ANNA Bóg zaprasza do przyjaźni

ANNA - Bóg zaprasza do przyjaźni

( Orędzia na 21 wiek)

WARSZAWA 1999

Przedmowa

Bóg, który jest miłością, stwarza człowieka z miłości jako istotę wolną i rozumną, by

mógł poznać miłość Stwórcy, całą siłą swej wolności wybrać Boga jako najwyższe dobro i
odwzajemnić się miłością przez posłuszeństwo Jego przykazaniom.
Kościół, prowadzony przez Ducha Świętego, przekazuje wiernie naukę swego Mistrza i
zapewnia wierzącym dostęp do sakramentów, w których sam Bóg wchodzi w bliską więź z
człowiekiem i umacnia go. Misja prowadzona przez Kościół zgodnie z nakazem Chrystusa
sprawiła, że w ciągu wieków wiele narodów otworzyło się na Dobrą Nowinę i tak
organizowało swoje życie i kształtowało prawa, że zasłużyło na miano narodów
chrześcijańskich.

W czasach nowożytnych wybitni filozofowie uznali rozum ludzki za niezdolny do

poznania Boga i odrzucili przykazania Boże jako ograniczające wolność człowieka. Dali oni
początek dechrystianizacji w narodach o dawnej tradycji chrześcijańskiej (J.P. 2, encyklika.
„O powołaniu i misji świeckich w Kościele i w świecie" 30 grudnia 1988, nr 4).
Równocześnie w krajach bogatych rozszerzyła się ateistyczna cywilizacja materialistyczna,
którą Jan Paweł 2 określił jako kulturowy grzech bluźnierstwa przeciw Duchowi Świętemu.
Grzech ten „nie pozwala człowiekowi wyjść z samo zamknięcia i otworzyć się w kierunku
Boskich źródeł oczyszczenia sumień i odpuszczenia grzechów" (encyklika. „O Duchu
Świętym w życiu Kościoła i świata" 18 maja 1986, nr 56 i 46).
Tym samym w społeczeństwach zlaicyzowanych zapanował szatan, nieprzyjaciel Boga i
człowieka, dążący do tego, by nienawidzące się rasy, narody i mocarstwa wyniszczyły się
wzajemnie, a dusze ludzkie potępiły się na wieki.

W tej sytuacji dziejowej Bóg, który jest Ojcem miłosiernym wszystkich ludzi, powziął

nadzwyczajny plan ratowania ludzkości przed zagładą. Wyciągnięciem Jego pomocnej dłoni
jest książka „Bóg zaprasza do przyjaźni". Pan sam mówi, w jaki sposób dzisiaj może
realizować się Jego przyjaźń z człowiekiem. Zarazem sprawdzają się słowa z Ewangelii Św.
Jana, że Bóg wyjawia przyjaciołom swoje zamiary: „nazwałem was przyjaciółmi, albowiem
oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego" (Jan15,15).

Do współpracy w zamierzonym dziele ratowania świata pogrążonego w grzechu Bóg

szuka ludzi dobrej woli, którzy w przyjaźni z Nim dojrzeją do odpowiedzialności za ludzkość
i chętnie podejmą służbę bliźnim wedle Jego wskazań. Wezwanie Boże dotyczy nie tylko
pojedynczych osób, lecz również całych narodów, zwłaszcza tych skrzywdzonych i
wyzyskiwanych.

Bóg pierwszy zaprasza każdego człowieka dobrej woli do przyjaźni Aby do niej

przygotować, miłość Boga, miłosierna i darząca, pragnie najpierw nauczyć go zawierzenia.
Przez nie człowiek nie liczy na własne zasługi wobec Boga, lecz na Jego hojną miłość, i
poszerza swoje serce na przyjęcie Bożych darów. Przyjacielowi Bóg oddaje do dyspozycji
całą swą mądrość, moc i nieogarnione miłosierdzie. Ta przyjacielska współpraca odbywa się
w duchu, prawdzie i miłości: człowiek przynosi Zbawicielowi świata swoją wolność otwartą
na przyjęcie miłosiernej miłości Bożej, Bóg zaś ogarnia swoją miłością zbawczą przyjaciela,
by razem z nim, przez jego serce i przez jego ręce, pełne darów Bożych, pomagać ludziom ku
zbawieniu wiecznemu.

Jestem przekonany, że wiele osób pod wpływem tej książki zapragnie odpowiedzieć

na Boże zaproszenie do przyjaźni i podejmie służbę miłości społecznej, taką jaką Bóg im
wskaże. Nie ma człowieka i nie ma narodu, który nie byłby wezwany. Jak robotników

ostatniej godziny Pan zaprasza dzisiaj każdego do pracy w swojej winnicy. Zaprasza, gdyż
pragnie nas uszczęśliwić. A czyż jest większe szczęście i zaszczyt niż współpraca z Bogiem w
ratowaniu świata?

Chrystus Pan sam tłumaczy, uczy, przygotowuje i zachęca do współpracy każdego,

kto Mu zaufa. Przyjaźń z Nim wydaje się prosta i łatwa, jednak stawia nam wymagania. Nie
tylko powinniśmy uporządkować swoje życie, ale przede wszystkim musimy postawić plany
Boże ponad swoimi osobistymi w przekonaniu, że tak jest słusznie, gdyż plany Boga
wszechmogącego bez wątpienia są mądrzejsze od ludzkich, bardziej dalekosiężne i przyniosą
więcej dobra rodzime ludzkiej.

Pan ukazuje błędy, wypaczenia i cierpienia świata, byśmy zapragnęli im zaradzić,

podejmując służbę wedle Jego zamierzeń. Każdy powinien wybrać taką służbę, jaka pociąga
go najbardziej, w której może stać się najbardziej pożyteczny — wedle otrzymanych od Boga
darów. Nie ma człowieka, który dzięki nim nie mógłby darzyć innych dobrem.
Wielką radością dla mnie jest odkrycie wewnętrznej zgodności między medytacjami i metodą
Ćwiczeń Duchownych św. Ignacego — mających kilkuwiekową tradycję w Kościele — a
wymaganiami przyjaźni apostolskiej, o których Pan mówi w książce „Bóg zaprasza do
przyjaźni". Jestem przekonany, że w szkole Ćwiczeń Duchownych, znajdujących się w
żywym sercu Kościoła, człowiek dobrej woli znajdzie wszechstronną pomoc, by stać się
dojrzałym do przyjaźni z Chrystusem Zbawicielem świata i by rozpoznać dary uzdalniające
go do służby. Uważam, że książka „Bóg zaprasza do przyjaźni" będzie również pomocna do
przeżywania rekolekcji według wymagań soborowej Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w
świecie współczesnym.

Ćwiczenia Duchowne są szkołą mądrych i odpowiedzialnych decyzji dla osób, które

pragną doskonalszej służby w przyjaźni z Jezusem i pragną pozostać Mu wierne również w
dniach próby i cierpienia. Przyjaźń wymaga, by codziennie pozwalać Jezusowi działać dla
dobra bliźnich. Uczą tego kontemplacje ewangeliczne, które stanowią większą część Ćwiczeń
Duchownych. Na końcu Ćwiczeń znajduje się „Kontemplacja dla otrzymania miłości". W
książce „Bóg zaprasza do przyjaźni" Pan czyni nam wyrzut, że mało prosimy o największy
dar Boży — o dar miłości. Otóż ta kontemplacja ukazuje miłość Bożą czynną w życiu
człowieka i w przyrodzie oraz uczy prosić o dar miłości następującymi słowami (Ćwiczenia.
Duchowe. n. 234): „Zabierz, Panie, i przyjmij całą wolność moją, pamięć moją i rozum, i
wolę mą całą, cokolwiek mam i posiadam. Ty mi to wszystko dałeś — Tobie to, Panie,
oddaję. Twoje jest wszystko. Rozporządzaj tym w pełni wedle swojej woli. Daj mi jedynie
miłość Twą i łaskę, albowiem to mi wystarcza."
Kraków, 19marzec 1999 r.
Ksiądz. prof. dr hab. Jan Sieg T. J.

Bóg zaprasza do przyjaźni

Pragnę ukazać wam, dzieci, jak łatwo jest zostać przyjacielem moim. Mnie zależy na

tym, aby nikt z was nie czuł się samotny, opuszczony, nieszczęśliwy, nie kochany.
Miłość moja jest podobna do światła słońca. Słońce obdziela swoim, światłem i ciepłem
wszystkich i wszystko. Bóg z natury swojej jest dawcą i to wszystko, co powołał do istnienia,
darzy swoją, miłością; i wszystko tę miłość chłonie. Jedynie człowiek może wybierać:
przyjmie ją albo odrzuci. Jeśli zaś odrzuci, to życie duchowe w nim zaczyna zamierać,
podobnie jak chorują i zamierają rośliny pozbawione światła słońca.

Jeżeli porównałem miłość moją do blasku słońca, to przyjaźń ze Mną podobna jest do

wody,

Mówiłem wam: Pozwólcie ogarnąć się miłości. Zezwólcie, abym mógł was tak

kochać, jak tego pragnę. Bądźcie jak dzieci— czerpcie ode Mnie.

Ja pragnę obdarzać was nieustannie. Miłość moja jest tak bezinteresowna jak miłość

ojca do małych dzieci, lecz pod jej wpływem piękniej rośniecie i szybciej dojrzewacie.
Wówczas rodzi się w was pragnienie odwzajemnienia miłości w sposób dla was możliwy.
Potrzebujecie rozmowy ze Mną. Dzielicie się swoimi pragnieniami i marzeniami. Chcecie też
poznawać Mnie i lepiej rozumieć wolę moją. Wreszcie staracie się tak postępować, aby nie
sprawiać Mi bólu, a radować Mnie.

Jednakże najgłębszym pragnieniem waszego serca jest zawarcie przyjaźni ze Mną

jako Osobą — Ojcem, Zbawicielem waszym i najbliższym Przyjacielem, któremu można
powierzyć wszystko, a przede wszystkim siebie. Ja pragnę być takim dla każdego z was. Chcę
być poznawanym.
Jestem Bogiem, ale zatrzymałem naturę ludzką, aby stać się wam bliższym, bardziej
zrozumiałym, aby móc zaofiarować moją przyjaźń każdemu z was. Serce moje rozdziera ból
waszej samotności. Spieszę, aby was z niej wydobyć. Kto zechce zaufać Mi, ten nigdy już nie
będzie sam.

Ja kocham jednakowo bezgranicznie i bezwarunkowo wszystkich ludzi ziemi, bo

wszyscy jesteście moimi dziećmi — małymi, bezradnymi, wciąż zagrożonymi przez świat i
przez wasze własne poszukiwania szczęścia, jakże omylne. Zastrzeżenia, nieufność,
podejrzliwość względem Mnie są waszym dziedzictwem — dziedzictwem skażonej natury
ludzkiej. Nie możecie uwierzyć w bezinteresowność Boga, ponieważ sarninie macie jej, tak
jak nie posiadacie pełni zawierzenia. Dlatego przyjaźń ze Mną wydaje się wam trudna, a
nawet niemożliwa. Obawę przed zawierzeniem Mi siebie odczuwacie jak lęk przed rzuceniem
się w nocy w nieznaną, ciemną rzekę, której drugiego brzegu nie dostrzegacie.

Dlatego uczyłem was zaufania i zawierzenia mówiąc o mojej do was miłości i

prosząc, abyście pozwolili ogarnąć się jej. Dzieci moje, to jest podstawą zawarcia przyjaźni
ze Mną.

Dobro prawdziwe jest w tym, co dajecie od siebie, nie zaś w tym, co pragniecie

posiadać, co zagarniacie sobie — gdyż dając stajecie się podobni do Mnie, odwiecznego
Dawcy. Jeszcze cenniejszym w moich oczach jest to, co wypływa z potrzeby darzenia
zawartej w waszym sercu, czyli z miłości. Dam wam przykład: Pięknym gestem jest
ufundowanie przez amerykańskiego milionera szpitala, biblioteki, uniwersytetu. Jednakże nie
kosztuje go to ani wiele czasu, ani wysiłku, a pozostałych milionów nie zdoła wydać przez
resztę życia. Matka Teresa oddała Mi swoje ręce, siły i kochające serce. Zrozumiała moją
miłość i troskę o najbiedniejszych i najbardziej bezbronnych, postanowiła więc ulżyć moim
ubogim dzieciom tak, jak tylko mogła, ą mogła bardzo mało. Reszta jest moim działaniem.
Powstało dzieło miłości, które owocuje i wciąż będzie się rozwijało, bo Ja wspieram je swoją
wszechmocą.

Powiedzcie Mi, które z nich jest moim przyjacielem: ów dobroczyńca czy Matka

Teresa?

Ludzie bogaci pragną uznania i dla uzyskania go gotowi są wiele zapłacić. Pragną też

przewyższyć w hojności innych bogaczy, aby ich zawstydzić, a dla siebie zyskać podziw i
poklask społeczeństwa. Takie dary wzbogacają dane społeczeństwo, lecz nie zyskują
ofiarodawcy mego błogosławieństwa, nie są bowiem darem miłości, a próżności, snobizmu i
interesowności.

Przykład milionera odnosiłem do społeczeństwa Stanów Zjednoczonych, w którym

takie darowizny obniżają podatki od dochodów. Matka Teresa na nic nie Uczyła, niczego nie
spodziewała się od świata. Kierowała nią miłość pełna współczucia, pragnąca ulżyć
cierpieniom najbiedniejszych. Wiedziała jednak, że Ja pragnę tego samego, a skoro
pozostawiwszy wam wolność wyborów sam się niejako związałem, to moim sercem, moimi
rękoma jesteście teraz wy — ludzie dobrej woli.

Ona poznawszy Mnie i zrozumiawszy, kim jestem, zaufała Mi i zaczęła podzielać mój

ból i smutek z powodu nieludzkości świata; a podzielając je, rozpoczęła działać tyle ile
mogła. Ponieważ zrozumiała moje pragnienia, stała się przyjacielem moim i odtąd
pracowaliśmy razem. Moja miłość podtrzymywała ją i przyciągała do niej inne osoby, które
pragnęły służyć, ale potrzebowały wzoru i przykładu. My nim byliśmy: Teresa i Ja.
Ona swoje zadanie wykonała, lecz dzieło misjonarek miłości wzrasta i rozwija się a Matka
Teresa towarzyszy mu i wyprasza u Mnie mnóstwo łask, gdyż kocham ją i wciąż bardziej
obdarzam.

Zapytacie, po co tyle trudu ludzkiego, cierpienia, a nawet przedwczesnej śmierci — bo

to jest stulecie męczenników — skoro mógłbym jednym aktem woli uporządkować świat.
Tak, mógłbym, gdybym odebrał wam swój największy dar: wolność woli — dar, który czyni
was wolnymi, a więc zdolnymi do wyboru: Ja czy cała reszta waszego świata. Ta wolność
pozwala wam swobodnie szukać Mnie, poznawać, a poznając kochać — bo zaprawdę Ja i
tylko Ja godzien jestem pełni waszej miłości, gdyż jestem miłością samą. Wolność pozwala
wam stawać się partnerami Boga, dziećmi moimi!
Nie stworzyłem was do niewolnictwa. Odrazą napełnia Mnie zniewalanie ludzi przez innych
ludzi, podczas gdy Ja przeznaczyłem was do życia w braterstwie. Środowiskiem waszym
miało być życie wspólne wśród bliźnich, a wy uczyniliście się dla siebie wrogami Dlatego
teraz w coraz trudniejszych warunkach, w coraz większym zagrożeniu usiłujecie z ogromnym
wysiłkiem pozostawać ludźmi według mojego upodobania.
Jednakowoż właśnie ten trud, ta wytrwała walka z przeciwnościami, z przemocą i naporem
świata — tego Pawiowego świata, świata sprzeciwu wobec Mnie — taka postawa świadczy o
waszym rzeczywistym wyborze Mnie samego. Jeżeli ta postawa jest utrwalona i przemyślana,

Nie stworzyłem was do niewolnictwa. Odrazą napełnia Mnie zniewalanie ludzi przez

innych ludzi, podczas gdy Ja przeznaczyłem was do życia w braterstwie. Środowiskiem
waszym miało być życie wspólne wśród bliźnich, a wy uczyniliście się dla siebie wrogami
Dlatego teraz w coraz trudniejszych warunkach, w coraz większym zagrożeniu usiłujecie z
ogromnym wysiłkiem pozostawać ludźmi według mojego upodobania.
Jednakowoż właśnie ten trud, ta wytrwała walka z przeciwnościami, z przemocą i naporem
świata — tego Pawiowego świata, świata sprzeciwu wobec Mnie — taka postawa świadczy o
waszym rzeczywistym wyborze Mnie samego. Jeżeli ta postawa jest utrwalona i przemyślana,

Nieprzyjaciel wasz, osiągnąwszy władzę w świecie współczesnym — władzę, którą

daliście mu wy sami — usiłuje podporządkować sobie całą ludzkość. Kusi już nie tylko
bogatych, lecz także masy ludzkie walczące z biedą, głodem, bezrobociem, klęskami
żywiołowymi i z wyzyskiem. Oszałamia tych. biednych ludzi barwnymi, hałaśliwymi
obrazami raju na ziemi, opływającego dobrami konsumpcyjnymi. Wystarczy tylko
wykorzystać np. własną urodę dla osiągnięcia za nią jak najwyższej ceny, zabić w sobie
instynkt macierzyński lub ojcowski, uzależnić się od alkoholu lub narkotyków — a stąd już
bliska droga do zbrodni zabójstwa lub samobójstwa. Świat obecny stara się udaremnić wysiłki
ludzi biednych usiłujących wieść uczciwe życie. Na obrzeżach wielkich miast miliony
biedaków żyje w warunkach niegodnych człowieka (bez nadziei na trwałą poprawę). Dlatego
tyle rabunków; przestępczości zorganizowanej i mafii, które stąd czerpią ochotników.
Terroryzm, przewroty polityczne, wojny plemienne, rasowe (na przykład. tępienie Indian w
Ameryce Południowej.) i religijne żywią się nienawiścią. Szatan również stąd czerpie swój
narybek.

Cala ziemia obecnie jest podminowana. Ludzkość stała się zdezorientowana, gdyż

odrzuciwszy Mnie rozbiegła się na wszystkie strony w poszukiwaniu nowych bogów. I
rzeczywiście ma ich wielu: mamona, władza, zysk, sukces, sława, a nawet ludzkie ciało
(uwielbienie dla urody i sprawności fizycznej; używanie seksu oraz dążenie do „wiecznej
młodości"). One powodują egoistyczną pogoń za korzyścią i walkę o zdobycz. W skutkach

wywołują chciwość, gniew, zemstę, pogardę dla słabych, chorych, starych bądź
upośledzonych. W praktyce przejawia się to jako bezlitosność ludzi będących u władzy
względem własnych społeczeństw, wykoślawianie sprawiedliwości, sprzedajne prawa,
cynizm i brak jakichkolwiek ideałów, bo wszystkimi handluje się i dowolnie zmienia wedle
potrzeby chwili.

Tolerancja dla „wszystkiego co ludzkie", jak rozwiązłość, zboczenia, perwersje,

wykorzystywanie nieletnich, aborcja i eutanazja, handel organami ludzkimi, a w perspektywie
dalsze eksperymenty genetyczne — to wszystko powoduje zakłócenie równowagi moralnej.
Ludzie stają się niespokojni, żyją w lęku przed przyszłością. Usiłują oprzeć się na lotnych
piaskach fałszywych ideologii (New Age, Hare Krishna i inne sekty). Okultyzm,
wróżbiarstwo, a nawet wiara w horoskopy czyli w przeznaczenie żerują na tych lękach.
Ludzkość jest coraz bardziej zagubiona, bo odrzucając Mnie odrzuciła kompas. Nie wie,
gdzie szukać prawdy.

W poprzednim rozdziale mówiłem wam o coraz bardziej pogłębiającym się sprzeciwie

wobec moich praw. Rośnie też niechęć, a nawet wrogość do chrześcijaństwa, zwłaszcza zaś
do mojego ludu — Kościoła powszechnego. Katolicyzm jest głównym celem ataków szatana i
jego popleczników. Maleje także wasza odporność na pokusy, którymi atakuje was świat.
Wielu z was utraciło wiarę we Mnie, a z tym i nadzieję. inni o wiele więcej służą światu niż
Mnie, pozostawiając Mi okruchy swego czasu i uwagi. Ci wciąż sądzą, że są katolikami —
nie dając Mi modlitwy a bliźnim przykładu.

Tolerancja dla zła i przyzwyczajenie do współżycia z nim owocują waszą biernością i

brakiem odporności na ciosy, których wam życie nie szczędzi W takich chwilach pozostajecie
sami, ponieważ nie zwracacie się do Mnie o pomoc. Żałuję was i lituję się nad wami, lecz nie
mogę wam pomagać tak, jak bym pragnął, skoro wasza wola nie chce Mnie znać.
Taka sytuacja panuje teraz na wszystkich kontynentach, a tuż przed wami stoi śmiertelne
zagrożenie, którego grozy nie wyobrażacie sobie.

Gdybym był tylko człowiekiem, powiedziałbym: „Niech więc ludzkość wypije sama

ten kielich, który sobie przygotowała — kielich totalnej zagłady". Ale Ja — Bóg—jestem
Miłością. Kocham was tym mocniej jeszcze, im bardziej Mnie potrzebujecie.
Nie jesteście Mi wierni, ale Ja jestem wiemy. Jestem stary w swojej miłości do was, pomimo
że jej nie odwzajemniacie. To nie ma dla Mnie znaczenia, ponieważ jestem zawsze waszym
Ojcem, a powinnością ojca jest wspomagać swoje dzieci i ratować je w razie potrzeby.

Dlatego mówię: Bez względu na waszą niewierność, zepsucie, zło, które sobie wzajem

czynicie, bez względu na ciężar waszych win, na zaślepienie i zajadłą nienawiść, z jaką wielu
z was Mnie zwalcza, Ja zrobię wszystko, aby uratować jak najwięcej z was — a chciałbym
każdego —jeśli nie do życia na ziemi, to do życia w wieczności. Bo przecież wszyscy
jesteście tylko bardzo małymi dziećmi, które tak łatwo dają się zwieść perfidii szatana. Wasza
słabość i kruchość wzrusza Mnie tak bardzo, że gotów jestem zapomnieć wam wszystko za
jedną myśl: „Ojcze, przebacz! Ojcze, daruj! Ja nie wiedziałem..."

Tak łatwo wam trafić do mojego serca. Przecież Ja nieustannie czekam na każdą

waszą myśl serdeczną, aby was natychmiast otoczyć swoją opieką, wziąć na ręce, utulić,
uspokoić, pocieszyć.

Proszę was, zachowajcie, zwłaszcza w chwilach ciężkich, postawę dziecka. Zaufajcie

Mi i bądźcie gotowi przyjąć ode Mnie, cokolwiek wam dam.
Pragnę, abyście rozważyli, jak przygotowywałem sobie uczniów. Bo moje metody nie
zmieniają się. Nie pouczam was, nie ganię, nie zawstydzam. Pozwalam wam towarzyszyć ,
sobie i przyglądać się memu postępowaniu. Odpowiadam na wasze pytania — w
przypowieściach lub wprost. Stajecie się towarzyszami moich dróg, na których wciąż szukam
tych, którzy Mnie potrzebują.

Ja, dzieci, też was potrzebuję, bo pragnę, aby moja miłość była wam pomocą, abyście

dzięki niej wzrastali w siłę i dojrzewali Mi do tego, aby stawać się dawcami dobra i miłości
—jako i Ja jestem.

Przez kilka lat chodziliśmy razem. Uczniowie moi przyglądali się, kiedy leczyłem i

uzdrawiałem; słuchali, kiedy nauczałem rzesze; towarzyszyli Mi w drodze, przy posiłkach, w
porach odpoczynku i snu w nocy. Byłem im dostępny, łagodny i wyrozumiały. Uczyłem
swoim przykładem, tak jak was uczę, kiedy czytacie Ewangelie.
Lecz moje życie wciąż trwa i obcowanie ze Mną powtarza się w życiu każdego człowieka. Ja
jestem stale przy każdym z was. Jeżeli zechcecie obserwować działanie moje, zauważycie je
tak we własnym życiu, jak i w życiu ludzi z waszego otoczenia, a także w życiu tych, o
których słyszycie lub czytacie. Najbardziej widoczne staje się ono w życiu ludzi świętych i
tych wszystkich, którzy kontynuują wysiłek dawniejszych uczniów moich i podejmują na
nowo trud praktykowania współżycia ze Mną w swoim własnym życiu.

Nie ma to nic wspólnego z powołaniem do życia konsekrowanego (zakonnego), gdyż

Ja powołuję każdego z was do życia ze Mną. Mógłbym powiedzieć „do świętości", bo Ja
uświęcam tych, którzy ze Mną idą przez życie. Zapytacie, dlaczego tak mało świętych
spotykacie w swoim życiu, chociaż tak wielu opowiada się za Mną i twierdzi, że całe życie
Mnie oddało. Ja wam odpowiem: Oprócz waszej deklaracji oddania Mi się potrzebna Mi
czystość waszych intencji. Odpowiem wam jeszcze, że wielu z was kocha swoją służbę dla
Mnie, nie zaś Mnie samego. Powoduje to, że są nadmiernie przywiązani do miejsca, które
zajęli w moim Kościele, i wydaje im się, że są tam niezastąpieni.

Miłość własna ma wielorakie oblicza. Ktoś może ukochać swoją gorliwość, swoją

wymowę, uczone księgi, które pisze o Mnie, swój ruch, którym kieruje, swoją działalność
publiczną — słowem wszystko, co czyni ku mojej chwale, ale co czyni on sam. W życiu
takich ludzi nie ma wcale lub jest bardzo mało miejsca na moją pomoc, współpracę,
kierownictwo. Zwykle powodzenie utrwala ich w mniemaniu o swojej ogromnej wiedzy i
możliwościach. Świetnie sobie radzą beze Mnie, a wszystkie ofiarowane im dary i talenty
obracają na własną chwałę.

Do człowieka pogrążonego w pysze i samozadowoleniu nie mam dostępu, nie mogę

więc pracować nad jego uświęceniem. Wielu synów moich przechodzi przez życie w barwach
moich, zaniedbawszy Mnie do tego stopnia, że moja pomoc i rady nie są im w ogóle
potrzebne. Jakżeż więc mogę uświęcać tych, którzy w swoim mniemaniu są ludźmi bez
zarzutu, a co gorsze, uważają, że przynoszą Mi chwałę? A przecież chwała wasza leży w jak
najściślejszym złączeniu się ze Mną, tak abyśmy rozumieli się i współdziałali w takiej
służbie, do jakiej was wyposażyłem, nie zaś w takiej, którą sobie upodobacie, bo możecie w
niej odnieść sukces oraz zyskać prestiż i zaszczyty.

