Robotnicy całego świata, jednoczcie się!

Kim Dzong Il

O ideach Dżucze

Artykuł skierowany do uczestników ogólnokrajowej konferencji naukowej, poświęconej ideom Dżucze i otwartej z

okazji 70-lecia urodzin wielkiego wodza towarzysza Kim Ir Sena 31 marca 1982 roku

Wydawnictwo Literatury w Językach Obcych Phenian, Korea 1985

Zeskanowane przez Rewolucyjną Lewicę Komunistyczną

http://trzeciswiat.wordpress.com/

2

Towarzysz Kim Dzong Il

3

Wkrótce będziemy obchodzili 70-tą rocznicę urodzin towarzysza Kim Ir Sera.

Ogólnokrajowa konferencja naukowa, poświęcona ideom Dżucze i otworzona w przededniu jubileuszu 70-lecia
urodzin wodza stanowi wyjątkowo ważne wydarzenie o istotnym znaczeniu.

Uczestnicy konferencji z poczuciem uzasadnionej dumy ocenili wysoko ideowo-teoretyczne zasługi towarzysza Kim Ir
Sena, który w ciągu przeszło połowy stulecia kieruje rewolucją i budownictwem w naszym kraju. Konferencja jeszcze
raz zademonstrowała w sposób jaskrawy wielkość i słuszność idei Dżucze.

Idee Dżucze stanowią bezcenny owoc głębokiej, wielostronnej działalności ideowo-teoretycznej towarzysza Kim Ir
Sena. Opracowanie idei Dżucze zajmuje najwybitniejsze miejsce w jego działalności rewolucyjnej.

Opracowawszy wielkie idee Dżucze, towarzysz Kim Ir Sen otworzył przed klasą robotniczą, przed masami ludowymi
nową drogę prowadzącą do zwycięstwa rewolucji, stworzył warunki dla historycznego przełomu w urzeczywistnianiu
przez narody dzieła rewolucyjnego.

Rewolucja koreańska, rozpoczęta i kierowana przez towarzysza Kim Ir Sena, stanowi okrytą chwałą stronicę w historii
wspaniałego ucieleśniania oraz wszechstronnego tryumfu wielkich idei Dżucze.

Idee Dżucze stały się niewzruszoną ideą przewodnią rewolucji koreańskiej, wielkim, rewolucyjnym sztandarem
naszych czasów.

Dzisiaj stoi przed nami zaszczytne zadanie urzeczywistnienia przeobrażenia całego społeczeństwa na podstawie idei
Dżucze.

Walka o to przeobrażenie stanowi wielkie historyczne za-danie, którego ostatecznym celem jest doprowadzenia do
końca naszej rewolucji, która od początku aż do naszych dni przebyła zwycięską drogę pod sztandarem idei Dżucze.

Interesy przeobrażenia całego społeczeństwa na podstawie idei Dżucze wymagają od członków partii, od wszystkich
ludzi pracy, aby przyswoili oni sobie głęboko te idee, aby nauczyli się myśleć i działać konsekwentnie na podstawie
wymagań tej nauki.

Ten, kto jest silnie uzbrojony w idee Dżucze i kroczy pod ich sztandarem, zdoła przezwyciężyć wszelkie trudności i
wyrzeczenia oraz osiągnąć zwycięstwa w rewolucji i w dziedzinie budownictwa. To przekonanie zakorzeniło się w
świadomości naszego narodu w ciągu trwającej przeszło pół stulecia historii walki rewolucyjnej.

Korzystając z okazji, kiedy w przededniu siedemdziesięciolecia towarzysza Kim Ir Sena pracownicy instytucji nauk
społecznych, teoretycy i propagandyści prowadzą na konferencji dyskusję nad problemami idei Dżucze oraz nad
wielkimi zwycięstwami, które zostały odniesione na ich podstawie, chciałbym zatrzymać się nad fundamentalnymi
zagadnieniami idei Dżucze.

1. STWORZENIE IDEI DŻUCZE

Przodujące idee odgrywały i odgrywają ważną rolę w rozwoju społeczno-historycznym. Masy ludowe stają się
potężnymi twórcami historii, kiedy kierują się przodującymi ideami. Jest rzeczą zrozumiałą, że nie wszystkie
przodujące idee odgrywają jednakową rolę w rozwoju społeczno-historycznym. Ich znaczenie jest uzależnione od
tego, w jaki sposób wyrażają one dążenia i interesy mas ludowych, na ile słusznie oświetlają im drogę wałki. Na długo
przed pojawieniem się klasy robotniczej istniały idee, które odzwierciedlały dążenia przodujących warstw
społeczeństwa. Jednakże prądy ideologiczne minionych czasów, wskutek ich ograniczoności historycznej i klasowej,
musiały odgrywać swoją rolę w ograniczonych ramach w rozwoju społeczeństwa. Jedynie rewolucyjna ideologia klasy
robotniczej prawidłowo odzwierciedla wymagania czasów i przekazuje dążenia mas ludowych, mobilizując je do
walki rewolucyjnej, będąc potężnym impulsem dla historycznego rozwoju społeczeństwa.

Rewolucyjne idee klasy robotniczej są tworzone przez wy-bitnych przywódców.

4

Trwająca przeszło sto lat historia ruchu komunistycznego stanowi, można powiedzieć, historię powstawania i
rozwoju rewolucyjnych idei opracowywanych przez przywódców klasy robotniczej, historię wcielania tych idei w
życie oraz prze-obrażania świata na ich podstawie. Marks i Engels, stworzywszy w połowie XIX stulecia marksizm,
wskazali na historyczną misję klasy robotniczej, która pojawiła się na polu bitwy, i oświetlili drogę prowadzącą do jej
wyzwolenia. Przyczyniali się oni do rozwijania walki przeciwko kapitałowi, zapoczątkowali międzynarodowy ruch
komunistyczny. Lenin dokonał dalszego rozwinięcia marksizmu w zastosowaniu do nowych historycznych warunków
przerastania kapitalizmu w stadium imperializmu. Stworzył on leninizm i tym samym natchnął klasę robotniczą,
wszystkie narody do walki o rozgromienie cytadeli imperializmu, o wyzwolenie i wolność oraz zapoczątkował prze-
chodzenie od kapitalizmu do socjalizmu.

Towarzysz Kim Ir Sen, dokonawszy głębokiej analizy wymogów nowej epoki, kiedy uciskane i poniżone masy ludowe
zaczęły występować jako gospodarze swojego losu, stworzył wielkie idee Dżucze i wyprowadził masy ludowe na
nowy etap walki o samodzielność. Zapoczątkował on nową fazę historycznego rozwoju ludzkości —epokę Dżucze.

Rewolucyjne idee klasy robotniczej powstają jako odzwierciedlenie dojrzałych wymagań rozwoju historycznego,
rewolucyjnego procesu.

Towarzysz Kim Ir Sen wkroczył na drogę rewolucyjną, kiedy dokonywał się nowy przełom w walce klasy robotniczej,
mas ludowych przeciw wyzyskowi i uciskowi. Na arenie światowej wzrósł wpływ socjalizmu, który odniósł po raz
pierwszy zwycięstwo, rewolucyjna walka klasy robotniczej oraz walka wyzwoleńcza narodów w koloniach i
półkoloniach przeżywały wydatny wzrost. Dążąc do powstrzymania rewolucyjnych wystąpień mas ludowych oraz do
znalezienia wyjścia z głębokiego kryzysu politycznego i ekonomicznego, imperialiści wzmagali grabież i wprowadzali
okrutne represje przeciwko narodom. W wielu krajach zaostrzyły się sprzeczności i antagonizm między rewolucją i
kontrrewolucją, masy ludowe, których suwerenne prawa były przez długi czas deptane, powstały do walki o swoje
wyzwolenie klasowe i narodowe. Nastąpiła nowa epoka, kiedy ruch rewolucyjny zaczął rozwijać się w całej szerokości
w skali światowej, przybierając wciąż nowe i nowe formy.

Aby urzeczywistnić rewolucję w nowych warunkach historycznych, klasa robotnicza, naród każdego kraju powinny
były w sposób gospodarski rozwiązywać wszystkie problemy, uwzględniając swoje konkretne warunki. To zadanie
zostało postawione na porządku dnia w naszym kraju ze szczególną powagą wskutek właściwości jego rozwoju
historycznego, złożonego i trudnego charakteru naszej rewolucji. Przebieg rewolucji koreańskiej wymagał w sposób
bardziej naglący, aby masy ludowe torowały sobie drogę do rewolucji w sposób samodzielny i twórczy.

Idee Dżucze powstały na bazie właśnie tych wymagań praktyki rewolucji koreańskiej.

Rewolucja — to walka o urzeczywistnienie przez masy ludowe ich potrzeby samodzielności, walka o ich własne
wyzwolenie. Masy ludowe wywalczą zwycięstwo w rewolucji tylko wtedy, jeżeli uzbroją się w rewolucyjne idee i
zespolą się jako zorganizowana siła polityczna. Obowiązek rewolucjonisty polega na tym, aby wejść w gąszcz mas
ludowych realizujących rewolucję, wychowywać, organizować i prowadzić je do walki. Również siłę rewolucyjną
należy wykuwać w masach ludowych. Wszystkie zagadnienia, które wyłaniają się w toku walki rewolucyjnej, należy
rozwiązywać, opierając się na rozumie i sile narodu.

Jednakże koreańscy komuniści i nacjonaliści z lat dwudziestych, uważający się za uczestników ruchu
narodowowyzwoleńczego, zamiast udawać się w gąszcz mas ludowych, wychowywać , organizować i mobilizować je
do walki rewolucyjnej, działali w oderwaniu od nich, walczyli o hegemonię, uprawiając czczą gadaninę. Nie zdołali oni
zespolić mas, lecz tylko wprowadzili w nich rozłam wskutek swojej walki frakcyjnej.

Towarzysz Kim Ir Sen już od pierwszych dni swojej działalności rewolucyjnej zrozumiał ich błędy i poszedł inną praw-
dziwie rewolucyjną drogą, przenikając w gąszcz mas ludowych i opierając się na nich w swojej walce. Odkrył on tę
prawdę, że masy ludowe są gospodarzami rewolucji i że dla jej zwycięstwa należy pójść w masy, wychowywać,
organizować i mobilizować je. Stało się to jednym z punktów wyjścia dla zrodzenia się idei Dżucze.

5

Rewolucję w każdym kraju powinien prowadzić samodzielnie, z całą odpowiedzialnością jej gospodarz — naród
danego kraju, prowadzić ją w sposób twórczy w zastosowaniu do swoich konkretnych warunków. Samodzielne i
twórcze podejście do dzieła — to istotne wymagania rewolucyjnego ruchu komunistycznego.

Rewolucja koreańska, która otworzyła erę oparła na Dżucze, winna była od samego początku być prowadzona w
sposób samodzielny, twórczy, w przeciwnym bowiem wypadku nie zdołałaby posuwać się naprzód. Rewolucja
koreańska nie mogła nie nabrać trudnego i złożonego charakteru. Mając silnego wroga w postaci imperializmu
japońskiego, winna była ona wykonać zarówno zadania antyimperialistycznej i narodowo-wyzwoleńczej rewolucji,
jak i zadania rewolucji antyfeudalnej, demokratycznej. Nie było łatwo kroczyć drogą, która nie została przez nikogo
utorowana.

Sytuację komplikował również fakt, że w tym czasie wewnątrz antyjapońskiego ruchu narodowo-wyzwoleńczego i
komunistycznego naszego kraju przeważała czołobitność wobec wielkich krajów, która przeszkadzała postępującemu
naprzód rozwojowi rewolucji. Nacjonaliści i pseudomarksiści odziedziczyli po swoich poprzednikach ducha
czołobitności oraz przyzwyczajenia do walki trakcyjnej, które w swoim czasie doprowadziły kraj do upadku. Zamiast
urzeczywistniania rewolucji własnymi siłami usiłowali daremnie osiągnąć niezawisłość kraju opierając się na siłach
zewnętrznych, W tym czasie ci, którzy przedstawiali się jako uczestnicy ruchu komunistycznego tworzyli, każdy na
swoją modłę, ugrupowania partyjne. Ustawicznie zwracali się do Komintern u, dążąc do uzyskania jego sankcji,
próbowali w sposób mechaniczny postępować zgodnie z gotowymi teoriami i kopiować cudze doświadczenie,
ignorując warunki historyczne i konkretną rzeczywistość naszego kraju, byłego społeczeństwa kolonialno-
półfeudalnego. Silne oddziaływanie czołobitności i dogmatyzmu nie stwarzało możliwości otwarcia drogi do
rewolucji.

Towarzysz Kim Ir Sen wyciągnął poważną naukę ze skutków czołobitności i dogmatyzmu i wykrył prawdę, że
rewolucji należy dokonać nie na podstawie czyjejś sankcji lub wytycznej, lecz kierując się swoim własnym
przekonaniem, z poczuciem odpowiedzialności, że należy rozwiązywać wszystkie problemy powstające w toku jej
urzeczywistniania w sposób samodzielny i twórczy. Oto co stanowi drugi punkt wyjściowy, który zapoczątkował
narodziny idei Dżucze.

W ten sposób towarzysz Kim Ir Sen na podstawie praktycznego doświadczenia i wniosków wypływających z walki
rewolucyjnej stworzył nową rewolucyjną naukę — idee Dżucze.

Podstawą wyjściową działalności ideowo-teoretycznej towarzysza Kim Ir Sena była konsekwentnie rewolucyjna
praktyka. Rozwijał on i wzbogacał rewolucyjne idee i teorię w procesie rozwiązywania problemów, które wysuwała
rewolucyjna praktyka. Stosowanie istniejących teorii zgodnie z interesami rewolucji i realnymi warunkami swojego
kraju, znajdowanie nowej prawdy i wysuwanie nowych idei i teorii jest możliwe tylko wtedy, jeżeli za podstawę
wyjściową bierze się rewolucyjną praktykę.

Jeszcze we wczesnym okresie swojej działalności rewolucyjnej towarzysz Kim Ir Sen przyswoił sobie naukę
marksizmu-leninizmu. Jednakże nie ograniczając się do zastosowania go w praktyce rewolucji koreańskiej i stojąc na
niewzruszonej pozycji Dżucze, osiągnął nowe rubieże rewolucyjnej teorii, w sposób twórczy rozwiązał problemy,
które wysuwała rewolucyjna praktyka.

Walcząc z tępymi nacjonalistami, pseudomarksistami, zwolennikami czołobitności, dogmatykami i jednocześnie
torując nową drogę rewolucji, towarzysz Kim Ir Sen odkrył prawdę idei Dżucze. Na naradzie kierowniczych kadr
komunistycznego związku młodzieży oraz Antyimperialistycznego Związku Młodzieży, która odbyła się w Kałun w
czerwcu 1930 roku, na-świetlił on zasady idei Dżucze oraz wysunął opartą na Dżucze linię rewolucji koreańskiej. Było
to historycznym wydarzeniem, które obwieściło stworzenie idei Dżucze oraz narodziny opartej na Dżucze linii
rewolucyjnej.

Towarzysz Kim Ir Sen, który wówczas nie miał nawet dwudziestu lat, jasno wyodrębnił w mętnym nurcie nacjonal-
reformizmu, prawicowego i lewicowego oportunizmu oraz wszelkich innych prądów powiewu czasu, dążenia narodu

6

i prawidłowości rozwoju historii. Odkrył on prawdę Dżucze i utorował drogę do samodzielnego rozwoju naszej
rewolucji.

W praktyce rewolucji koreańskiej idee Dżucze przekształciły się w ukształtowana w pełni ideologię kierowniczą
rewolucji naszych dvi.

Kierownicza ideologia rewolucji nie może być w pełni ukształtowana raz i na zawsze w jakimś określonym odcinku
czasu. Rodzi się ona na podstawie ukształtowanych warunków historycznych, warunków danego momentu, w
procesie uogólniania doświadczenia walki rewolucyjnej. W toku długotrwałej wałki podlega sprawdzeniu jej
prawidłowość, ulega wzbogacaniu jej treść, W ten sposób nieustannie doskonali się ona, stając się zakończonym
tworzącym całość systemem ideowo-teoretycznym.

Towarzysz Kim Ir Sen zwycięsko przewodził rewolucyjnej walce mas na różnych etapach ruchu, pomyślnie kierował
pracą we wszystkich dziedzinach polityki, ekonomiki, kultury i wojskowości. W toku tego zgromadził on bogate i
cenne do-świadczenie oraz uogólniając je nieustannie pogłębiał i rozwijał idee Dżucze. Przeszło półwiekowa historia
kierowania przez towarzysza Kim Ir Sen a rozwojem rewolucji koreańskiej, połączonej z niemałymi trudnościami,
stanowi historię tworzenia idei Dżucze i przekształcania ich w spójny i swoisty system ideowo-teoretyczny w toku
wielkiej rewolucyjnej praktyki.

Dzięki temu, że idee te zrodziły się na podstawie wymagań nowego okresu, kiedy masy ludowe stały się
gospodarzami his-torii, że zostały one nasycone bogatym doświadczeniem walki rewolucyjnej, idee Dżucze
przekształciły się w wielką kierowniczą ideologię rewolucji naszych czasów.

2. FILOZOFICZNA ZASADA IDEI DŻUCZE

Idee Dżucze — to nowe idee filozoficzne, w centrum których znajduje się człowiek.

Jak uczy towarzysz Kim Ir Sen, idee Dżucze opierają się na zasadzie filozoficznej, która głosi, że człowiek jest
gospodarzem wszystkiego, że on decyduje o wszystkim. Idee Dżucze, rozpatrując zasadniczy problem filozofii,
stawiają ponad wszystko człowieka. Oświetlają one zasadę filozoficzną, że człowiek jest gospodarzem wszystkiego i
on decyduje o wszystkim.

Przez słowa „człowiek jest gospodarzem wszystkiego" rozumie się, że człowiek jest władcą świata i gospodarzem
swojego losu, a słowa „człowiek decyduje o wszystkim" oznaczają, że odgrywa on decydującą rolę w przeobrażaniu
świata i rozstrzyganiu swojego losu.

Filozoficzna zasada idei Dżucze, stawiająca człowieka w centrum uwagi, oświetla jego miejsce i rolę w świecie.

Towarzysz Kim Ir Sen wskazał, że człowiek jest istotą społeczną wyróżniającą się samodzielnością, zdolnością do
twórczości i świadomości.

I człowiek, oczywiście, jest istotą materialną. Jednakże jego istoty nie wyczerpuje tylko to. Człowiek jest najbardziej
rozwiniętą istotą materialną, szczególnym produktem rozwoju świata materialnego. Człowiek odróżnia się od innych
istot jeszcze od czasu wyodrębnienia się go ze świata przyrody. Wszystkie inne żywe istoty zachowują swoje
istnienie, będąc zależne od obiektywnego świata i przystosowując się do niego. A człowiek zachowuje swoje istnienie
i rozwija się, poznając i przeobrażając świat oraz oddając go w służbę samemu sobie.

Człowiek zajmuje szczególne miejsce i odgrywa szczególną rolę jako władca świata, dlatego że stanowi istotę
społeczną, wyróżniającą się samodzielnością, zdolnością do twórczości i świadomością.

Stwierdziwszy, że samodzielność, zdolność do twórczości i świadomość stanowią istotne cechy człowieka jako istoty
społecznej, towarzysz Kim Ir Sen sformułował nowe filozoficzne objaśnienie człowieka.

7

Samodzielność, zdolność do twórczości i świadomość — to społeczne właściwości człowieka, które kształtują się i
rozwijają na gruncie społeczno-historycznym. W świecie tylko ludzie żyją i działają, wchodząc w stosunki społeczne.
Tylko znajdując się w społeczeństwie, człowiek zachowuje swoje istnienie i osiąga swój cel. Samodzielność, zdolność
do twórczości, świadomość są właściwe tylko istocie społecznej — człowiekowi.

Człowiek to istota posiadająca samodzielność, to znaczy samodzielna istota społeczna.

Samodzielność jest właściwością człowieka społecznego, który dąży do tego, aby żyć i rozwijać się samodzielnie jako
władca świata i gospodarz swojego losu. Dzięki swojej samodzielności człowiek zrywa okowy przyrodnicze, walczy
przeciwko wszystkim formom zależności w społeczeństwie, oddaje wszystko w służbę sobie.

Dla istoty społecznej, jaką jest człowiek, samodzielność jest żywotnie ważnym czynnikiem istnienia. Mówiąc to,
mamy na myśli życie społeczno-polityczne. Człowiek obok życia biologicznego żyje również życiem społeczno-
politycznym. Jeżeli życie biologiczne — to życie człowieka jako żywego organizmu, to życie społeczno-polityczne jest
życiem człowieka jako istoty społecznej.

Człowiek — to istota mająca zdolność do twórczości, to zna-czy jest twórczą istotą społeczną.

Zdolność do twórczości stanowi właściwość człowieka społecznego, przeobrażającego w sposób celowy świat i
decydującego o swoim losie. Dzięki swej zdolności do tworzenia człowiek przeobraża to co stare, stwarza to co nowe,
coraz bardziej aktywnie przeobraża przyrodę i społeczeństwo w swoich interesach.

Zdolność do twórczości, jak i samodzielność, stanowi istotną cechę szczególną istoty społecznej — człowieka. Jeżeli
samodzielność określa przede wszystkim miejsce człowieka jako władcy świata, to zdolność do twórczości znajduje
swój wyraz v roli człowieka jako przeobrażającego świat.

Człowiek — to istota mająca świadomość, to znaczy jest świadomą istotą społeczną.

Świadomość jest właściwością człowieka społecznego, która określa całą jego działalność, mającą na celu
poznawanie i przeobrażanie świata oraz samego siebie. Człowiek Dosiadając świadomość poznaje świat i
prawidłowości jego rozwoju, prze-obraża przyrodę i rozwija społeczeństwo zgodnie ze swoimi potrzebami.
Świadomość gwarantuje samodzielność i twórczą zdolność człowieka jako istoty społecznej, zapewnia jego celową
działalność poznawczą i praktyczną.

