MARIE RYDZYNSKI 

Skradzione serce 

 
 
 
 
 
ROZDZIAŁ PIERWSZY 
Dzień był gorący, lecz w powietrzu unosiła się wilgoć. W Kalifornii taka pogoda zdarza się 
bardzo rzadko, ale Lissa zawsze miała pecha. Kołnierz munduru uwierał ją w kark, pot 
strugami spływał po plecach. Rano odebrała z warsztatu samochód z niesprawną 
klimatyzacją. Mechanik zaklinał się na wszystkie świętości, Ŝe miał zbyt mało czasu, by ją 
naprawić. Zanim minęło południe, juŜ Ŝałowała, Ŝe mimo wszystko zgodziła się nim 
wyjechać. 
Czerwone sportowe auto przemknęło obok niej jak wypuszczona z łuku strzała. Ten facet 
chyba oszalał, pomyślała. 
Włączyła migocący sygnał na dachu swego radiowozu i ruszyła w pościg za samobójcą. 
Właściwie powinnam być wdzięczna losowi, Ŝe choć pod koniec dnia mam co robić, 
pomyślała. 
Kierowca czerwonej corvetty najwyraźniej zorientował się, Ŝe ściga go policja, bo zahamował 
nagle z piskiem opon, cudem tylko unikając zderzenia z jakimś starym wrakiem. Grzecznie 
zjechał z jezdni i stanął przy krawęŜniku. 
Lissa zatrzymała radiowóz tuŜ za winowajcą. Odgarnęła przyklejony do czoła kosmyk 
włosów i wysiadła. Dobrze wiedziała, Ŝe najbardziej niebezpieczne chwile jej zawodowego 
Ŝycia to te, w których podchodzi do zatrzymanego pojazdu. Nigdy nie moŜna 
przewidzieć, czy nie siedzi w nim niebezpieczny przestępca, gotów zrobić wszystko, Ŝeby 
tylko uniknąć spotkania z policjantem. 
Drzwi corvetty otworzyły się. Na rozpalonym asfalcie stanął elegancko ubrany i 
niesłychanie przystojny męŜczyzna. Nie wyglądał na niebezpiecznego przestępcę. Jeśli juŜ 
czemuś zagraŜał, to tylko spokojowi ducha Lissy. Wpatrywała się w niego jak urzeczona. 
Miał ogorzałą cerę i najpiękniejszą twarz, jaką widziała w całym swoim Ŝyciu. On teŜ się jej 
przyglądał. Zdawała sobie sprawę, Ŝe nie wypadła najlepiej w jego oczach. Mundur i 
niezgrabne pantofle na płaskim obcasie nie dodają powabu Ŝadnej kobiecie. Piękne jasne 
włosy, które zwykle opadały jej na ramiona, miała splecione we francuski warkocz. Lissa 
uwaŜała, Ŝe ta fryzura dodaje jej lat i powagi. ZaleŜało jej, by traktowano ją z szacunkiem. 
MęŜczyzna uśmiechnął się, kiedy wyciągnęła bloczek mandatowy. 
- Nie miałem pojęcia, Ŝe stróŜami prawa bywają tak czarujące istoty - zaŜartował. Głęboki, 
miły głos brzmiał niezwykle podniecająco. 
Oto facet, który uwaŜa, Ŝe dzięki pochlebstwom uniknie mandatu, pomyślała Lissa. 
- Jechał pan sto dwadzieścia kilometrów na godzinę, choć na tym odcinku autostrady 
obowiązuje ograniczenie do osiemdziesięciu - odezwała się najostrzejszym słuŜbowym 
tonem, na jaki zdołała się zdobyć. Udała, Ŝe nie usłyszała komplementu. 
-Wiem, Ŝe bardzo zawiniłem. - Kierowca podniósł do góry obie ręce na znak, Ŝe się poddaje. - 
Mój samochód nie lubi jeździć poniŜej setki, chociaŜ to juŜ staruszek. 
-To dość kosztowne upodobanie. - Lissa z trudem powstrzymała uśmiech. - Proszę o prawo 
jazdy. 

MęŜczyzna z wdziękiem wsunął rękę do kieszeni świetnie skrojonej, szarej marynarki, wyjął 
portfel, otworzył go i podał Lissie swój dokument. Na malutkim, czarno-białym zdjęciu 
właściciel corvetty nie był nawet w połowie tak przystojny jak w rzeczywistości. 
Prawo jazdy wydano w Nowym Jorku. Numer był tak długi, Ŝe zajmował prawie cały 
kartonik. Z dokumentem w dłoni Lissa podeszła do samochodu, Ŝeby sprawdzić numery 
rejestracyjne. Corvetta nie miała pomarańczowych tablic ze wschodnich stanów, ale 
śnieŜnobiałe tablice kalifornijskie. W Laguna Beach uŜywano tych tablic dopiero od kilku 
miesięcy. 
- Poproszę o dowód rejestracyjny - powiedziała. Ciekawe, czy przyjechał do kogoś w 
odwiedziny, pomyślała. A moŜe to samochód jego przyjaciela? 
- Chwileczkę. - Brett McKenna (takie nazwisko figurowało w jego prawie jazdy) wsunął 
głowę do samochodu. - Na pewno gdzieś tu jest - mruczał, wyjmując ze schowka na 
rękawiczki jakieś przedmioty. - Razem z mapą Rhode Island, niestety - dodał ze śmiechem. 
Bardzo ładnie się śmieje, pomyślała Lissa. Ciekawe, co on o mnie myśli. UwaŜaj, 
Armstrong, przywołała się do porządku. Zaraz wlepisz mandat temu facetowi, a mimo to 
masz nadzieję, Ŝe zrobisz na nim dobre wraŜenie. Wspaniale się zaczyna. 
- O, jest! - ucieszył się Brett i wręczył policjantce mały kawałek papieru. 
Na dokumencie widniało nazwisko Bretta i jego kalifornijski adres. To na dobre zaciekawiło 
Lissę. 
- DuŜo pan podróŜuje? - zapytała i spojrzała na niego. BoŜe, aleŜ on wysoki, pomyślała. 
Sama miała ponad metr siedemdziesiąt, ale ten męŜczyzna wydał jej się wielki jak wieŜa. 
- Czasami. MoŜe pani przysłać mandat na mój kalifornijski adres. Na pewno do mnie 
dotrze. 
Lissa próbowała pisać, ale jej pióro odmówiło posłuszeństwa. Potrząsnęła nim kilka razy, 
lecz okazało się uparte. 
- Bardzo proszę. 
Lissa spojrzała w roześmiane, brązowe oczy męŜczyzny, a potem na jego wyciągniętą rękę, 
w której trzymał kosztowne pozłacane pióro. 
- Dziękuję - mruknęła. 
Wstydliwie wsunęła do kieszeni swoje nieszczęsne narzędzie pracy i wzięła pióro od Bretta. 
Ich palce musnęły się przelotnie. Bardzo się speszyła. Ten zatrzymany zachowywał się 
nadzwyczaj uprzejmie. Dotychczas w podobnych sytuacjach traktowano ją co najwyŜej z 
całkowitą obojętnością. 
Pisz, kretynko, ponagliła samą siebie, kiedy się zorientowała, Ŝe wciąŜ gapi się na tego 
męŜczyznę. Nie wygląda na trzydzieści jeden lat, pomyślała, zerknąwszy w jego prawo 
jazdy. Pospiesznie spisywała z dokumentu niewaŜne informacje, a Brett wciąŜ na nią 
patrzył. Czuła, Ŝe to spojrzenie przepala ją na wylot. Przez chwilę Ŝałowała, Ŝe nie ubrała 
się w coś bardziej kobiecego, ale szybko przypomniała sobie, Ŝe gdyby nie słuŜbowy uniform, 
w ogóle nie zetknęłaby się z tym męŜczyzną. 
Z nie ukrywaną niechęcią podała Brettowi mandat. Pomyślała, Ŝe kwota, jaką będzie musiał 
zapłacić, z pewnością go nie zrujnuje. Skoro ma pieniądze na utrzymanie 
dwudziestoletniego samochodu w tak dobrym stanie... 
- Zatrzymuje pani moje prawo jazdy? - zapytał męŜczyzna. 
- Oczywiście, Ŝe nie. - Kpi sobie z niej czy co? Praca w policji jest dla kobiety bardzo cięŜka 
nawet wtedy, kiedy funkcjonariuszka nie przypomina słodkiej idiotki. Lissa zmarszczyła 
brwi. Groźna Barbie w mundurze policjanta, pomyślała zrozpaczona. 
- Czy wobec tego mógłbym dostać je z powrotem? - zapytał Brett McKenna i wyciągnął rękę. 
- Jestem juŜ trochę zmęczona. Zaraz kończę słuŜbę- bąknęła coś w rodzaju 
usprawiedliwienia i podała mu dokument. 

- O której kończy pani słuŜbę? 
- SłuŜba policjanta nie kończy się nigdy - odrzekła Lissa wymijająco. Stała się podejrzliwa. 
Po co jakiś obcy facet pyta o takie rzeczy? 
- Od razu czuję się bezpieczniej - zaŜartował. 
- Przestrzeganie ograniczeń prędkości na pewno poprawi panu poczucie bezpieczeństwa - 
oświadczyła. 
-Tak jest, proszę pani - odpowiedział z uśmiechem i zasalutował. 
Lissa odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku swojego samochodu. Cwaniak, myślała, 
chcąc jak najszybciej zapomnieć o tym człowieku. Usiadła za kierownicą. 
Zazwyczaj ukarany mandatem kierowca nie moŜe się doczekać, kiedy wreszcie pozwolą mu 
odjechać, ale ten nie ruszył się z miejsca i wciąŜ przyglądał się Lissie. Poczuła się tak, jakby 
ich role się odwróciły, jakby to ona popełniła jakieś wykroczenie. Schowała bloczek 
mandatowy i włączyła silnik. 
Ciekawe, dokąd ten facet tak bardzo się spieszył, zastanowiła się. MoŜe ma jakieś waŜne 
spotkanie albo czeka na niego piękna kobieta. Jesteś na słuŜbie, Armstrong. Nie wolno ci 
myśleć o głupstwach, zbeształa się zaraz. Mimo to uwodzicielski uśmiech Bretta McKenny 
w Ŝaden sposób nie chciał zniknąć z jej pamięci. Prześladował ją przez całą drogę do komisa-
riatu. Nie pomogły ani piękne widoki po obu stronach szosy, ani niespotykany upał, kóry 
sprawił, Ŝe w słuŜbowym samochodzie czuła się jak w chlebowym piecu. Tylko piekąca w 
dłonie kierownica przypominała Lissie o tym, gdzie jest i co robi. 
- Królestwo za samochód z klimatyzacją - westchnęła. Całe jej ciało spływało potem. 
WzdłuŜ szosy po prawej stronie ciągnął się kolorowy dywan kwiatowy, a po lewej - prawie 
niewidoczna za linią malowniczych letnich domków - plaŜa. Po chwili domki zniknęły i nic 
juŜ nie zasłaniało widoku na ocean. Niebo i woda były nierozerwalnie związane z 
dzieciństwem Lissy. Tu się wychowała. Całe wakacje spędzała na plaŜy i tam właśnie po raz 
pierwszy poczuła smak pocałunku, zmieszany ze słoną morską wodą. Tu był jej rodzinny 
dom, jakiego nie znajdzie nigdzie na świecie. Codziennie patrolowała ten teren. Często 
myślała o nielicznych przyjaciołach, którzy wciąŜ jeszcze znajdowali czas na spacery po 
plaŜy i nie martwili się, co będzie jutro. 
Lissa juŜ dawno zaplanowała swoją przyszłość. CięŜką pracą zasłuŜy sobie na awans. 
Zostanie inspektorem. W tym celu podjęła nawet pewne działania. Zapisała się na kurs dla 
ekspertów do spraw systemów bezpieczeństwa. Ojciec Lissy był ślusarzem, a dziewczynka 
od najmłodszych lat przejawiała ogromne zainteresowanie jego pracą. Ku rozpaczy matki, 
zanim skończyła dziesięć lat, potrafiła otworzyć najbardziej skomplikowany zamek. Na 
kursie chciała pogłębić swą wiedzę. Przed trzydziestką zamierzała osiągnąć status 
społeczny i materialny, jaki gwarantuje człowiekowi dobrze wykonywana praca. Własny 
dach nad głową juŜ miała. W spadku po babci dostała dom, który wprawdzie był 
zaniedbany, ale stał niedaleko plaŜy, w gęstwinie kolorowo kwitnących kaktusów, i Lissa od 
razu go pokochała. KaŜdą wolną chwilę poświęcała na odnawianie staruszka. Ostatnio 
zdobiła okna domu wykonanymi przez siebie kolorowymi witraŜami. JuŜ niedługo jej 
siedziba przypominać będzie pałac z bajki. 
PoniewaŜ cały wolny czas dzieliła pomiędzy pracę zawodową i odnawianie domu, niewiele 
go zostawało na Ŝycie towarzyskie i randki. UwaŜała, Ŝe mając dwadzieścia parę lat trzeba 
pomyśleć o czymś waŜniejszym niŜ zabawa. ZdąŜyła się wyszaleć w szkole średniej. Ta 
samoistna zmiana trybu Ŝycia bardzo jej odpowiadała. Nie miała ochoty na Ŝaden powaŜny 
romans. Wiedziała, Ŝe realizacja ambitnych planów Ŝyciowych wymaga wiele czasu i 
energii. 
Jak na ironię właśnie teraz jak Ŝywa stanęła jej przed oczami twarz przystojnego kierowcy 
corvetty. Zawsze łatwo zapamiętywała nawet drobne szczegóły, ale tym razem przeszła 

samą siebie. Przypomniała sobie kaŜdy detal twarzy Bretta tak wyraźnie, jakby odtwarzała 
nagraną taśmę wideo. Zmysłowy, miły uśmiech, przymruŜone brązowe oczy, powieki 
zakończone długimi rzęsami, doskonały, prosty nos... Bujne jasne włosy sięgające aŜ za 
kołnierz koszuli wydały jej się tak realne, Ŝe mogłaby ich dotknąć. 
Lissa skręciła w uliczkę prowadzącą do komisariatu. Zaparkowała radiowóz w 
wyznaczonym miejscu i przez chwilę siedziała zamyślona. Kim jest przystojny nieznajomy? 
Pewnie jest Ŝonaty i urwał się na parę godzin, Ŝeby spędzić popołudnie z kochanką. W dowo-
dzie rejestracyjnym wpisano adres eleganckiej dzielnicy Beverly Hills. Lissa zatrzymała go 
daleko od domu, a jego ubranie wskazywało na to, Ŝe raczej nie wybiera się na plaŜę. 
Poczuła spływające po twarzy krople potu. 
Wyłaź z tego samochodu, kretynko, pomyślała i od razu przypomniała sobie, Ŝe na twarzy 
Bretta nie dostrzegła nawet kropli potu. Wyglądał świeŜo i elegancko, gdy tymczasem ona 
czuła, Ŝe za chwilę rozpłynie się jak lody w słońcu. A moŜe go po prostu wymyśliła? Z całą 
pewnością nie przypominał Ŝadnego z jej znajomych. Jeśli nawet pasował do jakiegoś 
realnego świata, to jedynie do świata bogaczy. Do zupełnie innego świata, pomyślała Lissa. 
- Paskudna pogoda, nie? - Chrapliwy głos wyrwał Lissę z marzeń i przeniósł z powrotem na 
parking przed komisariatem. Właścicielem głosu był stary policjant, z którym zaprzyjaźniła 
się, kiedy tylko zaczęła tu pracować. 
-Nie cierpię takiego wilgotnego powietrza, Leopoldzie - powiedziała Lissa i razem weszli do 
nowoczesnego budynku, w którym mieściła się komenda policji. 
- To jeszcze nic wielkiego - zaśmiał się Leopold. - Nie poznasz prawdziwej wilgoci, dopóki na 
zasłonie od prysznica nie zakwitną ci glony. 
- Dziękuję uprzejmie. Ta mi zupełnie wystarczy. Rozstali się w długim, sterylnie czystym 
korytarzu. 
Lissa skręciła do damskiej szatni. Przywitała się ze znajdującymi się tam koleŜankami i 
podeszła do swojej szafki. Zwykle w szatni słychać było harmider przekrzykujących się 
dziewcząt, ale tego dnia prawie nikt się nie odzywał, jakby mówienie stało się zbyt wielkim 
wysiłkiem. Wszyscy poruszali się na zwolnionych obrotach. 
Tylko Lissa bardzo się spieszyła. Chciała pozbyć się słuŜbowego ubrania i jak najszybciej 
uciec do domu. Obiecywała sobie długą, chłodną kąpiel i spokojne, leniwe popołudnie. Zdjęła 
błękitny mundur. Koszulę i spodnie wpakowała do lnianego worka. Muszę to wyprać i 
wyprasować przed powrotem do pracy we wtorek, pomyślała. Wyjęła z szafki jasnoczerwoną 
letnią sukienkę w białe groszki. Czerwona. Jak tamta corvetta. I znów myślę o tym 
męŜczyźnie, zirytowała się. Całą siłą woli odsunęła od siebie nieproszone wspomnienie. 
Zapięła na szczupłej talii biały pasek, wsunęła stopy w białe sandałki na wysokim obcasie, a 
potem wyciągnęła przytrzymujące włosy spinki. CięŜkie pasma złotych włosów spłynęły na 
jej ramiona. Rozczesała je wprawnym ruchem i nie patrząc w lustro, zaplotła w gruby 
warkocz. 
- Masz randkę? - zapytała przebierająca się obok Linda Ramirez. 
- Nie. Na dziś zaplanowałam sobie wieczór w domu. - Lissa uśmiechnęła się do potęŜnej 
kobiety o kwadratowej twarzy. - Było coś ciekawego? -zapytała. Zamknęła szafkę, wzięła 
torebkę i płócienny worek. 
- Zupełnie nic. Tu nigdy nic się nie dzieje. Nie ma napadów ani awantur. W Venice Beach 
było zupełnie inaczej - Linda westchnęła ze smutkiem. Brakowało jej tamtej okolicy, w 
której roiło się od róŜnych podejrzanych typów. - A co u ciebie? 
- Nic nadzwyczajnego - odrzekła Lissa i natychmiast pomyślała o kierowcy czerwonej 
corvetty. Tak, on był nadzwyczajny, ale przecieŜ nie o to pytała ją Linda. 
- NiemoŜliwe. Byłaś tak blisko tego domu, do którego ktoś się włamał. 

- Znów ten sam złodziej? - zapytała Lissa, zapomniawszy na chwilę o chłodnym prysznicu 
we własnej łazience. 
- Tak. Nasz nieuchwytny włamywacz znów się pojawił. Słyszałam, jak Brom o tym 
opowiadał. To się stało niecałą godzinę temu. 
- Czy znów chodziło o prywatną kolekcję? - Przez ostatnie dwa miesiące Lissa z 
interesowała się śledztwem w sprawie serii włamań do domów bogatych ludzi, 
kolekcjonerów rzadkich i bardzo kosztownych okazów starej broni. 
- Zgadłaś - powiedziała Linda i schyliła się, Ŝeby zawiązać sznurowadła niebieskich 
tenisówek. - Ale tym razem mamy się o co zaczepić. Ten cały złodziej wcale nie jest taki 
mądry. - Linda uśmiechnęła się szeroko. - Jeden z sąsiadów zeznał, Ŝe widział podejrzanego 
za kierownicą czerwonego, sportowego samochodu. Ktoś, kto planuje włamanie, nie 
powinien jeździć takim rzucającym się w oczy autem. No, to cześć. - Kołysząc szerokimi 
biodrami Linda wyszła z szatni. 
Nie, to niemoŜliwe, pomyślała zupełnie zaszokowana Lissa. 
- Nie, to niemoŜliwe - powtórzyła głośno, kiedy znalazła się z powrotem na parkingu. Stary, 
dobry mustang, samochód podarowany jej przez ojca z okazji zdania matury, stał na swoim 
miejscu. JuŜ wtedy nie był nowy, ale Lissa kochała go bardzo i troszczyła się o niego tak 
samo, jak o swojego małego pudelka. Teraz jednak była myślami bardzo daleko od 
samochodu. A raczej od własnego samochodu. 
Kierowca corvetty nie wyglądał na złodzieja, myślała. Daj spokój, Armstrong! Pierwszą 
rzeczą, jakiej cię w szkole uczono, było to, Ŝe przestępca nigdy nie wygląda jak przestępca. 
Wygląda na niego zezowaty łobuz spod latarni, ale miliony defrauduje dystyngowany 
dyrektor duŜej firmy. Bez pomocy kartoteki nie da się odróŜnić uczciwego człowieka od 
bandyty. 
To, Ŝe Brett McKenna wygląda jak z okładki Kwartalnika Gentlemana, nie oznacza jeszcze, 
Ŝe jest czysty jak łza... Ale po co człowiek, który posiada dwie rezydencje, miałby kraść 
kolekcję białej broni? Sprawiał wraŜenie bardzo opanowanego, swobodnego, pozbawionego 
wszelkich trosk... No tak, jeśli on jest złodziejem, to bardzo mądrze się zachował. Taak, 
Brett McKenna jest inteligentny, opanowany i bardzo sprytny. Człowiek jest niewinny 
dopóty, dopóki nie udowodni mu się winy, przywołała się do porządku. Mimo to obiecała 
sobie, Ŝe jak tylko wróci do pracy, wyciągnie od Broma wszystkie szczegóły dotyczące 
dzisiejszego włamania. KradzieŜy dokonano w jej rewirze, a ona zapisała adres Bretta... 
Przynajmniej jeden z jego adresów. 
- Po prostu szukasz pretekstu, Ŝeby znów go zobaczyć - powiedziała głośno. 
Nie miała Ŝadnego dowodu, niczego, co mogłoby być poszlaką. MoŜe tylko przeczucie, ale 
ono niewiele miało wspólnego z tamtą kradzieŜą. Intuicja podpowiadała jej, Ŝe musi się 
spotkać z Brettem i Ŝe powinna się o to postarać. Później o tym pomyślisz, Armstrong. Teraz 
pora na prysznic. Skręciła w ulicę prowadzącą do domu. Czekało ją spokojne, miłe 
popołudnie. 
 
 
ROZDZIAŁ DRUGI 
Lissa zaparkowała samochód przed domem. Ominęła ścieŜkę i przeszła po trawniku prosto 
do drewnianych drzwi wejściowych. 
Trzeba przystrzyc trawę, pomyślała, szukając klucza w torbie. Ciągle było coś do zrobienia. 
Powinna raczej zająć się witraŜami. 
Lissa wprowadziła się do tego domu w zeszłym roku. Budynek był wtedy w okropnym stanie 
i musiała włoŜyć w niego ogromną ilość pracy, Ŝeby dało się w nim mieszkać. 

No, dobrze, jutro mam przecieŜ wolny dzień, przypomniała sobie. MoŜe uda się zrobić i 
jedno, i drugie. Oczywiście jeśli zacznie od strzyŜenia trawy. 
Gdyby zajęła się witraŜem, to trawa urośnie tak, Ŝe będzie sięgała kolan, zanim znów sobie 
o niej przypomni. Zawsze miała skłonność do zajmowania się jedną, najbliŜszą sercu sprawą 
i zapominania o wszystkim innym. Z tego właśnie powodu nie mogła znaleźć się na czele 
listy najlepszych gospodyń domowych świata. 
Otworzyła drzwi. Uśmiechnęła się, usłyszawszy radosne szczekanie pudelka. 
- Cześć, Agatho! - zawołała i przykucnęła, Ŝeby pogłaskać szalejącego z radości psiaka. - No 
dobrze, dobrze - zmierzwiła czarne futerko suczki - mogłabym się tak z tobą bawić cały 
dzień, ale w tej chwili oddam wszystko za chłodny prysznic. 
Wstała, ale torebkę zostawiła na podłodze. W Ŝyciu prywatnym celowo pozwalała sobie na 
bałagan, który tak bardzo kontrastował z jej perfekcja w sprawach zawodowych. 
Przestrzegała skrupulatnie jedynie tego, aby po powrocie do domu chować słuŜbowy 
pistolet. Podniosła z podłogi płócienną torbę i poszła do kuchni, którą od salonu dzieliło 
zaledwie kilka kroków. Wyjęła z torby koszulę, a zaraz potem - pistolet. OstroŜnie ułoŜyła 
broń na najwyŜszej półce bieliźniarki i okryła małym ręcznikiem. 
- Jak minął dzień, Aggie? - zapytała pudelka, świdrującego ją małymi oczkami. Psiak 
rytmicznie uderzał ogonkiem w drewnianą podłogę. - Rozumiem, Ŝe dobrze. Na pewno 
miałaś lepszy dzień niŜ ja. Nudziłam się okropnie, aŜ do chwili... - Lissa przerwała swój 
monolog, bo właśnie pojawił się przed jej oczami zniewalający uśmiech Bretta. - Był taki 
jeden facet. Pędził jak szalony... - Zsunęła z nogi jeden but, potem drugi, a psiak wpatrywał 
się w nią, jakby czekał na dalszy ciąg opowieści. - Niewiele mam ci do powiedzenia. 
Wlepiłam mu mandat. Najprzystojniejszemu facetowi, jakiego w Ŝyciu widziałam - 
zwierzała się suczce jak najlepszej przyjaciółce. - MoŜe trzeba go było aresztować i zgłosić 
się na ochotnika jako straŜnik? - Zaśmiała się, rozpięła sukienkę i weszła do sypialni. 
Drewniana podłoga przyjemnie chłodziła bose stopy. 
Kiedy się wprowadziła do tego domu, w łazience zastała tylko starą, przeŜartą rdzą wannę. 
śaden antyk, po prostu rupieć. Dlatego ją wyrzuciła. Remont domu zaczęła od przebudowy 
łazienki. WyłoŜyła ją róŜowymi kafelkami, zawiesiła ogromne lustro, a starą wannę 
zastąpiła prysznicem. Po remoncie łazienka wyglądała piękniej niŜ te, które pokazują na 
zdjęciach w czasopismach dla kobiet. Lissa miała nadzieję, Ŝe któregoś dnia uda jej się cały 
dom doprowadzić do ładu. 
- A wtedy - powiedziała do siebie - będziesz wreszcie musiała nauczyć się porządku. 
Właśnie przypomniała sobie, Ŝe przed chwilą rzuciła na podłogę sukienkę. Wróciła, 
podniosła ją i wrzuciła do kosza na brudną bieliznę. Agatha ledwo zdąŜyła uskoczyć spod 
nóg swojej pani. 
- Starego psa nie uczy się nowych sztuczek. Nie, to nie do ciebie - wyjaśniła. - To o mnie. - 
Odkręciła kurki staroświeckiej baterii, wyregulowała temperaturę wody i wreszcie weszła 
pod prysznic. Przez całe dwadzieścia minut cieszyła się pieszczotą chłodnej wody, która 
spływała po rozgrzanej skórze. Napięcie znikło. Lissa odpręŜyła się, rozluźniła, jakby była 
zupełnie innymi człowiekiem. 
- Wszystko co dobre, szybko się kończy - westchnęła. Zakręciła kran i sięgnęła po ręcznik. 
Nie było go na zwykłym miejscu. Wtedy dopiero przypomniała sobie, Ŝe dziś rano wrzuciła 
ręczniki do kosza na brudną bieliznę. - CóŜ, świetna ze mnie pani domu, pomyślała. 
Wyszła z kabiny i zostawiając na podłodze mokre ślady, podeszła do bieliźniarki. 
Wyciągnęła rękę, Ŝeby wziąć z półki ręcznik kąpielowy i w tej samej chwili ktoś zadzwonił 
do drzwi. Agatha zaczęła groźnie warczeć. 
- O, nie - jęknęła Lissa. - Co się stało? - Rozejrzała się szukając czegoś, co mogłaby narzucić 
na siebie. Na krześle wisiała jej mundurowa koszula. Lissa ubrała się w nią i pospiesznie 

zapięła guziki. Na szczęście koszula sięgała do połowy ud. Dzwonek dzwonił, jakby się 
paliło. Lissa wyjrzała przez wizjer i oniemiała. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Na 
progu jej domu stał właściciel czerwonej corvetty. 
- Będzie mi się pani mogła lepiej przyjrzeć, kiedy otworzy pani drzwi - usłyszała jego głos. 
- Chwileczkę! - zawołała. 
Ciekawe, co teŜ ten facet tu robi, pomyślała. Pobiegła do bieliźniarki. Wyjęła stamtąd 
pistolet, okryła go ręcznikiem i dopiero wtedy otworzyła drzwi. 
Brett chciał coś powiedzieć, ale słowa zamarły mu na ustach. Wpatrywał się w dziewczynę 
swymi błyszczącymi oczami i po chwili uśmiechnął się z uznaniem. 
- O czymś pani zapomniała - powiedział. - Brakuje czapki. 
Dopiero teraz Lissa przypomniała sobie, jak jest ubrana. A właściwie rozebrana. Oblała się 
szkarłatnym rumieńcem. 
- Wyciągnął mnie pan spod prysznica - odrzekła, czując na sobie przenikliwe spojrzenie 
Bretta. Koszula przykleiła się do jej mokrego ciała i dziewczyna stała przed obcym 
męŜczyzną prawie tak, jak ją Pan Bóg stworzył. Na domiar złego poczuła, Ŝe twardnieją jej 
sutki, co na pewno było widać przez mokry materiał. 
- Często się pani kąpie w stroju słuŜbowym? 
- Policjant zawsze powinien być w pogotowiu - odrzekła kwaśno. 
Facet ma czarujący uśmiech, pomyślała. Dobrze, Ŝe Linda zdąŜyła jej powiedzieć o tym 
czerwonym samochodzie. Kto moŜe zaręczyć, Ŝe to nie on jest tym tajemniczym złodziejem? 
Dlaczego zjawił się w jej domu? I skąd właściwie zna adres? 
- Co pan tu robi? - odruchowo uŜyła ostrego, oficjalnego tonu. 
- Mogę wejść do środka? - zapytał i natychmiast wszedł, zanim Lissa zdąŜyła otworzyć usta. 
Dziewczyna wciąŜ stała z ręką na klamce i przyglądała się nieproszonemu gościowi z 
zainteresowaniem. Znów przypomniała sobie słowa Lindy. Czy to on jest tym przestępcą, 
który kręcił się po okolicy? A jeśli tak, to po kiego diabła tu przyszedł? 
Agatha dla przyzwoitości obszczekała gościa, a potem stanęła na tylnych łapkach i radośnie 
wymachiwała ogonkiem. 
- Wspaniały pies obronny - mruknęła Lissa. 
Tymczasem suczka połoŜyła się na grzbiecie i wystawiła brzuszek, czekając na pieszczoty 
nieznajomego. Nie musiała długo czekać. 
- Proszę się na nią nie gniewać - usprawiedliwiał Agathę Brett. - Ja zawsze tak działam na 
kobiety. 
- Często umawia się pan na randki z tak uległymi dziewczynami? 
- Jeszcze mi się to nie zdarzyło. 
-Po co pan tu przyszedł? - zapytała Lissa i przycisnęła do brzucha ręcznik z ukrytą pod nim 
bronią. 
- Szukałem pani. 
- Po co? - zapytała podejrzliwie i cofnęła się o krok, jakby to mogło stłumić jej podniecenie. 
- Zabrała pani moje pióro. 
- Jakie znów pióro? 
-To, które poŜyczyłem pani do wypisania mandatu - tłumaczył. 
Ma takie ciepłe, uwodzicielskie spojrzenie, pomyślała. Zmusiła się, Ŝeby nie patrzeć mu w 
oczy, ale i ten wysiłek na nic się nie zdał. Szumiało jej w głowie. Ten męŜczyzna miał twarz, 
o jakiej marzą kobiety, prawie doskonałą. 
- Rzadko zawracam ludziom głowę takimi drobiazgami - usłyszała dźwięczny głos gościa - 
jednakŜe to pióro ma dla mnie duŜą wartość. To ostatni prezent, jaki dostałem od ojca. - 
Wyciągnął ku niej rękę. - Pozwoli pani? - zapytał z figlarnym uśmiechem. 

Musnął palcami kieszeń mundurowej koszuli Lissy i wyciągnął stamtąd swoje pióro. Nie 
omieszkał przy tej okazji przelotnie dotknąć piersi dziewczyny. Lissa poczuła suchość w 
ustach. Ciepły dreszcz przebiegł jej po plecach. Brett uśmiechał się coraz szerzej, jakby 
dobrze wiedział, co się z nią dzieje. 
- Skąd pan ma mój adres? - zapytała, zmuszając swój umysł do skupienia się na pytaniu, a 
nie na obezwładniającej ją słabości. 
- Na mandacie jest pani nazwisko - przypomniał. -Iw ksiąŜce telefonicznej teŜ jest. Miała 
pani wczoraj gości? - zapytał, zanim zdąŜyła skomentować jego talent w posługiwaniu się 
metodą dedukcji. 
Salon rzeczywiście wyglądał okropnie, chociaŜ i tak trochę lepiej niŜ zazwyczaj. 
Przynajmniej nie porozrzucała po kątach rajstop. Za to wszędzie stały brudne filiŜanki, 
talerze i poniewierały się stare gazety. Tak to wygląda, kiedy człowiek nie lubi jadać w 
kuchni, pomyślała Lissa. Bardzo lubiła spoŜywać posiłki podczas oglądania programu 
telewizyjnego. 
- Nie, nie organizowałam Ŝadnego przyjęcia - powiedziała i automatycznie chwyciła stojący 
w zasięgu ręki talerzyk. 
- To niedobrze. Więc moŜe wybierzesz się dziś ze mną na kolację? - zaproponował, 
bezceremonialnie przechodząc na ty i nie pozostawiając jej cienia wątpliwości co do swoich 
intencji. 
-Zawsze jesteś taki nieśmiały? - zapytała, stawiając talerz na stole w kuchni. 
- Nieśmiałość do niczego nie prowadzi. 
- Bezdenna głupota teŜ nie - odcięła się. - Teraz, kiedy juŜ masz to, po co przyszedłeś... - Nie 
dokończywszy zdania wyszła z kuchni i wróciła do salonu. Ku swemu wielkiemu zdziwieniu 
zobaczyła, Ŝe Brett tymczasem usadowił się wygodnie w fotelu, a Agatha usiadła u jego 
stóp. 
- Nie byłbym tego taki pewien - powiedział. Lissę ogarnęły jeszcze bardziej mieszane 
uczucia. 
JuŜ dawno wyrzuciłaby z domu kaŜdego męŜczyznę, który zachowywałby się w podobny 
sposób. Potraktowałaby tak kaŜdego obcego faceta o fatalnych manierach. Brett jednak miał 
w sobie coś takiego, co ją po prostu hipnotyzowało. Jakaś niewidzialna siła kazała jej 
zezwolić temu męŜczyźnie na pozostanie w jej domu. Ta sama siła sprawiła, Ŝe Lissa 
poczuła miłe ciepło, jakby przed chwilą wypiła szklaneczkę mocnego wina. To takŜe ją 
zaniepokoiło. Czy tak reaguje policjantka na widok przestępcy? 
- No więc po co tak naprawdę przyszedłeś? - zapytała bez ogródek, Ŝałując przy tym, Ŝe nie 
ubrała się staranniej. Dosyć trudno zachować powagę, kiedy ma się na sobie jedynie 
niebieską koszulę, ledwie zakrywającą pośladki. Widziała, Ŝe Brett bawi się jej kosztem. 
Jego uśmiech doprowadzał ją do szału. Odpowiedź teŜ. 
- Po ciebie - oświadczył. 
- Słucham? 
Czy okazałam wystarczającą stanowczość? pomyślała. W końcu powiedziała to w obronie 
własnej. 
- Nigdy dotąd nie umawiałem się z policjantką - wyjaśnił Brett. 
- Rozumiem. Interesujesz się wyłącznie kobietami nietypowymi. 
- Jeśli są podobne do ciebie... 
Lissa w milczeniu analizowała sytuację. Prawdę mówiąc, miała wielką ochotę na randkę z 
tym męŜczyzną. W końcu nie co dzień spotyka się takich facetów jak Brett McKenna. Poza 
tym, jeśli on ma coś wspólnego z włamaniami, to będzie miała okazję rozwiązać tę zagadkę. 
Kto wie, moŜe uroczy męŜczyzna i nieuchwytny włamywacz to jedna i ta sama osoba? 
Pomyśl tylko, Armstrong, jaka by to była fantastyczna akcja. 