Jako przykład osób doprowadzonych przeze Mnie do świętości, tak że stawali się dla

swego

otoczenia drugim Mną, stawiam wam znowu przed oczyma Matkę Teresę, a także Brata

Alberta, Jana Bosco, Jana Beyzyma, Maksymiliana Kolbe i wielu męczenników z waszego
stulecia, przeważnie misjonarzy. Jednakże najczęściej na drodze nawiązania przyjaźni ze Mną
czynicie niewielkie postępy. Jaka jest tego przyczyna?

Przypomnijcie sobie słowa Mojżesza: „Słuchaj, Izraelu. Pan jest naszym Bogiem —

Panem jedynym. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy
swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś
nakazuję." „Uznaj więc, że Pan, Bóg twój, jest Bogiem, Bogiem wiernym, zachowującym
przymierze i miłość do tysiącznego pokolenia względem tych, którzy Go miłują i strzegą Jego
praw."

Otóż podstawą rozwoju duchowego każdego z was jest ustawienie sobie prawidłowej

hierarchii wartości, inaczej mówiąc — wejście na opokę prawdy. W prawdzie spotykacie się z
Bogiem, Stwórcą wszystkiego — a zatem to „wszystko" zajmuje dalsze miejsca (niż On). Kto

z was pomiędzy sobą a Bogiem ustawi jakiekolwiek z mniejszych dóbr, przez Niego wam
danych, zagradza sobie tym dobrem dalszą drogę ku Bogu. Powiedziano bowiem: „Będziesz
się bał Pana, Boga swego, będziesz Mu służył. Nie będziesz oddawał czci bogom obcym."

Co jest bożkiem dla waszego stulecia, już mówiłem. Powiedziałem też, że żadne z

dóbr danych wam przez Ojca nie śmie zastąpić Jego samego. Takimi dobrami są: zdrowie,
uroda, talenty oraz to wszystko, co otrzymaliście z Jego miłości — lecz nie po to, aby dary
przesłoniły i odsunęły ich Dawcę na dalsze miejsce w waszym systemie wartości.

Począwszy od pierwszych uczniów przez dwa tysiąclecia wszyscy (idący w ich ślady)

wybierali najpierw Boga, a potem gorącą służbę Jemu samemu — bo zaiste wart jest oddania
Mu całego życia. Co do reszty darów Ojca i dóbr tego świata, możecie posługiwać się nimi w
tej służbie, gdyż po to zostały wam dane. Jeżeli na czele waszych dążeń jestem Ja, wszystko
inne służyć wam będzie, a nigdy nie przeszkadzać, ani nie oderwie was ode Mnie. To takie
proste, a tak mało z was to rozumie.

Każdy z darów Bożych może być użyty ku chwale Stwórcy albo ku waszej własnej

chwale. W tym drugim przypadku niemożliwa jest moja z wami współpraca. Wysławiając
swoje , ja" burzycie prawidłowy układ wartości, gdyż na ich czele stawiacie stworzenie i dla
niego budujecie pomnik chwały. Stwórca zaś i Dawca wszystkiego, co otrzymaliście, zostaje
całkowicie pominięty, zlekceważony, odrzucony w waszym życiu. Nie ma w nim już miejsca
na przyjaźń z Bogiem.

My jednak będziemy mówili o tych, którzy szukają Boga jako celu swego życia, a

odnalazłszy idą za nim.

Powiedziałem, że mówić będę do tych, którzy pragną Mnie i poszukują, upatrując we

Mnie cel i sens swojego życia. Spotykając Mnie w końcu, ze zdumieniem przekonują się, że
Ja przychodzę, aby służyć wam — ludzkości — swoim światłem, mocą i opieką. Nie można
więc zatopić się w mojej miłości zapominając o reszcie świata.
Zrozumcie, dzieci. Moją miłością jesteście wy — wszyscy, cała ludzkość ziemi. Troszczę się
o każdego z was, jakże często ratuję od śmierci i pragnę doprowadzić was do mojego
królestwa, w którym macie przeznaczone wam miejsce.

Jednakże ziemia została wam dana jako miejsce dokonania przez was wyboru. Każdy

z was przechodzi przez wiele prób wedle bogactwa darów, jakie w nim umieściłem. Każdy
ma pełną wolność wyboru, gdyż nawet w najcięższym więzieniu możecie być wewnętrznie
wolni. Im trudniej wam, tym większe macie wsparcie ode Mnie. Udzielam go jednakże tak
delikatnie, że nie zawsze dostrzegają je inni, a nawet wy sami.

Inaczej jest, kiedy zostaję uznany waszym Przyjacielem. Wtedy oddajecie Mi siebie,

swoje życie i plany, abym nimi rozporządzał wedle mojej miłości do was. Wasze zaufanie i
zawierzenie Mi zobowiązują Mnie tak bardzo, że nie tylko nie odstępuję was, ale pragnę
waszego zrozumienia i zapraszam was do współpracy.

Przyjaźń ze Mną, dzieci, jest zaproszeniem was do współpracy nad ratowaniem

świata. Nie odwraca was ona odludzi, a przeciwnie, kieruje ku wszystkim krzywdom,
cierpieniom i niedostatkom świata. „Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz
żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu." (Marek 10, 45) „Otóż Ja jestem pośród was
jak ten, kto służy." (Łukasz 22, 27b) „Miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie." „Z ochotą
służcie, jak gdybyście [służyli] Panu." (List do Efezjan 6, 7a).

Kiedy pozwalacie Mi zostać przyjacielem waszym, podejmujecie zobowiązanie

obejmujące wasze życie na ziemi i w wieczności Moja radość i miłość jest tak wielka, że
przedstawiam wam moje plany ratowania świata i daję wam w nich miejsce.
Zrozumcie, dzieci. Bóg traktuje was poważniej niż wy sami siebie, ponieważ Bóg widzi was
już w wieczności, przybranych w Jego chwałę. Jest nią dziecięctwo Boże, chwała synów
Bożych, którzy przeszli zwycięsko wszystkie próby ziemi.

Pragnę waszego szczęścia, dzieci, ale szczęścia prawdziwego, nieprzemijającego,

bezmiernego. Pragnę moim szczęściem dzielić się z wami. Chwała wasza leży w miłości
waszej, która wyraża się służbą — nie Mnie, a waszym bliźnim, ludziom cierpiącym,
zrozpaczonym głodującym, ginącym. A takich są miliony.
Czy nie widzicie, dzieci, że dzielę się z wami swoją nieogarnioną miłością? Cóż możecie Mi
dać oprócz słów: „Kocham Cię"? Ja posiadam wszystko. Ale ludzie dookoła was wciąż giną z
głodu miłości pośród obojętności lub nienawiści niedojrzałych do człowieczeństwa
współbraci

Jeżeli chcecie naprawdę być moimi przyjaciółmi, stawajcie się moimi rękoma

rozdającymi miłosierdzie.

Pod koniec tego stulecia w wyniku szybkiego postępu technicznego osiągnęliście w

krajach „pierwszego świata", krajach bogatych, uprzemysłowionych wysoki poziom życia
codziennego, pełen wygód, a nawet luksusu. W pracy wyręczają was maszyny,
ograniczyliście trud pracy fizycznej, macie o wiele więcej czasu na odpoczynek. I jak z niego
korzystacie?

Wasze „osiągnięcia" to alkoholizm, nawet wśród kobiet, narkomania, zwłaszcza

wśród
Młodzieży, rozbicie rodzin i zanik odpowiedzialności, więzi rodzinnych i poczucia
obowiązku wśród ojców i matek. Powszechne pragnienie używania życia realizujecie
korzystając zachłannie z masowych rozrywek, często płytkich i nie pomagających wam w
rozwoju, a niekiedy szkodliwych, oraz zaspokajając w sposób niepohamowany wasze
zachcianki, podsycane przez wszelkie środki masowego przekazu.

W zgiełku hałaśliwych reklam gubicie prawdziwe wartości, takie jak zdolność do

refleksji nad sobą oraz sensem i celem swojego życia. Zagłuszacie w sobie największe moje
dary: rozum i wolną wolę, poszukiwanie prawdy, radość, życzliwość, zdolność do
komunikowania się między sobą na poziomie wartości duchowych. W rezultacie każdy z was
odgradza się od reszty i żyje samotny, pielęgnując swoje , ja" wśród nagromadzonych
bogactw.

Nauczono was widzieć w sobie wyłącznie naturę biologiczną, na której koncentrujecie

swoją uwagę, gdyż reklama krzyczy, że wartościowe jest tylko ciało, lecz młode, sprawne,
urodziwe i wypielęgnowane. Wszyscy, którzy nie przystają do tego obrazu: starsi, słabi,
niepełnosprawni, wyniszczeni nałogami, schorowani, upośledzeni, odsuwani są przez
bezlitosne społeczeństwo na margines życia. Samotność staje się zmorą waszego życia w
milionowych miastach.

Nie każdy jednak chce poświęcić życie uwielbianiu samego siebie. Tacy ludzie

gorączkowo poszukują jakiegoś celu, gdyż odtrąciwszy Mnie jako wiarę staromodną i
nieprawdziwą, gubią się na bezdrożach. Tam czyhają na nich przeróżne sekty, ruchy (nap.
New Age), religie Wschodu, pociągające swoją egzotyką, wiele fałszywych filozofii (na
przykład. teozofia, okultyzm, antropozofia, różokrzyż), aż do masonerii i kultu szatana.

A szatan istnieje, dzieci. Rozszerzył swoją władzę na całe narody żyjące nienawiścią,

wytępiające się wzajemnie i planujące zagładę swym sąsiadom. Człowiek, który nie opiera się
mocno na Mnie, zdolny jest do przyjęcia wszelakich sugestii, zwłaszcza tych, które schlebiają
jego najprymitywniejszym instynktom: pragnieniu grabieży, żądzy mordu oraz pragnieniu
posiadania cudzych bogactw, ziemi, miast, terytoriów. Aby to wszystko posiąść, należy
wytępić prawych właścicieli lub zamienić ich w niewolników. Wszystko staje się dobrym
pretekstem: inny kolor skóry, inna religia i kultura, obcy język i obyczaje.
Zachłanność ludzka egoistycznie skierowana ku zyskom własnego państwa wzrasta wraz z
jego siłą materialną. Jeżeli takie państwo nie kieruje się moimi prawami, staje się
niebezpieczeństwem dla świata.

Bo szatan, dzieci, dąży do władzy rozdmuchując i podsycając żądze ludzkie. On

pragnie podporządkować sobie wasze dusze i zniewolić was na wieczność. Korzyści podrzuca
wam tak, jak zwierzęciu rzuca się przynętę. On, jako duch, nie dba o żadne dobra ziemskie,
ale podsuwa je wam, aby rozbudzić w was pożądliwość i w ten sposób pobudzić do działania.
Dlatego nie ma końca wojnom, mordom i grabieżom.

Jak znieść to może wasza dumna wiedza posiadaczy komputerów, stacji satelitarnych i

elektrowni atomowych? — Pan mówi to z ironią wobec pychy rozumu ludzkiego.
Ja zostałem przez was odrzucony. Powiedzcie, dzieci, co macie w zamian...

Zapytałem, co macie w zamian za Mnie. Człowiek nie potrafi obyć się bez czegoś, co

istnieje ponad nim, czy bez ideologii doskonałego społeczeństwa komunistycznego, czy bez
siły wyższej, jak los, przeznaczenie, „matka natura". Dopiero kiedy umieracie, zaczynam
wam być potrzebny jako Osoba. Ponieważ jednak nie zbliżyliście się do Mnie i nie
zawarliście ze Mną przyjaźni, a wiecie, że życie wasze pełne było błędów, pomyłek, zła i
krzywd wyrządzonych innym, często zmarnowane na usługach własnej pysze lub na służbie
zbrodniczym ideologiom — widząc to wszystko —postrzegacie Mnie jako swojego sędziego,
surowego i bezlitosnego.

Nie mylicie się co do waszych win, lecz prawdziwym waszym sędzią jest wasze

sumienie, które zagłuszaliście przez całe swoje życie. Ono was sądzić będzie w świetle mojej
obecności. Jednakże tak daleko odeszliście ode Mnie, że nie rozumiecie, iż Bóg-Człowiek,
Jezus, oddał swoje życie za was, aby was wykupić. Jego ofiara nieskończenie przewyższa
winy całej ludzkości i każdy, kto uwierzy w miłość Boga do człowieka, może do Niego
powrócić nawet w ostatniej chwili jak Dobry Łotr ukrzyżowany razem z Nim. „Tak bowiem
Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie
zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby
świat potępił, ale po to, aby świat został przez Niego zbawiony." (Jan 3, 16-17). „Chrystus
bowiem umarł za nas jako za grzeszników" (List do Rzymian 5, 6).

Jakże często w ostatniej chwili życia wołacie Mnie na ratunek. Częściej jeszcze

żałujecie, że przeżyliście całe swoje życie z dala ode Mnie, odrzucając wiarę we Mnie jako
zbędny balast lub przeszkodę w dążeniu do własnych celów. Umieracie smutni i w mój
duchowy świat wchodzicie przerażeni, zagubieni, z lękiem przed odpowiedzialnością— gdyż
tu nie ma już złudzeń i nie ostoi się żadne kłamstwo.

Powiedzcie, dzieci, cóż wam przeszkadza w zbliżeniu się do Mnie, w zawarciu ze

Mną przyjaźni, póki jeszcze jest na to pora. Mój syn, Jan, mówił, że skutkiem skażenia natury
ludzkiej jest pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia ( „ Wszystko bowiem, co
jest na świecie: a więc: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia, nie pochodzi
od Ojca, lecz od świata"). Rozważcie, dzieci, co z tego przeszkadza wam samym i co
wynieśliście ponad Mnie.

Mówię to do każdego człowieka ziemi, lecz przecież wyznawcami mojego Kościoła

powszechnego są miliony ludzi, którzy od dziecka uczeni są, kim Ja dla nich jestem.
Otrzymują Chrzest, uczą się modlitw, przystępują do pierwszej Komunii Św., po czym
rozpoczynają życie w świecie niewiary w prawdziwe wartości, w świecie sceptycyzmu i
wielorakich filozofii życia zezwalających swoim zwolennikom na czynienie wszystkiego, na
co mają ochotę. Tym filozofiom przeciwstawiają się moje prawa, a więc „tym gorzej dla tych
praw".

Wszystko, co było dawniej, nie pasuje do „nowoczesnego świata". To, co było dobre

dla małego plemienia izraelskiego, dla starożytnych Greków i Rzymian, dla „ciemnego
średniowiecza", które z dzikich, walczących ze sobą plemion stworzyło jedność europejską,
światłą, myślącą, Europę katedr, uniwersytetów, mędrców, filozofów, artystów i misjonarzy,
Europę bez granic, otwartą na resztę świata, dobre nawet dla świata nowożytnego — to
wszystko stało się nie do przyjęcia dla waszego współczesnego świata masowych zbrodni już

nie nad poszczególnymi ludźmi, a nad całymi narodami przy pomocy nowoczesnych metod
(na przykład. gaz cyklon stosowany w komorach gazowych w obozach hitlerowskich) i broni,
dla świata nieprawdopodobnej pychy z osiągnięć technicznych, a jednocześnie świata, który
sam niszczy podstawy życia na planecie, który swoje osiągnięcia techniczne skierował ku
świadomemu i celowemu mszczeniu własnego gatunku przez aborcję i eutanazję oraz
niszczeniu własnych chrześcijańskich korzeni.

Bo wszyscy wyrośliście ze Mnie. Ja wam ofiarowałem istnienie, całe piękno ziemi,

przestrzeń i czas, abyście mogli dokonać wyboru, czy pragniecie na wieczność związać się ze
Mną miłością, czy też chcecie stanowić własne prawa i przeprowadzać wyłącznie swoją wolę.
Niestety, większość ludzi obecnie opowiada się za tym drugim wyborem nie dostrzegając, że
zagrożone jest już samo istnienie ludzkości, a nawet istnienie wszelkiego życia na ziemi.
Każdy wybiera sam, ale suma złych wyborów może doprowadzić was do katastrofy totalnej.
Cóż może was uratować?

Ja jestem Bogiem niezmiennym. Słowa moje wypowiedziane przed wiekami ustami

Mojżesza tak samo wołają teraz. Jak wtedy, tak i obecnie mówię:
„Patrz! Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście. Ja dziś nakazuję ci
miłować Pana, Boga twego, i chodzić Jego drogami, pełniąc Jego polecenia, prawa i nakazy,
abyś żył i mnożył się, a Pan, Bóg twój, będzie ci błogosławił. Ale jeśli swe serce odwrócisz,
nie usłuchasz, zbłądzisz i będziesz oddawał pokłon obcym bogom, służąc im — oświadczam
wam dzisiaj, że na pewno zginiecie. Biorę dziś przeciwko wam na świadków niebo i ziemię,
kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie,
abyście żyli wy i wasze potomstwo, miłując Pana, Boga swego, słuchając Jego głosu, lgnąc
do Niego." (księga Powtórzonego Prawa 30, 15-20).
Obecnie jest czas wyboru. Sytuacja światowa zmusi was do ostatecznego opowiedzenia się za
Mną lub przeciw Mnie. Pragnę więc jeszcze raz powiedzieć wam, Kim jestem.
- Jestem Stwórcą wszystkiego, co istnieje, a przede wszystkim milionów duchowych bytów
rozumnych. Żadnego z nich nie stworzyłem, aby cierpiał, Pragnieniem moim jest, aby
wszystkie były szczęśliwe.
- Jestem też Ojcem waszym (ludzi), ponieważ stworzyłem was z miłości, obdarzyłem bogato,
obdarowałem światem przyrody, światem pięknym, różnorodnym, obfitującym w rozliczne
dobra. Uczyniłem was jego włodarzami. Nade wszystko widoczna jest miłość moja w darze
wolnej woli, który czyni was wolnymi, a więc zdolnymi do zawarcia ze Mną przymierza, tak
przez jednostki, jak i przez całe narody. Czyż Ojciec może uczynić więcej dla dzieci swoich?
- Jestem również Przyjacielem waszym, bliższym wam niż wy sami sobie,
Przenikam wasze zamiary i intencje, znam wasze plany. Najskrytsze wasze myśli nie utają się
przede Mną. Czy tego się lękacie?

Mówiłem wam, że jestem Ojcem, Ojcem wyrozumiałym, dostępnym, serdecznie wami

zainteresowanym. Zajmują Mnie wasze marzenia i pragnienia, ale Ja nie sądzę i nie potępiam
was. Czyż mógłby dobry ojciec potępiać dzieci swoje? Jak każdy prawdziwy ojciec cieszę się
z każdego przejawu waszej dobroci, życzliwości dla bliźnich, z każdej myśli skierowanej ku
pożytkowi innych. Szukam w was tego, co dobre, a niedostatki pomijam, bo wierzę w was i
oczekuję, że wyrośniecie z waszych słabości. Nawet gdy popełniacie błędy, dopuszczam do
tego, bo na nich się uczycie. Pozwalam wam żyć wedle waszych pragnień, licząc na waszą
wierność i wspomagając was tak delikatnie i ostrożnie, żebyście nie poczuli się
niesamodzielni

Jestem Dawcą. Nie tylko stworzyłem wszystko, ale także nieustannie podtrzymuję

każdy byt w jego istnieniu. Naturą Boga i Jego szczęściem jest darzenie. Pragnę, abyście
dojrzewając stawali się do Mnie podobni; przecież wszystko, co macie i czym jesteście,
pochodzi ode Mnie — mówię o duszach waszych. Do tego jednakże dochodzi skażenie natury
ludzkiej, ponadto dziedziczność, środowisko, w którym się wychowujecie, przykłady, jakie

znajdujecie w ludziach z waszego otoczenia. Rodzice, którym was powierzyłem, i cały wasz
dom powinni stać na opoce moich praw. abyście mieli właściwy obraz świata, w który
wkraczacie. A wkraczając weń powinniście mieć na sobie zbroję moją. Początkiem jej jest
Chrzest, oficjalne przyjęcie w poczet dzieci Bożych.

Rosnąc i dojrzewając winniście wykazywać coraz większe podobieństwo do Mnie,

swego Ojca, tak jak wykazujecie podobieństwo fizyczne do swoich rodziców i przodków.
Podobieństwo moje ukryte jest w darach, które tak obficie rozdzieliłem pomiędzy was. Lecz
najdoskonalszym z darów moich jest wasza zdolność do bezinteresownej miłości.

Tak jak Ja miłuję was „pomimo wszystko" i na zawsze, tak i wy możecie, jeśli

zechcecie,

miłować wraz ze Mną wszystko, co istnieje — a najbardziej innego człowieka. W

mojej miłości do was ukryte jest współczucie, zrozumienie, miłosierdzie. Spodziewam się, że
wasze dorastanie stanie się dojrzewaniem w was bezinteresownej miłości. Świat jej
potrzebuje. Bez niej umiera. Samobójcy, narkomani, alkoholicy, ludzie samotni, zgorzkniali i
nienawidzący innych są tego dowodem. Sami nie uratujecie go. Ale przecież macie Ojca
wszechmogącego i kochającego wszystkie swoje dzieci. Ja zaś chcę was uzdrawiać i podnosić
ku sobie.

Pragnę waszej radości, nie zaś cierpienia i smutku. Dlatego przychodzę wam z

pomocą — zawsze, kiedy wezwiecie Mnie wierząc, że nie pozostawię was samotnych,
zwłaszcza wobec nieszczęść, którym zapragnęliście zapobiec, i potrzeb ludzkości, które
chcielibyście zaspokoić.

Zapamiętajcie, dzieci. Jestem Ojcem odpowiedzialnym za wszystko, co powołałem do

istnienia. Nic Mnie tak nie cieszy, jak przejawianie się podobieństwa mojego w waszym
poczuciu odpowiedzialności za wasze otoczenie, bliskich, za wszystko, co kochacie. Bo
miłość musi być odpowiedzialna, jeśli ma być skuteczna, czyli służąca dobru tego, kto
pomocy potrzebuje.

Pomyślcie chwilę, jak odpowiedzialny jest Bóg. Pomyślcie, że Syn Boży przyszedł na

ziemię, aby podjąć cały ciężar grzechów ludzkości i ofiarować go na krzyżu oddając swe
życie za was, dzieci. To jest najbardziej heroiczny dowód odpowiedzialnej miłości Boga.

Powiedziałem wam o zbawczym znaczeniu śmierci Syna mojego, Jezusa. Znając was

oczekuję pytania: „Co my w zamian powinniśmy dać Bogu?". Myślicie zaraz o czymś w
rodzaju możliwej dla was zapłaty czy wymiany — a myślicie z lękiem.

Otóż Bóg nic nie chce od człowieka. Cokolwiek uczynił Syn Boży, uczynił to, abyście

byli szczęśliwi. Powinniście żyć w szczęściu, tymczasem świat wasz pełen jest cierpienia,
smutku, nieszczęścia, niespełnionych marzeń, zawiedzionych nadziei. Dlaczego?
Znowu powracamy do skażenia natury ludzkiej (grzechu pierworodnego). Nadal pragniecie
sami decydować o sobie, sami wybierać i zgarniać ku sobie to wszystko, na czym wam
zależy. Zachowujecie się jak dzieci, które wyrywają się spod mojej opieki, bo nie chcą
przyjmować tego, co wam daję, natomiast pragną tego, co mają inni. Zazdroszczą im i
nierzadko próbują odbierać.

Dla Mnie wszyscy jesteście dziećmi. Czasem aż do późnego wieku nie wyrastacie z

upodobań dziecka. Lubicie to, co jaskrawe, błyszczące, hałaśliwe, słodkie — słowem zabawki
i słodycze. Chciwość oczu sprawia, że pragniecie posiąść wszystko, co wam wyda się
atrakcyjne. Wciąż głodne usta zjadłyby wszystko, co smaczne i słodkie. Nie znacie umiaru;
przeciwnie, pragniecie gromadzić zapasy i nigdy nic mówicie „dość", a także z trudem wam
przychodzi dzielenie się z innymi, zaś odmówienie sobie czegokolwiek staje się wam
cierpieniem. Słowem nade wszystko pragniecie brać i uważacie, że to wam się należy.
Ta postawa roszczeniowa rozciąga się i na Mnie. Wciąż słyszę wołania: „Daj mi to. Daj mi
tamto." Wasze modlitwy są prośbami zwykle o więcej i więcej, lecz tego, co sami
zapragnęliście.

Ja jestem dobrym Ojcem. Dbam o zdrowie duchowe i fizyczne moich dzieci Dlatego

otrzymujecie ode Mnie to, co jest dla was pożyteczne, i w takich ilościach, aby wam nie
zaszkodziło. Zauważcie, że kiedy Jezus uczył was zwracać się do Ojca, ze spraw
materialnych wymienił tylko: „chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj". Ojciec wie, co
potrzebne jest dziecku.

Kiedy podałem wam przez Mojżesza moje wskazania (Dekalog), abyście długo żyli i

aby wam się dobrze powodziło (por. Księga powtórzonego prawa 5, 16), ostrzegałem was
przed tym wszystkim, co wam zagraża, przed grzechami, których popełniać nie powinniście.
To samo mówią wam w dzieciństwie wasi rodzice. Później właściwego postępowania strzegą
wasze prawa. Kościół mój, Matka wasza, przez całe życie usiłuje was kierować na moje
drogi. Ale jest tyle sierot, dzieci z rozbitych małżeństw, dzieci, których nie wychowywały
prawa moje. Tacy ludzie przez całe swoje życie pozostają ofiarą własnych zachcianek.
Cierpią oni sami i ich bliscy, a Ja boleję nad nimi.

Pytałem, dlaczego świąt nie jest radosny i pełen nadziei. Przecież tyle wam dałem, a w

perspektywie macie życie wieczne w królestwie moim. Zapewniłem też, że nie wejdą weń
tylko ci, którzy powrotu do Ojca nie chcą, a Ojca i braci swoich nienawidzą. Czegóż więc się
lękacie? Czego się boicie?
Skoro życie wasze jest okresem wyboru, nie jest możliwe, by przebiegało ono
bezkonfliktowo. Przecież dopiero przeszkody wskazują, czy chcecie je pokonać w drodze do
celu. Bez przeciwności sarninie będziecie wiedzieli, czy naprawdę wybieracie Mnie ponad
wszystko, czy też decydujecie się służyć sobie lub wprost księciu tego świata.

