ANNE MARIE

WINSTON

Wymarzony dom

PROLOG
Cal Mcall nie mógł uwierzyć, że siostra zrobiła mu coś

takiego.

Wściekał się, kiedy patrzył na stojącą przed sobą kobietę.

Była wyjątkowo wysoka, ale nawet obszerna koszula i zbyt
luźne dżinsy nie zdołały ukryć szczupłej sylwetki.

Opuściła głowę, a jej ciemnorude włosy zakrywały

połowę twarzy i opadały na ramiona. Stała bez ruchu, jakby na
coś czekała.

Na pytania i polecenia, pomyślał Cal. Jego siostra Silver

miała wyjątkowo dobre serce. Powiedziała mu, że Lyn Hamill
będzie potrzebowała pracy i dachu nad głową, kiedy opuści
schronisko dla maltretowanych kobiet.

Zdaniem Silver praca u Cala byłaby dla niej najlepszym

rozwiązaniem. Zlecił siostrze zatrudnienie pomocy domowej,
więc teraz mógł być zły tylko i wyłącznie na siebie.

Raz jeszcze jego spojrzenie spoczęło na dziewczynie. Do

licha, nie wyglądała na tyle dobrze, żeby móc wyjść ze
szpitala, a co dopiero zajmować się dużym, starym domem,
który niedawno kupił. Wiedział, że była ofiarą przemocy i
chociaż współczuł jej z całego serca, potrzebował teraz kogoś
do malowania i tapetowania, a potem do prania i gotowania, w
razie potrzeby, także do zajmowania się zwierzętami na
ranczu. A ta dziewczyna wyglądała na taką, która sama
wymaga opieki.

- Więc - usłyszał swój głos - podobno chcesz u mnie

pracować?

Dziewczyna skinęła głową, a ten nieznaczny ruch sprawił,

że jej miedziane włosy roziskrzyły się w słońcu. Powstrzymał
się, żeby nie dotknąć złotorudego pasma na jej głowie. Jedno
było pewne. Miała piękne włosy.

Westchnął ciężko. Silver postawiła go w trudnej sytuacji.

Zawsze marzył o odkupieniu rancza, które należało kiedyś do

ojca. Kiedy pojawiła się taka okazja, nie wahał się ani chwili.
Silver zaoferowała pomoc przy remoncie i sprzątaniu
zapuszczonego domu, ale, niestety, zakochała się i wyszła za
mąż za właściciela pobliskiego rancza, zanim ukończyli
zaplanowaną pracę.

Mimo wszystko Cal był jej coś winien, a jedynym

prezentem ślubnym, jakiego Silver oczekiwała, była obietnica,
że da szansę Lyn.

- Możemy spróbować - powiedział. - Kończę przebudowę

domu. Pomożesz mi go posprzątać. Będę również potrzebował
twojej pomocy przy pracach na ranczu. - Zamilkł, oczekując
odpowiedzi, ale dziewczyna milczała. Gdy cisza stała się
niezręczna zapytał:

- Gdzie są twoje rzeczy? - I zaproponował: - Zaniosę je

do samochodu, a ty tymczasem możesz się pożegnać.

Młoda kobieta ponownie skinęła głową. Nie unosząc jej,

wskazała na dużą papierową torbę z nadrukiem nazwy
pobliskiego sklepu, krzywo opartą o jeden z filarów werandy
schroniska.

Spojrzał na torbę, a potem na jej właścicielkę.
- To wszystko? - Kobiety, które znał, nie ruszały się z

domu bez co najmniej sześciu par butów, mnóstwa
kosmetyków i wielu niezbędnych drobiazgów. Nie mógł
uwierzyć, że ta torba zawierała cały jej dobytek.

- Jesteś gotowa, skarbie? - zapytała pulchna kobieta w

opiętych dżinsach, wychodząc na werandę.

Miała na sobie wściekle różową bluzkę, ściągniętą

wysadzanym srebrnymi ćwiekami paskiem.

