Lauren St. John

Ostatni lampart

W CYKLU

AFRYKAŃSKIE PRZYGODY MARTI NE

UKAZAŁY SIĘ:

BIAŁA ŻYRAFA,

PIEŚŃ DELFINA

W PRZYGOTOWANIU:

OPOWIEŚĆ SŁONIA

ostatni lampart:

LAUREN St JOHN

ILUSTRACJE DAVID DEAN PRZEŁOŻYŁA AGNIESZKA WALULIK

Mojemu chrześniakowi, Matisowi Matarise Sandile Sithole, w nadziei, że pokocha Zimbabwe i jego
dziką przyrodę tak mocno jak ja...

Tytuł oryginału: The Last Leopard

First published in Great Britain in 2008 by Orion Children's Books, a division of the Orion Publishing
Croup, Ltd London. Text copyright © Lauren St John 2008 llustrations © David Dean 2008. All rights
reserved. The moral right of Lauren St John and David Dean to be identified as author and illustrator
of this work has been asserted.

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo W.A.B., 2011 Copyright © for the Polish
translation by Wydawnictwo W.A.B., 2011

A także ku pamięci Feliksa i Michiny, moich londyńskich lampartów 1990-2007

Wydanie I Warszawa 2011

Na różanym niebie ponad Rezerwatem Dzikie] Przyrody w Sawubonie świt rozsnuwał złociste nici.
Martine Allen po raz ostatni spojrzała dookoła, by upewnić się, że nikt jej nie widzi, nachyliła się
niczym dżokej na torze wyścigowym, wsunęła palce w splątaną srebrzystą grzywę i zawołała: - Pędź,
Jemmy, pędź!

Biała żyrafa poderwała się tak gwałtownie, że dziewczynka niemal spadła na ziemię, szybko jednak
odzyskała równowagę i oplatając rękami szyję Jemmy'ego, dopasowała się do znajomego,
rozkołysanego rytmu jego kroków. Przemknęli obok sztucznego jeziorka i grupy hipopotamów
wydmuchujących nosami bąbelki powietrza, minęli stado zaskoczonych czapli, które poderwały się z
drzew niczym biały brokat, po czym wybiegli na otwartą równinę sawanny. Akompa-

niował im poranny afrykański chór gołębi, świerszczy i hałaśników.

Przez długi czas Martine jeździła na Jemmym wyłącznie nocą i w tajemnicy, lecz gdy jej babcia
dowiedziała się o tych eskapadach, natychmiast ich zakazała, argumentując, że po zmroku wszystkie
najgroźniejsze zwierzęta rezerwatu ruszają na poszukiwanie kolacji, a nic nie sprawi im większej
przyjemności niż uczta z jedenastolatki dosiadającej żyrafy. Przez jakiś czas Martine łamała ów zakaz,
lecz po kilku groźnych sytuacjach i straszliwej kłótni z babcią pogodziła się z faktem, iż Gwyn
Thomas miała rację. Kiedy lwy ruszały na łowy, najlepiej było trzymać się z dala od rezerwatu.

Kolejną z zasad Gwyn Thomas był nakaz, by dziewczynka zawsze jeździła powoli.

- Nie szybciej niż kłusem, a właściwie najlepiej by było, gdybyś tylko spacerowała - doradzała
stanowczo.

Martine nie zwracała na to niemal żadnej uwagi. Jej zdaniem Jemmy był dzikim stworzeniem i
uczciwość nakazywała, by pozwolić mu słuchać własnej natury, a jeśli oznaczało to rajdy przez
sawannę z prędkością trzydziestu pięciu kilometrów na godzinę - najwyższą, jaką może osiągnąć
żyrafa - cóż, Martine niewiele mogła na to poradzić. W końcu nie miała wodzy, którymi mogłaby go
powściągnąć. A zresztą co za korzyść z przejażdżki na żyrafie, jeśli wolno jej było co najwyżej wlec
się niczym na jakimś artretycznym kucyku z okolicznych stajni?

Jemmy oczywiście się z tym zgadzał. Frunęli przez trawiastą równinę, a wiosenna bryza śpiewała
Martine w uszach.

- Szybciej, Jemmy! - krzyknęła. - Pędź najszybciej, jak możesz! - Po czym roześmiała się na głos,
czując dreszcz emocji i przyspieszone bicie serca na samą myśl, że dosiada dzikiej żyrafy.

Nagle przed jej oczami przemknęła szara smuga, której towarzyszył wściekły, nosowy kwik:

- Mmwheeehl!

Jemmy skręcił ostro. Chwilę przed tym, jak jej ciało odłączyło się od jego grzbietu, Martine
pochwyciła wzrokiem szarżującego z nory guźca o wyszczerzonych żółtych kłach. Gdyby nie
obejmowała żyrafy za szyję tak mocno, zwaliłaby się na ziemię z wysokości trzech metrów. Zamiast
tego po prostu poleciała na pierś zwierzęcia, niczym naszyjnik. Wisiała tak, podczas gdy Jemmy
podskakiwał niespokojnie, a guziec, gotów bronić swych młodych, kwiczał wściekle z dołu. Dookoła
tłoczyło się pięcioro małych, oszołomionych guziątek z ogonkami postawionymi do góry.

Ból w ramionach stawał się niemal nie do wytrzymania, lecz Martine nie odważyła się puścić.
Uwielbiała guźce - razem ze wszystkimi brodawkami, szorstką skórą i świńskimi uszkami - ale ich

rzęsy godne hollywoodzkiej gwiazdy nie mogły jej zwieść. Jedna chwila, a ostre kły rozszarpałyby jej
ciało na krwawe strzępy.

- Jemmy - powiedziała przez zaciśnięte zęby - idź dalej. Dobry chłopczyk.

Biała żyrafa, zupełnie straciwszy rozeznanie, zaczęła opuszczać szyję, odsuwając się tyłem od guźca.

- Nie, Jemmy! - wrzasnęła Martine, kiedy samica podgryzła koniec jej buta. - Do przodu! Idź naprzód!

9

Jemmy poderwał głowę do góry, by usunąć się poza zasięg ostrych kłów, i Martine zdołała
wykorzystać rozpęd, jakiego nadał jej ten ruch, by zahaczyć nogami o jego szyję. Dalej była już w
stanie podciągnąć się na grzbiet żyrafy i popędzić ją do sprintu. Wkrótce rodzina guźców stała się
rozmazaną szarą plamą w oddali. Tylko triumfalne pomruki samicy dobiegały ich jeszcze przez jakiś
czas.

Resztę drogi do domu Martine przebyła spokojnym, spacerowym krokiem, ze zrezygnowanym
uśmiechem na ustach. To ją oduczy popisów - nawet jeśli jej widownią było jedynie stado
hipopotamów. U bram rezerwatu Jemmy nachylił głowę i dziewczynka ześlizgnęła się po jego
srebrzystej szyi, jakby mknęła po zjeżdżalni na basenie. To również nie był najbezpieczniejszy sposób
na zsiadanie, lecz dawał najwięcej frajdy. Uściskała żyrafę na pożegnanie i przeszła przez zagajnik
mangowców do domu pokrytego strzechą.

W kuchni pomidory posypane brązowym cukrem zmieniały się na patelni w karmel. Martine
zmarszczyła nos z przyjemnością. Umierała z głodu. Przez sześć dni w tygodniu jej babcia serwowała
gotowane jaja i tosty, z okazjonalnym urozmaiceniem w postaci miski płatków kukurydzianych, lecz
w niedziele i podczas wyjątkowych okazji, takich jak dzisiaj, wynagradzała to, gotując przepyszne
brunche, piekąc jakieś mięsiwa lub pozwalając Martine zjeść biwakowe śniadanie na skarpie z Tenda-
iem, zuluskim strażnikiem rezerwatu.

Martine zdjęła buty na tylnym stoep* i na bosaka weszła do środka.

* Stoep - ganek.

- Dzień dobry, babciu - powiedziała.

- Witaj, Martine - odparła Gwyn Thomas, zamykając piec i prostując się. Na dżinsowej koszuli miała
fartuch w czerwone paski. - Umyj ręce i siadaj do stołu. Jak przejażdżka? Jemmy dobrze się dziś
sprawował?

- Był jak anioł - powiedziała lojalnie Martine, myśląc sobie: „A czy on kiedykolwiek nie sprawuje się
dobrze?" Nie jego wina, że mama guziec wstała lewą nogą.

Rozległo się uprzejme stukanie do drzwi.

- Ach, Ben - powiedziała Gwyn Thomas z uśmiechem. - W samą porę. Śniadanie prawie gotowe.
Przyłącz się do nas.

- Dziękuję, proszę pani - odpowiedział czysty, młodzieńczy głos.

Martine odwróciła się, by zobaczyć, jak do kuchni z pewną nieśmiałością wchodzi chłopiec, pół
Zulus, pół Hindus. Miał na sobie koszulkę khaki, ciężkie brązowe buty i znoszone dżinsy - była to

jedyna para, jaką posiadał, od kiedy z drugiej zrobił szorty podczas przygody na wyspie, niewiele
ponad miesiąc wcześniej. Miał połyskliwe czarne włosy, skórę koloru spalonego miodu, a choć bardzo
szczupły - ktoś mógłby nawet powiedzieć: chudy -był jednak silny i umięśniony.

Opłukał dłonie w zlewie i usiadł do stołu.

- Miałaś rano spotkanie z guźcami, Martine? - powiedział żartem. - Zostawiliście z Jemmym ślady w
całym buszu. Ziemia była tak zryta, że wyglądało to jak początek Wschodnioafrykańskiego Rajdu
Safari.

- Co się stało? - spytała ostro Gwyn Thomas. -Jechałaś za szybko, Martine? Doskonale wiesz, że nie
wolno ci galopować na Jemmym. Nie pozwolę, żebyś

10

11

skręciła sobie kark, będąc pod moją opieką. Ben, czy po śladach było widać, że jechała bardzo
szybko?

Martine rzuciła Benowi szybkie spojrzenie. Wiedziała, że zdawał sobie sprawę, iż będzie miała duże
kłopoty, jeśli przyłapią ją na dzikich jazdach na żyrafie, lecz była też świadoma, że nigdy nie kłamał. I
nie oczekiwała tego. Przygotowała się na burę i tymczasowy zakaz przejażdżek na Jemmym. Co za
los. I to w pierwszy dzień wakacji.

- Zdaje się... - Ben poruszył się niepewnie na krześle. Babcia Martine oparła dłonie na biodrach.

- Zdaje się, że co? Mów prawdę, Ben.

- ...Zdaje się, że grzanki się palą - powiedział radośnie chłopiec.

Gwyn Thomas podskoczyła i chwyciła dymiącą patelnię, dmuchając na nią, by ugasić płomienie
pełzające po czterech zwęglonych kawałkach, które kiedyś były chlebem. W tym samym momencie
zaczął brzęczeć czasomierz piekarnika, informując, że grzyby gotowe, a Martine zwróciła uwagę, że
pomidory zaczynają dymić. Zanim zdołali ocalić nadpalone śniadanie, zrobić więcej tostów i
pospiesznie usmażyć do nich jajecznicę, babcia najwyraźniej zapomniała o niebezpiecznej przejażdżce
Martine.

Ben jeszcze bardziej odwrócił jej uwagę, przytaczając pewną anegdotkę. Tego ranka Tendai
opowiedział mu historię o młodym myśliwym, którego poznał podczas szkolenia na pracownika
rezerwatu. Któregoś popołudnia ów myśliwy postanowił zabawić pozostałych studentów i popisać się
brawurą, drażniąc zamkniętą na wybiegu samicę guźca tylko po to, by zobaczyć, jak

się złości. W razie gdyby się na niego rzuciła, zamierzał przeskoczyć przez płot.

- Problem w tym, że ogrodzenie było pod prądem! -dokończył Ben z szerokim uśmiechem. - Myśliwy
trzymał się go przez dwadzieścia minut, prawie że skwiercząc, zanim samica znudziła się i odeszła.

Martine, którą wciąż bolały ramiona po jej własnym spotkaniu z rozzłoszczonym guźcem, roześmiała
się, ale nie tak serdecznie jak jej babcia.

- Co macie zaplanowane na wakacje? - spytała Gwyn Thomas, nalewając im po szklance soku z
asyminy. -Poza bardzo, bardzo wolnymi przejażdżkami na żyrafie, Martine. - Rzuciła wnuczce

znaczące spojrzenie, dając do zrozumienia, że nie zapomniała o słowach Bena, lecz ten jeden raz jej
odpuści.

Martine uśmiechnęła się z wdzięcznością.

- Nie martw się - powiedziała. - Będę jeździć tak wolno, że nawet żółwie nas prześcigną.

W pozostałych chwilach zamierzała odświeżyć umiejętności przetrwania w buszu i malować akwarele
przedstawiające zwierzęta ze schroniska w Sawubonie, które pełniło funkcję szpitala oraz
przejściowego domu dla rannych zwierząt i nowych nabytków rezerwatu.

Ben tymczasem dostał pozwolenie od rodziców, by spędzić u nich niemal całe wakacje. Miał szkolić
się na tropiciela pod okiem Tendaia.

Kiedy Martine go poznała, chłopiec prawie nieustannie milczał. Nigdy nie odzywał się do nikogo poza
nią i swoimi rodzicami. Większość dzieci w szkole uważała, że jest niemy. Niektóre nadal tak sądziły.
Ale w Sawubonie pogawędki z Tendaiem, Gwyn Thomas i każdą inną

12

13

napotkaną osobą zdawały się sprawiać mu prawdziwą przyjemność.

Słuchając, jak opowiada o swoim poranku w rezerwacie, Martine nieuważnie nabiła na widelec
ostatnie ziemniaczki i objęła spojrzeniem kuchenną scenę. Przed ośmioma miesiącami jej rodzice
zginęli w sylwestra w pożarze, ona zaś została wysłana z Anglii do Afryki niczym jakaś paczka, by
zamieszkać ze swą surową babcią, z której istnienia nawet nie zdawała sobie sprawy. Była wtedy
przekonana, że już nigdy nie będzie szczęśliwa. A jednak teraz siedziała zadowolona przy śniadaniu z
tą samą babcią, która po trudnych początkach stała się jedną z jej ulubionych osób na świecie, i z
Benem, swoim najlepszym przyjacielem, nie licząc Jemmyego.

Przez otwarte drzwi widziała zebry pluszczące się przy odległym wodopoju. Tęsknota za rodzicami
miała w niej pozostać na zawsze, ale fakt, że jej nowy dom był jednym z najpiękniejszych rezerwatów
dzikiej przyrody na Zachodnim Przylądku RPA i że mogła w nim jeździć na własnej białej żyrafie
oraz podchodzić do zebr i słoni na wyciągnięcie ręki, z pewnością poprawiał sytuację. Bardziej też
odpowiadała jej afrykańska pogoda. Teraz było jeszcze wcześnie, lecz słońce i tak oświetlało już na
pomarańczowo kuchenne płytki, zaś Shelby, rudy kocur, wyciągał się i grzał w jego blasku.

Nagle wszyscy poderwali się na głośny dźwięk telefonu. Gwyn Thomas spojrzała na zegarek i
zmarszczyła brwi.

- Dopiero siódma. Ciekawe, kto dzwoni do nas tak wcześnie w sobotni poranek.

Przeszła do salonu, by odebrać. Najwyraźniej połączenie było bardzo słabe, gdyż musiała mówić
wyjątkowo głośno.

- Sadie! - zawołała donośnym głosem. — Co za niespodzianka. Tak miło cię słyszeć. Co tam w Black
Eagle Lodge? O, nie. O, to nie może być prawda. Bardzo mi przykro. Jeśli mogę cokolwiek zrobić,
natychmiast daj mi znać. Proszę? Och. OOOOCHHH!

Ben i Martine spojrzeli na siebie. Chłopiec uniósł brwi.

- Chyba jakieś kłopoty - mruknął.

- Mhm, mhm, tak, rozumiem - mówiła Gwyn Thomas. - Nie, nie, to żaden problem. Nawet tak nie
myśl. Właściwie nie mogłabyś znaleźć lepszej pory. Wyruszamy natychmiast. Postaraj się nie
zamartwiać. Zobaczymy się już wkrótce. A tymczasem uważaj na siebie.

Rozległ się dźwięk odkładanej słuchawki, a po nim nastąpiła długa cisza. Kiedy Gwyn Thomas
wróciła do kuchni, na twarzy miała wyraz powagi.

- Martine, Ben - powiedziała - obawiam się, że będziecie musieli odłożyć swoje plany na później.
Martine, jutro z samego rana wyjeżdżamy na miesiąc. Jedziemy do Zimbabwe.

14

2

Martine wbiła w babcię zdumione spojrzenie.

- Zimbabwe? Jak to? Nie, nie mogę zostawić Jem-myego. Po prostu nie mogę. Wakacje ledwie się
zaczęły.

- Wiem, że to jak grom z jasnego nieba i ogromnie mi przykro - powiedziała Gwyn Thomas, kładąc
rękę na jej ramieniu. - Bardzo mnie boli, że muszę was oboje rozczarować. Wiem, jak czekaliście na
wakacje. Nie przy-szłoby mi do głowy rozdzielać cię z Jemmym czy z Sa-wuboną, gdybym tylko
widziała jakieś inne rozwiązanie. Ale Sadie, jedna z moich najdawniejszych i najlepszych
przyjaciółek, miała wypadek i rozpaczliwie potrzebuje naszej pomocy.

- Czy można spytać, co się stało? - odezwał się Ben. Był równie zawiedziony jak Martine, ale potrafił
to lepiej ukryć.

17

- Oczywiście - odparła Gwyn Thomas, siadając i nalewając sobie kolejną filiżankę kawy. - Sadie
prowadzi hotel o nazwie Black Eagle Lodge na Wzgórzach Matobo, w jednym z najbardziej odległych
rejonów Zimbabwe. Matobo słynie z niezwykłych formacji skalnych - są tam ogromne głazy osadzone
jeden na drugim - a także ze swojej historii. Wielu ludzi wierzy, że właśnie tam został ukryty
zaginiony skarb Lobenguli, ostatniego króla ludu Matabele. Niestety, tydzień temu Sadie poślizgnęła
się i złamała nogę. Ma gips od kostki do uda i chodzi o kulach. W Zimbabwe nastały teraz ciężkie
czasy i trudno się tam żyje przy tych nieurodzajach i problemach politycznych. W zeszłym miesiącu
Sadie musiała zwolnić większość obsługi. A przez ten wypadek trudno jej sobie poradzić. Black Eagle
był niegdyś popularnym centrum jeździeckim, ale teraz Sadie zatrudnia tylko jednego człowieka do
ćwiczenia koni i nie ma nikogo do gotowania ani sprzątania, jeśli pojawią się jacyś goście.
Pomyślałam, że skoro Martine tak dobrze jeździ na żyrafie, a ja nieźle gotuję, byłoby miło, gdybyśmy
przez miesiąc jej pomogły. - Spojrzała na Martine z niemą prośbą.

Dziewczynka udała, że tego nie widzi. Siedziała bez słowa na krześle, ze skrzyżowanymi ramionami i
gorącymi łzami w oczach. Wyglądało to tak, jakby wszystko i wszyscy nieustannie spiskowali, by
oderwać ją od Jemmyego. Jak nie tkwiła jako rozbitek na jakiejś wyspie albo babcia nie zakazywała
jej przejażdżek, to kłusownicy próbowali go ukraść. I jeszcze to. Nie przypominała sobie, żeby babcia
kiedykolwiek choćby wspomniała o jakiejś Sadie, a teraz nagle twierdziła, że to jedna z jej
najdawniejszych i najlepszych przyjaciółek. Dlaczego ta

18

Sadie nie mogła znaleźć sobie kogoś bliżej do pomocy? W końcu do Zimbabwe był kawał drogi.
Ponad tysiąc mil.

Wzgórza Matobo bez wątpienia przedstawiały się intrygująco, ze swymi formacjami skalnymi i
zaginionym skarbem króla Matabele, a ona sama zawsze pragnęła jeździć konno, ale gdyby to od niej
zależało, wolałaby zostać z Jemmym w Sawubonie.

Ben, który wiedział, ile dla niej znaczył czas spędzany z ukochaną białą żyrafą, odezwał się:

- Czy mogę jakoś pomóc? Może mógłbym pojechać do Zimbabwe zamiast Martine i popracować
trochę w ośrodku? Nigdy nie jeździłem konno, no i musiałbym spytać rodziców, ale na pewno
zdołałbym się wszystkiego nauczyć, a przynajmniej karmiłbym konie i oporządzał stajnie, albo coś
takiego. Wtedy Martine mogłaby zostać tu z Jemmym. Hmm, to znaczy, jeśli pani by chciała... -Jego
głos ucichł.

- Ben, to bardzo szlachetna propozycja, ale Martine absolutnie nie może zostać tu całkiem sama -
odparła Gwyn Thomas. - Tendai ma zbyt wiele zajęć, by się nią zajmować. A ja nie jestem pewna, czy
twoi rodzice chcieliby, żebyś wyjeżdżał z nami do Zimbabwe na cztery tygodnie - nie w tak odległe
miejsce. Lecz jeśli się zgodzą, bardzo się ucieszymy z twojego towarzystwa, prawda, Martine?

Martine była w rozterce. Nie chciała opuszczać Jem-my ego, ale nie chciała też, by Ben ruszał na
przygodę bez niej.

- Martine - powiedziała jej babcia ostrzegawczo. -Gdzie twoje maniery? Bardzo byśmy chciały, żeby
Ben pojechał z nami do Zimbabwe, prawda?

19

- Ben i tak o tym wie, nie muszę mu tego mówić -mruknęła Martine.

W zwykłej sytuacji Gwyn 'Thomas skarciłaby ją za taki brak ogłady, lecz tym razem po prostu
westchnęła.

- Martine, unieszczęśliwianie cię lub zabieranie od Jemmyego to ostatnia rzecz, jakiej bym chciała.
Ale naprawdę martwię się o Sadie. Miałam wrażenie, że... - Zawahała się. - Może to tylko moja
wyobraźnia.

- Ale co? - spytał Ben.

- To pewnie nic, lecz odniosłam wrażenie, że Sadie nie powiedziała mi wszystkiego. To
najdumniejsza, najbardziej niezależna kobieta, jaką znam, a jednak niemal błagała mnie o pomoc. To
zupełnie do niej niepodobne. Dlatego zastanawiam się, czy nie chodzi o coś więcej. -Wzięła Martine
za rękę. - Po prostu czuję, że nas potrzebuje. Rozumiesz?

Co Martine mogła na to powiedzieć? Babcia zrobiła dla niej tak wiele.

- Przepraszam - powiedziała, obejmując Gwyn Thomas. - Po prostu to był mały wstrząs, to wszystko.
Oczywiście, że rozumiem. Będę bardzo tęskniła za Jemmym, ale fajnie będzie zobaczyć inny kraj,
zwłaszcza jeżeli możemy pomóc Sadie i przy okazji pojeździć konno.

- Wspaniale - stwierdziła babcia z wyraźną ulgą. -W takim razie natychmiast powinnyśmy zacząć się
pakować. Zrobimy sobie wycieczkę. Droga jest daleka, więc zatrzymamy się na noc lub dwie w
Rainbow Ridge i pooglądamy przy okazji różne atrakcje. Chodź ze mną, Ben. Zadzwonimy do twoich
rodziców.

Uścisnęła Martine za rękę.

- Będzie fajnie, obiecuję.

Martine uśmiechała się, póki jej babcia i Ben nie opuścili kuchni. Potem wyszła z domu i poszła
piaszczystą ścieżką prowadzącą do schroniska, usiadła przy wybiegu, gdzie mieszkały dwa małe,
osierocone rysie, po czym wybuchnęła płaczem.

Naprawdę rozumiała, dlaczego jej babcia chce jechać do Zimbabwe, by pomóc przyjaciółce w
potrzebie; była przekonana, że gdyby sama miała przyjaciela, który byłby ranny albo wpadł w kłopoty,
postąpiłaby tak samo. Po prostu nie pojmowała, dlaczego i ona musiała tam jechać. Nie byłoby tak
strasznie, gdyby Ben mógł im towarzyszyć, ale jeśli pozbawią ją towarzystwa obojga najlepszych
przyjaciół na całe cztery tygodnie, to będzie jak dożywocie. Na pewno tutaj, w Storm Crossing, był
ktoś, u kogo mogłaby się zatrzymać. Ktoś taki jak...

Natychmiast przestała się nad sobą użalać. Dlaczego nie pomyślała o tym wcześniej? Mogła
zamieszkać u Grace, ciotki Tendaia. Grace była sangomą, znawczynią ziół i tradycyjną uzdrowicielką
o zuluskich i karaibskich korzeniach. Martine od samego początku nawiązała z nią szczególną więź,
ponieważ to właśnie Grace jako pierwsza powiedziała jej o darze, który miał ukształtować jej los.
„Ten dar może być błogosławieństwem albo przekleństwem. Mądrze podejmuj decyzje" - brzmiała
rada sangomy, wypowiedziana ledwie kilka godzin po tym, jak dziewczynka wysiadła z samolotu z
Anglii.

20

21

Dar był tajemnicą nawet dla samej Martine. Wiedziała tylko, że miał coś wspólnego z uzdrawianiem,
a także z zuluską legendą głoszącą, że dziecko, które ujeździ białą żyrafę, zdobędzie władzę nad
wszystkimi zwierzętami. Jednak po niedawnym użądleniu przez pszczołę oraz incydencie z guźcem,
po którym wciąż bolały ją ramiona, dziewczynka była co do tego dość sceptyczna.

Już. dwa razy przekonała się, że jej przyszłość została w niesamowity sposób wyrysowana na ścianach
jaskini. Malowidła były ukryte głęboko w Tajemnej Dolinie, schronieniu białej żyrafy. Za każdym
razem Martine odkrywała ich sens dopiero po tym, jak coś jej się przydarzyło.

- To niesprawiedliwe - skarżyła się Grace. - Jeśli ci Buszmeni, ten lud San, wiedzieli aż tyle o moim
przeznaczeniu, powinni byli malować zrozumialej. W ten sposób mogłabym uniknąć nieszczęść. Na
przykład gdybym wiedziała, co się zdarzy w lipcu na statku, nawet bym się do niego nie zbliżyła.

- No właśnie - odrzekła Grace. - Gdybyś znała swoją przyszłość, wybierałabyś tylko to, co dobre, co
łatwe. Tym sposobem nigdy byś się nie uczyła i nigdy nie doświadczała tego, co w życiu
najważniejsze, bo zazwyczaj są to rzeczy trudne. Gdybyś nie popłynęła wtedy w rejs, co by się stało z
tamtymi delfinami?

- Aha - powiedziała Martine. - Teraz rozumiem, co masz na myśli.

Uwielbiała przebywać z Grace, która była mądra, zabawna i miała fascynującą wiedzę o afrykańskich
lekach. Lubiła też jej ekscentryczny dom, po którym spacerowały kurczaki, a już szczególnie
przepadała za jej

naleśnikami z bananami. Jedyną złą stroną zamieszkania u sangomy byłoby to, że po powrocie Gwyn
Thomas prawdopodobnie zastałaby wnuczkę trzy razy cięższą niż w dniu wyjazdu. Z drugiej strony
może uznałaby to za zaletę, gdyż razem z Grace zawsze próbowały podtu-czyć dziewczynkę.

Im dłużej Martine się zastanawiała, tym bardziej podobał jej się ten pomysł. Grace była najbliższą
przyjaciółką Gwyn Thomas w Storm Crossing i Martine nie widziała powodu, by jej babcia się nie
zgodziła. Pozostawało tylko przekonać samą Grace.

Ledwo ten plan uformował się w jej głowie, gdy rozległ się głos z wyraźnym karaibskim zaśpiewem:

- Piłam właśnie herbatę z siostrzeńcem, kiedy usłyszałam to straszne zawodzenie i płacze. I mówię
sobie: nie ma żadnego powodu, żeby dziecię, które żyje w Sa-wubonie, pod słonkiem dobrego Pana
Boga, miało płakać, jakby się świat kończył. Niech no zobaczę, w czym rzecz. A teraz widzę cię z
uśmiechem i chochlikiem w oczach. Co ci jest, dziecino?

Nagłe pojawienie się sangomy dokładnie w momencie, kiedy o niej rozmyślała, zmieniło nastrój
Martine tak jak słońce przedzierające się przez burzowe chmury.

- Grace! - wykrzyknęła dziewczynka, zrywając się i obejmując kobietę. - Właśnie o tobie myślałam.

Grace opadła na ławkę obok niej. Zazwyczaj nosiła tradycyjne suknie, lecz dziś miała na sobie
spódnicę i bluzkę w ostrym różowym kolorze oraz fioletową chustę na głowie i harmonizujące z nią
buty. Strój ten przyciągał uwagę tym bardziej, że Grace była kobietą, która

zdecydowanie nie skąpiła sobie naleśników własnego wyrobu. Teraz spojrzała na Martine
wyczekująco.

Dziewczynka opowiedziała jej o wyprawie babci do Zimbabwe, kończąc serdecznie:

- Grace, chciałam cię prosić o przysługę. Czy mogłabym zatrzymać się u ciebie na miesiąc?

Grace milczała tak długo, że Martine z nerwów poczuła ściskanie w żołądku. Przecież Grace jej nie
odmówi? W końcu sangoma powiedziała:

- Zawsze możesz się u mnie zatrzymać, dziecino, ale nie tym razem.

Dziewczynka była zaskoczona i nieco urażona, lecz skoro już wymyśliła idealny plan, nie zamierzała
łatwo z niego rezygnować.

- Wiem, że cztery tygodnie to długo, ale będę się sprawować jak aniołek - obiecała. - Prawie nie
zauważysz mojej obecności. Nawet nie potrzebuję łóżka. Mogę spać na kanapie albo na twojej macie z
trawy.

Lecz następne słowa Grace ją pohamowały.

- A co z wiadomością od przodków. Zignorujesz ją?

- Jaką wiadomością? - zaczęła Martine, a potem sobie przypomniała. W czerwcu była na spacerze po
plaży z babcią, Benem i jego rodzicami. Nagle ujrzała lamparta narysowanego na piasku. Wizerunek

był tak wyraźny i szczegółowy, z wąsikami i dokładnie nakreślonymi cętkami, że musiał się tam
znajdować nie dłużej niż kilka minut. A jednak, nie licząc dwóch rybaków, wyładowujących w oddali
swój połów, oraz jej przyjaciół, którzy poszli przodem, plaża była pusta. Martine przywołała Bena,
lecz w ułamku sekundy, kiedy stała odwrócona plecami, fala obmyła piasek i nic na nim nie zostało.

24

Dziewczynka wciąż pamiętała chłodny dreszcz, który ją przeszył, gdy zdała sobie sprawę, że rysunek
zniknął, niemal tak, jakby był przeznaczony wyłącznie dla jej oczu.

Ten sam dreszcz wstrząsnął nią i teraz.

- Jak to możliwe, że wiesz o tym lamparcie? Tylko ja go widziałam.

- Musisz jechać do Zimbabwe - ciągnęła Grace, jakby jej nie usłyszała. - To, co ma się wydarzyć,
zostało już zapisane. To twoje przeznaczenie.

Martine usiłowała zdecydować, czy świadomość, że żadne z wydarzeń tego poranka nie było
przypadkowe -ani telefon, ani wypadek Sadie, ani nagłe pojawienie się Grace, a wedle wszelkiego
prawdopodobieństwa nawet incydent z guźcami - że wszystko to było w jakiś sposób połączone,
przynosiła jej ulgę, czy też nieskończenie ją przerażała.

Powiał wiatr i z klatki dla sów wypadły dwa piórka. Zawirowały w bryzie, po czym opadły na ławkę,
jedno w poprzek drugiego, niczym litera X. Co dziwne, nie były cętkowane i brązowawe jak sowa
siedząca w klatce, lecz kruczoczarne i połyskliwe. Niemal, pomyślała potem Martine, jak pióra orła.

Na ich widok Grace ogarnęło poruszenie. Chwyciła dziewczynkę za ramię.

- Chłopiec - powiedziała nagląco. - Ten cichy chłopiec, buddysta.

- Ben? - spytała z zaskoczeniem Martine.

- Tak, tak, on. Teraz wiesz, że jest częścią twojej historii. Jesteście związani. Kiedy wyruszysz do
Zimbabwe, musicie przez cały czas trzymać się razem. Ilekroć się rozdzielicie, podąży za wami
niebezpieczeństwo.

25

Martine przywykła do tego, że proroctwa i ostrzeżenia Grace były trudne do zrozumienia, lecz to
polecenie wydało jej się zarówno nierozsądne, jak i nierealistyczne.

- To niemożliwe, żebyśmy cały czas przebywali w tym samym miejscu - powiedziała. - Ben lubi
spędzać czas sam i ciągle wyrusza, żeby coś tropić. A zresztą, może jego rodzice w ogóle nie pozwolą
mu pojechać do Zimbabwe.

Grace jednak była nieugięta.

- Musicie trzymać się razem - nalegała. - Musicie.

Martine odchyliła się na oparcie ławki i przymknęła oczy. Kiedy na powrót je otworzyła, sangoma
wkładała pióra do skórzanej sakiewki, którą nosiła na szyi.

- Co to wszystko znaczy, Grace? Czy kiedykolwiek będę mogła wieść zwyczajne życie? Cieszę się z
mojego daru, nawet jeśli do końca nie wiem, do czego on służy. Chcę uleczyć tyle zwierząt, ile będę w
stanie. Ale byłoby miło, gdybym miała choć jedne wakacje, kiedy będę mogła się rozluźnić,
przeczytać parę książek, pojeździć na Jemmym i robić to, co robią inne dzieciaki.

Grace objęła ją ciepłym ramieniem.

- A ile widziałaś dzieciaków jeżdżących na białej żyrafie? Hmmm? Nie zawsze sami możemy
wybierać nasze ścieżki w życiu, dziecino, a ścieżka, którą dla ciebie obrano, nie jest łatwa. Zaufaj
swojemu darowi. On uchroni cię od niebezpieczeństwa.

W tym momencie rysie zaczęły walczyć o jedzenie i Martine musiała otworzyć ich wybieg, by je
rozdzielić. Zajęło to tylko minutę, lecz Grace zdążyła już odejść bez słowa pożegnania, stała się
różową plamą w pylistej dali,

sunącą po ścieżce rozkołysanym krokiem. Kiedy Martine patrzyła za nią, kobieta uniosła rękę i
pomachała, nie odwracając głowy.

Dziewczynka znów usiadła na ławce i wbiła niewi-dzące spojrzenie w zwierzęta ze schroniska: rysie z
ich kępkami sierści na uszach, sowę, słonika o imieniu Shaka i jego nowego towarzysza, źrebaka
zebry porzuconego przez matkę, którego Tendai karmił z butelki. Rozmyślała o lamparcie na piasku.
Wydawał się wyjątkowo duży. Czaił się, jakby zamierzał rzucić się do skoku. Wciąż pamiętała jego
pazury i sposób, w jaki jego wargi podwijały się groźnie do góry, odsłaniając zęby.

Rysie zaczęły znowu przechadzać się po wybiegu, kierując jej uwagę na odgłos kroków. Podniosła
wzrok, spodziewając się ujrzeć wracającą Grace, lecz był to Ben. Jego twarz rozświetlał szeroki
uśmiech.

- Rozmawiałem z rodzicami - oświadczył. - Jadę z wami. Jadę do Zimbabwe.

Głosem tak cichym, że usłyszały ją tylko małe rysie, Martine odparła:

- I ja również.

26

3

Martine odłożyła książkę, którą usiłowała czytać przez ostatnie sto kilometrów, i znużonym ruchem
podciągnęła się do pozycji siedzącej. Była zesztywniała, zmęczona i miała lekkie mdłości, a bębenki
w uszach pulsowały jej od nieustannego buczenia land--rovera. Byli w drodze już od półtora dnia i
właśnie zbliżali się do Rainbow Ridge, gdzie mieli spędzić noc. Martine nie mogła się doczekać.
Podróże są miłe, kiedy można podziwiać z okna kwitnące łąki albo historyczne miasteczka, ale kiedy
jedyny widok stanowi długa, zwężająca się wstążka czarnego asfaltu, jest to najnudniejsze
doświadczenie pod słońcem.

- Daleko jeszcze? Kiedy dojedziemy? - pytała bezustannie pierwszego dnia, póki babcia nie zagroziła,
że jeśli jeszcze raz usłyszy to zdanie, będzie puszczać głośną muzykę operową aż do samego Matopos.

29

Pierwszą noc spędzili na strusiej farmie w połowie drogi między Kapsztadem a Johannesburgiem. Na
większości takich farm hodowano strusie ze względu na ich guzkowatą, mocną skórę, używaną do
wyrobu pasków i torebek, jak również dla mięsa, ale to było schronisko dla strusi maltretowanych i
wyratowanych

z rzeźni.

O zmierzchu Martine i Ben siedzieli na płocie wybiegu i obserwowali ptaki przechadzające się w
chmurach pyłu ozłoconego zachodzącym słońcem, z pomarszczonymi szyjami przesuwającymi się w
górę i w dół niczym peryskopy. Właściciel farmy powiedział Martine, że te ogromne ptaszyska
potrafią czasem być naprawdę złośliwe i nie wahają się przed użyciem swych prehistorycznych
pazurów, by kopać wszystko i wszystkich, którzy nie zaskarbili sobie ich sympatii. Wyglądały na
bardzo zadowolone z siebie, jakby uważały się za lepsze od wszystkich innych stworzeń na farmie.
Wcale nie wydawały się aż tak wdzięczne za ocalenie życia.

Martine zatkało uszy i dziewczynka zdała sobie sprawę, że land-rover podjeżdża ostro pod górę.
Wzniesienia, które przez tyle czasu stanowiły jedynie liliowy zarys, znajdowały się teraz dookoła
nich. Zalesione zbocza ustąpiły miejsca ostrym klifom i graniom, a tuż obok ziała stroma przepaść. Z
jej dna unosiły się smużki dymu.

W miarę, jak się zbliżali, zrozumieli, że ów dym to w rzeczywistości opary wodnej mgiełki, znad
której wyłaniał się idealny łuk tęczy.

- Rainbow Ridge! - powiedział Ben, wychylając się z ekscytacją przez okno. - Stąd go nie widać, ale
tam z tyłu znajduje się jeden z największych wodospadów w RPA.

Pójdziemy tam dziś po południu, Martine. Wespniemy się na samą górę.

Na przednim siedzeniu land-rovera Martine, która nie była wielbicielką ani wysokości, ani czynności
wymagających wysiłku - chyba że wiązały się one z żyrafami -wzdrygnęła się mimowolnie.

Ośrodek, w którym się zatrzymali, mieścił się w osłoniętej dolinie z dala od utartego szlaku, więc z
zaskoczeniem ujrzeli ludzi tłoczących się w recepcji. Jakiś fotograf pstrykał zdjęcia, a dookoła krążyli
łowcy autografów. Stopniowo tłum przerzedził się, odsłaniając dwóch młodych mężczyzn z brodami i
sprzętem do wspinaczki. Ich skórę pokrywała zdrowa opalenizna osób, które większość czasu
spędzają na świeżym powietrzu. Odpowiedź na zadane szeptem pytanie ujawniła, że są to Red West i
Jeff Grant, słynni kanadyjscy alpiniści, podróżujący teraz po RPA.

Po dłuższej zwłoce Kanadyjczycy odeszli, a ich wielbiciele się rozproszyli. Zarumieniona
recepcjonistka zarejestrowała Gwyn Thomas oraz oboje dzieci, po czym wręczyła im klucze do
drewnianej chaty, w której mieli spędzić noc. Wyglądało na to, że słynni goście zrobili na niej wielkie
wrażenie.

- Ale z nich dżentelmeni - powiedziała rozmarzonym głosem. - I tacy przystojni.

Gwyn Thomas z trudem na powrót ściągnęła jej uwagę. Kiedy jej się to udało, recepcjonistka miała
dla niej

30

31

złe wieści. Wszyscy miejscowi przewodnicy zostali zarezerwowani i tego dnia nie było już żadnych
wycieczek do Rainbow Ridge.

- Ale to łatwy spacer, a szlak jest bardzo dobrze oznakowany - powiedziała. - O ile dzieci zachowają
rozsądek, powinny poradzić sobie same.

- Może i jestem staromodna, ale naprawdę nie czułabym się dobrze, puszczając je na trzygodzinną
wyprawę przez las i góry, których zupełnie nie znam - brzmiała kwaśna odpowiedź Gwyn Thomas. -
Niestety przez cały dzień prowadziłam samochód i nie mam siły im towarzyszyć. Strasznie mi
przykro, Martine i Ben. Ponownie muszę was rozczarować.

Martine już miała zaprotestować, nie ze względu na siebie, lecz Bena, kiedy w oczach recepcjonistki
znowu pojawił się ten rozmarzony wyraz.

- Przepraszam panią.

Odwrócili się i ujrzeli przed sobą wyższego z alpinistów. Przedstawił się jako Red.

- Proszę wybaczyć, że się wtrącam - odezwał się do Gwyn Thomas, przeciągając po kanadyjsku słowa
- ale przypadkiem usłyszałem o pani problemie i zastanawiam się, czy mój partner Jeff i ja nie
moglibyśmy zaproponować pomocy. Jeśli Vicky za nas poświadczy, z przyjemnością zabierzemy tych
młodych ludzi do Rainbow Ridge. Właśnie ruszamy na szczyt górskiego pasma ponad wodospadem,
więc to po drodze. Nie moglibyśmy odprowadzić ich z powrotem, ale przynajmniej pokażemy im
szlak.

