LAURIEN BERENSON

Przypadkowy pasażer

The Sweetheart Deal

Tłumaczyła: Małgorzata Kołodzińska

ROZDZIAŁ 1

Benjamin West nacisnął przycisk oznaczony literą „L” i czekał cierpliwie,

aż drzwi zamkną się i winda zacznie zjeżdżać na dół. W lustrze widział odbicie
swojej twarzy, której wyraziste rysy wyglądały nieco wojowniczo. Schylił się i
postawił walizkę na podłodze, po czym poprawił wiśniowy szalik i starannie
wygładził poły granatowego płaszcza.

Problemy i sposoby ich rozwiązania, pomyślał zirytowany, gdy drzwi

windy otworzyły się na parterze. Czasami zbyt wiele było tych pierwszych i
zdecydowanie za mało tych drugich.

W dni takie jak ten zastanawiał się, dlaczego w ogóle zajął się handlem

nieruchomościami i budownictwem. Ostatnie przedsięwzięcie Bena, budowa
Westcon Tower, była już opóźniona o kilka tygodni, a w dodatku robotnicy
grozili strajkiem. Umowa dotycząca pewnej posiadłości na Lower West Side,
która jeszcze tego ranka wydawała się całkiem pewna, wieczorem stanęła pod
znakiem zapytania. Na dodatek szofer Bena zadzwonił z lotniska Kennedy’ego z
informacją, że z powodu korków na autostradzie będzie do dyspozycji za parę
godzin. Wszystko po staremu w Nowym Jorku.

Gdyby tego wieczora pojawiły się jeszcze jakieś kłopoty, powinien zająć

się nimi Donald, asystent Bena. Benjamin West zostawił wprawdzie wiadomość,
gdzie można go znaleźć, ale Uczył na to, że nie będzie już potrzebny do
jutrzejszego ranka. Po takim dniu jak dzisiaj bardziej niż zwykle potrzebował
ciszy i spokoju, które zapewniał wiejski dom w Wilton.

– Dobry wieczór, panie West.
Ben skinął głową odźwiernemu i wyszedł na ulicę. Lodowaty wiatr szalał

między drapaczami chmur. Portier rozglądał się w poszukiwaniu czarnej
limuzyny marki Lincoln, która zazwyczaj oczekiwała przy krawężniku. Tym
razem jednak jej nie było. Zastanawiał się, czy powinien wezwać taksówkę, ale
z tego, co słyszał, szef równie chętnie korzystał z metra, jak z samochodu.
Trudno zgadnąć, czego taki człowiek sobie życzy. Z jego twarzy nie dało się
niczego wyczytać. Biurowa plotka głosiła, że West zawierał transakcje na
miliony dolarów z taką samą nonszalancją, z jaką inni podejmowali decyzje
dotyczące wyboru posiłku. Zimnokrwisty gad – oto czym był. Teraz pewnie
nawet nie marzł.

Odźwierny obserwował, jak West skręca za róg i znika, po czym wycofał

się do budynku. Gdyby West potrzebował jego pomocy, poprosiłby o nią. W tej
sytuacji lepiej było pozostawić rzeczy własnemu biegowi. Taki człowiek z
pewnością nie będzie miał kłopotów ze złapaniem taksówki.

* * *

Zobaczyła go w świetle latami, gdy stał machając ręką. Wydawało się jej,

ż

e oczy mężczyzny utkwione są w niej, chociaż nie było możliwe, aby mógł

dostrzec cokolwiek w ciemnym wnętrzu taksówki.

Dzisiejszej nocy było mało pracy. Od kilku minut Kate zastanawiała się,

czy nie zostawić taksówki w garażu i nie pójść do domu, żeby chociaż trochę się
przespać. Praca na dwie zmiany – i to już od stycznia – zaczynała się na niej
mścić. Osiem godzin w butiku na Upper East Side, potem następne osiem w
taksówce... Było to mordercze tempo, ale gdyby udało jej się wytrzymać do
września, mogłaby zapłacić za trzeci rok studiów prawniczych na uniwersytecie
w Nowym Jorku. Jakoś sobie poradzi. Zawsze tak było. Warto dążyć do
obranego celu. Nie miała wątpliwości, o co chodzi temu mężczyźnie. Był
zdecydowany złapać taksówkę. Trudno. Ostatni kurs i wreszcie znajdzie się w
domu.

– Dokąd pan chce jechać? – zapytała. Wzdrygnęła się, gdy do środka

wdarł się podmuch zimnego powietrza. Automatycznie zerknęła w lusterko, aby
przyjrzeć się pasażerowi. Kobieta prowadząca taksówkę nocą w Nowym Jorku
musi być ostrożna. Mężczyzna nie wyglądał niebezpiecznie. Zmierzwione przez
wiatr ciemne włosy były starannie przystrzyżone i świeżo umyte. Elegancki
płaszcz uszyto z czystej wełny. Oprawiona w skórę aktówka, którą położył obok
siebie, wyglądała na kosztowną. Widniały na niej inicjały BDW. Pasażer
wydawał się zamożnym mężczyzną, który kwotę równą jej zarobkom
przeznaczał zapewne na napiwki.

Znowu zerknęła na jego twarz. Rysy jakby znajome: mocna szczęka, nos

o szlachetnym kształcie, brązowe oczy okolone długimi rzęsami i gęste brwi.
Nagle uświadomiła sobie, skąd go zna. Jej spojrzenie powróciło do inicjałów na
walizce. To był on. Na ułamek sekundy oczy Kate rozszerzyły się, by za
moment przybrać swój zwykły wyraz. Obserwującemu ją Benowi spodobało się
to. Zazwyczaj kobiety reagowały bardziej emocjonalnie. Niektóre uśmiechały
się prowokująco i przysuwały bliżej. Inne natychmiast chciały rozmawiać o
interesach. Odkąd „Cosmopolitan” przyznał mu tytuł Mężczyzny Miesiąca, a
„Business Week” zamieścił jego zdjęcie na okładce, praktycznie nie miał chwili
spokoju. Tego rodzaju sława była wątpliwym zaszczytem, bez którego mógłby
się znakomicie obejść. Zachowanie kobiety prowadzącej taksówkę było
przyjemną odmianą. Nazywała się Kate Hallaby, jak odczytał z licencji
przyczepionej do tablicy rozdzielczej.

– Dokąd pan chce jechać? – zapytała ponownie. Nie odwróciła się, lecz

ich spojrzenia zetknęły się w lusterku. Zwrócił uwagę na intensywnie niebieski
kolor jej, oczu. Były duże i błyszczące. Patrzyła na niego wyjątkowo chłodno.

Uznał, że dziewczyna ma ładną twarz, ale jej uroda nie rzucała się w

oczy. Na ulicy pewnie by jej nie zauważył. Piegi na nosie i pełne usta sprawiały,

ż

e wyglądała bardzo młodo.

Oderwał wzrok od lusterka i zaczął się jej przyglądać.
Zauważył, że prawie wszystkie włosy ukryła pod wytartą baseballową

czapeczką. Kosmyki, które wymykały się spod nakrycia głowy, miały piękny
kasztanowy odcień. Jeżeli dziewczyna umie prowadzić samochód równie dobrze
jak wygląda, wkrótce powinien znaleźć się w domu.

– Czy kurs poza miasto również wchodzi w grę? – zapytał.
Nadzieja na miękkie łóżko i kubek gorącego kakao rozwiała się. Kate nie

mogła odmówić. Przed siedzeniem dla pasażera widniała tabliczka informująca
go o zakresie usług.

– Tak, oczywiście – odpowiedziała niechętnie. – Licznik będzie włączony

przez cały czas, a pod koniec kursu wezmę podwójną opłatę. Płaci pan także za
wjazd na autostrady.

– Doskonale – skinął głową Ben. – Proszę mnie zawieźć do Wilton w

Connecticut. Wie pani, gdzie to jest?

Kate miała zamiar się odwrócić, by spojrzeć na mężczyznę, ale się

rozmyśliła. Wilton w Connecticut? Nawet o tej porze, późnym wieczorem, jazda
zajmie co najmniej trzy godziny. Ale on oczywiście nawet nie zapytał, czy jej to
odpowiada. Najwyraźniej w jego mniemaniu nie miała więcej praw niż wszyscy
ci, których opłacał, żeby prześcigali się w dogadzaniu mu.

– Oczywiście, proszę pana – warknęła i ujrzała, jak mężczyzna z irytacją

unosi brwi. Uruchomiła silnik i zerknęła do tyłu, aby sprawdzić, czy droga jest
wolna, po czym zjechała na ulicę.

Dlaczego trafił mi się właśnie on? – złościła się w duchu, jadąc na północ

w kierunku Madison Avenue. I dlaczego musi jechać aż do Connecticut? Nigdy
by się nie domyślił, jak bardzo kusiło ją, żeby zostawić go na środku ulicy i
zaproponować, aby poszedł na piechotę. Jednak gdyby odważyła się na coś
podobnego, jej szef Arnie – właściciel niewielkiego przedsiębiorstwa
taksówkowego – udusiłby ją własnymi rękami. Już jakiś czas temu ostrzegł ją
przed nieodpowiednim zachowaniem.

Kate przyśpieszyła, aby przejechać skrzyżowanie na żółtym świetle i

skręciła raptownie, unikając zderzenia z nieprawidłowo skręcającą taksówką.
Zaklęła dosadnie. Słowa, które dobiegły z tylnego siedzenia, podczas gdy
samochód zarzucił gwałtownie, były równie niecenzuralne. Uśmiechnęła się
nieznacznie, a kiedy zerknęła w lusterko, ujrzała, że West pochyla się nad
otwartą teczką i usiłuje pracować.

„Pracoholik” – tak pisano o nim w gazetach. Brukowa prasa napomykała

również o bardziej interesujących faktach z jego życia. Jedno było pewne –
czego by się Benjamin West nie tknął, zawsze mu się udawało. Zawarł kilka
największych transakcji w historii Nowego Jorku i jego podobizna
błyskawicznie znalazła się na wszystkich niemal okładkach pism ukazujących

się w mieście. Ten człowiek miał olbrzymią władzę, zbyt dużą jak na jedną
osobę.

Kate

przyśpieszyła

i

samochód

podskoczył

na

zakręcie.

Z

Dziewięćdziesiątej Szóstej Ulicy wyjechali na autostradę.

Samochód zwolnił i Ben ujrzał, że zbliżają się do wjazdu na most

Triborough. Kate bez słowa wyciągnęła rękę po pieniądze.

– No cóż – Ben nie mógł odmówić sobie zgryźliwej uwagi. – Gdyby

dojechała pani aż do mostu Willis Avenue, moglibyśmy zaoszczędzić te
pieniądze.

– Ma pan rację – zgodziła się Kate. Wzięła od niego monety, po czym

nacisnęła pedał gazu. – Jestem jednak pewna, że może pan pozwolić sobie na tę
stratę.

Coś podobnego, pomyślał Ben. Nie był przyzwyczajony do tego, żeby

ktokolwiek zwracał się do niego w tak mało uprzejmy sposób, a już na pewno
nie kobieta prowadząca taksówkę, która mogła wiedzieć o nim tylko to, o czym
pisała prasa.

– Proszę posłuchać. – Ben odsunął do końca dzielącą ich szybę i nachylił

się ku dziewczynie. – Za kogo pani się uważa? Ma pani czelność mówić mi, jak
mam wydawać swoje pieniądze?

– To pan postanowił jechać z Nowego Jorku do Connecticut taksówką –

zauważyła Kate. – To pana zachcianka, a nie moja. A poza tym... – zerknęła na
niego kątem oka – jeżeli może pan pozwolić sobie na mieszkanie w Westcon,
rozrzutność musi być pana dominującą cechą.

Ben sapnął ze złości. Celowo go prowokowała. Najważniejsi ludzie w

mieście począwszy od polityków, a skończywszy na przewodniczących
zarządów największych firm, obawiali się jego gniewu, ale ją to zupełnie nie
obchodziło. Kate Hallaby miała zimną krew. Ponadto fakt, że aby z nią
rozmawiać, musiał siedzieć na brzegu fotela, jak uczeń w gabinecie dyrektora,
nie wpływał korzystnie na jego samopoczucie.

– Jest ogromna różnica między wydawaniem dużej ilości pieniędzy, aby

mieć pewność, że coś zostało dobrze zrobione, a rozrzutnością – burknął.

– Z pewnością – łagodnie zgodziła się Kate.
Zaczął padać gęsty, mokry śnieg. Kate włączyła wycieraczki i

skoncentrowała się na prowadzeniu auta. Ujmując mocniej kierownicę,
zastanawiała się, czy czasem nie była zbyt nieuprzejma dla Westa. W końcu on
osobiście nic jej nie zawinił i w gruncie rzeczy nic ją nie obchodził. Chodziło o
to, co sobą uosabiał. Szczerze nie znosiła ludzi ze szczytów drabiny społecznej,
którzy posiadali władzę, pozwalającą im podporządkowywać sobie innych. Nie
zastanawiali się nawet, jak ich decyzje wpłyną na życie jednostek. Spotykała już
tego rodzaju osobistości – oczywiście mniej wpływowe – kiedy pięć lat temu,
ś

wieżo po maturze, zaczęła pracować w biurze porad prawnych w dzielnicy

Bronx.

Kate przekonała się, jak dalece ludzie z niższych klas zależą od bogatych.

Ludzie ci byli zbyt biedni lub niewykształceni, żeby się przeciwstawić.
Potrzebowali kogoś, kto będzie wierzył w ich racje: kogoś, kto będzie za nich
walczył.

To pierwsze zadanie było łatwe, drugie wymagało przygotowania. Kate

zaczęła studiować prawo, żeby dowiedzieć się, jak bronić pokrzywdzonych.
Zdobywanie wiedzy nie było łatwe. Cztery długie lata godzenia zajęć na uczelni
z jedną i drugą pracą, oszczędzania na posiłkach i dzielenia mieszkania z
przyjaciółką, żeby mniej wydawać na komorne. A i to okazało się za mało.
Gdyby wystarczyło jej pieniędzy, zrobiłaby dyplom w czerwcu. W tej sytuacji
postanowiła spróbować w styczniu. Jednak w takie dni jak dzisiaj zaczynała
wątpić, czy dopnie celu.

– Nie lubi mnie pani, prawda?
Niespodziewane pytanie przerwało jej rozmyślania. Kate odwróciła się i

ujrzała, że West wciąż pochyla się w jej kierunku. Przyglądał się jej bardzo
uważnie.

– Nie znam pana, panie West. Nie potrafię powiedzieć, czy pana lubię,

czy nie.

– Zna pani moje nazwisko, chociaż się nie przedstawiłem. Domyślam się,

ż

e musi pani wiedzieć o mnie także inne rzeczy.

Kate wzruszyła ramionami. Doskonale rozumiała, co miał na myśli.
– Przypuszczam, że czytała pani o sprawie rozwodowej, w którą byłem

zamieszany. „National Investigator” rozpisywał się o tym z ogromną
przyjemnością.

Kate nie odwróciła się, ale słuchała uważnie.
– Niestety – ciągnął Ben – ten brukowiec zapomniał dodać, że

utrzymywałem kontakty nie z żoną, lecz z mężem, i w dodatku czysto
zawodowe. Ta kobieta uznała, że praca męża odciąga go od niej i podała moje
nazwisko, żeby wzbudzić sensację. Udało się jej i została gwiazdą jednego
wieczoru. Brukowa prasa tak całą historię opisała, jak byśmy mieli romans.

Kto w Nowym Jorku nie słyszał o tej sprawie? Plotkarze uwielbiali takie

sensacyjne opowieści, błyskawicznie puszczali je w obieg, dodając od siebie
kilka pikantnych szczegółów.

– Ciekawe, dlaczego pan uważa, że powinnam znać tę historię? –

odezwała się Kate lekceważąco. – Czy dlatego, że prowadzę taksówkę? Panie
West, sądzi pan, że moje lektury ograniczają się do wątpliwej jakości pisemek?

– Oczywiście, że nie – szybko odpowiedział Ben. Po raz kolejny

przyparła go do muru i wcale mu się to nie podobało. – Myślałem tylko, że...

– Wiem – przerwała mu Kate. – Sądzi pan, że taka mała, głupia kobietka

jak ja nie byłaby w stanie zrozumieć nawet jednego słowa z „Wall Street

Journal”.

– Wcale nie to miałem na myśli. Do diabła, pani wmawia mi coś, czego

nie powiedziałem!

– Doprawdy, Panie West?
Nagłe szarpnięcie przykuło uwagę Kate. Samochód wjechał na lód i

wpadł w poślizg. Oderwała nogę od pedału gazu i skręciła. W ciągu kilku
sekund znaleźli się z powrotem na autostradzie, ale serce Kate biło jak oszalałe.

Ben westchnął, wpatrzony w słup, na którym omal nie wylądowali.
– Byliśmy blisko – stwierdził.
– Zbyt blisko – mruknęła Kate. Nie pokonali nawet połowy drogi, a

warunki pogarszały się z minuty na minutę. Zwolniła i wlekli się teraz – według
nowojorskich norm – jak zmęczony żółw. Będzie dobrze, jeżeli dojadą do
Wilton około północy.

– Utkniemy w tym śniegu – powiedział Ben, obserwując jej rozpaczliwe

wysiłki. – Nie ma pani jakiegoś urządzenia do usuwania śniegu?

– Niestety, nie. – Kate nie odrywała spojrzenia od drogi.
– Arnie nie ma zbyt dużo pieniędzy, a poza tym uważa, że w Nowym

Jorku śnieg nie pada. Nie ma prawa.

– Jeżeli pani tego nie zauważyła, to przypomnę, że nie jesteśmy już w

Nowym Jorku.

Kate rzuciła mu urażone spojrzenie. Jej oczy mówiły wyraźnie: A czyja to

wina?

– W porządku, ma pani rację. Jazda taksówką do Connecticut akurat teraz

nie była moim najlepszym pomysłem.

Jeśli miały to być przeprosiny, to były mało przekonujące i zdecydowanie

spóźnione. Gdyby West wpadł na ten pomysł godzinę temu, leżałaby teraz w
ciepłym łóżku, zamiast walczyć ze śnieżycą.

– Nie zainteresował się pan prognozą pogody? – zapytała ostro. –

Wiedziałby pan, że bezpieczniej byłoby jechać pociągiem.

– A kto ma na to czas? – westchnął Ben, po czym spojrzał na nią uważnie.

– A pani? Siedząc cały dzień w tej taksówce, musiała pani coś słyszeć o
zbliżającej się śnieżycy.

– Pewnie bym słyszała – zgodziła się Kate – gdybym spędziła w taksówce

cały dzień. Zaczynam pracę dopiero o szóstej.

– O szóstej? – Ben zesztywniał. – Niech pani mi nie mówi, że jest pani

jedną z tych ambitnych aktoreczek, które spędzają całe dnie chodząc na
niezliczone zdjęcia próbne, po których zawsze odpadają?

– Niezupełnie – odparła sucho Kate. – Ale domyślam się, dlaczego pan

tak uważa. Pan chyba sądzi, że kobieta stanowi tylko element dekoracyjny?

– Nigdy nie wygłaszałem podobnych opinii!
– Nie musiał pan. Pana postępowanie mówi samo za siebie. Nie czytałam

„National Investigator”, panie West, ale zwykle przeglądam „Daily News”, w
którym ukazał się artykuł Liz Smith o panu.

– Dobry Boże! – Ben ciężko opadł na siedzenie. Niespodziewanie zdał

sobie sprawę, że ich słowny pojedynek wydaje mu się interesujący. Dawno już
nie rozmawiał z równie wygadaną kobietą. Oczywiście, było jeszcze kilka
rzeczy, których powinna się nauczyć.

– Nikt pani do tej pory nie informował, że kiedy rozpoczyna się z kimś

walkę, obowiązuje zasada nazywania przeciwnika po imieniu?

Kate nie mogła powstrzymać uśmiechu.
– A więc my walczymy, Ben?
Spodobała mu się łatwość, z jaką zaczęła mówić mu po imieniu, i sposób,

w jaki to imię wymówiła – zwięźle i pewnie. Jeszcze bardziej spodobał mu się
jej uśmiech.

– Tak mi się wydaje – odparł. Ku własnemu zdumieniu, wcale nie był

tego pewien. Kiedy przyglądał się Kate, która przygryzając dolną wargę skupiła
się na prowadzeniu, przyczyna niepewności wydała mu się nagle jasna.

– Albo walczymy, albo flirtujemy.
– Flirtujemy? – roześmiała się szczerze Kate. – Nie ma mowy!
– No, no, no. – Ben usadowił się wygodnie i wziął głęboki oddech,

zamierzając zadać celny cios. – Dobry gracz nie powinien oszukiwać.

Kate zesztywniała. Już po raz drugi ją zaskoczył. Nie miała ochoty na

zawieranie bliższej znajomości z Benjaminem Western, ale też nie chciała być
niegrzeczna.

– Przepraszam, jeżeli cię uraziłam. Jestem pewna, że miliony kobiet

chciałyby z tobą flirtować. Kłopot w tym, że ja nie jestem jedną z nich.

– To niedobrze.
Kate westchnęła cicho. W cokolwiek by nie grał, nie zamierzała

podejmować tej gry. Doskonale potrafił manipulować ludźmi. Na tym przecież
między innymi polegał jego zawód. Nie oznaczało to jednak, że ona zatańczy
jak on jej zagra.

– Muszę zatankować – zmieniła temat. – Będziemy musieli zjechać.

Postaram się znaleźć czynną stację.

– Jasne – zgodził się Ben. – Wszystko, co zechcesz. Dotarli do

samoobsługowej stacji. Kate wyskoczyła z samochodu i napełniła bak, po czym
wysunęła rękę po pieniądze.

– Kiedy ostatnio coś jadłaś? – zapytał Ben, gdy wróciła do auta.
– Jakiś czas temu – odpowiedziała sucho Kate. Nie widziała potrzeby

wyjaśniania mu, na ilu posiłkach dzisiaj zaoszczędziła. – Chyba nie chcesz,
ż

ebyśmy się teraz zatrzymali?

– Jasne, że nie. Ale pomyślałem, że zanim ruszymy, moglibyśmy kupić

kilka pączków. Ja stawiam.

– Ostatni z wielkich rozrzutników – skomentowała Kate i była przyjemnie

zaskoczona, widząc uśmiech na twarzy Bena Westa.

– Ejże. – Rozłożył ręce w geście bezradności. – Jeżeli nie masz ochoty na

ciepły, pyszny pączek, to już nie moja sprawa.

– W porządku – roześmiała się Kate. – Skoro tak uprzejmie zapraszasz.

Proszę o jeden ciepły, pyszny pączek.

Czekała w samochodzie, podczas gdy Ben poszedł po zakupy. Gdy

wrócił, wydawało się jej zupełnie naturalne, że usiadł na miejscu obok kierowcy
zamiast z tyłu. Tak samo, jak naturalny był śmiech z faktu, że ich ręce zderzyły
się, kiedy równocześnie sięgnęli po pączki.

– Panie mają pierwszeństwo – nalegał Ben.
– Nie, ty pierwszy. Wyjadę na autostradę i dopiero potem zjem.
Gdy znaleźli się już na drodze, szybko uporała się z dwoma pączkami,

popijając je wodą mineralną.

– Podobają mi się damy, które wiedzą, jak należy jeść – zauważył Ben,

gdy Kate oblizywała palce z okruszków.

– A mnie podobają się mężczyźni, którzy nazywają mnie damą. – Kate

chciała, aby zabrzmiało to żartobliwie, ale wyszło wręcz odwrotnie.

Czuła, że patrzy na nią, i odwróciła głowę, by odwzajemnić jego

spojrzenie. Wyraz twarzy Bena złagodniał, ostre linie zmiękły. Zniknął magnat
– pozostał zwykły mężczyzna. Zaczęła się zastanawiać, co jeszcze może się
zdarzyć. Przez krótką chwilę nie mogła oderwać od niego wzroku.

Gdyby to zrobiła, być może zauważyłaby lód. Nie mieli żadnych szans,

gdy opony zaczęły się ślizgać i samochód stoczył się z drogi.

ROZDZIAŁ 2

– Zobacz, co zrobiłeś!
– Ja? – ryknął Ben. Wyjrzał przez okno i stwierdził, że tkwią w zaspie. –

To ty wpakowałaś nas w ten rów.

– Nigdzie nas nie wpakowałam. – Kate szybko wyłączyła silnik. – Wierz

mi, zawinił samochód.

– Zwalanie na samochód nic nie da. – Ben klął głośno, próbując otworzyć

drzwi.

– To wszystko przez nagłą utratę rozumu – mruknęła do siebie Kate,

przypominając sobie przeciągłe spojrzenie sprzed kilku minut. Patrząc teraz na
zaczerwienioną, rozzłoszczoną twarz Bena, nie dostrzegła na niej żadnych
ś

ladów poprzedniej łagodności. Zresztą może jej się wtedy tylko wydawało?

– Zamierzam się wydostać i sprawdzić, czy wszystko jest tak źle, jak

wygląda – burknął Ben.

– Nie bądź śmieszny. – Kate zerknęła na jego buty z drogiej, miękkiej

skóry. Z pewnością nadawały się wyłącznie do chodzenia po dywanach. –
Zniszczysz sobie buty, a poza tym to ja jestem kierowcą i ja nas stąd wyciągnę.

Wiedząc, że będzie próbował protestować, Kate otworzyła drzwi i

pośpiesznie wygramoliła się z samochodu. Było gorzej, niż się spodziewała.
Obydwa prawe koła zagrzebane były w śniegu. Nawet gdyby posiadali
odpowiednie narzędzia – a przecież ich nie mieli – nie było żadnej gwarancji, że
zdarte opony będą nadawać się do dalszej jazdy.

Przedzierając się przez zaspę, Kate dotarła do tylnej części samochodu i

oparła się o karoserię. Wóz nawet nie drgnął. Bez wątpienia znaleźli się w
pułapce.

Rozejrzała się po okolicy. Po obu stronach szosy rozciągał się las.

Wcześniej mijali jakieś domy, tutaj jednak było pustkowie.

– No i jak? – spytał Ben.
– Kiepsko. Nawet nie próbuj wychodzić. Dzisiaj już nigdzie nie

pojedziemy.

– Jesteś pewna?
– Jak najbardziej. – Kate podeszła i wyjęła kluczyki ze stacyjki. – Opony

są zniszczone, a samochód zarył się głęboko w śniegu. Jedyne narzędzia, jakie
posiadamy, to nasze własne ręce, więc odkopanie samochodu może nam zająć
kilkanaście godzin. Najlepiej będzie, jeżeli poczekamy na pług śnieżny, który
przyjedzie jutro rano.

– Rozumiem – skrzywił się Ben. Przekreślało to całkowicie szanse na

spokojną noc, którą zamierzał spędzić w swoim wiejskim domu. Zobaczył, że
Kate odchodzi. – Gdzie idziesz?

– Chcę sprawdzić, czy gaźnik nie jest zapchany – wyjaśniła Kate

przyklęknąwszy za samochodem. – Będziemy musieli włączyć silnik, żeby nie
zamarznąć.

– A co z bagażnikiem? Może znajdziesz tam coś, co mogłoby się nam

przydać?

– Właśnie zamierzałam sprawdzić.
Ben zatęsknił do swojej smukłej czarnej limuzyny, luksusowo

wyposażonej, począwszy od maleńkiej, dobrze zaopatrzonej lodówki, a
skończywszy na odbiorniku telewizyjnym. Rozejrzał się po wnętrzu taksówki i
potrząsnął głową z niesmakiem.

– Hej! – krzyknęła Kate. Z jej głosu biło zadowolenie. Zatrzasnęła klapę

od bagażnika i wśliznęła się do samochodu. – Znalazłam koc.

Ben przyjrzał się zniszczonej, poplamionej tkaninie, którą trzymała w

rękach. Wyglądało na to, że mole odwaliły kawał solidnej roboty.

– I to wszystko? – zapytał.
Uśmiech zniknął z twarzy Kate. Radość ustąpiła miejsca irytacji. Wizja

nocy spędzonej w środku szalejącej śnieżycy była dla niej równie nieprzyjemna
jak dla niego, ale przynajmniej starała się robić dobrą minę do złej gry.

– Szczerze mówiąc – burknęła – była tam jeszcze opona i jakieś

przewody, ale pomyślałam, że to cię raczej nie zainteresuje.

Ben przestał się złościć. Przecież w końcu to nie jej wina, że byli

uwięzieni w zaspie. Cóż, przynajmniej nie tylko jej wina.

– Masz rację – przyznał, starając się, aby jego głos brzmiał uprzejmie. –

Koc rzeczywiście bardzo się przyda.

Kate spojrzała na niego z niesmakiem.
– I to jeszcze jak, mądralo! Jeżeli jeszcze nie przyszło ci to do głowy, to

wiedz, że nad ranem będzie cholernie zimno. Gdyby jednak się okazało, że
jesteś zbyt wybredny, aby skorzystać ze starego, wojskowego koca, to już twoja
sprawa. Na pewno nie moja.

Zdecydowanym ruchem owinęła się szczelnie kocem.
– Już mi lepiej – oznajmiła. – Cieplutko i przyjemnie. Ben obserwował,

jak Kate stara się sprawiać wrażenie beztroskiej i zadowolonej, ale zachował
uśmiech dla siebie. Ta dama nie pozwalała z siebie kpić – nawet jemu. Z
jakiegoś powodu bardzo mu się to podobało.

– Cóż – spytał – podzielimy ostatniego pączka, czy będziemy rzucać

monetą?

Głód dawał się Kate we znaki. Pączki, które zjadła wcześniej, tylko

zaostrzyły jej apetyt, a teraz żołądek gwałtownie domagał się jedzenia.

– Dżentelmen zaofiarowałby mi całego pączka – spróbowała.
Ben parsknął krótkim, urywanym śmiechem.
– Dobrze się dla mnie składa, że nie zaliczam się do tej kategorii. Oboje

tu utkwiliśmy, kochanie, i każde z nas dba o własny interes.

– Doprawdy? – Kate uniosła brwi. – A myślałam, że zasada „najpierw

kobiety i dzieci” bardziej pasuje do sytuacji.

Ben pogrzebał w kieszeni i wyciągnął dziesięć centów.
– Orzeł czy reszka? – zapytał podrzucając monetę w górę. – Ty pierwsza.
Kate śledziła, jak Ben łapie monetę i kładzie ją na grzbiecie drugiej dłoni.
– Reszka – powiedziała w końcu i uśmiechnęła się z zadowoleniem, kiedy

Ben odsłonił monetę i okazało się, że wygrała.

Wzięła torebkę, wyciągnęła ostatniego pączka i trzymała go przed sobą,

wpatrując się w niego z zachwytem niczym kolekcjoner studiujący rzadki okaz
ze swoich zbiorów.

– Pewnie nie zgodzisz się na jeszcze dwa rzuty? Wygrywa ten, kto trafi

dwa razy na trzy.

– Nie ma mowy.
– A co powiesz o jeszcze jednym rzucie? Wszystko albo nic.
– Wybacz, wielki rozrzutniku. – Kate zerknęła na jego puste dłonie. – Ale

z tego miejsca nie widzę, żebyś miał coś do zaoferowania.

– Cóż, na twoim miejscu nie byłbym taki pewien. – Ben ponownie sięgnął

do kieszeni płaszcza. – Mogę nie mieć pączków, ale mam za to coś innego.

Kate zastanawiała się, czy nie powinna czuć się urażona, ale tak naprawdę

była rozbawiona.

Przygwoździła go uważnym, ciężkim spojrzeniem.
– Próbuje mnie pan przekupić, sir?
– Może. – Ben niedbale otworzył portfel.
Chociaż Kate postanowiła nie dać znać po sobie, jakie wrażenie zrobiła na

niej zawartość portfela, jej oczy rozszerzyły się. Od początku zamierzała
podzielić się z nim pączkiem. Była pewna, że gdyby on wygrał, zachowałby się
tak samo. Ale teraz, widząc jak Ben niedbale przerzuca banknoty, poczuła
dziwny ucisk w żołądku. Ten człowiek miał przy sobie wystarczająco dużo
pieniędzy, żeby opłacić cały semestr na uniwersytecie – pieniędzy, na które ona
musiała zarabiać pracując dzień i noc i oszczędzając, ile się da. Chyba nie mówił
serio?

Do diabła z jej skrupułami! I tak nigdy się nie dowie.
– Odłóż portfel – rzuciła przez zęby.
– Go? – Ben ujrzał gniew w jej oczach.
– Powiedziałam, odłóż go. Tu ci nie będą potrzebne pieniądze. Rozerwała

pączek na dwie części. – Masz, weź.

– Nie. Ty wygrałaś. Należy do ciebie, chyba że wypracujemy jakiś

rozsądny kompromis.

– Na litość boską! – Kate wepchnęła mu połówkę pączka w rękę. – Weź

to, dobrze?

Ben przyjął pączka i jadł go powoli, wciąż patrząc na Kate.
– Wiem, że spędzanie nocy w taki sposób nie należy do przyjemności –

powiedział, gdy oboje skończyli jeść. – Ale może mogłabyś mi wyjaśnić,
dlaczego jesteś taka wściekła?

– Nie wiem, o czym mówisz.
– Jasne. Minutę wcześniej, omal mnie nie uderzyłaś. Gdybym nie przyjął

tego pączka, pewnie wepchnęłabyś mi go do gardła.

– Nie bądź śmieszny. Nigdy bym tego nie zrobiła. Ben był zaniepokojony

łatwością, z jaką mu umykała.

Przywykł do obcowania z ludźmi, którzy liczyli się z jego pozycją i

możliwościami, reagując na nie szacunkiem lub strachem. Dlaczego z tą – jego
spojrzenie zlustrowało postać w dżinsach – z tą kobietą nie dawał sobie rady?

– Słuchaj – ciągnął z irytacją. – Jestem równie zdenerwowany tą sytuacją

jak ty. Ale wygląda na to, że będziemy musieli spędzić razem jeszcze jakiś czas.
Moglibyśmy przynajmniej zachowywać się wobec siebie w uprzejmy sposób.

– Ja zachowuję się bardzo uprzejmie – warknęła Kate. Wiedziała, że

ulega emocjom, a to jeszcze bardziej ją rozwścieczało. – I będę się tak
zachowywać, dopóki będziesz trzymał portfel w ukryciu.

– A więc to o to chodzi. – Ben odprężył się. – Powiedz, czy chodzi

konkretnie o moją skromną osobę, czy to ogólne uprzedzenie do każdego, komu
przydarzy się mieć trochę pieniędzy?

– Nie umiałabym nawet powiedzieć, ile to jest „trochę pieniędzy”.
– Pierwszy milion przychodzi ciężko – wzruszył ramionami Ben. – Potem

już wszystko jest łatwiejsze.

Kate przyglądała mu się z niedowierzaniem.
– Widzisz? Na tym właśnie polega cały problem. Masz tak dużo

pieniędzy, że straciłeś kontakt z życiem, ze zwykłymi ludźmi. Pierwszy milion
przychodzi ciężko – powtórzyła i potrząsnęła głową. – Dosyć tego!

– Przepraszam. Nie chciałem cię obrazić.
Ku zdumieniu Kate, przeprosiny brzmiały szczerze. Przecież w końcu

powiedziała mu tylko prawdę. Czemu więc nagle poczuła się tak głupio? Miała
rację czy nie?

– Nie mówmy już o tym. – Kate otuliła się szczelniej kocem. Nie była

pewna, czy po to, aby się ogrzać, czy też osłonić przed nim. – Chyba jestem
trochę zbyt drażliwa na tym punkcie.

– Dlaczego?
– Jak na człowieka, który płaci innym, żeby myśleli za niego, zadajesz

mnóstwo pytań.

– Czemu nie? – odparł Ben. – Mamy mnóstwo czasu i nic do roboty.

Chyba że – dodał, przyglądając się parze wydobywającej się z jego ust przy
każdym słowie – chyba że chcesz zająć się liczeniem baranów, zanim całkiem

zamarzniemy.

– Jest coraz zimniej, prawda? – Sięgnęła do kieszeni dżinsów, wyjęła

kluczyki i włożyła je do stacyjki. – Na szczęście mamy pokaźny zapas benzyny.
Możemy włączać silnik, kiedy nam się tylko spodoba.

– To jedna możliwość?
– A jest jakaś inna? – Kate odwróciła się w jego stronę.
– Myślałem, że mogłabyś użyczyć mi kawałka koca. Ben uśmiechnął się

rozbrajająco. Kate zabiło żywiej serce. Potraktowała to jako ostrzeżenie.

– Przecież ci proponowałam – przypomniała. – Ale, o ile pamiętam,

odrzuciłeś moją propozycję.

– Zapytaj jeszcze raz.
Głos Bena był niski i zmysłowy. Ostatnim razem, kiedy użył swojego

czaru, wpakowała ich do rowu. A to pewnie było drobnostką w porównaniu z
tym, co mogłoby wydarzyć się teraz.

– Dlaczego wydaje mi się, że składasz mi propozycję nie do odrzucenia?
– Może dlatego, że tak istotnie jest? Ben pociągnął za koc i rozłożył go.
– Przesuń się – mruknął moszcząc się koło niej. – Jest mnóstwo miejsca

dla nas obojga, pod warunkiem że nie masz nic przeciwko temu, że będziemy
trochę przytuleni.

Przytuleni? To nie było właściwe słowo. Bardziej pasowało tu określenie:

ś

ciśnięci, stłoczeni.

– Widzisz? – Ben objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. – Miałem

rację, że to dobry pomysł.

– Rzeczywiście.
– Jedna rzecz, która przemawia na korzyść tych starych taksówek, to ich

miękkie i wygodne siedzenia.

– Ale z pewnością nie tak wygodne jak te w twojej limuzynie –

przypomniała Kate. Niezależnie od tego, jak czuła się w tej chwili, bariery
między nimi były nie do sforsowania. śyli w dwóch różnych światach. – Pewnie
ten twój lincoln nigdy nie wylądowałby w takim miejscu.

– Pewnie nie – zgodził się Ben i przysunął się bliżej. – Ma specjalne

opony, dostosowane do jazdy po śniegu i lodzie.

Kate spojrzała na niego i zobaczyła, że się uśmiecha. Powoli jej niechęć

ustępowała. Nie dopuszczała nawet myśli o tym, dlaczego tak się działo.

– A poza tym – ciągnął Ben. – Jeżeli jeszcze tego nie zauważyłaś, to

wiedz, że jestem człowiekiem, który uwielbia trudności. Lubię sytuacje, z
których pozornie nie ma wyjścia, a które w efekcie mogę próbować obracać na
własną korzyść.

– O, doprawdy? – zachichotała Kate. – Cóż, proszę bardzo. Jeżeli możesz

odnieść jakąś korzyść z siedzenia w taksówce na poboczu podczas nocnej
ś

nieżycy, to moje gratulacje.

– Jeszcze sam nie wiem, co z tego wyniknie, ale nie wygląda to wcale tak

ź

le. – Ben przysunął się jeszcze bliżej. – Daj spokój zmartwieniom i spróbuj się

odprężyć.

