ALICJA BAJURSKA

ZESPÓŁ SZKÓŁ OGÓLNOKSZTAŁCĄCYCH

SZKOŁA PODSTAWOWA NR 9

GRY I ZABAWY DRAMOWE

OPRACOWANE NA PODSTAWIE DOSTĘPNYCH PUBLIKACJI

RUMIA 2006-02-06

2

GRY I ZABAWY DRAMOWE DLA DZIECI

1.

IMIĘ I GEST

Zabawa ułatwiająca zapamiętanie imienia. Stoimy w kole. Każda z osób przedstawia się
wymieniając swoje imię i pokazuje gest – dowolny lub oznaczający np. czynność, którą
lubi wykonywać.

2.

MÓWIMY „DZIEŃ DOBRY”

Jedna osoba podchodzi do drugiej i w dowolny sposób wita się z nią. Mówi dzień dobry i
wymienia swoje imię.

3.

ZNAJDŹ BRATNIĄ DUSZĘ

Na kartce narysowana jest np. róża i wpisane są dowolne pytania. Podchodzimy do
nieznanej osoby lub do osoby, która wzbudza naszą sympatię i pytamy ją np. czy lubi jeść
takie same potrawy jak ja. Jeżeli tak to wybrana osoba wpisuje swoje imię. Daje to temat
do rozmowy i bliższego poznania się.

4.TWORZENIE WIZYTÓWEK

Na kartce wpisujemy swoje imię, a następnie rysujemy: swoje uczucia, swoje marzenia,
czego życzymy innym ludziom na świecie. Następnie podchodzimy do uczestników i
rozmawiamy na ten temat.

5.Rzucanie imionami

Rzucamy w kręgu jakimś przedmiotem ( np., piłką), mówimy swoje imię i imię odbiorcy
np. „Ala do Kasi” , „Kasia do Marka” itd.

6. „Pajęczynki – nić przyjaźni”

Dzieci siedzą w kręgu. Prowadząca osoba przedstawia się i rzuca do jakiegoś dziecka
kłębek wełny, trzymając jednak jego koniec. Dziecko przedstawia się i rzuca kłębek do
kogoś innego, trzymając jednocześnie nitkę przy sobie. Między dziećmi powstaje
„pajęcza sieć”. Ostatnie dziecko zaczyna zwijać kłębek i kiedy dojdzie do dziecka
trzymającego nitkę oddaje mu kłębek , mówiąc np. zwijaj dalej Olu.

7. „Bal klasowy”

Dzieci stoją w kręgu. Osoba prowadząca poprzez klaskanie wymienia swoje imię i imię
osoby wybranej np. Ania do Kasi. Można poprzez klaskanie dzielić wyrazy na sylaby. Do
wyrazów 4 – sylabowych dodaje się element ruchu.

8. W kiwanego

W kręgu ustawiamy krzesła, o jedno krzesło więcej niż liczba uczestników. Dzieci
siadają. Ten, kto ma krzesło po swojej prawej ręce kiwa palcem na któreś dziecko. To, do
którego kiwa, powinno przebiec na puste miejsce. Następnie kiwa ten, kto ma puste
miejsce po swojej prawej stronie itd. Dzieciom przedszkolnym, które nie odróżniają
jeszcze prawej strony, trzeba mówić: teraz ty kiwasz. Wśród starszych dzieci można
zbierać fanty za zgapienie się.

3

9. Iskierka przyjaźni

Dzieci stoją w kręgu i przekazują klaśnięcie po kole z możliwością

zmiany kierunku lub przekazują klaśnięcia po przekątnej koła do uczestnika (
nawiązywanie kontaktu wzrokowego).

10. Ludzie do ludzi

Dzieci witają się poszczególnymi częściami ciała ( np. kolanami, stopami, plecami,
łokciami).

11. Ozdobne jajka

Dzieci siedzą na krzesłach w kręgu. Na kartce rysujemy np. kształt jajka, wpisujemy
swoje imię i rysujemy jeden element dekoracyjny, a następnie przekazujemy dalej.
Zabawa kończy się kiedy jajko wraca do właściciela. Można wszystkie jaja umieścić w
koszu wielkanocnym.

12. Zabawa Wielkanocna

Dzieci dzielimy na 4 lub 5 osobowe zespoły. Każdy zespół otrzymuje duży arkusz papieru
i rysuje kosz np. wielkanocny, następnie przykleja jajka i rysuje wszystko to, co kojarzy
się z Wielkanocą.

13. Taniec – pieczenie ciasta

Dzieci siedzą na krzesłach w kręgu i wykonują następujące ruchy:
- 8 ruchów: trzymanie makutry i kręcenie ciasta – 4 ruchy: strzepywanie mąki z siebie
- 2 ruchy: rozbijanie jajek
- 1 ruch: wrzucanie ich (chlup)
- 1 ruch: wyrzucanie skorupki za siebie ( siup)
- 4 ruchy: zagniatanie ciasta
- 4 ruchy: wrzucanie bakalii
- 2 ruchy: wałkowanie ciasta
- 2 ruchy: wkładanie do pieca
- 4 ruchy: dekorowanie
- 2 ruchy: częstowanie osoby po prawej stronie. Ćwiczenie ruchowe wykonujemy z
podkładem muzycznym lub bez.