Vicky spąsowiała i z trudem usiłowała wydobyć z siebie spójną odpowiedź, lecz jakiś dziennikarz,
który przeprowadził z Kanadyjczykami wywiad, zapewnił

Gwyn Thomas, że Red i Jeff to ludzie o nieposzlakowanej opinii. Wspólnie z menedżerem ośrodka
przekonał ją, że jej podopieczni będą w dobrych rękach.

Wkrótce Martine i Ben maszerowali przez sosnowy las w towarzystwie dwóch spośród najlepszych
alpinistów na świecie, słuchając z otwartymi ustami niezwykłych historii o ich wspinaczkach na
najwyższe szczyty siedmiu kontynentów.

- Który był najtrudniejszy? - spytał Ben.

- Denali na Alasce - odparł bez wahania Red. - Wiszenie na lodowym klifie na wietrze, w
temperaturze minus czterdziestu stopni, to zdecydowanie przerażające doświadczenie.

Szlak do Rainbow Ridge był, jak obiecała recepcjonistka, prosty i dobrze oznakowany, lecz po
godzinie nadążania za długimi krokami alpinistów Martine czuła palenie w mięśniach nóg. Kiedy
mijali miejsce na piknik, dziewczynka z wdzięcznością usłyszała, że Jeff umiera z głodu.

- A ja chętnie uśmierciłbym kubek herbaty - zgodził się Red. Martine podejrzewała, że zatrzymali się
wyłącznie przez wzgląd na nią i Bena, lecz nie zamierzała się skarżyć.

Podczas gdy Jeff rozpalał miniaturową kuchenkę gazową, Red wydobył z plecaka czajnik, herbatę w
torebkach i kanapki. Martine usiadła na pniaku, ciesząc się okazją do odpoczynku i podziwiania
przyrody. Ben czekał uprzejmie, ale grań, za którą znajdował się wodospad, była już w zasięgu
wzroku, i Martine zauważyła, że nie może oderwać od niej oczu. Uśmiechnęła się na widok jego
gorliwości. Ben zawsze ożywał w otoczeniu natury.

32

33

- Możesz ruszyć przodem, jeśli chcesz - powiedziała do niego. - Dogonię cię potem.

- Czy to nie będzie problem? - Ben spytał Reda i Jeffa.

- A skąd - powiedział Red. - I tak jesteśmy już prawie na miejscu. Tylko uważaj na siebie.

- Na pewno? - Ben zerwał się na równe nogi. -Świetnie, to zobaczymy się za kilka minut. - Ruszył
biegiem w górę stromego szlaku.

Alpiniści byli pod wrażeniem.

- Twój przyjaciel jest bardzo sprawny - skomentował Red. Wyłączył kuchenkę i nalał herbaty. Jeff
niespiesznie jadł kanapkę, grzebiąc jednocześnie w plecaku. Chciał pokazać Martine zdjęcie swoich
dzieci.

Ben stawał się coraz mniejszy i mniejszy. Dotarł na szczyt rozpadliny i stanął, odcinając się wyraźnie
na tle tęczy i zasnutego szarego nieba. Dookoła niego kłębiła się mgła. Kiedy Martine go
obserwowała, nachylił się nad przepaścią pełną oparów, jakby chciał zajrzeć do środka.

Ben był najmniej denerwującym chłopcem, jakiego Martine znała, ale nagle ogarnęła ją irytacja. Co
on wyprawia, podejmując takie ryzyko? Jego rodzice dostaliby szału, gdyby zobaczyli, jak balansuje
na samej krawędzi wodospadu. Serce zaczęło walić jej w piersiach.

- Cukru? - zaproponował Red.

- Co? - spytała niegrzecznie. Z niepokoju zupełnie zapomniała i o herbacie, i o alpinistach. - A,
przepraszam. Nie, nie słodzę, dziękuję.

Wzięła kubek, upiła łyk i znowu spojrzała w stronę wodospadu. Osłoniła dłonią oczy i przesunęła
wzrokiem

34

po horyzoncie, myśląc, że może opary mgły i wodnej piany przesłoniły jej przyjaciela, lecz Bena w
ogóle tam nie było.

Rzuciła herbatę i zerwała się na równe nogi.

- Aj! - krzyknął Red, kiedy opryskał go gorący płyn. - Co ty wyprawiasz, do diabła?

- On spadł - Martine usłyszała własne słowa wypowiedziane dorosłym głosem, który nie należał do
niej. -Bierzcie linę, on spadł.

A potem ruszyła w górę krętej, skalistej ścieżki, biegnąc szybciej niż kiedykolwiek w całym swoim
życiu, i wciągając powietrze krótkimi, bolesnymi wdechami. Gdy dotarła do krawędzi, natychmiast
zrozumiała, co się stało. Wystająca część klifu zniknęła, jakby odgryzł ją jakiś szczerbaty dinozaur.
Kiedy podeszła bliżej, kolejna porcja odłamków skruszyła się w przepaść.

- Ben! - krzyknęła, wbrew nadziei licząc na to, że zniknięcie przyjaciela miało jakąś całkowicie
racjonalną przyczynę. Red i Jeff ze sprzętem do wspinaczki szybko zbliżali się po zboczu. Martine

położyła się płasko na brzuchu, tak że gdyby kolejny fragment klifu się odła-mał, przynajmniej
częścią ciała pozostałaby na bezpiecznym gruncie. Podczołgała się do krawędzi. Jej uszy wypełniał
huk wodospadu, a twarz moczyła wilgotna piana.

Szykując się na najgorsze, wyjrzała za krawędź. Kaskada wody kończyła się trzysta metrów niżej w
spienionym, zasysającym wirze. Pierścień ostrych skał otaczał go niby krąg włóczni. Szanse, że Ben
przeżył upadek na kamienie lub do wody, były zerowe.

- Ben! - wrzasnęła histerycznie. - BEN!

35

- Martine! - głos chłopca był tak słaby, że niemal niesłyszalny ponad rykiem wodospadu. Zdawał się
dochodzić z ziemi pod jej brzuchem. - Tutaj!

Martine podczołgała się naprzód. Nie miała się czego złapać, a ziejąca otchłań przyprawiała ją o
zawrót głowy, jakby chciała wciągnąć ją do środka.

- Tutaj! - zawołał znowu Ben i wtedy go zobaczyła. Znajdował się jakieś dziesięć metrów niżej.
Wisiał na uschniętym szarym pniu drzewa w kształcie bonsai, które wyrastało w bok ze skały.
Wyglądało na to, że nic mu się nie stało, ale był przemoczony i bardzo blady. Pod siłą jego upadku
kilka płytkich korzeni wyrwało się ze skały i pień przechylił się niebezpiecznie.

- Ben! - zawołała Martine. - Ben, trzymaj się. Pomoc już nadchodzi.

Tym razem Ben nie odpowiedział ani nawet nie ruszył głową, na wypadek gdyby sama czynność
mówienia wyrwała drzewo ze słabego oparcia.

Martine cofała się ostrożnie na bezpieczny grunt, kiedy alpiniści dotarli na miejsce.

- Gdzie on jest? - spytał energicznie Red. Otworzył szerzej oczy, gdy dziewczynka wskazała za
krawędź.

Mężczyźni sprawnie rozpoczęli akcję. Działali ze swobodą zawodowców przyzwyczajonych do
niebezpiecznych sytuacji. Jeff skonstruował system bloczków, używając dwóch wystających skał jako
kotwic, podczas gdy Red wiązał uprząż z drugiego końca liny i opuszczał ją do Bena. Jednocześnie
mówił do chłopca uspokajającym, niemal żartobliwym tonem, tłumacząc mu dokładnie, co ma robić.

36

- Ben, masz udawać, że jesteś szpiegiem. Otaczają cię promienie laserów, które uruchomią alarm, jeśli
ich dotkniesz. Jedynym sposobem na ucieczkę i pokonanie nieprzyjaciela jest włożenie tego
niewidzialnego płaszcza przez głowę - ale musisz to robić bardzo, bardzo powoli, niesamowicie
małymi ruchami. Świetnie. Fantastycznie sobie radzisz. A teraz wsuń linę pod ramiona. Zaciągnij
trochę ciaśniej...

Nagle kilka kolejnych korzeni oderwało się od skały. Ben poleciał do przodu, niemal tracąc
równowagę. Leżał zgięty wpół na mokrym, śliskim drewnie i ciężko dyszał.

Ton Reda nie zmienił się.

- Ups, spokojnie, mamy cię. A teraz chcę, żebyś usiadł prosto bardzo, bardzo powoli - pamiętaj o
laserach, nie chcesz uruchomić alarmu. Dobra, mocno złap się liny obiema rękami i staraj się nie
ruszać. Gotów, Jeff? Dobra. Jedziemy.

Dokładnie w chwili, kiedy stopy Bena uniosły się nad szary pień, całe drzewo oderwało się z
trzaskiem, który brzmiał jak pękanie kości. Drewno, kamień i mech runęły w dymiącą otchłań.
Wszyscy czworo patrzyli, jak drzewo rozpada się na kawałki. Nikt nie odezwał się ani słowem. Myśl,
że Ben również mógł spaść i zostać zmiażdżony przez siłę wodospadu, nabić się na skały ostre jak
włócznie albo utopić się w wirze, była zbyt straszna, by nawet ją rozważać.

Kiedy Jeff wciągnął chłopca przez krawędź na bezpieczny grunt, Red gwizdnął przez zęby.

- Mało brakowało. Narobiłeś nam strachu - powiedział. - Ale byłbyś świetnym szpiegiem.

Martine była tak roztrzęsiona, że zupełnie nie wiedziała, jak zareagować na bezpieczny powrót
przyjaciela.

- To mogłeś być ty - powiedziała, zarzucając mu ręce na szyję. - Mogłeś tam spaść!

- Ale nie spadłem - odparł Ben, łagodnie wysuwając się z jej uścisku. W jego głosie słychać było
lekkie drżenie, jednak poza tym wydawał się zaskakująco spokojny. Miał kilka zadrapań i siniaków,
lecz nic więcej mu się nie stało. Wyciągnął rękę do alpinistów.

- Bardzo dziękuję za pomoc. Nie wiem, co byśmy bez was zrobili. Przepraszam, że przysporzyłem
wam takiego kłopotu i opóźniłem waszą wspinaczkę.

- Nie ma problemu - zapewnił go Red. - Dobrze, że tu byliśmy.

Jeff zmierzył wzrokiem przemoczone ubranie Bena.

- Musisz to z siebie zdjąć i jak najszybciej się wysuszyć. Pójdziemy z wami do ośrodka. No wiecie,
żeby dopilnować, czy dotarliście w jednym kawałku. Góry nigdzie się nie wybierają.

- Nic nam nie będzie - odpowiedzieli jednym głosem Ben i Martine.

- Dziękujemy za propozycję - dodała pospiesznie dziewczynka na wypadek, gdyby wydali się
niewdzięczni. - Babcia czeka na nas w tych drewnianych chatach w dolinie. Nie martwcie się,
pójdziemy prosto do niej. Zamierzała rozpalić ognisko; zrobi Benowi herbaty ro-oibos albo zupy. To
go rozgrzeje.

Lecz alpiniści uparli się, że odprowadzą ich do samej bramy ośrodka, i dopiero tam się pożegnali.

- To nie tak, że nie wierzymy, byście sami zdołali tam dotrzeć - mówił po drodze Jeff - ale Ben
przeżył właśnie przerażające doświadczenie, a kombinacja szoku i zimna może być równie
niebezpieczna jak upadek.

Kiedy pod ośrodkiem odwracali się, by odejść, Martine zwróciła się do nich:

- Dziękujemy za herbatę i za uratowanie Bena. I przepraszam, że cię poparzyłam, Red.

Kanadyjczyk uśmiechnął się do niej.

- Nie ma sprawy. Wszystko dobre, co się dobrze kończy - rzucił, a dziewczynka nie mogła się
nadziwić, że on i Jeff potrafili tak szybko przejść do porządku nad czymś, co niemal zakończyło się
tragedią.

Dopiero gdy alpiniści zniknęli im z oczu, a ona i Ben zostali sami, dotarło do nich, co się stało. Co
mogło się stać. Ben zaczął dygotać, zaś Martine targały wyrzuty sumienia. Czuła się za wszystko
odpowiedzialna, ponieważ siedziała sobie, popijając herbatę, podczas gdy jej przyjaciel podszedł w
pojedynkę do krawędzi.

- To dlatego, że się rozdzieliliśmy - powiedziała z udręką. - Powinnam była się ciebie trzymać. Grace
mnie ostrzegała. Powiedziała, że za każdym razem, kiedy się rozdzielimy podczas tej podróży, będzie
nam grozić niebezpieczeństwo.

- Wiem, że Grace jest bardzo mądra - stwierdził Ben, zdejmując przemoczony polar i rozcierając
ramiona, by się trochę rozgrzać - ale to była tylko i wyłącznie moja wina. Stanąłem na krawędzi
wodospadu. To było głupie. Gdyby nie ty, leżałbym teraz w kawałkach na dnie Rain-bow Ridge.

38

39

Martine próbowała wyrzucić ten obraz z głowy.

- To Red i Jeff ocalili ci życie - przypomniała mu, kiedy zaczęli schodzić niżej. - Ja byłam tak
przerażona, że ledwo mogłam mówić.

- Nie - odparł Ben. - To twoja zasługa. Oni mieli sprzęt i doświadczenie, ale gdybyś nie zadziałała tak
szybko, nie mielibyście już kogo ratować.

Przez głowę Martine nagle przeleciał obraz Bena w ostatnim momencie przed upadkiem.

- A co w ogóle robiłeś przy samej krawędzi? Co chciałeś udowodnić? Wyglądało, jakbyś się wychylał.

Ben roześmiał się zawstydzony.

- To zabrzmi jak jakieś wariactwo. Po prostu... po prostu zdawało mi się, że coś zobaczyłem, to
wszystko. Obrazek - jakby rysunek. Był na skałach, niemal zasłonięty przez kurtynę wody. Nie
widziałem go dokładnie, ale wyglądało to jak jakiś cętkowany dziki kot. Lampart albo gepard, albo
jaguar, coś w tym rodzaju. Podszedłem bliżej, żeby się lepiej przyjrzeć, i wtedy straciłem grunt pod
nogami. Pewnie coś mi się przywidziało.

Martine zaschło w ustach. Próbowała wymyślić jakąś właściwą odpowiedź, ale nic nie przyszło jej do
głowy.

- Musimy trzymać się razem - zdołała tylko powiedzieć. — Obiecaj, że będziemy trzymać się razem.

Ben zorientował się, że mówi poważnie.

- Dobrze, w porządku - powiedział, kładąc uspokajająco rękę na jej ramieniu. - Obiecuję.

Reszta podróży do granicy Zimbabwe upłynęła bez ¦ ˇ żadnych rewelacji. Krajobraz nie był
szczególnie malowniczy. Przeważały w nim długie połacie suchego buszu; były też szybkie,
przerażające autostrady w pobliżu Johannesburga oraz jakieś brzydkie górnicze miasteczka - dorps,

jak nazywała je Gwyn Thomas. Martine i Ben drzemali, póki nie dotarli do Messiny, gdzie zatrzymali
się na lunch złożony z hawajskich burgerów, udekorowanych soczystymi plastrami ananasa, oraz
frytek polanych ostrym sosem pomidorowym. Wszystko to popili czekoladowymi koktajlami
mlecznymi.

W Storm Crossing Gwyn Thomas nie pozwalała wnuczce żywić się fast foodami i teraz zadała sobie
wiele trudu, by podkreślić, że to wyłącznie w ramach wakacyjnego wyjątku. Martine musiała ukryć
uśmiech, gdyż kiedy przyniesiono posiłek, babcia ze smakiem spałaszowała

41

swojego burgera i frytki, cały czas usiłując udawać, że tak naprawdę wcale jej nie smakowało.

- Całkiem niezłe jak na fast food - zauważyła dziewczynka niewinnie.

- Jadało się gorsze rzeczy - przyznała niechętnie Gwyn Thomas, spoglądając z zazdrością na deser
lodowy niesiony do sąsiedniego stolika.

Prawie nie wspominała o incydencie przy Rainbow Ridge, głównie dlatego, że Martine i Ben nic jej o
nim nie powiedzieli. W drodze powrotnej uznali, że wzmianka o tym, iż Ben o mały włos nie zginął w
odmętach wodospadu, postawiłaby pod znakiem zapytania cały wyjazd, którego nawet Martine
wyglądała teraz z ciekawością. Powiedzieli zatem prawdę, lecz - jak to mówią sędziowie na
rozprawach - nie całą prawdę. Ben szczerze wyznał, że niemądrze stanął zbyt blisko brzegu i że wpadł
głową do wody. Po prostu do słowa „woda" nie dodał „spad".

Gwyn Thomas lekko skarciła dzieci za narażanie się na niepotrzebne ryzyko, lecz głównie obchodziło
ją, by Ben się wysuszył, dostał gorącą herbatę, porządną kolację i wcześnie położył się spać w
przytulnej drewnianej chacie. Następnego dnia był jak nowo narodzony, tylko trochę sztywny i
obolały, a wczesnym popołudniem cała trójka w wesołych nastrojach dotarła do granicy z Zimbabwe.

- Poszukują państwo skarbów czy polują na lamparty? - spytał ich urzędnik celny, usłyszawszy, że
jadą na pogórze Matobo. Przyjrzał im się podejrzliwie sponad paszportów, które rozłożył w dłoni na
kształt wachlarza, jak pokerzysta z ręką pełną asów. - Chyba

41

poszukiwacze skarbów. Przybywacie do Zimbabwe, żeby się wzbogacić?

- Nic podobnego - powiedziała szorstko Gwyn Thomas, bezskutecznie próbując zamaskować irytację.
- Jedziemy zająć się chorą przyjaciółką.

- Ach, dobrzy samarytanie? - Strażnik wykrzywił twarz w uśmiechu godnym reklamy pasty do zębów.
-W takim razie serdecznie witamy w Zimbabwe.

Od Matopos dzieliły ich jeszcze trzy godziny drogi, które wydłużyły się do czterech, ponieważ w
najbliższym mieście o nazwie Bulawajo musieli zatrzymywać się na sześciu różnych stacjach w
poszukiwaniu paliwa. Jechali szerokimi, dziwnie staromodnymi ulicami, ocienionymi przez jacarandę
i bujne drzewa. Wszystko zdawało się znajdować w stanie zaawansowanej ruiny. Na drogach były
wyboje, w których zmieściłaby się krowa. Przyjazny pracownik jednej ze stacji, który z braku zajęcia
siedział na murku i jadł banana, powiedział im, że prąd jest dostarczany tylko przez cztery godziny
dziennie, a wody nie ma czasami przez kilka dni z rzędu.

- Jak wy sobie radzicie? - chciała wiedzieć Gwyn Thomas.

- Trzeba mieć plan - odpowiedział i roześmiał się. Martine nie wiedziała o Zimbabwe praktycznie nic

poza tym, że leżało na granicy z RPA, na mapie miało kształt imbryka i kryło w sobie jeden z siedmiu
naturalnych cudów świata, czyli Wodospad Wiktorii. Miała

43

nadzieję, że znajduje się on daleko od miejsca, do którego jechali. Nie spieszyło jej się do kolejnego
wodospadu.

W ciągu paru godzin od przekroczenia granicy dowiedziała się kilku nowych rzeczy. Pierwszą było to,
że trzy napoje kosztowały tam dziesiątki tysięcy miejscowych dolarów. Martine patrzyła z
niedowierzaniem, jak jej babcia odlicza banknoty.

Drugą informacją było to, że nazwa Bulawajo oznacza w języku Matabele „miejsce rzezi". Pracownik
stacji paliw powiedział im, że miasto zostało nazwane na pamiątkę pierwszej dużej bitwy Lobenguli
po wstąpieniu na tron - bitwy, w której jego wojownicy odnieśli zwycięstwo. Martine pomyślała, że to
straszna nazwa dla miasta.

Bezowocne poszukiwanie benzyny oznaczało, że musieli opuścić Bulawajo z niemal pustym bakiem.
Gwyn Thomas nadrabiała miną.

- Na pewno wszystko będzie w porządku - powiedziała. - Rezerwa zwykle starcza na bardzo długo, a
przed nami już niedaleka droga.

Gdy dotarli do bram Parku Narodowego Matopos, zapadał wieczór. Kiedy podjechali, zza
rozkładanego stolika podniósł się jakiś urzędnik. Wspólnie z trzema umundurowanymi strażnikami
grali właśnie w warcaby, używając do tego kapsli od butelek i kawałka kartonu, na którym czerwonym
długopisem namalowali szachownicę. Ich strzelby leżały na ziemi obok nich.

- Dobry wieczór - powiedział oficjalnym tonem urzędnik. - Już po szóstej. Park jest zamknięty dla
zwiedzających.

- Nie może być! - wykrzyknęła Gwyn Thomas. -Przejechaliśmy tu całą drogę od Kapsztadu. Musimy
dostać się do rancza po drugiej stronie.

- Eeeech, przykro mi bardzo - powiedział mężczyzna ze szczerym współczuciem w głosie. - Musicie
się przespać w hotelu w Bulawajo i wrócić jutro.

- To nie wchodzi w grę - odparła Gwyn Thomas. - Raz, że nie stać nas na to, dwa, że prawie nie mamy
benzyny.

- Nie macie paliwa? - Urzędnik cmoknął z dezaprobatą. - To kiepski pomysł - przyjeżdżać na Wzgórza
Matobo bez paliwa. W takim razie musicie się przespać w samochodzie i zaczekać do rana.

- Ale czeka na nas moja przyjaciółka - powiedziała rozpaczliwie Gwyn Thomas. - Sadie, Sadie Scott z
Black Eagle Lodge.

Za jej plecami Martine zauważyła, że strażnicy wymieniają między sobą spojrzenia, lecz nie miała
pojęcia, co to oznacza.

- Sadie Scott? - powtórzył urzędnik. Zawahał się na ułamek sekundy, po czym odezwał się serdecznie:
- Dlaczego od razu pani nie mówiła? Pani pozwoli, że pokażę drogę.

Narysował trasę na mapie turystycznej, gestem ręki puścił ich przez podniesiony szlaban i w końcu
znaleźli się na wprost Wzgórz Matobo.

Od samego początku Martine spodziewała się, że Park Narodowy okaże się rozczarowaniem. Miała
nadzieję, że usłyszy coś więcej o zaginionym skarbie króla Matabele, lecz jeśli chodzi o skały, była
przekonana, że wszyscy ekscytują się byle czym. W końcu jak ciekawe mogą być

44

45

jakieś sterty głazów? Wyobrażała sobie co najwyżej jedno czy dwa wyjątkowo imponujące wzgórza z
rodzaju tych, które mieszkańcy RPA nazywają kopje i wymawiają jak „kopie" - może z jakimiś
pomnikami na szczycie albo kilkoma ciekawymi skałami. Zamiast tego ujrzała setki, jeśli nie tysiące,
geologicznych cudeniek.

Były tam ogromne sterty balansujących na sobie głazów - wiele z nich przechylało się pod kątami,
które sprzeciwiały się prawu grawitacji, lub spoczywało na podstawach, na których nawet ptak miałby
kłopoty z utrzymaniem równowagi. Były też pojedyncze skały, szerokie i wysokie niczym góry, oraz
inne ukształtowane jak zwierzęta, zamki czy twarze. Niektóre pokrywała gęsta inkrustacja z
zielonkawych i srebrnych porostów albo pomarańczowe czy wapienne plamy i zacieki, jak gdyby
kamienie pordzewiały na deszczu. Jeszcze inne były gładkie, szare i nagie, rozdzielone tajemniczymi
otworami, które sugerowały jaskinie, tunele lub ogromne zagłębienia wypełnione deszczówką, wielkie
jak baseny olimpijskie. Wśród skał wiły się zielone kępy afrykańskich krzewów.

Był to nieziemski widok i jedynie ich trójka go podziwiała.

- Można by pomyśleć, że będą tu tłumy turystów -zauważył Ben.

- Można by - przytaknęła Gwyn Thomas - ale pewnie ludzie nie bardzo chcą przyjeżdżać gdzieś, gdzie
tak trudno o benzynę. Muszę przyznać, że zaczynam ich rozumieć.

Słońce chyliło się ku zachodowi, nadając szczytom skał miedzianego połysku. Martine nigdy jeszcze
nie

widziała tak dzikiego, opustoszałego miejsca. W porównaniu z nim Sawubona wydawała się sielska
niczym podmiejski ogródek.

- Patrzcie! - powiedział Ben. Byk i dwie samice kudu przyglądały im się szerokimi oczami o kształcie
migdałów. Kiedy land-rover je mijał, przestraszyły się i uciekły długimi susami przez krzaki.

Mapka od strażnika mówiła, że powinni skręcić zaraz za ogromnym baobabem. Gwyn Thomas
poprowadziła samochód z dala od głównej drogi, coraz gorszym, wyboistym szlakiem. Wskazówka na
liczniku benzyny podpełzała głębiej na czerwone pole. Cała trójka to zauważyła, lecz nikt nie
powiedział ani słowa. Górujące skały zdawały się zamykać dookoła nich. Wyboje i nierówności
stawały się coraz gorsze, aż Martine była pewna, że od tego trzęsienia obluzują jej się wszystkie zęby
w szczęce. Babcia walczyła, by zapanować nad szarpiącym pojazdem. Martine współczuła jej. Gwyn
Thomas była wyraźnie wyczerpana.

Po około mili szlak wyrównał się, stał się gładki i piaszczysty. Samochód minął wioskę składającą się
z pięciu lepianek. W pyle odpoczywało stado nguni o szerokich porożach i skórach pokrytych
wzorami tak pięknymi, że mogłyby być dziełem artysty. Stworzenia sennie przeżuwały strawę,
patrząc, jak land-rover przejeżdża obok nich.

Na skraju wioski ujrzeli niezgrabnie wymalowany znak mówiący, że Black Eagle Lodge znajduje się
zaledwie o milę dalej, za bramą i zagrodą dla stada.

Gwyn Thomas głośno wypuściła powietrze.

46

47

- Dzięki Bogu - powiedziała. - Jesteśmy uratowani. Żyjąc w tak odległym miejscu, Sadie musi mieć
zapasy paliwa.

Ben wyskoczył na zewnątrz, aby otworzyć drucianą bramę, i ruszyli dalej. Trawa wzdłuż drogi była
wyrośnięta, a drzewa tłoczyły się blisko, stukając gałęziami w dach land-rovera. Pod kołami
trzeszczały i pękały nasiona. Powietrze było parne i nieruchome.

Martine zaczęła odczuwać klaustrofobię. Ucieszyła się, kiedy w końcu minęli zakręt i znaleźli się na
otwartej przestrzeni u stóp imponującej góry w kształcie słonia, uformowanej z pojedynczej bryły
granitu. Pod nią były rozrzucone kamienne chatki o zapadniętych strzechach, pociemniałych od
deszczu. W górze kołowały dwa czarne orły. Poza nimi nie widać było ani śladu życia.

Kiedy Martine spoglądała na tę pustą scenerię, uderzyła ją panująca tam cisza. Czuło się w niej coś
przerażającego. Była to cisza tak intensywna, że można było jej niemal dotknąć i posmakować.
Kłębiła się dookoła niczym opończa z mgły. Martine wcale nie byłaby zaskoczona, gdyby ktoś jej
powiedział, że poza górą nic już nie ma, że cały pejzaż kończy się właśnie tutaj. Zupełnie tak,
pomyślała, wzdrygając się, jakby skręcili w złą stronę i trafili na koniec świata.

Pierwsza odezwała się Gwyn Thomas.

- Cóż - stwierdziła rozdrażnionym tonem. - Muszę przyznać, że spodziewałam się nieco innego
powitania. Zwłaszcza po przejechaniu dwóch tysięcy mil. - Lecz niemal natychmiast na jej twarzy
pojawił się wyraz zmartwienia. - Wielkie nieba - dodała - a może coś się stało Sadie? Nigdy bym sobie
nie wybaczyła, że nie dotarliśmy tu wcześniej.

- Wydaje mi się, że widziałem, jak poruszyła się zasłona - wtrącił Ben.

Nie powiedział, co tak naprawdę zobaczył w oknie domu częściowo zasłoniętego długim cieniem góry
-była to przerażona twarz. Jednak mógł się mylić, a nie chciał niepotrzebnie niepokoić Martine i jej
babci. Zanim zdołał podjąć decyzję, co dalej, drzwi domu stanęły

49

otworem i pojawiła się w nich atrakcyjna kobieta, wspierająca się na kulach. Wcale nie wyglądała na
sześćdziesiąt lat, jak wspominała Gwyn Thomas. Była ubrana w kwiecistą letnią sukienkę, która
widziała już wiele wiosen. Sukienka wybrzuszała się nad jasnoróżowym gipsem, obejmującym nogę i
stopę kobiety. Sandał na drugiej stopie został chyba zrobiony z kawałka starej opony samochodowej.

- Na początek możesz już zetrzeć z twarzy tę kwaśną minę - brzmiały jej pierwsze słowa do Gwyn
Thomas. -Wiem, co sobie myślisz. „Przejechałam całą drogę z Zachodniego Przylądka, a Sadie nawet
nie rozłożyła powitalnej wycieraczki". Cóż, przykro mi. Obsługa w Black Eagle nie jest już taka jak
dawniej, a kiedy jestem na tyłach domu i usiłuję robić pranie na jednej nodze, to szkoda gadać.

Zapadła krótka cisza. Martine spodziewała się jakiegoś wybuchu ze strony babci, ale zamiast tego
brązowa jak orzech twarz Gwyn Thomas zmarszczyła się w szerokim uśmiechu.

- Widzę, że poza tym różowym gipsem niewiele się zmieniło - odparła. - Gderasz jak zawsze! -
Podeszła szybko do przodu i objęła przyjaciółkę, uważając, by nie urazić jej nogi. - Cudownie cię
widzieć, kochana - powiedziała. - Minęło już tyle czasu. Sadie, chciałabym, żebyś poznała moją
wnuczkę, Martine, i jej przyjaciela, Bena.

Sadie uściskała oboje dzieci.

- Witajcie, Martine i Benie. Liczyłam godziny do waszego przyjazdu. Kiedy słońce zaczęło dziś
zachodzić, a po was nie było ani śladu, popadłam w całkowitą rozpacz.

W jej głosie brzmiało tyle emocji, że Martine - przypominając sobie, iż Sadie jest najdumniejszą,
najbardziej niezależną kobietą, jaką zna jej babcia - zaczęła się zastanawiać, czy nie było trochę
prawdy w podejrzeniach, że w Black Eagle wydarzyło się coś gorszego niż złamanie nogi.

- Przyjechaliśmy najszybciej, jak tylko mogliśmy -odparła Gwyn Thomas. - Ale pomyślałam, że
będzie sprawiedliwie, jeśli Martine i Ben obejrzą po drodze jeden czy dwa widoki.

- Oczywiście, oczywiście. I nie chciałam, by to zabrzmiało samolubnie. Po prostu tak bardzo
wyglądałam waszych odwiedzin. Tak czy inaczej, jesteście tutaj i tylko to się liczy. Właściwie dziwię
się, że straż parku narodowego wpuściła was do środka. Ostatnio miałam z nimi trochę trudności.
Jednak niedawno jeden z moich byłych pracowników został zatrudniony na bramie, a on zawsze jest
przemiły, jeśli tylko człowiek ma szczęście i trafi na jego zmianę...

Naraz Sadie otworzyła szerzej oczy, widząc, jak Ben i Martine poza walizkami wyładowują z
bagażnika torby ryżu, maślankowe suchary oraz puszki guawy, wędzonego tuńczyka i krojonych
pomidorów.

- A co to wszystko ma być? Gwyn Thomas uśmiechnęła się.

- Nie byłam pewna, czy w całym Matopos znajdzie się dość artykułów spożywczych, by wykarmić tę
dwójkę przez miesiąc. Może i wyglądają na niedożywionych, ale daj im tylko szansę, a przez swój
apetyt puszczą cię z torbami!

50

- Nie musiałaś tego robić - odparła Sadie ze śmiechem - ale im więcej, tym lepiej.

Martine zauważyła jednak, że kobieta nie protestowała przeciwko zapasom.

Nagle, jakby przypominając sobie o obowiązkach gospodyni, Sadie wykrzyknęła:

- Biedacy, musicie być wykończeni. Pokażę wam waszą chatę.

Kolację zjedli przy świecach.

- Tak jest bardziej romantycznie - powiedziała Sadie.

Martine zastanawiała się, czy prawdziwym powodem nie jest brak prądu, lecz uznała, że to nieważne.
Blask świec rzeczywiście sprawiał, że wszystko wydawało się bardziej romantyczne, a w każdym
razie - bardziej magiczne.

Zmrok zapadł nad ośrodkiem z typowo afrykańską gwałtownością. O szóstej czterdzieści pięć
czerwone słońce zsunęło się za Słoniową Skałę - górę, która zapewniała Black Eagle tak widowiskową
oprawę - zaś o siódmej zapadła atramentowa ciemność, jaką można spotkać jedynie w miejscach
oddalonych od świateł miasta. Sadie zaprowadziła ich do ich chaty ścieżką oświetloną przez lampki
diodowe, zasilane - jak wytłumaczyła - energią słoneczną, a nie zależne od niepewnych dostaw prądu.
W chacie były trzy sypialnie, salon i łazienka - wszystko bardzo proste, ze spłowiałymi zasłonami i
przetartymi chodnikami, ale dość wygodne. Od czasu do czasu po

52

ścianach z połyskliwego kamienia prześlizgiwał się ge-kon lub jaszczurka o błękitnym ogonie.

Przy potrawce z dyni Sadie opowiedziała im o Wzgórzach Matobo - regionie bogatym w pamiątki
historyczne. Wiele wydarzeń zostało udokumentowanych na malowidłach naskalnych, pośród
balansujących kamieni. Na tę wzmiankę Martine nadstawiła uszu i przez sekundę zastanawiała się nad
prawdopodobieństwem odnalezienia tam dalszych wskazówek co do swego losu. To jednak,
powiedziała sobie, było niedorzeczne, nie mówiąc już o tym, że egocentryczne. Artyści ludu San mieli
lepsze rzeczy do roboty niż wędrować po Afryce, przewidując przyszłość jakiegoś dziecka, o którym
nigdy nie słyszeli.

- Jutro rano poznacie Ngwenyę, moją prawą rękę -powiedziała Sadie. - Zajmuje się tu terenem i
opiekuje końmi. To jedyny członek obsługi, który mi pozostał. Pochodzi z plemienia Matabele i wie o
Matopos o wiele więcej niż ja, więc wszystkie pytania powinniście zachować dla niego.

Gwyn Thomas zacisnęła usta.

- Ngwenya? Brzmi podobnie do zuluskiego słowa ingwe, „lampart". Jest tu jakiś związek?

- Owszem. Ingwenya w języku Matabele oznacza właśnie „lamparta". Ngwenya ma też zwyczajne
imię, takie jak wy i ja, ale zwracając się do niego imieniem klanowym, okazuje mu się szacunek. Jako
członek tego szczególnego klanu ma zaprzysiężony obowiązek chronić i czcić wszystkie lamparty, ale
trudno tego przestrzegać w tych ciężkich czasach. Kiedyś mieliśmy w Matopos

53

największe nagromadzenie lampartów na świecie, ale to już przeszłość.

- Lampartów? - wtrąciła Martine. - Tu? Na pogórzu Matobo?

- Tak, lampartów - odparła Sadie. - A co? Jesteś nimi jakoś szczególnie zainteresowana? - W tym
momencie Martine zaczęła energiczniej przeżuwać jedzenie, jakby miała pełne usta i nie mogła
odpowiedzieć, zatem Sadie mówiła dalej: - Lamparty to zwierzęta nocne, co, jak z pewnością wiecie,
oznacza, że polują głównie po zapadnięciu zmroku. To najbardziej nieśmiałe i rzadko widywane z
wielkich kotów. W Matopos są strażnicy, którzy pracują tu od dwudziestu lat, a nie widzieli ani
jednego. Z tego powodu bardzo trudno oszacować ich liczbę.

- Powiedziałaś, że kiedyś mieliście tu sporo lampartów - rzekła Gwyn Thomas. - Co się z nimi stało?

- Przetrzebiły je kłusownictwo i nieregulowane polowania. - W głosie Sadie zabrzmiała gorycz. - A w
innych miejscach po prostu zdechły z głodu, gdyż zwierzyna, którą się żywią, również została wybita
przez kłusowników i łowców. W Zimbabwe są zagrożone wyginięciem. Tu, w Matopos, wiemy tylko
o jednym. Mało komu w ogóle udało się go zobaczyć, ale ci, którzy mieli to szczęście, mówili, że to
największy lampart, jakiego kiedykolwiek widziano. Jest tak przebiegły i tak doskonale się ukrywa, że
miejscowi są przekonani, iż kiedy wszystkie pozostałe wielkie koty w kraju zostaną wybite, on jeden
utrzyma się przy życiu. Nazywają go Khan. Wierzą, że nadchodzi dzień, kiedy stanie się on ostatnim
lampartem.

- Czy pani go widziała? - spytał Ben.

Sadie rzuciła Benowi dziwne spojrzenie, jakby dopiero teraz go zauważyła.

- Raz - powiedziała nagle. - Widziałam go raz, ale to było tak dawno temu, że ledwo to pamiętam.

Kończyli już posiłek, kiedy Gwyn Thomas cmoknęła z irytacją.

- Sadie, zapomniałam wspomnieć, że skończyło nam się paliwo. Próbowaliśmy zatankować w
Bulawajo, ale nie mieliśmy szczęścia. Dowlekliśmy się na twój próg na samych oparach. Zakładam,
że masz tu jakąś benzynę.

- Obawiam się, że nie - powiedziała Sadie. - Przywożą ją raz na miesiąc. Następna dostawa wypada...
oooch, niechże sprawdzę. - Podniosła się za pomocą kul i pokuśtykała do kalendarza z ilustracjami
miejscowej przyrody. - Zdaje się, że dwunastego sierpnia.

- Za DWA tygodnie! - wybuchnęła Gwyn Thomas, lecz opanowała się i dodała spokojniej: - To
jeszcze prawie czternaście dni. A co, jeśli przydarzy się jakiś wypadek? Co, jeśli będziemy chcieli
przejechać się po Matopos?

- Od tego są konie - odparła wesoło Sadie. Martine odniosła wrażenie, że wcale nie było jej aż tak
przykro, iż utknęli w Black Eagle na dobrych parę tygodni - pewnie nie żałowałaby nawet, gdyby
utknęli tu na zawsze.

- To katastrofa! - krzyknęła jej babcia.

- Gwyn, Gwyn, Gwyn - skarciła ją Sadie z wyrzutem, jakby Gwyn Thomas była niegrzecznym
dzieckiem. - Jesteś na wakacjach. Założę się, że od lat nie miałaś porządnego urlopu. Zdaję sobie
sprawę, że prosiłam o pomoc w prowadzeniu ośrodka i że nie da się uniknąć

54

55

jakichś codziennych, przyziemnych prac, ale mamy teraz tak mało gości, że powinniście znaleźć
mnóstwo czasu na wypoczynek. Przynajmniej zaznacie tu trochę spokoju. Matopos jest tak
odizolowane, że zmusza człowieka, by na chwilę zapomniał o współczesnym świecie. Nie ma tu
telewizji ani internetu, a telefony są beznadziejnie zawodne. A co do wypadków, w Zimbabwe mamy
takie powiedzenie: „Trzeba mieć plan". To nasze narodowe motto. Oznacza, że niezależnie od
wszystkiego, co ci życie przyniesie, uśmiechasz się i wymyślasz jakieś rozwiązanie.

- Może i masz rację, Sadie - stwierdziła jej przyjaciółka. - Przywykłam do swojego rozkładu zajęć w
Sa-wubonie, gdzie zawsze są goście albo zwierzęta, którymi trzeba się zająć. Trochę wymuszonego
odpoczynku i relaksu świetnie mi zrobi. Martine i Benowi też to nie zaszkodzi. Wciąż dochodzą do
siebie po katastrofalnej wycieczce szkolnej w lipcu. Zdecydowanie przydadzą nam się wakacje. Jeśli
musimy poczekać parę tygodni na paliwo, to niech tak będzie.

Martine pochwyciła spojrzenie Bena i zobaczyła, że jest równie zdumiony jak ona. Znaleźć się na
końcu świata z wyboru to jedno. Ale utknąć tam - to zupełnie co innego.

Później, kiedy Martine wspinała się w piżamie do łóżka, przypomniała sobie, że powiesiła swój
zestaw survivalo-wy na oparciu krzesła w jadalni. Była tak śpiąca, że kusiło

56

ją, by zostawić go tam do rana, lecz Tendai wbił jej do głowy, że przede wszystkim powinna go nosić
przy sobie wtedy, kiedy najmniej spodziewa się go użyć.

- Trzymaj go pod ręką na wypadek, kiedy będziesz go najbardziej potrzebować, maleńka - powtarzał
zawsze. - Kiedy od niego będzie zależeć twoje życie.