- Co robisz dziś wieczorem? - zapytał Brett. 
- Nic - przyznała się po chwili namysłu. 
- A co byś chciała robić? - Sprawiał wraŜenie, Ŝe zna odpowiedź. 
- Dobrze, przyjmuję twoje zaproszenie - zdecydowała. - Tylko się przebiorę. 
- Nie musisz. - Chwycił ją za rękę, kiedy przechodziła obok niego. -Ten strój bardzo mi się 
podoba. 
- Trudno to uznać za suknię wieczorową - mruknęła Lissa. Poczuła się nagle bezbronna jak 
mała dziewczynka. 
- Słyszałem, Ŝe policja ceni sobie współpracę z pełnymi inicjatywy obywatelami - powiedział 
Brett oglądając uwaŜnie koszulę Lissy. 
- Owszem, ale nie w kaŜdej sytuacji. - Odwróciła się do niego plecami. Miała nadzieję, Ŝe nie 
zauwaŜył rumieńca na jej twarzy. 
Lissa sądziła, Ŝe Agatha pójdzie za nią, ale psiak tylko spojrzał na swoją panią i nawet nie 
ruszył się z miejsca. 
- Agatho! - zawołała. Jedyną odpowiedzią było krótkie, przepraszające szczeknięcie. 
- Dlaczego tak ją nazwałaś? - zapytał Brett. 
- Na cześć Agathy Christie. Uwielbiam dobre kryminały. 
- Postaram się to zapamiętać. 
Lissa weszła do sypialni i przekręciła klucz w zamku. SłuŜbowy pislolet dawał jej poczucie 
bezpieczeństwa. Kim jest ten Brett McKenna? Po co tu przyszedł? Dlaczego oczarował jej 
pieska i po co opowiada te wszystkie głupstwa? Lustro na pewno nie odpowie na te pytania, 
pomyślała. Trzeba się ubierać! Otworzyła szafę i grzebała w niej chwilę, szukając jakiejś od-
powiedniej kreacji. Co powinna włoŜyć na randkę z kimś takim jak Brett? Pewnie coś, w 
czym wyglądałaby jak tajemnicza kobieta-szpieg. PoniewaŜ w szafie niczego takiego nie 
było, Lissa zdecydowała się na niebieską sukienkę w groszki, na tyle zwyczajną, Ŝeby nie 
wzbudzać podejrzenia, Ŝe właścicielka przywiązuje wielką wagę do niespodziewanej randki. 
Ubrała się szybko i uchyliła drzwi sypialni, chcąc sprawdzić, czy gość nie przeszukuje domu 
pod nieobecność gospodyni. Wszystko moŜliwe, pomyślała. Oczywiście Agatha nawet nie 
miała zamiaru przeszkodzić mu w czymkolwiek. Mógłby wynieść wszystko z domu, gdyby 
tylko zechciał. MęŜczyzna siedział jednak spokojnie w salonie i bawił się z uszczęśliwioną 
suczką. Dlaczego właściwie czepiam się psa? pomyślała. PrzecieŜ sama idę na randkę z 
facetem, który prawdopodobnie jest złodziejem. 
Sytuacja była trochę dziwna, ale to właśnie najbardziej podobało się Lissie. Cicho zamknęła 
drzwi sypialni i zaczęła szperać w szafie. Musiała szybko znaleźć jakieś buty, które 
pasowałyby do sukienki. 
- Dobrze ci tak - skarciła samą siebie. - MoŜe wreszcie postarasz się nie rzucać swoich rzeczy 
gdzie popadnie. 
Nie była dla siebie sprawiedliwa. W końcu to nie jej wina, Ŝe Agatha uwielbia spać w szafie 
pomiędzy butami. Lissa znalazła wreszcie niebieskie sandałki na wysokich obcasach. Teraz 
pozostało juŜ tylko uporządkować włosy. Wpadające przez okno popołudniowe słońce igrało 
w złotych pasmach okrywających ramiona dziewczyny. Lissa szybko rozczesała to falujące 
złoto. Lustro powiedziało jej, Ŝe zupełnie nie przypomina tamtej policjantki, która przed 
kilkoma godzinami zatrzymała Bretta na ulicy. 
Po cichu wyszła z sypialni. Chciała przekonać się, czy jej gość nie zachowuje się podejrzanie. 
Jednak Brett siedział spokojnie w fotelu, dopóki jego wzrok nie spoczął na wchodzącej do 
pokoju dziewczynie. 
- O rany! Jesteś naprawdę niezła! 

Po inteligentnym męŜczyźnie z towarzystwa moŜna by się spodziewać bardziej 
wysmakowanego komplementu, pomyślała Lissa, ale i tak znalazła się w siódmym niebie. A 
on prawdopodobnie wyczuł to szóstym zmysłem. 
- Dziękuję - uśmiechnęła się. 
- To ja ci dziękuję. -Za co? 
- Za ucztę dla oczu. - Zabrzmiało to tak szczerze, jakby naprawdę wierzył w to, co mówi. Ale 
na pewno był to Ŝart. MęŜczyzna o takiej twarzy nawykł do pięknych i niezwykłych kobiet, 
pomyślała Lissa. Jestem atrakcyjna, ale zupełnie zwyczajna. Na pewno nie aŜ tak 
wyjątkowa, Ŝeby zostać wybranką Bretta McKenny. 
- UwaŜaj, bo nie lubię przesady - mruknęła. 
- Gotowa? - zapytał Brett. 
- To zaleŜy. 
- Od czego? 
- Od tego, do czego mam być gotowa. 
- WciąŜ mi nie ufasz. - Brett uśmiechnął się, a jego uśmiech sprawił, Ŝe ciało Lissy przeszył 
słodki dreszcz. - Dlaczego się mnie obawiasz? Bo za szybko jeŜdŜę? 
MoŜe mój samochód cię niepokoi? A moŜe chodzi ci o ten lubieŜny uśmiech pojawiający się 
na moich ustach za kaŜdym razem, kiedy na ciebie patrzę? 
Lissa wpatrywała się w niego jak urzeczona. Na pewno mówił to wszystko szczerze. A moŜe 
nie? 
- Zapewniam cię - kontynuował Brett - Ŝe zaleŜy mi wyłącznie na spędzeniu miłego wieczoru 
z piękną kobietą. Naprawdę moŜna mi zaufać. Mam nawet reference - pochwalił się i puścił 
do niej oko. 
Od paru milionów kobiet, pomyślała, ale nie odezwała się ani słowem. 
- Pozwolę sobie dodać, pani sierŜant, Ŝe wypisując mandat, popełniła pani przy okazji 
przestępstwo. W końcu ukradła pani moje pióro. Gdyby zrobiła pani coś takiego w jakimś 
urzędzie państwowym, podlegałaby pani karze grzywny albo karze pozbawienia wolności, 
albo obu tym karom naraz - zacytował z pamięci tekst umieszczony przy kaŜdym długopisie 
przywiązanym na sznurku w urzędach pocztowych i innych tym podobnych instytucjach. - 
Ja nie domagam się Ŝadnego zadośćuczynienia oprócz tego, Ŝeby poszła pani ze mną na 
kolację. 
Lissa wreszcie otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, ale tym razem Brett nie dopuścił jej do 
głosu. 
-Zdaję sobie sprawę, Ŝe ta kara to pestka w porównaniu z pięćsetdolarową grzywną, ale dziś 
jestem wielkoduszny. Poza tym mam nadzieję, Ŝe juŜ nigdy więcej nie zrobisz czegoś 
takiego. Z przyjemnością cię aresztuję. 
- Wiesz, Ŝe jesteś stuknięty? - zapytała i podeszła do drzwi. Brett podąŜył za nią. 
Lissa otworzyła torebkę, chcąc się upewnić, czy aby na pewno włoŜyła do środka pistolet. 
Nie wolno jej było nigdy rozstawać się z bronią. Nawet na randce. Dziś wieczorem ten 
przepis zagwarantuje jej spokój. 
- Wcale nie jestem stuknięty. Jestem tylko ekscentryczny. 
Przed domem czekała na nich czerwona corvetta. Brett otworzył dziewczynie drzwi 
samochodu, a ona zgrabnie wsunęła się do wnętrza. 
- Co taki ekscentryczny męŜczyzna jak ty robi w tej okolicy? - zapytała, kiedy samochód 
ruszył. 
- Po drodze do Beverly Hills spotkała mnie śmieszna przygoda. Pewna śliczna policjantka 
musiała wyrobić swoją sobotnią normę... 
- Pędziłeś jak wariat - przerwała mu Lissa. 
- ...i ukarała mnie mandatem, biorąc przy okazji w jasyr moje serce. 

Tym razem nie protestowała. Roześmiała się tylko i postanowiła, Ŝe tego wieczoru będzie się 
po prostu dobrze bawić. Pewnie ten facet nie jest aŜ taki przebiegły, jak jej się wydaje, ale 
na pewno jest bardzo inteligentny. Nie wolno w tej sytuacji działać pochopnie. Jeśli okaŜe 
się, Ŝe to on jest tym zbyt pewnym siebie złodziejem, będzie miała dość czasu na 
interwencję, a jeŜeli naprawdę jest tylko ekscentrykiem, to spędzą razem przemiły wieczór. 
Samochód ostro wszedł w zakręt. Lissa ostrzegawczo uniosła brwi. 
- Przepraszam - mruknął Brett. - Przyzwyczajenie. A właśnie, czy moŜesz wypisać mandat, 
jeśli nie jesteś na słuŜbie? A jeśli masz randkę z piratem drogowym, czy moŜesz go ukarać 
mandatem? 
- Mogę wypisać mandat wszędzie i o kaŜdej porze - wyjaśniła, próbując powstrzymać 
uśmiech. 
- W łóŜku teŜ? - zapytał z miną niewiniątka. -Jeśli rozwiniesz zbyt duŜą prędkość - odrzekła 
bez zastanowienia. 
- Spróbuję o tym pamiętać - powiedział przyciszonym głosem. 
To najbezczelniejszy, najbardziej zarozumiały i arogancki męŜczyzna, jakiego kiedykolwiek 
spotkałam. I nie moŜna mu się oprzeć, pomyślała Lissa. 
- Wydaje mi się, Ŝe jesteś bardzo pewny siebie - powiedziała, siląc się na obojętność. 
- Ja tylko wyczuwam róŜne rzeczy - powiedział i korzystając z postoju na czerwonym świetle 
rzucił jej powłóczyste spojrzenie. - Prawie nigdy się nie mylę. 
- Tym razem jesteś w błędzie. 
- Przekonamy się - szepnął. 
Lissa bardzo się zmieszała. Obawiała się, Ŝe to on ma rację. Ujmując rzecz logicznie, 
powinna go traktować jak potencjalnego przestępcę, ale jej umysł stał w jawnej sprzeczności 
z ciałem, które lgnęło do tego męŜczyzny. Czy tak właśnie wygląda miłość od pierwszego 
wejrzenia? zastanawiała się. Coś jej mówiło, Ŝe powinna uwaŜać, Ŝe pakuje się w kłopoty, 
ale inny głos szeptał, Ŝe w cokolwiek się wpakuje, będzie bardzo szczęśliwa. 
 
 
ROZDZIAŁ TRZECI 
Po lewej stronie szosy rozciągał się ocean, po prawej trawiaste wzgórza, na których za dnia 
pasły się krowy i konie. Teraz było tu pusto i ciemno. Lissa pomyślała, Ŝe męŜczyzna 
siedzący za kierownicą samochodu niepokoi ją, nawet kiedy milczy. Jest taki pociągający. 
Ciekawe jak by to było, gdyby ją pocałował. Na pewno cudownie. Na pewno teŜ 
niebezpiecznie, jeśli okazałoby się, Ŝe jest poszukiwanym przez policję włamywaczem. I 
pewnie nim jest, bo w przeciwnym razie po co zadawałby sobie tyle trudu, Ŝeby ją odszukać? 
Jest atrakcyjna, zgoda, ale przecieŜ nie ma zbyt wielu wielbicieli. 
- Dokąd mnie wieziesz? - zapytała, Ŝeby przerwać milczenie. 
-Na Balboa jest taki nieduŜy nocny klub. Spodoba ci się. 
- Skąd wiesz, Ŝe mi się spodoba? PrzecieŜ mnie nie znasz. 
- Nie byłbym tego taki pewien. 
Co on o mnie wie? pomyślała. Wszystkie podejrzenia obudziły się w niej z nową siłą. 
- Niczego bym nie osiągnął w swojej pracy, gdybym był złym psychologiem - wyjaśnił. 
- A właśnie, kim ty właściwie jesteś? 
- Czy to przesłuchanie? - zapytał. - Powinnaś najpierw pouczyć mnie, jakie prawa mi 
przysługują. 
- Masz prawo odwieźć mnie do domu... - zaczęła. 
- Nie licz na to. 
- Masz takŜe prawo powiedzieć mi, kim jest męŜczyzna, który wiezie mnie w nieznane. 

- W dzisiejszych czasach trudno uznać Balboa za „nieznane". - Brett skręcił w lewo, na most 
łączący wyspę ze stałym lądem. 
- Czepiasz się słów. 
- Tylko wtedy, kiedy muszę. 
Lissa westchnęła cięŜko. Trudny orzech do zgryzienia. Światło ulicznej lampy padło na 
twarz Bretta, czyniąc go jeszcze przystojniejszym, jeśli to w ogóle moŜliwe. 
- WciąŜ nie wiem, z czego Ŝyjesz - przypomniała. 
- Po prostu Ŝyję. 
Lissa popatrzyła na niego z wyrzutem. 
- Jestem architektem - powiedział. Zatrzymał samochód na maleńkim parkingu. Byli na 
miejscu. 
- I masz dwa domy - parsknęła Lissa, kiedy otworzył jej drzwi. - Tak dobrze zarabiasz? 
- Tak dobrze zarabiam - odrzekł spokojnie. Podał jej ramię i poprowadził do niewielkiego 
pawilonu skąpanego w blasku biało-niebieskich świateł. 
- Wydawało mi się, Ŝe mamy recesję. - Lissa nie porzuciła tematu. Za wszelką cenę chciała 
złapać Bretta na kłamstwie. 
MęŜczyzna otworzył drzwi. Lissa przestąpiła drewniany próg. Wewnątrz panował półmrok. 
Jak spod ziemi wyrósł przed nimi uśmiechnięty kelner i zaprowadził ich do przytulnego 
stolika dla dwóch osób. W całym lokalu stały wyłącznie dwuosobowe stoliki. Cicha, 
romantyczna muzyka wypełniała pomieszczenie. 
- Bogatych recesja nie dotyczy - powiedział Brett, kiedy juŜ usadowili się na swoich 
miejscach. 
- Budujesz domy dla bogaczy? 
- Buduję albo przebudowuję. Ludzie z pieniędzmi zmieniają swoje otoczenie tak, jak 
większość z nas zmienia ubrania. 
- Ciekawa praca. Pod warunkiem Ŝe się ją zdobędzie - zauwaŜyła Lissa. 
- Nie narzekam na brak zamówień. Jestem bardzo dobry. Udowodnię ci to przy okazji. 
„Wpadnij do mnie, powiedział pająk do muchy", pomyślała Lissa i ukryła twarz za kartą 
dań. Zupełnie nie miała ochoty najedzenie. Zdecydowała się na sałatkę i odłoŜyła kartę. 
Wtedy dopiero uświadomiła sobie, Ŝe kolanami dotyka kolan Bretta. Przesunęła się trochę, 
ale rezultat był taki, Ŝe ich nogi jeszcze bardziej się zetknęły. Obrzuciła Bretta pełnym 
gniewu spojrzeniem. 
- Ja nie projektowałem tych stolików - zrobił niewinną minę. 
- Ale ty wybrałeś to miejsce. 
- Oczywiście, Ŝe ja - przyznał się natychmiast. 
- Poproszę o sałatkę cesarską - powiedziała Lissa do kelnera. Miała rzadką okazję, aby choć 
przez chwilę nie patrzeć na Bretta. 
- Czy podać coś do picia? - zapytał kelner. 
Nie, ostrzegł Lissę głos rozsądku. JuŜ sama obecność Bretta działa na nią jak alkohol. 
- Poproszę o daiquri z podwójną porcją lodu - powiedziała głośno. 
Brett zamówił brandy i stek z rusztu. Kelner zniknął tak samo bezszelestnie, jak się 
pojawił. Znów zostali sami. Sami w restauracji pełnej ludzi. 
- Chcesz zatańczyć? - zapytał Brett. Z głośnika płynęła piosenka, której słowa opowiadały o 
wieczornym spotkaniu dwojga obcych sobie ludzi. Lissa pomyślała, Ŝe nawet melodie są tu 
odpowiednio dobierane. 
- Dobrze - zgodziła się i wstała. Dreszcz podniecenia przeszył ją na samą myśl o tym, Ŝe za 
chwilę znajdzie się w ramionach tego męŜczyzny. 

Brett wziął dziewczynę za rękę, drugą ręką objął ją w talii i mocno przycisnął do siebie. 
Zaczęli się kołysać w rytm muzyki. Lissa zadrŜała. Bliskość ich ciał wydała jej się czymś 
bardzo naturalnym, bardzo przyjemnym... 
Sytuacja zaczyna mi się wymykać spod kontroli, pomyślała. Co z niej za detektyw, jeśli tak 
łatwo pozwala się oczarować podejrzanemu. Miała go obserwować, a nie poddawać się jego 
urokowi. 
- Hej, co się z tobą dzieje? - szepnął Brett. 
- Nie rozumiem? - Jego głos sprawił, Ŝe wróciła do rzeczywistości. 
- Nagle stałaś się spięta i zdenerwowana. Rozluźnij się. Taniec ze mną to prawdziwa 
przyjemność. Słowo honoru. Nigdy dotąd nie zostawiłem dziewczyny na parkiecie - 
uśmiechnął się uwodzicielsko. 
- A gdzie je zostawiasz? 
- Zazwyczaj nasze drogi po prostu się rozchodzą. Miała co do tego pewne wątpliwości. 
Sądząc po pozorach, ten facet byłby doskonałą partią dla kaŜdej kobiety i Lissa nie mogła 
sobie wyobrazić takiej, która zainicjowałaby rozstanie. 
Oparła głowę na ramieniu Bretta. Poczuła ciepło jego oddechu i zapach dobrej wody 
kolońskiej. Tego mi tylko brakuje, pomyślała. Chciała się o nim jak najwięcej dowiedzieć, a 
na razie wie tyle, Ŝe dałoby się to zapisać na łebku od szpilki. Jakby w odpowiedzi na 
wątpliwości dziewczyny, Brett mocniej przycisnął dłoń do jej pleców. Opuszkami palców 
delikatnie gładził nagą skórę w wycięciu sukni. Jego dotknięcie sprawiło, Ŝe Lissa myślała 
juŜ tylko o nim. Objęci i przytuleni do siebie kołysali się w takt melodii. Pewnie niewiele się 
o nim dowiem, pomyślała Lissa, ale na pewno duŜo dowiem się o sobie. Bardzo szybko stała 
się ofiarą pociągu fizycznego, tego legendarnego zjawiska, w którego istnienie nie mogła 
dotąd uwierzyć. 
Muzyka ucichła i Brett odprowadził Lissę do stolika. Zamówione drinki juŜ na nich czekały. 
- Za przypadek - wzniósł toast. 
- Za przypadek - powtórzyła jak echo. Popijała swój koktajl i spod oka przyglądała się 
Brettowi. Alkohol spotęgował wraŜenie wywołane obecnością tego męŜczyzny. CzyŜby to 
wszystko naprawdę stało się przez przypadek? A moŜe przyprowadziło go do niej coś 
jeszcze? Co takiego? Czy tego chcesz, czy nie, myślała Lissa, wszystko wskazuje na to, Ŝe on 
właśnie jest tym złodziejem, którego szukamy. Im bardziej Brett jej się podobał, z tym 
większą niechęcią myślała o takiej właśnie moŜliwości. PrzeraŜeniem napełniała ją myśl, Ŝe 
przestępca mógł wywrzeć na niej aŜ takie wraŜenie. Wreszcie oderwała wzrok od 
uwodzicielskich oczu Bretta i rozejrzała się wokoło. 
Jedną ścianę restauracji zrobiono ze szkła, pozwalając klientom cieszyć się widokiem zatoki. 
Silne promienie rozmieszczonych na zewnątrz reflektorów oświetlały zacumowane przy 
nabrzeŜu portu łodzie oraz duŜe stado śpiących gołębi. Lissa patrzyła w okno, ale nie 
myślała ani o łodziach, ani nawet o gołębiach, tylko o siedzącym naprzeciwko niej 
męŜczyźnie. Wpatrywał się w nią. Czuła na sobie jego wzrok. Uśmiechnęła się i spojrzała 
mu prosto w oczy. 
- Od dawna pracujesz w policji? - zapytał Brett. W tej samej chwili pojawił się kelner z tacą. 
Lissa rozłoŜyła sobie na kolanach serwetkę, czekając, aŜ zostanie obsłuŜona. 
- Od dwóch lat - odrzekła. 
- Dlaczego zdecydowałaś się na tę pracę? 
- Chciałam być policjantką. - Oczekiwała, Ŝe usłyszy jakiś złośliwy komentarz, tak bowiem 
reagowali niemal wszyscy, którym odpowiadała na to pytanie. 
- Powód dobry jak kaŜdy inny - odrzekł Brett i zabrał się do jedzenia. - Odniosłem wraŜenie, 
Ŝe przed czymś się bronisz. Ale moŜe się mylę. 

- W pewnym sensie masz rację - przyznała, zanim na dobre zdała sobie sprawę z tego, Ŝe 
dała się nakłonić do zwierzeń. - Wydaje mi się, Ŝe wciąŜ muszę usprawiedliwiać przed 
światem swoją decyzję. 
Mimo woli przypomniała sobie Tima, swojego byłego narzeczonego. Ich związek 
prawdopodobnie nie zakończyłby się małŜeństwem, ale i tak bardzo cierpiała, kiedy Tim ją 
porzucił. Stało się to w tym samym dniu, w którym Lissa wstąpiła do akademii policyjnej. 
Tim zrobił jej wówczas koszmarną awanturę. Wrzeszczał, Ŝe nie chce, Ŝeby jego dziewczyna 
bawiła się w policjantów i złodziei. 
- Rodzice byli przeciwni? - zgadywał Brett. 
- Przeciwni? - Lissa zaśmiała się gorzko. - Zagrozili, Ŝe zamkną mnie w piwnicy i dla 
pewności ogolą mi głowę, Ŝebym tylko nie uciekła. - SpowaŜniała. - Mam dwie siostry. Obie 
zawsze robiły dokładnie to, czego oczekiwali od nich rodzice: w szkole miały bardzo dobre 
stopnie, skończyły studia, powychodziły za mąŜ i mają po dwoje dzieci - westchnęła cięŜko. - 
A ja... 
- Czarna owca - podpowiedział rozbawiony Brett. 
- Niezwykle krnąbrna owca - poprawiła go Lissa. - Nie poszłam na studia. 
- Wstydź się! - Brett zrobił zabawną minę i Lissa poczuła, Ŝe coraz bardziej go lubi. 
- Właściwie rozpoczęłam studia, ale szybko z nich zrezygnowałam. Nauka polegająca na 
lekturze nudnych podręczników i uczestniczeniu w jeszcze nudniejszych wykładach nie 
sprawiała mi Ŝadnej przyjemności. Nie znoszę arbitralności, schematyzmu i rutyny. 
- Dokładnie to samo zdarza się w małŜeństwie - zaśmiał się Brett. 
- NiemoŜliwe? CzyŜbyś miał coś przeciwko tej wspaniałej instytucji? - Była ciekawa jego 
odpowiedzi. Ona sama nie miała zamiaru wychodzić za mąŜ. 
- Doskonałe określenie. Instytucja. Tak jak więzienie. Zinstytucjonalizowane Ŝycie, jakby 
ktoś ci podciął skrzydła. To nie dla mnie. - Wysączył ostatnią kroplę brandy. - Chcesz 
jeszcze drinka? - zapytał widząc, Ŝe Lissa teŜ juŜ prawie opróŜniła szklankę. 
- Tak, chętnie się napiję. 
No dobrze, pomyślała, wiem juŜ, Ŝe Brett nie naleŜy do męŜczyzn, którzy się Ŝenią. Nie była 
to wprawdzie informacja, o jaką jej chodziło... A moŜe? szepnął jej do ucha jakiś złośliwy 
chochlik. Posłała go do diabła. 
- Nad czym teraz pracujesz? - zapytała, gdy po przyjęciu zamówienia kelner zniknął gdzieś 
w zakamarkach restauracji. - Chodzi mi o budynki - poprawiła się, widząc dwuznaczny 
uśmiech Bretta. 
- Właśnie skończyłem - zaczął powoli, jakby się nad czymś zastanawiał - luksusowy 
apartament w Nowym Jorku dla Viscountowej Rothenberry. - Nazwisko powszechnie 
szanowanej osoby wymówił tak lekko, jakby wspominał o swojej sąsiadce, a nie o bajecznie 
bogatej damie z towarzystwa. 
- Myślałam, Ŝe tworzysz projekty nowych domów i zajmujesz się renowacją starych - udała 
zmieszanie. - To, o czym mówisz, to raczej architektura wnętrz. 
- Zajmuję się wszystkim - gładko wybrnął z pułapki. - Nadzoruję takŜe ostatni etap. 
Urządzam wnętrza, kontaktuję właścicieli z firmą, która zakłada elektroniczne alarmy... 
Teraz szukam kogoś, kto znałby się na tym lepiej niŜ przeciętny szef dobrej firmy. 
Słyszałem, Ŝe ostatnio skradziono w tej okolicy kilka kolekcji bezcennych antyków. 
Nieźle się zaczyna, pomyślała Lissa. Ciekawe, czy wspomniał o tym przez wzgląd na nią, 
czy teŜ po prostu naprawdę szuka fachowca? Wprawdzie wszystko wskazywało na to, Ŝe 
Brett McKenna jest tym, za kogo się podaje, ale Lissa nie mogła pozbyć się wraŜenia, Ŝe coś 
tu się nie zgadza. 
- Dobrze, Ŝe o tym wspomniałeś - powiedziała, wodząc palcem po krawędzi szklanki. - Ja 
właśnie pracuję nad sprawą tych włamań, a na dodatek jestem ekspertem od systemów 

alarmowych. - Uniosła głowę, chcąc zobaczyć, jakie wraŜenie zrobiły na nim jej słowa. 
Milczał, jakby starannie analizował otrzymane przed chwilą informacje. 
- A więc nasze spotkanie to zrządzenie losu - powiedział wreszcie Brett. - Mam teraz 
pretekst, Ŝeby do ciebie dzwonić - zaśmiał się głośno. - Powiesz mi, jak postępuje śledztwo. 
Jednemu z moich klientów skradziono bezcenną szablę. Od tamtego dnia biedak nie moŜe 
dojść do siebie. Wpadliście juŜ na jakiś ślad? - zapytał ogromnie zainteresowany. 
- Jeden, ale za to bardzo istotny — odrzekła wymijająco. WciąŜ myślała o tym czerwonym, 
sportowym samochodzie, który widziano w okolicy. Zastanawiała się, czy świadek tego 
wydarzenia zauwaŜył kierowcę albo moŜe zapamiętał markę samochodu lub jego numer 
rejestracyjny. 
- Nie wolno ci ujawniać szczegółów? - zapytał, a dziewczynie wydało się, Ŝe słyszy w jego 
głosie zniecierpliwienie. 
- Tak, to prawda. 
Przez krótką chwilę patrzyli sobie w oczy. Lissa miała wraŜenie, Ŝe oboje prowadzą jakąś 
grę, zdając sobie sprawę z tego, Ŝe druga strona jest tego w pełni świadoma. 
- Złapaliście ostatnio jakiegoś groźnego przestępcę? - zapytał wreszcie Brett, niszcząc tamto 
dziwne wraŜenie. 
- Tylko jednego eleganckiego architekta, rozbijającego się po mieście czerwoną corvetta - 
odrzekła, bawiąc się pozostałymi w jej szklance kostkami lodu. Przesuwała je słomką i 
wysysała z dna naczynia ostatnie krople płynu. 
-Czy mi się zdaje, czy powiedziałaś „eleganckiego"? 
- W porównaniu z ludźmi, którzy tamtędy zwykle przejeŜdŜają w dŜinsowych szortach, z 
wypalonymi przez słońce włosami, z deskami surfingowymi na bagaŜnikach samochodów, 
wyglądałeś naprawdę imponująco. 
- Wyglądałem? A jak teraz wyglądam? - Jego głos był łagodny, czarujący, wciągał ją w 
nierzeczywisty świat marzeń. Świat, w którym istnieli tylko oni dwoje. 
- Ładnie - przyznała. - Bardzo... ładnie. - Lissa nie mogła juŜ dłuŜej ufać własnemu głosowi. 
Spojrzała na zegarek. 
- Czy musisz wrócić do domu o określonej godzinie? - zapytał, zrozumiawszy aluzję. 
- Nie, ale miałam dziś męczący dzień... 
- Nie miałabyś ochoty na męczącą noc? - zapytał kusząco. 
- ...poza tym Agatha się niepokoi, kiedy wracam późno - dokończyła Lissa, ignorując 
zarówno jego zaproszenie, jak i własną na nie reakcję. 
- A, to co innego. Nie będziemy martwić suczki- zgodził się Brett i dał kelnerowi znak, aby 
przyniósł rachunek. - Wydaje mi się, Ŝe mogłaby mnie polubić. 
- Nie Ŝartuj. Ona juŜ jest w tobie zakochana - zaśmiała się Lissa. Sięgnęła po koronkowy 
szal, który ze sobą zabrała, ale Brett ją uprzedził. Otulił jej ramiona delikatną tkaniną i 
korzystając z okazji przesunął dłońmi po rozgrzanej skórze dziewczyny. Lissa zadrŜała. 
- Punkt dla mnie - mruknął pod nosem Brett. Lissa nie bardzo wiedziała, czy ma na myśli 
reakcje, jaką wywołało dotknięcie jego dłoni, czy uczucie, jakim darzyła go Agatha. 
Wyszli z restauracji. Upał zelŜał nieco. Chłodny powiew od morza pomógł Lissie wrócić do 
równowagi. Odetchnęła głęboko, jakby chciała się w ten sposób obronić przed poŜądaniem, 
które narastało z kaŜdym, choćby przelotnym kontaktem z ciałem Bretta. Teraz znów ją 
objął i przytulił do siebie. Tak dobrze im było ze sobą... 
- Chyba nie zmarnowałaś czasu? - zapytał. 
Nie traktuj go powaŜnie, Armstrong, ostrzegła Lissa samą siebie. 
- Czas to bardzo kosztowny towar. Nie wolno go marnować. Zawsze trzeba się nim cieszyć. 
Ja wiem, czego chcę i po prostu to zdobywam - powiedział, kiedy zatrzymali się przy 
samochodzie. 

Oto typowa dewiza Ŝyciowa przestępcy, pomyślała Lissa, bez skutku próbując obronić się 
przed urokiem tego męŜczyzny. W jaką pułapkę chce ją zwabić, udając, Ŝe tak bardzo jej 
pragnie? 
- Masz na myśli mnie? - zapytała. 
- Ciebie - szepnął. Poczuła się niezręcznie. Nie ułatwiał jej sytuacji. Przełknęła ślinę, 
próbując pozbyć się suchości w gardle. 
- Dobrze, Ŝe mnie ostrzegłeś. Będę się mieć na baczności - mruknęła. Otworzyła drzwi 
samochodu i zajęła miejsce na przednim siedzeniu. 
- Nie mam zamiaru do niczego cię zmuszać - powiedział Brett, siadając za kierownicą. 
Przekręcił kluczyk w stacyjce. Odezwał się cichy szum dobrze wyregulowanego silnika. 
Jednocześnie włączyło się radio i nastrojowa, romantyczna muzyka wypełniła wnętrze 
samochodu. 
- Powiedziałeś to tak, jakbyś oprócz antyków kolekcjonował takŜe kobiety - zauwaŜyła 
uraŜona Lissa. Na chwilę zapomniała, dlaczego właściwie zgodziła się pójść z Brettem na 
kolację. 
- Nie kolekcjonuję antyków. Znam się na nich, bo kupuję je dla swoich klientów. To 
wszystko. Nie jestem teŜ do tego stopnia odwaŜny, Ŝeby kolekcjonować kobiety. Kobiety to 
kapryśne stworzenia. Wpadają w złość, jeśli zbyt wiele czasu i wysiłku poświęca się pracy. 
Ja muszę mieć swobodę. 
Lissa pomyślała, Ŝe w słowach Bretta kryje się zachęta do podjęcia wyzwania. Wiedziała, Ŝe 
większość kobiet zrobiłaby to z największą ochotą w nadziei, Ŝe uda im się usidlić ten okaz. 
Ona jednak wcale nie ma takiego zamiaru, chce tylko dowiedzieć się, czy Brett McKenna 
jest tym włamywaczem, którego szuka cała miejscowa policja. 
- Wiem, co przez to rozumiesz - powiedziała. - Swoboda to bardzo waŜna sprawa. 
Najszczęśliwsze chwile mojego Ŝycia to te, które spędziłam samotnie, tworząc witraŜe. 
- WitraŜe? - Spojrzał na nią ze zdumieniem. - Nie wyglądasz na kobietę, która zajmuje się 
tworzeniem witraŜy. 
- Dlaczego? 
- PoniewaŜ tego rodzaju zajęcie wymaga czasu i cierpliwości. Nie mogę sobie wyobrazić 
ciebie poświęcającej się tak Ŝmudnej pracy. Sprawiasz wraŜenie osoby tryskającej energią, 
która usiłuje samodzielnie rozwiązywać najbardziej skomplikowane problemy. 
Takie jak ten, którego ty jesteś przyczyną, pomyślała Lissa. 
- To właśnie sprawia, Ŝe jestem interesująca - powiedziała głośno. 
- Na pewno warto cię lepiej poznać - zgodził się chętnie. 
Przez kilka następnych minut słychać było tylko płynącą z głośnika starą piosenkę. Lissa 
siedziała zamyślona. 
Brett McKenna był dla niej zupełną niewiadomą, chociaŜ czuła się bardzo swobodnie w jego 
towarzystwie. Opowiedziała mu takie rzeczy, których właściwie nigdy przedtem nikomu nie 
mówiła. Na pewno zaś nikomu, kogo znała zaledwie kilka godzin. Z drugiej strony miał w 
sobie coś, co bardzo ją denerwowało. Zupełnie nie wiedziała, jak powinna się zachować w 
towarzystwie przystojnego i czarującego męŜczyzny, który wcale nie robi tajemnicy z tego, 
Ŝe chciałby ją uwieść. Postanowiła pozwolić sprawom toczyć się ich własnym biegiem i 
skoncentrować się na obserwowaniu Bretta jako podejrzanego o popełnienie przestępstwa. 
Znaleźli się pod domem Lissy. Brett zatrzymał samochód. Wysiadł i otworzył jej drzwi, 
zanim zdąŜyła połoŜyć dłoń na klamce. 
- Widzę, Ŝe są jeszcze prawdziwi dŜentelmeni - zaŜartowała. Wysiadając, podciągnęła 
sukienkę, a Brett skwapliwie skorzystał z okazji obejrzenia fragmentu nagiego uda 
dziewczyny. 

- Czasami grzeczność bywa nagrodzona - odrzekł, zanim zdąŜyła obciągnąć materiał. Wziął 
Lissę w ramiona i namiętnie pocałował. Natychmiast zakręciło jej się w głowie. Pocałunek 
stawał się coraz gorętszy, ramiona Bretta coraz mocniej zaciskały się wokół talii 
dziewczyny, a Lissę ogarniało nie znane dotąd podniecenie... 
Brett przerwał pocałunek i dziewczyna poczuła, Ŝe ogarnia ją nowa fala poŜądania. 
- Wpuścisz mnie do środka? - zapytał cicho, cały czas trzymając Lissę w objęciach. 
Minęło kilka chwil, zanim złapała oddech. Jak mogę go wpuścić do domu, jeśli nie wiem, 
jaką rolę odegrał w tych włamaniach? To czyste szaleństwo, pomyślała. Romans z 
człowiekiem, który być moŜe jest groźnym przestępcą, to najgorsze, co mogłoby się jej 
przydarzyć. 
- Raczej nie - wykrztusiła wreszcie, ale nawet dla niej nie zabrzmiało to przekonywająco. 
- Tylko powiem suczce dobranoc. - Brett znów udawał niewiniątko. 
- Przeproszę ją w twoim imieniu. Na pewno zrozumie. 
- A jeśli nie? Kobiety łatwo obraŜają się z powodu najdrobniejszych nawet uchybień. 
- Dam jej kość - obiecała Lissa. 
Brett pochylił się i znów ją pocałował. Dziewczyna pomyślała, Ŝe wreszcie rozumie 
znaczenie słów: być w siódmym niebie. 
 
