STAŁO SIĘ JUTRO

Jacek Sawaszkiewicz
Przybysz
Wyznanie
Potestas

Przybysz

I. WIZJA LOKALNA

Komandora Milady'ego poznałem w czasie mojej pi

ę

cioletniej słu

ż

by wojskowej w Royal

Cosmos Force. Był wtedy komandorem podporucznikiem. Dowodził 19 Eskadr

ą

słyn

ą

c

ą

w

Siłach z karno

ś

ci i wyszkolenia. Zaj

ę

cia z nowicjuszami rozpoczynał od słów: „Nazywam si

ę

Milady. Milady z akcentem na igrek, panowie aspiranci". Wykłady prowadził wydeptuj

ą

c

ś

cie

ż

k

ę

mi

ę

dzy ekranem rzutnika a katedr

ą

i wyró

ż

niaj

ą

c wa

ż

niejsze kwestie trzepni

ę

ciami trzciny po

swych szerokich i sztywnych spodniach. Niekiedy j go masywna sylwetka nieruchomiała; Milady
precyzyjnie skierowywał trzcin

ę

w rozgadanego kadeta i rzucał:

„Powtórz!" Na odpowied

ź

czekał zawsze pi

ęć

sekund, po czym o

ś

wiadczał: ..Ju

ż

ja ci

ę

przewioz

ę

, ptaszyno". i odwróciwszy si

ę

plecami do audytorium dodawał:

„Akrofobia tego choler

ę

!" Nale

ż

ało to do rytuału i Milady nigdy nas nie zawiódł. Niektórzy

utrzymywali,

ż

e Milady wtedy si

ę

u

ś

miecha; je

ż

eli tak — był to u

ś

miech bezlitosny:

kto si

ę

naraził, po lekcji latania, której mu udzielił komandor Milady, ze „Stardasha" wychodził

zielony. A przecie

ż

go lubili

ś

my. Lubili

ś

my jego sto

ż

kowat

ą

czaszk

ę

i tubalny głos. Ka

ż

dy z nas,

siadaj

ą

c za sterami, ufnie oddawał si

ę

pod jego rozkazy. Na Ziemi straszyli

ś

my si

ę

wzajemnie

przeró

ż

nymi okropno

ś

ciami rzekomo czyhaj

ą

cymi na nas w kosmosie, i niejeden szykuj

ą

c si

ę

do

samotnego lotu miał rzadk

ą

min

ę

: poza Ziemi

ą

, gdy eskadr

ę

prowadził Milady. czuli

ś

my si

ę

jak w

hali szkoleniowej przed dioram

ą

trena

ż

era.

Pi

ę

tna

ś

cie lat temu paskudny wypadek wyeliminował mnie z szeregów kadry Royal Cosmos

Force. Wkrótce te

ż

zlikwidowano 60 procent etatów w Siłach, pozostał

ą

cz

ęść

RCF

zreorganizowano. Straciłem kontakt z komandorem Milady. Przed trzema tygodniami, po tej
długiej przerwie, otrzymałem od niego wiadomo

ść

. Posłaniec wcisn

ą

ł si

ę

za mn

ą

do mieszkania i

zamarł przy drzwiach.
— Pan czeka na odpowied

ź

? zapytałem tego chmurnego młodziana, ani chybi kadeta. Nie

wiem. czy b

ę

dzie...

— Na pewno b

ę

dzie — odparł z flegm

ą

. .;

Niecodzienna forma korespondencji podra

ż

niła moj

ą

ciekawo

ść

. ,,Je

ż

eli to prawda — pisał

Milady —

ż

e z Ciebie taki awanturnik i łowca przygód, jak o Tobie powiadaj

ą

, niew

ą

tpliwie zaraz

po przeczytaniu niniejszego zechcesz si

ę

ze mn

ą

spotka

ć

".

— Milady jest w Decksance? — rzuciłem znad kartki.
— Komandor aa pana czeka — odpowiedział posłaniec wymijaj

ą

co. •

Zapomniałem nawet zaproponowa

ć

mu co

ś

do picia czy przek

ą

szenia; zapakowałem swój

reporterski magnetofon, wzi

ą

łem zapas kaset i o

ś

wiadczyłem,

ż

e jestem gotów. Zeszli

ś

my do

zaparkowanych przed domem dwuosobowych „taczek". Kadet usiadł za kierownic

ą

, ja obok. Po

dwudziestu minutach byli

ś

my poza miastem, po nast

ę

pnych dotarli

ś

my na zapomniane lotnisko.

Z daleka zobaczyłem stoj

ą

cy na płycie samotny

ś

migłowiec, bełtaj

ą

cy duszne i gor

ą

ce powietrze.

Wnikn

ę

li

ś

my w otwarty luk jak torpeda.

Ś

migłowiec natychmiast wystartował. Przypominało to

kiepskie porwanie. Milady kocha si

ę

w efektach, w akcjach „zapi

ę

tych na ostatni guzik". Jest

troch

ę

niedzisiejszy z tym swoim umiłowaniem postaw, znamiennych dla minionej epoki, i staroci.

Skupuje drewniane meble, gromadzi obrazy i ksi

ąż

ki, ma w domu autentyczny patefon i lamp

ę

naftow

ą

.

ś

artowano,

ż

e gdyby mógł, uzbroiłby Siły w balony i machiny miotaj

ą

ce.

Wyl

ą

dowali

ś

my po godzinie lotu na sp

ę

kanym pasie nieczynnego — jak pod Decksance —

lotniska. Kadet uruchomił silnik „taczek"; zjechali

ś

my na pas i wzbijaj

ą

c bure tumany rozgrzanego

piaehu pomkn

ę

li

ś

my w stron

ę

niszczej

ą

cej wie

ż

y. W zmurszałych wrotach hangaru, oparty o

błotnik Rolispeeda. stał Milady. U

ś

miechni

ę

ty podszedł do hamuj

ą

cych z piskiem „taczek".

— Nie zawiodłe

ś

mnie, Lutz — stwierdził z zadowoleniem. To był ten sam Milady co przed

pi

ę

tnastu laty, zwalisty i niezgrabny, z siwym je

ż

ykiem, który jeszcze bardziej wydłu

ż

ał mu głow

ę

,

jowialny w pozasłu

ż

bowych kontaktach. Miał na sobie ubranie cywilne. Wyci

ą

gn

ą

ł nied

ź

wiedzi

ą

łap

ę

i przygl

ą

dał mi si

ę

jak nowej konstrukcji.

— Na razie nie zadawaj

ż

adnych pyta

ń

, Lutz. Chc

ę

,

ż

eby

ś

wprzód to obejrzał.

Zaprosił mnie na tylne siedzenie Rolispeeda. Podryguj

ą

cy za kierownic

ą

, przystojny jak anioł,

czarnoskóry chłopak wyszarpn

ą

ł słuchawk

ę

z ucha i obrzucił Milady'ego pytaj

ą

cym spojrzeniem.

Milady skin

ą

ł głow

ą

. Ruszyli

ś

my w kierunku Quondamon drugorz

ę

dn

ą

szos

ą

, z przepisow

ą

szybko

ś

ci

ą

. Milady rozpytywał o moich kolegów z Akademii RCF. przerywał mi, by co

ś

doda

ć

,

myl

ą

c przy tym fakty, nazwiska i roczniki, wreszcie o

ś

wiadczył,

ż

e wi

ą

zał ze mn

ą

wielkie nadzieje

i

ż

e gdyby nie ten pechowy wypadek, byłbym dzi

ś

pewnie jego zast

ę

pc

ą

. Powiedział tak

oczywi

ś

cie dlatego,

ż

e go do niczego to nie zobowi

ą

zywało. Potem

ż

kieszeni w drzwiczkach samochodu wygrzebał dwa klipsy ze znaczkiem spec-słu

ż

by;

zatrzasn

ą

ł jeden na klapie bluzy i kazał mi z drugim zrobi

ć

to samo. Pi^

ć

-sze

ść

kilometrów przed

Quondamon wjechali

ś

my na autostrad

ę

, która zawiodła nas a

ż

pod magazyny sprz

ę

tu

elektronicznego. Tu, na utwardzonym dziedzi

ń

cu, zatrzymali

ś

my si

ę

. Trzy brudnoszare budynki

stały jeden przy drugim i tworzyły liter

ę

C. Miały po dwadzie

ś

cia siedem kondygnacji naziemnych

i po osiem piwnicznych. Okna magazynów wygl

ą

dały jak otwory strzelnicze dawnych fortyfikacji.

Sceneria chyba miła takiemu antykomanowi, jak Milady. W bramie

ś

rodkowego budynku sterczał

porz

ą

dkowy z nonszalancko zatkni

ę

tym za pas traumatem. Zerkn

ą

ł na nasze klapy i słu

ż

bowo

usun

ą

ł si

ę

z drogi. Milady mrugn

ą

ł do mnie.

— Spójrz — rzekł.
Skrzydło bramy magazynu, wyrwane z zawiasów i wtłoczone w gł

ą

b korytarza, opierało si

ę

o

ś

cian

ę

. Listwa zamkowa, normalnie osłaniaj

ą

ca futryn

ę

, była rozszczepiona; jej drzazgi za

ś

ciełały

przedpro

ż

e. Ze stropu zwisały strz

ę

py metalowej siatki wzmacniaj

ą

cej tynk, rozdartej o

ś

cie

ż

nic

ą

wgniecion

ą

na kilkana

ś

cie centymetrów do wewn

ą

trz. Podobne szkody wyrz

ą

dziłby samochód

dostawczy usiłuj

ą

cy wjecha

ć

tutaj przez zamkni

ę

t

ą

bram

ę

. Weszli

ś

my do

ś

rodka. Zaczerpn

ą

łem

do płuc chłodnego powietrza. Pachniało

ś

wie

żą

farb

ą

i pokostem. Milady bezceremonialnie

wył

ą

czył magnetofon, który przygotowałem do nagrywania. Oznajmił,

ż

e na górze nie mamy

czego szuka

ć

, natomiast w podziemiach poka

ż

e mi co

ś

rewelacyjnego. Zjechali

ś

my na ni

ż

sz

ą

kondygnacj

ę

. Od szybu windy gwia

ź

dzi

ś

cie rozchodziły si

ę

hale, pod sufit zastawione

nacechowanymi i starannie uło

ż

onymi pakami. Komandor podszedł do najbli

ż

szego stosu skrzy

ń

i przeci

ą

gn

ą

ł po górnej palcem. Została jasna smuga.

— Zalegaj

ą

tu od lat — mrukn

ą

ł. Dobiegł nas szybki trucht. Z hali po przeciwnej stronie szybu

wypadł, powiewaj

ą

c połami rozpi

ę

tego fartucha, drobny m

ęż

czyzna o wygl

ą

dzie kreta w

okularach. Spojrzał na nas z irytacj

ą

.

— Czy to si

ę

nigdy nie sko

ń

czy?! — pisn

ą

ł oburzony. — Wy sobie my

ś

licie,

ż

e co? Wczoraj

czwarty raz zacz

ą

łem inwentaryzacj

ę

.

— Niczego nie b

ę

dziemy rusza

ć

— obiecał Milady. •—

I zaraz wychodzimy.
Skr

ę

cili

ś

my w hal

ę

III. M

ęż

czyzna dreptał za nami

i złorzeczył policji, która w jego magazynach narobiła w sumie wi

ę

cej bałaganu ni

ż

włamywacze.

Zaskoczony ' popatrzyłem na Milady'ego. Włamania czy kradzie

ż

e zdarzaj

ą

si

ę

wyj

ą

tkowo

rzadko, ale to nie powód,

ż

eby w

ś

ledztwo anga

ż

owa

ć

Royal Cosmos Force. Milady nakazał mi

milczenie. Wyprzedził mnie i stan

ą

ł naprzeciwko kupy roztrzaskanych skrzy

ń

. W mocnym

jarzeniowym

ś

wietle, na szarej posadzce, wida

ć

było rozlan

ą

szeroko plam

ę

, zrudział

ą

i szklist

ą

,

plam

ę

po czym

ś

, co wyciekło ze stłuczonego pojemnika.

— Kalafonia — powiedział Milady. — W tych butlach jest spirytusowy roztwór kalafonii. Pl

ą

druj

ą

c

tutaj, sprawca rozbił jedn

ą

z butli, a pó

ź

niej wdepn

ą

ł w kału

żę

i... — komandor odchylił le

żą

c

ą

par

ę

kroków dalej plastykow

ą

płyt

ę

przykrywaj

ą

c

ą

niewyra

ź

ny odcisk na ziemi — ... zostawił

ś

lad.

Zbli

ż

yłem si

ę

. Był to odcisk czteropalczastej stopy wielkiej na pół metra.

—

ś

arty — parskn

ą

ł m

ęż

czyzna w fartuchu. — Kto

ś

zwyczajnie z was zakpił. Niebawem b

ę

d

ą

tu

ś

ci

ą

ga

ć

pielgrzymki.
Milady opu

ś

cił płyt

ę

i wyprostował si

ę

.

— Zgadzam si

ę

z panem — rzekł. — Dłu

ż

ej nie b

ę

dziemy

si

ę

naprzykrza

ć

. »

W Rolispeedzie zapytałem Milady'ego, jakie skradziono
przedmioty.
— Pewne przestarzałe typy układów scalonych — odparł. — Trzymano je dla cyberamatorów czy
mo

ż

e po prostu

ż

al było je wyrzuci

ć

, bo kiedy

ś

przecie

ż

sporo zainwestowano w ich produkcj

ę

.

Ale na razie nie wysnuwaj ^

ż

adnych wniosków.

Lokalizacji drugiego miejsca, dok

ą

d zawiózł mnie Milady, ze wzgl

ę

dów wojskowych poda

ć

nie

mog

ę

: była nim Przechowalnia Paliw J

ą

drowych. Przybyli

ś

my tam tego samego dnia. Komandor

wprowadził mnie do zautomatyzowanego przej

ś

cia dla personelu. Uwi

ęź

li

ś

my w nim na pół

godziny: Milady wsun

ą

ł palce do weryfikatora daktyloskopijnego i natychmiast w bloku za

ogrodzeniem rozj

ę

czał si

ę

alarm, a przed i za nami zatrzasn

ę

ły si

ę

grodzie i do tak powstałej

komory wtrysn

ą

ł gaz obezwładniaj

ą

cy. Usłyszałem tylko: „Bodajby akrofobia..." Ockn

ę

li

ś

my si

ę

na powietrzu, wewn

ą

trz ogrodzenia. Otaczali nas ludzie w kombinezonach. W

ś

ród nich był lekarz

i sumituj

ą

cy si

ę

niepotrzebnie stra

ż

nik. Nikt tu nie zawinił; Milady do weryfikatora wetkn

ą

ł

zraniony palec, co c2ytnik papilarny uznał za prób

ę

oszustwa. Nadgorliwy lekarz cackał si

ę

z

nami bez ko

ń

ca, jak gdyby okazja udzielenia pomocy komandorowi była dla

ń

nie lada gratk

ą

.

To, co Milady mi pokazał, rzeczywi

ś

cie warte było obejrzenia. Zaprowadził mnie do głównej

składnicy, budowli ogromnej i ci

ęż

kiej jak schron. Pozwolił mi nasyci

ć

wzrok t

ą

ż

elbetowo-

ołowian

ą

konstrukcj

ą

, która mimo swej masy o dziwo nie zapadła si

ę

w grunt (jakie

ż

tam musz

ą

by

ć

fundamenty!), po czym wskazał mi wej

ś

cie. Stalowe, opatulone płatami ołowiu wierzeje były

rozdarte i wygi

ę

te na boki.

— Do

ś

rodka nie ma po co wchodzi

ć

— powiedział Milady. — Znikn

ą

ł cały zapas paliwa. Jakby

spełniaj

ą

c jego skryte

ż

yczenie, spojrzałem pod nogi. Stałem po

ś

rodku wgł

ę

bienia, które w

miałkim piasku pozostawiła półmetrowa stopa. Takich

ś

ladów było wi

ę

cej. Biegły od rozprutych

wierzei dziesi

ęć

metrów w gł

ą

b dziedzi

ń

ca i z powrotem. Urywały si

ę

przy koleinach, które

przecinały dziedziniec i gin

ę

ły za bram

ą

.

— To bynajmniej nie s

ą

ż

arty, Lutz — stwierdził gorzko Milady, gdy

ś

my wrócili do Rolispeeda. —

Stra

ż

nicy z nocy, kiedy dokonano rabunku, jeszcze

ś

pi

ą

, chocia

ż

min

ę

ły ju

ż

dwie doby. I nie

mo

ż

emy znale

źć

ż

adnych

ś

wiadków. Na szcz

ęś

cie koleiny wy

ż

łobione tym niesamowitym

pojazdem zawiodły nas do miejsca do

ść

jasno okre

ś

laj

ą

cego obecn

ą

kryjówk

ę

rabusiów.

— Na co wi

ę

c czekacie? — spytałem. Milady sprawdził godzin

ę

.

— Zd

ąż

ymy przed zmierzchem — o

ś

wiadczył. Przez krótkofalówk

ę

, jak gdyby znudziła mu si

ę

zabawa w „dopracowan

ą

akcj

ę

", wezwał

ś

migłowiec. Przesiedli

ś

my si

ę

do niego na zamkni

ę

tym

dla ruchu odcinku autostrady.
— Emit-Second — powiedział Milady do pilota i obejrzał si

ę

na mnie,

ż

eby zobaczy

ć

moj

ą

min

ę

.

Emit-Second to nazwa zast

ę

pczego kosmodromu poło

ż

onego na południe od Quondamon. W

latach o

ż

ywionej eksploracji Układu kosmodromów pobudowano sporo; ka

ż

dy miał rezerwowe

l

ą

dowisko i obsługa ka

ż

dego rezerwowego l

ą

dowiska psioczyła na nadmiar pracy. Ale Emit-

Second nawet w okresie najwi

ę

kszego ruchu nie przyj

ą

ł ani jednego statku. Był kosmodromem

od pocz

ą

tku pechowym. Zaraz po budowie płyty musiano podło

ż

e futrowa

ć

zastrzykami betonu,

bo jego g

ę

sto

ść

nie była równomierna i w płycie

powstały niebezpieczne napr

ęż

enia. Kiedy wzniesiono

kopuł

ę

wie

ż

y kontrolnej, nagłe t

ą

pni

ę

cie zrównało j

ą

z ziemi

ą

. Mno

ż

yły si

ę

awarie urz

ą

dze

ń

. Przepełniony Emit-

—First zamiast do le

żą

cego tu

ż

Emit-Second odsyłał przeto statki do odległego o ponad sto

czterdzie

ś

ci mil Spirt-First. Nim uporano si

ę

z trudno

ś

ciami technicznymi, zainteresowanie

kosmosem znacznie zmalało i zast

ę

pczy kosmodrom Emit-Second przestał by

ć

potrzebny.

Dzisiaj zarasta zielskiem i mało kto, patrz

ą

c na ten betonowy plac. domy

ś

li si

ę

jego szczytnego w

zamiarze przeznaczenia.

Ś

migłowiec nasz wyl

ą

dował na skraju płyty, opodal rz

ę

du drzemi

ą

cych

transporterów, spowitych zapachem rozgrzanego smaru. W przedzie szumiała polowa siłownia.
Przeszli

ś

my obok spoczywaj

ą

cej na trawie grupki m

ęż

czyzn w niekompletnych mundurach RCF.

Palili papierosy i oboj

ę

tnie patrzyli, jak idziemy do transportera dowódcy. W niczym nie

przypominali dawnych kadetów z osławionej „szkółki Milady'ego" pr

ężą

cych si

ę

na widok ka

ż

dej

belki na r

ę

kawie. Milady przybył tu incognito i nie mógł mie

ć

pretensji do tych chłopców, mimo to,

gdy weszli

ś

my do transportera, warkn

ą

ł pod adresem podrywaj

ą

cego si

ę

blondasa:

— Burdel, nie dyscyplina, kapitanie! Min

ą

ł go zdetonowanego, podszedł do stolika i odwrócił do

siebie le

żą

ce tam plany. Kapitan zapi

ą

ł bluz

ę

. Był niewiele starszy od swych podwładnych.

Nie

ś

miało zbli

ż

ył si

ę

do komandora i stan

ą

ł za jego plecami.

— Ska

ż

enie zmalało tysi

ą

ckrotnie — wyrecytował. — Obiekt w zasi

ę

gu. Ci

ą

gle na parkingowej.

Milady poprosił go,

ż

eby zostawił nas samych. Kapitana jakby kto zdmuchn

ą

ł. Po chwili

usłyszeli

ś

my jego stłumione wrzaski. Perswazj

ą

skłaniał swoich kadetów do wi

ę

kszej

subordynacji i dbało

ś

ci o wygl

ą

d zewn

ę

trzny.

n. ANALIZA SYTUACJI

Milady sprawdził, czy drzwiczki transportera s

ą

dokładnie zamkni

ę

te, i usiadł na wprost mnie, za

stolikiem. W pancernej budzie było duszno i gor

ą

co.

—

Ś

lady tego pojazdu urywaj

ą

si

ę

tu, na płycie, przy radioaktywnej plamie. Tutaj wyl

ą

dował i st

ą

d

wystartował kosmiczny statek, Lutz. Teraz jest poza Ziemi

ą

, ale nie schodzi z parkingowej.

Przesta

ń

grzeba

ć

przy tym magnetofonie i posłuchaj: • Nie wiadomo, sk

ą

d przybył i od jak

dawna wisi nam nad
głow

ą

. Stacje wypatrzyły go dopiero wczoraj mi

ę

dzy ró

ż

nymi orbituj

ą

cymi rupieciami. Nie wiemy,

jak długo przebywał na Ziemi i jakie s

ą

zamiary tych, co w nim siedz

ą

. Wiemy natomiast,

ż

e Obcy

odwiedzili magazyny. Buchn

ę

li, lekko licz

ą

c, 500 funtów elektronicznego szmelcu i

dziewi

ę

tna

ś

cie ton paliwa j

ą

drowego. Wszystko to działo si

ę

dwa dni temu, pod naszymi nosami.

Popisali si

ę

znakomit

ą

orientacj

ą

w terenie: ten wybór kosmodromu, zapomnianego i le

żą

cego na

odludziu, a jednocze

ś

nie tak blisko

ź

ródeł potrzebnych im materiałów...

— Tego nie rozumiem — wtr

ą

ciłem. — Mamy niechybnie do czynienia z groteskow

ą

mistyfikacj

ą

grupy rozwydrzonych młokosów, amatorów przygód, gro

ź

niejszego gatunku blind kosmicznych, a

pan, jak jaki dysydent z Sekty Wyznawców Odwiedzin, wmawia mi...
— Spokojnie; Lutz. Niczego ci nie wmawiam. Takie s

ą

fakty.

— Pozaukładowy statek o nap

ę

dzie j

ą

drowym?

— „Starfiashe" maj

ą

nap

ę

d te

ż

j

ą

drowy, a przecie

ż

ich zasi

ę

g wynosi ponad 100 miliparseków,

cho

ć

to maszyny do zada

ń

ledwie przyorbitalnych i wi

ę

cej d

ź

wigaj

ą

uzbrojenia ni

ż

paliwa.

Teoretycznie, po przeróbce pokładowych arsenałów na zbiorniki, mogłyby pokona

ć

odległo

ść

dziesi

ę

ciu parseków.

— W jakim czasie? Milady

ż

achn

ą

ł si

ę

.

— Cywilizacja, której spieszno w kosmos, nie dba o czas.
— Dogmaty zm.
— Nazywaj to, jak chcesz. Jedno jest pewne: obiekt w niczym nie przypomina statków
budowanych dot

ą

d, a stocznie nie realizuj

ą

zamówie

ń

prywatnych. O tropach na dziedzi

ń

cu

Przechowalni i na posadzce magazynu Milady nie wspomniał. Mo

ż

e uznał,

ż

e s

ą

to dowody zbyt

ż

enuj

ą

ce, aby si

ę

na nie powoływa

ć

. Odnosiłem wra

ż

enie,

ż

e wci

ąż

kr

ąż

ymy wokół sedna.

Przecie

ż

nie przywlekałby mnie tu dla jakich

ś

tanich sensacyjek, włócz

ą

c si

ę

ze mn

ą

wprzód po

całym hrabstwie, a na koniec nie pozwalaj

ą

c mi przygotowa

ć

d

ź

wi

ę

kowej relacji, bodaj

parominutowej. Chyba

ż

e była to z jego strony kokieteria. Milady zabiegaj

ą

cy o rozgłos?

Niew

ą

tpliwie chorował na szlify kontradmirała, niew

ą

tpliwie zasłu

ż

ył na nie, ale nawet gdyby

chroniczna krótkowzroczno

ść

Admiralicji Royal Cosmos Force udaremniała mu awans, Milady

nie uciekłby si

ę

do reklamiarstwa. Nie umie sprzedawa

ć

swoich osi

ą

gni

ęć

, i tyle. Przypatrywałem

mu si

ę

; patrzyłem na jego

zaczerwienione i opuchni

ę

te powieki, na jego pociemniałe od jednodobowego zarostu policzki i

na jego dłonie, du

ż

e, spocone i dr

żą

ce. Był zm

ę

czony. Był zm

ę

czony jak po zaoraniu

ś

wiata.

Pewnie od tych dwu dób nie zmru

ż

ył oka.

— Imali

ś

my si

ę

ró

ż

nych chwytów, Lutz. Obiekt nie reaguje na nasze sygnały. Ale od procesów

biologicznych w nim a

ż

kipi. Pelengatory biofizyków

ś

ledz

ą

go nieustannie, szkopuł w tym,

ż

e nie

potrafi

ą

ustali

ć

, czy rejestrowane przebiegi czynno

ś

ci fizjologicznych zachodz

ą

w istotach

rozumnych i w jakim stopniu rozumnych. Znakomita orientacja tych istot w terenie jeszcze
sprawy nie przes

ą

dza;

mogły si

ę

kierowa

ć

tropizmem....

— Ich statek kosmiczny to tak

ż

e wynik tropizmu? Milady z westchnieniem oparł łokie

ć

o blat

stolika i na otwartej dłoni uło

ż

ył sw

ą

kwadratow

ą

ż

uchw

ę

. Przygl

ą

dał mi si

ę

ze znu

ż

eniem. Na

dworze ucichły łajania dowódcy, daleko szumiała siłownia. Wzrok Milady'ego to m

ę

tniał, to

nabierał ostro

ś

ci, jakby Milady walczył z ogarniaj

ą

c

ą

go senno

ś

ci

ą

. Pytanie pozostawało bez

odpowiedzi, pauza przeci

ą

gała si

ę

. Na co komandor czekał? Skoro liczono si

ę

z realnym

niebezpiecze

ń

stwem, trzeba było niezwłocznie co

ś

przedsi

ę

wzi

ąć

. „Imali

ś

my si

ę

ró

ż

nych

chwytów", „nie potrafi

ą

ustali

ć

", „w jakim stopniu" — a wi

ę

c Admiralicja nie miała pełnego

rozeznania. Oczywi

ś

cie zaczn

ą

od wysłania grupy rozpoznawczej... Wlepiłem w Milady'ego

zdumione spojrzenie. Wci

ąż

czekał. I ju

ż

wiedział,

ż

e domy

ś

liłem si

ę

i

ż

e chocia

ż

wygl

ą

dałem na

przestraszonego, w gruncie rzeczy wyraziłem zgod

ę

. Było za pó

ź

no, by zwyczajnie wsta

ć

,

podzi

ę

kowa

ć

za miłe popołudnie i oddali

ć

si

ę

, unosz

ą

c swój honor, rzekom

ą

nie

ś

wiadomo

ś

ci

ą

ochroniony przed zszarganiem. Obaj zdawali

ś

my sobie spraw

ę

,

ż

e Milady nie mo

ż

e mi nic kaza

ć

ani proponowa

ć

, nawet nie wypada mu prosi

ć

mnie. Decyzja nale

ż

ała wył

ą

cznie do mnie i

powinienem j

ą

powzi

ąć

spontanicznie. Milady prawdopodobnie równie dobrze jak ja wiedział,

ż

e

wła

ś

nie taki układ nie pozwala mi, bez uszczerbku na honorze, odmówi

ć

, w istocie bowiem

werbalnie nie było czego odmawia

ć

.

