"Może być wstyd, że człowiek jest szczęśliwy" Refleksje na temat różnych koncepcji szczęścia na przykładzie wybranych utworów.











Piątek, 21 Kwietnia Imieniny obchodzą: Anzelm, Feliks, Bartosz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Renesans >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???



Gdzie jestSciaga.pl
?
















"Może być wstyd, że
człowiek jest szczęśliwy" Refleksje na temat różnych
koncepcji szczęścia na przykładzie wybranych
utworów.










kategoria:   J.polski
zakres:   Renesans
dodano:   1999-08-19




Jak to wstyd?
Przecież wszyscy dążymy do szczęścia i życzymy sobie, aby mieć go
jak najwięcej w naszym życiu. Czasami nie potrafimy go docenić
wykrzywiając się jak to nam jest źle. W gruncie rzeczy, każdy
powinien być, albo przynajmniej próbować być szczęśliwym bez względu
na narodowość, kolor skóry, status społeczny, poglądy czy wyznanie.
Nie, nie mówcie od razu, że są to tylko puste ogólniki i slogany. W
dzisiejszych czasach o szczęściu myślimy jak o dobrobycie, rodzinie,
bliskich... Mogę Was zapewnić, że byli ludzie, z pewnością są i
będzie ich jeszcze bardzo wielu, którzy odnajdują szczęście w
zupełnie innych dziedzinach życia. Zobaczcie z resztą sami: W
"Nocach i dniach" Marii Dąbrowskiej, główny bohater - Bogumił jest
człowiekiem zwróconym "na zewnątrz", otwartym na otaczający go
świat. Cechuje go silna łączność z otoczeniem, z przyrodą i innymi
ludźmi. Głównym sensem swojego życia uczynił pracę, którą traktuje
jako coś dzięki czemu jest szczęśliwy i co jest jego celem
istnienia. Jest to ciężka praca zgodna z rytmem przyrody, któremu
trzeba się podporządkować. Kocha przyrodę, rozumie ją i jej prawa,
stara się z nią współżyć, a nie walczyć. Taki tryb życia wymaga
wielu poświęceń. Bogumił bez wahania oddaje się swym obowiązkom,
rezygnując z łatwego, beztroskiego życia. Poza tym jest z
pochodzenia szlachcicem, ale w wyniku represji po powstaniu
styczniowym traci majątek i musi zatrudnić się jako zarządca
majątków ziemskich. Ocenia rzeczywistość realnie, nie wysuwa wobec
świata żadnych roszczeń, bierze go takim jakim jest, a nie jaki
widzi w marzeniach. Swój ciężki los znosi ze zrozumieniem, pokorą,
wytrwale radząc sobie z wszelkimi trudnościami. Dla innych ludzi
jest życzliwy, stara się im pomóc, ufa im, jest wyrozumiały dla ich
błędów i pomyłek. Akceptuje inność i słabość drugiego człowieka. O
takich ludziach jak Bogumił mówi się, że to dobry człowiek, ciepły,
pogodny i szczęśliwy ze swojego bytu. Tak powinno wyglądać
zamiłowanie do pracy u większości z nas, ponieważ nie dosyć, że jest
to wspaniała ludzka cecha, to emanujące z nas szczęście daje inne,
pozytywne spojrzenie na świat. To był przykład szczęścia, które
człowiek osiąga pracując i ufając, że owa praca jest częścią jego
samego. Ale są też inne. W średniowieczu ludzka mentalność była
zupełnie inna niż jest obecnie i ludzie czerpali radość z
przeróżnych rzeczy. Na przykład taki Aleksy z "Legendy o Świętym
Aleksym" był człowiekiem szukającym szczęścia w życiu poprzez
ascezę. Wywodzący się ze znamienitego i bogatego rodu, młody
rzymianin, we własną noc poślubną decyduje się odejść, aby móc
uzyskać czystość ducha, a zarazem wieczne szczęście w przyszłym
życiu. Wędruje po świecie, rozdawszy wszystko co miał i usiadłszy
pod kościołem zostaje żebrakiem. Jednocześnie musi uciekać od sławy,
jaką przysparzają mu cudowne zdarzenia związane z jego osobą. Przez
całą resztę swojego życia pokutuje i przeleżawszy 16 lat, pod bramą
domu swego ojca, znosząc liczne cierpienia i upokorzenia umiera
zyskując sobie zbawienie u swojego Pana, jak również szczęście na