Przytuliła Lyn do pełnej piersi, a kontrast rudych włosów

z cyklamenowym różem bluzki sprawił, że Cal wzdrygnął się
mimo woli.

Trzymając dziewczynę w ramionach, kierowniczka

schroniska spojrzała na Cala i powiedziała:

- A więc to pan! Jestem Rilla. Pańska siostra to urocza

kobieta. - Jej ton sugerował, że nie można powiedzieć tego
samego o nim.

Mimo

to

obdarzył

nadopiekuńczą

kierowniczkę

najcieplejszym i najszczerszym ze swoich uśmiechów, którym
nieraz już wzbudzał zaufanie. I tym razem był to niezawodny
sposób.

- Zaręczam pani, że pani Hamill będzie traktowana w

moim domu z należytym szacunkiem. Co mogę jeszcze
zrobić, żeby jej pomóc?

Matrona roześmiała się trochę zbyt głośno. W jej mocno

umalowanych oczach pojawił się błysk.

- Tylko zmienić płeć. Nic innego nie przychodzi mi do

głowy.

- Przykro mi, ale nie mam tego w planach - odparł ze

śmiechem Cal.

Rilla jeszcze raz uściskała swoją protegowaną i lekko

popchnęła ją w kierunku czekającego samochodu.

- Idź, złociutka, chcę jeszcze porozmawiać z panem

McCallem.

Młoda kobieta odpowiedziała coś tak cicho, że Cal nie

rozróżnił słów. Po raz pierwszy usłyszał jej głos.
Odwzajemniła uścisk Rilli z zaskakującą siłą. Sięgnęła po
papierową torbę.

- Ja to zaniosę. - Cal ruszył w jej stronę.
Torba nie była ciężka, ale mógł się założyć, że Lyn trudno

byłoby wtaszczyć ją do samochodu. Sięgnął po torbę w
momencie, kiedy i ona zamierzała ją podnieść. Dziewczyna aż
pisnęła ze strachu. Cal mimowolnie się cofnął, a ona odsunęła
się tak szybko, że wpadła na stojącą z tyłu kierowniczkę.

- Nie bój się, kochanie - uspokajała ją kobieta. - Nic się

nie stało. Pan McCall jest dżentelmenem. Chciał tylko zanieść

twoją torbę. - Poklepała Lyn po plecach i delikatnie ją
popchnęła. - Idź do samochodu.

Nastąpiła chwila ciszy, podczas której Lyn wzięła głęboki

oddech. Potem odeszła.

Cal potrząsnął głową, zsunął kapelusz z czoła i umieścił

kciuki w kieszeni dżinsów, kołysząc się w zadumie. Cała ta
sprawa wyglądała coraz gorzej. Jak poradzi sobie z pomocą
domową, która się go boi?

- Nic z tego nie będzie - zwrócił się do Rilli.
- Ja też nie wiem, czy to się uda - odpowiedziała na to.

Stała, trzymając ręce na biodrach. - Siostra myśli, że jest pan
święty. Ale, mówiąc szczerze, nie wiem, czy poradzi sobie
pan z tym małym zranionym stworzeniem. - Wskazała na Lyn
siedzącą w ciężarówce.

To zabolało. Co innego, kiedy on sam miał wątpliwości,

ale nie może pozwolić, żeby ktoś go osądzał.

- Jakoś sobie z nią poradzę - powiedział z przekonaniem.

- Po prostu nie chcę jej jeszcze bardziej zranić.

Rilla westchnęła.
- Musi się od nowa przyzwyczaić do męskiego

towarzystwa. Silver mi pana poleciła. Wszyscy, z którymi
rozmawiałam, twierdzą, że jest pan dobrym człowiekiem.

Cal najpierw się zdziwił, potem zawrzał w nim gniew.
- Przeprowadziła pani dochodzenie w mojej sprawie?
Kobieta wzruszyła ramionami, ale w jej oczach widać było

zadowolenie.