Ale dlaczego ja? Odpowied

ź

nasuwała si

ę

sama. Zreorganizowana i ograniczona do roli sekcji

szkoleniowej Akademia Royal Cosmos Force od pi

ę

tnastu lat produkowała zniewie

ś

ciałych,

psychicznie rozmamłanych pilotów, co to zapisali si

ę

do RCF ze snobizmu albo

ż

eby imponowa

ć

dziewczynom, albo te

ż

dlatego,

ż

e nie chciała ich

ż

adna inna uczelnia. Admiralicja potrzebowała

za

ś

faceta,

który mało

ż

e opu

ś

cił Akademi

ę

RCF w ^starych, dobrych czasach", ale lizn

ą

ł co nieco z

dziedziny biologii, był urodzonym hazardzist

ą

, a przy tym miał niewiele do stracenia.

— Nie musiano pyta

ć

komputera, Lutz. Twoj

ą

kandydatur

ę

zgłoszono i przyj

ę

to jednogło

ś

nie.

Naturalnie poza moimi plecami; wtedy gdy ja, pogr

ąż

ony

w błogiej niewiedzy, poprawiałem czyj

ąś

tam dysertacj

ę

lub

gdy le

ż

ałem u boku Elie i wsłuchiwałem si

ę

w jej oddech,

po raz pierwszy po tej kilkudniowej nerwówie gł

ę

boki

i równomierny. Marzyłem wówczas o jednym: aby nikomu
nie przyszła ochota telefonowa

ć

do mnie teraz — wideofon

stał poza zasi

ę

giem r

ę

ki i nie mogłem go wył

ą

czy

ć

nie

budz

ą

c Elie, gdy

ż

jej głowa spoczywała na moim ramieniu.

Wideofon wszak

ż

e zadzwonił,

ż

ona spała godzin

ę

i czterdzie

ś

ci osiem minut. Telefonowano z kliniki. Twarz

doktora Zenda z ekraniku promieniowała szcz

ęś

ciem.

— Nie było powodów do obaw — oznajmił. — hnplantat
przyj

ą

ł si

ę

jak sadzonka w cieplarni.

Elie stała obok i zaciskała palce na moim barku.
— Hej, Elie — powiedział Zend z u

ś

miechem. — Pani syn b

ę

dzie sprawniejszy ni

ż

przedtem.

Memu synowi wszczepiono atomowe serce. Takie, jakie ma jego ojciec.
Atomowe serce to jest co

ś

, co ludzie mog

ą

wybaczy

ć

. Ka

ż

dy inny, oboj

ę

tnie jaki, sztuczny organ

zamienia człowieka w cyba, czyli w istot

ę

ni

ż

sz

ą

; tak przynajmniej uwa

ż

a wi

ę

kszo

ść

. Słowo „cyb"

wymawia si

ę

z ironiczn

ą

pogard

ą

, a w pewnych kr

ę

gach traktuje si

ę

je jako wyzwisko. Ale dla

niektórych cybiofikacja to jedyna szansa prze

ż

ycia. Człowiek przestał by

ć

kowalem swego losu.

Niewielu siadaj

ą

c za sterami „Starfiasha" przewidzi,

ż

e maszyna zaraz po starcie roztrzaska si

ę

,

bo mechanik-elektryk nie znał si

ę

na elektronice, a zmianowy inspektor podbił kart

ę

przegl

ą

du

nie wy

ś

ciubiaj

ą

c nosa ze słu

ż

bówki. Niewielu te

ż

po runi

ę

ciu wraz z maszyn

ą

typu „Starfiash" z

wysoko

ś

ci kilometra na skały b

ę

dzie zdolnych do samodzielnego decydowania o swym losie.

Chirurdzy ratuj

ą

c ludzkie

ż

ycie nie ogl

ą

daj

ą

si

ę

na takie czy owakie wzgl

ę

dy i bywa,

ż

e pacjent

opuszcza szpital maj

ą

c z własnych narz

ą

dów wewn

ę

trznych jedynie w

ą

trob

ę

,

ś

ledzion

ę

i cz

ą

stk

ę

przewodu pokarmowego, a korpus i ko

ń

czyny, z wyj

ą

tkiem głowy, cybiofikowane w 80

procentach. Ma zatem rzeczywi

ś

cie du

ż

o mniej do stracenia ni

ż

plakatowy, wychuchany kadet.

Wymiana protez to jak zmiana obuwia.
— Przygotujemy ci „Starfiasha", na jakich si

ę

szkoliłe

ś

— podj

ą

ł Milady. Jego głowa

podskakiwała na wspieraj

ą

cej j^ dłoni. — Ryzyko jest znikome.

— Lubi

ę

ryzyko. Ale pan raczej chciał powiedzie

ć

,

ż

e

w razie czego gwarantujecie mi najwy

ż

szej jako

ś

ci cz

ęś

ci

zamienne.
Milady opu

ś

cił r

ę

k

ę

na stolik, przygarbił si

ę

. Sennym

wzrokiem zlustrował mnie całego.
— Twój organizm — rzekł — nie potrzebuje tyle po

ż

ywienia i tlenu, co organizm zwykłego

ś

miertelnika, zawieraj

ą

cy wszystkie te o

ś

lizłe i nietrwałe narz

ą

dy jednorazowego w ko

ń

cu u

ż

ytku.

— (No, prosz

ę

— pomy

ś

lałem — apoteoza cyba). — Zapotrzebowanie twego organizmu na

w

ę

glowodany, białka, tlen, itede jest czterokrotnie mniejsze. Ufam,

ż

e wiesz, jakie ma to

znaczenie poza Ziemi

ą

.

— Patrz

ą

c pod tym k

ą

tem, panie komandorze, przyszłych kadetów natychmiast po rekrutacji

poddawa

ć

by nale

ż

ało kompletnemu ucyborgowieniu.

— Zgadzam si

ę

,

ż

e system przysposobienia do słu

ż

by w RCF ma pewne wady.

„Jak odró

ż

ni

ć

cyba od idioty? Daj im do rozwi

ą

zania proste zadanie matematyczne. Idiota nie

brz

ę

czy."

— B

ę

dziemy nad tob

ą

czuwa

ć

. Eskadra „Starfiashy"...

— ...i cybo-serwis. — Roze

ś

miałem si

ę

. — Przepraszam, komandorze. To odezwały si

ę

we mnie

uczucia rozbitego samochodu na widok pomocy drogowej.

m. WST

Ę

PNE ROZPOZNANIE

Przenocowałem w transporterze dowódcy. Rankiem komandora odwołano do Admiralicji.
Poleciał

ś

migłowcem. Do mojej dyspozycji zostawił swego Rolispeeda wraz z sympatycznym

czarnoskórym kierowc

ą

. Chłopak był niewyspany, bo z autostrady, gdzie

ś

my go wczoraj

zostawili,

ś

ci

ą

gn

ą

ł pó

ź

n

ą

noc

ą

. Wojskowy kubek smolistej kawy

!

i wetkni

ę

ta do ucha słuchawka

t

ę

tni

ą

ca giantlike-shakiem przywróciły mu rze

ś

ko

ść

. Kazałem wie

źć

si

ę

prosto do domu, ale na

rogatkach Decksance postanowiłem zboczy

ć

do szpitala. Zastałem tam

ż

on

ę

. Stała na korytarzu,

przed pokoikiem syna, i rozmawiała z doktorem Zendem. Doktor Zend, mały pulchny szatyn
zawsze promienny jak sło

ń

ce, kiedy mnie spostrzegł, jeszcze bardziej si

ę

rozpromienił. Roztaczał

wokół cierpk

ą

wo

ń

septofobu. On i Elie wygl

ą

dali jak rodze

ń

stwo.

—

Ś

pi — powiedziała na mój widok

ż

ona.

Przez uchylone drzwi zajrzałem do pokoiku syna. W obszernym, białym ło

ż

u wydawał si

ę

bardziej w

ą

tły

i mniejszy.
— Za trzy dni pozwolimy mu na pierwszy krótki spacer — o

ś

wiadczył Zend. — A za dwa tygodnie

przybiegnie do pana i zarzuci panu r

ę

ce na szyj

ę

. Cofn

ą

łem si

ę

, ostro

ż

nie zamkn

ą

łem drzwi.

— I co dziesi

ęć

lat — dodałem — b

ę

dzie tutaj wraca

ć

po nowy wkład energetyczny.

Zend nadal był promienny. Ale patrzył na mnie ju

ż

inaczej — badawczo.

Po

ż

egnałem si

ę

z nim i otoczyłem Elie ramieniem. Zeszli

ś

my do Rolispeeda. Kierowca drzemał z

głow

ą

odrzucon

ą

do tyłu. Pełen emfazy, bzycz

ą

cy głos wykrzykiwał mu co

ś

wprost do ucha.

Pojechali

ś

my do „Elaborate" na obiad, na który Elie zaprosiła kierowc

ę

. Piłem du

ż

o. nie

ż

ałowałem sobie, jak gdybym chciał si

ę

upi

ć

. co zreszt

ą

udało mi si

ę

i co poprawiło mi

samopoczucie — nie z powodu euforyzuj

ą

cego działania alkoholu, ale poniewa

ż

stwierdziłem,

ż

e

alkohol wpływa na mnie dokładnie tak samo. jak wtedy, gdy nie wiedziałem jeszcze,

ż

e

„Starfiashe" nie s

ą

niezawdone. Nie pami

ę

tam, co powiedziałem wówczas

ż

onie; czy

ż

e mam

robi

ć

reporta

ż

z pracy Luny VIII, czy

ż

e wybieram si

ę

do redakcji „Chubu Nippon Shimbun" w

jakich

ś

tam zawodowych sprawach. Kiedy wieczorem otrze

ź

wiałem, Elie pakowała moje

nesesery. Cho

ć

cywilna odzie

ż

nie była mi potrzebna, nie protestowałem,

ż

eby zachowa

ć

pozory.

Obudziłem kierowc

ę

drzemi

ą

cego w s

ą

siednim pokoju i w trójk

ę

zjedli

ś

my kolacj

ę

. Elie uprzedziła

mnie,

ż

e je

ś

li moja nieobecno

ść

si

ę

przeci

ą

gnie, jak tylko stan Alberta b

ę

dzie na to pozwalał,

zabierze go z kliniki i wyjedzie z nim gdzie

ś

nad morze. Wyruszyłem nazajutrz, skoro

ś

wit.

Poprosiłem kierowc

ę

, by nastawił radio gło

ś

no, i przez cał

ą

drog

ę

sycili

ś

my uszy muzyk

ą

, jak

jacy

ś

zwariowani melomani. Za wiaduktem Kennedy'ego był zator. Mijali

ś

my go nieprzepisowo,

pasem wydzielonym dla obsługi autostrady, i zatrzymał nas funkcjonariusz Oddziału Drogowego.
Na szcz

ęś

cie miałem w klapie znaczek spec-słu

ż

by, ten od komandora Milady'ego, i

funkcjonariusz, robi

ą

c konspiracyjne miny, pozwolił nam odjecha

ć

. Przed wjazdem na teren

O

ś

rodka Szkoleniowego RCF usun

ą

łem znaczek z klapy,

ż

eby nie wzbudza

ć

niech

ę

ci panów

oficerów Royal Cosmos Force, bo — jak wiadomo — przedstawiciele ró

ż

nych formacji

tradycyjnie si

ę

nawzajem nie cierpi

ą

.

Jak troskliwie przy obu bramach O

ś

rodka zajmowano si

ę

moj

ą

osob

ą

, skrupulatnie sprawdzaj

ą

c,

com za jeden, tak gdy wreszcie przest

ą

piłem ogrodzenie, zupełnie mnie ignorowano. Nikt nic nie

wiedział, zwłaszcza gdzie kogo mo

ż

na zasta

ć

. Czarnoskóry kierowca zostawił mnie z walizami

na rozpalonym

ż

wirowanym placu, mi

ę

dzy dwoma szeregami popielatych pi

ę

trowych budynków

koszarowych. Po namy

ś

le skierowałem si

ę

do budynku oznaczonego liter

ą

„E": tam kiedy

ś

mie

ś

cił si

ę

sztab O

ś

rodka. Dy

ż

urny nieufnie spojrzał na moje walizy i na mój cywilny strój, po

czym poprawiwszy na ramieniu daj

ą

c

ą

mu władz

ę

opask

ę

, odparł,

ż

e komandor Milady „chyba

gdzie

ś

tu jest". „Tu" oznaczało 426 hektarów zabudowa

ń

mieszkalnych, gospodarczych oraz

parku maszynowego wraz z pasami skróconego startu. Zdałem dy

ż

urnemu opiek

ę

nad baga

ż

em

i udałem si

ę

do hangarów. Poszedłem na przełaj przez na zmian

ę

betonowe to trawiaste pasy.

Powietrze było zaci

ą

gni

ę

te sin

ą

mgiełk

ą

i pachniało litergolem. W oddali, pod wiatami o

podniesionych teraz dachach, na lekkim wzniesieniu zwanym przez kadetów . „górk

ą

rozrz

ą

dow

ą

" srebrzyły si

ę

w sło

ń

cu trójk

ą

ty „Starflashy", gotowych do kołowania na pasy

startowe. St

ą

d górka rozrz

ą

dowa, albo po prostu „górka", wygl

ą

dała jak pokryty łuskami, wzd

ę

ty

bok ryby. Ju

ż

z daleka usłyszałem tubalny głos Milady'ego. Raczył mechaników akrofobi

ą

i sadził

cholerami. Pod jedn

ą

z maszyn czaiły si

ę

skurczone sylwetki chłopaków z obsługi, którzy woleli

nie pcha

ć

si

ę

Milady'emu na oczy. Milady od czasów, kiedy słu

ż

yłem w RCF, awansował z

dowódcy 19 Eskadry na zast

ę

pc

ę

dowódcy O

ś

rodka d/s technicznych, cho

ć

według mnie był

lepszym dowódc

ą

liniowym i niejednego stratega z Admiralicji wywiódłby w pole. Stał przy

wymontowanym z kadłuba „Starflasha" rozbabranym agregacie chłodniczym, w lepkiej kału

ż

y,

przed wyci

ą

gni

ę

tym na baczno

ść

, pobladłym gołow

ą

sem;

pokazywał mu swe pochlapane nogawki i ur

ą

gał. Przera

ż

ony chłopczyna

ś

ciskał w dłoniach

pust

ą

misk

ę

olejow

ą

. Ongi

ś

byłem kilkakrotnie w jego sytuacji. Milady nosił wtedy trzcin

ę

.

— Jestem — oznajmiłem si

ę

z cywiln

ą

swobod

ą

i komandor przerwał peror

ę

.

— Wy

ś

mienicie — powiedział. Spiorunował chłopaka

spojrzeniem i jak bocian wydostał si

ę

z kału

ż

y. — Cholerna

niezdara.
Podałem mu chusteczk

ę

.

— Nie, dzi

ę

kuj

ę

, Lutz. I tak zaraz portki zmieni

ę

. Nakrywał nas trójk

ą

tny cie

ń

maszyny wspartej

a

ż

urowym podwoziem o beton; blisko

ć

wier

ć

hektara cienia. Ni

ż

ej startowe pasy rozpełzały si

ę

wbrew perspektywie. Czas ' osi

ą

gni

ę

cia pełnej gotowo

ś

ci bojowej tego O

ś

rodka RCF wynosi

kwadrans. W ci

ą

gu kwadransa od ogłoszenia alarmu wszystkie maszyny powinny wej

ść

na orbit

ę

okołosłoneczn

ą

. Milady mawiał: „Rozumie si

ę

,

ż

e gdyby chodziło o bab

ę

, co tchu by

ś

cie si

ę

kopn

ę

li do »Starflashy«,

ż

eby przed innymi dopa

ść

ciepłych betów, ale zaprawd

ę

powiadam wam

(był okres, gdy komandor „zaprawdał" bez umiaru),

ż

e z

ż

adn

ą

bab

ą

i w

ż

adnych betach nie

pohulacie tak, jak na

ć

wiczeniach, i wprawdzie nie zawsze lepszy ten, kto na orbicie pierwszy,

radz

ę

wam si

ę

tam

ś

pieszy

ć

, bo inaczej ja z wami pohulam, ptaszyny".

— Zakwaterowano ci

ę

? Zaprzeczyłem.

— W „A" czeka na ciebie pokój. Dziewi

ą

tka. Aha, i z Admiralicji przyszła twoja nominacja. Na

czas akcji otrzymasz stopie

ń

komandora podporucznika.

ś

eby

ś

nie musiał dryga

ć

przed byle

oficerkiem. Od ciebie zale

ż

y, czy ci ten stopie

ń

zostawi

ą

.

— Nie n

ę

ci mnie kariera wojskowa. Milady pu

ś

cił t

ę

uwag

ę

mimo uszu.

— Kasyno jest w bloku „B", jak dawniej. Po obiedzie, je

ż

eli zechcesz, zajrzyj do hangarów i

pogadaj z mechanikami. A jutro zobaczymy, co

ś

wart.

W drodze do budynku „A" odebrałem od dy

ż

urnego walizy. Przydzielona mi kwatera

przypominała pokój w hotelu klasy standard. Wypakowałem przybory do mycia i golenia oraz
zmian

ę

bielizny, reszt

ę

rzeczy, nie wyjmuj

ą

c z waliz, wepchn

ą

łem do szafy. W

ś

ciennej wn

ę

ce

wisiał bezwymiarowy ubiór kompensacyjny. Granatowo-oliwkowy, o r

ę

kawach ozdobionych

dwoma złotymi szlaczkami — szerokim i cienkim z gwiazdk

ą

. Marzenie ka

ż

dego kadeta.

Praktycznie — granica awansu w słu

ż

bie liniowej. W łazience spłukałem z ciała podró

ż

ny kurz, a

potem wdziałem ten mój nowy ubiór. Czułem si

ę

w nim jak w cudzej skórze. Nazajutrz odbyłem

próbny lot. Jedyny, bo Milady uznał,

ż

e jestem w takiej formie, jakbym trenował codziennie, i w

zwi

ą

zku z tym nie ma sensu zwleka

ć

z rozpocz

ę

ciem akcji. Jako

ś

mi to nie pasowało do

miladiowskiej celebracji „dopracowywania szczegółów" i dzisiaj skłonny jestem twierdzi

ć

,

ż

e ów

po

ś

piech był wynikiem nacisków ze strony Admiralicji.

„Starfiash", który dla mnie wyszykowano, nie ró

ż

nił si

ę

nadto od tych sprzed pi

ę

tnastu lat. Na

takich jak ten latano obecnie. Były maszynami generacji ósmej, ale wygl

ą

dem zewn

ę

trznym nie

odbiegały od swego prototypu. Zmiany konstrukcyjne dotyczyły głównie osłony biologicznej,
układów nad

ąż

nych i serworegulatorów. Do kabiny wsiadałem wi

ę

c jak do swego samochodu,

którym zrobiłem ju

ż

tyle kilometrów,

ż

e starczyłoby ich na trzykrotne objechanie naszego globu. Z

lewej, pod prostok

ą

tnym, panoramicznym iluminatorem, połyskiwał wska

ź

nikami pulpit kontrolny,

z prawej — indykatory zespołu VIS. Fotel otulił mnie sob

ą

; spocz

ą

łem w pozycji półle

żą

cej.

Zwisaj

ą

cy za oparciem, jak kaptur peleryny, kask opadł mi na głow

ę

. Ten wi

ę

cej spodziewany ni

ż

rzeczywisty ból trwał ułamek sekundy. Elektrody przyssały si

ę

do mej czaszki i przestałem by

ć

tylko człowiekiem. Stałem si

ę

tak

ż

e maszyn

ą

. Czułem j

ą

cał

ą

; jej bloki nap

ę

dowe, mechanizmy

sterownicze i wyrzutnie — wszystko rw

ą

ce si

ę

do działania, pełne ognia, jak rumak pod

je

ź

d

ź

cem. Niecierpliwie czekałem na sygnał startu.

Milady akcj

ę

odwołał. Przez radio wezwał mnie do sztabu. Nie jestem za „ miladiowsk

ą

organizacj

ą

", ale jak dot

ą

d te przygotowania do powa

ż

nej było nie było akcji za bardzo tr

ą

ciły

indolencj

ą

. U Milady'ego zastałem tykowatego cywila z długim, zaczerwienionym nosem, na

którym jak przewrócona ósmeka tkwiły słabe szkła w drucianej oprawie. Facet, ulizany, schludny
i sztywny, wyci

ą

gn

ą

ł ko

ś

cist

ą

r

ę

k

ę

, a gdy podałem mu swoj

ą

, skłonił si

ę

tak nisko, jak gdyby

chciał cmokn

ąć

mnie w dło

ń

.

— To jest komandor podporucznik Lutz — powiedział Milady — a to pan Karvitsch. Człowiek z
Communication with Extra-Terrestrial Intelligence. Słowo „pan" Milady wymówił tak, jakby
przedstawiał kogo

ś

zupełnie niedorosłego, ale komu pragnie sprawi

ć

przyjemno

ść

. Obaj dopiero

co wrócili z odprawy u dowódcy O

ś

rodka. Człowiek z CETI miał obra

ż

on

ą

min

ę

i chyba nie

spodziewał si

ę

po mnie wyrafinowanej galante

ń

i w obej

ś

ciu.

— Miło mi — zełgałem.
„Nasz system obronny — powiadał Milady —jest bezbł

ę

dny

i je

ż

eli jaka

ś

cholerna kometa albo bolid trafi jednak

w Ziemi

ę

, b

ę

dzie to zasług

ą

wył

ą

cznie tych uczonych z CETI,

co to nim pozwol

ą

nam zniszczy

ć

jakikolwiek meteor, musz

ą

najpierw upewni

ć

si

ę

, czy przypadkiem nie załatwiła na nim

potrzeb naturalnych jaka

ś

pozaziemska istota."

— Odwołali

ś

my akcj

ę

, Lutz, bo dotarła do nas wiadomo

ść

,

ż

e od Obiektu odł

ą

czył si

ę

drugi,

mniejszy obiekt. Kr

ąż

y teraz po ciasnej orbicie. Przypuszczalnie tym wła

ś

nie wehikułem

dostarczono na pokład Obiektu zw

ę

dzone paliwo i elektrocjonalia. Spodziewamy si

ę

,

ż

e b

ę

dzie

l

ą

dował. A ten pan jest tu po to,

ż

eby nie spuszcza

ć

nas z oczu. K-arvitsch

ś

ci

ą

gn

ą

ł usta.

— Za pozwoleniem — b

ą

kn

ą

ł.

— Oczywi

ś

cie nie nas, lecz naszych go

ś

ci — sprostował błaze

ń

sko Milady.

I zostawił nas samych. Było cicho. Karvitsch podszedł do okna. Wyjrzał na

ż

wirowany, pustawy

plac i wysi

ą

kał nos w biał

ą

chusteczk

ę

.

— A wi

ę

c to pan jest owym katem — powiedział z wyrzutem.

— Nie rozumiem — odparłem chłodno. Zanosiło si

ę

na niemił

ą

dla mnie rozmow

ę

.

— Rzekomym obro

ń

c

ą

rzekomo zagro

ż

onej ludzko

ś

ci —

dodał.
Dobrze znam facetów w rodzaju Kandtscha, facetów, na
których widok dostaj

ę

mdło

ś

ci. Hipochondrycy obnosz

ą

cy

si

ę

z katarem, chrypk

ą

czy udawanym kaszelkiem albo

uskar

ż

aj

ą

cy na zmy

ś

lon

ą

nadkwasot

ę

, bideusze, co na

ka

ż

dym kroku podkre

ś

laj

ą

słabo

ść

konstytucji swego ciała,

którego jednak nie wspomog

ą

najniewinniejsz

ą

cho

ć

by

protez

ą

, gdy

ż

równałoby si

ę

to profanacji organizmu —

tego ołtarza natury. Si

ą

kanie, chrypienie, rz

ęż

enie i czkanie

to s

ą

ich niby nobilituj

ą

ce atrybuty.

„Co robi cyb, gdy jest chory? Dzwoni po mechanika. A gdy
jest umieraj

ą

cy? Dzwoni do składnicy złomu."

W drzwiach stan

ą

ł Milady.

— Wyl

ą

dował! — oznajmił. — Znowu na Emit-Second. Lutz, zaprowad

ź

pana do parku i

wsi

ą

d

ź

cie do

ś

migłowca. Ja zaraz tam b

ę

d

ę

.

IV. PIERWSZE KONSTATACJE

Milady był w

ś

ciekły. Odk

ą

d na kosmodromie Emit-Second wsiedli

ś

my w trojk

ę

do tego

ś

migłowca, nie otworzył ust, nawet

ż

eby zakl

ąć

. Lecieli

ś

my od godziny w kierunku Livingstone,

komandor obok pilota, ja z tyłu, obok przedmuchuj

ą

cego nos człowieka z CETI. Człowiek z CETI

te

ż

był w

ś

ciekły; naturalnie za ten stan rzeczy win

ą

obarczał Milady'ego. Silnik warkotał basowo,

a pod nami przesuwały si

ę

miniatury osiedli.

Kiedy wyl

ą

dowali

ś

my na Emit-Second, było ju

ż

po wszystkim. Po

ś

rodku płyty sterczała mała

rakietka z otwartym włazem, od dołu osmolona, jak te z Museum of Space Ships w Sherridon.
Podwładni jasnowłosego kapitana, biwakuj

ą

cy wokół transporterów, po

ś

piesznie doprowadzali do

porz

ą

dku swój wygl

ą

d zewn

ę

trzny. Milady dotkn

ą

ł ziemi przed

ś

migłowcem. „Przeczuwał co

ś

od

pocz

ą

tku". Pobiegłem za nim do id

ą

cego nam naprzeciw kapitana.

— Przyjechali tu z Admiralicji — zameldował kapitan — i zabrali tego... tego...
— Kogo?
— Tego si

ę

nie da wyrazi

ć

słowami, panie komandorze — odparł dowódca. Spojrzał na mnie, na

mój nowy ubiór i oczy zrobiły mu si

ę

jeszcze bardziej okr

ą

głe.