Ben i babcia pogasili już swoje światła, więc dziewczynka wyszła na palcach z chaty i ruszyła ścieżką
do domu Sadie, który służył również jako recepcja, salon wypoczynkowy i jadalnia ośrodka. Drogę
oświetlały diodowe lampki. Drzwi kuchenne były otwarte na oścież. Zestaw wisiał dokładnie tam,
gdzie go zostawiła. Martine z przyzwyczajenia umocowała go wokół talii i poprawiła pasek zapinany
na rzep. Wychodziła już pospiesznie z budynku, kiedy nagle dotarł do niej uniesiony w gniewie głos
Sadie. Zaskoczona, zakradła się z powrotem korytarzem i przyłożyła ucho do ściany salonu
wypoczynkowego.

Sadie rozmawiała przez telefon.

- Nie chcę twojej krwawej forsy - mówiła z wściekłością. - Chcę, żebyś zostawił nas w spokoju. Nic,
co powiesz, nie zmieni mojego zdania. Nigdy Weźmiecie go po moim trupie.

Trzasnęła słuchawką, po czym rozległ się stukot drewna, kiedy podnosiła swoje kule. Martine pędem
wybiegła na dwór. W zamku drzwi przekręcił się klucz i kuchenne okna pociemniały.

Mimo zmęczenia Martine przez długi czas nie mogła zasnąć, wciąż odtwarzała w myślach to, co
usłyszała. Kto zagrażał Sadie i dlaczego? „Weźmiecie go po moim trupie", powiedziała kobieta.
Bardzo dobitne stwierdzenie.

57

Kim był ten „on" którego chroniła? Kogo chcieli zabrać „oni"? Jeszcze bardziej niepokojąca była
uwaga o krwawej forsie. Czy ktoś próbował szantażować Sadie?

Odpływała już w sen, gdy nagle ciszę przerwał głos, który nawet w półśnie rozpoznała jako ryk
lamparta. Nie przypominał jednak zwyczajnego ryku. Był to wyraz gniewu i absolutnego sprzeciwu,
protest dzikiego, nieokiełznanego stworzenia, ale i deklaracja wojny. Przeszył Martine do szpiku
kości.

Kiedy obudziła się rankiem, nie miała pojęcia, czy to była prawda, czy tylko sen.

uk-tuk-tuk. Tat-tat-tat. Tuk-tuk-tuk. Tat-tat-tat.

- Proszę! - zawołała Martine po raz czwarty, głosem rozdrażnionym i rozespanym. Nie mogła
uwierzyć, że to już ranek, i była bardzo zirytowana na osobę, która nie przestawała pukać do drzwi,
lecz nie chciała wejść do środka. Dopiero gdy ściągnęła poduszkę z twarzy i się podniosła,
zrozumiała, że dźwięk dochodzi od okna, nie od drzwi. Odciągnęła zasłonę. Przez szybę gapił się na
nią dzioborożec w białe oraz czarne plamki i o żółtym dziobie. Kiedy Martine mu się przyglądała,
jego pacior-kowate oczka przesunęły się na jej saszetkę. Wieczorem dziewczynka otworzyła ją, by
wyjąć latarkę, i niezbędnik wciąż leżał na parapecie.

- Nawet o tym nie myśl - powiedziała Martine do ptaka, zapinając saszetkę i wsuwając ją pod
poduszkę,

59

gdzie była niewidoczna. Spojrzała na zegarek i ziewnęła. - A następnym razem zaczekaj przynajmniej
do siódmej, zanim choćby pomyślisz, żeby mnie budzić.

- To Magnus - poinformowała ją potem Sadie przy śniadaniu złożonym z dyniowych racuchów oraz
jajecznicy, przygotowanym przez Gwyn Thomas. - Uwielbia błyskotki i straszny z niego złodziej,
więc uważajcie na swoje rzeczy. Miejscowi mówią, że osoba, która znajdzie jego gniazdo, będzie
mogła wykarmić całe Matopos przez rok, tyle tam pierścionków, rubinów i kosztowności. Lecz jak
dotąd udaje mu się nas wszystkich przechytrzyć. Ostrzegam, że bardzo się przywiązuje do gości. Nie
zdziwcie się, jak zacznie za wami fruwać.

Martine przyglądała się Sadie ukradkiem, lecz choć przyjaciółka jej babci miała ciemne kręgi pod
oczami i wydawała się cokolwiek rozkojarzona, nie wspomniała ani słowem o telefonicznej kłótni z
poprzedniego wieczoru. Jeśli ktoś ją szantażował lub jej groził, to nie dawała tego po sobie poznać.

- „Weźmiecie go po moim trupie"? Na pewno właśnie to usłyszałaś? - spytał Ben, kiedy po śniadaniu
szli do stajni. Dzioborożec Magnus dotrzymywał im towarzystwa, drepcąc zamyślonym krokiem u ich
stóp.

- Nie mam stuprocentowej pewności, bo byłam zmęczona i podsłuchiwałam przez ścianę - przyznała
Martine - ale jestem całkiem przekonana, że tak było. I na pewno powiedziała to o krwawej forsie.

Podążali ścieżką przez zagajnik eukaliptusowy. Zapach koni, ulubiona woń Martine zaraz po oddechu
żyrafy i pieczonym chlebie, stawał się coraz silniejszy. Nagle

Ben przystanął. Dzioborożec zatrzymał się w tym samym momencie. Po drugiej stronie stajni Sadie
była zatopiona w rozmowie z mężczyzną, którego dzieci wzięły za Ngwenyę. Dorośli nachylali ku
sobie głowy, a ich twarze miały poważny wyraz.

- Może w czasie tej rozmowy telefonicznej Sadie miała na myśli Ngwenyę - cicho powiedział Ben. -
Może ktoś próbuje skusić go lepszą ofertą pracy, a ona z całych sił stara się go zatrzymać. Przecież
mówiła, że to jej prawa ręka.

Zanim Martine zdążyła odpowiedzieć, towarzysz Sadie zwrócił na nich uwagę. Mruknął coś do
kobiety. Sadie przywołała ich machnięciem kuli.

- Martine, Ben, przedstawiam wam Ngwenyę. Black Eagle już dawno by zbankrutowało, gdyby nie
on.

Ngwenya uścisnął ich ręce stwardniałymi, opalonymi dłońmi.

- Gogo jest zbyt łaskawa - powiedział. - Doskonale by sobie poradziła beze mnie.

- Gogo to w języku Matabele „babcia" - wyjaśniła Sadie, widząc zdziwienie na ich twarzach. - I nie -
zwróciła się naraz do Ngwenyi. - Nie poradziłabym sobie bez ciebie. Po prostu nie.

Ngwenya zachichotał.

- Chodźcie, poznacie swoich nowych przyjaciół -powiedział do Bena i Martine. - Dobrzy z was
jeźdźcy, prawda?

Ben potrząsnął głową.

- Nigdy w życiu nie jeździłem konno.

- A ja jeździłam tylko na żyrafie - powiedziała Martine.

60

61

Koniuszy parsknął śmiechem, czekając, aż dziewczynka dokończy dowcip. Kiedy tego nie zrobiła,
zerknął na Sadie, jakby chciał zapytać: „Czy wnuczka twojej przyjaciółki ma w zwyczaju wymyślać
takie niestworzone historie?"

Sadie roześmiała się.

- Sama nigdy tego nie widziałam, ale mówiono mi, że to prawda. W rezerwacie, gdzie mieszka, w
RPA, Mar-tine jeździ na żyrafie o imieniu Jemmy.

Ngwenya uderzył się dłonią w czoło.

- Coś takiego! - wykrzyknął dramatycznie. - Naprawdę jeździsz na żyrafie? - Przyjrzał się Martine z
wielkim zainteresowaniem. - Powinnaś więc mieć wrodzony talent do koni - stwierdził.

Jak się okazało, doskonale potrafił ocenić potencjał dziewczynki. Przez większość życia Martine była
beznadziejna w każdym sporcie, za jaki się brała, poza jazdą na żyrafie, lecz w siodle trzymała się tak,
jakby robiła to od urodzenia. Wszystko przychodziło jej z łatwością. Wszystko było naturalne. Po
dziesięciu miesiącach utrzymywania się na grzbiecie trzymetrowej dzikiej żyrafy - i to takiej, która
miała niepokojący zwyczaj robienia nagłych zwrotów, by zerwać garść soczystych liści akacji, czasem
nawet w trakcie galopu - jazda na przyuczonym, posłusznym koniu była bułką z masłem.

Wsiadanie i zsiadanie przy użyciu strzemion okazało się najprostszą rzeczą pod słońcem, a Martine
tylko dwa

razy wypadła z rytmu, zanim opanowała anglezowanie. Ale tym, co naprawdę zrobiło wrażenie na
Sadie i Ngwe-nyi, była jej ręka do koni z Black Eagle. Pod jej dotykiem stawały się tak spokojne, że
po pierwszych dziesięciu minutach obserwowania, jak radziła sobie na Jacku -wielkim karym ogierze
- Ngwenya oświadczył, że jej zadaniem podczas pobytu w ośrodku będzie przeganiać Sirocco i Burzę.

Sirocco i Burza były to bardzo nerwowe araby o wygiętych szyjach, płaskich pyskach i delikatnych,
rozszerzających się chrapach. A jednak gdy tylko Martine pod wprawnym kierownictwem Ngwenyi
osiodłała Sirocco i przekłusowała na niej dookoła padoku, kasztanka zupełnie złagodniała.

Ben tymczasem przeżywał katusze. Nie chodziło

o to, że konie go nie lubiły: chłopiec miał w sobie tyle łagodności i traktował zwierzęta z takim
szacunkiem, że było wręcz przeciwnie. Po prostu Cassidy i Mambo - białe brzuchate kucyki, które
Ngwenya oddał pod jego opiekę - wyczuwały, iż nie miał pojęcia, co z nimi robić,

i bezlitośnie to wykorzystywały.

Ledwo okrążyli Słoniową Skałę, a Cassidy spłoszyła się jakimś przywidzeniem i zrzuciła Bena w
krzaki. Co kilka kroków zatrzymywała się, by przegryźć trochę trawy, albo wyrywała się do domu. W
końcu Ngwenya przymocował do jej uprzęży arkan i klacz zmuszona była podążać za nim i za
Jackiem. Co też uczyniła posłusznie, lecz niechętnie, często przy tym ziewając i prychając.

Martine do pewnego stopnia współczuła Benowi, ale z drugiej strony celował on w tylu rzeczach - był
piątkowym uczniem, mistrzem szkoły w biegach przełajowych,

62

63

utalentowanym pływakiem i cudownie radził sobie ze wszystkimi biwakowymi zadaniami, takimi jak
budowa szałasów oraz łowienie ryb - że w sumie miło było znaleźć u niego jakiś słaby punkt. Mimo to
z przykrością patrzyła na jego zmagania, więc pomagała mu, na ile mogła.

Poznawanie niezwykłego pejzażu Matopos z końskiego grzbietu miało w sobie coś, co sprawiało, że
wzgórza wydawały się jeszcze bardziej zjawiskowe. Dzieci poczuły jakąś więź z miejscem, w którym
się znajdowały. W świetle dnia niezwykła cisza nie była przerażająca, lecz po prostu spokojna, i w
miarę jak Martine przyzwyczajała się do krótkich, gwałtownych kroków Sirocco, tak różnych od
długich susów Jemmyego, zaczęło ją ogarniać poczucie wyciszenia. Sadie mówiła jej, że Matopos jest
duchowym domem plemienia Matabele, i dziewczynka doskonale to rozumiała. Kopuły oraz iglice
skalnych głazów sprawiały wrażenie, że spowija je jakaś żywotna siła. Kiedy dotarli do wzniesienia,
ich oczom ukazały się odległe kopjes, odcinające się od horyzontu wodnistym błękitem i fioletem.

Niedługo po tym, jak wyruszyli, natknęli się na dwie dziewczynki - jedna miała sześć lat, druga osiem,
i obie były ubrane w schludne ciemnozielone mundurki szkolne. Martine i Ben nie potrafili ukryć
zaskoczenia. W zasięgu wzroku nie było ani jednego budynku. Dziewczynki maszerowały przez gęsty
busz z książkami pod pachą, jakby było czymś najnormalniejszym w świecie, że dzieci w Zimbabwe
chodzą samotnie do niewidocznych szkół przez bezludzia pełne dzikich zwierząt i jadowitych węży.

Ngwenya zwrócił się do dziewczynek w języku Matabele. Uczennice spojrzały na Martine i
wybuchnęły śmiechem, wstydliwie zakrywając twarze książkami. Potem odeszły w swoją stronę,
uśmiechając się, machając rękami i przystając od czasu do czasu, by obejrzeć się przez ramię i na
nowo rozchichotać.

- Powiedziałem im, że zazwyczaj dosiadasz żyrafy -Ngwenya wyjaśnił Martine. Dodał, że w ciągu
semestru dziewczynki nie tylko prawie codziennie chodziły przez busz same, ale też miały do szkoły
aż sześć kilometrów w jedną stronę i sześć w drugą.

- Jak to? - spytała zdumiona Martine. Sześć kilometrów to było mniej więcej tyle, ile wynosiła droga z
Sawu-bony do Gimnazjum Caracal. Taka odległość wydawała się nieskończona, nawet jeśli jechało
się samochodem Gwyn Thomas. Martine nie przepadała za szkołą, która zabierała jej czas, jaki
wolałaby spędzać z Jemmym, i nie wyobrażała sobie, że mogłaby tak bardzo pragnąć chodzić na
lekcje, iż ryzykowałaby życiem i zdrowiem, by samotnie iść dwanaście kilometrów.

- Ich rodzice są biedni i nie mają samochodu.

- Nie, mam na myśli, dlaczego chodzą tak daleko całkiem same?

Ngwenya wzruszył ramionami.

- Głód wiedzy. Kiedy dorosną, chcą zostać lekarzami albo naukowcami. Widzą życie swoich
rodziców. Są albo bezrobotni, albo zajmują się kozami lub krowami. Chcą dla siebie czegoś więcej.

Martine natychmiast poczuła się winna, że sama nie miała lepszego nastawienia do szkoły. Obiecała
sobie

64

65

w przyszłości bardziej ją doceniać i więcej się starać na lekcjach.

Busz, przez który jechali, wydawał się gęsty niczym dżungla i dziewiczy, niemal tak jakby oni i małe
uczennice byli pierwszymi istotami ludzkimi, jakie kiedykolwiek tam trafiły. Lecz według Ngwenyi
ludzie mieszkali na tym obszarze od ponad czterdziestu tysięcy lat. Wiele plemion przybywało tam i
odchodziło. Miejsce ludu Banjubi pochodzącego ze wzgórz zajęła mieszanina ludów Szona i innych
plemion, z których większość uciekła lub została podbita, kiedy w 1839 roku do Matopos przybył
Msilikazi, pierwszy król Matabele, wraz ze swymi żonami i wojownikami.

- Msilikazi nazwał ten teren „Matobo", ponieważ skały przywodziły mu na myśl głowy łysych
mężczyzn - powiedział Ngwenya.

Na te słowa Martine uśmiechnęła się do niego. Polubiła koniuszego, który miał otwartą, miłą twarz.
Nie odkryła w nim nic szczególnie uderzającego. Był średniego wzrostu oraz budowy i należał do
ludzi, których mija się na ulicy, nawet ich nie zauważając. Miał jednak zaraźliwy śmiech, jak jakiś
wyjątkowo wesoły ptak, i dziewczynka czuła, że był to człowiek, któremu mogła całkowicie zaufać.

Szli właśnie krętą ścieżką, kiedy Ben spostrzegł z przodu mignięcie koloru.

- Co to? - zawołał do Ngwenyi.

Mężczyzna zareagował, jakby pchnięto go czymś ostrym.

- Na ziemię! Na ziemię! - syknął, zeskakując z Jacka i wciągając konia w gęstwinę między drzewami.
Martine

i Ben ledwo zdążyli zrobić to samo z Sirocco i Cassidy, kiedy na ścieżce ukazało się trzech mężczyzn
idących w przeciwnym kierunku. Ten na przodzie miał na sobie filcowy kapelusz i koszulę z
podwiniętymi rękawami. Pozostali byli w rozpiętych do pasa kombinezonach. Ich muskularne ciała,
połyskujące od potu, wyglądały jak wyrzeźbione w drewnie. Jeden z nich niósł na głowie ciężki wór

mączki kukurydzianej; reszta była obładowana sprzętem. Kłócili się o coś i nie zauważyli końskich
śladów.

- Wygląda, jakby próbowali znaleźć jakiś metal - powiedział cicho Ben do Martine. - Ten w kapeluszu
trzyma licznik Geigera.

- Jesteś pewien? - Martine patrzyła, jak mężczyźni odchodzą ścieżką za głaz w kształcie dinozaura i
znikają.

- A co, jeśli to kłusownicy?

- To nie kłusownicy, tyle mogę wam powiedzieć -rzekł Ngwenya. Wydawał się niemal rozzłoszczony.

- Jeden z nich to mój brat cioteczny. Należy do mojej rodziny.

- Dlaczego chowasz się przed własnym krewnym? -spytał Ben.

- To nie jest dobry człowiek - odparł Ngwenya.

- On i jego shamwari, jego przyjaciele, to tsotsi - niedobrego. Nie chce im się szukać pracy; wolą
szukać skarbu Lobenguli.

- Czy to znaczy, że to prawda? Ta historia o zaginionym skarbie króla?

Ngwenya skrzywił się.

- Więc słyszeliście. Tak, to prawda.

66

67

- Opowiesz nam coś o tym? - poprosiła Martine. -Jak doszło do tego, że skarb zaginął? Jak dokładnie
wygląda? Czy to klejnoty?

Ngwenya usiadł w cieniu i oparł się o drzewo. Wyjął z kieszeni paczuszkę i zaoferował im suszone
mango.

- Rozsiądźcie się wygodnie - powiedział. - Powiem wam tyle, ile wiem.

Według słów Ngwenyi Msilikazi i jego ludzie wędrowali przez dziesięć długich lat i przeszli pięćset
mil, zanim w końcu dotarli ze swego pierwotnego domu w RPA do miejsca, które nazwali Matobo.
Była to podróż znana jako „Krwawy Szlak", bo stoczyli po drodze wiele bitew. Msilikazi był
najdzielniejszym i najbardziej błyskotliwym dowódcą zuluskiego króla Czaki. Kiedy zaczął się
cieszyć zbyt wielką popularnością, władca Zulusów postanowił go zamordować, zatem Msilikazi
uciekł, zabierając ze sobą swe żony i wiernych wojowników.

Waleczność jego i jego ludzi cieszyła się taką sławą, że wrogowie nazywali ich AmaMatabele,
„Ludźmi o Długich Tarczach". Potem stali się znani jako Matabele: „Ci, Którzy Podążyli" lub nawet
„Dzieci Gwiazd".

Msilikazi rządził szczęśliwie na Wzgórzach Matobo przez blisko dwadzieścia lat, a jego sława jako
jednego

69

z największych afrykańskich królów wszech czasów rozeszła się po całym kontynencie. Lecz kiedy
zmarł, odkryto, że dziedzic jego tronu w tajemniczy sposób zniknął. Na nic zdały się wysiłki, by go
odnaleźć. Po debatach trwających dwa lata, w 1870 roku, rada indunas, wodzów, wyznaczyła na
następcę tronu Lobengulę, syna Msilikaziego z pomniejszej żony.

Lobengula nosił przezwisko Ndlovu, co znaczy „Wielki Słoń". Z czasem mu sprostał, osiągnął
bowiem wzrost dwóch metrów i zaokrąglił się tak, że rzeczywiście zaczął przypominać samca słonia.
Był wojownikiem niemal równie wielkim jak jego ojciec. Poprowadził też udaną rebelię przeciwko
białym osadnikom. Niektórzy jednak podejrzewali, że kazał zamordować kilku ze swoich braci, i
przestali mu ufać.

- Ale co ze skarbem? - spytała niecierpliwie Martine. Jeśli chodziło o historię, szybko zaczynała się
nudzić. -Skąd się wziął skarb?

Ngwenya roześmiał się.

- Chcesz, żebym „przeszedł do rzeczy", jak mawiają amerykańscy turyści? - Zjadł kolejny kawałek
mango, po czym mówił dalej: - Skarb pochodził z wypraw na inne plemiona i z darów od
kolonialnych myśliwych, górników i badaczy. Starsi mówią, że Lobengula miał trzy puszki
wypełnione diamentami, surowe złoto z kopalni Maszony oraz wiele worków brytyjskich i
krugerskich suwerenów. Posiadał także dużo kości słoniowej. Słyszałem opowieści, że czasem nocami
nakazywał swemu sekretarzowi, białemu człowiekowi z Kapsztadu o imieniu John Jacobs, pokrywać
swoje ciało od stóp do głów złotymi monetami. Któregoś dnia wpadł biegiem do

70

domu i polecił, by skarb ukryto w bezpiecznym miejscu w buszu. On sam, Jacobs i czterech indunas
pojechali na wozach ze skarbem, a za nimi szło czternastu Matabele, którzy mieli zakopać
drogocenności. Wszystko dobrze ukryli, a wejście zapieczętowali kamiennym murem. Nocą, kiedy
wrócili do domu, Lobengula rozkazał zabić wszystkich, którzy pracowali przy zakopywaniu skarbu,
na wypadek gdyby chcieli go wykraść. Wielu zginęło, ale niektórym udało się przeżyć...

Nagle ciszę rozdarł upiorny krzyk pawiana: „Qua-ha, qua-ha-ha!" Ben i Martine, którzy całkowicie
zasłuchali się w opowieść, aż podskoczyli. Ngwenya głośno po-stukał kijem w pień drzewa, pod
którym siedział, i całe stado małp - matek z dziećmi na plecach - oddaliło się wielkimi susami. Samiec
podążył za nimi niespiesznie, uprzednio wydłubawszy z sierści pchłę i zjadłszy kilka wyobrażonych
jagód dla rozrywki patrzących. „Odejdę, jak będę gotowy", zdawał się mówić.

- Czy ktokolwiek z tych, którzy uciekli, wyjawił miejsce ukrycia skarbu? - spytał Ben.

- Jeśli tak, to wszyscy, którzy poznali tajemnicę, zabrali ją do grobu. Po śmierci Lobenguli John
Jacobs wyruszył z wieloma ekspedycjami do Rodezji Południowej - dawniej tak nazywano Zimbabwe
- by odzyskać skarb. Lecz każda wyprawa była skazana na klęskę, jak to przepowiedzieli znachorzy,
czyli tradycyjni uzdrowiciele i wróżbiarze - zdaje się, że to coś podobnego do waszych sangoma.
Uczestnicy zapadali na nieznane wcześniej choroby, byli tratowani przez słonie lub mordowani przez
rywali. Jednego nawet lew polizał po nosie. Ten sam los spotykał również tych, którzy próbowali
odnaleźć

71

żyjących indunas Lobenguli. A Jacobs został skazany na ciężkie roboty za to, że wkroczył na teren
państwa bez odpowiedniego zezwolenia. Niektórzy sądzą, że skarb na pewno znajduje się na
Wzgórzach Matobo. Inni mówią, że jest w Jarach Batoka, aż w Zambii. Przez lata setki ludzi
przybywały tu na poszukiwania. Widzieliśmy już Anglików z mapami nakreślonymi przez ich
praprapra-dziadków, potomków indunas Lobenguli, urzędników Zimbabwe, japońskich turystów,
rosyjskich geologów, australijskich archeologów. Nikt nie znalazł ani śladu po skarbie.

Ngwenya popatrzył na ścieżkę, którą odszedł jego krewny.

- Wielu porządnych ludzi oszalało przez samą myśl o nim.

- Zatem co sprawia, że twój kuzyn i jego shamwari są tacy pewni, że go znajdą? - spytała Martine,
badając wzrokiem górski pejzaż. Szukanie igły w stogu siana byłoby niczym w porównaniu z
szukaniem skarbu króla Matabele w tej Krainie Tysiąca Wzgórz.

Odpowiedź Ngwenyi zmroziła ją do kości:

- Wierzą, że lampart o imieniu Khan może ich do niego zaprowadzić.

- Co masz na myśli? - spytała.

Koniuszy wyraźnie nie chciał o tym opowiadać. Ciągle rzucał niespokojne spojrzenia przez ramię,
jakby spodziewał się, że jego kuzyn wyskoczy nagle zza skały i powali go na ziemię za mówienie o
tym wszystkim. W końcu odezwał się:

- Potraficie dotrzymać tajemnicy?

Martine gorliwie pokiwała głową, a Ben dał słowo honoru.

Ngwenya rozejrzał się raz jeszcze, po czym ciągnął przyciszonym głosem:

- Rozmawiali z naszym znachorem, który powiedział im, że ostatnie miejsce spoczynku króla
lampartów to kryjówka skarbu władcy.

Martine przełknęła ślinę.

-Ostatnie miejsce spoczynku. To znaczy, że...? Ngwenya wykrzywił wargi.

- Właśnie. To znaczy, że zanim skarb zostanie odnaleziony, lampart musi zginąć.

8

Przez większą część następnego tygodnia jeździli konno dwa razy dziennie: rano na Sirocco, Jacku i
Cassidy wieczorem zaś na Burzy, Mambo i pełnokrwi-stym rumaku o imieniu Czerwona Mgła.
Zdolności jeździeckie Bena rosły i z wolna u chłopca wykształciły się właściwe mięśnie, on sam zaś
przestał dostawać odcisków od siodła i znowu był w stanie spożywać posiłki na siedząco.

Zawsze jeździli razem z Ngwenyą, który - jak odkryli -posiadał to ironiczne poczucie humoru, jakie
charakteryzowało wielu Zimbabwejczyków. Przekomarzał się z nimi, opowiadając historie o drzewie,
które nocą ganiało niegrzeczne dzieci, i bardzo zabawnie wyrażał się o byłych gościach Black Eagle
Lodge.

- Jeśli trafi się obserwator ptaków, od razu wiadomo, że czeka cię ciężki dzień - mówił, a jego akcent
sprawiał,

75

że „ptaki" brzmiało jak „bdaki". - Tych interesują wyłącznie małe bdaki, średnie bdaki i duże bdaki.
Nawet jak zobaczą goniącego za czymś lwa, zupełnie ich to nie rusza. A kiedy widzą, jak jeden słoń
zabija innego, nic ich to nie obchodzi. Chcą tylko oglądać bdaki. Potrzeba wiele cierpliwości, bo
ciągle zaglądają do tych swoich książek: „Ooo, to muchołówka czubata!"

Jak zapowiadała Sadie, Ngwenya był bardzo dobrym przewodnikiem. Któregoś popołudnia pokazał
im kosze na ziarno używane przez Buszmenów, a także jadowite mrówki, tak groźne, że nazywano je
Nieprzyjaciółmi Lwów.

- Tam, gdzie je ujrzycie, nie znajdziecie żadnych lwów. Ani węży, ich też tam nie zobaczycie.

Cienie już się wydłużały, więc zawrócili konie w stronę ośrodka i ruszyli przez balansujące skały i
żleby zarośnięte krzakami. W powietrzu unosiły się zapachy egzotycznych roślin i zwierząt, a także
woń drzewnego dymu napływająca z odległych chat, gdzie wieśniacy szykowali wieczorny posiłek.

Dwa razy Martine zdawało się, że dostrzega złociste mignięcie w listowiu na wzgórzach, i zaczęła się
zastanawiać, czy nie obserwuje ich lampart Khan. Bardzo ją poruszyła historia o kuzynie Ngwenyi i
trudno jej było zrozumieć, dlaczego znachor powiedział ludziom, którzy wyraźnie mieli w tym jakiś
interes, że skarb zostanie odnaleziony dopiero po zabiciu zwierzęcia.

- Czy ten znachor nie ma obowiązku chronić lamparta, jeśli jest członkiem twojego klanu? - spytała
Ngwenyę.

Jednak koniuszy wyjaśnił, że choć znachor również pochodzi z plemienia Matabele, to należy do
innego klanu.

- Nawet jeśli, to i tak wydaje mi się, że nie powinien mówić im czegoś, co może skłonić ich do zabicia
lamparta - stwierdziła Martine.

- Zgadzam się - brzmiała odpowiedź Ngwenyi.

- Ale nie wszyscy znachorzy kierują się szlachetnymi motywami.

Jadąc u boku Bena, Martine lustrowała horyzont -wypatrywała śladów poszukiwaczy skarbów,
lamparta lub nawet jakiegoś lamparciego ducha. Odkąd dowiedziała się, że Wzgórza Matobo są
upstrzone ołtarzykami wzniesionymi przez lud Szona czczący Mwali, Najwyższego Boga, nie
potrafiła myśleć o tych terenach tak samo jak przedtem. Wszystkie ołtarzyki miały swoich opiekunów
i do dziś o nie dbano.

Ngwenya znał wiele niesamowitych historii o skałach i wzgórzach, które - jak mówił - są pełne
duchów. Twierdził, że Lobengula regularnie chodził do jaskini Umlimo na Injelele, Wzgórzu o
Śliskich Zboczach, by pytać o radę ducha, który „szczekał jak pies, piał jak kogut i ryczał jak lew".

- Pielgrzymi odwiedzający te świątynki często utrzymują, że słyszą głos Mwali dochodzący ze skał -
mówił.

- Może nawet sami go usłyszycie. Ale nie przejmujcie się: „Skalny Głos" ma również naukowe
wytłumaczenie. Głazy rozszerzają się w słońcu i kurczą nocą, kiedy robi się chłodno. Malejąc, jęczą
lub mruczą niczym grom.

Martine przysłuchiwała się uważnie, lecz słyszała jedynie słaby gwizd wiatru wśród skał i szczelin.

76

77

Ngwenya opowiadał też, że każdy ołtarzyk miał własnego opiekuna lub posłańca, który komunikował
się z Mwali albo z duchem danej jaskini. Podobno pewna słynna opiekunka, siedmioletnia
dziewczynka, przez cztery lata żyła pod wodą przy świątynce Dzilo, „zupełnie jak krokodyl". Duch
nauczył ją dobrych manier, jak być skromną i dobrą oraz jak uczyć innych życia w harmonii z
przyrodą.

Martine znała kilku uczniów Gimnazjum Caracal, którzy skorzystaliby na naukach takiego ducha, lecz
trudno jej było uwierzyć, że tak inteligentny człowiek jak Ngwenya mógł rzeczywiście sądzić, iż mała
dziewczynka mogła spędzić cztery lata pod wodą, niczym krokodyl.

- Ale chyba w to nie wierzysz? - naciskała go. - Nie wierzysz w jakieś nadprzyrodzone cuda?

Ngwenya spojrzał na nią z zaskoczeniem.

- To nie są nadprzyrodzone cuda - powiedział. - To nasza prawda, i prawda naszych przodków.

Szóstego dnia Ngwenya z Sadie uznali, że Martine i Ben na tyle zaznajomili się z okolicami ośrodka,
iż można ich puścić samopas. Gwyn Thomas nieco się martwiła, lecz Sadie zapewniła ją, że jeśli tylko
dzieci będą się trzymać terenów Black Eagle i nie zapuszczać do parku narodowego,
prawdopodobieństwo natknięcia się na coś groźniejszego od antylopy jest bardzo nikłe.

- O ile - ostrzegła ich - nie będziecie zbliżać się do ogrodzenia przy północnej granicy. Po drugiej
stronie

znajduje się Lazy J, ranczo Rexa Ratcliffea. Organizuje tam polowania i safari. Jego goście szybko
pociągają za spust, a nie chciałabym, żeby przypadkiem was postrzelono.

Martine widziała, że jej babci nie bardzo odpowiada poczucie humoru przyjaciółki. Dopiero potem
przyszło jej do głowy, że być może Sadie wcale nie żartowała.

Tego dnia wypadała kolej na Burzę, zatem Martine dosiadła siwego arabskiego źrebaka, podczas gdy
Ben usiłował tchnąć nieco życia w Mambo. Nie było to łatwe zadanie. Kucyk miał wielki brzuch,
pulchny zad i był równie pazerny, jak leniwy. Z usposobienia zdawał się dość miły, ale wszystko robił
wtedy, kiedy sam zechciał, i nikomu nie dawał się poganiać. Martine była przekonana, że nawet
szarżujący słoń nie zmusiłby Mambo do większego wysiłku niż machnięcie ogonem.

- To idealny koń dla początkującego - powiedziała Sadie do biednego Bena, kiedy chłopiec wspólnie z
Ngwenya usiłował odciągnąć kucyka od koryta z karmą.

Gdy wreszcie wyruszyli, zachowanie Mambo się poprawiło, lecz kucyk i tak poruszał się co najwyżej
kłusem. Tego popołudnia Martine i Ben nie mieli nic przeciwko temu, gdyż Ben chciał

zademonstrować parę umiejętności, których nauczył się od Tendaia. Sadie pożyczyła im lornetkę i
poprosiła, by zawiadomili ją potem, czy widzieli jakieś niezwykłe ptaki lub zwierzęta.

- Tendai mówi, że każdy może nauczyć się podstawowych zasad tropienia - mówił Ben do Martine,
kiedy przemierzali równinę oddaloną o jakąś godzinę jazdy od ośrodka. - Ale najlepsi tropiciele
wiedzą, że nie chodzi tylko o odczytywanie „znaków", czyli rzeczy typu

78

79

nadłamana gałązka albo coś podobnego, ale o to, żeby myśleć jak zwierzę czy człowiek, za którym się
podąża. To łamigłówka. Popatrz tutaj... - Pochylił się i pokazał kilka podartych liści leżących w
głębokiej trawie. - Są zmiażdżone, ale jeszcze nie zwiędły, co znaczy, że mniej więcej w ciągu
ostatniej godziny przechodziło tędy duże zwierzę. To właśnie jest „znak", zupełnie oczywisty dla
doświadczonego tropiciela. Problem pojawia się wtedy, kiedy stworzenie, które tropisz, porusza się po
obszarze, gdzie zostawia mało albo żadnych śladów, jak woda albo naga skała. Wtedy właśnie trzeba
użyć psychologii. Tendai mówi, że kiedy ludzie przechodzą przez wodę, to nieświadomie poruszają
się w tym kierunku, w którym zamierzają iść dalej, nawet jeśli próbują tego uniknąć.

Martine słuchała z podziwem. Jeszcze kilka lat temu, zanim jego ojciec marynarz przeniósł się z
rodziną do Storm Crossing, Ben mieszkał w jednej z najbardziej niebezpiecznych dzielnic Kapsztadu.
Dumisani Khumalo zabierał syna na ryby lub na łódkę, kiedy tylko mógł, lecz póki Martine nie
zaprosiła go do Sawubony, chłopiec nigdy nie miał okazji przebywać w buszu, blisko dzikich
zwierząt. A jednak widząc go teraz, każdy by pomyślał, że Ben całe życie spędził na łonie natury.

Martine uznała, że przynajmniej w tym są do siebie podobni - dzieciaki z przedmieścia, sprowadzone
przez los do Sawubony, gdzie po uszy zakochały się w przyrodzie. To właśnie ich łączyło. Dlatego
rozumieli się nawzajem. Dlatego Ben był jej przyjacielem.

Popołudniowe słońce oświetlało czubki falujących traw, tak że błyszczały jasno na tle błękitnego
nieba. Ben

stanął w strzemionach, trzymając się gęstej białej grzywy Mambo dla zachowania równowagi.

- Hej, Martine, popatrz tam. Po sposobie, w jaki cienie padają na tę pochyloną trawę, widać, którędy
poszło zwierzę.

Martine osłoniła oczy i zobaczyła, że ma rację. Kręta linia cienia zdradzała trasę zwierzęcia tak
wyraźnie, jakby podświetlały ją neony. Nieco dalej znaleźli świeże odchody. Ben zidentyfikował je
jako należące do nosorożca.

- Nosorożca? - spytała Martine, powściągając Burzę. - A co tu robi nosorożec? Przecież Sadie mówiła,
że poza wężami na terenie Black Eagle nie ma nic groźniejszego od antylopy.

- Owszem - zgodził się Ben, rezygnując z powstrzymywania Mambo przed łapczywym pożeraniem
trawy. - Nie powinno tu być nosorożców. To pewnie znaczy, że albo przedarł się przez ogrodzenie,
albo wszedł przez dziurę zrobioną przez kłusowników. Lepiej chodźmy za

nim.

Martine spojrzała na niego niepewnie.

- Ben, jeśli pojedziemy za tamto kopje, dotrzemy do północnego ogrodzenia. Pamiętasz, co mówiła
Sadie. Mamy się tam nie zbliżać, bo mogą nas przypadkiem postrzelić.

Od czasu kłótni z Gwyn Thomas na temat nocnych przejażdżek na Jemmym - kłótni, która zakończyła
się dopiero po kilku tygodniach, gdyż rozpętała się parę godzin przed wyjazdem Martine na szkolną
wycieczkę -bardzo starała się przestrzegać zasad.

- No tak. - Na twarzy jej przyjaciela widać było ogromne rozczarowanie.

80

81

Wola Martine osłabła. Po chwili wahania dziewczynka odezwała się znowu:

- Z drugiej strony będziemy mieli okropne wyrzuty sumienia, jeśli tak po prostu zawrócimy, a
nosorożec zostanie przez pomyłkę postrzelony. My wiemy, że w okolicy rancza mamy być ostrożni,
ale on - nie.

- Zgadzam się - powiedział Ben. - Tylko jak utrzymamy go z dala od ogrodzenia? Nosorożce są
śmiertelnie groźne. Nie możemy po prostu zagonić go z powrotem, jak krowę.

Martine podniosła wodze Burzy.

- Zatrzymaj my się, jak dotrzemy na drugą stronę kopje. Zbadamy sytuację przez lornetkę i
postanowimy, co dalej. Babcia mnie zabije, jeśli mnie zastrzelą.

Oboje roześmiali się na te słowa. Po krótkim starciu z Mambo, który tak uparcie pożerał trawę, że
Martine musiała w końcu przywiązać jego powróz do siodła Burzy, ruszyli w dalszą drogę.

Gdy tylko okrążyli kopje, dostrzegli nosorożca. Jadł trawę pod drzewem. Na szczęście sprzyjał im
kierunek wiatru, a nosorożce mają kiepski wzrok, zatem pozostali niezauważeni. Zwierzę usłyszało
jednak ostry dźwięk, który nagle przeszył powietrze. Jego róg strzelił do góry, a świńskie oczka
obróciły się, gdy usiłowało ocenić niebezpieczeństwo. Nie zwlekało długo. Z zaskakującą prędkością
ruszyło dookoła kopje i zniknęło z zasięgu wzroku.

Wystrzał ze strzelby i jednoczesne pospieszne odejście nosorożca okazały się zbyt wielkim stresem
dla Burzy, który szarpnął o kilka kroków do przodu, póki nie zatrzymała go lina przywiązana do
Mambo. Spanikowany

koń stanął na tylnych nogach. Martine musiała się odwołać do całego doświadczenia z jazdy na
żyrafie, by utrzymać się w siodle i go uspokoić. Gdyby nie to, że przez cały ten czas kucyk Bena
pozostał względnie spokojny, wszystko skończyłoby się szybką katastrofą.

- Co to było? - spytała Martine, kiedy w końcu okiełznała araba. - Wiem, że wystrzał, ale kto strzelał?
I czy próbował trafić w tego nosorożca?

Ben przyłożył lornetkę do oczu.

- Nie sądzę - powiedział. - Wygląda na to, że coś się dzieje w Lazy J, ale trudno cokolwiek zobaczyć z
tej odległości. Jest tam sporo ludzi, stoją dookoła czegoś w rodzaju padoku, tylko otoczonego
wysokim ogrodzeniem. Podjedźmy trochę bliżej.

Jechali, póki prawie nie wjechali na ogrodzenie oddzielające Black Eagle od Lazy J. Martine miała
poczucie winy, że łamią zakaz Sadie, lecz była równie zdecydowana, co Ben, by nie wracać do domu,
zanim nie zobaczą, co się dzieje na ranczu.

Ben znowu popatrzył przez lornetkę.

- Jakiś człowiek wchodzi na ten padok. Jest ubrany w kapelusz i strój khaki i ma naprawdę wielki
brzuch. Jest ogromny. Wygląda, jakby był w ciąży. Trzyma coś w ręce, ale nie widzę, co to. Albo kij,
albo strzelba.

- Daj popatrzeć - powiedziała Martine, wyciągając rękę po lornetkę.

Ben odsunął ją poza jej zasięg.

- Poczekaj chwilę. W ogrodzeniu otworzyły się małe drzwiczki i... O, rany. Wyszedł lew. Martine, jaki
on piękny. Ma niesamowitą ciemną grzywę i cały jest złotobrą-zowy i muskularny.

82

83

- Ben, proszę! - powiedziała Martine, lecz zanim zdążyła coś dodać, rozległ się kolejny wystrzał.

Ben zesztywniał. Z jego twarzy odpłynęła krew i pojawił się na niej wyraz absolutnego przerażenia.

- Co się dzieje, Ben? - zawołała Martine. - Co widzisz? Coś się stało lwu?

- To nic - wydusił chłopiec. - Chodźmy stąd. Lazy J to złe miejsce. - Wyglądał, jakby miał się
rozpłakać. -Chodź, Mambo, idziemy.

Martine skorzystała z jego zmagań z kucykiem, by wyrwać mu lornetkę, którą przewiesił przez łęk
siodła.

- Nie, Martine, nie! - krzyknął Ben.

