Joan Elliott Pickart

Zagubione dusze

ROZDZIAŁ 1

Cabe Malone wszedł frontowymi drzwiami i znalazł się w

przestronnym pokoju. Zaczął rozglądać się z zaciekawieniem dookoła,
zastanawiając się, jak urządziłby to ciekawe wnętrze.

Wyobraził sobie kominek z wesoło trzaskającymi polanami, obok

niego kanapę i miękkie fotele. Marzył o takim spokojnym miejscu,
gdzie człowiek z przyjemnością odpoczywałby po ciężkiej pracy.

Zgarnął garść wiórów z podłogi i z uśmiechem patrzył, jak

przelatują przez jego palce. Potem powoli przeszedł do kuchni.
Wszędzie unosił się zapach wilgotnych ścian i gipsu.

Stwierdził, iż kuchnia jest bardzo obszerna. Pomieszczenie wydało

mu się niezwykle słoneczne. Pomyślał, że rodzina będzie zbierała się
tutaj na posiłki, rozmawiając o wydarzeniach dnia codziennego.

Zdecydował, że powinni kupić psa, który czatowałby pod stołem

na to, co spadnie na podłogę.

Wolnym krokiem wrócił do salonu. Wsadził ręce do tylnych

kieszeni spodni i uważnie patrzył na każdy szczegół na wpół
wykończonego pokoju.

Doszedł do wniosku, że to dobra robota. Wszystko było wykonane

jak należy. Ten i pięć innych domów w okolicy, które budował, to
dzieło fachowca. Solidne i trwałe będą czekały na ludzi, którzy się
niebawem wprowadzą.

Kiedy go już nie będzie, pozostaną domy i następne pokolenia,

które w nich zamieszkają. Ta świadomość nadawała sens jego życiu.

Z pobliskich drzew dobiegał śpiew ptaków. Wkrótce liście zaczną

zmieniać kolor i pomarańczowe, czerwone i żółte plamy pokryją nie
wykończony dach. Cabe zamknął oczy i głęboko wciągnął do płuc
powietrze przesiąknięte zapachami drewna, gipsu i żywicy. To było
lepsze niż najdroższe perfumy. Z całą pewnością tego potrzebował.

Nagle usłyszał jakiś dźwięk, jakby ktoś płakał.
Szeroko otworzył oczy i zamarł na chwilę, nasłuchując, skąd

dochodzi łkanie. Pomyślał, że to chyba z góry. Przeszedł przez pokój i
wszedł po schodach. Płacz doprowadził go przed drzwi jednej z
sypialni. Otworzył je i wszedł do środka.

Na podłodze, oparta o ścianę, siedziała nieznajoma kobieta. Płakała

tak rozpaczliwie, że Cabe poczuł nieodpartą ochotę, aby jak

najprędzej stąd się wynieść.

Nie zrobił tego jednak. Postać znajdowała się w złocistej

poświacie, a promienie słońca igrały z długimi, kasztanowymi
włosami, które opadały w nieładzie na ramiona. Ciasno opięte dżinsy
zdradzały smukłą linię nóg, a zielony sweter podkreślał okrągłe, duże
piersi. Ponieważ kobieta ukryła twarz w dłoniach, nie mógł odgadnąć,
jak wygląda i ile ma lat. Wspaniała figura świadczyła, że z całą
pewnością nie jest już dzieckiem. Nie bardzo wiedział, jak ma się
zachować. Mógł japo prostu zostawić samą, przecież szukała
samotności. „No dobrze – pomyślał – a jeśli jest psychicznie chora?
Może za moment wyskoczy przez okno?” Wcale nie potrzebował tu
samobójców. Choć z drugiej strony, zupełnie nie miał ochoty na
odgrywanie roli pocieszyciela strapionych.

Z rezygnacją pokręcił głową, podszedł do nieznajomej i usiadł na

podłodze. Kobieta nie spojrzała nawet na niego.

– Kiedy byłem małym chłopcem – powiedział cicho Cabe – matka

wbijała mi do głowy, że zawsze muszę mieć przy sobie chusteczkę do
nosa. – Sięgnął do tylnej kieszeni i wyciągnął starannie złożoną
chusteczkę. – Mam trzydzieści cztery lata i każdego ranka wsadzam
do kieszeni chusteczkę. Wreszcie rozumiem, o co chodziło matce.
Teraz widzę, że komuś może się coś takiego przydać.

Penelopa Chapman podniosła głowę i poprzez łzy udało jej się

dojrzeć szalenie przystojnego, dobrze zbudowanego mężczyznę. Miał
na sobie brązowy podkoszulek i wypłowiałe dżinsy, a na bosych
stopach tenisówki.

Kobieta czuła się niezręcznie. Wdarła się do obcego domu i płakała

jak dziecko. W życiu nie zrobiła niczego podobnie żałosnego.

– Proszę, weź chusteczkę – rzekł łagodnie mężczyzna. Penelopa

bała się popatrzeć mu w oczy, ale wyciągnęła rękę.

„Miły głos, bardzo głęboki i kojący” – pomyślała. Powinna

podziękować za chusteczkę, ale nie potrafiła wydusić ani słowa.

– Jak dotąd wiem jedynie, że masz duże, brązowe oczy i

zachwycająco delikatne palce. Podobają mi się też twoje włosy,
zwłaszcza kiedy połyskują w słońcu.

Pomyślała, że nieznajomy kpi sobie z niej. Podobały mu się jej

włosy? Przecież znajdowały się w nieładzie. A ten ton, jakim mówił o
jej oczach... Można by pomyśleć, że ma najpiękniejsze oczy na
świecie. Oczy Penelopy były zwyczajnie brązowe i koniec. A od

płaczu pewnie także czerwone i opuchnięte. Kimkolwiek był ten facet,
z pewnością umiał się wysławiać. Była ciekawa, jak ma na imię.

– Mam na imię Cabe.
Kobieta postanowiła przyjrzeć mu się uważnie.
Zobaczyła głęboki dołek w podbródku, wystające kości

policzkowe,

zmysłowe

usta

i

prosty

nos.

Oczy

były

nieprawdopodobnie niebieskie, a gęstym potarganym blond włosom
przydałby się fryzjer albo chociaż grzebień. Był najprzystojniejszym
mężczyzną, jakiego widziała w swoim dwudziestosiedmioletnim
życiu. Stwierdziła, że powinna już pójść.

– Lo – wymamrotała, a następnie odwróciła głowę i wydmuchała

nos.

Była ciekawa, co teraz nastąpi. Czuła, jak na nią patrzy. Nie miała

najmniejszego pojęcia, co ma zrobić albo co powiedzieć takiemu
wspaniałemu mężczyźnie, który ją tak onieśmielał.

– Czy masz jakieś imię? – zapytał.
– Nie.
– W porządku. – Uśmiechnął się. – To znaczy, że rodzice nigdy nie

wpadli na pomysł, aby jakoś cię nazwać, tak?

– Właściwie... Chciałam powiedzieć... Niech będzie, mam na imię

Pene... Penny.

– Dzień dobry, Penny – wyszeptał.
Była śliczna. Miała zapłakaną twarz, czerwony, piegowaty nosek i

wszystko mu się w niej podobało. Dlaczego była aż tak nieszczęśliwa?

– Chcesz o tym porozmawiać?
– O czym?
– O tym, co się wydarzyło.
– To miło z twojej strony, ale nie chcę. Przyłożyła chusteczkę do

nosa.

– Rozmowa czasem pomaga, ale... – Wzruszył ramionami. –

Czasami nic zupełnie nie daje i człowiek musi sam znaleźć sposób,
aby wydobyć się z tarapatów.

– Wygląda na to, że wiesz, co to znaczy smutek – powiedziała

spokojnie.

– Wiem.
Oboje zamilkli. Czas płynął, a oni siedzieli tak w jasnym kręgu

słonecznych promieni, zajęci swoimi myślami. Kiedy Cabe wziął ją za
rękę, Penelopa z wdzięcznością przyjęła ciepły gest. Nie protestowała,

gdy położył rękę na jej jędrnym udzie. Wydawało się to zupełnie
naturalne, nie czuła się skrępowana.

Doszła do wniosku, że powinna jednak zabrać rękę, wstać,

podziękować Cabe’owi za chusteczkę i pójść do domu. Zdawała sobie
z tego sprawę, ale tak naprawdę nie chciała tego zrobić. Dzisiaj nie
była sobą. Chciała dalej być z mężczyzną, który wywoływał dziwny
niepokój gdzieś w głębi ciała. Miała ochotę siedzieć w tym domu z
Cabe’em.

Malone cały czas obserwował Penny, nieznacznie się uśmiechając.
– Czy coś się stało? – zapytała stłumionym głosem.
– Nic się nie stało. Po prostu na ciebie patrzę.
– Dlaczego?
– Włosy wciąż zmieniają kolor, to niesamowite. Poza tym

sprawiasz wrażenie, jakbyś miała zamiar stąd uciec.

– Wiesz, ja... Nigdy nie wchodzę do cudzego domu bez

pozwolenia.

– Dziś jest sobota, nikt nie przyjdzie, robotnicy mają wolne.
– A ty skąd się tu wziąłeś? – zapytała. Stwierdziła, że musi

wreszcie zabrać rękę. Zaraz to zrobi, za chwilę.

– Lubię się trochę powałęsać, kiedy jest pusto. To mnie... jakby

uspokaja... czy coś w tym rodzaju. W środku tygodnia panuje tu
potworny jazgot – Jesteś murarzem?

„O Boże, moja matka chybaby umarła – pomyślała. – Jej niewinna

i dobrze wychowana córeczka przesiaduje w obcym domu z jakimś
murarzem. „

Cabe zawahał się.
– Tak, jestem murarzem.
W rzeczywistości Cabe był szefem firmy Malone Construction

Company. Ale kiedy nie odbywała się jakaś konferencja bądź nie
zajmował się realizacją projektów, wtedy faktycznie był murarzem.
Czasami miał już serdecznie dosyć pracy za biurkiem.

– A ty czym się zajmujesz, Penny?
– Penny – powtórzyła niepewnie, patrząc na chusteczkę w swojej

dłoni. – Nikt oprócz cioci Beth tak mnie nie nazywał. Dla wszystkich
byłam i jestem Penelopą.

– Cioci Beth?
Odwróciła głowę, czując jak łzy napływają jej do oczu.
– Hej, Penny! – powiedział cicho Cabe, ściskając jej rękę.

– Ona umarła – wyjaśniła i pociągnęła nosem. – Miała

osiemdziesiąt dwa lata, była przepełniona dobrocią i miłością. Przed
śmiercią wcale sienie bała, zastanawiała się tylko, dokąd pójdzie.
Kiedy dzisiaj rano zaczęłam przeglądać jej rzeczy, poczułam, że nie
mogę bez niej żyć. Chciałam, żeby posadziła mnie przy sobie w
kuchni i dała pieczone jabłko z cynamonem i z bitą śmietaną. W domu
cioci zawsze pachniało cynamonem. Ale nie dzisiaj. Było zimno i
cicho. Tak przeraźliwie cicho.

Cabe pogłaskał ją delikatnie po włosach.
– Rozumiem.
– Ja też rozumiem – powiedziała, a dwie łzy spłynęły jej po

policzkach. – Rozumiem, że jestem niemądra i dziecinna. Ciocia Beth
nie żyje i ja o tym wiem. Och, Cabe, chciałam stamtąd uciec! Nie
pamiętam jak się tutaj znalazłam. Wiem tylko tyle, że nie mogłam
wytrzymać w pustym domu. Nie mogę uwierzyć, że tak się
zachowałam.

Cabe zmarszczył brwi.
– Dlaczego?
– Bo nigdy nie robię takich rzeczy – odparła rozgniewanym tonem.
Wyrwała mu rękę.
– Nigdy nie cierpisz? Nie płaczesz?
– Nie – wyszeptała. – Ja nigdy nie płaczę.
– Łzy to nie grzech, Penny.
– Nie jestem Penny – rzekła z naciskiem. – Jestem Penelopa.
– A co to za różnica? – zapytał.
– Nieważne.
Była zmęczona. Znowu oparła głowę o ścianę i przymknęła

powieki.

– Myślę, że to jest ważne – powiedział.
Ale czy na pewno? Co go to właściwie obchodzi? Jakby nie miał

pod dostatkiem własnych kłopotów. Powinien wstać i wynieść się stąd
do wszystkich diabłów. Ale jakaś dziwna siła przytrzymywała go na
miejscu.

– Penny...
– Penelopa – przerwała mu i wytarła nos w chustkę.
– Nie – odparł, patrząc jej prosto w oczy. – Penny. Penelopa brzmi

okropnie i pasuje do kogoś, kto lubi zadzierać nosa.

Wybuchnęła śmiechem. Wszystko, co robiła tego dnia, było

pozbawione sensu, nie mogła opanować spontanicznego śmiechu.

Cabe, nie ukrywając zaskoczenia, również się uśmiechnął.

Pomyślał, że ona się wspaniale śmieje. W dużych, ciemnych oczach
zapalały się roztańczone światełka, które wyglądały prześlicznie, tak
świeżo i beztrosko.

– Przepraszam – powiedziała. – To było takie śmieszne i takie

prawdziwe. To imię rzeczywiście jest okropne. – Zamilkła na chwilę.
– Ja naprawdę jestem Penelopa – dodała poważnie.

Popatrzył na nią i uśmiech powoli zniknął z jego twarzy.
– Nie, ty jesteś Penny. Twoja ciotka dobrze o tym wiedziała.
– Nie... z całą pewnością jestem Penelopa.
– Czyżby? – zapytał szorstko i przysunął się do niej. – Czy jesteś o

tym absolutnie przekonana?

„Och, dobry Boże! – pomyślała przerażona. – Chce mnie

pocałować. „ Musiała go powstrzymać. Nie wolno do tego dopuścić.
Takich rzeczy robić nie wolno. Penelopa Chapman nie całuje się z
murarzami w nie wykończonych domach. Musiała... natychmiast...
go... powstrzymać.

Wzrok Cabe’a działał na nią hipnotyzująco, a zmysłowe usta

przybliżały się coraz bardziej do jej warg, aż poczuła ciepło jego
oddechu. Rozkoszny dreszcz ogarnął ciało Penny. Zamknęła oczy.

– Och, Penny, Penny, Penny...! – zamruczał, całując kobietę. – Czy

będziesz moją słodką Penny?

W następnej chwili zawładnął nią całkowicie. Językiem łaskotał jej

wilgotne wargi. Wahała się tylko przez moment, a potem zarzuciła mu
ręce na szyję.

Miała wrażenie, że to nie są zwykłe pocałunki. To było cudowne

przeżycie, chciała, aby trwało wiecznie.

„Malone! – huknął na siebie Cabe. – W tej chwili skończ z tym!”

Penny była łatwą zdobyczą, rozpaczała, gdyż umarła jej ciotka, a on
wykorzystywał te emocje jak skończony łajdak. Ale wyglądała na
szczęśliwą, gdy ją całował, i smakowała tak słodko... Nie! Jednak
musiał to przerwać. Z trudem oderwał usta od jej warg.

– Penny – powiedział ochrypłym głosem.
– Tak? – zapytała.
„Czy to mój głos? – pytała siebie zdumiona. – Ten zmysłowy

dźwięk to naprawdę mój głos?!” Odchrząknął.

– Myślę, że lepiej będzie, jeśli na tym poprzestaniemy, bo za

moment może być za późno.

Upłynęła dłuższa chwila, zanim dotarły do niej słowa Cabe’a.

Powoli otwierała oczy.

– Słucham?
– Słyszałaś, co powiedziałem – odparł prawie opryskliwie i

odsunął się od niej. – Nie jestem facetem, który wykorzystuje naiwne
kobiety, kiedy trafia się okazja.

– Ach tak! – wyszeptała, powracając do rzeczywistości. – Ale nie

musisz być aż tak twardy.

Uśmiechnął się.
– Muszę, inaczej byś się nie opamiętała.
– Pewnie masz rację – odparła. – Nie jestem taka, jak myślisz. Nie

całuję się przy każdej okazji z nieznajomymi. Prawdę powiedziawszy
w ogóle się z nimi nie całuję. Wygląda na to, że Penelopa i Penny to
dwie różne osoby. Czasami mnie to przeraża. Zresztą nieważne, nie
warto o tym mówić. Muszę chyba zacząć się leczyć u
psychoanalityka.

Cabe roześmiał się.
– No tak, to normalne. Według mnie każdy yuppie powinien pójść

do psychoanalityka.

– Nawet nie chce mi się zgadywać, kto to jest yuppie.
– Nie przejmuj się tym. To prawdopodobnie jeszcze jeden wygłup,

który wkrótce zniknie bez echa, tak jak hipisi.

– Wiesz, chyba muszę wrócić do domu. Chcę przejrzeć rzeczy

ciotki. Teraz to wszystko należy do mnie, bo ciocia nigdy nie wyszła
za mąż. Kiedy była młoda, bardzo się w kimś zakochała, ale nic z tego
nie wyszło. To cię pewnie w ogóle nie interesuje, ale naprawdę nie
wiem, co mam zrobić z domem. Nie chcę go sprzedawać, a z drugiej
strony stąd do Detroit jest dwieście kilometrów. Po co właściwie ci to
mówię?

– Bo cię słucham – powiedział Cabe cicho. – Kiedy opowiesz

komuś o swoim zmartwieniu, może poczujesz się lepiej. Meadow
View to miejsce wyjątkowe. Tutaj czas płynie pomału. Chyba
powinnaś zatrzymać ten dom, dopóki nie będziesz pewna, czego
chcesz. To oczywiście nie mój interes, próbuję ci jedynie pomóc.

– Doceniam to – odparła. – Ale moi rodzice uważają, że należy go

sprzedać.

– Przecież to twój dom.

– Tak, jednak zatrzymanie tego domu byłoby nierozsądne.
– Zawsze postępujesz rozsądnie?
– Tak, ale nie dzisiaj. Dziś nie jestem sobą.
– Bzdura. Dzisiaj jesteś Penny, całowałaś mnie, a ja ciebie,

płakałaś i śmiałaś się. Cieszę się, że wybrałaś właśnie ten dom,
naprawdę bardzo się cieszę, Penny.

Spojrzeli na siebie w milczeniu i nagle poczuli, że łączy ich jakieś

tajemnicze porozumienie. Stali tak w złocistej poświacie, słuchając
śpiewu ptaków. Byli we własnym świecie, w którym czas się nie
liczył.

– Dobry Boże – westchnęła w końcu Penelopa. – Lepiej będzie,

jeśli wrócę do domu cioci Beth – oznajmiła i wstała.

Cabe także się podniósł i stanął obok Penny.
– Daj mi swój adres, to odeślę ci chusteczkę – zaproponowała.
– Wolałbym, żebyś pofatygowała się osobiście – odrzekł. –

Chciałbym cię jeszcze zobaczyć, Penny. Jak długo zamierzasz
pozostać w Meadow View?

– To zależy – powiedziała, patrząc w nieprawdopodobnie błękitne

oczy Cabe’a. – Myślę, że kilka dni.

– Będziesz miała wystarczająco dużo czasu, żeby zwrócić mi

chustkę. – Wziął ją za rękę. – Chodź, odwiozę cię do domu.

– Dziękuję, pójdę pieszo odparła.
– Penny, Penny – powiedział z dezaprobatą. – Znowu zaczynasz

być Penelopą.

– Jestem Penelopą.
– Nie w Meadow View – odrzekł, spoglądając na nią groźnie. –

Twoja ciotka nazywała cię Penny, ja też będę tak cię nazywał. Bycie
Penelopą w Meadow View nie jest w dobrym tonie.

– Wariat zaśmiała się.
– Uroczo się śmiejesz – powiedział. – Jesteś piękna, gdy płaczesz,

ale twój śmiech to coś wyjątkowego.

– Dziękuję za komplement, Cabe.
– To nie komplement, to prawda.
„Boże, co ona ma w sobie takiego, że przy niej staję się banalny

jak kiepski poeta” – pomyślał.

– Czy teraz mogę cię podwieźć? – zapytał. Tym razem dziewczyna

uśmiechnęła się.

– Tak, to miło z twojej strony.

Pocałował ją i poprowadził w kierunku wyjścia. Kiedy znaleźli się

w salonie, Penelopą rozejrzała się dookoła.

– To będzie kiedyś bardzo przytulny pokój – stwierdziła. –

Koniecznie z kominkiem. Przydałaby się również kanapa i fotele,
żeby można było siedzieć przy ogniu w długie, zimowe wieczory.

– A rodzina?
– No oczywiście, tu jest za dużo miejsca dla jednej osoby.

Uważam, że trójka lub czwórka dzieci byłaby w sam raz.

– I pies.
– Jeśli ty chcesz psa, to ja muszę mieć kota – odparła i szybko

spojrzała na Cabe’a, bo nagłe zdała sobie sprawę z tego, co
powiedziała.

Pokiwał głową.
– Myślę, że to sprawiedliwe.
– Chodźmy – powiedziała i ruszyła do drzwi, mając nadzieję, że

Cabe nie zauważył jej zmieszania.

– Penny? Odwróciła się.
– Tak?
~ Penny, przecież w ogóle nie znamy swoich nazwisk!
– Wiem o tym. Czy nie może tak pozostać? Ty będziesz Cabe’em,

a ja...

– Właśnie, kim ty będziesz? – zapytał, podchodząc do niej.
Penelopa spojrzała prosto w oczy Cabe’a.
– Tutaj w Meadow View... – Przerwała na chwilkę. – W Meadow

View będę Penny – dokończyła ze stanowczością.

Mężczyzna przytulił ją mocno do siebie.
– Moja słodka Penny, to najwspanialsza wiadomość, jaką dzisiaj

usłyszałem.

ROZDZIAŁ 2

Kiedy wyszli z domu, Penny rozejrzała się po okolicy. W pobliżu

stało kilka podobnych, solidnych budowli, które czekały na
wykończenie.

– Są naprawdę piękne – powiedziała. – Nie zwróciłam wcześniej

na nie uwagi. Są doskonałe wkomponowane w otoczenie.

– Właśnie – odrzekł Cabe. – Spójrz, ile tu drzew. Nasza firma stara

się jak najmniej zakłócać równowagę środowiska naturalnego.

– Myślę, że polubiłabym twojego szefa, skoro tak troszczy się o

przyrodę.

Mężczyzna uśmiechnął się.
– Może polubisz go jeszcze bardziej, kiedy ci powiem, że...
– To twoja ciężarówka? – przerwała mu. Zobaczył zdumienie w jej

oczach i roześmiał się.

– Tak, to moja ulubiona maskotka. Czyż nie jest piękna?
– O tak, bardzo... – Zawahała się, szukając właściwego określenia.

– Jest niezwykła. To najbardziej niezwykła ciężarówka, jaką do tej
pory widziałam. Sądzę, że... lepiej będzie, jeśli wrócę do domu
piechotą. Świeże powietrze dobrze mi zrobi.

– Nie bądź niemądra – odparł. Podbiegł do samochodu i otworzył

skrzypiące drzwi. – Pani. – Wykonał zapraszający gest. – Powóz
czeka.

Była trochę przestraszona, ale wolno podeszła do ciężarówki.
„Najbardziej niezwykłe w tej kupie złomu jest to, że w ogóle

jeździ” – pomyślała. Powyginane blachy i plamy rdzy dodawały
ciężarówce specyficznego uroku. Urok ten powodował, że pojazd z
powodzeniem mógł stanąć w galerii jako dzieło jakiegoś stukniętego
fantasty. Nigdy dotąd nie jechała takim starym gratem. W końcu
musiała spróbować. Szkoda tylko jej młodego życia.

– Nie ugryzie – poinformował Cabe. – Nie bój się, komfort masz

zapewniony.

– Skoro tak mówisz...
Zajrzała do kabiny i schowała chustkę do tylnej kieszeni spodni.
– Ten kolor jest... naprawdę uroczy – powiedziała, wskazując na

oparcia. Jaskrawa czerwień niemiłosiernie raziła w oczy. Tapicer z
pewnością był daltonistą. – To chyba już wsiądę – wymamrotała, ale

wciąż nie ruszała się z miejsca.

Usłyszała donośny śmiech Cabe’a.
– Może ci pomóc? – rzekł żartobliwym tonem.
– Dziękuję. Wiem, jak się wsiada do ciężarówki. Postawiła jedną

stopę na progu kabiny i zawahała się. „W co ja się wpakowałam? –
pomyślała z przerażeniem.

– Przecież to pudło rozleci się na pierwszym zakręcie.
Cabe odchrząknął.
Penelopa spojrzała na niego z rozterką. Mężczyzna wziął ją za

ramię i wepchnął do kabiny. Dziewczyna opadła na siedzenie i
nerwowo przełknęła ślinę.

– Wszystko gra? – zapytał z uśmiechem.
– Jasne – odpowiedziała, odgarniając z twarzy niesforny kosmyk. –

Sama bym sobie poradziła.

– Nie wątpię – odparł poważnie, ale Penny dostrzegła figlarny

błysk w jego oczach.

Cabe usiadł na swoim miejscu i przekręcił kluczyk w stacyjce.

Silnik zaskoczył, wydając dziwne dźwięki; prychnął, ryknął, a
następnie wszystko zaczęło dygotać.

– Dobry silnik – powiedział Malone i pieszczotliwie pogładził

deskę rozdzielczą. – Złożyłem go z części; to moje hobby. Ta
ciężarówka to antyk.

– Nie musisz mi tego mówić – wymamrotała.
Cabe wrzucił bieg i pojazd ruszył do przodu. Penny obiema rękami

złapała się deski.

– Dokąd jedziemy? – zapytał.
– Ostatni dom w Willow – odparła przerażona. – Czy ta drynda jest

w stanie dojechać tak daleko? I czy musi tak trząść? Zatrzęsie nas na
śmierć!

– Penny, nie wiesz o tym, że nie wolno wyśmiewać się z

ciężarówki w obecności jej właściciela? To niepisane prawo, możesz
mieć kłopoty.

– Przepraszam – powiedziała. – To najmilsza ciężarówka, jaką

kiedykolwiek jechałam.

– Doprawdy? – Wybuchnął śmiechem. – To jakimi jeździłaś

dotąd?

Nic nie odpowiedziała.
– Dobrze wiesz, że jesteś Penny, a nie Penelopa. Nie wydaje mi

się, żeby Penelopa potrafiła docenić moją ciężarówkę. A swoją drogą,
deska rozdzielcza się nie urwie, możesz ją puścić.

– Ach tak, rzeczywiście...
Dziewczyna usiadła wygodnie. Pomyślała, że Cabe jest

człowiekiem bezpośrednim i twardo stąpającym po ziemi. Podobało
jej się to. Nie było w nim żadnej ekstrawagancji czy sztuczności. Ale
ta ciężarówka zupełnie do niego nie pasowała. Trzęsło potwornie i
Penelopa czuła, że za moment powypadają jej wszystkie zęby.

Cabe ostro wziął zakręt. Penny z jękiem zsunęła się z siedzenia.

Kierowca złapał ją wpół i posadził obok siebie.

– Witaj znów na siedzeniu – powiedział, całując ją w czubek nosa.

Kiedy zatrzymali się na światłach, położył jej rękę na ramieniu.

– Już rozumiem, dlaczego mężczyźni lubią ciężarówki –

oświadczyła.

– Czasami są rzeczywiście nieocenione. – Uśmiechnął się. – Ale

jestem przekonany, że tylko osobnicy wagi piórkowej tak swobodnie
unoszą się w powietrzu.

– Jeśli mnie puścisz, odfrunę na swoje miejsce.
– Po co, tu jesteś bezpieczna. Następnym razem mogłabyś wypaść

przez okno. Złap mnie za szyję i połóż mi głowę na ramieniu.

Nagle Penny pomyślała, że to wcale nie jest zabawne. To było po

prostu bezsensowne i niesmaczne. Gdyby zobaczyli ją teraz znajomi...
Z pewnością nie dostrzegliby w tym nic wesołego.

Wybuchnęła śmiechem. Przytulona do Cabe’a śmiała się do

rozpuku, aż jej zabrakło powietrza. Cała złość gdzieś się ulotniła, w
ramionach Cabe’a była wolna, młoda i beztroska.

– Znowu dzwonią dzwoneczki – powiedział Malone. Uśmiechnęła

się i przywarła do niego jeszcze bardziej.

Pomyślała, że reguły postępowania w ciężarówkach powinny być

umieszczone w widocznym miejscu, tak aby pasażer wiedział, co go
czeka. Jak dotąd nie przytulała się w samochodzie do żadnego
mężczyzny!

– Ostatni dom w Willow – oświadczył Cabe. Zatrzymał samochód

i wyłączył silnik. – Sympatyczne miejsce.

Wolno podniosła głowę i oswobodziła się z jego objęć.
– Jest mały – powiedziała cicho – ale przytulny. W salonie jest

kominek, a na piętrze dwie sypialnie. Dobrze się w nim czuję, dom
jest gościnny i serdeczny.

– Jest taki – odparł Malone, otwierając drzwi ciężarówki – bo

chciała tego twoja ciotka.

– Tak, chyba masz rację.
Chciała otworzyć drzwi po swojej stronie, ale Cabe powstrzymał

ją.

– Stop, znów łamiesz prawo. Pasażer wysiada od strony kierowcy.
– Naprawdę?
Wyskoczył z samochodu i spojrzał na Penny.
– Naprawdę, chodź.
Usiadła na miejscu kierowcy i wystawiła jedną stopę na zewnątrz

kabiny.

– I co teraz?
– Teraz – odparł, łapiąc ją w talii – niespodzianka. Opuszczał

dziewczynę powoli, aż wpadła w jego ramiona i wtedy ją pocałował.

„Niech żyją ciężarówki” – pomyślała wesoło. Zastanawiała się, czy

to nie było dziwne, że Penelopa Fitzsimmons Chapman całowała się w
biały dzień, w odrapanej ciężarówce, z murarzem w dżinsach. Pełna
ekstaza.

– Uwaga, kończę całować – oznajmił Cabe poważnym głosem. –

Smakujesz jak ambrozja. – Zachichotał. – Całowanie ciebie
przypomina poniekąd jedzenie pestek słonecznika. Nie można
skończyć, dopóki się nie zje całego. Chcę coraz więcej. Pragnę cię,
Penny – wyszeptał.

– Cabe...
– Ciii. Nic nie mów, widzę, że jesteś przestraszona. Nie musisz

odpowiadać natychmiast.

– To tutaj – powiedziała, kiedy podeszli pod frontowe drzwi. –

Dziękuję za podwiezienie i do zobaczenia, Cabe. – Wyciągnęła do
niego rękę.

Popatrzył na dziewczynę zdziwiony.
– Co to znaczy? – zapytał.
– To moja ręka – odparła, groźnie marszcząc brwi.
– Widzę... Penelopo. Jeśli myślisz, że będę trząsł twoją ręką, a

zaraz potem sobie pójdę, to masz chyba nie po kolei w głowie.

– Żegnam – mruknęła obrażona, nacisnęła klamkę i otworzyła

drzwi.

– Zostawiłaś otwarte?! – zawołał.
– Wtedy nie wiedziałam, co robię. Do widzenia. Weszła do środka,

a on tuż za nią. Odwróciła się i stanęła zdziwiona.

– Nie zapraszałam cię, jesteś gruchy?
– Kiedy zostawiasz otwarte drzwi, zapraszasz całe miasto.
Rozejrzał się dookoła i zagwizdał.
– Twoja ciotka rzeczywiście lubiła meble. Nigdy nie widziałem

tylu gratów w jednym pokoju.

– Ciocia była kolekcjonerką – odparła Penny. – Nie umiała niczego

wyrzucić. Piwnica jest zawalona różnymi rzeczami. Nie mam pojęcia
od czego zacząć.

– To wszystko należy do ciebie? – zapytał, rozglądając się po

pokoju.

– Tak. Widzisz, tylko ja odwiedzałam ciocię Beth. Była siostrą

mojej mamy, ale nie utrzymywały ze sobą kontaktów. Ciocia była
nauczycielką w Detroit przez trzydzieści lat, a potem osiadła tutaj, w
Meadow View. Bardzo długo nie kontaktowała się z resztą rodziny.
Kiedy nie miałam jeszcze prawa jazdy, przyjeżdżałam do niej
autobusem. Byłam zachwycona tymi wszystkimi rupieciami, ale teraz
naprawdę nie wiem, co mam z nimi począć.

Cabe podniósł ze stołu małą figurkę.
– Może niektóre z nich są coś warte? Ludzie chętnie kupują takie

starocie.

– Nie sądzę, to nie są antyki. Ciocia Beth nie trzymała ich ze

względu na wartość. Po prostu była do nich przywiązana. Nigdy nie
utożsamiała się z materialistycznym zacięciem reszty rodziny.

– Rozumiem twoją ciotkę, ale tak tu ciasno, że można nabawić się

klaustrofobii – powiedział, odstawiając figurkę na miejsce.

– Ciocia bardzo dbała o porządek. Chociaż miała dużo problemów

ze sprzątaniem, nie było tu nigdy nawet odrobiny kurzu.

– Nie było miejsca na kurz – zaśmiał się Cabe.
– Chyba masz rację – odparła Penny.
– Dlaczego uciekłaś, kiedy powiedziałem, że cię pragnę?
– Słucham? – zapytała zaskoczona.
– Wiedziałaś, że cię pragnę już wtedy, kiedy całowałem cię w

tamtym domu. Dlaczego udawałaś, że nie wiesz o co chodzi, gdy
wyszliśmy stamtąd?

– Dlatego... – Patrzyła na czubki swoich butów. – Dlatego, że obcy

dom jest jak inny świat, a tutaj w domu cioci Beth... – Zniżyła głos.

– Ty też mnie pragnęłaś, prawda? Gwałtownie potrząsnęła głową.

– Niczego takiego nie mówiłam.
Powoli zbliżał się do niej, ale zaczęła się cofać.
– Owszem, mówiłaś. Zrozumiałem to, patrząc na ciebie. Penny

przesuwała się w kierunku drzwi.

– Powiedziało mi to twoje ciało, kiedy do mnie się przytulałaś.
Zatrzymał się naprzeciwko dziewczyny i rękami oparł się o

framugę tak, że Penny nie mogła się ruszyć. Patrzyła na niego szeroko
otwartymi oczami, serce biło jej jak oszalałe.