 
ROZDZIAŁ CZWARTY 
Coś obudziło Lissę. Nie były to jednak świecące prosto w oczy promienie słońca, bo na nie 
miała świetny, dawno wypróbowany sposób. Odwracała się mianowicie na drugi bok, 
mruczała, Ŝe pośpi jeszcze pięć minut i czekała, aŜ świt pomału zmieni się w poranek. Ale 
nie da się spać, kiedy oblizują człowiekowi całą twarz. 
- Agatha! - zawołała Lissa. Usiadła na łóŜku, a potem z ulgą opadła na poduszkę. - Bałam 
się, Ŝe to on - powiedziała do skaczącego po jej łóŜku psiaka. Podrapała suczkę za uchem, ale 
myśleć mogła tylko o wczorajszym wieczorze. 
- Gdyby nie to, Ŝe zdecydowanie trzymałam się swoich zasad - mruknęła ni to do siebie, ni 
do Agathy - nie musiałabym teraz głaskać pieska. 
Uśmiechnęła się. Pogratulowała sobie, Ŝe jednak udało jej się wyprowadzić Bretta w pole. 
Trochę gorzkie to zwycięstwo, pomyślała. 
Wstała, nie poświęcając nawet chwili uwagi skotłowanej pościeli, i poszła do łazienki. 
Wtedy dopiero poczuła niemiły, tępy ból w całym ciele. Był zupełnie inny od tego, jaki ją 
nawiedzał po zbyt intensywnej grze w piłkę albo po zbyt wielu godzinach spędzonych nad 
witraŜami. Ten ból wziął się z tęsknoty. Tak przynajmniej przypuszczała, bo coś takiego 
przydarzyło jej się po raz pierwszy w Ŝyciu. 
- Naprawdę niełatwo mu się oprzeć - powiedziała do Agathy i zabrała się do mycia zębów. - 
Sama nie wiem, jak mi się to udało. 
Przez chwilę stała nieruchomo ze szczoteczką podstawioną pod strumień wody, ale myślami 
była zupełnie gdzie indziej. Wreszcie dotarło do niej, Ŝe pięć minut na pewno wystarczy na 
dokładne spłukanie zupełnie czystej szczoteczki. Zakręciła kran, ale głowę miała nadal 
zaprzątniętą wspomnieniami o wczorajszym wieczorze. 
Brett jest czarujący i silny. Do niczego jej nie zmuszał. Zrezygnował dokładnie w chwili, w 
której mógł dostać wszystko. KaŜdy inny facet na jego miejscu na pewno skorzystałby z 
okazji. Lissa wrzuciła szczoteczkę do szafki z kosmetykami. Znów przypomniała sobie ulgę i 
zaskoczenie, które poczuła, kiedy zrozumiała, Ŝe Brett nie nalega i Ŝe odchodzi. 
- Nie zapomnij powiedzieć swojej suczce, Ŝe to nie moja wina -powiedział na odchodnym. - 
Niech wie, Ŝe ten wieczór ze smutnym zakończeniem zawdzięcza wyłącznie swojej pani. 

- Na pewno jej powiem - odrzekła Lissa. Wtedy właśnie wydało się jej, Ŝe słyszy tupanie 
olbrzymiego stada słoni. Tak naprawdę, nie były to słonie, tylko jej własne serce. Ten facet 
to chytry lis, pomyślała. Inteligentny i przebiegły lis. 
Sądziła, Ŝe jeszcze raz ją pocałuje. Gdyby to zrobił, zapewne wpuściłaby go do domu. śadna 
kobieta nie ma tyle siły, Ŝeby zapanować nad emocjami, jakie potrafi obudzić taki 
męŜczyzna. Ale on tylko pocałował czubki jej palców, a potem dotknął nimi jej ust. 
Lissa na nowo przeŜywała minioną chwilę. Chciała przywołać tamto uczucie, które wczoraj 
wprawiło ją w drŜenie. Potrząsnęła głową. To najgłupszy moment 
w moim Ŝyciu, pomyślała. Dlaczego więc chciała go zapamiętać i to ze wszystkimi 
szczegółami? A jeśli Brett naprawdę jest złodziejem? Co wtedy? Z niesmakiem odsunęła tę 
myśl od siebie. Nawet nie powiedział, Ŝe do niej zadzwoni... 
-Jeśli jest przestępcą, to i tak go jeszcze zobaczymy, Agatho - powiedziała do siedzącego u jej 
nóg pieska. 
Lissa wzięła prysznic, ubrała się w stare dŜinsy i luźny podkoszulek. Naprawdę nie chciała 
myśleć o Bretcie. Okazało się, Ŝe wcale nie jest to takie łatwe. Jego uroda i osobowość 
zrobiły na niej zbyt silne wraŜenie. 
Wizerunek Bretta nie zniknął z jej myśli nawet podczas śniadania. Nie opuścił jej takŜe, 
kiedy poszła do zmienionego w pracownię pokoju, w którym fantazyjne witraŜe czekały na 
jej inwencję i wolny czas. 
-Jeśli mi to nie minie - mruknęła wściekła - w końcu zrobię witraŜ z jego podobizną. Czy to 
nie świetny pomysł? - zapytała z przekąsem rozradowaną Agathę. - KaŜdego, kto będzie 
spał w naszym pokoju gościnnym, obudzą miłe, brązowe oczy. 
Taki witraŜ pasowałby do mojej sypialni, pomyślała przekornie. 
-Powinien zostać oszustem matrymonialnym - powiedziała do psa i usadowiła się przy stole, 
na którym leŜały ułoŜone juŜ fragmenty mozaiki. - Mając takie piękne oczy, marnuje się 
jako włamywacz. Jeśli zaraz nie przestanę o tym myśleć, to skończę gdzieś na prowincji jako 
policjantka przeprowadzająca dzieci przez ulicę - zaśmiała się głośno. 
Naprawdę chciała zająć pracą nie tylko ręce, ale i myśli. Tłumaczyła sobie, Ŝe tylko kilka 
godzin tygodniowo moŜe poświecić na robienie witraŜy i Ŝe jeśli w ogóle ma zamiar kiedyś 
skończyć swoje dzieło,powinna zaraz zabrać się do roboty. Malutkie czerwone róŜyczki będą 
naprawdę pięknie wyglądać, kiedy oświetli je poranne słońce. Niezliczoną ilość razy 
wyobraŜała sobie ten widok. Jedyną rzeczą, jaką mogła sobie wyobrazić w tej chwili, był 
zmysłowy uśmiech Bretta. Co gorsza, w jej wyobraźni ten męŜczyzna był jeszcze piękniejszy 
niŜ w rzeczywistości. 
Telefon zadzwonił właśnie wtedy, kiedy udało jej się wreszcie przerwać rozkoszny sen na 
jawie i na serio zabrać się do pracy. Postanowiła nie reagować na dzwonek, ale ktoś nie 
dawał za wygraną, a na domiar złego Agatha szczekała mu do wtóru. 
- Słyszę, słyszę - powiedziała Lissa do pieska i odłoŜyła narzędzia. MoŜe to Brett, przyszła 
jej do głowy nieoczekiwana myśl. Podświadomie przyspieszyła kroku, Ŝeby jak najszybciej 
znaleźć się koło aparatu. Podniosła słuchawkę. Agatha zamilkła jak na komendę. 
-Halo? 
- Strasznie długo nie odbierałaś telefonu - usłyszała pełen pretensji głos swego 
przełoŜonego. 
- Pracowałam w drugim pokoju- wyjaśniła wściekła. Nikt nie lubi rozmów z szefem w dniu 
wolnym od pracy. - Nie słyszałam dzwonka. 
- Brom zatruł się jakimś świństwem - warknął w słuchawkę zły jak osa Hanson. 
Brom był detektywem prowadzącym sprawę włamań do willi kolekcjonerów dzieł sztuki. 
Dlaczego szef właśnie ją zawiadamia o chorobie kolegi? Nie ma przecieŜ w zwyczaju 
telefonowania do podwładnych i przekazywania im najnowszych wiadomości. W dodatku 

ona byłaby ostatnią osobą, do której by zadzwonił. Od pierwszego dnia pracy w policji Lissa 
wyraźnie czuła, Ŝe Hanson za nią nie przepada. Nie dlatego, Ŝe źle pracowała. Była kobietą, 
a Hanson uwaŜał, Ŝe przedstawicielki tej płci mogą pracować w poliqi najwyŜej jako 
telefonistki. CzyŜby zmienił zdanie? Zdrowy rozsądek nakazywał Lissie nie Ŝywić płonnych 
nadziei. 
- Co się stało? - zapytała szefa. 
- Nie mam pojęcia. Zjadł coś w tej nowej restauracji, a godzinę później juŜ był chory - głos 
Hansona pozbawiony był choćby nutki współczucia. 
- Dobrze mu tak. - Szef był zdeklarowanym przeciwnikiem wszelkich nowości i krzywo 
patrzył na ludzi mających odmienne zdanie. Lissa wiedziała, Ŝe ta rozmowa to tylko wstęp. 
Przeczuwała, Ŝe za chwilę przełoŜony, zmuszony okolicznościami, zaproponuje jej coś, na co 
od dawna czekała. 
- Tak, szefie? - Przypomniała mu delikatnie, Ŝe wciąŜ tkwi po drugiej stronie słuchawki. 
- Nie ciesz się - warknął Hanson. - To tylko tymczasowo i wyłącznie dlatego, Ŝe mam za 
mało ludzi. 
- Co ma być tymczasowo? - Za nic nie chciała okazać, jak pilno jej usłyszeć dobrą wiadomość. 
- Powierzam ci śledztwo w sprawie tych włamań - powiedział ponuro Hanson. - Ale tylko na 
czas choroby Broma. O ile Ŝaden z detektywów wcześniej nie zakończy swojej sprawy. - 
Lissa dobrze wiedziała, Ŝe mają do dyspozyqi tylko trzech detektywów, jeden z nich choruje, 
a dwaj pozostali prowadzą dość skomplikowane sprawy. - Nie mam wyboru. Skoro masz 
zamiar zostać inspektorem... - Był naprawdę wściekły. 
- Dziękuję, szefie - odezwała się Lissa. Mam szansę, pomyślała rozgorączkowana. Jeśli 
rozwiąŜę zagadkę... 
- Musisz tu natychmiast przyjechać - burknął Hanson. 
Najchętniej w ogóle by się do niej nie odzywał, tym razem jednak Lissie było to zupełnie 
obojętne. 
- JuŜ jadę, szefie - obiecała uszczęśliwiona. Właściwie była juŜ w drodze, zanim na dobre 
odłoŜyła słuchawkę. 
Pod koniec dnia jej entuzjazm trochę osłabł. Ten dzień praktycznie niczym nie róŜnił się od 
poprzedniego, kiedy jedynym jej zadaniem było zatrzymywanie kierowców nie 
przestrzegających ograniczenia prędkości. Z tą tylko róŜnicą, Ŝe teraz patrolowała dzielnicę, 
w której grasował włamywacz. Szukała czegokolwiek, co choć trochę budziłoby podejrzenia. 
Miała ochotę porozmawiać z ofiarami włamań, ale Brom juŜ przesłuchał wszystkich 
poszkodowanych i zeznania znajdowały się w aktach sprawy. Jeszcze ich nie przejrzała. Za 
to pozwolili jej zabrać teczkę do domu. 
Lissa postanowiła, Ŝe to ona znajdzie tajemniczego włamywacza. Wtedy szef musiałby 
wreszcie uznać jej przydatność do pracy w policji i moŜe nawet dałby upragniony i cięŜko 
zapracowany awans. Rok temu miała ten awans prawie w kieszeni. Nie udało się. Tym 
razem juŜ się to nie powtórzy. 
- Inspektor Armstrong- uśmiechnęła się do siebie. - Ładnie brzmi. Nawet bardzo ładnie. 
Tylko niechŜe wreszcie coś się stanie. 
Jest poniedziałek. Nie ma o czym marzyć. Ostatniej kradzieŜy dokonano wczoraj. Ten 
złodziej jest bezczelny, ale nie jest głupi. Z krótkiej informacji, jaką zostawił jej szef, i z tego, 
co sama przeczytała w gazetach, Lissa wiedziała, Ŝe ten włamywacz nigdy nie pracuje dzień 
po dniu. 
A moŜe nabrał zbytniej pewności siebie, łudziła się. W końcu dokonał pięciu włamań i wciąŜ 
jeszcze jest na wolności. Jednak przy odrobinie szczęścia, jej szczęścia, nie potrwa to długo. 
Kilka godzin później wiedziała juŜ, Ŝe potrzebne jej będzie wielkie szczęście. Przez cały 
dzień nikt nigdzie się nie zakradał. Z wyjątkiem nastroszonego kota angorskiego, który 

polował na siedzącego w gałęziach wróbla. Lissę ogarniała coraz większa złość. Nie mogła 
się juŜ doczekać, kiedy wreszcie spokojnie usiądzie nad aktami sprawy i dowie się o niej 
czegoś konkretnego. Miała nadzieję znaleźć coś, co naprowadzi ją na ślad. Potem 
postanowiła osobiście porozmawiać ze wszystkimi poszkodowanymi. 
Nagle zobaczyła przed sobą czerwoną corvette. AŜ podskoczyła. Brett! Tłumaczyła sobie, Ŝe 
chociaŜ corvetta jest rzadko spotykanym samochodem, to przecieŜ nie jest dinozaurem. Na 
pewno jeździ po Stanach kilka takich czerwonych aut. Mimo to przycisnęła pedał gazu, 
chcąc zbliŜyć się do samochodu i odczytać numer rejestracyjny. Z tej odległości widziała 
zaledwie dwie pierwsze litery, ale to zupełnie wystarczyło, Ŝeby jej serce zaczęło szybciej bić. 
Nie udało się natomiast szybciej jechać. Dziś dali jej auto na cywilnej rejestracji i nie mogła 
włączyć sygnału jak w radiowozie. A ruch był duŜy. 
Facet ma niesamowite jak na mieszkańca Beverly Hills zamiłowanie do podróŜy, pomyślała. 
Zaraz potem przypomniała sobie, Ŝe wcale niema pewności, czy rzeczywiście zobaczyła 
Bretta. ChociaŜ ten kierowca miał jasne włosy i litery na tablicy rejestracyjnej teŜ się 
zgadzały... Istnieje z tysiąc powodów, dla których mógł się zapuścić w tę okolicę, tłumaczyła 
sobie. MoŜe omawiał coś z klientem? Albo umówił się z przyjacielem na obiad, albo miał 
randkę z jakąś kobietą... Albo sprawdzał topografię terenu, przygotowując kolejne 
włamanie. 
Myślę jak policjant, skarciła samą siebie. Ale czy to źle? PrzecieŜ powinna myśleć jak 
policjant. W końcu jest policjantką. Cały problem polega na tym, Ŝe jej rozum musi walczyć 
z tym głupim uczuciem, które nie wiadomo skąd się przyplątało. 
- Jesteś policjantką - powiedziała głośno. - Przede wszystkim policjantką, a dopiero potem 
kobietą. Uznała, Ŝe to wystarczający powód, aby dogonić Bretta. A moŜe chciała go zobaczyć 
tylko dlatego, Ŝe wczoraj nie wspomniał nic o następnym spotkaniu? CzyŜby miała nadzieję, 
Ŝe znów jej coś zaproponuje? Randka ze złodziejem! Naprawdę wspaniały pomysł! 
Zanim skończyła monolog wewnętrzny, Brett (czy ktokolwiek to był) skręcił w prawo. Kiedy 
dotarła do przecznicy, czerwony samochód zniknął). 
Patrolowała ulice jeszcze przez kilka godzin, ale wszelki ślad po czerwonej corvetcie zaginął. 
Jakby zapadła się pod ziemię. W Lissie powoli narastało zniechęcenie. Jedyne na co miała 
teraz ochotę, to popędzić do Beverly Hills i zaczekać, aŜ Brett wróci do domu. Brakowało jej 
wystarczających dowodów usprawiedliwiających taką eskapadę podczas słuŜby, postanowiła 
więc, Ŝe pojedzie tam po godzinach pracy. 
Zameldowała się na posterunku kilka minut po zakończeniu słuŜby. Zamieniła 
przestronnego forda na swojego wysłuŜonego mustanga i natychmiast odjechała. 
Po prostu chcesz się z nim zobaczyć, uświadomiła sobie. No pewnie. Skłamałaby mówiąc, Ŝe 
nie zaleŜy jej na spotkaniu z Brettem McKenna. ChociaŜ w tej chwili nie miało to istotnego 
znaczenia. 
Pojawienie się w tej okolicy czerwonej corvetty to na pewno zbieg okoliczności. Nie była 
nawet pewna, czy rzeczywiście za kierownicą widziała Bretta. Miała jednak przeczucie, Ŝe 
ten męŜczyzna jest w jakiś sposób zamieszany w prowadzoną przez nią teraz sprawę. 
A więc wierzę w przeczucia, pomyślała ubawiona. To zapewne rezultat lektury kiepskich 
kryminałów. Policjantka nie miewa przeczuć i nie kieruje się kobiecą intuicją. Nie wiedząc 
dlaczego, Lissa była jednak przeświadczona, Ŝe pan Brett McKenna nie jest tym, za kogo się 
podaje. Ale po chwili pomyślała jednak z nadzieją, Ŝe to porządny, uczciwy człowiek, a nie 
przestępca, którego szukają. Niech diabli porwą awans! 
Praca detektywa jest trudniejsza, niŜ jej się wydawało. Inni zajmują się typami spod 
ciemnej gwiazdy. Dlaczego akurat jej musiał się trafić podejrzany, który wygląda jak ksiąŜę 
z bajki? W takiej sytuacji znacznie trudniej zachować obiektywizm. Świetnie. Policjantka z 
Laguna Beach, która całym sercem jest po stronie włamywacza, westchnęła cięŜko. 

Lissa powolutku posuwała się w okropnym korku. Miała mnóstwo czasu na zastanowienie 
się, dlaczego właściwie chce odwiedzić Bretta. Im dłuŜej nad tym rozmyślała, tym głupsza 
wydawała jej się ta decyzja. Wreszcie wmówiła sobie, Ŝe podąŜa za jedynym tropem, na jaki 
udało jej się wpaść podczas całego dnia pracy. śałowała tylko, Ŝe nie zdąŜyła przeczytać 
leŜących obok niej akt sprawy. Właściwie sznur samochodów poruszał się tak wolno, Ŝe 
mogłaby od czasu do czasu rzucić okiem na papiery, nie wypuszczając z rąk kierownicy. 
Zamiast tego włączyła radio. Ktoś ustawił je akurat na stację nadającą spokojną, na-
strojową muzykę. Jak na złość. 
O, nie. Tylko nie to. Marzycielski nastrój to jedna z tych rzeczy, na które na pewno nie moŜe 
sobie teraz pozwolić. Nawet jeśli nie jest na słuŜbie. Musi być bardzo uwaŜna i 
spostrzegawcza. Za nic nie da się zwieść urokowi Bretta. 
W Beverly Hills ruch znacznie zmalał. Jechała powoli prawie pustą ulicą, szukając numeru 
domu, który miała zapisany w bloczku mandatowym. Czuła się, jakby nagle przeniesiono ją 
w zupełnie inny świat. Czy człowiek Ŝyjący w takiej atmosferze postawiłby wszystko na 
jedną kartę i wszedł na drogę przestępstwa? Kto wie, co takim ludziom przychodzi do 
głowy? MoŜe potrzebował pieniędzy na utrzymanie starego rodzinnego domu, zastanawiała 
się. 
Jest! Numer posesji był prawie całkowicie zasłonięty bluszczem owijającym się wokół 
kolumny, na której umieszczono mosięŜną tabliczkę. Lissa zatrzymała samochód przed 
ogromnymi, czarnymi wrotami. I co teraz? Jeśli nie ma go w domu, będzie tu tkwiła w 
swoim starym mustangu, czując się jak intruz w krainie rolls-royce'ow. Na końcu bardzo 
długiej alei stał wielki, piękny dom. Ciekawe, jak się tam dostanę, pomyślała. Wysiadła z 
samochodu i juŜ po chwili naciskała ukryty pod pędami bluszczu guzik dzwonka. Czekała, 
co się stanie. 
- Słucham? - dotarło do niej zadane lodowatym tonem pytanie. Tak odzywa się ktoś, kto nie 
lubi, Ŝeby go niepokojono. 
- SierŜant Armstrong do pana McKenny. W sprawie słuŜbowej. - Nigdy dotąd te słowa nie 
wydawały jej się tak bardzo sztuczne i napuszone. Właściwie oczekiwała, Ŝe człowiek, który 
rozmawiał z nią przez domofon, zacznie się śmiać i odłoŜy słuchawkę. 
Odetchnęła z ulgą na widok uchylających się wrót. Szybciutko wskoczyła do samochodu i 
wjechała na teren posesji, jakby się bała, Ŝe otwierający bramę nagle zmieni zdanie i 
zamknie jej wrota przed nosem. 
Całe szczęście, Ŝe nie jeŜdŜę długim samochodem, bo na pewno straciłabym bagaŜnik, 
pomyślała Lissa. Po chwili jednak śmiała się z własnych obaw. Nikt nie zamierzał jej 
zatrzymywać. 
-A wiec nasz włamywacz nie mieszka sam - powiedziała do siebie. - Biedak musi kraść, Ŝeby 
utrzymać ten dom i opłacić lokaja. Wprawdzie mówił wczoraj, Ŝe dobrze zarabia, ale... 
Muszę wreszcie wyjaśnić tę sprawę do końca - postanowiła. 
Zatrzymała swojego mustanga przed olbrzymim garaŜem na siedem samochodów. Kilka 
marmurowych stopni doprowadziło ją do drzwi frontowych, które zdobiła wspaniała 
płaskorzeźba. Artystyczna dusza Lissy kazała jej zatrzymać się na chwilę i w pełnym 
podziwu skupieniu przyjrzeć się pracochłonnemu wzorowi splątanych liści i kwiatów. 
Przeraziła się, gdy drzwi otworzyły się przed nią bez uprzedzenia. 
- Proszę - powiedział Brett. - Zabieraj mnie. Jestem winny. - Uśmiechnął się i wyciągnął do 
niej złączone nadgarstkami dłonie. 
Lissa szeroko otworzyła oczy. CzyŜby przyznawał się do winy? AleŜ to śmieszne! PrzecieŜ on 
nawet nie wie, po co tu przyjechała. A moŜe wie? Uśmiech Bretta świadczył, Ŝe gospodarz 
Ŝartuje. 
- Nie rozumiem. - Udała, Ŝe zupełnie nie wie, o co mu chodzi. 

- Zawiniłem. Przez cały dzień ani razu do ciebie nie zadzwoniłem. Co nie znaczy, Ŝe o tobie 
nie myślałem. Nawet śniłaś mi się tej nocy - zapewnił. - Wejdziesz do środka?- Nie czekając 
na odpowiedź wziął Lissę pod ramię i wprowadził do holu. 
Ten człowiek najwyraźniej ma swoje sposoby na wszystko i wszystkich. Przygotuj się na 
nieprzyjemne przebudzenie, McKenna, pomyślała. 
Wnętrze domu oczarowało ją niepowtarzalnym pięknem. Na chwilę nawet przestała myśleć 
o Bretcie. Było tu bardzo przestronnie. Całą podłogę holu wyłoŜono kosztownymi, wspaniale 
błyszczącymi, białymi marmurowymi płytami. Wystrój utrzymany był w kolorze białym z 
niebieskimi akcentami. Na otoczonych aŜurową balustradą schodach leŜał biały dywan, a 
ściany pokrywała biało-niebieska tapeta. WraŜenie, jakie zrobił na Lissie dom, dorównywało 
temu, jakie wywierał na niej jego właściciel. 
- Podoba ci się u mnie? - zapytał od niechcenia Brett. 
- Twój dom jest doprawdy zachwycający — odpowiedziała Lissa, rozglądając się wokół. 
- Czy równie zachwycający jest jego właściciel? - zadał następne pytanie. 
Policjantowi nie wolno tracić głowy, myślała gorączkowo Lissa. Musi postępować bardzo 
ostroŜnie i cały czas pamiętać, w jakim celu prowadzi rozmowę. 
-Ty jesteś nieporównywalną z niczym indywidualnością. Pewnie wiesz, Ŝe gdziekolwiek się 
znajdziesz, zaćmiewasz wszystkich i wszystko. 
- Bardzo interesująca teoria. - Brett nawet nie próbował ukryć rozbawienia. Wziął Lissę za 
rękę i poprowadził w stronę schodów. - Powiedz coś jeszcze. 
- Właśnie mam zamiar to zrobić. - Lissa ucieszyła się, Ŝe zabrzmiało to bardzo oficjalnie. No 
i co z tego, Ŝe Brett wygląda jak Apollo? Upodobanie do kradzieŜy cechuje nie tylko 
brzydkich ludzi. - Panie McKenna... - zaczęła. 
- Brett - poprawił ją. 
- Panie McKenna - powtórzyła z uporem - muszę panu zadać kilka pytań. 
- Proponuję uczciwą grę. Ja takŜe muszę cię o coś zapytać. - Zatkało ją zupełnie, a Brett 
wykorzystał chwilę milczenia, Ŝeby od razu zadać pierwsze pytanie: - Jesteś na słuŜbie? 
Czy naprawdę zobaczyła na jego twarzy szelmowski uśmiech, czy teŜ tylko tak jej się 
wydawało? 
- Nie, ale... 
- Świetnie, więc moŜesz wypić drinka - powiedział i odwrócił się, jakby kogoś szukał. 
- Nie mogę - oświadczyła stanowczo. Nie chciała, Ŝeby cokolwiek ją rozpraszało. 
- Dobrze. Wobec tego zrezygnujemy z drinka i od razu zaczniemy zwiedzanie. - Wziął Lissę 
pod ramię i przyciągnął do siebie. Zrobił to bardzo delikatnie, ale dziewczyna czuła, Ŝe 
zwykłym szarpnięciem nie zdoła się uwolnić z jego uścisku. 
- Jakie znowu zwiedzanie?- zapytała zaskoczona. -Jak to, jakie? Musisz przecieŜ obejrzeć 
dom. Nie jestem aŜ tak nieskromny, Ŝeby uznać, Ŝe zachwyt, który dostrzegłem w twoich 
oczach, wywołuje jedynie moja osoba. 
Lissa miała na końcu języka celną ripostę, ale nie odezwała się ani słowem. W milczeniu 
poszła z Brettem na górę. 
 
 
ROZDZIAŁ PIĄTY 
- Zaczniemy od sypialni - powiedział Brett. - Większość ludzi tu właśnie kończy zwiedzanie. 
Ja wolę zaczynać od piętra, a potem schodzić na dół. 
Czy tylko jej się tak wydaje, czy teŜ te słowa naprawdę mają jakieś znaczenie? Lissa juŜ 
chciała zaprotestować, powiedzieć, Ŝe zupełnie jej nie interesują jego sypialnie, Ŝe chce mu 
tylko zadać kilka pytań i iść sobie, ale... milczała. 

Brett oprowadzał ją po elegancko umeblowanych pokojach, a ona czuła się tak, jakby 
znalazła się nagle w nierealnym świecie. Prawdziwa uczta dla oczu! Zupełnie nie wiedziała, 
Ŝe istnieje taka róŜnorodność biało-niebieskich tapet. Nigdy dotąd nie widziała wnętrz, w 
których wszystko byłoby tak doskonale dopasowane kolorystycznie. 
Dom wyglądał tak, jakby nikt w nim nie mieszkał. Lissa spojrzała ukradkiem na 
towarzyszącego jej męŜczyznę. To wnętrze jest zbyt zimne, zupełnie do niego nie pasuje. Jak 
on tu moŜe mieszkać? A przecieŜ mieszka. Tak samo nie mogła wyobrazić go sobie w roli 
włamywacza, chociaŜ wiele wskazywało na to, Ŝe jednak nim jest. Uznała, Ŝe pora 
zakończyć te jałowe rozwaŜania i zabrać się wreszcie do pracy! 
Z początku chciała tylko zadać mu kilka pytań, ale kiedy tak prowadził ją z jednego 
cudownego pokoju do drugiego, postanowiła, Ŝe lepiej zrobi, jeśli przesłucha 
go w komisariacie. MoŜe samo przebywanie w skromnej siedzibie miejskiej policji sprawi, Ŝe 
rozmowa z Brettem będzie łatwiejsza. MoŜe wtedy uda jej się wreszcie wyciągnąć od niego 
prawdę. 
- Bardzo to wszystko piękne, ale niestety musimy zejść na dół. Chodzi mi o przesłuchanie - 
powiedziała, gdy obejrzeli juŜ pokój pana domu. 
- Przesłuchanie? - powtórzył jak echo Brett. - W związku z mandatem, który wczoraj 
zarobiłem? 
- Nie chodzi o mandat - rzuciła ostro, kiedy podszedł trochę za blisko niej. 
Zapach jego wody kolońskiej coraz bardziej draŜnił zmysły Lissy. Tak, zdecydowanie 
najlepiej będzie załatwić to na komendzie. Pozostawanie w sypialni tego męŜczyzny stało się 
zbyt niebezpieczne. Tym bardziej Ŝe, w odróŜnieniu od reszty domu, ten pokój bardzo do 
Bretta pasował. Wszystko tu było utrzymane w ciepłej brązowej tonacji z niebieskimi 
dodatkami. Ani śladu aseptycznej bieli. Ten brąz pasuje do koloru jego oczu, pomyślała. 
- Więc o co chodzi? - zapytał zaskoczony. 
- Zejdźmy lepiej na dół - poprosiła i nie czekając na niego skierowała się do wyjścia. 
W urządzonej z przepychem sypialni Bretta nie czuła się zbyt pewnie. Musiała przyznać 
sama przed sobą, Ŝe to otoczenie przywodziło jej na myśl coś, co nie miało najmniejszego 
związku ze śledztwem. Zdawała sobie sprawę, Ŝe on moŜe to coś zaraz zrealizować. Zresztą, 
sama by mu na to pozwoliła. 
-Zaczekaj! - zawołał Brett. ZdąŜył chwycić Lissę za rękę, zanim dotarła do szczytu schodów. 
- Co takiego chcesz mi powiedzieć, Ŝe musimy w tym celu zejść do holu? - Tym razem był 
powaŜny. 
CzyŜby wreszcie zrozumiał, po co tu przyszłam? pomyślała Lissa. 
- Chciałabym, Ŝebyś pojechał ze mną do komisariatu. Muszę ci zadać kilka rutynowych 
pytań w związku z serią włamań, które miały miejsce na terenie... przez ciebie 
odwiedzanym - dokończyła z braku lepszego określenia. 
Brett popatrzył na nią z niedowierzaniem, a potem roześmiał się głośno. Właśnie tego się 
spodziewała. Śmiech usuwa napięcie, a Brett bardzo potrzebował chwili odpręŜenia. 
- Naprawdę uwaŜasz, Ŝe mam coś wspólnego z tymi włamaniami? - zapytał, dotknięty 
oskarŜeniem. 
Spokojnie. Tylko spokojnie. Trzeba zapamiętać, Ŝe nie zaprzeczył. Lissę wypełniło uczucie 
zawodowej dumy, ale bardzo szybko minęło. Pomyślała ze smutkiem, Ŝe jednak miała rację. 
Ten człowiek jest złodziejem. 
- Aresztujesz mnie? - zapytał Brett, a jej się zdawało, Ŝe zaraz znów zacznie się śmiać. AleŜ 
on ma tupet... 
- Nie, to nieformalne przesłuchanie. Chyba nie masz nic przeciwko temu? 
- Jesteś pewna, Ŝe tego chcesz?- zapytał Brett. -Jestem pewna. - Jego ton bardzo Lissę 
zirytował. 

- Ale na razie o nic mnie nie oskarŜasz? -Nie. 
Jeszcze nie, dodała w duchu. 
- Nie przychodzi mi do głowy nic przyjemniejszego niŜ towarzyszenie ci, dokąd tylko 
zechcesz - powiedział z galanterią. 
Kiedy tylko znaleźli się w holu, podszedł do nich szczupły męŜczyzna w czarnej liberii. 
Oddychał cięŜko i Lissa domyśliła się, Ŝe to z nim rozmawiała przez domofon. 
- Czy znów pan wychodzi, panie McKenna? - zapytał. 
- Na to wygląda. Nie wiem, kiedy wrócę, Edgarze. Powiedz Ethel, Ŝeby nie zawracała sobie 
głowy kolacją. Sam sobie coś przyrządzę po powrocie. 
- Ethel? - wyrwało się Lissie. CzyŜby jednak istniała jakaś pani McKenna? 
- To kucharka - wyjaśnił Brett. 
Z jego tonu Lissa wywnioskowała, Ŝe dokładnie wiedział, co miało znaczyć jej pytanie. Była 
coraz bardziej zła na siebie. Dobry detektyw w kaŜdej sytuacji potrafi zachować zimną 
krew. I oczywiście nie moŜe okazać swych uczuć. Nikt nigdy nie wie, co naprawdę myśli 
Columbo, szczególnie wtedy, kiedy rozmawia z podejrzanym. Ale to w końcu tylko bohater 
telewizyjnego serialu. 
- Ile on moŜe mieć lat?- zapytała szeptem. 
- Osiemdziesiąt trzy - zaskrzeczał staruszek. -I wciąŜ bardzo dobrze słyszy. 
- Ma przykre usposobienie i trzeba czasu, Ŝeby do niego przywyknąć, ale wydaje mi się, Ŝe 
dobrze się wywiązuje ze swoich obowiązków - odezwał się Brett, kiedy wyszli z domu i 
staruszek zamknął za nimi drzwi. 
- Wydaje ci się? - Popatrzyła na niego zaskoczona. Brett odchrząknął, jakby zdał sobie 
sprawę, Ŝe popełnił głupstwo. A moŜe tak mi się tylko wydaje, pomyślała Lissa. 
-Wszystko wskazuje na to, Ŝe Edgar bardzo dobrze pracuje. Rzadko bywam w domu - 
wyjaśnił. 
- Pracujesz? - zapytała. Czy prowadzisz niebezpieczne Ŝycie włamywacza? dodała w myśli. Z 
kaŜdą chwilą nabierała pewności, Ŝe przeczucie jej nie zawiodło, ale wcale nie sprawiło jej to 
przyjemności. 
- No właśnie - odrzekł Brett. 
-Masz jakichś klientów w Laguna Beach? - zapytała obojętnym tonem. 
- Nie. - Odpowiedź padła trochę za szybko. Lissa była bardzo zadowolona, Ŝe zdecydowała 
się zawieźć go do komisariatu. 
- Tam stoi mój samochód- pokazała palcem. 
Brett bez słowa protestu stanął przy drzwiach mustanga. Przez chwilę miała ochotę 
zrezygnować z przesłuchania, powiedzieć mu, Ŝe się pomyliła i natychmiast wrócić do domu. 
Ten męŜczyzna miał w sobie coś nieuchwytnego, co skłaniało do troszczenia się o niego. 
Składałaś przysięgę, kiedy ci wręczano odznakę, przypomniała sobie natychmiast. Chyba 
nie masz zamiaru jej złamać? Nic się nie zmieniło w jej stosunku do prawa i porządku. Nic 
poza tym, Ŝe spotkała na swojej drodze Bretta McKennę. Zmusiła się, Ŝeby myśleć tylko o 
dalszym śledztwie. Trzeba będzie spotkać się z tym człowiekiem, który widział czerwony, 
sportowy samochód odjeŜdŜający spod domu, do którego wczoraj się włamano. MoŜe mógłby 
rozpoznać jego kierowcę. 
Przypomniała sobie, Ŝe Brett wciąŜ jeszcze stoi obok jej mustanga. CzyŜby się bał? 
- MoŜe chciałbyś się skontaktować ze swoim adwokatem? - zapytała. W końcu Brett był dla 
niej miły i zasługuje na to, Ŝeby dać mu szansę, wytłumaczyła sobie. 
- Raczej nie będzie mi potrzebny. 
BoŜe, aleŜ on jest pewny siebie. Współczucie Lissy natychmiast minęło. Nabrała 
przekonania, Ŝe to, co robi, jest słuszne. Tego męŜczyznę widziano w okolicy, w której 
popełniono przestępstwo. Ona sama spotkała 

go w tamtej dzielnicy następnego dnia. Jeśli nie mieszka tam Ŝaden z jego klientów, to po co 
Brett zapuszczał się aŜ tak daleko od domu? I dlaczego właśnie tam? Koniecznie trzeba to 
wszystko wyjaśnić. 
Wydawało jej się, Ŝe Brett chciał jeszcze coś powiedzieć. Jednak nie odezwał się ani słowem. 
Zajrzał do wnętrza samochodu, jakby chciał się lepiej przyjrzeć teczce z materiałami 
dotyczącymi sprawy włamań. Lissa chwyciła akta i pospiesznie umieściła je na tylnym 
siedzeniu. Brett bez słowa wsiadł do samochodu. 
Kiedy przyjechała do komisariatu, Hanson wciąŜ jeszcze był u siebie. 
- Co znowu? - zapytał unosząc brwi, których ciemna linia ostro kontrastowała z zupełnie 
łysą czaszką. - Chcesz oprowadzić swojego narzeczonego po naszym biurze? 
Lissa nie mogła się juŜ doczekać, kiedy wreszcie utrze nosa Hansonowi. Jak tylko znajdzie 
sprawcę włamań... Robi postępy. Dzień triumfu jest juŜ bliski. 
- Nie. To jest właściciel czerwonego sportowego samochodu - wyjaśniła. 
- O czym wy mówicie, Armstrong?- warknął Hanson. - Nie mam czasu na rozwiązywanie 
zagadek. 
Lissa czuła na sobie pełne współczucia spojrzenie Bretta. Świetnie. Do tego doszło, Ŝe 
złodziej trzyma jej stronę w sporze z szefem. 
- Sprawa włamań - powiedziała Lissa. 
Stała tyłem do Bretta, a mimo to czuła na plecach jego spojrzenie. W tej chwili nie 
wiedziała, który z nich bardziej ją irytuje: Brett ze swoimi eleganckimi manierami czy 
traktujący ją z góry szef. 
- Jadę do domu, Armstrong- powiedział ze złością Hanson. Postukał palcem w rozłoŜoną na 
biurku gazetę. - To jest dzisiejsza gazeta, a ja nawet nie miałem czasu, Ŝeby ją przejrzeć. 
Jeśli nie przestaniesz mówić zagadkami... 
- To zajmie tylko chwilę - powiedziała stanowczo i ku wielkiemu zaskoczeniu Hansona 
złapała go za ramię. Tym razem nie da się spławić. - UwaŜam, Ŝe mamy podejrzanego. 
- CzyŜby? - PrzełoŜony nareszcie okazał zainteresowanie. - Powiedziałaś temu człowiekowi, 
jakie prawa mu przysługują? - zapytał, jakby rozmawiał z nowicjuszką. 
- Nie jest to jeszcze formalne oskarŜenie. 
- A więc o co chodzi? - spytał Hanson. 
- To ja chciałem tu przyjechać - wtrącił się Brett w samą porę, Ŝeby uratować Lissę - Ŝeby 
wyjaśnić kilka spraw. 
Ciekawe, dlaczego jest taki miły, pomyślała Lissa. 
- Jakich znów spraw? - zapytał Hanson Lissę. 
-Ten męŜczyzna jest właścicielem czerwonego sportowego samochodu, który widział jeden ze 
świadków - tłumaczyła cicho, odciągnąwszy szefa na bok. - Jestem tego pewna. 
Hanson jednak miał wątpliwości. UwaŜał, Ŝe kobiety nie radzą sobie ze sprawami 
kryminalnymi. Zwłaszcza kiedy mają do czynienia z przystojnym męŜczyzną. Zrozumiał 
jednak, Ŝe teraz juŜ nie moŜe po prostu odwrócić się i pójść do domu. Westchnął cięŜko. 
- Zabierz go do tamtego pokoju - polecił wskazując zwiniętą gazetą drzwi za plecami Lissy. - 
Zaraz do was przyjdę. 
- On nie chce ci pomóc? - zapytał Brett, kiedy Lissa do niego podeszła. 
- On się nie liczy - odrzekła otwierając drzwi pokoju, który wskazał jej Hanson. - Jeśli ty mi 
pomoŜesz, to on nie będzie mi potrzebny. 
- Całym sercem chcę ci pomóc - oświadczył Brett. - Jestem do twojej dyspozycji. 
On myśli, Ŝe się z nim droczę, myślała Lissa. Niech sobie myśli. Wkrótce się okaŜe, jak 
bardzo się myli. Jego urok na pewno często pomagał mu w Ŝyciu, ale tutaj nie ma Ŝadnego 
znaczenia, przekonywała samą siebie. 

