Dlaczego dorastające psy obgryzają nasze buty i inne przedmioty

Posiadacze psów wiedzą z własnego doświadczenia, że  starsze szczeniaki przechodzą zwykle

przez fazę nisz­czenia rzeczy. Przeważnie ich ofiarą padają nasze kapcie i rękawiczki, ale

mogą to też być dziecięce zabawki, gazety, a nawet listy, które listonosz wsuwa nam przez

szparę w drzwiach. Kiedy szczeniak złapie w zęby taki przedmiot, to nie tylko gryzie go i

przeżuwa, ale także zajadle nim potrząsa, jakby trenował zabijanie swojej ofiary. Jeżeli jest to

gazeta, bywa zwykle porwana w strzępy, jakby to był upolowany ptak obdzierany przez psa z

przeszkadzających mu piór. Niejeden właściciel stwierdza z goryczą, że kiedy już szczeniak

dorwał się do porannej poczty, to jego ofiarą padły ważne listy, a rachunki pozostały nietknięte.

To wcale nie żart — po prostu rachunki i inne urzędowe pisma przychodzą zwykle w brązowych

kopertach, które psu mniej rzucają się w oczy niż białe.

Takie zachowanie powodowane jest trzema istotnymi cechami wieku szczenięcego. Pierwszą z

nich jest przyrodzona temu wiekowi chęć do zabawy. Dorastające szczeniaki mają genetycznie

zakodowaną ciekawość świata, przejawiającą się w „badaniu" wszystkiego w swoim otoczeniu.

Dzikie psy, jeśli chcą przeżyć, muszą dobrze znać właściwości wszystkiego, co je otacza.

Udomowienie zapewniło psom bardziej bezpieczne życie, ale pewne atawistyczne zachowania

im pozostały.

Drugą charakterystyczną cechą wieku szczenięcego jest ząbkowanie. Między czwartym a

szóstym miesiącem życia następuje u psa zmiana zębów na stałe. W tym okresie pies czuje

potrzebę gryzienia i żucia twardych przedmiotów, bo to ułatwia wyrzynanie się zębów. Gotowa,

miękka karma dla psów nie spełnia tych wymogów, toteż jeżeli pies nie dostanie do gryzienia

czegoś twardego, na przykład kości, sam będzie sobie szukał odpowiednich (według niego)

przedmiotów.

Trzecim zjawiskiem występującym w tym wieku jest faza przygotowawcza przed uczestnictwem

w polowaniach. Szczeniak jest wtedy na tyle wyrośnięty, że zaczyna się interesować zwierzyną,

ale jeszcze nie dość sprawny, by móc ją samemu schwytać. Odpowiada to okresowi, w którym

dorośli członkowie stada przynoszą młodym do nory duże kawały mięsa. Starsze psy (wilki),

których rolę pełni obecnie właściciel, rzucały przyniesione mięso na dno nory, aby zajęły się nim

młode. Dlatego nic dziwnego, że szczeniak uważa kapeć zostawiony na dywanie lub paczkę na

wycieraczce za taki właśnie „prezent" od przewodnika stada. Młody pies chce, gryząc taki

przedmiot, przygotowy­wać się do roli pełnosprawnego członka stada, dlatego jest dlań

niezrozumiałe i przykre, że się za to na niego gniewamy.

 

1 / 1