14. Budowanie domku

Dzieci siedzą w kręgu i wykonują następujące ruchy:
- 2 ruchy: kopanie lewa ręką
- 2 ruchy: kopanie prawa ręką
- 8 ruchów: układanie cegiełek
- w powietrzu- ręką rysujemy kształt domu
- 1 ruch: otwieranie drzwi
- 2 ruchy: wchodzenie lewą nogą i prawą
- podziwianie wnętrza
Ć

wiczenie wykonujemy z podkładem muzycznym.

15

.

Co lubię?

Gra polecana szczególnie, jeśli dzieci nie znają się dobrze, ale mogą w nią zagrać również
dzieci dobrze znające się. Dzieci ustawiają się w koło. Jedno trzyma małą piłkę i mówi:
moje imię – Kasia , lubię …(np. chodzić na wycieczki, czytać, śpiewać, podlewać kwiatki
itp.). następnie rzuca piłkę do innego dziecka w kole, a potem to powtarza: Kasia lubi …,
moje imię … lubię … Każdy powtarza tylko imię poprzednika i co lubi, nie wszystkich.

4

Nikt nie wygrywa. Gra kończy się, gdy piłka obejdzie wszystkich, ale można ją
powtórzyć drugi raz.

16. Krótkie działania

Dzieci chodzą swobodnie po klasie. Osoba prowadząca wydaje kolejne polecenia, a dzieci
je wykonują:
- chodzimy jak ludzie smutni
- chodzimy jak ludzie radośni
- chodzimy jak ludzie zmęczeni
- chodzimy jak ludzie energiczni
- chodząc, starajmy się uścisnąć jak najwięcej rąk
- wszyscy pływamy ( ruchy ramionami)
- wszyscy fruwamy, dotykając się czubkami palców
- stańmy dwójkami i powiedzmy swoją ulubiona zabawę
- stańmy dwójkami i powiedzmy sobie coś miłego
- spójrzmy w oczy wielu osobom
Jeżeli liczba dzieci jest nieparzysta, to osoba prowadząca włącza się do zabawy.

17. Cztery pory roku

Dzieci siedzą na krzesłach w kręgu. Osoba prowadząca stoi w środku. Dzieci siedzące
przybierają nazwy pór roku: wiosna, lato, jesień zima i głośno to oznajmiają. Osoba
prowadząca wywołuje dowolne pory roku, a dzieci, które tę nazwę przybrały musza
szybko zmienić się miejscami, przy czym osoba prowadząca stojąca w środku usiłuje
zająć jedno miejsce. Dziecko, które zostało bez krzesła, staje w środku i woła nazwę
jednej lub dwie pory roku. Inną odmiana mogą być owoce, warzywa, zwierzęta itd.

18. Księżniczki

Dzieci tworzą trzy osobowe zespoły: dwie osoby trzymają się za ręce i tworzą zamek, a
jedna osoba wchodzi do środka i jest księżniczką. Na hasło:

Księżniczki – wszystkie dzieci stojące w środku koła zamek i szukają nowego. Osoba
prowadząca stara się zająć miejsce dziecka. Dziecko, które zostało bez zamku, podaje
następne hasło np. zamek – dwie osoby tworzą zamek opuszczają księżniczkę i szukają
nowej. Inne hasło to:

Trzęsienie ziemi- zamek z księżniczką rozpada się i dzieci budują nowy zamek wraz z
księżniczką.

19. Etiudy pantomimiczne ( wchodzenie w rolę poprzez ruch)

- dmuchanie piórka
- dmuchanie balonów
- przekazywanie gumy do żucia
- przekazywanie gorącego ziemniaka – przekazywanie psa , kota jeża
- pieczenie kiełbasek
- improwizowanie gry przez skakankę, w piłkę, - prezentacja modelki
- piłowanie drzewa. Można przeprowadzić wywiad z drwalem.
Osoba prowadząca pyta: Kim jesteś? Co robisz? Itd.

5

20. Budowanie słonia

- Przeprowadzanie wywiadu ze słoniem
- Tworzenie słonia poprzez dostawianie osób
- Prowadzanie słonia np. przez dżunglę ( osoba prowadząca wymyśla opowiadanie, a słoń
wykonuje te polecenia).
- Podział dzieci na 4, 5 osobowe grupy. Każda grupa dostaje kontury słonia:
Uszy, oczy, trąbę lub dzieci same rysują słonia.

I grupa – wpisuje wyrazy na następujące pytanie: Co te uszy słyszą?
II grupa – czego ta trąba dotyka?
III grupa - Co ta trąba zbierała do jedzenia?
IV grupa - Co te oczy widziały?
Dzieci młodsze wybierają obrazki. Może być inna odmiana: budowanie psa, kota, ludzika,
samolotu itd.