- Muszę zapewniać moim kruszynom bezpieczne

schronienia. - Uśmiech zniknął z jej oczu, wyparty przez
ogromny smutek. - Panie McCall, nie jest pan w stanie
wyobrazić sobie koszmarów, przez które te kobiety musiały
przejść. Dla wielu z nich, to, że przeżyły, jest dużym
sukcesem. Mała Lynnie ma powód, żeby bać się mężczyzn.
Widziałam ją zaraz po tym, jak pańska siostra przywiozła ją

do szpitala. Lekarze twierdzili, że może już nigdy nie być taka
sama jak kiedyś. Psychicznie i fizycznie. - Zamilkła, unosząc
brwi. - Mówi, że nie pamięta niczego z wypadku. Może nigdy
sobie nie przypomni. Istotne jest to, żeby znalazła ciche,
spokojne miejsce, w którym będzie mogła dojść do siebie.

- Czy mogę jej jakoś pomóc? - Zdawał sobie sprawę, że

nie ma na to czasu. Musi doprowadzić ranczo do porządku,
kupić inwentarz, zatrudnić pracowników. Nie ma czasu
nikogo niańczyć.

Rilla potrząsnęła głową.
- Lyn nie potrzebuje opieki medycznej, tylko czasu na

zaleczenie ran. Niech pan będzie delikatny, da jej dużo
swobody, a czas zrobi resztę. Mamy tu grupę wsparcia, która
pomoże jej w razie potrzeby. Będę się z nią kontaktowała od
czasu do czasu, żeby się dowiedzieć, jak sobie radzi. Silver też
obiecała odwiedzać ją czasem.

Cal skinął głową, z trudem powstrzymując uśmiech na

wzmiankę o siostrze. Wiedział, że dla Silver „od czasu do
czasu" oznaczało dwa, trzy razy dziennie.

- Wraca za kilka dni z podróży poślubnej. Spodziewam

się, że mnie odwiedzi, bo będzie chciała sprawdzić, czy
wszystko jest w porządku. - Wziął głęboki oddech. – Jeśli
będzie miała pani ochotę, proszę nas odwiedzić. Mamy dużo
wolnych pokoi.

- Dziękuję. - Kobieta wyciągnęła rękę na pożegnanie.

Uścisk jej dłoni był zadziwiająco silny. - Niech się pan
opiekuje Lynnie. Gdyby pan miał jakieś pytania, proszę
dzwonić. - Wsunęła mu kartkę do kieszonki koszuli. - To
numer mojego telefonu. Może pan dzwonić o każdej porze.
Sytuacje wyjątkowe nie zdarzają się tylko w godzinach pracy.

To go otrzeźwiło. Wiedział wszystko o nagłych

wypadkach.

- Dobrze, proszę pani - powiedział. - Miejmy nadzieję, że

ta dziewczyna już nigdy nie będzie musiała przez coś takiego
przechodzić.

Półtoragodzinna jazda z Rapid City nigdy mu się jeszcze

tak nie dłużyła. Jego nowa pomoc domowa siedziała cichutko,
choć zwykła grzeczność nakazywała rozpoczęcie rozmowy.

W jego głowie panował istny mętlik, a ponieważ starał się

uporządkować myśli, również milczał.

Kiedy dotarli do miasteczka Wall, zapytał, czy czegoś nie

potrzebuje, ale ona tylko pokręciła głową. Kadoka, cel ich
podróży, znajdowała się jeszcze o godzinę drogi stąd.

Przy zjeździe z międzystanowej autostrady, zapytał, czy

chce się zatrzymać, ale ona raz jeszcze pokręciła głową.
Skierował się więc na drogę wiodącą na południe, w kierunku
swojej

posiadłości.

Wreszcie

dojechał do

zakrętu

prowadzącego na ranczo. Fakt, że było jego własnością,
sprawiał mu wielką przyjemność, ilekroć o tym myślał.