Przez cały czas waszego życia toczy się walka o wasze szczęście. Szatan kusi was i

usiłuje przeciągać na swoją służbę. Ja stale was osłaniam, wspomagam, kiedy Mnie
wzywacie, ale o waszej przyszłości decydujecie wy sami.
Dzieci moje, dlaczego nie rozpoznajecie waszej prawdziwej godności, z którą Ja tak się liczę?
Przecież prawdziwie jesteście nieśmiertelni. Jesteście stworzeni do szczęścia, powołani do
świętości. „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski." (Mateusz
5, 48)

Boleję nad waszym brakiem szacunku dla własnej godności — rzeczywistej, bo Ja

sam ją wam nadaję wraz z darem wolności wyboru. Jesteście prawdziwie dziećmi moimi —
wszyscy, gdyż całą ludzkość — przeszłą, obecnie żyjącą i przyszłe pokolenia — odkupił
Jezus przez ofiarę swojej dobrowolnej śmierci na krzyżu.

Ta godność — w którą przyoblekłem was na wieczność — sprawia, iż mogę z wami

zawiązać przyjaźń, której nie zawiera się z niewolnikami. Jesteście do tego stopnia wolni, że
możecie odrzucić ją, wyszydzić, podeptać — i większość z was tak czyni. inni nie ośmielają
się starać o nią. Nie wierzą, że Bóg jest przyjacielem człowieka (Psalm 25, 14; Jan 15, 14).
Tymczasem Ja pragnę przyjaźni z każdym z was. Przecież wszyscy zaistnieliście z mojej
miłości, nie inaczej.

Jestem waszym prawdziwym Ojcem, kochającym, troskliwym, a przede wszystkim

odpowiedzialnym. Proponuję wam przyjaźń ze sobą, aby tym bardziej móc was osłaniać,
wspierać, rozmawiać z wami, wskazywać wam najprostsze drogi i najdoskonalsze
wykorzystanie daru życia.

Przyjaciel to ktoś, kto was rozumie i zna do głębi, Ja zaś rozumiem was lepiej niż wy

sami > siebie. Przyjaciel niczym się nie zraża i nie gorszy. Stara się zawsze tłumaczyć
swego przyjaciela i ratować go w potrzebie. Dotyczy to przede wszystkim błędów, które
zagrażać mogą jego życiu wiecznemu.

Przyjacielowi ziemskiemu gotowi jesteście zawierzyć siebie. Mnie nie ufacie.

Podejrzewacie Mnie o surowość, o to, że wciąż was osądzam i karzę, wreszcie o to, że jestem
„nieludzki", nie rozumiem was i pragnę wam odebrać tę odrobinę dóbr, które z wielkim
wysiłkiem zdołaliście zgromadzić, bo jestem o nie zazdrosny.

Biedacy! Jakże możecie zawierzyć bezinteresowności Boga, sami będąc interesowni,

wyrachowani, skąpi, zazdrośni, chciwi i przewrotni.

Każdy z was boryka się ze skażeniem swojej natury (grzech pierworodny), z

obciążeniami wynikłymi z dziedziczenia, wychowania, wpływów środowiska, w jakim
żyjecie, ze złych przykładów oraz z przewrotności nieprzyjaciela waszego, który opanował
prawie wszystkie środki masowego przekazu, zawładnął mamoną świata i wszelkimi
metodami pragnie rozwijać wasze złe skłonności, u każdego wedle jego natury.
Jakże bym mógł spokojnie patrzeć na wasze zniewolenie? Im gorzej jest z wami, tym bardziej
spieszę wam z pomocą—teraz przez moje słowa, które są obietnicą i rękojmią objęcia opieką
tych, którzy Mi zawierzą.

Nie można wierzyć Mi tylko „trochę" łub „czasami". Albo ufa się w zupełności, albo

wcale nie. Początkowo uczyłem was zawierzenia. Prosiłem, abyście pozwolili ogarnąć się
mojej miłości Jeśli zaufacie Mi i utrwalicie się w tej postawie, staniecie się niezależni od
wszelkich. wydarzeń, trwóg, niepokojów i zagrożeń ziemskich, bo stać będziecie na opoce
mojej wierności i opieki.

Ja jestem panem waszego życia i sam prowadzę tego, kto Mi zaufa, drogą najprostszą,

dla niego najłatwiejszą, specjalnie wybraną, tak aby mógł wykorzystać wszystkie dary,
którymi go uposażyłem, aby do domu mojego powrócił z godnością prawego syna mojego, w
chwale podobieństwa do Ojca, dumny z pięknie wykonanego zadania swego życia.
Bo widzicie, dzieci, wybrawszy Mnie panem waszego życia, powinniście być konsekwentni
Jak Ja przyszedłem służyć (Mateusz 20, 28), tak i wy naśladujcie Mnie służąc światu, każdy
wedle tej miłości, którą Ja w was budzę. Powołuję bowiem każdego z was i tylko od wyboru
waszej woli zależy, czy Mi odpowiecie: „Tak, Ojcze" {Pan przypomina przypowieść o dwóch
synach, którzy mieli pracować w winnicy, Mateusz 21,). Winnicą moją jest cała ziemia.
Troszczę się o wszystko, co powołałem do życia. Lecz specjalnie troszczę się o was, moje
dzieci, gdyż tylko wy otrzymaliście ten wspaniały dar wolności a z powodu waszej
niedojrzałości skażenia waszej natury duchowej i ulegania pokusom nieprzyjaciela stale waży
się wasz los — każdego z was, gdyż wszyscy aż do ostatniego oddechu zdolni jesteście do
zdradzenia Mnie i utraty nieba.

Spytacie, dlaczego istotom tak niedojrzałym ofiarowałem dar tak wiem, przerastający

ich zrozumienie. Ja, dzieci, jestem Wolnością! Jakże mógłbym was, których powołałem do
istnienia z miłości, uczynić niewolnikami!

Prawdziwa miłość nie zniewala; przeciwnie, dopuszcza pełnię wolności. Spodziewa

się wzajemności, lecz tylko dobrowolnej, z własnego wyboru każdego poszczególnego bytu.
A ponieważ jestem miłością bezgraniczną, ogarniającą sobą wszystko, co istnieje, nikogo nie
odrzucam, nie dzielę, nie segreguję, nie wybieram. Wszyscy jesteście moimi ukochanymi
dziećmi, stworzonymi do istnienia w szczęściu w domu Ojca waszego.

Życie na ziemi jest czasem wyboru, ale już tu chciałem dać wam przedsmak nieba.

Tym jest współpraca ze Mną: niesienie pomocy wszystkim słabszym od was — nie tylko
braciom waszym, ludziom, lecz całej naturze, którą dałem wam w opiekę, a która teraz
rozpaczliwie potrzebuje ratunku. Wykorzystywaliście ją i niszczyliście przez wiele wieków.
Obecnie zrozumieliście to, lecz trudno wam przychodzi naprawianie szkód, gdyż są ogromne.
Najbardziej zaś krzywdzicie braci waszych, a czynicie to przez chciwość, okrucieństwo,
obojętność i niedbalstwo. Większa część ludzkości cierpi głód, ginie z chorób i klęsk
żywiołowych, za które w pewnej mierze wy sami jesteście odpowiedzialni. Handlujecie
bronią i podjudzając przeciw sobie narody młode i niedoświadczone winni jesteście
bratobójstwa. Coraz bardziej rozprzestrzeniają się wojny, terroryzm, handel narkotykami —
słowem zabójstwa i zbrodnie masowe. Dążycie do samozagłady.
Jak możecie uratować cały świat i siebie bez mojej pomocy ?

Moi kochani, czytacie Pismo święte. Przez cały Stary Testament przewija się jeden

temat: słabość, niewierność i odstępstwa tego plemienia, które sobie wybrałem, i moja moc i
wierność obietnicom. Ze względu na nie powoli tworzący się naród był wielokrotnie
ratowany, a dzięki sługom moim, prorokom, umacniany i nawracany na nowo. Moim
głównym działaniem było nieustające przebaczanie. I tak jest, dzieci, i dzisiaj...
Ale Ja pragnę waszej świadomej współpracy ze Mną. Kilka tysięcy lat to chyba dosyć,
abyście przestali już czuć się dziećmi To, co teraz nadejdzie, da wam zrozumienie własnych
win i własnej odpowiedzialności za wasze dalsze istnienie.

Ciągle oczekiwałem od was zachowania godnego ludzi dojrzałych, wy natomiast

waszą dojrzałość mierzyliście poziomem rozwoju techniki i w marzeniach widzieliście się już
zdobywcami kosmosu. Rozbieżność pomiędzy rozwojem technicznym, służącym przede
wszystkim przygotowywaniu wszelkiego rodzaju broni, z jądrową włącznie, a zanikiem etyki
doprowadziła was do upadku człowieczeństwa. Przejawia się to w ustawach o
dopuszczalności aborcji i eutanazji, w zatruwaniu:— głównie młodzieży — narkotykami i
pornografią, we wszelkiego rodzaju zboczeniach i waszej pobłażliwości dla szerzącego się
zła.

Prawa moje wydają się wam niepotrzebne, jako przestarzałe i nie pasując

współczesnego
świata, który tak dalece sam się rozgrzesza, że Ja mu stoję na zawadzie. Każde zło w życiu
prywatnym i publicznym, także to, które dokonuje się między narodami, uważacie za
normalne i usprawiedliwione. Wojny, rzezie, jak w Afryce i Kambodży, terror państw wobec
własnych obywateli, np. w Chinach, Korei Północnej i na Kubie, nienawiść, przemoc i mordy
w krajach, w których trwają nieustające wojny domowe, rozruchy i terror na tle religijnym w
innych — oto plon waszych osiągnięć w dziedzinie „postępu".

Czy uważacie, że Ja, jako Ojciec całej ludzkości, powinienem patrzeć spokojnie na to,

jak silniejsi niszczą słabszych, uzbrojeni znęcają się nad bezbronnymi, a państwa syte i bogate
handlują bronią i umywają ręce od plonu krwi i śmierci, jaki spowodowały?
Otóż nie. Dopuszczam, aby obróciły się przeciwko wam skutki waszej bezmiernej pychy i
zadufania w sobie, którymi wyzywacie sprawiedliwość moją.
Jednocześnie wzywam wszystkich, którzy trwają przy Mnie, nadal liczą na Mnie i respektują
prawa moje, aby gromadzili się wokół Mnie jak najbliżej, bo z wami właśnie pragnę teraz
zawrzeć przymierze.

Nie dostąpicie pokoju inaczej niż przeze Mnie. O tym stale powtarza wam Maryja,

Matka wasza. Sprawiedliwość i pokój, bezpieczeństwo i ład Ja tylko zapewnić wam mogę.
Lecz nie jesteście już dziećmi. Świat, podobny do syna marnotrawnego, przyjdzie do Mnie w
pokorze i uznaniu swoich win prosząc o przebaczenie. Wtedy otrzyma je.

Gdy zrozumiecie swoje winy względem braci waszych, pragnę, abyście zechcieli

zadośćuczynić im. Powołuję zatem was do służby światu — wszystkich, którzy zechcą.
Ponieważ jednak cały świat poraniony został i cierpi, zadanie wasze przerasta wasze
możliwości i nie podźwigniecie go beze Mnie.
Dlatego przyjaźń ze Mną jest wam niezbędna. A Ja zawrę ją z każdym, kto zechce liczyć się
ze Mną, kto wierzy Mi i kocha Mnie. Pragnę otworzyć upusty miłosierdzia, które obmyje i
odnowi świat.

Przymierze ze Mną mogą zawrzeć te narody, które zapragną żyć wedle moich praw i

służyć światu wraz ze Mną.

Zwracam się do tych, którzy pozostają Mi wierni. Pragnę wyrwać was z bierności. To

jest czas odbudowy prawdziwych, wartości w waszym świecie. Pierwsi chrześcijanie
wyróżniali się wśród swojego otoczenia uczynnością, łagodnością, życzliwością, dobrocią,
hojnością, a ich. domy były wzorcami zgodnego, harmonijnego życia rodzinnego. Nic
dziwnego, że pociągali otoczenie swoim przykładem. Dlatego wciąż rosły szeregi moich,

wyznawców. Zastanówcie się, czy stanowicie pociągający przykład, czy też jesteście
przyczyną zgorszenia dla tych, którzy się z wami stykają.

Ja pragnę, aby codzienne życie wasze odzwierciedlało Mnie samego w moich

prawach, w moim miłosierdziu i przebaczaniu, w moim pełnym miłości stosunku do was,
który tak wyraziście ukazał wam Jezus w swoim życiu, działaniu i słowach.
Możecie być względem siebie wymagający, nieżyczliwi, okrutni, możecie też być łagodni,
usprawiedliwiający innych, miłosierni. Wszystko zależy od waszego wyboru. Wiedzcie
jednak, że przyjmując dobrowolnie imię chrześcijanina, zobowiązujecie się do świadczenia o
Mnie. Każdy wasz zły postępek — a przecież wiecie, co jest złe, a co dobre — ludzie
niewierzący lub obojętni odnoszą do Mnie; słowem — złym postępowaniem swoim
szkalujecie Mnie samego. A wasz fałsz i zakłamanie prędzej czy później zwrócą się przeciw
wam.

Bycie chrześcijaninem, dzieci, to wielka odpowiedzialność — przede Mną, nie przed

światem, który karmi się kłamstwem i łatwo go pozorami oszukać.
Założyłem Kościół mój nie dla ludzi świętych, a dla słabych, chwiejnych, błądzących i
borykających się z własną naturą. Chciałem, abyście w Kościele moim otrzymali pomoc i
opiekę, a tak mało korzystacie z sakramentów, z wiecznie obecnej Ofiary Syna Bożego we
Mszy świętej, z nauk i tradycji dwóch tysięcy lat doświadczenia Kościoła.

Każdy, kto szuka Mnie i tęskni do Mnie, może spotkać się ze Mną. Duch Święty

wypełnia Kościół, daje wam światło, mądrość, umacnia w was męstwo, stałość i wierność w
waszej walce ze światem. Bo życie ziemskie to walka, dzieci. Nieustające próby i
doświadczenia to wasi przeciwnicy. Pokonując je — tak jak konie w wyścigu pokonują
przeszkody — wykazujecie sami sobie swoją wartość.

Wasze życie ziemskie jest krótkie. Przeszkody dopuszczam wedle waszych

możliwości pokonania ich. Jakże często ich pokonanie polega na przyjęciu bez buntu i odrazy
takiego życia, jakie wam wybrałem. Pomyślcie, że są trędowaci i umierający z głodu w
Afryce, którzy Mnie kochają, a wam tak często wydaje się, że wasze ciężary są nie do
zniesienia, obrzucacie Mnie złorzeczeniami i odwracacie się ode Mnie. Tak trudno wam
zrozumieć, że wybór czynicie na wieczność, a wobec wieczności wasze przemijające
cierpienia, a nawet tragedie, są czymś chwilowym, a więc mało znaczącym, tak jak wszystkie
bogactwa świata postawione na wadze naprzeciw Mnie nie znaczą nic. Bo wszystko to
przeminie, a Ja jestem.

Gdybyście naprawdę Mi wierzyli i wierzyli we wszystko, co wam przyobiecałem, nie

mielibyście wahań i niepewności, a świat nie miałby nad wami władzy. Tymczasem dzieje się
tak, że z wieku w wiek wasza wiara słabnie, a świat dla wielu z was staje się jedynym celem.
Za wszelką cenę, za cenę rezygnacji z sumienia i wiary, zaparcia się ojczyzny i tradycji
waszych, pragniecie uzyskać cokolwiek z możliwych do zdobycia dóbr tego świata. Dla tak
marnego zysku wy, odkupieni Krwią Jezusa Chrystusa, odrzucacie Jego Ofiarę i zamykacie
przed sobą wieczność szczęścia w królestwie moim. Gdybyście naprawdę wierzyli i potrafili
w pełni zaufać Mi, nie byłoby przed wami dylematu wyboru: Bóg czy świat.
Tak trudno wam przychodzi zawierzenie Bogu. Czyż nie pojmujecie, dzieci, jak bardzo
potrzebne są wam przykłady? Ilu wśród was decyduje się stać przy Mnie pomimo wszystko i
ilu w tym postanowieniu wytrwa? Wydajecie się sobie jak samotne palmy na pustyni,
sygnalizujące, że w tym miejscu jest woda. Tymczasem wokół każdej palmy pojawiają się
nowe i powstają oazy. Nie jest was tak mało i nie sądźcie, że tylko nieliczni korzystać mogą z
wody żywej, którą Kościół mój darmo rozdaje.

Potrzeba wam pewności, że jestem obecny przy każdym z was, że zawsze możecie

liczyć na moją pomoc, opiekę i obronę, że oczy moje spoczywają na was, a miłość moja
postępuje przed wami i wskazuje wam drogę. Wasze zawierzenie Mi składa się z wielu
codziennych: „Chcę Ci wierzyć", „Ufam Ci", „Kocham Cię" — bo żyjecie, dzieci, w czasie i

każda chwila niesie okazję wyboru. Jednakże dla tych, którzy zawierzyli Mi i utrwalili się w
tej postawie, nie ma już ciężkich wyborów. Postępują po prostu razem ze Mną, nie mogą więc
zbłądzić ani ulec mirażom.

Chcę, abyście wiedzieli, że nie wyróżniam wśród was nikogo. Jednakowo bliski jest

Mi każdy z was. Nie opiekuję się mniej tymi, którzy wyznają inne religie lub nie wierzą w
moje istnienie. bowiem ich nawrócenia i dlatego daję im czas. Bez mojego stałego
podtrzymywania nikt z ludzi nie przeżyłby ani sekundy.

Mój Kościół powszechny nie jest uprzywilejowany. Każdy jego członek tak samo

musi wybierać i w końcu opowiedzieć się za tym, kogo wybrał jako swojego pana czy bożka.
Często przez całe życie tym bożkiem dla siebie jest on sam. Inni starają się uzyskać pomoc
nieprzyjaciela, wysługując mu się gorliwie. I ci najbardziej szkodzą wam niszcząc mój
wizerunek w waszych duszach, a jakże często odbierając wam siły, zdrowie lub życie. Ale i
ich pragnę uratować. Dlatego Maryja, Matka wasza, wciąż wzywa do modlitwy za świat, za
grzeszników, za tych, których wkrótce spotka śmierć. Powinniście w zjednoczeniu z Nią
usilnie prosić za tych, których Ona wam poleca, bo przecież wiecie, że wasza modlitwa
kiedyś będzie orędować też za wami samymi.

Mówiłem, że Kościół mój nie może liczyć na specjalne względy. Nie znaczy to

jednak, że nie macie większej niż inni pomocy. Gdybyście tylko zechcieli z niej korzystać.
Macie sakrament pojednania, sakrament chorych. Możecie uczestniczyć w Mszy świętej,
przyjmować Komunię, a trwając przez to w łączności z Jezusem Chrystusem, możecie
składać ofiarę Jego śmierci i waszych trudów dla ratowania, oczyszczenia i odrodzenia się
świata.

Gdybyście naprawdę wierzyli Mi i kochali Mnie, więź pomiędzy nami byłaby tak

ścisła, że Kościół mój mógłby nawrócić i uratować świat. Lecz na kogo mogę tak naprawdę
liczyć? Czy na tych, którzy wciąż wołają: „Panie, Panie!", a postępują wedle swoich chęci,
nie licząc się z moimi prawami, jeśli są im niewygodne, czy na tych, którzy w rubrykę
„wyznanie" wpisują „katolickie", a skończyli swoje życie w moim Kościele na Chrzcie lub
pierwszej Komunii świętej?

Tam gdzie panuje zupełna obojętność, miłość nigdy się nie rozwinie. Wiem jednak, że

ci, których nic nie obchodzę, pomimo że uczono ich o Mnie, w momencie zagrożenia życia
będą wzywać Mnie na ratunek.

Tych pragnę ostrzec, że życie wieczne w moim królestwie dostępne jest dla każdego,

jeśli okaże on prawdziwą skruchę, to znaczy żal za niewdzięczność i brak miłości, jeżeli nie
do Mnie samego, to do swoich potrzebujących bliźnich. Na naprawienie krzywd możecie już
nie mieć czasu, a żal wywołany wyłącznie strachem nie przebłaga sprawiedliwości mojej,
którą wielu z was lekceważyło przez całe życie. Lepiej będzie w chwili zgonu tym, którzy
Mnie w ogóle nie znali, a byli miłosierni dla braci swoich.

Dlatego proszę was, nie lekceważcie zobowiązań złożonych podczas Chrztu świętego.

Nie odkładajcie pojednania ze Mną, bo nie znacie dnia ani godziny.

Odpowiecie: „Panie, wszystkiego tego przestrzegałem od mojej młodości" .Chcecie

żyć wedle praw moich, zgodnie z nimi, szanujecie Mnie, ale życie swoje planujecie tak, jak
wam jest najwygodniej. Macie pod dostatkiem dóbr, o jakie inni zabiegają z wysiłkiem,
jesteście zabezpieczeni przed głodem, niedostatkiem, kłopotami dnia codziennego i
pragniecie, aby tak pozostało. Nie rozumiecie, że poprzez wygodę, zbytek, a nawet bogactwo
ugrzęźliście w dobrach tego świata i teraz, kiedy chcecie sięgnąć do doskonałości i pytacie,
jak można ją osiągnąć, Ja odpowiadam: „Rzućcie wszystko, co posiedliście, i pójdźcie za
Mną".

Nagle okazuje się, że jest to niemożliwe dla wielu z was, bo tak obrośliście w dobra

materialne, że nie potraficie już obyć się bez tego wszystkiego, co wam ułatwia życie.

Utraciliście hart i odwagę do tego stopnia, że rezygnacja z tego, co macie, i pozostanie z tym
tylko, czym sami w sobie jesteście, jest dla was ryzykiem nie do pokonania.
Przyjaciele moi rozumieją, że moje plany są szersze, wspanialsze i bardziej dla was
dobroczynne niż wszystko, co wymyśliliby lub zrobili sami. Dlatego rezygnując z własnych
planów, korzystają z mojego zaproszenia do współpracy i z entuzjazmem i pasją przystępują
do realizacji planów moich — które stają się naszymi. W takiej współpracy trzeba zdać się na
Mnie i zawierzyć mądrości i miłości Boga, który działa wyłącznie dla powiększenia waszego
dobra, gdyż jako Stwórca wszystkiego sam niczego nie potrzebuje.
Co więc jest wam najbardziej potrzebne? Gotowość do służby.
Czym ona jest? Wolnością od przywiązań i upodobań własnych.
Czy zrozumieliście, co to znaczy?
Według reguł zakonnych nowicjusze składają śluby posłuszeństwa, ubóstwa i czystości.
Posłuszeństwo daje wam wolność prawdziwą. Przestajecie być przywiązani do waszych
upodobań, tak że możecie zawsze pójść tam, gdzie przełożeni was poślą. Ubóstwo powoduje,
że nie musicie za sobą ciągnąć tobołów zgromadzonych dóbr, idziecie więc chętnie, lekko i
swobodnie. Ślub czystości chroni was przed pożądliwością oczu, myśli i serca. Ale wszystkie
te śluby nie ochronią was przed miłością samego siebie.

Jeżeli postawicie wasze własne dobro ponad służbę Mnie samemu, to na każdym

stanowisku czy funkcji, jaką wam wyznaczą, rychło potraficie wznieść sobie pomnik własnej
chwały, rozbudowując w sobie pychę, próżność, chciwość, zazdrość, łakomstwo,
nieopanowanie, lenistwo, wyrachowanie, oschłość serca — słowem zrobicie wszystko, aby
spodobać się światu. Bo waszemu bożkowi potrzebne jest uznanie i poklask świata. Jeżeli
przy tym nie porzuciliście służby Mnie, to jednak stajecie się zgorszeniem w moim Kościele.
Nie Mnie, a siebie ukazujecie światu.

Na podłożu pychy nie jest możliwe zawarcie przyjaźni ze Mną, a przed pychą nie

obronią was ani żadne śluby, ani noszenie szat świadczących o służbie dla Mnie. Dlatego
ostrzegam was, że najgorszym z upodobań jest niepohamowana miłość własna.
To mówię do osób konsekrowanych, ale przed pychą przestrzegam każdego, szczególnie zaś
tych, którym dałem dary wyróżniające ich spośród reszty. Największym z moich darów— o
który tak rzadko prosicie —jest miłość podzielana ze Mną, a więc bezinteresowna, stawiająca
dobro innych ponad swoje korzyści czy wygodę, miłość cierpliwa, nie zrażająca się niczym,
nie szukająca poklasku. Mój syn, Paweł, pięknie wam to przedstawił w hymnie o miłości
Otóż miłość mająca źródło we Mnie podnosi was ku Mnie i w ten sposób pozwala wam
przejść ponad waszymi słabościami i wadami bez ciężkiej walki i sprzeciwu waszej natury.
Proście więc o dar miłości, który przesłania wszystkie wasze ułomności i ponad nimi łączy
was ze Mną, tak że już na ziemi żyjecie moją miłością, która swobodnie może przepływać
przez was i udzielać się innym.

Dzieci, z całym zaufaniem zwracajcie się do Mnie prosząc o wszystko i prosząc też za

innych w ich potrzebach. Zauważcie, że wasze prośby dotyczą najczęściej spraw materialnych
— co samo w sobie nie jest złem, jeżeli wasze pragnienia nie koncentrują się tylko na nich —
tymczasem dla waszego wzrostu ważniejsze są prośby o dary duchowe. Tu jednakże
spotykam się z waszą niedojrzałością i próżnością. Prosicie bowiem o takie dary, które
pozwolą wam zabłysnąć przed światem, czy też wyróżniać się wśród waszego, równie
pobożnego otoczenia. Mówi przez was dziecinna próżność i niezrozumienie. Przecież to Ja

prowadzę każdego z was jego drogą i Ja wiem, co jest dla was na tej drodze niezbędne.

Te szczególne dary, o które tak zabiegacie, niosą ze sobą ogromną odpowiedzialność i

często zmuszają do podporządkowania im całego życia i zupełnej zmiany swoich planów.
Wymagają też samozaparcia, heroizmu i najpełniejszego zawierzenia, utrwalonego i
niezachwianego. Takie dary mogę dawać moim wypróbowanym przyjaciołom, tak mocno
opartym o Mnie, że mogą w każdej chwili czerpać ze Mnie siły i pomoc. Natury słabsze i

niedojrzałe pod ciężarem darów, których zapragnęły, mogłyby się załamać i zamiast służyć
Mi nimi, obrócić je na własną korzyść. To stałoby się ich nieszczęściem, być może na
wieczność. Dlatego proszę, abyście raczej zawierzali Mi, że na waszej drodze odnajdziecie
wszystko, co będzie wam potrzebne, gdyż jestem hojnym i zapobiegliwym Ojcem.
Chciałbym, abyście zawierzając Mi prosili o to wszystko, co pomoże wam w waszej służbie, i
pozostawiali Mnie wybór czasu i rodzaju pomocy — bo otrzymacie ją na pewno i będzie to
właśnie to, co jest wam niezbędne w tym kierunku służby, który upodobaliście sobie.