W ostatecznym wyniku człowiek dzięki istnieniu samodzielności, zdolności do twórczości i świadomości staje się
najbardziej rozwiniętą i najpotężniejszą istotą w świecie. Ustosunkowuje się on do świata nie w sposób fatalistyczny i
bierny, lecz rewolucyjny i aktywny, przeobrażając go nie ślepo, lecz w sposób celowy. Człowiek — to istota społeczna,
posiadająca samodzielność, zdolność do twórczości i świadomość — jedyny władca świata, jedyny jego
przeobraziciel.

Jest rzeczą zrozumiałą, że człowiek nie może żyć w oderwaniu od świata. Żyje on i prowadzi swoją działalność w
otaczającym go świecie.

Przyroda jest obiektem pracy człowieka oraz materialnym źródłem życia ludzkiego, a społeczeństwo — to kolektyw,
w którym człowiek żyje i prowadzi działalność. Duży wpływ wywierają na działalność człowieka środowisko naturalne
i warunki społeczne. W zależności od tego, czy środowisko naturalne jest dla życia człowieka sprzyjające, czy też nie,
a w szczególności od tego, czy w danym społeczeństwie istnieje postępowy albo reakcyjny ustrój polityczny,
ekonomiczny, będą kształtować się odpowiednie warunki dla działalności człowieka w zakresie przeobrażania
przyrody i rozwoju społeczeństwa. Ta jego praca może przebiegać pomyślnie, bądź też będzie ona ograniczona i
skrępowana.

Jednakże człowiek nie podporządkowuje się otaczającemu go .środowisku oraz warunkom zewnętrznym. W wyniku
swojej samodzielności, twórczej i świadomej działalności przeobraża on ku swemu pożytkowi to, co jest sprzeczne z

8

jego potrzebami,. niszczy , to, co stare, reakcyjne i buduje , to, co nowe. postępowe i w ten sposób nieustannie
przeobraża przyrodę oraz społeczeństwo. To właśnie stanowi działalność, walkę człowieka o to, aby zmienić świat i
przeobrazić go w taki sposób, by służył on bardziej efektywnie jego potrzebom.

Idee Dżucze naświetlając w nowy sposób istotne cechy człowieka, jego miejsce i rolę w świecie stały się
światopoglądem, w którego centrum znajduje się człowiek.

To, że świat jest materialny, że ulega on zmianom i rozwija się w rezultacie ruchu materii, jest już znane. Idee Dżucze
uzasadniły nowy pogląd na świat, dając odpowiedź na zagadnienia: kto jest gospodarzem, władcą przyrody i
społeczeństwa, co stanowi siłę, która je przeobraża? Myśl o tym, że otaczający nas świat jest rządzony i przeobrażany
przez człowieka — to nowy pogląd ustanowiony z punktu widzenia wzajemnego stosunku pomiędzy otaczającym nas
światem a człowiekiem.

Na podstawie wyjaśnienia miejsca i roli człowieka jako władcy świata idee Dżucze w nowy sposób naświetliły
podejście do otaczającego go świata.

Naświetlone przez idee Dżucze podejście do otaczającego świata stawia w centrum uwagi człowieka — władcę
świata.

Mieć do otaczającego świata takie podejście, które stawia w centrum uwagi człowieka, to znaczy odnosić się do
świata, biorąc za punkt wyjścia interesy człowieka — władcy świata.

Ponieważ człowiek jest władcą świata, to oczywiste jest, że powinien on odnosić się do niego z punktu widzenia
swoich interesów. Człowiek poznaje i przeobraża świat po to, aby oddać wszystko w świecie w swoją służbę.
Najcenniejszą rzeczą w świecie jest człowiek i nie ma tu nic cenniejszego ponad interesy człowieka. Każdy przedmiot
w świecie ma wartość tylko w tym wypadku, jeżeli służy on interesom człowieka. Dlatego odnoszenie się do
otaczającego nas świata z pozycji lepszego służenia człowiekowi jest najsłuszniejszym podejściem do świata.

Odnosić się do świata, nadając priorytet człowiekowi, to znaczy odnosić się do zmiany i rozwoju otaczającego nas
świata głównie z punktu widzenia działalności człowieka — przeobraziciela świata.

Najpotężniejsza istota w świecie — to człowiek. I tylko on jest w stanie przeobrazić świat. Tylko człowiek domaga się
przeobrażenia świata i sam urzeczywistnia to przeobrażenie. Człowiek przeobraża świat w sposób aktywny,
odpowiednio do swoich potrzeb, wykorzystując obiektywne prawa. Tylko dzięki aktywnej działalności człowieka
świat przeobraża się ku jego pożytkowi. A zatem podejście do zmiany i rozwoju otaczającego nas świata z punktu
widzenia aktywnej działalności człowieka, który przeobraża w sposób celowy przyrodę i społeczeństwo odpowiednio
do swoich potrzeb, jest najsłuszniejszym podejściem do świata.

Wypracowane przez naukę Dżucze podejście do otaczającego nas świata jest podejściem prawdziwie rewolucyjnym:
pozwala ono ludziom z wysoką świadomością władcy świata i gospodarza swoich losów w sposób samodzielny,
twórczy, świadomy przeobrażać świat i decydować o swoim losie.

Światopogląd oparty na Dżucze, którego podstawę stanowi filozoficzna zasada — człowiek jest gospodarzem
wszystkiego i on o wszystkim decyduje, jest najsłuszniejszym światopoglądem naszych czasów.

W toku rozwoju historycznego jeszcze bardziej wzrasta rola i znaczenie miejsca człowieka jako władcy świata. Dzięki
jego samodzielnej, twórczej, świadomej walce z każdym dniem rozszerza się w świecie sfera działalności, która jest
podporządkowana woli człowieka. W naszych dniach masy ludowe stały się prawdziwymi gospodarzami świata,
dzięki ich walce świat jeszcze lepiej służy ich interesom. Nasza rzeczywistość, w której niezwykle wzrasta rola i
znaczenie miejsca mas ludowych jako władców świata, z nową siłą potwierdza słuszność i żywotność wypływającej z
Dżucze zasady filozoficznej, że człowiek jest gospodarzem wszystkiego, że on decyduje o wszystkim.

9

3. TWIERDZENIA IDEI DŻUCZE DOTYCZĄCE ROZWOJU SPOŁECZNO-HISTORYCZNEGO

Idee Dżucze wykrywają prawidłowości rozwoju historii i rewolucji społecznej. Idee Dżucze dają nowe wyjaśnienie
pod-stawowych twierdzeń dotyczących społecznego i rewolucyjnego ruchu pracujących mas ludowych, które tworzą
i rozwijają historię.

Twierdzenia dotyczące rozwoju społeczno-historycznego ustanowione przez idee Dżucze stanowią nowy pogląd
społeczno-historyczny — wypływający z Dżucze pogląd na historię.

1) MASY LUDOWE — PODMIOTEM ROZWOJU SPOŁECZNO-HISTORYCZNEGO

Zagadnienie podmiotu historii stanowi fundamentalne zagadnienie w pojmowaniu rozwoju społeczeństwa i rewolucji
z punktu widzenia Dżucze.

Jak uczy towarzysz Kim Ir Sen, pracujące masy ludowe są podmiotem historii, siłą napędową rozwoju społecznego.

Historia rozwija się w toku walki mas ludowych o prze-obrażenie przyrody i społeczeństwa. Kiedy chodzi o rozwój
historyczny, oznacza to, że wzrasta rola i znaczenie miejsca mas ludowych jako podmiotu historii.

Ruch społeczno-historyczny ma własne specyficzne prawidłowości odróżniające się od prawidłowości ruchu
przyrody. Jednakże ruch społeczny ma również cechy wspólne z ruchem przyrody, rozumie się, w sensie ruchu
materii. W ruchu .społecznym także działają ogólne prawa świata materialnego. Jednakże w ruchu przyrody nie
istnieje podmiot, podczas gdy w ruchu społecznym podmiot istnieje. Ruch przyrody dokonuje się żywiołowo wskutek
wzajemnego oddziaływania obiektywnie istniejącej materii. Ruch społeczny powstaje i rozwija się dzięki aktywnemu
oddziaływaniu i roli podmiotu.

Jako podmiot ruchu społecznego występują masy ludowe. Bez nich niemożliwe jest istnienie samego ruchu
społecznego, nie może być nawet mowy o rozwoju historii.

Masy ludowe — to gospodarze rewolucji i budownictwa, decydujący czynnik przeobrażania przyrody i rozwoju
społeczeństwa. Walka rewolucyjna i budownictwo dokonują się dla dobra mas ludowych i są dziełem samych mas
ludowych. Masy ludowe własnymi siłami urzeczywistniają rewolucję i budownictwo, po to aby decydować o swoim
łosie. Właśnie masy ¡udowe domagają się rewolucji i budownictwa, to właśnie one urzeczywistniają je. To one
tworzą własnymi rękami wszystkie dobra społeczne, przez swoją walkę przeobrażają świat, posuwają naprzód
historię. Bez twórczej działalności mas ludowych niemożliwe są przeobrażenia społeczne i postęp. Historia rozwoju
ludzkości wykazuje, że sfery tworzenia i przeobrażania przez każde pokolenie świata są stosunkowo ograniczone.
Jednakże nie ma granic dla rozumu i siły mas ludowych, poznających i przeobrażających świat.

W toku walki o przeobrażenie przyrody i społeczeństwa rośnie znaczenie miejsca mas ludowych, pomnażają się ich
siły, w rezultacie czego jeszcze bardziej wzrasta ich aktywność w oddziaływaniu na rozwój społeczno-historyczny.

Podmiotem historii są pracujące masy ludowo. W jego. roli nie mogą występować reakcyjne klasy wyzyskujące. Jeżeli
pracujące masy ludowe tworzą i rozwijają historię, to klasy wyzyskujące usiłują powstrzymać bieg historii i zawrócić
go wstecz. Każda klasa wyzyskująca staje się w ostatecznym wyniku siłą reakcyjną w historii, wrogiem rewolucji. Cała
historia rozwoju społeczeństwa klasowego jest historią zaciekłej walki pomiędzy twórcami historii a siłami
przeszkadzającymi jej postępowemu rozwojowi, pomiędzy gospodarzem rewolucji a jej wrogiem, to znaczy pomiędzy
pracującymi masami ludowymi a reakcyjnymi klasami wyzyskującymi. W toku tej walki społeczeństwo posuwa się
naprzód i rozwija.

Masy ludowe są podmiotem historii. Jednakże nie zawsze i nie w każdym społeczeństwie ich miejsce i rola są
jednakowe. W przeszłości, w społeczeństwie opartym na wyzysku, pracujące masy ludowe przez długie łata nie

10

mogły uświadomić sobie swojej pozycji społeczno-klasowej, swojej potęgi i nie mogły zjednoczyć się w jednolitą siłę
polityczną. Wyzute z praw i podlegające wyzyskowi oraz uciskowi ze strony mniejszości kół rządzących, nie mogły
one zająć godnego ich miejsca gospodarza społeczeństwa. Również w społeczeństwie opartym na wyzysku pracujące
masy ludowe wytwarzały swoimi siłami wszystkie bogactwa materialne i kulturalne. Jednakże nie mogły one
samodzielnie tworzyć historii wskutek tego, że w tym czasie nie było im sądzone zajmować miejsca gospodarza
społeczeństwa. Tylko ujmując w swoje ręce władzę państwową i środki produkcji oraz tworząc ustrój socjalistyczny,
uwalniają się one od wyzysku i ucisku oraz świadomie tworzą historię, jako prawdziwi gospodarze społeczeństwa i
swoich losów.

W społeczeństwie socjalistycznym dokonują się zasadnicze zmiany w położeniu i losach pracujących mas ludowych,
wzrasta ich rola i znaczenie ich miejsca — jest to rezultatem rewolucyjnego kierownictwa i walki klasy robotniczej.

Rozwój społeczeństwa socjalistycznego kierowanego przez klasę robotniczą jest procesem przeobrażania całego
społeczeństwa na wzór klasy robotniczej. Kiedy pod kierownictwem klasy robotniczej całe społeczeństwo zostanie
całkowicie przeobrażone na wzór i podobieństwo przodującej klasy robotniczej — niezwykle wzrośnie znaczenie
miejsca podmiotu historii — mas ludowych, nieporównanie podniesie się ich rola jako siły napędowej w rozwoju
historii i rewolucji.

Po to, aby masy ludowe zajęły godne miejsce i z honorem wykonywały rolę podmiotu historii, konieczne jest
doprowadzenie do połączenia kierownictwa z działalnością mas. Chociaż masy ludowe są twórcami historii, jednakże
zajmują one godne ich miejsce i występują w roli podmiotu w rozwoju społeczno-historycznym tylko dzięki
prawidłowemu kierownictwu.

Zagadnienie połączenia kierownictwa z działalnością mas stanowi ważny problem szczególnie w rewolucyjnym,
komunistycznym ruchu urzeczywistnianym przez klasę robotniczą i szerokie masy ludowe. Sam ruch komunistyczny
stanowi najwyższą formę świadomego, zorganizowanego ruchu. Jest on sprzężony z zaciekłą walką klasową, dlatego
bez prawidłowego kierownictwa nie może zostać uwieńczony zwycięstwem.

Kierownictwo ruchem rewolucyjnym i komunistycznym jest ze swej istoty kierowaniem masami ludowymi przez
partię i wodza.

Partia klasy robotniczej stanowi sztab rewolucji, a jej wódz jest najwyższym jej kierownikiem. Czy masy ludowe
nabiorą rewolucyjnej świadomości, czy staną się zorganizowane, czy wykonają swoje rewolucyjne zadania i
historyczną misję? Odpowiedzi na te pytania zależą od prawidłowego kierownictwa ze strony partii i wodza.

Tylko pod słusznym kierownictwem partii i wodza klasa robotnicza, masy ludowe są w stanie wytrwale prowadzić po-
ważną i skomplikowaną walkę rewolucyjną o przeobrażenie przyrody i społeczeństwa, osiągnąć wyzwolenie
narodowe i klasowe, pomyślnie budować społeczeństwo socjalistyczne i komunistyczne oraz zarządzać nim.

Jak uczy towarzysz Kim Ir Sen, w naszych dniach masy ludowe stawszy się gospodarzami historii, gospodarzami
rewolucji i budownictwa, bardziej aktywnie przeobrażają świat odpowiednio do swoich wymagań.

W centrum rozwoju współczesnej historii niezawodnie znaj-dują się klasa robotnicza, pracujące masy ludowe. Setki
milionów ludzi, którzy przez długie lata byli poddani klasowemu i narodowemu uciskowi i wyzyskowi, nieugiętym
marszem po-stępują naprzód drogą suwerenności, niezależności, postępu społecznego, odgrywają coraz bardziej
wzrastającą rolę w walce o rozstrzygnięcie losów ludzkości i przyszłości świata. W rezultacie tego gigantycznego
postępowego ruchu naszych czasów kapitalizm i imperializm, które przez stulecia żerowały na pocie i krwi
pracujących mas ludowych oraz decydowały o ich losach, dzisiaj pękają we wszystkich szwach i znajdują się na skraju
upadku.

Masy ludowe, które występują jako prawdziwi gospodarze swoich losów, przeobrażają świat zgodnie ze swoimi
dążeniami i potrzebami i tworzą nową historię ludzkości. Jest to główna tendencja rozwoju współczesnej historii,
której nie zdołają powstrzymać żadne siły.

11

2) HISTORIA LUDZKOŚCI — HISTORIĄ WALKI MAS LUDOWYCH O SWOJĄ SAMODZIELNOŚĆ

Historia rozwoju społeczeństwa ludzkiego jest historią walki mas ludowych w obronie i o urzeczywistnienie swojej
samodzielności.

Towarzysz Kim Ir Sen uczy: wszelka walka rewolucyjna — to walka mas ludowych, które bronią swojej
samodzielności.'

Na przestrzeni długotrwałej historii społeczeństwa ludzkiego, ludzie nieustannie prowadzili walkę o swoje
wyzwolenie od społecznego ucisku, o przezwyciężenie zależności od sił przyrody. Cała walka o przeobrażenie
społeczeństwa, przyrody, o wychowanie nowego człowieka łączy się z walką mas ludowych w obronie oraz o
urzeczywistnienie swojej samodzielności.

Walka o przeobrażenie społeczeństwa — to walka mas ludowych o stworzenie warunków społeczno-politycznych
umożliwiających im uwolnienie się od ujarzmienia klasowego i na-rodowego oraz prowadzenie niezależnego życie.
Aby żyć samodzielnie i rozwinąć niezależną działalność, ludzie powinni prowadzić walkę o likwidację starego ustroju
społecznego, depcącego i krępującego samodzielność człowieka. Jedynie dokonawszy unicestwienia starego i
stworzenia nowego ustroju społecznego, zapewniającego człowiekowi samodzielność, masy ludowe mogą stać się
prawdziwymi gospodarzami społeczeństwa i swoich losów, prowadzić samodzielne życie.

Walka o przeobrażenie przyrody — to walka o stworzenie warunków materialnych w tym celu, aby masy ludowe,
uwolniwszy się od okowów przyrody, prowadziły samodzielne życie. Aby żyć i rozwijać się, człowiek musi oddziaływać
na przyrodę oraz wytwarzać dobra materialne. Przeobrażając i ujarzmiając przyrodę, człowiek jest w stanie usunąć
zależność od sił przyrody, stworzyć warunki materialne dla niezależnego życia.

Walka o wychowanie nowego człowieka — to wałka o stworzenie warunków ideowo-kulturalnych pozwalających
masom ludowym wyzwolić się z więzów starych idei oraz przeżywającej się kultury, prowadzić samodzielne życie.
Tylko wyzwoliwszy się całkowicie z więzów starych idei i kultury oraz owładnąwszy samodzielną świadomością i
zdrową kulturą, człowiek może zadecydować o swoim losie, ujmując go we własne ręce oraz może żyć i działać jako
istota samodzielna.

Przebudowa społeczeństwa, przeobrażenie przyrody, wychowywanie nowego człowieka stanowią najważniejszy
aspekt walki mas ludowych o swoją samodzielność. Człowiek może stać się całkowicie samodzielny tylko wtedy, gdy
zrzuci z siebie brzemię społecznego ujarzmienia, gdy uwolni się z okowów przyrody, z więzów starej ideologii i
kultury. Walka o tę samodzielność powinna być prowadzona szerokim frontem we wszystkich sferach przebudowy
społeczeństwa, przeobrażania przyrody i wychowywania nowego człowieka.

Pierwszoplanowym zadaniem w walce mas ludowych o swoją samodzielność jest osiągnięcie samodzielności
społeczno-politycznej.

Człowiek jest istotą społeczną i dlatego winno się mu zapewnić przede wszystkim samodzielność społeczno-
polityczną. Ona stanowi klucz zarówno do wyzwolenia się człowieka z okowów przyrody, jak i do postępu ideowo-
kulturalnego. W warunkach uciemiężenia społeczno-politycznego masy ludowe nie mogą korzystać w szerokim
zakresie z dóbr uzyskiwanych w wyniku rozwoju sił wytwórczych, nie mogą wyzwolić się z więzów reakcyjnej ideologii
i kultury.

Cała historia po rozdzieleniu się społeczeństwa ludzkiego na wrogie klasy była przede wszystkim historią rewolucji
społecznych, zmierzających do urzeczywistnienia społeczno- -politycznej samodzielności mas ludowych. W toku
rewolucji społecznych decydował się los mas ludowych, rozwijało się społeczeństwo.

Powstania niewolników, które można scharakteryzować jako pierwsze w historii wystąpienia wyzyskiwanych mas
pracujących o samodzielność, jak również antyfeudalna walka chłopstwa w wiekach średnich doprowadziły do
upadku ustroju niewolniczego i feudalnego. Stanowiło to krok naprzód w walce pracujących mas ludowych o ich

12

samodzielność. Jednakże w rezultacie tej walki łańcuchy niewolnictwa, skuwające masy ludowe, zostały zastąpione
łańcuchami feudalizmu, a następnie zamienione na jarzmo kapitalizmu. A samo klasowe panowanie i ucisk nie
przestały istnieć. W historii społeczeństwa ludzkiego kapitalizm jest ostatnim ustrojem opierającym się na wyzysku,
który dławi żądania i dążenia mas ludowych do samodzielności. Jest to ustrój najokrutniejszej przemocy, łączący w
sobie panowanie klasowe i ucisk narodowy.

Unicestwienie ustroju kapitalistycznego i ustanowienie nowego, socjalistycznego ustroju znamionują historyczny
zwrot w przebiegu walki rewolucyjnej o samodzielność. Wraz z ustanowieniem ustroju socjalistycznego następuje
likwidacja klas wyzyskujących, ustępuje na zawsze ze sceny ustrój opierający się na wyzysku, dławiący i depcący
żądania i dążenia mas ludowych do samodzielności. Powstają warunki dla ujęcia przez masy ludowe w swoje ręce
władzy i środków produkcji oraz stwarzane są warunki dla ugruntowania pełnego samodzielne-go życia.

Następne ważne historyczne zadania w walce mas ludowych o swoją samodzielność, obok przebudowy
społeczeństwa — to także przeobrażenie przyrody i wychowanie nowego człowieka.

Na całej przestrzeni rozwoju społeczeństwa ludzkiego masy ludowe prowadziły nieustanną walkę o swoje
wyzwolenie z okowów przyrody oraz o postęp ideowo-kulturalny.

U zarania historii społeczeństwa ludzkiego twórcza siła człowieka była słaba, skrajnie niski był jego poziom ideowo-
kulturalny. Przez długie lata masy ludowe w trudnej walce gromadziły wiedzę i pomnażały swoje siły dla ujarzmienia
przyrody, rozwijały siły wytwórcze, nieustannie podnosiły poziom swojej świadomości i kultury. Wszystkie
osiągnięcia społeczeństwa ludzkiego — współczesna nauka i technika, przodujące idee i kultura — są owocami
historycznej walki, którą rozwijały masy ludowe.