Lecz dziewczynka obróciła już Burzę i przykładała lornetkę do oczu. Lew leżał martwy na ziemi.
Łowca stał z nogą na jego piersi i ręką opartą o strzelbę. Uśmiechał się, pozując do zdjęć. Krew lwa
ciekła mu na but, ale wydawało się, że jej nie zauważa.

Łzy zaczęły płynąć Martine po twarzy. Odłożyła lornetkę, schowała głowę w grzywie Burzy i
wybuchnęła niepowstrzymanym płaczem. Płakała za dumnym lwem, zabitym z zimną krwią tylko po
to, żeby jakiś grubas mógł rozłożyć sobie w domu dywan z lwiej skóry i zawiesić na ścianie głupie
zdjęcie. Płakała za białą żyrafą, za którą tęskniła i która mieszkała bezpiecznie w Sawu-bonie, lecz
kiedyś również o mały włos nie straciła życia z rąk łowców. Płakała za wszystkimi innymi
zwierzętami, których losem było zginąć samotnie i bezlitośnie z rąk okrutnych, samolubnych istot
ludzkich.

Stopniowo zdała sobie sprawę, że Ben - najdzielniejszy chłopiec, jakiego znała - płacze z dokładnie
tych samych powodów.

84

Tego wieczoru słońce zsuwające się za ostre zielone wzgórza miało barwę krwi, a gdy Martine z
Benem jechali do domu wśród wydłużających się cieni, skały jęczały tak, jak to opisywał Ngwenya.
Martine nie słyszała jednak głosu Mwali, ale krzyki wszystkich bezradnych zwierząt, którym przyszło
ginąć w Lazy J, póki ona z Benem nie zrobią czegoś, aby to powstrzymać.

Polowanie w puszce - powiedziała Sadie ciężkim głosem. - Tak to się nazywa.

Rozmówili się z nią zaraz po powrocie do Black Eagle, z twarzami wciąż pokrytymi kurzem i łzami.
Sadie i babcia Martine wybiegły im na spotkanie z naganą na ustach za tak późny powrót, lecz jeden
rzut oka wystarczył Sadie, by posłać głośno protestującą Gwyn Thomas do kuchni. Ngwenya nie
chciał nawet słyszeć o tym, by dzieci same zajęły się karmieniem lub wycieraniem koni sianem. W
końcu więc usiadły przed stajnią z Sadie, która bez słowa wysłuchała ich wstrząsającej relacji o
zbrodni, jaką widziały w Lazy ).

Teraz zebrali się w świetle migoczących świec wokół kuchennego stołu. W południowej Afryce była
wiosna i nocami temperatura nadal mocno spadała, zatem w palenisku płonął trzaskający ogień. W
każdych innych

87

okolicznościach, pomyślała Martine, byłaby to urzekająca scena.

- Więc co to jest to polowanie w puszce? - odezwała się Gwyn Thomas.

- Polega to na tym, że niebezpieczne, rzadkie lub trudne do wytropienia zwierzęta, takie jak lwy,
lamparty czy nosorożce, wpuszcza się na niewielki wybieg, by myśliwi mogli je bezpiecznie i łatwo
zastrzelić - wyjaśniła Sadie. - Ci myśliwi to zazwyczaj bogaci turyści lub ludzie władzy, na przykład
ministrowie. Chcą mieć pewność, że coś zabiją, ponosząc minimalne ryzyko. A potem mogą wrócić
do domu ze skórą, rogiem albo parą kłów i opowiadać historie o tym, jak to wytropili i zastrzelili
śmiertelnie groźnego dzikiego zwierza. Rex Ratcliffe, właściciel Lazy J, zawsze twierdził, że
organizuje przyzwoite safari i polowania, ale Ngwenya i ja od wielu lat podejrzewaliśmy, że dzieją się
tam różne rzeczy, łącznie z polowaniami w puszce. To, co dziś widzieliście, to ostateczny dowód.
Przykro mi, że musieliście patrzeć na coś takiego. Mam nadzieję, że zdołacie o tym zapomnieć i
cieszyć się resztą pobytu w Black Eagle.

Sięgnęła po półmisek.

- Ktoś chce racuchów z dyni?

Martine nie wierzyła własnym uszom. W gruncie rzeczy Sadie powiedziała, że jej sąsiad z zimną
krwią morduje zwierzęta. Nie mogła chyba oczekiwać, że po czymś takim będą beztrosko
kontynuować wakacje.

Co do posiłku - cóż, Martine przepadała za dynią, ale po niemal tygodniu jedzenia jej na śniadanie,
obiad

i kolację miała już serdecznie dość. Dziwiła się, że zapasy, które ze sobą przywieźli, trafiły do spiżarni
i nigdy jej nie opuściły, lecz podejrzewała, że jeśli czasy w Black Eagle są tak ciężkie, jak na to
wygląda, to Sadie prawdopodobnie chciała zachować bardziej wykwintne jedzenie dla ewentualnych
gości. Ale tego wieczoru i tak nie miało to najmniejszego znaczenia. Za każdym razem, kiedy
burczało jej w brzuchu, Martine przypominała sobie o lwie i znowu zaczynało ją mdlić.

- Musisz coś zjeść - namawiała ją babcia. - Choćby trochę ziemniaków albo kromkę chleba z masłem
orzechowym.

Martine nałożyła sobie kilka ziemniaków, żeby zadowolić Gwyn Thomas, lecz tylko przesuwała je po
talerzu. Po drugiej stronie stołu Ben robił to samo.

Sadie najwyraźniej zamierzała dopilnować, by nie rozmawiano więcej o polowaniach i martwych
lwach. Zmieniła temat na wysokie ceny części zamiennych do samochodów. Martine poczuła, że się w
niej gotuje. Miała dość udawania, że wszystko w Black Eagle jest w całkowitym porządku, kiedy stało
się oczywiste, że to nieprawda. Do tego ogień sprawił, że zrobiło jej się bardzo gorąco, a to wcale nie
usposabiało jej lepiej.

Ben zdawał się domyślać, co zamierza zrobić, i ostrzegawczo potrząsnął głową. Kiedy go
zignorowała, kopnął ją pod stołem. Martine nie zwróciła na to uwagi. Zaczekała, aż Sadie zrobi
przerwę na zaczerpnięcie oddechu, po czym odezwała się:

- Dlaczego cię szantażują?

Widelec Sadie zatrzymał się w drodze do ust. Jej palce straciły koordynację i upuściły go z brzękiem.

88

89

- Martine! - powiedziała zagniewana babcia. - Czyś ty zupełnie postradała zmysły? O czym ty w ogóle
mówisz? Natychmiast przeproś Sadie.

Sadie utkwiła spojrzenie w dziewczynce.

- Co powiedziałaś?

- Ktoś cię szantażuje, prawda? - spytała Martine, ryzykując gniew babci. - Czyjej krwawej forsy nie
chcesz? Czego próbujesz upilnować? Czy chodzi o Ngwenyę?

Gwyn Thomas zerwała się na równe nogi.

- To oburzające. Usłyszałam już dość. Martine, natychmiast idź do łóżka. Rozmówimy się rano.
Bardzo cię przepraszam, Sadie. Nie mam pojęcia, co w nią wstąpiło.

Sadie ją powstrzymała.

- Siadaj, Gwyn - rozkazała. - Ty też, Martine. Nie zrobiłaś nic złego. Wręcz przeciwnie. Od kiedy
zadzwoniłam do was w Sawubonie i poprosiłam, żebyście przyjechali, targały mną wyrzuty sumienia.
Czułam, że was oszukuję, prosząc o przybycie i nie mówiąc, co może was spotkać. Ale byłam
zrozpaczona. Kiedy złamałam nogę, nie miałam się do kogo zwrócić. A przynajmniej nikogo, komu
ufałabym wystarczająco, żeby poprosić o pomoc. Ngwenya jest wspaniały, lecz na noc musi wracać
do rodziny. Chyba po prostu się bałam.

Gwyn Thomas zdawała się wahać między ciekawością a gniewem.

- Ale kogo się boisz? Czy tu w okolicy są jacyś bandyci? Kłusownicy?

- Nie - odparła Sadie. - To znaczy tak, oczywiście, że są, ale to nie ich się boję. Tak naprawdę sama
nie boję się nikogo. Boję się o kogoś... no, właściwie nie kogoś...

Gwyn Thomas odchyliła się na oparcie krzesła.

- Teraz naprawdę nic już nie rozumiem. Sadie westchnęła.

- Zaparzę mocnej kawy - powiedziała. - Chyba muszę wyjaśnić wszystko od początku.

Wszystko zaczęło się, kiedy ojciec Sadie, pułkownik Scott, zgodził się przyjąć na tereny Black Eagle
młodego lamparta ze słynnego schroniska dla dzikich zwierząt Chipangali w Bulawajo. Projekt
odniósł natychmiastowy sukces. Lampart - samiec o imieniu Khan, nazwany tak na cześć hinduskiego
lekarza, który znalazł go po pożarze buszu jako osieroconego tygodniowego kociaka - zadomowił się
na Wzgórzach Matobo, jakby żył w dziczy od urodzenia.

- Mówiłaś, że widziałaś go tylko raz - przypomniała Martine. - Musiałaś widywać go częściej, jeśli
twój ojciec wypuścił go z powrotem do naturalnego środowiska.

Sadie uśmiechnęła się lekko.

- Nie, co do tego mówiłam prawdę. Widziałam Khana w dniu, kiedy przybył do Black Eagle, ale
następnego dnia musiałam wyjechać do RPA na kurs zarządzania hotelami, na który byłam zapisana.
Do mojego powrotu Khan zdążył już zadomowić się w buszu i stał się równie nieuchwytny jak każdy
lampart. Kiedy umierał mój ojciec, niewiele ponad rok temu, byliśmy bardzo dumni z Khana.
Zwierzęta powinny żyć w otoczeniu dzikiej natury, nie za kratami jak więźniowie, a my szczyciliśmy

90

91

się, że mogliśmy zwrócić mu wolność. Problemy zaczęły się, gdy od tych niewielu ludzi, którzy go
widzieli, zaczęły spływać raporty o jego niezwykłych rozmiarach. Samce lampartów zajmują terytoria
wielkości do czterdziestu kilometrów kwadratowych. Opowieści o imponujących rozmiarach Khana
napływały więc do mnie i z daleka. Kiedy dorósł, przestał się trzymać wyłącznie terenów Black Eagle.
Cztery miesiące temu skontaktował się ze mną Rex Ratcliffe. Zaoferował mi kilkanaście tysięcy
funtów w zagranicznej walucie, jeśli sprzedam mu Khana, by mógł go wykorzystać na swoich
„safari". Byłam pewna, że tak naprawdę chciał go do polowania, ale tak czy inaczej powiedziałam, że
Khan nie należy do mnie i że nie mam prawa go sprzedawać. Khan jest wolny i taki ma pozostać.
Powiedziałam Ratcliffebwi, że jeśli kiedykolwiek złapię jego albo jego myśliwych w pobliżu mojej
ziemi, sama ich zastrzelę.

Martine niemal wychodziła z siebie.

- I co dalej? - spytała, kiedy Sadie zagarniała polana czubkiem swojej kuli.

- Khana widziano tylko w dwóch rejonach: Black Eagle i w Parku Narodowym Matopos. Ponieważ
zwierzęta na terenie parku są objęte ochroną, Ratcliffe skupił wysiłki na Black Eagle. Zaczął mnie
szantażować. Robił to tak przebiegle, że nigdy nie mogłam udowodnić, iż to on stoi za wszystkim, ale
to było oczywiste. Organizatorzy wycieczek zaczęli dzwonić do mnie z informacjami, że podobno w
kuchni Black Eagle widziano szczury. Krążyły pogłoski o kradnącej obsłudze i brudnych pokojach. W
ciągu kilku tygodni interes niemal zupełnie zamarł. Jakby mało nam było kłopotów, pięć sztuk z
naszego

stada nagle zdechło. Prawdopodobnie było to zatrucie. Zanieczyszczono też jeden z naszych głównych
wodopojów. Do tego straże parku narodowego robiły mi trudności, kiedy jeździłam do Bulawajo.
Trzymałam się, jak długo mogłam, ale w zeszłym miesiącu byłam zmuszona zwolnić większość
obsługi. A potem oczywiście złamałam nogę, poślizgnąwszy się na czymś tłustym, co zostawiono na
moim progu, i musiałam do was zadzwonić.

- Kontaktowałaś się z policją? - spytała Gwyn Thomas.

- Co miałam im powiedzieć? Nie ma żadnych dowodów na to, że Ratcliffe albo Lazy J mają
jakikolwiek związek z tym, co się tu dzieje.

- A co z tym telefonem? - podsunął Ben. - Są przecież rejestry rozmów. Mogłabyś powiedzieć policji,
że ci groził.

Sadie roześmiała się głucho.

- Rex Ratcliffe jest na to zbyt sprytny. Korzysta z zastrzeżonego numeru, więc na rachunku nie
pojawia się żaden numer. Poza tym bardzo uważa, żeby mówić uprzejmie i nie uciekać się do gróźb.
Zawsze dzwoni kilka dni po tym, jak stanie się coś złego, choćby tamto zatrucie w stadzie, i oferuje
mi coraz więcej i więcej pieniędzy za Khana. Mówi do mnie takim tonem, jakbym była zdziecinniałą
staruszką, zbyt głupią, by rozumieć, co odrzucam. Potrafi na przykład powiedzieć: „Zastanów się nad
tym. Przecież Black Eagle nie radzi sobie ostatnio zbyt dobrze, prawda, Sadie?" Ten Szczur*, jak go
nazywam - również dlatego, że wyglądem bardzo

* Gra słów: rat - szczur (przyp. tłum.).

92

93

przypomina gryzonia - myśli, że każdy ma swoją cenę. Nie rozumie, co to znaczy kochać człowieka
albo zwierzę tak mocno, że oddałoby się za nie życie.

Powiodła po słuchaczach niepewnym wzrokiem.

- Wy nie myślicie, że jestem zdziecinniała, prawda?

- Ja nie - odparła Martine. - Doskonale rozumiem, co to znaczy kochać zwierzę tak bardzo, że
zrobiłoby się dla niego wszystko. To samo czuję do Jemmyego, mojej białej żyrafy. On...

- Nie mówmy już o oddawaniu za kogoś życia -przerwała jej babcia. - Porozmawiajmy o
rozwiązaniach. Jednak muszę ci powiedzieć, Sadie, że mam do ciebie żal. Powinnaś była powiedzieć
mi o tym przed naszym przyjazdem. Odpowiadam za Martine i Bena, i to było nieuczciwe z twojej
strony, że nie poinformowałaś mnie, co się dzieje, żebym mogła zdecydować, czy bezpiecznie będzie
ich tu przywozić.

- Przepraszam - cicho powiedziała Sadie. - Wiem, że źle zrobiłam. Ale byłam pewna, że gdybyś znała
prawdę, nie przyjechałabyś.

- Musiałam powiedzieć swoje - ciągnęła Gwyn Thomas - lecz rozumiem, jaka to musiała być dla
ciebie udręka. A skoro już tu jesteśmy, to chyba wyrażę też zdanie Martine i Bena, jeśli stwierdzę, że

zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by pomóc ci zatrzymać Black Eagle i ochronić Khana. Musimy
tylko wymyślić jak.

Martine i Ben wyrazili entuzjastyczne poparcie. Martine była bardzo dumna z babci za to, że tak
ogromnie zależało jej na pomocy przyjaciółce i na ocaleniu lamparta, iż była skłonna pominąć
milczeniem kłamstwo Sadie. Mimo to nie mogła zapomnieć słów Ngwenyi

o poszukiwaczach skarbu: „Zanim skarb zostanie odnaleziony, lampart musi zginąć".

To oznaczało, że mieli przeciwko sobie dwie grupy potencjalnych zabójców: kuzyna Ngwenyi i jego
chciwych shamwari (razem z Benem obiecali Ngwenyi, że nie będą o nich wspominać) oraz Rexa
Ratcliffea i Bóg wie ilu myśliwych z Lazy J.

- Dziękuję wam wszystkim za waszą dobroć - powiedziała Sadie. Jej oczy błyszczały w świetle ognia.
-Nie macie pojęcia, ile to dla mnie znaczy. Ale muszę być z wami szczera. Szykuje się tu prawdziwa
walka i nie chcę, żebyście mieli jakiekolwiek złudzenia co do tego, jaka będzie trudna. Szczur i jego
łowcy chcą lamparta.

i nie odpuszczą, póki go nie dostaną.

10

Ktoś zakopywał Martine żywcem. Wilgotna, chłodna ziemia - ziemia pachnąca robakami i gnijącymi
liśćmi - wypełniała jej usta, oczy i uszy. Za każdym razem, kiedy dziewczynka wypluwała ją lub
odgarniała, pojawiało się jej coraz więcej. Martine próbowała krzyczeć, lecz z ust nie wydobywał się
żaden dźwięk. Chciała biec, ale nogi się nie poruszały.

- Martine. Martine, obudź się.

Usiadła na łóżku, gwałtownie chwytając powietrze. Na szczęście razem z nim nie wciągała do płuc
piasku ani robaków. Jej oczy przyzwyczaiły się do mroku. Przy oknie stał Ben. Niewielką, silną
postać oświetlał od tyłu blask rozgwieżdżonego nieba. Chłopiec był całkowicie ubrany.

- Hej. Nie chciałem cię przestraszyć. Śnił ci się jakiś koszmar? Wszystko w porządku?

97

Martine potarła oczy, żeby odgonić sen.

- Która godzina?

- Chwila po czwartej. Wiem, że jest bardzo wcześnie, ale nie mogłem spać. Ciągle myślę o Khanie.
Czuję, że musimy go znaleźć. Jak możemy go chronić, kiedy nawet nie wiemy, gdzie jest?

Martine natychmiast oprzytomniała.

- Masz rację. Musimy go odszukać i wymyślić sposób, żeby go ocalić. Ale co powiemy Sadie i babci?
Coś mi się nie wydaje, że pozwolą nam ruszyć w tych egipskich ciemnościach na poszukiwanie
jednego z największych lampartów na świecie, nawet jeśli chodzi o to, żeby mu pomóc.

- Zostawimy liścik z informacją, że jedziemy na wczesną przejażdżkę - powiedział Ben. - Co jest
prawdą. Jedziemy na wczesną przejażdżkę. Tyle że parę godzin przed zwykłą porą, i jednocześnie
będziemy rozglądać się za lampartem.

Tak sformułowany plan wydawał się zupełnie rozsądny, zatem Martine wyskoczyła z łóżka i
wciągnęła na siebie dżinsy, buty oraz bluzę, podczas gdy Ben poszedł napisać wiadomość dla Sadie i
Gwyn Thomas. Po drodze z chaty napełnili kieszenie maślankowymi sucharami -jedynym
przysmakiem, który nie zniknął w zamkniętej spiżarni Sadie. Poprzedniego wieczoru nie tknęli
kolacji, więc teraz byli głodni jak wilki.

Jedynie dzioborożec widział, jak wychodzą. Podążył za nimi do stajni i patrzył z przechyloną głową,
jak siodłają konie w świetle latarki.

- Czy ty nigdy nie sypiasz, Magnusie? - spytała go Martine, szybko zagradzając mu drogę, kiedy
przebiegle

przesuwał się w stronę jej błyszczącej latarki leżącej na podłodze. - I mówiłam ci już, trzymaj szpony
z dala od moich rzeczy.

Obrali ścieżkę do Słoniowej Skały, nie schodząc z zarośniętego trawą pobocza, aby stłumić odgłos
końskich kopyt.

- Ćśśśśśś, Sirocco - szepnęła Martine, kiedy arabska klacz kilka razy kichnęła głośno i przy okazji
zadźwięczała uprzężą. Ben jechał na Cassidy. Martine prowadziła jeszcze Jacka.

Po dziesięciu minutach znaleźli się przed wejściem do wioski Ngwenyi. Na tle nocnego nieba zarysy
dachów chat wyglądały jak piramidy. Przywiązali konie i weszli główną bramą. W powietrzu,
mieszając się z wonią dymu z wygasłych palenisk, unosił się zapach sadza - kleiku z kaszki
kukurydzianej, który w Zimbabwe stanowi podstawę diety. Jakiś pies przebudził się ze snu i szczeknął
cicho kilka razy, lecz uspokoił się, kiedy Ben go pogłaskał.

Ngwenya pokazał im swój dom któregoś dnia podczas przejażdżki, więc teraz nie mieli problemu,
żeby go znaleźć. Zapukali do drzwi. Mężczyzna wyszedł chwiejnym krokiem na zewnątrz, mrugając
sennie.

- Co wy tu robicie? - spytał z niepokojem. - Czy Gogo i pani Thomas wiedzą, że tu jesteście? Jakiś
kłopot w domu?

Ben zapewnił go, że wszystko w porządku, i pokrótce streścił wydarzenia poprzedniego wieczoru, o
których Ngwenya jeszcze nie słyszał, ponieważ w tym czasie doglądał koni.

- Więc widzisz, musimy znaleźć tego lamparta - zakończyła gorliwie Martine. - Nie możemy go
chronić,

98

99

jeśli nie wiemy, gdzie jest. Ale potrzebujemy twojej pomocy, bo nie mamy pojęcia, od czego zacząć.
Zwłaszcza po ciemku.

Ngwenya prychnął z rozbawieniem.

- Czy wy macie pojęcie, jak trudno znaleźć tego lamparta? Ja sam nigdy go nie widziałem. W tych
wzgórzach jest wiele, wiele jaskiń, tuneli i kryjówek. To niemożliwe. Wracajcie do łóżek, a przy
śniadaniu możecie porozmawiać z Gogo.

Martine postarała się ukryć irytację.

- Ale musisz przynajmniej podejrzewać, gdzie on jest - upierała się. - Na pewno od czasu do czasu
ludzie wspominali ci, że widzieli go na tym lub tamtym wzgórzu. Zaczęlibyśmy od ostatniego
miejsca, w którym go widziano. Może już go tam nie będzie, ale Ben mógłby spróbować wytropić
jego nową kryjówkę.

- Hayikona - odparł uparcie Ngwenya. - Nie. Gogo i pani Thomas byłyby na mnie wściekłe. Najpierw
musicie z nimi porozmawiać. To nie jest zbłąkany dachowiec. To lampart, który może was zabić
jednym uderzeniem łapy.

- A jego łowcy mogą zabić jedną kulą, jeśli ich nie powstrzymamy - zwróciła uwagę Martine.

Ngwenya bez słowa wszedł z powrotem do domu i zatrzasnął drzwi.

- Tracimy czas - powiedział Ben. - Nie zmieni zdania.

Martine przyłożyła usta do glinianej ściany chałupy.

- A co z twoim kuzynem? - powiedziała głośno. -Myślałam, że obowiązkiem twojego klanu jest
chronić

lamparta. Czy ktoś jeszcze wie, że twój kuzyn i jego koledzy chcą go zabić, by położyć łapy na
skarbie Loben-guli?

Drzwi chaty na powrót stanęły otworem.

- Proszę - błagalnie powiedział Ngwenya. - Nie wolno wam o tym mówić. W tej wiosce mieszkają też
ludzie z innych klanów.

- Więc pomożesz nam?

Mężczyzna spojrzał na nią ze zniecierpliwieniem, w którym kryła się rezygnacja.

- Nie mam pojęcia, gdzie go znaleźć - powiedział. - Docierają do nas tylko pogłoski, historie. Nikt nie
wie na pewno.

Martine nawet nie drgnęła powieka.

- W głębi serca wiesz, gdzie on jest.

Ngwenya spuścił wzrok. Widać było, że mocuje się z sumieniem. W końcu podjął decyzję.

- Poczekajcie - powiedział. - Wezmę buty i strzelbę.

Pionowa skała pod palcami Martine była szorstka i ciepła. Dzięki długim godzinom spędzonym w
siodle dziewczynka była teraz o wiele sprawniejsza, niż kiedy przybyła do Black Eagle - w czasie
semestru nie mogła poświęcać tyle czasu na jazdę na białej żyrafie. Lecz mimo wszystko wspinaczka
na niekończącą się górę granitu była bardzo trudna.

Na samym szczycie znajdowała się jaskinia. W przeciwieństwie do Komnaty Pamięci w Tajemnej
Dolinie ta

100

101

była otwarta i wydrążona w skale tak jasnej, że niemal białej. W blednącym granatowym mroku
odchodzącej nocy widać ją było z dość daleka. U jej idealnie łukowatego wejścia stał głaz w kształcie
kolumny. Kiedy się zbliżyli, zobaczyli, że jest ozdobiona wyraźnymi busz-meńskimi malowidłami i że
na jej końcu znajdował się wąski tunel.

- Oto ostatnie miejsce, gdzie widziano lamparta -powiedział Ngwenya, wskazując jaskinię ruchem
strzelby, którą zabrał na wszelki wypadek. - Ale upłynęło wiele tygodni, od kiedy o tym słyszałem.

- Ngwenya i ja sprawdzimy tunel. Zobaczymy, czy są tam jakieś ślady - powiedział Ben do Martine. -
Jeśli pójdziemy wszyscy troje, będzie to zbyt niebezpieczne. Ty stój na czatach.

- Nie! - zawołała Martine w panice. - Nie możemy się rozdzielać. Pamiętaj o ostrzeżeniu Grace.

- Spokojnie - odparł Ben. - Idziemy tylko na chwilę i nie odejdziemy daleko. Jeśli będziesz nas
potrzebować, krzyknij, to wrócimy biegiem.

Ngwenya zgodził się z nim.

- Będzie o wiele bezpieczniej, jeśli tu zostaniesz. Jeśli lampart jest w swojej kryjówce, to wyjdziemy
w tempie rozpędzonego geparda. Dwóm pójdzie szybciej niż trójce.

- I ktoś musi zostać na straży - dodał Ben. - Jeśli lampart poszedł na polowanie i wróci, kiedy
będziemy w środku, to będzie tragedia.

Martine wcale się nie cieszyła, że zostaje sama, ale nie chciała też, żeby uznano ją za tchórza. I
faktycznie ktoś powinien zostać na straży.

Gdy odeszli, spróbowała zapomnieć o swoich obawach, zachowując się jak dobry ochroniarz i
uważnie obserwując dolinę w dole. W ciągu kilku minut, od kiedy wdrapali się na szczyt, nad
horyzont zakradła się pomarańczowa poświata. Nadchodził świt. Martine poczuła, jak poprawia jej się
nastrój. We wschodzącym słońcu było coś, co pomagało odegnać pozostałości strachu wywołanego
przez senny koszmar.

Zdjęła bluzę i rzuciła ją na pobliską skałę. Chłodna bryza owiała jej skórę. Dookoła niej roztaczał się
widok na Wzgórza Matobo układające się w nierówne fałdy zieleni i brązu. Wszędzie niepewnie
balansowały, wznosiły się lub też nachylały głazy o kształtach kopuł, iglic, zwierząt i ptaków. O ile
Martine była w stanie stwierdzić, jedynym, co poruszało się w ocienionej dolinie, były konie uwiązane
u podnóża góry. U wejścia do jaskini zaczął węszyć samotny dassie*, ulubiona potrawa lampartów.
Nagle zorientował się, że ma towarzystwo, i uciekł.

Kiedy zrobiło się jaśniej, Martine podeszła, by przyjrzeć się rysunkom. Nigdy nie nudziło jej
oglądanie naskalnych malowideł. Były dla niej niezmiennie fascynujące i ekscytujące, a te tutaj
zachowały się w szczególnie dobrym stanie. Ich przykurzone róże, szarości i ochry przetrwały tysiące
lat prawie bez żadnej skazy. Przedstawiały typowe sceny polowań, uczt i ceremonii. Martine ze
zdumieniem odkryła wiele podobieństw między nimi a malowidłami z Komnaty Pamięci w
Sawubonie, niemal jakby były dziełem jednego artysty. Domyśliła się, że

* Dassie - góralek przylądkowy, ssak podobny z wyglądu do świnki morskiej.

102

techniki malarskie ludu San były przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Jeden wizerunek znajdował się nieco na uboczu. Podeszła, by mu się przyjrzeć. Przedstawiał
dziewczynkę stojącą u wejścia do jaskini - tej samej jaskini, w której znajdowała się teraz Martine,
jeśli można było sugerować się okrągłym wejściem i kolumną stojącą niczym strażnik. Zaś na
kolumnie czaił się lampart - lampart, którego Martine widziała kiedyś na piasku.

Zamarła. A co, jeśli to ona była dziewczyną z malowidła? Co, jeśli lampart...?

Nie zdążyła nawet w pełni uformować tej myśli.

Wyczuła go szybciej nim zobaczyła. Nie był to nieprzyjemny zapach - jeśli już, to miał w sobie coś
wspaniałego. Była to woń dzikiego, wolnego stworzenia. Lecz także - woń zabójcy.

W Sawubonie Martine setki razy ćwiczyła w głowie ten moment na wypadek, gdyby podczas
przejażdżki na Jemmym wpadła na jakiegoś drapieżnika. Jednak w wyobraźni zawsze udawało jej się
odjechać galopem na białej żyrafie. A teraz była sama.

Zmusiła się, żeby spojrzeć do góry. Lampart siedział na występie ponad nią. Zarówno jego rozmiar,
jak i postawa, były królewskie. Jego złocistokremowa sierść miała bogaty połysk najdelikatniejszego
jedwabiu, czarne cętki lśniły, a żółte oczy płonęły niczym topazowe ogniki. Martine, która wiele razy
podziwiała lamparty na zdjęciach, zawsze chciała zobaczyć jakiś dorosły okaz na żywo. Raz w
Sawubonie udało jej się rzucić okiem na uratowane lamparcie kociaki, lecz tylko przez chwilę, gdyż
Tendai chciał jak najszybciej zwrócić je matce. Nic

jednak nie mogło jej przygotować na wrażenie, jakie robił nieposkromiony duch Khana w
bezpośrednim kontakcie. Promieniowały z niego siła i dzikość.

Lampart skoczył i powalił ją na ziemię. Jego ogromne łapy uderzyły ją w pierś, pazury przebiły jej
skórę i oto Martine leżała na piachu, skulona i obolała. Czuła krew ściekającą w dół pachy.

Khan stanął nad nią z wielkimi łapami po obu stronach jej ciała. W jego oczach widać było
najczystszą wściekłość i nienawiść. Martine wiedziała, że zabije ją bez wahania. Wydał z siebie dzikie
warknięcie i podwinął wargi, odsłaniając różowe dziąsła. Zęby znajdowały się tak blisko jej szyi, że
Martine czuła na twarzy jego gorący oddech.

„Krzyknij, a wrócimy biegiem", obiecał Ben - ale zanim zdołaliby do niej dotrzeć, dawno już byłaby
martwa. Khan prawdopodobnie również by zginął, ponieważ mimo klanowej przysięgi Ngwenya nie
zawahałby się przed użyciem strzelby, aby spróbować ją ocalić.

W przeszłości już dwukrotnie dar Martine pozwolił jej powstrzymać śmiertelny atak: raz, kiedy
pewien rottweiler chciał przeszkodzić jej w uratowaniu Jemmy'ego, i drugi, kiedy rekin ludojad
przymierzał się do pożarcia amerykańskiego turysty. Wymagało to jednak koncentracji i ogromnego
wysiłku woli, teraz zaś Martine była tak przerażona, że nie potrafiła przywołać ani jednego, ani
drugiego. Leżała na ziemi, trzęsąc się jak galareta. A jednak nie mogła nienawidzić lamparta za to, co
zamierzał jej zrobić. Miał wszelkie powody, by żywić odrazę do ludzi. Rozumiała, że on również się
bał.

104

105

Lecz w jego żółtych oczach kryło się coś jeszcze poza nienawiścią i strachem. Były w nich smutek i
zmęczenie, które zdawały się sięgać do szpiku kości, jakby lampart był wyczerpany nieustanną walką
o przeżycie. Martine uświadomiła sobie, że choć nawet go nie znała, już go kochała. Czuła do niego tę
samą czystą miłość, jaką zapałała do Jemmyego tamtej nocy, kiedy po raz pierwszy go zobaczyła.

- Proszę, nie rób mi krzywdy - powiedziała. - Ja tylko chcę ci pomóc.

Lampart ryknął. Poznała w tym dźwięku wyzywający, pełen wściekłości ryk, który usłyszała
pierwszej nocy w Black Eagle. Z bliska mroził krew w żyłach.

Rozległ się tupot stóp. To Ben i Ngwenya wracali pędem. Martine nie była pewna, czego bardziej się
obawia - że Khan zmasakruje ją, zanim dobiegną na miejsce, czy że zdążą na czas, ale zastrzelą go, by
ją ratować. Już miała zamknąć oczy i modlić się o szybki koniec, czy to dla siebie, czy dla lamparta,
kiedy nagle dzikość jakby opuściła Khana. Rzucił jej ostatnie, nieprzeniknione spojrzenie, po czym
wtopił się w busz. Martine wstała chwiejnie i się otrzepała.

Z tunelu wybiegł Ben.

- Martine! Martine! Och, dzięki Bogu, nic ci nie jest. Słyszałaś ten ryk? Śmiertelnie nas przestraszył.
Nie powinniśmy byli zostawiać cię samej. Nie mam pojęcia, o czym ja wtedy myślałem. Po prostu
wydawało się, że tak będzie najbezpieczniej.

Nagle dotarło do niego, że Martine nie odpowiada. Potem zauważył czerwone plamki na jej koszulce.

- To krew?

Dziewczynka już miała opowiedzieć mu o wszystkim, lecz wtedy przybiegł do nich Ngwenya i
powiedział, że muszą się stąd natychmiast zbierać na wypadek, gdyby Khan wciąż kręcił się w
pobliżu. Martine zdała sobie sprawę, że nie było sposobu, by ująć w słowa to, co się właśnie stało.

Jak mogła powiedzieć im, że lampart, który od dwudziestu lat wymykał się pracownikom Matopos,
powalił ją na ziemię, stanął nad nią z oczywistym zamiarem zabicia jej, po czym nagle coś między
nimi przeskoczyło - jakaś iskra porozumienia - i w ostatniej sekundzie drapieżnik zmienił zdanie?

Jak mogła wytłumaczyć, że patrzyła w jego płonące żółte oczy i dostrzegła coś poza nienawiścią, że
ujrzała smutek i zmęczenie stworzenia, które niemal każdego dnia ktoś próbował zabić? Jak mogła
wyjaśnić, że pokochała go, nawet go nie znając?

- Wszystko w porządku - powiedziała. - Poślizgnęłam się na kamieniu, i tyle. Usłyszałam ryk i trochę
się wystraszyłam, ale wiedziałam, że jesteście w pobliżu. Wiedziałam, że w razie potrzeby
przybiegniecie, no i przybiegliście.

106

Jechali do domu w miodowozłotym świetle nadcho-dzącego poranka, pogryzając suchary. Wszyscy
troje byli pogrążeni w zadumie. Martine rozmyślała o Khanie i o tym, czy i kiedy jeszcze go zobaczy.
Była zdecydowana zrobić wszystko, co w jej mocy, by uchronić go przed łowcami Rexa Ratcliffea.

Ben myślał o Cassidy, która najwyraźniej nigdy nie chodziła tam, dokąd jej kazano, a także o Martine.
Był pewien, że widziała lamparta - i nie tylko widziała, ale też została przez niego podrapana. Daleki

był jednak od złości, że się do tego nie przyznała - przeciwnie, jej milczenie sprawiło, że jeszcze
bardziej ją podziwiał.

Ben nie znosił próżnych, przechwalających się ludzi. Doskonale wiedział, że poza Martine w
Gimnazjum Ca-racal nie ma ani jednego dzieciaka, który przeżyłby spotkanie z największym
lampartem, o jakim kiedykolwiek

109

słyszano, a nie zadzierałby przez to nosa i nie chciałby pojawić się w wieczornych wiadomościach.

Martine była zupełnie inna. Zrobiła to, co jej zdaniem było najlepsze dla Khana. Ben patrzył, jak
zręcznie przeprowadza Sirocco przez wąski strumień, i uśmiechnął się szeroko. Nie mógłby życzyć
sobie lepszej przyjaciółki.

Ngwenya tymczasem czuł się tak, jakby poniósł całkowitą klęskę. Kiedy Khana wypuszczono na
wolność na terenach Black Eagle, ślubował, że zrobi wszystko, co konieczne, by ustrzec go przed
myśliwymi i kłusownikami, a teraz okazało się, że potrzebował dwójki dzieciaków, i to nawet nie z
Matopos, by podjąć działanie i zadać najoczywistsze pytanie: jak można ocalić lamparta, nie wiedząc
nawet, gdzie on jest?

Ngwenya pomagał pułkownikowi Scottowi wypuścić Khana na wolność. Już wtedy zdawał sobie
sprawę, że nie jest to zwyczajny lampart. Łapy Khana miały rozmiar rękawic bejsbolowych. Teraz
Ngwenya był gorzko rozczarowany, że znowu znajduje się tak blisko niego, a mimo to nie zdoła go
zobaczyć. Podobnie jak Ben był przekonany, że Martine go widziała. Chyba nawet została przez niego
zadrapana. Dziwne, że nie pisnęła o tym ani słowem i jechała teraz konno zupełnie zadowolona, jakby
spotkanie z pazurami lamparta było dla niej czymś najnormalniejszym pod słońcem.

Nie miał wątpliwości, że jest przedziwnym dzieckiem. Wyglądała zupełnie przeciętnie, z tymi
krótkimi brązowymi włosami, zielonymi oczami oraz chudymi rękami i nogami. Ngwenya zwrócił
jednak uwagę, że Magnus i wszystkie konie bardzo się do niej przywiązały.

No i jeszcze ta sprawa z jeżdżeniem na żyrafie. Wyraźnie miała w sobie coś więcej, niż dostrzegało się
na pierwszy rzut oka.

Była niemal ósma rano, kiedy cała trójka okrążyła Słoniową Skałę. Jechali w rzędzie. Pierwszą rzeczą,
jaką ujrzeli, był widoczny zza eukaliptusów biało-niebieski samochód na podjeździe ośrodka.
Ngwenya szarpnął gwałtownie wodze Martine i Bena.

- Policja - szepnął. Przyłożył palec do ust i szybko zsiadł z konia, gestem nakazując im to samo.

- Policja? - zawołała Martine, zapominając o tym, żeby zniżyć głos. - Więc na co czekamy? -
Zeskoczyła z konia. - Pobiegnę sprawdzić, co się dzieje. Może babcia albo Sadie miały wypadek.
Może był jakiś napad. Wszystko mogło się zdarzyć.

- Nie! - Ngwenya zatrzymał ją szorstkim szarpnięciem. - W tym kraju policjanci bywają bardziej
niebezpieczni od przestępców. Może są na rutynowym patrolu, a może wezwały ich Gogo i twoja
babcia. Tak czy inaczej, musimy zachować ostrożność.

Zaprowadzili konie z powrotem drogą, którą przyjechali, i przywiązali je pod nawisową skałą,
osłoniętą drzewami. Następnie zakradli się między eukaliptusami zza stajni, póki nie znaleźli się tuż
przy radiowozie. Niski kamienny murek zapewniał im kryjówkę. Przez kilka minut nic się nie działo,
a potem z domu wyszły Sadie i Gwyn Thomas w towarzystwie dwóch policjantów. Martine wciągnęła
powietrze. Jej babcia była skuta kajdankami, zaś Sadie wykłócała się z młodym posterunkowym, który
trzymał ją za ramię, kiedy kuśtykała o kulach.

111

- Nie zamierzam się wypierać, że powiedziałam panu Szczurowi, iż zastrzelę jego i jego łowców, jeśli
postawią nogę na mojej ziemi... - powtarzała bez najmniejszej skruchy.

- Panu Ratcliffeówi - poprawił posterunkowy. - On nazywa się Ratcliffe.

Sadie zmarszczyła brwi.

- Wszystko jedno. Powiedziałabym mu to samo jeszcze raz. Ale powiedzieć to coś zupełnie innego,
niż rzeczywiście to zrobić - to znaczy, niż go naprawdę zastrzelić. Przecież Szczur wciąż żyje,
prawda?

- Sadie - przerwała jej z przerażeniem Gwyn Thomas.

- Im mniej powiesz, tym lepiej, nie sądzisz? Współpracujmy z miłymi panami policjantami. Pojedźmy
z nimi na posterunek, a jestem pewna, że wszystko wyjaśni się raz-dwa.

- A dlaczego chce pani zabić pana Szczur... to jest, pana Ratcliffe'a? - spytał ostro drugi policjant. -
Czy jest pani zazdrosna, że jego interes świetnie się kręci, podczas gdy Black Eagle Lodge ma
trudności?

- Niech pan nie będzie śmieszny - burknęła Sadie.

- Jak mogę zazdrościć człowiekowi, który zajmuje się mordowaniem zwierząt? A poza tym jeśli Black
Eagle ma trudności, to tylko dlatego, że Szczur zniechęcił wszystkich moich klientów. To jego
powinniście aresztować, nie mnie, a już na pewno nie moją przyjaciółkę, która absolutnie nic nie
zrobiła.

- Sadie - krzyknęła Gwyn Thomas. - Ani słowa więcej. Chcesz, żeby nas zamknęli i wyrzucili klucz?
Panie władzo, czy może nam pan przeczytać nasze prawa?