Natomiast miłość podzielana ze Mną— ten najwspanialszy z darów —jest dostępna

każdemu z was i na każdej drodze. Dzięki niej możecie otworzyć się na potrzeby innych
ludzi, zauważać je i umieć im zaradzić. Stawiałem wam za przykład Matkę Teresę. Ona
przecież czerpała wprost z mojego serca, a Ja, uszczęśliwiony jej zaufaniem, dawałem i
dawałem. Czy mało... ? Jej dzieło jest dowodem mojej hojności.

Proszę więc raz jeszcze, proście Mnie o dar największy — dar miłowania, bo on

potrafi uświęcić was najgłębiej i uczynić najpożyteczniejszymi. A przecież pragniecie być
przyjaciółmi moimi, czyli wraz ze Mną służyć światu.

Pragnę, abyście oddawali Mi wszystko to, czym żyjecie. Żyjecie przecież w czasie i każda
chwila niesie wam nowe wyzwania, niespodzianki przyjemne i nieprzyjemne, kłopoty,
zmartwienia i drobne radości. Życie wasze składa się z codzienności i w tym wszystkim
pragnę wam towarzyszyć, gdyż spojrzawszy na „codzienną szarość" moimi oczyma
zobaczycie ją ubraną w wiele barw, a siebie samych jako wciąż wybierających i oceniających
waszą rzeczywistość.

Ze Mną — wspólnie —ostrzej zobaczycie to, co jest złe, czego należy unikać, a nigdy

nie wolno akceptować. Zobaczycie też, jak wiele dobra kryje się w waszym otoczeniu.
Odnajdziecie je w gestach, uśmiechu, słowach i czynach ludzkich. Dojrzycie też wyraźniej,
jaka jest wasza własna postawa wobec tej pozornie szarej rzeczywistości dnia codziennego. Ja
wam ukażę konieczność nieustannego podejmowania decyzji, żeby być uprzejmym,
ustępliwym, rzetelnym, życzliwym, czy rozmawiać z ludźmi spokojnie, z uśmiechem,
wysłuchiwać ich z uwagą nie lekceważyć, nie zbywać, nie składać obietnic bez pokrycia
nawet w najdrobniejszych sprawach. Ze Mną łatwiej zobaczycie swoje niedostatki i zalety, a
przede wszystkim zrozumiecie, że potrzeby innych są równie ważne jak wasze własne.
Ja jestem panem społecznej miłości {,,Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli
będziecie się wzajemnie miłowali" Jan 13, 35). Pragnę nauczyć was, dzieci, że żadne z was
nie idzie ku Mnie samo. Jesteście wielką rodziną i, jak to bywa w rodzinie, starsi pomagają
młodzieży i prowadzą dzieci — a przecież wy tak bardzo pragniecie być dorosłymi Ja też
pragnę, abyście Mi dorastali zdrowi i silni, nasze pragnienia są więc wspólne. Już od początku
waszego istnienia czuwam nad wami i staram się bronić was przed złymi wyborami, które
mogłyby was wypaczyć.

Jeżeli żyjecie w rodzinach kochających się i wiernych Mi, łatwo Mi prowadzić was

moimi drogami, ale dookoła jest takich rodzin coraz mniej. Brakuje wam, dzieci, wzorców i
przykładów. Dlatego postanowiłem przemówić do was sam. Jezus jest wzorcem dla
wszystkich ludzi wszystkich wieków. On wyraził bezmiar miłości Boga do was i Jego śmierć
na krzyżu za każdego z was jest jedynym absolutnym pewnikiem dla ludzkości Kiedy już
rozum wasz to pojmie, proście o otwarcie serc waszych, a przybędę i napełnię je.
Do każdego z was zwracam się z zaproszeniem do przyjaźni. Czynię to w różnych okresach
waszego życia i okolicznościach; lecz nie ma nikogo, kogo bym ominął. I jeszcze jedno:
pamiętajcie, że Ja walczę o prawdziwe szczęście każdego z was aż do końca waszego życia.
Wtedy wybór wasz zostaje ostatecznie dokonany — lecz póki żyjecie, macie drzwi do mego
serca otwarte i miłość moją wyczekującą. Czy ją przyjmiecie... ?

Dzisiaj zebraliśmy się w gronie przyjaciół. Każdy z was jest wypróbowany

wielokrotnie i każdemu z was ufam. Pewien jestem, że w żadnych okolicznościach nie
zawiedziecie Mnie.

Radość moja jest ogromna i dzisiaj zapragnąłem powiedzieć wam, czym jest przyjaźń

ze Mną i jakie ma konsekwencje.

Po pierwsze nie zawieram przyjaźni ze świętymi (ludźmi doskonałymi). To Ja was

uświęcam. Te moje starania trwają przez całe wasze życie i nie spocznę dopóty, dopóki nie
doprowadzę was do tej pełni rozwoju waszej osobowości, jaką chciałem mieć stwarzając was.

Moi kochani, przyjaźń, ze Świętością Świętych, jest sprawą poważną. Każdego z was

pragnę wprowadzić do domu Ojca w chwale, jak godzi się przyjaciołom moim. Dlatego nie
szczędzę wam prób. Być może, że nikogo nie ćwiczę tak jak przyjaciół moich, ale spójrzcie
— nie wydaje się, aby któryś z nich czuł się nieszczęśliwy, skrzywdzony przeze Mnie albo
ukarany. Przeciwnie, wszyscy coraz silniej przywierają do Mnie.

Zauważcie, dzieci, uświęcenie wasze to między innymi zrozumienie, że w każdej

chwili waszego życia jestem obecny, kocham was, doradzam wam, strzegę was i prowadzę.
To zrozumienie przekreśla wszelkie poczucie osamotnienia, a także bezradności, smutku i
rozpaczy. Ja coraz mocniej zaznaczam swoją obecność w waszym życiu. Nie odrywam was
od świata, lecz przeciwnie, zwracam wam uwagę na wszystkie potrzeby ludzkie dookoła was.
Prędzej czy później zapragniecie coraz pełniejszego uczestnictwa w leczeniu ran świata — ale
będzie to wasza inicjatywa, chociaż to Ja otwieram wasze serca na podobieństwo mojego.
Powiedziałem, że przyszedłem służyć, a nie, aby Mnie służono („Bo i Syn Człowieczy nie
przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu" Marek 10,
45). To samo dotyczy was, bo zawsze jesteśmy razem.

Wszyscy jesteście bardzo utrudzeni, a ponadto nie tacy silni. Zgromadziłem was tu

dzisiaj, abyście odpowiedzieli na moje pytanie, czy żałujecie, że wspomagacie Mnie w moim
trudzie ratowania i odnawiania świata
— Jesteśmy szczęśliwi. To nadaje sens naszemu życiu.
— To jeszcze nie wszystko, dzieci. Pragnę dać wam więcej okazji do działania. A wszystko
po to, abyście nie czuli się bezużyteczni; przeciwnie, abyście mogli czynić coraz więcej dobra
— oczywiście z moją pomocą, ale czegóż się nie robi dla przyjaciół swoich. Wam mogą się
oni wydawać przeciążeni pracą, ale tak naprawdę radość ich wciąż wzrasta. Każdy uratowany
(dla wieczności) człowiek napełnia ich szczęściem, a ich pragnienie udzielania się i darzenia
ogarnia coraz więcej spraw i ludzi. Przecież działamy razem, a Ja nie znam ograniczeń.
Spójrzcie na dzieło Matki Teresy.

Pragnę uratować całą ludzkość, a wciąż za mało mam przyjaciół gotowych iść ze Mną

(„Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało" Łukasz 10, 2), więc nie dziwcie się, że do
przyjaźni ze sobą zapraszam każdego człowieka. Nie narzucam się jednak, nie odrywam
nikogo siłą od jego wygód, upodobań i przyjemności. Jestem delikatny i wyrozumiały. Tylko
cierpię nad waszymi wyborami, bo tak często miskę soczewicy przedkładacie nad
wybraństwo moje. Mogąc mieć nieskończoność szczęścia, wybieracie małe, drobne, ale
niewiele was kosztujące „szczęście", które wam się tak szybko w proch rozsypuje i które
nigdy naprawdę nie zaspokoi pragnienia waszej duszy. A przecież nie żądam od was nic
nadzwyczajnego ani niemożliwego.

W każdym stanie, na każdym stanowisku i w każdym zawodzie możecie żyć trwając

w przyjaźni ze Mną— albo obywać się beze Mnie, zwłaszcza jeżeli dochodzicie do wniosku,
że przyjaźń ze Mną nie jest opłacalna (Pan mówi to z ironią). I to jest prawda, bo przyjaźnią
się nie handluje. Ja swoim przyjaciołom nie płacę mamoną tego świata. Ja im daję samego
siebie i obdarzam ich moimi wiecznotrwałymi dobrami. Przyjaciele moi też oddają Mi siebie,
nie licząc na korzyści; po prostu zrozumiawszy moją miłość do siebie odpłacają Mi miłością
taką, na jaką ich stać. Ale ponieważ jest to wymiana miłości pomiędzy Stwórcą a Jego

dziećmi (ludami), miłość moja przenika ich i nasyca. Ponadto nieustannie wzrasta nie tylko w
życiu na ziemi, ale przez całą wieczność.

Bo przyjaźń, moi kochani, zawieramy na wieczność.

Pragnę, abyście wiedzieli, że nie spodziewam się po każdym z was dzieł wielkich i trudnych.
Nie każę wam dźwigać ciężarów ponad siły. To świat was nimi obarcza, a Ja pragnę ulżyć
wam, a nawet tak rozwiązać wasze problemy, aby skończyły się wasze cierpienia. Niosę wam
pokój, nadzieję i wolność. Pragnę obdarzać was, być wam pomocą, i opieką, obrońcą i
doradcą każdego z was.

Chciałbym ustrzec was przed popełnianiem błędów, często tak wielkich, że ich skutki

ciążą na was przez wiele lat, czasem przez całe życie.
Dlaczego tego nie robię, nie powstrzymuję was siłą, jeśli nie da się inaczej? Sami sobie na to
pytanie odpowiecie, że byłoby to pogwałceniem waszej wolności.

Trudno wam zrozumieć, że mogę aż tak bardzo liczyć się z wami. Czyż niemowlę

ceni sobie swoje królewskie pochodzenie? Ono o nim nic nie wie. Dopiero gdy podrasta,
otoczenie uprzytamnia mu, kim naprawdę jest i jakie zobowiązania nakłada nań godność
królewskiego dziecka. Lecz jeśli otoczenie jest niemoralne, nie wypełnia właściwie swoich
obowiązków, daje zły przykład i wpływa na królewskiego dziedzica przez pochlebstwa,
pobłażanie dla jego słabostek, zachęcanie do samowoli do lekceważenia jego obowiązków,
np. szkolnych— to demoralizuje go, i deprawuje zarazem.

Powiedzcie Mi, ilu z was miało kochającą rodzinę, mądrych rodziców, światłych

nauczycieli, wymagających wychowawców. Hu potrafiło z ich pomocą od razu wybierać
rozumnie, a opierać się pokusom łatwych przyjemności? Tacy z was łatwo odnajdują Mnie i
zawierzają Mi. Z nich powstają szeregi moich młodocianych przyjaciół, takich jak Stanisław
Kostka, Bernadetta Soubirous, Dominik Savio, Pierre Giorgio Frassati, mała Karolina
Kózkówna, Franciszek i Hiacynta i ogromna ilość młodzieży, która wypełnia radością całe
niebo.

Ale ile milionów moich królewskich dzieci dorosło nic nie wiedząc o swojej

przynależności do Mnie — w ogóle nie znając Mnie — natomiast zgłębiwszy do dna
wszystkie rynsztoki i śmietniska świata? Czy mógłbym ich samych oskarżać i karać?
Odpowiedzialni jesteście
wszyscy.

Obecnie świat odrzucił Mnie i wydaje się mu, że Mnie nie potrzebuje; przeciwnie, że

beze Mnie może cieszyć się pełnią wolności. Ale ta „wolność" jest zezwoleniem na wszelkie
wynaturzenia. Jest także wolnością od odpowiedzialności za cokolwiek, wolnością od
obowiązków i od tego wszystkiego, co ukształtowało w was prawidłowe wychowanie: od
sumienia, prawości, honoru, rzetelności, szacunku dla samych siebie i otoczenia, uprzejmości,
opiekuńczości w stosunku do słabszych — starych, chorych, niepełnosprawnych, dzieci i
zwierząt — od uszanowania godności kobiety, wypełniania zobowiązań względem
podwładnych i służby, od okazywania uznania i szacunku dla wychowawców i nauczycieli
oraz wszystkich innych ludzi służących społeczeństwu.

Wasze poczucie odpowiedzialności obejmowało nie tylko rodzinę i życie zawodowe,

lecz także troskę o dobro całego społeczeństwa. Formowało się w was szersze pojmowanie
odpowiedzialności. Dlatego służba publiczna miała wielu dojrzałych, mądrych,
przewidujących urzędników działających dla dobra wspólnego całego narodu.
Co z tego wam pozostało? Odpowiedzcie Mi, czy teraz, kiedy odrzucone zostały wszelkie
hamulce, jesteście szczęśliwi, spokojni o przyszłość waszą i waszych dzieci? Czy radość z
życia promieniuje z was?

Czy spodziewacie się, że każdy następny rok będzie lepszy, a społeczeństwo bogatsze,

szczęśliwsze, bez biedaków, bezdomnych, bezrobotnych, bez zamykanych zakładów i

zwalnianych pracowników? Czy możecie powiedzieć, że przed wami jest nowy wspaniały
świat? Odpowiedzcie na to sami.

Wielu ludzi, zwłaszcza w najbogatszych państwach, żyje w swoim własnym świecie:

wygodnym, dostatnim, gnuśnym, opartym mocno na fundamencie złota. Oni nie dostrzegają
wciąż narastających zagrożeń. Żyją nie chcąc nic wiedzieć o losie milionów ludzi
głodujących, przerażonych, porzucających swoje domy i uchodzących przed nienawiścią.
Tymczasem miliony ludzi są zniewalane, sterroryzowane, szczute wzajemnie na siebie. Nie
ma dnia bez wojen, śmierci, cierpienia, gwałtów i lęku. Którym z nich według was jestem
bardziej potrzebny?

Wahamy się, bo choć tym bogatym wydaje się, że mają wszystko, czego im potrzeba, a

Bóg jest w ich świecie zbędny, to jednak oni potrzebują Pana i Jego przebaczenia.
— A może zapytam inaczej. Do kogo najpierw wy pospieszylibyście, gdybyście mogli
pomagać?
— Do tych drugich — odpowiadamy — ale z Tobą, Panie, bo im przede wszystkim niezbędna
jest Twoja miłująca obecność.
— Tak, ale kto ich o Mnie nauczy? Przecież większość nie wie w ogóle, że Ja jestem.
— Wydaje mi się, Panie, że mówiąc o Tobie, trzeba im od razu dodawać, że Ty kochasz nas
wszystkich bezwarunkowo i na zawsze. I to jest ta Dobra Nowina. Wtedy można
potrzebującym pomagać w Twoim imieniu.
— Dodałbym, że trzeba przy tym tak żyć, żeby swoim przykładem pociągać do Ciebie, a nie
odstręczać i gorszyć — odpowiadamy kolejno.
— Czy teraz rozumiecie, dzieci, jak bardzo potrzeba Mi przyjaciół, i to już, w tym pokoleniu?
Nie każdego powołuję do misji na innych kontynentach, natomiast każdego, kto chce być
przyjacielem moim, wzywam do współpracy tam, gdzie żyje. Nie ma bowiem środowiska,
które nie wymagałoby nawrócenia. Nie tylko w Polsce. Na Wschodzie i Zachodzie jest
jeszcze gorzej.

Jesteście Mi niezbędni, jeżeli ludzkość ma zostać odrodzona. Ten, kto pragnie stać się

przyjacielem moim, musi być świadomy zagrożenia ludzkości atakowanej przez
nieprzyjaciela waszego, zatruwającego wasze dusze.
Grozi wam, ludziom, śmierć duchowa — wieczność beze Mnie — nieskończenie straszliwsza
od śmierci fizycznej. Widzicie przecież, co się dzieje. Od mordów wzajemnych przechodzicie
do masowych aborcji, w przygotowaniu zaś macie eutanazję. Czyli gatunek ludzki zaczyna
sam się pożerać.

Ja mogę matować każdego, kto Mi zawierzy i polega na Mnie, ale pragnę uratować też

całą ludzkość. Dlatego teraz wzywam was, mój Kościele. Powołuję swoje pospolite ruszenie.
Sądzę, że po tym, co wam mówiłem, macie nieco mieszane uczucia. Z jednej strony zawarcie
przyjaźni ze Mną wydaje się wam proste i łatwe, z drugiej zaś spostrzegacie, że obwarowałem
się wieloma zastrzeżeniami.

Nie szukam w was doskonałości ani nieskazitelności, potęgi intelektu lub też

niezwykłych talentów. Szukam szczerości i prostoty. Najbardziej przyciąga Mnie wasza
tęsknota za moją obecnością. Można ją nazwać potrzebą osieroconego dziecka poszukującego
ojca. Nie patrzę na jego winy i słabości, a tylko na jego głód, osamotnienie i gorące
pragnienie ukochania kogoś, kto da mu oparcie, miłość i bezpieczeństwo.

Natomiast nie mogę zawrzeć przyjaźni z tymi z was, którzy liczą na korzyści

wypływające z niej. Obłuda i fałsz, interesowność intencji, udawanie pobożności, wszelkie
pozory maskujące prawdziwe wasze zamysły są dla Mnie widoczne i nie dopuszczają do
zawarcia ze Mną prawdziwej przyjaźni, która zakłada obopólną szczerość, zaufanie i
zawierzenie.

Każde z was też dobiera sobie przyjaciół i z pewnością nie chciałoby mieć takich,

którzy dla osobistych korzyści gotowi byliby zdradzić przyjaźń, wyszydzić przyjaciela i pójść
na służbę jego wrogów, gdyby mu za to zapłacono.
Ja wiem, że zdradzać Mnie będziecie po wielekroć — bowiem każdy grzech, zwłaszcza
ciężko, jest zdradą— ale gotów jestem przebaczyć wam wasze winy zawsze, lecz wtedy, gdy
ich żałujecie. Znam waszą słabość, chwiejność uczuć i postanowień, zmienność waszych
zamiarów, brak wytrwałości, pożądliwość oczu i ciała, a przy tym wszystkim ogromną pychę,
wyrosłą z przypisywania sobie moich darów. Im więcej ich otrzymaliście, tym bardziej
rozdyma się wasza pycha, oparta na kłamstwie. Jak może w takich warunkach zawiązać się
prawdziwa przyjaźń?

Jeżeli jednak, zrozumiawszy swoją nędzę, zwracacie się do Mnie z prośbą o

przebaczenie, pomoc i ratunek, na pewno wam nie odmówię. Wiem przecież, że są to
właściwości skażonej natury ludzkiej. Natomiast wtedy, gdy uważacie się za lepszych od
innych, jesteście pewni siebie, swoich uzdolnień i traktujecie swoje umiejętności jako należny
wam dar i oznakę waszej wartości, jeżeli myślicie wyłącznie o sobie i swojej karierze, sławie,
dobrobycie, jeżeli wszelkimi środkami dążycie do władzy, wykorzystujecie słabszych i mniej
sprytnych od siebie i pogardzacie nimi, jeśli widzicie świat jako teren łowów, a siebie w jego
centrum — pozostawiam was waszym pragnieniom i pożądaniom.

Egoista nigdy nie może być przyjacielem moim, chociażby był pozornie uczciwym

człowiekiem. Przyjrzyjcie się młodzieńcowi z przypowieści (Mateusz 16, 22). Czy nie dziwi
was, że pozostawiłem go temu życiu, jakie sobie wybrał, a Zacheusza, zwierzchnika celników
(Łukasz 19, 1-10), wezwałem do przyjaźni ze sobą? A jednak właśnie on gotów był
natychmiast zmienić swoje życie w zamian za obecność moją.

Dlatego proszę, nie sądźcie nikogo po pozorach ani według pochodzenia, religii, którą

wyznaje, sprawowanego urzędu czy pozycji zajmowanej w hierarchii społecznej. Patrzcie na
to, czemu naprawdę on służy: sobie, czy swojej rodzinie, otoczeniu, społeczeństwu. Patrzcie
w serce człowieka, bo dla Mnie najważniejsze jest to, co człowiek naprawdę kocha. Im
bardziej otwiera się na potrzeby innych, im bardziej pragnie im służyć wedle swoich
umiejętności i możliwości, tym bardziej gotów jest do przyjaźni ze Mną— a także z wami.

Chciejcie zauważyć, że ten, kto prawdziwie jest przyjacielem moim, pragnie się Mną

dzielić, a nie zachowywać naszą przyjaźń tylko dla siebie. Pragnieniem moim jest uczynić
całą ludzkość rodziną przyjaciół moich. I nad tym pracujemy, czyż nie?
Wydaje się, że obecne czasy odbiegają jak najdalej od mojego planu, lecz teraz właśnie
obnażona zostanie cała nicość cywilizacji ceniący cli jedynie wartości materialne. Kiedy runie
porządek oparty na złocie, co ludziom tak wychowanym zostanie? Jaki znajdą cel życia, jaki
sens istnienia? Gdy runą podstawy materialne wygodnego, ustabilizowanego życia, jak
człowiek, który sam się tak upodlił, że nawet do zwierząt trudno go porównać, odnajdzie sens
swojego istnienia?

Na was liczę, przyjaciele moi Wszyscy razem będziemy leczyć rany świata i głosić

dobrą nowinę o mojej cywilizacji miłości.

Uważam, że jesteście świadomi licznych niebezpieczeństw, które wam, ludzkości,

zagrażają. Spowodowaliście zakłócenia w przyrodzie, których pierwsze skutki już
odczuwacie, np. zmiany klimatu, ale których następstwa nie ujawniły się jeszcze w pełni.
Bardziej niebezpieczne dla was są wciąż tlące się zarzewia nowych wojen. Konflikty
pomiędzy wami mają u podłoża nietolerancję religijną i plemienną, lęk, podejrzliwość,
chciwość i nienawiść wzajemną. Ostatnim wyrazem mojego miłosierdzia jest działanie Maryi,
Matki mojej i waszej, która usiłuje przekonać was, że pokój jest najlepszą formą współżycia
— ale Jej nie słuchacie. Posłuchała Jej wskazań tylko jedna mała wioska (Medżugorie) i tam
ludzie modlący się, pokutujący i poszczący zostali osłonięci przed tragedią nowej wojny
domowej. A co z resztą świata? Czy nic wam nie mówią i niczego nie uczą bratobójcze

wojny, niosące ze sobą rzezie, głód ucieczkę tysięcy ludzi ze swoich domów, choroby i morze
krzywd? Czy tylko do tego jesteście zdolni?

Zło nagromadzone w takim stężeniu, jakie jest obecnie, musi znaleźć ujście, tak jak

musi wybuchnąć wulkan pod naporem nagromadzonych gazów i roztopionej lawy. Nie Ja
was „karzę", a wy sami szykujecie sobie zagładę. Ja pragnę uratować przyszłe pokolenia,
które może wreszcie zrozumieją, iż ich przyszłość zależy od podjęcia współpracy i życia w
przyjaźni i pokoju ze swymi sąsiadami. Jeżeli bowiem wśród tych, którzy pozostaną, nic się
nie zmieni, to ludzkość zginie — i nie będę jej bronił, bo to będzie wasz ostateczny wybór.
Teraz jednak pragnę wspomóc was i osłonić tych, którzy Mi zawierzą i na Mnie polegać będą.
Powiedzcie, czy możliwe jest liczenie na moją pomoc i opiekę, gdy jednocześnie żywić
będziecie do siebie wzajem nienawiść i pragnienie zemsty, wykorzystywać nieszczęścia
innych, aby zagrabić ich ziemie i majątek. Jeśli nie obudzi się w was sumienie, nie
przebaczycie sobie wzajemnie i nie rozpoczniecie nieść sobie wzajem pomocy, to jak możecie
liczyć na miłosierdzie moje, sami będąc niemiłosierni, zawzięci i okrutni? Od waszego
stosunku do siebie wzajem zależeć będzie moja pomoc dla was.

Co więc teraz powinniście czynić? Nawracajcie się do Mnie. Powróćcie do praw

moich. Uszanujcie wasze własne tradycje i historię w jej najlepszych przejawach. Narodom,
które dawno już weszły do mojego Kościoła, powinno być łatwiej powrócić do moich praw,
które nie są im obce. Jednakże te właśnie narody, a przynajmniej niektóre z nich, wykazały
się okrucieństwem, cynizmem i zbrodniami, zdeptawszy prawa moje, zgodnie z którymi
dawniej rozwijały się. Ostatnio odrzuciły wszystkie moje prawa, aby swobodnie działać
wedle własnego pragnienia rabunku i podbojów.

Prawa moje muszą być szanowane przez społeczeństwa i muszą przejawiać się w

prawie państwowym. Gdzie wyznawana jest wiara we Mnie, i nawet uszanowany jest Kościół
mój, natomiast prawo państwowe zezwala na zbrodnie przeciw życiu ludzkiemu i gardzi
rodziną tradycją i historią, oraz sprawiedliwością, tam ono oszukuje społeczeństwo i
lekceważy jego potrzeby. Wtedy nie ma co mówić o chrześcijaństwie takiego narodu. Jest to
karykatura chrześcijaństwa. Pomimo to nie pragnę potępiać ludzi, lecz pragnę ich ponownego
nawrócenia.

Chcę, aby zrozumiano, że prawa moje nie są zakazami i nie ograniczają was;

przeciwnie, są radami Ojca, który pragnie prawidłowego rozwoju tak pojedynczych łudzi, jak
i całych narodów.

Żałuję was, dzieci, i chciałbym wspomagać was jak najusilniej, jeżeli Mi to

umożliwicie. Znaczy to, że rozum wasz i wola wasza obierze Mnie świadomie jako swego
Ojca, przewodnika i gwaranta waszego ocalenia i odrodzenia. Chciałbym, abyście nawracali
się ku Mnie jak najszybciej, by móc uratować swój kraj i rozpocząć ratowanie waszych
sąsiadów.

