S.D. STUART

MINECRAFT PRZYGODY

NIEŚMIERTELNY ZOMBI

TŁUMACZENIE: JOANNA HATŁAS-CZYŻEWSKA

2014

INNE KSIĄŻKI:

http://catshare.net/folder/xljG2LRENtJ4aJJz

http://ul.to/f/6fsnui

http://rapidu.net/folder/9811934862

SPIS TREŚCI

SPIS TREŚCI
NIEŚMIERTELNY ZOMBI
Rozdział 1.
Rozdział 2.
Rozdział 3.
Rozdział 4.
Rozdział 5.
Rozdział 6.
Rozdział 7
Rozdział 8.
Rozdział 9.
Rozdział 10.
Rozdział 11.
Rozdział 12.
Rozdział 13.
Rozdział 14.
Rozdział 15.
Rozdział 16.

NIEŚMIERTELNY ZOMBI

Josh, Andre i Suzy przemierzają niedostępny dla innych graczy świat Minecrafta,

zamieszkany przez inteligentne, samodzielnie rozwijające się moby. Po dramatycznych

wydarzeniach w mrocznej świątyni zostają rozdzieleni, Josh i Andre udają się wraz z Larissą

na poszukiwanie Dylana, by wydobyć z niego informacje o pochodzeniu smoków. Suzy

natomiast podróżuje z Herobrine’em. Niespodziewanie bliźniacy trafiają do miejsca, w

którym już wcześniej byli. Okazuje się, że kryje ono więcej tajemnic, niż mogliby

przypuszczać.

Dzięki ogromnemu sukcesowi powieści Herobrine powstaje oraz żądaniom

czytelników, pragnących wiedzieć, jak akcja potoczy się dalej, Przygody w świecie

Minecrafta rozrosły się w serię książek. Każda z nich jest odcinkiem większej historii.

Czy trójka dziesięciolatków - Josh, Andre i Suzy - dokona właściwego wyboru? Czy

uda Im się powstrzymać wrogą siłę, która z poziomu świata Minecrafta pragnie zawładnąć

naszą rzeczywistością?

Książka ta jest fikcją literacką opartą na zasadach dozwolonego użytku osobistego

funkcjonujących w prawie Stanów Zjednoczonych. Nawiązania do osób, zdarzeń, placówek,

organizacji oraz miejsc akcji mają na celu zapewnienie czytelnikowi poczucia autentyczności.

Wszystkie pozostałe postacie, a także wydarzenia i dialogi, zrodziły się w wyobraźni autora i

nie powinny być odbierane jako rzeczywiste.

Minecraft jest znakiem handlowym spółki Mojang AB z siedzibą w Sztokholmie.

Autor i wydawca książki nie są powiązani z producentami gry Minecraft ani z Mojang AB.

Rozdział 1.

Andre biegł korytarzami mrocznej świątyni. Starał się nadążyć za bratem, goniącym

Larissę, której najwyraźniej pomieszało się w głowie, bo ścigała pędzącego przed siebie jak

wicher zombi. Chłopiec dyszał ciężko i czuł ból mięśni, zupełnie jak podczas biegu na

osiemset metrów na lekcjach wuefu w rzeczywistym świecie. Nadal wydawało mu się

dziwne, że ciało jego awatara odczuwa prawdziwe zmęczenie i potrzebuje tlenu - czy też jego

odpowiednika zawartego w tym sztucznym powietrzu. Miał wielką ochotę zwolnić, ale wtedy

mógłby zgubić Josha, którego plecy znikały właśnie za kolejnym zakrętem. Zmuszając się do

utrzymania dotychczasowego tempa, Andre dotarł do rogu, minął go i zatrzymał się z

poślizgiem. Korytarz rozwidlał się tu na kształt litery Y. Jedna odnoga prowadziła w górę,

druga w dół. Nigdzie nie było widać Josha. Andre rozejrzał się bezradnie, po czym nadstawił

uszu, nasłuchując odgłosu kroków. I wtedy podłoga pod jego stopami zatrzęsła się i

przechyliła gwałtownie w bok. Ściany zaczęły pękać z ogłuszającym trzaskiem, a z sufitu

posypał się kamienny pył.

Zaskoczony chłopiec stracił równowagę i opadł na kolana. Przez chwilę patrzył w

osłupieniu na rozbiegające się na wszystkie strony głębokie rysy w kamiennych blokach,

zaraz jednak oprzytomniał. Świątynia najwidoczniej się rozpadała i musiał jak najprędzej ją

opuścić, by nie przywaliły go tony gruzu. Prawdopodobnie nie zostałby zabity, ale

przekopanie się przez to rumowisko kamieni zajęłoby mu całą wieczność.

Andre zerwał się i pobiegł korytarzem prowadzącym w górę. Powtarzał sobie w

myślach, że ta droga z pewnością prowadzi na zewnątrz i że na jej końcu spotka brata.

Wkrótce pod wpływem kolejnych wstrząsów tunel przekształcił się w studnię o niemal

pionowych ścianach, po których chłopiec wspinał się, opierając ręce i nogi na chwiejących się

przesuniętych blokach. Nagle tuż obok niego przeleciał wielki kawał muru, lądując z

pluskiem gdzieś w dole. Andre zdumiał się. Plusk zamiast huku rozbijających się kamieni?

Obejrzał się przez ramię i wzdrygnął z przerażenia. Dno studni wypełniała lawa. Jej poziom

rósł bardzo szybko.

Ze zdwojoną energią Andre podjął wspinaczkę ku majaczącemu w górze otworowi,

przez który widać było niebo. Poganiany przez bijące od rozpalonej magmy gorąco, pełzł

coraz wyżej i wyżej. Oczy piekły go nieznośnie, a śliskie od potu dłonie zsuwały się z

nierówności rozpadających się kamiennych bloków. Jeden z nich wypadł mu nagle spod ręki,

ale w ostatniej chwili chłopiec zdołał uchwycić się innego i zawisł nad bulgoczącym lustrem

lawy. Jej poziom wznosił się nieubłaganie i sięgał już połowy wysokości studni. Spoglądając

na ognistą ciecz pod stopami, Andre uświadomił sobie, że nie zdąży przed nią uciec.

W tym momencie nastąpił kolejny wstrząs. Strumienie kamiennego pyłu posypały się

chłopcu na głowę, więc pospiesznie zacisnął powieki. Coś przesunęło się z głośnym

chrzęstem, coś uderzyło go w plecy, a potem poczuł, że ściana osuwa się powoli, pociągając

go za sobą ku lawie.

- Fajnie - wymamrotał pod nosem i zaśmiał się gorzko, myśląc, ile już razy powtarzał

sobie, że oto przyszedł najwyższy czas, by nauczyć się latać.

- Łap linę! - usłyszał z góry.

Otworzył oczy i spostrzegł, że to, co uderzyło go w plecy, nie było fragmentem muru,

lecz grubym, twardym sznurem. Uczepił się go kurczowo i zaczął po nim wspinać, podczas

gdy otaczające go ściany rozpadały się na kawałki, które przelatywały obok niego i lądowały

w jeziorze huczącego płynnego ognia. Popatrzył za nimi i dostrzegł, że zwisający koniec liny

zanurza się w lawie i zajmuje płomieniem. Andre najszybciej, jak umiał, ruszył w górę po

sznurze, głośno wzywając pomocy. Zadarł głowę, by spojrzeć na swojego wybawcę. Zobaczył

ogromny czarny brzuch i rozpostarte skrzydła smoka. Pazury przednich łap bestii zaciskały

się na drugim końcu liny. „Z deszczu pod rynnę” - przemknęło mu przez głowę powiedzonko

mamy, które zawsze go śmieszyło, ale teraz ani trochę nie wydawało mu się zabawne.

Smok przeleciał nad szczątkami piramidy zapadającej się w morze lawy, potem nad

lasem i spojrzał w dół akurat w momencie, kiedy Andre rozpaczliwymi kopniakami usiłował

zgasić parzący go w stopy płomień. Pazurzasta łapa zagarnęła chłopca, wypuszczając

jednocześnie płonący sznur, który wijąc się w powietrzu niczym ognisty wąż, opadł w końcu

pomiędzy korony drzew.

Andre był tak wyczerpany, że po raz pierwszy, odkąd znalazł się w tym cyfrowym

świecie, odczuł potrzebę snu. Nie zważając na to, że wisi niczym szmaciana lalka w uścisku

wielkiego smoka, który niesie go nie wiadomo dokąd, zamknął oczy i zasnął.

Rozdział 2.

Wagonik mknął po torze, w błyskawicznym tempie oddalając się od świątyni. Nie

zważając na jego kołysanie ani na siedzącego obok Herobrine’a, Suzy przez cały czas

oglądała się za siebie, z natężeniem wpatrując w niebo. W pewnej chwili dostrzegła na nim

czarną kropkę, unoszącą się wśród kłębów dymu ponad zniszczoną piramidą, a następnie

przemieszczającą się szybko w kierunku przeciwnym do tego, w którym zmierzali. To musiał

być smok. Jeśli należał do Larissy, to bardzo możliwe, że dziewczyna zdołała umknąć ze

świątyni, a Josh i Andre razem z nią.

Suzy poczuła przypływ nadziei. Jeszcze nie wszystko stracone. Chłopaki na pewno

wydostali się ze świątyni i mają przy sobie kryształowy sześcian, który dostali od Notcha. W

takim razie ona musi trzymać się Herobrine’a. Josh i Andre będą jej szukać, a kiedy już

znajdą, wystarczy, że wszyscy czworo dotkną kostki w tym samym momencie. Wtedy

prawdziwy świat zostanie uratowany, a ona i jej przyjaciele wrócą do domu.

