wieku przez Kraepelina, pod nazwą „dementia praecox". Ale pierwszy użył terminu
„schizofrenia" i dokładnie opisał jej objawy Bleuler (1972; pierwsze wydanie ukazało się w r.
1911). Jako podstawowe objawy osiowe autor ten wymienią: (l) autyzm — czyli wycofanie
się z kontaktu ze światem otaczającym, zewnętrznym; (2) rozszczepienie (po grecku schizo =
rozszczepiam) emocji, nieadekwatność uczuć i (3) rozszczepienie myśli przejawiające się
rozkojarzeniem, rozerwaniem toku myśli, czyli przewagą pierwotnego procesu myślowego
nad wtórnym. Inne symptomy schizofrenii, jak halucynacje, urojenia i „dziwaczność"
zachowanią, uważa się za objawy nawarstwione na wyżej opisane objawy osiowe. Nie w
każdym przypadku muszą one występować (Bilikiewicz 1973). Przy używaniu terminu
„objawy psychotyczne" ma się na myśli jednak zwykle te ostatnie (halucynacje, urojenia).

Według klasyfikacji psychiatrycznej DSM-III-R, pacjentów, u których rozpoznawana

jest schizofrenia, charakteryzuje: utrata uprzednich możliwości funkcjonowania, zaburzenia
komunikowania się, dziwaczne urojenia i omamy, zaburzenia spostrzegania i emocji oraz
niekiedy dziwaczne zachowania (Carson i in. 1988), Wyodrębnia się pięć postaci schizofrenii:
niezróżnicowaną, katatoniczną, zdezintegrowaną (disorganized), paranoidalną oraz
chroniczną (zejściową).

1.2. ZABURZENIA Z POGRANICZA NERWICY l PSYCHOZY

Pierwszy użył tej nazwy i opisał pacjentów z tymi zaburzeniami Knieht (1954). Ale

już w okresie międzywojennym stosowano takie nazwy, jak schizoidia, schizotymia,
schizofrenia rzekomonerwicowa, schizofrenia latens, osobowość prepsychotyczna,
osobowość niedojrzała, osobowość nieprawidłowa, osobowość psychopatyczna. Tych
określeń jednak nie ujmowano, jak obecnie, w jedna jednostkę chorobową, ale czasem
zaliczano do nerwic, czasem do psychoz, a najczęściej do psychopatii (Schneider 1943).

Później, w okresie powojennym również nie traktowano zaburzeń z pogranicza

nerwicy i psychozy jako osobnej jednostki chorobowej. Stosowano takie rozpoznania w

Zaburzenia schizofreniczne zostały w literaturze polskiej bogato opisane (np. Kępiński 1972, Bilikiewicz

1973). W części l niniejszego rozdziału więcej uwagi poświęciliśmy zaburzeniom z pogranicza nerwicy i
psychozy, mniej znanym polskiemu czytelnikowi. W omawianiu tych zaburzeń będziemy czynili odniesienia do
opisu schizofrenii; będzie tu dominował sychoanalityczny sposób ujmowania zaburzeń. Reprezentanci tego
podejścia teoretycznego dysponują bowiem bogatą wiedzą a temat zaburzeń schizofrenicznych oraz zaburzeń z
pogranicza nerwicy i psychozy, wiedzą znacznie wykraczają poza opisy zawarte w podręcznikach psychiatrii

Według DSM-HI-R zaburzenia osobowości z pogranicza nerwicy i psychozy (borderline personality

disorders) są zaliczane do jednego z trzech typów zaburzeń osobowości wraz z zaburzeniami narcystycznymi,
antyspołecznymi i objawami teatralności (Carson i in. 1988). Do tego typu zaburzeń zaliczane są takie, które
charakteryzuje emocjonalność, impulsywne zachowania, antyspołeczne działania, skłonność do
dramatyzowania, teatralność (histrionic).

przypadkach, które powodowały trudności diagnostyczne. Zaburzenia te nie mieściły się w
kategorii ani nerwic, ani psychoz.

Obecnie zaburzenia z pogranicza nerwicy i psychozy traktowane są jako samoistna

jednostka chorobowa (nosi ona nazwę angielską — borderline case, niemiecką — Grenzfall,
francuską — cas limite, hiszpańską — caso limitofe). Pacjenci, u których diagnozowana jest
ta jednostka, mają — najkrócej ujmując - strukturę osobowości typową dla psychotyków, ale
nie ujawniają zewnętrznych objawów psychozy. Inaczej mówiąc, mają częściowo zachowaną
zdolność różnicowania własnej osoby od otoczenia i dzięki temu w pewnym stopniu
zachowam kontakt z rzeczywistością.

Zewnętrzne objawy osobowości z pogranicza nerwicy i psychozy rzadko mają

charakter psychotyczny. Jeśli nawet takie objawy psychotyczne wystąpią, to są one
zjawiskami krótkotrwałymi, szybko przemijającymi (nawet bez leczenia) i słabo wyrażonymi.
Często mogą nie być zauważone przez otoczenie.

Pacjenci o tego typu zaburzeniach przejawiają objawy nerwicowe, ale w

przeciwieństwie do typowych neurotyków symptomy te są niestałe, zmienne i bardzo
nieokreślone. Dominują cechy typu zaburzeń poczucia tożsamości własnej osoby i niepełnego
różnicowania siebie od innych oraz trudności we wchodzeniu w bliższe związki z ludźmi
(Kemberg 1975, 1982).

Typowy pacjent nerwicowy może dokładnie opisać własne objawy. Natomiast pacjent

z osobowością z pogranicza nerwicy i psychozy zwykle nie potrafi określić, co mu dolega.
Zazwyczaj stwierdza, że nie ma radości życia, nie może, czy też nie umie nawiązywać
bliższych kontaktów z ludźmi, w tym związków seksualnych. Podaje, że czuje się „pusty w
środku", „bez emocji", „nie wie, co by chciał", nie dostrzega własnych potrzeb: „ja nie wiem,
co powinienem chcieć". Czuje się „ogólnie gorszy", nic mu nie sprawia przyjemności, nie
wie, kim jest, ani kim chce być. Pacjenci ci doznają niespecyficznego lęku, nie potrafią
określić przedmiotu tego lęku, uskarżają się na trwale obniżony nastrój bez wyraźnej
przyczyny, opisują fobie i natręctwa cechujące się dużą zmiennością, chwiejnością,
różnorodnością. W tej grupie pacjentów stwierdza się względnie częstsze niż w przeciętnej
populacji występowanie narkomanii, alkoholizmu i czynów kryminalnych.

Powyższe cechy zaburzeń rozwoju osobowości, braku poczucia własnej odrębności i

oddzielenie od obiektów (pierwotnie od rodziców, a następnie od innych ludzi z otoczenia)
powodują, że pacjenci ci w terapii zwykle wyrażają chęć, żeby terapeuta kierował nimi. Chcą,
aby określał on, co mają robić, mówić, z kim wchodzić w związki. W odpowiedzi na prośbę o
skojarzania (wypowiadanie swobodnych, nieselekcjonowanych myśli) zadają pytanie: „jakie
ja mam mieć skojarzenia?" Gdy prosi się ich o wypowiadanie przeżyć, pytają: „Co mam prze-
żywać?"

Innymi słowy, doświadczając poczucia niedojrzałości i braków we własnej osobie,

chcą „pożyczać osobowość" od terapeuty. Ale zwykle jednocześnie sami sobie zdają sprawę,
że jeśli terapeuta ulegnie i naprawdę zacznie nimi kierować, to jedynym efektem będzie
jeszcze większe pragnienie bycia kierowanym i przez to narastanie objawów. Jest to chęć
nerwicowa, która narasta i zaburza pacjenta w miarę jej zaspokajania.

Pragnienie bycia kierowanym przez ludzi (i przez terapeutę) łączy się zwykle z chęcią

podporządkowania sobie tych ludzi (i terapeuty). Jest to pozorny paradoks. Pacjent dąży do
podporządkowania sobie terapeuty, aby go zmusić do użycia magicznej mocy, dzięki której
będzie on mógł magicznie wpływać, usuwać problemy i kłopoty pacjenta. Mechanizm ten nie
jest świadomy.

Chęć bycia kierowanym przez innych oraz pragnienie wpływania na innych ludzi,

mają zwykle wspólny nieświadomy podtekst: pacjent unika własnej autonomii i indywiduacji.
Jest to z jednej strony wyrazem uległości wobec rodziców, którzy zabraniali autonomii. Z

drugiej strony na złość im chce być takim, jakim pragnęli go widzieć — nie samodzielnym,
nie autonomicznym. Pacjent taką postawę przenosi na osobę terapeuty.

Pragnienie uzyskania magicznej, omnipotentnej opieki rodzica (lub późniejszego

obiektu, który go symbolizuje) jest wynikiem nie pełnego wyodrębnienia „ja" od obiektu-
rodzica. Stanowi to przyczynę wielu zaburzeń u pacjentów o osobowości z pogranicza
nerwicy i psychozy. Jednocześnie może być to mechanizm obronny. W terapii może wystąpić
w postaci oporu.

U pacjentów z zaburzeniami typu borderline oraz u części psychotyków istnieje stały

konflikt między chęcią zbliżenia do ludzi (i terapeuty), a pragnieniem dużego dystansu.
Okresowo dominuje jedna bądź druga z tych tendencji. Jest to wyrazem przeniesienia
konfliktu pierwotnego z relacji z matką: chęci doznawania opieki w przeżyciu połączenia się
z nią (symbiozy) i jednoczesnego pragnienia niezależności, autonomii, bycia sobą. Jest to
wynikiem bardzo wczesnego konfliktu (z okresu niemowlęctwa) między tendencją do
symbiozy (bycia jedną osoba) i do separacji (bycia sobą, osobno). Konflikt ten w terapii
występuje zwykle jako opór i wymaga dokładnego analizowania.

1.3. DIAGNOZA RÓŻNICOWA

Różnicowanie zaburzeń z pogranicza nerwicy i psychozy od innych jednostek chorobowych
może opierać się na obserwacji ich odrębności w trzech dziedzinach.

- Specyficznych

związków z obiektem,

- specyficznego

działania obronnego,

- typowych objawów słabości ego.
Ponadto Kemberg (1975, 1982) zalicza do cech specyficznych dla tego rodzaju zaburzeń

czwartą odrębność: przewagę pierwotnego procesu myślenia nad wtórnym (typu fantazji
sennych). Wydaje się jednak, że jest to cecha występująca tylko u części pacjentów z
zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy.

1.3.1. Specyficzne związki z obiektem

Pacjenci o osobowości z pogranicza nerwicy i psychozy cierpią na brak prawdziwych,

wzajemnie satysfakcjonujących związków z jednym obiektem. Jednocześnie występuje u nich
tendencja, znacznie silniejsza niż u innych ludzi, do rozszczepiania obiektów na „złe" i
„dobre" oraz do rozszczepiania własnego „ja" na część „złą" i „dobrą". Natomiast, w
przeciwieństwie do psychotyków, jest u nich zachowane, choć zwykle nieprawidłowe,
różnicowanie własnej osoby od obiektów, U pacjentów z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i
psychozy obserwuje się często powracanie do wspomnień o dawnych, „złych" obiektach,

Występuje u nich projekcja „złych" przeżyć na innych ludzi (przypisywanie im

wrogości, złej woli), spostrzeganie własnej osoby jako gorszej od innych oraz , mała ilość
sympatii do otoczenia.

Przeżycia omawianych pacjentów mają charakter symbiotyczny: doświadczają oni

braku granic między sobą a innymi ludźmi. Dlatego oczekują od innych, jak dziecko w fazie
symbiotycznej (wczesna faza niemowlęctwa), omnipotencji i działań magicznych.

Spodziewają się, że także terapia będzie polegała na magicznym wpływie. Sądzą, że terapeuta
nie wywiera takiego wpływu ze złej woli, więc należy go do tego zmusić.

Wśród tych pacjentów ogromną rolę odgrywa wiara w magię, cuda oraz w

omnipotencję osób z otoczenia, które są zwykle symbolami obiektów pierwotnych (matki i

ojca). Jest to wynik doświadczania braku wyraźnych granic między własnym ,Ja" a
pierwotnymi obiektami, zaś później — innymi ludźmi z otoczenia.

Pacjent z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy nie w pełni odróżnia własną

osobę od obiektów dawnych i obecnych (także od terapeuty). Pacjent psychotyczny natomiast
w ogóle nie posiada zdolności takiego różnicowania. Stąd biorą się liczne urojenia
oddziaływania, nasyłania myśli, prześladowania. Dlatego u obu kategorii pacjentów rzadko
występują typowe przeniesienia z dawnego obiektu na obecny. Zamiast tego obserwuje się
zwykle zatarcie granic między różnymi obiektami oraz granic między własnym „ja" a innymi
ludźmi (także wobec terapeuty). Ma to formę fantazji o połączeniu się z kimś, mylenia emocji
do siebie i do kogoś, omyłek językowych („ja" — „on"), a nawet urojeń (Rohde-Dachser
1979).

W terminologii Kohuta (1977,1971) obiekt zewnętrzny (także terapeuta) staje się „ja-

obiektem" (self-object), czyli obiektem, który jest doświadczany jako część „ja" pacjenta i
służy wyłącznie do zaspakajania jego potrzeb.

Typowe reakcje przeniesieniowe (jeśli występują) dotyczą bardzo wczesnych

obiektów. Zwykle są to przeniesienia emocji z matki (z okresu symbiozy). Może to
wywoływać przejściowe objawy psychotyczne, zwłaszcza urojenia, które są zwykle
ograniczone do osoby terapeuty. Symbiotyczny typ relacji pacjenta z terapeutą sprawia, że
chory stosunkowo mało emocji kieruje wprost do leczącego w ramach przeniesienia.

Pacjent z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy boi się zbyt bliskiego

kontaktu z ludźmi (i terapeutą), bo przeżycie połączenia się z nimi wywołuje obawę przed
zanikaniem własnego „ja". Występuje u niego większa niż u innych ludzi tendencja do
„wchłaniania" obiektów zewnętrznych do swego „ja", jak również do łączenia się przez
„wchodzenie" w obiekt (czyli do introjekcji i projekcji).

Często w ramach specyficznych relacji z obiektem terapeuta jest dla omawianych

pacjentów jedynym „dobrym" obiektem. Natomiast „złych" obiektów szukają. oni poza
terapią, co powoduje dużą zależność od terapeuty. Jednocześnie pacjenci boją się tej
zależności i bronią się przed nią — co utrudnia leczenie. Uzyskanie zmian w terapii jest też
ograniczane przez brak poczucia odrębności od obiektu.

1.3.2. Specyficzne działania obronne

W porównaniu z neurotykami, pacjenci z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i

psychozy mają nieco inne mechanizmy obronne. Można u nich stwierdzić siedem typowych
cech w sposobach obron stosowanych w życiu i w psychoanalizie, które odróżniają ich od
neurotyków.

— Osłabienie bardziej dojrzałych mechanizmów obronnych, jak: neutralizowanie

agresji, sublimowanie popędów (wyrażanie ich w społecznie akceptowanej formie), tłumienie
impulsów, wypieranie ich do nieświadomości. Te działania obronne są lepiej rozwinięte u
ludzi zdrowych i neurotyków.

— Wymienione już silne tendencje do rozszczepiania obiektów na wyłącznie „dobre"

i wyłącznie „złe", przyczyniające się do spostrzegania ludzi w kategoriach czarno-białych.
Występuje to u wszystkich ludzi, ale u pacjentów z zaburzeniami pogranicza nerwicy i
psychozy w znacznie większym stopniu.

— Rozszczepianie własnego „ja" na część „dobrą" i „złą", będące źródłem poczucia,

że „jestem najgorszy" lub „najlepszy". Pojawia się również u wszystkich ludzi, ale u osób z
osobowością z pogranicza nerwicy i psychozy jest szczególnie silnie wyrażone.

— Mechanizm obronny idealizacji, polegający na niedostrzeganiu wad u obiektów,

którym przypisuje się cechy „dobre". Występuje również niedostrzeganie wad u siebie, czyli
przeżycie omnipotencji wtedy, gdy utożsamiamy się z obiektem „dobrym".

— Mechanizm obronny dewaluacji, polegający na niedostrzeganiu cech dobrych u

obiektów „złych"; obiekt staje się „wyłącznie zły". Gdy dewaluacja dotyczy własnego „ja",
pacjent nie może zobaczyć swoich lepszych stron i ma poczucie „ja jestem najgorszy".

— Silne mechanizmy projekcji i identyfikacji projekcyjnej. Mechanizmy te w małym

nasileniu występują u wszystkich ludzi, ale są bardzo częste i silne u psychotyków oraz u
pacjentów z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy, Silnie wyrażona projekcja, czyli
przypisanie komuś jakiejś cechy własnej, przy braku krytycyzmu prowadzi do urojeń.
Identyfikacja projekcyjna jest to mechanizm podwójny: projekcja, czyli przypisanie czegoś
komuś, a następnie identyfikacja lub introjekcja tej osoby.

— Mechanizm zaprzeczania rzeczywistości lub istnieniu własnych potrzeb, Chęci,

przeżyć. Każdy z nas ma czasem ochotę „nie zauważyć" rzeczy przykrej, która nie jest
zgodna z naszymi chęciami, lub też nie widzieć istnienia własnej potrzeby, której nie
akceptuje. Ale u pacjentów z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy oraz u
psychotyków taka tendencja jest bardzo silna, częsta i w dużym stopniu zaburza widzenie
rzeczywistości.

Pacjenci z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy z powodu rozszczepienia

własnego „ja" mają poczucie braku autentycznego kontaktu z innymi ludźmi. Mając poczucie
braku kontaktu z sobą, nie rozumienia siebie, swoich potrzeb, rzutują to na kontakty z innymi
ludźmi. Zjawisko silnego rozszczepiania „ja" i innych obiektów wywołuje przewagę popędów
agresywnych (do siebie i innych ludzi). Pogarsza to kontakty z ludźmi, a jednocześnie jest
powodem poczucia winy i lęku, iż własna agresja będzie tak duża, że zniszczy innych. Z kolei
lęk uruchamia obronę przed własną agresją w postaci dystansu do innych ludzi (też do
terapeuty). Dystans jest gwarancją, że obiekt (terapeuta) nie będzie zniszczony. Jest to
mechanizm schizotymii: braku związków z ludźmi i emocji do nich skierowanych.

1.3.3. Typowe objawy słabości ego

Zostały one najlepiej opisane jako cecha typowa dla pacjentów z zaburzeniami z

pogranicza nerwicy i psychozy oraz psychotyków (Kemberg 1975, 1980,1982) jako:

— brak tolerancji lęku,
— brak możliwości kontrolowania impulsów, popędów,
— brak zdolności do sublimowania popędów.
Z powodu trudności kontrolowania własnych impulsów przez pacjentów z za| burzeniami

z pogranicza nerwicy i psychozy oraz przez psychotyków, główną formą lęku jest u nich
obawa przed własną wrogością czy nadmierną miłością, która i może być niszcząca, a
ponadto obawa przed utratą obiektu, który w ten sposób może być zniszczony. Natomiast
mniej nasilone są lęki kastracyjne lub lęki przed utratą miłości obiektu. Te ostatnie lęki są
bardziej typowe w przypadku nerwic. Dlatego pacjenci z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i
psychozy obawiają się również zbytniej bliskości z innymi ludźmi (w tym z terapeutą),
ponieważ boją się, że zniszczą obiekt.

Z powodu nietolerancji na lęk i trudności kontrolowania impulsów pacjenci z

zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy przejawiają większą tendencję do
rozładowywania napięć przez działania (zwłaszcza agresywne) niż przez komunikaty
werbalne. Występuje to zarówno w życiu codziennym, jak i w leczeniu, a określane jest
terminem acting out (wyrażanie się przez działanie). Zjawisko to utrudnia terapię, ponieważ

problem wyrażony w formie działania na pewien czas pozornie znika, trudno więc go
analizować.

Ta forma rozładowywania emocji i impulsów wywołuje u terapeuty reakcje wrogie i chęć

zakończenia leczenia, albo reakcje uległości, podporządkowania się, masochizmu.

Z powodu słabości ego i braku zdolności do sublimowania, pacjenci z osobowością z

pogranicza nerwicy i psychozy oraz psychotycy zwykle w terapii szybciej i głębiej wchodzą
w regresję. Jeśli leczący umie w tych warunkach dać sobie radę, może to przyczynić się do
głębszej i lepszej formy terapii. W przypadku regresji większej, czyli do wcześniejszych faz z
dzieciństwa, występują emocje i zachowanie bardziej infantylne. W psychoterapii przejawia
się to zwiększeniem roszczeń, pragnieniem większej uwagi, silniejszą chęcią bycia zależnym
od otoczenia i kierowanym przez nie (i przez terapeutę).

Gdy terapeuta ulegnie i zacznie pacjentem kierować, wzbudza to spiralę roszczeń wobec

niego. Większa zależność od terapeuty w wyniku słabości „ja" (ego) może wywołać lęk przed
utratą psychoterapeuty, czyli utratą przeżycia połączenia z nim. Prowadzi to do obawy przed
zakończeniem terapii; może uniemożliwić pozytywne efekty terapeutyczne.

1.4. PODGRUPY PACJENTÓW Z ZABURZENIAMI Z POGRANICZA

NERWICY l PSYCHOZY

W ramach tej jednostki chorobowej istnieją różne podziały na podgrupy. Mogą one

mieć istotne znaczenie zarówno dla diagnozy i prognozy, jak i dla doboru najbardziej
odpowiedniej formy terapii. Dla celów terapeutycznych warto wyodrębnić dziesięć takich
podgrup.

— Do pierwszej należy zaliczyć pacjentów, którzy mają wszystkie trzy cechy

wymienione wyżej: specyficzne związki z obiektem, specyficzne działania obronne, typowe
objawy słabości ego. Prognoza może być w takich przypadkach dobra. ale istnieją różne
opinie co do skuteczności stosowania psychoanalizy, czy też innych metod leczenia,

— Druga podgrupa to osobowości z pogranicza nerwicy i psychozy z objawami

podobnymi do schizofrenii; dawniej opisywane były jako schizoidia. ekstremalna
schizotymia, osobowość prepsychotyczna, dziwaczna. Pacjenci należący do tej grupy mogą
mieć nawet krótkie epizody urojeniowe, które mijają bez podawania leków i nie zaburzają
kontaktów z otoczeniem. Przy bardzo długo trwającej psychoanalizie można tu mówić o
częściowo dobrej prognozie, ale wyniki zwykle nie są w pełni zadowalające.

— Osobowości z pogranicza nerwicy i psychozy z przewagą zaburzeń nerwicowych to

trzecia podgrupa; zwykle rozpoznajemy ją i leczymy jak nerwicę, a jedynie uciążliwość i
nietypowy przebieg terapii przekonuje, że mieliśmy do czynienia z osobowością z
zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy. W tej grupie pacjentów mamy stosunkowo
najlepszą prognozę, ale należy pamiętać, że wymagają oni większej cierpliwości i większych
kwalifikacji leczącego niż typowi neurotycy.

— Czwarta podgrupa to pacjenci z objawami natręctw. Same natręctwa należą do

objawów nerwicowych, ale zwykle występują u pacjentów z osobowością z pogranicza
nerwicy i psychozy. Z tego powodu często rzekome nerwice natręctw w trakcie leczenia
okazują się przypadkami osobowości z pogranicza nerwicy i psychozy. U niektórych
pacjentów prognoza może być korzystna, ale z powodu dużego zahamowania emocji
wymagają oni zwykle długiej psychoanalizy. Jeśli nie uda się odhamować emocji, prognoza
jest zła.

— Podgrupa piąta to przewlekłe postacie depresji z cechami autoagresji, masochizmu.

Rozpoznawane często jako nerwice, zwykle jednak należą do osobowości z pogranicza

nerwicy i psychozy. Oczywiście nie zalicza się tu pełnych psychoz depresyjnych należących
do psychoz afektywnych. Mogą mieć dobra prognozę tym bardziej, że zwykle pacjenci
wykazują większą motywację, a osoby depresyjne budzą sympatię i pozytywną motywację u
leczących,

— Osobowości infantylne u pacjentów z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i

psychozy to grupa szósta. Zewnętrzne objawy często odpowiadają nerwicy histerycznej, ale
są znacznie trudniejsze do leczenia. Wymagają zwykle długiej psychoanalizy w celu zmiany
osobowości infantylnej. Przy długim leczeniu istnieje jednak dobra prognoza.

Granice diagnostyczne między pacjentami opisanymi jako podgrupy 3., 4.. 5, i 6.,

mogą nie być ostre. Powoduje to różne trudności diagnostyczne. W początkach leczenia może
nie być jasne, do której podgrupy zaliczyć danego pacjenta.

— Osobowości „as if” (pozorne, osobowości „tak jakby") to podgrupa siódma,

obejmująca osoby, które nie są zdolne do rzeczywistych relacji z ludźmi, ale potrafią to
kompensować dobrą wiedzą o tym, co robić, aby być przystosowanym. Jest to kompensacja
pozorna, bo nie oparta na istotnym związku emocjonalnym z ludźmi, jednakże takie osoby
mają intelektualne rozeznanie, w jaki sposób należy się dostosowywać do otoczenia. Dzięki
temu przez pewien czas mogą udawać dostosowanie. Muszą być jednak zawsze samotne.

Pacjenci ci rzadko zgłaszają się do leczenia, ponieważ zwykle nie mają konkretnych

objawów. Jednakże w przypadku motywacji do leczenia rokują dobrze. W ich terapii zawsze
trzeba doprowadzić do tego, aby uświadomiły sobie mechanizm „as if”

— Ósma podgrupa to osobowości narcystyczne. Przez termin „narcyzm" rozumiemy

zainwestowanie przeważającej części emocji w kierunku własnej osoby. Osobowości z
niedostatkiem uczuć do obiektów znaczna część autorów zalicza do osobowości z pogranicza
nerwicy i psychozy. Część jednak, za Kohutem (1971, 1977), uważa, że tworzą one osobną
jednostkę chorobową. Kohut wyróżnia tę jednostkę w celach praktycznych. Uważa on, że u
tak diagnozowanych pacjentów możliwa jest psychoanaliza, a u pacjentów z zaburzeniami z
pogranicza nerwicy i psychozy jedynie psychoterapia zorientowana psychoanalitycznie. Autor
ten opisuje u pacjentów narcystycznych poddawanych psychoanalizie dwie specyficzne cechy
przeniesienia: (l) przeniesienie bardzo idealizujące analityka; (2) tak zwane przeniesienie
zwierciadlane, gdy pacjent żąda, aby leczący wyrażał akceptację dla jego „wielkości" i
wzmacniał ją. Zwykle osoby silnie skupione na sobie kwalifikują się do leczenia, ale
wymagają długiej psychoanalizy, koniecznej do zmiany osobowości. Wyniki mogą być tylko
częściowe. Być może objawy narcyzmu w niektórych przypadkach można usunąć tylko w
pewnym stopniu.

— Podgrupa dziewiąta to osobowości typu paranoicznego. Nie należą tu oczywiście

pełne paranoje z urojeniami, ale zaburzenia osobowości z pogranicza nerwicy i psychozy z
tendencją do paranoi. Osoby z tymi zaburzeniami są opisywane jako: „owładnięte przez idee",
„przez idee nadwartościowe", „politycy owładnięci przez misję". Do tej kategorii należy
wielu przywódców politycznych. Zwykle mają oni małą motywację do leczenia, ponieważ
cierpi bardziej ich otoczenie, niż oni sami. Dlatego też mają mniejsze szansę wyleczenia.

— Dziesiąta, ostatnia podgrupa to osobowości z pogranicza nerwicy i psychozy o

cechach antysocjalnych, z zaburzeniami charakteru, impulsywne, wybuchowe. W dawnej
psychiatrii były one określane ogólną nazwą psychopatii (Schneider 1943), obecnie przeważa
opinia, że na ogół mają strukturę charakterystyczną dla osobowości o zaburzeniach z
pogranicza nerwicy i psychozy. U tego typu osobowości prognoza najczęściej nie jest dobra.
Nieczęsto również występuje motywacja do leczenia. Prognozę negatywną zwykle pogarsza
jeszcze niechęć leczącego do pacjenta. Wyraz „psychopata" określał na ogół negatywny
emocjonalnie stosunek psychiatry do pacjenta. Jednakże w piśmiennictwie są przedstawiane
przypadki nawet całkowitych wyleczeń (Winnicott 1982).

Przypadki alkoholizmu i narkomanii występują zwykle u osób z zaburzeniami z

pogranicza nerwicy i psychozy. Nie wydaje się jednak, aby celowe było wyodrębnienie
dodatkowej podgrupy, ponieważ objawy te występują często jako dodatkowa cecha we
wszystkich wymienionych dziesięciu podgrupach.

Wydaje się, że podany wyżej podział jest wygodny ze względu na prognozowanie i

możliwości doboru odpowiedniej formy leczenia. Rokowanie nie zależy od istnienia tego czy
innego objawu, lecz bardziej od tego, jakie zaburzenia osobowości tkwią pod danymi
objawami. Dlatego wyleczenie polegające na odzwyczajeniu od picia czy brania narkotyków
lub na ustąpieniu lęku nie jest trwale. Pełne wyleczenie może polegać jedynie na wieloletnim
wysiłku ukierunkowanym na zmianę osobowości niedojrzałej na bardziej dojrzałą.

1.5. ETIOLOGIA ZABURZEŃ Z POGRANICZA

NERWICY l PSYCHOZY

Pacjenci z opisaną jednostką chorobową mają zwykle większe żądania w stosunku do

otoczenia (i do terapeuty), ponieważ byli bardziej niż inni frustrowani, odrzucani, opuszczani.
Zwykle nie oznacza to opuszczenia w sensie dosłownym, fizycznym. Często pacjent miał
rodziców nadopiekuńczych. Taka nadopiekuńczość polega na patologicznym „trzymaniu"
dziecka, niepozwalaniu mu na wyjście z fazy symbiotycznej, na jego autonomię i
indywidualizację, przy jednoczesnym braku pozytywnej oceny ze strony rodziców. Takie
dziecko ma więc wyraźne poczucie niezaspokojenia własnych potrzeb, czuje się opuszczone,
odrzucone emocjonalnie, Niekiedy może być ono opuszczone również w sensie fizycznym, z
powodu chorób, wyjazdów, oddania do żłobka, zaburzeń psychicznych rodziców. Zdarza się
to jednak rzadziej.

Innym mechanizmem powstawania zaburzeń z pogranicza nerwicy i psychozy może

być również introjekcja (uwewnętrznienie) przez małe dziecko rodzica, który ma podobne
problemy. Rodzic, który sam czuł się opuszczony, jest pełen roszczeń wobec otoczenia.
Pragnie wyrównać dawne krzywdy z dzieciństwa. Często nieświadomie ujawnia tę tendencję
wobec własnego dziecka. Jego zachowanie służy dziecku za wzór do naśladowania — działa
tu mechanizm nieświadomy. Nie należy też zapominać o wpływie cech konstytucjonalnych:
pewne dzieci mogą mieć większą wrodzoną skłonność biologiczną do popadania w psychozę
lub do zaburzeń z pogranicza nerwicy i psychozy. Jest to jednak do tej pory mało zbadane.

Wszystkie opisane wpływy otoczenia, działające na bardzo małe dziecko. w

pierwszym i drugim roku życia, wywołują efekt głodu emocji, który pozostaje do końca
życia, zwykle w formie nieświadomej i jest wyrażany wobec kolejnych osób, a zwłaszcza
wobec terapeuty. Z tego powodu pacjenci z przeżyciami opuszczenia żądają od terapeuty
więcej miłości i bardziej go idealizują, ponieważ matkę lub ojca przeżywali jako
omnipotentnych w zaspokajaniu bądź niezaspokajaniu swych potrzeb.

Taki podwójny mechanizm przeniesień na psychoanalityka opisał Kohut (1971, 1977)

jako typową cechę narcyzmu. Pacjent z tą cechą według Kohuta przejawia idealizujące
przeniesienie wobec analityka, ponieważ projektuje na niego własne pragnienie bycia
„lepszym". Przy „lepszym" obiekcie-analityku sam czuje się bowiem lepszy. Ponadto
terapeuta idealizowany ma większą „magiczną" moc dawania opieki.

U pacjentów narcystycznych równolegle występuje przeniesienie „zwierciadlane".

Oznacza ono według Kohuta żądanie od terapeuty większego „odbicia", większej uwagi,
większej ilości wzmocnień, podziwu.

Każdy mechanizm psychiczny wynikający z potrzeb wykształca odpowiadajmy mu

mechanizm obronny, czasem całkowicie pokrywający przeżycia pierwotne. Przeniesienie

idealizujące obiekt wywołuje na przykład mechanizm obronny w postaci przeżyć poniżenia,
degradacji obiektu, odebrania mu idealizacji, cech pozytywnych. Często występuje
degradowanie obiektu zamiast skierowanej wprost nań agresji.

Przeniesienie zwierciadlane uruchamia mechanizm obronny przejawiający się

udawaniem, że pacjent nie ma potrzeb wobec ludzi (i wobec terapeuty). Na zewnątrz taki
pozorny brak potrzeb wyraża się dużym dystansem, chłodem emocjonalnym, odrzucaniem
terapeuty i jego interpretacji.

Najlepszą maską do ukrycia przeżycia opuszczenia i głodu uczuć u pacjenta z

zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy jest pozycja schizotymii: bez emocji, energii,
napędu i potrzeb. Maska schizotymii jest również dobrą obroną przed wrogością do obiektu.
A wrogość powstaje zawsze, gdy obiekt nie w pełni zaspokoi znacznie nasilone potrzeby
pacjenta.

Nawet gdy mechanizm obronny działa z mniejszą intensywnością, człowiek z silnym

poczuciem niezaspokojenia potrzeb, głodu uczuć, opuszczenia, często swe potrzeby wyraża z
domieszką wielkiej wrogości (zwykle nieświadomej). Nie ma wiec szans bycia zrozumianym
przez otoczenie. Ludzie zwykle zwracają uwagę na te wrogość (nawet nieświadomie
wyrażaną) w większym stopniu niż na samą potrzebę. Dostrzegają u pacjenta brak potrzeb lub
rezygnację z ich zaspokojenia.

Wyrażanie potrzeb, nawet bez domieszki wrogości, przez pacjentów z poczuciem

opuszczenia ma formę zaburzoną. Zaburzenie wynika z poczucia osoby niezaspokojonej od
dzieciństwa, że jej potrzeby są tak wielkie, iż stają się niemożliwe do zaspokojenia i budzą lęk
przed ich wyrażaniem.

Aby obiekt mógł zaspokoić wielkie, niemożliwe do wyrażenia potrzeby, pacjent musi

przypisać obiektowi (i terapeucie), który ma je zaspokoić, wielką, magiczną moc. Obiekt bez
wielkiej mocy nie może zaspokoić silnych potrzeb. Stąd bierze się nadmierna idealizacja
obiektu (i terapeuty). Ze względu na to, że pacjent wierzy, przynajmniej w pierwszej fazie
terapii, iż ma ona polegać na zaspokajaniu jego potrzeb, ukierunkowuje je na osobę terapeuty
i następnie idealizuje go. Nie dostrzega jego wad, przypisuje mu magiczne zdolności.

Magiczna moc terapeuty czy innego obiektu, który w wyobrażeniu pacjenta ma służyć

zaspokojeniu jego potrzeb, posiada taką omnipotencję, jaką miała matka z fazy symbiozy,
czyli z pierwszych miesięcy życia. Magiczna moc psychoanalityka ma polegać na tym, aby
wszystko wiedział o pacjencie, nawet bez jego wypowiedzi. Ma wyrażać się również w tym,
aby terapeuta ograniczył leczenie do zaspokajania potrzeb pacjenta z dzieciństwa, zwłaszcza
tych, których pacjent nie ujawnia i których sam nie dostrzega. Terapeuta ma zaspokajać te
potrzeby przez realne działania, albo przez magiczne zaklęcie. Takiej magii pacjent domagał
się pierwotnie od matki w fazie symbiotycznej, a jako dorosły żąda jej od innych ludzi;
współmałżonka, kolegów, podwładnych i własnych dzieci, w największym stopniu od
terapeuty.

W ramach myślenia magicznego opisywany pacjent wierzy w przenoszenie myśli na

odległość, telepatycznie. Oczekuje, że obiekt (i terapeuta) odkryje jego myśli i potrzeby oraz
zaspokoi je. Jest przekonany, że kiedy obiekt nie wykazuje takich zdolności, to jest to
wyrazem braku miłości do pacjenta. Stara się więc zmusić terapeutę do zaspokojenia swych
potrzeb, prośbą lub groźbą. Potrzeba takiej magii jest również wynikiem niepełnego
oddzielenia własnego ,ja" pacjenta od obiektu i przewagi pierwotnego procesu myślenia nad
wtórnym.

Poczucie opuszczenia i niedostatku miłości jest u pacjentów z zaburzeniami z

pogranicza nerwicy i psychozy przyczyną innego ukierunkowania libido (zdolność do
kochania) niż u neurotyków. Neurotycy przejawiają chęć kochania kogoś, choć może w
formie zaburzonej. Natomiast u pacjentów ze słabszym ego cała energia ukierunkowana jest
na jeden cel: zapewnienie połączenia w jedną osobę z obiektem (dual unity — Manier 1968).

Takie połączenie sprzyja poczuciu bezpieczeństwa i bycia „silniejszym", „lepszym",
„mądrzejszym".

Opisywani pacjenci zwykle przejawiają niedojrzałe formy funkcjonowania

seksualnego z powodu niedorozwoju zespołu edypalnego. Nazwą tą obejmuje się przewagę
emocji pozytywnych w stosunku do rodzica płci odmiennej, a negatywnych do rodzica tej
samej płci. Przeżycia edypalne są dla tej kategorii pacjentów nawet groźne, bo oznaczają
aktywną miłość do rodzica jako do odrębnego obiektu, a nie symbiotyczne połączenie z nim.
U pacjentów z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy przeważa chęć złączenia się z
obiektem w jedną osobę nad chęcią kochania go. Natomiast pojawienie się w terapii zespołu
edypalnego, a wraz z nim emocji wprost do obiektu, oznacza u tego typu pacjentów
wyleczenie.

Inną formą szukania połączenia z obiektem u pacjentów z opisywaną jednostką

chorobową jest działanie masochistyczne występujące w różnych formach (działania na
szkodę własnej osoby). Podtekstem nieświadomym takiego działania zawsze jest wiara, że
obiekty z otoczenia połączone w jedno z własnym ,ja" pacjenta w sposób magiczny mają za
zadanie chronić go przed skutkami działań autodestrukcyjnych.

Pacjenci wierzą (nieświadomie), że otoczenie w sposób jasnowidzący będzie

przewidywać ich działanie na własną szkodę, że zapobiegnie mu, wykona działanie chroniące
pacjenta. Psychoterapeuta powinien dostrzec te tendencje i zinterpretować je, aby uniknąć
niebezpiecznego dla pacjenta acting out.

Jeśli otoczenie i terapeuta nie zapobiegną autodestrukcji, to dla pacjenta oznacza to, że

nie chcą go kochać. Opisywani pacjenci testują otoczenie, np. odmawiają zaspokajania
własnych potrzeb, wierząc, że inni kochają ich (są jasnowidzami) i zastosują przymus.
Pacjenci wpadają w kłopoty finansowe, bo wierzą. że magicznym sposobem uzyskają
pieniądze. Podejmują próby samobójcze, oczekując, iż jasnowidz, który ich kocha, przewidzi
to i zapobiegnie tragedii. Dominują nad ludźmi, bo sądzą, że inni wiedzą o ich chęci
uległości. Odrzucają miłość, ponieważ sądzą, że obiekt zmusi ich do jej przyjęcia. Czynią to
wszystko z wielkim uporem, bo oczekują, iż obiekt ma magiczną moc i przezwycięży opór.

Gdy okaże się, że obiekt i terapeuta nie są jasnowidzami i nie posiadają magicznej

mocy, pacjenci nie przyjmują tego do wiadomości. Przeżywają wówczas dużą wrogość
spowodowaną wiarą w to, że obiekt (i terapeuta) nie jest omnipotentny, ponieważ ich nie
kocha. Wywołuje to wybuchy złości.

Ponieważ według pacjenta miłość polega na połączeniu własnego „ja" z obiektem,

uważa on, że powinna być ona absolutna, bezwarunkowa, pozwalająca mu w tej relacji na
zachowanie bierności (Balint i Balint 1965). Pasywna pozycja w związkach emocjonalnych
jest jakby przedłużeniem odruchu chwytnego u noworodków. Taki „odruch chwytny" wobec
otoczenia (i terapeuty) pozostaje do końca życia. Na przykład pacjent chce być ubogi, aby
inni go utrzymywali, czyli kochali (rząd czy organizacja charytatywna symbolizująca
rodzica). Bierność jest jednocześnie zemstą za to, że pacjent nie był wystarczająco kochany.

W przeżyciu połączenia z obiektem w jedno (dual unity) omnipotencja

współwystępuje z impotencją. Jeśli obiekt jest omnipotentny, to pacjent jest impotentny,
doświadcza poczucia „gorszości". Gdy pacjent jest najlepszy (poczucie wielkościowe), to
obiekt jest traktowany jako gorszy (impotentny). Rozszczepienie na „gorsze" i „lepsze" części
występuje podczas wychodzenia z fazy symbiotycznego połączenia i wchodzenia w początki
fazy separacji.

Przy przeżyciu pełnej symbiozy z obiektem pojawia się poczucie, że pacjent i obiekt

są identyczni.

Doświadczenie szacunku do siebie i poczucia własnej wartości jest wynikiem dobrego

wsparcia emocjonalnego w najwcześniejszych fazach życia jednostki (pierwszy i drugi rok

życia). Fenichel (1945) stwierdza, że ego mające w dzieciństwie oparcie, staje się silne, a ego
opuszczone — słabe.

Poczucie własnej wartości, szacunku do siebie, zaufania, bezpieczeństwa jest wprost

proporcjonalne do doświadczania opieki, oparcia i poczucia bycia kochanym we wczesnych
fazach życia jednostki. Dziecko nie staje się zaburzone, gdy chwilowy brak opieki zostaje
przez rodzica zwerbalizowany i wyjaśnione są jego przyczyny. Z tego wynikają możliwości
terapii w psychoanalizie przez wgląd, powtórne przeżycie i analizę przeniesień.

2. PSYCHOTERAPIA SCHIZOFRENII ORAZ ZABURZEŃ Z

POGRANICZA NERWICY l PSYCHOZY

2.1. WPROWADZENIE

W pracy dotyczącej psychoterapii schizofrenii Strauss i współautorzy (1980)

uwzględniają: orientację psychoanalityczną, podejście systemowe (a zwłaszcza terapię rodzin
schizofreników) oraz terapię behawioralną ze szczególnym uwzględnieniem treningu
umiejętności pacjentów schizofrenicznych. Zwracają uwagę, iż po okresie burzliwych
dyskusji na temat możliwości skutecznego stosowania psychoterapii wobec schizofreników,
jaka miała miejsce zwłaszcza w latach 1960- 1970, nastąpił czas większej pokory. Okazuje się
bowiem, że terapie medyczne, psychologiczne i społeczne mają ograniczone efekty.
Niektórym pacjentom można pomóc w uzyskaniu takiego poziomu funkcjonowania, jaki
charakteryzował ich przed wystąpieniem choroby, ale tylko wówczas, gdy sprzyjają temu
takie czynniki, jak: doświadczenie i kompetencje profesjonalistów prowadzących interwencje
(psychologiczne, rehabilitację, farmakoterapię i opiekę socjalną), kooperująca rodzina
pacjenta, istnienie źródeł wsparcia w społeczności, w której żyje on. Jednak u niektórych
pacjentów schizofrenicznych współczesne metody oddziaływań nie dają dobrych rezultatów.
Postuluje się więc uwzględnianie w leczeniu różnych środków oddziaływań, w tym włączanie
do procesu terapii rodziny pacjenta.

Omówienie psychoterapii pacjentów schizofrenicznych będzie obejmowało to, co

proponuje psychoanaliza, terapia behawiorałno-poznawcza oraz, nie uwzględniona przez
wymienionych wyżej autorów, psychoterapia wywodząca się z nurtu humanistyczno-
egzystencjalnego, przedstawiona przez Lainga. Dane o psychoterapii zgodnej z podejściem
systemowym można znaleźć w rozdziale VII, poświęconym terapii rodzin.

2.2. STOSOWANIE PSYCHOANALIZY U PACJENTÓW GŁĘBIEJ

ZABURZONYCH

Freud wykluczał możliwość stosowania psychoanalizy wobec psychotyków oraz

pacjentów z głębszymi zaburzeniami. Jego uczniowie podtrzymywali ten pogląd jeszcze w
latach czterdziestych. Odstąpił od tego Fedem (1952), który w terapii schizofreników
stosował techniki nieco odbiegające od klasycznej psychoanalizy. Inni psychoanalitycy w tej
epoce w terapii psychoz wprowadzali tak duże modyfikacje, że sami nazywali ją
psychoterapią „zorientowaną" psychoanalitycznie. Neopsychoanalitycy w latach
czterdziestych i pięćdziesiątych twierdzili, że w terapii psychoz stosują psychoanalizę. Ze
względu na to, że ich terapia bardzo odbiegała od metody Freuda, przez innych nie byli oni
uważani za psychoanalityków.

Niektórzy psychoanalitycy ze szkoły ortodoksyjnej nadal uważają, że metoda ta nie

nadaje się do leczenia nawet pacjentów z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy
(Greenson 1968). Natomiast pierwsze udane próby psychoanalizy u pacjentów głębiej
zaburzonych (w tych przypadkach schizofrenii i zaburzeń charakteru) podjęli przedstawiciele
szkoły analizy nie-ortodoksyjnej: Klein, Lacana, Sechehaye (1956). O szkołach tych
wspomniano w rozdziale I.

Szkoła angielska — Klein — opracowała własną technikę psychoanalizy u dzieci.

Szybko okazało się, że pacjenci głębiej zaburzeni mają strukturę psychiczną podobną do
struktury psychicznej małych dzieci; technikę tę można było więc stosować również w
przypadkach psychoz. Jedynie zamiast zabawy wprowadzono swobodne skojarzenia.

Technika analizy w szkole francuskiej — Lacana — koncentrowała się na odkrywaniu

tego, co nieświadome przez analizowanie języka, słów, wypowiedzi pacjenta. Przyjmowano,
że każdy człowiek (również psychotyk czy organik) ma podświadomość. Dlatego ta metoda
okazała się możliwa do stosowania nawet u pacjentów o silnych zaburzeniach.

Technika Sechehaye, zaspokajanie w sposób symboliczny potrzeb pacjenta z

jednoczesnym analizowaniem ich, została opracowana przez autorkę z myślą o leczeniu
schizofrenii.

Szkoła amerykańska — psychologii ego — jest bardziej dostosowana do leczenia

pacjentów z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy. Natomiast w przypadku psychoz,
zwłaszcza schizofrenii, stosuje się tu pewne modyfikacje technik (opisane dalej, w punkcie
2.3).

Psychoanalitycy z ortodoksyjnej szkoły freudowskiej przez długi czas nie

podejmowali analizy pacjentów o głębszych zaburzeniach (w tym osób z psychozami). Freud
(1912, 1915) i jego pierwsi uczniowie uważali, że u schizofreników nie występuje
przeniesienie, ponieważ są oni wyizolowani emocjonalnie i skoncentrowani na sobie (czyli
autystyczni). Dlatego Freud sądził, że wobec tej kategorii pacjentów możliwa jest jedynie
psychoterapia oparta na sugestii.

Późniejsze doświadczenia pokazały jednak, że pacjenci z zaburzeniami z pogranicza

nerwicy i psychozy oraz psychotycy wchodzą w związki przeniesieniowe, niekiedy nawet
bardzo intensywne. Budził jednak obawy fakt, że przeniesienie u takich pacjentów nie rozwija
się w nerwicę przeniesieniową (jak u neurotyków), lecz przejawia się w postaci psychozy
przeniesieniowej, połączonej z urojeniami dotyczącymi terapeuty, z głęboką regresją i
okresowym nasileniem objawów. Zachodziła obawa, że pacjent może mieć trudności w
wychodzeniu z tak głębokiej regresji i psychozy przeniesieniowej.

Dalsze argumenty ortodoksyjnych psychoanalityków przeciw stosowaniu tej formy

terapii wobec pacjentów o głębszych zaburzeniach opierały się na fakcie, że ujawniają oni
mało obron i oporów, ich nieświadomość jest w małym stopniu tłumiona. Sądzono, że samo
odkrywanie nieświadomości ma w psychozach mniejsze znaczenie lecznicze. Jako cel terapii
traktowano nabycie przez pacjenta zdolności do opanowania własnych podświadomych
impulsów. Pojawienie się w terapii nowych obron uznawano za dowód zdrowienia pacjenta
psychotycznego.

Dopiero w ciągu ostatnich dwudziestu latach niektórzy ortodoksyjni psychoanalitycy

przekonali się, że głęboka regresją (w postaci psychozy) nie jest niebezpieczna. Stwierdzono,
że klasyczna (bez modyfikacji) technika psychoanality może wyprowadzić pacjenta z regresji
psychotycznej. Zastosowanie klasycznej formy psychoanalizy wobec pacjentów
psychotycznych oraz z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy opisali Boyer i
współautorzy (1980), Giovacchini (1972,1975) i Searles(1979).

Do zmiany przekonań przyczyniło się odkrycie możliwości analizowania

przeciwprzeniesienia analityka w stosunku do bardziej zaburzonych pacjentów (Searles 1979,
Racker 1968). Pacjenci ze słabszym ego i psychotycy wzbudzają więcej reakcji

przeciwprzeniesieniowych, które mogą zaburzyć analityka. Jednocześnie zdolność terapeuty
do obserwowania i analizowania własnych reakcji i emocji ułatwia rozumienie, analizowanie
i interpretowanie przeżyć pacjenta. Jeśli przeciwprzeniesienie zaburza analityka, to ma on
obowiązek przekazać pacjenta innemu psychoanalitykowi. Natomiast kiedy terapeuta jest w
stanie analizować własne ustosunkowanie do pacjenta, to na zasadzie empatii może odczuć,
jakie emocje przeżywa leczony, nawet jeśli są one podświadome.

A oto przykłady treści najbardziej typowych przeżyć przeciwprzeniesieniowych

terapeuty do pacjenta:

— reakcja a wrogości wobec pacjenta, zwykle w formie chęci skrócenia terapii,

pozbycia się pacjenta; może wówczas działać mechanizm obronny przed dostrzeganiem
wrogości, występujący w postaci podporządkowania się pacjentowi, przyjmowania pozycji
uległo-masochistycznej lub chęci zaspokajania jego potrzeb:

— przeżycie symbiotycznego połączenia się z pacjentem; współwystępuje z

mechanizmem obronnym w formie dystansu i chłodu do pacjenta;

— utożsamienie się ze „złym" lub „dobrym" rodzicem pacjenta, czyli naśladowanie

tego rodzica; mechanizmem obronnym jest wówczas utożsamianie się z pacjentem, chęć
bronienia go przed rodzicami;

— zjawisko odwrotne do poprzedniego — utożsamianie pacjenta z własnym rodzicem

— może dawać reakcje lękowe, pozycję obronnego dystansu, lęk przed zależnością od
pacjenta; w tym przypadku mechanizmem obronnym byłoby utożsamienie pacjenta z
własnym dzieckiem, co wywołuje chęć opiekowania się nim zamiast leczenia go.

Pacjenci głębiej zaburzeni częściej niż inni przejawiają tendencje, aby zmusić

terapeutę do podjęcia roli rodzica kierującego, nakazującego, zabraniającego oraz/lub roli
dziecka, które będzie ulegać pacjentowi. Te sprzeczne chęci pacjenta mogą występować
naprzemiennie lub nawet jednocześnie. Jeśli psychoanalityk tego nie zauważy, nie ujawni i
nie zinterpretuje, lecz wejdzie w relację przeciwprzeniesieniową, to znacznie zinfantylizuje
pacjenta, dodatkowo go zaburzy i uniemożliwi dalszą terapię. Interpretowanie chęci
symbiotycznych pacjenta do połączenia się z analitykiem przyczynia się do dostrzegania
odrębności psychoanalityka. Ułatwia to pacjentowi uzyskanie poczucia własnej odrębności,
tożsamości, autonomii przez identyfikację z odrębnym analitykiem. Dlatego znaczną część
psychoanalizy pacjentów psychotycznych należy poświęcić na analizowanie różnic między
„ja" pacjenta a obiektem (i terapeutą), na analizowanie ukrytej chęci połączenia się z nim,
oraz pragnienia, aby być częścią analityka, lub dążenia do tego, by psychoanalityk „wszedł"
w pacjenta i stał się jego częścią.

Poczucie połączenia z psychoanalitykiem, tego, że stanowi się z nim „jedną osobę",

wywołuje silny lęk pacjenta przed utratą własnej osobowości. Stąd pojawia się jego postawa
obronna: wrogość lub dystans i brak emocji. Jest to najczęstsza forma przeniesień w
psychoanalizie pacjentów psychotycznych oraz osób z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i
psychozy. Jeśli analityk tego nie zauważy i nie zinterpretuje, zaburzy to i jego i pacjenta.

U pacjentów nerwicowych dominuje raczej konflikt między funkcjami ego a id lub

superego. Natomiast u pacjentów głębiej zaburzonych przeważają mechanizmy projekcji,
introjekcji, zaprzeczania rzeczywistości i własnym potrzebom, rozszczepienia w ego oraz
konflikty między jego częściami. Dlatego te zjawiska są głównym obiektem analizowania u
pacjentów z zaburzeniami z pogranicza psychozy i nerwicy oraz u osób psychotycznych.
Ponadto w przypadku nerwic konflikty są ukryte i ich uświadomienie jest czynnikiem
leczącym, ponieważ daje pacjentowi szansę samodzielnego rozwiązania konfliktu. U osób
głębiej zaburzonych konflikt często jest widoczny już od początku terapii, ale pacjent nie
umie sobie z nim radzić mimo, że go dostrzega.

W przypadku nerwic przeniesienie (którego źródłem są potrzeby wobec rodziców)

przejawia się zwykle w postaci emocji skierowanych wprost do psychoanalityka. Natomiast u

pacjentów głębiej zaburzonych przeniesienie ma najczęściej postać projekcji: pacjent bądź
projektuje na psychoanalityka część swojego „ja", a sam ma poczucie jakby był analitykiem
(obiektem), bądź własne obiekty wewnętrzne (rodziców) utożsamia z analitykiem. Jest to
oczywiście trudniejsze do zauważenia i zinterpretowania.

Poniżej przedstawiony jest opis fragmentów psychoanalizy pacjenta prowadzonego

metodą klasyczną oraz według zasad psychologii ego.

Pacjent (40-letni)jest docentem w jednej z uczelni technicznych. Dominujące objawy,

z jakimi zgłosił się do psychoanalizy, można opisać jako liczne fobie: lęk przed zamkniętą
przestrzenią, przed większą grupą ludzi (i wrogość do niej), przed poruszaniem się na
wysokości, przed lataniem samolotem i podobne.

Pacjent uczęszczał na psychoanalizę od lat 11. Sesje odbywały się najpierw cztery

razy w tygodniu, potem trzy razy. Przez kilka pierwszych miesięcy stosowano wobec niego
klasyczną formę psychoanalizy według techniki Fenichela. Okazało się jednak, że klasyczne
freudowskie interpretacje w kategoriach zespołu edypalnego nie wywoływały żadnego
rezonansu emocjonalnego. Stwierdzono, że podstawowy problem pacjenta leży w fazie
przededypalnej — w związku symbiotycznym z matką, w dawnych przeżyciach opuszczenia.

Uznano, iż jego zaburzenia są z pogranicza nerwicy i psychozy, z dominującymi

objawami fobii i krótkimi epizodami psychotycznymi. Dlatego w dalszej psychoanalizie
posługiwano się techniką opartą na psychologii ego, zgodnie z zasadami podanymi przez
Jacobson, Manier i Kemberga. Dodatkowo stosowano pewne interpretacje proponowane
przez Klein.

U pacjenta występowały parodniowe epizody zespołów urojeniowych, które zawsze

mijały same, bez leków i często nawet bez analizy. Na przykład okresowo uważał on, że jest
prześladowany przez kolegów w pracy, że jest „jedzony od wewnątrz" przez chorobę
weneryczną lub przez raka. Dzięki krótkotrwałości tych zaburzeń nie powodowały one
upośledzenia jego kontaktów z otoczeniem. Był on również silnie zahamowany w wyrażaniu
emocji i niezdolny do głębszych związków uczuciowych z innymi ludźmi — co jest stałą
cechą pacjentów z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy.

Po wspomnianej zmianie technik leczenie przebiegało prawidłowo, choć oczywiście

powoli. Wyróżnić tu można, jak zwykle w psychoanalizie, trzy fazy pracy: (l) gdy rośnie ilość
przeżyć przeniesieniowych; (2) kiedy ilość tych emocji jest największa i jest maksymalnie
analizowana; (3) obecnie pacjent znajduje się w fazie, w której ilość przeżyć
przeniesieniowych wobec analityka maleje. Jednakże technika pracy psychoanalitycznej,
sposób interpretowania są we wszystkich fazach jednakowe. Dlatego nie wszyscy nawet
wyróżniają te fazy. Opisywane poniżej dane na temat nieświadomości i przeniesień dotyczą
wszystkich faz.

Na początku psychoanalizy wyszło na jaw, że pacjent był przez matkę

przyprowadzany do i odprowadzany z pracy w instytucie naukowym. Wynikało to zarówno z
żądań matki, która bała się, że syn może ją opuścić, jak i z jego lęków, Pacjent doświadczał
lęku przed podróżą, gdy był bez matki lub osoby będącej jej substytutem. Kiedy nie było przy
nim matki lub jej namiastki, występował u niego lęk wysokości oraz lęk zamkniętej
przestrzeni.

Pacjent otrzymywał propozycje wyjazdu do pracy w instytucjach naukowych za

granicą. Na wszystkie takie propozycje odpowiadał, że chętnie wyjedzie „ale z mamusią".
Zapraszający nie znali pacjenta, traktowali to jako żarty i propozycje upadały. Ten
infantylizm w zakresie emocji pacjent kompensował wybitnymi osiągnięciami
intelektualnymi. Na przykład nie musiał robić notatek z lektur, miał je wszystkie w głowie.
Dużo publikował w pismach międzynarodowych. Miał zasadę, że drukował tylko prace
zawierające nowe odkrycia.

W toku psychoanalizy jego skojarzenia ujawniły podświadomą fantazję typu

symbiotycznego. Miał wrażenie, że jest połączony w jedną osobę z matką i z ojcem — z tego
powodu ma trzy głowy i bardzo pojemną pamięć.

Częstym motorem jego działalności umysłowej było przeżycie złości i zawiści wobec

kogoś. Miał przekonanie, że dokonuje odkryć przeważnie na złość komuś. Budziło to częste
reakcje lękowe w jego otoczeniu.

W dalszej analizie stopniowe odchodzenie od fiksacji emocjonalnej na matce

powodowało narastanie przeżyć „łączenia się w jedno" z psychoanalitykiem. Było to coraz
bardziej widoczne w omyłkach pacjenta. Wyjeżdżając do Anglii, pacjent wyraził się „Pan
wyjeżdża do Anglii". Mówił też do analityka: „Pan ogłosił publikacje we Włoszech". Pacjent
mylił emocjonalnie pojęcie „ja" i „ty". W tej części terapii analizowano (w większości
wspólnie) symbiotyczne przeżycie „bycia jedną osobą" z terapeutą i z matką. Był to okres
maksymalnej ilości emocji przeniesieniowych i tak zwanej nerwicy przeniesieniowej. Można
to uznać za środkową fazę psychoanalizy. Obecnie pacjent ma już dość wyraźnie zarysowane
granice własnego „ja", czyli można rzec, że jego zaburzenia mają bardziej nerwicowy
charakter.