Omijał wystające korzenie, obiecując sobie, że musi się z

nimi uporać.

Kiedy ukazał się dom, Cal zerknął na Lyn, ciekaw jej

reakcji.

Po jej twarzy spływały łzy.
Był tak zaszokowany tym widokiem, że gwałtownie

nacisnął na hamulec. Kiedy Lyn krzyknęła, natychmiast
wyłączył silnik i zapytał:

- Wszystko w porządku?
Głęboko odetchnęła, a on zdarł z głowy kapelusz i

nerwowo przeczesał palcami włosy. Kiedy upewnił się, że
może spokojnie mówić, znowu zapytał:

- Czy zdenerwowałem cię czymś?
Potrząsnęła głową, a jej rude włosy rozsypały się na

ramiona. Ciągle jednak nie patrzyła mu w oczy.

- Więc dlaczego płaczesz? - Nie mógł ukryć

zniecierpliwienia w głosie.

Uniosła głowę. Powoli odwróciła się i po raz pierwszy na

niego spojrzała. Teraz, kiedy odrzuciła do tyłu włosy, mógł
wreszcie zobaczył jej twarz.

Miała zielone oczy. Nie. Przywodziły na myśl

szmaragdowe jeziora. Niestety, te wspaniałe oczy otoczone
były siną obwódką. Miała alabastrową cerę, na nosie i
policzkach delikatne piegi. Ale coś jeszcze przyciągnęło jego
uwagę.

Długa, ohydna blizna biegła od kącika pięknie

zarysowanej dolnej wargi i sięgała aż do brody. Mimo to
miała zmysłowe usta. Blizna była zaczerwieniona, jakby
niedawno zdjęto z niej szwy.

Nie chciał, żeby się zorientowała, że zauważył ślady

pobicia, więc spojrzał jej w oczy. Zarówno jej rzęsy, jak i brwi
miały głęboki kasztanowy odcień. W oczach ciągle lśniły łzy.

Raz jeszcze zapytał:
- Dlaczego płaczesz?
Chociaż otworzyła usta, nie wydobył się z nich żaden

dźwięk, więc spróbowała jeszcze raz. Do uszu Cala doleciał
ochrypły szept:

- Kiedyś tu mieszkałam.

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Dziewięć tygodni później...
Lyn zerknęła na masywny wodoodporny zegarek na

lewym nadgarstku. Nie był arcydziełem sztuki jubilerskiej, ale
dla niej wiele znaczył, ponieważ dostała go od Cala w dwa
tygodnie po przyjeździe na ranczo. Dochodziła czwarta.
Doskonale! Otarła spocone czoło i wyjęła weki z gotującej się
wody. Zastąpiła je kolejnymi. Zdąży przetworzyć ostatnie
osiemnaście kilogramów pomidorów, zanim jej pracodawca
wróci na kolację.

Znosząc schłodzone przetwory do piwnicy, zatrzymała się

na chwilę, żeby móc podziwiać swoje dzieło. Przybyła na
ranczo w lipcu i chociaż było już za późno na sianie warzyw,
zdołała zrobić spore zapasy na zimę. Na drewnianych belkach
powiesiła siatki z cebulą i czosnkiem, a na podłodze ustawiła
ogromne kosze z ziemniakami. Systematycznie zapełniała
drewniane regały słojami z fasolą, groszkiem, powidłami,
dżemami i przecierem pomidorowym, który właśnie kończyła
robić.

Cal dawał jej pieniądze na bieżące wydatki. A ponieważ

była oszczędna, otrzymywane pieniądze wystarczyły także na
zakup warzyw na przetwory. Pomidory i niektóre produkty
pochodziły od sąsiadów. Stanowiły powitalny prezent dla
Cala, który znów zamieszkał w tej okolicy.