— Ja bym to nazwa

ć

potrafił! — wybuchn

ą

ł Milady, nie bacz

ą

c,

ż

e słysz

ą

go kadeci. To

post

ę

powanie Admiralicji! Człowiekowi ka

żą

uzgadnia

ć

z nimi najdrobniejsze głupstwo, a sami, ci

nad

ę

ci panowie admirałowie, nie licz

ą

si

ę

z nikim i z niczym i wywołuj

ą

taki rozpieprz... Za nami

rozległo si

ę

si

ą

kanie.

— O

ś

mielam si

ę

zauwa

ż

y

ć

— wtr

ą

cił Karvitsch —

ż

e pozwala pan sobie...

— Stul pan pysk! — hukn

ą

ł Milady. Z powrotem zwrócił pochylon

ą

głow

ę

w stron

ę

kapitana.

Spytał spokojniej: — Co to było? Kapitan wetkn

ą

ł palec za kołnierzyk i potarł szyj

ę

.

— Terminologia wojskowa jest zbyt uboga...
— Gdzie to teraz jest?
— Ci z Admiralicji wywie

ź

li to poduszkowcem do Livingstone, do Centrum Biofizycznego. Tam

was oczekuj

ą

. Wszystkich trzech.

— A pan, jakie otrzymał dyspozycje, kapitanie?
—

ś

adnych, panie komandorze.

— Zatem niech pan tu tkwi nadal i pilnuje tego truchła. — Milady sapn

ą

ł. — Do

ś

migłowca, Lutz!

Karvitsch ruszył za nami.
Wystartowali

ś

my w milczeniu i w milczeniu upłyn

ę

ło nam dziewi

ęć

dziesi

ą

t minut lotu. Nadci

ą

gał

zmierzch, a wraz z nim czarne, ci

ęż

kie chmury. Było parno i duszno. Pilot wł

ą

czył o

ś

wietlenie

przyrz

ą

dów. Strzałka tachometru wskazywała 250. Karvitsch przestał poci

ą

ga

ć

nosem, ale

chusteczki nie schował. Co rusz ocierał ni

ą

spocony kark i czoło. R

ę

cz

ę

,

ż

e gotował si

ę

w tej

swojej schludnej, granatowej kurteczce.
— To nie to, co pi

ę

tna

ś

cie lat temu — odezwał si

ę

raptem Milady. W jego głosie nie było ju

ż

zło

ś

ci. — Prawda, Lutz? Brak koordynacji, współpracy, przestrzegania regulaminu... Kto do

sztabu przyjdzie pierwszy, ten rz

ą

dzi. Słyszałe

ś

,

ż

eby głowa wydawała ciału rozmaite i sprzeczne

polecenia równocze

ś

nie, przy czym nie kontroluj

ą

c, czy i jak zostaj

ą

one spełnione, sama si

ę

z

nich wywi

ą

zywała?

— Owszem. Na przykład w epilepsji. Z tyłu nie widziałem, ale Milady u

ś

miechn

ą

ł si

ę

chyba.

Przelatywali

ś

my nad południowym przedmie

ś

ciem Livingstone. Paliły si

ę

latarnie uliczne i

kolorowe

ś

wiatełka sygnalizacyjne na szczytach wie

ż

owców.

— Ten chaos to syndrom współczesno

ś

ci — kontynuował Milady. — W naszym

zinstytucjonalizowanym społecze

ń

stwie warto

ść

ma praca tylko w urz

ę

dach najwy

ż

szego

szczebla. Obowi

ą

zki rzadko kiedy s

ą

przekazywane w dół, do jednostek podległych, bo

obowi

ą

zki to dzisiaj perspektywy, a perspektywy to luksus. Wysoko sobie cenimy pełni

ę

ż

ycia,

dlatego d

ąż

ymy do o

ż

ywienia , , własnej psychiki, dlatego powstaje tyle sekt mistycznych, ^

dlatego ludzie coraz rzadziej nadstawiaj

ą

karku g, w najbardziej nieprawdopodobnych

przedsi

ę

wzi

ę

ciach —

ż

eby prze

ż

y

ć

co

ś

naprawd

ę

intensywnie. Dawniej lansowano tez

ę

,

ż

e

perspektyw

ę

stanowi

ą

osi

ą

gni

ę

cia materialne. Po ekspansji ekonomiczno-technologicznej, kiedy

wszelkie mo

ż

liwe do zdobycia dobra znalazły si

ę

w r

ę

kach wszystkich ludzi, osi

ą

gni

ę

cia

materialne utraciły charakter perspektywy. , Po doj

ś

ciu do sukcesu ludzi ogarn

ę

ło zw

ą

tpienie.

Ze społecze

ń

stwem stało si

ę

to samo, co z tym zblazowanym erotomanem, który na staro

ść

oszalał dla jednej spódniczki, uganiał si

ę

za ni

ą

przez lata, składaj

ą

c dowody m

ę

stwa i

wytrzymało

ś

ci, pokonuj

ą

c pi

ę

trz

ą

ce si

ę

przeszkody, aby wreszcie, gdy dopi

ą

ł celu, tu

ż

przed

sfinalizowaniem sprawy, kompletnie opa

ść

z sił i stwierdzi

ć

z gorycz

ą

,

ż

e drałował za tym, co

dostałby od ka

ż

dej innej, w ka

ż

dym miejscu i o ka

ż

dej godzinie. Ty byłe

ś

za młody, ale ja

pami

ę

tam te rozruchy, kiedy palono archiwa, niszczono komputery i dewastowano urz

ą

dzenia,

ż

eby „zacz

ąć

wszystko od nowa". To była robota rozhisteryzowanych malkontentów i nie zdała

si

ę

na nic, ale u

ś

wiadomiła społecze

ń

stwu,

ż

e w naszym ustabilizowanym dobrobycie co

ś

si

ę

załamało. Ci, którzy dotychczas od rana do wieczora gnu

ś

nieli przed telewizorami, bez

umiarkowania opychali si

ę

frykasami, a w chwilach wzmo

ż

onej aktywno

ś

ci wybierali si

ę

na

przeja

ż

d

ż

k

ę

wind

ą

po bloku, wyrwali si

ę

nagle z domowych

pieleszy, rozp

ę

dzili roboty porz

ą

dkowo-usługowe i wzi

ę

li si

ę

do najdziwniejszych zaj

ęć

. A to

bezinteresownie plewili ziele

ń

ce na skwerach, a to wspaniałomy

ś

lnie udra

ż

niali miejskie kanały

lub myli szyby wystawowe. Szczycili si

ę

tym.

ż

e znajomi i nieznajomi mówili o nich: „To ten. co

dzie

ń

w dzie

ń

rano zamiata chodnik na skrzy

ż

owaniu 38 ze 127. Byli znani nie tyle z nazwiska,

ile z funkcji, któr

ą

z całym samozaparciem i społecznie sprawowali. Jeszcze dzisiaj spotkasz

takich. Za wszelk

ą

cen

ę

pragn

ą

si

ę

wyró

ż

ni

ć

. zwróci

ć

na siebie uwag

ę

, wybi

ć

si

ę

ponad

przeci

ę

tno

ść

. Szwendaj

ą

si

ę

po ulicach niedomyci i obszarpani albo ubrani tak.

ż

e człowiek nie

wie, dok

ą

d ucieka

ć

, ale bezsprzecznie s

ą

bardziej o

ż

ywieni psychicznie od tych nierozkr

ę

conych.

tak zwanych normalnych i solidnych obywateli, którzy nie mog

ą

si

ę

pozby

ć

uczucia,

ż

e co

ś

trac

ą

.

Nakładaj

ą

na siebie. chocia

ż

nie słu

ż

bowe, przecie

ż

obowi

ą

zki, a obowi

ą

zki to perspektywy

lepszego, pełniejszego

ż

ycia psychicznego. I maj

ą

perspektywy szersze ni

ż

pracownik urz

ę

du

ni

ż

szego szczebla, pracownik, któremu pazerna jednostka nadrz

ę

dna sprz

ą

ta sprzed nosa cał

ą

robot

ę

i ka

ż

e bezczynnie gni

ć

za biurkiem.

Karvitsch przywarł do bocznej szyby, podkre

ś

laj

ą

c sw

ą

poz

ą

,

ż

e wywody komandora ma gdzie

ś

i

ż

e w ogóle nie chce lego słucha

ć

. Pilot kr

ę

cił si

ę

, jak gdyby chciał dorzuci

ć

swoje trzy grosze,

("mnie

ś

wierzbił j

ę

zyk. Milady zapomniał o sytuacji takich jak ja, którym własna odmienno

ść

za

bardzo dopiekła,

ż

eby si

ę

ni

ą

cieszy

ć

i chlubi

ć

, i którym ta odmienno

ść

stwarzała takie

perspektywy,

ż

e nic, tylko wskoczy

ć

do „Starfiasha", wej

ść

na orbit

ę

, wył

ą

czy

ć

blok

bezpiecze

ń

stwa i z pr

ę

dko

ś

ci

ą

kosmiczn

ą

pu

ś

ci

ć

si

ę

przez atmosfer

ę

.

Wyl

ą

dowali

ś

my po zachodzie sło

ń

ca, na zaj

ę

tym przez dwa zmiennopłaty placyku, przed

gmachem Centrum Biofizycznego. Rozpi

ę

ta wysoko siatka luminescencyjna o

ś

wietlała równym

ś

wiatłem przyległy teren ł

ą

cznie z zaparkowan

ą

opodal gmachu kolumn

ą

poduszkowców. Odgłos

naszych kroków, kiedy weszli

ś

my do jasnego holu, przywołał stra

ż

nika; ten zaprowadził nas do

sali głównej. Były tam dwie osoby — kobieta i m

ęż

czyzna. Stali przed obszernym jak pół

amfiteatru pulpitem wysadzanym wszystkim tym, co humanist

ę

mo

ż

e doprowadzi

ć

do obł

ę

du.

Mieli na sobie kitle. Kobieta nie zrobiła na mnie dobrego wra

ż

enia, i nie dlatego,

ż

e nie lubi

ę

postawnych blondynek, zwłaszcza tych. które spaceruj

ą

c po ulicach albo wysiadaj

ą

c z

samochodu lub wbiegaj

ą

c przed tob

ą

po eskalatorze

potrz

ą

saj

ą

i kr

ę

c

ą

swymi atutami, i jakby mogły, wlazłyby ci tymi wszystkimi obfito

ś

ciami na kark,

ani te

ż

dlatego,

ż

e . naukowiec w spódnicy to nawet brzmi podejrzanie, lecz dlatego,

ż

e nie

znosz

ę

egzaltowanych sawantek. Jestem zdecydowanie za rozdzieleniem seksu od erudycji;

seks i erudycja to tak unikalny, jak i nieudany maria

ż

. M

ęż

czyzna za

ś

przedstawiał si

ę

ciekawie:

o półtorej głowy ni

ż

szy od kobiety, za

ż

ywny, z rozczochran

ą

, przetłuszczon

ą

i ciemn

ą

fryzur

ą

,

kostropaty. Obrzucił nas przenikliwym spojrzeniem malutkich czarnych oczu. Nos miał szeroki i
kaczy i był niestarannie ogolony.
— Jeste

ś

cie — powiedział falsetem, nieomal jodłuj

ą

c. Nosił nazwisko stosowne do wygl

ą

du:

Gnom

ę

. Gdy mówił, patrzył na wszystko, tylko nie na swego rozmówc

ę

. — Tamci odjechali.

.•• Porozumiałem si

ę

z Miladym wzrokiem,,;'

— Cholera — mrukn

ą

ł Milady. i;;

— Za pozwoleniem — wtr

ą

cił Karvitsch. — Owe poduszkowce przed wej

ś

ciem...

— A, tak — pisn

ą

ł Gnom

ę

. — Go

ś

cia zostawili. Jest w wiwarium.

Obrócił si

ę

do pulpitu, trzasn

ą

ł przeł

ą

cznikiem i na głównym ekranie pojawił si

ę

obraz. Długo

wpatrywałem si

ę

w poszczególne elementy, nim zdołałem je powi

ą

za

ć

i skleci

ć

z nich cał

ą

sylwetk

ę

. Ta niby-ludzka, niby-owadzia forma posiadała głow

ę

i tułów oraz dwie pary ko

ń

czyn.

Stwór miał symetryczn

ą

budow

ę

i ludzki korpus, ale jego ramiona i nogi, niepomiernie

wydłu

ż

one, podobne były raczej do odnó

ż

y jakiego

ś

stawonoga. Wysoko sklepion

ą

czaszk

ę

porastała skołtuniona, szarobr

ą

zowa sier

ść

, a pod pergaminow

ą

skór

ą

małego tułowia ostro

rysowały si

ę

kr

ę

gi

ż

eber i ko

ś

ci miednicy. Stwór był nagi i był, według mej oceny,

stuprocentowym samcem. Dłonie i stopy miał nienaturalnie wielkie, uzbrojone w rogowate,
połamane pazury. Sfuszerowany cyb — przemkn

ę

ło mi przez my

ś

l. Gnom

ę

wykonał zbli

ż

enie i

ujrzeli

ś

my fizys stworu:

człowiecz

ą

i zastygł

ą

, jak kamienna maska. Tylko

w jarz

ą

cych si

ę

w gł

ę

bi oczodołów

ś

lepiach przebijał si

ę

jaki

ś

wyraz, mo

ż

e strachu.

— Człowiek-paj

ą

k — szepn

ą

ł Milady ze wstr

ę

tem.. Kobieta, faluj

ą

c tym wszystkim pod kitlem,

odwróciła si

ę

do nas. Dot

ą

d bez skr

ę

powania przypatrywała si

ę

gołemu stworowi.

— Wysoko

ść

: dwa dwadzie

ś

cia siedem — oznajmiła swobodnie. — Rozpi

ę

to

ść

ramion: dwa

dziewi

ęć

dziesi

ą

t

sze

ść

. Waga: siedemdziesi

ą

t siedem kilogramów — przest

ą

piła z nogi na nog

ę

kołysz

ą

c

zach

ę

caj

ą

co tyłem w stron

ę

stworu na ekranie.

— Organy wewn

ę

trzne jak u człowieka — zajodłował

Gnom

ę

. — Wprost wierzy

ć

si

ę

nie chce!

Kobieta mu przerwała.
Przez kilka minut popisywała si

ę

znajomo

ś

ci

ą

anatomii.

na koniec rzekła z uniesieniem:
— Kiedy go tu u

ś

pionego przywie

ź

li, był brudny i upaprany odchodami. I wprost cuchn

ą

ł!

— Jest wspaniały — powiedział Karvitsch. Wysmarkał si

ę

ostentacyjnie, błysn

ą

ł okularami i

stan

ą

ł przy kobiecie, pod ekranem. Wraz ze stworem tworzyli dobran

ą

trójk

ę

. Ciekn

ą

cy nos.

obfito

ś

ci pod kitlem i wypró

ż

niaj

ą

cy si

ę

niefrasobliwie stwór — wszystko to było przecie

ż

tak

cudownie ludzkie,

ż

e niepodzielne. — Kto by si

ę

spodziewał! Pod wpływem strachu zareagował

jak człowiek!
— Nic tu po nas, Lutz — mrukn

ą

ł Milady. — Pan, jak si

ę

domy

ś

lam, tutaj zostaje?

Człowiek z CETI spojrzał czule na ekran i na kobiet

ę

, po czym przytakn

ą

ł.

V. PRÓBA ZROZUMIENIA

Nast

ę

pne cztery doby sp

ę

dziłem w O

ś

rodku Szkoleniowym RCF. Troch

ę

latałem swoim

..Starfiashem" — raczej dla zabicia czasu ni

ż

dla „podnoszenia kwalifikacji". Pogoda zepsuła si

ę

i

wystarczyło popatrze

ć

na zaci

ą

gni

ę

te chmurami niebo, aby bez pomocy synoptyków stwierdzi

ć

,

ż

e taka utrzyma si

ę

co najmniej tydzie

ń

. Cz

ę

sto przesiadywałem na „górce rozrz

ą

dowej". Ód

mechaników i kadetów dowiedziałem si

ę

o wadach i zaletach „Starfiashy" wi

ę

cej, ni

ż

bym si

ę

dowiedział od tych wypatruj

ą

cych awansu instruktorów. Odwiedzałem tak

ż

e biura projektowe:

konstruktorzy ch

ę

tnie pokazywali mi plany, na których jak na dłoni wida

ć

było zawił

ą

ewolucj

ę

maszyn. Z generacji na generacj

ę

stawały si

ę

sprawniejsze, czulsze, zarazem bardziej

skomplikowane, a jednocze

ś

nie .trwalsze i mniej zawodne. Ich ey-olucja. cho

ć

przebiegała pod

kontrol

ą

ludzi i dzi

ę

ki ludziom, była konsekwencj

ą

ła

ń

cucha przyczyn i skutków, na które ludzie

mieli wpływ cz

ę

stokro

ć

minimalny. ..Starfiash". gdy przyjmuje do siebie człowieka, przeistacza si

ę

w samodzielny organizm i wtedy ka

ż

da naprawa b

ą

d

ź

wymiana podzespołu jest jakby operacj

ą

na

ż

ywym ciele. A przecie

ż

w warunkach bojowych dokonuje si

ę

napraw

tylko takich; pilot najlepiej wie, bo „czuje", co dolega jego maszynie. Stale wracałem do tych
planów, albowiem domy

ś

lałem si

ę

,

ż

e zawieraj

ą

wa

ż

n

ą

dla mnie prawd

ę

. Z Centrum

Biofizycznego docierały do nas sk

ą

pe wie

ś

ci. Próby porozumienia si

ę

z Przybyszem spełzły na

niczym. Od stra

ż

ników Przechowalni Paliw J

ą

drowych, którzy tymczasem odzyskali przytomno

ść

,

równie

ż

nie usłyszano niczego; tyle

ż

e zgodnie z regulaminem pełnili słu

ż

b

ę

, a

ż

naraz ockn

ę

li si

ę

w szpitalu. Milady przebywał poza O

ś

rodkiem. O najdziwniejszych porach telefonował do mnie i

powtarzał,

ż

e mam by

ć

gotów do startu. W przypływach dobrego humoru dzielił si

ę

ze mn

ą

nowinami. Ju

ż

na drugi dzie

ń

, gdy

ś

my wrócili z Centrum Biofizycznego, oznajmił mi poufnie,

ż

e

biofizycy postanowili skonstruowa

ć

stworopodobnego cyborga. Ustalono,

ż

e zamiast Przybysza

on wsi

ą

dzie do stercz

ą

cej na Emit-Second rakietki, wejdzie na orbit

ę

, a nast

ę

pnie dostanie si

ę

do

wn

ę

trza Obiektu. Nie obiecywano sobie po tej ekspedycji wiele, bo spec-cyborg nie był zdolny do

samodzielnego działania, i ci z Admiralicji spodziewali si

ę

,

ż

e Przybysze szybko mistyfikacj

ę

odkryj

ą

, łudzono si

ę

jednak,

ż

e przedtem spec-cyborg zd

ąż

y przekaza

ć

do punktu dowodzenia

nieco informacji, bodaj ogólnych. Ta mechaniczna kukła miała by

ć

sterowana z Ziemi; z

piekielnym po

ś

piechem wła

ś

nie j

ą

montowano. Ale po kiego czorta trzymano w odwodzie mnie?

Czwartego dnia pobytu w O

ś

rodku RCF zdecydowałem si

ę

skontaktowa

ć

z Elie. Brakowało mi jej

i czyniłem sobie wyrzuty z powodu moich kr

ę

tackich wyja

ś

nie

ń

w „Elaborate", gdzie z ni

ą

i

czarnoskórym kierowc

ą

jadłem ostatni cywilny obiad. Rozmawiałem ze swego pokoju, przez

radiowifon. Kiedy kupili

ś

my komplet tych aparacików, umówili

ś

my si

ę

z Elie,

ż

e nigdy si

ę

z nimi

nie rozstaniemy

—

ż

eby ka

ż

de z nas w ka

ż

dej chwili mogło si

ę

z drugim bez kłopotu poł

ą

czy

ć

. Dawno nie

ogl

ą

dałem

ż

ony tak wypocz

ę

tej i

ś

wie

ż

ej. Fryzur

ę

miała uło

ż

on

ą

w rudawe loki, a jej szafirowe

oczy błyszczały niczym kamienie pierwszej wody. Na tym male

ń

kim ekraniku jej bu

ź

ka wygl

ą

dała

jak twarz z malowidła, które widziałem u Milady'ego, w jego mieszkaniu-lamusie (Milady wyjawił
mi,

ż

e to oryginalny Rubens).

— Jeste

ś

my u Alberta — powiedziała. — Albert chodzi na spacery i jutro lub pojutrze zabior

ę

go

do domu. Elie bardzo prze

ż

yła wypadek syna. Od dnia, w którym Albert wraz z kolegami urz

ą

dził

te biegi przełajowe, do jego operacji była fenomenologicznie jak martwa; szcz

ęś

ciem

doktor Zend, stary praktyk, go

ś

cił akurat w Decksance i podj

ą

ł si

ę

implantacji. Zobaczyłem

Alberta.
— Cze

ść

, tatusiu! Kiedy przyjedziesz?

— Niebawem — odparłem. Chłopiec był jeszcze blady i miał podkr

ąż

one oczy. — To potrwa

dosłownie kilka dni.
— Na drugi tydzie

ń

lecimy z mam

ą

nad Atlantyk. Do Maceio albo Joao Pessoa.

— Przylec

ę

do was.

— No to cze

ść

, bo pan doktor chce z tob

ą

mówi

ć

.

Ujrzałem promienn

ą

twarz Zenda. U

ś

miechał si

ę

jak

triumfator.
Doktor Zend jest mistrzem chirurgii implantacyjnej i nigdy
nie zawiódł.
Naprawił to, co ja sknociłem.
„Cybka, kład

ą

c dło

ń

na zaokr

ą

glonym brzuchu, do cyba:

— Nasz mały jest z czego

ś

niezadowolony.

— Kopie?
— Nie, terkocze."
Elie musiała by

ć

mu wdzi

ę

czna. Bardzo, bardzo wdzi

ę

czna.

— Có

ż

e

ś

si

ę

pan tak nabzdyczył, Lutz?

— Dzi

ę

kuj

ę

panu, doktorze.

Zend patrzył na mnie badawczo. Nie przestawał si

ę

u

ś

miecha

ć

.

— Je

ż

eli pan b

ę

dzie w Decksance — powiedział — niech pan wpadnie do kliniki.

Przyrzekłem go odwiedzi

ć

i przerwałem poł

ą

czenie. Potem zrobiłem porz

ą

dek w rzeczach

osobistych. Brałem ciepły prysznic, gdy przybiegł dy

ż

urny kadet, zdyszany i przej

ę

ty.

Naramienna opaska zrolowała mu si

ę

i przekrzywiła;

w gar

ś

ci

ś

ciskał szary, płaski pakiet.

— Alarm, panie komandorze! — wrzasn

ą

ł.

Owin

ą

łem biodra r

ę

cznikiem. Woda

ś

ciekała mi z włosów na

tors i plecy.
— A co mnie to obchodzi, u licha? — spytałem. — Ja nie mam

ż

adnych zada

ń

bojowych.

— Ma pan — odparł kadet wr

ę

czaj

ą

c mi szary pakiet. Była to koperta alarmowa. — Mog

ę

odej

ść

? — Chłopak dreptał w miejscu, jak gdyby

ś

pieszyło mu si

ę

do toalety.

:

W budynku zawodziła syrena, na zewn

ą

trz narastał zgiełk.

— Zmykaj.
Mokrymi palcami rozerwałem kopert

ę

. Wyszarpn

ą

łem z niej

zło

ż

on

ą

we dwoje kartk

ę

.

W oddali zagrzmiało raz i drugi.
Komandor podporucznik Lutz Seymour. Zadanie:
— start w trybie alarmowym z JB 406 maszyn

ą

typu „Starfiash", numer XHH 164;

— lot bojowy w kierunku Emit-Second;
— l

ą

dowanie na Emit-Second;

— zło

ż

enie meldunku dowódcy Akcji „Przybysz".

Dowódca Akcji „Przybysz" Komandor Franklin Milady

Pokrzykiwania na dworze ton

ę

ły w warkocie

ś

migłowców l

ą

duj

ą

cych wła

ś

nie na

ż

wirowanym

placu: warkot

ś

migłowców ton

ą

ł we wzmagaj

ą

cym si

ę

dalekim grzmocie. No tak, te koperty

alarmowe, zadania bojowe, gor

ą

czkowa bieganina i ci trac

ą

cy głow

ę

dy

ż

urni — to była robota i

ż

ywioł Milady'ego. Ale nie podrywa si

ę

całej jednostki Royal Cosmos Force bez powodu. Na

wilgotne ciało nawlokłem ubiór kompensacyjny i wybiegłem na dwór. ..Górka rozrz

ą

dowa" trz

ę

sła

si

ę

w posadach; otaczały j

ą

kł

ę

by dymu i pyłu. Spod niej waliły z rykiem w niebo krótkie

błyskawice startuj

ą

cych maszyn. Bli

ż

ej, na placu, wrzało. Likwidacyjne grupy kadetów wynosiły

ze sztabu opancerzone skrzynie i taszczyły je do ta

ń

cz

ą

cych tu

ż

nad ziemi

ą

ś

migłowców. To

ogólne podniecenie udzieliło si

ę

i mnie. Poczułem szarpni

ę

cie za biodrowy pas. Siedz

ą

cy za

kierownic

ą

„taczek" kadet zrywał sobie gardło,

ż

eby mi co

ś

zakomunikowa

ć

, i wskazywał miejsce

obok siebie. Zaj

ą

łem je bez namysłu. Pognali

ś

my mi

ę

dzy szeregami popielatych budynków

koszarowych, przez pasy startowe wy

ś

cielone gryz

ą

c

ą

płuca warstw

ą

spalin, do ju

ż

samotnie

stoj

ą

cej na zamilkłej raptem „górce" maszyny XHH 164. Milady byłby zbudowany moj

ą

gotowo

ś

ci

ą

bojow

ą

. Po chwili siedziałem za sterami „Starfiasha". w obj

ę

ciach fotela. Kask opadł

mi na głow

ę

; poczułem jeszcze chłodn

ą

stru

ż

k

ę

wody

ś

ciekaj

ą

cej wzdłu

ż

kr

ę

gosłupa... Bloki

nap

ę

dowe — w normie. Układy sterownicze — w normie. Aparatura kontrolna — w normie.

Zespół VIS — w normie. Blok bezpiecze

ń

stwa — w normie. Zapłon!