Dopiero teraz zwróciła uwagę na bolesny uścisk w okolicy łokcia. Uświadomiła sobie,

że odkąd wydostali się z tuneli, Herobrine przez cały czas mocno trzymał ją za ramię. Boi się,

że odlecę - pomyślała z satysfakcją. Wbiła w niego świdrujące spojrzenie. Po dłuższej chwili

odwrócił ku niej głowę.

- Dokąd jedziemy? - zapytała natychmiast.

Nie odpowiedział. Ponownie przeniósł wzrok na drogę przed nimi. Suzy westchnęła,

oparła plecy o ścianę wagonika i usadowiła się najwygodniej, jak mogła. Jechali tak w

milczeniu strasznie długo. Wreszcie ujrzeli przed sobą pasmo gór, u podnóża których kończył

się tor. Wagonik zwolnił, po czym zatrzymał się z szarpnięciem.

Herobrine wysiadł, ciągnąc za sobą Suzy. Dziewczynka zeskoczyła na kamieniste

podłoże i rozejrzała się. Dostrzegła otwór w skalnej ścianie - wejście do jaskini.

- Gdzie jesteśmy? - spytała ostrym tonem.

Herobrine chwycił ją za ramiona i obrócił twarzą ku sobie.

- Ty i twoi przyjaciele zniszczyliście dziesiątki lat mojej pracy - oznajmił.

- I bardzo dobrze! - odparowała, dumnie unosząc podbródek.

Westchnął i potrząsnął głową, po czym ruszył w kierunku wejścia do jaskini,

popychając Suzy przed sobą. Rozzłościło ją takie traktowanie i zamierzała właśnie ponownie

stawić opór, gdy jej uwagę przykuły dwa wielkie metalowe posągi ustawione po obu stronach

otworu. Ich oczy zdawały się wpatrywać w nadchodzących. Kiedy Suzy i Herobrine się

zbliżyli, posągi nagle poruszyły się i zastąpiły im drogę.

To były żelazne golemy.

Herobrine zadarł głowę i obrzucił karcącym spojrzeniem obu strażników wejścia. Nie

wyglądało na to, by się ich bał.

- Odsuńcie się! - rozkazał.

Golem stojący po prawej przestąpił niepewnie z nogi na nogę i zadudnił głębokim

basem, wydobywającym się jakby z wnętrza ogromnego garnka:

- Nikt nie może wejść.

Herobrine spiorunował go wzrokiem.

- Kto cię stworzył? - zapytał.

Żelazny olbrzym zastanawiał się przez dłuższą chwilę, zanim odpowiedział:

- Ty, panie.

- A czyich rozkazów powinieneś słuchać?

- Twoich, panie.

- No to się odsuń!

Golem ani drgnął, podobnie jak jego partner.

- No już! Z drogi! - warknął Herobrine.

Oba metalowe stwory tkwiły uparcie w miejscu, jakby rzeczywiście były posągami.

Ich twórca westchnął z irytacją.

- Dlaczego nie słuchacie moich rozkazów? -spytał.

Golemy popatrzyły na Suzy, na siebie wzajemnie, a następnie na Herobrine’a.

- Słuchamy, panie - odpowiedziały jednocześnie.

- No to czemu nie pozwalacie mi wejść do środka?

Olbrzymy ponownie spojrzały na siebie, po czym ten z prawej odparł:

- Kiedy ostatnio odchodziłeś, panie, nakazałeś, żebyśmy nie pozwolili nikomu wejść

do jaskini, panie. Spełniamy twoje rozkazy, panie.

Herobrine otworzył usta, zamknął je, pokręcił głową i zerknął na dziewczynkę.

- No i widzisz, z kim muszę pracować -westchnął. Przeniósł wzrok na golemy. - Kiedy

mówiłem, że nie macie nikogo wpuszczać, nie miałem na myśli siebie - wyjaśnił.

- Wybacz nam, panie. - Stwory odsunęły się z przejścia.

- Nareszcie! - Herobrine ruszył do jaskini, ciągnąc za sobą Suzy, ale jeden z golemów

zagrodził jej drogę wyciągniętą ręką. - Hej, ona jest ze mną! Zakaz wpuszczania nie dotyczy

mnie ani osób, które mi towarzyszą, jasne?

- Zrozumiałem, panie. - Olbrzym opuścił żelazne ramię.

Wkraczając do mrocznego tunelu, dziewczynka obejrzała się i rzuciła okiem na niebo,

ale nie dostrzegła na nim żadnej czarnej kropki. Mimo to miała nadzieję, że jej przyjaciele

zdołają ją wytropić, zanim Herobrine wymyśli nowy plan podboju świata.

Rozdział 3.

Andre czuł, że się budzi. Po raz pierwszy, odkąd znalazł się w świecie Minecrafta, nie

ocknął się natychmiast, lecz wydobywał powoli z objęć snu, uświadamiając sobie stopniowo,

że leży z zamkniętymi oczami na trawie, słyszy szum drzew, szmer cichej rozmowy gdzieś

niedaleko, a tuż obok - dziwne, głuche powarkiwanie. Uniósł powieki i ujrzał nad sobą

księżyc. Przekręcił głowę w bok i przełknął nerwowo ślinę, zobaczywszy na wyciągnięcie

ręki pysk śpiącego smoka. Przeczołgał się po ziemi jak najdalej od chrapiącej bestii, która

mogła go zjeść jednym kłapnięciem potężnych szczęk, po czym wstał i zgięty w pół ruszył

powoli w kierunku ogniska, przy którym siedziały dwie opatulone w koce osoby. Jedną z nich

był chyba jego brat - Andremu wydawało się, że rozpoznał jego głos. Drugą bez wątpienia

jakaś dziewczyna... Czyżby Josh odnalazł Suzy?

Z powodu smoka Andre wolał zachować ostrożność i cichutko skradał się ku

rozmawiającym. Był już o parę kroków od ogniska, gdy pod jego stopą trzasnęła pękająca

gałązka. Jedna z siedzących postaci uniosła głowę, ukazując twarz. To był Josh.

- Wyspałeś się? - zapytał.

- Nie bardzo. - Andre podszedł bliżej i usiadł obok brata na pniu zwalonego drzewa. -

Długo spałem?

- Tylko kilka godzin.

Andre wyciągnął ręce do ognia. Czuł się zziębnięty, bolały go mięśnie. Dziwne. Im

dłużej przebywali w tym świecie, tym bardziej wszystko wydawało się prawdziwe.

- Byłem... strasznie zmęczony - powiedział.

- Wiem. - Josh skinął głową. - Ja też zaczynam czuć różne rzeczy. Zmęczenie, zimno...

Myślę, że coraz bardziej przystosowujemy się do tego świata. Robimy się... zwyczajni. Tacy

jak tutejsi ludzie.

- O czym ty mówisz?

Josh sięgnął do swojej torby i wyjął kryształową kostkę.

- Na początku, jak tylko tu trafiliśmy, za każdym razem, kiedy jej dotykałem, świeciła

mocno, jak zapalona żarówka. A teraz zobacz.

Andre przyjrzał się leżącemu na dłoni brata przezroczystemu sześcianowi, który

emitował jedynie delikatny srebrzysty blask.

- Przypomina to bardziej światło księżyca - stwierdził.

- No właśnie. - Josh schował kostkę. - Nie wiem, co to może znaczyć. Notch nie

mówił, że mamy jakiś limit czasu na jej użycie.

- Myślisz, że jej energia się wyczerpuje? Może moglibyśmy ją w jakiś sposób

podładować?

- Myślę, że to nie kostka się zmienia, tylko my.

Siedząca naprzeciwko nich owinięta kocem dziewczyna chrząknęła znacząco.

- A właśnie! - Andre przeniósł na nią wzrok. - Jak odnalazłeś Suzy?

Josh wstał i wyciągnął rękę, by zsunąć koc z głowy swej towarzyszki.

- Nie znaleźliśmy jeszcze Suzy. To jest Larissa - oznajmił.

Andre wciągnął głęboko powietrze, zaszokowany tym, co zobaczył. Chorobliwie

blada skóra o zielonkawym odcieniu, przekrwione białka oczu - czy to mogła być twarz

Larissy?

- Ja-ja-jak to? To... Larissa? Co jej się stało? - wyjąkał.

Josh delikatnie podciągnął koc, ponownie okrywając nim głowę dziewczyny.

- Ten zombi, którego goniła... On ją ugryzł - mruknął.

Larissa niecierpliwie odsunęła zasłaniający jej oczy skrawek koca.

- Nie mów o niej w ten sposób! - Jej głos był zachrypnięty, jakby miała anginę, i pełen

irytacji. - To nie jest jakiś tam zombi! To moja mama!

Andre wytrzeszczył na nią oczy.

- Co ona wygaduje? Ten potwór jest... jej matką?

Josh dotknął łagodnie ramienia dziewczyny.

- Staraj się nie denerwować - poprosił. - Jak będziesz spokojna, to, eee... choroba nie

rozwinie się tak szybko.

Andre przesunął się na drugi koniec kłody, jak najdalej od Larissy.

- Czy ona zmienia się w zombi? - jęknął.

Brat skarcił go spojrzeniem.

- Została ugryziona - wyjaśnił. - Jej organizm, no... z tym walczy.

Andre zerwał się i odskoczył od ogniska.

- Czy tobie kompletnie... Nie, no nie wierzę! Nie pamiętasz tych wszystkich filmów o

zombi? W każdym to było! Jak ktoś został ugryziony, to się przemieniał i atakował innych! Z

nią też tak będzie! Zmieni nas w potwory!

Josh usiadł obok dziewczyny i objął ją ramieniem.

- Przestań, Andre. To nie jest film. To jest...

- Prawdziwe życie? Wcale nie! To nie jest prawdziwy świat i tutaj to też tak działa!

Popatrz na nią! Przemienia się! Bo ugryzł ją zombi! Na dodatek jej własna matka!

Dziewczyna

poderwała

głowę

i

gniewnie

łypnęła

na

Andrego

swymi

zaczerwienionymi oczami.