– Tak, Penny, powiedziałaś mi to, nie używając słów.
– Nie – wyszeptała.
– A teraz? – zamruczał, pochylając głowę w jej stronę. – Czy

ciągle jeszcze mnie pożądasz, Penny?

– Nie. Przestań. Czemu to robisz?
– Nie wiem.
Jego usta musnęły jej wargi. Dziewczyna westchnęła.
– Wiem tylko, że kiedy cię zobaczyłem, coś się we mnie obudziło.

Rzuciłaś na mnie urok. Żadnej kobiety nie pożądałem tak, jak ciebie.
Chcę ciebie teraz, ale jesteś smutna, zrozpaczona... i mogłabyś mnie
później znienawidzić. Wybacz, że mówię ci to tak po prostu, ale nie
cierpię obłudy. – Na chwilę zamilkł. – Lepiej będzie, jeśli o tym
zapomnisz.

– Cabe...
– Cicho – przerwał szorstko, a następnie ich usta złączyły się.

Pocałunek był długi i namiętny.

Nagle Penny zadrżała przerażona. Usiłowała go odepchnąć, ale

bezskutecznie, więc przestała się wyrywać. Nieśmiało dotknęła jego
szyi, a potem głaskała gęste włosy mężczyzny. Fala namiętności
przepłynęła przez jej ciało, kiedy usłyszała jęk wydobywający się z
jego krtani. Czuła, że uginają się pod nią nogi.

Malone przywarł do niej mocniej, a potem jeszcze mocniej.

Przyciskał ją do drzwi tak, że nie mogła oddychać. Żar, bijący z jego
ciała, przeniknął ją na wskroś. Otoczył ją ramionami i dalej całował
bez opamiętania. Był bardzo podniecony.

Pomyślała, że ta chwila jest wyjątkowa. Teraz była Penny, a nie

Penelopą. Nosiła wytarte dżinsy, a włosy swobodnie opadały jej na
ramiona. Była kobietą, która umiała płakać i śmiać się. Przekroczyła
granice cudzej własności i w zakazanym miejscu odnalazła
mężczyznę, który nie był cukierkowym manekinem, ale twardo

stąpającym po ziemi, uczciwym człowiekiem. Pragnęła go z całych
sił. Ten świat, to pożądanie należało do Penny.

Jęk rozkoszy wydobył się z jej ust. Ten dźwięk sprawił, że

mężczyzna powrócił do rzeczywistości. Z wysiłkiem oderwał wargi
od jej ust. Dygotał z podniecenia.

– Chryste, co ja robię? – wyszeptał.
– Całujesz mnie – odpowiedziała mu cicho Penny. – Przytulasz

mnie i pieścisz. Och, Cabe, miałeś rację! Naprawdę cię pragnę.

Popatrzył na jej wilgotne, nabrzmiałe od pocałunków usta,

rumieńce na policzkach i zamglone pożądaniem oczy. Wszystkimi
zmysłami czuł jej słodkie ciało, oszałamiający zapach. Zacisnął pięści
aż do bólu i, w ostatnim przebłysku świadomości, odsunął się od
ukochanej.

– Nie – powiedział.
– Nie” – powtórzyła w myśli. Nie? Teraz, kiedy rozpalił w niej

wielki ogień, chciał się wycofać? Czemu ją odrzucił?

– Dlaczego?
– Mówiłem ci, dlaczego – odpowiedział, pieszcząc jej włosy. – To

nie jest właściwy moment.

– Kto tak powiedział? – zapytała, czując jak rosnąca fala gniewu

przysłania pożądanie. – Czy nie powinniśmy o tym zdecydować
razem? Traktujesz mnie jak bezwolną kretynkę. Jestem kobietą i
wiem, że cię pragnę.

Cabe wsunął dłonie do kieszeni i przez dłuższy czas wpatrywał się

w sufit. Kiedy znów na nią spojrzał, zobaczyła, jak drgają mu mięśnie
i naprężają się żyły na szyi.

– Nic nie rozumiesz – powiedział ochrypłym głosem.
– A więc wyjaśnij mi to. Powiedz, dlaczego mnie odrzucasz.

Chyba zasługuję na odpowiedź.

Wyciągnął ręce w jej kierunku, a w następnej chwili była już w

jego objęciach.

– Naprawdę myślisz, że mógłbym cię odrzucić?
– Tak pomyślałam.
– Penny, nie o to chodzi! Nie chcę wykorzystywać sytuacji. Przez

moment oszukiwałem się, że jesteś zbyt rozbita, aby myśleć o miłości.
Ale kiedy byliśmy w tamtym domu, zobaczyłem, że pogodziłaś się ze
śmiercią ciotki i jesteś spokojna.

– Tak, jestem spokojna i nie rozumiem...

– Ale ja nie jestem – przerwał. – Prawdę powiedziawszy, już

zapomniałem, co to spokój. Mogę zapomnieć na chwilę o sobie, jeżeli
dużo wypiję lub spędzę noc z jakąś kobietą. Ale nie chcę
wykorzystywać ciebie do uciszania moich demonów. Zasługujesz na
coś więcej. Jesteś wyjątkowa, Penny.

Spojrzała na niego i dostrzegła, że Cabe jest bardzo smutny.

Zobaczyła drobniutkie zmarszczki wokół jego oczu i ust. W następnej
chwili Malone przybrał maskę, ukrył głęboko emocje i wyglądał tak,
jakby nic się między nimi nie wydarzyło.

– Chyba już pójdę – powiedział cicho.
– Jeśli chcesz o tym porozmawiać, możesz na mnie liczyć –

odparła łagodnie. – Ty pomogłeś mnie, ja pomogę tobie, to właśnie
jest przyjaźń, prawda?

– Przyjaźń? – zaśmiał się z sarkazmem. – Nie myślałem o

przyjaźni. Widziałem nas raczej jako parę kochanków.

– Nie sądzisz, że te dwie rzeczy powinny iść w parze? Kobieta,

którą kochasz, powinna być godna twego zaufania.

– Nie – odpowiedział, potrząsając głową. – Uważam, że to są dwie

oddzielne sprawy, nie trzeba ich mieszać. Najlepiej będzie, jeżeli dam
ci spokój i pójdę sobie; masz dużo pracy, porządki w domu. Wybacz
mi, jeśli cię czymś uraziłem, nie miałem takiego zamiaru.

– Ależ skąd. Bardzo się cieszę, że się spotkaliśmy, naprawdę.
– Odkryłem swój skarb, moją słodką Penny. Wargami musnął jej

usta i nacisnął klamkę. Usunęła się z drogi.

– Zobaczymy się jeszcze, prawda? – zapytał, patrząc na nią

błagalnie.

– Tak.
Serce jej na chwilę zamarło. Kiedy wychodził, cicho zamknął

drzwi. Nie poruszyła się i stała tak, dopóki nie usłyszała niknącego w
oddali warkotu silnika. Potem wzięła głęboki wdech i w zamyśleniu
dotknęła palcami ust.

Pomyślała, że Cabe miał bardzo skomplikowaną osobowość.

Usiadła na najbliższym krześle i przypominała sobie ciepło, czułość i
wrażliwość Cabe’a. Wiedziała, że miał jakieś poważne zmartwienie.
Dlaczego smutek malował się na jego twarzy? Dlaczego cierpiał?

Westchnęła. Zastanawiała się, czy któregoś dnia do niej powróci.

Tak bardzo chciała jeszcze kiedyś otworzyć mu drzwi.
Prawdopodobnie nic takiego się nie wydarzy. Nie była w jego typie.

On szukał szybkiego i łatwego seksu i kobiet, które chciały tego
samego. Pragnął jedynie uciec na chwilę od męczących go demonów.
Nie potrzebował nawet przyjaciela.

– Och, Cabe! – powiedziała półgłosem. Podniosła z kanapy

poduszkę, przytulając ją do piersi. – Dziękuję za dzisiejszy dzień.
Dziękuję za szansę, którą dałeś Penny. – Westchnęła ponownie i
otworzyła pierwszą z brzegu szufladę biurka.

***

Cabe zaparkował ciężarówkę na podjeździe przed dużym,

piętrowym domem i wyłączył silnik. Trzymał ręce na kierownicy,
patrzył na dom i otaczające go drzewa. Kiedy miał osiem lat, spadł z
drzewa i złamał rękę. Jason był zazdrosny i matka musiała też
zabandażować mu rękę. Wspomnienie o Jasonie sprawiło, że ból i
gniew znów powróciły. Cabe i Jason, Jason i Cabe, zawsze razem.
Diabeł w dwóch osobach, ciągle pełni energii. Tutaj wyrośli, bili się,
śmiali i kochali. Para wariatów, ciągle w biegu.

Nie mógł zrozumieć, że Jasona już nie ma. Od pogrzebu minęło

sześć miesięcy, a pamięć o bracie wciąż pozostawała nie zagojoną
raną. Jakby umarł wczoraj. Ból po stracie bliskiej osoby nie mijał.
Każdego dnia, gdy Cabe wchodził do tego domu, musiał stawać
wobec okrutnej rzeczywistości.

Drzwi do domu otworzyły się i wybiegła z nich mała dziewczynka.

Mężczyzna roześmiał się i wyskoczył z ciężarówki. Szeroko rozłożył
ramiona i czekał, aż jasnowłosy aniołek przywita się z nim. Podniósł
ją wysoko ponad głowę i słuchał, jak piszczy z radości.

– Witaj, piękna! – zawołał, stawiając ją na ziemię.
– Dzień dobry, wujku. Babcia usłyszała samochód i powiedziała,

że jeżeli chcesz obiad, to lepiej się pospiesz.

– Tak powiedziała? – zaśmiał się Cabe. – No to rzeczywiście

muszę się pospieszyć. Holly Malone, daję słowo, że wypiękniałaś od
rana. Czy nie wyszłaś przypadkiem za mąż, kiedy nie było mnie w
domu?

– Nie – odparła i zachichotała, zakrywając twarz rękami. – Mam

dopiero sześć lat.

– Och, faktycznie! – powiedział poważnym tonem. – Będziesz

musiała jeszcze trochę poczekać. Wytrzymasz do przyszłego roku?

– Ty chyba żartujesz, wujku – zaśmiała się. – Popatrz w górę,

widzisz samolot?

– Widzę.
– Czy moi rodzice też go widzą z nieba?
– Nie wiem – odpowiedział, czując skurcz w gardle. – Przykro mi,

Holly, ale naprawdę nie znam odpowiedzi.

– W porządku. – Wzruszyła ramionami. – Zapytam babcię. Gdzie

dzisiaj byłeś, wujku?

– Oglądałem domy, które budujemy.
– Babcia mówiła, że zbyt ciężko pracujesz.
– Dziś nie pracowałem, po prostu rozglądałem się i znalazłem...

skarb.

– Prawdziwy skarb? Ukryłeś go w dobrym miejscu? Kiedy ktoś

znajdzie skarb, musi zawsze tak zrobić.

– Jeszcze nie wiem, co z nim zrobię. Chodźmy na obiad, zanim

babcia straci cierpliwość.

Wziął ją za rękę. Zawsze i nigdy; słowa z dziecinnego świata, które

nic nie znaczyły. Człowiek nie może być pewien nawet jutra. Straciła
oboje rodziców, Jasona i Karen, i wciąż wierzyła, że istnieje
„zawsze”. Niewiarygodne.

– Najpierw umyj ręce, wujku Cabe – odezwała się Holly, kiedy

weszli do domu.

– Już idę – odparł posłusznie. – Powiedz babci, że za chwilę

przyjdę.

– Umiem skakać. Patrz, jak skaczę! – krzyknęła, zbiegając po

schodach.

– W całym Meadow View ty skaczesz najlepiej! – zawołał za nią.
Wszedł do łazienki i puścił wodę do umywalki. Spojrzał z

niesmakiem na odbicie w lustrze.

– No i co, idioto? Czemu uciekłeś od Penny? – powiedział do

siebie.

Widział przecież pożądanie w jej brązowych oczach.
Kogo chciał oszukać? Zbyt wiele powiedział o swych najgłębszych

uczuciach. Ale rzeczywiście uważał, że zasługiwała na coś lepszego,
niż objęcia mężczyzny opętanego przez czarne myśli.

Z dezaprobatą potrząsnął głową, wytarł ręce i przeszedł do

przestronnej kuchni, znajdującej się z tyłu domu.

– Jeść! – krzyknął, usadawiając się na krześle. – Natychmiast

dajcie mi jeść, bo inaczej zjem jakąś małą, tłustą dziewczynkę.

Holly była w pełni szczęścia.
Martha Malone, przystojna piędziesięcioletnia kobieta, odwróciła

się i popatrzyła na nią z uśmiechem.

– Babciu, wujek znalazł skarb. Czy pokażesz mi go, wujku?
– Jest głęboko schowany, tak aby nikt go nie odnalazł i nie zabrał.
Kiedy wypowiedział te słowa, nagłe zrozumiał, że nie chce, aby

ktoś poza nim całował Penny, pieścił ją lub się z nią kochał. „A co z
Penelopą? Ilu mężczyzn czekało na jej powrót do Detroit?” –
pomyślał.

– Cholera – zamruczał.
– Cabe, nie przeklinaj przy dziecku – upomniała go Martha.
– Przepraszam. Zapomnij to słowo, Holly.
– Tatuś często mówił cholera – odparła Holly. – Ale powiedział, że

nie wolno mi go powtarzać, dopóki nie skończę stu osiemdziesięciu
lat – Pamiętaj o tym! – rozkazał Cabe.

Drzwi otworzyły się i do kuchni weszła tęga kobieta. Miała siwe

włosy, rumianą twarz, w ręku trzymała tacę. Cabe położył rękę na
swojej piersi.

– Oto miłość mego życia – powiedział, mrugając oczami.
– Jak zwykle głupstwa ci w głowie – odezwała się z wyraźnym

irlandzkim akcentem. – Wyniańczyłam wiele dzieci, ale nigdy nie
zajmowałam się takim wariatem. Podczas upadku z drzewa musiałeś
uderzyć się w głowę.

– Ranisz me uczucia, dziewczyno – powiedział. – Chcesz mnie

unieszczęśliwić.

– Cabe, przestań mielić ozorem – uśmiechnęła się Martha. – Tillie,

czy pan Malone zjadł obiad?

– Nie miał dziś apetytu. Teraz śpi, zaniosę mu później kawałek

ciasta. Jest trochę zmęczony, tak samo zresztą jak wczoraj i
przedwczoraj. Ciągłe nie może się pogodzić z rzeczywistością.
Usłyszał ciężarówkę na zewnątrz i...

– Myślał, że to Jason – przerwał jej Cabe.
– Właśnie – westchnęła Tillie. – Może po drzemce poczuje się

lepiej.

– Bardzo się zmienił od czasu wypadku – powiedziała Martha.
– To prawda – odparł Cabe i szybko zmienił temat. – Zaczniemy w

końcu jeść obiad?

Holly pociągnęła go za rękaw.

– Wujku Cabe?
– Tak, kochanie?
– Wiem, że jesteś smutny, kiedy dziadek zapomina, że mój tatuś

jest w niebie, i myśli, że to ty tam jesteś. Ale może teraz, kiedy
znalazłeś swój skarb, wszystko będzie dobrze i dziadek będzie
wiedział, że ty to ty.

– Ja... – zaczął Cabe.
– To bardzo prawdopodobne – odrzekła Martha, patrząc ze

smutkiem na syna. – Co o tym myślisz, Cabe?

– Tak, to możliwe – odpowiedział. – Nie martw się, Holly,

wszystko będzie dobrze.

Pomyślał, że sytuacja nie jest rewelacyjna. Obecność Penny nie

wystarczy, aby ojciec zmienił zdanie. Cabe był nonkonformistą,
człowiekiem skłóconym z życiem i czarną owcą w rodzinie.
Natomiast ojca cechowało bardzo duże przywiązanie do swoich
poglądów. Miał zasady. Zanim dostał wylewu, w dniu pogrzebu
Jasona i Karen, powiedział, że umarł nie ten syn, który powinien. Od
tej chwili uważał, że Cabe jest Jasonem.

ROZDZIAŁ 3

Cabe Malone całe popołudnie malował altanę, którą zbudował dla

Holly w ogrodzie za domem. Ponieważ dziewczynka pomagała mu w
pracy, wszystko trwało dwa razy dłużej. Mimo tego było mu
przyjemnie, kiedy słuchał jej nieustającego szczebiotu i widział, jak
jest przejęte.

Pomimo obecności Holly, cały czas myślami wracał do Penny.

Była fascynującą kobietą. Zastanawiał się, dlaczego upierała się, że
jest Penelopą. Miał okazję przekonać się, jaka jest naprawdę: urocza,
otwarta i szczera. Kiedy ją przytulał, miał wrażenie, że dotyka anioła.

„Chociaż właściwie to nie ja miałem ją w swoich ramionach” –

pomyślał, wycierając resztki farby z ubrania po powrocie do domu.
Penny nie całowała się z Cabe’em właścicielem świetnie
prosperującej firmy budowlanej ani z Cabe’em nieudacznikiem, który
nigdy nie spełnił oczekiwań ojca. Nie śmiała się i nie płakała w
obecności Cabe’a załamanego śmiercią brata.

Ona znała Cabe’a murarza, żyjącego z ciężkiej pracy, który nosił

wytarte dżinsy i stare tenisówki. Wydało mu się to niesamowite.
Usiadł na schodach werandy i uzmysłowił sobie, że właściwie nic o
sobie nie wiedzieli, a jednak miał uczucie, jakby ją znał od dawna.
Była jego skarbem, którego zawsze podświadomie szukał.

Penny twierdziła, że jest Penelopą, przyzwoitą i pruderyjną

Penelopą, która nie miała zwyczaju płakać i nie nosiła wypłowiałych
dżinsów. Ale bez względu na to, co o sobie mówiła, wiedział, że jest
prawdziwą kobietą. Kiedy powiedział jej o swoich demonach,
potrafiła odrzucić maskę obojętności i naprawdę mu współczuć.
Pragnienie, które burzyło cały ład, nie było zwykłym pożądaniem,
jakie odczuwał dotychczas. Pragnął dawać jej rozkosz, dzielić ekstazę
intymnej miłości.

– Dziwne – zamruczał, potrząsając głową.
– Zacząłeś rozmawiać sam ze sobą? – zapytała Martha, wchodząc

na werandę. – Mogę się przyłączyć?

– Ty zawsze – odparł i wskazał jej miejsce obok siebie. – Chcesz

mi coś powiedzieć?

– Udało mi się w końcu domyć Holly. Miała na sobie tyle farby, że

mógłbyś pomalować altanę jeszcze raz. Tillie zrobiła jej parę kanapek.

Miałeś wspaniały pomysł z tą altaną, Cabe. Holly jest zachwycona.

– Wiesz przecież, że ją kocham, mamo.
– Tak, wiem – odparła Martha. – Cabe, chciałabym z tobą

porozmawiać.

– O czym?
– O tobie, twoim życiu i planach na przyszłość.
– O wszystkim naraz? – zapytał i uśmiechnął się.
– Cabe, przestań się idiotycznie uśmiechać. Przede mną nie musisz

udawać, że wszystko jest w porządku.

– Jakoś trzeba zachować pozory – odpowiedział, wzruszając

ramionami. – Ale dobrze, niech ci będzie. Co chcesz wiedzieć?

– Cabe, prowadzisz wielką firmę w Detroit. To niedobrze, że cię

tam nie ma.

– Moi ludzie doskonale radzą sobie beze mnie.
– Oboje wiemy, że twoim powołaniem jest kierowanie ludźmi.

Siedzisz tu od sześciu miesięcy, od czasu wypadku samochodowego
Jasona i Karen, i nic nie robisz.

Ostatnią rozsądną rzeczą było kupienie terenów pod nowe domy,

ale ty pracujesz tam jak zwykły robotnik. Uważam, że to nie ma
sensu.

– Mów dalej.
– Cabe, jestem ci bardzo wdzięczna, że byłeś tu po wypadku.

Byłam rozbita i nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. Ojciec jest
sparaliżowany i nie ma szans na poprawę. Jego umysł nie działa tak,
jak dawniej, i nigdy nie będzie już tym samym człowiekiem.
Pogodziłam się z tym. Tillie jest wspaniałą opiekunką i ojciec nigdzie
nie znajdzie lepszej. Poza tym wiesz, jak on kocha ten dom i nigdy
stąd nie wyjedzie. Holly dobrze idzie w szkole, a psycholog mówi, że
jej stan ciągle się poprawia.

– Wiem o tym wszystkim, mamo. Do czego właściwie zmierzasz?

– zapytał Cabe, wpatrując się w zaschniętą kroplę farby na spodniach.

– To już nie jest twoje miejsce, Cabe – powiedziała powoli.
Słowa matki wzbudziły w nim gniew.
– Co to, do cholery, ma znaczyć?! – zawołał, patrząc na nią.
– Dokładnie to, co powiedziałam. Ty nie żyjesz, ty po prostu

wegetujesz. Cabe, posłuchaj. Wiesz, że byłam w domu w dniu
pogrzebu i słyszałam te potworności, które powiedział ci ojciec. Ale
zrozum, on nie był sobą. Załamał się po stracie Jasona i Karen.

Wyładował swój ból i gniew na pierwszej napotkanej osobie. Tak
naprawdę wcale nie chciał, abyś zginął zamiast Jasona.

– Owszem, chciał – wyszeptał Cabe. – Tata nigdy nie wybaczył mi,

że nie podjąłem pracy w jego biurze adwokackim. Wiesz o tym tak
samo, jak ja. Kiedy wydałaś nas na świat, nazwał nawet firmę Malone
i synowie. Ale wyrodny syn nie chciał być marionetką. O tak, on
wiedział, co mówi. O mało nie zwariował, boja żyłem, a jego jedyna
miłość i duma właśnie została pogrzebana.

– Cabe!
– Kochałem Jasona i nigdy nie zazdrościłem mu względów, jakimi

obdarzał go ojciec. Jason poszedł w ślady ojca, bo tego chciał, mnie to
zupełnie nie interesowało, dlatego zająłem się budową domów. Nie
siedzę tutaj po to, aby ojciec dostrzegł, że nie jestem takim bydlakiem,
za jakiego mnie uważa. Nie oczekuję przeprosin ani wybaczenia, bo
do końca życia bym się ich nie doczekał.

– A więc dlaczego jesteś tutaj?
– Z powodu Holly. Jason i Karen przed śmiercią uczynili mnie jej

opiekunem. Jestem za nią odpowiedzialny. A co chcesz, żebym
zrobił? Mam wrócić do Detroit i zostawić ci na głowie wychowanie
dziecka? Czy nie masz dość własnych obowiązków?

– Chcę tylko, abyś znów żył swoim życiem – powiedziała Martha,

kładąc rękę na jego czole. – W domu mam Tillie, kobietę do
sprzątania i ogrodnika. Ta pomoc mi zupełnie wystarcza. Bycie z
Holly sprawia mi wiele radości i nie jest dla mnie ciężarem. Możesz ją
oczywiście zabrać do Detroit, masz do tego prawo, ale ona jest
szczęśliwa tutaj. Wydaje mi się, że jesteś z nami, bo masz poczucie
winy, że nie zginąłeś zamiast Jasona.

– Mamo! – krzyknął, podrywając się na nogi. – Mam już dosyć

tych bzdur.

– Bzdura? Synku – powiedziała miękko – znam cię tak samo jak

siebie. Patrzę w twoje oczy. Jest w nich ból. To oczy człowieka, który
ucieka i nie może znaleźć własnego miejsca. Tutaj nie masz już nic do
roboty. Wyjedź stąd i odszukaj swoje szczęście.

Cabe przeszedł kilka kroków i stanął tyłem do matki. Zacisnął

pięści.

– Rozzłościłam cię – rzekła Martha. – Wiedziałam, że tak będzie,

ale musiałam ci to powiedzieć. Niczego nie osiągniesz ani nie
zmienisz, żyjąc tak, jak przez ostatnie sześć miesięcy. Kocham cię i

strasznie mi przykro, że ojciec nie zaakceptował twoich planów
życiowych. Nie umiem zmienić przeszłości, ale tym bardziej proszę
cię, abyś zaczął myśleć o sobie. Cabe, rozważ to dokładnie. – Na
moment umilkła. – Teraz zostawię cię samego – dodała po chwili.

Nic nie odpowiedział. Był spięty i bolał go każdy mięsień.

Usłyszał, jak matka zamyka drzwi, ale nawet wtedy nie poruszył się.
Głos matki dźwięczał mu cały czas w uszach.

– Cholera by cię wzięła, Jason – powiedział, wpatrując się w niebo.

– Nawet nie wiesz, ile zamieszania zrobiłeś swoją śmiercią. Do licha,
Jase. Co ja właściwie mam teraz robić?

Odwrócił się i wolno poszedł w kierunku swojej ciężarówki. Po

chwili słychać było warkot zapalanego silnika. Cabe wrzucił bieg i z
piskiem opon ruszył przed siebie.

Wieczorem, około siódmej, Penny wzięła kąpiel, a potem założyła

zieloną sukienkę i czerwone rajstopy. Zeszła na dół i usiadła na
kanapie przed płonącym kominkiem. Była wyczerpana. Spakowała
rzeczy ciotki Bem i odnalazła instytucję, która zajmuje się
doręczaniem używanych rzeczy ubogim. Jutro miał przyjechać
samochód i zabrać część kartonów.

Przez cały czas myślała o Cabie. Pomimo zmęczenia czuła jakiś

dziwny rodzaj energii pulsującej w jej ciele. Nie miała ochoty oglądać
telewizji, a była zbyt przejęta, aby czytać. Nie bardzo wiedziała, jak
spędzić ten sobotni wieczór.

Gdyby była w Detroit, umówiłaby się z Tomem, młodym

prawnikiem, który robił zawrotną karierę. Przyjaźnili się ze sobą od
niedawna. Musiała odwołać ostatnie spotkanie w związku ze śmiercią
ciotki Beth. Szczerze powiedziawszy, zrobiła to bez żalu. To
spotkanie niczym nie różniłoby się od wielu innych. Tom także nie
różnił się od innych mężczyzn, z którymi się dotąd umawiała.
Inteligentny, ambitny, znakomicie sytuowany i onieśmielony pozycją
jej rodziny. Był również, co okazało się podczas pierwszego
spotkania, śmiertelnie nudny.

„Co robi w sobotni wieczór taki mężczyzna jak Cabe?” –

pomyślała. Zastanawiała się, czy gra w bilarda albo w pokera z
kolegami? Nie, nie. Sobotnie plany Cabe’a z pewnością mają związek
z jakąś kobietą i seksem. Ciekawe czy orgia odbędzie się w jej, czy też
w jego łóżku?

– Penelopo Chapman, wstydź się – powiedziała do siebie na głos. –

To nie twój interes.

Zaczęła sobie wyobrażać nagiego Cabe’a w łóżku. Mężczyzna miał

cudowne ciało. Opalona skóra wydawała się jeszcze ciemniejsza na tle
śnieżnobiałego prześcieradła. Chciała, aby położył się na niej i...

– Och, Panie! – wyszeptała, czując jak ogarnia ją pożądanie.
Przycisnęła dłonie do płonących policzków. Ta druga osoba, którą

znała jako Penny, była lubieżna i nieprzyzwoita. Nie potrafiła sobie
nawet wyobrazić, jak mogliby wyglądać wielbiciele Penelopy nago.
Nigdy nie myślała o nich w ten sposób jak o Cabie. Mężczyźni, z
którymi się spotykała, byli bardzo uprzejmi, mieli doskonale skrojone
garnitury, nienaganne maniery i grzecznie całowali na dobranoc.
Pachnieli drogą wodą kolonską i brandy. Czasami mogli się spocić
podczas gry w tenisa, ale wątpliwe, aby któryś z nich zajmował się
kiedyś ciężką pracą.

– Nudziarze – zamruczała.
Żaden z nich nie był podobny do Cabe’a. Żaden nie miał tak

niebieskich oczu, szerokich ramion, ciała umięśnionego od ciężkiej
pracy. Liczył się tylko Cabe i świadomość, że już nigdy go nie
zobaczy. Ogarnęła ją czarna rozpacz.

– Myślę, że polubiłabyś go, ciociu – powiedziała, wpatrując się w

ogień. Potem spojrzała na półkę nad kominkiem, gdzie leżała czysta i
wyprasowana chusteczka Cabe’a. Ciocia Beth z pewnością
poradziłaby jej, aby skorzystała z okazji i odwiedziła Cabe’a w
poniedziałek.

„Nic z tego” – pomyślała przygnębiona. Nie było powodu, aby tam

iść. Zapakuje chusteczkę, wypisze jego imię na papierze i zaniesie ją
tam jutro, kiedy nikogo nie będzie w domu. Wcale nie musiała znać
jego nazwiska. Wystarczyło Penny i Cabe, dwoje ludzi, którzy
spotkali się, ale nie mogli być ze sobą.

Jak to możliwe, myślała zdumiona, że parę godzin spędzonych z

Cabe’em wywarło na niej tak silne wrażenie? Dlaczego, na samo
wspomnienie jego dotyku ogarniała ją fala pożądania? Nie umiała
znaleźć odpowiedzi. Wiedziała tylko tyle, że po spotkaniu Cabe’a,
nigdy już nie będzie tą samą osobą.

Z zadumy wytrąciło ją pukanie do drzwi. Wstała z kanapy,

przekonana, że to kolejny sąsiad, który chce złożyć kondolencje. Nie
była w odpowiednim nastroju, aby go przyjąć, ale nie mogła udawać,

że nie ma jej w domu. Niechętnie poszła otworzyć drzwi.

Na progu stał Cabe.
„To chyba sen” – przemknęło jej przez myśl. To tylko wytwór jej

wyobraźni, za dużo o nim myślała.

– Witaj, Penny.
– Cabe? To naprawdę ty?
Zakłopotany włożył ręce do kieszeni.
– Nie przeszkadzam? – zapytał, nie patrząc jej w oczy. – Chciałaś

położyć się do łóżka w tych czerwonych rajstopach? Uważam, że są
cudowne – dodał z uśmiechem.

– Co takiego? – zdziwiła się. – Ależ skąd, wcale nie przeszkadzasz.

Ja tylko... Cabe, ty drżysz z zimna. Gdzie . twoja marynarka?

– Zapomniałem jej zabrać. Wyszedłem z domu, aby się przejechać

samochodem, ale chyba straciłem poczucie czasu i...

– Proszę, wejdź do środka i ogrzej się przy ogniu – przerwała mu.
– Już myślałem, że nigdy tego nie powiesz – rzekł i wszedł do

domu.

Penny zamknęła drzwi. Próbowała zapanować nad swoimi

emocjami.

Tyle myślała o ich spotkaniu, że kiedy patrzyła na Cabe’a, nie

mogła uwierzyć w jego obecność... Boże, zachowywała się jak
idiotka.

– Usiądź – zaproponowała. – Napijesz się kawy czy herbaty?
– Jeśli nie sprawi ci to kłopotu, wolałbym gorącą herbatę.
– Poczekaj, zaraz przyniosę.
– Zielona sukienka i czerwone rajstopy – powiedział, patrząc na

nią. – Wyglądasz jak gwiazdkowy prezent. – Wskazał ręką na suwak z
przodu, który czekał tylko, aby go otworzyć.

Penny nałożyła sukienkę na nagie ciało. Gdyby Cabe o tym

wiedział... Mężczyzna wpatrywał się w kobietę pożądliwym
wzrokiem, który zdawał sieją przenikać.

– Zrobię herbatę – wyszeptała drżącym głosem i wpadła na lampę.

– Przepraszam – wymamrotała speszona. – Usiądź przy kominku,
Cabe. Do zobaczenia.

Cabe o mało nie parsknął śmiechem, kiedy dziewczyna niezgrabnie

omijała niezliczone sprzęty i kartony, próbując wyjść z pokoju.
Ostrożnie przechodząc obok stolika i starego fotela, dotarł do kanapy.

Dostrzegł zdziwienie Penny na jego widok. Usiadł na miękkiej

kanapie. Prawdę powiedziawszy, sam był zaskoczony, że tu
przyjechał. Wiele godzin spędził najeżdżeniu samochodem i rozważał
każde słowo matki. Potem przestał odczuwać cokolwiek, poza
potwornym bólem głowy. Po jakimś czasie zorientował się, że
znajduje się przed jej domem.

Wyciągnął nogi i zaczął wpatrywać się w hipnotyzujące płomienie

w kominku.

Penny wyglądała nieziemsko w swojej sukience. To z pewnością

sukienka Penelopy, ale rajstopy były w stylu Penny. „Stawiam sto
dolarów – pomyślał – że pod tą sukienką nie ma bielizny. „ Czuł
dreszcze przenikające jego ciało, kiedy wyobraził sobie ją nagą.

„Malone, daj spokój” – skarcił siebie w duchu. Nie przyszedł tu

przecież, aby uwodzić Penny. A może właśnie po to? Nie, na pewno
nie. W takim razie, co u diabła tutaj robił?

– Dlaczego wróciłeś? – zapytała niespodziewanie.
– Słucham? – Cabe podskoczył na swoim miejscu i uderzył się w

nogę, przewracając przy okazji mały stolik. – Cholera, ten dom nie
jest zbyt bezpieczny! – zawołał poirytowany.

Penny podniosła stolik i postawiła na nim tacę z dwiema

filiżankami herbaty, śmietanką i herbatnikami. Usiadła obok
mężczyzny.

– Przepraszam – powiedziała. – Moje pytanie nie było zbyt

uprzejme.

– Wcale nie – odparł i podał Penny filiżankę aromatycznej herbaty.

– Było zupełnie uzasadnione. Sęk w tym, ze nie wiem, czemu
wróciłem.

– Jak to nie wiesz, jesteś pijany?
– Dlaczego zaraz pijany? – Zaprotestował. – Skąd u Penelopy te

zwariowane czerwone rajstopy?

– Znalazłam je na dnie szafy. Leżały tam całe wieki.
– A więc należą do Penny; od razu tak sobie pomyślałem.
– To dziwne, Cabe. Mówisz o Penelopie i Penny, jakby istniały

dwie różne osoby.