Zadania przeobrażania przyrody i wychowania nowego człowieka, inaczej mówiąc, zadania historyczne mające na
celu wyzwolenie mas ludowych z okowów przyrody, z więzów starej ideologii i kultury oraz przekształcenie narodu w
potężnego zdobywcę przyrody, w godnego nosiciela rewolucyjnych idei i kultury, mogły wystąpić w całej pełni i
pomyślnie urzeczywistniać się dopiero w socjalizmie, kiedy gospodarzami społeczeństwa stały się pracujące masy
ludowe. W socjalizmie, kiedy w walce o samodzielność został już rozwiązany problem rewolucyjnej przebudowy
ustroju społecznego, wyłaniają się ważne zadania w dziedzinie przeobrażenia przyrody i wychowania nowego
człowieka. Zmierzają one do tego, aby masy ludowe, które uwolniły się od ucisku społecznego, zrzuciły z siebie
okowy przyrody, wyzwoliły się z więzów starej ideologii i kultury. Należy nieustannie umacniać i rozwijać ustrój
socjalistyczny i na tej podstawie szerokim frontem posuwać na-przód dzieło przeobrażania przyrody i wychowywania
nowego człowieka. W tych warunkach jeszcze pełniej urzeczywistni się we wszystkich sferach życia samodzielność
mas ludowych.

Dzisiaj walka mas ludowych w obronie samodzielności nabiera charakteru międzynarodowego. Siły imperializmu
gnębiące ich samodzielność sformowały koalicję międzynarodową. Dlatego walka przeciwko panowaniu i uciskowi ze
strony imperializmu, w obronie samodzielności powinna być walką międzynarodową. Uciskane w przeszłości narody i
ludy, których suwerenność i niezawisłość były deptane przez imperialistów i które dźwigały jarzmo niewoli
kolonialnej, wskutek współ- noty swej sytuacji historycznej i swoich interesów znajdują się obecnie w jednym
szeregu walki przeciw imperializmowi, o samodzielność. Wszystkie kraje, wszystkie narody i ludy świata, które
powstały w obronie swojej samodzielności, powinny pro-wadzić wspólną walkę, ściślej zespoliwszy się pod
rewolucyjnym sztandarem antyimperializmu i samodzielności. Tylko wtedy zdołają one obalić nierównoprawny,
pełen sprzeczności ład międzynarodowy, wprowadzony7 w przeszłości przez imperialistów, oraz ugruntować nowe
stosunki międzynarodowe, oparte na samodzielności i równoprawności krajów i narodów.

Masy ludowe, które prowadziły i prowadzą walkę o swoją samodzielność na przestrzeni wielu lat, osiągną cel
ostateczny w toku budownictwa socjalizmu i komunizmu. Walka o socjalizm i komunizm — to najwyższy etap walki
mas ludowych o samodzielność. Jest to walka o ostateczne zlikwidowanie w społeczeństwie ludzkim wyzysku
człowieka przez człowieka, ucisku klasy przez klasę, panowania państwa nad państwem, o usunięcie wszystkich
historycznych przeżytków starego społeczeństwa i ostateczne uwolnienie od nich ludzkości. W społeczeństwie

13

komunistycznym masy ludowe będą wiodły życie w pełni samodzielne jako gospodarze społeczeństwa i przyrody',
jako prawdziwi władcy swojego losu.

Obrona samodzielności stanowi najważniejszą potrzebę człowieka społecznego, jego podstawowe, nienaruszalne
prawo. Test zupełnie naturalne, że. człowiek, ceniący samodzielność ak swoje życie, . występuje zdecydowanie
przeciwko wszelkim próbom dławienia jego samodzielności. W imię samodzielności masy ludowe powstają do walki
rewolucyjnej przeciwko ciemiężcom, poświęcają cały swój twórczy rozum i siłę sprawie budownictwa socjalizmu i
komunizmu.

Aby obronić swoją niezależność, należy nieugięcie zajmować samodzielne pozycje w rewolucji i budownictwie.

Samodzielna pozycja, jak uczy towarzysz Kim Ir Sen, to podstawowa pozycja, której należy przestrzegać w rewolucji i
budownictwie. Takiego stosunku wymaga sama walka rewolucyjna — walka o samodzielność.

Samodzielna pozycja — to pozycja konsekwentnie rewolucyjna, proletariacka. Klasa robotnicza jest najbardziej
niezależna. Prowadzi ona walkę o to, aby wyzwolić się swoimi własnymi siłami i stać się gospodarzem swojego losu.
Zbudowanie socjalizmu i komunizmu — to historyczne dzieło klasy robotniczej, zmierzające do pełnego
urzeczywistnienia samodzielności mas ludowych. Każda inna pozycja, która jest sprzeczna z pozycją samodzielną, nie
ma nic wspólnego z pozycją klasy robotniczej, mas ludowych i wyrządza szkodę sprawie socjalizmu i komunizmu.

Samodzielna pozycja znajduje wyraz w urzeczywistnianiu przez masy ludowe swojego prawa gospodarza rewolucji i
budownictwa. Oznacza to, że wszystkie zagadnienia rewolucji i budownictwa powinny być rozwiązywane na
podstawie ich własnych sądów i decyzji, zgodnie z interesami mas ludowych. Prawo do decydowania o wszystkich
zagadnieniach rewolucji i budownictwa przysługuje tylko narodowi — gospodarzowi danego kraju. Rozumie się samo
przez się, że wszystkie zagadnienia, wyłaniające się w toku rewolucji i budownictwa w danym kraju, powinny być
rozwiązywane na podstawie sądów i decyzji podejmowanych przez naród danego kraju. Tylko wtedy naród każdego
kraju będzie w stanie bronić swoich interesów, wcielać w życie swoją wolę i zaspokajać swoje potrzeby. Nie powinien
on pozwalać na jakikolwiek nacisk i ingerencję z zewnątrz. Ten, kto znajduje się pod obcym naciskiem, lub znalazł się
w zależności od innych, nie może rozstrzygać swoich problemów według własnego uznania. A zatem jest on
pozbawiony prawa gospodarza. Ten zaś, kto ulegając cudzej woli, działa wbrew własnym interesom, sam pozbawia
się prawa gospodarza.

Samodzielna pozycja znajduje wyraz w tym, że masy ludowe jako gospodarze biorą na siebie całą odpowiedzialność
za sprawę. Oznacza to, że wszystkie zagadnienia, wyłaniające się w toku walki rewolucyjnej i budownictwa,
rozwiązują one swoimi siłami po gospodarsku, z całkowitą odpowiedzialnością za nie. Ponieważ rewolucja i
budownictwo są dziełem samych mas ludowych, wszystkie zagadnienia w toku ich rozwoju powinny być
rozwiązywane na podstawie zasady opierania się na własnych siłach. W rewolucji i budownictwie można korzystać
także z pomocy zewnętrznej. Jednakże najważniejsze jest opieranie się na swoich własnych siłach. Próbowanie
przerzucenia swoich zadań na innych, lub rozwiązywania swoich problemów kosztem innych, oznacza zdejmowanie z
siebie odpowiedzialności i wyrzekanie się pozycji gospodarza.

Tylko broniąc samodzielnej pozycji, można zawsze i we wszystkim rozwiązywać problemy rozwoju rewolucji w swoim
kraju, problemy swojego narodu na podstawie własnych sądów, przekonania, rewolucyjnego ducha opierania się na
własnych siłach, a w konsekwencji także pomyślnie urzeczywistniać rewolucję i budownictwo.

Obowiązkiem narodu każdego kraju jest prowadzenie walki nie tylko przeciwko agresji i ujarzmieniu, o
konsekwentną obronę swojej samodzielności, lecz również przeciwko imperializmowi i dominacjonizmowi, które
czynią zakusy na samodzielność narodów innych krajów. Można powiedzieć, że tylko ten zajmuje prawdziwe pozycje
obrony samodzielności, kto walczy zarówno przeciwko zakusom na własną samodzielność, jak i przeciwko deptaniu i
dławieniu samodzielności innych.

14

Nieustannie rośnie i rozwija się rewolucyjna walka mas ludowych przeciwko imperializmowi i dominacjonizmowi,
które depcą samodzielność, o tryumf sprawy socjalizmu i komunizmu. Nie ma takiej siły, która mogłaby powstrzymać
bieg rozwoju historii, kiedy narody domagają się samodzielności i realizują kurs niezależności. Nie tylko dzień
dzisiejszy, lecz również wszystkie historyczne epoki przyszłości niewątpliwie należą do narodów, które prowadzą
walkę o swoją samodzielność.

3) RUCH SPOŁECZNO-HISTORYCZNY — TWÓRCZYM RUCHEM MAS LUDOWYCH

Ruch społeczno-historyczny — to twórczy ruch mas ludowych, które zmieniają i przeobrażają przyrodę i
społeczeństwo.

Działalność mas ludowych, zmierzająca do urzeczywistnienia samodzielności w życiu, posiada charakter twórczy.
Człowiek zaspokaja swoje potrzeby życiowe w procesie twórczej działalności.

Przedmiotem twórczej działalności człowieka jest przyroda i społeczeństwo. Swoją działalnością w zakresie
przeobrażania otaczającej go przyrody i społeczeństwa człowiek stwarza nowe bogactwa materialne i kulturalne,
ugruntowuje nowy ustrój, tworzy nowe życie.

Twórcami zmieniającymi i przeobrażającymi przyrodę i społeczeństwo są masy ludowe. Domagają się one likwidacji
tego co stare oraz tworzenia tego co nowe, mają twórczą zdolność do przeobrażania przyrody i społeczeństwa.

Historia ludzkości — to historia tworzenia dokonywanego przez masy ludowe.

Od pierwszych kroków historii ludzkości masy ludowe swoją twórczą pracą ujarzmiały przyrodę, gromadziły
bogactwa, niezbędne dla ich istnienia i rozwoju, osiągały postęp społeczny dzięki rozwijaniu swojej twórczej
działalności mającej na celu przeobrażanie tego co stare. Społeczeństwo rozwijało się dzięki nieustannej twórczej
działalności mas ludowych.

Twórcza działalność mas ludowych zmierzająca do ujarzmienia przyrody i osiągnięcia postępu społecznego, jest
połączona z walką. Proces tworzenia jest procesem walki, bez której niemożliwe jest zbudowanie tego co nowe. W
szczególności zastąpienie starego ustroju społecznego przez nowy i wyzwolenie społeczne mas ludowych dokonują
się w procesie zaciekłej walki klasowej. Rewolucja rozpoczyna się od walki i walka ją kończy. Siły, dążące do
zachowania starego ustroju i starego życia nie ustępują dobrowolnie swojego miejsca. Tylko w walce o unicestwienie
starych sił powstaje nowy ustrój, nowe życie. Postęp i wszystkie inne przemiany, do których dąży ludzkość, na
przestrzeni całej swojej historii, są w ostatecznym wyniku owocem twórczej walki mas ludowych.

Proces twórczej walki mas ludowych jest procesem formowania się wszechmocnej jednostki.

Masy ludowe, przeobrażając przyrodę i dążąc do postępu społeczeństwa, jednocześnie rozwijają także swoje twórcze
zdolności. Historia rozwoju sił wytwórczych społeczeństwa — to historia wzrostu twórczych sił ludzi, którzy
ujarzmiają przyrodę. A historia rewolucji społecznych — to historia rozwoju rewolucyjnych zdolności mas ludowych,
które przeobrażają społeczeństwo.

W miarę wzrostu twórczych zdolności mas ludowych córaz szerzej rozwija się ruch społeczno-historyczny.

Ruch komunistyczny, organizowany i rozwijany przez klasę robotniczą, stanowi najwyższą formę twórczego ruchu w
historii ludzkości. Ruch komunistyczny — to ruch zmierzający do zbudowania najbardziej postępowego
społeczeństwa — ideału ludzkości, które różni się w sposób zasadniczy od wszystkich istniejących wcześniej
społeczeństw klasowych, do stworzenia takiego społeczeństwa, w którym całkowicie urzeczywistnia się
samodzielność mas ludowych i wzrastają ich zdolności twórcze. Twórcza siła mas ludowych przejawia się w pełni w
rewolucyjnym ruchu klasy robotniczej. Pracujące masy ludowe, których twórcza działalność w ciągu całego o- kresu
istnienia społeczeństwa składającego się z wrogich klas, była krępowana przez klasy panujące, tylko dzięki

15

rewolucyjnemu ruchowi klasy robotniczej, to znaczy ruchowi komunistycznemu stają się prawdziwymi twórcami
historii, przeobrażającymi świat zgodnie ze swoją wolą i potrzebami oraz samodzielnie decydującymi o swoim losie.

Ruch rewolucyjny, reprezentujący twórczą działalność mas ludowych, wymaga, aby jego uczestnicy zawsze
niezłomnie zajmowali twórcze pozycje w walce o przeobrażenie przyrody i społeczeństwa.

Obrona twórczych pozycji jest bezwzględnym warunkiem zapewnienia zwycięstwa w ruchu rewolucyjnym. Tylko
zajmując trwale twórcze pozycje, masy ludowe mogą w sposób zdecydowany bronić swojego miejsca gospodarza
rewolucji i budownictwa oraz wykonywać jego rolę.

Twórcza pozycja — to pozycja, którą bezwarunkowo powinny zajmować masy ludowe, przeobrażając przyrodę i
społeczeństwo, decydując o swoim losie. Jeżeli nie zajmują one twórczych pozycji, to nie mogą przeobrażać przyrody
i społeczeństwa zgodnie ze swoją wolą i odpowiednio do swoich wymagań, rozstrzygać swoimi siłami własnego losu.
Obrona twórczych pozycji — to niezawodna rękojmia rozstrzygnięcia wszystkich problemów zgodnie z wymaganiami
rewolucji i interesami mas ludowych przy opieraniu się na własnych siłach.

Twórcza pozycja, jak uczy towarzysz Kim Ir Sen, to główna metoda, na której należy opierać się w rewolucji oraz w
budownictwie.

Ruch rewolucyjny wymaga niewzruszonego opierania się na twórczym rozumie i sile mas ludowych, ujawniając
wszystkie ich możliwości. Masy ludowe są gospodarzami i główną siłą napędową rewolucji, posiadają one
niewyczerpalny twórczy rozum i energię. Tylko opierając się na twórczym rozumie i sile mas ludowych, można w
sposób prawidłowy poznawać obiektywny świat, rozwiązywać wszystkie zadania odpowiednio do realnych
warunków życia, pomyślnie przeobrażać przyrodę i społeczeństwo. Twórcza pozycja — to metoda, która pozwala
wzbudzać w maksymalnym stopniu twórczą energię mas ludowych rozwijać, przejawiając inicjatywę, rewolucję i
budownictwo, przezwyciężać poprzez masową walkę napotykane przeszkody, nieustannie osiągać postęp i posuwać
się naprzód.

Rewolucyjny ruch zawsze przebiega w warunkach konkretnej rzeczywistości, którą cechuje wielostronność oraz
zmienny charakter. Ruch rewolucyjny odrzuca wszelkiego rodzaju szablony i dogmaty. Występuje on przeciwko
przestarzałym poglądom, których nosiciele kopiują w sposób mechaniczny obce. Ten dla którego charakterystyczny
jest szablonowy, dogmatyczny sposób myślenia, nie jest zdolny do przejawiania twórczej inicjatywy, do
prawidłowego poznania stale zmieniającej się i wielorakiej rzeczywistości, znajdowania uzasadnionych w sposób
naukowy metod urzeczywistniania rewolucji i budownictwa. Tylko opierając się trwale na konkretnej rzeczywistości i
ustosunkowując się w sposób twórczy do sprawy, można znaleźć prawidłowe metody przeobrażania przyrody i
społeczeństwa oraz pomyślnie wcielać je w życie. Twórcza pozycja — to metoda umożliwiająca wyzbycie się
dogmatycznego podejścia do sprawy i pomagająca w drodze samodzielnego myślenia poznać żywą i konkretną
rzeczywistość oraz rozwiązywać wszystkie problemy w zastosowaniu do niej.

Twórcza pozycja — to rewolucyjna metoda, pozwalająca jak najlepiej urzeczywistniać wymagania naszych czasów,
kiedy masy ludowe występują jako gospodarze historii i dokonuje się pogłębiony rozwój ruchu rewolucyjnego. Nasza
epoka wymaga podniesienia w maksymalnym stopniu roli mas ludowych w rewolucji i budownictwie, twórczego
podchodzenia do rozwiązywania wszystkich zagadnień. Twórcza pozycja niezawodnie gwarantuje zwycięstwo
rewolucji, ponieważ umożliwia ona określenie strategii rewolucji i dróg walki na podstawie naukowej, zgodnie z
nowymi wymaganiami rozwoju współ-czesnej epoki oraz rozwoju rewolucji, pomaga ona w nieustannym ujawnianiu
twórczej siły mas ludowych.

4) DECYDUJĄCA ROLA W WALCE REWOLUCYJNEJ NALEŻY DO SAMODZIELNEJ ŚWIADOMOŚCI MAS LUDOWYCH

Rewolucja rozwija się i zostaje zakończona zwycięstwem dzięki świadomej walce mas ludowych.

Towarzysz Kim Ir Sen wysunął nową tezę głoszącą, że w walce rewolucyjnej decydującą rolę odgrywa samodzielna

16

świadomość mas ludowych.

Świadomość warunkuje i reguluje całokształt działalności człowieka.

Świadomość jest to właściwa człowiekowi najwyższa właściwość która czyni go najdoskonalszą i najpotężniejszą
istotą w świecie. Świadomość — to najwyższa funkcja mózgu ludzkiego, stanowiącego najbardziej rozwiniętą część
cielesnych organów człowieka. Mózg odgrywa centralną rolę w urzeczywistnianiu funkcji fizjologicznych, a
świadomość, będąca funkcją mózgu, kieruje wszystkimi działaniami człowieka.

Świadomość, odzwierciedlając potrzeby i interesy ludzi, wywiera najbardziej aktywny wpływ na ich działalność. W
oderwaniu od określającej i regulującej funkcji świadomości nie jest możliwa samodzielna i twórcza działalność ludzi.

Aby stać się istotą samodzielną i twórczą, człowiek musi posiadać samodzielną świadomość. Samodzielna
świadomość człowieka — to uświadamianie sobie roli gospodarza swojego losu, dążenie do samodzielnego
rozstrzygania swojego losu. Tyl-ko posiadając samodzielną świadomość, człowiek jest w stanie rozwinąć świadomą
działalność, mającą na celu ujarzmienie przyrody, prowadzić aktywną walkę przeciwko ciemiężcom, którzy depcą i
naruszają jego samodzielności. Działalność ludzka zmierzająca do naukowego poznania i aktywnego przeobrażania
otaczającego nas świata, stanowi wyraz świadomości człowieka. Co się tyczy roli, jaką odgrywają ludzie w walce o
przeobrażenie przyrody i społeczeństwa, to w ostatecznym wyniku sprowadza się ona do roli świadomości.

Samodzielna świadomość odgrywa decydującą rolę w rewolucyjnym ruchu mas ludowych dążących do
samodzielności.

Wszelki ruch rewolucyjny jest ruchem świadomym. Roz-poczyna się on od uzbrojenia ludzi w przodujące idee i
odnosi zwycięstwo dzięki siłom mas ludowych uzbrojonych w te idee.

Świadomość stanowi decydujący czynnik określenia tej roli, jaką odgrywają ludzie w rewolucji i budownictwie.

Świadomość określa klasowy charakter działalności uczestników ruchu rewolucyjnego. W społeczeństwie klasowym
nie może istnieć idea ponadklasowa. U podstaw świadomości człowieka leży świadomość klasowa. Pozycja i
podejście człowieka do walki klasowej są uwarunkowane klasową świadomością. Jest rzeczą zrozumiałą, że
działalność człowieka jest oparta na jego sytuacji społeczno-klasowej i jest przez nią uwarunkowana. Jednocześnie
społeczno-klasowa sytuacja człowieka wywiera wpływ na jego działalność w każdym razie za pośrednictwem jego
świadomości. O tym, o interesy jakiej klasy walczy ten czy inny człowiek w społeczeństwie klasowym, można sądzić
na podstawie tego, w ideologię jakiej klasy jest on uzbrojony. Tylko uzbroiwszy się w idee klasy przodującej, to znaczy
w samodzielną świadomość, człowiek będzie mógł stać na słusznych pozycjach klasowych i walczyć o tryumf
rewolucji.

Wola i siła bojowa ludzi, przejawiane w ruchu rewolucyjnym, są także uwarunkowane świadomością. To, w jakim
stopniu ludzie przejawią swoją wolę i siłę, zależy od przekonania ideologicznego. Tylko ten, kto posiada wysoką
samodzielną świadomość, jest zdolny do niezachwianego trzymania się słusznych pozycji w walce rewolucyjnej,
brania aktywnego udziału z niepospolitą wolą w rewolucji i prowadzenia walki do zwycięskiego końca,
przezwyciężając wszelkie trudności i wyrzeczenia.

Rewolucyjne zdolności mas są niewyczerpalne. Jednakże jeżeli ludzie nie są uzbrojeni pod względem ideowym, to
zdolności te nie mogą przejawiać się w pełnym zakresie. Albowiem ludzie nie posiadając wysokiej świadomości,
nawet podlegając wyzyskowi i uciskowi, nie mogą powstać do walki rewolucyjnej, pomyślnie przeobrażać przyrody i
społeczeństwa zgodnie ze swoimi potrzebami. Jedynie uświadomiwszy sobie swoje interesy klasowe, masy ludowe
mogą w maksymalnym stopniu przejawić swoje zdolności rewolucyjne i zapewnić zwycięstwo rewolucji.