- Moja mama nie wiedziała, że to ja! W przeciwnym razie by mnie nie ugryzła!

- Akurat! Zombi to zombi. Wszystko mu jedno, kogo gryzie!

- Wcale nie!

- Nie możesz być tego pewna!

- Mogę. - Larissa wstała, zrzucając z siebie koc. Blask ogniska oświetlił jej twarz i

dłonie, uwydatniając zielonkawe zabarwienie skóry. Ostre zęby zalśniły złowrogo w sinych

ustach, rozchylających się w tajemniczym uśmiechu. - Już się przeistoczyłam. Jestem zombi,

ale nie mam ochoty cię ugryźć.

Andre jęknął ochryple ze strachu i obronnym gestem wyciągnął przed siebie ręce.

- Nie podchodź do mnie! - wykrztusił. Przeniósł spanikowany wzrok na brata. -

Trzymaj ją z dala ode mnie!

Josh przewrócił oczami.

- Przestań, Andre. Larissa nikogo nie skrzywdzi. Ona nad tym panuje.

- Zombi nie potrafi nad tym panować! Pamiętaj, co zrobiła jej matka! Ugryzła ją! A

przedtem chciała ugryźć mnie!

Dziewczyna postąpiła krok do przodu.

- Andre, ona próbowała się bronić. Uznała cię za zagrożenie.

- Ona wszystkich uważa za zagrożenie! Te dziwadła tak mają!

- No nie! Teraz to naprawdę chcę cię ugryźć!

- Przestańcie oboje! - Josh stanął między nimi i uniósł ręce. - Nikt tu nikogo nie będzie

obrażał. - Spojrzał groźnie na brata. - Ani gryzł. - Przeniósł wzrok na Larissę.

Andre cofnął się, nie spuszczając oczu z dziewczyny.

- Nie byłbym taki pewien - wymamrotał.

Josh zmarszczył brwi i zastąpił drogę Larissie. Popatrzyła na niego łakomie, jak

głodny wilk na stado owiec.

- Hej, co z tobą? - odezwał się surowo.

Oblizała wargi. Po spotkaniu z jej matką w świątyni Andre wiedział już, co to

oznacza: zombi szykuje się do ataku.

Josh przemówił tonem łagodnej perswazji:

- Walcz z tym, Larisso. Walcz z tym. Jesteś silniejsza od tego. Dasz radę!

Oczy dziewczyny rozszerzyły się, nogi ugięły lekko w kolanach. Przyczajona,

zawarczała na chłopca, który stał spokojnie, cały czas mówiąc do niej.

- Nie chcesz tego zrobić, Larisso - przekonywał. - Nie chcesz tego zrobić.

Andre obserwował ich, walcząc z chęcią ucieczki. Nie mógł jednak zostawić brata.

Josh nie ruszał się z miejsca, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy z tego, że zaraz zostanie

ugryziony. Chcąc go ratować, Andre w rozpaczy powiedział pierwszą rzecz, jaka przyszła mu

do głowy:

- Larissa, waruj!

- Ona nie jest psem! - obruszył się Josh, odwracając się w stronę brata.

W tej samej chwili dziewczyna skoczyła na niego z potwornym charkotem.

Andre wpadł w panikę i rzucił się biegiem w kierunku lasu. Pędząc na oślep przed

siebie, słyszał dobiegające z tyłu krzyki brata:

- Larissa, przestań! Nie! Proszę, przestań!

Opanował strach i zatrzymał się. Co ja wyprawiam? - pomyślał. - Przecież nie mogę

zostawić Josha na pastwę tego potwora. Schylił się, podniósł jakiś kij i zawrócił ku ognisku,

szarżując na zombi, który przyciskał do ziemi wijącego się pod nim chłopca.

- Przestań! - jęczał Josh. - Mam łaskotki!

Andre stanął jak wryty, obserwując ze zdumieniem rozgrywającą się przed nim scenę.

Larissa łaskotała jego brata, zanosząc się charkotliwym śmiechem, a Josh chichotał razem z

nią! Po chwili oboje podnieśli się z ziemi i spojrzeli na niego, rozbawieni. No nie! Andre

zrobił groźną minę i zacisnął kij w ręku.

- Może mi ktoś wyjaśni, co się tutaj dzieje? - parsknął gniewnie. - Czy ona naprawdę

jest zombi, czy tylko udaje?

- Jest - potwierdził Josh. - Ale nie takim bezmyślnym mózgojadem jak te w filmach.

- I nie zaatakowała cię?

- Nie.

Andre zmarszczył nos i podejrzliwym wzrokiem obrzucił Larissę.

- Nie czujesz takiej, no... niepowstrzymanej ochoty, żeby nas ugryźć?

- Jasne, że czuję. - Dziewczyna spoważniała. - Ale potrafię nad tym zapanować.

- A co, jeżeli nie dasz rady?

- Wtedy radziłabym wam zwiewać czym prędzej jak najdalej ode mnie.

Andre westchnął, odrzucił kij i zwiesił głowę. Smoki, zombi, creepery. Z czym jeszcze

przyjdzie im się zetknąć, zanim opuszczą ten świat? Pomyślał o dogasającej kostce. Jeśli nie

będą działać szybko, nie zdołają się stąd wydostać. Ale żeby wrócić do domu, muszą całą

czwórką - on, Josh, Suzy i Herobrine - jednocześnie dotknąć kryształowego sześcianu.

On i Josh byli razem. Suzy prawdopodobnie nadal przebywała w niewoli u

Herobrine’a. Zatem cała sztuka polegała na tym, by wszyscy spotkali się, zanim kostka

przestanie działać.

Jak tego dokonać?

Josh i Larissa ponownie usiedli na kłodach przy ognisku. Andre dołączył do nich i

spojrzał w niebo.

Gdzie jesteś, Suzy?

Rozdział 4.

Eskortowana przez dwóch osadników w brązowych płaszczach, Suzy weszła za

Herobrine’em do niedużego pomieszczenia. Znajdowało się tam tylko jedno krzesło i

postument z leżącym na nim hełmem. Mężczyźni zmusili ją, by usiadła. Szamotała się, kiedy

Herobrine nakładał jej hełm na głowę i podpinał do niego przewody.

- Co robisz? - krzyknęła.

- Musisz zrozumieć - odparł.

- Co zrozumieć?

Spojrzał na nią jarzącymi się oczami.

- Nie potrafię ci opowiedzieć, co robię. Ale mogę ci to pokazać.

- Pokazać? Jak?

- Ten hełm jest podłączony do komputera z czerwonego kamienia. Za pomocą jego

oprogramowania pokażę ci, co robię i dlaczego. Być może potem będziesz chciała do nas

dołączyć.

Suzy bezskutecznie próbowała wyrwać się przytrzymującym ją osadnikom.

- Możesz mi pokazywać, co tylko chcesz -warknęła - ale nigdy nie będę z tobą

współpracować!

Herobrine położył dłoń na przełączniku i uśmiechnął się do niej.

- Zobaczymy.

Przesunął dźwignię przełącznika w dół. Dziewczynka zadygotała, jakby poraził ją

prąd, a następnie osunęła się bezwładnie na krześle. Po chwili Herobrine uniósł dźwignię,

podszedł do Suzy i ujął ją za rękę. Zamrugała, skupiła wzrok na jego twarzy i skinęła głową.

- Tak. Teraz rozumiem. Pomogę wam.

Uśmiechnął się, pomagając jej wstać.

- To świetnie, bo mamy mnóstwo pracy.

Rozdział 5.

Josh długo musiał szarpać brata za ramię, zanim wyrwał go ze snu. Andre ziewnął,

przeciągnął się i skrzywił. Uniósł dłoń, by osłonić oczy przez jaskrawym blaskiem słońca.

- Znowu zasnąłem? - zdziwił się.

Josh podał mu jeden z pieczonych ziemniaków, którymi właśnie się opychał.

- Aha. Masz, jedz.

Andre pomasował zdrętwiały kark.

- A ty spałeś?

- Trochę. Zmienialiśmy się z Larissą. Ktoś przecież musiał nas pilnować, a smoka nie

dało się dobudzić. Dopiero o wschodzie słońca raczył wstać i gdzieś poleciał, pewnie na

śniadanie.

Śniadanie? Andre poczuł zapach parujących ziemniaków i aż skręciło go z głodu.

Spojrzał na brata.

- Notch mówił, że nie będziemy musieli jeść ani spać. Ale wygląda na to, że teraz

potrzebujemy obu tych rzeczy.

Brat usiadł obok niego na zwalonym pniu i sięgnął po pieczony ziemniak. Zjadł go w

dwóch kęsach, po czym oznajmił:

- Jesteśmy pierwszymi prawdziwymi ludźmi, którzy dostali się do tego świata. Notch

nie mógł wiedzieć, co się z nami stanie, jak pobędziemy tu dłużej. Myślał, że nie będziemy

potrzebować snu ani jedzenia, ale się pomylił. Ja też zrobiłem się w nocy głodny, więc Larissa

pomogła mi znaleźć te ziemniaki. Rosły tu niedaleko, na polanie. Pewnie kiedyś w tym lesie

były jakieś farmy.

Andre rozejrzał się.

- A gdzie jest Larissa?

- Poszła znaleźć coś do jedzenia dla siebie.

- Co? Przecież tych ziemniaków jest dużo. Dla niej też by wystarczyło.

Josh zaczął z uwagą oglądać swoje dłonie.

- Ona... No, ona teraz, eee... musi jeść coś innego.

Andre zamarł z pieczonym ziemniakiem w ustach.

- Co innego? - wybełkotał.

Josh starannie omijał brata spojrzeniem.

- Nie powiedziała. A ja nie pytałem.

Andre wrzucił nadgryziony ziemniak do ogniska. Nagle stracił apetyt.