Z piekielnym wizgiem pokołowałem na pas startowy. Wystrzeliłem prawie z miejsca z takim
przy

ś

pieszeniem,

ż

e

interweniował blok bezpiecze

ń

stwa. Ten blok jest po to, aby udaremnia

ć

wszelkie karkołomne

ewolucje ró

ż

nym ekwilibrystom, jacy niekiedy zdarzaj

ą

si

ę

w

ś

ród pilotów, a w razie potrzeby, aby

przej

ąć

sterowanie maszyn

ą

. Nieuzasadnione zerwanie plomb bloku bezpiecze

ń

stwa jest

przest

ę

pstwem równie ci

ęż

kim, jak spowodowanie

ś

mierci człowieka. Otworzyłem oczy. Warstwy

stratusów i stratocumulusów smagały dziobowy iluminator. Przebiłem si

ę

przez chmury i wzi

ą

łem

kurs na Emit-Second. Leciałem pełnym ci

ą

giem zimnego nap

ę

du; nade mn

ą

wisiała jaskrawa

kula sło

ń

ca, pode mn

ą

rozci

ą

gał si

ę

siny kobierzec. Tam pod chmurami, na samym dole, w tych

rozrzuconych byle jak miasteczkach i osiedlach

ż

yli spokojni, cisi ludzie i teraz, kiedy

przelatywałem nad nimi, wydawało si

ę

im,

ż

e oto na ich głowy z hukiem spada niebo. Za ten

efekt d

ź

wi

ę

kowy, jaki wywołuje lec

ą

cy pełnym ci

ą

giem „Starfiash", niechaj podzi

ę

kuj

ą

komandorowi Milady'emu. L

ą

dowałem po kozacku,

ż

eby co

ś

udowodni

ć

. Co? Mo

ż

e,

ż

e jestem

równie dobry albo i lepszy od tych wymuskanych bubków z kategori

ą

zdrowia „I". Zanurkowałem i

lotem kosz

ą

cym przemkn

ą

łem nad płyt

ą

. Tam musiało wszystko a

ż

zadygota

ć

ł

ą

cznie z

transporterami (było ich znacznie wi

ę

cej ni

ż

kilka dni temu) i t

ą

osmalon

ą

, smukł

ą

rakietk

ą

, co

sterczała jak ostrze gwo

ź

dzia wystaj

ą

ce z deski. Zawróciłem i z przera

ź

liwym piskiem hamulców

usiadłem — bliski kapotowania. Zaraz zamrowilo si

ę

przy transporterach. Na płyt

ę

weszło par

ę

osób; z daleka rozpoznałem masywn

ą

sylwetk

ę

Milady'ego. Wyskoczyłem z nagrzanej kabiny i

ruszyłem im naprzeciw. Spotkali

ś

my si

ę

w pobli

ż

u rakietki. Płyta była wilgotna: m

ż

yło.

Komandorowi towarzyszyli dwaj kontradmirałowie, czy raczej to on towarzyszył im, oraz znajomy
kapitan i człowiek z CETI. Karvitsch podał mi r

ę

k

ę

pow

ś

ci

ą

gliwie i grzecznie i tak jak za

pierwszym razem zamierzył si

ę

na moj

ą

dło

ń

zaczerwienionym nochalem.

— Oszcz

ę

dzaj nasze nerwy, Lutz — powiedział Milady.

— Zastanawiamy si

ę

— wtr

ą

cił z u

ś

miechem jeden

z kontradmirałów — czy nie zmieni

ć

kryteriów przyjmowania

kandydatów na pilotów do Sił.
— Chyba pan sam w to nie wierzy — odparłem. Mimo munduru nie czułem si

ę

skr

ę

powany

szar

żą

tych z Admiralicji. Za bardzo byłem przesi

ą

kni

ę

ty cywilem. Milady udał zainteresowanie

konstrukcj

ą

rakietki. Karvitsch smarkn

ą

ł w chusteczk

ę

, krytycznym wzrokiem obrzucił niebo.

— Si

ą

pi. Mo

ż

e si

ę

gdzie

ś

skryjemy?

— O, tak — zareagował stoj

ą

cy na boku kapitan. —

Łaskawie prosz

ę

do mego wozu.

Chłopcy kapitana tkwili mi

ę

dzy transporterami, ustawieni —

nie wiadomo po co — w kolumn

ę

marszow

ą

. Tulili głowy

w ramiona. Szedłem obok Milady'ego, za kapitanem
i obydwoma kontradmirałami. Karvitsch człapał z tyłu.
— Cały O

ś

rodek wci

ąż

w górze? — spytałem półgłosem.

— To ci — sykn

ą

ł Milady. — Ogłosili

ć

wiczebny alarm. Ale

dla ciebie nie b

ę

d

ą

to

ć

wiczenia.

W pi

ą

tk

ę

(kapitan został przy swych kadetach) weszli

ś

my do

transportera.

VI. TAKTYKA POST

Ę

POWANIA

„Starfiash" przywarł do kadłuba Obiektu. Obiekt był sze

ś

ciokrotnie wi

ę

kszy od mojej maszyny i

stoj

ą

c na jego rufie z trudem dostrzegało si

ę

dziób. Nie skłami

ę

, je

ś

li przyznam,

ż

e dopiero teraz

mogłem spokojnie i bez po

ś

piechu rozwa

ż

y

ć

sytuacj

ę

. W transporterze, podczas tej krótkiej

odprawy, nie dano mi zebra

ć

my

ś

li. Kontradmirał, ten z blizn

ą

— ci

ą

gn

ę

ła si

ę

od skroni a

ż

po

górn

ą

warg

ę

— powiedział z punktu:

— Ma pan dwadzie

ś

cia do startu. — Spojrzał na Milady'ego, potem znów na mnie. — Wiem,

ż

e

niektórzy oficerowie Royal Cosmos Force s

ą

zdania,

ż

e ka

ż

d

ą

akcj

ę

trzeba wprzód szczegółowo

zaplanowa

ć

, cho

ć

by akcja miała trwa

ć

pi

ęć

minut, a jej planowanie rok, lecz Siły to organizm

wojskowy, a wojska nie sta

ć

na marnotrawienie czasu i strz

ę

pienie j

ę

zyków, wojsku musz

ą

wystarczy

ć

ogólne i dora

ź

ne zało

ż

enia strategiczne, taktyk

ę

post

ę

powania za

ś

ka

ż

dy

ż

ołnierz

powinien obra

ć

sam, po bezpo

ś

rednim i osobistym zapoznaniu si

ę

z warunkami i mo

ż

liwo

ś

ciami

zarówno swoimi, jak i przeciwnika. Milady z uwag

ą

ogl

ą

dał swe wielkie dłonie.

— Jak pan wie, Obiekt nie odpowiada na nasze sygnały. — Drugi kontradmirał mówił cicho i
bezbarwnie. — Nie dały te

ż

rezultatu próby porozumienia si

ę

z Przybyszem. Mo

ż

emy si

ę

jedynie

domy

ś

la

ć

, i

ż

wyl

ą

dował on na Emit-Second powtórnie z tych samych powodów, dla których

wyl

ą

dował tu po raz pierwszy. Sytuacja nie jest gro

ź

na, niemniej nie wolno niczego lekcewa

ż

y

ć

,

a wtargni

ę

cie Obiektu do naszego Układu nale

ż

y traktowa

ć

jako naruszenie bezpiecze

ń

stwa.

Powagi tego wykroczenia wcale nie pomniejsza fakt,

ż

e Obcy, przebywaj

ą

c na Ziemi, konkretnie

— na terenie
naszego kraju, w zasadzie nie zagrozili

ż

yciu naszych obywateli. Obecnie obiekt kr

ąż

y po

stacjonarnej orbicie okołoziemskiej i oczywi

ś

cie czeka na powrót swego wysłannika. Rakietka

niebawem wystartuje, ale za jej sterami nie b

ę

dzie siedział Przybysz, lecz przybyszopodobny

cyborg. Najprawdopodobniej ci z Obiektu rozprawi

ą

si

ę

z nim, jak tylko wpadnie im w łapy, mamy

jednak nadziej

ę

do tego czasu zdoby

ć

najpotrzebniejsze informacje. Pan, panie komandorze

podporuczniku, wystartuje razem z rakietk

ą

i lotem aborda

ż

owym dostanie si

ę

w pobli

ż

e Obiektu.

Chodzi o to,

ż

eby pokładowe urz

ą

dzenia Obcych nie wykryły pa

ń

skiego „Starfiasha". Nast

ę

pnie

odł

ą

czy si

ę

pan od rakietki, rakietka podejdzie do

ś

luzy, a pan posadzi swoj

ą

maszyn

ę

na

Obiekcie. To wszystko.
— Wszystko?
Ten z blizn

ą

poruszył si

ę

.

— Taktyk

ę

post

ę

powania — rzekł — post

ę

powania dalszego, obierze pan tak

ą

, jak

ą

pan uzna za

stosown

ą

.

— Zale

ż

nie od okoliczno

ś

ci — odpowiedziałem sobie sam. Kontradmirał łypn

ą

ł na mnie,

niepewny, czy pokpiwam. Dorzucił co

ś

o konieczno

ś

ci dotarcia do wn

ę

trza Obiektu, naturalnie

nie przez

ś

luz

ę

, bo przecie

ż

Obcy dobrowolnie . mnie nie wpuszcz

ą

, i wtedy poj

ą

łem, w czym

rzecz. Człowiek z CETI. Gdyby tego faceta tu nie było, panowie kontradmirałowie powiedzieliby
mi wprost,

ż

eby Obiekt rozpru

ć

i wyłuska

ć

ze

ń

Obcych,

ż

ywych czy umarłych, albo wr

ę

cz —

zaj

ąć

pozycj

ę

horyzontaln

ą

i wygarn

ąć

do Obiektu z wyrzutni zespołu VIS.

— Czy który

ś

z panów chce zabra

ć

głos? — spytał ten

z blizn

ą

.

Karvitsch rozsi

ą

kał si

ę

.

— Tak — wyparskał w chusteczk

ę

. — Je

ż

eli panowie pozwol

ą

... — otarł nos i usta i zwrócił si

ę

do mnie: — Ufam,

ż

e w trakcie wykonywania zada

ń

b

ę

dzie pan powodowa

ć

si

ę

przede

wszystkim uczuciem przyja

ź

ni do naszych go

ś

ci oraz zasadami najszerzej rozumianego

humanitaryzmu.
— Pan, panie Karvitsch — mrukn

ą

ł z przek

ą

sem Milady — mo

ż

e by

ć

spokojny o los naszych

go

ś

ci. Lutz to człowiek o przysłowiowo goł

ę

bim sercu i gdyby trafił na zabł

ą

kanego Przybysza, na

pewno by go przygarn

ą

ł i adoptował. Rakietka znikn

ę

ła wi

ę

c w czelu

ś

ci luku, a ja stałem na rufie i

patrzyłem w stron

ę

dziobu, odcinaj

ą

cego si

ę

od tła jasnej, gigantycznej kuli zawieszonej poni

ż

ej.

Nad ni

ą

wisiała druga, mniejsza kula, od góry okryta cieniem: Ksi

ęż

yc.

No i ten woal kosmosu — usiany g

ę

sto cekinami. Pod wpływem sztucznej grawitacji Obiektu

krew napłyn

ę

ła mi do skroni, jakbym zwisał głow

ą

w dół, przytwierdzony do sufitu magnetycznym

obuwiem.
Kiedy odszedłem ze słu

ż

by w RCF, wyrzekłem si

ę

wypraw poza Ziemi

ę

; nawet turystycznych.

Kosmos, powiedziałem sobie, to nie jest miejsce dla ludzi. Aby wytrwa

ć

w postanowieniu,

wspominałem to przygn

ę

biaj

ą

ce i upokarzaj

ą

ce—tak, tak, upokarzaj

ą

ce!—uczucie zagubienia,

którego chyba ka

ż

dy doznaje, staj

ą

c u wrót Wszech

ś

wiata (doznaje, mimo

ż

e ludzki umysł nie

jest w stanie ogarn

ąć

Jego rozmiarów, i tak naprawd

ę

— do dzi

ś

nie wie nic o Jego

ż

yciu. Ta

swoista ludzka t

ę

pota to t

ę

pota ochronna. Zabezpiecza nas przed obł

ę

dem, w jaki bez w

ą

tpienia

by

ś

my wpadli, gdyby w naszych nie ograniczonych ni

ą

umysłach zbudziła si

ę

ś

wiadomo

ść

o

własnej wobec Wszech

ś

wiata warto

ś

ci). Z czasem jednak wspomnienia osłabły. Poleciałem robi

ć

reporta

ż

z rozbiórki słynnej ORB-66, pó

ź

niej na Ksi

ęż

yc... — Tnij! — rozkazałem „Bumerowi".

Miałem na sobie ubiór kompensacyjny i hełm, który wło

ż

yłem przed opuszczeniem kabiny

„Starflasha". O łopatki opierał mi si

ę

pojemnik z suchym tlenem. Zapas dobowy — dla

normalnego człowieka. Mnie na pewno starczy na trzy do czterech dób. Te resztki somy
zu

ż

ywały niewiele tlenu, nawet gdy wykonywałem ci

ęż

k

ą

prac

ę

fizyczn

ą

. Oparłem dło

ń

na kolbie

traumatu. Siła od

ś

rodkowa wiruj

ą

cego Obiektu odrzuciła metrowej

ś

rednicy kr

ą

g wyci

ę

ty w

pancernym poszyciu. Przyjrzałem si

ę

obna

ż

onym przewodom przebiegaj

ą

cym pod płaszczem

tego statku. Mi

ę

dzy splotem ró

ż

nokolorowych kabli a ruroci

ą

giem, którego wida

ć

było ledwie bok,

znajdowała si

ę

ponad półmetrowa przestrze

ń

wolna od instalacji. Tam, w wewn

ę

trznym poszyciu

Obiektu, kazałem „Bumerowi" wyci

ąć

nast

ę

pny otwór. J

ę

zyk plazmy szybko wtopił si

ę

w stalow

ą

powierzchni

ę

. Automat zwi

ę

kszył moc i po chwili z wypalonej dziury wytrysn

ą

ł pióropusz

zestalaj

ą

cego si

ę

błyskawicznie powietrza. Pod stopami czułem drgni

ę

cia <j korpusu: w gł

ę

bi

Obiektu zapadały gazoszczelne grodzie.^, To był jednak prymitywny statek. „Bumer" sko

ń

czył

ci

ąć

, nim z wn

ę

trza uciekły Ostatki powietrza. Wypchni

ę

ty ci

ś

nieniem plaster poszycia wzleciał

przed szyb

ą

mego hełmu i poszybował w kosmos. Pochyliłem si

ę

nad otworem. W

ś

wietle

reflektora ujrzałem spi

ę

te klamrami i przymocowane do

ś

cian jakie

ś

paki, nic ponadto.

Słusznie zdecydowałem si

ę

wyci

ąć

otwór w cz

ęś

ci rufowej, gdzie na mój rozum winny by

ć

ładownie, wi

ę

c gwałtowna dekompresja nie mogła bezpo

ś

rednio zagrozi

ć

ż

yciu załogi.

Odesłałem „Burnera" do baga

ż

nika „Starflasha", po czym wsun

ą

łem głow

ę

i tułów w gł

ą

b otworu i

wolno wpełzłem do

ś

rodka. Wokół panowała ciemno

ść

. Reflektor wypłukiwał z niej kontury

pomieszczenia niedu

ż

ego i chyba rzadko odwiedzanego. Jedyne drzwi, wgniecione do wewn

ą

trz,

zwisały pod k

ą

tem do podłogi, zahaczone zamkiem o nadwer

ęż

on

ą

o

ś

cie

ż

nic

ę

; gdy je

potr

ą

ciłem, obsun

ę

ły si

ę

bezszelestnie na posadzk

ę

, wzbijaj

ą

c chmur

ę

kurzu. Za nimi był

korytarz. Po jego przeciwnej stronie znajdowały si

ę

równie

ż

komory magazynowe. Drzwi do nich,

wyssane pró

ż

ni

ą

, le

ż

ały zwichrowane lub strzaskane. Pod podeszwami kruszyły si

ę

odłamki

plastyku pochodz

ą

ce z rozerwanych dekompresj

ą

opraw o

ś

wietleniowych. Instalacja elektryczna,

radiofoniczna i pomiarowo-kontrolna wylazła ze

ś

cian i zwisała jak porwana serpentyna; po

osprz

ę

cie pozostały jedynie dziury w boazeriach. Korytarz z obu stron za

ś

lepiały gazoszczelne

grodzie. Byłem w wi

ę

zieniu, z którego mogłem si

ę

wydosta

ć

, dopóki w poszyciu statku istniał

wyci

ę

ty przez „Bumera" otwór. Lecz wkrótce kto

ś

z załogi otwór ten zacementuje, a grodzi nie

wolno mi forsowa

ć

, zreszt

ą

nie miałem czym... Tkni

ę

ty przeczuciem wróciłem do „Starflasha" po

miotacz plazmowy. Traumatem mo

ż

na razi

ć

skutecznie sił

ę

ż

yw

ą

, ale nie — no có

ż

, i to

wypadało wzi

ąć

pod uwag

ę

— sprz

ę

t bojowy. Wcisn

ą

łem si

ę

w k

ą

t, mi

ę

dzy paki, i zgasiłem

reflektor. W zupełnej ciszy i ciemno

ś

ci zacz

ą

łem czeka

ć

. Z dołu, przez czarn

ą

przer

ę

bel,

spogl

ą

dały na mnie jasne i kłuj

ą

ce jak ostrza szpilek punkciki gwiazd... Załoga prawdopodobnie

najpierw zasklepi otwór w płaszczu. Potem, kiedy zza podniesionych grodzi napłynie tutaj
powietrze, zajmie si

ę

napraw

ą

poszycia wewn

ę

trznego i zrujnowanych wn

ę

trz... ...Zapasowych

drzwi mogliby poszuka

ć

na Ziemi... ...Wyl

ą

duj

ą

przed magazynami wyposa

ż

enia

mieszkaniowego...
...Z burty statku wyłania si

ę

trap i zje

ż

d

ż

a po nim p

ę

katy wehikuł...

...„Lutz — mówi komandor Milady — jeste

ś

my przygotowani na wszystko. Plany obronne s

ą

gotowe od pi

ę

tnastu lat"...

... A tu z wehikułu wynurza si

ę

monstrualny paj

ą

k. Snuje za sob

ą

ni

ć

i oplata ni

ą

komandora

Milady'ego i mnie, i magazyny. Ci z Admiralicji wrzeszcz

ą

...

... Karvitsch podskakuje i krzyczy: „Dobrze wam tak, dobrze wam tak! Zyg-zyg-zyg!" Kl

ę

ka

przed kobiet

ą

w podkasanym kitlu... ...Paj

ę

cza ni

ć

oplata nas bardziej... ...„Milady, co z pa

ń

skimi

planami?!"... ...„Lutz!!"...

Spałem sto czterdzie

ś

ci minut. Zasn

ąć

w takich okoliczno

ś

ciach! (Pó

ź

niej doktor Zend

wytłumaczył mi,

ż

e w szczególnie trudnych warunkach psychofizycznych u człowieka mog

ą

wyst

ą

pi

ć

objawy zwolnienia funkcji fizjologicznych ł

ą

cznie z okresow

ą

utrat

ą

przytomno

ś

ci).

D

ź

wigaj

ą

c si

ę

na nogi usłyszałem szmery swych porusze

ń

. A wi

ę

c w komorach nie było ju

ż

pró

ż

ni. Tak, nawet czuło si

ę

ten delikatny opór powietrza. Spu

ś

ciłem wzrok i zapaliłem reflektor.

Niedawny otwór wypełniała pancerna plomba. W

ś

wietle reflektora zobaczyłem te

ż

inne łaty.

Pokrywały cał

ą

niemal posadzk

ę

tego pomieszczenia i cz

ęś

ciowo korytarza. Ponownie

przyjrzałem si

ę

boazeriom. Dziury, które, jak zrazu s

ą

dziłem, powstały po zniszczonym

dekompresj

ą

instalacyjnym osprz

ę

cie, były wynikiem działania tych samych czynników, co

zamieniły w rzeszoto posadzk

ę

. Statek przeszedł przez rój, i to przeszedł do

ść

dawno,

zwa

ż

ywszy warstw

ę

kurzu powlekaj

ą

cego roztrzaskane skrzydła drzwiowe, które — jak z tego

wynikało — nie ja zniszczyłem. Załoga ograniczyła si

ę

do załatania pancerza, nie dbaj

ą

c o

usuni

ę

cie szkód wewn

ę

trznych. I to było niezwykłe. Tusz

ą

c,

ż

e i tym razem nikt tu nie zajrzy,

wyszedłem na korytarz. W tej ciszy kroki rozbrzmiewały jak uderzenia młota, cho

ć

ci

ąż

enie nie

przekraczało tutaj 0,8 grawitacji ziemskiej i starałem si

ę

st

ą

pa

ć

mi

ę

kko. Za gazoszczeln

ą

o

ś

cie

ż

nic

ą

uniesionej grodzi trafiłem na drzwi. Zwolniłem rygiel i ostro

ż

nie je pchn

ą

łem. Przez

szpar

ę

wdarło si

ę

ś

wiatło i słaby hałas. Na tym odcinku korytarz był tak

ż

e pusty, ale nie

opuszczony. W

ś

lizn

ą

łem si

ę

tam. Stan

ą

łem przed pierwszym z długiego szeregu wej

ść

. W

odrzwia, na wysoko

ś

ci mych oczu, wtopiona była tabliczka. Wygrawerowane na niej łaci

ń

skie

litery układały si

ę

w napis:

Zamra

ż

alnia — F.

Przeczytałem go kilkakrotnie.
Bezwiednie wyci

ą

gn

ą

łem r

ę

k

ę

i wtedy drzwi samoczynnie si

ę

otworzyły. Fotokomórka albo sensor. Za tymi drzwiami
znajdowały si

ę

drugie — ocieplane, zamkni

ę

te na

magnetyczny zatrzask. Nacisn

ą

łem je ramieniem. W

ś

rodku

zabłysło

ś

wiatło. Przed sob

ą

miałem wypełniaj

ą

cy cał

ą

zamra

ż

alni

ę

stela

ż

, oszroniony, d

ź

wigaj

ą

cy przezroczyste skrzynie. Nie potrzebowałem si

ę

do

nich zbli

ż

a

ć

: st

ą

d widziałem,

ż

e spoczywały w nich istoty; istoty, które naprawd

ę

i najsłuszniej

mo

ż

na nazwa

ć

lud

ź

mi. To byli ludzie. Martwi.

Wycofałem si

ę

ze zdławionym gardłem. Min

ą

łem zamra

ż

alni

ę

E, D, C, B i A. Za nimi, we wn

ę

ce,

zobaczyłem kr

ę

te schodki prowadz

ą

ce na górne pokłady i odnog

ę

ł

ą

cz

ą

c

ą

równoległe korytarze.

Poszedłem prosto, konsekwentnie zmierzaj

ą

c w stron

ę

dziobu. Gazoszczelne

ś

luzy dzieliły ten

najni

ż

szy pokład na odcinki długo

ś

ci kolejowego wagonu. Zatrzymałem si

ę

w trzecim licz

ą

c od

komór magazynowych. Tu mie

ś

ciły si

ę

, je

ś

li wierzy

ć

napisom na tabliczkach, kabiny osobowe.

Do dzisiaj nie wiem, czy tamte drzwi otworzyły si

ę

same, czy te

ż

ja je otworzyłem. Ujrzałem

wpatrzonego we mnie Obcego, który zdawał si

ę

wiedzie

ć

,

ż

e nadchodz

ę

, i od dawna czeka

ć

, a

ż

przest

ą

pi

ę

próg. Stał przede mn

ą

nagi, na rozkraczonych, paj

ę

czastych nogach. Za nim

spacerował drugi Obcy. Poruszał si

ę

jak mechanizm: po ka

ż

dym kroku zamierał na ułamek

sekundy. Ten przede mn

ą

wydał z siebie ostrzegawczy skrzekot i tamten zwrócił si

ę

ku mnie. To

była samica. Stali

ś

my naprzeciw siebie milcz

ą

cy i nieruchomi. Patrzyłem tak,

ż

eby widzie

ć

ich

oboje;
widziałem równie

ż

skł

ę

bione bety na kojach, wytart

ą

wykładzin

ę

podłogow

ą

, poplamione

ś

ciany i

brudne drzwiczki szaf. Słyszałem

ś

wiszcz

ą

ce oddechy Obcych i to dalekie człapanie. Cholernie

ż

ałuj

ę

, Milady,

ż

e nie zapoznałem si

ę

z aneksem „o wariantach porozumienia" do pa

ń

skiego z

pewno

ś

ci

ą

rzetelnie opracowanego dossier Akcji „Przybysz".

Człapanie było coraz bli

ż

sze. Odsun

ą

łem si

ę

od drzwi, przytuliłem plecy do boazerii i zacisn

ą

łem

palce na kolbie traumatu. Na progu zatrzymał si

ę

robot. Nie mogłem si

ę

myli

ć

: identycznego

ogl

ą

dałem u komandora. Milady trzyma tego gruchota dla zabawy; jego robot tkwi na korytarzu,

wita i

ż

egna go

ś

ci, i pełni funkcje od

ź

wiernego oraz szatniarza. Liczy sobie ponad sto

pi

ęć

dziesi

ą

t lat, podobno brał udział w jednej z pierwszych mi

ę

dzygwiezdnych wypraw, po czym

został mu na piersi emblemat opatrzony nazw

ą

statku: Deltus. Ten w drzwiach te

ż

nosił taki

emblemat, z t

ą

ró

ż

nic

ą

,

ż

e wytłoczone w nim litery tworzyły nazw

ę

:

Audax.
Samiec, nie otwieraj

ą

c ust, zaskrzekotał przeci

ą

gle.

W cz

ęś

ci czołowej robota zapłon

ę

ła kontrolka. To była

kontrolka wewn

ę

trznego toru. Robot wi

ę

c drog

ą

radiow

ą

z kim

ś

si

ę

porozumiewał, a o ile znam

si

ę

na zasadach organizacji ł

ą

czno

ś

ci, tym torem mógł si

ę

porozumiewa

ć

wył

ą

cznie z innym

robotem lub centralnym komputerem statku. Obcy nadal stali nieporuszeni, robot zagradzał mi
drog

ę

do wyj

ś

cia. Było cicho, tylko gdzie

ś

w gł

ę

bi rozległ si

ę

szybki t

ę

tent. Kto

ś

biegł, ci

ęż

ko,

jakby d

ź

wigał zbroj

ę

. Wetkn

ą

łem traumat za biodrowy pas i powoli zdj

ą

łem z ramienia miotacz.