21. Woda, wiatr, ogień

Dzieci stoją w pokoju w rozsypce. Osoba dorosła woła:
- woda! – dzieci wskakują na kanapy lub krzesła albo na „ wyspę” ułożoną na podłodze z
gazet (inna wersja dzieci pływają”)
- wiatr! – dzieci kładą się na podłodze
- ogień! – dzieci uciekają z pokoju albo w wyznaczony kąt
- lew idzie! – dzieci chowają się za krzesłami.
Zabawa trwa dowolnie długo.

22. Piłka parzy

Dzieci stają w kole, jedno (lub osoba dorosła) staje w środku z piłką i określa kolor, który
jest „parzący”. Następnie rzuca do dzieci kolejno piłkę mówiąc jakiś kolor. Każde dziecko
chwyta piłkę i odrzuca. Jeśli jednak wypowiedziany kolor jest „parzący”, dziecko to nie
powinno piłki chwytać, upada ona po prostu na podłogę. Jeśli chwyci, odchodzi z gry.
Zamiast wypowiadać kolory, można wymieniać części mowy np. czasowniki. Jeżeli dany
wyraz jest czasownikiem dziecko nie powinno piłki schwycić. Można bawić się też w
dwie osoby (np. dziecko z matką), ustalając kolor, który „parzy”. Następnie rzuca się do
siebie nawzajem piłkę, wypowiadając (jak wyżej) kolory lub przedmioty. Jeżeli przedmiot
ma kolor „ parzący” , piłki nie wolno chwycić.

23. Co schowano?

Dzieci siedzą w kole, osoba dorosła układa na środku 10 przedmiotów ( zabawki, zegarek,
kubek itp.).
Dzieci kładą ręce na podłodze i głowy na rękach. W tym czasie osoba dorosła chowa
jeden przedmiot i woła: Już ! dzieci podnoszą głowy i zgadują, czego brakuje.

24. Komu trzeba się ukłonić?

Dzieci stoją lub siedzą w kole, w miarę możliwości w dość dużych odstępach. Jedno
dziecko wychodzi z sali, pozostałe umawiają się, komu ma się ono ukłonić. Przywołane
dziecko wchodzi, a pozostałe rytmicznie klaszczą – cichutko, gdy szukający jest daleko
od wyznaczonego dziecka., głośniej gdy się do niego zbliża. Gdy jest całkiem blisko,
klaszczą bardzo głośno.

6

25. Co się zmieniło?

Osoba dorosła kładzie na karcie papieru ( może być z bloku rysunkowego lub zeszytu )
trzy małe przedmioty, np. kolorowe guziki, autka itp. Dziecko ( dzieci ) przygląda się
przez chwile układowi przedmiotów, potem się odwraca. W tym czasie osoba dorosła
zmienia układ jednego przedmiotu i mówi: „Już – powiedz, co się na kartce zmieniło?”
dziecko ma powiedzieć, jakie zauważa różnice w ustawieniu. Jeśli jest więcej dzieci,
mogą wyjść, a potem wchodzić pojedynczo.

26. Kto cię woła?

Dzieci siedzą w rozsypce na podłodze. Przed nimi, tyłem do nich, stoi jedno dziecko.
Wskazane dziecko spośród siedzących woła: „Dzień dobry, Urszulko!” dziecko stojące
przed grupą, nie odwracając się, wymienia imię wołającego. Jeśli nie udało mu się
rozpoznać głosu, odwraca się i próbuje jeszcze raz odgadnąć, kto wołał. Jeśli mu się uda
to wchodzi do grupy, a na jego miejsce idzie to dziecko, które wołało. Jeżeli nie uda mu
się odgadnąć, to ponownie się odwraca i słucha, ale tylko do dwóch razy.

27. Wierszyk o kotku

Osoba dorosła mówi słowa, a dziecko odpowiada: miau.
Mały Jasio kotka
Przy kominku spotkał.
Pokłonił się kapeluszem,
Rozmawiać z kotkiem muszę:
Miał kotek siostrę?- miau.
Miał kotek pazurki ostre?- miau.
Miał kotek mamę i tatę?- miau.
Miał kotek na grzbiecie łatę?- miau.
Miał kotek miseczkę mleczka? - miau.
Teraz pusta jest miseczka,
A jeszcze bym chciał!
Miau, miau, miau.

28. Owoce

Dzieci siadają na krzesełkach ustawionych w kole, a jedno dziecko (bez krzesła ) stoi w
ś

rodku. Dzieci siedzące przypierają nazwy owoców, np. jabłko, gruszka, banan itp. I

głośno to oznajmiają. Dziecko stojące w środku woła: kupiłem (-am) w sklepie wiśnie i
jabłka! Wtedy dzieci, które te nazwy przybrały, muszą szybko zamienić się miejscami,
przy czym dziecko stojące w środku usiłuje zająć jedno miejsce. Jeżeli to mu się uda,
oznajmia, jaką nazwę owocu przyjmuje dla siebie ( każde dziecko przyjmuje inną nazwę
owocu). Dziecko, które zostało bez krzesła, staje w środku i woła, jak wyżej, wymieniając
dwa rodzaje owoców spośród wybranych przez dzieci nazw.