Obaj siedzieli w milczeniu, słuchając potrzaskiwania płonących gałęzi. Nagle za ich

plecami rozległ się głuchy tętent, głośne sapanie i na polanę wypadł rozpędzony jeleń. Na

widok chłopców obrócił się w miejscu i przysiadł na zadzie, szykując się do skoku w las, lecz

wtedy z krzaków runęło na niego coś zielonkawego i powaliło na ziemię. Josh i Andre ze

zgrozą wpatrywali się w drgające nogi zwierzęcia i w Larissę, która przywarła do jego szyi.

Jeleń przestał się ruszać, a dziewczyna chwyciła go za poroże i powlokła w gęstwinę.

Przypominało to scenę z filmów pokazywanych na Discovery, w których drapieżne koty

polowały na dwukrotnie większe od siebie ofiary.

Josh pierwszy ocknął się z osłupienia i z trudem przełknął ślinę.

- No... Chyba właśnie to jest to, co ona teraz musi jeść.

Andre wzdrygnął się, starając się wymazać z pamięci obraz zabijanego jelenia.

- Brrr! Nie zapomnę tego widoku do końca życia. - Spojrzał na brata. - Jesteś pewien,

że ona nie rzuci się tak na nas?

Josh wzruszył ramionami.

- Znalazła sobie coś innego na śniadanie.

- Tak. Ale nie wiadomo, co będzie chciała zjeść na obiad.

Pół godziny później Larissa wynurzyła się z lasu i ocierając usta rękawem, podeszła

do bliźniaków. Spojrzała na ziemniaki, zjedzone nie więcej niż w połowie, i uniosła brwi.

- Co jest? Nie smakuje wam to, co przygotowałam?

Andre szybko chwycił pieczony ziemniak i wepchnął go sobie do ust.

- Mniamciu - wybełkotał.

Pokręciła głową. Usiadła naprzeciwko chłopców i obrzuciła ich uważnym

spojrzeniem.

- No tak - mruknęła. - Jasne. Przepraszam, że to widzieliście. Próbowałam złapać tego

jelenia, zanim tu dotrze, ale nie mam jeszcze wprawy w polowaniu.

Josh kręcił się niespokojnie, tak jakby pień, na którym siedział, stał się nagle bardzo

niewygodny.

- Czy ty... - zaczął. - Czy ty się.... eee.... najadłaś?

- Pożarłam go w całości, z rogami i kopytami. A teraz... hm, czuję się jeszcze

głodniejsza niż przedtem.

Bracia wymienili przerażone spojrzenia.

Larissa parsknęła śmiechem.

- Żartowałam! Nie bójcie się, nie zjem was. Wcale nie potrzebuję pożywienia.

Naprawdę. Chodzi o to, że pragnienie, by coś gonić i na koniec gryźć, jest bardzo silne. Ale

daję wam słowo, że nie zrobię tego żadnemu z was. Panuję nad tym. I nigdy nie pozwolę,

żeby to zapanowało nade mną.

Rozdział 6.

Podziemna grota była ogromna i znajdowały się w niej setki creeperów. Suzy patrzyła

na nie z podwyższenia. Obok niej Herobrine przemawiał do stojącej w równych rzędach na

baczność armii zielonych stworów.

- Bierzecie udział w wielkim dziele! - wołał. - Wielu z was zginie, aby go dokonać.

Jestem wam niezmiernie wdzięczny za wasze poświęcenie. Nie pójdzie ono na marne! Tym

razem pokonamy obrońców Estermeadu!

Estermead? Suzy zmarszczyła brwi. Pociągnęła Herobrine’a za rękaw.

- Musimy porozmawiać.

Wyrwał się jej niecierpliwie.

- To może zaczekać.

- Nie może!

Przyjrzał się z uwagą jej pełnej napięcia twarzy.

- No dobrze. - Odwrócił się do dowódcy creeperów: - Przygotuj oddziały do

wymarszu. Wyruszamy o zachodzie słońca.

Oficer skłonił się i pospiesznie oddalił. Herobrine zaprowadził Suzy do wykutej w

ścianie niszy i spiorunował dziewczynkę wzrokiem.

- Nie wolno ci się tak zachowywać w obecności moich podwładnych! - warknął. -

Podważasz mój autorytet!

Suzy nie spuściła oczu, patrząc na niego z powagą.

Herobrine opanował się szybko.

- No dobrze. Co takiego ważnego masz mi do powiedzenia?

- Chcesz wysłać te creepery, żeby zdobyły Estermead?

- Oczywiście.

- To się nie uda.

Uniósł brwi.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Byłam już z chłopakami w tym mieście. Ocaliliśmy wtedy jego mieszkańców

właśnie przed creeperami. One atakują ich od lat. Ci z Estermeadu umieją się przed nimi

bronić. Zbudowali dwa kręgi murów, bardzo grubych. Potrafią też szybko naprawiać wyrwy

po wybuchach. Twoja armia jest za mała, żeby przejść choćby przez pierwszy mur, nie

mówiąc już o drugim.

Herobrine zamyślił się, a potem spytał:

- Masz jakiś pomysł, jak inaczej można tam wejść?

- A po co chcesz tam wejść?

- Ludzie z Estermeadu mają... coś mojego. Coś, co pomoże nam dostać się do punktu

dostępu. Nie oddadzą mi tego dobrowolnie.

- A w jaki sposób to zdobyli?

- Nie wiem, jak ty byś to określiła, ale udało im się... wystrychnąć mnie na dudka, tak

się mówi?

- Oszukali cię?

To było niewiarygodne. Suzy nie sądziła, że Herobrine’a można oszukać. Czyli miał

jakieś słabe strony, jak prawdziwy człowiek? Poczuła się dumna, że zaufał jej na tyle, by się

jej do tego przyznać. Tym bardziej zapragnęła mu pomóc. Za długo już sam zajmował się

wszystkim i stracił dystans do tego, co robi. Potrzebował jej świeżego spojrzenia, jej

pomysłowości i zaradności. W porządku, może na nią liczyć. Jednak nie wszystko jeszcze

rozumiała.

- Przecież mogłeś zabrać tę rzecz z Estermeadu już dawno temu. Dlaczego tego nie

zrobiłeś?

- Byłem zajęty. Budowałem w świątyni własny punkt dostępu. Ale teraz... - urwał i z

ponurą miną pokręcił głową. - Skoro świątynia została zniszczona, muszę wrócić do

pierwotnego planu. A nie mam zbyt wiele czasu.

Suzy nie wyglądała na przekonaną.

- No dobra - rzuciła z energią. - To teraz mów, ale bez kręcenia: co oni mają twojego?

Herobrine spojrzał na nią z ukosa.

- Mają moje smocze jaja.

Rozdział 7

Andre starannie zasypywał ognisko ziemią i polewał wodą, by zapobiec

przypadkowemu pożarowi lasu. Larissa siedziała na zwalonym pniu i mieszała patykiem w

kociołku, do którego dosypywała po trochu różnych kwiatów i ziół. Wreszcie skończyła,

zgarnęła z patyka nieco różowawej mazi i posmarowała nią wierzch dłoni.

- No i jak? - spytała siedzącego obok Josha.

Chłopiec ujął podaną mu rękę i przyjrzał się jej krytycznie, obracając na wszystkie

strony. Roztarł różową papkę kciukiem na cieńszą warstwę i zmarszczył nos.

- No, może być. Ale chyba jest tego za mało.

Larissa cofnęła dłoń.

- Posmaruję sobie tylko twarz. Ręce mogę trzymać pod płaszczem.

Andre obserwował ich spod oka. Oboje zachowywali się tak, jakby jedno z nich nie

było mięsożernym zombi.

Larissa spojrzała na niego.

- Wszystko w porządku?

Spłoszony odwrócił wzrok i przykucnął obok wygaszonego ogniska, udając, że

sprawdza, czy nie zostały gdzieś jakieś drobiny żaru.

Dziewczyna wstała i podeszła do niego. Chciała mu położyć rękę na ramieniu, ale

wyprostował się szybko i odsunął.

- Przecież nie chciałam zostać zombi - powiedziała cicho. - Nie spodziewałam się, że

zostanę ugryziona, w dodatku przez własną matkę. Robię, co mogę, żeby jakoś sobie z tym

poradzić. Josh to rozumie. Czy ty nie mógłbyś chociaż spróbować?

Andre milczał, wpatrując się w ziemię.

- Co się z nią stało? - odezwał się po chwili.

- Z kim?

- Z twoją mamą.

Larissa spuściła głowę.

- Tuż po tym, jak mnie ugryzła, pobiegła z powrotem do świątyni. Nie wydaje mi się...

to znaczy, jestem pewna, że mnie nie rozpoznała. Poszłabym za nią, gdyby Josh mnie nie

powstrzymał. Mój tata czekał na nas ze smokiem. Zabraliśmy ciebie i uciekliśmy tuż przed

tym, jak świątynia zapadła się w lawę.

Andre zdumiał się.

- Twój tata tam był? A gdzie jest teraz?

- Wysadziliśmy go na farmie. Nie chciałam go narażać na więcej niebezpieczeństw.

Mam już... tylko jego.

Andre dostrzegł spływającą po jej policzku łzę i zrobiło mu się głupio. Chciał

pocieszyć Larissę, więc powiedział:

- Twoja mama też się uratowała. Na pewno.

Dziewczyna pokręciła głową.

- Gdy odlatywaliśmy, widziałam, jak tonęła w lawie. Ona nie... - Zakryła twarz dłońmi

i wybuchnęła płaczem.

Andremu ścisnęło się serce. Z wahaniem podszedł do Larissy i niezdarnie pogłaskał ją

po ramieniu. Objęła go mocno, wtulając twarz w zagłębienie jego szyi. Przejęty

współczuciem, zapomniał o strachu i odrazie. Poklepywał dziewczynę po plecach, dopóki nie

przestała łkać.

Josh podszedł do nich z torbą przewieszoną przez ramię.