Oparłem kolb

ę

o biodro, lew

ą

dłoni

ą

uj

ą

łem r

ę

koje

ść

, praw

ą

poło

ż

yłem na spu

ś

cie. Wiesz co,

Karvitsch, wypchaj si

ę

ty z tym swoim szeroko rozumianym humanitaryzmem. Wymierzyłem luf

ę

w

ś

wiatło drzwi. T

ę

tent dobiegał ju

ż

zza

ś

ciany. Robot odst

ą

pił od wej

ś

cia i w tej

ż

e chwili do

kabiny wpadł automat bojowy. Zapomniałem o robocie i tych stoj

ą

cych opodal stworach, które

mogły mnie przecie

ż

zaatakowa

ć

; widziałem jedynie błyszcz

ą

cy profil automatu i jego ruch, kiedy

omiataj

ą

c spojrzeniem kabin

ę

okr

ę

cał si

ę

wokół swej osi, z ka

ż

d

ą

setn

ą

sekundy bli

ż

szy zaj

ę

cia

w stosunku do mnie pozycji frontalnej. Wykonał cz

ęść

ruchu potrzebnego, by-zwróci

ć

si

ę

do mnie

frontem, gdy w jego pancerzu rozwarła si

ę

szczelina, w której zal

ś

nił wylot lasera. Wtedy

nacisn

ą

łem spust. Nie, wtedy postanowiłem nacisn

ąć

spust. Impulsy nerwami cybiofikowanymi

rozchodz

ą

si

ę

pr

ę

dzej ni

ż

nerwami somatycznymi, mimo to od wydania przez mózg dyspozycji

do jej realizacji upłyn

ę

ło około siedemdziesi

ę

ciu pi

ę

ciu tysi

ą

cznych sekundy. Przez ten czas

automat zdołał obróci

ć

si

ę

o dalsze 40 stopni i otworzy

ć

ogie

ń

. Promie

ń

lasera, zmierzaj

ą

c ku

ś

rodkowi mej klatki piersiowej, j

ą

ł ci

ąć

moje rami

ę

w tym samym momencie, w którym

uruchomiłem spust miotacza. Tam gdzie stał automat i robot, zaja

ś

niała jaskrawa łuna. Ogie

ń

smagn

ą

ł nagie ciała Obcych, podmuch cisn

ą

ł ich na br

ą

zowiej

ą

c

ą

od

ż

aru po

ś

ciel. Znikn

ę

ły oba

androidy, znikn

ę

ło skrzydło drzwi i fragment

ś

ciany. Kabin

ę

wypełniły smoliste kł

ę

by dymu.

Komórki cybiofikowane s

ą

równie wra

ż

liwe na ból, co komórki somatyczne, ale ja nie czułem

bólu, nie czułem go nawet potem, kiedy schylaj

ą

c si

ę

po upuszczony miotacz, ujrzałem le

żą

c

ą

u

mych stóp r

ę

k

ę

, któr

ą

automat zd

ąż

ył mi odstrzeli

ć

. Pu

ś

ciłem si

ę

p

ę

dem przez korytarz. „Chcesz

si

ę

przekona

ć

, czy twój znajomy nie jest aby cybem? Napomknij mu,

ż

e do pobliskiego

magazynu dostarczono wła

ś

nie nowe dyferencjały. Je

ś

li nie przypomni sobie nagle,

ż

e za

kwadrans ma pilne spotkanie, mo

ż

esz by

ć

o niego spokojny."

Zaczynał mi dr

ę

twie

ć

bark. W biegu nało

ż

yłem na kikut ramienia łat

ę

kompensacyjn

ą

. Przed

uchylonymi drzwiami do pogr

ąż

onych w ciemno

ś

ci komór magazynowych zapaliłem reflektor.

Ś

lizgaj

ą

c si

ę

po okruchach plastyku dotarłem do mojej komory. Wycelowałem miotacz w

posadzk

ę

. W o

ś

lepiaj

ą

cym rozbłysku otwarła si

ę

pode mn

ą

czarna, gwia

ź

dzista otchła

ń

. Po

ś

wiec

ą

cych wi

ś

niowo brzegach wyrwy przemkn

ę

ły z suchym trzaskiem iskry strzelaj

ą

ce z

rozerwanej instalacji; z przewodów buchn

ę

ły białosine obłoki. P

ę

d powietrza pchn

ą

ł mnie ku

czelu

ś

ci, za mn

ą

załomotały spadaj

ą

ce grodzie. Wypu

ś

ciłem miotacz i uczepiłem si

ę

mi

ę

kkiej

jeszcze ko

ń

cówki rury, co prostuj

ą

c pod wpływem udaru termicznego jakie

ś

swoje wygi

ę

cie,

wysun

ę

ła si

ę

spod wewn

ę

trznego poszycia i sterczała w wypalonym otworze. Podci

ą

gn

ą

łem

kolana i trafiłem stopami na płaszcz statku. Podeszwy solidnie przywarły do pancerza. Pu

ś

ciłem

koniec rury i wyprostowałem grzbiet. Do głowy napływała mi krew, a uci

ę

te rami

ę

szarpał

pulsuj

ą

cy ból. Z dziury w pancerzu wychyn

ą

ł mój miotacz i poszybował w kosmos. Spojrzałem w

kierunku „Starfiasha". Jego panoramiczny iluminator błyszczał w sło

ń

cu jak lustro. Krok po kroku,

w zupełnej ciszy, pokonałem dziel

ą

c

ą

mnie od niego przestrze

ń

. Z wysiłkiem wczołgałem si

ę

do

kabiny. W

ą

tpi

ę

, wy „naprawd

ę

ludzcy ludzie", czy ktokolwiek z was, maj

ą

c tylko jedn

ą

r

ę

k

ę

,

potrafiłby poradzi

ć

sobie z ujemn

ą

grawitacj

ą

. Szczerze mówi

ą

c, nie wiem; jak udało si

ę

to mnie.

Spocz

ą

łem w swojskich obj

ę

ciach fotela. Przewentylowałem kabin

ę

i zdj

ą

łem pró

ż

niowy hełm.

Poczułem na głowie ucisk elektrod kasku. Zapłon! Grawitacja zanikła.
— Jestem ranny — oznajmiłem gło

ś

no.

— Przejmujemy sterowanie — odparł przez radio tubalny głos Milady'ego.

Vn. ODKRYCIE PRAWDY

Le

ż

ałem w ciszy (ziemskiej ciszy — ta cisza nie ma nic wspólnego z cisz

ą

kosmosu) i w bieli.

Prosto z Emit-
—Second konwert

ą

sanitarn

ą

przetransportowano mnie tu, do kliniki w Decksance. bo tu był

doktor Zend, jeden z najlepszych współczesnych implantatologów. Wdychałem szpitalny zapach i

ć

wiczyłem sw

ą

now

ą

, odzyskan

ą

r

ę

k

ę

, która dłu

ż

ej nie u

ż

ywana, lubiła cierpn

ąć

.

Zend zapewnił mnie,

ż

e cierpni

ę

cie ust

ą

pi, kiedy zregeneruj

ą

si

ę

poł

ą

czenia. Przebywałem tu od

tygodnia i w tym czasie Wy

ż

z południa rozgonił chmury. Niebo było pogodne, Milady —

przeciwnie: na skraju kozetki przycupn

ą

ł zachmurzony i pos

ę

pny. Odło

ż

yłem ci

ąż

ki i spu

ś

ciłem

nogi na podłog

ę

.

— Analizowali

ś

cie seans? — zapytałem.

Milady pokazał mi sw

ą

bezradn

ą

min

ę

. Jego szeroka,

ogorzała twarz wyra

ż

ała wi

ę

cej ani

ż

eli słowa.

— Gdybym powiedział wam to sam, bez tego hipnotycznego seansu — dodałem — chyba by

ś

cie

mi nie uwierzyli.
— Szkopuł w tym,

ż

e my i tak nie bardzo w to wszystko wierzymy. Pod

ś

wiadomo

ść

nie kłamie,

lecz pochodz

ą

ce od niej informacje mog

ą

by

ć

fałszywe.

— Pan mnie intryguje.
— Dzieje si

ę

tak wtedy, gdy produkty zbyt bujnej wyobra

ź

ni hipnotyzowanego oddziaływaj

ą

na

pod

ś

wiadomo

ść

albo gdy do pod

ś

wiadomo

ś

ci zostaj

ą

wyparte tre

ś

ci zdarze

ń

wprawdzie

autentycznych, ale zinterpretowanych bł

ę

dnie.

— Przypu

ść

my,

ż

e jestem znowu na tamtym statku. Czuj

ę

,

ż

e zagra

ż

a mi niebezpiecze

ń

stwo. Do

kabiny wpada automat z laserem gotowym do pracy. Jestem przekonany,

ż

e zaraz wymierzy go

we mnie, wi

ę

c strzelam. W rzeczywisto

ś

ci jednak automat ten. znaj

ą

c lepiej ni

ż

ja sytuacj

ę

na

statku i wiedz

ą

c, jaki jest stosunek Obcych do ludzi, zapłon

ą

wszy raptem małpi

ą

miło

ś

ci

ą

do

mnie, przybył mi z odsiecz

ą

. Niestety, to, co było ratunkiem, wzi

ą

łem za napa

ść

i nawet moja

pod

ś

wiadomo

ść

b

ę

dzie si

ę

upiera

ć

przy napa

ś

ci. Czy o to panu idzie?

— Poniek

ą

d. Chocia

ż

akurat w tym przypadku wspomniany automat miał wobec ciebie zamiary

wrogie, o czym najdobitniej

ś

wiadczy twoja r

ę

ka.

— Dlaczego wi

ę

c nie wierzycie w pozostałe fakty? Milady sapn

ą

ł. Oparł dłonie o uda i wstał z

kozetki, oci

ęż

ale, jak wyła

żą

cy z błotnej k

ą

pieli hipopotam. Wyprostował ko

ś

ci, po czym usiadł z

powrotem na tym samym miejscu.
— Powiem ci, co my

ś

my widzieli — o

ś

wiadczył. Od pocz

ą

tku jego wizyty czekałem na te słowa.

Komandor za

ś

zrazu z nowinami zwlekał, jak gdyby w duchu rozwa

ż

ał, czy nie s

ą

one obj

ę

te

tajemnic

ą

.

— Mieli

ś

my z cyborgiem nieprzerwany kontakt — powiedział teraz. — Zgodnie z naszymi

przewidywaniami rakietka, po oderwaniu si

ę

od twego „Starflasha", została wessana przez

ś

luz

ę

.

Ś

wiatła było tam sk

ą

po, ale kiedy po usuni

ę

ciu dekompresji do

ś

luzy weszli Obcy, bez trudu

mogli

ś

my rozró

ż

ni

ć

poszczególne sylwetki. Te stwory poruszały si

ę

jak... Wiesz, co mi to

przypominało? Pokaz musztry na zwolnionym filmie.
— Albo jakby na

ś

ladowały ruchy prymitywnych robotów, prawda ? — podsun

ą

łem, uderzony

nagle tym podobie

ń

stwem. Milady przytakn

ą

ł i bez zastanowienia kontynuował:

— Lewa noga do przodu, a prawa r

ę

ka do tyłu i przerwa;

potem na odwyrtk

ę

i znów przerwa. Ka

ż

dy zwrot ciała zaakcentowany przerw

ą

. Słyszeli

ś

my

tak

ż

e głosy tych istot. Chyba wymieniały mi

ę

dzy sob

ą

jakie

ś

uwagi.

— Z tego, co pan mówi, wnosz

ę

,

ż

e odst

ą

pił pan od swej teorii kosmicznego tropizmu?

— Ach — Milady

ż

achn

ą

ł si

ę

. — Wtedy chciałem ci

ę

sprowokowa

ć

. To jasne,

ż

e mamy do

czynienia z istotami rozumnymi; nie umiemy tylko okre

ś

li

ć

ich mentalno

ś

ci. Przyzna

ć

jednak

nale

ż

y,

ż

e do naszego cyborga wzi

ę

li si

ę

w taki sposób, w jaki my by

ś

my si

ę

wzi

ę

li do cyborga

cudzego. Kiedy zawiodły ich próby porozumienia si

ę

ze spec-cybem, nabrali podejrze

ń

i zawlekli

go do laboratorium. Tam podł

ą

czyli go do jakiej

ś

cudacznej aparatury, chyba diagnostycznej, a

pó

ź

niej, po godzinnym skrzekotaniu, potraktowali go lancetem. No i podst

ę

p wykryli. Wiwisekcji

dokonały ich roboty; sprawnie, jakby były do tego specjalnie przyuczone. — Milady klepn

ą

ł si

ę

po

udzie. — Na podłodze! Stół operacyjny był za mały... — zamilkł. Podj

ą

ł ze wzburzeniem: — Tam

wszystko jest za małe! Ich przeci

ę

tna wzrostu to dwa metry pi

ę

tna

ś

cie, a koje, które widziałe

ś

,

stół operacyjny, sprz

ę

ty, pomieszczenia Obiektu — wszystko to rozmiarami pasuje raczej do ich

robotów. We

ź

my cho

ć

by t

ę

rakietk

ę

,

ż

eby zmie

ś

ci

ć

si

ę

w jej kabinie, spec-cyborg musiał si

ę

skr

ę

ci

ć

jak joga. Nie s

ą

dz

ę

, aby to była ich ulubiona pozycja, zwłaszcza

ż

e prawie uniemo

ż

liwia

sterowanie.
— Przyjrzeli

ś

cie si

ę

tym robotom? — wtr

ą

ciłem.

Milady, któremu moje pytanie zm

ą

ciło tok wywodu, zastygł

z otwartymi ustami.

— Ja si

ę

przyjrzałem im dobrze. Stałem z nimi oko w oko. Kształtem do złudzenia przypominaj

ą

nas. Jakby ich budowniczowie zapatrzyli si

ę

w ludzi.

— Obserwowali

ś

my pewnego osobnika, jak si

ę

posilał — powiedział komandor zaprz

ą

tni

ę

ty

własnymi my

ś

lami. —^ Kiedy naszego cyborga wprowadzono do tego laboratorium, był tam

golas, który wy

ż

erał co

ś

z miski. Jedzenie brał w gar

ś

cie i wtykał do g

ę

by, jak moja wnuczka, gdy

si

ę

dorwie do puszki z „Ambrozj

ą

"...

— Zaraz, wi

ę

c co si

ę

wam wła

ś

ciwie nie zgadza? ',' Milady westchn

ą

ł. Z zakłopotaniem potarł

sw

ą

kwadratow

ą

szcz

ę

k

ę

. Wreszcie si

ę

zdecydował.

— Dwie sprawy nas dr

ę

cz

ą

, Lutz. Sprawa pierwsza, to te tabliczki z łaci

ń

skimi napisami:

„zamra

ż

alnia", „komory magazynowe", „kabiny załogi" i tak dalej. Sprawa druga, to ci zamro

ż

eni

ludzie. Ludzie...
— Ale

ż

ja...

— W porz

ą

dku, Lutz. Przy

ś

lemy ci tutaj psychoanalityka. Podczas hipnotycznego snu

utrzymywałe

ś

,

ż

e korytarz, którym szedłe

ś

, był podobny do korytarza w wagonie kolejowym, a

drzwi do kolejnych pomieszcze

ń

były rozmieszczone jak drzwi do przedziałów.

— Owszem, ale...
— Otó

ż

faceci z Admiralicji przypuszczaj

ą

,

ż

e w dzieci

ń

stwie byłe

ś

ś

wiadkiem albo i uległe

ś

wypadkowi. Jechałe

ś

poci

ą

giem, gdy wydarzyło si

ę

co

ś

strasznego: nagłe hamowanie, p

ę

kni

ę

cie

toru... Zderzenie raczej nie, bo przy dwustu plus drugie dwie

ś

cie z przeciwka wyzwoliłoby si

ę

tyle

energii,

ż

e... No wi

ę

c jechałe

ś

poci

ą

giem. Pasa

ż

erowie jak to pasa

ż

erowie zlekcewa

ż

yli przepisy

i nie zapi

ę

li pasów; ty jeden w przedziale miałe

ś

je zapi

ę

te. Kiedy si

ę

to stało, wybiegłe

ś

na

korytarz, krzyczałe

ś

, przera

ż

ony zagl

ą

dałe

ś

do przedziałów, gdzie le

ż

ały skotłowane ciała...

— Do licha, to bym pami

ę

tał!

— Niekoniecznie. Pami

ęć

tamtego wypadku szok mógł wyprze

ć

do pod

ś

wiadomo

ś

ci. Dopiero

gdy znalazłe

ś

si

ę

w równie stresogennej sytuacji, powróciły rzekomo zapomniane obrazy.

Uzupełniła je troch

ę

wyobra

ź

nia... Do pokoju wkroczył doktor Zend. U

ś

miechni

ę

ty i radosny.

— Przepraszam — powiedział. — Nie zamierzałem panom przeszkadza

ć

.

— I nie przeszkodził pan — odparł Milady zeskakuj

ą

c z kozetki. U

ś

cisn

ą

ł mi rami

ę

. — Do

zobaczenia, Lutz. Do widzenia panu, doktorze. Zend odprowadził go wzrokiem.
— Jak r

ę

ka, samopoczucie? — zagadn

ą

ł mnie, gdy drzwi za Miladym si

ę

zamkn

ę

ły. Uniosłem

ci

ąż

ki ponad głow

ę

.

— R

ę

ka sprawuje si

ę

znakomicie, z samopoczuciem jest gorzej — odparłem. — Nie tylko jestem

cybem, ale do tego cierpi

ą

cym na zaburzenia umysłowe. Doktor Zend pozostał promienny, lecz

patrzył na mnie
badawczo —jak wtedy w holu, przed pokoikiem Alberta. Wyj

ą

ł mi z dłoni ci

ąż

ki. Jego kitel

roztaczał znajom

ą

wo

ń

septofobu.

— Chyba nadszedł czas,

ż

eby

ś

my ze sob

ą

szczerze pogadali — o

ś

wiadczył.

— Co

ś

z Albertem? — zaniepokoiłem si

ę

.

— Ach nie, sk

ą

d

ż

e! Albert czuje si

ę

wybornie. Wczoraj telefonowała z Maceio pa

ń

ska mał

ż

onka.

Albert jest bardzo

ż

ywy i pani Elie pytała, czy nadmiar ruchu mu nie zaszkodzi.

— A jak si

ę

czuje

ż

ona?

— Przypuszczam,

ż

e dobrze. — Zend usiadł tam, gdzie siedział Milady. Jego stopy nie dotykały

podłogi. Elie, gdyby tu usiadła, te

ż

by mogła swobodnie majta

ć

nogami. Elie i Zend wygl

ą

daj

ą

niczym rodze

ń

stwo.

— Czy chce pan ze mn

ą

rozmawia

ć

o Elie? Doktor Zend zamrugał powiekami. U

ś

miechał si

ę

dobrotliwie.
— Nie mam nic przeciwko temu tematowi, wszelako wolałbym porozmawia

ć

o panu. A raczej o

nas... O nas wszystkich. — Odwrócił głow

ę

. Równie

ż

z profilu przypominał mi Elie. — To

delikatna materia i trudno o niej mówi

ć

, tym bardziej

ż

e poruszaj

ą

c j

ą

, post

ę

puj

ę

niezgodnie z

przepisami. Niemniej ufam,

ż

e zostanie mi to darowane, bo przecie

ż

na pełny sukces

terapeutyczny mog

ę

liczy

ć

tylko wówczas, gdy wprowadz

ę

pana w te zagadnienia.

— Zamierza pan podda

ć

mnie dalszej kuracji?

— Zamierzam panu pomóc.
— No, o ile...
Zend chwycił mnie za nadgarstek. Gestykulacj

ą

, bo zabrakło mi konceptu, starałem si

ę

przedstawi

ć

mu swój punkt widzenia i wtedy przytrzymał moj

ą

dło

ń

.

— Co pan wie o cybiofikacji? — zagadn

ą

ł łagodnie.

— Pytanie!
— Tak s

ą

dziłem: ocenia pan j

ą

subiektywnie. Ale ja my

ś

l

ę

o cybiofikacji w ogóle — doktor nie

puszczał mojej dłoni. Zni

ż

ył głos: — Seymour, czy pan wie... czy wiesz,

ż

e nasi przodkowie kładli

si

ę

do grobu z własnym uz

ę

bieniem? Czy wiesz,

ż

e dopiero od stu lat ludzie u

ż

ywaj

ą

ś

rodków na

porost włosów i

ż

e ongi

ś

włosy im rosły same? A czy wiesz,

ż

e powonienie naszych przodków

było dziesi

ę

ciokrotnie czulsze od naszego i

ż

e ich paznokcie z łatwo

ś

ci

ą

rozdrapywały skór

ę

? To

jest ewolucja i w

ż

adnym wypadku nie ma dla nas powrotu. Zawsze do przodu, Seymour. By

ć

mo

ż

e stracimy w

ę

ch całkowicie,

by

ć

mo

ż

e znikn

ą

nam paznokcie i st

ę

pieje słuch, ale niewykluczone,

ż

e w zamian rozwin

ą

si

ę

w

nas inne zdolno

ś

ci:

telepatyczne, telekinetyczne i teleplastyczne. Póki co jednak musimy ratowa

ć

si

ę

protezami.

Dawniej ochron

ą

przed zimnem była sier

ść

, która okrywała człowieka od pi

ę

t po czubek czaszki,

pó

ź

niej człowiek przyodziewał si

ę

w futra, wprzód w naturalne, nast

ę

pnie w sztuczne, ciało

dzisiejszego cyborga jest odporne i mało wra

ż

liwe na temperatur

ę

i w zasadzie mo

ż

e on

paradowa

ć

nago zarówno w strefie tropikalnej, jak i podbiegunowej. Dawniej człowiek miał

pazury i kły. pó

ź

niej łamliwe paznokcie i ko

ś

lawe. próchniej

ą

ce pie

ń

ki, dzisiaj ma na ko

ń

cach

palców słab

ą

rybi

ą

łusk

ę

i w wieku szesnastu-siedemnastu lat gołe dzi

ą

sła Przez wieki człowiek

zmieniał warunki swego

ś

rodowiska i wraz z nim zmieniał si

ę

sam. Przyroda jest idealnym

przykładem stanu równowagi chwiejnej; usuni

ę

cie czy wprowadzenie bodaj jednego czynnika

ekologicznego nieuchronnie wywołuje lawin

ę

skutków trwaj

ą

c

ą

do momentu, w którym nie

zostanie na nowo osi

ą

gni

ę

ty stan równowagi. Człowiek zakłócał t

ę

równowag

ę

, odk

ą

d zdobył

narz

ę

dzia, a narz

ę

dziami posługiwał si

ę

po to,

ż

eby warunki

ż

ycia uczyni

ć

zno

ś

niejszymi.

Polepszaj

ą

c swój byt, truł powietrze, ziemi

ę

i wod

ę

, nitrował si

ę

chemikaliami, a

ż

narobił takiego

bałaganu w swoich genach,

ż

e trzeba mu było pomy

ś

le

ć

nie tylko o dalszym przekształceniu

otoczenia, lecz tak

ż

e własnego ustroju. I musiał my

ś

le

ć

szybko, poniewa

ż

ta metamorfoza

genetyczna stała si

ę

najbardziej bezlitosnym czynnikiem selekcyjnym.

Ś

mier

ć

zebrała wtedy

obfite

ż

niwo, pojawili si

ę

mutanci, i gdyby nie zdobycze nauki, mieliby

ś

my dzi

ś

tak

ą

dyferencjacj

ę

w ludzkich genotypach,

ż

e człowiek od człowieka byłby si

ę

ró

ż

nił jak szympans od diugonia.

Szcz

ęś

ciem zmiany w chromosomach przebiegały wolno i łagodnie, a kontrolowany i racjonalny

dobór i rozmaite ogólnospołeczne zabiegi medyczne zapobiegły ró

ż

nicowaniu si

ę

naszego

gatunku. Całym

ś

wiatem rz

ą

dzi mi

ę

dzy innymi prawidło: ..Co

ś

za co

ś

". Za przekształcenie

ś

rodowiska człowiek zaphicif stosunkowo nisk

ą

cen

ę

. je

ś

li za

ś

zbada

ć

spraw

ę

dogł

ę

bniej, nie

zapłacił nic; przeciwnie - zyskał. Bo twoje ciało, Seymour, jest teraz o niebo doskonalsze, ani

ż

eli

było przed cybiofikacj

ą

. I to powiniene

ś

sobie wreszcie u

ś

wiadomi

ć

. Zreszt

ą

nie tylko ty. to

powinni sobie u

ś

wiadomi

ć

wszyscy ludzie, gdy

ż

ich wszystkich to dotyczy. Tak, nie przesłyszałe

ś

si

ę

. wszystkich albo przynajmniej przytłaczaj

ą

c

ą

wi

ę

kszo

ść

. Ludzie nie zagl

ą

daj

ą

do statystyk.

ich lektur

ą

s

ą

głównie programy telewizyjne i

ż

urnale. ale

gdyby do nich zajrzeli, przekonaliby si

ę

,

ż

e sze

ść

dziesi

ą

t kilka procent obywateli naszego kraju to

cyby! Pozostałych, t

ę

najmłodsz

ą

cz

ęść

społecze

ń

stwa, tych twoich kadetów i tych jeszcze

młodszych, pr

ę

dzej czy pó

ź

niej równie

ż

czeka cybiofikacj

ą

. Wstydzimy si

ę

przed bli

ź

nimi swych

implantatów, tak jak nasi przodkowie wstydzili si

ę

swych chorób; demonstracyjnie szydzimy z

cybów. dr

żą

c jednocze

ś

nie, aby kto

ś

nie dowiedział si

ę

o nas prawdy. Udajemy,

ż

e szpitale takie

jak ten to wyj

ą

tki, a w pozostałych leczy si

ę

normalne przezi

ę

bienia lub zaburzenia w konkokcji,

gdy tymczasem z podziemnych, automatycznych, obsługiwanych przez dyskretne roboty ta

ś

m

produkcyjnych schodz

ą

dziennie tysi

ą

ce sztucznych nerek,

ż

oł

ą

dków, płuc i serc. Wierz mi, dzi

ś

bym nie zliczył operacji, które przeprowadziłem, ale w całej mojej praktyce nie było pacjenta,
który by nie zapytał, czy obowi

ą

zuje mnie tajemnica zawodowa. Ty wyjawiłe

ś

Elie, kim jeste

ś

,

Elie powiedziała ci o sobie, ale

ż

adne z was nie odwa

ż

yłoby si

ę

wyzna

ć

tego w gronie

znajomych, cho

ć

sze

ś

cioro z ka

ż

dej dziesi

ą

tki osób mo

ż

e wam poda

ć

r

ę

k

ę

. Tak

ą

jak ta! Doktor

Zend pu

ś

cił mój nadgarstek i podsun

ą

ł mi pod nos sw

ą

delikatn

ą

dło

ń

.

— Tak, Seymour, jestem cybem, jestem wi

ę

kszym cybem ni

ż

ty. Mam nawet cybiofikowan

ą

g

ę

b

ę

.

Popatrzyłem mu w twarz. Była łagodna i promienna.
— To nie efekt plastyczny, Seymour. Ja taki naprawd

ę

jestem.

— Wiem o tym, stary.

Vm. TEORIA EWOLUCJI

Mimo protestów Zenda, mimo jego gró

ź

b,

ż

e zerwie ze mn

ą

stosunki towarzyskie i nawet je

ś

li

b

ę

d

ę

w przyszło

ś

ci potrzebował pomocy („

ż

ycz

ę

ci,

ż

eby ten twój »Starflash« po starcie zgubił

silnik"), ryzykuj

ą

c sw

ą

karier

ą

, nie udzieli mi jej — mimo wszelkich tych prób sympatycznego

szanta

ż

u, nazajutrz rankiem zamieniłem szpitaln

ą

pi

ż

am

ę

na granatowo-oliwkowy ubiór

kompensacyjny, w którym przywiozła mnie tutaj konwerta sanitarna. Moje cywilne ciuchy zostały
w kwaterze numer dziewi

ęć

budynku „A" O

ś

rodka Szkoleniowego RCF. Aby je odzyska

ć

,

telefonicznie skomunikowałem si

ę

z Miladym i spytałem go, czy nie mógłby mi załatwi

ć

wst

ę

pu

na teren O

ś

rodka. Milady odparł,

ż

e dopóki nosz

ę

mundur, ,,nawet taki, co ma jeden r

ę

kaw

krótszy", O

ś

rodek jest do mojej dyspozycji

o ka

ż

dej porze dnia i nocy, ponadto wyraził zadowolenie

z faktu,

ż

e tak rychło przyszedłem do siebie.