29. Siała baba mak

Dzieci powtarzają kilka razy wierszyk, wykonując równocześnie opisane ruchy:
Siała baba mak

(skłon w przód i wymachiwanie ramionami w prawo i lewo )

Nie wiedziała jak

( rozłożenie ramion )

A dziad wiedział

( z uniesionym prawym palcem skłon w prawo)

Nie powiedział( z uniesionym lewym palcem skłon w lewo)

7

A to było tak

( obrót dookoła z klaskaniem ).

30. Słowa przed piłką

Dzieci siedzą w kole, jedno trzyma piłkę. Jego sąsiad z prawej strony mówi mu głosno
jakąś literę ( np. k ). Wtedy ono podaje piłkę sąsiadowi ze swej lewej strony, a samo
wypowiada trzy słowa na daną literę, ( jeśli grają młodsze dzieci, to dwa słowa ). Nie
muszą to być rzeczowniki.
Dzieci szybko podają sobie piłkę. Jeśli piłka wróci do danego dziecka, a ono nie zdążyło
jeszcze wypowiedzieć słów na podana literę, to daje fant. Jeśli zdążyło , to ono teraz
mówi literę sąsiadowi z lewej strony, który trzyma piłkę i po usłyszeniu litery podaje ją w
lewą stronę.

31. Dwa przedmioty na literę…

Dzieci tworzą koło ( mogą siedzieć na krzesłach ), a jedno dziecko staje w środku z małą
piłką i rzuca ją kolejno do dzieci, mówiąc jakąś literę. Dziecko chwyta piłkę i wymawia
dwa przedmioty ( mogą być też zwierzęta ) na daną literę, następnie piłkę odrzuca. Po
rzuceniu piłki kolejno do wszystkich dzieci wchodzi do środka następne dziecko. Nikt nie
wygrywa. Młodsze dzieci mogą wymieniać jeden przedmiot na daną literę.

32. Co można kupić w sklepie?

Dzieci tworzą koło ( mogą siedzieć na krzesłach ), a jedno dziecko staje w środku z małą
piłką i rzuca ją kolejno do dzieci, pytając za każdym razem : Co można kupić w sklepie…?
( wymienia jakiś sklep, np. spożywczy, drogeria, papierniczy itp. ). Dziecko , do którego
została rzucona piłka, ma wymienić dwa ( lub trzy, zależnie od wieku dzieci ) towary,
które są dokupienia w tym sklepie. Gdy je wymieni, odrzuca piłkę.
Nikt nie wygrywa. Po rzuceniu piłki kolejno do wszystkich dzieci do środka wchodzi
następne dziecko.
Sklepy wymienia osoba dorosła.

33. Zwierzątko z gazety

Każde dziecko dostaje jedną kartkę z gazety ( stronę) i ma za zadanie, odrywając kawałki,
„wyrwać” z gazety kształt jakiegoś zwierzaka. Potem każdy po kolei pokazuje swoje
zwierzątko, a inni zgadują, co to jest. Jeśli nie mogą zgadnąć, dziecko mówi, jakie
zwierzątko zaplanowało. Nikt nie wygrywa.

34. Wąż z gazety

Każde dziecko dostaje podwójny papier gazetowy (dwie strony gazety) i ma z niego
zrobić jak najdłuższego węża, obrywając papier ruchem kołowym od zewnątrz ku
ś

rodkowi . następnie dzieci porównują swoje węże i wygrywa ten, kto ma najdłuższego.

35. Co mam przywieźć?

Dzieci siedzą w kole albo półkolu. Osoba dorosła ( lub starsze dziecko ) stoi lub siedzi w

ś

rodku i zwraca się do któregoś dziecka: jadę do ……( wymienia nazwę miasta, dzielnicy,

Lub wsi), co mam przywieźć? Dziecko zapytane ma tak odpowiadać, aby jego odpowiedz
zaczynała się na tę samą literę, jak nazwa miejscowości, np.: z Poznania – pralkę, z
Radomia – rower, z Katowic – kota itp. Jeśli jakieś dziecko się pomyli, daje fant.

8

36. Ciepło, zimno

Dzieci wybierają jakąś małą zabawkę lub inny przedmiot do chowania. Jedno dziecko
wychodzi z pokoju, a pozostałe chowają gdzieś wybrany przedmiot. Gdy jest już ukryty,
przywołują dziecko, które chodzi po pokoju zbliżając ręce do różnych miejsc. Jeżeli dane
miejsce jest odległe od schowanego przedmiotu, wszyscy mówią: zimno, zimno… Gdy
dziecko zbliż się do niego, mówią: Cieplej, ciepło, ciepło… Kiedy jest bardzo blisko,
wołają: Gorąco, gorąco! Gdy dziecko ponownie się oddaliło, to oczywiście wszyscy
mówią: Zimno, zimno…
Kiedy dziecko znajdzie ukryty przedmiot, zabawa powtarza się, to znaczy wychodzi inne
dziecko i przedmiot chowa się w inne miejsce.