- Słuchajcie, jeśli chcemy dojść do Silverrock, zanim zamkną bramę, to powinniśmy

się zbierać.

Larissa odsunęła się od Andrego i otarła łzy.

- Dziękuję, Andre. Musiałam się wypłakać. Teraz mi trochę lżej.

Chłopiec uśmiechnął się z zakłopotaniem.

- Nie ma sprawy.

Pociągając nosem, dziewczyna ruszyła po swój kociołek. Roztarła jego zawartość na

twarzy, po czym odwróciła się do bliźniaków:

- Gotowi?

Nie czekając na odpowiedź, zagwizdała głośno.

Smok z łopotem skrzydeł opadł na polanę. Kiedy lądował, ziemia zadrżała pod jego

ciężarem, a leżące przy wygasłym ognisku potężne kłody podskoczyły i poturlały się na boki.

Rozdział 8.

Dylan usiadł w ciemnym kącie najbardziej obskurnej karczmy w Silverrock.

Rozwiązał swoją sakiewkę i przechylił ją nad stołem. Trzy drobne monety opadły z brzękiem

na drewniany blat. Młodzieniec zaklął pod nosem. Odkąd stracił smoka, powodziło mu się

bardzo źle. O, dobrze wiedział, kogo ma za to winić! Ta wstrętna złodziejka, ta cała Larissa,

jeszcze pożałuje, że weszła mu w drogę! Znajdzie ją i przetrzepie jej skórę... No nie, nie

będzie bił dziewczyny. Ale w każdym razie zmusi ją, żeby oddała mu jego smoka.

Zgrzytnął zębami, włożył dwie monety z powrotem do sakiewki i schował ją do

kieszeni. Potem przesunął najmniejszy pieniążek na krawędź blatu i zawołał:

- Ej, jest tu jakaś obsługa?

Przy jego stole jak spod ziemi wyrosła zakapturzona postać. Zręcznie chwyciła

monetę, usiadła naprzeciwko i odezwała się schrypniętym kobiecym głosem:

- A czego się spodziewasz, łaskawco, za jedną ósmą kubita?

Rozgniewany Dylan nachylił się nad blatem, by groźnie zajrzeć w połyskujące pod

kapturem oczy. I aż się zachłysnął, rozpoznając mimo półmroku twarz osoby, o której myślał

bezustannie od kilku dni.

- To ty! - syknął. Rozejrzał się szybko po sąsiednich stołach, by sprawdzić, czy nikt na

nich nie patrzy, i spytał pełnym wściekłości szeptem: - Gdzie jest mój smok?

Jednocześnie błyskawicznie wyciągnął rękę, żeby zerwać z szyi dziewczyny rzemyk z

kryształem kontrolującym smoka, ale Larissa nie dała się zaskoczyć. Chwyciła go za

nadgarstek i bez trudu przycisnęła jego dłoń do blatu. Zdumiony siłą drobnych palców, które

trzymały go jak żelazne kleszcze, Dylan opuścił wzrok i wciągnął gwałtownie powietrze,

ujrzawszy ich kolor. Podniósł przerażone oczy na twarz dziewczyny. Uśmiechnęła się,

ukazując ostre kły, po czym drugą ręką zsunęła na chwilę kaptur i odwróciła głowę w bok,

demonstrując mu pas zielonkawej, niepokrytej różową maścią skóry w okolicach ucha.

Samozwańczy łowca smoków zaskomlał cicho ze strachu.

Larissa uśmiechnęła się ponownie, bardzo z siebie zadowolona.

- Dobrze. A teraz idziemy. Mam do ciebie kilka pytań.

Zmartwiały z przerażenia Dylan pozwolił wywlec się zza stołu i pociągnąć w kierunku

drzwi. Zanim przestąpili próg karczmy, zdążył nieco ochłonąć i przemyśleć sytuację, w jakiej

się znalazł. Larissa została przemieniona w zombi - zapewne przez Herobrine’a. Smok,

którego ukradła, musiał zabrać ją prosto do świątyni, a tam ta idiotka dała się złapać i

przerobić na potwora. I dobrze jej tak! Dziwne było jednak to, że nadal mogła mówić.

Wszystkie zombi, jakie Dylan dotąd widział, były głupimi charczącymi stworami, zdolnymi

wyłącznie do bezmyślnego włóczenia się po okolicy i napadania na przypadkowo spotkane

ofiary. I jak Larissa wydostała się ze świątyni?

Kiedy wyszli z karczmy, uśmiechnął się na widok słońca stojącego wysoko na niebie.

Kretynka, powinna zaczekać z porywaniem go do zapadnięcia zmroku. Sama podpisała na

siebie wyrok. Wyciągnął wolną rękę i zerwał jej z głowy kaptur. Nic jednak się nie stało.

Przemieniona w zombi dziewczyna nie zaczęła płonąć. Zamiast tego spokojnie naciągnęła

kaptur z powrotem na oczy i wepchnęła Dylana w otoczony wysokimi murami zaułek.

Młodzieniec szybko rozejrzał się dookoła, ale nie znalazł żadnej drogi ucieczki.

Zrezygnowany, osunął się na kolana, zasłonił twarz przedramieniem i wyjęczał:

- Nie zjadaj mnie!

Zamiast rzucić się na niego i rozedrzeć na strzępy ostrymi zębami, Larissa puściła

jego nadgarstek i fuknęła:

- Dostałabym niestrawności po kimś takim jak ty!

Dylan odsłonił twarz i spojrzał na dziewczynę z niedowierzaniem:

- To znaczy... że mnie nie zjesz?

Przekrzywiła głowę i zachichotała.

- Rozczarowany?

Podniósł się pospiesznie.

- Nie, nie, no skąd. Po prostu... jesteś zombi.

- Jestem. Ale należę do nowej rasy. Mądrzejszej i silniejszej. - Zerknęła znacząco na

jasno świecące słońce. - A do tego ognioodpornej.

- Zabrałaś mi już wszystko, co miałem - burknął Dylan ponuro. - Czego jeszcze ode

mnie chcesz?

- Dowiedzieć się, skąd Herobrine wziął smoka, którego ci dał.

Dylan ożywił się.

- Co z moim smokiem? Nic mu nie jest?

- Teraz jest mój. I czuje się doskonale.

- Zamierzasz mi go oddać?

- Nie.

- A jeżeli dam ci w zamian innego?

Przez długą chwilę patrzyła na niego w milczeniu, wreszcie wycedziła:

- Zastanowię się.

- Słuchaj, zawrzyjmy umowę. Pomogę ci zdobyć nowego smoka i kryształ, za pomocą

którego będziesz go mogła kontrolować. Wtedy ty oddasz mi mój kryształ i mojego smoka.

To chyba uczciwy układ?

Larissa zmrużyła swoje zaczerwienione oczy.

- Uczciwość nie jest twoją mocną stroną - mruknęła. - Najpierw mów, co wiesz, a

potem... zobaczymy.

Rozdział 9.

Wagonik mknął tunelem w kierunku Estermeadu. Siedząca obok Herobrine’a Suzy

rozglądała się po ścianach i kilka razy obejrzała za siebie, ale szybko ją to znudziło. Wszędzie

tylko kamienne bloki i tory ginące w oddali, z przodu i z tyłu. Oparła się więc o ścianę

wagonika i zaczęła rozmyślać.

Herobrine mądrze zorganizował system transportu. Korzystając z sieci podziemnych

tuneli mógł bardzo szybko przemieszczać się na duże odległości, pozostając niezauważony.

Nic dziwnego, że tak trudno było go wyśledzić. Pojawiał się tu i tam, mieszkańcy wszystkich

miast, które odwiedziła wcześniej z Joshem i Andrem, coś o nim słyszeli, ale nikt nie potrafił

wskazać kierunku, w jakim odszedł. Bardzo sprytne.

Wagonik zwolnił, dojeżdżając do końcowej stacji. Na peronie kłębił się tłum

osadników w brązowych płaszczach. To także było mądre ze strony Herobrine’a, że zatrudnił

do pomocy ludzi, którzy porozumiewali się ze sobą w myślach i używali nieznanego nikomu

poza nim języka. Nie mogli zdradzić jego sekretów, nawet gdyby chcieli, i spełniali bez

dyskusji wszelkie jego polecenia. Ciekawe, swoją drogą, dlaczego byli mu tak posłuszni. Bali

się go? Nie. Suzy nie zauważyła, by Herobrine znęcał się nad którymś ze swych

podwładnych. No, to też mądrze z jego strony. Gdyby ich źle traktował, mogliby się

zbuntować, a było ich zbyt wielu, by zdołał ich poskromić. Ale oni byli mu bardzo oddani.

Może pokazał im to, co jej? Może jak ona pragnęli pomóc Herobrine’owi w wykonaniu

zadania, które powierzył mu Walter? Najważniejszego zadania, jakie można sobie wyobrazić.

Zadania, od którego wypełnienia zależą losy całego świata - wszystkich światów. Tego

prawdziwego i tych wirtualnych. I ona, Suzy, bierze w tym udział!

Poczuła przypływ dumy i energicznie wyskoczyła z wagonika, który właśnie się

zatrzymał. Herobrine wysiadł za nią i wskazał ręką w kierunku wysokich kamiennych

schodów.

- Te schody prowadzą do ukrytego wyjścia z tuneli niedaleko Estermeadu - wyjaśnił. -

Jesteś pewna, że nie chcesz, bym poszedł z tobą do miasta?

Pokręciła głową.

- Jak by cię zobaczyli, od razu podnieśliby alarm. Muszę iść sama. Tylko w ten sposób

uda mi się przedostać do ratusza i pogadać z burmistrzynią.

- Mógłbym posłać z tobą kilku moich ludzi.

- Po co? Żeby mnie chronili? A może pilnowali i donosili, czy cię aby nie zdradziłam?

Nie masz do mnie zaufania?

- Tylko tyle, ile ty masz do mnie.