O psychoanalityku, który miał ze mnie zrobi

ć

ofiar

ę

katastrofy kolejowej, ani nie wspomniał. Był „piekielnie
zaj

ę

ty", a przy tym poirytowany.

Ze szpitala wymkn

ą

łem si

ę

bocznym wyj

ś

ciem, aby czasem

nie wpa

ść

na Zenda. Doktorze, kiedy tylko ureguluj

ę

swoje

sprawy, niezawodnie ci

ę

odwiedz

ę

, co wi

ę

cej — b

ę

d

ę

ci

ę

adorował. Przedtem jednak rad bym wytchn

ąć

przy Elie

i Albercie, chocia

ż

przez miesi

ą

c, na który wszak

zapracowałem.
W O

ś

rodku spakowałem cywilne manatki, odwiesiłem do

szafy ubiór kompensacyjny i porozumiałem si

ę

z dy

ż

urnym.

czy nie ma dla mnie jakich

ś

dyspozycji. Nie miał.

Wdzi

ę

czno

ść

wojskowa, psiakrew.

Kiedy wychodziłem z budynku, podkusiło mnie.

ż

eby zaj

ść

do biur projektowych. Przed startem grzebałem tam
w dokumentacji i odt

ą

d nie mogłem pozby

ć

si

ę

my

ś

li,

ż

e

w tych papierach kryje si

ę

naprawd

ę

co

ś

wa

ż

nego. Główny

konstruktor wpu

ś

cił mnie do archiwum. S

ą

siadowało ono

z pracowni

ą

projektow

ą

i przez uchylone drzwi słyszałem

rozmow

ę

. Otworzyłem teczk

ę

z planami zespołu VIS

generacji czwartej. Dlaczego akurat czwartej? Bo le

ż

ała

na wierzchu.
— ...i wyl

ą

dowała.

— Gdzie?
— Gdzie! Na Emit-Second, oczywi

ś

cie. Nasi wpierw odczekali, a potem weszli do

ś

rodka.

— No?
— Była pusta.
— I to było wczoraj?
— Mhm. Powiadaj

ą

,

ż

e Paj

ą

ki wysłały j

ą

po swojego. Licz

ą

.

ż

e go uwolnimy.

— Ostatecznie my by

ś

my zrobili tak samo.

— Ale przedtem by

ś

my rzucili piguł

ę

,

ż

eby pokaza

ć

, jacy

ż

e

ś

my mocni...

Nie, to nie to. Odnalazłem plany zmodyfikowanych układów sterowniczych. Przekartkowałem je
pobie

ż

nie.

— ...stary był po cywilnemu, ten kapitan nie poznał go i powiedział,

ż

eby mu si

ę

nie wtr

ą

cał do

dyscypliny. Stary zło

ż

ył na niego raport.

— Stary ma racj

ę

. Z tego kapitana to taki oiicer, jak ze mnie kawalerzysta. a tym jego chłopakom

to si

ę

'.wdaje,

ż

e s

ą

na wczasach.

— A wiecie,

ż

e nasi nagrali te skrzekoty Paj

ą

ków, co je

przekazywał spec-cyborg? Pu

ś

cili je temu Paj

ą

kowi z Centrum Biofizycznego.

— No?
— Nic. Tylko wybałuszał

ś

lepia. Potem si

ę

uspokoił.

— Ciekawe, czym go karmi

ą

?

— Jaki

ś

profesor, Gnom

ę

albo podobnie, powiedział,*

ż

e za kilkaset lat, jak si

ę

wcze

ś

niej

wszyscy nie pozamieniamy w cyby, b

ę

dziemy wygl

ą

dali jak te Paj

ą

ki. To jest niby jedna z

alternatyw ewolucji.

Poczułem si

ę

tak, jakbym si

ę

otarł o wyja

ś

nienie tego, co mnie trapiło. Odło

ż

yłem na półk

ę

plany

i wszedłem do pracowni. Ale ci młodzi ludzie mówili ju

ż

o czym

ś

innym. Kto

ś

opowiadał dowcip o

cybach. „Za czym najbardziej przepada cyb?..." Po

ż

egnałem ich pr

ę

dko. Przed bram

ą

, obok

Rolispeeda, czekał znajomy czarnoskóry kierowca. Zadzierał twarz do sło

ń

ca i obcasem wybijał

rytm. Z radia w samochodzie waliła muzyka.
— Znowu mnie potrzebuj

ą

? — zapytałem.

— Mam pana odwie

źć

do domu, panie komandorze.

— Nie jestem ju

ż

komandorem. Kierowca błysn

ą

ł z

ę

bami.

— Przeciwnie. Dopiero teraz rzeczywi

ś

cie nim pan jest. Wczoraj odczytano stosowny rozkaz

wiceadmirała Hope'a. Pa

ń

skie walizy wło

ż

yłem do baga

ż

nika.

— Do licha z tym stopniem!
— Niech pan pomy

ś

li o rencie, panie komandorze. Radio zostawi

ć

?

— Tak.
Trzasn

ę

ły drzwiczki. Ruszyli

ś

my, a

ż

ż

wir wystrzelił spod opon. Ten chłopak umiał prowadzi

ć

. I

miał jedn

ą

wspaniał

ą

zalet

ę

: podczas jazdy nie gadał i nie m

ę

czył człowieka pytaniami.

Odpowiadał zapytany, grzecznie, ale lakonicznie. Przewa

ż

nie chłon

ą

ł muzyk

ę

. Muzyka to był

jego

ś

wiat, tak jak moim

ś

wiatem od tej pory zaczynała na powrót stawa

ć

si

ę

Elie. Elie, Albert i

Maceio ze swymi gor

ą

cymi pla

ż

ami. Ciało cyba nie jest w stanie reagowa

ć

na sło

ń

ce, wiatr i

morsk

ą

wod

ę

tak subtelnie, jak ciało somatyczne, sztuczne receptory nie potrafi

ą

przekaza

ć

do

mózgu tej gamy bod

ź

ców, a przecie

ż

, bez wzgl

ę

du na to, kim jeste

ś

my, przemo

ż

nie ci

ą

gnie nas

tam, sk

ą

d wzi

ę

li

ś

my swój pocz

ą

tek. W Decksance zaprosiłem kierowc

ę

do „Elaborate". Chłopak

przyj

ą

ł zaproszenie skwapliwie: był tak samo głodny jak ja, a ja od wczoraj nie miałem nic w

ustach. Zjedli

ś

my spó

ź

niony obiad — czy raczej wczesn

ą

kolacj

ę

— przy tym .stoliku, przy

którym tak si

ę

zalałem czterna

ś

cie dni temu.

Dziobi

ą

c wymy

ś

ln

ą

piecze

ń

nadaremnie próbowałem porachowa

ć

, ile razy, w tej erze znakomicie

rozwini

ę

tej ł

ą

czno

ś

ci, bez istotnej potrzeby przemierzyłem tras

ę

Decksance — O

ś

rodek

Szkolenia Royal Cosmos Force i z powrotem. Powiedziałem o tym kierowcy. Miał na imi

ę

Peter,

nosił trudne do zapami

ę

tania, egzotyczne nazwisko. Pochodził z Estremadura i chełpił si

ę

sw

ą

czyst

ą

murzy

ń

sk

ą

krwi

ą

. Zbyt długo pracował w wojsku,

ż

eby si

ę

dziwi

ć

marnotrawieniu

ludzkiego czasu i energii. Po obiedzie wybrałem si

ę

na zakupy. Znam dobrze gust Elie, tote

ż

wybór upominku dla niej nie sprawił mi kłopotu. W souvenirshopie kupiłem srebrn

ą

statuetk

ę

Panny (Elie urodziła si

ę

8 wrze

ś

nia) z wyrze

ź

bionymi na cokoliku pozostałymi jedenastoma

znakami Zodiaku. Albert jest za mały,

ż

eby cieszyły go takie prezenty, i za du

ż

y,

ż

eby go

zadowoli

ć

byle czym, pojechałem przeto do dzielnicy handlowej „Child". Po drodze

zarezerwowałem na jutro bilet lotniczy do Maceio. Zatrzymali

ś

my si

ę

przed głównym salonem

zabawkarskim. Od kraw

ęż

nika do wej

ś

cia sun

ą

ł ruchomy chodnik tak sprytnie szeroki,

ż

e ka

ż

dy,

kto przechodził tamt

ę

dy, musiał na niego nast

ą

pi

ć

i w efekcie l

ą

dował w poduszkach

powietrznych przedsionka sklepowego. Nim zd

ąż

yłem si

ę

otrz

ą

sn

ąć

, delikatne, lecz stanowcze

pchni

ę

cie skierowało mnie do wn

ę

trza salonu. Na gł

ę

bokich, wij

ą

cych si

ę

standach le

ż

ały

przedpotopowe gady, mechaniczne zwierz

ę

ta, pojazdy dwu-, trój-, cztero-, sze

ś

ciokołowe, tak

ż

e

lataj

ą

ce i pływaj

ą

ce, instrumenty muzyczne, animowani bohaterowie bajek, czasomierze,

krótkofalówki, cybernetyczne komplety, projektory, kamery, imitacje starej broni, zestawy
budowlane, miniosiedla z bie

żą

c

ą

wod

ą

i elektryczno

ś

ci

ą

, domowe sadzawki i terraria, sprz

ę

t

radarowy i sygnalizacyjny, „Mali..." jacy

ś

tam specjali

ś

ci, testery, trena

ż

ery i układanki, automaty

zr

ę

czno

ś

ciowe, magnetowidy. Wszystko to zgodnie ze sob

ą

s

ą

siadowało. Klienci

niezdecydowanie przebierali w tej mechaniczno-sier

ś

ciastej masie. Nie było tu tylko dzieci; ani

jednego dziecka. Pami

ę

tam,

ż

e mój syn w zeszłym roku przez cały dzie

ń

bawił si

ę

znalezionym

na skwerku kawałkiem uschni

ę

tego korzenia, gdy tymczasem w bawialni rosła warstwa kurzu na

zautomatyzowanym lotnisku, miniandroidach, kolei podziemnej, dziesi

ą

tkach zwierzaków,

kolumnach wozów, nie otwartym nawet „Małym psychometrze" i czort wie, na czym jeszcze. Ci,
którzy maj

ą

dzieci, sami najlepiej wiedz

ą

, w jaki

ż

ambaras wprawia nas wybór nowej zabawki dla

dziecka.
W

ś

ród kupuj

ą

cych wypatrzyłem ekspedientk

ę

:

postawn

ą

szatynk

ę

o zielonkawych oczach.

— Ile latek ma pa

ń

ski syn? — spytała, gdy si

ę

jej

zwierzyłem ze swego zmartwienia.
Stali

ś

my obok androidalnego robota, który kr

ę

cił głow

ą

,

błyskał

ś

wiatełkami i co pewien czas powtarzał: „We

ź

mnie,

prosz

ę

".

— Jedena

ś

cie. Interesuje si

ę

sportem i przyrod

ą

. Tak, przyrod

ą

. Lubi filmy przyrodnicze i ma

bujn

ą

wyobra

ź

ni

ę

. Ekspedientka zło

ż

yła r

ę

ce w małdrzyk, deformuj

ą

c swój wysoki, kształtny

biust, i zastanowiła si

ę

.

— Wobec tego mo

ż

e wła

ś

nie film? Mamy na składzie dwudziestopi

ę

cioodcinkowy serial pod

tytułem „Tarzan".
— We

ź

mnie, prosz

ę

— odezwał si

ę

robot.

— O czym to jest? — zapytałem.
— O człowieku wychowanym przez małpy. Sfilmowana powie

ść

jakiego

ś

staro

ż

ytnego czy

ś

redniowiecznego pisarza. Tarzan jako niemowl

ę

dostaje si

ę

w łapy małp i odt

ą

d zaczyna...

— We

ź

mnie. prosz

ę

— zaskrzekotał nachalnie robot. Jego głos wydobywał si

ę

nie wiadomo

sk

ą

d, a w cz

ęś

ci czołowej robota płon

ę

ła kontrolka. Jak wówczas u tego na obcym statku, na

statku, który wci

ąż

kr

ąż

ył. Ekspedientka mówiła o człowieku wychowanym przez małpy i o tym,

ż

e człowiek ten... Człowiek? Homo sapiens? Stałem skamieniały. Byłem bliski, bardzo bliski

czego

ś

najwa

ż

niejszego.

— We

ź

mnie, prosz

ę

.

Homo ferus...
Ludzie wychowani przez zwierz

ę

ta... Tarzan, Mowgli, Lokis...

Lokis! Reakcje Lokisa!
O tym uczono mnie na studiach. A

ż

dr

ż

ałem. Ale uczepiłem

si

ę

tej my

ś

li. Nie mogłem pozwoli

ć

jej umkn

ąć

, jak tamtej,

która kołatała mi si

ę

po głowie, kiedy wertowałem plany

w biurach projektowych. Jakie plany, czego dotyczyły?
Osłona biologiczna „Slarfiashy" generacji pierwszej, drugiej,
trzeciej, czwartej, pi

ą

tej i szóstej, jak równie

ż

wszelkich

innych, budowanych do niedawna statków kosmicznych.
przepuszczała pewien typ promieniowania korpuskularnego,
odkryty zreszt

ą

dopiero przed kilkudziesi

ę

ciu laty... Tak! Po

stokro

ć

TAK!!

Nagle zrozumiałem wszystko.
Promieniowanie korpuskularne, osmalona rakietka
z Museum of Space Ships w Sherridon. człowiek wychowany.
przez zwierz

ę

ta, robot posługuj

ą

cy si

ę

mow

ą

bez udziału ust.

reakcje Lokisa. teoria ewolucji biofizyka Gnome'a — te elementy utworzyły w mym umy

ś

le logiczn

ą

konstrukcj

ę

.

— ...prosz

ę

. Rzuciłem si

ę

do drzwi.

— Pa

ń

skie kasety?!

Pomyliłem wej

ś

cie z wyj

ś

ciem i przez chwil

ę

biegłem w miejscu, po ruchomym chodniku. Kierowca bez

słowa zapu

ś

cił silnik.

— Przed siebie!
Odwołałem rezerwacj

ę

biletu lotniczego do Maceio

i poł

ą

czyłem si

ę

ze Stołecznym Centrum Informacyjnym.

Za

żą

dałem podania wszystkich danych o ha

ś

le „Audax".

Zgodnie z mymi podejrzeniami były to dane wyj

ą

tkowo

sk

ą

pe. Nie były to

ż

adne dane.

— Poda

ć

nazwy dziesi

ę

ciu pierwszych statków

pozaukładowych.
Komputer z CI na ekranie samochodowego monitora
wy

ś

wietlił: Informacje niekompletne. W trakcie

uzupełniania.
— Poda

ć

!

Nazwy .,Audax" nie było. Nie było jej tak

ż

e w nast

ę

pnej dziesi

ą

tce. Nie było jej w ogóle. Ogarn

ę

ła mnie

rozpacz. Poleciłem kierowcy wydosta

ć

si

ę

z miasta i jecha

ć

w kierunku na Quondamon. Wybrałem numer

O

ś

rodka Szkoleniowego RCF. Na szcz

ęś

cie Milady jeszcze tam był. Pogratulował mi awansu i przeprosił,

ż

e zapomniał zrobi

ć

to rano.

— Panie komandorze — przerwałem mu. Z trudem panowałem nad sob

ą

. — Prosz

ę

mi powiedzie

ć

, czy w

swych zbiorach ma pan gazety sprzed stu... nie, dwustu lat? Milady poruszył kanciast

ą

brod

ą

.

— Owszem... Interesuj

ą

ci

ę

starocie? Umówmy si

ę

wi

ę

c na jaki

ś

dzie

ń

.

— Chciałbym je obejrze

ć

natychmiast. Komandor wlepił we mnie wzrok.

— Ty co

ś

...

— Tak.
My

ś

lał, cholera, jak on długo my

ś

lał! I patrzył tak, jak

gdyby miał nadziej

ę

,

ż

e tym. co wiem, zaraz si

ę

z nim

podziel

ę

.

— No có

ż

... W takim razie jed

ź

do mnie, wiesz, gdzie mieszkam. S

ą

siedzi dadz

ą

ci zapasowe

klucze, uprzedz

ę

ich. W bibliotece, w regale trzecim od lewej, na dole znajdziesz roczniki ..Daily

Express". Przypominam,

ż

e te zbiory maj

ą

warto

ść

muzealn

ą

. Po rozruchach, po tej całej

pseudorewolucji informacyjnej, s

ą

to, kto wie, czy nie jedyne

egzemplarze... Aha. a kiedy sko

ń

czysz, rozgo

ść

si

ę

i poczekaj na mnie. B

ę

d

ę

jutro przed

południem. Milady mieszka 36 mil przed Quondamon, w Beville. Przybyli

ś

my tam po północy.

Kazałem kierowcy zaparzy

ć

kaw

ę

. a sam udałem si

ę

wprost do biblioteki. Nawet nie szukałem

długo, cho

ć

tych roczników była poka

ź

na sterta. Wyci

ą

gn

ą

łem kilka wygl

ą

daj

ą

cych szczególnie

s

ę

dziwie i od razu trafiłem. Mo

ż

e dlatego,

ż

e spraw

ę

wyprawy ..Audaxa" wałkowano w prasie

okr

ą

gły rok, a i pó

ź

niej do niej cz

ę

sto wracano.

„Audax" był trzecim mi

ę

dzygwiezdnym statkiem wystrzelonym z orbity okołoziemskiej. 175 lat

temu wzi

ą

ł kurs na Centaura. Na pokładzie znajdowało si

ę

dwudziestu o

ś

miu członków załogi i

osobliwa aparatura z nie mniej osobliw

ą

zawarto

ś

ci

ą

. Kontakt z ..Audaxem" Ziemia utraciła w

niespełna trzy lata po jego starcie. ..Audax" przebył przez ten czas 0,0469 drogi. Trwaj

ą

ca

kilkana

ś

cie lat akcja poszukiwawcza zako

ń

czyła si

ę

fiaskiem. Po dalszych pi

ęć

dziesi

ę

ciu latach

..Audax" został skre

ś

lony z rejestru kosmicznych statków.

..Audaxa" wiódł elektroencelalos redundancyjny komputer o sporych, jak na tamte czasy,
umiej

ę

tno

ś

ciach. Zadania załogi ograniczały si

ę

do skrupulatnego prowadzenia dziennika

pokładowego, pełnienia dy

ż

urów i czuwania nad t

ą

aparatur

ą

, któr

ą

ówczesna prasa niezbyt

ś

ci

ś

le okre

ś

lała mianem genezatora. Genezulor był zmodyfikowan

ą

sztuczn

ą

macic

ą

i zawierał

ż

e

ń

skie oraz m

ę

skie komórki rozrodcze, które pobrano od AISD (..artifical inseminalion special

donor"). Po przebyciu dwóch trzecich drogi, co ..Audaxowi" nie powinno było zaj

ąć

wi

ę

cej ani

ż

eli

41 lat. elektroencefalos. pod kontrol

ą

ludzi, miał dokona

ć

w genezatorze stu czterdziestu aktów

zapłodnienia. a nast

ę

pnie dba

ć

o prawidłowy rozwój zarodków. Po roku opiek

ę

nad

niemowl

ę

tami mieli przej

ąć

ludzie. Mielj im pomóc sta

ć

si

ę

pełnowarto

ś

ciowymi lud

ź

mi.

Człowieka trzeba uczy

ć

wszystkiego; pocz

ą

wszy od prawidłowego trzymania ły

ż

ki po my

ś

lenie

abstrakcjami. Człowiek musi mie

ć

za przewodnika człowieka. w przeciwnym wypadku zostanie

psychiczn

ą

hybryd

ą

. Pami

ę

tam te szokuj

ą

ce wykłady docenta Furlotta. kiedy mówił o dzieciach

porwanych i wychowanych przez małpy. wilki, nied

ź

wiedzie, rysie czy kozice; pami

ę

tam

dokumentalne filmy o daremnych próbach przystosowania tych zdziczałych nastolatków do

ż

ycia

w

ś

ród ludzi i równie daremne próby nauczenia ich bodaj paru słów lub gestów albo poruszania

si

ę

w pozycji pionowej i wykonywania najprostszych czynno

ś

ci; pami

ę

tam nastolatki, które nie

umiały inaczej chodzi

ć

, jak na czworakach, nie umiały inaczej je

ść

. jak bez pomocy r

ą

k, prosto z

podłogi,

ś

wietnie natomiast na

ś

ladowały głosy zwierz

ą

t, wdrapywały si

ę

na laboratoryjne szafy

lub po nich skakały. Pami

ę

tam te

ż

ich zniekształcone członki, skór

ę

na kolanach i dłoniach grub

ą

niczym podeszwa, ciała całe w bliznach i ranach, str

ą

kowate, spadaj

ą

ce a

ż

na łopatki włosy i t

ę

w wieku mego syna dziewczynk

ę

, która, wspi

ą

wszy si

ę

na obudow

ę

komputera. wyła zdartym

sopranem i szczerzyła z

ę

by na eksperymentatora, i jej oczy przera

ż

one i pałaj

ą

ce... Lokisi...

Reakcje Lokisa nad nimi to wła

ś

nie z lubo

ś

ci

ą

rozwodził si

ę

docent Furlott. Ubolewał,

ż

e

obecnie nie zdarzaj

ą

si

ę

porwania dzieci przez zwierz

ę

ta, chyba

ż

e sporadycznie, kiedy jaka

ś

łakn

ą

ca przyrody rodzinka, pomimo zakazu, zap

ę

dzi si

ę

na teren rezerwatu; ale wtedy

zawieruszonego dzieciaka patrole ekologiczne migiem odnajduj

ą

. Brakowało mu materiału do

do

ś

wiadcze

ń

...

,.Audax" niósł na pokładzie sto czterdzie

ś

ci potencjalnych zarodków. Zamro

ż

one komórki nie

potrzebuj

ą

pokarmu i nie zu

ż

ywaj

ą

tlenu. Czterech dodatkowych ,.Audaxów" trzeba by było.

ż

eby

w pobli

ż

e Tolimana przenie

ść

tyle ludzi. Jakie

ż

to koszta! Dlatego zdecydowano si

ę

na

dwudziestoo

ś

mioosobow

ą

załog

ę

zło

ż

on

ą

ze specjalistów-pedagogów oraz na genezator. Dla

przyszłych 140 eksplorerów (niewykluczone te

ż

.

ż

e i kolonizatorów) przygotowano sale

audiowizualne, aparaty przyspieszonej edukacji, filmo- i ta

ś

moteki, aule repetycyjne. symultanki.

Tam. pod okiem dwudziestu o

ś

miu pedagogów, mieli zdoby

ć

wiedz

ę

. Teoretyczn

ą

. Dodatkow

ą

zalet

ą

wychowanków ,.Audaxa" byłoby to,

ż

e ich umysłów nie obarczałaby wiedza

ż

yciowa,

potrzebna na Ziemi, lecz zbyteczna na statku. gdzie mogliby wypracowa

ć

własne i najwła

ś

ciwsze

normy bytu. a równie

ż

i to,

ż

e do Tolimana dotarliby młodzi. Takie były plany. Wszelako po

dwóch latach i dwustu osiemdziesi

ę

ciu dziewi

ę

ciu dniach podró

ż

y ..Audax" dostał si

ę

w stref

ę

morderczego promieniowania korpuskularnego. Osłona biologiczna statku była równie marna, co
osłona ..Starfiashy" pierwszych generacji, i kiedy statek wyszedł ze strefy,
dwudziestoo

ś

mioosobow

ą

załoga ju

ż

nie

ż

yła, w magazynach pami

ę

ci elektroencefalosu zaszły

nieodwracalne zmiany, a w komórkach rozrodczych umieszczonych w genezatorze nast

ą

piły

genetyczne
deformacje. „Audax" mkn

ą

ł dalej, ale wiódł go komputer ,;„ dotkni

ę

ty amnezj

ą

, niepomny zada

ń

i

celów. Ocalałe resztki pami

ę

ci kazały mu umie

ś

ci

ć

ludzkie zwłoki w zamra

ź

alni, a gdy nadszedł

czas — wysła

ć

stosowny impuls do genezatora. Poł

ą

czone komórki zacz

ę

ły si

ę

mno

ż

y

ć

i

rozwija

ć

. Min

ę

ły trzy kwartały i oto z inkubatorów wyl

ę

gły si

ę

paj

ą

kowate stworki: defektywni

potomkowie naszych AISD — donorów starannie wyselekcjonowanych pod wzgl

ę

dem

genetycznym, psychicznym i twórczym. W zdziesi

ą

tkowanych magazynach pami

ę

ci zachowały

si

ę

informacje dotycz

ą

ce opieki nad noworodkami. Ludzie zgin

ę

li, w tej sytuacji elektroencefalos

zrobił jedyne, co mógł
— opiek

ę

poruczył robotom. Konsekwencji nie potrafił przewidzie

ć

. Wiedział,

ż

e

ż

ycie drzemi

ą

ce

w genezatorze ma priorytet ochrony i on je ochronił; skutki nie były dla

ń

w

ż

adnym wypadku

istotne: programi

ś

ci ani przez chwil

ę

nie pomy

ś

leli,

ż

e oka

żą

si

ę

inne ni

ż

z góry zakładane. Kto

ś

,

kto widział dziecko wychowane przez wilczyc

ę

, wyimaginuje sobie takie, które wychował robot.