Na początku waszego nawrócenia stoi przed wami zrozumienie, co jest dla was dobre,

a co złe — mówię nie o waszym ciele, a o duszach waszych. Potem następuje wprowadzenie
we własne życie praw moich. Kiedy już mocno oprzecie się na Mnie i zrozumiecie, że życie
według moich, wskazań nie zubaża was, a przeciwnie, pozwala wam żyć w zgodzie i
harmonii, kiedy wasze życie rodzinne napełni się radością i pokojem, wtedy zapragniecie
sami zawrzeć ze Mną przyjaźń, tak abyśmy mogli udzielać się innym.
Bez uporządkowania swego życia osobistego i swego stosunku do Mnie, który jestem opoką i
podstawą rozwoju waszego człowieczeństwa, nie może być przyjaźni ze Mną, gdyż ta
przyjaźń rozwija się w prawdzie.
Ja jestem drogą, prawdą i życiem waszym.
W poprzednim rozdziale powiedziałem wam, dzieci, jak przygotować się do zawarcia
przyjaźni ze Mną. Teraz rozwinę ten temat

Najważniejszą dla was jest świadomość, że Ja jestem Osobą. Nie jestem tylko Jezusem
historycznym, który żył dwa tysiące lat temu i został ukrzyżowany. Nawet wiara w to, że
zmartwychwstałem, nie daje wam pewności, że istniejąc w wieczności jestem stale obecny w
świecie, który powołałem do istnienia. Konieczne jest zawierzenie moim słowom: „A oto Ja
jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenie świata" (Mateusz 28, 20). Zawierzyć
musicie we wszystkim i do końca miłości mojej do każdego z was.
Zawierzenie jest podstawą naszej przyjaźni. Zapamiętajcie, że:
1) choćbyście Mnie zdradzili, Ja pozostanę wierny;
2) choćbyście odrzucili moją miłość, Ja zawsze kochać was będę;
3) choćbyście występowali przeciw Mnie, Ja strzec i bronić was będę aż do końca waszych
dni.

Dopiero śmierć ciała podsumowuje wasz wybór na wieczność. Jesteście słabi,

chwiejni, niedowierzający i podejrzliwi. Ja jestem mocą, pewnością, opoką i ucieczką waszą.
Nigdy i pomimo wszystko, choćbyście popełnili wszystkie zbrodnie świata, nie odwrócę się
od was, jeśli żałować będziecie i prosić o przebaczenie win. Dlatego właśnie, że nędza wasza
jest tak nieodłącznie związana z waszą naturą, dlatego Ja jestem dla was miłosierny,
wieczyście wybaczający. Miłości mojej do was nie zdoła ugasić żadne zło świata. Ramiona
moje stale są dla was otwarte.

Tego zrozumieć nie możecie, bo nie pojmiecie nigdy w pełni natury Boga. Musicie Mi

zawierzyć. Zawierzenie Mi leży w zasięgu możliwości waszej woli.
Ale jakie są konsekwencje postawy zawierzenia... ?

Jak sądzicie, po co dałem wam taką a nie inną naturę fizyczną? Macie umysł zdolny

wnioskować logicznie, przewidywać, planować, a do realizacji macie sprawne ciało,
wypełniające posłusznie stawiane przez wolę polecenia. Macie zmysły nie tylko służące wam
w poznawaniu świata, lecz dające wam wiele radości, każdy we właściwy sobie sposób. Nie
jesteście „robotami doskonałymi", i wasze możliwości są ograniczone, jak również czas,
który wam daję do dyspozycji, ale tego, co jest waszym jedynym zadaniem życiowym,
potraficie dokonać. Zadaniem tym jest szukanie Mnie, odnalezienie i dokonanie wyboru, czy
pragniecie na zawsze związać się ze Mną, czy też odrzuciwszy Mnie realizować własne
plany.

Jeżeli wybierzecie Mnie wysiłkiem rozumu i woli, wtedy życie wasze będzie takie,

jakie dla was zamyśliłem, a po śmierci ciała trwać będzie w wieczności w coraz bardziej
zacieśniającej się więzi miłości pomiędzy Mną a wami. Radość wasza będzie wciąż rosła i
nigdy już nie zaznacie starości, cierpienia, opuszczenia i śmierci. Natomiast wtedy, kiedy
świadomie i dobrowolnie zdecydujecie:
1) że moje prawa przeszkadzają wam w wykorzystywaniu dla siebie czasu życia, więc
podepczecie je;
2) że osiągniecie maksimum korzyści, traktując swoich bliźnich bez miłosierdzia i bez
szacunku, jak przedmiot, środek do celu;
3) że mój dar życia jest waszą osobistą własnością, z której możecie zachłannie korzystać, a
w związku z tym odmówicie swej służby Mnie, zaś życie spędzicie dogadzając wyłącznie
sobie, nie licząc się z dobrem innych ludzi;
wtedy odejdziecie ode Mnie na wieczność, która stanie się dla was wieczystym zamieraniem.

Pamiętajcie, że najważniejsze z moich praw brzmi: „Będziesz miłował Pana, Boga

swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a
swego bliźniego jak siebie samego" (Łukasz 10, 27). Jeżeli przez wygodnictwo, pragnienie
używania życia, niechęć do szukania prawdy o celu i sensie swego życia, dążenie do
osiągania celów wyłącznie materialnych, dających się przeliczyć na wymierne korzyści:
awans, karierę, sławę, znaczenie, władzę, bogactwo, uwielbienie mas — wszystko to robić
będziecie nie licząc się z godnością, prawami, potrzebami, a nawet życiem bliźnich swoich, to

sami skażecie się na wieczność beze Mnie. Nie Ja was potępię. Sami się potępicie dokonując
wyboru istnienia poza miłością moją i miłością wzajemną rodziny ludzkiej.
Możecie nie mieć możliwości poznania Mnie, ale zawsze będziecie mieli wokół siebie ludzi,
którym trzeba pomagać: ludzi starych, chorych, słabych, niedołężnych umysłowo lub
fizycznie, dzieci — słowem wszystkich słabszych od siebie. Możecie też traktować ich z
pogardą, wykorzystywać, jeśli są od was zależni, lekceważyć ich prawa, zwłaszcza do życia
{chodzi o aborcją i eutanazję). Im więcej zdobyliście władzy, tym bardziej możecie być
pożyteczni lub szkodliwi. Wybór zależy od was. Ale on was osądzi, bo Ja żyję w każdym
człowieku (Pan przypomina swoje słowa: „ Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci
moich najmniejszych, Mnieście uczynili" Mateusz 25, 40).

Powiedziałem, że dałem wam ciało fizyczne, abyście mogli dokonać wyboru. Dałem

wam też ku temu czas. Stąd wniosek, że pragnę od was czynienia wyborów w każdej chwili
waszego życia.

Najmędrsi ludzie od zarania dziejów usiłowali odnaleźć Mnie. Wyszedłem naprzeciw

ich. oczekiwaniom i prawa moje ogłosiłem ludowi Izraela, przygotowując go do wejścia do
ziemi, którą im obiecałem. Czy sądzicie, że Bóg istniejący w wieczności będzie nadawał
swoje prawa tylko dla wczesnych etapów rozwoju waszych cywilizacji, a w „erze postępu
technicznego" staną się wam one niepotrzebne? Przeciwnie, nigdy nie były wam tak
niezbędne jak w dwudziestego wieku i nigdy jeszcze ich odrzucenie nie zaowocowało tak
straszliwą hekatombą milionów ludzi.

Podeptano najważniejsze przykazanie: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym

swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego
bliźniego jak siebie samego". A „Nie zabijaj" jak się ma do aborcji i eutanazji? „Nie kradnij"
dotyczy także wielu bogactw naturalnych, na przykład nafty Kuwejtu, złóż

uranu

w Afryce,

łowisk oceanów, lasów tropikalnych — będących siedliskami plemion pierwotnych i
mnóstwa gatunków zwierząt. Okrada się teraz całe narody.
Jak może parlament „cywilizowanego państwa" uchwalić dopuszczalność eutanazji? Przecież
każdy człowiek ma ojca i matkę, których powinien czcić, szanować, opiekować się nimi na
starość i dbać nawet o ich groby. Coraz powszechniej stosujecie kremację, aby „załatwić" to
ostatnie zagadnienie szybko i bez kłopotów.

Wszystko, co powiedziałem wam, mówiłem jako przestrogi, abyście nie błądzili,

długo żyli i dobrze wam się wiodło (Księga powtórzonego prawa 5, Patrzcie na istotę moich
praw. Pożądanie na przykład pozostanie na zawsze to samo, nawet gdy osła zastąpi rower czy
luksusowy samochód. Kobieta, matka wasza lub waszych dzieci, powinna być otoczona
szacunkiem i opieką, bo słabsza jest od mężczyzny. A co wyście zrobili dla niej? Mówicie jej
o wolności, a kto na tym korzysta? Ile setek tysięcy kobiet zostaje porzuconych wraz z
małymi dziećmi! Rodzina została rozbita. Kobiety stały się zabawkami, a dzieci tułają się
wśród rodzin zastępczych lub, głodne i bezdomne, są nawet mordowane.

Wasz świat tworzy coraz wyraźniejsze podziały na nielicznych bogaczy, mających

prawo do używania życia, i miliardy ubogich, których pozbawia się podstawowych praw, z
prawem do życia na czele. Mają oni jeszcze „prawa" do głodu, do bezrobocia, do epidemii, do
wegetacji bez nadziei. Oto jest świat nowoczesny, świat, w którym moje prawa nie mają
żadnego znaczenia, a mędrcy tego świata zacierają mój wizerunek jak mogą. Starają się też
tworzyć nowe zastępcze religie. Coraz bardziej widoczny jest w nich wizerunek szatana.
Kiedy usuwa się Mnie, usuwa się z ziemi pokój, miłosierdzie i sprawiedliwość. Ginie prawda,
a piękno przemienia się w swoją karykaturę. Czy właśnie w takim wspaniałym świecie
chcecie żyć?

Kochani moi, zapewne dziwi was, że tyle mówię wam o złym stanie ludzkości, o

waszych zbrodniach, i winach, wobec siebie nawzajem i wobec całej przyrody. Mówiłem
wam także o powszechnym odejściu ode Mnie, o zlekceważeniu moich, praw i złej woli

wielu, którzy chcą zaprowadzić na całej ziemi wymyślony przez siebie porządek, niebaczni
na to, że ostatnie — w tym stuleciu — tego rodzaju reżymy doprowadziły do zagłady
milionów ludzi, a miliardom innych przyniosły zniewolenie, głód i odjęły nadzieję.

Mówiłem, dzieci, że chcę mieć w was przyjaciół, ale to, czy nawiążemy przyjaźń,

zależy już od was samych. To będzie wymagać od was wysiłku rozumu i woli oraz
posłuszeństwa sumieniu. Dlatego ukazywałem wam ogrom zła obecnego wśród was, aby
wam uprzytomnić, że macie wolny wybór: albo będziecie starali się upodabniać do Mnie,
albo wszyscy razem pogrążycie się w mroku zła, które dla was, ludzkości, zakończy się
zupełną zagładą.

Ja jestem Miłością. Naturą Boga jest miłość. Wszystko to, co występuje przeciw

miłości, występuje przeciwko Mnie. Pragnę, abyście zrozumieli ogrom aktywnie działającego
zła we wszelkich jego przejawach, jakie wam wskazywałem. To zło zaszczepił wam
nieprzyjaciel wasz, ale wy poddaliście się mu — albo świadomie decydując się na czynienie
zła, albo licząc na różnorakie korzyści.

Jako ludzkość jesteście jedną rodziną, w której jedni odpowiadają za drugich.

Przeciwstawianie się złu, naprawianie jego następstw, tworzenie prawidłowych stosunków
społecznych, zaprowadzanie braterstwa między narodami zamiast nienawiści, dzielenie się
dobrami ziemi z tymi, którzy mają mniej niż wy lub w ogóle nic nie mają — to są zadania, w
których nikt was nie zastąpi. Lecz jeśli zechcecie ratować świat, Ja udzielę wam pomocy
wedle mojej miłości do was, moje ludzkie dzieci, i wedle mojej wszechmocy.
Pragnąłem, abyście zrozumieli, co zrobiliście z ziemią daną wam w dzierżawę i żebyście
poczuli się za to odpowiedzialni przede Mną. Ponieważ jestem Miłością, naprawę was
samych i waszych narodów rozpocząć musimy od budowania miłości: wy sami pomiędzy
sobą, a narody we wzajemnych stosunkach. Nie mogę traktować jak przyjaciół tych z was,
którzy Wołają: „Panie, Panie!", ale ślepi sana potrzeby braci swoich i nic ich nie obchodzi ich
nieszczęście. Nie ma przecież na ziemi człowieka, którego bym nie kochał lub kochał mniej
niż innych. Przyjaciele moi powinni tak postępować względem innych swoich braci, jak Ja
postępowałbym względem nich:
- dawać pomoc tam, gdzie jej potrzeba,
- dawać ratunek, kiedy jest konieczny,
- dawać miłość, troskliwość i pokój tam, gdzie panuje niezgoda, nienawiść i lęk.
Drodzy moi, potrzeba Mi przyjaciół, czyli tych, którzy Mnie rozumieją i podzielają moją
miłość. Potrzeba Mi przyjaciół dla ratowania świata.

Spytacie, cóż wy sami możecie poradzić wobec ogromu nieszczęść. Wy sami —

prawie nic, ale wy ze Mną możecie wszystko. Spójrzcie na Matkę Teresę, która uczy świat
miłosierdzia. A zaczynała od czynnej miłości do poszczególnych umierających moich dzieci.
Zawsze będę dawał ją wam za przykład, ponieważ w tym stuleciu takich właśnie potrzebuję
przyjaciół.

Powiecie może, że pragnę was wykorzystać. Nie. Nieprzebrane rzesze moich, aniołów

błagają Mnie, abym pozwolił im działać, i starają się odgadywać moje życzenia, aby móc je
spełnić.

Pragnę uczynić was moimi przyjaciółmi dla dobra was samych. Im bliżej Mnie

będziecie, tym bardziej mogę nasycać was Sobą.
Nikt nie może być przyjacielem moim nie zmieniając się jednocześnie, nie stając się
dojrzalszym, bardziej odpowiedzialnym, szerzej patrzącym na świat. Dostrzega wtedy ostrzej
jego braki i goręcej pragnie zapobiegać im — a to dlatego, że Ja prowadzę was i oświecam, a
przede wszystkim poszerzam wasze serca.

Nie jest możliwe, abyście trwając przy Mnie wiernie, kochając Mnie tak jak możecie

nie stawali się Mnie podobni. Ja podnoszę ku sobie i uszlachetniam każdego, kto pragnie

Mnie. A przede wszystkim pragnę uświęcenia każdego z was. Aniołowie nie potrzebują
uświęcenia. Wam jest ono niezbędne, abyście mogli wejść do królestwa Bożego.
Ponadto pragnieniem moim — kochającego Ojca —jest, abyście powracali w chwale, jaka
przystoi dzieciom królewskim. Cóż może być waszą chwałą, jeśli nie trud włożony w pracę
nad budową królestwa Bożego na ziemi?

„Przyjdź królestwo Twoje. Bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi." Dlaczego

Jezus polecił wam taką modlitwę? bo zadaniem waszym jest — nie tylko sobie, a wszystkim.
których możecie ogarnąć swoją miłością — przybliżać królestwo Boże. Oznacza to powrót
całej ludzkości, za przykładem syna marnotrawnego, w ramiona kochającego Ojca i chętne
pełnienie Jego woli

Gdybyście nie mieli tej świadomości, nie walczylibyście o wolność, sprawiedliwość,

pokój, o harmonię współżycia społecznego, o ład i bezpieczeństwo — o wszystko, co wydaje
się wam niezbędne, abyście mogli żyć szczęśliwie i prawidłowo rozwijać się.

Wy, dzieci moje, jesteście podobni do Mnie w tym, że pragniecie obdarzać, dzielić

się, wspomagać, cieszyć się radością innych i żyć we wspólnocie miłości, a jeśli to nie uda
się, to przynajmniej przybliżać sobie i innym dobro, sprawiedliwość, miłosierdzie poprzez
właściwie stanowione prawa. To pragnienie świadczy o uświadamianej sobie przez wielu z
was pewności, że współżycie pomiędzy wami powinno opierać się na miłości wzajemnej.
Stworzyłem was jako istoty społeczne. Przechodziliście kolejne etapy historyczne, poczynając
od grup rodzinnych przez coraz to nowe formy współżycia społecznego, starając się, aby
służyły one coraz lepiej waszemu wszechstronnemu rozwojowi. Obalaliście te formy, które
was ograniczały i dzieliły, na przykład niewolnictwo, znosiliście podziały na stany,
obejmowaliście jednakowymi prawami coraz szersze grupy społeczeństwa, wreszcie te same
prawa objęły całość narodu. Długo walczyliście o wolność wyznania. O wolność bytu
narodowego w takiej formie, jaka wam najbardziej odpowiada, walczycie do tej pory.
Cokolwiek ulepszaliście w ciągu wieków waszego istnienia, miało na celu dobro tak
duchowe, jak i fizyczne całych grup społecznych, a później każdego obywatela danego kraju,
aby każdy mógł swobodnie wybierać kierunek swojego rozwoju. Zapomnieliście jednak o
tym, że wolność znaczy odpowiedzialność. Bez odpowiedzialności wolność przekształca się
w nadużycie wolności, a co za tym idzie, taka wolność zagraża lub niszczy wolność innych
ludzi. Jeśli nie strzeże państwa silna, niezawisła, uczciwa służba prawa, grozi mu rozpad i
upadek.

W swojej walce o „postęp społeczny" zapomnieliście o najważniejszym — o waszym

odniesieniu do Mnie, rzeczywistego Prawodawcy świata. Zlekceważyliście etykę,
odrzuciliście normy moralne i teraz nic już was nie broni przed nadużyciem władzy,
bezprawiem, przejęciem władzy przez grupy kapitału lub grupy wyższych, dowódców
wojskowych, często zresztą, sprzymierzone ze sobą. Dla jednostek lub grup stawiających się
ponad prawem liberalizm jest wspaniałym kamuflażem, którego używają, aby ujarzmić
własne społeczeństwa.

Ponieważ w nadmiarze pewności siebie, opartej na zasobach złota i broni,

zapomnieliście o człowieczeństwie, o waszej prawdziwej godności, wypływającej z
przynależności do Mnie jako Ojca i Zbawiciela całej ludzkości, powróciliście do form
zniewolenia całych narodów równie nieludzkich jak najgorsze przykłady z waszej historii
starożytnej. Obecnie w sposób „wysoce cywilizowany" przeprowadzacie gwałt na narodach,
podporządkowując je anonimowej grupie finansjery światowej, władającej pieniądzem
świata. Bądźcie pewni, że nie kieruje nimi miłość społeczna ani starania o waszą wolność, o
godziwe prawa, tym bardziej nie chodzi im o dobrobyt i rozwój poszczególnych narodów.
Obecni władcy świata, przeważnie przez was samych wybrani, są zaprzeczeniem mądrości,
dojrzałości, odpowiedzialności i treski o wasze prawdziwe dobro. Będzie nim zawsze to samo
prawo miłości społecznej: „abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem"

Potrzeba, abyście wspomagali się, dóbr udzielali sobie wzajemnie, bronili słabych, chronili
wszystkich waszych braci potrzebujących opieki i służyli jedni drugim wedle posiadanych
darów.

Uratować was może tylko powrót do wartości prawdziwych, podanych wam przeze

Mnie w przykazaniach moich, w błogosławieństwach Jezusa z kazania na górze, w uczynkach
miłosierdzia wymienianych w opisie Sądu Ostatecznego oraz w najpiękniejszych dziełach
społecznych mojego Kościoła, powstałych z miłości do Mnie i do człowieka skazanego na
nędzę, chorobę (np. trąd) lub niewolę.

Ja jestem Miłością, dlatego najbardziej zależy Mina poszerzeniu waszych serc.

Spodziewam się, że wszyscy, którzy Mnie słuchacie i dążycie do królestwa niebieskiego,
wejdziecie do niego. A wtedy czeka was życie w świecie mojej miłości. Jakże moglibyście w
nim istnieć mając jej w sobie zbyt mało? Zatem przygotowuję was wyrabiając w was
uzdolnienia do dzielenia się moją miłością—miłością bezinteresowną, obdarzającą.
Proszę, chciejcie poddawać się moim staraniom. Pragnijcie kochać razem ze Mną wszystko
to, co miłości potrzebuje.

Początki nauki są łatwe pod warunkiem, że macie kochającą rodzinę, bo we

wzajemnej ludzkiej miłości już się rozwija moja miłość, która coraz bardziej łączy rodziców i
dzieci z bliższymi i dalszymi krewnymi, sąsiadami, kolegami i koleżankami i całym
otoczeniem, w którym żyją. Jeżeli jednak nie mieliście takiej współdziałającej ze Mną
rodziny, trudno wam o wyjście naprzeciw biedom ludzkim, o pokochanie potrzebujących,
samotnych, chorych, nieszczęśliwych, skoro wy sami nie czujecie się dostatecznie kochani. A
prawda jest taka, że każdy z was jest bezgranicznie kochany. Musicie zatem uwierzyć w moją
miłość do was. I to jest początek nauki.

Moja miłość ogarnia was i osłania. Nigdy nie zmniejsza się ani od was nie oddala.

Taką samą bezgraniczną miłością otaczam wszystko, co z nicości powołałem do istnienia.
Kiedy już poczujecie się bezpieczni, „zadomowieni" w mojej miłości, zrozumiecie, że tak
samo jak was kocham każdego człowieka, całą przyrodę, wszystko, co żyje i rozwija się.
Oceany i skały, żyzne ziemie i pustynie — to wszystko dałem wam z miłości: czyli w każdym
z moich, darów zawarta jest moja miłość do was.

Uczyniłem was włodarzami tej małej, bezbronnej i jakże zagrożonej obecnie planety.

Potrzeba jej waszej miłości, jeżeli bowiem podobieństwo do Mnie ma się w was uwidocznić,
będzie to przede wszystkim podobieństwo w miłości — w miłości tak jak moja darzącej,
bezinteresownej, cierpliwej i pełnej troski
Podstawą takiego rozwoju miłości w was jest ugruntowanie waszej pewności, że jesteście
kochani, że możecie na Mnie zawsze polegać. Należy tylko przemieniać tę pewność w czyny
miłości

Sami rozumiecie, że czegokolwiek nie zrobilibyście, moja miłość nie porzuci was.

Byłoby jednak niegodne dzieci moich, którymi jesteście, gdybyście ją wykorzystywali tylko
dla siebie.

Pragnę, aby miłość moja przepływała przez wasze serca i ręce do tych, którzy nie

wiedzą jeszcze, jak bardzo są kochani. Czyńcie z nich świadome swej godności dzieci moje i
wspólnie obejmujcie opiekanie tylko ludzi, lecz także całą przyrodę — wasz dom, który wam
dałem na czas życia w hojności mojej. Widzicie, jak obecnie jest niszczony, rabowany, jak
brakuje mu mądrych i zapobiegliwych opiekunów i gospodarzy.

Mówię wam to dlatego, że pragnę mieć w was synów i córki dorosłe, trudzące się

wraz ze Mną i pochylające nad potrzebami i chorobami ziemi. Macie całą moją miłość,
wykorzystujcie ją, aby naprawiać krzywdy i leczyć rany, jakie rodzaj ludzki zadał sam sobie.
Nie jesteście ani słabi, ani bezradni, ani opuszczeni. Pracuję z każdym z was, który trudzi się
dla dobra wspólnego. Wspomogę was zawsze, gdy potrzebować tego będziecie. Przecież
czyniąc dobro pełnicie wolę moją. Mówiłem: „abyście się wzajemnie miłowali". „Po tym

wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali" Cała
ludzkość, a z nią cała ziemia oczekują objawienia się synów Bożych .Wy nimi jesteście,
dzieci.

Mówiłem wam poprzednio, że obecnie cały wasz świat potrzebuje ratunku. Ale tylko

wy, ludzie, jesteście tego świadomi i macie możność wyboru: albo nadal będziecie niszczyć,
albo będziecie zapobiegać niszczeniu i tworzyć ład pośród chaosu. Ja zaś mówię wam: Żadne
organizacje, ruchy, partie nie są w stanie zapobiec postępującemu rozpadowi. Sami, nawet
przy dobrej woli, nie zdołacie powstrzymać zorganizowanych sił międzynarodowego
kapitału, które dążą do osiągania w jak najkrótszym czasie maksymalnych zysków. Teraz
toczy się walka o dalsze istnienie ziemi, a wy wciąż nie zdajecie sobie z tego sprawy.
Zło jest zawsze krótkowzroczne. W swoich planach liczy tylko na doraźne korzyści Dlatego
nie widzi zagrożeń i nie przewiduje tego, że rozmiary zamierzonych zniszczeń mogą być tak
duże, że ich skutki obejmą również samych sprawców.

Obecnie nie możecie liczyć na żadną pomoc oprócz mojej. A Ja udzielę jej wam, bo

nadal pomimo całego zła, które czynicie, kocham was. Kocham do tego stopnia, że nie tylko
pragnę uratować ludzkość, ale ponadto dać jej nowe życie w bezpieczeństwie, pokoju i
współpracy wzajemnej. Uczynić to jednak mogę tylko za waszą zgodą— wedle waszych
gorący cli pragnień i ofiarnej służby. Przecież wy, moje dzieci, mój Kościele — wy
powinniście być współpracownikami moimi.

Tylko od zrozumienia waszego i chętnej ze Mną współpracy zależy los świata.

Wzywam więc do przyjaźni ze Mną wszystkich, którzy rozumieją, że ludzkość, odrzuciwszy
prawa moje, stacza się ku zagładzie, tych, którzy pragną nie tylko uratowania, ale i
odrodzenia świata, przede wszystkim, zaś odrodzenia się człowieczeństwa w sobie. Tylko
przyjaciele rozumieją się naprawdę, ufają sobie, polegają na sobie i potrafią, każdy na swoim
odcinku pracy, budować wspólnie jedno dzieło.

Ja jestem przyjacielem wiernym, bezinteresownym, jedynym, który potrafił oddać

swoje życie dla uratowania was wszystkich. Od was nie wymagam aż tyle. Pragnę tylko tego,
abyście uwierzyli, że wszystko, co czynię, czynię tylko i wyłącznie dla waszego dobra —
dobra całej ludzkości

Członków Kościoła mojego wzywam, by jako przyjaciele współpracowali ze Mną i

byli moimi świadkami i apostołami.