Młody posterunkowy wyglądał na speszonego faktem, że proszono go o wykonanie jego pracy.
Ngwenya i dzieci, schowani za murkiem, usiłowali zrozumieć cokolwiek z przedziwnej sceny, jakiej
byli świadkami.

- Macie prawo zachować milczenie - wyklepał automatycznie policjant, zgodnie z prośbą. - Wszystko,
co powiecie, może być użyte przeciwko wam...

- Chwila - przerwał jego towarzysz. - A gdzie ten człowiek, który zwykle u pani pracuje? Ngwenya,
tak? Pan Ratcliffe wspominał również coś o jakichś dzieciach.

Po twarzy Gwyn Thomas przebiegł cień strachu.

- Skąd on...? - zaczęła Sadie. - Nieważne. Tak, ma pan całkowitą rację, była tu wnuczka pani Thomas i
jeszcze jeden chłopiec, Ben, ale wie pan, jakie są dzisiejsze dzieciaki - ciągle potrzebują rozrywki.

Nudziły się w buszu, nie miały nic do roboty. Tęskniły za telewizją, grami wideo czy czymś tam.
Kazałam Ngwenyi zawieźć je na parę dni do Bulawajo, do moich znajomych. Miał w mieście jakieś
sprawy. Zamierzał się tam zatrzymać i wrócić z dziećmi pod koniec tygodnia.

- Dzieciaki to bardzo kosztowne przedsięwzięcie -zgodził się młody posterunkowy z ponurą miną. -
Mój syn cały czas prosi o nowe buty, nowe ubrania, nowe płyty, nowe książki do szkoły. I ciągle tylko
je. Powtarzam mu...

- Przymknij się, Shepard - powiedział skwaszony policjant. - Za dużo gadasz. Zabierzmy te kobiety na
posterunek.

Odprowadzali dziwne więźniarki do samochodu, kiedy nagle Magnus sfrunął z drzewa i wylądował na
murku.

112

113

Podskoczył wzdłuż ciemnobrązowych cegieł, póki nie dotarł do Martine, po czym przechylił łepek i
otworzył dziób, jakby chciał z nią porozmawiać.

Skulona dziewczynka próbowała odgonić ptaka machnięciem ręki, zanim ściągnie na nich uwagę.
Ngwe-nya nawet dźgnął go jakimś patykiem. Lecz dzioborożec po prostu odskoczył dalej.

- Co to dziwne ptaszysko wyprawia? - spytał policjant, zamykając Gwyn Thomas na tylnym siedzeniu
samochodu i podchodząc w stronę murku.

Przez dziurę między cegłami Martine zobaczyła, że Sadie zrozumiała, dlaczego Magnus tak dziwnie
się zachowuje.

- Na pana miejscu nie podchodziłabym za blisko -ostrzegła kobieta. - Słyszał pan o śmiertelnej ptasiej
grypie, która zabija ludzi w ciągu dwudziestu czterech godzin? Dowiedziono, że dzioborożce są na nią
szczególnie podatne. A ten tutaj kicha już od kilku dni.

Magnus wybrał właśnie ten moment, by sfrunąć z murku i rzucić się na lśniące klucze, które wisiały
na pasku policjanta.

Mężczyzna wrzasnął jak panienka.

- Sio stąd, ty chory ptaku! - pisnął, machając rękami. - Sio! - Wskoczył do samochodu i przekręcił
kluczyk w stacyjce.

Sadie skorzystała z chwilowego zamieszania, by powiedzieć głośno:

- Naprawdę się cieszę, że dzieci wyjechały, bo gdyby tu były, zaczęłyby się o nas martwić, a zupełnie
nie ma powodu. To wszystko jakieś śmieszne nieporozumienie. Na pewno wrócimy przed obiadem.
Ale cokolwiek się

zdarzy, dobrze wiedzieć, że są bezpieczne z Ngwenyą. On się nimi zajmie.

- Co pani tak krzyczy, przecież stoję tuż przy pani! -burknął posterunkowy. Wsadził Sadie do
samochodu, po czym wrzucił do środka jej kule. - Ruszajmy wreszcie. Późno się robi.

Zachrzęścił żwir i wóz policyjny odjechał. Głos silnika zamarł w oddali i na powrót zapadła
wszechogarniająca cisza.

Martine poczuła się chora. Zwykle to babcia zamartwiała się o nią. Tym razem było na odwrót.

- No i co teraz zrobimy? - zapytał Ben. Twarz Ngwenyi wyrażała ponurą determinację.

- Trzeba mieć plan.

114

12

Nie sprowadzaj nam na głowę kłopotów.

Słowa te wypowiedziała żona wuja Ngwenyi, Mercy. Stała z rękami złożonymi na piersiach, niczym
ochroniarz, i patrzyła gniewnie na koniuszego. Na plecach trzymała dziecko przywiązane w ręczniku.
Jej mąż, żylasty mężczyzna o smutnym wyrazie twarzy, dwie trzecie mniejszy od niej, drżał lekko u
jej boku. Oczy miał utkwione w ziemi i tylko od czasu do czasu nachylał się, by pogłaskać dwa
kundle.

Mercy wskazała brodą Martine i Bena, z którymi nawet się nie przywitała.

- Moja córeczka jest chora. Cały dzień płacze. Mamy dość swoich problemów, a ty chcesz jeszcze,
żebyśmy ukrywali wnuki kobiety poszukiwanej przez policję. Ha! Jesteś bardzo nieodpowiedzialny,
Ngwenya.

117

Martine przyszło do głowy, że nie jest to najlepszy moment na informowanie kobiety, iż a) Gwyn
Thomas nie była poszukiwana przez policję, lecz została niesłusznie aresztowana; i b) że Ben nie jest z
nią spokrewniony.

Mercy potrząsnęła głową z oburzeniem.

- Jesteś bardzo nieodpowiedzialny, Ngwenya - powtórzyła. - Myślisz, że mało mamy kłopotów?
Myślisz, że potrzeba nam tu policji?

Ngwenya rzucił Martine i Benowi udręczone spojrzenie.

- Mercy, proszę - powiedział błagalnie. - To dwoje niewinnych dzieci. Gogo i babcia Martine też są
niewinne. Potrzebują naszej pomocy. Nie mogę zabrać ich do swojej wioski, bo jest za blisko ośrodka.
Nie chciałabyś przecież, żeby ktoś kiedyś odmówił pomocy małej Eme-lii, gdyby przypadkiem
potrzebowała schronienia. To, co się stało, to nie ich wina. To wina pana Ratcliffea.

- Pana Ratcliffea? - spytała ostro Mercy. - A co on ma do tego?

- To przez niego trzeba będzie zamknąć Black Eagle Lodge - powiedział Ngwenya. - To przez niego
Gogo musiała zwolnić większość obsługi. Obiecałem jej, że nikomu o tym nie powiem, ale on zmienił
jej życie w piekło. Zaczął szerzyć pogłoski o kradnących pracownikach i brudnych pokojach. Otruł
nasze stado i groził Gogo. Nie możemy tego udowodnić, ale wiemy, że za tym wszystkim stoi. To
szantaż.

Mercy na chwilę zaniemówiła.

- Ale dlaczego? Jaki miałby interes w przysparzaniu swojej sąsiadce tylu kłopotów?

- Chce dostać lamparta. Gogo nie pozwoliła mu wykupić Khana, by on lub jego łowcy mogli go zabić,
ale ten człowiek nie rozumie słowa „nie". Gogo powiedziała, że jeśli postawi nogę na jej ziemi, to go
zastrzeli, więc nasłał na nią policję, żeby ją aresztowali. Babcię Martine wzięli bez żadnego powodu.

Mercy po raz pierwszy zwróciła się do Martine i Bena.

- Przez tego człowieka, Szczura, mój mąż stracił pracę - powiedziała. - Odilo był niegdyś dumnym
mężczyzną, ale pan Ratcliffe ma przyjaciół w rządzie i razem zamknęli kopalnię, w której pracował
mąż, bo znajdowała się zbyt blisko jego terenów. Teraz Odilo jest smutny, a nasze życie stało się
ciężkie. Mamy mało pieniędzy. Ale wróg pana Ratcliffea to nasz przyjaciel. Oczywiście, że możecie
tu zostać. Proszę, siadajcie i napijcie się herbaty.

Martine zamartwiała się o babcię, ale mimo to pobyt w afrykańskiej wiosce okazał się fascynujący.
Chaty miały dachy pokryte strzechami, wyglądającymi jak odwrócone wafelki do lodów. Były
izolowane krowim łajnem, co pozwalało utrzymać chłód za dnia i ciepło nocą, zaś ich gliniane ściany
zostały ładnie ozdobione. W środku materace przykryte tkanymi narzutami leżały na ceglanych
podestach, by śpiącym nie zagrażał karłowaty duch, Tokoloshe, który - jak powiedziała Mercy -
porywał swoje ofiary i uprowadzał je do swej kryjówki na bagnach. Wszystko lekko pachniało dymem
z ogniska.

118

119

Po otwartej kuchni spacerowały kurczaki, a dwie kobiety mieliły kukurydzę na mączkę, z której miały
przygotować kleik sadza.

Wioska leżała na skraju dużej, płaskiej równiny. Po drugiej stronie widać było niskie szare budynki
szkolne, zamknięte od ostatniego piątku na wakacje. Za czerwo-nobrązową chatą w zygzakowate
wzory, która stanowiła tymczasowy dom Martine i Bena, znajdował się krąg kopje porośniętych
krzakami i drzewami. Wzgórki tworzyły naturalny padok z jednym wyjściem. Mambo, Sirocco i
Czerwona Mgła pasły się na nim razem z krowami i owcami. Ngwenya planował wrócić na noc do
Black Eagle, żeby przypilnować ośrodka i zająć się pozostałymi końmi.

Poza rytmicznymi odgłosami moździerzyków do mielenia kukurydzy mielie w wiosce panował
spokój, tak że każdy nadjeżdżający samochód policyjny byłoby słychać z odległości kilku kilometrów.

- Nie bójcie się o Sadie i panią Thomas - Ngwenya poradził Martine i Benowi. - Nie zrobiły nic złego
i bardzo szybko wrócą do domu. Nawet pan Ratcliffe nie może sprawić, by policja zamknęła
niewinnych ludzi na więcej niż dwa dni. Po prostu przepytają je i wypuszczą - może nawet już dziś po
południu.

Martine martwiła się jednak, co będzie, jeśli jej babcia i Sadie nie wrócą do Black Eagle w ciągu kilku
dni. Ona i Ben nie mogli przecież przejechać konno ulicami Bulawajo, niczym bohaterowie jakiegoś
westernu, i zażądać, by kobiety wypuszczono na wolność. Kiedy Gwyn Thomas zabierano na
posterunek, Martine ogarnęło nieznane poczucie bezsilności.

Od powrotu z wyspy ona i babcia stawały się sobie coraz bliższe i bliższe. Przez pierwsze sześć
miesięcy po śmierci rodziców jakaś część Martine wciąż żywiła nadzieję, że pożar okaże się w końcu
jakimś okropnym koszmarem i że oni wcale nie umarli. Ciągle jej się zdawało, że już za chwilę do
pokoju wejdzie mama albo że tata złapie ją w pasie i będzie łaskotać, póki Martine nie rozpłacze się ze
śmiechu. Ale w którymś momencie, niewiele ponad miesiąc temu, zdała sobie sprawę, że to się nigdy
nie zdarzy, że już nigdy nie zobaczy rodziców. Wtedy właśnie jej babcia, Jemmy i Ben stali się
centrum jej świata. Była od nich całkowicie zależna. A teraz dwie z tych ukochanych istot znajdowały
się daleko od niej i nie wiedziała, kiedy - jeśli w ogóle - znowu się zobaczą.

Ben czytał w jej myślach. Sam bardzo się martwił, kiedy ponownie ujrzy własnych rodziców. Obawiał
się też, że cała ta sprawa z lampartem wpakuje jego i Martine w niezłe tarapaty, lecz przez wzgląd na
przyjaciółkę postanowił być silny.

- Bez sensu rozmyślać nad tym, na co nie mamy wpływu - powiedział. - Zastanówmy się, co możemy
zrobić.

- Nie mam pojęcia, co by to mogło być - wybuchnęła Martine. - Nie wiem nawet, od czego zacząć.

- Może zaczniemy od Lazy J? - podsunął Ben.

13

Tego wieczoru powietrze wypełniła woń kurczaka skwierczącego na węglach i orzechowy zapach
bulgocącej kaszki sadza. Martine i Ben ogrzewali się przy ogniu i ślinka im ciekła, podczas gdy
wieśniacy uwijali się dookoła, gotując, siekając i przygotowując potrawy. Martine wyobrażała sobie,
że w wiosce zazwyczaj panuje rozluźniona, towarzyska atmosfera wspólnoty i przyjaźni, lecz tego
dnia na twarzach mężczyzn, kobiet, a nawet dzieci widoczne było napięcie. Córeczka Mercy miała
gorączkę i była bardzo chora. Odilo posłał po uzdrowiciela.

Kiedy mała w końcu usnęła, Mercy dołączyła do nich na posiłek. Martine zauważyła jednak, że
kobieta ledwo tknęła jedzenie.

- Jak Emelia? - spytał Ngwenya.

Wyraz twarzy Mercy powiedział mu wszystko.

123

- Czułabym się o wiele lepiej, gdybyśmy nie musieli zdawać się na znachora - powiedziała. - To
najlepszy uzdrowiciel w okolicy, ale ma słabość do... - Przerwała. - Miejmy nadzieję, że to jego dobry
dzień.

Martine i Ben naśladowali Ngwenyę; podobnie jak inni koniuszy jadł rękami, rolując kaszę jak
śnieżne kulki i zgarniając nimi kawałki kurczaka i ostry sos ze szpinaku i pomidorów. On i Odilo
interesowali się Sawuboną i zadawali wiele pytań. Odilo chciał wiedzieć, czy mają w rezerwacie tak
zwaną Wielką Piątkę: lwy, lamparty, nosorożce, słonie i bawoły.

- Owszem - odparła Martine z dumą. - Ale żadnych gepardów. Mamy trzy lamparty: matkę i dwoje
małych. Podarował je Sawubonie park dzikiej przyrody, który zbankrutował. Widziałam kocięta, ale
nie matkę. Bardzo trudno ją zobaczyć.

- Tutaj w Matopos mamy Małą Piątkę - odpowiedział na to Ngwenya z szerokim uśmiechem.

- Małą Piątkę? Mężczyzna odliczył na palcach:

- Żółw lamparci, rohatyniec boreański, mrówkolew, ryjoskoczek i bawolik białodzioby!

Wszyscy wybuchnęli śmiechem i na chwilę nastrój w wiosce się poprawił.

Nagle rozszczekały się psy. Martine rzuciła Benowi nerwowe spojrzenie.

- Kto to? - zawołał Odilo.

Z mroku nocy wyłonił się wysoki mężczyzna ubrany w elegancką koszulę, krawat i kapelusz. Pachniał
mocno wodą kolońską i miał przystojną twarz, lecz efekt psuł nieustanny lekceważący uśmieszek.

Martine utkwiła w nim osłupione spojrzenie. Był to brat cioteczny Ngwenyi.

Ten sam brat, który chciał zabić lamparta.

- Dobry wieczór, dobry wieczór - powiedział mężczyzna uprzejmie, choć było jasne, że nikt w kręgu
biesiadników nie cieszył się na jego widok. - Czyżbym zdążył na kolację? Wspaniale. Dziękuję ci,
Mercy. Bardzo miło z twojej strony, że przygotowałaś dla mnie to wszystko.

Rozwinął płachtę plastiku wyjętą z kieszeni, usiadł na niej po turecku i zdjął kapelusz.

- Podaj miskę, Ngwenya.

Ngwenya nie uczynił żadnego ruchu, lecz młodzieniec sam sięgnął po naczynie i nałożył sobie po
dużej porcji wszystkich potraw. Kiedy wysysał szpik z kurczę-cej kości, jego ciemne oczy spoczęły na
Martine i Benie.

Posłał młodym nieznajomym złowieszczy uśmiech. Wyciągnął do nich dłoń tak, że musieli ją
uścisnąć, i powiedział:

- Nazywam się Griffin. Jak się macie?

- Co tu robisz? - spytał go Ngwenya. - Nie jesteś tu mile widziany.

Griffin najwyraźniej nic sobie nie robił z tych słów. Odgryzł kawałek kolejnej nóżki kurczaka, wyssał
szpik i powiedział miłym głosem:

- Ach, mój kuzynie, inaczej zaśpiewasz, jak wrócę kiedyś ze skarbem Lobenguli. Wtedy z pewnością
powitacie mnie z otwartymi ramionami. Już wkrótce zjawię się tutaj z workami pełnymi diamentów i
złotych suwerenów, a wtedy wszyscy zapragniecie się ze mną przyjaźnić.

124

125

- Griffin, mój synu, opowiadasz głupoty - powiedział swym cichym głosem Odilo i Martine z
zaskoczeniem odkryła, że ów nieśmiały, smutny Odilo jest ojcem tego eleganckiego wagabundy.

Twarz Mercy pozostała bez wyrazu. Kobieta podniosła się i poszła do chaty, by zająć się dzieckiem.
Odilo wkrótce za nią podążył.

Atmosfera wokół ogniska zrobiła się napięta. Przez chwilę nie było słychać żadnego dźwięku poza
trzaskaniem płonących szczap. Nagle, ku zdumieniu Martine, Ben spytał:

- A co zrobisz ze skarbem, kiedy już go znajdziesz, Griffinie?

Mężczyzna zdawał się zadowolony z pytania.

- Kupię sobie mercedesa i duży dom w Bulawajo, z kilkoma łazienkami i telewizorem plazmowym -
powiedział po wielkopańsku. - Polecę do Anglii pierwszą klasą i sprawię sobie parę garniturów.
Trochę papierosów. Trochę whisky.

- Skarb Lobenguli należy do plemienia, do ludu Ma-tabele - przerwał mu gwałtownie Ngwenya. - Jeśli
go znajdziesz, będziesz musiał oddać go wodzom. Starsi zbiorą się na naradę i zdecydują, czy go
zatrzymać, czy nie.

Griffin roześmiał się pogardliwie.

- Czyś ty oszalał, Ngwenya? Myślisz, że jak znajdę złoto i diamenty, to podzielę się nimi z tymi
zdziecinniałymi starcami? Oni nic nie wiedzą. Wódz Nyoni pewnie zakopałby skarb z powrotem pod
ziemią. Albo sprawiłby sobie za niego nowe zęby. Nie, jeśli go znajdę, zatrzymam

go dla siebie i moich przyjaciół. A jeśli chcesz się nim podzielić, sam musisz go poszukać.

- Nie chcę odnaleźć skarbu - odparł Ngwenya. -W całej Afryce ludzie poszaleli z chciwości, goniąc za
tą ułudą. Nie chcemy, żeby tak się stało z naszym plemieniem. Może najlepiej będzie, jeśli skarb
nigdy nie zostanie odnaleziony.

Rozmowa zaczynała schodzić na niebezpieczne tory i Martine bała się, że wybuchnie z tego jakaś
bójka, lecz nagle wszyscy zamilkli. Nad nimi przemknęło coś czarnego, białego i żółtego. Zanim
Martine zdążyła zrozumieć, co się dzieje, z mroku nocy wyłonił się dzioborożec i wylądował
gwałtownie na jej kolanie, hamując o fałdy dżinsów.

- Magnus! - zawołała, dziwnie pokrzepiona widokiem tego dziwacznego, poważnego ptaka, ostatniego
ogniwa łączącego ją z babcią i Sadie. - Jak nas znalazłeś?

- Sądzimy, że ma gniazdo w miejscu, które w naszym języku nazywamy Króliczym Wzgórzem -
powiedział Ngwenya. - To bardzo blisko stąd, więc może zauważył cię, kiedy leciał na noc do domu.
Królicze Wzgórze jest poryte dziurami i tunelami. Jak wpadniesz do środka, możesz już nigdy nie
wyjść. Pewni goście ośrodka, którym zginęła biżuteria, próbowali znaleźć gniazdo Magnusa, ale
wspinaczka na wzniesienie jest bardzo niebezpieczna i nikomu nigdy się to nie udało. Moim zdaniem,
kiedy wreszcie znajdą jego siedzibę, okaże się, że jest pełna kapsli od butelek i innego śmiecia.

Martine potarła czubek głowy dzioborożca i powieki ptaka zatrzepotały z przyjemności.

Griffln otarł usta z kurczęcego tłuszczu i przyjrzał się dziewczynce, jakby była jakimś okazem na
szkiełku mikroskopu.

- Byłem właśnie u znachora, który wkrótce się tu zjawi - poinformował. - Powiedział mi, że w wiosce
mojego wuja zatrzymają się dziś na noc jakieś dzieci i że słyszał o nich dziwne historie. Podobno
jedno z nich, biała dziewczynka, jeździ w domu na żyrafie. Rzucił kości; pomogły mu przypomnieć

sobie zuluską legendę o tym, że dziecko, które ujeździ białą żyrafę, zdobędzie władzę nad wszystkimi
zwierzętami. - Ruchem głowy wskazał Magnusa. - Widać, że przyjaźnisz się z dzikimi ptakami. Czy
to znaczy, że to ty jesteś dziewczynką z opowieści przodków? Czy twoja żyrafa w RPA jest biała?

Martine się nie odezwała. Nie życzyła sobie, aby dowiedział się czegokolwiek o niej czy Jemmym.
Miała nadzieję, że jeśli go zignoruje, mężczyzna zrozumie i zostawi ją w spokoju, lecz Ngwenya w
swej niewinności wszystko wygadał.

- Biała żyrafa? - wykrzyknął. - Albinos? Czy to prawda, Martine? Teraz rozumiem. Teraz wszystko
stało się jasne. Kiedy Gogo powiedziała, że jeździsz na żyrafie, nie byłem pewien, czy mam jej
wierzyć. A potem zobaczyłem, jak pokochały cię konie i jak dobrze jeździsz, i pomyślałem, że może
ktoś pomógł ci wytresować jakąś żyrafę, kiedy była jeszcze malutka. Nikt mi nie mówił, że chodzi o
białą żyrafę. Czy to prawda? Czy to ty jesteś dzieckiem z zuluskiej legendy?

Martine, zmuszona do odpowiedzi, stwierdziła:

- Wierz mi, że nie posiadam władzy nad żadnym zwierzęciem. Czasami po prostu trochę im
pomagam, to wszystko.

- A w jaki sposób to robisz? - chciał wiedzieć GrifTin.

Martine nie miała zamiaru mu odpowiadać.

- Może umyję naczynia? - zwróciła się do siostry Mercy.

- Chyba moglibyśmy sobie pomóc, Martine - nalegał mimo to Griffin. - Jest pewne zwierzę, nad
którym chciałbym zyskać władzę. Jeśli mi pomożesz, może odstąpiłbym ci część skarbu. Na przykład
złotego suwerena albo diament.

Dla Ngwenyi była to kropla, która przelała czarę. Wiedział doskonale, że zwierzęciem, nad którym
chce zapanować jego kuzyn, jest Khan.

- Dość tego, Griffin - krzyknął. - Mówiłem ci, że nie jesteś tu mile widziany. Najwyższa pora, żebyś
sobie poszedł.

Martine spodziewała się, że młodzieniec zaprotestuje, lecz on poderwał się swobodnym, płynnym
ruchem, zdjął kapelusz i ukłonił się.

- Do widzenia, przyjaciele - powiedział. - Kiedy następny raz mnie zobaczycie, będę bogatym
człowiekiem.

Odwrócił się na pięcie, posyłając im ostatni złowieszczy uśmiech. Martine miała nieprzyjemne
poczucie, że jest on przeznaczony dla niej.

128

129

Tej nocy zupełnie nie mogli z Benem zasnąć, i nic dziwnego. Godzinę po tym, jak życzyli Ngwenyi
dobrej nocy, wciąż jeszcze nie spali. Zamiast tego omawiali wydarzenia dnia i zastanawiali się, jak
najlepiej dostać się do Lazy J. Koniuszy tymczasem pojechał pilnować ośrodka, oddalonego o jakieś
dwadzieścia minut jazdy. Zamierzał spędzić tam noc i wrócić o świcie. Martine obawiała się, że
będzie próbował ich powstrzymać; że powie, iż sam pomysł zakradnięcia się na ranczo, by znaleźć

dowody szantażu oraz manipulacji kryjącej się za aresztowaniem Sadie, jest szaleństwem. On jednak
stwierdził tylko:

- Martine i Benie, myślę, że oboje jesteście penga. Tak w naszym języku nazywamy szaleńców. Ale
jeśli wy jesteście penga, to i ja. Wyruszymy przed wschodem słońca.

Dzieci po raz kolejny usiłowały zasnąć, kiedy nagle usłyszały jakieś poruszenie na dworze.

Ben zerwał się i odsunął na bok jutowe płótno, które zasłaniało wejście.

- Martine, tam jest cała masa ludzi. Tłoczą się wokół ogniska i wymachują rękami, jakby byli źli lub
zaniepokojeni. Albo jedzie tu policja, albo mała Emelia jest naprawdę chora. Chyba powinniśmy
sprawdzić, co się dzieje.

Nałożyli bluzy i wyszli w zimne nocne powietrze. Kiedy zbliżyli się do ognia, ujrzeli znachora. Był
odwrócony plecami do nich, a naprzeciwko niego siedzieli Mercy i Odilo, których twarze stężały z
napięcia. Wieśniacy zebrali się w koło za nimi, szemrząc wyczekująco. Malutka Emelia leżała między
Mercy a Odilą, owinięta w dywanik z owczej skóry.

Nikt nie zauważył zbliżających się w mroku Martine i Bena - to znaczy nikt poza znachorem.
Mężczyzna wyciągnął dłoń, by uciszyć tłum, po czym wolno, z namysłem odwrócił się, by spojrzeć w
twarz przybyszom. W jego rogowym naszyjniku, pasie z piór strusia i przepasce z lamparciej skóry
było coś bardzo starożytnego i plemiennego. Wyglądał tak, jakby nigdy nie został dotknięty przez
cywilizację. Nie można było określić jego wieku. Równie dobrze mógł mieć dziewięćdziesiąt, jak
trzydzieści lat.

Martine złapała się na tym, że wpatruje się w jego przepaskę ze skóry lamparta i rozmyśla nad czymś,
co powiedział jej Ngwenya. Mówił on, że te przepaski przekazywano sobie z pokolenia na pokolenie.
Celowo wybierano lamparcią skórę, ponieważ lampart był uważany przez lud Matabele za najbardziej
uprzejme i pełne szacunku ze wszystkich zwierząt, zaś znachorzy pragnęli okazać tę samą uprzejmość
i szacunek duchom przodków. Zdaniem Martine uprzejmiej byłoby nie pozbawiać lamparta skóry,
lecz była na tyle mądra, by zachować swoje zdanie dla siebie.

Znachor przyszpilił ją groźnym spojrzeniem, jakby znał ją z poprzedniego życia, w którym Martine
wyrządziła mu wielką krzywdę.

- Nie macie tu czego szukać - powiedział.

Wieśniacy zaszeptali z niepokojem i jeden czy dwóch machnęło na oboje dzieci, by sobie poszły.
Znachor znowu podniósł dłoń, nakazując ciszę. Odwrócił się plecami do Martine, pociągnął łyk z
brązowej butelki, którą miał u boku, zdjął swoją rytualną sakiewkę, rozsypał na ziemi jakieś kości i
zaczął śpiewać.

130

131

Martine i Ben cofnęli się do cienia, czując się jak niechciani goście, którzy wprosili się na uświęcony
rytuał. Co też w gruncie rzeczy uczynili. Jednak po pół godzinie śpiewu zrobiło im się tak zimno, że
odważyli się zakraść z powrotem do ogniska. Nikt ich nie odgonił. Wszyscy byli zbyt zaabsorbowani
widowiskiem. Między pieśniami znachor pociągał wciąż długie łyki ze swej brązowej flaszki, zaś przy
nim na ziemi leżały dwie inne puste butelki po czymś, co zdaniem Bena musiało być „jakimś mocnym

bimbrem domowej roboty". Oczy mężczyzny były zaczerwienione i łzawiły. Chwiał się nad
rozrzuconymi kościami, a jego śpiew zaczynał przypominać bełkot.

- To jej brzrzrzuch - wymamrotał wreszcie. - Ma gryp-gryp-grypę żżołądkową. Trzeba jej... - po czym
wyrecytował nazwę rośliny, która brzmiała dla Martine znajomo. W tym momencie szkliste oczy
znachora odnalazły dziewczynkę w tłumie. Podniósł palec wskazujący i pokiwał nim w jej stronę,
jakby mówiąc: „Ostrzegam cię". A potem przewrócił się na bok i zaczął głośno chrapać.

Mercy pierwsza otrząsnęła się z szoku.

- Pijany idiota! - krzyknęła. - Moje dziecko umiera, a on nawet na jedną noc nie może zapanować nad
swym uzależnieniem od tej trucizny.

Wymierzyła postaci rozwalonej na ziemi parę kopniaków, zanim kilku mężczyzn zdołało ją
powstrzymać. Po jej twarzy popłynęły łzy. Odilo objął ją ramionami. On również wyglądał, jakby
miał ochotę płakać. Niemowlę owinięte w owczą skórę zaczęło łkać słabym głosikiem.

- Może ja mogłabym pomóc,

niepewnie zapropo-

nowała Martine.

Powiedziała to tak cicho, że nikt nie usłyszał jej w plątaninie głosów. Martine była zbyt nieśmiała, by
powtórzyć swoje słowa, lecz Ben podszedł do ogarniętych smutkiem rodziców dziecka.

- Mercy i Odilo, może Martine mogłaby pomóc -powiedział do nich.

Tym razem Odilo i kilku wieśniaków odwróciło się, choć większość z nich wyglądała na
niezadowolonych z przerwania rozmowy.

- Masz moc leczenia dzieci? - spytał Odilo głosem pełnym wątpliwości.

Martine potrząsnęła głową.

- Nie, nie mam. Ale w moim zestawie jest lek zrobiony z rośliny, o której wspomniał uzdrowiciel.
Podarowała mi go moja przyjaciółka Grace, sangoma z RPA.

Odilo nie był przekonany, lecz szlochająca Mercy ponagliła Martine, by przyniosła swój niezbędnik.
Dziewczynka pobiegła po niego do chaty, po czym rozpięła suwak w świetle ogniska. Wszyscy dokoła
wstrzymali oddech. Martine zaczęła po kolei wyjmować ze środka różową latarkę, szwajcarski
scyzoryk, srebrny gwizdek, kompas, szkło powiększające, tubkę kleju i trzy brązowe buteleczki: jedną
na bóle i migrenę, jedną na leczenie bilharcjozy - choroby, którą można zarazić się w rzekach
Zimbabwe - i jedną na dolegliwości żołądkowe.

Mercy przeczytała etykietkę na leku na brzuch, od-korkowała buteleczkę i powąchała zawartość.
Najwyraźniej spotkała się ona z jej aprobatą.

132

133

- Odilo i ja zabierzemy Emelię do naszej chaty i zastanowimy się, czy zaryzykować i podać jej ten lek
- powiedziała do Martine. - To musi być nasza decyzja.

Martine usiadła ciężko na ziemi obok Bena, by czekać na werdykt. Wyciągnęła dłonie do ognia.
Któryś z wieśniaków podał jej kubek herbaty i wonna słodycz napoju chwilowo ją ożywiła. Lecz nie
na długo. Martine spojrzała na zegarek i zdała sobie sprawę, że wraz z Benem jest na nogach od
dwudziestu godzin. Tyle się wydarzyło. Miała wrażenie, że przeżyła właśnie najdłuższy dzień w
życiu. Trudno było uwierzyć, że dziewiętnaście godzin wcześniej spotkała się oko w oko z
największym lampartem, o jakim kiedykolwiek słyszano.

Zanim Odilo powrócił, ogarnęło ją takie zmęczenie, że ledwo widziała na oczy. Ben był tak śpiący, że
z trudem utrzymywał głowę w pionie, jak te kiwające się maskotki samochodowe w kształcie
piesków.

- Mercy mówi, żebym bardzo ci podziękował - powiedział Odilo do Martine. Jednak serce w
dziewczynce zamarło, kiedy dodał złowieszczo: - Niezależnie od tego, co się stanie...

Otworzyła usta, by powiedzieć, że nie jest lekarzem ani nawet sangomą i że może nie należało
korzystać z muti Grace bez diagnozy specjalisty, lecz Odilo domyślił się, co ją gryzie, i dodał:

- Śpij, moja przyjaciółko. Miej wiarę w dar, który dostrzegł w tobie znachor. Nic więcej nie możemy
zrobić. Musimy czekać, aż muti wykona swoje zadanie.

W miarę jak księżyc wznosił się coraz wyżej na niebie, które od blasku gwiazd było bardziej białe niż
granatowoczarne, wioska zaczęła usypiać. Jedynym

stworzeniem, które wciąż trzymało się na nogach, był Magnus. Dzioborożec, sfrustrowany faktem, że
Martine zniknęła w chacie i najwyraźniej nie miała zamiaru wracać, przechadzał się dookoła w
poszukiwaniu rozrywki. Nie znalazł nic godnego uwagi, póki nie dotarł do obszaru do gotowania,
gdzie w świetle dogasającego ogniska wciąż błyszczały przedmioty z niezbędnika Martine. Ptak,
niezauważony przez nikogo, podszedł bliżej.

134

14

Przez pozostałą część nocy Martine przewracała się z boku na bok na twardym łóżku, do którego nie
była przyzwyczajona, zamartwiając się o babcię i o to, czy słusznie postąpiła, podając choremu
dziecku muti Grace. W końcu usnęła tuż przed świtem, a kilka minut później obudził ją Ben.

- Emelia ma się o wiele lepiej. Właśnie pije swoje śniadanie - powiedział. - Ngwenya już wrócił i o
wszystkim wie. Mówi, że Odilo uśmiecha się od ucha do ucha po raz pierwszy, od kiedy stracił pracę.

Mimo radości z tych nowin okropnie było zostać obudzoną po zaledwie drzemce. Martine pierwsza
pobiegłaby do Lazy J w poszukiwaniu odpowiedzi, ale brakowało jej porządnego wypoczynku. Pełna
przygód podróż do Zimbabwe, wysiłek, jakiego wymagało zachowanie spotkania z Khanem w
tajemnicy, aresztowanie

137

Gwyn Thomas i przerażająca reakcja znachora - to było po prostu zbyt wiele.

już sobie wyobrażała rozmowy po powrocie do szkoły. Lukę i Lucy będą opowiadali o surfowaniu i
opalaniu się nad Morzem Śródziemnym, Jake będzie bez przerwy nawijał o obozie rugby, a Claudius
będzie snuł przesadzone opowieści o wyprawie z ojcem w góry Drakensberg.

W końcu jednak spytają, co ona i Ben robili podczas wakacji, a wtedy Martine powie:

- Niech pomyślę. Najpierw Ben niemal wpadł do wodospadu i roztrzaskał się na kawałki, potem
widzieliśmy, jak z zimną krwią zabija się lwa, a następnego dnia prawie zostałam zmasakrowana
przez lamparta. Aha, i jeszcze moją babcię zabrało do więzienia dwóch przekupnych policjantów, a
Ben i ja musieliśmy ukrywać się w małej wiosce, gdzie jakieś dziecko dostało strasznej gorączki i
pomagałam je uratować. Poza tym było bardzo spokojnie.

Ngwenya wyrwał ją z zamyślenia, stawiając przed nią kubek herbaty i talerz kaszki ze zmielonej
mielie.

- Jedz szybko - powiedział. - Musimy ruszyć do Lazy J przed wschodem słońca.

Ben zażył właśnie „ptasiej kąpieli" przy użyciu wiadra z lodowatą wodą i teraz dołączył do niej, drżąc
w chłodnym powietrzu poranka.

- Jak się czujesz? - spytał, rozcierając gęsią skórkę na ramionach. - Spałaś jeszcze mniej niż ja.

- Boję się - przyznała Martine. - Boję się o nas, ale głównie o Khana, moją babcię i Sadie. A co, jeśli
nie zdołamy im pomóc? Mamy do czynienia ze skorumpowaną policją, myśliwymi szantażystami i
całą tą dziczą.

138

W Zimbabwe najwyraźniej panują inne reguły. Prawo chyba nic tu nie znaczy. - Przełknęła kilka łyżek
kaszki. - A ty? Co sądzisz o dzisiejszej wyprawie?

- Sądzę, że Rex Ratcliffe powinien zapłacić za to, że przysparza cierpień tylu ludziom i zwierzętom -
powiedział Ben. - Ktoś musi spróbować go powstrzymać i równie dobrze możemy to być my. Wiem,
że to wydaje się niemożliwe, ale chyba stanowimy całkiem niezły zespół do niewykonalnych misji.
Zastanówmy się, co chcemy osiągnąć, i spróbujmy do tego doprowadzić. Chcemy, żeby twoja babcia i
Sadie bezpiecznie wróciły do domu. To przede wszystkim. Ale chcemy też ocalić Khana i znaleźć dla
niego miejsce, gdzie będzie mógł żyć swobodnie, z dala od łowców. Spróbuj, Martine. Postaraj się to
sobie wyobrazić.

Martine zamknęła oczy i przywołała obraz Sawubony. Wyobraziła sobie siebie i białą żyrafę. Obok
stała Gwyn Thomas. Patrzyły razem na wschód słońca nad jeziorem. Jemmy opierał głowę na jej
ramieniu. Babcia wskazała na hipopotamy i powiedziała coś, na co Martine wybuchnę-ła śmiechem.

Potem spróbowała wyobrazić sobie Khana w jakimś bezpiecznym miejscu. Jej zdaniem Sawubona
była najlepszym rezerwatem na świecie, zatem tam właśnie go ujrzała. Leżał na głazie wysoko na
górze, która wznosiła się nad jeziorem. Przednie łapy miał wyciągnięte niczym Sfinks i przyglądał się
jej, Gwyn Thomas i Jemmy emu. W wizji Martine podniósł się i zaczął schodzić w dół zbocza,
strącając przy tym jakiś kamyk.

Nagle wszystko się zamgliło. Martine spróbowała ponownie przywołać ten obraz, ale na próżno.

139

Poszła do chaty zabrać swój niezbędnik i dopiero wtedy przypomniała sobie, że poprzedniej nocy
zostawiła go przy ognisku. Na powrót ruszyła do drzwi, gdy nagle ujrzała małego żółwia, który szedł
w jej stronę. Krzyknęła z zachwytem.

- Jakiś ty śliczny - powiedziała. - Skąd się tu wziąłeś?

Podniosła go i zobaczyła, że stworzonko ma coś przywiązane do grzbietu. W chacie było zbyt ciemno,
żeby się temu przyjrzeć, więc przesunęła się do latarni, którą Ngwenya powiesił wcześniej na haczyku
w ścianie. Podniosła żółwia do migotliwego płomyka i zdusiła krzyk. Do skorupy stworzenia była
przywiązana doskonale wykonana miniaturowa trumna.

Do środka wszedł Ben, niosąc ze sobą jej niezbędnik. Spojrzał na żółwia w osłupieniu.

- Czy to jakiś chory żart? Gdzie go znalazłaś?

- Ktoś wpuścił go do naszej chaty - powiedziała z drżeniem Martine. Była tak wzburzona, że miała
ochotę cisnąć żółwia w krzaki, lecz doskonale wiedziała, że to nie jego wina. Odwiązała trumienkę,
zmiażdżyła ją butem i ostrożnie postawiła żółwika na ziemi, by mógł odejść.

- To ostrzeżenie. I nawet wiem, od kogo.

- Od znachora?

- Od znachora. Pewnie myśli, że dając Mercy i Odi-lowi muti, upokorzyłam go.

- Sam się upokorzył - przypomniał jej Ben. - Nie twoja wina, że był pijany.

- Tak czy inaczej, musimy się pilnować.

Zgasiła latarnię i umocowała niezbędnik w pasie. W półmroku rozległ się stukot końskich kopyt.
Ngwenya wcisnął jej w dłonie wodze Sirocco.

- Chodźmy — powiedział. — Musimy się spieszyć.

Dojechali do Lazy J o szóstej rano. Przywiązali konie i przeszli ostatni kilometr piechotą. Było już
jasno i Ben martwił się, że przybyli zbyt późno, aby porządnie poszperać, lecz Ngwenya wyliczył
wszystko tak, by dotarli na miejsce, kiedy myśliwi będą na polowaniu. Jego zdaniem mieli około
godziny do czasu, gdy wrócą z krwawymi truchłami zwierząt, które zabijali na smażony stek z
krokodyla i kiełbaski z bawołu.

- Musimy się rozdzielić na wypadek, gdyby nas nakryli - powiedział. - Łatwiej będzie dwójce
uratować jedną osobę niż na odwrót.

Martine już miała zaprotestować, lecz Ben wszedł jej w słowo.

- Przykro mi, Ngwenyo - powiedział. - Ale popełniłem ten błąd przy jaskini lamparta i nie powtórzę
go. Martine i ja nie możemy się rozdzielać. Próbujemy właśnie zrobić coś bardzo ryzykownego. Jeśli
nie możemy dokonać tego razem, to wcale nam się nie uda.

- Zgadzam się - powiedziała Martine. - Nigdzie nie idę bez Bena.

Ich opiekuńczy stosunek do siebie rozbawił Ngwenyę.

- Jak wolicie. Ja pójdę do domku dla turystów i spróbuję dostać się do biura. Może będą tam jakieś
dokumenty.

