kręgów. Nie śpieszcie się Państwo z przewracaniem kartki, prze
czytajcie, spróbujcie zrobić po l ćwiczeniu chociaż raz. Postarajcie się zapamiętać ten zestaw i
wykonujcie go rano i wieczorem. Jeśli nie zdążyliście w domu, zróbcie to w pracy, na stacji
benzynowej podczas tankowania samochodu, jednym słowem - gdzie Państwu wygodnie, byle byście
go wykonywali.

Przez całe życie 80% czasu spędzamy w półzgiętej, siedzącej lub leżącej pozycji. Nasz

kręgosłup „zastał się, a stawy pokryły się rdzą". Rozruszajcie je, poświęćcie swojemu kręgosłupowi
choć trochę czasu. Zapłatą za to będzie zdrowie i dobra kondycja (patrz zestaw nr 1).

Z e s t a w n r 1

Ćwiczenie 1. Położyć się na podłodze, podłożywszy miękki dywanik, ręce wzdłuż ciała dłońmi

w dół. Silnie podrzucać nogi do góry, próbując dosięgnąć czoła kolanami, po czym nogi opuścić (10
razy),

Ćwiczenie 2. Wstać. Zgiąć się w przód, dotykając palcami podłogi, a jeśli się uda, to i całą

dłonią. Głowę skłaniać w przód -w tył w takt skłonów tułowia. Wstać, nogi na szerokość ramion.
Ręce zacisnąć w pięści.

Ćwiczenie 3. Wykonywać krążenie obu rąk w stawach barkowych Jakby rysując koła. 10 razy

w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara i 10 razy w przeciwnym.

Ćwiczenie 4. Zginanie kręgosłupa na boki. Dłonie ślizgają się po tułowiu, jedna w dół do

kolana, drugą podnosi się pod pachę. Jednocześnie głowa obraca się z prawej strony w lewą.

Ćwiczenie 5. Pozycja wyjściowa: nogi rozstawione na szerokość ramion. Podnieść prawą rękę

do góry i dotknąć lewej łopatki. Opuścić rękę. Potem lewa ręka do góry - dotknąć prawej łopatki
Opuścić rękę. Wykonać po 10 razy każdą ręką.

Ćwiczenie 6. Nogi na szerokość ramion. Ręce podnieść do góry nad głową. Zaczynamy obroty

tułowia - zgodnie ze wskazówkami zegara 10 razy, w przeciwną stronę 10 razy. Ręce i głowa obracają
się w takt ruchów tułowia.

Ćwiczenie 7. Stać prosto. Nogi na szerokość ramion. Podnieść prawą nogę zgiętą w kolanie jak

można najwyżej, usiłując dotknąć klatki piersiowej. Potem to samo wykonać lewą nogą, po 10 razy.

Ćwiczenie 8. Postawić przed sobą krzesło. Złapać dwiema rękami za oparcie krzesła i robić

przysiady minimum 10 razy. Im więcej, tym lepiej.

Zaczynajcie Państwo wykonywać każde ćwiczenie od 10 powtórzeń, a z czasem ilość

powtórzeń zwiększcie do 20-40.

Jeśli boli dusza

Jeżeli pojawiają się bóle w lędźwiach lub plecach, to nie zawsze są one wywołane

przemieszczeniem kręgów. Czasem przyczyną tych bólów mogą być problemy psychiczne. Po
postawie człowieka można poznać, jak on się czuje. Jeśli człowiek jest pewny siebie, to zawsze
chodzi wyprostowany, z podniesioną głową i na odwrót - gdy jest rozstrojony, przygnębiony lub
zasmucony, zwykle opuszcza głowę i wciąga ramiona. Jeżeli spróbujemy wyjaśnić to z naukowego
punktu widzenia, wygląda to w następujący sposób: podczas gniewu, rozdrażnienia, w chwilach
smutku lub w ogóle w stanie dyskomfortu psychicznego mięśnie pleców naprężają się, twardnieją i
gwałtownie się kurczą. Kurcząc się odruchowo (niezależnie od świadomości), uciskają na
przechodzące wewnątrz nich zakończenia nerwowe, stąd i pojawia się ból. Istnieją ludzie skazani na
bóle pleców. Są to zwykle osoby, które są niezdolne do pokonywania stresowych sytuacji, w chwili
ich zaistnienia zachowują się biernie i bojaźliwie, często zamykają się w sobie, decyzje podejmują
wolno i niepewnie. Jeśli macie podobne cechy charakteru i w pojawiających się bólach pleców
znaczną rolę odgrywają czynniki psychiczne (a wg danych statystycznych ma to miejsce u co
drugiego człowieka), to z dużą pomocą mogą przyjść różnorodne psychotechniki usuwania napięcia w
organizmie. Jeżeli opanujecie Państwo nieskomplikowane sposoby regulowania psychiki, będziecie
mieć możliwość przywrócenia naturalnej harmonii ciała i duszy. Wykonując ćwiczenia w ciągu 10-20
minut, możecie osiągnąć pełne odprężenie i jednocześnie zdjąć całe napięcie z mięśni swojego ciała
(można ćwiczyć ze spokojną, relaksującą muzyką w tle).

Ćwiczenie nr 9. Stojąc, opuścić ręce, rozluźnić je. Lekko potrząsając rękami pomyśleć, że

chcecie z nich strząsnąć kropelki wody. To samo zrobić ze stopami. Następnie obie ręce wyciągnąć do
góry nad głową, jak gdybyście starali się dosięgnąć rękami słońca. Teraz proszę wyobrazić sobie, że
ciało stało się ciężkie i przypomina lilię wodną na długiej łodydze. Wolno opuszczajcie się na
podłogę, coraz mocniej i mocniej odczuwając ciężar ciała. Pomóżcie sobie i zamknijcie oczy.
Najlepiej położyć się na plecach, rozłożywszy szeroko ręce i nogi. Skoncentrujcie uwagę na
koniuszkach palców nóg, są ciężkie i nieruchome. Ociężałość obejmuje kolejno stopy, nogi, biodra,
tułów i ramiona, palce rąk. Ciało stało się ciężkie, jakby od środka wypełniło się jakimś ciężarem.
Podbródek jakby opadł na pierś. Dolna szczęka odchyliła się, jakby też opadła. Pomyślcie, że

sprężyna rozciąga mięśnie twarzy w górę, w dół, w lewo, w prawo. Spróbujcie poczuć się tak ciężko,
jak gdybyście mieli zapaść się pod ziemię. Oddychajcie wolno i spokojnie, wydłużając maksymalnie
wdech i wydech. Spróbujcie wyobrazić sobie miękki biały obłok, płynący po niebie. Potem
wyobraźcie sobie, że jesteście tym obłokiem. Jesteście lekkim, białym obłokiem, a Wasze ciało jest
lekkie i spokojne. Swobodnie płyniecie nad ziemią, ślizgacie się po niebie nad ziemskimi polami,
lasem, jeziorem. Spróbujcie poczuć zapachy kwiatów, drzew iglastych lub morza. Pozostańcie w
takim stanie spokoju jak długo chcecie.

Możecie wyobrazić sobie, że Wasze ręce zamiast palców mają rurki, przez które po kropelce

spływa z ciała napięcie, ciężar psychiczny, zmęczenie. Kiedy poczujecie, że mięśnie odpoczęły i w
ciele nie ma już napięcia, wolno wyprężcie całe ciało. W tym celu wyciągnijcie ręce nad głową, jak
gdybyście chcieli rozciągnąć ciało, jak gumę. Wolno obróćcie się na prawy bok, wygnijcie plecy,
przeciągnijcie się, jak małe dzieci po śnie w łóżeczku. Teraz przewróćcie się na lewy bok i zróbcie to
samo. Powoli usiądźcie, jeszcze raz przeciągnijcie się i otwórzcie oczy. Powoli wstańcie i weźcie się
do pracy. Wasze mięśnie odpoczęły, macie wspaniały nastrój i spokój w duszy, osiągnęliście
równowagę psychiczną.

Tym, którym chronicznie brakuje czasu na zajęcie się swoim zdrowiem, polecam następujący

zestaw ćwiczeń.

Z e s t a w nr 2
Te ćwiczenia mogą wykonywać nawet najbardziej chorzy ludzie. Ćwiczenia te wspaniale

rozluźniają, likwidują zmęczenie po długiej pracy siedzącej, gdy czujemy ciężar w głowie i napięcie
mięśni całego ciała. Można wykonywać je w dowolnym miejscu -w pracy, stojąc na przystanku,
rozmawiając przez telefon.

Ćwiczenie nr 1. Wibromasaż. Należy wspiąć się na palce, aby obcasy oderwały się od podłogi

na l -2 cm, a następnie gwałtownie opuścić pięty, jak gdyby uderzając całą masą ciała o podłogę.
Takie uderzenia należy wykonywać nie śpiesząc się, nie częściej, niż l raz na sekundę, przez okres nie
dłuższy niż l minuta, tzn. 60 razy. Ci, którzy długo siedzą, powinni powtarzać takie ćwiczenia 3-5
razy dziennie (jest to również wspaniała profilaktyka przeciw żylakom i schorzeniom serca).

Całkiem niezauważalnie dla otoczenia można wykonywać i inne, unikalne w swojej prostocie i

nadzwyczajne ze względu na swą skuteczność ćwiczenia.

Zamki mięśniowe. Nie na próżno jogowie długi czas trzymali te ćwiczenia w tajemnicy.

Zamki mięśniowe sprzyjają rozluźnieniu mięśni całego ciała, poprawiają krążenie krwi, są
profilaktyką przeciw schorzeniom narządów rodnych u kobiet i prostaty u mężczyzn.

Ćwiczenie nr 2. Przedni dolny zamek. Wykonanie go osiągamy poprzez skurczenie mięśni

obejmujących ujście moczowodu. Zwykle mimowolnie kurczymy je, kiedy trzeba dobiec do toalety
lub wydalić resztki moczu przy jego oddawaniu. Aby było łatwiej wykonać to ćwiczenie, spróbujcie
Państwo w czasie oddawania moczu świadomie go wstrzymać. Zapamiętajcie to odczucie i róbcie to
ćwiczenie 3-5 razy dziennie w ilości 5-10 razy.

Ćwiczenie nr 3. Tylny dolny zamek. Obkurczanie mięśni odbytnicy. Wykonujcie to ćwiczenie,

jak gdybyście chcieli wstrzymać opróżnienie jelita grubego (3-5 razy dziennie).

Ćwiczenie nr 4. Całkowity dolny zamek stanowi jednoczesne wykonanie zamka przedniego i

tylnego. Daje to podwójny efekt uzdrawiający. Ćwiczenie to najlepiej wykonywać podczas wydechu
(l raz dziennie po 10 powtórzeń).

Przywykliśmy do chodzenia w pozycji zgarbionej, jakbyśmy odczuwali na sobie ciężar życia.

Spróbujcie chodzić z dumnie podniesioną głową, wyprostujcie ramiona, patrzcie na świat radosnymi,
śmiejącymi się oczami i wtedy będziecie mieć mniej problemów. Żeby zawsze wyglądać na
zadowolonych i szczęśliwych dobrze jest wykonać następujące ćwiczenie:

Ćwiczenie nr 5. Podejść do ściany, przylgnąć do niej jednocześnie piętami, pośladkami i

potylicą (stać tak 3 - 5 minut). Następnie wciągnąć brzuch, patrzeć prosto przed siebie i pomyśleć, że
nie ma na świecie człowieka szczęśliwszego, zgrabniejszego i piękniejszego od nas. Gdy tylko tak
Państwo pomyślicie, to poczujecie, jak mięśnie „napełniają się" radością, a w oczach pojawia się
blask. Proszę zapamiętać te odczucia i starać się nigdy i nigdzie o nich nie zapominać.

Ćwiczenie nr 6. Jeżeli dużo czasu spędzacie Państwo na nogach lub odwrotnie - długo

siedzicie, polecam ćwiczenie, które pozwoli szybko zdjąć napięcie z mięśni całego ciała. W tym celu
proszę zgiąć prawą nogę w kolanie i przycisnąć piętę do prawego pośladka, a prawą ręką przytrzymać
dolną część kolana. Postać w tej pozycji 1-2 minuty, potem zmienić nogę.

Bóle w stawach, kościach i mięśniach

Wszystko, co napisałem powyżej wyjaśnia przyczyny bólów kręgosłupa i sposoby

przeciwdziałania. Jeżeli przez szereg lat dokucza Państwu zastarzały ból, proszę spróbować
następujących sposobów.

Przepis nr 7 (przy leczeniu ciężkich bólów, zapaleniu korzonków):
Do chorych miejsc przyczepić liście chrzanu na kilka dni (aż do całkowitego wyleczenia).

Liście można codziennie zmieniać.

Przepis nr 8 (służy usunięciu bólów spowodowanych odkładaniem się soli):
Żytnią mąkę sparzyć wrzątkiem i zmieszać z gotowanymi ziemniakami w proporcji 1:1 (do

uzyskania jednolitej masy). Chore miejsce smarować olejem roślinnym i dobrze masować. Z przy
gotowanej masy zrobić cienki „placek" wielkości chorego miejsca, tak, by całkowicie je zakryć. Skórę
posmarować terpentyną i położyć „placek" na chore miejsce. Należy ciepło się przykryć i trzymać
„placek" najdłużej jak można. Kurację najlepiej robić na noc.

Przepis nr 9 (w przypadku odkładania się soli):
3 cytryny ze skórką i 150 g obranego czosnku przekręcić przez maszynkę do mielenia mięsa,

zalać na dobę 0,5 litra przegotowanej wody, przecedzić, odcisnąć masę, przelać do szklanego
naczynia ze szczelnym zaniknięciem. Pić codziennie rano przed śniadaniem po 50 g.

Przepis nr 10 (leczenie stawów):
2 szklanki soku z rzodkwi, l szklankę miodu, 1/2 szklanki wódki 40%, łyżeczkę soli

wymieszać do uzyskania jednolitej masy. Wcierać w chore miejsca.

Przepis nr 11 (leczenie halluksów):
Zmieszać jodynę z amoniakiem w proporcji 1:1. Mieszankę nanosić na halluksy cienką

warstwą wieczorem przez 2 tygodnie, następnie zrobić 2 tygodnie przerwy i ponowić kurację.
Smarować do całkowitego zniknięcia.

Przepis nr 12:
1,5 szklanki soku z rzepy, l szklanka miodu, 150 ml wódki, l łyżka soli. Wszystko razem

dobrze wymieszać. Używać po l łyżce stołowej przed snem (przechowywać w lodówce)

Przepis nr 13:
Korzeń i natkę pietruszki zmielić wieczorem w maszynce, by otrzymać l szklankę. Włożyć do

garnka i zalać 2 szklankami wrzątku, nakryć ręcznikiem. Rano wywar przecedzić i wcisnąć sok z
jednej, średniej cytryny. Pić po 1/3 szklanki dwa razy dziennie po jedzeniu przez 2 dni, potem 3 dni
przerwy i znowu - aż do zniknięcia bólu.

Przepis nr 14:
0,5 litra spirytusu, 5 strączków papryki czuszki (długości 6-8 cm). Strączki papryki zmielić w

maszynce do kawy. Wsypać do słoiczka, zalać spirytusem, przykryć pokrywką i postawić w ciemnym
miejscu na tydzień. Nasączyć gazę nalewką i położyć kompres bolące miejsca na 3 - 4 godziny. Po 7 -
10 zabiegach znikają wszystkie, nawet zastarzałe bóle.

Przepis nr 15:
50 g kamfory, 50 g gorczycy, 10 g spirytusu, 100 g surowego białka z jajka. Nalać spirytus i

kamforę do słoiczka. Następnie wsypać gorczycę i wymieszać, dodać białko. Wszystko dobrze
wymieszać, żeby powstała maść. Trzymać w lodówce, przed zastosowaniem lekko podgrzać.
Smarować bolące stawy i mięśnie wieczorem, przed snem. Maści nie należy wcierać do całkowitego
wchłonięcia, ale tak, by powstał ochronny filtr. Po 20 minutach wytrzeć gazą zmoczoną w ciepłej
wodzie.

Przepis nr 16 (leczenie otróg):
Kurze jajko, 25 g esencji octowej i 25 g terpentyny dobrze zmieszać i odstawić na 10 dni w

zamkniętym szklanym naczyniu odstania, od czasu do czasu zamieszać. Chore miejsca smarować

mieszanką kilka razy dziennie.

Przepis nr 17 (leczenie reumatyzmu):
Do litrowego słoika wsypać drobno pokrojone kawałki koszyczka słonecznika, 50 g wiórków

mydła toaletowego, wlać 500 ml wódki 40%, dobrze wymieszać, szczelnie zamknąć i zostawić na 8 -
9 dni na świetle słonecznym do odstania. Po otwarciu dobrze wymieszać, przecedzić, odcisnąć masę,
przelać do szklanego naczynia ze szczelną przykrywką. Nacierać chore miejsca.

Przepis nr 18 (reumatyzm):
Rzepę zetrzeć na tarce, wycisnąć 1 i 1/2 szklanki soku, dodać szklankę miodu, 1/2 szklanki

wódki, l stołową łyżkę soli. Wszystko dobrze wymieszać, włożyć do słoika, szczelnie zamknąć.
Przechowywać w chłodnym miejscu. Wcierać w bolące miejsca.

Przepis nr 19 (osteoporoza):
Wieczorem 2 łyżki ryżu zalać 0,5 l wrzątku. Rano wodę zlać i ugotować ryż. Ryż jeść na czczo

bez soli l - 2 godziny przed właściwym posiłkiem. Kuracja trwa 40 dni. Po kilku miesiącach po
wtórzyć.

Przepis nr 20 (osteoporoza):
3 cytryny ze skórką, 150 g oczyszczonego czosnku zmielić w maszynce. Wszystko włożyć do

litrowego słoika, dodać 0,5 litra chłodnej, przegotowanej wody. Odstawić na 24 godziny, przecedzić i
wycisnąć. Dobrze zamknąć słoik, przechowywać w ciemnym miejscu. Pić codziennie rano 50 ml.

Przepis nr 21 (reumatyzm, artretyzm):
Do naczynia wlać 3 szklanki wody, dodać 4 drobno pokrojone cytryny. Gotować tak długo, by

została l szklanka płynu. Ostudzić i odcedzić, wlać do szklanego naczynia, dodać l szklankę miodu,
sok z l cytryny. Wszystko dobrze wymieszać i przykryć pokrywką. Używać po l łyżce przed snem.

Przepis nr 22 (reumatyzm, artretyzm):
200 g chrzanu zmielić w maszynce, dodać 200 g żytniej mąki i 2 łyżki terpentyny. Wszystko

dobrze wymieszać, włożyć do szklanego naczynia, przykryć pokrywką. Zrobić z mieszanki „placek" i
przykładać na bolące miejsce, owinąć szalikiem na 5 - 8 godzin (najlepiej na noc).

Przepis nr 23 (reumatyzm, artretyzm):
Do 0,5 litra wódki dodać 50 g drobno pokrojonych pączków brzozy. Odstawić na 10 dni w

ciemne miejsce. Odcedzić i wycisnąć, przelać do butelki, szczelnie zakryć. Używać po l łyżeczce 3
razy dziennie, popijając wodą.

Przepis nr 24 (oczyszczenie kości i stawów ze złogów szkodliwych kwasów): Oczyszczanie

stawów należy przeprowadzać przez 3 kolejne dni. Będzie do tego potrzebne 15 g liścia laurowego.
Podczas kuracji, w miarę wydalania soli i piasku, mocz może zmienić barwę z zielonkawego na
jasnoczerwony. Jest to normalne zjawisko. Po 7 dniach kurację powtórzyć.

1-szy dzień: 5 g liścia laurowego drobno pokruszyć, wrzucić do 300 ml wrzątku, gotować na

małym ogniu 5 minut, następnie

wywar wlać do termosu i odstawić na 5 godzin. Płyn przecedzić, przelać do naczynia i pić

małymi łyczkami co 15 - 20 minut w ciągu 12 godzin. Uwaga! Nie wolno wypić od razu całego
naparu, gdyż można spowodować krwotok!

2-gi i 3-ci dzień: tak samo jak w pierwszym dniu. W trakcie kuracji najlepiej nie spożywać

produktów białkowych (mięso, jaja, mleko, ser, twaróg itp.).

W przyrodzie nie ma złej pogody

Lekarze obliczyli, że co trzeci dorosły reaguje na gwałtowne zmiany pogody, przy czym

kobiety cierpią z powodu tych zmian dwa razy częściej niż mężczyźni (na razie nie ustalono
dlaczego). Najczęstszymi objawami wrażliwości na zmiany pogody są: nagłe zmęczenie, nudności,
nadmierne pocenie się, wzrastająca nerwowość, ataki migreny. Ale tak naprawdę pogoda sama w
sobie nikomu nie szkodzi, jest po prostu dobrym miernikiem naszego zdrowia. Jeżeli wszystkie
procesy przemiany materii w naszym organizmie przebiegają Jak w zegarku", nasz układ krwionośny
przyzwyczajony jest do gwałtownego zwężania i rozszerzania się naczyń, nasze nerwy są „jak z
żelaza", a oprócz tego mamy w głowie tylko pozytywne myśli - to niestraszne są nam żadne zmiany
pogody. Dlatego spróbujcie Państwo, odpowiadając na test „pogodowy" określić, czy Wasz organizm
adekwatnie reaguje na zmiany pogody. A więc, przy zmianie pogody:

1. Czy czujecie się pobudzeni? Tak, Nie
2. Czy rano bardzo się pocicie? Tak, Nie
3. Czy czujecie się zmęczeni po przebudzeniu, z trudem wstajecie z łóżka? Tak, Nie
4. Czy czujecie się lepiej, gdy robi się chłodniej? Tak, Nie
5. Czy odczuwacie zmianę warunków atmosferycznych? Tak, Nie
Teraz podsumujmy: jeżeli na l tylko pytanie odpowiedzieli Państwo twierdząco, to znaczy, że

pogoda nie ma na Was żadnego wpływu.

Jeżeli daliście pozytywną odpowiedź na 2 pytania, to koniecznie musicie poczynić stosowne

kroki przeciwko „pogodowej wrażliwości", ale nie ma powodu wpadać w panikę.

Jeżeli odpowiedzieliście „tak" na 4 pytania, oznacza to, że pogoda może bardzo zmienić

Państwa samopoczucie, pora więc przedsięwziąć środki zaradcze.

Co należy zrobić, aby bezproblemowo znosić zmiany pogody? Przede wszystkim hartować

układ nerwowy, naczynia krwionośne, uruchomić mechanizmy obronne naszego organizmu. Jeżeli
będziecie Państwo regularnie wykonywać poniższe zabiegi, już na zawsze uczynicie pogodę swoim
sojusznikiem.

Relaksujący masaż obu rąk

Masaż ten nie tylko relaksuje układ nerwowy, ale także polepsza pracę układu krwionośnego,

poprawia wzrok i hamuje procesy starzenia.

Przepis nr 25:
Proszę usiąść na krześle lub fotelu, rozluźnić mięśnie (szczególnie twarzy), zamknąć oczy.

Spróbujcie Państwo wyobrazić sobie morze, las, góry itp. Oddychajcie w następujący sposób: głęboki
wdech przez nos i płynny, długi wydech przez ułożone „w trąbkę" usta. Gdy jesteście już Państwo
zrelaksowani, przystępujemy do masażu. Dużym i wskazującym palcem prawej dłoni masujemy palce
lewej, zaczynając od małego palca. Podczas masażu proszę wyobrazić sobie, że masowany palec to
śruba, którą delikatnie wkręcacie w rękę. W ten sposób należy wymasować wszystkie palce lewej
ręki, a potem zamienić rękę i wykonać analogiczny masaż. Wskazane jest poświęcić l minutę na
masaż każdego palca.

Naprzemienny chłodny i gorący prysznic

Jak się okazuje, przez zwykłe polewanie się gorącą i zimną wodą można osiągnąć

zadziwiające wyniki i pozbyć się wielu chorób. Sens połączenia ciepła i zimna polega na tym, że
ciepło działa na powierzchniowe warstwy ciała, poprawiając przepływ krwi przez skórę, a zimno
stymuluje krążenie w organach wewnętrznych. W ten sposób zwykłe naprzemienne oddziaływanie
ciepła i zimna (podczas zabiegów wodnych) jest „cudownym lekiem" na wiele schorzeń, ponieważ
regeneruje proces normalnego krwioobiegu, wzmacnia mięśnie i serce, podnosi odporność.

Naprzemienny prysznic. Stanąć pod prysznicem, wyregulować wodę, aby miała przyjemną

temperaturę, polewać się przez 20 sekund. Następnie, odkręcając kran z zimną wodą, obniżyć tem

peraturę tak, aby woda przez 10 sekund była przyjemnie chłodna, a potem regulując dopływ zimnej
wody, oblewać się na przemian raz ciepłą, raz chłodną według schematu: 20 sekund - ciepła woda, 10
sekund - chłodna. Czas trwania zabiegu - od 3 do 5 minut.

Stojąc pod prysznicem należy wyobrażać sobie, jak woda zmywa z ciała napięcia mięśni i

zmęczenie układu nerwowego. Należy przyzwyczaić swój organizm do naprzemiennych pryszniców.
Powinno się brać je rano i wieczorem lub gdy odczuwamy zmęczenie, zdenerwowanie, osłabienie.
Dobrze jest stosować ten zabieg regularnie, bez względu na warunki atmosferyczne, a wówczas żadne
zmiany pogody nie będą uciążliwe.

Nacieranie

Nacieranie - to wspaniały środek, przyzwyczajający organizm do chłodu i gorąca, a oprócz

tego regenerujący system nerwowy. Nacieranie jest szczególnie zalecane osobom w podeszłym wieku,
ponieważ zmniejsza podatność na zmęczenie, potliwość, wrażliwość mięśni i stawów, wrażliwość na
zmiany pogodowe, które są charakterystyczne dla tego wieku. Jeśli do wody przeznaczonej do na
cierania doda się napar z rumianku, szałwi lub innych ziół leczniczych, to efekt będzie jeszcze lepszy.
Przecież więdnąca skóra szczególnie potrzebuje witamin, które znajdują się w tych wyciągach, a
jednocześnie wymaga masażu, który odbywa się podczas nacierania.

Przepis nr 26:
Namoczywszy w zimnym lub ciepłym naparze z ziół mały ręczniczek frotte (lub uszytą z

ręcznika rękawicę), wykręcić go, by woda nie ściekała i nacierać całą rękę. W ten sposób naciera się
kolejno ręce, klatkę piersiową, plecy i nogi. Całkowity czas zabiegu - od 3 do 5 minut. Zabieg
najlepiej wykonywać po naprzemiennym prysznicu.

Po zabiegu proszę nie wycierać się, pozwolić ciału trochę obeschnąć. Po 2 minutach starannie

wytrzeć się do sucha.

Woda - uzdrowicielka

Każdy żywy organizm rozpoczyna swoje życie w wodzie, zarodek ludzki nie jest wyjątkiem.

Niemiecki lekarz Kneipp w swojej znakomitej książce „Moje leczenie wodą" pisał: „Każdy kontakt z
wodą - to dodatkowa minuta życia". Jak dowodzą ostatnie badania naukowe, z pomocą wody
najszybciej odbudowuje się naturalny potencjał elektryczny ciała. Nie bez powodu z dawien dawna
we wszystkich krajach podróżnikom podawano wodę do obmycia, wodą chrzczono noworodki.
Starożytni lekarze Awicenna i Hipokrates szeroko wykorzystywali na przemian zimną i gorącą wodę,
rozcierając następnie ciało, co jak wiadomo aktywnie pobudza krwioobieg i przemianę materii,
pomaga wydalić z organizmu „szlam" i w ostatecznym efekcie sprzyja szybkiemu wyleczeniu. Bardzo
często ludzie gotowi są przejechać setki kilometrów w poszukiwaniu jakiegoś „cudownego
lekarstwa", zapominając o tym, że znacznie większy efekt można osiągnąć przy pomocy zwykłej
strugi wody, tryskającej z naszego kranu. Miał rację wielki filozof Seneka, który powiedział: „Jaka
szkoda, że istota rzeczy jest taka prosta!".

Osobom, które boją się poddać ciało zbawiennej sile wody pragnę powiedzieć, że im

wcześniej zrozumieją, że woda jest źródłem życia, tym szybciej pozbędą się męczących je
dolegliwości.

Uzdrawiający wdech i wydech

Wiele osób wie z własnego doświadczenia, że gdy zbliża się front wysokiego ciśnienia, często

odczuwają bóle głowy, słabość, zwiększoną pobudliwość. Szczególnie silnie dokucza to osobom o
niskim ciśnieniu. Jeżeli dolegliwości te powtarzają się często, to należy spróbować zrozumieć, co się
dzieje w organizmie i dopomóc mu. Wiadomo, że wraz z przybliżaniem się frontu ciepłego powietrza
organizm produkuje większe ilości adrenaliny, serce zaczyna bić szybciej, ludzie stają się nerwowi.
Jednocześnie rozszerzają się naczynia krwionośne, pojawia się wrażenie braku powietrza. Wszystkie

te symptomy bezpośrednio lub pośrednio związane są z niedotlenieniem organizmu, które z kolei jest
przyczyną zwiększonej pobudliwości, bólu głowy, bezsenności lub nadmiernej senności, a także
depresji. Co robić? Oprócz stosowania opisanych wcześniej sposobów powinno się raz dziennie
wykonywać następujące ćwiczenia oddechowe.

Przepis nr 27 (pomocne przy nerwowości, bezsenności, bólu głowy):
Wziąć zwykłą słomkę do napojów, usiąść prosto z wysoko uniesioną głową, spokojnie i

równomiernie wdychać powietrze przez nos, a wydychać przez słomkę. W ten sposób należy
oddychać przez 3 do 5 minut. Co dzieje się podczas takiego oddychania? Ponieważ powietrze
zmuszone jest „przedzierać się" przez ograniczoną przestrzeń, wydech jakby automatycznie spowalnia
się. Wówczas wszystkie szkodliwe związki są w całości wydalane z płuc, a ilość tlenu we krwi
zwiększa się w bardzo prosty, a jednak skuteczny sposób.

Jeszcze jedno ćwiczenie oddechowe.
Przepis nr 28 (normalizuje rytm serca, pomaga pokonać ataki strachu, „zdejmuje ciężar z

serca", pobudza krążenie krwi):

Oddychać należy tylko przez nos. Na początku wykonać głęboki powolny wydech, a potem

szybki, gwałtowny i krótki wdech. Ćwiczenie należy powtórzyć nie mniej niż 20 razy. W czasie tego
ćwiczenia należy postarać się jak najwierniej naśladować jęk. Zwykle, gdy człowiekowi „wyrwie się"
jęk, pomaga to organizmowi uwolnić się od szoku, od trudnych problemów. Symulacja jęku wspaniale
usuwa napięcie z mięśni i z układu nerwowego.

Wąchanie kropel walerianowych

Każdy wie, że przy zemdleniach, utracie przytomności, zatruciu alkoholowym zaleca się

powąchać watkę zmoczoną amoniakiem. Skutek jest natychmiastowy.

Przegroda nosowa jest odpowiedzialna za fizjologiczną równowagę wszystkich organów

naszego ciała. Podrażniając różnymi zapachami receptory przegrody nosowej w prosty, ale skuteczny
sposób możemy wpływać na wiele organów i systemów naszego ciała. Inhalacja kroplami
walerianowymi obniża ciśnienie krwi, poprawia sen, wycisza system nerwowy, podnosi odporność
organizmu.

Krople należy wdychać codziennie przed snem przez 3 - 4 miesiące. Już po miesiącu dostrzegą

Państwo efekty tej kuracji. Osłabiony organizm wzmocni się, odmłodzi; bardzo często w trakcie
kuracji kroplami walerianowymi następuje ściemnienie posiwiałych włosów.

Przepis nr 29:
Należy używać tylko czystych kropel walerianowych na spirytusie, bez dodatku innych leków,

stosowanych dla poprawienia pracy serca. Wdychać kolejno to prawą, to lewą dziurką nosa. Wdech
powinien być powolny, głęboki. Zaczynamy zwykle z prawej dziurki. Palcem wskazującym lewej ręki
przyciskamy lewą dziurkę, do prawej unosimy buteleczkę z kroplami, robimy głęboki wdech przez
nos, następnie powolny wydech i tak 3 do 5 razy, po czym w ten sam sposób wdychamy przez lewą
dziurkę. Kuracja ta jest bardzo pomocna dla osób cierpiących na bezsenność. Jeżeli po zabiegu
zaśniecie Państwo, ale sen Wasz będzie krótki, proszę powtórzyć zabieg raz jeszcze. Jeżeli rano po
przebudzeniu stwierdzicie, że macie nie całkiem „świeżą" głowę, proszę następnym razem przed
snem zwiększyć ilość wdechów o jeden. Proszę dążyć do tego, aby rano po przebudzeniu byli
Państwo wypoczęci i wyspani. W ten sposób ustalicie swoją indywidualną dawkę oddechów.

Pomóżcie swojemu sercu

Osoby mające kłopoty z sercem są najbardziej wrażliwe na zmiany pogody. Moim zdaniem

wielu „sercowców" robi duży błąd, gdy czując się źle, kładzie się do łóżka, zmuszając swoje chore
serce do obsługiwania w pojedynkę ledwie pracujące naczynia krwionośne.

W naszym ciele jest około 600 mięśni. Każdy mięsień opleciony jest naczyniami

krwionośnymi, dzięki czemu pomaga im przepompowywać przez siebie krew. Jeżeli jesteście
Państwo w ruchu, to oprócz serca pracuje jeszcze 600 malutkich dodatkowych „serc". Im więcej z

tych 600 „mięśniowych serc" pracuje, tym lepszy jest stan serca, układu krwionośnego - tym lepszy
stan zdrowia. Bez żadnych wątpliwości mogę stwierdzić, że spacer na świeżym powietrzu to najlepsze
lekarstwo na serce (szczególnie, gdy serce to reaguje na zmiany pogody). W czasie marszu pracuje
największa ilość mięśni naszego ciała. Aby się o tym przekonać wystarczy ująć się w pasie, a wtedy
można wyczuć, jak każdy mięsień ciała, a także organy wewnętrzne reagują na krok.

Szybkim krokiem od zawału

Szybki marsz pomaga uniknąć zawału i wylewu krwi do mózgu, obniżając

prawdopodobieństwo ich wystąpienia o 40%. Taki wniosek wyciągnięto z przeprowadzonego w
Ameryce badania, którym objęto 85 tysięcy przedstawicielek tzw. słabej płci.

Pracownik kliniki dla kobiet w Bostonie, dr G. Monson w ciągu 8 lat badał pielęgniarki w

wieku 40-65 lat i wyjaśnił, że połowa z nich zachowała dobrą formę dzięki „żwawości" podczas
chodzenia. Jego wnioski są następujące: u kobiet, które tylko przez 3 godziny w tygodniu odbywały
spacery szybkim krokiem ryzyko wylewu lub zawału serca spada prawie dwukrotnie. W ogóle
wszystko jest proste: regularny ruch utrzymuje w normie ciśnienie krwi, zmniejsza poziom
cholesterolu, pomaga utrzymać prawidłową wagę i obniża prawdopodobieństwo zachorowania na cu
krzycę.