Lyn pomagała Silver przy wykopkach i w zamian

otrzymała parę koszy ziemniaków. Poprzedniego dnia zebrała
dynie, które, choć niepielęgnowane, przetrwały lato. Był
wrzesień, przebywała tu - w domu - już od blisko dziewięciu
tygodni. To nie jest twój dom, pomyślała. Była jedynie
pracownicą Cala. Jutro pozbiera jabłka. Z rajskich zrobi
szarlotkę, a z pozostałych mus i sok.

Gdzieś na górze trzasnęły drzwi. Lyn drgnęła nerwowo.

Jej ręka bezwiednie powędrowała do gardła. Wstrzymała

oddech i przez chwilę słyszała przyśpieszone bicie własnego
serca. Stała sparaliżowana strachem.

Jednak ją odnalazł. Gdyby wciąż trzymała słoiki w ręku, z

pewnością roztrzaskałyby się o podłogę. Wayne! Boże, co ma
zrobić? Znalazła się w pułapce. A co jeśli on znowu...? Za
każdym razem, gdy starała przypomnieć sobie wydarzenia z
ostatnich miesięcy, pamięć odmawiała jej posłuszeństwa.
Gdyby tylko mogła sobie przypomnieć!

- Lyn? Gdzie może być woda utleniona?
To Cal! Poczuła ogromną ulgę, a napięte mięśnie

rozluźniły się. Napięte ze strachu przed czym...? Wzięła
głęboki oddech. To tylko Cal.

Wbiegła szybko po schodach i wróciła do kuchni.
Jej pracodawca stał przy zlewie. Kiedy podeszła bliżej,

zobaczyła krew spływającą z jego zranionego palca. Szybko
wyjęła wodę utlenioną z apteczki, a podając mu ją, zauważyła,
że wciąż trzęsą jej się ręce. Uświadomiła sobie, że nie uda mu
się odkręcić buteleczki, więc zrobiła to za niego i
zdezynfekowała ranę.

Cal syknął. Nie chciała mu sprawić bólu, ale to było

konieczne. Przytrzymała delikatnie jego dłoń i ponownie
przemyła ranę. Kiedy wykonywała tą prostą czynność, strach
ustąpił miejsca innemu uczuciu.

Gdy ramię Cala otarło się o jej rękę, nagle przebiegł ją

dreszcz rozkoszy. Cal traktował ją przyjaźnie, ale z lekką
rezerwą, nieczęsto zdarzało jej się być tak blisko niego.
Jeszcze rzadziej miała okazję go dotykać.

Jej dłonie drżały, Cal energicznym ruchem odebrał jej

buteleczkę i cofnął się o krok.

- Dzięki - powiedział. - Poradzę sobie.
Była zawiedziona tym, że odrzucił jej pomoc. Chciało jej

się płakać. Podeszła do kuchenki. Spojrzała na zegarek i
wyjęła kolejne weki.

- Pomidory. - W głosie Cala pobrzmiewała nadzieja. -

Może być z nich pyszny sos do spaghetti.

Skinęła głową, nie mogąc ukryć zadowolenia. Zanotowała

w pamięci kolejną potrawę, jaką może sprawić mu radość.
Postawiła sobie za punkt honoru uczynienie jego życia
wygodniejszym i przyjemniejszym. Tylko w ten sposób
potrafiła mu okazać, że docenia, ile jej dał. Zrobi wiele, by mu
się odwdzięczyć.

Podobną wdzięczność czuła do Silver i jej męża, Decka.

Pomogli jej, kiedy nie oczekiwała już znikąd pomocy. Drobne
podarunki w postaci łakoci, przepisów kulinarnych i ręcznie
haftowanych serwetek zastępowały podziękowania.

Musiała przyznać, że jej stosunek do Cala był zupełnie

inny niż do jego siostry. Uczucia do niego były wyjątkowe.
Chociaż wielu rzeczy wciąż nie pamiętała, jednego mogła być
pewna: nikt dla niej jeszcze nie znaczył tak wiele. Nawet
kiedyś jej mąż.