140

141

- Świetnie - powiedziała Martine. - A my pójdziemy sprawdzić zagrodę dla zwierząt.

Ngwenya zjeżył się.

- Ale będziecie trzymać się z dala od lwów i gepardów, dobrze? Wystarczy, że w ogóle przekonaliście
mnie, bym was tu przyprowadził. Nie pakujcie się w żadne kłopoty ze zwierzętami. To, że Magnus i
konie was lubią, nie znaczy, że lwy i gepardy też będą takie przyjazne.

Martine uśmiechnęła się jak aniołek.

- Spokojnie, Ngwenyo. Rozejrzymy się, ale niczego nie będziemy dotykać.

Dostanie się do Lazy J okazało się dziecinnie proste. Strażnik przy bramie był przyzwyczajony do
samochodów, nie do pieszych. Nawet nie podniósł oczu znad gazety, kiedy przekradali się pod
szlabanem i pędzili przez parking, który rozciągał się między ogrodzeniem zwieńczonym drutem
kolczastym a bramą domku myśliwskiego.

Ngwenya odwrócił się do Martine.

- Mam nadzieję, że twoja babcia i Gogo nie będą na mnie wściekłe za to, że was tu zabrałem.

- Nie będą - zapewniła go. - Zwłaszcza jeśli zdołamy znaleźć dowody, że pan Ratcliffe próbuje
wykopać Sadie z interesu i sprzedać skórę Khana za tysiące amerykańskich dolarów.

- Bądźcie bardzo ostrożni - ostrzegł ich Ngwenya. - Szczur to nikczemny człowiek. Widzieliście, do
czego jest zdolny. Jeśli was złapie, nie wiem, jak daleko może się posunąć.

Ruszył przygarbiony wzdłuż ogrodzenia do domku. Ben i Martine nie tracili czasu. Wślizgnęli się pod

obrotową bramką na teren dla dzikich zwierząt. W miarę możliwości chcieli pozostać niezauważeni,
lecz gdyby ich przyłapano, zamierzali zachowywać się jak gdyby nigdy nic.

Gdy tylko wkroczyli do zagrody z betonu i stali, zorientowali się, że trafili do myśliwskiego zoo. W
większości klatek znajdowały się lwy i gepardy, lecz były tam również trzy czarne nosorożce w
padoku oraz odgrodzony basen, gdzie w świetle słońca prażyło się sześć krokodyli.

Samce lwów rzucały się na druciane boki klatek, warcząc z wściekłością. Gepardy nieustannie krążyły
po swoich wybiegach, jakby niewola doprowadziła je do szaleństwa.

Zwierzęta były dobrze utrzymane, a ich klatki - czyste, lecz w ich oczach czaił się paniczny strach.
Martine nie mogła przestać myśleć o tamtym zastrzelonym lwie, którego życie wyciekało na but
myśliwego, podczas gdy ten grubas z wielkim brzuchem pozował do zdjęć. Wiedziała, że pozostałe
zwierzęta rozumieją, co je czeka. Każdego dnia słyszały ryki swych umierających współtowarzyszy i
musiały z drżeniem oczekiwać na brzęk klucza, oznajmiający, że je również wzywano przed oblicze
kata.

- Martine - odezwał się Ben. - Ktoś nadchodzi.

Pobiegli korytarzem między klatkami i po schodkach prowadzących do schowka znajdującego się
obok basenu dla krokodyli. Wskoczyli do środka w ostatnim momencie. Przez obrotową bramkę
wszedł mężczyzna z wiadrem. Przeszedł wzdłuż rzędów zwierząt i pogwizdując, wlewał im wodę do
koryt. Opróżniwszy wiadro, wyszedł tą samą drogą.

142

143

Gdy tylko zniknął, zaczęli poszukiwania na poważnie. Jak wszystko w Lazy J schowek był czysty i
schludny. Jedną połowę zajmowało prosto urządzone biuro. Stały tam biurko z krzesłem, regał na
dokumenty i kilka pudeł z broszurkami opisującymi Lazy J jako „prawdziwe przeżycie safari".
Pozostałą część pomieszczenia wypełniały stosy worków z popularną karmą dla psów.

- To tani sposób na wykarmienie lwów i gepardów -wyjaśniła Martine Benowi. - Mnóstwo
rezerwatów tak robi, ale nie jest to najlepsze dla zwierząt.

Najbardziej jednak zainteresował ich elektryczny panel na tylnej ścianie. Były na nim dwa rzędy
guzików ponumerowanych od jednego do trzydziestu. Nad jednym z rzędów widniał napis: „Brama
otwarta". Nad drugim: „Brama zamknięta".

Ben spojrzał na Martine.

- Czy myślisz o tym samym co ja? Martine roześmiała się nerwowo.

- To bardzo kuszące, ale nie możemy przecież wypuścić lwów na wolność... Prawda?

Ben podszedł do biurka i usiadł na krześle.

- To fajny pomysł. Niestety, mogłyby pożreć Rexa Ratcliffe'a albo któregoś z jego myśliwych, a to by
się źle skończyło.

- Mimo że na to zasłużyli - powiedziała Martine.

- Mimo że na to zasłużyli.

Ben otworzył kalendarz leżący na biurku i zaczął przerzucać kartki.

- Obrzydliwość. To chyba zapis codziennych polowań i łupów. W zeszłym tygodniu w ciągu jednego
dnia zastrzelili pięć kudu, lwa, dwie antylopy szablorogie i dwa słonie.

144

- Jest jakaś wzmianka o Khanie?

Ben jeszcze raz przekartkował terminarz.

- Nic nie widzę.

- Spróbuj pod dalszymi datami. Może mają to zaplanowane - podsunęła Martine, zerkając szybko za
drzwi. Zobaczyła tylko pracownika, który wlewał wodę do koryta nosorożców.

Ben zakończył przeglądanie.

- Nie, nic nie ma... Czekaj. Wpis na jutro wygląda inaczej niż reszta. Został zapisany drukowanymi
literami i brzmi tak: OPERACJA DZIKI KOT - 5 rano. Słoniowa Skała.

- Słoniowa Skała! - krzyknęła Martine. - To na terenach Black Eagle. Jak oni śmią bezprawnie
wchodzić na ziemię Sadie! To dowodzi, że Rex Ratcliffe zaaranżował aresztowanie jej i babci, żeby
usunąć je z drogi. A Operacja Dziki Kot musi oznaczać, że ruszają na Khana.

Ben wydarł kartkę z zeszytu i włożył ją do kieszeni.

- Zabieram to jako dowód. Ma na górze logo Lazy J, może przyjmą to w sądzie.

Na betonowej ścieżce na zewnątrz rozległy się kroki. Ben ledwo miał czas wyskoczyć zza biurka i
udać, że przygląda się plakatowi ze słoniem, zanim do środka wszedł mężczyzna z krzaczastymi blond
wąsami.

Wydawał się zdumiony ich widokiem - tak zdumiony, że reakcja zajęła mu kilka sekund. W końcu
warknął:

- Kim wy jesteście i co tu wyprawiacie?

- Dzień dobry panu - powiedział bez zająknięcia Ben. - Przepraszam, jeśli nie powinno nas tu być.
Rodzice są w domku, a my byliśmy ciekawi, jak wygląda prawdziwe polowanie.

145

- Czyżby - stwierdził sarkastycznie mężczyzna. - No to chyba w porządku. A w czym mogę wam
pomóc?

- Zastanawialiśmy się, czy mają państwo jakieś broszury - odparł Ben.

- Broszury? Tak, oczywiście, możecie jedną dostać. -Podał chłopcu broszurkę z kartonu. - Mówiliście,
że jak nazywają się wasi rodzice?

- Jones - powiedziała Martine. - Państwo Jones.

- A moi nazywają się Moyo - dodał Ben. - Pan i pani Moyo.

- Moyo i Jones? - powtórzył powoli mężczyzna, jakby próbował sobie przypomnieć twarze osób o
takich nazwiskach. - Bardzo ciekawe. A wiecie dlaczego? Otóż dlatego, że przypadkiem jestem tu
kierownikiem i mogę z całą pewnością stwierdzić, że w domku myśliwskim nie zatrzymał się nikt, kto
by się tak nazywał.

- Nie mieszkamy tam - wyjaśniła Martine. - Przyjechaliśmy tylko na obiad i na safari.

Mężczyzna zarechotał.

- Niezła próba, ale obowiązuje tu zakaz wstępu dla dzieci i bezwzględnie go przestrzegamy. Dzieciaki
mają skłonność do rozklejania się nad martwymi zwierzętami.

Podniósł słuchawkę telefonu.

- Ochrona? Tak, mamy dwoje intruzów na wybiegu dla lwów i gepardów.

Martine zerknęła na Bena i ledwo widocznym ruchem podbródka wskazała panel z przyciskami.

- Myślę, że to świetny pomysł - powiedział głośno Ben.

Mężczyzna odłożył słuchawkę.

- Niby co? Wezwanie ochrony, żeby...

Nie zdążył dokończyć zdania. Zanim zdołał poruszyć choć mięśniem, Ben błyskawicznie okrążył
biurko, uderzył w rząd przycisków podpisany „Brama otwarta" i razem z Martine wybiegli za drzwi.

Miał jeszcze ułamek sekundy, by rzucić do przyjaciółki:

- Ja go odciągnę, a ty zamknij drzwi, żeby nie mógł wejść do środka i zatrzasnąć klatek. Przejdź przez
mur -spotkamy się po drugiej stronie.

Martine niemal zderzyła się z kierownikiem, kiedy ten zbiegał po schodach, lecz mężczyzna ledwie
spróbował ją złapać, po czym popędził za Benem, prawdziwym obiektem jego gniewu. Gdy chłopiec
zbliżał się do pierwszej klatki, przy furtce pojawiło się dwóch ochroniarzy. Kierownik gestem pokazał
im, by go schwycili. Dopiero poniewczasie uderzyła go myśl, że powinien przede wszystkim
uniemożliwić zwierzętom ucieczkę. Pobiegł z powrotem do schowka, lecz było za późno. Martine
zamknęła już drzwi i siedziała teraz na ogrodzeniu z kluczem w dłoni.

- Daj mi go! - krzyknął mężczyzna, podskakując z wściekłości. - Czy ty masz pojęcie, co narobiliście?

- Chcesz go dostać? - powiedziała Martine, trzymając klucz poza jego zasięgiem. - To łap.

Rzuciła klucz do wybiegu dla krokodyli, gdzie - całkowicie przypadkiem - uderzył o kamień i wpadł
rykoszetem w otwartą paszczę odpoczywającego gada. Szczęki zwierzęcia zamknęły się z trzaskiem i
krokodyl przełknął. Martine wykorzystała fakt, że kierownik dostawał właśnie ataku apopleksji, by
zeskoczyć po drugiej stronie ogrodzenia i popędzić ze wszystkich sił na parking.

146

147

Najbardziej bała się, że nie znajdzie tam Bena, lecz chłopiec akurat przeskoczył przez bramkę, niczym
płot-karz, i przybiegł na miejsce. Na jej widok poczuł taką samą ulgę jak ona na jego.

- Gdzie strażnicy? - spytała gorączkowo Martine. Ben wyszczerzył się.

- Zdaje się, że zatrzymał ich jeden lub dwa lwy. Nagle ruchoma chmura pyłu na horyzoncie starła

uśmiech z jego twarzy.

- Myśliwi - powiedział. - Wracają.

Chwycił Martine za rękę i pobiegli przez podjazd za stróżówkę. Tym razem strażnik ich zauważył,
lecz jego uwagę odwróciły dwa gepardy, które przemknęły obok, oraz podążający za nimi nosorożec.
Gepardy prześlizgnęły się pod szlabanem; nosorożec po prostu go stratował. Zwierzęta były tak
przejęte widokiem otwartej sawanny i szansą na wolność, że zupełnie zignorowały Martine i Bena.
Biegnąc za nimi, dzieci słyszały strażnika wrzeszczącego przez radio o wsparcie.

Ben był mistrzem biegów długodystansowych i z łatwością pędził sprintem wzdłuż drogi w stronę
gęstych zarośli, które miały zapewnić im schronienie. Martine jednak należała do najwolniejszych
biegaczy w szkole. W połowie dystansu do koni nogi zaczęły jej ciążyć jak ołów i złapała ją kolka. W
zasięgu wzroku pojawiło się kilka samochodów z napędem na cztery koła, pomalowanych w
maskujące barwy. Nadjeżdżały z przeciwnego kierunku.

Martine przystanęła, usiłując złapać oddech.

- Biegnij beze mnie - powiedziała do Bena. - Znajdź Ngwenyę i zawiadom Sadie i babcię o
jutrzejszym

polowaniu w Black Eagle. Nic mi nie będzie. Nawet Rex Ratcliffe nie posunie się do zamknięcia w
więzieniu dzieciaka.

- Nie bądź głupia - powiedział Ben. - Nie ma mowy, żebym cię tu zostawił. Pamiętaj, co ci
powiedziała Grace.

Znowu zaczęli biec, lecz z tyłu rozległy się krzyki, a jeden z pojazdów skręcił z drogi i zaczął jechać
za nimi przez busz. Kolka Martine stała się nie do zniesienia i dziewczynka przystanęła, by złapać
oddech.

- Nie dam rady - wydyszała, kiedy dotarli do zagajnika. - Proszę, Ben, błagam cię, ratuj się. Dla
Khana.

- Nie - powiedział Ben, mocniej chwytając jej dłoń. - Razem się z nimi zmierzymy.

Samochód przedarł się przez wysoką, pożółkłą trawę i wyhamował z piskiem pod starym drzewem
mopani. Z tyłu wyskoczyło pięciu mężczyzn w ubraniach khaki i otoczyło ich. Żaden z nich się nie
odezwał. Po prostu patrzyli wyczekująco na samochód.

Drzwi od strony pasażera otworzyły się wolno i wysunęła się z nich para kowbojskich butów ze skóry
aligatora. Za butami podążył ich właściciel: chuda postać

o nienaturalnie białej skórze, odziana w strój do safari

i z przyczesanymi rudymi włosami. Mężczyzna miał najdziwniejszą twarz, jaką Martine w życiu
widziała. Wszystkie rysy były ostre i wysunięte do przodu, tak że zdawały się zbiegać w jednym
kierunku. Czubek stanowiły blade usta i dwa wystające żółte zęby. Wyglądało to jak efekt bardzo
nieudanego eksperymentu genetycznego, w którym ktoś próbował skrzyżować gryzonie z ludźmi.

148

149

Wspierając się na laseczce, mężczyzna podszedł sztywno do Bena i Martine i obrzucił ich z wysoka
gniewnym spojrzeniem.

- Czy to one? - spytał dyszkantem. - Czy to są dzieci, które zagroziły całemu mojemu
przedsięwzięciu?

- Pan Szczur, jak sądzę - powiedziała Martine.

Ratcliffe - pisnął szczurowaty mężczyzna. - Nazywam się Ratcliffe! Nie zdążył powiedzieć nic więcej,
gdyż nagle nad ich głowami rozległ się ryk tak straszliwy, że laseczka wypadła mu z rąk, a jeden z
jego ludzi zemdlał na miejscu.

A potem z nieba spadł Khan.

Martine pochwyciła błyskawiczną scenę - złociste ciało zwierzęcia całkowicie zakryło Szczura, jakby
łowca zdobył nagle lamparcią skórę, której tak pragnął. A potem ona i Ben rzucili się do ucieczki,
jakby ich sto diabłów goniło.

Biegli między drzewami, wąską ścieżką, aż do tylnej bramy Black Eagle, gdzie czekały konie.

- Gdzie Ngwenya? - spytała niespokojnie Martine.

151

- Jestem tutaj - odparł koniuszy, podbiegając do nich od tyłu z dużym plastikowym kanistrem w ręce.
On również dyszał ciężko.

Położył im ręce na ramionach i zaczął się śmiać.

- Wszystko widziałem - powiedział. - Czekałem na was schowany wśród drzew i widziałem, jak goni
was ten dżip. Słyszałem groźby pana Ratcliffea i jego ludzi. Czekałem na okazję, żeby coś zrobić,
kiedy zauważyłem lamparta na drzewie mopani. Obserwowałem, jak szykuje się do skoku. Och,
Martine, to najpiękniejsze stworzenie, jakie w życiu widziałem. Co za barwy! Jego sierść lśni, jakby
była w ogniu, a jego cętki są jak czarne diamenty.

Martine była jednak zbyt poruszona, by zajmować się pięknem futra Khana.

- Widziałeś, co się z nim stało? - spytała. - Boję się, że spróbują go zastrzelić.

Ngwenya uśmiechnął się.

- Spokojnie, moja przyjaciółko, nie było żadnego strzelania. Któryś z ludzi Ratcliffea pobiegł po
strzelbę, ale Khan rozdarł mu pierś jednym machnięciem łapy. Ten człowiek pewnie będzie musiał
spędzić w szpitalu całe miesiące. Pozostali zanieśli jego i Ratcliffea do samochodu. Ratcliffe krwawił i
jęczał jak szczeniak, ale byłem na tyle blisko, że usłyszałem, jak mówi: „Operacja Dziki Kot musi się
odbyć zgodnie z planem". Nie wiem, co to mogło znaczyć.

- My wiemy - powiedział Ben, podając mu kartkę z kalendarza. - Polowanie na Khana zacznie się
jutro o piątej rano. Musimy ich jakoś powstrzymać.

Ngwenya przyjrzał się wpisowi.

- Słoniowa Skała? Spotykają się pod Słoniową Skałą? A kim oni są, żeby wkraczać na ziemię Gogo?

- Dokładnie to samo powiedzieliśmy - zgodziła się Martine. - Z drugiej strony dowodzi to, że Szczur
kazał aresztować Sadie i babcię, aby usunąć je z drogi. Teraz musimy po prostu poinformować o tym
władze.

Ngwenya podniósł plastikowy kanister. W środku chlupotał brązowy płyn.

- W tym celu przyda nam się to. Znalazłem w Lazy J dwie rzeczy. Był tam kelner Matabele;
opowiedział mi bardzo ciekawą historię o truciźnie, którą kazano mu podłożyć w korycie dla bydła w
Black Eagle. Przyznał, że wlał trochę, ale miał zbyt duże poczucie winy, żeby dodać resztę. Jego
ojciec, a przedtem i dziad, byli pasterzami bydła. Czuł, że krzywdząc nasze krowy, okrywa hańbą
pamięć swoich przodków. Ukrył butelkę w gałęziach baobabu w Black Eagle. Obiecał, że pokaże
policji miejsce, jeśli zagwarantuję, że znajdę mu inną pracę.

- Mówiłeś, że znalazłeś dwie rzeczy - powiedział Ben. - Czy ta druga to benzyna?

- Owszem. Pojedziemy do Black Eagle, zatankuję samochód i ruszę do Bulawajo, żeby poinformować
prokuratora okręgowego. Słyszałem, że to uczciwy człowiek. Przy odrobinie szczęścia babcia Martine
i Gogo będą w domu dziś wieczorem.

- Jedziemy z tobą - stwierdziła dziewczynka. Ngwenya potrząsnął głową.

- Lepiej, żebyście zostali z Mercy i Odilą na wypadek kłopotów z policją. Przed wyjazdem do
Bulawajo odprowadzę was do wioski.

- Damy sobie radę - powiedziała Martine. - Myślę, że powinieneś natychmiast jechać do miasta. Im
szybciej nakłonisz prokuratora, żeby uwolnił babcię i Sadie, tym lepiej.

Ngwenya nie był do końca przekonany.

- Na pewno poradzicie sobie sami? Ben uśmiechnął się do niego.

- Całkowicie.

Kiedy Ngwenya odjechał galopem na Czerwonej Mgle, dzieci ruszyły przez skały i wzgórza Black
Eagle w długą drogę do wioski. Martine miała ochotę popędzić najszybciej, jak na to pozwalał teren,
lecz Ben nie jeździł jeszcze na tyle dobrze, a Mambo odmawiał współpracy.

- Powinniśmy byli wziąć Cassidy - burknęła Martine. Mambo wlókł się za nią zmęczonym krokiem,
odgrywając godną Oscara rolę biednego, wykorzystywanego kucyka, który zaznał w życiu jedynie
trudów i niedoli, podczas gdy w rzeczywistości był tłusty, zepsuty i spędzał większość czasu na spaniu
i jedzeniu.

- To nie koń, to ja - powiedział Ben, litując się nad nim. - Chyba nie jestem stworzony do jazdy
konnej. Następnym razem wezmę rower.

- Jesteś zbyt miły - odparła Martine. - W tym cały problem. One po prostu wiedzą, że przy tobie nawet
morderstwo uszłoby im na sucho.

- Ty też jesteś dla nich jak anioł i jakoś to działa - zauważył Ben. - Różnica polega chyba na tym, że
potrafisz

154

nawiązać z nimi kontakt. One ciebie rozumieją. Nawet ten lampart. Dlatego przyszedł ci na ratunek.

- Wcale nie zamierzał mnie ratować - zaprotestowała Martine. - Nawet mnie nie zna. Pewnie zobaczył
Szczura, pomyślał, że widzi największego gryzonia w swoim życiu, i zrobił się głodny.

Ben spojrzał na nią badawczo.

- Jesteś pewna? To znaczy, czy jesteś pewna, że Khan cię nie zna?

- Przepraszam - powiedziała Martine, zawstydzona, że ukryła coś przed przyjacielem. - Czekałam na
właściwą chwilę, żeby ci powiedzieć. Ben, on mógł mnie zabić, ale tego nie zrobił. Stał nade mną, a ja
poczułam się tak, jakbym zajrzała mu w głąb duszy. To było tak niezwykłe i przerażające, że nie
wiedziałam, jak to wyrazić słowami.

Ben uśmiechnął się do niej.

- Nie musisz przepraszać. Rozumiem.

- Ben?

- Tak?

- Musimy go uratować.

- Uratujemy. Obiecuję.

- Ben?

Roześmiał się.

- Tak, Martine?

- Dziękuję, że zostałeś ze mną, kiedy ci łowcy nas gonili. Mogłeś im spokojnie uciec. Jesteś
fantastycznym biegaczem.

- Na moim miejscu zrobiłabyś to samo. Martine uśmiechnęła się.

155

- Tak, to prawda.

Twarz Bena przybrała dziwny wyraz.

- Martine?

W jego głosie było coś, co sprawiło, że dziewczynka zatrzymała Sirocco.

- O co chodzi? Wyglądasz, jakbyś przypomniał sobie o czymś okropnym.

- To Khana wtedy widziałem, prawda? - spytał. -Tamtego dnia, kiedy wpadłem do wodospadu. Ten
rysunek na skałach przedstawiał lamparta Sadie. Wiem, że tak było. Ale kto mógł go tam umieścić?
Za kurtyną wody? Wystarczyło, że po prostu przechyliłem się, żeby na niego spojrzeć, a niemal
zginąłem. Myślisz, że to było przywidzenie? Myślisz, że Grace miała rację i że nasze losy są w jakiś
sposób połączone?

- Nie jestem pewna - odparła Martine, mimo że w rzeczywistości była o tym całkowicie przekonana.
Miała absolutną pewność, że ona i Ben są jakoś związani, a Ben zobaczył rysunek wtedy, kiedy miał
go zobaczyć; że nie zauważył go bez powodu. A jeśli chodzi o to, kto zostawił tam wizerunek
lamparta, cóż - mógł on zostać wykonany nawet sto lat temu przez tych samych ludzi, którzy
przewidzieli, że Khan się na nią rzuci.

Zanim zdążyła powiedzieć coś jeszcze, Sirocco szarpnęła się gwałtownie. Gdyby przejażdżki na
Jemmym nie wyrobiły w Martine błyskawicznego refleksu, zaliczyłaby paskudny upadek. A tak po
prostu zatrzymała się z nogami na uszach Sirocco. Musiała zejść z klaczy i powtórnie jej dosiąść.

Nagle trawa zaszeleściła i na ścieżce pokazał się kuzyn Ngwenyi oraz jego dwóch shamwari. Griffin
wciąż

był ubrany jak gangster, w kapelusz i kamizelkę, choć wszystko było bardzo brudne.

- Więc to prawda? - odezwał się. - Dziecko, które dosiada białej żyrafy, ma władzę nad wszystkimi
zwierzętami. Końmi, ptakami, nawet lampartami. - Roześmiał się. - Wieści w buszu szybko się
rozchodzą.

- Czego chcecie? - spytał Ben, podprowadzając Mambo jak najbliżej do Sirocco.

Griffin wyciągnął rękę i chwycił wodze obu koni. Martine wyczuła delikatny zapach wody kolońskiej.

- Chcę, żeby twoja koleżanka pomogła mi rozwiązać pewien mały problem.

Martine ogarnęła wściekłość. Wiedziała, że najlżejszy nacisk jej pięty sprawiłby, iż arabska klacz
pognałaby przez wzgórza, pozostawiając Griffina i jego chciwych koleżków z piaskiem w zębach, lecz
wtedy musiałaby zostawić Bena i Mambo na ich łasce, a tego przenigdy by nie zrobiła.

- Wiem, czego chcesz - powiedziała z pogardą. -Chcesz mnie wykorzystać, żeby odnaleźć i zabić
lamparta. Myślisz, że Khan doprowadzi cię do skarbu Lobenguli.

Griffin zaprezentował swój wilczy uśmiech.

- A zatem słyszałaś o naszych planach. Może i masz rację. A może nie. Mówiłem już, że jeśli
pomożesz nam z lampartem, moglibyśmy dać ci trochę złota, a być może i diament.

- Nie pomogłabym ci, nawet gdyby od tego zależało moje życie.

- Może i tak będzie - stwierdził rzeczowo mężczyzna.

156

16

Wjakąś godzinę po oficjalnym rozpoczęciu Operacji Dziki Kot Martine chwiała się na skrzynce w
zabitym deskami magazynie dawnego sklepu i podglądała swych porywaczy przez otwór
wentylacyjny. Dwóch z nich spało na starej ladzie: jeden owinięty w szmatławy koc, drugi na
zniszczonym materacu. Sam Griffin dopiero co się obudził. Siedział na werandzie, grzebiąc bez
entuzjazmu w resztkach zeszłonocnego ogniska i trzymając się za głowę, jakby chciał się upewnić, że
rzeczywiście do niego należy.

Martine miała nadzieję, że cierpi na niezwykle dokuczliwego kaca albo - jeszcze lepiej - na migrenę
tak silną, że wymagałaby lobotomii. Była na niego wściekła. On i jego podli koleżkowie
przetrzymywali ją i Bena od niemal dwudziestu czterech godzin, a każda minuta tego czasu okazała
się koszmarem. Porwano ich około

159

dziewiątej rano - aż do szóstej wieczorem nie dostali nawet wody ani pożywienia, ponieważ Martine
odmówiła przekazania Griffinowi jakichkolwiek informacji na temat swojego daru.

- Jeśli chcesz zagłodzić siebie i swojego przyjaciela na śmierć, to twoja sprawa - powiedział
mężczyzna. -A wystarczyłoby, żebyś odpowiedziała na nasze pytania.

- Nie jesteśmy przestępcami - dodał jeden z jego kolegów. - Nie martw się, nie zrobimy wam
krzywdy. Chcemy tylko odnaleźć skarb. Leży w ziemi i się marnuje, a przecież każdy członek
plemienia Matabele z odrobiną inicjatywy ma prawo cieszyć się jego złotymi owocami, jeśli go
znajdzie.

W końcu tak bardzo zachciało im się jeść i pić, że Martine zmyśliła historyjkę, jak to niby potrafi
czytać z liści czerwonej herbaty, jeśli ugotuje się je z sokiem aloesowym i fasolką. Powiedziała też, że
odwar jest niezwykle trujący i nie wolno go pić, lecz ona zna metodę, jak go odcedzić. Griffin
natychmiast rzucił się na poszukiwanie wszystkich trzech składników. Martine przez długi czas
siedziała nad kubkiem, po czym udała wielkie zaskoczeniem rzekomym odkryciem, że następnego
dnia o piątej rano pan Ratcliffe urządza pod Słoniową Skałą wielkie polowanie na lamparta.

Dzięki tej informacji zdobyła dla siebie i Bena tyle wody, ile mogli wypić, oraz kolację z sadza, kiszki
i innych krowich wnętrzności, których nie byli w stanie przełknąć. Mięso było tak obrzydliwe, że
zemdlił ich sam zapach. Udało im się jednak zjeść trochę sadza.

Martine nie bez powodu powiedziała Griffinowi o polowaniu. Założyła, że zechce on dotrzeć do
lamparta

przed ludźmi Ratcliffe'a, a wtedy ona i Ben może będą mieli okazję uciec i go uratować. Nie przyszło
jej do głowy, że poszukiwaczom skarbu tak bardzo zależało na tym, by znaleźć Khana przed innymi,
że do pierwszej w nocy będą ciągać ją i Bena po każdym wzgórzu w Ma-topos. W końcu Martine,
która czuła się tak, jakby nie spała od tygodni, zaczęła niemal płakać ze zmęczenia.

Od tamtej pory siedziała zamknięta z Benem w zakurzonym pokoju bez okien, za towarzystwo mając
jedynie butelkę wody, drewnianą skrzynkę i kilka worków. Worki w opinii Griffina nadawały się na
posłania. Tymczasem sami poszukiwacze skarbów aż do białego rana pili w zrujnowanym sklepie
lokalne piwo.

Martine nawet nie zmrużyła oka. Jednym z powodów był irytujący fakt, że jej niezbędnik wciąż był
przywiązany do siodła Sirocco. Nabrała zwyczaju, by go tam wieszać podczas jazdy, bała się bowiem,
że gdyby spadła z konia i wylądowała na saszetce, nabiłaby się na swój szwajcarski scyzoryk. Nie
mogła się przecież spodziewać Griffina i spółki.

Teraz była w całkowitej rozsypce. Włosy miała zwichrzone i oddałaby wszystko za prysznic. Kiedy
wyjrzała przez otwór wentylacyjny, z zadowoleniem stwierdziła, że Griffin wygląda nawet gorzej.
Ben natomiast siedział na podłodze po turecku, z dłońmi na kolanach i zamkniętymi oczami. Był
wcieleniem spokoju.

- Nie rozumiem, jak możesz tak sobie siedzieć, kiedy łowcy Szczura szukają Khana - stwierdziła
oskarżyciel-sko Martine, schodząc z rozchwianej skrzynki. - Może w tej chwili leży gdzieś ranny. Nie
obchodzi cię, co się z nim stanie?

160

161

Ben otworzył oczy.

- Myślę, że znasz już odpowiedź na to pytanie. Podniósł się z gracją i zaczął badać każdy centymetr

ich celi pozbawionej okien - ściany, podłogę, sufit.

- No i co teraz wyprawiasz?

Ben nie odpowiedział. Przyłożył nos do zardzewiałej rury na wodę i wpatrywał się w nią tak długo i
uporczywie, że w końcu dostał zeza.

Martine zaczęła się martwić, że może przeżycia ostatniego tygodnia pozostawiły na nim większy ślad,
niż sądziła.

- Ben, siadaj - powiedziała. - Przepraszam za ten komentarz. Wiem, że zależy ci na Khanie tak samo
jak mnie.

Ben jednak nadal wpatrywał się w rurę.

- Martine, co Ngwenya mówił nam o Nieprzyjacielu Lwów?

- O czym ty gadasz?

- Poważnie. Pamiętasz, co powiedział? Martine westchnęła.

- Jasne. Powiedział: „Tam, gdzie ujrzycie te mrówki, nie znajdziecie żadnych lwów. Ani węży, ich też
tam nie zobaczycie".

Ben uśmiechnął się.

- Tak właśnie mi się zdawało. Kładź się na podłodze. Mam pewien pomysł.

17

Ściany starego sklepu miały kolor brudnego beżu, lecz Ben domyślał się, że pierwotnie pomalowano
je białym wapnem. Odłamał róg skrzynki i posłużył się nim, by zdrapać z nich odrobinę kredowego
pyłu, którym ostrożnie pomazał twarz Martine. Wkrótce była biała jak wampir.

- Kolorek jak u pana Szczura - zażartował sobie, zarabiając mocnego kuksańca za bezczelność.

Sprawdziwszy przez otwór, że towarzysze Griffina wciąż śpią, zaczął pukać i wołać o pomoc akurat
na tyle głośno, by przyciągnąć uwagę ich przywódcy.

- Czego chcecie? - warknął Griffin przez drzwi. -Myślicie, że jesteście w hotelu, gdzie możecie sobie
zamówić śniadanie do pokoju?

- Griffin, to poważna sprawa - powiedział Ben. -Martine jest chora.

163

- Nie wierzę ci - nadeszła odpowiedź. - To sztuczka, żebyście mogli uciec. Nie martwcie się, nie
zamierzamy was skrzywdzić. Puścimy was wolno, kiedy znajdziemy lamparta.

- Griffin, a co będzie, jeśli coś jej się stanie? Naprawdę chcesz ją mieć na sumieniu?

Nastąpiła długa cisza, a potem w zamku zazgrzytał klucz i zardzewiałe metalowe drzwi uchyliły się
odrobinę. Griffin zajrzał podejrzliwie do magazynu. Miał oczy nabiegłe krwią i czuć go było piwem.
Kiedy dostrzegł na podłodze bladą Martine, na jego twarzy pojawiło się przerażenie.

- Hej! - wykrzyknął, wchodząc do pokoju i zamykając za sobą drzwi. - Co tu się stało? Co z nią jest?

- Ma hipoglikemię - powiedział poważnie Ben. -Spadł jej poziom cukru we krwi. Koniecznie
potrzebny jest jej jakiś słodki płyn, choćby napój gazowany albo nawet trochę cukru rozpuszczonego
w wodzie. Jak to wypije, nic jej nie będzie. Inaczej...

- Inaczej co?

- Nie jestem pewien - powiedział Ben. - Ale raczej nic dobrego.

Jak na dany znak Martine zaczęła się zwijać na podłodze i wydała z siebie zduszony jęk.

- Mwali, nie opuszczaj nas teraz - zawołał Griffin. Otworzył drzwi. - Mamy butelkę oranżady, ale nie
ma tu lodówki, więc będzie ciepła. Może być?

Ben uśmiechnął się do niego promiennie.

- Ciepła oranżada będzie wprost idealna.

Pół godziny później kłusowali we dwoje w stronę granitowej góry, gdzie Martine po raz pierwszy
widziała Khana. Arkan przywiązany do jej siodła zmuszał Mambo, by dotrzymywał kroku Sirocco.

Martine wciąż nie mogła się nadziwić genialności planu przyjaciela i śmiałości w jego wykonaniu.
Ben ani na sekundę nie stracił opanowania.

- Ale co sprawiło, że na to wpadłeś? - spytała, spowalniając konie, aby mogły odetchnąć. - Co
sprawiło, że pomyślałeś o Nieprzyjacielu Lwów?

- To proste - powiedział. - Kiedy siedziałem na podłodze, jakaś mrówka zaczęła mi łazić po stopie.
Przyszło mi do głowy, że jeśli w naszej celi są zwykłe mrówki, to mogą być też jadowite.
Pomyślałem, jak by to było wspaniale, gdyby Nieprzyjaciół Lwów dało się zmienić w Nieprzyjaciół
Łowców Lampartów.

Martine zachichotała na to wspomnienie.

- Rany, nieźle to wykombinowałeś.

Gdy Griffin przyniósł napój w plastikowym kubku, Ben wyprosił go, „żeby nie przyszły mu do głowy
jakieś głupie pomysły". Wyjaśnił przy tym, że Martine potrzebuje absolutnego spokoju i że on sam za
chwilę da znać, jak się miewa jego przyjaciółka. Kiedy zostali sami, poprowadził strumyczek
zielonego gazowanego napoju od rury do drzwi, po czym resztą spryskał worki, na których spali,
pozostawiając po jednym suchym rogu.

164

165

Wkrótce z rury wymaszerowała zwarta kolumna mrówek zwabionych przez cukier. Zaczęły iść w dół
ściany, przez podłogę i do framugi. Worki szybko stały się połyskliwymi czarnymi prostokątami

zmasowanych armii owadów. Chwytając delikatnie materiał za suche rogi, Ben ostrożnie wepchnął je
za drewnianą skrzynkę.

Kiedy uznał, że mieli już dość mrówek, znowu zawołał Griffina. Martine wytarła twarz z pyłu i
poszczypała się w policzki, aby nabrać rumieńców, po czym zaczęła udawać, że poczuła się lepiej i że
jest gotowa przynajmniej przedyskutować kwestię pomocy w odnalezieniu lamparta, jeśli to miało
znaczyć, że wcześniej odzyskają wolność. Jej zadaniem było zatrzymać Griffina przy drzwiach na tyle
długo, by Nieprzyjaciele Lwów zdążyli wspiąć mu się na nogi.

Mało brakowało, a ich plan by zawiódł - gdy tylko Griffin upewnił się, że Martine na powrót
odzyskała swoje moce, chciał natychmiast odejść. Dziewczynka musiała udać nagłe pogorszenie, by
zatrzymać go w pokoju. Ben skorzystał z chwili zamieszania i spryskał but mężczyzny resztką napoju
w nadziei, że zachęci to mrówki do wspięcia się na jego nogi.

Kilka sekund później Griffin wydał z siebie straszny krzyk. Szarpnął za drzwi i wybiegł pędem w
pochmurny poranek. Skakał, wyginał się i wrzeszczał jak opętany. Jego przyjaciele podnieśli się
zaspani. Gdy tylko ujrzeli otwarte drzwi magazynu z kluczami dyndającymi w zamku, rzucili się do
środka pomieszczenia, lecz Martine i Ben czekali już z workami. Jedno machnięcie obsypało
mężczyzn deszczem gryzących mrówek. Porywacze zerwali z siebie koszule, wrzeszcząc i
przeklinając,

166

po czym wybiegli w busz za Griffinem. Żaden z nich nie nadawał się do tego, by powstrzymać
więźniów przed ucieczką.

Teraz z kolei Ben i Martine ruszyli w pośpiechu, by odszukać Khana. Nie mieli pojęcia, czy łowcy już
do niego nie dotarli. Nad granitową górą, gdzie Martine ujrzała lamparta po raz pierwszy, krążyły para
czarnych orłów i kilka sępów. Martine zaczęła się obawiać najgorszego, lecz Ben przekonał ją, że
ptaki drapieżne często kręcą się w pobliżu terenów łowieckich, wiedząc, że może trafi im się tam
łatwa ofiara.

Na powrót ruszyli stępa, kiedy nagle z buszu wybiegł Odilo i na jego przygnębionej twarzy pojawił się
uśmiech. Sirocco znowu się spłoszyła, lecz tym razem Martine była na to przygotowana i ledwo
zachwiała się w siodle.

- Proszę, przyjaciele, musicie natychmiast jechać do Black Eagle Lodge - powiedział mężczyzna,
wyciągając dłonie, by powitać ich afrykańskim uściskiem ręki. -Natychmiast. Niecałą godzinę temu
Ngwenya zjawił się w wiosce z Sadie i twoją babcią. Szukają was.

- Babcia i Sadie wróciły do ośrodka? - zawołała Martine. - Fantastycznie! Wszystko z nimi w
porządku? Wycofano zarzuty?

- Tak - powiedział Odilo. - Ale są przerażone, bo musieliśmy im powiedzieć, że od wczoraj was nie
widzieliśmy. Ngwenya jest bardzo zdenerwowany. Wścieka się na siebie, że nie odprowadził was do
wioski. Szuka was na wzgórzach. Gdzie wyście się podziewali?

Mimo ogromnej radości, że babcia jest cała, zdrowa i z powrotem w ośrodku, Martine wiedziała, że
jeśli chcą

167

dotrzeć do Khana na czas, to liczy się każda sekunda. Krótko zdała relację z wydarzeń ubiegłej nocy,
opisując porwanie przez Griffina. O Nieprzyjaciołach Lwów nawet nie wspomniała. Szczegóły mogli
sobie zostawić na inny moment.

Odilo na powrót przybrał smutny wyraz twarzy.

- Tak mi przykro - powiedział. - Mój syn nawet jako dziecko był bardzo, bardzo bystry. Przez wiele lat
marzył o tym, żeby dostać się na uniwersytet i studiować prawo. Jednak po ukończeniu szkoły poznał
tych tsotsi, a oni zawrócili mu w głowie bajkami o życiu, jakie będzie mógł wieść, jeżeli odnajdzie ten
skarb. Teraz potrafi gadać tylko o złocie, złocie, złocie. A ja mu powtarzam: „Griffin, nic dobrego z
tego nie wyjdzie. Skończy się na tym, że .trafisz do więzienia".

Podniósł wzrok na Martine.

- Przepraszam za to, co wam zrobił, zwłaszcza po tym, jak dałaś nam muti, które uzdrowiło naszą
córeczkę.

W oddali rozbrzmiały wystrzały strzelb. Sirocco zatańczyła niespokojnie i zaryła kopytami w ziemi.
Martine usiłowała nad nią zapanować, lecz serce stało jej w gardle.

Ben popędził Mambo i podjechał bliżej.

- Pora ruszać - powiedział.

- Tak - zgodził się Odilo, opacznie rozumiejąc jego słowa. - Musicie wracać do Gogo i waszej babci w
Black Eagle.

- Przepraszamy, Odilo - powiedziała Martine. - Nie możemy tego zrobić, póki nie znajdziemy Khana.
Musimy spróbować ocalić go przed łowcami Szczura.