Podobne wnioski sformułowali już starożytni Grecy, np. grecki filozof Arystoteles powtarzał

swoim uczniom: „nic tak nie niszczy organizmu, jak długotrwała fizyczna bezczynność". Pozostaje
więc tylko cieszyć się z tego, że po upływie tysiącleci wreszcie staliśmy się mądrzejsi!

Ruch jest pożyteczny dla wszystkich - młodych i starych. Szczególnie dużo ruchu potrzebuje

chory organizm. Chory organizm wymaga wysiłku kilkadziesiąt razy większego, niż organizm
zdrowy. Ci, którzy cierpiana schorzenia serca, układu krwionośnego, źle znoszą zmiany ciśnienia
atmosferycznego, mogą przy pomocy regularnych ćwiczeń tak wytrenować swój organizm, że nie
będzie on źle reagował na burze magnetyczne, skoki ciśnienia, promieniowanie słoneczne itp.

Ruch jest źródłem życia i zdrowia. Dlatego jeśli możecie Państwo biegać - biegajcie, możecie

chodzić - chodźcie, nie możecie chodzić - czołgajcie się! A przede wszystkim: starajcie się jak
najmniej siedzieć i leżeć.

Czytający te zdania biznesmeni i bizneswomen mogą pomyśleć z ironią: dobrze mu dawać

takie rady, gdy siedzi na leśnej działce lub w zaciszu chłodnego gabinetu. A co mamy zrobić my,
którzy śpimy najwyżej 3 do 5 godzin na dobę, których stresy i napięcia opanowały tak, że ledwo
starcza nam czasu, aby połknąć tabletkę, gdy coś jest nie w porządku z naszym zdrowiem?

Chcę udzielić odpowiedzi tym, którzy myślą podobnie: z reguły treść moich książek

obmyślam w czasie codziennych porannych szybkich spacerów (10-12 km) i chcę powiedzieć, że
dzięki nim mam dobrą kondycję, zdrowe serce i świetną pamięć. Miałem w życiu i ciężkie momenty,
kiedy nie dość, że nie mogłem chodzić, ale nawet nie wstawałem z łóżka przez dwa lata w wyniku
kontuzji kręgosłupa. I jedynie miłość do samego siebie i pragnienie, aby być zdrowym pozwoliły mi
nie tylko pozbyć się problemów z kręgosłupem, ale i skutecznie likwidować podobne problemy u
innych. Korzystając z okazji opiszę zestaw ćwiczeń rehabilitacyjnych, który postawił mnie na nogi.
Proponuję wykonywać je od razu po przebudzeniu, gdy jeszcze leżą Państwo w łóżku. Wykonując je
regularnie „doprowadzicie Państwo do porządku" system nerwowy i poprawicie pracę gruczołów
wydzielania wewnętrznego, oprócz tego znacznie wzmocnicie swoją kondycję fizyczną i odporność
na stresy. Proponuję poćwiczyć. Proszę zrobić przerwę w czytaniu i wykonać poniższy zestaw
ćwiczeń.

Zestaw nr 3
1. Kciuki obu rąk położyć za uszami, przycisnąć małżowiny obiema rękami i masować uszy

od góry do dołu 30 razy palcami wskazującymi.

2. Prawą dłoń położyć na czole tak, by mały palec leżał na lewej brwi. Teraz położyć na

prawej dłoni lewą w taki sposób, by mały palec lewej dłoni znalazł się na prawej brwi. Przesuwać
dłonie w prawo i w lewo 30 razy, cały czas przyciskając je do czoła, tak by małe palce ślizgały się po
brwiach.

3. Zwinąć dłoń w pięść, opuszkami kciuków przycisnąć gałki oczne i delikatnie, okrężnymi

ruchami masować oczy 15 razy zgodnie ze wskazówkami zegara i 15 - przeciwnie.

4. Położyć prawą dłoń na brzuchu, z wierzchu przycisnąć lewą i masować okrężnym ruchem

30 razy zgodnie ze wskazówkami. Potem odwrotnie - lewa ręka na brzuch, na nią prawa i 30 razy
przeciwnie do ruchu wskazówek (można wykonywać leżąc na plecach, siedząc lub stojąc)

5. Wciągnąć brzuch najmocniej jak się da, a potem wypiąć mocno niczym balon. I tak 30 razy.
6. Spleść dłonie na karku i masować go, przesuwając ręce z lewa w prawo 30 razy, z góry na

dół 30 razy.

7. Pocierać dłoń o dłoń tak, by ręce zrobiły się gorące, położyć dłonie na oczy i policzyć do

30. Teraz podejść do lustra i spojrzeć na siebie uważnie: zmarszczki się wygładziły, oczy powiększyły,
umysł odświeżył i odpoczął, nerwy uspokoiły się, brzuch nie ciąży, wzrok się wyostrzył, całe ciało
rozgrzało się, żadnego zmęczenia, w całym ciele lekkość. Spójrzcie Państwo na siebie radośnie: nie
tylko lepiej wyglądacie, jesteście naprawdę zdrowsi!

Teraz dużo się mówi o tym, że dążenie do życia „z prędkością światła" powoduje ogromną

ilość zawałów serca. Takie określenia jak „stres", „napięcia dnia codziennego" używane są jako
wytłumaczenie zwiększonej śmiertelności na skutek zawałów serca. Jednak zawałów serca,
szczególnie w młodym wieku, nie kojarzyłbym z napięciami nerwowymi. Przyczyna jest prostsza:
organizm zatruty jest od środka w wyniku nieprawidłowego rytmu życia. Naczynia krwionośne są
zniszczone przez sole nierozpuszczalnego wapnia i przez osad złego cholesterolu. Oprócz tego krew
jest tak gęsta i zakwaszona, że powstawanie skrzepów w naczyniach krwionośnych jest nieuniknione.
Oznacza to, że wcześniej czy później tragedia zawału może spotkać każdego, kto na czas nie
zatroszczy się o swoje serce (dopóki jest jeszcze zdrowy).

Nie raz spotykałem ludzi, którzy jedli i pili wszystko bez ograniczeń, spędzali całe noce przed

ekranem komputera. W ich gabinetach dym papierosowy mieszał się z zapachem świeżo parzonej
mocnej kawy. Tym ludziom zawsze brakowało czasu na spacer, a telefon dzwonił prawie przez 24
godziny na dobę. Ale oni wciąż powtarzali, że są w dobrej formie, że nic ich nigdy nie boli. I nawet
gdy padali, „rażeni" zawałem serca, nie uznawali swojej słabej woli za jego przyczynę. Według nich
wszystkiemu winne było napięcie, towarzyszące wykonywanej pracy, stres, nerwy. A przecież
największy stres przeżywa noworodek, w chwili gdy przychodzi na świat. Przygniata go ciśnienie
atmosferyczne kilkakrotnie wyższe od ciśnienia, panującego w łonie matki. Od niepamiętnych czasów
człowiek znajdował się pod presją różnych stresów. Nasi przodkowie żyli w takim stresie, którego my
nie możemy sobie nawet wyobrazić. W tych odległych czasach człowiek w każdej chwili mógł paść
ofiarą dzikiego zwierza, polowali też na niego pobratymcy. Nawiedzały go potężne kataklizmy:
huragany, trzęsienia ziemi, powodzie, a na co dzień walczył z wiatrem, słońcem, deszczem, śniegiem.
Odporność na to wszystko ludzie zachowali w genach i dlatego ani stres, ani napięcie nie są dla
nich niczym nowym. Życie zawsze było nieprzerwanym stresem. Żyć - to znaczy przez 24
godziny na dobę odczuwać zagrożenia ze wszystkich stron.

Czytelnik może się ze mną nie zgodzić: przecież nasi dalecy przodkowie nie dożywali nawet

czterdziestki! To prawda, teraz żyjemy dłużej, ale żyć dłużej wcale nie znaczy żyć lepiej. Gdy czło
wiek w pełni sił w wieku 40-50 lat staje się po zawale serca lub udarze mózgu inwalidą, to komu
potrzebne te 20 lat, które przeżyje jako osoba na wpół niepełnosprawna, męcząc siebie i całą swoją
rodzinę? Jak było w przeszłości, tak powinno być i dzisiaj: zdrowe ciało, a w nim zdrowe serce.
Dobra kondycja, wytrzymałość, zapas sił życiowych, energia, a przede wszystkim zdrowe serce - to
najlepsze lekarstwo na stres. Ale aby to wszystko osiągnąć, trzeba polubić swój organizm i ciągle
się o niego troszczyć.

Wielu ludzi, którzy przez 15-20 lat „robili pieniądze", gdy zniszczyli swoje zdrowie, mówiło

ze smutkiem: „oddałbym wszystko, by być zdrowym, ale niestety..." A gdyby zrozumieli to wcześniej,
mogliby i zarabiać pieniądze, i cieszyć się dobrym zdrowiem. Zawsze jest mi szczerze żal tych, którzy
gotowi są stracić lata życia dla zrobienia kariery, ale nie chcą poświęcić nawet 5 minut dla swojego
zdrowia.

Cholesterol - „licznik" długowieczności

Większość tłuszczów, które zjadamy, wątroba przetwarza na cholesterol (greckie chole = żółć

+ stereós = stężały), który następnie przedostaje się do krwi, a krew roznosi go po całym organizmie.
Cholesterol sam w sobie nie jest szkodliwy dla przebiegu wielu procesów w organizmie. Jeżeli
powstaje on z nienasyconych tłuszczów, wówczas łatwo „topi się" w organizmie nawet podczas
niewielkiego wysiłku fizycznego (wystarczy po prostu dobrze się spocić). Jeżeli jednak powstaje z
tłuszczów zwierzęcych, wtedy sam wysiłek fizyczny już nie wystarcza dla spalenia normalnej ilości
cholesterolu (nie mówiąc już o jego nadmiarze). Strumień krwi jakby „dusi się" od kleistych cząstek
cholesterolu, które osiadają na ściankach tętnic i zanieczyszczają je. Normalny poziom cholesterolu
wynosi od 140 do 180 mg na dekalitr krwi. Jeżeli jego poziom dochodzi do 250-300 jednostek jest to
już tragedia. Tętnice są zanieczyszczone, a to znaczy, że istnieje prawdopodobieństwo, że grudki
kleistego cholesterolu zablokują tętnice i doprowadzą do chorób serca, wylewów, a nawet do śmierci.
Dlatego każdy powinien uważać, aby poziom cholesterolu nie podnosił się ponad bezpieczną normę.

Co robić, aby cholesterol był zawsze w granicach normy?
1. Ograniczyć spożycie tłuszczów zwierzęcych, przestać jeść bez umiaru masło, żółty ser,

kiełbasy, mięso, jajka, słodycze. Wystarczy 5 - 10 g masła, 2-3 plasterki sera dziennie, 3-5
jajek tygodniowo. Jajka powinny być ugotowane na miękko (zalać jajko l litrem wrzątku i
odstawić na 10 minut; przed spożyciem dodać 2-3 krople soku z cytryny, aby wykluczyć
prawdopodobieństwo zarażenia salmonellą).

2. Używać tłuszczu roślinnego (lepszy jest tłoczony na zimno).
3. Walczyć z nadwagą.
4. W ciągu dnia zmuszać organizm do wysiłku fizycznego aż do wystąpienia potu. Więcej

szczegółowych informacji o prawidłowym odżywianiu, ćwiczeniach fizycznych i
sposobach walki z nadwagą można znaleźć w książce „Jak żyć długo i zdrowo", str. 33-44,
105-116, 139-144.

Jeżeli zastosują się Państwo do powyższych wskazówek, to poziom cholesterolu na pewno nie

podniesie się. Ale jeżeli w ciągu wielu lat nieprawidłowego odżywiania się, palenia, siedzenia przed
telewizorem, za kierownicą samochodu, za biurkiem Państwa naczynia krwionośne bardzo się
„zanieczyściły", trzeba przedsięwziąć specjalne kroki, aby je oczyścić od wewnątrz. Aby to zrobić,
należy okresowo przeprowadzać kuracje, mające na celu rozrzedzenie krwi i „zeskrobanie" ze ścianek
naczyń krwionośnych tłustego nalotu śmiercionośnego cholesterolu. W tym celu podam kilka prze
pisów, z których proszę wybrać dla siebie najlepszy.

Kuracje oczyszczające układ krążenia i obniżające poziom cholesterolu

Przepis nr 30:
10 cytryn włożyć do garnka i zalać wrzątkiem na 10-15 minut, a potem wycisnąć z nich sok.

Do soku dodać l kg miodu i wymieszać. Obrać 10 dużych główek czosnku i zmielić je w maszynce do
mięsa. Przełożyć do słoika, zmieszać z sokiem cytrynowym i miodem. Słoik zakręcić, owinąć
ciemnym ręcznikiem i wstawić do lodówki na 7 dni. Po tym okresie dokładnie wymieszać, pić po l
łyżeczce od herbaty 3-4 razy dziennie. Podana ilość powinna wystarczyć na 2 miesiące. Później
proszę zrobić 4 miesiące przerwy, po czym znów przygotować i pić ten sok. Jeżeli będziecie Państwo
przeprowadzali taką kurację regularnie, możecie przestać się martwić o stan swoich naczyń
krwionośnych.

Przepis nr 31:
Przygotować mieszankę: l szklanka nasion kopru włoskiego, 2 łyżki stołowe zmielonego

korzenia kozłka lekarskiego, 2 szklanki miodu naturalnego. Wszystko to umieścić w termosie o
pojemności 2 l i zalać wrzącą wodą do wypełnienia całego termosu. Odstawić na 24 godziny.
Następnie przecedzić, przelać i trzymać w lodówce na najniższej półce. Pić po l stołowej łyżce 3 razy
dziennie na 30 minut przed jedzeniem, dopóki mikstura się nie wyczerpie. Kurację przeprowadzić raz
do roku.

W 1971 roku wyprawa UNESCO znalazła w jednym z tybetańskich klasztorów receptę na

„eliksir młodości" (nalewkę czosnkową), datowaną na IV-V wiek p.n.e. Nalewka czosnkowa oczysz
cza organizm z odkładającego się tłuszczu, wypłukuje nie rozpuszczony wapń, szybko poprawia
przemianę materii, oczyszcza naczynia krwionośne, zapobiega zawałowi serca, paraliżowi, powstawa
niu nowotworów, likwiduje szum w głowie, poprawia wzrok, odmładza organizm.

Przepis nr 32:
Nalewka czosnkowa. 35 dag obranego czosnku (z nowych zbiorów) rozetrzeć i zmieszać z 200

ml czystego spirytusu. Szczelnie zamknąć i postawić w ciemnym i chłodnym miejscu (ale nie w
lodówce) na 10 dni. Następnie masę przecedzić, przelać do słoika i postawić w ciemnym miejscu
jeszcze na 4 dni. Teraz środek jest już gotowy do użycia. Stosować według następującego schematu:

Dzień

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11

Śniadanie

1 kropla
4 krople
7 kropli
10 kropli
13 kropli
16 kropli
19 kropli
22 krople
25 krople
25 kropli
25 kropli

Obiad

2 krople
5 kropli
8 kropli
11 kropli
14 kropli
17 kropli
20 kropli
23 krople
25 kropli
25 kropli
25 kropli

Kolacja

3 krople
6 kropli
9 kropli
12 kropli
15 kropli
18 kropli
21 kropli
24 krople
25 kropli
25 kropli
25 kropli

Potem należy przyjmować po 25 kropli 3 razy dziennie dopóki nalewka się nie skończy,

zawsze z 50 ml kwaśnego produktu mlecznego, najlepiej z kefirem lub jogurtem.

Wiele osób nie lubi ostrego zapachu czosnku. Aby go zlikwidować po zażyciu nalewki należy

zjeść natkę pietruszki, jabłko, skórkę cytryny albo pomarańczy.

Uwaga! Kurację należy przeprowadzać nie częściej niż raz do roku.
Wspaniale obniża poziom cholesterolu następująca kuracja.
Przepis nr 33:
50 g oliwy z oliwek podgrzać, wlać do szklanki i wycisnąć na to sok z całego grapefruita.

Wypić to wszystko. Położyć się na na prawym boku, przyłożyć w okolice wątroby termofor lub po
duszkę elektryczną, poleżeć 45 - 60 minut. Zabieg należy wykonywać 7 dni z rzędu co trzy miesiące.
Po wypiciu oliwy z sokiem proszę niczego nie jeść przez 2 godziny. Zabieg najlepiej wykonywać
przed snem, 3 godziny po ostatnim posiłku.

Nie łykać leków!

Pewnego razu zadzwonił do mnie mieszkaniec Niemiec polskiego pochodzenia i powiedział,

że będąc na urlopie przypadkiem kupił książkę „Jak żyć długo i zdrowo" i że jest zaskoczony tym, że
do tej pory żył w „pełnej nieświadomości" funkcjonowania swojego organizmu. Usłyszałem od niego
wiele słów wdzięczności, a na koniec rozmowy nieśmiało poprosił o pomoc. Jego problem polegał na
tym, że od kilku dni nie mógł wstać z łóżka z powodu potwornego bólu w plecach. Ponieważ na
wizytę u lekarza był umówiony dopiero za kilka dni, poprosił o radę, jak zlikwidować ból. Nie chciał
przyjmować środków przeciwbólowych. Wtedy poradziłem mu stary, wypróbowany sposób: ssanie
oleju roślinnego. Po trzech dniach radośnie doniósł, że już wstał z łóżka bez żadnych ataków bólu.

Według danych Światowej Organizacji Zdrowia w dniu dzisiejszym około 30% chorych w

wieku ponad 50 lat cierpi na jawną lub utajoną formę alergii na różne preparaty. Bardzo często ludzie
w starszym wieku mają taki „wachlarz" dolegliwości, że przyjmowane przez nich lekarstwa zaczynają
zwalczać nie choroby, a siebie nawzajem. W takich przypadkach cierpi zazwyczaj wątroba i żołądek

chorego. Z tego przede wszystkim powodu na uwagę zasługuje metoda, którą teraz przedstawię.

Można ją stosować w leczeniu zapalenia żył, chronicznej anemii, paraliżu, egzemy, obrzęków,

chorób żołądka, jelit, serca, układu krwionośnego, nowotworów, chorób stawów i wielu innych, mniej
poważnych lecz dokuczliwych niedomagań. Metoda jest prosta, bezbolesna i absolutnie nieszkodliwa.
Z powodzeniem stosowało ją niejedno pokolenie syberyjskich znachorów. Istotą metody jest
następujące działanie:

Przepis nr 34:
Rano na czczo lub wieczorem przed snem (po upływie 3-4 godzin od ostatniego posiłku)

należy wziąć do ust nie więcej niż l stołową łyżkę oleju słonecznikowego lub arachidowego i ssać jak
cukierka, trzymając w przedniej części ust. Ssać należy lekko, bez wysiłku przez 25-30 minut. Olej z
początku trochę zgęstnieje, potem stanie się płynny i biały. Należy go wypluć, w żadnym wypadku nie
łykać! - zawiera substancje, wywołujące wiele chorób. Metodę te można stosować dowolnie długo,
dopóki nie odczujecie rześkości, energii, spokoju, nie powróci zdrowy sen i dobra pamięć. Ostre stany
chorobowe mijają szybko - w ciągu 2-3 tygodni, chroniczne - w ciągu kilku miesięcy - do roku.
Należy mieć na uwadze, że przy chorobach chronicznych (reumatyzm, artretyzm, zapalenie żył) w
pierwszym tygodniu mogą wystąpić lekkie niedomagania, słabość itp. Zjawiska te występują przy
osłabieniu ognisk choroby. Jest to normalne i należy to przetrzymać. Widocznym objawem
pomyślnego przebiegu leczenia są: energia w ciele po przebudzeniu, lepszy apetyt, rześkość. Kwestię,
jak długo należy stosować ssanie oleju, każdy powinien rozstrzygnąć sam, biorąc pod uwagę stan
własnego zdrowia. Ludzie zdrowi i dzieci mogą również stosować tę metodę w celach
profilaktycznych przez 2 tygodnie. Pozwoli to nie tylko zabezpieczyć się przed wyżej wymienionymi
chorobami, ale także pozbyć się toksycznych metali ciężkich, które występują w każdym organizmie,
nawet zdrowym. Myślę, że nikogo nie trzeba przekonywać o tym, że lepiej zapobiegać chorobie niż ją
leczyć.

Słonecznikowy, sojowy, kukurydziany...

Badając zastosowanie oleju słonecznikowego można zaobserwować dwie skrajności. Jedni

praktycznie nie włączają go do swego jadłospisu, inni widzą w nim niemalże panaceum na wszystkie
biedy. Jestem głęboko przekonany, że oleje roślinne należy koniecznie używać. Powinny one stanowić
w przybliżeniu 50% całej ilości używanych tłuszczów. Dzienna norma wynosi 60-80 g. Rzecz w tym,
że w olejach roślinnych zawarte są biologicznie aktywne substancje, pomagające obniżyć poziom
cholesterolu we krwi, co z kolei chroni nasze naczynia krwionośne przed rozwojem miażdżycy
(sklerozy). Jeśli wziąć pod uwagę, że nadmiar cholesterolu we krwi obserwuje się już u osób w wieku
20 lat, to staje się oczywiste, że nawet młodzi powinni zmniejszyć ilość spożywanego tłuszczu
zwierzęcego i zastąpić go tłuszczami roślinnymi.

Przewaga olejów roślinnych nad tłuszczami zwierzęcymi polega m.in. na występowaniu w

nich dwóch nienasyconych kwasów tłuszczowych - linolowego i linolenowego, które dostają się do
organizmu tylko razem z pokarmem. Trzeci kwas - arachidonowy, może tworzyć się w organizmie z
linolowej odmiany kwasu i witaminy B

. Te nienasycone kwasy tłuszczowe - nawiasem mówiąc

otrzymały one nazwę witaminy F (od angielskiego: fat - tłusty) - są w organizmie niezastąpione,
ponieważ biorą udział w syntezie wielu hormonów i substancji hormonopodobnych. Uwaga ważna dla
kobiet w okresie klimakterium: minimalne dobowe zapotrzebowanie na nienasycone kwasy
tłuszczowe wynosi od 2 do 6 g. Ta ilość zawiera się w 10-15 g oleju roślinnego, ale aby zaopatrzyć
organizm w te kwasy, każdy z nas powinien codziennie przyjmować 25-30 g oleju roślinnego (1 - 2
łyżki).

Bardzo często starsi ludzi, chcąc zapobiec pogłębianiu się miażdżycy, zaczynają pić olej

roślinny w dużych ilościach. Może to doprowadzić do rozstroju żołądka i układu wydzielającego żółć.
Oleje roślinne szczególnie korzystnie jest używać w postaci surowej (np. w sałatkach), ponieważ pod
wpływem wysokiej temperatury nienasycone kwasy tłuszczowe utleniają się i tracą swoje pożyteczne
właściwości. Odżywcze wartości oleju roślinnego są tak duże, że jego obecność w Państwa diecie w
połączeniu z jajami i rybą w pełni pozwoli wyeliminować mięso i tłuszcze zwierzęce, gdyż wszystkie

niezbędne dla organizmu substancje będą dostarczane z tymi produktami.

Najbardziej popularny olej roślinny - słonecznikowy - jest jednocześnie jednym z

najcenniejszych ze względu na swoje wartości odżywcze. Więcej nienasyconych kwasów
tłuszczowych zawierają tylko oleje sojowy i arachidowy, jednakże posiadają one z kolei mniej
witamin i minerałów. Olej sojowy ma przyjemny smak i zapach, ale może lekko zgorzknieć. Do
sałatek najlepszy jest olej słonecznikowy i oliwa z oliwek. Oliwa ma neutralny smak i jest praktycznie
pozbawiona zapachu. Cieszy się u klientów dużym wzięciem, choć niezupełnie zasłużenie, gdyż ze
względu na zawartość witamin i innych biologicznie cennych związków jest jedną z najuboższych.
Pod względem zawartości witamin ustępuje olejowi słonecznikowemu również kukurydziany, który
jednakże dzięki dużej zawartości witaminy E wspaniale obniża poziom cholesterolu we krwi. Dzięki
wyjątkowości swojego składu olej kukurydziany już od dawna używany jest w leczeniu wielu chorób,
a szczególny efekt można osiągnąć, stosując go w leczeniu chorób skóry.

Przepis nr 35:
Czasem skóra na ciele zaczyna się łuszczyć. Wtedy należy przyjmować przez miesiąc po l

łyżce stołowej oleju kukurydzianego, najlepiej w trakcie śniadania lub kolacji. Jeżeli na ciele pojawi
się egzema w postaci suchej, łuszczącej się skóry, wówczas należy przyjmować olej regularnie przez 2
miesiące po l łyżeczce od herbaty w trakcie śniadania i kolacji. Jedynym minusem tej metody jest to,
że proces leczenia trwa dość długo, ale za to egzema nie będzie Państwa więcej niepokoić, a skóra na
ciele stanie się gładka i jędrna. W swojej praktyce leczenia niekonwencjonalnego nie raz radziłem
chorym przeprowadzić leczenie olejem. Zwykle efekty takiej terapii były bardzo dobre.

Kiedyś przyprowadzono do mnie 12-letnią dziewczynkę, która miała bardzo spuchniętą

połowę twarzy. Przyczyna była nieznana, nie pomagały żadne maści. Poradziłem jej wtedy pić na noc
po 2 łyżki stołowe oleju kukurydzianego. Po miesiącu obrzęk zniknął, przy czym tak nagle, jak się
pojawił.

A oto inny przypadek. W czasie służby w wojsku, w wyniku silnego nerwowego wstrząsu,

prościej mówiąc - stresu, młodemu mężczyźnie zaczęły wypadać włosy, stały się jakby martwe. Z tru
dem mógł je rozczesać, a cała głowa pokryła się łupieżem. Szampony nie pomagały. Właściwie nic w
tym dziwnego, ponieważ kiedy w organizmie coś jest nie w porządku, trudno oczekiwać pożądanych
rezultatów leczenia, dopóki nie znajdziemy przyczyny tego stanu „w sobie". Ponieważ w poprzedniej
książce „Jak żyć długo i zdrowo" szczegółowo opisałem przyczyny pojawiania się różnych
dolegliwości skóry i włosów, myślę, że nie ma sensu opisywać ich powtórnie. Jedno jest jasne: w
ciągu długiego czasu organizm był nieprawidłowo odżywiany, a stres stał się bodźcem, który
przyśpieszył „katastrofę". Dałem mojemu pacjentowi taką oto receptę:

Przepis nr 36:
Przez 2 tygodnie pić co drugi dzień przed snem 50 g oleju kukurydzianego, do którego należy

dodać 100 ml świeżo wyciśniętego soku z grejpfruta. Oprócz tego przyjmować po l łyżce stołowej
tego oleju w trakcie śniadania i kolacji.

Nie minął miesiąc, a włosy mojego pacjenta odzyskały blask, zniknął łupież, a on sam

przyznał, że jeszcze nigdy w życiu nie miał tak puszystych i zdrowych włosów.

Na zakończenie pragnę dać Państwu kilka praktycznych rad:
1. Olej roślinny należy trzymać w dobrze zamkniętym naczyniu, w ciemnym, chłodnym

miejscu i nie dłużej niż 6 miesięcy.

2. Oleje nierafinowane są oczywiście lepsze niż rafinowane.
3. Olej w szklanych butelkach jest jakościowo lepszy od oleju w opakowaniach plastikowych.
4. Nie szkodzi, jeśli na dnie butelki pojawi się niewielki osad. Są to biologicznie aktywne

substancje.

5. Proszę nie używać tej samej porcji oleju do wielokrotnego smażenia. Nie należy smażyć

potraw na oleju zbyt długo, ponieważ podczas długotrwałego podgrzewania powstają w
nim szkodliwe dla zdrowia związki, które podrażniają żołądek, jelita, zgubnie działają na
wątrobę i prowadzą do rozwoju komórek nowotworowych.

Cofnąć nowotwór

Nie raz miałem okazję być świadkiem sytuacji, w których nawet silni duchem ludzie bledli,

usłyszawszy straszną diagnozę -rak. Każdy przyjmował tę wiadomość jak wyrok śmierci, nie pod
legający apelacji. Osoby poważnie chore doskonale rozumieją, że ich choroba jest nieuleczalna,
jednak do ostatniej chwili starają się chwytać życia. Taki już jest człowiek - docenia zdrowie dopiero
po jego utracie. Dzisiejsza medycyna nie może dać odpowiedzi na pytanie, jakie są przyczyny
powstawania chorób nowotworowych. Jaka siła zmusza komórki naszego ciała do przekształcania się,
rozmnażania z ogromną prędkością, aby później śmiertelnie wrastać w zdrowe tkanki, powodując ból
i cierpienie? Lekarze i uczeni stworzyli wiele teorii, wyjaśniających mechanizm powstawania raka,
ujawnili masę czynników rakotwórczych, stymulujących rozwój komórek nowotworowych. Jednak
prawdziwej przyczyny nie udało się znaleźć. A nie udało się to, jak mi się wydaje, z następujących
powodów:

Po pierwsze dlatego, że podczas leczenia raka nie rozpatruje się organizmu jako jednego

biologicznego systemu, a jako zbiór poszczególnych organów. Walka przeważnie skierowana jest na
chory organ, w którym wykryto guz. Powszechnie stosowane zabiegi: rentgeno- i chemioterapia,
napromieniowywanie izotopowe teoretycznie są skierowane na mobilizację sił obronnych organizmu.
Niestety, organizm, osłabiony chorobą, nie posiada wewnętrznych rezerw, aby się bronić, jest zatruty
od środka. Oprócz tego powyższe zabiegi niekorzystnie zmieniają płynne środowisko w organizmie,
czyniąc je jeszcze bardziej zasadowym. Sprzyja to zwiększonemu rozwojowi bakterii
chorobotwórczych, co jeszcze bardziej osłabia organizm. Po drugie, medycyna wciąż poszukuje
uniwersalnego leku lub kombinacji leków, które mogłyby skutecznie likwidować guzy (znowu skutek,
a nie przyczynę choroby). Nie tędy droga. Choroba nowotworowa to porażenie całego organizmu,
zaczynając od mózgu, a kończąc na jelicie grubym.

„Ziarna" tej choroby tkwią w człowieku już od dzieciństwa, a w ciągu życia zaczynają

„kiełkować", dając stopniowo odnóża w postaci przejściowych stadiów zasadniczej choroby (czyli
nowotworu). Katar, przeziębienie, reumatyzm, artretyzm, choroby oczu, uszu, gardła, nerek, wątroby,
serca, układu kostnego i nerwowego -wszystko to są ogniwa jednego nowotworowego łańcucha. I
dopóki „właściciel" nie pozwoli swojemu organizmowi skorzystać ze znajdujących się w nim, danych
przez przyrodę sił obronnych, uruchamiających odporność, samoregulację i samoregenerację, tak
długo tysiące jednostek naukowo-badawczych, miliony lekarzy nie będą w stanie stworzyć leków lub
metod, które mogłyby ostatecznie wyleczyć człowieka. Na dzień dzisiejszy nawet te osoby, które po
myślnie przeszły operację i żyją, podświadomie znajdują się pod ciągłą presją nawrotu choroby.

Przez wiele lat miałem kontakt z chorymi na raka. Na pewno ich liczby nie można porównać z

tysiącami chorych w różnych szpitalach na całym świecie. Żyją oni do dziś, chociaż wyrok na nich
był w większości przypadków jeden - śmierć. Pewnego razu do Centrum Zdrowia w Moskwie, w
którym pracowałem przyszła 39-letnia kobieta. Lekarze stwierdzili u niej raka trzustki. W ciągu 6
miesięcy przeszła 2 operacje. Była bardzo osłabiona. Lekarze dawali jej 2-3 miesiące życia. Męczyła
ją nieustanna gorączka 38 - 39 °C. Jednym słowem - kobieta ta „spalała się" w oczach. Na spotkaniu z
nią powiedziałem: „Jest nas troje: ty, ja i twoja choroba. Z kim chcesz być? Dwoje zawsze pokona
jednego." Nie doczekałem się odpowiedzi, ale po wyrazie jej oczu zrozumiałem, że ona chce żyć i
będzie walczyć do końca. Terapię rozpoczęliśmy od oczyszczenia jelita grubego przy pomocy
lewatywy. Metodę tę zaproponował w 1946 r. amerykański lekarz Gerson. Przez długi czas stosowano
ją w szpitalu dla chorych na raka, prowadzonym przez córkę lekarza, przy czym należy dodać, że z
dobrym skutkiem. Z czasem jednak zapomniano o niej, ponieważ wielu współczesnych lekarzy uważa
lewatywę za przeżytek.

Istota metody polega na zrobieniu choremu dużej ilości lewatyw: 6 - 8 na dobę. Do irygatora

nalewa się l ,5 litra przegotowanej wody o temperaturze + 38 °C, 3 - 4 łyżeczki soku z cytryny i
szklankę soku z buraków. Ilość lewatyw zależy od stanu chorego -im jest cięższy, tym więcej zaleca
się lewatyw. Później lewatywy należy robić raz na dzień lub co drugi dzień do momentu, gdy u
chorego pojawi się własny stolec. Skuteczność metody Gersona można wyjaśnić tym, że oczyszczanie

jelita grubego pomaga usunąć z organizmu „trucizny", toksyny, które powstają w wyniku funkcji
życiowych komórek nowotworowych. Jeżeli nie usunie się tych toksyn, to wraz z krwią dostają się
one do mózgu i całkowicie blokują samoregulację procesów życiowych, co prowadzi do śmierci.
Jeszcze w latach 50-tych Gerson zwrócił uwagę na ścisły związek funkcjonowania jelita grubego z
pracą mózgu i centralnego układu nerwowego. Zawsze powtarzał swoim uczniom: „Rak to zemsta
natury za nieprawidłowo spożywane posiłki. W 99% to zatrucie własnymi toksynami, a tylko l %
stanowią nieodwracalne zmiany, które występują w organizmie."

Jeżeli rak zaatakował układ pokarmowy, pojawia się problem co jeść? Mięso, ryby, przetwory

mleczne, różne zupy, buliony nie są zalecane. Pozostają kasze, warzywa, owoce. Łączenie warzyw w
postaci surowej lub gotowanej jest niemożliwe, gdyż są trawione w różnym czasie - warzywa 4
godziny, a owoce - 2 godziny. Natomiast można dowolnie łączyć świeżo przygotowane z nich soki.
Wchłaniane są one praktycznie jednocześnie, przy czym organizm nie traci energii na procesy
trawienne, otrzymując jednocześnie mocne dawki niezbędnych witamin, soli mineralnych, enzymów.
Moja pacjentka po lewatywach mogła spożywać tylko ryż, kaszę gryczaną, pieczone ziemniaki i 2
litry soków dziennie. Szczególną rolę w procesie leczenia raka odgrywa sok z buraków i marchwi
(szczegółowo o tych sokach pisałem w poprzedniej książce na str. 65 - 66). Wieloletnie badania
naukowe dowiodły, że sok z buraka i marchwi zatrzymuje rozwój guza, wypłukuje stare chore ko
mórki nowotworowe i zwiększa skuteczność działania enzymów utleniających, przy czym sok z
buraka może zwiększyć zdolności

utleniające o 400 - 1000 %. Do końca jeszcze nie zbadano roli

barwników, wchodzących w skład marchwi i buraka, ale to, że hamują rozwój komórek
nowotworowych zostało udowodnione naukowo.

