Wielkie podziękowania dla Dr.Yang za zbetowanie rozdziału.

Rozdział 2

- Isabelle, uspokój się! – syknął Ian – Chcesz od dziś ujawniać się każdej osobie napotkanej
na ulicy?
Piękna blondynka wyszczerzyła się do niego w uśmiechu.
- Spokojnie, kuzynku. Ta dziewczyna dziwnie nam się przyglądała, więc chciałam ją trochę
przestraszyć.
Przystojny szatyn skinął głową z westchnieniem i spojrzał na stolik, przy którym siedzieli:
niska i niezbyt ładna brązowowłosa dziewczyna, rudowłosa piękność i chłopak o lekko
szarych włosach. Nie byli jacyś wyjątkowi, ale znał Isabelle i wiedział, że zawsze jest o niego
zazdrosna, oczywiście jak o kuzyna. Chce by tylko z nią spędzał czas. Mimo, że to go czasem
denerwowało lubił z nią przebywać. Potrafiła rozruszać towarzystwo, z nią nie dało się
nudzić. Chociaż należeli do różnych ras, które zwykle nie są spotykane razem, nie
przeszkadzało mu to.
- Więc jak, kuzynku? Czy twoi szefowie dali ci jakąś nową misję?
Dziewczyna roześmiała się, kiedy Ian spojrzał na nią spode łba.
- Na razie nie. Ale muszę się dzisiaj przed nimi stawić, więc na pewno coś dostanę –
westchnął głęboko.
- Myślałam, że lubisz swoją pracę – powiedziała z lekkim zdziwieniem – W końcu nie
każdego werbują do anielskiej armii po śmierci.
- Nie każdego zmieniają po śmierci w wampira – odpalił jej chłopak.
- Wiesz dobrze, że tego nie chciałam. Zmienili mnie, bo uznali, że jestem wystarczająco
ładna… Jakby to miało jakieś znaczenie.
Wzrok Iana ponownie skierował się ku stolikowi, gdzie siedziała trójka przyjaciół. Właśnie
zaczęli się śmiać z czegoś co powiedział chłopak. Przystojny chłopak wpatrywał się w nich i
myślał o sobie. Zawsze chciał być jednym z normalnych nastolatków. Ale nie był, a teraz już
nie mógł być. Dawniej ojciec pił i znęcał się nad nim, matką i Isabelle, która mieszkała z
nimi odkąd jej rodzice zmarli na gruźlicę. Pewnego dnia Ian miał dość. Matki nie było w
domu, więc nie miał go kto powstrzymać i nawrzeszczał na ojca, żeby zaczął się interesować
rodziną, a nie pić i leżeć na co dzień w przydrożnych rowach. Użył jeszcze paru obraźliwych
słów, których lepiej tutaj nie przytaczać. Isabelle go poparła. Ojciec się wściekł, a ponieważ
był trzeźwy zaczął gonić syna i siostrzenicę. Ci w panice wybiegli razem na ulicę, nie
rozglądając się. Niestety z przeciwka jechała właśnie z zawrotną prędkością ogromna
ciężarówka. Kierowca zatrąbił i rozległ się głośny pisk opon… A chwilę później Ian i Isabelle
leżeli na drodze bez życia. Chłopak miał pod nienaturalnym kątem wygiętą głowę, a
dziewczyna mocno krwawiła. Tego co stało się potem Ian nigdy nie potrafił opisać. Najpierw
poczuł niemiłosiernie palący ból. Czuł się jakby wrzucono go w środek płonącego ogniska.
