Sebastian Drabik

Komunistyczna Partia Polski

i jej stosunek do polskości

12.12.2012

15:19

<http://www.portal.arcana.pl/Komunistyczna-partia-polski-i-jej-stosunek-do-polskosci,3430.html>

W przeddzień 31. rocznicy wprowadzenia stanu wojennego, który miał
podtrzymać komunizm w Polsce, przypominamy – piórem historyka
Sebastiana Drabika – nadwiślańskie źródła marskistowskiej utopii. O
agenturze w Komunistycznej Partii Polski i jej programowej
nienawiści do II Rzeczypospolitej publikujemy tekst wraz z
materiałami źródłowymi. Niestety we współczesnej historiografii
rosyjskiej narracja jest zastanawiająco podobna...

Komunistyczna Partia Polski (pod tą nazwą występowała w latach 1925-1938, wcześniej była
znana jako Komunistyczna Partia Robotnicza Polski) była organizacją od samego początku
swego istnienia programowo wrogą wobec wolnej i suwerennej Polski. Była narzędziem
sowieckiego imperializmu, czego wyrazem było podporządkowanie jej Kominternowi, a także
fakt, że jej członkowie byli zarazem funkcjonariuszami sowieckiego wywiadu GRU, oraz
NKWD (vide przykład Bolesława Bieruta ps. „Tomasz”). Wydawane przez nią uchwały,
odezwy, manifesty, ulotki i gazety ziały nienawiścią do polskiej kultury, tradycji, do Kościoła
katolickiego i całej zachodniej cywilizacji. Krwawa wszechświatowa rewolucja i Polska
Republika Rad w ścisłym związku z Sowiecką Rosją oraz zniszczenie dotychczasowych
obyczajów i moralności było jednoznacznym celem KPP. Określenie „Polski” w jej nazwie
było cynicznym zabiegiem propagandowym. Prawda była taka, że kierownictwo KPP nie
miało z Polską nic wspólnego. Było finansowane przez Moskwę, a nawet same zjazdy tej
organizacji (na przykład VI zjazd w 1932 r.) miały miejsce w stolicy ZSRS.

Podczas wojny z bolszewikami

Linia polityczna zmieniała się w zależności od taktyki i interesów Kremla. Kto popadł w
niełaskę u Stalina był zmuszony składać służalcze samokrytyki. Zmiany były jednak
kosmetyczne, KPP była od początku nastawiona na wzniecanie w Polsce niepokojów
społecznych i zamieszek, które doprowadziłyby do upadku legalnego rządu i ułatwiły Armii
Czerwonej przyniesienie „wyzwolenia od Polskich Panów i obszarników”. W 1920 r., gdy
zagrożona była przez dziki bolszewicki najazd niepodległość Rzeczpospolitej, komuniści
wzywali do zniszczenia Wojska Polskiego. Zresztą Lenin et consortes w utworzonym w
okupowanym Białymstoku Tymczasowym Komitecie Rewolucyjnym Polski (tzw. Polrewkom)
nie przewidzieli miejsca dla komunistów z Warszawy, główne miejsca zajęli w tym organie
okupacyjnym sprowadzeni z Moskwy Julian Marchlewski

[dziś spoczywa na warszawskich

Powązkach – red.]

, Feliks Kon, a przede wszystkim Feliks Dzierżyński, jeden z głównych

bolszewickich przywódców, twórca Czeka i odpowiedzialny za masowy i krwawy terror
przeciwko „wrogom władzy proletariackiej”. Zwycięstwo nad bolszewią, które uratowało
Polskę przed niewolą i panowaniem czerwonego barbarzyństwa zostało przez członków
KPRP (potem KPP) uznane za wielką porażkę i uczynienie z Polski: „kolonii zachodniego
kapitału”.

Komunistyczna Partia Polski a niepodległość Rzeczypospolitej

W II Rzeczypospolitej komuniści nieustannie kwestionowali ład polityczny i gospodarczy
naszego państwa. Od 1922 do 1930 r. uczestniczyli w głosowaniach do Sejmu Polskiego.
Udało się im nawet uzyskać kilka mandatów. Występowali jednak pod innym szyldem (np.
jako Związek Proletariatu Miast i Wsi), w kampanii wyborczej stosowali niski populizm i grali
na trudnościach gospodarczych głosząc, że rzekomo tylko oni dbają o prawa robotników i o
nie walczą, podczas gdy członkowie PPS nazywani „socjalfaszystami” wysługują się
kapitalistom i obszarnikom. W rzeczywistości ich program nie był akceptowany bo zakładał
faktyczną likwidację niepodległej Polski. Po 1935 r., gdy Komintern rzucił hasło

organizowania „frontów ludowych” przeciw faszyzmowi z socjalistami, nieudolnie próbowali
wzywać do współpracy PPS, ale poza nielicznymi jednostkami (np. komunizujący socjalista
Bolesław Drobner) nie przyniosło to żadnych rezultatów. Zresztą sama KPP została
rozwiązana na mocy decyzji Kominternu z 16 sierpnia 1938. Przyczyną było rzekome
przeniknięcie „agentów sanacyjnych” do kierownictwa Partii. Prawda była inna, Stalin
wymordowawszy w czystkach (1937-1938) kierownictwo KPP, uznał ją za bezużyteczną dla
swoich ówczesnych celów geopolitycznych. W tym krótkim artykule chciałbym pokazać
prawdziwą twarz KPP jako wyziera z przyjmowanych przez nią dokumentów. Pierwszym
takim dokumentem była przyjęta 16 grudnia 1918 na zjeździe zjednoczeniowym
Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy oraz Polskiej Partii Socjalistycznej „Lewica” tzw.
platforma programowa Komunistycznej Robotniczej Partii Polski. Na temat Polski czytamy
tam:

Polityka polskich klas posiadających w stosunku do wojny w istocie była identyczna z polityką
imperialistycznej burżuazji wszystkich krajów. Przed wojną przez popieranie militaryzmu i
polityki zagranicznej mocarstw zaborczych przygotowały one wojnę, parły do niej. Po jej
wybuchu stanęły po stronie swoich rządów, warując sobie jednak udział w łupach, dążąc do
zdobycia pod swoje panowanie jak najwięcej ziem, bogactw, ludzi. Z ostatecznym
przechyleniem się szali militarnego zwycięstwa na szalę koalicji cała burżuazja polska, jak i
burżuazja całego świata znalazła się w jej obozie; woła o pomoc jej oręża , aby siłą i gwałtem
nad narodami ościennymi zbudować jak największe państwo podległe jej władzy, aby siłą i
gwałtem stłumić rewolucję we własnym kraju, zapewnić sobie panowanie nad własnym
ludem i uczynić z Polski przedmurze kontrrewolucji dla zduszenia proletariackiej Rosji.
Odbiciem imperialistycznej i kontrrewolucyjnej polityki klas burżuazyjnych polskich jest polski
„socjalpatriotyzm”. Będąc wyrazem chwiejnej ideologii drobnomieszczaństwa, stawał się on
narzędziem, to tej, to innej grupy imperialistycznej, swojej czy obcej, propagatorem
najkrzykliwszej frazeologii niepodległościowej, maskującej rabunkową istotę wojny. W
rezultacie dąży ona do uwikłania ludu polskiego w nieskończone pasmo wojen
nacjonalistycznych ze wszystkimi narodami ościennymi, do podporządkowania całego życia
społecznego interesom zaborczego imperializmu polskiego. Podszywając się obłudnie i
demagogicznie pod hasło socjalizmu, przeciwstawia się on wszelkim porywom mas
proletariackich do ostrej walki rewolucyjnej, rozbija masowe organizacje tej walki, odgrywa
w stosunku do klasy robotniczej rolę kontrrewolucyjnego hamulca , depce najżywotniejsze
interesy tej klasy dla sojuszu z burżuazyjną reakcją (…) Zadania proletariackiej rewolucji
polskiej są te same, co zadania rewolucji proletariackiej w innych krajach. (…)

Ten paszkwil przeciw niepodległej Polsce, traktujący Polaków jak stado baranów, które nie
wie że służy obcemu kapitałowi i wrogiej klasie, dopiero komuniści go uświadomią i pouczą,
że nie należy tworzyć własnego państwa, ale oddać się w ramiona bolszewickiego terroru
nazywanego „międzynarodowym obozem rewolucji socjalnej”. Przymiotników „narodowy” i
„patriotyczny” używali w cudzysłowie, by wyśmiać i zohydzić wartości powszechnie
wyznawane w Polsce. Podczas narady partyjnej w lutym 1919 r., gdy otwierano pierwsze po
rozbiorach posiedzenie Sejmu Ustawodawczego, pisano w sprawozdaniu partyjnym: W
szczególności proletariat Polski musi wypowiedzieć bezwzględną walkę polityce
burżuazyjnego rządu, który prowokuje wojnę z rewolucyjna Rosją i chcąc ją zgnębić zarówno
w celach imperialistyczno-zaborczych, jak przede wszystkim w interesie międzynarodowej
kontrrewolucji – ogłasza ją za głównego wroga Polski, zagrażającego jej wolności

(tak było w

istocie – przyp. S. D.)

W Rosji Sowieckiej polska klasa robotnicza widzi swego sprzymierzeńca

i dąży nie do wojny z nią, lecz do jak najściślejszego sojuszu.

Według komunistów Polska miałaby się dobrowolnie oddać moskiewskim katom i jeszcze
być im za to wdzięczna. Niebywały cynizm. Wzywano do „bezwzględnej walki z
kontrrewolucyjnym rządem polskim i dyskredytowania Sejmu”. Szczególnie haniebnie brzmią
słowa używane w odezwach i manifestach KPRP w 1920 r., gdy była zagrożona niepodległość
i integralność terytorialna odrodzonej po 123 latach niewoli zaborczej Rzeczypospolitej.