Najlepszym połączeniem dla osób chorych na nowotwór jest sok z marchwi i buraka w

proporcji 4:1. Pić należy l - 2 litry soku dziennie w równych porcjach: co 4 godziny w ciągu dnia i
jeden raz o pierwszej w nocy. Niektóre osoby nie tolerują soku z buraka, co przejawia się mdłościami,
osłabieniem, spowolnieniem tętna, obniżeniem ciśnienia. W przypadku wystąpienia podobnych
reakcji należy ograniczyć przyjmowanie soku do 2 stołowych łyżek na dobę i z dnia na dzień
zwiększać tę ilość. Zamiast soku z buraków można dodać do soku marchwiowego sok z jabłek i 2
łyżki czerwonego wina (na każdy litr soku).

Podzielone są opinie specjalistów, czy sok z buraka należy spożywać od razu po

przygotowaniu, czy odstawić na l - 1,5 godziny. W świeżo wyciśniętym soku jest 2,5 raza więcej
aktywnego tlenu, a także niezbędnego dla hemoglobiny aktywnego żelaza. I dlatego osobom chorym
na nowotwory proponuję pić sok od razu po przygotowaniu. Przy okazji zwracam uwagę na to, że dla
osób chorych na anemię lub ludzi w podeszłym wieku, u których zakłócony jest proces oddychania
komórkowego spożywanie soku z buraków jest po prostu koniecznością. Regularne jego
przyjmowanie gwarantuje każdemu działanie odmładzające organizm, białe zdrowe zęby i 80%
zabezpieczenia przed chorobami nowotworowymi.

Rak atakuje nie tylko ciało, ale i duszę. W związku z tym moja pacjentka dużo czasu

poświęcała na ćwiczenia stabilizujące kondycję psychiczną. Ponieważ znajdowała się w stanie silnego
napięcia nerwowego i nie potrafiła się rozluźnić (co jest wadą wielu osób), nauczyłem ją stosować
samohipnozę. Oprócz tego odbyłem z nią 10 seansów hipnotycznych (regresji hipnotycznych), pod
czas których skłoniłem ją do powrotu do okresu dzieciństwa (jedną z przyczyn raka u wielu osób są
silne stresy przeżyte we wczesnym dzieciństwie). Tak krok po kroku likwidowaliśmy psychiczne ko
rzenie, które „odżywiały" jej chorobę. Dzieciństwo mojej pacjentki nie było szczęśliwe: ojciec pił, bił
ją i matkę. Jako dziewczynka nie miała zabawek, nie pozwalano jej przyprowadzać do domu przy
jaciół, jednym słowem miała koszmarne dzieciństwo. Jej dalsze życie również się nie układało,
wszystko osiągała z trudem. Za wszystkie swoje niepowodzenia winiła rodziców, a ojcu nigdy nie
mogła wybaczyć krzywd, jakie wyrządził jej w dzieciństwie.

Podczas seansów próbowałem przekonać ją, że długo pamiętana kiedyś doznana krzywda

„pożera" ciało i w końcu prowadzi do powstania raka. Jeżeli w człowieku dominuje gniew i
nienawiść, to jego organizm jak gdyby spala się od środka. Chciałem przekonać moją pacjentkę, że
gniew i nienawiść to źli sprzymierzeńcy zdrowia. Następnym etapem było opanowanie metody
samoleczenia (pozwala uruchomić potencjalne siły obronne organizmu, które u większości osób nie są

wykorzystywane przez całe życie).

Apteka w każdym z nas (metoda samoleczenia)

Natura w każdym z nas umieściła cudowną, znakomitą indywidualną „aptekę", w której

znajdują się wszystkie leki na wszystkie nasze choroby. Pozostaje tylko jedno zadanie - nauczyć się z
tych leków korzystać.

Proces samoleczenia składa się z dwóch etapów. W pierwszym etapie należy nauczyć się

rozluźniać mięśnie całego ciała. Drugi etap - to wprowadzenie do naszego „komputera" - podświa
domości odpowiedniego programu uzdrawiającego, skierowanego na uruchomienie procesów
samoregulacji. Metoda samoleczenia jest skuteczna, ponieważ w naturalny sposób wykorzystuje
indywidualne możliwości obronne organizmu (bez żadnych skutków ubocznych).

Przepis nr 37:
Etap I - rozluźnienie. Położyć się na plecach, na rozłożonym na podłodze miękkim kocu. Ręce

ułożone wzdłuż tułowia, dłonie zwrócone na zewnątrz, lekko zgięte palce rąk, stopy rozchylone,
głowa przechylona na bok, usta uchylone, język przyciśnięty do górnego rzędu zębów, oczy
zamknięte. Dlaczego trzeba najpierw przyjąć taką pozycję? Dlatego, że zgięte palce pozwalają szybko
rozluźnić mięśnie rąk, rozchylone stopy rozluźniają mięśnie nóg. Głowa zwrócona na bok rozluźnia
mięśnie szyi i ramion, lekko rozchylone usta i opisane ułożenie języka tworzą „maskę relaksu".
Zamknięte oczy pozwalają skoncentrować się. Przyjąwszy prawidłową pozycje rozluźniającą należy
się uspokoić, postarać się o niczym nie myśleć, a najważniejsze - osiągnąć równy, spokojny oddech.
Aby rozluźnić się potrzeba zwykle 2-5 minut.

Etap II samoleczenia: Komórki każdego organizmu naszego ciała posiadają zdolność

prymitywnego myślenia (które przypomina nierozwinięte myślenie małego dziecka). To zawsze
należy brać pod uwagę, gdy zwracamy się do chorego organu. Człowiek powinien wyobrazić sobie
chory organ, skoncentrować swoją uwagę na przekazaniu w myślach choremu organizmowi rozkazu,
spróbować się z nim „skontaktować." Żądania skierowane do chorego organu powinny być wyrażone
zdecydowanie i jasno, w formie przemawiania do kapryśnego, ale ukochanego dziecka, które nie
wypełnia swoich obowiązków. Każdy organ naszego ciała ma swój „charakter". Żołądek i wątroba to
organy uparte i „niezbyt mądre" i dlatego też zwracać się do nich należy tonem ostrym, rozkazującym.
Serce jest mądrzejszym organem, ulega rozkazom w delikatnej, serdecznej formie.

Przykład: Przeprowadziwszy I etap relaksu należy rozpocząć II; spróbować w myślach zajrzeć

w głąb swojego serca i zobaczyć w nim maleńki kolorowy płomyczek - źródło miłości i ocalającej
energii. Obserwować, jak płomyczek się zwiększa, wypełnia całe serce, a potem ogarnia całe ciało od
czubka głowy po koniuszki palców rąk i nóg. Proszę spróbować poczuć, jak światło oczyszcza ciało z
chorób, likwiduje stany zapalne, a wraca zdrowie i rześkość. Należy powiedzieć sobie spokojnie: „Z
każdym wdechem jestem coraz bliższy pełnego oczyszczenia. Światło w moim ciele to uzdrawiająca
energia." Jeśli zna się konkretne miejsce, gdzie znajduje się guz, stan zapalny itp. należy położyć tam
prawą rękę i wyobrazić sobie, że uzdrawiające światło, skoncentrowane pośrodku dłoni, jest gorące i
jego promień rozpuszcza guz, tak, jak promienie słońca topią śnieg lub bryły lodu.

Jest to tylko przykładowe wyobrażenie. Myślę, że każdy z Państwa ma dość fantazji, by

stworzyć własne obrazy. Najważniejsze, by rozluźnić mięśnie i „zapisać" leczniczy program w pod
świadomości. Seanse można przeprowadzać w dowolnym czasie,

najlepiej w samotności, aby nikt nam nie przeszkadzał. Jeżeli pomaga Państwu spokojna,

relaksująca muzyka, proszę ją wykorzystywać. Spokojna, lubiana melodia wzmacnia efekt relaksu.

Zwracam się do osób chorych, jak również do tych, którzy się nimi opiekują. Trzeba

zrozumieć, że decydującą rolę w zwycięstwie nad rakiem ma optymizm samego chorego, chęć życia i
wiara w wyzdrowienie. W większości przypadków chory na raka staje się nic nie rozumiejącym
obserwatorem, który modli się o pomoc do lekarzy i oczekuje ód nich cudu. Można setki razy
przekonywać chorego, że wyzdrowieje, namawiać, by się nie poddawał, przekonywać o
możliwościach współczesnej nauki, jednakże jak długo będzie on leżeć, zamartwiać się i nie spróbuje
popracować nad sobą, tak długo rezultat takiej „psychoterapii" będzie zerowy.

Leczenie poprzez likwidację guza, mam na myśli jego operacyjne usunięcie, czyli gwałtowne

wdarcie się w skomplikowane struktury organizmu w wielu przypadkach przypomina próbę naprawy
urządzenia elektronicznego przy pomocy młota i łomu. Osądźcie Państwo sami: kiedy wszystkie
istniejące sposoby oddziaływania na guza zostaną wyczerpane (człowieka rozkrojono, stwierdzono, że
nic już się nie da zrobić, zaszyto i odesłano do domu, aby tam czekał na śmierć, gdy najbliższym
powiedziano już po cichu, że kochana osoba nie będzie żyć) wtedy zaczyna się „spektakl", wszyscy
uczestnicy którego, oprócz skazanego na śmierć, znają koniec. A może lepiej byłoby przestać żałować
chorego, powiedzieć mu prawdę, dać możliwość wykorzystania ostatniej szansy ?! Piszę te słowa dla
osób, które w „spektaklu" grają rolę „pogrzebanych za życia". Jeżeli przeczytaliście Państwo moją
ostatnią książkę, to myślę, że przekonaliście się, że ze swoją chorobą jesteście sami. Możliwe, że to,
co teraz czytacie, wyda się Warn okrutnym, ale to prawda, a prawda nie może być okrutna. Prawda nie
zabija, lecz uzdrawia. Uzdrawia , jeśli człowiek znajdzie w sobie siły i męstwo, aby ją zrozumieć.

Ludzie zlekceważyli nakaz umiaru w jedzeniu, przestali się ruszać, zatruli swoje płuca i krew

dymem papierosowym, nadmiernym spożyciem kawy i słodyczy. Sami doprowadzają swój organizm
do tego, że musi cały czas się bronić. Niejednokrotnie daje on sygnały ostrzegawcze, prosi o pomoc,
ale człowiek go nie słucha. Tłumi ból różnymi tabletkami.

Teraz przyszedł moment, kiedy wszystko zależy od was samych. Jeżeli pośpieszycie z pomocą

zmęczonemu walką o życie własnemu organizmowi, to macie szansę żyć.

Wracając do pacjentki, o której pisałem wcześniej, zanim wyzdrowiała, musiała nad sobą

popracować. Oprócz wyżej opisanych metod, czterokrotnie oczyszczała wątrobę, brała różne ziołowe
kąpiele, dużo się poruszała, przeprowadzała zabiegi wodno-powietrzne, przestrzegała specyficznej
diety, piła herbatę z liści maliny, czarnej porzeczki, pokrzywy, wykonywała specjalne
przeciwnowotworowe ćwiczenia fizyczne. Kiedy po 6 miesiącach wytężonej pracy nad odzyskaniem
utraconego zdrowia zwróciła się do lekarza, który spisał ją już na straty usłyszała jedynie: „Pani
jednak żyje! A ja myślałem..."

Chcę, aby z tego, co napisałem każdy wyciągnął dla siebie wniosek: niezależnie od tego w jak

trudnej sytuacji zdrowotnej byśmy się nie znaleźli, zawsze trzeba trzymać się trzech zasad:

1. Wierzyć, że wystarczy nam sił do walki z chorobą
2. Mieć nadzieję na pewne wyzdrowienie
3. Kochać swoje ciało i duszę
Każdy powinien zrozumieć, że rak to ostatnie, końcowe ogniwo w łańcuchu naszych

chorób. Rak nie jest chorobą konkretnego organu, lecz chorobą wszystkich układów w organi
zmie, z których jeden szybciej „nie wytrzymał". Rak to przede wszystkim wynik
nieprawidłowego, fatalnego trybu życia, braku umiejętności radzenia sobie ze stresem,
ignorancji w dziedzinie fizjologii organizmu oraz nieprzestrzegania praw natury. Dlatego walka
z „konkretnymi" guzami ma nikłe szansę na sukces, czego przykładem mogą być przypadki śmierci
znanych polityków, gwiazd filmu i estrady (ich na pewno stać było na kosztowne leczenie). Przy
takim trybie życia, jaki prowadzimy rak jest po prostu nieunikniony, istnieje w każdym z nas od
chwili narodzin (znajduje się w genetycznej pamięci noworodka) i dopiero z czasem daje o sobie
znać. Wiele osób, na szczęście, nie dożywa raka, ponieważ wcześniej umiera na poprzedzające go
choroby. Diagnostyka jest popularna w bogatych, ekonomicznie rozwiniętych krajach. Jednak nawet
wczesne wykrycie raka nie gwarantuje wyzdrowienia, jeżeli nie podejmie się zasadniczych kroków i
nie zmieni trybu życia. Dane statystyczne dotyczące najlepiej rozwiniętych krajów, gdzie precyzja
lekarzy, doskonały poziom farmacji i urządzeń medycznych nie dają nadziei - co czwarty mieszkaniec
Ameryki umiera na raka. Zaś mieszkańcy gorzej rozwiniętych krajów po prostu nie dożywają raka -
umierają na poprzedzające go choroby: zawały serca, udary mózgu itd.

Na co ludzie chorują i szybko umierają

Próba prześledzenia procesu powstawania wielu chorób nie jest tak czasochłonna, jak mogłoby

się nam wydawać. Chociaż organizm każdego człowieka jest inny, jest indywidualnością (co po
twierdzają charakterystyczne linie papilarne, a prościej - odciski palców), to schemat powstawania

chorób u wszystkich jest jednakowy. W uproszczeniu wygląda on następująco: każda choroba, po
cząwszy od lekkiego zaczerwienienia skóry (np. alergii) po raka dowolnego organu jest chorobą
całego organizmu, a nie jego oddzielnych części. Nie jest ważne, jaka to choroba, jak ją nazwiemy

- ważne, że spowodowana jest przez gromadzące się w organizmie toksyny, które go

zatruwają. Trucizny te dostają się do organizmu dwiema drogami:

– z zewnątrz (wraz z pokarmem, powietrzem, wodą, lekami),
– tworzą się wewnątrz w rezultacie procesów życiowych samego organizmu lub

znajdujących się w nim bakterii.

Każdy nie przyswojony pokarm gromadzi się w jelicie grubym i przekształca się w „stół

biesiadny" dla bakterii, które wytwarzają w organizmie trujące substancje (toksyny). Substancje te
wchłaniane są przez ścianki jelita grubego, a później wraz z krwią są rozprowadzane do wszystkich
organów, powodując różne choroby. Proszę wybaczyć mi, ale podam drastyczny przykład. W czasie II
wojny światowej niemieccy okupanci przeprowadzali następujące eksperymenty. Od osób cierpiących
na chroniczne zaparcia pobierali zawartość jelita grubego, przygotowywali serum i wstrzykiwali
zdrowym ludziom. W zależności od ilości trucizny następowały zaburzenia psychiczne, pękanie
naczyń krwionośnych i wylew krwi do mózgu.

Na początku XX wieku profesor Uniwersytetu Moskiewskiego Zepp napisał interesującą

pracę, która jak wiele prac innych rosyjskich lekarzy nie doczekała się publikacji. Na podstawie
doświadczeń profesor ustalił, że wylew krwi do mózgu spowodowany jest z reguły zapaleniem uszu, a
zapalenie uszu to z kolei wynik zapalenia gardła. Gardło natomiast choruje, gdy nerki źle wypełniają
swoje funkcje. Nerki niedomagają dlatego, że człowiek śpi w ciepłej pościeli, chodzi ciepło ubrany,
nosi nie przepuszczającą powietrza odzież. Choroba nerek prowadzi do zakłócenia oddychania
skórnego oraz innych funkcji skóry. Zła praca skóry i nerek powoduje choroby wątroby, te zaś
prowadzą do zaburzeń pracy układu krążenia i układu pokarmowego. Powstają zaparcia, które
powodują samozatrucie organizmu (towarzyszą temu bóle głowy). W rezultacie dochodzi do
rozszerzenia i rozerwania naczyń krwionośnych mózgu. Kiedy porażony zostanie mózg
(mikrowylew), następuj ą zmiany we wszystkich układach organizmu, co może doprowadzić do róż
nych psychoz, schizofrenii, demencji, zakłóceń słuchu, wzroku, chorób jelita grubego, powstania
kamieni żółciowych i nerkowych, reumatyzmu itd.

Mniej więcej w tym samym czasie, ale na zupełnie innym końcu świata japoński profesor

Nishi zauważył, że u 99% osób, które zmarły z powodu różnych chorób znaleziono mikrowylewy
krwi do mózgu i to w tych częściach, które kierują ruchami kończyn. To doprowadziło Nishi do
wniosku, objaśniającego zjawisko chłodnych rąk i nóg. U osób stale mających chłodne ręce i nogi
zakłócona jest praca serca, nerek, naczyń krwionośnych. Mają one również osłabione płuca i wątrobę,
a przyczyną tego wszystkiego są zaparcia. Jeśli pokarm nie jest całkowicie spalony, a jego nie
strawione resztki rozkładają się w jelicie grubym, to powstaje tlenek węgla, który łącząc się z
hemoglobiną krwi tworzy trujący związek.

Związek ten, gromadząc się latami w organizmie niszczy mózg, układ krwionośny i ogólnie

cały organizm. Nishi wysunął wniosek, że jelito grube i mózg to najważniejsze organy naszego ciała.

Przed II wojną światową amerykański doktor Abbot opublikował pracę, w której opisał

pochodzenie niektórych chorób, wynikające ze zmian w kręgosłupie (w poprzedniej książce na str. 10
szczegółowo opisałem różne dolegliwości, spowodowane przesunięciem kręgów).

Dla tych, którzy jej nie mają podam parę danych, ponieważ są one ważne dla zrozumienia

przyczyn naszych niedomagań.

Gwałtowny ruch, dźwiganie niedużych ciężarów, mało ruchliwy tryb życia, nieprawidłowe

ułożenie ciała podczas pracy lub nauki itp. są w stanie spowodować minimalne zwichnięcie kręgów.
Zwichnięty kręg uciska nerwy i naczynia krwionośne, które są powiązane z mięśniami i konkretnymi
organami ciała. Jeśli nerw jest uszkodzony, to i organ, którym on kieruje źle funkcjonuje.

Przy przemieszczeniu kręgów szyjnych mogą pojawić się następujące dolegliwości: bóle

głowy, rozdrażnienie, nerwowość, bezsenność, katar, wysokie ciśnienie, ciągłe przemęczenie, alergia,
głuchota, choroby oczu, wypryski, pryszcze, różnorodne egzemy, choroby gardła, przeziębienia,

choroby tarczycy.

Przy przemieszczeniu kręgów piersiowych: astma, kaszel, ciężki oddech, sapanie, bóle rąk (od

łokcia w dół), pleców, choroby związane z nieprawidłowym funkcjonowaniem serca, bronchit
(zapalenie oskrzeli), zapalenie płuc, choroby pęcherzyka żółciowego, choroby wątroby, niskie
ciśnienie, zaburzenia w krwioobiegu, zapalenie stawów, choroby żołądka, zgaga, owrzodzenie żo
łądka i dwunastnicy, nieżyt żołądka, choroby nerek, stany ciągłego zmęczenia, choroby skóry (wągry,
wypryski, pryszcze, egzema, czyraki), reumatyzm, bóle brzucha, niektóre rodzaje bezpłodności.

Przy przemieszczeniu kręgów lędźwiowych: zaparcia, biegunki, skurcze w nogach, choroby

pęcherza moczowego, rozregulowanie cyklu miesiączkowego, bolesna miesiączka, impotencja, silne
bóle w kolanach, ischias, lumbago, bóle lędźwiowe, zły krwioobieg w nogach, obrzęki kostek,
„zimne" nogi, słabość w nogach, skurcze w mięśniach nóg, hemoroidy.

Biorąc pod uwagę to, co napisałem wyżej (a także opierając się na informacjach z poprzedniej

książki) każdy człowiek, nawet nie znający się na medycynie może wyciągnąć wniosek, że wszystkie
choroby są odzwierciedleniem nieprawidłowego trybu życia (tego, co i jak jemy, jak oddychamy,
śpimy, poruszamy się, myślimy), prowadzonego od dzieciństwa do późnej starości.

Jeszcze raz uważnie prześledźmy patologiczny łańcuch naszych chorób. Na początku

występują minimalne zmiany w kręgosłupie (spowodowane nieprawidłowym ułożeniem ciała podczas
snu, brakiem ruchu). Prowadzą one do zakłóceń pracy skóry (organizm ciągle jest niedotleniony).
Proces ten nasila się przez noszenie zbyt ciepłej odzieży, zaniedbywanie zabiegów wodno-
powietrznych. Zakłócenie oddychania przez skórę osłabia pracę wątroby i nerek (powstaje kamica,
osłabiają się zdolności filtracyjne tych organów), niekorzystnie zmienia się jakość i skład krwi. Zła
jakość krwi może spowodować choroby żył, skurcze nóg, niewłaściwy stan zębów, włosów i
paznokci, nieprawidłową pracę serca, choroby oczu, uszu i w końcu mózgu. Osłabienie pracy wątroby
i nerek prowadzi do zaburzeń układu pokarmowego, a zaburzenia te z kolei powodują choroby
żołądka, dwunastnicy (niestrawność, zgagę) itp. Oprócz tego prowadzi do chronicznych zaparć, które
powodują samozatruwanie się organizmu. Towarzyszą im choroby nerwowe i psychiczne, bóle głowy,
słabość, bezsenność, a w końcu pękanie naczyń krwionośnych mózgu. Jeśli nawet nie prowadzi to do
śmierci, to powoduje paraliż kończyn, gdyż uszkodzony zostaje obszar mózgu, odpowiedzialny za
system ruchu. Sparaliżowane, chłodne kończyny jeszcze bardziej pogarszają stan serca, naczyń
krwionośnych i nerek. W tej sytuacji pojawia się nieciekawa perspektywa chorób serca, raka lub
choroby Alzheimera. Na tym zamyka się krąg chorób.

Oczywiście u każdego człowieka choroby rozwijają się według „scenariusza",

charakterystycznego tylko dla jego organizmu i nie zawsze kolejność ich jest taka, jak opisana
powyżej. Często choroby rozwijają się jednocześnie. Osoby cierpiące na opisane choroby lub znające
je z obserwacji przyjaciół, znajomych lub rodziny po przeanalizowaniu swojego lub ich trybu życia
powinny się ze mną zgodzić.

Sami hodujemy raka

Przyprowadzono do mnie kiedyś chłopca, miał dwanaście lat. Przez ostatnie dwa lata miał

silne napadowe ataki astmy. Twarz jego była opuchnięta, koloru bladożółtego, stwierdziłem skrzywie
nie kręgosłupa, był otyły (skutek kuracji hormonalnej), miał zwolnienie z najprostszych nawet
ćwiczeń fizycznych. Gra w piłkę, jazda na rowerze, pływanie - wszystko to pozostawało w sferze ma
rzeń.

Siedział przede mną nieszczęśliwy, pozbawiony dzieciństwa dwunastoletni inwalida.

Najgorsze było to, że jego przyszłe życie rysowało się jeszcze straszniej (astma oskrzelowa to
przewlekła choroba bardzo trudna do wyleczenia). Na moje pytanie „Co lubi jeść?" mama
odpowiedziała, że mięso, zupy, produkty mleczne i słodycze, ciastka.

Nigdy nie mogę zrozumieć rodziców, którzy ze ślepej miłości starają się kupować swoim

dzieciom lody lub smaczne cukierki, słodki napój gazowany lub watę cukrową, nie rozumiejąc, że
wszystkie te produkty zmienią się w organizmie dziecka w trucizny, które nosić będzie w sobie do
końca życia. Dlatego też często, gdy rodzice mówią o chorobach dziedzicznych, mam ochotę

zaprzeczyć. Nie choroby są przekazywane dziedzicznie, dziedziczony jest nieprawidłowy tryb życia,
który w rezultacie jest przyczyną wielu chorób. „Czy się hartuje, uprawia rano gimnastykę?" - Nie.
Niestety większość dzieci w chwili obecnej nie wie, co znaczy hartowanie ciała, poranna gimnastyka.
Telewizor, komputer zastąpiły gry i aktywność fizyczną, dlatego też większość dzieci cierpi na
nadwagę, wady wzroku i ma bardzo niską odporność organizmu na wszelkie infekcje. „Jak lubi spać?"
- Miękkie łóżko, wysoka poduszka, ciepła kołdra, pierzyna. „Czy często chorował na anginę, grypę?"
-Tak. „A jak się chłopiec wypróżnia?" Matka wzruszyła ramionami - „Naprawdę nie wiem".
Zapytałem chłopca: „Czy masz kłopoty, gdy robisz kupkę?" Na jego policzkach pojawił się rumieniec.
Odpowiedział: „Robię, ale z trudem. Mam zatwardzenie, a kał ma postać kozich bobków". „A jak
często boli cię głowa?"- zapytałem. Odpowiedział, że raz na tydzień na pewno. „I co wtedy robisz?" -
„Nic. Leżę lub mama daje mi tabletkę". Przede mną siedziało dziecko, które dopiero zaczynało żyć.
Ale już teraz można było powiedzieć, że przy takim trybie życia było ono potencjalnym kandydatem
do zachorowania na raka. Zgodnie ze statystyką w krajach Europy zachodniej co czwarte dziecko ma
zaburzenia układu oddechowego, co dziesiąte - układu pokarmowego, co piąte - zaburzenia organów
wzroku i słuchu, a co trzecie -zakłócenia pracy układu nerwowego. Prawie 80% dzieci cierpi na
zaparcia i bóle głowy. Znalezienie zdrowego dziecka jest praktycznie niemożliwe! A czego można
oczekiwać od takich dzieci, kiedy dorosną.

Przyroda lubi tych, którzy żyją według jej praw. W chwili narodzin człowiek jest oblewany

wodą, następnie robi wdech, wciąga powietrze. Dosięga go pierwszy promień słońca, a wspiera go
ziemia. Umierając, człowiek żegna się ze światłem słonecznym, przestaje oddychać, schodzi pod
ziemię. Dlatego zawsze pomiędzy narodzinami a śmiercią leży życie, które w pełni zależne jest od
słońca, powietrza, wody i ziemi. Słońce daje nam energię życiową, powietrze zapewnia naszemu
organizmowi tlen, woda wypełnia komórki naszego ciała, a ziemia nas karmi. Takie są prawa przyro
dy. Są one niezmienne i wieczne.

Człowiek nie zechciał żyć według praw przyrody, zaczął tworzyć swoje sztuczne warunki,

zaczął bać się słońca, zatruł powietrze i wodę, przestał korzystać z dobrodziejstw ziemi, zastępując je
smakołykami w ładnych opakowaniach. I co otrzymał w zamian? Cierpienia i choroby. Człowiek
przyzwyczaił się do tego, że wszystko powinno być słodkie, smaczne, gotowane i ciepłe, dlatego też
ciągle trwa w „rozcieńczonym" stanie. Wraz z zatrutą krwią po jego ciele rozchodzą się choroby,
ubywa zdrowia, słabnie serce, zanika mózg. I żadne tabletki nie pomogą, ponieważ organizm
przypomina stojące bagno, które człowieka stopniowo wciąga. Z tej sytuacji są tylko dwa wyjścia:
albo żyć, chorując i oczekując na śmierć, albo też zmienić swoje życie tak, by być zdrowym. Stara
mądrość głosi: „Lekarze leczą, a przyroda ulecza". A to znaczy, że jeżeli choremu stworzy się warunki
zbliżone do naturalnych, to organizm będzie w stanie uporać się z każdą chorobą.

Gdy ostatnio pracowałem z chorymi na raka, to koniecznym elementem terapii uzdrawiającej

był system Nishi. Nie robi on tak oszałamiającego wrażenia jak złożone urządzenia do
napromieniowań, naświetlań czy błyszczące niklem sale operacyjne z mądrymi urządzeniami
wspomagającymi chirurgów podczas operacji, tym niemniej daje dobre rezultaty. Osądźcie Państwo
sami, analizując przypadki wyleczenia raka według systemu Nishi (dane profesora Watanabe).

Rak płuc (K.Majra, lat 76). W sierpniu 1958 r. wykryto u niego raka płuc i zaproponowano

operację chirurgiczną, na którą nie wyraził zgody. Powtórne badanie w tokijskim szpitalu potwierdziło
diagnozę. Podczas 2 miesięcy pobytu w szpitalu był leczony sorcomecyną, ale zaczął odczuwać
słabość w całym ciele, stopniowo tracił apetyt. Oddychanie sprawiało mu ogromną trudność. Zdjęcie
rentgenowskie, wykonane pod koniec drugiego miesiąca pobytu w szpitalu wykazało, że zaciemnienie
w płucach pozostało, a w obszarze serca zwiększyło się. To ostatnie było efektem ubocznym leczenia
sorcomecyną i innymi preparatami farmaceutycznymi, które doprowadziły do zakłócenia cyrkulacji
krwi i limfy. Oddychanie stało się praktycznie niemożliwe. Sytuacja była bez wyjścia, nawet operacja
nie rokowała żadnych szans. W grudniu chorego wypisano ze szpitala. Ktoś z rodziny zaproponował
mu wypróbowanie leczenia według systemu Nishi. W ciągu dnia chory wykonywał następujące
zabiegi:

1. stosował leczenie powietrzem
2. zażywał kąpieli naprzemiennych

3. pił herbatę z liści palmy daktylowej, bardzo bogatą w witaminę C (2 litry dziennie)
4. wykonywał zestaw ćwiczeń Nishi.
Po upływie miesiąca poprawił mu się apetyt, zniknęła słabość, polepszył się nastrój, zaczął lżej

oddychać. Zaciemnienie w płucach, wielkości kurzego jajka, zmniejszyło się. Po upływie roku (w
listopadzie 1959 r.) pacjent był już zupełnie zdrów i już do końca życia stosował
przeciwnowotworowy system Nishi.

Rak żołądka (T.Jumiki, lat 69). W szpitalu po dokładnych badaniach postawiono diagnozę -

rak żołądka. Zaproponowano operację, ale chory odmówił. Postanowił przejść terapię według systemu
Niszi.

Po upływie miesiąca minęło uczucie dyskomfortu w żołądku, zmniejszyły się mdłości. Po

roku przysłał list, pisał, że czuje się dobrze i wysoko ocenia leczenie, które uwolniło go od raka
żołądka bez konieczności poddania się operacji.

Rak jelita grubego (Iszizuko, lat 61). Latem 1958 r. zaczął odczuwać ból podczas jedzenia. Kał

z powodu domieszki krwi zabarwiony był na ciemny kolor. Lekarze ze szpitala w Osace postawili
diagnozę: rak jelita prostego. Chory odmówił jednak operacji. Zwrócił się do innego szpitala, w
którym w ciągu 2 miesięcy przeszedł kurs leczenia według systemu Nishi, po którym nastąpiło pełne
wyzdrowienie.

Rak krtani (Masapugu, lat 68). Chory nie mógł mówić. Lekarze szpitala w Osace postawili

diagnozę: rak krtani. Zalecono leczenie izotopami, które nie pomogło. W listopadzie 1958 r. chory
zgłosił się do szpitala na leczenie według systemu Nishi. Miał złe nawyki: palił (do 40 papierosów
dziennie), uwielbiał słodycze, które jadał w dużych ilościach. Te przyzwyczajenia zwiększały pod
rażnienie tej części krtani, w której rozwinął się rak. Dwa miesiące leczenia dały oczekiwany rezultat:
głos wrócił do normy. Jego stan fizyczny znacznie się poprawił. Chorego wypisano ze szpitala, aby
kontynuował leczenie samodzielnie. W liście z 1962 r. dziękował za pomoc w odzyskaniu zdrowia.

Rak macicy (Gojono Sato, lat 49). Przez 5 lat cierpiała na silne krwotoki macicy. Postawiono

diagnozę - rak macicy. Zgłosiła się do szpitala i przez 8 miesięcy leczyła się według systemu Nishi.
Jej stan fizyczny poprawił się już pod koniec 2 miesiąca. Wystąpił obfity krwotok, podczas którego
wydalone zostały martwe kawałki tkanki. Została wypisana ze szpitala i w domu kontynuowała lecze
nie. Jeszcze trzy razy powtórzyły się krwotoki, usuwające obumarłe tkanki. Telefonicznie prowadziła
konieczne konsultacje. Teraz czuje się dobrze, jest zupełnie zdrowa, co potwierdziły badania.
Opowiadała, że lekarz, który proponował operację był zdumiony wynikiem badań i stwierdził: „Pani
to ma szczęście, prawdopodobnie był błąd w diagnozie."

Opisane wydarzenia miały miejsce 40 lat temu, ale do dzisiaj w Japonii z powodzeniem

stosuje się system Nishi przy leczeniu chorób nowotworowych. Począwszy od 1990 r. system ten
zaczęto stosować w wielu ośrodkach medycyny niekonwencjonalnej w Rosji.

Ja osobiście i moi koledzy stosujemy go od roku 1986, wprowadzając pewne modyfikacje

(uwzględniając klimat, inne gatunki produktów spożywczych itp.). Nie prowadziłem statystyki, gdyż
rezultatami badań zajmowali się lekarze, ale zebrałem listy chorych, którzy przechodzili u nas
leczenie. W listach tych opisane są wyniki samodzielnego leczenia. Przedstawiam niektóre urywki.

Rak macicy (Natalia D., lat 44; 1986 r.). Podczas badania stwierdzono raka macicy z

przerzutami do piersi. Lekarz żądał szybkiej zgody na operację. Pacjentka wyglądała źle: miała
poszarzałą skórę, była zgarbiona, z ust dobywał się nieprzyjemny zapach. Po rozmowie lekarz
zrozumiał chorą, być może nie chciał 44-letniej kobiety pozbawiać narządów rodnych i piersi.
Operację odłożono na 8 tygodni. Natalia nadal pracowała, a domowe obowiązki wziął na siebie jej
mąż (to wspaniale, gdy bliski człowiek naprawdę Cię rozumie). Dwa razy dziennie Natalia robiła
kąpiele powietrzne, piła herbatę z liści czarnej porzeczki, maliny, dzikiej róży. Brała naprzemienne
prysznice, wykonywała kompleks ćwiczeń według systemu Nishi. Oczyszczała jelito grube za
pomocą lewatyw. Jadła tylko surowe owoce, orzechy, otręby, a także ryż, kasze z gotowanymi
warzywami, piła soki z marchwi i buraka.

Po trzech tygodniach na jej ciele pojawiły się czerwone plamy, a z pochwy wydostawały się

„straszne odpady". Wszystko to świadczyło o tym, że organizm zaczął się oczyszczać. Później Natalia
przeszła na głodówkę. Przez 7 dni piła wodę (do szklanki dodawała l łyżeczkę octu jabłkowego i l

łyżeczkę miodu, aby uzupełnić braki w minerałach i witaminach). Siódmego dnia przerwała
głodówkę. Wiadomym jest, że jak długo człowiek pościł, tak długo powinien z tej głodówki
„wychodzić". I dlatego przez 7 dni piła tylko świeżo przygotowane soki z 5 rodzajów warzyw i
owoców o różnych kolorach. Jadła warzywa i owoce. Później przeszła na dietę, polegającą na
prawidłowym łączeniu produktów. Po upływie 8 tygodni, pełna niepokoju poszła do lekarza, który
wcześniej skierował ją na operację. Po dokładnym badaniu, nie kryjąc zdumienia lekarz powiedział:
„Nie wierzę własnym oczom, jak to się Pani udało?" Kiedy Natalia opowiedziała, co zrobiła w tak
krótkim czasie, lekarz wykrzyknął: „Muszę panią wszystkim pokazać!"