Po chwili, która wydawała mu się długimi godzinami, ból i ogień ustąpiły i pojawiło się
ukojenie i cisza… Zaskakująca cisza, której nic nie przerywało. Wtedy, mimo że było
ciemno, chłopak zobaczył i poczuł, że wszystko zaczęło wirować. Po pięciu sekundach
zrobiło mu się niedobrze i pomyślał, że zwymiotuje, ale chwilę potem stał już na równych
nogach. Tego co stało się potem Ian nie pamiętał. Wiedział tylko, że podszedł do niego
chłopak jakieś trzy lub cztery lata starszy od niego i zaprowadził go przed Radę Aniołów. Na
początku myślał, że to sen, ale potem przypomniał sobie, że nie żyje, więc nie może śnić. Jak
przez mgłę pamiętał, że jakiś mężczyzna w średnim wieku wstał i zaczął mówić o tym, że
został wybrany do anielskiej armii. Chłopak wielce się zdziwił, bo jako człowiek nie umiał
nawet przyłożyć koledze. Swoim spostrzeżeniem podzielił się z głównym przedstawicielem

armii – Erikiem. Jednak anioł powiedział, że żadna z jego misji raczej nie będzie polegała na
bezpośredniej walce. Raczej na pilnowaniu, aby żadna z istot nocy nie chciała narozrabiać w
ludzkim świecie. Potem opowiedział mu trochę o istnieniu istot, o których oglądał filmy i nie
uważał ich za prawdę, a jedynie mity. Chłopak jednak nie był pewien czy podoła zadaniu. A
jeśli zawiedzie? Jeśli nie poradzi sobie z jakimś napastnikiem, który go zaatakuje. Eric jednak
kazał mu się nie zamartwiać, ponieważ każdy kto należy do anielskiej armii posiada Talizman
Aniołów. Może wytworzyć tarczę, której nic nie przebije…
- Ian? Co jest? – Isabelle pomachała kuzynowi ręką przed oczami. Ten gwałtownie zamrugał.
- Nic, nic… Trochę się zamyśliłem.
- Okay, musimy już iść. Ty pewnie musisz stawić się u szefów, a ja wybiorę się w nocy na
małe polowanie.
Oboje wstali i wolnym krokiem ruszyli w stronę wyjścia. Ian na odchodnym spojrzał na
szatynkę. Ich spojrzenia się zetknęły, a wtedy stało się coś, czego chłopak jeszcze nigdy nie
doświadczył. Poczuł jak przez jego ciało przelewa się fala gorąca i mimo woli uśmiechnął się
do dziewczyny. Ta posłała mu nieśmiałe i bojaźliwe spojrzenie i spuściła wzrok. Kiedy
chłopak wyszedł zaczął się zastanawiać nad tym co się stało. Czy coś się w ogóle stało? Tego
nie wiedział. Ale był zdziwiony tym, że jego uwagę zwróciła zwyczajna niezbyt ładna
dziewczyna, a nie jej piękna przyjaciółka… Ocknął się z rozmyślań, gdy Isabelle pociągnęła
go za rękaw i syknęła:
- Człowieku, nie stój na środku drogi. Chcesz mieć drugi śmiertelny wypadek?
Uśmiechnął się lekko. Wiedział, że kuzynka mówi to ironicznie, ale również martwi się o
niego. Więc pogrążony w swoich myślach ruszył wąską uliczką…

Jessica patrzyła w ślad za przystojnym szatynem, który przed chwilą wyszedł z kawiarni.
Kiedy ich oczy się spotkały, Jess przeszedł zimny, a zarazem miły dreszcz.
- Zrobiłyście pracę domową? – z marzeń wyrwał ją głos Chrisa. Lisa przewróciła oczami i
spojrzała na niego z pogardą.
- Nie, nie jesteśmy takimi kujonami. W ogóle nie chce mi się iść do szkoły, a w dodatku jutro
poniedziałek, więc mamy najgorsze lekcje.
Przyjaciele na chwilę pogrążyli się w milczeniu, które przerwała Jessica:
- Idziemy po ten plakat?
- Tak, oczywiście, chodźmy – Lisa roześmiała się – Spokojnie, jeszcze dzisiaj zdążysz
zawiesić go nad łóżkiem.
Jessica przewróciła oczami i wyszli, płacąc przy ladzie za lody.
- Jedziemy na rolkach czy idziemy pieszo? – zapytał Chris.
- Chodźmy pieszo. Do mojego domu jest niedaleko – zdecydowała Lisa.