37. Rysowanie po ciemku

Jednemu dziecku daje się arkusz papieru oraz kredkę i zawiązuje mu się oczy. Inne dzieci

podają 3 propozycje, co ma narysować. Dziecko wybiera jedno i rysuje po ciemku. Po
skończeniu odsłania mu się oczy wszyscy oglądają obrazek. Następnie rysuje te z
zawiązanymi oczami drugie dziecko ( inny temat ). Można zawiązywać oczy dwojgu
dzieciom naraz. Nikt nie wygrywa. Gra wywołuje wiele wesołości.
Inna wersja tej:
W pudełku bez tylnej ściany wyciąć z przodu twory tak, aby mieściły się w nich ręce. Pod
pudełko włożyć czysty papier i mazaki. Jedno dziecko wkłada ręce w pudełko, a inne
podają mu dwa tematy do rysowania. Wybiera z nich jeden i rysuje. Po kolei rysują
wszystkie dzieci, potem wiesza się obrazki i jedno może dostać nagrodę.

38. Ciuciubabka

Jednemu dziecku zawiązuje się oczy chusteczką lub cienkim szalikiem, inne dzieci
okręcają je i pytają.
Wszyscy: Babko, babko, na czym stoisz?
Odpowiedz: Na beczce.
Wszyscy: A co jest w tej beczce?
Odpowiedz: Sól i kwas
Wszyscy: No to babko goń ty nas!
Wszyscy uciekają, a dziecko z zawiązanymi oczami goni. Kogo dotknie, ten zostaje
ciuciubabką. Można bawić się w ten sposób, że ten zostaje ciuciubabką, kogo dziecko
złapie, przytrzyma i rozpozna. Taka gra jest trudniejsza i dłużej trwa.

39. Taniec z miotłą

W grze bierze udział jedna osoba dorosła, która puszcza muzykę albo trzyma w rękach

gong ( np. dwie pokrywki ), siedząc tak, że nie widzi dzieci.
Dzieci chodzą po pokoju i podają sobie nawzajem szybko miotłę, z tym, że każde musi
stuknąć miotłą o podłogę dopiero wtedy wolno mu jest podać miotłę dalej. Kiedy muzyka
się urywa lub zabrzmi gong, dzieci przestają ją podawać i stają. To dziecko, które zostało z
miotłą w ręku, odchodzi z gry. Zabawa trwa dalej. Wygrywa ostatnie dziecko. Można też
zastosować taką zasadę, że to dziecko, które zostaje z miotłą w ręku, daje fant, albo po
prostu wszyscy wołają: Hip, hip, hura! Wtedy dziecko nie odchodzi i gra dalej razem.

40. Wpadłem do studni

Dzieci siedzą po turecku w kole, jedno siedzi w środku. Dzieci umawiają się, że w

zabawie wolno wymieniać liczbę metrów np. do 12.
Dziecko w środku woła: Wpadłem ( Am )wpadłem (Am) do studni!
Dzieci pytają: Na ile metrów?

9

Dziecko odpowiada: Na osiem!
Dzieci pytają: A kto cię z niej wyciągnie?
Dziecko odpowiada: Najgrzeczniejsze dziecko!
Dzieci pytają: A kto to jest?
Dziecko wymienia imię jednego z dzieci. Wymienione dziecko wstaje, wykonuje tyle
kroków w kierunku siedzącego w kole dziecka, ile ono powiedziało (kroki bardzo drobne
lub bardzo duże lub nawet skok ), podaje mu rękę i pociąga go. Dziecko w środku podnosi
się i wskakuje na wolne miejsce w kole, a dziecko, które je wyciągało, siada w środku po
turecku i zabawa powtarza się.

41. Zajmowanie miejsc z muzykowaniem

Ustawia się w duże koło, licząc o jedno krzesło mniej niż liczba dzieci. Wszystkie dzieci

chodzą w środku w koło, a jedno z nich ( też razem chodząc ) „muzykuje”. Tra la la la…
W pewnym momencie mówi: Hop! – i wtedy wszyscy siadają szybko na krzesłach. Kto
został bez miejsca, ten teraz „muzykuje” i wszyscy znów chodzą dokoła. Nikt nie
wygrywa .

42. Rozpoznawanie materiałów

Przygotowanie. Na małe tekturki 4 x 6 cm należy nalepić różne materiały i drobne

artykuły po dwa z każdego gatunku, np. jedwab, wełnę, filc, aksamit, materiał – korę,
papier ścierny, ziarna cukru, ziarna grubej kaszy, połówki ziaren fasoli, lakier do paznokci
itp. Miesza się je i rozkłada na stole.
Dziecko z zawiązanymi oczami ma poznać dotykiem, które są takie same ( po dwa ). Jeżeli
jest więcej dzieci, rozpoznają po kolei.

43. Rozpoznawanie zapachów

Przygotowanie. Do małych słoiczków wkłada się różne pachnące substancje, np.

pokrojona cebulę, kminek, majeranek, cynamon, czekoladę, wodę kwiatowa, cukier
waniliowy, pokrojone jabłko, kawałek cytryny, kawałek pomarańczy, korzenie
piernikowe, igliwie sosny itp.
Dziecko z zawiązanymi oczami ma rozpoznać, co jest w słoiczku. Jeżeli dzieci jest więcej,
zawiązuje się wszystkim oczy i podaje się po jednym słoiczku. Dzieci kolejno mówią co
rozpoznają. Następnie słoiczki się miesza i znów rozdaje, aż dzieci rozpoznają wszystkie
zapachy.