List Natalia napisała po upływie roku od przeprowadzonej kuracji. Pracowała, dobrze się

czuła, krócej mówiąc - rozkoszowała się zdrowiem.

Wszystkich ludzi można według mnie podzielić umownie (tylko bez obrazy) na „leniwych" i

„pracowitych". „Leniwi" czekają na pomoc od innych, troskę o swoje zdrowie składają na barki
lekarzy, bioterapeutów itp. „Pracowici" chcą pomóc sobie sami, chcą poznać prawdziwe przyczyny
swoich chorób, tylko nie zawsze wiedzą, jak to zrobić. Przeważnie dla nich - „pracowitych" piszę
moje książki. Jeśli chodzi o leniwych, to radzę im zastanowić się nad starą wschodnią mądrością,
która mówi: „Nikt nigdy nic nie robi, nie zaspokajając przy tym przede wszystkim swoich, a nie
waszych potrzeb." I dlatego nigdy nie należy oddawać „bezmyślnie w ręce innego człowieka
najcenniejszego, co macie - życia i zdrowia". Nie traćcie Państwo czasu w bezowocnym oczekiwaniu
na „cudowne uzdrowienie", nikt nie zatroszczy się o Was lepiej niż Wy sami. Tylko Państwo sami
mogą uczynić się zdrowszymi. I dlatego trzeba wykazać wolę i upór, być bezlitosnym dla własnego
lenistwa, uzbroić się w wiedzę, doświadczenie, szukać swojej drogi do zdrowia, a jak wiadomo, kto
szuka, ten zawsze znajdzie.

Współczesna medycyna proponuje w leczeniu raka trzy podstawowe metody: chemioterapię,

rentgenoterapię i zabiegi chirurgiczne. Jak już pisałem, proponowane metody są walką ze skutkami.
Najważniejsze - to znać przyczyny i walczyć z nimi. Na dzień dzisiejszy za najważniejszą przyczynę
uważa się niezdolność sił obronnych organizmu do przeciwstawienia się chorobie nowotworowej. A
więc od likwidacji tej właśnie przyczyny należy rozpocząć profilaktykę i walkę z chorobami
nowotworowymi. Kompleksowy system, który proponuję, nigdy nie był zbadany naukowo. Jedynymi
„recenzentami" są chorzy na raka, którym udało się zwyciężyć chorobę i teraz są zdrowi. System ten
nigdy nie był opublikowany, jeśli wykorzystywane były jego elementy, to tylko przez moich uczniów
i kolegów. Uwaga! System można stosować niezależnie od procesu leczenia i przyjmowanych leków.
Jego zaletą jest pełna mobilizacja sił obronnych organizmu, „wadą" zaś to, że, w odróżnieniu od
środków farmakologicznych, wymaga od człowieka ciągłej troski o swoje zdrowie. Ciężko chory
potrzebuje na wyzdrowienie więcej czasu. U osób mających niewielkie zaburzenia stanu zdrowia
poprawa nastąpi szybko. A zdrowi zachowają dobre samopoczucie do końca życia.

Za podstawę systemu posłużyły:

1. Prace rosyjskiego fizjologa, akademika Iwana Pawłowa, oparte na twierdzeniu, że organizm

człowieka jest samoregulującym, leczącym samego siebie, podtrzymującym, odbudowującym i
„doskonalącym" systemem;

2. Prace rosyjskiego akademika Ugolewa z zakresu trawienia;
3. Prace doktorów Walkera i Hersona z zakresu leczenia chorych na raka;
4. Metody oczyszczania organizmu stosowane przez tybetańskich znachorów;
5. Teorie wodolecznictwa i hartowania organizmu wodą S. Kneippa i Porfirego Iwanowa;
6. Gimnastyka przeciwrakowa Nishi;
7. Moje własne obserwacje poczynione podczas pracy w Moskiewskim Naukowo-Badawczym

Centrum Zdrowia.

Hipokrates powiedział: „Jeśli w Przyrodzie jest choroba, to znaczy, że Przyroda ma na nią

lekarstwo. Trzeba je tylko znaleźć." Jak to zrobić? Maksymalnie przybliżyć warunki naszego życia do
praw przyrody. W tym celu należy:

1. Opanować gimnastykę oddechową (książka pierwsza, str. 49-53);
2. Zmienić nawyki żywieniowe (książka pierwsza, str. 114 - 115);

3. Pić świeżo przygotowane soki warzywne i owocowe;
4. Stosować wodne zabiegi hartujące (kąpiele lecznicze, sauna, naprzemienny zimny i gorący

prysznic - pierwsza książka, str. 76-84);

5. Uprawiać ćwiczenia fizyczne (niniejsza książka, str. 57 - 58, 60 -61, 74-75);
6. Oczyszczać organizm (pierwsza książka, str. 159 - 174, niniejsza książka, str. 45, 79 przepis nr

32, str. 81 przepis nr 34)

7. Wykonywać gimnastykę przeciwrakową Niszhi;
8. Nauczyć się panować nad psychiką (emocjami, myślami, pragnieniami - książka pierwsza, str.

177-182, obecna książka, str. 91)

Rozwinięcie wszystkich wyżej wymienionych punktów znajdziecie Państwo czytając uważnie

moje książki. Oto kilka wyjaśnień, dotyczących kwestii życiowych.

Odżywianie (problem odżywiania dokładnie opisałem w poprzedniej książce, zwracam więc

tylko uwagę na zasadnicze momenty).

1. Należy koniecznie stopniowo wykluczać z jadłospisu wszystkie rafinowane i nienaturalne

produkty (kiełbasy, wędliny, margaryny, konserwy, przetwory, ocet spirytusowy, białą mąkę,
zupy w proszku, różne sosy, itp.);

2. Ograniczyć do minimum spożycie cukru i produktów zawierających cukier oraz jego

dietetycznych zamienników (cukier zastąpić miodem);

3. Ograniczyć do minimum spożycie środków pobudzających (kawy, czarnej herbaty, mięsa,

bulionów mięsnych, mocnego alkoholu);

4. Ograniczyć spożycie tłuszczów zwierzęcych, w tym masła, żółtego sera, tłustych gatunków

mięsa.

5. Zredukować do minimum spożycie pieczywa drożdżowego.

Do jadłospisu należy włączyć kasze, gotowany ryż (najlepiej nie oczyszczony, warzywa,

owoce - nie mniej niż 5 rodzajów, zarówno w postaci surowej, jak i gotowanej, ryby, drób, kiełki
pszenicy, ser biały (tłusty - 50 g dziennie), żółty ser (l - 2 plasterki dziennie), jajka (na miękko - 3 razy
w tygodniu).

Przy ustalaniu jadłospisu należy kierować się następującymi zasadami: jemy wszystko, co

rośnie na ziemi, w ziemi, na drzewach (spożywamy w postaci surowej lub gotowanej, dobrze byłoby,
gdyby produkty były wyhodowane w regionie, w którym mieszkamy), miód, jajka, kwaśne mleko.
Układając jadłospis należy brać pod uwagę tabelę łączenia produktów (książka pierwsza, str. 114-115,
obecna książka, str. 48). Jadłospis należy ustalać w następujący sposób:

1. sok, 2. surówka, 3. drugie danie - przed południem węglowodany (kasza, ziemniaki,

warzywa, owoce, tzn. produkty pochodzenia roślinnego), po południu białka (ryby, biały ser -
produkty pochodzenia zwierzęcego).

Najlepiej jeść 2 razy dziennie. Jeżeli jesteście Państwo głodni - można jeść warzywa, owoce

lub pić herbatę z liści malin, jeżyn, brzozy, czarnej porzeczki (4 - 6 szklanek dziennie).

Koniecznie nauczyć się wolno przeżuwać (zdrowi 25 -30 razy, chorzy 50 - 70 razy) każdy kęs.
Jeszcze raz chcę podkreślić konieczność picia przed posiłkami świeżo przygotowanych soków

i jedzenia surówek. Powody są następujące:

Jednym z najważniejszych światowych odkryć XX wieku w dziedzinie odżywiania było

odkrycie teorii trawienia membranowego. Według niej w procesie trawienia bierze udział nie tylko
żołądek i jelito cienkie, ale również naczynia krwionośne. Dlatego, jeśli człowiek odżywia się byle
jak, nie przestrzegając fizjologicznych zasad odżywiania, niechybnie prowadzi to do chorób. Jeżeli
dawniej uważano, że z jelita cienkiego do organizmu przedostaje się tylko jeden „strumień" substancji
odżywczych, to prace Ugolewa dowiodły, że jest ich co najmniej pięć. Jeden ze strumieni składa się z
ponad 30 hormonów i substancji hormonopodobnych, które powstają w komórkach jelita i jego florze
bakteryjnej, co ma decydujące znaczenie nie tylko dla procesu trawienia, ale i dla przebiegu czynności
fizjologicznych całego organizmu. Co więcej, okazało się, że swoją masą komórki te przewyższają
masę wszystkich komórek gruczołów dokrewnych i produkują hormony identyczne z hormonami,
wytwarzanymi przez gruczoły dokrewne. Oprócz tego, mikroflora jelita cienkiego może produkować

niezbędne hormony, witaminy, aminokwasy. Dlatego każde hamowanie rozwoju mikroflory, np.
antybiotykami, lub odwrotnie - stworzenie korzystnych warunków do jej patologicznego rozwoju na
skutek ciągłego spożywania rafinowanej albo gotowanej żywności niszczy system hormonalny
organizmu.

Przy okazji pragnę zauważyć, że jeżeli spojrzeć pod kątem tej teorii na tak powszechne

schorzenie jak choroby tarczycy, to staje się jasne, że są one wynikiem zakłócenia procesu trawienia
(nawyk szybkiego jedzenia, nieprawidłowe łączenie produktów i popijanie w czasie jedzenia - to
podstawowe przyczyny, prowadzące do choroby tego narządu). Spróbujcie Państwo zmienić błędne
nawyki w żywieniu, a dolegliwość zniknie. Przytłaczająca większość ludzi cierpi z powodu
oczywistej patologii, wywołanej naruszeniem zdrowej mikroflory. Przy czym zaburzenia te
rozpoczynają się w wieku niemowlęcym, kiedy zamiast matczynego mleka dziecko dostaje mleko
krowie lub jego przetwory. W wyniku tego, zamiast zdrowej fermentacji mlekowej rozpoczynają się
procesy gnilne, zatruwające organizm i obecnie z tego powodu dzieci męczą alergie, katary,
gronkowce, chore zatoki i setki innych problemów zdrowotnych. Właśnie w celu wzmocnienia
systemu hormonalnego oraz dostarczenia witamin, soli mineralnych, makro- i mikroelementów każdy
posiłek powinniśmy zaczynać od świeżo przygotowanych soków. Po spożyciu soku trzeba koniecznie
jeść surówki, minimum z pięciu różnych warzyw (np. ziemniak, kapusta, burak, marchew, cebula). W
takiej surówce znajdują się wszystkie niezbędne dla organizmu włókna pokarmowe (błonnik) lub
substancje balastowe - są to najważniejsze składniki pokarmu, niezbędne dla normalnej pracy
przewodu pokarmowego i całego organizmu. Brak błonnika w pożywieniu prowadzi do zaburzeń
przemiany cholesterolowej, hormonalnej, sprzyja powstawaniu kamieni. Flora bakteryjna odżywia się
błonnikiem, przetwarzając go w witaminy i niezastąpione aminokwasy. Zmuszają one jelito grube do
pracy -sprzyjają szybkiemu przesuwaniu się pokarmu. Jest to szczególnie cenne przy naszym
„patologicznie siedzącym" trybie życia.

Błonnik przyśpiesza wydalanie z organizmu toksyn i zatrzymuje w nim tak potrzebne jony

potasu, wapnia, sodu, magnezu. Znajduje się on w warzywach i owocach. Dlatego surówki powinny
znajdować się na naszym stole przez cały rok. Są one szczególnie potrzebne ludziom starszym - po
prostu nie można wymyślić lepszej profilaktyki przeciw cukrzycy i otyłości. Zwracam się do osób w
podeszłym wieku: jeśli już straciliście zęby (a straciliście je dlatego, że jedliście zbyt dużo słodkiego i
gotowanego), to jedzcie warzywa i owoce, przecierajcie je na plastikowych tarkach, pijcie świeżo
przygotowane soki - z miąższem, aby jak najwięcej błonnika dostało się do organizmu. Jeśli
wyrobicie sobie Państwo nawyk rozpoczynania posiłków od soków i surówek, zyskacie zdrowie. Z
całym przekonaniem mogę stwierdzić, że u ludzi przyzwyczajonych do jedzenia głównie kanapek,
zup, ziemniaków z mięsem zaburzony jest mechanizm regulacji zapotrzebowania na pokarm. Z tego
powodu są oni stale głodni i jedzą wszystko „jak leci", co prowadzi do nadwagi i ciągłego zatruwania
organizmu niestrawionymi gnijącymi resztkami pokarmu.

Przeciwrakowy kompleks Nishi:
1. Spać tylko na twardej poduszce i twardym materacu.
2. Wykonywać ćwiczenie „rybka". Pozycja wyjściowa: Leżąc na plecach położyć dłonie na

wysokości 4. i 5. kręgu szyjnego, zgiąć łokcie, całym ciężarem przylgnąć do podłogi. Nogi złączyć,
palce nóg podciągnąć w stronę głowy. Wszystkie wypukłości (potylica, ramiona, łydki, miednica)
wcisnąć w podłogę. Wykonanie: W tej pozycji rozpocząć szybkie wibracje - kołysanie ciała z prawej
strony w lewą, na podobieństwo szybko płynącej rybki. Ćwiczenie wykonywać rano i wieczorem po l
minucie. Ćwiczenie to, mimo swej prostoty, daje zadziwiające efekty w usuwaniu wad kręgosłupa.
Podczas wykonywania ćwiczenia „rybka" kręgi wchodzą na swoje miejsce, osłabiając tym samym
ucisk na przyciśnięte przez nie naczynia krwionośne i zakończenia nerwowe (co jest przyczyną wielu
chorób).

3. Ćwiczenie „karaluszek". Pozycja wyjściowa: Pod szyję położyć twardy wałek, podnieść do

góry obie ręce i nogi tak, aby stopy były równoległe do podłogi. W takie pozycji potrząsać rękami i
nogami jednocześnie (podobnie jak przewrócony karaluch). Wykonywać l - 2 minuty rano i
wieczorem. Na czym polega tajemnica tego ćwiczenia? Wszyscy wiedzą o uzdrawiających właściwo
ściach biegu. Ćwiczenie „karaluszek" daje efekt biegu, ale bez obciążania stawów i serca, co jest

bardzo ważne dla ludzi słabych, przebywających w łóżku ze względu na chorobę, dla osób z
ograniczoną możliwością poruszania się. Ćwiczenie uaktywnia cyrkulację krwi nie tylko w
kończynach, ale i w całym ciele.

4. Łączenie dłoni i stóp. Ćwiczenie składa się z czterech etapów. Pozwala unormować zmiany

energetyczne w naszym organizmie. Jak wiadomo, tylko u zdrowego człowieka lewa i prawa część
ciała ma jednakowy ładunek. Każde zakłócenie równowagi może prowadzić do choroby (na tym
opiera się diagnostyka na podstawie aury). Pozycja wyjściowa: Etap 1. Położyć się na plecach. Dłonie
złączyć, lekko dociskając do siebie opuszki palców obu rąk (10 razy). Etap 2. Złożyć dłonie
równolegle do tułowia i przemieszczać je wzdłuż ciała, jakby rozcinając ciało na pół (10 razy). Etap 3.
Złączyć stopy tak, aby przylegały do siebie. W takiej pozycji podnieść nogi i przesuwać w przód - w
tył (10 razy). Ręce ze złączonymi palcami poruszać tak, jakby rozcinały brzuch (podobnie jak w
etapie 2). Etap 4. Poleżeć ze złączonymi dłońmi i stopami 3 - 5 minut. Oczy zamknięte.

5. Ćwiczenia na regenerację kręgów szyjnych i oddychanie:
a) siedząc na krześle unosić i opuszczać ramiona 10 razy;
b) skłaniać głowę w prawo i w lewo (po l O razy), starając się dosięgnąć uchem ramienia;
c) skłaniać głowę w tył i w przód (po 10 razy);
d) obracać głowę na boki zgodnie ze wskazówkami zegara i w przeciwnym kierunku (po 10

razy);

e) wyciągnąć ręce do przodu przed siebie, odwrócić dłonie równolegle do siebie, kręcić głową

w lewo i w prawo (po 10 razy);

f) podnieść ręce nad głową z dłońmi ułożonymi równolegle do siebie i obracać głowę w lewo i

w prawo (po 5 razy);

g) położyć ręce na ramionach. Łokcie odciągnąć do tyłu, wyobrażając sobie, że między

łopatkami znajduje się jabłko, które chcemy ścisnąć. Odchylając łokcie do tyłu (jakby próbując
ścisnąć jabłko) jednocześnie wyciągać w przód podbródek (tak, jak łabędź, wyciągający szyję). To
ćwiczenie umożliwia rozluźnienie kręgów i mięśni szyi, co poprawia przypływ krwi do mózgu,
normalizuje pracę układu nerwowego i trawiennego. Wykonywać rano i wieczorem po 3 minuty.

h) siedząc na krześle położyć ręce na kolanach, zsunąć się na brzeg krzesła, zamknąć oczy i

rozkołysać ciało w lewo i w prawo, jednocześnie w rytm kołysania wciągać i wypinać brzuch.

Dlaczego wśród innych zestawów ćwiczeń fizycznych pierwszeństwo daję właśnie temu?
Po pierwsze: żaden ze znanych mi zestawów nie regeneruje wszystkich układów organizmu w

takim stopniu, jak ten. Po drugie: Japończycy znani są z umiejętności gromadzenia doświadczeń
wiedzy światowej z różnych dziedzin nauki, w tym medycyny. Po trzecie: dane statystyczne (w
Japonii), dotyczące osób, które wyleczyły się z raka świadczą o wysokiej efektywności tego zestawu
ćwiczeń. Po czwarte: ja sam, codziennie wykonując ten zestaw ćwiczeń pozbyłem się poważnych
kłopotów z kręgosłupem (o których pisałem) i odzyskałem dobrą kondycję fizyczną i psychiczną.

Oprócz wymienionych wyżej zabiegów, radziłbym stosować kurację wspomagającą, która

uzupełnia system:

1. ssać olej roślinny (3 - 4 razy dziennie);
2. pić herbatę z liści malin, porzeczek - około l litra (codziennie);
3. spożywać sproszkowaną skorupkę jednego jajka - codziennie;
4. odżywiać się produktami zawierającymi fitoestrogeny: soją, fasolą, kapustą, brokułami;
5. dodawać do posiłków czosnek, cebulę, rzodkiew, gorczycę, zawierające fitoncydy -

naturalne antybiotyki;

6. spożywać produkty kiszone: kapustę, ogórki - źródła witaminy C;
7. spożywać produkty zawierające żelazo i miedź - jabłka, truskawki, maliny, buraki, czarną

porzeczkę, marchew;

8. spożywać produkty, zawierające selen, cynk, fosfor, witaminy E i B, magnez (kiełki

pszenicy, owies, kasza jęczmienna, proso, otręby);

9. stosować jodynę - bardzo korzystny środek leczniczy i profilaktyczny (patrz: przepis nr 38)

Przepis nr 38 (zwiększa odporności i aktywności leukocytów, obniża poziomu cholesterolu

we krwi, oczyszcza naczynia, sprzyja wzrostowi liczby leukocytów we krwi):

W 50 ml ciepłej przegotowanej wody rozpuścić l łyżeczkę od herbaty jodyny (kupić w aptece

do stosowania zewnętrznego), dokładnie rozmieszać i dodać pełną łyżkę mąki ziemniaczanej. Potem
postawić na słabym ogniu i ciągle mieszając dodać 200 ml wrzątku, doprowadzić do wrzenia,
gotować l minutę. Stosować 4 -6 łyżeczek po jedzeniu l raz co drugi dzień, aż do zużycia. Potem przy
gotować nową porcję i znów pić.

Uwaga! Jeśli chorobę zdiagnozowano jako raka w trzecim lub czwartym stadium z

przerzutami i lekarze nie dają żadnych szans, proszę spróbować następującego przepisu:

Przepis nr 39:
Zmieszać w szklance 30 ml nierafinowanego oleju słonecznikowego lub oliwy i 15 ml 96%

spirytusu. Przykryć szklankę pokrywką, potrząsać szklanką 2 minuty i od razu potem wypić. Niczym
nie popijać, nie przegryzać. Pić mieszankę 3 razy dziennie 30 minut przed jedzeniem o jednej i tej
samej porze. Jeśli pojawią się nudności, można żuć skórkę cytryny, ale koniecznie ją wypluć. Pić olej
ze spirytusem przez 10 dni, potem zrobić 5 dni przerwy i tak trzy razy pod rząd. Po trzecim razie
przerwa 21 dni. W przerwie należy odpoczywać, żadnych innych sposobów leczenia nie stosować.

Kategorycznie zabrania się:
1. jakiegokolwiek innego leczenia oprócz zaleceń lekarza;
2. przerywania leczenia w trakcie;
3. samowolnego obniżania dawki;
4. wprowadzania dożylnie glukozy;
5. picia alkoholu w dowolnej postaci i palenia tytoniu.

Dodatkowe rady:
– Nie należy używać wódki zamiast spirytusu.
– Leczenie można rozpocząć w każdym stadium choroby.
– Pić tylko jeden gatunek oleju od początku do końca terapii.
– Nie stosować specjalnej diety, a jeść tak, jak to opisałem powyżej. Głodować nie wolno.
– Ograniczyć do minimum spożycie wszelkich tłuszczów.
– Można zażywać wszystkie środki przeciwbólowe oprócz silnych narkotyków. Wszystkie

inne lekarstwa przepisane przez lekarza można przyjmować. Nie używać preparatów
hormonalnych.

Tą metodą leczy się raka żołądka pierwszego i drugiego stopnia w ciągu 3 - 4 miesięcy; raka

trzeciego - czwartego stopnia z przerzutami w ciągu 8 miesięcy - 1,5 roku. Jeśli chory stosował
urynoterapię, to wyleczenie jest niemożliwe. Picie moczu bez oczyszczania organizmu - to
samobójstwo. Po 3 - 4 miesiącach można dorobić się marskości wątroby!!! Przez pierwsze 4 - 10 dni
leczenia może w gardle pojawić się pieczenie, obrzęk. Jest to spowodowane zabliźnianiem się
mikrowrzodów - trzeba pocierpieć. Po 14 - 18 dniach nieprzyjemne odczucia miną.

Informacja do przemyślenia

Problemem raka zajmują się uczeni całego świata, ale nie zmienia to faktu, że właśnie rak jest

przyczyną śmierci co trzeciej osoby na świecie. Pierwsze wzmianki o raku datowane są na XII wiek
p.n.e. Poważni uczeni zaczęli badać tę chorobę w XIX wieku. Według dzisiejszej klasyfikacji istnieje
ponad 150 rodzajów nowotworów. Opracowano wiele metod walki z rakiem. Niestety, onkolodzy,
uzbrojeni we wszystkie osiągnięcia nowoczesnej technologii, są bezradni.

W starym tybetańskim traktacie o leczeniu chorób „Hudszi" starożytni lekarze wskazują na to,

że rak to określony rodzaj mikroorganizmów, które pasożytując w ciele człowieka trują go swoimi
wydzielinami - toksynami. Na początku porażony zostaje układ krwionośny i kostny, czemu
towarzyszą bóle stawów, kręgosłupa, serca. Pasożyty te zostały nazwane „białą śmiercią". Z biegiem
czasu pasożyty te, przeobrażając się, wrastają w inne części ciała, tworząc guzy - nazwano je „czarną
śmiercią" - rakiem. Wziąwszy za podstawę założenia starożytnej teorii, uczeni biochemicy z Sankt

Petersburga spróbowali znaleźć tego pasożyta. W toku badań naukowych udowodniono, że komórki
rakowe to nie zwyrodniałe ludzkie komórki, jak do tej pory sądzono, ale żyjące w każdym z nas
rzęsistki (Trichomonas) - jednokomórkowe organizmy, jedne z najstarszych na planecie. Jak pokazały
badania naukowe rzęsistki mają zdumiewającą zdolność przekształcania się i dostosowywania do
zmieniających się w organizmie warunków (dlatego tak trudno je rozpoznać). Na przykład: duże
dawki promieniowania, śmiertelne dla człowieka, na rzęsistki działają jak stymulator, powodując
jeszcze szybszy ich rozwój. Dlatego na skutek promieniowania rzęsistek zaczyna być „agresywny".
Próbując się ratować, przenika z tkanek do krwi i limfy. W ten sposób rozprzestrzenia się po całym
ciele. W tych miejscach, gdzie zaczyna się rozwijać, tworzą się przerzuty. Być może dlatego, jak
uważają uczeni, ogólnie przyjęte metody leczenia chorób nowotworowych, takie jak chemioterapia
czy naświetlanie, czasowo osłabiając symptomy (powodują chwilową poprawę samopoczucia),
potęgują przyczyny choroby. Analizując historię choroby ludzi, którzy poddali się wyżej
wymienionym zabiegom uczeni odkryli, że większość tych osób umarła po upływie 3-10 lat. Na
drodze doświadczeń uczeni dowiedli, że jeżeli rzęsistek rozwija się w tkankach, to tworzy guzy, jeżeli
w naczyniach krwionośnych - to skrzepy.

Wysunięto hipotezę, że to właśnie w tym pierwotniaku są wirusy AIDS (a nie jak przyjęło się

uważać, w komórkach limfatycznych). Dowodem słuszności tej hipotezy jest fakt, że preparaty
przeciwwirusowe są zupełnie nieskuteczne przy leczeniu AIDS. A to oznacza, że dopóki nie
rozwiążemy problemu leczenia raka, nie poradzimy sobie również z AIDS.

W jaki sposób rzęsistek dostaje się do organizmu? Doświadczenia przeprowadzone na

zwierzętach i dwutygodniowych embrionach wykazały obecność rzęsistka w sercu, mózgu, płucach,
wątrobie, nerkach, jelicie grubym. Cystopodobne rzęsistki znaleziono na dziąsłach pacjentów klinik
stomatologicznych. Nosicielkami rzęsistka pochwowego były badane kobiety w wieku 16-58 lat.
Badania krwi dużej grupy osób, wykonujących różne zawody, zamieszkujących różne obszary
dowiodły, że wszyscy są nosicielami rzęsistka. Pierwotniak ten żyje w jamie ustnej, w obrębie
żołądka, w strefie urogenitalnej. Na czym polega mechanizm działania rzęsistka? Wraz z krwią i limfą
może on wędrować do wszystkich organów. Produkty jego działalności fizjologicznej zatruwają orga
nizm „gospodarza", porażając układ nerwowy, stawy, wątrobę. Osłabia to system odpornościowy,
powoduje zakłócenia przemiany materii oraz prowadzi do rozwoju niezliczonej ilości chorób.

Dzisiejsza medycyna nie uznaje tej teorii (chociaż naukowe potwierdzenie otrzymanych

wyników nie budzi wątpliwości). Trzy największe instytuty naukowo-badawcze w Rosji (Instytut
Epidemiologii i Mikrobiologii im. Pasteura, Instytut Rentgenologiczno-Radiologiczny i Instytut
Położnictwa i Ginekologii im. Otto) przez 5 lat prowadziły badania, które potwierdzają powyższe fak
ty. Uznanie tej teorii oznaczałoby obalenie ogólnie przyjętej na świecie koncepcji leczenia raka, a do
tego potrzebny jest czas, siły i środki.

Po przeczytaniu tych słów Czytelnik może w wpaść w panikę. Czyżbyśmy wszyscy byli

nosicielami komórek nowotworowych? Teoretycznie tak, ale w codziennym życiu wszystko zależy od
nas samych, a dokładniej od naszego systemu odpornościowego.

Jeszcze na początku XX wieku dr Passet dowiódł, że w samych tylko komórkach mózgu

znajdują się 23 rodzaje bakterii, m.in.: gronkowiec, bakterie Frenkela, zarazki gruźlicy, ale nie ozna
cza to, że człowiek musi zachorować na choroby, powodowane przez te bakterie. W organizmie
zdrowego człowieka są siły obronne, które chronią go przed tysiącem różnych chorób. Podkreślam
jednak: tylko zdrowego człowieka, a zdrowie zależy od bardzo wielu czynników: higieny, kultury
żywienia, sposobu myślenia i postępowania, a nawet od zwykłej higieny osobistej. Dopóki uczeni i
lekarze nie dotrą do prawdy, proponuję osobom chorym, które mają choćby minimalne szansę na
przeżycie, aby pomogły sobie same.

Gdy analizuję przypadki wyleczenia chorych, którym miałem szczęście pomóc lub gdy czytam

o wyleczeniach innych osób, chorych na raka, zauważam określoną regularność. W momencie gdy
człowiek, stojący w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa, stwarza dla swojego organizmu surowe,
czasem wręcz ekstremalne warunki w celu oczyszczenia organizmu (zmiana nawyków żywieniowych,
głodówka, hartowanie, zmiana sposobu myślenia, postępowania, podejścia do problemów życiowych,
itp.), które wielokrotnie podnoszą sprawność układu odpornościowego - choroba ustępuje. A więc nie

traćmy czasu! Trzeba działać! Wszystko zależy od nas samych.

Wszystkie opisane powyżej sposoby i metody dotyczą osób, które dotknęła choroba

nowotworowa.

Kiedy w jednej z audycji radiowych poproszono mnie o podanie sposobów ustrzeżenia się

przed nowotworami, odpowiedziałem w następujący sposób:

1. Należy jeść warzywa i owoce, pochodzące z regionu swojego zamieszkania oraz pić świeżo

przygotowane z nich soki. Codziennie w jadłospisie powinno znaleźć się chociaż l jabłko, a także
surowe i gotowane warzywa. Najbardziej wartościowe są warzywa i owoce o barwie intensywnie
zielonej, pomarańczowej i czerwonej (szpinak, sałata, ogórek, fasola, groszek, pomidory, buraki,
marchew, dynia, jabłka, gruszki itp.). Dzięki nim komórki organizmu otrzymują wszystkie niezbędne
dla niego witaminy, substancje mineralne, błonnik i tlen.

2. Należy umieć odróżnić tłuszcz od .... tłuszczu. Tłuszcze są niezbędne dla organizmu,

szczególnie potrzebne są osobom w starszym wieku. Pytanie: jakie tłuszcze? W olejach roślinnych,
szczególnie tych tłoczonych na zimno, znajdują się kwasy i witaminy, które wydłużają nasze życie.
Codziennie rano i wieczorem należy pić l łyżeczkę oleju oraz dodawać l łyżkę stołową do sałatek.
Natomiast spożycie mięsa, mleka i margaryny należy jak najbardziej ograniczyć. Tłuszcze, znajdujące
się w tych produktach nie dają nic prócz chorób, a tylko blokują działanie „dobrych" tłuszczów.

3. Należy uczyć się ruchu i oddychania. Powietrze, a dokładniej znajdujący się w nim tlen, jest

niezbędne każdej z miliardów komórek naszego ciała, powoduje ich regenerację, tzn. zatrzymanie
procesów starzenia. Ruch pomaga tlenowi dotrzeć do każdej komórki, dlatego należy jak najwięcej
czasu spędzać w ruchu na świeżym powietrzu.

4. Bądźcie zawsze radośni! Wszystkie przeżyte przez nas emocje zostają nie tylko „w głowie"

- kierują one większością reakcji fizjologicznych naszego organizmu. Jeśli coś nas martwi lub
denerwuje, nasz system immunologiczny (naturalny system obronny organizmu) przestaje wytwarzać
hormony T i B, które m.in. chronią nas przed wszelkimi infekcjami i rakiem. Gdy jesteśmy szczęśliwi
i radośni, gdy cieszymy się życiem, wzmacniamy swój system odpornościowy i zdrowie.

5. Trzeba się odprężać. Dzisiejsze życie to ciąg nieprzyjemności i stresów. Uniknięcie ich jest

niemożliwe, ale nie można ich kumulować. Trzeba znajdować czas na relaks, robić wtedy to, co się
podoba: zamknąć się w pokoju i słuchać muzyki, medytować, spacerować po lesie. Kobiety niech
kochają mężczyzn, a mężczyźni - kobiety. Ale też codziennie trzeba pobyć trochę w samotności (3 - 5
minut), rozluźnić się i nie myśleć o nieprzyjemnościach.

6. Trzeba zmuszać mózg do pracy. Im więcej mózg pracuje, tym bardziej jest wytrzymały. W

każdym wieku, ale szczególnie na starość, należy „budzić" obszary mózgu, odpowiedzialne za
pamięć. Należy czytać książki, chodzić do muzeum, słuchać wykładów, grać w szachy - krócej
mówiąc - pracować głową!

7. Dłużej spać. Dobry sen nie tylko rozjaśnia myśli, ale też daje odpoczynek mięśniom, obniża

ciśnienie, regeneruje system wydzielania hormonalnego, podnosi odporność. Nawet rany goją się
szybciej podczas snu. Człowiek, któremu przez kilka dni nie pozwala się zasnąć po prostu wariuje.
Dlatego spać trzeba 6-8 godzin i ani trochę krócej!

8. Polubić chłód. System odpornościowy organizmu należy stale trenować. Szczególnie lubi

on chłód. Należy chronić organizm przed przegrzaniem, ubierać się lekko. Temperatura powietrza w
pokoju, w którym śpimy powinna wynosić 16 - 17 °C. Naprzemienny prysznic (5-10 minut) rano i
wieczorem - to gwarancja niezawodnej pracy systemu immunologicznego.

9. Należy mniej jeść. Trzeba wypracować sobie zasadę: „Jeść, aby żyć - a nie żyć, aby jeść".

W tym celu należy nauczyć się jeść powoli, a od stołu wstawać zawsze z uczuciem głodu.

10. Trzeba się więcej śmiać! Podczas śmiechu pracuje dużo więcej mięśni, niż możemy sobie

wyobrazić. Śmiech to forma masażu dla naszych organów wewnętrznych oraz bodziec, stymulujący
organy trawienne. Śmiech działa przeciwbólowo i przeciw-zapalnie. Śmiejąc się, oddychamy
szczególnie głęboko i tym samym odnawiamy zapasy tlenu w płucach. Mózg podczas śmiechu
wytwarza serotoninę - „hormon szczęścia". Poza tym śmiech to wspaniały sposób kontaktu.

11. Kochajmy się! Starożytna medycyna widziała sposób na osiągnięcie nieśmiertelności w

zlaniu dwóch pierwiastków: męskiego i żeńskiego. Akt miłosny najlepiej odbudowuje harmonię ciała.

12. Należy oczyszczać organizm. Pamiętajmy, że to, co wewnątrz nas, to i na zewnątrz!
13. Trzeba słuchać głosu swojego ciała! Nasze ciało reaguje na troskę, którą mu się okazuje.