Odprężyć! Była zbyt odprężona. Nie chciała opierać się o Bena, wdychać

zapachu znakomitej wody toaletowej, czuć się bezpiecznie w jego ramionach.
Ale jakoś nic nie mogła na to poradzić.

Wstała dziś o szóstej rano, pracowała osiem godzin w butiku, a potem

zmagała się z ruchem ulicznym na Manhattanie. Jej ciało domagało się
odpoczynku. Przymknęła oczy, słysząc, jak szepcze jej coś do ucha.

– O wiele lepiej...
Mężczyźni, pomyślała sennie Kate. Tak łatwo ich przejrzeć.
– A teraz – ciągnął Ben tym samym łagodnym tonem – powiedz mi, skąd

się bierze u ciebie ta niechęć do bogatych.

Kate otworzyła oczy. Powinna była się domyślić, że ten człowiek nie

zwykł zostawiać spraw własnemu biegowi. Była jednak zbyt zmęczona i zbyt
ś

piąca, żeby się opierać i wykłócać.

– Budynek O’Dwyera – powiedziała. Poczuła, że Ben zesztywniał. –

Połowa lat siedemdziesiątych. Pamiętasz?

– Tak – odrzekł krótko i czekał, co Kate powie dalej.
– To była stara kamienica na Brooklynie. Moja babcia mieszkała tam

przez pięćdziesiąt lat, aż do momentu, kiedy dom został zburzony, aby mógł tam
powstać biurowiec. Babcię eksmitowano – westchnęła z goryczą Kate. –
Podpisała papiery, których nie rozumiała, a które wcisnął jej człowiek pracujący
dla jakiegoś potentata.

– Projekt „West” – przypomniał cicho Ben.
– Babcia zamieszkała z nami. Nie miała dokąd pójść. Wszystko, co się dla

niej liczyło – sąsiedzi, sposób życia, niezależność – zniknęło w jednej chwili.

– Przykro mi.
– Mam nadzieję. Sytuacja pozwalała na wykorzystywanie biednych, a ty

skorzystałeś z okazji. Ale to chyba nie jest powód do dumy.

– Nie tylko lokatorzy zostali oszukani – zauważył Ben. Nie myślał o tym

od lat, ale wspomnienie było na tyle żywe, że znów poczuł wściekłość. –
Gdybym mógł cofnąć czas! Wtedy nic nie mogłem zrobić.

– Na budynku widniało twoje nazwisko. Niezależnie od intencji, to ty

jesteś odpowiedzialny.

Ben wycofał się z podejmowania prób wyjaśnień i nagle Kate poczuła się

odtrącona. Nie przywykła do takich odczuć, tym bardziej że była to reakcja,
jakiej najmniej spodziewała się w tych okolicznościach.

Odezwała się zirytowana:
– Jesteś na szczycie, Ben, i widzisz tylko to, co chcesz zobaczyć. Wierz

mi, że z dołu wygląda to o wiele mniej przyjemnie.

Jak ona śmie oceniać jego życie? Tak naprawdę niewiele wie o tym, co

się naprawdę wtedy wydarzyło. Nawet nie raczyła go wysłuchać. Z góry
postanowiła ocenić go jak najgorzej.

– Myśl sobie, co chcesz – odpowiedział zimno. – Nie muszę

usprawiedliwiać się przed nikim.

– Nie, nie musisz.
Co ją to obchodziło? Ben żył w swoim świecie, a ona w swoim. Ponadto z

pewnością niewiele znaczyła dla niego jej opinia, jeżeli w ogóle znaczyła
cokolwiek. A teraz była już zbyt zmęczona, aby ciągnąć to dłużej.

Oparła się o siedzenie i zamknęła oczy.
– Posłuchaj, czy moglibyśmy odłożyć naszą sprzeczkę na stosowniejszą

porę? – zapytała. – Jestem piekielnie zmęczona. Jedynym moim pragnieniem w
tej chwili jest zapaść w sen.

Złość Bena wyparowała natychmiast. Kate wyglądała tak krucho i

delikatnie. Blada skóra błyszczała w słabym świetle księżyca. Pod zamkniętymi
oczami rysowały się głębokie cienie.

W chwilę później Kate zaczęła oddychać głęboko i równo. Spała z głową

opartą na siedzeniu. Baseballowa czapka zsunęła się, uwalniając gęste,
kasztanowe włosy, które spłynęły swobodnie na ramiona. Ben miał ochotę
zanurzyć palce w ich połyskującej gęstwinie.

Nagle, zanim zdał sobie sprawę z tego, co robi, zaczął delikatnie gładzić

jej policzek. Westchnęła cicho, ale nie obudziła się. Teraz już śmielej Ben
obrysowywał końcem palca kształt jej wydatnych ust.

Ś

piąca Królewna, pomyślał i żachnął się lekko, kiedy uświadomił sobie,

ż

e przy takim założeniu jemu przypada rola księcia. Niech Bóg broni! Tym

bardziej że w tej bajkowej księżniczce była łagodność, której próżno byłoby
szukać u Kate Hallaby. Nauczyła się walczyć i nauczyła się tego nadzwyczaj
dobrze. Przynajmniej jeśli chodzi o niego, nie przepuściła żadnej okazji.

Wyraźnie go nie akceptowała. Wychodziła z siebie, żeby mu to okazać w

sposób, nie pozostawiający żadnych złudzeń. On także już wiedział, co o niej
myśleć – wyszczekana osóbka. Różnili się od siebie pod każdym niemal
względem. Gdyby nie zbieg okoliczności, nigdy by się nawet nie spotkali i po
dzisiejszej nocy prawdopodobnie więcej się nie zobaczą.

Nic dla siebie nawzajem nie znaczą, pomyślał stanowczo Ben. Byli tylko

dwojgiem obcych ludzi, którzy przypadkiem znaleźli się w tym samym miejscu
i czasie. Dlaczego więc tak bardzo pragnął pochylić się nad nią i skraść
pocałunek?

I wtedy Kate poruszyła się we śnie i przybliżyła twarz do jego ramienia.

Ben objął ją mocno. Delikatnie ujął róg koca i otulił dziewczynę szczelnie aż
pod brodę.

– Mmm. – Kate uśmiechnęła się sennie, przysuwając się jeszcze bliżej. –

Dobranoc, Barry.

Barry! Ben sztywniejąc cofnął rękę. śadna z jego kobiet nie pomyliła go z

nikim innym. Ta myśl zaniepokoiła go. śadna z jego kobiet?

– Kocham cię – wymruczała Kate tym samym sennym tonem i ku

własnemu zdumieniu Ben poczuł, jak ogarnia go ogromna fala czułości. Ta
deklaracja poruszyła w nim jakąś ukrytą strunę, wzbudzając emocje, które
powinny pozostać uśpione.

Ujmując twarz Kate w dłonie, Ben pochylił się nad nią. Przez chwilę jego

usta znajdowały się tuż nad jej wargami. Znów uśmiechnęła się sennie i wiedział
już, że jest zgubiony.

Usta dziewczyny były gorące i chętne. Kiedy mocniej przycisnął wargi,

Kate natychmiast zareagowała. Przez moment poczuł się winny, ale uczucie to
szybko zniknęło, gdy zaczęła oddawać mu pocałunki. Był oszołomiony.

Nagle Kate odsunęła się od niego. Otworzyła oczy i w chwilę potem

próbowała zorientować się w sytuacji.

– Ben? – spytała niemalże szeptem.
– Jestem tutaj, Kate. Potrząsnęła nieznacznie głową.
– Widzę – powiedziała. Rzeczywiście, trudno było nie zauważyć tego,

skoro leżeli przytuleni do siebie. Nie zważając na uśmiech Bena, powoli
wyplątywała się z jego objęć. – Co... Kiedy... Czy my...?

– Czy my... O co ci chodzi?
– Nie wiem – przyznała Kate. – Chyba musiało mi się coś przyśnić.
– Nie – odpowiedział cicho Ben, równie zaskoczony sytuacją jak ona. –

To chyba mnie się coś przyśniło.

– Co?
– Nieważne – odrzekł. W półmroku Kate dostrzegła jego uśmiech. – Śpij.
– Nie mogę – zaprotestowała Kate, ale powieki już jej opadały. – Muszę

czuwać, żeby włączać ogrzewanie. W przeciwnym wypadku zamarzniemy.

– Nie przejmuj się. – Ben pogłaskał ją delikatnie po włosach. Zasypiając,

Kate usłyszała z oddali jego głos. – Zaopiekuję się tobą.

ROZDZIAŁ 3

– Hej, proszę pani! Proszę się obudzić!
Kate z trudem otworzyła oczy. Oślepił ją blask porannego słońca.

Usłyszała stukanie. Co się tu działo?

Benjamin West leżał w poprzek siedzenia. Głowa i ramiona mężczyzny

spoczywały na jej udach. Koc, którym oboje byli przykryci, zsunął się na
podłogę. Wyglądało na to, że Benowi jest wyjątkowo wygodnie. Jedną rękę
przewiesił przez jej nogi, a drugą podpierał policzek. Ciemne włosy mężczyzny
były zmierzwione, krawat rozluźniony. Na szczęce pojawił się cień zarostu.

Wyglądał wspaniale.
I co ona miała z tym robić?
– Ejże, czy pani mnie słyszy?
Kate podskoczyła, kiedy pukanie rozległo się tuż koło jej ucha. Odwróciła

głowę i gwałtownie zamrugała oczami, żeby odgonić zjawę. Nic to jednak nie
pomogło. Nie zniknęła przyciśnięta do szyby rumiana twarz w futrzanej czapce.
Gdyby nie szyba, dotykaliby się nosami. Nie opodal Kate ujrzała pług śnieżny.
Nagle wszystko zaczęło nabierać sensu.

– Potrzebuje pani pomocy czy nie?
– Tak – krzyknęła Kate. – Oczywiście! Wyciągnęła rękę i uchyliła okno,

wpuszczając mroźne powietrze do środka. Usłyszała cichy pomruk. Nawet nie
spojrzała w stronę Bena. Później z nim porozmawia.

– Mógłby mnie pan stąd wyciągnąć? – zapytała z niepokojem. –

Spędziliśmy całą noc w tej śnieżycy.

– Drogę zamknięto o drugiej, dlatego nikt tędy wcześniej nie przejeżdżał.

Ma pani linkę?

– Może. – Kate odsunęła koc i wydostała się z samochodu. Nie obejrzała

się i nie zamieniła z Benem ani słowa. Co zresztą miała mu powiedzieć?

Nawet jej babcia – ekspert od etykiety – pewnie nie wiedziałaby, jak

powinna zachować się w takiej sytuacji. Było coś żenującego w tym, że spędziła
noc w ramionach przypadkowo poznanego mężczyzny. A ponadto zaskoczyło ją
odczucie, jakiego doznała budząc się obok Bena, zwłaszcza że noc wypełniona
była takimi marzeniami...

– Zajrzę do bagażnika – poinformowała. – Wydaje mi się, że widziałam

tam wczoraj linkę.

Delikatny i puszysty śnieg sięgał jej aż po kostki. Nawet za pomocą linki

wyciągnięcie samochodu nie będzie łatwe.

Uniosła klapę i spostrzegła siedem metrów grubej linki.
– Proszę – powiedziała. – Czy to będzie się nadawało?
– Chyba nie ma innego wyjścia, prawda? – spytał jakiś głos tuż za nią.

Kate wyprostowała się powoli. Nie musiała sprawdzać, kto to mówi.

Kierowca nadal stał przy drzwiach, ale auto było puste. Zresztą kogo próbowała
oszukać? Po wspólnie spędzonej nocy rozpoznałaby ten głos wszędzie.

– Wstałeś – zauważyła błyskotliwie.
– Bystra jesteś – odparł Ben. – Trzeba ci to przyznać. Nie musiała nawet

patrzeć na niego, żeby wiedzieć, że się uśmiecha.

– Pomóc ci?
– To nie jest konieczne.
– Nie o to pytałem.
– Zniszczysz buty...
– Za późno, żeby się o to martwić. – Ben zerknął na oblepione śniegiem

mokasyny.

– Ale złapiesz zapalenie płuc...
Wyciągnął rękę i wyjął z jej rąk splątaną linkę. Sprawnie owinął ją sobie

dookoła ramienia.

– Zawsze jesteś rano taka kłótliwa? Czy dzisiaj zaistniały szczególne

okoliczności?

Kate spojrzała na niego ponuro.
– Dzisiaj zaistniały szczególne okoliczności – rzuciła ostro. To powinno

mu zamknąć usta. I rzeczywiście. Odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął gromkim
ś

miechem.

– Masz tupet, wiesz? – stwierdziła, po czym zatrzasnęła bagażnik. – Poza

tym jest dla mnie kompletnie niezrozumiałe, jak możesz być w tak dobrym
humorze po takiej nocy.

– To dar Boży.
– Bez wątpienia.
– A poza tym zazwyczaj jestem w wesołym nastroju.
– Jasne – odparowała słodko Kate. – Założę się, że zaraz spróbujesz

sprzedać mi most brooklyński.

– Jeżeli o to chodzi...
Z niezrozumiałych powodów Kate była tak zirytowana, że chętnie by go

uderzyła. Być może zrobiłaby to nawet, gdyby nie podszedł do nich kierowca.

– Mam wam pomóc czy rezygnujecie? – zapytał zniecierpliwiony. – Nie

będę tu tracił całego dnia.

Kiedy Ben zajął się mocowaniem linki, Kate naprowadzała kierowcę

pługa w pobliże taksówki. Gdy oba pojazdy znalazły się w dostatecznej
odległości od siebie, dała znak do zatrzymania i przyłączyła się do Bena.

– Usiądź za kierownicą i prowadź – rozkazał, gdy skończyli. – Ja popchnę

z tyłu. Chociaż ten pług ma mocny silnik, to jednak podejrzewam, że będą
kłopoty z wyciągnięciem nas stąd.

– Zgadzam się z tobą i dlatego uważam, że ty właśnie powinieneś

prowadzić, a ja pchać.

– Nie bądź śmieszna. Jestem o wiele silniejszy.
– Owszem – łagodnie zgodziła się Kate. – Ale twoje mokasyny są śliskie,

a poza tym bez rękawiczek odmrozisz sobie ręce.

Ben zacisnął usta i spojrzał na nią gniewnie. Nigdy jeszcze nie spotkał

kobiety, która by tak bardzo lubiła się sprzeciwiać.

– Spróbuję – stwierdził.
– Ale Ben...
Otworzył drzwi i zdecydowanym ruchem wepchnął ją do taksówki.
– To mi dopiero osiłek! – warknęła, ale mężczyzny już przy niej nie było.
Ben mamrocząc wściekle pod nosem odszedł na tył samochodu.

Poprzedniej nocy musiał chyba oszaleć! Jak mogła oczarować go ta uparta,
zawzięta kobieta? Dzięki Bogu, że już nigdy więcej się nie zobaczą.
Prawdopodobnie zwariowałby, gdyby ciągle miał z nią do czynienia.

– Gotowi? – wrzasnął kierowca pługu.
– Ruszamy! – odkrzyknął Ben.
Kate wystawiła przez okno rękę z kciukiem skierowanym do góry. Przy

akompaniamencie wycia silnika pług powoli ruszył z miejsca. Lina pomiędzy
pojazdami napięła się, ale taksówka ani drgnęła. Koła obracały się w miejscu,
chociaż Ben napierał na samochód całym ciężarem.

W końcu koła przestały buksować i samochód ruszył do przodu.

Przejechał kilka metrów i stanął kołysząc się. Wewnątrz Kate walczyła z
kierownicą, podczas gdy pług powoli ciągnął taksówkę, aż wreszcie ustawił ją
na świeżo oczyszczonej drodze.

Kate westchnęła z ulgą i wyłączyła silnik, po czym zerknęła w lusterko.

Przez chwilę w ogóle nie mogła dostrzec Bena. Potem uświadomiła sobie, że
dwa ciemne przedmioty wystające z zaspy były jego stopami.

Tłumiąc chichot otworzyła drzwi i pobiegła na pomoc. Szybko

zorientowała się, że jej pasażer jest cały i zdrowy, chociaż uwięziony w
głębokim śniegu.

– Jeżeli powiesz „A nie mówiłam”, kopnę cię – rzucił gniewnie Ben.
– Ani mi to w głowie. – Kate podeszła bliżej. Kiedy opony złapały

podłoże, Bena odrzuciło do tyłu i wylądował w zaspie śniegu. Wyglądało na to,
ż

e im energiczniej próbował się z niej wydostać, tym głębiej zagrzebywał się w

miękkim puchu.

– Pomożesz mi wreszcie?
– Zastanawiam się – uśmiechnęła się Kate.
– Zastanawiaj się szybciej. Tu jest cholernie zimno.
– Szkoda, że nie jesteś ubrany stosownie do sytuacji. Ben machnął nogą w

jej kierunku.

– Nie zapominaj, że cię ostrzegałem.

Kate zachichotała, ale przezornie cofnęła się. Nie wyglądał na kogoś, kto

zamierza spełnić swoją groźbę, ale mógł zmienić zamiary. Kto wie? Myśl o tym
sprawiła, że roześmiała się na całe gardło.

– Boże, jak ty wyglądasz! Szkoda, że nie mam aparatu fotograficznego.
– Szkoda, że nie trzymam rąk na twojej szyi – mruknął Ben.
– Co?
– Nic, nic takiego – odpowiedział uprzejmie. Jeśli ona zaraz nie

wydostanie go stąd, to on... co może zrobić? Wyobraźnia nie zawiodła go –
sięgnął po jedyną broń, jaką miał pod ręką.

Kate nie od razu zorientowała się w zamiarach Bena. Jeszcze śmiała się

głośno, kiedy kula ze śniegu trafiła ją w czubek głowy.

– Celny rzut. – Spojrzenie w kierunku Bena upewniło ją, że przygotowuje

się do następnego.

– Potrafię jeszcze lepiej, więc może mogłabyś ponownie rozważyć

kwestię wydostania mnie stąd.

– Groźby? – Kate starła śnieg z policzka. – Mój Boże, jak nisko

upadliśmy.

– I upadamy coraz niżej – poinformował ją Ben, zagłębiając się w śniegu.

– A teraz pośpiesz się i pomóż mi.

– Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.
– Bez wątpienia.
Powinienem być wściekły, pomyślał Ben, kiedy Kate wyciągnęła

wreszcie rękę i pomogła mu stanąć pewnie na nogach.

Zawsze uważał gniew za uczucie niepożądane, dlatego też jego motto

brzmiało: Nie złość się, bądź zrównoważony.

– No, no – mruknęła Kate, z trudem powstrzymując się od śmiechu na

widok Bena. Zniknął bez śladu elegancki światowiec, a jego miejsce zajął ktoś
zbliżony wyglądem do człowieka śniegu. Trzymała jego rękę w swojej dłoni,
dopóki nie upewniła się, że złapał równowagę i nie grozi mu powtórny upadek.
– Teraz już wszystko w porządku.

– Niezupełnie.
Nadal nie puszczał jej ręki. Próbowała uciec, ale było za późno. Nagle

poczuła za kołnierzem śnieg. Zaczęła krzyczeć.

– Ty... ty podstępny szczurze!
Odskoczyła gwałtownie i zgarnęła z ziemi biały puch, ugniatając go

szybko. Czy to miał być jego sposób wyrażania wdzięczności? O, tego na
pewno mu nie przepuści.

Pierwsza kula uderzyła go w środek klatki piersiowej, zostawiając dużą,

białą plamę, ale następna tylko musnęła ramię. Zataczając się ze śmiechu, Ben
rzucał w nią śnieżnymi kulami tak długo, aż Kate była niemal cała w śniegu.

To ja powinnam mieć nad nim przewagę, pomyślała Kate. Przecież miała

zimowe buty i rękawiczki. Jednak ze zdeterminowanego wyrazu twarzy Bena
wyczytała, że nie zamierza tak łatwo się poddać i to stawiało ich na równych
pozycjach.

Kate gwałtownie wciągnęła powietrze, gdy niespodziewanie trafiła ją

kula, i poczuła, że traci równowagę. Chwilę później siedziała już na śniegu, a
Ben pochylał się nad nią z dłońmi pełnymi śnieżnych pocisków.

– Nie zrobisz tego – zachichotała.
– Czemu nie? – zdziwił się niewinnie.
– Diabeł!
– Najpierw osiłek, potem szczur – zauważył Ben. – A teraz diabeł. Na

szczęście nie jestem łasy na komplementy Kate westchnęła głośno,
przygotowując się na najgorsze.

– No dalej! Jeżeli zamierzasz je rzucić, to zrób to i skończmy już z tym.
Za chwilę jej ramiona i plecy obsypał śnieg.
– Chodź, Kate. – Ben wyciągnął rękę. – Wstawaj. Ujęła podaną dłoń i

pozwoliła, aby pociągnął ją w górę.

Kilka minut wcześniej ona pomagała mu wstać, ale od tej chwili coś się

między nimi zmieniło. Może sprawiła to obopólna radość towarzysząca
niewinnej rywalizacji w bitwie na śnieżne pociski.

Kiedy Kate stała już na nogach, Ben wciąż przyciągał ją ku sobie. Nagle

znalazła się w jego ramionach. Oparła dłonie o jego klatkę piersiową.
Dziewczyna podniosła głowę i ujrzała, że Ben przygląda się jej uważnie i czeka.
Przytulał ją do siebie tak, jak gdyby nie było nic niezwykłego w tym, ze stoją po
kolana w śniegu na poboczu jakiejś drogi, bez słowa wpatrując się w siebie.

Tuż obok rozległ się ryk silnika pługa. Kate gwałtownie odskoczyła do

tyłu. Rozejrzała się dookoła i zobaczyła, że w czasie kiedy oni się
przekomarzali, kierowca odwiązał linkę i położył ją na masce taksówki.

– W ogóle o nim zapomniałam – mruknęła.
– Ja też. – Ben pomachał ręką w stronę odjeżdżającego pługa. W

odpowiedzi kierowca zamrugał światłami.

– Nawet mu nie podziękowaliśmy. – Kate potrząsnęła głową. – Pewnie

uważa, że jesteśmy stuknięci.

– Pewnie jesteśmy.
Wahanie w jego głosie sprawiło, że uśmiechnęła się lekko. Była

zadowolona, że on również czuje się trochę zakłopotany całą sytuacją i tą
niespodziewaną bliskością między nimi.

– Daj spokój – powiedziała, wbijając mu palec między żebra. – Przyznaj,

ż

e mieliśmy dobrą zabawę.

– Dziecinną – poprawił ostro Ben, po czym szybko uniósł rękę, jak gdyby

chciał powstrzymać ewentualny protest. – Jeśli znów chcesz mnie wyzywać,
pójdę sobie.

– Ani mi to w głowie. Jeżeli nie potrafisz docenić dobrej zabawy, to już

nie mój problem.

– Sugerujesz, że mój? – Ben uniósł brwi.
– Chyba nie ja pierwsza nazwałam ciebie „pracoholik”
– I zapewne nie ostatnia.
– A więc mógłbyś wziąć to sobie do serca. – Kate otrzepała spodnie ze

ś

niegu. – Badania wykazują, że ludzie, którzy potrafią beztrosko się bawić, żyją

dłużej.

– Podobnie jak bułgarscy wieśniacy, którzy żywią się jogurtem.
– Może – zastanawiała się przez chwilę. – Ale to nie nimi przejmuję się w

tej chwili.

– A kim? Mną? – Ben z wysiłkiem ukrywał rozbawienie.
– Ty mi płacisz – odpowiedziała Kate, jak gdyby to wszystko wyjaśniało.
Ben bezradnie rozłożył ręce. Ona mogłaby tak przez cały dzień. Ta

kobieta uwielbiała utarczki. Niezbędne jej były do życia tak, jak innym jedzenie.
Przerwał te rozważania, kiedy zimna woda – pozostałość po roztopionym śniegu
– spłynęła mu wzdłuż kręgosłupa – W porządku – powiedział w końcu. – Jeśli
cię to uszczęśliwi, to się przyznam. To była dobra zabawa. Jesteś zadowolona?

Kate przechyliła głowę.
–

Jeszcze nie – odparła z uśmiechem. – Ale wkrótce będę.

* * *

W kilka minut udało im się wyprowadzić taksówkę na główną drogę.

Kate rozgrzała silnik i włączyła ogrzewanie.

Ubrania zaczęły schnąć błyskawicznie i zapach mokrej wełny wypełnił

wnętrze samochodu.

Chociaż dochodziła już siódma, autostrada była zadziwiająco pusta.

Kiedy Ben włączył radio, dowiedzieli się, że wszystkie szkoły i większość biur
zamknięto. Automobilistom odradzano jazdę samochodem ze względu na
wyjątkowo złe warunki drogowe.

– To oczywiste – powiedziała Kate, walcząc ze ślizgającym się autem.

Zerknęła na Bena i widząc wyraz jego twarzy, dodała szybko: – Nie patrz na
mnie w ten sposób. Zazwyczaj jestem dobrym kierowcą.

– Z pewnością – odparł ciepło. – Nikt by sobie z tym nie poradził. Na

szczęście to już niedaleko.

Kilka minut później skierował ją na boczną drogę prowadzącą do Wilton.
– śyjesz tu jak na odludziu, prawda? – zauważyła Kate, gdy Ben wskazał

jej wąską dróżkę pomiędzy drzewami.

– Przyjeżdżam tu, kiedy chcę uciec od wszystkiego. Nauczyłem się już, że

jeśli ludzie mogą cię łatwo znaleźć, to na pewno to uczynią.

– Przecież są telefony.
– Wyłączyłem je.
– I faxy.
– Nie ma dla nich miejsca w moim domu. – Posłał jej ostre spojrzenie.
Uśmiechnęła się, słysząc, jak gwałtownie wypowiedział te słowa, i

skupiła się na prowadzeniu samochodu. Za oszronionymi drzewami droga
rozszerzała się, ukazując całe piękno okolicy. Przed nimi rozciągała się rozległa
łąka. Pokryta świeżo spadłym śniegiem, lśniła w bladym słońcu. Migotliwe
błyski przebiegały po niewielkiej pokrytej lodem skałce. Oblepione szronem
bezlistne konary drzew połyskiwały w porannym świetle. Po lewej stronie stał
duży dom, zbudowany z czerwonej cegły, z werandą otoczoną białymi
kolumienkami. Chociaż był piękny, nie dominował nad otoczeniem, wtopiony
harmonijnie w zachwycającą przyrodę w zimowej szacie.

Auto zatrzymało się przed domem i Ben wysiadł. Kiedy otworzył tylne

drzwi, aby wyjąć walizkę, Kate odruchowo zerknęła na licznik. Wskazywał
opłatę z poprzedniej nocy. Z nadmiaru wydarzeń zapomniała go rano włączyć.

– Coś nie w porządku? – spytał mężczyzna, stając koło niej.
– Nie. – Kate przełknęła ślinę, godząc się w myślach ze stratą.
Ben spojrzał na licznik.
– To niemożliwe – powiedział.
– Jest to bliskie właściwej sumy.
– Nieprawda. – Wyprostował się i wyjął portfel, wręczając jej kilka

banknotów.

– Chyba żartujesz! – parsknęła Kate, starając się nie patrzeć na pieniądze.
– Dlaczego?
– To za dużo.
– Nie wydaje mi się. – Ben zacisnął dłoń Kate na banknotach. – Nie

zapominaj, że powinnaś mierzyć nie tylko odległość, ale także upływ czasu.
Gdyby licznik był włączony przez wszystkie godziny, pomyśl tylko o kwocie,
jaką bym zapłacił.

– Właśnie taką zapłaciłeś. – Kate spojrzała na pieniądze.
– W porządku. Schowaj je. – Ben poczekał, aż to uczyni, po czym

otworzył drzwi. – A teraz zapraszam do środka. Chcę ci zaproponować
ś

niadanie, zanim odjedziesz.

– Nie mogę – zaprotestowała Kate, chociaż już wyciągnął ją z

samochodu.

– Dlaczego?
– Muszę wracać.
– Już, w tej chwili?
Pewnie powinien pozwolić jej odjechać. Czy nie czekał na to przez cały

ranek? Ale z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu uznał, że ma obowiązek ją

zatrzymać. Dobre maniery, doszedł do wniosku. Dobre maniery i zdrowy
rozsądek. Tylko ktoś pozbawiony wyobraźni mógłby wracać w takich
warunkach.

– Tak – odpowiedziała Kate. – W tej chwili.
– Nie chcę się z tobą sprzeczać.
– Świetnie. Więc nie rób tego.
Naprawdę musiała wracać. Nie mogła się spóźnić do butiku. Poza tym

ona i Ben byli tylko przypadkowymi znajomymi i nie miała zamiaru się łudzić,
ż

e jest inaczej. Skoro i tak mieli się rozstać, niech się to stanie jak najszybciej.

– Ale z pewnością jesteś głodna. – Kiedy dotarli do szczytu schodów,

drzwi otworzyły się. Spojrzenie Bena przesunęło się z Kate na stojącego w
progu starszego, łysiejącego mężczyznę. – Dzień dobry, Parker.

– Sir. – Mężczyzna skinął głową, patrząc na Kate, a potem na taksówkę. –

Proszę wejść, a ja odwołam helikopter.

– Jaki helikopter? – Korzystając z faktu, że Ben pogrążył się w rozmowie

z Parkerem, Kate wysunęła dłoń z jego ręki.

– Zorganizowałem małą ekipę poszukiwawczą. Zastanawiałem się, gdzie

pan jest.

– Jestem dorosły, Parker.
Mężczyzna rzucił mu spojrzenie pełne urażonej godności.
– To nie zmienia faktu, że pan zaginął. Wszystko mogło się wydarzyć.

Pomyślałem, że lepiej będzie sprawdzić.

– Zupełnie słusznie – niechętnie zgodził się Ben. – Więc idź i odwołaj

wszystko. Chwilowo sami o siebie zadbamy. Kiedy skończysz, podaj śniadanie
w jadalni.

Gdy odwrócił się do Kate, zobaczył uśmiech na twarzy dziewczyny.
– Ekipa poszukiwawcza? – zapytała unosząc brwi.
– Parker lubi przesadzać – wzruszył ramionami Ben. – Ma skłonność do

dramatyzowania.

Kate rozejrzała się po zdobionym sztukaterią holu.
– Wygląda na to, że trafił we właściwe miejsce – stwierdziła.
– Możesz sobie żartować do woli, ale tu jest przynajmniej sucho i ciepło.

Nie mówiąc już o tym, że wszystko jest pod ręką. – Jego spojrzenie pobiegło
niżej. – Pusty żołądek daje się we znaki, prawda?

Rzeczywiście, pomyślała Kate, ale to nie jego sprawa. Ekipa

poszukiwawcza, też coś! Jeżeli potrzebowałaby argumentu, który uświadomiłby
jej dzielące ich różnice, to miała go na wyciągnięcie ręki.

– Posłuchaj. – Zrobiła krok do tyłu. – Doceniam twoją troskliwość, ale

naprawdę muszę już jechać.

– Jeżeli tego chcesz... – Ben zawiesił głos.
– Tak.

– Przynajmniej pozwól mi zapakować ci ciasto albo owoce na drogę.
Kate była przyjemnie zaskoczona tą propozycją. Nie po raz pierwszy

okazało się, że żywy Benjamin West różni się od jej wyobrażeń o nim. Nagle
poczuła, że uginają się pod nią kolana. Głód i brak snu dawał się porządnie we
znaki. Stanęła w drzwiach, oddychając głęboko. Liczyła, że zimne powietrze ją
orzeźwi. Ale było już za późno. Świat powoli ciemniał jej przed oczami.

– Ben? – wyszeptała.
Odwrócił się do niej i zobaczyła jego szeroko otwarte oczy.
– Czy mógłbyś mnie złapać?
Wyciągnął ręce. Był to ostatni obraz, jaki utrwalił się w pamięci Kate,

zanim zemdlała w jego ramionach.

ROZDZIAŁ 4

Już po raz drugi w ciągu ostatnich dwunastu godzin Kate obudziła się z

uczuciem, że nie ma pojęcia, gdzie się znajduje. Tym razem powrót do
rzeczywistości zajął jej tylko moment. Usiadła na łóżku i rozejrzała się po
gustownie umeblowanym pokoju.

Zemdlałam, przypomniała sobie z westchnieniem, i Ben mnie złapał. A

teraz była prawdopodobnie w jednym z gościnnych pokoi. Budzik na szafce
nocnej wskazywał siedemnastą trzydzieści.

Zdumiewające, jak bardzo pomogła jej dodatkowa godzina snu w

miękkim łóżku. Czuła się o wiele lepiej i była wściekle głodna. Problem łatwy
do rozwiązania. Wystarczyło zejść na dół i skorzystać z wcześniejszej oferty
Bena przed powrotem do miasta.

Z cichym okrzykiem Kate wyskoczyła z łóżka. Ben chyba nie pozwolił jej

tu spać cały dzień? Podeszła do okna. Za kępą drzew ujrzała zachodzące słońce.

Kate schwyciła pulower i szybko wciągnęła go na siebie.
– Dobrze by było rozwalić ten budzik – wycedziła przez zęby. – Pewnie

jemu nigdy coś takiego się nie przytrafiło.

Pomyślała o właścicielu butiku. Warunki umowy były jasno

sprecyzowane. Jeśli któraś z dziewcząt nie mogła przyjść do pracy, musiała
przekonująco wyjaśnić przyczynę nieobecności i wskazać kogoś na zastępstwo.
Dzisiaj Kate nie dopełniła żadnego z tych wymogów.

Być może Ben sądził, że wyświadcza jej przysługę, pozwalając na tak

długi odpoczynek, ale to go wcale nie usprawiedliwia. Podjął decyzję nie
pytając jej o zdanie, a ona zapłaci utratą pracy.

Kate otworzyła drzwi z czapką i płaszczem w dłoni. Na końcu korytarza

dostrzegła schody i gniewnie mrucząc ruszyła w ich kierunku.

* * *

Ben odłożył słuchawkę telefonu i wyciągnął się w fotelu. Zastanawiał się,

czy nie powinien pójść na górę i sprawdzić, co dzieje się z Kate. Fakt, że spała
tak długo i tak głęboko, potwierdził jego przekonanie, że słusznie postąpił
kładąc ją do łóżka. Była kompletnie wyczerpana, chociaż nie zdawała sobie z
tego sprawy.

Kiedy wczoraj postanowił pojechać na wieś, nawet przez myśl mu nie

przeszło, że spędzi tu cały dzień. Nie wpłynęło to niekorzystnie na jego interesy,
ponieważ większość spraw udało mu się załatwić telefonicznie, a pozostałe
odłożył na następny dzień. Już kilkakrotnie sprawdzał, czy nic nie zakłóca jej
odpoczynku. Nie potrafił sobie odpowiedzieć, co go tam ciągnęło – z pewnością

głównie troska o jej zdrowie, lecz także jakaś dziwna potrzeba, aby być w jej
pobliżu.

Kiedy poszedł na górę po raz pierwszy, długo stał w drzwiach, niezdolny

do podjęcia jakiejkolwiek decyzji. Przed wtargnięciem powstrzymywało go
wspomnienie ostatniej nocy w samochodzie, kiedy trzymał dziewczynę w
ramionach. Może obawiał się swoich pragnień? Nie odchodził, ponieważ widok
spokojnie śpiącej Kate sprawiał mu niewytłumaczalną radość.

Kate wyzwalała w nim opiekuńczość. Czy powodowała to jej kruchość,

tak odczuwalna, gdy niósł ją po schodach na górę? Czy też
bezkompromisowość, z jaką podchodziła do życia, jak gdyby zdrowy rozsądek i
troska o własne bezpieczeństwo były ostatnimi sprawami, jakie brała pod
uwagę? Ben nie wiedział, skąd biorą się jego odczucia i niepokoje.
Przyzwyczajony do natychmiastowego rozwiązywania problemów, był
zaskoczony, że z tym nie może sobie poradzić, i postanowił na razie o tym nie
myśleć.

Odsunął krzesło i szybkim krokiem podszedł do otwartych drzwi.

Wychodząc z pokoju ujrzał Kate schodzącą na dół.

Cienie pod oczami dziewczyny zniknęły. Długi sen usunął ślady

zmęczenia. Złagodniały zaostrzone przedtem rysy twarzy. Gęste kasztanowe
włosy, wczoraj schowane pod czapką, spadały teraz puklami na ramiona.
Ubranie miała pogniecione i na jednym z policzków odciśnięty ślad.

Wszystko to nadawało jej wyraz niezwykłej dla Kate miękkości i

bezradności. Już po chwili wrażenie prysło. Dziewczyna utkwiła w nim zimne
spojrzenie, w którym z pewnością trudno byłoby doszukać się wdzięczności.
Oparł się o poręcz w oczekiwaniu ataku z jej strony.

Do diabła, pomyślała Kate, patrząc na niego ze smutkiem. Oto człowiek,

którego lekkomyślne postępowanie skomplikowało jej życie. Powinna być
wściekła... Nie, ona była wściekła, a jednak na widok Benjamina Westa,
czekającego u podnóża schodów, przebiegł ją lekki dreszcz.

Wcale nie jestem zadowolona, że go widzę, przekonywała siebie. Cóż,

może jednak jestem..., ale naprawdę tylko trochę. Na przekór tym odczuciom,
odezwała się podniesionym głosem:

– Jak mogłeś pozwolić mi spać przez cały dzień? Zobacz, która jest

godzina!

– Siedemnasta czterdzieści pięć – obwieścił Ben, jak gdyby wszystko

było w porządku. – A przy okazji, dobry wieczór.

– Dobry? Nie ma w nim nic dobrego!
Kate odsunęła się, lecz mimo tego stali oddaleni od siebie zaledwie o

kilka centymetrów i dziewczyna przez cały czas miała świadomość jego
bliskości. Bliskości, która robiła na niej zbyt silne wrażenie. Zadrżała, kiedy Ben
sprawdzając godzinę musnął ją ramieniem.

Patrzyła na niego i myślała, jak bardzo różni się od większości mężczyzn,

którzy tracili otaczającą ich aurę męskości i siły wraz z rozluźnieniem krawata i
zdjęciem marynarki. Ben nawet w dżinsach i luźnym swetrze sprawiał wrażenie
mocnego człowieka.

– Coś nie w porządku?
– Coś? – Kate spojrzała na niego ze złością. – Wszystko, a nie coś.
– Jak to?
– Przede wszystkim straciłam pracę. A poza tym, Arnie pewnie szaleje z

niepokoju na myśl o tym, że zniknęłam bez śladu z taksówką...

Ben podniósł rękę, żeby jej przerwać, i chyba był zaskoczony, że mu się

to udało.

– Jeżeli tylko tym się przejmujesz, to możesz się uspokoić. Dzwoniłem

rano do Arniego i wyjaśniłem, co się stało. Przestał się denerwować, kiedy
przedstawiłem mu całą sytuację.

Kate aż zmrużyła oczy, usiłując wyobrazić sobie Arniego, który się nie

martwił, ponieważ zamartwianie się leżało w jego naturze. I co właściwie miał
na myśli Ben mówiąc o „przedstawieniu sytuacji”?