44. Kto zdobędzie więcej kratek

Należy narysować na kratkowanym papierze 8 rzędów po 8 kropek w równych

odległościach. Wygodniej jest stawiać punkty co dwie kratki. Jeden uczestnik wykreśla
linie poziomą, lub pionową łączącą ze sobą dwa sąsiednie punkty – następnie robi to drugi
uczestnik i tak na zmianę. Komu uda się zamknąć kwadracik, ten wpisuje w niego
pierwszą literę swojego imienia oraz rysuje następna kreskę. Nieraz udaje się w ten sposób
zamknąć naraz kilka kwadracików. Wygrywa ten, kto ma na końcu więcej swoich liter.

45. W listonosza

Dzieci siadają na krzesłach w kole. Jedno jest listonoszem, stoi w środku i mówi:
Wysyłam paczkę od Zosi do Janka. Wymienione dzieci mają zamienić się miejscami, a to,
które jest w środku, stara się zająć jedno z miejsc. Kto zostaje bez miejsca, ten jest teraz
listonoszem. Dzieci mogą tez przyjąć nazwy miast. Wtedy dziecko w środku mówi np.
wysyłam paczkę z warszawy do Paryża. Dalszy przebieg gry jest taki – jak opisany wyżej.
Nikt nie wygrywa.

10

46. W oczko

W grze bierze udział nieparzysta liczba dzieci . ustawia się w krąg tyle krzeseł , aby
połowa dzieci ( z parzystej ich liczby )usiadła i aby jedno krzesło pozostało puste. Reszta
dzieci ustawia się za krzesłami tak, że jedno dziecko ma przed sobą puste krzesło. To
dziecko „puszcza oczko” (mruży oko ) do jednego z siedzących, które powinno szybko
przeskoczyć na puste krzesło.
Jednak dziecko stojące za nim może je przytrzymać. Jeśli mu się uda, wówczas dziecko
stojące za pustym krzesłem „ puszcza oczko” do innego aż uda mu się kogoś przyciągnąć.
Teraz to dziecko, które ma przed sobą puste krzesło, „puszcza oczko” i tak dalej. Nikt nie
wygrywa. Zabawa jest wesoła.

47. Węzeł grupowy

Dzieci ustawiają się w bardzo ciasna grupę i zamykają oczy. Teraz każde dziecko chwyta
rękę innego dziecka. Następnie dzieci otwierają oczy i – nie puszczając rąk – starają się
tak wyplątać, aby utworzyło się koło. Nie zawsze się udaje, ale należy wyczerpać
wszelkie możliwości. Gra jest wesoła.

48. Moje zwierzęta

Pewien gospodarz wyjechał na kilka godzin do miasta. Gdy wrócił do swego
gospodarstwa, spostrzegł, że wszystkie jego zwierzęta rozbiegły się. Wobec tego musi je
odnaleźć i rozpoznać swoje. Jednemu dziecku, które jest gospodarzem, zawiązuje się
oczy, a pozostałe ustawiają się w rzędzie. Teraz gospodarz zbliża się do pierwszego
dziecka i pyta: Czym ty jesteś? Dziecko wydaje głos jakiegoś wiejskiego zwierzęcia.
Jeżeli gospodarz rozpozna, mówi np. Ty jesteś moja owca Basia. Jeżeli nie może
rozpoznać, dziecko powtarza do trzech razy, potem mu się mówi. Rozpoznane zwierzęta
wracają do gospodarstwa.
Po zakończeniu inne dziecko zostaje gospodarzem. Nikt nie wygrywa.

49. Punkty w ruchu

W grze uczestniczy jedna osoba dorosła, która trzyma np. 2 pokrywki lub łyżkę i garnek
(gong). Dzieci chodzą swobodnie po pokoju. Osoba prowadząca uderza co 1/2 minuty w
gong i wydaje kolejne polecenia, które dzieci wykonują:
- chodzimy jak ludzie zmęczeni,
- chodzimy jak ludzie smutni,
- chodzimy jak ludzie smutni,
- chodzimy jak ludzie weseli,
- chodzimy jak ludzie energiczni,
- wszyscy dotykają kolejno czterech ścian,
- chodząc, uścisnąć jak najwięcej rąk,
- wszyscy pływamy (ruchy ramion),
- wszyscy fruwamy, nie dotykając się,
- wszyscy fruwamy, dotykając się czubkami palców,
- stanąć grupkami według kolorów butów,
- stanąć dwójkami i powiedzieć sobie swoje imię,
- stanąć dwójkami i powiedzieć swoją ulubioną potrawę,
- stanąć dwójkami i pozdrowić się nogami,
- stanąć dwójkami i powiedzieć sobie nawzajem coś miłego,
- rozejść się – koniec zabawy.
Jeśli liczba uczestników jest nieparzysta, osoba dorosła włącza się do gry.