Zacznijmy o siebie dbać, zanim zachorujemy, a wtedy zawsze będziemy zdrowi.

Promienie śmierci

Promieniowanie elektromagnetyczne stało się prawdziwym zagrożeniem dla naszego zdrowia.

Źródła promieniowania spotyka się na każdym kroku. Czy można samodzielnie zabezpieczyć się
przed szkodliwym działaniem promieniowania elektromagnetycznego? W zasadzie tak, jeśli zna się
pewne reguły.

Dlaczego promieniowanie jest szkodliwe?

Problem ten do niedawna w ogóle nie był rozpatrywany przez poważnych uczonych - lekarzy,

ponieważ wymaga on uznania kontrowersyjnego faktu: człowiek posiada biopole. Badali je głównie
fizycy, taktując jednak ten problem jako hobby.

Teraz już dokładnie ustalono, że każdy organ ludzkiego ciała pracuje na określonej

częstotliwości: serce - 700-800 Hz (herców), wątroba - 300-400 Hz, mózg w zależności od stopnia
pobudzenia 10-50 Hz itd. Jeżeli na serce oddziałuje źródło promieniowania o analogicznej
częstotliwości, to może ono zwiększyć lub obniżyć częstotliwość, która uważana jest dla serca za
normę. To samo może stać się i z innymi organami. Silne albo słabe, ale za to długotrwałe
oddziaływanie na nasze organy promieniowania elektromagnetycznego może doprowadzić do
poważnych chorób.

Życie na Ziemi powstało i rozwijało się w warunkach stosunkowo słabego promieniowania

elektromagnetycznego. Jego źródłem było: pole magnetyczne Ziemi, promieniowanie kosmiczne i
słoneczne (radiacja). Były to warunki naturalne. Postęp techniczny doprowadził do tego, że
sumaryczne natężenie pól magnetycznych wzrosło o kilka jednostek. Nasze biopole (aura) jest nisz
czone przede wszystkim przez powietrzne linie przekaźnikowe, łączność radiową, radiolokację,
niektóre przedsiębiorstwa przemysłowe.

Na początku lat 70-tych Amerykanów zaszokowały rezultaty badań doktora Picock'a, który

obserwował działalność helikopterowo-pilotowego centrum treningowego w Fort Rakker (Alabama).
W okolicach tej bazy znajdowało się 46 jednostek radarowych. I praktycznie każdy człowiek
mieszkający lub pracujący w pewnej odległości od Fort Rakker podlegał promieniowaniu
emitowanemu przez te jednostki. Na 20 zarejestrowanych przypadków krzywicy nóg w stanie
Alabama 17 dotyczyło Fort Rakker.

Specjalistom udało się ustalić, że wraz ze zwiększeniem natężenia (mocy) w liniach

przesyłowych i podstacjach transformatorowych (do 500 kW i więcej) zaczęło się pogarszać
samopoczucie ludzi pracujących lub mieszkających w pobliżu. Uczeni odkryli, że
prawdopodobieństwo powstania chorób nowotworowych u osób żyjących w pobliżu linii wysokiego
napięcia zwiększa się kilkakrotnie.

Wrogowie w naszym domu

Okazuje się, że w naszych domach jest wielu wrogów, o których nawet nie wiemy.
Komputer. Nawet jeżeli monitor jest bezpieczny, a filtr odpowiada normom, to mimo wszystko

komputer może szkodzić domownikom. Człowiek pracujący przy komputerze w tym przypadku
rzeczywiście jest zabezpieczony przed promieniowaniem. Ale ono przecież nigdzie nie znika. Po
prostu omija operatora i koncentruje się za jego plecami, gdzie może stać łóżeczko dziecka. Dlatego
bardzo ważne jest umieszczenie tej zdobyczy cywilizacji tak, aby jego promieniowanie nie działało na
domowników, a uchodziło, powiedzmy, w stronę okna lub na ścianę.

To samo dotyczy i telewizora. Wszyscy wiedzą, że najlepiej jest oglądać telewizję w

odległości 2-3 m. Ale mało kto wie, że nie wolno stawiać telewizora przed łóżkiem (może

spowodować łamanie w kościach). Nie należy również zasypiać przy włączonym telewizorze, gdyż
śpiący organizm nie jest zdolny bronić się przed promieniowaniem. Dlatego lepiej od razu ustalić
czas, kiedy urządzenie powinno wyłączyć się automatycznie i w tym celu wybrać telewizor z
wmontowanym programatorem czasowym.

Kuchenki mikrofalowej nie warto kupować bez przyrządu rejestrującego siłę promieniowania.

Rzecz w tym, że bilans kuchenki okresowo ulega zakłóceniu i wtedy poziom promieniowania dra
stycznie wzrasta. Określiwszy ten moment za pomocą specjalnego przyrządu można od razu wezwać
fachowca, który doprowadzi kuchenkę do normy.

Do tej pory mowa była o technice. Ale pomówmy o zupełnie niewinnych domowych

przedmiotach, np. lampach. W przypadku żyrandoli zwisających z sufitu ich kształt ukierunkowuje
promieniowanie. Można przebywać w pokoju z taką lampą, ale nie należy siedzieć przy stole mając ją
nad głową. To samo odnosi się do kinkietów: w żadnym wypadku nie należy umocowywać ich nad
łóżkiem na wysokości głowy. Lepiej kupić lampkę z półkulistym kloszem skierowanym do sufitu,
ponieważ promieniowanie powinno być skierowane do sufitu, a nie do podłogi.

Toaletkę także niebezpiecznie jest trzymać w sypialni. Ale jeśli już jest, to należy zwrócić

uwagę, aby wszystkie lustra znajdowały się na jednej płaszczyźnie. W przeciwnym wypadku tworzy
się strefa silnego promieniowania. W ogóle lepiej kupować lustra, które przymocowuje się do ściany.

Formy architektoniczne także mogą tworzyć w domu nieprzyjazne strefy. Idealny byłby

okrągły pokój, ale ponieważ jest to nierealne, zatrzymajmy się na jednym szczególe. Kąty pokoju to
najniebezpieczniejsze miejsca i dlatego nie poleca się stawiać tam kanapy ani kłaść się głową w rogu.
Nie należy też siedzieć na rogu stołu. Bynajmniej nie jest to przesąd. Róg działa w danym przypadku
jak antena zbierająca strumień promieniowania. W tym wypadku okrągłe lub owalne stoły są dużo
lepsze.

Rada uniwersalna: raz w roku należy w domu przestawić meble, aby uniknąć ciągłego

niesprzyjającego oddziaływania.

Prawie zapomniałem o telefonach komórkowych. Mężczyźni lubią nosić je w wewnętrznej

kieszeni marynarki. Jest to niedozwolone, ponieważ w ten sposób płuca i serce podlegają długotrwałe
mu szkodliwemu działaniu. Radzę trzymać telefon komórkowy w zewnętrznej bocznej kieszeni, a
jeszcze lepiej w teczce.

To, co zostało powyżej powiedziane pozwala zrozumieć, że każdy kontakt z otaczającym nas

światem w większym lub mniejszym stopniu wpływa na nasze biopole. Nawet gdy okrywamy ciało
kołdrą, to ładuje się ono dodatnim statycznym ładunkiem o napięciu 600-700 V (wolt).

Gdy chodzimy po syntetycznej wykładzinie elektryzujemy się ładunkiem dodatnim do 1000

wolt. Takie kontakty prowadzą do nagromadzenia w naszym ciele ładunku dodatniego, co staje się
jedną z przyczyn chorób nerwowych i naczyniowo-sercowych.

Wielu uczonych i specjalistów-fizyków jest skłonnych uważać, że przyczyną chorób

nowotworowych jest również nadmiar ładunków dodatnich w naszym ciele. Często przecież nawet
podczas zwykłego uścisku dłoni przeskakuje iskra, nie mówiąc już o dotknięciu uziemionego
przedmiotu.

Natura obmyśliła, że człowiek, dotykając ziemi bosymi stopami będzie przyjmował ładunki

ujemne i w ten sposób wyrównywał elektryczny potencjał całego ciała.

Ładujmy akumulator życia

W odróżnieniu do wszystkich ssaków żyjących na Ziemi, tylko człowiek chodzi na dwóch

nogach i nie jest to przypadek, ponieważ człowiek to „bateria" o przeciwnych biegunach. Górna część
ciała i głowa posiadają ładunek dodatni, a dolna część i nogi - ujemny. Z kosmosu otrzymujemy
energię dodatnią, a z ziemi - ujemną. Im większa wymiana energii, tym zdrowszy i odporniejszy jest
nasz organizm. Człowiek może pobierać energię z kosmosu poprzez prawidłowe oddychanie,
hartujące zabiegi wodno-powietrzne i pożywienie roślinne i dlatego powinien dążyć do
maksymalnego kontaktu ciała z wodą i powietrzem. Energię z Ziemi można czerpać głównie przez
kontakt z nią gołych stóp. Hipokrates już .4 wieki temu napisał: „Najlepsze obuwie - to brak obuwia".

Nasi pradziadowie nie nosili modnych i pięknych butów na sztucznej podeszwie, przez większość
swojego życia chodzi boso i dzięki temu byli bardziej wytrzymali i zdrowsi niż my.

Niestety, nam cywilizacja stworzyła inne warunki życia, choć nawet w obecnych czasach

można znaleźć l -2 minuty, by podstawić nasze stopy pod strumień chłodnej lub zimnej wody.

Jeżeli będziemy codziennie na przemian podstawiać stopy pod strumień zimnej wody na 10-15

sekund, to grypa, przeziębienie i inne rozliczne choroby nie będą nam zagrażać.

Przez kontakt gołych stóp z ziemią organizm pobiera zdrowotną energię. Chodzenie boso po

ziemi, porannej rosie, morskim piachu, śniegu bardzo mocno ładuje „akumulator" naszego życia.

Chodzenie boso nie tylko wspaniale hartuje i ogólnie wzmacnia, stanowi również cudowną

profilaktykę przeciw bólom w plecach, krzyżu, ramionach i mięśniach nóg.

Niezależnie od tego, ile macie Państwo lat, zacznijcie chodzić boso, a każdy dzień będzie

wypełniony zdrowiem i radością.

Szkodliwe promieniowanie - przyczyną wielu chorób

Tylko teoretycznie nasza głowa posiada ładunek dodatni, a nogi ujemny. Ogromne ilości

małych dawek promieniowania (oglądanie telewizji, chodzenie w ubraniu i butach, siedzenie w sa
mochodzie, przy komputerze itp.) nieustannie naruszają bilans w naszym ciele. Aby go unormować
podam kilka prostych sposobów, które pomogą usunąć szkodliwe promieniowanie, będące jedną z
przyczyn różnych dolegliwości zdrowotnych, a także wyrównają elektryczny bilans naszego ciała.

Przepis nr 40:
Należy wziąć miękki i niegruby metalowy przewód (najlepiej miedziany), odsłonić jego

koniec i przymocować do rury wodociągowej lub do kaloryfera. Drugi koniec, również odsłonięty,
powinien być przymocowany do naszego ciała. Gdy oglądamy telewizję, czytamy gazetę,
wykonujemy jakąkolwiek statyczną pracę lub po prostu odpoczywamy, należy na 2-3 godziny opleść
przewodem nadgarstek (najlepiej lewej ręki), gdyż tam przechodzi energetyczny południk serca.
Zabieg ten polepszy zdolność do pracy, wyciszy układ nerwowy, poprawi kondycję i zapewni zdrowy,
mocny sen.

Przepis nr 41:
Można też wypróbować inny, choć mniej efektywny sposób, który nie tylko likwiduje

szkodliwe promieniowanie, ale i oczyszcza organizm z toksyn. Do miski należy wlać słoną wodę (9
gram soli na l litr wody). Zamoczyć w niej nogi, oddychać spokojnie i powoli, zanurzyć do wody
również koniec przewodu uziemiającego. Do miski można dosypać kilka morskich kamyczków lub
ziaren bobu, po których można pochodzić w miejscu. Taki masaż stóp sprzyja szybszej normalizacji
potencjału energetycznego ciała.

Aby polepszyć bilans energetyczny ciała można wykorzystać kontakt z drzewami.

Drzewa - uzdrowiciele

Wszystkie drzewa można podzielić na dwie grupy. Do pierwszej należą drzewa, zabierające

szkodliwą energię, do drugiej - dające dobrą energię. Człowiek powinien korzystać z tych właściwości
drzew, po to, by uzupełnić swoje zasoby energetyczne, jak również po to, by poprawiać swój stan w
przypadku różnych chorób.

Drzewa dające zdrowotną energię to: dąb, sosna, akacja, klon, jarzębina, brzoza, jabłoń,

wiśnia, śliwa, grusza.

Przepis nr 42:
Aby „naładować się" zdrowotną energią drzewa należy stanąć tyłem do niego w odległości 20

- 40 cm, rozluźnić mięśnie, zamknąć oczy. Odwrócić dłonie w kierunku pnia i przez 3 - 5 min.
wyobrażać sobie, jak energia przenika przez palce do całego naszego ciała.

Przepis nr 43:
Aby uwolnić się od złego promieniowania należy wykorzystać kontakt z takim drzewami jak:

kasztan, topola, wierzba, orzech, osika. Należy podejść do drzewa na odległość 20-30 cm, stanąć

twarzą do niego, wyciągnąć w stronę pnia dłonie, zamknąć oczy, rozluźnić się i pomyśleć o tym, że
przez palce drzewo zabiera energię, która przeszkadza nam być zdrowym. Seans powinien trwać 10-
15 minut.

Osobiście jestem bardzo zobowiązany uzdrawiającej sile drzew. Kiedyś, gdy bardzo męczyły

mnie bóle pleców, a żadne środki przeciwbólowe nie działały, właśnie kilka seansów z drzewem ja
błoni pomogło mi w powrocie do pełni zdrowia.

Współczesnemu człowiekowi, wychowanemu przez postęp techniczny trudno jest zrozumieć,

jak zwykłe drzewo może wyleczyć z tego, z czego nie jest w stanie wyleczyć dzisiejsza medycyna.
Także i mnie trudno jest odpowiedzieć na pytanie, czy to możliwe, że kiedyś Natura odkryje przed
nami swoje tajemnice. Na razie musimy zadowolić się niezaprzeczalnymi faktami, których zebrano
dużo, a których wyjaśnić nie jestem w stanie. Wiadomo, że w dawnych czasach najlepszym środkiem
na bezsenność i wyczerpanie nerwowe było zwykłe rozczesywanie włosów drewnianym grzebieniem.
Syberyjscy znachorzy w przypadku silnego bólu zęba radzili cierpiącemu potrzymać w ustach
kawałek osikowego drzewa i ból uciszał się.

Wiele chorób kobiecych oraz zastarzałe hemoroidy leczono kawałkami brzozy. A schizofrenię,

epilepsje i ból głowy likwidowano maleńkimi kawałkami osiki przyłożonymi do odpowiednich części
głowy.

Kończąc ten niepełny opis leczniczych sił drzew chcę podać jeden przepis, który myślę, że

zainteresuje wielu Czytelników. Mowa w nim będzie o gronkowcu złocistym, którego dość trudno jest
pokonać dzisiejszymi preparatami medycznymi. Zwracało się do mnie paru pacjentów, którym
gronkowiec zaatakował oczy, gardło, nos. Trudno opisać, ile się oni nacierpieli. Stosowali różne
krople i antybiotyki, a gronkowiec okazał się „nie do zdarcia", uodpornił się na najdroższe lekarstwa.
Przepis, jaki podałem tym pacjentom bardzo ich zdziwił, ale gdy go wypróbowali, przekonali się, że
„genialne jest to co najprostsze".

Przepis nr 44 (gronkowiec złocisty):
Należy zapalić kilka brzozowych polan (najlepiej zmoczonych przez deszcz) i posiedzieć przy

takim ognisku. Chodzi o to, by dym przeniknął do dróg oddechowych, dostał się do oczu. Proszę
wytrzymać, jeśli dym będzie szczypał, wgryzał się w oczy, gdy oczy zaczną swędzić można przetrzeć
je rękoma, którymi przerzucali Państwo drwa przy ognisku. Już następnego dnia po brzozowym
ognisku gronkowiec powinien przestać Państwa niepokoić, ale jeśli nie zniknął całkiem, należy zabieg
powtórzyć.

Rozmyślania na temat cukrzycy

Trzydzieści - czterdzieści lat temu, gdy nie było takiej obfitości kiełbas, wędlin, produktów

rafinowanych, wyrobów z oczyszczonej mąki, słodkich napojów, drożdżowych bułeczek i słodyczy
cukrzyca była rzadką chorobą. Jeśli ktoś na nią zachorował, to przeważnie na starość, gdy trzustka,
osłabiona latami życia, przestawała wypełniać swoje funkcje. W dzisiejszych czasach choroba zaata
kowała młodsze pokolenia i coraz częściej można ją spotkać nie tylko u osób dorosłych, ale i u dzieci.
Przewaga w pożywieniu smażonych, gotowanych, mięsnych potraw, mącznych, słodkich produktów,
a także pasteryzowanego lub gotowanego krowiego mleka jest jedną z głównych przyczyn
powstawania choroby, zarówno u dzieci i młodzieży, jak i u dorosłych. Stwierdzono, że zastrzyki z
insuliny nie są zbyt skuteczne w leczeniu tej choroby. Insulina jest substancją wydzielaną przez
trzustkę. Hormon ten pomaga organizmowi przyswajać naturalne cukry organiczne. Energia, którą
organizm przy tym otrzymuje jest wykorzystywana na procesy przemiany materii, a także na
odżywianie i regenerację trzustki. Nasze komórki mogą zużywać naturalne (organiczne) cukry, które
w dużych ilościach znajdują się w warzywach i owocach, ale nie cukry, wytwarzane przemysłowo i
nie skrobię, znajdującą się w smażonych frytkach, pieczonych bułeczkach, płatkach owsianych czy
długo gotowanych kaszach. Gdy te szkodliwe produkty dostaną się do organizmu, musi on je
przetrawić. Ale jak? Rozłożyć na cukry pierwsze. Ponieważ produkty te przeszły obróbkę termiczną,
to nie ma w nich żywych enzymów (enzymy giną w temperaturze 54°C) i organizm musi korzystać z
własnych zapasów. Prościej mówiąc, trzustka powinna produkować znacznie więcej insuliny niż

może, co prowadzi do jej przeciążenia. Nawet po przetrawieniu tych produktów trzustka nie może nic
z nich otrzymać, ponieważ z takim trudem przetrawione produkty są nieorganicznymi atomami, które
nie są w stanie jej zregenerować, a to prowadzi do zachorowania na cukrzycę. Aby to wyjaśnienie
było dla wszystkich zrozumiałe, przytoczę życiowy przykład. Przypuśćmy, że zapas hormonów
trzustki jest równy określonej sumie pieniędzy, którą trzeba rozsądnie wydawać, tak, aby wystarczyło
na wiele lat, a my wydaliśmy je w ciągu bardzo krótkiego czasu. I to wszystko - nie ma pieniędzy, nie
ma czego wydawać. Wtedy to otrzymuje się „pożyczkę" w postaci zastrzyków z insuliny.
„Oprocentowanie" tej pożyczki to choroby serca, naczyń krwionośnych, a także kamienie w woreczku
żółciowym i w nerkach.

Z reguły wszyscy cukrzycy cierpią na nadwagę. Wynika to z tego, że insulina w zastrzykach

jest produktem syntetycznym (otrzymywanym drogą przemysłową), tzn. nieorganicznym i zamiast
spalać tłuszcze, to wręcz przeciwnie - sprzyja ich gromadzeniu. Nadmiar w organizmie tłuszczy i
toksyn prowadzi do chorób układu krążenia. Krew staje się gęsta, kwaśna, co sprzyja powstawaniu
zaburzeń mięśnia sercowego, kamicy. Częste są przypadki zachorowania na cukrzycę w wyniku
przeżytego silnego stresu. Zwykle dzieje się tak u osób ze słabą wątrobą lub cierpiących na zaburzenia
pracy jelita grubego. Z reguły każdy stres „uderza" na początku w wątrobę - „chemiczne
laboratorium" naszego organizmu i jeśli wątroba „wysiądzie", to i jej „współpracownicy" - układ
pokarmowy i trzustka zaczynają szwankować. Może to doprowadzić do owrzodzeń żołądka,
dwunastnicy lub do cukrzycy. Jeżeli osoby chore na cukrzycę nie brały (na swoje szczęście)
zastrzyków z insuliny, mają szansę uwolnić się od tej uciążliwej choroby. Większość moich pacjentów
cierpiących na cukrzycę (szczególnie ci, którzy nie brali insuliny) wyleczyła się całkowicie.

Wiemy już, że nasz układ pokarmowy przy prawidłowym odżywianiu naturalnymi,

nieprzetworzonymi produktami może wydzielać wszystkie, konieczne do normalnej pracy organizmu
hormony, m.in. insulinę, przy czym w ilościach dużo większych, niż wydziela je trzustka. A to
oznacza, że zmieniwszy sposób odżywiania i poświęciwszy sobie trochę czasu, możemy poradzić
sobie z cukrzycą. Co należy zrobić? Po pierwsze wyłączyć z diety lub zminimalizować ilość
skoncentrowanych skrobi i cukrów, które przeszły obróbkę termiczną: chleba, ziemniaków (obranych
i ugotowanych) oraz cukru i jego pochodnych, m.in. przemysłowo wytwarzanych soków,
zawierających cukier, gotowanych kasz, gotowanego mięsa, gotowanego pasteryzowanego mleka i
jego przetworów (przemysłowo wytwarzane jogurty, kefiry, twaróg, żółty ser, masło śmietankowe).
Można spożywać jedynie wiejskie masło i ser, zsiadłe mleko. Jeść należy specjalnie przygotowaną
kaszę (której nie można długo gotować). Kasze powinno się spożywać codziennie. Szczególnie
korzystne dla zdrowia są kasze: gryczana, pszenna, kukurydziana, jęczmienna, ryż, owies. Kasze
powinny być ugotowane na „gęsto", bez dużej ilości wody. Kasze powinny stanowić 1/3 naszego
codziennego posiłku. Najlepiej spożywać je ugotowane metodą „z przerwą". Przykładowo kaszę
gryczaną gotujemy w następujący sposób: Kaszę przepłukać, zamoczyć w zimnej wodzie na 8-10
godzin. W tej samej wodzie gotować ją 3 - 5 minut. Następnie do kaszy wsypać drobno pokrojoną
cebulę, szczelnie zawinąć, by nie traciła ciepła i „dochodziła" przez 30 - 45 minut. Przed jedzeniem
dodać masło lub olej roślinny tłoczony na zimno.

Podstawą pożywienia powinny być świeże lub suszone owoce, warzywa, świeżo

przygotowane z nich soki oraz różne przyrządzone z nich potrawy (tylko pieczone w piekarniku),
kasze, trochę orzechów, zamiast cukru - miód (10 - 15 g dziennie). Z tłuszczy najlepiej używać tylko
olej roślinny tłoczony na zimno. W ciągu dnia korzystnie jest wypić l litr mieszanki soków: marchew
380 g, sałata 25 g, fasola strączkowa 185 g i kapusta 185 g ( w proporcji 6 : 4 : 3 : 3), a oprócz tego
0,5 litra mieszanki soku z marchwi -280 g i szpinaku 120 g. Rezultat leczenia będzie jeszcze lepszy,
gdy oczyści się jelito grube za pomocą lewatywy. Należy również co 3 miesiące oczyszczać wątrobę
(patrz: „Jak żyć długo i zdrowo, str. 162- 170).

Temat lewatywy chciałbym omówić dokładniej, gdyż jest to jeden z najbardziej skutecznych

(w warunkach domowych) sposobów oczyszczania organizmu z toksyn.

Niektórzy specjaliści ostrzegają, że przemywanie jelita grubego prowadzi do zniszczenia

zdrowej mikroflory. Nie mogę się z tym zgodzić. Przy trybie życia, jaki prowadzimy, ilości przyj
mowanych leków, znalezienie człowieka ze zdrową mikroflorą jest praktycznie niemożliwe. Myślę, że

nie pomylę się, jeżeli powiem, że 90% społeczeństwa ma zwyrodniały układ pokarmowy i naruszoną
mikroflorę. Znany na całym świecie amerykański lekarz Walker (żył 106 lat), który przez 50 lat
używał lewatywy w leczeniu różnych chorób, mawiał: „Nie ma prostszego i bardziej skutecznego
środka oczyszczającego człowieka od wewnętrznych „brudów" niż lewatywa. A osoby, które są jej
przeciwne, właśnie potrzebują lewatywy najbardziej." Nasi starożytni przodkowie używali lewatywy
w celu utrzymania higieny wewnętrznej swojego ciała. W manuskrypcie „Ewangelia Świata Jezusa
Chrystusa" według św. Jana uzdrawiacz tak zwraca się do chorych: „Synowie człowieczy, Wy
zapomnieliście, czyimi jesteście dziećmi. Waszą matką jest Ziemia. I wszyscy, którzy żyją na Ziemi
muszą żyć według praw natury. Zdrowie - to naturalny stan Człowieka. Choroba - to odpowiedź
Natury na nierozumne zachowanie człowieka. Żeby stanąć na drodze zdrowia, poproście Matkę-
Ziemię, trzech sprzymierzeńców: Anioła - Wodę, Anioła - Powietrze, Anioła - Światła. Jako pierwszy
przyjdzie z pomocą Anioł - Woda. Znajdźcie dużą dynię z wydrążoną łodygą o wzroście człowieka,
oczyśćcie ją wewnątrz, napełnijcie wodą z rzeki ogrzanej Słońcem. Powieście dynię na drzewie, a
chylcie głowę nisko do ziemi. Módlcie się do Matki - Ziemi, żeby wybawiła Was od grzechów, które
popełniliście z obżarstwa. Kiedy woda, opłukawszy jelita, z Was wyjdzie, zobaczycie na własne oczy,
poczujecie własnym nosem, będziecie mogli spróbować własnymi palcami, jakie ohydne kamienie
nosiliście w sobie. Jak może być Wasze ciało zdrowym, a rozum nieotumanionym? I tak postępujcie
cały tydzień, powstrzymując się przed sytym jadłem. Dopiero wtedy poznacie, jakie to jest szczęście
żyć w czystym ciele. I wyciągnijcie jeden, jedynie możliwy dla człowieka rozumnego wniosek:
człowiek, omywający siebie tylko z zewnątrz jest podobny do grobowca, wypełnionego cuchnącymi
kamieniami i przyozdobionego drogimi szatami."

Praktyka świadczy o tym, że bynajmniej nie każdy człowiek z samozaparciem i gotowością

zaczyna stosować te zabiegi. Dlatego też należy głęboko uświadomić sobie, że tylko w ten sposób
będziecie Państwo mogli pozbyć się „brudów", zgromadzonych w jelicie grubym. Dla wielu osób
zabieg ten, nie wiedzieć czemu, wydaje się wstrętny, chociaż nie odczuwają żadnego wstrętu, nosząc
w sobie kilka kilogramów gnijących kamieni kałowych, woń których jest nieporównywalna z żadną
zawartością ścieków kanalizacyjnych. Inni natomiast rezygnują z zabiegów, ponieważ trzeba je
rzeczywiście wykonywać na kolanach, a pozycję tę przyjmować im niewygodnie lub trudno albo też
nie mają gdzie. Jeszcze inni boją się, że mogłyby im popękać szwy po przebytych opera
cjach...Wymówki znajdują się różne. I dopiero pod groźbą noża chirurga lub jeszcze gorzej - śmierci,
człowiek szybko zgadza się doprowadzić się do porządku. Nawiasem mówiąc, są i tacy, którzy z
gotowością i bez problemów godzą się na przemywanie, zwane lewatywą. Praktyka świadczy o tym,
że każdy, kto weźmie się za higienę wewnętrzną, doprowadza zabiegi do końca i w ten sposób
poprawia swoje samopoczucie.

Dlatego też, zanim przejdę do istoty sprawy, należy zapamiętać i wziąć sobie do serca

dwie zasady. Po pierwsze, wyrobić w sobie świadome pragnienie bezlitosnego pozbycia się
złogów, które są przyczyną chorób. Po drugie, ściśle przestrzegać wszystkich zaleceń, aby
niechcący nie zaszkodzić sobie i aby osiągnąć większą korzyść.

Zabieg nosi nazwę „lewatywy Walkera". Żeby go wykonać będzie potrzebny „kubek

Esmarcha", cytryny lub ocet jabłkowy i olej roślinny. „Kubek Esmarcha" bywa dostępny w aptece.

Końcówkę i zawór lepiej zdjąć, a rurkę zacisnąć w jednym miejscu np. szczypczykami.

Koniec gumowej rurki dokładnie wytrzeć drobnym i delikatnym papierem ściernym, zaokrąglając
brzegi nie tylko z zewnątrz, ale i od wewnątrz.

Do „kubka Esmarcha" nalewa się dwa litry przegotowanej wody, ochłodzonej do temperatury

ciała. Na początku u wielu osób taka ilość wody wywołuje strach. Dlatego też od razu informuję: w
jelicie grubym mieści się mniej więcej trzy i pół litra wody (mam na myśli czyste i zdrowe, a nie
rozciągnięte przez kamienie kałowe jelito).Tak więc macie Państwo jeszcze dużo zapasowego
miejsca. Co się zaś tyczy nieprzyjemnych doznań, to na początku one będą, przed tym nie
uciekniemy, ale potem całkowicie znikną. Oprócz tego możemy w każdej chwili zatrzymać strumień
wody. Należy chyba również zaznaczyć, że w przyszłości, kiedy jelita będą przepłukane, do celów
profilaktycznych wystarczy jeden litr wody. Tak więc, jak to się mawia, początki są najtrudniejsze.

Wodę przegotowuje się, tak, dla asekuracji. Ale oprócz tego należy wlać do niej 2 łyżki soku z

cytryny. Rzecz w tym, że procesy fermentacji i gnicia zachodzą w środowisku zasadowym, lekkie
zakwaszenie hamuje je, niszczy bakterie chorobotwórcze, stymuluje funkcjonowanie korzystnej i
niezbędnej mikroflory. Oprócz tego kwas jest antytoksyczny, zabija pleśń, która jest wypłukiwana
przez wodę i wydostaje się w postaci ciemnych strzępków.

Po nalaniu wody i zakwaszeniu jej proszę powiesić „kubek" Esmarcha z zaciśniętą rurką

gdzieś wyżej i posmarować koniec rurki olejem roślinnym. Właśnie roślinnym, ponieważ jest on
produktem naturalnym, nie blokującym porów. Wazelina, krem lub mydło się do tego nie nadają.
Następnie należy przyjąć „pozycję tygrysa", to znaczy oprzeć się na łokciach i kolanach, trochę
rozstawić nogi, postarać się całkowicie rozluźnić brzuch. Koniec rurki wprowadza się niegłęboko, na
5 - 6 cm. Zacisk rozluźnia się i woda lekko sama spływa do dołu. Jej temperatura i niski stopień
kwasowości nie wywołują nieprzyjemnych doznań. Jeżeli uda się całkowicie rozluźnić brzuch, to
nawet nie powstaną skurcze. Oddychać należy głęboko przez szeroko otwarte usta. To także pomoże
się rozluźnić i włączy do pracy przeponę. Po minucie naczynie będzie puste, wtedy można się
podnieść.

Ale to, niestety, nie koniec zabiegu. Wodę w jelicie grubym należy choć trochę wstrząsnąć. W

jaki sposób? Mogą Państwo wykonać „taniec brzucha" albo poskakać. Lub też, jeśli ani jedno, ani
drugie Państwu nie odpowiada, można potrząsnąć dolną część brzucha rękoma - jednym słowem,
postarajcie się gospodarskim sposobem, by to Wasze „naczynie" choć trochę się przepłukało.

Na początku dobrze jest naprawdę przyjrzeć się temu, co zmyje się z wodą. Widok jest,

mówiąc wprost, strasznie nieprzyjemny. Tym niemniej właśnie ten efekt najbardziej przemawia.

Należy regularnie powtarzać zabieg przepłukiwania: w pierwszym tygodniu - codziennie, w

drugim - co drugi dzień, w trzecim - co dwa dni, w czwartym tygodniu - co trzy dni. Większość z Pań
stwa pod koniec czwartego tygodnia po wyglądzie i zapachu wydzielin łatwo się zorientuje, że
uporała się z zdaniem. Teraz, żeby utrzymać ten stan czystości, wystarczy przepłukiwać jelito grube
raz w tygodniu, ale regularnie.

Zastanówmy się, co się stało. Odświeżyliście Państwo swoje korzenie. Sprzątnęliście złogi

kamieni kałowych, zgniliznę, pleśń, produkty fermentacji. Teraz Państwa oczyszczone „korzenie" za
częły pobierać ze strawionego pokarmu czyste substancje do tworzenia nowych komórek. Zakończył
się proces przedostawania do organizmu szkodliwych substancji, w tym rakotwórczych, toksyn i
innych „paskudztw". Zaczęła oczyszczać się krew. Z tego wynika, że zahamowany został rozwój
Państwa chorób. To Wy go zahamowaliście.

Teraz szybko poprawia się odżywianie wszystkich organów, a czysta krew zaczyna rozmywać

złogi szkodliwych substancji, odłożonych przez nią w ciele wcześniej. Wyzwala się energia, którą
można teraz tracić nie na walkę z zatruciem organizmu, a na walkę z chorobami. Stopniowo
powracają na swoje miejsca przemieszczone organy, normalizuje się ich działanie, ciśnienie tętnicze
powraca do normy, z dnia na dzień choroby przestają dawać o sobie znać. Ale...

Ale jeszcze do niedawna rozciągnięty, bezwładny, atroficzny worek jelita grubego wisi teraz

jak ścierka i jest mało zdolny do wykonywania swoich ważnych życiowych funkcji. Trzeba go
ponownie nauczyć pracować, przemieszczać masy pokarmowe. Trzeba zmusić go do przyjęcia
naturalnej formy.

W tym celu w okresie robienia lewatyw (a także w ogóle) bardzo korzystnie jest jeść dużo

kaszy. Kasza powinna być z gatunku otrębowych. Gotować ją należy koniecznie w wodzie.
Jednorodna masa jednocześnie strawionej w żołądku kaszy równomiernie zajmie objętość jelita
grubego, nada mu właściwy kształt i zmusi do pracy.

W żadnym wypadku proszę nie gotować kaszy na mleku. I w żadnym wypadku me gotować

kaszy manny.

Opowiedziałem o lewatywie Walkera, jako o najprostszym i efektywnym sposobie pozbycia

się z jelita grubego złogów kamieni kałowych. Ale dla tych, którzy twierdzą, że dla nich ten sposób
jest nie do przyjęcia, możemy wyjaśnić, w jaki inny sposób ludzie na świecie wychodzą z tego
położenia.

Aby uniknąć wszelkich trudności, wielki naturopata Paul Breg w celu oczyszczenia jelita

grubego i w ogóle jelit proponował raz w tygodniu głodówkę po 24 - 36 godzin. W tym czasie

kamienie kałowe, które zalepiają korzonki, lekko rozmiękają i jeżeli po głodówce zje się sałatkę z
surowej kapusty z marchewką, to ona jak miotła wymiecie te „brudy". W odróżnieniu od Paula Brega
nie mogę polecać tego sposobu, ponieważ głód nie jest stanem naturalnym dla człowieka i, co więcej,
głód potężnie stymuluje wchłaniające funkcje żołądka, nieprzepłukanych jelit, więc zamiast czystych i
pożytecznych substancji do krwi dostają się wszystkie te nieczystości.