Rola świadomości nieustannie rośnie w miarę rozwoju ruchu rewolucyjnego.

17

Ruch komunistyczny, będący najwyższym etapem ruchu rewolucyjnego, ze swojej istoty wymaga wysokiej
świadomości ludzi. Socjalizm i komunizm — to społeczeństwo powstające w wyniku celowej działalności mas
ludowych. Po ujęciu przez klasę robotniczą władzy w swoje ręce i ustanowieniu ustroju socjalistycznego, rola
świadomości nieustannie wzrasta w toku budownictwa socjalizmu i komunizmu. Jeżeli kapitalizm opiera się na
głodzie i na dyscyplinie kija to socjalizm i komunizm opierają się na wysokiej świadomości ludzi. Rozumie się, że w
warunkach socjalizmu — społeczeństwa przejściowego — potrzebna jest kontrola. Ale im mniej pozostaje
przeżytków starego społeczeństwa w toku budownictwa socjalizmu i komunizmu, tym bardziej wzrasta rola
świadomości człowieka. Socjalizm i komunizm stwarzają wszelkie warunki do tego, aby wszechstronnie wzrastała
rola idei człowieka. W społeczeństwie socjalistycznym panują przodujące idee klasy robotniczej. Kapitalizm czyni
wszystko, co jest od niego zależne, aby myślenie i zachowanie się człowieka służyły złotemu cielcowi. Jednakże
socjalizm i komunizm przygotowują naród do tego, aby stał się prawdziwym gospodarzem społeczeństwa i w ten
sposób wyzwalają wysoką rewolucyjną aktywność oraz twórczy entuzjazm mas.

To, że w rewolucyjnej walce o socjalizm i komunizm nie-zwykle ogromną rolę odgrywa świadomość, jest
uwarunkowane charakterystycznymi właściwościami samych rewolucyjnych idei klasy robotniczej.

Rola, jaką odgrywa ideologia w rozwoju społeczeństwa, za-leży od jej klasowego charakteru i treści. Reakcyjna
ideologia klas wyzyskujących hamuje rozwój społeczeństwa, podczas gdy przodujące idee klasy postępowej
przyczyniają się do społecznego postępu. Rewolucyjne idee najbardziej niezależnej klasy -— klasy robotniczej
wywierają na ludzi ogromny rewolucjonizujący wpływ, nie dający się porównać z żadnymi przodującymi ideami, jakie
zna historia. Rewolucyjne idee klasy robotniczej dzięki temu, że odzwierciedlają one w sposób naukowy prawa
rozwoju społecznego i dążenia mas ludowych, przekształcają się w ogromną materialną siłę rozwoju społeczeństwa.
Idee klasy robotniczej stanowią narzędzie poznawania i przeobrażania realnej rzeczywistości, tworzenia przysz-łości.
W odróżnieniu od reakcyjnych idei klas wyzyskujących, które powstrzymują ruch historii, bronią starego, przegniłego
reżymu, rewolucyjne idee klasy robotniczej przyczyniają się do rozwoju historii.

Ponieważ ruch rewolucyjny jest rezultatem świadomej działalności, przeto u podstaw walki rewolucyjnej i sprawy
budownictwa zawsze winno leżeć ideowe przygotowanie człowieka. Jest to ważna zasada, której należy koniecznie
przestrzegać w rewolucji i budownictwie.

Brać za podstawę ideowość człowieka w rewolucji i w dziele budownictwa — to znaczy przywiązywać do czynnika
ideowego decydujące znaczenie oraz rozwiązywać wszystkie zagadnienia za pomocą podnoszenia roli świadomości.

Przywiązywanie decydującego znaczenia do czynnika ideowego jest prawidłowym wymogiem rozwoju ruchu
rewolucyjnego. W ruchu rewolucyjnym wielką rolę odgrywa także czynnik materialny. Jednakże wraz z tworzeniem
warunków materialnych rewolucja nie dokonuje się sama przez się. Wykorzystywanie warunków materialnych zależy
od świadomej działalności człowieka. Same warunki materialne mogą powstawać szybciej lub wolniej w zależności
od poziomu działalności ludzi. Rewolucja rozwija się tylko dzięki aktywnej walce rewolucjonistów i mas ludowych.
Nie zdarza się tak, aby walka rewolucyjna rozpoczynała się dopiero po powstaniu wszystkich koniecznych przesłanek
i zawsze przebiegała w sprzyjających warunkach.

Siedzenie z założonymi rękami czekając aż dojrzeją wszystkie konieczne warunki, jest równoznaczne z wyrzeczeniem
się rewolucji. A zatem, w walce rewolucyjnej i w dziele budownictwa należy przywiązywać pierwszoplanowe
znaczenie do czynnika ideowego i na tej podstawie aktywnie stwarzać wszystkie konieczne warunki dla ich
urzeczywistnienia.

Rozwiązywać wszystkie problemy troszcząc się o podnoszenie ideowego poziomu mas — taka jest właściwa
komunistom metoda działalności. Komuniści, bojownicy o wolność i szczęście narodu, odnoszą zwycięstwa w
rewolucji i wykonują tym samym swoją szlachetną misję, czyniąc ludzi aktywnymi pod względem ideowym,
świadomymi i nastawiając ich na dobrowolne uczestnictwo w walce. Komuniści .posiadają potężny oręż ideowy,
zdolny do pobudzania i mobilizowania całego narodu. Klasa kapitalistów także dąży do rozprzestrzeniania swoich
idei. Jednakże kapitalistyczna ideologia nie może owładnąć świadomością mas ludowych, ponieważ jest ona

18

zasadniczo sprzeczna z ich interesami. Tylko idee klasy robotniczej, broniące interesów mas pracujących mogą być
przyswojone przez cały naród i niepodzielnie panować w całym społeczeństwie.

W rozwiązywaniu wszystkich problemów poprzez podnoszenie świadomości politycznej ludzi kryje się niezawodna
rękojmia zwycięstwa w rewolucji i budownictwie. Opierając się na wysokiej rewolucyjnej świadomości mas
ludowych, będziemy mogli energicznie posuwać naprzód walkę rewolucyjną i dzieło budownictwa i tym samym
przybliżymy zwycięstwo rewolucji, przezwyciężając niepomyślne warunki.

4. KIEROWNICZE ZASADY IDEI DZUCZE

Kierownicze zasady idei Dżucze stanowią podstawowy czynnik dla ustanowienia Dżucze we wszystkich dziedzinach
działalności partyjnej i państwowej, rewolucji i budownictwa. Wyłożone są w nich kardynalne zasady dyktujące
konieczność niewzruszonego przestrzegania samodzielności, twórczej pozycji oraz podnoszenia roli świadomości, aby
pomyślnie prowadzić rewolucję i budownictwo.

Aby ucieleśnić idee Dżucze w rewolucji i budownictwie, należy konsekwentnie przestrzegać kierowniczych zasad tych
idei.

1) NALEŻY PRZESTRZEGAĆ SAMODZIELNEJ POZYCJI

Aby prowadzić rewolucję i budownictwo zgodnie z wymogami idei Dżucze, partia i państwo powinny przestrzegać
samodzielności w swojej działalności i wcielać ją w życie.

Towarzysz Kim Ir Sen wysunął zasady ucieleśniania w życiu samodzielności, a mianowicie: zasady Dżucze w ideologii,
niezależności w polityce, samodzielności w ekonomice, samo-obrony w obronie kraju. Zasady Dżucze, niezależności,
samo-dzielności i samoobrony są kierowniczymi zasadami wcielania w życie samodzielności w ideologii, polityce,
ekonomice i obronie kraju.

(1) DŻUCZE W IDEOLOGII

Ugruntowanie zasad Dżucze w ideologii jest pierwszoplanowym wymogiem wypływającym z toku rewolucyjnej walki
mas ludowych o samodzielność. Rewolucja i budownictwo — to świadoma działalność ludzi. A zatem, tylko
ustanowiwszy Dżucze w ideologii będziemy mogli wcielać w życie zasady Dżucze w dziedzinie polityki, ekonomiki,
obrony kraju i we wszystkich innych sferach życia.

Ustanowienie Dżucze w ideologii oznacza, że każdy powinien przyswoić sobie i wypracować taki punkt widzenia i
takie podejście, aby uzyskać świadomość gospodarza rewolucji i budownictwa, nauczyć się w ten sposób myśleć i
działać, stawiając w centrum uwagi rewolucję w swoim kraju, rozwiązywać wszystkie problemy swoim rozumem i
własnymi siłami.

Partia i naród każdego kraju są gospodarzami rewolucji w swoim kraju. I głównym zadaniem partii i narodu jest
zapewnienie pomyślnego rozwoju rewolucji w swoim kraju. Rewolucja światowa może być pomyślnie
urzeczywistniona tylko wtedy, kiedy wszystkie kraje na podstawie aktywnego przeprowadzania własnej rewolucji
będą udzielać sobie wzajemnego poparcia i współpracować ze sobą. Dlatego partia i naród każdego kraju powinny
trwale ugruntować zasady Dżucze w ideologii, uczestniczyć w rewolucji i budownictwie swojego kraju w sposób
gospodarski, z całą odpowiedzialnością.

Aby ustanowić Dżucze w ideologii konieczne jest uzbrojenie się w rewolucyjne idee klasy robotniczej, w linię i
politykę swojej partii.

Klasa robotnicza jest niezależna, a jej rewolucyjne idee — samodzielne. Tylko uzbroiwszy się w rewolucyjne idee
klasy robotniczej, naród zdoła przy wszystkich trudnościach i we wszelkich warunkach pomyślnie urzeczywistniać
rewolucję i budownictwo, stawszy się prawdziwym gospodarzem rewolucji.

19

W każdym kraju busolą przewodnią w rewolucji i budownictwie są linia i polityka, opracowywane przez rewolucyjną
partię danego kraju i ucieleśniające rewolucyjne idee klasy robotniczej. Tylko uzbroiwszy się w linię i politykę swojej
partii oraz przyjąwszy je za podstawę myślenia i praktyki, można realizować rewolucję i budownictwo,
odpowiadające wymaganiom swojego narodu, biorąc za punkt wyjścia realne warunki swojego kraju. Tylko w tym
wypadku można wykonać obowiązek gospodarza rewolucji.

Kiedy mówimy o ustanowieniu Dżucze w ideologii, to mamy na myśli uzbrojenie mas w idee Dżucze oraz w
ucieleśniające je linię i politykę partii, ustanowienie jednolitego ideowego systemu partii. O trwałym ugruntowaniu
zasad Dżucze w ideologii można mówić tylko wtedy, kiedy w partii oraz w całym społeczeństwie zostanie
ustanowione niepodzielne panowanie jednolitej ideologii.

Aby ustanowić Dżucze w ideologii, należy znać doskonale swój kraj.

Tylko w tym wypadku można rozwiązywać w sposób samodzielny, w zastosowaniu do warunków swojego kraju
wszystkie problemy wyłaniające się w toku rewolucji i budownictwa oraz realizować je w taki sposób, jak tego
wymaga własny naród. Tylko znając dobrze swój kraj, można gorąco kochać swoją Ojczyznę i swój naród, przejawić
wysokie patriotyczne poświęcenie i rewolucyjny entuzjazm.

Koreańczycy powinni dobrze znać historię, geografię, ekonomikę i kulturę Korei, obyczaje ojczystego narodu a w
szczególności politykę, rewolucyjną historię i tradycje naszej partii. Tylko wtedy będą oni mogli stać się prawdziwymi
patriotami Korei, komunistami Korei, uzbrojonymi w idee Dżucze.

Aby ustanowić Dżucze w ideologii, należy przepoić się wysokim uczuciem dumy narodowej i rewolucyjnej godności.

Bez uświadamiania sobie tego, że nasz naród pod względem godności nie ustępuje innym, bez dumy ze swego
narodu, prze-prowadzającego rewolucję, niemożliwe jest prowadzenie samodzielnego życia na podstawie własnych
przekonań, nie można obronić niezależności narodowej i godności, odnieść zwycięstwa w trudnej rewolucyjnej
walce. Naród mający wysokie poczucie dumy narodowej i rewolucyjnej godności jest nie-zwyciężony. Jednakże
bezsilny jest ten naród, w którym tych cech brakuje. Narody małych krajów, które w ciągu długiego czasu podlegały
uciskowi ze strony cudzoziemskich zaborców, powinny bardziej niż inne posiadać wysoką dumę narodową oraz
rewolucyjną godność. W tych małych krajach, w których w rezultacie prowadzonej przez imperialistów polityki
kolonialnej asymilacji i dławienia narodowej kultury zakorzeniły się głęboko nihilistyczny stosunek do swojego
narodu oraz czołobitność, istnieje szczególna potrzeba nasilenia walki o pod-niesienie w narodzie uczuć dumy
narodowej i rewolucyjnej godności.

Powinniśmy przejawiać troskę o to, aby cały naród z uzasadnieniem chlubił się tym, że reprezentuje mądry i mężny
naród koreański, a w szczególności tym, że urzeczywistnia on rewolucję pod kierownictwem wielkiego wodza.

Aby ustanowić Dżucze w ideologii należy rozwijać kulturę narodową i podnosić poziom kulturalno-techniczny mas.

Tylko budując kulturę, narodową w formie, rewolucyjną i socjalistyczną w treści, a mianowicie kulturę opartą na
Dżucze, odpowiadającą pragnieniom swojego narodu i wyróżniającą się ścisłą proletariacką klasowością, można
uczynić ideowo-moralne życie człowieka zdrowym i jeszcze głębiej zaprowadzić zasady Dżucze w ideologii. Dla
rozwijania zdrowej socjalistycznej kultury narodowej konieczne jest zdecydowane odgrodzenie się od ekspansji
kultury imperializmu. Jednocześnie sprzeczne z tym są tendencja do pozbawionego zasad przy-wracania tego co
stare oraz nihilistyczne podejście do spuścizny kultury narodowej. Prawidłowo przechowując i rozwijając jej najlepsze
tradycje, należy przejmować w sposób krytyczny to co postępowe z kulturalnej spuścizny innych krajów, to co
odpowiada emocjom i uczuciom swojego narodu.

Oprócz tego należy aktywnie rozwijać naukę i technikę, podnosząc poziom kulturalno-techniczny mas. Tylko w ten
sposób ludzie pracy będą mogli stać się prawdziwymi władcami przyrody i społeczeństwa, konsekwentnie
ugruntowując zasady Dżucze oraz wykarczowując idee, których nosiciele starają się tylko polegać na doświadczeniu
innych w zagadnieniach rozwoju nauki i techniki.

20

Aby ustanowić Dżucze w ideologii, konieczne jest występowanie przeciwko czołobitności i wszystkim innym
przeżytkom przeszłości.

Samo ustanowienie Dżucze w ideologii — to wyzwolenie rozumu człowieka z okowów starych poglądów, to
rewolucja ideologiczna zmierzająca do ustanowienia nowego, opartego na Dżucze światopoglądu. Interesy
ustanowienia Dżucze w ideologii wymagają usunięcia wszelkich sprzecznych z nim starych idei, konsekwentnego
wykarczowywania, w szczególności czołobitności.

Czołobitność — to niewolnicze, służalcze poniżanie się przed wielkimi i rozwiniętymi państwami, to nihilistyczny
stosunek do swojego narodu, który traktuje się nisko i pogardliwie odnosi się także do swojego kraju i swojego
narodu. Przedstawiciele czołobitności, schlebiając innym wkraczają na drogę rewizjonizmu, zobaczywszy że inni są
skłonni do rewizjonizmu. Skłaniają się oni również łatwo ku dogmatyzmowi, jeżeli zauważą, że inni skostnieli w
dogmatyzmie.

Jak uczy towarzysz Kim Ir Sen, człowiek, który zaraził się czołobitnością, staje się bałwanem. Jeżeli zarazi się nim
naród, to upadnie kraj. Jeżeli ta choroba ogarnie partię, to zostaną zaprzepaszczone rewolucja i budownictwo.

Dzisiaj najbardziej szkodliwa i niebezpieczna jest czołobitność wobec imperialistów USA. Hołdowanie USA jest
pokrewne z uczuciem strachu i ta czołobitność wyrządza wielką szkodę rewolucyjnej walce narodów. Szkodliwość
czołobitności wobec imperializmu amerykańskiego znajduje dzisiaj jaskrawy wyraz w południowej Korei.
Czołobitność wobec amerykańskiego imperializmu, zaszczepiona przez samych amerykańskich agresorów i ich
popleczników, stanowi najbardziej szkodliwą truciznę ideologiczną, która paraliżuje w południowej Korei narodową,
klasową samowiedzę ludzi i depce cenną spuściznę kulturalną oraz piękne obyczaje naszego narodu. Jeżeli nie
nastąpi wśród ludności Korei płd. wzmożenie walki, przeciwko uczuciu strachu i hołdowaniu USA, o podniesienie
świadomości samodzielności narodowej, to nie osiągniemy zwycięstwa rewolucji południowo-koreańskiej, nie
zapewnimy samodzielnego zjednoczenia Ojczyzny.

Walka przeciwko czołobitności, o ustanowienie Dżucze — to najważniejsza sprawa, od realizacji której zależy los
rewolucji. Również w przyszłości powinniśmy prowadzić wzmożoną walkę przeciwko czołobitności, o ustanowienie
Dżucze w ideologii aby wywalczyć ostateczne zwycięstwo rewolucji koreańskiej.

(2) NIEZALEŻNOŚĆ W POLITYCE

Polityka — to dziedzina mająca decydujące znaczenie w życiu społecznym. Bez niezależności w polityce nie jest
możliwa żadna samodzielność. Również zasady Dżucze w ideologii wyrażają się przede wszystkim poprzez
niezależność polityczną, która zapewnia także samodzielność ekonomiki i samoobronę w obronie kraju.

Obronić samodzielność polityczną — to znaczy prowadzić politykę broniącą niezależności narodowej i suwerenności
swojego narodu, broniącą jego interesów i opierającą się na jego siłach.

Towarzysz Kim Ir Sen uczy, że samodzielność polityczna jest główną oznaką suwerennego niezależnego państwa,
żywotnie ważnym czynnikiem jego egzystencji. Każdy naród może obronić swoją niezależność i wolność, osiągnąć
szczęście i rozkwit tylko dzięki zachowaniu samodzielności politycznej. Walka rewolucyjna — to przede wszystkim
walka o taką samo-dzielność. Ponieważ rozwiązanie każdego problemu rewolucji i budownictwa jest bezpośrednio
uzależnione od polityki, przeto można powiedzieć, że los rewolucji w rezultacie zależy od politycznej samodzielności
kraju.

Aby zapewnić niezależność w polityce, konieczne jest ustanowienie władzy ludowej.

Prawo człowieka do samodzielności w skoncentrowanej formie znajduje wyraz we władzy państwowej. A zatem, w
celu urzeczywistnienia w pełni samodzielności, klasa robotnicza, masy ludowe powinny przede wszystkim objąć
władzę. Klasa robotnicza, masy ludowe będą mogły urzeczywistnić samodzielność polityczną i prowadzić

21

samodzielne twórcze życie, tylko wtedy, kiedy ujmą w swoje ręce władzę i staną się pełnoprawnymi gospodarzami
państwa i społeczeństwa.

Aby zapewnić niezależność w polityce, konieczne jest stworzenie własnych sił politycznych.

Siły polityczne stanowią podstawę sił rewolucyjnych. Tylko umacniając własne siły polityczne i opierając się na nich,
można osiągnąć i obronić suwerenne prawo, urzeczywistniać samodzielną politykę. Dla utrwalenia własnych sił
politycznych konieczne jest umocnienie partii — kierowniczej siły rewolucji, osiągnąć jedność i zespolenie całego
narodu na podstawie sojuszu robotników i chłopów przy kierowniczej roli klasy robotniczej. Przy tym najważniejsza
rzecz polega na tym, aby ściśle zespolić cały naród wokół partii i wodza. Partia i naród zademonstrują swoje
niewyczerpane siły oraz osiągną zwycięstwo w rewolucji i budownictwie, kiedy zespolą się w jedną całość jako
jednolita siła polityczna.

Aby zapewnić niezależność w polityce, należy mieć własne kierownicze idee, opracowywać i realizować linię i
politykę w sposób samodzielny, opierając się na własnych decyzjach.

Najważniejsze w tej dziedzinie jest opracowywanie i urzeczywistnianie polityki. Swoją linię i politykę należy
opracowywać i wcielać w życie samodzielnie, tylko wtedy można mówić o samodzielnej polityce. Jeżeli w toku
realizacji polityki będzie się dopuszczać do nacisku i ingerencji z zewnątrz, działać pod wpływem postronnego
dyrygenta, to nie można będzie obronić pryncypialności i konsekwencji w postępowaniu i wtedy w ostatecznym
wyniku, ucierpi rewolucja i budownictwo.

Nasza partia pod mądrym kierownictwem towarzysza Kim Ir Sena, uzbrojona w idee Dżucze, jako w jedyną
przewodnią busolę, opracowywała i wcielała w życie swoją linię i politykę w sposób samodzielny, zgodnie z
interesami narodu, w zastosowaniu do warunków naszego kraju. Dlatego zawsze odnosiła ona okryte chwałą
zwycięstwa w rewolucji i budownictwie.

Aby zapewnić niezależność w polityce, należy w stosunkach zewnętrznych przestrzegać całkowitej suwerenności i
równoprawności.

Samodzielność partii i państwa przejawia się w ostatecznym wyniku, w stosunkach zewnętrznych. Urzeczywistnienie
w działalności w polityce zagranicznej całkowitej suwerenności i równoprawności jest kardynalnym punktem dla
zapewnienia samodzielności politycznej. Suwerenność stanowi święte prawo wszystkich partii, krajów i narodów. W
świecie istnieją wielkie i małe partie, wielkie i małe kraje, narody pod względem ekonomicznym rozwinięte i
pozostające w tyle. Jednakże przy tym wszystkie partie, państwa i narody są równoprawne, samodzielne. Nikt nie ma
prawa czynić zamachu na suwerenność innych państw, i nikt me może dopuszczać do tego, aby inni dokonywali
zamachu na jego suwerenność.