Suzy spojrzała z powagą w jego rozjarzone oczy.

- Pokazałeś mi przyszłość. Mój świat, w którym wszyscy ludzie są niewolnikami. Ja

nie zamierzam być niewolnicą. Chcę ci pomóc. -

Uśmiechnęła się. - Zrobię wszystko, żeby twój plan się udał. Możesz mi wierzyć.

Odwzajemnił uśmiech.

- Wierzę. Dobrze, załatw to sama. Jest jednak coś, co musisz wiedzieć, zanim

spróbujesz zabrać smocze jaja bez niczyjej pomocy.

Rozdział 10.

Wysoko na niebie ponad Estermeadem kołował wielki czarny smok. Na grzbiecie

niósł czwórkę ludzi, którzy wydawali się śmiesznie mali w porównaniu z jego ogromnym

cielskiem. W pewnej chwili siedzący za Larissą Dylan stuknął dziewczynę w ramię i wskazał

na las rozciągający się na południe od miasta.

- Tam! - zawołał. - Widzisz tamtą polanę? Bardzo dobre miejsce. Wystarczająco

blisko, żeby dojść piechotą do bramy, i na tyle daleko, żeby nikt nie zobaczył smoka!

Larissa skinęła głową i skierowała bestię w dół. Lądowanie było twarde. Cztery

potężne łapy tak mocno uderzyły o ziemię, że czwórka jeźdźców z trudem utrzymała się na

grzbiecie niezwykłego wierzchowca. Bliźniacy niezwłocznie zjechali na siedzeniach po

chropawym boku smoka. Kiedy tylko ich stopy dotknęły porastającej polanę trawy, Josh

poprawił pasek torby na ramieniu i spojrzał na słońce.

- Jeżeli chcemy zobaczyć się dzisiaj z burmistrzynią, to musimy natychmiast ruszać.

Dylan zbiegł z grzbietu poczwary jak ze stoku wzgórza. Tuż nad ziemią stracił

równowagę i wylądował na czworakach. Wstał naburmuszony i otrzepał kolana.

- Co wam się tak spieszy? - burknął. - Smocze jaja nie uciekną.

Andre spojrzał na niego ze złością.

- Ale Herobrine może tu w każdej chwili po nie przyjść! O ile znowu nie wcisnąłeś

nam kitu i one naprawdę są w Estermeadzie.

Dylan obejrzał swoje dłonie i otarł je o spodnie.

- Nie okłamałem was. Ale czemu uważasz, że On przybędzie tu właśnie teraz?

- Bo zniszczyliśmy jego świątynię i to, co tam budował. Stracił przewagę i musi

szybko znaleźć inny sposób na podbicie tego świata. Z armią smoków będzie mu łatwiej, nie?

Dylan skinął głową.

- Racja.

Larissa stanęła obok niego.

- Idziemy. No już, rusz się! Chyba wiesz którędy do miasta?

- Tędy. - Wskazał kierunek ręką.

- No to prowadź. Będę cię miała na oku.

Rozdział 11.

Suzy spiorunowała wzrokiem gwardzistę strzegącego bramy w ogrodzeniu

otaczającym teren ratusza i powtórzyła swoją prośbę.

- Proszę powiedzieć pani burmistrzyni, że moja sprawa nie może zaczekać do jutra!

Strażnik z niewzruszoną miną pokręcił głową.

- Mam ścisłe rozkazy. Po zachodzie słońca nie wolno mi nikogo...

Przerwała mu:

- Proszę posłuchać! Ja i moi przyjaciele uratowaliśmy to miasto przed creeperami.

Teraz znowu grozi wam atak i jeżeli natychmiast nie zawiadomi pan burmistrzyni, że chcę z

nią rozmawiać, to będzie pana wina, kiedy stanie się coś strasznego!

Mężczyzna wydął wargi.

- Nie myśl sobie, że uda ci się mnie nastraszyć takimi...

- Co się tutaj dzieje? - odezwał się kobiecy głos za jego plecami.

Gwardzista stanął na baczność i zasalutował.

- Pani! Ta dziewczynka domaga się spotkania z panią.

Burmistrzyni Basja w szlafroku narzuconym na nocną koszulę podeszła do bramy.

Kiedy ujrzała Suzy, uśmiechnęła się.

- To ty! Co tu robisz? Czy znaleźliście...?

Zawiesiła głos, patrząc znacząco na dziewczynkę. Suzy skinęła głową.

- Tak. I dlatego muszę z panią porozmawiać. To ważne.

Kobieta rozejrzała się niespokojnie na boki, po czym opuściła wzrok i przygryzła

wargi.

- No dobrze - zgodziła się niechętnie. - Strażnik, otworzyć bramę! I nikogo już dziś

nie wpuszczajcie.

Szeleszcząc nocną koszulą, poprowadziła swego gościa do obszernego holu, a potem

bocznym korytarzem do niewielkiego pokoju na parterze. Z okna widać było duży ogród na

tyłach budynku. Basja starannie zamknęła drzwi, po czym zasiadła za biurkiem z rzeźbionego

drewna, położyła splecione dłonie na blacie i spojrzała na Suzy.

- Usiądź, proszę. Słucham. Cóż takiego ważnego masz mi do powiedzenia?

Dziewczynka przycupnęła na brzegu ciężkiego krzesła z wysokim oparciem, nabrała

tchu i wypaliła:

- Herobrine chce z powrotem swoje smocze jaja.

Twarz burmistrzyni stężała. Basja odchyliła się do tyłu, rozparła w swoim wielkim,

obitym czerwoną skórą fotelu i długi czas zastanawiała się nad czymś, bębniąc palcami w

poręcze.

- No tak... - odezwała się wreszcie. - Przeciągnął cię na swoją stronę. Powinnam była

się od razu domyślić. Każdy, kto próbował Go powstrzymać, zawsze w końcu stawał się Jego

uniżonym sługą.

Suzy zmrużyła oczy, zadarła dumnie głowę, po czym rozsiadła się wygodnie w swoim

krześle. Chciała pokazać burmistrzyni, że się jej nie boi i nic sobie nie robi z jej zniewag.

- Każdy z wyjątkiem pani ojca i pani samej - odparowała. - Wy go zdradziliście. Tak,

zdradziliście. To odpowiednie słowo.

Burmistrzyni zaśmiała się nieprzyjemnie.

- Dostrzegliśmy okazję, by zyskać przewagę, i wykorzystaliśmy ją.

- Nawet za cenę ataków creeperów na wasze miasto?

- Myślisz, że wszystko rozumiesz, co, mała mądralo?

- Herobrine powiedział mi, co naprawdę się tutaj wydarzyło.

- A ty Mu uwierzyłaś?

- Nie miał powodu, żeby kłamać. W przeciwieństwie do pani.

Basja zmarszczyła brwi i zmierzyła dziewczynkę niechętnym spojrzeniem.

- Czy tym twoim przyjaciołom, bliźniakom, też zrobił pranie mózgu?

- On nikomu nie robi prania mózgu.

- Czyżby? To jak cię przekonał, żebyś zaczęła dla Niego pracować?

- Pomagam mu - poprawiła Suzy z naciskiem - ponieważ pokazał mi, co się stanie,

jeśli jego plan się nie powiedzie.

Burmistrzyni milczała, gładząc w zamyśleniu czerwoną skórę na krawędziach

poręczy.

- No dobrze - powiedziała w końcu. - Nie podoba mi się, że zamiast przyjść do mnie

sam, wysłał ciebie, ale możemy się chyba dogadać. Ilu jaj żąda?

- Wszystkich - odpowiedziała szorstko Suzy.

Basja zaśmiała się ponuro i wstała.

- Chodź ze mną.

Dziewczynka wolno uniosła się z krzesła.

- Dokąd? - spytała podejrzliwie.

- Chcę ci coś pokazać.

Po wyjściu z gabinetu burmistrzyni nie zawróciła do holu, lecz szybkim krokiem

podążyła w głąb korytarza. Suzy musiała dobrze wyciągać nogi, żeby dotrzymać jej kroku.

Dotarły do tylnych drzwi, wyszły przez nie, a następnie ścieżką wiodącą skrajem ogrodu

ruszyły w kierunku długiej budowli, wysokiej na dwa piętra, lecz pozbawionej okien. W

grubym murze były tylko wąskie szczeliny wentylacyjne.

Basja zatrzymała się przed ciężkimi żelaznymi wrotami, zamkniętymi na potężną

zasuwę. Posapując z wysiłku, odsunęła rygiel, po czym naparła całym ciałem na jedno ze

skrzydeł. Uchyliło się do wnętrza ze zgrzytem zawiasów. Kobieta odwróciła się do Suzy i

powiedziała:

- Nie dam ci żadnego smoczego jaja. Nie mogę.

- Co?!

Burmistrzyni wzruszyła ramionami.

- Już ich nie mam.

- Co się z nimi stało?

Basja wskazała na żelazne wrota.

- Wejdź tam i sama zobacz.

Rozdział 12.

Suzy zawahała się, po czym weszła do rozległej sali o masywnym sklepieniu i

kamiennej podłodze. Wysokie drewniane przepierzenia dzieliły to pomieszczenie na liczne

boksy, w których stały wielkie klatki, podobne do tych, w których trzymano zwierzęta

występujące w cyrku. Tyle że zamiast lwa czy tygrysa, w każdej z nich znajdował się młody

smok. Bestie miały rozmiary dużego konia. Niektóre spały, inne bawiły się rozdmuchiwaniem

słomy, którą wyścielone były klatki, pozostałe zaś przyglądały się kobiecie i dziewczynce,

idącym przejściem pośrodku sali.

Basja zatrzymała się i powiodła wzrokiem po pomieszczeniu.

- Wykluły się wszystkie naraz. Bez żadnej pomocy z naszej strony. Trzymaliśmy jaja

w chłodzie, więc te smoki nie miały sprzyjających warunków do wylęgu, a jednak to zrobiły...