– Bo tak właśnie jest – odparł, patrząc na nią.
– Nie rozumiem. Czy możesz mi to wyjaśnić?
– Wyobraź sobie, że spotyka się dwoje ludzi. Przez chwilę

rozmawiają i badają każdy ruch i gest. Jest to zwykła paplanina o
filmach, książkach, o tym czym się zajmują. Potem posuwają się krok

dalej i poznają swoje poglądy, system wartości. Ale zachowują dla
siebie wiele intymnych spraw. Kiedy uznają, że nadszedł właściwy
moment, zaczynają się uzewnętrzniać. Mogą także rozstać się i
wówczas nigdy nie dowiadują się o sobie niczego istotnego. Zgadzasz
się z tym?

– Tak. – Skinęła głową.
– Z nami było zupełnie inaczej, Penny. Nie przestrzegaliśmy reguł

tej gry. Zdjęliśmy maski zaraz na początku, bo nie musieliśmy być
ostrożni i rozsądni. Byliśmy po prostu Cabe’em i Penny, nie znaliśmy
swoich nazwisk. Między nami nie było ściany, za którą można by się
ukryć. Nie było niczego, co by nas powstrzymało. To chyba nie jest
dziwne, to raczej wyjątkowe i bardzo cenne. Czy wiesz, że zdradziłem
ci to, czego nawet nie wie moja matka?

– Wiem – powiedziała miękko. – Demony, które cię prześladują.
– Tak. – Mężczyzna nagle posmutniał. Napił się herbaty. Po chwili

odstawił filiżankę na tacę i spojrzał na Penny. – Nie mogłem o tobie
zapomnieć. Mam uczucie, jakbym znał cię od dawna, mogę mówić
albo milczeć i wiem, że mnie zrozumiesz. Nie wierzę, że jesteś
Penelopą, tyjestes Penny. Kiedy cię spotkałem, płakałaś; nie mogłaś
wówczas udawać kogoś innego. To płakała Penny, wiem, że się nie
mylę.

– Ja także o tobie myślałam, Cabe – rzekła cicho. – Myślałam o

tym, jak wspaniałe było płakać i śmiać się z tobą. Przeżyłam cudowne
chwile, tak jakbym wykradła je z życia Penelopy.

– To nie koniec. Rozumiesz mnie, Penny? Pomiędzy nami jest coś

bardzo wyjątkowego. Chcesz to zlekceważyć, udawać, że nic między
nami nie zaszło?

– To wszystko jest nierealne – powiedziała, odwracając ku niemu

głowę.

– Właśnie, że jest! – krzyknął i złapał ją za ramię. – Jest piękne i

spontaniczne, nie widzisz tego? Płakałaś przy mnie i śmiałaś się.
Powiedziałem ci o moich demonach i zacząłem nawet myśleć o tym,
ze miłość można pogodzić z przyjaźnią. Z tobą to nabiera sensu.
Penny, moje życie jest bardzo skomplikowane, ale kiedy jestem z
tobą, czuję się wolny. Potrafię być sobą. Ja jestem Cabe, a ty Penny,
nic poza tym się nie liczy.

– Och, Cabe! – Łzy napłynęły jej do oczu. – Rozumiem. Kiedy

jesteśmy razem, istnieje tylko Penny. To takie cudowne uczucie, ale...

– Nie – przerwał, kładąc jej palec na ustach. – W tym naprawdę nie

ma nic złego. Szukasz dziury w całym, Penny. To bez sensu. Ludzie
poświęcają wiele lat, aby zbudować taki związek, który my
otrzymaliśmy w prezencie. Proszę cię, daj nam szansę.

Dotknął ustami jej warg w leciutkim, pełnym oddania pocałunku,

aż Penny poczuła, że brakuje jej tchu. Zamknęła oczy i wtuliła się w
jego ramiona. Pieścił językiem usta dziewczyny. Dreszcz podniecenia
przebiegi ją od stóp do głowy.

– Och, Cabe, całuj mnie! – szeptała.
Przycisnął ją mocno i przywarł wargami do jej ust. Jego język

wsunął się między słodkie wargi. Nie przerywając pocałunku,
mężczyzna położył się na kanapie, przykrywając Penny swoim
ciałem. Jedną ręką głaskał brzuch i piersi, czując wspaniałe kształty
pod cienką tkaniną.

– Boże, jesteś wspaniała. – Silnym ruchem przycisnął kobietę do

swych bioder. Chciał, aby wiedziała, jak jej pragnie. – Czujesz? –
zapytał. – Tak właśnie na mnie działasz, tak bardzo cię chcę.

Jedyną odpowiedzią, na jaką mogła się zdobyć, był cichy jęk.
– Nie obawiaj się mnie, Penny, nigdy. Nie będziemy się kochać,

dopóki nie upewnisz się, że jesteś gotowa. Nie chcę cię przestraszyć.
Och, Penny! Twoje oczy są niesamowite; głębokie i czarne i mówią
mi o tak wielu sprawach. Jesteś prześliczna, moja słodka Penny. Jesteś
moim skarbem.

Znowu rozkoszował się jej ustami, a Penny jęczała, przepełniona

gorącym pożądaniem. Objęła go jeszcze mocniej, pragnęła poczuć żar
i siłę jego potężnego ciała. Rozszalała namiętność Cabe’a
powodowała, że Penny czuła olbrzymią, wszechogarniającą radość, iż
jest kobietą. Nie liczyło się nic oprócz niego i tego, co wspólnie
przeżywali.

Ich miłość była wielka i czysta. Penny nie musiała się niczego

obawiać.

– Nie chcę zrobić ci krzywdy – wyszeptał Cabe, głaszcząc jej

piersi. – Przysięgam, chcę jedynie dotykać twojego ciała.

– Tak – powiedziała cichutko.
Pomyślała, że być może ulega mu za szybko, ale nic nie mogła na

to poradzić. To był Cabe. Ona i Cabe nie przestrzegali żadnych reguł.
Od początku kreowali własny świat, tak jak powiedział mężczyzna:
piękny i spontaniczny.

Rozpiął suwak jej sukienki i rozchylił materiał. Patrzył pełen

zachwytu na jej pełne piersi.

– Są piękne – zamruczał. – Och, Penny! – jęknął i pochylił głowę;

ostrożnie wziął do ust jeden sutek. Ssał go łagodnie przez chwilę, a
ona mruczała podniecona. Rumieńce pojawiły się na jej twarzy.
Zamknęła oczy, aby rozkoszować się nowym doznaniem, które
wypełniło jej umysł.

Począł pieścić drugą pierś, a dziewczyna głaskała jego gęste włosy.

Cabe czuł przenikającą rozkosz. Chciał jak najszybciej rozładować
napięcie. Po chwili przestał ją pieścić i ukrył twarz we włosach Penny.

– Cabe? – niepewnie wypowiedziała jego imię.
– W porządku – powiedział ze wzruszeniem. Drżącą ręką przykrył

jej piersi sukienką. Oddychał nerwowo; uniósł głowę i spojrzał na nią.
– Daj mi jeszcze minutę, potem sobie pójdę.

– Nie, nie chcę, abyś odchodził. Dobrze mi z tobą.
– Możesz mi wierzyć, że mnie jest także dobrze z tobą. Ale za

chwilę mógłbym stracić panowanie nad sobą. Muszę przerwać
pieszczoty właśnie w tym momencie.

Penelopa oburzyła się. W tej chwili nie była Penelopą, a szaloną

Penny. Nie chciała, aby odchodził.

– Pragnę cię, Cabe – wyszeptała. – Chcę się z tobą kochać.
Mężczyzna wstał z kanapy, ominął stolik i oparł się o kominek,

wpatrując w ogień. Ona również się podniosła, zakrywając piersi
sukienką, i patrzyła zachwycona na jego umięśnione ciało.

– Skąd mam wiedzieć, czy nie będziesz tego później żałowała? Nie

chcę, żebyś myślała, że cię uwodzę. Nie wytrzymałbym tego, Penny.
Kiedy jestem z tobą, czuję się bezpiecznie. Nie chcę tego zniszczyć.
Mam wrażenie, że odkąd cię ujrzałem, minęły całe wieki. Nie chcę cię
utracić. Teraz bym tego nie przeżył.

Podeszła do niego i przytuliła się. Przez chwilę przypatrywali się

sobie uważnie.

– Jadłaś kolację? – zapytał.
– Będziemy teraz mówić o kolacji?
– Tak. Uważam, że to miły, a przede wszystkim bezpieczny temat.

– Uśmiechnął się. – Wolę myśleć o jedzeniu. Przebierz się, jeśli masz
ochotę, pójdziemy na hamburgera z frytkami.

Penny była najwyraźniej zaskoczona.
– Czasami trudno z tobą wytrzymać. W jednej sekundzie jesteśmy

w łóżku, a w następnej idziemy do miasta, by kupić hamburgery.

– Zaufaj mi, dobrze? – Pogłaskał ją czule po policzku.
– Ja ci ufam, Cabe.
– Świetnie, w takim razie włóż swoje dżinsy.
– W porządku – odrzekła śmiejąc się. – Wiesz, nigdy nie

wychodziłam do miasta w dżinsach i nie jadłam hamburgera.

– Trzymaj się mnie, dziecinko, a nauczę cię wielu pożytecznych

rzeczy – powiedział, mrużąc po łobuzersku oko.

– Będę ci wielce zobowiązana – odparła z ironią i ruszyła w

kierunku schodów.

Bar, do którego weszli, znajdował się na przedmieściu. Panował

tam tłok i hałas, czuć było silny zapach smażonych frytek. Grupki
rozbawionych mężczyzn głośno pozdrawiały Cabe’a. Chcieli, aby
zakochani przyłączyli się do nich. Głównie chodziło im o Penny, ale
Malone lekceważył ich zaproszenia i poprowadził dziewczynę w głąb
sali.

– W tamtym kącie stoi jeden stół, przy którym nie połamali jeszcze

ławek – poinformował.

Penny usiadła na twardej, pomalowanej na czerwono ławce.
– Cabe, kochanie, co zamawiasz?! – krzyknęła potężna kobieta,

która wychyliła się zza kontuaru.

– Hamburgery, frytki i colę dla dwóch osób. Jak się miewasz

ślicznotko?

– Ciągle czekam, kiedy się ze mną ożenisz, skarbie.
– Nic z tego, Georgia. Już nie jestem wolny. – Spojrzał na

barmankę i usiadł naprzeciwko Penny.

Dziewczyna wpatrywała się w napisy na drewnianym blacie stołu.
– Co robisz?
– Czytam. Na tym stole zapisane są dzieje wielu ludzi. Patrz, Cabe,

ktoś wyrył inicjały B. T. i P. H. , a obok D. W. i K. D. Ciekawa
jestem, czy oni dalej są razem.

– Hm, poczekaj, niech się zastanowię! – powiedział, przyglądając

się pociętym deskom. – Oho, mam, V. P i L. T. To inicjały Vicky i
Larry. Po skończeniu liceum zamieszkali razem, a potem wzięli ślub.
Mają sześcioro dzieci.

– Doprawdy?
Uśmiechnął się, kiedy zobaczył, jak błyszczą jej oczy.
– Rzadko pewnie bywasz w takich lokalach, prawda? Fakt, że to

spelunka, ale można tu nieźle zjeść.

– Fascynują mnie ci ludzie. Posłuchaj, jak się śmieją. To

prawdziwy śmiech, a nie przylepione sztuczne uśmiechy, jakimi
obdarowują się goście na przyjęciach. I jest jeszcze coś.

– Co takiego?
– Ich ubrania. Nie wiesz, co to znaczy, oglądać wyłącznie

mężczyzn w nieskazitelnie czystych i odprasowanych garniturach za
kilkaset dolarów. O wiele bardziej wolę ludzi noszących dżinsy, niż
wymuskanych nudziarzy, ględzących wciąż o interesach.

„No tak” – pomyślał Cabe. Miał właśnie taki garnitur, o jakim

mówiła Penny. W Detroit był ważną personą, zajmował się przede
wszystkim interesami. Ale Penny o tym nie musi wiedzieć. Jeszcze
nie teraz. Na razie był zwykłym murarzem i miał na imię Cabe.

Do stołu podeszła Georgia i postawiła na nim dwa talerze.
– Uwaga, gorące – poinformowała. – Potem przyniosę wam po

kawałku szarlotki. Uważaj na swojego chłopa, śliczna. – Zrobiła oko
do Penny. – On ma wilczy apetyt Chyba wiesz, o co mi chodzi.

Penny zarumieniła się, a Cabe wybuchnął śmiechem.
– Barmanka ma chyba ze dwieście lat – powiedział później. –

Kupowałem u niej hamburgery i frytki, kiedy chodziłem do szkoły.

– Co również działo się dwieście lat temu – odparła Penny śmiejąc

się.

Z wielkim zainteresowaniem przyglądała się swojemu

hamburgerowi, po czym przechyliła się w stronę Cabe’a.

– Cabe, jesteś świadkiem wyjątkowego wydarzenia.
– Czyżby?
– Tak. Otóż ja, Penny, za chwilę po raz pierwszy w życiu poleję

hamburgera ketchupem. Patrz uważnie, co się będzie działo.

– Jestem skoncentrowany, możesz zaczynać.
Z wielką uwagą i dostojeństwem Penny dekorowała ketchupem

hamburgera. Cabe obserwował to zdarzenie rozbawiony.

Pomyślał, że naprawdę miała coś w sobie. Była pełna entuzjazmu

do świata, który dopiero co odkryła. Czuł się wspaniałe. Byli razem i
niczego więcej nie potrzebowali do szczęścia.

Po kolacji odwiózł Penny do domu ciotki Beth. W ciężarówce

próbowali naśladować głosy dobiegające z radia. Wydzierali się
wniebogłosy, potwornie fałszując i śmiejąc się do łez. Kiedy Penny
przypomniała sobie o prawach pasażera ciężarówki, przytuliła się do

niego, a on czule ją pocałował.

– Tu się pożegnamy – powiedział, kiedy otworzyła drzwi do domu.
– Naprawdę nie chcesz wejść? – zapytała zdziwiona.
– Jeśli dalej będziemy kontynuować to, co udało nam się przerwać

parę godzin temu, to skończy się na tym, że wyjdę stąd o świcie. Nie
śpieszmy się, dobrze? Nie chcę, aby coś między nami się popsuło.
Rozumiesz?

– Tak – odparła. – Cabe, dziękuję ci za hamburgera, Georgię... To

był wspaniały wieczór, nigdy go nie zapomnę.

– Muszę przyznać, że jesteś niezrównana w wyciskaniu ketchupu –

oznajmił uroczyście.

– Też tak uważam – odpowiedziała z dumą.
– Och, Penny! – wyszeptał i przytulił ją do siebie. – To ja dziękuję

tobie. Ofiarowałaś mi tak wiele. – Pocałował Penny w czoło. – To
musi nam wystarczyć. Dobranoc, zobaczymy się jutro.

– Dobranoc.
– Idź, słodka. Chcę odejść stąd, wiedząc, że jesteś bezpieczna w

domu. Pośpiesz się, bo za chwilę zamarznę na śmierć.

– Do zobaczenia – powiedziała i weszła do środka, zamykając za

sobą drzwi.

Cabe skulił się z zimna i przez dłuższy czas wpatrywał się w

zamknięte drzwi. Potem odwrócił się i zamyślony wolno poszedł w
kierunku ciężarówki.

– Cabe! – krzyknęła Penny. – Jeśli jeszcze raz oblejesz mnie wodą,

to tak ci przyłożę, że zapamiętasz na zawsze. I nie przepraszaj mnie co
chwilę, bo nie dam się na to nabrać.

Mężczyzna roześmiał się.
– No wiesz, nie każdemu pozwalam myć moją ciężarówkę.

Powinnaś być dumna.

– Nie jestem dumna tylko mokra.
Malone podszedł do dziewczyny. Wpatrywał się pożądliwie w jej

piersi, które wyraźnie odznaczały się pod mokrym podkoszulkiem.
Wziął ukochaną w ramiona.

– Wyglądasz seksownie – powiedział. – Podniecasz mnie.

Ciekawe, jak teraz smakujesz. Muszę to sprawdzić. Jesteś słodka –
stwierdził po długim pocałunku.

– Co ty powiesz? – zamruczała zadowolona.

– Dalej, do roboty! – zawołał, popędzając Penny. – Powiadam ci,

to wspaniały wóz. Każdy chłopak z brygady chciałby go mieć. A więc
nie marudź, kochanie, nie płacę ci za lenistwo.

– Rozkaz! – odparła śmiejąc się.
Wyciągnęła z wiadra namoczoną gąbkę i zaczęła mocno szorować

drzwi.

– Delikatnie – upomniał Cabe. – Pieść ciężarówkę niczym

kochanka.

– Przestań, na miłość boską!
– Wiem, co mówię. Pewnego dnia docenisz zalety tego wozu.
„Pewnego dnia” – zamyśliła się Penny. To słowo odnosiło się do

przyszłości, to znaczy stwarzało im jakąś perspektywę. Ale wkrótce,
kiedy wróci do Detroit, znowu pochłonie ją świat Penelopy.
Zastanawiała się, co wtedy będzie.

Teraz była w Meadow View. Istnieje tylko Penny i Cabe, ich

śmiech, słowa, uściski i pocałunki.

Poprzedniego dnia przyjechał do niej z koszykiem pełnym

rozmaitych pyszności i wybrali się na prawdziwy piknik. Rozłożyli na
szczycie wzgórza koc, a potem jedli pieczonego kurczaka, sałatki z
owoców i warzyw oraz czekoladowe ciasteczka. Cabe opisywał
obrazy, które widział pośród kłębiących się chmur. Potem oboje
położyli się obok siebie i fantastycznym kształtom na niebie nadawali
imiona królów, księżniczek, elfów i zaklętych zwierząt. Cieszyli się,
że mogą być razem. Byli sobą oczarowani i czuli, że czas płynie
beztrosko.

Cabe pożegnał Penny na ganku, przed frontowymi drzwiami.

Dzisiaj zaproponował, aby pomogła mu umyć ciężarówkę, na co
przystała z ochotą. Uczucie do mężczyzny rosło z każdą chwilą.
Ilekroć pomyślała o nim lub dostrzegła jak patrzył w jej kierunku,
ogarniało ją dziwne ciepło. Było też inne uczucie, które pulsowało
gdzieś w głębi ciała. Było to pragnienie, aby się z nim kochać i dzielić
najintymniejsze chwile.

– Hej! – krzyknął nagle, wyrywając ją z zamyślenia. – Do ciebie

mówię. Nie płacę ci za stanie i gapienie się w niebo.

Gąbka, z której ciekła woda, wylądowała na nosie ukochanego.

Penny śmiała się do rozpuku. Cabe pocałował kobietę i obiecał, że
przyjedzie po obiedzie.

– Do zobaczenia! – zawołała, kiedy odjeżdżał. Resztę dnia spędziła

na porządkowaniu i pakowaniu rzeczy ciotki Beth. Ganek przed
frontowymi drzwiami był zastawiony pudłami przeznaczonymi dla
opieki społecznej. Po długiej kąpieli ubrała się w sukienkę i założyła
czerwone rajstopy. Na kolację zjadła zupę i grzanki z serem.
Następnie ułożyła się wygodnie na kanapie na wprost kominka i
czekała na Cabe’a. Zapukał do drzwi piętnaście po siódmej.

Otworzyła mu i cofnęła się, aby mógł wejść do środka.
– Witaj, Cabe.
– Oho! – powiedział, ściągając marynarkę. – Znowu widzę

gwiazdkowy prezent. Kocham prezenty.

– Chodzi zapewne o rajstopy?
– Zgadza się – odparł, biorąc ją w ramiona. Pocałował Penny

namiętnie. Bez najmniejszego wysiłku wziął ją na ręce i zaniósł do
pokoju. Obsypywał ją pocałunkami, przerywając tylko po to, aby
nabrać tchu. Usiedli na kanapie. Powoli rozsuwał zamek sukienki.
Kiedy dotknął jej piersi, dziewczyna jęknęła z rozkoszy.

Czuła ogromne pożądanie. Wiedziała, że Cabe również jest

podniecony. Cieszyła się, że on pragnie jej tak samo, jak ona jego.

Nagle odsunął się od niej.
– Cholera! – powiedział przytłumionym głosem. – Wybacz mi.

Zacząłem cię całować, a potem...

– Cabe – przerwała mu. – Pragnę cię. Chcę się z tobą kochać.
– Penny, dobrze wiesz jaką mam ochotę, ale muszę być pewien, że

nadszedł właściwy czas i nie będziesz tego później żałować.

– Cabe, czy nie widzisz, że to dla ciebie taka jestem? Chcę być

twoją słodką Penny. Tylko twoją. Kiedy jesteśmy we dwoje, nic
innego nie ma znaczenia. Kochaj mnie. Przyrzekam ci, że nie będę
tego żałowała. – Uśmiechnęła się do niego zalotnie.

– Nie jestem tego tak bardzo pewien – odparł. – Ale wiem na

pewno, że mam na ciebie straszną ochotę.

– A ja na ciebie.
Ześliznęła się z jego kolan i wyciągnęła do niego rękę.
– Chodź ze mną, Cabe.
Poprowadziła go po schodach na górę, a potem do sypialni.

Odeszła na bok i zdjęła rajstopy. Następnie rozpięła do końca suwak
sukienki. Stanęła przed nim naga. Mężczyzna wstrzymał oddech,
patrząc na nią.

– Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem –

wyszeptał zachwycony.

Ściągnął podkoszulek i rzucił go na podłogę. Kiedy zabierał się do

ściągania spodni, Penny powstrzymała go.

– Nie, zaczekaj! – zawołała.
Podeszła i delikatnie położyła swe dłonie na opalonej, muskularnej

klatce piersiowej mężczyzny.

– Och, Cabe, to ty jesteś najpiękniejszy!
Przesunęła palcami po barkach, po ramionach i na koniec wróciła

do potężnego torsu. Pośród gęstych włosów na piersiach odnalazła
sutki i czuła, jak naprężają się pod wpływem pieszczot.

– Nie chcę, abyś myślała, że cię popędzam, Penny. Twoje ręce są

wspaniałe, ale nie wiem, czy długo to wytrzymam.

– Dobrze, Cabe.
Podeszła do łóżka i ściągnęła kołdrę, a potem znowu przytuliła się

do Cabe’a. Uniósł ją lekko i położył na białym, chłodnym
prześcieradle. Kiedy zdejmował resztę swego ubrania, dostrzegł, że
ona spogląda na niego ciekawie. Uśmiechnęła się i rozłożyła ramiona,
gotowa go przyjąć. Przykrył ją swoim ciałem.

– Chcę ci dać wszystko, skarbie. Chcę dać ci szczęście i rozkosz.
– Wiem, że tak będzie, kochany.
– Nawet nie domyślasz się, jak mi na tym zależy. Nigdy jeszcze tak

się nie czułem. Jestem spięty i nie wiem...

– Cabe, pocałuj mnie...
Całował i pieścił, aż dziewczyna zaczęła krzyczeć, aby

powstrzymał gorące pożądanie. Jego usta składały hołd zmysłowej
kobiecości. Kiedy całował piersi, rękoma dotykał nagich ud.

– Chyba naprawdę mnie pragniesz – zamruczał.
– Naprawdę, Cabe. Tak bardzo chcę tego.
Ale ciągle się powstrzymywał, doprowadzając ją do szaleństwa

swoimi wyszukanymi pieszczotami. W końcu bezsilnie położyła
głowę na poduszce. Oddech mężczyzny stał się chrapliwy, mięśnie
dygotały z emocji.

– Cabe!
Ten okrzyk sprawił, że przestał się kontrolować. Rozsunął jej uda.
– To dla ciebie – wyszeptała. – Chcę dać to tylko tobie. Wszedł w

nią... Nagle spojrzał na Penny ze zdumieniem.

– Penny, czemu mi nie powiedziałaś, że jesteś dziewicą? Zamiast

odpowiedzi przycisnęła obiema rękami jego pośladki, naprężyła uda i

uniosła biodra.

– Kochaj mnie, Cabe.
– Nie... mogę... się... już... powstrzymać...
Zaczął wykonywać zdecydowane ruchy, tłumiąc jej szloch i ból

pocałunkami. Ciała zaczęły tańczyć w tym samym rytmie. Penny
nagle znalazła się w świecie cudów, który przekraczał jej
dotychczasowe wyobrażenie. Przedtem zastanawiała się, czym
mogłaby być chwila taka, jak ta. Kiedy Cabe w nią wszedł, czuła
podniecenie w każdej części ciała. Nie zdawała sobie sprawy, co mu
daje. Kiedy dostosowała się do rytmu kochanka, zorientowała się, że
odchodzi z realnego świata. Znajdowała się gdzieś między fantazją a
teraźniejszością.

– Cabe. Och, Cabe, przytul mnie!
– Jestem tu, nie bój się.
W jednej sekundzie poczuła, jak każdy kawałek ciała rozpada się

na miliony jeszcze mniejszych części. Miała wrażenie, że kolorowe
światełka błyszczą w jej ciele.

– Penny! – krzyknął Cabe. Podniósł głowę i wyprężył się.
Powoli powracała do rzeczywistości. Nigdy nie była tak

szczęśliwa.

Cabe podniósł się i zerknął na zarumienioną twarz ukochanej.

Nagle jęknął i zamknął powieki.

– Dobry Boże – wyszeptał. – Co ja najlepszego zrobiłem?

ROZDZIAŁ 4

Kiedy Cabe odsunął się od niej, Penny przez moment miała wizję,

że jest kryształowym naczyniem, które znajduje się na krawędzi
urwistej skały. Wiedziała, że jeśli naczynie przechyli się, to spadnie i
rozbije się na tysiące kawałków i zniknie... na zawsze.

– Cabe? – wyszeptała drżącym głosem.
Spojrzał na nią czule, a ona dostrzegła ból w jego oczach i

zmarszczkę między brwiami.

– Dlaczego? – zapytał przejęty. – Dlaczego mi nie powiedziałaś?

Czekałaś tak długo... Nie zasłużyłem na to, Penny. Nie mam nic, co
mógłbym ci dać w zamian.

Uśmiechnęła się szczęśliwa.
– Niczego nie żałuję, Cabe. Przecież ci to obiecałam. To było

piękne, cudowne. Dałeś mi siebie. Byliśmy razem, tylko ja i ty,
dokładnie tak, jak miało być.

– Ale... ale co z Penelopą? Wysłuchaj mnie, Penny. Od pierwszego

naszego spotkania znaleźliśmy się w bajkowym świecie. Był
wyjątkowy, pełen spokoju, serdeczności i bliskości. Trudno mi dobrać
słowa, aby go opisać, oddać piękno tego wszystkiego.

– Wiem, co czujesz, Cabe.
– Nie chce mi się wierzyć, że przeszedłem przez to piekło –

ciągnął, kręcąc głową. – Zdaje mi się, że uciekałem od wszystkiego,
czemu powinienem stawić czoła już dawno. A wtedy spotkałem
ciebie. Ty również uciekałaś.

Kiedy byliśmy razem, to wszystko nabierało sensu. Penny i Cabe,

ludzie bez przeszłości, po prostu my.

– I dalej tak jest powiedziała cicho.
– Nie – zaprzeczył. Położył się i zamknął oczy. – Nie, to już

koniec. Ty jesteś Penelopa. Kochałaś się z mężczyzną, którego ledwie
znałaś. Dotąd byłaś dziewicą, co świadczy o tym, że prowadziłaś
bardzo wstrzemięźliwe życie. Rzeczywiście, ze mną była Penny, ale
to Penelopa poniesie konsekwencje. Niech to szlag trafi! Naprawdę
żałuję tego, co się stało.

Penny usiadła na łóżku i otuliła się prześcieradłem.
– Nie mam zamiaru słuchać tego, że jest ci przykro – odparła.
– Do jasnej cholery! Usiadł i popatrzył jej w oczy.

– Oprzytomnij. Spójrz jakie są fakty. Kim ty właściwie jesteś?
– Jestem Penny.
– Nie, ty nazywasz się Penelopa! Ale Penelopa jak? Przedstaw się

teraz facetowi, którego znasz od kilku dni, a już leżysz z nim naga w
łóżku.

– Przestań!
– To moja wina. Jestem odpowiedzialny za to, co się stało, – To

była również moja decyzja, Cabe – stwierdziła.

– Nie, to wina Penny i mojego pośpiechu. Do Ucha! Przecież

praktycznie zmusiłem cię, abyś została moją słodką Penny, bo tak
strasznie cię pragnąłem. A teraz wszystko skończone. Prysnęła
mydlana bańka, ale muszę wiedzieć, czy Penelopa poradzi sobie z
tym, co się stało z mojej winy. Kim ty jesteś?

– Penny! – krzyknęła.
– Nie. – Ujął ją za ramię i delikatnie nim potrząsnął. – Ty jesteś

Penelopa. Chcę poznać twoje nazwisko.

Łzy spłynęły po jej policzkach.
– Penelopa Fitzsimmons-Chapman! – wrzasnęła. – Zastępca

prezesa konsorcjum bankowego Chapman and Chapman w Detroit.
Mój ojciec ma na imię Harold.

– Harold Chapman? – powtórzył w osłupieniu. – Harold Chapman!

Ty jesteś córką tego. geniusza i multimikonera? Jego zdjęcie było na
okładce Time‘a, a wywiad w Good Morning, America. On...

– Cabe, wiem, kim jest mój ojciec przerwała, patrząc na niego

uważnie.

– No tak, rzeczywiście – powiedział i potrząsnął głową. – O rany...
Pomyślała, że teraz wszystko się zawali. Zawsze tak się kończyło.

Kiedy tylko chłopcy dowiadywali się, kto jest jej ojcem, tracili
pewność siebie i szybko znikali z horyzontu. Na wszelki wypadek
traktowali Penny jak królewnę, aby nie narazić się na gniew króla. On
także był najwyraźniej zaskoczony. Ten Cabe, który tak wiele dla niej
znaczył, zachowywał się dokładnie w ten sam sposób, jak reszta
wielbicieli. Tak bardzo chciała, żeby nie był taki!

– W porządku – rzekł nagle. – Uspokój się, dobrze? Wyciągnął się

na łóżku i zachęcająco poklepał miejsce obok siebie.

– Chodź do mnie.
– Co takiego?
– Połóż się obok, proszę.

Wahała się jeszcze przez chwilę, ale kiedy wyciągnął do niej rękę,

przytuliła się i położyła głowę na jego ramieniu. Objął ją i delikatnie
pogłaskał po plecach.

– Kiedy zdecydowałaś się uciec od tego zgiełku? Nie miałaś

wielkiego wyboru, prawda? – zapytał cudzym głosem, całując czoło
Penny. – Zaczynam pojmować, kim była Penelopa. Nic dziwnego, że
byłaś... Chciałem powiedzieć, że rozumiem, dlaczego nie miałaś wielu
prawdziwych przyjaciół ani kochanka. Facet, który zaczynał poważnie
o tobie myśleć, musiał liczyć się z możliwością wypadku
samochodowego albo z przypadkowym utonięciem w Detroit River.

– Coś w tym rodzaju – odparła Penny. – Mój ojciec nie jest

okrutny, ale jego władza sięga daleko. Z każdym mężczyzną, z którym
mnie widziano, przeprowadzano małe dochodzenie. Niektórzy okazali
się łowcami posagów. Inni natomiast, mimo że wydawali się uczciwi,
nie byli w stanie sprostać wymaganiom ojca.

– Nigdy się nie zbuntowałaś?
– Nawet nie próbowałam. Ojciec całe życie chciał mieć syna, a

urodziła mu się córka. Starałam się go zadowolić. W szkole byłam
prymusem, aby udowodnić, że jestem tak samo inteligentna, jak syn, o
którym marzył. Zaczął mnie akceptować, potem wtajemniczył mnie w
strukturę imperium Chapmanów. Stałam się jego częścią. Nie
zadawałam zbędnych pytań, robiłam to, czego ode mnie wymagał.

– Czy przez te wszystkie lata byłaś szczęśliwa?
– Chyba tak, nie wiem. Dopiero w ostatnim czasie poczułam się

jak w pułapce bez możliwości ucieczki. Tak jakbym traciła część
życia. Starałam się tłumić te uczucia, aby nie rujnować planów ojca.
Kiedy umarła ciocia Beth, przyjazd do Meadow był czymś w rodzaju
ucieczki. A potem spotkałam ciebie. Polubiłeś mnie, tę zwariowaną
Penny. Nie masz pojęcia, jakie to dla mnie ważne, że zaakceptowałeś
mnie taką, jaką mnie poznałeś. Nie mogę teraz cię utracić i świata,
który stworzyliśmy wspólnie. Zbyt długo na to czekałam.

– Rozumiem – powiedział, głaszcząc jej włosy. – Naprawdę.
– Myślę, że rozumiesz. – Odwróciła się, aby zobaczyć twarz

Cabe’a. – Och, nie mów, że jest ci przykro z powodu tego, co zaszło
między nami! Wiem, że to koniec, ale proszę, nie niszcz tych kilku
chwil, jakie razem spędziliśmy. Pozwól mi się tym cieszyć.

– Koniec? Nic się nie skończyło – rzekł stanowczym głosem. –

Teraz widzę wszystko w zupełnie innym świetle. Czy sądzisz, że

zamierzam w tej chwili ubrać się i wyjść? Myślisz, że mógłbym
zniknąć z twojego życia na zawsze?

– Tak właśnie myślę. Jestem Penelopą Chapman – odparła. – A nie

twoją słodką Penny. Sam mówiłeś, że czas spojrzeć prawdzie w oczy.
Nie ma już Penny.

– Penny – oznajmił, całując ją w usta – leży teraz w moich

ramionach. Moja Penny. Nie oddam cię bez walki.

Spojrzała na niego zdziwiona.
– Co takiego?
– Dokładnie to, co słyszałaś. Nasz związek jest wyjątkowy. Serce i

dusza należą do Penny. Ty jesteś moją cudowną Penny, prawda?

– Ja... ja nie wiem.
Ręką dotknął miękkich piersi kobiety; głaskał brodawkę, aż

stwardniała.

– Powiedz mi – odezwał się, całując drugą pierś. – Powiedz, kim

naprawdę chcesz być? – Jego język zostawiał wilgotne ślady wokół
piersi. – Powiedz. Muszę to wiedzieć.

– Ja... Ach! – jęknęła, czując, jak zaczyna w niej płonąć ogień

pożądania. – Jestem tylko twoją Penny. Dobrze wiesz, kim chcę być, i
zawsze bądź tego pewien. Ale to niemożliwe. Ja...