11

50. Zgadywanie osoby

Jedno dziecko wychodzi na chwilkę z pokoju, pozostałe porozumiewają się i wybierają
jakąś znaną osobę (z historii, z bajki lub współczesną). Dziecko wraca i ma za zadanie
odgadnąć, kto to jest, ale wolno mu stawiać pytania tylko w ten sposób, aby odpowiedź
była „tak” lub „nie”. Odpowiadają wszyscy. Po odgadnięciu wychodzi następne dziecko.
Można się też tak umawiać, że wybiera się tylko osoby do odgadnięcia spośród obecnych
w pokoju. Zamiast osób można też wybierać jakiś przedmiot znajdujący się w pokoju albo
jakieś pojęcie. Gra jest wtedy trudniejsza.

51. Co mam z tym zrobić?

Dzieci siadają na krzesłach ustawionych w koło. Każde dziecko mówi cicho do uczestnika
po swej lewej stronie, co mu daje (np. „daję ci balona”), a do uczestnika po swej prawej
stronie, co on ma z tym zrobić (np. „abyś go podrzucał”). Dzieci starają się zapamiętać to,
co usłyszały od swych sąsiadów z boku. Gdy skończyły się ciche wypowiedzi, dzieci po
kolei głośno mówią, co usłyszały od sąsiadów. Np..: „Dostałam balona, abym go zjadł”;
albo: „Dostałem samochód od sąsiadów, abym go podrzucał”. Zwykle jest przy tym dużo
ś

miechu. Oczywiście, jeśli któreś dziecko zapomniało, może spytać sąsiada: „Co mi

dałeś?” albo: „Co miałem z tym zrobić?” Po wypowiedzeniu się wszystkich, dzieci
zmieniają dowolnie miejsca i gra zaczyna się od początku.

52. Tworzenie wyrazów z jednego dłuższego wyrazu

Wszystkie dzieci biorą kartki i ołówki. Jedno dziecko zastanawia się i podaje jakieś długie
słowo, które dzieci zapisują dużymi literami na swoich kartkach (dziecko wymienione
również). Teraz wszyscy układają wyrazy z liter podanego wyrazu; z tym, że wolno użyć
tylko te litery , które są w danym wyrazie. Po skończeniu (10-15minut) dzieci liczą, ile
maja wyrazów. To dziecko, które ma ich najwięcej, czyta, a wszyscy skreślają
przeczytane wyrazy na swoich kartkach. Potem drugie dziecko czyta te wyrazy, które mu
zostały, a wszyscy skreślają itd. Wygrywa ten, komu na końcu zostaje najwięcej
wyrazów, których nie mają inni.

53. Przedmioty ABC

Przygotowanie: karki poliniowane, na których po lewej stronie wypisane są litery alfabetu
od góry do dołu. Tyle kartek, ile jest dzieci lub ile wynosi połowa dzieci. Jeżeli dzieci jest
dwoje lub troje, daje się kartkę każdemu. Jeżeli jest więcej, daje się jedną kartkę dwójce
lub trójce dzieci. W ciągu 10-15 minut należy wpisać na kartki jak najwięcej
przedmiotów, zaczynających się na daną literę alfabetu i znajdujących się w
pomieszczeniu, w którym dzieci przebywają. Po tym czasie następuje kolejne czytanie, z
tym, że pierwsza para odczytuje zapisane przedmioty według pierwszych 5 liter alfabetu,
a inni je skreślają i dopowiadają, jeśli mają więcej. Następnie druga para czyta swoje
przedmioty na dalsze 5 liter alfabetu itd. Nikt nie wygrywa, gra jest wesołym ćwiczeniem
spostrzegawczości.

54. Zapamiętywanie przedmiotów

W grze bierze udział jedna osoba dorosłą, która przygotowuje 15 małych przedmiotów i
układa je na stole. Wszyscy przyglądają się przez dwie minuty, następnie przedmioty
zakrywa się i dzieci zapisują je w pamięci. Kto zapisał najwięcej, ten wygrywa. Powinien
je dla sprawdzenia głośno przeczytać

.

12

55. Wspólne pisanie bajek

Przygotowanie: kartki z zeszytów, ołówki, klej.
Uczestnicy siadają w kole, każdy ma kartkę i ołówek. Każdy pisze na górze swojej kartki
początek bajki – jedno zdanie, ale tak, że ostatni wyraz tego zdania pisze niżej po prawej
stronie karki, np. Przed wielu laty w lesie pod grzybkiem mieszkał krasnoludek. Następnie
zagina się górny brzeg kartki tak, że zdania nie widać, natomiast jest widoczny tylko
ostatni wyraz: krasnoludek. Tak zagiętą kartkę podaje się sąsiadowi, a ten ma napisać
znowu jedno zdanie, łączące się ze słowem krasnoludek i znów ma górny brzeg zawinąć,
a ostatnie słowo napisać niżej. Wszystkie kartki wędrują, jeśli zabraknie miejsca, to
doklejamy drugą kartkę. Gdy kartki parę razy obejdą, należy napisać zakończenie.
Teraz każdy czyta głośno jedną bajkę.