- Westchnęła. - Musieliśmy naprędce przerobić stajnię, żeby móc je tu zamknąć, zanim

nauczą się latać. Wyobraź sobie, co by było, gdyby taka sfora hasała na wolności! - Odwróciła

się do Suzy. - A teraz słuchaj i powtórz to Temu, który cię tu przysłał. Oddam Mu kilka

smoków - kilka, nie wszystkie - jeżeli On w zamian da mi kryształy pozwalające kontrolować

pozostałe.

Dziewczynka otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale w tej samej chwili do

pomieszczenia wpadło dwóch gwardzistów. Podbiegli do burmistrzyni i jeden z nich zaczął

szeptać jej coś do ucha. Na twarzy kobiety pojawił się gniewny grymas. Spojrzała ze złością

na Suzy i pokazała ją palcem swoim podwładnym.

- Aresztować ją!

Gwardziści natychmiast chwycili zaskoczoną dziewczynkę za ramiona i przytrzymali

ją mocno. Basja wycedziła z pogardą:

- Myślałaś, że jak uda ci się odwrócić moją uwagę, to reszta Jego sługusów zdoła

opanować ratusz, co?

Suzy zmarszczyła brwi.

- O czym pani mówi?

Burmistrzyni prychnęła, odwróciła się na pięcie i z szelestem nocnej koszuli ruszyła w

stronę wyjścia.

- Zamknąć ją w którejś z pustych klatek -rzuciła przez ramię.

Rozdział 13.

Josh od dłuższego czasu usiłował przyciągnąć uwagę strażnika, stojącego nieruchomo

jak słup przed bramą prowadzącą na teren ratusza.

- Proszę pana? Halo? - powtórzył i zamachał ręką przed twarzą mężczyzny.

Gwardzista ani drgnął. Jego oczy spoglądały obojętnie, jak gdyby podskakującego

przed nim chłopca w ogóle tam nie było. Josh zerknął na Andrego, który bezradnie wzruszył

ramionami. Obaj bracia przypomnieli sobie zeszłoroczny pobyt z rodzicami w Londynie.

Wartownicy stojący przed pałacem angielskiej królowej zachowywali się zupełnie tak samo

jak gwardzista strzegący ratusza w Estermeadzie. Chłopcy wiedzieli więc już z

doświadczenia, że żadne wygłupy nie zdołają skłonić takiej osoby bodaj do mrugnięcia.

Josh cofnął się od bramy i przyjrzał wysokiemu ogrodzeniu. Ostre zakończenia prętów

nie zachęcały do wspinaczki. Tak, wielka szkoda, że on i Andre nie nauczyli się latać.

Dylan ze znudzoną miną opierał się o latarnię stojącą kilka kroków dalej.

- Mówiłem wam, że się nie uda - burknął. - Nie wpuszczą nas aż do rana.

Larissa zsunęła z głowy kaptur i podeszła do bramy.

- No to teraz moja kolej - syknęła.

Stanęła naprzeciwko nieruchomego strażnika i rękawem płaszcza starła z twarzy

różową maść. Potem spojrzała gwardziście prosto w oczy, wyszczerzyła zęby i zawarczała.

Mężczyzna odskoczył gwałtownie do tyłu i wyciągnął miecz.

- Nie zbliżaj się! - krzyknął histerycznie.

Larissa oblizała wargi i sprężyła się do skoku. Strażnik cisnął broń na ziemię i uciekł.

Dziewczyna popatrzyła za nim i kiedy ujrzała, jak znika za rogiem ulicy, z zadowoleniem

skinęła głową.

- No i załatwione. - Z uśmiechem rzuciła okiem na Dylana. - To zawsze działa. -

Chwyciła za pręty bramy, jednym szarpnięciem wyrwała ją z zawiasów i odrzuciła na bok. -

Droga wolna.

Andre trącił brata w bok i szepnął:

- Trzeba było poprosić Notcha, żeby dał nam supersiłę.

Josh wzruszył ramionami.

- Jak chcesz, to pogadam z Larissą. Może zgodzi się ciebie ugryźć.

Andre wzdrygnął się.

- Bardzo śmieszne - mruknął.

- Ja wcale nie żartuję. - Josh uśmiechnął się promiennie do bliźniaka i ruszył w

kierunku wejścia do ratusza.

Andre pobiegł za nim.

- Ej, coś ty powiedział?

Larissa obejrzała się na Dylana, który nadal opierał się o latarnię.

- Idziesz?

Pokręcił głową.

- Pokazałem wam, gdzie znaleźć smocze jaja. To wszystko, jeżeli o mnie chodzi.

Kiedy oddasz mi mojego smoka?

- Jak tylko będę miała jajo - odparła. Rzuciła mu ostatnie twarde spojrzenie, po czym

odwróciła się i podążyła za chłopcami.

Rozdział 14.

Suzy patrzyła z niesmakiem na otaczające ją żelazne pręty. Ostatnio, cokolwiek by

robiła, zawsze lądowała w jakiejś klatce. Miała już tego dosyć. Zerknęła w górę, na

drewniany sufit swojego więzienia. Deski można rozwalić, a ona przecież umie latać. Tylko

ile czasu to zajmie?

Jej uwagę zwróciło głuche warczenie. Spojrzała na klatkę znajdującą się naprzeciwko,

po drugiej stronie przejścia. Zamknięty w niej młody smok przywarował i przesuwał ogonem

po słomie to w prawo, to w lewo, nie odrywając oczu od dziewczynki. Zanim zdała sobie

sprawę, że stwór na nią poluje, skoczył naprzód i uderzył łbem w pręty.

Suzy cofnęła się, zaskoczona, ale zaraz znowu podeszła do frontowej ściany swego

więzienia. Wydawało jej się, że oprócz łoskotu metalu usłyszała jakiś suchy trzask. Przyjrzała

się uważnie klatce napastnika. Tak! Drewniana rama, w której osadzono pręty, pękła w kilku

miejscach. Wystarczy jeszcze najwyżej kilka takich uderzeń, a się rozleci. Trzeba tylko

skłonić smoka, by ponownie zaatakował... Tak! Uśmiechnęła się z triumfem. Wiedziała już, w

jaki sposób się stąd wydostanie.

Stała spokojnie i czekała, aż oszołomiony smok pozbiera się z podłogi. Podniósł się,

potrząsnął kilka razy łbem i znowu utkwił w niej wzrok. Cofnął się w głąb swojej klatki,

ponownie przywarował, zamiatając nerwowo ogonem, po czym rozwinął skrzydła. Machnął

nimi mocno, jednocześnie podrywając w górę przednie łapy, i ponownie runął na przednią

ścianę klatki, tym razem całym ciężarem ciała.

Żelazne pręty zabrzęczały na kamiennej podłodze sali. Rozpędzony smok minął

przejście, walnął łbem w przednią ścianę klatki Suzy i znowu runął na ziemię. Wstrząs

odrzucił dziewczynkę do tyłu, ale była na to przygotowana i utrzymała się na nogach.

Tym razem, kiedy smok oprzytomniał, nie wykazywał już wielkiego zapału do ataku.

Usiadł na zadzie i gapił się na Suzy. Trzeba go było jakoś sprowokować. Dziewczynka

uniosła ręce i ułożyła je w kształt daszka nad swoją głową.

- W leśniczówce za lasem - zaśpiewała na całe gardło - wyglądając przez okno -

wykonała gest osłaniania oczu przy wpatrywaniu się w dal - szmer usłyszał leśniczy... -

przyłożyła dłoń do ucha.

Smok zamarł, zdumiony jej zachowaniem.

- Zajączek puka w drzwi - dokończyła zwrotkę Suzy, robiąc gwałtowny wypad do

przodu i tupiąc nogą. - O!

Bestia drgnęła, po czym niepewnie przeniosła ciężar ciała na przednie łapy.

Przekrzywiła łeb, starając się ocenić, czy hałaśliwe stworzenie, na które polowała, nie jest aby

zbyt niebezpieczne.

Suzy cofnęła się w głąb klatki, nadal śpiewając i gestykulując.

- Pomóż, pomóż, pomóż mi, bo mnie inny zastrzeli! Pif, paf!

Smok ponownie przywarował i zaczął wywijać ogonem na boki. Dziewczynka

przerwała piosenkę, uśmiechnęła się i dwukrotnie skinęła głową.

- O to chodziło.

Bestia również pokiwała łbem. Obrzeża jej nozdrzy zwilgotniały. I wtedy Suzy nagle

coś się przypomniało.

- Jaszczurka! No tak! Przecież ty jesteś ogromną jaszczurką ze skrzydłami!

Pamiętała, jak pewnego dnia stała przed sklepem ze zwierzętami i jadła loda,

przyglądając się przez okno wystawionemu na sprzedaż legwanowi. Za każdym razem, kiedy

skłaniała głowę, by oblizać wystający z waflowego rożka mrożony krem, zwierzę stawało się

coraz bardziej zdenerwowane i kiwało na nią łebkiem. Wreszcie rzuciło się na szybę, próbując

zaatakować.

- Chodź, zajączku, tu do mnie... - zanuciła Suzy, kiwając energicznie głową.

Smok pokiwał w odpowiedzi, podskakując na przednich łapach. Widać było, że

szykuje się do walki. Dziewczynka pokiwała ponownie, po czym wyszczerzyła zęby i

zawarczała.

Poskutkowało. Smok runął na przednią ścianę jej klatki, wyłamując pręty. Wpadł z

impetem do środka i zarył nosem w podłogę. Suzy uskoczyła zręcznie przed spadającym na

nią żelastwem i kawałkami drewna, przebiegła po grzbiecie leżącej bestii i co sił w nogach

popędziła do wyjścia. Pchnęła metalowe wrota i - nic. Ani drgnęły. O nie! Przypomniała sobie

masywną zasuwę po drugiej stronie. Ręce jej opadły. Nawet gdyby jakimś cudem skłoniła

atakującego ją smoka, żeby uderzył w te drzwi, nie uda mu się wyłamać tak grubej żelaznej

sztaby.