Szli wąską, brukowaną uliczką Warm Springs. Jak zwykle nic się nie działo. Jakaś kobieta
spacerowała z dzieckiem, mały chłopiec jeździł na rowerze, a jakaś para stała pod ścianą,
całując się. Jessice niedobrze się zrobiło na ten widok. Nie lubiła, kiedy ludzie chwalili się
swoją miłością przed innymi. Uważała, że miłość to coś pięknego, coś tylko dla dwóch osób i
czego nikt poza nimi nie zrozumie ani nie doświadczy. Jess nigdy nie miała chłopaka. Kiedyś
podobał jej się chłopak ze szkoły, ale oczywiście nie zwracał na nią uwagi. Trochę żałowała,
że nie podeszła do chłopaka w kawiarni. Ale co miała powiedzieć? Z natury była nieśmiała, a
w dodatku ta piękna blondynka na pewno była jego dziewczyną. Nie warto było nawet
próbować. Tylko by się ośmieszyła. Chris i Lisa rozmawiali o jakimś najnowszym filmie, ale
mało ją to interesowało. Zawsze wolała czytać książki, aniżeli oglądać filmy. Lubiła wczuwać
się w rolę bohaterki książkowej, która przeżywa wielką miłość… Zawsze chciała coś takiego
przeżyć. Przerwała rozmyślania, gdyż właśnie stanęli przed domem Lisy. Dziewczyna wyjęła
z kieszeni krótkich dżinsów pęk kluczy. Wybrała właściwy i otworzyła drzwi. Przyjaciele
weszli do domu i skierowali się do pokoju Liss. Kiedy byli tutaj pierwszy raz nie mogli

uwierzyć w to co widzieli. Dom Lisy był największym w ich miasteczku. Posiadał kuchnię,
jadalnię, salon, dwie łazienki, pięć pokoi oraz bibliotekę i pomieszczenie, w którym
znajdowało się jacuzzi. Jessica i Chris trochę zazdrościli przyjaciółce, ale nigdy się do tego
nie przyznawali. Lisa otworzyła drzwi do ogromnego pokoju, a kiedy weszli, zaczęła szukać
plakatu w szafce.
- Ha! Znalazłam! – wykrzyknęła po dwóch minutach poszukiwań. Zamknęła szafkę i
wyciągnęła go do Jess – Oto ja, nadaję ci ten plakat, za wygranie wyścigu na rolkach w
świetnym stylu!
Wszyscy troje roześmiali się ze słów Lisy. Jessica wzięła plakat i spojrzała na niego. Tak,
rzeczywiście był cudowny. Z radości uściskała przyjaciółkę.
- Dzięki, Liss! Jesteś najlepszą przyjaciółką na świecie.
- Spokojnie – roześmiała się dziewczyna – Poczekaj, aż zobaczysz co przygotowałam na
twoje urodziny!
Jess spojrzała na nią ze zdziwieniem.
- Moje urodziny?
- Przecież za dwa tygodnie masz urodziny! Jak mogłaś zapomnieć?!
Jessica zastanowiła się. Tak rzeczywiście. Moje urodziny są dwudziestego dziewiątego
kwietnia, więc za równe dwa tygodnie. Ale Jess nie cieszyła się z siedemnastych urodzin. Bo
z czego się tutaj cieszyć, jeśli nie można nawet ich urządzić z powodu braku pieniędzy? Życie
jest bez sensu – myślała.
- Hej, mam pomysł! A może tak zrobimy sobie seans filmowy? – zaproponował Chris.
- Świetnie! – zapaliła się Lisa – Tylko co będziemy oglądać? Jakieś propozycje? Oprócz
obejrzenia kolejny raz wszystkich odcinków Vampire Diaries – spojrzała na Jessikę znacząco
– I Spider Mana! – tutaj spojrzała na Chrisa.
- Więc może ty coś zaproponujesz?
- Mam całą szafkę zawaloną płytami DVD, ale połowy z nich nie oglądałam. Możemy je
przejrzeć.
Chris i Jess zgodnie pokiwali głowami, więc Lisa otwarła drugą szafkę i wyleciały z niej
tuziny opakowań z płytami.
- Sorry, dawno tego nie porządkowałam – usprawiedliwiła się. Jessica machnęła ręką i zabrali
się do przeglądania płyt, a było ich sporo. Po dwudziestu minutach znali większość opisów i
wahali się między pięcioma filmami: „Iluzjonista”, „Most do Terabithii”, „Duma i
Uprzedzenie”, „Wszystkie chwyty dozwolone” oraz „Gwiezdny pył”. Po dość długiej
naradzie wybrali „Most do Terabithii” z czego średnio zadowolony był Chris, ale w końcu
zgodził się.
- Okay, więc będziemy oglądać w salonie. Ale najpierw musimy mieć coś do jedzenia –
uśmiechnęła się Lisa.
- Co proponujesz?