Odilo nie mógł uwierzyć własnym uszom.

- To szaleństwo - zaprotestował. - Pan Ratcliffe i jego łowcy to bardzo niebezpieczni ludzie. Niech
policja się nimi zajmie. Proszę, dzieci, musicie wracać do domu do Gogo i babci. No dalej, pojadę z
wami.

Martine z determinacją wysunęła podbródek.

- Powiedz mojej babci, że ją kocham i nie mogę się doczekać, kiedy ją zobaczę. Powiedz, że mam
nadzieję, że zrozumie, dlaczego nie możemy w tej chwili wrócić. Teraz musimy dotrzymać pewnej
obietnicy.

168

18

Znachor powiedział im, że przybyli za późno.

Kiedy gnani pośpiechem wyjechali z buszu, ujrzeli przed sobą widok tak surrealistyczny, że nawet
Mambo był pod wrażeniem. Gwałtownie zarył kopytami w ziemię, a Ben poleciał do przodu nad jego
głową. Na szczęście udało mu się zręcznie wylądować na nogach. Sirocco stanęła dęba i o mało nie
ruszyła pędem z miejsca. Mar-tine musiała zsiąść, by ją uspokoić. Potem wraz z Benem zastygła w
bezruchu, zahipnotyzowana przedziwną, niemal mistyczną sceną, jaka się przed nimi rozgrywała.

Na tle niskiego czarnego nieba chodziło w kręgu dziesięć sępów. Ze swymi podkurczonymi
skrzydłami, szarymi piórami dookoła szyi i rozbieganymi, wszystkowiedzącymi oczami przypominały
sędziów - sędziów złośliwych i drażliwych, sądząc po tym, jak posykiwały,

171

krakały i dziobały się nawzajem ponad jakimś niewidocznym przedmiotem. Pośrodku ich kręgu stał
znachor, odziany w naszyjnik z rogów, pas ze strusich piór i kilt z lamparciej skóry.

Martine ocknęła się z transu i ruszyła do przodu. Ben podążył tuż za nią, lecz nagle dziewczynka
przystanęła tak gwałtownie, że na nią wpadł. U stóp znachora znajdowała się bowiem kałuża lepkiej
krwi, nad którą roiło się od much.

- Przyszliście za późno - powiedział znachor. -Lampart został postrzelony kulą Szczurzego Człowieka.
- Położył dłoń na sercu, by pokazać, gdzie uderzył śmiercionośny pocisk. Martine i Ben wyczuli
bijący od niego odór alkoholu.

- Nie! - krzyknęła dziewczynka z bólem. - On nie może być martwy. Po prostu nie może. Obiecałam
mu, że go ocalę.

- Nie wierzę w to - stwierdził Ben. - Jest zbyt cicho. Gdyby lampart nie żył, łowcy by świętowali.
Widać by było ślady po tym, jak ładowali jego zwłoki na dżipa. I nie byłoby tu sępów. Krążyłyby nad
miejscem, gdzie umarł, albo nad samochodem.

Znachor machnął ramionami i sępy ze skrzekiem poderwały się do góry niczym złowieszcza chmura
czarnych trzepocących skrzydeł. Usiadły na czubkach pobliskich drzew platanowca, czujne i
wyczekujące.

- Nie powiedziałem, że nie żyje — zwrócił się mężczyzna do Bena z pewną irytacją. - Ale umiera.
Ucieka ze wszystkich sił, a łowcy depczą mu po piętach. Wkrótce do pościgu przyłączą się również ci,
którzy pragną skarbu Lobenguli.

172

- Możesz nam pomóc? - poprosiła Martine. - Możesz rzucić kości i powiedzieć, jak się do niego dostać
przed nimi?

Znachor wydał z siebie szorstki rechot.

- Okryłaś mnie hańbą na oczach mojego plemienia; na oczach ludzi, którzy wierzą, że jestem
najlepszym znachorem w Zimbabwe. Przez ciebie wyszedłem na głupca. A teraz spodziewasz się, że
ci pomogę? Śnisz na jawie, dziecino. Wracaj do swojej przyjaciółki sangomy i ją poproś. Przekonaj
się, czy będzie w stanie ci powiedzieć, gdzie jest lampart.

- Po pierwsze, nie okryłam cię hańbą - powiedziała Martine ze złością. - Sam ją na siebie ściągnąłeś.
Zanim się pojawiłeś, Mercy mówiła, że jesteś najzdolniejszym znachorem w Zimbabwe. Mogłeś
przynajmniej pozostać trzeźwy, póki nie wyleczyłeś jej dziecka. To ty zdecydowałeś, że się upijesz i
zrobisz z siebie głupca. A co do mojej przyjaciółki Grace, gdyby tu była, to w istocie potrafiłaby
powiedzieć, gdzie przebywa lampart. Ale ona jest o parę tysięcy mil stąd, a ty jesteś tutaj. Nie wiem,
czym przekupił cię Griffin, żebyś mu powiedział, że przed odnalezieniem skarbu lampart musi zginąć
- chociaż chyba się domyślam. Ale to nieważne. Co się stało, to się nie odstanie. Teraz masz szansę,
żeby to naprawić. Skorzystasz z niej?

Przez chwilę jedynym dźwiękiem były upiorne krzyki niezadowolonych sępów. Do Martine zaczęło
docierać, co tak naprawdę zrobiła. Właśnie postawiła się jednemu z najważniejszych ludzi w Matopos
i teraz być może przyjdzie jej zapłacić za to ogromną cenę.

173

Rzuciła spojrzenie Benowi. Chłopiec wpatrywał się w nią osłupiony. Znachor, który na początku jej
przemowy wyciągnął z głębin swojej przepaski brązową butelkę i właśnie z niej popijał, teraz odrzucił
ją od siebie. Szkło uderzyło o kamień i roztrzaskało się. Na ziemię popłynął strumień przejrzystego
płynu.

- Wiele jest klątw, które mógłbym na ciebie nałożyć za to wszystko, co powiedziałaś - odezwał się
cicho. -Na pewno otrzymałaś rano moje ostrzeżenie. Jednak powiedziałaś prawdę tak, jak mógłby to
zrobić tylko ktoś obcy. To bolesne słowa i przyprawiają mnie o wstyd, ale nie mogę im zaprzeczyć. Ta
rzecz, trucizna, ma nade mną władzę i nie znalazłem żadnej rośliny, żadnego zioła, które mogłoby
mnie uleczyć. To jak pyton, który owinął się wokół mojej szyi i mnie dusi. A ludzie tacy jak Griffin
karmią go, przynosząc mi brązowe butelki, abym pomagał im w ich nikczemnych poczynaniach.
Byłem zbyt słaby, by się oprzeć.

- Czy jest ktoś, komu mógłbyś zaufać i zwrócić się do niego o pomoc? - spytał Ben. - Ktoś, z kim
mógłbyś porozmawiać?

Znachor jakby go nie usłyszał. Zdjął swoją obrzędową sakwę, odstąpił od kałuży czerwieni, nad którą
unosiły się muchy, i spojrzał prosto na Martine.

- Upokorzyłaś mnie na oczach mojego plemienia i nieprędko o tym zapomnę - powiedział. - Ale będę
pamiętał również o czymś innym. Gdyby nie ty i muti twojej sangomy, to dziecko mogło umrzeć.

- Nigdy bym nie pomyślała, że lekarstwo Grace może pomóc Emelii, gdybyś nie wypowiedział nazwy
rośliny -oddała mu sprawiedliwość Martine. Jej gniew przygasł

i teraz, wobec odwagi, z jaką mężczyzna przyznał się do nałogu, który wysysał z niego życie, poczuła
potrzebę, by go pocieszyć.

Znachor potrząsnął głową.

- Rzucę kości i powiem wam, co chcecie wiedzieć. Może zdążycie jeszcze ocalić swego przyjaciela.

Przykucnął i zaczął śpiewać do siebie, choć dzieci nie potrafiły rozpoznać, czy był to język Matabele,
czy też jakiś pradawny afrykański dialekt. Rozsypał kości na spękaną ziemię dłońmi szorstkimi
niczym wysuszona skóra słonia. Martine ze wszystkich sił starała się wyobrazić sobie Khana całego,
zdrowego i szczęśliwego - raz jeszcze ujrzała go na zboczu góry w Sawubonie, złocistego i
nietkniętego.

Znachor podniósł głowę znad kości.

- Ten, który najlepiej czyta znaki, pierwszy odnajdzie lamparta.

- Aha - stwierdził Ben.

Nieszczególnie to pomocne, pomyślała Martine. Lecz znachor jeszcze nie skończył. Zwracał się do
nich obojga, lecz oczy miał utkwione tylko w niej.

- Jesteście ze sobą związani, ale zostaniecie rozdzieleni. Kiedy to się stanie, wyglądajcie Domu
Pszczół.

174

19

Niewielka to pomoc, zwłaszcza jeśli mamy odczytać znaki przed myśliwymi - stwierdziła Martine,
poganiając Sirocco. Z trudem udawało jej się opanować panikę na myśl, że z Khana właśnie uchodzi
życie. - Zaczęli przed nami.

- Rzeczywiście niewielka pomoc - zgodził się Ben. Jadąc, nachylał się w siodle i badał ziemię w
poszukiwaniu śladów i kropli krwi. - Ale powiedział też coś, co może mieć kluczowe znaczenie.
Powiedział, że zostaniemy rozdzieleni. A skoro już o tym wiemy, może zdołamy temu zapobiec.

Martine przypomniała się rozmowa, jaką odbyła z Grace przed wyjazdem z Sawubony. Stwierdziła
wtedy, że gdyby tylko lud San bardziej zrozumiale przedstawiał jej los na swych malowidłach, byłaby
w stanie uniknąć wszystkich złych wydarzeń.

177

- Możemy spróbować - powiedziała do Bena - ale to chyba nie działa w ten sposób. Grace mówi, że
gdyby można było zobaczyć swoją przyszłość, ludzie „wybieraliby tylko to, co dobre i łatwe". Nigdy
nie uczyliby się na błędach i nigdy nie doświadczaliby tego, co w życiu najważniejsze, bo zwykle są to
rzeczy trudne. Ale to trochę dziwne: zarówno Grace, jak i znachor mówili o naszej więzi. Jak sądzisz,
co on miał na myśli, kiedy mówił: „Wyglądajcie Domu Pszczół"?

- Nie wiem - odparł Ben rozkojarzonym tonem. Właśnie dotarli do płaskiej nagiej skały, która
schodziła w dół do rzeki; było to największe wyzwanie dla tropiciela. - Może powinniśmy szukać ula,
albo może to nazwa jakiegoś domu w okolicy, czy nawet wzgórza?

Zsiadł z Mambo. Badanie terenu zajęło mu kilkanaście minut, aż w końcu na piasku w szczelinie skały
dostrzegł częściowy odcisk buta. Parę kroków dalej widać było odrobinę rozsmarowanej krwi.

- Są tuż za nim - powiedział Ben. - Szkoda, że nie ma tu Tendaia. On ma do tego niesamowite oko.
Całe lata potrwa, zanim dowiem się o tropieniu choć połowy tego, co on.

Martine czekała jak na szpilkach. Martwiła się, co będzie, jeżeli nie znajdą lamparta, lecz jeszcze
bardziej przerażała ją myśl, co się wydarzy, jeśli go odszukają. Kiedy ruszała na ratunek Jemmyemu,
robiła to, wiedząc, że jest on pięknym, łagodnym stworzeniem, które nigdy by jej nie skrzywdziło.
Tym razem akcja ratunkowa była zupełnie nieprzemyślana. Skoro Khan był ranny, to
najprawdopodobniej będzie rzucał się na wszystko i wszystkich. Prędzej odgryzie jej

głowę, niż położy się, czekając, aż Martine przywoła swój dar.

Ben stał nad wodą.

- Wygląda na to, że Khan i łowcy przekroczyli rzekę w tym miejscu. Chyba powinniśmy pójść dalej
piechotą.

Martine otworzyła usta. Chciała powiedzieć, że najlepsze, co mogli zrobić, to popędzić z powrotem do
Black Eagle i kazać Sadie i babci zadzwonić na policję. Ale to zajęłoby całe godziny. Nie, ona i Ben
musieli iść naprzód i liczyć, że wszystko się ułoży.

- W porządku - stwierdziła, kładąc rękę na swojej saszetce, by się upewnić, że porządnie się trzyma. -
Napójmy konie i uwiążmy je w cieniu.

Podążanie przez rzekę śladem łowców było dla Bena łatwizną, ponieważ ich buty pozostawiły
błotniste odciski na płaskich kamieniach po drugiej stronie. Problem zaczął się, kiedy dotarli do trawy.
Widać tam było dwa słabe odciski lamparcich łap, skierowane na południowy zachód. Jeden był
rozmazany i nieco przekręcony. Potem trop w niewyjaśniony sposób zanikł. Tak jakby Khan został
porwany w niebiosa. Myśliwi najwyraźniej spędzili dużo czasu, przeszukując całą okolicę, po czym w
końcu ruszyli w kierunku, w którym ostatnio zmierzał lampart.

Ben zwlekał nad rzeką.

- Chodźmy już - powiedziała niecierpliwie Martine. - Jeśli mamy prześcignąć łowców, to będziemy
musieli biec spory kawałek.

Chłopiec nie ruszył się.

- Coś tu się nie zgadza. Miejscowi wierzą, że nawet jeśli z Zimbabwe znikną wszystkie inne lamparty,
Khan

178

179

przetrwa; że będzie on ostatnim lampartem. Wierzą w to, bo wiedzą, jaki jest przebiegły. Pamiętasz,
jak mówiłem ci o teorii Tendaia, że ludzie nieświadomie przekraczają wodę w kierunku, w którym
zamierzają dalej podróżować, nawet jeśli starają się tego uniknąć?

- Ludzie tak - odparła Martine. - Jednak lampart przecież nie mógłby rozumować w ten sposób,
prawda?

- Może i nie. Ale wiemy już, że Khan nie jest zwyczajnym lampartem. Jego ślady wskazują, że
przekraczając rzekę, szedł na południowy zachód, a potem, kiedy znowu się pojawiają, kierują się już
na południe. A co, jeśli zrobił zwód? Co, jeśli był na tyle bystry, by wskoczyć ze ścieżki na skałę? To
wyjaśniałoby ten głęboki odcisk pazurów w ziemi. A potem mógł przez jakiś czas brodzić wzdłuż
rzeki.

Martine niemal szalała z niecierpliwości, ale wiedziała, że nawet największy pośpiech nie wystarczy,
jeśli źle odczytają znaki i znajdą się w niewłaściwym miejscu.

- W porządku - powiedziała. - Warto spróbować.

Dziesięć minut później Ben wydał z siebie okrzyk triumfu. Na brzegu rzeki, jakieś pięćdziesiąt jardów
od miejsca, z którego ruszyli, znalazł poprzewracane kamyki o spodach czarnych i wilgotnych od
mokrego błota.

- To znak, że odwrócono je dopiero niedawno - wyjaśnił Martine. Dalej zauważył umazany krwią
kłębek pajęczyny, która została zerwana z krzaka. Potem szli już bardzo szybko. Wyszedłszy z rzeki,
lampart najwyraźniej

zaczął mocno krwawić i wytropienie go, przynajmniej dla bystrych oczu Bena, było po prostu kwestią
podążania po śladzie. Chłopiec biegł szybkim truchtem przez busz, podczas gdy Martine usiłowała
dotrzymać mu kroku. Ledwo widziała wśród drzew jego błękitną koszulkę i dżinsy, kiedy nagle
usłyszała jego okrzyk:

- Martine, on chyba jest tu gdzieś na górze. Czy to nie jest Królicze Wzgórze - to, o którym opowiadał
nam Ngwenya?

Wtem na jej ustach zacisnęła się jakaś dłoń. Dookoła rozeszła się słaba woń wody kolońskiej i
flaczków. Grif-fin! Ściągnął ją z dróżki do rowu, nie robiąc przy tym niemal żadnego hałasu.

Z przodu na ścieżce Ben zastygł, nie słysząc odpowiedzi. Odwrócił się do tyłu.

- Martine? Martine!

Natychmiast domyślił się, że została złapana albo stało się coś jeszcze gorszego. Ruszył z powrotem
po ścieżce i zaczął badać grunt w miejscu, gdzie ostatnio ją widział. Był tak pochłonięty zadaniem, że
nie zauważył łowców, póki nieomal na nich nie wszedł.

- Cóż za nieoczekiwana przyjemność - wymruczał kwaśno kierownik Lazy J, a jego krzaczasty blond
wąsik zadrżał przy tym mocno. Był przy nim jeden z myśliwych, którzy poprzedniego dnia otoczyli
Bena i Martine w lesie.

Ben nadal mógł uciec - nie chciał jednak nigdzie się ruszać, nie wiedząc, gdzie jest Martine i czy
łowcy mają ją ze sobą.

- A gdzie twoja dziewczyna? - spytał kierownik, odpowiadając w ten sposób przynajmniej na jedno z
pytań,

180

181

jakie zadawał sobie chłopiec. - Mam z nią do wyrównania pewien rachunek.

- A ona ma chyba kilka do wyrównania z tobą - odparł Ben chłodno. - Niestety nie ma jej tu w tej
chwili. Siedzi w Black Eagle Lodge ze swoją babcią. Co do was, policja jest w drodze, by aresztować
was za naruszenie własności prywatnej.

Mężczyzna roześmiał się.

- Tutejsza policja siedzi w kieszeni pana Ratcliffea, którego bardzo uraziliście. Na twoim miejscu nie
liczyłbym, że zjawią się tutaj niczym rycerze na białych koniach. Wiedzą, że tu jesteśmy. A teraz
spytam po raz ostatni. Gdzie twoja dziewczyna? Co ty tam krzyczałeś przed chwilą - Mary?

- Jeśli mówisz o mojej przyjaciółce, to ma na imię Susan - stwierdził Ben. - I tak jak mówiłem, jest z
powrotem w ośrodku. Wołałem psa pani Scott, Magnusa. Nazywam go Maggy.

W pobliskim rowie Martine słuchała tego wszystkiego z przerażeniem. Gdyby Griffin nie trzymał jej
tak mocno, wyskoczyłaby i stawiła czoła łowcom, niezależnie od wyniku.

- Beznadziejny z ciebie kłamca - powiedział kierownik do Bena. - A jeśli dalej będziesz tak łgał, to
chyba stracę cierpliwość.

Ben skrzyżował ręce na piersi.

- No to chyba będziesz musiał ją stracić. Jeśli myślisz, że kłamię, to może sam poszukaj Susan.
Widzisz ją gdzieś tutaj?

- Nie - przyznał tamten. - Ale twojego psa też nie widzę.

- To dlatego, że uciekł na widok lamparta - powiedział Ben.

- Lampart! - krzyknął drugi mężczyzna. - Gdzie on jest?

- Ten, którego postrzeliliście? - spytał chłopiec. - Jasne, już wam pokazuję, dokąd poszedł, żebyście
mogli go dobić. Nie ma mowy. Poza tym czekają na mnie w Black Eagle. Muszę już iść.

Drugi łowca podniósł strzelbę.

- Nigdzie nie pójdziesz. Pokażesz nam kryjówkę lamparta.

- A niby czemu miałbym to zrobić? - spytał Ben.

- Ernest, opuść broń i przestań zgrywać gangstera -rozkazał szorstko kierownik. - Słuchaj, mały, może
nie wiesz, ale za głowę lamparta wyznaczono nagrodę. Tysiąc dolarów, za żywego lub martwego.
Będziesz mógł je wziąć, jeśli nas do niego zaprowadzisz.

Ben wyszczerzył się.

- W takim razie chodźcie za mną.

182

20

Griffin odczekał, póki dało się słyszeć jedynie gruchanie samotnej gołębicy, po czym odsunął rękę od
ust Martine i niezbyt delikatnie wypchnął dziewczynkę z rowu. Nie miał już na sobie białej koszuli i
kapelusza - był ubrany tylko w brudną kamizelkę i spodnie. Jego twarz, szyja i nagie ramiona były
pokryte napuchnięty-mi ukąszeniami mrówek. Wyglądał niczym ofiara jakiejś strasznej choroby.

- Masz szczęście, że trafił ci się taki przyjaciel - powiedział. - Lojalni przyjaciele, którzy staną przy
tobie niezależnie od wszystkiego, to w dzisiejszych czasach rzadkość.

- No, może znalazłbyś takich, gdybyś studiował prawo, jak podobno zamierzałeś, a nie zadawał się z
jakimiś szumowinami i szukał złota i diamentów, które do ciebie nie należą - odparła zimno Martine.

185

- Tata pamiętał o moim marzeniu? - spytał Griffin. Po jego twarzy przemknął wyraz tęsknoty, lecz
zaraz potem mężczyzna otrząsnął się i skrzywił. - Jesteś za mała, żeby wiedzieć cokolwiek o życiu.
Ono nie zawsze jest łatwe. - Pchnął ją do przodu. - Miałem zamiar być miły dla ciebie i twojego

przyjaciela, ale mnie oszukaliście i przez was zaatakowali mnie Nieprzyjaciele Lwów. Wiesz, jakie to
uczucie, kiedy cię gryzą? To jak ukłucia rozgrzanych do czerwoności igieł. Więc teraz masz dwa
wyjścia. Albo mi pomożesz, albo pożałujesz. Lampart został postrzelony. Znachor mówi, że umiera.
Może już nie żyje. Wykorzystasz swój dar, żeby go odnaleźć. Zanim zajdzie słońce, proroctwo się
spełni. W ostatnim miejscu spoczynku króla lampartów odnajdę skarb władcy.

- Znachor ci to powiedział? - Martine poczuła rozczarowanie. Naprawdę uwierzyła, że uzdrowiciel
mógł się zmienić.

- Nie - odparł Griffin. - Próbowałem dać temu upartemu, staremu pijakowi trochę wina w zamian za
przepowiednię, ale roztrzaskał butelkę o kamień i zaczął rzucać przekleństwami. Powiedział, że
lampart umiera i że marnuję czas. Na szczęście znalazłem nad rzeką wasze ślady i przyszedłem za
wami tutaj. - Szarpnął ją za ramię. - Dalej, ruszamy. Znajdźmy tego lamparta.

Martine zrobiła kilka kroków po ścieżce, którą obrał Ben i łowcy, lecz Griffin pociągnął ją do tyłu tak
brutalnie, że skrzywiła się z bólu.

- Żadnych więcej sztuczek - krzyknął. - Słyszałem, jak twój przyjaciel mówi, że lampart jest na
Króliczym Wzgórzu. Ruszaj.

Wspinaczka na szczyt skalnej fortecy okazała się dla Martine torturą. Dziewczynka była zmęczona,
głodna i spragniona, a do tego z każdym krokiem spodziewała się zobaczyć skrwawione zwłoki
Khana. Wtedy zaś czekał ją widok Griffina, który odrzuciłby je na bok i zaczął szukać skarbu króla.

Usiłowała obmyślić jakiś plan ucieczki, lecz jej mózg był niczym wata. Nie miała nawet siły, żeby
wsunąć rękę do swojej saszetki - choć i tak nie znalazłaby w niej nic, co pomogłoby w tej sytuacji.
Zresztą Griffin deptał jej po piętach. W jej głowie rozbrzmiewały raz za razem słowa znachora.
„Jesteście ze sobą związani, ale zostaniecie rozdzieleni. Kiedy to się stanie, wyglądajcie Domu
Pszczół".

Jakiego Domu Pszczół?, zastanawiała się sfrustro-

wana.

W oddali zawyła syrena policyjna. Było to tak niespodziewane, że Griffin, który właśnie robił krok
między dwiema skałami, stracił równowagę i poślizgnął się.

Martine wykorzystała okazję i ze wszystkich sił przyspieszyła kroku. Musiała jakoś dostać się na
szczyt wzgórza i wysłać policji sygnał. To była jej jedyna nadzieja. Biegła w górę, zmuszając się do
przestawiania jednej zmęczonej nogi za drugą. Griffin zaczął gramolić się za nią. Martine poczuła się
jak w jednym z tych snów, w których musiała uciekać przed jakimś nieznanym wrogiem, a jej nogi
odmawiały posłuszeństwa.

186

187

Za kilka sekund Griffin pochwyci ją i tym razem w pobliżu nie będzie ani Khana, ani Bena, ani
Ngwenyi, którzy przyszliby jej na pomoc. Pot spływał jej do oczu, piekąc i zasłaniając widok. Przez
czerwoną mgiełkę dostrzegła zwieszający się z jakiegoś drzewa ciemny obły kształt. Dookoła niego
krążyły czarne punkciki.

Dom Pszczół!

Podniosła w biegu kamień i cisnęła go z całej siły. Skałka trafiła prosto w gniazdo. Ul - a razem z nim
czarna chmura owadów - zakołysał się jak szalony, zawisł na moment w powietrzu, po czym runął na
ziemię.

Rój ruszył zakosem w jej stronę, bzycząc tak głośno, że dźwięk wibrował jej w głowie jak bęben.
Martine rzuciła się na ziemię i znieruchomiała. Poruszone powietrze zaszumiało, kiedy pszczoły
przelatywały tuż nad nią, a potem rozległ się zduszony krzyk, gdy opadły na Griffi-na. Mężczyzna
odwrócił się i popędził w dół zbocza.

Martine podniosła się i chwiejnym krokiem ruszyła naprzód. Pragnęła już tylko dotrzeć na szczyt
wzniesienia, skąd byłaby lepiej widoczna. Dotarła niemal na górę, kiedy nagle nastąpiła na kawałek
plastra miodu. Przylepił jej się do buta. Przystanęła, by go odczepić, i właśnie wtedy to się stało.

Ziemia zapadła jej się pod nogami.

Martine serce stanęło w gardle. Spadała, spadała, spadała, a razem z nią osypywała się lawina piachu.
Za każdym razem, kiedy wydawało jej się, że doleciała do dna, ono ustępowało i od nowa zaczynała
spadać.

W końcu upadła na ziemię z donośnym łupnięciem. Lawina jednak spadała nadal. Wilgotna, chłodna
ziemia - ziemia pachnąca robakami i gnijącymi liśćmi -

wypełniała jej usta, oczy i uszy. Martine próbowała ją wypluwać lub odgarniać, ale kiedy tylko to
robiła, spadały na nią nowe porcje. Krztusiła się piachem. Nie mogła oddychać.

Na kilka sekund przed tym, jak zniknęła ostatnia szczelina, przez którą wlatywało światło, ujrzała
Khana. Próbował dostać się do niej przez zawalisko, lecz Martine nie była pewna, czy chce ją ocalić,
czy zaatakować. Wiedziała tylko jedno - że zaraz zostanie pogrzebana żywcem.

Nagle wszystko ogarnęły ciemność i bezruch. Sklepienie przestało się zapadać i Martine znowu mogła
oddychać. Ostrożnie sprawdziła stan nóg i rąk. Były obolałe, lecz nie wyczuwała żadnego złamania.
Przynajmniej jeszcze nie teraz. Ale kto wie, co zamierzał Khan. Może po prostu chciał połknąć ją całą
na raz. Wytężyła słuch. Czy szykował się do skoku? Rozpięła suwak swojej saszetki, próbując
namacać latarkę.

Nie było jej tam.

Niczym fala przypływu niedowierzanie i panika uderzyły w Martine z taką siłą, że poczuła się, jakby
dźgnięto ją w brzuch. To nie mogła być prawda. W każdej przygodzie i każdej grożącej śmiercią
katastrofie, jaką przeżyła od przybycia do Afryki, podtrzymywała ją świadomość, że ma w swoim
zestawie narzędzia, które mogą ją ocalić. Ale nie chodziło tylko o zawartość saszetki. Ważniejsze było
to, że wszystkie przedmioty, które w niej nosiła, zostały jej ofiarowane przez kogoś bliskiego - przez
Mor-risonów, jeszcze w Anglii, przez Grace, Tendaia, Gwyn Thomas, a nawet przez najbardziej
irytującego chłopca w Gimnazjum Caracal, Claudiusa. Teraz saszetka była niemal pusta.

188

189

Martine nie potrafiła tego zrozumieć. Niezbędnik trzymała przy sobie niemal przez cały czas, z
wyjątkiem tych kilku godzin dwie noce temu, kiedy zapomniała go zabrać od ogniska po kryzysie z
małą Emelią. Trudno było uwierzyć, że jej różowa latarka, szwajcarski scyzoryk i inne przedmioty
mogły w jakikolwiek sposób zainteresować zmęczonych wieśniaków. Zatem kto? Znachor? Wątpiła w
to. Psy? Jakieś nocne zwierzę, które kręciło się dookoła?

W jej głowie pojawił się obraz trzepocących rzęs i długiego żółtego dzioba.

- Magnus! - krzyknęła cicho.

Była to zbyt okrutna ironia. Umknęła z rąk poszukiwaczy skarbu tylko po to, by zostać obrabowaną
przez ptaka łasego na świecidełka, a teraz znajdowała się w ciemnościach sam na sam z
najniebezpieczniejszym zwierzęciem na świecie: rannym lampartem.

21

Khan wydał z siebie groźny pomruk, który w nieruchomym powietrzu i egipskich ciemnościach
wydawał się jeszcze straszniejszy. Martine starała się zwinąć w małą kulkę. Gdyby widziała oczy
lamparta, mogłaby spróbować użyć swego daru, by powstrzymać go przed atakiem, lecz bez światła
była bezsilna.

Nie zmieniając pozycji, jeszcze raz otworzyła saszetkę i poszperała w niej na wypadek, gdyby
znajdowało się tam coś, co mogłoby ją uratować, a co jakimś sposobem przeoczyła. Jednak
niezbędnik był prawie pusty, pozostały w nim tylko lek Grace na bóle głowy i tubka kleju.
Dzioborożec dokładnie wybrał wszystkie błyszczące przedmioty. Mimo to saszetka wciąż była dość
ciężka - właśnie dlatego Martine wcześniej nie zwróciła uwagi na to, że czegoś brakuje. Rozpięła
wewnętrzną kieszonkę, z której rzadko korzystała, i jej palce namacały coś

191

twardego i gładkiego. Coś woskowego. Świeczki! A za nimi było lekko zgniecione pudełko zapałek!
Wzięła je od Bena, kiedy wychodzili z chaty, i bez zastanowienia włożyła do saszetki.

Nie słyszała Khana, ale wyczuwała, że jest bardzo blisko. Myśl, że widział równie słabo jak ona,
byłaby pocieszająca, lecz, Martine wiedziała, że lamparty to stworzenia nocne i że doskonale widzą w
ciemnościach. Najprawdopodobniej obserwował każdy jej ruch.

Potarła zapałkę i przyłożyła ją do knota. Świeczka za-skwierczała i nagle rozbłysło żółte światło.
Khan warknął. Tak jak podejrzewała, znajdował się bardzo blisko niej, lecz nie szykował się do skoku.
Leżał w gładkim wgłębieniu na skalistym dnie długiej jaskini. Jego żebra opadały i unosiły się bardzo
szybko. Oddychał z trudnością. Martine natychmiast zorientowała się dlaczego. Pod jego piersią
zebrała się kałuża lepkiej krwi, która zabarwiła złociste futro na kolor szkarłatu. Krew wypływała z
ogromnej rany.

Oczy Martine wypełniły się łzami. Zapomniała o strachu, zapomniała, że lampart jest zabójcą,
zapomniała o wszystkim z wyjątkiem tego, że obiecała go ocalić i zawiodła.

- Khanie - szepnęła. - Przepraszam.

Oczy lamparta były zamglone od bólu. Podniósł się z wysiłkiem i przeszedł niepewnie do
zacienionego kąta. Martine podniosła świeczkę tak, by objąć go chwiejnym kręgiem światła. Chłeptał

wodę z maleńkiego źródełka. Sądząc po śladach wyżłobionych na gładkiej skale, która je otaczała,
było to kiedyś źródło dużego strumienia

- może nawet podziemnej rzeki - lecz wyschło przez lata i teraz ledwie sączyła się z niego woda.

Lampart pił długo, po czym wrócił do zagłębienia i znowu się położył. Krew wyciekała wolno na
ziemię pod jego piersią. Warknął cicho i z rezygnacją polizał łapy ubarwione na szkarłatowo.

Martine ogarnęła rozpacz. Widok tak dumnego, wspaniałego stworzenia zamienionego w żałosnego
inwalidę był straszny. Miała pewność, że jeśli Khan nadal będzie tracił krew w tym tempie, umrze w
ciągu godziny.

Lampart był zbyt skupiony na własnym cierpieniu, by stanowić zagrożenie, podniosła się więc
sztywno na nogi i zaczęła badać grotę. Nie potrwało długo, zanim ustaliła, że ich sytuacja jest
beznadziejna. Jaskinia, w której się znajdowali, stanowiła prawdopodobnie koniec tunelu
wyrzeźbionego przez wodę i teraz zablokowanego ogromnym głazem. Martine spróbowała przyłożyć
świecę do zagłębienia, z którego wypływał strumyczek, lecz nie mogła dostrzec, co znajdowało się po
drugiej stronie. Trudno było powiedzieć, czy głaz osunął się podczas jej upadku, czy tkwił tam od
wieków.

Obejrzała sklepienie jaskini, lecz i tu sytuacja nie przedstawiała się najlepiej. Dziura, przez którą
wpadła, została zablokowana, a gdyby nawet było inaczej, to i tak znajdowała się zbyt wysoko, by
Martine mogła jej dosięgnąć. Nie miała przecież drabiny ani krzesła, na którym mogłaby stanąć. W
końcu przyjrzała się ścianom. Były zbudowane z twardej skały. Albo przynajmniej tak jej się zdawało.
Ściana za grzbietem lamparta wyglądała nieco inaczej. Martine długo się w nią wpatrywała, ale nie
mogła zrozumieć, na czym polega różnica.

192

193

Realistycznie rzecz biorąc, jej - i Khana - jedyną szansą na przeżycie był ratunek z zewnątrz. Problem
polegał na tym, że nikt nie wiedział, gdzie się znajdują. Mogła zacząć krzyczeć, lecz trudno było
uwierzyć, że ktokolwiek by ją usłyszał.

Miała ochotę się rozpłakać. Niektóre z przygód, jakie przeżyła w ciągu ostatnich ośmiu miesięcy, były
tak straszne, że nie wierzyła, iż kiedykolwiek doświadczy czegoś gorszego. A jednak teraz siedziała
tu, pogrzebana żywcem razem z rannym lampartem.

- Tego nie dałoby się wymyślić - powiedziała donośnie i niemal zdobyła się na uśmiech.

Spojrzała na krwawiącego lamparta, pociągnęła głośno nosem i wzięła się w garść. Tendai zawsze jej
powtarzał, że im bardziej beznadziejna wydaje się sytuacja, tym mocniej należy się skupić na tym, co
można zrobić, minuta po minucie. A tym, czym Martine musiała się teraz zająć, była pomoc
lampartowi.

Należało przede wszystkim powstrzymać krwawienie. Ale jak? Znajdowała się w jaskini z litej skały,
a przy sobie miała tylko prawie pusty zestaw survivalowy. A jednak Tendai i Grace twierdzili, że
nawet w najbardziej jałowych miejscach można znaleźć jakieś zioła lecznicze lub narzędzia, które
mogą ocalić życie.

- Kiedy własnymi oczami nie dostrzeżesz nic, co ci pomoże, wtedy musisz popatrzeć oczami
Buszmena albo zwierzęcia - mawiał Tendai. - Lud San żył na pustyni Kalahari, gdzie ty czy ja
zobaczylibyśmy wyłącznie piasek. Oni jednak znajdowali tam wszystkie leki i tyle pożywienia, ile
potrzebowali.

194

Martine spróbowała przyjrzeć się jaskini oczami ludu San. Jedynym zasobem naturalnym była woda.
Martine nie wiedziała, czy jest ona czysta, lecz zwierzęta wyczuwają to instynktownie, a fakt, że Khan
tyle jej wypił, stanowił dobry znak. Sama woda nie przynosiła wprawdzie wielkiego pożytku, lecz
jeśli źródełko kiedykolwiek było wystawione na światło słońca, to może znajdował się tam i mech. A
Grace mówiła, że mech to niemal równie skuteczny opatrunek na rany jak gaza.

Martine zaniosła świeczkę do wąskiego strumyczka, ostrożnie obserwując Khana. Nawet nie podniósł
głowy - był to zły znak. Zrozumiała, że jego stan robi się krytyczny. Kiedy po drugiej stronie źródełka
ujrzała gęste zielone poszycie, westchnęła z ulgą. Posługując się ostrym trójkątnym odłamkiem skały,
wycięła dwa prostokąty najlepszego opatrunku matki Natury.

To był pierwszy punkt przełomowy.

Teraz musiała tylko znaleźć jakiś odkażacz albo antybiotyk. Czy lek Grace na bóle głowy mógł się na
coś przydać?

Kiedy szła, by jeszcze raz zbadać zawartość saszetki, zauważyła, że podeszwa prawego buta ciągle
przykleja się do podłoża. To przypomniało jej, że tuż przed upadkiem nadepnęła na plaster miodu.
Miodu! Miód był wyśmienitym naturalnym antybiotykiem i lekiem na rany. A co, jeśli ten kawałek
plastra spadł razem z nią? To zmieniłoby sytuację.

Pospieszyła do zawaliska z piachu i kamieni i zaczęła grzebać w nim niczym terrier w poszukiwaniu
kości. Niemal natychmiast odnalazła plaster - pomogła w tym jego lepkość. Opłukała go do czysta i
zjadła parę

195

kęsów, by dodać sobie energii. Miód miał mocny posmak toru, co poprawiło jej nastrój. A poprawa
humoru była jej bardzo potrzebna. Najtrudniejsze miała dopiero przed sobą.

Głowa Khana spoczywała na wytartym zagłębieniu skalnym tak swobodnie, że Martine zaczęła się
zastanawiać, czy często tam przychodził, czy to właśnie była jego tajemna kryjówka. Przedtem
zakładała, że spadł przez sklepienie jaskini, podobnie jak ona, lecz jeśli tu znajdowało się jego leże, to
musiał przyjść wcześniej. A jeśli tak, to osunięta ziemia z pewnością zapieczętowała tunel już p o tym,
jak znalazł się w środku.

Wyczuwając, że jest obiektem jej uwagi, Khan wydał z siebie ostrzegawczy pomruk. Dźwięk był tak
groźny, że dziewczynce serce niemal wyskoczyło z piersi. Jedyną pociechę stanowił fakt, że lampart
już dwukrotnie miał okazję ją skrzywdzić i tego nie uczynił. Za drugim razem nawet ocalił ją przed
Szczurem i jego chuliganami.

Ostatecznie uznała, że najlepiej będzie udawać, iż ma po prostu do czynienia z przerośniętą wersją
Shelbyego i Warriora, kotów jej babci. Wzięła mech, miód i niemal pustą saszetkę, stanowczym
krokiem pomaszerowała do Khana i usiadła obok niego, jakby zajmowanie się rannymi lampartami
było czymś, co robiła codziennie.

Wyraz pyska Khana w migoczącym świetle świecy okazał się bezcenny. Gdyby stan zwierzęcia nie
był tak poważny, Martine zaczęłaby chichotać. Lampart wyglądał na zbyt zszokowanego, by się
sprzeciwiać. Położył się na boku i ten jeden raz zachowywał się ulegle.

Nim zdążył zmienić nastawienie, Martine przycisnęła mech do rany na jego piersi. Za swoją
bezczelność

196

zarobiła dziki pomruk, ale nic gorszego. Drugą dłoń położyła na sercu lamparta. Zamknęła oczy.
Minęły niemal dwa miesiące, odkąd po raz ostatni korzystała ze swego daru, i nie była do końca
pewna, czy zadziała, lecz skupiła się na jedwabistym futrze Khana i na rytmicznym biciu jego serca.
Jej dłonie stawały się coraz gorętsze. Przez głowę przelatywały jej rozbłyski światła i fragmenty
wspomnień, niczym obrazy telewizyjne w kiepskim odbiorniku.

Ujrzała twarze ludzi ze starożytnego ludu San i były one łagodniejsze i mądrzejsze, niż potrafiłaby
sobie wyobrazić. Ludzie ci śpiewali do niej zachęcająco, a Martine zdawało się, że przemawiali
językiem, którym posługiwał się znachor, i że ona sama potrafiła ów język zrozumieć. Nagle
wydobyła się z nich jakaś magiczna energia i przeszyła ją, jakby Martine była piorunochronem.

Z początku lampart wił się pod jej dotykiem, jakby ręce dziewczynki go parzyły, lecz stopniowo jego
mięśnie się rozluźniły i ogarnął go spokój. Martine otworzyła oczy i odsunęła mech. Krwawienie
ustało. Używając chusteczki jak mokrej gazy, wyłuskała z rany odłamek pocisku i wytarła miejsce
dookoła. Potem nakapała miodu na odkryte mięso.

Przez cały ten czas Khan leżał nieruchomo, wstrząsany tylko lekkim drżeniem. Obmywszy krew,
Martine z zadowoleniem odkryła, że ślad po kuli nie jest tak duży i głęboki, jak się obawiała. Lampart
mocno krwawił, lecz sama rana była czysta. To oznaczało, że mogła użyć kleju, by ją zasklepić.
Dawno temu posłużyła się termitami, by pozszywać ranną antylopę kudu, jednak Grace mądrze
zauważyła, że termity nie zawsze

są pod ręką i że klej będzie dobrym uzupełnieniem jej saszetki.