– Kazał ci przekazać, że czeka na ciebie – ciągnął Ben – ale dopiero

wtedy, kiedy będziesz wypoczęta i najedzona.

– Tak powiedział?
– Dokładnie.
– Akurat!
– Szczerze mówiąc, był bardzo wyrozumiały. – Ben nie zwracał uwagi na

jej niedowierzanie.

– Tak, kiedy mu powiedziałeś, jak się nazywasz – rzuciła oskarżycielskim

tonem.

– Oczywiście, że mu się przedstawiłem. Dlaczego nie?
– Dlaczego nie? – powtórzyła Kate, żałując, że nie słyszała tej rozmowy.

Arnie wyznawał zasadę zastraszania innych, demonstrując maniery sierżanta w
koszarach. Prawdopodobnie po raz pierwszy od długiego czasu znalazł się w
odwrotnej niż zwykle sytuacji. Dla Benjamina Westa było to wyjątkowo proste.
Wystarczyła magia jego nazwiska, aby Arnie zrezygnował ze swoich metod.

– W każdym razie nie straciłaś pracy, więc możesz przestać się

przejmować.

Rozbawienie Kate zniknęło równie szybko, jak się pojawiło.
– Nie rozumiesz. Taksówkę prowadzę tylko w nocy. W dzień pracuję w

butiku na Madison... albo raczej powinnam powiedzieć, że pracowałam w
butiku na Madison. Chyba że... – Nagle uderzyła ją pewna myśl. – Czy w
Nowym Jorku też padał śnieg? Może zamknęli ruch w mieście?

Jej twarz była tak pełna nadziei, że Ben odczuł wyraźną przykrość na

myśl, że musi ją rozczarować.

– Obawiam się, że nie. Największa śnieżyca dotknęła Connecticut. W

Nowym Jorku prawie nie padało.

– No cóż. – Kate z rezygnacją wzruszyła ramionami. – Zdaje się, że w ten

sposób zakończyła się moja praca u pana Raphaela.

– U kogo?
– To właściciel butiku – wyjaśniła Kate, unikając spojrzenia Bena. – Nie

patrz tak na mnie. To nie ja wybierałam mu imię.

– Jego matka chyba też nie.
– Masz rację. Kiedyś widziałam jego dokumenty. Naprawdę nazywa się

Melvin Schwartz.

– To imię bardziej mi się podoba.
– Łatwo ci mówić. Ty nie musisz się starać, aby sprzedać elicie na

Manhattanie kosztowne sukienki. Wierz mi, wygląd jest bardzo ważny.

– Wytłumacz to nieszczęsnej mamie Schwartz.
– Jakiej nieszczęsnej mamie Schwartz? Dzięki hojności synka ma futro z

norek i mieszkanie nad oceanem w Miami. Mając tak dobrze prosperującą firmę
mógłby się nazywać Fido i też nie miałaby nic przeciwko temu.

– Jeżeli interes kwitnie, dlaczego jesteś taka pewna, że zostaniesz

wyrzucona?

– Bo takie są zasady – wyjaśniła Kate. – Warunki są doskonałe, a to

oznacza także, że zawsze jest mnóstwo chętnych pod ręką. Pan Raphael polega
na nas i płaci bardzo dobrze, ale dlatego nie toleruje nie usprawiedliwionych
nieobecności. Jedno potknięcie i wylatujesz.

Jako pracodawca Ben akceptował racje właściciela butiku, ale w tej

konkretnej sytuacji doskonale wiedział, że Kate nie zawiniła.

– Mógłbym do niego zadzwonić – zaczął.
– Nawet się nie waż.
– Przecież to moja wina. Nie mogę pozwolić, żebyś ty ponosiła

konsekwencje moich decyzji.

– Nieważne. Nie chcę, żebyś się mieszał w moje życie.
– Jeśli to, co mówisz, ma w ogóle jakiś sens, to ja go nie dostrzegam –

powiedział spokojnie Ben.

– Wiesz dobrze, co mam na myśli. – Spojrzała na niego. – Zostaw to

mnie. Coś wymyślę.

Wiedziała, że sobie poradzi. Zawsze tak było. Wszystko, do czego doszła,

zawdzięczała sobie, co wcale nie oznaczało, że rodzice nie chcieli jej pomóc. Po
prostu mieli ograniczone możliwości. Przyzwyczaiła się do wysiłku i
pokonywania trudności. Czasem jednak nie miałaby nic przeciwko temu, gdyby
los był dla niej łaskawszy.

Związała włosy i schowała je pod czapeczkę. Ben patrzył, jak wkłada

płaszcz.

– Wybierasz się gdzieś? – zapytał.
– Oczywiście, że się wybieram – mruknęła. – A co sobie myślałeś?
– śe możesz być głodna.
– Chcesz mnie zaprosić do stołu?
– Parker czeka z pieczenią.
Na myśl o pieczeni pociekła jej ślinka. A już myślała, że Ben najchętniej

objada się homarami i kawiorem.

– Z ziemniakami i marchewką? – zapytała łakomie.
– Z ziemniakami, marchewką... – zawiesił głos – i mnóstwem sucharów

do maczania w sosie.

– Brzmi to cudownie. – Kate błyskawicznie ściągnęła płaszcz i powiesiła

go na poręczy. – Prowadź.

– Nie tak szybko. Czy mama nigdy ci nie mówiła, że siadanie do posiłku

w nakryciu głowy jest w złym tonie?

– Ta reguła dotyczy mężczyzn, a nie kobiet – poinformowała go Kate.
– To jest mój dom i obowiązują tu moje zasady. – Ben powoli zsunął

czapkę z głowy Kate. Ciężkie włosy rozsypały się na ramiona. Były lśniące,
jedwabiste i nieprawdopodobnie gęste. Patrzył na nie, z trudem powstrzymując
pragnienie, aby zanurzyć w nich palce.

Czapka wylądowała na płaszczu.
– Masz piękne włosy – powiedział Ben. – Dlaczego je ukrywasz?
– Kiedy prowadzę taksówkę, wolę, żeby nie było to takie oczywiste, że

jestem kobietą.

Ben skinął głową ze zrozumieniem i Kate zobaczyła, że marszczy brwi,

jak gdyby przejął się tym, co powiedziała. Czekała teraz, co dalej nastąpi.
Zmobilizowała wszystkie rezerwy cierpliwości, a nie miała jej za wiele.

– Idziesz? – Ben poruszył się. – Jadalnia jest tam.
– Jasne – zapewniła go. Rozluźniła się i na jej twarzy pojawił się uśmiech.
Chociaż na środku pokoju stał olbrzymi stół, nakryty został mały stolik w

kąciku tuż obok okna. Piękny widok przestał znaczyć cokolwiek dla Kate z
chwilą, gdy spróbowała pieczeni Parkera. Po krótkim czasie nałożyła sobie
drugą porcję. Ben, który grzebał widelcem w talerzu, patrzył na nią z nie
ukrywaną przyjemnością.

– Cieszę się, że nie jesteś skrępowana – stwierdził, kiedy Parker przyniósł

kawę, a oczy Kate zalśniły na wzmiankę o eklerach.

– Kto, ja? – Kate sowicie dolała śmietanki do kawy i osłodziła dwiema

czubatymi łyżeczkami cukru. – Chyba żartujesz.

– Ach tak. – Ben uśmiechnął się. – Zupełnie zapomniałem. Przecież to ty

omal nie przewróciłaś mnie na ziemię, żeby wejść w posiadanie pączka.

Parker ze zdziwieniem uniósł brwi i postanowił nie opuszczać jadalni,

zanim nie usłyszy odpowiedzi.

– Ale dałam ci połowę, mimo że na to nie zasługiwałeś. Nawet z pełnymi

ustami, Ben nie mógł pozostawić tego stwierdzenia bez odpowiedzi.

– To już kwestia indywidualnej oceny – wykrztusił.
– Oczywiście – odparła słodko Kate. – Tak jak wszystko.
Ben przesłał Parkerowi znaczące spojrzenie. Służący wycofał się,

mamrocząc coś pod nosem.

Kate uniosła eklera i z lubością wciągnęła zapach czekolady. Na razie

pragnęła tylko wdychać ten aromat. Dopiero za chwilę rzuci się na ciastko i
jeszcze obliże po nim palce.

– Jedz – zachęcał ją Ben. – Jest jeszcze więcej w kuchni.
– Nie chcę więcej. – Kate ugryzła ciastko i żuła je z błogą miną. – Jedno

wystarczy. Po tym posiłku i tak na pewno utyję.

– Chyba możesz sobie na to spokojnie pozwolić.
– Możliwe. – Kate wzruszyła ramionami, nie wykazując zbytniego

zainteresowania tematem. – Poza tym dla mnie najważniejszy jest zapach.
Czytałam gdzieś, że doznania węchowe pozostają najdłużej w pamięci.

Ben odsunął talerz. Obserwowanie Kate było o wiele bardziej interesujące

niż jedzenie.

– A z jakim wspomnieniem wiąże się dla ciebie ten zapach? – zapytał.
– Dzieciństwa. – Ponownie odgryzła kęs. – Chłodne wieczory, ciepła

kuchnia i świeże ciasto.

– Pewnie twoja matka jest dobrą kucharką?
– Najlepszą – odrzekła, po czym uśmiechnęła się. – Każdy tak mówi,

prawda?

– Ja nie. Moja mama potrafiła spaprać nawet zupę z proszku.
– Biedaku. Wolne dni kucharki musiały być dla ciebie piekłem.
Ben otarł usta chusteczką.
– Nie mieliśmy kucharki.
– Gospodynię?
– Pudło.
– A więc służącą? – Kate spojrzała łakomie na ciastko leżące przed

Benem. Tłumiąc uśmiech, popchnął talerz w jej stronę.

– Sprzątaczkę o imieniu Rosa. Przychodziła raz w tygodniu i jeśli nawet

potrafiła gotować, nie dane mi było się o tym przekonać.

– A ja myślałam... – Kate poczuła się nagle bardzo niezręcznie i zawiesiła

głos.

– śe jestem w czepku urodzony?
– Coś w tym rodzaju.
– Tak to jest, kiedy się wierzy we wszystko, co opublikują gazety –

pokiwał głową Ben. Dzięki Bogu miał uśmiech na twarzy, chociaż mógł się
przecież rozzłościć.

– W porządku, przepraszam za wyciąganie pochopnych wniosków. – Kate

wycelowała w niego wskazujący palec.

– Niezbyt często to robię, więc masz wyjątkowe szczęście.
– Uwierz mi, że zawsze mam. – Ben spojrzał na jej pusty talerz. – Jesteś

pewna, że nie masz ochoty na jeszcze jednego eklera?

– Na pewno nie, chociaż są świetne. Dziękuję.
– Odnoszę wrażenie – zaczął – że sporo czasu dzieli cię od dni, które

spędzałaś w ciepłej kuchni i zajadałaś świeże ciasto.

– To wspomnienia z dzieciństwa. – Spojrzała na niego.
– A teraz jestem dorosła.
– Widzę. – Ben powoli skinął głową. Nie zamierzał jej mówić, że w zbyt

obszernym swetrze i spranych dżinsach wygląda jak opuszczone dziecko.
Szybko odsunął od siebie tę myśl. – A więc pewnie nie mieszkasz już w domu.

– Już od lat tam nie mieszkam – potrząsnęła głową.
Z reguły nie odpowiadała na tak osobiste pytania, ale teraz nie widziała w

tym nic niestosownego. Wyczuwała szczere i serdeczne zainteresowanie Bena.

– Wynajmuję mieszkanie w mieście wspólnie z pewną dziewczyną. –

Kate przerwała na chwilę i uśmiechnęła się.

– Ma na imię Maggie i jest zupełnie zwariowana.
– Wyobrażam sobie.
– Jest katoliczką. Po ukończeniu szkoły prowadzonej przez siostry

zbuntowała się przeciwko zasadom tego wychowania.

– Jestem pewien, że świetnie się dogadujecie.
– Rzeczywiście.
– A co z twoimi rodzicami? – spytał Ben. – Mieszkają tu jeszcze?
– Mama miała już dosyć Nowego Jorku, a tata uznał, że to doskonały

pretekst, żeby się przenieść do Las Vegas.

Mógłby się założyć, że wychowanie Kate nie było tak staranne jak jej

przyjaciółki.

– Wygląda na to, że z niego niezły hazardzista.
– To prawda. – Uśmiechnęła się. – I jest w tym dobry. Często się

przechwala, że z kasyna przynosi więcej niż z pracy.

– Szczęściarz – zauważył Ben. Parker wyrósł jakby spod ziemi i zaczął

sprzątać talerze. – Powiedz mi, kiedy zawita tutaj, żebym mógł ostrzec moich
łudzi w Atlantic City.

– Twoich ludzi? A tak, zapomniałam. Hotel i Kasyno Westcon –

największy kompleks wypoczynkowy na wybrzeżu.

Ostatnie zdanie było cytatem zaczerpniętym z reklamy. Ben zastanawiał

się, dlaczego wyglądała na zdenerwowaną po tym, gdy je wygłosiła.

Kate odłożyła serwetkę i wstała. Podczas posiłku czuła się tak odprężona,

ż

e niemal zapomniała o pozycji społecznej Bena. Traktował ją jak interesującą

kobietę i miała wrażenie, że znajduje się na jednej z tych rzadkich pierwszych
randek, kiedy ma się ochotę bliżej poznać mężczyznę, z którym właśnie spędza
się czas.

Ale to nie była randka i nie mogła się spodziewać, że jeszcze

kiedykolwiek zobaczy Bena. Wystarczyło pomyśleć o dzielących ich różnicach.

– Nie przejmowałabym się na twoim miejscu – stwierdziła sucho. –

Wielka wygrana dla niego jest zupełnie małą kwotą dla ciebie.

Ben zastanawiał się, czy Kate zachowuje się tak z rozmysłem. Jej nastroje

były zmienne jak wiatr.

– Rozumiem, że wychodzisz? – zapytał.
– Tak. Już czas, nie sądzisz?
– Nie.
Będzie mu jej brakowało. Po jej wyjściu pójdzie do biblioteki i dokończy

wcześniej rozpoczętą pracę. Tylko że bez Kate śpiącej na górze dom w jakiś
sposób opustoszeje.

Będzie miał ciszę, spokój, to wszystko, po co zazwyczaj przyjeżdżał do

Wilton. Tylko że dzisiaj nie wydało mu się to aż tak pociągające.

– Jeszcze raz chciałabym podziękować ci za obiad – powiedziała Kate.

Przeszła do holu, włożyła płaszcz i czapkę, po czym odwróciła się do niego. –
Przepraszam, że krzyczałam na ciebie.

– Nieważne. Byłoby mi bardzo przyjemnie, gdybyś zechciała zostać na

noc i pojechać jutro rano.

– Nie, chyba nie mogę. – Nie było sensu przystawać na tę propozycję, tak

samo, jak zastanawiać się, dlaczego to zrobił. Wyjdzie stąd i na tym skończy się
ich krótka znajomość. Następnym razem zobaczy Benjamina Westa w dzienniku
telewizyjnym, opowiadającego o swojej najnowszej transakcji, a za kilka lat te
wspólne godziny będą tylko pogodnym wspomnieniem i niczym więcej.

– Poza tym Arnie na mnie czeka – dodała.
– Przecież nie będziesz jechała po nocy tym rozwalającym się

samochodem.

Palce Kate zacisnęły się na klamce. Przez witraże w drzwiach widziała

auto, tak bardzo nie pasujące do tego otoczenia.

– Jasne, że będę. Na tym polega moja praca – odparła stanowczo.
Przez lata Ben nauczył się ufać swojej intuicji. Zrozumiał, że kiedy Kate

Hallaby wyjdzie z tego domu, nigdy więcej jej nie zobaczy. Powinno być mu to
obojętne, ale tak nie było. Nie miał czasu, żeby zastanawiać się nad przyczyną
swego stanu ducha. Zaryzykował.

– Zadzwoń do Nowego Jorku i rzuć tę robotę. Chcę, żebyś teraz

pracowała dla mnie.

ROZDZIAŁ 5

Kate otworzyła drzwi, zanim dotarł do niej sens słów Bena. Podmuch

zimnego powietrza wpadł do holu. Powoli i z rozwagą dziewczyna zamknęła
drzwi i spojrzała na niego– Co powiedziałeś?

– Zaproponowałem ci pracę.
– Dlaczego?
Z wielu możliwych i skomplikowanych odpowiedzi Ben wybrał

najprostszą.

– Ponieważ jej potrzebujesz.
– Nie, to nieprawda. – Kate umilkła, żeby pozbierać myśli. – Arnie będzie

wściekły, ale mnie nie zwolni.

– Wie, co robi. – Ben poczuł się nieco lepiej. – Ale ja też wiem, że

kobieta, która pracuje po nocach za kiepskie pieniądze, potrzebuje dobrze
płatnej pracy w zwykłych godzinach, tym bardziej że nie wiemy jeszcze, jak
zachowa się pan Raphael.

– W porządku, może rzeczywiście moja sytuacja w tej chwili nie jest

najlepsza, ale co to ciebie obchodzi?

– A kto mówi, że obchodzi? – odparował Ben i ujrzał, jak twarz Kate

pokrywa się rumieńcem. – Po prostu szukam szofera. Ten, którego teraz
zatrudniam, żeni się, a ponieważ jego narzeczona musi przenieść się do innego
miasta, on jedzie razem z nią.

– Opuszczając cię w potrzebie.
– Otóż to.
Akurat, pomyślała Kate. Wystarczyłoby przecież, żeby Ben zadzwonił do

odpowiedniej agencji i w ciągu kilku godzin miałby nie jednego, a co najmniej
kilku licencjonowanych kierowców. Nawet nie musiałby sam się fatygować,
wystarczyło wydać polecenie. Działo się coś dziwnego, coś bardzo dziwnego.

– Skąd wiesz, że mam odpowiednie kwalifikacje? – zapytała.
– Jeżeli potrafisz prowadzić tę nędzną imitację samochodu, to jestem

pewien, że poradzisz sobie z lincolnem. Z pewnością lubisz zajęcie kierowcy.
Gdyby tak nie było, nie robiłabyś tego dotychczas. No i przecież znasz Nowy
Jork jak własną kieszeń.

Miał rację, ale Kate wcale nie zamierzała tego potwierdzać. Podobnie jak

nie chciała rezygnować z własnej niezależności dla wątpliwego zaszczytu, jakim
była posada kierowcy Benjamina Westa. Jego propozycja była niemal
uwłaczająca. W ciągu ostatnich godzin Kate cieszyła się jego towarzystwem,
traktowała go jak niezwykle atrakcyjnego mężczyznę. Okazało się, że on nie
dostrzegł w niej kobiety, tylko kandydatkę na szofera.

– Twoja propozycja jest niezwykle atrakcyjna – stwierdziła ironicznie. –

Jestem pewna, że inni będą się zabijali o tę pracę, nie chciałabym więc odbierać
im takiej szansy.

Otworzyła szeroko drzwi i tym razem z przyjemnością powitała zimne

powietrze.

– Chętnie jeszcze raz podziękowałabym ci za obiad – dodała. – Ale skoro

okazało się, że była to rozmowa kwalifikacyjna, jestem nieco mniej wdzięczna.

Ben wyszedł za nią na werandę.
– Czy to znaczy, że odrzucasz moją ofertę?
– Na to wygląda.
– Nie zapytałaś nawet o wynagrodzenie. – Ben ze zdumieniem zdał sobie

sprawę, że idzie za nią w stronę samochodu. – Ani o warunki pracy.

– To nieważne. – Klamka była przeraźliwie zimna. Kate sięgnęła do

kieszeni po rękawiczki. – Nie interesuje mnie to.

– A powinno.
– Kwestionujesz moją decyzję? – Wśliznęła się za kierownicę.
– Tak. – Ben z wysiłkiem powstrzymał się, żeby nie dodać „do ciężkiej

cholery”. Był rozdrażniony. Prawdopodobnie Kate Hallaby przyszła na świat po
to, aby stale wyprowadzać go z równowagi. Ta kobieta nie miała za grosz
zdrowego rozsądku.

– No widzisz – powiedziała łagodnie Kate. – Na pewno nie chciałbyś

zatrudniać kogoś, kto nie potrafi dokonać właściwego wyboru. To miłe, że
przedstawiłeś mi tę propozycję, ale jestem pewna, że nic dobrego by z tego nie
wyniknęło.

Zatrzasnęła drzwi i włączyła stacyjkę. Silnik zaskoczył już za drugim

razem. Zwalczyła w sobie pokusę, by jeszcze raz spojrzeć na Bena, i ruszyła.

Może to najlepsze rozwiązanie, pomyślał Ben. Jutro, a najpóźniej za kilka

dni zapomni o niej. Trzeba polecić Donaldowi, żeby znalazł nowego kierowcę.
Nagle błysnęła mu myśl, że po raz pierwszy od dłuższego czasu spotkał kogoś,
kto zupełnie nic od niego nie chciał.

Wszedł do domu i zatrzasnął za sobą drzwi.

* * *

– Jak myślisz, czy trzydzieści pięć metrów kwadratowych znaczy

cokolwiek dla Benjamina Westa?

Kate siedziała na podłodze, studiując gazety w poszukiwaniu ogłoszeń o

pracy w weekendy. Podniosła głowę i spojrzała na swoją współlokatorkę,
Maggie Jones, stojącą w drzwiach z olbrzymim koszem imponujących lilii.

Przywitała ten widok z głębokim westchnieniem.
– Przysięgam, że jeżeli on przyśle jeszcze choćby jeden kwiatek, któraś z

nas będzie musiała się wyprowadzić – narzekała Maggie. Kwiaty przysyłano

codziennie od powrotu Kate z Wilton.

Pierwszy bukiet wsadziły do jedynego wazonu, jaki posiadały, a następne

umieszczane były w każdym nadającym się do tego celu naczyniu. Teraz
zaczynało już brakować miejsca w ich małym, dwupokojowym mieszkanku. W
dodatku silny zapach kwiatów przyprawiał dziewczęta o ból głowy.

– Pozwoliłam sobie otworzyć kopertę. – Maggie wstawiła lilie do

glinianego pojemnika i ustawiła je na podłodze. – Napisał to, co zwykle:
„Zadzwoń do mnie, Ben”.

– Wrzuć kartkę tam, gdzie poprzednie – machnęła ręką Kate.
– Co ja dostanę za bieganie w tę i z powrotem?
– Masz kwiaty. – Kate uśmiechnęła się. – Sama mówiłaś, że lubisz je

dostawać. Twierdziłaś, że to takie romantyczne.

– Nie wiem, czy zauważyłaś, że żaden z tych bukietów nie jest

przeznaczony dla mnie – odparła Maggie. – Było to romantyczne na początku,
teraz robi się cokolwiek dziwne.

– Zgadzam się. – Kate rzuciła gazetę na kanapę.
– To powiedz mu, żeby przestał.
– Nie zadzwonię do Benjamina Westa.
– Dlaczego?
– Wyjaśniałam ci już – powiedziała podniesionym głosem Kate. Maggie

posiadała niezwykle przydatną dla niej umiejętność zapominania o tym, z czym
się nie zgadzała. – Bo nie interesuje mnie ani on, ani to, co ma do powiedzenia.

– Gdyby Benjamin West uganiał się za mną, już wkrótce byłabym

współwłaścicielką Westcon Plaza.

– Maggie, ten facet chce, żebym mu prowadziła samochód!
– Kto by się przejmował szczegółami? Traktuj to jako dobry początek.
– Początek czego?
– To już zależy od ciebie, prawda? Jak sądzisz, czy Ben West często

przesyła kwiaty ewentualnym pracownikom?

Kate położyła się na podłodze.
– Mogłabyś przynajmniej dać mu szansę.
– Dałam mu szansę. – Kate przypomniała sobie wspólną kolację i swoje

późniejsze rozczarowanie. – I zobacz, do czego to doprowadziło.

– Rzeczywiście, zapomniałam. – Maggie rozejrzała się po ukwieconym

pokoju. – To mnie doprowadza do szaleństwa... Ale nie zapominaj, że on ci
złożył ofertę, z której mogłabyś skorzystać. Wysoka pensja, dobre warunki
pracy...

– Nie rozmawialiśmy o tym.
– Jestem przekonana, że te pieniądze pozwoliłyby ci nieźle żyć i przy

okazji odłożyć na studia. – Maggie zmrużyła oczy. – Powiedziałaś mu, że został
ci tylko jeden semestr?

– Szczerze mówiąc, nie.
– Na litość boską, dlaczego?
– Jakoś nie było okazji – uśmiechnęła się Kate.
– A czy w ogóle poinformowałaś go, że studiujesz prawo?
– Niezupełnie...
– Nic nie mów, niech zgadnę. Pewnie nie miałaś czasu. Świetnie to

rozumiem. W końcu spędziłaś z nim tylko dwadzieścia cztery godziny. Gdybyś
miała do dyspozycji dwa dni albo jeszcze lepiej trzy...

– Przestaniesz wreszcie? – Kate próbowała przybrać groźny ton, ale nie

wytrzymała i zaczęła chichotać.

– No to powiedz mi.
– Nie chciałam o tym mówić.
– Ależ dlaczego?
– Sama nie wiem. Gdybym powiedziała mu o tych studiach, to byłoby

tak, jakbym chciała się dowartościować w jego oczach. Jak gdybym próbowała
zrobić na nim wrażenie, o co z pewnością mi nie chodziło.

– Oczywiście, że nie – mruknęła Maggie. – Właściwie dlaczego

ktokolwiek chciałby zrobić wrażenie na Benjaminie Weście?

– Dosyć tego! – Kate wstała gwałtownie i ruszyła w stronę szafy. –

Jeszcze jedno słowo i znajdę sobie nową współlokatorkę.

– Nie możesz tego zrobić – zaoponowała Maggie. – Na umowie znajduje

się również moje nazwisko.

– Wobec tego sama się wyprowadzę.
– Gdzie? Na ulicę? Ledwie wystarcza ci na opłatę tego mieszkania. –

Maggie przyglądała się, jak Kate wkłada kurtkę. – Gdzie idziesz?

– Do pralni. Zapomniałaś, że w tym tygodniu moja kolej?
– Masz ochotę na towarzystwo? – Nie czekając na odpowiedź, Maggie

chwyciła jedną z dwóch dużych toreb stojących przy drzwiach.

– Chcesz mnie doprowadzić do szaleństwa? – Kate podniosła drugą torbę.
– Chyba tak – uśmiechnęła się Maggie. – Ale nie martw się. Przyjdzie

dzień, kiedy zmądrzejesz i zaczniesz myśleć tak jak ja.

Kate wciągnęła głęboko powietrze i wypuściła je powoli.
–

Tego się właśnie obawiam – powiedziała w końcu.

* * *

Ben wprowadził do pamięci komputera dane, nad którymi przed chwilą

pracował, i zamknął oczy. Przycisnął palce do skroni. Ból rozsadzał mu głowę.

Włączył przycisk interkomu.
– Jody, czy mogłabyś mi przynieść ze dwie aspiryny? – zapytał.
– Oczywiście, panie West. Zaraz przyjdę.

Ben odsunął krzesło i wstał, próbując rozluźnić mięśnie karku. Zapadał

zmierzch. Wzdłuż Manhattanu zapalały się światła. Stanął przy jednym z dwóch
ogromnych okien.

Błyszczący Nowy Jork, miasto wiecznej obietnicy. Poniżej znajdowała się

słynna Piąta Ulica. Uświadomił sobie, jak długą drogę przebył w ciągu
trzydziestu sześciu lat. Spróbował wszystkiego, co to miasto miało do
zaoferowania, i nie żałował niczego.

Ben popatrzył z góry na zatłoczoną ulicę. Ludzie śpieszyli się, samochody

pędziły. Widział zmieniające się światła. Był zbyt wysoko, aby słyszeć ryk
klaksonów, ale z łatwością mógł to sobie wyobrazić. Nowy Jork był hałaśliwy
jak zwykle.

Taksówka minęła autobus. Ben uśmiechnął się na ten widok. Kate lada

moment zacznie pracę. Zapali napis „wolne” i zapewne z zapałem przyłączy się
do walki o pasażerów.

Zastanawiał się, czy była najedzona i wypoczęta. Czy szukała zajęcia i

czy ją ktoś w końcu zatrudnił. Przez ostatnie sześć dni obiecywał sobie nie
myśleć o niej więcej, ale jakoś nie mógł dotrzymać tego postanowienia. Wysyłał
więc kwiaty, tuziny kwiatów, ale ona milczała. Do diabła, powinien przysyłać
jej steki. Miałby przynajmniej pewność, że kładzie się spać najedzona. Ale
wtedy wiedziałaby, że się o nią niepokoi i zastanawiałaby się, dlaczego tak się
dzieje. Jak mógłby odpowiedzieć na to pytanie, skoro sam nie był pewien, skąd
się bierze jego troska?

Nagle rozległo się dyskretne pukanie do drzwi.
– Proszę. – Ben odwrócił się od okna. Spodziewał się sekretarki, lecz

zamiast niej ujrzał swojego asystenta.

– Kiedy szedłem tutaj, Jody poprosiła mnie, żebym ci to przyniósł.
Donald Rubin był drobnym, szczupłym mężczyzną po czterdziestce. Nosił

rogowe okulary i zaczesywał włosy do przodu, aby ukryć postępującą łysinę. W
ręce trzymał fiolkę aspiryny.

– Dziękuję. – Ben podszedł do małego barku w rogu gabinetu. Kiedy

nalewał wodę do szklanki, zdał sobie sprawę, że ból głowy minął bez śladu.

– Właściwie dlaczego chciałeś się ze mną widzieć? Donald przysiadł na

skraju biurka.

– Ci z programu „Słynni ludzie” czekają na dole – poinformował. –

Chcieliby przyjść tutaj.

– Nie ma mowy.
– Obiecałeś im, że będą mogli kręcić w Westcon Plaza – zauważył

Donald. Wiedział już, że Ben się nie zgodzi, ale przyrzekł Morganowi Peach, że
zrobi wszystko, co w jego mocy.

– Znali zasady. Mogą kręcić wszędzie, ale nie w miejscu pracy i w

wynajmowanych częściach budynku. – Ben odłożył fiolkę.

– Kilku twoich sławnych lokatorów pozwoliło im wejść do swoich

apartamentów.

Ben potrząsnął głową. Nigdy nie przestawało go zdumiewać, jak daleko

potrafią posunąć się ludzie w pogoni za popularnością. W jego sytuacji brak
prywatności był ceną, jaką płacił za swoją pozycję, ale z trudem to akceptował.

– To już ich sprawa.
– Pan Peach zastanawiał się, czy nie chciałbyś postąpić podobnie.
Ben rzucił mu spojrzenie pełne nienawiści.
– Hej, nie patrz tak na mnie. Jestem tylko posłańcem – zaprotestował

Donald.

– Powinieneś wiedzieć, jak zareaguję.
– On chciałby sfilmować tylko twoje biuro.
– Zatrudniłem cię chyba wyłącznie ze względu na twoją wytrwałość. –

Ben ciężko usiadł na krześle.

– Zapomniałeś o moim doktoracie na Harvardzie – uśmiechnął się

Donald.

– A tak. No więc idź i użyj siły swojego intelektu w kontakcie z panem

Peachem. Niech sobie sfilmuje fontannę i pozwól mu też pomachać kamerą z
windy. Stawiam jeden warunek, mają z tym dzisiaj skończyć.

– W porządku. – Donald wstał i ruszył w stronę drzwi. – Aha, jeszcze

jedno.

Ben czekał, popijając powoli wodę.
– Kwiaty dla... – Donald pogrzebał w kieszeni i wyciągnął stamtąd

pognieciony świstek papieru – ...panny Kate Hallaby. Wysyłano je codziennie w
tym tygodniu, z wyjątkiem dzisiejszego dnia. Chciałem się tylko upewnić, czy
nie zapomniałeś. Wiem, że jest już późno, ale kwiaciarnia przyjmie jeszcze
zamówienie...

– Nie – przerwał Ben. – Nie zapomniałem.
Donald zgniótł papier i wsadził go z powrotem do kieszeni. Znał nie tylko

sprawy zawodowe Bena, ale także jego życie osobiste. Byli przyjaciółmi i
Donald wiedział, że może sobie pozwolić teraz na kpiący uśmiech.

– Nie powiesz chyba, że rezygnujesz? – zapytał.
– A czy kiedykolwiek to zrobiłem?
– Nigdy dotąd nie spotkałeś tak nieprzychylnie nastawionej damy.
– To prawda. – Ben spoważniał. – Szkoda.
– Ja bym tego tak nie ujął. – Uśmiech Donalda stał się jeszcze szerszy. –

Kto to jest tym razem? Kobieta interesu, socjalistka? Hm... Hallaby... to chyba
australijskie nazwisko?

Ben tylko czekał na ten moment.
– Prowadzi taksówkę – wyjaśnił.
– Co takiego? – Donald podszedł bliżej. – Przez chwilę wydawało mi się,

ż

e powiedziałeś, iż ona prowadzi taksówkę.

– Tak. Ona prowadzi taksówkę. Chciałem, żeby przejęła obowiązki

Milesa, kiedy on odejdzie. Niestety, widocznie ma inne plany.

– Rozumiem. Cóż... – Donald zakaszlał. Teraz przynajmniej było dla

niego jasne, dlaczego Ben odrzucił innych kandydatów. – Sądzę, że kwiaty
stanowią miły upominek.

– Też mi się tak wydawało.

* * *

Gdy Kate rozpoczęła pracę, dzień miał się już ku końcowi i było nieco

chłodniej, lecz mimo to otworzyła szeroko okno. Nadarzała się okazja, aby
wreszcie poczuć wiatr we włosach, i Kate nie zamierzała jej zmarnować.

Pierwszy kurs skierował ją na West Side, gdzie czekała ponad godzinę na

następnego pasażera. Potem trafiła się seria krótkich kursów ze śródmieścia na
przedmieście i z powrotem. Prowadziła w milczeniu, będąc mimowolnym
ś

wiadkiem rozmów i wydarzeń rozgrywających się za jej plecami. Słyszała

zażartą kłótnię ojca i syna, przyglądała się rozszczebiotanej zakochanej parze,
poleciła restaurację jakimś turystom. Wszystko to stanowiło część jej życia
zawodowego.

Około północy wylądowała w Village. Bez specjalnej nadziei na kurs

powrotny przyglądała się cichej ulicy. Już miała zrezygnować, gdy nagle z
cienia wyszedł mężczyzna, unosząc w górę jedną rękę.

Kate przyjrzała mu się uważnie. Nawet w porządnej dzielnicy należało

być ostrożnym. Mężczyzna był niski i krępy, ubrany w luźne spodnie i
powyciągany golf. Przez ramię miał przewieszoną zniszczoną skórzaną torbę. W
słabym świetle latarni Kate zauważyła diamentowy kolczyk w lewym uchu.

Podjechała bliżej i przystanęła pomiędzy dwoma zaparkowanymi

samochodami, czekając, aż mężczyzna otworzy tylne drzwi i wsiądzie.

– To tylko parę bloków stąd – powiedział. – Mam nadzieję, że nie ma

pani nic przeciwko temu.

– Nie. – Kate włączyła licznik. – Dokąd?
– Jak myślisz? – Pasażer zachichotał i pochylił się w jej kierunku. –

Niezła jesteś.

Kate zesztywniała, czując, że dotknął jej włosów na karku. Skończyła

kurs samoobrony i wiedziała, że najważniejsza jest pierwsza zasada. Ufaj swojej
intuicji – jeżeli wydaje ci się, że coś jest nie w porządku, to prawdopodobnie
masz rację.

Powoli i ostrożnie wyciągnęła rękę w kierunku radia, jedynego łącznika

ze światem zewnętrznym.

– Tylko to włączę i jedziemy. – Starała się, żeby jej głos brzmiał

spokojnie.

– Nie. – To jedno słowo zmroziło jej krew w żyłach.
– Ale...
Ujrzała rękę trzymającą mały błyszczący pistolet. Nie jest zbyt duży,

pomyślała. Ale wystarczy całkiem niewielka kula, żeby zabić człowieka.

– Nie dyskutuj. Nic nie mów i daj mi pieniądze.
Kate bez słowa wyjęła metalową skrzynkę i podała ją mężczyźnie.
– A teraz opróżnij kieszenie.
Oddała kluczyki, prawo jazdy i czterdzieści dolarów z napiwków.

Mężczyzna zgarnął pieniądze i machnął pistoletem w kierunku drzwi.

– Wyjdź z samochodu!
– Dostałeś, czego chciałeś – powiedziała głośno. Serce biło jej jak

oszalałe, ale wiedziała, że za żadną cenę nie może okazać strachu. – Weź
pieniądze i idź.

– Może dostałem, a może nie – zachichotał. Widać było, że napastnik

rozkoszował się przewagą, jaką dawała mu broń. – Nie denerwuj mnie. Wyłaź z
tego cholernego samochodu.

– Muszę włączyć ręczny hamulec – zaoponowała Kate. Nie chciała

myśleć o tym, co się stanie, kiedy wysiądzie z samochodu. W ogóle nie chciała
myśleć.

– To włącz. – Zaczynał się niecierpliwić. Jeżeli będzie miała szczęście,

zrobi się nieostrożny. – Potem daj mi kluczyki.

Kate chwyciła hamulec dwoma palcami, a pozostałe zacisnęła na wiszącej

obok żyłce, do której przymocowany był policyjny gwizdek o bardzo donośnym
dźwięku.

– Teraz hamuję – powiedziała. – I wysiadam.
Kiedy mężczyzna wyciągnął rękę w kierunku drzwi, Kate zastygła w

oczekiwaniu. Gdyby przynajmniej wystawił jedną nogę na zewnątrz, ruszyłaby
błyskawicznie... ale nie zrobił tego.

– Szybciej.
– Robię to tak szybko, jak mogę. – Pociągnęła za dźwignię i zacisnęła

dłoń na gwizdku w tym samym momencie. Następnie wyłączyła silnik i wyjęła
kluczyki ze stacyjki. – Gdybyś odłożył pistolet, poszłoby sprawniej.

Parsknął pogardliwie i uderzył w dzielącą ich przegrodę.
– Wyłaź!
Kiedy dotknęła nogą chodnika, natychmiast znalazł się obok niej. Jedną

ręką złapał ją za ramię tuż ponad łokciem, drugą wyrwał kluczyki i wsunął do
kieszeni.

– A teraz cicho bądź! Przejdziemy się trochę.
– Dokąd? – Kate czuła, że szczękają jej zęby. Zrób coś, żeby mówił,

zaklinała samą siebie. Zrób coś, żeby myślał o czymś innym, i czekaj na okazję.

– Tędy.
Aleja biegła pomiędzy dwoma budynkami. Była ciemna i wyludniona.

Kate wiedziała, że jeśli opuszczą ulicę, nie będzie miała żadnych szans.
Napastnik nie potrzebował nawet broni. Prawdopodobnie tak samo ocenił
sytuację, ponieważ schował pistolet za pasek od spodni.