– Ciii – wyszeptał. – Nie zamierzam tak po prostu cię zostawić.

Jestem dość silny, aby zabić wszystkie upiory i demony, jakie dotąd
mnie męczyły, teraz mam cel. Ty jesteś wszystkim. Przez ostatnie
sześć miesięcy nie robiłem nic, poza umartwianiem się i
przepraszaniem wszystkich, że żyję. Ale dosyć tego. Zmieniłaś bieg
mojego życia. Mamy wielką szansę, Penny. Możemy nie być razem,
jeśli tak zdecydujemy. Ale jeśli postanowimy, aby to nadal trwało,
nikt nam nie przeszkodzi.

– Och, Cabe! To brzmi fantastycznie, ale nie masz pojęcia, czego

się podejmujesz.

– Ufasz mi?
– Oczywiście, że ci ufam.
– To damy sobie radę, moje śliczne kochanie.
Pocałował ją, a ona w odpowiedzi zrobiła to samo. Pieścił

delikatne ciało Penny, zaś ona głaskała muskularne ramiona
kochanka. Wspaniałe przeżycia unosiły się gdzieś w powietrzu.
Zapomnieli, kim są i gdzie są. Całowali się, pieścili i obejmowali, aż
do bólu i utraty tchu. A potem stali się jednością, ich ciała i zmysły

połączyły się. Odnaleźli swój utracony raj.

Leżeli później szczęśliwi i zaspokojeni. Penny ziewnęła.
– Idziemy spać – powiedział mężczyzna, całując ukochaną na

dobranoc.

– Dziękuję, Cabe wymamrotała. – Dziękuj cza wszystko.
Obejmował ją do momentu, kiedy upewnił się, że zasnęła. Zgasił

światło.

– Cabe?
– Myślałem, że już śpisz.
– Prawie spałam, ale nagłe dotarło do mnie, że ciągle nie znam

twojego nazwiska.

Zaśmiał się cicho.
– Malone. Teraz zaśniesz?
– Malone. Cabe Malone. Podoba mi się. Dobranoc.
– Dobranoc, kochanie – odpowiedział.
Znów igrał z ogniem. Harold Chapman był jednym z

najbogatszych i najbardziej wpływowych ludzi w kraju. Takie płotki
jak Cabe pożerał na śniadanie. Był naprawdę groźny dla kogoś, kto
zdecydował się zagrać mu na nosie. Ale tym razem nie miał nic do
gadania. Skoro postanowili z Petmy, że będą razem, to nawet Harold
im nie przeszkodzi.

„A jeśli przeszkodzi?” – pomyślał, i nerwowo przełknął ślinę. Był

ciekawy, jak zachowa się Harold Champan, kiedy Cabe wejdzie do
biura i oświadczy, że spał z jego córką. Potem powie, że całkiem
możliwe, iż Penny urodzi wnuka, bo w ogóle nie pomyśleli, aby jakoś
się zabezpieczyć. Malone przez moment wyobraził sobie, jak wpada
do Detroit River z nogami w betonowych butach. Musiał jak
najszybciej wymyślić jakieś rozważanie, bo inaczej wszystko
zakończy się bardzo źle i bardzo szybko.

Z drugiej strony, istniał cień nadziei na to, że Harold Chapman

przejrzy wreszcie na oczy i zrozumie, że ma mniejszy wpływ na
córkę, niż niegdyś. Teraz Penny należała do Cabe

1

a.

Pocałował dziewczynę i zamknął oczy. „Zapobieganie ciąży?” –

zastanowił się. Nigdy o to nie dbał, ale teraz będzie musiał o tym
pomyśleć. Zbyt wiele znaczyła w jego życiu, by mógł zrobić jej
krzywdę. Przez sześć miesięcy był zrozpaczony, ale dzięki Penny
znów zaczął żyć. Była rzeczywiście wyjątkowa. I należała tylko do
niego.

Poprawił kołdrę, po czym ułożył się na prawym boku i zasnął.

***

Penny obudziła się i chciała spojrzeć na ukochanego, ale miejsce

obok było puste. Zegar wskazywał kwadrans po dziewiątej. Cabe
wyszedł. Dostrzegła po chwili kartkę papieru leżącą na stoliku.
Odrzuciła kołdrę i nie zważając na ból mięśni, przebiegła przez pokój.

Na kartce odnalazła wiadomość:

Penny, przyjdę po ciebie o szóstej wieczorem. Włóż dżinsy. W nocy

jesteś równie piękna, jak w dzień.

CM.

Westchnęła i usiadła na łóżku. „To nie był sen” – pomyślała z

radością. Rzeczywiście kochała się z mężczyzną. Cabe Malone stał się
jej kochankiem. Niczego nie żałowała, wręcz przeciwnie – była
szczęśliwa.

Nagle uprzytomniła sobie, że Cabe był tylko murarzem. Ojciec nie

będzie zachwycony takim partnerem ani tym, co się stało ubiegłej
nocy. Ogarnął ją lęk. Nie, nie było mowy o żadnych gangsterskich
metodach, ale raczej o piętrzeniu przeszkód w pracy. Również tam,
gdzie Malone by się pojawił, odczuwałby, że nie wolno tak
postępować z córką Chapmanów.

Podjęła decyzję, ojciec nie może dowiedzieć się o Cabie. Tylko w

ten sposób zyskają czas, aby przekonać się, co naprawdę ich łączy. Do
tej pory wszystko doskonałe się układało, ale przyszedł moment, aby
poznać się lepiej. Powie ojcu, że chce zatrzymać dom cioci Beth i
przyjeżdżać tu na weekendy. Tak, nie powinna kłamać, ale to jedyny
sposób, aby mogli być razem. Jeśli będą dostatecznie dyskretni w
Meadow View, a w Detroit Penny odegra dumną i porządną Penelopę,
to nikt o niczym się nie dowie.

Kiedy wchodziła do łazienki, podśpiewywała, zadowolona ze

swojej przebiegłości.

***

Cabe położył bukiet żółtych, polnych kwiatów na grobie Karen i

stanął naprzeciwko pomnika.

– Przyszedłem, aby się pożegnać, Jason – odezwał się cicho. – Nie

zrobiłem tego wcześniej, bo do tej pory nie mogłem pogodzić się z
myślą, że odszedłeś na zawsze. Ale coś chyba do mnie wreszcie
dotarło. Wybacz Jase, że przez ostatnie miesiące zachowywałem się
jak wyjątkowy głupiec. Nie martw się o Holly. Zatroszczę się o nią
tak, jakby była moją własną córką, przysięgam. Szkoda, że nie możesz
poznać mojej nowej dziewczyny. Jestem pewny, że spodobałaby ci
się. – Łzy napłynęły mu do oczu, poczuł dławienie w gardle. – Zostań
w spokoju, Jase – wyszeptał. – Ze mną już wszystko w porządku.
Mam nadzieję, że ty i Karen jesteście razem.

Nagły podmuch wiatru przeniósł kilka kwiatów z grobu Karen na

mogiłę Jasona. Po chwili wiatr ucichł, pozostawiając nieomal
identyczne bukiety na obu grobach. Cabe przyglądał się im w
milczeniu, a potem odwrócił się i powoli ruszył w kierunku wyjścia.

Kiedy Cabe przekroczył próg swego domu, napotkał pełne wyrzutu

spojrzenie matki.

– Mamo, nic nie mów – poprosił i ujął ją za rękę. – Wiem,

powinienem był zadzwonić. Wszystko co mogę powiedzieć, to
przepraszam. Czy teraz już się nie gniewasz?

– Gniewam się.
Podszedł do kredensu i nalał sobie filiżankę kawy.
– Czy w jej domu nie ma maszynki do golenia? Wyglądasz jak

zbój.

– To nie tak, jak myślisz, mamo odparł, opierając się o kredens. –

Właściwie to masz rację, chociaż... niezupełnie.

– Cabe, masz trzydzieści cztery lata i nie wymagam, abyś mówił

mi, gdzie spędzasz noce. Ale dopóki mieszkasz w tym domu,
powinieneś się z nami liczyć. Niepokoiliśmy się o ciebie.

– Masz rację, mamo, przepraszam.
– Zawsze wracałeś do domu przed świtem, aż do dzisiaj. Och,

Cabe! – westchnęła Martha. – Czy te nocne eskapady naprawdę
rozwiązują twoje problemy?

– Nie – odparł, potrząsając głową. – Mamo, byłem na cmentarzu i

pożegnałem się z Jasonem. Wiem, że trwało to o sześć miesięcy za
długo, ale wreszcie mam to za sobą.

– Dzięki Bogu – powiedziała Martha i serdecznie go uściskała. –

Bardzo się o ciebie martwiłam.

– Proszę, przebacz mi, że zachowywałem się jak głupiec. Miałaś

dosyć problemów, a ja w niczym ci nie pomogłem.

– Teraz to już nieważne. Cieszę się, że znowu jesteś sobą.
– Możesz być spokojna, mamo. Czy nie masz nic przeciwko temu,

żebym zaprosił dzisiaj kogoś na obiad? Ma na imię Penny i z
pewnością ci się spodoba.

– Chcesz przyprowadzić tu swoją dziewczynę?
– To nie jest zwyczajna dziewczyna, mamo! – zawołał z

uśmiechem. – To moja słodka Penny. Aha, na razie wie o mnie tyle,
że jestem murarzem. Nie musisz jej wyprowadzać z błędu, rozumiesz?
To świetnie, idę się kąpać.

– Cabe!
– Później, mamusiu. Muszę wziąć prysznic – odpowiedział i

opuścił pokój, z impetem trzaskając drzwiami.

– Witaj między żywymi, Cabe – rzekła Martha do pustych ścian.

Jej oczy napełniły się łzami. – Witaj, synku.

Penny ściągnęła pasek na biodrach. Była ubrana w błękitny sweter

i dżinsy. Usłyszała pukanie i otworzyła drzwi.

– Cześć, Cabe – powitała go z uśmiechem.
Wyglądał szałowo. Miał na sobie czarne spodnie i czerwony

sweter.

– Cześć.
Kiedy patrzył na Penny, pomyślał, że ładnie wygląda w

niebieskim. Sweter był śliczny, ale cieszył się już tą chwilą, kiedy
będzie mógł zdjąć z niej ubranie. Podszedł bliżej i wziął dziewczynę
w ramiona. Pocałunek był długi i namiętny. Kiedy skończył, Penny
czuła drżenie kolan.

– Idziemy? – zapytał.
– Dokąd mnie zabierasz, Cabe?
– Na obiad, do mojego domu. To właściwie jest dom moich

rodziców, mieszkam u nich od sześciu miesięcy. Moja mama ma na
imię Martha. To wspaniała kobieta. Myślę, że ją polubisz.

– Czy to znaczy, że dziś poznam twoją rodzinę?
– Właśnie tak. Posłuchaj uważnie, jest coś, o czym musisz

wiedzieć. Miałem brata bliźniaka, miał na imię Jason i był dla mnie
więcej, niż zwykłym bratem. Był moim najlepszym przyjacielem.
Sześć miesięcy temu Jason i jego żona zginęli w wypadku
samochodowym.

– Och, Cabe, ja...

– W dniu pogrzebu... ojciec miał atak apopleksji. Teraz jest

częściowo sparaliżowany, ma kłopoty z mówieniem. Penny, moje
demony narodziły się dlatego, że nigdy naprawdę nie pogodziłem się
ze śmiercią Jasona... W dniu, kiedy ojciec dostał wylewu, powiedział
mi, że to ja powinienem zginąć.

– Tak powiedział? Och, Cabe, on z pewnością tak nie myślał!
– Owszem, myślał – odparł cicho Malone, patrząc na nią. – Ale

pogodziłem się z tym. Jason był dla niego wszystkim. Ojciec
spodziewał się, że obaj pójdziemy w jego ślady i będziemy rozwijali
firmę prawniczą. Jasona to interesowało, mnie nigdy, dlatego ojciec
uważał, że jestem niewdzięcznym buntownikiem. Praktyka
adwokacka była najważniejsza w jego życiu. Praca i Jason; powód do
dumy i radości. Po wypadku czułem się winny, że nie zginąłem
zamiast Jasona. Czy coś z tego rozumiesz?

– Tak, Cabe. Przykro mi, że musiałeś przejść przez to wszystko.
– Dzięki tobie zdobyłem siłę, aby przeciwstawić się moim

demonom. Dziś rano byłem na cmentarzu i pożegnałem się z Jasonem.
A co do ojca... – wzruszył ramionami – ... niestety nie mogę zmienić
wszystkiego. Zrobiłem co mogłem i zamierzam na tym skończyć.
Ojcem zaopiekowała się moja stara niania. Ma na imię Tillie. Ciągle
się ze sobą przekomarzamy, szaleje za mną, ja zresztą za nią też. No i
jeszcze jedno... Holly.

– Holly?
– Córka Jasona i Karen, ma sześć lat. Teraz to moja córka, Penny.

Jestem jej prawnym opiekunem.

– Inaczej mówiąc, jesteś... jesteś ojcem sześcioletniej dziewczynki?

– zapytała Penny, szeroko otwierając oczy.

– Tak – odparł, chowając ręce do kieszeni. – Możesz się z tym

pogodzić?

– Tak. Nie. Nie wiem – wyszeptała, rozkładając ręce. – Zbyt wiele

niespodzianek, Cabe.

‘ – Chyba tak, ale chciałem, żebyś wiedziała o wszystkim. I jeszcze

coś. Dziękuję ci, Penny. Dziękuję, że jesteś sobą. Przy tobie zyskałem
odwagę, aby przyjąć życie takim, jakie jest. Dotąd tylko uciekałem.
Od tej chwili będę lepszym ojcem dla Holly, lepszym synem dla mojej
matki i lepszym partnerem dla ciebie. Jesteśmy parą wspólników. Ty
pomożesz mi być Cabe’em Malone, a ja pomogę ci być Penny. Nie
Penelopą, ale Penny.

– Gdyby to rzeczywiście było tak proste, Cabe.
– Ależ to bułka z masłem – powiedział, uśmiechając się do niej

szczerze. – Chodź do mnie i pocałuj mnie ostatni raz przed wyjściem.

Penny oszołomiona siedziała w ciężarówce obok Cabe’a. Czuła się

dziwnie po rewelacjach, jakie przed chwilą usłyszała. Cabe był
opiekunem sześcioletniego dziecka. Cabe ojcem? Czemu nie?
Prawdopodobnie jest wspaniałym ojcem. Była wstrząśnięta jego
opowiadaniem o Holly, o utracie brata bliźniaka i o tym, jak zachował
się ojciec Cabe’a w dniu pogrzebu. Nic dziwnego, że trapiły go złe
duchy. Życie doświadczyło go ciężko. Powiedział, że mieszka z
rodzicami. To było dla Penny zastanawiające. Jako murarz mógł
zarobić dość pieniędzy, aby zamieszkać we własnym domu. Czyżby
wszystko przepuszczał na wino, kobiety i zabawę? Zaraz, zaraz.
Przecież Holly także mieszkała w domu dziadków i to był zapewne
powód, dla którego i on był tutaj. Zastanawiała się, czy go o to
zapytać. Mogło go to urazić. Nie wiedziała, jak ma się zachować,
pierwszy raz była w takiej sytuacji.

Cabe skręcił na podjazd przed domem, a Penny z ciekawością

przyjrzała się budynkowi.

– Jest prześliczny – rzekła.
– Tutaj spędziłem dzieciństwo. Teraz jest za duży dla mojej

rodziny, ale mama mówi, że tu mieszkają wszystkie wspomnienia. To
zdumiewające, że jeszcze stoi, zważywszy, jakimi diabłami byliśmy z
Jasonem.

– Byliście identyczni?
– Mhm – mruknął, wyłączając silnik. – I wiele razy mieliśmy z

tego powodu niezłą uciechę. Wykonaliśmy swego czasu kilka
nieprzeciętnych numerków.

– Masz dziwne imię, Cabe. – Uśmiechnęła się.
– Kiedyś też będę miał bliźniaki. Razem z Jasonem stanowiliśmy

kapitalną parę. Byliśmy dobranymi kumplami.

– Brakuje ci go, prawda? – zapytała ze wzruszeniem. Ujął ją za

rękę i zamyślił się.

– To prawda – odparł, wpatrując się w splecione ręce. – I

prawdopodobnie zawsze będę za nim tęsknił. Po ślubie z Karen nie
mogliśmy już być ciągle razem, ale więzy krwi pozostały. –
Roześmiał się. – W jakiś miesiąc po ślubie zrobiliśmy Karen kawał.
Zamieniliśmy się ubraniami, Jase ukrył się w ogrodzie, a ja wszedłem

do kuchni. „Wróciłem z pracy, kochanie!” – krzyknąłem. Jego żona,
naprawdę fantastyczna kobieta, natychmiast spostrzegła różnicę.
Rzuciła się na mnie i powiedziała: „Mam na ciebie straszną ochotę,
Cabe. Zdejmij szybko spodnie, zrobimy to na stole w kuchni. „
Myślałem, że padnę trupem na miejscu. Jason usłyszał, co mówiła i
wszedł do domu tylnym wejściem dokładnie w chwili, kiedy zacząłem
uciekać. Wpadłem na niego i rozbiłem mu nos. Karen o mało nie
udusiła się ze śmiechu. Zrobiła się sina i myślałem, że trzeba będzie
dzwonić po pogotowie.

– Z tego, co tu słyszę, musieliście być rzeczywiście wspaniali –

powiedziała Penny, ściskając dłoń Cabe’a.

– Tak, to prawda. A teraz wejdźmy do środka.

Kiedy w nocy leżeli obok siebie w sypialni ciotki Beth, Penny

rozmyślała o tym, co się dziś wydarzyło. Emocje powoli opadały, ich
pieszczoty łagodniały, zaspokojeni odpoczywali po miłosnym akcie.

– Masz cudowną rodzinę – odezwała się.
– Nie poznałaś ojca, ale Tillie mówiła, że nie czuł się dziś dobrze.
– Rozumiem. Tillie jest wspaniała, a ty cały wieczór z niej kpiłeś,

to nieładnie.

– Ona to uwielbia – zachichotał.
– Twoja mama jest niezwykle ciepłą i dystyngowaną kobietą.

Dzięki niej od pierwszej chwili poczułam się bezpieczna. To był
bardzo miły wieczór, dziękuję, Cabe.

– A Holly? – zapytał, głaszcząc ją po włosach. – Co myślisz o tym

maluchu?

– Nigdy wcześniej nie widziałam tak słodkiego i rozkosznego

dzieciaka. Jest do ciebie podobna, inteligentna, dowcipna i uprzejma.
Wiesz, od dawna nie rozmawiałam z żadnym dzieckiem. Aż trudno
uwierzyć, ile ona ma wiadomości i że tak bardzo przejmuje się
problemami świata. Jest urocza, kiedy się śmieje. Ona...

– Dosyć – przerwał Cabe z uśmiechem. – Musisz chyba założyć

fanclub Holly Malone. A mówiąc poważnie, cieszę się, że ją
polubiłaś. Byłem w szpitalu tego dnia, kiedy się urodziła. Boże!
Wyglądała upiornie. Cała spuchnięta i czerwona, wrzeszczała jakby ją
obdzierali ze skóry. Wyrosła na piękną pannę.

– Pasujecie do siebie. Kiedy ona coś mówi, słuchasz tego z

ogromnym przejęciem, tak jakby właśnie to było najważniejsze.

Pamiętam, że kiedy byłam mała, moi rodzice ciągle narzekali, że ich
denerwuję. Nie mogli się doczekać, kiedy dorosnę, aby porozmawiać
o pieniądzach, rynkach zbytu i podobnych rzeczach.

– Matka też taka była?
– Mama jest matematycznym geniuszem. Zajmuje się finansami

naszej firmy. Zabiera głos tylko w najbardziej karkołomnych
przedsięwzięciach ojca. To tytan pracy, nie choruje, nie miewa złych
nastrojów. Jest najszczęśliwsza, kiedy pracuje nad stertą wydruków
komputerowych i rachunków. Po tym, co teraz usłyszałeś, możesz
pomyśleć, że coś im zarzucam. Przecież po tylu latach powinnam do
nich przywyknąć. Naprawdę nie mam pojęcia, dlaczego zaczęłam o
tym mówić.

– Może dlatego, że cię słucham – powiedział Cabe.
– Masz rację. Przez cale życie nie miałam przyjaciela, z którym

mogłabym porozmawiać.

– To kolejna rzecz, jakiej mnie nauczyłaś, Penny. Zrozumiałem, że

chcę być zarówno twoim przyjaciel ftn, jak i kochankiem. Przedtem
zawsze mogłem porozmawiać z Jasonem. Z kobietami ograniczałem
się wyłącznie do seksu. Dopiero kiedy poznałem ciebie, pojąłem, że
może być inaczej.

– Jestem bardzo szczęśliwa, że mi to mówisz, Cabe. Przez dłuższą

chwilę leżeli obok siebie bez słowa.

– Muszę poważnie pomyśleć o Holly – odezwał się Cabe,

przerywając ciszę. – Wiem, że dobrze jest jej z babcią, ale mama ma
zbyt wiele kłopotów z ojcem. Muszę sam stworzyć dom dla Holly,
zadbać ojej przyszłość. Jak dotąd jeszcze się nad tym poważnie nie
zastanowiłem.

– Co zamierzasz, Cabe?
– Jeszcze nie wiem. Nie za bardzo mogę wyobrazić sobie Holly w

moim mieszkaniu w Detroit Nie ma żadnych dzieci ani podwórka,
gdzie mogłaby się bawić.

– Rozumiem. – Penny pokiwała głową.
Czyli Cabe nie był utracjuszem. Najął się do pracy w Meadow

View, aby być bliżej Holly, a szczęśliwym zbiegiem okoliczności
mieszkał w Detroit Miała nadzieję, że w Detroit domy buduje się
powoli. W Meadow View muszą zachowywać się bardzo dyskretnie i
utrzymywać swój związek w tajemnicy. „A właściwie pod kołdrą” –
zaśmiała się w duchu. Była nieprzyzwoita i wiedziała o tym. Jej życie

rozkwitło później niż życie innych kobiet, dlatego tym bardziej
cieszyła ją każda minuta, którą spędza z Cabe’em.

– Wiesz – zaczął mężczyzna, przeciągając się – nie będę

podejmował pochopnych decyzji. Holly jest zbyt ważna, a ja chcę dla
niej jak najlepiej. Muszę to przemyśleć. Penny, lepiej będzie, jeśli
teraz pojadę do domu.

– Wolałabym, żebyś został.
– Miło byłoby obudzić się rano obok ciebie, ale to mogłoby

skomplikować parę spraw. Wpadnę do ciebie jutro podczas przerwy
obiadowej. Będziesz w tym czasie w domu?

– Tak, mam tu jeszcze wiele pracy.
– Ale... – Pocałował ją w szyję. – Znajdziesz dla mnie chwilę

czasu?

Oblizała wargi.
– Zrobimy sobie bardzo długą przerwę na obiad.

ROZDZIAŁ 5

Następnego dnia w południe Cabe przyjechał do Penny i ujrzał

dwóch mężczyzn niosących sofę. Zmierzali ku ciężarówce
zaparkowanej na podjeździe. Kiedy Cabe doszedł do drzwi, zobaczył
następnych dwóch wynoszących rzeczy. Za nimi pojawiła się
uśmiechnięta Penny.

– Cabe! – zawołała, ciesząc się z jego przybycia. – Jesteś

niezwykle punktualny. Właśnie skończyłam.

– Dziękuję pani – powiedział jeden z tragarzy po otrzymaniu

napiwku. – Jest pani bardzo hojna.

– Ależ drobiazg – odparła Penny. – Do widzenia panom. –

Spojrzała znów na Cabe’a. – Wejdź do środka i rozejrzyj się.

Cabe wszedł do domu. Meble w saloniku były poustawiane.

Pomyślał, że pokój stał się bardziej przytulny.

– Nieźle – stwierdził. – Co planujesz? Chcesz podnieść cenę w

przypadku ewentualnej sprzedaży?

– Och, skądże! – odrzekła. – Nie ma mowy o sprzedaży. Będę tu

wypoczywała w czasie weekendów. To miejsce właściwie jest dla nas,
gdy tylko przeniosę się do Detroit. Będę mogła przyjeżdżać tu w
każdy piątek wieczorem i nie będę musiała opuszczać tego miejsca aż
do późnego popołudnia w niedzielę. Jeżeli nauczę się wcześnie
wstawać, to zostanę do poniedziałku. Gdy spadnie śnieg, wtedy także
nie będzie większego – problemu. Tę drogę zawsze odśnieżają w
pierwszej kolejności, więc...

– Chwileczkę – powiedział, unosząc dłoń. – Nie tak szybko. A

więc mam siedzieć tu, w Meadow View, i wyczekiwać na ciebie, aż
zjawisz się na weekend?

– Owszem. Przecież sam mówiłeś, Cabe, że potrzebujemy dla

siebie trochę czasu. Musimy poznać się nieco lepiej. A gdzie to
zrobimy, jeśli nie tutaj? Ojciec nie będzie się sprzeciwiał moim
wyjazdom z Detroit w czasie weekendów. – Spojrzała na ukochanego.
– Nie wyglądasz na specjalnie uradowanego. Myślałam, że będziesz
się cieszył.

– Cieszył? – Zmarszczył czoło i przejechał dłonią po włosach. – O

nie, bynajmniej. Wygląda na to, że mam być facetem podkradającym
całusy swej dziewczynie w tajemnicy przed rodzicami. Nie mam

ochoty tkwić całymi dniami tutaj, w Meadow View, podczas gdy ty
będziesz w Detroit, Penelopo. Moim zajęciem będzie czekanie na
upragnione piątki. Wtedy ty przemienisz się w Penny i przyjedziesz
do mnie. Co to, to nie.

– Ale...
– Nie – przerwał jej władczym tonem. – Wciąż pozostaniemy w

świecie iluzji, nie rozumiesz? Penny i Cabe. Żadnych nazwisk. Penny
i Cabe baraszkujący po kryjomu w łóżku w każdy weekend.

Przymknęła powieki.
– Nie bądź wulgarny.
– A co, u diabła, mam powiedzieć? Jak zareaguje wielki Harold

Chapman, gdy dowie się, że jego grzeczna Penelopa zadaje się z
typowym próżniakiem z klasy średniej? I czy sama Penelopa
Fitzsimmons Chapman pogodzi się z nocnym życiem, jakie będzie
prowadziła? Penny uważa, że wszystko gra, ale Penelopa? Penelopa
chce trzymać kochanka w ukryciu, by nie zaszkodził jej opinii. Nic z
tego, moja pani. Nie podoba mi się ta gra.

– Cholera, Cabe, to nie jest żadna gra! Chcę tylko, byśmy mieli dla

siebie trochę czasu, żeby nie mieszał się do naszego związku mój
ojciec. Nic nie zrozumiałeś.

– Czyżby? Nie wydaje mi się. Odgrywasz Alicję z Krainy Czarów.

Posłuchaj mnie, Penny. Będę spotykał się z tobą w Detroit tak samo
jak w Meadow View albo nie będziemy widywać się wcale.

– Co? – wyszeptała. – To szaleństwo. Mój ojciec...
– Mam gdzieś twojego ojca! – warknął. – Chodzi o moją własną

dumę. Nie odpowiada mi rola statysty, zabawki trzymanej w
zamkniętej szafie. Owszem, potrzebujemy dla siebie czasu, ale nic nie
musimy ukrywać. Inaczej to nic nie będzie warte. Kiedy jedziesz do
Detroit?

– Dziś po południu. Planowałam jednak wrócić tu w piątek

wieczorem, Cabe. Przypuszczałam, że spędzimy cały weekend razem.

– Nie ma niczego złego w tym, że ludzie odseparowują się podczas

weekendów od świata, Penny, ale to bez sensu udawać kogoś zupełnie
innego w pozostałe dni tygodnia. Nie musimy się z czymkolwiek
kryć. Nawet jeśli inni myślą inaczej. Harold Chapman może wydawać
polecenia tobie, lecz nie mnie.

– Cabe, ty go nie znasz – powiedziała Penny ze złością. – Kiedy

dowie się o tobie, zacznie cię szpiegować. Przekona się, że jesteś

zwykłym pracownikiem i...

– Zwykłym pracownikiem – przerwał jej niespodziewanie. – I kimś

zbyt miernym dla jego córeczki. No a co ze mną? Co ja jestem warty
jako człowiek? Czy liczy się tylko pozycja zawodowa?

– Dla niego tylko to.
– A dla ciebie? Jak Penelopa ocenia mężczyzn? Jakie stosuje

kryteria?

– Cabe, przestań!
– Przed kim ty mnie właściwie ukrywasz? Przed swym ojcem,

Penny? A może przed innym światem, w którym żyje Penelopa?
Sądzisz, że mógłbym przynosić ci tylko wstyd przed twoimi
zamożnymi przyjaciółmi. Czyż nie tak?

– Jesteś niesprawiedliwy. Mój ojciec ma władzę i takie podejście

do życia, którego już nikt nie zmieni. Może odkryć, że straciłeś pracę i
dowiedzieć się, że nie znalazłeś jeszcze nowej. Jeśli mamy być w
przyszłości parą, to Harold Chapman musi nas razem zaakceptować.
A na razie nie ma co ryzykować.

– Ładnie powiedziane, ale nic z tego. Nie będę siedzieć tu i czekać

jak posłuszny chłopczyk na każdy piątkowy wieczór. Dobrze; jedź do
Detroit. Znów zamień się w Penelopę. Jeżeli jednak masz zamiar
powrócić tu w piątek, to możesz być pewna, że ja się wycofuję z
takiego układu.

– Cabe, proszę – powiedziała i przysunęła się bliżej.
– Nie. – Uniósł dłoń. – Nie podchodź bliżej. Gdybym zaczął cię

całować, wtedy pewnie przystałbym na wszystko. Wracaj do Detroit,
Penny. I pomyśl o tym, co mi zrobiłaś. Sama się przekonaj, ile znaczy
dla ciebie tamten świat. Porozmawiaj sama ze sobą, z Penelopa z
wyższych sfer. Nie będę twoim niedzielnym kochankiem. Zapamiętaj
to sobie. – Odwrócił się w stronę drzwi. – Do zobaczenia.

– Proszę, nie odchodź. Nie w ten sposób.
– Nie zostawiłaś mi innego wyjścia. Jeżeli zostanę, zacznę się z

tobą kochać. A potem już zapewne posłusznie przytakiwać głową.
Złożę obietnicę, że będę siedział w ukryciu jak grzeczny chłopczyk i
czekał, aż zacznę pasować do twego świata. Wychodzę, jestem
zdecydowany. Dzięki temu będziesz miała więcej czasu na
rozmyślania. Zacznij już teraz.

Wyszedł z domu i trzasnął za sobą drzwiami.
– Cabe! – zawołała. – Cabe Malone, jesteś upartym,

nieprzejednanym człowiekiem!

Zamrugała oczami, żeby powstrzymać łzy.
Usiadła w fotelu i wpatrywała się w drzwi. Chciała, aby otworzyły

się i żeby Cabe wszedł do domu. Jak przedtem, wziąłby ją w ramiona i
całował namiętnie. Przyznałby się do głupiego zachowania i
stwierdziłby, że plan spotkań w Meadow View był najlepszym
sposobem na utrzymanie ich związku.

Drzwi jednak nie otwierały się i on nie wracał. Łzy zaczęły

spływać po policzkach Penny. Doszła do wniosku, że Cabe jest
niesprawiedliwy. Zachował się niczym samiec, a jego męska duma
ważniejsza była od rozsądku. „Grzeczny chłopiec” – jak mógł
powiedzieć coś tak głupiego? Cóż złego, że dwoje ludzi spędza razem
weekendy w Meadow View?

„A może jednak miał rację?” – zastanawiała się, ocierając z

policzków łzy. Może podświadomie starała się oddzielać ekskluzywny
świat Penelopy od rozkoszy, jakich doświadczała Penny? Jako Penny
była krucha i wrażliwa niczym dziecko potrzebujące pomocnej ręki
przy stawianiu pierwszych kroków. Czy układając swój wspaniały
plan, nie chciała przypadkiem rozgraniczyć miłostek Penny od prostej,
nieurozmaiconej egzystencji Penelopy?

– To nie jest uczciwe, Penny Chapman ~ powiedziała głośno do

siebie. – Nic dziwnego, że Cabe się wściekł.

Ale próbowała przecież ochronić go przed gniewem ojca.

Mężczyzna mógł drogo zapłacić za tę przygodę z córką wpływowego
człowieka. Przygodę? Boże, jakie to przygnębiające. Przecież tego nie
można nazwać przygodą. To było coś wyjątkowego i prawdziwego.
Spotkała niezwykłego, czułego, wspaniałego człowieka. Wiedziała, że
ją kocha.

Zastanawiała się, czy zakochała się w Cabie Malone? Poprzednio

nie czuła mocnego bicia serca, nie była doświadczona w miłości.
Miłość mogła przemknąć jej koło nosa, a ona mogła nie zdawać sobie
sprawy, że to właśnie było to wyjątkowe uczucie! Dopiero teraz,
dzięki niemu, poczuła się kobietą. W jaki jednak sposób rozpoznać
miłość?

– To takie skomplikowane – powiedziała, przyciskając dłonie do

rozpalonych policzków. Nagle dotarło do niej to, że Cabe miał rację.
W istocie musi przemyśleć niektóre rzeczy. Z zaczarowanego świata
musiała przenieść się do Detroit, zmierzyć się z rzeczywistością,

oczyma Penelopy spojrzeć na wszystko, co przydarzyło się Penny. I
musiała powtarzać sobie, że mimo wszystko nie stała się
schizofreniczką. Ten podział na Penny i Penelopę stawał się
kompletną bzdurą!

Wstała i powoli ruszyła po schodach do góry, by spakować

walizkę.

Penny stała w drzwiach mieszkania i rozglądała się wokół, jakby

widziała to miejsce po raz pierwszy. Postawiła walizkę na podłodze i
wolno wkroczyła do środka. Przystanęła i dotknęła palcami białego
aksamitu, którym obita była sofa. Całe mieszkanie utrzymane było w
podobnej tonacji; w bieli z elementami błękitu i różu.