Jakich

ż

e odruchów i reakcji mały człowiek mo

ż

e si

ę

nauczy

ć

od mechanicznej nia

ń

ki, która

wydaje z siebie skrzekotliwe d

ź

wi

ę

ki, porusza si

ę

jak

ż

ołnierz na mustrze, a to, co malec

identyfikuje ze sw

ą

twarz

ą

, ma pozbawione mimiki ? Aparatura przyspieszonej edukacji, aule

repetycyjne czy symultanki nie naucz

ą

nikogo zachowa

ń

wła

ś

ciwych gatunkowi ludzkiemu, cho

ć

o tych

ż

e zachowaniach mog

ą

powiedzie

ć

wi

ę

cej ani

ż

eli pułk psychologów. Elektroencefalos

prowadził wi

ę

c statek, aczkolwiek nie wiedział, po co i dok

ą

d. Naczelnym jego zadaniem stała si

ę

troska o stworzenia zamieszkuj

ą

ce pokłady ,,Audaxa", stworzenia, dla których „Audax" był ich

ś

wiatem. Dlaczego ,,Audax" wrócił? I czy istotnie wrócił? Mo

ż

e elektroencefalos nadal był

ś

wiadom tego,

ż

e szukaj

ą

planet podobnych do Ziemi, i kiedy po dotarciu do Centaura

skonstatował,

ż

e orbity wokół Tolimana i Proximy s

ą

puste

— pod

ąż

ył dalej, a

ż

podczas swej dewiacji trafił z powrotem do Układu Słonecznego, który

potraktował jako kolejny układ planetarny godny przebadania? Wypraw

ę

„Audaxa" przygotowano

w zasadzie z my

ś

l

ą

o planetach nie zamieszkanych, niemniej liczono si

ę

z ewentualno

ś

ci

ą

napotkania obcej cywilizacji i na t

ę

ewentualno

ść

przygotowano specjaln

ą

procedur

ę

post

ę

powania. Ale elektroencefalos nie znał tej procedury, a nowa załoga o jej istnieniu

prawdopodobnie nie wiedziała. Trudno si

ę

wi

ę

c dziwi

ć

,

ż

e nie usiłowano nawi

ą

za

ć

z nami

kontaktu. Bo przecie

ż

l

ą

dowania rakietki na Emit-Second nie mo

ż

na uzna

ć

za kontakt, tak samo

jak nie mo

ż

na uzna

ć

za prób

ę

kontaktu formy powitania, które mi zgotowano na statku. „Audax"

miał poza sob

ą

175 lat lotu i jego zapasy były na wyczerpaniu. Musiał je uzupełni

ć

. Podobnie

rozpaczliwie wygl

ą

dała sytuacja w składzie z cz

ęś

ciami elektronicznymi, bez których nie do

pomy

ś

lenia jest sprawne funkcjonowanie urz

ą

dze

ń

. ..Audax" dogorywał, a zawarto

ść

ziemskich

magazynów sprz

ę

tu elektronicznego a^ i Przechowalni Paliw J

ą

drowych była dla

ń

jedyn

ą

,

je

ś

li nitf

v

' ostatni

ą

szans

ą

. '

0

^ Odsun

ą

łem rocznik ..Daily E\press" na skraj

biurka i oparłem nogi na blacie. Za oknami

ś

witało. Kawa wystygła. a z przyległego pokoju

dobiegała

ś

ciszona muzyka i dono

ś

ne pochrapywanie czarnoskórego kierowcy. Spa

ć

nie miałem

ochoty. Czekałem na Milady'ego.

..I na tym ko

ń

czymy publikowanie wspomnie

ń

komandora podporucznika Royal Cosmos Force -

Seymoura Lutza. głównego bohatera Akcji «Przybysz»". Przed trzema dniami z Instytutu
J

ę

zykoznawstwa w Atlancie otrzymali

ś

my depesz

ę

, w której kierownik Sekcji Kryptologicznej

informuje nas.

ż

e badania nad j

ę

zykiem istot ze statku kosmicznego ..Audax" zostały pomy

ś

lnie

zako

ń

czone. J

ę

zyk ten jest kompilacj

ą

j

ę

zyka literackiego o nieco archaicznej składni z gwar

ą

wykształcon

ą

na bazie je

ż

yka dydaktyczno-nonnatywnego i naukowego. zawieraj

ą

cego du

żą

ilo

ść

homonimicznych neologizmów. Wadliwa artykulacja oraz brak wymowy ko

ń

cówek. w

poł

ą

czeniu z fataln

ą

dykcj

ą

, uczyniły ze

ń

j

ę

zyk całkowicie dla nas niezrozumiały.

Równocze

ś

nie do naszej redakcji nadszedł telefonogram od ekspertów radiotechnicznych. Na

podstawie historycznej literatury fachowej zrekonstruowali oni urz

ą

dzenie nadawczo--odbiorcze.

jakiego przed dwoma wiekami u

ż

ywano w ł

ą

czno

ś

ci kosmicznej. Za pomoc

ą

owego urz

ą

dzenia

stwierdzono, i

ż

..Audax" wci

ąż

utrzymuje kontakt z Ziemi

ą

! Jest to naturalnie kontakt

jednostronny: ..Audax" emituje w kosmos fale elektromagnetyczne bez nadziei na odpowied

ź

.

Emisja tych fal dzi

ś

ju

ż

nie słu

ż

y nikomu i niczemu i jak przypuszcza

ć

nale

ż

y, stała si

ę

zwykłym

rytuałem. Jednakowo

ż

emitowane fale nios

ą

informacje konkretne i bie

żą

ce. Elektroencefalos

ś

le

meldunki do enigmatycznego w jego poj

ę

ciu adresata, o którym nie wie

nawet, czy ów istnieje. Jeden z ostatnich meldunków brzmiał:
,.W napotkanym Układzie tylko Trzecia posiada zno

ś

ne warunki ekologiczne. Zamieszkuje j

ą

cywilizacja

ś

rednio rozwini

ę

ta, dysponuj

ą

ca atoli energi

ą

j

ą

drow

ą

(...) Po uzupełnieniu zapasów

opuszczamy Układ zgodnie z programem."
Trzymany w Centrum Biofizycznym ..Obcy" powrócił na swój statek. ..Audax" mknie teraz ku

ś

rodkowi Galaktyki. Pozwolili

ś

my mu odlecie

ć

, ale w ka

ż

dej chwili mo

ż

emy go zawróci

ć

. Czy

rzeczywi

ś

cie mo

ż

emy? Czy mamy do tego prawo?

Zetkn

ę

li

ś

my si

ę

z potomkami naszych przodków. Nie była to dla nas konfrontacja przyjemna.

Spotkały si

ę

dwa ró

ż

ne

ś

wiaty.

Przybysze nie widz

ą

mo

ż

liwo

ś

ci porozumienia si

ę

z nami i nie chc

ą

tego. My tak

ą

mo

ż

liwo

ść

widzimy, ale czy naprawd

ę

chcemy? / drugiej strony ci

ąż

y na nas odpowiedzialno

ść

za los tych

istot b

ą

d

ź

co b

ą

d

ź

naszych bardzo bliskich krewnych. Poddajemy ten dylemat pod publiczn

ą

dyskusj

ę

. Niechaj wypowie si

ę

ka

ż

dy, kto czuje potrzeb

ę

. Nim jednak w powy

ż

s/ej sprawie

opublikujemy pierwszy glos. raz jeszcze udzielimy go Seymourowi Lutzowi. który przed paroma
dniami napisał do nas z Maceio. Przytaczamy urywek jego listu:
...l kiedy

ś

my tak z Flie i Albertem stali wpatrzeni w ten łagodny ocean,

ż

ona powiedziała:

Kilka milionów lat temu podobny do ..Audaxa" statek mógł wyl

ą

dowa

ć

na Ziemi. Mo

ż

e w nim

te

ż

były obci

ąż

one dziedzicznie istoty, zabł

ą

kane i nie znaj

ą

ce swej przeszło

ś

ci. Zacz

ę

ły j

ą

tworzy

ć

dopiero tutaj, na naszej planecie, wpierw trac

ą

c wszystko,

ż

eby

ś

my pó

ź

niej my mogli

tym wi

ę

cej zyska

ć

. A je

ś

li lak. to czy

ż

nie ma czego

ś

wspaniałego w tej czekaj

ą

cej spełnienia

misji „Audaxa"?

Wyznanie

— Pan si

ę

dziwi, redaktorze,

ż

e ci

ą

gle jeszcze nosz

ę

na piersi emblemat Słu

ż

by Kosmicznej?

Przywykłem do niego jak do czubka swego nosa: nie musz

ę

na

ń

patrze

ć

, aby wiedzi

ć

.

ż

e

znajduje si

ę

na swoim miejscu. Gdybym go zdj

ą

ł, czułbym si

ę

za bardzo... incognito. Byłbym

jednym z wielu, zgin

ą

łbym w tłumie cywilów, czego si

ę

boj

ę

, podobnie jak schodz

ą

cy ze sceny

aktor. Pró

ż

no

ść

? Raczej poczucie przynale

ż

no

ś

ci, potrzebne mi zwłaszcza dzisiaj, kiedy jestem

tu, w tym szpitalu...
Oczywi

ś

cie zdaj

ę

sobie spraw

ę

,

ż

e nie przyszedł pan tutaj, by słucha

ć

mych biadole

ń

; zreszt

ą

nie

rozwodz

ę

ż

ali. bo je

ś

li wierzy

ć

lekarzom, za kwartał b

ę

d

ę

w lepszej kondycji ni

ż

przed

wypadkiem.
Nic pan nie mówi. redaktorze, i wiem dlaczego: pozwala pan mi si

ę

wygada

ć

, suponuj

ą

c

słusznie,

ż

e w ko

ń

cu podejm

ę

temat, który pana interesuje. Nie pojmuj

ę

tylko. czemu pan

zakłada,

ż

e powiem w tej sprawie co

ś

nowego:

pa

ń

scy poprzednicy wyci

ą

gn

ę

li ze mnie wszystko, dosłownie wszystko, a ja doprawdy nie mam

nic do ukrycia i niczego przed nimi nie zataiłem. Jest mi te

ż

najzupełniej oboj

ę

tne, co o mnie

pisz

ą

i jak oceniaj

ą

moje post

ę

powanie; nie przejmuj

ę

si

ę

nawet tym,

ż

e pewne grupy, zbli

ż

one

do kół rz

ą

dowych, usiłuj

ą

obarczy

ć

mnie win

ą

za wzniecenie niesnasek mi

ę

dzy pa

ń

stwem

naszym a s

ą

siednim. Poszło, jak

i pan wie. o satelit

ę

s

ą

siadów, którego, rzekomo zło

ś

liwie.

j zniszczyłem. Gdyby

ż

to była prawda! My. pracownicy Słu

ż

by Kosmicznej, jeste

ś

my

kosmonautami z odsiewu. Zdaniem Komisji Kwalifikacyjnej nie nadajemy si

ę

ani na pilotów

dalekich wypraw, ani do słu

ż

by w szeregach Royal Cosmos Force. Powody s

ą

ró

ż

ne:

Harrison, na przykład, podczas treningów stracił pi

ęć

procent

zdrowia. Lukas ma wrodzon

ą

idiosynkrazj

ę

do wind,

Bovely'ego w młodo

ś

ci wychowywała macocha psychicznie

dominuj

ą

ca w rodzinie, co utrudniło mu proces identyfikacji

z rol

ą

m

ę

sk

ą

. York cierpi na zaburzenia snu, ja za

ś

mam

konfliktowy charakter. Ci. którzy lec

ą

do gwiazd, musz

ą

by

ć

doskonali, nam. z usterkami, pozostaje w najlepszym
wypadku praca na stacjach orbitalnych. Je

ż

eli chodzi

o mnie. zaraz po szkoleniu otrzymałem przydział do Sekcji
Porz

ą

dkowej. Takie kosmiczne przedsi

ę

biorstwo

oczyszczania.
Do moich obowi

ą

zków nale

ż

ało zdejmowanie wraków

z naszej za

ś

mieconej orbity. Od dnia wystrzelenia pierwszego

sputnika uzbierała si

ę

tam zastraszaj

ą

ca ilo

ść

wszelkiego

rodzaju astronautycznych odpadów. Te

ś

wiadectwa

ż

ywej

i radosnej działalno

ś

ci naszych przodków spowodowały ju

ż

kilka niebezpiecznych kolizji, a

katastrofa „Speedy Junior" na długo pozostanie w ludzkiej pami

ę

ci. Sekcja Porz

ą

dkowa zatrudnia

ś

rednio dziesi

ę

ciu pilotów; pracuj

ą

siedem na trzydzie

ś

ci, czyli tydzie

ń

poza Ziemi

ą

i miesi

ą

c

odpoczynku. Zawsze na orbicie kr

ążą

nie wi

ę

cej ni

ż

dwa odkurzacze,

ż

eby nie robi

ć

zbytniego

tłoku. Załogi odkurzaczy s

ą

jednoosobowe. Ka

ż

da radiostacja ma inne wydzielone i zastrze

ż

one

pasma, bo piloci w kosmosie zdradzaj

ą

skłonno

ść

do nadmiernego gadulstwa, a to rozprasza

uwag

ę

i zmniejsza wydajno

ść

. Pilot w trakcie lotu jest wi

ę

c skazany na samotno

ść

, utrzymuje

ł

ą

czno

ść

jedynie z wie

żą

Słu

ż

by Kosmicznej, nieskorej do pogwarek. Sypia zazwyczaj mało i

kiepsko. Reszt

ę

czasu sp

ę

dza przy urz

ą

dzeniach penetracyjnych i namiarowych. Praca nie jest

akordowa. niemniej za odłowione sztuki przysługuj

ą

specjalne premie. Wła

ś

nie dlatego ..Paper

Central Garamount" nazwał mnie ..kosmicznym harpagonem" —

ś

mieszne, gdy

ż

ja akurat jestem

filantropem.
Pokładowe komputery odkurzaczy wyposa

ż

one s

ą

w przystawk

ę

ze skatalogowanymi satelitami,

wszystkimi. jakie ludzie kiedykolwiek wyekspediowali. Jest ona przydatna do identyfikacji
napotkanych w kosmosie obiektów oraz ich weryfikacji, koniecznej, niektóre pa

ń

stwa bowiem

zawarowuj

ą

sobie prawo decydowania o losie własnych satelitów — dotyczy to szczególnie tych

nadal sprawnych. Do bazy wróciłem na trzy dni przed startem. Podczas pobytu na Ziemi
uczestniczyłem w rozmaitych sekciarskich obrz

ę

dach, wiecach i manifestacjach, bez których

nasze władze czułyby si

ę

jak w składzie manekinów. Moje prywatne sprawy układały si

ę

irytuj

ą

co

dobrze — irytuj

ą

co. bo kiedy idzie mi jak po ma

ś

le, popadam w nerwowo

ść

;

musz

ę

ustawicznie działa

ć

, zabiega

ć

o co

ś

. bodaj kłóci

ć

si

ę

z przyjaciółmi, inaczej wydaje mi si

ę

.

ż

e lada moment odwołaj

ą

mnie — jako bezu

ż

ytecznego — z tego

ś

wiata. Społecze

ń

stwo — po

ostatnich demonstracjach przeciwko budowie supersonicznej kolei i po odst

ą

pieniu przez rz

ą

d od

owego projektu, co srodze rozczarowało wszystkich demonstruj

ą

cych — ogarn

ą

ł bezwład.

Nudziłem si

ę

. ale

ż

si

ę

nudziłem!

We wtorek... nie. w

ś

rod

ę

, wczesnym rankiem, gdy zawiodły

ś

rodki nasenne, po trzech

godzinach gimnastyki w skł

ę

bionej po

ś

cieli, wyszedłem na spacer. Szwendałem si

ę

po

sk

ą

panych w

ś

wietle ulicach pulsuj

ą

cych neonami, zagl

ą

dałem do witryn i szyb wystawowych,

szukałem kogo

ś

, kto razem ze

mn

ą

popsioczyłby na całe to warte swej inercji społecze

ń

stwo. Nie znalazłem takiego. Napotkani

o tej porze dziel

ą

si

ę

na dwie kategorie: trwoni

ą

cych wolne godziny w lokalach i zaj

ę

tych

przygotowaniem sieci handlowo-usługowej miasta do rozpoczynaj

ą

cego si

ę

wkrótce dnia. Jedni

ponuraków nie lubi

ą

, drudzy nie maj

ą

dla nich czasu. W nocy tylko martwe rzeczy potrafi

ą

by

ć

wdzi

ę

cznymi i cierpliwymi słuchaczami. Zatrzymałem si

ę

przed kokietuj

ą

cym przechodniów trafi

k-automatem i zacz

ą

łem mu wyłuszcza

ć

swój pogl

ą

d na

ż

ycie. Porz

ą

dkowy, który si

ę

wła

ś

nie

napatoczył, uniósł dło

ń

. aby poło/y

ć

mi j

ą

na ramieniu i — zapewne — przerwa

ć

mój liryc/ny

monolog: spostrzegł jednak emblemat Słu

ż

by Kosmicznej na mojej bluzie i machn

ą

ł r

ę

k

ą

.

szczerz

ą

c z

ę

by w szerokim u

ś

miechu. Mo

ż

e i wzbudzamy w ludziach estym

ę

. jeste

ś

my dla nich

„twardymi chłopcami stamt

ą

d". ale powszechnie uwa

ż

a si

ę

nas za dziwaków — nie bez racji, bo

praca w kosmosie sprzyja dewiacjom umysłowym. Porz

ą

dkowy, wci

ąż

wyszczerzony, okr

ę

cił si

ę

na pi

ę

cie i rzucił mi na odchodnym u

ż

ywane w naszym hermetycznym gronie zawołanie:

..Ci

ą

gu!", co zabrzmiało równie komicznie. jak ..darzbór!" w wydaniu szaraka. Zły na siebie, na

porz

ą

dkowego, na wszystkich tych ludzi rozbawionych b

ą

d

ź

zapracowanych, jeszcze tego dnia

wsiadłem w samolot. Do bazy przyleciałem podminowany. Szef w mig zmiarkował, co si

ę

ze mn

ą

dzieje, i nie bacz

ą

c,

ż

e jestem na urlopie. bezceremonialnie zagonił mnie do roboty w hangarach.

Byłem mu za to wdzi

ę

czny.

Wystartowałem ze Spirt-First w niedziel

ę

, minut

ę

po północy. Kwadrans przede mn

ą

z s

ą

siedniej

płyty wystartował Eliot. ten. który w dzieci

ń

stwie przyjmował sztuczny pokarm, jakie

ś

syntetyczne, witaminizowane papki, i w jego chromosomach brakowało genów warunkuj

ą

cych

odporno

ść

organizmu na pewne choroby młodego wieku, a poniewa

ż

ich nie przebył

— co mogłoby spowodowa

ć

nabycie po

żą

danych odporno

ś

ci

— ów brak wykluczył go ze słu

ż

by w Royal Cosmos Force. Zmieniali

ś

my Harrisona i Yorka,

którzy wyl

ą

dowali tu

ż

przed naszym startem; York słaniał si

ę

na nogach, bo przespał w sumie

dwadzie

ś

cia godzin. Ruszyłem trop w trop za Eliotem. aby nie dziurawi

ć

dodatkowo ozono- i

jonosfery, po czym zaj

ą

łem miejsce na wyznaczonej orbicie. Zacz

ę

ła si

ę

pierwsza z siedmiu

samotnych dób. Ilekro

ć

wisz

ę

nad Ziemi

ą

, odnosz

ę

wra

ż

enie,

ż

e dzieli mnie od niej ledwie

kilkaset metrów i wystarczy wyskoczy

ć

z kabiny, by po krótkim locie osi

ąść

na powierzchni tej

gargantuicznej piłki. Raz— pami

ę

tam—wiedziony

dr

ę

cz

ą

cym pragnieniem runi

ę

cia w t

ę

przepa

ść

, swobodnego szybowania w przestrzeni,

zwolniłem ju

ż

zatrzaski pasów i d

ź

wign

ą

łem si

ę

z siedzenia, dopiero opór klapy włazu przywrócił

mi przytomno

ść

.

Kabina odkurzacza jest tak skonstruowana,

ż

e daje si

ę

otworzy

ć

jedynie z zewn

ą

trz. Człowiek

siedzi w niej niczym w batyskafie. Kabina stanowi odr

ę

bn

ą

, autonomiczn

ą

cało

ść

;

w razie potrzeby mo

ż

e zosta

ć

odpalona od ładunkowej cz

ęś

ci odkurzacza i sprowadzona na

Ziemi

ę

, tak

ż

e zdalnie — na wypadek gdyby pilot nie był w stanie sam tego zrobi

ć

. Drugiego dnia

orbitowania natkn

ą

łem si

ę

na satelit

ę

tak starego,

ż

e aby ustali

ć

jego personalia i stwierdzi

ć

, czy

chroni go ekscept wła

ś

ciciela, nie potrzebowałem radzi

ć

si

ę

przystawki. Był ciemny i omszały,

ż

eglował jak wielki nietoperz, z rozpostartymi skrzydłami zrujnowanych baterii słonecznych.

Lancetem laserowym po

ć

wiartowałem go. gdy

ż

nie zmie

ś

ciłby si

ę

w furcie burtowej. Przez

kolejne trzy dni trafiały mi si

ę

same drobiazgi; szóstego — licz

ą

c od dnia startu — wyrwał mnie

ze snu impuls budz

ą

cy. Po takim impulsie człowiek, cho

ć

by najbardziej rozespany, natychmiast

odzyskuje pełn

ą

ś

wiadomo

ść

, jak kot. Obrzuciłem wzrokiem przyrz

ą

dy. Na ekranie radaru "drzyła

si

ę

pi

ę

ciomilimetrowa kreska.

Odległo

ść

była znaczna, wi

ę

c i obiekt był spory. Wycelowałem we

ń

kamery; na par

ę

sekund

wł

ą

czyłem silniki głównego ci

ą

gu — wtłoczyło mnie w fotel — potem korekcyjne. Odkurzacz i ten

obiekt dryfowały teraz obok siebie. Uruchomiłem przystawk

ę

i przekazałem jej dane o obiekcie.

Odpowied

ź

nadeszła z nie zdarzaj

ą

c

ą

si

ę

dot

ą

d zwłok

ą

. Brzmiała: sztuczny satelita typu takiego

a takiego, numer ten a ten. ubiegły wiek. Procedura w stosunku do wszystkich satelitów
wystrzelonych w ubiegłym wieku jest identyczna i prosta: w odkurzacz, na Ziemi

ę

i do

indukcyjnego pieca.

ś

adne z pa

ń

stw nie ma prawa stanowi

ć

o losie tak przestarzałych sputników.

Wygl

ą

dał osobliwie. Ogołocony z anten, tych charakterystycznych dla staro

ś

wieckich modeli,

przesadnie długich i stercz

ą

cych urz

ą

dze

ń

nadawczo-odbiorczych, przypominał

zminiaturyzowany element jakiej

ś

archaicznej ziemskiej fabryki. Trzy przylegaj

ą

ce do siebie,

nieznacznie spłaszczone kule ł

ą

czyła g

ę

sta kratownica. Zmatowiała, pokryta pyłem powierzchnia

nadawała mu pi

ę

tno czasu. Miałem go z boku, na wprost furty burtowej. Furty w odkurzaczach

zamocowane s

ą

na prowadnicach

i otwieraj

ą

si

ę

jak migawka szczelinowa. W ładunkowej cz

ęś

ci panuje stałe pole magnetyczne

unieruchamiaj

ą

ce zebrany z orbity szmelc,

ż

eby si

ę

nie przewalał w trakcie manewrowania

statkiem. W momencie rozchylenia furty pole gwałtownie wzrasta i wsysa do ładowni ka

ż

de

ż

elastwo, jakie si

ę

znajdzie w jego zasi

ę

gu. Ale obiekt ani drgn

ą

ł. Spokojnie dryfował naprzeciw

otwartego luku. Zwi

ę

kszyłem pole do maksimum. Bez rezultatu. Rozwa

ż

ałem, czy nie poł

ą

czy

ć

si

ę

z wie

żą

Spirt-First, w ko

ń

cu uznałem,

ż

e nie ma sensu. Znam na pami

ęć

te od

ż

ywki

dy

ż

urnych: .,A od czego ty tam jeste

ś

?" Skontrolowałem tylko wskazania przyrz

ą

dów. Były

wła

ś

ciwe. I tak ci

ę

wezm

ę

, truposzu — postanowiłem. Obiekt towarzyszył mi wiernie, nawet o cal

nie przesuwaj

ą

c si

ę

w kierunku czelu

ś

ci stoj

ą

cej otworem furty. Dałem słaby ci

ą

g boczny.

Spodziewałem si

ę

.

ż

e przy aborda

ż

u wraczysko samo mi wpadnie do ładowni. Na ekranie

widziałem burt

ę

swego statku i zbli

ż

aj

ą

cy si

ę

do niej obiekt. Płyn

ę

ły minuty. odległo

ść

malała.

Gdzie

ś

w gł

ę

bi odkurzacza j

ę

kn

ę

ło poszycie i zachrobotało: kadłub obiektu otarł si

ę

o o

ś

cie

ż

nic

ę

luku. Wł

ą

czyłem na krótko silniki korekcyjne. Centymetr po centymetrze wrak nikn

ą

ł w otworze

ładowni. Poczekałem, a

ż

zniknie na dobre, po czym zwolniłem furt

ę

. I wtedy w zamykanym luku

ukazał si

ę

wierzchołek kuli oplecionej kratownic

ą

. Schwytany satelita wycofywał si

ę

. jak gdyby

zniech

ę

cony mało go

ś

cinnym wn

ę

trzem komory ładunkowej. Nie zd

ąż

yłem zatrzyma

ć

zatrzaskuj

ą

cej si

ę

furty. Rozp

ę

dzona osiemnastotonowa płyta niemal przeci

ę

ła obiekt. Ekrany

rozpalił błysk eksplozji, piekielny grzmot przetoczył si

ę

po

ś

ródokr

ę

ciu i ucichł, jak uci

ę

ty no

ż

em,

jednocze

ś

nie mia

ż

d

żą

ca siła wprasowała mnie w fotel, a

ż

zatrzeszczały mi

ż

ebra dobiwszy do

jego stalowej konstrukcji... Ciemno

ść

zalała mi mózg. straciłem przytomno

ść

. Do

ść

szybko

ś

ci

ą

gni

ę

to mnie na Ziemi

ę

. Mój pokładowy znamiennik ułatwił zadanie ekipie poszukiwawczej. W

szpitalu powiedziano mi.

ż

e katapultowałem. Wybuch nadał kabinie dodatkowe przy

ś

pieszenie,

które zdemolowało moje narz

ą

dy wewn

ę

trzne. Miałem podobno cholerne szcz

ęś

cie: gdy mnie

znaleziono, ko

ń

czył si

ę

zapas tlenu, bo kabina straciła szczelno

ść

. Po cz

ęś

ci ładunkowej

odkurzacza nie zostało

ś

ladu. Po tamtym obiekcie równie

ż

. Trudno wi

ę

c dzisiaj udowodni

ć

naszym zagranicznym s

ą

siadom,

ż

e to nie był ich satelita. Nie wierz

ą

w jego diamagnetyzm ani

w eksplozj

ę

: utrzymuj

ą

,

ż

e zniszczyłem go z premedytacj

ą

. poniewa

ż

mam przewrotn

ą

i

konfliktow

ą

natur

ę

. Zreszt

ą

eksperci z Admiralicji te

ż

mi nie wierz

ą

. Orzekli,

ż

e nikt nie

umieszczał na orbicie diamagnetycznych satelitów i

ż

e te. które kr

ążą

wokół Ziemi, s

ą

tak samo

zdolne do wybuchu jak bulwy ziemniaczane. Nawet koledzy przygl

ą

daj

ą

mi si

ę

podejrzliwie, a za

moimi plecami szepc

ą

pomi

ę

dzy sob

ą

i stukaj

ą

si

ę

znacz

ą

co w czoło. Oby racja była po ich

stronie!
Pana dziwi moje

ż

yczenie, redaktorze? Zatem prosz

ę

zwa

ż

y

ć

: je

ś

li nie potrafimy konstruowa

ć

satelitów z materiału o ujemnej podatno

ś

ci magnetycznej, je

ś

li

ż

aden z dotychczas

wystrzelonych nie został wyposa

ż

ony w

ź

ródło energii — i to pot

ęż

ne, o czym przekonałem si

ę

na własnej skórze, je

ś

li ani jeden z nich nie zdoła samodzielnie wykona

ć

najprostszego manewru

— tamten, jak pan pami

ę

ta, zmienił kierunek lotu — je

ś

li wi

ę

c s

ą

bezwolnymi i potulnymi

maszynami, có

ż

to

oznacza?
Przystawka katalogowa wprawdzie jednoznacznie — cho

ć

nie bez trudu — sklasyfikowała obiekt,

ale ona bierze poprawki na pometeoroidowe odkształcenia i deformacje satelitów;
niewykluczone,

ż

e ów statek podobny był do jakiego

ś

naszego satelity i to wystarczyło, aby

przystawka wzi

ę

ła go za naszego satelit

ę

wła

ś

nie, przyj

ą

wszy.