Współpraca ze Mną, to współpraca z waszym Stwórcą, Bogiem po trzykroć Świętym,

który dopuszcza do bliskości z Sobą byty przez siebie stworzone, traktując je tak jak Ojciec
dzieci swoje. Jednakowoż sami rozumiecie, że powołanie was do służby światu wymaga od
was samych oczyszczenia się. Na czym ono polega? (Chodzi nie tylko o spowiedź, lecz o
wytrwanie w dobrych postanowieniach.) Otóż pragnę, aby wasze intencje, plany życiowe i
dążenia podporządkowane zostały woli służenia sobą wszystkim tym, którzy potrzebują

pomocy. Pragnę widzieć w was czystość intencji, ponadto wierność Mnie i wytrwałość.

Pragnę, abyście pokochali Mnie żyjącego w Kościele moim, którego cząstkę

stanowicie. Inaczej mówiąc, zrozumcie, że Ja jestem obecny w Kościele, czyli żyję wśród
was, i wzywam was do wspólnej ze Mną służby reszcie ludzkości i tym, którzy
sprzeniewierzyli się prawom moim lub traktują swoją obecność w Kościele obojętnie —
słowem tym wszystkim, którym wydaję się niepotrzebny. Jednakże wobec „wydarzeń
losowych" stają oni bezradni i potrzebują Mnie. Dlatego łatwiej im będzie przyjąć Mnie
ukrytego w was.
Naprawdę jesteście jedną rodziną i nieszczęście bliźniego nie powinno być przez was
lekceważone. Dlatego nie pragnę wyprowadzać was na pustynię; przeciwnie, pragnę
zamieszkać w waszych domach i żyć obok was, tak abyście mogli liczyć zawsze na moją
pomoc.

Wchodzę w środowisko każdego z was, aby uświęcić wasze codzienne życie, napełnić

radością monotonię dni i otwierać wasze oczy, abyście coraz lepiej dostrzegać mogli potrzeby
ludzkie dookoła was. Jak już wam mówiłem, pragnę poszerzać serca wasze, tak abym mógł
szczodrzej udzielać się przez was zbłąkanym, smutnym i głodnym Mnie.
W następnym rozdziale powiem wam, jak należy przygotować się do współpracy ze Mną.
Jeżeli chcecie służyć Mi naprawdę skutecznie, to musicie zadbać o to, aby życie wasze było
uporządkowane. Trzeba zacząć od uporządkowania miłości wedle waszej sytuacji rodzinnej.
Macie obowiązki względem tych, którym winiliście opiekę, i tych, którym winniście
wdzięczność, korzystacie bowiem z miłości, troski i opieki waszych rodziców i krewnych. To
ostatnie dotyczy dzieci i młodzieży. Ludzie dorośli zawiązując rodzinę podejmują obowiązki
względem współmałżonka i dzieci. Mają także obowiązek opieki nad starymi rodzicami mb
krewnymi, wypływający wprost z mojego przykazania: „Czcij ojca swego i matkę swoją".

Wśród moich przyjaciół szanuje się wszystkich ludzi starych, tak jakby byli bliskimi

krewnymi. Szanuje się też i otacza opieką wszystkie dzieci, jak gdyby były własnymi. Jeżeli
wiecie, że Ja was wszystkich szanuję aż do dania wam pełnej wolności wyboru, że macie
miłość, pomoc, podtrzymanie, oparcie i możecie zawsze polegać na Mnie, jak moglibyście
postępować inaczej względem innych, których kocham równie gorąco?

Sądzę, że rozumiemy się i wiecie, że żadna wasza, nawet najgorliwsza, służba nie

będzie dostatecznie czysta i bezinteresowna, jeśli nieuporządkowane pozostaną wasze
osobiste sprawy w rodzinie, wśród sąsiadów, znajomych, w pracy. Bo gdyby tak było,
powstałaby ogromna dysharmonia pomiędzy waszym życiem osobistym a służbą, którą
chcecie pełnić, a przez którą Ja chcę was uszczęśliwić. Przez dwulicowość, fałsz i obłudę
kompromitowalibyście się w oczach tych, którzy z wami współpracują, a co gorsza — także
w oczach waszych przeciwników; tym samym źle świadczylibyście o Mnie.
Jeżeli wy w swoim życiu osobistym będziecie postępować sprawiedliwie, z radością zaproszę
was do współpracy, dając wam szerszy udział w moich planach. Lecz wtedy musicie pamiętać
o tym, że świadczycie o Mnie, a wasze świadectwo ma być prawdziwe. Świadczyć macie
sobą, żem jest dobry, że kocham was i zawsze jestem gotów przebaczyć wam, gdyż miłość
moja jest miłosierna.

Pawłowy hymn o miłości (pierwszy list do Koryntian 13) mówi wam, jakim jestem,

wy zaś, przyjaciele moi, nosicie w sobie żar mojej miłości. Ja pragnę ukształtować w was
podobieństwo moje; za waszą zgodą, dzieci, nigdy inaczej.
Jeszcze raz pragnę ukazać wam Matkę Teresę jako wzór prawidłowej postawy względem
ludzi potrzebujących pomocy. Ona rozumiała, że Ja żyję w każdym z nich („Wszystko, co
uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili" Mateusz 25, 40) i
starała się jak mogła stworzyć im lepsze życie, a jeśli byli umierający, to przynajmniej okazać
im szacunek — na który każdy z nich zasługiwał jako moje dziecko — i otoczyć ich miłością
i staraniem, aby chociaż śmierć mieli godną.

Ja w życiu na ziemi okazywałem szacunek każdej osobie, czy był to żebrak, kaleka,

cudzoziemiec czy kobieta, którą traktowano wtedy gorzej niż mężczyznę. Pragnę, abyście
naśladowali Mnie w każdej chwili waszego codziennego życia, i to nie tylko wtedy, gdy
przestajecie z ludźmi, ale także wówczas, gdy o nich mówicie i myślicie. Jeżeli traktujecie
kogoś z pogardą, lekceważąco, opryskliwie, niecierpliwie lub wręcz niegrzecznie, ten sam
stosunek przenosicie na Mnie, który w nich żyję. Od iluż z was otrzymuję w ten sposób
pogardę i lekceważenie!

Bardzo was proszę, uważajcie, aby nigdy nie urazić drugiego człowieka. Potrzebna Mi

jest wasza delikatność, grzeczność, uwaga, z jaką wysłuchujecie innych, wasza życzliwość,
cierpliwość i dobroć. Spójrzcie dookoła siebie. Otaczają was ludzie poranieni, którzy w
następstwie odniesionych ran sami ranią innych. Ja jestem lekarzem dusz, a pragnę mieć w
was szeregi pomocników w tym dziele.

Świat dzisiejszy jest niesłychanie brutalny i całkowicie lekceważy godność ludzką. W

żadnym stuleciu nie „wdeptano w ziemię" tylu milionów ludzi. Jak może nastąpić rzeczywiste
odrodzenie ludzkości, jeżeli nie przez zupełne odwrócenie się od nieludzkich wzorców.
Pragnę, abyście wy właśnie byli tymi, którzy przywrócą człowieczeństwu jego prawdziwą
godność dziecięctwa Bożego. Nie stanowisko, pieniądze, sława i władza, lecz wspólne
pochodzenie od tego samego Ojca, miłującego, wybaczającego, towarzyszącego wam i
zawsze obecnego, zobowiązuje was do okazywania szacunku każdemu.
Wydaje się, że to, o co was proszę, jest błahe. A jednak zależy Mina tym, gdyż chciałbym być
z was dumny. Pragnę, aby przyjaciele moi wyróżniali się ludzkim stosunkiem do bliźnich.
Nie chciałbym się za was wstydzić wobec reszty świata. Przecież Ja wam wstydu nie
przyniosłem...

W poprzednim rozdziale mówiłem wam o tym, jakimi chciałbym was widzieć.

Pragnę, abyście poznawali siebie: swoje zalety i niedoskonałości. Każdy z was został przeze
Mnie obdarowany, lecz niektóre z darów ujawnić się mogą dopiero wtedy, gdy rozpoczniecie
służbę dla Mnie. Wówczas Ja sam zwrócę wam uwagę na potrzeby ludzkie i wskażę wam
miejsce pracy, w którym okażecie się najbardziej użyteczni i najpotrzebniejsi Jednakże
możecie też całe życie przeżyć służąc tylko sobie i nie domyślając się nawet, na co was stać.

Wszystkie sytuacje, przez jakie przechodzicie w życiu, wykazują poprzez wasze

potknięcia, błędy, porażki, czego wam nie dostaje; a wasze dobre czyny i dobre rady, wasza
życzliwość i bezinteresowna pomoc wskazują wam, ile dobra jesteście w stanie dać z siebie
innym ludziom będącym w potrzebie.

Ja jestem dobrym Ojcem. Wychowuję was ucząc cierpliwie, nie przynaglając, nie

przestając was kochać, ufając, że prędzej czy później podobieństwo wasze do Mnie ujawni się
i wtedy zapragniecie udzielać się innym. Zapragniecie nieść pomoc zamiast liczyć na nią. Bo
zrozumcie, moje kochane dzieci, wedle mego pragnienia to wy macie być moją pomocą dla
reszty świata, a że zawsze idziemy razem i oczy moje z was nie schodzą, możecie być pewni,
że wasze ręce zawsze będą pełne moich darów i nie zabraknie wam moich dóbr. Uwierzcie
Mi, że są nieocenione.

Dla przykładu podam wam, że nawet najbardziej niedbały kapłan w najcięższej

sytuacji, np. w obozie koncentracyjnym, może udzielać odpuszczenia grzechów, sakramentu
chorych i chrztu. Każdy zaś z przyjaciół moich może budzić nadzieję w ludziach zagubionych
i zrozpaczonych, świadczyć sobą o mojej miłości, podtrzymywać innych na duchu,
wspomagać w biedzie, chorobie lub nieszczęściu. A ci, którzy zrozumieją, jakie jest to ważne,
szukają stałej służby czy to w zakonach czynnych, czy w dziełach miłosierdzia, pracując na
przykład w szpitalach, hospicjach, sanatoriach, domach małego dziecka czy domach dla
przewlekle chorych albo odwiedzając chorych w domach i więźniów w więzieniach.

Nie ma, dzieci, miejsca służby, w którym nie moglibyście pracować jako moi najbliżsi

przyjaciele, działając tak, jak Ja bym działał, i polegając na mojej pomocy.
Nikt z was nie jest doskonały, lecz Ja nie szukam w was doskonałości, tylko odpowiadam na
waszą potrzebę bycia kochanym, na wasz głód prawdziwej miłości. Możecie Mi wierzyć,
dzieci, że taki głód jest najcięższy do zniesienia, więc brak miłości przywołuje Mnie.
Przybywam wtedy z pośpiechem, aby wypełnić pustkę serca ludzkiego — Ja, który jestem
Miłością.

Moje odniesienie do wszelkich bytów duchowych, które powołałem do istnienia,

zawiera się w miłości, którą je otaczam. Poza jej obrębem istnieją tylko te duchy, które
odmówiły Mi służby i które usilnie starają się zwerbować was do służby im samym. Duchy
kłamstwa zabiegają o to, abyście waszą wolę skierowali ku adoracji i miłości siebie samych, a
wam tak trudno zrozumieć, że ten, kto czyni siebie jedynym obiektem swojej miłości, tym
samym odmawia jej Mnie. Wtedy zrywa się więź miłości pomiędzy nami.

Podniosłem was tak wysoko, że możecie stać się partnerami waszego Stwórcy i Ojca

— wszelako jedynie w relacji miłości („Ja rzekłem: bogami jesteście i wszyscy — synami
Najwyższego" Psalm 82, 6). Lecz jako niewolnicy nie moglibyście stać się
współpracownikami moimi, i dlatego obdarzyłem was wolnością wyboru. Dopuszcza ona to,
że możecie błądzić, ale wasze błędy nie stanowią dla Mnie przeszkody w niesieniu wam
pomocy; przeciwnie, tym głośniej wzywają Mnie.

W tej rzeczywistości potrzeba miłości, jej głód, jest równoznaczny z wezwaniem

Mnie. Człowiek, który cierpi z powodu głodu miłości, nie stawia siebie w miejscu należnym
Bogu, nie uznaje się za obiekt jedynie godny czci i siłą rzeczy nie może i nie chce uwielbić
siebie, świadomy będąc mniej lub bardziej swoich niedostatków. Wtedy szuka Mnie —
najczęściej Mnie ukrytego wprawdzie, pięknie, dobru — a Ja czuwam i wspomagam go w
tych poszukiwaniach. Bo moja miłość do każdego z was jest bezgraniczna i pragnę jak
najszybciej dać się poznać szukającemu, aby przywrócić harmonię w stosunku Bóg-człowiek,
taką jakiej zapragnąłem stwarzając człowieka.

Choćbyście wiele lat trwali w oddaleniu ode Mnie, nigdy wam tego nie wypomnę,

gdyż znam wielość przyczyn, które was powstrzymywały. Najważniejszą z nich jest zły
przykład otoczenia i nacisk błędnych teorii filozoficznych, których wiele przypada na każde
stulecie. Do całych społeczeństw przesiąkają one, zatruwając wasze umysły. Obecnie jest to
liberalizm, cześć dla „postępu", New Age, filozofie i sekty wschodnie, herezje, ezoteryzm,
okultyzm, satanizm i wiele innych, a także ogromna a niczym nie uzasadniona pycha
poszczególnych ludzi, którzy widzą swój cel w posiadaniu i realizują go uparcie, a często
bezwzględnie.

To dobre mniemanie o sobie ogarnia całe narody, szczególnie te, które osiągnęły

bogactwo i potęgę militarną i szczycą się nimi wobec narodów ubogich i głodujących. A
przecież choroby, jak rak czy AIDS, zbierają obfite żniwo, szerzy się narkomania i pijaństwo,
choroby weneryczne i głód. Wynaleźliście i produkujecie broń masowej zagłady nie mając
środków do przeciwdziałania skutkom jej użycia. Nic dziwnego,, że wzrasta ilość chorób
psychicznych i samobójstw, a wciąż zmniejsza się ilość ludzi szczęśliwych.
Nie rozumiecie, że zerwaliście więź miłości pomiędzy Mną a wami, a skutkiem tego jest
wasze poczucie zagrożenia, osamotnienia i brak nadziei, które wciąż wzrastają. W wielu
krajach trwa nieustająca wojna lub konflikty wewnętrzne, rządy terroru, przemoc władz nad
własnymi społeczeństwami — niosące ubezwłasnowolnienie człowieka. Powiedzcie, dzieci,
czy to wszystko naprawdę zwiastuje wam wspaniałe początki IH tysiąclecia i z czego
właściwie jesteście dumni.

Teraz możecie zrozumieć, dlaczego ludzkość jest nadal, a może bardziej niż

poprzednio, nieszczęśliwa, pomimo że Ja wciąż darzę was i otaczam opieką i miłością. Nie
jesteście już niemowlętami ani małymi dziećmi, które nie wiedzą, co robią. Jesteście jak
ludzie młodzi, ale już zepsuci i wykolejeni. Jesteście też odpowiedzialni za czynione zło,
ponieważ świadomie planujecie i przeprowadzacie akty ludobójstwa i inne zbrodnie przeciw
ludziom i narodom wzywające mojej sprawiedliwości (Księga Rodzaju 18, 20; Księga
Wyjścia 3, 7-10; 22, 20-22; Księga powtórzonego prawa 24, 14-15) i nigdy się ich nie
wstydzicie. W waszych oczach liczy się tylko osiągnięcie zamierzonego sukcesu. Na drodze
do niego życie ludzkie jest niczym.

W takim postępowaniu prym wiodą państwa najbardziej uprzemysłowione,

najbogatsze, najsilniej uzbrojone, a wciąż nienasycone w swoim zachłannym pożądaniu
dalszych korzyści. W tej sytuacji nie ma mowy o Mnie jako Stwórcy, Prawodawcy i Sędzim.
Tymczasem dojrzeliście do tego, aby się ze Mną—takim właśnie — spotkać. Staraliście się
usilnie i długo o odsunięcie Mnie od tych, którzy jeszcze wierzyli Mi i kochali Mnie. I nadal
nad tym intensywnie a pospiesznie pracujecie, bo pan wasz, duch kłamstwa i zabójstwa wie,
że mało ma czasu.

Dlatego dopuszczę, aby spadła na was sprawiedliwość moja po to, by zniweczyć

pychę waszą i przywrócić wam zrozumienie waszej prawdziwej sytuacji — sytuacji dziecka
Bożego, zbuntowanego, pysznego, a bezradnego i ginącego bez mojej pomocy. Zagrożenie i
lęk są , moimi darami dla was w tej sytuacji. Pomogą wam one zrozumieć, co zrobiliście z
daną wam wolnością, wciąż zuchwale przeciwstawiając się miłości mojej i niszcząc jej
świadomość w sercach ludzi wierzących.

W tym czasie wzywam tych, którzy wierzą we Mnie i ufają Mi, aby otworzyli się na

miłość moją i starali się nawiązać ze Mną więź miłości wzajemnej. Niech się budzą z
martwoty praktykowania religii oschle i rutynowo.
Ja jestem stale przy was — żywy i kochający. Oczekuję odpowiedzi miłości, aby przemienić
was w przyjaciół swoich. Pragnę, abyście prosili w imieniu swoim, swoich społeczeństw, a
także tych, którzy odrzucili Mnie lub zapomnieli o Mnie — abyście prosili o miłosierdzie dla
świata i uznając swoje wspólne winy prosili o przebaczenie ich, obiecując poprawę i
zadośćuczynienie.

Czym ono ma być? Jak najpełniejszym zwróceniem się ku Mnie i służbą światu wraz

ze Mną. Bo Ja chcę odnowić świat, ale tylko przy waszej wolnej współpracy, dla waszych
próśb i zawierzenia Mi

Ludzkość jest jedną rodziną i aby zyskać przebaczenie dla winnych zbrodni, prosić o

to muszą ich bracia w człowieczeństwie. Czy zrozumieliście to, dzieci?
Moi kochani, musiałem powiedzieć to, co konieczne. Mówiłem wam prawdę. Ale prawdą jest
również to, że kocham was bezgranicznie, ufam waszej miłości do Mnie i polegam na niej.
Dlatego traktuję jak przyjaciół — potencjalnych — tych, którzy przejrzawszy nawracać się
będą. I proszę was, bądźcie dla nich miłosierni
Co to znaczy być przyjacielem Boga.

Moje działanie jest powolne i łagodne. Jeżeli poddacie się mu, w życiu waszym nie

zaczną dziać się żadne „nadzwyczajności". Fizycznie gwałtownie nic się nie zmienia. Nadal
jesteście słabi, chwiejni, podlegli chorobom, podatni na napięcia i załamania, skłonni do obaw
i lęków, cierpiący z powodu przeciwności losu — ale Ja wchodzę w wasze życie i wobec tego
wszystkiego nie jesteście już sami. To pierwsza wasza radość.
Wiecie już, że kocham was zawsze, cokolwiek zrobicie, że wiem o wszystkim, co was
dotyczy, ale nigdy nie osądzam was ani nie krytykuję. Jestem świadomy tego, że cierpicie nad
swoimi słabościami, i współczuję wam.

Odsuńcie od siebie jak najdalej obraz Boga jako surowego Sędziego. Ja, Jezus, jestem

waszym Przyjacielem, czyniącym dla was wszystko, abyście nie spotkali się ze
sprawiedliwością Boga. Po to zawiązuję przyjaźń z wami, aby doprowadzić was wprost do
domu Ojca. Jeżeli będziecie trwać w przyjaźni ze Mną, wszystko, co w was było niegodne
dziecka Bożego, powoli zacznie zanikać.

Chcę, abyście chodzili wyprostowani, zrzuciwszy z siebie garb waszych ułomności. W

tym działaniu również wspomagać was będę. Wsparci o Mnie poczujecie się silniejsi,
bezpieczniejsi, chronieni i kochani, a przede wszystkim nigdy już nie będziecie samotni.
Jestem nie tylko waszym przyjacielem, ale też przewodnikiem i mistrzem. Czytajcie
Ewangelię. Chodząc ze Mną po Galilei i Judei, uczycie się mojego spojrzenia na świat,
mojego stosunku do ludzi, zwłaszcza do ubogich, chorych, upośledzonych i cierpiących.
Oglądacie, jak reaguję na wołanie o pomoc (Mateusz 20, 30; 10,47), i widzicie, jak
uzdrawiam chorych, a nawet wskrzeszam umarłych. Zaczynacie rozumieć, że nie ma dla
Mnie nic niemożliwego (Marek 4, 35-41), że jestem prawdziwie Panem świata.

Rozpoznajecie, że w życiu waszym jestem tym samym Jezusem, którego poznaliście z

kart Ewangelii, a który — zawsze żyjący — działa nadal w waszym życiu i w życiu tych
wszystkich, którzy zechcieli przyjąć przyjaźń moją i są jej wierni.

Zrozumcie Mnie dobrze, dzieci. Kocham was wszystkich jednakowo bezmierną miłością.
Opiekuję się i czuwam nad wami; inaczej nikt z was nie dożyłby wieku dojrzałego. Ale tam,
gdzie nie ma zrozumienia, zaufania i miłości pomiędzy nami, nie ma gruntu do rozwoju
przyjaźni.

Przyjaźń jest wymianą miłości. Dlatego długo prowadziłem moich uczniów ze sobą,

by dobrze poznali Mnie, a kochając — chcieli Mnie naśladować. Nauczyciel nie naśladuje
uczniów. To oni powinni starać się jak najlepiej naśladować mistrza.
Moim pragnieniem jest, aby ci, którzy chcą być przyjaciółmi moimi, pokochali to wszystko,
co Ja kocham. Ale miłość wyraża się czynem. Ja nie tylko kocham całą ludzkość. Ja staram
się służyć światu, na ile on na to pozwala. Czyż wy nie powinniście pragnąć tego samego co
Ja. ?

Nauczyłem was modlitwy do Ojca: „święć się Imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje,

bądź wola Twoja". Kościół mój przez wieki modli się o to i usiłuje przybliżać królestwo
Boże. Lecz szatan też działa, gdyż uważa się za pana całej ziemi, a przede wszystkim was.
Wasza uległość grzechowi, a co więcej, zasmakowanie w nim, powoduje, że często
przystępujecie świadomie do współpracy z nieprzyjacielem. Dlatego na jedno moje dzieło
zbudowane przez was przypada wiele działań niszczących już istniejące dzieła, wiele rzezi,
zniszczeni wojen

Na przykład Matka Teresa zajęła się opuszczonymi, głodującymi,

bezdomnymi, często już umierającymi ludźmi. Odczuła i zrozumiała moją miłość do nich.
Ale spójrzcie, co się dzieje: efektem wojen domowych i rzezi w Afryce są nowe setki tysięcy
uciekinierów ginących z głodu i chorób.

Wciąż nowe wojny to wynik nienawiści szatana do ludzi, którą to nienawiść podziela

tyle tysięcy z was. Na całym świecie powstają coraz to nowe ogniska nienawiści — Kaukaz,
Bałkany, Indonezja, Korea Północna, Irak, gdzie tkwią zarzewia przyszłej wojny. Nienawiść
do chrześcijaństwa zapełnia niebo nowymi męczennikami: w Afryce, Indiach, Ameryce
Południowej. Serce Mi rozdziera płacz skrzywdzonych, osieroconych i cierpiących. także
łatwo przychodzi szatanowi budzenie wśród was nienawiści wzajemnej poprzez swoje sługi.
A iluż wśród was jest chrześcijanami!

Zło, dzieci, nie trwa w bezruchu. Gdy jest bezkarne, rozbestwia się, i wtedy szatan

może ruszczyć was rękoma waszych braci. Poznaliście z doświadczenia działanie gestapo, SS
i NKWD. Iluż z ich członków potępiło się na wieczność! (Pan mówi to z bólem)
Na ziemi trwa nieustająca walka o wasze dusze („Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale
miecz" Mateusz 10, 35). Dlaczego tak się dzieje? Wciąż nie rozumiecie, że walczycie z
niewidzialnym złem, które jest o wiele potężniejsze od was („Nie toczymy bowiem walki
przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom
świata tych ciemności, przecie pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich" List do
Efezjan 6, 12). Zbyt słabi jesteście, aby sami z nim walczyć. Jednakże macie wolny wybór.
Dopóki swoją wolą nie zwrócicie się ku Mnie, nie zawołacie Mnie na pomoc, nie
zapragniecie mojej opieki, niewiele mogę dla was uczynić. Tymczasem natura wasza, tak
osłabiona przez grzech pierworodny, łakomie chwyta przynęty podsuwane wam przez
nieprzyjaciela.

Wybór pomiędzy miską soczewicy a błogosławieństwem ojcowskim jest nadal

waszym głównym problemem. To co przyziemne, materialne, nadające się do
natychmiastowego skonsumowania przesłania wam dobra trwałe, duchowe i niewymierne
korzyścią materialną. Za taką uważam wszelką korzyść egoistyczną, która wynieść was może
w oczach własnych i w oczach innych ludzi, takie jak kariera, sława, władza, bogactwo.
Gotowi jesteście oddać swoją godność, aby zdobyć to wszystko. A szatan czuwa, bo pragnie
waszej duszy. W tym celu na przykład rozbudza w was poczucie bezkarności, władzy nad
innymi, pogardy, zwłaszcza dla pokonanych i słabych. Rośnie w was satysfakcja z poniżania
tych, których uznacie za swoich przeciwników, a później także z poniżania ich bliskich. Stąd

gwałty, mordy kobiet, starców i dzieci, palenie ich domów. Zbrodnie się mnożą, a wy sami
przestajecie być ludźmi, gdyż stajecie się niewolnikami nieprzyjaciela lubującymi się w
czynieniu zła.

U początków stoi zawsze miłość własna przewyższająca miłość do Mnie i moich

praw. Nie wierzcie, dzieci, że po odrzuceniu Mnie uda się wam pozostać uczciwymi ludźmi.
Przede wszystkim zaczniecie żyć w kłamstwie — i wówczas duchowi kłamstwa otwieracie
drzwi duszy. Dlatego winy tych, którzy Mnie znają, a odrzucają z powodów egoistycznych,
większe są niż tych, którzy o Mnie nie słyszeli.