Większa część analizy pacjenta przebiegała według zasad Manier, której technika jest

bardziej dostosowana do leczenia małych dzieci i pacjentów z zaburzeniami z pogranicza
nerwicy i psychozy. Poziom rozwoju pacjenta na początku psychoanalizy odpowiadał fazie
symbiozy. Dlatego zadaniem terapii było analizowanie przeniesieniowych, symbiotycznych
relacji w celu usuwania ich, aby pacjent stopniowo doświadczał przeżyć separacji,
indywiduacji, autonomii — w sensie posiadania własnych chęci, woli, czyli bycia sobą.
Przejście od związku symbiotycznego z matką do tego typu relacji z psychoanalitykiem było
połączone z ustąpieniem wszystkich fobii.

W omawianej terapii —jak w każdej psychoanalizie — technika pozostawała ta sama,

niezależnie od faz. Pacjent wypowiadając swobodne skojarzenia, wybiera temat do
analizowania, a terapeuta interpretuje zawarte w nich treści nieświadome i przeniesieniowe. .

Podczas całej terapii analizowano objaw chłodu uczuciowego — typowy dla

wszystkich pacjentów z cechami narcystycznymi. Symptom ten istnieje dotychczas, choć w
mniejszym stopniu. Jego skutkiem jest trudność wchodzenia w głębsze związki z ludźmi.
Relacje płytsze, typu towarzyskiego pacjent nawiązuje łatwo.

Ze skojarzeń pacjenta wynika, że objaw ten jest wyrazem tendencji symbiotycznych,

przy których nie występuje poczucie odrębności obiektu; obiekt i „ja" są doświadczane jako
jedność. Pacjent wyrażał to w skojarzeniach typu: „on jest we mnie", „ja jestem w nim".
Dlatego nie mógł kochać partnerki, bo nie spostrzegał jej jako istoty odrębnej od siebie. Na
skutek tego kochał siebie zamiast innej osoby.

Miał jednakże zawsze pozytywne uczucia libidinalne (rodzaj miłości) do produktów

własnej twórczości, zwłaszcza do publikacji. Są one w skojarzeniach pacjenta symbolem
kału, czyli części własnego ciała. Kocha również swój samochód, który spostrzega jako część
siebie.

Forma przeniesieniowych reakcji pacjenta wobec terapeuty często miała charakter

prawie urojeniowy. Miał on wrażenie, że jest źle leczony, bo terapeuta nie chce mu dawać
opieki. Z początku żądał, aby leczenie polegało na opiekowaniu się nim. Przypisywał
terapeucie chęć celowego szkodzenia mu, hamowania przebiegu psychoanalizy, żeby mu
dokuczyć. Uważał, że psychoanalityk chce prowadzić na nim szkodliwe eksperymenty, aby
napisać publikację o tym, w jaki sposób nasilać objawy. Wszystkie te emocje były wynikiem
mylenia siebie i terapeuty, wyrazem poczucia połączenia w jedną osobę. Złość do siebie
zamieniał na złość terapeuty do niego i odwrotnie. Jest to mechanizm identyfikacji
projekcyjnej.

Równolegle z tym idealizował terapeutę, przypisywał mu magiczne moce,

omnipotencję. Twierdził, że może być wyleczony nie przez analizowanie, ale dzięki opiece,
którą rozumiał w sposób magiczny, jako „nasyłanie zdrowia drogą telepatii" lub leczenie
przez zaklęcia.

Taki ambiwalentny stosunek do analityka, wyrażający się w idealizacji przez

przypisanie mu omnipotencji oraz w podejrzliwości prawie urojeniowej (przypisanie mu
najgorszych cech własnych), jest typowy dla pacjentów z zaburzeniami z pogranicza nerwicy
i psychozy oraz dla psychotyków. Wynika on z chęci uniknięcia autonomii, poczucia
odrębności od psychoanalityka, a jednocześnie poczucia „wchodzenia" do terapeuty w sposób
magiczny i w ten sposób kontrolowania go, dominowania nad nim.

Taki stan rzeczy wymaga uporczywego, wieloletniego interpretowania; dopóty,

dopóki pacjent nie zacznie różnicować swoich fantazji na temat analityka od rzeczywistości
oraz odróżniać go od siebie.

Lękowe objawy pacjenta, jak wynikało z jego skojarzeń, były również wynikiem jego

symbiotycznych zaburzeń relacji z otoczeniem (zwłaszcza z matki), Ponadto były
skutecznymi mechanizmami obrony przed własnymi impulsami wrogimi wobec matki i
innych ludzi oraz zasłoną przed własnym libido, czyli popędami pozytywnymi, które
skojarzył z zagrożeniem. Również swoje libido widział on jako nadmierne, pochłaniające,
niszczące.

Opisana wyżej idealizacja i pozycja roszczeniowa wobec psychoanalityka miała dwa

skutki: (l) złości do terapeuty wynikającej z zawiści, z poczucia, że jest on lepszy od pacjenta,
i (2) poniżenia siebie w stosunku do analityka, czyli deprecjonowania wartości własnej osoby.
Dopiero po wieloletnim analizowaniu tego pacjent dostrzegł, że rozszczepia własną osobę na
część „gorszą" i „lepsza", Jednocześnie dzielił ludzi na „dobrych" i „złych". Wynikiem tego
rozszczepienia było zjawisko przypisywania ludziom i analitykowi części „lepszych". Dla
siebie zostawała mu tylko część „gorsza", czyli czuł się mniej wart od innych.

Ze względu na to, że występowało u niego poczucie, iż ma w sobie tylko „gorszą

część matki", kojarzył, iż jest przez nią niszczony. Przeżywaną jako intruza, niszczącą matkę
utożsamił z rakiem narządów wewnętrznych. Stąd doznawał lęku przed rakiem lub chorobą
weneryczną. Według jego skojarzeń „rak to jest ta matka na wątrobie".

Idealizację otoczenia, samoponiżenie i zawiść odczuwał najpierw wobec rodziców,

następnie wobec innych ludzi, a w końcu w stosunku do psychoanalityka, Wywoływało to
chęć niszczenia kolegów i profesorów, którym zagrażała jego wyjątkowa pamięć oraz
zdolność dokonywania odkryć. Te emocje były oczywiście ambiwalentne, to znaczy
towarzyszyło im nieświadome idealizowanie siebie a poniżanie innych ludzi. Występowały
one czasem naprzemiennie, czasem jednocześnie.

Pacjent był wychowywany w przekonaniu, że ma prawo być lepszym od innych tylko

intelektualnie, ale nie wolno mu być lepszym, zwłaszcza od rodziców, emocjonalnie (być
dorosłym, samodzielnym, autonomicznym, niezależnym od rodziców). Innymi słowy, nie
miał prawa być im równym ani lepszym. Niezaradność życiowa i uczuciowy infantylizm był
— jak z tego wynika — częściowo skutkiem potrzeb symbiotycznych wobec matki, z których
nie wolno mu było wyrosnąć. Wydaje się, że w jeszcze większym stopniu był obroną przed
groźbą separacji od matki, bycia autonomicznym, odrębnym, bycia sobą, innym aniżeli
matka. Wszystko to w psychoanalizie kojarzył i przeżywał wobec psychoanalityka,

Ogólny obraz emocji przeniesieniowych pacjenta wobec psychoanalityka był bardzo

zmienny. Wahał się nie tylko — jak w nerwicach — od sympatii do wrogości. W większym
stopniu polegał na myleniu osób. Niekiedy terapeuta w skojarzeniach pacjenta był
utożsamiany z odrzucającym emocjonalnie ojcem, lub spostrzeganą jako będącą intruzem
matką, „wchodzącą z butami do duszy". Ale czasem pacjent siebie kojarzył z odrzucającym
ojcem, a psychoanalityka utożsamiał z odrzucanym synem, czyli ze sobą (tzw. identyfikacja

komplementarna). Utożsamianie analityka z matką miało charakter fantazji życzeniowych,
pretensji i złości, że analityk w roli matki nie występuje. Bardzo często pacjent kojarzył, że
jako „intruzywna" matka „wchodzi z butami do terapeuty".

W psychoanalizie terapeuta zawsze obserwował

własne emocje

przeciwprzeniesieniowe wobec pacjenta. Przez długie lata pracy — zwłaszcza wobec braku
emocji i powolnych postępów pacjenta — analityk miał często poczucie przygnębienia,
beznadziejności, małej skuteczności swych wysiłków. Te odczucia pogłębiał fakt, że
dostrzegał on ukryte u pacjenta — pod demonstrowanym brakiem uczuć — potrzeby bycia
kochanym i dawania innym miłości. Pacjent przez lata intensywnie i skutecznie bronił się
przed ujawnianiem tych potrzeb. Według jego skojarzeń poczucie, że „czuje się pusty"
oznaczało, iż nie został „napełniony" przez rodziców emocjami, ponieważ nie był kochany.
Stąd pozycja roszczeniowa wobec terapeuty i żądanie opieki zamiast leczenia, aby wypełnić
tę pustkę. To również było źródłem przeciwprzeniesień, w postaci zniecierpliwienia
psychoanalityka.

Opisywane wyżej mechanizmy chorobowe zostały przepracowane podczas trwającej

11 lat wspólnej ciężkiej pracy. Ale według norm wyznaczonych przez Freuda oznaką zdrowia
psychicznego jest zdolność do pracy i miłości. Pacjent jest zdolny do pracy: jego publikacje i
odkrycia są znane na świecie. Nadal nie jest jednak zdolny do kochania innych; potrafi
przeżyć miłość do siebie, ale nie do drugiej osoby. Nabycie tej umiejętności jest celem dalszej
psychoanalizy.

2.3. PSYCHOANALIZA Z PARAMETRAMI

Pojęcie „parametr" zostało opisane przez Eissier (1953) jako tak małe odchylenie od

klasycznej techniki psychoanalizy, aby nie wyjść poza jej ramy. Parametr (odchylenie) musi
być wyeliminowany pod koniec psychoanalizy, aby jej ostatni etap przebiegał zgodnie z z
klasycznymi regułami.

Na przykład parametr może polegać na tym, że: (l) interpretuje się tylko pewne opory;

(2) najpierw analizuje się przeniesienie negatywne, a na końcu pozytywne; (3) z początku
mniejszą uwagę zwraca się na badanie genezy i mechanizmu obron, a większą na to, jak
obrony zaburzają pacjenta.

Istnieją cztery główne cechy charakterystyczne dla psychoanalizy: (a) neutralna, nie

aktywna pozycja psychoanalityka; (b) stosowanie pełnej, nie wybiórczej, analizy przeniesień;
(c) powstawanie u pacjenta regresji, cofanie się do dzieciństwa; (d) stosowanie tylko
interpretacji i wyjaśniania, nie kierowania pacjentem.

Parametry mogą dotyczyć tylko trzech pierwszych działań. Odchylenie od techniki

psychoanalizy u pacjentów głębiej zaburzonych może polegać na aktywniejszej pozycji
psychoanalityka, ograniczeniu stopnia regresji oraz na stosowaniu jedynie częściowej analizy
przeniesień.

Dużą ilość parametrów — odchyleń od klasycznej techniki — postuluje Kemberg

(1975, 1980, 1982). Na przykład proponuje on częstsze u osób ze słabszymi funkcjami ego
analizowanie aktualnej rzeczywistości, zamiast koncentrowania się na przeszłości. Powodem
tego jest silnie działający u takich pacjentów mechanizm zaprzeczania rzeczywistości.
Ponadto pacjenci ci często stosują rozszczepienie przeniesienia — analityk staje się jedynym
„dobrym" obiektem. a obiekty „złe" dostrzegane są w otoczeniu, z którym pacjenci wchodzą
w konflikt (może być także odwrotnie).

Kernberg sugeruje również częstsze analizowanie funkcji ego niż podświadomości i

sfery popędowej, ponieważ niedojrzałe ego bardziej zaburza relacje pacjenta z otoczeniem.
Ponadto autor ten proponuje aby u tych pacjentów najpierw analizować przeniesienia
negatywne wobec analityka, ponieważ mają one bardziej zaburzający charakter i mogą

utrudnić leczenie. Podobnie, można stosować parametr polegający na analizowaniu idealizacji
psychoanalityka dopiero w dalszych fazach leczenia.

Ze względu na to, iż pacjenci z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy mają

silniejszą tendencję do wyrażania własnych doświadczeń w formie działań (czyli acting out),
należy więcej czasu poświęcić na badanie tego zjawiska.

Pacjenci głębiej zaburzeni, obok żądania od terapeuty działania magicznego,

przejawiają jednocześnie brak zaufania i podejrzliwość wobec niego. Jest to wynik wielu
traumatycznych przejść w dzieciństwie — pacjent boi się powtórzenia ich w psychoanalizie.
Tu też możliwe są parametry w klasycznej technice, polegające na intensywnym
analizowaniu tego braku zaufania oraz na zachęcaniu do współpracy. Podejrzliwość pacjenta
może być ukryta i przyjmuje wtedy postać dużego dystansu do terapeuty albo chęci
zdominowania go.

Najbardziej widoczna jest obrona przed miłością lub nienawiścią do psychoanalityka u

pacjentów z zaburzeniami z pogranicza nerwicy i psychozy. Występuje ona w formie lęku,
dystansu, obojętności, braku emocji, biernej pozycji, dominacji lub uległości. Często w
ramach obrony przed tymi przeżyciami pacjenci są zainteresowani małą częstotliwością sesji
terapeutycznych (l lub 2 razy w tygodniu). W ramach stosowania parametrów można to
akceptować, ale jedynie w pierwszej fazie terapii. W przeciwnym razie pacjent zawsze będzie
w fazie wstępnej.

Kolejnym parametrem może być większe analizowanie potrzeby biernej miłości,

opieki, uwagi — z jednoczesną obroną przed tą potrzebą. Analizuje się wówczas aktualny
kontekst tej problematyki.

Pacjenci ze słabszymi funkcjami ego zwykle nie zauważają związków między

własnymi przeżyciami i frustracjami z dzieciństwa a aktualnymi reakcjami. Dlatego w dalszej
fazie analizy należy odejść od parametrów i bardziej analizować przeniesienie i dawne
przeżycia.

Niektórzy autorzy zalecają w pierwszych fazach okresową waloryzację wypowiedzi

pacjenta, która polega na podkreślaniu prawidłowych, bardziej dojrzałych zachowań pacjenta,
aby wyrazić akceptację i wzbudzić w nim poczucie własnej wartości. Umożliwia to
pacjentowi tolerowanie frustracji i przykrości w dalszych fazach analizy. Oczywiście jest to
parametr, który możemy stosować tylko w pierwszej fazie terapii. W dalszych fazach należy
wprowadzić neutralną pozycję psychoanalityka i bardziej klasyczną formę terapii. W
przeciwnym wypadku pacjent nigdy nie byłby zdolny stawać się dorosłym dzięki własnemu
wysiłkowi.

Ogólnie biorąc, w psychoanalizie z parametrami można w fazie wstępnej stosować

techniki wzmacniające ego i poczucie własnej wartości pacjenta. Jednakże w dalszych fazach
konieczne jest prowadzenie klasycznej psychoanalizy — ponieważ w innym przypadku
pacjent do końca życia byłby zależny od wzmocnień kolejnych terapeutów, nigdy by nie
„stanął na własnych nogach" oraz nie byłby zdolny do samodzielnych wysiłków i
niezależności w podejmowaniu własnych decyzji. Podobnie jak każdy człowiek, tak i pacjent
w psychoanalizie, może z początku rozwijać się „prowadzony za rękę", ale potem musi
dorastać sam, własnym wysiłkiem. W przeciwnym przypadku będzie dorosłym tylko pozornie
i cofnie się w rozwoju.

Liczni przeciwnicy parametrów (głównie reprezentanci szkoły Klein i Lacana)

uważają, że ich wprowadzanie jest niepotrzebne i przedłuża leczenie. Według nich ego
naprawdę wzmacniane jest bowiem przez usuwanie przeniesień, odkrywanie nieświadomości
oraz zamianę obron na bardziej dojrzałe. Autorzy ci uważają, że parametry stanowią formę
acting out ze strony psychoanalityka, dającą pacjentowi doraźne korzyści, ale niepotrzebnie
przedłużającą terapię. Innymi słowy, ta grupa psychoanalityków uważa, że dziecko (i pacjent
w w psychoanalizie) dorasta lepiej i szybciej jeśli robi to własnym wysiłkiem.

2.4. PSYCHOTERAPIA ZORIENTOWANA PSYCHOANALITYCZNIE

Istnieje duża grupa psychoanalityków ortodoksyjnych, którzy są przeciwni stosowaniu

analizy, nawet z parametrami, u pacjentów najbardziej zaburzonych. Ponadto spora grupa
pacjentów nie ma motywacji do takiej długiej i trudnej formy terapii. Dlatego psychoanalitycy
stworzyli metodę terapii krótkoterminowej, nazywaną psychoterapią psychoanalityczną,
głębinową, dynamiczną, opartą na wglądzie. Można ją potraktować również jako stosowanie
tak dużych odchyleń (parametrów) od techniki analizy, że nie można zaliczyć jej już do
psychoanalizy.

Stosuje się ją równie często w formie grupowej, jak i indywidualnej (klasyczna

psychoanaliza nigdy nie może być prowadzona w formie grupowej). Psychoanalitycy ze
szkól, które leczą psychozy (Klein i Lacana), są raczej w ogóle przeciwni stosowaniu
psychoterapii psychoanalitycznej.

Psychoterapia psychoanalityczna opiera się na zastosowaniu tylko wybranych

mechanizmów psychoanalizy, przy jednoczesnej rezygnacji z innych działań. Podobnie jak
psychoanaliza, nie może ona zawierać elementów sugestii, kierowania pacjentem, dawania
mu rad — aby nie nasilać jego zaburzeń.

Najważniejszym działaniem psychoterapeuty zorientowanego psychoanalitycznie jest

doprowadzenie do wglądu, nowego rozumienia, poznania mechanizmów objawów i
bieżących problemów pacjenta. Dąży się do tego, aby pacjent sam mógł zbadać problem i
uzyskać wgląd. Ale w większości przypadków okazuje się to niemożliwe i psychoterapeuta
podaje interpretacje, aby umożliwić pacjentowi uzyskanie wglądu i zrozumienie problemu.

Główne założenie psychoterapii psychoanalitycznej mówi, że wgląd, czyli poznanie

przyczyny i mechanizmu danego, bieżącego problemu, pomoże pacjentowi usunąć ten
problem. Czasem już sam wgląd może usunąć problem, a czasem jedynie wskazuje on
pacjentowi, co powinien robić, aby problem rozwiązać.

Wgląd jest skuteczny, gdy towarzyszy mu przeżycie emocjonalne. Bez tego jest on

jedynie poznaniem intelektualnym, a psychoterapia zamienia się w seminarium. Kiedy wgląd
nie wywołuje przeżyć, można podejrzewać, że jest on fałszywy, Prawdziwe, nowe odkrycie
zawsze wzbudza dużo emocji.

Ilustruje to następujący przykład. Pacjent z objawami bólowymi może uzyskać wgląd,

że symptomy te są wynikiem tłumienia agresji do otoczenia. Następny wgląd może dotyczyć
tego, że jego agresywne związki z otoczeniem są wynikiem błędów, które popełnia przy
komunikowaniu się z ludźmi. Takie zrozumienie problemów nie likwiduje natychmiast
objawów bólowych, ale pacjent zyskuje wiedzę, co może robić, żeby usunąć symptom. Jak
widać, w psychoterapii analitycznej zwraca się mało uwagi na przeniesienie, nieświadome
symbole lub odległą genezę.

Taki mechanizm wglądu w bieżący problem może występować również w

psychoanalizie, ale musi stanowić jedynie jej małą część. Głównym działaniem w
psychoanalizie musi być odkrywanie nieświadomości, oporów i przeniesień.

Ze względu na to, że w psychoterapii psychoanalitycznej nie analizuje się wszystkich

emocji pacjenta — a jedynie trzy lub cztery dominujące problemy - terapia może trwać
znacznie krócej, zwykle kilkadziesiąt godzin, rzadziej — dłużej. Sesje terapeutyczne mogą
być rzadsze — zwykle odbywają się dwa razy w tygodniu.

W psychoanalizie stosuje się technikę swobodnych skojarzeń, konieczna do

wydobycia całości nieświadomego materiału.

W psychoterapii psychoanalitycznej wprowadzana jest metoda dialogu, dyskusja na

temat konkretnych problemów. Pacjent nerwicowy zwykle decyduje się stosować wgląd w

życiu codziennym, ale zawsze wyłącznie on musi decydować, które problemy chce
rozwiązać. Natomiast pacjenci z głębiej zaburzonymi funkcjami ego często wglądów
uzyskanych w psychoterapii psychoanalitycznej nie potrafią zastosować w praktyce, brak im
do tego energii, zdolności do wysiłku Często psychoterapeuci radzą sobie z tą trudnością w
taki sposób, że u pacjentów głębiej zaburzonych podają interpretacje płytsze, bliższe
świadomości, bardziej związane z zewnętrzną rzeczywistością i przez to łatwiejsze do
wykorzystania w życiu. Często jednak z tego powodu psychoterapia psychoanalityczna u
pacjentów z psychozą oraz z osobowością z pogranicza nerwicy i psychozy musi być w
mniejszym stopniu oparta na uzyskiwaniu wglądów, a w większym na dobrym związku
emocjonalnym terapeuty z pacjentem. Taki związek ułatwia bardziej zaburzonym pacjentem
identyfikację z psychoterapeutą i przez to uczenie się bardziej adekwatnych, dojrzałych
zachowań. Wspomniano o tym w rozdziale I, we fragmencie dotyczącym psychoterapii
wywodzących się z psychoanalizy.

W psychoterapii zaproponowanej przez Blancka i Blancka (1974,1979) stosuje się

wobec pacjentów z zaburzeniem z pogranicza psychozy i nerwicy dużo akceptacji, pochwał,
wzmocnień, uwypukla się ich lepszą, dorosłą część „ja".

Na koniec, do psychoterapii zorientowanej psychoanalitycznie należałoby zaliczyć

szkoły neopsychoanalizy (patrz rozdział I), gdzie terapia, najogólniej rzecz biorąc, prowadzi
do emocjonalnego doświadczenia korektywnego, uczy pacjenta lepszych kontaktów z ludźmi
na przykładzie jego związku emocjonalnego z terapeutą. Zaś sam neopsychoanalityk
aktywnie w tym bierze udział jako „obserwator uczestniczący" (Sullivan).

2.5. PODEJŚCIE BEHAWIORALNO-POZNAWCZE

W tym obszarze psychoterapii schizofrenii można wyróżnić oddziaływanie (l) zgodne

z orientacją behawioralną oraz (2) trening umiejętności społecznych.

2.5.1. Podejście behawioralne

Terapia behawioralną była z pozytywnymi rezultatami stosowana wobec pacjentów

schizofrenicznych (Salzinger 1973, 0'Leary i Wilson 1975, Goldenberg 1977, Rimm i Masters
1974, Carson i in. — por. Meyer i Chesser 1973).

Na zjawisko wpływu instytucji, jaką stanowi szpital psychiatryczny, na rozwój

zaburzeń u pacjentów schizofrenicznych zwracał uwagę Ullman i Krasner (1969), Ullmann
(1967) oraz Wing i Braun (1970). Podkreślano, iż w szpitalu psychiatrycznym pacjent jest
izolowany od społeczności ludzi zdrowych psychicznie, co nie sprzyja kształtowaniu u niego
prawidłowych zachowań. W tej instytucji mogą powstawać antagonizmy pomiędzy
personelem a pacjentami. Personel decyduje o bardzo szczegółowych sprawach dotyczących
pacjentów (jak np. korzystanie z łazienki czy obcinanie paznokci). Szpital psychiatryczny
redukuje zakres doświadczeń społecznych pacjentów. Ogranicza ich możliwości wyboru (np.
dotyczące ubrania, wydawania pieniędzy) oraz wyznacza przywileje. Wraz z wydłużaniem się
czasu pobytu pacjenta w szpitalu zmniejszają się szansę opuszczenia go.

To wszystko prowadzi do nasilenia wycofania społecznego pacjentów

schizofrenicznych, ich inercji, bierności, braku inicjatywy, ponieważ przebywają oni w
warunkach zmniejszonej stymulacji społecznej. W naturalnych warunkach społecznych
przeciążenie czy nadmierna stymulacja nasila symptomy chorobowe schizofreników.
Natomiast pobyt w szpitalu i zachodzące tam uczenie się społeczne niepożądanych w
normalnym społeczeństwie zachowań może stać się źródłem wtórnych zaburzeń u pacjentów

schizofrenicznych. Dlatego ważne jest, aby w szpitalu psychiatrycznym prowadzona była
reedukacja pacjentów zgodna z modelem socjopsychologicznym, żeby oddziaływania były
spójne z zasadami, jakie obowiązują na zewnątrz tej instytucji. Terapeuta powinien
oddziaływać nie tylko na pacjenta, lecz także na jego otoczenie (personel), ażeby pożądane na
zewnątrz szpitala zachowania pacjenta nasilały się, a niepożądane słabły.

Jednym ze sposobów realizacji tych postulatów jest wykorzystywanie warunkowania

sprawczego w prowadzeniu oddziału szpitalnego pacjentów schizofrenicznych, z
zastosowaniem polityki żetonów (czy ekonomii żetonowej — token economy). Nagrodami dla
pacjentów w takim programie oddziaływań mogą być: przebywanie w świetlicy (a nie w
łóżku szpitalnym), oglądanie telewizji, przepustka do domu czy inne przywileje stosowane na
oddziale psychiatrycznym. Do zachowań pożądanych, które są wzmacniane, należy: schludne
ubieranie się, ścielenie własnego łóżka, praca w warsztatach terapii zajęciowej itp. Żetony
pośredniczą pomiędzy przejawianiem przez pacjenta pożądanych zachowań a oczekującymi
go nagrodami. Pacjenci otrzymują żetony bezpośrednio po wystąpieniu u nich zachowania
obranego za cel wzmocnień. Następnie są one zamieniane na atrakcyjne dla pacjenta nagrody,
przywileje. Okazuje się, że używanie żetonów wzmacniających pożądane zachowania
pacjenta zwiększa częstość ich występowania. Ten typ terapii stanowi pomost pomiędzy
zasadami funkcjonowania instytucji szpitala psychiatrycznego a systemem nagród, z jakim
pacjent mógł się spotkać na zewnątrz tej instytucji.

Warunkowanie instrumentalne (czy sprawcze) było także stosowane wobec takich

właściwości funkcjonowania pacjenta, jak: dezorganizacja myślenia, apatia, społeczne
wycofanie oraz mutyzm i dziwaczne wypowiedzi. Stwierdzono, iż najlepsze rezultaty takich
oddziaływań występowały wtedy, gdy pożądane zachowania pacjentów były wzmacniane
pozytywnie. W tych programach oddziaływań nagradzano takie zachowania pacjenta, jak:
poprawne interpretowanie tekstów podawanych przez terapeutę, przejawianie aktywności
typu czytanie książek, słuchanie muzyki itp., podejmowanie współpracy z terapeutą,
poprawne wypowiadanie się (pozbawione dziwaczności). Stosowano nagrody natury
fizycznej (cukierki, guma do żucia, pieniądze itp.) oraz społecznej (aprobata ze strony
terapeuty).

Pozytywne rezultaty oddziaływań wobec pacjentów schizofrenicznych uzyskiwano

również wówczas, gdy do modyfikacji zachowań wykorzystywano inne zasady behawioralne,
a zwłaszcza modelowanie.

2.5.2. Trening umiejętności społecznych

Trening ten oparty jest na zasadach teońi uczenia; w zakres jego oddziaływań włącza

się też procesy poznawcze (Strauss i in. 1980, por. Axer 1988). Nastawiony jest on na
rozwiązywanie problemów interpersonalnych.

Wbrew oczekiwaniom i nadziejom, leki neuroleptyczne nie doprowadzają do w pełni

satysfakcjonujących efektów leczenia schizofreników. U 48% pacjentów następuje nawrót
choroby w ciągu dwu lat. Leczenie neuroleptyczne opóźnia nawrót choroby, ale nie zapobiega
mu. Leki ani nie uczą pacjenta umiejętności radzenia sobie w życiu, ani nie poprawiają
jakości jego życia. Większość pacjentów schizofrenicznych powinno nauczyć się
umiejętności społecznych, co mogą zapewnić interwencje psychospołeczne i
psychoterapeutyczne.

Wiele badań prowadzonych od 1960 roku w różnych krajach pokazało wpływ klimatu

emocjonalnego w rodzinie na przebieg choroby schizofrenicznej u jednego z jej członków.
Dostarczyły one dowodów na to, że interpersonalne procesy w rodzinie są najważniejszym
predyktorem nawrotu schizofrenii. Przede wszystkim stwierdzono, że nawrót choroby

następował częściej, gdy pacjent opuszczający szpital psychiatryczny wracał do rodziców lub
małżonka, w porównaniu z pacjentem, który po hospitalizacji mieszkał samodzielnie czy w
hostelu. Ten rezultat skłonił do badania jakości związków emocjonalnych pomiędzy
pacjentem schizofrenicznym a pozostałymi członkami jego rodziny. Okazało się, że
najlepszym pojedynczym predyktorem nawrotu symptomów chorobowych w ciągu
dziewięciu miesięcy po opuszczeniu szpitala był poziom ekspresji emocji w stosunku do
pacjenta przejawiany przez pozostałych członków jego rodziny. Dokładniej rzecz ujmując,
najważniejsze były dwie skale do oceny wyrażanych emocji: (l) krytyczne komentarze
członków rodziny i (2) nadmierne zaangażowanie emocjonalne w stosunku do pacjenta.
Wykryto ponadto, iż liczba krytycznych uwag czynionych przez członków rodziny wobec
pacjenta jest związana ze sposobem ich wyrażania, typu: ton głosu, niejasne lub wieloznaczne
pretensje, brak aprobaty, niechęć, sarkazm i złość w reakcji na wypowiedzi pacjenta.

Nadmierne zaangażowanie emocjonalne jest ekspresją zbytniej koncentracji,

ochraniania lub niezmiernej troskliwości wobec pacjenta. Rodziny przejawiające takie
właściwości są udręczone, pełne lęku o pacjenta. Ten typ relacji jest w literaturze określany
jako symbiotyczny lub schizofrenogenny.

Z wielu badań wynika, że pacjenci wracający do rodziny, którą charakteryzuje

ekspresja krytycyzmu i nadmierne zaangażowanie emocjonalne, częściej przejawiają nawroty
choroby. U tej kategorii pacjentów nawroty choroby występują cztery razy częściej niż w
sytuacji, gdy rodzina cechuje się niskim poziomem ekspresji emocji. Stwierdzono, że aż u
51% pacjentów, którzy po hospitalizacji wracają do rodziny o wysokim poziomie ekspresji
emocjonalnej, i tylko u 13% pacjentów, których rodziny charakteryzuje niski poziom
ekspresji, występuje nawrót choroby w ciągu dziewięciu miesięcy.

Podobne rezultaty uzyskano przy replikacji tych badań. Tak więc poziom ekspresji

emocji w rodzinie pacjenta stwarza wysokie ryzyko nawrotu jego choroby. Najbardziej
zagrożeni nawrotem objawów schizofrenicznych są niezamężni mężczyźni, którzy mieszkają
wspólnie z rodzicami przejawiającymi wysoki poziom ekspresji emocji. Nasuwają się dwa
wnioski praktyczne z tych badań. Czas remisji można wydłużać: (l) stosując behawioralną
terapię rodzin pacjentów schizofrenicznych, aby zredukować poziom ekspresji emocji w
rodzinie; (2) ucząc pacjentów umiejętności społecznych, zwłaszcza w zakresie
komunikowania się.

Stosowano więc w praktyce terapeutycznej zgodny z zasadami terapii behawioralnej

trening umiejętności społecznych, który poprawia kompetencje pacjentów w zakresie
radzenia sobie z krytycznymi sytuacjami. Przeprowadzano treningi werbalnych i
niewerbalnych elementów umiejętności społecznych, w zakresie których pacjenci z
rozpoznaniem schizofrenii wykazywali deficyty. Program obejmował trenowanie pacjentów
w zwiększaniu kontaktu wzrokowego, w stosowaniu asertywnych próśb oraz w zmniejszaniu
wrogich, nieadekwatnych komponentów zachowań. Podczas treningu podawano pacjentowi
instmkcje co do zachowań, jakie ma przejawiać, stosowano modelowanie, powtarzanie
zachowań oraz przekazywano informacje zwrotne dotyczące reakcji pacjenta. W efekcie
zastosowania tego typu treningu stwierdzono zmiany w zakresie tych elementów zachowania,
które były trenowane. Pozytywne skutki uczenia społecznych umiejętności potwierdzały
kolejne próby oddziaływań stosowanych wobec poszczególnych pacjentów.

Prowadzone były również treningi społecznych umiejętności, do których włączano

czynniki poznawcze, co przyczyniało się do poprawy wykonywania zadań społecznych i
zdolności rozwiązywania społecznych problemów. Ważny był w tych treningach proces
komunikacji interpersonalnej. Program obejmował: (l) umiejętności poprawnego odbioru
informacji — percepowanie danych o sytuacji problemowej; (2) zdolności do przekształcania
informacji — interpretowania sygnałów interpersonalnych, generowanie możliwych działań
alternatywnych, rozważania potencjalnych konsekwencji każdej z alternatyw i podejmowania

decyzji co do działań optymalnych; (3) umiejętności nadawania informacji — przekazywania
reakcji społecznych, używania werbalnej i niewerbalnej ekspresji. Tworzono sytuacje, w
których pacjent, odgrywając określoną rolę, inicjował interakcji lub odpowiadał na reakcje
trenera, który grał rolę osoby znaczącej dla pacjenta. Scenki nagrywane były na taśmie
magnetowidowej, a następnie odtwarzane pacjentom, którzy oceniali własne umiejętności
odbioru i przekształcania informacji w sytuacji społecznej. Gdy reakcje pacjentów były
nieodpowiednie, powtarzano scenkę i stosowano — jeśli było trzeba — modelowanie. W
kolejnym etapie programu trenowano umiejętności poznawcze u pacjentów w trakcie
prowadzenia z nimi rozmów. Na program składało się rozwijanie zdolności identyfikowania
przez pacjenta treści reakcji osób, z którymi konwersacja była prowadzona, umiejętności
słuchania innych (odbierania werbalnych i niewerbalnych sygnałów), decydowania kiedy
należy włączyć się do rozmowy i jaki poziom ujawniania własnego „ja" jest w danej sytuacji
właściwy, wprowadzania zmian do tematu konwersacji oraz kończenia rozmowy.
Wykorzystywano w tym programie modelowanie, odgrywa nie ról, wzmocnienia wobec
pożądanych zachowań pacjenta, podawano mu instrukcje co do charakteru zachowań i
udzielano informacji zwrotnych. Kształtowano w ten sposób u pacjentów schizofrenicznych
zdolność do nawiązywania i utrzymywania satysfakcjonujących relacji społecznych dzięki
ćwiczeniu odbioru, przekształcania i nadawania informacji w toku komunikowania się z
ludźmi.

Stwierdzono, iż rezultaty sesji, podczas których przez odgrywanie ról trenowano

umiejętności charakteryzujące się u danych pacjentów deficytami, są uzależnione od
czynników motywacyjnych. Mankamentem treningu umiejętności społecznych jest to, że nie
wzbudza on u pacjenta właściwego poziomu motywacji do wykorzystywania wyuczonych
zachowań. Aby pacjenci używali tych nowych umiejętności. kontynuowano trening poza
sesjami tak, żeby pacjent zdobywał pozytywne doświadczenie i naturalne wzmocnienia
społeczne, co mogłoby podwyższyć u niego poziom motywacji do przejawiania w przyszłości
wyuczonych zachowań społecznych. Przedmiotem pracy terapeutycznej stały się interakcje
pacjenta z pielęgniarkami, członkami rodziny. Oceniano „pracę domową" pacjentów
wykonywaną na terenie szpitala, w rodzinie, w kontaktach z innymi osobami spoza szpitala.

Kształtowano również zdolność pacjentów do podejmowania działań wyrażających

troskę o własną osobę, umiejętność niezależnego życia w społeczności (gotowanie,
telefonowanie, planowanie czasu wolnego itp.). W trakcie programu podawano pacjentowi
instrukcje dotyczące właściwych zachowań, prowadzono dyskusje, pacjenci wykonywali
pożądane zachowania, rozwiązywano pojawiające się problemy i stosowano odgrywanie ról.

Program zawierał także terapię rodzin pacjentów schizofrenicznych. Podczas spotkań

omawiano problemy związane z chorobą pacjenta, jej przyczyny, przebieg i terapię.
Pomagano rodzinom opanować poczucie winy, nadmierną odpowiedzialność za pacjenta,
poczucie bezradności. Prowadzono również trening umiejętności komunikowania się
członków rodziny. Na zakończenie indywidualnie planowano działania, które mogą sprzyjać
dalszemu rozwojowi pacjenta, a zwłaszcza sposoby radzenia sobie z sygnałami
zapowiadającymi nawrót choroby — mówiono o tym jak pacjent może uzyskać pomoc, kiedy
symptomy chorobowe u niego wystąpią.

Efekty treningu oceniano pod względem: intensywności objawów chorobowych

pacjenta, jego asertywności, społecznego lęku, umiejętności społecznych przejawianych w
różnych sytuacjach, behawioralnych i poznawczych zdolności przejawianych w sytuacji
rozwiązywania problemów interpersonalnych. Stwierdzono, że większość pacjentów była
zdolna wyuczyć się umiejętności kształtowanych podczas sesji terapeutycznych. Jednakże
zjawisko to nie zachodziło u schizofrenicznych pacjentów, których wypowiedzi wykazywały
dużą niespójność oraz świadczyły o występowaniu uporczywych halucynacji i urojeń.
Pacjenci ci nie potrafili skorzystać z treningu umiejętności społecznych lub zasymilować jego

efektów. Oznacza to, że dla skutecznego treningu ważny jest niski stopień zaburzeń myślenia
u pacjenta.

Rezultaty pokazały, że na skutek treningu następowała poprawa w zakresie objawów

psychopatologicznych pacjentów, w sferze ich emocjonalnego funkcjonowania i w obszarze
zdolności do troskliwego zajmowania się własną osobą. Zmiany stwierdzone pod wpływem
treningu utrzymywały się u pacjentów po dwu latach od jego zakończenia. Ale działo się tak
tylko wówczas, gdy trening był długotrwały. Psychoterapia trwająca krotko może tylko
zainicjować proces zmian. Przedstawione dane mogą stanowić przykład na to, iż
psychospołeczne interwencje stosowane w terapii pacjentów schizofrenicznych mogą
redukować częstość nawrotu choroby i poprawiać jakość życia chorych osób.

2.6. PSYCHOTERAPIA HUMANISTYCZNO-EGZYSTENCJALNA

Myśl reprezentantów podejścia humanistyczno-egzystencjalnego można najlepiej

prześledzić na podstawie poglądów Lainga (1978, 1972, 1970) na temat powstawania
zaburzeń i psychoterapii schizofrenii (Massey 1981, Siegler im. 1969, Laing i Esterson 1976).

Zasadnicza część naszych rozważań (2.6.1.) będzie poświęcona powstawaniu zaburzeń

tożsamości jednostki. Jednakże Laing nie ogranicza swych zainteresowań do funkcjonowania
jednostki. Twierdzi on, że aby je zrozumieć, należy zwrócić uwagę również na systemy
interakcji oraz doświadczenia osób biorących w nich udział. W systemach społecznych
występuje wzajemny wpływ doświadczeń i zachowań uczestniczących w nich jednostek.
Ważne jest zwłaszcza potwierdzanie tożsamości człowieka. We wszystkich związkach
między ludźmi odbywa się definiowanie osoby partnera. Nasza własna tożsamość wymaga
potwierdzeń od innych ludzi. Gdy brak jest takich potwierdzających reakcji, powstaje
poczucie pustki wewnętrznej. Uśmiech może dostarczać partnerowi potwierdzeń
wzrokowych, uścisk dłoni — dotykowych, wyrażanie zrozumienia, czy krytyki —
słuchowych.

W rodzinach wychowujących przyszłego schizofrenika rodzice często przekazują

pseudopotwierdzenia. Nie poświęcają uwagi temu, co dziecko rzeczywiście doświadcza;
rozpoznają to, co dla nich samych jest istotne, ich atrybucje dziecka.

Atrybucje pochodzące od innych ludzi pomagają w kształtowaniu percepcji świata,

własnych motywów, intencji, tożsamości. Dziecko dzięki atrybucjom uczy się, co znaczą jego
działania, jak wpływa ono na innych. Dla pełnego rozwoju jednostki ważne jest
uwzględnianie różnych perspektyw w spostrzeganiu zdarzeń zachodzących w interakcji
społecznej. W psychoterapii można sprawdzać istniejący stopień zgodności takich
spostrzeżeń, zadając każdemu z partnerów diady pytania: „Co myślisz o tym, jak twój partner
rozumie ciebie? Jak ty rozumiesz jego? Jak on rozumie ciebie? Jak ty rozumiesz swoje
doświadczenia?" Z porównania odpowiedzi obu partnerów na te pytania wynika, w jakim
stopniu związek jest zaburzony. Dopóki występujące niezgodności są dostrzegane i
akceptowane, dopóty związek może być satysfakcjonujący. W zaburzonych relacjach
rodzinnych odpowiedzi udzielane są z małym stopniem pewności, stwierdza się względnie
dużo niezgodności w odpowiedziach, częściej występuje złe wzajemne rozumienie się. W
rodzinie ważne są oczekiwania dotyczące wzajemnych relacji między członkami systemu
rodzinnego. Jednostka interanalizuje te wzory relacji. Dla psychoterapeuty istotna jest
umiejętność zauważania powtarzających się systemów relacji na poziomie werbalnym i
niewerbalnych gestów ekspresyjnych.

W rodzinach pacjentów schizofrenicznych często obserwuje się zaprzeczanie cudzym

doświadczeniem i akceptowanie wspólnej opinii. W poszczególnych generacjach
zachowywane zostają te same role, choć zmieniają się pełniący je członkowie rodziny.

Atrybucje rodzinne — zdaniem Lainga — posiadają większy wpływ na jednostkę, niż
instrukcje i niewerbalnie przekazywane wiadomości. Ich skutki można porównać do efektów
hipnotycznych, do transu. Funkcjonowanie rodziny jest podporządkowane regułom systemu,
które blokują świadomość jednostki, zmieniają jej doświadczenia, określają atrybucje,
instrukcje, metody karania, wartości (co jest dobre, co złe). Reguły sprzeczne, paradoksalne,
łączą ludzi węzłami, prowadzą do głębokich zaburzeń.

2.6.1. Powstawanie schizofrenii

Jednostka schizoidalna nie jest w stanie doświadczać siebie razem z innymi ludźmi —

doświadcza siebie jako osobę wyizolowaną ze świata, samotną. Rozszczepienie występuje
również wewnątrz jednostki; może ona traktować własny umysł jako odrębny od swojego
ciała. Aby zrozumieć taką osobę, należy poznać jej sposób doświadczania świata, bycia w
nim. Psychiatryczne etykiety odgradzają psychoterapeutę od pacjenta, dzielą go na części,
procesy, a przez to pogłębiają jego rozszczepienie. To, w jaki sposób spostrzegamy drugą
osobę, decyduje o podejmowanych wobec niej działaniach. Zachowania jednostki należy
opisywać w terminach jej doświadczenia, intencji, nadziei, lęków czy rozpaczy.

a) Egzystencjalno-fenomenologiczne podstawy rozumienia psychozy

Opisy psychozy w podręcznikach psychiatrii nie informują o tym, co zachodzi w

rzeczywistym kontakcie z pacjentem. Laing traktuje zachowanie schizofrenika jako
wyrażanie przez niego własnego sposobu istnienia. Nie ma „obiektywnej obserwacji"
pacjenta. Zawsze ujmujemy innych ludzi w kontekście konstruktów i interpretacji, jakie sami
tworzymy. Dla zrozumienia psychotyka nie wystarcza formalna analiza jego zachowania,
wypowiedzi, ani wiedza o historii jego życia. Zrozumienie drugiego człowieka wymaga
pełnego zaangażowania. Konieczne jest traktowanie jego zachowania jako wyrazu sposobu
doświadczania sytuacji, w której jesteśmy razem z pacjentem. Ponadto możemy rozumieć
jego przeszłość w kategoriach tego, kim jest obecnie.

Zrozumienie schizofrenika jest możliwe przy zachowaniu plastyczności,

wykorzystaniu własnych potencjalnych możliwości psychotycznych (oczywiście bez utraty
rozumu!). Rozumienie nie jest zjawiskiem czysto intelektualnym. Pacjent musi zdawać sobie
z tego sprawę, że może być przez inną osobę poznany, ale nie pociągnie to za sobą jego
unicestwienia.

Jeżeli chory mówi, że nie jest prawdziwym człowiekiem, to nie wystarczy uznać takiej

wypowiedzi za urojeniową. Z egzystencjalnego punktu widzenia może to oznaczać, że pacjent
przez wiele lat próbował udawać, iż jest prawdziwym człowiekiem, ale dłużej nie jest w
stanie oszukiwać. Jeśli schizofrenik stwierdza, iż jest ze szkła, tak przezroczystego i
kruchego, że spojrzenie na niego może rozbić go w kawałki, przeniknąć, to prawdopodobnie
tak siebie doświadcza. Być może i my w dzieciństwie mieliśmy taki okres, gdy zdawało się
nam, iż dorośli wszystko o nas wiedzą, mogą nas rozszyfrować jednym spojrzeniem.
Niekiedy dużym osiągnięciem jest pierwsze kłamstwo, które pozwala odkryć, iż nasze „ja"
jest obszarem zamkniętym dla innych ludzi. Mogą jednak istnieć jednostki, które nigdy
takiego odkrycia nie dokonały.

Osoba schizoidalna odczuwa siebie jako bardziej niż inni wyeksponowaną,

podatniejszą na cudzy wpływ, izolującą się od innych. Uczy się więc sztuki ukrywania siebie.
Śmieje się, gdy ma ochotę płakać itp. Jeżeli przestaje udawać i próbuje być tym, kim jest, to
staje się Chrystusem, duchem itp. Jej zachowanie informuje ojej prawdziwej sytuacji
egzystencjalnej. Jeżeli pacjent mówi. że jest nieżywy, to jest to prawdą, którą trzeba ujmować
dosłownie, a nie traktować jako metaforę.

b) Ontologiczna niepewność

Ontologiczną pewność doświadczają osoby odbierające własną obecność w świecie

jako prawdziwą, żywą, trwałą, ciągłą, pełną. Inni ludzie (i otaczający świat) są spostrzegani w
podobny sposób.

Gdy urodzi się niemowlę, uznajemy je za żywe — ale jest ono żywe tylko w sensie

biologicznym. Dopiero po pewnym czasie zaczyna ono odczuwać, że jest żywe, prawdziwe,
uzyskuje poczucie własnej tożsamości, autonomii, wartości, poznaje własne ciało i włącza je
do swojego „ja". Ale nie zawsze ten proces ma taki przebieg. Istnieją osoby, które nie czują
się pewnie w świecie i w kontakcie i. samym sobą. Związki z innymi ludźmi nie są dla nich
nagradzające; błahe wydarzenia życiowe mogą być odbierane jako zagrażające egzystencji —
stąd konieczność zabezpieczania się przed innymi ludźmi.

Osoby takie wymyślają sposoby potwierdzania własnej prawdziwości i prawdziwości

innych ludzi, a także sposoby zabezpieczania się przed utratą własnego „ja" (self). Zdarzenia
życiowe wpływają na nie silniej niż na przeciętnego człowieka. Tworzy się u nich odmienna
hierarchia ważności tych wydarzeń. Opisywane jednostki zaczynają żyć we własnym świecie,
choć nie znaczy to jeszcze, iż tracą kontakt z rzeczywistością.

U osób charakteryzujących się ontologiczną niepewnością występują trzy rodzaje

lęku. .

— Lęk przed pochłonięciem. Każdy związek z inną osobą jest tu spostrzegany jako

zagrażający utratą własnej autonomii i tożsamości. Rozmowa z osobą ontologicznie
niepewną, która zaczyna czuć się zagrożona, może powodować nasilenie „symptomów
psychotycznych". Jednostki takie obawiają się związania z kimkolwiek i z czymkolwiek.
Doświadczają siebie jako kogoś, kto przez najbardziej wyczerpujące wysiłki jest w stanie
uratować się przed utonięciem. Ryzyko bycia zrozumianym przez innych, kochanym, czy
choćby widzianym, jest związane z groźbą bycia pochłoniętym. Sposobem obrony przed
pochłonięciem jest izolacja, Wycofywanie się z kontaktu można obserwować także podczas
psychoterapii, gdy pacjent jest rozumiany przez terapeutę. Tym można tłumaczyć „negatywną
reakcja terapeutyczną" — pogorszenie funkcjonowania pacjenta po nawiązaniu z nim
kontaktu. Bycie zrozumianym dla tej kategorii klientów jest równoznaczne z byciem
pożartym, spalonym przez ogień, pogrzebanym. Brak zrozumienia u innych jest dla nich
bezpieczny. Tak więc trosce o pacjenta powinno towarzyszyć jednoczesne uznawanie jego
autonomii.

—Lęk przed zmiażdżeniem. Świat zewnętrzny doznawany jest tu jako mogący w

każdej chwili wedrzeć się do wnętrza „ja" i doszczętnie zniszczyć tożsamość pacjenta. Osoby
ontologicznie niepewne czują się jakby w ich wnętrzu istniała tylko próżnia. Pragną, aby ta
próżnia była wypełniona, ale równocześnie są przerażone taką możliwością. Kontakt z
rzeczywistością stanowi groźbę utraty tożsamości, jaka pozostała jednostce.

—Lęk przed petryfikacją i depersonalizacją. Osoba ontologicznie niepewna obawia

się, aby przerażenie nie zamieniło jej w kamień, żeby z żywej istoty nie stała się czymś
martwym, robotem bez możliwości autonomicznego działania. Sposobem radzenia sobie z
drugą osobą jest depersonalizacja, którą stosuje się w kłopotliwej sytuacji. Przestajemy
reagować na uczucia innej osoby tak, jakby nie miała emocji. Ciągły lęk przed byciem
zdepersonalizowanym przez innych można osłabić, dokonując depersonalizacji innych ludzi.
Stoi za tym następujące rozumowanie—jeżeli traktuję innych jako samoistnie działające
osoby, to istnieje ryzyko, że zostanę potraktowany przez nich jak przedmiot, utracę własną
tożsamość; podmiotowe traktowanie innych jest dla mnie samobójstwem. Spostrzeganie
drugiej osoby jako robota, kółka w maszynie, przedmiot, sprawia, że przestaje mi ona
zagrażać.

Obroną przed wymienionymi lękami mogą być czynności magiczne.

Niebezpieczeństwa, których najbardziej się obawiamy, mogą zostać „odegrane", żeby
zapobiec ich rzeczywistej realizacji. Tak więc gdy zrzekamy się własnej autonomii, możemy
ją zachować skrycie. Udawanie śmierci może być metodą utrzymania się przy życiu. Metodą
na radzenie sobie z lękiem przed byciem zamienionym w rzecz może być traktowanie innych
ludzi jak przedmioty. Przy stosowaniu takich sposobów powstaje jednak sytuacja błędnego
koła.

Osoba ontologicznie niepewna doświadcza siebie jako jednostkę rozdartą wewnętrznie

(występuje rozszczepienie między umysłem i ciałem). Najczęściej identyfikuje się z
umysłem. To rozdarcie jest próbą poradzenia sobie z własną ontologiczną niepewnością. Ten
sposób jest w niektórych wypadkach efektywny, w innych zaś jeszcze zwiększa lęk, któremu
miał przeciwdziałać, co może doprowadzić do psychozy. Ostatni przypadek ma miejsce
zwłaszcza wtedy, gdy jednostka zbyt silnie identyfikuje się wyłącznie z własnym umysłem.
Aczkolwiek doświadczanie „ja" i ciała łącznie nie jest gwarancją zdrowia psychicznego i
szczęścia, stanowi jednak podstawę do rozwoju integracji.

Jednostki ontologicznie niepewne doświadczają własnego „ja" jako pozostającego w

bardziej lub mniej luźnym związku z ich ciałem. Ciało traktują jak przedmiot wśród innych
rzeczy w świecie, przynależny do ich „fałszywego ja". „Prawdziwe ja" nie uczestniczy w
kontaktach ze światem, przyjmuje funkcję obserwatora, kontrolera, krytyka.

Laing opisuje terapię Davida, który w 10. roku życia utracił matkę. Gdy miał 18 lat,

jego nauczyciele zauważyli u niego dziwaczne zachowanie: przypuszczali, iż u Davida
wystąpiły poważniejsze zaburzenia. Przy bliższym kontakcie można się było dowiedzieć, iż
za życia matki był on tym, kogo chciała ona w nim widzieć. Po śmierci matki nie było mu
łatwiej być sobą. Był dobrym aktorem. Grał różne role, Od czasu, gdy zaczął zdawać sobie z
tego sprawę, sądził, że jest to rzeczą naturalną. Myślał, że także u innych ludzi ich „ja" i
osobowość są czymś odrębnym. Przypuszczał, że każdy człowiek jest aktorem. Uprzednio był
takim, jakim chciała widzieć go matka, bo traktował to jako grę. Jego zachowanie było
związane z „fałszywym ja", zgodne z wolą matki, a nie z jego własną wolą. Już od
dzieciństwa był nieśmiały. Podejmując różne role, często grał innych, a niekiedy udawał. że
gra samego siebie. Jego ideałem było to, aby nigdy nie dać się innym rozszyfrować. Zawsze,
wkładał dużo energii w realizację tego celu. W czasie lat szkolnych odgrywał rolę
inteligentnego, zbyt dorosłego na swój wiek chłopca, trochę zimnego. Później zdał sobie
sprawę, iż taka rola nie zjednuje mu popularności wśród kolegów, bo: „ono było zbyt
złośliwe". Udało mu się z dobrymi rezultatami zmienić tę rolę.

Bycie spontanicznym wydawało się Davidowi niebezpieczne. Zawsze pragnął

zachować dystans wobec odgrywanych ról, by móc obserwować sytuację, kontrolować
własne zachowanie, dostrzegać wpływ wywierany wobec innych ludzi, W jego mniemaniu
spontaniczność skazywała go na łaskę innych.

W dzieciństwie zawsze lubił odgrywać role przed lustrem. Mając 18 lat, także to robił.

Angażowało go to tak bardzo, był w tym tak spontaniczny, iż zaczął obawiać się, że go to
zniszczy. Zwykle przed lustrem odgrywał role kobiet. Po śmierci matki przebierał się w jej
ubrania. W miarę upływu czasu zauważył, że nie jest w stanie przerwać odgrywania roli
kobiety. Chodził, mówił, a nawet myślał jak kobieta. Takie zachowania były odbierane przez
innych jako dziwaczne. David twierdził, że postępuje tak, by bronić się przed częścią kobiecą
swego „ja", która groziła mu pochłonięciem zarówno całego zachowania, jak i „prawdziwego
ja". |

Przedstawiony przykład ilustruje schizoidalną organizację „ja" i świata, „Prawdziwe

ja" jest doświadczane jako odrębne od tego, co mogą obserwować inni ludzie. Odgradza je od
świata „fałszywe ja"; „japrawdziwe" nie ma bezpośredniego kontaktu z ciałem. Zachowanie
nie jest ekspresją „ja prawdziwego", lecz „fatszywego". Stąd własne postępowanie jednostki

wydaje jej się fałszywe, bezsensowne, Działa tu mechanizm błędnego koła — pacjent narzeka
na brak własnej spontaniczności, ale sam ten stan kultywuje. Mówi, że nie jest prawdziwy, że
znajduje się poza rzeczywistością — i jest to egzystencjalna prawda. „Prawdziwe ja" jest
świadome siebie i krytycznie obserwuje „ja fałszywe". To ostatnie nie ma świadomości
samego siebie. „Ja prawdziwe" może czuć się zagrożone przez zbytnie rozbudowywanie się
systemu „ja fałszywego".

Te relacje pomiędzy częściami „ja" stają się stopniowo relacjami

pseudointerpersonalnymi, nie pozostającymi w związku z zewnętrznym światem.
Rozbudowuje się świat wewnętrzny, autystyczny. Jest to sytuacja korzystna dlatego, że „ja
prawdziwe" wyizolowane od świata zewnętrznego jest bezpieczne, uniezależnione od innych
ludzi, samowystarczalne, kontrolujące. Istnieją też niekorzystne aspekty takiej sytuacji —
samowystarczalność w powyższym rozumieniu jest niemożliwa do osiągnięcia, prowadzi
więc do poczucia rozpaczy. „Prawdziwe ja" nie jest bowiem wzbogacane przez
doświadczenia zewnętrzne. Przez to staje się coraz bardziej ubogie. Może dojść aż do
momentu, w którym jednostka poczuje, że już nic w jej „ja" nie pozostało. Tak więc poczucie,
że można być wszystkim, posiadać wszystko, stopniowo zastępowane jest przez odczucie
impotencji, pustki. Jednostka, która dotychczas uznawała świat zewnętrzny za ubogi i
pospolity w porównaniu z jej własnym bogactwem wewnętrznym, zaczyna pragnąć powrotu
do rzeczywistości, gdyż uczucie zamierania jej wnętrza staje się nie do zniesienia.

Zabezpieczanie się przed groźbą utraty własnej tożsamości przez zerwanie związku

„ja prawdziwego" z ciałem nie jest mechanizmem skutecznym. Nikt nie czuje się bardziej
słaby i podatny na wpływy innych ludzi niż schizoid. Depersonalizacja drugiej osoby, czy w
ogóle zakwestionowanie jej istnienia, może tylko czasowo zażegnać niebezpieczeństwo. Dla
jednostki schizoidalnej oczy każdego człowieka są oczami Meduzy. Osoba taka boi się
żywego związku z innymi ludźmi. Może tworzyć relacje ze zdepersonalizowanymi osobami,
rzeczami, zwierzętami. Tragicznym paradoksem jest to, że im bardziej schizoid broni
własnego „ja", tym bardziej je niszczy. Wewnętrzne mechanizmy obronne prowadzą do
rozpadu „ja", co obserwuje się w zaburzeniach schizofrenicznych.

c) „Ja prawdziwe"

Doświadczanie poczucia braku kontaktu pomiędzy własnym Ja" i ciałem może

występować u normalnych ludzi w krańcowo zagrażających sytuacjach, z których nie ma
ucieczki (np. pobyt w obozie koncentracyjnym). Pojawia się wówczas wrażenie typu: „to
musi być sen", „to wydaje się nieprawdziwe", „to mnie nie dotyczy". Jednostka może
odczuwać derealizację, poczucie dziwności otaczającego świata. Jej własne zachowania mogą
się wydawać automatyczne, mechaniczne.