Dziewczyna zastanowiła się chwilę.
- Mam chyba jeszcze popcorn, parę paczek chipsów i pepsi.
Po kwadransie, kiedy usadowili się przed plazmą Lisy na podłodze z tonami jedzenia włączyli
film. Początek nie był zbyt ciekawy, ale od kiedy przyjechała Leslie, Jessice bardzo się
spodobał. Po pół godzinie wszyscy oglądali zaciekawieni. Kiedy Leslie umarła, po policzku
Jess spłynęła łza. Często płakała na filmach, a zwłaszcza, kiedy ktoś ginął. Spojrzała na
swoich przyjaciół. Na twarzy Lisy nie malowały się żadne uczucia, jak zwykle zresztą.
Jessica jeszcze nigdy nie widziała, żeby przyjaciółka płakała. Za to Chris raz po raz ocierał
łzy, które kapały mu na koszulkę. Po skończonym filmie przyjaciele zaczęli wymieniać opinie
na jego temat. Pierwsza, jak zwykle odezwała się Lisa:
- Dobrze, że wybraliśmy ten film. Myślałam, że będzie nudny, ale nie, bardzo mi się podobał.

- Tak, rzeczywiście był świetny – poparła Jess – Ale szkoda, że Leslie zginęła. Była najlepszą
postacią w filmie.
- A tobie Chris, podobało się? Czy może nie widziałeś końcówki, bo przeszkadzały ci łzy? –
roześmiała się Lisa.
- Ja? – chłopak lekko się zmieszał i nie wiedział, co powiedzieć – Wcale nie płakałem!
- Nie jestem ślepa!
- No dobrze, może płakałem, ale Jessica też!
Lisa spojrzała na niego z kpiącym uśmieszkiem.
- Ale my, dziewczyny to co innego. Chyba, że porównujesz się do dziewczyny.
Chris założył ręce na piersi i już chciał otworzyć usta, żeby coś powiedzieć, ale nie wymyślił
żadnej ciętej riposty.
- Och, dajcie spokój – przerwała Jessica i spojrzała na zegarek – O nie! Muszę wracać do
domu! Już dziewiętnasta, moja mama nie wie, gdzie jestem, na pewno bardzo się martwi.
Jess skoczyła na równe nogi, pobiegła do pokoju Lisy po swoją torbę i wybiegła na dwór,
gdzie stali Chris i Lisa. Chłopak też już się zbierał.
- Do jutra – pożegnała się Lisa z przyjaciółmi i weszła do domu.
Chris i Jessica przez chwilę szli razem, w milczeniu, a potem chłopak się odezwał
załamującym się głosem:
- Nie mam u niej szans…
Jess spojrzała na niego zaskoczona.
- U Lisy? Och, nie przejmuj się. Ona w ogóle nie szuka chłopaka. Wie, że większość leci na
jej wygląd i ładne ciało.
- Ale nie ja. Ja lubiłbym ją, nawet gdyby była brzydka i piegowata… jak ty!
Jessica przystanęła i spojrzała na Chrisa, który stał i patrzył na nią ze strachem.
- Słuchaj, Jess… Przepraszam!
- Nie wysilaj się. Wiem, że nie jestem nawet ładna i do pięt nie sięgam Lisie – dziewczyna
ruszyła szybkim krokiem, chyłkiem ocierając łzę spływającą po policzku.
- Jess, nie o to mi chodziło! – krzyknął za nią Chris, ale nie zwróciła na to uwagi i jeszcze
bardziej przyspieszyła kroku. Po chwili zdała sobie sprawę, że biegnie, co chwila łykając łzy,
które ciurkiem płynęły po policzku. Mało przez nie widziała, ale jakoś dobiegła do domu.
Cicho otworzyła drzwi i otarła policzki rękawem. Matka czekała na nią w ganku.
- Jezu, Jessica, wiesz jak się martwiłam?! Co się stało? Płakałaś? – w jej głosie była troska.
- Nie, to nic – dziewczyna spróbowała się uśmiechnąć, ale zamiast uśmiechu wyszedł jej
dziwny grymas.
- Gdzie byłaś?
- U Lisy, oglądałyśmy film. Przepraszam, że nic nie powiedziałam.
Matka uśmiechnęła się łagodnie i machnęła ręką.