Samodzielność nie jest sprzeczna z internacjonalizmem. Przeciwnie, stanowi ona podstawę dla jego umacniania.
Oderwanie się od rewolucji we własnym kraju czyni niemożliwą rewolucję światową i podobnie do tego niemożliwy
jest internacjonalizm w oderwaniu od przejawiania samodzielności. Międzynarodowe zespolenie powinno opierać
się na dobrowolności i równości. Międzynarodowe zespolenie przybiera tylko na podstawie samodzielności charakter
dobrowolności i równo-prawności, staje się prawdziwe i trwałe.

Nasza partia trzyma się kursu, zmierzającego do tego, aby walcząc z imperializmem popierać ruchy narodowo-
wyzwoleńcze w krajach kolonialnych i międzynarodowy ruch robotniczy, nieustannie kroczyć do socjalizmu i
komunizmu oraz, przestrzegając zasad nieingerencji, wzajemnego poszanowania, równości i wzajemnych korzyści,
umacniać zespolenie krajów socjalistycznych i międzynarodowego ruchu komunistycznego.

Oprócz tego, na podstawie zasad zachowania integralności terytorialnej, poszanowania suwerenności, nieagresji,
nieingerencji, równości i wzajemnych korzyści nasz kraj kontynuuje przestrzeganie kursu na zespolenie z państwami
niezaangażowanymi i krajami - siłami nowo rosnącymi i współpracę z wszystkimi państwami, które odnoszą się
przyjaźnie do naszego kraju.

22

Również w przyszłości będziemy bronili suwerennych praw i równoprawności w stosunkach zewnętrznych oraz
będziemy przestrzegali zasady łączenia samodzielności i internacjonalizmu.

(3) SAMODZIELNOŚĆ W EKONOMICE

Ekonomika stanowi materialną podstawę życia społecznego. Tylko zapewniwszy samodzielność ekonomiki, można
umacniać niezależność kraju, żyć w sposób samodzielny oraz pomyślnie urzeczywistniać Dżucze w ideologii,
niezależność w polityce, samoobronę w obronie kraju oraz zapewnić wysoki materialny i kulturalny poziom życia
narodu.

Aby wcielić w życie zasadę samodzielności gospodarczej, konieczne jest zbudowanie samodzielnej ekonomiki
narodowej.

Oznacza to stworzenie takiej gospodarki, która nie będzie zależna od innych krajów i będzie trwale opierać się na
własnych nogach, będzie służyć swojemu narodowi, rozwijać się wykorzystując własne zasoby kraju oraz siłami
samego narodu. Tylko wprowadzając ekonomikę na taki poziom, można w sposób racjonalny i kompleksowy
wykorzystywać bogactwa naturalne kraju, doprowadzić do przyspieszonego rozwoju jego sił wytwórczych oraz
nieustannego podnoszenia dobrobytu narodu, stworzyć trwałą materialno-techniczną bazę socjalizmu oraz umocnić
państwo pod względem politycznym, ekonomicznym i wojskowym. Pozwala to także ustanowić stosunki zewnętrz-
ne, przestrzegając całkowitej suwerenności i równości pod względem politycznym i gospodarczym, wnosić swój
wkład do umacniania międzynarodowych sił antyimperializmu i samodzielności oraz sił socjalizmu. Szczególnie dla
tych krajów, które pozostały w tyle pod względem ekonomicznym i technicznym wskutek imperialistycznego
panowania i grabieży, budownictwo samodzielnej ekonomiki narodowej staje się problemem żywotnie ważnym.
Tylko wtedy, gdy stworzy się samodzielną ekonomikę narodową, kraje te będą mogły przezwyciężyć
neokolonialistyczne posunięcia imperialistów, uwolnić się całkowicie od ich panowania i wyzysku, położyć kres nie-
równości narodowej oraz energicznie pójść naprzód w kierunku socjalizmu.

Aby ugruntować samodzielną ekonomikę narodową, konieczne jest przestrzeganie zasady opierania się na własnych
siłach w budownictwie gospodarczym.

Zasada ta zawiera w sobie rewolucyjnego ducha i bojowe zasady komunistów, usiłujących własnymi siłami
doprowadzić rewolucję do zwycięskiego końca. Tak samo, jak i we wszystkich innych dziedzinach rewolucji i
budownictwa tak i w budownictwie gospodarczym należy wierzyć we własne siły i o- pierać się na nich. Naród, który,
wierząc w swoje siły, aktywnie podejmuje walkę, może pomyślnie uporać się z każdym trudnym zadaniem, jednakże
naród, który stracił wiarę we własne siły i polega tylko na pomocy obcych, nie może wykonać niczego w sposób
należyty. Tylko przestrzegając zasady opierania się na swoich siłach, mobilizując całą energię swojego narodu i
bogactwa naturalne kraju, wykorzystując własne środki i technikę można, z inicjatywą i w wysokim tempie rozwijać
ekonomikę, przezwyciężając wszystkie trudności i zapewnić rozkwit kraju.

Interesy budownictwa samodzielnej ekonomiki narodowej wymagają wszechstronnego i kompleksowego rozwoju
gospodarki.

W odróżnieniu od ekonomiki kapitalistycznej, uganiającej się tylko za zyskiem, głównym celem socjalistycznej
samodzielnej ekonomiki jest zaspokajanie potrzeb kraju i ludności. A zatem samodzielna ekonomika powinna być
wielostronna i kompleksowa. Powinna ona własnymi siłami produkować wyroby przemysłu ciężkiego i lekkiego,
produkty rolne, niezbędne dla rozwoju i powiększania bogactwa kraju oraz podnoszenia poziomu życia ludności.
Tylko w tym wypadku rozwój ekonomiki będzie realizowany w wysokim tempie na trwałej stabilnej bazie.

23

Jak wykazuje praktyczne doświadczenie naszego kraju, aby zbudować wszechstronnie rozwiniętą, kompleksową
samodzielną ekonomikę, należy przestrzegać linii na priorytetowy roz wój przemysłu ciężkiego przy jednoczesnym
rozwoju przemysłu lekkiego i rolnictwa.

Przemysł ciężki wraz z jego rdzeniem — przemysłem budowy maszyn — stanowi oporę niezależnej ekonomiki
narodowej. Posiadając taki przemysł ciężki, można zapewnić samodzielność w dziedzinie techniczno-ekonomicznej i
na ba de nowoczesnej techniki szybko rozwijać przemysł lekki, rolnictwo i wszystkie pozostałe gałęzie gospodarki
narodowej. Rozwijają obok przemysłu ciężkiego przemysł lekki i rolnictwo zapewnimy systematyczny wzrost
dobrobytu narodu i przyspieszymy rozwój przemysłu ciężkiego. W szczególności, pomyślny rozwój rolnictwa i
rozwiązanie problemu wyżywienia swoimi własnymi siłami ma szczególnie ważne znaczenie dla tego, aby zapewnić
ludności ustabilizowane i samodzielne życie.

Aby zbudować samodzielną ekonomikę narodową, należy wyposażyć wszystkie gałęzie gospodarki w nowoczesną
technikę oraz przygotować duże kontyngenty narodowych kadr technicznych.

Zapewnienie samodzielności technicznej — to prawidłowy wymóg samodzielności ekonomicznej. Własna rozwinięta
technika pozwala w sposób efektywny opracowywać i wykorzystywać bogactwa naturalne kraju oraz wszechstronnie
rozwijać gospodarkę narodową. Rozwijając technikę, można także uwolnie ludzi pracy od ciężkiego trudu i zmniejszyć
różnicę pomiędzy pracą fizyczną a umysłową, swoimi siłami rozwiązać złożone trudne zadania, wyłaniające się w
dziedzinie budownictwa gospodarczego i obronnego. Przezwyciężenie technicznego zacofania gospodarki narodowej
i wyposażenie jej w nowoczesną technikę —to swego rodzaju rewolucja. Mobilizując wszystkie swoje możliwości i
nieustannie przyspieszając rewolucję techniczną we wszystkich dziedzinach, można w szybkim tempie rozwijać
technikę i w krótkich okresach zapewnić ekonomiczną i techniczną samodzielność kraju.

Rozwiązywanie problemu narodowych kadr technicznych stanowi ważny warunek zapewnienia ekonomicznej i
techniczne; samodzielności. Rozwiązawszy ten problem, można własny-mi siłami rozwijać gospodarkę i technikę. Dla
stworzenia nowego społeczeństwa szczególnie ważnym zadaniem jest problem narodowych kadr technicznych. Ma
to ogromne znaczenie dla krajów, które w przeszłości znajdowały się w warunkach imperialistycznego ucisku,
poważnie pozostały w swoim rozwoju w tyle za nowoczesną cywilizacją naukowo-techniczną. Dlatego, aby pomyślnie
prowadzić rewolucję techniczną oraz osiągnąć niezależność ekonomiczną i techniczną, konieczne jest dokładanie
wielkich wysiłków do urzeczywistniania rewolucji kulturalnej, podnoszenia kulturalnego i technicznego poziomu mas
pracujących oraz przygotowania dużego kontyngentu narodowych kadr technicznych. Powinniśmy konsekwentnie
wcielać w życie wysunięty przez towarzysza Kim Ir Sena kurs na przekształcanie całego społeczeństwa w inteligencję,
podnosić jeszcze bardziej kulturalny i techniczny poziom ludzi pracy oraz kwalifikacje specjalistów i przygotowywać
lepiej i w większej liczebności nowe kadry inżyniersko-techniczne.

Aby zbudować samodzielną ekonomikę narodową, należy stworzyć w kraju trwałą bazę surowcową i paliwową.

Opierać się na importowanych surowcach i na paliwie z za-granicy — to znaczy uzależnić ekonomikę swojego kraju
od innych państw. W celu osiągnięcia samodzielności ekonomicznej, zapewnienia stabilności i perspektywicznego
rozwoju ekonomiki konieczne jest opieranie się na własnej bazie surowcowej i paliwowej oraz zaspokajanie w
zasadzie własnymi zasobami zapotrzebowania na surowce i paliwo. W tym celu konieczne jest maksymalne
mobilizowanie i racjonalne wykorzystywanie zasobów naturalnych kraju, rozwijanie od samego początku przemysłu
na zasadach Dżucze, opierającego się na krajowych surowcach i paliwie.

Budowanie samodzielnej ekonomiki narodowej zgodnie z zasadą opierania się na własnych siłach — to nie oznacza
by-najmniej budowania gospodarki przy zamkniętych drzwiach. Samodzielna ekonomika odrzuca ekonomiczne
panowanie i u- jarzmienie jednych państw przez inne kraje. Jednakże nie lekceważy ona międzynarodowej
współpracy ekonomicznej. W szczególności, ścisła współpraca ekonomiczna i techniczna krajów socjalistycznych oraz
krajów — sił noworosnących odgrywa ważną rolę w zapewnieniu ich samodzielności ekonomicznej i umocnieniu siły
ekonomiki narodowej.

24

Dzisiaj narody krajów — sił noworosnących walczą przeciwko polityce agresji i grabieży, którą prowadzą amerykańscy
imperialiści oraz imperialiści innych krajów. Broniąc suwerenności kraju i oszczędzając swoje zasoby naturalne,
narody tych krajów walczą o to, aby położyć kres staremu ładowi ekonomicznemu, w ramach którego niewielka
grupa mocarstw kapitalistycznych bezkarnie wyzyskuje i ograbia większość krajów i narodów świata, dążą do
ustanowienia nowego sprawiedliwego międzynarodowego ładu ekonomicznego. Rozporządzają one nieprzebranymi
zasobami ludzkimi, bogactwami naturalnymi i ogromnym potencjałem ekonomicznym. Nagromadziły one nie mało
poważnego doświadczenia, posiadają osiągnięcia techniczne które mogą wzajemnie pomiędzy sobą wymieniać. Jeżeli
te kraje i narody nasilą współpracę ekonomiczną i techniczną i wspólnymi wysiłkami poprowadzą energiczną walkę,
to usuną imperialistyczną politykę agresji i gra- bieży, obronią narodową godność i prawo do istnienia, w krótkich
okresach zdobędą samodzielność ekonomiczną i rozkwit, nawet nie uciekając się do pomocy wielkich mocarstw.

W toku budownictwa samodzielnej socjalistycznej ekonomiki narodowej wysuwa się dzisiaj przed nami ważne
zadanie — przyspieszenie procesu oparcia gospodarki narodowej na podstawie Dżucze, modernizacji oraz jej
unaukowienie.

Jak stwierdził towarzysz Kim Ir Sen, oparcie gospodarki narodowej na podstawie Dżucze, jej modernizacja i
przedstawienie jej na podstawę naukową — to linia strategiczna, której należy konsekwentnie przestrzegać w
budownictwie gospodarczym socjalizmu i komunizmu. Niezmiennie przestrzegając linii na budownictwo
samodzielnej ekonomiki narodowej, zwiększając tempo procesu oparcia gospodarki narodowej na podstawie Dżucze,
jej modernizacji i przestawiania jej na pod-stawę naukową powinniśmy jeszcze bardziej wzmóc samodzielność i
wypływający z Dżucze kierunek ekonomiki narodowej, nieustannie modernizować technikę w gospodarce narodowej
oraz prowadzić całą działalność produkcyjną i gospodarczą na trwałej podstawie naukowej.

(4) SAMOOBRONA W OBRONIE KRAJU

Samoobrona w obronie kraju — to podstawowa zasada budownictwa suwerennego i niezależnego państwa. W
warunkach istnienia imperializmu faktycznie nie można uważać za państwo w pełni suwerenne i niezależne takiego
kraju, który nie posiada własnych sił zbrojnych, zdolnych do obronienia się przed zakusami wrogów wewnętrznych i
zewnętrznych.

Imperializm stanowi stałe ognisko wojny. W obecnym czasie głównymi siłami agresji i wojny stali się imperialiści
amerykańscy.

Jak wskazywał towarzysz Kim Ir Sen, nie chcemy wojny, ale i nie boimy się jej i nie wypraszamy pokoju u
imperialistów. Najsłuszniejsza droga prowadząca do obrony niezawisłości narodowej i pokoju, do osiągnięcia tryumfu
sprawy rewolucji polega na tym, aby przeciwstawić wojnę wyzwoleńczą agresywnej wojnie imperialistów,
rewolucyjną przemoc — kontrrewolucyjnej pomocy reakcjonistów, zawsze być w gotowości w obliczu agresji i
wojenno-prowokacyjnych działań imperialistów.

W tym celu konieczne jest wcielenie w życie zasady samo-obrony w obronie kraju.

Samoobrona w obronie kraju — to militarna gwarancja niezależności politycznej i ekonomicznej samodzielności
państwa. Tylko wcieliwszy w życie zasadę samoobrony w obronie kraju, można odeprzeć agresję i interwencję
imperialistów, o- bronić niezależność polityczną i ekonomiczną samodzielność kraju, obronić zdobycze rewolucji i
utrzymać bezpieczeństwo narodu.

Wcielić tę zasadę w życie — to znaczy obronić kraj własnymi siłami. Jest rzeczą zrozumiałą, że dla obrony kraju
można uzyskać pomoc od bratnich krajów, swoich przyjaciół. Jednakże nie należy powierzać innym państwom
sprawy obrony swego kraju. W każdym razie główne jest tu opieranie się na własnych siłach. Pomoc zewnętrzna jest
dobra tylko w wypadku wysokiej gotowości własnych sił. Dlatego w obronie kraju należy opierać się przede
wszystkich na siłach swojego narodu i na własnej zdolności obronnej. Praca obronna — to dzieło dla narodu i dzieło
samego narodu. Jeżeli pod kierownictwem partii rewolucyjnej cały naród zespoli się w jedną całość i powstanie do

25

walki narodowo-wyzwoleńczej oraz w obronie Ojczyzny, to zdoła w pełni odeprzeć napaść jakichkolwiek
imperialistycznych agresorów, obronić niezależność kraju i zdobycze rewolucji.

Aby urzeczywistnić zasadę samoobrony w obronie kraju, trzeba posiadać własne siły zbrojne, które są zdolne do
realizacji samoobrony.

Takie siły zbrojne powinny być zorganizowane z synów i córek ludu pracującego. Tylko ta armia, której żołnierze i
oficerowie są synami i córkami robotników i chłopów, ludu pracującego, będzie mogła zapewnić jedność armii i
narodu, jedność dowódców i żołnierzy, przekształcić się w prawdziwie ludowe samoobronne siły zbrojne,
ochraniające niezależność kraju, rewolucyjne zdobycze i służące interesom narodu.

Interesy urzeczywistniania zasady samoobrony w obronie kraju wymagają ustanowienia ogólnonarodowego i
ogólnopaństwowego systemu obrony.

W tym celu konieczne jest przekształcenie całej armii w kadrową oraz zmodernizowanie jej. Przekształcenie całej
armii w kadrową pozwoli umocnić jej siłę, przygotować niezbędne kontyngenty kadry dowódczej i w wypadku wojny
kilkakrotnie powiększyć liczebność wojsk. Modernizując armię i kojarząc jej przewagę ideowo-polityczną ze
współczesną techniką, można przekształcić armię rewolucyjną w zaiste niezwyciężoną.

Aby ustanowić ogólnonarodowy i ogólnopaństwowy system obrony, należy uzbroić cały naród oraz przekształcić cały
kraj w twierdzę. Tylko wtedy, mobilizując siły całego narodu można we właściwym czasie i gruntownie rozgromić
jakiegokolwiek wroga, niezależnie od tego, skąd napadłby na nas, i tym samym niezawodnie obronić kraj przed
imperialistyczną agresją.

Aby wcielić w życie zasadę samoobrony w obronie kraju, należy w pełnej mierze wykazywać ideowo-polityczną
przewagę ludowych sił zbrojnych.

Decydującym czynnikiem, który przesądza o losie wojny, nie jest broń, nie technika wojskowa, lecz wysoki polityczny
entuzjazm i rewolucyjne poświęcenie żołnierzy i całego narodu, którzy głęboko uświadamiają sobie słuszność swojej
sprawy. Szlachetny rewolucyjny duch walki o wyzwolenie i wolność narodu, bezgraniczna wierność partii i wodzowi,
niebywałe poświęcenie i masowy heroizm ludzi, poświęcających bez wahań swoją młodość i życie Ojczyźnie i
rewolucji, rewolucyjna, cechująca towarzyszy przyjaźń żołnierzy i dowódców, żywotna więź armii i narodu, świadoma
dyscyplina wojskowa — oto charakterystyczne cechy wyższości ideowo-politycznej, które są właściwe tylko armii
ludowej, armii rewolucjonistów. Jak świadczy historia wojen rewolucyjnych, silnie uzbrojona pod względem ideowo-
politycznym armia rewolucyjna, nawet jeżeli jest słabo uzbrojona, może w pełni zwyciężyć przeciwnika, uzbrojonego
w najnowszą technikę wojskową. Na przewadze pod względem ideowo-politycznym polega właśnie istotna wyższość
rewolucyjnych sił zbrojnych, w tym kryje się źródło ich niezwyciężoności.

Dlatego konieczne jest niezawodne przygotowanie armii pod względem ideowo-politycznym, nieustanne
podnoszenie poziomu ideowo-politycznego jej składu osobowego oraz dążenie do tego, aby na podstawie wyższości
ideowo-politycznej rewolucyjnych ludowych sił zbrojnych odnieść zwycięstwo nad agresywnymi wojskami
imperialistów.

Po to, aby wcielić w życie zasadę samoobrony w obronie kraju, konieczne jest zbudowanie własnego przemysłu
obronnego.

Narodowy przemysł obronny stanowi materialną gwarancję samoobronnych sił zbrojnych. W obecnym czasie
imperialiści z amerykańskimi na czele, kusząc bronią, usiłują podstępnie ujarzmić inne kraje. Prowadząc handel
bronią, ograbiają oni narody innych krajów i zdobywają bajeczne zyski. W tych warunkach stworzenie narodowego
przemysłu wojskowego w młodych państwach niezależnych ma niezwykle ważne znaczenie. Jest rzeczą zrozumiałą,
że produkowanie samodzielnie wszystkich rodzajów broni w małych krajach jest zadaniem niełatwym. Jednakże nie
można liczyć na inne kraje, jeżeli chodzi o produkowanie wszystkich rodzajów broni. Konieczne jest tworzenie i
rozwijanie narodowego przemysłu obronnego i w miarę możliwości dostarczanie broni własnej produkcji.

26

Aby wcielać w życie zasadę samoobrony w obronie kraju, trzeba umacniać zaplecze.

Jak wskazywał towarzysz Kim Ir Sen, wynik współczesnej wojny zależy w dużym stopniu od tego, czy armia będzie
mogła otrzymywać w ciągu długiego czasu i w dostatecznej ilości niezbędne posiłki w postaci zasobów ludzkich i
materiałowych, które są konieczne do prowadzenia wojny. Aby stawić czoła wojnie w pełnym rynsztunku, należy
umocnić rejony, które posiadają ważne znaczenie wojskowo-strategiczne, zgromadzić zapasy koniecznych
materiałów oraz w okresie pokoju przygotować się starannie do tego, aby również w przypadku wojny nie
następowały przerwy w produkcji.

Przestrzegając kursu na równoległe prowadzenie budownictwa ekonomicznego i obronnego, nasza partia pomyślnie
dokonała koniecznego dla wojny materialnego i wojskowego przy-gotowania kraju oraz niezawodnie umocniła
zarówno front, jak i zaplecze.

Niezmiennie i konsekwentnie wcielając w życie linię na samoobronę w obronie kraju, będziemy jeszcze bardziej
umacniać nasze samoobronne siły zbrojne, uczynimy je niezwyciężonymi i niezawodnie obronimy Ojczyznę oraz
rewolucyjne zdobycze, odpierając wszelkie agresywne wypady wrogów.