U osób schizoidalnych taki stan jest permanentny. Świat zewnętrzny jest dla nich

zagrożeniem, z którego nie ma ucieczki. Przez oderwanie się od ciała „ja" szuka
bezpieczeństwa. Ale strach przed „zalaniem" przez to, co znajduje się na zewnątrz, istnieje,
powiększa się. „Ja prawdziwe" nie ujawnia się w działaniu i niczego nie doświadcza
bezpośrednio. Wszelkie interakcje ze światem, z innymi ludźmi są spostrzegane jako
bezsensowne i fałszywe. Percepcja i działania dokonywane są poprzez „ja fałszywe".
Konsekwencją tego jest poczucie nieprawdziwości percepcji i bezsensowności działań.
Powstaje błędne koło. W efekcie wywołuje to poczucie, że wszystko się zatrzymało, wszystko
jest martwe, nawet ,Ja". Kontakty z innymi ludźmi też wydają się martwe — zachodzą
między dwiema rzeczami, przedmiotami.

„Prawdziwe ja" usiłuje ten stan kompensować przez hołdowanie pewnym ideałom (jak

u Davida). Chociaż kontakty z ludźmi są pełne hipokryzji, chora jednostka dąży do
uczciwych, szczerych relacji z samą sobą. I tu powstaje wtórne rozdarcie w „ja" (pierwsze
rozszczepienie dotyczyło podziału na „ja prawdziwe" i„fałszywe"). „Prawdziwe ja" zaczyna

także podlegać podziałowi na części. Utrzymuje wówczas sadomasochistyczne relacje z
samym sobą. Kiedy tak się staje, „prawdziwe ja" również traci własną tożsamość. Negatywne
konsekwencje zastosowanych obron zaczynają przerastać płynące z nich korzyści. „Ja" na
skutek izolacji od świata jest zajęte fantazjami, wspomnieniami itp. W fantazjach jednostka
może być kimkolwiek, gdziekolwiek, robić cokolwiek i mieć wszystko. Jeśli próbuje coś
zrobić w realnej rzeczywistości, czuje się zdegradowana przez zewnętrzne ograniczenia. Brak
działań w realnym świecie prowadzi do zubożeniu świata wewnętrznego — także fantazji,
które nie uzyskują tworzywa od coraz mniej znaczącej rzeczywistości. Coraz mniej jasna staje
się dla pacjenta granica pomiędzy jego fantazjami a zdarzeniami zewnętrznymi. Jednostka
wygłaszając egzystencjalną prawdę o sobie, czyni to tak, jakby były to stwierdzenia o
rzeczywistości.

Schizoidalna organizacja osobowości nie zawsze musi prowadzić do psychozy.

Niekiedy może sprzyjać rozkwitowi działań twórczych. Tak może być w przypadku osób
izolujących się od innych ludzi, które utrzymują związki z rzeczami i w nich wyrażają
wytwory własnych fantazji.

Opisywana przez pacjentów pustka wewnętrzna, bezsilność, bezwartościowość i chłód

silnie kontrastują z bogactwem wartości, przyjaźni, w których istnienie takie osoby wierzą.
To, w co pacjent wierzy, jest mocno wyidealizowane z powodu braku bezpośrednich
doświadczeń życiowych. Jeśli te pragnienia są względnie silne (mimo konfliktowego w
stosunku do nich lęku), mogą one stanowić motyw do „kontaktu z rzeczywistością".

d) System „ja fałszywego"

Są prawdziwe" zajęte jest fantazjami i obserwacją. Bezpośrednimi relacjami ze

światem zajmuje się „ja fałszywe". Oczywiście każdy normalny człowiek niekiedy przybiera
maskę, pewne czynności wykonuje automatycznie, ale nie staja się one dla niego obce, nie są
kompulsjami. Natomiast działania „ja fałszywego nie są gratyfikujące dla „prawdziwego ja".
„Fałszywe ja" jest kompulsywne, posłuszne woli innych ludzi, odczuwane przez jednostkę
jako obce. Najczęściej jest ono posłuszne matce lub innemu ważnemu autorytetowi z
dzieciństwa. Działania „ja fałszywego" nie zawsze są naśladowaniem znaczącej osoby,
chociaż często wyglądają jak karykatura jej działań. W tych działaniach jednostka
podporządkowuje się oczekiwaniom drugiej osoby. Oczekiwania te nie są przez pacjenta
uznawane za własne. Konformizm wynika z lęku przed ujawnieniem własnego „ja".
Obserwacja zachowań takiej jednostki często nie wskazuje na to, aby coś było nie w
porządku. Jednakże z czasem ta fasada staje się coraz bardziej stereotypowa, aż doprowadza
do dziwacznych zachowań. Utrzymywanemu przez lęk „fałszywemu ja" nie towarzyszą
zachowania agresywne. Lęk zapobiega ekspresji nienawiści aż do wybuchu psychozy, która
jest nagłym ujawnieniem „prawdziwego ja". Dopiero wówczas pacjent wylewa potok
prześladowczych oskarżeń wobec osoby, względem której jego „ja fałszywe" było dotychczas
konformistyczne. Mogą być to oskarżenia typu: „on chciał mnie zabić", „chciał ukraść moją
duszę". Nienawiść może wyrażać się wcześniej w tendencji „fałszywego ja" do coraz
intensywniejszego naśladowania cech tych osób, względem których jest konformistyczne.
„Fałszywe ja" może być znienawidzone przez ,Ja prawdziwe", zamieniać się stopniowo w
kompulsywną karykaturę. Wiele z ekscentryczności i dziwaczności zachowań schizoida ma
taką podstawę. Najbardziej ekstremalnymi postaciami konformizmu „fałszywego ja" są:
automatyczne posłuszeństwo, echopraksja, echolalia i giętkość woskowa katatonika.
„Prawdziwe ja" nienawidzi cech „ja fałszywego", ale także się go boi, obawia się
pochłonięcia.

e) Rozwój psychozy

Zachowywanie się tak jak inni ludzie, granie ról, egzystencja bez kontaktu z własnym

ciałem są obroną, która w wielu przypadkach prowadzona jest bardzo konsekwentnie. Gdy
jednostce grozi utrata istnienia, to broni się ona, przechodząc w stan nieistnienia, w którym
traci poczucie rzeczywistości, autonomii, tożsamości, życia. Powrót z tego stanu może okazać
się niemożliwy.

Jednostka ontologicznie niepewna używa wzmożonej samoświadomości dla

utrzymania bezpiecznego dystansu w stosunku do innych ludzi. Ta świadomość jest nasycona
nienawiścią do siebie samego (nie jest to narcyzm), która uniemożliwia wszelką
spontaniczność, świeżość, niszczy radość. Schizoid depersonalizuje relacje z samym sobą.
Gdy zamieni innych ludzi w rzeczy, w przedmioty, staje się jedyną istotą, która może na
siebie reagować. Wtedy może nadejść pragnienie pozbycia się martwej samoświadomości.

Niekiedy psychoza pojawia się nagle, a niekiedy stopniowo. Jednostka wyizolowana z

kontaktów z innymi ludźmi, która wytworzyła relacje wewnątrz własnego „ja" (fantazja,
obserwacja), utraciła kontakt z rzeczywistością, może z zewnątrz wyglądać jak osoba
normalna. Jednakże używane przez nią sposoby zapewnienia sobie bezpieczeństwa (system
„fałszywego ja") stają się więzieniem, z którego nie ma wyjścia. Nieprawdziwość percepcji i
działań „fałszywego ja" generują poczucie martwości świata, własnego ciała, a nawet „ja",
które staje się rozszczepione, martwe, traci wszelkie poczucie własnej tożsamości. Zarówno
próby dalszego wycofywania się, jak i próby restytucji „ja" prowadzą do psychozy. Trudno
ponadto odróżnić wysiłki bycia w świecie od dążenia do nie bycia, ponieważ wszystko, co
robi schizofrenik, jest wieloznaczne. Zmiany zachodzące w „ja prawdziwym" polegają na
tym, iż staje się ono pełne fantazji (traci tożsamość), nieprawdziwe, ubogie, puste, martwe,
rozdarte, przesycone nienawiścią, lękiem i zazdrością.

Dla ilustracji opisanego stanu rzeczy Laing przytacza przykład terapii 28-letniego

Jamesa. Pacjent celowo kultywował rozdział pomiędzy własnym „prawdziwym" i
„fałszywym ja". Miał wrażenie, iż każda jego myśl czy wykonywana czynność były
nieprawdziwe. Sądził, że są to procesy analogiczne jak u innych ludzi. Jego zachowania były
produktem konfliktu między pragnieniem ukrycia i ujawnienia własnych przeżyć. Jednego
dnia przeżywał wrogość wobec innych ludzi i pogardę dla samego siebie.

Próbował utwierdzić własną tożsamość przez hołdowanie ekscentrycznym poglądom.

Był pacyfistą, spirytystą, okultystą, jaroszem. To, że mógł dzielić poglądy choćby z
ograniczoną grupą, było czynnikiem zachowującym jego względne zdrowie psychiczne.
Twierdził, że jego istnienie rozciąga się przed narodzinami i po śmierci, nie jest ograniczone
miejscem i czasem. Miał doświadczenia mistyczne, w których czuł, się zjednoczony z
Absolutem. Wierzył, że świat rządzi się magicznymi prawami. Jego Ja" stawało się w coraz
większym stopniu częścią świata magii.

U Jamesa obiekty fantazji czy wyobraźni rządziły się prawami magicznymi, a nie

realnymi. W ten sposób jego „ja" traciło własną realność. Dla takiego „ja" wszystko jest
możliwe. Rosło w nim przekonanie, że ma fantastyczną siłę (magiczną, okultystyczną).
Uważał, że jest specjalną osobą, która ma do spełnienia ważną misję — jest postacią Buddy
lub Chrystusa, którzy ulegli reinkarnacji, W snach James doświadczał siebie jako samotnego
w wymarłym świecie (chodził po ruinach bezludnej wioski, był sam na kamienistej pustyni).

W miarę rozwoju zaburzenia, James nie był w stanie odbierać doznań wzrokowych,

słuchowych czy dotykowych, bez poczucia, że nie są to jego własne wrażenia; dotyczyło to
również myśli, które odczuwał jako nie należące do niego, Podejmował wysiłki, aby odzyskać
panowanie nad własnymi myślami. Wszystko stawało się dla niego martwe, ale pozostało w
nim odczucie, iż gdzieś istnieje życie. Był pełen nienawiści i zazdrości. Mówił, że umiera z
pragnienia, którego nie potrafi zaspokoić.

W miarę rozwoju zaburzenia system „fałszywego ja" staje się coraz bardziej rozległy,

autonomiczny, pełen kompulsywnych zachowań; wszystko, co doń należy, jest coraz bardziej
martwe, nieprawdziwe, mechaniczne.

Nieefektywnymi próbami obrony jest niszczenie świata zewnętrznego (petryfikacja)

lub próby asymilacji rzeczywistości przez naśladowanie innych ludzi, magiczne formy
kradzieży. Innym sposobem jest dążenie do doznawania prawdziwych, rzeczywistych wrażeń
— przez poddawanie się silnemu bólowi czy przerażeniu (np. pacjent może gasić papierosy
na dłoni czy wyrywać sobie włosy). Osoba schizoidalna może specjalnie poszukiwać bardzo
ryzykownych sytuacji, by doznawać silnego strachu. Podobną rolę mogą odgrywać związki
homoseksualne (jest to inna interpretacja związku paranoi z homoseksem, niż zaproponowana
przez Freuda). Miłość do dziecka czy zwierząt może stwarzać ostatnią nadzieję na związek z
kimkolwiek.

W sytuacji jednostki, dla której wszystko stało się martwe, istnieją dwa możliwe

rozwiązania: (l) być „sobą" mimo wszystko lub (2) zamordować własne „ja". Każda z tych
możliwości kończy się ostrą psychozą. Jednostka wybierająca pierwsze rozwiązanie, o
rozbudowanym systemie „fałszywego ja" może się wydawać zupełnie normalna, jednakże
wewnątrz może toczyć się proces psychotyczny. Zewnętrzne zachowanie takiej osoby może
być traktowane przez „prawdziwe ja" jako coraz bardziej oszukańcze, bezsensowne i
degradujące. W tym czasie „ja prawdziwe" jest ogarniane przez fantazje oderwane od
rzeczywistości. Jeżeli osoba taka zapragnie wyzwolić się z zamknięcia, przestać udawać,
ujawnić własne „ja", to pojawia się psychoza. Jej wybuch dla osób z zewnątrz wydaje się w
takich przypadkach nagły i niezrozumiały.

Osoby wybierające drugie z podanych wyżej rozwiązań, często mówią, że siebie

zamordowały, że ktoś inny je zamordował lub ukradł ich „ja". Jest to egzystencjalna prawda.
Pacjent oczekuje, że jego wypowiedź będzie dla innych w takim samym stopniu zrozumiała,
jak dla niego. Jeżeli druga osoba tego nie zrozumie, oznacza to, iż jest głupcem. Pacjenci
często stosują pułapki wobec osób, których możliwości rozumienia oceniają nisko. Jednym ze
stosowanych przez schizofreników mechanizmów obronnych jest zaprzeczanie własnemu
istnieniu, niszczenie go traktowane jako środek jego zachowania.

Opisywana przez Lainga terapia Róży ilustruje omówione zjawiska. Ta 23-letnia

pacjentka miała poczucie, że wariuje. Mówiła, że przychodziły jej do głowy okropne
wspomnienia, których nie mogła się pozbyć. Odkryła na nie sposób. Było nim zapominanie o
sobie. Udało jej się to osiągnąć przez ciągłe zwracanie uwagi na innych ludzi; dzięki temu
przestawała zdawać sobie sprawę z własnego istnienia. Początkowo przynosiło jej to ulgę, ale
w późniejszym okresie wystąpiły objawy depresji. Zajmowanie się czymkolwiek wymagało
od Róży wielkiego wysiłku, aż w końcu odczuła, że jej wola zużyła się. Mówiła, że jej życie
nie zależy od niej samej. Wszystko zdawało się bezcelowe. Miała poczucie, że straciła siebie i
już nie była w stanie tego zmienić. Jej głowa była pełna myśli, lęków i zazdrości. Chciała
lubić ludzi, ale było w niej wiele nienawiści do nich.

Po kilku tygodniach mówiła, że zabiła siebie, straciła siebie. Wszystko wydawało jej

się nieprawdziwe. Bolała ją świadomość utraty możliwości doświadczania rzeczy jako
prawdziwych. Wiedziała, że inni ludzie to potrafią. Poszukiwała technik „odzyskania"
rzeczywistości. Na przykład jeżeli mówiono do niej coś, co uznawała za prawdziwe, to
wielokrotnie powtarzała te słowa w myśli. Starała się pamiętać nazwiska osób z personelu
szpitalnego, bo sądziła, że one są prawdziwe. Próbowała wywoływać u ludzi określone
reakcje, np. mówiła im rzeczy, które ich zawstydzały. Jeżeli dostrzegała podobną reakcję u
kolejnych osób, traktowała ją jako prawdziwą. Naśladowała chód, gesty, mimikę, wyrażenia
innych ludzi. Zawsze zgadzała się z tym, co jej mówiono.

Mimo tych obronnych zabiegów coraz silniej czuła, że traci siebie. Nie miała

przyszłości. Czas stanął dla niej w miejscu. Czuła się zamurowana we własnym świecie, z

którego nie mogła wyjść, i do którego inni nie mogli wejść. Miała wrażenie, że jej
wewnętrzny świat jest zagrożony czymś z zewnątrz. Zaczęła być podejrzliwa — zamykała
wszystko na klucz. Sądziła, że ktoś ją okrada. Mówiła, że sama siebie gubi, morduje siebie.
Doznawała także wrażenia, iż jej myśli są myślami innych ludzi.

Pojawił się też okres, w którym stwierdziła, że Róża to są dwie osoby. Słyszała glos,

który zachęcał, by zamordowała własną matkę. Wiedziała, że głos należy dojednej z tych dwu
osób. Przestawała rozumieć, co się z nią dzieje.

Pacjenci często „zabijają siebie" nie tylko z powodu lęku. Przyczyną może być także

miażdżące poczucie winy z powodu fałszu. Osoby takie czują się bezwartościowe, złe.

Rozszczepienie istniejące w „ja" pacjentów może stać się podstawą halucynacji. Jedna

z tych części „ja" może być traktowana jako „ono" („nie ja"), druga zaś zachowuje poczucie
„ja". Myśli należące do „nie ja" są odbierane jako wrażenia, spostrzeżenia (słuchowe).

2.6.2. Psychoterapia schizofrenii

Psychoterapeuta reprezentujący nurt humanistyczno-egzystencjalny koncentruje w

terapii uwagę na „istniejącym człowieku". Stara się zrozumieć pacjenta nie w kategoriach
określonej teorii, ale w terminach fenomenologicznego wyjaśniania ludzkiej egzystencji.
Podkreśla znaczenie własnego świata klienta i jego związków z innymi ludźmi. Przyjmuje, iż
mechanizm powstawania zaburzeń u danego pacjenta jest jedyny i niepowtarzalny.
Odchylenia od tzw. normy traktuje jako specyficzną formę egzystencji ludzkiej. Pomaga
pacjentowi odnaleźć sens własnego istnienia. Daje mu niespecyficzne wskazówki, jak
realizować własną egzystencję zgodnie z wrodzonymi zdolnościami. Za ważny cel uważa
umożliwienie klientowi znalezienie takiego sposobu istnienia w świecie, który doprowadzi do
tego, aby stal się on sobą, miał możliwość dokonywania samodzielnych wyborów i
podejmowania autonomicznych decyzji.

A więc w psychoterapii istotne jest stwarzanie pacjentowi okazji do doświadczania w

pełni własnej egzystencji. Mniej ważne jest zrozumienie przyczyn czy usunięcie symptomów
zachowania patologicznego. Terapia ma dawać takie uwolnienie, aby pacjent mógł
wypracować realistyczną, konstruktywną wizję własnej osoby, z pozycji której mógłby
realizować swoje cele i wartości. Człowiek zdrowy psychicznie ma pełną samoświadomość.
Lęki nie wypaczają jego stosunku wobec własnej przeszłości i przyszłości. Uczestniczy w
procesie samoaktualizacji, zmienia siebie, kieruje się przyszłością.

Przekształcając podczas psychoterapii orientację człowieka wobec własnej osoby i

świata, stwarza mu się możliwość zastąpienia egzystencjalnej pustki, neurotycznych i
psychotycznych symptomów oraz nierealistycznego i ucieczkowego sposobu bycia dążeniem
do odnajdywania sensu życia, autentyczności, otwartości i szczerości. Ustępowanie
symptomów zaburzeń w czasie psychoterapii jest wprawdzie pożądanym, ale niemal
ubocznym skutkiem.

Psychoterapia jest rozumiana jako spotkanie (encounter), podczas którego styka się

doświadczenie dwu osób — klienta i terapeuty. W jej przebiegu ważny jest sam proces
terapeutyczny, a nie stosowane techniki. Opis procesu psychoterapii dotyczy stosunku między
pacjentem i terapeutą, a brak w nim informacji na poziomie operacyjnym o sposobach
prowadzenia terapii i mechanizmach zachodzących zmian.

Nacisk w psychoterapii kładzie się na rozumienie pacjenta; nie mają tu zastosowania

etykiety psychopatologii. Nie są istotne interpretacje, które zawsze są obciążone
niebezpieczeństwem błędnych wniosków. Psychoterapeuta przyjmuje, iż każdy komunikat
pacjenta jest prawdziwy; nie przypisuje on treściom przekazywanym przez pacjenta własnych
znaczeń. Jest szczery, otwarty i autentyczny, aby takim samym mógł się stać jego pacjent.

Poszukuje wszelkich sposobów, aby móc się z nim porozumiewać. Zjawiska przeniesienia nie
rozpatruje jako powtarzania relacji ze znaczącymi dla pacjenta osobami z dzieciństwa, lecz
jako specyficzny sposób kontaktowania się z terapeutą w danym etapie psychoterapii.

Pacjent nie jest traktowany jako osoba poddawana manipulacjom. Psychoterapeuta nie

przyjmuje pozycji eksperta — różni się od klienta jedynie własną znaczną otwartością,
szczerością i autentycznością. Nie oznacza to oczywiście, że ma się dać owładnąć
problemami pacjenta, rozmawiać z nim o wszystkim i o niczym. Musi zdawać sobie sprawę z
tego, że klient ma wiele sposobów manipulowania terapeutą. Psychoterapeuta musi
wykorzystywać własną intuicję (chociaż oprócz niej musi też posiadać wiedzę o różnych
szkołach psychologicznych, z których czerpie metody i techniki), aby zdawać sobie sprawę z
tego, co dzieje się z pacjentem w danej chwili, żeby zauważać krytyczne momenty w
przebiegu terapii, wczuwać się w gotowość klienta, dostrzegać jego dojrzałość do przejścia na
następny etap terapii. Ma umieć ocenić spójność między własną osobą, stanem pacjenta a
rodzajem techniki, którą można zastosować.

Laing pisząc o psychoterapii schizofrenii podkreśla znaczenie traktowania pacjentów

w sposób podmiotowy, rekonstruowania ich sposobu bycia w świecie. Jakiekolwiek są
problemy zgłaszane przez klienta, zawsze wnosi on w sytuację terapeutyczną (intencjonalnie
lub nie) swoje całościowe bycie w świecie. Wiadomo, że wszystkie aspekty jego
funkcjonowania są wzajemnie powiązane. Dlatego związki te powinny zostać wyjaśnione.

Przy próbie zrozumienia pacjenta należy pamiętać o tym, aby nie spostrzegać go jako

przedmiot w naszym własnym systemie odniesienia. Należy dążyć do tego, aby siebie
ulokować jako jednostkę w występującym u pacjenta schemacie rzeczy. Trzeba dokonać tej
reorientacji bez rozstrzygania z góry, kto ma rację, a kto jej nie ma. Umiejętność takiego
podejścia jest absolutnie niezbędna w pracy psychoterapeutycznej z psychotykami.

Psychoterapia jest działalnością, w której najważniejszy jest związek pacjenta z

innymi ludźmi; właśnie ten związek wykorzystujemy dla celów terapeutycznych.
Psychoterapeuta zakłada, iż możliwość bycia w związku z innymi jest potencjalnie obecna w
każdym człowieku — a więc także w mutystycznym katatoniku. Nawiązanie kontaktu z „ja
prawdziwym" schizofrenika w danym momencie może być trudne, ograniczone, ale w
przyszłości możliwe.

Dla ilustracji przebiegu psychoterapii Laing podaje opis leczenia 26-letniej pacjentki,

której choroba rozpoczęła się w 17. roku życia. Na początku terapii pacjentka izolowała się
od otoczenia, demonstrowała chłód i podejrzliwość. Występowały u niej halucynacje
wzrokowe i słuchowe. Często popadała w stupor. Na cudzą presję reagowała złością.
Niekiedy pojawiały się u niej stany silnego pobudzenia.

Zachowanie schizofreników zwykle jest dla innych niezrozumiałe. Większości ludzi

dziwaczne wydaje się to, co pacjenci mówią i robią. Formalne cechy ich języka są dla nas
„dziwaczne", odzwierciedlają bowiem inną niż nasza własna strukturę doświadczeń.
Występuje u nich rozdarcie tam, gdzie spodziewamy się spójności i odwrotnie. Trudności te
są zazwyczaj zwielokrotnione przy pierwszych kontaktach z pacjentem, ponieważ celowo
stosuje on wieloznaczność jako osłonę, za którą się kryje. Możliwość bycia zrozumianym jest
dla niego zagrażająca, choć właśnie zrozumienia pragnie on najbardziej. Zewnętrzne
zachowanie schizofrenika jest celowo stawianą przez niego zagadką. Zachowując się w ten
sposób, jest on bezpieczny, niezależnie od tego, co robiono by z jego ciałem (elektrowstrząsy.
iniekcje itp.).

Pacjent pragnie zrozumienia i akceptacji od innych ludzi, ale zarazem chce, aby

zostawiono go w spokoju. Dlatego psychoterapeuta musi być uważny, wrażliwy, ostrożny —
nie starać się dostać zbyt szybko zbyt blisko pacjenta.

Pacjentka — Joan stwierdziła, iż schizofrenicy starają się zadowolić terapeuta ale

także odwrócić jego uwagę od spraw ważnych. Umieją wyczuć, który terapeuta chce im

pomóc i potrafi to zrobić. Zastygają w bezruchu, śmieją się, gdy widzą terapeutę nie będącego
w stanie im pomóc.

Według Lainga potwierdza to pogląd Junga, iż pacjent przestaje być schizofrenikiem,

kiedy spotka kogoś, przez kogo czuje się zrozumiany, wówczas wiele jego „dziwaczności" i
przejawów choroby zanika.

Joan mówiła, że gdy spotkała swojego terapeutę, czuła się jak wędrowiec, który zgubił

się w kraju, gdzie nie znają jego języka. „Wędrowiec taki czuje się zagubiony, bezbronny,
samotny, nie wie, dokąd ma iść. Nagle spotyka znajomego, który zna jego język. Jeśli nawet
nieznajomy nie wie, dokąd ma iść, to wędrowiec czuje się lepiej, gdy drugi człowiek zna jego
problem i zdaje sobie sprawę, jak źle można się z nim czuć. Jeżeli nie czujemy się samotni,
nie jest tak beznadziejnie. Daje to życie i wolę walki. Wariowanie jest jak zły sen —
próbujemy woląc o pomoc, ale żaden głos nie wydobywa nam się z gardła. Nikt nie słyszy,
nie rozumie. Gdy ktoś nas usłyszy, to tym samym pomoże się obudzić."

Głównym czynnikiem integrującym pacjenta, pozwalającym na połączenie części, z

których się składa jego „ja", jest miłość terapeuty. To jest dopiero początek psychoterapii.
Pacjent może pozostać psychotyczny, choć nie musi się to przejawiać na zewnątrz.
Schizofrenik stara się upewnić, że jest żywy, co jest możliwe, dzięki temu, iż jest przez drugą
osobę spostrzegany. Joan mówiła, iż pacjenci krzyczą i rzucają się, kiedy nie są pewni, że
terapeuta ich widzi. „Jest okropnym uczuciem zdawać sobie sprawę z tego, iż terapeuta nie
widzi ciebie prawdziwego, nie rozumie jak się czujesz — ma własne poglądy na ten temat.
Może to dać poczucie, że jest się niewidzialnym lub że się w ogóle nie istnieje. Nieraz trzeba
zrobić awanturę, aby terapeuta zareagował na nas, a nie na swoje pomysły na nasz temat."

Integracja może się zacząć od nawiązania kontaktu z „prawdziwym ja", które jest

pełne nienawiści i destruktywności, niszczyło dotychczas wszystko, do czego się zbliżyło.
Ilustruje to następująca wypowiedź Joan. „Najpierw musi przyjść nienawiść. Pacjent
nienawidzi terapeutę za to, że znów otwiera ranę, a także siebie — ponieważ pozwolił na to,
aby ponownie go dotknięto. Terapeuta musi być na tyle zainteresowany pacjentem, aby został
przy nim mimo tej nienawiści. Jeśli przeżywamy nienawiść, możemy być żywi, a nie zimni i
martwi. Pacjent z powodu nienawiści nie może doznawać poczucia winy. Terapeuta musi być
pewien, że ma prawo wejść w problemy pacjenta tak, jak rodzic wie, że wolno mu wejść do
pokoju dziecka. Pacjent boi się własnych problemów, bo pamięta, że go zniszczyły. Czuje się
winny, gdy pozwala terapeucie ich dotknąć —jest przekonany, że zniszczą one także jego.
Terapeuta nie powinien prosić o pozwolenie, aby pacjent nie miał poczucia winy, że uwikłał
go we własne problemy."

Pacjent czuje się bezpieczny, gdy jest całkowicie pewny, że terapeuta rozumie, czego

mu potrzeba i może tego dostarczyć. „Ja" pacjenta jest głodne, pragnie pożywienia. Joan
mówiła o tym w następujący sposób. „Możesz odczuć ogromny głód niektórych ludzi, którzy
zabraniają ci nakarmienia ich. Jest niewypowiedzianym cierpieniem widzieć, jak podawana ci
jest z miłością pierś, a zarazem wiedzieć, że zbliżenie zmusi cię do znienawidzenia jej tak, jak
kiedyś nienawidziłeś piersi matki. Czujesz się ogromnie winny, bo zanim możesz kochać,
wcześniej musisz nienawidzieć. Terapeuta powinien pokazać ci, że czuje tę nienawiść,
rozumie ją i wie, że nic mu ona złego nie uczyni. Jest okropne, kiedy zdajesz sobie sprawę, że
ranisz swojego terapeutę. Trudne jest to, iż pragniesz mleka, a zarazem odczuwasz poczucie
winy za to, że nienawidzisz piersi. Dlatego schizofrenik chce równocześnie dotrzeć do piersi,
umrzeć i nie umierać."

W rozwoju psychozy dochodzi do tego, że coraz większy obszar doświadczeń pacjenta

jest identyfikowany jako „nie ja", jako odzwierciedlenie wrogiej rzeczywistości. Przez to „ja
prawdziwe" zanika. Myśli, wspomnienia, fantazje pacjenta ogarniane są przez system
„fałszywego ja". Podstawą paranoi może być to, iż system ten jest doświadczany jako

obecność czegoś wrogiego, co obejmuje w posiadanie „ja prawdziwe". To „prawdziwe ja"
nigdy nie zostaje do końca utracone, nawet gdy pozostaje bez tożsamości.

Joan pragnęła zachować własną tożsamość. Mówiła, iż każdy powinien mieć

wspomnienia o matce, która kochała go całego, za to że jest, a nie za coś, co może zrobić. „W
innym wypadku czujemy, że nie mamy prawa istnieć, nie powinniśmy się narodzić. Osobie,
która tego doświadcza, jest obojętne, co stanie się w jej życiu. Jeśli czuliśmy się w pełni
kochani, nic nas nie załamie. Jeśli nie doznaliśmy miłości, nasze dziecięce «ja» jest
pokawałkowane. Jeżeli terapeuta kocha nas, te kawałki zaczynają tworzyć całość. Gdy
terapeuta lubi mnie prawdziwą, to i ja mogę to czuć, mogę być sobą". Kiedy pacjentka już
próbowała być sobą, to początkowo mogła być tylko zwierciadłem rzeczywistości terapeuty.
Jego życzenia względem niej (jego rzeczywistość) nie były jej wrogie, były spójne z jej
własnym pragnieniem bycia sobą. Joan określała to w następujący sposób. „Istniałam tylko
dlatego, że ty tego chciałeś. Mogłam być tylko tym, co ty pragnąłeś we mnie dostrzegać.
Czułam się prawdziwa przez reakcje, które potrafiłam w tobie wywołać. Gdybym ciebie i
podrapała, a ty nie odczuwałbyś bólu, stałabym się martwa. Tylko wówczas kiedy l patrzyłam
na siebie twoimi oczami, mogłam coś dobrego widzieć. Inaczej odbierałam siebie jako
głodnego, natrętnego gówniarza, którego wszyscy nienawidzą — i sama siebie za to
nienawidziłam. Chciałam wydrzeć z siebie żołądek za to, że jestem taka głodna."

Brak autonomii i poczucie winy przeszkadzają pacjentowi w byciu sobą. U

schizofreników występuje rozszczepienie na: (l) „ja", (2) świat zewnętrzny, ciało pacjenta. W
takiej sytuacji źle różnicowane są pojęcia: „wewnątrz", „zewnątrz", „tu", „tam". Ciało
schizofrenika musi zostać oddzielone od innych ludzi, aby został rozwiązany problem ich
odrębności. Wtedy pacjent może lubić drugą osobę bez bycia takim jak ona. W tym stadium
terapii pacjent musi badać różnice między „wewnątrz" i „zewnątrz", odgraniczać to, co należy
do ,ja", od tego, co jest na zewnątrz. O tym etapie terapii Joan mówiła: „Gdy pierwszy raz
płakałam, wytarłeś moje łzy chusteczką. To był błąd. Chciałam czuć, jak moje łzy staczają się
po twarzy, aby odczuwać, że są one na zewnątrz."

Przebytą chorobę Joan określała w następujących kategoriach. „Będąc z rodzicami, nie

mogłam być chłopcem. Poza tym oni nigdy nie dawali mi do zrozumienia, kim mam być.
Więc byłam katatonikiem, aby umrzeć. Byłam martwa, szara i bezpieczna. Sądziłam, że
matka to polubi. Mogłaby mnie nosić jak lalkę. Czułam się jak w środku butelki. Wszystko
było na zewnątrz i nie mogło mnie dotknąć, Musiałam umrzeć by nie umierać. Trzeba umrzeć
emocjonalnie, bo inaczej twoje uczucia cię zabiją. Wolałam zabić siebie niż innym ludziom
zrobić krzywdę."

Tak więc podczas psychoterapii został nawiązany kontakt z „ja prawdziwym"

pacjentki — co jest podstawowym zadaniem terapeuty wyznającego zasady podejścia
humanistyczno-egzystencjalnego. Psychoterapeuci reprezentujący tę orientację wierzą, iż taka
możliwość zawsze istnieje. Kontaktujemy się początkowo z nienawiścią, potem z miłością.
Przywracamy pacjenta do życia.

Rozdział IX

PSYCHOTERAPIA DEPRESJI

1. WPROWADZENIE DO PROBLEMATYKI DEPRESJI

Depresja jest jednym z najbardziej powszechnych zaburzeń psychicznych, ponadto

jako objaw towarzyszy także często innym chorobom. Bardzo różnorodne są też jej przejawy
w zależności od indywidualnego przypadku. Z tych powodów, a także ze względu na bogaty
obszar zjawisk zasługujących na badanie, a związanych z tym zaburzeniem, depresja stała się
obiektem zainteresowania zarówno psychiatrów, jak i psychologów, i to reprezentujących
różne podejścia, a w związku z tym rozwijających specyficzne sposoby spostrzegania tego
zaburzenia — jego mechanizmów powstawania, utrzymywania się i możliwych sposobów
leczenia.

Podstawowe definicje depresji zwracają uwagę przede wszystkim na zmiany, jakie

powoduje ona w zakresie nastroju i aktywności. I tak Encyklopedyczny słownik psychiatrii
(Korzeniowski, Pużyński 1986) podaje następującą definicję depresji: „chorobowe zaburzenie
życia uczuciowego, którego osiowym objawem jest dominujące uczucie smutku,
przygnębienie, zniechęcenie oraz ujemny ton uczuciowy towarzyszący ogółowi przeżyć" (s.
99).

Z kolei Słownik psychologiczny (Szewczuk 1985) akcentuje „zahamowanie, w różnym

stopniu, aktywności psychicznej człowieka przejawiające się w ogólnym przygnębieniu" (s.
56).

Także w monografii Kępińskiego pt. Melancholia (1985) bogactwo obrazu depresji

oddane jest w ramach dwóch pojęć — kolorytu i metabolizmu informacyjnego. Koloryt
depresji charakteryzują przeżywane w niej uczucia: smutek, przygnębienie, przytłoczenie
ciężarem życia, poczucie krzywdy i winy jednocześnie, a także takie emocje, jak lęk i gniew.
Przygaszony koloryt depresji odpowiedzialny jest za utratę przez depresyjną osobę wizji
przyszłości, a w związku z tym za zaburzenie jej układu samokontroli.

Z kolei pojęcie metabolizmu informacyjnego zawiera zjawiska aktywności życiowej

jednostki. Łączy tę sferę ze światem zewnętrznym. Określa charakter stosunków z
otoczeniem, odbiór bodźców, przyjęcie postawy „do" lub „od". Generalnie określa dynamikę
życiową jednostki.

Zmiany zachodzące w zakresie nastroju i aktywności są tylko ogólnie wyznaczonymi

kierunkami. Wynika z nich wiele innych, różnorodnych zjawisk, które w przypadku każdej
jednostki tworzą złożony, indywidualny obraz depresji. W celach diagnostycznych określono
podstawowe i najbardziej znaczące objawy — podane poniżej pochodzą z Podręcznika
Diagnostyki i i Statystyki (DSM-III) Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego:

— brak apetytu i znaczny spadek wagi ciała lub wzmożony apetyt i duży przyrost

wagi,

— bezsenność lub nadmierna potrzeba snu,
— psychomotoryczne pobudzenie lub spowolnienie,
— utrata zainteresowań i przyjemności związanych ze zwykłymi aktywnościami oraz

zmniejszenie popędu seksualnego,

— utrata energii, zmęczenie,

— poczucie bezwartościowości, samoobwinianie oraz nadmierne lub nieadekwatne

poczucie winy,

— subiektywnie odczuwane czy też obiektywnie istniejące zmniejszenie zdolności

myślenia i koncentracji, takie jak spowolnienie procesów myślowych, niezdecydowanie,

— powtarzające się myśli o śmierci, samobójcze plany czy też próby popełnienia

samobójstwa (cyt. Craighead i in. 1984, s. 186).

Oprócz opisanego powyżej zbioru podstawowych objawów służącego diagnozie

depresji, istnieją też inne propozycje. Podobnie wiele jest sposobów klasyfikacji depresji. Do
najczęściej spotykanych należą rozróżnienia opierające się na podstawowych pojęciach,
takich jak:

— depresja reaktywna (psychogenna) i endogenna, czy używane czasem zamiennie

pojęcia depresji neurotycznej i psychotycznej,

— depresja wtórna (występująca jako dodatkowe zaburzenie przy istnieniu wcześniej

innej nieafektywnej choroby np. schizofrenii, nerwicy, zaburzeń osobowości) i depresja
pierwotna (gdy jako pierwsza miała miejsce choroba afektywna),

— depresja jednobiegunowa (wyłącznie zespoły depresyjne) i dwubiegunowa (zespoły

depresyjne i maniakalne).

Bogatą wiedzę na ten i inne związane z depresją tematy czytelnik znajdzie w innych

pozycjach dotyczących tego zaburzenia (por. Pużyński 1988, Mendels 1970).

Także opisy etiologii depresji są bardzo zróżnicowane i w dużej mierze zależą od

orientacji teoretycznej i założeń dotyczących depresji. W tym rozdziale można będzie znaleźć
różne spojrzenia na mechanizmy powstawania i utrzymywania się objawów depresji, a przede
wszystkim na jej psychoterapię, reprezentujące podejścia behawioralno-poznawcze,
interpersonalne, psychodynamiczne (psychoanalityczne) i bioenergetyczne.

2. POZNAWCZO-BEHAWIORALNE PSYCHOTERAPIE

DEPRESJI

W latach 70. powstało wiele interesujących i efektywnych w leczeniu zaburzeń

depresyjnych poznawczo-behawioralnych programów terapii. Można wśród nich wyróżnić
takie, które bazują na:

— poznawczych teoriach depresji (np. Beck i in. 1979),
— teoriach samokontroli (np. 0'Hara i Rehm 1983, Rehm 1984),
— teoriach opartych na pojęciu wzmocnienia (np. Lewinsohn i in. 1980,1982),
— teoriach społecznego dostosowania — podejście interpersonalne (np. Klerman,

Weissman 1982, Rounsaville, Chevron 1982, Karasu 1990),

— podejściach opartych na społecznych umiejętnościach (np. Becker i in. 1987).
Wszystkie wymienione wyżej poznawczo-behawioralne programy terapii zakładają, że

osoba depresyjna przyswoiła sobie wzór nieadaptacyjnego reagowania, który można zmienić
w procesie uczenia się nowych umiejętności. Symptomy zaburzeń są widziane jako istotne ze
względu na ich konkretne przejawy, a nie jako manifestacja leżących u ich podłoża
konfliktów. Celem leczenia jest zaś raczej modyfikacja specyficznych zachowań i myśli, niż
reorganizacja osobowości pacjenta. W przypadku wszystkich poznawczo-behawioralnych
programów psychoterapii sesje z pacjentami mają ustrukturyzowany charakter i mieszczą się
w z góry określonych granicach czasowych. Terapia może być prowadzona jako
indywidualna, grupowa bądź też w formie kombinowania terapii grupowej z indywidualną
(Lewinsohn i in. 1985a, Hollon i Shaw 1979).

W opisanych dalej programach psychoterapii dla osób depresyjnych przytoczone są

oryginalne pomysły tworzących je autorów, nie ma natomiast możliwych komentarzy i
polemik. Niewątpliwie bowiem każda z opisanych koncepcji wniosła wiele zarówno do
rozumienia depresji, jak też do współtworzenia efektywnych metod radzenia sobie z nią.

2.1. PODEJŚCIE BECKA

2.1.1. Teoria negatywnego obrazu własnej osoby i poznawczych

zniekształceń

Beck (Beck i in. 1979, Wright i Beck 1983, Craighead i in. 1984) zajmuje się

poznawczą sferą funkcjonowania człowieka jako odpowiedzialną za powstawanie depresji.
Zachowanie jednostki jest według tego autora wyznaczone poprzez typ informacji, jaka do
niej dociera z zewnątrz, oraz przez to, jak ona tę informację przekształca i interpretuje.
Patologia występuje wtedy, gdy zaistnieje rozbieżność pomiędzy postrzeganiem i stanem
obiektywnym, a sposób interpretowania generuje odpowiednie emocje. Zaburzenia są więc
wynikiem nieracjonalnych schematów pojawiających się pod postacią automatycznych myśli,
które zawierają interpretację zdarzeń, własnego zachowania, przewidywanie konsekwencji
oraz końcowe stwierdzenie dotyczące własnej osoby. U danej jednostki powtarzają się one
niezależnie od sytuacji, a odbierane są jako trafne i oczywiste. Ludzie o podobnych
zaburzeniach mają myśli o zbliżonej treści i niosące podobne oczekiwania. Takie schematy
poznawcze mają swoje źródło w dzieciństwie i wyznaczają indywidualną wrażliwość na
ewentualne zaburzenia psychiczne w obliczu stresu.

Depresyjne schematy są rezultatem traumatycznych wydarzeń, powtarzanych

negatywnych osądów dotyczących własnej osoby (wydawanych najczęściej przez rodziców)
czy imitacji depresyjnych modeli (np. prezentowanych przez rodziców lub inne osoby z
otoczenia). Zakłócony w dzieciństwie schemat może nie być używany przez większą część
życia, a aktywizuje się pod wpływem trudnej sytuacji, podobnej do tej z dzieciństwa, która go
wywołała. Podstawowym schematem depresji jest tzw. triada poznawcza, czyli negatywny
pogląd na siebie, świat i przyszłość. Ta kombinacja negatywnych poglądów utrzymywana jest
dzięki zniekształceniom poznawczym, takim jak:

— arbitralne wnioskowanie — dochodzenie do konkluzji, które nie mają uzasadnienia

w rzeczywistości (np. „czytanie myśli", tj. odgadywanie ich treści u innych ludzi na
podstawie obserwowanych zachowań), lub są nawet niezgodne z istniejącymi faktami;

— selektywne abstrahowanie — koncentrowanie się na szczegółach wziętych spoza

kontekstu i interpretowanie na ich podstawie całego przeżycia, a jednocześnie ignorowanie
innych, bardziej widocznych i ważnych cech sytuacji;

— nadmierna generalizacja — przekonanie, że pojedyncze negatywne zdarzenia będą

się ciągle powtarzać w przyszłości, czyli wyciąganie ogólnej konkluzji na bazie nawet
jednego, wyizolowanego incydentu i stosowanie jej do szerokiej klasy sytuacji (mających
rzeczywisty związek ze zdarzeniem lub nie);

— wyolbrzymianie i minimalizowanie — błędy w ocenie ważności i wielkości;

tendencja do niedoceniania własnych pozytywnych stron i osiągnięć oraz wyolbrzymiania
błędów i niepowodzeń;

— personalizacja — tendencja do odnoszenia zewnętrznych wydarzeń do własnej

osoby, nawet jeśli nie ma podstaw do spostrzegania takiego związku;

— absolutystyczne, dychotomiczne myślenie — tendencja do plasowania wszystkich

przeżyć w dwu opozycyjnych kategoriach (np. święty i grzesznik, mądry i głupi, bez skazy i
ułomny); w przypadku opisu samego siebie, stosowanie ekstremalnie negatywnych kategorii.

Błędy poznawcze wiążą się z przykrymi przeżyciami, pojawianiem się negatywnych

uczuć i depresyjnego zachowania, stąd koncentracja na nich i ich korygowanie w procesie
leczenia jest logicznym celem poznawczej psychoterapii.

2.1.2. Psychoterapia indywidualna

a) Organizacja procesu psychoterapeutycznego

Terapia poznawcza (por. Beck i in. 1979, Beck i Wright 1983) jest leczeniem

krótkoterminowym. Składa się zazwyczaj z 12 do 25 sesji. Początkowo sesje organizowane są
dwa razy w tygodniu, po kilku tygodniach terapii — raz w tygodniu. W przypadku pacjentów
z głęboką depresją stosuje się częstsze spotkania— trzy lub więcej sesji w tygodniu.

Sama psychoterapia jest aktywnym, dyrektywnym, z wyznaczonymi granicami

czasowymi, ustrukturalizowanym podejściem leczenia takich zaburzeń, jak np. depresja, lęk,
fobia. Z powodu występujących u pacjentów trudności w uczeniu się i funkcjonowaniu
pamięci, ważna jest strukturalizacja terapii (każda sesja odbywa się wg analogicznego wzoru
z wyznaczonym czasem na kolejne etapy sesji) i jasna komunikacja pomiędzy klientem i
psychoterapeutą. W trakcie dyskusji nad problemem terapeuta odwołuje się do konkretnych
danych. Przejście na wyższy poziom abstrakcji ma miejsce w sytuacji, gdy może to pomóc
pacjentowi w lepszym zrozumieniu tematu.

Sesje zaczynają się od ustalenia i omówienia tematu. Musi istnieć zgoda między

terapeutą i pacjentem co do wagi i celowości poruszania w trakcie sesji danych zagadnień.
Kładzie się nacisk na to, by klient rozumiał prowadzoną w psychoterapii pracę. Terapeuta
często zadaje pytania i udziela informacji zwrotnych —kontroluje adekwatność kierunku
pracy podczas sesji. Celowe jest także sporządzanie — zarówno przez psychoterapeutę, jak i
pacjenta — notatek. Służą one wzmocnieniu procesu uczenia się i stanowią zewnętrzną
pamięć, do której łatwo jest się w każdej chwili odwołać. Klientom zadaje się także pracę
domową. Jej temat jest ściśle związany z aktualnymi zagadnieniami poruszanymi w trakcie
sesji. Dzięki niej wzmacnia się dodatkowo proces uczenia i przenosi doświadczenia z sytuacji
terapii do codziennej rzeczywistości.

b) Przeznaczenie terapii

Standardowy program leczenia okazał się najbardziej efektywny w przypadku

pacjentów z objawami jednobiegunowej, niepsychotycznej depresji. Z powodzeniem może
być także stosowany w połączeniu z farmakoterapią w przypadkach pacjentów z ciężkimi,
dwubiegunowymi zaburzeniami depresyjnymi, w wysokim stopniu zregresjonowanych, czy z
silnymi dążeniami samobójczymi. Ze względu na to, że badania wykazują wysoką
skuteczność leczenia środkami antydepresyjnymi, leczenie jedynie za pomocą psychoterapii
poznawczej powinno mieć miejsce w przypadku jednobiegunowych zaburzeń depresyjnych,
gdy: (l) pacjent odrzuca leczenie farmakologiczne, (2) leczenie środkami antydepresyjnymi
okazało się nieskuteczne, (3) z powodów zdrowotnych istnieją przeciwwskazania do
stosowania środków antydepresyjnych, (4) pacjent preferuje psychologiczne podejście w
nadziei na możliwość zredukowania swej predyspozycji do zaburzeń depresyjnych (Beck i in.
1979).

c) Podstawowe zjawiska w psychoterapii

Terapia poznawcza (Beck i in. 1976, 1979; Wright i Beck 1983) bazuje na założeniu,

że proces nabywania wiedzy i formowania przekonań jest podstawowym wyznacznikiem
nastroju i zachowania. Poprawę u osoby depresyjnej uzyskuje się przez koncentrację na
poznawczych zniekształceniach wywołujących depresję i poprzez ich korygowanie.
Program psychoterapii jest skonstruowany tak, by pacjent mógł zidentyfikować, sprawdzić i
zmodyfikować własną tendencję do negatywnego interpretowania zdarzeń. Z drugiej strony
wykorzystuje się behawioraine strategie leczenia, osiągając dzięki nim nie tylko zmianę
niepożądanych zachowań, ale także pozytywny, leczący wpływ na sferę poznawczą.

W procesie psychoterapii (por. Beck i in. 1979, Wright i Beck 1983) stosowane jest

podejście tzw. empirycznej współpracy (collaborative empiricisni). Terapeuta i pacjent
stanowią zespół, w którym terapeuta bardzo aktywnie współdziała z pacjentem.
Strukturalizuje on proces terapii tak, by zaangażować pacjenta do aktywnego
współuczestnictwa. Pomaga mu uporządkować i zwiększyć racjonalność myślenia oraz
skorygować nieadaptacyjne wzory zachowania. Przez zaangażowanie pacjenta w działanie w
ramach psychoterapii osiąga się pozytywne rezultaty w zakresie stymulowania go do wyjścia
z pasywności i z trwania przy pesymistycznych rozważaniach.

Poznawcza psychoterapia bazuje na teraźniejszości — na problemach „tu i teraz".

Głównym obiektem jej zainteresowania są myśli i uczucia pojawiające się podczas sesji i
między nimi. Przykłada się także dużą wagę do innych wewnętrznych, psychicznych przeżyć
pacjenta —jego życzeń, marzeń, postaw. Empirycznemu badaniu podlegają jednak przede
wszystkim automatyczne myśli pacjenta. wnioski, konkluzje, założenia. Formułuje się
hipotezy dotyczące jego niefunkcjonalnych przekonań, a następnie w systematyczny sposób
dąży się do sprawdzenia ich trafności. Jeśli np. jest on przekonany, że wszyscy ludzie,
których spotyka, są mu niechętni i odwracają się od niego, można mu pomóc przez ustalenie
systemu oceny zachowania innych ludzi, aby ułatwić bardziej obiektywne ocenianie ekspresji
twarzy i ruchów ciała innych ludzi. Jest to przykład eksperymentu stosowanego w ramach
metod pracy poznawczego programu psychoterapii. Wprowadzenie tego rodzaju
eksperymentów pozwala pacjentowi porównać jego wyobrażenia, oczekiwania z
rzeczywistymi faktami.

W psychoterapii poznawczej zwraca się także uwagę na dużą rolę niespecyficznych

czynników oddziałujących w procesie terapii takich, jak wzajemny kontakt terapeuty z
klientem, empatia, ciepło, autentyczność i akceptacja ze strony psychoterapeuty.

Za ważny składnik poznawczo zorientowanego programu terapii uważa się pracę

dotyczącą emocji. Osoby depresyjne zazwyczaj nie przeżywają intensywnych przyjemnych
uczuć, zadowolenia, miłości. Natomiast bardzo silnie odczuwają przykrości, smutki. Celem
terapii poznawczej jest ulżyć ich emocjonalnemu przytłoczeniu zmartwieniami, co osiąga się
przez pracę nad błędami w interpretowaniu zdarzeń, nad niefunkcjonalnymi postawami i
zachowaniami. Terapeuta powinien być empatyczny w stosunku do cierpień pacjenta tak, by
móc identyfikować jego błędy poznawcze i odnajdywać granice pomiędzy negatywnymi
myślami, a negatywnymi uczuciami. Są to te momenty procesu myślenia, na które oddziałuje
terapia poznawcza w celu zwiększenia ich racjonalności. Z drugiej strony psychoterapeuta
powinien być wrażliwy na oznaki satysfakcji i zadowolenia ze strony pacjenta, tak by
wzmacniać je i ich korzystne, leczące znaczenie. Przeżywanie przez pacjenta pozytywnych
przyjemnych uczuć jest oznaką poprawy jego stanu i wyznacza dalsze kroki w programie
terapii. .

Wśród różnych zjawisk i sposobów prowadzenia terapii niektóre mają szczególne

znaczenie dla jej efektywności i skuteczności. Beck (Beck i in. 1979) do takich czynników —
mających największy wpływ na przebieg psychoterapii — zalicza cztery następujące:

— Współpraca z pacjentem — sprzyja procesom uczenia się, zwiększa motywację

pacjenta oraz pomaga przy przezwyciężaniu możliwych trudności pojawiających się w trakcie
psychoterapii.

— Wykorzystywanie fluktuacji w depresyjnym nastroju. Gdy następuje poprawa,

zachęca się pacjenta do wyszczególnienia tych metod, które wpłynęły na polepszenie się jego
stanu. Natężenie symptomów jest także źródłem wartościowych informacji wskazujących,
które czynniki prowadzą do intensyfikacji depresji, a ponadto sytuacja taka stwarza
pacjentowi możliwość wypróbowywania technik radzenia sobie z pojawiającymi się
problemami. Wszystko odbywa się zgodnie z zasadą, by każdą trudność obrócić w korzyść.
Akcentuje się nie tyle wagę szybkiej poprawy, która może być efektem niespecyficznych
czynników terapii, ile znaczenie uczenia się przez pacjenta metod radzenia sobie z depresją,
aktywnej zmiany własnego stanu.

— Autoeksploracja — nacisk na koncentrowanie się klienta na poszukiwaniu

znaczenia sytuacji.

— Uczenie się w zależności od stanu (state-dependent learning) oraz współpraca

osób ważnych dla klienta. Pacjenci zazwyczaj lepiej uczą się analizować trudności i radzić
sobie z nimi, gdy robią to w odniesieniu do ich aktualnego, bieżącego problemu. Z tego
powodu uważa się czasami za wskazane odtworzenie w trakcie sesji sytuacji problemowej.
Dotyczy to zwłaszcza tych trudności, które mają szansę często się powtarzać, np. duże
poczucie samotności każdego wieczoru. Możliwe jest także wyjście z pomocą klientowi do
jego środowiska — wsparcie w naturalnie pojawiającej się trudnej sytuacji, np. pomoc w
zajęciach związanych z domem. W związku z tym, że wizyty domowe nie zawsze są
możliwe, zatrudnia się do współpracy w procesie leczenia członków rodziny, przyjaciół. Taka
pomagająca osoba uczona jest używania specyficznych strategii leczenia do zastosowania w
domu.

W psychoterapii poznawczej uwzględnia się także występowanie zjawiska

przeniesienia i przeciwprzeniesienia; zwłaszcza, że niektóre aspekty takiej psychoterapii
mogą wzbudzać reakcje przeniesieniowe. l. Silnie ustrukturyzowana, aktywna terapia może
spowodować — w specyficznej sytuacji — ocenę zastosowanych technik jako przymusu,
kontroli i być odbierana jako przejaw wrogości. 2. Także sytuacja ścisłej współpracy
terapeuty z klientem w procesie psychoterapii może spowodować, że psychoterapeuta utraci
obiektywną perspektywę i przyjmie sposób widzenia klienta wraz z jego zaburzonymi
wzorcami. 3. Innym źródłem reakcji przeniesieniowych są naturalne w późniejszych etapach
procesu psychoterapii fluktuacje nastroju pacjenta. Mogą one prowadzić do błędnej oceny
terapii i osoby psychoterapeuty oraz powodować negatywne postawy pacjenta w trakcie
psychoterapii i rezygnację z procesu leczenia.

Ogólnie biorąc, zjawiska przeniesienia i przeciwprzeniesienia traktowane są jako

utrudnienia procesu terapeutycznego. W związku z tym w programie psychoterapii
poznawczej sformułowane są wskazówki dla terapeuty służące radzeniu sobie z tymi
zjawiskami oraz ułatwiające pracę nad nimi.

W przypadku przeciwprzeniesienia zaleca się, by terapeuta cały czas zdawał sobie

sprawę z własnych negatywnych reakcji i myśli dotyczących pacjenta. Na przykład może on
go spostrzegać jako umyślnie pasywnego, bez inicjatywy, niezdecydowanego. Z kolei pacjent
czuje się krytykowany, nieakceptowany. Obydwie strony są sfrustrowane, co nie rokuje
dobrze powodzeniu terapii. W takiej sytuacji psychoterapeuta powinien identyfikować, a
następnie pracować — w sensie korygowania ich — nad zaburzeniami pacjenta
sprawiającymi, że jest on pasywny, bez inicjatywy i jakby w opozycji do wysiłków terapeuty.
Zawsze przy pojawieniu się trudności terapeuta wspólnie z pacjentem mogą próbować
rozwiązywać problemy rodzące ich obustronną frustrację.

W przypadku negatywnego przeniesienia, np. stale występującego gniewu

skierowanego na terapeutę, można poprosić klienta o ujawnienie różnych negatywnych
właściwości, które przypisuje on psychoterapeucie. Następnie wspólnie z pacjentem sprawdza
się, w jakim stopniu są to oceny realistyczne. To „testowanie rzeczywistości" jest
charakterystyczną metodą pracy w psychoterapii poznawczej.

Także przeniesienie pozytywne może w niekorzystny sposób wpływać na proces

terapeutyczny. Na przykład pacjent może nadmiernie wysoko oceniać terapeutę. Taka ocena i
związane z nią oczekiwania powinny być tematem rozmowy z pacjentem. Można podobnie,
jak w przypadku pracy nad przeniesieniem negatywnym, prosić pacjenta o wypisanie
pozytywnych atrybutów i oczekiwań, a następnie oceniać je pod względem ich realności oraz
wykazać istniejące zniekształcenia. Ponadto terapeuta powinien podkreślać znaczenie ich
współpracy przy rozwiązywaniu problemów.

f) Stosowane techniki

W psychoterapii wykorzystuje się specyficzne techniki terapeutyczne wynikające z

poznawczego modelu psychopatologii (por. Beck i in. 1976,1979). Efektywność terapii zależy
więc zarówno od odpowiedniej wiedzy terapeuty, jak i od stosowanych przez niego technik,

Praca nad konkretnymi problemami przebiega w trzech etapach: zbierania danych,

formowania na bazie tych danych hipotez, sprawdzania hipotez na nowych danych.

Podstawowymi danymi, na których opiera się praca poznawcza, są automatyczne

myśli i wyobrażenia. Pochodzą one ze spontanicznych relacji pacjenta, bądź wzbudza się je
dzięki odpowiednim technikom (patrz niżej). Mogą też pochodzie z fragmentów prac
domowych, w których pacjent miał opisać własne doświadczenia, Dotyczą przeżyć
(najczęściej związanych z tematami sesji), które występują w trakcie sesji, pomiędzy nimi lub
w ciągu ostatniego tygodnia.

Techniki wywołujące automatyczne myśli polegają na:
— wykorzystywaniu aktualnej sytuacji w trakcie sesji (np. myśli dotyczące terapeuty:

„On jest już mną znudzony") czy zapamiętywaniu przez pacjenta myśli występujących
pomiędzy sesjami i przekazywaniu ich na następnej sesji;

— przytaczaniu całej sytuacji, która spowodowała pogorszenie nastroju

(bodziec/sytuacja — reakcja/nastrój), co powoduje przypomnienie pośredniczącej
automatycznej myśli („technika natychmiastowego powtórzenia", „technika odległego
powtórzenia");

— wyobrażaniu sytuacji — tak jakby miała ona miejsce w danej chwili — i

próbowaniu wyszczególnienia automatycznych myśli — („technika tak, jakby");

— wzbudzaniu przez psychoterapeutę przypomnienia znaczenia sytuacji („technika

ustalania ważności/znaczenia zdarzenia").

Poniżej opisane są techniki stanowiące podstawowe metody pracy — w kolejności

stosowania ich w programie terapeutycznym.

Techniki behawioralno-poznawcze (poziom zachowania)
Ich celem jest przede wszystkim zmiana zachowania pacjenta. Tylko niewielki nacisk

kładzie się na zmianę sposobu myślenia. Osoba z głęboką depresją nie jest bowiem zdolna do
zaangażowania się w ćwiczenia myślowe. Stąd techniki behawioralno-poznawcze stosowane
są na początku terapii.