Kate oddychała ciężko. Postanowiła zaryzykować. Teraz albo nigdy.

Nagle udała, że się potyka i upadła na kolana.

– Co się dzieje, u diabła? – warknął mężczyzna.
– Cholerna dziura – mruknęła.
Nie puścił jej ramienia, kiedy upadała, i stracił równowagę. Kate modliła

się, żeby to wystarczyło. Szarpnął ją mocno do góry i zanim zdążył się
zorientować, kopnęła go z całej siły w kostkę, a jej ręce zaciśnięte w pięści
wylądowały na jego nosie.

Usłyszała chrzęst i ujrzała, jak krew zaczyna spływać po jego twarzy i

swetrze. Rzuciła się w stronę oświetlonej części ulicy. Wsadziła gwizdek do ust
i dmuchała do utraty tchu.

– Dziwka!
Gdyby wyciągnął pistolet, sytuacja stałaby się bardzo groźna. Jednak on

pobiegł w przeciwnym kierunku, jedną rękę trzymając przy twarzy, a w drugiej
zaciskając zagrabione pieniądze. Oparła się o taksówkę. Drżała na całym ciele.

Zza rogu wyjechał samochód policyjny i zatrzymał się tuż obok niej.
– Nic się pani nie stało?
Kate z wysiłkiem potrząsnęła przecząco głową. Policjant przyjrzał się jej

uważniej.

– Ale to pani gwizdała?
– Tak. – Kate popatrzyła na niego nieprzytomnie. – To ja– Czy mogłaby

pani powiedzieć, co się wydarzyło? Zacinając się opisała przebieg wydarzeń.

W taksówce Kate zorientowała się, że nie ma kluczyków. Policjanci

zepchnęli taksówkę na chodnik i zabrali Kate na komisariat, aby złożyła
formalne zeznanie. Kiedy wreszcie skończyła, na zewnątrz zaczynało już świtać.
Jeszcze dwukrotnie musiała podać dokładny opis wypadków. Zawiadomiono
Arniego, który wysłał do Village jednego z kierowców z zapasową parą
kluczyków. Sierżant poczęstował Kate gorącą kawą i nie omieszkał dodać, że
miała piekielne szczęście.

Kate zdawała sobie z tego sprawę, jednak nie czuła się dzięki temu ani

trochę lepiej. Rozglądała się niespokojnie jadąc do domu autobusem, a
odległość między przystankiem a swoim blokiem pokonała w rekordowym
tempie. Równie szybko wbiegła po schodach.

Mieszkanie było puste. Kate starannie zamknęła drzwi, założyła łańcuch i

rozejrzała się dokoła. Na stole stał dzbanek z kawą i pączki. Ugryzła parę
kęsów, po czym usiadła w fotelu i zastygła bez ruchu. Stopniowo wracała do

równowagi. Nie miała pojęcia, jak długo tak siedziała.

Minął strach, a jego miejsce zajął gniew i urażona duma. Została

napadnięta i udało jej się wyjść z tego bez szwanku. Czy wszystko było w
porządku?

Kogo próbowała oszukać? Tym razem poradziła sobie z napastnikiem. A

jak będzie kiedy indziej? Przy tej pracy istniało duże prawdopodobieństwo, że
sytuacja powtórzy się któregoś dnia. Nawet nie chciała o tym myśleć.

Nadszedł czas, żeby dokonać wyboru. Pamiętała o ofercie Bena. Może

między nimi nic nie było, tylko ona sobie coś wymyśliła? Jednak jeśli kobieta
patrzy na mężczyznę i czuje, że ziemia usuwa się jej spod nóg, propozycja pracy
jest ostatnią rzeczą, której oczekuje. Jednak dla Bena wyglądało to
prawdopodobnie nieco inaczej.

Miał szczęście, że nie zareagowałam gwałtowniej, pomyślała Kate. Ale i

ona miała szczęście, gdyż dzięki temu propozycja ta była nadal otwarta. Chociaż
może już nie, gdyż kwiaty przestały przychodzić. Był tylko jeden sposób, żeby
się przekonać. Tuż obok solniczki leżała na stole mała, nieporządna kupka
kartek. Kate wzięła pierwszą z brzegu i położyła przed sobą. Obok ułożyła
następną. Gdy skończyła, kartki utworzyły linię biegnącą przez całą długość
stołu.

„Zadzwoń do mnie – Ben. Zadzwoń do mnie – Ben. Zadzwoń do mnie –

Ben” – widniało na każdej z nich.

Patrzyła na nie w milczeniu. Zgodzi się na propozycję Bena. Będzie

najlepszym kierowcą, jakiego kiedykolwiek miał. Nawet jeśli nie minie jej
fascynacja tym mężczyzną, nikt nie musi się o tym dowiedzieć. Zwłaszcza
pracowity pan Benjamin West Westchnęła i rozsypała leżące przed nią kartki.
Znała przecież ich treść na pamięć. Sięgnęła po słuchawkę.

ROZDZIAŁ 6

Rozmowa telefoniczna była krótka i rzeczowa. Umówili się na szóstą w

biurze. Ben zamierzał powiedzieć dużo więcej i gdy odłożył słuchawkę, poczuł
się rozczarowany. Nie znał zbyt dobrze Kate Hallaby, ale w jej przypadku jedno
było pewne – należało przygotować się na nieoczekiwany rozwój wydarzeń.
Powiedziała, że może przedyskutować jego propozycję, ale nie wspomniała, czy
zechce ją przyjąć. Cały tydzień spędził na męczących zabiegach o zapewnienie
jak najkorzystniejszych warunków umowy budowy nocnego klubu na Lower
East Side. Sądził, że godzina spędzona z Kate Hallaby jest dokładnie tym, czego
mu teraz potrzeba. Co jednak będzie, jeżeli ona tu wejdzie i nic się nie stanie?
Jeżeli jego puls nie zacznie bić szybciej, a uścisk ręki pozostanie zdecydowany i
obojętny? Może wtedy tylko mu się wydawało?

Ben zaznaczył datę w kalendarzu. Nawet jeśli spotkanie nie spełni jego

oczekiwań, to rzeczywiście potrzebuje szofera.

* * *

Garderoba Kate była, łagodnie mówiąc, dość skromna. Jako studentka nie

potrzebowała wielu ubrań, a jako kierowca taksówki jeszcze mniej. Miała dwie
czy trzy sukienki, które wkładała, gdy wybierała się do butiku. Zdecydowała, że
wyglądałaby w nich zbyt oficjalnie. Poza tym musiałaby do nich założyć
pończochy i szpilki, a na to już zupełnie nie miała ochoty. W końcu wybrała
sztruksowe spodnie i męską koszulę, którą kupiła na ciuchach.

O piątej trzydzieści minęła recepcję w budynku, w którym znajdowało się

biuro Bena. Strażnik sprawdził jej nazwisko na liście, po czym skierował do
prywatnej windy. Podróż na górę trwała krótko. Kate nie miała nawet czasu, aby
przyjrzeć się pięknym dywanom i ścianom pokrytym dębowym drewnem.
Zerknęła jednak w lustro, bezskutecznie próbując przygładzić niesforne włosy.
Cóż, albo Ben zgodzi się ją przyjąć taką, jaka jest, albo sprawa zakończy się,
zanim się zaczęła.

Gdy drzwi od windy otworzyły się, Kate ujrzała sekretarkę Bena. Była nią

szczupła blondynka o wysportowanej sylwetce i twarzy modelki. Sukienka,
którą miała na sobie, musiała kosztować mnóstwo pieniędzy.

Dziewczyna uśmiechnęła się ciepło.
– Cześć, jestem Jody – przywitała się. – Wezmę pani płaszcz, a pani niech

już wchodzi. Pan West czeka.

Kate spodziewała się zobaczyć nowoczesne, zimne wnętrze. Zaskoczona

rozejrzała się wokół. Drewno w połączeniu z dywanami w pastelowych kolorach
stwarzało wrażenie dyskretnej elegancji. Biurko Jody doskonale pasowałoby do

starego angielskiego dworu. Na ścianie wisiał obraz Stubbsa. Kate obiecała
sobie, że wychodząc stąd zatrzyma się i dokładniej go obejrzy. Teraz tylko
rzuciła nań okiem i poszła prosto do gabinetu Bena.

Kiedy weszła, rozmawiał przez telefon. Poinformowany przez Jody, że

Kate jedzie na górę, już od pięciu minut bezskutecznie próbował zakończyć
rozmowę z Mortem Silverburgiem. Ponieważ sprawa nocnego klubu została
omówiona, Mort szczebiotał wesoło o przyjęciu, które zamierzał wydać pod
koniec tygodnia.

Ben nie musiał się specjalnie koncentrować, aby wtrącać „tak” lub „aha”

w odpowiednim momencie. Wstał i zapraszającym gestem zachęcił Kate do
pozostania, szepcząc bezgłośnie „zaraz kończę”.

Skinęła głową i rozejrzała się po gabinecie. Podeszła do ogromnych okien

i wyjrzała na zewnątrz. Przyglądał się jej, gdy zaczęła spacerować, starając się
wyglądać zdecydowanie i pewnie.

Z jakiegoś powodu – prawdopodobnie dlatego, że tylko w tym ją widział

– Ben oczekiwał, że Kate zjawi się w dżinsach. Zamiast nich włożyła spodnie z
tak delikatnego sztruksu, że wyglądał jak aksamit. Były bardzo obcisłe w talii i
przy kostkach, a w pozostałych miejscach na tyle luźne, żeby rozbudzić jego
wyobraźnię.

Miała na sobie olbrzymią męską koszulę. Gdyby włożyła ją inna kobieta,

uznałby, że wygląda raczej dziwnie. Kate prezentowała się znakomicie.

Ben pośpiesznie zakończył rozmowę.
Kiedy odłożył słuchawkę, Kate odwróciła się w jego stronę. Potrzebowała

tych kilku chwil, żeby ochłonąć. Nie spodziewała się, że widok tego mężczyzny
tak bardzo na nią podziała. Przedtem wydawał się jej pociągający, teraz
dosłownie zaparło jej dech.

– Panie West. – Przeszła przez pokój i wyciągnęła rękę. – Miło mi, że

znów pana widzę.

– Zdaje mi się, że się cofamy – przytrzymał jej dłoń dłużej, niż tego

wymagało powitanie. – Kiedy widzieliśmy się ostatnim razem, mówiłaś do mnie
„Ben”.

– Wtedy odrzuciłam pana propozycję. – Kate zrezygnowała z wyjaśniania

tego, co wydawało się oczywiste. Podczas tych niezwykłych godzin spędzonych
w zaspie, potem w jego domu, znajdowali się na równych sobie pozycjach.
Dzisiejszego popołudnia układ sił się zmienił. – Ale jeżeli jest ciągle aktualna,
to chętnie ją przyjmę.

– Porozmawiajmy. – Ben wskazał jej krzesło. – Może napijesz się

czegoś? Wody mineralnej?

– Nie. Dziękuję.
– Istotnie – zaczął – propozycja jest nadal aktualna. Pozwól, że opowiem

ci trochę o tej pracy i zobaczymy, czy nadal będziesz nią zainteresowana.

Po wczorajszych dramatycznych wydarzeniach Kate nie bardzo mogła

wyobrazić sobie, co mogłoby ją zniechęcić. Postanowiła jednak wysłuchać go.

– Zatrudniam dwóch szoferów, pracujących na zmianę. Mam już

pracownika na nocną zmianę. Szukam kogoś, kto będzie pracował w dzień, od
siódmej rano do siódmej wieczorem. Nie znaczy to oczywiście, że masz jeździć
całymi dniami. Czasami w ogóle nie potrzebuję kierowcy. Ale kiedy jestem w
mieście czy w okolicy, musisz być w tym czasie dyspozycyjna.

– W porządku – skinęła głową Kate.
– Jeżeli chodzi o pensję, myślę, że uznasz ją za całkiem wysoką –

wymienił sumę, a Kate nerwowo przełknęła ślinę. – Oczywiście dochodzą do
tego jeszcze rozmaite premie.

– Oczywiście – mruknęła Kate, starając się nie myśleć o pieniądzach i o

zmianach, jakie wprowadzą w jej życiu. Powtarzała sobie, że nawet teraz nie
musi przyjmować tej pracy. Wciąż ma możliwość wyboru. Ale czy może
zrezygnować z wynagrodzenia gwarantującego regularne odżywianie i
możliwość odłożenia pieniędzy na studia? A jak poradzi sobie z fascynacją
Benem Western i świadomością, że będzie miał nad nią władzę?

Postanowiła, że później będzie się o to martwić.
– To właśnie wygląda na coś, czego szukam – zaczęła. – Nie przyniosłam

referencji, ale, jak pan wie, mam trochę doświadczenia. Jestem pewna, że
chciałby zadać mi pan kilka pytań...

– Tylko jedno. – Ben usiadł wygodniej i skrzyżował ręce. – Dlaczego

zmieniłaś zdanie?

Zaskoczył ją. Myślała, że zapyta ją o staż pracy albo o uprawnienia. Nie

spodziewała się pytania, które przed chwilą padło.

– Nic takiego się nie wydarzyło – machnęła niedbale ręką.
– Daj spokój – parsknął. – Nie zgrywaj się.
– Co masz na myśli?
– W zeszłym tygodniu twój cięty język powinien zostać zarejestrowany

jako śmiertelna broń. Gdybym nie znał cię wcześniej, pomyślałbym, że trafiłaś
tu dzisiaj prosto z klasztoru. Co się dzieje?

Decyzja o przyjściu tutaj była dostatecznie trudna, a teraz Ben dodatkowo

komplikował sytuację.

– Może po prostu próbuję zrobić dobre wrażenie – powiedziała.
– Do diabła! – Ben wstał i przeczesał włosy palcami. – Zrobiłaś świetne

wrażenie w zeszłym tygodniu, a potem mnie spławiłaś. Co się stało od tamtego
czasu?

– Nic.
– Czy Arnie cię zwolnił?
– Nie. – Kate wyczuła, że Ben stoi tuż obok niej. Podniosła wzrok i

zobaczyła, że pochyla się nad nią, z rękami wspartymi na oparciach fotela.

– Powiedz, proszę, co się stało? – Jego głos był ciepły i łagodny. Gdyby

był agresywny lub nalegał, wykręciłaby się od odpowiedzi. Umiała sobie radzić
z siłą, lecz jego czułość rozbroiła ją.

– Napadnięto mnie – wyjaśniła.
– Co?
– Napadnięto. – Kate zerknęła na niego. – Rozumiesz, co to znaczy?

Trzymano na muszce i obrabowano.

– Dobry Boże! Kiedy?
– Wczoraj w nocy. Właściwie dzisiaj nad ranem. – Kate potrząsnęła

głową. Kosmyk włosów opadł jej na twarz, ale poprawiła go. Nie chciała mówić
o wypadku. Wszystkie uczucia – strach, złość, upokorzenie – były nadal zbyt
silne.

– Jesteś ranna? – Ben chciał ją przytulić i pocieszyć. Zrezygnował z tego

pomysłu. Wyglądała na spiętą i zdenerwowaną.

– Nie – odpowiedziała cicho Kate. – Tylko kilka siniaków. Czy

moglibyśmy przestać o tym mówić?

– Nie, nie moglibyśmy.
Ben wyprostował się. Jego również dwukrotnie napadnięto. Nie należało

to do rzadkości na ulicach Nowego Jorku. Wiedział dobrze, że po takich
przeżyciach pozostawał trudny do przezwyciężenia strach i uraz, więc dlatego
bał się o Kate. Czy ten człowiek zrobił jej coś jeszcze? Poczuł nieprzyjemny
ucisk w żołądku.

– Powiedz, co się stało – starał się mówić bardzo spokojnie.
Kate znowu potrząsnęła głową, odrzucając włosy do tyłu.
– Nic takiego.
– Dla mnie to ważne.
– Ale to nie pana sprawa.
Wiedział, że poradzi sobie z dawną, gniewną, upartą Kate. Znów pochylił

się nad nią.

– Właśnie, że moja – powiedział.
– Dlaczego? Dlatego, że chce mnie pan zatrudnić?
– Nie. Dlatego, że martwię się o ciebie.
– Też coś! – Kate odsunęła się od niego i wstała gwałtownie. – Pan mnie

nawet nie zna.

– Ale chciałbym.
Spojrzała na niego z nagłym błyskiem w oczach.
– Chce mnie pan zatrudnić – upewniła się.
– Masz rację – przyznał Ben. – To także.
– Dużo pan chce, panie West.
– Ben – powiedział ostro. – Uzgodniliśmy, że będziesz mówiła do mnie

Ben.

– Nie, to pan tak zdecydował. Ale to ty tu rządzisz... Ben.
Zignorował ironię w jej głosie.
– Czy nie zdajesz sobie sprawy z tego, że jeżeli nie opowiesz, co się

zdarzyło tej nocy, będzie cię to przez cały czas gnębiło?

– Mówiłam już o tym. Policji, Arniemu...
– Ale nie mówiłaś nikomu, kto naprawdę troszczy się o ciebie. – Ben

obserwował, jak Kate niespokojnie krąży po pokoju. Każdy krok oddalał ją od
niego. – A co z twoją współlokatorką, ma na imię Maggie, prawda?

– Pamiętasz wszystko, co usłyszysz? – Odwróciła się w jego kierunku.
– Istotne rzeczy tak.
Nawet nie dopuszczała do siebie myśli, że mogłaby być dla niego ważna.

Stanęła przy oknie. Nie widzącym wzrokiem patrzyła na świat w dole. Może
jeśli opowie mu całą historię, wtedy Ben zostawi ją w spokoju. A przecież tego
właśnie chciała, prawda?

– To był pasażer – powiedziała cicho. – Wsiadł w Village. Nie wyglądał

zbyt groźnie. – Ben zacisnął ręce w pięści. Zawsze uważał się za człowieka
praktycznego, który akceptuje to, czego nie da się zmienić. Jednak wizja Kate,
jeżdżącej w nocy w poszukiwaniu pasażerów, którzy „nie wyglądają zbyt
groźnie”, napełniła go gniewem. – W każdym razie się pomyliłam. Wyciągnął
pistolet i wycelował we mnie. Zażądał pieniędzy.

– Które mu dałaś.
Kate podniosła wzrok i zobaczyła, że Ben znów stoi obok niej.
– Nie jestem głupia.
– Przecież nie powiedziałem, że jesteś. – Tak bardzo chciał ją przytulić.

Wiedział jednak, że byłby to niewybaczalny błąd. – I poszedł sobie?

Zapadła długa cisza.
– Powiedziałaś, że nic ci się nie stało – odezwał się w końcu Ben, powoli

wymawiając słowa.

Kate wzruszyła ramionami i odparła:
– Kazał mi wysiąść z taksówki. Przed nami ciągnęła się aleja... ciemna,

pusta aleja. Wiedziałam, że kiedy się tam znajdziemy, nie będę miała szans.

Ben skinął głową.
– Udałam, że się potknęłam. Na szczęście, on nie okazał się specjalnie

bystry. – Śmiech Kate zabrzmiał niewesoło. – Kiedy stracił równowagę,
uderzyłam go, a może nawet złamałam mu nos. Potem uciekłam. Policja
usłyszała mój gwizdek i przyjechała. To wszystko.

Opis był raczej oszczędny, ale Ben z łatwością wyobraził sobie

dramatyzm sytuacji.

– A więc udało ci się – powiedział.
– Niezupełnie – mruknęła. – Uciekł z pieniędzmi.
– Pieniądze można zastąpić innymi, ciebie nie.

– Powiedz to Arniemu.
– Za mało troszczysz się o siebie, Kate.
Ben stał tak blisko, że ich ramiona niemal się stykały.
– Posłuchaj, nie rób z tego aż takiego dramatu. W gruncie rzeczy nic mi

się nie stało, więc zostawmy to, dobrze?

Ben wyciągnął rękę. Ujął Kate pod brodę i zbliżył jej twarz do swojej.
– Jeśli nic się nie stało, to dlaczego nie prowadzisz dzisiaj taksówki? –

zapytał. – Co tutaj robisz?

– Wiedziałam, że to był głupi pomysł. – Kate szarpnęła się. – Nie

powinnam tu przychodzić.

Odwróciła się i ruszyła w kierunku drzwi.
– W ogóle nie powinnam uwierzyć w to, że mógłbyś mnie zatrudnić.
– Ta posada jest twoja, jeżeli nadal jesteś zdecydowana.
– Przecież nie zatrudniłbyś kogoś, kto bez przerwy kłóciłby się z tobą.
– Zatrudniłbym.
– Dlaczego?
Sam nieraz zadawał sobie to pytanie i chociaż święcie wierzył w swój

zdrowy rozsądek, nie mógł znaleźć żadnej sensownej odpowiedzi. Zawahał się.

– Ponieważ jesteś cholernie dobrym kierowcą, Kate.
– Co drugi kierowca jest cholernie dobry. – Popatrzyła na niego

sceptycznie.

– Ale ja na innych kierowców nie chcę patrzeć przez cały dzień.
– Zatrudniasz mnie z powodu mojego wyglądu? – uniosła w górę brwi.
– Między innymi – przyznał.
– A jakie są te inne przyczyny?
Krok po kroku podchodziła coraz bliżej. Oczywiście mógł się wycofać,

ale nie brał tego pod uwagę.

– Dajmy już temu spokój, dobrze?
– A jeżeli się nie zgodzę?
– Nie mam zwyczaju dyskutować z pracownikami, Kate.
– Świetnie. – Skrzyżowała ręce. – Tylko że ja nie jestem jeszcze jednym z

twoich pracowników.

– Nie bądź bezczelna – warknął Ben.
Przyjrzał się uważnie jej twarzy, błękitnym oczom i małemu zadartemu

noskowi, tak bardzo kontrastującemu z zawadiacko wysuniętą brodą. Jej pełne,
nie umalowane usta były tak kuszące... Wiedział, że lada moment straci
panowanie nad sobą...

– Bo co? – zapytała zaczepnie.
– Bo to.
Jednym krokiem pokonał dzielącą ich odległość i wziął Kate w ramiona.

Oddychała ciężko. Instynktownie uniosła twarz. Ben potrzebował tej zachęty.

Dotknął jej warg swoimi. Jedną ręką objął ją w talii, a drugą pieszczotliwie
gładził włosy dziewczyny. Kate wiedziała, że powinna się cofnąć, lecz zamiast
tego rozchyliła usta.

Ben oczekiwał, że Kate zaprotestuje. Może nawet trochę na to liczył.

Jednak ona przyciągnęła go do siebie z taką pasją, że wszystko stało się
nieważne. Pozostała tylko rozkosz trzymania jej w ramionach.

Czuł jej piersi przez materiał koszuli. Pragnął ich dotknąć. Pragnął jej tak

bardzo, że gotów był ją wziąć natychmiast nie zważając na miejsce, w którym
się znajdują.

Jednak kiedy usiłował rozpiąć jej koszulę, Kate zaprotestowała:
– Nie!
Przez dłuższy czas Ben nie poruszył się. Potem powoli opuścił ręce i

cofnął się potrząsając głową.

– Masz rację – powiedział cicho.
Rację? Kate była wściekła. Czy w ogóle chciała mieć rację? Przynajmniej

mógł się z nią spierać, tak jak robił to zawsze. Zapięła guzik, z którym wcześniej
mocował się Ben. śeby podkreślić ten gest, zapięła także guzik pod szyją.

– No cóż, czy właśnie dlatego chciałeś mnie zatrudnić?
– Poniekąd.
– Poniekąd – mruknęła Kate. Miała ochotę nawrzeszczeć na niego, ale jak

mogła to zrobić, skoro ona także ponosiła odpowiedzialność za to, co się przed
chwilą wydarzyło. – Nie musiałeś proponować mi pracy w formie zapłaty za
„usługi” – dodała złośliwie.

Ben odwrócił się w jej kierunku.
– Będę ci płacił za prowadzenie samochodu, Kate. Za nic więcej.
Akurat, pomyślała Kate. Nadal nie była przekonana.
– Zaproszenie mnie gdziekolwiek byłoby mniej kosztowne. – Zerknęła na

niego uważnie.

– Ale ty potrzebujesz pracy – warknął. To brzmiało rozsądnie.
– Niepotrzebny mi też mężczyzna korzystający z każdej okazji.
– Świetnie. – Rozłożył ręce. – Nikt cię do niczego nie zmusza.
– Sugerujesz mi, żebym zrezygnowała?
– Wyjaśniam ci tylko, że możesz zrobić, co zechcesz. Wybór należy do

ciebie. – Ben opanował do perfekcji sztukę negocjacji i wiedział, kiedy opłaca
się blefować. Dopóki się nie zorientuje, on będzie górą.

Kate zastanawiała się przez kilka minut. Sytuacja się komplikowała.

Znalazła się między młotem a kowadłem. Jeżeli odejdzie, to odejdzie z niczym.
Lecz jeżeli pozostanie... cóż, to, co się stało, mogło się przecież powtórzyć.

– Przyjmę tę pracę – zdecydowała. – Ale pod jednym warunkiem.
– To znaczy?
– Nie zamierzam... Nie będziemy... – Kate usiłowała znaleźć właściwe

słowo. – Nie będziesz piekł dwóch pieczeni przy jednym ogniu.

– W porządku.
– W porządku? To wszystko, co masz mi do powiedzenia?
– Postawiłaś warunek, a ja się zgodziłem.
– A zatem załatwione.
– Na to wygląda. – Ben podszedł do biurka i napisał coś na kartce

papieru. – Zadzwoń jutro pod ten numer. Donald jest moim asystentem.
Omówisz z nim szczegóły.

– Świetnie. Chyba już pójdę.
– Pozwól, że cię odprowadzę.
– To nie jest konieczne.
– Będę spokojniejszy – stwierdził stanowczo. Wziął ją za ramię i

skierował w stronę drzwi. – Budynek jest już pewnie pusty, a na ulicach
ciemno...

– Jak zwykle w nocy. – Kate bezskutecznie próbowała wprawić się w

bojowy nastrój. Samodzielność ułatwiała jej życie, ale odrobina troskliwości ze
strony Bena z pewnością jej nie zaszkodzi.

Ben nie próbował nawet odpowiadać. Pomógł włożyć jej płaszcz i

przeszli do windy. Postanowił, że odprowadzi Kate do taksówki i wróci jeszcze
na górę. Jednak im bardziej zbliżali się do wyjścia, tym niechętniej myślał o
rozstaniu. Nie pomagała świadomość, że już od przyszłego tygodnia Kate będzie
jego kierowcą i sporo czasu będą spędzać razem. Pragnął jej obecności teraz,
dzisiejszego wieczoru.

– Głodna? – zapytał, gdy drzwi windy otworzyły się na parterze.
– Jak zwykle – spojrzała na niego zmieszana. – Chciałam powiedzieć...
– Dobrze się składa – wtrącił gładko. – Ja też umieram z głodu. Obok

znajduje się miła kafejka, w której serwują doskonałe pastrami.

– Niestety, nie mam pieniędzy – przyznała szczerze. Ben skinął głową w

stronę portiera i zwrócił się do niej:

– Nie przejmuj się, ja zapraszam.
– Chyba nie mogę... – Głos Kate ucichł, kiedy Ben otworzył drzwi

kafejki. Owionął ich kuszący zapach potraw.

– Zgadza się. – Uśmiechnął się szeroko widząc zdumiony wyraz jej

twarzy. – Chyba nie możesz odmówić.

Stanęli na końcu krótkiej kolejki i natychmiast wdali się w ożywioną

dyskusję. Ben upierał się przy pastrami, Kate optowała za wołowiną z puszki.
On chciał sałatkę makaronową, ona jarzynową, on piwo Heineken, ona Beck.

Nawet kiedy już usiedli przy stoliku i zajęli się jedzeniem, nadal się

sprzeczali. Od czasu do czasu wybuchali śmiechem. Nie zgadzali się niemal we
wszystkim, począwszy od poglądów na politykę, aż do upodobań w dziedzinie
sportu czy filmu.

Stracili poczucie czasu. Stoliki opustoszały, nowi goście nie przybywali,

ale oni nawet tego nie zauważyli.

O godzinie dziewiątej pojawiła się tabliczka z napisem „zamknięte”.

Dopiero gdy pół godziny później przyszła sprzątaczka i zaczęła ustawiać krzesła
na stołach, uświadomili sobie, że jest już późno.

Zostawili solidny napiwek i śmiejąc się wyszli na ulicę. Nowy Jork mienił

się niezliczoną ilością świateł. Ben wyciągnął rękę, żeby przywołać taksówkę.

– Nie stać mnie na to – powiedziała Kate, gdy samochód zatrzymał się tuż

przy nich.

– Mnie stać. – Ben otworzył tylne drzwiczki.
Kate zawahała się. O tej porze o wiele bezpieczniej było jechać taksówką

niż metrem, ale nie chciała przyzwyczajać się do tego, że Ben wciąż za nią płaci.

– Może dałbyś mi jakąś zaliczkę? – zaproponowała. – Niewielką.
– Oczywiście. – Ben wręczył jej dziesięciodolarowy banknot. Zapłaciłby

za nią z przyjemnością, ale potrafił uszanować jej dumę.

– Dziękuję. – Ich spojrzenia się spotkały. Kate z trudem odwróciła wzrok.

– Dziękuję za wszystko.

– To ja dziękuję.
Ben pomógł jej wsiąść. Kiedy zamknęła drzwi, samochód natychmiast

ruszył. Kate energicznie machała do niego przez okno. Podniósł rękę, żeby
odwzajemnić gest, ale taksówka zniknęła.

Nagle Ben uświadomił sobie, że jest zimno, i szybkim krokiem ruszył w

kierunku Westcon Plaza. Po krótkim wahaniu skierował się w stronę części
mieszkalnej. Chociaż czekało na niego sporo zajęć, nie miał ochoty wracać do
biura.

Nie był w odpowiednim nastroju. Myśl ta wywołała uśmiech na jego

twarzy. Kiedy po raz ostatni zastanawiał się, w jakim jest nastroju? Z pewnością
dawno temu. Inne kobiety starały się dostosować do niego, a Kate była po prostu
sobą. Samym sposobem bycia jednocześnie denerwującym i interesującym –
zdołała wyciągnąć go z jego szklanej wieży. Przy niej wszystkie sprawy
nabierały nowego wymiaru. Ale czy Kate była odpowiednią kobietą dla niego?
Nie miał pojęcia. Wiedział tylko jedno, że zatrudnienie jej było z jego strony
albo przebłyskiem jasnowidzenia, albo najbardziej idiotycznym posunięciem,
jakiego zdarzyło mu się kiedykolwiek dokonać.

ROZDZIAŁ 7

– Nie możesz mnie tak zostawić, skarbie. – Głos Arniego z

charakterystycznym, brooklyńskim akcentem rozbrzmiewał przez telefon. –
Jeszcze parę wolnych dni i będziesz jak nowo narodzona. Wierz mi!

– Już się tak czuję – odparła spokojnie Kate. Już od trzech dni wałkowali

ten temat. – Po prostu nie chcę jeździć nocami i wozić jakichś podejrzanych
facetów.

– Oczywiście, że nie chcesz – zgodził się Arnie. – Doskonale to

rozumiem.

No pewnie, pomyślała Kate. Nic, co dotychczas mówiła, nie robiło na nim

najmniejszego wrażenia. Dlaczego więc teraz miałoby być inaczej? Musiała
przyznać, że Arnie zawsze był w porządku, mimo że nie należał do
najsympatyczniejszych szefów. Kate uważała, że musi spokojnie znieść
wszystkie próby zatrzymania jej w zakładzie Arniego. Była mu to winna.

– Nie będziesz jeździła nocami – orzekł stanowczo. – Może uda mi się

wciągnąć cię na listę dzienną.

– Dziękuję, ale nie. – Kate spojrzała na Maggie i zrobiła wymowny gest.

– Już mam dzienną pracę. Daj ogłoszenie do gazety, na pewno znajdziesz
chętnych.

– Na pewno, ale ja wolę ciebie. Jesteś bystra, dobrze mówisz po angielsku

i nie pyskujesz. Jednym słowem, taksówkarz doskonały.

– No, no, no, Arnie. Gdybym wcześniej wiedziała, że tak mnie doceniasz,

poprosiłabym o podwyżkę.

– Nie bądź taka mądra – odburknął Arnie. – Słuchaj, muszę już kończyć.

Pamiętaj, że chodzi o dzienną pracę. Pomyśl o tym.

Kate skrzywiła się, kiedy odłożył słuchawkę.
– Rozumiem, że twój pan i władca nie chce z ciebie zrezygnować –

krzyknęła Maggie z drugiego końca pokoju.

Kate skinęła głową.
– Po prostu nie może pojąć, jak mogłabym opuścić tak doskonałe

przedsiębiorstwo.

– Miło być niezastąpioną.
– Prawda? – Kate podeszła do lodówki i nalała sobie. szklankę soku

pomarańczowego. – A propos, gdzie się podziewa Josh? Nie przypominam
sobie weekendu, którego nie spędzilibyście razem.

– W drodze do Puerto Rico – westchnęła Maggie. – Sprawy służbowe.

Wraca dopiero w środę.

– Biedactwo. Samotna w niedzielny wieczór. Do czego zmierza świat?
Maggie chwyciła poduszkę i rzuciła we współlokatorkę.

– I kto to mówi? – syknęła. – Od miesięcy nie miałaś żadnej randki.
– Od miesięcy nie miałam ani chwili wolnego czasu.
– Miałaś mnóstwo czasu, kiedy kręcił się tutaj Barry.
– Miałam wtedy zajęcia na uniwersytecie.
– Rzeczywiście. – Maggie z ogromnym zainteresowaniem oglądała swoje

paznokcie. – Jednego dnia przyszedł, drugiego zniknął. Nigdy nie powiedziałaś
mi, dlaczego.

Kate oczami duszy ujrzała Barry’ego. Wysoki, przystojny mężczyzna z

opaloną twarzą i chłopięcym uśmiechem. Razem studiowali, ale Barry zdał
końcowe egzaminy w styczniu. Zeszłej zimy wierzyła, że jest w nim zakochana,
i może nawet tak było. Mimo to porzucił ją.

– Powiedzmy, że podobałam się Barry’emu jako przyszły prawnik, a nie

jako kierowca taksówki.

Maggie spojrzała na nią ze zdumieniem.
– Czy to nie on zawsze wygłaszał wzniosłe przemowy o bezklasowym

społeczeństwie?

– To pasowało do reszty jego życiowych celów – skinęła głową Kate. –

Skończyć studia, otrzymać posadę sędziego, a potem trafić do polityki. Nie miał
nic przeciwko temu, żebym została radcą prawnym. To mieściło się w jego
planach. Tylko że on zdał egzaminy, a ja nie. Nagle okazało się, że już nie
jesteśmy stworzoną dla siebie parą.

Głośny dzwonek domofonu przerwał rozmowę. Kate z ulgą pośpieszyła

do drzwi.

– Przesyłka dla pani Kate Hallaby – usłyszała.
– Już schodzę.
– Nie ma potrzeby. Przyniosę na górę. Cztery c, prawda?
Maggie weszła do przedpokoju, kiedy Kate nacisnęła przycisk

otwierający drzwi wejściowe.

– Chyba to nie są kwiaty, prawda? – zapytała.
– Gorzej. Kiedy w zeszłym tygodniu rozmawiałam z asystentem Bena,

kazał mi podać moje wymiary i powiedział, że przyślą mi uniform.

– Naprawdę? – zachichotała Maggie. Wyszła na korytarz i przechyliła się

przez poręcz. Posłaniec był już na trzecim piętrze. – Proszę się pośpieszyć! –
krzyknęła.

Kate zajęła się napiwkiem, a Maggie wzięła paczkę i zaniosła do

mieszkania.

– Pewnie to taki zestaw jak w mojej szkole – parsknęła.
– Mam nadzieję, że nie. – Kate otworzyła pudło i znalazła trzy pary

czarnych wełnianych spodni, dwie marynarki w tym samym kolorze, sześć
białych koszul i dwanaście par białych skarpetek.

– Co takiego? – zachichotała Maggie. – Nie ma bielizny?

Znalazły mniejsze pudełko, owinięte w miękki papier. W środku była

płaska, czarna czapka. Szczerząc zęby Kate przymierzyła ją i pobiegła przejrzeć
się w lustrze.

– Nieźle – zadecydowała Maggie, która poszła za nią do łazienki.
– Ale nie rewelacyjnie. – Kate przechylała głowę na obie strony. –

Przydałoby się coś do tego...

– Na przykład olbrzymi emblemat z przodu?
– Na przykład.
Maggie obserwowała, jak Kate zdejmuje czapkę i rzuca ją przez długość

pokoju.

– Już masz mundurek – powiedziała. – Kiedy zaczynasz?
– Jutro o siódmej rano.
– O siódmej? – jęknęła Maggie. Sama zaczynała pracę w Bibliotece

Publicznej Nowego Jorku o dziewiątej, mogła więc spokojnie spać nawet do
ósmej.

– O tej porze kończy się nocna zmiana. Mam udać się do garażu,

sprawdzić, czy wszystko w porządku z samochodem, i czekać na dalsze
instrukcje.

– A jeżeli żadnych nie będzie?
– Wtedy będę się nudzić. – Kate uśmiechnęła się ironicznie. – Jak

wszyscy dobrzy lokaje.

* * *

Ben był niezmiernie przywiązany do swoich zwyczajów. Każdego ranka

budził się dokładnie o szóstej, zgodnie ze swoim wewnętrznym zegarem. Pół
godziny poświęcał na ćwiczenia. Na wsi uprawiał biegi, w mieście musiały mu
wystarczyć hantle i rower w pokoju treningowym. O szóstej czterdzieści pięć
był już umyty, ogolony i ubrany. Parker serwował mu pierwszą filiżankę kawy
razem z „Wall Street Journal”, drugą zaś z „New Jork Times”.

O siódmej piętnaście był już piętro niżej, w swoim biurze. Donald

zazwyczaj przychodził o ósmej, a Jody o dziewiątej. Ben lubił samotnie
spędzane poranki. Telefony milczały, korytarze były puste. Słychać było tylko
ciche brzęczenie komputera.

Poniedziałkowy ranek niczym nie różnił się od pozostałych. Panowała

kojąca cisza, sprzyjająca skupieniu. Wszystkie dzisiejsze spotkania były
starannie wynotowane. Pierwsze było zaplanowane na dziewiątą. Następne co
godzinę.

Po południu miał jechać z Donaldem do Queens, aby obejrzeć pewien

budynek blisko lotniska. O piątej zjawi się Mort Silverburg, a o szóstej czeka go
spotkanie z burmistrzem i innymi osobistościami na wernisażu w Museum of

Modern Art. Zwykły dzień, niczym nie różniący się od innych, tyle tylko, że
dziś Kate rozpoczyna pracę.

Nie powinien o niej myśleć. Ale nie potrafił sobie tego zakazać. Domyślał

się, że o tej porze Kate jest już pewnie w garażu, rozmawia ze swoim
zmiennikiem i pije niesmaczną kawę z automatu. Ma na sobie uniform, który
dostarczył Donald – czarny, skromny; tylko że Kate Hallaby nawet w worku na
kartofle wyglądałaby efektownie.