Wielu chorych, panicznie usiłując uwolnić się od konieczności lewatyw, gotowych jest

przyjmować leki przeczyszczające. Kategorycznie to odradzam. Środek przeczyszczający odwadnia
organizm, zabierając z jelit wilgoć, która jest przeznaczono do zupełnie innych celów. Na dodatek ta
wilgoć, przechodząc przez przewód pokarmowy w rezultacie wcale nie przepłukuje jelita grubego, a
tylko wychodzi z niego normalną drogą, ominąwszy złogi kamieni. Również nie zalecam stosowania
środków przeczyszczających przy zaparciach, nawiasem mówiąc, z tych samych przyczyn. Środek
przeczyszczający nie uratuje przed zaparciem i nie wybawi od nieczystości. Zaś zwyczajne
przepłukiwanie przy pomocy irygatora przywraca i normalizuje pracę jelita grubego i ten, kto
przeszedł fazę przepłukiwań, nie cierpi na zaparcia.

Wszystkie zabiegi zdrowotne należy wykonywać w określonej kolejności. Inaczej można nie

osiągnąć oczekiwanych rezultatów. Pierwszy krok do zdrowia - to właśnie ten, z którym się Państwo
zapoznali. Jeżeli go nie zrobicie - to dalszej drogi nie ma. Mało tego: jeśli z niego zrezygnujecie i
weźmiecie się od razu za wykonywanie kolejnych zabiegów, nie osiągniecie oczekiwanych
rezultatów.

Aby było to zrozumiałe, uchylę rąbka tajemnicy dotyczącej następnego sekretu zdrowia:

najlepszy wynik osiąga się przy jednoczesnym przestrzeganiu zasad higieny wewnętrznej i rozumnym
odżywianiu. Wtedy jesteście Państwo całkowicie zabezpieczeni przed jakimikolwiek chorobami. Ale
sama tylko higiena wewnętrzna nie uchroni Państwa przed potężnymi stratami energii na strawienie
nieprawidłowo zjedzonego pożywienia. A samo tylko sensowne odżywianie nie obroni przed
przedostawaniem się do organizmu, do krwi straszliwego koktailu szkodliwych substancji. Jeszcze
gorzej: wybór tylko racjonalnego pożywienia stymuluje wchłanianie szkodliwych substancji z nie
przepłukanych jelit, a samo oczyszczenie jelit będzie powodowało straty energii na strawienie
niewłaściwego pokarmu. Wyjście jest jedno: trzeba zaakceptować cały kompleks proponowanych
metod.

Oprócz tych zaleceń możecie Państwo stosować, jako wspomagające leczenie cukrzycy,

poniższe przepisy. Należy systematycznie obserwować swoje samopoczucie i wybrać dla siebie to, co
daje najlepsze efekty.

Przepis nr 45:
Obrać cebulę z twardej łuski, zetrzeć na gęstej tarce, odcisnąć sok, przelać go do słoika. Na

100 g soku z cebuli włożyć 100 g miodu, dobrze wymieszać, słoik szczelnie przykryć. Przechowywać
w ciemnym chłodnym miejscu. Przyjmować po 2 łyżeczki od herbaty 3 razy dziennie przed jedzeniem
przez l miesiąc.

Przepis nr 46:
Niedojrzałe orzechy włoskie (zerwane przed 7 czerwca) rozdrobnić i zalać wrzątkiem w

proporcji 10 g orzechów na szklankę wrzątku, wlać do emaliowanego czajnika, zakryć, zaparzać 15
minut. Pić ciepłe jako herbatę.

Przepis nr 47:
100 g ziaren dojrzałego owsa umieścić w naczyniu emaliowanym, zalać 600 ml (3 szklankami)

wrzątku, przykryć pokrywką i podgrzewać mieszając przez 15 minut. Następnie ochładzać przez 45
minut w temperaturze pokojowej. Chłodny napar przelać do szklanego naczynia, przecedzić, odcisnąć
ziarna, dolać przegotowanej wody do 600 ml, zakorkować. Przechowywać w chłodnym miejscu nie
dłużej niż 2 doby. Przyjmować ciepłe po 1/2 szklanki 3-4 razy dziennie przed jedzeniem. Kuracja trwa
3 miesiące.

Przepis nr 48:
10 sztuk średniej wielkości liści laurowych włożyć do naczynia szklanego lub emaliowanego,

zalać 600 ml (3 szklankami) wrzątku, przykryć pokrywką i odstawić do naciągnięcia na 2 -3 godziny.
Przyjmować po 1/2 szklanki 3 razy dziennie. Kuracja trwa 2 tygodnie, następnie trzeba zrobić

miesięczną przerwę. Potem kurację powtórzyć.

Metody leczenia przy pomocy odpowiedniej diety są szczególnie skuteczne w leczeniu

cukrzycy, którą można bardzo efektywnie kontrolować w warunkach diety.

Przepis nr 49:
Liście batatu, nazywane liśćmi białego lub czerwonego ziemniaka. Wziąć 60 g świeżych liści

(30 g wysuszonych) i 100 g skórki świeżej białej dyni (lub 12 g suchej skórki). Wszystkie składniki
drobno pokroić i ugotować. Pić otrzymany płyn jak herbatę o każdej porze dnia.

Przepis nr 50:
Napój z suszonych śliwek. Włożyć 15 g suszonych śliwek do wrzącej wody. Po przegotowaniu

pić napój jak herbatę.

Przepis nr 51:
Zupa z grochu. Gotować 50 g strączków grochu przez 20 minut. Pić zupę i jeść groszki.

Stosować l raz dziennie.

Przepis nr 52:
Kasza z żołądka prosięcia. Gotować 500 g żołądków na półmiękko. Pokroić na małe kawałki.

Z ryżu i pokrojonych żołądków (po 100 g każdego) ugotować zupę. Dodać cebulę, imbir, czosnek.

Niech żyje ziemniak

Jak już zauważyliście, drodzy Czytelnicy (szczególnie Ci, którzy znają moją „twórczość"),

gdy coś polecam, to staram się dokładnie wszystko wyjaśnić. Spróbuję postąpić tak i teraz, wyja
śniając problem pożyteczności i szkodliwości ziemniaków, tym bardziej, że ten bezcenny dar natury
rośnie w Polsce w dużych ilościach, ma dobrą jakość i doskonały smak.

Ale na początek przytoczę krótką historię o tym, jak zwykły ziemniak pomógł przezwyciężyć

nieuleczalną, ciężką chorobę. Wiele lat temu żyła w Kopenhadze nikomu nie znana dziewczyna -
Alma Niekse. Los obszedł się z nią surowo - od dzieciństwa cierpiała na deformujący poliartretyzm:
ciało jej było skręcone, stawy spuchnięte, a palce wykrzywione. Dwadzieścia lat życia spędziła na
wózku inwalidzkim. Jedyną jej podporą była matka. Ale stało się nieszczęście: matka umarła i biedna
dziewczyna została sama ze swoją straszną chorobą. Po pogrzebie matki Alma całe noce spędzała na
smutnych rozmyślaniach, jak dalej żyć. Coraz częściej myślała o samobójstwie. Aż nieoczekiwanie,
po kilku bezsennych nocach, Alma nagle zrozumiała, w jaki sposób może wrócić do zdrowia. Nie
potrafiła racjonalnie wytłumaczyć tego, co się z nią stało w nocy - jakby anioł-stróż naszeptał jej do
ucha: „Jeśli chcesz wyzdrowieć, powinnaś bardzo długo gotować ziemniaki w łupinkach, rozgnieść je
i cały dzień jeść ten płynny kleik. Przez 2 tygodnie Alma jadła tylko rozgotowane ziemniaki i
nastąpiła poprawa. Dziewczyna poczuła, że łatwiej jej otwierać usta, zęby nie są już tak zaciśnięte, jak
wcześniej, stawy przestały boleć. Po upływie miesiąca Almę trudno było poznać. Przez 3 miesiące jej
jedynym pokarmem były zwykłe, rozgotowane ziemniaki w mundurkach, dzięki którym stała się
zdrowym człowiekiem.

Sceptycznie nastawiony Czytelnik na pewno uśmiechnie się z niedowierzaniem: „Cudów nie

ma! Jak człowiek może tak nagle zrozumieć, w jaki sposób powinien się leczyć?" Może i cuda nie
zdarzają się na świecie, ale istnieje jeszcze bardzo słabo znana nam sfera ukrytych możliwości
naszego mózgu, którą nazywamy intuicją. Myślę, że wielu osobom pomogła ona w krytycznych sytu
acjach. W każdym razie, moja intuicja podpowiada mi, jak pomóc choremu człowiekowi i z reguły
mnie nie zawodzi. Ale wróćmy do historii Almy.

Kiedy wyzdrowiała, zaczęła pomagać innym ludziom, cierpiącym na podobne dolegliwości.

Chodziła po szpitalach, gabinetach lekarskich i opowiadała o prostym sposobie leczenia
poliartretyzmu. Ale wszędzie spotykała się z niedowierzaniem: „To niemożliwe". Jednak nie poddała
się. Ukończyła medycynę i została lekarzem. Leczyła ludzi, wykorzystując swoje doświadczenie i
wiedzę. Dziś ma 80 lat, jest zdrowa, ruchliwa, zgrabna.

Dlaczego więc ziemniaki wpadły w niełaskę? Wszystko przez to, że człowiek chce być

mądrzejszy od natury. Od dawna przyznawano ziemniakom pierwszeństwo przed innymi produktami.
Nie przypadkowo dawnej nazywano je drugim chlebem. Nasze babki zawsze gotowały ziemniaki w

mundurkach lub piekły w ogniu. Podawano ziemniaki jako oddzielne danie z dodatkiem kiszonej ka
pusty lub ogórka. Nikt nie pomyślał nawet o tym, by je obierać w celu otrzymania frytek, które oprócz
tkanki tłuszczowej i zaparć niczego dać nie mogą. Sposób, w jaki zaczęto używać ziemniaki
przypomina przygotowywanie cukru z buraków - proces, w którym z pożytecznego, wartościowego
produktu, jakim jest burak produkuje się truciznę w postaci białego cukru albo też oczyszczanie ziar
na, polegające na zrywaniu witaminowej osłonki, by został tylko biały, trujący krochmal. W skład
ziemniaków w łupinach wchodzi 20% skrobi, enzymy, białka, witaminy B, C, beta-karoten, kwasy
organiczne, sole mineralne, potas, wapń, fosfor, żelazo i wiele innych pożytecznych związków. Do 90
% wszystkich tych substancji znajduje się w łupinie. Według najnowszych danych naukowych
substancje znajdujące się w łupinie ziemniaków wykazują właściwości lecznicze w przypadku takich
chorób, jak: alergia, nadciśnienie, arytmia - zaburzenie rytmu serca, ponadto wzmacniają ścianki
naczyń krwionośnych, pomagają w przemianach organicznych, dostarczają wapń i żelazo, niezbędne
dla naszych kości. Pomagają wyleczyć cukrzycę, wrzody żołądka, zapalenie wątroby i dróg żół
ciowych, likwidują stany zapalne nerek. To jeszcze nie jest pełny spis leczniczych właściwości
związków, znajdujących się w łupinie ziemniaka. Radzę krytycznie podchodzić do zalecenia, by gru
bo obierać skórę z ziemniaków. Enzymy, zawarte w ziemniaku spożywanym ze skórą przekształcają
skrobię w łatwo przyswajalne cukry, które dają energię, a ich resztki wydalane są z organizmu w
postaci wody i gazu kwasu węglowego. Ziemniaki w 85 % składają się ze skrobi. Skrobia sama nie
rozpuszcza się w wodzie. Ziemniaki obrane ze skóry tracą enzymy przerabiające skrobię. Poza tym
grudki skrobi tworzą gęstą kleistą masę, zalepiającą naczynia krwionośne (prowadzi to do miażdżycy
i zniszczenia naczyń krwionośnych). Ponieważ gotowana skrobia jest uboga w tlen, nie odbywa się jej
pełne spalanie. Sprzyja to powstawaniu tkanki tłuszczowej. Z powodu nadmiernego spożywania
frytek w latach 80-tych Amerykanie są otyli i schorowani, a skutki tego zamiłowania do frytek wielu z
nich odczuwa do dziś.

Tym, którzy lubią ziemniaki przypominam, że obierając je ze skóry, pozbawiają je Państwo

praktycznie 99% cennych związków. „Ziemniaki ze skórą mają nieprzyjemny smak i zapach" - może
zauważyć Czytelnik. Zgadzam się. Ale wszystko zależy od tego, jak je przyrządzimy. Gotując
ziemniaki należy wrzucić je do wrzątku, dodać przyprawy, zioła i liść laurowy. Zdrowsze są ziemniaki
gotowane na parze. Dla mnie najsmaczniejsze są ciasteczka ziemniaczane. Ziemniaki należy umyć,
przekroić na pół, włożyć od piekarnika, posypać kminkiem, majerankiem itp. Piec 40-45 minut. Gdy
są gotowe posmarować je masłem, posypać posiekaną pietruszką, koprem lub szczypiorkiem. Można
podać do nich kapustę, ogórki, zsiadłe mleko - nie ma nic zdrowszego.

„A co zrobić wiosną? Przecież wiosną ziemniaki wegetują. Powstaje w nich trująca substancja.

Spożyte wtedy powodują słabości, niedomagania, senność, bóle głowy." - może powiedzieć
dociekliwy Czytelnik. Zgadzam się z tym i dlatego radzę od l marca zupełnie zrezygnować z
ziemniaków. Natomiast co się tyczy poglądu, że w skórce może być dużo trujących związków, to
ostatnie badania wykazały, że w skórkach marchwi, buraków, ziemniaków, jabłek substancje te nie
zatrzymują się dzięki wysokiej zawartości żelaza. Należy jednak być ostrożnym, kupując
importowane ziemniaki. Podczas ich przechowywania stosuje się napromieniowywanie cezem-137 i
kobaltem-60. Te napromieniowane bulwy rzeczywiście długo się przechowują i dobrze wyglądają. Ale
taki sposób przechowywania niesie niebezpieczeństwo powstania w naszym organizmie nowotworów.

Znając teraz korzystne i złe właściwości ziemniaków, można je odpowiednio przygotowywać:
1. Gotowane ziemniaki z kminkiem. Umyć ziemniaki, ugotować w mundurkach, a później

obrać. Pokropić olejem roślinnym, posypać kminkiem i posiekaną pietruszką lub koperkiem.

2. Ziemniaki z grzybami. Ugotować ziemniaki na parze. Jeżeli nie ma specjalnego urządzenia

do gotowania na parze, można położyć ziemniaki na emaliowanym durszlaku i postawić nad garnkiem
z wrzątkiem. Potem ostrożnie zdjąć skórkę. W drugim garnku, w małej ilości wody ugotować grzyby,
a następnie drobno je pokroić. Posypać nimi ziemniaki. Usmażyć na oleju cebulkę i polać nią
ziemniaki z grzybami. Z wierzchu posypać posiekaną pietruszką lub koperkiem.

Lecznicza moc jabłka

Wschodnia mądrość głosi „Każdego dnia zjedz jabłko, a nie będziesz potrzebował lekarza". O

jabłkach i ich korzystnym wpływie na zdrowie można byłoby napisać całą książkę. Ponieważ różne
źródła tak dużo piszą o chemicznym składzie jabłek, witaminach, kwasach organicznych,
wchodzących w ich skład, to nie ma sensu jeszcze raz podkreślać wartości jabłka. Chciałbym
natomiast podać kilka skutecznych przepisów, za pomocą których możemy wykorzystać „leczniczą
moc" jabłek. W Polsce jabłek nie brakuje, a ich jakość jest wysoka. Sok jabłkowy wspaniale
oczyszcza organizm, szczególnie wątrobę, nerki i woreczek żółciowy. Jeżeli nie mogą Państwo
przeprowadzić oczyszczania wątroby według sposobu opisanego przeze mnie w poprzedniej książce
(„Jak żyć długo i zdrowo", str. 162-166), dlatego że nie znosicie oleju roślinnego lub obawiacie się, że
wychodzące kamienie mogą przysporzyć problemów, należy przeprowadzić łagodną kurację, która nie
jest co prawda tak efektywna, ale pozwoli „rozpuścić" kamień.

Przepis nr 53: Używać tylko świeżo przygotowanego soku (soki wytwarzane przemysłowo

nie nadają się). Jabłka powinny być słodkie, ale można dodać trochę kwaśnych (antonówek). Smak
soku powinien być przyjemny. Sok należy pić małymi łyczkami, każdy łyczek potrzymać chwilę w
jamie ustnej, aby dobrze wymieszał się ze śliną. Po spożyciu soku niektóre osoby (mające zakłóconą
mikroflorę układu pokarmowego) mogą mieć nieprzyjemne odczucia ze strony żołądka. Czasem mogą
pojawić się wzdęcia. W takim przypadku sok przed spożyciem trzeba bardzo dokładnie odfiltrować z
drobinek miąższu. Oprócz tego należy przygotować układ pokarmowy do przyjmowania nadmiaru
kwasu. W tym celu przed przeprowadzeniem kuracji poleca się przez tydzień pić 1/2 szklanki soku na
15 minut przed każdym posiłkiem. Samą kurację przeprowadzać przez 3 dni, przez ten czas niczego
nie jeść. Korzystnie byłoby przebywać więcej na świeżym powietrzu i zażywać więcej ruchu.
Codziennie wieczorem, przed snem bardzo pożądana jest kąpiel z siana (przepis nr 4). W ciągu całego
dnia można pić tylko sok z jabłek.

l dzień:
godz. 8 rano - l szklanka soku jabłkowego
godz. 10 rano - 2 szklanki soku
godz. 12 w południe - 2 szklanki soku
godz. 2 po południu - 2 szklanki
godz. 4 po południu - 2 szklanki
godz. 6 po południu - 2 szklanki
godz. 8 wieczorem - 2 szklanki
Drugiego i trzeciego dnia należy postępować tak samo. Jeżeli w czasie trwania kuracji nie

nastąpi wypróżnienie, należy wypić zioła przeczyszczające, a najlepiej zrobić lewatywę.

Ocet jabłkowy

Wiele osób używa octu w dużych ilościach w potrawach i przetworach. Ocet winny lub biały

destylowany zawierają składniki niszczące organizm, np. kwas octowy (C

). Kwas octowy,

wchodzący w skład octu destylowanego niszczy czerwone krwinki, powoduje anemię, zakłóca
procesy trawienne i zaburza proces prawidłowego przyswajania pokarmu. Powoduje marskość
wątroby, wrzodowe zapalenie jelita grubego itp. (zwracam na to uwagę amatorów marynowanych
ogórków, grzybków, różnych kiszonych sałakiszonych sałatek). Radzę unikać octu spirytusowego i
winnego, aby nie mieć problemów ze strony układu pokarmowego.

Zupełnie inne wartości posiada ocet jabłkowy. Zawiera w swoim składzie kwas jabłkowy

). Kwas zawarty z occie jabłkowym, łącząc się z zasadami i substancjami mineralnymi tworzy

glikogen. Glikogen pozwala uregulować cykl menstruacyjny, polepsza stan naczyń krwionośnych,
sprzyja tworzeniu się czerwonych krwinek. Jedną z najcenniejszych wartości octu jabłkowego jest
wyjątkowo wysoka zawartość potasu, koniecznego do utworzenia w organizmie określonego zapasu
energetycznego oraz wyciszenia układu nerwowego i uregulowania pracy hormonów. Sprzyja również
zatrzymaniu w organizmie wapnia, żelaza, magnezu, chloru i krzemu.

Ocet jabłkowy jest w sprzedaży, ale można go również przygotować samodzielnie (przepis na

jego przygotowanie podam poniżej).

Leczenie octem jabłkowym

Przepis nr 54 (w przypadku utykania, spowodowanego silnym urazem):
Ubić l żółtko + l łyżeczkę miodu + l łyżkę octu jabłkowego. Wszystko dokładnie wymieszać i

wcierać w chore miejsce.

Przepis nr 55 (półpasiec):
4 razy na dzień i 3 razy nocą (w przypadku, gdy swędzenie nie pozwala spać) przykładać na

zaatakowane miejsca gazę, nasączoną nic rozcieńczonym octem jabłkowym. Po 5-10 minutach swę
dzenie ustępuje, a po upływie 3-7 dni półpasiec znika.

Przepis nr 56 (nocna potliwość):
Przed snem przetrzeć skórę octem jabłkowym.
Przepis nr 57 (oparzenia):
Przy pomocy gazy zwilżyć poparzoną powierzchnię skóry octem jabłkowym, który uśmierza

ból i zapobiega tworzeniu się blizn.

Przepis nr 58 (żylaki):
Rano i wieczorem przemywać octem jabłkowym skórę w miejscach, gdzie są rozszerzone żyły

i rozcierać. Oprócz tego 2 razy dziennie pić l szklankę ciepłej przegotowanej wody z rozpuszczonymi
w niej 2 łyżeczkami octu jabłkowego. Po miesiącu stosowania regularnych zabiegów żyły zaczną się
zwężać.

Przepis nr 59 ( dla kobiet w ciąży):
W okresie ciąży przed śniadaniem pić l szklankę ciepłej wody z rozpuszczoną w niej l

łyżeczką octu jabłkowego. Oprócz tego, przed każdym posiłkiem wypijać jeszcze l szklankę
przegotowanej wody z rozpuszczonymi w niej 2 łyżkami octu jabłkowego i 2 łyżkami miodu. W
ostatnich 3 miesiącach ciąży 2 razy w tygodniu we wtorki i piątki do mieszanki dodawać jedną kroplę
jodu.

Przepis nr 60 (obfite krwotoki podczas miesiączki, przy hemoroidach, krwotoki z nosa):
Pić codziennie 2 łyżeczki od herbaty octu jabłkowego na szklankę gotowanej wody.
Przepis nr 61 (odchudzanie):
Przed każdym posiłkiem wypijać l szklankę przegotowanej wody z 2 łyżeczkami octu

jabłkowego.

Przepis nr 62 (łzawienie oczu):
Do jednej szklanki wody dodać l łyżeczkę octu jabłkowego i l kroplę jodyny. Pić raz dziennie

przez 2 tygodnie, potem tylko we wtorki i czwartki.

Przepis nr 63 (utykanie spowodowane zapaleniem stawów):
Przed każdym posiłkiem pić 10 łyżeczek od herbaty octu jabłkowego. W ciągu 2 dni

dolegliwość ustąpi w 20%, a na 5-ty dzień w 50%. Po 30 dniach kuracji powinny zniknąć bóle
stawów i zmniejszyć się utykanie.

Przepis nr 64 (nadciśnienie):
U niektórych osób w układzie trawiennym występuje niedostatek kwasu solnego, co

podwyższa ciśnienie krwi. Aby skutecznie walczyć z tą dolegliwością trzeba jeść mniej mięsa, a przed
jedzeniem pić od l do 3 łyżeczek octu jabłkowego. Ciśnienie krwi zauważalnie obniża się. Okresowo
ocet można „przegryzać" l łyżeczką miodu. Wówczas efekt będzie jeszcze lepszy.

Przepis nr 65 (ból głowy):
Do garnuszka nalać 1/2 szklanki octu jabłkowego i 1/2 szklanki przegotowanej wody.

Wymieszać i postawić na małym ogniu. Kiedy roztwór zagotuje się, garnuszek zdjąć i zrobić
inhalację. Wdychać parę powoli 75 razy. Jeżeli ból głowy nie minie całkowicie, to na pewno
przynajmniej znacznie osłabnie.

Przygotowanie octu jabłkowego

Ilość zależy od tego, do jakich celów się go przygotowuje. Odrzucić zgniłe lub robaczywe

części jabłek (nie obierać ze skórki). Jabłka wraz z gniazdami nasiennymi przekręcić przez maszynkę
do mięsa. Otrzymaną masę włożyć do emaliowanego lub szklanego naczynia z szeroką szyjką, dodać
ciepłej przegotowanej wody (l litr wody na 800 g jabłek). Na każdy litr wody dodać 100 g miodu, 10
g drożdży piekarskich i 20 g czarnego podsuszonego chleba. Zakryć naczynie i odstawić do
sfermentowania przy temperaturze 20-30°C (fermentacja zachodzi lepiej przy stałej temperaturze i
gdy szyjka naczynia jest jak najszersza). W ciągu pierwszych 10 dni zawartość naczynia należy
codziennie przemieszać drewnianą łyżką. Po upływie 10 dni przełożyć do worka z gazy i odcisnąć.
Otrzymany sok jeszcze raz przefiltrować i przelać do naczynia z szeroką szyjką. Na l litr otrzymanego
soku dodać 80 g miodu i wymieszać drewnianą łyżką do całkowitego rozpuszczenia. Naczynie
przykryć gazą i postawić w ciepłym miejscu (temperatura +25°C - +30°C). Ocet jest gotowy w
momencie gdy płyn zjaśnieje. W zależności od rodzaju jabłek, miodu i ilości wody oraz innych
czynników trwa to zwykle 40-60 dni. Gdy płyn zjaśnieje, filtruje się go, przelewa przy pomocy lejka
do 0,5-litrowych butelek. Butelki należy szczelnie zamknąć (korek można zalać woskiem) i
przechowywać w chłodnym miejscu. Tak przygotowany ocet można wykorzystywać zgodnie z
powyższymi przepisami, a także jako dodatek do surówek i innych potraw. Jeszcze raz chcę zwrócić
uwagę, że tylko ocet jabłkowy można używać jako kwaśny dodatek do potraw.

Przeziębiliśmy się?

Wiosną i jesienią często czujemy, że „chwyta" nas przeziębienie albo grypa. Cieknie nam z

nosa, boli głowa, dokucza słabość w całym ciele. Ze zdrowotnego punktu widzenia jest to reakcja
obronna, ponieważ organizm przez wszystkie otwory próbuje wydalić razem ze śluzem nadmiar
bakterii chorobotwórczych, które wyhodowaliśmy we własnym ciele przez nadmierne spożycie mięsa,
tłuszczu, słodyczy i tym podobnych „trucizn".

Mówiąc prościej, organizm walczy z chorobą poprzez oczyszczanie się. Jest to reakcja

obronna, i czasami towarzyszy jej podwyższona temperatura. Proces ten trwa zwykle 4-7 dni i dlatego
nie należy śpieszyć się z obniżaniem temperatury środkami przeciwgorączkowymi. Jeżeli nie jest ona
bardzo wysoka, spróbujcie Państwo pomóc organizmowi, wypełniając następujące zalecenia:

1. W ciągu pierwszych dwóch dni proszę zrezygnować z jakiegokolwiek jedzenia, oprócz

warzyw, owoców i ich soków (najlepiej świeżo przygotowanych) albo przeprowadzić detoksykację
(patrz str. 45) Pamiętajcie Państwo, że kiedy jecie w czasie choroby, to karmicie nie ciało, a chorobę.

2. Pijcie jak najwięcej ciepłych płynów z owoców porzeczki, maliny, poziomki (od l do 3

litrów dziennie), koniecznie dodając miód, by łatwiej wydalić śluz i toksyny z organizmu.

3. Regularnie wietrzcie pomieszczenie, w którym przebywacie. Powietrze wzbogacone w tlen

przyśpiesza proces oczyszczania się organizmu.

4. Jeżeli tylko macie Państwo taką możliwość, bierzcie 4 razy dziennie naprzemienny prysznic

(gorący i lekko ciepły, ale nie zimny, przez 2-3 minuty). Jest to hydromasaż naczyń krwionośnych, w
wyniku którego naczynia łatwiej się oczyszczają.

5. Po wzięciu prysznica radzę namoczyć mały ręcznik w roztworze soli (4 stołowe łyżki

zwykłej soli rozpuścić w l litrze wody) i natrzeć ciało, po czym nie wycierać się, a jedynie założyć na
wilgotne ciało czystą bieliznę.

6. Doskonałym środkiem na pokonanie każdej infekcji jest lewatywa czosnkowa, robiona

podczas choroby. Należy ją robić w ciągu pierwszych trzech dni rano i wieczorem. Do 200 mililitrów
ciepłej, przegotowanej wody należy dodać sok z 1/2 ząbka czosnku, zwilżyć koniec lewatywy i odbyt
olejem roślinnym i wprowadzić płyn. Zabieg ten nie tylko przyśpieszy wyzdrowienie, ale również
poprawi koloryt cery.

7. W przypadku podwyższonej temperatury proszę nie śpieszyć się z przyjmowaniem środków

przeciwgorączkowych i antybiotyków. Pierwsze przeszkadzają organizmowi samodzielnie walczyć z
chorobą, drugie, chociaż zniszczą część bakterii chorobotwórczych, to jeszcze bardziej zaszkodzą
pożytecznym bakteriom. Po pewnym czasie bakterie chorobotwórcze znów „zbiorą siły" i zaatakują
organizm, a szkodę, jaką wyrządzicie Państwo mikroflorze układu trawiennego będziecie długo
naprawiać. Przy wysokiej gorączce proszę spróbować sprawdzonego ludowego sposobu: do l litra

ciepłej wody dodać 5 stołowych łyżek octu jabłkowego lub winnego. Gąbką, maczaną w roztworze
natrzeć ciało i nie wycierając założyć bieliznę. Po 30-40 minutach można opłukać ciało stosując
prysznic naprzemienny. Jeżeli to nie pomoże, proszę dobrze zmoczyć cienkie bawełniane skarpetki w
jabłkowym lub winnym occie, założyć je na stopy, a na wierzch włożyć jeszcze jedną parę skarpetek -
grubych i ciepłych. Proszę położyć się do łóżka, dobrze przykryć i pić herbatę malinową z miodem,
im więcej, tym lepiej, dopóki się Państwo porządnie nie wypocicie.

Więcej o tym, co robić w przypadku przeziębienia można przeczytać w książce „Jak żyć długo

i zdrowo", str. 201-208.

Maliny zamiast aspiryny

Jak się okazuje, maliny zawierają kwas acetylosalicylowy lub aspirynę, w dodatku, co bardzo

istotne, w postaci naturalnej, nie wywołującej żadnych skutków ubocznych.

Doświadczeni lekarze zawsze przestrzegają tych, którzy stosują aspirynę, by jej nie

nadużywali, gdyż to prowadzi do zniszczenia błony śluzowej układu pokarmowego. Coraz więcej
chorych nie toleruje aspiryny ani zawierających ją preparatów i dlatego maliny mogą być niczym
balsam dla ich żołądka i nie tylko.

Amerykańscy uczeni ze stanu Michigan (USA) stwierdzili, że aspiryna zapobiega tworzeniu

się nowotworów złośliwych i może neutralizować rakotwórcze działanie nikotyny. Wystarczy
zażywać 2-3 tabletki na tydzień i ryzyko zachorowania na raka stanie się minimalne. Ta wiadomość
szybko obiegła wszystkie kraje i aspiryna stała się niezwykle popularna nie tylko w Ameryce. W tym
czasie ich koledzy, pracownicy naukowi jednego z uniwersytetów stanu Vermont (USA) doszli do
innego wniosku, który zdawałoby się nie ma odniesienia do aspiryny. Stwierdzili oni, że niektóre
rodzaje otępienia starczego (wliczając w to chorobę Parkinsona i Alzheimera) są spowodowane
obecnością w organizmie nadmiaru aluminium (glinu). Szczególnie niebezpieczna forma otępienia -
choroba Alzheimera dotknęła prawie 3 miliony Amerykanów i zajęła 4 miejsce w statystyce przyczyn
zgonów w starszym wieku. A co ma z tym wspólnego aspiryna? - słusznie zapyta Czytelnik. Okazuje
się, że aluminium jest jednym z komponentów syntetycznej aspiryny i jej pochodnych. Tak się więc
składa, że na jedno pomagamy, na drugie szkodzimy. Dlatego proszę ostrożniej obchodzić się z
aspiryną, a także z aluminiowymi naczyniami, aluminiową folią, w którą zawijacie jedzenie i
aluminiowymi puszkami, z których pijecie napoje czy piwo.

Jak tu się nie zachwycać mądrością natury, która oprócz aspiryny „dołożyła" do malin

witaminy A,C, K, E, witaminy z grupy B, sole mineralne żelaza, wapnia, potasu i jeszcze wiele innych
pożytecznych składników, dzięki którym maliny przyśpieszaj ą krążenie krwi, zmniejszają obrzęki,
pomagają przy bólach głowy, oczyszczają i rozrzedzają krew, innymi słowy działają jak silne środki
moczopędne, napotne, antyseptyczne, ogólnowzmacniające, witaminizujące, przeciwbólowe,
przeciwnowotworowe, a co najważniejsze - nie powodują żadnych skutków ubocznych.

Wszystkie opisane właściwości lecznicze mają nie tylko owoce malin, ale także liście i

gałązki. Teraz wróćmy do naszego przeziębienia. Leczniczy napój z malin przygotowujemy w nastę
pujący sposób.

Przepis nr 66:
Łyżkę stołową owoców (świeżych lub suszonych), drobno pociętych liści lub gałązek malin

zalać l szklanką wrzątku i parzyć przez 20 minut. Dodać l łyżeczkę miodu. Po wypiciu położyć się do
łóżka i ciepło okryć. Przy przeziębieniu i grypie należy wypijać 4-5 filiżanek na dzień. Jedzenie malin
przynosi ogromne korzyści, ale nie należy ich nadużywać. Wszystko dobre, co stosowane z umiarem.
A umiar to 4-5 łyżek stołowych owoców na dzień. Podczas choroby napar z malin należy pić ciepły, a
kiedy zaczniecie Państwo zdrowieć - można różnie.

Eliksir malinowy
4 stołowe łyżki soku malinowego, sok z 1/2 cytryny, 2 szklanki wody, 2 łyżki stołowe miodu,

2 kawałki lodu.

Kefir malinowy (najlepiej spożywać na kolację)
8 stołowych łyżek zmiksowanych świeżych malin, l szklanka kefiru (a lepiej kwaśnego

mleka), miód do smaku.

Koktajl malinowo-agrestowy
15 dkg malin, 15 dkg agrestu, l szklanka wody mineralnej, 2 stołowe łyżki miodu. Owoce

przetrzeć przez sito, dodać wodę i miód.

Być może przepisy te wydadzą się komuś zbyt pracochłonne, ale to Wy jesteście panami

swojego organizmu i Wy wybierajcie. Na szczęście dla leni medycyna ludowa zna dużo przepisów,
które nie wymagają żadnego wysiłku. Przepis, który podam poniżej należy wykorzystać od razu, gdy
tylko zacznie Państwa „łapać" przeziębienie. Jak Państwo sądzą: dlaczego małe dziecko ssie palec?
Aby jego organizm był odporny na infekcje (angina, grypa itd.).Na przestrzeni wieków mieszkańcy
Syberii profilaktycznie przeciw grypie ssali kamień. Lekarze nazywali tę niezwykłą terapię
samookłamywaniem się, jednak w trakcie najnowszych badań potwierdziło się, że ssanie kamienia
jest całkiem efektywną metodą zapobiegania grypie. Rzecz w tym, że podczas ssania wydziela się
obficie ślina, rozpuszczająca substancje mineralne, z których składa się kamień. Związki te zasilają
system immunologiczny organizmu. A jeżeli wziąć pod uwagę, że przez jamę ustną w ciągu 30 minut
przepływa około 4 litrów krwi, pozostaje tylko zdumiewać się nad mądrością naszych przodków.
Dużą zaletą tego „lekarstwa" jest także i to, że jest ono dostępne dla każdego bez recepty. Jedyny
nieprzyjemny skutek uboczny to możliwość przypadkowego połknięcia „preparatu". Aby tego
uniknąć, jeżeli nie mamy pod ręką kamyczka, można długo ssać suszone rodzynki lub morele.
Zapewniam Państwa, że efekt jest doskonały.