— Stopniowe wyznaczanie zadań („terapia sukcesu"). Celem tej techniki jest

oddziaływanie na charakterystyczne dla osoby depresyjnej bierność oraz nadmiernie
zgeneralizowane przekonania dotyczące własnej nieadekwatności i braku kompetencji.
Terapeuta zaczyna od wyznaczenia takich zadań, o których z wywiadu przeprowadzonego
wcześniej wie, że pacjent jest zdolny je wykonać. Stopniowo wprowadzane są zadania
bardziej złożone i wymagające aktywności. Każde dobre wykonanie zadania i przeżycie

sukcesu pozwala iść dalej w złożoności wprowadzanych działań (np. od ugotowania jajek do
przyrządzenia pełnego posiłku). Pacjent może także notować myśli związane z zadaniami.
Jest to okazja do unaocznienia mu jego tendencji do niedoceniania własnych sukcesów.

— Tworzenie rozkładu aktywności. Zadanie to ma na celu zmniejszenie pasywności

pacjenta przez oddziaływanie na jego tendencję do popadania w posępne rozważania.
Psychoterapeuta opracowuje razem z nim godzinowy rozkład aktywności w ciągu jednego
dnia. Zawarte w nim działania oceniane są ze względu na to, w jakim stopniu poprawiają
nastrój pacjenta.

— Zwiększanie aktywności dającej przyjemność. Z powodu depresyjnych czy

lękowych myśli, związanych z danym działaniem, może ono nie dostarczać zadowolenia
osobie, która je podejmuje. Bardzo często jednak depresyjni pacjenci nie angażują się w
działania, które potencjalnie mogłyby im sprawić przyjemność. W związku z tym prosi się ich
o wypełnienie „Wykazu wzmacniających aktywno", aby potem na jego podstawie wybrać
czynność, którą zaleca się pacjentowi wykonywać codziennie przez określony czas. Ma to na
celu poprawę nastroju oraz identyfikację możliwych, związanych z czynnością, negatywnych
myśli, nad których zmianą następnie się pracuje (patrz opisane niżej techniki notowania
automatycznych myśli i polemizowania z nimi).

— Terapia M i P. Zajęcia z codziennego rozkładu aktywności oceniane są ilościowo,

pod względem biegłości ich opanowania (mistrzostwa — M) oraz pod względem związanej z
nimi przyjemności — P. Czyli ocena ta dostarcza informacji o tym, w jakim stopniu daną
aktywność udało się opanować oraz jak duża przyjemność sprawiło pacjentowi jej
wykonanie. Te oceny pozwalają wykazać pacjentom ich tendencję do niedoceniania
osiągniętych przez siebie sukcesów. Przegląd zajęć których wartości pacjent nie dostrzega w
dostatecznym stopniu jest okazją do pracy nad negatywną interpretacją związaną z tymi
zajęciami — identyfikacją i korekta. Dodatkowo można ustalić klasy czynności, które
przyczyniają się do wzrostu zadowolenia pacjenta, i klasy czynności powodujące obniżenie
się zadowolenia.

— Techniki behawioralno-poznawcze (poziom automatycznych myśli i błędów

poznawczych)

W przypadku tej grupy technik inna niż poprzednio jest proporcja pomiędzy pracą

ukierunkowaną na zmianę zachowań, a pracą nad sferą poznawczą; ta ostatnia jest tutaj
dominująca i bardziej zaawansowana. Związane jest to z poprawą stanu pacjenta i właśnie tak
zaplanowaną progresją w programie leczenia. Praca poznawcza nadal polega na zbieraniu
danych — identyfikacji — a także na sprawdzaniu słuszności postawionych na ich podstawie
hipotez.

— Notowanie automatycznych myśli. Dzięki przyglądaniu się własnym

automatycznym myślom pacjent staje się świadomy ich występowania i natury oraz zauważa,
jak wpływają one na jego nastrój. Zbieranie przykładów automatycznych myśli może polegać
na: (a) wyznaczeniu czasu (np. pół godziny każdego wieczoru) na obserwowanie toku swoich
myśli i zapisywanie myśli automatycznych; (b) notowaniu automatycznych myśli w
momencie pogorszenia nastroju itp.

Praca nad zbieraniem automatycznych myśli powoduje zmianę sposobu ich

postrzegania. Odbierane są one już nie jak oczywiste stwierdzenia realnych faktów, lecz jak
zjawisko psychologiczne, które może odzwierciedlać rzeczywistość — adekwatnie bądź
nieadekwatnie. Pacjent może zaobserwować, że automatyczne myśli są zazwyczaj negatywne
(np. „Nigdy nic mi się nie udaje", „Jestem złym rodzicem"). Terapeuta zwraca też jego uwagę
na bezpodstawność przekazu zawartego w tych myślach.

— Polemika z automatycznymi myślami („technika podwójnej kolumny"). Od tej

techniki zaczyna się praca z klientem, mająca na celu nie tylko uświadomienie mu związków
między sposobem myślenia a depresją, ale także naukę bardziej obiektywnego spostrzegania,

tzw. dystansowania się (Beck i in. 1976). Psychoterapeuta ma za zadanie wspierać pacjenta w
określaniu podstawowych tematów pojawiających się w jego myślach, takich jak np.
samoobwinianie, czy poczucie niższości. Podkreśla się też mnogość i różnorodność
interpretacji, jakie pacjent może nadawać zdarzeniom ze swojego życia. Ma to na celu
przełamywanie jego tendencji do perseweracji na kilku stereotypowych, nieracjonalnych
tłumaczeniach zdarzeń, które najczęściej niosą z sobą negatywne stwierdzenia pacjenta na
własny temat.

Sama technika polega na wypisywaniu przez klienta w jednej, lewej, kolumnie

własnych myśli, w drugiej kolumnie, prawej — odpowiedzi na te myśli. Uczy się on w ten
sposób znajdować inne, odmienne perspektywy spojrzenia na zdarzenie, które było związane
z negatywną myślą.

— Identyfikowanie wzorów zaburzeń poznawczych. Dzięki notowaniu i poznawaniu

sposobu myślenia klienta możliwe jest dostrzeżenie pewnych tematów, których dotyczą jego
negatywne myśli (np. poczucia opuszczenia, nieadekwatności, bycia złym ojcem), a następnie
identyfikowanie wzorów zniekształceń poznawczych, które wyznaczają jego sposób
spostrzegania zdarzeń. Na przykład w sytuacji, gdy na przyjęciu zabrakło dwóch osób — na
dwadzieścia zaproszonych — pacjent dochodzi do wniosku, że jego znajomi nie lubią go.
Świadczy to o wystąpieniu w jego sposobie myślenia na ten temat zniekształcającego wpływu
mechanizmów nadmiernej generalizacji i selektywnego abstrahowania.

Pacjenta uczy się umiejętności dostrzegania w depresyjnych myślach błędów

logicznych, które powodują powstanie tych myśli. W ten sposób staje się on świadomy
wzorów zniekształceń występujących w jego sposobie spostrzegania i nadawania znaczeń
zdarzeniom.

— Testowanie myśli. Następnym krokiem, po nauce rozpoznawania charakterystyki i

zawartości negatywnych wzorów myślenia, jest trening w ocenie ich trafności. Są to: (a)
odróżnianie idei, wyobrażeń od faktów, polegające na nauczeniu pacjenta, że myśl nie jest
równoznaczna z rzeczywistym faktem. Pacjent nie powinien akceptować negatywnych myśli
dopóty, dopóki w obiektywny sposób nie sprawdzi ich adekwatności; oraz (b) sprawdzające
obserwacje, w których trafność interpretacji i osądów dokonywanych przez pacjenta
oszacowuje się poprzez sprawdzanie dokładności i kompletności czynionych przez niego
obserwacji otoczenia.

— Terapia alternatywna. Na tym etapie pracy pacjent jest już zdolny do ponownego

przyjrzenia się swoim problemom, które wcześniej postrzegał jako nierozwiązywalne. Dzięki
inicjowaniu konstruktywnych działań i wykonywaniu zadań, w toku terapii poszerza on swoje
możliwości radzenia sobie z problemem. Technika ta polega na spojrzeniu na niego pod
kątem konkretnych działań, których wykonanie służy poprawie sytuacji. Pacjent
wypunktowuje różne możliwe drogi radzenia sobie, osiągania celu. Na przykład osoba, która
ma problemy w bliskim związku, zamiast myśleć „Nie jestem godny miłości", może nadać
problemowi inne znaczenie przez stwierdzenie, że ich związek sprawia cierpienie im obojgu.
Ponadto może zastanowić się co potrafi zrobić, by zaczęli się kontaktować w bardziej
przyjacielski, dobrze służący ich związkowi sposób. Podejście to ma zastosowanie w
przypadku osób z tendencjami samobójczymi. Jak wszyscy ludzie, tak i każdy pacjent,
zawsze ma do wyboru różne możliwe zachowania.

— Zmiana atrybucji. Depresyjni pacjenci mają tendencję do przypisywania sobie całej

winy i odpowiedzialności za dane zdarzenie. Zadaniem terapeuty jest obiektywne
oszacowanie wpływu różnych czynników (m.in. innych osób, warunków sytuacyjnych,
zbiegu okoliczności) przyczyniających się do wytworzenia się trudnej sytuacji

Z drugiej strony osoby depresyjne nie pozwalają dojść do głosu swoim życzeniom i

preferencjom. Stąd w trakcie terapii klient trenuje rozpoznawanie własnych potrzeb i życzeń
oraz postrzeganie ich w odniesieniu do wymagań innych osób i sytuacji.

— Osłabianie katastroficznych myśli („Co będzie, jeśli..."). Osoby depresyjne często

są przekonane o zbliżającym się nieszczęściu. Zastosowanie logicznego wnioskowania i
zastanawiania się nad konsekwencjami, konkretnym wpływem na klienta tych
przewidywanych katastroficznych zajść (teraz czy w przyszłości) pozwala mu umieścić
zdarzenia w bardziej realnej perspektywie.

—Terapia oczekiwań. Technika ta ma na celu zmniejszenie pesymizmu i

podwyższenie poziomu motywacji pacjenta. Osiąga się to dzięki logicznemu racjonalnemu
przyglądaniu się wszystkim czynnikom mogącym wpłynąć na przyszłość, oraz dzięki
zastanawianiu się nad tym, w jakim stopniu na podstawie konkretnych sytuacji można
wnioskować o przyszłości.

Techniki identyfikacji założeń leżących u podstaw poznawczych zniekształceń

prowadzących do depresji (poziom schematów)

Są to w poznawczo-behawioralnym programie terapii techniki o najwyższym stopniu

abstrakcyjności, w największym zakresie wymagające od pacjenta aktywności umysłowej,
zwłaszcza zdolności logicznego rozumowania. Wymagania takie stawiane są pacjentowi z już
ustaloną poprawą nastroju (we wcześniejszych etapach psychoterapii naturalne są fluktuacje
nastroju — por. Beck i in. 1976). Są to więc techniki ostatniej części programu leczenia.
Bezpośrednio zajmują się negatywnymi założeniami pacjenta dotyczącymi własnej osoby,
świata i przyszłości, Założenia te odpowiedzialne są za to, w jaki sposób dana osoba
wyznacza sobie cele, ocenia i modyfikuje swoje zachowanie, interpretuje zdarzenia ze
swojego życia.

Sesje poświęcone są na identyfikowanie tych chronicznych założeń i postaw, które

wyznaczają sposób spostrzegania rzeczywistości. O ich treści wnioskuje się z badania
powracających motywów pojawiających się w myślach pacjenta w konkretnych,
specyficznych sytuacjach. Zadaniem terapeuty jest stawianie hipotez dotyczących ukrytych
założeń czy ogólnych postaw, już od pierwszych sesji pracy z pacjentem. W tym celu śledzi
się sposób, w jaki pacjent wnioskuje, lub powody jego konkretnych sądów. Ostatecznym
celem jest udzielenie pacjentowi pomocy w zdaniu sobie sprawy z tego, kiedy ukryte
założenia i postawy wyznaczają jego myśli i zachowania.

Beck podaje przykłady założeń, które są najczęstszą przyczyną smutku czy wręcz

depresji, np.: „Abym był szczęśliwy, muszę odnosić sukcesy we wszystkim", „Bym czuł się
szczęśliwy, muszę być zawsze przez wszystkich akceptowany", „Jeśli popełniam błąd, to
znaczy, że jestem głupi" (Beck i in. 1976).

Wszystkie opisane techniki z poszczególnych grup mogą być zastosowane:
— w pracy nad tym, co dzieje się aktualnie podczas sesji — tu i teraz (jest to

optymalne — najłatwiej jest wtedy dokonać korekty poznawczych zniekształceń);

— w odniesieniu do zachowań i myśli z przeszłości (powinno się im przyjrzeć, zanim

wyznaczy się zadanie domowe);

— do wykonania w formie pracy domowej — do wykorzystania podczas pracy na

następnej sesji.

Ponadto proponowany jest też konkretny układ programu wprowadzania

poszczególnych technik, który w przybliżeniu ustala rozkład treści na kolejne sesje
terapeutyczne. I tak: sesje od l. do 5. poświęcone są na pracę nad zmianą niefunkcjonalnych
zachowań osoby' depresyjnej oraz realizację podstawowych celów poznawczych; sesje od 5.
do 10. koncentrują się na pracy poznawczej — zbieraniu automatycznych myśli,
odpowiadaniu na nie, identyfikacji zniekształconych wzorów myślenia (błędów
poznawczych) itp., bez zajmowania się założeniami tkwiącymi u podstaw zaburzonego
myślenia; sesje 10.-15. to przede wszystkim klaryfikacja i badanie założeń podtrzymujących
zaburzony wzór myślenia osoby depresyjnej; sesje 15.-20. mają na celu pomóc pacjentowi w
identyfikowaniu tych własnych myśli, uczuć i zachowań, które wyznaczane są przez ukryte,

irracjonalne założenia; sesje te prowadzą ponadto do zmiany dotychczasowych reakcji
pacjenta na bardziej efektywne, adaptacyjne, a przede wszystkim służące jego zdrowiu
(Beckiin.1976).

e) Przypadek

Rush i współpracownicy (1975) opisali przypadek 37-letniego mężczyzny, który

zanim trafił na terapię, przez półtora roku trzykrotnie przebywał z powodu depresji w
szpitalu, gdzie leczony był środkami antydepresyjnymi i elektrowstrząsami. W ciągu tego
czasu jego stan ulegał zmianom, lecz nigdy nie był on wolny od depresyjnych symptomów —
smutku, poczucia winy, samobójczych myśli, a także kłopotów ze snem, utraty apetytu i wagi,
obniżonej energii, trudności w koncentracji, braku zainteresowania dla rzeczy i spraw, które
wcześniej sprawiały mu przyjemność, oraz od częstych napadów płaczu.

Leczenie rozpoczęło się od cotygodniowych spotkań. Następnie sesje odbywały się

już raz na dwa tygodnie, a jeszcze później co miesiąc. W sumie w okresie czterech miesięcy
przeprowadzono 12 sesji terapeutycznych. W tym czasie pacjent t brał też leki
antydepresyjne. W trakcie terapii okazało się, że ulgę w dysforycznym nastroju pacjenta
przynosi mu zaangażowanie się w jakąkolwiek aktywność. Najbardziej efektywnie służyła po
temu aktywność motoryczna, jednak nawet tak bierne „działanie" jak oglądanie telewizji
miało pozytywny wpływ. W związku z tym, w okresie trzech pierwszych wizyt i w czasie
pomiędzy nimi pacjent zajmował się codzienną rejestracją swych działań oraz
przypisywaniem im stopnia kompetencji (mistrzostwa), z jakim zostały wykonane, oraz
stopnia przyjemności, jaką mu sprawiły (do oceny posłużyła skala z punktami od O do 5).
Podobną listę dla porównania sporządzała także żona pacjenta.

Następnym etapem terapii była identyfikacja poznawczych zniekształceń. W celu

wykazania pacjentowi nierealistyczności jego interpretacji codziennych doświadczeń,
posłużono się właśnie sporządzanymi przez niego listami aktywności. Leczenie opierało się
na założeniu, że depresję powodują poznawcze zniekształcenia — stąd bardziej realistyczna
ocena ze strony pacjenta przyczyni się do ustąpienia depresji. Bardzo pomocne były w tym
celu sporządzane listy: na przykład w sytuacji, gdy pacjent poskarżył się, że miniony tydzień
był okropny, wspólnie z terapeutą porównywali to stwierdzenie z danymi z listy. Okazało się,
że nawet gdy obiektywnie zdarzyły mu się pozytywne sytuacje, odniósł sukces, on sam ciągle
miał uczucie, że nic mu się nie udało. Sporządzone przez niego samego dane pozwoliły
wykazać mu, jak wybiórczo koncentruje się tylko na niepowodzeniach (selektywne
abstrahowanie) i nie dopuszcza do siebie myśli o osiągnięciach.

Dodatkowym zabiegiem w trakcie terapii była rozmowa na temat konkretnych działań

z listy. Pozwoliło to na uświadomienie sobie przez pacjenta, jak przypisuje on swoje własne,
nieadekwatne znaczenie pozytywnym zdarzeniom. Na przykład następnego dnia po bardzo
przyjemnej kolacji jego nastrój pogorszył się. W czasie retrospekcji uświadomił sobie, że z
faktu, iż wypił w trakcie wieczoru kilka drinków, wyciągnął wniosek, że jest alkoholikiem.
Porównanie z listą sporządzana przez żonę stanowiło dodatkowy dowód, że razem spędzili
przyjemnie czas i nie pili nadmiernej ilości alkoholu.

Tak więc rejestrowanie aktywności umożliwiło pacjentowi ponowne przyjrzenie się

swoim zachowaniom oraz umieszczenie ich we właściwym kontekście i perspektywie.
Pozwoliło mu też uświadomić sobie poznawcze zniekształcenia we własnym sposobie
myślenia. Praca z terapeutą stworzyła podstawy dla alternatywnych interpretacji oraz
stosowania ich do mających miejsce zdarzeń i aktywności. Tak więc od połowy okresu
trwania terapii wszystkie pomiary wykazywały ustąpienie objawów depresji, a w rok po
ukończeniu terapii odnotowano dalsze utrzymywanie się poprawy.

2.1.3. Psychoterapia grupowa

a) Organizacja procesu psychoterapeutycznego

Tryb grupowy psychoterapii poznawczej (Hollon i Shaw 1979) jest podejściem

przeznaczonym do leczenia homogenicznych grup pacjentów z jednobiegunową depresją.
Możliwe jest też stosowanie takiej terapii wobec pacjentów z tendencjami samobójczymi,
również w specjalnie utworzonych homogenicznych grupach. Wyjątek stanowią osoby o
silnych tendencjach samobójczych i bardzo wycofane. Wykluczenie ich z ewentualnego
układu w grupowej psychoterapii podyktowane jest tym, że potrzebują one więcej uwagi, niż
można by im poświęcić w trakcie leczenia grupowego.

Nie wyklucza się tworzenia otwartych grup terapeutycznych, podaje się jednak

wskazówki dla psychoterapeuty mające pomóc w zmniejszeniu ewentualnego, negatywnego
wpływu wprowadzenia do grupy nowego uczestnika. Z drugiej strony docenia się pozytywne
oddziaływanie, jakie mają bardziej zaawansowani w procesie psychoterapii członkowie
grupy. Modelują oni pożądane umiejętności oraz tłumaczą podstawowe techniki poznawcze.

Grupy terapeutyczne nie są liczne. Jeden terapeuta może poprowadzić grupową

psychoterapię poznawczą dla 4-6 osób. W przypadku większej liczebności grupy, musi ją
poprowadzić kilku psychoterapeutów jednocześnie. Decyzja co do rozmiaru grupy i liczby
terapeutów jest w konkretnej sytuacji dyktowana także głębokością problemów członków
grupy i ich wcześniejszymi doświadczeniami z psychoterapeutą.

W zależności od rodzaju pacjentów i ich potrzeb możliwe jest także łączenie

psychoterapii grupowej z indywidualną. Ma ono miejsce przede wszystkim wtedy, gdy jest to
korzystne dla leczenia pacjenta, l. W przypadku głębszych zaburzeń depresyjnych pacjenta —
gdy wybiera on psychoterapię grupową, wskazane jest dodatkowe poprowadzenie z nim
pewnej liczby sesji indywidualnych. 2. Możliwe jest też zastosowanie odwrotnej proporcji,
gdy podstawową formą jest leczenie indywidualne, natomiast leczenie grupowe służy jako
użyteczna pomoc. 3. W przypadku uczestnictwa w psychoterapii grupowej zawsze może
zdarzyć się sytuacja, w której pacjent będzie potrzebował sporadycznego kontaktu
indywidualnego. Może tak być np. wtedy, gdy z powodu ograniczeń czasowych dotyczących
spotkań grupowych pożądana jest dalsza praca nad indywidualnymi problemami pacjenta.
Pacjent może potrzebować wsparcia i bliższego kontaktu, co jest możliwe podczas sesji
indywidualnych.

Wydaje się, że najbardziej pożądaną i efektywną formułą jest łączenie psychoterapii

grupowej z indywidualną w taki sposób, że pacjent rozpoczyna leczenie zarówno w formie
terapii grupowej, jak i indywidualnej, a następnie, po kilku sesjach indywidualnych,
kontynuowana jest już tylko psychoterapia grupowa.

W ramach typowej poznawczej psychoterapii grupowej najczęściej proponuje się

spotkania minimum raz w tygodniu. Optymalne są sesje trwające przez 2 godziny.
Doświadczenia wskazują, że program składający się z 12 do 20 sesji jest odpowiedni dla
większości pacjentów z jednobiegunową depresją.

Przed wprowadzeniem do terapii grupowej osoby depresyjne często mogą czuć się

przestraszone, niepewne. Dlatego pomocne może być przeprowadzanie przygotowujących
wywiadów, w których terapeuta mógłby przedyskutować z pacjentem zagadnienia związane z
propozycjami programu psychoterapii oraz jego ewentualne obiekcje.

Podobnie jak psychoterapia indywidualna, poznawcza terapia grupowa jest

ustrukturalizowana i określona w granicach czasowych. Sprzyja to efektywnej pracy,
zapobiega inercji i pesymizmowi uczestników leczenia. Zadaniem terapeuty jest ustalenie na
początku leczenia z każdym pacjentem jego zgody na strukturę terapii i terminowe kończenie
sesji. Warto jest także podać jasne kryteria określające stan poprawy. Zazwyczaj powoduje to
dyskusje nad oczekiwaniami i efektami zmiany.

W ramach ścisłego ustrukturalizowania programu leczenia każda sesja charakteryzuje

się wewnętrzną, zaplanowaną konstrukcją. Podczas jej trwania toczy się praca ukierunkowana
na problem oraz występuje silna koncentracja na kolejnych zadaniach.

Na początku sesji daje się pacjentom do wypełnienia Inwentarz depresji Becka — BDI

(por. np. Beck i Beamesderfer 1974). Zapewnia on szybki i trafny pomiar poziomu depresji na
podstawie stwierdzeń pacjenta na własny temat. Pozwala wychwycić zmiany w zakresie
symptomów (np. pojawienie się samobójczych myśli) oraz sprzyja atmosferze intensywnej
pracy, której celem ma być konkretna zmiana, poprawa. W miarę przyzwyczajenia do
rutynowego używania tego narzędzia, można zlecić pacjentowi, by wypełniał BDI w domu,
przed sesją.

Na początku każdej sesji powinien być także czas na sprawdzenie oczekiwań i reakcji

związanych z pracą podczas poprzedniej sesji. Jest to czas na zajęcie się ewentualnymi
nierealistycznymi oczekiwaniami (często negatywnymi) oraz na zorientowanie się co do
potrzeb pacjentów, tak by wiedzieć, czy realne jest ich zaspokojenie w ramach
proponowanego programu leczenia. W przypadku przedstawiania przez pacjentów wielu
negatywnych treści, jest okazja do zademonstrowania działania mechanizmów powodujących
negatywne ocenianie własnej osoby. Początek sesji jest także czasem na ewentualne
przedstawienie nowych członków grupy i bliższe przyjrzenie się ich problemom.

Praca terapeutyczna zaczyna się od ustalenia podstawowych zagadnień, w ramach

których będą poruszane specyficzne problemy na danej sesji. Dobrze jest, jeśli każdy pacjent
zaczyna od aktywnego udziału w sesji. Stosowną okazję stwarza do tego przegląd zadań
domowych zaleconych do wykonania. Uczestnicy grupy mogą także dzielić się własnymi
przeżyciami czy zauważonymi w ciągu ostatniego tygodnia zmianami w zakresie
symptomów.

Środkową część sesji wypełnia praca nad konkretnymi problemami z wykorzystaniem

poznawczo-behawioralnych technik.

Na końcu sesji wyznaczana jest praca domowa. Każdy z pacjentów powinien mieć

zaplanowane do wykonania na następną sesję co najmniej jedno zadanie, Początkowo treść
tych zadań dotyczy samoobserwacji oraz wykonywania działali zawartych w sporządzonym
na zajęciach „Wykazie wzmacniających aktywności", Później zadania domowe dotyczą
systematycznej obserwacji automatycznych myśli o konkretnej treści, w odniesieniu do
specyficznych sytuacji, a także przebudowy przekonań, które są przyczyną automatycznych
myśli o negatywnej treści. Terapeuta może także w trakcie sesji konstruować konkretne
eksperymenty do zastosowania przez pacjenta w naturalnej sytuacji codziennej rzeczywistości
Ogólną regułą zadawania pracy domowej jest wyznaczanie jej tylko wtedy, gdy poprzednie
zadanie zostało wykonane, a także zajmowanie się na następnej sesji rezultatami
samodzielnych działań pacjentów w ramach pracy domowej.

Prowadzący terapię kieruje pracą grupy w bardzo aktywny sposób — zadaje pytania,

ustanawia zadania do wykonania oraz wraz z pacjentami bada konkretne przejawy zaburzeń
poznawczych.

Ogólnie biorąc, poznawcza psychoterapia grupowa wykorzystuje sposób organizacji, a

także techniki terapii indywidualnej, różni się jednak od niej specyficznymi zjawiskami
charakterystycznymi dla grupowego kontekstu oraz innym ukierunkowaniem pracy nad
problemami w ramach konstrukcji sesji (patrz niżej).

b) Podstawowe zjawiska w psychoterapii grupowej

Celem poznawczej psychoterapii grupowej, podobnie jak indywidualnej, jest

identyfikowanie, badanie i modyfikacja zaburzonych wzorów przetwarzania informacji oraz
systemu niefunkcjonalnych przekonań.

Zastosowanie formuły grupowego leczenia w stosunku do osób z depresją jest

uzasadnione zjawiskami wynikającymi z różnic pomiędzy sposobem myślenia osoby
depresyjnej o innych ludziach, a jej sposobem myślenia o sobie. Różnice te są
wykorzystywane w procesie leczenia — pacjentom łatwiej jest identyfikować biedy w
sposobie myślenia innych członków grupy niż w swoim własnym. Łatwiej też nabierają oni
nowej perspektywy (elastyczności, obiektywności) w postrzeganiu wzorów myślenia w
odniesieniu do innych niż w stosunku do siebie. Ponadto, doświadczenie rozpoznawania
zaburzeń u innych ludzi i nowego sposobu odbierania negatywnych myśli, wzbudza proces
dostrzegania również u siebie zniekształconych wzorów poznawczego funkcjonowania.

Generalnie biorąc, osoby depresyjne mają zdolności niezbędne do funkcjonowania w

psychoterapii grupowej oraz do czerpania z niej korzyści. O efektywności grupowego
podejścia decyduje jego ustrukturalizowana forma i koncentracja na pracy poznawczej.

W trakcie sesji uwagę skupia się przede wszystkim na problemach dotyczących

członków grupy oraz, choć w mniejszym stopniu, na interakcjach pomiędzy nimi. Tradycyjne
tematy terapii grupowych, dotyczące wewnętrznej psychodynamiki grupy (np. jej spójność,
dominacja, sojusze), nie są podejmowane. Zazwyczaj każdy pacjent wybiera swój główny
problem i dalsza praca polega na kolejnym wspólnym zajmowaniu się podstawowymi,
indywidualnymi trudnościami. Do zadań terapeuty w psychoterapii grupowej z kilkoma
depresyjnymi osobami należy prowadzenie dyskusji tak, by nie odbiegać od głównego tematu
i konkretnego problemu danego pacjenta, a także troska o to, by nie utracić z widoku tego, co
dzieje się z każdym pacjentem, zwłaszcza w sytuacji, gdy przez większą część każdej sesji
praca koncentruje się na problemach jednego z uczestników grupy. Stąd, jeżeli jest to
możliwe, zaleca się prowadzenie sesji przez kilku psychoterapeutów. Pozwala to po pierwsze
na zwiększenie liczebności grupy. Po drugie, dwóch terapeutów może między siebie
rozdzielić zadania tak, by jeden aktywnie pracował nad problemem danego pacjenta, a drugi
w tym czasie uważniej obserwował reakcje innych członków grupy. Podział zadań stosuje się
także w innych elementach pracy grupowej, np. przy zajmowaniu się efektami prac
domowych. Zasada jest taka, że jeden psychoterapeuta bierze bezpośredni, aktywny udział w
bieżącym działaniu grupy. Drugi zaś porządkuje materiały i przygotowuje dalszą pracę. .
Praca grupowa z pacjentami depresyjnymi umożliwia także ujawnienie ich specyficznych
problemów. Kontekst grupowej sytuacji wzbudza negatywne myśli, głównie dotyczące
własnej osoby, które w trakcie psychoterapii indywidualnej mogłyby się nigdy nie pojawić.
Pacjent dokonuje porównania własnej osoby z innymi uczestnikami leczenia, siebie oceniając
niżej. Na przykład: „Nie osiągam poprawy tak szybko, jak inni członkowie grupy", „Inni
członkowie grupy wydają się być dużo bardziej inteligentni". Takie negatywne wnioski
dotyczące własnej osoby muszą być, podobnie jak inne automatyczne myśli, zauważone i
przepracowane z pożytkiem dla pacjenta. W innej sytuacji, gdy w nie zmienionej formie
pozostaną w jego głowie, spowodują pogorszenie nastroju i trudności z uczestniczeniem w
programie leczenia.

c) Stosowane techniki

Grupowa psychoterapia poznawcza korzysta ze wszystkich technik opisanych przy

omawianiu terapii indywidualnej. I tak, podstawowe techniki dotyczą:

— behawioralnych zadań do wykonania,
— treningu w systematycznym obserwowaniu myśli, zdarzeń i nastroju,
— nauki strategii służących identyfikacji i zmianie zaburzonych wzorów myślenia.
W ramach pierwszej sesji programu grupowej psychoterapii poznawczej po winny znaleźć

się cztery kategorie treści, l. Przedstawienie planu aktywności przeznaczonych na tę sesję;
zaprezentowanie ogólnej struktury każdej sesji w całym programie. Psychoterapeuta zajmuje
się indywidualnymi celami i oczekiwaniami członków grupy oraz omawia zasady poznawczej

terapii. 2. Ustalenie reguł funkcjonowania grupy. Wiąże się to z uzyskaniem zgody
wszystkich uczestników na przedstawione zasady; zadaje się im w tym celu bezpośrednie
pytania. Proponowane reguły mówią o tym, że: każdy uczestnik terapii ma prawo do
zachowania prywatności i takiego poziomu otwartości, który jest dla niego najbardziej
odpowiedni; wszystko, co ma miejsce w trakcie terapii, powinno pozostać w jej granicach i
nikt nie ma prawa dyskutować tego poza nią; każdy członek grupy ma czas na przedstawienie
własnych problemów; grupa zajmuje się tematem tak długo, aż osiągnie jakieś rozwiązanie;
każdy z uczestników aktywnie zajmuje się problemem, nawet jeśli nie zabiera aktualnie
głosu. 3. Wstępna prezentacja indywidualnych problemów pacjentów. Terapeuta akcentuje te
wątki, które są wspólne dla ogólnego obrazu symptomów depresji, a także wspomina o
specyficznych interwencjach, które będą użyte w celu poradzenia sobie z problemem w czasie
późniejszej pracy nad nim. 4. Prezentacja poznawczej teorii i jej technik. Terapeuta
przedstawia założenia dotyczące związków pomiędzy zdarzeniami, wyobrażeniami i ich
wpływem na nastrój i zachowanie. Odwołuje się przy tym do konkretnych przykładów
trudności przedstawianych przez pacjentów w trakcie prezentacji ich indywidualnych
problemów. Jeśli jest to możliwe, wskazane byłoby odwołanie się do treści dotyczących
przeżyć i kłopotów każdego pacjenta, czyli połączenie ogólnej prezentacji wątków
poznawczych z zaspokojeniem indywidualnych potrzeb pacjentów. Jednocześnie
psychoterapeuta zachęca członków grupy do przyglądania się i testowania ich sposobu
odbierania rzeczywistości.

Na następnych sesjach psychoterapii stosuje się techniki behawioralne — obserwacje i

planowanie. Sporządza się „Wykaz wzmacniających aktywności", zaleca się pacjentom
obserwowanie zdarzeń i zmian w nastroju, wykorzystuje się techniki terapii sukcesu,
wyznaczanie zadań o coraz wyższym poziomie trudności.

W trakcie kolejnych sesji praca koncentruje się na identyfikacji, nowym sposobie

spostrzegania i testowania automatycznych myśli oraz na leżących u ich podłoża założeniach.
Wykorzystuje się takie techniki, jak sporządzanie podwójnej kolumny, zmiana atrybucji,
podawanie alternatyw itp.

Ostatnie sesje są poświęcone pracy nad zmianą generalnych założeń, które wyznaczają i

podtrzymują depresyjny styl spostrzegania rzeczywistości.

2.2. PODEJŚCIE LEWINSOHNA

2.2.1. Teoria: społeczno-środowiskowy model depresji

W swym modelu obrazu depresji Lewinsohn (Lewinsohn i in. 1980, 1982, 1985a)

zakłada, że zdarzenia wraz z gratyfikującą wartością, jaką dla jednostki niosą, oraz
występująca u danej osoby depresja — są zjawiskami powiązanymi. Wartość wzmocnień
definiuje on przez jakość interakcji jednostki ze środowiskiem. Pozytywna interakcja (tzn.
przynosząca jednostce pożądany efekt, powodująca jej dobre samopoczucie) jest nagradzająca
i wzmacnia zachowanie danej osoby. Interakcja powodująca rezultat awersyjny (zmartwienie,
niepokój, przykrość) jest karząca i prowadzi do pasywności.

Lewinsohn określa różnicę pomiędzy osobą depresyjną i osobą niedepresyjną za

pomocą jakości interakcji ze środowiskiem, a konkretnie, mówiąc o różnym poziomie i
charakterze uzyskiwanych wzmocnień. Niski poziom pozytywnych wzmocnień przyczynia
się do wystąpienia depresji. Odpowiedzialny jest także za towarzyszące jej dysforyczne
uczucia. To właśnie brak lub niedosyt satysfakcjonujących kontaktów z innymi ludźmi
powoduje powstanie u jednostki uczucia smutku. Dopełnieniem obrazu mechanizmu

tworzenia się depresji jest stwierdzenie, że wywołuje ją także wysoki poziom doświadczeń
karzących (awersyjnych). Może on oddziaływać w sposób bezpośredni — pogłębiając
negatywny bilans wzmocnień, lub w sposób pośredni — przez hamujący wpływ na gotowość
do podejmowania aktywności potencjalnie nagradzających, co w rezultacie zmniejsza liczbę
pozytywnych, przyjemnych dla jednostki przeżyć.

Lewinsohn podaje trzy podstawowe powody, dla których jednostka może doświadczać

małej ilości pozytywnych wzmocnień i (lub) wielu wzmocnień negatywnych: (l) jej
bezpośrednie środowisko ma mało możliwych do osiągnięcia wzmocnień pozytywnych, lub
charakteryzuje się dużą ilością aspektów negatywnych; (2) jednostka może wykazywać
deficyt umiejętności potrzebnych do osiągania pozytywnych wzmocnień lub do efektywnego
radzenia sobie ze zdarzeniami awersyjnymi; (3) potencjalna „pozytywność" (wartość
nagradzająca) wzmocnienia może być zredukowana, a negatywny wpływ karzących zdarzeń
podwyższony.

Konsekwencją takiego rozumienia zjawiska depresji jest przyjęcie jako celu terapii

wzrostu liczby i poprawy jakości pozytywnie wzmacniających interakcji pomiędzy osobą
depresyjną a jej środowiskiem, a także zmniejszenie liczby i siły jej interakcji negatywnych
(karzących). :

2.2.2. Psychoterapia indywidualna — „zmiana wzmacniających zdarzeń"

a) Organizacja procesu psychoterapeutycznego

Ogólne założenia dotyczące prowadzenia psychoterapii są następujące:
— celem programu leczenia jest rozwiązywanie problemów, wykonywanie

konkretnych zadań oraz edukowanie;

— do osiągnięcia tych celów wykorzystuje się konkretne procedury;
— program leczenia jest w wysokim stopniu ustrukturalizowany i jako taki powinien

być postrzegany przez pacjentów;

— klient musi być w jasny sposób poinformowany o wszystkich aspektach programu i

aktywnie uczestniczyć w wyborze konkretnych celów i taktyk leczenia;

— podstawą osiągnięcia sukcesu w leczeniu jest ustalenie ważnych, konkretnych

celów dotyczących zmian w wyniku psychoterapii;

— pacjentowi dostarcza się wiedzy i tłumaczy się wszystko to, co ma miejsce w czasie

sesji (np. znaczenie codziennej obserwacji, sporządzania wykresów, treningu umiejętności
relaksowania się, planowania dnia);

— zawsze powinno się stwarzać klientowi możliwość pracy nad jego bieżącymi,

najpilniejszymi problemami (Lewinsohn i in. 1980).

W programie terapii zaproponowanym przez Lewinsohna (Lewinsohn i in, 1980,

1982) duże znaczenie odgrywa szeroko pojęta diagnoza. Oprócz standardowych metod
badających charakterystykę i poziom depresji, stosuje się narzędzia pomiaru określające
pacjenta pod względem tych aspektów, które są przedmiotem zainteresowania teorii
(charakterystyka i poziom wzmocnień uzyskiwanych przez jednostkę w wyniku interakcji ze
środowiskiem). Służy to zarówno określeniu celów, metod pracy, jak i stanowi informację
zwrotną o wynikach leczenia. Ponadto informacje pochodzące z diagnozy same w sobie są
podstawą pracy na sesjach. Pacjent codziennie obserwuje swój nastrój oraz notuje częstość i
charakterystykę (przyjemne, nieprzyjemne, neutralne) zdarzeń, które miały miejsce. Niżej
opisana jest cała procedura diagnostyczna używana w toku terapii zaproponowanej przez
Lewinsohna.

— Diagnoza poziomu depresji. Początkowym postępowaniem w procesie leczenia jest

postawienie diagnozy. Lewinsohn proponuje dwa etapy tego procesu. Osoba potrzebująca

leczenia wypełnia najpierw MMPI, a następnie uczestniczy w wywiadzie, który ma na celu
dostarczenie danych dotyczących sytuacji życiowej, Przeprowadzający wywiad terapeuta
ocenia na jego podstawie pacjenta, używają do tego „Listy uczuć i trosk" (Feelings and
Concerns Checklisf). Dane z listy są sumowane i uśredniane tak, by uzyskać wyniki w postaci
wiązek reprezentujących główne symptomy depresji (dysforię, fizyczną ociężałość, poczucie
winy, społeczną izolacją). Zazwyczaj używany jest też „Inwentarz depresji" Becka. Pacjent
wypełnia także kwestionariusz dotyczący swego zdrowia. W przypadku poważnych
problemów zdrowotnych prosi się go o skonsultowanie się z lekarzem.

— Wyszczególnienie kluczowych przyjemnych i nieprzyjemnych zdarzeń. W celu

przyjrzenia się charakterystyce interakcji danej osoby z jej otoczeniem — co, jak się zakłada
związane jest z depresyjnością jednostki — używa się „Wykazu przyjemnych zdarzeń"
(„Pleasant Events Schodnie" — PES) i „Wykazu nieprzyjemnych zdarzeń" („Unpleasant
Events Schedule" — UES).

„Wykaz przyjemnych zdarzeń" składa się z 320 punktów reprezentujących

wyczerpującą pulę tych interakcji ze środowiskiem, które są zazwyczaj oceniane przez ludzi
jako przyjemne. Lewinsohn zakłada, że zdarzenia odbierane jako przyjemne mają pozytywną
wartość wzmacniającą. Pierwszym zadaniem klienta jest oszacowanie częstości zachodzenia
poszczególnych zdarzeń w ciągu ostatniego miesiąca. Posługuje się on przy tym 3-punktową
skalą: 0 — nie zdarzyło się to wciągu ostatnich 30 dni, l — zdarzyło się to parę razy (1-6) w
ciągu ostatnich 30 dni, 2 — zdarzało się to często (7 i więcej razy) w ciągu ostatnich 30 dni.

Drugim zadaniem pacjenta jest ocena subiektywnej przyjemności, jaka związana jest z

danym zdarzeniem. Używa on do tego innej 3-punktowej skali: 0 — to nie było czy nie
mogłoby być przyjemne, l — to było czy mogłoby być raczej przyjemne, 2 — to było czy
mogłoby być bardzo przyjemne. Zakłada się, że oszacowania częstości mierzą zaangażowanie
jednostki w interakcje ze środowiskiem w ciągu ostatniego miesiąca. Natomiast ocena
przyjemności wskazuje na jej możliwość odbierania pozytywnej wartości nagradzających
wzmocnień.

Jednoczesne uwzględnienie oszacowań częstości i przyjemności odzwierciedla ogólną

liczbę pozytywnych wzmocnień uzyskanych przez jednostkę w ciągu ostatniego miesiąca.
Dodatkowo można otrzymać dane z poszczególnych podskal „Wykazu przyjemnych zdarzeń"
dotyczących: kontaktów seksualnych, samotności, pozadomowych zajęć, społecznej
aktywności.

„Wykaz nieprzyjemnych zdarzeń" także zawiera 320 punktów. Reprezentują one

wyczerpującą pulę interakcji z otoczeniem, które przez większość ludzi odbierane są jako
nieprzyjemne. Lewinsohn zakłada, że zdarzenia przeżywane jako nieprzyjemne działają jak
kara, czyli np. wywołują negatywne uczucia u jednostki. Używając analogicznych, jak podane
wyżej, 3-punktowych skal, klient ocenia częstość występowania i awersyjność
nieprzyjemnych zdarzeń. Wzięcie pod uwagę obu tych oszacowań — częstości i awersyjności
— jest wskaźnikiem ogólnej liczby nieprzyjemnych przeżyć w ciągu ostatniego miesiąca.
Ponadto można przyjrzeć się danym uzyskanym dla poszczególnych podskal „Wykazu
nieprzyjemnych zdarzeń", czyli: (a) zdarzeniom związanym ze zdrowiem i dobrostanem, (b)
zdarzeniom dotyczący cm sfery materialnej i finansowej, (c) zdarzeniom z zakresu życia
seksualnego, małżeństwa i przyjaźni, (d) zdarzeniom związanym z osiągnięciami, nauką i
pracą, (e) zdarzeniom dotyczącym podlegania obowiązkom prawnym, (f) zdarzeniom życia
społecznego.

Dzięki wystandaryzowanym wynikom z obydwu wykazów zdarzeń, możliwe jest

porównanie pacjenta do innych osób tej samej płci i w tym samym wieku. Rezultat w
„Wykazie przyjemnych zdarzeń" niższy od normy oraz rezultat w „Wykazie nieprzyjemnych
zdarzeń" wyższy od niej wskazują na charakterystykę wzmacniających i karzących zdarzeń, o
których z pewnym prawdopodobieństwem można twierdzić, że mają związek z występującą u

klienta depresją. Ważny jest także wzór wyników uzyskanych z poszczególnych podskal. Na
przykład w sytuacji, gdy pacjent uzyskał niski wynik w podskali „przyjemne zdarzenia z
zakresu życia seksualnego", a jednocześnie wysoki wynik w podskali dotyczącej zdarzeń
związanych z kłopotami małżeńskimi, możemy nie tylko wysnuć hipotezy co do możliwych
powodów występowania u niego zaburzeń depresyjnych oraz taktyki leczenia, ale także,
dzieląc się z nim roboczymi hipotezami, wspólnie sformułować pośrednie cele psychoterapii.

Na podstawie danych z obydwu wykazów zdarzeń konstruuje się także osobisty

„Wykaz aktywności", służący pacjentowi do codziennej obserwacji. Zawiera on 80 punktów z
„Wykazu przyjemnych zdarzeń", które zostały ocenione jako najprzyjemniejsze i najczęstsze,
oraz 80 punktów z „Wykazu nieprzyjemnych zdarzeń", które zostały ocenione jako
najbardziej nieprzyjemne i najczęściej występujące. „Wykaz aktywności" wykorzystywany
jest zarówno w procesie diagnozy, jak i leczenia (patrz niżej). Jako Załącznik dołączony jest
wykaz aktywności skonstruowany z tych zdarzeń, które okazały się związane z nastrojem w
przypadku badania ogólnej populacji (por. np. Lewinsohn i Amenson 1978, Lewinsohn i in.
1980).

— Codzienna obserwacja. Pacjent codziennie obserwuje swój nastrój, używając do

tego „List przymiotników określających depresję" (Depression Adjective Checklists — DACL
— autorstwa Lubina). Prosi się go o to, by każdego wieczoru zaznaczał wszystkie
przymiotniki, które opisują, jak się czuł tego dnia. Liczba pozytywnych określeń, które nie
zostały zaznaczone, plus liczba negatywnych przymiotników, które pacjent wybrał stanowią
informację o jego nastroju. Im wynik jest wyższy, tym bardziej depresyjne były jego
odczucia. „Listy przymiotników określających depresję" mierzą fluktuację nastroju w każdym
dniu. Informują psychoterapeutę o tym, podczas jakich dni klient czuł się w znaczący sposób
mniej depresyjny lub bardziej depresyjny. Poszukuje się w ten sposób przyczyn ,tych zmian.
Główną funkcją tego narzędzia jest jednak uświadomienie pacjentowi (i terapeucie)
zależności pomiędzy nastrojem, a występowaniem zdarzeń przyjemnych i nieprzyjemnych.

Codziennej obserwacji klienta podlega także częstość występowania zdarzeń.

Używając 3-punktowej skali, ocenia on każdy z 80 punktów „Wykazu aktywności"
opisujących przyjemne zdarzenia, czyli to, czy coś: nie wydarzyło się dzisiaj (0), wydarzyło
się, lecz było neutralne (l), wydarzyło się i było przyjemne (2), Podobnie pacjent postępuje w
przypadku 80 nieprzyjemnych zdarzeń, oceniając, czy któreś z nich wystąpiło, czy było
neutralne, czy było nieprzyjemne. Taka codzienna ocena częstości występowania zdarzeń ma
na celu dostarczenie informacji zwrotnej o wynikach leczenia, którego pośrednim celem jest
właśnie zmiana charakteru aktywności klienta, tak by zmieniły się także proporcje pomiędzy
zdarzeniami przeżywanymi przez niego jako przyjemne, a zdarzeniami karzącymi. Ciągłość
tych informacji zwrotnych pozwala na dopasowanie taktyki leczenia do uzyskiwanych w
terapii postępów.

Ustalenie, które przyjemne bądź nieprzyjemne zdarzenia mają związek z poziomem

depresji, pozwala na ocenę trafności diagnozy i na sprecyzowanie tych interakcji ze
środowiskiem, które wpływają na nastrój pacjenta. Sporządza się także graficzny wizerunek
tych zależności oraz, korzystając z analizy komputerowej, określa się zdarzenia mające
największe znaczenie dla zmian w nastroju jednostki. Ma to służyć jak najbardziej
precyzyjnemu dostrojeniu diagnozy i związanych z nią celów terapii.

— Ocena końcowa i po miesiącu od zakończenia terapii. Po zakończeniu terapii, a

także miesiąc później, pacjent ponownie wypełnia używane w trakcie diagnozy i leczenia
kwestionariusze. Można dzięki temu porównać wyniki sprzed terapii z wynikami po jej
zakończeniu. Pozwala to na oszacowanie kierunków oraz wielkości zmian w relacji:
interakcje jednostki z otoczeniem, a poziom jej depresji.

b) Podstawowe zjawiska w psychoterapii i stosowane techniki

W wyniku zastosowania procedur diagnostycznych uzyskuje się wiedzę na lemat

ważnych interakcji jednostki ze środowiskiem, co do których przypuszcza się, że są związane
z występowaniem u tej jednostki depresji. Informacje otrzymane w wyniku diagnozy
używane są do ustalenia kontraktu szczegółowo precyzującego cele leczenia. Doświadczenia
kliniczne wskazują na szczególną wagę ustalenia znaczących i specyficznych celów leczenia.
Stwierdzono, że w przypadkach terapii, które nie zakończyły się sukcesem, terapeuta i pacjent
nie potrafili wymienić konkretnych celów dotyczących pożądanych zmian, które miały być
osiągnięte pod wpływem psychoterapii. :

Zadaniem psychoterapeuty przez cały okres leczenia jest włączanie klienta w jak

największym stopniu do podejmowania decyzji dotyczących terapii — jej celów i metod.
Uzyskuje się to m.in. przez wszechstronne udzielanie możliwych informacji, korzystanie z
graficznych przedstawień danych, tak by pomóc pacjentowi zrozumieć uzyskane wyniki i
wnioski wypływające z procedur diagnostycznych. Kładzie się nacisk na podawanie
informacji zwrotnych związanych z ważnymi aspektami życia klienta.

Ogólnie biorąc, taktyka leczenia koncentruje się na uczeniu depresyjnej osoby

umiejętności, które mają jej służyć do zmiany rodzącego problemy wzoru interakcji ze
środowiskuem oraz umiejętności potrzebnych do podtrzymania tych zmian po ukończeniu
terapii. Konkretne interwencje zależą od strategicznych celów leczenia w poszczególnych
przypadkach. Na przykład w przypadku osoby przeżywającej depresję z powodu bardzo
niewielu dobrych, nagradzających kontaktów z otoczeniem (dane z „Wykazu przyjemnych
zdarzeń"), może okazać się przy dalszym zajmowaniu się tym problemem, że ma ona
trudności z wyrażaniem emocji i opinii oraz czuje zahamowanie w bliskich, intymnych
relacjach, W tej sytuacji terapia może koncentrować się na treningu asertywności. Innym
przykładem może być pacjent, którego depresja powodowana jest nieprzyjemnymi
zdarzeniami związanymi z wychowywaniem dzieci. Terapia powinna koncentrować się w
tym przypadku na treningu umiejętności rodzicielskich.

Pamiętając o unikatowości każdej osoby, zakłada się w tej koncepcji psychoterapii

depresji elastyczność taktyki leczenia. Jednak z drugiej strony dostarcza się terapeutom
podręczników, które są pomocne przy wyborze i zastosowaniu konkretnych kroków.
Generalnie, w pierwszej fazie leczenia celem psychoterapeuty jest towarzyszenie i pomoc
klientowi w zmniejszeniu częstości spotykania się z nieprzyjemnymi zdarzeniami oraz w
osłabieniu jego nadwrażliwości, silnego przeżywania awersyjności negatywnych sytuacji
przytrafiających się w życiu. W drugiej fazie koncentracja przenosi się na zwiększenie
pozytywnych, przyjemnych doświadczeń. Podręcznik dostarcza terapeucie możliwych
konkretnych sposobów działań, z których może on korzystać w elastyczny sposób.

Na początku leczenia uczy się pacjenta sporządzać wykres oraz interpretować dane z

codziennej obserwacji. Okazało się, że ludzie dobrze zdają sobie sprawę z zależności, jaka
istnieje pomiędzy negatywnymi zdarzeniami, a pogarszaniem się ich nastroju. Rzadko kiedy
jednak uświadamiają sobie, że przyjemne wydarzenia mogą poprawić ich samopoczucie.
Przyglądanie się tym relacjom w obserwacjach dzień po dniu sprawia, że klient dostrzega
znaczenie ilości i jakości swoich codziennych aktywności, interakcji z otoczeniem. Wykres i
jego interpretacja pozwala mu zrozumieć własną depresję i znaleźć sposoby radzenia sobie z
nią. Przyglądanie się konkretnym zdarzeniom pokazuje sposoby radzenia sobie z
konkretnymi, nieprzyjemnymi aspektami codziennego życia. Sprawia, że pacjent staje się
świadomy znaczenia pozytywnych przeżyć, które ma szansę doświadczać.

Następnie uczy się pacjenta radzić sobie z awersyjnymi zdarzeniami. Klienci często

charakteryzują się nadmierną reakcją na nieprzyjemne sytuacje. Skutkiem tego jest mniejsze
zaangażowanie w działania niosące zadowolenie, a także obniżenie poziomu czerpanej z nich
przyjemności. W związku z tym jednym z wcześniejszych posunięć w terapii jest trening

umiejętności relaksowania się. Uczy się pacjenta tego, by był bardziej zrelaksowany ogólnie,
a także w konkretnych sytuacjach, w których czuje się szczególnie napięty.

Pracę nad zmniejszeniem awersyjności przeżyć kontynuuje się przez

wyszczególnienie kilku negatywnych sytuacji czy interakcji, które powodują dysforyczne
uczucia; w celu redukcji awersyjności tych zdarzeń stosuje się np.:

— uczenie pacjenta świadomego wprowadzania pozytywnego i konstruktywnego

sposobu myślenia pomiędzy zdarzeniem, a pojawiającymi się zazwyczaj dysforycznymi
uczuciami;

—uczenie jak nie odnosić wszystkiego personalnie, do siebie;
— inne rodzaje uczenia, przekazujące bardziej adaptacyjne sposoby radzenia sobie z

awersyjnymi sytuacjami; są to techniki wykorzystujące poznawcze spojrzenie na depresję
(por. m.in. prace Becka— Beck i in. 1976,1979, Beck i Greenberg 1974 — oraz Ellisa -
Geller 1979).

Inną podstawową metodą pracy jest trening codziennego planowania i organizowania

czasu. Osoby depresyjne mają na ogół słabe wyczucie czasu, nie wykorzystują go dobrze, nie
planują, nie przewidują możliwych sytuacji i w związku z tym nie podejmują działań
przygotowawczych, które np. pozwoliłyby im spędzić czas w przyjemny sposób (jak np.
załatwienie opieki do dziecka, by móc pójść do teatru). Trening planowania i organizowania
czasu odbywa się na podstawie odpowiedniej literatury dotyczącej tego tematu, którą zaleca
się osobie depresyjnej do przeczytania. Zadaniem terapeuty jest towarzyszenie i pomoc
klientowi w osiągnięciu korzystnej równowagi pomiędzy zajęciami, na które ma ochotę a
tymi, które musi wykonywać.

Typowe dla wielu depresyjnych osób jest odczuwania ciągłego przygniecenia

obowiązkami. Sytuacja odpoczynku, czy dostarczenia sobie przyjemności jest dla nich trudna
do wyobrażenia (por. Beck i Greenberg 1974). Pacjentów prosi się więc o to, by za pomocą
codziennego wykazu zaplanowali każdy dzień i tydzień, tak by uwzględnić w nim czas na
przyjemności. W powiązaniu z tematem kolejnych sesji umieszcza się w planie konkretne
cele do osiągnięcia — zajęcia, które klient lubi i które go satysfakcjonują. Ma to na celu
powiększenie liczby takich doświadczeń. Początkowo taki plan organizowania czasu klient
tworzy przy pomocy psychoterapeuty podczas sesji. Później stopniowo staje się to jego
indywidualnym zadaniem domowym.

Końcowe sesje psychoterapii dotyczą sposobów podtrzymania wyników leczenia po

jego zakończeniu. Terapeuta razem z pacjentem planują konkretną tak tykę mającą na celu
uodpornienie pacjenta na działanie starych mechanizmów występujących w jego środowisku,
a także wprowadzenie nowych umiejętności w życie. Czasami końcowe sesje trwają nawet
kilka tygodni. Pozwala to na stopniowe wycofanie wsparcia psychoterapeuty i ułatwia płynne
zakończenie procesu leczenia (Lewinsohn i in. 1980).

c) Przypadek

Lewinsohn i współpracownicy (1980) opisali przypadek Alicji, 37-letniej kobiety

samotnie wychowującej 9-letnią córkę i 14-letniego syna. Alicja pracowała jako sekretarka w
pełnym wymiarze godzin. Skarżyła się na swoje depresyjne stany, trudności w działaniu,
koncentracji, wycofanie z życia towarzyskiego oraz odczuwane napięcie i zmęczenie.
Diagnoza (MMPI, BDI, „Lista uczuć i trosk") wykazała średni poziom depresji.
Dodatkowych danych dostarczyły „Wykaz przyjemnych zdarzeń" i „Wykaz nieprzyjemnych
zdarzeń"; niska okazała się zwłaszcza liczba pozytywnych interakcji jednostka-środowisko w
zakresie aktywności towarzyskich. Z drugiej strony, wysokie były oceny potencjalnej
przyjemności, jaką mogłyby nieść z sobą takie zdarzenia, jak obiad z przyjaciółmi i
znajomymi czy otwarta, szczera rozmowa. Dodatkowo dane wskazywały na wysoce
awersyjne doświadczanie trudności finansowych i codziennych kłopotów. Jako szczególnie

przykre były zaś odbierane przez pacjentkę obowiązki domowe — sprzątanie, pranie,
zajmowanie się dziećmi.

Przed przystąpieniem do pierwszych sesji terapeutycznych, Alicja została poproszona

o wypełnienie „Wykazu aktywności" i „Listy przymiotników określających depresję", a także
poinstruowano ją, jak obserwować codzienne zdarzenia i nastrój. Na pierwszą sesję miała
przynieść dane z 10 dni obserwacji. Powiedziano jej, że dane te będą pomocne w określeniu
tych zdarzeń i działań, które korzystnie wpływają na jej nastrój, a także posłużą do
wyznaczenia bezpośrednich celów terapii.

Proces terapii rozpoczął się od wspólnego z terapeutą przejrzenia wypełnionego

„Wykazu przyjemnych zdarzeń" i „Wykazu nieprzyjemnych zdarzeń". Miało to na celu
zidentyfikowanie specyficznych trudności Alicji, wzmacniających (gratyfikujących i
karzących) sytuacji z jej życia. Z dyskusji Alicji z terapeutą jako podstawowe sfery trudności
wyłoniły się: finanse, opieka nad domem, opieka rodzicielska oraz podejmowanie
towarzyskich aktywności, co potwierdziło wcześniejszą diagnozę.

Pierwsza część leczenia koncentrowała się na zdolności Alicji do efektywnego

radzenia sobie z nieprzyjemnymi sytuacjami, problemami. W przypadku trudności
finansowych, poczucia Alicji, że nie wie, na co rozchodzą się pieniądze, terapeuta
zaproponował sporządzenie miesięcznego budżetu i zapisywanie codziennych wydatków.
Alicja uzyskała dzięki temu poczucie kontroli nad finansami i mniej martwiła się
ewentualnymi trudnościami. W przypadku nielubianych obowiązków domowych terapeuta
zachęcił Alicję do rozdzielenia pracy na mniejsze części i wykonywania jej w ciągu całego
tygodnia oraz do zaangażowania dzieci do pomocy, gdyż pacjentka próbowała zawsze
wszystkie domowe prace wykonać sama, podczas weekendu. Terapeuta zalecił także łączenie
wykonywania obowiązków z czynnościami, które Alicji sprawiają przyjemność, jak np.
słuchanie radia oraz nagradzanie siebie samej za wykonanie prac domowych. Praca
terapeutyczna dotyczyła także trudności rodzicielskich pacjentki. Utrzymywała ona u dzieci
dyscyplinę posługując się karami, co jednak powodowało u niej poczucie winy. Przejmowała
się także wszystkimi trudnościami, jakie spotykały dzieci, i czuła się odpowiedzialna za ich
rozwiązanie. Terapeuta zalecił jej, by zawsze w takiej sytuacji spytała się sama siebie, czy to
jest „mój problem, nasz problem, czy ich problem?" Zalecił także dyskutowanie z dziećmi w
spokojny i bezpośredni sposób powodów jej rodzicielskich decyzji, określanie konkretnych
zachowań, których od nich wymaga oraz nagradzanie za ich przejawianie.