tamtym świecie. "Legenda o świętym Aleksym" jest utworem
propagującym skrajną ascezę. Ascetami określa się ludzi, którzy
dobrowolnie decydują się na umartwienie, odrzucenie wszelkich
przyjemności świata, życie w skrajnej nędzy i cierpieniu, lecz
zarazem szczęściu z nadchodzącego zbawienia i pełnego łask i radości
życia wiecznego. Celem takiej postawy było, oprócz doskonalenia w
sobie cnoty i pobożności, uzyskanie radości zbawienia i osiągnięcie
świętości już na ziemi. Asceci wierzyli, że po śmierci czeka ich
szczęście wieczne. Aleksy jest przykładem typowego idealnego
człowieka średniowiecza: odrzucającego świat materii dla Boga i
wiecznego szczęścia w niebie. "Żywot człowieka poćciwego" zawiera
wzorcowy przykład szlachcica-ziemianina. Utwór ukazuje wartość,
uroki i pożytki płynące z poczciwego życia, a zarazem jest zachętą
do prowadzenia takiego właśnie prawego, statecznego, uczciwego i
zgodnego z naturą żywota, który może dać człowiekowi wiele radości i
zadowolenia, a także pozwoli zachować spokój wewnętrzny. Zawarty tu
opis ludzkiego losu obejmuje koleje losu człowieka od dzieciństwa,
przez młodość i dojrzałość, aż do starości. Rej nie ogranicza się
jedynie do ukazania przykładów pozytywnych, jako doskonały
obserwator świetnie stosuje również tak zwane egzemplarze negatywne,
czyli podaje modele postaw, jakich w życiu należy się wystrzegać.
Choćby taki fragment prezentujący pysznego i śmiesznego przez to
pseudoszlachcica. "... a on idzie, nawieszawszy dziwnych pstrych
chobotów około siebie, na ludzi nie patrzy, tylko sam na się
pogląda, cień upatruje, spluwa, choć mu nie trzeba, rękawicę z tej
ręki, na której sygnet, sejmie /.../, kaszle, krząka, choć mu się
nie chce, z kamyka na kamyk stąpa." Tak więc "Żywot " należy uznać
za sumę spostrzeżeń, przemyśleń i doświadczeń zgromadzonych w czasie
całego życia Mikołaja Reja, wyraz chęci podzielenia się z innymi
własnymi poglądami. Rej stara się wskazać czytelnikom wartości,
jakie powinny kształtować osobowość każdego obywatela, a więc radość
i wiara w sprawiedliwość, uczciwość, skromność, pracowitość i
umiłowanie ojczyzny. To są według Reja atrybuty człowieka właściwie
ukształtowanego i przez to szczęśliwego. Człowiek ten raduje się z
tego co ma, tego co go otacza i czym został przez stwórcę obdarzony,
a nie narzeka, można powiedzieć bez przyczyny. Tak więc można
powiedzieć, że szczęście to pozytywna część naszej duszy, która
wdzięczna jest przeróżnym czynnikom za swój stan. Może brzmi to zbyt
mądrze, ale szczęście to określenie niezwykle trudne do
zdefiniowania. Według mnie najlepiej pokazać je na przykładach
takich jak 1. święty Aleksy, który był szczęśliwy umartwiając się,
gdyż to dawało mu miejsce w raju, 2. postać szlachcica-ziemianina,
który swoją ukształtowaną osobowością ukazuje radość wiary w
sprawiedliwość, uczciwość i pracowitość, oraz umiłowanie wszystkiego
co go otacza, czy też 3. Bogumiła, który szczęśliwy jest
wyznaczywszy pracę na swój cel istnienia. I jak człowiekowi może być
w tym wypadku wstyd? Za co ma się wstydzić, cechując się tak
szlachetnymi określeniami jak pracowitość, uczciwość, czy cnotliwość
i pobożność. Owszem, może wstydzić się ktoś kto swoje szczęście
buduje na nieszczęściu innych, ale to nie są te przypadki, nie ci
ludzie których przedstawiłem w mojej argumentacji. Jeżeli ktoś jest
szczęśliwy powinien być z tego dumny, a nie wstydzić się
czegokolwiek, bo przecież szczęście nie wszystkim jest dane i nie
wszyscy mają tę przyjemność doświadczania go.







Autor: Nieznany

Ocena : 2.5 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000