Niestety, dzisiejszego popołudnia nie miał dla niej żadnego zajęcia.

Zastanawiał się, czy nie będzie zniecierpliwiona oczekując daremnie. Na jej
miejscu pewnie tak by się czuł. Ale nie był na jej miejscu. On tu przecież
zarządzał, ustalał rozkład dnia, podejmował decyzje, jednak dzisiaj... czuł się
zniecierpliwiony i niespokojny jak diabli.

Zaklął cicho i wstał zza biurka. Może po prostu zbyt ciężko pracował. Coś

było nie w porządku. Kiedy patrzył w kalendarz wypełniony nazwiskami
znanych osób, nie odczuwał nic poza znużeniem.

Zerknął na zegarek, była siódma trzydzieści Miał jeszcze mnóstwo czasu

przed pierwszym spotkaniem, a już nie pamiętał, kiedy ostatnio pozwolił sobie
na poranny spacer. Gdy znalazł się koło wyjścia, pogodził się już z faktem, że
właściwie idzie zobaczyć Kate. Zastanawiał się, czy nie kupić czegoś na
ś

niadanie. To, że już jadł, nie miało znaczenia. Kate mogła bez trudu zjeść za

dwoje.

Wiedział, że garaż znajduje się trzy domy dalej, chociaż nigdy tam nie

był. Jeżeli był mu potrzebny samochód, szofer przyjeżdżał po niego. Przebył tę
odległość w pięć minut. Kiedy stanął w otwartych drzwiach, strażnik popatrzył
na niego, wyraźnie go nie rozpoznając.

– Potrzebny mi lincoln – oznajmił Ben.
Teraz strażnik zorientował się, z kim ma do czynienia.
– Przykro mi, proszę pana, ale nie zawiadomiono nas – powiedział. –

Zawsze wcześniej dostajemy informację.

– Ale nie tym razem. – Ben rozejrzał się dokoła. – Gdzie jest mój szofer?
– Poszedł... hm, poszła do pokoju wypoczynkowego. Kiedy otworzył

drzwi, Kate oderwała wzrok od lektury.

Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia. Szybko schowała książkę i zerwała

się na równe nogi.

– Ben! Chciałam powiedzieć, panie West... co pan tu robi?
Kate próbowała nie zwracać uwagi na przyśpieszone bicie serca. Liczyła

na to, że przed kolejnym spotkaniem z Benem zdoła przybrać maskę spokoju.
Jednak on już tu był i wyglądał świetnie w eleganckim garniturze, z lekko
rozwichrzonymi włosami. Dziewczyna była kompletnie zaskoczona.

Zapięła żakiet i przeciągnęła ręką po włosach.
– Mówiono mi, że jeśli będzie pan potrzebował samochodu, to pan

zadzwoni. Chyba nie zdążyłam jeszcze niczego przegapić.

– Jadłaś już?
– Dlaczego zawsze zadaje mi pan to pytanie? – Spojrzała na torbę w jego

rękach.

– Bo zawsze jesteś głodna. – Ben uśmiechnął się. – No chodź.

Wybierzemy się na przejażdżkę.

Odwrócił się na pięcie i wyszedł. Kate pobiegła za nim.
– Dokąd jedziemy? – zapytała.
– Zobaczysz.
– To znaczy dokąd?
– Czy nikt ci jeszcze nie powiedział, że zadajesz zbyt dużo pytań?
Lincoln czekał tuż przy wyjściu z budynku. Kate udało się wyprzedzić

Bena na tyle, że otworzyła mu tylne drzwi. Ku jej irytacji, przemaszerował koło
niej i zajął miejsce obok kierowcy.

Spojrzała na niego ze złością i usadowiła się na swoim fotelu.
– Jak mam prowadzić, skoro nie wiem, gdzie jedziemy? – zapytała.
– Udawaj, że wiesz – uśmiechnął się Ben.
Kate pracowała zaledwie od pięciu minut, ale już dostrzegła największą

niedogodność nowego zajęcia – nie wolno jej było przyłożyć temu facetowi,
nawet wtedy, kiedy na to zasługiwał.

Rozejrzała się i zjechała na jezdnię prowadzącą na zachód. Koło Piątej

Ulicy skręciła na północ, minęła Plaza i pojechała wzdłuż Central Parku. Ben
wciąż milczał. Kiedy zatrzymała się na czerwonym świetle, z uwagą przyjrzała
się swojemu pasażerowi. Nie lubiła uczucia niepewności. Zanim spotkała Bena,
potrafiła dokładnie ocenić sytuację i wiedziała, dokąd zmierza. Kontrolowała
się. Teraz nie wiedziała, co za chwilę nastąpi. Za każdym razem, kiedy na nią
patrzył, rumieniła się i serce jej zaczynało bić przyśpieszonym rytmem.
Oczywiście z jego winy.

– Proszę posłuchać – odezwała się nieprzyjaźnie. – Powinien pan siedzieć

z tyłu.

– Wiem.
– Przyjąłeś mnie do pracy, Ben, i zamierzam wykonywać ją najlepiej jak

potrafię. Ale jak mogę zachowywać się oficjalnie w tych warunkach?

A więc znowu mówiła mu po imieniu. Dobre i to na początek. Chyba że

aż tak bardzo nie podobało jej się jego zachowanie, że nawet tego nie
zauważyła.

– Jesteśmy na środkowym pasie, na zatłoczonej ulicy – zauważył, nie

mogąc ukryć rozbawienia w głosie. – Oczekujesz, że będę się teraz gramolił do
tyłu?

– Spróbuj.
Ben zmierzył wzrokiem niewielką odległość między fotelem a sufitem.

– Chciałabyś?
– Chyba tak. – Nie miała zamiaru się roześmiać, ale nie mogła się

powstrzymać.

– Przykro mi, że muszę cię rozczarować, ale mam lepszy pomysł. –

Machnął ręką w kierunku wjazdu na parking przy następnej ulicy. – Skręć na
lewo.

Kate zakręciła kierownicą i wjechała wprost przed pędzące samochody.

Zewsząd rozległ się dźwięk klaksonów. Ben poruszył się na fotelu.

– Większość ludzi – powiedział – prowadzi limuzynę ostrożniej i z

większą finezją niż taksówkę.

– Większość ludzi – odparowała Kate – ma na wykonanie takiego

manewru trochę więcej czasu niż dwie sekundy. Co teraz?

– Zaparkuj gdzieś. Gdziekolwiek.
– Tak, sir.
Po minucie Kate zatrzymała się i wyłączyła silnik. Miejsce, które

wybrała, było spokojne. Po obu stronach ulicy ciągnęły się trawniki. O tak
wczesnej porze znajdowali się tu tylko uprawiający jogging i właściciele psów.
Chociaż nad wierzchołkami drzew wyraźnie było widać wieżowce Manhattanu,
to odnosiło się wrażenie, że miasto znajduje się daleko stąd.

– No cóż – powiedziała Kate, odwracając się w stronę Bena. – Zdałam

egzamin na szofera?

Diabli wiedzą, dlaczego tak go pociągała. Nigdy dotąd nie spotkał

kobiety, która równie umiejętnie potrafiłaby zaleźć mu za skórę i której
sprawiałoby to aż taką przyjemność.

– Ledwo, ledwo – mruknął.
– Świetnie – uśmiechnęła się. – Możemy teraz coś zjeść?
– Chyba tak – odpowiedział, otwierając torbę. – Jeśli nadal będziesz

prowadziła w ten sposób, koniecznie muszę wzmocnić swoje siły.

Kate już miała ciętą odpowiedź na końcu języka, ale zamknęła usta, kiedy

zobaczyła, co kryło się w torbie Bena. Cebularze, ser topiony i kilka rodzajów
ś

wieżych owoców. Dla takiego śniadania gotowa była ogłosić zawieszenie

broni.

– Jest też masło. – Ben sięgnął w głąb torby i wyciągnął jeszcze kilka

innych produktów.

– Smarowanie cebularza masłem jest świętokradztwem – stwierdziła

Kate.

– To samo mówił Nico.
– Kto to jest?
– Właściciel kafejki. Powiedział, że jeśli nie potrafisz właściwie docenić

nowojorskiego cebularza, to mam cię przyprowadzić i on sam ci to wszystko
wyjaśni. Dodał, że jesteś niezła.

– Naprawdę? – ucieszyła się Kate.
Ben wziął brzoskwinię i zatopił w niej zęby.
– Kiedy go poinformowałem, że pracujemy razem, poprosił o numer

twojego telefonu.

Kate uniosła brwi.
– Dla Nico juniora – wyjaśnił.
– Dla Nico juniora? – Z trudem przełknęła kawałek bułki.
– Swojego syna. – Wprawdzie nie mógł jej dotykać, ale to nie znaczyło,

ż

e nie mógł jej drażnić. Skończył jeść brzoskwinię i zabrał się za bułeczkę. – To

miły młody Grek. Pomaga ojcu w interesie.

– I co? – zapytała z niepokojem Kate. – Dałeś mu ten numer telefonu?
– Oczywiście, że nie. Wyjaśniłem mu, że nie wiem, czy nie jesteś

przypadkiem z kimś związana.

– Dzięki Bogu.
– A więc – Ben zawahał się – jesteś czy nie?
Kate przechyliła głowę i zaczęła zastanawiać się nad odpowiedzią na to

pytanie. Jeszcze bardziej interesował ją powód, dla którego Ben je zadał.

– Co to ma wspólnego z moją pracą?
– Nic.
Obawiała się takiej odpowiedzi, ale w gruncie rzeczy właśnie to chciała

usłyszeć. A ponieważ nie mogła sobie poradzić z tak sprzecznymi odczuciami,
postanowiła je na razie zignorować.

– A więc nie masz prawa pytać. – Wysunęła do przodu brodę.
Ben układał powoli kawałek łososia na ostatnim kęsie bułki.
– Ale i tak pytam.
– A jeżeli ci nie odpowiem?
– Sam się dowiem.
– Zawsze osiągasz to, czego chcesz? – spytała ze złością.
– Zazwyczaj.
– A ty? Masz jakąś przyjaciółkę, dziewczynę?
– Odpowiem na twoje pytania, jeżeli ty odpowiesz na moje – uśmiechnął

się Ben.

– W porządku.
– No więc mam przyjaciółki, które od czasu do czasu widuję, ale nie

jestem z nikim związany na stałe. Chyba nawet chciałbym, żeby tak było, ale nie
jestem.

– Dlaczego byś chciał? – Kate odłożyła na bok jedzenie.
– Mam trzydzieści sześć lat, Kate. Wbrew temu, co myślisz, jestem

normalnym facetem i chciałbym mieć żonę i dzieci, zanim nie będę na to za
stary.

Kate postanowiła nie myśleć o jego przyszłych dzieciach ani o jakiejś

wspaniałej blondynce, która mu je urodzi.

– Co stoi na przeszkodzie? – zapytała.
– To samo, co powstrzymuje wszystkich innych. – W jego głosie

pobrzmiewało zniecierpliwienie. Nie był przyzwyczajony do osobistych
zwierzeń i nie potrafił tego ukryć. – Nie miałem okazji, żeby się zakochać.

– Czy to aż takie ważne?
Ben zebrał opakowanie pozostałe po śniadaniu i wsadził je do torby.

Odezwał się dopiero po dłuższej chwili.

– Naprawdę jesteś taka cyniczna, Kate? Czy to przedstawienie

wyreżyserowane jest specjalnie dla mnie?

– Niczego nie robię specjalnie dla ciebie – odgryzła się, urażona.
– To mnie jakoś nie dziwi – odparł sucho.
Kate zagryzła wargę i spojrzała w inną stronę. Zraniła Bena, chociaż

wcale nie miała takiego zamiaru. Pragnęła tylko, żeby ich konwersacja była
luźna, beztroska i jak widać, pomyślała zgryźliwie, udało jej się to aż nazbyt
dobrze.

– Może to istotnie przedstawienie – powiedziała cicho. Ben spojrzał na

nią z uwagą.

– Co takiego?
– Mówiłam, że może rzeczywiście się zgrywałam. A może musiałam być

twarda i naprawdę taka teraz jestem.

Ben wyciągnął rękę i położył na dłoni Kate. Wyczuwał jej siłę, ale także i

bezbronność. Wspomniał, jak tamtej nocy spała w jego ramionach. Czy to się
jeszcze kiedyś zdarzy?

– Nowy Jork to okrutne miasto. Rządzi się wilczymi prawami. Każdy, kto

chce dojść tu do czegoś, musi walczyć o swoje. Przetrwałaś, Kate, i możesz być
z tego dumna. Niewielu jest ludzi, o których można to powiedzieć.

Kate westchnęła. Chciała wierzyć w to, co powiedział.
– Co sprawiło, że Benjamin West stał się uparty, stanowczy,

zdecydowany? – zapytała.

– Taki się urodziłem.
Dziewczyna przejechała palcem po przegubie jego ręki. Sprawiło jej

przyjemność, że wydał się tym poruszony.

– Nie, to nieprawda.
– Skorumpowany już w dzieciństwie?
– Może.
Na chwilę zapadła cisza.
– Ben?
– Hm?
– Opowiedz mi o budynku O’Dwyera.
– Co masz na myśli? – Poruszył się niespokojnie.

– W zeszłym tygodniu byłam w czytelni. Rozumiesz, ambitny pracownik,

który chce wiedzieć jak najwięcej o firmie i swoim szefie. Z tego, co
przeczytałam, wynika, że nie był to twój zwykły sposób postępowania w
interesach.

– Chcesz mi dać szansę? – zapytał.
– Może po prostu chcę cię przeprosić.
– Może?
– Jeszcze się nie dowiedziałam, jak wygląda ta sprawa z twojego punktu

widzenia.

– Rozumiem. – Ben cofnął rękę. Opinia Kate była dla niego ważna.
– Na budynku było twoje nazwisko – przypomniała Kate.
– Nie. – Ben spojrzał na nią. – Nazwisko mojego ojca.
– Więc twój ojciec również był zamieszany w tę sprawę? – zapytała po

chwili cicho.

– Tak. West Development to jego firma, nie moja.
– A więc nie jesteś odpowiedzialny za to, co się tam stało...
– Tego nie powiedziałem – przerwał. Do diabła, wiedziała, gdzie uderzyć.

– Jestem odpowiedzialny.

Tym razem Kate wyciągnęła rękę i lekko dotknęła jego ramienia.
– Powiedz – szepnęła. – Proszę.
Ben westchnął. Wiedział, że już teraz nie uda mu się wykręcić.
– To długa historia.
– Mam czas.
O tym akurat wiedział.
– Piętnaście lat temu wszedłem do spółki ojca – zaczął. – Kupiliśmy

budynek O’Dwyera, żeby go wyremontować. Przynajmniej tak mnie
poinformowano. To było nasze pierwsze wspólne przedsięwzięcie. Okazało się,
ż

e mój ojciec miał inne plany. Wiedział, że się sprzeciwię, więc mi ich nie

przedstawił. Pewnego dnia wysłał mnie do New Jersey. Zdumiewające, ile może
dokonać w ciągu jednego dnia dobra ekipa zajmująca się wyburzeniami. W
każdym razie, kiedy wróciłem, budynku już nie było.

– Co wtedy zrobiłeś?
– Zobaczyłem się z nim. – Ben zesztywniał na wspomnienie tego

spotkania. – Cały czas wrzeszczałem. Było oczywiście za późno. Stwierdził, że
plany musiały zostać zmienione. Budynek był zbyt stary i nie nadawał się do
remontu. Zamiast tego mieliśmy wybudować nowoczesny kompleks z częścią
mieszkalną dla tych lokatorów, którzy chcieliby pozostać.

– Ale tak się nie stało – zauważyła Kate.
– Nie – przytaknął Ben. – Ale dopiero po pół roku zorientowałem się, że

mnie okłamał. Zbył mnie. Powiedział, że już nic nie mogą zmienić. Kiedy
przejrzałem wszystkie dokumenty, okazało się, że miał rację. Trzeba przyznać,

ż

e był wyjątkowo sprytny. Chociaż moje nazwisko widniało na budynku

O’Dwyera, wszystko tak naprawdę należało do ojca. Poświęciłem temu
przedsięwzięciu rok pracy i zostałem z niczym.

– To okropne! – Kate pomyślała o swojej rodzinie. Nie mieli zbyt wiele,

ale zawsze wszystkim się dzielili. Tymczasem Ben został wykorzystany przez
własnego ojca.

– Z pewnością twój ojciec wiedział, że coś ci się należy? – zapytała.
– Nie zrujnował mnie, jeżeli o to ci chodzi – uśmiechnął się Ben. – Z jego

punktu widzenia była to dla mnie pouczająca lekcja, którą powinienem dobrze
zapamiętać. Zapłacił mi i dzięki temu mogłem założyć własną firmę.

– I tak uważam, że to było wstrętne z jego strony. Ben uśmiechnął się

jeszcze szerzej. Sprawiło mu przyjemność, że Kate z taką pasją stanęła w jego
obronie.

– Jednak w końcu mi się powiodło – powiedział.
Kate milczała. Mogła, przeprosić Bena za to, że zbyt pochopnie go

osądziła, ale on chyba tego nie oczekiwał. Chyba Ben w ogóle niczego od niej
nie chciał, przynajmniej nie tego, co mogła mu ofiarować.

– Będzie lepiej, jeżeli już wrócimy – odezwała się.
– Czyżby? – zapytał Ben wyraźnie rozbawiony. – Śpieszysz się gdzieś?
Otworzyła usta, po czym je powoli zamknęła. Na chwilę zapomniała, że

to ona pracowała dla niego, i że to on wydawał polecenia. Pomyślała, że wiele
czasu upłynie, zanim się do tego przyzwyczai.

– Przepraszam – powiedziała, bezskutecznie próbując przybrać pokorny

ton. – Nie chciałam nadużywać...

– Jeżeli uważasz, że czas już wracać, to pewnie masz rację. Wyrzuć mnie

przed wejściem do Westcon Plaza, dobrze?

Jechali w milczeniu, a Kate wymyślała sobie w duchu od najgorszych

idiotek. Będzie miała doprawdy nieprawdopodobne szczęście, jeżeli uda się jej
utrzymać tę pracę chociaż przez tydzień. Oczyma duszy widziała, jak Arnie
pęka ze śmiechu, gdy ona pokornie prosi go, aby przyjął ją z powrotem.

– Zahamuj tutaj. – Ben przerwał jej rozmyślania. – Wyskoczę i

przebiegnę przez ulicę.

Kate rozejrzała się z powątpiewaniem.
– Jesteś pewien? – zapytała. – Mogłabym podjechać z drugiej strony i...
– Tutaj. – Ben uchylił lekko drzwi i spojrzał na nią uważnie. – Chcę ci

przypomnieć, że umowa zobowiązuje. Odpowiedziałem na wszystkie twoje
pytania, a ty na żadne z moich. Jesteś wolna? Mam dać Nico numer twojego
telefonu?

Serce Kate zabiło mocniej, gdy usłyszała pierwsze pytanie i zamarło przy

drugim.

– Tak – powiedziała. – I nie. – Uniosła drwiąco brwi. – Stanowczo nie.

Wysiadł i mocno trzasnął drzwiami. Przez chwilę Kate myślała, że nie

odpowie, ale przeszedł na drugą stronę samochodu, zupełnie lekceważąc ruch
uliczny.

Nagle pochylił się ku niej.
Jego usta znajdowały się zaledwie o kilka centymetrów od jej warg.

Wystarczyło unieść lekko głowę... Zastanawiała się nad tym przez moment, gdy
nagle ujrzała olbrzymią ciężarówkę, pędzącą w ich stronę.

– Wydaje mi się, że za chwilę będziesz martwy – zauważyła.
– Bzdura – odpowiedział Ben, ale zerknął w tamtym kierunku. – To

Nowy Jork.

Rozległo się głośne trąbienie klaksonu. Ben zaklął i uskoczył w stronę

chodnika. Ciężarówka minęła go o kilka centymetrów.

– Oferma! – wrzasnęła za nim Kate. Nawet się nie odwrócił.
Ben pośpiesznie wszedł do budynku. Krótka jazda windą pozwoliła mu

przyczesać włosy i poprawić krawat, ale nie zdołał ukryć uśmiechu. Kiedy drzwi
otworzyły się, wyszedł wprost na Jody i stojącego za nią Donalda.

– Spóźnił się pan! – krzyknęła Jody.
– Nieprawda. – Ben spojrzał na zegarek. – Jeszcze nie ma dziewiątej, a

pierwsze spotkanie będzie dopiero o dziesiątej.

– Ale... – zająknęła się Jody. – To znaczy... – umilkła i spojrzała błagalnie

na Donalda.

– Ona chce powiedzieć, że kiedy tu przyszliśmy, nie było cię w biurze.
– A co, wybuchł pożar? – Ben rozejrzał się z zainteresowaniem.
– Nie, oczywiście, że nie, tylko...
– No to w czym problem? – Wciąż się uśmiechając Ben minął ich i

wszedł do gabinetu.

Jody wzruszyła ramionami i usiadła za biurkiem. Donald pośpieszył za

Benem.

– Telefonowano z kasyna. Cher odwołała występ – powiedział.
Ben rozsiadł się wygodnie w fotelu.
– Wciśnij na jej miejsce kogoś innego – rzucił.
– Szkoda byłoby ją stracić. Ona może przyciągnąć mnóstwo ludzi.
– O co poszło? O pieniądze? – zapytał Ben.
– Nie – potrząsnął głową Donald. – Myślę, że powodem była jakaś

sprzeczka z szefem estrady. On chce ją przeprosić, ale lepiej byłoby, gdybyś ty
zadzwonił i...

– W porządku. – Ben zanotował coś w kalendarzu. – Zajmę się tym.
– To chyba wszystko. – Nagle Donald zerknął uważnie na przyjaciela. –

Dobrze się czujesz?

– Świetnie. Jak nigdy dotąd. Dlaczego pytasz?
– Sam nie wiem. Najpierw się spóźniasz, a potem nawet nie mrugniesz na

wiadomość, że słynna gwiazda wystawia nas do wiatru. Czy jest coś, o czym
powinienem wiedzieć?

– Nic a nic – odparł Ben tonem ucinającym jakąkolwiek dyskusję.
Kiedy Donald wyszedł, Ben ponownie zerknął w kalendarz, notując w

pamięci nazwiska i mruknął z zadowoleniem. Może to wcale nie będzie taki zły
dzień, pomyślał.

ROZDZIAŁ 8

Kate sądziła, że Ben korzystał z samochodu tak często wyłącznie z

powodu brzydkiej pogody. Przecież Donald ostrzegał ją, że większość czasu
będzie spędzała bezczynnie, ponieważ ich wspólny szef lubi przechadzki.
Minęły już dwa tygodnie, a jeszcze nie miała okazji się nudzić. Wręcz
przeciwnie. Dni były wypełnione interesującymi zleceniami, począwszy od
przywożenia z lotniska ważnych gości i klientów aż po poszukiwanie
najlepszych czekoladek w Nowym Jorku. Wraz ze swoim chlebodawcą
przemierzała lincolnem niezliczone kilometry. Ben miał wypełniony kalendarz i
odbywał masę spotkań w interesach.

Wciąż nie była pewna, czy postąpiła słusznie przyjmując propozycję

Bena. Sytuację komplikował fakt, że coraz wyraźniej zdawała sobie sprawę ze
swoich uczuć do tego mężczyzny. Od początku wiedziała, że nie ma żadnych
szans. Zaakceptowała ten fakt tak samo jak wszystkie inne rozczarowania i
porażki w przeszłości.

Kate nie należała do osób rozdzielających włos na czworo. Nie zwykła

rozczulać się nad sobą. Cieszyła się tym, co miała. Praca była interesująca,
dobrze płatna i co najważniejsze, bezpieczna. Poza tym Kate mogła mnóstwo
czasu spędzać w towarzystwie Bena.

Jak większość szefów, miał swoje nawyki i kaprysy. Zachowywał się

jednak bezpośrednio i sympatycznie. Jedną z jego charakterystycznych cech
była niechęć do pozerstwa. Gdy miał gości, zajmował w samochodzie tylne
siedzenie i prowadził często ważne pertraktacje. Kiedy jednak byli sami, zawsze
siadał obok niej, rozmawiał, gestykulował, czym zresztą rozpraszał Kate.

Miał zwyczaj głośno myśleć. Wyciągał plany nowych inwestycji i

opowiadał o nich Kate, która usiłowała skupić się na prowadzeniu auta. Jednak
słuchała zafascynowana, gdy wprowadzał ją w tajniki swoich rozległych
interesów, choć w gruncie rzeczy niewiele z tego rozumiała. Mimo to potężny
Benjamin West słuchał jej uważnie i zachęcał, żeby mówiła wszystko, co
przyjdzie jej do głowy na temat omawianego właśnie zagadnienia. Odkryła z
przyjemnością, że czasem brał pod uwagę jej punkt widzenia. Czym innym było
studiowanie prawa, a czym innym praktyczne zastosowanie zdobytych
wiadomości, Ben przekazał Kate bezcenną wiedzę o handlu nieruchomościami i
rozmaitych kruczkach prawnych.

Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu dziewczyna budziła się

codziennie z uśmiechem na twarzy. Na razie to wystarczało.

* * *

Co za piekło, pomyślał Ben. Dwa nieznośne tygodnie. Musiał być

szalony, gdy postanowił zatrudnić Kate. Jednak nie było innego sposobu, aby
mieć ją tak często w pobliżu. Od początku wzbudziła jego ciekawość. Mało
tego, wyraźnie go pociągała. Była żywa, inteligentna i błyskotliwa. Nie
onieśmielał jej tak jak innych kobiet. Bawiła go i kusiła. Był nią oczarowany.

Zamiast proponować jej zajęcie u siebie, powinien umówić się na randkę.

Sama mu to powiedziała. Nie wiadomo jednak, czy przyjęłaby zaproszenie.
Dlatego też zdecydował się zaangażować dziewczynę jako swojego kierowcę.

Nigdy nie uważał się za mężczyznę przesadnie opiekuńczego, ale Kate

wyzwalała w nim takie instynkty. Pragnął się nią zająć i zrobił to.

Oczywiście, zupełnie do siebie nie pasowali. Nawet dziecko mogłoby to

dostrzec. Sądził, że codzienne widywanie się sprawi, że przestanie o niej
myśleć. Stało się wręcz odwrotnie.

Kto by od niej oczekiwał rozumienia kruczków prawnych czy też zasad

obrotu nieruchomościami? Wiedział, że Kate jest inteligentna, ale zaskoczony
był jej głodem informacji, ciekawością świata. Dzień po dniu zdumiewała go i
wprawiała w zachwyt. I to był właśnie problem.

Tamtego wieczoru w biurze postawiła warunek, na który się zgodził.

Niestety, pochopnie! Wiedział, że podoba się Kate, ale umowa zobowiązywała.
Tyle, że wyraźnie miał już tego dosyć. Łapał się na tym, że nie może doczekać
się spotkania z Kate. Przez cały czas pilnował się, żeby jej nie dotknąć. Sytuacja
powoli stawała się nie do wytrzymania. Nigdy nie był sentymentalny. Zawsze
do tej pory, gdy coś się nie udawało, szybko z tym kończył. Uznał, że teraz jest
to również jedyne wyjście.

* * *

Kate stała w sekretariacie na czterdziestym pierwszym piętrze i w

milczeniu wpatrywała się w dębowe drzwi do gabinetu Bena. Było kilka minut
po siódmej. Jody już dawno poszła do domu, a Donald minął Kate po drodze.

– Jest u siebie – rzucił w przelocie. – Wejdź od razu.
– Jesteś pewien, że chciał się osobiście widzieć ze mną, że nie chodzi o

kolejne polecenie? – zapytała niepewnie.

– Tak – zapewnił Donald i wyszedł. Kate została sama. Dlaczego szef ją

wezwał? Kiedy podniosła rękę, żeby zapukać, drzwi otworzyły się.

– O, już jesteś – powitał ją Ben. – Wydawało mi się, że słyszę windę.
Oszołomiona Kate przyglądała mu się przez chwilę. Ciemne włosy były

potargane, a krawat niedbale rozluźniony. Nie miał na sobie marynarki.
Podwinięte rękawy koszuli odsłaniały silnie umięśnione przedramiona, pokryte
ciemnymi włosami. Luźne spodnie na szelkach podkreślały jego szczupłe
biodra.

Wyglądał niesłychanie pociągająco. Kate poczuła, że ma kolana jak z

waty.

– Wejdź. – Ben spojrzał na nią i zapytał z niepokojem: – Czy coś się

stało?

– Nie. Oczywiście, że nie. – Kate potrząsnęła przecząco głową. Ale kiedy

weszła do gabinetu, przypomniała sobie pamiętny wieczór i chwilę, gdy wziął ją
w ramiona.

– Jesteś blada – stwierdził Ben z troską w głosie. – Czy podać ci coś?
– Czuję się świetnie. – Kilkakrotnie szybko zamrugała powiekami. –

Naprawdę.

– Skoro tak twierdzisz. – Ben wskazał jej krzesło, po czym usiadł na

brzegu biurka. – Poprosiłem cię, żebyś przyszła, bo uważam, że powinniśmy
porozmawiać.

– O czym?
Benjamin West brał udział w spotkaniach z mężami stanu i najbardziej

znanymi osobami ze świata biznesu, ale nigdy – nawet przez moment – nie miał
takiej pustki w głowie jak teraz. Nie miał pojęcia, jak ma rozmawiać z Kate.

– Chodzi o naszą umowę – zaczaj wreszcie. – Nie sprawdza się.
Kate otworzyła szeroko oczy, po czym szybko spojrzała w inną stronę.

Do diabła, zamierzał ją zwolnić. Układało się zbyt dobrze, aby mogło trwać
wiecznie.

– Popełniłem błąd – ciągnął Ben. – I gotów jestem przyjąć na siebie całą

winę.

– To nie był twój błąd. – Kate wstała. Skoro już po wszystkim, nie było

powodu, żeby zostawać tu dłużej. – Nie powinnam była przyjmować twojej
propozycji. Nie nadaję się do tej pracy, ale myślałam tylko o sobie, o tym, czego
potrzebuję, czego chcę...

– Kate?
– Nie przerywaj mi. – Spojrzała na niego ze złością.
– Ale po co właściwie to mówisz?
– Bo odchodzę – warknęła Kate. Ten facet mógłby się trochę postarać i

pohamować radość. – A co sobie myślałeś?

Rozbawienie Bena zniknęło w jednej chwili.
– Rezygnujesz z pracy? – zapytał poruszony.
– A co za różnica? Przecież chcesz mnie zwolnić.
– Nic podobnego.
– Ale powiedziałeś...
– Powiedziałem, że popełniłem błąd – przerwał jej Ben. – Ale nie dlatego,

ż

e zatrudniłem cię.

Pod Kate ugięły się nogi. Ponownie usiadła na krześle.
– A więc dlaczego? – zapytała.

– Postawiłaś warunek i ja się zgodziłem. Pamiętasz? Kate powoli skinęła

głową.

– Zmieniłem zdanie.
– Co... – Chrząknęła i spróbowała jeszcze raz. – Co to znaczy?
Ben poczuł się nieco pewniej.
– Pragnę cię, Kate. Do diabła, to żadna tajemnica, ale nie wiem, jak sobie

z tym poradzić. Myślałem... myślałem, że jeśli będziemy się często widywali, to
mi spowszedniejesz.

Kate oparła się o poręcz i zdołała uśmiechnąć się z wysiłkiem.
– Ben?
– Uhm?
– Jesteś beznadziejnym romantykiem.
– Czy ty drwisz ze mnie?
– Pozwolisz, że się nad tym zastanowię?
Sądził, że panuje nad sobą, ale wyraźnie się łudził. Wyszedł zza biurka i

zaczął chodzić po pokoju.

– To nie jest dla mnie łatwe, Kate.
– Widzę.
– Byłoby lepiej, gdybyś przestała się śmiać.
– Nie śmieję się z ciebie – wyznała uczciwie. – Śmieję się z nas obojga i z

całej tej sytuacji. Musisz przyznać, że to idiotyczne.

– Pewnie, że idiotyczne – przyznał. – A wszystko to twoja wina.
Kate usiłowała przybrać poważny wyraz twarzy.
– To znaczy, że ci nie przeszło? – zapytała.
– Nie.
– To dobrze.
Ben przystanął i spojrzał na nią uważnie.
– Co powiedziałaś?
– Powiedziałam „dobrze”. Mnie też nie.
– To już coś – mruknął pod nosem. Do tej pory nie spotkał nikogo, kto

wyprowadzałby go z równowagi równie szybko jak Kate Hallaby. Fakt, że
przychodziło jej to bez żadnego wysiłku, tylko dodatkowo pogarszał sytuację.

– Skoro tak, to co teraz zrobimy? – zapytała Kate. Ben podszedł bliżej i

popatrzył na nią.

– Wydaję przyjęcie w Wilton. Chciałbym, żebyś tam była.
– Jako twój szofer?
– Jako mój gość.
– Nie – potrząsnęła stanowczo głową. – Wykluczone.
– Kiedyś zapytałaś mnie, dlaczego po prostu nie zaprosiłem cię na randkę

– przypomniał jej Ben. – Właśnie to robię.

– Na przyjęcie?

– Wiesz dobrze, jak wygląda mój program dnia. Nie mam wiele wolnego

czasu, nawet w weekendy. Jednak na moim stanowisku oczekuje się ode mnie,
ż

e będę się od czasu do czasu pokazywał. To przyjęcie zaplanowałem kilka

tygodni temu. Nie będzie duże, tylko dwanaście osób...

– To ma być nieduże przyjęcie?
– Chciałbym cię tam zobaczyć, Kate. – Ben zignorował jej uwagę. – I to

nie za kółkiem lincolna. W niedzielę wieczorem wyjeżdżam do Londynu. To
chyba dobry pomysł.

– Wcale nie jest dobry – Kate westchnęła z przygnębieniem. – Przecież to

okropnie kłopotliwe. Jestem twoim kierowcą, Ben. Nie mogę pokazywać się
uczepiona twojego ramienia.

– Dlaczego nie? – Ben skrzyżował ręce z pewnością siebie człowieka,

który przywykł do ustanawiania swoich własnych reguł.

Kusił ją, ale nie była na tyle szalona, żeby się zgodzić.
– Kiedy wrócisz... – zaczęła.
– Spotykamy się w ten weekend – przerwał stanowczo. Miała szczęście,

ż

e nie nalegał na dzisiejszy wieczór. Bardzo chciał, ale postanowił dać jej trochę

czasu, żeby oswoiła się z nową sytuacją. – Przecież kochasz wieś. Sama
mówiłaś.

– Nie uznajesz żadnych kompromisów, prawda? – zapytała.
– Kiedy czegoś chcę, muszę to mieć – odpowiedział spokojnie.
Kate poczuła, jak dreszcz przebiega jej po plecach. Pragnęła Bena, lecz

jednocześnie obawiała się go. W pewien sposób sprawował władzę nad jej
ż

yciem. Chciała wiedzieć, jak daleko jest zdolny się posunąć.

– A jeżeli odmówię, to co?
– Będę musiał cię przekonać, żebyś zmieniła zdanie. – Ben wyprostował

się i sięgnął do kieszeni spodni. – Jak ci się ostatnio wiedzie, Kate?

– Świetnie, dziękuję. – Spojrzała na niego ponuro.
– Wiesz co? – uśmiechnął się. – Zagrajmy.
Kate patrzyła, jak czyści rękawem dziesięciocentówkę.
– Co dostanę, jeżeli wygram? – zapytała.
– Co powiesz na weekend na wsi?
– Spróbuj czegoś innego, spryciarzu – roześmiała się głośno.
– Może podwyżkę? – Ben obracał monetę w dłoniach.
– I tak za dobrze mi płacisz.
– Naprawdę? – Zerknął na nią. – Muszę o tym pamiętać.
– Zapomnij, że w ogóle coś takiego powiedziałam. Rzucaj.
Ben podrzucił dziesiątkę w górę.
– Ostatnim razem ty wybierałaś pierwsza, więc teraz moja kolej. – Złapał

monetę i położył ją na przegubie ręki.

– Stawiam na reszkę.

Kate patrzyła z napięciem, jak odsłaniał przegub.
– Wyjedziemy w piątek o drugiej – zdecydował Ben. – Wpadnę po ciebie.
Kate skinęła głową i sięgnęła po czapkę.
– Prowadzę, czy będę miała wolny weekend? Ben spojrzał na nią

zdumiony.

– Nie musiałaś pytać o to, Kate.
– Owszem, musiałam.
Czy świadomie starała się wyprowadzić go z równowagi, czy też wyszło

tak przypadkowo?

– Pojedziemy jensenem – powiedział. – Ja prowadzę.
– W porządku. Będę gotowa o drugiej. – Zatrzymała się na chwilę. –

Rozumiem, że tę rundę ty wygrałeś.

Spojrzenie Bena było czułe niczym spojrzenie kochanka. Kate poczuła, że

mięknie, a całe jej ciało wypełnia przyjemne ciepło. To będzie szaleńcza walka.

– Nie – mruknął Ben. – Oboje wygraliśmy.

* * *

– Dobrze, że nosimy ten sam rozmiar – orzekła Maggie.
– Inaczej wyszłabyś na idiotkę.
– Pewnie i tak wyjdę. – Kate uważnie przyglądała się stercie ubrań

leżących na łóżku. – I nie ma to nic wspólnego z tym, co będę miała na sobie.
Co sądzisz o niebieskim swetrze?

Maggie zlustrowała go krytycznym spojrzeniem.
– Zbyt niewinny – stwierdziła. – Weź ten czerwony. Tylko nie mów, że

już zaczynasz żałować.

– Nie chodzi o Bena – powiedziała Kate. – Tylko o przyjęcie. A co

będzie, jeżeli znajdą się tam ludzie, którzy wiedzą, że jestem jego kierowcą?

– No właśnie, co? – Maggie złożyła czerwony sweter i wsadziła do

walizki.

– Nie uważasz, że to trochę dziwne?
– Nie do mnie należy ocena – odparła Maggie. – Chociaż, według mnie,

wszystko, co ci się przydarzyło w ciągu ostatniego miesiąca, jest dziwne. Także
i to, że wszechmocny Benjamin West ma na ciebie ochotę.

– Nie przejmuj się. – Kate przybrała śmiertelnie poważny wyraz twarzy. –

On ma nadzieję, że mu przejdzie.

– Jak przelotna grypa? – zachichotała Maggie.
– Jak niezbyt długa grypa – poprawiła Kate. Maggie wyciągnęła swoje

koronkowe rajstopy i wcisnęła je do walizki przyjaciółki.

– Mam tylko nadzieję, że wiesz, co robisz – powiedziała. – Jesteś

fantastyczna, ale facet taki jak Benjamin West... sama rozumiesz. Postaraj się

nie przywiązywać do tej sprawy zbyt dużej wagi.