Dane z codziennej samoobserwacji wykazały efektywność zabiegów terapeutycznych

i poprawę nastroju. Ponadto komputerowa analiza tych danych potwierdziła pierwotną
diagnozę, a zarazem dalszy cel terapii, którym było zwiększenie częstości angażowania się w
przyjemne aktywności, zwłaszcza w życie towarzyskie. Wycofanie się Alicji z tego życia
było związane zarówno z obciążeniami codziennego dnia, jak i obawami łączącymi się z
ewentualnymi relacjami z mężczyznami. Tematem rozmów terapeutycznych były zatem
różnice pomiędzy przyjaźnią, a związkiem miłosnym, którego Alicja się obawiała. Terapeuta
podkreślał także znaczenie utrzymywania znajomości, przyjaźni dla możliwości przeżywania
wsparcia i zadowolenia. Pacjentka ćwiczyła także zachowanie asertywne, a zwłaszcza
mówienie „nie" w odpowiedzi na namowy mężczyzn. Z czasem zaangażowała się w
społeczne życie kościoła, a także nawiązała owocne przyjaźnie z dwoma mężczyznami. Wraz
ze znaczącym zwiększeniem się ilości kontaktów towarzyskich oraz innych przyjemnych
zdarzeń również znacznie podniósł się nastrój pacjentki. Dwie ostatnie sesje dotyczyły
podtrzymania pozytywnych zmian oraz wspólnego przeglądu jej podstawowych osiągnięć.
Pacjentka zaplanowała też swoje życie towarzyskie na najbliższe dwa miesiące po ukończeniu
terapii.

Subiektywnie oceniany dobry nastrój Alicji zgodny był także z danymi z obserwacji.

W jej codziennym życiu było teraz niewiele negatywnych zdarzeń, natomiast liczba zdarzeń

przyjemnych podwoiła się i ustabilizowała. Dane uzyskane zaraz po okresie leczenia, a
również po upływie jednego miesiąca od ukończenia terapii, wykazywały nie tylko
podtrzymanie osiągnięć, ale też dalszą poprawę.

2.2.3. Psychoterapia grupowa — „radzenie sobie z depresją"

(„Coping with Depression" — CWD)

a) Organizacja procesu psychoterapeutycznego

Program CWD (Lewinsohn i in. 1985a, 1985b) jest psychoedukacyjnym grupowym

leczeniem jednobiegunowych zaburzeń depresyjnych. Składa się z 12 sesji prowadzonych
przez ponad 8 tygodni. Przez 4 początkowe tygodnie sesje prowadzone są dwa razy w
tygodniu. Przez następne 4 tygodnie — raz na tydzień. Po zakończeniu leczenia — miesiąc i
pół roku później — organizowane są spotkania, których celem jest wzmacnianie i
podtrzymywanie osiągnięć terapii.

Dwie pierwsze sesje przeznaczone są na zdefiniowanie podstawowych reguł programu

leczenia, na zapoznanie się z tezami teorii społecznego uczenia się dotyczącymi depresji, a
także z instrukcjami dotyczącymi podstawowych umiejętności zmiany siebie. Następne osiem
sesji polega na nabywaniu umiejętności: (l) uczenia się relaksu, (2) zwiększania ilości i
jakości przyjemnej aktywności, (3) zmieniania aspektów własnego sposobu myślenia, (4)
poprawiania jakości i ilości społecznych interakcji. Na trenowanie umiejętności z każdej z
czterech wymienionych sfer przeznaczone są dwie sesje. Dwie ostatnie sesje koncentrują się
na zagadnieniach podtrzymywania efektów psychoterapii i na prewencji.

Proces leczenia przebiega zgodnie ze ściśle ustrukturalizowanym, mieszczącym się w

określonych ramach czasowych, programem treningu umiejętności. Uczestnicy programu
korzystają z materiałów pomocniczych — tekstów, w których podane są m.in. informacje o
zagadnieniu i zadania do wykonania na każdej sesji, formy obserwacji służące notowaniu
specyficznych zachowań, przykłady możliwych myśli i odczuć związanych z tematem sesji.
Czas grupy podzielony jest na lekturę, przyjrzenie się zagadnieniom i związanym z nimi
zadaniom, dyskusję, odgrywanie ról i wykonywanie ustrukturyzowanych zadań.

b) Selekcja

W zgodzie z edukacyjną filozofią programu leczenia jest zastosowanie jak najmniej

ograniczających kryteriów selekcji do grupy. Wyłączane są z ewentualnego udziału w tak
sformułowanym programie osoby z ewidentnym upośledzeniem umysłowym, dysleksją,
poważnymi uszkodzeniami wzrokowymi i słuchowymi zaburzeniem dwubiegunowym,
schizofrenią czy zaburzeniami schizoafektywnymi oraz osoby silnie nadużywające środków
uzależniających. Jednoczesna inna psychoterapia, farmakoterapia depresji czy innych
problemów nie wyklucza z udziału w programie leczenia.

c) Podstawowe zjawiska w psychoterapii

Podstawową zasadą leczenia wg programu CWD jest edukacyjny charakter

dostarczanej wiedzy, na bazie której uczy się pacjentów technik i strategii radzenia sobie z
problemami, które —jak się zakłada — związane są z depresją. W związku z tym kładzie się
nacisk na zachowania i myśli, które tworzą trudności osób depresyjnych. Wzory zachowań
funkcjonalnie związanych z depresją to: zredukowanie przyjemnej aktywności, problemy w
interakcjach społecznych, związany z depresją i kreujący problemy sposób myślenia oraz lęk.
Ponadto rozpoznaje się rozmaite indywidualne trudności poszczególnych osób biorących

udział w leczeniu i zachęca się jego uczestników do koncentrowania się na tych problemach,
które są najbardziej bezpośrednio związane z ich indywidualną sytuacją.

Zadaniem psychoterapeutów — instruktorów prowadzących zajęcia — jest:

dostarczanie odpowiednich informacji, promowanie ich efektywnego wykorzystania,
pomaganie pacjentom w rozwiązywaniu ich problemów łączących się z materiałem sesji oraz
wzbudzanie podtrzymujących interakcji grupowych.

Ponadto program leczenia CWD opiera się na czterech zasadach, (l) Psychoterapia

powinna się zaczynać dokładnie zaplanowaną częścią teoretyczno-edukacyjną, której celem
jest dostarczenie pacjentowi materiału pozwalającego na wytworzenie się przekonania, że on
sam może kontrolować własne zachowanie. a dzięki temu swoją depresję. (2) Terapia
powinna zapewniać trening umiejętności, które pacjent może wykorzystać w celu bardziej
efektywnego radzenia sobie w codziennym życiu. Umiejętności te muszą być dla pacjenta
ważne i powinny być zgodne z tym, co prezentowane jest w części teoretyczno-edukacyjnej.
(3) Psychoterapia powinna kłaść nacisk na niezależne używanie tych umiejętności przez -
pacjentów poza sytuacją terapeutyczną oraz musi dostarczać odpowiedniej do stworzenia
takich możliwości struktury. (4) Terapia powinna wzmacniać przekonanie pacjenta, że
poprawa jego nastroju jest efektem większych umiejętności i możliwości jego samego, a nie
psychoterapeuty (Lewinsohn i in. 1985a).

d) Stosowane metody i techniki oddziaływania

W celu trenowania umiejętności niezbędnych do poradzenia sobie z depresja. CWD

wykorzystuje: terapię poznawczą, trening umiejętności społecznych, zwiększanie liczby
przyjemnych aktywności, trening zarządzania czasem i relaks. Poniżej przedstawiony jest
krótki opis każdej sesji programu leczenia.

— Sesja 1.—depresja i społeczne uczenie się. Pierwszą sprawą jest ustalenie

podstawowych reguł funkcj onowania grupy. Psychoterapeuta-instruktor pełni przy tym
deryktywną rolę, na początku ustalając normy grupowe i podstawowe reguły. Próbuje także
przewidzieć możliwe problemy i podać związane z nimi zasady. Do podstawowych reguł,
które przedstawia się uczestnikom grupy, należą:

— wykorzystywanie sytuacji grupowej do uczenia się, nabywania umiejętności;
— dostarczanie członkom grupy konstruktywnych informacji zwrotnych;
— dostarczenie każdemu członkowi grupy okazji do równego udziału w dyskusji;
— koncentracja na praktycznych rozwiązaniach, a nie na abstrakcyjnych problemach;
— utrzymywanie w tajemnicy tego, co dzieje się podczas sesji.
Bardzo ważnym zadaniem sesji jest zaprezentowanie poglądów teoriispołecznego

uczenia się na zaburzenia depresyjne — przekonania, że jeśli depresja jest fenomenem
wyuczonym, to pacjenci mogą także nauczyć się, jak nie być depresyjnymi.

— Sesja 2.—metody nabywania umiejętności zmieniania siebie. Tutaj terapeuta-

instruktor tłumaczy podstawowe kroki tworzenia planu zmieniania siebie;

— precyzowanie tego, co chce się osiągnąć;
— ustalanie podstawowych kierunków zmiany;
— przyglądanie się warunkom poprzedzającym i następstwom, konsekwencjom;
— ustanawianie celów;
— ustalanie kontraktu, zadań do wykonania;
— wybieranie wzmocnień.
Pacjenci jako zadanie domowe mają skonstruować plan zmienienia siebie. Dyskutuje

się nad hipotetycznymi planami. Koniec sesji powinien zaowocować przyswojeniem przez
wszystkich członków grupy podstawowych metod zmieniania siebie. Celem tych metod jest
użycie ich do radzenia sobie z konkretnymi problemami, a także włączenie do planu
aktywności działań, które są przyjemnej nagradzające.

— Sesja 3. — relaksacja i depresja; nauka relaksu. Ze względu na to, że depresji

często towarzyszy lęk, trzecia sesja poświęcona jest treningowi umiejętności relaksowania
się. Z tekstów dotyczących technik relaksacji uczestnicy grupy zdobywają wiedzę na ten
temat (por. Lewinsohn i in. 1985a). Ponadto terapeuta przeprowadza całą grupę przez
procedurę progresywnej relaksacji (por. tamże). Podkreśla on także wagę regularnego
stosowania relaksu, tak by ciało nauczyło się reagować odprężeniem w trudnych sytuacjach.
Terapeuta przekazuje też informacje dotyczące negatywnego wpływu, jaki niekontrolowane,
silne napięcie może, mieć na zdolność jednostki do czerpania przyjemności z tego, co robi, z
kontaktów towarzyskich. Uczestnicy grupy proszeni są o obserwowanie swojego
podstawowego poziomu napięcia i stosowanie codziennie relaksu. Umiejętność relaksacji jest
łatwa do nauczenia, stąd pacjenci mają okazję przeżycia pierwszego sukcesu.

— Sesja 4. — relaksacja w codziennych sytuacjach. Sesja ta jest przeznaczona na

poznanie technik służących zastosowaniu relaksu w trudnych sytuacjach codziennego życia.
Instruktor mówi o ukrytych i możliwych do stosowania w takich sytuacjach technikach
relaksowania się. Informacje te przekazywane są w trakcie identyfikowania przez każdego z
uczestników grupy typowych okoliczności, które powodują u niego napięcie. Praca domowa
polega właśnie na obserwowaniu napięcia w trudnych sytuacjach i zastosowaniu technik
relaksowania się.

— Sesja 5. — przyjemne działania i depresja. Sesja ta koncentruje się na

demonstrowaniu relacji pomiędzy poziomem aktywności sprawiających przyjemność, a
nastrojem. Uczestnicy grupy proszeni są o obserwowanie częstości i stopnia zadowolenia z
przyjemnych działań. Robią to, korzystając z osobistych list aktywności, które powstały na
bazie wypełnionego przez nich „Wykazu przyjemnych zdarzeń". Wykreśla się także graficzną
ilustrację zależności pomiędzy przyjemnymi aktywnościami a nastrojem.

— Sesja 6. —formułowanie planu przyjemnych działań. Uczestnicy grupy wybierają

— korzystając ze swoich obserwacji — cele związane z działaniami przynoszącymi
przyjemność. Konstruują tygodniowy plan aktywności tak, aby w każdym dniu osiągnąć
równowagę pomiędzy działaniami przeżywanymi jako nieprzyjemne czy neutralne, a tymi,
które są odbierane jako pozytywne, przyjemne. Kontynuują także obserwowanie aktywności i
nastroju, starając się osiągnąć poprawę nastroju przez zwiększenie liczby działań
przynoszących zadowolenie.

— Sesja 7. —sposób myślenia i depresja. Podczas tej sesji uczestnicy zajmują się

wpływami negatywnego i niekonstruktywnego sposobu myślenia na nastrój. Stosowane są
następujące rodzaje metod pracy poznawczej.

— Metody pozytywnego i negatywnego sposobu myślenia, powodujące ilościowy

wzrost myśli pozytywnych i zmniejszanie się występowania myśli negatywnych. W celu
zmniejszenia liczby negatywnych myśli stosuje się np. przerywanie toku myślenia lub
techniki kontrolowania bodźców powodujących zmartwienie. Aby zwiększyć liczbę myśli
pozytywnych dana osoba może np. mówić sobie coś przyjemnego po tym, jak zrobiła, bądź
powiedziała coś pozytywnego; można też zastosować tzw. projektowanie przyszłości — np.
odbywanie w myśli podróży do czasów, w których nie jest się już osobą depresyjną.

— Metody zmiany przekonań, wykorzystujące techniki psychoterapii poznawczej

(Ellisa — por. np. Geller 1979, Becka — Beck i Greenberg 1974, Beck i in.1976, 1979).

Na początku pracy poświęconej zmianie negatywnego i niekonstruktywnego sposobu

myślenia pacjenci wybierają te techniki, które preferują. W zespołach zajmują się wybraną,
najbardziej odpowiadającą im strategią. Zadanie psychoterapeuty polega na konsultowaniu,
wzmacnianiu pacjentów w ich dążeniach do pomagania sobie wzajemnie w zastosowaniu
technik służących zmianie sposobu myślenia. Później pacjenci uczeni są stosowania technik z
zakresu wszystkich przedstawionych wyżej rodzajów metod.

— Sesja 8. —formułowanie planu konstruktywnego myślenia. Podczas tej sesji

kontynuowana jest praca nad strategiami poznawczymi. Dodatkowo proponuje się pacjentom
pracę z wykorzystaniem strategii autoinstruujących (self-instructional strategies —
Lewinsohn 1985a, 19850). Pozwalają one każdemu z nich stać się dla siebie przewodnikiem,
trenerem i pracować nad pomysłami, które uzna za pożyteczne.

— Sesja 9. —społeczne umiejętności: zdolność bycia asertywnym. Tematem

zainteresowania jest tu asertywność. Terapeuta mówi o typowych dla depresji problemach w
społecznych interakcjach. Asertywność prezentowana jest jako użyteczna umiejętność służąca
dobremu, bezpośredniemu, uczciwemu i przynoszącemu pożądane rezultaty
(nagradzającemu) kontaktowaniu się z innymi ludźmi. Członków grupy zachęca się do
podawania przykładów sytuacji, w których byli nieasertywni i czuli się bardziej depresyjni.
Do pracy z prezentowanymi sytuacjami wykorzystuje się modelowanie i odgrywanie ról.
Zadaniem domowym uczestników programu jest wyszczególnienie stwarzających problemy
sytuacji i ćwiczenie w życiu codziennym prób asertywnego zachowania.

— Sesja 10.—wykorzystywanie społecznych umiejętności. Sesja ta prezentuje

prawidłowość, że niska liczba społecznych interakcji może w efekcie powodować
nieadekwatną stymulację (np. wejście w nawykową sytuację ciągłego „bycia z boku") oraz
nieadekwatne nagradzanie (np. z powodu napięcia, nieasertywności czy innych trudności —
społeczne sytuacje mogą nie przynosić oczekiwanych nagradzających rezultatów).

Członkowie grupy dyskutują o aktywnościach, których ilość powinni zwiększyć (np.

dzwonienie do znajomych z propozycją wspólnego spędzenia czasu), i aktywnościach,
których ilość powinna ulec zmniejszeniu (np. oglądanie telewizji). Ma to na celu zwiększenie
uczestnictwa w niosących przyjemność społecznych interakcjach. Pacjenci tworzą konkretne
programy zmieniające dotychczasowe, niekorzystnie działające proporcje w podejmowaniu
aktywności w sferze życia społecznego.

— Sesja 11. —podtrzymywanie osiągnięć. Jest to sesja podsumowująca materiał

programu leczenia. Pacjenci zajmują się pracą, która ma na celu integrację i podtrzymanie
uzyskanych osiągnięć. Przeglądają i ustalają najważniejsze dla nich sprawy w zakresie
każdego z tematów podejmowanych w trakcie poprzednich sesji. Oceniają techniki, których
się nauczyli, i na podstawie danych z samoobserwacji decydują, jakie strategie były
najbardziej efektywne i jakie regularnie chcieliby wykorzystywać.

Ponadto zachęca się pacjentów do systematycznej, okresowej obserwacji poziomu

depresji, tak by mogli wcześnie dostrzec ewentualny nawrót depresyjnego nastroju.
Uwrażliwia się ich także na stresogenne sytuacje z życia, które mogą przyczyniać się do
pojawiania się depresji.

— Sesja 12.—stworzenie „ życiowego planu". Ostatnia sesja jest poświęcona

przedyskutowaniu „życiowych planów" uczestników grupy. Są one pisane według
wskazówek zawartych w tekstach, z których pacjenci korzystają przez cały czas leczenia.
Zadanie tworzenia „życiowych planów" ma pomóc pacjentom zastanowić się nad swymi
osobistymi wartościami, celami i drogami dojścia do nich. Każdy członek grupy
wyszczególnia sfery, które stanowią dla niego problem, i ustala konkretne plany
kontynuowania pracy nad trudnościami. Dla pacjentów, którzy nie osiągnęli znaczącej
poprawy, jest to trudna sesja. Terapeuta musi podkreślać, że dalsza poprawa i podtrzymanie
wyników leczenia są bardziej prawdopodobne, jeśli pacjenci skorzystają z umiejętności
radzenia sobie z depresją, których nauczyli się w trakcie realizowania programu terapii.
Niektóre osoby będą potrzebowały dodatkowej pomocy w doskonaleniu tych umiejętności.
Inne mogą wymagać odmiennych, alternatywnych form leczenia. Zadaniem psychoterapeuty
jest rozmowa na temat planów na przyszłość z tymi członkami grupy, którzy nadal są
depresyjni, Być może należy im polecić bardziej intensywne formy leczenia.

Ponadto na tej ostatniej sesji zachęca się pacjentów do prewencji i tworzenia planów

strategii radzenia sobie tak, by mogli je zastosować w sytuacji, gdy będą się czuli bardziej
depresyjni, co pozwoli im zapobiec głębokiej depresji i zachować zdrowie psychiczne.

2.3. PODEJŚCIE REHMA

2.3.1. Teoria: model samokontroli

W tym ujęciu depresja widziana jest jako „zbiór powiązanych problemów w sferze

samokontroli" (Rehm 1977). Model opisuje procesy samokontroli oraz możliwe w jej zakresie
deficyty, które są odpowiedzialne za powstawanie specyficznych objawów depresji. Mówi się
o trzech procesach samokontroli, skojarzonych w pętli sprzężeń zwrotnych: samoobserwacji,
samoewaluacji, samowzmacnianiu.

Samoobserwacji podlegają zachowania z ich konsekwencjami oraz wewnętrzne

doznania jednostki (reakcje sensoryczne, afektywne), która ma zdolność uwagi selektywnej
— stąd wynikają indywidualne różnice w sposobach samoobserwacji. Deficyty w pierwszym
z wymienionych procesów samokontroli mogą wynikać właśnie z tego zróżnicowania. Osoba
depresyjna w selektywny sposób skupia uwagę na zdarzeniach negatywnych, pomijając
pozytywne, co odzwierciedla się w jej negatywnym spojrzeniu na siebie samą i na
rzeczywistość. Ma także tendencje do koncentrowania się na natychmiastowych rezultatach
swoich zachowań i relatywnym nieuwzględnianiu konsekwencji zachowań, które mogą
pojawiać się w dalszej przyszłości. Powoduje to niedocenianie i pomijanie takich działań,
które za jakiś czas przyniosłyby jednostce pozytywne rezultaty. Efektem takiego
ukierunkowania uwagi jest utrata perspektywy przyszłości oraz pojawienie się uczucia
bezradności i braku motywacji.

Drugim procesem włączonym do pętli samokontroli jest samoewaluacja, która polega

na porównaniu oceny efektu wykonania działania, z wewnętrznym kryterium, standardem.
Kryteria wewnętrzne powstają przez zaadaptowanie kryteriów nakazanych zewnętrznie lub
przez stworzenie własnych — odpowiednio mniej lub bardziej surowych w stosunku do
zewnętrznych. Zakłada się, że osoba depresyjna wyposażona jest w nadmiernie surowe
kryteria samoewaluacyjne — zarówno w sensie jakościowym, jak i ilościowym. Taki rodzaj
deficytu, wraz z selektywnym spostrzeganiem przede wszystkim zdarzeń negatywnych,
najczęściej powoduje ocenę efektu własnego działania jako porażki, a stąd łatwo o zaniżoną
wartość własnej osoby. Nadmierna surowość może polegać także na niskim progu dla
negatywnej samooceny, oraz na tendencji do generalizacji negatywnych aspektów (porażka
dotycząca jednego, konkretnego zachowania przenoszona jest na całą klasę zachowań; por.
poznawczy model depresji autorstwa Becka).

Proces samoewaluacji określany jest również poprzez jego adekwatność dotyczącą

poczucia własnej sprawczości. Jednostka może dokonywać zewnętrznych atrybucji kontroli
oraz odczuwać, że jej działania i ich konsekwencje są w wysokim stopniu niezależne.
Powodować to będzie uczucie bezradności, a w obrazie depresji przeważającą pasywność,
apatię i przekonanie o niemożności wprowadzenia zmian (mechanizm taki, jak w koncepcji
wyuczonej bezradności autorstwa Seligmana — por. np. Craighead i in. 1984, Kubicka-Daab
1989). Jednostka może też dokonywać wewnętrznych atrybucji kontroli. Postrzega wtedy
siebie jako niekompetentną i niezdolną do osiągnięcia pozytywnego wyniku. Odzwierciedla
się to w negatywnym obrazie własnej osoby oraz nadmiernym poczuciu winy (por.
przefomnułowanie koncepcji wyuczonej bezradności — Abramson i in. 1978, Kubicka-Daab
1989).

Podsumowując, widzimy, że samoewaluacja zależy od interakcji umiejscowienia

źródła kontroli (atrybucje zewnętrzne lub wewnętrzne) z oceną efektu zachowania jako
sukcesu lub porażki.

Ostatnim procesem w układzie samokontroli jednostki jest samowzmacnianie, czyli

samohagradzanie lub samokaranie. Deficyty w tej sferze polegają na niedostatecznym
samonagradzaniu i intensywnym samokaraniu. Niedostatek nagród przejawia się przede
wszystkim w motorycznych symptomach depresji — spowolnieniu, niskiej aktywności, braku
inicjatywy. Także takie objawy depresji, jak utrata apetytu, zainteresowań seksualnych czy
łatwe męczenie się, można interpretować jako zredukowanie aktywności w zakresie jedzenia,
seksu czy działania w ogóle.

Samowzmacnianie może być traktowane jako uzupełniające dla wzmacniania

zewnętrznego, zwłaszcza w sytuacjach, gdy wzmocnienia zewnętrzne są opóźnione w czasie.
Brak samonagradzania powoduje wtedy niezdolność do kontynuacji zachowania i
podtrzymania wysiłku. Nadmierna wrażliwość na bodźce zewnętrzne, wynikająca z
niedostatków samowzmacniania, daje efekt w postaci labilności emocjonalnej.

Podobnie, samokaranie spełnia w normalnym funkcjonowaniu jednostki rolę

korygującą i pomocniczą wobec wzmocnień zewnętrznych. Wyklucza wpływ alternatywnych
dla osiągnięcia celu zachowań oraz redukuje zachowania niepożądane, W sytuacji, gdy
jednostka selektywnie skupia uwagę na negatywnych informacjach zwrotnych oraz ustanawia
surowe kryteria ewaluacyjne, potencjalnie korzystne zachowania także mogą zostać
zniesione. Intensywne samokaranie — oprócz bezpośredniego efektu w postaci negatywnego
spojrzenia na własną osobę i wszelkich objawów wrogości skierowanej na siebie (włącznie z
tendencjami samobójczymi)— będzie miało wpływ na ogólne wytłumienie, zahamowanie
jednostki (myśli, mowy, aktywności).

Podsumowując, symptomatologia depresji może być rozumiana i opisywana na

podstawie sześciu rodzajów deficytu:

— selektywnego koncentrowania się na negatywnych zdarzeniach,
— wybiórczego zwracania uwagi na natychmiastowe konsekwencje zachowań, z

pominięciem późniejszych, odległych konsekwencji,

— surowych kryteriów samoewaluacyjnych,
— zaburzonych, nieadekwatnych atrybucji odpowiedzialności,
— niedostatecznego samonagradzania,
— intensywnego samokarania.
Na indywidualny obraz depresji składa się unikatowa, specyficzna dla każdej osoby

kombinacja symptomów i odpowiedzialnych za nie deficytów w zakresie samokontroli.
Celem terapii jest korekta procesów samokontroli w ramach pracy nad poszczególnymi
deficytami.

2.3.2. Grupowa psychoterapia samokontroli w depresji

a) Organizacja procesu psychoterapeutycznego

Program grupowej terapii samokontroli w depresji (0'Hara i Rehm 1983, Fuchs i

Rehm 1977) składa się z 6 do 12 sesji trwających zazwyczaj 1,5 lub 2 godziny. Każda sesja
ma taką samą wewnętrzną strukturę wyznaczającą kolejne etapy spotkania, (l) Na początku
sesji pacjenci wypełniają „Listę depresyjnych przymiotników" autorstwa Lubina oraz
„Inwentarz depresji" Becka, a także np. „Kwestionariusz samokontroli" (por. 0'Hara i Rehm
1983). Takie okresowe wypełnianie kwestionariuszy zapewnia dopływ danych dotyczących
nastroju i procesów samokontroli, czyli wiedzę o postępach leczenia w przypadku każdego
klienta. (2) Następnym punktem sesji jest przegląd prac domowych i wykorzystanie

płynących z nich doświadczeń. Służy to celom terapeutycznym (patrz niżej) i może zająć
nawet 1/3 czasu sesji. (3) Po przeglądzie prac domowych następuje dydaktyczna prezentacja
nowego materiału. Jest to fragment pracy psychoedukacyjnej w trakcie sesji, w ramach której
terapeuta omawia różne aspekty depresji z punktu widzenia procesów samokontroli. (4) Po tej
prezentacji następuje grupowa dyskusja dotycząca materiału sesji. (5) W ramach ilustrowania
konkretnych problemów wprowadza się zadania i ćwiczenia do wykonania w trakcie sesji. Są
one ponadto przygotowaniem do (6.) wyznaczanej na końcu spotkania pracy domowej.

W początkowym okresie terapii grupowej psychoterapeuta, w celu sprawdzenia i

dostarczenia pomocy w wykonywaniu zadań domowych, kontaktuje się telefonicznie z
pacjentami. Taka dodatkowa pomoc i jednocześnie szybkie rozeznanie w trudnościach
pacjenta, które pojawiają się w trakcie wykonywania pracy domowej, są bardzo istotne ze
względu na krótki okres trwania całego programu terapii.

Program psychoterapii jest przeznaczony dla osób depresyjnych — od stanów

średnich do ciężkich. Kryterium przyjęcia do grupy jest występowanie depresji, co można
stwierdzać za pomocą takich narzędzi, jak MMPI (skala depresji) czy BDI.

b) Podstawowe zjawiska w psychoterapii

Psychoterapia procesów samokontroli (Rehm 1977) zajmuje się każdym z opisanych

deficytów.

Selektywna koncentracja uwagi na negatywnych zdarzeniach może być

modyfikowana przez wzmożone obserwowanie zdarzeń pozytywnych. Daje to efekt w postaci
wtórnego ogniskowania wagi właśnie na pozytywnych aspektach (w przeciwieństwie do
negatywnych) i powoduje zmianę nastroju — jego polepszenie.

Podobnie, selektywne zwracanie uwagi na natychmiastowe konsekwencje, a pomijanie

skutków późniejszych, oddalonych w czasie, może być modyfikowane przez zmianę kierunku
uwagi. Można w tym celu wykorzystywać pomysły metod używanych przez inne programy
samokontroli (por. Kanfer 1985a), np. dotyczące takich celów, jak rzucenie palenia czy
odchudzenie się. Metody takie bazują na uczynieniu dalekosiężnych skutków bardziej
widocznymi, np. osoba, która chce schudnąć, powinna powiesić na drzwiach swojej lodówki
fotografie bardzo otyłych osób, tak by wyraźnie unaocznić związek pomiędzy nadmiernym
jedzeniem, a nadwagą. W przypadku osób depresyjnych ważne jest ogniskowanie uwagi na
źródłach opóźnionych wzmocnień — w ich konkretnej formie, tak by działania prowadzące
do upragnionego celu mogły być włączone do terapii depresji.

W przypadku deficytów samoewaluacji, polegających na zaburzonych wzorach

atrybucji, można przy ich modyfikowaniu oprzeć się na procesie samoobserwacji. Okazuje
się, że systematyczne obserwowanie danego własnego zachowania i wynikających z niego
konsekwencji prowadzi do bardziej szczegółowych i adekwatnych atrybucji. Z drugiej strony
prowadzi się pracę polegającą na ustalaniu mniej surowych kryteriów dla samoewaluacji,
niewygórowanych nadmiernie standardów sukcesu. Stwarza to szansę na częstsze
doświadczanie przez osoby depresyjne powodzenia, osiągnięcia wyznaczonego celu. W
związku z tym powstaje także pole dla zwiększenia pozytywnego samowzmacniania.
Pomocna jest w tym również praca nad łączeniem małych kroków, czyli łatwiej osiągalnych
sukcesów, z długoterminowymi celami. W ten sposób osoba depresyjna nie tylko wyznacza
sobie realne, niewygórowane cele i kryteria ich osiągnięcia, ale też częściej osiąga
zaplanowany efekt i ma okazję do przeżycia satysfakcji, wynagrodzenia samej siebie. W
przypadku zwiększania poziomu samowzmacniania zawsze dobrze jest wiązać to ze zmianą
zachowań. W tym celu ustala się program zmian z uwzględnionymi w nim nagrodami,
wzmocnieniami, których pacjent sam sobie dostarcza.

Konkretne zjawiska i procesy leczące wynikają również z grupowego trybu

prowadzenia terapii (O'Hara i Rehm 1983). Już od początku sesji, tj. od przeglądu prac

domowych, toczy się praca terapeutyczna. Wykonywanie zadań domowych ma nie tylko
podstawowe znaczenie dla efektywności programu terapii. Przegląd tych prac stwarza przede
wszystkim okazję do dzielenia się doświadczeniami związanymi z ich wykonywaniem. Ci
członkowie grupy, których wysiłki zakończyły się powodzeniem, przekazują innym strategie,
jakie pozwoliły im odnieść sukces. Dostarczają innym pacjentom nie tylko pozytywnego
modelu zachowań samokontroli ale także wsparcia dla ich wysiłków ukierunkowanych na
poprawę własnego stanu. Osoby depresyjne często nie wierzą, że uda im się osiągnąć cel
wyznaczony przez terapeutę. Kontakt z innymi ludźmi podobnymi pod względem stanu i
przeżywanych uczuć oraz obserwowanie u nich pozytywnych zmian pozwala takim osobom
na przełamanie poczucia beznadziejności i w konsekwencji na podejmowanie wysiłków
mających na celu wypróbowywanie nowych sposobów myślenia i nowych zachowań.

W następnym, dydaktycznym etapie sesji terapeuta zapoznaje pacjentów ze

wszystkimi rodzajami deficytów w zakresie samokontroli, wykazuje ich powiązania z
depresją oraz sposoby korygowania tych dysfunkcji. Prezentuje tę wiedzę w taki sposób, by
każdy pacjent mógł zrozumieć własny przypadek depresji. Terapeuta może też sprawdzić, czy
jego analiza depresji jest zgodna z rozumieniem własnego zaburzenia przez pacjenta.

W trakcie grupowego dyskutowania problemu poruszanego podczas danej sesji

terapeuta zachęca pacjentów do podawania przykładów (z ich życia) wpływu konkretnych
deficytów w zakresie samokontroli na sposób myślenia, nastrój i zachowanie. W celu dalszej
konkretyzacji oraz ilustracji problemu w trakcie sesji wykorzystuje się też ćwiczenia i zadania
do wykonania. I tak np. można zalecie pacjentom, by w ramach pracy domowej codziennie
obserwowali swój nastrój, własne pozytywne stwierdzenia na swój temat oraz aktywność.
Wykorzystując następnie ten materiał w trakcie sesji, można poprosić o wykonanie wykresów
odzwierciedlających dane dotyczące nastroju oraz częstości pozytywnych autostwierdzeń i
podejmowanych działań. Podczas wykonywania takiego zadania pacjenci mogą
zaobserwować zależność nastroju właśnie od częstości pozytywnych autostwierdzeń i
podejmowanych aktywności. Ćwiczenia i zadania służą zatem klaryfikacji dydaktycznie
przekazywanej wiedzy, jak również przybliżeniu jej do osobistych problemów każdego
pacjenta. Po wykonaniu ćwiczeń (samodzielnie lub przy pomocy terapeuty) jest czas na
grupową dyskusję dotyczącą zarówno nowo nabytych osiągnięć, jak i powstałych trudności,
niejasności.

Ćwiczenia są także przygotowaniem do zadawanej pracy domowej, która bazuje na

materiale prezentowanym w trakcie sesji. Jej celem jest zachęcenie pacjentów do
wypróbowywania i stosowania w codziennym życiu pracy nad procesami samokontroli
poznanej w trakcie spotkań terapeutycznych.

c) Program terapii i stosowane techniki

Program psychoterapii samokontroli (0'Hara i Rehm 1983) składa się z trzech faz.

Dotyczą one odpowiednio: treningu umiejętności samoobserwacji, samoewaluacji i
samowzmacniania.

— Sesja l.— samoobserwacja. Na tym procesie samokontroli bazuje cały program

leczenia. Na początku pierwszej sesji terapeuta przedstawia ogólny przegląd treści spotkań
grupowych. Następnie przekazuje wiedzę mówiącą o tym, że nastrój jest związany ze
sposobem myślenia i aktywnością, że osoba depresyjna w selektywny sposób koncentruje się
na nieprzyjemnych zdarzeniach ze swego życia oraz że w przezwyciężeniu depresji pomocna
jest nauka koncentrowania uwagi na przyjemnych zdarzeniach, zwiększanie liczby
pozytywnych autostwierdzeń i podejmowanych działań,

Celem pierwszej sesji jest także zaproponowanie pacjentom strategii radzenia sobie z

chorobą. Podstawowym zjawiskiem ważnym dla terapii depresji jest to, że zmiany w sposobie
samoobserwacji procentują poprawą nastroju. Dlatego dąży się do modyfikacji u pacjentów

ich sposobów codziennej samoobserwacji dotyczącej pozytywnych i negatywnych myśli oraz
zdarzeń.

Celem do osiągnięcia w trakcie grupowej dyskusji jest spojrzenie przez każdego

pacjenta w nowy sposób na swoje aktualne problemy. Wyszczególnienie sposobów myślenia i
zachowania związanych z depresją pozwala na zaakceptowanie przez pacjentów
proponowanych metod zmiany ich stanu. Pierwszym krokiem w strategii leczenia jest
wspomniana wyżej nauka koncentrowania uwagi na pozytywnych zdarzeniach oraz
zwiększenie liczby myśli i zachowań, które podnoszą nastrój.

W zadaniu domowym prosi się o obserwowanie pozytywnych autostwierdzeń i

podejmowanych działań oraz zmian w nastroju związanych z rodzajem i liczbą pozytywnych
autostwierdzeń i aktywności, występujących każdego dnia. Pacjent dostaje listę takich
przykładowych pozytywnych autostwierdzeń i aktywności, która jest pomocna w
wychwytywaniu zdarzeń podczas samoobserwacji. Poniżej przytoczona jest „Lista
pozytywnych autostwierdzeń i działań" podana w publikacji O'Hary i Rehma (1983, str. 75).

Lista pozytywnych autostwierdzeń

1. „Lubię ludzi."
2. „Naprawdę czuję się świetnie."
3. „Ludzie mnie lubią."
4. „Spotkało mnie w moim życiu więcej dobrych rzeczy niż przeciętną osobę."
5. „Zasługuję na zaufanie dlatego, że się bardzo staram."
6. „Zrobienie tego było dla mnie przyjemnością."
7. „Jestem dobrym człowiekiem."
8. „Dobrze sobą kieruję."
9. „Jestem wrażliwy na innych ludzi."
10. „Pewnego dnia spojrzę wstecz na te wszystkie dni i uśmiechnę się."
11. „Mam całkiem dobre zdrowie."
12. „Jestem otwartą i wrażliwą osobą."
13. „Moje doświadczenia dobrze przygotowały mnie na przyszłość."
14. „Pracowałem wystarczająco długo — teraz jest czas na przyjemność."
15. „Nawet jeśli teraz rzeczy źle stoją, w przyszłości się poprawi."

Lista pozytywnych działań

16. Zaplanowanie czegoś, czym będziesz się cieszyć.
17. Wyjście, aby zaznać rozrywki.
18. Pójście na spotkanie towarzyskie.
19. Uprawianie sportu czy uczestniczenie w grach.
20. Dostarczanie sobie przyjemności w domu (czytanie, słuchanie muzyki, oglądanie TV

itd.).

21. Robienie czegoś dla siebie (kupienie sobie czegoś, ugotowanie itp.).
22. Trwanie przy trudnych zadaniach.
23. Dobre wykonywanie pracy.
24. Współpracowanie z kimś innym przy wspólnym zadaniu.
25. Zrobienie czegoś specjalnego dla kogoś innego; wspaniałomyślność, wyjście poza

własne przyzwyczajenia.

26. Szukanie innych ludzi (zatelefonowanie do kogoś, umówienie spotkania, pójście na

spotkanie).

27. Rozpoczęcie rozmowy (np. w sklepie, na przyjęciu).
28. Bawienie się z dziećmi lub ze zwierzętami.
29. Prawienie komuś komplementów czy docenienie kogoś.

30. Okazywanie uczuć, miłości.

Pod koniec każdego dnia dodatkowym zadaniem pacjenta w ramach pracy domowej

jest ocena własnego nastroju za pomocą 11-stopniowej skali, gdzie 0 oznacza nastrój
najgorszy, a 10 najbardziej radosny.

Przy podawaniu zadań do wykonania w domu mówi się o kierowaniu uwagi nie tylko

na ważne, ale też na proste trywialne aktywności i autostwierdzenia, jako że to właśnie one
stanowią większą część codziennych działań i decydują o naszym nastroju.

— Sesja 2. —nastrój i zdarzenia. Punkt pierwszy każdej sesji, czyli przegląd prac

domowych, rozpoczyna się od przypomnienia zasady, że nastrój poprawia się dzięki
kierowaniu uwagi ku pozytywnym autostwierdzeniom oraz aktywnością. Pacjentów zachęca
się do opowiedzenia o pracy domowej, do podzielenia się problemami, które mogły się
pojawić w trakcie wykonywania zadań. Każdy uczestnik zajęć proszony jest także o
opowiedzenie o pozytywnym przeżyciu związanym z samoobserwacją, a terapeuta
interpretuje te doświadczenia, odwołując się do edukacyjnego programu terapii. Na przykład:
„Pani B: «Powiedziałam sobie, że trudno jest koncentrować się na pozytywnych rzeczach.
Myślenie o tym, jaka jestem nieszczęśliwa, było łatwiejsze. Wydaje się, że pojawiło się u
mnie bardzo mało pozytywnych autostwierdzeń, lecz więcej pozytywnych działań niż
oczekiwałam^ Terapeuta: «Spodziewam się, że wielu innych członków grupy miało podobne
przeżycia. Jednym z moich celów w ramach tych grupowych spotkań będzie pomóc wam
bardziej koncentrować uwagę na pozytywnych aktywnościach codziennego życia oraz
zwiększyć częstość pozytywnych stwierdzeń, które możecie mówić samym sobie»" (cyt.
O'Hara, Rehm 1983, s. 77).

W trakcie przeglądania prac domowych terapeuta prosi każdą osobę o przyuczenie

pozytywnych autostwierdzeń i aktywności z jej życia. Jeśli członkowie grupy podają mało
przykładów, terapeuta podsuwa takie, które są prostsze, bardziej trywialne i łatwo przez
pacjentów przeoczane czy też pomijane jako nieistotne. Koncentracja na pozytywnych
aspektach życia jest kontynuowana przez cały okres grupowego leczenia.

Ćwiczenie wprowadzane w trakcie tej sesji polega na graficznym zademonstrowaniu

zależności pomiędzy liczbą i rodzajem codziennych zachowań (podejmowanych działań,
autostwierdzeń) a nastrojem. Na podstawie danych zebranych w ciągu minionego tygodnia w
ramach pracy domowej oraz posługując się gotową tabelką, pacjenci sporządzają wykres tej
zależności. Dostarcza im to okazji do bezpośredniego dostrzeżenia związku pomiędzy
pozytywnymi autostwierdzeniami i działaniami, a poprawą nastroju. Jest to widoczne
zwłaszcza wtedy, gdy takie obserwacje prowadzi się przez dłuższy czas. Ćwiczenie to
powtarza się po tygodniu z nowymi danymi, a podstawowym pożytkiem z niego płynącym
jest wykazanie pacjentom, że przez zmianę autostwierdzeń i aktywności można poprawić
nastrój.

Następne ćwiczenie polega na wyodrębnianiu autostwierdzeń i aktywności

szczególnie związanych z nastrojem. Pacjenci są proszeni o zidentyfikowanie tych
konkretnych autostwierdzeń i działań, które mają największy wpływ na nastrój —
uświadamiają sobie w ten sposób, które z nich są najbardziej efektywnie, pozytywnie
oddziałujące. One też stają się tematem grupowej dyskusji.

Zadanie domowe jest takie same jak podczas poprzedniej sesji, z tym tylko, że prosi

się pacjentów o szczególne zwrócenie uwagi na te zachowania, które w największym stopniu
wpływają na nastrój.

— Sesja 3. —natychmiastowe vs opóźnione konsekwencje. Ta sesja poświęcona jest

tendencji osób depresyjnych do koncentrowania uwagi na natychmiastowych, często
negatywnych konsekwencjach danych działań, a pomijania konsekwencji pozytywnych, lecz
bardziej odległych w czasie. Na przykład jako męczące może być odbierane ubieranie się,

robienie makijażu, czyli bezpośrednie konsekwencje zaplanowania pójścia na przyjęcie.
Jednak bardziej odległym skutkiem są przyjemne chwile spędzone na przyjęciu z
przyjaciółmi. Osoba depresyjna spostrzega jednak przede wszystkim trud związany z
ubieraniem się, szykowaniem do przyjęcia. Terapeuta, podobnie jak w trakcie wcześniejszych
sesji, nakłania do zmiany w kierowaniu uwagi, tj. do mniejszej koncentracji na odbieranych
jako negatywne męczących, trudnych zadaniach, a większej na pozytywnych, późniejszych
skutkach.

Przegląd danych z samoobserwacji w minionym tygodniu oraz powtórzenie ćwiczenia

polegającego na sporządzaniu wykresu jest przygotowaniem do dyskusji na temat
doświadczeń z wykonywania pracy domowej. Terapeuta zachęca uczestników grupy
zwłaszcza do opowiedzenia o zauważonych zmianach w nastroju wiążących się z
pozytywnymi autostwierdzeniami i aktywnościami. Ponownie jest okazja aby pomóc
każdemu członkowi grupy w identyfikowaniu tych rodzajów autostwierdzeń i
podejmowanych aktywności, które szczególnie oddziałują na nastrój.

W edukacyjnej części sesji terapeuta podkreśla tendencje osób depresyjnych do

koncentrowania się raczej na negatywnych niż na pozytywnych zdarzeniach z ich życia oraz
na często występujących u nich nieprzyjemnych treściach myśli na własny temat. Taka
negatywna koncentracja jest nierealistycznym i zaburzonym sposobem odbierania
rzeczywistości. Dlatego też mówi się pacjentom o tym, że przez kilka następnych tygodni
będą się oni uczyć nowych, bardziej realistycznych i trafnych, sposobów z spostrzegania
zdarzeń. To z kolei wpłynie pozytywnie na ich stan i pomoże przezwyciężyć depresję.

Zaproponowane ćwiczenie dotyczy natychmiastowych versus opóźnionych skutków.

Pacjentów prosi się o wybranie czterech różnych aktywności, które zanotowali w trakcie
samoobserwacji w ciągu minionego tygodnia. Następnie mówi się o tym, że każde działanie
ma różne konsekwencje — przynosi zarówno pozytywne, jak i negatywne rezultaty, które
mogą być natychmiastowe bądź opóźnione w czasie. Podaje się pacjentom przykłady
aktywności z rozpisanymi skutkami (patrz tabela nr 2). Zadaniem pacjentów jest podanie
skutków dla czterech wybranych aktywności. Po wykonaniu tego zadania mają się zastanowić
nad tym: (l) jakie skutki było łatwiej podać — natychmiastowe czy opóźnione, pozytywne
czy negatywne; (2) których skutków byli świadomi w trakcie wykonywania danego działania,
itd. Kontynuowanie tego ćwiczenia zaleca się w ramach pracy domowej. Polega ona na
uzupełnianiu zapisywanych danych z samoobserwacji informacjami o pozytywnych,
oddalonych w czasie skutkach co najmniej jednej aktywności z danego dnia. Jednocześnie
kontynuowane jest domowe zadanie polegające na samoobserwacji pozytywnych
autostwierdzeń i aktywności.

Tabela 2. Rozpisane konsekwencje aktywności polegającej na zadzwonieniu i zaproszeniu
przyjaciela na kawę.

Skutki Natychmiastowe

Opóźnione

Pozytywne

przyjemność prowadzenia rozmowy

umocnienie przyjaźni

Negatywne napięcie związane z zatelefonowaniem mniej wykonanych obowiązków

Źródło: O'Hara i Rem 1983, s.81.

— Sesja 4. —atrybucje przyczynowości. Wraz z tą sesją rozpoczyna się praca nad

drugim procesem pętli samokontroli, czyli nad samoewaluacją. Pacjentom przekazuje się
informacje dotyczące stylów atrybucyjnych osób depresyjnych i osób niedepresyjnych, a
także strategii przeciwdziałania tendencjom do dysfunkcjonalnych atrybucji.

Zwykłym fragmentem początku sesji jest przegląd zadanej tydzień wcześniej pracy

domowej oraz dyskusja nad problemami. W przypadku wystąpienia u kogoś z grupy trudności
w zidentyfikowaniu opóźnionych pozytywnych konsekwencji codziennych aktywności jest

czas na wspólną grupową pracę, której celem jest udzielenie pomocy danemu członkowi
grupy w ukończeniu domowego zadania.

W części dydaktycznej mówi się o negatywnym wpływie dysfunkcjonalnego stylu

atrybucyjnego, który podtrzymuje obniżony nastrój osoby depresyjnej. Bardziej konkretnie
terapeuta zajmuje się autostwierdzeniami dotyczącymi przyczyn negatywnych i pozytywnych
zdarzeń, doświadczeń. Mówi o tym, że cała grupa będzie wspólnie zajmować się przykładami
ich własnych atrybucji oraz, że osoby depresyjne często właśnie przez swoje dysfunkcjonalne
atrybucje zniekształcają zdarzenie tak, iż jest ono odbierane jako negatywne. Na przykład
osoba depresyjna pochwalona przez szefa może sobie pomyśleć, że szef zrobił to bo chce, by
poczuła się lepiej po krytycznych uwagach udzielanych jej wcześniej. Z kolei depresyjna
kobieta po kłótni z przyjacielem czuje się bardzo smutna, gdyż myśli o tym, że to ona jest
zawsze przyczyną konfliktów i powoduje, iż inni złoszczą się na nią. Dysfunkcjonalne
atrybucje mogą więc sprawić, że pozytywne zdarzenie będzie odbierane jako negatywne, a
negatywne jako jeszcze gorsze, niż jest w rzeczywistości.

Terapeuta tłumaczy także sposób, w jaki depresyjne osoby dokonują atrybucji

dotyczących przyczyn pozytywnych i negatywnych zdarzeń. Pokazuje, że sukces jest
spostrzegany jako efekt zewnętrznych, przypadkowych, specyficznych przyczyn (np. inna
osoba, szczęśliwy traf), które w przyszłości nie będą miały miejsca i nie są w żaden sposób
powiązane z aktywnością podmiotu — depresyjnej osoby. Natomiast niepowodzenia,
negatywne zdarzenia przypisywane są własnej osobie (wewnętrzne atrybucje), posiadanym
cechom, czyli są stabilne, powtarzalne w czasie, a także dotyczą szerokich klas czynności,
zdarzeń. Niedepresyjne osoby natomiast w przypadku sukcesu dokonują wewnętrznych,
ogólnych i stabilnych atrybucji — przypisują sukces własnemu działaniu, zdolnościom oraz
są przekonane o możliwości poradzenia sobie z wieloma sprawami. Taki styl atrybucyjny
sprawia, że w przypadku rzeczywistych sukcesów jednostka czuje, iż sprawuje kontrolę nad
własnym życiem, ma pozytywny obraz własnej osoby, a w związku z tym dobry nastrój i
zadowolenie z życia. Dlatego ważne jest, żeby osoby depresyjne mogły nauczyć się
rozpoznawać własne umiejętności, włożoną pracę i dokonania. Doświadczanie wielu
sukcesów jest celem, który powinna zaplanować sobie osoba depresyjna i nad którym
powinna ona pracować.

Następnie pacjentom proponuje się dwa ćwiczenia. Pierwsze dotyczy autostwierdzeń

na temat sukcesu. Ma ono na celu pomóc im uwierzyć w możliwość sukcesu. Drugie
ćwiczenie dotyczy autostwierdzeń związanych z uzasadnianiem niepowodzenia. Terapeuta
mówi o tym, że charakterystycznych dla depresyjnych osób wewnętrznych, ogólnych i
stabilnych atrybucji osoby takie wyuczyły się w młodym wieku. Sprawia to, że jednostka
depresyjna tkwi w negatywnym stanie, nie dążąc do jego zmiany. Podejmowanie wysiłków
ma bowiem sens, gdy przyczyny są spostrzegane jako możliwe do zmiany, czyli niestabilne,
specyficzne, zewnętrzne. Celem obu ćwiczeń jest więc dostarczenie pomocy w nauce
dokonywania realistycznych autostwierdzeń dotyczących sukcesu i niepowodzenia. W
praktyce ćwiczenia te polegają na wypełnieniu przez pacjentów kwestionariusza, w którym
prosi się ich o (l) wybranie dwóch konkretnych, pozytywnych zdarzeń, które miały miejsce w
ciągu minionego tygodnia. Nie muszą to być bardzo doniosłe sprawy, lecz nawet drobne
sytuacje, które można określić jako sukces. (2) Następnie, posługując się wskaźnikami
procentowymi (0%, 50%, 100%), pacjenci oceniają, w jakim stopniu przyczyna była
wewnętrzna, ogólna, stabilna. (3) Na zakończenie pierwszego ćwiczenia prosi się ich o
wypisanie pozytywnych autostwierdzeń dotyczących przyczyn dwóch wybranych
pozytywnych zdarzeń, np., Jestem szczęściarzem" czy „Świetnie udało mi się to wykonać".

Drugie ćwiczenie dotyczy atrybucji negatywnych zdarzeń. Po wybraniu dwóch takich

zdarzeń z minionego tygodnia, pacjenci określają, posługując się wskaźnikami procentowymi,
przyczyny tych zdarzeń. W końcowej części ćwiczenia prosi się ich o podanie pozytywnych

autostwierdzeń, zaznaczając, iż przyczyny zaistnienia wybranych zdarzeń mogą być
przypisane innym osobom lub przypadkowi. Jeśli jako ich sprawcę spostrzega się własną
osobę, może to wiązać się ż ujawnieniem celów, tematów do późniejszej pracy z pacjentem.

Praca domowa jest kontynuacją samoobserwacji pozytywnych autostwierdzeń oraz

aktywności. Pacjenci każdego dnia mają także zapisywać jedno pozytywne autostwierdzenie
dotyczące sukcesu oraz jedno dotyczące niepowodzenia.

— Sesja 5. — wyznaczanie celów. Sesja dotycząca wyznaczania celów jest poświęcona

także procesom samoewaluacji. Pracuje się nad zbyt wysokimi, surowymi standardami, jakie
stawia sobie osoba depresyjna, oraz nad trudnościami w mobilizacji do osiągania ważnych
celów.

Jak zwykle, na początku sesji omawia się pracę domową — w tym przypadku

dotyczącą atrybucji — oraz związane z nią problemy. Zazwyczaj członkowie grupy mają
trudności w dostrzeżeniu własnego udziału w osiągnięciu sukcesu. Dlatego terapeuta
poświęca więcej czasu na rozmowę dotyczącą różnych reakcji, przeżyć związanych z
wykonywaniem pracy domowej.

Część edukacyjna dotyczy tendencji osób depresyjnych do ustanawiania zbyt

wysokich, nierealistycznych celów, które zazwyczaj nie są także dzielone na etapy, podcele.
Stawianie sobie nieosiągalnych, globalnych celów wiąże się z ciągłym przeżywaniem przez
depresyjną osobę niepowodzenia. Pacjentom przedstawia się więc metody realistycznego
wyznaczania celów. Ogólną ważną zasadą, zwłaszcza w kontekście psychoterapii, jest
wybieranie najpierw celów mniej ważnych, a dopiero później najbardziej istotnych. Ponadto
cele powinny być: (a) pozytywne, np. zwiększające częstość bądź długość trwania pewnej
aktywności; (b) osiągalne, czyli mieszczące się w granicach możliwości danej osoby; (c)
podlegające kontroli tej osoby, a więc zależne od jej umiejętności, wysiłku. Bardzo ważne jest
wyznaczanie operacyjnych podcelów mówiących o wykonaniu określonych działań,
przejawieniu konkretnych zachowań, a także mających jednoznaczne, obiektywne kryteria
wykonania danego podcelu. Terapeuta podaje przykłady racjonalnie wyznaczanych celów.

Następnym punktem sesji jest ćwiczenie ustanawiania celów. Pacjenci uzupełniają

zdanie, które rozpoczyna się od: „Chcę zwiększyć..." Następnie wypisują kolejne podcele tak
wyznaczonego sobie zadania. Pomocne jest w tym początkowe wypisanie wszystkich
możliwych kroków, przedsięwzięć, jakie przychodzą do głowy, następnie wybranie z nich
tych podcelów, które najlepiej służą temu, co chce się osiągnąć, oraz uporządkowanie ich we
właściwej do wykonania kolejności. W trakcie tego ćwiczenia jest czas na informacje zwrotne
— zarówno od terapeuty, jak i od reszty członków grupy — dotyczące zgodności celów z
opisanymi wyżej kryteriami racjonalnego postępowania przy ich wyznaczaniu.

W ramach pracy domowej pacjentom poleca się powtórzenie procesu wyznaczania

podcelów bądź w odniesieniu do tego samego celu co na sesji (rewizja poprzedniego
pomysłu), bądź w odniesieniu do innego. Ponadto mają oni w ciągu całotygodniowej
samoobserwacji pozytywnych aktywności wychwytywać te zachowania, które przyczyniają
się do osiągnięcia wyznaczonych kolejnych podcelów działania służącego poprawie,
zwiększeniu określonej aktywności.

— Sesja 6. —przegląd racjonalnego i strategicznie skutecznego stawiania celów. Ta

sesja jest ścisłą kontynuacją poprzedniej. Przypomina się wiedzę dotyczącą efektywnego,
racjonalnego wyznaczania celów. W trakcie przeglądania prac domowych prosi się każdego z
członków grupy o omówienie jego pracy, postępów w zakresie wyznaczania sobie celów i
podcelów. Zachęca się uczestników grupy do przekazywania informacji zwrotnych i
udzielania wsparcia. Terapeuta podkreśla zwłaszcza to, że osoby depresyjne wyznaczają zbyt
surowe kryteria dla osiągnięcia celu, nie dają sobie wystarczającej ilości czasu na ich
realizację oraz nie dostrzegają postępów w procesie dążenia do nich.

Część edukacyjna sesji dotyczy dwóch podstawowych problemów, które pojawiają

się, gdy pacjenci zajmują się w ramach pracy domowej wyznaczaniem celów. Po pierwsze
wyznaczane przez nich cele są bardzo często zbyt obszerne i złożone (np. ukończenie szkoły,
uratowanie małżeństwa). Po drugie są one zbyt ambitne, np. osoba depresyjna planuje na
dany dzień taką liczbę zajęć, która jest fizycznie niemożliwa do wykonania. Pacjentom w
przypadku pierwszej z opisanych trudności zaleca się rozpoczynanie od mniejszych celów,
osiągalnych w krótszym czasie. W drugim przypadku wyznaczony cel rozbija się na kolejne
kroki, prowadzące do osiągnięcia pierwotnie wyznaczonego, bardziej złożonego celu.

Jako pracę domową zaleca się kontynuowanie samoobserwacji pozytywnych

autostwierdzeń i aktywności, a zwłaszcza zwracanie uwagi na zachowania wiążące się z
wyznaczonym celem.

— Sesja 7. —jawne samowzmacnianie. Ta sesja i następna dotyczą kolejnego procesu

samokontroli, samowzmacniania, zwłaszcza zaś wpływu jawnego i ukrytego
samonagradzania na podtrzymywanie trudnych, męczących aktywności.

Przegląd pracy domowej rozpoczyna się od przyjrzenia się postępom pacjentów w

realizowaniu celu wyznaczonego samodzielnie przez każdego z nich podczas wcześniejszej
(5.) sesji. Jest także czas na ewentualną pomoc w dalszym poprawianiu racjonalności
kolejnych podcelów.

W części edukacyjnej terapeuta zwraca uwagę, że zaangażowanie się w pewne trudne i

męczące aktywności przynosi w rezultacie poczucie sensu, osiągnięcia wyznaczonego celu
oraz wiarę w możliwości ukończenia podjętego działania. Często męczące wydają się proste
aktywności, odbierane jednak jako „wiszące nad głową", a ich niedopełnienie powoduje
poczucie winy, lęk czy inne przykre odczucia. Przykładem może być odpisanie na list. Gdyby
jednak dane działanie zostało wykonane czy ukończone w szybkim czasie, nastrój znacznie
by się poprawił.