ż

e rój oberwał mu baterie, anteny

czy co tam jeszcze, albo te

ż

wszystko naraz. Nie. nie przesłyszał si

ę

pan. istotnie, powiedziałem

..statek", bo to był statek, statek Obcych... Nie powitali

ś

my ich jak przyjaciół... Teraz pan chyba

wie, czego si

ę

obawiam. Lepiej mie

ć

do rozwi

ą

zania problem załagodzenia konfliktu

mi

ę

dzypa

ń

stwowego ni

ż

mi

ę

dzycywilizacyjnego. A taki problem

ż

ycie niew

ą

tpliwie przed nami

postawi. Bodajbym si

ę

mylił!

Potestas

Le

żą

przede mn

ą

trzy kasety. Zawieraj

ą

ta

ś

my z utrwalonym obrazem i d

ź

wi

ę

kiem. Dwie z nich

nagrane zostały tu, na Ziemi, trzecia pochodzi z „czarnej skrzynki" zainstalowanej w sterowni
statku „Potestas". Tak, tego. który Herp Finger odnalazł w rejonie Alabastrowego Płaskowy

ż

u na

planecie Oval w Układzie Giantfour. Wła

ś

ciwie jest to kopia, oryginalna ta

ś

ma znajduje si

ę

w

archiwum Admiralicji Roya! Cosmos Force. Kopi

ę

t

ę

oraz kaset

ę

z relacj

ą

Herpa Fingera

otrzymałem przed miesi

ą

cem. Po obejrzeniu i wysłuchaniu zapisów z obu ta

ś

m wysłałem je

memu przyjacielowi — Williamowi Macaulayowi, którego spo

ś

ród współczesnych astrobiologów

ceni

ę

najwy

ż

ej. W imieniu naszej redakcji poprosiłem go o wypowied

ź

na temat przyczyn

tragicznej

ś

mierci załogi „Potestasa". Wczoraj zwrócił mi obie ta

ś

my, zał

ą

czaj

ą

c do nich jeszcze

jedn

ą

, z własnym komentarzem. Komentarz ów, b

ę

d

ę

szczery, nieco mnie rozczarował,

aczkolwiek zawarta w nim hipoteza jest godna zastanowienia, a co wi

ę

cej, w porównaniu z

tajemniczym i budz

ą

cym nieufno

ść

milczeniem specjalistów Royal Cosmos Force —

przynajmniej jest sensown

ą

prób

ą

wyja

ś

nienia całej zagadki. Bo jedyne, na co wspomnianych

specjalistów było sta

ć

. to sugestie pod adresem Admiralicji, aby kolejnymi sukcesami odwróciła

uwag

ę

opinii publicznej od tragicznego niepowodzenia ,,Potestasa". Wkładam do ampexu

pierwsz

ą

kaset

ę

. Na tej ta

ś

mie zarejestrowana jest praca załogi w sterowni w ci

ą

gu ostatnich

dwudziestu czterech godzin. Ludzie odzyskali ju

ż

normalny wygl

ą

d i nie zna

ć

po nich skutków

wieloletniej anabiozy. S

ą

niespokojni i podenerwowani. Wcze

ś

niej na ich twarzach malowało si

ę

zaskoczenie, niepewno

ść

i rado

ść

. Przedstawiam ko

ń

cowy fragment zapisu:

(Rozmowa toczy si

ę

w napr

ęż

onej atmosferze. Zebrani

w sterowni patrz

ą

na kapitana z wyczekiwaniem).

Radiooficer: Ziemia nadal nie odpowiada.
Kapitan: Niech pan wywołuje.
Radiooficer: Robi

ę

to od doby!

Kapitan (uruchamia interkom): Rubie!
Pilot (z ekranu interkomu): Zgłaszam si

ę

.

Kapitan: Chwileczk

ę

. (Do radiooficera:) Wi

ę

c co z Ziemi

ą

?

Radiooficer: Panie kapitanie, jak pan widzi, wywołuj

ę

Ziemi

ę

bez przerwy, i autorytatywnie stwierdzam,

ż

e

Ziemia milczy. Nie działaj

ą

nawet radiolatamie; Ziemia

wydaje si

ę

radiowo martwa.

Kapitan: Ta pa

ń

ska aparatura... Rubie! Przygotuj

„Starflasha-Recon"!
Pilot: Jest gotowy, kapitanie.
Kapitan: Poszukasz jakiego

ś

l

ą

dowiska i podasz nam sygnał znamiennika. B

ę

dziesz nasz

ą

radiolatami

ą

. Pilot: Z

ę

by zjadłem na tym, kapitanie. Kapitan: Zezwalam na start.

(Wył

ą

cza interkom. Twarze załogi rozpogadzaj

ą

si

ę

. Radiooficer ci

ą

gle

ś

l

ę

czy nad urz

ą

dzeniem

nadawczo--odbiorczym).
Biolog: Jaka procedura? Kapitan: Procedura? Jeste

ś

my na Ziemi. Nawigator: Jeste

ś

my na Ziemi.

Tyle

ż

e Ziemia zdaje si

ę

tego nie dostrzega

ć

.

Radiooficer: Rubie wystartował. Kapitan: Niech melduje. Pilot: Schodz

ę

.

Fizyk: Zastanawiam si

ę

, jak wytłumaczymy swój powrót. Nawigator: Nie wiadomo nawet, czy w

ogóle opu

ś

cili

ś

my Układ Słoneczny.

Biolog: Nie tkwili

ś

my tu chyba przez tyle lat... Co za przypuszczenia!

Nawigator: Komputery temu nie zaprzeczaj

ą

. Cybernetyk: Po tych przebiciach w mnemolicie

komputery ju

ż

niczemu nie zaprzecz

ą

ani niczego nie potwierdz

ą

. Pilot: Jestem na dwustu.

Widoczno

ść

słaba. Schodz

ę

ni

ż

ej. Kapitan (staje przed ekranem, obok radiooficera): Obraz,

pilocie!
Fizyk (patrz

ą

c kapitanowi przez rami

ę

): Wata. Kapitan: Daj nam podgl

ą

d na tach

ż

yro, Rubie. W

porz

ą

dku. (Do radiooficera:) Ma pan współrz

ę

dne? Niech pan go naprowadza... Dok

ą

d najbli

ż

ej?

Radiooficer: Emit-First. Kapitan: Dobrze, Emit-First.
Biolog: To ja jestem prawie jak w domu. Po wyl

ą

dowaniu nikt mnie w tym pudle nie zatrzyma.

Kapitan: Nie zamierzam nikogo tu zatrzymywa

ć

. L

ą

dujemy na Ziemi, do licha! Pilot: Jestem na

pi

ęć

dziesi

ę

ciu.

Kapitan: Wystarczy. Rubie. Teraz uwa

ż

aj — wchodzimy ci na zdalne. (Do radiooficera:) Niech go

pan prowadzi a

ż

do

zero.

Fizyk: To co, chyba mo

ż

na zacz

ąć

si

ę

przygotowywa

ć

?

Kapitan: Zostaje radiooficer i nawigator. Reszta do
kabin.
(Załoga rozchodzi si

ę

).

Pilot: Hej, kapitanie, czy to nie Spirt-First?
Kapitan: To Emit-First, Rubie. Zara

ź

cie posadzimy. Podaj

sygnał znamiennika.
Pilot: Podaj

ę

.

Radiooficer: Potwierdzam.

:

Pilot: To

ż

to nasze stare Emit-First! Kapitan: Oczywi

ś

cie, Rubie, to nasze stare Emit-First.

Pokołuj na rubie

ż

. Wkrótce do ciebie dokooptujemy. Nawigatorze — samostery na radiopeleng!

W dalszej cz

ęś

ci ta

ś

my zarejestrowane zostały wszystkie fazy przeprowadzonego przez

automaty l

ą

dowania. Zaraz po tym, jak „Potestas" dotkn

ą

ł Alabastrowego Płaskowy

ż

u na

planecie Oval, cała załoga opu

ś

ciła statek. Tyle ta

ś

ma pierwsza. Zakładam do ampexu ta

ś

m

ę

drug

ą

. Na ekraniku pojawiła si

ę

twarz Herpa Fingera. Herp Finger, m

ęż

czyzna około

pi

ęć

dziesi

ę

cioletni, ma lekko sko

ś

ne oczy i kształtn

ą

, l

ś

ni

ą

c

ą

czaszk

ę

. W kamer

ę

patrzy nieufnie i

wrogo. W jego wzroku jest co

ś

niemal zwierz

ę

cego. Mówi:

— Na pewno chce pan wiedzie

ć

wszystko? Tak jak było? Po co? Ten obraz, który sobie wy,

ziemskie krety, stworzyli

ś

cie, diabelnie odbiega od prawdy. Wam si

ę

wydaje,

ż

e go

ś

cie z erceefu

to szlachetni i nieustraszeni rycerze;

ż

e ka

ż

dy, kto pracuje w kosmosie, musiał wpierw stawa

ć

przed dziesi

ą

tkami komisji i pokazywa

ć

rozmaitym typasom, jaki jest uzdolniony,

predysponowany i wyszkolony, i

ż

e czego jak czego, ale postawy

ż

yciowej mo

ż

e by

ć

przykładem. No wi

ę

c niekoniecznie. W

ą

tpi

ę

, czy kto

ś

mnie zechciałby stawia

ć

za wzór.

W czwartym roku mojej słu

ż

by w erceefie powiedziałem jednemu kontradmirałowi, słusznie

zreszt

ą

,

ż

e jest głupim gnojkiem. Obni

ż

ono mi stopie

ń

i karnie przeniesiono do grupy

remontowej, chocia

ż

nie miałem wymaganych kwalifikacji. Po kwartale który

ś

z konserwowanych

przeze mnie „Starfiashy" rozwalił si

ę

w czasie manewrów. Mimo

ż

e za stan techniczny ka

ż

dej

maszyny odpowiada pi

ęć

osób, w tym trzy kontroluj

ą

ce, o niedbalstwo oskar

ż

ono wył

ą

cznie

mnie. Na procesie prokurator wywlókł t

ę

histori

ę

z kontradmirałem i to,

ż

e chodz

ę

na seanse zen-

buddyzmu,
•co w erceefie nie jest mile widziane. S

ą

d wojskowy ma inne taryfy ni

ż

s

ą

d cywilny; skazano mnie

na pi

ęć

lat robót na „Irydowej Mary

ś

ce". Ta planetoida kr

ąż

y wokół Sło

ń

ca, a wi

ę

c w kosmosie, i

trzeba nielichej odporno

ś

ci psychofizycznej,

ż

eby wytrwa

ć

tam bodaj rok, a przecie

ż

na tej

planetoidzie pracuj

ą

nie herosi, lecz ci, którzy s

ą

rzekomo gorsi nawet od was, ziemskich kretów.

Ale ja nie uwa

ż

ałem

si

ę

za co

ś

gorszego i nie miałem zamiaru przez pi

ęć

lat ładowa

ć

w kontenery irydowych

okruchów. Czułem si

ę

niewinny, a przynajmniej nie na tyle winny,

ż

eby oddycha

ć

tym samym,

ci

ą

gle nie

ś

wie

ż

ym powietrzem bazy, co reszta z „Irydowej Mary

ś

ki". W drugim roku, kiedy przy

planetoidzie przycumował kolejny kontenerowiec, uprowadziłem go i wyruszyłem... dok

ą

d? W

podró

ż

po Układzie. Tropiono mnie przez miesi

ą

c. Dałem si

ę

schwyta

ć

tylko dlatego,

ż

e zabrakło

mi paliwa. A potem wyl

ą

dowałem w Izolatce... Wie pan, co to jest Izolatka? To takie

pomieszczenie, sze

ś

cian dwa na dwa metry. Nie docieraj

ą

tam

ż

adne d

ź

wi

ę

ki, nie ma okien,

drzwi ani sprz

ę

tów; gołe, gładkie

ś

ciany, strop i posadzka. Z sufitu pada

ś

wiatło jednakowe przez

okr

ą

gł

ą

dob

ę

. Ukryte czujniki bez przerwy kontroluj

ą

stan fizjologiczny twego organizmu. Gdy

chcesz spa

ć

, ze

ś

ciany wysuwa si

ę

prycza, gdy chcesz je

ść

— kaloryczne i witaminizowane

posiłki, gdy wydala

ć

— stosowne urz

ą

dzenie. Do przepływaj

ą

cego przez Izolatk

ę

powietrza w

miar

ę

potrzeb dodawane s

ą

odpowiednie

ś

rodki lecznicze,

ż

eby

ś

aby nie zaniemógł, gdy

ż

musiano by ci

ę

przenie

ść

do szpitala, a to jest wszak niepo

żą

dana przerwa w odbywaniu kary.

Bo kara polega na całkowitej izolacji od

ś

wiata... Kr

ąż

ysz mi

ę

dzy gołymi

ś

cianami i z wolna

tracisz rachub

ę

dni, a wreszcie i

ś

wiadomo

ść

upływu czasu. Zegary dla ciebie stan

ę

ły, gubisz

gdzie

ś

rytm snu i czuwania, rozkojarzasz si

ę

coraz bardziej, masz ochot

ę

wy

ć

, kiedy

ś

ciana

usłu

ż

nie rozkłada przed tob

ą

prycz

ę

, w ko

ń

cu stwierdzasz,

ż

e nie potrafisz ju

ż

mówi

ć

; recytujesz

gło

ś

no jaki

ś

wiersz czy tekst piosenki, lecz ta cisza zagłusza twoje słowa i słyszysz tylko

mlaskanie warg. Izolatka przeobra

ż

a si

ę

w kolapsuj

ą

cy wszech

ś

wiat i nic poza ni

ą

nie istnieje;

ludzie wraz ze

ś

wiatem scze

ź

li, pozostało jedynie to zautomatyzowane pomieszczenie, które

b

ę

dzie sztucznie utrzymywa

ć

ci

ę

przy

ż

yciu, dopóki nie zmusisz swego serca, by przestało bi

ć

,

inaczej bowiem tam, w tej Izolatce, nie zdołasz si

ę

unicestwi

ć

...

Wła

ś

ciwie byłem bliski stania si

ę

obiektem eksperymentalnym dla adeptów psychiatrii, obiektem,

któremu nie mo

ż

e pomóc ani zaszkodzi

ć

ż

adna terapia. Po półrocznej kuracji pod kontrol

ą

do

ś

wiadczonych psychoterapeutów wykaraskałem si

ę

jednak. Odwiedził mnie wówczas

przedstawiciel erceefu i zaproponował mi nast

ę

puj

ą

cy układ: Ja polec

ę

na Oval, w

ś

lad za

„Potestasem", z którym urwała si

ę

ł

ą

czno

ść

, Admiralicja natomiast przywróci mi stopie

ń

i wyma

ż

e

z pami

ę

ci

personalnego komputera pewne fakty dotycz

ą

ce mej przeszło

ś

ci. Spytałem wtedy tego go

ś

cia,

czy Admiralicja bardzo b

ę

dzie rozczarowana, je

ś

li odmówi

ę

; na to on zapytał mnie. czy wiem.

ż

e

odsiedziałem w Izolatce zaledwie okres próbny. Tak wi

ę

c do

ść

szybko osi

ą

gn

ę

li

ś

my

porozumienie
Poleciałem ..Rapidem". stateczkiem małym, ale chy

ż

ym jak

ś

wiatło. Podró

ż

upłyn

ę

ła mi bez

zakłóce

ń

, jak to w anabiozie. Przed wej

ś

ciem ..Rapida" do Układu Giantfour automaty mnie

zbudziły. Kiedy wstałem, cały Układ był ju

ż

z grubsza przebadany, bo ..Rapid" to prawdziwe

automatyczne cacko. Poprosiłem o materiał dotycz

ą

cy planety Oval. W

ś

ród tej masy informacji,

co si

ę

sypn

ę

ła z drukarki, wyłowiłem kilka interesuj

ą

cych danych. mianowicie,

ż

e planeta posiada

magnetosfer

ę

. w dodatku identyczn

ą

z magnetosfer

ą

ziemsk

ą

,

ż

e temperatura powierzchniowa w

pasie równikowym tej planety wynosi 324 stopnie Kelvina i

ż

e otaczaj

ą

ca planet

ę

powłoka

gazowa zawiera cyjanowodór nie pami

ę

tam w jakim — ale w znacznym st

ęż

eniu. Automaty

odkryły te

ż

i zlokalizowały jedyne na Oval

ź

ródło fal radiowych, zainstalowane — jak si

ę

pó

ź

niej

okazało w kabinie ..StarfIasha-Recon". Był to pracuj

ą

cy znamiennik tej maszyny. Wyl

ą

dowałem

tam. na tym płaskowy

ż

u, obok „Potestasa". Grunt miał barw

ę

ko

ś

ci słoniowej i ci

ą

gn

ą

ł si

ę

równo

a

ż

po horyzont. Na jasnym tle granatowe skafandry wida

ć

było wyra

ź

nie; wszyscy członkowie

załogi mieli je na sobie, ale

ż

aden nie zabrał hełmu. I tego nie mog

ę

zrozumie

ć

. Przecie

ż

znali

skład atmosfery, a gdyby nawet nawaliły im analizatory, to. do cholery, nikt na nie zbadanej
jeszcze planecie nie zachowuje si

ę

jak na Ziemi! Le

ż

eli w ró

ż

nych miejscach, wi

ę

kszo

ść

u

podnó

ż

a „Potestasa". Najbardziej od statku oddalił si

ę

kapitan, prawie o pół kilometra. Jednego

znalazłem we wn

ę

trzu „Starfiasha". innego znów ponad trzysta metrów na zachód od rakiety. To

był biolog. Jego skafander był otarty, jakby

ś

mier

ć

zaskoczyła tego człowieka, kiedy biegł. Wielu

nie mogłem rozpozna

ć

, cho

ć

wygl

ą

d ka

ż

dego, nim wystartowałem z Ziemi, na trwałe zapisano mi

w pami

ę

ci. Zwłoki były wyschni

ę

te i pomniejszone, przypominały ludzkie szkielety obci

ą

gni

ę

te

czarnobrunatnym pergaminem. Spoczywały na tym gigantycznym jasnobe

ż

owym katafalku w

całkowitej ciszy, pod

ż

ółtym jak oliwa niebem. Opodal wznosił si

ę

statek, nieco dalej stał

„StarfIash-Recon". a poza tym nic. zupełnie nic. Sporz

ą

dziłem dokumentacj

ę

fotogrametryczn

ą

,

wymontowałem „czarn

ą

skrzynk

ę

" ze

sterowni ..Potestasa" i... to wszystko. To wszystko, co mam do powiedzenia. No i co.
usatysfakcjonowałem pana? Zna pan teraz drug

ą

prawd

ę

o „zdobywcach kosmosu". Człowiek,

je

ś

li nawet uwierzy,

ż

e jest herosem, gdy go pozostawi

ć

na dłu

ż

ej w trudniejszych warunkach

psychofizycznych, pr

ę

dzej czy pó

ź

niej straci t

ę

wiar

ę

i przeobrazi si

ę

w zwykłego ziemskiego

kreta... Obraz ciemnieje. Wkładam do ampexu trzeci

ą

, ostatni

ą

w tej sprawie, kaset

ę

. T

ę

. któr

ą

przysłał mi William Macaulay. Przyjaciel u

ś

miecha si

ę

do mnie z ekranu bezradnie i pociera swój

podbródek. — Ta tragedia mn

ą

wstrz

ą

sn

ę

ła — stwierdza poruszony. — Relacja Herpa Fingera

stawia Admiralicj

ę

w niedwuznacznej sytuacji, a post

ę

powanie załogi „Potestasa". ludzi, jak mi

podpowiada logika, z całych Sił najbardziej podówczas do tej wyprawy predysponowanych i
przygotowanych, było, ogl

ę

dnie mówi

ą

c, dziwne. Przyczyna ich

ś

mierci jest oczywista:

cyjanowodór. Przy tym st

ęż

eniu zabił ich w ci

ą

gu czterech-pi

ę

ciu minut. Zwłoki pozostawione

przez kilkana

ś

cie lat w suchym, przewiewnym i ciepłym otoczeniu. czyli takim, które hamuje

rozwój bakterii gnilnych i działanie enzymów własnych ustroju, bardzo pr

ę

dko utraciły wod

ę

. a w

ko

ń

cu uległy mumifikacji. Nie trzeba by

ć

ekspertem,

ż

eby to ustali

ć

. Inaczej przedstawia si

ę

problem ustalenia faktów zaistniałych przed tym tragicznym wypadkiem, zwłaszcza tu

ż

przed

wyl

ą

dowaniem „Potestasa" na Oval. Nieustannie dr

ę

czy mnie pytanie, co sprawiło,

ż

e załoga

tego statku uznała Oval za Ziemi

ę

... Zapoznałem si

ę

z danymi zebranymi przez automaty

„Rapida". Oval jest istotnie uderzaj

ą

co podobna do Ziemi. Obie planety posiadaj

ą

identyczn

ą

pr

ę

dko

ść

orbitaln

ą

.

ś

rednic

ę

równikow

ą

, mimo

ś

ród. mas

ę

.

ś

redni

ą

g

ę

sto

ść

, grawitacj

ę

, albedo.

Co wi

ę

cej, ich ksi

ęż

yce równie

ż

s

ą

do siebie podobne. Wszelako z fotografii wykonanych przez

„Rapida" wynika,

ż

e widziana z orbity planeta Oval do tego stopnia odbiega wygl

ą

dem od naszej

planety, i

ż

nawet dziecko spostrzegłoby ró

ż

nice. A jednak nikt z załogi „Potestasa" ró

ż

nic tych nie

spostrzegł. Ich przekonanie,

ż

e maj

ą

przed sob

ą

Ziemi

ę

, było tak mocne,

ż

e zlekcewa

ż

yli

alarmuj

ą

cy wszak brak jakiegokolwiek radio

ź

ródła. Mało tego, zdania nie zmienili do ostatnich

chwil. Nało

ż

yłem wykonan

ą

przez Fingera mapk

ę

na plan kosmodromu Emit-First. Na mapce

oznaczone s

ą

punkty, w których Finger znalazł ciała członków załogi, oraz poło

ż

enie ..Potestasa"

i „StarfIasha-Recon". Porównuj

ą

c

oba dokumenty kartometryczne, stwierdziłem,

ż

e ciało kapitana le

ż

ało w tym miejscu, w którym

znajduje si

ę

wej

ś

cie do wie

ż

y kontrolnej na Emit-First, ciało biologa za

ś

— na linii ł

ą

cz

ą

cej

podstaw

ę

rakiety z jego domem, usytuowanym, jak wiemy, w pobli

ż

u kosmodromu. Je

ż

eli chodzi

o „StarfIasha-Recon", stał on na rubie

ż

y l

ą

dowiska, zgodnie z poleceniem kapitana.

Zbiorow

ą

halucynacj

ę

wykluczam. Zakładam,

ż

e ci ludzie, patrz

ą

c na Oval i przebywaj

ą

c na niej,

rzeczywi

ś

cie widzieli Ziemi

ę

oraz kosmodrom Emit-First, a

ś

ci

ś

lej — widzieli fatamorgan

ę

:

fatamorgan

ę

o niebywałym zasi

ę

gu, bo rozci

ą

gaj

ą

c

ą

si

ę

na cał

ą

planet

ę

. Zało

ż

enie powy

ż

sze

wyda

ć

si

ę

mo

ż

e niedorzeczne, albowiem o tego typu zjawiskach współczesnej nauce nie jest nic

wiadomo. Zjawisko kosmicznej fatamorgany mogło powsta

ć

— jak s

ą

dz

ę

— dzi

ę

ki podobie

ń

stwu

Oval do Ziemi. Jest ono przecie

ż

znaczne, obejmuje nie tylko rozmiary, kształt, mas

ę

et cetera,

lecz równie

ż

magnetosfer

ę

i aurosfer

ę

. Na tej ostatniej wła

ś

nie pragn

ą

łbym si

ę

zatrzyma

ć

.

Wiemy,

ż

e ka

ż

da sko

ń

czona forma ma swoj

ą

aur

ę

, dotyczy to tak

ż

e Ziemi i planet w Układzie

Giantfour. W normalnych warunkach aura, podobnie jak fale radiowe, nie jest postrzegalna
ludzkimi zmysłami, w pewnych okoliczno

ś

ciach jednakowo

ż

— i tu znowu analogia do fal

radiowych, zwłaszcza stosowanych w telewizji — staje si

ę

widzialna. Okoliczno

ś

ci takie

zachodz

ą

pod wpływem promieniowania ektoplazmatycznego. Przypominam sobie nast

ę

puj

ą

ce

do

ś

wiadczenie:

w przyciemnionej pracowni eksperymentalnej, pomi

ę

dzy generatorem promieni

ektoplazmatycznych a goł

ą

ś

cian

ą

, umieszczono pelargoni

ę

. Po wł

ą

czeniu generatora kilka

milimetrów przed

ś

cian

ą

pojawił si

ę

dokładny i przestrzenny wizerunek tego kwiatu, jego kopia.

Gdyby taki eksperyment, tyle

ż

e na miar

ę

kosmiczn

ą

, przeprowadzi

ć

nie z pelargoni

ą

, ale z

Ziemi

ą

, zmodulowany ziemsk

ą

aur

ą

strumie

ń

ektoplazmy, po natrafieniu na odpowiedni

ą

,

posiadaj

ą

c

ą

własn

ą

aur

ę

„

ś

cian

ę

", niew

ą

tpliwie naniósłby na ni

ą

szczegółowy obraz naszego

globu. Spenetrowałem archiwa Obserwatorium Satelitarnego i znalazłem tam ciekaw

ą

informacj

ę

. Otó

ż

Ziemia, kilkadziesi

ą

t lat temu, przebywała przez dziewi

ęć

dni w strefie

promieniowania ektoplazmatycznego. Obliczyłem,

ż

e promieniowanie to dotarło do Układu

Giantfour w tym samym czasie, w którym dotarł tam „Potestas". Tyle ci mog

ę

powiedzie

ć

—

William Macaulay u

ś

miecha si

ę

z ekranu. — Jestem naukowcem i nie chc

ę

narazi

ć

si

ę

na kpiny, wyci

ą

gaj

ą

c zbyt daleko id

ą

ce

wnioski. U

ś

miecham si

ę

i ja. Wyjmuj

ę

z ampexu ta

ś

m

ę

nagran

ą

przez przyjaciela i kład

ę

j

ą

obok

dwu poprzednich. Na poparte badaniami potwierdzenie hipotezy Macaulaya trzeba jeszcze
poczeka

ć

. Naukowcy na razie milcz

ą

, tak samo jak milcz

ą

specjali

ś

ci Royal Cosmos Force. I

znowu wypada ust

ą

pi

ć

pola fantastom.