Ukradkiem zerknęła na Cala stojącego przy zlewie. Wciąż

miał na głowie kapelusz. Zdejmował go jedynie, by wziąć
prysznic, ale dla Lyn nie miało to znaczenia. To nakrycie
stanowiło nieodłączną część Cala.

Przypomniała sobie pewne zdarzenie: dni były upalne i

dlatego Cal ubrany był w cienką koszulę, która ściśle
przylegała do całego torsu. Przyjechał konno. Zauważyła
przywiązanego do drzewa wałacha.

Dżinsy cudownie opinały jego umięśnione uda i

podkreślały zgrabne pośladki. Była na ranczu od trzech dni.
Cal nalegał, żeby czas ten poświęciła na zapoznanie się z
okolicą i zadomowienie. Nie pozwalał jej nawet gotować.
Dopiero dzisiaj jej się to udało, gdyż wstała wcześniej od
niego.

Przygotowała obfite śniadanie. Zapakowała kanapki,

ponieważ Cal zamierzał zbierać przez cały dzień siano.

Wszedł do kuchni, z przyjemnością wdychając rozchodzące
się smakowite zapachy.

Podała mu kubek kawy. Delektując się aromatycznym

napojem, powiedział:

- Doskonała. Masz tę pracę! - Podszedł do drzwi po buty,

które wcześniej wyczyściła. Kiedy sięgał po nie, patrzyła
tylko na opięte dżinsy. Z wrażenia zaschło jej w gardle, więc,
żeby ukryć zmieszanie, zajęła się śniadaniem.

Teraz to wspomnienie ją rozbawiło.
Musiała podejść do zlewu, by nalać wody do dzbanka i

mimowolnie zerknęła na ranę Cala. Nie wymagała założenia
szwów, potrzebny był jedynie opatrunek.

W czasie, kiedy Cal osuszał skaleczenie papierowym

ręcznikiem, podeszła do szafki i wyjęła potrzebne rzeczy.
Posłała mu niepewne spojrzenie.

- Tak. - Skinął głową. - Chyba będę tego potrzebował.

Pękł drut i chociaż się uchyliłem i tak oberwałem.

Przeszedł ją dreszcz. Wzdrygnęła się na myśl, jakim

zagrożeniem może być pękający drut kolczasty.

Odstawiła apteczkę i przygotowała opatrunek. Ujęła Cala

za rękę i uważnie założyła bandaż. Kiedy poczuła drżące
mięśnie jego palców, jej ręce też zaczęły drżeć. Często śniła o
tych silnych, męskich dłoniach i wyobrażała sobie rozkosz,
jakiej mogłyby jej dostarczy.

Ale to tylko marzenia. Teraz stała obok Cala. To było

realne. Przebywanie tak blisko tego mężczyzny stanowiło
słodką torturę. Lyn poczuła się nagle bardzo kobieca.

Popatrzyła na niego i uśmiechnęła się.
- Do wesela się zagoi. Spojrzał na nią czule i powiedział:
- To pierwszy żart, jaki usłyszałem z twoich ust.
Stojąc tak blisko, widziała ciemne obwódki dookoła

tęczówek jego oczu, otoczonych długimi gęstymi rzęsami.
Uśmiechnął się, patrząc jej prosto w oczy.

- Przebyłaś długą drogę od dnia, w którym cię tu

przywiozłem - stwierdził.

Poczuła się zażenowana niespodziewana pochwałą.
- Znowu czuję się potrzebna.
Skinął głową, a w tym momencie Lyn pojęła, że

zrozumiał, co chciała powiedzieć.

- Zdecydowanie potrzebna - powiedział żartobliwie. - Nie

wiem, jak wcześniej radziliśmy sobie bez ciebie. - Zanim się
zorientowała, zamknął ją w mocnym uścisku.