Następny fragment edukacyjnej części sesji dotyczy wpływu kar i nagród na

zachowanie, możliwości kontrolowania własnych zachowań przez udzielanie sobie samemu
nagród i kar. Mogą być to nagrody jawne (np. kupienie sobie nowej rzeczy) oraz nagrody
ukryte, którymi są pozytywne stwierdzenia na temat własnej osoby (np.: „Mogę być z siebie
dumny, że tak dobrze udało mi się wykonać zadanie"). Również kary mogą być jawne i
ukryte, choć najczęściej stosuje się negatywne autostwierdzenia (np.: „Postąpiłem jak ostatni
głupiec"). Osoba depresyjna ma tendencję do zbyt intensywnego karania i niedostatecznego
nagradzania siebie. Nawet w sytuacji sukcesu, zamiast nagrodzić samą siebie, gani się za to,
że nie osiągnęła większego sukcesu. Na przykład bardzo dobry wynik trzech egzaminów
może osobie depresyjnej nie sprawić zadowolenia, gdy czwarty został zdany „tylko" dobrze.
Ostatecznym skutkiem depresyjnego stylu samowzmacniania jest utrata motywacji do
podejmowania jakichkolwiek działań, zwłaszcza że tendencja do selektywnego dostrzegania
tylko niepowodzeń sprzyja nadmiernemu karaniu siebie.

Ćwiczenie w trakcie sesji dotyczy sposobów nagradzania siebie. Pacjenci najpierw

tworzą listy możliwych do udzielania sobie nagród, a następnie wybierają z nich te, które
mogą służyć wzmacnianiu zachowania, które zaplanowali (do osiągnięcia lub poprawienia) na
wcześniejszej sesji. Skuteczne nagrody powinny naprawdę sprawiać radość, być
zróżnicowane pod względem wielkości (w zależności od tego, co i w jakim stopniu ma być
nagrodzone), oraz powinny być zawsze dostępne, możliwe do zastosowania.

Praca domowa zadawana do tej pory zostaje poszerzona o zalecenie udzielania sobie

jawnych pozytywnych wzmocnień (nagrodą może być łatwa, przyjemna aktywność), gdy uda
się wykonać trudne działanie związane z kolejnym krokiem osiągania wyznaczonego
wcześniej celu.

— Sesja 8. — ukryte samowzmacnianie. Sesja ta służy rozwijaniu repertuaru ukrytych

pozytywnych wzmocnień. W czasie przeglądania prac domowych uwagę koncentruje się na

postępach każdego członka grupy w wyznaczonym sobie jako cel poprawianiu określonego
zachowania, a także na związanym z tym wykorzystywaniem repertuaru możliwych nagród.

W części edukacyjnej najważniejsze przekazywane treści dotyczą autostwierdzeń

działających bądź jako nagrody, bądź jako kary. Pozytywne stwierdzenia na temat własnej
osoby kierują uwagę ku sukcesom, wzmacniają zachowanie, służą pozytywnej samoocenie
oraz znacząco poprawiają nastrój. W celu przełamania długotrwałych niefunkcjonalnych
nawyków osób depresyjnych w posługiwaniu się przede wszystkim autostwierdzeniami
negatywnymi terapeuta akcentuje to, że udzielanie sobie nagród, pozytywnych stwierdzeń nie
jest schlebianiem sobie, lecz realistyczną oceną własnych zdolności i wysiłków. Zaś
udzielanie ich sobie samodzielenie prowadzi do niezależności od innych osób, do
autonomiczności w ocenie siebie i w tworzeniu pozytywnego wizerunku własnej osoby.

W ramach ćwiczeń pacjenci proszeni są o podanie co najmniej pięciu pozytywnych

stwierdzeń na własny temat. Mają one odzwierciedlać prawdziwe właściwości danej osoby.
Kontynuację tego ćwiczenia stanowi praca domowa, w której oprócz dotychczasowej, stale
prowadzonej, samoobserwacji zadaniem pacjentów jest codzienne napisanie dwóch
pozytywnych autostwierdzeń, które są nagrodą za osiągnięcie wyznaczonego sobie subcelu,
lub za zaangażowanie się w trudną, złożoną aktywność. Ponadto pacjenci zachęcani są do
zapisywania wszelkich pozytywnych stwierdzeń w ciągu całego tygodnia.

— Sesja 9. i 10. - przegląd i konsolidacja. Ostatnie sesje służą integracji wiedzy i

umiejętności nabytych w trakcie poszczególnych fragmentów pracy z okresu całej terapii. Są
także okazją do przyjrzenia się postępom każdego z członków grupy. Pacjenci dzielą się z
innymi uczestnikami terapii strategiami, które przyniosły im sukces. Służy to także
podtrzymaniu wyników leczenia i dalszemu stosowaniu nabytych umiejętności po ukończeniu
terapii. Właśnie te nowo nabyte zdolności są bowiem ochroną przed popadaniem w depresję
bądź skutecznie łagodzą jej przejawy, nie dopuszczając do poważnych zaburzeń.

d) Przypadek

O'Hara i Rehm (1983) opisują przypadek 47-letniej depresyjnej kobiety — Mary,

matki dwojga dorosłych dzieci, z których jedno założyło już własną rodzinę i opuściło dom.
Drugie uczęszczało do szkoły średniej. W ciągu ostatnich 25 lat Mary zajmowała się przede
wszystkim domem, angażując się również w rozmaite prace społeczne, a czasami pracując
także zawodowo. Jako przyczynę swojej depresji podawała brak zrozumienia między nią i
mężem przez kilka ostatnich lat, a także to, że czuła się bezużyteczna i znudzona.

W trakcie pierwszej sesji ważnym przeżyciem dla Mary było odkrycie, że inne kobiety

mają podobne problemy. Otrzymała także wsparcie i zrozumienie własnych trudności.
Terapeuta telefonicznie konsultujący w ciągu tygodnia zadaną pacjentom pracę domową,
usłyszał od Mary, że udało się jej zaobserwować bardzo niewiele pozytywnych
autostwierdzeń i aktywności. Okazało się jednak, że zapomniała zarejestrować wiele
prostych, codziennych sukcesów i pozytywnych myśli na własny temat. Mary, dostrzegając
wpływ pozytywnych autostwierdzeń i aktywności na własny nastrój, nadal szukała
odpowiedzi na pytanie, jak może pomóc jej ten rodzaj terapii w rozwiązaniu „realnych
problemów", jak może pozbyć się poczucia bycia nieużyteczną i znudzenia oraz rozwiązać
trudności w małżeństwie.

W dalszej pracy terapeutycznej kontynuowano samoobserwację pozytywnych

autostwierdzeń i aktywności. W przypadku zajęć dotyczących atrybucji Mary miała trudności
z zaakceptowaniem przekazywanych treści edukacyjnych. Zwłaszcza trudno było jej przyjąć,
że to ona może być sprawczynią pozytywnych zdarzeń w jej życiu (wewnętrzne atrybucje).
Ciągle też potrzebowała wsparcia ze strony grupy i terapeuty. Wyraźne sukcesy przyniosły jej
jednak następne sesje. Nauczyła się wyznaczać sobie realistyczne cele; szczególnie ważne
były te dotyczące poprawy jej relacji z mężem oraz znalezienia sobie pracy. Podcelem, który

prowadził do poprawy jej stosunków z mężem, było wspólne angażowanie się w niosące
przyjemność działania, a także zwiększenie liczby pytań do męża dotyczących jego
zawodowej aktywności i sukcesów w tej dziedzinie. Po kilku tygodniach okazało się, że mąż
jest w stosunku do niej bardziej czuły. Mary była dumna, że ta zmiana zaszła dzięki jej
wysiłkom. Wraz z tymi pozytywnymi zmianami poprawił się też znacząco jej nastrój. Zajęła
się również poszukiwaniem pracy, nagradzając swe wysiłki w tym zakresie zarówno
nagrodami materialnymi, jak i pozytywnymi autostwierdzeniami. I tak na końcu procesu
terapii znacząco obniżył się jej poziom depresyjności (z wyniku 28 w BDI do wyniku 6), a
ona sama czuła się usatysfakcjonowana i szczęśliwa, że udało jej się spowodować we
własnym życiu tak duże zmiany.

2.4. TRENING UMIEJĘTNOŚCI SPOŁECZNYCH — PROGRAM

LECZENIA DLA OSÓB DEPRESYJNYCH

2.4.1. Wprowadzenie teoretyczne

Zaproponowany program leczenia depresji, opierający się na treningu umiejętności

społecznych (Becker i in. 1987), bazuje na behawioralnych koncepcjach depresji — Ferstera
(tamże), Lewisohna (Lewisohn i in. 1980), Rehma (1977, 1984); (patrz w niniejszym
rozdziale 2.2 i 2.3). Związany jest z twierdzeniami dotyczącymi związku depresji z ilością i
jakością otrzymywanych wzmocnień, z jakością relacji interpersonalnych oraz z istnieniem
deficytów w procesie samokontroli.

Dla określenia programu treningu umiejętności społecznych ważne jest uwzględnienie

zależności wskazujących na to, że załamanie się systemu pozytywnego wzmacniania
jednostki oraz występowanie nieprzyjemnych, negatywnych zdarzeń w jej życiu sprzyja
powstawaniu objawów depresji. Istotne są zwłaszcza zdarzenia powiązane ze sferą
interpersonalną. Dla osób depresyjnych charakterystyczne jest inicjowanie zbyt małej ilości
społecznych kontaktów, a ponadto mogą być one odbierane przez partnerów interakcji jako
nieprzyjemne, karzące. To z kolei wpływa negatywnie na przyszłe relacje i związane z nimi
możliwości uzyskania przez osobę depresyjną pozytywnych wzmocnień. Ponadto osoby takie
zazwyczaj chciałyby bardziej polegać na sobie samych, a jednocześnie w swoich działaniach
nie dążą do tego. Mają także trudności w słuchaniu, spostrzeganiu innej osoby. Koncentrują
się na sygnałach niezwiązanych z danym przekazem, co powoduje niezdolność do
zintegrowania informacji i zrozumienia ich znaczenia.

Program umiejętności społecznych w swojej warstwie teoretycznej uwzględnia też

opisane wyżej podejście Rehma (patrz 2.3) — do opisu zaburzeń osoby depresyjnej dołącza
wyróżnione przez Rehma (1977) deficyty w zakresie procesów samokontroli.

Ogólnie można wymienić następujące założenia, na których opiera się program

treningu umiejętności społecznych (por. Becker i in. 1987):

— Depresja jest rezultatem nieadekwatnego rozkładu pozytywnych wzmocnień

dotyczących niedepresyjnych zachowań jednostki. Innymi słowy, niedepresyjne, funkcjonalne
zachowania jednostki nie są odpowiednio wzmacniane (nagradzane).

— Najbardziej znaczące w przypadku dorosłej osoby są pozytywne wzmocnienia w

ramach relacji interpersonalnych.

— Nieadekwatne zachowanie interpersonalne ma swoje źródło między innymi w:
a) niedoborze pozytywnego modelu umiejętności społecznych w kluczowym okresie

rozwoju,

b) niedostatecznej ilości okazji do ćwiczenia ważnych interpersonalnych zachowań w

kluczowym okresie rozwoju,

c) nauczeniu się nieodpowiednich, nieadaptacyjnych zachowań interpersonalnych w

kluczowym okresie rozwoju,

d) trudnościach z odrzuceniem starych i z zaadoptowaniem nowych zachowań w

okresie intensywnych zmian, czyli podczas wchodzenia w okres adolescencji, dorosłości,

e) utraceniu umiejętności specyficznych zachowań na skutek zaprzestania

posługiwania się nimi, jak to jest np. w przypadku świeżo rozwiedzionych osób, które
wchodzą ponownie w życie w pojedynkę.

f) trudnościach dopasowania stosownego zachowania do odpowiedniego momentu,
g) problemach z przejawieniem danego zachowania, spowodowanych niewiarą w jego

skuteczność oraz w umiejętność jego adekwatnego zaprezentowania.

— Techniki ukierunkowane na poprawienie jakości zachowań interpersonalnych

powinny zwiększać zarazem pozytywne wzmacnianie i w ten sposób poprawiać nastrój oraz
eliminować depresyjne zachowania jednostki.

— Zachowania interpersonalne można podzielić na trzy klasy:
a) pozytywne zachowania asertywne — zachowania wywierające pozytywny wpływ

na społeczną interakcję z partnerem. Należą do nich np.: zaoferowanie przysługi,
przychylenie się do cudzej prośby, okazywanie uczuć i mówienie o nich, traktowanie innych
ludzi w uczciwy sposób oraz okazywanie im szacunku;

b) negatywne zachowania asertywne — zachowania mające negatywny wpływ na

interakcję z partnerem. Przykładami mogą tu być: odrzucanie próśb innych osób, nie
oferowanie przysług czy ignorowanie innych;

c) umiejętności prowadzenia rozmowy. Zachowania, które pozwalają inicjować,

podtrzymywać oraz kończyć rozmowę. Ważna jest tu wymiana informacji, bez pozytywnych
czy negatywnych skutków dotyczących któregokolwiek z partnerów interakcji.

Są to klasy niezależne, w związku z czym generalnie nie należy oczekiwać

pomocniczego wpływu treningu w jednej klasie zachowań na drugą.

Ogólnie należy dodać, że prezentowany program treningu umiejętności społecznych,

jak podają sami autorzy, jest rozbudowaną techniką, w ramach której — wykorzystując różne
procedury — dąży się do nauczenia klienta osiągania znaczących, pozytywnych
interpersonalnych relacji, odpowiedniej i jasnej komunikacji oraz adekwatnej oceny własnej
osoby, a także nagradzania własnych funkcjonalnych, adaptacyjnych zachowań.

2.4.2. Psychoterapia

a) Organizacja procesu psychoterapii

Leczenie osób depresyjnych metodą trenowania umiejętności społecznych jest

ustrukturalizowanym i zaplanowanym w określonym czasie programem. Zwykle terapia
przebiega w formie 18, trwających jedną godzinę, indywidualnych sesji. Spotkania mogą się
odbywać raz lub dwa razy w tygodniu. Jeśli ewentualna przerwa w leczeniu przekroczy dwie
kolejne sesje, to należy powtórzyć materiał już przebytych sesji. Także niepowodzenia w
wykonywaniu przez pacjenta zadań domowych wydłużają okres leczenia. Moment, w którym
można wstępnie ocenić efektywność terapii występuje około 10. sesji — w tym okresie
postępy powinny być już widoczne.

Bardzo pomocne we wstępnym okresie psychoterapii jest włączenie do niej na pewien

czas członków rodziny pacjenta. Dostarcza się im informacji na temat depresji oraz opisuje
się proces leczenia. Odpowiada się na możliwe pytania i rozstrzyga wątpliwości.

Program treningu umiejętności społecznych ułożony jest w sposób hierarchiczny.

Ważne jest utrzymanie określonej kolejności stosowanych technik. Sam program zaczyna się
od celów łatwiejszych do osiągnięcia. I tak kolejno obejmuje on:

— kliniczne oszacowanie społecznego funkcjonowania pacjenta;
— bezpośredni trening zachowań;
— ćwiczenie i generalizację nowych zachowań;
— trening społecznej percepcji;
— trening samoewaluacji i samowzmacniania.

Praca terapeutyczna opiera się przede wszystkim na odgrywaniu ról — ćwiczeniu

nowych zachowań. Poniżej przedstawiony jest przebieg typowej sesji tręningu społecznych
umiejętności (przykładowo, z zakresu treningu zachowań). Składa się ona z trzech głównych
etapów, (l) Dokonuje się przeglądu prac domowych zadanych na poprzedniej sesji oraz
włącza się uzyskane z nich dane do treści spotkania (10 min.). (2) Wyszczególnia się sytuacje,
z którymi wiąże się wybrana do odegrania rola, a następnie:

— dostarcza się pacjentowi informacji o składnikach nowo uczonych zachowań;
— terapeuta demonstruje nowe^^achowania; w trakcie demonstracji pacjent odgrywa rolę

partnera interakcji;

— psychoterapeuta sprawdza, czy pacjent kieruje uwagę na ważne aspekty

demonstrowanego zachowania oraz czy rozumie, jakie wymagania są mu stawiane w związku
z zadaniem;

— pacjent odgrywa rolę, próbując imitować to, co zademonstrował terapeuta;
— psychoterapeuta dostarcza informacji zwrotnej oraz oceny — dostosowanej do

specyficznej treści pracy; zachęca także do dalszego odgrywania ról;

— odgrywanie danej roli jest kilkakrotnie powtarzane, aż do uzyskania przez pacjenta

poprawy do wyznaczonego minimalnego poziomu adekwatności i kompetencji;

— dalszy trening dotyczy podobnych sytuacji lub też innych elementów uczonych

umiejętności,

Na drugi etap pracy przeznacza się 40 minut sesji. (3) Wyznacza się i omawia zadanie

domowe (10 min.).

Wraz z postępem programu treningu zmienia się charakter zadawanej pracy domowej —

od bardziej szczegółowych, dyrektywnych instrukcji dotyczących pojedynczych przejawów
zachowania (molekularne aspekty zachowania — patrz niżej), do rozpoznawania sytuacji i jej
elementów oraz odpowiedniego reagowania.

Autorzy sugerują, że nie skorzystają efektywnie z tego typu leczenia ci pacjenci, którzy:
— silnie sprzeciwiają się, zaprzeczają zależności pomiędzy zachowaniami

interpersonalnymi a depresją;

— nie wyrażają przyzwolenia dla terapeuty na kontrolowanie strategii i tempa procesu

psychoterapii;

— odmawiają wykonywania zadań domowych.
Z kolei pacjenci, którzy prezentują sztywny, nieadaptacyjny styl poznawczy odniosą z

terapii ograniczone korzyści.

Trening umiejętności społecznych jest najbardziej wskazany i efektywny dla pacjentów,

którzy:

— mają interpersonalne trudności, zwłaszcza w zakresie zachowań asertywnych,
— akceptują ideę, że w celu uzyskania poprawy muszą nauczyć się nowych zachowań,
— mają wsparcie w swoim otoczeniu społecznym.

b) Podstawowe zjawiska i kierunki oddziaływania psychoterapii

Trening umiejętności społecznych jest programem leczenia opartym na modelu

zorientowanym na uczenie się. Jego celem jest zdobycie przez pacjenta nowych umiejętności.

Służy temu intensywne ćwiczenie, wielokrotne powtarzanie uczonych zachowań, w
połączeniu z trenowaniem ich w naturalnym środowisku, w codziennych sytuacjach. Tylko
tak, nowo nabyte umiejętności mają szansę stanowić przeciwwagę dla powtarzanych od lat
wzorów reagowania. O uzyskaniu pożądanego rezultatu terapeuta wnioskuje z obserwacji
pacjenta — widząc lepszy przebieg danego zachowania, krótszy okres latencji przed
zareagowaniem, zmniejszenie poziomu niepewności związanego z używaniem nowych
umiejętności, Uwzględnienie specyfiki społecznych tmdności osób depresyjnych ma swoje
odbicie w technikach treningu umiejętności, które bazują na takich oddziaływaniach. jak:

— trening zachowań,
— trening społecznej percepcji,
— —trening samoewaluacji,
— trening samowzmacniania.

Trening zachowań ma na celu poprawę jakości społecznych zachowań osoby

depresyjnej. W tym celu ćwiczy się umiejętność ekspresji i komunikacji, uczy się elementów
asertywnego zachowania się. Pracuje się nad nabyciem przez pacjentów umiejętności
niezbędnych do inicjowania i podtrzymywania rozmowy. Ogólnie można powiedzieć, że
trening zachowań koncentruje się na prezentowaniu efektywnego społecznego zachowania.

Trening społecznej percepcji zajmuje się z kolei kontekstem społecznego

zachowania, czyli tym „kiedy i gdzie". Jednostka depresyjna powinna nauczyć się
identyfikować emocje czy zamiary wyrażane przez inną osobę, a także umieć do nich
dopasować czas i formę swego zachowania.

Dwa ostatnie sposoby oddziaływania — trening samoewaluacji i trening

samowzmacniania — są zaczerpnięte z opisanej wyżej (patrz 2.3) koncepcji Rehma (1977,
1984) i służą poprawie własnej samooceny, jej adekwatności oraz odpowiedniego
nagradzania siebie za funkcjonalne, adaptacyjne zachowania.

c) Procedura, strategie i techniki psychoterapii

Pierwszym krokiem w programie terapii jest oszacowanie społecznych umiejętności.

Aby było wiadomo, z jakimi trudnościami mamy do czynienia w przypadku danego pacjenta,
musimy oszacować siedem najważniejszych sfer.

— Deficyty umiejętności versus lęk i sposób myślenia. Trudności w zachowaniach

społecznych mają generalnie dwa źródła: brak odpowiednich kompetencji do realizacji
danego zachowania (deficyty umiejętności społecznych) lub lęk czy negatywną samoocenę
(czynniki zahamowujące). Tak więc ocena społecznego zachowania powinna uwzględniać
oba te źródła.

— Konsekwencje reakcji versus jakość reakcji. Oceny dokonuje się tu biorąc pod

uwagę to, że adekwatne zachowanie powinno być efektywne i uwzględniać normy społeczne
oraz składać się z odpowiednio dostosowanych komponent, jak kontakt wzrokowy, ton głosu
itd.

— Kontrola sytuacyjna versus różnice indywidualne. Kontrola nad zachowaniami

społecznymi wynika zarówno z czynników sytuacyjnych, jak i z możliwości danej jednostki.
Czynniki sytuacyjne wyznaczają zachowanie jednostki i jego jakość; stąd jego zmienność w
zależności od kontekstu. Z drugiej strony istnieją różnice indywidualne w zakresie
umiejętności dotyczących społecznych zachowań, które ogólnie wyznaczają możliwości danej
osoby i pozwalają na przewidywania.

— Statyczna versus dynamiczna kontrola społecznych zachowań. Zróżnicowaniu

podlega tu ocena: (a) statycznej kontroli zachowania, która polega na dopasowaniu stałego
stylu zachowania w interakcji z daną osobą do jednego czynnika (takiego, jak np. płeć czy
stopień znajomości tej osoby) oraz na utrzymywaniu tego stylu nawet wtedy, gdy zmienia się

sytuacja interakcji; (b) dynamicznej kontroli działania, która zmienia się wraz z rozwojem
interakcji, a w związku z tym jej ocena jest bardziej zróżnicowana w czasie.

Dla osób o wyższym poziomie umiejętności społecznych charakterystyczny jest

dynamiczny typ kontroli działania.

— Niezależność klas zachowań versus generalizacja. Ocenie podlega też transfer

wyuczonych umiejętności jednego typu zachowania, wspomagający szybkość i jakość
opanowania innego zachowania.

— Naturalnie występujące nagradzanie versus karanie. Program oddziaływania na

umiejętności społeczne generalnie opiera się na założeniu, że im lepsza jest jakość
społecznych zachowań jednostki, tym większa jej szansa na uzyskanie pozytywnych
wzmocnień w środowisku interpersonalnym. Badania wykazały jednak, że ta prawidłowość
nie zawsze występuje. W przypadku osób przejawiających poprawne asertywne zachowania
okazało się, że są one co prawda odbierane jako kompetentne, ale jednocześnie mniej
sympatyczne (por. Becker i in. 1987). Stąd wniosek, że nawet posiadanie umiejętności
prezentowania funkcjonalnego zachowania społecznego może czasem prowadzić do kar, a nie
do nagród ze strony otoczenia. W związku z tym trening społecznych umiejętności musi
uwzględniać empatię w kontaktach międzyludzkich. Ponadto ocena indywidualnych relacji
każdego pacjenta z jego otoczeniem i ostrożne zadawanie prac domowych mają na celu
ochronę już istniejących pozytywnych aspektów interpersonalnego zachowania w
konkretnym środowisku. Zaplanowane dążenia do zwiększenia naturalnych pozytywnych
wzmocnień oraz unikania kar włączone są w strategie leczenia.

Każdy pacjent powinien także dostarczyć informacji dotyczących jego wcześniejszych

zachowań i związanych z nimi kar bądź nagród. Zebranie takich danych pozwala na
podstawie przeszłych zachowań społecznych pacjenta przewidzieć ewentualne przyszłe
reakcje partnera interakcji oraz umożliwia ocenę jego motywacji — wyznaczonej przez
przeszłe doświadczenia pacjenta — do podejmowania prób wprowadzania nowych zachowań
w kontakcie z danym partnerem interakcji.

— Pomiar molarny versus molekularny. Podejście molame polega na ogólnym

oszacowywaniu umiejętności społecznych. Ranguje się je w przypadku danego pacjenta od
niskich do wysokich, używając do tego np. 7-stopniowej skali. Takiej ocenie podlegać mogą
np. asertywne zachowania związane z pozytywnymi i negatywnymi zdarzeniami (np. z
ochroną własnych racji czy zareagowaniem na komplement).

Podejście molekularne jest oszacowywaniem kilku subkomponent społecznego

zachowania w bardziej obiektywny sposób. I tak, mierzy się głośność wypowiedzi, latencję
reakcji (w sekundach), czas trwania odpowiedzi, długość utrzymywanią kontaktu
wzrokowego, liczbę zakłóceń w wypowiedzi (np. nieartykułowanych przerywników), liczbę
uśmiechów, emocjonalność, ton głosu.

Te dwa podejścia do pomiaru są w zasadzie niezależne. Pierwsze odzwierciedla

ogólne, realne społeczne kompetencje jednostki. Drugie natomiast dostarcza konkretnych
informacji, które są pomocne przy planowaniu oddziaływań służących modyfikowaniu reakcji
pacjenta.

Podsumowując, celem oszacowania opisanych wyżej aspektów umiejętności

społecznych jest zebranie informacji na temat stanu i możliwości pacjenta oraz zaplanowanie
jego leczenia. Autorzy programu treningu społecznych umiejętności proponują cztery
procedury oszacowywania.

— Kliniczny wywiad, dostarczający informacji (a) o zdarzeniach wraz z ich

subiektywnym znaczeniem dla pacjenta oraz wpływem na jego nastrój, (b) o jego historii
dotyczącej pozytywnych i negatywnych wzmocnień, (c) o spostrzeganych przez niego
trudnościach związanych z poszczególnymi klasami społecznych zachowań; ponadto (d)

pozwala ogólnie oszacować czynniki kontrolujące zachowanie (kontrolę sytuacyjną,
dynamiczną, niezależność klas zachowań, nagradzanie, karanie, samoewaluację itd.).

— Oszacowywanie w trakcie odgrywania ról, które pozwala na bardziej bezpośrednią

obserwację — podczas odgrywania krótkich scenek — zachowania pacjenta, na ocenę
molekularnych komponentów jego zachowania. Możliwe jest też rozszerzenie tej procedury
— odgrywanie dłuższych, bardziej urozmaiconych pod względem treści scen, które
umożliwiają ocenę ewentualnych zakłóceń i trudności w dłużej trwającej interakcji, pozwalają
zaobserwować, czy pacjent dostosowuje zachowanie do zmian zachodzących w interakcji, do
kluczowych sygnałów ze strony partnera.

— Samoobserwacja, umożliwiająca np. obserwowanie częstości w określonym czasie

takich zdarzeń, jak liczba rozmów telefonicznych z przyjaciółmi czy liczba rozmów z
osobami odmiennej płci. Należy pamiętać o ograniczonej dokładności danych zbieranych w
ten sposób. Ten typ współpracy z pacjentem może jednak nie tylko służyć oszacowywaniu
zachowań, ale także stanowić zadawaną mu pracę domową.

— Dane od pacjenta pochodzą także z zastosowania jednej ze skal oceny asertywności

(por. Becker i in. 1987).

Oszacowywanie w trakcie odgrywania ról, a także samoobserwacja poprzedzone są

wstępną sesją, której celem jest wprowadzenie pacjenta w proces terapii wykorzystującej
trening społecznych umiejętności (patrz niżej).

Drugim krokiem w programie treningu umiejętności społecznych jest trening

zachowań. Pierwsza sesja koncentruje się na przygotowaniu klienta do terapii. Dostarcza mu
podstawowych informacji teoretycznych oraz opisuje treść procesu psychoterapii w ramach
poszczególnych sesji. Przekazywane dane teoretyczne dotyczą zachowań pacjenta,
interpersonalnej natury społecznego funkcjonowania oraz jego wpływu na nastrój i
samoewaluację. Konkretna praca opiera się na odgrywaniu ról oraz treningu elastyczności.

Celem, któremu służy odgrywanie roli, jest w ramach ćwiczenia umiejętności

owadzenia rozmowy modyfikowanie molekularnych komponentów zachowania pacjenta. Po
oszacowaniu jego zachowania pod względem komponentów molekularnych, przez kilka
kolejnych sesji ćwiczy się pożądane właściwości, np. odpowiednią siłę głosu, kontakt
wzrokowy, ekspresję twarzy (uśmiech) oraz werbalną treść wypowiedzi.

Pierwsze odgrywanie roli jest często dla klienta bardzo trudne. Dlatego, by ułatwić mu

to zadanie, należy: ,

— poprosić go, by wybrał nie najbardziej znaczący problem, lecz drobną trudność,

bowiem zajmowanie się problemem, który budzi duże emocje, utrudnia nowy sposób uczenia
się i zmniejsza szansę na pozytywny rezultat;

— jako przykładowe zachowanie wybrać takie, które nie jest nadmiernie

skomplikowane i może służyć jako ilustracja stałego obszaru trudności pacjenta;

— wymienić możliwości istniejące w naturalnym środowisku — miejsca, sytuacje, w

których można zastosować, wypróbować nowe umiejętności;

— podać instrukcje odgrywania roli (patrz niżej).
Odgrywanie ról jest to uczenie się w formule „tak jakby", (l) Pacjentowi dostarcza się

konkretnych informacji, co powinien spróbować zrobić. (2) Następnie demonstruje się
pożądane zachowanie, po czym jest moment na wyjaśnienie ewentualnych wątpliwości. (3)
Kolejnym krokiem jest prośba, by pacjent odegrał rolę, której się przed chwilą przyglądał. (4)
Po wykonaniu zadania dostarcza się pozytywnych informacji zwrotnych, dotyczących dobrze
zrealizowanych aspektów zachowania oraz podaje się nowe instrukcje i demonstruje się te
sfery, które powinny być jeszcze poprawione. (5) Na końcu pracy chwali się wysiłki pacjenta
oraz zachęca się go do odegrania następnej roli.

Zazwyczaj rejestruje się (magnetofon, magnetowid) odgrywanie ról, aby istniał

dokładny ślad pamięciowy tego, co miało miejsce. Służy to zarówno bieżącemu studiowaniu

aspektów zachowania, jak też ilustracji postępów pacjenta podczas całej terapii. Zapis z sesji
wykorzystuje się także zadając pacjentowi jako pracę domową np. dwukrotne ponowne
prześledzenie odgrywanej roli.

Następnym poziomem w treningu zachowań jest trening elastyczności. Służy on:
— bardzo dobremu wytrenowaniu nowych umiejętności (zachowań), co osiąga się

przez wielokrotne powtarzanie odgrywania ról;

— umożliwieniu transferu nowych umiejętności na inne sytuacje — poprzez zmianę

kontekstu;

— wstępnej pracy nad treningiem społecznego spostrzegania — przez ćwiczenie

klienta w umiejętności uświadamiania sobie dynamicznych zmiennych występujących w
trakcie społecznej interakcji;

— kontynuacji pracy nad umiejętnościami prowadzenia rozmowy.
Trening elastyczności polega na zmienianiu sytuacyjnych zmiennych w trakcie

odgrywania roli; np. odgrywanie rozmowy z przyjacielem raz w sytuacji wspólnego pobytu w
barze, innym razem przez telefon. Podobnie jak podczas uczenia się przez odgrywanie roli,
terapeuta dostarcza informacji zwrotnych, wzmocnień oraz zachęty do dalszej pracy.
Zadawana praca domowa polega na pisaniu pamiętnika, w którym pacjent notuje: (l) sytuację,
w jakiej rozmowa miała miejsce, (2) osobę, z którą rozmawiał, (3) temat rozmowy.
Prowadzenie przez pacjenta takiego pamiętnika ujawnia jego specyficzne trudności w
zakresie prowadzenia rozmowy. Należeć mogą do nich np. kłopoty ze znalezieniem
partnerów do rozmowy lub niezadowolenie z podejmowanych tematów. Ujawnione trudności
włącza się do tematów odgrywanych ról w ramach treningu elastyczności. Przykładowo, jeśli
pacjentowi wydaje się, że ma zbyt mało tematów do rozmowy, prosi się go o to, by w ramach
pracy domowej przeczytał coś nowego, co może posłużyć jako wątek do konwersacji, lub
ogólnie, by przygotował nowe tematy, które na następnej sesji mógłby zaprezentować w
trakcie odgrywania rozmowy ze znajomym. Lub też, jeśli pacjent narzeka na brak
umiejętności podtrzymywania rozmowy, można mu wyznaczyć zadanie obserwowania
rozmów innych ludzi, tak by mógł wychwycie w ich zachowaniach aspekty dla siebie nowe,
które następnie mógłby trenować podczas sesji.

Przy okazji treningu elastyczności odbywa się też wstępna praca nad uświadamianiem

sobie przez pacjenta zmiennych zaangażowanych w sytuacje społeczne oraz jednocześnie
trening w zakresie społecznej percepcji. Polega to na zbieraniu informacji o możliwych
klasach zmiennych. Pacjenta prosi się np. o to, żeby w ramach pracy domowej obserwował
partnera interakcji — jego zachowania związane z prowadzeniem rozmowy. Zadaniem
pacjenta jest np. identyfikowanie zmian w temacie rozmowy. I tak może on zauważyć, że
partner mówi najpierw o tym, gdzie mieszka, a następnie podaje, gdzie pracuje. Rozmowa
początkowo na temat samochodów, może następnie dotyczyć domów. Zadania takie mają na
celu obserwację i uświadomienie sobie charakterystyki społecznych interakcji, związanych z
nimi zmiennych oraz poszerzenie percepcji pacjenta. Pośrednio służą także doskonaleniu
umiejętności prowadzenia rozmowy. Zazwyczaj odnoszą się do zmian tematu, aktualnych ról
osób pozostających w interakcji (np. mówiący versus słuchający), a nieco później do
wyobrażeń na temat stanu emocjonalnego partnera.

Na zakończenie pracy poświęconej treningowi zachowań terapeuta przygotowuje

klientów do następnego etapu, jakim jest ćwiczenie i generalizacja.

Ćwiczenie i generalizacja polegają na trenowaniu nowo nabytych umiejętności poza

kontekstem psychoterapii — w realnym życiu. Odbywa się ono jednak pod opieką i
kierownictwem terapeuty. W celu wspomożenia procesu przenoszenia doświadczeń z
psychoterapii na grunt życia codziennego, podejmuje się sześć niżej opisanych kroków.

— Pacjent rozpoczyna trening ćwiczenia i generalizacji dopiero po osiągnięciu w

ramach treningu zachowań odpowiedniej biegłości w nowo nabytych umiejętnościach.

— Decyzja o jego podjęciu podejmowana jest na podstawie informacji uzyskanych z

prac domowych, które mówią o możliwości wypróbowania przez pacjenta nowych
umiejętności w realnym życiu.

— Terapeuta dostarcza informacji na temat możliwych, wyznaczonych sytuacją i

interakcją, naturalnych nagród i kar. Służy to pokierowaniu pacjentem tak, ,by mógł on
osiągnąć sukces w działaniu. Psychoterapeuta może przygotować pisemną instrukcję, którą
krok po kroku pacjent może wykonywać w ramach pracy domowej.

— Instrukcje dostarczane pacjentowi powinny być dokładne i konkretne. Terapeuta

powinien się upewnić, że pacjent rozumie, jakie oczekiwania są związane z wyznaczonym mu
zadaniem.

— Po wykonaniu pracy domowej jest ona na następnej sesji omawiana, a może być

także odgrywana. Psychoterapeuta ocenia jakość prezentowanego przez pacjenta ćwiczonego
zachowania.

— W sytuacji, gdy jakość jest niższa od wymaganej, zachowanie jest ponownie

trenowane w trakcie sesji.

Poniżej przedstawiona jest przykładowa instrukcja do-zadania domowego dotyczącego

podjęcia próby odmówienia.

„Instrukcja”: Zamierzasz spróbować odrzucić telefoniczną prośbę o randkę. Powinnaś powiesić sobie przy
telefonie karteczkę, która będzie odświeżać twoją pamięć. W dni, w których jest największa szansa, że przydarzy
ci się ten typ rozmowy telefonicznej, przeczytaj kartkę i powtórz w pamięci swoją odpowiedź. Poniżej masz
podane punkty, o których powinnaś pamiętać i wykorzystać je w swojej odmowie.
1. Miałaś już wcześniej ten rodzaj doświadczeń.
2. Jeśli zgodzisz się na spotkanie, ta osoba będzie myśleć, że relacja między wami staje się bardziej poważna.
3. Mówisz NIE na prośbę o randkę i trzymasz się tego, powtarzając NIE, jeśli jest to potrzebne.
4. Nie mów «Nie lubię cię».
5. Nie mów, że z nim jest coś nie w porządku.
6. Powiedz, że to jest zły układ i nie chcesz tego kontynuować.
7. Nie atakuj go i nie deprecjonuj jego wartości.
8. Jeśli obstaje przy swojej prośbie, powtórz NIE i powiedz, że nie masz już nic do dodania.
9. Powiedz «Do widzenia».
10. Staraj się utrzymać siłę głosu.
11.Niemów«Może», «Pomyślęo tym», «Nie wiem», «Mamjuż przyjaciela». .-

Zarejestruj na taśmie magnetogonowej fragment rozmowy i weź ze sobą na naszą następną sesję.

Przejrzymy to wspólnie." (cyt. Becker i in. 1987, s. 54).

Trening społecznej percepcji oraz dynamiki społecznych zachowań jest tematem

kolejnych sesji programu leczenia. Ich treść opiera się na założeniu, że społeczna interakcja
jest procesem płynnej komunikacji. Innymi słowy, na to, co ma aktualnie miejsce (jest
mówione, robione), wpływa to, co zdarzyło się w przeszłości, oraz oczekiwania dotyczące
przyszłości. Tak więc ta część programu leczenia zajmuje się dynamicznymi aspektami
społecznej interakcji. W związku z tym jest trudniejsza dla pacjenta, ale w procesie terapii ma
istotne znaczenie.

W ramach treningu umiejętności społecznej percepcji oraz dynamiki społecznych

zachowań pracuje się z klientem nad:

— rozpoznawaniem dynamiki społecznych sytuacji, kluczowych sygnałów,
— rozumieniem społecznych norm,
— wyobrażaniem sobie oraz ćwiczeniem kilku możliwych zachowań, reakcji na

pojawiające się kluczowe bodźce,

— obserwowaniem własnych dynamicznych sygnałów i modyfikowaniem ich w celu

poprawienia komunikacji.

Praca w tym zakresie dotyczy kolejno, podanych niżej, ośmiu dynamicznych bodźców

(sygnałów) społecznych interakcji. Pacjent uczy się kierować uwagę ku tym bodźcom oraz

reagować na nie, wykorzystując je jako sygnały do zmiany sposobu zachowania —
dopasowania go do kontekstu. (l) Zmiana aktywności (ról) stanowiąca sygnał od osoby
mówiącej do słuchającej, że dana osoba kończy swoja wypowiedź i daje pole dla aktywności
osoby słuchającej. (2) Zmiana tematu rozmowy pozwalająca na rozpoznawanie przechodzenia
jednego wątku konwersacji w drugi. (3) Klaryfikowanie komunikatów od innych polegające
na podsumowywaniu otrzymanej informacji oraz przekazywaniu treści tego podsumowania
partnerowi interakcji w celu sprawdzenia, czy znaczenie informacji zostało dobrze
zrozumiane. (4) Rozpoznawanie u innych ambiwalencji, identyfikowanie jej werbalnych i
niewerbalnych przejawów, np. stwierdzeń: „zastanowię się", „nie jestem pewny", „zrobię to
później", czy długiej ciszy po usłyszeniu prośby, zmiany w sile i tonie głosu, unikania
kontaktu wzrokowego. Po ich zidentyfikowaniu powinno następować konsekwentne,
wytrwałe zachowanie, bezpośrednie wyrażenie prośby, propozycji. (5) Siedzenie stanów
emocjonalnych innych osób, polegające na wychwytywaniu zmian, np. w sile głosu, rytmie
oddechu, ekspresji twarzy, napięciu mięśni, intensywności gestów, szybkości ruchów, czy
nagłych zmian w temacie rozmowy, bezpośrednich czy pośrednich stwierdzeń dotyczących
nastroju. A więc dotyczy to rozpoznawania werbalnych i niewerbalnych sygnałów emocji.
Ważne jest identyfikowanie zarówno negatywnych, jak i pozytywnych uczuć, bowiem
związane są one z potencjalnymi karami bądź nagrodami ze strony partnera interakcji.
Zakłada się też, że w przypadku silnych emocji wykluczone jest racjonalne zachowanie.
Dlatego w takiej sytuacji, gdy jest to możliwe i pożądane, klient powinien przerywać
interakcję, a powrócić do niej, kiedy partner będzie zdolny do racjonalnego kontaktu
(odbierania i przetwarzania informacji). (6) Nagradzanie lub karanie ze strony partnera
interakcji, służące rozpoznaniu możliwości uzyskania z jego strony pozytywnych wzmocnień
lub też narażenia się na zachowania karzące. W trakcie pracy nad społecznym spostrzeganiem
i dynamicznymi sygnałami interakcji, terapeuta dostarcza pacjentowi łącznej wiedzy na
temat: stanu emocjonalnego innych osób, aktualnej dostępności nagród i kar, norm
dotyczących odwzajemniania pozytywnych i negatywnych zachowań. Wiedza ta służy
takiemu ułożeniu relacji z innymi ludźmi by były one optymalne — jak najwięcej nagród, jak
najmniej zdarzeń karzących. (7) Przypomnienie poprzednich interakcji — ma znaczenie dla
aktualnych kontaktów, gdyż przeszłe doświadczenia z pozytywnymi i negatywnymi
wzmocnieniami dostarczają informacji o prawdopodobieństwie, z jakim dane zachowanie
zostanie odebrane dobrze lub źle. (8) Nieprzewidziane reakcje ze strony innych, jakie mogą
mieć miejsce, np.: złość, uczucie, obojętność, obrażenie się.

Praca w zakresie wyżej wymienionych dynamicznych sygnałów — w ramach treningu

umiejętności społecznej percepcji oraz dynamiki społecznych zachowań — oparta jest na
niżej podanych procedurach.

— Pacjentowi dostarcza się informacji dotyczących różnych dynamicznych bodźców

(sygnałów), które następnie będą przedmiotem pracy terapeutycznej.

— Demonstruje się przykłady sygnałów ze strony partnera oraz możliwe w ich

zakresie warianty, a następnie uczy się pacjenta rozpoznawania ich w zachowaniach innych
osób.

— Dostarcza się informacji zwrotnych o tym, jak klient reaguje na poszczególne

sygnały interakcji.

— Prezentuje się różne możliwe reakcje na te sygnały.
— Dostarcza się pacjentowi okazji do ćwiczenia rozpoznawania sygnałów oraz

reagowania na nie w interakcji z innymi osobami (odgrywanie ról).

— Wykorzystuje się pomoc np. w postaci kart z wypisanymi na nich nazwami

poszczególnych sygnałów (np. karta z napisem „ambiwalencja"), którymi terapeuta daje znać
w trakcie odgrywania roli, że właśnie występuje dany bodziec. Uczy się pacjenta — przez
ćwiczenie i odgrywanie ról — rozpoznawać sygnały interakcji oraz reagować na nie. Ponadto

rejestruje się na filmach wideo materiał dotyczący np. odgrywanych ról, tak by możliwe było
przestudiowanie trudnych do wytłumaczenia subtelności w zachowaniach. Dostarcza się więc
pacjentowi dokładną informację zwrotną.

— Nowe umiejętności ćwiczy się aż do osiągnięcia minimum wymaganego poziomu

kompetencji,

Jako przykład pracy terapeutycznej dotyczącej rozpoznawania stanów emocjonalnych

u innych ludzi może służyć przypadek żonatego mężczyzny w średnim wieku, który miał
trudności w identyfikowaniu pozytywnych i negatywnych emocji u żony.

Negatywny wzór interakcji, jaka między nimi występowała, polegał na tym, że nie

dostrzegał on jej zmęczenia i irytacji, kiedy wracała z pracy. Gdy w takiej sytuacji skarżył się
na własne kłopoty spowodowane depresją, jej rozdrażnienie rosło i spotykała go ostra reakcja,
odrzucenie oraz przykre stwierdzenia, że powinien poszukać pomocy u kogoś innego. Ten
negatywny wzór interakcji został rozpoznany wcześniej, dzięki pracom domowym. A teraz
celem sesji terapeutycznej — odgrywania roli — miała być koncentracja na umiejętności
rozpoznawania stopnia irytacji u żony. Wcześniej, w trakcie treningu zachowań, pacjent
pracował nad umiejętnościami prowadzenia rozmowy, a także przekazywania skarg
dotyczących trudności, z jakimi się spotyka. W pracy nad wykrywaniem stanów
emocjonalnych początkowo jako pomoc użyte były karty z nazwami emocji (np. „irytacja"), a
odgrywanie roli zawsze było filmowane i odtwarzane, tak by pacjent mógł bliżej zapoznać się
z sygnałami niewerbalnymi. W ten sposób uczył się kierować uwagę na otrzymywane od
żony pośrednie sygnały werbalne i niewerbalne. Poniżej opisany jest mały fragment
odgrywanej roli, która koncentrowała się na werbalnych sygnałach przekazywanych nie
wprost.

„Terapeuta (odgrywa rolę żony pacjenta): «W końcu jestem w domu. (Westchnięcie) Co za straszny dzień.»
(Pokazanie karty z napisem rozdrażniona i zmęczona.)
Pacjent: «Także nie czuję się zbyt dobrze dzisiaj. Jestem przygnębiony.»
T: «Nie dodawaj mi już zmartwień do dzisiejszego dnia.»
P.: «0jej. Daj mi te rzeczy (bierze od niej pakunki), podczas gdy ja ci opowiem o dobrych rzeczach, które się
dziś wydarzyły.»
T.: «OK, To brzmi fajnie.» (Koniec grania roli.) «Zatrzymajmy się tutaj i obejrzyjmy wideo, żeby zaobserwować
niewerbalne sygnały, które mógłbyś wykorzystać jako pomoc przy ocenianiu nastroju ».." (cyt. Becker im. 1987,
s. 66-67).

Procesem dopełniającym trening umiejętności społecznych jest trening

samoewaluacji i samowzmacniania. Jest to w dużej mierze praca dotycząca przekonań,
umożliwiająca — poprzez nowy sposób spostrzegania— pacjentowi praktyczne
zaadaptowanie repertuaru nowo nabytych umiejętności radzenia sobie w interpersonalnych
sytuacjach. Zmienia on swoje spostrzeganie sytuacji, może docenić własny sukces osiągnięty
w trakcie terapii oraz przeżyć z tego powodu satysfakcję. Cele treningu samoewaluacji, który
jest prowadzony przez cały okres psychoterapii, to:

— poprawienie zdolności klienta do dostrzegania ważnych szczegółów i nie

uogólniania krytycznych informacji;

— zmodyfikowanie jego sposobu spostrzegania tak, by dokonywał samoewaluacji na

podstawie adekwatności i kompetencji swoich zachowań, a nie na podstawie reakcji i
zachowań innych;

— dostarczanie pacjentowi pomocy w rozwinięciu bardziej racjonalnych i łagodnych

standardów służących samoewaluacji;

— zwiększenie zasobów pozytywnych wzmocnień, które pacjent może

wykorzystywać oraz częstości ich zastosowania.

Jedną z metod prowadzących do tych celów jest zmiana kierunku koncentracji

uwagi pacjenta. Zarówno podczas treningu zachowań, jak i podczas treningu społecznej

percepcji, uwaga klienta w intensywny sposób kierowana jest ku rozmaitym aspektom
zachowania — własnego bądź innych osób. Zmiana kierunku uwagi występuje tylko podczas
podawania pacjentowi informacji poszerzających jego wiedzę oraz w czasie udzielania
informacji zwrotnych. Natomiast przygotowując pacjenta do odgrywania roli, terapeuta
dostarcza mu informacji na temat zachowań, na które powinien być uwrażliwiony oraz które
powinien przedsięwziąć Podczas demonstrowania roli do odegrania terapeuta zwraca z kolei
uwagę pacjenta na konkretne, specyficzne zachowania. Natomiast w czasie studiowania
zarejestrowanych materiałów uwaga powinna być skoncentrowana na wybijających się
aspektach nowych umiejętności ćwiczonych przez pacjenta. Terapeuta może także prosić go o
zamknięcie oczu i wyobrażenie sobie sytuacji, w której prezentuje on nowe zachowania, oraz
o przyjrzenie się ich specyficznym elementom wypunktowanym w trakcie podawania
informacji i podczas demonstrowania tych zachowań przez terapeutę. Można też utworzyć
listę ważnych aspektów zachowania służących jego lepszemu wykonaniu. Lista ta jest
pomocna przy odgrywaniu przez pacjenta następnych ról.

Po treningu dotyczącym kierowania uwagi na różne, nowe aspekty zachowań

interpersonalnych, wprowadza się metodę służącą zmianie podstaw do zbierania
informacji, na bazie których pacjent tworzy samoewaluacyjne osądy. Podczas kierowania
uwagi w czasie treningu na specyficzne zachowania, zdobywa on podstawę do osądów nie
tylko ostatecznego wyniku — efektywności zachowania — ale także jakości samej interakcji,
kompetencji w zakresie wykonania wielu jej składników. Tak więc zamiast jednej przesłanki
służącej samoewaluacji, pojawia się wiele konkurencyjnych aspektów podlegających ocenie.

Praca nad zmianą podstawowego zbioru informacji, na którym opiera się

pacjent w procesach samoewaluacyjnych, jest wstępem do wprowadzenia nowego systemu
samoewaluacji. Robi się to za pomocą gradacyjnego systemu oceny. Zachowaniu, nad
którego poprawą pracuje pacjent, przypisuje się kolejne litery alfabetu, wyznaczające kolejne
stopnie jakości wykonania. I tak, litera A oznacza doskonałe wykonanie danego zachowania,
a litera F — bardzo słabe. Ten system ocen wykorzystuje się w trakcie udzielania informacji
zwrotnych po ćwiczeniach. Terapeuta prosi pacjenta o ocenę zachowania, które wykonał
przed chwilą (przypominając o koncentrowaniu uwagi na różnych aspektach zachowania),
czyli o przypisanie zachowaniu jednej z liter odzwierciedlających jego jakość.
Psychoterapeuta także dokonuje takiej oceny. Często zdarza się, że te oceny są różne, przy
czym ocena pacjenta jest surowsza. Następnym etapem pracy jest wówczas badanie przyczyn
tej rozbieżności. Terapeuta prosi klienta o wyjaśnienie kryteriów, jakie przypisał każdemu
punktowi (literze) skali oraz podaje kryteria, którymi on sam się posługiwał. Dla pacjentów
depresyjnych charakterystyczne są standardy perfekcyjne. Zadaniem psychoterapeuty jest
więc wskazanie na relatywność ocen, ich zależność od przyjętego kryterium. Posługiwanie się
takim systemem standardów, jakiego używa pacjent, prowadzi do niskiej samoewaluacji oraz
do karzących, negatywnych przeżyć — nawet w przypadku rzeczywistego sukcesu.
Funkcjonalny system standardów powinien być zatem dopasowany do aktualnych możliwości
jednostki. Ponadto pacjent dokonując oceny może nie wziąć pod uwagę wszystkich istotnych
dla ewaluacji komponentów, a uwzględnić składniki nieistotne. Takie błędy pacjenta są
korygowane przez ponowne odegranie roli z jednoczesnym wyszczególnianiem przez
terapeutę ważnych dla oceny elementów i ich relatywnej natury.

Jednocześnie z treningiem samoewaluacji przebiega praca nad zwiększeniem

częstości i poszerzeniem zakresu pozytywnego samowzmacniania. Łączy się procesy
samoewaluacji z udzielaniem samemu sobie wzmocnień. W początkowym etapie treningu
samowznacniania terapeuta służy jako model, pokazując przy okazji demonstrowania
odgrywanych zachowań własny system dostarczania sobie wzmocnień. Ocenia on swoje
zachowanie — wykorzystując system z literami — oraz prezentuje, na czym polega
samowzmacnianie za pomocą pozytywnych stwierdzeń, np. takich jak: „To było dobre.

Niczego nie zapomniałem i poszło gładko" czy: „Było lepiej niż ostatnim razem. Chwyciłem
ideę i jestem coraz lepszy".

W późniejszym treningu samowzmacniania terapeuta koncentruje się na odgrywaniu

roli przez klienta. Udzielając mu potem informacji zwrotnych, dostarcza wzmocnień
adekwatnych do poziomu wykonania. I tak np. pacjent, który zaprezentował dobre wykonanie
i otrzymał ocenę „B", może usłyszeć następująca informację zwrotną, uwzględniającą
specyficzne komponenty zachowania oraz będącą jednocześnie pozytywnym wzmocnieniem:
„Odegranie roli było całkiem dobre. Miałeś bardzo dobry kontakt wzrokowy. Utrzymywałeś
spojrzenie na mojej twarzy i nie patrzyłeś się na podłogę. Nachyliłeś się także ku mnie, w taki
sposób, jaki ci wcześniej pokazałem. ... To było odegranie roli zasługujące na ocenę w postaci
litery B. Wykonałeś wszystko bardzo sprawnie i naturalnie. To była bardzo dobra praca,
pasowała do ciebie i wydawała się bardzo naturalna. Jesteś w tym coraz lepszy..." (cyt.
Becker i in. 1987, s. 79).

Bardzo ważnym aspektem pracy z klientem jest samoewaluacja i samowzmacnianie

związane z pracą domową. Nieodpowiednia ocena zadań domowych przez pacjenta może
być poważną przeszkodą w procesie leczenia. Aby poradzić sobie z tym problemem,
terapeuta powinien włączać procedury samoewaluacji i samowzmacniania do instrukcji
dotyczących zadań domowych. Taka instrukcja powinna więc zawierać:

— konkretne dane o zadaniu, które ma być zrealizowane,
— informacje o tym kiedy i gdzie należy wypróbowywać nowe umiejętności,
— pisemne wskazówki dla klienta dotyczące oceny zachowania, bazujące na tym, jak

dobrze zostały wykonane poszczególne komponenty zachowania, które miały być ćwiczone.

Ocena pracy domowej odbywa się analogicznie do oceny odgrywania ról (patrz

wyżej). Uwaga koncentruje się więc na umiejętnościach, nad którymi się pracuje, oraz na
oszacowaniu jakości za pomocą gradacyjnego systemu z wykorzystaniem liter. Poniżej
opisana jest taka przykładowa praca domowa.

„Instrukcja: W przeciągu następnego tygodnia będziesz próbował zniechęcić swoją matkę do dawania ci
niechcianych rad i nalegania byś się do nich zastosował. Tego typu tematy pojawiają się w trakcie rozmów
telefonicznych i powinieneś zareagować na nie, gdy tylko spostrzeżesz, że się pojawiają. Nie powinieneś jeszcze
próbować tego w kontakcie twarzą w twarz. Twoim celem jest zmiana treści rozmowy, skierowanie jej na
przyjemne tematy. Jeśli twoja matka ponownie wróci do niechcianego wątku i będzie nadal dawać ci rady,
powinieneś natychmiast zakończyć rozmowę telefoniczną. Bądź uprzejmy, lecz stanowczo wyrażaj zamiar
zakończenia rozmowy i pamiętaj, abyś obiecał matce skontaktowanie się z nią w niedługim czasie. Aby dobrze
wykonać zadanie powinieneś zrobić następujące rzeczy:

l. Utrzymuj stałą częstość kontaktów z matką.
2. Zmieniaj temat podczas rozmowy telefonicznej natychmiast, gdy matka mówi o twojej pracy, twoim

samochodzie czy twoich ubraniach oraz zaczyna ci udzielać rad.

3. Utrzymaj siłę głosu!
4. Kontynuuj rozmowę na jakikolwiek inny temat i jeśli nie pojawia się żaden wątek tabu, grzecznie

zakończ konwersację oraz zaplanuj następną telefoniczną rozmowę.

5. Jeśli jeden z tematów tabu zostanie przez matkę poruszony, powinieneś natychmiast przerwać jej i

powiedzieć, że jesteś zajęty i już musisz wyjść. Szybko ustal następny termin rozmowy telefonicznej i
natychmiast powiedz «do widzenia».

6. Nie próbuj sprzeczać się z matką czy przekonywać ją do twoich idei. Zawiodło to przecież w

przeszłości.

7. Pamiętaj, że celem jest przyjemna i wywołująca mniej poczucia winy rozmowa z matką.
8. Rób tak przez cały tydzień podczas każdej telefonicznej rozmowy z matką.
10. Oceń każdą telefoniczną konwersację, używając systemu gradacyjnego (którego się nauczyłeś) z

literową skalą od A do F. Spróbuj skoncentrować się tylko na umiejętnościach, które usiłujesz poprawić. Zanotuj
datę każdej rozmowy telefonicznej oraz literową ocenę na karcie o wymiarach ok. 8 cm x 18 cm i przynieś taką
kartę ze sobą na następną sesję." (cyt. Becker i in. 1987, s. 80-81).

2.5. EFEKTYWNOŚĆ TERAPII POZNAWCZO-BEHAWIORALNYCH

Badania dotyczące efektywności terapii poznawczej czy poznawczo-behawioralnej

wykazują jej skuteczność, a w leczeniu osób depresyjnych także lepsze efekty uzyskiwane
dzięki niej, niż dzięki zastosowaniu innych terapii, np. terapii niedyrektywnych czy
grupowych terapii podtrzymujących (por. Free i in. 1991, Beck i in. 1979, Weissman 1979,
Diekstra i in. 1988, Becker i in. 1987, Schmitt 1983). Co więcej, badania wskazują na
skuteczność samego programu leczenia poznawczego w przypadku pacjentów
psychiatrycznych ze średnią i z ciężką depresją (z wyjątkiem pacjentów z zaburzeniami
schizoafektywnymi). Dodatkowe wprowadzanie do terapii leków antydepresyjnych nie
podniosło jej efektywności (por. Beck i in. 1979, Bellack i in. 1981). Natomiast dodatkowe
włączenie psychoterapii poznawczo-behawioralnej (program poznawczy, program
umiejętności społecznych) do leczenia szpitalnego zaprocentowało zarówno bezpośrednim
lepszym stanem pacjentów, ustąpieniem depresji, jak i trwałością, utrzymywaniem się
poprawy w dłuższym czasie po ukończeniu leczenia — w porównaniu do pacjentów
leczonych metodami standardowymi (Miller i in. 1989). Bezpośrednie porównanie stanu
pacjentów, którzy byli leczeni tylko za pomocą poznawczego programu terapii, i tych, którzy
poddani byli farmakoterapii, wykazało poprawę — obniżenie depresji — w obu grupach, przy
czym istotnie lepsze wyniki leczenia, a także większą ich trwałość odnotowano w przypadku
psychoterapii poznawczej (Rush i in.1977).

Ważne jest też to, że efekty terapii poznawczej stwierdzono nie tylko na podstawie

ustąpienia objawów depresji, ale również na podstawie zmiany funkcjonowania poznawczego
(Seligman i in. 1988, Rush i in. 1975). A także to, iż skuteczność terapii poznawczo-
behawioralnej odnotowano również w leczeniu dzieci (Powell i Oei 1991).

Efektywność poznawczo-behawioralnego leczenia depresji dotyczy wszystkich

opisanych typów programów, a przeprowadzane badania porównawcze w większości (76%)
nie wykazały istotnych różnic w wynikach. Te, które odnotowano, wskazują na największą
skuteczność poznawczych programów terapii. Wśród psychoterapii zorientowanych bardziej
behawioralnie uzyskano np. rezultaty wskazujące na większą efektywność w leczeniu depresji
programu samokontroli niż programu społecznych umiejętności (por. Rehm w druku;
Weissman 1979).