56. Przysłowia

Jedno dziecko wychodzi na chwilę z Sali. Pozostałe wybierają jakieś przysłowie i
przydzielają siedzącym dzieciom po jednym kolejnym wyrazie danego przysłowia. Jeżeli
nie starczy wyrazów dla wszystkich, pozostałe przysłuchują się. Następnym razem one
dostaną słowa nowego przysłowia.
Dziecko wraca i zadaje kolejno różne, dowolne pytania. Wskazuje mu się, kto ma
pierwszy wyraz przysłowia. Każdy odpowiada na pytanie w ten sposób, aby w jego
odpowiedzi zawarty był dany wyraz przysłowia w nie zmienionej formie. Pytający usiłuje
na podstawie odpowiedzi zgadnąć, o jakie przysłowie chodzi. Zamiast przysłowia można
wziąć pierwsze zdanie znanej piosenki, ale trzeba o tym zgadującemu powiedzieć.

57. Dyrygent

Jedno dziecko wychodzi z Sali, w tym czasie grupa wybiera dyrygenta. Wszyscy stoją.
Dziecko wraca i ma za zadanie odgadnąć, kto jest dyrygentem. Dyrygent pokazuje
(nadaje) jakiś ruch lub postawę, co wszyscy naśladują. Nadany ruch co chwilę należy
zmieniać, przy tym dyrygent powinien starać się być możliwie długo nie rozpoznanym.
Kiedy zostaje rozpoznany, wtedy on z kolei wychodzi z pokoju.

58. Wspólne rysowanie

Przygotowanie: kartki formatu A-4 tyle, ile wynosi połowa dzieci oraz kredki.
Dzieci dobierają się parami. Każda para dostaje jedną kartkę i jedną kredkę. Trzymając
wspólnie kredkę, mają bez żadnego porozumiewania się narysować razem: dom, drzewo i
psa. Po skończeniu wszyscy pokazują kolejno swoje rysunki, mogą też powiedzieć, jak się
przy tym czuli, czy ktoś z nich dominował. Gra wywołuje wiele wesołości.

59. Spacer z malowaniem

Dzieci stoją dokoła stołu, każde ma przed sobą leżący na stole arkusz papieru (np. A-4), a
w ręce mazak dowolnego koloru.
Na sygnał osoby prowadzącej wszyscy zaczynają coś rysować (temat dowolny). Po ok. 30
sekundach ponowny sygnał – dzieci przesuwają się w jedną stronę do kartki kolegi i
rysują dalej zaczęty przez niego obrazek według własnej fantazji. Po ok. 30 sek. Ponowny
sygnał – znowu wszyscy się przesuwają do następnego obrazka it., aż rysunki będą
ukończone (ocenia osoba prowadząca zabawę). Teraz wszyscy oglądają obrazki i
wybierają najciekawszy.

60. Dopełnianie wyrazów

Jedno dziecko podaje jakiś wyraz, który wszyscy zapisują na swoich kartkach literami od
góry do dołu i obok odwrotnie, np. KARTA:

13

k……..a krowa, karawana, kura
a……..t areszt, atrament
r……..r rower
t……..a trawa, truskawka, tratwa
a…….k atak, arak
Teraz każdy wymyśla słowa zaczynające się na lewą i kończące się na prawą literkę (jak
wyżej). Nie wolno wpisywać podanego przez dziecko słow. Daje się na to 10 – 15 min.,
po czym wszyscy czytają. Wygrywa ten, kto znalazł najwięcej słów.

61. Ssak, ryba, ptak

Dzieci tworzą koło. W środku staje jedno dziecko, trzymając piłkę. Dziecko to mówi:
Ssak, ryba, ptak. SSAK! I rzuca piłkę do jednego z dzieci w kole, równocześnie licząc
głośno (dość wolno) do 8. dziecko, które dostało piłkę, powinno wymienić nazwę jakiegoś
ssaka i piłkę odrzucić (dopiero po wypowiedzeniu nazwy zwierzęcia). Jeżeli nie zdąży,
odchodzi albo daje fant. Następne dziecko w środku znów woła: ssak, ryba, ptak. RYBA!
I rzuca piłkę do kogoś innego, kto ma wymienić nazwę ryby. Jeśli na końcu będzie słowo:
ptak, to oczywiście trzeba powiedzieć nazwę ptaka. Kiedy wszyscy już odpowiedzieli,
zmienia się dziecko w środku koła.
Można się umówić, że nazwy zwierząt nie mogą się powtarzać, dopóki jest to samo
dziecko w środku koła.

62. Mimiczne odgrywanie scen

Dzieci dzielą się na dwie grupy, które rozchodzą się. Każda grupa obmyśla jakąś
czynność lub scenkę z bajki, którą chce odegrać. Gdy grupy są gotowe, schodzą się i
najpierw jedna grupa odgrywa bez słów umówioną czynność lub scenkę (na początku
powinni powiedzieć, czy odgrywać będą jakąś czynność, czy scenę z bajki). Odgrywają
tak długo, aż inni zgadną. Jeśli nie mogą zgadnąć, mówią: Poddajemy się – wówczas
grupa mówi co odgrywała.
Przykład czynności:
- budowa domu,
- pielenie ogródka,
- grabienie liści,
- wieszanie prania,
- kupowanie w sklepie itp.

14