Na krótką chwilę ogarnęła ją panika, ale szybko zdołała

się opanować. Była w ramionach Cala. Nie musiała się
niczego obawiać. Przytuliła się do niego, wdychając
wspaniały zapach. Cal pachniał skórą, koniem, sianem, a
przede wszystkim zapachem charakterystycznym tylko dla
niego.

Nic się w tej chwili dla niej nie liczyło, prócz tego

nieoczekiwanego momentu bliskości.

Niestety, wszystko się skończyło równie szybko, jak się

zaczęło. Cal uwolnił Lyn z objęć, cofnął się i powiedział:

- Mam nadzieję, że cię nie przestraszyłem. Doceniam

twoją pomoc.

Pochyliła głowę, nie patrząc w jego stronę. Znów była

zażenowana. Czy on wie, jak bardzo go pragnie? Czułaby się
okropnie, gdyby kiedykolwiek odkrył jej uczucia. Żeby
zatuszować poprzednią niezręczność, zaczęła szybko mówić:

- Wcale mnie nie przestraszyłeś. Nie spodziewałam się

tego.

Cal uniósł brwi, uśmiechając się szelmowsko. Jej serce

przestało na moment bić, kiedy zauważyła w jego oczach
diabelski błysk.

- Kiedyś często zastanawiałem się, czy potrafisz

odpowiedzieć całym zdaniem.

- No, to teraz już wiesz - mruknęła.

Po prostu nie miała zbyt wiele do powiedzenia. Nawet

sama musiała przyznać, że jej głos brzmiał jakoś dziwnie.
Lekarz orzekł, że struny głosowe mogły ulec trwałemu
uszkodzeniu, podczas duszenia. Nie było to bardzo istotne, bo
nigdy nie zamierzała zostać śpiewaczką. I jeżeli tylko mogła
mówić, nieważne jak brzmiał jej głos.

Cal przyglądał się jej z dziwnym wyrazem twarzy. Gdy

cisza stała się niezręczna, Lyn w końcu się odezwała:

- O co chodzi?
Wzruszył ramionami i uśmiechnął się, rozładowując

panujące napięcie.

- Zawsze miałaś tak zachrypnięty głos?
- Nie. Mój głos zmienił się - powiedziała. - Ma zupełnie

inne brzmienie.

Skinął głową i powiedział.
- Poczekaj jeszcze parę miesięcy. Nie używałaś go przez

jakiś czas.

Pokiwała głową.
- Muszę skończyć naprawę płotu - powiedział. - Nowy

byk Wilsona już po raz trzeci w tym tygodniu przedarł się na
pastwisko obok zbiornika. Obiecuję, że jeżeli zrobi to jeszcze
raz, przeznaczę go na kotlety.

Uśmiechnęła się, kiedy wychodził. Bez przerwy trzeba

było pilnować bydła i sprawdzać stan ogrodzenia. Podziwiała,
jak zręcznie wskoczył na grzbiet gniadego wałacha. Kiedy
całkowicie zniknął z oczu, wróciła do wekowania pomidorów.
Tej zimy musi przygotować jak najwięcej sosu do spaghetti.
Wiedziała, że Silver zna przepis na lasagnię i faszerowane
kraby. Może jej zdradzi?

Cal,

choć

jadał w wykwintnych nowojorskich

restauracjach, zawsze chwalił jej kuchnię i twierdził, że tęsknił
do prostego życia na ranczu. Mimo to martwiła się, że nie
sprosta jego kulinarnym oczekiwaniom.

Cal nie znosił zwożenia siana.
Swędziało go całe ciało, bo nasiona traw dostawały się

wszędzie. Przez ostatnie dwie godziny marzył o kąpieli w
stawie, wyobrażał sobie, jak obmywa go zimna woda.

Oczami wyobraźni widział, jak Lyn jechała tam z nim

konno. Dotarli do stawu, rozebrali się nad brzegiem. Widział
ją w całej okazałości. Razem zanurzają się w jeziorze, bierze
Lyn w ramiona i ją pieści...