2) NALEŻY PRZESTRZEGAĆ TWÓRCZEJ METODY

Aby prowadzić rewolucję i budownictwo zgodnie z wymaganiami idei Dżucze, konieczne jest przestrzeganie twórczej
metody zarówno w opracowywaniu, jak i w urzeczywistnianiu linii, taktycznego i strategicznego kursu rewolucji.

Przestrzegać twórczej metody przy rozwiązywaniu wszystkich problemów rozwoju rewolucji i budownictwa,
opierając się na twórczych siłach mas ludowych i biorąc za podstawę realne warunki kraju — taka jest zasada,
zgodnie z którą należy niezmiennie postępować w ruchu rewolucyjnym.

(1) METODY WYMAGAJĄCE OPIERANIA SIĘ NA MASACH LUDOWYCH

Wynik rewolucji i budownictwa zależy ostatecznie od tego, na ile szeroko przejawiają się twórcze siły mas ludowych.

Masy ludowe stanowią decydujące siły posuwające naprzód rewolucję i budownictwo. Dlatego, tylko opierając się na
nich, można pomyślnie rozwiązywać wszelkie złożone zadania oraz energicznie rozwijać rewolucję i budownictwo.

Aby pomyślnie prowadzić rewolucję i budownictwo, opierając się na masach ludowych, należy opracować słuszną
linię i politykę, wyrażające wymagania i dążenia mas, oraz przekształcić je w sprawę samych mas.

Masy ludowe lepiej niż ktokolwiek inny znają rzeczywistość, posiadają bogate doświadczenie. Odzwierciedlając i
czyniąc powszechną własnością opinię i wymagania szerokich mas ludowych można opracować słuszną linię i kurs,
odpowiadające dążeniom i interesom narodu, i owładnąwszy sercami ludzi, natchnąć ich do walki. Jeżeli przyjęty
przez nas kurs nie odzwierciedla prawidłowo woli mas ludowych, to znaczy, że zostaną popełnione subiektywne
błędy w kierowaniu rewolucją i budownictwem, a wtedy nie przejawią się w pełni twórcze możliwości mas.

Zadanie nie polega tylko na tym, aby opracować linię i kurs które odzwierciedlają wolę i dążenia mas ludowych, lecz
także na tym aby doprowadzić je do świadomości ludzi oraz uczynić je własnością samych mas.

Linia i kurs partii są w ostatecznym wyniku realizowane przez masy ludowe. Kiedy naród uświadomi sobie słuszność
polityki partii i drogi jej realizowania, przyswoi je sobie jako swoją żywotną sprawę oraz przejawi wysoki entuzjazm i
twórczą inicjatywę w walce o ich urzeczywistnianie. Linia i kurs, które nie znajdują poparcia mas ludowych, nie mogą
przejawić w praktyce całej swojej siły.

Aby prowadzić rewolucję i budownictwo, opierając się na twórczych silach mas ludowych, konieczne jest zespolenie
ich w jedną siłę polityczną.

27

Siła mas polega na ich zespoleniu. Kiedy masy zjednoczą się w jedną pięść, przejawią one zaiste kolosalną siłę
zarówno w walce rewolucyjnej, jak i w budownictwie.

W imię silnego zespolenia mas ludowych konieczne jest prawidłowe kojarzenie linii klasowej z linią mas.

Niewzruszenie broniąc zasad klasowych i prawidłowo urzeczywistniając linię mas, można konsekwentnie odizolować
elementy wrogie, umocnić pozycje klasowe, wychowywać, reedukować i zespalać szerokie masy ludowe oraz
mobilizować ich wysoką twórczą aktywność do rozwiązywania zadań rewolucji i budownictwa. Jeżeli dopuści się do
powstania w socjalizmie odchylenia prawicowego i lewicowego, nie łącząc w sposób należyty walki klasowej oraz
sprawy umacniania jedności i zespolenia mas ludowych, to zespolenie mas zostanie osłabione, zostanie
sparaliżowany ich rewolucyjny entuzjazm i twórcza siła, w rezultacie czego będzie wyrządzona ogromna szkoda
sprawie rewolucji i budownictwa.

Aby zapewnić wzrost twórczej inicjatywy mas ludowych w rewolucji i budownictwie, konieczne jest prowadzenie
walki z wszelkimi odmianami tego co stare, co przeszkadza w osiąganiu postępu. Szczególnie ważne jest prowadzenie
wytrwałej walki przeciwko bierności i konserwatyzmowi. Tylko w tym wypadku możliwe jest urzeczywistnienie w
pełni twórczych sił mas ludowych, spowodowanie nieustannego wzrostu i postępu w rewolucji i budownictwie.

W toku rewolucji i budownictwa należy rozwinąć szeroki ruch mas.

Ruch mas stanowi twórczą metodę, która pozwala umacniać zespolenie i współpracę mas pracujących oraz
wykorzystywać w pełni ich niewyczerpane siły, jest to metoda rewolucyjna, która umożliwia forsowne rozwijanie
budownictwa socjalizmu i komunizmu na podstawie masowej walki i kolektywnego nowatorstwa. Można pomyślnie
rozwiązać każdy trudny problem, jeżeli będzie się prowadzić walkę przeciwko temu, co stwarza przeszkody w
postępowym ruchu mas, jeżeli będzie się ujawniać ich wysoką świadomość i twórczą inicjatywę, organizować i
nieustannie rozwijać masową walkę.

W rewolucji i budownictwie, które są prowadzone przy opieraniu się na twórczych siłach szerokich mas, ważne
znaczenie ma opracowywanie rewolucyjnych metod pracy. Nawet opracowawszy prawidłową linię i słuszny kurs, nie
będziemy w sta-nie w sposób rozumny organizować i mobilizować mas do walki o ich urzeczywistnienie, nie
będziemy potrafili pomyślnie pro-wadzić rewolucji i budownictwa, jeżeli nie nauczymy się pro-wadzenia pracy
metodami rewolucyjnymi.

Jeszcze w okresie antyjapońskiej walki rewolucyjnej towarzysz Kim Ir Sen opracował właściwe komunistom
rewolucyjne metody pracy oparte na Dżucze.

Oparte na Dżucze metody pracy umożliwiają masom ludowym przestrzeganie pozycji gospodarza rewolucji i
budownictwa oraz wykonywanie tej roli do końca. Metody pracy oparte na Dżucze — to rewolucyjne, komunistyczne
metody, których istota polega na tym, aby nieustannie znajdować się w gąszczu mas, na podstawie sięgającego
głęboko badania realnych warunków podejmować słuszne rozwiązania, okazywać skuteczną pomoc dołom, stawiać
w centrum uwagi pracę polityczną, za-pewniając świadome uczestnictwo mas w walce o urzeczywistnienie zadań
rewolucyjnych, rozwiązywać w sposób twórczy, a nie szablonowy wszystkie wyłaniające się zadania, biorąc za punkt
wyjścia konkretne szczególne cechy i sytuację. Ta metoda pracy wymaga, aby pracownicy sprawujący kierownictwo
zawsze dzielili smutki i radości z masami, aby kroczyli w ich awangardzie, wskazując przykład ludziom pracy,
wyróżniając się skromnymi, prostymi i wielkodusznymi właściwościami, aby ukierunkowywali masy na przejawianie
w pełni wysokiej twórczej inicjatywy.

Oparte na Dżucze metody pracy różnią się w sposób zasadniczy od tych sposobów działania, kiedy ludzie są
zainteresowani datkami pieniężnymi i batem, jak również od metod ad-ministrowania i wydawania rozkazów.

Partia klasy robotniczej zarówno przed zdobyciem władzy, jak i w okresie późniejszym, w toku rewolucyjnej walki i
budownictwa powinna zawsze stosować rewolucyjne metody pracy. W szczególności po zdobyciu władzy jej
powinnością jest nieustanne ulepszanie i doskonalenie metod pracy odpowiednio do rozwijającej się rzeczywistości.

28

Tylko w ten sposób można w pełni mobilizować rewolucyjny entuzjazm i twórczą aktywność mas do przyspieszania
budownictwa socjalizmu i komunizmu. Umożliwi to także uwolnienie się od biurokratyzmu i nagiego
administrowania, które mogą jeszcze przejawiać się w działalności partii rządzącej. Partia klasy robotniczej powinna
przestrzegać metod rewolucyjnych, opierając się na masach, ujawniając w szerokim zakresie ich twórcze zdolności —
to sta-nowi najważniejszy problem, który ma pryncypialne znaczenie dla rewolucji i budownictwa.

Konsekwentnie wdrażając w praktykę stworzone przez naszego wodza rewolucyjne metody pracy, wielki
kimirsenowski styl pobudzimy do życia niewysychające źródło twórczej energii mas ludowych i podporządkujemy je
służbie na rzecz przyspieszania rewolucji i budownictwa.

(2) METODY ODPOWIADAJĄCE REALNYM WARUNKOM

Ruch rewolucyjny wymaga, aby wszystkie zagadnienia były rozwiązywane w zastosowaniu do zmieniającej i
rozwijającej się rzeczywistości, z uwzględnianiem konkretnych warunków kraju.

Walka rewolucyjna o socjalizm i komunizm dokonuje się w różnych warunkach czasowych oraz w konkretnej sytuacji,
która ukształtowała się w tym czy innym kraju. Nie może istnieć gotowa recepta, która mogłaby nadawać się dla
rewolucji i budownictwa w dowolnym czasie i w jakimkolwiek kraju. Dlatego należy zawsze brać za podstawę
wyjściową konkretne warunki oraz rozwiązywać wszystkie problemy w sposób twórczy, odpowiednio do sytuacji.

Aby kierować walką rewolucyjną prawidłowym nurtem z uwzględnieniem realnych warunków w swoim kraju,
konieczne jest opracowanie takiej linii i polityki, taktyki i strategii, które w pełnej mierze uwzględniałyby warunki
subiektywne i obiektywne dla prowadzenia rewolucji w kraju. W przeciwnym razie dopuścimy się subiektywizmu w
opracowywaniu linii i polityki i wyrządzimy ogromną szkodę rewolucji i budownictwu.

W walce rewolucyjnej najpoważniejszą uwagę należy poświęcać czynnikowi wewnętrznemu, czynnikowi ideowemu i
politycznemu. Kiedy istnieją własne siły i wysoka świadomość mas ludowych, można aktywnie prowadzić rewolucję
nawet w nie-sprzyjających warunkach. Podczas opracowywania rewolucyjnej linii i kursu należy brać za zasadniczą
podstawę czynnik wewnętrzny, czynnik ideowy i polityczny i na bazie jego umacniania dążyć do wszechstronnego
rozwoju rewolucji.

Aby prowadzić rewolucyjną walkę i budownictwo w zastosowaniu do warunków swojego kraju, należy mieć
prawidłowy stosunek do istniejących teorii.

Przy rozpatrywaniu każdego twierdzenia i każdej formuły istniejących teorii, jak uczy towarzysz Kim Ir Sen, konieczne
jest zrozumienie, jakie wymagania epoki znajdują w nich odzwierciedlenie i czym jest uwarunkowane ich pojawienie
się, oraz stosowanie ich zgodnie z konkretnymi warunkami swojego kraju, przystosowując się do jego specyfiki.
Zupełnie bez-użyteczne są teorie, które nie odpowiadają konkretnej rewolucyjnej praktyce. W kierowaniu
rewolucyjną walką i budownictwem punktem wyjścia powinna być żywa rzeczywistość, a nie twierdzenia lub formuły
istniejących teorii. Nie chodzi o to, czy odpowiada to gotowej teorii czy też nie, lecz o to, w jakim stopniu odpowiada
to wymaganiom i interesom mas ludowych, jak również subiektywnym i obiektywnym warunkom danego okresu
historycznego. W tych wypadkach, kiedy dany problem odpowiada potrzebom i interesom mas ludowych oraz
wypływa z obiektywnych i subiektywnych warunków, nie można ograniczać swoich działań do ram gotowych
twierdzeń i formuł.

Aby pomyślnie prowadzić walkę rewolucyjną, <rzeka wytrwale poszukiwać nowych zasad i dróg urzeczywistniania
rewolucji i budownictwa, odpowiadających historycznym warunkom czasu i konkretnej sytuacji, która ukształtowała
się w kraju.

Poszukiwanie nowych zasad i dróg rewolucji, zgodnych z wymaganiami rzeczywistości, ma szczególnie aktualne
znaczenie w obecnym czasie. Nasza epoka, kiedy rewolucja i budownictwo, jak nigdy dotąd, pogłębiają się i rozwijają,
wysuwa niezliczone mnóstwo nowych problemów teoretycznych i praktycznych, wymaga wypracowania

29

wytyczającej kierunek, teorii, taktyki i strategii rewolucji, odpowiadających dzisiejszej rzeczywistości, twórczego
rozwijania w jeszcze większym stopniu rewolucyjnej teorii klasy robotniczej.

Teoretyczna działalność naszej partii, która wypracowuje oryginalne zasady i drogi rozwoju rewolucji z
uwzględnieniem wymagań współczesnej rewolucyjnej praktyki, stanowi wspaniały wzór obrony rewolucyjnych zasad
marksizmu-leninizmu oraz rozwijania rewolucyjnej teorii klasy robotniczej na rowy wysoki szczebel.

Ważne znaczenie w rewolucji i budownictwie ma krytyczny twórczy stosunek do doświadczenia innych krajów.

Doświadczenie innych krajów zawsze stanowi odzwierciedlenie ich społeczno-historycznych warunków oraz specyfiki
narodowej. Istnieją w nim elementy niezbędne i pożyteczne dla danego konkretnego kraju, są także niepotrzebne i
szkodliwe. Niektóre elementy odpowiadają jego warunkom a niektóre nie. Z doświadczenia innych' krajów należy
przejmować to co pożyteczne, a należy odrzucać to co jest niepotrzebne. Również przy zapożyczaniu pozytywnego
doświadczenia innych krajów nie należy kopiować go całkowicie, lecz trzeba je przeobrażać i modyfikować w
zastosowaniu do konkretnych warunków swojego kraju. Oto jakie stanowisko należy zajmować.

Uwzględnianie doświadczenia innych jest oczywiście potrzebne ,ale jeszcze ważniejsze jest rozwijanie w sposób
rozumny swojego własnego doświadczenia.

Popełnia błąd nie tylko ten, kto usiłuje ślepo kopiować doświadczenie innych, lecz również ten, kto nie chce skromnie
uczyć się dobrego doświadczenia innych krajów. Problem polega na tym, z jakich pozycji rozpatruje się
doświadczenie innych. Występujemy przeciwko stosunkowi dogmatycznemu, którego zwolennicy, zapomniawszy o
swoich twórczych możliwościach, uginają się hurtem przed cudzoziemskim doświadczeniem i całkowicie wchłaniają
nawet to, co nie pasuje do własnych konkretnych warunków. Takie podejście hamuje opracowywanie prawidłowej
linii i polityki, odpowiadającej wymaganiom rozwoju rewolucji oraz dążeniom narodu swojego kraju, i w ostatecznym
wyniku powstrzymuje rozwój rewolucji i budownictwa.

Metoda, która pozwala rozwiązywać wszystkie problemy w sposób twórczy, w zastosowaniu do własnych warunków
— to naukowo uzasadniona i rewolucyjna droga pozwalająca rozbić czołobitność i dogmatyzm oraz pomyślnie
posuwać naprzód rewolucję i budownictwo.

3) GŁÓWNĄ UWAGĘ POŚWIĘCAĆ IDEOWOSCI

Ponieważ samodzielna świadomość mas ludowych odgrywa decydującą rolę w ruchu rewolucyjnym, w rewolucji i
budownictwie należy bezwzględnie poświęcać główną uwagę ideowości i stawiać w centrum uwagi pracę nad
przekształcaniem ideowym, pracę polityczną mającą na celu podnoszenie świadomości i aktywności mas ludowych.

(1) NA CZOŁOWYM MIEJSCU STAWIAĆ PRACĘ NAD PRZEKSZTAŁCANIEM IDEOWYM

Przekształcanie ideowe — to ważna praca. Jest ona ukierunkowana na wychowywanie nowego człowieka prawdziwie
komunistycznego typu.

Towarzysz Kim Ir Sen określił jako jedno z najważniejszych rewolucyjnych zadań przekształcania całego
społeczeństwa na podstawie idei Dżucze rewolucjonizowanie, przeobrażanie na wzór klasy robotniczej,
przekształcanie w inteligencję wszystkich członków społeczeństwa oraz uczynienie z nich ludzi nowej opartej na
zasadach Dżucze, komunistycznej formacji.

Po to, aby zbudować socjalizm i komunizm, konieczne jest nie tylko rozwijanie sił wytwórczych i przeobrażanie
stosunków społecznych, lecz również uczynienie samych ludzi wszechstronnie rozwiniętymi ludźmi typu
komunistycznego. Wysoki poziom sił wytwórczych i stworzenie obfitości dóbr materialnych jeszcze nie dają podstaw
do uważania, że już zostało zbudowane społeczeństwo komunistyczne, jeżeli ludzie, jego gospodarze nie stali się
ludźmi typu komunistycznego.

30

Interesy wychowywania wszechstronnie rozwiniętego człowieka typu komunistycznego, to znaczy samodzielnego,
władającego twórczymi zdolnościami, wymagają uzbrojenia ludzi w idee komunistyczne, znajomość przodującej
nauki i techniki, przyswojenia im wysokiej kultury.

Pierwszoplanową uwagę należy poświęcać uzbrajaniu ludzi w idee komunizmu.

Wychowanie nowego człowieka stanowi w swojej istocie przekształcanie jego ideologii. Wartości i osobiste
właściwości człowieka są określane przez jego przekonanie ideowe, a zatem w wychowywaniu nowego człowieka
najważniejsze jest przekształcanie jego ideologii.

Praca nad przekształcaniem ideowych poglądów człowieka —to zadanie trudniejsze niż zmiana materialnych warun-
ków życia, podniesienie kulturalnego i technicznego poziomu ludzi. Świadomość człowieka jest oczywiście
uwarunkowana jego sytuacją społeczno-ekonomiczną oraz materialnymi warunkami życia, jednakże nie ulega ona
zmianie sama przez się w ślad za polepszaniem się wymienionych warunków. Przeżytki starej ideologii są bardzo
konserwatywne oraz uporczywe. Przekształcenie ideowe —to praca złożona i wymagająca wiele czasu. Tylko w
wytrwałej walce można osiągnąć sukces w tej pracy.

Przekształcanie ideologii człowieka — to jedna z poważnych rewolucji. Jest to walka o ostateczne zlikwidowanie
przeżytków starego społeczeństwa w świadomości ludzi, o uzbrojenie wszystkich ludzi pracy w przodujące idee klasy
robotniczej, w idee komunistyczne. Na tym właśnie polega podstawowa forma walki klasowej w społeczeństwie
socjalistycznym, w którym zostały zlikwidowane klasy wyzyskujące. Aby dokonać wychowania ludzi na nowo w duchu
komunistycznym, trzeba również po ustanowieniu ustroju socjalistycznego walczyć przeciwko reakcyjnej ideowej i
kulturalnej ekspansji imperializmu a jednocześnie z tym konsekwentnie kontynuować rewolucję ideologiczną, której
celem jest usunięcie przeżytków przeszłości w świadomości ludzi oraz uzbrojenie ich w nowe, komunistyczne idee.

Głównym zadaniem ideowego przekształcania jest ukształtowanie w ludziach rewolucyjnego światopoglądu oraz
prawidłowego spojrzenia na rewolucję.

Po to, aby wychować ludzi na płomiennych komunistów- -rewolucjonistów, pełnych poświęcenia bojowników o
sprawę socjalizmu i komunizmu należy ukształtować w nich prawidłowo spojrzenie na rewolucję. W jaki sposób
odnosi się człowiek do rewolucji, jak aktywnie w niej uczestniczy — to zależy w ostatecznym wyniku od tego, jaki jest
jego pogląd na rewolucję.

Pogląd członków naszej partii, wszystkich ludzi pracy na rewolucję powinien opierać się na ideach Dżucze. Oparty na
Dżucze pogląd na rewolucję — to takie podejście do rewolucji, kiedy w centrum uwagi stawia się masy ludowe, to
rewolucyjny duch, duch żarliwej walki prowadzonej w interesach mas ludowych.

Jądrem opartego na Dżucze poglądu na rewolucję jest wierność w stosunku do partii i wodza. Dzieło socjalizmu i
komunizmu rozpoczyna wódz. Jest ono urzeczywistniane pod kierownictwem partii i wodza. Ruch rewolucyjny
odnosi zwycięstwa tylko pod kierownictwem partii i wodza. A zatem, po to, aby ukształtować prawidłowy pogląd na
rewolucję, należy obowiązkowo brać za podstawę wychowywania poczucie bezgranicznej wierności wobec partii i
wodza.

Aby ukształtować w sobie prawidłowy pogląd na rewolucję, trzeba trwale uzbroić się w rewolucyjne idee i teorie.
Tylko wtedy ludzie będą mogli zrozumieć w sposób słuszny prawidłowości rozwoju rewolucji, spoglądać z
przekonaniem naprzód patrząc w przyszłość rewolucji. We wszelkich trudnych warunkach będą oni walczyć do
zwycięskiego końca bez wątpliwości i wahań.

Aby ukształtować w sobie prawidłowy pogląd na rewolucję, należy przepoić się komunistycznym rewolucyjnym
duchem. Komunistyczny rewolucyjny duch — to bezgraniczne poświęcenie, żarliwe służenie partii i wodzowi, sprawie
klasy robotniczej i narodu, paląca nienawiść do wrogów rewolucji, gotowość do tego, aby we wszelkich trudnych
okolicznościach zdecydowanie, bez najmniejszych wahań, uporczywie walczyć z wrogami i do końca dochować
wierności sprawie rewolucji. Jest to rewolucyjny duch opierania się na własnych siłach, wymagający śmiałego

31

przezwyciężania trudności i przeszkód na drodze posuwania się naprzód, rozwiązywania wszystkich problemów
własnymi siłami — to wysokie zorganizowanie i zdyscyplinowanie, polegające na tym, że trzeba cenić nade wszystko
swoją rewolucyjną organizację i świadomie przestrzegać jej dyscypliny. Tylko owładnąwszy takim komunistycznym
rewolucyjnym duchem można stać się prawdziwym rewolucjonistą.