– Nie będę. – Kate zamknęła walizkę. – Ben to wspaniały człowiek. Jest

chyba najbardziej niezwykłą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałam, ale
musiałabym mieć źle w głowie, gdybym uważała, że interesuje się mną
poważnie.

Rozległ się dźwięk domofonu. Kate wpadła do łazienki, żeby rzucić

okiem po raz ostatni w lustro, po czym złapała walizkę i zbiegła na dół. Cztery
piętra niżej otworzyła z rozmachem drzwi wejściowe i wpadła prosto w ramiona
Bena. Ręce mężczyzny zatrzymały ją. Zrobił krok do przodu i zamknął ją w
mocnym uścisku. Poczuła się nieco oszołomiona i z trudem usiłowała złapać
oddech. To dlatego, że biegłam tak szybko, pomyślała. To również wyjaśniało,
dlaczego zachwiała się, kiedy ją puścił.

– Jak zmieniasz reguły – powiedziała – postaraj się nie robić z ludzi

idiotów.

Ben uśmiechnął się, wyraźnie rozbawiony.
– Masz coś przeciwko temu? – zapytał, biorąc od niej walizkę.
– Ależ skąd. – Kate zatrzymała się na schodkach. Kiedy Ben wskazał ręką

ciemnozielony sportowy samochód, zaparkowany na środku wąskiej uliczki,
ruszyła w tamtym kierunku.

– Chyba mi się to nawet podoba – dodała. Ben poczuł się mile

połechtany.

– Nigdy nie kłamiesz, prawda Kate? – zapytał otwierając bagażnik i

wsuwając tam jej walizkę.

– Jeżeli nie muszę, to nie. – Oparła się o dach samochodu i przejechała

palcem po czarnym płótnie. – Czy można to opuścić?

– Oczywiście. – Ben otworzył drzwi, po czym dodał znacząco: – Ale

tylko wtedy, kiedy jest ciepło na zewnątrz.

Wyciągnął błyskawicznie, rękę i chwycił Kate za przegub.
– Jesteś zdecydowana, prawda? – zapytał.
– Bez wątpienia. – Czuła ciepło jego dłoni.
– I uparta.
– To też – westchnęła Kate. – Czy oddasz mi moją rękę?
– Zastanawiam się. – Zastanawiał się również nad tym, czy nie wziąć jej

natychmiast w ramiona.

– Będziesz potrzebował obu rąk, żeby opuścić dach. Ben pokiwał głową i

puścił jej rękę.

– Będziemy o tym dyskutowali przez całą drogę do Wilton? – zapytał.
– To zależy.
– W takim razie ja się poddaję.
– Świetnie. – Kate zatrzasnęła drzwiczki.
– Jeśli zrobi ci się niedobrze – ostrzegł ją Ben – obetnę ci pensję.

– W porządku. – Uśmiechnęła się, kiedy dach został wreszcie

opuszczony.

Ben włożył marynarkę i pomyślał, że jednak warto było opuścić ten dach.

Nigdy przedtem nie zetknął się z taką kobietą jak Kate. Z kimś, kto wykłócałby
się w jednej chwili, po czym w następnej wzdychał z dziecięcym zachwytem.
Było coś wyjątkowo pociągającego w zaangażowaniu, z jakim rzucała się w wir
ż

ycia i jak radośnie potrafiła cieszyć się najprostszymi rzeczami. Kiedy

przebywał z nią, również zdawało się zmieniać jego podejście do życia.
Przypominała mu o tej części jego natury, którą nieomal utracił. Tak wiele
spraw traktował obojętnie, tak wieloma nie miał czasu się cieszyć. W walce o
osiągnięcie swoich celów zapomniał jak proste i radosne może być życie. I jak
cudowne.

Wnętrze samochodu okazało się przytulne. W schowku znajdowało się

kilka taśm magnetofonowych, a w przenośnej lodówce za siedzeniem krakersy i
parę rodzajów past kanapkowych. W zamierzeniu Bena powolna i spokojna
jazda do Wilton miała umożliwić im wprowadzenie się w nastrój
nadchodzącego weekendu.

A więc stało się, pomyślał Ben, naciskając pedał gazu i odśpiewując wraz

z Kate „Jumping Jack Flash”. Czuł się niesłychanie zadowolony ze swoich
popisów wokalnych.

Kiedy wjechali do Connecticut, Kate poczuła się całkowicie odprężona.

Gdzieś po drodze rozwiały się jej wątpliwości. No i cóż się takiego stanie, jeżeli
następne dwa dni spędzi z tuzinem ludzi, z którymi nie ma absolutnie nic
wspólnego? Będzie tam Ben, a poza tym znajdzie jakiś sposób, żeby dać sobie
radę.

Kiedy zaczęto nadawać reklamy, przyciszyła radio i zwróciła twarz w

kierunku Bena. Jedną rękę trzymał na kierownicy, druga oparta była na dźwigni
biegów. Miał długie i szczupłe palce ze starannie przyciętymi paznokciami.
Silne, prawdziwie męskie dłonie, pomyślała Kate. Benjamin West wiedział,
czego chce i zdobywał to, co zamierzał. Prowadził samochód z pewnością siebie
człowieka, który zawsze wie, co robi.

– Kate – głos Bena przerwał te rozważania – jak się czujesz?
– Cudownie. Nie masz pojęcia, jak taka jazda różni się od podróżowania

autobusami czy metrem.

– Chyba mam. – Ben zerknął w jej stronę. – A propos, czy ci mówiłem, że

na przyjęciu będzie szef zakładów komunikacyjnych w Nowym Jorku?

– Car metra?
– Z żoną.
– Cudownie. – Kate roześmiała się na całe gardło, ale szybko odzyskała

powagę. – Z kim jeszcze ze śmietanki towarzyskiej będę miała przyjemność
rozmawiać i jeść?

– Z Bibi i Calvinem Latroux. To projektanci mody...
– Wiem o tym – przerwała Kate. – Będę zbyt skromnie ubrana.
– Tym bym się nie martwił. Oni jak zwykle będą zbyt wystrojeni.

Przyjdzie jeszcze sędzia Aldous Warren z małżonką.

– Chodzą plotki, że zamierza zrzucić togę, żeby móc startować w

wyborach na gubernatora w przyszłym roku.

– To prawda. – Ben mrugnął do niej okiem. – Ale nie słyszałaś tego ode

mnie. Przypuszczam, że Al przyprowadzi jednego ze swoich ludzi.
Prawdopodobnie zajmie się nim Tabitha Bright.

– Najsłynniejsza modelka Bibi i Calvina – skomentowała Kate. –

Widziałam jej zdjęcia. Chyba nie ma na świecie mężczyzny, na którym nie
zrobiłaby wrażenia.

Zgarbiła się. Musiała być szalona, gdy sądziła, że da sobie jakoś radę.

Wypłynęła na zbyt głęboką wodę. Będzie miała szczęście, jeżeli nie utonie.

Ben kątem oka obserwował Kate i zauważył nagłą zmianę jej nastroju.

Gdyby nie znał jej lepiej, pomyślałby, że jest przerażona. Jego Kate, która
potrafiła sobie poradzić z uzbrojonym napastnikiem, wyglądała teraz tak, jak
gdyby odebrało jej mowę.

Poprzednio często miał dosyć jej przesadnej pewności siebie i ostrego

języka. Teraz zdał sobie sprawę, że Kate wydawała się taka twarda nie dlatego,
ż

e nic ją nie obchodziło, lecz dlatego, że wszystko obchodziło ją za bardzo. Pod

szorstką skorupą kryła się delikatna i wrażliwa kobieta. Kobieta, która nie miała
pojęcia, jak bardzo była zachwycająca.

Kiedy pojawiła się zielona tablica, Ben nagle podjął decyzję. Włączył

migacz i skręcił na prawo.

– Co robisz? – zapytała Kate. – Na tablicy był napis Greenwich.
– No to chyba jadę do Greenwich.
– Widzę. – Kate rozglądała się niespokojnie, gdy Ben skierował

samochód w stronę Round Hill Road. Po obu stronach otoczonej drzewami alei
znajdowały się olbrzymie, eleganckie domy.

– Masz coś przeciwko małej wycieczce?
– Nie. – Kate pokręciła głową, całkiem oszołomiona. – To cudowne.
Ben uśmiechnął się do siebie i jechał dalej. Gdy dotarli na przedmieście,

zauważył puste miejsce pośrodku Greenwich Avenue i zaparkował tam jensena.

– Co teraz? – zapytała Kate.
– Przejdziemy się.
– Słucham?
– No wiesz... rozejrzymy się, popatrzymy na wystawy. – Ben nagle

spoważniał i wziął Kate za rękę. – Kiedy dojedziemy do Wilton, wszyscy już
tam będą. Tłum gości, no, może nie tłum, ale coś w tym rodzaju. Chyba jestem
samolubny, ale chciałem jeszcze trochę mieć cię wyłącznie dla siebie.

Kate uścisnęła delikatnie rękę Bena. Domyśliła się, dlaczego to zrobił.

Widział, jakie wrażenie wywarła na niej rozmowa o gościach zaproszonych na
przyjęcie i chciał jej dać trochę czasu, żeby się oswoiła z sytuacją.

Później, kiedy Kate zastanawiała się nad chwilą, w której po raz pierwszy

zrozumiała, że kocha Benjamina Westa, pamiętała, że ogarnęło ją uczucie
spokoju. Nigdy nie czuła się szczęśliwsza.

– Wszystko w porządku? – zapytał Ben.
– Oczywiście. – Kate spojrzała na niego błyszczącymi oczami. –

Naprawdę.

ROZDZIAŁ 9

Ben wziął Kate za rękę. Przechadzali się wzdłuż pasażu rozmawiając,

ś

miejąc się i przyglądając witrynom sklepów. Kate wzdychała z zachwytu na

widok kosztownych drobiazgów.

– Może weszlibyśmy do środka? – zaproponował Ben, gdy zatrzymali się

już po raz trzeci.

– To nie jest konieczne – uśmiechnęła się Kate. – Tu jest mi doskonale.
– Ale na pewno widziałaś coś, co chciałabyś posiadać.
– Jasne, że tak. – Kate zerknęła na pięknie ułożone na wystawie wyroby

ze skóry. – Ale to jeszcze nie znaczy, że zamierzam to kupić.

– Dlaczego nie?
– A dlaczego tak? Te wszystkie przedmioty są bardzo ładne, ale wcale ich

nie potrzebuję.

– Nie rozmawiamy o tym, czego potrzebujesz, lecz o tym, czego

pragniesz.

– Nic pilnego. – Kate wzruszyła ramionami.
Nie wyglądała na przygnębioną. Wydawało się raczej, że akceptowała

ż

ycie takim, jakie jest.

Ben przypomniał sobie, jak jedna z jego przyjaciółek niby przypadkowo

odwiedzała w jego towarzystwie sklepy Cartiera czy Bulgari. Nie widział nic
złego w kupowaniu kobietom prezentów. Czuły się wtedy doceniane, a może
nawet kochane. Nikomu to nie przeszkadzało.

– Nie spotkałem kobiety, która nie lubiłaby wydawać pieniędzy –

odezwał się po chwili.

– I mówiłeś, że to ja jestem cyniczna.
– Nie jestem cyniczny. Jestem realistą – zaprotestował Ben. Ujął ją za

rękę i podprowadził do okna wystawowego sklepu jubilerskiego. – Czy to
znaczy, że jeżeli obiecam ci kupić wszystko, o cokolwiek poprosisz, ty niczego
nie będziesz chciała?

– Cóż... – Na twarzy Kate pojawił się przelotny uśmiech. – Owszem, jest

taka jedna rzecz.

– Naprawdę? – Ben przypuszczał, że będzie zadowolony, ale nie wiedział,

ż

e sprawi mu to aż taką radość. Nie zdawał sobie dotychczas sprawy, jak bardzo

chciał ofiarować Kate coś, na co sama nie mogłaby sobie pozwolić. Coś, co już
zawsze przypominałoby jej ten dzień i okres, który spędzili razem.

– Zdradź tajemnicę.
– Tam. – Kate wskazała palcem. Ben popatrzył w tamtym kierunku i

ujrzał cukiernię. – Chcę lody.

– I to wszystko?

Kate zastanawiała się przez chwilę.
– Mogłyby być w czekoladzie – powiedziała w końcu. Nie żartowała. Tuż

pod jej nosem leżał zegarek marki Rolex, a obok niego szafir wielkości
dojrzałego winogrona. Jednak ona poprosiła o lody. To nieprawdopodobne. Nikt
nie jest aż taki niewinny, a już z pewnością nie jego szorstka, wygadana Kate.

– Czy wiesz, co wypuszczasz z rąk? – zapytał.
– Oczywiście. – Kate nie zaszczyciła wystawy dodatkowym spojrzeniem.

– No i co z tego?

– Chciałbym się dowiedzieć, dlaczego tak postępujesz.
Kate rozejrzała się ostrożnie. Na trawniku za sklepami stała ławeczka.

Złapała Bena za rękę i pociągnęła go w tamtą stronę.

– Siadaj! – rozkazała. – Cokolwiek by się między nami nie wydarzyło – w

ten weekend czy kiedy indziej – może się wydarzyć tylko z jednego powodu. Bo
ja tego będę chciała.

Gdyby nie była tak śmiertelnie poważna, Ben próbowałby się

uśmiechnąć.

– Czy ja nie mam nic do powiedzenia? – zapytał.
– Ty masz – sapnęła, czując zbliżającą się zasadzkę. – Twój portfel nie.

Nie można mnie kupić, Ben.

Przez dłuższą chwilę Ben się nie odzywał. Nagle podniósł rękę i otoczył

biodra Kate. Straciła równowagę i raptownie usiadła mu na kolanach.
Podtrzymał ją drugą ręką, po czym objął mocno i przytulił.

– Nigdy nie uważałem, że można – szepnął.
– Ale... – zaczęła Kate i umilkła. Nie była w stanie się gniewać, gdy Ben

znajdował się tak blisko.

Czuła twarde mięśnie jego ud. Popatrzyła na jego usta, zwilżyła wargi i z

wysiłkiem próbowała przypomnieć sobie, jak się oddycha.

– Przykro mi, jeżeli cię uraziłem – szepnął Ben. – Nie miałem zamiaru.
Kate otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Czuła rękę

Bena na swoim biodrze. Zadrżała w oczekiwaniu na pieszczotę.

Ben zbliżył twarz do jej twarzy.
– Nie tutaj – wykrztusiła.
– Muszę.
Dotknął ustami jej warg. Pocałunek trwał bardzo długo. Długo

powstrzymywana namiętność ogarnęła ją z całą mocą. Wiedziała, że nigdy nie
pragnęła nikogo tak bardzo jak Bena. Czuła jego ciepło i zapach. Kiedy język
Bena znalazł się w jej ustach, jęknęła cicho z rozkoszy.

Ben poczuł, że przeszywa go dreszcz pożądania. Powstrzymał się jednak

od zamknięcia jej w ramionach i tylko przejechał kciukami wzdłuż jej
policzków.

– Miłe. – Kate powoli uniosła powieki.

– Miłe!? – Ben posadził ją obok na ławce. – Porażające.
– Może nie powinieneś czekać tak długo.
– Czekałem na ciebie – odparł. Kate uniosła ze zdziwieniem brwi.
– Nie chciałem się śpieszyć – mruknął. – Wszystko się zmieniało między

nami. Pomyślałem, że będziesz potrzebowała czasu, żeby oswoić się z nową
sytuacją.

– Rozumiem. – Oczy Kate błysnęły. – Wstawaj, idziemy.
– Dokąd?
– Przede wszystkim, obiecałeś mi lody. Potem zabierzesz mnie do

swojego domu i przekonam cię, jak bardzo już się oswoiłam.

* * *

Było dopiero parę minut po piątej, kiedy Kate i Ben pojawili się w

Wilton. Na podjeździe stał okazały mercedes. Parker wyciągał walizki z
bagażnika. Ben chciał przejechać i zaparkować z tyłu domu, lecz Parker
powstrzymał go ruchem dłoni.

– Cieszę się, że pan już przybył, sir – powiedział, kiedy Ben zahamował.

– Donald Rubin przez całe popołudnie próbował skontaktować się z panem.
Wygląda na to, że to jakaś pilna sprawa. Czy mam teraz pójść i zamówić
rozmowę?

– Nie, dziękuję. – Ben westchnął ciężko. – Sam się tym zajmę.
Parker skinął głową i wraz z bagażem skierował się do drzwi. Kate

obserwowała go dotąd, dopóki nie była całkiem pewna, że już panuje nad
nerwami. Przez całe popołudnie znajdowała się w stanie euforii. Teraz
gwałtownie powróciła do rzeczywistości. Ben robił wszystko, by poczuła się
ważna i to mu się udało. Na krótką chwilę zapomniała o jego pozycji, lecz
znowu powróciła świadomość, jak wiele ich dzieli. Miał mnóstwo obowiązków i
ważnych spraw, a w tej chwili dodatkowo jeszcze dom pełen gości. Przez kilka
godzin byli tylko we dwoje, ale musiałaby być szalona sądząc, że potrwa to
dłużej.

– Przykro mi. – Ben włączył silnik i ruszył wzdłuż domu. – Donald nie

popuści. Skoro uważa, że coś jest ważne, to naprawdę muszę zadzwonić.

– W porządku. Rozumiem.
– Naprawdę? – Ben zaparkował i odwrócił się w jej stronę. Jego ręka,

spoczywająca dotychczas na przekładni biegów, dotknęła jej uda. – To postaraj
się zrozumieć jeszcze coś. Kiedy skończę rozmawiać z Donaldem, pójdę
przywitać się z gośćmi. I przez ten cały czas będę żałował, że nie jestem z tobą
na górze. Będę sobie wyobrażał, jak wyglądasz bez ubrania. Będę myślał, jak
mruczysz, kiedy się całujemy, i o tym, jak cudownie jest czuć puls na twojej
szyi. Będę ściskał dłonie, przygotowywał drinki, prowadził banalne rozmowy i

przez cały ten czas się zastanawiał, jaka jesteś, nieśmiała czy wyzywająca? Czy
obejmiesz mnie tymi długimi nogami? Jak smakujesz? Chcę cię wziąć w
ramiona. – Ben pochylił się w stronę Kate i pocałował ją w rękę.

– Lepiej już chodźmy – powiedziała.
Kate z trudem przełknęła ślinę, patrząc jak Ben wysiada i otwiera

bagażnik. Nie była w stanie się ruszyć. Miała szczęście, że po tym pocałunku
mogła jeszcze myśleć.

– Wyskakuj. – Ben stanął przy drzwiczkach. – Parker zaprowadzi cię do

twojego pokoju. Jeżeli masz ochotę, możesz się odświeżyć. Jak będziesz
gotowa, zejdź do biblioteki. Zaczniemy od drinków.

Kiedy weszli do domu, Ben przeprosił Kate i poszedł do gabinetu.

Poczuła ulgę, gdy ujrzała Parkera.

– O, panna Hallaby. Cieszę się, że udało się pani przyjechać.
– Dziękuję. – Kate uśmiechnęła się. Parker stał niewzruszony.

Prawdopodobnie widział już tuziny kobiet, które przychodziły i odchodziły,
choć może nie w tak dziwnych okolicznościach jak ona. Ale skoro on zdawał się
o tym nie pamiętać, nie zamierzała mu przypominać.

– Pójdziemy na górę? – zapytał, biorąc od niej walizkę.
– Oczywiście.
Poprzednim razem Kate korzystała z sypialni położonej u szczytu

schodów. Teraz Parker minął dwie pary drzwi i zatrzymał się przy trzecich.
Pokój był utrzymany w pogodnej kremowo-żółtej tonacji. W olbrzymich oknach
furkotały koronkowe firanki. Ogromne, ozdobne łoże wydało się Kate
stworzone do miłości. Uśmiechnęła się z zachwytem. Czuła się jednocześnie jak
Kopciuszek i Alicja w Krainie Czarów.

– Czy przysłać kogoś, żeby pomógł pani się rozpakować? – zapytał

Parker.

– Proszę się mną nie zajmować – roześmiała się Kate. – Poradzę sobie.
– W takim razie zostawiam panią. Tutaj jest łazienka. Będzie ją pani

dzieliła z panną Bright, która ma pokój po drugiej stronie. Kiedy będzie pani
gotowa, proszę zejść na dół. Ostatnie drzwi po lewej stronie prowadzą do
biblioteki.

– Dziękuję – powiedziała Kate, ale Parker już zniknął. Wyjęła ubrania z

walizki i powiesiła je w szafie. Zrobiła toaletę i włożyła błękitną sukienkę z
jedwabiu. Uszy ozdobiła parą dużych srebrnych kolczyków, dobrze widocznych
wśród gęstych, kasztanowych loków.

Kate poprawiła makijaż, przeczesała palcami włosy i uznała, że jest

gotowa. Chociaż nie spotkała nikogo poza Parkerem, sądząc po ilości
samochodów większość gości przybyła już na miejsce. Na myśl o tym, że
znajdzie się w gronie nowojorskiej elity, zrobiło jej się słabo. Szybko jednak
opanowała się, uniosła brodę i pomaszerowała w kierunku holu. Kiedy dotarła

do podnóża schodów, usłyszała gwar rozmów dobiegających z biblioteki.
Stanęła w otwartych drzwiach i rozejrzała się dookoła.

Pierwszą osobą, którą zauważyła, była Tabitha, wysoka blondynka o

posągowej figurze, ubrana w obcisłą czerwoną sukienkę. Tuż za nią stała słynna
para wydawców, Peter i Anette Rand. W pobliżu rozmawiali sędzia Warren oraz
Bibi i Calvin Latroux. Zdesperowana utkwiła spojrzenie w Benie. Gawędził z
Bibi, ale popatrzył w jej stronę, jakby wyczuwając jej obecność. Uśmiechnął się
zachęcająco. Kate drgnęła, gdy usłyszała głos Bibi Latroux.

– Cóż, mój drogi, widzę, że utraciłam twoje zainteresowanie. I nic

dziwnego. – Podeszła do Kate z pewnością siebie kogoś, kto przywykł do tego,
ż

e jego polecenia są natychmiast wykonywane. – Nie stój w drzwiach, kochanie.

Wejdź. Ben, przedstaw nas sobie.

Bibi uważnie zlustrowała Kate. Jej spojrzenie, chociaż pełne ciekawości,

nie było nieprzyjazne i Kate poczuła się raźniej. Ben dokonał prezentacji i
przygotował Kate drinka. Chwilę później Bibi odeszła i wreszcie zostali sami.

– Wyglądasz cudownie – szepnął Ben. – Czy wiesz, że nigdy dotąd nie

widziałem cię w sukience? – Jego spojrzenie powędrowało w dół, po czym
powoli powróciło do twarzy. – Gdybym wiedział, co tracę, prawdopodobnie
kazałbym zmienić krój uniformu.

– Przestań. – Policzki Kate płonęły. – Nie waż się.
– O co chodzi? – Ben wyglądał jak urażona niewinność.
– Wiesz dobrze, o co chodzi. Nie musisz mnie nawet dotykać, a i tak

brakuje mi tchu i czuję, że słabnę. Przestań być taki czarujący. Pomóż mi. Jeżeli
będziesz się tak dalej zachowywał, to ja...

– Tak?
– ...nie odpowiadam za to, co się wydarzy – dokończyła.
– Intrygujesz mnie, Kate – uśmiechnął się Ben i dodał: – Jak zawsze.
– Wcale nie próbuję cię intrygować, do diabła. Próbuję cię nastraszyć.
– Nigdy bym nie zgadł. – Ben mówił poważnym tonem, ale w oczach

błysnęły wesołe ogniki. – No cóż, skoro jesteś gościem, muszę chyba
uszanować twoje życzenie. Jeżeli chcesz, możemy zmienić temat.

– Świetnie – przytaknęła Kate.
– O czym chcesz rozmawiać?
– O czymkolwiek – powiedziała z rozpaczą w głosie. W tej chwili nie

patrzył na nią, ale i tak czuła się zagrożona. – Donald!? – krzyknęła z ulgą w
głosie. – Dzwoniłeś do niego?

Ben skinął głową, powoli sącząc drinka.
– Pamiętasz, jak kilka tygodni temu wspominałem ci o projekcie nocnego

klubu? Teraz, kiedy przebrnęliśmy przez wszystkie formalności, Mort
Silverburg chce natychmiast rozpocząć budowę. Powiedział Donaldowi, że
jeżeli nie zorganizuję ekipy do przyszłego tygodnia, to on się tym zajmie.

– Co w tym złego?
– Sam nie wiem, ale ten pośpiech wydaje mi się podejrzany. W każdym

razie udało mi się skontaktować z Mortem i zgodził się poczekać jeszcze
tydzień...

– Nie masz chyba prawa wyłączności do tej ślicznej damy, Ben. Daj

szansę innym.

Ben spojrzał na okrągłą, jowialną twarz sędziego Warrena.
– Nic z tego, Al – powiedział. – Wiem, co robię.
– Tak jak mój Al – odezwała się Maribeth Warren, pulchna uśmiechnięta

brunetka. – Nigdy nie przepuści okazji, żeby pogadać z ewentualnym wyborcą.

– Al Warren – przedstawił się sędzia, wyciągając rękę do Kate. – A to jest

Maribeth.

– Miło państwa poznać – wymamrotała Kate. Jej dłoń zniknęła w

pulchnej ręce sędziego.

– Chyba nie miałeś jeszcze okazji poznać mojego pomocnika, Ben –

powiedział sędzia. – Kręci się gdzieś tutaj. – Rozejrzał się dookoła. – A, tu
jesteś, Barry. Chodź do nas, synu.

Kate kątem oka dostrzegła grzywę blond włosów i szczupłą sylwetkę we

włoskim garniturze. Zesztywniała zaskoczona. Barry Kingen odwrócił się i Kate
stanęła z nim twarzą w twarz.

Zauważyła, że wciąż porusza się z tym samym wdziękiem. Typowy

młody człowiek wspinający się po szczeblach kariery. Nie widziała go od
stycznia, od tamtej nocy, kiedy oświadczył, że nie jest dla niego odpowiednią
dziewczyną, i odszedł.

Starała się wymazać to wydarzenie z pamięci. Nie wiedziała przecież, że

spotka ponownie Barry’ego. Mój Boże, pomyślała, dlaczego tutaj? Dlaczego
teraz?

– Panie West – Barry wyciągnął rękę – jestem zaszczycony.
Jeszcze jej nie zauważył. No jasne, jego oczy utkwione były w Benie.

Zawsze potrafił wyczuć, komu należy okazać względy.

Ben objął Kate, zamierzając przedstawić jej nowo przybyłego.
– A to jest...
– Barry – przerwała Kate, zanim Ben zdążył dokończyć zdanie. Czuła, że

usta rozciągają się jej w nienaturalnym uśmiechu. – Miło cię znowu widzieć.

Zawsze zapamięta wyraz, jaki przez moment malował się na twarzy

dawnego przyjaciela. Był oszołomiony i jakby lekko przestraszony. Jednak
błyskawicznie odzyskał panowanie nad sobą.

– Kate! – wykrzyknął. – Co za przemiła niespodzianka!
Pochylił się i pocałował ją w policzek. Kate nie cofnęła się tylko dlatego,

ż

e podtrzymywał ją Ben.

– Coś takiego – zaśmiał się sędzia Warren. – Może jednak wcale nie masz

monopolu, Ben.

Barry uniósł w górę brwi, zaś Kate przygryzła wargi. Jak mógł kiedyś

wydawać się jej atrakcyjny? To, co być może czuła do Barry’ego, teraz
nieodwołalnie należało do przeszłości.

– Chodziliśmy razem do szkoły – wyjaśniła zwracając się głównie do

Bena. – Ale nie widzieliśmy się już od dłuższego czasu.

– Rozumiem. – Ben przyjrzał się im uważnie. Rozpoznał to imię. – Czy

zostawić was samych, żebyście mogli porozmawiać o dawnych czasach?

Kate otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale Barry był szybszy.
– Ależ skąd – powiedział pośpiesznie. – Powspominamy sobie później.

Teraz chciałbym bardzo usłyszeć pańską opinię na temat propozycji burmistrza
dotyczącej pozbywania się toksycznych odpadów...

Kate słuchała tylko przez moment. Łatwo było przewidzieć, co zrobi

Barry. Barry był bardzo ambitny. Nie zamierzał tak szybko rezygnować z
nadarzającej się okazji. Kate skończyła drinka i odeszła, pozostawiając
mężczyzn pogrążonych w ożywionej dyskusji.

– Okropne, prawda? – rzuciła Maribeth idąc za nią w kierunku baru. –

Mówią, że ma to być zabawne przyjęcie, a zanim jeszcze człowiek zdąży się
rozpakować, już zaczynają gadać o tych nudziarstwach.

Kate mruknęła coś niewyraźnie i nalała sobie kieliszek martini. W innych

okolicznościach z przyjemnością przyłączyłaby się do rozmowy mężczyzn. Ale
nie dzisiejszego wieczoru, z Benem po jednej stronie barykady, sędzią
Warrenem po przeciwnej i Barrym, uwijającym się pomiędzy jednym a drugim
rozmówcą w daremnym wysiłku zadowolenia obu stron. Nie, taką dyskusję
mogła sobie spokojnie darować.

Wzięła w rękę kieliszek, uzbroiła się w uśmiech i ruszyła w kierunku

innych gości. Ku jej zdumieniu zaopiekowała się nią Bibi Latroux i przedstawiła
pozostałym osobom. Pół godziny później, kiedy rozpoczęła się kolacja, Kate
usiadła przy stole z Calvinem po lewej i architektem Lawrence’em Smithem-
Millerem po prawej stronie. Obaj byli niezwykle zajmujący i dosłownie
wychodzili z siebie, żeby niczego jej nie brakowało.

Ben, siedzący dość daleko, z zapałem zabawiał gości, lecz było

oczywiste, że wciąż myśli o Kate. Kilka razy napotkała jego przeciągłe
spojrzenie. W pewnym momencie pozwolił sobie nawet puścić do niej oko. Kate
zakrztusiła się winem i natychmiast skierowała wzrok w inną stronę. Barry nie
został zaszczycony uwagą ani jej, ani Bena. Chociaż posadzono go obok
Tabithy, nikt nie zwracał na niego uwagi.

Po posiłku goście przeszli na koniak do salonu, gdzie rozpalono ogień na

kominku. Ben zaproponował, żeby zagrać w „Monopol”, ale został hałaśliwie i
nadzwyczaj zgodnie wygwizdany. Zamiast tego wszyscy obecni opowiedzieli
się za grą towarzyską, polegającą na odgadywaniu słów. Mistrzynią okazała się

Tabitha. Jej interpretacja „Kotki na gorącym, blaszanym dachu” zebrała
burzliwe oklaski.

Około północy goście zaczęli rozchodzić się do swoich pokojów. Kate

rozejrzała się i znalazła Bena przy kominku, pogrążonego w rozmowie z
Peterem Randem. Wszystko w Benjaminie West wydawało się jej fascynujące.
Bardzo chciała, żeby był z nią w tej chwili, ale mogła poczekać. Świadomość, że
razem spędzą tę noc, na razie jej wystarczała. Ben spojrzał na nią w chwili, gdy
właśnie o tym myślała. Napotkał jej wzrok i uśmiechnął się. Moment później
przeprosił Petera i podszedł do niej.

– Muszę jeszcze trochę porozmawiać z Peterem. Czy mogłabyś iść na

górę sama?

Kate skinęła głową, nagle zawstydzona.
– To nie potrwa długo – pocałował ją leciutko. – Obiecuję.
– Czy wiesz... hm, w którym jestem pokoju?
– Droga Kate, wyraźnie mnie nie doceniasz. – Oczy Bena błysnęły.
– Po prostu nie chciałam, żebyś się zgubił – powiedziała.
– Nie ma mowy – wyszeptał. Jego usta znajdowały się zaledwie o parę

centymetrów od jej ucha. – Mój pokój jest po drugiej stronie korytarza.

– Widzę, że opłaca się mieć znajomości – zachichotała Kate.
– Jak zwykle.
Za nimi rozległo się ciche kaszlnięcie. Kate odwróciła się. W pokoju

pozostali tylko oni i Peter. Nie mogła zabierać więcej czasu Benowi, skoro miał
jeszcze pewne sprawy do omówienia.

– Idź już – powiedziała. – Skończ rozmowę, a ja będę czekała.
Czuła na sobie jego spojrzenie, kiedy przechodziła przez pokój. Wyszła

na korytarz i wbiegła na schody z radosnym uśmiechem na twarzy.

ROZDZIAŁ 10

W swoim pokoju na górze Kate zajęła się przygotowaniami do

nadchodzącej nocy. Włożyła koszulę nocną, która stanowiła chyba najbardziej
uwodzicielski element jej garderoby: błyszcząca satyna z mnóstwem
delikatnych koronek. Na ten zwiewny strój narzuciła delikatny peniuar. Nagle
usłyszała dyskretne pukanie.

– Proszę – powiedziała drżącym głosem i ruszyła w stronę drzwi. Gdy się

otworzyły, stanęła jak wryta na środku pokoju, a uśmiech zamarł jej na ustach.

– Coś podobnego. – Barry rozejrzał się dookoła i wyszczerzył zęby. – To

się dopiero nazywa powitanie.

Kate w milczeniu przyglądała się, jak mężczyzna wchodzi do środka i

zamyka za sobą drzwi.

– Czekałaś na mnie, prawda, Kate?
Sama nie wiedziała, co jest gorsze – pytanie czy też pożądliwe spojrzenie,

jakim ją obrzucił.

– Oczywiście, że nie. – Owinęła się szczelnie peniuarem. – Co ty tu

robisz?

– Myślę, że wiesz. – Barry postąpił kilka kroków i dotknął jej ramion.
Odsunęła się szybko i zapaliła lampkę na nocnym stoliku.
– Mylisz się, Barry. To, co było między nami, już od dawna należy do

przeszłości.

– Tęskniłem za tobą, Kate.
– Jasne. To te twoje bezustanne telefony i listy tak mnie wypłoszyły. –

Kate włączyła górne światło.

– Byłem zajęty.
– Jestem o tym przekonana. – Dziewczyna podeszła do drzwi i otworzyła

je na oścież. – A teraz idź sobie i nadal bądź zajęty.

– Ślicznie wyglądasz, Kate.
W odpowiedzi wskazała ręką drzwi. Barry zignorował ten gest.
– Zauważyłem, że dziś wieczorem na dole nawiązało się między nami

dawne porozumienie. Nie powiesz mi, że niczego nie zauważyłaś.

Jasne, że tak, pomyślała Kate. Jej odczucia na widok Barry’ego

oscylowały między szokiem a odrazą.

– Musiałaś wiedzieć, że przyjdę – nalegał. – Czekałaś przecież na mnie,

prawda?

Barry nigdy nie był specjalnie natrętny, ale tym razem wyraźnie nie chciał

niczego pojąć. Czy będzie zmuszona siłą wyrzucić go z pokoju?

– Mówię ci po raz ostatni. Nie jestem tobą zainteresowana.
– Więc kto...? – Przez jego twarz przemknął błysk zrozumienia. – Coś

takiego! Stanęłaś wreszcie na nogi, prawda?

– Do diabła, Barry! – krzyknęła niecierpliwie. – Idź już. Teraz, kiedy

poskładał elementy układanki w całość, nie śpieszył się z wyjściem.

– Muszę przyznać, że kiedy zobaczyłem cię na dole, zastanawiałem się,

co ty tutaj robisz. Ale przecież zawsze starałaś się wykorzystać każdą okazję.
Uznałem, że udało ci się pozyskać pana Westa do sponsorowania tych twoich
idiotycznych projektów pomocy prawnej...

– Prowadzę jego samochód – przerwała Kate. Gotowa była zrobić

cokolwiek, byleby wyniósł się stąd jak najprędzej. – To właśnie nas łączy.
Jestem szoferem Benjamina Westa.

– Jasne – Barry roześmiał się głośno. – Pewnie.
– Wierz albo nie, to twoja sprawa. Nie mam czasu na kłótnie i, szczerze

mówiąc, nie interesuje mnie, co myślisz, pod warunkiem, że robisz to w swoim
pokoju.

– W porządku. – Barry wyprostował się.
Kiedy zniknął za progiem, natychmiast zatrzasnęła za nim drzwi. Miał

tupet! Inna sprawa, że Barry zawsze uważał się za kogoś zupełnie wyjątkowego.
Miał szczęście, że była w dobrym nastroju, kiedy się pojawił. Inaczej mogłoby
jej przyjść do głowy, żeby...

Znowu rozległo się pukanie do drzwi. Równie dyskretne jak poprzednio.

Najwyraźniej Barry nie potrafił tak łatwo pogodzić się z porażką. Kate
wyskoczyła z łóżka, przeszła energicznie przez pokój i otworzyła szeroko drzwi.

– Czego znowu? – huknęła.
– Nic tak dobrze nie robi jak miłe powitanie – odezwał się Ben. Zrobił

krok i zawahał się. – Może raczej wolałabyś, żebym poszedł?

– Nie, oczywiście, że nie. – Kate wzięła go za ramię i wciągnęła do

ś

rodka. – Przepraszam, nie chciałam się wydzierać. Myślałam, że to ktoś inny.

– Naprawdę? – Ben nie wydawał się zachwycony. – Kto?
– Na litość boską – mruknęła Kate. Romantyczne plany legły w gruzach.

Była zarazem zła i zakłopotana. – Barry Kingen wstąpił tu na moment, to
wszystko – wyjaśniła niechętnie.

– Twój dawny przyjaciel.
Było to raczej stwierdzenie niż pytanie. Kate skinęła głową.
– Chciał odświeżyć dawną znajomość?
– On tak. Ja nie.
– Domyśliłem się ze sposobu, w jaki mnie przywitałaś – powiedział sucho

Ben. Zdawał sobie sprawę, że Kate doskonale potrafi się obronić, ale nie mógł
powstrzymać się od pytania: – Chcesz, żebym go odesłał do domu?

Kate wyobraziła sobie, jaką wywołałoby to sensację.
– Nie... oczywiście, że nie – odparła.
– Jeżeli cię napastował...

– Nie – powtórzyła stanowczo. – Wierz mi, Barry nic, ale to nic mnie nie

obchodzi.

– Rozumiem. – Ben rozejrzał się dookoła. – Pełna iluminacja, prawda?
– Nie waż się kpić. – Kate rzuciła mu mordercze spojrzenie.
– Powinnaś być zadowolona, że się śmieję. – Ben starał się mówić

spokojnie. – Mógłbym przecież mieć ochotę poszukać Kingena i udusić go
gołymi rękami. – Zdjął marynarkę i rzucił ją na oparcie krzesła. – Jest jednak
pewien powód, dla którego tego nie zrobię.

– Jaki?
Ben podszedł do Kate i wziął ją w ramiona. Jego ciało było ciepłe i

twarde. Przytuliła się i, oddychając głęboko, wchłaniała jego zapach. Głaskał ją
delikatnie po włosach.

– Naprawdę nie wiesz? – zapytał.
– Powiedz – uniosła głowę.
– Czekałem na tę chwilę od dni, tygodni, od zawsze, słodka Kate. Teraz

nie mógłbym od ciebie odejść.