Czystość - gwarancją zdrowia!

Brak widocznego brudu w kuchni jeszcze nie gwarantuje, że naszemu zdrowiu nic nie

zagraża. Podstawowe niebezpieczeństwo stanowią bakterie pokarmowe. Zatrucia pokarmowe nie
zawsze wywołują tak gwałtowne reakcje organizmu jak torsje, bóle brzucha, zawroty głowy. Czasami
po jedzeniu może po prostu zaboleć głowa, pojawić się senność, słabość, a przyczyną tego może być
zwykły ryż, który ugotowaliśmy wieczorem i zostawiliśmy na kuchence do rana. Aby maksymalnie
zabezpieczyć się przed działaniem bakterii chorobotwórczych proszę stosować poniższe zasady:

1. Żadnej potrawy, nawet warzywnej czy mącznej (odnosi się to też do chleba) nie wolno

zostawiać na stole dłużej niż l ,5 godziny. Już temperatura pokojowa sprzyja szybkiemu rozmnażaniu
się bakterii chorobotwórczych.

2. Dobra gospodyni powinna mieć w domu przynajmniej 4 deseczki do krojenia - oddzielnie

do mięsa, ryb, warzyw, owoców i gotowych produktów (ser, kiełbasa, wędliny). Najlepiej jeśli będą
one z plastiku, który dobrze się myje i nie zatrzymuje zapachów. Po zakończeniu prac kuchennych
stół, zlewozmywak i całe kuchenne „oprzyrządowanie" należy oczyścić przy pomocy środków myją
cych i dezynfekujących.

3. Aby zmniejszyć niebezpieczeństwo zachorowania na salmonellę koniecznie proszę myć

jajka przed spożyciem, a jeżeli jecie Państwo jajka na miękko proszę przed spożyciem dodać 2-3
krople soku z cytryny. Gdyby doszło do zatrucia pokarmowego, należy postąpić tak:

Przepis nr 67:
l łyżeczkę herbaty, najlepiej zielonej, zalać l szklanką wrzątku, odstawić na 5-10 minut. Do

zaparzonej herbaty dolać 2 stołowe łyżki mleka lub 3 łyżeczki śmietanki do kawy i wsypać l łyżeczkę
soli. Wszystko wymieszać i wypić. Tak przygotowana herbata nie tylko oczyszcza układ pokarmowy,
ale także zapobiega powstawaniu gazów.

Podobny efekt daje napar z rodzynek, który przeczyszcza jelita, a oprócz tego likwiduje ich

zapalenie, usuwa zaparcia i nalot na języku. Przygotowanie naparu jest proste:

Przepis nr 68:
1/5 szklanki napełnić dobrze umytymi rodzynkami, zalać do pełna wrzątkiem, odstawić do

ostygnięcia, a następnie wypić.

Jeśli już mowa o zielonej herbacie, podam jeszcze jeden przepis, który w naszych „ciężkich

czasach" może się wielu osobom przydać. Często wieczorkiem przychodzą przyjaciele i znajomi, aby
porozmawiać, pośmiać się i trochę rozluźnić. Oczywiście od dawna wiadomo, że najlepiej rozluźnia
alkohol, powiem więcej: używany regularnie w minimalnych ilościach (kobiety 25 ml, mężczyźni 50
ml mocnego trunku lub 100-150 ml dobrego czerwonego wina na dobę) nie tylko rozluźnia system
nerwowy, ale wspaniale przeciwdziała powstawaniu chorób serca i układu krwionośnego. Jeśli
wierzyć badaniom, o których wspomniałem powyżej, alkohol o 40% obniża ryzyko zawału serca. Jeśli
chodzi o moją opinię, to zgadzam się całkowicie z tym spostrzeżeniem na podstawie słów moich
pacjentów.

Osoby, które regularnie przed snem piją po 1-2 stołowe łyżki wódki lub koniaku zauważają, że

stają się lepsze, śpią spokojniej, poprawia się im apetyt, samopoczucie i pamięć, są bardziej zrelak
sowane. I jak tu nie wspomnieć słów wielkiego Hipokratesa, który parę tysięcy lat temu mądrze
zauważył: „Trucizna może być lekarstwem - wszystko zależy od dawki". Tylko że w tą dawką różnie
bywa, kiedy pijesz, to o tym nie myślisz, a kiedy budzisz się rano, zaczynasz rozumieć, że wielki
Hipokrates jak zwykle miał rację.

Herbata leczy

Przepis nr 69:
W przypadku zatrucia alkoholem („kac"), lekami lub innymi środkami, jako antidotum pije się

bardzo mocną, gorącą i słodką herbatę z mlekiem: l łyżeczkę herbaty (zielonej lub czarnej) zalać 100
ml wrzątku, wsypać 4 łyżeczki cukru i dodać 1-2 łyżki stołowe mleka lub 2 łyżeczki śmietanki.

Apteka w filiżance herbaty

Ostatnio dużo się pisze o herbacie, ale opinie o niej są rozbieżne. Jedni uważają, że herbata

jest niezbędna dla normalnej pracy serca i naczyń krwionośnych i radzą pić po 5-6 filiżanek dziennie.
Inni, przeciwnie, widzą w herbacie głównego niszczyciela układu pokarmowego i ogólnie zdrowia,
ponieważ herbata zakwasza organizm, powodując kwaśny odczyn krwi i dlatego nie radzą jej pić w
ogóle. Gdzie jest prawda? Jak zwykle leży po środku. Herbatę można i należy pić, szczególnie jeśli
jest to zielona herbata. Myślę, że spory na temat herbaty są związane z tym, że nie zawsze prawidłowo
się ją pije i przygotowuje. Świeżo parzona herbata (pita maksymalnie w ciągu godziny od chwili
przygotowania) rozszerza naczynia krwionośne, uaktywnia wyczerpany układ nerwowy, poprawia
pracę serca, usuwa zmęczenie i znużenie, orzeźwia, oczyszcza krew, wymywa pierwiastki
promieniotwórcze, likwiduje ból głowy (typu migrenowego, ale jest słabym środkiem), a także
zapobiega chorobom nowotworowym. W świeżej, prawidłowo zaparzonej herbacie znajduje się około
80 związków leczniczych! Najważniejsze z nich to katechiny. Duży błąd robią ci, którzy piją herbatę
bez cukru (najczęściej żeby nie utyć lub nie zachorować na osteoporozę). Niestety, cukier używamy
od lat dziecięcych i dlatego organizm przyzwyczaił się do niego (2-3 łyżeczki w ciągu dnia nie za
szkodzą, za to wydobędą z herbaty to, co pożyteczne - katechiny). Oto więc, jak prawidłowo zaparzyć
herbatę.

Przepis nr 70 (na l osobę):
Porcelanowy czajniczek wyparzyć wrzątkiem, włożyć do niego l kostkę (lub l łyżeczkę) cukru,

wsypać l łyżeczkę herbaty i zalać 1/2 szklanki wrzątku. Czajniczek zakryć, z wierzchu położyć
ręcznik na 5-10 minut i już herbata jest gotowa do spożycia. Dwie - trzy filiżanki prawidłowo
zaparzonej herbaty zawsze będą służyć naszemu zdrowiu.

Żegnaj łysino!

Jak podaje statystyka, mężczyźni boją się wypadania włosów bardziej niż impotencji. Sądzę,

że domyślacie się Państwo dlaczego. Brak impotencji można ukryć, a brak włosów dość trudno. Tak
się już utarło, że podświadomie łączymy bujność włosów z możliwościami seksualnymi. Ta
symboliczna rola włosów jest jedną z głównych przyczyn obawy mężczyzn przed wyłysieniem.

Jak twierdzą historycy Juliusz Cezar niezmiernie lubił swój wieniec laurowy i stale go nosił

tylko dlatego, że skrywał on jego łysinę. A gdy Napoleon Bonaparte spotkał się z rosyjskim impera
torem Aleksandrem, aby omówić przyszłość Europy, rozmowa zakończyła się pogawędką o środkach
przeciw wypadaniu włosów. Łysiejący gotów jest wypróbować każdy specyfik, jeśli istnieje choćby
cień nadziei, że po jego zastosowaniu włosy odrosną. Mądrzy i życiowo doświadczeni ludzie skłonni
są uwierzyć w każdą, nawet najbardziej niedorzeczną metodę, która choćby mgliście, ale obiecuje
odzyskanie włosów.

Przez całe wieki nieuczciwi sprzedawcy dorabiali się, oferując szarlatańskie środki przeciwko

łysieniu, a dotknięci tą dolegliwością setki lat szukali „cudownego" lekarstwa.

Bardzo bym nie chciał rozczarować tych, którzy przywykli wierzyć w cuda, ale w przypadku

łysienia „cudów" nie ma. Cud może zdarzyć się wtedy, gdy ten, kto traci włosy spróbuje pojąć
prawdziwą przyczynę ich wypadania.

Temat łysienia jest mi szczególnie bliski, gdyż od wielu już lat, dzień po dniu walczę o każdy

włosek na swojej głowie i chcę powiedzieć, że w ciągu ostatnich lat włosów nie ubyło, a wręcz trochę
przybyło. Ci zaś, którzy skorzystali z moich porad, mogą pochwalić się dużo większymi sukcesami w
„odhodowywaniu" włosów, niż ja. Trudno to uzasadnić, można jedynie podsumować stwierdzeniem,
że „szewc bez butów chodzi".

Zajmijmy się teraz już bezpośrednio problemem łysienia. Naukowo stwierdzono, że człowiek

traci od 50 do 100 włosów na dobę. Znajdujemy je na grzebieniu, poduszce itd. Nie warto się tym
jednak martwić, gdyż nasze włosy rosną według określonego cyklu. Każdy włos przyrasta od l do 1,5
cm w ciągu miesiąca i rośnie tak średnio przez 4 lata. Potem pozostaje w stanie spoczynku przez okres
około trzech miesięcy, dopóki nie zostanie zastąpiony nowym włosem.

Mechanizm łysienia

Skóra głowy ma najbardziej rozgałęzioną sieć naczyń krwionośnych. Oznacza to, że w

porównaniu z innymi częściami ciała, wymaga ona większego dopływu krwi.

Przy nasadzie każdego włosa znajduje się swoista wypukłość tkanki w kształcie pęcherzyka,

odpowiedzialna za jego odrastanie. „Życie" włosa zależy od kondycji tego „pęcherzyka", ta zaś
uzależniona jest od przepływu krwi. Jeżeli z jakiegoś powodu cyrkulacja krwi jest upośledzona,
wówczas włosy nie mogą odrosnąć. Czubek głowy, tzw. ciemię jest najsłabiej ukrwionym miejscem.
Oto dlaczego u większości mężczyzn włosy wypadają najpierw na czubku głowy, co dobitnie
świadczy o tym, że przyczyną utraty włosów jest niewłaściwy obieg krwi w skórze głowy.

Mężczyźni przeważnie łysieją z wiekiem, gdyż cyrkulacja krwi w skórze głowy w wieku lat

czterdziestu nie jest już tak dobra, jak u dwudziestolatka. Innymi słowy, w wyniku starzenia się orga
nizmu, naczynia krwionośne tracą zdolność odżywiania skóry głowy. Prawie wszyscy ludzie, którzy
zaczęli tracić włosy, robią ten sam błąd: unikają dotykania głowy w obawie, że każde takie dotknięcie
spowoduje jeszcze większe ubytki. I dlatego rozczesują włosy ostrożnie, tak, aby grzebień nie dotykał
skóry, nie ciągnął i nie wyrywał włosów. A czyż rozcieranie i masaż nie są najlepszymi sposobami na
zwiększenie ukrwienia każdej części ciała? Aby przywrócić właściwe krążenie krwi powinniśmy
rozcierać skórę głowy, szczególnie w tych miejscach, gdzie włosy rzedną. Kobiety łysieją rzadziej niż
mężczyźni, gdyż mają nawyk po sto razy dziennie poprawiać fryzurę. Wciąż ciągną, rozczesują,
masują swoje włosy, by wyglądały one jak najlepiej. Wszystkie te czynności pobudzają skórę głowy, a
to tworzy dobre warunki do właściwej cyrkulacji krwi. Oprócz tego kobiety, dzięki obecności w ich
organizmie estrogenów, o 60% rzadziej niż mężczyźni są narażone na uszkodzenia układu krążenia.
Dzisiaj zostało już udowodnione, że nie ma takich szamponów, kremów czy emulsji, których użycie

gwarantowałoby, że ich składniki zostaną wchłonięte przez cebulki. Rola skóry polega przecież na
tym, że stanowi ona barierę ochronną, utrudniającą przenikanie do organizmu obcych substancji ze
środowiska zewnętrznego. Górne warstwy skóry wchłaniają trochę tłuszczu - i to wszystko. Chociaż
trzon włosa jest porowaty i może wchłaniać roztwory chemiczne, takie jak farby do włosów, środki
rozjaśniające itp., nie znaczy to jednak, że po trzonie jakieś substancje mogą dotrzeć do cebulek i
stymulować porost nowych włosów. Odżywianie cebulek z zewnątrz jest niemożliwe. Na dzień dzi
siejszy nie znaleziono dowodów na to, że jakieś witaminy lub inne substancje mogą ożywić cebulki i
dać początek wzrostowi nowych włosów. Zachowujemy włosy z boków głowy i na potylicy dlatego,
że dopływ krwi do tych części jest łatwiejszy. Oprócz tego, w tych miejscach cieńsza jest warstwa
mięśni i tłuszczu, pełniąca rolę „poduszki" dla naczyń krwionośnych i powodująca ich zwężenie. Na
skroniach, czole i ciemieniu warstwa tłuszczu jest bardzo cienka i nie ma tam tkanki mięśniowej. Im
bardziej naprężona jest skóra głowy, np. w rezultacie napięcia lub stresu, tym bardziej zwężają się
naczynia krwionośne i tym mniej krwi dochodzi do cebulek. Właśnie zwężenie naczyń włoskowatych
w skórze głowy, spowodowane nadmiernymi stresami i napięciami dzisiejszego życia prowadzi do
całkowitego wyłysienia mężczyzn. Tak więc, główną przyczyną łysienia jest zła cyrkulacja krwi w
skórze głowy. W niej znajduje się najbardziej skomplikowana w całym organizmie sieć naczyń
włoskowatych, wymagających dużych ilości krwi. Przy tym dopływ krwi do skroni, czoła i ciemienia
jest najgorszy. Zmniejszony dopływ krwi doprowadza do osłabienia cebulek, co powoduje ich
niezdolność do wytwarzania nowych włosów.

Ogromne znaczenie dla wzrostu i wypadania włosów ma nie tylko dobre ukrwienie, ale także

jakość odżywiającej skórę krwi. Zauważono, że osoby, które jedzą dużo mięsa, tracą włosy z tyłu
głowy, a ci, którzy lubią słodycze - zwykle z przodu. Obecność włosów lub ich brak odzwierciedla
stan całego organizmu dlatego, że tylko czysta i zdrowa krew może gwarantować dobry wygląd
włosów.

Dlatego proszę:
1. Nie zanieczyszczać swojego organizmu przez nieprawidłowe odżywianie;
2. Chronić układ krwionośny przed nadmiarem cholesterolu;
3. W porę oczyszczać organizm, stosować naprzemienne prysznice, więcej przebywać na

świeżym powietrzu i nie zapominać o gimnastyce oddechowej.

Wszystkie te zabiegi będą sprzyjały uzdrowieniu układu krwionośnego. Myślę, że nie ma

sensu opisywać, w jaki sposób należy wypełniać powyższe zalecenia. Szczegółowe informacje znajdą
Państwo w książce „Jak żyć długo i zdrowo" na stronach 77-84, 87-102, 114-115, 159-174.
Chciałbym jedynie bardziej szczegółowo omówić zabieg masażu skóry głowy, a właściwie specjal
nego jej rozcierania. Właśnie ten zabieg zapewni Państwu dziewięćdziesięcioprocentowe „zwycięstwo
nad łysiną".

Masaż głowy

Najtrudniejszym zadaniem jest przekonanie łysiejącego o konieczności masowania i czesania

szczotką części głowy z przerzedzonymi włosami. A przecież fakty potwierdzają, że w ciągu długich
lat pracy specjalistów (fryzjerów, dermatologów) ani razu nie odnotowano przypadku zwiększenia się
łysiny na skutek masażu.

Do masażu głowy najlepiej używać niedużego ręcznika kąpielowego, miękkiego i puszystego.
Przepis nr 71:
Przygotować roztwór z l litra ciepłej wody i 2 stołowych łyżek soli, namoczyć w nim ręcznik,

lekko wykręcić i nacierać łysiejące miejsca na głowie. Szczególną uwagę należy zwrócić na te
miejsca, gdzie włosy jeszcze nie wypadły. Celem masażu jest stopniowe przywrócenie właściwego
krążenia w sieci naczyń włosowatych skóry głowy, po to, aby zregenerować cebulki. Proszę jednak
nie oczekiwać natychmiastowych rezultatów. Proces łysienia trwa latami, przywrócenie włosów
zajmie nie mniej czasu, ale jeśli będziecie Państwo cierpliwi, Wasze włosy mogą odrosnąć. Od mo
mentu rozpoczęcia masaży do pojawienia się pierwszych nowych włosów mijają 3-4 miesiące.

Włosy wypadające przy nacieraniu to te, które wychodzą w sposób naturalny. Te, które nie są

jeszcze gotowe, by wypaść, nie wypadną nawet podczas najenergiczniejszego masażu. Po upływie
trzech miesięcy znów ożywione cebulki włosowe zaczną wypychać trzony włosów na powierzchnię
skóry. Na głowie wyczuwalna będzie jakby szorstkość, dosłownie na czubku głowy pojawi się szcze
cina. Proces porostu włosów odbywa się w sposób bardziej zauważalny, gdy włosy są sztywne i
ciemne. Włosy cienkie i jasne będą odrastać równie szybko i w tej samej ilości, ale będzie to mniej
widoczne. Przekonacie się Państwo, że od momentu rozpoczęcia masaży zatrzymaliście proces
przerzedzania się włosów. Na miejscu każdego utraconego włosa będą wyrastać teraz dwa nowe, do
póki włosy na ciemieniu nie staną się tak gęste, jak po bokach głowy. Zwykle całkowite odrośnięcie
włosów trwa tak długo, jak i proces ich tracenia (od roku do pięciu lat), dlatego nie rezygnujcie Pań
stwo z masowania głowy nawet wówczas, gdy upewnicie się, że włosy już odrosły.

Dość trudno jest odpowiedzieć na pytanie, czy można „odhodować" włosy na zupełnie już

łysej głowie. Nie chciałbym budzić złudnych nadziei, ale teoretycznie jest to możliwe. Nie obiecuję,
że na gołej głowie odrosną nowe włosy, ale gwarantuję każdemu człowiekowi, że może położyć kres
szybkiemu przerzedzaniu się włosów i zawrócić ten proces, gdy zacznie regularnie masować głowę.
Kwestię tego, jak długo należy masować głowę, każdy powinien rozstrzygnąć sam. Zwykle, gdy tylko
skóra głowy zaróżowi się lub gdy poczujecie Państwo lekkie ukłucia, możecie zakończyć masaż.
Jedni będą potrzebowali na to 30 sekund, inni 2-3 minut. Najważniejsze jest, aby przyzwyczaić się
masować głowę codziennie przez całe życie. Jest to konieczne również w przypadku osób, które na
razie nie mają problemów z włosami, ale intuicyjnie czują, że problemy takie mogą się pojawić,
biorąc pod uwagę skłonności genetyczne, stresy, nieprawidłowe odżywianie. Uwierzcie Państwo:
masaż głowy to gwarancja, że zawsze będziecie mieć gęste i puszyste włosy.

Jeszcze kilka uwag na temat pielęgnacji słabych włosów. Boicie się myć głowę codziennie?

Niesłusznie. Czy mycie twarzy doprowadza do wypadania np. rzęs, brwi lub wąsów? Codzienne
mycie głowy jest konieczne, aby usunąć warstwę tłuszczu i przyklejony do włosów brud. Niektórzy
specjaliści przestrzegają przed zbyt częstym myciem głowy, które rzekomo wysusza włosy i niszczy
naturalną warstwę tłuszczu. Codzienne mycie i masaż głowy nie tylko oczyszcza włosy, ale także
reguluje pracę gruczołów tłuszczowych, co daje włosom zdrowy wygląd. Jeżeli będziecie Państwo
codziennie myć głowę żółtkiem, a następnie masować przez 1-2 minuty, Wasze włosy nie będą
wymagały żadnej dodatkowej pielęgnacji. Co więcej, suche włosy staną się bardziej miękkie, a u
osób, które mają włosy przetłuszczające się, szybko unormuje się funkcjonowanie gruczołów
tłuszczowych. Należy zauważyć, że dla włosów korzystne jest przyjmowanie małych ilości alkoholu
(50 ml dla mężczyzn i 25 ml dla kobiet na dobę), gdyż alkohol w małych ilościach rozszerza naczynia
krwionośne skóry głowy. Alkohol należy przyjmować przez miesiąc, potem zrobić miesiąc przerwy.
Proszę nie zapominać o seksie, jest bardzo pożyteczny, ponieważ wszystko, co wpływa relaksująco na
układ nerwowy prowadzi do lepszego ukrwienia cebulek. Na zakończenie podam jeszcze kilka
przepisów na przyśpieszenie regeneracji cebulek.

Przepis nr 72:
100 g liści pokrzywy (najlepiej majowej) zalać 500 ml wrzątku, odstawić na 30 minut.

Następnie przecedzić, w otrzymanym roztworze zamoczyć ręcznik i nacierać nim głowę.

Przepis nr 73:
Raz na tydzień wcierać w skórę głowy zwykłą sól przez 10-12 minut, po czym nie myć głowy

przez godzinę. Spłukać włosy czystą wodą i pomasować.

Przepis nr 74:
Zmieszać po jednej łyżeczce koniaku, oleju kukurydzianego i kefiru. Dobrze wymieszać i

wetrzeć we włosy. Założyć na głowę worek foliowy, a na niego wełnianą czapkę lub chustkę. Trzymać
15-20 minut, po czym dokładnie spłukać głowę i pomasować.

Przepis nr 75:
Słój o pojemności l litra napełnić do połowy utartymi na tarce czerwonymi burakami.

Dopełnić przegotowaną wodą w takiej samej objętości. Zakryć słoik przykrywką i postawić w cie
płym miejscu na 5 dni, żeby fermentował. Następnie przecedzić i wcierać w skórę głowy codziennie,
aż do wyczerpania. Po dwóch miesiącach kurację powtórzyć.

Tak więc, łysi i łysiejący, teraz wiecie już, co należy robić, aby wygrać z wypadaniem włosów

i dlatego zaczynajcie masaże już dziś, a wówczas, po 4 miesiącach podchodząc do lustra, i Wy,
podobnie jak wielu moich pacjentów, podskoczycie z radości.

Pomóż sobie sam

1. Kochaj siebie takim — jakim jesteś.
2. Nigdy nikomu nie zazdrość.
3. Jeśli się sobie nie podobasz - zmień się.
4. Złość, obraza, krytyka siebie i innych — to najbardziej szkodliwe emocje dla zdrowia.
5. Jeśli coś postanowiłeś — działaj.
6. Pomagaj biednym, chorym, starym i czyń to z radością.
7. Nigdy nie myśl o chorobach, starości, śmierci.
8. Najlepszym lekarstwem na choroby i starość — jest miłość.
9. Twoimi wrogami są: obżarstwo, chciwość, uleganie własnym słabościom.

10. Troski prowadzą do zejścia z tego świata. Wzdychania niszczą ciało człowieka.
11. Największym grzechem jest strach i podłość.
12. Najlepszym dniem — jest dzień dzisiejszy.
13. Najlepsze miasto — to to, w którym ci się najbardziej powodzi.
14. Najlepsza praca — to ta, którą lubisz.
15. Największy błąd - utrata nadziei.
16. Największy prezent, który możesz podarować lub otrzymać — to miłość.
17. Największe bogactwo — to zdrowie.

Przepisy naszych babć

Poniżej zamieszczone przepisy podane zostały w oryginalnej formie, bez opracowania przez

autora.

Hemoroidy (żylaki dolnej części jelita grubego) - spowodowane są przez spożywanie zbyt

dużych ilości chleba, kasz, słodyczy i nawyk jedzenia małych porcji (kanapki), popijanych płynem,
dzisiejszy tryb życia, dysbaktriozę, zanieczyszczenie wątroby i krwi. Czasem mogą pojawić się z
powodu przeziębienia odbytu. U kobiet powstają często w następstwie porodu, w wyniku przesunięcia
kręgów lędźwiowych.

Usunięcie hemoroidów przez operację chirurgiczną jest rozwiązaniem korzystnym dla

wszystkich, oprócz pacjenta. Z reguły po upływie jakiegoś czasu hemoroidy powracają, jeżeli
powyższe przyczyny nie zostały zlikwidowane.

Przedstawione przepisy, chociaż skuteczne, są niestety tylko walką ze skutkami.
Przepis nr 76:
Z surowego ziemniaka wyciąć „świecę" wielkości małego palca i wkładać ją na noc do

odbytu. Stosować co drugi dzień przez 2 tygodnie.

Przepis nr 77:
Po wypróżnieniu zamiast papieru toaletowego stosować podmywanie odbytu naprzemiennie

ciepłą i zimną wodą po 5 razy. Później delikatnie osuszyć miękkim ręcznikiem.

Przepis nr 78:
Nasiadówka z machorki. Do naczynia odpowiedniego do nasiadówki (nocnik, plastikowe

wiaderko) wsypać 2 łyżki machorki i zalać l litrem wrzątku. Naczynie przykryć i odstawić na 20
minut. Kiedy para, unosząca się z naczynia nie jest zbyt gorąca, należy usiąść i zrobić nasiadówkę (3 -
5 minut).

Przepis nr 79:
Pić następujące mieszanki soków (15 minut przed jedzeniem). Przepis na jedną porcję:
a) 50 g marchwi + 40 g selera + 20 g pietruszki +30 g szpinaku
b) sok ze świeżej jarzębiny (pić przez dłuższy czas). W 50 g soku rozpuścić l łyżkę cukru,

wymieszać, wypić. Popić szklanką ciepłej gotowanej wody. Przyjmować 3 razy dziennie na 15 minut
przed posiłkiem.

c) 90 g marchwi +60 g szpinaku
Przepis nr 80:
4 obrane cebule gotować w 1/2 litra mleka na wolnym ogniu tak długo, aż cebula zrobi się

miękka. Odstawić do ostygnięcia i zrobić nasiadówkę.

Przepis nr 81:
Przez 3 tygodnie, codziennie wieczorem przed snem siadać na 5 minut w misce napełnionej

niezbyt chłodną wodą. Uwaga! Kurację robić codziennie przez 21 dni, a jeżeli z jakiś przyczyn
nastąpi przerwa, należy odczekać 1-2 tygodnie i rozpocząć kurację od nowa.

Przepis nr 82:
Przygotować metalowe wiaderko. Wyciąć z drewna przykrywkę z otworem w środku o

średnicy 2-3 cm. Rozgrzać cegłę lub kamień i położyć na dnie wiaderka. Na gorący kamień nasypać
drobno pokrojone 3-5 ząbków czosnku, aby zaczęły dymić, po czym nakryć drewnianą przykrywką z
otworem i przyjąć kąpiel dymną.

Przepis nr 83:
Przygotować starą skórzaną rękawiczkę. Do jednego palca nalać wody i włożyć do

zamrażalnika, aby woda w tym pokrowcu ze skóry zamarzła (dla wygody palec z wodą można włożyć
do kieliszka). Kiedy woda zamarznie słupek lodu w skórzanej rękawiczce wprowadzić do odbytu.
Zabieg można zakończyć kiedy lód roztopi się (jeżeli uczucie zimna jest zbyt nieprzyjemne,
potrzymać „świeczkę" lodową chociaż 1-2 minuty).

Przepis nr 84:
Aby uwolnić się od hemoroidów raz na zawsze, należy latem, przez miesiąc, zastosować ścisłą

dietę, składającą się z warzyw i owoców. Oprócz tego codziennie trzeba pić koktaile z soków według
przepisu 4 a lub 4 b. Nie jeść mięsa, białego pieczywa, produktów mlecznych, niczego gotowanego,
smażonego, pieczonego. Nie wolno pić kawy, kakao, czekolady, napojów alkoholowych. Zamiast
chleba można jeść włoskie orzechy, zamiast normalnej pić kawę jęczmienną lub zbożową. Można pić
również herbatę z liści malin, porzeczek. Każdy powinien być świadom tego, że hemoroidy to jeden
ze szczebli drabiny, prowadzącej do raka jelita grubego.

Przepis nr 85 (skurcze w nogach):
Osoby cierpiące na skurcze w nogach powinny rano i wieczorem smarować stopy obu nóg

sokiem z cytryny. Nie należy zakładać butów ani chodzić dopóki sok zupełnie nie wyschnie. Kuracja
trwa nie dłużej niż 2 tygodnie.

Przepis nr 86:
2 łyżki stołowe zmielonego owsa zalać 1/2 szklanki przegotowanej zimnej wody i odstawić na

godzinę. Potem dodać 3 łyżki chłodnego gotowanego mleka, sok z l cytryny, l łyżkę stołową miodu, l
duże starte jabłko i 10 orzechów włoskich. Wszystko wymieszać. Taką kolację jeść co drugi dzień
przez 2 miesiące.

Przepis nr 87: Kisiel z owsa. Bardzo dobry środek dla osłabionego organizmu. Poprawia

pracę serca, uspokaja system nerwowy, likwiduje łamanie i ból w kościach oraz mięśniach, obniża po
ziom cukru we krwi, oczyszcza naczynia krwionośne z nadmiaru „złego" cholesterolu, leczy zapalenie
wątroby, woreczka żółciowego i nerek, wzmacnia mięsień sercowy. l szklankę nieoczyszczonego
owsa przebrać i umyć w chłodnej wodzie. Zalać 5 szklankami przegotowanej zimnej wody, gotować
na małym ogniu przez 5 minut. Otrzymany napój wypić godzinę przed jedzeniem.

Osoby, które przeszły naświetlania i chemioterapię, aby wzmocnić system odpornościowy

mogą skorzystać z następującego przepisu:

Przepis nr 88:
Wywar z siemienia lnianego. Do garnuszka z przykrywką wsypać szklankę siemienia, zalać 3

litrami wrzątku, gotować 2 godziny pod przykryciem na małym ogniu. Później odstawić (poczekać, aż
płyn osiągnie temperaturę ciała). Pić jak najczęściej (1-1,5 litra na dobę) przez 2-3 tygodnie. Podczas
picia wywaru z siemienia lnianego z organizmu wydalane są toksyny, pierwiastki promieniotwórcze i
inne szkodliwe związki.

Przepis nr 89 (wzmocnienie serca i oczyszczenie krwi, dla osób, które piją mleko):
Pić na czczo 333 g ciepłego tłustego gotowanego mleka (najlepiej wiejskiego), do którego

należy wcisnąć sok z l cytryny. O godzinie 12.00 powtórzyć. Trzeci raz wypić przed snem. Nie jest
konieczna specjalna dieta - można odżywiać się jak zwykle. Dziennie potrzebny jest litr mleka i 3
cytryny. Kuracja trwa 2 tygodnie, w ciągu których zużywa się w sumie 14 litrów mleka i 42 cytryny.

Przepis nr 90 (oczyszczenie krwi z pierwiastków promieniotwórczych):
Do 100 g soku z pokrzywy dodać 100 g soku z jabłek. Przyjmować raz na dzień, 30 minut

przed posiłkiem. Kurację prowadzić przez 20 dni.

Przepis nr 91 (oczyszczanie naczyń krwionośnych ze złogów cholesterolu i innych trujących

związków):

l szklankę miodu, 1/2 szklanki zmielonych ziaren kopru, l łyżkę zmielonego korzenia

waleriany (900 g) włożyć do termosu, zalać 5 litrami wrzątku, zakręcić i odstawić na dobę. Odcedzić,
przelać do butelek. Przechowywać na dolnej półce lodówki. Przyjmować po 50 g przed posiłkiem
(lekko podgrzane) aż do wyczerpania całej porcji.

Przepis nr 92 (brak menstruacji):
Łuski z 4 kg cebuli zalać 3 litrami wody. Gotować na słabym ogniu dopóki wywar nie

nabierze brązowej barwy. Przyjmować po 100 g na czczo rano i wieczorem przed snem.

Przepis 93 (astma u dzieci, stadium początkowe):
5 tabletek aspiryny sproszkować, zmieszać z l łyżką smalcu. Rozsmarowywać na kawałku

materiału i przez 10 dni przykładać na piersi chorego dziecka.

Przepis nr 94 (astma u dorosłych i dzieci):
40 średnich cebul zalać wrzątkiem i odczekać, aż zmiękną. Odlać wodę, a cebule dusić do

miękkości w 1/2 litra oliwy z oliwek. Następnie rozgnieść je na piure. Przyjmować rano na czczo i
wieczorem po l łyżce.

Przepis nr 95 (na bezsenność u dzieci):
Chore dziecko szczelnie owinąć w płótno nasiąknięte poranną rosą i zostawić na godzinę,

dopóki nie wyschnie. Z wierzchu można jeszcze przykryć dziecko kołdrą.

Przepis nr 96 (bezsenność u dorosłych):
1. Spać na poduszce wypchanej sianem. Przed snem spożyć l łyżkę miodu.
2. Zagotować 1/2 filiżanki zielonej herbaty, dodać 2 łyżeczki śmietanki do kawy i 1/2 łyżki

miodu, wypić.

Przepis nr 97 (bóle pleców):
Nasmarować plecy ciepłym miodem. Natrzeć plecy ruchami „odrywającymi",

przypominającymi oddzieranie skóry od kości. Później umyć ciepłą wodą. Zabieg powtarzać
codziennie, aż ból zniknie.

Przepis nr 98 (chore nerki):
Przez tydzień pić wywar z nasion dyni. 100 g nasion zalać 1/2 litra wody, gotować na wolnym

ogniu przez godzinę. Po ostygnięciu wypić, a nasiona zjeść. Oprócz tego codziennie robić kompres na
nerki: 100 g siemienia lnianego gotować w 200 g wody przez 20-30 minut.

Przepis nr 99 (bronchit u dzieci):
Usmażyć na smalcu 2 jajka, dobrze posolić, kiedy jajecznica ostygnie położyć na pierś

dziecka.

Przepis nr 100 (wysokie ciśnienie krwi): Do filiżanki o objętości 250 ml wsypać łyżkę mąki

kukurydzianej i zalać wrzątkiem. Odstawić na noc. Rano wodę wypić, starając się nie zmącić osadu
na dnie naczynia.