Podsumowując, warto jednak podkreślić wysoką skuteczność wszystkich programów

poznawczo-behawioralnego leczenia depresji (por. Beck i in. 1979, Fuhs i Rehm 1977, Rehm
i in. 1987, Komblith i in. 1983, Bellack i in. 1981, Becker i in. 1987, Weissman 1979, Rehm
1984, Rude i Rehm 1990, Rehm, w druku).

3. PODEJŚCIE INTERPERSONALNE

Psychoterapeutyczny program podejścia interpersonalnego należy w zasadzie do

szerokiego nurtu poznawczo-behawioralnych programów terapii, jednak ze względu na
odmienność teorii, spojrzenia na etiologię i mechanizmy depresji, a także na wspólne wątki z
podejściem psychodynamicznym, celowe wydaje się wyodrębnienie jego specyfiki.

3.1. WPROWADZENIE TEORETYCZNE

Podejście interpersonalne (por. Karasu 1990) uznaje różnorodność przyczyn, które

mogą prowadzić do depresji. Jednak kluczowym czynnikiem określającym zdrowie jednostki
są, zgodnie z tym podejściem, społeczne oraz interpersonalne więzi jednostki. Zaburzone role

społeczne i niesatysfakcjonujące relacje interpersonalne (zwłaszcza brak lub utrata bliskiej
osoby) są zarówno przyczyna, jak i konsekwencją zaburzeń depresyjnych; i to zarówno w
dzieciństwie, jak i w dorosłym życiu.

Podejście interpersonalne ma swoje źródła w poglądach Meyera i Sullivana (cyt.

Karasu 1990, Teichman 1990). Wywodzi się z tradycji rozumienia chorób psychicznych jako
próby zaadaptowania się przez jednostkę do niesprzyjającego prawidłowemu funkcjonowaniu
otoczenia. Zaś wczesnodziecięce doświadczenia — wpływy rodziny i środowiska —
postrzegane są w tej tradycji jako krytyczne czynniki wyznaczające zdolność jednostki do
radzenia sobie z różnymi zdarzeniami. Zainteresowanie koncentruje się tu nie na
wewnętrznych siłach biologicznych czy dynamicznych, lecz na czynnikach rodzinnych,
społecznych, kulturowych. Stąd głównym obiektem zainteresowania podejścia
interpersonalnego jest tzw. podstawowa grupa społeczna (termin wprowadzony przez
Klermana i współautorów — tamże), czyli najbliższa rodzina, przyjaciele, środowisko w
pracy. Jako czynniki powodujące występowanie depresji wymienia się:

— w dzieciństwie — realną utratę rodziców (bądź innych bliskich osób) lub

negatywne przeżycia, jak odrzucenie, zranienie uczuć dziecka czy ogólnie zaburzenia życia
rodzinnego;

— w dorosłym życiu — aktualnie działające sytuacje stresogenne, zwłaszcza zaś

chroniczne trudności małżeńskie, rozwód, separację.

Klerman i współpracownicy zajmują się bliżej możliwymi problemami związanymi z

zaburzeniami depresyjnymi w wieku dorosłym (cyt. Karasu 1990). Wyróżniają oni cztery
podstawowe sfery trudności w zakresie życia społecznego, które związane są z depresją; (l)
odbiegająca od normy, bardzo silna reakcja żalu i smutku, np. po stracie bliskiej osoby; (2)
spory dotyczące ról interpersonalnych, np. nieracjonalne oczekiwania — bądź w stosunku do
znaczących osób, bądź od nich pochodzące; ważna jest tu zwłaszcza sfera ról związanych z
płcią; (3) trudności w zmianie roli — nieudane próby wejścia w nową rolę, poradzenia sobie z
nową sytuacją (pozytywną lub negatywną), dotyczy to np. zawarcia małżeństwa, posiadania
dzieci, ukończenia szkoły, zmiany miejsca pracy, zawodu, przejścia na emeryturę; (4)
deficyty interpersonalne przejawiające się w społecznej nieadekwatności, wyizolowaniu i
krótkotrwałości nawiązywanych relacji.

Ogólnie można wymienić cztery podstawowe założenia podejścia interpersonalnego

(Karasu 1990).

— Bardzo istotny dla ewentualnego powstawania symptomów depresji jest wpływ

więzi emocjonalnych, (a) Wrażliwość jednostki na trudności w relacjach interpersonalnych
oraz na zaburzenia psychiczne jest wynikiem bardzo wczesnych, dziecięcych relacji, które nie
dawały dostatecznie silnej więzi emocjonalnej z matką. (b) Istnieje zależność pomiędzy
słabością aktualnych związków społecznych jednostki, a występowaniem u niej depresji.

— Wpływ ochronny, zapobiegający zaburzeniom depresyjnym, wywierają bliskie,

intymne relacje.

— Istnieje związek pomiędzy ostatnimi stresogennymi sytuacjami z życia, a

pojawieniem się zaburzeń depresyjnych.

— Istnieje zależność pomiędzy problemami w funkcjonowaniu społecznym (np.

trudności w komunikacji z innymi, w życiu małżeńskim), a występowaniem i depresji.

Podsumowując, społeczne więzi, ich jakość, możliwość uzyskania wsparcia

decydują o możliwości dobrego funkcjonowania jednostki i jej odporności na takie i
zaburzenia, jak depresja. W związku z tym podejście interpersonalne akcentuje role
pozytywnych, bliskich relacji oraz umiejętności porozumiewania się — zwłaszcza w życiu
rodzinnym i małżeńskim, ale także w pracy, szkole i innych środowiskach, które są ważne w
życiu jednostki.

3.2. PSYCHOTERAPIA

3.2.1. Organizacja psychoterapii i jej przeznaczenie

Interpersonalne podejście do psychoterapii jest ustrukturalizowane, określone w

granicach czasowych, skoncentrowane na problemie — przede wszystkim na rozwiązywaniu
trudności interpersonalnych.

Jest to program leczenia (por. Karasu 1990), który uwzględnia możliwość

jednoczesnego prowadzenia psychoterapii indywidualnej z terapią małżeńską. Umożliwia to
kompleksowe radzenie sobie z trudnościami interpersonalnymi. Efektywne jest także łączenie
interpersonalnie zorientowanej psychoterapii z różnego typu farmakoterapią (por. np. Karasu
1990a, Weissman i in. 1979). Najczęściej na początku terapii stosuje się leki, które powodują
ustąpienie wegetatywnych objawów depresji, a następnie możliwe jest oddziaływanie
psychoterapeutyczne na problemy związane z rodziną, pracą, a także na ewentualne myśli
samobójcze.

Program leczenia w ramach orientacji ukierunkowanej na relacje interpersonalne, a

zwłaszcza na interakcje małżeńskie, jest adresowany przede wszystkim do tych przypadków
depresji, w których na pierwszym planie są trudności małżeńskie, lub ogólnie, trudności w
relacjach między kobietą a mężczyzną. Program ten jest dostosowany do problemów
większości kobiet z zaburzeniami depresyjnymi (wyniki badań sugerują, że jakość życia
małżeńskiego jest czynnikiem ważniejszym etiologicznie w występowaniu depresji u kobiet
niż u mężczyzn — por. np, Murstein i MacDonald 1983, Biglan i in. 1985).

3.2.2. Podstawowe zjawiska w psychoterapii i strategie terapeutyczne

Celem interpersonalnego podejścia psychoterapeutycznego (Karasu 1990) jest

usunięcie objawów depresji przez rozwiązanie aktualnych problemów interpersonalnych
jednostki. Oprócz koncentracji na strategiach pozwalających rozwiązywać trudności, pracuje
się także nad zredukowaniem stresu związanego z życiem rodzinnym czy z pracą oraz nad
poprawieniem umiejętności interpersonalnego komunikowania się. Jeszcze innym zadaniem
terapii jest minimalizowanie zależności osób depresyjnych. Pacjenta uczy się w tym celu
lepszego negocjowania jego aktualnych relacji (w tym relacji z terapeutą) oraz utrzymywania
się w ważnych rolach społecznych związanych z pracą, rodziną. Ogólnym zamierzonym
skutkiem terapii ma być lepsza zdolność przystosowywania się jednostki do życia
społecznego.

Jednak najbardziej bezpośrednim celem psychoterapii jest zlikwidowanie objawów

wegetatywnych (np. spowolnienia). Przyczyniają się one bowiem do interpersonalnych
problemów osoby depresyjnej, a także utrudniają pracę nad bardziej szczegółowymi
indywidualnymi trudnościami pacjenta występującymi w jego życiu społecznym.
Podsumowując, terapia w ramach podejścia interpersonalnego przebiega w dwóch
podstawowych kierunkach — likwidowania symptomów oraz modyfikowania społecznych i
interpersonalnych relacji pacjenta.

Rola terapeuty w podejściu interpersonalnym polega na wspomaganiu pacjenta.

Powinien on dostarczyć pacjentowi wsparcia, służyć bezpośrednimi radami oraz zapewniać
mu poczucie bezpieczeństwa. W trakcie prowadzenia psychoterapii przyjmuje postawę raczej
dyrektywną. Polega ona na wyznaczaniu procesu terapii oraz aktywnym reagowaniu na to, co

ma miejsce w trakcie sesji. Psychoterapeuta opisuje, a także tłumaczy zjawiska i problemy
ważne dla pacjenta.

Terapeutyczna relacja ma być z założenia realistyczna (a nie oparta na

przeniesieniu), ukierunkowana na rozwiązywanie problemów i powstrzymująca pacjenta
przed zbytnią zależnością i regresją. Wyjątek stanowią te sytuacje, w których reakcje pacjenta
na psychoterapeutę przeszkadzają w procesie leczenia — wtedy uwaga koncentrowana jest na
relacji pacjent-terapeuta.

Relacja terapeutyczna może też służyć jako pomoc w modyfikowaniu, rozwiązywaniu

problemów. Bezpośrednie informacje zwrotne od psychoterapeuty dostarczają wiedzy, jak
pacjent odbierany jest przez innych. Interakcja z terapeutą, jak każda inna, daje podstawy do
komunikowania się, analizowania relacji, podejmowanych decyzji.

Na przykład, w przypadku pacjenta przeżywającego żałobę, jego stosunek do

psychoterapeuty może odzwierciedlać relacje z utraconą osobą lub sposób reagowania na
opuszczenie. Inny przykład dotyczy przypadku społecznych deficytów u pacjenta — w takiej
sytuacji relacja pacjenta z terapeutą pełni rolę modelu pozwalającego na ćwiczenie
umiejętności interpersonalnych. Ta funkcja modelowania i dostarczania wzoru utrzymywania
określonej relacji — na bazie rozmowy o stwarzających trudności sytuacjach
interpersonalnych — ma ogólne zastosowanie do większości problemów poruszanych w
trakcie sesji.

konkretnych oddziaływań psychoterapeutycznych w podejściu

interpersonalnym wykorzystuje się elementy technik zarówno z poznawczego, jak
ipsychodynamicznego podejścia do leczenia depresji. Stosuje się strategie podtrzymujące,
dające wsparcie oraz techniki behawioralne. Wykorzystuje się metody dyrektywne i
niedyrektywne — dostarczania informacji, kierowania pacjentem, zapewnienia poczucia
bezpieczeństwa, nauki umiejętności komunikowania się, modyfikacji zachowań, wpływania
na środowisko pacjenta.

Kluczowe dla pracy psychoterapeutycznej jest odtworzenie aktualnej sytuacji

problemowej, czyli nieprzystosowania w relacjach interpersonalnych, a także, jeśli jest to
możliwe, sięgnięcie do przeszłości i związanych z czasem dzieciństwa przeżyć utraty. W
przypadku pacjenta, który aktualnie przeżywa stratę bliskiej osoby, terapeuta może wzbudzić
proces psychicznej żałoby. Dopiero bowiem po doświadczeniu smutku i żalu z powodu utraty
pacjent może wejść w nowe sytuacje i sprawnie funkcjonować (por. Cassem 1988).

W początkowej pracy korzysta się przede wszystkim z technik edukacyjnych,

dydaktycznych oraz z interwencji środowiskowych. Ma to na celu likwidację bezpośrednich
symptomów. Do pracy dotyczącej szczegółowych trudności interpersonalnych wykorzystuje
się techniki służące podtrzymaniu pacjenta, poszukiwaniu źródeł i przejawów trudności,
modyfikacji zachowań oraz treningowi umiejętności społecznych. W całym procesie
psychoterapeutycznym można wyróżnić trzy następujące fazy.

— Wstępna faza psychoterapii interpersonalnej, która koncentruje się na

pezpośrednich symptomach depresji, rozpoczyna się od zbierania informacji. Terapeuta może
użyć w tym celu gotowych, ustrukturyzowanych metod przeprowadzania wywiadu (por.
Karasu 1990). Zebrane dane mają dostarczyć informacji o aktualnej sytuacji życiowej
pacjenta, o historii jego rodziny, a zwłaszcza o zdarzeniach związanych z pojawieniem się
depresji.

Następnie pacjentowi przedstawia się charakterystykę depresji jako choroby, poleca

się odpowiednie lektury na ten temat. Służy to zaakceptowaniu przez osoby depresyjne
swoich zaburzeń jako realnej choroby, którą można i trzeba leczyć. Takie połączenie
podejścia interpersonalnego z medycznym modelem postrzegania choroby jest ważnym
aspektem procesu poprawiania stanu pacjenta.

W pierwszej fazie leczenia zadaniem psychoterapeuty jest ponadto oszacowanie

aktualnych relacji interpersonalnych pacjenta oraz jego konkretnych problemów. Terapeuta
musi także sformułować psychoterapeutyczny kontrakt i przedstawić pacjentowi plan
leczenia. Początkowa praca z pacjentem ma charakter dydaktyczny, podaje mu się
podtrzymujące wyjaśnienia oraz dąży się do przeorganizowania jego bezpośredniego
otoczenia interpersonalnego. .

— Środkowa faza leczenia jest kluczowa; zajmuje się wcześniej zidentyfikowanymi

podstawowymi problemami. Klerman i współautorzy (cyt. Karasu 1990) podają dla każdej z
czterech opisanych wyżej sfer trudności w zakresie życia społecznego, specyficzne strategie i
zadania. Są one przeznaczone przede wszystkim do pracy opartej na aktualnej sytuacji — „tu
i teraz".

Tak np. w przypadku silnej, odbiegającej od normy reakcji po utracie, podstawową

techniką jest wzbudzanie przeżyć żałoby. Pozwala to pacjentowi na wyrażenie i zrozumienie
uczuć związanych z utratą — zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Najczęściej są to
uczucia smutku, winy oraz wyrzuty sumienia, ale także uczucia otuchy i nadziei na nowy
początek. Przeżycie żałoby stanowi swoiste katharsis, a także pozwala wykreować nowe,
alternatywne spojrzenie na doznaną utratę. W trudnym okresie przejściowym psychoterapeuta
dostarcza klientowi wsparcia i relacja z nim może służyć jako czasowy substytut więzi z
utraconą osobą. Zdobywane przez pacjenta później, w trakcie terapii, nowe umiejętności
społeczne, a także ogólna poprawa jego stanu, sprzyjają nawiązywaniu nowych relacji,
bliskich więzi, poza kontekstem psychoterapii.

W sytuacji niezgody dotyczącej ról interpersonalnych (małżeńskich, rodzicielskich,

związanych z pracą zawodową) podstawowe jest zidentyfikowanie tych sprzeczności, które
przyczyniają się do występowania u pacjenta depresji. Ocenia się także zaawansowanie
problemu, czyli: (l) czy istnieje gotowość do ponownego negocjowania sprzeczności, (2) czy
jest to czasowy impas, (3) czy też ogólne załamanie, nierozwiązywalna sytuacja. Pacjenta
zachęca się do poznawania i badania niefunkcjonalnego spostrzegania, błędnej komunikacji i
jednostronnych oczekiwań. Przyczyniają się one bowiem do powiększania trudności.
Zadaniem psychoterapeuty jest pomoc w klaryfikowaniu tych trudności i praca z pacjentem
prowadząca do nowych sposobów układania relacji z innymi oraz do przyswojenia nowych
zachowań interpersonalnych. Służy temu m.in. analiza sposobu komunikacji i trening
umiejętności efektywnego komunikowania się.

W przypadku trudności dotyczących zmiany roli, problem może wynikać

przeżywania przez pacjenta nowej sytuacji życiowej jako sytuacji utraty. Stąd występuje u
niego reakcja podobna do żałoby. Zadanie terapeuty polega tu na pomocy w odróżnieniu
znaczenia takich zdarzeń od realnej sytuacji utraty, a także na pomocy w rozstaniu się ze
starymi rolami. Pacjenta przygotowuje się do nowych zadań interpersonalnych w nowej roli.
Służy temu poszerzanie repertuaru jego umiejętności społecznych i praca mająca na celu
poprawę funkcjonowania w relacjach z innymi ludźmi. Rezultatem ma być zdolność
zaadaptowania się pacjenta do wymagań nowej roli.

W przypadku deficytów interpersonalnych problemem do pokonania jest najczęściej

brak doświadczenia oraz odpowiednich umiejętności nawiązywania i utrzymywania
kontaktów, więzi. Wyłączając ciężkie przypadki głębokiej społecznej izolacji, większość
interpersonalnych trudności osób depresyjnych można usunąć dzięki:

— klaryfikacji pozytywnych i negatywnych aspektów danej relacji,
— treningowi umiejętności społecznych,
— technikom modyfikacji zachowania.
— Końcowa faza ma na celu podsumowanie, integrację i ostateczne przygotowanie

pacjenta do funkcjonowania poza kontekstem psychoterapii. Szczególnego znaczenia nabiera
teraz (wprowadzany we wcześniejszych fazach procesu leczenia) terapeutyczny wpływ na

najbliższe środowisko pacjenta i przeorganizowanie tego środowiska (głównie rodziny). Ma
to dla normalnego funkcjonowania klienta w codziennym życiu olbrzymie znaczenie
prewencyjne.

3.2.3. Efektywność psychoterapii interpersonalnej

Badania wykazują skuteczność psychoterapii interpersonalnej oraz sumowanie się

pozytywnego oddziaływania w przypadku połączenia tej psychoterapii z leczeniem
farmakologicznym. Akcentuje się odmienność efektów, jakie powoduje psychoterapia
interpersonalna i farmakoterapia. Środki antydepresyjne redukują nawroty choroby, podczas
gdy psychoterapia poprawia społeczne funkcjonowanie jednostki i jest korzystna zwłaszcza
dla pacjentów, którzy mają problemy ze społecznym przystosowaniem oraz z relacjami
interpersonalnymi (Weissman 1979, Klerman i in. 1974). Łączenie tych metod terapii jest
najskuteczniejszym sposobem leczenia depresji. Stosowane oddzielnie są w podobnym
stopniu skuteczne i lepiej leczą depresje niż psychoterapie niedyrektywne, lecz oddziałują
wówczas mniej pozytywnie, niż stosowane razem (Weissman i in. 1979).

4. PODEJŚCIE PSYCHODYNAMICZNE

4.1. WPROWADZENIE TEORETYCZNE

Podstawowy pogląd na etiologię i patogenezę depresji w ramach podejścia

psychodynamicznego wywodzi się z prac Freuda (1992, por. także Karasu 1990, Mandels
1970, Cohen i in. 1954) i Abrahama (por. np. Karasu 1990, Mandels 1970, Cohen i in. 1954).
Freud uznawał istnienie trzech warunków wstępnych powodujących depresję; utratę obiektu,
ambiwalencję uczuć oraz regresję libido w ramach ego. Zauważył on, że poczucie zawodu w
relacji z ważną osobą i wynikający z tego gniew jednostka depresyjna kieruje ku własnej
osobie zamiast ku obiektowi, który spowodował frustrację i związaną z nią agresję. Tak więc
Freud założył, że u podstaw depresyjnych uczuć i emocji istnieje stłumiony gniew. Podkreślał
także, że u depresyjnych pacjentów występują wyolbrzymione potrzeby wsparcia
emocjonalnego, które są właściwe dla oralnej fazy rozwoju psychoseksualnego.

Abraham (tamże), który jako pierwszy systematycznie zajął się teorią depresji, opisał,

jako charakterystyczne dla depresyjnych pacjentów i wynikające właśnie z zahamowanej
agresji, zamaskowaną ambiwalencję wobec innych ludzi oraz silne poczucie winy. Określił
też czynniki powodujące depresyjne zaburzenia. Najistotniejsze wśród nich to: fiksacja w
psychoseksualnym rozwoju dziecka na fazie oralnej, wcześnie występujące i powtarzające się
urazy związane z uczuciami miłości (czyli frustracja w kontaktach z ważnymi osobami, np.
rodzicami), a także powtórzenie się urazów w późniejszym życiu. Regresja u osoby
depresyjnej wiąże się z przeżywaniem utraty zintemalizowanego obiektu miłości,
destruktywności skierowanej na własną osobę oraz, w rezultacie, wewnętrznej pustki.
Wyolbrzymione potrzeby miłości i akceptacji — charakterystyczne dla fazy oralnej — są u
osoby depresyjnej desperacką próbą odzyskania utraconego obiektu miłości.

Wśród autorów w późniejszym okresie zajmujących się depresją, warto wymienić

Rado (por. np. Karasu 1990, Mandels 1970, Cohen i in. 1954), który— odmiennie niż to było
do tej pory — skłonności do depresji rozumiał jako istnienie psychologicznych predyspozycji
do tego zaburzenia (narcystyczne aspekty osobowości), a nie jako konstytucjonalną

charakterystykę osoby depresyjnej. Podkreślał też znaczenie zależności szacunku do własnej
osoby u jednostki, która jest podatna na depresję, od uzyskania miłości i akceptacji od innych.
Właśnie utratę szacunku do własnej osoby postrzegał jako kluczowy element depresji.
Wycofywanie się, dystans ze strony obiektu miłości budzi u osoby skłonnej do depresji
wrogość, która następnie zmienia się w uczucia depresyjne. Związane z tym występowanie
poczucia winy i tendencji do odpokutowywania rozumiane jest jako mające na celu
odzyskanie miłości.

Z kolei Klein (1992; także Mandels 1970, Cohen i in. 1954, Segal 1988) jest autorką

pojęcia „pozycji depresyjnej". Określiła ona w ten sposób charakterystyczny dla każdego
dziecka, występujący w jego rozwoju przed pierwszym rokiem życia okres, w którym
pojawiają się ambiwalentne uczucia strachu i złości. Złość jest reakcją na frustrację, która
zawsze, choć w minimalnym stopniu, ma i powinna mieć miejsce w kontakcie matki z
dzieckiem (por. pojęcie optymalnej frustracji — Blanek i Blanek 1974). Strach powodowany
jest z kolei odczuwaniem złości, która w fantazji dziecka powoduje zniszczenie matki. Każdy
brak matki, jej wyjście, wyzwala u dziecka poczucie winy i utraty. Dziecko niezdolne jest
jeszcze do odróżnienia świata zewnętrznego (matki) od wewnętrznego (wyobrażenia matki i:
własnej osoby), a także tworzy dwie reprezentacje — „dobry obiekt" i „zły Obiekt". „Dobry
obiekt" jest połączoną reprezentacją matki, która kocha dziecko, i zarazem jego pozytywnych
uczuć do niej. „Zły obiekt" jest wyobrażeniem matki wiążącym się z frustracją dziecka i w
związku z tym jego nienawiścią do niej. Pozytywnym rozwiązaniem tego procesu
rozwojowego jest połączenie przez dziecko tych dwóch obiektów w jeden, zinternalizowanie
dobrych przeżyć i doświadczeń — utworzenie wewnętrznego dobrego obiektu za pomocą
procesu symbolizacji (Segal 1988). Jest to utrudnione, gdy uczucia gniewu, złości są
silniejsze, niż doświadczanie uczuć miłości. W przypadku niepomyślnego dla dziecka
przebiegu tego rozwojowego procesu, obawa przed utratą obiektu trwa w dalszym ciągu,
łączy się z poczuciem niedostatku miłości oraz powoduje, że w dorosłym życiu jednostka
łatwo może powrócić do patologicznych mechanizmów rozwiązywania „pozycji depresyjnej"
i wiążących się z tym uczuć utraty, winy, smutku i braku poczucia własnej wartości.

Tak więc, według Klein jakość relacji matka-dziecko w jego pierwszym roku życia

decyduje o rozwoju osobowości zdrowej bądź skłonnej do zaburzeń depresyjnych.

Rozwijające się poglądy na temat zaburzeń depresyjnych w większym stopniu, niż

było to w najwcześniejszych pracach — Abrahama, Freuda — koncentrowały uwagę na
poczuciu braku własnej wartości. Oprócz wątków na ten temat występujących w pracach
Rado i Klein, brak szacunku do własnej osoby jako główny problem jednostki depresyjnej
pojawił się w pracach Fenichela (cyt. Karasu 1990). Uważał on, że przyczyną poczucia braku
własnej wartości jest narcystyczne zranienie we wczesnym dzieciństwie (np. dramatyczny
zawód w kontakcie z rodzicami). Samą depresję spostrzegał przy tym jako proces, który
ukierunkowany jest na odbudowanie zranionego ego.

Także Bibring (cyt. Mandels 1970, Karasu 1990), jako kluczowy dla depresyjnego

afektu, spostrzega brak poczucia własnej wartości, szacunku dla samego siebie. Natomiast
przyczyny prowadzące do takiego stanu mogą być rozmaite i wynikać z frustracji mającej
miejsce w różnych fazach rozwoju psychoseksualnego. Czynnikami, które wpływają na
większe prawdopodobieństwo wystąpienia depresji, są nierealistyczne oczekiwania, aspiracje
oraz przeżycie w przeszłości silnego poczucia bezradności. W związku z tym, że we
wczesnym dzieciństwie — w oralnej fazie rozwoju — przeżycie poczucia bezradności jest
dość naturalne i łatwo może się dziecku przydarzyć; predyspozycje do depresji najczęściej
pochodzą z tego okresu.

Tak więc ewolucja poglądów przebiegała od traktowania depresji jako podstawowego

stanu uczuć w czasie choroby oraz dostrzeżenia znaczenia utraty, do mającego szerszy zakres

ogólnego braku podstaw dobrego funkcjonowania i samopoczucia (w tym silnego braku
poczucia własnej wartości) (Karasu 1990).

Wśród bardziej współczesnych podejść na szczególne zainteresowanie zasługują prace

Jacobson (1971,1975), według której utrata szacunku do własnej osoby jest centralnym
psychologicznym problemem osoby depresyjnej. Jacobson podaje przyczyny, intrapsychiczne
wyznaczniki niskiego poczucia własnej wartości. Jest to zarazem opis regresji ego. I tak
wymienia ona:

— osłabione, nie zintegrowane superego — surowe, kontrolujące, niestabilne,
—wadliwe idealne ego — nierealistyczny, ekstremalnie wyidealizowany obiekt

miłości, rezultatem czego jest nadwrażliwość jednostki na frustrację, doznawane poczucie
krzywdy,

— patologiczny rozwój autoreprezentacji — zdewaluowane, zaburzone wyobrażenie

własnego ciała,

— niedojrzałe, powodujące samokrytykę funkcje ego (Karasu 1990).
Drugi ważny wątek dotyczy nadmiernej zależności jednostki depresyjnej od innych.

Zależność ta rozumiana jest jako słabość ego i chęć psychicznego oparcia się na
wyidealizowanym obiekcie. Stąd idealizacja widziana jest jako środek zaradczy przeciw
słabości ego oraz jako droga do utrwalenia zależności przez zaprzeczenie własnej wartości.

Jacobson opisuje rozwój jednostki w terminach: (l) integracji autoreprezentacji, jej

stałości na przestrzeni rozwoju, (2) ustalenia się wyraźnych granic pomiędzy reprezentacją
własnego „ja" i reprezentacją obiektu oraz (3) optymalnej kateksji libido tych reprezentacji.
Pozytywny, kończący się sukcesem rozwój występuje w atmosferze rodzicielskiej miłości i
opieki oraz przy optymalnym poziomie frustracji. Nadmierna frustracja we wczesnych fazach
rozwoju prowadzi do silnej agresywnej kateksji obydwu reprezentacji i wyklucza pozytywny
rozwój jednostki. Towarzyszy temu brak wyodrębnienia wyraźnych granic pomiędzy
reprezentacją obiektu i własnego „ja". W ekstremalnym przypadku polega to na fuzji złego
obiektu z obrazem własnego „ja" i dobrego obiektu z superego, co prowadzi do
patologicznego konfliktu pomiędzy „ja" i superego oraz do pogłębienia się trudności i utraty
kontaktu z realną, obiektywną rzeczywistością (Mendelson 1974).

Do zasługujących na omówienie podejść do depresji należy także koncepcja Arietiego

(Arieti i Bemporad 1980, Arieti 1977), w której autor koncentruje się na podstawowych
wzorach organizacji osobowości depresyjnej. Ze względu na specyfikę tego podejścia w
zakresie warstwy teoretycznej i postępowania terapeutycznego jest ono opisane niżej (4.3)
bardziej szczegółowo.

Podsumowując, zgodnie z podejściem psychodynamicznym uważa się, że: (l)

depresja, podobnie jak inne zaburzenia ma źródło w leżącym u jej podstaw, nie rozwiązanym
konflikcie z przeszłości, który wpływa na aktualne relacje i problemy depresyjnych osób; (2)
uznaje się znaczenie wczesnodziecięcego przeżycia utraty ważnego obiektu (rodzica) —
utraty realnej (śmierć, separacja) bądź psychicznej (zawód, zranienie w kontaktach z ważnym
obiektem, chłodne, karzące relacje itp,); (3) ważną cechą charakterystyczną osoby depresyjnej
jest brak poczucia własnej wartości; (4) cechą charakterystyczną osoby depresyjnej jest także
występowanie narcystycznego gniewu jako podłoża takiego zjawiska, jak brak miłości,
akceptacji i karzące tendencje w stosunku do własnego „ja"; (5) dla osób depresyjnych
charakterystyczne jest też występowanie omnipotentnych pragnień, które są obroni; przed
poczuciem bezradności i beznadziejności, a z drugiej strony w pewnym stopniu przyczyniają
się do ich utrzymywania się; (8) Osoby depresyjne mają trudności z osiąganiem autonomii,
niezależności i bliskości w relacjach. Trudności te spowodowane są istnieniem leżącego u ich
podłoża intrapsychicznego konfliktu z dzieciństwa (Karasu 1990).

4.2. PSYCHOTERAPIA PSYCHODYNAMICZNA

4.2.1. Organizacja procesu psychoterapeutycznego

Podejście psychodynamiczne (por. Karasu 1990) reprezentowane jest przez wiele

różnych szkół, które rozmaicie organizują proces psychoterapii, począwszy od klasycznego
podejścia psychoanalityczngo, w którym czas prowadzenia terapii nie jest z góry określony
(Greenson 1968), a skończywszy na współczesnych, ograniczonych w czasie,
psychoterapiach krótkoterminowych (zaproponowanych np. przez Manna czy Struppa i
współautorów— cyt. Karasu 1990). Zazwyczaj pacjentom depresyjnym proponuje się jak
najczęstsze spotkania terapeutyczne, nawet 4 sesje w ciągu tygodnia. Powodem tak częstych
spotkań z pacjentami depresyjnymi jest zarówno to, że są to zazwyczaj chorzy o głębokich
zaburzeniach, jak i to, że ich specyficzne problemy związane są z bolesnym przeżywaniem
separacji, a tak może być odbierany rzadki kontakt z terapeutą, który w czasie psychoterapii
jest dla pacjenta ważną osobą (por. np. Kutter 1992).

Ogólnie biorąc, wszystkie podejścia psychodynamiczne podzielają podobny pogląd na

temat mechanizmów powstawania depresji oraz zjawisk i strategii, które występują w
procesie leczenia. Największe różnice dotyczą organizacji procesu J terapii. Jak podaje Strupp
i współautorzy (cyt. Karasu 1990), współczesne podejścia psychodynamiczne różnią się od
tradycyjnych:

— krótszym okresem leczenia, co ma wpływ na zakres i głębokość psychoterapii —

zmiana w zakresie symptomów versus zmiana w zakresie charakteru;

— bardziej aktywną rolą terapeuty — dyrektywna versus odzwierciedlająca;
— bardziej dynamicznym podejściem— konfrontacja dotycząca obron pacjenta oraz

klaryfikacja versus interpretacja podstawowego konfliktu.

Poszczególne szkoły podejścia psychodynamicznego mają ten sam stosunek do

stosowania farmakoterapii w trakcie psychoterapeutycznego procesu leczenia. Zmieniał się on
na przestrzeni lat, jednak generalnie, podstawowym poglądem, wprowadzonym jeszcze przez
Freuda (cyt. Karasu 1990a), jest założenie, że symptomy choroby motywują jednostkę do
uczestniczenia w leczeniu. Tak więc zredukowanie symptomów przez zastosowanie
farmakologii może wyeliminować podstawowe źródło motywacji chorej osoby do zmiany, a
także zakłócić terapeutyczne przeniesienie, pracę opierającą się na eksploracji, czy inne
zjawiska charakterystyczne dla psychodynamicznie zorientowanego procesu leczenia. Poza
tym, mechanizmem prowadzącym do poprawy z założenia ma być wgląd, a nie jakiekolwiek
formy zewnętrznego oddziaływania, jak to ma miejsce w przypadku podawania leków.

Współcześnie nadal dostrzega się wady i niedogodności łączenia psychoterapii

psychodynamicznej z podawaniem leków antydepresyjnych. Lecz praktyczne podejście do
tego problemu jest bardziej elastyczne. Możliwe jest stosowanie leków w ostrych
przypadkach silnego zakłócenia funkcjonowania jednostki w rzeczywistości, zagrożenia jej
życia oraz gdy somatyczne, wegetatywne symptomy są wyraziste i silne. W takich sytuacjach
implikacje spowodowane braniem leków są omawiane i interpretowane, jak każda treść czy
zdarzenie pojawiające się w toku leczenia psychodynamicznego (Karasu 1990a).

4.2.2. Podstawowe zjawiska, strategie i techniki

Techniki psychodynamiczne wywodzą się z leczenia psychoanalitycznego,

przeznaczonego przede wszystkim dla pacjentów neurotycznych. Dlatego istnieje niewiele
szkół psychodynamicznych zajmujących się zwłaszcza zaburzeniami depresyjnymi oraz

strategią ich leczenia, tak jak ma to miejsce w przypadku prac Jacobson (1971, 1975) czy
Arietiego (patrz niżej 4.3.). Zazwyczaj specyfika psychodynamicznie zorientowanej
psychoterapii z pacjentem depresyjnym polega tylko na treściach poruszanych w trakcie sesji.
W przypadku osób depresyjnych problemy dotyczą najczęściej poczucia winy, agresywnych
fantazji, tendencji do samokarania oraz braku poczucia własnej wartości, a wynikają one
najczęściej z wczesnodziecięcego przeżycia utraty (por. np. Kutter 1992).

Z drugiej strony w ramach podejścia psychodynamicznego istnieje wiele różnych

szkół i w związku z tym rozmaitość stosowanych strategii (por. Karasu 1990). Jednak
podstawowe strategie psychodynamiczne opierają się na:

— wglądzie,
— konfrontacji przeprowadzanej za pomocą pytań terapeuty,
— klaryfikacji, koncentracji na problemie,
— interpretacji przyczyn i znaczeń leżących u podstaw przejawianych zachowań oraz
uczuć,
— integracji wprowadzanych interpretacji.
Wymienione wyżej techniki przeznaczone są do pracy nad dwoma podstawowymi

zjawiskami terapii psychoanalitycznej — przeniesieniem i oporem. Natomiast podstawowym
psychodynamicznym mechanizmem zmiany jest wgląd. Docenienie jego znaczenia bazuje na
założeniu, że pacjent powraca do regresyjnych wzorów zachowania dopóty, dopóki jego
nieświadome konflikty wewnętrzne są represjonowane, zapomniane i nie rozwiązane.
Źródłem problemów osoby depresyjnej są bowiem nie wyrażone uczucia związane z utratą
bądź negatywnymi, raniącymi zdarzeniami z przeszłości. Uczuciami tymi jest np.
represjonowana wrogość lub ambiwalencja w stosunku do ważnych osób. Poprawa następuje
dzięki wyrażeniu tych uczuć, zrozumieniu ich i pracy nad problemem. Treścią pracy są
najczęściej trudności wynikające z charakterystycznych dla osób depresyjnych narcystyczno-
oralnych potrzeb miłości, opieki, akceptacji. Drogą do ustąpienia symptomów depresji jest
więc uświadomienie sobie przez pacjenta wciąż istniejącego w nim smutku i rozczarowania,
związanego najczęściej z występującą w dzieciństwie raniącą relacją z rodzicami oraz
brakiem akceptacji z ich strony. Źródłem poprawy w terapiach krótkoterminowych jest
zrozumienie przez pacjenta, że w trakcie psychoterapii — w kontakcie z terapeutą — powiela
on aktualne relacje z ważnymi osobami ze swego życia.

Podstawą procesów prowadzących do uświadomienia, czy do zrozumienia przez

pacjenta własnego problemu, jest przede wszystkim przeniesieniowa relacja z terapeutą.
Krótkoterminowe psychodynamiczne psychoterapie stosują zmodyfikowany paradygmat
przeniesienia, w którym aktualna relacja terapeutyczna jest odzwierciedleniem problemów
pacjenta w jego obecnych związkach z innymi, zwłaszcza z ważnymi osobami z jego życia.
W terapiach psychodynamicznych psychoterapeuta spełnia więc rolę modelu zarówno
starych, jak i nowych, ważnych dla pacjenta, obiektów.

W celu określenia przeniesieniowej relacji, terapeuta wykorzystuje analizę

przeciwprzeniesienia. Reaguje na przeniesienie pacjenta i przez badanie własnych
przeciwprzeniesieniowych uczuć rozpoznaje charakter znaczącej relacji, którą pacjent
powtarza w stosunku do jego osoby. Szczególnie ważna jest identyfikacja i analiza
przeciwprzeniesienia w przypadku pacjentów psychotycznych. Charakterystyczny dla tej
kategorii osób mechanizm projekcyjnej identyfikacji powoduje introjekcję agresywnych
impulsów przez terapeutę i może powodować nieświadome kierowanie agresji na pacjenta.
Jedynie uświadomienie sobie przez analityka występujących procesów pozwala na ich
interpretację i dalszą niezakłóconą pracę z pacjentem. Terapeuta określa reakcję
przeniesieniowa także za pomocą analizy ukrytych znaczeń, wyrażonych w werbalnej treści,
w tym, co pacjent opowiada, oraz w niewerbalnych sygnałach takich, jak ton głosu, wyraz
twarzy, gestykulacja itp. (por. Kutter 1992).

Ponadto ogólnie, w psychodynamicznie zorientowanych psychoterapiach terapeuta

pełni rolę osoby odzwierciedlającej i interpretującej problemy pacjenta. W tym celu
koncentruje się on na odbiorze informacji od pacjenta — na uważnym słuchaniu — oraz
zapewnia mu neutralną akceptację. Współczesne podejścia psychodynamiczne dopuszczają
też bardziej aktywną i dyrektywną rolę terapeuty w procesie psychoterapii. Analityk leczący
depresyjnego pacjenta powinien przejawiać zainteresowanie nim, zadawać pytania. W
przypadku pacjentów depresyjnych bardzo ważne jest aktywne wypełnianie im czasu terapii,
w tym zadawanie pytań. Spowodowane jest to zarówno trudnościami pacjenta depresyjnego
ze znoszeniem dłuższego okresu ciszy, jak i jego wynikającą z choroby biernością.
Tradycyjnie wyznaczone zachowanie psychoterapeuty, które służy wzbudzaniu wolnych
skojarzeń i regresji pacjenta, we współczesnych podejściach ukierunkowane jest przede
wszystkim na wywoływanie przeniesień i uzyskiwanie w ten sposób dostępu do
represjonowanego materiału (por. Karasu 1990, Kutter 1992).

Luborsky (cyt. Karasu 1990) określa rolę terapeuty jako służącą przede wszystkim

ekspresji i wsparciu pacjenta. I tak, w celu ułatwienia ekspresji terapeuta kolejno: uważnie
słucha pacjenta, stara się go zrozumieć, reaguje oraz powraca do słuchania, gdy w umyśle
pacjenta pojawiają się skojarzenia i reakcje na wypowiedź psychoterapeuty. Wymaga to od
terapeuty silnej koncentracji na osobie pacjenta oraz na własnych stanach emocjonalnych. W
celu wsparcia pacjenta psychoterapeuta nawiązuje z nim relacje współpracy i opieki, okazuje
wobec niego nieoceniające i empatyczne podejście oraz wzbudza w nim realistyczną nadzieję
na poprawę. Są to środki do stworzenia współpracy psychoterapeutycznej, a także relacji
przeniesieniowej, które pozwalają na pracę nad jej przejawami, czyli negatywnym i
pozytywnym przeniesieniem. W trakcie pracy występuje konfrontacja, klaryfikacja i
rozwiązywanie problemów w kontekście terapeutycznej relacji — „tu i teraz".

W przypadku pacjentów depresyjnych za szczególnie ważną uznaje się pracę nad

negatywnym przeniesieniem — agresywnymi fantazjami i impulsami. Negatywne
przeniesienie może być analizowane, jeśli psychoterapeuta zdaje sobie sprawę z własnych
uczuć przeciwprzeniesieniowych — złości, chęci odwetu — i potrafi odróżnić je od innych,
nie spowodowanych przeniesieniem. Kutter (1992) podaje, że zbyt wczesne interpretowanie
negatywnego przeniesienia może spowodować nagłe poczucie winy, tendencje do
samokarania, myśli samobójcze. Z drugiej strony uważa się (Karasu 1990), że konfrontacj a z
negatywnym przeniesieniem jest bardzo ważna na początku terapii. Sprzyja ono bowiem
wyrażeniu agresywnych uczuć, co stanowi dla pacjenta swojego rodzaju katharsis.

Także na początku dobrze jest zająć się obronnymi patologicznymi wzorami

zachowań, np. idealizacją, silną zależnością oraz łatwym poddawaniem się manipulacji, które
są charakterystyczne dla osób depresyjnych i w ich mniemaniu służą im jako środki do
poprawy sytuacji, w tym do zwiększenia szacunku dla własnej osoby. Pacjent w trakcie
opowiadania o swoich wspomnieniach i doświadczeniach (z dzieciństwa bądź niedalekiej
przeszłości) ma okazję uświadomić sobie obronne, a także adaptacyjne znaczenia swych
zaburzeń. Towarzyszyć temu może poprawa związana z ulgą, jaką przynosi ujawnienie
niewyrażanych dotąd uczuć, w tym wspomnianej wyżej agresji, ukierunkowanej na
terapeutę jako substytut ważnej osoby z wczesnego dzieciństwa.

Praca nad przeniesieniem pozytywnym dotyczy najczęściej idealizacji analityka,

która ma swoje źródło w ogromnej potrzebie miłości, akceptacji i opieki pacjenta
depresyjnego. Przelewa on na terapeutę — jako idealny obiekt miłości — swoje uczucia i
zaufanie, dążąc do bardzo bliskiej, symbiotycznej relacji. Psychoterapeuta musi uważnie
analizować swoje reakcje przeciwprzeniesieniowe i pracować nad przeniesieniem u pacjenta,
tak by możliwy był wgląd oraz zmiana patologicznej relacji z terapeutą na bardziej
realistyczną i umożliwiającą pacjentowi rozwój.

Pozytywne przeniesienie wzbudzane jest też przez relację wsparcia, jaką oferuje

pacjentowi terapeuta. Dlatego też powinien on pamiętać o zachowaniu odpowiednich granic
we wspieraniu pacjenta i zastępowaniu mu utraconego obiektu, tak by nie spowodować
późniejszej frustracji pacjenta i nawrotu symptomów (por. Kutter1992).

Bazą do pracy nad problemami jest także opór pacjenta, stanowiący drugie

podstawowe zjawisko w psychodynamicznie zorientowanym leczeniu. Podlega on analizie,
przynosząc konkretne rezultaty w zakresie rozwiązywania podstawowych problemów
pacjenta. Przykładem wykorzystywania pracy nad oporem w procesie leczenia depresyjnego
pacjenta może być — wspólne większości krótkoterminowych podejść psychodynamicznych
do terapii — czterostopniowe prowadzenie procesu leczenia, oparte, poza końcowym etapem,
na kolejnych krokach w pracy nad oporem (Karasu 1990). (l) I tak, w przypadku
początkowego oporu, który może pojawić się w początkowej fazie terapii (przy ustalaniu
współpracy terapeutycznej), psychoterapeuta może zająć się problemem dotyczącym sposobu
radzenia sobie z poczuciem utraty jako reakcją na separację bądź na psychiczny dystans ze
strony rodziców. Klaryfikacji podlega wtedy nie uświadomiona ambiwalencja w stosunku do
rodziców, a uczucie to przenosi się na relacje z innymi osobami. (2) W przypadku oporu
dotyczącego samego procesu psychoterapii, terapeuta poddaje interpretacji niefunkcjonalne,
niekorzystne dla pacjenta jego własne zachowania oraz obawy przed odwetem, wypływające
z negatywnego przeniesienia i agresywnych uczuć ukierunkowanych na psychoterapeutę. (3)
W późniejszym okresie terapii u pacjenta pojawia się opór wynikający z uczucia zagrożenia
związanego z uświadamianiem sobie separacji z psychoterapeuta. Pacjent mobilizuje
wcześniejsze, nieracjonalne reakcje na utratę, w związku z czym terapeuta musi zajmować się
także otwarcie wyrażanym przez pacjenta gniewem. (4) W końcowym etapie leczenia praca
dotyczy już realistycznego żalu pacjenta spowodowanego koniecznością rozstania się z
psychoterapeuta. Terapeuta pracuje tu nad podstawowym konfliktem z dzieciństwa poprzez
rozwiązywanie aktualnych trudności w relacjach pacjenta — zarówno w tych spoza kontekstu
terapii, jak i występujących w trakcie sesji.

Najważniejsze w procesie każdej psychodynamicznie zorientowanej psychoterapii jest

jednak zinterpretowanie i klaryfikacja starych wzorów zachowania, co pozwala
pacjentowi zrozumieć, jak niszcząca była jego dotychczasowa droga zdobywania poczucia
własnej wartości, jak olbrzymie są jego oczekiwania dotyczące opieki i miłości oraz jak
bardzo odczuwa on do tej pory swój zawód z dzieciństwa związany z kontaktami z rodzicami.
Wgląd dotyczący podstawowych problemów pacjenta, jest przez niego adaptowany także
poza kontekstem psychoterapii. Buduje to stopniowo nową strukturę psychiczną pacjenta,
zapobiegając w ten sposób przyszłym epizodom depresyjnym. Efektem terapii powinna być
bowiem reorganizacja struktur ego i superego — w tym obniżenie ekstremalnie wysokich
standardów oraz karzących tendencji, co pozwoli na rozwinięcie przez pacjenta bardziej
funkcjonalnego, realistycznego i gratyfikującego sposobu na życie. Służy temu właśnie
rozwiązanie podstawowego intrapsychicznego konfliktu łączącego się z relacjami z
ważnymi osobami z dzieciństwa i teraźniejszości pacjenta. Zadaniem psychodynamicznie
zorientowanej psychoterapii — i to zarówno długoterminowej, jak i krótkoterminowej —jest
bowiem zmodyfikowanie tego, co leży u podłoża depresyjnych zaburzeń, a nie tylko
wywieranie ograniczonego wpływu na bezpośrednie symptomy.

Podsumowując, można wymienić kolejne cele, które prowadzą do koniecznego dla

efektywnej poprawy stanu pacjenta rezultatu:

— osłabienie, zlikwidowanie symptomów dzięki uwolnieniu, wyrażeniu stłumionych

agresywnych uczuć;

— obniżenie wymagań superego i perfekcjonistycznych standardów, aby zredukować

poczucie winy, nieadekwatności oraz poprawić samoocenę pacjenta;

— wykazanie nierealistyczności oraz niefunkcjonalności wyolbrzymionych oczekiwań

i potrzeb miłości, wyrażanych w stosunku do ważnych osób z życia pacjenta;

— odkrycie i rozwiązanie konfliktów pochodzących z dzieciństwa, które są źródłem

aktualnej choroby (Karasu 1990).

4.3. PODEJŚCIE ARIETIEGO

4.3.1. Wprowadzenie teoretyczne

Przedstawiona niżej koncepcja dotycząca psychologicznej organizacji depresyjnej

osobowości (Arieti i Bemporad 1980) powstała na bazie klinicznego doświadczenia,
intensywnej psychoterapii osób depresyjnych. Autor tej koncepcji uznaje olbrzymie znaczenie
psychologicznych mechanizmów w rozumieniu i leczeniu zaburzeń depresyjnych. Za
podstawową przyczynę wystąpienia tego typu zaburzeń uważa on ukształtowanie się w
dzieciństwie predystynujących typów depresyjnej osobowości. Generalnie typy te
charakteryzują się nadmiernym poleganiem, opieraniem się na zewnętrznych źródłach
utrzymywania poczucia własnej wartości, gratyfikacji oraz nadawania znaczenia własnym
działaniom. Wyróżnia się trzy podtypy osobowości predystynujących do zaburzeń
depresyjnych:

— osobowość bazująca na relacji z „osobą dominującą",
— osobowość bazująca na ideologii „dominującego celu",
— chroniczna postać struktury osobowości wyznaczająca stały, negatywny sposób

odbierania rzeczywistości.

Pierwsza forma predyspozycji do depresji, bazująca na relacji z „osobą

dominującą", polega na umiejscowieniu źródeł gratyfikacji i szacunku dla samego siebie w
stałym związku zależności od innej osoby. Tego typu depresyjna jednostka nie jest w stanie
czerpać satysfakcji bezpośrednio z własnych działań, lecz dopiero po uzyskaniu aprobaty i
wzmocnienia od ważnej dla niej osoby, z którą pozostają w relacji. We własnym wyobrażeniu
tworzy z tą osobą związek, który można by określić jako „relację ugody". W zamian za
wykluczenie niezależnych możliwości dostarczania sobie samej wzmocnień oraz nadawania
znaczenia własnemu życiu, zyskuje stałe źródło oparcia i opieki. Taki wzór relacji inicjowany
jest przez rodziców we wczesnym dzieciństwie przyszłej osoby depresyjnej, która w swoim
dorosłym życiu w przeniesieniowy sposób odtwarza tę relację. Inne cechy charakterystyczne
dla tego typu osobowości depresyjnej, takie jak lgnięcie do drugiej osoby, pasywność, łatwe
poddawanie się manipulacji, nieokazywanie i tłumienie gniewu, mogą być widziane jako
środki mające na celu uzyskanie stałej relacji wsparcia. Ten typ osobowości jest
charakterystyczny zwłaszcza dla depresyjnych kobiet. W przypadku depresyjnych mężczyzn
częściej dominującym obiektem jest nie osoba, lecz np. jakaś organizacja czy instytucja.
Bezpośrednią przyczyną wywołującą depresję w przypadku tego typu osobowości jest utrata
osoby, z którą depresyjna jednostka pozostawała w bliskiej relacji zależności.

Drugi typ osobowości depresyjnej, zorganizowanej wokół „dominującego celu",

polega na tym, że jednostka czerpie poczucie satysfakcji i szacunek dla własnej osoby z
zaangażowania się w pewną aktywność i z osiągania zamierzonego celu. Stawia sobie
nierealistycznie wysokie, fantastyczne cele i wszystko podporządkowuje ich realizacji. Przy
bliższym przyjrzeniu się okazuje się, że osiągnięcie celu zamierzonego przez depresyjną
osobę związane jest z jej przekonaniem, że osiągnięcie go odmieni ją samą i jej życie.
Podobnie jak w relacji z „dominującą osobą", gdzie wyimaginowany układ służy uzyskaniu
poczucia własnej wartości, tak w przypadku „dominującego celu" fantazje dotyczące jego

osiągnięcia związane są ze wzrostem własnej samooceny i znaczenia. Ten typ osobowości
skłonnej do zaburzeń depresyjnych powstaje w wyniku ustalenia we wczesnym dzieciństwie
przez rodziców takiej relacji, w której dziecko uzyskiwało akceptację i wsparcie na drodze
wywiązywania się z wymagań, nagradzania przez rodziców za wysokie osiągnięcia. Tak
ukształtowaną osobowość charakteryzuje ponadto arogancja, obsesyjność i tendencja do
alienowania się, szukania odosobnienia. Najczęściej cechy takie występują w przypadku
depresyjnych mężczyzn. Zaś bezpośrednią wywołującą depresję przyczyną jest
uświadomienie sobie, że wymarzony cel jest nierealistyczny i absolutnie nieosiągalny.

Trzeci typ osobowości depresyjnej występuje w chronicznej postaci struktury,

stałego sposobu doświadczania rzeczywistości. Depresyjne spojrzenie na świat jest tu
wewnętrzną, latentną cechą jednostki. Odmiennie, niż w przypadku wyżej opisanych typów
osobowości depresyjnej, ten typ nie dysponuje mechanizmami, które pozwoliłyby
przeciwdziałać pojawieniu się klinicznej depresji, tak jak to funkcjonuje w przypadku
znajdowania oparcia w charakterystycznym wzorze relacji submisywności czy w
fantastycznych celach. Tego typu depresyjna osoba zahamowuje każdą formę gratyfikacji,
chronicznie przeżywa poczucie beznadziejności i jałowości, co w efekcie powoduje
wycofanie się z zaangażowania w jakiekolwiek aktywności. Cierpi także z powodu
przeżywania pustki, gdyż jej obawa przed wykorzystaniem i odrzuceniem przyczyniła się do
tego, iż nie nawiązała ona z nikim głębszej więzi.

Dodatkowo ten typ osobowości depresyjnej charakteryzuje się hipochondrycznymi

tendencjami, opryskliwością w kontaktach interpersonalnych i silnymi skłonnościami do
krytyki własnej osoby i innych ludzi. Może także występować przekonanie, że jest się przez
innych bacznie obserwowanym. Jako ogólną przyczynę utworzenia się tego typu osobowości
depresyjnej podaje się istnienie silnych tabu wprowadzonych przez rodzinę bądź
społeczeństwo, w którym jednostka żyje. Bezpośrednią zaś przyczyną wywołującą depresję
osoby o takim typie osobowości jest zaistnienie sytuacji, która wymusza na jednostce nową
ocenę jej dotychczasowego sposobu życia, oraz jednoczesne występowanie w jej umyśle
przekonania o niemożliwości zmiany. Przełomowym zdarzeniem może być prosta sytuacja
życiowa, która jednak dla osoby depresyjnej będzie miała ważne indywidualne znaczenie.
Takie pojawienie się klinicznej depresji w wyniku przeżyć mających dla depresyjnej jednostki
ważne subiektywne znaczenie (nieuchwytne dla obserwatora) jest charakterystyczne dla
dwóch opisanych typów osobowości.

Wszystkie trzy typy osobowości depresyjnej łączy to, że: (l) ich zachowanie

wyznaczone jest przez zniekształcone przekonania dotyczące własnej osoby i innych ludzi,
(2) występuje u nich poczucie lęku, zwłaszcza skojarzone z chęcią osiągnięcia przyjemności,
(3) istnieje też obawa przed tym, że ich spontaniczne zachowanie spotka się z odrzuceniem
czy krytyką, (4) przeceniają one opinie innych osób oraz (5) własny wpływ na wewnętrzne
życie innych. Najważniejsze jest jednak to, że ich ogólne wycofanie i zahamowanie nie
pozwala na ewentualne zmiany w dotychczasowym stylu życia. Samo zjawisko depresyjnego
smutku ma bowiem pewne pozytywne znaczenie; pojawia się w związku z uświadomieniem
sobie przez jednostkę, że długotrwałe zaangażowanie — w inną osobę, cel — skończyło się
dla niej niekorzystnie. Trudność polega jednak na tym, że jednostka z osobowością podatną
na depresję nie jest zdolna do wykorzystania smutku do mobilizacji. Trwa ona w przekonaniu,
że inne drogi, nadające życiu nowe znaczenie, są dla niej nieosiągalne. Jest to przekonanie
wynikające z doświadczeń jednostki z dzieciństwa, które w znaczący sposób zawęziły jej
możliwości osiągania różnych źródeł gratyfikacji i sensu życia. Tak więc podstawową cechą
charakterystyczną depresji jest ograniczenie alternatywnych sposobów myślenia i odbioru
rzeczywistości oraz zahamowanie, wycofywanie się z nowych doświadczeń. Celem terapii
jest właśnie doprowadzenie do otworzenia się jednostki na nowy kontakt z rzeczywistością
oraz do jej rozwoju.

4.3.2. Psychoterapia

a) Organizacja procesu psychoterapeutycznego i jego przeznaczenie

Proponowanym leczeniem (Arieti 1979) jest tu indywidualna terapia, trwająca

minimum 18 miesięcy, ze spotkaniami przynajmniej 2 razy w tygodniu. Przeznaczona jest dla
najcięższych przypadków depresji, dla depresji psychotycznej, dla pacjentów z myślami
samobójczymi. Jest skuteczna i staje się niezbędna w sytuacji, gdy leczenie farmakologiczne
nie sprawdziło się — nie poskutkowało, bądź nastąpił szybki nawrót symptomów, a także
wtedy, gdy pacjent odrzuca medyczne leczenie. Możliwe jest też jednoczesne prowadzenie
psychoterapii i kuracji lekami antydepresyjnymi, co — jak wykazała praktyka — przynosi
dobre rezultaty.

b) Podstawowe zjawiska i procedura psychoterapii

Opisaną niżej terapię (osób cierpiących na silną depresję) zaproponowaną przez

Arietiego (1979) wypełnia specyficzna treść wynikająca z założeń teoretycznych jego
koncepcji na temat psychologicznej organizacji osobowości depresyjnej. Jednak zastosowanie
w psychoterapii — jako głównego narzędzia zmiany — interpretacji ze strony terapeuty oraz
zrozumienia, wglądu, ze strony pacjenta. wskazuje na przynależność zaproponowanego
podejścia leczenia do psychodynamicznego, psychoanalitycznego nurtu psychoterapii. W
pracy dotyczącej leczenia cierpiących na silną depresję Arieti opisuje rolę i zadania terapeuty,
kolejne kroki postępowania, oraz zjawiska i trudności występujące w procesie psychoterapii.

I tak, psychoterapeuta prowadzący leczenie depresyjnego pacjenta powinien mieć

silny i znaczący wpływ na chorego. Z założenia powinien pełnić aktywną rolę, wypowiadać
się w sposób jasny i z przekonaniem, a jednocześnie współczuć pacjentowi i stanowić dla
niego emocjonalne oparcie. W celu wprowadzenia właśnie takiej relacji z pacjentem,
psychoterapeuta powinien okazać mu zainteresowanie jego osobą, zrozumienie ogromu jego
cierpienia, ale jednocześnie powinien mówić o tym, że depresja ma swoje źródła i przyczyny.
Zadaniem terapeuty jest pomóc pacjentowi w znalezieniu tych przyczyn, których on sam nie
jest w stanie dociec. Przekazywanie właśnie takich informacji jest zaproszeniem do tego, by
pacjent znalazł w terapeucie wsparcie psychiczne. A zadaniem psychoterapeuty jest poznanie
i zrozumienie możliwych źródeł, przyczyn smutku oraz trudności pacjenta. Chorzy z ciężką
depresją są bowiem zarówno pod wpływem traumatycznych wydarzeń z przeszłości, jak i
aktualnych problemów.