„Piłsudski i jego inteligencko-militarna grupa”

Pod koniec kwietnia tego roku odbyła się tzw. pierwsza konferencja KPRP. W uchwale pod
tytułem Położenie Polski zawarła ona obraz Polski będącej w ruinie, która lada chwila
upadnie i to spowoduje rzekomo wyzwolenie robotników. Przebija z tego tekstu chęć
unicestwienia Polski za pomocą bolszewickich bagnetów, które są przedstawiane jako
narzędzia wolności. Czytamy tam: Konferencja stwierdza, że półtoraroczne rządy burżuazji
pogłębiły jedynie ruinę i rozkład gospodarczy, do których wojna światowa doprowadziła
Polskę. Zamiast upragnionego pokoju burżuazja dała Polsce nową wojnę z Rosją i Ukrainą
Sowiecką, zamiast próby odbudowy gospodarki, podjęła dzieło dalszego jej niszczenia.
Jedynym dziełem burżuazyjnego państwa polskiego jest stworzenie wielkiej armii, która
wchłonęła liczny materiał ludzki, oderwany od warsztatów pracy. Upadek produkcji rolnej,
dezorganizacja transportu, przemysł uruchomiony w drobnej części, i to prawie wyłącznie na
potrzeby wojska, kwitnące paskarstwo- oto obraz gospodarki Polski (…) Bankructwo Sejmu
pociąga za sobą bankructwo demokratycznych złudzeń szerzonych przez PPS, która
ogólnonarodowy Sejm przeciwstawiła Radom Delegatów Robotniczych. Praktyka plebiscytów
i samookreśleń organizowanych przez burżuazję, do reszty demaskuje w oczach mas istotny
sens haseł narodowych i demokratycznych. (…) Burżuazyjne państwo polskie od półtora roku
żyje dzięki pomocy koalicji. Tylko dzięki niej mogło stworzyć i wyekwipować wielką armię,
główny odział kontrrewolucyjnej armii wielkiego kapitału, atakującej Rosję sowiecką.
Podczas gdy wielki kapitał i obszarnicy dążą świadomie do podporządkowania polityki Polski
interesom koalicji, widząc w poddaniu się kapitałowi zagranicznemu nieodzowny warunek
odbudowy kapitalizmu w Polsce, Piłsudski i jego inteligencko-militarna grupa, ulegając
zaślepieniu co do istotnej siły Polski, każą jej grać awanturniczą rolę wielkiego mocarstwa i
dążyć do zwierzchnictwa nad Wschodem. (…)Wojna ta do reszty zniszczy aparat gospodarczy
Polski, rozprzęgnie armię, jedyną oporę burżuazji, i zmusi zrozpaczone masy robotnicze do
czynnego wystąpienia rewolucyjnego. Piłsudskiego czeka na Ukrainie los Niemców i Denikina.
Walka o Ukrainę zakończyć się musi walką o zdobycie Polskiej Republiki Rad Delegatów
Robotniczych.

Dla tych którzy podobne kłamstwa, oszczerstwa i fałszerstwa pisali i drukowali nie istniał
naród polski, ale jedynie „materiał ludzki”, który burżuazja oderwała od spokojnej pracy i
rzuciła na Ukrainę w celu realizacji imperialistycznych planów Piłsudskiego. Dla nich wolna
Polska to bankrut, przeszkoda dla Rosji Sowieckiej, a polscy robotnicy winni obalić własny
rząd i z otwartymi ramionami przyjąć Armię Czerwoną. Jaka była prawda?

Zbrodnie bolszewików w Europie, zamachy, przewroty, rewolucje

Biegunowo odległa od paszkwili KPRP. Wszędzie gdzie pojawiły się bolszewickie hordy tam
siały terror i spustoszenie. Wiele przykładów dzikiego i niewyobrażalnego dla
cywilizowanego człowieka barbarzyństwa komunistów w pierwszych latach ich rządów
zawiera niezwykle cenna publikacja profesora Mariana Zdziechowskiego Oblicza końca, która
ukazała się w Wilnie w 1938 r. Pierwszą bez wątpienia krwawą zbrodnią bolszewicką było
zamordowanie wielu członków dynastii carskiej Romanowów w czerwcu i lipcu 1918 roku.
Wśród zabitych przez „czerwonych katów” byli car Mikołaj II, jego żona Aleksandra oraz ich
dzieci, a także brat cara wielki książę Michał Aleksandrowicz. Po nieudanych próbach
wzniecenia rewolucji w Niemczech (1918, 1923) oraz serii zamachów terrorystycznych, które
na polecenie Kremla komuniści przeprowadzili w Krajach Europy Środkowowschodniej (m.
in. wybuch na warszawskiej Cytadeli w 1923 r. oraz nieudana próba zabicia króla Bułgarii
Borysa III w 1925 r.) nadal celem komunistów było obalenie legalnych rządów i
wprowadzenie ustroju sowieckiego. Na VII plenum KC KPP w przyjętych wytycznych sytuacji i
zadań partii czytamy: Walka przeciw wojnie imperialistycznej, walka w obronie ZSRR
pozostaje czołowym zadaniem partii.

Nigdy nie wolno nam zapomnieć, że spadkobiercy KPP bezwzględnie rządzili Polską w latach
1944-1989, a i teraz podnoszą głowę.