Przepis nr 101 (zapalenie zatok):
Kawałek świeżego masła śmietankowego (wielkości ziarna kukurydzy) wsunąć w nozdrze -

jednego wieczoru do jednej dziurki, następnego - do drugiej. Stosować przez miesiąc, po czym zrobić
miesiąc przerwy.

Przepis nr 102 (ból głowy spowodowany stresem):
Przez kilka dni wieczorem przed snem wkładać do ust l łyżkę cukru (kryształ) i zapijać go

ciepłą wodą.

Przepis nr 103 (grzybica paznokci rąk i nóg):
Zagotować mocną kawę (nie wyrzucać fusów), poczekać, aż ostygnie i kilkakrotnie moczyć w

kawie ręce lub stopy.

Przepis nr 104 (grzybica palców stóp):
1. Starannie umyć nogi i zanurzyć w occie winnym. Na noc założyć skarpetki nasączone

octem winnym.

2. Utłuc w moździerzu miętę z solą. Umieścić między palcami na około godzinę. Powtórzyć

zabieg kilkakrotnie, a grzybica zniknie.

Przepis nr 105 (cukrzyca - stadium początkowe):
Pić wywar z liści jeżyny, 3-4 szklanki dziennie.
Przepis nr 106 (zapalenie woreczka żółciowego):
Codziennie należy dawać choremu do zjedzenia (na czczo) 2 gruszki. Pić kompot z gruszek,

ugotowany bez cukru.

Przepis nr 107 (bóle woreczka żółciowego, uczucie ciężkości, torsje po spożyciu pokarmu):
Wypić sok z połówki cytryny z 1/2 łyżeczki sody spożywczej.
Przepis nr 108 (zaparcia):
Obrać ze skóry (zostawiając l -2 mm białego miąższu) 2 pomarańcze lub grapefruity, zjeść

przed snem.

Przepis nr 109 (swędzenie):
W dużej ilości wody ugotować l kg ziaren jęczmienia i wykąpać chorego w tej wodzie.
Przepis nr 110 (w przypadku silnego lęku, przestrachu).
Po doznanym lęku wypić szklankę wody z rozpuszczoną niewielką ilością cukru.

Przepis nr 111
1. (kaszel - zastarzały, u palaczy): kilka korzonków leśnego ślazu gotować 10-15 minut w 1/2

litra świeżego mleka. Przyjmować po 1/2 szklanki, kilka razy dziennie.

2. (kaszel silny u dorosłych): chory przez tydzień powinien pić wywar z siemienia lnianego.
3. (kaszel uporczywy u dzieci): l ziemniaka, l cebulę, l jabłko zalać l litrem wody i gotować na

słabym ogniu, aż woda nie wygotuje się do połowy. Napój podawać dziecku 3 razy dziennie po l
łyżeczce od herbaty.

Przepis nr 112 (krwotok długotrwały i obfity u kobiet):
6 białek świeżych jaj dobrze rozmieszać z 1/2 łyżeczki od herbaty kwasu cytrynowego i

wypić. W razie potrzeby powtórzyć.

Przepis nr 113 (mięśniak macicy):
Przez 15 dni chora powinna pić 3 razy dziennie po 1/2 szklanki wywaru z siemienia lnianego.
Przepis nr 114:
1. (nerwowość u dzieci): Dziecko wykąpać w wodzie, w której gotowane było siano.
2. (nerwowość u dorosłych): 500 g miodu wymieszać z 500 g cukru. Przyjmować 2 razy

dziennie po łyżce.

Przepis nr 115 (zadyszka):
Trzy raz dziennie przyjmować l kieliszek (500 ml) następującej mieszanki: 200 g miodu, oleju

z oliwek i wódki.

Przepis nr 116 (oparzenia):
6 żółtek i 6 łyżek świeżego oleju roślinnego rozmieszać i ubijać do konsystencji majonezu.

Namoczyć w mieszance bandaż i obandażować nim poparzone miejsce.

Przepis nr 117 (obrzęki nóg):
Na wiadro zimnej wody wsypać worek soli kamiennej. Rozpuścić sól w wodzie i namoczyć w

roztworze ręcznik. Odciśnięty ręcznik położyć na krzyż (w okolicach nerek). Zabieg powtórzyć 10
razy. W wyniku zabiegów rozpoczyna się silne wydzielanie moczu, a obrzęki znikają.

Przepis nr 118 (biegunka):
Kilka razy dziennie pić wywar z mięty.
Przepis nr 119 (zapalenie prostaty):
Rozetrzeć na proch spalony kawałek lipowego drzewa. Przez 7 dni pić rano napój zrobiony z

tego proszku (w postaci kawy).

Przepis nr 120 (przeziębienie u dzieci):
Przygotować mieszankę z 50 g wody + 5 g miodu +50 g masła + 2 tabletek aspiryny.

Wszystko wymieszać i dobrze nasmarować mieszanką piersi, plecy, szyje, ręce i nogi. Dziecko dobrze
przykryć ciepłą kołdrą do wypocenia się. Później wytrzeć wilgotnym ciepłym ręcznikiem, przebrać w
suchą odzież i położyć spać.

Przepis nr 121 (dla osób, które przez dłuższy czas były unieruchomione przez chorobę):
Przygotować mieszankę z 100 g świńskiego sadła i l łyżki soli. Natrzeć tym kończyny, owinąć

bawełnianą tkaniną, na to nałożyć worek.

Przepis nr 122 (rozszerzenie żył):
1. Założyć czyste bawełniane skarpetki i pochodzić w nich po porannej rosie, aby zmokły.

Nosić je do wyschnięcia.

2. Zielone włoskie orzechy zalać oliwą z oliwek, odstawić na 4 godziny (naczynie powinno

stać w nasłonecznionym miejscu). Po upływie tego czasu otrzymaną mieszanką nasmarować żyły.

Przepis nr 123 (sorkoma - nowotwór złośliwy):
Przyłożyć na guz kawałek surowego mięsa, lekko spryskanego amoniakiem.
Przepis nr 124 (arytmia):
1/2 kg utartych na tarce cytryn zmieszać z 1/2 kg miodu, dodać 20 zmielonych jąder pestek

moreli. Wszystko wymieszać i przyjmować rano i wieczorem po l łyżce przed posiłkiem.

Przepis nr 125 (kontuzja):
Przyłożyć na obolałe miejsce krążek z surowego ziemniaka.
Przepis nr 126 (chudość u dzieci do 3 lat):

Wiosną zrobić dziecku 10 kąpieli w wywarze ze świeżych liści orzecha.
Przepis nr 127 (marskość wątroby):
Białą mąkę rozmieszać w mleku karmiącej kobiety. Przyjmować rano i wieczorem przed

posiłkiem po l łyżce.

Przepis nr 128 (czyrak):
Zagnieść nieduży kawałek ciasta z mąki, świeżego mleka i świeżego masła. Przyłożyć go na

noc na bolące miejsce. Taki „kompres" wyciąga całkowicie „żądło" czyraka.

Przepis nr 129 (uczulenie na proszki do prania):
Codziennie moczyć ręce w wodzie z dodatkiem l łyżeczki sody spożywczej. Kąpiel powinna

trwać 15-20 minut. Następnie zanurzyć ręce w lekko podgrzanej oliwie z oliwek.

Przepis nr 130 (egzema):
Po kąpieli natrzeć chore miejsca mieszanką z oleju słonecznikowego i octu w równych

ilościach.

Przepis nr 131 (wrzód dwunastnicy):
Ubić l białko z l łyżeczką cukru pudru. Wymieszać z l łyżką oliwy z oliwek. Przez 10 dni

przyjmować rano na czczo po l łyżce tej mieszanki.

Przepis nr 132 (zapalenie jajników):
1. Zrobić nasiadówkę nad parą z gotującego się siana. Zabieg powtarzać tak długo, aż

zapalenie minie.

2. Ugotować małą główkę kapusty, zalać ją świeżym mlekiem. Siedzieć nad parą.
3. Siedzieć nad parą z ugotowanej czarnej rzodkwi polanej oliwą z oliwek.

Aneks

Sałatki wiosenne

1. Sałatka z mlecza (mniszka lekarskiego). Posiekać 3 garście liści mlecza, wymieszać z 10

orzechami włoskimi, zmielonymi w młynku. Dodać l łyżkę stołową oleju słonecznikowego lub
miodu. Uwaga! Mlecz przed przygotowaniem sałatki należy włożyć na 20 -30 minut do chłodnej
posolonej wody (na 11 wody l stołowa łyżka soli), by zlikwidować gorzki smak.

2. Sałatka z pokrzywy i mlecza. Drobno posiekać garść młodych liści pokrzywy, dodać l

stołową łyżkę soku z cytryny, łyżkę soku z kiszonej kapusty oraz łyżkę oleju słonecznikowego.
Oprócz tego dodać l małą łyżeczkę pokrojonej cebuli, a z wierzchu posypać 60 g (2 garściami)
posiekanych zielonych części mlecza oraz mielonymi orzechami włoskimi (10 - 15 g).

3. Rzodkiewki z orzechami. 100 g rzodkiewek (15 sztuk) drobno posiekać lub zetrzeć na tarce,

zmieszać z 40 g (8 sztuk) mielonych orzechów włoskich, dodać l łyżeczkę oleju roślinnego, posypać z
wierzchu posiekanym szczypiorkiem.

4. Surówka po francusku. 100 g zewnętrznych liści sałaty polać 1/2 łyżki octu jabłkowego lub

winnego, dodać l łyżkę stołową oleju roślinnego i l łyżeczkę pokrojonej cebuli. Wszystko dobrze
wymieszać.

5. Sałatka z botwiny. Posiekać 80 g botwiny i 2 - 3 liście sałaty. Polać je l łyżką oleju

słonecznikowego i wymieszać. l surowe jajko wymieszać z sokiem z 1/2 cytryny i wylać na sałatę.
Dodać do botwiny, wymieszać. Posypać z wierzchu posiekaną pietruszką i koperkiem lub
szczypiorkiem.

6. Surówka z młodych buraków. Utrzeć na tarce 5-6 młodziutkich buraków, dodać 2 łyżki

śmietany i doprawić szczyptą mielonego kminku.

7. Sałatka ze szczawiu i mleczy. Do l garści sałaty (30 g) dodać 30 g młodego szczawiu i 30 g

liści mlecza. Szczaw i mlecz należy drobno posiekać, na wierzchu położyć 10 orzechów włoskich, po
lać l łyżką miodu i l łyżką oleju słonecznikowego. Na koniec wszystko wymieszać.

8. Szczypiorek z orzechami. 50 g szczypiorku drobno posiekać i zmieszać z 50 g zmielonych

orzechów ziemnych.

9. Rzodkiewka z orzechami, pietruszką i miętą. 15 rzodkiewek zetrzeć na tarce, dodać

posiekaną nać pietruszki, miętę, koperek, 1/2 łyżeczki kminku, 6 stołowych łyżek mielonych
orzechów (50 g). Wszystko dobrze wymieszać. Można udekorować liśćmi sałaty.

10. Rzodkiewka z twarogiem (najlepiej tłustym). 3 stołowe łyżki twarogu (75 g) zmieszać z 3

drobno pokrojonymi rzodkiewkami i l łyżeczką drobno posiekanego szczypiorku. Wszystkie składniki
wymieszać, ułożyć na liściach sałaty.

11. Surówka ze szpinaku. Pokroić garść młodego szpinaku, dodać l łyżkę drobno posiekanego

szczawiu, l łyżkę posiekanego szczypiorku. Wszystko wymieszać i dodać 3 łyżki zmielonych orzesz
ków ziemnych oraz l łyżkę borówek.

12. Szpinak z jajkiem. Ubić żółtko, dodając po trochu półtorej łyżki masła, po czym wlać l

łyżkę soku z cytryny. Wymieszać, do otrzymanej gęstej papki dodać zmiażdżony ząbek czosnku i
dwie garści drobno posiekanego szpinaku. Wszystko wymieszać. Otrzymaną masę ułożyć na liściu
sałaty. Z wierzchu można posypać mielonymi orzechami.

13. Surówka z botwiny z liśćmi sałaty. Pokroić 80 g botwiny, 2 lub 3 liście sałaty, polać l łyżką

oleju roślinnego i wymieszać. Do l jajka dodać sok z 1/2 cytryny, wymieszać i dorzucić szczyptę po
siekanego kopru, pietruszki i szczypiorku. Wszystko wymieszać.

14. Surówka z botwiny. Pokroić liście młodego buraka (60 gram -2 garście). Przygotować sos:

l żółtko wymieszać z l łyżką soku z cytryny, 1/2 łyżeczki musztardy, l łyżką oleju roślinnego i l ły
żeczką pokrojonego szczypiorku. Wymieszać.

Sałatki letnie i jesienne

1. Ogórek w zsiadłym mleku. Pokrojony l ogórek polać 1/2 szklanki zsiadłego mleka oraz

posypać 1/2 łyżki posiekanego kopru.

2. Ogórek z pomidorem. Ogórka pokroić na duże kawałki, pomidora w plasterki. Posypać 4

łyżkami zmielonych orzechów.

3. Surówka z czerwonej kapusty. Do 50 g czerwonej poszatkowanej kapusty (3 łyżki) dodać 2

łyżki posiekanej pietruszki, l łyżkę oleju słonecznikowego i l łyżkę miodu. Wszystko wymieszać.

4. Surówka ze świeżej kapusty. Do 100 g pokrojonej kapusty dodać 4 stołowe łyżki soku z

grapefruita, l łyżkę miodu, 1/2 łyżeczki kminku. Wszystko wymieszać.

5. Groszek z pomidorami. 50 g świeżego groszku wymieszać z 120 g surowych

rozgniecionych pomidorów oraz z 2 stołowymi łyżkami oleju słonecznikowego. Z wierzchu posypać
pietruszką i szczypiorkiem.

6. Groch z marchewką. 50 g grochu, l utarta na tarce marchew, l łyżka oleju roślinnego, l łyżka

soku z malin lub porzeczek, 1/2 pokrojonej cebuli. Wszystko wymieszać. 7. Marchew z ziemniakami.
Drobno utrzeć 100 g marchwi, wymieszać z 2-3 łyżkami stołowymi soku z grapefruita lub czarnej po
rzeczki. Dodać 30 g drobno posiekanego surowego ziemniaka oraz l łyżeczkę posiekanego
szczypiorku. Wszystko wymieszać, ułożyć na dużym liściu sałaty.

8. Marchew ze szczypiorkiem. Do 100 g marchwi dodać 30 g szczypiorku. Marchew zetrzeć

na tarce i wymieszać z drobno posiekanym szczypiorkiem. Dodać l stołową łyżkę oleju roślinnego i
posypać drobno posiekanym ogórkiem.

9. Surówka świąteczna. 10 g surowego, drobno posiekanego ziemniaka zmieszać z 30 g utartej

marchwi i 10 g utartego surowego buraka. Dodać 50 g drobno pokrojonej kapusty, 2 stołowe łyżki
oleju i 2 łyżki szczypiorku. Wszystko wymieszać. Masę ułożyć na liściu sałaty, z wierzchu posypać
koperkiem lub pietruszką. Całość można udekorować kawałkami pomidorów i rzodkiewek.

10. Surówka z kiszonej kapusty. 100 g sałaty pokroić (a lepiej porwać) na duże kawałki,

zmieszać z 4 łyżkami kiszonej kapusty, dodać 2 łyżki soku z kapusty i l łyżkę oleju roślinnego.

11. Czerwona surówka. Utrzeć 1/4 buraka, dodać 60 g utartej marchwi, 30 g drobno

pokrojonych, surowych ziemniaków, l łyżkę oleju roślinnego, 2 łyżeczki soku z porzeczek lub malin, l
łyżkę szczypiorku. Wszystko wymieszać, posypać l łyżką tartej bułki.

12. Surówka oczyszczająca krew. Utrzeć 50 g buraków i 50 g marchwi. Dodać 50 g pokrojonej

kapusty, 1,5 łyżki oliwy z oliwek, 1,5 łyżki miodu. Wszystko wymieszać i posypać z wierzchu l
szklanką jagód lub czerwonych porzeczek.

13. Kapusta kminkowa. Drobno pokroić 100 g kapusty, dodać l łyżkę miodu i l łyżeczkę

mielonego kminku.

14. Pomarańczowy twaróg. 120 g marchwi zatrzeć na drobnej tarce, zmieszać z 100 g twarogu.

Dodać l łyżkę oleju słonecznikowego i jeden ząbek czosnku. Wszystko wymieszać i posypać mielony
mi orzechami i zieloną pietruszką lub szczypiorkiem.

15. Pomidory z orzechami lub sucharkami i marchwią. 100 g rozgniecionych pomidorów

wymieszać z 100 g utartej marchwi, 30 g posiekanej pietruszki, 50 g mielonych orzechów lub suchar
ków. Dodać 1,5 łyżki oliwy z oliwek i wymieszać. 16. Pomidory z ziemniakami. Rozgnieść 100 g
pomidorów, dodać 2 łyżki oleju roślinnego i 2 łyżki słonej wody z kiszenia ogórków. Wszystko
wymieszać i dodać 30 g drobno pokrojonego surowego ziemniaka. Odstawić na 30 minut.

17. Pomidory faszerowane kiszoną kapustą. Ściąć górną część pomidora a wysokości 3-4 mm.

Ze środka wyjąć miąższ, zostawiając ścianki grubości 2-3 mm. Miąższ zmieszać z drobno pokrojoną
czerwoną kapustą i 1/2 łyżeczki oleju roślinnego. Farszem tym napełnić pomidory. Z wierzchu
udekorować 1/2 łyżeczki majonezu lub śmietany, posypać posiekaną pietruszką lub szczypiorkiem.

18. Seler ze zsiadłym mlekiem lub śmietaną. Grubo pokrojone łodygi selera i kilka

pokrojonych na kawałki liści położyć na talerzu i polać 2 łyżkami śmietany lub 1/2 szklanki zsiadłego
mleka.

19. Surówka z zielonej fasoli. 60 g młodych, delikatnych strączków drobno pokroić,

usunąwszy wcześniej włókienka. Dodać 50 g grubo pokrojonej sałaty i 2 stołowe łyżki oleju
słonecznikowego (można dodać l łyżeczkę miodu do smaku).

20. Sałatka ziemniaczana. Drobno pokroić 60 g ziemniaków, dodać 4 łyżki wody od kiszenia

ogórków, 1/2 małej cebulki, 2 łyżeczki posiekanego kopru lub pietruszki, 40 g mielonych orzeszków

ziemnych, l łyżkę miodu (niekoniecznie).

21. Surówka z marchwi i selera. Do 50 g utartej marchwi dodać 50 g pokrojonego selera, 1/2

ogórka, 50 g mielonych orzechów, l łyżkę miodu. Zamiast orzechów można dodać 2 łyżki oleju
słonecznikowego.

22. Ziemniaki z kapustą. Drobno pokroić i wymieszać 40 g ziemniaków, 60 g kapusty, 25 g

cebuli. Dodać 6 łyżek wody od kiszenia ogórków, orzechy, pietruszkę i kminek.

23. Surówka z porów. Pokroić drobno 60 g porów, przyprawić 3 łyżkami majonezu, odstawić

na godzinę. Następnie dodać l łyżkę pokrojonego selera, szczyptę kminku, l łyżkę wody z miodem (l
łyżeczka miodu rozpuszczona w 2 łyżeczkach wody). 24. Surówka z dyni. Utrzeć l marchew, 50 g
dyni, 25 g selera. Dodać 25 g posiekanego szczypiorku lub czerwonej cebuli oraz l O zmielonych
orzechów.

Sałatki zimowe

1. Sałatka z buraków i orzechów. Ugotować dużego buraka, utrzeć go na tarce. Dodać 1/2

utartego małego surowego buraka, l zmiażdżony ząbek czosnku, 2 łyżki oleju roślinnego. Wymieszać,
posypać mielonymi orzechami i szczyptą posiekanego szczypiorku.

2. Różowa kiszona kapusta. 100 g kiszonej kapusty wymieszać z 2-3 łyżkami stołowymi soku

z buraka. Dodać 1/2 małej białej lub czerwonej cebuli oraz łyżkę oleju roślinnego. Na koniec wymie
szać.

3. Kiszona kapusta z jabłkami. Do 100 g kiszonej kapusty dodać 1/2 przetartego jabłka

(antonówki), l łyżkę oleju roślinnego i posypać pokrojoną połówką cebuli.

4. Zimowa surówka świąteczna. Drobno pokroić 100 g kiszonej kapusty. Wymieszać 1/2

antonówki, l łyżkę oleju roślinnego, 1/2 posiekanej cebuli, szczyptę kminku, sok z l cytryny, l łyżkę
miodu. Połączyć z kapustą, odstawić na godzinę pod przyciskiem.

5. Sałatka ziemniaczana. 75 g drobno pokrojonych ziemniaków, 50 g startych lub zmielonych

orzechów, l łyżka miodu, l łyżeczka startego chrzanu.

6. Surówka „Witaminka". Utrzeć na tarce 50 g marchwi, 75 g kapusty, 50 g ziemniaków.

Dodać 25 g posiekanej natki pietruszki, 25 g porów, 2 łyżki oleju roślinnego, łyżkę miodu, 50 g
zmielonych orzechów i wszystko wymieszać.

7. Surówka marchwiowo-chrzanowa. Utrzeć na tarce dużą marchew i 50 g korzenia selera.

Dodać l łyżeczkę utartego chrzanu, 10 g zmielonych orzechów i łyżkę oleju roślinnego, wymieszać.

8. Rzodkiewka z kwaśnym mlekiem. 60 g utartej rzodkiewki zalać l szklanką kwaśnego mleka

i odstawić w ciepłe miejsce na minimum 1,5 godziny (potrawy z dodatkiem rzodkiewki powinny być
przygotowane co najmniej l ,5 godziny przed spożyciem, wtedy nie grozi nam ból ani wzdęcie
żołądka).

9. Pudding z rzodkiewki. 60 g utartej rzodkiewki wymieszać z 10 zmielonymi orzechami

włoskimi i 30 ziemnymi. Odstawić na 1,5 godziny, następnie dodać l łyżkę oleju roślinnego i
wymieszać.

10. Surówka świąteczna nr 2. Małą główkę czerwonej kapusty (1/4 dużej - 75 g) lub 75 g

białej kapusty drobno poszatkować, dodać 1/2 utartej średniej marchwi, 1/2 kiszonego ogórka, 10-
centry-metrowego drobno pokrojonego pora, 5 zmielonych orzechów włoskich, l łyżkę oleju
roślinnego, 2 łyżeczki borówek, 3 łyżki płatków owsianych. Wszystko wymieszać.

11. Surówka „Zimowa bajka". Utrzeć średniej wielkości marchew, dodać 3 łyżki kiszonej

kapusty, l łyżkę wody od kapusty, l łyżkę utartej rzodkiewki, łyżkę borówek, malin lub porzeczek.
Wszystko wymieszać.

Sosy, majonezy

Z reguły sosy i majonezy zawierają ocet spirytusowy, konserwanty, barwniki i inne obce dla

organizmu substancje, zanieczyszczające krew. W związku z tym podaję przepisy do samodzielnego
wykonania.

1. Olej cytrynowy. Do 250 g oleju roślinnego dodawać powoli sok z l - 2 cytryn. Bardzo

dokładnie wymieszać.

2. Majonez orzechowy (najlepiej przygotować tuż przed spożyciem). 2 łyżki mielonych

orzechów zmieszać z l łyżeczką od herbaty oleju roślinnego. Po powstaniu gęstej papki ubijać ją z 3-4
łyżkami oleju roślinnego, dodając sok z l cytryny. 3. Sos śmietankowy. Wymieszać sok z 1/2 cytryny z
3 łyżkami śmietany. Dodać zmiażdżony ząbek czosnku, 1/2 łyżeczki drobno posiekanego szczypiorku
lub utartej cebuli, l łyżkę oleju roślinnego. Wszystko wymieszać.

4. Sos pomidorowy. Do 6 części oleju roślinnego dodać l część soku z cytryny. Połączyć z

sokiem z pomidorów, do smaku dodać tarty seler.

5. Majonez witaminowy „Tęcza". Ubijać 2 żółtka, dodając powoli 3 stołowe łyżki oleju

roślinnego. Wymieszać z l łyżką utartego selera lub łyżeczką utartej cebuli. Do otrzymanej masy
dodać sok z cytryny. Dokładnie ubijać do konsystencji majonezu. Majonez można zabarwić: na
zielono - dodając sok ze szpinaku, na pomarańczowo - sok z marchwi, na różowo - sok z czerwonej
porzeczki.

Chłodniki

Najlepiej spożywać je w ciepłych porach roku (lato, jesień). Osoby, które mają kłopoty z

wypróżnianiem mogą jeść je przez cały rok. Chłodniki są bardzo zdrowe, ponieważ zawierają
wszystkie witaminy i sole mineralne, które nie zostają zniszczone przez podgrzewanie oraz wodę
strukturowaną i tlen.

1. Zupa pomidorowo-ogórkowa. 3 stołowe łyżki płatków owsianych zalać 10 łyżkami

zsiadłego mleka. Odstawić na 2 -3 godziny. Utrzeć na tarce ogórki i rozdrobnić pomidory, wymieszać
ze zsiadłym mlekiem i płatkami, dodać zmiażdżony ząbek czosnku i posypać posiekaną natką
pietruszki.

2. Zupa pomidorowa ze śmietaną. Utrzeć 2 pomidory, dodać 1/2 śmietany (18% lub 30%).

Mieszanką tą zalać 3 łyżki płatków owsianych. Odstawić na ok. 1/2 godziny. Dodać posiekaną zieloną
natkę pietruszki.

3. Zupa malinowa (lub poziomkowa). Do szklanki zsiadłego mleka dodać 3 łyżki wody

mineralnej i 3 łyżki rozdrobnionych malin lub poziomek. Można dodać l łyżkę miodu.

4. Zupa z suszonych owoców. W dwóch szklankach wody zamoczyć na noc garść suszonych

owoców (śliwki, rodzynki, jabłka, gruszki). Odstawić na 8 -10 godzin. Kiedy owoce zmiękną, dodać 2
łyżki płatków owsianych, 1/2 łyżki miodu. Odstawić jeszcze na 3 - 5 godzin. Gotową zupę można jeść
na śniadanie lub obiad.

Desery

1. Śnieg jabłkowy. Utrzeć 2-3 jabłka, dodać l łyżkę miodu, rozpuszczonego w l łyżce wody.

Wszystko dokładnie wymieszać. Oddzielnie ubić 2 białka, dodając powoli sok z cytryny. Wszystko
wymieszać i ubić. Na koniec można udekorować deser brzoskwiniami z puszki, gruszkami,
mrożonymi truskawkami lub świeżymi malinami, porzeczkami, poziomkami (jak najwięcej fantazji!).

2. Jabłkowa pajęczyna. Ubić oddzielnie 2 żółtka i 2 białka. Połączyć je razem i jeszcze raz

ubić. W dwóch łyżkach ciepłej wody rozpuścić l łyżkę miodu. Utrzeć 3 słodkie jabłka, dodać do nich
2 łyżeczki soku z cytryny. Wszystkie składniki wymieszać i znowu ubić. Udekorować świeżymi
owocami (np. jagodami), kawałkami pomarańczy, grejpfrutów.

3. Miodowe placuszki. 30 g soku z cytryny z połączyć 60 g mielonych orzechów włoskich lub

ziemnych. Odstawić na 1/2 godziny. Następnie dodać 2 łyżki miodu i 60 g zmielonych ziaren ryżu.
Wszystko wymieszać, uformować placuszki. Z wierzchu posypać zmielonymi na proszek
podsmażonymi na patelni ziarnami słonecznika.

4. Krem cytrusowy. Oczyścić pomarańcze z pestek, pokroić, zmiksować. Wymieszać z l

łyżeczką miodu i 150 g tłustego twarogu. Oddzielnie ubić białko z 1/2 łyżeczki cukru i żółtko z 1/2
łyżeczki cukru. Wszystko wymieszać i jeszcze raz ubić. Udekorować winogronem lub brzoskwiniami

z puszki.

Indeks

oczyszczenie organizmu z nadmiaru soli i tłuszczu, poprawa przemiany materii, oczyszczenie naczyń
krwionośnych, reumatyzm, osteoporoza, bóle kości, stawów i mięśni, podagra, artretyzm, zapalenie
korzonków-przepisy nr l, 2, 3, 4, 7, 8, 9, 10, 12, 13, 14, 15, 17, 18, 19, 21, 22, 23, 32, 34, 63, 87
arytmia - przepis nr 124
astma - przepis nr 93, 94
bezsenność - przepis nr 95
biegunka - przepis nr 118
bóle głowy - przepis nr 65, 102
bóle kręgosłupa - zestaw l: ćwiczenia l - 8, przepis nr 97
bronchit - przepis nr 99
choroby skóry - przepis nr 35, 36
choroby żołądka, jelit - przepis nr 34
chudość - przepis nr 126
cukrzyca - przepis nr 45, 46, 47, 48, 49, 50, 51, 52, 87, 105
czyrak - przepis nr 128
ćwiczenia rozluźniające - str. 45, przepis 37
detoksykacja - str. 34
egzema - przepis nr 130
gronkowiec - przepis nr 44
grzybica - przepis nr 103, 104
halluksy - przepis nr 11
hemoroidy - przepis nr 60, 76, 77, 78, 79, 80, 81, 82, 83, 84
herbata - parzenie - przepis nr 69
inhalacje - przepis nr 29
kaszel - przepis nr 111
kontuzja - przepis nr 125
krwotok - przepis nr 112
lęk - przepis nr 110
łysienie - przepis nr 71, 72, 73, 74, 75
łzawienie oczu - przepis nr 62
marskość wątroby - przepis nr 127
miesiączka - przepis nr 92
mięśniak - przepis nr 113
nacieranie - przepis nr 26
nadciśnienie - przepis nr 100
nadciśnienie - przepis nr 64
nadmierna potliwość - przepis nr 6
naprzemienny prysznic - str. 68
nerki - przepis nr 98
nerwowość - przepis nr 114
niedotlenienie organizmu, nerwowość, bezsenność, bóle głowy - przepis nr 27, 28
nocna potliwość - przepis nr 56
nowotwór - przepis nr 34, 37, 38, 39, 123
obfite krwawienia miesięczne - przepis nr 60

obniżenie poziomu cholesterolu - przepis nr 30, 31, 32, 33, 38
obrzęki nóg - przepis nr 117
oczyszczanie naczyń krwionośnych - przepis nr 30, 31, 32, 38, 87, 90, 91
oczyszczanie wątroby - przepis nr 4, 53,
odchudzanie - przepis nr 61
oparzenia - przepis nr 57
oparzenia - przepis nr 116
ostrogi - przepis nr 16
poprawa ogólnej kondycji - przepis nr 28, 29, 32, ćwiczenia nr 9, 10, 11, 12, 13, zestaw nr 3, str. 74
półpasiec - przepis nr 55
przeziębienie - przepis nr 66, 120
rozluźnienie - ćwiczenia nr 9, 10 ,11, 12, 13
rozszerzenie żył - przepis nr 122
skurcze w nogach - przepis nr 85
swędzenie - przepis nr 109
system odpornościowy - przepis nr 38, 87, 88, 89
uczulenie - przepis nr 129
usuwanie skutków promieniowania - przepis nr 40, 41,42, 43
utykanie - przepis nr 54
woreczek żółciowy - przepis nr 106, 107
wrzód dwunastnicy - przepis nr 131
wrzód dwunastnicy - przepis nr 131
zadyszka - przepis nr 115
zapalenie jajników - przepis nr 132
zapalenie prostaty - przepis nr 119
zapalenie zatok - przepis nr 101
zaparcia - przepis nr 108
zapobieganie infekcjom - przepis nr 5
zatrucie alkoholem - przepis nr 69
zatrucie pokarmowe - przepis nr 67, 68
zwiększenie odporności - przepis nr 38, 87
żylaki - przepis nr 58

Spis treści

Do Czytelników!

Nie bać się „chorób cywilizacyjnych"

Osteoporoza — szansa na zwycięstwo

Dwie postacie wapnia

Przyczyny braku wapnia w organizmie

Cukier — główny wróg wapnia

Witamina D „wspólnikiem" wapnia

jaki sposób w organizmie tworzą się nierozpuszczalne sole wapnia

Skorupka jajka to nie śmieć

Kwas moczowy — cichy zabójca

Podagra

Chroniczny reumatyzm

Dna moczanowa

Anemia

Kamica wątrobowa i nerkowa

Choroby skóry

Cukrzyca i nadwaga

Choroby nerwowe

Kiedy łupie w kręgosłupie

W silnym ciele silny duch

Oczyszczanie (detoksykacja) — głodówka

Wiek kręgosłupowi nie szkodzi

Jeśli boli dusza

Bóle w stawach, kościach i mięśniach

W przyrodzie nie ma złej pogody

Relaksujący masaż obu rąk

Naprzemienny chłodny i gorący prysznic

Nacieranie

Woda-uzdrowicielka

Uzdrawiający wdech i wydech

Wąchanie kropel walerianowych

Pomóżcie swojemu sercu

Szybkim krokiem od zawału

Cholesterol — „licznik" długowieczności

Nie łykać leków!

Słonecznikowy, sojowy, kukurydziany...

Cofnąć nowotwór

Apteka w każdym z nas (metoda samoleczenia)

Na co ludzie chorują i szybko umierają

Sami hodujemy raka

Informacja do przemyślenia

113

Promienie śmierci

118

Dlaczego promieniowanie jest szkodliwe?

118

Wrogowie w naszym domu

119

Ładujmy akumulator życia

121

Szkodliwe promieniowanie — przyczyną wielu chorób

122

Drzewa-uzdrowiciele

123

Rozmyślania na temat cukrzycy

125

Niech żyje ziemniak

134

Lecznicza moc jabłka

138

Ocet jabłkowy

139

Leczenie octem jabłkowym

140

Przygotowanie octu jabłkowego

142

Przeziębiliśmy się?

142

Maliny zamiast aspiryny

144

Czystość — gwarancją zdrowia!

147

Herbata leczy

148

Apteka w filiżance herbaty

149

Żegnaj łysino!

151

Mechanizm łysienia

152

Masaż głowy

154

Przepisy naszych babć

159

Aneks

169

Indeks

177

Document Outline

ULECZYĆ
- Nie bać się „chorób cywilizacyjnych"
- Skorupka jajka to nie śmieć
  - BIAŁKO
  - WĘGLOWODANY
    - Wiek kręgosłupom nie szkodzi
      - Przypadek 2
W przyrodzie nie ma złej pogody

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Tombak Michał Uleczyć nieuleczalne czesc 2
Tombak Michał Uleczyć nieuleczalne 01
Tombak Michał Uleczyć nieuleczalne 2
Michal Tombak Uleczyc nieuleczalne czesc 1
Michał Tombak Uleczyć nieuleczalne Część 1 2002
Uleczyc nieuleczalne czesc 1 Michal Tombak 1
Michał Tombak Uleczyć nieuleczalne 2
M Tombak Uleczyć nieuleczalne cz 1
M Tombak UleczyA nieuleczalne
167 uleczy─ç nieuleczalne
Tombak Michal Czy mozna zyc 150 lat
Tombak Michal Jak zyc dlugo i zdrowo (SCAN dal 845)
Tombak Michal Droga do zdrowiaz

więcej podobnych podstron

Tombak Michal Uleczyc nieuleczalne czesc 1

Document Outline