Za jej plecami rozlegało się chóralne powarkiwanie i głośny szelest słomy. Po chwili

do tych odgłosów dołączył zgrzyt pazurów zbliżającego się smoka.

Rozdział 15.

Andre wyszedł zza rogu ratusza i ujrzał pogrążony w mroku ogród różany na tyłach

budynku.

- To gdzieś tutaj - powiedział z zadowoleniem. - Poszło łatwiej, niż się...

Urwał, słysząc dźwięk naciąganej cięciwy. Spojrzał na rząd gwardzistów kierujących

w jego stronę uniesione łuki. Światło księżyca zalśniło na grotach strzał.

Josh wpadł mu na plecy.

- Czemu sta... Oj.

Dostrzegł łuczników i zamarł.

Larissa wyminęła chłopców i ruszyła na gwardzistów. Nadal miała zsunięty z głowy

kaptur, więc łuki w rękach kilku strażników zadygotały. Zaraz jednak mnóstwo strzał

poszybowało w stronę dziewczyny. Część dosięgnęła celu. Siła uderzenia pchnęła ją do tyłu,

ale nie przewróciła na ziemię. Larissa spojrzała w dół, na wystające ze swego ciała drzewca

zakończone pierzastymi lotkami. Chwyciła je jedną ręką i wyszarpnęła. Potem spojrzała na

łuczników, obnażyła zęby i z jej gardła wydobył się przerażający charkot. Strzały ponownie

zaświstały w powietrzu. Wbijały się w ciało Larissy, miotając nim na wszystkie strony, ale

dziewczyna wyrywała je i szła niepowstrzymanie w kierunku gwardzistów. W końcu

mężczyźni nie wytrzymali. Jak na komendę cisnęli łuki na ziemię i runęli w stronę tylnego

wejścia do ratusza.

Nie byli wystarczająco szybcy. Larissa, poruszając się z niesamowitą prędkością,

dopadała jednego po drugim i przewracała na ziemię. Potem równie szybko wciągnęła swe

krzyczące ze strachu ofiary w mrok. Kiedy zniknęła z ostatnim, zapadła cisza.

Josh i Andre stali jak skamieniali na ogrodowej alejce. Po dłuższej chwili ponownie

usłyszeli kroki i z ciemności wyłoniła się Larissa. Podeszła do nich.

- To była niezła zabawa.

Josh z trudem przełknął ślinę.

- Ty ich nie...

Potrząsnęła głową.

- Zamknęłam wszystkich w szopie. Nie jestem potworem. No, nie aż takim.

Odwrócili się, słysząc hałas dochodzący z głębi ogrodu. - Poczekajcie tu! - krzyknęła

Larissa i biegiem ruszyła w tamtą stronę. Dopadła długiego kamiennego budynku, zatrzymała

się przed wysokimi żelaznymi wrotami i zawołała:

- Jest tam kto?

W odpowiedzi usłyszała jeszcze energiczniejsze łomotanie, a następnie błagalny

krzyk:

- Otwórz drzwi!

Bez trudu odsunęła potężny rygiel i pchnęła jedno ze skrzydeł. Ze szpary w

uchylonych wrotach wypadła jakaś drobna postać. Natychmiast chwyciła za zasuwę rygla i

zaczęła z całej siły pchać.

- Pomóż mi to zamknąć! - krzyknęła. - Szybko!

Larissa odepchnęła ją na bok, zamknęła wrota i zasunęła rygiel. Wtedy coś

znajdującego się po drugiej stronie drzwi walnęło w nie z impetem.

Przemieniona w zombi dziewczyna spojrzała na osobę, której właśnie pomogła.

Rozpoznała ją.

- Suzy!

Dziewczynka uniosła wzrok. Na jej twarzy pojawił się wyraz przerażenia.

- La-Larissa? To ty?

- Tak, to ja. Jak udało ci się wydostać ze świątyni?

- Co się stało z twoją twarzą? - szepnęła wstrząśnięta Suzy.

Larissa zbyła to pytanie machnięciem ręki.

- To długa historia. Lepiej powiedz, co się działo z tobą. Andre mówił, że zostałaś

złapana przez... przez...

Nie była w stanie wypowiedzieć na głos imienia Herobrine’a.

Suzy rozejrzała się.

- Josh i Andre są z tobą?

Larissa uśmiechnęła się.

- Tak. Chodź. Ucieszą się, jak cię zobaczą.

Dziewczynka popatrzyła na nią z powagą.

- Musicie uciekać.

- Jasne. Uciekniemy stąd wszyscy razem, jak tylko...

- Nie. Zabieraj chłopaków i idźcie stąd. Zaraz.

- A co z tobą?

- Ja nie mogę z wami iść.

- Dlaczego nie?

- To... trudno wyjaśnić. - Suzy popchnęła ją delikatnie. - Nie mam na to czasu.

Pospieszcie się!

Zdumiona Larissa odwróciła się posłusznie i postąpiła dwa kroki, po czym stanęła, bo

coś ją zastanowiło. Obejrzała się na dziewczynkę.

- Skąd ty się tutaj wzięłaś?

Suzy niecierpliwie przestępowała z nogi na nogę, rzucając czujne spojrzenia na boki.

- Idź stąd, proszę!

- Dlaczego?

Dziewczynka rozzłościła się i zacisnęła pięści.

- No spadaj! Już!

Larissę olśniło.

- Pracujesz dla Herobrine’a! On tu przyjdzie, tak?

Suzy z irytacją potrząsnęła głową.

- Rób, co chcesz, ale pamiętaj, że cię ostrzegałam.

Przykucnęła, wybiła się z obu nóg i uniosła w powietrze. W tej samej chwili Larissa

skoczyła na nią i obie runęły na ziemię.

- Puść mnie! - wysyczała Suzy, próbując się wyrywać z uścisku silnych ramion, które

objęły ją w pasie.

- Nie ma mowy. - Szepnęła jej do ucha Larissa. - Nie puszczę cię, dopóki nie powiesz

mi, dlaczego dla niego pracujesz.

Suzy z całej siły kopnęła ją w nogę i poczuła, że uścisk zaskoczonej dziewczyny

osłabł. Poderwała się i wystrzeliła w powietrze.

Larissa gwizdnęła. Jej smok natychmiast opadł z góry, wyciągając do niej szponiastą

łapę. Chwyciła ją i szybko wdrapała się na grzbiet bestii, po czym wydała polecenie. Potężne

skrzydła załopotały i czarny kształt przemknął po rozgwieżdżonym niebie w ślad za

uciekającą Suzy.

Rozdział 16.

Zdyszani chłopcy dotarli do stajni w momencie, gdy Larissa odlatywała na smoku.

Andre popatrzył z wyrzutem na brata:

- Mówiłem, żeby nie czekać, tylko biec za nią. I co teraz?

Josh wzruszył bezradnie ramionami.

- Nie wiem. Zostawiła nas.

W budynku przed nimi coś zadudniło, po czym walnęło w żelazne wrota. Usłyszeli

trzask pękającego kamienia i zobaczyli, jak z muru wokół zawiasów sypie się pył.

Josh cofnął się.

- Co to było?

Zanim Andre zdążył odpowiedzieć, że nie wie, rozległ się huk i ciężkie wrota opadły

na ziemię niczym zwodzony most, wzbijając tumany kurzu. Bliźniacy odskoczyli do tyłu i

unieśli ręce, w obronnym geście. Kiedy je opuścili, ujrzeli smoka. Stał w otworze po

wyłamanych drzwiach i przyglądał się chłopcom w sposób, który bardzo im się nie spodobał.

Bestia rozwinęła skrzydła i ruszyła ku chłopcom, niezdarnie próbując wzbić się w

powietrze. Bracia rzucili się do ucieczki, każdy w inną stronę. Josh dał nura za róg budynku,

przekoziołkował po ziemi, błyskawicznie stanął na nogi i spojrzał w górę, wypatrując

latającego potwora. Nie było go. Pewnie poleciał za Andrem i...

Zrywając się do szaleńczego biegu, Josh usłyszał krzyk brata. Wypadł zza rogu w

momencie, kiedy smok z Andrem w szponach unosił się ciężko w górę, wściekle bijąc

skrzydłami. Oniemiałemu ze zgrozy Joshowi przemknęły przez głowę słowa, które tak często

ostatnio powtarzał jego bliźniak: teraz to już naprawdę jest najwyższy czas, żeby nauczyć się

latać.

- Nie ruszaj się!

Zanim dotarło do niego, co słyszy, ze wszystkich stron otaczali go uzbrojeni

gwardziści. Chłopiec wpatrywał się w nich szeroko otwartymi oczami, aż wreszcie jego

wzrok zatrzymał się na stojącej w kręgu barczystych mężczyzn drobniejszej postaci, ubranej

w szlafrok nałożony na nocną koszulę.

Burmistrzyni Basja uśmiechnęła się do niego zjadliwie.

- Przekonamy się teraz, ile warci są twoi przyjaciele. Chyba nie będą zwlekać z

przyjściem ci na pomoc, kiedy rozgłosimy, jaka kara czeka schwytanego tej nocy szpiega? Jak

sądzisz?

Nie odpowiedział. Przeniósł wzrok na niebo, ale nie zobaczył tam już smoka, który

porwał jego brata.

Przygoda trwa!

Epizod siódmy, Przeniesione królestwo

Jak myślisz, co wydarzy się w następnych odcinkach? Porozmawiaj o tym z

przyjaciółmi i zastanówcie się, dlaczego Suzy przeszła na stronę Herobrine’a?

INNE KSIĄŻKI:

http://catshare.net/folder/xljG2LRENtJ4aJJz

http://ul.to/f/6fsnui

http://rapidu.net/folder/9811934862