W pokoju stało jedno biurko i kilka krzeseł. Lissa wskazała Brettowi to stojące po drugiej 
stronie biurka. -To tu bijecie waszych podejrzanych?-zaŜartował. 
- Nikogo nie bijemy. Jak na człowieka zamieszanego w powaŜne przestępstwo, jesteś 
dziwnie spokojny - zauwaŜyła. 
-UwaŜam, Ŝe spokój jest lepszy od bezsilnej złości. 
Lissę znów opadły wątpliwości. Jest zbyt spokojny, pomyślała. Naprawdę nie chciała, Ŝeby 
w obecności Hansona okazało się, Ŝe się myliła. Znów miałby nad nią przewagę. Jakby nie 
wystarczyło jego uprzedzenie do kobiet w ogóle, a do niej w szczególności. W końcu uznała, 
Ŝe Brett ciągle udaje kogoś, kim w rzeczywistości nie jest. Dlaczego musiałam spotkać 
takiego przystojnego przestępcę? pomyślała zrozpaczona. 
- W porządku, Armstrong- powiedział Hanson wchodząc do pokoju. - Zabieramy się do 
roboty. 
Brett spowaŜniał (tak przynajmniej wydawało się Lissie) i zwrócił się do Hansona: 
- Proszę poczekać. MoŜe lepiej powiem panu, kim jestem, zanim ta cała sprawa zupełnie się 
zagmatwa. SierŜant Armstrong nie pozwoliła mi dojść do głosu. 
Lissa juŜ otworzyła usta, Ŝeby zaprotestować, ale Hanson zupełnie nie zwrócił na nią uwagi. 
Jakby w ogóle jej tu nie było. 
- Słucham. Kim pan jest?- zapytał krzyŜując ramiona na szerokiej piersi. 
- Czy mogę? - zapytał Brett, zanim sięgnął do kieszeni. 
Hanson skinął głową i Brett wyciągnął portfel, a z niego swoje dokumenty. Zupełnie inne 
dokumenty, takie, których Lissa nigdy przedtem nie widziała. 
- Prywatny detektyw? - zagwizdał Hanson. Lissa aŜ zatrzęsła się ze złości. Prywatny 
detektyw! 
- Jeśli potrzebuje pan innych dowodów - powiedział Brett chowając dokumenty do portfela - 
proszę zadzwonić do pana Howarda Simeone'a albo pana Abernathy'ego. To oni mnie 
wynajęli. - Posłał Lissie pełen skruchy uśmiech, lecz dziewczyna zmierzyła go w odpowiedzi 
pełnym nienawiści spojrzeniem. Simeone i Abernathy to dwaj najbogatsi z okradzionych 
kolekcjonerów. Zrobił z niej idiotkę. Dlaczego od razu nie powiedział jej, kim jest naprawdę? 
Dlaczego ją okłamał? 
- Po co pana wynajęli? - zapytał Hanson spoglądając spod oka na Lissę. 
Dziewczyna wysoko podniosła głowę. Jeśli spodziewa się po mnie skruchy, to czeka go srogi 
zawód, pomyślała. W końcu to nie jej wina, Ŝe ten facet ją oszukał. 
- Nie jestem upowaŜniony do informowania o szczegółach. Straciłbym zaufanie moich 
klientów - powiedział Brett. - Mogę tylko powiedzieć, Ŝe polecono mi schwytać człowieka, 
który dokonał dwóch włamań, i odzyskać skradzione przedmioty. 
Lissa dobrze wiedziała, co to oznacza. Ludzie nie mają zaufania do policji i biorą sprawy we 
własne ręce. Hanson teŜ to wiedział. Zawsze go złościły takie przypadki. Teraz jednak Lissa 
nie miała czasu się tym przejmować. Popełniła ogromny błąd i musi się wstydzić przed 
swoim przełoŜonym, który i bez tego zle ją traktuje. Chciała zrobić coś, co podniosłoby jej 
wartość w oczach szefa i przybliŜyło wymarzony awans. Tymczasem wyszła na idiotkę. To 
wszystko wina Bretta. Dlaczego nie powiedział jej prawdy, kiedy tylko oświadczyła mu, Ŝe 
uwaŜa go za osobę zamieszaną w sprawę włamań? Dlaczego nie przyznał się, kim jest? 
- Moja wczorajsza obecność w tej okolicy - teraz Brett zwrócił się do Lissy - wynikła z 
konieczności przesłuchania ofiar ostatniego włamania. Wynajęto mnie wczoraj rano. Zaraz 
podam telefon do pana Abernathy'ego. - Zaczął szukać w kieszeni notesu, ale Hanson tylko 
machnął ręką. 
- Niech pan da spokój. W kaŜdej chwili moŜemy to sprawdzić. Co nie znaczy, Ŝe musimy. 
SierŜant Armstrong jest trochę zbyt gorliwa. To normalne u kobiet. Wydaje jej się, Ŝe 
mogłaby zostać inspektorem - powiedział kpiąco Hanson i zaczął zbierać się do wyjścia. 

- MoŜe wyszłoby ci to na dobre, gdybyś popracowała trochę z tym człowiekiem - zwrócił się 
do Lissy. 
- Mogłabyś się od niego czegoś nauczyć. Teraz naprawdę muszę iść. Proszę mi wybaczyć, ale 
Ŝona juŜ bardzo długo czeka na mnie z obiadem. - Obrzucił Lissę chłodnym spojrzeniem i 
zamknął za sobą drzwi. 
Brett takŜe skierował się w stronę wyjścia. Lissa zastąpiła mu drogę. 
- Zaczekaj. Jeszcze nie skończyliśmy - powiedziała lodowatym tonem. 
- Mam nadzieję - odrzekł patrząc jej głęboko w oczy. 
- Nie powinieneś mieć nadziei. Nie wybaczę ci tego, co zrobiłeś, i chciałabym, Ŝebyś na jakiś 
czas zniknął z mojego Ŝycia. 
Na jakiś czas? Co mnie, u diabła, podkusiło, Ŝeby tak właśnie powiedzieć? pomyślała 
zrozpaczona. 
- Wolałbym raczej, abyś na jakiś czas została moją przyjaciółką. Czy wiesz, Ŝe przez cały 
dzień mogłem myśleć tylko o tym, jaka cudowna byłaś wczoraj wieczorem? WciąŜ sobie 
wyobraŜam, co by się stało, gdybym jednak cię namówił, Ŝebyś wpuściła mnie do swego 
domu... - Tym razem melodyjny głos Bretta nie zrobił wraŜenia na Lissie. 
- Prawdopodobnie obudziłbyś się w najbliŜszym szpitalu na oddziale intensywnej terapii. 
Jesteś architektem czy prywatnym detektywem? A moŜe chwytanie przestępców to twoje 
hobby? 
- Nie, jestem tylko detektywem - powiedział cicho i pokazał jej swoją licencję. - MoŜesz 
sprawdzić. 
- Na pewno sprawdzę. 
- Chodźmy na kawę. Wszystko ci wyjaśnię - zaproponował. Wziął ją pod ramię. 
- Dziękuję - wyrwała mu się. - Wolę wysłuchać wszystkiego tutaj, bez dodatkowych kosztów. 
Masz bardzo elegancki dom jak na detektywa. 
- To dom mojego kuzyna, Richarda. On właśnie jest architektem - wyjaśnił Brett. - Richard 
na pół roku pojechał do Europy. Buduje letni pałac dla jakiejś markizy. Obiecałem, Ŝe przez 
ten czas popilnuję jego domu. 
- Więc dlaczego powiedziałeś... 
- To kamuflaŜ - wzruszył ramionami. Usiadł na biurku tuŜ przed Lissą i wziął ją za ręce. - Z 
mojego doświadczenia wynika, Ŝe policjanci raczej nie przepadają za prywatnymi 
detektywami. 
- Mają powody. - Lisa wciąŜ była wściekła na Bretta. Ośmieszył ją przed Hansonem, a 
zalecając się do niej ma na uwadze konkretny cel. Na pewno chodzi o to, Ŝe ona zajmuje się 
sprawą włamań. Sam przyznał, Ŝe dopiero wczoraj zaczął nad tym pracować. Wielu faktów 
jeszcze nie zna, a te fakty są spisane w raportach leŜących na tylnym siedzeniu jej 
mustanga. ZauwaŜył je, zanim wsiadł do samochodu. O to mu chodzi. Chce sobie 
zaoszczędzić czasu i wykorzystać wiedzę policjanta skierowanego do rozwiązania tej 
zagadki. Najlepiej nadaje się do tego osoba pracująca nad sprawą i łatwo ulegająca urokowi 
przystojnego męŜczyzny. O, nie. Nie zamierzam dla ciebie pracować, pomyślała. Choćbyś nie 
wiem jak mi się podobał. 
- A poza tym - usłyszała głos Bretta - mówiłaś, Ŝe lubisz dobre kryminały. Pamiętasz? 
Pomyślałem sobie, Ŝe tajemniczy architekt zainteresuje cię bardziej niŜ zwykły detektyw. 
- Pomyliłeś się. - Uwolniła dłonie z jego uścisku. - Wybacz mi, ale mam jeszcze mnóstwo 
pracy - powiedziała lodowatym tonem. 
Odwróciła się do niego plecami i juŜ chciała wyjść z pokoju, ale Brett w dwóch susach 
znalazł się przy niej. Oparł się o drzwi, nie pozwalając dziewczynie ich otworzyć. 
- Czy mi się wydawało, czy mówiłaś, Ŝe juŜ skończyłaś słuŜbę? - zapytał. 

- Dzięki tobie muszę pracować znacznie dłuŜej niŜ inni, Ŝeby się zrehabilitować w oczach 
przełoŜonego. 
- Pozwól sobie przypomnieć, Ŝe twój szef kazał ci pracować ze mną. 
-Mój szef nie mówił tego powaŜnie. Zresztą zawsze pracuję sama - oświadczyła stanowczo. 
- Daj mi szansę - poprosił. 
- PrzecieŜ daję ci szansę. Daję ci szansę opuszczenia komisariatu, zanim aresztuję cię za 
zakłócanie porządku publicznego albo za uniemoŜliwianie pracy funkcjonariuszowi policji, 
albo za cokolwiek innego. A teraz wypuść mnie stąd! - zaŜądała i Brett natychmiast odsunął 
się od drzwi. 
- Poczekaj! - zawołał za nią. 
- Co znowu? - Odwróciła się na pięcie. 
- Ty mnie tutaj przywiozłaś - przypomniał - a to oznacza, Ŝe musisz mnie odwieźć. - 
Otworzył przed nią oszklone drzwi prowadzące na parking. 
Zapadał zmierzch. Zapowiadał się cudowny wieczór, ale Lissa prawie tego nie zauwaŜyła. 
Zdecydowanym krokiem podeszła do swojego samochodu. 
Muszę bardziej nad sobą panować, pomyślała i westchnęła cięŜko. On ma rację. NiezaleŜnie 
od tego, co o nim myślę, mam obowiązek odwieźć go do domu. 
- Wsiadaj - warknęła, nie patrząc na Bretta. 
 
 
ROZDZIAŁ SZÓSTY 
Drogę do Beverly Hills przebyli w milczeniu. Brett wprawdzie podejmował jakieś próby 
nawiązania rozmowy, ale Lissa odpowiadała monosylabami, a i to niechętnie. Wysadziła go 
przed domem z lakonicznym „dobranoc" na poŜegnanie. Tej nocy nie mógł się spodziewać 
rozgrzeszenia. 
Następnego dnia takŜe nie. Zadzwonił o szóstej i przysięgał, Ŝe myślał o niej przez całą noc. 
OdłoŜyła słuchawkę. Zadzwonił o siódmej, kiedy kończyła jeść śniadanie. OdłoŜyła 
słuchawkę. Kiedy o ósmej wychodziła z domu, znów zadzwonił telefon, a Agatha zaczęła 
szczekać jak oszalała. 
- Słyszę, słyszę - powiedziała Lissa, podchodząc do aparatu. - Jeśli tak bardzo ci na nim 
zaleŜy, sama sobie z nim rozmawiaj - zwróciła się do psiaka. Uśmiechnęła się złośliwie do 
własnych myśli. - Tak - powtórzyła. - Sama sobie z nim rozmawiaj. 
Podniosła słuchawkę z widełek i połoŜyła ją na podłodze, Ŝeby suczka miała do niej dostęp. 
Usłyszała dobywający się ze słuchawki zduszony głos, wołający jej imię. Pomyślała, Ŝe 
Agatha na pewno po swojemu powie Brettowi, Ŝe jej pani poszła do pracy. 
W ciągu dnia nie wydarzyło się nic szczególnego. Lissa całą noc czytała akta i znała juŜ na 
pamięć najdrobniejsze szczegóły sprawy, ale na nic jej się ta wiedza nie przydała. Z lektury 
akt wynikało jedynie bezsprzecznie, Ŝe włamywacz jest wyjątkowy przebiegły. Zawsze 
zakradał się do domu pod nieobecność gospodarzy, dokładnie wiedział, gdzie się 
przechowuje cenne przedmioty, i za kaŜdym razem udawało mu się ominąć systemy 
alarmowe. Lissa złoŜyła wizytę wszystkim trzem przedsiębiorcom instalującym alarmy. 
Wszyscy zaklinali się, Ŝe ich systemy są niezawodne. „Mają tylko tę wadę, Ŝe nie filmują 
wchodzącego do domu włamywacza", mówiła Lissa kaŜdemu ze swoich rozmówców. 
Wszystkich prosiła o wypoŜyczenie dokumentacji ich systemów, a potem ponad trzy godziny 
ślęczała nad schematami, badając kaŜdy najdrobniejszy szczegół instalacji. 
Bez sensu. Zupełnie zmarnowany dzień. Ten osobnik jest bardzo sprytny. Z Ŝadnego z 
okradzionych domów nie wyniósł nic poza najcenniejszym zbiorem antyków. Jeden z 
obrabowanych nie mógł się nawet nadziwić, Ŝe włamywacz nie zabrał diamentowego 
naszyjnika pani domu, który leŜał tuŜ obok skradzionej kolekcji starych szabli. W dwóch 

przypadkach dzwoniono do okradzionych kolekcjonerów, proponując zwrot przedmiotów w 
zamian za pokaźny okup. Złodziej był na tyle inteligentny, ze wybierał kosztowne 
przedmioty, które na dodatek miały dla właściciela duŜą wartość emocjonalną. W ten sposób 
miał co najmniej dwie moŜliwości: sprzedanie kolekcji paserowi albo właścicielom. 
To nie jest zwyczajny złodziej, myślała Lissa patrolując okolicę. A Brett McKenna nie jest 
zwyczajnym męŜczyzną. Zirytowało ją to skojarzenie. Dlaczego właściwie wciąŜ o nim 
myśli? I po co ogląda się za kaŜdym czerwonym samochodem? CzyŜby miała nadzieję na 
jeszcze jedno spotkanie? Nie pragnie chyba, Ŝeby ją znów ośmieszył. Na pewno nie da mu 
takiej okazji, postanowiła i skierowała samochód w stronę komisariatu. Skończyła słuŜbę. 
NajwyŜszy czas wrócić do domu i w spokoju raz jeszcze przejrzeć akta. 
Ból karku przypomniał jej, Ŝe bardzo krótko spala tej nocy. Szczerze mówiąc, zdrzemnęła 
się tylko w fotelu. 
Pierwszą rzeczą, jaką spostrzegła po wejściu do domu, była leŜąca na podłodze słuchawka. 
Kiedy wzięła ją do ręki, usłyszała dochodzące z aparatu dziwne dźwięki. Brett nie rozłączył 
się, a owe dziwne odgłosy dobiegały z jego mieszkania. śaden klient nie mógł się do niego 
dodzwonić. Dobrze mu tak, pomyślała. OdłoŜyła słuchawkę i przywitała się wreszcie z 
Agathą. Wyjęła z lodówki majonez, główkę sałaty i pojemnik twardego jak kamień masła 
orzechowego. Właśnie zaczęła się zastanawiać, co teŜ dałoby się przyrządzić z takiej ilości 
produktów, kiedy ktoś zadzwonił do drzwi. 
- Kto tam? - zapytała. 
- Monter do telefonu - odpowiedział gruby, męski głos. - Zawiadomiono nas, Ŝe ma pani 
uszkodzony aparat. 
- Chwileczkę - powiedziała Lissa. Na wszelki wypadek wzięła do ręki swój słuŜbowy pistolet 
i trzymając go za plecami otworzyła drzwi. - To tylko nieporozumienie, wie pan... - Słowa 
zamarły jej na ustach. Mogłam się tego spodziewać, pomyślała. W drzwiach stał Brett z 
duŜą, wypchaną siatką w ręku. 
- Nie wiem, co pan sprzedaje, ale ja niczego nie kupuję. - Chciała mu zamknąć drzwi przed 
nosem, ale Brett błyskawicznie stanął u progu. 
- Sprzedaję tylko przeprosiny - powiedział. Oparł się ramieniem o nie domknięte drzwi. - 
Właściwie nawet ich nie sprzedaję. Rozdaję za darmo. 
- Znajdź sobie kogoś, kogo to interesuje. - Determinacja Lissy zaczęła słabnąć, ale mimo to 
dziewczyna ponowiła próbę zamknięcia drzwi. 
- To w ten sposób traktuje się człowieka, który przynosi pyszny obiad? - zapytał Brett. 
Lissa zupełnie zmiękła. Puściła drzwi i męŜczyzna mógł wreszcie wejść do środka. 
Uszczęśliwiona Agatha natychmiast podbiegła do niego, dopominając się o pieszczotę. 
- Dobrze, Ŝe choć jedna z pań cieszy się na mój widok - powiedział Brett i bez pytania wszedł 
do kuchni. 
Czuł się tutaj jak u siebie w domu. Siatkę z zakupami postawił na kuchennym stole i 
rozpakowywał ją powoli. Lissa spodziewała się paczek z mroŜonkami, tymczasem zobaczyła 
pieczarki, świeŜą śmietanę, świeŜe mięso... 
- Niepotrzebnie tracisz czas - powiedziała. - Nie chcę jeść z tobą obiadu. W ogóle nie mam 
ochoty spędzać czasu w twoim towarzystwie. Nie mamy ze sobą nic wspólnego. 
- Przyniosłem mąkę - powiedział Brett podwijając rękawy koszuli i udając, Ŝe nie usłyszał 
jej słów - ale potrzebuję trochę papryki. Czy znajdzie się w tym bałaganie jakaś papryka? 
W odpowiedzi na krytyczną uwagę na temat porządku w jej własnym domu, Lissa posłała 
Brettowi mordercze spojrzenie. Po kilku minutach przyniosła mu jednak paprykę. 
- Dziękuję - powiedział. - Teraz poproszę cię o garnek. Najlepiej duŜy. 
Lissa szukała garnka w przepaścistym wnętrzu kredensu, a Brett przeglądał po kolei 
wszystkie szuflady, aŜ wreszcie znalazł nóŜ. Wtedy dopiero uznał za 

stosowne ustosunkować się do jednego z licznych tego popołudnia oświadczeń Lissy. 
- Nawet jeśli nie mamy ze sobą nic wspólnego, zawsze jeszcze pozostaje przyciąganie się 
przeciwności. 
- Zgadza się - powiedziała podając mu garnek - ale tylko wtedy, kiedy spotykasz się z 
magnesem. 
- Skoncentrujmy się więc na tym, co mamy ze sobą wspólnego. - Brett z wprawą kroił 
soczystą polędwicę. 
- Ja jestem detektywem i ty teŜ chcesz zostać detektywem. Mnie się wydaje, Ŝe to nas łączy. 
- Oderwał się na chwilę od swego zajęcia, odwrócił i spojrzał na Lissę. 
Dziewczyna poczuła, Ŝe pod wpływem tego spojrzenia mocniej zabiło jej serce. Nie dam mu 
satysfakcji i nie pozwolę się udobruchać, postanowiła. ChociaŜ nie jest włamywaczem, na 
pewno jest zwykłym oszustem, a ja nie dam się nabrać po raz drugi. Oparła dłonie na blacie 
kuchennym, tuŜ obok Bretta i jego ostrego noŜa. Pochyliła się trochę, jakby chciała nadać 
wyrazistość kaŜdemu swojemu słowu. 
- Chcesz się ze mną widywać tylko dlatego, Ŝe masz zamiar wykorzystać posiadane przeze 
mnie akta śledztwa - pochwaliła się swoją przenikliwością. 
- Mówiąc szczerze, nie przyszło mi to do głowy - powiedział Brett wracając do krojenia 
wołowiny. Lissa juŜ chciała go uświadomić, Ŝe nie wierzy w jego zapewnienia, ale nie 
zdąŜyła nawet otworzyć ust. 
- ZaleŜy mi głównie na twoim towarzystwie - oświadczył. - Co ty na to? - Schylił się i podał 
suczce soczysty kawałek mięsa, czym zapewnił sobie jej dozgonną wdzięczność. - Zawrzemy 
pokój? 
Lissa pomyślała, Ŝe jego spojrzenie bardzo przypomina wyraz wiernych oczu Agathy. 
Poczuła, Ŝe mięknie, chociaŜ wciąŜ usiłowała udawać obojętność. 
- Mnie nie moŜna tak tanio kupić. - Ruchem głowy wskazała na wpatrzoną w Bretta suczkę. 
- Wiem. Dlatego kupiłem wszystko, z czego moŜna ugotować prawdziwy obiad. Będzie 
sałatka, boeuf Strogonoff i ciastka francuskie. Ciastka, niestety, są z piekarni, która jednak 
cieszy się zasłuŜoną renomą. 
- Szkoda fatygi - mruknęła ponuro Lissa. Przyglądała się, jak Brett przygotowuje obiad. 
Naprawdę przyniósł ze sobą wszystko oprócz papryki. Nawet masło do smaŜenia mięsa. 
- Jestem zaskoczona, Ŝe zdecydowałeś się na ciastka z piekarni. Powinieneś sam je upiec - 
zakpiła. WciąŜ nie mogła się pogodzić z tym, co się działo w jej kuchni. 
- Gdybym ich nie kupił - Brett spojrzał na nią znacząco - zostałbym tu na noc. 
Przygotowanie tych ciastek zabiera mnóstwo czasu. Jak wszystko, co dobre. 
Jego dwuznaczne słowa dotarły do świadomości Lissy w rekordowym tempie. PodraŜniły jej 
wyobraźnię i zmusiły do myślenia o rzeczach, których nie moŜna kupić w sklepie 
spoŜywczym. Wzięła głęboki oddech. Trzeba natychmiast zmienić temat. 
- Gdzie się nauczyłeś gotować? - zapytała wskazując garnek i przygotowane produkty, 
metodycznie ułoŜone na stole. Dla wszystkich męŜczyzn, których znała, przygotowanie 
obiadu sprowadzało się do zamówienia w barze pizzy albo hamburgerów. 
Brett uśmiechnął się, a Lissa odruchowo odpowiedziała na ten uśmiech, chociaŜ nie 
powinna była tego robić. Udało mu się ugasić jej gniew. Bez tej emocjonalnej osłony czuła 
się, jakby stała przed nim zupełnie nago. Była całkiem pewna, Ŝe jego wizyta nie jest 
bezinteresowna. 
- Mam pięć sióstr - wyjaśnił Brett. - Wszystkie są starsze ode mnie. Razem dorastaliśmy i 
dziewczęta wtajemniczały mnie w swoje sprawy. Wiem duŜo o gotowaniu, nieźle sobie radzę 
z szyciem i umiem tak pocałować skaleczone miejsce, Ŝeby zaraz przestało boleć. - Oczy mu 
błyszczały. Lissa nie miała wątpliwości, Ŝe z łatwością moŜe zademonstrować ostatnią z 
wymienionych umiejętności i Ŝe nie mówił o otartym kolanie czy skaleczonym palcu. 

- O! Powinieneś zatem zostać lekarzem i propagować tę niezwykłą metodę leczenia - 
zakpiła. Nie patrzyła na niego, tylko na garnek, w którym mieszał mięso, grzyby i 
przyprawy. Wspaniały zapach przypomniał Lissie, Ŝe jest bardzo, ale to bardzo głodna. -
Pomyśleć tylko, doktor Kildare i Julia Child w jednej osobie. Naprawdę jesteś 
nadzwyczajny. - Nie zabrzmiało to tak swobodnie, jak zamierzała. 
-To właśnie chciałem ci powiedzieć. - Brett odłoŜył łyŜkę. 
Lissa domyśliła się, Ŝe chce jej dotknąć. Serce tłukło się jej w piersi jak oszalałe. Oparła się 
o blat stołu i w tej samej chwili pomyślała, Ŝe nie jest to najrozsądniejszy ruch, chociaŜ 
Brett sięgnął tylko po leŜący za plecami dziewczyny nóŜ. Ale w jakiś niewytłumaczalny 
sposób i tak znalazł się niepokojąco blisko niej, mimo Ŝe miał przecieŜ bardzo długie ręce i 
wcale nie musiał się do niej zbliŜać, Ŝeby dosięgnąć tego noŜa. Z niezwykłą wprawą zajął się 
główką sałaty. 
Zachowuje się tak, jakby nie wiedział, Ŝe podnieca mnie jego obecność, pomyślała obraŜona 
Lissa. ObraŜona i jednocześnie pełna ulgi, Ŝe i tym razem nie skorzystał z okazji. Z kaŜdą 
chwilą stawała się coraz bardziej podatna na urok tego męŜczyzny, chociaŜ jeszcze nie 
pozbyła się wszystkich podejrzeń co do motywów, którym zawdzięcza jego obecność w swojej 
kuchni. Uświadomiła sobie, Ŝe czuje się coraz bardziej podniecona. Idiotka, zbeształa się w 
myśli. O to mu przecieŜ chodziło. On się z tobą bawi, chce cię całkowicie rozbroić. Ale 
przecieŜ nie wolno mu na to pozwolić. Tego wymaga rozsądek. Nie moŜe dać się uwieść i 
wykorzystać. Powinna nakłonić go, Ŝeby natychmiast opuścił jej dom. Tylko co będzie z obia-
dem? PrzecieŜ nie jest jeszcze gotowy. Zresztą warto by się przekonać, czy Brett 
rzeczywiście jest dobrym kucharzem. 
- Naprawdę zupełnie niepotrzebnie zadajesz sobie tyle trudu - odezwała się w końcu, bo nic 
mądrzejszego nie chciało jej przyjść do głowy, a milczenie teŜ ją krępowało. Jakby 
przeczuwała nieuchronną zgubę. Wyciągnęła rękę i włączyła radio stojące na końcu 
kuchennego blatu. 
- To Ŝaden kłopot - zapewnił Brett. - Ja takŜe jestem głodny. Poza tym gotowanie sprawia 
mi przyjemność. - Piosenka z lat sześćdziesiątych stanowiła miłe tło dla jego głosu. - O, 
lubisz stare przeboje - stwierdził zadowolony. - To jeszcze jedna rzecz, która nas łączy. 
Lissa była absolutnie pewna, Ŝe gdyby w tej chwili z radia płynęły dźwięki arii z „Cyrulika 
sewilskiego", Brett okazałby się miłośnikiem opery. Nie miała juŜ wątpliwości, Ŝe jego 
wizyta ma na celu przede wszystkim zdobycie potrzebnych mu informacji na temat włamań. 
Postanowiła zmienić sytuację na swoją korzyść. 
- Jak tam nasza sprawa? - zapytała. 
- Nie wiem - spowaŜniał. Odstawił słoik z majonezem i zajął się przygotowaniem sałaty. 
Wymieszał zielone liście z czerwonymi pomidorami i pokrojoną w cienkie paski papryką. - 
Nie jestem pewien, czy pani mi wybaczy. 
Zgłodniała Lissa sięgała właśnie do salaterki, lecz słysząc słowa Bretta, zamarła w 
bezruchu. Zawsze musi być górą, pomyślała i przyznała mu punkt za wytrwałość. 
- Pytałam o włamania. 
- W tej chwili bardziej interesuje mnie pewna pani. Szczerze w to wątpiła, chociaŜ na samą 
myśl o takiej moŜliwości ciarki przebiegły jej po plecach. 
- Czy pani mi wybaczy? - zapytał patrząc jej w oczy. 
Lissę ponownie przeszył dreszcz. Wiele kobiet wybaczyłoby wszystko męŜczyźnie o takim 
głosie i takim spojrzeniu. Ale zaloty Bretta są jednym wielkim oszustwem, przypomniała 
sobie. Miłość od pierwszego wejrzenia to wspaniały pomysł na film, w którym reŜyser ma 
najwyŜej dziewięćdziesiąt minut na doprowadzenie akcji do szczęśliwego zakończenia. W 
Ŝyciu rzadko coś takiego się zdarza, a w jej Ŝyciu nie zdarzy się na pewno. Nigdy nie 
uwierzy, Ŝe męŜczyźnie takiemu jak Brett nagle wpadła w oko skromna policjantka. Musi w 

tym być coś więcej. Chodzi mu wyłącznie o schwytanie włamywacza. O, nie! To ona złapie 
tego złodzieja. Jeśli przyszedł tu po informacje, to w Ŝaden sposób ich od niej nie wyciągnie. 
I nic ją nie obchodzi, co mówił Hanson. JuŜ raz podzieliła się z kolegą zebranymi przez 
siebie informacjami o przestępstwie i to on właśnie zdobył uznanie przełoŜonych. Drugi raz 
na pewno nie da się wykorzystać. 
- To zaleŜy - mruknęła wreszcie, z całej siły pragnąc, Ŝeby zabrzmiało to powaŜnie. Niech 
sobie myśli, Ŝe dała się wywieść w pole. 
- Od czego? - starannie ułoŜył w salaterce ostatni liść sałaty. 
- Od tego, jak smaczny będzie twój obiad - wyjaśniła i jak gdyby nigdy nic zaczęła nakrywać 
do stołu. 
- Moje obiady zawsze są wyśmienite. Sama się o tym przekonasz. 
Brett stanął za plecami Lissy, która właśnie wyjmowała z kredensu naczynia. Wziął od niej 
talerze i, niby przez przypadek, udało mu się delikatnie musnąć dłonią biust dziewczyny. To 
dotknięcie sprawiło, Ŝe Lissa zadrŜała i postanowiła, Ŝe przez cały wieczór będzie trzymać 
się od Bretta przynajmniej na odległość wyciągniętej ręki. 
- Nie musisz mi wyrywać z rąk tych talerzy - powiedziała udając obojętność, chociaŜ w jej 
duszy szalała prawdziwa burza. Spostrzegła, Ŝe drŜą jej ręce, a nogi ma jak z waty. 
- Nie chcę, Ŝebyś coś stłukła. - Brett zrobił niewinną minę. - Czy jest tu coś, przy czym 
moŜna by usiąść i zjeść obiad? - zapytał, spoglądając wymownie na zarzucony róŜnymi 
drobiazgami stół kuchenny. 
Lissa zaczerwieniła się jak burak i bez słowa uprzątnęła gazetę, pudełko po margarynie, 
filiŜankę i jeszcze parę drobnych rzeczy, które stały tam od śniadania. 
- Architekt, prywatny detektyw, kucharz, komediant... Czy lista twoich uzdolnień ma w 
ogóle jakiś koniec? - starała się być złośliwa. 
- Sama moŜesz sprawdzić. 
- Najpierw sprawdzę, jaki z ciebie kucharz. 
- Jestem całkowicie do twojej dyspozycji. - Jak zwykle nie zwrócił uwagi na ripostę Listy. - A 
ty? 
Potrafił bardzo sprytnie zmieniać temat rozmowy z bardzo intymnego na zupełnie 
niewaŜny. To umiejętność, której Lissa za nic nie potrafiła w sobie wyrobić. Ten męŜczyzna 
jest trudnym przeciwnikiem. MoŜe nawet zbyt trudnym. 
Brett włączył młynek w odpływie zlewu, co zazwyczaj wywoływało głęboki, zgrzytliwy 
dźwięk, oznaczający, Ŝe urządzenie działa bez zarzutu. Ale dziś wszystko źle działało i tym 
razem ze zlewu dobiegł cichy jęk. Lissa podeszła i wyłączyła młynek. 
- Nie mógłbyś zająć się czymś innym? - zapytała. - Twój... 
- Wrzuciłaś tam coś twardego? - Brett wcale nie chciał dać się zbyć. PodwaŜył noŜem 
gumowy korek. 
Dlaczego on zawsze musi jej udowadniać, jaka z niej niezdara? MoŜe to część planu. 
Wyprowadzi ją z równowagi, uwiedzie, a potem wyciągnie z niej wszystkie informacje. 
Oczywiście, o to mu chodzi! 
- Mówiąc szczerze, tak - przyznała. - Mój pasek. - Nie patrzyła na Bretta, nie mogła więc z 
całą pewnością stwierdzić, jaką ma w tej chwili minę. 
- Pasek? - powtórzył jak echo. 
- Pasek od sukienki - wyjaśniła, jakby ten fakt zmieniał sytuację. - Prałam sukienkę i 
musiał się wysunąć ze szlufki. Kiedy chciałam ją powiesić, okazało się, Ŝe pasek gdzieś 
zniknął. Nie miałam pojęcia, gdzie się podział. Dopiero kiedy wrzuciłam do młynka skórki 
od cytryny - bezradnie machnęła ręką w stronę zlewu. 
- Naprawię ci to przy okazji - obiecał Brett. 