Dlaczego więc w modlitwie „Ojcze nasz" zachęcałem was do prośby: „przyjdź

królestwo Twoje"? Królestwo Boga jest królestwem pokoju i miłości, ale aby je przyjąć,
trzeba przede wszystkim uznać Boga tym, Kim jest. Mówcie zatem rozumiejąc, co mówicie:
„Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje. Stworzycielu, Prawodawco, Ojcze
miłosierny, uwielbiamy Cię, czcimy, szanujemy i kochamy, bo Ty jesteś miłością i pragniesz,
abyśmy się wzajemnie miłowali. Jeżeli wola Twoja będzie przez nas uszanowana,
przybędziesz i zamieszkasz wśród nas. A wtedy ziemia stanie się królestwem pokoju a
ludzkość, dotąd wroga sobie, stanie się jedną rodziną, tak jak zamierzyłeś to powołując ją do
istnienia."
Dzieło odnowienia świata wymaga przemiany wewnętrznej każdego z was. Aby wam to
ułatwić, wzywam was po imieniu:

Przyjacielu, przyjdź. Zaufaj Mi. Oprzyj się na Mnie. Wspólnie dokonamy tego, co

tobie samemu wydaje się niemożliwe. Staniesz się synem Bożym prawdziwie. Pragnę być z
tobą na zawsze, bo kocham cię tak bezgranicznie, jak kochać może tylko Bóg.
Dzieci moje, stoicie wobec najważniejszego wyboru w dziejach ludzkości, która teraz,
odrzuciwszy Mnie, rozkłada się i gnije. Może dwa ... trzy pokolenia dzielą was od nicości.
Opanowała was wielka schizma; upadla was i deprawuje. Jednakże wielu wśród was nadal
uznaje Mnie swym Bogiem. Ze względu na nich pragnę was uratować. Moja miłość mogłaby
w jednym momencie unicestwić nieprzyjaciela, ale gdzież jest wasza wola? Czas bierności
skończył się („Nie każdy, który Mi mówi: „Panie, Panie!", wejdzie do królestwa niebieskiego,
lecz ten, kto spełnia wolę Ojca mojego, który jest w niebie" Mateusz 7, 21). Wasza wolna
wola musi zadecydować, czy chcecie służyć Mnie, czy nadal tylko sobie. A wola wyraża się
czynem.

Macie przeciwstawić się niewidzialnemu złu, które już i w was zapuszcza korzenie.

Wasza bierność, gnuśność, pesymizm, rezygnacja z walki są tego dowodem. Sarninie dacie
sobie rady. Dlatego przychodzę Ja z moją nieskończoną mocą, aby służyć wam — ale tylko
tym z was, którzy decydują się walczyć o godność dzieci Bożych: swoją i swoich współbraci.
Konieczne jest wam wzbudzenie w sobie żywej miłości do Mnie, gdyż dopiero wymiana
miłości pomiędzy wami a Mną — bo moją miłość macie — ta wymiana sprawia, że stajecie
się moimi przyjaciółmi. A wtedy będę mógł przemieniać was. Wtedy też wszystko, co moje,
stanie się i waszym, gdyż z przyjaciółmi dzielę się wszystkim, czego potrzebować będą w
walce o odrodzenia świata. Walczyć zaś będziemy wspólnie. Dlatego o ile wy nie
zawiedziecie, zwycięstwo będzie wasze. Pomyślcie, dzieci, ile zależy od waszej dobrej woli.
Czy rozumiecie teraz, jak ważna jest wasza wierność temu, co sami wybraliście:
- wierność Stwórcy waszemu i Ojcu;
- wierność ojczyźnie, której zawdzięczacie świadomość tego, kim jesteście na ziemi i co
dziedziczycie po ojcach waszych;
- wierność wybranej przez was hierarchii wartości, która określa, z kim żyjecie w braterstwie:
ze Mną czy ze światem, którym włada nieprzyjaciel?

Czyż te trzy zasady nie są ze sobą zgodne? Czy nie powinniście według nich

kształtować swego życia? Proszę was, rozważcie to sobie.

Dzisiaj chciałbym z wami rozmawiać o wierności. Wiele można przejąć od swoich

rodziców, dziadków, krewnych, wychowawców, którzy ukazują wam przykłady godne
naśladowania i sami są wzorcami, zatem imponują wam i budzą pragnienie naśladowania.
Wybieracie spośród wielu wzorców, które przed wami roztacza świat. Szczęśliwie należycie
do mojego Kościoła, który stawia przed wami wzorzec podstawowy: Pismo Święte, a w nim
obraz Boga Ojca — Stwórcy i Prawodawcy, Syna Bożego — Zbawiciela waszego, i Ducha
Świętego, który gromadzi was, prowadzi, umacnia i broni

W Kościele moim macie niezliczone wzorce męstwa męczenników, wzorce

wytrwałości, miłości, zaparcia się siebie, wzorce mądrości Ojców Kościoła. Wychowawcami
młodych ludów Europy były zakony. Ich założyciele wnosili roztropność, rozum i naukę w
dzieło budowania cywilizacji opartej na Bogu jako jej kamieniu węgielnym. Miłośnicy Boga
tworzyli coraz to nowe dzieła miłosierdzia, takie jak szpitale, opieka nad pielgrzymami,
wykup niewolników opieka nad trędowatymi, misje, szkoły, uniwersytety. Ku czci Boga
rozwijały się sztuki: architektura, rzeźba, malarstwo, muzyka, misteria (teatr), literatura. Setki
tysięcy ludzi, wybrawszy Mnie jako wartość najwyższą, służyło Mi wedle swoich możliwości
i talentów całą wolą, rozumem i uczuciem.

Macie ogromną ilość wzorców ludzi, którzy pokochawszy Mnie z całego serca,

wiernie służyli Mi. Z każdym z nich wspólnie ubogacaliśmy, upiększaliśmy,
porządkowaliśmy świat. Każdy, kto wybrał Mnie jako Dobro Najwyższe i służył Mi, stawał
się pożyteczny wam wszystkim, ludzkości.

Tak więc Kościół mój jest skarbcem wzorców i nie ma wśród was (chrześcijan)

nikogo, kto by nie znalazł w nim bliskich i oddanych sobie przyjaciół z mojego królestwa.
Oni wszyscy stanowią wspólnie z wami jedną rodzinę i pragną wam pomagać. Czynią to z
radością, gdy się do nich zwracacie.

Każdy z was ma swoją ojczyznę, która dostarcza mu wielu wzorców odwagi,

poświęcenia, mądrości, wierności i gorliwej, bezinteresownej służby. Wśród waszego
otoczenia powinniście mieć wzorce dobroci, ofiarności, szlachetności, odwagi cywilnej,
prawdomówności, rzetelności, pracowitości, gospodarności i służenia pomocą innym.
Możecie się na nich wzorować, ho tacy ludzie nigdy nie zawodzą i zawsze można na nich
liczyć. Naprawdę macie z czego wybierać.

Jednakże głównym i zasadniczym wyborem jest to, kogo postawicie na pierwszym

miejscu: Mnie czy siebie. Jeżeli wybierzecie siebie, to wszystkie wasze następne wybory będą
błędne, gdyż żaden człowiek nigdy nie jest i nie będzie stanowił centrum świata. W centrum
całego wszechświata jest jego Stwórca — Stwórca każdego istniejącego bytu, Stwórca, który
jest miłością. Dlatego zbliżyć się doń można jedynie przez miłość. Lecz w każdym człowieku
— stworzonym z miłości, nie inaczej — istnieje niezbywalna potrzeba bycia miłowanym
prawdziwie. Człowieka, który szuka prawdziwej miłości, nie zadowolą żadne namiastki.
Wciąż szuka i potrzebuje prawdy: prawdy o tym, dlaczego istnieje, jaki cel i sens ma jego
życie. We wszystkim, co mu się przydarza, szuka wytłumaczenia zgodnego z logiką. Pragnie
rozumieć siebie i innych ludzi, zrozumieć sens dziejów świata i poszukuje swojego w nim
miejsca.

Na wszystkie pytania odpowiedź ma we Mnie. Gdy to zrozumie, wybiera Mnie jako

wartość najwyższą i wtedy poznaje, że dla Mnie był zawsze ukochanym dzieckiem i że we
Mnie ma nie tylko Ojca i Zbawiciela, lecz także najbliższego Przyjaciela, który go kocha i
wspomaga, uczy i prowadzi. A jeśli z kolei człowiek pokocha Boga i pozostaje swojej miłości
wierny — zostaje zapraszany do współpracy dla ratowania świata. Teraz jest to dla was
wszystkich, ukochani moi, wezwanie naglące, bowiem istnienie ziemi jest zagrożone. Zżera ją
trąd grzechu...

Bognie „kocha siebie". Bóg jest miłością, która pragnie uszczęśliwiać wszelkie byty
powołane do istnienia. Bóg zawsze troszczy się o was, dzieci. Waszego szczęścia pragnie i
czuwa nad wami, abyście nie stracili przyobiecanego wam miejsca w Jego domu.
Obiecałem wam rozmowę o wierności Wierność domaga się odpowiedzi na pytanie: „komu"
lub „czemu". Tylko Bóg może powiedzieć, że wierny jest samemu sobie. Ale co to oznacza?
Otóż wierność moja polega na tym, że każdy byt, który powołałem do istnienia, otaczam
opieką, podtrzymuję jego życie, dbam o jego rozwój i wspomagam we wszystkich jego
słusznych wyborach. To mówię o rodzinie ludzkiej.
Jestem wierny swojej miłości do was bez względu na wasz stosunek do Mnie. Moja wierność
przejawia się w tym, że skoro przygotowałem wam miejsce w moim domu wieczystego
szczęścia, to staram się doprowadzić was do niego. Gdyby wasza wola była zgodna z moimi
zamierzeniami, nie mielibyście żadnych trudności.

Wzorem dla was jest postawa mojej ukochanej córki Miriam — Maryi, którą ze

względu na Jej przyszłą godność Matki Boga-Człowieka uczyniłem wolną od grzechu
pierworodnego, lecz nie odebrałem Jej wolności woli. Ona ukazuje wam, co oznaczają słowa:
„bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi". Dlatego poprzez Jej zgodę mogłem
przeprowadzić mój plan Odkupienia ludzkości. Dlatego też Ona jest pierwowzorem wytrwałej
wierności w służbie mojej i w przyjaźni ze Mną.

Pomyślcie tylko, od bezinteresownej zgody Maryi zależało Odkupienie ludzkości.

Odkupienie obejmuje całą ludzkość aż do końca czasów, gdyż jest to dzieło Boga, a Ja żyję w
wieczności. Współpracowałem z Maryją jako z Przyjaciółką moją. Życie Jej było ofiarą; nikt
z was nie może powiedzieć, że było łatwe lub „przyjemne", co nie znaczy, że było
nieszczęśliwe. Przeciwnie, było pełne radości wewnętrznej, płynącej z Jej nieustającej
akceptacji mojej woli. Najwyższym wyrazem poddania się Maryi woli Boga była Jej
obecność pod Krzyżem, a owocem Ofiary krzyżowej — Zmartwychwstanie Jezusa,
Odkupiciela waszego, i powstanie mojego Kościoła.
U początków dzieła Odkupienia ludzkości stało fiat Maryi: „Oto ja, służebnica Pańska, niech
mi się stanie według słowa Twego". Proście Ją, aby towarzyszyła wam na waszej drodze
wierności i oddawajcie się Jej wstawiennictwu. Bo zaiste nie macie matki o większej niż Ona
miłości i czulszej dbałości o każdego z was — a próśb Jej wysłuchuję z radością.

Mówiąc wam (Polakom) o wierności powołuję się na wasze sztandary, na których,

widnieje hasło: „Bóg – Honor - Ojczyzna". Ja jestem gwarantem honoru każdego z was i
honoru waszej ojczyzny, przejawiającego się w wielopokoleniowej służbie Mnie całego
narodu. Wasza osobista godność jest godnością ukochanego dziecka Bożego. Wszystko inne
jest przemijającą wartością. Tylko we Mnie trwa wiecznie wasza godność, wasz honor.
Wierna służba Mnie wyraża się w bezinteresownej, wytrwałej i owocnej służbie
społeczeństwu, w którym żyjecie, inaczej mówiąc w służbie ojczyźnie w obecnie żyjących
pokoleniach. Jakże inaczej możecie służyć Mnie, jeśli nie odnajdziecie w sobie dość miłości
do waszych potrzebujących, pomocy bliźnich? Przecież Ja im chcę służyć i pragnę waszej
współpracy. Cóż dałyby Mi wasze posty, długie modlitwy, różańce i procesje, gdyby w
waszych sercach nie było miłości bliźniego — w którym Ja żyję i potrzebuję pomocy, a
często ratunku? Nie potrzeba Mi waszych ofiar, jeśli nie ma w was miłosierdzia („Miłości
pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń" Oz 6, 6; „Idźcie i starajcie
się zrozumieć, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary" Mateusz 10, 13).

Wzywam was do służby światu, przede wszystkim do służby ludzkości, która

odrzuciwszy Mnie, współdziała z szatanem dla swojej zguby poprzez ślepą miłość siebie i
pychę.

Dlatego potrzebuję tych z was, którzy uznają Mnie Ojcem dobrym i miłosiernym, aby

gromadzili się przy Mnie i zaufali Mi A o ile będziecie Mi wierni, dam wam służbę na
każdego z was oczekującą, do której was przeznaczyłem i przygotowałem.

Nikt nie jest Mi zbędny. Z każdym z was współpracować pragnę wedle jego zamiłowania i
umiejętności i wedle mojej mocy. Odpowiedzcie Mi, dzieci, czy chcecie być Mi wierni...
— To już będzie 46 rozdział, nieprawdaż? Dziś chciałbym z wami porozmawiać. Powiedzcie
Mi, jakie cechy są teraz wam, Polakom, najbardziej potrzebne.
Mówimy, że najważniejsze jest poznanie Boga, zachwycenie się Nim, życie w bliskiej więzi z
Nim oraz kierowanie się Jego wolą.
Potrzebne jest nam pragnienie poznania prawdy oraz celu i sensu naszego życia.
- Potrzebne jest też pragnienie poznawania naszej religii i nauki Kościoła.
Potrzebujemy umocnienia naszej wiary, naszej ufności i zawierzenia Bogu.
Boże przykazania i naukę Kościoła powinniśmy przyjmować jako drogowskazy i rady
kochającego nas Ojca.
- Niezbędne jest umocnienie naszej miłości, byśmy chcieli kierować się wolą Boga w
naszych wyborach, byli w tym wytrwali i starali się Go nie zasmucać.
Powinniśmy w innych ludziach dostrzegać braci — dzieci tego samego Ojca, tak samo przez
Niego kochane.
Widzimy potrzebę Bożej pomocy naszemu narodowi we wszystkich dziedzinach Stwierdzamy,
że szczególnie potrzebne jest nam kierowanie się rozumem i prawym sumieniem,
kształtowanym w oparciu o przykazania Boże.
Powinniśmy odnosić do Boga tworzone prawa i wszelkie działania, starając się wybierać
prawdziwe dobro.
Chcemy w świetle prawa Bożego oceniać wszelkie propagowane ideologie, na przykład
liberalizm, ruchy, jak New Age, style życia lansowane przez „ świat", nie ulegając im tak
bezkrytycznie, jak ma to miejsce obecnie.
Stwierdzamy, że jeśli zrozumiemy miłość Boga do każdego człowieka, to ta świadomość w
konsekwencji nakaże nam szacunek dla ludzkiej godności i zapragniemy służenia bliźnim w
ich potrzebach. - Bardzo potrzebujemy jedności, której nam brakuje, i pokoju. Potrzebna
jest
nam rzetelność w pracy i wytrwałość w podejmowanych działaniach dla dobra
wspólnego.
Wyrażamy nadzieją, że jako naród docenimy pomoc, jaką Bóg daje nam w
Kościele poprzez nauczanie i sakramenty, i że umocni się nasza więź z
Kościołem.
Usiłujemy podsumować nasze dotychczasowe rozważania, mówiąc o potrzebie odbudowania
więzi synowskiej z Bogiem i więzi braterskiej z ludźmi. Pan mówi wówczas:
— Wysłuchałem was, dzieci, i jestem wzruszony waszym stosunkiem do mojego pytania.
Otóż na wszystkie "braki patrzycie jako na przeszkody w wiernej służbie waszego narodu —
służbie Mnie i moim planom. Pozwólcie, że jeszcze dodam. Wy widzicie, że najbardziej
pożądana przyszłość Polski leży w wypełnianiu mojej woli. I macie rację. Przecież Ja pragnę
waszego (!) szczęścia i nad tym się trudzę. Zrozumieliście, że wespół ze Mną — i tylko tak —
uda wam się utworzyć państwo będące królestwem pokoju, wolności i miłości społecznej,
państwo dynamiczne, dążące do usprawnienia rządów, do sprawiedliwości prawa, do
powszechnego braterstwa i radości W takim państwie nastąpi spontaniczny zryw twórczy we
wszystkich dziedzinach wiedzy, kultury, sztuki, gospodarki. Wzrośnie szacunek dla tradycji,
historii, dla własnej ziemi i jej zasobów. Wszystko, co czynione będzie w imię moje,
błogosławić będę, bo wy macie być przykładem współpracy Boga z całym narodem
pragnącym żyć w miłości i przyjaźni ze swoim Stwórcą.

Ponieważ sami określiliście, czego wam brak, abyście mogli służyć Mi gorąco,

sprawnie, wydajnie, wytrwale, z energią wielu milionów spośród was, nie będę szerzej
omawiał tego tematu, a tylko zaznaczę, że nie ma narodu, którego bym nie powołał do
współpracy, lecz każdy z nich ma inne przeszkody na drodze do niej.

Na razie tylko wy pragniecie tej służby, a to dlatego, że przez dwieście lat

doświadczania złego kierownictwa obcych i wrogich wam mocarstw zaznaliście ogromu
krzywd, niesprawiedliwości, prześladowań i ciągłej eliminacji warstw najaktywniejszych,
najlepiej wykształconych, najzdolniejszych, obdarzonych poczuciem odpowiedzialności.
Ciągłe stykanie się z kłamstwem, korupcją, pogardą i przemocą, z narzucaniem obcych wam
metod postępowania, sprzecznych z przyjętą przez wasz naród hierarchią wartości, jakie
zawierała w sobie wasza cywilizacja łacińska, przesiąknięta chrześcijaństwem mojego
Kościoła — wszystko to wywoływało w was stały opór i skłaniało do większych lub
mniejszych aktów protestu aż do ostatnich lat.

Ja nikogo do służby mojej nie przymuszam. Współpraca ze Mną jest dla człowieka

najwyższym zaszczytem, a chwałą w wieczności. Jednakże jest to praca dla ludzi dojrzałych,
którzy wiedzą, co wybierają, i rozumieją, że takiej służby nie można pogodzić z umiłowaniem
siebie. Ci którzy zrozumieją, że wszelkie inne wybory poza współpracą ze Mną prowadzą do
„bylejakości" waszego życia, wybiorą Mnie jako wartość najwyższą, która wydobędzie z nich
najlepsze ich cechy, ujawni dary, które w nich umieściłem, i uwielokrotni ich możliwości
darzenia dobrem.

Ufam, że w waszym narodzie znajdę wielu przyjaciół. Dlatego mówię wam o tym

najpierwej.
Mówiłem wara o wierności i o odpowiedzialności za każde działanie, którego się
podejmujecie. Teraz uzupełnię, iż powinniście zrozumieć, że za wasze czyny odpowiadacie
przede wszystkim przede Mną. Musicie więc posiadać rozeznanie, co jest dobrem, a co złem.
Wszystkie potrzebne ku temu pomoce ofiarowuje wam Kościół mój. Lecz wy nie korzystacie
z tych darów, nie pragniecie poznania hierarchii wartości, jakie wam ukazuje wybrana przez
was religia. Czyli brak wam rzetelności w staraniach o poznanie waszej własnej wiary.

Na szczęście hierarchia wartości waszego narodu oparta jest na moich prawach.

Jednakże i ją lekceważycie. Zastanówcie się, co może wam dać „zjednoczona Europa", do
której tak bardzo pragniecie się włączyć. Jakie duchowe wartości prezentuje wam? Żadne.
Natomiast pragnie wam narzucić mnóstwo cech niegodnych człowieka, dziecka Bożego:
nastawienie na zysk, rywalizacja, bezwzględność, chciwość, lekceważenie i wyzyskiwanie
słabych, szybkie dalsze bogacenie się już bogatych — wszystkie te cechy natury ludzkiej
skażonej grzechem wy sami określacie jako zwierzęce. Umożliwiają one człowiekowi
wygodne życie, skłaniają do używania go bezwzględnie i egoistycznie, niszczą więc wszelką
jedność, także wspólnotę ludzką. Nie wynika z nich odpowiedź na zasadnicze pytania: „Skąd
pochodzę? Kim jestem? Dokąd zmierzam? Po co żyję? Jaki sens ma życie w społeczności?"
A przecież po to dałem wam rozum, abyście szukali odpowiedzi na pytania zasadnicze dla
człowieka — uznającego siebie za homo sapiens (!)

Wy przekreślacie mądrość, którą ludzkość osiągnęła przez kilka tysięcy lat wysiłku

umysłowego, w dążeniu do poznania siebie. Jak łatwo was skusić! Szatan nigdy nie
zaproponuje wam trudności, samozaparcia, pracy dla dobra innych ludzi, słabszych lub
starszych od was. Przeciwnie, on sprzyja waszym zachciankom. On usiłuje skłócić i rozbić .
wszelkie większe społeczności i środowiska, zaczynając od najmniejszej komórki — rodziny,
a kończąc na partiach politycznych, sejmie, senacie i innych władzach państwowych. Przy
nim ostaną się tylko sekty, mafie i inne grupy przestępcze, zjednoczone wizją korzyści
materialnych.

Ja gromadzę swoich w imię miłości społecznej i miłosierdzia, w imię darzenia, a nie

brania, w imię udzielania się sobie wzajemnie, a nie wykorzystywania jednych przez drugich
metodą wyzysku materialnego lub przemocy.

Moja droga prowadzi ku uszlachetnianiu natury ludzkiej; metoda szatana — ku

upodleniu jej. Czy tego nie widzicie?

Wrażliwsi z was odczuwają niepokój i niepewność wobec osiągnięć cywilizacji.

Miejsce upojenia i zachwytu zajmuje rozczarowanie. Okazuje się, że nawet najwspanialsze
osiągnięcia techniki nie zwiększają waszej radości, a przeciwnie, wzbudzają podejrzenia, że
wasza cywilizacja techniczna, odrzuciwszy etykę a następnie humanizm, zbliża się do
katastrofy.

Zasadnicze potrzeby natury ludzkiej: głód poznania prawdy i sensu istnienia —

pozostają niezaspokojone. Pytania: „Ku czemu rodzaj ludzki zmierza?" i „Dlaczego w taki
jednostronny sposób?" nie znajdują odpowiedzi.
Dusze wasze, dzieci, cierpią dotkliwy głód. Niezaspokojone zostały ich potrzeby.
Rozwiązania podsuwane w waszej cywilizacji przez kulturę masową, jak ucieczka w
narkotyki, odurzanie się hałaśliwą muzyką, nadużywanie alkoholu, rozwiązłość i dewiacje
seksualne, pogoń za używaniem życia, bogactwem, władzą i sławą za wszelką cenę —
wszystko to prowadzi do degradacji człowieczeństwa w was.

Jest ktoś, komu o to właśnie chodzi. Szatan, dzieci, nie tylko istnieje, ale osiągnął

ogromną władzę, gdyż popiera wszelkie ludzkie słabości i proteguje tych, którzy dla
własnych korzyści służą mu w tych działaniach. W celu zagarnięcia jeszcze większych
zdobyczy wiążą się w
grupy, związki, koncerny oraz monopole oraz wszelkiego rodzaju mafie. Wobec ogromu
środków

i braku jakichkolwiek zahamowań wszystkie te organizacje są tak potężne, że często władają
rządami państw.

Widzicie to i jesteście przerażeni, bo pojedynczy człowiek jest bezradny i bezbronny.

Naprawdę przeciwstawia się temu jedynie mój Kościół i tylko on jest traktowany przez
szatana jako niebezpieczny przeciwnik. Szatan robi więc, co może, aby rozbić jedność
Kościoła, osłabić go i ośmieszyć, tak by zniechęcić jego wyznawców i powodować masowe
odstępstwa ode Mnie, bo o odstępstwa właśnie mu chodzi.
Hierarchia kościelna jest szczególnie atakowana. Dlatego potrzeba jej waszego wsparcia.
Proszę, módlcie się usilnie za kapłanów i brońcie ich dobrego imienia. Brońcie jedności
Kościoła i uczestniczcie aktywnie w jego życiu.

Coniedzielna Msza święta to jest minimum, a Ja pragnę, abyście byli chrześcijanami

zawsze, w każdej minucie waszego życia. Co to znaczy być naprawdę chrześcijaninem?
Zobaczcie przypowieść o miłosiernym Samarytaninie (Łukasz 10, 30-37). On zauważył
bliźniego w potrzebie i zareagował na to.

A wy... ? Przecież dookoła was na skutek złych ustaw i braku egzekwowania dobrych

zło się rozplenia i wciąż wzrasta ogrom krzywd ludzkich. A Ja ciągle mówię wam o
poszerzeniu serc. Tak mało ludzi obejmujecie swoją miłością. Często przez całe swoje życie
widzicie tylko „swoich" i „obcych" — całą resztę, kilka miliardów ludzi!
Ja mówiłem i postępowałem inaczej („I spoglądając na siedzących dokoła Niego rzekł: «Oto
moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką»" Marek
3, 34-35). Przez wieki istnienia Kościoła stale miałem wokół siebie przyjaciół moich, którzy
kochali bliźnich i służyli im tak jak Ja. Naśladowali Mnie, często aż do przelania krwi.
A wy, czy często pełnicie wolę Bożą? Pełnić jato znaczy czynić! Nie od czasu do czasu, lecz
stale; nie wtedy, kiedy macie ochotę, czas i pieniądze, a zawsze, kiedy możecie zapobiec
czyjejś krzywdzie, naprawić zło, zmniejszyć cierpienie, zanieść potrzebującym chleb i słowa
moje budzące nadzieję.

Czy Ja kiedykolwiek powiedziałem przyprowadzanym do Mnie ludziom: „Przyjdźcie

jutro, bo jestem zmęczony" lub też „Dzisiaj uzdrowię tylko pięciu", albo „W szabat
odpoczywam.

Dajcie Mi spokój"? Jak Ja bytem zawsze gotów do pomocy, tak pragnę widzieć was

zawsze gotowymi do służby.

Życie jest krótkie, dzieci, a potem pozostaje żal za niewykorzystanymi okazjami niesienia
pomocy.

Otwieram wam, dzieci, oczy i serca, lecz wy jakże często wolicie nie widzieć potrzeb,

nie starać się kochać, aby się zbytnio nie utrudzić. Czyż takich z was mogę uważać za
przyjaciół moich... ?