Tylko wtedy, kiedy rewolucyjne idee i teorie staną się prze-konaniem ludzi i będą oni przepełnieni mężnym
komunistycznym rewolucyjnym duchem, będziemy mogli powiedzieć, że zestal w nich ukształtowany prawidłowy
pogląd na rewolucje.

To, czy u człowieka został ukształtowany prawidłowy pogląd na rewolucję, czy też nie — to zostaje wypróbowane w
rewolucyjnej praktyce. Rewolucyjna praktyka stanowi nie tylko potężny środek ideowego przekształcenia, lecz jest
także miernikiem ideowości człowieka. Poza praktyką, bez uwzględniania działalności ludzi, nie można ocenić i
wypróbować ich ideowości. Dla komunistów rewolucyjna praktyka — to walka o wcielenie w życie rewolucyjnych idei
wodza, linii i polityki partii. Ten, kto popiera rewolucyjne idee wodza i żarliwie walczy o wcielanie w życie linii i
polityki partii, jest prawdziwym komunistą-rewolucjonistą, mającym prawidłowy pogląd na rewolucję.

Kwestia tego, w jakim stopniu uformował się prawidłowy pogląd na rewolucję u jej uczestników, jest ściśle
sprawdzana w okresie surowych prób. W trudnej sytuacji człowiek, z reguły, ujawnia w pełni swój charakter. Tylko
ten, kto do końca pozostaje wierny partii i wodzowi, nawet jeśli trzeba w imię tego oddać swoje życie, kto nie
wyrzeknie się nawet na szafocie swoich przekonań i wierności wobec rewolucji, jest prawdziwym rewolucjonistą z
niezłomnym opartym na Dżucze poglądem na rewolucję.

Aby stać się komunistą-rewolucjonistą, mającym prawidło-wy pogląd na rewolucję, należy w sposób rewolucyjny
uczyć się.

Nauka — to podstawowa metoda owładnięcia rewolucyjnymi ideami, teorią, strategią i taktyką. Kto nie uczy się, ten
nie potrafi poznać prawdy rewolucyjnej walki, nie potrafi patrzeć na zjawiska z wysokiego klasowego punktu
widzenia i nie owładnie szerokim widnokręgiem wiedzy niezbędnej dla rewo- łucji. Rewolucjonista powinien zawsze
uważać naukę za swój najpierwszy obowiązek i uczyć się do końca swoich dni. Nauka nie ma na celu tylko
przyswojenia sobie wiadomości teoretycznych. Teoria rewolucyjna, wiedza uzyskana podczas zajęć, po-winny stać się
osobistymi przekonaniami każdego.

Aby wyrosnąć na komunistę-rewolucjonistę, mającego prawidłowy pogląd na rewolucję, konieczne jest branie
aktywnego udziału w życiu rewolucyjnych organizacji.

Życie w organizacji — to rewolucyjny sposób życia, którego punktem wyjścia jest sama natura ruchu
komunistycznego, to szkoła rewolucyjnego hartu. W oderwaniu od życia w organizacji nikt nie może stać się
rewolucjonistą i kontynuować swojego życia politycznego. Życie biologiczne dają człowiekowi ¡rodzice, a życie
polityczne kształtuje się i jest kontynuowane w toku uczestnictwa w życiu organizacji.

Życie w organizacji rewolucyjnej zawsze powinno przebiegać w atmosferze aktywnej walki ideologicznej. Tylko w
atmosferze wzmożonej walki ideologicznej obok ideowego wychowania dokonuje się polityczne kształtowanie
człowieka. Tu nabiera on hartu i nabiera ideowo-moralnego oblicza rewolucjonisty. Partia klasy robotniczej powinna
zawsze utrzymywać pod swoją kontrolą życie ludzi w organizacjach rewolucyjnych. Powinna ona hartować ich w
tyglu walki ideowej i wykuwać z nich płomiennych komunistów.

Aby stać się komunistą-rewolucjonistą, mającym prawidło-wy pogląd na rewolucję, człowiek powinien nabrać hartu
w praktyce rewolucji.

Hartując swoją wolę i idee w praktyce walki rewolucyjnej człowiek wyrabia w sobie właściwości i charakter
rewolucjonisty. Walka klasowa stanowi najostrzejszą walkę rewolucyjną. W praktyce walki klasowej podnosi się
poziom świadomości klasowej ludzi, wyrabia się umiejętność odróżniania wrogów od swoich, zaszczepia się
nieprzejednany stosunek do wroga klasowego. Walka o budownictwo socjalistycznej ekonomiki stanowi także ważny

32

aspekt walki rewolucyjnej. Aktywnie uczestnicząc w praktycznej działalności w dziedzinie rozwijania produkcji i
budownictwa, ludzie pracy jeszcze głębiej wierzą w słuszność i tryumf sprawy socjalizmu i komunizmu, nabierają
prawdziwie rewolucyjnego ducha i oblicza klasy robotniczej.

Za pośrednictwem rewolucyjnej nauki, uczestnictwa w życiu organizacji rewolucyjnych i rewolucyjnej praktyki
powinniśmy wychowywać członków partii, wszystkich ludzi pracy na rewolucjonistów-komunistów typu Dżucze,
mających nie-zachwiany, oparty na Dżucze pogląd na rewolucję, prawdziwych bojowników-rewolucjonistów, którzy
gotowi są oddać wszystkie swoje siły walce o ostateczne doprowadzenie do końca rewolucyjnego dzieła Dżucze,
które zostało zapoczątkowane przez towarzysza Kim Ir Sena.

(2) NA CZOŁOWYM MIEJSCU STAWIAĆ PRACĘ POLITYCZNĄ

Aby pomyślnie urzeczywistnić rewolucyjne zadania, trzeba stawiać na czołowym miejscu pracę polityczną,
zmierzającą do tego aby wychowywać i aktywizować ludzi.

Ponieważ rewolucja i budownictwo są urzeczywistniane przez łudzi, przeto sukcesy w walce rewolucyjnej oraz w bu-
dowie socjalizmu i komunizmu zależą w ostatecznym wyniku od poziomu pracy z nimi. Praca z ludźmi jest w istocie
rzeczy pracą polityczną. Sprowadza się ona do problemów ideologii człowieka. Stawiać na czołowym miejscu pracę z
ludźmi, to jest pracę polityczną — to znaczy uzbrajać przede wszystkim masy ludowe w znajomość linii i polityki
partii, wyzwalać ich rewolucyjny entuzjazm i doprowadzić do tego, aby same masy ludowe, przejawiając wysoką
świadomość i aktywność, pomyślnie prowadziły rewolucyjną walkę i budownictwo. Rewolucja jest w ogóle walką
świadomą. Urzeczywistniają ją z reguły ludzie, którzy nie działają z cudzej woli i nie w celu otrzymania jakiegokolwiek
wynagrodzenia, lecz według własnego przekonania politycznego, kierując się swoją świadomością. A zatem w walce
rewolucyjnej należy niewzruszenie przestrzegać zasady, aby zawsze przede wszystkim prowadzić pracę polityczną,
która przyczynia się do wzrostu świadomości i aktywności ludzi.

Sama natura ustroju socjalistycznego wymaga wyprzedzającego prowadzenia pracy politycznej. W odróżnieniu od
społeczeństwa kapitalistycznego, w którym masy ludowe podlegają wyzyskowi i uciskowi, w społeczeństwie
socjalistycznym, w którym są one gospodarzami wszystkiego, zupełnie prawidłowe jest opieranie się na wysokiej
świadomości politycznej i na rewolucyjnym entuzjazmie mas. Tylko prowadząc przede wszystkim pracę polityczną i
podnosząc świadomą aktywność ludzi pracy jako gospodarzy rewolucji, można zademonstrować wyższość ustroju
socjalistycznego i energicznie prowadzić budownictwo socjalizmu.

Stawiać na czołowym miejscu pracę polityczną — nie znaczy bynajmniej, że można lekceważyć praktyczną działalność
administracyjną i pracę techniczno-ekonomiczną.

Jak uczy towarzysz Kim Ir Sen, stawiając na czołowym miejscu pracę polityczną, należy umiejętnie kojarzyć ją z
praktyczną działalnością administracyjną i pracą techniczno-ekonomiczną. Zbudowanie socjalizmu i komunizmu — to
wysoko zorganizowana działalność, prowadzona planowo w skali całego społeczeństwa, jest to złożona praca,
prowadzona na podstawie współczesnych osiągnięć naukowo-technicznych. Starannie zorganizowana praca
administracyjna oraz naukowo uzasadniona praca techniczno-ekonomiczna — to prawidłowy wymóg, wypływający z
interesów budownictwa socjalizmu i komunizmu. Jednakże sukces wymienionej pracy jest możliwy tylko w tym
wypadku, jeżeli na czołowym miejscu stawia się pracę polityczną. Lekceważąc pracę polityczną i chwytając się tylko
pracy techniczno-ekonomicznej o czysto rzeczowym charakterze, nie można osiągnąć żadnego sukcesu w walce o
urzeczywistnienie zadań rewolucyjnych.

Po to, aby mobilizować masy ludowe do aktywnego uczestnictwa w socjalistycznym budownictwie, należy także
poświęcać główną uwagę bodźcom moralno-politycznym, kojarząc je w sposób harmonijny z bodźcami materialnymi.

Istotne charakterystyczne cechy społeczeństwa socjalistycznego są założone w jego komunistycznej naturze.
Konieczność moralno-politycznego stymulowania wynika z komunistycznego charakteru społeczeństwa

33

socjalistycznego, a sam cel stymulowania polega na rozwijaniu tych komunistycznych cech. Społeczeństwo
socjalistyczne posiada wprawdzie charakter przejściowy, dlatego w tym społeczeństwie należy realizować
socjalistyczną zasadę podziału według ilości i jakości pracy i nie można ignorować bodźców materialnych. Jednakże
niedocenianie bodźców moralno-politycznych i kładzenie nacisku na stymulowanie materialne są sprzeczne z
podstawowym charakterem ustroju socjalistycznego. Jest to tendencja bardzo nie-bezpieczna i szkodliwa, która
prowadzi do rozwoju egoizmu wśród ludzi pracy, przekształca ich w niewolników pieniądza i towarów, i w
ostatecznym wyniku przeżera ustrój socjalistyczny i zdobycze rewolucji. W warunkach socjalizmu w każdym wypadku
należy kłaść główny nacisk na bodźce moralno- -polityczne. Istotna wyższość ustroju socjalistycznego polega na tym,
że masy ludowe, stawszy się gospodarzami wszystkiego i ściśle zespoliwszy się, świadomie pracują w interesach
państwa i narodu, dla dobra społeczeństwa i kolektywu. Tylko uznając priorytet bodźców moralno-politycznych,
można osiągnąć to, aby masy ludowe, jako prawdziwi gospodarze kraju i rewolucji, urzeczywistniały gospodarskie
podejście do sprawy, przejawiały świadomą aktywność w pracy.

Pracę polityczną trzeba opierać na metodach przekonywania i wychowywania. Praca polityczna jest pracą z ludźmi,
pracą nad podnoszeniem ich świadomości. Metodami biurokratycznymi, to jest za pomocą wydawania komend i
rozkazów, nie można w żadnym wypadku podnieść świadomej aktywności ludzi. I odwrotnie, działając metodami
przekonywania i wychowywania, to jest za pomocą wyjaśnień i rad, można w pełni uzbroić ludzi w idee rewolucyjne,
w pełni mobilizować ich rewolucyjny entuzjazm i niewyczerpaną twórczą energię, jeszcze silniej umacniać więzi partii
z masami.

Pracę polityczną należy prowadzić w sposób żywy, wykorzystując różne formy i metody. Praca polityczna — to praca
twórcza. Jest ona przecież prowadzona w różnych warunkach i sytuacji, z ludźmi różniącymi się pod względem
charakteru, mającymi niejednakowy poziom przygotowania. Dlatego pracy politycznej nie można prowadzić na
podstawie gotowych recept i szablonów. Powinna być ona prowadzona z uwzględnieniem konkretnych warunków, z
wykorzystywaniem różnych form i metod, w sposób bogaty w treść i dynamiczny.

Praca polityczna powinna stać się sprawą samych mas. Pracy politycznej w dziedzinie wychowywania i aktywizacji
szerokich mas nie można urzeczywistnić siłami kilku pracowników. Każdy rewolucjonista powinien być pracownikiem
po-litycznym, wychowawcą i organizatorem mas.

Należy dążyć do tego, aby jeden człowiek wychowywał i uruchamiał dziesięciu, dziesięciu — stu, a stu — tysiąc, jak
tego uczy towarzysz Kim Ir Sen. Taka jest najlepsza metoda, umożliwiająca przyciągnięcie szerokiego kręgu ludzi do
uczestnictwa w pracy politycznej oraz przekształcenie jej w sprawę samych mas.

Praca polityczna powinna być prowadzona w ścisłym po-wiązaniu z praktyką rewolucji. Jej głównym celem jest
zapewnienie pomyślnego rozwiązania postawionych zadań. Skuteczność pracy politycznej powinna znaleźć
odzwierciedlenie w praktycznych rezultatach, osiągniętych w rewolucyjnej walce oraz w dziedzinie budownictwa,
powinno się ją oceniać według praktycznych wyników. Praca polityczna, która jest oderwana od rozwiązywanych
zadań rewolucyjnych i nie sprzyja sprawie rewolucji i budownictwa, do niczego się nie przydaje.

Naszym obowiązkiem jest niezmienne przestrzeganie zasady: stawiać na czołowym miejscu pracę polityczną, której
słuszność i żywotna siła zostały potwierdzone przez praktykę rewolucji, oraz budować socjalizm i komunizm jeszcze
lepiej i szybciej.

5. HISTORYCZNE ZNACZENIE IDEI DZUCZE

Idee Dżucze wywierają potężny wpływ na duchowe i moralne życie człowieka, na proces rewolucyjnego
przeobrażania świata. Wywołują one wielką sympatię narodów naszej planety i dostarczają silnego impulsu dla
historycznego ruchu naszych czasów, dla których charakterystyczne jest dążenie do samodzielności.

34

Idee Dżucze stają się powszechnie uznawanym prądem ideologicznym naszych czasów. W toku historii coraz bardziej
wzrasta ich przyciągająca siła i przeobrażające znaczenie.

Idee Dżucze naświetlają prawdziwie rewolucyjny światopogląd naszych czasów — epoki Dżucze. Stanowi to
nieoceniony wkład historyczny idei Dżucze do dzieła rozwoju myśli ludzkiej i wyzwolenia człowieka.

Pogląd ludzi na otaczający ich świat oraz podejście do niego rozwijały się w ciągu długiego czasu.

Rozwój poprzedniego światopoglądu stanowi historię walki dwóch przeciwstawnych kierunków filozoficznych:
materializmu i idealizmu, dialektyki i metafizyki. W walce tej marksizm ugruntował zwycięstwo materializmu i
dialektyki. Marksistowski materialistyczny i dialektyczny światopogląd pojawił się na świecie jako odzwierciedlenie
wymagań swojego czasu. Pojawienie się klasy robotniczej na arenie historycznej znamionowało narodziny nowej
epoki w historii ludzkości. Nowe warunki historyczne, które zapoczątkowały pochód rewolucji przeciwko kapitałowi,
podyktowały ostrą konieczność po-jawienia się tych idei rewolucyjnych, które odkryły przed, powstałym do walki
proletariatem nieuchronność upadku kapitalizmu i tryumfu socjalizmu. W całej rozciągłości wysunęło się zadanie:
wziąć górę w walce z idealizmem i metafizyką, które służyły sprawie uświęcania reakcyjnego panowania kapitału oraz
obwieszczały jego wieczność, uzasadnić naukowy światopogląd klasy robotniczej. Odzwierciedleniem tych wymagań
tego czasu było pojawienie się materialistycznego, dialektycznego światopoglądu.

Upływ czasu idzie w parze z rozwijaniem się światopoglądu. Nieustanny rozwój i rozszerzanie się skali rewolucji,
która została rozpoczęta przez wystąpienia klasy robotniczej, doprowadziły do narodzin nowej epoki, kiedy pracujące
masy ludowe, uważane dawniej za obiekt historii, stały się jej gospodarzami. Nowa epoka, w której klasa robotnicza,
pracujące masy ludowe wystąpiły jako wielka siła, jako władcy świata, wymagała pojawienia się nowego
światopoglądu, który winien był pomóc ludziom pracy — gospodarzom swoich losów — w decydowaniu o nim w
sposób samodzielny, w twórczym i zwycięskim urzeczywistnieniu historycznego dzieła narodowego, klasowego
ludzkiego wyzwolenia. Postawione zadanie historyczne zostało wspaniale rozwiązane przez powstanie idei Dżucze.

Idee Dżucze, które naświetliły światopogląd nowych czasów, są pod względem swego założenia filozoficznego,
stanowiącego zasadniczą podstawę, nowe i oryginalne.

Podstawowym problemem poprzedniej filozofii była kwestia stosunku materii do świadomości, bytu do myślenia.
Naukowe rozwiązanie tego zagadnienia zostało dokonane przez marksistowskie materialistyczne twierdzenie o
pierwotności materii, pierwotności bytu.

Na bazie materialistycznego pojmowania zagadnienia głównej istoty świata idee Dżucze ujęły w nowy sposób
podstawowe zagadnienie filozofii, sformułowawszy je jako kwestię miejsca i roli człowieka w świecie, oraz udzieliły
odpowiedzi na pytanie: kto jest władcą świata.

Filozoficzna zasada idei Dżucze, naświetlająca miejsce i rolę człowieka jako władcy świata, opiera się na nowym
pojmowaniu człowieka.

O człowieku mówiono wiele również w pracach poprzednich filozofów. Jednakże wszystkie ich rozważania były w
swojej większości oderwane od stosunków społecznych i nie mogły wykroczyć poza ramy abstrakcyjnego poglądu na
„czystego" człowieka. Problem istoty człowieka został wysunięty i wy-jaśniony przez marksizm z punktu widzenia
stosunków społecznych.

Idee Dżucze rozpatrując człowieka w związku ze stosunkami społecznymi, dają nowe rozumienie jego istotnych cech
społecznych. Zgodnie z ideami Dżucze, człowiek jest istotą społeczną władającą samodzielnością, zdolnością do
twórczości i świadomością. Daje to pełne filozoficzne wyjaśnienie człowieka. Na podstawie naukowego pojmowania
człowieka społecznego idee Dżucze wysuwają filozoficzną tezę, zgodnie z którą człowiek jest gospodarzem
wszystkiego i on decyduje o wszystkim. Jest to nowe odkrycie filozoficzne, oznaczające przewrót w światopoglądzie.

35

Idea, zgodnie z którą człowiek jest gospodarzem wszystkiego i on decyduje o wszystkim, to znaczy człowiek jest
władcą świata, gospodarzem swojego losu, przeobrazicielem świata i władcą swojego losu, jest całkowicie
przeciwstawna w stosunku do idealizmu i metafizyki. Jeżeli idealizm sprowadza się do mistycyzmu, którego istota
polega na tym, że światem i losem człowieka rządzi nadprzyrodzona „siła", to metafizyka sprowadza się do fatalizmu,
który ogłasza, że w świecie nic nie ulega zmianie i dlatego człowiek powinien w pokorze pod-porządkować się
swojemu losowi. Idea, że człowiek, będąc władcą świata, gospodarzem swojego losu, może przeobrazić świat i
decydować o swoim losie, zakłada materialistyczne, dialektyczne stanowisko, które stanowi negację mistycyzmu i
fatalizmu.

Sformułowawszy w swoisty sposób tezę głoszącą, że człowiek, będący najwyższym produktem rozwoju świata
materialnego, jest władcą świata, przeobraża i rozwija go, idee Dżucze w nowy sposób ukazały zasadniczą podstawę
światopoglądu.

W centrum światopoglądu, bazującego na filozoficznym założeniu Dżucze, znajduje się człowiek.

Historia zna nie mało koncepcji światopoglądu, ale żadna z. nich nie zdołała wypracować podejścia do świata,
stawiając człowieka w centrum uwagi. Nie tylko idealiści, którzy rozpatrują świat jako świat ideału i ducha, lecz
również materia-liści poprzedniego okresu, którzy uważali świat za materialny, nie zdołali wypracować podejścia do
świata, stawiając w centrum uwagi człowieka.

Idee Dżucze widzą w człowieku nie po prostu cząstkę świata, lecz władcę, gospodarza świata i ustanowiły nowy
światopogląd, który pozwala podchodzić do świata, do jego zmian i rozwoju, stawiając w centrum uwagi człowieka —
władcę świata. Wypływające z Dżucze podejście do świata, zakładające, że człowiek znajduje się w centrum uwagi,
stanowi niezawodną gwarancję zapewnienia samodzielnej, twórczej poznawczej i praktycznej działalności człowieka
— przeobraziciela świata i władcy swojego losu.

Idee Dżucze, naświetlające takie podejście do świata, znamionowały nowy zwrot w poglądach na rozwój społeczno- -
historyczny. W zagadnieniach wyjaśnienia społeczno-historycznej praktyki zwolennicy materializmu
przedmarksistowskiego i dialektyki także zajmowali pozycje idealizmu. Marksizm odrzucił idealistyczne poglądy na
rozwój społeczno-historyczny, wysunąwszy tezę głoszącą, że społeczeństwo, tak samo jak i przyroda, należy do
świata materialnego oraz że ulega ono zmianom i rozwija się zgodnie z ogólnymi prawidłowościami rozwoju świata
materialnego.