– A więc zostań. I kochaj mnie, Ben.
Pochylił się nad nią i pocałował najdelikatniej jak potrafił. Czuł, że

płonie, ale starał się stłumić ten ogień. Nie chciał się śpieszyć. Pragnął
ofiarować jej dziś wszystko i przedłużać ich miłość w nieskończoność.

Kate stanęła na palcach i oddała mu pocałunek. Ręce Bena spoczywały na

jej biodrach. Ich ciężar podniecał ją. Odchyliła głowę i otworzyła lekko usta.

– Chciałem, żeby było delikatnie i łagodnie – powiedział urywanym

głosem, przymykając oczy.

– Mm – wymruczała Kate, całując go. – A ja, żeby szybko i gwałtownie.
Ben nigdy jeszcze nie spotkał kobiety, która podniecałaby go tak jak

Kate, ani też takiej, którą bardziej pragnąłby zadowolić.

– Zasługujesz na najlepsze, słodka Kate – szepnął. – Romans z bajki,

czułość...

Podniosła ręce i rozwiązała Benowi krawat. Rzuciła go za siebie.
– Mam najlepsze – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy. – Mam ciebie.
Ben pocałował ją mocno, niemal brutalnie. Kate zdjęła mu koszulę.

Dotykała jego barków i pleców. Ciało pod jej palcami było gładkie i gorące.
Dotarła do torsu, do gęstwiny ciemnych włosów. W chwilę później ręce Kate
powędrowały do peniuaru, ale Ben przykrył je swoimi dłońmi.

– Nie – wymruczał. – Pozwól, że ja to zrobię. Powoli zdjął z jej ramion

peniuar i zsunął cienkie ramiączka koszuli. Kate wstrzymała oddech, gdy Ben
pochylił się ku jej piersiom. Jego usta zaczęły wędrówkę po gładkiej skórze. W
pewnym momencie Ben wyprostował się. Koszula Kate osunęła się na ziemię.

– Słodka Kate – wyszeptał. Wziął dziewczynę na ręce i ułożył delikatnie

na chłodnym prześcieradle. – Piękna, słodka Kate.

Przyglądała mu się, gdy zdejmował z siebie ubranie. Wcześniej żałowała,

ż

e pokój nie jest pogrążony w ciemności, ale teraz cieszyła się, że może

podziwiać każdy centymetr wspaniałego męskiego ciała. Ben położył się obok
niej. Pocałowali się, a ich ręce błądziły, szukały i dotykały. Kasztanowe włosy
Kate leżały rozrzucone na poduszce. Wargi zwilgotniały, a oczy przesłoniła
namiętność. Zadrżała, gdy Ben zaczął pieścić jej piersi. Serce biło jak oszalałe.

– Ben – wyszeptała, gdy uniósł nieco głowę. – Zapomniałam...
– W porządku – usiadł i z kieszeni spodni wyciągnął foliowe opakowanie.

– Ja pamiętałem.

Kiedy wszedł w nią, Kate odczuła nie znaną jej do tej pory intensywność

pożądania. Zatraciła się całkowicie w namiętnym zbliżeniu. Chciała, by trwało
wiecznie. Wspięła się na szczyty rozkoszy i w momencie ekstazy krzyknęła. W
chwilę potem ciałem mężczyzny wstrząsnął potężny dreszcz.

Przez dłuższy czas leżeli bez ruchu. Nie dobiegały do ich uszu żadne

dźwięki, widocznie wszyscy już spali. Kiedy odpoczęli, Ben sięgnął po kołdrę i
przykrył ich oboje. Nie miał zamiaru wychodzić. Kate miała mu tyle do
powiedzenia! Nie mogła jednak wydobyć z siebie głosu. Przytulała się do Bena
przepełniona miłością. Zdawała sobie sprawę, że przeżyli coś wyjątkowego, coś
niezwykłego. Zastanawiała się, czy Ben także zdaje sobie z tego sprawę.

Mężczyzna spojrzał na nią. – Za chwilę będę musiał wrócić na ziemię –

powiedział i uśmiechnął się. – Kto wie, może zresztą jeszcze nie.

– To dobrze. – Kate pogładziła go pieszczotliwie po plecach. – Cieszę się,

ż

e nie tylko ja czuję się tak, jakbym była w niebie.

– Nie jestem za ciężki? – Ben uniósł się nieco na łokciach.
– Nie – zacisnęła dłonie na jego ramionach. – Jesteś w sam raz.
– Coś podobnego – uśmiechnął się.
Kate pomyślała, że ofiarował jej tak wiele. I to bez żadnych zastrzeżeń.

Podarował jej poczucie bezpieczeństwa, czułość i opiekę. A co ona dała mu w
zamian?

Miłość, to na pewno. Ale nie szczerość. Ukrywała coś przed nim, i to

celowo. Teraz dopiero zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo się myliła. Dziś
oddali sobie ciała. Któregoś dnia oddadzą dusze. Nawet, jeśli nie była jeszcze
przygotowana na oświadczyny, postanowiła ofiarować mu to, co mogła – swoje
zaufanie.

– Ben? – wyszeptała.
– Uhm?
– Jest coś, o czym ci nie powiedziałam.
– Jest mnóstwo rzeczy, o których mi nie mówiłaś. – Ben oparł się na

łokciu i popatrzył jej w oczy. – Na przykład, jaki jest twój ulubiony kolor,
ulubiona potrawa? Pracujesz nocą z wyboru czy z konieczności? – Pocałował ją
delikatnie w szyję. – Nie wiedziałem, że masz łaskotki.

Cieszyło ją, że Ben jest w dobrym nastroju.
– Niebieski, chipsy i z konieczności – odparła. – Zgadza się, mam

łaskotki.

– Nie wierzę ci. Chipsy nie są niczyją ulubioną potrawą.
– Moją są.
– Zaraz mi powiesz, że lubisz prażoną kukurydzę.
– Uwielbiam.
– Mój Boże. W co ja się wpakowałem?
– Za późno, żeby żałować.
Ręka Bena powędrowała do jej piersi.
– Ale nie za późno, żeby... – zamruczał.
– Jesteś okropny.
– Zobaczymy, co powiesz za pięć minut.
– Za pięć minut nie będę w stanie otworzyć ust.
– Nie przejmuj się. Ja też nie.
– Jesteś najbardziej rozpraszającym uwagę mężczyzną, jakiego

kiedykolwiek spotkałam. – Złapała go za ręce i czekała, aż podniesie głowę i
spojrzy jej w oczy. – Próbuję ci coś przekazać.

– Ja również. Roześmiała się mimo woli.
– Jest coś, o czym powinieneś wiedzieć. – Kate spoważniała. – Nie

zawsze byłam taksówkarzem czy ekspedientką w butiku. Zanim w styczniu
oblałam egzamin, byłam studentką trzeciego roku prawa na uniwersytecie.

– Wiem – odparł spokojnie.
– Co takiego?
– Ze względu na bezpieczeństwo zawsze zbieram informacje o swoich

bliskich współpracownikach. – Niemal przepraszająco wzruszył ramionami. –
Otrzymałem raport na twój temat.

Zamierzała wprawić go w zdumienie. Jednak teraz to ona była

zaskoczona.

– Dlaczego mi nic nie powiedziałeś? – zapytała.
– Czekałem, aż ty mi się zwierzysz. Uznałem, że masz wystarczająco

ważne powody, dla których tego nie robisz.

Kate przygryzła wargę.
– Słucham? – nalegał.
– Chciałam, żebyś mnie lubił tylko dla mnie samej – odezwała się po

chwili. – Niezależnie od tego, kim jestem i co robię. Nie chciałam, żeby to miało
jakiekolwiek znaczenie.

– Nie miało. – Pogłaskał ją po policzku i pocałował. – Byłem po prostu

jeszcze bardziej zaintrygowany.

– Uważasz, że jestem interesująca?
– Nawet bardzo. – Tym razem nie drgnęła, gdy jego usta powędrowały do

jej szyi. – A także denerwująca.

– Naprawdę? – Ponownie poczuła rozkoszne podniecenie.
– Uhm. – Dotknął językiem jej piersi. Jego oddech był ciepły i wilgotny.

– Czy mówiłem ci kiedyś, że nienawidzę zimna?

– Nie, nigdy. Czy powinnam przeprosić za to, że cię ziębię?
– Napraw to – powiedział niskim głosem.
– Jak?
– Rozgrzej mnie.

* * *

Kate obudziła się w pustym łóżku z uczuciem rozkosznego rozleniwienia.

Niejasno pamiętała, że Ben wyśliznął się z pokoju przed świtem, pocałowawszy
ją wcześniej na pożegnanie.

– Zobaczymy się na śniadaniu, słodka Kate – wyszeptał. Uśmiechnęła się

i natychmiast ponownie zasnęła. Gdy obudziła się ponownie, była ósma.

Obiecała sobie, że nie będzie niczego żałowała. Nie było sensu

zastanawiać się, jak czułaby się budząc w tym domu, w tym łóżku ze
ś

wiadomością, że tu jest jej miejsce. Nie tej jednej nocy, lecz już zawsze. Po co

marnować czas i zastanawiać się nad czymś, co nie mogło się zdarzyć?

Nie wierzyła w bajki ani w rycerzy na białych rumakach. Marzenia były

przyjemne, ale tak naprawdę liczył się tylko upór i ciężka praca. Ten weekend
nie miał żadnego związku z jej normalnym życiem. Pomyśli o tym później, a
teraz będzie cieszyła się tym, co jest.

Wzięła gorący prysznic, po czym nałożyła szare sztruksowe spodnie i

sweter. Zeszła na dół, do pokoju śniadaniowego. Mimo że stół zastawiony był
dla sześciu osób, Kate zastała tylko jedną.

Anette Rand, szczupła, elegancka blondynka o wydatnych kościach

policzkowych i przenikliwych zielonych oczach piła herbatę i przeglądała
poranną prasę. Spojrzała na wchodzącą Kate i odłożyła na bok „Timesa”.

– Dzięki Bogu, nareszcie jakaś przyjazna dusza. Powiedz Parkerowi, żeby

usmażył ci jakieś jajka. A potem napij się kawy i porozmawiaj ze mną.

Kate nalała sobie gorącej kawy i wzięła dwie bułeczki.
– Gdzie pozostali? – zapytała.
– Czy możesz uwierzyć, że mężczyźni wstali o świcie i poszli grać w

golfa? – Anette przewróciła oczami. – Bibi i Maribeth są na spacerze. Tabitha
jeszcze śpi.

Kate zajęła miejsce przy stole.
– Dobry Boże. – Anette zerknęła na zawartość talerza sąsiadki. – Muszę

powiedzieć, że ci zazdroszczę. To chyba dlatego, że jesteś taka młoda. Zanim
skończyłam trzydziestkę, mogłam jeść absolutnie wszystko. – Zaśmiała się

ponuro. – Teraz pozostały mi tylko otręby i herbatka ziołowa.

– Mam po prostu szczęście. – Kate posmarowała masłem kawałek

bułeczki. – Nigdy nie miałam problemów z wagą.

– To widać – westchnęła Anette i spojrzała na Kate. – Nie miałyśmy zbyt

wielu okazji, żeby porozmawiać wczoraj wieczorem. Peter twierdzi, że Ben jest
tobą zupełnie oczarowany. Opowiedz mi wszystko.

Kate zakrztusiła się nagle bułeczką.
– Przepraszam, jestem chyba zbyt wścibska. – Anette wyglądała na

speszoną. – Nie daj się zamęczyć, ja zawsze tak się zachowuję.

– Wcale mnie nie zamęczasz.
– Tworzymy tak niewielkie kółko towarzyskie. Kiedy pojawia się nowa

twarz, jesteśmy wręcz zachwyceni, że mamy o kim plotkować.

Kate zaczerwieniła się.
– Och, kochanie. – Anette zauważyła jej zakłopotanie. – Myślałam, że

wiesz, że rozmawiałyśmy głównie o tobie. Prawdę mówiąc, Bibi i ja uważamy,
ż

e Ben był wczoraj niesłychanie czarujący. Nigdy dotąd nie widziałam, żeby tak

się zachowywał. Nie spuszczał z ciebie oczu przez cały wieczór. Tak więc... –
Anette wytarła usta serwetką. – Zacznijmy od początku. Opowiedz mi, jak się
poznaliście.

Nadszedł moment, którego Kate obawiała się najbardziej, odkąd Ben

zaprosił ją tutaj. Wiedziała, że prędzej czy później padnie to pytanie.

Nie musiała mówić prawdy. Potrafiła wymyślać różne przekonujące

historyjki, a teraz niewielkie kłamstewko byłoby niewątpliwie przydatne. Jednak
nieomal natychmiast Kate odrzuciła tę możliwość. Nie wstydziła się tego, kim
była, Ben również nie. Cóż mogła znaczyć opinia Anette?

– Poznaliśmy się w Nowym Jorku – zaczęła.
– To jasne. – Anette nalała sobie następną filiżankę kawy. – I co dalej?
– Ben łapał taksówkę.
– Jakie to romantyczne! I ty właśnie nią jechałaś?
– Nie – odparła powoli Kate. – Ja ją prowadziłam.
– Prowadzisz taksówkę?
– Teraz już nie. Pracuję dla Bena. Jestem jego szoferem. Przez dłuższą

chwilę Kate w skupieniu zajmowała się swoją kawą. Nagle usłyszała szczery,
dźwięczny śmiech Anette.

– Kochanie, uważam, że to cudowne.
– Naprawdę? – spojrzała na nią Kate.
– O ile się nie mylę, nieposkromiony Benjamin West napotkał wreszcie

swoją drugą połowę.

– Dlaczego tak uważasz? – Kate sięgnęła po następną bułeczkę.
– Nie zrozum mnie źle. – Anette przysunęła się bliżej. – Znam Bena od

lat. Oczywiście spotykał się z kobietami, nawet bardzo często. Wszystkie były

piękne i utalentowane. Widzieliśmy jednak, że był nimi śmiertelnie znudzony.

– Czyli uważasz, że dla odmiany potrzeba mu kogoś, kto nie jest ani

piękny, ani utalentowany? – zapytała.

– Wcale nie to miałam na myśli! Jesteś równie czarująca jak tamte

kobiety, a jednak czymś się od nich różnisz.

Szczerość Anette skłoniła Kate do tego, by otwarcie wyłożyć swoje karty.
– Jestem biedna. To jest właśnie ta różnica.
– Wątpię, czy ma to jakiekolwiek znaczenie dla Bena.
– Czy to nie ty powiedziałaś przed chwilą, że trzymacie się w niewielkim

kółku? Ja nie należę do tego towarzystwa – oświadczyła dobitnie. – I nigdy nie
będę należała.

– Nie bądź taka pewna. Dziecko drogie, czy ty uważasz, że my wszyscy

wywodzimy się z arystokratycznych rodów? Zanim poznałam Petera, byłam
fryzjerką.

– Naprawdę?
– Jasne, że tak. I to bardzo dobrą.
– Ale wyglądasz tak... tak...
– Wytwornie? – podsunęła Anette.
– Właśnie.
– Moja droga, wydaję dużo pieniędzy na podtrzymanie urody.

Systematycznie ćwiczę, stosuję masaże, lifting, czeszę się u świetnych
fryzjerów, ubieram u najlepszych krawców. Jak mogłabym inaczej wyglądać?

Kate uśmiechnęła się, czując, że z minuty na minutę coraz bardziej lubi

Anette.

– Maribeth zaczynała jako nauczycielka. A Bibi? – Anette przerwała i

puściła oczko do Kate. – Umówmy się, że nie będziemy mówiły o tym, co robiła
Bibi, zanim spotkała Cala, chyba że będziemy w wyjątkowo plotkarskim
nastroju.

W tym momencie zjawiła się Tabitha. Była jeszcze zaspana, ale

wyglądała bardzo pięknie. Rozmowa zeszła na inne tematy. Wkrótce nadeszła
Rachel Smith-Miller, a tuż po niej Bibi i Maribeth. Pokój wypełnił się, wobec
czego Kate wymknęła się nie zauważona.

Nie dlatego, że nie lubiła tych kobiet czy nudziło ją ich towarzystwo.

Wręcz przeciwnie. Po prostu chciała być przez moment sama. Włożyła kurtkę i
wyszła na zewnątrz.

Chciała być sama ze swoimi myślami i marzeniami. Z nadzieją na

szczęśliwe zakończenie.

ROZDZIAŁ 11

Reszta weekendu minęła zbyt szybko.
Mimo że dom przepełniony był gośćmi, Ben i Kate niemal cały czas

spędzali razem. Oczywiście Ben musiał wypełniać obowiązki gospodarza, ale
starał się, by Kate zawsze była przy nim. Jej natomiast udało się pozyskać
poparcie i aprobatę pozostałych kobiet. Dbały one o to, by ich mężowie nie
zajmowali Benowi zbyt wiele czasu. Ku niepomiernej uldze Kate, Barry
zainteresował się Tabithą.

W sobotni wieczór urządzono kolację połączoną z tańcami. Kate

pogratulowała sobie w duchu, że pożyczyła od Maggie część garderoby.
Wybrała granatową sukienkę z dżerseju. Jedyną ozdobę stanowiły maleńkie
kolczyki w kształcie perełek.

Na dzisiejszy wieczór Ben zaprosił dodatkowo dwanaście osób i miał w

związku z tym większe obowiązki. Przez cały czas jednak nie spuszczał z oczu
Kate. Przynosił jej drinki i przystawki, włączał do niemal wszystkich rozmów.
Po kolacji wiele razy tańczyli. Kiedy ostatni z gości wreszcie wyszedł, udali się
do pokoju Kate.

Ben wziął Kate w ramiona. Zaczął ją pieścić delikatnie. Jego palce i język

były zachłanne.

Kate zakręciło się w głowie. Ogarnęła ją taka namiętność, że miała

wrażenie, że cała płonie. Reagowała na pieszczoty tak, jakby przez całe życie
czekała tylko na tę chwilę i tego mężczyznę.

Uniosła ręce i rozwiązała mu krawat. Guziki, na które zapięta była

koszula, stanowiły wyzwanie.

– Pozwól, że ci pomogę – szepnął, ale Kate odsunęła jego ręce.
– Teraz moja kolej. – Popchnięty lekko, Ben usiadł na krześle. Kate

rozsunęła jego uda i uklękła między nimi. Uśmiechnęła się. – Jestem pewna, że
jakoś dam sobie radę.

Ben westchnął, gdy odpięła pierwszy guzik, rozsunęła koszulę i

przycisnęła policzek do jego ciała. Przeszył go dreszcz pożądania.

– Szczerze mówiąc – wykrztusił – zanim dotrzesz do końca, może już być

za późno.

Kate odpięła drugi i trzeci guzik. Przysunęła się bliżej i pocałowała jego

umięśniony tors, ocierając się twarzą o gęste, ciemne włosy.

– Doprowadzasz... mnie... do... szaleństwa...
– Świetnie – wymruczała i odpięła kolejny guzik. Wsunęła rękę pod

koszulę Bena i głaskała delikatnie jego sutki. Słyszała urywany oddech
mężczyzny.

– Dosyć.

– Jeszcze nie skończyłam.
– Owszem.
Pośpiesznie zdarł z siebie koszulę. Wstał i pociągnął dziewczynę w górę.

Kiedy złapała równowagę, puścił ją i dotknął supełka na jej ramieniu.

– Co się stanie, jeżeli to rozwiążę? – zapytał.
– Spróbuj, a zobaczysz. – Zwilżyła wargi.
Chwilę później sukienka opadła na podłogę. Pomyślał, że nigdy dotąd nie

widział takiej doskonałości. Zdejmując w pośpiechu resztę ubrania, nie
spuszczał z niej wzroku. Po chwili wziął ją w ramiona i zaniósł do łóżka. Zsunął
stanik, całując nabrzmiałe piersi dziewczyny.

– Weź mnie – wyszeptała.
– Dobrze, słodka Kate. – Kiedy zaczął poruszać się rytmicznie, Kate

objęła go mocno nogami, dostosowując się do jego tempa. Coraz szybciej
zdążali ku spełnieniu, a kiedy nadeszło, krzyknęli jednocześnie w ekstazie.

* * *

Późnym niedzielnym popołudniem Ben i Kate stali w progu, machając

Bibi i Calvinowi, którzy odjeżdżali ostami.

– Nareszcie sami, najdroższa. – Ben znacząco spojrzał na Kate.
Stojący za nimi Parker dyskretnie kaszlnął.
– Spakowałem pana walizki, sir. Pozwolę sobie przypomnieć, że samolot

odlatuje o szóstej.

– Nie musisz mi przypominać. – Ben westchnął.
– O szóstej? Skoro to międzynarodowy lot, nie masz zbyt wiele czasu.

Pójdę tylko po walizkę i możemy jechać.

– My? – Wyciągnął rękę, aby zatrzymać Kate, ale była już w połowie

holu. – Jacy my?

– Ty i ja. A jak masz zamiar dostać się na lotnisko?
– Parker mnie zawiezie.
– Czyżbyś zapomniał, że to ja jestem twoim kierowcą?
Przez chwilę Ben wyglądał na kompletnie zaskoczonego. Kate uznała, że

ostatnie czterdzieści osiem godzin było niczym sen – teraz nadszedł czas, żeby
się obudzić.

Położyli bagaże z tyłu, a Ben usiadł za kierownicą.
– Jeżeli chcesz, żebym prowadziła... – zaczęła Kate.
– Nie chcę – odparł sucho.
Cóż, to rzucone ostrym tonem zdanie przypomniało Kate, gdzie jest jej

miejsce. A nawet jeśli nie całkiem, to zadania dopełniła długa jazda na lotnisko.
Ben milczał, koncentrując się całkowicie na prowadzeniu i zwracając minimalną
uwagę na jej próby nawiązania rozmowy. Z każdą chwilą Kate wpadała w coraz

gorszy nastrój.

Kiedy dotarli do lotniska, Kate wysiadając z samochodu trzasnęła mocno

drzwiami.

– Wiem, jak się czujesz. – Ben wyjął bagaże.
– Wątpię.
– Jesteś wściekła.
– Pewnie, że jestem.
Popełnił błąd. Powinien był porozmawiać z nią w domu – w chwili, w

której przypomniała mu, że jest jego szoferem. Sądził, że uda się im jakoś o tym
zapomnieć. Ofiarowała mu tak dużo w ciągu tych dwóch dni. Nie chciał teraz
tego stracić.

– Przykro mi. – Postawił walizkę na chodniku. – Naprawdę nie chcę

jechać. Zwłaszcza teraz. Przez ostatnią godzinę zastanawiałem się, jak odwołać
spotkanie, ale niczego nie wymyśliłem. Zastanawiałem się też, czy nie zabrać
cię ze sobą, ale przez cały czas będę bardzo zajęty. To tylko parę dni. To będzie
pięć najdłuższych dni w moim życiu, wierz mi.

Ben wziął Kate za rękę i przyciągnął ją do siebie. Mijały ich samochody,

trąbiły klaksony, lecz oni nie zwracali na otoczenie żadnej uwagi.

– Powiedz, że będziesz za mną tęskniła. – Pogłaskał ją po twarzy.
– Będę za tobą tęskniła. Pocałował ją mocno.
– Pięć dni – powtórzył, kiedy bagażowy wziął jego walizkę.
– Będę czekała.
Ben zmieszał się z tłumem pasażerów. Po chwili straciła go z oczu.

* * *

Kate miała wolny tydzień. Było milion rzeczy, które należało zobaczyć w

Nowym Jorku – począwszy od przedstawień teatralnych, poprzez wystawy w
galeriach, na najnowszych filmach skończywszy. Miała teraz mnóstwo czasu i
trochę pieniędzy, więc bardzo starannie zaplanowała sobie nadchodzące dni.
Były one wypełnione od rana do późnego wieczora. Powinna bawić się
szampańsko – nigdy jednak nie czuła się bardziej nieszczęśliwa.

Gdyby dwa miesiące wcześniej zaproponowano jej płatny urlop,

uważałaby, że złapała pana Boga za nogi. Teraz dni ciągnęły się niemiłosiernie.

Nie chciała o tym myśleć, ale wiedziała, że musi. Ben okazał już, że nie

jest mu obojętna, ale Kate zdawała sobie sprawę z tego, że to jej nie wystarczy.
Pragnęła więcej. Pragnęła wszystkiego, o czym Ben nigdy nie wspominał, i o co
ona nigdy nie pytała – miłości, szacunku i wzajemnych zobowiązań. Chciała, by
uważał ich związek za coś więcej niż za grę, o wyniku której może
zadecydować rzut monetą.

Pragnęła zbyt wiele. Jak zwykle zresztą. Tym razem istniała jednak

pewna różnica, gdyż narzędzia, którymi posługiwała się w przeszłości – spryt,
upór i wytrwałość – były w tej chwili całkowicie bezużyteczne.

Mogła mieć tylko nadzieję – teraz wszystko zależało od Bena.
Ben zadzwonił w czwartek wieczorem.

* * *

Kate, leżąc w szlafroku na łóżku, przygotowywała się właśnie do

spędzenia wieczoru w towarzystwie klusek, wieprzowiny po chińsku i
„Casablanki” w telewizji, gdy nagle usłyszała dzwonek telefonu.

– Jak tam Londyn? – zapytała.
– Mokry. A Nowy Jork?
Nie chciało się jej ciągnąć tej zabawy.
– Samotny – odpowiedziała.
– Naprawdę? – Ben wyraźnie się ucieszył. – To jeszcze tylko dwadzieścia

parę godzin. Właśnie o tym chciałem porozmawiać.

– Wyjechać po ciebie na lotnisko?
– Nie ma mowy.
Kate zamilkła rozczarowana.
– Mam lepszy pomysł. Włóż najładniejszą sukienkę, a ja powiem

Fosterowi, żeby mnie zawiózł prosto do ciebie.

– Wychodzimy gdzieś?
– W zasadzie tak – odpowiedział powoli. – Odbywa się przyjęcie, na

którym nie może mnie nie być. Pewne stowarzyszenie wybrało mnie Mężczyzną
Roku. Szczerze mówiąc, zupełnie o tym zapomniałem. Dobrze, że Donald mi
przypomniał. Ceremonia odbędzie się jutro wieczorem w Rainbow Room.

Taki rozkład zajęć mógłby zwalić z nóg nawet najsilniejszego.
– Nie będziesz przemęczony po podróży? – spytała Kate.
– Pewnie tak. Postaram się przespać w samolocie. – Ben urwał na chwilę i

zachichotał. – Mogłabyś włożyć tę granatową sukienkę, którą miałaś na sobie w
zeszłym tygodniu. Gwarantuję, że to mnie skutecznie otrzeźwi.

– Masz to u mnie – powiedziała. Nie było potrzeby wspominać mu, że to

jedyna wyjściowa sukienka.

– Świetnie. A więc do zobaczenia jutro wieczorem.
– Dobranoc, Ben – szepnęła. – Słodkich snów.
Po zakończeniu rozmowy Ben długo jeszcze wpatrywał się w słuchawkę.

Słodkich snów, też coś! Jeżeli Kate będzie nadal obecna w jego myślach, to nie
wiadomo, czy w ogóle uda mu się zasnąć.

Już dawno temu zorientował się, że Kate była zupełnie wyjątkowa. Nie

przewidywał jednak, że tak szybko stanie mu się ona nieodzowna. Była
nieustającym źródłem sprzeczności – niespokojna kobieta, która w pewien

nieokreślony sposób stabilizowała jego życie. Nie pamiętał już, jak było, zanim
się pojawiła.

Czy to miłość? Nie był pewien. Dotychczas zdarzały mu się tylko

przelotne romanse. Przed Kate nie pojawiła się ani jedna kobieta, której
pragnąłby podarować coś więcej. A teraz wydawało mu się, że nie może dać
wystarczająco wiele – ani też otrzymać tyle, ile by chciał.

Pragnął, by Kate była zawsze z nim – dziś, jutro i każdego dnia. Chciał jej

wyłącznie dla siebie. Nawet jeżeli nie była to miłość, to coś bardzo do niej
zbliżonego.

Nigdy nie pozwoliła mu sobie niczego kupić. Mimo że wtedy czuł się

nieco urażony, teraz się cieszył. Znaczyło to, że pierwszym prezentem, jaki Kate
od niego otrzyma, będzie pierścionek z diamentem, który zamierzał kupić rano
w Knightsbridge.

* * *

– Mam nadzieję, że kolacja nie będzie taka okropna – Ben objął

ramieniem Kate. Znajdowali się na tylnym siedzeniu lincolna. Wdychał zapach
ś

wieżo umytych włosów dziewczyny. Przyjechał po nią dziesięć minut

wcześniej i nie potrafił powstrzymać się od tego, by jej ciągle nie dotykać. Kate
zdawała się nie mieć nic przeciwko temu.

– Przecież to ty jesteś gościem honorowym – przypomniała przytulając

się do niego. – Na pewno będzie wspaniale.

– Przyjęcie może się przeciągnąć – mruknął. Czuł ciężar pierścionka w

kieszeni. Jak na razie, była to jego tajemnica. Kiedy znajdą się wreszcie sami,
zamierzał wyjąć go i oświadczyć się Kate. – Czy myślisz, że zauważą, jeśli
wymkniemy się trochę wcześniej?

– Jasne, że nie. Nie ma gościa honorowego – dlaczego ktokolwiek miałby

to zauważyć?

– Chyba masz rację – westchnął Ben z rezygnacją, kiedy Foster

zaparkował przed wejściem do Rockefeller Center. Wysiadł i podał rękę Kate.
Słyszał uwagi gapiów, którzy przystanęli, żeby popatrzeć na limuzynę.

– Maudie, patrz! Słynna osobistość!
– Kto to?
– Nie mam pojęcia...
– To ten West! – rozległ się przejęty kobiecy głos. – Czy nie jest słodki?

Hej, Ben! Tutaj!

– Jest niższy niż w telewizji...
Ben ujął Kate za ramię i poprowadził do wejścia. Skierowali się w stronę

windy. Dziewczyna drżała, więc przytulił ją do siebie.

– Już wszystko w porządku – powiedział łagodnie. – Już ich nie ma.

– Dzięki Bogu. – Ku jego zdumieniu Kate zaczęła chichotać. – Dłużej już

chyba nie udałoby mi się zachować powagi. – Spojrzała na niego i otworzyła
szeroko oczy. – Hej, Ben! Tutaj!

– Ta kobieta miała koło pięćdziesiątki.
– I świetny gust. – Znowu zachichotała. – Czy to ci się często przytrafia?
– Zbyt często. – Zirytowany, przejechał dłonią po włosach. – Jestem

osobą publiczną, a to pociąga za sobą tego rodzaju sytuacje.

– Czy to ci przeszkadza?
– Czasami. – Wzruszył ramionami. – Najczęściej staram się nie zwracać

uwagi. Chyba się już przyzwyczaiłem.

– Nie jestem pewna, czy podoba mi się, że jakieś obce kobiety mówią o

tobie, że jesteś słodki – drażniła się.

– Na twoim miejscu nie przejmowałbym się tym – odparł sucho. – Ta

uważała, że jestem za niski.

Kate wbiła mu palec w żebro, a on wsadził rękę pod jej płaszcz i zaczął ją

łaskotać. Śmiali się jeszcze, gdy drzwi windy nagle się otworzyły. Niemal
natychmiast zmieszali się z tłumem ludzi, z których większość pragnęła poznać
Bena. Uratował ich prezes stowarzyszenia. Zajęli przeznaczone dla nich
miejsca. Ceremonia się rozpoczęła.

O jedenastej wieczorem Kate znała już prawdziwe znaczenie słów

„nudny” i „nie kończący się”. Po kolacji, która składała się z przypalonego
kurczaka i nie dopieczonych ziemniaków, nastąpiła seria przydługich wystąpień.
Ben także zabrał głos. Otrzymał nagrodę, pozował do zdjęć i potrząsnął tak
wielką liczbą rąk, że przestała je nawet liczyć. Bez wątpienia ten człowiek miał
niewiarygodną kondycję.

Kiedy o tym myślała, zobaczyła nagle, że Ben mruga do niej – powoli i

wyraźnie. Zastanawiała się, czy cierpliwość Bena nie jest właśnie na
wyczerpaniu.

Kate nie miała pojęcia, jak mu się to udało, ale niedługo potem pożegnał

się ze wszystkimi, odnalazł ich płaszcze i w pośpiechu wyprowadził ją z
budynku. Lincoln czekał zaparkowany przy krawężniku. Foster popijał kawę i
czytał jakąś książkę, którą na ich widok szybko odłożył.

Droga powrotna przebiegła w milczeniu. Gdy dotarli w okolice Westcon

Plaza, Kate wysiadła i odetchnęła głęboko świeżym powietrzem. Ben stanął
koło niej, miał już pewność, że ona jest naprawdę wszystkim, czego
potrzebował.

– Piękna noc, prawda?
– Cudowna.
– Nie wchodźmy jeszcze. – Wziął ją za ramię.
– Dokąd pójdziemy?
– Zobaczysz.

Przed nimi rozpościerał się Central Park. Na jego południowym krańcu

znajdował się postój dorożek. O tej porze była tam tylko jedna. Dorożkarz
zamierzał jechać już do domu. Na widok studolarowego banknotu zmienił
zdanie.

Ben pomógł Kate wsiąść, po czym okrył ich oboje pledem.
Oczy Kate błyszczały, gdy dorożkarz cmoknął, a koń ruszył z miejsca.
– Skąd wiedziałeś, że zawsze marzyłam o tym, żeby przejechać się jedną

z tych dorożek?

– Intuicja? – Ben objął ją mocno i przytulił do siebie.
– O rany. Czasem wydaje mi się, że jesteś zbyt domyślny.
– Czyżby? – Ben uniósł brwi. – A co ci się jeszcze wydaje?
– śe i tak cię kocham.
Milczeli przez chwilę. Ben ujął podbródek Kate i zbliżył jej twarz do

swojej.

– Mówisz poważnie, Kate?
Odpowiedź wyczytał w jej oczach. Serce biło mu jak oszalałe.
– Tak.
– Najsłodsza Kate. – Ben pocałował dziewczynę delikatnie, wręcz

nieśmiało. Kate rozchyliła wargi i przyciągnęła go bliżej. Kilka chwil później,
gdy Ben się odsunął, z trudnością łapała oddech.

– Nie przestawaj – szepnęła.
Ben znacząco spojrzał na plecy woźnicy. Wsunął rękę pod pled i dotknął

jej uda.

– Może to wcale nie był taki dobry pomysł.
– Może nie. – Kate westchnęła głęboko, czując poruszającą się dłoń Bena.

– Co on by pomyślał, gdybyśmy go poprosili, żeby nas odwiózł z powrotem?

– śe się nam bardzo spieszy. – Ben uśmiechnął się i powiedział

dorożkarzowi, żeby zawrócił. Ponownie pocałował Kate. Gdy się od siebie
oderwali, byli już blisko Westcon Plaza. – Czy ten przeklęty koń nie mógłby
ruszać się trochę szybciej? – mruknął.

– Wiedziałam, że uznasz ten środek transportu za zbyt prymitywny. –

Kate uśmiechnęła się.

– Och, sam nie wiem. – Ben pomógł jej wysiąść. – Czuję, że niedługo

przekonasz się, jaki ja potrafię być prymitywny.

* * *

Następnego ranka Kate obudziły promienie słońca. Ben nadal spał z

jaśkiem wsuniętym pod głowę. Kate już wyciągnęła rękę, aby go pogłaskać, ale
zmieniła zamiar. Po ostatniej nocy Ben z całą pewnością potrzebował dużo
wypoczynku.

Gdy po przejażdżce wpadli do apartamentu, skierowali się wprost do

sypialni. Ściągnęli błyskawicznie ubrania i niemal natychmiast znaleźli się w
łóżku.

Rozłąka tylko spotęgowała ich pożądanie. Intensywność doznań zupełnie

oszołomiła Kate. Ben był i gwałtowny, i czuły. Doprowadzał ją niemal do kresu
wytrzymałości. Przedłużał ich namiętność do granic możliwości.

Gdy odpoczywali, Ben przytulił się do Kate.
– Która jest teraz godzina w Londynie? – zapytała, głaszcząc go po

podbródku.

– Piąta rano. – Ben przypomniał sobie o pierścionku nadal

spoczywającym w jego kieszeni i uśmiechnął się sennie.

– Powinieneś spać.
– Jeszcze nie. Mam coś dla ciebie. – Próbował wstać, ale Kate delikatnie

zmusiła go, aby leżał spokojnie.

– Cokolwiek by to nie było – powiedziała. – Może poczekać do rana.
– Ale...
– śadnych ale. – Położyła mu palec na ustach nakazując milczenie. –

Kocham cię, Ben.

Przyciągnął ją bliżej.
– Ja też cię kocham – wymruczał. Uścisnął ją mocno, a chwilę później

oboje już spali.

Teraz, kilka godzin później, Kate zastanawiała się, czy Ben po

przebudzeniu będzie pamiętał o swojej deklaracji. Lepiej, żeby tak było,
pomyślała wyskakując z łóżka.

Nałożyła szlafrok Bena i wyszła z sypialni. Postanowiła zaparzyć kawę i

przynieść ją Benowi.

Poprzedniej nocy nie miała właściwie okazji obejrzeć mieszkania Bena,

postanowiła więc nadrobić zaległości. Przestronny pokój gościnny zastawiony
był antykami, biblioteka natomiast wyłożona drewnem. Po trzech nieudanych
próbach Kate udało się odnaleźć jadalnię. Teraz wystarczyło tylko popchnąć
drzwi, żeby znaleźć się w kuchni. Zrobiła to i poczuła aromat świeżo zaparzonej
kawy. Na blacie leżał „Sunday Times”, a na małym stoliczku obok okna nakryto
dla jednej osoby.

Nagle otworzyły się drzwi od spiżarki i ukazał się w nich Parker z

pięciokilową torbą cukru. Kate wzdrygnęła się zaskoczona.

– Omal nie dostałam przez pana ataku serca, Parker! – wykrzyknęła.
– A ja przez panią. – Wyglądał na równie przestraszonego. – Nie miałem

pojęcia, że jest tu jeszcze ktoś oprócz pana Westa.

– Tak... Rozumiem. – Kate mocniej zawiązała pasek szlafroka.
– Czy położyć jeszcze jedno nakrycie? – zapytał Parker.
– Nie... – Kate rozejrzała się i zauważyła ekspres do kawy. – Właściwie

przyszłam tylko po kawę. Czy mogłabym dostać dwie filiżanki i tacę?

Szybko wróciła do sypialni. Przez uchylone drzwi dostrzegła, że Ben już

się obudził i siedzi na łóżku.

– Zastanawiałem się, gdzie jesteś. – Uśmiechnął się.
– Udało mi się znaleźć kuchnię – Odwzajemniła uśmiech. – To prawie

trzy kilometry stąd.

Postawiła tacę i usiadła obok Bena.
– Czy mój apartament wydaje ci się za duży?
– Czy ja coś mówię? – Zrobiła minę niewiniątka. Ben wpatrywał się w

nią. Kate lekko zdenerwowana odstawiła kawę.