- Nic się nie stało, ale następnym razem powiadamiaj mnie, gdzie wychodzi i o której
wracasz.
- Dobrze mamusiu. Pójdę na górę, muszę się uczyć.
Jessica ruszyła schodami do swojego pokoju, zostawiając matkę samą ze swoimi myślami.
Kiedy weszła do pokoju, włączyła komputer i zaczęła czytać książkę w formie e-booka, choć
nie bardzo to lubiła. Wolała czytać zwykłe książki, a nie te na komputerze, ale cóż zrobić,
jeśli nie ma się zwykłej? Miała sporo nie przeczytanych książek na komputerze, więc chwilę
się zastanowiła, wybrała „Wampiry z Morganville” i pogrążyła się w lekturze…

Tymczasem Ian szedł jasnym korytarzem. Śmiał się w duchu z tych, którzy wyobrażali sobie,
że w niebie chodzi się po chmurach. W sumie musiał przyznać, że dopóki nie zginął i nie
przyjęli go do anielskiej armii też tak myślał. Ale nie. Mimo, że Niebo było
najcudowniejszym miejscem we wszechświecie, nie chodziło się tutaj po chmurach.

Właściwie było nieco podobne do Ziemi, ale znacznie piękniejsze. Były tutaj cudowne
ogrody, przepiękne komnaty, które zamieszkiwali ci szczęśliwcy, którzy zasłużyli na to, aby
po śmierci tutaj trafić. Anielska armia posiadała całkiem inną część Nieba, aczkolwiek
równie piękną. Chłopak stanął przed drzwiami pomieszczenia Rady Aniołów i wyciągnął
spod bluzy swój medalion. Wepchnął go lekko do dziury, o kształcie takim samym jak
talizman, a drzwi się otworzyły. Ian wyjął wisior i szybkim krokiem przeszedł na sam środek
wielkiej sali. Cała Rada przypatrywała mu się, ale nie mógł odszyfrować ich wzroków. Jakby
były puste, a zarazem mieściły się w nich wszystkie możliwe uczucia. Eric wstał i podszedł
do niego z uśmiechem.
- Witaj, Ianie.
- Wzywaliście mnie. Mam jakąś misję?
- Tak, można to tak nazwać.
Ian spojrzał na niego zdziwiony, ale Eric powiedział tylko:
- Zaraz się wszystkiego dowiesz. Może zacznijmy od początku. Otóż twoja kuzynka Isabelle
jest wampirzycą.
- Tak, świetnie o tym wiem – ton Iana był lekko podejrzliwy. Jeśli chcą, żeby zrobił coś
kuzynce to nie zgodzi się, nigdy w życiu.
- Wiesz zatem, że jest śmiertelnym zagrożeniem dla ludzkiego świata. I właśnie doszły nas
wieści, że chce pójść do ludzkiej szkoły.
Chłopak otworzył usta ze zdziwienia.
- C-co?
Eric przyjrzał mu się poważnie.
- Więc ty nic nie wiesz?
Ian pokręcił przecząco głową. Był lekko zawiedziony, że kuzynka nie podzieliła się z nimi
planami. Ale zapytał tylko:
- Więc na czym będzie polegała moja misja?
- Ty też pójdziesz do ludzkiej szkoły. Będziesz jej pilnował. Oczywiście ona nie może
wiedzieć, że chodzi tam tylko, żeby mieć na nią oko. Powiedz jej, że masz urlop i chcesz
odpocząć od tego wszystkiego albo… Wymyślisz coś – Eric machnął ręką.
- Mam szpiegować własną kuzynkę?
- Nie zapominaj, że należysz do Anielskiej armii. Naszą misją jest chronić świat przed
istotami nocy. Musisz to zrobić. A jeśli ona kogoś zabije?
- Isabelle nie zabija ludzi! – prawie krzyknął chłopak. Zawsze kuzynka go wspierała, zawsze
mu pomagała i nigdy go nie zostawiła. Nie chciał jej pilnować. Ale cóż, rozkaz to rozkaz.
Eric popatrzył na niego pełnym zwątpienia wzrokiem.
- No nie wiem. Uwierz mi, wiemy więcej niż ty na ten temat. Więc chcesz podjąć się tej misji
czy mamy wyznaczyć kogoś innego?
- Podejmuję się.
- Bardzo dobrze. Od jutra idziesz do szkoły.