I nagle zrozumiała, że źle się tu czuje.
Uświadomiła sobie, że mieszkanie przepełnione było chłodem.

Brakowało tu ciepła i przytulności obecnego w domu ciotki Beth. W
powietrzu nie roznosił się aromat cynamonu. Och, było ono takie
stylowe! Tak bardzo, że któregoś razu pewien redaktor chciał zrobić
zdjęcie wnętrza i zaprezentować w swoim magazynie. Apartament
wyglądał jednak obco, tak jakby nikt w nim nie mieszkał.
Przypominał wystawę w salonie meblowym.

Spojrzała na swoje dżinsy, a potem na mebel. Nikt w dżinsach nie

siadał dotąd na tej sofie. Nie bywali tu ludzie z potarganymi włosami,
w wytartych spodniach i podkoszulkach. Przychodzili tu jedynie
ludzie bogaci, w ubraniach szytych na miarę. Ich fryzury były
doskonale ułożone przez ekskluzywnych fryzjerów. A ona sama
idealnie spełniała rolę gospodyni, rozdając sztuczne uśmiechy,
wystrojona w drogą sukienkę. We właściwych momentach wybuchała
śmiechem, omawiała ostatnio wystawiane sztuki teatralne, narzekała
na zaopatrzenie sklepów. Odgrywała rolę Penelopy Fitzsimmons
Chapman i, poza paroma momentami zmęczenia, nie miała ochoty,
aby zrezygnować z tak dystyngowanej roli... aż do teraz. Do czasu
pojawienia się Cabe’a.

Tęskniła za nim.
Pragnęła mieć go przy sobie. Chciała całować, pieścić, kochać się z

nim.

Chciała być Penny, a nie Penelopą.
Poczuła, że drży. Raz jeszcze obejrzała duży pokój. Pomyślała, że

jest naprawdę odpychający. I taki pusty... bez Cabe’a.

Jutro pójdzie do firmy ojca jako Penelopą. Spotka ojca i zacznie

pracować. Wiedziała, że niczego nie będzie podejrzewał, nie dostrzeże
żadnej zmiany w zachowaniu dobrze ułożonej córki. Ale ona zmieniła
się, nauczyła się czegoś. Porzuciła swój bezpieczny kokon i w końcu
stała się prawdziwą kobietą. Oddała się mężczyźnie i wiedziała, że
postąpiła słusznie.

„Czy to była miłość?” – zastanawiała się. Czy ta bolesna tęsknota

za Cabe’em Malone, niemal rozpaczliwe pragnienie jego bliskości,
było świadectwem prawdziwej miłości? Och, gdyby to tylko
wiedziała! I gdyby znała głębię uczuć Cabe’a. Gdyby wiedziała, co
przyniesie przyszłość. – Niezbyt wiele wiem – powiedziała do siebie,
załamując ręce.

Firma Chapman and Chapman mieściła się na najwyższym piętrze

drapacza chmur w centrum Detroit. Dywany i drogie meble w części
recepcyjnej wytwarzały atmosferę, w której ludzie rozmawiali
ściszonymi głosami.

Penny wysiadła z windy i rozejrzała się. Doświadczyła podobnego

uczucia, jak wówczas, gdy wchodziła do własnego mieszkania – tak
jakby te biura i gabinety widziała pierwszy raz. Wspaniale tu, lecz
nudno. O sobie samej mogła pomyśleć dziś podobnie: atrakcyjna, ale
sztuczna. Ubrała piękną, szarą garsonkę i różową bluzkę z jedwabiu.
Włosy upięła w mały kok, a piegi skrupulatnie zatuszowała
makijażem. Była uosobieniem dostojności i powagi. Atrakcyjna, ale
niestety sztuczna.

Skinęła głową recepcjoniście i korytarzem skierowała się do swego

gabinetu. Osobista sekretarka, niezwykle systematyczna kobieta, która
zawsze nazywała ją „panią Chapman”, przywitała się i wręczyła plik
informacji. Nazbierało się tego dosyć dużo podczas nieobecności
Penelopy. Penny mruknęła coś o nie cierpiącej zwłoki rozmowie
telefonicznej i szybko przeszła do swego gabinetu. Zatrzasnęła drzwi i
oparła się o nie. Potem zamknęła oczy i głęboko westchnęła.

Naprawdę nie chciała tu być! To był gabinet Penelopy, jej świata, a

tak bardzo chciała pozostać Penny!

Otworzyła oczy. Promienie słońca wpadały przez wielkie okno,

połyskiwały na blacie biurka, srebrzystych oparciach szarych foteli,
szklanym stoliku. W szafce ze szkła i metalu znajdowały się
kryształowe szklaneczki.

najlepsze trunki i nowoczesna stereofoniczna wieża. Drzwi w

ścianie prowadziły do łazienki wyłożonej czarnymi i białymi
kafelkami.

Wszystko było w najlepszym gatunku. Tu od lat pracowała bez

wytchnienia Penelopa Fitzsimmons Chapman, by nie rzucić cienia na
wielkie nazwisko, jakie nosiła.

Penny jednak pragnęła się stąd wydostać.
Niepewnym krokiem podeszła do biurka i usiadła na mięciutkim

skórzanym fotelu. Przycisnęła palce do pulsujących skroni. Jeden
obraz pozostawał wciąż w jej myślach. Obraz Cabe’a.

Cabe. Piękne, błękitne oczy, płowe włosy, szerokie barki i szczupłe

biodra; dołek na podbródku i ujmujący uśmiech. Cabe, który tyle
wycierpiał po utracie brata. Mimo depresji, w jaką popadł po tym
wypadku i po tylu złych słowach, które usłyszał od ojca, otrząsnął się.
Cudowny Cabe zbliżył się do niej z otwartymi ramionami.

Dlaczego uciekła, przecież zaakceptowała go takim, jakim był?

Przyjęła to, co zaofiarował jej ten szczery i prostolinijny mężczyzna.
Przyjęła pomocną dłoń i zaufała mu. Pragnęła go i, co więcej, nie
ukrywała przed nim silnego pożądania. Kiedy się kochali, zaspokoił
jej ciało i duszę. Z Cabe’em, tylko z nim, mogła czuć się jak
prawdziwa kobieta.

Kochała go.
Tutaj, w spokojnym, nasłonecznionym pokoju, Penny Chapman

zrozumiała, że kocha Cabe’a Malone. To, co uprzednio przypominało
chaos, obecnie stało się krystalicznie jasne. Penny i Cabe. Razem.

Dźwięk telefonu na biurku przestraszył ją, prawie krzyknęła.

Zamrugała powiekami; powoli wróciła do rzeczywistości i podniosła
słuchawkę.

– Tak?
– Dzwoni Clifford Meredith – poinformowała zwięźle sekretarka.
– Dziękuję – powiedziała i westchnęła, wciskając guzik. Strasznie

nie chciała być tutaj! Po chwili wahania odezwała się do słuchawki. –
Clifford? Mam dobre wieści. Możemy zaproponować ci zaliczkę w
wysokości dwóch milionów na warunkach zawartych w umowie.
Kiedy zjawisz się, żeby podpisać papiery, czek będzie gotowy.

– Fantastycznie. Wiedziałem, że to załatwisz, Penelopo. Miała

ochotę sprostować, że jest Penny.

– Jesteś niezrównana – kontynuował Clifford. – Może z tej okazji

zjemy razem lunch?

– Przykro mi, ale nie mogę. Muszę ostro wziąć się do pracy.
– No to zapraszam cię na kolację w przyszłym tygodniu. Dziś po

południu wpadnę podpisać papiery i odebrać czek.

Chciała mu powiedzieć, co może sobie zrobić z tym czekiem.

Uśmiechnęła się. O, nieładnie. Bardzo nieładnie.

– Dobrze – odparła, powstrzymując się od śmiechu. – Na razie,

Clifford.

– Cześć, Penelopo.
Zrobiła głupkowatą minę i odłożyła słuchawkę.
– Penny! – poprawiła na głos. Westchnęła z rezygnacją i zajęła się

pracą.

Harold Chapman patrzył na człowieka siedzącego w fotelu po

przeciwnej stronie masywnego biurka.

– Chyba rozumiesz – odezwał się – że nie przyjmuję

nieumówionych uprzednio wizyt. Dla ciebie zrobiłem wyjątek z uwagi
na fakt, że Matthew Malone to twój ojciec. Byłem bardzo zmartwiony,
słysząc o zawale Matta i śmierci twojego brata. Łączyło nas sporo
wspólnych spraw. Kiedy zachorował, uzmysłowiłem sobie, jak szybko
płynie czas. Nie wyobrażaliśmy sobie, że kiedyś będziemy starsi.
Przekaż Mattowi moje pozdrowienia. – Przerwał na chwilę. – Tak
więc, Cabe, co mogę dla ciebie zrobić?

Cabe patrzył w oczy Harolda Chapmana i walczył z ogromnym

pragnieniem rozluźnienia krawata, który nagle wydał się zbyt ciasny.
Pomyślał, że cholernie nie cierpi krawatów. No i czuł się raczej
nieswojo w garniturze z kamizelką. Chciał się jednak porządnie
prezentować, podciął więc nawet włosy. Teraz odchrząknął.

– Jestem zakochany w pańskiej córce.
„Zdumiewające – pomyślał Cabe. – Bardzo zdumiewające jakim

cudem w ułamku sekundy twarz Harolda Chapmana nabrała koloru
purpury. „

– Ty... – Harold przerwał i zaczerpnął powietrza. – Ty kochasz

moją córkę?

– Tak, proszę pana – odpowiedział uprzejmie Cabe. – A ponieważ

jestem dosyć staroświecki, pomyślałem, że najpierw powinienem pana
poinformować o tym fakcie.

Wyciągnął z kieszeni kartę z zarejestrowanymi komputerowo

informacjami i położył to na blacie.

– Oto moja karta. Oszczędzi pan sobie trochę czasu na

gromadzenie informacji o mnie. Kieruję firmą „Malone Construction”.
Nie powiem, ile zarabiam, bo to moja wyłącznie sprawa i nie ma nic
wspólnego z moją miłością do Penny. I tak dowie się pan o mnie
wszystkiego, co będzie pan chciał, moja pomoc w tym ograniczy się
jednak do przekazania panu tej karty.

Harold poderwał się na nogi i przechylił się przez biurko, opierając

dłonie na blacie. Twarz wciąż mu płonęła.

– Co ty sobie, do jasnej cholery, wyobrażasz?! Kim ty jesteś?
Cabe powoli podniósł się, wytrzymując wściekłe spojrzenie

Harolda.

– Dobrze pan wie. Nazywam się Cabe Malone, imiona rodziców:

Martha i Matthew, brat Jason. Jestem człowiekiem, panie Chapman,
który zamierza poślubić pańską córkę.

Harold otworzył usta, ale niczego nie powiedział. Wcisnął za to

guzik na blacie.

„Otóż to – pomyślał Cabe. – Chapman wezwał swoich goryli, który

wyłamią mi palce, wsadzą nogi w cement i wrzucą do rzeki!” Teraz
nie mógł się denerwować. Rozgrywała się przyszłość jego i Penny.
Naturalnie, jeśli dane mu będzie jeszcze trochę pożyć.

– Leslie! – zawołał Harold nieswoim głosem. – Powiedz Penelopie,

że ma natychmiast przyjść do mojego gabinetu.

Cabe zmartwił się. Był fantastą, oczekując, że uda mu się wszystko

załatwić z Haroldem, bez udziału Penny. A teraz dojdzie do tej
potrójnej konfrontacji, która skończy się pewnie trzęsieniem ziemi. Za
chwilę sporo się będzie działo i należało zachować spokój. Przecież
sam planował tę wizytę, odkąd tylko Penny opuściła Meadow View.
Czuł, że właśnie teraz musi zrealizować swoje zamiary.

Kiedy drzwi otworzyły się, odwrócił głowę, by zobaczyć Penny

wchodzącą do gabinetu ojca. Penelopa Fitzsimmons Chapman we
własnej osobie. Cabe jednak wiedział, że to tylko pozory. Rozpoznał
cudowną Penny, kobietę, którą kochał.

– Dzień dobry – odezwała się. – Chciałeś mnie widzieć...
Naraz dostrzegła Cabe’a i stanęła jak wryta. Z niedowierzaniem

spoglądała na sylwetkę znanego mężczyzny.

– Cabe? – wyszeptała.
– Cześć – powiedział i obdarzył ją swym olśniewającym

uśmiechem. – Jak się masz?

Penny przyjrzała mu się uważnie.
– Co ty tu robisz? – zapytała półgłosem. – Co się stało z twoimi

włosami? Dlaczego ubrałeś ten garnitur?

– Czy mam po kolei odpowiedzieć na te pytania?
– Penelopo – wtrącił Harold – ów młody człowiek miał czelność

przyjść do mojego gabinetu i powiedzieć, że...

– Stop! – krzyknął Cabe. – Ja jej powinienem to wyznać. Dotąd

jeszcze nie miałem sposobności.

– Wyznać? Co takiego? – wyjąkała Penny. Spojrzała na Cabe’a,

następnie na ojca, potem ponownie na Cabe’a.

– Wyznać, że kocham cię i chcę się z tobą ożenić – wyjawił

mężczyzna, nie ukrywając swojej radości.

~ Słucham? – Nagle ugięły się pod nią nogi i oszołomiona opadła

na fotel. – Co takiego?

– Kocham cię i pragnę cię poślubić. Pewnie wolałabyś to usłyszeć

w bardziej romantycznych okolicznościach. Przepraszam cię za to.
Przyszedłem powiadomić o swych zamiarach twojego ojca, bo tak to
się właśnie odbywało w dawnych czasach i myślę, że to całkiem
mądry zwyczaj.

– Penelopo! – wrzasnął Harold. – Kim jest ten człowiek!?
Cabe westchnął.
– To już wyjaśniłem. Jestem Cabe Malone, syn Marthy i

Matthewa...

– Proszę się zamknąć – polecił Harold. Cabe wzruszył ramionami i

zamilkł.

– Co ty na to, Penelopo?
– Nie Penelopo, lecz Penny – odezwał się Cabe. Harold spojrzał na

niego zdumiony. Cabe ponownie zamilkł.

– No? – zapytał Harold, patrząc na córkę.
– Chcesz wiedzieć, kim jest ten człowiek? – powtórzyła.

„Wymyślę coś” – przemknęło jej przez myśl.

Cabe wyglądał tak pięknie, jak z okładki któregoś z żurnali męskiej

mody. Co stało się jednak z jego włosami? Kochał ją? Chciał ją
poślubić?

– Penelopo – ponaglił Harold – zaczynam tracić cierpliwość.
– Co? – Odwróciła się do ojca. – Ja... w życiu go nie widziałam –

powiedziała pośpiesznie. „O Boże, co ja plotę?” – pomyślała.

Cabe wybuchnął śmiechem.

– Świetny dowcip. Bardzo mi się spodobał.
– Milczeć! – rzucił Harold.
– W porządku – rzekł. – Obiecuję.
– Nie wierzę ci! – zawołał Harold do Penelopy.
– Ja sobie także, ojcze.
– Pytam jeszcze raz – rzekł Harold, podnosząc wizytówkę gościa. –

Co łączy cię z... – Spojrzał na kartę. – Z Cabe’em Malone, szefem
firmy „Malone Construetion”?

Cabe patrzył, jak Penny powoli wstaje i przygląda mu się

badawczo. Miała nie lada problem do rozwiązania. Była wściekła, jej
oczy płonęły, policzki zaróżowiły się, piegi stały się zauważalne
nawet pod warstwą makijażu.

– Szef „Malone Construetion”? – powtórzyła z niedowierzaniem. –

Czy nie jesteś przypadkiem umorusanym pracownikiem w roboczych
spodniach?

– Czasem może tak. Ale nie wyjawiłem ci wszystkiego.
– A więc okłamywałeś mnie! – wrzasnęła.
– Z pewnością nie – odparł niewzruszony. – Po prostu i ..
nie poinformowałem cię o pewnych szczegółach, to wszystko.
– Szczegółach?! Myślałam, że jesteś... A okazałeś się...

Wprowadziłeś mnie w błąd, panie Malone.

– Niepodobnego.
– Milczeć! – krzyknął Harold. – Żądam, żebyś udzieliła mi

wyjaśnień, Penelopo. Co cię łączy z tym mężczyzną?

Odwróciła się, jej oczy błyszczały.
– Ty żądasz? Żądasz? W porządku, więc posłuchaj. Ten

mężczyzna... – wskazała na Cabe’a. – ... jest moim kochankiem!

„No, no” – pomyślał Cabe.
– Wielkie nieba – wyszeptała Penny, dłonią zasłaniając usta. – Co

ja narobiłam!

Harold usiadł w fotelu.
– Twoim... kochankiem? – wymamrotał.
– Nie jestem pewna – odpowiedziała.
– Pozwól, że pomogę ci usiąść, kochanie – zaproponował Cabe,

ruszając w jej kierunku.

– Nie dotykaj mnie. Jesteś niepoprawny, Cabe Malone. Oszukałeś

mnie, mówiąc mi, że jesteś murarzem, a w rzeczywistości wcale nim
nie byłeś. – Jej oczy napełniły się łzami. – Myślałam, że nasz związek

opierał się na uczciwości, był czymś niezwykłym i realnym.
Uwielbiałam twoje wytarte dżinsy i potargane włosy, ale to była tylko
poza, jaką przybierałeś.

– To nie była poza – odparł spokojnie. – To był prawdziwy Cabe;

Cabe, którego akceptowałaś takim, jakim był. Tak jak ja
akceptowałem Penny. Przepraszam, że nie powiedziałem ci o swojej
firmie. Mogłem to zrobić, wiem, no ale teraz już wiesz i nie da się
cofnąć czasu. Ciągle jesteśmy parą: Penny i Cabe.

– Nie odrzekła, potrząsając głową. – Popatrz na siebie.
Masz garnitur prosto od krawca. Nie cierpię go. No i ta twoja

starannie ułożona fryzura. Wcale mi się nie podoba.

– Moje ciało nie zmieniło się jednak – stwierdził z uśmiechem. – A

przecież to właśnie uwielbiasz.

– Ach! – krzyknęła. – Zamknij się.
– Zdaje się, że wy, Chapmanowie, bardzo lubicie ten zwrot –

odparł, mrugając oczami.

– Mam tego dosyć – rzekł Harold i uderzył pięścią w blat. – Chcę,

żebyś stąd wyszedł, Maione. Chcę, żebyś wyszedł z tego gabinetu i
odczepił się od mojej córki. Czy wyraziłem się jasno?

Cabe oparł się o biurko i zbliżył do Harolda.
– Mało mnie obchodzi, co pan chce, panie Chapman. Może pan

zrobić wszystko. Jednak nie zdoła mnie pan powstrzymać. Jestem
zakochany w Penny. Jest moja. Jasne? Penny jest moja!

– Do diabła! – wrzasnął Harold. – Zniszczę cię, Maione. Jeszcze

nikomu nie udało się odebrać mojej własności. Penelopa należy do
mnie. Tak było zawsze i nie zmieni się, aż postanowię inaczej. A ty
jesteś skończony w mieście. Możesz pożegnać się ze swoją firmą,
najlepiej zrób to od razu. Penelopa nosi nazwisko Chapman. Zrobi to,
co jej powiem. Ona należy do mnie!

– Nie! – przerwała Penny, niemal zanosząc się płaczem. – Obaj

idźcie do wszystkich diabłów!

Cabe odwrócił się.
– Penny...
– Nie... – Zaczęła cofać się do wyjścia. – Obaj jesteście tacy sami.

Wyglądacie jak dwa psy żrące się o kość. Nic z tego. – Łzy spłynęły
jej po policzku. – Nie jestem ani twoją Penny, ani twoją Penelopa.
Jestem sobą i taka pozostanę. Należę jedynie do siebie. Trzymajcie się
ode mnie z dala, obaj. Trzymajcie się z dala od mojego życia! –

Odwróciła się i wybiegła z gabinetu.

– Penny! – zawołał Cabe.
– Penelopo! – krzyknął Harold. Nie usłyszeli odpowiedzi.
– Cholera! – zaklął Cabe.
– Nigdy dotąd nie widziałem córki w takim stanie – stwierdził

Harold. – Nie płakała, nie krzyczała. Zawsze była taka spokojna i
zrównoważona.

– Jak każdy z rodu Chapmanów? – zapytał Cabe, zwracając się

ponownie do Harolda. – Jak zaprogramowany robot? Nawet pan jej
nie znał, panie Chapman. Ja wcześniej widziałem, jak płacze i jak się
śmieje. Była sobą; Penny. Rozpuszczała włosy, zakładała stare
ubranie i jeździła furgonetką. Akceptowała mnie i nie chciała, abym
się zmienił. Nie dbała o to, jakie zajmuję stanowisko.

– Malone ja...
– Nie, proszę mnie wysłuchać. Kocham tę kobietę. Jest całym

moim życiem, tylko dla niej istnieję. Wspomniał pan o zawale mojego
ojca i o tym, jak szybko przemija czas. Pewnego dnia obudzi się pan i
odkryje, że jest starcem, który nigdy nie zdołał poznać własnego
dziecka. Lecz ja ją znam i nie chcę jej utracić. Pan może mi
zaszkodzić, może pan zniszczyć moją firmę. To mnie jednak nie
powstrzyma. Do końca będę walczył o miłość Penny.

Harold usiadł w skórzanym fotelu i wpatrywał się w Cabe’a.

Upływały sekundy, minuty, a milczenie stawało się nie do zniesienia.
Obaj patrzyli sobie prosto w oczy. Cabe wiedział, że Harold próbuje
go złamać. Nie przejmował się tym jednak. Liczyła się tylko Penny.

– Cabe – Harold odezwał się w końcu nieswoim głosem – uczyń ją

szczęśliwą. Mnie i matce najwyraźniej nigdy się to nie udało. Niech
jej oczy znów zaczną błyszczeć. Spraw, by zaczęła się głośno śmiać.
Kochaj ją, synu, z takim uporem, z jakim przeciwstawiłeś się dzisiaj
mnie.

– Zamierzam to zrobić – odrzekł Cabe. – I jeszcze jedno. Ona ma

na imię Penny.

– Penny – powtórzył Harold i uśmiechnął się. Cabe odwrócił się i

ruszył w stronę wyjścia.

– Kocham ją oznajmił cicho.

ROZDZIAŁ 6

Tak jak każdej soboty podczas ostatnich czterech miesięcy, Cabe

zatrzymał swą ciężarówkę przed domem w Willow. Oparł się na
kierownicy i przechylił, żeby dokładniej spojrzeć na ciemny budynek.
Marzył, że oto drzwi otwierają się i wybiega z nich Penny, aby się z
nim przywitać. Ale żadnej z owych minionych sobót nie spotkał
Penny.

Westchnął i rozparł się na siedzeniu. „Niebywałe – pomyślał. –

Niewiarygodne, że najlepsi detektywi w kraju, wynajęci przez
Harolda Champana nie potrafili od czterech miesięcy odnaleźć córki
milionera. Tak, jakby zapadła się pod ziemię. Gdyby nie fakt, że w
czasie Bożego Narodzenia złożyła matce telefoniczne życzenia,
zaczęto by podejrzewać, iż nie żyje.”

Cabe uderzył dłonią w kierownicę. Do diabła, gdzież jest jego

ukochana? Tak bardzo za nią tęsknił. Pragnął ją spotkać, wziąć w
ramiona, powiedzieć, jak bardzo ją kocha. Mógł zamknąć oczy i
wyobrazić sobie jej wizerunek, uśmiech, usłyszeć ukochany szczebiot.
Zaraz potem przypomniał sobie jednak, jak rozpłakała się w gabinecie
ojca. Uciekła od dwóch mężczyzn, którzy zranili jej uczucia.

Energicznie przekręcił kluczyk w stacyjce i powoli odjechał.

Ostatnio dowiedział się, że Chapman podupadł na zdrowiu. Stary
Harold obsesyjnie starał się odszukać Penny, prawie nie sypiał i
niemalże przestał jeść. Cabe nieustannie przekonywał go, że powinien
zadbać o siebie, lecz do Harolda nie docierały żadne argumenty.

Cabe niespodziewanie przekonał się, że w ciągu minionych

czterech miesięcy ich wzajemny stosunek zmienił się zdumiewająco.
Harold traktował go obecnie jak syna. Takiej ojcowskiej czułości
Malone nie zaznał nigdy od rodzonego ojca. Obaj także kochali
Penny, choć każdy na swój sposób.

– Wróć do domu, Penny – powiedział na głos Cabe. – Tak

cholernie mi przykro. Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić, przysięgam.
Chcę cię tylko kochać, to wszystko.

Zajechał przed dom matki i wysiadł z ciężarówki. Bałwan, którego

przedwczoraj lepił z Holly, topniał w zimowym słońcu. Marchewka
zastępująca nos skrzywiła się. Uśmiechnął się, myśląc o dziewczynce
i przyspieszył kroku. W każdy weekend przyjeżdżał do Meadow

View, by się z nią spotkać. Czas, który spędzali wspólnie, działał jak
balsam na jego zbolałą duszę. Odnawiał siły i umożliwiał mu
kontynuowanie wyczerpującej pracy w firmie.

W przedsionku otrzepał swoją wełnianą kurtkę i schował ją do

szaty. Zaczął pocierać dłonie, żeby się rozgrzać. Ujrzał matkę
spieszącą w jego stronę.

– Co się stało? – zapytał, cały sztywniejąc.
– Natychmiast musisz zadzwonić do Harolda Chapmana –

powiedziała Martha. Oczy miała pełne łez. – Och, Cabe, odnaleźli ją
detektywi! Odszukali Penny!

– Mój Boże! Czy... czy wszystko z nią w porządku?
– Tak – odparła Martha, śmiejąc się przez łzy. – Na razie ustalili

tylko miejsce jej pobytu i to, że ma się dobrze.

– Gdzie? – zapytał drżącym głosem. – Gdzie ona jest? . – Na

Florydzie.

– Na Florydzie! – powtórzył. „Penny! Dobry Boże, znaleźli Penny.

„ Ta wiadomość ciągle jeszcze nie docierała do niego.

– Cabe – zawołała ostro Martha. Zaskoczony drgnął.
– Słucham?
– Przestań bujać w obłokach i zadzwoń do Harolda. Teraz.
– Dobrze. – Objął matkę i mocno ją uściskał. – Kocham ją, mamo.

Muszę znaleźć jakiś sposób, żeby ją o tym przekonać.

– Z pewnością znajdziesz – zapewniła Martha, nie zważając na łzy.

– Jedź do niej, Cabe. Pojedź do swojej Penny.

Uścisnął matkę raz jeszcze, potem pobiegł do telefonu. Parę chwil

później rozmawiał już z Haroldem Chapmanem.

Penny przyspieszyła kroku. Deszcz padał coraz mocniej i zerwał

się niespodziewany wiatr. Chmury pokrywały niebo, zanim jeszcze
wybrała się na przechadzkę. Narzuciła więc na siebie sweter. Lecz
temperatura spadła bardzo szybko i zaczęło lać, nim wróciła do domu.
Przemokła do suchej nitki i marzyła o tym, by usiąść przy kominku.
Chciała wziąć gorącą, rozluźniającą kąpiel.

Dostrzegła wreszcie dom, odgarnęła mokre włosy z oczu i zaczęła

biec. Szczękała zębami z zimna. Padało coraz gwałtowniej, kuliła się
przed podmuchami wianu.

Nagle zatrzymała się.
Ktoś schodził po schodach domu, w którym mieszkała. Mężczyzna

zbliżał się ku niej powoli.

Był to Cabe.
Dziewczyna zaczęła szlochać. Bicie serca zagłuszyło szum deszczu

i fal pobliskiego oceanu. Chciała odwrócić się i uciec. Zarazem
chciała znaleźć się w jego objęciach.

Pragnęła krzyknąć, by zostawił ją w spokoju i jednocześnie

chciała, by już nigdy jej nie opuszczał. Sprzeczne myśli kłębiły się w
jej głowie, oczy zaszły łzami i poczuła ból w gardle. Nie mogła się
poruszyć, niemal nie była w stanie oddychać, gdy mężczyzna zbliżał
się ku niej. Był coraz bliżej.

Zatrzymał się metr przed nią. Moknął, stojąc na deszczu. Czas

zdawał się zatrzymać, gdy oboje patrzyli na siebie.

– Penny! – zawołał.
„O Boże!” – pomyślała. Tyle bólu i rozgoryczenia w jego głosie.

Wyglądał na strasznie załamanego. Jej piękny Cabe był taki
zmęczony. Pragnęła objąć go i powiedzieć, że nigdy nie przestanie go
kochać. Chciała... Jednak uznała, że musi być silna. Powinna słuchać
rozumu, a nie głosu serca. Oto Cabe, który ją okłamał, który okazał
się taki sam jak ojciec. Chciał ją mieć, traktował jak cenny przedmiot.
A przecież ona należała tylko do siebie samej. Walczyła tak bardzo o
swą wolność i nie miała najmniejszej ochoty z tego zrezygnować. Nie
zrobi tego nawet dla Cabe’a.

– Znalazłeś mnie – odezwała się.
Przyglądał się dziewczynie przez chwilę, potem wsunął dłonie w

kieszenie swego sztormiaka. Zebrał wszystkie siły i ponownie spojrzał
jej w oczy.

– Twój ojciec wynajął detektywów. Dopiero teraz odkryli miejsce

twego pobytu.

– Rozumiem. I zamiast przyjechać sam, wysłał ciebie?
– On... wszystko zrozumiał. Penny, przemokłaś do suchej nitki, a

jest dość zimno.

– Lubię być zmarznięta i przemoczona – stwierdziła. Pojęła, że to

co mówiła było dziecinne i śmieszne.

– A ja niezbyt.
„Jakaż ona piękna” – pomyślał. Nawet zmoknięta, z włosami

przylepionymi do czoła, Penny była najbardziej pociągającą kobietą,
jaką kiedykolwiek spotkał. Ogromnie pragnął wziąć ją w ramiona,
całować, pieścić jej ciało i czuć jej bliskość. Chciał w nocy kochać się

godzinami. Mógłby wciąż powtarzać, że ją kocha ~ tak długo, aż
uwierzyłaby mu. I wtedy ona wyznałaby mu swoją miłość. Pogrążył
się w marzeniach, tymczasem wszystko wskazywało na to, że zaraz
nabawi się zapalenia płuc.

Penny drżała.
– Chodź powiedział Cabe. – To niemądre. Wejdźmy do środka,

dobrze? Musimy porozmawiać.

– Nie mamy o czym rozmawiać.
– To zaczniemy od roztrząsania kwestii chłodu i ciepła.
– No tak zgodziła się. Ruszyła, ale zaraz potem przystanęła,

czekając, aż Cabe usunie się z drogi. Podniósł dłonie w pokojowym
geście i odstąpił na bok. – Dziękuję, panie Malone – rzekła i minęła
go wyniośle. Domyślała się, że pewnie wygląda jak zmokła kura.

Uśmiechnął się i podążył za nią, zachowując dystans trzech

kroków.

We wnętrzu drogo umeblowanego domu panowało miłe ciepło.

Penny i Cabe weszli do kuchni. Krople wody spływały z nich na
podłogę.

– Czy masz dla siebie suche rzeczy na zmianę? – zapytała,

odwracając się do niego. Znów poruszył ją jego wygląd; był
strudzony, lecz mimo wszystko przystojny.

– Mam walizkę w samochodzie.
– Możesz wziąć prysznic i przebrać się, ale potem będziesz musiał

sobie pójść, Cabe.

– Ty też zrzuć swoje wilgotne ciuchy. Spotkajmy się w saloniku.
– Czy słyszałeś, co powiedziałam? Musisz pójść.
– Słyszałem, Penny – odparł zwyczajnie.
Obydwoje spojrzeli na siebie. Były to spojrzenia smutne i

jednocześnie spragnione miłości. Penny odwróciła się i wyszła do
innego pomieszczenia.

– Przede mną jeszcze niezły kawałek drogi – powiedział do siebie

szeptem. – I nie mam ani minuty do stracenia.

Bóg jeden wiedział, jak bardzo Cabe kochał tę kobietę.
Penny stała pod ciepłym prysznicem. Początkowo wmawiała sobie,

że drży z powodu przemarznięcia, potem przyznała przed sobą, że to
kłamstwo. Starała się nie myśleć o niczym.

Wysuszyła włosy i ułożyła je w fale spadające na plecy. Przez

głowę wciągnęła rudy kaftan, na nogi zielonobiałe podkolanówki.

Podkolanówki niespecjalnie pasowały do grubego materiału, z którego
zrobiony był kaftan; nie przejmowała się tym jednak.

Gdy weszła do saloniku, zastała tam Cabe’a wygrzewającego się

przed kominkiem. Spojrzała na niego wnikliwie. Miał gęste wilgotne
włosy, czarny sweter kryjący szerokie barki i wąskie, czarne spodnie.
Nagle poczuła w sobie pożądanie; starała się to jednak zignorować.
Miała nadzieję, że gorące policzki nie zdradzały podniecenia.

Cabe odwrócił się i ujrzał ją.
– Zaparzyłem trochę kawy. To chyba nie przestępstwo?
– Naturalnie, że nie – odpowiedziała i zapaliła światło. – Strasznie

mroczne popołudnie. To z powodu burzy tak ciemno. Uwielbiam
obserwować burze i sztormy.

– Penny...
– Tutaj pogoda czasem zmienia się bardzo gwałtownie. Słońce... i

naraz nawałnica z piorunami. To fascynujące. Za to nie ma prawie
śniegu. Nie widziałam śniegu, odkąd...

– Penny, proszę...
– Cieszę się, że mam w domu kominek. Uwielbiam patrzeć na

ogień w dni takie, jak ten. Siadam sobie na sofie i...

– Penny!
– Nie! – krzyknęła. – Nie będę z tobą rozmawiać. Nie chcę słuchać

tego wszystkiego... Mam dosyć kłamstw o tym, kim jesteś, i twoich
męskich przechwałek. Nie, Cabe, dość tego. Miałam cztery miesiące
na to, żeby przekonać się kim jestem, kim właściwie jest Penny
Chapman. No i w końcu polubiłam samą siebie. Nie jestem niczyją
własnością. Nikt nie będzie mi dyktować, jak mam żyć. Proszę cię,
abyś odszedł i zostawił mnie w spokoju. Chcę być sama. Możesz
powiedzieć ojcu, że mam się dobrze.