W związku z tak ustawioną rolą osoby prowadzącej terapię, bardzo ważny jest jej

dobry kontakt z pacjentem, rzeczywista chęć, by mu pomóc, dostarczyć wsparcia,
wytłumaczyć ważne dla niego sprawy, wzbudzić nadzieję. Terapeuta bardzo często jest
akceptowany przez pacjenta, ale tylko np. jako „ten trzeci", czyli ktoś dodatkowy do układu
„pacjent — dominująca osoba". Ustalenie się takiej relacji, w której terapeuta jest tą trzecią,
dodatkową osobą dominującą, w pewnej fazie leczenia jest pomocne. Dzięki dostrzeganiu
przez pacjenta w psychoterapeucie nowego, godnego zaufania obiektu miłości, może
wystąpić szybkie złagodzenie symptomów. Jednak nie jest to rzeczywisty proces leczenia,
który skutecznie prowadziłby do poprawy sytuacji pacjenta. Po skonstatowaniu przez niego
rzeczywistej jakości takiej relacji i jej ograniczeń, nastąpiłby nawrót choroby oraz jej
objawów w całej swojej sile. Na początku terapeuta musi jednak dostosowywać się do
patologii pacjenta i nawet powtórzyć we własnych zachowaniach zaburzony wzór relacji z
dotychczasowej rzeczywistości osoby depresyjnej. W innym razie, ze względu na swoją
odmienność, sytuacja psychoterapii byłaby odbierana przez pacjenta jako zagrażająca i

odrzuciłby on ją, zanim ustalona zostałaby docelowa terapeutyczna relacja, porozumienie
między pacjentem i psychoterapeuta.

Dlatego też, zadaniem terapeuty jest kierować pracą tak, by móc doprowadzić ją do

bardziej zaawansowanego poziomu, na którym przestaje on być dla pacjenta następną osobą
dominującą, a staje się osobą znaczącą, czyli stwarzającą poczucie bezpieczeństwa, bo
stabilną, z określoną osobowością, szczerą, nie stawiającą pacjentowi wymagań związanych z
pojawianiem się u niego poczucia zagrożenia, wybiegającą poza patologiczny wzór relacji z
życia pacjenta, zdolną do zmiany zachowania, wspólnego dzielenia przeżyć i nie dążącą do
dominacji. Opisany wyżej pożądany typ relacji między terapeutą a pacjentem jest
optymalnym, sprzyjającym rozwojowi pacjenta, układem. Dochodzi się do niego przez
stopniowy rozwój relacji z pacjentem, zapewnienie mu opieki i wsparcia oraz zaakceptowanie
powtórzenia przez niego w kontakcie z psychoterapeutą relacji z osobą dominującą. Dlatego
też ten optymalny, służący rozwojowi typ więzi między terapeutą a pacjentem może być
wprowadzany w procesie psychoterapii nieco później, nie na samym jej początku.

W tak pomyślanej pracy, która w dużym stopniu opiera się na budowaniu relacji z

pacjentem — osobą cierpiącą na silną depresję — mogą pojawiać się trudności. Może się
zdarzyć, że pacjent w toku terapii stanie się mniej depresyjny. ale za to agresywny. W ten
sposób przejawi się jego wrogość skierowana ku osobie dominującej; w sytuacji, gdy
psychoterapeutą jest traktowany jako „ten trzeci", wrogość do dominującej osoby jest
skierowana także na niego. Jest zjawiskiem naturalnym, że gdy po długim czasie pacjent
dochodzi do uświadomienia sobie istnienia takich wrogich uczuć w odniesieniu do osoby
dominującej, jego agresja występuje z dużą siłą i w połączeniu z wyolbrzymionym,
negatywnym obrazem dominującej osoby (najczęściej partnera) jako tyrana. Zadaniem
psychoterapeuty, choć niełatwym, jest klaryfikacja tego zjawiska i całej związanej z nim
sytuacji. Czasami zdarza się, że rzeczywiście partner jest osobą nadmiernie dominującą w
związku, autorytarną i zbyt wiele wymagającą. Najczęściej jednak to pacjent sam tak układa
własne relacje, będąc zbyt uległym i niezdolnym do bardziej asertywnej postawy względem
partnera. Kreuje poniekąd pewien patologiczny wzór relacji i trwa w nim pomimo
związanych z tym przykrych przeżyć. Poddawany terapii, gdy staje się świadomy
charakterystyki tego zaburzonego wzoru relacji, główną winą za taki stan obarcza osobę
dominującą. Aby mogła nastąpić poprawa i zmiana niekorzystnej sytuacji, pacjent musi
zrozumieć, że to on sam stwarza stosowny klimat i współtworzy relację submisywności.

U innych depresyjnych pacjentów występuje bardzo silne poczucie winy. Pacjent

czuje się odpowiedzialny za wszystko, co przyczyniło się do jego załamania psychicznego.
Resztki energii zużywa na karanie siebie za wyimaginowane winy — w nadziei, że
intensywne samokaranie poprawi jego negatywną samoocenę, Takie silne poczucie winy
powstaje często na bazie nienawiści do osoby dominującej, jako zastępcze uczucie
pozwalające na przyjęcie przez pacjenta submisywnego wzoru relacji, który ma, jego
zdaniem, zapewnić mu miłość i akceptację. Gdy taka aprobata nie występuje, poczucie winy u
depresyjnej osoby wzrasta, gdyż w jej poznawczą strukturę wbudowane jest przekonanie, że
jeszcze nie dosyć uczyniła. by na aprobatę zasłużyć. Silne poczucie winy u osoby depresyjnej
zastępuje także uczucie lęku, gdyż przeżywanie poczucia winy, jako doznania bardziej
konkretnego, osadzonego w kontekście, jest bezpieczniejsze niż nieokreślony lęk. Zadaniem
psychoterapeuty w przypadku występowania silnego poczucia winy jest, analogicznie jak
przy opisanych wyżej trudnościach dotyczących wrogości, wytłumaczenie pacjentowi
powodujących daną sytuacją mechanizmów. Rzeczywistą poprawę uzyskuje się w
późniejszym etapie psychoterapii — po zmianie charakteru relacji pacjenta z osobą
dominującą.

Z tym wiąże się drugie podstawowe zadanie terapeuty w procesie psychoterapii.

Oprócz nawiązania pożądanego, leczącego typu relacji z pacjentem, terapeuta zbiera

informacje na temat dominującej osoby z jego życia, tak by możliwe było dokonanie
interpretacji. W jej wyniku pacjent powinien uświadomić sobie swoją nieumiejętność życia
dla samego siebie. Ważne, by nauczył się rozpoznawać własne uczucia i potrzeby oraz
reagować na nie pozytywnie, jak również, żeby był bardziej asertywny i zdolny do ochrony
własnych interesów. Chodzi tu o przemieszczenie dotychczasowego źródła gratyfikacji. W
mniejszym stopniu powinna być nią druga osoba. Pacjent nie może za tak wysoką cenę, jak
choroba psychiczna, dążyć do uzyskania aprobaty, uczucia, opieki. Celem terapii jest to, by w
większym stopniu stał się on niezależny i aby dojrzał do stanowienia sam dla siebie
autonomicznego źródła gratyfikacji.

W sytuacji, gdy pacjent w pełni uświadomi sobie treść i znaczenie patologicznego

wzoru funkcjonowania i wpływu tego wzoru na swoje życie, zadaniem terapeuty staje się
stopniowe kierowanie rozwojem pacjenta, stymulowanie, by wytworzył on sobie wizję
innych możliwych wzorów w życiu oraz żeby zaangażował się w jedną z tych wizji z
zamiarem zrealizowania jej. Pacjent, który zrozumiał, jaką rolę sam odegrał w tej konfiguracji
życiowej, która okazała się dla niego niekorzystna, przestaje czuć się bezradny, zwiększa się
jego napęd życiowy — staje się mniej apatyczny i pasywny. Następnym krokiem jest nauka
ochrony własnych żywotnych interesów i sposobów osiągania tego, co naprawdę jest dla
niego ważne, wzmacnia go oraz powoduje dobre samopoczucie.

Analogiczne procesy występują w terapii, gdy problemy osoby depresyjnej polegają

na związaniu jej życia i emocji z dominującym celem. Ważne jest dotarcie do świadomości
pacjenta i spowodowanie, by on odpowiedział sobie na pytanie, czy prawdą jest, że
dominujący cel stał się dla niego jedynym możliwym sposobem na życie i dlaczego taka
sytuacja miała miejsce.

Podsumowując, do podstawowych zadań terapeuty należy nawiązanie prawidłowej,

korzystnej relacji terapeutycznej z pacjentem, zinterpretowanie źródeł jegotrudności i
doprowadzenie do zmiany i rozwoju pacjenta.

Może zdarzyć się tak, że stan pacjenta — jego nastrój, napęd życiowy — poprawi się i

sam bądź z pomocą terapeuty jest on w stanie uzmysłowić sobie alternatywne sposoby
ułożenia własnego życia, a jednak tym, co go powstrzymuje, jest obawa przed czymś
nowym i nieznanym. Zazwyczaj inne rozwiązania wydają się pacjentowi bardzo odległe i nie
wzbudzają w nim motywacji do ich osiągnięcia. Psychoterapeuta musi stopniowo pomagać
pacjentowi, ożywiać w nim motywację, chęć na inne niż dotychczasowe urządzenie sobie
życia.

W przypadku pacjentów z ciężką depresją, nawet w sytuacji, gdy ich stan uległ dzięki

terapii poprawie, łatwo jest ponownie wejść w chorobę. Depresja jest dla nich znanym,
własnym sposobem przeżywania rzeczywistości. Każde negatywne zdarzenie łatwo powoduje
powrót do depresyjnego nastroju. Zadaniem terapeuty jest wykazanie pacjentowi, jak
wykorzystuje on każde nieprzyjemne wydarzenie, negatywną myśl, by usprawiedliwić swoją
depresję.

Arieti, podobnie jak Beck (patrz wcześniej 2. l.), powstanie depresji przypisuje

głębokim mechanizmom, działającym wcześnie w okresie rozwoju. Jednak w przeciwieństwie
do Becka, reakcję osób depresyjnych na negatywne myśli i zdarzenia, pogarszanie się ich
nastroju, interpretuje jako chęć usprawiedliwiania i potwierdzania występującego zaburzenia,
a nie jako skutek istniejących zniekształceń poznawczych, które automatycznie utrzymują
jednostkę w depresji.

Ze zmianą podejścia do rzeczywistości, innego spojrzenia na nią w wyniku

psychoterapii, może wiązać się też występowanie u pacjenta poczucia zdrady własnej osoby.
Wynika ono z jednoczesnego istnienia w jego umyśle idei, przekonań charakterystycznych
dla depresyjnego sposobu myślenia oraz wiedzy, przemyśleń związanych z odkryciem i
uświadomieniem w toku psychoterapii podstawowych, głębokich, autentycznych problemów.

Pacjent może myśleć o tym, że będzie musiał zrezygnować z pewnych aspiracji, może
żałować nie wykorzystanych okazji itp.; jednym słowem, przewidywać pojawienie się
depresji, ciągłe jej trwanie, bądź przejawiać depresyjne przekonania. Zadaniem
psychoterapeuty jest wtedy takie pokierowanie pacjentem, by dostrzegł on ten typ myśli i ich
znaczenie przy pojawianiu się depresji, co umożliwi odwrócenie procesu, przełamanie
depresyjnej perspektywy i szersze otwarcie się na nowe możliwości.

5. PODEJŚCIE BIOENERGETYCZNE LOWENA

Twórca bioenergetyki — Lowen (1976a, 1976b, Lowen i Lowen 1977) — jedną ze

swych książek poświęcili problematyce powstawania zaburzeń depresyjnych i ich
psychoterapii. Najprościej ujmując, zbudowany przez niego schemat wyjaśniający wszelkie
problemy osobowościowe obejmuje następującą sekwencję zdarzeń: doświadczenia związane
z sięganiem po przyjemność prowadzą do deprywacji, frustracji lub spotykają się z karą; to z
kolei wywołuje niepokój stanowiący źródło powstawania obron (por. Rakowska 1987).
Zaburzenia depresyjne dotyczą fizycznego i psychicznego poziomu funkcjonowania
jednostki. Iluzją jest przekonanie, że zaburzenia te można lokalizować wyłącznie w umyśle
— ignoruje się bowiem wówczas fakt, że życie we wszystkich przejawach jest także
zjawiskiem fizycznym. Depresyjne zaburzenia osobowości są „chorobą emocjonalną", a
emocje mają implikacje zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Zaburzenia emocjonalne
angażują dwa poziomy osobowości: ruchy ciała odnoszące się do poziomu fizycznego i
percepcję zachodzącą w sferze umysłowej. Cierpienie występujące u osób depresyjnych
pochodzi z depresji ich ducha, w co uwikłane są zarówno problemy związane z aktywnością
ruchową, jak i konflikty emocjonalne.

5.1. DLACZEGO STAJEMY SIĘ DEPRESYJNI?

W odpowiedzi na to pytanie Lowen bierze pod uwagę: (l) charakter kontaktu z

rzeczywistością, (2) znaczenie iluzji dotyczących przyszłości, (3) poszukiwanie wsparcia na
zewnątrz.

5.1.1. Depresja i nierzeczywistość

Osoby depresyjne mają słaby kontakt z rzeczywistością, z tym, co dzieje się tu i teraz.

Ich życie jest opanowane przez przeszłość. Można powiedzieć, że zaprzeczają (deniat)
teraźniejszości. Innymi słowy, obserwując wszelkie reakcje osoby depresyjnej, można dojść
do przekonania, iż jej postawy i zachowania przenika nierzeczywistość.

Geneza tego stanu rzeczy jest następująca. Przeżyte w dzieciństwie traumatyczne

doświadczenia lub utrata ważnych wartości podkopuj ą poczucie bezpieczeństwa i
samoakceptację jednostki. Sposobem radzenia sobie z takimi przeszłymi doświadczeniami
jest tworzenie określonych wyobrażeń na temat przyszłości. Osoba, która przeżyła w
dzieciństwie odrzucenie, będzie kształtowała obraz przyszłości pełen akceptacji i aprobaty ze
strony innych ludzi. Zwalczanie dziecięcego poczucia bezradności i bezsilności może polegać
na wyobrażaniu sobie siebie w przyszłości jako osoby władczej, posiadającej moc i kontrolę
nad innymi. Fantazje na temat przyszłości kompensują złe doświadczenia z przeszłości.
Umysł jednostki w wyobrażeniach i marzeniach na jawie zmienia niewygodną i nie dającą się

zaakceptować rzeczywistość. Znaczna część energii takiej osoby zostaje poświęcona na
rozbudowywane przez ego fantazje i marzenia. Istotne jest to, iż te wyobrażenia stają się
nierealnymi celami, których realizacja jest, obiektywnie rzecz biorąc, nieosiągalna.

Postawy osoby depresyjnej, w małym stopniu związane z rzeczywistością,

najwyraźniej manifestowane są w jej słabym kontakcie z własnym ciałem. „Ja" (self) nie jest
skoncentrowane na spostrzeganiu jednostki takiej, jaką ona jest. Umysł zajęty jest nierealnymi
obrazami. Ograniczenia mięśniowe odpowiedzialne za brak zdolności do zaspokojenia
aktualnych potrzeb nie znajdują odzwierciedlenia w świadomości jednostki. Nie odczuwa ona
zaburzeń funkcjonowania ciała — sztywności mięśni, zredukowanej ruchliwości,
zahamowania w oddychaniu. Jednostka identyfikuje się z ego, z wolą, z wyobrażeniami.

Opis funkcjonowania człowieka w ujęciu Lowena uwzględnia cztery warstwy.

Pierwszą stanowi ego posługujące się mechanizmami obronnymi (zaprzeczanie, projekcja,
racjonalizacja itd.), tworzące wyobrażenia jednostki o własnej osobie. Drugą jest warstwa
mięśniowa; jej przejawem jest chroniczne napięcie mięśni u osób zaburzonych lub pełne
wdzięku i koordynacji efektywne działanie jednostek zdrowych. W trzeciej, emocjonalnej
warstwie zlokalizowane są odczucia: gniew, ból, lęk, rozpacz, a także przyjemność, radość.
Czwarta warstwa określana jest jako „serce" — tam mieści się uczucie miłości, pragnienie
bycia kochanym.

U osoby zdrowej te cztery warstwy funkcjonują w sposób skoordynowany,

ekspresyjny, a nie obronny. Wszystkie impulsy przepływają przez serce. Człowiek wkłada
serce we wszystko, co robi. Odzwierciedla własne odczucia, które posiadają kontrolę nad ego.
U osób zaburzonych powstają obrony chroniące serce przed zagrożeniem, tworzące barierę
przed dotknięciem go. Funkcjonowanie osoby depresyjnej zdominowane jest przez
wyobrażenia wytwarzane w ego. Jednostka taka nie koncentruje się na własnym ciele. Osoba
świadoma procesów zachodzących wewnątrz ciała jest zarazem zdobią do „bycia tu i teraz"
(życia teraźniejszością). Uwaga osoby depresyjnej jest skierowana ku celom
przyszłościowym — tylko one mają znaczenie,

5.1.2. Ściganie iluzji

Nieosiągalne cele osoby depresyjnej nie są związane z podstawowymi potrzebami

człowieka. Każdy z nas potrzebuje miłości oraz poczucia, że nasza miłość jest akceptowana i
w pewnym stopniu odwzajemniana. Miłość wiąże nas ze światem, daje nam poczucie
przynależności. Ludzie nie stają się depresyjni, gdy przeżywają miłość. Przez miłość
wyrażamy siebie, potwierdzamy naszą tożsamość, istnienie.

Ekspresja własnego „ja" na zewnątrz jest zasadniczą potrzebą wszystkich ludzi.

Stanowi podstawę działań twórczych. Jest źródłem największej przyjemności. Osoby
depresyjne charakteryzują się ograniczoną ekspresją własnego „ja". Zwykle dotyczy to
obszaru pracy zawodowej — choć i tu mogą się przejawiać zachowania kompulsywne,
mechaniczne. Własne „ja" jednostka może doświadczać przez jego ekspresję. Gdy drogi
ujawniania „ja" są zamknięte, może ono słabnąć, zanikać. Doświadczenia „ja" mają charakter
cielesny. Ujawnianie ja" oznacza ekspresję uczuć. Miłość jest najgłębszym uczuciem.
Jednostki o zdrowej osobowości mają zdolność wyrażania wszelkich emocji. Drogami
ekspresji emocji są: oczy, głos, ruchy ciała. U osób depresyjnych oczy mają tępy wyraz, głos
jest płaski, matowy, a ruchliwość zredukowana do małego zakresu gestów.

Inną z podstawowych potrzeb ludzkich wyróżnianych przez Lowena jest dążenie do

wolności. Bez wolności ekspresja „ja" jest niemożliwa. Każdy człowiek pragnie być wolny
we wszystkich życiowych sytuacjach — w domu, pracy, szkole, w relacjach społecznych. To
dążenie dotyczy wyrażania siebie, posiadania prawa głosu, wpływu na przebieg zdarzeń.

Każde społeczeństwo ze względu na dobro społeczne tworzy pewne ograniczenia wolności
jednostki. Takie ograniczenia mogą być akceptowane przez jednostkę, jeśli nie pozbawiają jej
prawa do ujawniania własnego „ja".

Poza zewnętrznymi, istnieją także ograniczenia wewnętrzne. Te ostatnie są często

silniejsze, niż prawa wyznaczające stopień przyzwolenia na ujawnianie przez jednostkę
własnego „ja". Ponadto ograniczenia wewnętrzne mogą mieć charakter nieświadomy,
wynikać z racjonalizacji. Tak więc mogą stanowić surowsze więzienie, niż ograniczenia
stwarzane przez bariery zewnętrzne.

Osoba depresyjna jest więziona przez nieświadome ograniczenia wewnętrzne. typu:

„powinienem", „nie wolno mi" itp. To one izolują, gnębią, niszczą ducha, Żyjąc w tym
więzieniu, jednostka snuje fantazje o wolności, tworzy plany wyzwolenia i marzy o świecie,
w którym życie będzie inne. Te marzenia są iluzjami, które służą podtrzymaniu ducha. Ale
równocześnie uniemożliwiają konfrontację z wewnętrznymi siłami, które ograniczają
jednostkę. Prędzej czy później iluzje nikną. marzenia usychają, plany bankrutują i
rzeczywistość zagląda człowiekowi w oczy. Gdy tak się zdarzy, jednostka staje się depresyjna
i czuje, że utraciła wszelką nadzieję. Goniąc za iluzjami, tworzymy nierealne cele. Wierzymy,
że spełnienie marzeń automatycznie nas uwolni, przywróci nam prawo do ekspresji własnego
„ja" i uczyni nas zdolnymi do przeżywania miłości.

Nierealny jest nie tyle sam cel, ile nagroda, której oczekujemy po jego osiągnięciu.

Wśród celów osób depresyjnych często można znaleźć sukces, sławę, bogactwo. Ale przecież
depresyjni mogą być i biedni i bogaci. Duże pieniądze nie czynią naszego życia
wewnętrznego wartościowym, nie dostarczają wewnętrznej satysfakcji z życia. W wielu
wypadkach dążenie do bogactwa pozbawia nas energii dla bardziej twórczej aktywności, dla
ekspresji „ja". Dążenie do sukcesu i sławy jest oparte na iluzji, że nie tylko przyczynią się one
do wzrostu naszego poczucia godności, lecz sprawią także, iż staniemy się bardziej
wartościowi dla innych ludzi, że podwyższą nasz prestiż. Przewidywane korzyści mogą w
małym stopniu wpłynąć na stan wewnętrzny jednostki. Wielu ludzi u szczytu kariery
popełniało samobójstwo. Niewielu znalazło prawdziwą miłość dzięki sławie. Głośny aplauz i
oklaski tłumów nie dotykają serca.

Tak więc nierealnymi można nazywać takie cele, które związane są z

nierealistycznymi oczekiwaniami. Rzeczywistym celem, zamiast dążenia do pieniędzy,
sukcesu i sławy, jest samoakceptacja, poczucie godności, ekspresja własnego „ja". W
wyobrażeniach niektórych ludzi osoba biedna, nieznana, nie osiągająca sukcesów staje się
„nikim" — a przez to jest niegodna miłości, niezdolna do obdarzania miłością innych.
Pieniądze, sukces i sława mogą dostarczać zewnętrznych atrybutów ważności, ale mają
niewiele wspólnego z wewnętrznym życiem jednostki. Jeśli ktoś musi zabiegać o to, aby stać
się „kimś", to znaczy, że wewnątrz czuje się „nikim". Odczucie to jest wynikiem
rozszczepienia między ego i ciałem. Osoba, która identyfikuje się z ego i zaprzecza znaczeniu
swojego ciała, w efekcie jakby przestaje mieć ciało. Utrata odczuć płynących z ciała (co
odpowiada poczuciu, że jest się nikim) skłania do zastępowania realności ciała przez dążenia
do podwyższenia pozycji społecznej, ekonomicznej czy politycznej.

Jeżeli zamierzamy poznać rzeczywistą osobę, poza fasadą jej społecznych zachowań,

to powinniśmy uważnie obserwować jej odczucia, ciało oraz rozumieć wzajemne pomiędzy
nimi związki. Oczy mówią o tym, czy potrafimy kochać. Twarz informuje o ekspresji „ja".
Ruchy ujawniają stopień wewnętrznej wolności. Kiedy jesteśmy w kontakcie z żywym,
wibrującym ciałem, to wówczas czujemy wprost, że przebywamy w obecności „kogoś",
niezależnie od tego, jaka jest jego pozycja.

5.1.3. Ukierunkowanie na zewnątrz

Generalnie rzecz ujmując, ludzi można podzielić na zorientowanych na zewnątrz i na

własne wnętrze. Choć oczywiście pozycję niektórych osób można zlokalizować pomiędzy
tymi krańcami.

Osoby zorientowane wewnętrznie silnie i głęboko odczuwają własne „ja". Ich

postawy i zachowania nie ulegają łatwo wpływom wzorów z otoczenia. Silnie stoją na
własnych nogach i dobrze zdają sobie sprawę z tego, gdzie jest ich miejsce. Takich cech brak
jest jednostkom ukierunkowanym na zewnątrz, które wykazują dużą zależność od innych
ludzi. Gdy wobec takiej osoby inni wycofają wsparcie, to staje się ona depresyjna. Osoby
zorientowane na zewnątrz mają oralną strukturę charakteru. Oznacza to, że we wczesnym
dzieciństwie nie doznawały akceptacji, nie doświadczały cielesnego kontaktu i ciepła. Brak
zaspokojenia tych ważnych potrzeb nie pozwolił na posiadanie wiary w siebie i w życie.

Różnica pomiędzy dwiema wyodrębnionymi kategoriami osób wiąże się z tym, gdzie

lokalizują one wiarę: jednostki ukierunkowane wewnętrznie umieszczają ją w sobie, a
ukierunkowane na zewnątrz — w innych ludziach. A więc druga kategoria osób ponosi
ryzyko rozczarowania. Inna różnica sprowadza się do sposobu rozpoznawania własnych
problemów i definiowania pragnień. Osoba zorientowana wewnętrznie wie, czego pragnie i
potrafi wyrazić to w konkretny sposób. Natomiast jednostka ukierunkowana na zewnątrz nie
jest w stanie tego uczynić. Jej potrzeby wyrażane są w sposób bardzo ogólny, co jest oznaką
słabych odczuć i braku samoświadomości. Osoba zorientowana wewnętrznie nie jest
samolubna. Charakteryzuje ją świadomość własnego człowieczeństwa, zdolność bycia sobą.

Osoba depresyjna nie stoi na własnych nogach, nie ma wiary w siebie. Poświęciła

swoją niezależność za obietnicę zaspokojenia jej potrzeb przez innych ludzi. Inwestuje
energię, aby zrealizować marzenia.

5.2. UGRUNTOWANIE W RZECZYWISTOŚCI

Reakcja depresyjna jest częścią występującego w życiu cyklu wzlotów i upadków.

Zwykle jest poprzedzona okresem elacji,

w którym obserwuje się podwyższoną aktywność

— przyspieszoną mowę, szybko przebiegające przez głowę myśli, Ego osoby znajdującej się
w stanie elacji jest nadmiernie pobudzone, jakby oczekiwało niezwykłego zdarzenia, które
może doprowadzić do realizacji najgłębszych pragnień. Można to porównać do reakcji
dziecka, które zostało odseparowane od matki, a teraz oczekuje jej powrotu. Dla małych
dzieci powrót nieobecnej matki (czy odzyskanie jej miłości) jest najgłębszym pragnieniem, jej
miłość oznacza bowiem zaspokojenie wszystkich potrzeb.

Każda reakcja depresyjna jest związana z utratą miłości matki. Osoba znajdująca się w

stanie elacji nie jest świadoma własnych reakcji. Nie zdaje sobie sprawy z tego, iż innych
ludzi odbiera jako substytuty matki — oczekuje, że będą ją kochać, karmić, opiekować się
nią. Prędzej czy później jednostka taka będzie czuła się odrzucona. Wtedy uprzednie zaufanie
i poczucie godności zostaną zastąpione przez reakcję depresyjną. Ta zmiana jest zjawiskiem
bioenergetycznym. Ładunek energetyczny, który poprzednio nadmiernie pobudzał struktury
peryferyczne, odwraca się, przenosi do centralnych części ciała (przepona, żołądek, splot
słoneczny). Omnipotencja ego przemienia się w impotencję. Z racji braku siły woli osoba
depresyjna nie jest w stanie wzbudzić w sobie stanu mobilizacji.

Elacja jest stanem uniesienia, podniecenia, poczucia dumy

Ludzie cierpiący na depresję mają nie zaspokojone potrzeby oralne. W dzieciństwie

matki nie dawały im wsparcia, kontaktu cielesnego, uwagi, aprobaty, ciepła. U osoby dorosłej
niezaspokojenie tych potrzeb przejawia się niezdolnością do bycia w samotności, lękiem
przed separacją. Jednostki takie mogą dla uzyskania cudzej uwagi stosować różne manewry
(nadmierna gadatliwość itp.).

Potrzeby oralne, które nie zostały zaspokojone w dzieciństwie, nie mają szansy na

zaspokojenie w życiu dorosłym. Zastępcze matkowanie nie może dać dorosłej jednostce
poczucia bezpieczeństwa, jakiego nie doznała w dzieciństwie. Osoba dorosła musi znaleźć
bezpieczeństwo wewnątrz siebie. Niezależnie od ilości uwagi, aprobaty i miłości okazywanej
jednostce o osobowości oralnej nie jesteśmy w stanie przyczynić się do wypełnienia jej
wewnętrznej pustki.

Osoba zdrowa nie ulega na zmianę stanom elacji i depresji. Zawsze stoi pewnie

nogami na ziemi. Może być podekscytowana zdarzeniami, które dostarczają energii jej
głowie, ale jej stopy nigdy nie tracą kontaktu z ziemią. Może przeżywać przyjemność, radość,
ale nigdy nie jest to elacja. Bywa także smutna, rozczarowana czy przygnębiona, ale nie
popada w depresję. Nie staje się ofiarą stanów depresyjnych, które pozbawiają zdolności do
reagowania na nowe sytuacje.

Jeżeli ludzie doświadczają wzlotów i upadków, to znaczy, iż utracili — z

bioenergetycznego punktu widzenia — poczucie, że ich stopy stoją solidnie na ziemi. Kiedy
trzymamy stopy na ziemi, potrafimy spostrzegać własne problemy w sposób realistyczny —
mogą być one górami, ale wierzymy, że wiara człowieka przenosi góry.

Osoba depresyjna wpada w jamę w ziemi. Jest to przepaść w jej własnych uczuciach

lub odczuciach jej ciała. Jest to wewnętrzna pustka, którą można wiązać z brakiem doznań
płynących z brzucha. U osoby o charakterze oralnym ładunek energetyczny przenosi się z
głowy do centrum ciała. Niższe partie ciała są pozbawione energii — to wywołuje poczucie
niepewności. Z brzucha nie płyną odczucia, brak w nim energii. Ta część ciała jest tak ważna,
w niej zlokalizowane jest bowiem siedlisko życia. Zablokowanie tej okolicy w ciele osłabia
kontakt z miednicą, narządami seksualnymi i nogami.

Zaspokojenie potrzeb, poczucie pełnego nasycenia oznacza, że brzuch jest napełniony

dobrym jedzeniem i dobrymi odczuciami.

Lowen pisze o osobach ugruntowanych, czyli uzyskujących odczucia płynące z

brzucha, zakorzenionych — którym ziemia dostarcza wsparcia; mogą poruszać się po ziemi
tak, jak sobie tego życzą. Osoba ugruntowana ma kontakt z rzeczywistością. Nie żyje
iluzjami, bo nie potrzebuje ich tworzyć. Osoba budująca iluzje fruwa w obłokach, więc nie
może być ugruntowana.

Jednostka, która otwiera własne serce dla innych ludzi, szybko odkrywa, że nie jest

sama. Prawie wszyscy ludzie w ciepły sposób reagują na osoby o otwartym sercu. Aby
osiągnąć tę otwartość, trzeba poradzić sobie z lękiem przed samotnością. Otwartość oznacza
także, iż odczucia docierają głębiej do brzucha, dotykają miednicy i zmieniają się we
wrażenia seksualne — co dla większości ludzi jest często źródłem lęku. Genitalne wrażenia są
częścią ludzkiej seksualności (ale nie odwrotnie). Seksualność jest funkcją całego ciała (w
życiu dorosłym dotyczy ona również narządów genitalnych). U niektórych osób funkcje
genitalne są rozszczepione — odrębne od innych odczuć ciała; ego też jest rozszczepione.

U osób depresyjnych lęk towarzyszy staniu na własnych nogach, ponieważ prawdziwa

niezależność oznacza samotność. A przecież nikt nie chce być samotny. U wielu ludzi lęk
przed samotnością rozrasta się do irracjonalnych rozmiarów.

W niejednej rodzinie dziecko jest odrzucone, gdy nie respektuje wymagań rodziców.

Matki nierzadko wycofują własną miłość, kiedy dziecko nie przestrzega ich nakazów. U osób
depresyjnych powierzchniowa skłonność do podporządkowania się innym zakrywa tendencję
do rebelii, która z czasem może się ujawnić. W psychoterapii należy rozumieć i akceptować

rebelie osób depresyjnych. Tylko tą drogą mogą one zmobilizować własne odczucia, co
pozwoli im stać się prawdziwymi osobami. Można obserwować u nich protest przeciw
systemowi, który zaprzecza ich prawu do bycia sobą i deprywuje związane z tym prawem
bezpieczeństwo, doświadczanie miłości i poczucia bycia kochanym.

Psychoterapeuci gruntują pacjentów w odczuciach płynących z ciała, w zwierzęcej

seksualności. Stawiają ich na ziemi, z której każdy z nas pochodzi. Przywracają do rodziny
ludzkiej, do królestwa natury. Pacjent odzyskuje wiarę, że powstał dla świata, a świat jest dla
niego.

„Ugruntowanie" jest pojęciem bioenergetycznym, a nie psychologiczną metaforą. U

człowieka ugruntowanie służy ujawnianiu lub rozładowywaniu powstałego w ciele
pobudzenia. Funkcją niższych partii ciała jest rozładowywanie energii. Wyższe części mają
wejścia służące pobieraniu energii — pokarmu, tlenu, bodźców sensorycznych. U osób
zdrowych istnieje równowaga między dwoma podstawowymi procesami — ładowaniem i
rozładowywaniem energii. Wewnątrz ich ciała przebiega energetyczna pulsacja. Odczucia
przemieszczają się w kierunku głowy — kiedy potrzeba energii lub pobudzenia — oraz
przesuwają się w dół — gdy konieczne jest rozładowanie energii. Jeżeli jednostka nie potrafi
w adekwatny sposób pobierać energii, to staje się słaba, pozbawiona witalności. Przy braku
adekwatnego rozładowywania energii czepia się iluzji —jest niezdolna do mocnego stania na
ziemi, dopóki te iluzje nie znikną. Ugruntowanie, stanie na ziemi jest możliwe tylko
wówczas, gdy rozładowywana jest energia. Rozładowywanie jej daje szansę doświadczania
przyjemności. Ugruntowanie facylituje przeżywanie przyjemnych doznań.

Bioenergetycznie ujmowany proces życia składa się z następującej sekwencji.

Rozpoczyna go pobudzenie w górnych częściach ciała, ładowanie energią. Kolejnym etapem
jest rozładowywanie energii przez dolne partie ciała. To prowadzi do dalszego pobudzenia,
ładowania energią. Po tym następuje dalsze rozładowywanie energii, doświadczanie większej
przyjemności.

Proces gruntowania dopełnia naszą dojrzałość. Całymi latami rozwijamy się fizycznie,

ale pozostajemy niedojrzali emocjonalnie; nie nauczyliśmy się jeszcze stać na własnych
nogach, nadal zbyt dużo oczekujemy od innych ludzi. Nasz brzuch nie jest napełniony, gdy
zachowujemy oczekiwania i nadzieje, że inni nas nakarmią — to jest nasza nierzeczywistość.

W psychoterapii dąży się do ugruntowania pacjenta. Pomaga to ujawniać napięcia

mięśniowe. W analizie bioenergetycznej pomaga się pacjentowi w spostrzeganiu tych napięć
— a przez to nawiązuje z nimi kontakt. Na przykład zachęca się do ekspresywnych ruchów
ciała aby zaktywizować zdemobilizowane obszary, lub selektywnie naciska się na chronicznie
napięte mięśnie, żeby w bezpośredni sposób uwolnić napięcie. Następnie pacjent ma stać się
świadom znaczenia tego napięcia, tego jakie impulsy i działania były nieświadomie
powstrzymywane przez napięcie, w jaki sposób napięcie działa, aby ograniczyć odczucia i
pobudzanie w ciele, jaki ma wpływ na zachowania i postawy pacjenta. Powinien on
zrozumieć relacje istniejące pomiędzy postawą ciała, wzorami napięć mięśniowych a
doświadczeniami życiowymi, zwłaszcza z dzieciństwa. W końcu następuje odreagowanie
napięć. W sytuacji psychoterapeutycznej powinno być przyzwolenie na ekspresje impulsów
blokowanych dotychczas przez napięcia mięśniowe. Oznacza to akceptację wobec
negatywnych treści w werbalnych zachowaniach pacjenta, czy jego agresywny krzyk
skierowany przeciwko rodzicom. Oczywiście pacjent nie powinien takich zachowań
przenosić w sytuacje życiowe poza terapią.

Gdy zredukowane zostanie napięcie w określonej grupie mięśni, obserwuje się zmiany

w funkcjonowaniu ciała: twarz staje się jaśniejsza, oczy są pełne energii, pacjent ma
cieplejsze stopy (poprawia się przepływ energii i większy jest jej ładunek). Nogi przestają być
bierne — dostarczają teraz wsparcia. Fala oddechu zaczyna obejmować całe ciało.

5.3. DYNAMIKA ENERGII W DEPRESJI

Podsumowując, można powiedzieć, że reakcje depresyjne występują u osób

stawiających sobie nierealne cele, źle ugruntowanych w rzeczywistości, kierujących się w
życiu iluzjami. Zjawisko depresji jest procesem energetycznym, związanym z poczuciem
pewności siebie, zaufaniem do siebie, poczuciem własnej godności. Reakcja depresyjna
demobilizuje jednostkę. Jej uczucia opanowane są przez poczucie bezradności.

Depresja wywołana jest przez wyparcie emocji. Wprawdzie osoba depresyjna może

„czuć" depresję, ale nie należy tego mylić z rzeczywistymi odczuciami. Odczucia i emocje są
reakcją organizmalną na zdarzenia w otoczeniu człowieka. Stan depresyjny jest brakiem
takiej reaktywności. U osoby zdrowej odczucia ulegają zmianie wraz ze zmianami
zewnętrznej sytuacji i wywołują różne reakcje organizmu. Na przykład, dobry kumpel
wyprowadza nas ze złego nastroju. Osoba depresyjna nie reaguje na takie wydarzenia
zewnętrzne. W depresji organizm traci wewnętrzną moc, zablokowany jest przepływ
impulsów i odczuć od witalnych części ciała do peryferycznych. Impulsy (myśli, pragnienia,
odczucia) są ruchami energii od wnętrza organizmu do świata zewnętrznego. Impuls
przeniesiony na zewnątrz reprezentuje nasze pragnienia, wyraża odczucia, myśli. Kończy się
działaniem. Aby taki proces zachodził, abyśmy byli w stanie reagować, potrzebna jest
wewnętrzna moc.

Nie wyrażamy na zewnątrz wszystkich impulsów. W toku rozwoju uczymy się

ujawniać tylko część z nich. Poszerza się także nasz repertuar zachowań ekspresywnych. Gdy
w sposób zamierzony nie wyrażamy określonego impulsu, to wówczas ma miejsce aktywność
systemu mięśni prążkowanych ciała, które pozostają pod kontrolą świadomego umysłu lub
ego. Następuje zablokowanie pewnej działalności. Tłumienie impulsu odbywa się w inny
sposób — wszystkie jego komponenty zostają zablokowane. Impuls jest jakby wpychany pod
powierzchnią ciała, poniżej poziomu, na którym może zajść percepcja — nie mamy
świadomości naszego pragnienia ani kontaktu z odczuciami. Kiedy pamięć i myśl o impulsie
są nieświadome, to zachodzi wyparcie, które obejmuje pamięć, myśl, impuls i odczucie;

W sytuacji gdy ujawnienie impulsu przez dziecko spotyka się z zagrożeniem

spowodowanym przez jego otoczenie, to będzie ono świadomie tłumić ten impuls, Wówczas
ograniczona zostaje ruchliwość dziecka, zahamowaniu podlega także proces jego oddychania.
Jeżeli matka jest fizycznie obecna, ale nie reaguje na potrzeby emocjonalne dziecka (a więc
emocjonalnie jest nieobecna), wtedy ono płacze z powodu braku bliskości z nią. Niemowlę
nie może akceptować utraty miłości matki. Natomiast impuls jest tłumiony, kiedy matka nie
toleruje płaczu dziecka — reaguje wrogością czy wycofaniem miłości. W tej walce matka —
osoba silniejsza — zwycięża.

Pacjenci depresyjni nie są płaczliwi, nie wyciągają rąk, nie wołają „mamo". Przyczyną

jest to, iż nie mają po co tego robić, bo ich matki nie było lub nie przychodziła na wołanie.
Jednostki depresyjne mają stłumione odczucia związane z osobą matki. Brak im energii do
wyrażania uczuć; kiedy ją odzyskują, płacz i ekspresja innych odczuć stają się możliwe.

Tłumienie odczuć stwarza predyspozycje do depresji. Nie istnieje wówczas silny,

wyraźnie ukierunkowany przepływ emocji. Osoby doświadczające tego nie mają szans stać
się jednostką ukierunkowaną do wewnątrz. Tracą wiarę w siebie. Ich przewodnikiem staje się
świat zewnętrzny. W psychoterapii substytutem matki lub ojca staje się dla nich terapeuta.

Depresja jest formą emocjonalnego i psychologicznego umierania. Osoby depresyjne

tracą pragnienie życia. Popełniane przez takie jednostki samobójstwa mają wielorakie,
nieświadome motywy. Próba destrukcji własnego ,Ja" jest wołaniem i o pomoc, desperackim
manewrem nacelowanym na uzyskanie uwagi otoczenia. Samobójstwo jest świadomym
działaniem, w którym ego obraca się przeciwko ciału, ponieważ nie podporządkowuje się ono
wyobrażeniom ego. Osoba popełniająca samobójstwo nie może dłużej żyć z samą sobą, z

własnymi wrogimi, negatywnymi uczuciami wewnętrznymi. Uczucia te jest w stanie wyrazić
tylko przez destruktywny akt. W każdej depresji jest tłumienie negatywnych odczuć, którym
się zaprzecza, Depresja i samobójstwo mogą wywoływać w rodzinie silne poczucie winy.

Osoby depresyjne są pozbawione energii. Pobudzenie i depresja stanowią przeciwne

jakości, wykluczają się wzajemnie. U osób depresyjnych zredukowane są ruchy, ograniczona
jest spontaniczność gestów, widoczne są zmiany wyrazu twarzy (mimika, oczy, usta, brwi).
Spada metabolizm, ograniczony jest oddech, następuje utrata apetytu. W psychoterapii tych
pacjentów bardziej efektywna jest praca dotycząca fizycznego, energetycznego poziomu ich
osobowości. Trudniej jest pracować nad psychicznym poziomem funkcjonowania pacjenta,
nad jego zainteresowaniami. Istnieje opór przeciw kierowaniu jego uwagi na świat
zewnętrzny. Wynika to po części z braku energii. Tak więc w pierwszym etapie psychoterapii
depresji istotne jest, aby pomóc pacjentowi w odzyskaniu tej energii.

5.4. PSYCHOTERAPIA

Trafna diagnoza w psychoterapii omawianej orientacji wymaga bacznej obserwacji

funkcjonowania pacjenta. Analiza cech cielesnych jego funkcjonowania służy rozpoznawaniu
mięśniowych pancerzy charakterologicznych. Zwracamy przy tym uwagę zwłaszcza na to:

— jak jawi się ogólna sylwetka ciała pacjenta (drobnej — masywnej budowy,

przerosty tkanki tłuszczowej);

— jaka jest ogólna rchliwość ciała (nadmierna — adekwatna — ograniczona,

kamienna, nieruchoma sylwetka);

— czy mocno stoi na własnych nogach, czy kołysze się, przestępuje z nogi na nogę,

opiera się na różnych przedmiotach;

— jak wygląda skóra w poszczególnych częściach ciała (jędrna, zdrową, podatna na

zmarszczki, infekcje);

— jaka jest temperatura peryferycznych części ciała — rąk, nóg;
— jak brzmi głos (niski, wysoki, matowy, modulowany), jaka jest jego siła (cichy,

głośny, plastyczny);

— jaki wyraz mają oczy (statyczne, ruchome, rozbiegane, zimne), jaka jest ostrość

wzroku (krótko-, dalekowidz);

— jaki jest wyraz twarzy (swoboda mimiki, zmarszczone czoło, napięcia wokół

szczęki, żuchwy, jak szeroko otwierane są usta);

— jaki jest oddech (piersiowy, brzuszny, fiksacja na fazie wdechu, wydechu).

Jednakże, jak mocno podkreśla Lowen, praca terapeutyczna nastawiona wyłącznie na
likwidację chronicznego napięcia mięśni (masaż, ćwiczenia jogi itp.) bez analizowania
psychicznych obron i wydobywania zrepresjonowanych odczuć nie jest procesem
psychoterapeutycznym. Bioenergetyka służy nie tylko terapii, lecz także rozwojowi
osobowości. Jest to podróż, której celem jest odkrycie własnego „ja". Nie jest to łatwe, bo nie
można zmienić się mocą aktu woli. Zmiana zachodzi, gdy pacjent jest gotowy, pragnie jej,
jest zdolny do zmiany, która nie może być fasadowa. Dlatego praca psychoterapeutyczna
wymaga cierpliwości i tolerancji. Jądrem psychoterapii jest serce — najbardziej wrażliwy
organ ludzkiego ciała. Nasza egzystencja zależy od jego stałej, rytmicznej aktywności. Jeżeli
jednostka żyje, jej serce tęskni do miłości, odczucia domagają się ekspresji, a ciało chce
swobody.

Bioenergetyka Lowenajest próbą oddziaływania na wszystkie poziomy

funkcjoriowania człowieka. Oddziałuje na wewnętrzny poziom psychiczny, usiłując dotrzeć
do dziecięcych doświadczeń, odkryć i uświadomić symboliczne znaczeni zachowań
człowieka, funkcji i budowy jego ciała. Integrując poziom psychiczny i cielesny, dąży do

zjednoczenia realności psychicznej z fizyczną. Czyni to przez zwracanie uwagi na uczucia,
przywracanie świadomości tego, co dzieje się z ciałem, jak organizm reaguje na środowisko.
Aby stało się to możliwe, konieczna jest praca psychoterapeutyczna skoncentrowana na ego
pacjenta, to ono w sposób kompulsywny kontroluje bowiem ciało, nie pozwala na odbiór
określonych, płynących z niego wrażeń.

Okazuje się, że działanie terapeutyczne adresowane do psychicznego poziomu

funkcjonowania pacjenta może wywołać u niego zmiany na poziomie cielesnym. Bardzo
istotna dla Lowenajest harmonia pomiędzy procesami bioenergetycznymi a psychicznymi.
Uzyskuje się ją między innymi poprzez osiąganie przez pacjenta świadomości toczących się
wewnątrz jego organizmu procesów bioegemetycznych. Proponuje się mu wykonywanie
ćwiczeń angażujących jego ciało. Zwykle propozycje te dotyczą specjalnego sposobu
oddychania, przyjmowania określonych pozycji oraz różnych form rozładowywania napięć.
Pacjent oddycha w sposób charakterystyczny dla osób znajdujących się w stanie stresu —
płytko, głównie piersiami i szczytami. Ćwiczenia oddechowe (zbliżone do ćwiczeń
oddechowych jogi) mają na celu zmianę tego sposobu oddychania na głęboki, przeponowo-
brzuszny. Powoduje to powstawanie silniejszych odczuć.

Pozycje bioenergetyczne są również nastawione na pogłębienie oddechu. Ich głównym

celem jest jednak wywołanie wrażeń w określonych częściach ciała (zwłaszcza w jego dolnej
połowie) oraz rozluźnienie chronicznie napiętych mięśni, Pozycje te mają także znaczenie
symboliczne. Część z nich jest nakierowana na uzyskanie lepszego kontaktu z ziemią, na
której się stoi, na lepsze ugruntowanie. Takie formy ekspresji, jak głośny krzyk, wycie, mają
kataraktyczny wpływ na osobowość. Stanowiły one standardową technikę bioenergetyczną —
eksplozję wnętrza osobowości. Rozbijały sztywne, chroniczne napięcia mięśniowe,
podkopywały obrony ego. Wentylowanie odczuć uwalnia energię konieczną do procesu
zmiany. Ujawnianie uczuć udostępnia energię konieczną do rozwoju jednostki.

Tak prowadzona psychoterapia pozwala osobie depresyjnej wejść w kontakt z

własnymi odczuciami, ze swym życiem wewnętrznym. Umożliwia jej odzyskanie
niezależności. W tym procesie następuje reorientacja —jednostka zaczyna stawać się osobą
ukierunkowaną do wewnątrz. Gdy się to uda, przywrócona zostaje jej wiara w siebie.

Za ilustrację tak rozumianej psychoterapii może posłużyć studium przypadku

określone przez Lowena jako „kobieta na piedestale". Nazwa ta związana jest z wyglądem
pacjentki depresyjnej, który sprawiał wrażenie, iż jej górna połowa ciała była z dużym,
świadomym wysiłkiem silnie eksponowana. Pacjentka miała uniesione ramiona, wysoką,
wypełnioną powietrzem klatkę piersiową. Natomiast jej brzuch i pas miednicy były wąskie i
zapadnięte. Nogi były cienkie i sztywne, z tak skurczonymi mięśniami, że wyglądały jak
patyczki. Sprawiało to wrażenie, iż pacjentka nie stoi na własnych nogach. Część jej ciała —
od bioder w dół — przypominała piedestał, na którym spoczywała mocno rozbudowana górna
część ciała. Gdy terapeuta podzielił się z pacjentką tymi spostrzeżeniami, stwierdziła ona, że
zawsze czuła się stawiana na piedestale — początkowo przez rodziców, a następnie przez
męża, który idealizował ją jako żonę.

Kiedy pacjentka — Marta — zaczęła mieć kłopoty z własnymi rodzicami i

zaniedbywać dom, mąż wyraził rozczarowanie tym, że już nie była odpowiedziała, na osobą,
którą adorował. To było bezpośrednią przyczyną pogłębiającej się stopniowo depresji. Marcie
nie było łatwo zejść z piedestału, była bowiem przywiązana do roli doskonałej osoby, jaką
dotychczas grała. Z drugiej strony nie miała poczucia, że jest w stanie stać na własnych
nogach.

Uwolnienie Marty z piedestału wymagało podjęcia działań terapeutycznych

zmierzających do pobudzenia uczuć względnie nieruchomej dotąd (zgodnie z rolą piedestału)
dolnej części ciała. Pierwsze sesje psychoterapii poświęcone były próbom pogłębienia
oddechu pacjentki, uzyskania wibracji w ciele, wzbudzenia emocji przez zachęcenie jej do

kopania, krzyczenia „nie!" itp. Potem pacjentka spontanicznie krzyczała „dlaczego mi to
zrobili!" Uwalnianiu krzyku pomagał ucisk na jej mięśnie po bokach szyi.

Konieczne było również, aby Marta uświadomiła sobie traumatyczne przeżycia z

dzieciństwa — musiała bowiem doznać w przeszłości utraty tej części osobowości, którą
reprezentowała unieruchomiona, dolna część ciała (ból, smutek związany z utratą).

Pacjentka była jedynaczką. A ambicją jej matki było nie doprowadzić do wychowania

rozpieszczonego dziecka. Opowiadano pacjentce, że kiedy miała dwa miesiące, pozwalano jej
krzyczeć godzinami, aby nauczyła się być sama. Smarowano jej palce gorzkim płynem, by
nie wkładała ich do buzi. Matka wlewając Marcie tran do ust, zatykała je piersią, aby dziecko
nie mogło go wypluć. Marta pamiętała, że matka wyrzuciła jej ulubioną lalkę, nie zważając na
protesty dziecka. Była zmuszana przez matkę do zjadania potraw, których nie lubiła. W
pierwszych latach życia Marta buntowała się — miała napady złości, krzyczała,
wymiotowała, wyrywała sobie włosy z głowy. Za takie zachowania karano ją — zamykano w
pokoju, wyrzucano jej rzeczy, nie dawano obiadu.

Gdy Marta podczas psychoterapii nawiązywała kontakt z dolną połową swego ciała,

miała szansę na odkrycie swojej zwierzęcej części natury — namiętności, seksualności,
kobiecości. Wspomnienia z przeszłości doprowadziły pacjentkę do wieku sześciu lat, kiedy to
jej opór wobec rodziców załamał się. Zmiana ta wiązała się z nie rozwiązanym konfliktem
edypalnym. Marta odcięła się od seksualnych odczuć związanych z ojcem, co unieruchomiło
dolną część jej ciała.

Podczas kolejnych sesji psychoterapii pacjentka stała się świadoma konfliktu między

tendencjami do pobłażania sobie i robienia tego, co „powinna". Pobłażanie sobie skojarzyła z
osobą ojca, a „trzymanie się" (holding up) — z matką, która nawet gdy była „umierająca",
zawsze szła do pracy. Psychoterapeuta zwrócił pacjentce uwagę, że górna połowa jej ciała
reprezentuje wartości matki (kontrola, osiągnięcia, duma), a dolna, z seksualnymi
tendencjami, może być przypisana ojcu. Tak jak matka zdominowała ojca, tak też górna część
ciała pacjentki krytykowała i kontrolowała j ej seksualizm.

Po kilku miesiącach pracy psychoterapeutycznej oddech pacjentki pogłębił się,

wystąpiły wibracje w miednicy. Pojawiły się też silniejsze wibracje w nogach. Był to
początek odczuć seksualnych. Marta miała ochotę przerwać psychoterapię. Nie chciała
wkładać w nią więcej wysiłku. Depresja językiem ciała pacjentki informowała, że chce być
podtrzymywana, otoczona troską i opieką, o co wciąż nie była w stanie prosić. Marta nadal
nie była zdolna zezłościć się na swoja matkę, ponieważ sądziła, że jeszcze potrzebuje jej
aprobaty. Dezaprobata oznaczała dla niej śmierć.

Temat śmierci, lęku i seksu wystąpił w marzeniu sennym pacjentki. We śnie widziała

korytarz, z którego dochodził odgłos zbliżających się kroków. W drzwiach zobaczyła
mężczyznę; przestraszyła się go bardzo. Zrozumiała, że nie ma ucieczki. Może jedynie
nieruchomo leżeć, jakby umarła. Przerażenie sparaliżowało ją. Postać starca skojarzyła z
osobą modlącą się na cmentarzach za zmarłych. Ten sen pochodził z czternastego roku życia
pacjentki. Psychoterapeuta zinterpretował jego znaczenie jako seksualne. Sen pojawił się w
wieku, w którym dzieci ulegają potrzebom seksualnym, masturbacji. Potrzeba zbliżenia się do
ojca wywoływała u Marty wielkie przerażenie. Swój lęk (pochodzący od matki)
wyprojektowała na postać męską. Źródłem lęku była matka, która — zdaniem pacjentki —
raczej pozwoliłaby jej umrzeć, niż ulec potrzebom.

Zwykle po uwolnieniu lęku pacjent zaczyna czuć się dobrze. Marta po przypomnieniu

sobie snu czuła się ożywiona. Mówiła mężowi, że pragnie, aby opiekował się nią jak
dwumiesięcznym dzieckiem, które nie musi nic dawać innym. Uwierzyła mężowi, że jest
gotów spełnić jej życzenia. Miała także ochotę niszczyć różne przedmioty, łamać meble. Nie
wystarczało jej uderzanie tapczanu rakietą.

W ciągu następnych dwu miesięcy uczyniła znaczne postępy — stała się świadoma

lęku, który utrudniał jej pełny oddech. Miała silny skurcz wokół krtani — było to jak opaska
wokół szyi. Ta opaska uniemożliwiała krzyk i uwolnienie płaczu. Oznaczała także silne
zahamowanie odruchu ssania. Kiedy psychoterapeuta uciskał okolicę żuchwy pacjentki,
wystąpił u niej odruch ssania. Wówczas zachęcił ją, aby wysunęła wargi, wyciągnęła ręce.
Gdy uczyniła to, zauważył, jak jej ciało ożywa. Pacjentka mówiła, że chce być jak
dwumiesięczne dziecko, które pragnie, aby się nim opiekowano. Podczas kolejnej sesji lęk
znów się pojawił. Psychoterapeucie udało się uwolnić jej krtań; eksplodowała wówczas
głośnym płaczem i pełnym przerażenia krzykiem. Wzmocnił się i pogłębił jej oddech. Czuła,
że ma sparaliżowane nogi, więc terapeuta polecił jej kopać nogami i ponownie krzyczeć. Lęk
opuścił ją, poczuła w ciele przyjemne doznania.

Ostatnia z opisanych sesji była punktem zwrotnym w psychoterapii Marty — do

osiągnięcia tego przełomowego momentu potrzeba było około 60 sesji. Po nich zmienił się
nastrój pacjentki, minęła depresja. Dalsza praca trwała pół roku (z jedną sesją w tygodniu).
Psychoterapia była nastawiona na rozwijanie u pacjentki zdolności do sięgania, mówienia
„nie!" i wyrażania złości. Podjęta została też praca nad jej relacjami z ojcem, co otworzyło
drogę do ukrytych odczuć seksualnych.

Pod koniec psychoterapii Marta nie była małą dziewczynką na piedestale na część jej

ciała wprawdzie nadal zachowywała pewną sztywność i napięcie, ale robiła już wrażenia
martwego piedestału. Ramiona pacjentki opadły, obniżyła się jej klatka piersiowa, brzuch i
miednica stały się pełniejsze i bardziej odprężone, rozluźniły się także mięśnie nóg. Nie
wszystkie problemy pacjentki zostały rozwiązane, ale chciała dalej radzić sobie sama.
Wykonywała zlecone jej ćwiczenia w domu. Wiedziała, że musi pozostać ugruntowana, a jest
to możliwe przy zachowaniu kontaktu z ciałem, nogami, seksualnością.

Document Outline

Część III
SPECYFICZNE PROBLEMY
PSYCHOTERAPII
Rozdział VIII
PSYCHOTERAPIA SCHIZOFRENII ORAZ ZABURZEŃ Z POGRANICZA NERWICY l PSYCHOZY
1. SCHIZOFRENIA ORAZ ZABURZENIA Z POGRANICZA NERWICY l PSYCHOZY
2. PSYCHOTERAPIA SCHIZOFRENII ORAZ ZABURZEŃ Z POGRANICZA NERWICY l PSYCHOZY
Rozdział IX
PSYCHOTERAPIA DEPRESJI
1. WPROWADZENIE DO PROBLEMATYKI DEPRESJI
2. POZNAWCZO-BEHAWIORALNE PSYCHOTERAPIE DEPRESJI
3. PODEJŚCIE INTERPERSONALNE
- 3.1. WPROWADZENIE TEORETYCZNE
- 3.2. PSYCHOTERAPIA
4. PODEJŚCIE PSYCHODYNAMICZNE
5. PODEJŚCIE BIOENERGETYCZNE LOWENA

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Grzesiuk Lidia Psychoterapia Cz IV
Grzesiuk Lidia Psychoterapia Cz I
PSYCHOPATOLOGIA CZ, Psychologia, Psychopatologia III rok
Kokoszka Psychoanalityczne abc cz III z pogranicza zdrowia i choroby
Psychologia Podręczna cz III Pokochać Siebie Ann a Dodziuk
Dodziuk Anna, Psychologia podręczna cz III Pokochać siebie
Cz III Ubezpieczenia osobowe i majątkowe
PYTANIA Z PSYCHOLOGII SĄDOWEJ, III, IV, V ROK, SEMESTR I, PODSTAWY PSYCHOLOGII SĄDOWEJ
Dziady cz III
dziady cz III salon
LIFE ON A ROPE cz III
Podstawy Pedagogiki Specjalnej cz III Surdo B
Kulawizna u koni cz III(1)
HLN CZ-III R-06, Kozicki Stanisław
Prawo rzymskie cz III prawo osobowe z czynnościami prawnymi
60 64 IB 7 8 2006 Techn proj cz III
Dziady cz III
NOWOTWORY CZ. III, IV rok Lekarski CM UMK, Patomorfologia, patomorfologia, ćwiczenia, semestr zimowy

więcej podobnych podstron

Grzesiuk Lidia Psychoterapia Cz III

Document Outline