- Nie. I tak muszę wezwać hydraulika. - O, nie. Nie uda mu się znaleźć nowego pretekstu do 
złoŜenia mi jeszcze jednej wizyty, pomyślała. 
-Ja się nie przejmuję. Ojciec zawsze mnie uczył, Ŝe naleŜy pomagać stróŜom prawa. 
Koniec pierwszej rundy! Na razie on zdobył wszystkie punkty. Ale wieczór naleŜy do mnie, a 
nie do niego, obiecała sobie Lissa. Postanowiła, Ŝe zaraz po obiedzie wyrzuci za drzwi tego 
przemądrzałego faceta. 
Człowiek z pełnym Ŝołądkiem traci stanowczość, pomyślała, kiedy obiad wreszcie dobiegał 
końca. Jej złość gdzieś się ulotniła. Lissa przyglądała się uwaŜnie widelcowi zanurzonemu w 
ogromnej górze śmietanki, jaką Brett udekorował jej ciastko, i wyraźnie czuła wypełniające 
ją z wolna uczucie błogości. Była pewna, Ŝe Brett zechce to wykorzystać, ale nie potrafiła 
wykrzesać z siebie nawet iskry oburzenia. W końcu jest dorosła i potrafi się przed nim obro-
nić. Nie ma zamiaru dać mu tego, po co tu przyszedł. 
- Smakował ci obiad? - zapytał Brett. 
- Bardzo. 
- To dobrze. - MęŜczyzna wstał. - Zjedz deser, a ja pozmywam naczynia. 
- Trochę przesadzasz - powiedziała Lissa słysząc, jak odkręca kran. - Dość się natrudziłeś, 
przygotowując obiad. - Podeszła do zlewu i zakręciła wodę. - Czy przypadkiem nie 
powinieneś juŜ iść do domu? 
- Nigdy nie opuszczam domu, w którym goszczę, w czasie trwania posiłku - Brett połoŜył 
rękę na jej dłoni i znów odkręcił kurek. - Byłby to szczyt nieuprzejmości, a siostry zawsze mi 
powtarzały, Ŝe powinienem dbać o dobre maniery. 
- Ojciec cię uczył, siostry cię uczyły. Czy ty sam nigdy niczego się nie nauczyłeś? - zapytała. 
Zbyt późno zrozumiała, jakim wspaniałym otwarciem dyskusji moŜe być takie pytanie. 
- Mam nadzieję, Ŝe we właściwym czasie pozwolisz mi zademonstrować to, czego sam się 
nauczyłem. - Brett uśmiechnął się i wymownie spojrzał jej w oczy. 
Lissa zacisnęła usta i wróciła do stołu. Energicznie dłubała widelcem w ciastku i myślała, Ŝe 
teraz juŜ naprawdę nie ma dla niej ratunku. 
- Jesz to ciastko zbyt szybko - zwrócił jej uwagę Brett. - Wszystko, co dobre, powinno się 
smakować powoli. Inaczej traci się całą przyjemność. 
Nie posłuchała rady Bretta i zjadła ciastko trzema szybkimi kęsami, chociaŜ w skrytości 
ducha dziwiła się, Ŝe w ogóle udało jej się z nim uporać. 
- Jeśli juŜ musisz zmywać, to przynajmniej ci pomogę - oświadczyła i wzięła do ręki 
ściereczkę do wycierania naczyń. 
- MoŜesz robić wszystko, na co tylko przyjdzie ci ochota - powiedział Brett, a Lissie wydało 
się, Ŝe jego uwaga dotyczy nie tylko zmywania naczyń. 
- No i po krzyku - odezwała się, nie odrywając oczu od wycieranego właśnie talerza. 
- Co? - Tym razem ona go zaskoczyła. -Powiedziałam: „no i po krzyku". Poddaję się albo 
raczej wybaczam ci. Niniejszym otrzymujesz rozgrzeszenie za to, Ŝe zrobiłeś ze mnie idiotkę 
w obecności Hansona. Jestem pewna, Ŝe dzięki temu zaskarbiłeś sobie jego sympatię. Ten 
facet mnie nie znosi. - Zrezygnowana odłoŜyła do kredensu wycierany od trzech minut 
talerz. 
- To znaczy, Ŝe ten facet nie ma ani gustu, ani rozumu - pocieszył ją Brett. 
Lissa nie wiedziała, czy powiedział to dlatego, Ŝeby jej sprawić przyjemność, czy teŜ moŜe 
naprawdę tak myśli. Wzięła od niego następny talerz. Wycierała go i zagłębiła się we 
własnych myślach. 
- Dlaczego tak bardzo chciałaś jechać do komisariatu? - Brett wyciągnął zatyczkę ze zlewu. 
Bulgotanie wody wyrwało Lissę z zamyślenia na chwilę przed tym, zanim uczyniły to jego 
słowa. -I po co zaaranŜowałaś scenę zbiorową? - Tym razem Brett nie Ŝartował. Po prostu 
pytał. 

- Nie wiem, o czym mówisz - Lissa odwróciła się do kredensu i postawiła suchy talerz na 
poprzednim. Ku jej zaskoczeniu, zamiast odpowiedzi Brett wziął ścierkę w obie dłonie, 
owinął wokół jej talii, potem przyciągnął dziewczynę do siebie. Zanim zacieśnił uścisk, 
Lissie udało się odwrócić. Znów zbyt późno pomyślała, Ŝe nie był to najmądrzejszy manewr. 
Nagle znalazła się w ramionach Bretta. 
- Boisz się być ze mną sam na sam? - zapytał szeptem. 
- Wcale się nie boję - skłamała. 
- To dobrze. Lubię odwaŜne kobiety - ucieszył się i powoli zbliŜył usta do warg Lissy. 
Pocałunek był tak gorący, Ŝe Lissie zabrakło tchu. Brett McKenna potrafi wspaniale 
gotować, ale całuje jeszcze lepiej. To grozi całkowitą zgubą. Więc dlaczego mu się poddaję? 
pomyślała. 
 
 
ROZDZIAŁ SIÓDMY 
- Mokro - mruknęła Lissa, prawie nie odrywając ust od warg Bretta. 
- Co? - spytał zaskoczony. 
- Ścierka. 
- Och! - Brett rzucił na podłogę ścierkę do wycierania naczyń. Otulił Lissę ramionami i 
jeszcze mociej przytulił. - Teraz lepiej? 
- Bardzo sucho. 
- Postaramy się, Ŝeby było wspaniale - obiecał. Nachylił się. Najwyraźniej chciał ją jeszcze 
raz pocałować. 
- Nie będziemy się o nic starać. - Odwróciła głowę. 
Brett wziął w usta kosmyk jasnych włosów. Koniuszkiem języka leciutko musnął ucho 
Lissy. ZadrŜała. Popatrzyła na niego ukradkiem. Miała nadzieję, Ŝe nie dostrzegł jej reakcji. 
Gdzie tam! Musiałby chyba być ślepy. Uśmiechał się domyślnie, a twardy wzgórek poniŜej 
paska jego spodni dobitnie świadczył o tym, Ŝe Brett na pewno nie jest z kamienia. Ten 
drobiazg nieoczekiwanie obudził w niej gwałtowną Ŝądzę. Lissa stanęła na palcach i objęła 
Bretta za szyję. To, Ŝe jej postępowanie zaprzecza wypowiedzianym przed chwilą słowom, 
nie miało juŜ Ŝadnego znaczenia. Sprawił to pocałunek. Im mocniej Brett ją całował, tym 
bardziej nie potrafiła się bronić. Jakby wpadała w trans. WciąŜ chciała więcej. Więcej 
pocałunków, więcej Bretta. 
Podczas obiadu Lissa usilnie starała się nie reagować na zaloty Bretta. Wmawiała sobie, Ŝe 
on po to ją tylko uwodzi, Ŝeby wyciągnąć z niej informacje dotyczące śledztwa. Jednak w 
miarę upływu czasu błyszczące brązowe oczy zmiękczyły twardy, ochronny pancerz 
policjantki. I oto skutki. 
Brett oczywiście zdawał sobie sprawę, Ŝe zwycięstwo jest bliskie. Nie spieszył się. Jego 
pocałunek działał jak narkotyk. Odbierał Lissie wszelką przytomność umysłu. 
Nigdy dotąd nie reagowała w ten sposób. Zawsze uwaŜała, Ŝe tak moŜna się całować z kimś, 
kogo się zna bardzo, ale to bardzo długo. I kogo się bardzo kocha. Ale nie z męŜczyzną, 
którego się poznało przed kilkoma dniami. 
Wreszcie dała za wygraną. Przestała analizować sytuację i starać się myśleć logicznie. 
Nareszcie mogła w pełni odczuwać przyjemność. 
Brett musnął językiem odsłonięte ramię Lissy. Bardzo ją to podnieciło. Zresztą podniecało 
ją juŜ wszystko, co miało jakikolwiek związek z tym męŜczyzną. 
- Jesteś rozkoszna. - Kolejny pocałunek upewnił ją, Ŝe on naprawdę tak uwaŜa. 
Nowa fala poŜądania ogarnęła dziewczynę. Nawet nie zauwaŜyła, kiedy zapięcie jej 
sukienki ustąpiło zręcznym palcom Bretta. Obawiała się, Ŝe oszaleje, zanim on upora się w 
końcu z delikatnym materiałem. Wreszcie ujął w dłonie piersi Lissy. Delikatnie masował 

rozgrzane ciało. Z kaŜdym ruchem dłoni męŜczyzny sukienka opuszczała się coraz niŜej, aŜ 
wreszcie opadła na ziemię. Lissa była coraz bardziej podniecona, coraz bardziej spragniona 
jego pieszczot... 
- CóŜ za rozkoszny widok - westchnął Brett. 
Musnął wargami nagą skórę. Lissa jęknęła i przywarła do niego całym ciałem. Oddychała 
coraz szybciej, coraz głośniej... 
- Nie tutaj... — szepnęła. 
- Którą część ciała mam najpierw pocałować? 
- Nie w kuchni... - poprosiła. 
- Dlaczego nie? Stół jest czysty. 
Udawał obojętność, ale wiedziała, czuła, Ŝe on takŜe jest podniecony. Jeszcze raz 
potrząsnęła głową. Nic nie zrozumiał. Kuchnia to za mało romantyczne miejsce jak na to, co 
miało się zdarzyć. 
- W sypialni? - zapytał, zanim zdąŜyła powiedzieć cokolwiek. 
Wziął ją na ręce, przytulił nagie piersi do swego torsu. Poczuła, jak Ŝar jego ciała przenika 
ją i obezwładnia. Wszystkie obawy i wątpliwości zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej 
róŜdŜki. Uśmiechnęła się do niego promiennie. 
- Niech będzie sypialnia. 
- Gdzie to jest? - Pocałował ją w czubek głowy. 
- Za tym drzwiami - pokazała palcem. 
BoŜe, tak bardzo go pragnę, pomyślała. Dlaczego moje serce tak mocno bije? 
- Chyba cię udźwignę - zaŜartował, uśmiechając się do niej czule. Lissie znów wydało się, Ŝe 
jego słowa kryją w sobie jakieś dodatkowe znaczenie. A moŜe ma zbyt bujną wyobraźnię? 
- Puść mnie - powiedziała, odzyskując resztki zdrowego rozsądku. 
Brett nogą otworzył drzwi sypialni. Myślała, Ŝe postawi ją na podłodze. On tymczasem 
połoŜył ją na łóŜku. W pozycji horyzontalnej bardzo trudno walczyć o swoje racje. 
Spróbowała się podnieść. Nie zdąŜyła. Brett w mgnieniu oka ułoŜył się obok niej. 
Pośpiesznie zgarnęła opadającą sukienkę, ale Brett zdąŜył juŜ wsunąć dłonie pod materiał. 
- Zostań - szepnął. - Proszę. 
Zupełnie ją rozbroił. Tym jednym małym słówkiem. 
- Proszę - powtórzył. 
Dotykał jej delikatnie i patrzył zafascynowany, jakby po raz pierwszy w Ŝyciu widział 
odsłonięte ciało młodej kobiety. 
- Jesteś piękna - powiedział, wpatrując się w twarz Lissy. 
Ten facet doskonale opanował technikę uwodzenia, pomyślała, ale zaraz potem przestało ją 
to obchodzić. Ostatkiem sił walczyła jeszcze z ogarniającym ją poŜądaniem, jednak 
wszystkie jej postanowienia straciły moc w tej samej chwili, w której zdjął z niej sukienkę. 
Przestała myśleć. Zaczęła odczuwać.. 
Brett gładził jej udo, coraz bardziej zbliŜając się do jego wyŜszych partii. 
- Całe szczęście, Ŝe nie nosisz rajstop - westchnął. Jego delikatne palce zbliŜyły się 
tymczasem do brzegu majteczek Lissy. Namiętny pocałunek odebrał jej dech w piersiach. 
Trawiące ją poŜądanie stało się nie do zniesienia. Wsunęła dłonie pod koszulę Bretta. 
Splątane pierścionki włosów wzbudziły w niej nową falę poŜądania. Wszystko w tym 
męŜczyźnie ją podniecało. To, Ŝe tak jawnie to okazywała, nie miało juŜ Ŝadnego znaczenia. 
Jutro znów będzie zachowywała się z rezerwą, będzie rozsądna i ostroŜna, ale w tej chwili 
pragnęła jedynie kochać się z Brettem. Teraz liczyła się jedynie rozkosz, jaką budził w niej 
dotyk jego dłoni. Liczyło się jedynie czułe spojrzenie jego oczu. NiewaŜne, Ŝe to wszystko jest 
tylko grą. W tej chwili nie miało to juŜ Ŝadnego znaczenia. 
- Proszę - powiedział Brett i odpiął guziki koszuli. - Tak lepiej? 

Lissa chciała się pochylić, chciała go pocałować, ale on ją uprzedził. Poczuła, Ŝe traci 
panowanie nad sobą, a poŜądanie przekracza wszelkie dopuszczalne granice. Zsunęła 
koszulę z ramion Bretta i całym ciałem przywarła do niego. Brett jakby tylko na to czekał. 
Obrócił zaskoczoną Lissę na plecy, ukląkł nad nią i przyglądał jej się z góry. Uśmiechał się 
do niej czule... 
Lissa obserwowała, jak rozpina spodnie i zsuwa je ze wspaniale zbudowanych, wysmukłych 
nóg. Niespodziewanie dla siebie samej zapragnęła stać się czymś więcej niŜ tylko biernym 
obserwatorem. Oparła się na łokciu i trochę zawstydzona wsunęła palec pod gumkę slipów 
Bretta. 
- Ja to zrobię - szepnęła. Wyraz jego twarzy wystarczył jej za nagrodę. 
- Proszę bardzo - uśmiechnął się do niej szelmowsko. 
Była u kresu wytrzymałości. Zsunęła bawełnianą szmatkę z bioder Bretta. Pieściła palcami 
jego muskularne ciało. 
Brett przytulił Lissę do siebie, rozniecając w niej niemoŜliwy do ugaszenia płomień. Ich 
ciała splotły się. Upadli na łóŜko. Stali się jednym wielkim poŜądaniem. Brett bez końca 
pieścił wraŜliwą skórę dziewczyny. Jego palce przesuwały się po ramieniu, plecach, bio-
drach, aŜ do wraŜliwego miejsca na wewnętrznej stronie uda. Badał, podziwiał, pieścił 
delikatnie, cierpliwie, z miłością. Wreszcie poczuła, jak jego uda przyciskają się do jej 
bioder. Po chwili ich ciała zaczęły poruszać się zgodnym rytmem. O mało nie zaczęła głośno 
krzyczeć. Zacisnęła usta. Choć na chwilę chciała powstrzymać to, co nieuchronne. Objęła 
Bretta z całych sił. Czuła narastającą przyjemność, obietnicę prawdziwej, nie znanej dotąd 
rozkoszy. Przestała myśleć, przestała rejestrować, co dzieje się wokół niej. Chcę, Ŝeby to 
trwało wiecznie! zdąŜyła jeszcze pomyśleć, zanim ciałem jej targnął słodki paroksyzm speł-
nienia. 
Minęła cała wieczność, nim Lissa wreszcie otworzyła oczy. Zajdowała się we własnej 
sypialni, we własnym łóŜku. Nie spała jednak, tylko marzyła. Powróciły upojne 
wspomnienia. Oddałaby wszystko, Ŝeby na zawsze zatrzymać wypełniającą ją ogromną 
rozkosz. LeŜała w zagłębieniu ramienia Bretta, a on głaskał ją delikatnie. Dotknięcie jego 
dłoni działało na Lissę jak kojący balsam. 
- Przed chwilą pokazałem ci, czego sam się nauczyłem. 
- Zdolny jesteś - pochwaliła go. - Zawsze najlepiej się uczyć samemu. 
- Chyba nie doszedłbym do takich wyników, gdybym uczył się zupełnie sam- powiedział, 
patrząc jej prosto w oczy. 
Zrozumiała jego spojrzenie. Postanowiła przyjąć to nieme wyzwanie. PołoŜyła dłoń na 
brzuchu Bretta. Zsunęła ją niŜej... Brett wciągnął powietrze i zmruŜył oczy. Ośmielona 
Lissa wzmocniła pieszczotę. 
- Tak - westchnął. - Na pewno byłoby inaczej, gdybym musiał to robić sam. 
Jakimś cudem obojgu nagle wróciły siły. Znów trafili do raju. Tym razem zostali tam dłuŜej. 
Minęły dwa dni. Lissa ze wszystkich sił starała się nie dopuścić do tego, Ŝeby ich romans 
zmienił jej opinię o Bretcie i o motywach jego działania. Po raz setny tłumaczyła sobie, Ŝe on 
jest tylko prywatnym detektywem, Ŝe zaangaŜowali go poszkodowani kolekcjonerzy, Ŝe jeśli 
chce zarobić, to musi rozwiązać zagadkę tych włamań, niezaleŜnie od tego, co w tej sprawie 
robi policja. Musi działać szybciej niŜ ona. Jakaś wtyczka w policji, ktoś, kto świadomie lub 
nieświadomie informowałby go o postępach śledztwa, znacznie ułatwiłby mu zadanie. 
Zabrała się do przeglądania notatek. WciąŜ miała nadzieję, Ŝe znajdzie w nich coś, co 
przedtem uszło jej uwagi. Nie udało się. I to zarówno z notatkami, jak i z oddzielaniem 
uczuć od spraw zawodowych. Kochała się z Brettem i czy tego chciała, czy nie, dla niej 
sytuacja zmieniła się diametralnie. Znała siebie wystarczająco dobrze, Ŝeby wiedzieć, Ŝe 
wydarzenia poprzedniej nocy nie są ani chwilową zachcianką, ani nawet spontanicznym 

impulsem, chociaŜ wtedy mogło się tak wydawać. Brett miał w sobie jakiś magnes, który 
Lissę do niego przyciągał. Ten sam magnes bez wątpienia pomoŜe mu namówić solidną 
policjantkę do współpracy z prywatnym detektywem. 
Srodze się pan zawiedzie, panie McKenna. Jeśli ja rozwiąŜę tę zagadkę, z nikim nie podzielę 
się sukcesem, pomyślała. 
Starannie umieściła notatki w górnej szufladzie stolika stojącego pod pociemniałym ze 
starości lustrem tuŜ obok drzwi wejściowych. Zamknęła szufladę, a klucz schowała do 
kieszeni. 
- Idę do pracy - oznajmiła, zwracając się do Agathy. Zerknęła na telefon, ale ten milczał jak 
zaklęty. Ostatni raz widziała Bretta poprzedniego dnia. Wyszedł rano, po śniadaniu i od 
tamtej pory nie dał znaku Ŝycia. 
- Na pewno chce, Ŝebym za nim zatęskniła - powiedziała do siebie. - Udało mu się. 
Kiedy przyjechała do komisariatu, myśli o Bretcie musiały ustąpić powaŜniejszym 
sprawom. Złodziej dokonał następnego włamania. Właściciele kolekcji pojechali z wizytą do 
przyjaciół i dom przez dwa dni stał pusty. Kiedy wrócili, okazało się, Ŝe mieli nieproszonego 
gościa. Pani domu od razu zadzwoniła na policję. DyŜurny, który z nią rozmawiał, twierdził, 
Ŝe była całkiem roztrzęsiona. 
- Słucham? - zapytała przez uchylone drzwi pani Andrews, podejrzliwie przyglądając się 
Lissie. WciąŜ bardzo się denerwowała. 
- SierŜant Armstrong. - Lissa pokazała legitymację. - Chciałabym porozmawiać o 
wczorajszym włamaniu. 
- Proszę wejść. - Starsza pani otworzyła szeroko drzwi. Na jej twarzy odmalowało się 
uczucie niesłychanej ulgi. - Przepraszam panią, ale ta kradzieŜ... Chyba pani rozumie. - 
Ujęła Lissę pod ramię i zaprowadziła do salonu. Dziewczyna juŜ z daleka usłyszała 
dochodzące stamtąd głosy. 
- Rozumiem. PrzecieŜ to było dla państwa koszmarne przeŜycie - powiedziała tonem pełnym 
współczucia. Ta kobieta miała mniej więcej tyle lat ile babcia Lissy i dziewczyna 
mimowolnie zaczęła myśleć o niej z sympatią. 
- Haroldzie, przyjechała policja- oznajmiła radośnie starsza pani. 
- Nic mnie to nie obchodzi. Wyrzuć ich! - krzyknął pan domu podniesionym głosem. 
Lissa zdąŜyła juŜ wejść do pokoju i przyjrzeć się Haroldowi. Okazał się równie 
niesympatyczny, jak miła była jego Ŝona. ChociaŜ biorąc pod uwagę okoliczności, miał 
święte prawo być bardzo zdenerwowany. Ukradziono mu niezwykle cenne monety. Lissa nie 
mogła tylko zrozumieć, dlaczego przechowywał je w tym domu. Tego rodzaju kolekcje 
powino się trzymać w sejfie bankowym. 
- Wiem, jak pan się czuje, panie Andrews - zaczęła Lissa, ale natychmiast zamilkła, 
poczuwszy na sobie badawcze spojrzenie pana domu. 
- CzyŜby? - zapytał skrzekliwie. - Czy naprawdę wie pani, jak to jest, kiedy wydzierają 
człowiekowi coś, co naprawdę kochał? Nie wydaje się pani, Ŝe powinniście zająć się 
skuteczniej patrolowaniem miasta? 
- Podszedł do Lissy, marszcząc nastroszone siwe brwi. Staruszek był tylko trochę wyŜszy od 
niej, ale poczuła się tak, jakby miała do czynienia z olbrzymim wilkołakiem. Wilkołak w 
rozciągniętym swetrze. 
- A przysyłanie tutaj ładniutkich panienek, które powinny siedzieć w domu i bawić dzieci, 
na pewno nie jest powaŜnym traktowaniem bezpieczeństwa miasta i jego mieszkańców. 
Mogła mu powiedzieć bardzo wiele nieprzyjemnych rzeczy, ale była na słuŜbie. Poza tym 
zdąŜyła juŜ zauwaŜyć, z kim rozmawiał. W ogromnym fotelu, odwróconym plecami do drzwi, 
siedział Brett McKenna. 

- Jeśli da pan szansę pani sierŜant, to przekona się pan, Ŝe ona naprawdę bardzo się stara. - 
Wstał i podszedł do Lissy. Jego rozbawiony głos dotknął dziewczynę do Ŝywego. Dlaczego on 
zawsze tak się zachowuje? 
- Dobrymi chęciami jest wybrukowane piekło. 
- Pan Andrews machnął ręką i odwrócił się do Lissy plecami. 
- Haroldzie, bardzo cię proszę - odezwała się starsza pani, oburzona niegrzecznym 
zachowaniem męŜa. 
- Na pewno nic nie zrobię, jeśli nie poznam faktów - powiedziała ostro Lissa, dając upust 
zniecierpliwieniu. MoŜe ten człowiek nareszcie się opamięta. Czuła na sobie spojrzenie 
Bretta i to potęgowało jej rozdraŜnienie. 
- Podałem juŜ wszystkie fakty- odparł pan Andrews i odwrócił się, Ŝeby raz jeszcze przyjrzeć 
się Lissie. 
- Jemu - pokazał palcem Bretta i dla złapania równowagi oparł się o fotel. 
- Nie moŜna w ten sposób rozmawiać z policją, Haroldzie - strofowała go Ŝona. 
-A policja nie powinna pozwalać na to, Ŝeby jakiś złodziej włamywał się do naszego domu i 
zabierał kolekcję monet - warknął starszy pan. 
- Chyba nie mamy innego wyjścia, panie Andrews - powiedziała Lissa. Była wściekła, Ŝe 
Brett słyszy kaŜde słowo tej rozmowy. Miał kamienną twarz pokerzysty, ale mogłaby 
przysiąc, Ŝe w głębi duszy cieszy się z jej kłopotów. - Gdyby mi pan powiedział, co tu się 
wydarzyło... - Uśmiechnęła się z wysiłkiem i wyjęła notatnik. 
- Obrabowano mnie - wyjaśnił nieprzyjemnym tonem staruszek. - Widzi pan, w ogóle ją to 
nie obchodzi - poskarŜył się Brettowi. 
-Jestem pewien, Ŝe bardzo ją to obchodzi - uspokoił go detektyw. - Proszę usiąść i 
opowiedzieć tej dziewczynie, co tu się wydarzyło. Mój ojciec zwykł mawiać, Ŝe zawsze naleŜy 
pomagać funkcjonariuszom policji. Nie chce pan przecieŜ utrudniać śledztwa - przekonywał. 
- Nie mam zamiaru im w niczym pomagać - mruknął pan Andrews, ale dał się namówić i 
usiadł w fotelu. - DuŜo się pan nauczył od ojca - zwrócił się do Bretta, ignorując Lissę, co 
doprowadziło ją do jeszcze większej irytacji. 
- Nauka przychodzi łatwo, jeśli ma się dobrego nauczyciela. 
Lissa była wściekła. To Brettowi udało się uspokoić okradzionego starszego pana. To on dał 
jej szansę zadania panu Andrewsowi choćby kilku pytań. Zawdzięczała mu tę szansę i za to 
go nienawidziła. 
- Zgoda - mruknął po nosem staruszek. - Ale proszę się pospieszyć. Wybieramy się z Amelią 
na brydŜa. Od piętnastu lat nie opuściliśmy ani jednej rozgrywki - powiedział z dumą. 
Pół godziny później Lissa skończyła przesłuchanie. Jej notatnik zawierał szczegółowy opis 
skradzionych monet i... zupełnie nic poza tym. Znów nie zdobyła istotnych dla śledztwa 
informacji. Włamywaczowi raz jeszcze udało się ominąć system alarmowy. Wszedł do domu 
przez prowadzące do salonu oszklone drzwi ogrodowe. Nie ruszył niczego poza zbiorem 
monet. Nie włamał się nawet do gabloty, w której eksponowano monety. Po prostu ją 
otworzył. 
Bardzo sprytny włamywacz, pomyślała. 
- Pójdziesz ze mną na kawę? 
Lissa odwróciła się. Dopiero teraz spostrzegła idącego tuŜ za nią Bretta. WciąŜ jeszcze nie 
mogła się pozbierać po odprawie, jaką otrzymała od Harolda Andrewsa. Zupełnie nie miała 
nastroju do bratania się z nieprzyjacielem. 
- Nie. Mam duŜo pracy - powiedziała, siląc się na obojętność. Ale jak moŜna zachowywać się 
z rezerwą wobec męŜczyzny, który widział cię nagą i czekającą na jego pieszczoty? To jest 
niezwykle trudne. 

- Tylko dzięki mnie Andrews chciał z tobą w ogóle rozmawiać - przypomniał Brett - Jesteś 
mi coś winna. 
- Gdyby tego nie zrobił, musiałby sam napisać doniesienie o przestępstwie. 
-Ale byłoby ci przykro, gdybyś musiała powiedzieć Hansonowi, Ŝe ofiara włamania w ogóle 
nie chciała z tobą rozmawiać. 
- Punkt dla ciebie - westchnęła i spuściła oczy. 
- Hej. - Brett kciukiem uniósł jej głowę do góry. 
- Czy od wczorajszej nocy coś się zmieniło? 
- To było przedwczoraj - poprawiła go. 
- I jesteś wściekła, bo nie zadzwoniłem do ciebie - nareszcie zrozumiał. 
- Wcale nie jestem wściekła. 
Nigdy się nie dowie, Ŝe przez cały wieczór nie odchodziłam od telefonu, pomyślała. Ten 
człowiek moŜe sprawić mi ogromny kłopot. Zepsuje całą robotę. Hanson i tak juŜ wszystko 
utrudnia. Niewykluczone, Ŝe ten cały Andrews z czystej złośliwości zataił przed nią coś 
istotnego. W końcu płaci Brettowi za rozwiązanie tej sprawy. Nietrudno zauwaŜyć, do kogo 
ma większe zaufanie. 
- Zapraszam cię tylko na kawę - tłumaczył Brett. 
- Będę trzymał ręce na stole - obiecał. - Zresztą i tak musimy porozmawiać - dodał powaŜnie. 
O czym? pomyślała Lissa. O czym ma zamiar ze mną rozmawiać? 
 
 
ROZDZIAŁ ÓSMY 
- O czym chciałeś ze mną porozmawiać? - zapytała Lissa, kiedy usiedli w małej kawiarence. 
Z okna kawiarni widać było wypielęgnowany trawnik oddzielony od plaŜy dywanem 
kolorowych kwiatów. 
- Po co ten pośpiech? - Brett otworzył menu. - Wybierz sobie coś z karty - zaproponował. 
- Bez karty teŜ wiem, Ŝe chcę się napić kawy. 
- Lepiej smakuje, kiedy nią coś popijasz. 
- Ale ja się boję. 
- Jedzenia? - Popatrzył na nią z zainteresowaniem. 
- Ciebie - powiedziała, zanim zdąŜyła się ugryźć w język. 
- Myślałem, Ŝe w odniesieniu do mnie uŜywasz wyłącznie takich słów, jak „radość", 
„entuzjazm" czy podniecenie". „Strach" jest w tym przypadku słowem nieodpowiednim. - 
Wziął Lissę za rękę tak szybko, Ŝe nie zdąŜyła jej cofnąć. 
- Naprawdę nie musisz się wygłupiać. Nie jestem jakąś naiwną panienką. Mam zawód, 
który mi odpowiada, i określony cel w Ŝyciu. Byłabym wdzięczna, gdybyś zechciał mnie 
traktować z nieco większym szacunkiem - oświadczyła i uwolniła dłoń z jego uścisku. 
- W porządku. Punkt dla ciebie - powiedział Brett. SpowaŜniał. - Powiedz mi, proszę, co cię 
dręczy. Dlaczego się mnie boisz? 
- PoniewaŜ dla ciebie cała ta historia jest tylko grą - wypaliła Lissa. 
- Chyba cię nie rozumiem. 
- Usiłujesz zdobyć moje zaufanie. 
- Miedzy innymi - przyznał. 
- Teraz teŜ to robisz. - Zacisnęła wargi. - I postępujesz tak, poniewaŜ chcesz wykorzystać 
posiadane przeze mnie informacje. 
Znowu te bzdury o wykorzystywaniu informacji - westchnął cięŜko Brett. - Zrozum, kobieto, 
od pięciu lat jestem prywatnym detektywem. Bardzo dobrym prywatnym detektywem. 
MoŜe to cię zdziwi, ale naprawdę nie potrzebuję twojej pomocy. - Złagodniał, widząc jej 

zrozpaczone spojrzenie. - Chciałem tylko być miły. Właśnie miałem ci zaproponować, 
Ŝebyśmy postąpili tak, jak radził ten twój Hanson. Zacznijmy wspólnie pracować nad tą.. 
- Aha! - zawołała triumfalnie. 
- Jakie znów „aha!? 
- Wiedziałam, Ŝe o to ci chodzi. Nic z tego.  
- Ja pracuję sama...- ...powiedziała chowając rewolwer i odjechała bez poŜegnania - Brett 
naśladował manierę lektorów telewizyjnych. - Jej wierny indiański towarzysz wpatrywał się 
w horyzont i zastanawiał się, co teraz pocznie... 
- Nie podzielę się z tobą swoimi informacjami. 
- Z wielkim trudem udało jej się zachować powagę. 
- Niech i tak będzie - zgodził się, wzruszając ramionami. Nie wydawał się być tym 
zmartwiony. Tak jakby uwaŜał, Ŝe Lissa naprawdę nie moŜe mu zaoferować niczego 
interesującego. 
- Nie spróbujesz mnie namówić, Ŝebym zmieniła zdanie? - zapytała. NiemoŜliwe, Ŝeby tak 
łatwo zrezygnował. Nie wierzyła mu i nie ufała. WciąŜ miała się na baczności. 
-Kto chciałby się spierać z Ŝelazną damą? PrzecieŜ juŜ postanowiłaś. 
- Rzeczywiście. Postanowiłam. - Wcale mu nie wierzyła. Ani trochę. Czuła tylko, Ŝe lepiej 
będzie zostawić sprawy swojemu biegowi. Ten męŜczyzna miał jakiś dar zmuszania jej do 
mówienia rzeczy, których wcale nie chciała powiedzieć. - Jeśli to wszystko... - Podniosła się 
z krzesła. 
- Mieliśmy wypić kawę. - Znów połoŜył rękę na dłoni Lissy. - Jeśli oczywiście uda nam się 
skłonić kelnerkę, Ŝeby w ogóle do nas podeszła. 
- Przepraszam. - Lissa zdjęła dłoń Bretta ze swojej. - Muszę juŜ wracać. Mam do napisania 
raport o włamaniu do rezydencji Andrewsów. 
Po raz pierwszy od dnia, w którym zaczęła pracować w policji, Lissa ucieszyła się, Ŝe istnieje 
coś takiego, jak konieczność pisania raportów. Jednak zanim dojechała do komisariatu, jej 
radość znacznie osłabła. Nie cierpiała pisania, gdyŜ nigdy nie było jej najmocniejszą stroną. 
Usiadła przy maszynie, próbując odizolować się od otaczającego ją rozgardiaszu i 
skoncentrować na doborze odpowiednich słów. I odpowiednich klawiszy. Jej umiejętność 
pisania na maszynie ograniczała się do stukania jednym palcem i Lissa wcale nie miała 
zamiaru doskonalić się w tej sztuce. Jej celem Ŝyciowym była ochrona ludzi i rozwiązywanie 
zagadek kryminalnych, a nie kariera urzędnicza. 
Siedząc przy maszynie do pisania, Lissa nie mogła się skupić. Zamiast o kradzieŜy w domu 
pana Andrewsa myślała o propozycji Bretta. Kiedy wychodziła z kawiarni, była na niego 
wściekła. Ale prawdziwa przyczyna jej złości tkwiła zupełnie gdzie indziej. Lissa była 
niezadowolona z siebie. 
Dlaczego nie potrafiła oddzielić uczuć od spraw zawodowych? Jej wyobraŜenie o sobie 
zupełnie nie pokrywało się ze stanem faktycznym. Kompetentna, obiektywna i opanowana 
w kaŜdej sytuacji. Taka chciała być. Zresztą była, dopóki Brett McKenna nie pojawił się 
nagle w jej Ŝyciu. To wystarczający powód, Ŝeby się na niego złościć. Ten człowiek sprawił, 
Ŝe utraciła spokój i wiarę w siebie. A na dodatek chciał ją wykorzystać. Była tego pewna. 
Lissa juŜ raz prowadziła śledztwo w sprawie kryminalnej. Zaufała wtedy koledze z policji, 
który bardzo chętnie i uwaŜnie słuchał jej opowieści o postępach dochodzenia. W ostatniej 
chwili udało mu się wsączyć do prowadzenia sprawy. Ukradł jej chwałę zwycięstwa i awans. 
Teraz juŜ wiedziała, czego się wystrzegać. 
Trudno jednak gniewać się na kogoś, kto doprowadza człowieka do wrzenia jednym 
spojrzeniem brązowych oczu, delikatnym dotknięciem dłoni... Przypomniał jej się tamten 
wieczór, kiedy kochali się w jej sypialni. 
- Jakieś kłopoty, Armstrong? 