Idee Dżucze, uznając ogólne prawidłowości rozwoju świata materialnego, oddziaływające na praktykę społeczno-
historyczną, wykryły właściwe jej prawidłowości. Na tym właśnie polega nieoceniony wkład idei Dżucze do
doskonalenia poglądu klasy robotniczej na rozwój społeczno-historyczny.

Podmiotem historii są masy ludowe. Ruch społeczno-historyczny jest samodzielnym i twórczym ruchem mas
ludowych.

Decydującą rolę w walce rewolucyjnej odgrywa samodzielna świadomość mas ludowych. Te twierdzenia dotyczące
rozwoju społeczno-historycznego stanowią podstawową treść opartego na Dżucze poglądu na historię. Daje to nową
interpretację istoty, charakteru i sił napędowych ruchu społeczno-historycznego jako ruchu podmiotu.

Idee Dżucze wypracowały nowe podejście do rozwoju historii i rewolucji społecznej, w którego centrum uwagi
znajdują się masy ludowe — podmiot historii i rewolucji.

Wysunąwszy nowy światopogląd, nowe spojrzenie na rozwój społeczno-historyczny, w których centrum znajduje się
człowiek, idee Dżucze dokonały największego przewrotu w rozwoju światopoglądu. Jeżeli marksizm po raz pierwszy
stworzył rewolucyjny światopogląd klasy robotniczej, to idee Dżucze podniosły go na nowy, wysoki szczebel rozwoju,
nadając mu zakończoną postać.

36

Idee Dżucze — to rewolucyjny światopogląd, stanowiący nową epokę historyczną — epokę Dżucze. Nadają one
słuszny kie-runek postępowemu ruchowi ludzkości ku suwerenności, niezależności, socjalizmowi i komunizmowi,
zdecydowanie zmiatając z drogi wszelkie reakcyjne i kontrrewolucyjne prądy ideologiczne.

Idee Dżucze otworzyły nowy, wysoki etap rozwoju rewolucyjnej teorii klasy robotniczej. Właśnie na tym polega
historyczna zasługa idei Dżucze, przyczyniających się do urzeczywistniania rewolucyjnego dzieła klasy robotniczej,
dzieła wyzwolenia ludzkości.

Od pojawienia się rewolucyjnej teorii klasy robotniczej upłynęło wiele lat. Ruch rewolucyjny posunął się daleko na-
przód. Rewolucyjna praktyka nowej epoki wymagała dalszego rozwinięcia rewolucyjnej teorii zgodnie z nowymi
warunkami historycznymi. Idee Dżucze uzasadniły podstawową zasadę rewolucji, zgodnie z którą gospodarzami i siłą
napędową rewolucji i budownictwa są masy ludowe, na tej podstawie naświetliły nowe teorie rewolucyjne, których
wymaga praktyka naszego czasu.

Idee Dżucze to niezawodna podstawa dla opracowania rewolucyjnej teorii epoki Dżucze. Opracować rewolucyjną
teorię na bazie idei Dżucze — to znaczy wykazać zasady i prawidłowości rozwoju ruchu rewolucyjnego, stawiając w
centrum uwagi pracujące masy ludowe — gospodarzy rewolucji i budownictwa.

Rewolucyjny ruch epoki Dżucze wymaga opracowania rewolucyjnej teorii, w której centrum znajdowałyby się
pracujące masy ludowe. W ten sposób powinna być opracowana rewolucyjna teoria właśnie w naszej epoce, kiedy
pracujące masy ludowe występują jako władcy świata, kiedy ich samodzielna świadomość, twórcze siły przyczyniają
się do rozszerzania i pogłębiania walki rewolucyjnej. Tylko to pozwoli znaleźć prawidłowe zasady i wykryć
prawidłowości rozwoju ruchu rewolucyjnego. Idee Dżucze, stawiając w centrum uwagi pracujące masy ludowe przy
opracowywaniu rewolucyjnej teorii, umożliwiły wszechstronne rozwinięcie rewolucyjnej teorii, przyczyniającej się do
urzeczywistniania samodzielności pracujących mas ludowych, uczyniły rewolucyjną teorię klasy robotniczej
pełnowartościową i wszechogarniającą teorią narodowego, klasowego i ludzkiego wyzwolenia, zakończoną teorią
komunistyczną, zawierającą cały kompleks teorii dotyczących przekształcenia społeczeństwa, przeobrażenia przyrody
i wychowania nowego człowieka.

Opracowanie nowej teorii, w której w centrum uwagi znaj-dują się pracujące masy ludowe — to trwała gwarancja
opracowania rewolucyjnej teorii, strategii i taktyki, odpowiadających naturze ruchu rewolucyjnego.

Wszystkie ruchy rewolucyjne mają na celu dobro pracujących mas ludowych, są one urzeczywistniane siłami samych
mas. Dlatego rewolucyjna teoria, strategia i taktyka powinny być ukierunkowane na obronę interesów pracujących
mas ludowych oraz na podnoszenie ich roli. Można powiedzieć, że wartość danej teorii określona jest tym, w jakim
stopniu broni ona interesów mas ludowych, a siła danej strategii i taktyki polega na tym, jak wysoko podnoszą one
rolę mas ludowych. Idee Dżucze, których momentem wyjściowym są tezy o samodzielności, zdolności do twórczości i
świadomości mas ludowych, wysunęły teorię, strategię i taktykę, które mają na celu obronę zasadniczych interesów
mas ludowych oraz pełne wykazanie ich wysokiej rewolucyjnej aktywności i niewyczerpanego potencjału twórczego.
W ten sposób rewolucyjna teoria klasy robotniczej przekształciła się w najpotężniejszą teorię, pozwalającą
konsekwentnie bronić interesów pracujących mas ludowych oraz maksymalnie podnosić ich rolę.

Idee Dżucze stanowią niezawodną busolę przewodnią w podejściu do poprzedniej teorii rewolucyjnej. Przy swoich
na-rodzinach poprzednia rewolucyjna teoria klasy robotniczej wy-chodziła z innych przesłanek, to znaczy z innych
warunków czasu i zadań. Jednakże pod względem swego ideału klasowego i misji łączą ją wspólne cechy z nową
rewolucyjną teorią, której podstawę stanowią idee Dżucze. Idee Dżucze, określiwszy zasady twórczego podejścia do
istniejących teorii i doświadczenia, czynią możliwym wcielenie w życie i dalsze rozwijanie poprzedniej teorii
rewolucyjnej zgodnie z potrzebami rewolucyjnej praktyki naszej epoki. W szczególności, idee te, pozwalające
zajmować pozycje konsekwentnej obrony i urzeczywistniania zasady samodzielności klasy robotniczej, pracujących
mas ludowych, pomagają w bezbłędnym odróżnianiu i przezwyciężaniu oportunizmu wszelkich odmian, a przede
wszystkim rewizjonizmu, którego nosiciele zatrzymują się w połowie rewolucyjnej drogi i negują konieczność walki

37

klasowej, niewzruszonej obrony zasad klasowych i idei nieprzerwanej rewolucji, zawartych w rewolucyjnej teorii
klasy robotniczej.

Rewolucyjna teoria Dżucze — to prawdziwie rewolucyjna teoria klasy robotniczej epoki Dżucze, nieśmiertelna
komunistyczna teoria rewolucyjna, która zawsze zwycięża wraz z tryumfem walki o urzeczywistnienie samodzielności
pracujących mas ludowych.

Wielkie idee rodzą wielką praktykę. Wielkie idee Dżucze, wysunąwszy nową zasadę filozoficzną, określiwszy
prawidłowości rozwoju społeczno-historycznego, ruchu rewolucyjnego i uzasadniwszy w sposób naukowy
kierownicze zasady rewolucji i budownictwa, wniosły ogromne przemiany do rewolucyjnej praktyki.

Idee Dżucze są wspaniale wcielane w życie, przede wszystkim w praktyce rewolucji koreańskiej. Doprowadziły one do
jej wielkiego zwycięstwa.

Rewolucja koreańska kieruje się ideami Dżucze. W oderwaniu od nich niemożliwe byłyby wszystkie zwycięstwa
rewolucji koreańskiej. Krocząc pod sztandarem idei Dżucze, rewolucja koreańska ocaliła się, mówiąc w sposób
obrazowy, od męk porodowych jej początkowego okresu, wywoływanych czołobitnością i dogmatyzmem, zdołała
przezwyciężyć wszystkie przeszkody i trudności oraz zwycięsko przebyć okrytą chwałą drogę bojową, mimo trudnej
sytuacji.

Idee Dżucze kierowały w najbardziej niezawodny sposób przebiegiem rewolucji i budownictwa po nowej, nie
utorowanej drodze. Rewolucja koreańska utorowała najsłuszniejszą drogę do narodowego wyzwolenia kolonii,
otworzyła najprostsza drogę do socjalizmu. Rewolucja koreańska otworzyła drogę do nowego, pełnokrwistego życia
w socjalizmie, drogę, uznawaną w całym świecie za „wzorową", oraz zwycięsko toruje niezbadaną przez nikogo drogę
do socjalizmu i komunizmu. Idee Dżucze jaskrawo opromieniły naszą drogę naprzód i kroczyliśmy do swojego celu
najprostszą drogą, w krótkim okresie odnieśliśmy ogromne i zadziwiające zwycięstwa w walce o suwerenność,
niezależność i socjalizm.

Idee Dżucze w naszym kraju ucieleśniły się jaskrawo w praktycznych dziełach. Epokowe przemiany w życiu naszego
narodu i jego wielkie osiągnięcia — to bezcenny owoc idei Dżucze. Dzisiaj nasz naród, przeżywając uzasadnioną
dumę z osiągniętych przez niego pełnych chwały zwycięstw i dokonań pod sztandarem idei Dżucze, rozwija
historyczną walkę o prze-obrażenie społeczeństwa zgodnie z wymaganiami idei Dżucze.

Idee Dżucze odzwierciedlają powszechne marzenia narodów świata, dążących do samodzielności. Wywierają one
wskutek tego ogromny wpływ na bieg rozwoju współczesnego ruchu rewolucyjnego, w którego procesie powstaje
nowy niezależny świat.

Idee Dżucze otworzyły nową drogę rewolucji — szerokie pole do samodzielnego, twórczego urzeczywistniania
rewolucji.

W naszych czasach ruch rewolucyjny rozwija się w ramach narodowo-państwowych, przybierając różne formy.
Okoliczności te wymagają, aby naród każdego kraju z wysoką świadomością poczucia gospodarza rewolucji
niezawodnie wykonywał swoją rolę. Jest to szczególnie ważne dlatego, że dają jeszcze o sobie znać czołobitność,
dogmatyzm i inne błędne poglądy. Idee Dżucze, wskazawszy narodom wszystkich krajów drogę do samodzielnego,
twórczego urzeczywistniania rewolucji, pomogły im zrzucić balast starych idei, przeszkadzających samodzielnemu
rozwojowi, święcie pamiętać o poczuciu odpowiedzialności gospodarza rewolucji, dały im możność opracowywania z
własnej woli i przekonań linii i polityki, odpowiadających warunkom danego kraju, oraz prowadzenia rewolucji na
podstawie mobilizowania własnych twórczych sił. Dzięki odkryciu samodzielnej, twórczej drogi rozwoju rewolucji
narody krajów, które wskutek różnic warunków historycznych znajdują się na razie na różnych etapach rozwoju,
zyskały wiarę w zwycięstwo i wytrwale prowadzą walkę o narodowe i klasowe wyzwolenie, o zbudowanie socjalizmu
i komunizmu.

38

Idee Dżucze odsłoniły nową drogę rozwoju międzynarodowego ruchu komunistycznego, której fundamentalną
zasadą jest samodzielność. Nastąpiła nowa epoka w rozwoju stosunków międzynarodowych.

Ruch komunistyczny — to samodzielny ruch partii i narodu każdego kraju, zmierzający do tego, aby usunąć wszelkie
formy uciemiężania i nierówności oraz uczynić ludzi prawdziwymi gospodarzami swoich losów. A zatem w ruchu tym
nie może być stosunków między starszymi i młodszymi, stosunków między zwierzchnikami i podwładnymi.
Samodzielność dla krajów i narodów stanowi żywotnie ważny czynnik istnienia. W stosunkach pomiędzy nimi nie
powinno być miejsca dla panowania i ujarzmiania, rozkazywania i podporządkowywania. Według idei Dżucze
podstawową zasadą rozwoju stosunków po-między partiami i państwami jest ich samodzielność. Doprowadziło to do
nowego zwrotu w rozwoju międzynarodowego ruchu komunistycznego i stosunków międzynarodowych. W obecnym
czasie zasada samodzielności przejawia coraz bardziej wzrastającą żywotność i siłę, stanowiąc niewzruszone
twierdzenie, zapewniające dalszy rozwój międzynarodowego ruchu komunistycznego i określające stosunki
pomiędzy partiami komunistycznymi i robotniczymi. Staje się ona także powszechnie uznawaną zasadą w rozwoju
stosunków pomiędzy młodymi państwami niezależnymi, pomiędzy krajami o różnych ustrojach społecznych,
potężnym narzędziem walki z imperialistami, którzy narzucają narodom ujarzmienie i nierówność.

Idee Dżucze — to nieśmiertelny bojowy sztandar, prowadzący masy ludowe do zwycięstwa, walczące o stworzenie
nowego świata i decydowanie o swoim losie.

Nasza partia i nasz naród pod kierownictwem wielkiego wodza, wznosząc sztandar idei Dżucze, przebyły okrytą
chwałą przeszło półwiekową drogę walki i zwycięstw. Wysoko wznosząc sztandar idei Dżucze partia i naród będą
również w przyszłości nieugiętym marszem posuwać się naprzód.

Sprawa naszej rewolucji nie jest na razie doprowadzona do końca. Nadal mamy przed sobą złożone i trudne
rewolucyjne zadanie. Tylko wysoko wznosząc sztandar idei Dżucze, zdołamy przezwyciężyć wszelkie trudności i
próby, które wyłaniają się na drodze posuwania się naprzód, przybliżyć dzień zjednoczenia naszej Ojczyzny i osiągnąć
ostateczne zwycięstwo sprawy socjalizmu i komunizmu.

Powinniśmy jeszcze mocniej uzbrajać się w idee Dżucze. konsekwentnie wcielać w życie ucieleśniającą je linię i
politykę partii i tym samym pomyślnie urzeczywistnić program przeobrażenia całego społeczeństwa na podstawie
idei Dżucze, nakreślony przez naszą partię.

Walcząc o przeobrażenie całego społeczeństwa na podstawie idei Dżucze, członkowie partii, wszyscy ludzie pracy,
gdziekolwiek się znajdują, powinni trwale uzbroić się w te idee i zawsze pewnie kroczyć naprzód wskazaną przez nie
drogą.

W pracy w zakresie uzbrajania członków partii, wszystkich ludzi pracy w idee Dżucze i wcielania ich w życie ważna
rola przypada działalności naukowo-teoretycznej.

Przede wszystkim stale zajmując się studiowaniem i propagandą idei Dżucze, można ukształtować wśród członków
partii, wszystkich ludzi pracy niewzruszony rewolucyjny światopogląd Dżucze i konsekwentnie urzeczywistniać idee
Dżucze w rewolucji i budownictwie.

Wszyscy pracownicy naukowi, zajmujący się zagadnieniami teorii, powinni uświadamiać sobie głęboko swoją wielką
odpowiedzialność za powierzone zadanie i dążyć do uzyskania przełomu w studiowaniu i propagandzie idei Dżucze.

Zadanie nauk społecznych polega na tym, aby rozwinąć w pełnym zakresie studiowanie idei Dżucze i wysuniętych
przez nie problemów ideowo-teoretycznych.

Pracownicy nauk społecznych powinni wszechstronnie studiować fundamentalne zagadnienia i przewodnie zasady
idei Dżucze, jak również naświetlony przez te idee kompleks problemów ideowo-teoretycznych. Obowiązkiem ich
jest głębokie studiowanie osiągnięć i doświadczenia naszej partii w rewolucji i budownictwie, nagromadzonego w
rezultacie wcielania w życie idei Dżucze.

39

Nasze nauki społeczne powinny udzielać prawidłowych naukowo-teoretycznych odpowiedzi na zasadnicze problemy
rewolucyjnej praktyki. Pracownicy nauk społecznych powinni głębiej studiować idee Dżucze, kładąc główny nacisk na
rozwiązywanie problemów praktycznych i tym samym dokonywać naukowego, teoretycznego wyjaśniania wszystkich
zagadnień, które powstają w toku rewolucji i budownictwa.

Idee Dżucze otworzyły szerokie pole dla rozwijania na nowej podstawie wszystkich kierunków nauk społecznych.

Konieczne jest nieustanne pogłębianie i rozwijanie przez nas pracy naukowo-badawczej, biorąc idee Dżucze jako
ideowo-teoretyczną i metodologiczną podstawę, aby wzbogacić wszystkie kierunki nauk społecznych w nowe
osiągnięcia.

Konieczne jest polepszenie wychowywania ludzi na podstawie idei Dżucze.

Nasze uczelnie stanowią ośrodek wychowywania na ideach Dżucze. A zatem cały proces naszego kształcenia
szkolnego powinien być przesycony tymi ideami.

We wszystkich uczelniach konieczne jest polepszenie w zdecydowany sposób jakości wychowywania na podstawie
idei Dżucze i doprowadzenie do tego, aby absolwenci pełnej szkoły średniej owładnęli podstawami opartego na
Dżucze rewolucyjnego światopoglądu, a studenci po ukończeniu wyższych uczelni, stali się specjalistami, którzy
przyswoili sobie trwały rewolucyjny światopogląd.

W szczególności, w wyższych uczelniach należy polepszyć szkolenie ideowo-teoretyczne oparte na Dżucze. Wyższe
uczelnie powinny kojarzyć w sposób prawidłowy pracę naukowo- -wychowawczą w zakresie kształtowania
światopoglądu studentów z nauczaniem w zakresie dyscyplin specjalnych. Fakultety nauk społecznych w wyższych
uczelniach mają obowiązek pomagania studentom w kształtowaniu w sobie niewzruszonego rewolucyjnego
światopoglądu opartego na Dżucze. Jednocześnie należy podnieść jakość kształcenia specjalistycznego. W ten sposób
konieczne jest przygotowanie wartościowych specjalistów, którzy przyswoili sobie bogaty zasób wiedzy z zakresu
wypływających w Dżucze problemów ideowo-teoretycznych.

Konieczne jest aktywne prowadzenie studiowania idei Dżucze wśród pracowników kierowniczych, szeregowych
członków partii i wszystkich ludzi pracy.

Teoretyczna propaganda partii — to praca w dziedzinie trwałego uzbrajania pracowników kierowniczych,
szeregowych członków partii wszystkich łudzi pracy w idee i teorie oparte na Dżucze.

Idee Dżucze, mówiąc obrazowo, stanowią bezcenny „pokarm" duchowy i ideowy, niezbędny dla utrzymania tętna
życia politycznego prawdziwego rewolucjonisty typu Dżucze. Aby stać się takim rewolucjonistą, każdy kimkolwiek by
był, powinien głęboko studiować idee Dżucze.

Pracownicy kierowniczy, szeregowi członkowie partii, wszyscy ludzie pracy obowiązani są nieustannie i wytrwale
zajmować się kształceniem w zakresie przyswajania sobie idei i teorii Dżucze oraz doprowadzić do tego, aby weszły
one w ich ciało i krew.

Pracownicy naukowi, zajmujący się problemami teorii, jak również pracownicy prasy i informacji powinni pisać więcej
dobrych artykułów i książek, wyjaśniających w przekonywujący sposób oparte na Dżucze idee i teorie oraz aktywnie
pomagać pracownikom kierowniczym, szeregowym członkom partii, wszystkim ludziom pracy w głębokim
przyswajaniu sobie tych idei.

W dziedzinie naukowo-teoretycznej należy wytrwale pro-wadzić walkę z reakcyjną ideologią burżuazyjną, z prądami
oportunistycznymi wszelkich odmian, niezawodnie broniąc czystości idei Dżucze.

Pracownicy naukowi, zajmujący się problemami teorii, po-winni z wyostrzoną uwagą wydobywać na światło dzienne
re-akcyjną istotę i szkodliwość wszystkich wrogich ideologii, sprzecznych z ideami Dżucze, konsekwentnie
udaremniać wszelkie przenikanie do naszego środowiska nieproletariackich, antyrewolucyjnych elementów

40

ideologicznych. Wszyscy nasi pracownicy naukowi zajmujący się problemami teorii, obowiązani są prowadzić
nieprzejednaną walkę z ideologią burżuazyjną, z ideami feudalno-konfucjańskimi, rewizjonizmem, czołobitnością,
dogmatyzmem oraz z innymi reakcyjnymi i kontrrewolucyjnymi prądami ideologicznymi, torpedować knowania
oportunistów i wszystkich innych reakcjonistów, zdecydowanie broniąc idei Dżucze.

Powinni oni doprowadzić do tego, aby wielkie idee Dżucze stały się ich niewzruszonym przekonaniem,
podporządkować całą swoją działalność sprawie studiowania, propagowania, o- brony i wcielania w życie idei i teorii
Dżucze, szeroko i w sposób przekonywujący wyjaśniać wielkość i słuszność idei Dżucze.

W rewolucji i budownictwie bardzo ważną rolę odgrywają działacze reprezentujący nauki społeczne oraz propagandę
teoretyczną, będący nosicielami i propagatorami przodujących idei.

Jestem przekonany że pracownicy naukowi naszej partii, zajmujący się zagadnieniami teorii, mocno pamiętając o
swojej misji i podstawowym obowiązku aktywnego obrońcy i propagandysty idei Dżucze, wniosą godny wkład do
walki o ostateczne doprowadzenie do końca rewolucyjnego dzieła Dżucze.