Tak bardzo pragnę, aby w was rozkwitało podobieństwo do Ojca. Dlatego stwarzam

wam coraz to nowe okazje do sprawdzenia się. Chcę bowiem, abyście sami mogli ocenić,
czego wam brak, co się wam w was samych nie podoba, co jesteście w stanie zdziałać, a na co
w żaden sposób zdobyć się nie możecie. Terenem tych prób jest ciągła walka pomiędzy
miłością siebie a miłością do waszych bliźnich. Dlatego spotykam was z potrzebami ludzkimi
licząc, że na którąś z nich zareagujecie.

Chciałbym, abyście od poszczególnych aktów niesienia pomocy przechodzili do

stałego niesienia miłosierdzia w tym dziele, które sobie sami wybierzecie, szczególnie je
sobie upodobawszy. Nie chodzi o to, abyście zakładali nowe zakony i inne wielkie dzieła
miłosierdzia, lecz abyście byli otwarci na braki w życiu społecznym, powodujące cierpienia i
krzywdy wielu ludzi i starali się temu zaradzić.

Tylko ślepiec duchowy nie zauważa niczego poza sobą samym. Ale Ja z miłości do

was — abyście mogli wzrastać — pragnę was wyciągnąć ze skorupy egoizmu, w której
skostnielibyście bez możliwości dalszego rozwoju. Nawet najbardziej opornym staram się
stworzyć takie warunki, aby dostrzegli wokół siebie innych ludzi, często o wiele bardziej od
nich poranionych i bardziej potrzebujących pomocy.

Zapamiętajcie, dzieci, jedno: nikt z was nie wystarcza sam sobie. Zaczyna istnieć z

woli Boga i z Jego woli umiera w wyznaczonym mu czasie. Przez całe dzieciństwo, młodość,
a i później, korzysta z pomocy innych. A przecież nie jesteście pasożytami, musicie więc
oddać otrzymane dobro, dając je tym, którzy go potrzebują. Powinniście dzielić się z bliźnimi,
ofiarowując im to, czego oni naprawdę potrzebują, nie zaś pozbywać się tego, co jest wam
zbędne.

Mnie nie chodzi o poszczególne wasze ofiary, a o wyrobienie w was takiej postawy,

która umożliwi wam zaciągnięcie się do stałej służby na rzecz potrzebujących. Sądzę, że
rozumiecie Mnie, dzieci Ja pragnę przygotować was do służby światu wraz ze Mną.
Gdybyście, kochani moi, zechcieli popatrzeć moimi oczyma na waszych bliźnich,
zrozumielibyście, dlaczego tak bardzo kocham was wszystkich. Wszyscy odczuwacie
dotkliwie brak miłości, brak zrozumienia, brak prawdziwej przyjaźni, Jesteście poranieni.
Wielu z was czuje się odrzuconymi przez otoczenie, a nawet przez rodzinę. Tak niewielu z
was miało prawdziwych ojców: wyrozumiałych, mądrych, prawych i dobrych — takich,
którzy byliby wzorcami dla was. A potrzeba wam wzorców, które pociągałyby was i
pobudzały do naśladownictwa. Tak naprawdę bardzo niewielu z waszego otoczenia można
określić jako ludzi dojrzałych. Jakże więc trudno jest wam samym stawać się dojrzałymi,
odpowiedzialnymi, zdolnymi do rezygnacji z własnego egoizmu dla dobra bliskich.
Czy pomyśleliście chwilę nad tym, dlaczego Jezus ucząc was modlitwy mówił „Ojcze nasz"?
Bo właśnie to imię jest Mi najbliższe.

Jestem Stwórcą wszystkiego, co istnieje, a to wszystko posiada moją miłość, która

nieustannie podtrzymuje jego trwanie. Darząc istnieniem każdy byt duchowy obejmowałem
go jednocześnie miłością na wieczność. To samo dotyczy was, moje dzieci, moja mała ludzka
rodzino.

Dałem wam piękną, bogatą planetę, pełną życia. Dałem wam wszelkie potrzebne

instrumenty, niezbędne wam do poszukiwania i odkrywania moich praw, tak fizycznych, jak i
duchowych. Wyposażyłem was w naturę fizyczną posługującą się zmysłami, w dociekliwy
rozum, w sumienie i w wolę zdolną do dokonywania wyborów. Chciałem, abyście posługując
się nimi odnaleźli Mnie i zrozumieli, że jestem wieczystym Ojcem, kochającym, łagodnym,

wyrozumiałym, opiekuńczym, wciąż was szczodrze obdarowującym, dbającym o wasz
właściwy rozwój, przede wszystkim duchowy.

Stworzyłem was na swój obraz i podobieństwo. Dlatego życie wasze rozpoczyna się

na ziemi, a rozciąga na wieczność. Ziemia jest tylko terenem ostatecznego wyboru dalszego
istnienia ze Mną lub poza Mną, wyboru czynionego przez rozum w pełnej wolności woli.
Życie wasze na ziemi przebiega w czasie. Dlatego macie go tak wiele na próby,
poszukiwania, pomyłki i powroty. Jakimże jednak byłbym Ojcem, gdybym nie był przy was
nieustannie obecny!

Każdego z was kocham bezwarunkowo i na wieczność. Kocham tak bardzo, że Syna

swego dałem wam, aby świadczył o Mnie. Świadectwo Jego było tak bezgranicznie miłujące i
ofiarne, że Syn Boży świadcząc o Ojcu pozwolił się zabić. Jego Krew stała się okupem za
was i fundamentem Kościoła — mojego Kościoła; zamieszkał w nim Duch Święty, który was
oświeca, prowadzi i wspomaga.

Tak rozpoczęła się nowa era w dziejach ludzkości. Kościół mój usiłuje was

przeprowadzić możliwie bezpiecznie przez wszystkie epoki, coraz pełniej ukazując prawdę o
moim ojcostwie i mojej nieogarnionej miłości do moich dzieci — ludzi. Czy nie widzicie,
dzieci, że pomimo przeciwności, krzywd i cierpień Kościół mój z uporem i godnością niesie
moje wiecznie żywe wezwanie do miłości: "Będziesz miłował Pana Boga swego z całego
serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich sił swoich, a bliźniego swego jak siebie
samego" (porównaj. Mateusz 22, 34-40; Marek 12, 28-34)?

Modlitwą Jezusa zwracacie się do Mnie: Ojcze nasz, bądź uwielbiony za Twoją miłość

do nas. Prosicie też, aby stała się na ziemi wola moja, tak jak włada ona niebem, i rozumiecie,
że gdybyście żyli wedle mojej woli, sprowadzilibyście niebo na ziemię.
Ziemia nie jest końcem waszej egzystencji. Jest zaledwie początkiem, ale jakże trudnym.
Dlaczego? Bo panuje na niej wasza wola niezgodna z moją, zaprzeczająca miłości pomiędzy
wami.

Wielu z was rozumie już, że obowiązkiem człowieka dojrzałego, odpowiedzialnego,

zwłaszcza tego, który jest chrześcijaninem, jest szykowanie następnym pokoleniom
łatwiejszych dróg ku Mnie. Czymże one mają być, jeśli nie drogami miłości, skoro macie
wszyscy dojść nimi do Mnie, który jestem Miłością? Dlatego właśnie życie każdego z was nie
będzie zmarnowane, jeśli rozumiejąc moją miłość do was pójdziecie moim śladem służyć
światu. Niechaj wasze ręce usuną choćby jeden kamień z drogi, którą będą szły ku Mnie
następne pokolenia.

Nie żądam od was wiele: tylko tyle, na ile was stać. We wszystkim, co C2ynicie z

miłością darzącą, Ja jestem i zawsze wspomagam was. Pomyślcie, jak możecie odpłacić Ojcu
niebieskiemu za Jego miłość do każdego z was, za dar istnienia, za wszelkie dobro otrzymane,
za to, że was rozumie, i za dobroć, z jaką was usprawiedliwia, przebacza i prowadzi — jeżeli
nie przez oddanie bliźnim choćby odrobiny tego ojcowskiego dobra.
Dzieci moje, jest was tak wielu. Wystarczyłoby was do sprowadzenia królestwa Bożego na
ziemię, gdybyście tylko chcieli. A jeśli nie na całą ziemię, to chociaż na waszą ojczyznę, na
miasto, ulicę, dom, w którym żyjecie...

Proszę, próbujcie, dzieci. Czyńcie wysiłki. Wszystko to, co uczynione jest z miłości

darzącej, bezinteresownej, nie przemija bezowocnie, lecz wzbogaca i uświęca ziemię. Posila
was i umacnia. Zachęca też do naśladowania.

Zachęcam was, dzieci, do udzielania się sobie, do życzliwości, do niesienia sobie

wzajemnie pomocy i wsparcia, bo tak przejawia się postawa miłości bliźniego. Ci z was,
którzy zrozumieli, jak wielu ludziom niezbędna jest pomoc i opieka, postanawiają poświęcić
temu zadaniu całe życie, służąc czy to w zakonach lub instytutach świeckich, czy jako
wolontariusze. Ja czuwam nad wami i kiedy widzę wasze współczucie i chęć pomocy,
wspomagam was obdarzając specjalnym zamiłowaniem dla tych lub innych form niesienia

zorganizowanej pomocy. W ten sposób powstały wszystkie moje zakony i dzieła
charytatywne.

Jednakże potrzeby ludzkie wciąż rosną. Przybywa alkoholików, narkomanów, chorych

na AIDS, na nowotwory; wielu jest upośledzonych od urodzenia, ogromna ilość ludzi cierpi
głód i nędzę. Świat odchodząc ode Mnie odchodzi od miłości i coraz bardziej cierpi.
Najgorszym zaś cierpieniem jest brak nadziei. Tacy ludzie cierpiąc nie rozumieją sensu życia
i nie chcą dalej żyć. Świat znalazł na to radę wedle sugestii szatana: jest nią eutanazja.
Takich „lekarstw" wciąż wam przybywa. Ludzie niezdolni do odpowiedzialności, wychowani
w kulcie używania życia rozwiązują swoje „problemy z niechcianą ciążą" przy pomocy
zabójstwa. Nazywacie to aborcją. Inni preferują zboczenia seksualne, których ilość wciąż
wzrasta. Wzrasta również ilość rozbitych rodzin. Natomiast pojawiają się próby nadawania
statusu prawnego parom homoseksualnym (parom osób tej samej płci). Stają się one wówczas
uprawnione do adopcji dzieci. Kim staną się te biedne dzieci!

Objawy takie — znane już w starożytności — zwiastowały zawsze koniec danej

cywilizacji. „Cywilizacja śmierci", jak nazywają Jan Paweł U, pogrążająca się w rozkładzie
duchowym, którym zaraża już całą ludzkość, nie może liczyć na to, że będę podtrzymywał jej
istnienie.
Nadzieją świata jest mój Kościół i wszyscy ludzie dobrej woli, jeśli zwrócą się ku prawom
moim, realizując je w życiu społecznym i przeciwstawiając się czynnie cywilizacji śmierci z
jej nienawiścią do człowieka. Musicie rozumieć, z czym walczycie, po co i co chcecie
ratować. A przede wszystkim musicie mieć nadzieję opartą na wierze w wierność moją i w
ojcowską miłość moją do was.

Najważniejsze z praw moich jest takie: „Będziesz miłował Pana Boga swego z całego

serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich sił swoich, a bliźniego swego jak siebie
samego". Prawo to jest dane wam na wszystkie wieki aż do końca świata. Ale aby ten koniec
nie nastąpił już teraz, moje Prawo Miłości musi stać się najwyższym celem waszego życia.
Od waszej wierności Mnie i miłości bliźniego zależy obecnie dalsze istnienie ludzkości.

Przez cały czas naszych rozmów, moi kochani, mówiłem wam o tym, jak łatwo jest

wam zostać moimi przyjaciółmi. Jeżeli obawiacie się, że nie będziecie mieli na to dość siły,
uspokoję was. Wasze siły nie mają żadnego znaczenia, ponieważ Ja przyjaciołom udzielam
swoich sił wedle ich potrzeb, a moje siły są niewyczerpane. Ponadto nigdy nie pozostawiam
was samych wobec problemów, trudności i niebezpieczeństw świata. Zawsze jestem z wami.

Mówiłem, że wy jesteście moimi rękoma, moimi palcami. Jakże mógłby człowiek

oddzielić swoje ręce od siebie? Ratując świat, chociażby najmniejszą jego drobinę, stajecie
się powoli jednością ze Mną. Nic nas nie dzieli, bo służymy tym samym celom i kochamy to
samo. Ja i wy pragniemy równie gorąco uratować jak najwięcej z dóbr mojego Ojca — ze
wszystkiego, co powołał do istnienia, ponieważ wszystko to jest znakiem Jego twórczej,
darzącej miłości.

Jednego wam potrzeba: zawierzyć Mi w zupełności. A to jest akt waszej wolnej woli.

Musicie, dzieci, dokonać wyboru raz i trwać w nim aż do końca waszej próby (to jest. życia
na ziemi). Jeżeli przyznajecie się do Mnie, to nie do jednej spośród wielu wartości, a do
jedynej, fundamentalnej Prawdy wszechświata.

Świat rządzony przez szatana nęci was poprzez wasze zmysły, uczucia, emocje, żądze.

Jeżeli dozwolicie, aby wasze serce przylgnęło do pożądanych dóbr świata a rozum zgodził się
uwierzyć w to wszystko, co uważacie za korzystne dla siebie, i to właśnie uznał za najwyższy
cel waszego życia, to prędzej czy później usuniecie Mnie z niego.

Ponieważ ostateczny wybór wasz decyduje o waszym losie na wieczność, wybór ten

jest wolny i zależny tylko od was samych. Ja pozostawiam wam wolność i nie interweniuję.
Każdy z was wybierać musi: albo Ja — teraz i w wieczności tylko Ja — albo życie na ziemi
wedle waszej woli i pożądań, a potem wieczność beze Mnie, bez miłości, bez przyjaźni, bez

możliwości dalszego rozwoju; jest to istnienie w nieustającym głodzie, pustce, w pełni
nienawiści, przede wszystkim do siebie.
Pan zwraca się do nas:
— A teraz, dzieci, porozmawiajmy chwilę. Gdybyście wiedzieli, jak bardzo cieszę się wami,
waszym rozwojem, dojrzewaniem... — każdego z was.
Gdy nie bardzo wiemy, co odpowiedzieć. Pan zachęca:
— Czekam, co Mi powiecie...
Dziękując Panu w imieniu własnym i innych ludzi za wszystko, co otrzymaliśmy, dziękujemy
także za trudności i braki, jako że one nas kształtują i dochodzimy do tego, że cierpienie
należy do bogactwa życia ludzkiego. Pan odpowiada:
— Słusznie powiedzieliście „bogactwo". Przecież życie to surowy egzaminator. Sprawdza,
czego nauczyliście się, co przeżyliście, co zrozumieliście i jakie z tego wyciągacie wnioski
Czego nauczyć się może owieczka pasąca się bezpiecznie w zielonej dolinie, przez całe życie
nie zaznawszy głodu, lęku, niepokoju...?
Powołaniem waszym jest życie w domu Ojca — życie ze Mną samym. Jak byłoby to
możliwe, gdybyście wy, byty rozumne, nie mieli dokonać wyboru, poczynając od dania
odpowiedzi na podstawowe pytania: „Kim jestem? Skąd się wziąłem? Po co żyję? Jaki jest
prawdziwy sens i cel mojego życia?" Kiedy wedle waszego zrozumienia odpowiecie na te
pytania, dalsze będzie: „Jak dojść do osiągnięcia wybranego celu?"

Całe bogactwo życia: ból i radość, szczęście i jego brak, cierpienie, choroby,

osiągnięcia, uznanie, niepowodzenia, klęski — wszystko to jest wam potrzebne dla
dokonywania wyborów, które wreszcie podsumowują się. Tworzą z was człowieka
dojrzałego, odpowiedzialnego za siebie i innych., zdolnego do bezinteresownej służby. Ale
jeżeli odrzucicie wszystkie moje dary, które wydają się wam niepotrzebne, niemiłe,
kłopotliwe, utrudniające wam wasze plany życiowe, a nawet bolesne, to pozostaniecie na
zawsze egoistyczni, wygodni, powierzchowni, niezdolni do wzięcia odpowiedzialności za
cokolwiek i za kogokolwiek. Wtedy zamykacie się w kokonie miłości własnej i do końca
swoich dni będziecie żyć bezmyślnie, wygodnie i bezpiecznie.

Z perspektywy końca życia można to tak podsumować: Jedni i drudzy z was mieli

podobne próby i przeciwności do pokonania. Jedni wyciągnęli z nich wnioski twórcze,
prostując swoje wyobrażenia o sensie życia, kształtując własną hierarchię wartości i starając
się unikać błędów i

bronić przed nimi innych. Drudzy wszelkie przeszkody oceniają jako zło i unikają ich

za wszelką cenę. Uznają tylko to, co przyjemne, a dla uzyskania celów pożądanych gotowi są
do ustępstw moralnych. Z innymi ludźmi nie przyjaźnią się, lecz wykorzystują ich, i nie
pospieszą nigdy z bezinteresowną pomocą.
Pomyślcie tylko: obie grupy spotkał podobny los. Jedni potrafili wykorzystać go jako naukę i
wyszli z prób bardziej zahartowani, mężni, utwierdzeni w dokonanych wyborach. Drudzy
zmarnowali okazje. Nauczyli się jedynie dokonywać uników i omijać przeszkody. Świetnie
potrafili lawirować w życiu, szukając przede wszystkim osobistych korzyści Normy moralne

(

nie miały dla nich żadnego znaczenia.
Z której grupy powinienem wybierać sobie przyjaciół?

Największą pomocą, jaką mogłem wam dać, jest mój Kościół, z którego każdy z was

czerpać może to, co jest mu potrzebne. A Ja stoję w drzwiach i oczekuję. Nie narzucam się
wam, aby nie krępować waszej woli. Ale tak bardzo tęsknię do miłości każdego z was, a
jeszcze bardziej do tego, abyście zechcieli przyjąć moje wsparcie, abym mógł stale być wam
pomocny w trudach waszego życia.

Prawie nikt z was nie dostrzega Mnie. Widzicie tylko mury gmachu Kościoła i boicie

się wejść, aby was nie uwięziły i nie skrępowały. A przecież ten gmach pełen jest łaski, pełen
moich uczniów i przyjaciół. Zaś stale otwarte bramy mówią wam o tym, że przyjmuję

każdego, choćby najbardziej skażonego i poranionego przez świat. I nikt z was nie jest dla
Mnie zbyt zepsuty lub zbyt odrażający. Każdego pragnę objąć ramionami i sprawić, aby stał
się zdrowy. Przecież Ja, dzieci, jestem najlepszym lekarzem waszych dusz i ciał.

Wzywam was, przychodźcie. Stoły już zastawione, uczta czeka i dla każdego znajdzie

się miejsce i szaty godne Pana tego domu. Tak mało was przychodzi, że rozesłałem sługi
moje: „Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście wszystkich, których spotkacie" (Mateusz 22,
9).

Człowiek skażony grzechem pierworodnym — czyli mający osłabione władze duszy,

poznający niejasno, stawiający siebie ponad wszystko, nawet ponad Boga, skłócony z prawdą,
a więc nieposłuszny sumieniu, „dziedzicznie obciążony" nieufnością i podejrzliwością wobec
Boga — taki człowiek stawia swoje dobro jako główny cel życia. Dlatego obdarowałem go
pragnieniem życia we wspólnocie. Dzięki temu może on — powoli i z trudem — wyrabiać w
sobie umiejętność współżycia i współdziałania z innymi. Wynikała z tego konieczność
dzielenia się, tworzenia więzów przyjaźni i dbałości o wspólne dobro.

Tak zaczynało się tworzyć poczucie odpowiedzialności za rodzinę, ród, plemię.

Wzrastało poczucie odpowiedzialności mężczyzn za bezpieczeństwo dzieci, starców i kobiet,
kobiet za opiekę nad małymi dziećmi i nad gospodarstwem. Słowem takie były początki
tworzenia się rodziny ludzkiej.

Teraz budujecie wielomilionowe miasta, tworzycie potężne państwa, ale wciąż walczy

w was egoizm jednostkowy lub grupowy z potrzebą tworzenia szerszej wspólnoty. Jest to
potrzeba dzielenia się posiadanymi dobrami z tymi, którzy ich nie mają. Dotyczy to także
dóbr wyższego rzędu, jak wolność, bezpieczeństwo i zdrowie.
Jako ludzkość dojrzewacie powoli do zrozumienia jedności rodziny ludzkiej. Rozważcie, ile
wam pomógł w tym Kościół mój.

Na progu trzeciego tysiąclecia nadal kierują waszym postępowaniem dwie sprzeczne

siły. Pierwszą jest indywidualny i grupowy egoizm, który owocuje wojnami, podbojami,
terrorem, wyzyskiem, pogardą dla tzw. „obcych", czyli ludzi innej rasy, religii, języka,
obyczajów. Drugą siłą — twórczą a nie destrukcyjną — jest poczucie wspólnoty z całą
rodziną ludzką. Skutkiem tego jest spieszenie z pomocą wszystkim ludziom i narodom
słabszym, biedniejszym, głodującym. Różne organizacje i indywidualni ochotnicy niosą
pomoc chorym, głodującym, uchodźcom skrzywdzonym przez wojnę, prześladowania lub
kataklizmy. Znowu wzorcem jest tu mój Kościół, który od założenia wspierał potrzebujących,
a przez dwa tysiąclecia tworzył wciąż nowe dzieła miłosierdzia. Ich ilość wciąż wzrasta.
Pomimo to nie są w stanie sprostać potrzebom ludzkim w tworzonym przez was — beze Mnie
— „nowym wspaniałym świecie" utopii.

Dlatego każdego człowieka dobrej woli, a więc opierającego się na miłości bliźniego,

wzywam do współpracy ze Mną.

Kościół mój jest wytrwałym i doświadczonym przewodnikiem na waszych drogach

życia. Tak często zdarza się wam, że dostrzegacie tylko jego ludzkie błędy i niedostatki, a nie
zauważacie mojej obecności w nim. Tymczasem Ja sam działam nieustannie i wspomagam
wasze wysiłki w budowaniu Kościoła i utrzymaniu jego jedności, wysiłki z natury słabe,
niedołężne, skażone brakiem bezinteresowności. Przyjmuję je i przemieniam w moją pomoc:
silną i pełną mocy Ducha Świętego, który bezustannie czuwa nad waszą jednością i
wiernością oraz pobudza was do większej ofiarności, rozpalając w was swój ogień.

Wielu z was uważa, że dogmaty Kościoła krępują was. Tymczasem są one jak koła

ratunkowe rzucane przeze Mnie dla ratowania was, tonących w mętnych i wzburzonych
wodach waszego wieku. Jeżeli ich się uchwycicie, zdobędziecie pewne oparcie, które pozwoli
wam utrzymać się na powierzchni.

Historia Kościoła jest nieustającym wędrowaniem pokoleń ludzkich, dążących do

domu Ojca. Ale kto ją pozna, zauważy moją stałą obecność i pomoc. Są to ci wasi bracia i

siostry, którzy przyjęli Mnie za towarzysza życia i mistrza. Oni właśnie, zrozumiawszy
miłość moją do każdego człowieka, zapragnęli dzielić ją wraz ze Mną. Wszyscy oni
uświęcają świat, usprawiedliwiają grzeszną ludzkość wobec sprawiedliwości Ojca i bronią
was przed ostatecznym pogrążeniem się w topieli grzechu.

Kościół mój sięga daleko poza swoje fizyczne granice. Przynależą doń wszyscy ludzie

dobrej woli służący potrzebującym pomocy, kochający ich i pragnący dla nich takiego dobra,
jakiego pragną dla siebie — szczęścia nieprzemijającego, wieczystej więzi przyjaźni i miłości
ze Mną, swoim Stwórcą, Zbawicielem i Uświęcicielem.
Dzieci. Bóg sam, Miłość nieogarniona, wzywa każdego z was:
Przychodźcie! Nie obawiajcie się własnej niedoskonałości, bo Ja ją znam i pomimo niej,
właśnie ze względu na nią pragnę zawrzeć przyjaźń, zapewnić bezpieczeństwo, wspomagać,
obdarzać i uczynić swoim przyjacielem każdego człowieka.

Pragnę uczynić was podobnymi Sobie: kochającymi, pragnącymi obdarzać, służyć

światu i ratować go.

Pragnę, abyście tak pokochali słabego człowieka, jak Ja go kocham, abyście

posiadaniem miłości mojej dzielili się z innymi — abyśmy razem ratowali świat.
Każdego z was wzywam do zawarcia przyjaźni ze Mną — teraz i w wieczności.
Tymi słowami Pan kończy książką. Pełni wdzięczności za ten wspaniały dar odmawiamy hymn
z niedzielnej Mszy świętej. Wtedy Pan mówi:

— Tę modlitwę Kościoła umieśćcie na zakończenie.

Chwała na wysokości Bogu,
a na ziemi pokój ludziom dobrej woli.
Chwalimy Cię.
Błogosławimy Cię.
Wielbimy Cię.
Wysławiamy Cię.
Dzięki Ci składamy, bo wielka jest chwała Twoja.
Panie Boże, Królu nieba, Boże Ojcze wszechmogący.
Panie, Synu Jednorodzony, Jezu Chryste.
Panie Boże, Baranku Boży, Synu Ojca.
Który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.
Który gładzisz grzechy świata, przyjm błaganie nasze.
Który siedzisz po prawicy Ojca, zmiłuj się nad nami.
Albowiem tylko Tyś jest Święty.
Tylko Tyś jest Panem.
Tylko Tyś Najwyższy, Jezu Chryste.
Z Duchem Świętym w chwale Boga Ojca. Amen.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Bóg zapraszający nas do przyjaźni z Nim, S E N T E N C J E, Konspekty katechez
Edukacja prawna droga do przyjaznej i bezpiecznej szkoly[1]
list nieformalny do przyjaciela
BÓG MÓWI DO NAS W PIEKNIE, Z Maryją oczekujemy na Zbawiciela
080413kon03 zaproszenie do przyjazni
Bóg mówi do Ciebie
dr Anna Frątczak - Zagadnienia do egzaminu z filozofii, Notatki, Dziennikarstwo i komunikacja społec
Do przyjaciół Moskali
JEZUS ZAPRASZA DO SIEBIE Sprawd Nieznany
Od spotkania do przyjazni
Peter L. Berger - ZAPROSZENIE DO SOCJOLOGII, 4. ZAPRASZENIE DO SOCJOLOGII - 4 PERSPEKTYWA SOCJOLOGIC
Do przyjaciół Moskali
Bóg mówi do nas dzisiaj(1), S E N T E N C J E, Konspekty katechez
1 Królów 14 w.13 Psalm 103 w.8-14 BÓG NIESKORY DO GNIEWU, Wiersze Teokratyczne, Wiersze teokratyczn

więcej podobnych podstron