- Nie, ja... - Lissa wyprostowała się gwałtownie. Ponury głos Hansona sprowadził ją z 
obłoków na ziemię. 
- Jesteś dziś trochę rozkojarzona - zauwaŜył szef. 
Dlaczego on zawsze musi pojawić się w niewłaściwym momencie? UwaŜa ją za złą 
policjantkę. Musi mu udowodnić, Ŝe się myli. Lissa wróciła myślami do śledztwa. Wyjaśni 
sprawę kradzieŜy antyków, zanim dokona tego Brett. I zanim Brom wróci do pracy. 
-Właśnie zastanawiałam się nad tą sprawą włamań do rezydencji. Mamy jeszcze jedną 
kradzieŜ. 
- O tym teŜ wiem - warknął Hanson. 
-Jak się miewa Brom? - zapytała obojętnie Lissa. Miała nadzieję, Ŝe udało jej się ukryć 
zniecierpliwienie. Zatrucia pokarmowe nie trwają długo. Jeśli będzie miała bardzo duŜo 
szczęścia, Brom pochoruje jeszcze dwa, trzy dni. A jeśli urodziła się pod szczęśliwą gwiazdą, 
to do tego czasu zdoła rozwiązać zagadkę. 
- Lepiej. Dziś do niego dzwoniłem. Powiedział, Ŝe moŜe juŜ pojutrze stanie na nogi. Nie mam 
pojęcia, dlaczego to tak długo trwa. Wy, młodzi, jesteście strasznie delikatni. 
- Widocznie zjadł wyjątkowe świństwo - stwierdziła. Udawała, Ŝe przegląda swój raport, 
chociaŜ tak naprawdę niewiele w nim było do przeglądania. 
- CięŜko się zatruł. Te egzotyczne restauracje wyrastają jak grzyby po deszczu. Ja na 
przykład nigdy nie jem tego, czego nazwy nie potrafię napisać - burknął Hanson i poszedł do 
swojego gabinetu. 
To by znaczyło, Ŝe jada wyłącznie stek, pomyślała złośliwie Lissa. Dwa dni. Miała dwa dni 
na zamknięcie śledztwa. Będzie musiała pracować po godzinach. Dwa dni to niewiele, jeśli 
chce się udowodnić własną wartość. 
Po powrocie do domu Lissa od grzała sobie hamburgera. Miała ochotę zjeść solidny obiad w 
barku na rogu, ale nie mogła ryzykować, Ŝe zatruje się tak jak Brom. Wystarczy, Ŝe 
spotkała Bretta... 
Dlaczego znów przyszło jej to do głowy? Jeśli w ogóle ma coś zrobić, musi natychmiast 
przestać myśleć o Bretcie. Ma niewiele czasu. Tym razem naprawdę przyjemności muszą 
ustąpić miejsca pracy. A co będzie, jeśli po rozwiązaniu tej zagadki Brett zupełnie zniknie z 
jej Ŝycia? Co miało znaczyć to , jeśli"? Śledztwo w sprawie włamań jest jedynym powodem, 
dla którego w ogóle się nią zainteresował, więc i tak nie uda jej się przedłuŜyć tego 
romansu. Nawet o minutę. Naprawdę za duŜo tego jak na jedną kobietę. 
- Dosyć tych kłótni z samą sobą - powiedziała do lodówki, którą właśnie zamykała. - 
Inspektor Armstrong musi się zabrać do pracy. - Agatha popatrzyła na nią z 
powątpiewaniem. 
- No dobrze, nie jestem jeszcze inspektorem, ale i tak nim zostanę. Będę inspektorem, 
choćbym musiała płynąć pod prąd rzeki papierów - obiecała sobie. 
Usiadła przy stole i rozłoŜyła na nim swoje notatki. Miała nadzieję, Ŝe spłynie na nią 
natchnienie. Nic jednak nie chciało jej przyjść do głowy. Raporty mówiły to samo co wczoraj 
i to samo co przedwczoraj. Nie, chwileczkę. Przedwczoraj raporty nic nie mówiły. Tamta noc 
naleŜała do Bretta. 
Lissa zamknęła oczy i oparła głowę na rękach. Dlaczego tak trudno o nim zapomnieć? 
Dlaczego przy kaŜdej okazji wciąŜ o nim myśli? CzyŜby był hipnotyzerem, a ona medium 
posłusznie wypełniającym jego rozkazy? To bardzo by mu ułatwiło rozwiązanie zagadki, kim 
jest tajemniczy włamywacz. 
Nalała sobie szklankę coli i wpatrywała się w nią z uporem. Musi skończyć z tym ciągłym 
niezdecydowaniem. Praca znaczy dla niej więcej niŜ uczucie do jakiegokolwiek męŜczyzny. 
Tylko od niej zaleŜy, czy w pełni wykorzysta szansę, jaką dał jej los. 

Tym razem przerwało jej radosne poszczekiwanie Agathy. Psiak miotał się u jej stóp, 
ślizgając się na kuchennej posadzce. 
- Przepraszam, malutka. Wiem, Ŝe ostatnio bardzo cię zaniedbuję.- Lissa próbowała 
uspokoić pieska. - Co to ma znaczyć? - zniecierpliwiła się, kiedy suczka zaczęła głośno 
ujadać. Agatha pognała do drzwi i jeszcze szybciej przybiegła do swojej pani. - Ktoś jest w 
ogrodzie? - zapytała szeptem Lissa. 
Ujadanie stawało się coraz głośniejsze. Lissa wstała i wyjęła z bieliźniarki słuŜbowy 
pistolet. Na plaŜy spotyka się czasami szaleńców. Lepiej się zabezpieczyć, Ŝeby potem nie 
mieć kłopotów. 
- Ciii - uspokoiła Agathę i stanęła za zasłoną zasłaniającą drzwi do ogrodu. Jednocześnie 
włączyła lampę oświetlającą taras i odsunęła kotarę. Była przygotowana na wszystko. 
Przynajmniej tak jej się wydawało. - Co robisz w moim ogrodzie?- zapytała osobnika, który 
przed chwilą napędził jej strachu. 
Agatha o mało nie oszalała z radości, kiedy Brett się nad nią pochylił, pozwalając czarnemu 
pudelkowi oblizywać ręce i twarz. 
- Tak właśnie powinno wyglądać prawdziwe powitanie - z całą powagą zwrócił się do pieska. 
- Naucz tego swoją panią dobrze, Aggie? 
- Bardzo śmieszne - powiedziała Lissa i poszła z powrotem do kuchni. Jej wzrok padł na 
rozłoŜone papiery. Chwyciła je i byle jak wepchnęła do szuflady. Zamknęła szufladę, a klucz 
włoŜyła do kieszeni. 
- WciąŜ nie wiem, co ty tu robisz - powtórzyła pytanie słysząc tuŜ za sobą kroki męŜczyzny. 
- Miałem nadzieję, Ŝe będziesz w domu. - Brett stanął za jej plecami i wsunął dłonie do 
kieszeni Ŝakietu Lissy. ChociaŜ próbowała ze sobą walczyć, samo dotknięcie jego rąk 
przyprawiało ją o zawrót głowy. 
- Dlaczego chciałeś się wślizgnąć przez drzwi ogrodowe? - zapytała. 
- Działanie przez zaskoczenie zawsze daje najlepsze rezultaty. 
Bardzo prawdopodobna teoria, pomyślała Lissa i odwróciła się twarzą do Bretta, który 
wyjął ręce z kieszeni jej Ŝakietu. Przypadkiem musnął dłonią brzuch dziewczyny. To 
wystarczyło, Ŝeby zmysłowy dreszcz przeszył całe jej ciało. 
- Tak jak teraz. - Brett obserwował jej reakcję. - Tęskniłem za tobą. 
- Widzieliśmy się rano - przypomniała. Ani przez chwilę nie wierzyła w jego szczerość. A 
mimo to miło jej było usłyszeć, Ŝe za nią tęsknił. Brett potrafił omijać wszystkie przeszkody. 
Zawsze dostawał się tam, gdzie chciał się dostać. Tym razem trafił do serca Lissy, a serce 
prawie kaŜdej dziewczyny nie dba o karierę zawodową. Jedynym jego pragnieniem jest 
miłość. 
- Patrzenie na ciebie, poŜądanie ciebie w obecności jakiegoś starego zrzędy, który opłakuje 
swoją ukochaną kolekcję monet, trudno doprawdy nazwać widzeniem się z tobą. - Brett 
wyciągnął do niej ręce. 
Lissa cofnęła się o krok. Jeszcze jedna porcja kłamstw, pomyślała. A przecieŜ i one 
skutecznie przebijały jej pancerz ochronny. 
-Jo znaczy, Ŝe prowadzone przez ciebie śledztwo nie posunęło się do przodu, tak samo... - 
Tym zdaniem chciała ukryć to, co w tej chwili czuje, a tymczasem zagalopowała się i, jak 
zwykle, odrobinę za późno ugryzła się w język. Spojrzała ukradkiem na Bretta. Był szczerze 
ubawiony. Przyznaj się, Armstrong, powiedziała do siebie, ten facet obchodzi cię bardziej niŜ 
cokolwiek na świecie. 
- Nie, jeszcze nie. Ale chyba wpadłem juŜ na trop i właśnie nad tym pracuję - odrzekł 
rzeczowo. 

Lissę bardzo to zaciekawiło. A moŜe powiedział tak tylko po to, Ŝeby odwrócić jej uwagę? 
śeby zaciągnąć ją znów do łóŜka. Uśmiechnęła się do tej myśli. PrzecieŜ on nie potrzebuje 
uŜywać podstępu, Ŝeby tak się stało... 
- Zdobyłeś jakieś informacje?- zapytała w nadziei, Ŝe moŜe on teŜ się zapomni i z czymś się 
zdradzi. 
- No wiesz, dałem komu trzeba parę groszy. To czasami się opłaca. 
-I co? Opłaciło ci się? - dopytywała się Lissa. 
- Nie wiem. - Pogłaskał dziewczynę po policzku. - Ty mi powiesz. Odchylił jej głowę do tyłu i 
zbliŜył usta do twarzy Lissy. Nie chciała, nie mogła go teraz pocałować. 
ChociaŜ raz Agatha przyszła jej z pomocą. Natarczywe skomlenie psiaka zepsuło cały 
nastrój. 
- Muszę z nią wyjść na spacer - powiedziała Lissa. Trochę za szybko odsunęła się od Bretta 
pod pretekstem przyniesienia psiej smyczy. 
- A więc pójdziemy razem. 
Nie moŜna się go pozbyć, pomyślała, ale w głębi duszy bardzo się ucieszyła, Ŝe sprawy 
przybrały taki, a nie inny obrót. Sama działam przeciwko sobie, westchnęła i przypięła 
smycz do obroŜy Agathy. 
Spacerowali po trawniku ciągnącym się wzdłuŜ plaŜy. Brett wziął Lissę za rękę. Zza 
chmury wyjrzał księŜyc. Spacer przy blasku księŜyca. Od wieków tego nie robiła. Pomyślała 
o czasach, gdy chodziła do szkoły średniej, ale nie potrafiła przypomnieć sobie twarzy ani 
jednego chłopca, z którym wtedy się spotykała. Istniał dla niej tylko Brett. 
-Piękny księŜyc - westchnęła Lissa, spoglądając na zawieszoną nad nimi srebrzystą kulę. 
- Ty jesteś jeszcze piękniejsza- powiedział wpatrzony w nią Brett. Lissa usiłowała nie 
przejmować się jego słowami. Patrzyła przed siebie na pustą o tej porze plaŜę. - MoŜe 
pospacerowalibyśmy brzegiem morza?-zaproponował. 
- Nie moŜemy. Nie wolno wpuszczać psów na plaŜę - wskazała głową Agathę. Psiak stanowił 
teraz jej jedyną obronę przed tym męŜczyzną. 
- MoŜemy ją uznać za psa policyjnego. Dla psów policyjnych zawsze robi się wyjątki - szeptał 
kusząco do ucha dziewczyny. 
Nie miała siły odrzucić jego propozycji i nie odrzuciła jej. Agatha oszalała. Poszczekiwała 
radośnie, biegała tam i z powrotem, spod jej łapek tryskały fontanny piasku. Zupełnie 
przestała zwracać uwagę na swoją panią i jej towarzysza, jakby czuła, Ŝe nie powinna im 
przeszkadzać, Ŝe tuŜ obok dzieje się coś bardzo waŜnego. 
Mądry pies, pomyślała Lissa i była to właściwie jedyna myśl. Podeszli do połyskującej w 
świetle księŜyca tafli oceanu. Woda była ciepła. Brett trzymał Lissę za rękę, kiedy 
zdejmowała sandały, a potem objął ją i przygarnął do siebie. Szli brzegiem morza 
zamyśleni, przytuleni... 
- Gdzie mieszkasz? - zapytała Lissa tylko po to, Ŝeby przerwać ten romantyczny nastrój. 
- Byłaś tam przecieŜ. 
- Chodzi mi o to, gdzie mieszkasz na stałe. 
- W Nowym Jorku. 
Próbowała sobie wmówić, Ŝe to właśnie chciała usłyszeć, a przecieŜ te słowa ogromnie ją 
zasmuciły. 
- Mieszkam w domu z piaskowca. Pokoje są tam tak wysokie jak te, które widziałaś u 
Richarda. Mówiąc szczerze, nie ruszam się stamtąd tylko dlatego, Ŝe dom przypomina mi 
ten styl w architekturze, który Richard tak bardzo lubi. W pewien sposób próbuję go 
naśladować. 
Lissa nie zauwaŜyła, Ŝeby Brett kogokolwiek naśladował. Ta informacja sprawiła, Ŝe ujrzała 
go nagle w zupełnie nowym świetle i poczuła, Ŝe dzięki temu stał jej się bliŜszy. 

- Czy jesteście zaprzyjaźnieni ze sobą? - zapytała. 
- Kiedyś byliśmy - westchnął ze smutkiem. - Jednak czas wszystko zmienia. On jest teraz 
bardzo zajęty robieniem kariery, zdobywaniem pozycji zawodowej... A ja zajmuję się 
rozwiązywaniem zagadek kryminalnych. Bardzo się zdziwiłem, kiedy rok temu zadzwonił 
do mnie prosząc, Ŝebym przyjechał i pomógł mu załatwić pewną sprawę. - Brett zamyślił się. 
- Dorastaliśmy razem - odezwał się po chwili, wróciwszy z dalekiej podróŜy w czasie. - 
Byliśmy wtedy nierozłączni. Richard jest ode mnie o kilka lat starszy. Wydaje mi się, Ŝe 
zawsze się na nim wzorowałem. Doskonale radził sobie z ludźmi. Zresztą nie zmienił się pod 
tym względem. 
- To u was rodzinne - mruknęła Lissa. 
- Co powiedziałaś? - Brett nachylił się, chcąc ją lepiej słyszeć. 
- Nic takiego. - Nie mogła mu powiedzieć, Ŝe w tak krótkim czasie zdobył ją całkowicie. - 
Dlaczego zostałeś detektywem, jeśli chciałeś być taki jak Richard? Gdybyś został, jak on, 
architektem, moglibyście razem prowadzić firmę. 
Brett roześmiał się głośno i Lissa takŜe się uśmiechnęła, chociaŜ nie miała pojęcia, co go tak 
ubawiło. Jego śmiech był zaraźliwy. 
- Nawet za pomocą linijki nie potrafię narysować prostej linii i zupełnie nie mam wyobraźni 
przestrzennej. 
Szli brzegiem oceanu i tulili się mocno do siebie. Dziewczyna próbowała nie reagować na 
ciepło jego ciała. Musisz go traktować lekko. To twoja jedyna nadzieja, tłumaczyła sobie. 
- UwaŜam, Ŝe największy sens ma taka praca, której celem jest niesienie pomocy 
potrzebującym - dokończył Brett, a Lissa pomyślała, Ŝe nie moŜna się z tym nie zgodzić. - 
Świetnie sobie radzę z zagadkami kryminalnymi. Uwielbiam dopasowywać do siebie 
elementy układanki. Cieszę się, Ŝe potrafię wpływać na ludzkie losy i wspaniale się czuję 
uŜywając w pracy swoich szarych komórek. 
I swoich rąk, dodała w myśli. BoŜe, on mnie zupełnie opętał, przestraszyła się. 
- To się zaczęło, kiedy miałem czternaście lat. Tamtego lata wybrałem się na przejaŜdŜkę 
motorem Richarda. Połamałem sobie wszystkie kości i ciałe wakacje przeleŜałem w gipsie. 
Ojciec przynosił mi ksiąŜki Mickeya Spillane'a. Okropnie mnie to wciągnęło. Moi koledzy 
uczyli się wówczas znaczenia słowa „dojrzewanie" i poznawali praktycznie istotę stosunków 
damsko-męskich, a mnie fascynował Mike Hammer. - Brett spojrzał na rozgwieŜdŜony 
horyzont. Przystanął. Lissa stała obok niego, wzruszona jego opowiadaniem, zauroczona 
chłopcem, którego wciąŜ jeszcze moŜna było odnaleźć w tym męŜczyźnie. 
- Wydaje mi się, Ŝe nie we wszystkim naśladujesz swego mistrza - odezwała się, usiłując 
nadać swemu głosowi obojętny ton. Nie wyszło jej to najlepiej. - O ile dobrze pamiętam, 
Mike Hammer nie lubił kobiet. 
- MoŜe dlatego, Ŝe nigdy nie spotkał takiej dziewczyny jak ty. - Brett ujął jej twarz w obie 
dłonie i spojrzał Lissie prosto w oczy. Potem ją pocałował. 
Cała starannie obmyślona taktyka, wszystkie słowa, których miała uŜyć, Ŝeby go przywołać 
do porządku, natychmiast rozpłynęły się w chłodnym powietrzu nocy. Pozostało jedynie 
obezwładniające pragnienie. Bliskość ciała Bretta spowodowała, Ŝe Lissa nie chciała juŜ 
dłuŜej trzymać w ukryciu swoich prawdziwych myśli. Miłość wypełniała po brzegi całe jej 
serce. Chciała spędzić z tym człowiekiem całe Ŝycie. Chciała tylko jego. 
Brett wyczuł jej nastrój. Mocno chwycił Lissę w ramiona i całował tak namiętnie, jak nigdy 
dotąd. 
- Gdzie by tu moŜna znaleźć jakiś zaciszny kącik, Ŝeby pobyć sam na sam ze swoją 
ukochaną? -mruknął, prawie nie odrywając ust od rozpłomienionych warg dziewczyny. 
Ze swoją ukochaną. Trzeba być idiotką, Ŝeby wierzyć w takie słowa. A zatem jest idiotką! 

- Na plaŜy nie moŜemy tego zrobić - powiedziała drŜącym głosem. Szkoda, Ŝe nie ma tu w 
pobliŜu jakiejś zatoczki albo zacisznej jaskini, pomyślała. 
- Kandydatkę na detektywa znaleziono nagą w ramionach szczęśliwego kochanka - Ŝartował 
Brett. - Nie, to nie byłby dobry tytuł. Ale Obiecująca policjantka jako ofiara nieszczęśliwego 
poŜądania teŜ nie brzmi dobrze. 
- Czy ty nigdy nie bywasz powaŜny? - zaśmiała się Lissa. 
- Bywam - zapewnił Brett. - Czasami jestem nawet bardzo powaŜny. 
Nie wolno mu ufać. To przecieŜ nowojorski cwaniak, przypomniała sobie Lissa. Wie, kiedy i 
jakiego słowa uŜyć, umie przyciskać właściwe guziki we właściwym czasie. Jeśli uwierzy w 
to, co mówi, będzie kompletną idiotką. 
Uwierzyła i zaczęła się zachowywać jak kompletna idiotka. Całowała go mocno, tak mocno, 
Ŝe aŜ brakowało jej tchu. Po chwili oboje leŜeli na wilgotnym piasku plaŜy. Ten pocałunek 
trwał wiecznie. Lissa rozpaczliwie objęła Bretta ramionami, przyciągnęła do siebie i 
rozkoszowała się smakiem jego ust. Jej poŜądanie rosło w zawrotnym tempie i pragnęła 
jedynie tego, by ten pocałunek trwał wiecznie. 
Brett oderwał wreszcie wargi od ust dziewczyny. Słyszał jej urywany oddech, gdy całował 
piersi wyłaniające się z dekoltu bluzki. PoŜądanie Lissy rosło ze zdwojoną siłą. Wargi 
dziewczyny poruszały się w niedosłyszalnym szepcie, który po chwili zamienił się w cichy 
jęk. Brett delikatnie głaskał jej pręŜące się ciało. Dotyk jego dłoni potęgował narastającą w 
niej rozkosz. Wsunęła dłoń pod koszulę Bretta. Dotknęła potęŜnego, męskiego torsu. Gła-
dziła muskularne ramiona. Ogarnęło ją słodkie szaleństwo, nad którym nie potrafiła juŜ 
zapanować. 
Poczuła, jak odsuwa się od niej. Otworzyła oczy. Patrzył na nią z góry, a na jego twarzy 
odbijała się wewnętrzna walka z samym sobą. Przyglądał się rozrzuconym na piasku, 
lśniącym włosom Lissy. Wyglądała jak rusałka, a nie jak wytrwale dąŜąca do celu kobieta-
policjant. 
-A co z tymi nagłówkami w gazetach? - przypomniał. 
Bogu dzięki, Ŝe Brett panuje nad sobą, pomyślała z ulgą. Wzięła głęboki oddech i usiadła. 
- Będziesz musiała umyć głowę. - Brett wsunąl palce w jej splątane i pełne piasku włosy. 
Ciekawe, jak mam się pozbyć wewnętrznego niepokoju? Czy teŜ wystarczy się umyć? 
Wyszorować się ostrą szczotką? Gdzie się podziała dawna Lissa Armstrong, myślała 
zrozpaczona. 
 
 
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY 
Do domu prowadziła ich nadzwyczajnie grzeczna Agatha. 
CzyŜby rozumiała, co mnie spotkało, myślała Lissa. Pies dobrze wie, Ŝe powinna go 
poŜegnać przed drzwiami i Ŝe tego nie zrobi, chociaŜ nie ma dla nich nadziei na wspólną 
przyszłość. A moŜe... MoŜe on tu przyszedł ze względu na nią, a nie z innych powodów? A 
gdyby nawet tak było naprawdę, co by to zmieniło? Powinna sobie zapamiętać, Ŝe to tylko 
przelotny romans. Nic więcej! Świadczył o tym choćby blask oczu Bretta, kiedy mówił o 
„domu". Jego domem jest Nowy Jork, ponure drapacze chmur, tłum ludzi na ulicach... Tam 
jest jego miejsce. A jej dom to otwarta przestrzeń oceanu, plaŜa i zawsze słoneczne BoŜe 
Narodzenie. Dwa zbyt odległe punkty na mapie. Zresztą on nawet nie wspominał o wspólnej 
przyszłości. Tylko o teraźniejszości. Dlaczego jej Ŝycie musiało się tak pogmatwać? 
Kiedy jednak Brett zamknął drzwi domu Lissy, kiedy wziął ją w ramiona, owładnęło nią 
dobrze znane uczucie. Zniknęły wszystkie wątpliwości, pozostawiając wyłącznie 
wymagające natychmiastowego zaspokojenia poŜądanie. 

- Na plaŜy ty decydowałaś - szepnął Brett - więc zdecyduj teraz, gdzie chcesz spełnić moje 
najskrytsze marzenia. - śartował, ale widziała, Ŝe pragnie jej co najmniej tak samo, jak ona 
jego. 
Co ja mam teraz zrobić? myślała gorączkowo Lissa. Jak on moŜe wymagać od niej rozsądku, 
jeśli całe jej ciało płonie jak pochodnia? MoŜe jej prywatny detektyw nie jest wcale taki 
rozsądny, jak sądziła? Jej? W tej chwili. Dopóki nie zabierze go kapryśny los czy 
przeznaczenie, czy jakkolwiek to coś moŜna nazwać. 
- Jest mi to obojętne - bardziej westchnęła niŜ powiedziała. 
- Gdybym wiedział, wziąłbym cię na plaŜy jak w „Stąd do wieczności" - powiedział Brett. 
- Nie lubię słonych pocałunków. - Obrazy ze starego filmu przesuwały się przed oczami 
dziewczyny, kiedy Brett pomagał jej pozbyć się ubrania. Jego oczy błyszczały coraz mocniej, 
w miarę jak malała ilość okrywającej Lissę garderoby. 
- A jakie pocałunki lubisz? - zapytał. 
- Twoje - odrzekła bez chwili wahania. Było jej okropnie gorąco, chociaŜ miała na sobie tylko 
bieliznę. Brett na pewno potrafi ugasić ten Ŝar. 
Ale najpierw go podsycił. Wziął Lissę za rękę, zaprowadził na kanapę i posadził ją sobie na 
kolanach. Całował jej szyję i delikatnie masował piersi. Potem bardzo powoli rozpiął 
biustonosz i zsunął ramiączka. Zdumiała się, Ŝe taka delikatna pieszczota potrafi w niej 
obudzić prawdziwą burzę namiętności. Im delikatniej dotykał, tym gwałtowniejsza Ŝądza ją 
ogarniała. Brett powoli gładził nagie ciało dziewczyny. Całował jej szyję, ramiona... 
Ona takŜe chciała go dotykać. Odwróciła się do niego twarzą i mocno pocałowała go w usta. 
Była aŜ do bólu podniecona. Nie przerywając pocałunku wstała i pociągnęła Bretta za sobą. 
Mogła juŜ bez przeszkód zająć się jego koszulą i spodniami. 
- Teraz jesteśmy sobie równi - powiedziała uradowana, Ŝe jej głos jest znacznie spokojniejszy 
niŜ ona sama. 
- Dokąd pójdziemy? 
- Sam zdecyduj - szepnęła. Poczuła jego dłonie na swoich ramionach. Patrzyli sobie w oczy i 
jednocześnie zaczęli pozbywać się resztek bielizny. Gdy oboje byli juŜ całkiem nadzy, Brett 
delikatnie ułoŜył Lissę na podłodze. Pochylił się nad nią i zachwytem przyglądał jej niczym 
nie osłoniętemu ciału. 
- Adam i Ewa mieli rację - szepnął. Jego dłonie ani na chwilę nie przerwały fascynującej, 
zmysłowej pieszczoty. Ujął jej piersi i zaczął delikatnie ssać twardniejącą brodawkę, co 
sprawiło, Ŝe Lissa nie była w stanie powstrzymać cichego jęku rozkoszy. - Liście figowe 
zdejmuje się znacznie łatwiej i o wiele szybciej. 
- Nie zauwaŜyłam, Ŝebyś się bardzo spieszył - spróbowała się roześmiać. 
Tymczasem Brett zajął się drugą piersią. Lissa zadrŜała, kiedy dotknął językiem róŜowego 
guziczka. Niecierpliwiła się coraz bardziej. PrzedłuŜająca się pieszczota nie zaspokajała 
Ŝądzy trawiącej jej ciało. Pragnęła czegoś więcej... Jutro... O, tak, jutro pojawią się nowe 
wątpliwości, trochę Ŝalu i mnóstwo zawstydzających myśli. Ale teraz nie ma to Ŝadnego 
znaczenia. Niepokojąca rzeczywistość jutrzejszego dnia dopiero nadejdzie. Lissa nie miała 
ochoty myśleć. Chciała tylko czuć. PrzeŜywała najcudowniejszą przygodę Ŝycia. Kochanie 
się z Brettem było nowym, cudownym doświadczeniem. Czuła się tak, jakby zaczęła Ŝycie w 
dniu, w którym ten męŜczyzna dotknął jej po raz pierwszy. Kochała go. Ale nawet w chwili, 
w której stanowili jedność, w chwili gdy myśli i rzeczywistość nie miały juŜ prawa głosu, 
nawet wtedy smutek nie opuścił jej zupełnie. To wszystko wkrótce się skończy. Tak czy 
inaczej, ale się skończy. Rzuciła mu się w ramiona z takim zapałem, Ŝe aŜ Brett się zdziwił. 
- Och, dziecinko, dziecinko - szeptał bez tchu. - Co się z tobą dzieje? 
Lissa milczała. Przywarła do niego z całą mocą. Po chwili ich stanowiące jedność ciała 
poczęły kołysać się zgodnym rytmem... 

Lissa wypręŜyła się i z jękiem opadła na dywan. Złota aureola włosów otaczała jej głowę. 
Uśmiechnęła się leciutko. Na nic więcej nie miała juŜ siły. 
Nieco później, leŜąc w objęciach Bretta, Lisa pomyślała, Ŝe oto prześniła juŜ cudowny sen na 
jawie. Mocno zacisnęła powieki, tak jakby mogła w ten sposób odsunąć od siebie 
rzeczywistość. Zasnęła. 
Rano obudziła się we własnym łóŜku. Zupełnie sama i zupełnie naga. 
- Nieźle się zaczyna - mruknęła. Nie udało jej się znaleźć w szafie szlafroka, więc wciągnęła 
na siebie o sześć numerów za duŜą koszulkę piłkarską. Zapomniała, Ŝe ma w domu coś 
takiego, i nawet była w stanie sobie przypomnieć, od kogo ją dostała. 
- Brett?! - zawołała. 
Nie było go ani w salonie, ani w kuchni. Agatha przerwała na chwilę jedzenie i wymownie 
popatrzyła na swoją panią. 
- Do tego doszło, Ŝe mój własny pies okazuje mi pełne lekcewaŜenia współczucie - 
westchnęła i podrapała pudelka za uchem. Dopiero teraz dotarło do jej świadomości, Ŝe psia 
miseczka jest pełna. - Przynajmniej dla zwierząt jest dobry - mruknęła. - Czy on gdzieś tu 
jest, piesku? 
Ale Agatha zajęła się swoim śniadaniem i Lissie nie pozostało nic innego, jak wstać z 
klęczek. Spojrzała na zegar. Powinna wyjść z domu dokładnie za pół godziny. 
MoŜe to i lepiej, Ŝe Bretta tu nie ma, pomyślała. Gdyby był, na pewno nie zdąŜyłaby na czas. 
Podeszła do drzwi i wyjrzała na dwór. Czerwona corvetta zniknęła. 
Dlaczego odjechał bez słowa? zastanawiała się zamykając za sobą drzwi. Ta noc była 
wspaniała... 
Na stoliku zauwaŜyła kartkę papieru. 
Kochanie, 
Muszę pędzić. Rano mam umówione spotkanie. Byłaś cudowna. Zadzwonię do ciebie. Brett 
CóŜ za lakoniczna wiadomość, pomyślała. A czego oczekiwała? Poezji? Nie. Spodziewała się 
jednak, Ŝe rano zastanie go w swoim łóŜku... Na pewno nie przypuszczała, Ŝe ucieknie jak 
jakiś nocny złodziej. 
Poczuła się oszukana. 
Nocny złodziej! Te słowa o czymś jej przypomniały. Otworzyła szufladę, w której znajdowały 
się sporządzone przez nią raporty. Na pewno wieczorem zamknęła ją na klucz. Zrobiła to, 
zanim poszli na spacer. Teraz wyciągnęła z szuflady swoje notatki. Czytał je! Dlatego u niej 
nocował. śeby dobrać się do jej papierów. 
- Jasna cholera! - zaklęła. Cisnęła wszystko na podłogę. Poszła do do sypialni, zostawiając 
za sobą porozrzucane kartki. Po policzkach płynęły jej łzy. 
-Cześć, Leopoldzie-powiedziała Lissa. Pamiętała, Ŝe zawsze po porannej odprawie kolega 
pije kawę z automatu. Wiedziała zatem, gdzie go szukać. 
Leopold oparł się ogromnymi plecami o ścianę i ze zdziwieniem spoglądał na Lissę. 
- Co się stało? - zapytał. 
Dziewczyna zaczekała, aŜ przejdzie grupa policjantów, a Leopold wykorzystał ten moment 
na spałaszowanie czekoladki. 
-To juŜ nie to, co dawniej. Kiedy byłem dzieckiem, te batoniki były znacznie dłuŜsze - 
westchnął i popił czekoladkę duŜym łykiem kawy. 
- Byłeś wtedy znacznie mniejszy - uśmiechnęła się do kolegi, którego właściwie uwaŜała za 
swojego nauczyciela. Leopold zawsze znajdował czas, Ŝeby jej pomóc, kiedy tego 
potrzebowała. 
- To prawda - zgodził się. Po chwili roześmiał się głośno i poklepał po brzuchu. - No dobrze, 
nie przyszłaś tu po to, Ŝeby rozmawiać ze mną o tym, co jadam na śniadanie. 

- Potrzebuję twojej pomocy. Ta sprawa, którą mi Hanson tymczasowo powierzył... Nic mi się 
nie klei. Nie mam Ŝadnego punktu zaczepienia. 
W tych notatkach nie było nic, co mogłoby mu w czymkolwiek pomóc. Przynajmniej ona w 
nich nic takiego nie dostrzegła. Jednak sam fakt, Ŝe ich szukał, Ŝe je przeglądał, stanowił 
dowód świadczący o prawdziwych intencjach Bretta. 
Biegnąc do samochodu powtarzała sobie, Ŝe przecieŜ była na to przygotowana. Od początku 
wiedziała, Ŝe Brett McKenna jest podstępnym łajdakiem. 
- Słyszałem, Ŝe jakiś prywatny detektyw teŜ się tym zajmuje. 
- Tak - potwierdziła Lissa. Udało jej się zachować kamienną twarz. 
- Mówią, Ŝe jest bardzo przystojny. Jedna z pań go widziała, kiedy go tu przywiozłaś. - 
Leopold zawsze mówił o swoich koleŜankach „panie", ale teraz Lissa nawet nie zwróciła 
uwagi na jego galanterię południowca. 
- Przede wszystkim jest sprytny - dumnie uniosła głowę - i zdecydowany za wszelką cenę 
rozwiązać tę zagadkę. 
- A ty chciałabyś go uprzedzić - dokończył za nią Leopold. Zmiął w dłoni kubek od kawy i 
usłuŜnie otworzył Lissie szklane drzwi. 
- Mam taki zamiar - przyznała. 
- Dla dobra sprawy - dodał z błyskiem w oku. 
- I dla ładniejszych dystynkcji na czapce - zaŜartowała. - Masz jakiś pomysł? Całą noc 
wertowałam swoje notatki. Nic z nich nie wynika. 
- Poszukaj w lombardach - zaproponował. 
- Z tego co wiem, to facet nie lubi się rozstawać ze swoją zdobyczą. Nie do wszystkich 
właścicieli skradzionych przedmiotów dzwonił z propozycją odkupienia łupu. - Oparła się o 
drzwi radiowozu Leopolda. Miała nadzieję, Ŝe kolega podsunie jej lepszy pomysł. 
- Na twoim miejscu sam bym porozmawiał z tymi okradzionymi. I nie rezygnuj z wizyty w 
lombardach. Zacznij od tych najlepszych. Tylko musisz mieć ze sobą listę ukradzionych 
przedmiotów. Nigdy nie wiadomo, kiedy trafi się człowiekowi szczęśliwy dzień. Ja tym-
czasem popytam... - obiecał. Z wielkim trudem wpakował swoje olbrzymie cielsko do 
samochodu. - MoŜe uda mi się coś znaleźć. Powodzenia. 
Lissa pomachała mu na poŜegnanie i podeszła do swojego auta. Jeśli to prawda, Ŝe kaŜdemu 
zdarza się przynajmniej raz w Ŝyciu szczęśliwy dzień, to ona nie ma juŜ na co liczyć. Los 
uśmiechnął się do niej wczoraj, a dziś drogo za to płaci. 
Wsiadła do samochodu. Trzasnęła drzwiami z taką furią, Ŝe o mało nie zepsuła zamka. 
Ja mu pokaŜę! Ale zrobię to uczciwie, postanowiła i pojechała do pierwszego z okradzionych 
domów. 
- Niewiele mogę pani pomóc - powiedział kościsty męŜczyzna. Postawił przed nią wielkie 
pudło z ciasteczkami. Ciasteczka były stare. Widocznie goście nie pojawiali się tu zbyt 
często. 
Siedzieli w saloniku. Ciepłe poranne słońce oświetlało pokój. Ciepłe jak dotknięcie dłoni 
Bretta. Przestań! upomniała się w duchu. Ten biedny staruszek mówi do ciebie, a ty myślisz 
o tym łajdaku. Uśmiechnęła się najpiękniej, jak umiała, chociaŜ juŜ wiedziała, Ŝe traci czas. 
- To znaczy, Ŝe nie widział pan złodzieja, kiedy odbierał pan swoją kolekcję i płacił okup? - 
zapytała. 
- Nie. Kazał mi zostawić pieniądze w małej altance na plaŜy. Potem miałem poczekać pół 
godziny w pewnej kawiarence... 
Lissa skinęła głową. Właśnie do tamtej kawiarenki Brett zaprosił ją na kawę. 
- Znam ten lokal - powiedziała. W ten sposób nie musiała wysłuchiwać bezuŜytecznych 
informacji. 
- Powiedział, Ŝe kiedy wrócę, moje skarby będą na mnie czekać w domu. 