– Czy coś się stało?
– Ależ skąd. Wydaje mi się, że wprost przeciwnie. A jeżeli nie podoba ci

się moje mieszkanie, możesz tu wszystko pozmieniać. Przynajmniej jest dużo
przestrzeni.

– Ben – przerwała łagodnie. – O czym ty mówisz? Ujął jej dłoń.
– Chcę, żebyś była szczęśliwa, Kate. Chcę też, żebyś została moją żoną.
Oszołomiona, patrzyła na niego w milczeniu. Nagle ogarnęła ją fala

szczęścia.

– Ty... ja... co?
– Wyjdź za mnie, Kate – Ben sięgnął pod poduszkę i wyciągnął stamtąd

niewielkie pudełeczko. Otworzył je, a oczom Kate ukazał się duży, błyszczący
brylant.

– O mój Boże – westchnęła. – Czyli jednak nie mówiłeś przez sen.
– Kiedy?
– Tej nocy. – Kate wciąż wpatrywała się w diament. – Powiedziałeś, że

mnie kochasz. Ale prawie zasypiałeś, więc nie byłam pewna, czy zdajesz sobie
sprawę z tego, co mówisz.

– Możesz być pewna. Nigdy nie byłem niczego bardziej pewny. Kocham

cię, Kate. I chcę, żebyś już zawsze była ze mną. – Uśmiechnął się, wręczając jej
pierścionek. – Możesz go dotknąć. Nie ugryzie cię.

– To chyba największy diament, jaki kiedykolwiek widziałam.
– Kiedyś przedstawię cię Elizabeth Taylor. – Ben wzruszył ramionami.
Może jego niedbały ton, a może wartość pierścionka sprawiły, że Kate

ogarnęły wątpliwości. Tego ranka obudziła się w świecie z bajki: wspaniały
apartament, służący, no a teraz pierścionek. Wszystko działo się zbyt szybko.

– Nie mogłabym nosić czegoś tak wielkiego. – Oddała mu pierścionek. –

Czułabym się głupio.

– Kiedy będziesz już moją żoną – powiedział łagodnie – będzie w sam

raz. – Ujął jej lewą rękę i wsunął pierścionek na środkowy palec. – Kochasz
mnie, Kate?

Spojrzała mu w oczy. Wzruszyło ją bijące z nich ciepło i troska.

– Wiesz, że tak – szepnęła.
– Więc nic innego nie ma znaczenia. Nie odpowiedziałaś mi jeszcze.

Wyjdziesz za mnie, Kate?

Ben nie zdawał sobie sprawy z tego, że wstrzymywał oddech, dopóki nie

ujrzał uśmiechu na jej twarzy. Wiedział już, jaka będzie odpowiedź. Kate
uniosła się i pocałowała go lekko.

– Tak, Ben – powiedziała cicho. – Wyjdę za ciebie.

ROZDZIAŁ 12

Kate wyciągnęła ramiona i natychmiast znalazła się w objęciach Bena.
– Odpowiada ci czerwiec? – mruknął całując ją w szyję – Kate roześmiała

się.

– A czy tobie odpowiada zaraz?
– Niecierpliwa? – Wsunął rękę pod szlafrok i musnął jej piersi. – Podoba

mi się ta twoja niecierpliwość.

– Spróbowałaby ci się nie podobać. – Westchnęła. – Czerwiec.

Odpowiada mi. Wszystko mi odpowiada.

– Im wcześniej, tym lepiej. – Ben uśmiechnął się. – Powiem adwokatowi,

ż

eby przygotował dokumenty.

Minęło kilka chwil, zanim znaczenie tych słów w pełni dotarło do Kate.

Nie była pewna, czy dobrze usłyszała.

– Jakie dokumenty?
Ben uświadomił sobie, że popełnił nietakt. Kate patrzyła na niego szeroko

rozwartymi oczami.

– To zwykła umowa – powiedział w końcu. – Nic nadzwyczajnego.
– Umowa przedmałżeńska? – Kate odsunęła się od niego.
– Cóż... tak.
– I to nie jest dla ciebie nic nadzwyczajnego? – Kate była wyraźnie

zdenerwowana.

– To tylko kawałek papieru, który zabezpieczy nasze interesy w

przyszłości.

– Nasze interesy? – Kate usiadła i owinęła się ciasno szlafrokiem.
– Oczywiście. Taki dokument stanowi, co każde z nas wniosło do

małżeństwa i co z niego może wynieść. Będziesz świetnie zabezpieczona, Kate.

Zdenerwowana uderzyła go mocno w ramię.
– Będę świetnie zabezpieczona w przypadku rozwodu – krzyknęła.
– Masz rację.
– Więc w gruncie rzeczy uważasz, że nasze małżeństwo nie przetrwa.
– Tego nie powiedziałem...
– Do diabła, Ben. Wcale nie musiałeś tego mówić. – Kate ściągnęła z

palca pierścionek.

– Nic nie rozumiesz. To tak jak ubezpieczenie. Nie chcę, żeby moje

nieruchomości spłonęły, a mimo to wykupuję polisę.

– Nie potrzebuję ubezpieczenia. Pragnę miłości i małżeństwa na zawsze,

do grobowej deski. No i mężczyzny, który wierzy w taką miłość.

– Naprawdę cię kocham, Kate – odrzekł Ben. – I wierzę w nas, ale nie

lubię mieszać interesów ze sprawami prywatnymi. Próbowałem i nic dobrego z

tego nie wyszło. Zrobiłbym wszystko, żeby cię uszczęśliwić i właśnie dlatego
chcę – nie, pragnę, żebyś się zgodziła spisać kontrakt.

Kate wiedziała, że Ben wciąż pamięta tę nieszczęsną historię z ojcem, ale

wcale nie czuła się przez to mniej zraniona. Nie interesował ją żaden kontrakt
ani też pieniądze. Nie wyobrażała sobie małżeństwa bez wzajemnego zaufania.

– Nie chcę twoich pieniędzy, Ben. Nigdy ich nie chciałam.
– Wiem o tym.
Kate wstała i pozbierała rozrzucone po podłodze ubranie.
– Więc nie proś mnie, żebym podpisywała swoje marzenia.
– Czy to znaczy, że odmawiasz?
– Tak... chyba tak.
– Do diabła, Kate – zaklął zdenerwowany. – Próbujesz mną manipulować.
– Nie, wcale nie – zaprzeczyła idąc do łazienki. – Próbuję cię kochać,

chociaż w tej chwili niesłychanie mi to utrudniasz.

– Jesteś okropna!
– Chyba oboje jesteśmy – stwierdziła ponuro. Zamknęła za sobą drzwi.

Ben zacisnął dłoń w pięść i uderzył nią w poduszkę. Zapomniany pierścionek
upadł na podłogę.

* * *

Maggie nie zamykały się usta, odkąd Kate wróciła do domu. Dopiero

przed chwilą Kate zdołała uciszyć ją morderczym spojrzeniem.

Zdjęła z siebie sukienkę i cisnęła ją w kąt.
– Słuchaj no – zaprotestowała Maggie. – To moja najlepsza sukienka.
– Przepraszam – warknęła Kate nakładając stary podkoszulek.
– Ciężka noc, co? – Maggie podniosła sukienkę i strzepnęła ją starannie. –

Od razu widać.

Prędzej czy później Maggie i tak wyciągnie od niej całą tę historię. Kate

pomyślała, że chce mieć to już za sobą.

– Ben zaproponował mi małżeństwo.
– Boże święty! Będę druhną na weselu stulecia.
– Nie będzie żadnego wesela.
– Zamierzacie uciec po ślubie? Jakie to romantyczne! Dokąd cię zabiera?

Na Riwierę? Na Bora Bora?

– Nigdzie mnie nie zabiera. Nie wyjdę za niego.
– Nie wyjdziesz za niego? – Maggie złapała się palcami za ucho i

potrząsnęła nim dla większego efektu. – Czy mogłabyś powtórzyć? Chyba słuch
mi się pogorszył.

– Twój słuch jest w porządku. Ben poprosił mnie o rękę, a ja odrzuciłam

jego oświadczyny.

– Teraz rozumiem – stwierdziła Maggie. – Ze mną jest wszystko w

porządku, to ty jesteś stuknięta.

– Wcale nie stuknięta, tylko szalona – zaprotestowała Kate.
– Wybacz, ale nie widzę różnicy.
– Nie brak mi piątej klepki, tylko oszalałam ze złości.
Ben twierdzi, że chce mnie poślubić, ale najpierw muszę podpisać umowę

przedmałżeńską.

– Więc?
– Nie zamierzam tego robić.
– Moja wspaniała dziewczynka. Rozsądna jak zwykle.
Kate odwróciła się na pięcie.
– Nie chodzi mi właściwie o sam dokument, tylko o fakt, że on uważa go

za potrzebny. Jak mogłabym wyjść za mąż za mężczyznę, który już planuje
rozwód?

– Ben jest przecież biznesmenem – zauważyła rozsądnie Maggie. –

Przygotowywanie się na rozmaite ewentualności jest jego zawodowym
nawykiem. Ale to wcale nie znaczy, że zakłada, iż coś takiego się zdarzy.

Mniej więcej to samo mówił wcześniej Ben. Kate jednak nie była

przekonana. Usiadła i nałożyła trampki.

– Biznesmen, zawodowy nawyk – powtórzyła. – A co się za tym kryje?

To, że mi nie wierzy. Gdyby tak nie było, nie uważałby tego kontraktu za
potrzebny.

– Czy on cię kocha?
– Twierdzi, że tak – odpowiedziała.
– To chyba niezły początek – zauważyła Maggie. – Mnóstwo kobiet

wyszłoby za niego bez miłości.

– Ja nie jestem jedną z nich.
– Dzięki Bogu. – Maggie patrzyła, jak Kate wstaje i idzie w stronę drzwi.

– Dokąd się wybierasz?

– Pobiegać. To najlepszy sposób na kłopoty.
– Zamierzasz biegać w tę i z powrotem po schodach? – Maggie patrzyła

na Kate ze zdumieniem.

– Jasne, że nie. Idę do parku. Zrobię dziesięć okrążeń wokół jeziorka.
– Przecież to ponad piętnaście kilometrów!
– Powinno wystarczyć. – Kate otworzyła drzwi.
– Kate Hallaby, w życiu nie przebiegłaś nawet metra!
– Najwyższy czas zacząć.
Maggie westchnęła dramatycznie i zaczęła rozglądać się w poszukiwaniu

swoich trampek.

– Jeżeli zamierzasz się zabić, mogę przynajmniej pozbierać szczątki. Ale

ostrzegam cię – pogroziła Kate palcem. – Zmieniłam zdanie, nie będę twoją

druhną.

– Świetnie.
– Zamierzam zostać damą dworu – mruknęła zawiązując sznurowadła. –

Sama wybiorę sobie sukienkę.

– Jak to? Nie wierzysz w mój dobry gust?
– Jeżeli chodzi o wybór mężczyzny, to tak. – Maggie uśmiechnęła się

słodko. – Mniej natomiast, jeżeli chodzi o postępowanie z nimi. Wszyscy
wiemy, jak świetnie sobie radzisz ze swoim obecnym mężczyzną...

Kate mocno trzasnęła drzwiami.
– Prowadź – krzyknęła za nią Maggie. – Lepiej, żebyśmy miały to już za

sobą.

* * *

O siódmej rano w poniedziałek Kate była już w garażu. Nie rozmawiali

na temat jej pracy, więc uznała, że nic się nie zmieniło. Kate poszła do swojego
pokoiku, otworzyła książkę i przygotowała się na czekanie.

Nie trwało długo.
– Proszę podjechać pod wejście do Westcon Plaza – polecił jej Julio. –

Czeka na panią trzech mężczyzn. Jednym z nich jest pan West. Celem podróży
jest budowa na przedmieściu.

– Rozumiem. – Po pięciu minutach Kate była już na miejscu.
Ben zatrzymał się, gdy jego dwaj towarzysze sadowili się na tylnym

siedzeniu.

– Musimy porozmawiać – zwrócił się do dziewczyny. – Po powrocie

zaparkuj samochód i przyjdź do mojego biura.

– Tak, sir! – warknęła Kate, zmrożona jego oficjalnym tonem. Z całą

pewnością przygotował już ten dokument do podpisania. śyczę szczęścia,
pomyślała wślizgując się za kierownicę, będziesz go potrzebował.

W końcu dotarli do miejsca przeznaczenia, którym okazał się plac na rogu

ruchliwej ulicy. Wzdłuż chodnika biegł druciany płot oznakowany biało-
czerwonymi napisami informacyjnymi. Na środku placu widać było pracującą
betoniarkę. Mężczyźni wysiedli z samochodu i udali się w tamtym kierunku.

Kate zaparkowała obok hydrantu i czekała. Green i Silverburg rozmawiali

z kierownikiem robót, a Ben z planami pod pachą zniknął w baraku, który służył
za biuro. Wyłonił się stamtąd dopiero po godzinie.

Podszedł do swoich partnerów i wszyscy trzej skierowali się ku bramie,

kiedy nagle z baraku wychyliła się jakaś kobieta i przywołała Bena z powrotem.
Tym razem spędził tam tylko chwilę i przyłączył do oczekujących przy
samochodzie mężczyzn.

– Nie mogę z wami wracać – powiedział. – Mam spotkanie na

Dwudziestej Dziewiątej Ulicy. Kate, czy mogłabyś mnie tam podrzucić? Potem
zawieź tych dżentelmenów tam, gdzie będą sobie życzyli.

– Oczywiście. – Kate otworzyła drzwi, czekając, aż mężczyźni wsiądą do

samochodu. Najwyraźniej jej spotkanie z Benem się przesunie. Nie miało to
większego znaczenia, gdyż i tak nie planowała zmieniać zdania. Pewnie znów
będą się kłócić, a do tego jej się tak bardzo nie śpieszyło.

Zatrzymała się przy rogu, który wskazał jej Ben, i oczekiwała na dalsze

instrukcje od pozostałych pasażerów. W końcu Green pochylił się w jej stronę:

– Central Park West, numer trzydzieści pięć. Kate posłusznie ruszyła.
Przedzierała się przez zatłoczone ulice, jednym okiem obserwując

jezdnię, drugim zerkając w lusterko. Chociaż mężczyźni rozmawiali
przyciszonym tonem, było dla niej jasne, że na tylnym siedzeniu toczy się
zażarta dyskusja. Kiedy skręciła powoli w Columbus Avenue, głosy przybrały
na sile i udało się jej uchwycić niektóre zdania.

– Jesteś stuknięty – warknął Silverburg. Kate nie zrozumiała odpowiedzi

Greena, ale usłyszała jego głos chwilę później.

– Spróbuj to powiedzieć inspektorowi. Pewnie, że to kupa forsy, ale i tak

mamy to, czego chcieliśmy... – Przerwał, kiedy napotkał spojrzenie Kate.

– Tutaj, proszę – powiedział Silverburg wyglądając przez okno.
Kate przystanęła przy chodniku. Zanim zdążyła wysiąść, żeby otworzyć

im drzwi, obaj mężczyźni zebrali swoje rzeczy i wydostali się z samochodu.
Green zatrzymał się obok niej i zmrużywszy oczy przyglądał się jej uważnie. Z
całą pewnością chciał się dowiedzieć, jak wiele usłyszała i ile z tego była w
stanie zrozumieć. Kate nie miała wątpliwości, że rozmowa była naprawdę
ważna. Napotkawszy spojrzenie Greena, przybrała tępą minę wydmuchując z
przejęciem gumę do żucia. Z satysfakcją ujrzała, jak Green odwraca się z
niesmakiem, lecz jednocześnie z ulgą na twarzy.

Kate zaczekała, aż obaj zniknęli w tłumie i dopiero wtedy ruszyła.

Ponieważ wykonała wszystkie polecenia, wróciła do garażu. Telefon, na który
oczekiwała, odezwał się godzinę później.

W pięć minut dotarła do Westcon Plaza, następne dwie spędziła w

windzie. Spodziewała się, że ujrzy Jody, lecz przy wejściu stał Ben.

– Chodź – powiedział, łapiąc ją za ramię i ciągnąc wzdłuż korytarza.
– Skąd ten pośpiech? – zapytała z trudem dotrzymując mu kroku.
– Stąd. – Ben zatrzasnął drzwi od gabinetu i pocałował Kate gwałtownie,

aż czapka zsunęła się jej z głowy. Włosy rozsypały się i Ben zagłębił palce w
gęstych lokach.

– Do diabła – wymruczał. – Wariuję przez ciebie.
Kate, wciśnięta pomiędzy drzwi i Bena, poczuła się nagle odprężona.

Zniknęło napięcie, które nie opuszczało jej przez ostatnie dwadzieścia cztery
godziny. Dopóki będzie mu na niej zależało, dopóki będzie ją kochał, wszystko

da się ułożyć.

– Szaleństwo? – zapytała niewinnie, wysuwając prowokująco biodra. –

Tak to nazywasz?

Ben zachichotał, delikatnie odsuwając jej już aktywne ręce.
– Kate, zaprosiłem cię tu na rozmowę.
– Porozmawiamy... Jasne, że porozmawiamy. – Uśmiechnęła się. –

Później.

– Kate!
Nie słuchając protestów wsunęła palce za pasek. Przyciągnął ją do siebie i

całował zachłannie usta, szyję i ramiona dziewczyny. Czuł, jak Kate drży z
pożądania.

Kiedy Ben zamknął drzwi na klucz, Kate rozpięła i zsunęła mu spodnie.

Jego ciało było twarde i gorące. Pochyliła się i pocałowała kępkę czarnych
włosów nad pępkiem.

Ben czuł jej gorący oddech na napiętych mięśniach brzucha. Schwycił

Kate za ramiona i pociągnął do góry. Pośpiesznie ściągnęli ubrania i przywarli
do siebie gwałtownie. Ben podniósł Kate wysoko i oparł o siebie. Oplotła
nogami jego biodra. Kiedy Ben zaczął się poruszać, napięła wszystkie mięśnie
wyginając się w odpowiedzi. Czuła w sobie wszechogarniające pożądanie,
wszystko inne przestało być ważne.

Ben pocałunkiem stłumił okrzyk rozkoszy Kate. Chwilę później sam

zatracił się w uniesieniu.

Po pewnym czasie zorientował się, że wciąż stoją przy drzwiach.
– Założę się, że teraz uważasz, że już podpiszę te papiery – wymruczała.
Ben roześmiał się i przytulił ją do siebie.
– Mylisz się, moja słodka Kate. Nauczyłem się już, że o cokolwiek bym

cię nie poprosił, z pewnością zrobisz coś wręcz przeciwnego.

– Czy to znaczy, że zmieniłeś zdanie?
– Nie, ale zdecydowałem, że dam ci więcej czasu. Nie możesz

zaprzeczyć, że jesteśmy świetną parą i będziemy wspaniałym małżeństwem.

Kate wyśliznęła się z objęć Bena i zebrała swoje rzeczy. Ubrała się i

natychmiast zmieniła temat. Rozmowa, którą przypadkiem podsłuchała, mogła
być dla Bena ważna. Na pewno powinien się o niej dowiedzieć. Słuchał jej
relacji w milczeniu z coraz bardziej ponurą miną.

– Czy to na pewno wszystko? – zapytał, kiedy skończyła.
Kate nałożyła buty i podniosła czapkę.
– Wszystko. Mówili cicho i słyszałam tylko fragmenty. Wydaje mi się

jednak, że rozmawiali o pieniądzach i o tym, że nie zamierzają informować cię o
tej sprawie.

Ben zaklął cicho.
– Wiedziałem, że coś się święci. To nie trzymało się kupy. Pozwolenie

nadeszło błyskawicznie, a przecież papiery przetrzymywane były w zarządzie
miesiącami.

– Co teraz zrobisz? – Kate wepchnęła włosy pod czapkę.
Ben zmierzał w kierunku biurka.
– Wiem już, od czego zacząć. Dzięki tobie znam trop, którym podążę.

Przecież nie tylko ci dwaj mają znajomości w rządzie.

– Ben?
Zatrzymał się i odwrócił w jej stronę.
– Jeżeli twoi partnerzy kogoś przekupili, ty też jesteś w to zamieszany.
– Wiem. Ale muszę zaryzykować.
– Potrzebujesz pomocy? Potrząsnął przecząco głową.
– To mój problem. Gdybyśmy byli małżeństwem – zawiesił głos –

wszystko wyglądałoby inaczej.

– To manipulacja.
– Jestem tylko człowiekiem. – Wzruszył ramionami.
– Nigdy nie uważałam inaczej. – Uśmiechnęła się promiennie.
Ben sięgał już po słuchawkę telefoniczną.
– Przypuszczam, że będę zajęty przez następnych parę dni. Pomyśl o nas,

Kate. Pamiętaj, że wierzę w ciebie i pragnę, żebyś i ty uwierzyła we mnie.

– Jesteś pewny, że wszystko będzie w porządku? – Kate otworzyła drzwi.
– Będzie. – Ben zaczął wykręcać numer. – Zaufaj mi, Kate.
– Ufam ci – szepnęła cicho i zamknęła za sobą drzwi.

ROZDZIAŁ 13

Ben był rzeczywiście zajęty. Przez kolejne cztery dni Kate woziła go z

jednego końca miasta na drugi. Niepokoiła się o niego, lecz on sam nie wydawał
się zmartwiony. Był mężczyzną, który nie obawia się kłopotów i podejmowania
ryzyka.

Ben dał jej czas na zastanowienie się. Widywali się codziennie, ale były

to oficjalne spotkania pracodawcy i pracownika. śadnych pikników,
romantycznych kolacji, mrugnięć czy ukradkowych pieszczot. Krótko mówiąc,
Kate nie czerpała z tych spotkań żadnej radości.

W tym szaleństwie Bena była jednak metoda. Czekał, aż Kate podpisze

ten idiotyczny kawałek papieru. Ona sama nie miała zamiaru tego robić,
pragnęła przekonać go do swojego punktu widzenia. I zamierzała uczynić to już
wkrótce, kiedy tylko Ben upora się z kłopotami zawodowymi. W końcu
planowali przecież całe swoje przyszłe życie, więc parę dni opóźnienia nie
miało większego znaczenia.

W piątek rano do garażu zadzwonił Donald.
– Wiesz, kto to jest Crash Armstrong? – zapytał.
– Jasne – odpowiedziała Kate. Młody gwiazdor rockowy, wydał ostatnio

trzy płyty, które zdobyły nagrody i ogromną popularność.

– W tym tygodniu będzie występował w kasynie. Miał polecieć prosto do

Atlantic City, ale spóźnił się na samolot i zjawi się na lotnisku Kennedy’ego.
Chciałbym, żebyś pojechała po niego w południe i zawiozła go na wybrzeże.

– Nie ma sprawy.
W południe Kate pojechała na lotnisko. Zaparkowała samochód i wbiegła

do środka. Z łatwością rozpoznała Crasha. Był wysokim, szczupłym mężczyzną
o długich lśniących włosach i ostrych, nieco ptasich rysach.

Niektórzy z przechodzących zatrzymywali się, rozpoznając znanego

piosenkarza. Kate podbiegła, licząc na to, że uda się jej wyprowadzić Crasha,
zanim dopadną go fani.

– Cześć – powiedziała, biorąc jego walizkę. – Jestem twoim kierowcą.

Samochód czeka na zewnątrz.

– To właśnie ty zawieziesz mnie do Atlantic City? – Na jego twarzy

pojawił się uśmiech. – Kochanie, chyba mamy szczęście. Jak myślisz?

– Może. – Kate odwzajemniła uśmiech. – A może nie – dodała, widząc

trzy nastolatki zmierzające w ich kierunku.

– To chyba zależy od tego, jak szybko uda się nam stąd wydostać.
– Zdaję się na ciebie. – Crash ujął ją za ramię.
Kiedy dotarli do samochodu, Crash zajął miejsce obok kierowcy.
– Z tyłu byłoby ci wygodniej – zauważyła Kate. – Znajdziesz tam

telewizor, lodówkę. Poza tym mógłbyś się przespać.

– Nie przejmuj się mną, nie muszę dużo spać. Bardziej zależy mi na

towarzystwie. – Usadowił się wygodniej. – Będziesz w Atlantic City przez cały
weekend?

– Tylko dzisiaj. – Potrząsnęła głową. – Wracam jutro rano.
– Mogłabyś przyjść na mój występ.
– Może. – Uśmiechnęła się. – Będzie dobry?
– Dobry?! Genialny!
– W takim razie przyjdę.
– Przyjdź. Przypilnuję, żebyś dostała wejściówkę. – Zdjął czapkę z głowy

dziewczyny i gęste włosy rozsypały się na ramionach.

– Zabierz rękę z mojej szyi. – Kate nie odrywała wzroku od jezdni.
– Dlaczego?
– Bo tego sobie życzę.
– Masz piękne włosy. Rzuciła mu ostre spojrzenie.
– Mężczyzna, z którym się spotykam, też tak uważa – powiedziała.
– Aha. – Crash cofnął rękę.
Przez kilka minut jechali w milczeniu. Kate postanowiła podjąć rozmowę.

Czekała ich długa wspólna podróż.

– Zawsze to robisz? – zapytała.
– Co masz na myśli?
– Zgrywasz się.
– Nie zawsze – uśmiechnął się, – To część twojego wizerunku

publicznego, prawda?

– Pewnie – uśmiechnął się jeszcze szerzej. – To właśnie ta część, którą

lubię najbardziej.

– Chyba nie masz zbyt wielu przyjaciół wśród kobiet?
– Chyba nie – zgodził się Crash pogodnie. – A kto ma na to czas?
– Ty. Mamy przed sobą jeszcze cztery godziny drogi.
– Naprawdę nie chcesz, żebym cię uwiódł?
W jego głosie słychać było rozczarowanie. Niewątpliwie przyzwyczaił się

już do tego, że kobiety nie są w stanie mu się oprzeć. Kate potrząsnęła
przecząco głową.

– Ten twój facet... czy to poważne? – zapytał.
– Bardzo.
– Kochasz go?
Kate zerknęła na niego ze złością.
– A czy to twoja sprawa?
– Jasne. – Uśmiechnął się przekornie. – Obliczam swoje szanse.
– Uwierz mi na słowo, nie masz żadnych.
– No cóż, wierzę. – Crash wyciągnął się wygodnie. – Czy on cię kocha?

– Tak mi się wydaje.
– Prawdziwa miłość. Jakie to słodkie. Pisałem o tym piosenki.
– Pisałeś też piosenki o kłamstwach i zdradzie.
– A więc podobają ci się moje utwory? – Sprawiał wrażenie

zadowolonego.

– Niektóre. Te o miłości. – Kate włączyła migacz i skręciła w lewo.
– Jesteś romantyczna.
– Lubię szczęśliwe zakończenie.
– Ja wolę smutne. Mają więcej wspólnego z prawdziwym życiem.

Pomyśl, ile osób się rozstaje i dlaczego tak się dzieje. Prawdopodobnie
większość z nich nawet nie próbuje włożyć trochę trudu w utrzymanie swojego
związku. Ludzie chcą, żeby wszystko przyszło samo. Nie uznają odmiennych
racji, nie starają się zrozumieć siebie nawzajem.

Chociaż rozmowa zeszła wkrótce na inne tematy, słowa Crasha

dźwięczały w głowie Kate przez resztę drogi. Dotarli wreszcie do miejsca
przeznaczenia i dziewczyna była wolna. Zmieniła ubranie i postanowiła
przespacerować się po promenadzie. Zjadła kolację w małym barku nad
brzegiem oceanu, po czym wróciła do hotelu na występ Crasha. Już przy
pierwszej piosence przypomniało jej się wszystko, co mówił w samochodzie o
wzajemnych stosunkach pomiędzy dwojgiem ludzi. Czy odnosiło się to również
do niej i do Bena? Czy byli aż tak przekonani o swoich racjach, że mogli
poświęcić swój związek? Z całą pewnością oboje byli uparci i oczekiwali, że
druga strona się podporządkuje.

Nagle przypomniała sobie ich spotkanie na początku tygodnia, gdy

powiedziała Benowi o rozmowie podsłuchanej w samochodzie. Wypytywał ją
bardzo dokładnie, ale nie zakwestionował nawet jednego słowa. Zresztą nigdy
nie okazał jej braku zaufania. Wierzył w nią. Powiedział to wyraźnie, kiedy
rozstawali się tamtego wieczoru. To ona powinna teraz nauczyć się wierzyć w
niego.

Ku swemu zdumieniu ujrzała teraz jasno, że to nie w Bena wątpiła, lecz w

siebie. Była przerażona głębią własnych uczuć i nie chciała uwierzyć, że Ben
mógł odczuwać podobnie. Nie była przecież nikim nadzwyczajnym. śadnym
Kopciuszkiem zamienionym przez dobrą wróżkę w piękną królewnę, lecz po
prostu zwykłą Kate Hallaby z Brooklynu. Oskarżyła Bena, że bierze pod uwagę
rozwód, a czy to nie ona właśnie nie wierzyła w trwałość tego związku? Gdyby
jej wiara w to małżeństwo była dostatecznie silna, jakie znaczenie miałoby
podpisanie tego kawałka papieru?

Zawsze była dumna ze swojego rozsądku i odwagi. Gdzie podziały się

teraz, kiedy potrzebowała ich najbardziej? Co gorsze, przez swój upór naraziła
na niebezpieczeństwo to, co się naprawdę liczyło w jej życiu – miłość Bena.

Podpisze ten przeklęty dokument i niech Ben zamknie go w swoim sejfie.

Przy odrobinie wysiłku, szczypcie szczęścia i mnóstwie kompromisów, wyjmą
go stamtąd i spalą w pięćdziesiątą rocznicę.

Crash śpiewał ostatnią piosenkę, kiedy Kate opuściła salę. Pobiegła na

górę i zebrała swój skromny bagaż do walizki. Jeżeli będzie szybko jechała, to
już o pierwszej w nocy powinna dotrzeć do Nowego Jorku. Ben pewnie będzie
już w łóżku.

Może go obudzi, a może nie... po prostu położy się obok niego i zaczeka.

W każdym razie będzie to pamiętna noc.

* * *

Ben odłożył słuchawkę telefonu i usiadł wygodnie, uśmiechając się z

zadowoleniem. W końcu udało się wszystko załatwić pomyślnie. Miał pewność,
ż

e nie będą nachodzić go przedstawiciele prawa ani też nie przeczyta

sensacyjnych nagłówków na swój temat w prasie.

Okazało się, że jego partnerzy w interesach rzeczywiście dawali łapówki.

Wczoraj ostatecznie i nieodwołalnie zakończyła się współpraca Bena z Greenem
i Silverburgiem. Wykupił ich udziały i na razie wstrzymał roboty budowlane.
Miał teraz wreszcie czas dla Kate.

Sądził, że tydzień wystarczy, aby nabrała rozsądku i zmieniła zdanie. Nie

przypuszczał, że sam może dojść do innych wniosków. Ostatnich pięć dni
uświadomiło mu, jak bardzo jej potrzebował. Na swoich warunkach? Na jej
warunkach? Na jakichkolwiek warunkach!

Przed poznaniem Kate życie wypełniała mu praca. Uwielbiał ryzyko

towarzyszące podejmowaniu decyzji, ciągłe podróże w interesach. Praca
stanowiła nieomal jego hobby. Teraz wszystko się zmieniło.

Do diabła z całą tą umową! Kate stanowiła przecież jego drugą

odnalezioną połowę. Nie potrafił i nie chciał od niej odejść. Jeżeli nie będzie
miał Kate, równie dobrze może nie mieć niczego. Jeżeli będzie ją miał, będzie
miał wszystko.

Wciąż miał zaręczynowy pierścionek. Donald wspominał, że Kate jest

teraz w Atlantic City. Jeżeli się pośpieszy, dotrze tam za jakieś trzy godziny.
Odnajdzie Kate i założy jej ten pierścionek na palec... tam, gdzie było jego
miejsce. Nie dopuści do żadnych dyskusji, żadnych kłótni.

Pół godziny później Ben znajdował się na Garden State Parkway, skąd

zamierzał pojechać na południe. Jednak gdy zadzwonił do hotelu,
poinformowano go, że Kate Hallaby już się wymeldowała.

– Dokąd pojechała? – zapytał.
– Słyszałem, jak mówiła coś o powrocie do domu – wymamrotał

niewyraźnie recepcjonista. – Potem już jej nie widziałem.

Ben zastanawiał się przez chwilę, po czym zadzwonił do Donalda.

– Mam nadzieję, że w niczym nie przeszkodziłem – zaczął, w pełni

ś

wiadomy późnej pory.

– Przeszkodziłeś – odpowiedział Donald. – O co chodzi?
Ben uśmiechnął się.
– W poniedziałek rano możesz sobie przyznać podwyżkę – rzucił. – Ale

teraz chcę, żebyś coś dla mnie zrobił.

* * *

Kate dojeżdżała właśnie do Long Branch, kiedy w samochodzie odezwał

się telefon. Była w podróży już od dwóch godzin. Pochłonięta była tylko jednym
pragnieniem, aby jak najszybciej dostać się do Nowego Jorku. Telefon o tej
porze był ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewała.

Podniosła słuchawkę.
– Kate? Mówi Donald. Mam dla ciebie wezwanie.
– Nie, nie masz – sprzeciwiła się stanowczo. – To nie jest moja zmiana.
– Daj spokój, przecież i tak jesteś w samochodzie.
– Jestem o godzinę drogi od miasta, Donald. Będziesz musiał zaczekać.
– Wcale nie. Chciałbym, żebyś po drodze zabrała pasażera. Z restauracji

na Garden State. On już czeka.

– Czy komuś zepsuł się samochód?
– Coś w tym rodzaju – wymruczał niepewnie Donald. – Zaparkuj tam, a

on już cię znajdzie.

– Kto? – zapytała Kate, ale połączenie zostało przerwane.
Odwiesiła powoli słuchawkę. Gdyby tylko wiedziała, gdzie jest teraz

Donald, oddzwoniłaby i powiedziała mu, co o tym myśli. Takie opóźnienie!

Po dziesięciu minutach ujrzała znak drogowy. Niechętnie włączyła

migacz. Przejechała obok restauracji i przystanęła na jasno oświetlonym
parkingu. Ledwo zdążyła wyłączyć silnik, kiedy ktoś otworzył drzwi od strony
pasażera.

– Witaj, Kate – powiedział cicho Ben.
Zdumienie, miłość i nadzieja przepełniły ją całą. Nie była w stanie

wykrztusić ani jednego słowa, ale jej uśmiech mówił wszystko.

Ben usiadł obok Kate i zamknął drzwi. Zgasło światełko nad ich głowami

i siedzieli teraz niemal po ciemku.

– Czy kurs poza miasto również wchodzi w grę? – zapytał.
Kate uśmiechnęła się i pocałowała go leciutko.
– Zabiorę pana wszędzie, gdzie tylko pan zechce. Ben wziął ją w ramiona,

a ona przytuliła się do niego z całej siły, jak gdyby chciała w nich pozostać na
zawsze. Nie wiedziała o tym, że wcale nie zamierzał jej wypuścić.

– Trudno byłoby mi odrzucić taką propozycję – powiedział.

– Mam nadzieję – Kate uniosła głowę. – Myślałam...
– Nawet nie próbuj mi o tym mówić – przerwał Ben. – Im więcej myślisz,

tym gwałtowniej się kłócimy. Nie będę się już z tobą spierał, Kate. I nie będę cię
ś

cigał po całym mieście. Wychodzisz za mnie i koniec.

Kate nie mogła powstrzymać uśmiechu.
– Czy to rozkaz?
– Tak! Nie... to chyba prośba.
– Akurat.
– Znowu się ze mnie śmiejesz.
– Nie – zaprzeczyła. – Cieszę się...
Ujrzała, jak Ben sięga do kieszeni i wyjmuje pierścionek. Już po raz drugi

nie mogła powstrzymać zachwytu na widok brylantu.

Ben ujął Kate za rękę i wsunął pierścionek na jej palec.
– Właśnie tu powinien się znajdować i tu pozostanie. Teraz jesteś moja,

Kate. Na zawsze.

– A ty jesteś mój. – Popatrzyła na ich połączone dłonie.
– Najwyższy czas, żebyś to zrozumiała. – Podobał mu się jej władczy ton.

– A co do tej umowy...

– Podpiszę, jak tylko wrócimy – pośpiesznie zapewniła Kate.
– ...podarłem ją.
Oboje zamilkli i patrzyli na siebie.
– Znaczysz dla mnie więcej niż cokolwiek na świecie – zaczął cicho Ben.

– Z całą pewnością nie można tego mierzyć dolarami i centami. Miałaś rację.
Nigdy nie powinienem był pozwolić, aby coś takiego stanęło nam na drodze.

– Nie. To ty miałeś rację – poprawiła go Kate. – Zajęło to trochę czasu,

zanim uświadomiłam sobie, że kiedy oskarżałam cię o brak zaufania, tak
naprawdę starałam się ukryć fakt, że sama w siebie nie wierzę. – Uśmiechnęła
się szeroko. – Kto wie? Może to był chwilowy obłęd? Ale to minęło i możesz
napisać nowy dokument, bo i tak nie pozwolę ci odejść.

– To jakieś błędne koło – zauważył.
– Do diabła! – Udawała, że patrzy na niego ze złością. – Próbuję iść na

kompromis, więc, na litość boską, nie utrudniaj mi tego.

– Nawet bym się nie ośmielił. Czy będziesz się ze mną kłóciła przez całą

drogę do ołtarza?

– Pewnie tak. – Oczy Kate błysnęły w ciemności. – Chociaż w tym twoim

kontrakcie będzie z pewnością jakaś klauzula na ten temat.

– Nie możesz sobie darować, co?
– Nie ma mowy. – Uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę. – Posłuchaj, dam

ci taką samą szansę, jaką ty mi kiedyś dałeś. Zagramy. Wyjdzie reszka i będzie
tak, jak ty chcesz. Orzeł – tak jak ja.

– Ale...

– śadnych ale. – Wyciągnęła rękę. – Daj monetę.
– Jeżeli nalegasz... – Wyciągnął dziesięciocentówkę.
Kate wzięła monetę i rzuciła do góry. Złapała ją i spojrzała na Bena.

Zastanowił ją niezwykle niewinny wyraz jego twarzy. Odniosła wrażenie, że coś
knuje. Oderwała dłoń i ujrzała reszkę.

– Wygląda na to, że wygrałeś – powiedziała.
– Niezupełnie. – Ben kciukiem przewrócił monetę na drugą stronę.

Oczom Kate ukazała się... druga reszka.

– Jesteś mi winien podwyżkę – zauważyła.
– Nie ma sprawy – uśmiechnął się. – A ty mi pączka.
– Wspaniały układ.
– Doskonały.
Oboje spojrzeli na rozciągającą się przed nimi pustą drogę.
– Chyba zatoczyliśmy pełne koło – powiedziała.
– Pierwsze z wielu. – Pochylił się nad nią. – Trzymaj się mocno, słodka

Kate. Ruszamy.