1 dodaj, że pozostanę tutaj. Sama. Zrozumiałeś? Sama.
– Penny, proszę, wysłuchaj mnie – rzekł i zrobił krok w jej stronę.
Zaprzeczyła ruchem głowy.
– Nie. Nie licz na to.
Nie przestawał zbliżać się do niej.
– Kocham cię, Penny. Te cztery miesiące były dla mnie

koszmarem. Tak bardzo się o ciebie martwiłem. – Dziewczyna zaczęła
się cofać. – Miałem w pamięci tę scenę w gabinecie twego ojca. Tak
mi głupio, Penny. Nie chciałem cię zranić. Zamierzałem tylko
powiedzieć, że kocham cię, że chcę się z tobą ożenić i spędzić z tobą

resztę życia.

– Nie, nie, nie – odparła. – Niczego nie zrozumiałeś. Ja tego po

prostu nie chcę. Ojciec chce mieć Penelopę, a teraz ty... Myślałeś, że
Penny należy do ciebie, jest twoją własnością. Wiesz co? Nie jestem
ani Penelopą, ani twoją Penny. Stałam się kimś innym, połączeniem
tych dwóch postaci. Pierwszy raz w życiu jestem tylko sobą. Będę
unikała ciebie, Harolda, wszystkich, którzy uważają, że mogą mną
rozporządzać. A ty, Cabe... nawet nie wiesz z kim masz do czynienia.
Jesteś tutaj w swoim pięknym ubraniu, masz wspaniałą fryzurę i tak
naprawdę nie wiesz, z kim rozmawiasz. Okłamałeś mnie. Cholera,
masz swoje przedsiębiorstwo...

Z jękiem oparła się o ścianę.
Cabe zbliżył się do ukochanej. Patrzył na Penny, a jego oczy

płonęły wściekłością.

– Musisz mnie wysłuchać – powiedział, czując, jak krew pulsuje

mu w skroniach. – Jesteś mi coś winna. Myślę o tych ubiegłych
czterech miesiącach.

– Winna? Tobie? Żartujesz – odparła. Przyłożyła dłonie do jego

piersi i chciała go odepchnąć. Z równym skutkiem mogła odpychać
kamienną ścianę.

– Cholera! – zaklął. – Właśnie to jesteś mi dłużna.
Potrząsnął głową i siłą powstrzymał się, żeby nie pocałować

Penny. Byle tylko nie musnąć językiem rozpalonych warg
dziewczyny.

„Nie!” – tak krzyczał rozum Penny, lecz serce mówiło:
„tak”.
Mężczyzna delikatnie dotykał jej gęstych włosów, które wciąż były

wilgotne. Ona zrobiła to samo. Ich usta złączyły się. Usłyszała ciche
westchnienie Cabe’a. Pełni namiętności przylgnęli do siebie.

Przycisnął ją ku sobie, tak by poczuła, jak bardzo jest napięty.
I naraz zesztywniał. Przestał ją całować i spojrzał na rozpaloną

twarz Penny. Patrzył na jej wilgotne wargi, nabrzmiałe od pocałunku.

– Boże! – szepnął. Cofnął się i spojrzał na jej brzuch. – Jesteś w

ciąży!

Penny wróciła do rzeczywistości i gwałtownie odsunęła się od

Cabe’a. Oparła się znów o ścianę i szeroko otworzyła oczy.

– Nie – odparła, nie patrząc na niego. – Zaczęłam po prostu więcej

jeść, odkąd jestem tutaj. Odejdź.

Niepewnie położył dłoń na jej brzuchu, ale dziewczyna szybko

odepchnęła jego rękę.

– Jesteś okropny – powiedziała. – Przychodzisz i kładziesz łapę na

moim brzuchu. Idź sobie.

– Jesteś w ciąży – powtórzył i uśmiechnął się niespodziewanie. –

Masz moje dziecko! Niech to diabli, to wspaniale. Będziemy mieć
dziecko.

– Nie będziemy! – wrzasnęła.
– Czyżby! – spytał uradowany. – Chcesz mnie oszukać? A ten

balonik pod twoim ubraniem?

– Nie ma żadnego balonika!
– Cicho, nie krzycz. Zaszkodzisz dziecku.
– Odejdź – wymamrotała.
– Och, Penny! – Miał poważną minę. – Przecież wiesz, że cię nie

zostawię. Nosisz moje dziecko, wiem o tym. Nie chcesz się do tego
przyznać?

– Nie – odpowiedziała. Łzy napłynęły jej do oczu.
– Nie przyznasz się do naszego dziecka? – spytał. Poczuł

narastający ból.

– Te dzieci są tylko moje.
Ze zdumienia nie mógł wydobyć głosu.
– Dzieci? A więc więcej niż jedno? Bliźnięta? – odezwał się po

chwili.

Penny odepchnęła go i odeszła, wycierając łzy. Usiadła na sofie nie

opodal kominka. Cabe stanął nad nią, trzymając ręce w kieszeniach.

– Naprawdę mi nie powiesz? – spytał szorstkim głosem.
– Nie – odrzekła, przyciskając ręce do brzucha.
– Dlaczego?
– Ponieważ cię znam. Ojcem tych dzieci jest Cabe, Cabe, który w

rzeczywistości nie istnieje. To są dzieci Penny. Ty nie masz z nimi nic
wspólnego.

– Co za bzdura – stwierdził, gdy patrzyła na niego. – Są tak samo

moje, jak i twoje.

– Nie.
– Nie mogę w to uwierzyć – rzekł. – Wciąż bujasz w obłokach.

Stworzyłaś sztuczny świat. Wróć na ziemię, Penny, bo zabawa się
skończyła. Jestem ojcem tych dzieci i dobrze o tym wiesz. Nie
odseparujesz mnie od nich. Jesteś pewna, że to bliźnięta?

– Owszem. Robiłam badania ultrasonograficzne i... Och, Cabe,

proszę cię, odejdź! Chcę zostać sama.

– Nie dopuszczę do tego. Penny, kocham cię. Nie mów do mnie w

ten sposób. Czy to nic dla ciebie nie znaczy? Czy rzeczywiście tak po,
prostu chcesz się mnie pozbyć? Przecież było nam tak dobrze razem.

– Mów za siebie.
Klęknął przed nią i chwycił jej dłonie.
– Pomyśl rozsądnie. Przypomnij sobie chwile, które przeżyliśmy

wspólnie. Uświadomiłem sobie, że popełniłem błąd, nie wspominając
ci o mojej firmie, ale za żadne skarby nie miałem zamiaru cię
oszukiwać. Nie chciałem cię wyrwać z zaczarowanego świata.
Uważałem, że to dobrze, iż bierzesz mnie za zwykłego robotnika.
Mówiłaś, że masz dosyć elegancików w drogich garniturach, więc
ukryłem przed tobą fragment swojego życia. Wszystko działo się tak
niespodziewanie; nie miałem czasu wytłumaczyć się przed tobą.

– Tak? Tamtego dnia ukazałeś się w garniturze i wiesz co... byłeś

kopią mojego ojca.

– Penny, proszę cię, posłuchaj. Nie mam zamiaru cię zdominować.

Chcę, żebyś została moją żoną, moją najlepszą przyjaciółką. Wiem, że
i ja, i ojciec wygłupiliśmy się tamtego dnia, ale to nie było
zamierzone. Wybacz mi. Nasza przyszłość to co innego. Naszą
przyszłością są nasze dzieci.

– Cały czas powtarzasz mi, żebym cię słuchała. A teraz ty

wysłuchaj mnie. Dawno temu byliśmy razem. Penny i Cabe, żadnych
nazwisk. Oboje udawaliśmy innych ludzi. Przez te cztery miesiące
przekonałam się, kim jestem w istocie. Chcę przejąć nieco z
osobowości Penelopy, upartej, dążącej do sukcesu w życiu i trochę z
wesołej Penny, która umie się śmiać i płakać. A teraz nie mam
pojęcia, kim ty jesteś, kim jest Cabe Malone. Czy nie rozumiesz? Nie
znamy się. Te dzieciaki zrodziły się w czasie, którego teraz nie można
przywrócić.

– Ale nikt nie zaprzeczy, że te dzieci istnieją.
– Owszem, masz rację. Rozwijają się we mnie, w Penelopie. Małe,

kruche istoty. Nie da rady zbudować na ich podstawie naszego
związku, Cabe. Mam nadzieję, że to rozumiesz. One nie udźwigną
naszego ciężaru.

– Łączy nas coś więcej, nie tylko dzieci. Przyjechałem do ciebie,

żeby wziąć cię do domu, żeby błagać o przebaczenie. Kochałem cię,

zanim byłaś w ciąży, pamiętasz?

– Kochałeś inną Penny.
– Och, do diabła! – powiedział wstając. – Wciąż to samo.
Odszedł i oparł się mocno o obmurowanie kominka.
Dziewczyna spojrzała na jego plecy i z trudem przełknęła ślinę.

Niczego nie pojmował, a ona tak bardzo pragnęła wyjaśnić sytuację.
Teraz byli dla siebie obcymi ludźmi, czy to się mu podobało, czy nie.
Już nie byli Penny i Cabe’em, których poniosły emocje. Penny
Chapman patrzyła teraz na Cabe’a Malone. Obcy sobie ludzie. Tamto
jednak było bajką.

Jednakże wiedziała, że dzieci to nie fikcja.
Pomyślała z goryczą, że Cabe jest ich ojcem. Słusznie poczuwała

się do odpowiedzialności. To, co mu powiedziała, nie było do końca
uczciwe, Cabe nigdy nie zapomni o swych dzieciach. Ale uznała, że
on również powinien trzeźwo spojrzeć na pewne sprawy. Oboje wcale
się nie znali.

– Cabe – rzekła miękko – wiem, że masz prawo do dzieci. Ustalmy

coś, co będzie satysfakcjonowało nas oboje.

– A co będzie z nami? – zapytał, odwracając się do niej. – Co

będzie z nami?

– My? Lepiej zapomnij o tym.
– Rozumiem. Wspaniale. – W jego głosie słychać było nutę

sarkazmu. – Kochałem się z tobą. Zostawiłem w tobie część siebie,
powołaliśmy na świat dwie istoty i uważasz, że to wszystko jest bajką.
A więc jestem mężczyzną, ale w istocie nie istnieję? To bez sensu.

– Chodzi o ciebie, Cabe – powiedziała podniesionym głosem.
– Nie mów tak. Nie powtarzaj tych bredni, że jesteśmy sobie obcy.
– Ale to prawda!
– Cóż, w takim razie musimy się poznać, prawda?
– Co masz na myśli?
– To, co powiedziałem. Dobrze, panno Chapman, możemy pójść

na kompromis. Przyjmę do wiadomości, że jesteśmy sobie obcy, nie
zważając na fakt, jakie to groteskowe. Ty natomiast wrócisz ze mną
jutro do Detroit.

– Możesz być pewny, że tego nie zrobię.
– Owszem, tak. Prowadzę firmę. Stwierdzisz, że to prawda.

Możesz to zrobić jedynie w Detroit. Poznasz inny świat. Skoro tak
musi być. Wybacz mi moją bezpośredniość. Straciłaś poczucie

rzeczywistości. Przygotuj się na jutrzejszą podróż. Zrobię rezerwację
na samolot.

– Zaraz, poczekaj chwileczkę. Cabe przechadzał się po pokoju.
– Chcę się z tobą ożenić jak najszybciej.
– Nie.
– W takim razie zamieszkamy razem w moim mieszkaniu w

Detroit.

~ Co takiego?
– Och, niejako kochankowie, lecz jako matka i ojciec tych dzieci,

które nosisz pod sercem. Będziemy widzieć się codziennie, poznamy
się, przestaniemy być dla siebie obcy. Kto wie? Może okaże się, że nie
przypadniemy sobie do gustu. Dotychczas nie mieszkałem z żadną
kobietą. Może zaczniesz działać mi na nerwy.

– Ja? To, co powiedziałeś, , nie było zbyt miłe.
– Porzuć fantazje, kochana. Teraz nadszedł czas, by zmierzyć się z

rzeczywistością. – Przystanął i spojrzał na jej brzuch. – Żarty się
skończyły.

– Przestań się gapić na mój brzuch. Bądź subtelniejszy. Musisz

wiedzieć, że zacznę się robić jeszcze grubsza.

– Moim zdaniem jesteś absolutnie piękna. Szkoda, że nie mogę

zobaczyć cię nagiej, zobaczyć, jak dzieci zmieniły twoje ciało. Ciało
mojej Penny, które znam tak dobrze. A ty? Czy pamiętasz moje ciało?
Czy pamiętasz, co działo się ze mną, kiedy byłem podniecony twoją
bliskością?

– Cabe, przestań – zaprotestowała, czując narastające podniecenie.
– Czy nie przypominasz sobie tego, co było między nami?

Zapomniałaś, jak mnie obejmowałaś, gdy ja byłem głęboko, głęboko
w tobie! Ja nie potrafiłem wymazać takich wspomnień. Oboje
straciliśmy grunt pod nogami...

– Dość – powiedziała, zatykając uszy. Pochylił się ku jej twarzy.
– Nie martw się, Penny. Nie będę cię do niczego zmuszał, gdy

zamieszkamy razem. Chcę tylko, żebyś wspomniała czasem chwile,
które spędziliśmy przedtem.

– Dlaczego to robisz? – zapytała szeptem. Wyprostował się i

położył dłoń na sercu.

– Pytasz mnie? Hej, przecież to ty komplikujesz sprawy.

Twierdzisz, że jesteśmy sobie obcy, że się nie znamy. Gdyby o mnie
chodziło, wzięlibyśmy ślub w ciągu paru dni. Będzie jednak tak, jak ty

sobie życzysz. Teraz zrobię rezerwację na samolot. Gdzie jest telefon?

– Och! – powiedziała, potrząsając głową. – Jestem taka zmęczona i

skołowana. Telefon jest w kuchni.

– Jesteś zmęczona? Nie czujesz się dobrze? Co, u diabła, robiłaś na

deszczu w takim stanie?

– Panie Malone. Zapowiadam, że jeżeli jeszcze raz od tej chwili

określisz moją ciążę jako „stan”, wtedy własnoręcznie złamię ci nos.

– Tak? – spytał uśmiechając się. – Zdaje się, że zdradziłaś kolejną

cechę twojego trudnego charakteru.

– Jeśli chcesz mieć cały nos, to radzę ci to zapamiętać. ~ A teraz

poważnie, Penny – rzekł. Z twarzy zniknął mu uśmiech. – Wszystko z
tobą w porządku? Co ci powiedział lekarz?

– Jestem zdrowa jak ryba. Mam dobry apetyt, codziennie odbywam

spacery, oddycham świeżym powietrzem. Dzieci także rozwijają się
doskonale.

– To dobrze. Zdaje się, że wiemy, kiedy się poczęły, prawda?

Mogłem pomyśleć wtedy o zabezpieczeniu.

– To w równym stopniu moja wina. Nie, nie chcę o tym mówić w

ten sposób, tak jakby chodziło o czyjąś winę. Wcale nie żałuję tego, iż
jestem w ciąży. Bardzo chcę mieć te dzieci.

– Ja również – stwierdził, dotykając jej policzka. – Pragnę jednak

także, byśmy byli razem.

– Cabe...
– W porządku, nie musisz wszystkiego powtarzać. Umówiliśmy

się, tak? Możemy wrócić do Detroit jutro. Zapewne masz tu dużo
swoich rzeczy. Spakuj to, co może wystarczyć ci na tydzień, a resztę
prześlemy pocztą. A więc pojedziesz ze mną jutro?

– Cóż, chyba tak. Wciąż tylko nie jestem pewna, czy powinniśmy

zamieszkać razem.

– To jedyny sposób na rozwiązanie wszystkich twoich

wątpliwości.

– Tak, przypuszczam, że tak. – Zamyśliła się. – Och, Boże, a co z

moim ojcem? Cabe, on nigdy się na to nie zgodzi.

– Nie przejmuj się. Porozmawiamy o tym później. Idź się pakować.
– Dobrze. – Kiedy wychodziła z pokoju, zatrzymał ją.
– Penny?
– Tak? – Odwróciła się i spojrzała na niego.
– Pierwszy raz spotkałem cię w nie wykończonym domu, drugi raz

podczas deszczu i burzy na plaży. Teraz zdecydowaliśmy się pojechać
do Detroit. Myślę, że tym razem wszystko ułoży się jak najlepiej.
Muszę zauważyć wszystkie twoje zmiany. Przekonam się, kim teraz
jesteś.

1 wówczas... już nigdy, przenigdy nie pozwolę ci odejść. Będę cię

trzymał w ramionach i kochał. Reszta spraw sama się rozwiąże.

Odwróciła głowę, żeby nie zauważył łez w jej oczach.
– Jeszcze jedno, Penny.
– Słucham odparła, wciąż nie patrząc na niego.
– Masz śliczne podkolanówki. Pierwszorzędne. Zdobyła się na

uśmiech i pobiegła do sypialni. Tam z westchnieniem położyła się do
łóżka.

Poczuła, że jest wyczerpana. W jej spokojne życie jeszcze raz

wtargnął Cabe Malone. Teraz miała mieszkać z nim w Detroit pod
jednym dachem. Doszła do wniosku, że mogła bardziej zainteresować
się człowiekiem, w którym się zakochała. Nie robotnik, lecz zamożny
młodzieniec. „Mój Boże, kim on właściwie jest?” – pomyślała.

Oparła dłonie na swym zaokrąglonym brzuchu. Cabe jest ojcem jej

dzieci. To była jedyna rzecz, którą wiedziała. Co wyniknie z ich
wspólnego życia? Nie miała pojęcia. Czy staną się prawdziwą parą,
czy będą jedną całością? A może będą tylko rodzicami, których łączą
jedynie dzieci?

– Nie wiem – wyszeptała. – Po prostu nie wiem. Była tak

zmęczona, że natychmiast zasnęła. Deszcz bębnił w dach.

Po zarezerwowaniu miejsc w samolocie, Cabe zatelefonował do

Harolda i Marthy. Oznajmił im, że Penny jest w ciąży, że nie chce
wyjść za niego. Pocieszył ich, że oboje planują wrócić do Detroit. Ton
jego głosu sprawił, że rodzice uspokoili się.

Potem dorzucił więcej drew do ognia w kominku. Stanął w

drzwiach sypialni Penny i patrzył na nią, jak śpi.

Wiedział, że jakoś musi zdobyć miłość i zaufanie kobiety. Chciał

wymazać z pamięci bolesne wspomnienie minionych czterech
miesięcy samotności. Chciał spędzić z Penny resztę życia. Tak bardzo
ją kochał. Myśl, że nosi jego dzieci, spowodowała, iż ta kobieta stała
mu się jeszcze bliższa. Jeśli ona tylko na to pozwoli, wszyscy spędzą
wiele lat w szczęściu i radości.

Powiedział sobie, że powinien uzbroić się w cierpliwość. Musiał

poskromić swój gorący temperament i dać Penny czas, by znowu
mogła w niego uwierzyć. Czas? Do diabła, przecież dał jej już cztery
miesiące! Cztery długie miesiące, kiedy usychał z tęsknoty. Niezłe;
zorientował się, że już teraz z trudem nad sobą panuje.

W jaki sposób miał mieszkać z Penny pod jednym dachem i nawet

jej nie dotykać? Czuł, jak rośnie w nim pragnienie. Musiał się jednak
przemóc. Według Penny byli dla siebie obcy. Obcy, mech to piekło
pochłonie! On ją przecież kochał!

Poruszyła się przez sen, przysunęła rękę do policzka i znowu

spokojnie leżała. Na widok Penny, Cabe poczuł, jak napina się jego
ciało. Gorąca krew zaczęła pulsować w żyłach. Odwrócił się i z
trudem wrócił do kuchni.

– Tak, Malone – mruknął. – Przed tobą jeszcze długa droga.

ROZDZIAŁ 7

Penny przebudziła się o szóstej wieczorem, czując aromat

smażonego bekonu. Natychmiast poczuła głód.

Znów zamknęła oczy. Ma wrócić do Detroit, żeby zamieszkać z

mężczyzną? Gdy Cabe mówił o kompromisie, brzmiało to sensownie.
Jednak, nie było rzeczą normalną, mieszkać z facetem tylko po to, aby
„poznać się lepiej”. W takim razie równie niezwykłe jest mieć
bliźniaki z człowiekiem, którego niemal się nie zna. A czy dawny
pomysł, żeby spotykać się z Cabe’em tylko w soboty, także nie był
dziwny? To jednak należało do przeszłości. Obecnie oprócz niego w
grę wchodziła dwójka dzieci.

Mieli mieszkać razem? Czy właśnie na tym im najbardziej

zależało? Mieszkać razem i nie kochać się ze sobą... Cabe nie będzie
brał jej w objęcia. Nie będzie rozbierał jej powoli, całując każde
miejsce na ciele. Nie będzie stał przed nią nagi w swej męskiej
wspaniałości, taki wysoki i muskularny...

– Penny?
Westchnęła, usiadła na łóżku i przyłożyła dłonie do rozpalonych

policzków.

– Co się stało? – zapytał Cabe.
– Przestraszyłeś mnie.
– Spodziewałaś się ujrzeć kogoś innego? – zadał pytanie,

podchodząc do łóżka. – Spałaś dobrze?

– Owszem, dziękuję.
Podświadomie ciągle się bała. Gdyby spojrzała na niego, co

wówczas dostrzegłby w jej oczach? Zastanawiała się nad tym
gorączkowo. Zawstydzona uświadomiła sobie, że śniła o nim, o
kochaniu i tym, jak byli sam na sam we dwoje...

– Czy potrzebujesz coś?
– Och... ! – jęknęła, przyciskając dłoń do czoła.
– Dobrze się czujesz? – spytał z niepokojem, siadając na skraju

łóżka. – Penny, odpowiedz mi.

– Wszystko w porządku – odparła drżącym głosem.

Powstrzymywała się, by nie wybuchnąć płaczem. Uniósł palcami jej
podbródek, zmuszając, by popatrzyła mu w oczy;

+ O co chodzi?

– Ja... jestem po prostu głodna. Waśnie, głodna. Chce mi się jeść.

Zdziwiłbyś się, gdybyś zobaczył, ile jem, odkąd zaszłam w ciążę.

Zapalił nocną lampkę i badawczo przyjrzał się jej twarzy i

ciemnym oczom. Penny zmuszała się do tego, aby wstając, nie
spotkać się z jego hipnotycznym spojrzeniem. Ciało nie słuchało
jednak poleceń mózgu. Jeszcze chwila i wpadliby sobie w objęcia.
Naraz Cabe odchrząknął, burząc czarowny urok.

– Kolacja gotowa – zakomunikował szorstkim głosem. – Nic

nadzwyczajnego: jajka na bekonie.

– Uwielbiam jajka na bekonie – wyszeptała. – To wspaniała

potrawa.

Cabe klepnął się w uda i wstał.
– Zgadzam się. A więc do dzieła, moja mała. Jajecznica smakuje

dobrze, gdy jest ciepła. – Mężczyzna wyszedł z sypialni.

Penny nałożyła kaftanik i przeczesała ręką potargane włosy.

Ruszyła do kuchni. Jedli w milczeniu przez kilka minut.

– Samolot mamy jutro o dziesiątej – pierwszy odezwał się Cabe.
– Dobrze. Muszę zawiadomić właściciela domu, że wyjeżdżam.

Rozmawiałeś z moim ojcem?

– Tak, i z moją matką również. Powiedziałem im, że zostaną

dziadkami i o tym, że przyjeżdżamy razem.

– No i... ?
Wzruszył ramionami.
– Nie ma problemu.
– Ojciec nie protestował? Daj spokój, Cabe. Znam go przecież.

Nigdy nie przyjąłby do wiadomości faktu, że zamieszkam z
mężczyzną. No i jak mógłby pogodzić się z informacją, że coraz
bardziej mnie traci, a na dodatek jestem w ciąży?

– Penny, pewnie nie uwierzysz, ale twój ojciec bardzo się zmienił.

Gdy wyjechałaś bardzo chorował; prawie nie jadł i nie sypiał.

– Jak się teraz czuje?
– Chyba uspokoił się, gdy się odnalazłaś. Teraz jest... mądrzejszy.

Zdał sobie sprawę, ile dla niego znaczyłaś i że uciekłaś z powodu
takiego egoistycznego zachowania. Przyjął do wiadomości, że bardzo
cię kocham. Nie będzie nam przeszkadzał, kiedy zamieszkamy razem.
Harold i ja zbliżyliśmy się do siebie przez te cztery miesiące. W
istocie mam z nim lepszy kontakt, niż miałem z własnym ojcem.

– Chyba powinnam cię przeprosić za zgryzoty, których ci

przysporzyłam, wszystkie kłopoty i za to, że na pewno obwiniałeś
siebie za wszystko. Ale wtedy musiałam wyjechać, Cabe. Nie byłam
w stanie tego znieść.

– Co było, to było. Bardzo interesuje mnie przyszłość. Chcesz

jeszcze szklankę mleka?

– Nie, już wystarczy, dziękuję. Opróżniłam talerz jak grzeczna

dziewczynka. Jedzenie było pyszne. Ty zrobiłeś kolację, więc ja
posprzątam.

– Nie, zostaw to mnie.
– Nie jestem inwalidką, Cabe. Napij się kawy w saloniku.
Zawahał się, potem przytaknął i wyszedł z kuchni. Penny umyła

talerze i patelnię, starła ze stołu. Gdy przeszła do pokoju, ujrzała
Cabe’a leżącego na sofie. Mężczyzna wpatrywał się w ogień.
Uprzednio wyłączył elektryczne światło, teraz jedynie płomienie
rzucały na salonik czerwoną poświatę. Cabe sprawiał wrażenie
odprężonego i sennego. Usiadła obok niego. Wciąż nie przestawał
patrzeć w ogień.

– Jak tam Holly? – zapytała.
– Świetnie – odparł uśmiechając się.
– A twoja matka?
– Wszystko z nią w porządku.
– A co z ojcem?
Wychylił się do przodu, oparł łokcie na kolanach i wciąż patrzył na

kominek.

– Umarł dwa miesiące temu.
Penny poczuła się tak, jakby ktoś oblał ją nagle zimną wodą. Przez

chwilę nie mogła złapać oddechu.

– Tak mi przykro – powiedziała, dotykając Cabe’a. – Co się stało?
– Miał następny atak. Zawieźliśmy go do szpitala, ale niestety, żył

tylko przez kilka godzin. Zdążył jeszcze wyznać matce, jak bardzo ją
kocha. Cieszę się, że to usłyszała. Zawsze musiała godzić się z tym, że
pierwsze miejsce w sercu ojca zajmował Jason.

– A ty, Cabe? Rozmawiałeś z nim? Westchnął ciężko.
– Wiedziałem, że umiera, Penny. Mogłem się z nim tylko

pożegnać. Ja... udawałem Jasona.

– Och, Cabe! – szepnęła.
– Ojciec był półprzytomny. Powiedziałem: „Tato, to ja, Jase. Nie

przejmuj się, wszystko będzie w porządku. „ Jason powiedziałby na

moim miejscu to samo. Uścisnęliśmy sobie ręce. Wtedy on się
uśmiechnął. Uśmiechnął się do Jasona i po chwili powiedział:
„Kocham cię, synu”. On... – Cabe przerwał, żeby opanować emocje. –
Przez całe życie nie mówił tak do mnie. Tylko... tylko do Jasona.
Uśmiechnął się i wtedy umarł. Nie mogłem mu inaczej pomóc, cieszę
się, że zrobiłem przynajmniej tyle.

Łzy spłynęły po twarzy Penny, oparła głowę na mocnym ramieniu

Cabe’a. Czuła nieodpartą chęć sprawienia mu ulgi. Chciała, by
zapomniał o przykrości, jakiej doświadczył.

Starała się sobie wyobrazić, ile zdrowia musiało go to kosztować.

Ile musiał poświęcić, by uszczęśliwić umierającego człowieka. Cabe
Malone okazał się szlachetnym człowiekiem. Zdała sobie sprawę, jak
nieczuły był dla niego Matthew.

– Będę kochać swoje dzieci – odezwał się Cabe tonem

przepełnionym determinacją. – Będę akceptował je takimi, jakie będą.
Pójdą własną drogą, a ja dam im błogosławieństwo. I będę im mówił,
jak bardzo je kocham.

– Cabe – wyszeptała wzruszona.
– Hej. – Odwrócił się i objął ją. – Nie płacz. Nie chciałem cię

zdenerwować. Tylko przy tobie potrafię się zwierzać. Nie powinienem
cię obarczać swoimi problemami. Nie chcę, żebyś płakała.

Uniosła głowę i spojrzała na ukochanego.
– Wcale nie płaczę przez ciebie. Zawsze mów mi, co ci leży na

sercu. Proszę cię o to. Nie odsuwaj mnie od siebie. Powinniśmy
dzielić się wszystkim, tak jak wtedy, kiedy istnieli Penny i Cabe i nie
było ważne, jakie mamy nazwiska. Dlatego było tak wspaniale.
Pamiętasz?

– Pamiętam każdą minutę, którą spędziliśmy razem. – Przytulił

Penny i otarł łzy z jej policzków. – Każdą sekundę.

Przysunął się, aby ją pocałować. Usta ukochanej były takie słodkie

i miękkie. Rozmarzona rozchyliła wargi, żeby poczuć jego język.

Zarzuciła mu ramiona na szyję; objęli się mocno. Rozkoszowała

się wspomnieniami. Wspomnienia pocałunków w Meadow View,
wzbudzające żądze. Wspomnienia dawnego Cabe’a.

Pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny. Ich ciała przylgnęły

do siebie. Penny jęczała z rozkoszy. To wzbudziło w kochanku
gwałtowne pożądanie. Przytulił Penny jeszcze mocniej. Gorące
pocałunki przyjemnie łaskotały szyję dziewczyny.

– Och, Cabe! – szepnęła, drżąc w jego ramionach.
– Pragnę cię, Penny – rzekł podnieconym głosem, – Tak boleśnie

cię pragnę. Tak bardzo się za tobą stęskniłem.

– Tak. Ja... – Przerwała. – Pragnę cię także. Znowu będziemy

razem: Penny i Cabe. Nic innego się nie liczy. Zupełnie nic.

Poczuła, jak bardzo się naprężył. Próbował się opanować. Nagle

odsunął się, zostawiając ją drżącą i spragnioną miłości.

– Cabe?
Wstał, odwrócił się i podszedł do kominka. Zacisnął pięści.
– Do diabła, nie! Nie zrobię tego, Penny. Nie mam zamiaru istnieć

tylko w twoim bajkowym świecie. Dość tej zabawy liczą się także
inne sprawy! Ja jestem Cabe Malone, a ty Penny Chapman. Nasze
wspólne życie nie może ograniczać się do łóżka. Czy nie liczy się
fakt, że nosisz nasze potomstwo? Być może zostały spłodzone w
świecie twej fantazji, ale są, istnieją naprawdę. Czas, byś się
przebudziła. Minęło już wiele miesięcy. Znaleźliśmy się na rozdrożu,
musimy zadecydować o naszym dalszym życiu. Będziemy je razem
dzielić, ale połączą nas tylko dzieci. Ja jednak nie mogę, nie chcę się z
tobą kochać, jeśli nie dotrze do ciebie rzeczywistość. Penny wyglądała
na przestraszoną.

– Tak, oczywiście masz rację – wyszeptała. – Po prostu... po prostu

strasznie cię pragnę i... przepraszam cię.

Cabe spojrzał w sufit. Kiedy poczuł, że panuje nad sobą, popatrzył

na Penny.

– Nigdy więcej – krzyknął – nie przepraszaj mnie za to, że mnie

pragniesz! Jednak wydaje mi się, że teraz nie ma najmniejszego sensu
łapać się za słówka. Chciałbym pójść na spacer.

– Cabe, przecież ciągle pada.
– Deszcz zastąpi mi zimny prysznic. Muszę stąd wyjść, zanim

zrobię coś, czego będę żałować. A ty lepiej wróć do łóżka. Jutro czeka
cię wyczerpujący dzień.

– Dopiero wstałam.
– Musisz wypoczywać ze względu na dzieci. Połóż się. Och, do

licha! Naprawdę muszę stąd wyjść.

Opuścił salonik.
– Ale jest tak zimno i mrocznie i... – Usłyszała trzask zamykanych

drzwi. – A niech to!

Niech Malone spaceruje sobie po plaży i przemoknie do suchej

nitki; nie zamierzała się tym przejmować. Pewnie chciał udowodnić,
że jest konsekwentny. Nie mógłby tego zrobić, gdyby zaczęli się
kochać. Ona wciąż tak bardzo pragnęła miłości.

Mimo wszystko zdawała sobie sprawę z tego, iż miał rację. Z

drugiej strony wyprowadzało ją to z równowagi. Cabe, którego znała
wcześniej, zwyczajnie rzuciłby się na nią. Cabe biznesmen
zachowywał się wyniośle.

Przyłapała się na tym, że przeklina. Poszła do sypialni i zaczęła

przygotowywać się do jutrzejszej podróży.

Dwie godziny później Cabe znalazł się z powrotem w kuchni.

Kolejny raz powiedział sobie, że nie jest zbyt mądry. Tylko idiota
wyszedłby na taki deszcz bez kurtki. I tylko idiota nie poszedłby do
łóżka z kobietą, którą kochał.

– Jesteś idiotą, Malone – mruknął, przechodząc przez korytarz do

drugiej sypialni.

Kiedy zdejmował przemoczone ubranie, stwierdził jednak, że nie

jest aż takim skończonym kretynem. Ot, takim przeciętnym durniem.
Tym niemniej, trzymanie się z dala od sypialni Penny miało swe
dobre strony.

Trząsł się cały z zimna, gdy wchodził pod prysznic. Odkręcił wodę

i zamknął oczy, rozkoszując się ciepłym strumieniem.