Cudownie. Mamy do czynienia ze złodziejem, który skradzione łupy sprzedaje ich byłym 
właścicielom. 
Najwyraźniej dobrze się bawi. Na pewno nie jest to zwyczajny przestępca. 
- Jaki miał głos? - zapytała Lissa juŜ pogodzona z faktem, Ŝe nie dowie się niczego o 
wyglądzie złodzieja. MoŜe zwrócił pan uwagę na jego akcent? 
- Głos miał niski, szorstki, nieprzyjemny... - Staruszek potrząsnął głową. - Jakoś tak 
obrzydliwie się śmiał - dodał pełnym nadziei głosem. 
- Bardzo panu dziękuję, Ŝe zechciał mi pan poświęcić czas. - Lissa wstała. 
- Bardzo proszę. Lubię towarzystwo. Dzisiaj dwa razy miałem szczęście. 
To zdanie nie powinno było zatrzymać Lissy, ale zatrzymało. Istniała wprawdzie moŜliwość, 
Ŝe starszy pan ma na myśli któregoś ze swoich przyjaciół, przeczuwała jednak, Ŝe chodzi o 
kogoś zupełnie innego. 
- Ktoś jeszcze złoŜył panu wizytę? - zapytała z miną niewiniątka. 
- Tak. Był u mnie miły młody człowiek, który równieŜ prowadzi śledztwo w tej sprawie. 
Niestety - staruszek przygarbił się jeszcze bardziej -mogłem mu powiedzieć tylko tyle, ile 
powiedziałem pani. 
Dlaczego znów Brett mnie ubiegł? pomyślała ze złością Lissa. Liczyła, Ŝe nie będzie węszył 
w lombardach. Miała takŜe nadzieję, Ŝe ona znajdzie w którymś z nich coś, co naprowadzi ją 
na trop włamywacza. 
- Dziękuję. Bardzo mi pan pomógł, panie Whittaker. Takie sprawy rozwiązuje się za pomocą 
dopasowywania do siebie szczegółów. Nigdy nie wiadomo, który z drobiazgów okaŜe się 
kluczem do sprawy. 
Gdy wsiadała do samochodu, staruszek jeszcze stał na schodach i wciąŜ się jej kłaniał. 
Lissa była wściekła. Cholerny Brett! To jej śledztwo. On wie, jakie to dla niej waŜne, a 
mimo to... NaduŜył jej zaufania. Otworzyła się przed nim, pozwoliła sobie na chwilę 
zapomnienia, a tymczasem jemu chodziło wyłącznie o zdobycie informacji przydatnych w 
prowadzeniu śledztwa. JuŜ ona mu pokaŜe! Tylko spokojnie. Nie wolno się denerwować. 
Musi udowodnić, Ŝe jest od niego lepsza, i bez niczyjej pomocy schwytać sprytnego 
włamywacza. 
ZłoŜyła wizytę jeszcze jednemu z poszkodowanych, ale nie dowiedziała się niczego, co 
mogłoby się okazać przydatne dla prowadzącego przez nią śledztwa. 
Około drugiej zmordowana Lissa stanęła przed drzwiami ostatniego lombardu, który tego 
dnia postanowiła odwiedzić. 
Tyle wysiłku na nic, myślała. Ale co innego mogła zrobić? 
Otworzyła drzwi. Mały dzwoneczek obwieścił jej przybycie. Z zainteresowaniem oglądała 
poupychane we wszystkich kątach osobliwe przedmioty. Była prawie pewna, Ŝe włamywacz 
nie odwiedził tego miejsca. PoniewaŜ jednak był to ostatni lombard w tej okolicy, tutaj teŜ 
postanowiła zajrzeć. 
Po bliŜszym zapoznaniu się z oferowanym towarem stwierdziła, Ŝe nie są to takie całkiem 
zwyczajne, pamiętające lepsze czasy przedmioty. To raczej ich właściciele pamiętali lepsze 
czasy, bo niektóre rzeczy były bardzo wartościowe. Czekając na pojawienie się 
zaalarmowanego dzwoneczkiem właściciela lombardu, pochyliła się nad oszkloną ladą. 
Wpadła jej w oko bransoletka z lśniącym diamentem, dowód na to, Ŝe dla kogoś nastały 
cięŜkie czasy. MoŜe mimo wszystko naleŜy mieć choć iskierkę nadziei. MoŜe złodziejowi nie 
wszystkie skradzione przedmioty odpowiadają, moŜe teŜ nie zawsze ma ochotę bawić się w 
zwracanie ich prawowitym posiadaczom w zamian za okup... Za duŜo tych „moŜe", wes-
tchnęła. 
Wreszcie pojawił się właściciel. Ciemnoszary garnitur i eleganckie maniery upodabniały go 
do urzędnika wysokiego szczebla. Wcale nie wyglądał na człowieka prowadzącego lombard. 

Przyjrzał jej się krytycznie przez pozłacane pincenez. Lissa zawsze zastanawiała się, jak 
moŜna coś takiego utrzymać na czubku nosa... Nie myśl o głupstwach, przywołała się do 
porządku. 
- Czym mogę pani słuŜyć? - zapytał męŜczyzna starannie modulowanym głosem. - Co pani 
ma do sprzedania? 
Ciekawe, dlaczego nie pomyślał, Ŝe przyszła coś od niego kupić? Czy naprawdę tak źle 
wygląda? Pewnie ma wypisane na twarzy, Ŝe w czterech poprzednich lombardach niczego 
nie załatwiła. 
- Nic. Ale chciałabym zadać panu kilka pytań. 
- Młoda damo... - zaczął elegancki pan. 
Lissa bez słowa wyjęła legitymację. Z ogromną satysfakcją spostrzegła zdumioną minę 
właściciela lombardu. 
- Rozumiem - zwrócił jej dokument. - Zawsze chętnie współpracuję z lokalną policja. 
ChociaŜ, mówiąc szczerze, jestem juŜ trochę zmęczony tym ciągłym odpowiadaniem na 
pytania. 
- Naprawdę? - Proszę, nie! modliła się w duchu. Niech tylko nie okaŜe się, Ŝe Bret tutaj teŜ 
był. W Ŝadnym z czterech lombardów nie trafiła na jego ślad. Miała nadzieję, Ŝe choć o krok 
go wyprzedziła. - Na czyje pytania pan odpowiadał? 
Wtedy rozchyliła się wisząca za plecami eleganckiego pana kotara. 
- Na moje - powiedział Brett. 
 
 
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY 
- Chętnie pana wyręczę. - Brett wyszedł zza lady, otworzył notes i pomachał nim przed 
oczami dziewczyny. - Mam tu wszystkie szczegóły. 
- Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, panie...- zaczęła Lissa ignorując obecność Bretta. 
- Aquarius - podpowiedział usłuŜnie właściciel lombardu. Wyciągnął do niej rękę, a Lissa 
uścisnęła ją myśląc, Ŝe nawet ryby bywają cieplejsze. 
- Panie Aquarius - powtórzyła. Nawet przez chwilę nie wierzyła, Ŝe to jego prawdziwe 
nazwisko. - Proszę, Ŝeby osobiście powiedział mi pan o wszystkim, co moŜe rzucić nowe 
światło na tę sprawę. Informacje z drugiej ręki bywają niedokładne... 
-Proszę bardzo - wtrącił się Brett, usiłując wcisnąć jej swój notes. - MoŜesz sobie sama 
wszystko przeczytać. 
- Nie mam zwyczaju czytać cudzych notatek - rzuciła mu wymowne spojrzenie. 
- Bardzo przepraszam, czy państwo prowadzą ze sobą jakiś spór? - zapytał Aquarius. 
- Nie - odrzekła Lissa zauwaŜywszy, Ŝe znów dała się ponieść emocjom. 
- Tak - oświadczył jej Brett. 
- To juŜ naprawdę nie moja sprawa - odezwał się Aquarius, a jego głos świadczył o 
zniecierpliwieniu. 
- Jednak uwaŜam, Ŝe tutejsza policja powinna się wreszcie nauczyć współpracować z 
obywatelami. 
- Będziemy współpracować? - zapytał Brett. -Zajmę panu tylko chwilę. - Lissa podała 
Aquariusowi listę ukradzionych przedmiotów. - Czy przyniesiono do pańskiego sklepu 
którąkolwiek z tych rzeczy? 
- Czy państwo na pewno nie pracujecie razem? - zapytał właściciel lombardu, rzuciwszy 
okiem na podaną mu listę. - Ten pan przed chwilą pokazał mi identyczny spis. 
- Te listy rzeczywiście są identyczne. Zapewniam pana jednak, Ŝe nie pracujemy razem. 

Aquarius pokiwał głową. Nie miał czasu na rozwiązywanie problemów tych dwojga. 
Dzwonek przy drzwiach wejściowych znów się odezwał, sygnalizując przybycie stałej 
klientki, i Aquarius zaczął się coraz bardziej niecierpliwić. 
- Jak juŜ mówiłem panu McKennie, ktoś przyszedł do mnie z tym - Aquarius wskazał 
palcem ostatnią pozycję na liście. 
Monety. Dlaczego złodziej zaniósł je do lombardu? Prawowity właściciel kolekcji bez 
wahania zapłaciłby dwa razy więcej niŜ Aquarius. Takie zachowanie zupełnie nie pasowało 
do obrazu przestępcy, jaki stworzyła sobie Lissa. A moŜe ostatniego włamania dokonał ktoś 
zupełnie inny? Raczej nie. Wszystkie pozostałe okoliczności były identyczne. A więc znów 
znalazła się w punkcie wyjścia, chyba Ŝe... 
- Czy podał panu nazwisko i adres? - zapytała. 
- Tu jest wszystko zapisane - powiedział Brett stukając palcem w swój notes. 
Lissa ukradkiem rzuciła okiem na kartkę z adresem i nazwiskiem. Oczywiście i jedno, i 
drugie było fałszywe, ale i tak na wszelki wypadek trzeba to sprawdzić. 
- Jak ten człowiek wyglądał? - zapytała. 
- Średniego wzrostu, w średnim wieku, szczupły i wytworny. Miał wąsy. Chce pani jeszcze 
coś wiedzieć?- zapytał Aquarius, spoglądając niespokojnie na stojącą obok Lissy kobietę. 
- Nie - powiedziała Lissa. Schowała swoje notatki do torebki. - Ale, niestety, musi pan oddać 
monety. Ktoś z policji po nie przyjedzie. Jest to, niestety, dowód rzeczowy. 
Aquarius nawet nie skinął jej głową, tylko zwrócił się do elegancko ubranej starszej pani, 
która właśnie wyjęła swoją ksiąŜeczkę czekową. 
- Chcesz sama sprawdzić ten adres czy pojedziemy razem? - zapytał Brett, otwierając Lissie 
drzwi. 
- Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego - oświadczyła i z wysoko podniesioną głową przestąpiła 
próg lombardu. Brett złapał ją za ramię, kiedy otwierała drzwi swego samochodu. - Czy 
mam cię aresztować za napaść na funkcjonariusza policji? - zwróciła się do niego z 
ironicznym uśmiechem. 
- Zaryzykuję. Jeśli tylko pozwolisz sobie coś wyjaśnić - powiedział powaŜnym tonem. 
- Nie ma co wyjaśniać. Poświęciłeś trochę czasu i zdobyłeś, co chciałeś. - Wcale nie miała 
ochoty go słuchać. Czuła się uraŜona i pragnęła jak najszybciej odjechać. Tymczasem na 
przekór sobie wdała się z nim w rozmowę. 
- UwaŜasz, Ŝe wczoraj przyszedłem do ciebie, bo chciałem zapoznać się z twoimi notatkami? 
- Zgadza się. - Lissa musiała bardzo panować nad sobą, Ŝeby go nie uderzyć. 
- Niczego nie zrozumiałaś. Chciałem tylko ciebie. 
- Wypowiedział to zdanie zupełnie inaczej niŜ wszystkie poprzednie. Nie byle jak, ale 
spokojnie i stanowczo. Lissa oddałaby wszystko, Ŝeby w to uwierzyć. 
 
Trele-morele, pomyślała. Ale znów powróciło do niej wspomnienie ostatniej nocy. Poddała 
się. 
- Przeglądałeś moje papiery. 
- Przeglądałem. - Nawet nie próbował kłamać. 
- Dlaczego? 
- PoniewaŜ sama nie pozwoliłabyś mi ich przejrzeć. 
- Chcę wykryć sprawcę tych włamań. To dla mnie bardzo waŜne. 
- Nie masz doświadczenia. 
- Na pewno nie nabiorę doświadczenia, jeśli będę traciła czas na jałowe dyskusje. 
- Racja. Wobec tego razem nad tym popracujmy. 

- A potem powiemy Hansonowi, Ŝe odwaliłeś za mnie całą robotę. - Pokręciła głową. - O, nie, 
muszę poradzić sobie sama. To jedyny sposób, Ŝeby wreszcie we mnie uwierzył. Tylko 
przestań mi wchodzić w drogę. 
- Czy ja ci przeszkadzam? - zapytał z uśmiechem. 
- Owszem, przeszkadzasz. - Skąd on ma ten dar łagodzenia jej gniewu? Natychmiast musi 
przestać myśleć o Bretcie, bo inaczej nigdy nie skoncentruje się na pracy. 
- Dobrze wiedzieć. Jeśli chcesz, podwiozę cię - zaproponował. 
- Nie, dziękuję. Pojadę swoim samochodem. Jestem na słuŜbie. - Brett, odejdź wreszcie, 
błagała w duchu. 
- O której kończysz słuŜbę? - widocznie nie pojął, o co jej chodzi. 
- O piątej. - Dobrze wiedziała, co zamierza zrobić. Nie powinna się temu poddać, jeśli ma 
zamiar dalej prowadzić śledztwo. 
- No, to mamy jeszcze trzydzieści pięć minut. Trudno. Pojadę za tobą. 
Nie miała wątpliwości, Ŝe to zrobi. NiezaleŜnie od tego, czy mu na to pozwoli, czy nie. 
Jednak nie była w stanie gniewać się na niego tak bardzo, jak kilka minut temu. Znów mnie 
czaruje, pomyślała, a ja mu ulegam. PrzecieŜ wie, jak bardzo jej zaleŜy na zamknięciu tego 
śledztwa przed powrotem Broma. Teraz będzie jej pilnował. Przyczepi się jak rzep do psiego 
ogona. 
Zapamiętany z notatek Bretta adres, tak jak się spodziewała, okazał się fałszywy. Pod 
podanym przez złodzieja adresem mieściło się kino. Nie wiadomo dlaczego Lissa nie 
wierzyła w to, Ŝe włamywacz jest operatorem i Ŝe go tutaj znajdą. 
- Chcesz skorzystać z okazji? - zawołał Brett zatrzymując obok jej auta swoją corvette. 
- Z jakiej znów okazji? 
- śeby obejrzeć film - pokazał palcem afisz. - Bogie jest moim ulubionym aktorem. 
- Raczej nie. - Jak Brett moŜe myśleć o filmach, kiedy nasz włamywacz wciąŜ jest na 
wolności? Nasz włamywacz? CóŜ za pomysł, aby go tak określać. Oto skutki romansu z 
Brettem McKenna. 
- Grają „Sokoła maltańskiego". - JuŜ miała mu przypomnieć, Ŝe sama potrafi przeczytać 
afisz, ale on mówił dalej: - To film o detektywie. No chodź. Na pewno ci się spodoba - 
namawiał. Wziął Lissę za rękę i pociągnął w stronę okienka, w którym siedziała wyraźnie 
znudzona bezczynnością kasjerka. 
- Kończę słuŜbę dopiero za pięć minut - protestowała. 
- A więc poczekam. - Brett spojrzał na zegarek i puścił rękę dziewczyny. 
- Nie trzeba. Mam waŜniejsze sprawy na głowie niŜ oglądanie starych filmów. 
- Musicie się trochę rozluźnić, sierŜancie. Naucz się korzystać z małych przyjemności. 
Dobrze ci to zrobi. 
- Ja... - wyjąkała Lissa. Mówi do niej tak, jakby była starą panną z zakurzonej biblioteki. 
Jakby nie z nią wczoraj się kochał. I nie jej raporty przeglądał. Poczuła się rozgoryczona. 
- Jeszcze trzy minuty. - Znów spojrzał na zegarek. 
- Zaraz zacznę krzyczeć - uprzedziła go Lissa. 
- Jeśli ze mną nie pójdziesz, ja teŜ zacznę krzyczeć. I to znacznie głośniej. 
Poddała się. Nie bardzo wiedziała dlaczego. Naprawdę chciała odejść. Chciała wsiąść do 
swojego samochodu i odjechać, ale coś ją zatrzymało. Coś skłaniało ją, Ŝeby została z 
Brettem McKenną tak długo, jak tylko się da. 
- Zgoda. Dam Bogie'emu szansę - powiedziała. 
- A mnie? - zapytał Brett. - Mnie teŜ dasz szansę? 
- Muszę się zastanowić - Niech nie myśli, Ŝe tak łatwo mu wybaczy. Jest zbyt pewny siebie. 
- Czas minął - oświadczył Brett i podał Lissie ramię. - Jesteś juŜ wolna. 

Wcale nie, pomyślała. JuŜ nie. Długie, splątane więzy miłości są cienkie jak nić pajęcza i 
mocne jak stalowa lina. Została usidlona. 
- Muszę zawiadomić szefa, bo inaczej pomyśli, Ŝe uciekłam i zabrałam słuŜbowy samochód. I 
tak juŜ nie ma o mnie najlepszego zdania. 
Zadzwoniła do komisariatu. Powiedziała pełniącej dyŜur dziewczynie, Ŝe wpadła na nowy 
trop, Ŝe musi go sprawdzić i dopiero wtedy przyprowadzi samochód. 
-Ładnie powiedziane - pochwalił Brett, kiedy Lissa odłoŜyła słuchawkę. 
- Przestań. PrzecieŜ sprawdzam ślad. Jeśli tak bardzo chcesz mnie pilnować, na wypadek 
gdybym na coś wpadła, to dowiedz się, Ŝe mam zamiar zrobić to samo. 
- Fantastyczne! Po filmie pójdziemy do ciebie i... hm... popilnujemy się nawzajem. Nie ma 
balkonu - skrzywił się, kiedy weszli na widownię. 
- Po co ci balkon? - Ten facet wciąŜ ją zaskakiwał. —A po co męŜczyźnie, który ma w Ŝyłach 
krew, a nie wodę, potrzebny jest w kinie balkon? - zapytał, patrząc na nią z poŜądaniem w 
oczach. 
- Czy jest coś w Nowym Jorku, za czym tęsknisz, będąc w Kalifornii? - Lissa dyplomatycznie 
zmieniła temat. 
Nie zapominaj, tłumaczyła sobie, Ŝe on niedługo wraca do domu. Tutaj jest tylko 
przejazdem. Przez sześć miesięcy opiekuje się willą swojego kuzyna. Pół roku wystarczy, 
aby zatęsknić za domem. 
- Za tym, co najwaŜniejsze - powiedział Brett. Znalazł wreszcie rząd, który mu odpowiadał, i 
obejrzał dokładnie jeden z foteli. - Czysty - oświadczył triumfalnie i dopiero wtedy pozwolił 
Lissie usiąść. - Pani tron czeka, madame. 
-Nie odpowiedziałeś na moje pytanie! - Koniecznie chciała wszystko wiedzieć. 
A właściwie, co ją to w końcu obchodzi? PrzecieŜ on i tak wyjedzie. Dzielić ich od siebie 
będzie pięć tysięcy kilometrów. 
- Tęsknię za dobrą pizzą, lodami... 
- To jest dla ciebie najwaŜniejsze? - zapytała z niedowierzaniem. 
- To tylko cześć. Cii... Oglądaj film. 
- Oczywiście. - Brett po chwili wrócił do tematu. 
- Kalifornia daje człowiekowi mnóstwo rzeczy, których nie uświadczysz w Nowym Jorku. 
- Na przykład? - Serce Lissy zaczęło uderzać troszeczkę mocniej. 
- Macie tu rewelacyjne hamburgery... 
Dlaczego te słowa tak ją rozczarowały? PrzecieŜ sama lubi hamburgery... Ostatno nawet 
czuje się jak hamburger. Przez tego łajdaka jej mózg zmienił się w kawałek mielonej 
wołowiny. Postępuje jak kompletna idiotka, bo zamiast pracować, siedzi tu i ogląda jakiś 
głupi film. 
- ...i chyba najbardziej czarujących gliniarzy, jakich gdziekolwiek spotkałem — dokończył 
Brett z szelmowskim uśmiechem. 
Sprytne. Ten komplement przeznaczono dla niej, ale poczuła się obraŜona. Kpi sobie z niej 
w Ŝywe oczy, odpowiadając w ten sposób na jej pytanie. 
- Musisz wiedzieć... - zaczęła. 
- Cicho - szepnął jej do ucha. - Nie chciałem cię obrazić. 
- Oglądaj ten swój film. - Odwróciła się do ekranu. 
- Dziwne, ale Bogie nie fascynuje mnie juŜ tak jak kiedyś - szepnął Brett. PołoŜył rękę na jej 
kolanie. 
Lissa zadrŜała. Dlaczego nie potrafi lepiej nad sobą panować? Dlaczego do tej pory nie 
uodporniła się na jego urok? Dlaczego ona nie moŜe dyktować warunków tej gry? Chciałaby 
chociaŜ raz zapanować nad sytuacją. 

- Dziwne - powiedziała nie spuszczając oczu z ekranu - bo mnie wydaje się niezły. - 
Próbowała zachęcić Bretta do oglądania filmu, ale musiał wyczuć, Ŝe nie robiła tego 
szczerze. Zaproponował, Ŝeby darowali sobie resztę seansu, a ona oczywiście od razu się 
zgodziła. 
- Mówiłeś, Ŝe tęsknisz za lodami - odezwała się, zobaczywszy w pobliŜu małą lodziarnię. 
-Tak, ale... 
- No to chodźmy. - Wzięła go za rękę i pociągnęła za sobą na drugą stronę ulicy. Jakimś 
cudem nie wpadła pod Ŝaden z przejeŜdŜających samochodów. Udało jej się nawet ominąć 
szalonego młodzieńca na deskorolce, który o mało nie zwalił ich z nóg. 
- Jaki smak lubisz najbardziej? - zapytała, gdy usiedli przy stoliku. 
- Twój. - Nachylił się nad Lissą, nie zwracając najmniejszej uwagi na nadchodzącą właśnie 
kelnerkę. 
- Dla tego pana proszę podać lody truskawkowe - powiedziała Lissa do przyglądającej się jej 
z zazdrością kobiety. - Zresztą dla mnie teŜ. 
- No i jak? - zapytała, kiedy Brett spróbował odrobinę ze stojącego przed nim pucharu. - Czy 
smakują tak jak te w Nowym Jorku? 
Nie odpowiedział od razu. Był zbyt zajęty pochłanianiem owocowych kulek. Lissa 
uśmiechała się do siebie. Nie przypuszczała, Ŝe Brett tak przepada za lodami. 
- Muszę przyznać - odezwał się wreszcie, kiedy w pucharku została tylko resztka na dnie - 
Ŝe są nawet lepsze niŜ wszystkie, jakie dotąd jadłem w Nowym Jorku. Nie znasz 
przypadkiem jakiejś dobrej pizzerii? 
- Pewnie, Ŝe znam. Po prostu potrzebujesz kogoś, kto by ci wskazał właściwe miejsca. 
- Niektóre sam znalazłem. - Uśmiechnął się szelmowsko do Lissy. 
Pizzerię po brzegi wypełniał tłum stałych klientów. Pachniało przyprawami i 
aromatycznym topionym serem. 
- Zupełnie jak w Nowym Jorku - stwierdził Brett. 
- Nie widzę Ŝadnej róŜnicy. 
- A nie mówiłam - uśmiechnęła się. 
Jeszcze w kinie postanowiła sobie, Ŝe dzisiejszy wieczór poświęci wyłącznie przyjemnościom. 
Jutro znów rzuci się w wir pracy, ale dziś pozwoli sobie na taką samą beztroskę, jaką 
zachowuje Brett. Trzeba się cieszyć kaŜdą chwilą. Niedługo śledztwo zostanie zakończone, 
Richard wróci z Europy i juŜ nic nie zatrzyma Bretta w Kalifornii. Dobrze o tym wiedziała i 
jak skrzętna mrówka robiła zapasy na nadchodzącą cięŜką zimę. Zapas wspomnień na 
długą, cięŜką zimę bez Bretta. 
- Popatrz tylko. Cieniutkie ciasto, duŜo dodatków i doskonały sos. Czego jeszcze chcieć? - 
entuzjazmowała się Lissa. 
- Coś by się znalazło - powiedział Brett patrząc jej głęboko w oczy. Słowa i sytuacja nie były 
wprawdzie szczególnie romantyczne, a mimo to zrobiły na niej wraŜenie. 
- MoŜesz to mieć w kaŜdej chwili - powiedziała cichutko. Miała nadzieję, Ŝe to oświadczenie 
rozpłynie się w otaczającym ich gwarze, Ŝe Brett nie usłyszy jej słów. Usłyszał. 
-Kelner! - wrzasnął, przekrzykując panujący w pizzerii hałas. - Proszę nam zapakować 
nasze porcje - powiedział do młodego człowieka, który pojawił się przy stoliku. - Chodźmy do 
domu - poprosił. 
Do domu. Powiedział tak, jakby jej mały domek uwaŜał takŜe za swój dom. Znów cię ponosi 
fantazja, ostrzegła Lissa samą siebie, ale niecierpliwe oczekiwanie juŜ wypełniło całe jej 
ciało. Jedz, pij i wesel się. PrzecieŜ tego właśnie chciała. Rozluźnijcie się, sierŜancie. 
- Ty zawieziesz pizzę czy ja mam to zrobić? - zapytał Brett w drodze do samochodu. W jednej 
ręce trzymał kartonowe pudełko, a drugą ściskał dłoń Lissy. 
-To twój pomysł. A ja nie chcę ryzykować tłustych plam na tapicerce. Spotkamy się w domu. 

- MoŜesz na mnie liczyć - zapewnił wsiadając do swojej corvetty. 
Lissa przez całą drogę powtarzała sobie, Ŝe to zupełne wariactwo. Powinna mieć świeŜy 
umysł. Brom i tak wyjątkowo długo nie wraca do pracy. Jak długo będzie jeszcze mogła 
prowadzić śledztwo? A przecieŜ nie posunęła się ani o pół kroku, kaŜdy ślad prowadzi 
donikąd... No, nie, tego nie moŜna powiedzieć. Liczne ślady prowadzą... do Bretta. A moŜe 
po prostu nie naleŜy z tym walczyć? To teŜ się nie uda. Przeszkadza jej instynkt 
samozachowawczy. Tak źle i tak niedobrze, pomyślała ze smutkiem. 
Nawet nie zauwaŜyła, kiedy podjechała pod drzwi swojego domu. Obserwowała we 
wstecznym lusterku, jak Brett zatrzymuje swój samochód, jak z niego wysiada... 
Jesteś po prostu beznadziejnie zakochana, szepnął złośliwy skrzat w jej uchu. O tak, 
nareszcie padło właściwe słowo. Beznadziejnie. 
 
 
ROZDZIAŁ JEDENASTY 
Brett został u niej na noc. Kochali się długo i namiętnie, odkrywając wciąŜ nowe rodzaje 
rozkoszy. Lecz szczęście Lissy zatruwała myśl o nieuchronnie zbliŜającym się rozstaniu z 
Brettem. Myślała o tym, kiedy nad ranem zasypiała w jego ramionach. Czuła się jak Ŝeglarz 
przemierzający ocean na papierowym okręcie. Czekała ją nieuchronna katastrofa. 
Dlaczego nie mogła polegać na swoim zdrowym rozsądku? Brett przewrócił jej świat do góry 
nogami i oboje dobrze o tym wiedzieli. Dlaczego mu na to pozwoliła? Dlaczego? PoniewaŜ 
była to najwspanialsza przygoda, jaka jej się w Ŝyciu przydarzyła. Nic ją nie obchodziło, jak 
się zakończy. 
- O czym myślisz? - zapytał Brett. Uniósł się na łokciu i odsunął pasmo jasnych włosów, 
które opadło Lissie na oczy. - Co się stało? 
- Myślę o pewnej nieszczęśliwie zakochanej dziewczynie - wyjaśniła, wpatrując się w sufit. 
Gdyby spojrzała mu w oczy, na pewno zobaczyłby w nich wszystkie rozterki, z których nie 
chciała mu się zwierzyć. Gdyby spojrzała mu w oczy, natychmiast wyczytałby z nich cały 
ogrom jej uczuć. Wystarczy, Ŝe sama była świadoma zgubnej siły ciepłego, wspaniałego ciała 
Bretta. Właściwie dlaczego zgubnej? Czy to grzech, Ŝe człowiekowi jest dobrze? Trzeba 
chwytać szczęście, kiedy to moŜliwe. Nie wolno wszystkiego analizować i Ŝądać od Ŝycia 
kontraktu gwarantującego szczęśliwy finał przedsięwzięcia. Liczy się tylko teraźniejszość. 
Chcę Bretta dziś, teraz, powiedziała sobie. Niestety, jutro teŜ będzie go chciała. 
-Hej, obudź się. Co się z tobą dzieje? - Brett leniwie gładził nagie ciało Lissy. Znów za nim 
zatęskniła. Jak bardzo będzie tęsknić, kiedy on wyjedzie? 
- Nieczęsto korzystasz z domu Richarda - powiedziała, Ŝeby zmienić temat. - On chyba juŜ 
niedługo wraca? 
- Mniej więcej za tydzień, ale korzystanie z jego domu nie jest najwaŜniejszą sprawą w 
moim Ŝyciu - powiedział głaszcząc pierś dziewczyny. 
Ciało Lissy poddawało się jego pieszczotom. Sama obecność Bretta rozpalała je jak 
pochodnię. 
- A co jest dla ciebie najwaŜniejsze? - Nie powinna była zadawać tego pytania, a jednak to 
zrobiła. Nie mogła się powstrzymać. 
Zamiast odpowiedzieć, Brett zamknął jej usta pocałunkami. Czy słowa naprawdę są 
potrzebne? 
Lissa zrozumiała to jednoznacznie. Miała rację. Dla niego najwaŜniejsze jest śledztwo. Jest 
zbyt uczciwy, Ŝeby kłamać, więc wolał nic nie mówić. Obok trawiącego jej duszę Ŝaru 
pojawiło się nowe, gorzkie uczucie. Smutek. 
Lissa wrzuciła do kosza na śmieci kolejną zmiętą kartkę papieru maszynowego. Kto to 
wymyślił, Ŝe trzeba pisać raporty z kaŜdego etapu bezowocnego dochodzenia. Nie cierpiała 

tego. Rozumiała sens pisania raportu po zakończeniu śledztwa, ale nudne uwiecznianie nic 
nie znaczących i prowadzących donikąd szczegółów uwaŜała za stratę czasu. Nie 
przeszkadzał jej panujący wokół hałas. Nie obchodziło ją nic poza faktem, Ŝe czas uciekał. I 
to zarówno jej słuŜbowy, jak i prywatny. Co gorsza, włamywacz jak na złość akurat teraz 
przyczaił się. Ostatnim jego wyczynem była kradzieŜ kolekcji monet pana Andrewsa. Odkąd 
pojawił się z monetami w lombardzie, wszelki ślad po nim zaginął. Jakby nagle postanowił 
zaniechać kradzieŜy. No, pięknie. Oto obrońca prawa, stróŜ porządku publicznego marzy o 
tym, Ŝeby złodziej znów dokonał włamania, bo moŜe tym razem uda mu się go złapać. Na 
swoje usprawiedliwienie miała tylko to, Ŝe wcale nie Ŝyczyła sobie ucieczki złodzieja z 
łupem. Chciała, Ŝeby zostawił jakiś ślad, który pomoŜe zidentyfikować tego nieuchwytnego 
dotąd przestępcę. 
MoŜesz sobie pomarzyć, westchnęła. Odsunęła od siebie wszystko, co mogłoby jej 
przeszkodzić w pracy. Teraz została tylko jedna moŜliwość działania. Niestety, to działanie 
prawdopodobnie nic nowego do sprawy nic wniesie, a tylko jej przysporzy dodatkowej 
papierkowej roboty. 
Lissa wyłączyła niesamowicie buczącą elektryczną maszynę do pisania. Postanowiła, Ŝe 
raport napisze później, a tymczasem spróbuje raz jeszcze porozmawiać ze wszystkimi 
okradzionymi. 
Poszkodowanymi byli w większości emeryci po sześćdziesiątce. Tylko jeden z nich miał 
około czterdziestu pięciu lat. Pan Keller był miłym, wesołym człowiekiem. Mieszkał sam w 
bardzo skromnym domu. To jemu skradziono wspaniałą kolekcję broni palnej. Był drugą z 
kolei ofiarą włamywacza. 
Po wejściu do jego domu Lissa usłyszała znajomy głos, który, jak się wkrótce przekonała, 
dobiegał ze znajdującego się w salonie telewizora. Keller od czasu do czasu rzucał okiem na 
ekran, Ŝeby nie stracić wątku. 
-To Bogart - usprawiedliwił się przed Lissą. - Moja ulubiona „Casablanca". 
Ten aktor ma wielu sympatyków, pomyślała Lissa. Czy juŜ wszystko, na miłość boską, 
będzie jej się kojarzyć z Brettem?! 
- Ja teŜ lubię Bogarta. - Uśmiechnęła się do wysportowanego męŜczyzny. Powinnam raczej 
powiedzieć, Ŝe lubię jednego z entuzjastów Bogarta, poprawiła się w myślach. 
- MoŜe chce pani obejrzeć ze mną ten film? - zaproponował Keller. Poprosił, by usiadła na 
kanapie, na której poniewierały się porozrzucane gazety. Lissa stwierdziła, Ŝe ma do 
czynienia z bałaganiarzem. Ucieszyło ją, Ŝe spotkała pokrewną duszę. 
- Niestety, jestem na słuŜbie. 
Pomimo Ŝe bardzo chciał jej pomóc, Keller nie potrafił wnieść nic nowego do sprawy. 
Wychodząc, Lissa zauwaŜyła na ścianie trzy oprawione w ramki dyplomy. W korytarzu nie 
było ani okien, ani dobrego oświetlenia, ale wytęŜywszy wzrok, zdołała odczytać ich treść, 
informującą, Ŝe właściciel jest mistrzem brydŜowym jakiegoś klubu. Dyplomy wydawano w 
następujących po sobie latach. Ostatni miał datę z poprzedniego roku. 
- Lubi pan grać w brydŜa? - zapytała. 
- Człowiekowi na emeryturze niewiele więcej pozostaje. 
Nie co dzień spotyka się człowieka po czterdziestce, który juŜ jest na emeryturze, pomyślała 
Lissa, ale zaraz przypomniała sobie, Ŝe w jej raportach była o tym wzmianka. Keller dostał 
pokaźną sumkę z towarzystwa ubezpieczeniowego po jakimś wypadku, któremu uległ pięć 
lat temu. Doznał wtedy urazu kręgosłupa. 
-Poza tym brydŜ utrzymuje w dobrej kondycji moje szare komórki. W tym roku, niestety, 
straciłem mistrzostwo. - Spochmurniał. 
Lissa wyczuła, Ŝe była to dla niego strata tak samo bolesna, jak poraŜka w meczu 
pucharowym dla druŜyny piłkarskiej. 