- Sądziłam, że wolałabyś korzystać z czegoś bardziej naturalnego niż klej - stwierdziła wtedy Martine.

- Tu nie chodzi o naturę, dziecino - odparła Grace. -Tylko o to, co działa.

Klej oznaczał również, że podczas zszywania nie trzeba będzie obcinać główek termitom, a to
zdecydowanie stanowiło plus. Był też bardziej wydajny. Martine wycisnęła odrobinkę na jeden brzeg
rany, po czym ścisnęła obie strony. Zasklepiły się idealnie.

Teraz czuła się przy Khanie już wystarczająco pewnie, by wlać mu do pyska środek Grace na
uśmierzanie bólu. Lampart oblizał wargi i zmarszczył nos, obnażając groźne zęby. Wyraźnie było
widać, że nie podoba mu się nieprzyjemny smak, lecz rozumiał chyba, że chodzi

o jego dobro.

Dopiero gdy największy kryzys został zażegnany, Martine zdała sobie sprawę, jak bardzo była
zdenerwowana. Dopóki skupiała się na Khanie, dopóty nie miała czasu, żeby myśleć o sobie. Teraz
jednak nie mogła przestać się trząść. Obmyła twarz i ręce w źródełku. Ciągle myślała o tym, co
będzie, jeśli nikt ich nie znajdzie. Co, jeśli ta zimna jaskinia stanie się ich grobem?

O ile była w stanie stwierdzić, zrobiła już wszystko, co w tej sytuacji było możliwe. Dysponowała
światłem

i jedzeniem (a przynajmniej kilkoma łyżeczkami miodu), no i oboje mieli też wodę. Źródełko mogło
utrzymać ich przy życiu przez całe tygodnie, choć jeśli nikt by ich nie znalazł, niekoniecznie była to
dobra wiadomość. Po prostu dłużej umieraliby z głodu. Co gorsza, musieliby

umierać w ciemnościach. W saszetce Martine znajdowały się tylko dwie świeczki, a pierwsza wypaliła
się już do połowy.

Dziewczynka zastanawiała się, jak radzi sobie Ben. Chroniąc ją przed łowcami, sam wiele ryzykował,
ale miała przeczucie, że zdoła ich przechytrzyć albo w najgorszym razie przegonić. Przy odrobinie
szczęścia radiowóz, którego syrenę słyszała, wiózł załogę rzetelnych stróżów prawa, a nie
skorumpowanych policjantów. Oni uratują Bena z rąk ludzi Szczura i natychmiast zaczną
przeczesywać wzgórza w poszukiwaniu jej i Khana.

Myślała też o swojej babci, która - miała nadzieję -nie martwiła się zbytnio jej zniknięciem; o
Jemmym, za którym tęskniła całym swoim jestestwem; o Grace, która byłaby dumna z tego, jak
Martine wykorzystała przekazaną jej wiedzę do uleczenia lamparta; o Tendaiu, którego lekcje
przetrwania w buszu nauczyły ją metodycznie radzić sobie z sytuacją, podczas gdy większość znanych
jej dzieci wpadłaby w panikę i rozpacz; i oczywiście o swoich rodzicach, którzy nie żyli, ale zawsze
byli przy niej i czuwali nad nią w każdej minucie każdego dnia.

Jej zegarek wskazywał, że jest wczesny wieczór, ale w jaskini czas nie miał znaczenia. Martine oparła
się o zimną kamienną ścianę i spróbowała się zdrzemnąć. Myśl o zgaszeniu światła i zmierzeniu się z
duszącą ciemnością była równie przerażająca, co patrzenie, jak świeca wypala się do cna. Martine
postanowiła zaczekać ze zdmuchnięciem płomienia, póki nie poczuje się bardziej śpiąca. Świeca
dawała jej złudzenie ciepła. Temperatura w jaskini spadała z minuty na minutę.

198

199

Dziewczynka spojrzała z tęsknotą na złocistą postać lamparta. Zastanawiała się, czy był równie
przerażony i samotny jak ona. Przekonywała samą siebie, że lamparty to najbardziej
nieprzewidywalne i najgroźniejsze z wielkich kotów i że takie uczucia u Khana były raczej mało
prawdopodobne, lecz miała bardzo niewiele do stracenia.

Podeszła do niego i położyła się w zagłębieniu. Było dziwnie miękkie, jakby czymś wyłożone. Khan
uchylił jedną powiekę, lecz nie dał żadnego znaku, że przeszkadza mu towarzystwo. Z sercem
walącym jak młot Mar-tine zdmuchnęła świecę i wtuliła się w jedwabisty grzbiet lamparta, uważając,
by nie urazić jego rany. Kiedy nie zareagował, objęła go ramieniem i położyła dłoń na jednej z jego
wielkich łap, czując ostrość pazurów i gorąco szorstkich, mięsistych poduszeczek.

Już przysypiała, kiedy nagle Khan zaczął mruczeć -było to głośne mruczenie, jakby odgłos traktora,
które odbijało się wibracjami w nich obojgu. Na twarzy Mar-tine powoli rozlał się szeroki uśmiech.

Zasypiając z dzikim lampartem, czuła się tak, jakby trafiła do jakiegoś przedziwnego nieba - ale mimo
wszystko było to niebo.

22

Tuk-tuk-tuk. Tat-tat-tat. Tuk-tuk-tuk. Tat-tat-tat. - Magnus, daj mi spokój - mruknęła Martine. - Za
wcześnie na to. Mówiłam, żebyś nie budził mnie bladym świtem.

Przeciągnęła się sztywno i jej ramię dotknęło czegoś miękkiego i jedwabistego. To coś wydało z
siebie odgłos pośredni między warknięciem a pomrukiem. Martine gwałtownie wyprostowała się w
ciemnościach. Przypomniały jej się wydarzenia poprzedniego dnia. Znajdowała się setki stóp pod
ziemią z największym lampartem świata. Byli zamknięci w jaskini, która wkrótce miała zmienić się w
ich grób.

Namacała świeczkę i zapałki. Jaskinia wypełniła się jasnością. Khan również usiadł, a jego żółte oczy
przesunęły się po Martine niczym światła samochodu.

201

Nienawiść, jaką kiedyś w nich dojrzała, zastąpił wyraz, który nie świadczył może o miłości, lecz też
nie był od niej aż tak daleki. Nachyliła się bez strachu i zbadała ranę na jego piersi. Nie zauważyła
prawie żadnej opuchlizny, a tkanka dookoła wyglądała różowo i zdrowo. Martine poczuła się całkiem
zadowolona ze swojego dzieła.

- Nieźle jak na amatorkę - powiedziała z dumą do Khana i przesunęła ręką po jego niesamowitym
cętko-wanym futrze.

Lampart wydał z siebie warknięcie mrożące krew w żyłach i podniósł się na nogi. Martine zamarła.
Czy przyszła pora zapłaty za to, że pozwoliła sobie na zbyt wiele? Czy miał teraz zwrócić się
przeciwko niej? Wtedy znowu usłyszała ten dźwięk - słabe pukanie.

Khan przeszedł bezgłośnie na środek jaskini i przyczaił się tam, nasłuchując. Dźwięk zdawał się
dochodzić z góry. Lampart spojrzał na Martine jakby w poszukiwaniu odpowiedzi.

- Może to nasi przyjaciele - powiedziała do niego dziewczynka. - Może nas znaleźli. Może zaraz nas
ocalą.

Ze zdumieniem odkryła, że ta myśl wzbudza w niej pewną przykrość. Oczywiście, że chciała zostać
uratowana. Oczywiście, że chciała zobaczyć Bena, babcię i całą resztę. Jednak wiedziała też, że magia
tych chwil z Khanem, kiedy to we dwoje musieli mierzyć się ze światem, całkowicie od siebie zależni,
nigdy już nie powróci. Gdy tylko ktoś dotrze do jaskini, wyjątkowość tych godzin zniknie w świetle
poranka.

W jej głowie pojawiła się kolejna, bardziej niepokojąca myśl. A co, jeśli odległe dudnienie to wcale
nie byli

jej przyjaciele? Co, jeśli to byli Griffin i jego koleżkowie, którzy pragnęli się zemścić, albo łowcy
Rexa Ratcliffea ze strzelbami gotowymi do strzału? Te możliwości powstrzymały ją przed wołaniem o
pomoc. A jednak wszystko wydawało się lepsze od śmierci z głodu w czarnej dziurze.

Podniosła się z zagłębienia, myśląc, że jest ono zadziwiająco ciepłe i wygodne jak na skałę. Zbyt
ciepłe i wygodne. Zaświtała jej pewna myśl, lecz zniknęła, zanim Martine zdołała ją uchwycić. Znów
dało się słyszeć walenie na zewnątrz, ale nie było już tak głośne. Ekipa ratunkowa odchodziła gdzieś
dalej.

Martine podniosła świecę i po raz kolejny uderzyło ją to, że tylna ściana jaskini wygląda nieco inaczej
niż reszta. Postukała w nią kłykciami, by się przekonać. Do jej głowy ponownie napłynęła tamta

ulotna myśl. Przypomniały jej się słowa Ngwenyi, kiedy opowiadał im o skarbie Lobenguli.
Powiedział wtedy, że ekipa, która go zakopywała, „wszystko dobrze ukryła, a wejście zapieczętowała
kamiennym murem".

Martine przesunęła rękami po ścianie i natychmiast zyskała pewność. Było to dzieło ludzkich rąk! To
właśnie było z nią nie tak. Ktokolwiek ją wzniósł, doskonale się spisał i zadał sobie ogromny trud, by
dokładnie odtworzyć kolor i fakturę skały. Jedynie ktoś, kto spędził w jaskini tyle czasu, ile ona, byłby
w stanie zauważyć różnicę między tą ścianą a pozostałymi.

Martine zjeżyły się włoski na karku. Wbiła wzrok w leże. „Ostatnie miejsce spoczynku króla
lampartów to kryjówka skarbu władcy..."

202

203

Co prawda, nie było to ostatnie miejsce spoczynku Khana, lecz niewiele brakowało, by tak się stało.

Khan warczał przy głazie, zamiatając wściekle ogonem. Przemierzał jaskinię krokiem chwiejnym od
utraty krwi. Martine zdawało się, że słyszy jakieś głosy, ale była tak zamyślona, że zbyła je jako
wytwór własnej wyobraźni.

Pochyliła się i przyjrzała gładkiemu wgłębieniu w podłożu jaskini. Wyglądało jak wypolerowane.
Przedtem przypisała ten fakt domysłowi, że Khan od miesięcy lub lat wykorzystywał je jako leże.
Teraz jednak ujrzała, że wcale nie jest to kamień, ale bardzo stara skóra. Podważyła róg kawałkiem
ostrego kamienia. Pod spodem znajdowała się drewniana pokrywa, której podniesienie nie sprawiło jej
wielkiej trudności. Pod nią zaś był schowek wykuty w skale. Wypełniały go zakurzone worki i trzy
zardzewiałe puszki, które kiedyś mogły być posrebrzane. Jeden z worków był lekko rozdarty, a z
dziury wystawał złoty suweren. Migotał w świetle świecy.

- Martine! - rozległ się stłumiony głos Bena. - Martine, jesteś tam? Błagam, bylebyś tylko żyła.
MARTINE!

Jak we śnie Martine odłożyła drewnianą pokrywę i kawałek skóry na miejsce, podeszła do sterty
osypanej ziemi i za pomocą swojej bluzy przeniosła do wgłębienia kilka porcji piachu oraz kamieni.
Przyklepała wszystko, po czym położyła bluzę na wierzchu. Potem wolno podeszła do Khana.
Przykucnęła i objęła go ramieniem.

- Ben! Ben, jestem tutaj! - krzyknęła i jej głos wrócił do niej zwielokrotniony echem: - Ben-en-en-en!
Ben-en--en-en, jestem tutaj-utaj-utaj-utaj!

23

Martine na zawsze zapamiętała ten dzień jako jeden z najszczęśliwszych, a zarazem najbardziej
wzruszających w jej życiu. Najszczęśliwszych, ponieważ ona i Khan zostali ocaleni, a jej najlepszy
przyjaciel, Sadie i babcia okazali się cali i zdrowi, choć nieco roztrzęsieni. Było wiele uścisków i łez
radości. Zaraz po odsunięciu głazu z wejścia do jaskini ona, jej przyjaciele i niemal wszyscy z wioski
Mercy i Odila pojechali do Black Eagle Lodge na traktorze z przyczepą i urządzili wielkiego grilla w
blasku słońca.

Było co świętować. Na początek falę aresztowań. Prokurator zareagował oburzeniem, gdy dowiedział
się od Ngwenyi, że łapówki Rexa Ratcliffea doprowadziły do niesłusznego uwięzienia dwóch

starszych kobiet, w tym jednej ze złamaną nogą. Już od jakiegoś czasu przyglądał się uważnie Lazy J,
a dowody dostarczone przez

205

koniuszego i kelnera w końcu dały mu podstawy, których potrzebował, by wydać nakaz przeszukania.
Mimo to Sadie i Gwyn Thomas musiały najpierw spędzić noc w areszcie razem z grupą drobnych
złodziejaszków i jednym mordercą.

- Od lat tak się nie uśmiałam - oświadczyła Sadie, która nie wiedzieć czemu potraktowała całą
sytuację jak ciekawe doświadczenie.

Prokurator odniósł się jednak znacznie surowiej do postępowania swoich podwładnych i po całym
dniu przesłuchań zamknął ich w tym samym areszcie. Samochód policyjny, który Martine słyszała
podczas ucieczki przed Griffinem, należał do posterunkowych wysłanych z Bulawajo. Jechali właśnie
aresztować łowców za wkroczenie na teren prywatny i próbę zabicia chronionego zwierzęcia bez
pozwolenia. Po złapaniu kierownika z Lazy J, który gonił Bena z kijem, policjanci dodali do listy
zarzutów także „przemoc na nieletnim".

Wracając do ośrodka, natknęli się na postać śpiącą przy drodze. Był to Griffin, cierpiący na reakcję
alergiczną po użądleniu przez pszczoły. Był tak spuchnięty, że jeden z policjantów stwierdził, iż
wygląda on, jakby napompowano go pompką od roweru. Natychmiast przewieziono go do szpitala,
gdzie zapadł w sen po podaniu lekarstw. Policja zaraz na początku spytała Martine, czy ona i Ben chcą
wnieść oskarżenie przeciwko poszukiwaczowi skarbów, gdy już dojdzie do siebie. Jego sham-wari
uciekli z okolicy i prawo miało rozliczyć się z nimi później.

Omówiwszy sprawę, Ben i Martine zgodzili się, że nie wniosą oskarżenia. Mrówki i pszczoły były dla
Griffina

I

dostateczną karą, a mieli wrażenie, że nauka nie pójdzie w las.

- W głębi serca to nie jest zły człowiek - powiedziała dziewczynka do Odila. - Tak jak mówiłeś, po
prostu trafił na niewłaściwych ludzi i zbłądził. Jeśli dostanie drugą szansę, może zastanowi się nad
powrotem do szkoły i będzie żył w zgodzie z prawem.

Rex Ratcliffe został aresztowany za nielegalne polowania, przekręty z obcą walutą i inne wykroczenia,
zbyt liczne, by je wszystkie wymieniać - najprawdopodobniej czekał go długi pobyt w więzieniu. Lazy
J zostało natychmiast zamknięte, a wszystkie zwierzęta czekało przeniesienie do nowych rezerwatów.

- No i dobrze - stwierdziła Sadie, dowiedziawszy się o czekającej Szczura ponurej przyszłości za
kratkami. Uśmiech nie schodził jej z twarzy. Po wypuszczeniu z aresztu znalazła w swojej skrzynce
pocztowej stertę rezerwacji od pewnego amerykańskiego agenta plus czek na tysiąc dolarów od
anonimowego darczyńcy. Wszystko to oznaczało, że mogła na powrót zatrudnić swój dawny personel
z Black Eagle, z jednym nowym członkiem. Był nim Odilo, który miał zastąpić ją na stanowisku szefa
kuchni.

- Nie mam głowy do gotowania - przyznała Sadie. -Wszystkie przepisy, jakie znam, zawierają dynię.

Była też rozpromieniona z innego powodu.

- Znowu widziałam lamparta - powtarzała raz za razem. - Widziałam Khana i ten widok wart był
każdej sekundy każdego dnia, który spędziłam, walcząc o niego.

206

207

Późnym popołudniem Martine i Ben wspięli się na Słoniową Skałę i usiedli na szczycie, patrząc, jak
słońce zachodzi nad pradawnym pejzażem Matopos. Ich wzrok sięgał niemal do Wzgórza
Dobrotliwych Duchów i do Widoku Na Świat. Dzioborożec Magnus poleciał za nimi i teraz siedział
na kolanie dziewczynki.

- Opowiedz jeszcze raz, jak mnie znalazłeś - poprosiła Martine, odwijając kawałki czekoladowego
ciasta, które ze sobą przyniosła.

Ben wyciągnął brązowe nogi na nagrzanej granitowej skale i odgryzł kęs ciasta, po czym odparł:

- Cóż, po tym, jak pojawiła się policja i aresztowała myśliwych, Ngwenya i ja zaczęliśmy cię szukać.
Ngwe-nya sam jest niezłym tropicielem. Wspólnie dotarliśmy po twoich śladach na szczyt Króliczego
Wzgórza. Tam twoje odciski się urwały. Widzieliśmy, że ziemia w pobliżu drzewa niedawno się
osunęła, jakby przeszła tam jakaś lawina albo zapadł się tunel w kopalni. Przestraszyliśmy się na
śmierć, że może zostałaś pogrzebana żywcem lub błąkasz się ze wstrząsem mózgu w katakumbach
tuneli, albo nawet leżysz gdzieś połamana... - Przerwał, walcząc ze łzami. - Bałem się, że już nigdy cię
nie zobaczę.

Martine uśmiechnęła się szeroko.

- Wiesz, tak łatwo się mnie nie pozbędziesz.

- Trzymam cię za słowo. Tak czy inaczej, sporo czasu upłynęło, zanim zorganizowaliśmy akcję
ratunkową. Nie mogliśmy przecież rozkopać całego wzgórza, a nie

byliśmy w stanie uzgodnić, gdzie i jak zacząć. Gdybyśmy źle się do tego zabrali, moglibyśmy
pogorszyć twoją sytuację. Potrzebowaliśmy sprzętu, lekarstw i weterynarza od dzikich zwierząt na
wypadek, gdyby trzeba było podać Khanowi środek usypiający. W dodatku twoja babcia i Sadie
chciały tam być, a większość wieśniaków upierała się, że też chcą pomóc.

- Sytuacja w rodzaju „gdzie kucharek sześć..." - powiedziała współczująco Martine.

- Mniej więcej. Zgodnie z obyczajem plemiennym wódz Nyoni, który jest najważniejszym przywódcą
w rejonie Wzgórz Matobo, również powinien być obecny. Tak się akurat złożyło, że jego wnuk jest
słynnym weterynarzem. To była dobra wieść, jednak obaj musieli przyjechać z różnych miejsc i
trwało to całe wieki. Z trudem zachowałem cierpliwość, ale po prostu miałem nadzieję, że domyśliłaś
się, o co chodziło znachorowi, kiedy mówił „wyglądaj Domu Pszczół"

Martine wzdrygnęła się na wspomnienie bzyczącego roju.

- Domyśliłam się - powiedziała.

- Zaczęliśmy kopać, gdy tylko zrobiło się jasno, lecz szło nam bardzo wolno - ciągnął Ben. - Sadie i
Mercy czekały na dole, bo Sadie nie mogła się wspinać o kulach, a Mercy jest... no, Mercy ma

niewłaściwe kształty do chodzenia po górach. W każdym razie obie co raz wykrzykiwały sprzeczne
polecenia. To było trochę irytujące. Ale gdyby nie one i Magnus, może nigdy byśmy cię nie znaleźli.

Martine pogłaskała dzioborożca po głowie, a ten nastroszył się z rozkoszą.

208

209

- Jesteś wrednym ptaszyskiem, które ukradło mi rzeczy, lecz mimo to chyba będę musiała ci wybaczyć
- powiedziała. Zdjęła swój srebrny wisiorek z delfinem i podała mu go. Ptak błyskawicznie zgarnął
błyskotkę żółtym dziobem.

- Teraz i my jesteśmy ze sobą związani - powiedziała do niego Martine. Potem zwróciła się do Bena:

- Więc to Mercy zwróciła uwagę, że Magnus dziwnie się zachowuje?

- Tak. Powiedziała do Sadie, że to dziwne, że ten dzio-borożec ciągle się kręci wokół jednego krzaka z
boku wzgórza. Sadie skojarzyła fakty i zrozumiała, że Magnus być może usiłuje do ciebie dotrzeć.
Odsunęliśmy krzew i odkryliśmy stare łożysko strumienia, a reszta...

- Reszta jest historią - dokończyła Martine. Dalszą część znała na pamięć. Na głaz narzucono

liny, a wejście do tunelu zostało podparte dwiema drewnianymi belkami na wypadek, gdyby okazało
się niestabilne. Nikt, również Martine, nie wiedział, jak zareaguje lampart na otworzenie tunelu, więc
podjęto decyzję, że do środka wejdzie nie więcej niż czterech ludzi. Martine nalegała, by byli to Ben,
Ngwenya, wódz Nyoni - drobny człowieczek o wyglądzie ptaka - oraz weterynarz, wnuk wodza.
Jechał przez całą noc z Rezerwatu Dzikich Zwierząt w Hwange.

Weterynarz nie był w stanie zbliżyć się do Khana i musiał obejrzeć go z drugiego końca jaskini.
Nawet z tej odległości zobaczył dość, by być pod wrażeniem tego, w jaki sposób Martine zdołała
powstrzymać krwotok oraz zdezynfekować i zasklepić ranę, mając pod ręką jedynie mech, miód i klej.

- Tyle lat uczyłem się w szkole weterynarii, podczas gdy równie dobrze mógłbym pozostać w
Matopos i wziąć parę lekcji od jedenastolatki - żartował.

Po tym przeszli do poważnych spraw. Wódz Nyoni posadził Martine i Bena i powiedział im, że
poprzedniej nocy klan lamparta zebrał się, by omówić przyszłość Khana, jeśli odnajdą go żywego.
Najważniejsze było utrzymanie jego i jego potomstwa przy życiu, dla dobra i radości następnych
pokoleń mieszkańców Matopos. Jeżeli w tym celu trzeba odesłać go na kilka lat w bezpieczne miejsce,
póki w Zimbabwe na powrót nie zagości spokój, to niech tak będzie. Następnego ranka omówili to z
Sadie i Gwyn Thomas, a klan jednogłośnie zdecydował, że jeśli Khan przeżyje, powinien zamieszkać
w Sawubonie.

- Sawubona! - wykrzyknęła cicho Martine. - To wspaniale! Ale jak go tam przewieziemy?

Ngwenya roześmiał się.

- Mamy swoją sieć - powiedział. - Od czasów Msilikaziego lud Matabele miał wielu wrogów, zatem
nauczyliśmy się pozyskiwać przyjaciół tam, gdzie tylko mogliśmy. Wnuk wodza Nyoni to najlepszy
weterynarz od dzikich zwierząt w Zimbabwe. Ma upoważnienie do podpisania wszystkich
potrzebnych papierów. Uśpi teraz Khana i w ciągu godziny wyruszą w stronę granicy. Dzisiaj

dojechała ciężarówka z dostawą benzyny. Transport już załatwiliśmy. Na granicy mamy też przyjaciół
wśród urzędników celnych. Wnuk wodza Nyoni pozostanie przy lamparcie aż do Sawubony. Pani
Thomas mówiła, że wasz strażnik, Tendai - wiedzieliście, że tendai to dawne słowo w języku
Matabele, które oznacza „dziękuję"? -

210

211

zajmie się nim w waszym schronisku dla dzikich zwierząt, póki Khan nie wydobrzeje na tyle, żeby
wypuścić go na wolność.

Martine ledwo mogła uwierzyć własnym uszom. To wspaniałe stworzenie, które powarkiwało teraz w
jej ramionach, miało zamieszkać w Sawubonie. Nawet gdyby rzadko widywała Khana, zawsze będzie
wiedziała, że tam jest. Że ją obserwuje.

Że nad nią czuwa.

- Długo będzie mógł u nas zostać? - spytała podekscytowana.

- Może kilka lat, może na zawsze - odparł wódz. -Dajemy wam słowo, że nigdy nie poślemy po niego,
ani po jego synów i córki, póki nie będą mogli znowu zamieszkać w Matopos bez strachu.

Weterynarz postukał w zegarek.

- Pora na nas, jeśli chcemy dotrzeć przed zmrokiem do granicy - powiedział.

Po twarzy Martine zaczęły płynąć łzy, kiedy dziewczynka zdała sobie sprawę, że po wszystkim, co
razem przeżyli, ona i Khan muszą się teraz rozstać. Ku osłupieniu i przerażeniu patrzących, dotknęła
nosem pyska lamparta, jakby dawała mu eskimoskiego buziaka.

- Zawsze będę cię kochać, Khanie - szepnęła, a jej nagrodę stanowił ostatni pomruk.

Kilka minut później Khan był już pod wpływem środków i mocno spał, a wnuk wodza Nyoni wraz z
kilkoma innymi ludźmi wynosili go na noszach. Zaczęła się długa podróż na południe.

Zapadła niezręczna cisza, którą przerwał wódz Nyoni.

- Cieszę się, że mogłem się osobiście przekonać, iż wyznaczyliśmy dla lamparta właściwego opiekuna
- powiedział.

Martine poprosiła, by Ben wyszedł z jaskini, pozostawiając ją samą z wodzem i Ngwenyą.

- Mam coś dla ciebie - powiedział koniuszy. Zanurzył rękę w kieszeni i wręczył Martine różową
latarkę, szwajcarski scyzoryk oraz kilka innych lśniących przedmiotów z jej zestawu.

- Gdzie je znalazłeś? - wykrzyknęła z radością dziewczynka.

- W kryjówce dzioborożca. Na szczycie wzgórza było gniazdo pszczół, które ktoś strącił na ziemię.
Dom Magnusa znajdował się za nim. Pełno w nim było pieniędzy i biżuterii, niczym w jaskini
Aladyna.

- Dość, żeby wykarmić przez rok całe Matopos? -zażartowała Martine.

Ngwenya roześmiał się.

- Co najmniej przez rok.

- )a również coś znalazłam - powiedziała Martine. Wódz Nyoni wyprostował się nagle.

- A co takiego? - spytał ostrożnie Ngwenya. Martine podała mu świeczkę.

- Zostawiłam tam swoją bluzę, w cieniu - powiedziała. - Sami zdecydujcie, co z tym zrobić.

Po tych słowach wybiegła z zimnej jaskini. Mknęła przez tunel, póki nie wyszła, mrużąc oczy, wprost
w oślepiający blask słońca i stęsknione ramiona babci.

- I pomyśleć, że martwiłam się, że za szybko jeździsz na żyrafie - powiedziała Gwyn Thomas, mocno
ją ściskając. - A w zamian przywiozłam cię do Matopos, gdzie

212

213

gonią cię łowcy, porywają poszukiwacze skarbów i gdzie zostałaś żywcem pogrzebana razem z
lampartem. Kiedy następnym razem zaproponuję wycieczkę na wieś na tak zwane wakacje, powiedz
po prostu: „Babciu, wolałabym raczej zostać w domu, poczytać książki i pojeździć na Jemmym"

- Hmm, próbowałam - przypomniała jej Martine z szerokim uśmiechem.

- Wiem - powiedziała Gwyn Thomas. - Ale następnym razem posłucham.

Czekali przy traktorze z przyczepą, aż w wejściu do tunelu pojawili się Ngwenya i wódz Nyoni.
Ngwenya trzymał bluzę Martine, ale nic więcej. Kiedy byli już w połowie zbocza, nagle rozległa się
stłumiona eksplozja. Martine domyśliła się, że usunęli filary podtrzymujące sklepienie tunelu i
wywołali osunięcie ziemi. Z miejsca, gdzie przedtem znajdował się korytarz, wzbiła się chmura pyłu,
a potem całe zbocze wzgórza zapadło się i zmieniło kształt. Tak jakby jaskinia i jej zawartość nigdy
nie istniały.

Ngwenya i wódz Nyoni nawet się nie obejrzeli. Gdy dotarli do traktora, Ngwenya podał Martine jej
bluzę.

- To wszystko, co znaleźliście? - Martine nie mogła się powstrzymać przed zadaniem tego pytania.

- Tylko to warto było zabrać - odparł mężczyzna. -W Matopos mamy już miłość, wolność i dość
jedzenia. To wszystko, czego nam potrzeba.

Kiedy Martine i Ben schodzili do ośrodka, nad Słoniową Skałą błyszczała już Gwiazda Wieczorna. Z
nadejściem nocy na wzgórzach i w dolinach zaczęła zapadać gęsta cisza Matopos, która początkowo
tak drażniła Martine -teraz dziewczynka pomyślała, jak bardzo będzie jej tego brakować po wyjeździe.
Był to po prostu najpiękniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszała.

Odmiana w losie Sadie i decyzja, by wysłać lamparta do Sawubony, oznaczały, że ona, Ben i Gwyn
Thomas opuszczą Zimbabwe wcześniej, niż planowali. W końcu więc będzie miała czas na czytanie i

przejażdżki na Jemmym. Na tę myśl szalała z radości, ale z drugiej strony wyjazd z Matopos budził w
niej żal. Zastanawiała się także, czy kiedykolwiek ponownie zobaczy lamparta.

- Oczywiście, że tak - powiedział Ben. - Zwłaszcza jeśli ma żyć w Sawubonie.

- Tak, ale to nie będzie to samo - odparła Martine. - Już nigdy nie będę mogła zasnąć, wtulając się w
jego futro.

Szli właśnie pożegnać się z końmi, kiedy wpadli na Ngwenyę, który akurat skończył je karmić.

- Chciałem życzyć wam obojgu bezpiecznej podróży - powiedział. - Wracam z Mercy i Odilem do
wioski i nie zdążę przyjechać przed waszym wyjazdem rano. Jeszcze raz dziękuję za to, co zrobiliście
dla Khana. I proszę, przekażcie wyrazy wdzięczności waszej sangomie za lekarstwo, które pomogło
Emelii.

- Jedź z nami - poprosiła Martine. - Tendai ciągle powtarza, że przydałaby mu się w Sawubonie
dodatkowa para rąk do pracy. Pojedź z nami. Spodobałoby ci się tam.

214

215

Ngwenya roześmiał się.

- Na pewno, ale nieważne, jak ciężko będzie w Zimbabwe, nieważne, jak bardzo będziemy musieli się
trudzić, nigdy nie opuszczę Matopos. Wśród tych wzgórz chodzili moi przodkowie.

- Rozumiem - odparła Martine. Potrząsnęła jego ręką po afrykańsku, chwytając najpierw jego dłoń,
potem kciuk, a potem znowu dłoń. - Żegnaj, Ngwenyo.

Uśmiechnął się.

- Nie, nie żegnaj. Lud Matabele ma takie przysłowie: „Ci, którzy spotkali się raz, spotkają się
ponownie".

EPILOG

Lampart leżał z przednimi łapami wyciągniętymi przed sobą. W świetle wczesnego poranka jego cęt-
kowane futro lśniło niczym płynne złoto. Niżej, po równinie otaczającej jezioro, przesuwały się wolno
ciemne kształty bawołów i pasiaste grzbiety zebr. Zazwyczaj na widok takich ilości pożywienia
pomyślałby o obiedzie, lecz tym razem lampart koncentrował się wyłącznie na dziewczynce i jej
niezwykłych towarzyszach - starej kobiecie i białej żyrafie. Cała trójka obserwowała wschód słońca
nad jeziorem, a żyrafa opierała głowę na ramieniu dziewczynki.

Z powodów, które były dla Khana jednocześnie niezrozumiałe i przyjemne, jego serce zawsze miękło
i wzbierało, gdy tylko dziewczynka przebywała w okolicy. Raz, w Tajemnej Dolinie, nie zdając sobie
z tego sprawy, przeszła tak blisko jego nowego leża, że musnęła jego

217

futro, lecz choć zareagowała niczym oparzona, nie dostrzegła go w ciemnościach. Miała ze sobą jasne
światło, ale nie poświeciła nim w jego stronę.

Poszedł wtedy za nią do jaskini z malowidłami i przyglądał się z cienia, jak wita się z wylewną
Afrykanką

o bujnych kształtach, ubraną w kolorową suknię. Kiedy już się uściskały, usiadły na skale, patrzyły na
rysunki

i rozmawiały. Żadna z nich się nie rozejrzała, lecz Khan wyczuwał, że wiedzą o jego obecności.

Zarówno wtedy, jak i w kilku innych wypadkach, mógł uśmiercić dziewczynkę jednym skokiem.
Naruszyła jego terytorium. Jednak zawsze czuł wyłącznie palącą potrzebę, by ją chronić. W końcu
ocaliła mu życie. W trakcie tamtej długiej nocy w dusznej jaskini, kiedy był w agonii i czuł, jak z
każdym oddechem opuszczają go siły, magia płynąca z jej rąk była niczym balsam. Dziewczynka
zrobiła coś z raną na jego piersi (w pewnym momencie był całkiem pewien, że wyczuwa miód,
którego nie znosił) i jakimś sposobem skłoniła go do wypicia najbardziej obrzydliwego płynu, jakiego
kiedykolwiek posmakował.

Potem jednak krwawienie ustało, ból zniknął, a dziura w jego piersi w magiczny sposób się zasklepiła.

I wtedy stało się coś przedziwnego. Dziewczynka odważyła się położyć obok niego i przytulić, jakby
był jej kociakiem. Nawet położyła dłoń na jego łapie. A on, ku swemu ogromnemu zdumieniu, nie
tylko pogodził się z jej obecnością, gdyż był zbyt osłabiony, by coś z tym zrobić, lecz wręcz
rozkoszował się każdym momentem. Energia, która od niej płynęła, była czystą miłością.

Teraz byli ze sobą związani i więź ta miała przetrwać do końca ich dni. Czy odwracała głowę, by
spojrzeć w jego stronę, czy też nie, Khan wiedział, że go wyczuwa. Ilekroć znajdowała się w pobliżu
niego, na jej ustach błąkał się uśmiech i lampart wiedział, że jest dumna ze swej roli w sprowadzeniu
go do tego azylu.

Odkąd przybył do Sawubony, lęk, jaki nosił w sobie przez całe życie, niemal zniknął. Tu nie było
powodów do strachu. Był to raj dla dzikich zwierząt. Mimo to zawsze zachowywał ostrożność.
Przekonał się na własnej skórze, że poza dziewczynką ludziom nie należy ufać. Stara kobieta i Zulus,
którzy prowadzili rezerwat, sprawiali wrażenie dobrych ludzi i przyjaciół zwierząt, ale Khan na
zawsze już pozostał nieufny wobec obcych.

Niedawno jednak odkrył kogoś z własnego gatunku - samicę z dwoma kociakami. Zamierzał zawrzeć
z nią znajomość w najbliższych dniach. Dość miał ciągłej samotności.

Podniósł się, przeciągnął i przygotował, by ruszyć w drogę do swojej kryjówki na drzemkę. Czyniąc
to, poruszył jakiś kamyk. Kamyk potrącił kolejną skałkę, a ta z kolei odkryła dwa słoniowe kły, które
spokojnie leżały w ziemi od ponad tysiąca lat. Kły stoczyły się z góry i zatrzymały na dole, stykając
się czubkami, niczym grot strzały.

Lampart widział, gdzie upadły. Schodząc z gracją w dół zbocza, w kierunku kryjówki, zatrzymałsię na
chwilę, by je obwąchać. Wskazywały na północny wschód, poza ogrodzenie Sawubony, w stronę
miejsca, gdzie wieją gorące, suche wiatry i gdzie rozciągają się czerwone,

pomarszczone wydmy, a niebo przypomina niebieski baldachim.

Wskazywały w kierunku ziemi, na której wszystko się zaczęło.

OD AUTORKI

Pierwowzorem ostatniego lamparta w tej książce jest prawdziwy lampart, również noszący imię Khan,
który od czterech lat mieszka w Rezerwacie Dzikich Zwierząt i Ptactwa Bally Vaughan w Harare, w
Zimbabwe. Podobnie jak fikcyjny Khan i jak jego ojciec Ingwe waży niemal siedemdziesiąt pięć
kilogramów i jest jednym z największych lampartów, jakie kiedykolwiek widziano. Khan został
osierocony, gdy jego rodzice zmarli na zatrucie wąglikiem. Znajduje się pod opieką Sarah Carter,
doktora Vina oraz innych oddanych wolontariuszy, którzy stawiają czoła niemal niepokonanym
przeszkodom, by umożliwić jemu oraz innym cennym zwierzętom z rezerwatu bezpieczne życie, z
dala od rąk kłusowników.

Khan jest szczęściarzem wśród zwierząt Zimbabwe. Kiedy w 2005 roku wpadłam na pomysł, by
napisać Ostatniego lamparta, była to reakcja na doniesienia o coraz częstszych polowaniach w puszce
w tym kraju - jest to niegodna i szeroko rozpowszechniona praktyka zamykania lwów, lampartów oraz
innych niebezpiecznych i trudnych do upolowania zwierząt na małych wybiegach, by „myśliwi" mieli
zagwarantowany „udany połów" oraz trofeum, które będą mogli powiesić na ścianie. Wyobraziłam
sobie najczarniejszy scenariusz: że nastanie kiedyś dzień, gdy w Zimbabwe pozostanie tylko jeden
lampart.

221

Muszę przyznać, że gdy w marcu 2007 roku wyruszałam z ojcem na wyprawę do Wzgórz Matobo, by
zbierać materiały do tej książki, ogarnęły mnie wątpliwości, czy przypadkiem nie popełniam błędu,
posyłając Martine, Bena oraz Gwyn Thomas w tak przerażające miejsce. W drodze z Harare do
Bulawajo byliśmy raz po raz zatrzymywani przez policyjne blokady, a funkcjonariusze uzbrojeni w
karabiny maszynowe wypytywali nas, czy szmuglu-jemy diamenty („Chciałbym, żeby tak było!" -
odpowiadał na to mój ojciec) lub jakąś inną kontrabandę. Podobnie jak Gwyn Thomas mieliśmy
ogromne problemy ze znalezieniem benzyny, a w całym Zimbabwe stale odcinano dopływ wody i
prądu.

Wjazd do Parku Narodowego Matopos był niczym przekroczenie granicy zupełnie innego państwa.
Pierwsze wrażenia Martine są moimi. Podobnie jak ona miałam poczucie, że dotarłam na kraniec
świata. Tamtejsza cisza jest niezwykła. Ogromne, balansujące skały i granitowe góry, upstrzone
porostami w kolorze nefrytu i kasztanowymi plamami po wodzie, budzą w człowieku pokorę i
zapierają dech w piersiach.

Recenzenci Białej żyrafy i Pieśni delfina opisywali je jako książki z gatunku realizmu magicznego,
mając na myśli, że znajdują się w nich elementy fantazji i zjawisk nadprzyrodzonych, lecz także sporo
faktów i prawdziwego życia. To samo niewątpliwie odnosi się do Ostatniego lamparta. Jednak dla
wielu ludzi w Afryce, a być może szczególnie w rejonie Matopos, duchy jaskiń oraz przepowiednie i
niezwykłe moce znachorów oraz sangoma nie są wcale fantazją, lecz częścią codziennego życia -
równie realną jak ja i Wy.

Dla wielu mieszkańców Matopos duchy jaskiń oraz opiekunowie chramów, opisani w tej książce -
wliczając w to dziewczynkę, która przez siedem lat żyła pod wodą z krokodylami - nie są fikcją, lecz
niepodważalną prawdą. W Zambii zaś posyłanie miniaturowych żółwików z trumnami lub
zabawkowymi karetkami pogotowia stanowi ulubiony sposób znachorów na przekazanie groźby lub
klątwy.

We Wzgórzach Matobo najbardziej uderzyło mnie to, że choć Zimbabwe przechodzi kryzys, to
łagodni, sympatyczni mieszkańcy tego rejonu zdawali się niemal nietknięci problemami reszty kraju.
Ich życie toczyło się prawie tak samo jak sto lat temu. Panował tam pokój. Codziennie napotykaliśmy

roześmiane dziewczęta, niektóre zaledwie pięcioletnie, przemierzające sześć kilometrów przez busz
do szkoły, jakby była to najprzyjemniejsza i najnormalniejsza rzecz pod słońcem.

Jednak nawet ten odległy, uroczy zakątek nie oprze się upływowi czasu. Wzgórza Matobo zawsze
były jednym z terenów, gdzie żyło najwięcej lampartów na świecie, lecz pojawili się tam kłusownicy,
a ostatnio jednego złapano nawet na próbie przemytu lamparcich skór do Ameryki. Gepardy, lwy i
hipopotamy - zwierzęta, o których sądziliśmy, że nigdy nie wyginą - trafiają teraz na listy gatunków
zagrożonych, zaś lampart - jedno z najrzadziej widywanych i najpiękniejszych stworzeń świata - jest
zagrożony wymarciem. Jeśli nie zaczniemy szybko działać, któregoś dnia zorientujemy się, że
naprawdę pozostał już tylko jeden, ostatni lampart.

Lauren St John Londyn 2007