Postąpił właściwie i wiedział o tym. Wiedział, że mimo iż bardzo

pragnął się z nią kochać, rozsądek przeważył. Prawdą było to, że nie
powinien wplątywać się w niejasną grę. Poszedł do swego łóżka.
Naciągnął koc aż pod brodę i poczuł ponownie chłód. Penny była w
sąsiednim pokoju. Mógłby wsunąć się do jej pościeli, objąć ją i
rozgrzać się ciepłem, cudownego ciała. To podziałałoby dobrze na
przemarznięty organizm. Pojął jednak groteskowość takiej wymówki.
Tak, rozgrzałby się natychmiast; leżąc przy Penny, natychmiast
wszedłby w nią. A niech to! Potrafi wyobrazić sobie ów ekstatyczny
żar jej ciała, tak blisko aż... Jęknął głośno, myśląc o zbliżeniu.

– Mój Boże, nie wytrzymam...
Zmusił się, by nie myśleć o Penny. A potem, zamiast zacząć liczyć

barany, zaczaj recytować wszystkie znane zaklęcia.

Jasnobłękitne niebo poranka przywitało pokorną Penny i

obolałego, wyczerpanego Cabe’a.

– Dobrze się czujesz? – zapytała kobieta, gdy jedli . śniadanie w

kuchni.

– Nie.
– Coś ci dolega?
– Po prostu źle się czuję – odparł lakonicznie.
– Czy mógłbyś wyrażać się bardziej precyzyjnie?
– Wszystko mnie boli.
– Pewnie od tej wczorajszej przechadzki – stwierdziła. – Nie sądzę,

żeby to był najlepszy pomysł. Lepiej zostać w łóżku. Możemy
przełożyć podróż na następny dzień. Przygotuję ci bulion.

– Nie. Jedziemy do domu.
– Do domu – powtórzyła, wpatrzona w swą filiżankę z kawą. – To

brzmi tak zwyczajnie.

– Bo to jest zwyczajne – rzekł Cabe, drapiąc się po nosie. – Czy

jesteś gotowa?

– Tak.
Zaczął masować swe skronie.
– Podobają mi się twoje ubrania. Wszystkie są świetne.
– Dzięki – odrzekła, zerkając na swoją bluzkę i rozpinany,

kolorowy sweter. – Muszę uwzględniać wymogi macierzyństwa.
Mogłabym założyć pończochy, ale nie jestem pewna, czy ludzie w
samolocie podzielaliby twój zachwyt.

Uśmiechnął się.
– Świetnie.
– Cabe, zrozum. Od czterech miesięcy chodzę w ciążowych

ciuchach. Już niedługo zacznę przypominać balon.

– Hej! – zawołał, dotykając jej dłoni. – Jesteś piękna. Wiesz

czemu? Bo nosisz w łonie dwie cudowne istoty. Są częścią ciebie i
mnie, są ludźmi. Dla mnie to wspaniałe. Mają paluszki, noski i już
żyją. Wcale nie będziesz wyglądać jak balon. Uwierz mi, Penny, z
każdym dniem stajesz się coraz piękniejsza.

– Och... ! – odezwała się, czując, że drży ze wzruszenia. – Tak

ładnie to powiedziałeś.

– Zamierzasz się rozpłakać? – spytał, zerkając na nią.
– Nie. – Pociągnęła nosem. – Mam nadzieję, że nie. Wzruszają

mnie takie dziwne rzeczy. Kiedyś ryczałam w czasie szkolnej parady z
okazji zimowych świąt.

Rozbawiło go to.
– To przywileje twojego...

– Cabe!
– Nie powiedziałem tego – rzekł, unosząc dłonie. – Nie

powiedziałem „twojego stanu”. Z pewnością nie mogłaś usłyszeć tych
słów. Więc nie napadaj na mnie. I bez tego czuję się kiepsko.

– Masz rozpalone policzki – stwierdziła. – Przeziębiłeś się.
– Nie – zaprzeczył. – Chyba żartujesz. Naprawdę sądzisz, że się

przeziębiłem?

– Gdy chorujesz, stajesz się nieznośny. Już zdążyłam to zauważyć.

Wziąłeś aspirynę?

– Tak. Ruszajmy w drogę.
– Powinieneś odpocząć, Cabe.
– Odpocznę w domu – powiedział wstając. Gdy wychodził z

kuchni, usłyszała, jak mężczyzna kaszle.

W domu. Owe słowa odbiły się jak echo w umyśle Penny.

Zamieszkają w bloku, czy w oddzielnym domu? Czy ten rodzaj
miłości, ta gorąca i prawdziwa miłość, pozwoli im, aby dzielić te same
pokoje? Czy będą dla siebie tacy sami jak niegdyś? Miała taką
nadzieję. Bardzo chciała w to uwierzyć.

Cabe spał podczas lotu do Detroit, od czasu do czasu budził go

tylko własny kaszel. Poprosił Penny, żeby zajęła miejsce przy okienku
i włączyła wentylację nad fotelem. Lądowanie w Detroit opóźniła
burza śnieżna szalejąca nad lotniskiem.

Samochód Cabe’a czekał na parkingu nie opodal lotniska, jednak

jazda po zaśnieżonych ulicach była ryzykowna i powolna. Cabe
kaszlał coraz mocniej, a nastrój znacznie mu się pogorszył. Mimo że
czuł zimno, na czole pojawiły się krople potu.

Penny zaproponowała, że poprowadzi auto. Spojrzał na nią tak

wymownie, że dalsza rozmowa na ten temat była zbędna. Może się
przeziębił, ale jeszcze nie zwariował. Penny nie odzywała się więcej.
Była zmęczona, głodna i tęskniła za samotnością w swym własnym
mieszkaniu, którego obecnie doglądała przyjaciółka. Pragnęła jedynie
coś zjeść, położyć się w ciepłym łóżku i zasnąć.

Cabe kichnął przeraźliwie głośno i Penny zerknęła na niego

zaniepokojona. Wjechali do podziemnego garażu.

– Musisz wypić coś gorącego i wziąć aspirynę – stwierdziła – a

potem prosto do łóżka.

– Nie muszę – odparł, wyłączając silnik. Wyszedł z wozu. Podeszli

do bagażnika.

– Czemu nie chcesz pójść do łóżka? – spytała, patrząc na Cabe’a.
Uśmiechnął się.
– Nie męcz mnie, przecież nie jestem z żelaza. Zlituj się nade mną,

kobieto. Zależy ci tylko na tym, żeby zaciągnąć mnie do łóżka.

– Bardzo zabawne.
Zaśmiał się i wyjął z bagażnika pięć walizek. Penny podniosła

dwie mniejsze, a on chwycił pozostałe.

– Może nie powinnam brać aż tylu rzeczy – powiedziała. – I tak

większość ciuchów jest teraz dla mnie za ciasna.

– Chodźmy – rzekł Cabe. Udali się do windy. – Będziesz musiała

sobie kupić mnóstwo luźnych ubrań.

– Dzieci będą się rozwijać, a ja zrobię się jeszcze grubsza.
– I to doda ci urody – powiedział zwyczajnie. Weszli do windy.
– Wciśnij szesnaste – poprosił.
Drzwi zamknęły się automatycznie. Winda ruszyła, a Penny

spojrzała na Cabe’a.

– Dlaczego nie chcesz się położyć?
– Penny, Penny, wstydź się.
– Przestań! – zawołała. – Dobrze wiesz, co mam na myśli.
– Nie mogę się położyć, ponieważ kiedy wejdziemy do mojego

saloniku... przepraszam: naszego saloniku, będę musiał zadzwonić do
biura. Chcę, aby przygotowano do wglądu dokumenty. Muszę to
osobiście przejrzeć i zatwierdzić. Moja firma rozsypałaby się, gdybym
nie pilnował każdego szczegółu. Rozumiesz?

– Och! – Zmarszczyła czoło. – Odpowiedzialne zajęcie.
– Owszem. W grę wchodzą duże pieniądze.
– Cabe, przecież będziesz zmuszony poświęcić mnóstwo czasu,

aby to wszystko załatwić.

Drzwi otworzyły się i wysiedli z windy. Cabe szedł tuż za Penny.
– Skąd możesz wiedzieć, ile czasu mi to zajmie?
– Którędy teraz? – zapytała rozglądając się.
– Na lewo. Numer trzydzieści dwa.
– Chodźmy szybciej. Te waliki zaczynają mi ciążyć.
– Odpowiedz na pytanie – nalegał, idąc za nią. – Skąd wiesz?
– Penelopa wszystko wie – odparła, zerkając na numery drzwi,

które mijali. – Zajmowałam się tym w firmie ojca. Codziennie
sprawdzałam stos papierów grubości książki telefonicznej.

– Żartujesz? – spytał, wyraźnie zaskoczony. – To musisz być

niezła.

– Najlepsza, paskudniku. No, jesteśmy na miejscu. Gdzie masz

klucze?

– Cóż, niestety w kieszeni, a ręce mam zajęte. Zdaje się, że

będziesz musiała ich poszukać. Tylko ostrożnie. Jestem wrażliwym
facetem.

– Ale dowcip – stwierdziła. Postawiła walizki na podłodze. –

Straszny z ciebie dowcipniś. W której kieszeni?

– W prawej kieszeni spodni, z przodu. Obok rozporka. Widzisz to

wzniesienie? To moje...

– Cabe!
– ... klucze! A sądziłaś, że co? – zapytał z miną niewiniątka.
– Zamknij buzię powiedziała, patrząc na niego z wyrzutem.

Wsunęła dłoń w ciasną kieszeń i natychmiast zorientowała się, że
Cabe jest podniecony. Również przybrała niewinny wyraz twarzy i
powoli, ach, jakże powoli, wsuwała dłoń głębiej.

– Mój Boże! – syknął.
– Jakiś problem? – zapytała, spoglądając mu w oczy.
– Wyciągnij te przeklęte klucze – odparł.
Udało się. Penny przekręciła klucz w zamku i pchnęła drzwi.

Wniosła walizki i rozejrzała się po mieszkaniu.

– Ładnie tu – oceniła. Stała na ciemnobrązowym dywanie. Meble

były dosyć ekskluzywne, a szczegóły zdradzały, ze mieszkanie
należało do mężczyzny. Kobieta jednak mogła też poczuć się tu
dobrze. Dominowały kolory: brązowy, pomarańczowy i żółty – taka
kombinacja barw sprawiała przyjemne wrażenie. – Naprawdę mi się
podoba, Cabe.

– Cieszę się – powiedział, stawiając bagaż.
– Moje mieszkanie jest równie duże podjęła, przesuwając dłonią po

sofie obitej rudawym materiałem – ale jednak czymś się różni. To
moje jest mniej przytulne, jak wystawa w sklepie meblowym. Tutaj
czuję się od razu inaczej.

– To dobrze. Chciałbym wziąć cię w ramiona i pocałować. Taki

pocałunek na przywitanie, zamiast słów „cieszę się, że jesteś tu ze
mną”. Nie zrobię tego jednak, bo zdaje się, że jestem chory i mogę cię
zarazić. Rozgość się śmiało. Muszę zadzwonić do biura.

– Tak, naturalnie – odparła, oglądając grzbiety książek na regale.

Cabe telefonował, a Penny spacerowała po mieszkaniu i

uśmiechała się. Pomyślała, że to właśnie jest apartament biznesmena,
którego jeszcze dokładnie nie poznała. Kilka cennych obrazów wisiało
na ścianach. Wiedziała, że nie znajdowały się tutaj ze zwykłego
snobizmu. Nabył je dlatego, że lubił malarstwo. Ciężko pracował; lecz
praca przynosiła mu duże korzyści. I pomyśleć, że dawniej
przypuszczała, iż trwonił pieniądze i dlatego musiał mieszkać z
rodzicami.

Pokój gościnny – obecnie, jak sądziła, jej lokum – był dość

obszerny. Na półkach stały książki, lalki i zabawki. Doszła do
wniosku, że tu właśnie bawiła się Holly, kiedy odwiedzała swego
wujka.

Przeszła do wielkiej sypialni, zobaczyła olbrzymie, prawdziwie

królewskie łóżko i uśmiech zniknął z jej oblicza. Łóżko Cabe’a, w
którym ona nie będzie sypiać. Tylko zabawki Holly będą
dotrzymywały jej towarzystwa. Co za absurd. W końcu na litość
boską nosi w łonie dzieci tego człowieka. Przecież byli ze sobą tak
blisko, jak tylko może być kobieta z mężczyzną. Ale to przeszłość.
Nie podzieli z Cabe’em tego łoża, dopóki nie poznają się
wystarczająco. Jeśli się zaakceptują, miłość będzie bardziej dojrzała.
Żadnych fantazji. Nie będzie już Alicją w Krainie Czarów.

Westchnęła, wyszła z sypialni i znalazła Cabe’a w przestronnej

kuchni. Smażył coś na patelni.

– Kolacja? – zapytała, podchodząc bliżej.
– Tak. Zupa i grzanki. Jutro zrobię większe zakupy.
– Daj, ja się tym zajmę, Cabe. Usiądź przy stole. Wyglądasz

zdecydowanie gorzej.

– Nie mam siły oponować – powiedział i usiadł na krześle.
Po kilku minutach jedzenie było już gotowe. Cabe zażył dwie

aspiryny.

– Kiedy chcesz spotkać się z rodzicami? – zapytał.
– Jutro, jak sądzę.
– Zdaje się, że nie stanowi to dla ciebie większego problemu.
– Nie.
– Harold się zmienił, Penny. Twojej matki nie poznałem tak

dobrze, mogę cię jednak zapewnić, że ojciec stał się całkiem innym
człowiekiem.

– Zobaczymy. Skoro wróciłam, to on także może powrócić do

swych dawnych zagrań. A skoro już o ojcu... myślałam o pracy. Nie
wyobrażam sobie siebie ponownie w firmie Chapman and Chapman.
Ale mimo wszystko muszę się czymś zająć. A ty nie powinieneś
odwodzić mnie od tego pomysłu.

– Chyba masz rację. Ale pragnę zauważyć, że nie powinnaś

pracować zbyt ciężko. Najwyżej cztery godziny dziennie.

– Być może. Na Florydzie chciałam zostać konsultantką w

sprawach inwestycji, ale gdy dowiedziałam się, że jestem w ciąży,
skoncentrowałam się na swoim zdrowiu. Podjęłam spokojną pracę w
bibliotece. Ponadto... – Przerwała.

– Ponadto... ? – zachęcił ją. Ugryzła grzankę.
– Przypuszczałam, że ojciec mnie odnajdzie. Tak, byłam pewna, że

on mnie wytropi.

– A co ze mną? Czy zdawałaś sobie sprawę, że ja też cię

poszukiwałem? Gdyby Harold nie wynajął detektywów, ja bym to
zrobił. Penny, przecież słyszałaś tamtego dnia, jak mówiłem, że cię
kocham i chcę się z tobą ożenić. Myślałaś, że rzucałem słowa na
wiatr?

– Nie wiedziałam na co cię stać, Cabe – odrzekła. Zauważyła, że

mężczyzna obserwuje ją cały czas. – Stałeś się obcy w chwili, kiedy
wszedłeś do gabinetu mojego ojca. Wciąż nie wiem, kim w istocie
jesteś.

– I dlatego jesteśmy tu razem.
– Tak.
– To uczciwe. Zacznijmy od początku. Najpierw... – Przerwał mu

dźwięk dzwonka. – Ktoś przyszedł. Pewnie goniec z papierami z
biura.

Wyszedł z kuchni i wrócił po paru minutach z grubym plikiem

sprawozdań. Usiadł przy stole i zaczaj je przeglądać.

– Do licha! – rzekł. – Oczy odmawiają mi posłuszeństwa. Nie

wiem, jak to sprawdzę.

Penny zastanowiła się przez chwilę.
– Cabe, możemy przejrzeć to razem.
– Słucham?
– Poradziłabym sobie z tym sama, ale wiem, że się na to nie

zgodzisz. Podzielmy w takim razie robotę na pół. Nie możesz się
przemęczać.

Patrzył badawczo na Penny, kiwając się na krześle. Minuty

upływały, serce Penny zaczęło bić mocniej.

– Sądzę – rzekł w końcu, siadając prosto – że mógłbym zobaczyć,

jak pracuje Penelopa. Sprawdzimy te papiery wspólnie.

– Dziękuję ci, Cabe – odpowiedziała z uśmiechem. – Penelopa jest

częścią mnie i powinieneś ją poznać. To ważne dla nas.

– Racja – przytaknął. – A ty zapewne chcesz poznać Cabe’a

biznesmena.

– Owszem.
– Sprawa dotyczy nas obojga. Jestem Cabe

,

em Malone,

zwyczajnym człowiekiem, który kocha cię nad życie. Jestem ojcem
twych dzieci. To nigdy się nie zmieni. A teraz zajmijmy się pracą.

ROZDZIAŁ 8

Krótko po północy Cabe Malone ściągnął buty, zdjął skarpetki,

spodnie oraz sweter. Ubranie porozrzucał po podłodze. Czuł się
fatalniej ledwo zipał.

Położył się do łóżka pod koc i jęknął. Był obolały. Wszystko go

denerwowało. Wściekał się, że choroba go zmogła. Potrzebował
czułej opieki.

Naciągnął wyżej koc. Jednego był pewien: chciał, by opiekowała

się nim Penny, a nie ta Penelopa! Chciał przekonać się, co potrafi
Penelopa i to był błąd. Ona natychmiast przejęła kontrolę nad tym, co
mieli wykonać wspólnie. Cabe już około dziewiątej czuł się
wyczerpany. Po godzinie stwierdził, że umykają mu istotne szczegóły.
O jedenastej pracowała już właściwie tylko Penelopa.

Przed północą zaczął stękać i żalić się. Kaszlał głośniej, niż to było

konieczne. Poprosił o chwilę odpoczynku. Penelopa nie skarciła go, że
zachowywał się jak dziecko. Do licha, w końcu był chory!

Zorientował się, że nie spotkał dotychczas tak bystrej i

inteligentnej kobiety, jak Penelopa Chapman.

Zupełnie go zaszokowała i jednocześnie niezwykle przeraziła

swoim profesjonalnym podejściem do pracy. Czy poświęciłaby swój
kierowniczy talent, by stać się przykładną żoną i matką? Mogłaby
pracować tylko po parę godzin dziennie, ale bliźnięta wymagają
starannej opieki. Niebawem rozpocznie życie zupełnie odmienne od
tego, które prowadziła, działając w firmie swego ojca. Czy Cabe i
dzieci uszczęśliwią Penny? Może będzie lepiej, jeśli spyta się o to
wprost? Czuł się zdezorientowany. Po raz kolejny zdał sobie sprawę,
iż nie ma pojęcia, kim ona właściwie jest.

– Cholera! – mruknął.
Zaraz potem zamknął oczy i pogrążył się w głębokim śnie.

Tymczasem w pokoju gościnnym Penny przekonywała samą

siebie, że musi odpocząć i trochę pospać. Leżała w łóżku spięta.
Zmusiła się, by zamknąć oczy. Jednak nie mogła zasnąć.

Pomyślała, że tego wieczoru uświadomiła sobie wiele spraw. Cabe,

mimo choroby, okazał się doskonały w papierkowej robocie. Żaden
szczegół nie wymknął się mu spod kontroli. Czasami pozwalał sobie

na słowa skargi – ale poza tym potrafił całkowicie skupić się na pracy.
Był prawdziwym człowiekiem interesu.

Zastanawiała się, co myślał o niej. Gdy skończyli pracę

wymamrotał „dobranoc” i udał się do łóżka. Biedactwo; był taki
chory. Jutro jednak z pewnością oceni jej umiejętności i podziękuje za
pomoc. A może zaproponuje pracę w swojej firmie?

Przewróciła się na bok i dotknęła dłonią brzucha.
– Muszę po prostu poczekać i zobaczyć, co przyniesie poranek.

Dobranoc, dzieci – szepnęła i w końcu usnęła.

Cabe stał przed lustrem i poprawiał krawat na szyi. Potem przyjrzał

się dokładnie własnej twarzy.

Udało mu się przetrwać noc. Podsumował, że nie było z nim tak

najgorzej. Wczoraj czuł się fatalnie, musiał poradzić sobie sam, bez
niczyjej opieki. Poczuł zapach świeżo zaparzonej kawy. Znaczyło to,
że Penny już wstała i była w kuchni. Bez przyczyny trzykrotnie
zmieniał krawat i czuł się jak idiota.

Ponownie przeczesując włosy, zastanawiał się, czy w kuchni

zastanie Penny, czy Penelopę. Nie miał ochoty rozmawiać przy
śniadaniu o dokumentach, które sprawdzali wczoraj, o czym jednakże
mógł z nią dyskutować? W kuchni chciał spotkać Penny, dawną
Penny!, Jezu, jak to wszystko się pomieszało!” – pomyślał.

Podszedł do drzwi, ale za chwilę wrócił do lustra i przećwiczył

przyjazny, powitalny uśmiech. Miał nadzieję, że nie wygląda
groteskowo.

– Dzień dobry – przywitał się wesoło, wchodząc do kuchni. –

Wspaniale pachnie ta kawa.

– Widzę, że jesteś weselszy – stwierdziła Penny, uśmiechając się

do niego. – Czujesz się lepiej?

– Znakomicie – odparł, nalewając kawę do kubka.
– To dobrze. Czy zrobić ci coś na śniadanie?
– Nie, wystarczy to, co jest. Trochę się śpieszę. – Usiadł przy stole.

– Dobrze spałaś?

– Tak – odpowiedziała, siadając naprzeciw niego.
– Cieszy mnie to.
Podniósł łyżeczkę i zaczął nią wybijać miarowy rytm o blat stołu.
– Nawet na mnie nie spojrzał” – pomyślała Penny. Rozglądał się,

lecz nie patrzył na nią. Może powinna coś napomknąć na temat
wczorajszej pracy? Być może właśnie o tym teraz rozmyślał?

– A więc – podjęła wesoło – udało nam się wczoraj przejrzeć

wszystko.

– Zgadza się – przytaknął. W drugą dłoń wziął nóż i również

zaczął nim stukać.

– W takim razie życzę ci powodzenia w pracy.
– Dzięki. – Zwiększył tempo wybijanego rytmu, pochylił się i

zaczaj kiwać głową.

Penny skrzywiła się.
– Czy musisz to robić?
– To działa jak poranna gimnastyka. W człowieku zaczyna

wszystko szybciej krążyć.

– Nie wątpię – odparła sucho – ale zaraz dostanę bólu głowy.
– Och! – Rzucił na stół nóż i łyżkę. – Przepraszam. Muszę już

spływać. – Wstał. – Na razie.

– Cabe...
Pospiesznie pocałował ją w czoło.
– Miłego dnia. Cześć. – Wybiegł z kuchni.
– Miłego dnia? – powtórzyła. – To ulubiony zwrot młodych

finansistów.

Pomyślała, że Cabe zachowuje się co najmniej dziwnie. Gdzie

podziękowanie za pomoc? Czy profesjonalizm i fachowość nie zrobiły
na nim wrażenia? Nie chciał już z nią dłużej współpracować? Dostała
od niego tylko całusa w czoło i musiała wysłuchać tego koncertu. Do
licha, odbiło mu czy co?

Trzy godziny później Penny znalazła się przed zamkniętymi

drzwiami gabinetu Harolda Chapmana. Przygotowała się psychicznie
do tego spotkania. W końcu nacisnęła klamkę. Weszła do środka.

– Dzień dobry – powiedziała, zamykając za sobą drzwi.
Ojciec podniósł głowę, po dłuższej chwili wstał i wyszedł zza

biurka.

Pomyślała, że Harold wygląda zdecydowanie źle. Wychudł i

sprawiał wrażenie zmęczonego. Dobrze wiedziała, że ona również
przyczyniła się do pogorszenia jego stanu zdrowia.

Ojciec zatrzymał się przed nią i wyciągnął ręce, żeby ją uściskać.

A jednak zawahał się i zrezygnował z tego gestu.

– Witaj, Penelopo – powiedział nienaturalnym głosem. – Ach,

zapomniałem, że teraz masz na imię Penny! Musisz wykazać nieco
cierpliwości, zanim przyzwyczaję się do tego zdrobnienia. Wyglądasz

kwitnąco.

– Wyglądam jak kobieta w ciąży – poprawiła. Próbowała się

uśmiechnąć.

– Tak, już wiem. Cabe mi powiedział. Ja i matka nie możemy się

wprost doczekać, kiedy zostaniemy dziadkami.

– Proszę?
– Pewnie myślisz, że zwariowałem, ale... cóż... – Wskazał na sofę

stojącą pod ścianą.

Zdumiona Penny otworzyła szeroko oczy.
– O mój Boże! – powiedziała.
Na sofie siedziały dwa wypchane, pluszowe misie panda,

największe jakie widziała w życiu. Oba miały pocieszne miny i
czerwone kokardki na szyjach. Była tak wzruszona, że do oczu
napłynęły jej łzy. Musiała aż oprzeć się przez moment na ramieniu
ojca. Nie mogła znaleźć słów. Chciała stąd uciec!

Nagle przypomniała sobie Cabe’a i wzruszającą historię spotkania

z umierającym ojcem. Pamiętała słowa Cabe’a: „To było wszystko, co
mogłem uczynić dla Matthewa Malone”. Matthew umarł i nie
dowiedział się nawet, kim w rzeczywistości był Cabe. Już nigdy nie
będzie miał szansy powiedzieć do syna: kocham cię.

Lecz Harold Chapman żył. I chociaż wahał się, chciał jednak

zbliżyć się do córki. Fakt, że nazwał ją Penny, mówił już bardzo
wiele. Tak samo, jak owe misie w jego gabinecie, w którym nigdy nie
było żadnej niepotrzebnej rzeczy. A ona miała zamiar odwrócić się i
uciec.

Przyszło jej to z trudem, ale w końcu spojrzała na ojca.

Obserwował córkę z niepokojem.

– Te misie są cudowne – odezwała się niepewnie. – Naprawdę

świetne i... Och, tatusiu, przepraszam, że przysporzyłam ci tak wiele
zmartwień swoim wyjazdem! Byłam egoistką, myślałam tylko o
sobie. Skrzywdziłam tylu ludzi i pragnę to jakoś naprawić. Musiałam
jednak wyjechać. Dusiłam się tutaj. Czy możesz mi wybaczyć, tato?
Tak bardzo mi na tym zależy.

– Och, moja Penelopo! – Rozchylił szeroko ramiona i nawet nie

próbował powstrzymać łez spływających mu po twarzy. – Nie
nazywałaś mnie tatusiem, odkąd poszłaś na studia.

Uścisnęli się wzajemnie. Penny wybuchła głośnym szlochem.
– To ja powinienem prosić ciebie o przebaczenie – odezwał się

Harold głosem drżącym ze wzruszenia. – Moje zainteresowanie pracą
sprawiło, że zaniedbałem rodzinę. Gdy wyjechałaś zrozumiałem, że
robiłem krzywdę tobie i samemu sobie. Cabe, niech go Bóg
błogosławi, otworzył mi oczy, pojąłem swe błędy. To naprawdę
mądry człowiek. Penelo... Penny. Och, moje drogie dziecko, witaj
znowu w domu!

– Kocham cię, tatusiu – powiedziała Penny. Cofnęła się i

uśmiechnęła przez łzy do ojca. – Myślę... myślę, że będziesz
wspaniałym dziadkiem.

– Co tam będę. Ja już się nim czuję. Nie byłem dla ciebie zbyt

dobrym ojcem i okropnie tego żałuję. Tak się bałem, że utracę cię na
zawsze, że nie będzie mi dane żyć blisko ciebie, Cabe

1

a i waszych

dzieci.

– Wszyscy będziemy prawdziwą rodziną. – Urwała i spojrzała

ponownie na piękne maskotki. – Choć właściwie jeszcze nie jestem
pewna. Cabe i ja jesteśmy dopiero w połowie drogi do wymarzonego
celu. Zdaję sobie sprawę, że to brzmi dziwnie, lecz trudno mi to
wytłumaczyć.

– On cię kocha, Penny.
– Tak – odparła, spoglądając na Harolda – ale... och, jeśli

zaczniemy o rym rozmawiać, to całkiem się rozpłaczę.

– Nie nalegam. Chcę jednak, żebyś wiedziała, ze już nigdy cię nie

zawiodę, jeśli będziesz mnie potrzebować.

– Och... ! – płakała Penny. – Jesteś dla mnie taki dobry i

wyrozumiały.

Zaśmiał się.
– Przypominasz mi matkę w czasie, kiedy spodziewaliśmy się

twego przyjścia na świat. Zdarzyło się wówczas, że powiedziałem jej:,
Jestem zajęty, muszę zmienić olej w samochodzie”, a ona wtedy
objęła mnie i szlochała przez dwadzieścia minut – Naprawdę? –
spytała Penny. Na jej twarzy pojawił się słaby uśmiech.

– Tak. Zadzwońmy do matki i spotkajmy się na lunchu. Musimy,

to wszystko uczcić.

– Znakomity pomysł. Przy okazji, chciałabym pracować jeszcze

przez parę tygodni, jeżeli nie masz nic przeciwko.

– Naturalnie, że nie. Sama ustalisz sobie godziny zajęć. Nie wolno

ci się zbyt męczyć.

– Dziękuję za wszystko.

– Nie, Penny. To ja dziękuję. A jeśli chodzi o Cabe’a... Mogę ci

poradzić tylko ryle: posłuchaj głosu swego serca.

– Tak – obiecała cicho. – Właśnie tak zrobię.
Cabe przyjechał do domu o szóstej. W mieszkaniu unosił się

dziwny odór, Z kuchni dobiegał głośny krzyk.

– Wielkie nieba! – Rzucił się pędem do kuchni. – Penny!
Tam pośliznął się i gdyby nie fakt, że szybko chwycił się stołu,

wylądowałby na podłodze w kałuży rozbitych jajek.

– Och! – wrzasnęła Penny i zasłoniła twarz dłońmi. – Już nie

mogę!

Cabe podszedł do niej i delikatnie pogłaskał ją po włosach.

Spojrzała na niego i nagle zaczęła płakać.

– Czy coś się stało? – zapytał z niepokojem.
– Nic – zaprzeczyła. – Przygotowywałam... a wtedy... chciałam...

ale... och! – Znowu wybuchła płaczem.

Przytulił ją do siebie.
– Powiedz to wszystko jeszcze raz, tylko wolno i po kolei. Może

coś zrozumiem.

Penny poczuła bliskie ciepło, miły zapach. Przylgnęła mocniej do

niego.

– Penny – odezwał się spięty. – Czy ktoś obrzucił cię jajkami?

Odpowiedz mi, kochana.

Rozmarzona, mruknęła tylko coś niezrozumiale.
– Penny!
– Och! – Uniosła głowę, odsunęła się od niego i otarła łzy z

policzków. – Chciałam przygotować coś specjalnego na kolację, ale
nic mi się nie udało. Przypaliłam brokuły, mięso w piekarniku cały
czas jest surowe. Chciałam zrobić ciasto, lecz stłukłam jajka i...

Pocałował ją.
Potem zaczął pieścić kark i pocałował ją jeszcze raz. Tym razem

bardzo namiętnie. Całował ją Cabe, jej ukochany Cabe. Chciała, by
ten pocałunek nigdy się nie skończył. Chciała, by ich ciała przylgnęły
do siebie natychmiast.

Cabe spijał słodycz z ust Penny jak spragniony człowiek, który na

środku gorącej pustyni wypija ostatnie krople życiodajnej wody. Jego
męskość napięła się. Czuł na sobie pełne piersi i brzuch, gdzie
rozwijały się ich dzieci. Pod wpływem emocji nie mógł wydobyć
głosu. Obejmował i całował jedyną miłość swego życia.

– Kocham cię – wyznał, a potem łagodnie odsunął ją od siebie. –

Mimo że zbiłaś jajka dodał. Zobaczył, że jest zła. – Och, Jezu,
przecież tylko żartuję! To cudownie, że chciałaś zrobić kolację. Wiesz
co? Zjemy kolację na mieście. Musimy uczcić zawarcie korzystnego
kontraktu przez moją firmę.

Uśmiechnęła się szeroko.
– Naprawdę? Och, Cabe, to cudownie!
– Kiedy tylko zjawiłem się w biurze, miałem w kieszeni kontrakt.

Nie wiem, jak ci dziękować za pomoc. Byłaś znakomita... tak, jesteś
niezrównaną Penelopą. A więc chodźmy uczcić sukces. Sprzątnę tę
cholerną jajecznicę z podłogi, wezmę prysznic i przebiorę się. Potem
wyjdziemy. Ty też się wystrój.

– Nie, pomogę ci sprzątnąć.
– Wykluczone! – rzekł ostro. Zaskoczona spojrzała na niego.
– Ja to zrobię – powiedział już łagodniej. – Ty odpocznij w pokoju.

No, idź już.

– Dobrze – zgodziła się bez przekonania. – Ale to ja narobiłam

tego całego bałaganu.

– Nie zaprzątaj sobie tym głowy.
Podeszła do drzwi, potem odwróciła się i spojrzała na ukochanego.

Uśmiechnął się, zerknął gdzieś w bok i zdjął marynarkę, nie śpiesząc
się.

Penny wyszła z kuchni.
Cabe westchnął i dłuższy czas wpatrywał się w sufit.
Nie mógł tego znieść! Nie był w stanie uporać się z wątpliwością,

że wszystko, co powiedział Penny i co dla niej zrobił, tkwiło w
pamięci Penelopy. No i – u diabła – nie powiedziała mu, że go kocha.
Tak bardzo pragnął usłyszeć te słowa z jej ust. Wszystko na próżno.

Cabe był załamany. Jednak chciał skończyć z użalaniem się nad

swoją umęczoną duszą. Zaczął porządkować kuchnię.

Penny opłukała wodą twarz i przeczesała włosy, potem pogładziła

materiał swej nowej, zielonej, ciążowej sukienki. Usiadła na sofie i
wpatrywała się w kuchenne drzwi.

Wiedziała, że coś jest nie tak. Nie chciała jednak teraz o tym

rozmyślać. Na ustach czuła jeszcze ten wspaniały pocałunek. Cabe
zdawał się toczyć wewnętrzną wojnę – z jednej strony chciał się z nią
całować, z drugiej bronił przed tym. Zauważyła, jaki był spięty, kiedy
powiedział jej, aby wyszła z kuchni. A może chodziło wyłącznie o to,

że czuł się sfrustrowany z powodu seksualnego napięcia? Nie, było
coś jeszcze. Coś istotniejszego. Sprawy przybierały bardzo zły obrót.