- Wygrał kompletny idiota. Po prostu miał szczęście... - Keller opanował się. Pogodny 
uśmiech powrócił na jego twarz. - Przepraszam, trochę mnie poniosło. - Odgłosy strzelaniny 
sprawiły, Ŝe znów zaczął ukradkiem spoglądać na ekran telewizora. 
- Nie będę panu juŜ przeszkadzać - powiedziała Lissa. PoŜegnała się i wyszła. 
Śledztwo wciąŜ tkwiło w martwym punkcie. Przez całe popołudnie czegoś szukała. Nie 
miała pojęcia, czego, ale czuła, Ŝe jeśli na to trafi, od razu będzie wiedziała, kto jest 
włamywaczem. Naprawdę iście naukowe podejście do sprawy, kpiła sama z siebie. 
Lissa wróciła do komisariatu. Zadzwoniła do pobliskiej knajpki, zamówiła pizzę, a potem 
siedząc przy stole pogrąŜyła się w rozmyślaniach. Myślała przede wszystkim o Bretcie i o 
spędzonej z nim nocy. NiezaleŜnie od wagi spraw, jakimi się zajmowała, twarz tego 
męŜczyzny nieustannie pojawiała jej się przed oczami. Odsunęła talerz z przyniesioną przed 
chwilą przez posłańca pizzą i jak w gorączce zaczęła sporządzać listę faktów związanych z 
serią włamań. 
Zacznijmy od tego, co wiemy ponad wszelką wątpliwość. Bardzo niewiele, pomyślała ponuro. 
Ten złodziej jest bardzo drobiazgowy i dokładny. Zawsze przychodzi wtedy, kiedy nikogo nie 
ma w domu. Zabiera tylko niektóre rzeczy. RóŜnego rodzaju kolekcje. Te fakty wskazują na 
osobę, która wie, co robi i dobrze zna swoje ofiary. Wszystkich włamań dokonano w 
promieniu siedmiu kilometrów. Co łączy tych ludzi, poza wiekiem? Nie, wiek teŜ nie. Keller 
jest znacznie młodszy od innych okradzionych osób. Ale wszyscy są na emeryturze. No więc? 
Czego to dowodzi? Niczego, westchnęła Lissa. Zupełnie niczego. Szczerze wątpiła, by jakiś 
włamywacz metodycznie okradał emerytów kolekcjonujących wartościowe przedmioty. Ale 
przecieŜ coś w tym musi być. Co przegapiła? 
Mucha zabrzęczała jej nad uchem i lotem błyskawicy opadła na nie dojedzony kawałek 
pizzy. Lissa odgoniła ją, ale owad co chwila wracał. Zamknęła oczy. W skupieniu raz jeszcze 
zaczęła analizować wszystkie fakty, lecz nic nie wskazywało, Ŝe uda jej się rozwiązać tę 
zagadkę. 
Dzień pracy wreszcie dobiegł końca. Usiadła za kierownicą swojego mustanga. Staruszek 
zakaszlał kilka razy, zanim wreszcie zapalił. Nie jest to absolutnie niezawodny pojazd, 
pomyślała, ale na razie musi jej wystarczyć. Postanowiła rozejrzeć się po okolicy. Miała 
nadzieję, Ŝe moŜe coś jej wpadnie w oko. 
Przyznaj się, pomyślała. Masz nadzieję, Ŝe ten włamywacz zaplanował sobie na dziś nową 
kradzieŜ. Byłby to doprawdy szczęśliwy zbieg okoliczności. Miałaby wówczas jedyną okazję 
schwytania tego łajdaka na gorącym uczynku. 
Jeździła po ulicach myśląc sobie, Ŝe zamiast szczęścia czeka ją zmęczenie. Wskazówka 
poziomu paliwa zbliŜała się do zera. Będzie musiała przerwać patrolowanie i poszukać stacji 
benzynowej. 
Jeśli on w ogóle gdzieś się dzisiaj włamie, pomyślała ponuro Lissa, zrobi to pewnie wtedy, 
kiedy będą wlewać benzynę do zbiornika jej auta. Poczuła ból w plecach. 
Przypomniała sobie dłonie Bretta pieszczące jej nagie ramiona. Westchnęła. Dlaczego 
wszystkie jej myśli krąŜą wokół tego męŜczyzny? 
BrydŜ! To jest to! Oto klucz do rozwiązania zagadki! Stary pan Andrews kazał jej się 
spieszyć, bo chciał zdąŜyć na partyjkę brydŜa. MoŜe wszyscy właściciele zrabowanych 
kolekcji naleŜą do tego samego klubu brydŜowego? Na pewno warto to sprawdzić. Ale nawet 
jeśli tak jest, to co z tego wynika? Na jednym fakcie, sierŜancie, nie moŜna opierać Ŝadnej 
hipotezy. SierŜancie. Tak w Ŝartach nazywał ją Brett. Na pewno ma zamiar dziś ją 
odwiedzić. Lissa Ŝałowała, Ŝe nie są teraz razem. śałowała, Ŝe cały dzień nie mogą być 
razem, chociaŜ jego obecność nie pomogłaby jej w rozwiązaniu zagadki. Sama musi sobie 
poradzić z tym śledztwem. Sama. Tak jak będzie to robiła, kiedy Brett wyjedzie do Nowego 
Jorku. Cholerne miejsce! Mogłoby do tego czasu zapaść się pod ziemię. Nie, to Kalifornię 

czeka taki los po następnym trzęsieniu ziemi. Widzisz, uśmiechnęła się do siebie ponuro, 
nie ma wyjścia. 
Gdy jechała do stacji benzynowej, coś zwróciło jej uwagę. Ktoś biegł. Ten ktoś był ubrany na 
czarno. Gdyby nie to, Ŝe przyzwyczaiła oczy do wpatrywania się w ciemności, wcale by go 
nie zauwaŜyła. Lissa gwałtownie zawróciła i ruszyła w kierunku biegnącego męŜczyzny. 
Odgłos nadjeŜdŜającego samochodu przestraszył go. Człowiek ten jednym susem pokonał 
metalowe ogrodzenie. Lissa z piskiem opon zatrzymała mustanga i wyskoczyła z auta. 
- Stać! Policja! - zawołała. 
Na uciekającym nie zrobiło to jednak najmniejszego wraŜenia. Biegł coraz szybciej. 
Niezły z niego sprinter, pomyślała Lissa i równieŜ przeskoczyła ogrodzenie. MęŜczyzna 
uciekał w stronę portu i wpadł między kołyszące się na falach jachty. Lissa pędziła za nim. 
Słyszała tylko własny oddech i stukanie desek pod stopami. Miał nad nią przewagę, ale ona 
była lŜejsza i bardziej wysportowana. 
MęŜczyzna odwrócił się na ułamek sekundy. Usłyszała odgłos wystrzału i zobaczyła 
charakterystyczny błysk. Ma broń! 
Lissa ukryła się za burtą jednego z jachtów. Wyjęła i odbezpieczyła swój pistolet. Nigdy 
przedtem do niej nie strzelano. Z gotowym do strzału pistoletem ostroŜnie wyjrzała zza 
osłaniającej ją łodzi. 
PrzecieŜ nie mogę przesiedzieć całej nocy za tym jachtem, powiedziała do siebie i wyczołgała 
się na otwartą przestrzeń. 
Cisza. Powoli wstała. W tej samej chwili usłyszała za plecami czyjeś kroki. Bandyta nie był 
sam! Znów rozległy się strzały. Ktoś chwycił ją za nogi, powalił na ziemię i wrzucił do wody. 
Zachłysnęła się. Ciemne fale zatoki momentalnie zamknęły się nad dziewczyną. Zaczęła 
tonąć. Płyń, pomyślała rozpaczliwie. Po chwili wynurzyła się na powierzchnię i rozgarniając 
wodę zaczęła płynąć w stronę portu. Właśnie wtedy usłyszała chlupnięcie. Przestraszona 
rozejrzała się dookoła, próbując wypatrzeć przeciwnika, zanim on ją znajdzie. Najlepsze co 
mogła w tej sytuacji zrobić, to odpłynąć, a potem okręŜną drogą powrócić na brzeg. Zaczęła 
realizować ten plan. Przeraziła się widząc wynurzającą się przed nią postać. Promień 
księŜyca oświetlił twarz prześladowcy. 
- Brett! - zawołała. - Co ty tu robisz? 
-A jak myślisz? - Chwycił ją mocno i płynął z nią do brzegu. - Ratuję cię. 
- Nie potrzebuję ratunku! - wymamrotała walcząc z zalewającą jej usta falą. 
Zupełnie nie zwracał uwagi na jej protesty. Jedną ręką przytrzymał się pomostu, a drugą 
wyciągnął z wody Lissę. 
- Zawsze o tym marzyłem. - Podciągnął się na rękach i usiadł na deskach obok dziewczyny. - 
Poczekaj tu - polecił i wstał. 
O, nie! Natychmiast zrozumiała, co ma zamiar zrobić. Zerwała się i pobiegła za nim. Nie 
pozwoli mu złapać jej podejrzanego. 
Tej nocy jednak nikomu nie było to sądzone. W porcie nie było Ŝywej duszy. Lissa opadła na 
stojącą na końcu mola drewnianą ławkę. Brett usiadł obok niej. Wyglądali jak dwie zmokłe 
kury. 
- Przyjrzałeś się im? - zapytała, odgarniając z twarzy mokre włosy. 
- Im? - powtórzył jak echo Brett. - Był tylko jeden. -Nieprawda. Ścigałam jednego, a potem 
ktoś mnie zaskoczył od tyłu. 
- To ja - przyznał się zakłopotany Brett. 
- Ty? - Lissa przyglądała mu się podejrzliwie. - To ty mnie wrzuciłeś do wody? Więc po co 
mnie ratowałeś, skoro przedtem postanowiłeś mnie utopić? Zmieniłeś nagle zdanie? - 
zapytała z przekąsem. Wszystko zepsuł. Mogła złapać złodzieja, a on jej w tym przeszkodził. 

-JuŜ zdecydowałem, co chcę z tobą zrobić - oświadczył. Lissa uznała, Ŝe zabrzmiało to co 
najmniej dwuznacznie. - Do wody wrzuciłem cię przez przypadek. Chciałem tylko usunąć cię 
z linii strzału. Wystawiłaś mu się jak zając na miedzy. 
-Mam broń - zawiadomiła go lodowatym tonem. Co on sobie wyobraŜa? śe ona zupełnie nic 
nie umie? 
- Zgoda - poprawił się. - Jak zając z pistoletem. 
- Mój pistolet! - jęknęła. - Wspaniale. Po prostu rewelacyjnie. Hanson się ucieszy. KaŜe mi 
przeprowadzać dzieci przez ulicę. To wszystko twoja wina. - Rzuciła Brettowi pełne 
nienawiści spojrzenie. 
- No juŜ dobrze - podniósł ręce do góry - niech będzie, Ŝe to moja wina. Nie rozumiesz, Ŝe się 
o ciebie bałem? - W normalnych warunkach taki przejaw troski bardzo by ją wzruszył, teraz 
jednak czuła wyłącznie dojmujące zimno. Na domiar złego od zatoki wiał chłodny wiatr. 
- Bardzo to miłe z twojej strony - odparła - ale pracowałam w policji, zanim się pojawiłeś, i 
jakoś dawałam sobie radę. 
-Teraz musimy pomyśleć o tym, Ŝeby jak najszybciej rozebrać cię z tego mokrego ubrania - 
powiedział Brett, leciutko popychając ją w stronę samochodu. 
- Czy tylko o tym potrafisz myśleć? 
- Czasami rzeczywiście tylko o tym myślę. Chciałbym cię rozbierać powoli, bez pośpiechu, aŜ 
bylibyśmy tak podnieceni, Ŝe Ŝadne z nas nie mogłoby tego dłuŜej znieść. Bardzo często o 
tym myślę. - Objął Lissę i pocałował ją. Ich mokre ciała prawie przykleiły się do siebie. 
Ten Ŝar, który on we mnie wzbudza, nie wysuszy mi ubrania, pomyślała i nagle kichnęła. 
- Na zdrowie - powiedział uprzejmie Brett. 
- Chodź. Oboje musimy wejść do suszarki. 
- Dlaczego nie? - Objął ją ociekającym od wody ramieniem. - Jeśli o mnie chodzi, to juŜ mnie 
odwirowałaś. 
- Wirowanie odbywa się w pralce, nie w suszarce. 
- Jak człowiek ma zawroty głowy, to moŜe o tym nie pamiętać. 
Lissa bardzo wątpiła, czy Brett w ogóle kiedykolwiek miewa zawroty głowy. Jest silny, 
wytrwały i posiada niesłychanie przenikliwy umysł. 
- Skąd się wziąłeś nad zatoką? - zapytała Lissa, otwierając drzwi swego domu. Zanim 
zdąŜyli wejść do środka, wpadła na nich Agatha, machnęła swojej pani ogonkiem i zaraz 
zaczęła się łasić do Bretta. - On cię jutro nie nakarmi - przypomniała jej Lissa. 
Weszła do kuchni, Ŝeby wstawić wodę na herbatę. Koniecznie musiała się napić czegoś gorą-
cego. 
- Patrolowałem okolicę - powiedział Brett, drapiąc Agathę za uchem. - Tak samo jak ty. 
- Nie wydaje ci się dziwne, Ŝe oboje znaleźliśmy się o tej samej porze w tym samym miejscu? 
- Wcale nie takie dziwne. ZauwaŜyłem twój samochód i pojechałem za tobą. 
- Dlaczego? 
- Bo nie chciałem, Ŝeby ci się przydarzyło coś złego. Powiedz raczej, Ŝe chciałeś sprawdzić, 
czy przypadkiem nie wpadłam na jakiś trop, pomyślała. 
-Wzruszające - mruknęła, sięgając do kredensu po filiŜanki. 
Brett nagle znalazł się za jej plecami i bez uprzedzenia rozpiął jej spódnicę. Potem 
przesunął dłonią po biodrze Lissy. 
- Co ty wyprawiasz? - O mało nie upuściła filiŜanek. 
- Dotykam cię. - Zrobił niewinną minę. 
- Nic nie rozumiesz. - Odwróciła się do niego. Wtedy właśnie poczuła, Ŝe to właśnie ona nic 
nie rozumie. Nie była w stanie myśleć o niczym, nawet o przeprowadzonym przez siebie 
śledztwie, gdy tylko pojawiał się Brett. 

- Och, bardzo dobrze rozumiem - upierał się. Jednym ruchem pozbawił Lissę spódniczki, 
która zwinęła się u stóp dziewczyny. 
Brett ma rację, trzeba zdjąć to mokre ubranie, pomyślała. 
-Tak się to robi. - Brett rozpiął jej bluzkę i dotknął palcem brzegu koronkowego stanika. 
Piersi Lissy tylko na to czekały. Pragnęły, Ŝeby ich dotykał, Ŝeby je pieścił. 
-I tak. - Nachylił się i musnął wargami jedwabistą skórę na szyi dziewczyny. - Dobre. Lubię 
smak soli - szepnął. 
Miała ochotę się roześmiać. Nie mogła. Jedyne co w tej chwili mogła zrobić, to czekać na 
następną pieszczotę, na jeszcze jedno zmysłowe dotknięcie, które sprawi, Ŝe jej ciało 
zapłonie jak pochodnia. 
- Szczególnie lubię dotykać cię w tym miejscu. 
- Zsunął obie dłonie na biodra Lissy. Nie wiedziała, jak to zrobił, ale, nim się spostrzegła, 
juŜ stała przed nim zupełnie naga. ZadrŜała, poczuwszy na skórze gorący dotyk jego palców. 
Ten człowiek potrafił zawładnąć nią całkowicie. 
- Robiłaś notatki? - zapytał z szelmowskim uśmiechem. 
- Co takiego? 
- Sprawdzimy, czego się nauczyłaś. - PołoŜył jej dłoń na swoim torsie. - PokaŜ mi. 
- OtóŜ - Lissa podjęła grę - dotykać naleŜy tutaj. 
- Rozpięła Brettowi koszulę, zdjęła ją i okryła jego tors mnóstwem pocałunków. -I tutaj - 
powiedziała i opuściła ręce. Chciała zsunąć mu spodnie, jednak rozmyśliła się i ułatwiła 
sobie zadanie. Rytmicznymi, powolnymi ruchami jednocześnie zdejmowała z niego i spod-
nie, i slipy. Miarowy rytm miał go podniecić, sprawić, aby pragnął jej tak, jak ona jego. 
Reakcja Bretta świadczyła o tym, Ŝe jej się udało. Chwycił Lissę w objęcia. Chciało jej się 
krzyczeć. Uwielbiała to. Szalała za jego muskularnym, twardym ciałem. Najcudowniej 
jednak było czuć jego wargi na swoich. Nigdy w Ŝyciu nie smakowała niczego tak słodkiego, 
tak podniecającego... 
Woda się zagotowała i czajnik gwizdał jak oszalały. 
- Trzeba to wyłączyć - mruknął Brett, ledwie odrywając wargi od ust dziewczyny. Lissa 
wyciągnęła rękę i na ślepo zgasiła palnik. Udało jej się nie oderwać od Bretta. 
- Dokąd pójdziemy? - zapytał, unosząc ją w ramionach. 
-Dokądkolwiek zaprowadzą mnie twoje pocałunki - szepnęła i... kichnęła. 
- Czy znów mam ci Ŝyczyć zdrowia? - zapytał po drodze do sypialni. - Poprzednie Ŝyczenie 
chyba się nie spełniło. 
Lissa juŜ poczuła się lepiej. Przynajmniej tego wieczoru czuła się bardzo, bardzo dobrze. 
 
 
ROZDZIAŁ DWUNASTY 
- CzyŜbyś zamierzała dziś iść do pracy? - zapytał Brett. Siedział na brzegu łóŜka i z troską 
przyglądał się kaszlącej i zakatarzonej Lissie. 
- Czuję się dobrze. - Miała nadzieję, Ŝe zabrzmi to wiarygodnie. - Brom wciąŜ choruje, więc 
ja muszę korzystać z okazji, dopóki mogę. - Zsunęła się na brzeg łóŜka i postawiła stopy na 
podłodze. 
- Naprawdę nie powinnaś wstawać. 
- Daj mi spokój - poprosiła. Bo mogę ci ulec, dodała w myślach, a jeszcze nigdy w Ŝyciu nie 
spóźniłam się do pracy. 
- Nie o to mi chodzi. Naprawdę powinnaś bardziej dbać o siebie - tłumaczył Brett, idąc za 
nią do kuchni. 
- Nie musiałabym o siebie dbać, gdyby ktoś nie wrzucił mnie wczoraj do wody - odgryzła się. 
Otworzyła lodówkę, chcąc znaleźć pudełko z jajkami. Dlaczego wszystko zawsze się przede 

mną chowa? pomyślała. - Jak sądzisz, czy ten człowiek, który wczoraj do nas strzelał, to był 
nasz włamywacz?- zapytała grzebiąc w lodówce. 
- Poczekaj. Ja to zrobię - powiedział Brett i odsunął Lissę na bok. - Nie sądzę. Nasz 
włamywacz nie jest agresywny.   Zapobiegłaś jakiejś  innej   kradzieŜy - uśmiechnął się do 
niej. - Jajka? 
- Tak. - Usiadła na krześle, zbyt obolała, Ŝeby protestować przeciwko czemukolwiek. 
Przygładziła dłonią włosy. Powinna się uczesać, ale nie chciało się jej szukać grzebienia. 
-Jeszcze raz muszę ci przypomnieć, Ŝe nie chciałem cię wrzucić do wody, a tylko odsunąć z 
linii strzału. MoŜe nie zauwaŜyłaś, ale on nie strzelał ślepymi nabojami. Zrobić jajecznicę? 
-Tak, proszę - skinęła głową. - Jestem policjantką i chyba potrafię odróŜnić ślepe naboje od 
ostrych -udawała oburzenie. Bardzo trudno zdobyć się na nie, kiedy człowiekowi dzwoni w 
uszach, pomyślała. 
- Nie wiem - powiedział Brett, przyglądając się jej uwaŜnie. - Jeśli chodzi o ciebie, niczego 
nie jestem pewien. 
Wobec tego jesteśmy kwita, pomyślała Lissa. Dotknęła palcem margerytki wyszytej na 
obrusie. Nie czas teraz namazgajstwo, powiedziała sobie. Wstawaj i ubieraj się. Nie ruszyła 
się jednak z miejsca. 
- Gdzie masz witaminy? - zapytał Brett. Otworzył kredens i czegoś w nim szukał. 
- Tam, z tyłu - pokazała palcem stojącą w rogu kuchni szafkę. - Chyba tam. Po co ci one? 
- Sądziłem, Ŝe w Kalifornii wszyscy są tacy zdrowi wyłącznie dzięki witaminom. 
- Ja zachowuję się zupełnie inaczej, niŜ tego uczy mój kalifornijski podręcznik dobrych 
manier. - Zamknęła oczy i modliła się, Ŝeby ból głowy natychmiast ustąpił. - Potrzebuję 
tylko dziesięciu aspiryn i swojego pistoletu. O, nie! Muszę przede wszystkim napisać raport. 
Zgubiłam broń. - Zamiast zniknąć, ból głowy jeszcze się nasilił. 
- Weź to. - Brett - podał jej szklankę wody i pięć pastylek witaminy C. 
- To za duŜo - zaprotestowała. 
- Weź. To ci nie zaszkodzi. 
- Zaszkodzi. Mogą mi utknąć w gardle. Nie cierpię pigułek - marudziła. 
- Ja teŜ nie. Nie jesteś wyjątkiem. Bądź grzeczna i rób, co ci kaŜę. 
- Mówisz jak mój ojciec - mruknęła. Wzięła do ust jedną pigułkę i przełknęła ją z trudem. 
- Nie jestem twoim ojcem. - Przesunął palcem po dekolcie jej szlafroka. Spod niebieskiego 
materiału wystawał kawałek nagiego ciała. 
- Jestem tego pewna. - W tej chwili naprawdę nie miała ochoty iść do pracy. - Ojciec nigdy 
nie wrzuciłby mnie do wody. - Przełknęła drugą pigułkę. 
- Przestań marudzić. Zjadaj witaminy. 
- Nie wierzę w witaminy - zaprotestowała, ale połknęła jeszcze jedną. - Te dostałam od 
przyjaciela - wytłumaczyła. 
- Nie musisz w nie wierzyć, tylko je połknąć. One się nie obraŜą. Działają niezaleŜnie od 
tego, czy sie je lubi, czy nie. 
- Herbata na pewno by mi pomogła - jęknęła Lissa, łykając dwie ostatnie pigułki. Dla 
podkreślenia powagi swoich słów podniosła czajnik. Był spalony. Zapowiadał się bardzo zły 
poranek. 
Zgodnie z przewidywaniami Lissa spóźniła się do pracy. Przede wszystkim musiała 
wyjaśnić na piśmie dlaczego, gdzie i kiedy rozstała się ze swoim słuŜbowym pistoletem. 
Wystukała juŜ trzy zdania, kiedy do pokoju wszedł Hanson. 
- Armstrong - warknął. 
- Słucham, szefie. - Podniosła głowę znad klawiatury maszyny do pisania. Nie podobał jej 
się ton głosu Hansona. Jak zwykle. 
-JuŜ nie prowadzisz śledztwa - oznajmił. Nie podał Ŝadnego powodu tej nagłej decyzji. 

Lissa wygramoliła się zza biurka. CzyŜby ktoś powiedział mu o pistolecie, zanim ona sama 
zdąŜyła to zrobić? NiemoŜliwe! Tylko Leopold o wszystkim wiedział. Minęła go w drzwiach i 
zachciało jej się odrobiny współczucia przed wejściem do jaskini lwa. Lwa lub raczej smoka. 
Ten facet jest prawdziwym potworem. 
- Dlaczego zabiera mi pan tę sprawę? - zapytała podąŜając za Hansonem do jego gabinetu. 
Wiedziała, jak bardzo nie lubi się tłumaczyć przed podwładnymi, ale przecieŜ miała prawo 
spytać. Brom jeszcze nie wrócił. Leopold powiadomiłby ją o tym. Ten człowiek zawsze wie o 
wszystkim, co dzieje się w komisariacie. 
- Bo ja tak zdecydowałem - oświadczył Hanson, a jego blada twarz zaróŜowiła się trochę. 
- Brom wrócił? - naciskała Lissa. 
Szef bardzo się rozzłościł, słysząc to pytanie. 
- Nie, Brom nie wrócił. Brom w ogóle nie wróci. W czasie tej swojej niby choroby znalazł 
sobie inną pracę. Zmęczyły go śledztwa i... 
- Więc dlaczego mnie pan odsuwa od sprawy? - Nie miała ochoty wypytywać o Broma, 
chociaŜ wiadomość o jego odejściu bardzo ją zaskoczyła. 
- Jessop zakończył swoją sprawę i teraz przejmie twoją - oświadczył sucho Hanson. - Pora, 
Ŝeby zajął się nią prawdziwy detektyw. No, na co jeszcze czekasz? Nakładaj mundur. 
-Ale mnie się wydaje, Ŝe jestem bliska rozwiązania! - zaprotestowała. 
- PrzekaŜ wszystko Jessopowi - polecił Hanson. Lissa zacisnęła usta. Miała ogromną ochotę 
powiedzieć temu facetowi, co o nim myśli, ale tylko odwróciła się na pięcie i odeszła. 
Nie, to nie, pomyślała wściekła. Pogodzenie się z jego decyzją oznaczałoby jednak rezygnację 
z kariery zawodowej. Nie, Hanson jej do tego nie zmusi. 
Miała wraŜenie, Ŝe nigdy nie dojdzie do szatni. 
Przez resztę dnia starała się unikać Jessopa. Postanowiła rozwiązać tę zagadkę. To, Ŝe 
oficjalnie odebrano jej śledztwo, nie miało Ŝadnego znaczenia. Hansonowi na pewno nie uda 
się jej powstrzymać. Zwłaszcza jeśli o niczym się nie dowie. 
Nie mogła się doczekać końca słuŜby. Pojechała do domu Andrewsów. Uspokoiła sumienie 
tłumacząc sobie, Ŝe ich rezydencja naleŜy do jej rewiru. 
Pana Andrewsa nie było w domu, ale jego Ŝona chętnie podała Lissie nazwę i adres klubu 
brydŜowego. Klub znajdował się poza rewirem Lissy, mimo to jednak pojechała tam w 
godzinach pracy. Musiała się bardzo starać, ale w końcu namówiła pracującą tam 
urzędniczkę, Ŝeby dała jej listę członków klubu. Jeśli przesłucha wszystkich, moŜe uda jej 
się wreszcie trafić na jakiś ślad. 
W drodze powrotnej do komisariatu Lissa poczuła, Ŝe traci resztki energii. Miała tyle 
dobrych chęci i ani odrobiny siły do ich zrealizowania. Obiecała sobie, Ŝe po powrocie do 
domu popije gorącą herbatą kilka pastylek aspiryny i od razu poczuje się lepiej. Zamel-
dowała się, zmieniła słuŜbowy samochód na swojego mustanga i pojechała do domu. Nawet 
nie przebrała się w cywilne ubranie. 
Brettowi wczorajsza kąpiel na pewno nie zaszkodziła, pomyślała. Kiedy rano wychodzili z 
domu, on ani nie kasłał, ani nie kichał. 
-To dlatego, Ŝe jest po prostu ideałem -powiedziała do siebie. - Gotuje, ratuje i romansuje. 
Tacy ludzie nigdy się nie przeziębiają. Czasami tylko mają rozwichrzone włosy. I to tylko w 
odpowiedniej chwili. 
Popadam w obłęd, pomyślała. Zatrzymała samochód przed domem. Nie pamiętała, jak 
weszła do środka. Wyjęła z kredensu fiolkę aspiryny, poszła do sypialni i padła na łóŜko. 
Obudziło ją miarowe stukanie. Jakoś przebiło się do jej podświadomości. Pukanie to na 
pewno było częścią dojmującego bólu głowy. Coś poruszyło się na łóŜku. Lissa pomyślała, Ŝe 
to na pewno Agatha. Jak na psa było to jednak zbyt spokojne stworzenie. śadnego 

poszczekiwania, Ŝadnego walenia ogonkiem w poduszkę... Poza tym łóŜko zapadło się 
znacznie bardziej niŜ powinno pod siedmiokilogramowym pudelkiem. 
Lissa otworzyła oczy. Zobaczyła tylko jakieś rozmazane plamy. Ktoś siedział na jej łóŜku. Po 
chwili rysy twarzy męŜczyzny nabrały właściwego kształtu. 
- Brett. - Lissa usiadła z wraŜenia, ale zaraz opadła z powrotem na poduszkę. - Co się stało? 
Nie mogłeś znaleźć nikogo, kto dałby się wepchnąć do wody? -wymamrotała. JuŜ przestała 
się czuć jak po zderzeniu z cięŜarówką. Ból zniknął. Nie wiedziała tylko, czy tę poprawę 
samopoczucia zawdzięcza cudowi, czy witaminom. 
- Będzie ci potrzebny nakaz rewizji - odezwał się Brett. 
- śeby móc się z tobą kochać? - WciąŜ była półprzytomna. 
- Do tego nie potrzeba nakazu rewizji. Chętnie poddam się wszystkiemu, co tylko 
wymyślisz, ale nie w tej chwili. Teraz rozmawiamy o śledztwie. 
Lissa uniosła się na łokciu. Brett wziął ją w ramiona i oparł jej głowę na swoim ramieniu. 
Pomyślała, Ŝe tak jest o wiele lepiej. 
- Co nowego w sprawie? - zapytała. 
- Chyba wiem, kim jest nasz włamywacz. Prawdę mówiąc jestem pewien, Ŝe wiem. 
Wszystkie zrabowane rzeczy są w jego domu. 
- Skąd wiesz? - zapytała. Nagle poczuła przypływ energii. Chwyciła Bretta za ramię, jakby 
w ten sposób mogła go zmusić do opowiedzenia wszystkiego. 
- Ale proszę cię o dyskrecję - zastrzegł. 
- No pewnie! Powiedz wreszcie! 
- Włamałem się do jego domu. Wszystkie łupy trzyma w piwnicy. 
- Włamałeś się? - Nie wierzyła własnym uszom. 
- Nie mam skrupułów przed włamaniem się do domu włamywacza. Chcesz być idealną 
policjantką czy wchodzisz w ten interes? 
-Wchodzę, wchodzę -zawołała Lissa. Podniecenie w jednej chwili sprawiło, Ŝe odzyskała 
zdolność logicznego rozumowania. 
- Miałem przeczucie - opowiadał Brett. - Dziś po południu wszystko sprawdziłem. A właśnie, 
jak ty się czujesz? - zapytał, celowo odbiegając od tematu. 
-Doskonale. Poczuję się jeszcze lepiej, kiedy wreszcie wszystko mi opowiesz. 
-To poprawi ci samopoczucie... - Dotknął policzka dziewczyny i popatrzył na nią czule. - To 
Keller - powiedział po chwili. 
-Keller? On ma chory kręgosłup - zaprotestowała. 
- Nie. On tylko Ŝyje z tego, Ŝe ma chory kręgosłup. Po pierwszych trzech latach towarzystwo 
ubezpieczeniowe przestało go sprawdzać. Uszkodzenia kręgosłupa nie zawsze prowadzą do 
trwałego kalectwa, ale prawie nigdy nie moŜna udowodnić człowiekowi, Ŝe jest zupełnie 
zdrów. Keller wyzdrowiał, tyle Ŝe wciąŜ udawał chorego. Po co pracować, jeśli się nie musi? 
W przeciwieństwie do pozostałych okradzionych on nie jest zbyt zamoŜny. 
- Ale dlaczego to zrobił? 
- Nuda - Brett usadowił się wygodnie na łóŜku - chęć sprawdzenia siebie i pragnienie 
zemsty. W tym roku Andrews odebrał mu mistrzostwo w turnieju brydŜowym. Najwyraźniej 
to go sprowokowało. Pierwszego włamania dokonał w dzień po rozgrywkach. MoŜe przed 
obrabowaniem Andrewsa chciał trochę poćwiczyć albo zmylić trop, Ŝeby nikt nie nabrał w 
stosunku do niego podejrzeń. 
- Mógłby być tym człowiekiem, którego opisał właściciel lombardu - powiedziała z namysłem 
Lissa. 
- Tylko nie ma wąsów. 
- Przebranie - podpowiedział jej Brett. 
- Dlaczego ryzykował, sprzedając monety tak blisko domu? - WciąŜ miała wątpliwości. 

- Z tego samego powodu, dla którego nie mógł się pogodzić z poraŜką i utratą 
mistrzowskiego tytułu. Zbytnia pewność siebie. UwaŜał, Ŝe potrafi wszystkich przechytrzyć. 
Tak naprawdę wcale nie robił tego dla pieniędzy. Wystarczał mu dreszcz emocji i radość 
posiadania kosztownych drobiazgów. 
-Więc dlaczego sprzedał... 
- Nie lubił Andrewsa. Innym oddał kolekcje w zamian za okup, ale do Andrewsa miał 
pretensję o przegrany turniej. 
- No dobrze, powiedz mi jeszcze, jak on to robił? Rozbrajał wszystkie systemy alarmowe. 
- Przejrzałem akta towarzystwa ubezpieczeniowego. Zgadnij, w jaki sposób Keller zarabiał 
na Ŝycie? 
- Instalował systemy alarmowe - westchnęła Lissa. - Teraz wszystko rozumiem. 
- Mądra dziewczynka - pochwalił ją Brett. - Wszelkich potrzebnych informacji dostarczyli 
mu sami poszkodowani. Musiał tylko uwaŜnie słuchać rozmów przy brydŜu, a przy kartach 
ludzie duŜo mówią. 
- Miałeś dziś pracowity dzień - powiedziała Lissa z nutką zazdrości w głosie. 
- No to co, zdobędziesz ten nakaz rewizji? - zapytał Brett. Wziął ją za ręce i podniósł z łóŜka. 
- No pewnie! - zawołała, a dopiero potem coś jej przyszło do głowy. - Dlaczego mi to wszystko 
opowiedziałeś? Dlaczego sam nie aresztowałeś Kellera? Policja z łatwością znalazłaby w 
jego domu- dowody przestępstwa. - Powoli zaczynała rozumieć. - Chcesz, Ŝebym ja 
zakończyła to śledztwo? 
- Na to wygląda. 
- Dlaczego? 
- A jak inaczej mam cię przekonać? 
- O czym chcesz mnie przekonać? 
- Pomyślałem sobie - Brett wziął ją w ramiona, a ona musiała wysoko podnieść głowę, Ŝeby 
móc na niego patrzeć - Ŝe jeśli opowiem ci to i pozwolę, Ŝebyś ty zdemaskowała 
włamywacza, tak jak chciałaś, to wszystko między nami się wyjaśni. MoŜe wtedy wreszcie 
uwierzysz, Ŝe zaleŜy mi na tobie, a nie na informacjach, które mógłbym od ciebie wyciągnąć. 
Zawsze kiedy się z tobą kochałem, czułem, Ŝe coś cię gryzie, Ŝe myślisz o czymś innym. Nie 
chciałbym, Ŝeby jakiekolwiek wątpliwości zepsuły nasz związek. 
- Nasz związek? - Nie od razu zrozumiała, co powiedział. - Czy to znaczy, Ŝe będziemy 
kontynuowali nasz romans? 
- AleŜ ty jesteś bystra - Brett udawał podziw. 
- Nie wykręcaj się, McKenna. śądam jasnej odpowiedzi - powiedziała powaŜnie. 
- Będzie najprostsza - obiecał. 
- Myślałam, Ŝe Richard wraca - powiedziała. 
- Wraca. Chcesz go poznać? 
-To nie jest najwaŜniejsze... - Nagle zamilkła. Nie wiadomo dlaczego ubieranie własnych 
myśli w słowa stało się dla niej w tej chwili niewyobraŜalnie trudne. 
- Co wobec tego jest najwaŜniejsze? - przekomarzał się z nią Brett. 
- Chodzi o to, Ŝe po zakończeniu śledztwa i po powrocie Richarda zamierzałeś wrócić do 
Nowego Jorku. 
- Dlaczego? Chcesz się mnie pozbyć? 
- Nie! - powiedziała odrobinę za głośno. - Nie - powtórzyła szeptem. - Nie chcę, ale 
myślałam... 
- Posłuchaj - wreszcie postanowił przerwać jej męki. - Ku memu wielkiemu zaskoczeniu 
okazało się, Ŝe w Kalifornii jest i dobra pizza, i wspaniałe lody. Poza tym znalazłem tu coś, 
czego nie ma w Nowym Jorku. 
- Co to takiego? - Czy to aby wystarczy, Ŝeby go zatrzymać? 

- Ty. - Pocałował ją w czoło. - A mam takie dziwne wraŜenie, Ŝe w Nowym Jorku dama z 
Kalifornii nie będzie tak szczęśliwa, jak w swoim własnym domu. 
CzyŜby tak dobrze ją rozumiał? Czytała kiedyś, Ŝe zakochani potrafią porozumiewać się bez 
pomocy słów. Zawsze uwaŜała, Ŝe to kompletna bzdura. Musi chyba zmienić zdanie. 
- A twoje sprawy zawodowe? - zapytała. 
- Chyba wiesz, Ŝe bez trudu mogę przenieść swoje biuro w dowolne miejsce. W tym zawodzie 
ja jestem najwaŜniejszy. A Ŝeby dobrze działać, muszę być szczęśliwy. Nie będę szczęśliwy, 
jeśli dzielić nas będzie pięć tysięcy kilometrów. Poza tym spędzanie świąt BoŜego 
Narodzenia na molo wydaje mi się bardziej atrakcyjne niŜ marznięcie w Nowym Jorku. 
- Zostajesz - nie mogła uwierzyć własnym myślom. 
- Tak długo, jak tylko zechcesz. Chcesz mnie, prawda? 
- Nie jesteś takim wspaniałym prywatnym detektywem, za jakiego się uwaŜasz, jeśli w 
ogóle musisz o to pytać. 
- Jestem dobry. Nawet bardzo dobry. - Brett połoŜył Lissę na tapczanie i ułoŜył się obok niej. 
Pocałował ją w szyję, ale nagle o czymś sobie przypomniał. - Lisso? 
- Tak? - Właśnie zaczęła wpadać w otchłań, jaką zawsze otwierały przed nią pocałunki 
Bretta. 
- Czy bardzo ci zaleŜy na pracy w policji? 
- Co takiego? - Momentalnie wróciła jej świadomość. Chce ją poprosić, Ŝeby zrezygnowała z 
pracy. Przez chwilę ma się cieszyć chwałą zwycięstwa, a potem zrezygnować z wykonywania 
zawodu. Nie, nigdy się na to nie zgodzi. Kocha Bretta, ale... 
- Pomyślałem sobie, Ŝe mogłabyś rzucić tę pracę. Odeszłabyś w glorii. Mogłabyś pracować ze 
mną. 
-W jakim charakterze? Mam być twoją sekretarką? 
- Widziałem, jak piszesz na maszynie! - Roześmiał się serdecznie. - Nie, dziękuję bardzo. 
Chciałbym, Ŝebyś została moim wspólnikiem. 
- Mówisz powaŜnie? - krzyknęła. Zupełnie nie potrafiła ukryć radości. 
-Dlaczego miałbym Ŝartować? Masz wyczucie. Na razie trochę prymitywne... 
- Prymitywne? Jak śmiesz! - oburzyła się. -...ale moŜna nad tym popracować. Poza tym 
- uśmiechnął się do niej - chciałbym, Ŝeby Ŝona zawsze była ze mną. śebym mógł bez 
przerwy mieć ją na oku. 
- Jaka znów Ŝona? - Lissa zamarła w bezruchu. Znów poczuła zawrót głowy. 
- Moja Ŝona - Brett przytulił oniemiałą ze zdumienia dziewczynę. - Nie jestem pewien, czy 
wiesz, ale w tym kraju bigamia traktowana jest jak przestępstwo. 
- Wiem, ale... 
- A ja wybrałem ciebie. Co wy na to, sierŜancie? Układ stoi? A moŜe mam sam zdemaskować 
Kellera? 
- To szantaŜ - udała oburzoną. 
- Oczywiście. - Zaśmiał się i mocno ją pocałował. 
- Masz szczęście - szepnęła Lissa - Ŝe zawsze po zapadnięciu zmroku ulegam szantaŜystom. 
-Wiem o tym  mruknął Brett i znów ją pocałował.