Poczuła, jak dzieci poruszyły się w brzuchu, niczym ptaszki, które

chciały rozprostować kruche skrzydła. Ostrożnie dotknęła tego
cudownego miejsca.

– Wszystko będzie dobrze, dzieci – wyszeptała. – Cabe uspokoi się

i wszystko będzie grało. Mam przynajmniej taką nadzieję. O mój
Boże...

Po chwili mężczyzna zjawił się w saloniku. Zerknęła na niego z

niepokojem. Zaczął rozpinać koszulę i spodnie. Obserwowała jego
nagie piersi. Potem spojrzała mu w oczy, starając się odgadnąć jego
myśli.

– Już posprzątane – zakomunikował, wciąż nie patrząc na Penny. –

Mięso było surowe, bo nie włączyłaś piekarnika. Zawinąłem je w
papier i schowałem do lodówki. Teraz wezmę prysznic.

– Cabe – spytała cicho. – O co chodzi?
– O nic – odparł, przechodząc przez pokój.
– Cabe, powiedz mi, proszę.
– Już mówiłem, że o nic – powtórzył i wyszedł. Penny otarła łzy i

westchnęła.

W restauracji było dosyć dużo ludzi. Penny i Cabe czekali przy

barku, aż zwolni się jakiś stolik. Po chwili do Cabe’a podszedł
masywny, pięćdziesięcioletni mężczyzna i energicznie uścisnęli sobie
dłonie. Cabe przedstawił go jako J. T. Smitha.

– Dobrze cię widzieć, Cabe – rzekł J. T. – Pamiętasz nasz ostami

mecz? Obiecałem ci rewanż.

Penny pomyślała z niesmakiem, że Cabe zacznie zaraz

nadskakiwać temu facetowi.

– Byłeś wymagającym przeciwnikiem – odparł z uśmiechem Cabe.
Zastanawiała się, czemu Cabe jest taki miły w jego towarzystwie.
– Chcę zainwestować pieniądze w budowę nowego hotelu –

powiedział J. T. – Wchodzisz w interes?

– Wchodzę.
A więc o to chodzi! Biznesmen Cabe bawi się w uprzejmości w

stosunku do partnerów w interesach. Była świadkiem niezliczonych
rozmów tego rodzaju. Pracując w firmie ojca, musiała to akceptować
jako nieodłączny element świata, w którym obraca się dużymi

pieniędzmi. Jeszcze nie miała okazji zobaczyć ukochanego w
podobnej roli. Z jakichś powodów nie przypadł jej w tym wcieleniu
do gustu.

Mężczyźni dyskutowali przez kilka minut. Następnie podszedł

kelner, wskazując wolny stolik.

Penny nie odzywała się, dopóki nie zamówili jedzenia.
– Grałeś w piłkę z J. T. Smithem i dałeś mu wygrać? – zapytała.
Cabe wzruszył ramionami.
– Dzięki temu poczuł się dumny i zadowolony. Jego próżność

została rozbudzona. Wiesz, jak to jest.

– Tak, ale nie przypuszczałam, że ty... właściwie to nieważne.
– Czego nie przypuszczałaś?
– Nie sądziłam, że jesteś takim przebiegłym dyplomatą. Lubisz to,

Cabe?

– Niezbyt – odrzekł. – Ale to konieczne. I wiedziałaś o tym jako

Penelopa.

– Ale teraz siedzisz z Penny.
– W takim razie musisz mi darować. Skąd mam wiedzieć, kiedy

rozmawiam z Penny, a kiedy z Penelopą? Zrozum, w interesach
staram się być uczciwy. Nie biorę łapówek, nie oszukuję na
materiałach, nawet gdy mam okazję. Owszem, stawiam kontrahentom
wino i obiad, tak jak niegdyś ty w podobnych sytuacjach. Nie mam
zamiaru się z tego tłumaczyć. Miło się z tobą gada, Penny. Kiedy
jednak Penelopa przeglądała moje papiery, nie potrafiłem odezwać się
do niej. Jestem pewny, że to zauważyłaś.

– Nie bądź śmieszny.
– Dajmy temu spokój – poprosił. – Zaprosiłem cię na kolację.
– Racja – odrzekła bez entuzjazmu.
Trudno było mówić o dobrym nastroju. Jedli w milczeniu i

napięciu. Nie odzywali się także podczas powrotu do domu.
Popatrzyli sobie w oczy dopiero, gdy znaleźli się w mieszkaniu
Cabe’a; jednak obeszło się bez czułości.

– Chyba... pójdę do łóżka – oświadczyła cicho Penny. – Obiecałam

ojcu, że jutro przyjdę do biura. Dziękuję za kolację. Dobrej nocy,
Cabe.

– Dobranoc – odpowiedział, wkładając ręce do kieszeni. Pomyślał,

że nie przypadł jej do gustu jako człowiek interesu. Dawnemu
Cabe’owi też nigdy nie wyznała miłości. Wielki Boże, czy to znaczy,

że utraci swoją Penny?

– Cóż, dobranoc.
Uświadomiła sobie, że myślał o niej jako o zimnej, nieczułej

Penelopie. O kimś strasznie wyrachowanym. Musiała być dla niego
kobietą sprawdzającą się tylko w pracy. Jednak było tak tylko w
połowie. Czy Cabe tego nie pojmował? Och, co będzie z ich
związkiem?

Następnego popołudnia Penny wróciła do mieszkania Cabe’a

dopiero około ósmej. Kiedy ją zobaczył, usiadł na sofie i zamyślił się.

– Ładnie z twojej strony, że wpadłaś – odezwał się podejrzanie

spokojnym głosem.

– Przepraszam, że tak późno, Cabe, ale...
– Niech zgadnę – przerwał jej, unosząc dłoń. – Penelopa była tak

pochłonięta pracą, że zatraciła poczucie czasu. Ludzie niewiele cię
obchodzą, inaczej zadzwoniłabyś do mnie i powiedziała, że
przyjdziesz później. Oszczędziłabyś mi nerwów.

– Dzwoniłam, ale numer był zajęty.
– Ach tak... słusznie. Przez chwilę rozmawiałem z J. T. Smithem.
– Tak? Umawialiście się na mecz, abyś ponownie mógł zaspokoić

jego próżność?

– Pozwól, że sam zdecyduję, jak mam prowadzić własne interesy.
– A ty nie mieszaj się do moich spraw – odparła. – Jeśli chcesz

wiedzieć, to wyszłam z biura równo o piątej. Wpadłam do sklepu, bo
chciałam kupić parę sukienek. Potem poczułam się piekielnie
zmęczona. Zadzwoniłam do ciebie, ale telefon był zajęty. Chciałam,
żeby ktoś po mnie przyjechał. Teraz chciałabym się dowiedzieć od
ciebie, dlaczego, skoro przyszłam później, traktujesz mnie jak
Penelopę?

– Od dawna jesteś tylko Penelopą! – wrzasnął. – Co stanie się,

kiedy dojdziesz do wniosku, że odpowiada ci życie zapracowanej
kobiety? Co będzie wtedy z nami?

– Do licha, Cabe, przecież nie możemy prowadzić ze sobą

wiecznej wojny. Musimy się nawzajem zaakceptować. Nie mamy
innego wyjścia, jeśli chcemy, żeby wszystko było w porządku.

– Tobie jednak nie podoba się, że biznesmen Cabe stara się

zadowolić swojego klienta.

Westchnęła.
– Rozumiem powody, dla których to robisz. Nie widzę w tym

niczego złego. Po prostu zapomniałam na chwilę o takich sposobach.
To wszystko.

– Boże! – powiedział, patrząc w sufit. – Nie mogę w to uwierzyć. –

Ponownie spojrzał na Penny. – Posłuchaj. Zaczęliśmy się
obserwować. Chciałem się przekonać, kim jesteś teraz. Ty
sprawdzałaś mnie. Mieliśmy zadecydować o przyszłości dopiero po
tym sprawdzianie. Ale ja tego nie wytrzymuję.

– Co masz na myśli? – zapytała, czując, jak przechodzi ją zimny

dreszcz.

– Tak, to był mój pomysł, wiem – rzekł zdenerwowany. – Ale to

był błąd. Nie sprawdził się. Nie rozstrzygniemy dręczących nas
wątpliwości. Lepiej, gdybyśmy mogli zastanowić się nad sobą...

– Chcesz, żebym się wyprowadziła? – przerwała mu.
– Tak – stwierdził, choć coś w nim rozpaczliwie krzyczało „nie”!

Musiał pozwolić, aby odeszła i przemyślała wszystko, by
zdecydowała, czy go kocha naprawdę. – Nie możesz jednak ponownie
gdzieś zniknąć. Nie zniósłbym tego. Nie zrobisz mi tego, prawda?
Zdołała tylko skinąć głową.

– Czy rozumiesz, dlaczego musimy to zrobić? – spytał. „Owszem –

pomyślała ponuro – zrozumiałam”. Cabe potrzebował czasu. Musiał
przekonać się, co do niej czuje. Wzruszyła ramionami.

– Dokąd... dokąd chcesz się udać? – zapytał spokojnie. Starała

sienie wybuchnąć płaczem.

– Do Meadow View. Pojadę do ciotki Beth, do Meadow View.
– Dobrze. Zawiozę cię tam rano.
– Chcę wyjechać sama, Cabe. I tak będę tam potrzebować swojego

samochodu.

– W takim razie odwiozę cię. Zobaczę, jak się urządziłaś, czy

niczego ci nie brakuje.

– Nie.
– Do diabła ja... – Przerwał. – No dobrze. Słuchaj, jeżdżę do

Meadow View w każdą sobotę, by zobaczyć się z Holly. Czy będę
mógł wówczas do ciebie zaglądać?

– Tak, oczywiście. Teraz pozwól mi się spakować. Wyjadę rano.

Ale nie stąd. Wyjadę z mojego mieszkania.

– Chcesz wyjść ode mnie już teraz?
– Sądzę, że tak będzie lepiej.
Patrzyli na siebie. Nie powiedzieli jednak już ani słowa. Płonęła

między nimi miłość, miłość, której nie zdołali sobie wyznać.

Rozstali się bez słów.

ROZDZIAŁ 9

Było wczesne sobotnie popołudnie. Penny błąkała się bez celu po

domu swej ciotki... Przyjechała tu w czwartek i od tamtej pory zdążyła
wysprzątać wszystkie pokoje. Bezskutecznie starała się nie myśleć o
Cabie. Wciąż chciało jej się płakać.

Pogrążona była w czarnej rozpaczy.
Podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. Nie zauważyła cienkiej

warstwy śniegu ani jasnego, błękitnego nieba. Przed oczyma miała
ciągle wizerunek Cabe’a Malone.

Bez przerwy przypominała sobie scenę w jego mieszkaniu. Czuła,

że łzy napływają jej do oczu na wspomnienie tamtej przygnębiającej
ciszy, która oddzieliła ją od Cabe’a niczym przezroczysta ściana.
Cisza ta była gorsza, niż najbardziej przykre słowa.

Przycisnęła czoło do zimnej szyby i westchnęła.
– Och, Cabe! – szepnęła do siebie. – Jak myślisz? Czy nadal

znajdujemy się w połowie drogi?

Doszła do wniosku, że musi się przejść, inaczej zaraz zwariuje.

Tego ranka obudziła się i nie przestawała spoglądać na zegar.
Zastanawiała się, czy Cabe przyjechał już do Meadow View i
próbowała odgadnąć, kiedy zjawi się przed jej domem.

Wszedłby do pokoju i... Co miałby jej do powiedzenia? Co by

zrobił? Pytania, które sama sobie zadawała były tak uciążliwe, że
zdecydowanie musiała wybrać się na przechadzkę, by ukoić napięte
do granic wytrzymałości nerwy.

Powietrze na dworze było czyste, rześkie i chłodne. Wsunęła

dłonie w kieszenie płaszcza. Oddychała głęboko, utwierdzając się w
przekonaniu, że spacer był wybornym pomysłem.

Przechadzała się powoli i zdała sobie sprawę, że bardzo lubi

Meadow View, niewielką miejscowość, w której znajdowało się parę
szkół, sklepików i szpital. Co za odmiana po wielkomiejskim chaosie
Detroit Mogła ta mieszkać jako Penny, wiedziała, że tutejsi ludzie
lubią ją, nie stawiając żadnych wymagań. Tu mogła śmiać się i płakać
do woli. Mogła z miejsca nawiązać współpracę z firmami w Detroit
Bez żadnych przeszkód wychowywałaby swoje dzieci. Właśnie w tym
miasteczku, które dawno temu udzieliło gościny ciotce Beth.

„Swoje dzieci”? – pomyślała. Nie, to nie będą wyłącznie jej dzieci.

Cabe jest ich ojcem. Cabe był jej kochankiem. Jest jej miłością, dla
niego żyje. Odnalazła samą siebie, poczuła się kobietą, tylko
brakowało jej wzajemności i opieki Cabe’a. To on sprawiał, że
nauczyła się cieszyć prawdziwym szczęściem, beztrosko śmiać. Jakże
go kochała.

Penny przystanęła. Zdziwiła się, że pogrążona w myślach, oddaliła

się tak daleko od domu. Zatrzymała się przed posesją, w której
pierwszy raz spotkała Cabe’a. Budynek obecnie wyglądał na
wykończony, podobnie jak inne w sąsiedztwie. Rozejrzała się po
okolicy; z kominów wydostawał się dym, na podjazdach stały
samochody, a na tabliczkach wypisane były nazwiska właścicieli. Na
trawnikach przed niektórymi domami umieszczono tabliczki z
informacją „na sprzedaż”.

Spojrzała na ów budynek, gdzie spotkała Cabe’a.
W oknach nie dostrzegła zasłon, domek nie był chyba

zamieszkany. Mimo tego nie wystawiono go na sprzedaż. Pewnie już
ktoś go kupił, tyle, że właściciele jeszcze się nie przeprowadzili.
Chciała obejrzeć raz jeszcze ten dom. Poczuła pragnienie, aby zajrzeć
do środka i przekonać się, jak urządzono salonik.

Niepewnie zbliżyła się do budynku. Gdy weszła na schodki,

poczuła się jak złodziej zakradający się w nocy do domu obcych ludzi.

– Och, jakie śliczne! – powiedziała, dotykając dłonią zdobionych

drzwi wejściowych. Przesunęła palcem po powierzchni ciemnego
drewna. Chciała krzyknąć, gdyż drzwi nagle otworzyły się, a przecież
je ledwo musnęła.

Zajrzała i poczuta nagłe podekscytowanie. Wiedziała, że nie

powinna wchodzić, ale... nie mogła się wprost powstrzymać. Przecież
właśnie tutaj poznała Cabe’a.

Oddychała szybciej. Ostrożnie zamknęła za sobą drzwi. Ku jej

zdumieniu, w środku było ciepło, usłyszała buczenie piecyków. Na
podłodze leżał brązowy dywan. Na schodach wiodących na piętro
znajdował się taki sam dywan. Popatrzyła na niebieskawe ściany i
dostrzegła artystycznie wykończony kominek.

W dużym pokoju nie było żadnych mebli. Jednak Penny

wyobraziła sobie, że lampy rozpraszają przytłumione światło, a w
rogu stoi... kojec dla niemowląt.

Ktoś na dywanie porozrzucał zabawki. Lalki, samochodziki i

klocki. Cabe mógłby siedzieć przed rozpalonym kominkiem z Holly i

bliźniętami i budować zamek z klocków. Dzieci szczebiotałyby
zachwycone, rozwalałyby małe konstrukcje i stawiały zamek od
nowa.

Penny uśmiechnęła się, owładnięta swymi fantazjami. A gdzie

byłaby ona sama podczas zabawy Cabe’a z dziećmi? Cóż, może w
kuchni. Piekłaby pyszne ciasteczka. Nauczy się doskonale gotować i
nie zbije już nigdy żadnego jajka.

Była zdumiona, rozglądając się po opustoszałym pokoju. Coś tu

nie grało. Ktoś tu jednak mieszkał, zdawało jej się, że usłyszała
śmiech i poczuła aromat cynamonu.

Pomyślała, że chyba najwyższy czas, by zakończyć fantazjowanie.

Musiała stąd wyjść. Ktoś już zajął ten dom. Właściciele mogli pojawić
się lada chwila i zastać nieproszonego gościa.

A jednak... Zerknęła na schody. Obiecała sobie, że tylko spojrzy.

Chciała zobaczyć pokój, gdzie dawno temu Cabe znalazł ją płaczącą.
Chciała szybko wejść po schodach, spojrzeć i potem wyjść. Serce
waliło jak oszalałe, pokusa okazała się silniejsza od zakazów.

Przeszła przez pokój, czując miękkość grubego dywanu pod

stopami. Weszła na schody, krew pulsowała jej w skroniach. Na górze
rozejrzała się pospiesznie i na palcach podeszła do właściwego
pokoju. Stanęła w drzwiach i ze zdumienia otworzyła usta.

Na podłodze siedział Cabe. Plecami opierał się o ścianę, dokładnie

w tym samym miejscu, gdzie spotkali się po raz pierwszy.

„Och, dosyć!” – powiedziała sobie. To niemożliwe, że widzi

prawdziwego Cabe’a. Za bardzo bujała w obłokach. To nie on, to nie
jej ukochany. Kurtka, która leżała na dywanie, z pewnością nie
należała do Cabe’a.

Zdała sobie sprawę z własnej głupoty. Cabe’a tu nie było.
Zakasłał.
Penny przestraszyła się i cofnęła o krok.
On przechylił się nieco. Równy, miarowy oddech zdradzał, że

mężczyzna śpi.

Zamknęła oczy, policzyła do dziesięciu i ponownie spojrzała.
Wielkie nieba. Cabe wciąż tam był! Rzeczywiście tam był!
„I co teraz?” – zastanawiała się. Miała wymknąć się, pozostawić

go, czekać, aż odwiedzi ją u ciotki Beth? Nie, zaraz, chwileczkę. Fakt,
że zastała go właśnie w tym miejscu, w tym pokoju, nie mógł być
czystym zbiegiem okoliczności. Przyszedł tu dla wspomnień,

identycznie jak ona. Chciał odnowić w pamięci ich pierwsze,
niezwykle cudowne spotkanie; spotkanie Penny i Cabe’a. Wszystko
zaczęło się właśnie tutaj i on wiedział o tym.

Uśmiechnęła się; przepełniała ją czułość. Rozpięła swój płaszcz,

zdjęła go i rzuciła na podłogę tuż koło drzwi. Wsunęła dłoń do
kieszeni sukienki, palcami dotykając brzucha. Cicho przemierzyła
pokój i usiadła obok ukochanego.

Spojrzała na niego, przyjrzała mu się z bliska. Serce płonęło

gorącym uczuciem.

Jakby wyczuwając jej obecność, Cabe powoli otworzył oczy.

Spojrzeli na siebie jednocześnie.

– Twoja matka – odezwała się cichym głosem – nauczyła cię, byś

w kieszeni zawsze miał czystą chusteczkę. Moja wbiła mi do głowy,
że zawsze należy zwracać pożyczone rzeczy.

Podała mu chusteczkę.
Cabe zerknął na dziewczynę. Nie potrafiła odgadnąć, co teraz mógł

myśleć. Ujął jej dłoń. Potem ponownie oparł głowę o ścianę i zamknął
oczy.

Nie odezwał się.
Było tak cicho, że Penny sądziła, że słychać głośne bicie jej serca.

Popatrzyła na silną dłoń ukochanego mężczyzny. Ta ręka kiedyś
pieściła piersi i delikatną skórę na całym jej ciele. Spojrzała na usta
mężczyzny. Jedyne usta potrafiące wzbudzić w niej pożądanie,
rozpalić ją do białości.

Kiedyś razem wznieśli się ku ekstazie. Połączyli nie tylko swe

ciała, lecz także dusze. Połączyli się całkowicie i bez reszty.

Och, jak mocno od tamtej pory związali się ze sobą! Wiedziała, że

nie może stracić tego mężczyzny. On był skarbem, o którego należy
walczyć w razie potrzeby. Nadeszła pora walki o Cabe’a. Dawnego
Cabe’a, Cabe’a biznesmena. Zresztą było jej wszystko jedno.
Obojętnie, czy ubierał roboczy drelich i wywijał młotem, czy też drogi
garnitur i zawierał umowy na miliony dolarów.

Jakaż była głupia. Bez powodu tak bardzo skomplikowała ich

wspólne życie. Cabe Malone nie był jej obcy. Znała go dobrze i
wszystko w nim kochała.

Popatrzyła na niego, ale nie poruszył się i nie otwierał oczu.

Najwyraźniej ucinał sobie drzemkę. Penny dostrzegła jednak, że jest
zdenerwowany. Poczuła, że coraz mocniej ściska jej dłoń.

– Cabe – powiedziała cichutko. – Wiem, że nie śpisz. Chciałabym

z tobą porozmawiać.

– Nie – odrzekł, nie otwierając oczu.
– Nie? Spisz, czy nie chcesz rozmawiać? Westchnął i spojrzał na

ich złączone dłonie.

– Miałem nadzieję, że jeśli nie otworzę oczu, to nie będę musiał

wysłuchiwać tego, co masz do powiedzenia. Ale nie mam wyjścia,
prawda? Wybierałem się do ciebie, ale najpierw wstąpiłem tutaj.
Chciałem trochę posiedzieć tu, w tym pokoju, gdzie znalazłem moją
Penny.

– Cabe, ja...
– W porządku stwierdził. – Już się zamykam. No dalej, mów.

Powiedz, że łączą nas tylko dzieci. Jakie masz plany? Chyba będę
mógł widywać je często, prawda?

– Nie, ja...
– Wspaniale – przerwał jej. – Raz będę spotykał się z Holly, drugi

raz z dziećmi. Piękne perspektywy. Użalam się nad sobą? Cóż,
owszem. Chciałem sobie trochę pofolgować. Tak. Biedny Cabe. Nie
prosiłem o wiele, zdawało mi się, że nie mam wygórowanych
wymagań. Chciałem tylko, żeby kobieta, którą kocham, kochała także
mnie. Chciałem mieć prawdziwą rodzinę i...

– Cabe, ja cię kocham.
– Chcesz, żebym ci coś powiedział? – wyszeptał. – To mój dom.

Nie mogłem go sprzedać. Dawno temu położyłem te dywany i
czekałem na ciebie. Siedziałem tutaj, wspominając, jak Penny płakała
i śmiała się razem ze mną. Byliśmy razem. Oczekiwałem, że genialna
Penelopa dojdzie do przekonania, że powinniśmy stworzyć bliźniętom
bezpieczny dom.

– Szczerze cię kocham, Cabe. Całym sercem.
– Penelopa z pewnością zatroszczyłaby się o dzieci – ciągnął,

udając, że nie docierają do niego te wyznania. – A Penny? Nie
wiadomo. Penny pragnęła swego bajkowego świata. Wynajęłaby
niańkę i kochałaby się po kryjomu. A nowa Penny, połączenie
Penelopy i...

– Cholera, Cabe, przestań!
– Kocham ją tak bardzo – oświadczył smutnym głosem. – Tak ją

kocham, lecz ona...

– Kocham cię, ty idioto. Kobieta wstała i spojrzała na niego.

– Jeżeli przerwiesz rai jeszcze raz, roztrzaskam twój piękny nos.
– Słucham?
– Tak, posłuchaj, Malone. Dotychczas to ja milczałam. Chciałam

przekonać się, że przemyślałeś sobie wszystko i że już wiesz, kim w
końcu jestem.

– Po co, u licha? – Zerwał się na równe nogi i spojrzał na nią. –

Cały czas powtarzałem ci, że cię kocham.

– Zamknij się! Grzecznie wykonał polecenie.
– Wiedziałeś, że jestem zagubiona, Cabe. Byłam przekonana, że

jesteśmy sobie obcy, że nie da się zbudować prawdziwego związku na
tym, co zdarzyło się niegdyś między Cabe’em a Penny. Myliłam się
jednak. Powinnam posłuchać serca, lecz bałam się zaufać uczuciom.

– Penny...
– Cicho! – Zrozumiałam, że Cabe murarz i Cabe biznesmen to

jedna i ta sama osoba. Tak samo wierna, dobra i uczciwa. Nie jesteś
dla mnie kimś obcym, Cabe. Nie byłeś od chwili, w której
spotkaliśmy się w tym pokoju. No i, mój Boże, kocham cię tak
bardzo. Chcę, żebyśmy byli razem; razem z naszymi dziećmi, z Holly
i misiami panda. Nauczę się piec cynamonowe ciasteczka, kiedy ty
będziesz bawił się klockami i... Och, błagam cię, powiedz coś!

– Jakimi misiami panda?
– No tak – rzekła odwracając się. – Mam dosyć. Idę. Równie

dobrze moglibyśmy przeprowadzać taką ważną rozmowę przez płot
Skoczył za nią, zasłonił wyjście i chwycił za ramiona.

– Kochasz mnie? – zapytał i uśmiechnął się nieznacznie. – Całego

mnie? Cabe’a murarza i człowieka interesu? Twojego kochanka,
twego mężczyznę, ojca twoich dzieci?

Oczy Penny wypełniły łzy wzruszenia.
– Tak, Cabe, kocham cię. Całym sercem, bez reszty. Uwielbiam

cię.

– Och, dzięki Bogu! – odrzekł. Przyciągnął do siebie ukochaną i

objął mocno, tak jakby już nigdy nie chciał jej puścić.

Nareszcie wrócili do domu.
Znajdowali się w domu, który Cabe budował własnymi rękami. W

budynku, w którym narodziła się ich miłość.

Mężczyzna dotknął drżącymi dłońmi twarzy Penny. Widział łzy

spływające z oczu ukochanej.

– Kocham cię – powiedział głosem pełnym wzruszenia. – Kocham

cię, Penny.

– A ja ciebie.
Pocałował ją czule i delikatnie. Penny poczuła się niczym kruchy

kryształ w rękach mistrza. Cabe otarł jej łzy i całował dalej. Zaczęło ją
ogarniać pulsujące pożądanie. Czuła, że traci równowagę. Musiała
chwycić mocniej mężczyzny.

– Och, Cabe! – szepnęła.
– Pragnę cię, Penny – wymamrotał. – Chcę się z tobą kochać tutaj,

w naszym pokoju, w naszym domu.

– Tak...
Ich usta połączył długi pocałunek. Cabe dłonią poszukał suwaka z

tyłu sukienki.

– Cabe – odezwała się, gdy powoli rozpinał suwak. – Moje ciało

wygląda inaczej, niż wtedy, gdy kochaliśmy się pierwszy raz.

– Chcę zobaczyć cię – powiedział, zsuwając sukienkę z jej ramion.

– To nasze dzieci. Twoje i moje. – Och, Penny, jesteś najcudowniejszą
i najpiękniejszą kobietą na świecie! – dodał i oparł dłonie na jej
brzuchu. – Nie mogę wprost uwierzyć. One są tam bezpieczne,
rozwijają się. Dwie małe istotki.

– Wiem – odrzekła z uśmiechem. – Wierz mi. Ja to doskonale

czuję.

Spojrzał na pełne piersi kobiety. Nie potrafił już zapanować nad

swoimi żądzami. Penny popatrzyła mu w oczy, kiedy rozpinał jej
stanik. Bielizna zsunęła się na dywan. Penny zdjęła buty.

– Kochaj mnie, Cabe – wyszeptała.
Jęknął, wziął ją w ramiona i całował piękne usta, zapominając o

całym świecie. Przeniósł Penny na środek pokoju, tam gdzie
słoneczne promienie rzucały przez okno jasną poświatę. Szybko zdjął
resztę swojej garderoby.

Penny oddychała szybciej, patrząc na wspaniałe ciało mężczyzny.

Cabe stał nad nią nagi, gotów dać wszystko, co posiadał. Wyciągnęła
ku niemu ręce.

Uklęknął i ściągnął jej majteczki. Położył się na dywanie, by

podziwiać kobietę, którą tak pożądał.

– Taka piękna – powiedział, pochylając się nad Penny. – Taka

śliczna i kobieca. Moja jedyna.

Wplotła palce w jego gęste, ciemne włosy. Usłyszała, że jej

ukochany jęczy z rozkoszy. Pieścił jędrny biust, tak namiętnie, aż

zesztywniały jej sutki. Zaczęli się gorączkowo całować.

Delikatnie przesunął dłonią po zaokrąglonym brzuchu Penny, po

udach, dotykając w końcu wilgotnego miejsca między nogami. Było
to tak przyjemne, że ciało Penny wiło się pod wpływem ogromnego
podniecenia.

– Och, Cabe! – powiedziała drżącym głosem. – Proszę. Chcę cię.

Pragnę cię tak bardzo.

– Powiedz mi, powiedz jeszcze raz, że mnie kochasz.
– Tak. Kocham cię bardziej, niż mógłbyś to sobie wyobrazić. Och!

Proszę, Cabe! Teraz, proszę!

Spojrzał na rozpalone oblicze dziewczyny.
– Nie chcę zrobić ci krzywdy, Penny.
– Nie zrobisz.
– A dzieci...
– Nic im się nie stanie.
– Tak dawno się kochaliśmy. Penny, nie wiem, czy potrafię się

teraz powstrzymać. Chcę dać ci rozkosz i...

– Och, nie mów tyle! – jęknęła.
– Wolisz czyny od słów, prawda?
– Zapewniam cię – powiedziała żartobliwym tonem.
– Chodź, Cabe. Weź mnie całą. Tak też uczynił.
Wszedł w nią cały. Stanowili teraz jedność. Nie byli już w połowie

drogi, odnaleźli się i nic innego nie potrzebowali do szczęścia. Czuli,
jak unoszą się w powietrzu... Razem dotarli do brzegu rozkoszy.

– Cabe!
– Kocham cię, Penny. O Boże, jak bardzo cię kocham. Po chwili

położył się na boku. Westchnęła, rozkoszując się przyjemnym
odprężeniem. Gładził palcami jej włosy, patrzył, jak jedwabiste
kosmyki mienią się w promykach słońca. W pokoju zapanowała cisza.

– Penny? – odezwał się w końcu.
– Słucham?
– Wyjdziesz za mnie?
Zwróciła ku niemu twarz i zobaczyła, że Cabe się uśmiecha.
– Tak.
– Nie chcesz się najpierw zastanowić?
– Nie.
– Och, to świetnie! Nie, niezupełnie. Musimy najpierw

porozmawiać.

– Dobrze – powiedziała i wzruszyła ramionami. – Mów.
– Wiesz, chodzi o Holly. Wiesz dobrze, że jest pod moją opieką.

To urocze dziecko, ale tymczasem trochę rozbrykane. Nie jest całkiem
rozpieszczona, ale... jaja kocham, Penny. Chciałbym, żeby znów miała
prawdziwą rodzinę. To, że matka się nią zajęła było czymś
cudownym. Lecz teraz nadszedł czas, abym wypełnił obietnicę daną
Jasonowi i Karen. I jeszcze kwestia tego domu. Bardzo chciałbym
zamieszkać w Meadow View, tu wychować nasze potomstwo.
Mógłbym tak wszystko zorganizować, żeby nie bywać w Detroit zbyt
często. Ty, jeśli chcesz, możesz także współpracować z firmą ojca.
Zdaje się, że musimy podjąć parę istotnych decyzji.

– Owszem.
– Więc rozstrzygnijmy wszystko teraz.
– Nie. To znaczy, tak, Wyjdę za ciebie. I oczywiście Holly zostanie

naszą córką. Tak, uwielbiam życie w Meadow View. Również w razie
konieczności będę służyła radą ojcu w sprawach zawodowych... Co
jeszcze? Czy powiedziałam wszystko, co potrzeba? Och! Kocham cię
i chcę spędzić z tobą resztę życia. Co ty na to?

– Doskonale – odpowiedział i musnął jej wargi. – Została tylko

jedna kwestia.

– Jaka?
– Czy naprawdę mamy misie panda?
– Powiem ci o nich wszystko – rzekła, głaszcząc palcami jego

klatkę piersiową, potem niżej, coraz niżej... – ale później.

I rzeczywiście. Upłynęło wiele czasu, zanim Penny i Cabe

niechętnie ubrali się i wyszli z budynku, który wkrótce miał stać się
ich domem. Trzymając się za ręce, wrócili do domu ciotki Beth,
podziwiając po drodze wielkie, płatki śniegu, które zaczęły sypać się z
nieba.

Penny pomyślała, że Meadow View zimą zamieniło się w

baśniową krainę. Na szczęście nauczyła się rozróżniać fantazję od
rzeczywistości. Baśniową, lecz zarazem realną. Penny i Cabe przebyli
długą drogę, by wreszcie połączyć się na zawsze. Odtąd zawsze będą
razem.

EPILOG

Cabe otworzył frontowe drzwi i wszedł do swego domu.

Natychmiast poczuł zapach przypalonego ciasta. Zdjął kurtkę i
zaśmiał się pod nosem.

– Cześć, wujku Cabe – rzuciła Holly, wpadając do saloniku.
– Czołem, spryciulo – odpowiedział i pociągnął ją lekko za kucyk.

– Zdaje się, że dziś na deser znowu będziemy jeść lody, co?

– To nie moja wina – usprawiedliwiała się Penny, wchodząc do

pokoju. Musiałam zmienić pieluchy twoim synom. No i przez ten czas
ciasto się przypaliło.

– Ach, rozumiem! – Cabe zaśmiał się i wziął Penny w objęcia. –

To wina Jasona i Jeffa.

– Pewnie – odparła, nie ukrywając radości. – Jak było w Detroit?
– Dużo pracy, a poza tym nudno. Jak to dobrze wrócić do domu.

Mam plany na weekend. Podrzucimy dzieci mojej matce i zrobimy
sobie wycieczkę.

– Wspaniale. Powiedz mi, dokąd pojedziemy?
– Do naszej zaczarowanej krainy, gdzie sami spędzimy słodkie

chwile. Tak jak niegdyś dawna Penny i dawny Cabe.

– Tak cię kocham, Cabe – wyszeptała.
– A ja ciebie – odpowiedział i schylił się, by ją pocałować.
– A ciasto się przypala! – krzyknęła Holly.
– Och! – Penny nagle przypomniała sobie o cieście, przestraszyła

się i pobiegła do kuchni. Cabe ruszył za nią.

W Meddow View zapadł mrok, ale dom Cabe’a i Penny Malone

rozbrzmiewał radosnym śmiechem. W tym domu zamieszkała miłość.