Jęknął, odprowadzając wierzchowca. Chyba zwariował,

skoro się torturuje w ten sposób. Lyn to jego pracownica.
Nigdy nie dała mu do zrozumienia, że marzy o dzikim seksie z
nim. Była kobietą maltretowaną przez byłego męża, jeśli
można wierzyć szpitalnym wypisom. Na pewno uciekłaby w
popłochu, gdyby wiedziała, jakie myśli coraz częściej chodzą
mu po głowie. Nieźle się przestraszyła, kiedy wczoraj
przytulił ją w kuchni. Jedynym usprawiedliwieniem było to,
że zupełnie tracił głowę, kiedy była w pobliżu. Parsknął
śmiechem. Wątpliwa wymówka. Zauważył, jak drżały jej ze
strachu dłonie, kiedy opatrywała mu ranę, a mimo wszystko
objął ją, nie zastanawiając się, jaki to mogło mieć na nią
wpływ.

Wpadł do domu jak burza, zły na siebie. Dlaczego nie

może przestać o niej myśleć?

To chyba przez to ciągłe przebywanie razem. Mieszkała w

jego domu od ponad dwóch miesięcy, spała w pokoju obok,
szykowała mu posiłki, prała ubranie i robiła wszystko, o co
tylko poprosił. Nigdy nie narzekała.

Oczywiście, aż do wczoraj nie rozmawiali ze sobą dłużej,

więc nie wiedział, jaka jest naprawdę.

Według jego szwagra, który przez całe życie mieszkał w

hrabstwie Jackson, Lyn została wychowana w Belvidere,
małym miasteczku na wschodzie. Chociaż Cal spędził
dzieciństwo w tym hrabstwie, nie pamiętał jej. Była od niego

pięć lub sześć lat młodsza. Matka umarła, kiedy Lyn była
mała, a ojciec nie ożenił się ponownie. Cicha dziewczynka
pracowała z ojcem i zajmowała się domem. Ludzie pamiętali
ją jako wyśmienitą gospodynię, ale o tym przekonał się teraz
sam.

Oprócz tego nikt nie pamiętał nic więcej. Jej ojciec

dzierżawił ziemie od Indian. Po śmierci ojca Cala, pan Hamill
kupił jego posiadłość. Wtedy Lyn musiała już być nastolatką.

Powinien ją zapamiętać. Ale, szczerze mówiąc, Cal nie

pamiętał zbyt wiele z tego okresu. Kiedy na ostatnim roku
studiów w wypadku zginęła jego dziewczyna, uciekł z miasta.
Nie było go zaledwie sześć miesięcy, a w tym czasie wiele się
wydarzyło: ojciec umarł na zawał serca, a ranczo zostało
sprzedane ojcu Lyn.

Z wysiłkiem otrząsnął się ze wspomnień. Żałował, że nie

spędził tych ostatnich miesięcy z ojcem. Pogodził się ze
śmiercią Ginnie, tak jak zrobiła to jej rodzina. Nawet brat
Ginnie Deck też mu wybaczył. Wreszcie poczuł się na ranczu
jak w domu.

Ale ten dom wymagał dużo pracy. Według Decka, Hamill

był marnym gospodarzem. Prowadził ranczo zaledwie przez
trzy lata. Kiedy umarł, posiadłość została sprzedana
człowiekowi, który również niewiele na niej robił. Należała do
niego aż do emerytury.

Wtedy nadarzyła się sposobność, by Cal odkupił ziemię.

Cena wywoławcza zaskoczyła go swoją wysokością. Kiedy te
leżące odłogiem ziemie nabrały takiej wartości? Dobrze się
złożyło, że parę lat pracował na giełdzie w Nowym Jorku i
udało mu się sporo zarobić. Przydały mu się teraz te
pieniądze. Nie musiał zaczynać od zera.

Jego myśli znowu zaczęły krążyć wokół Lyn... Nikt nie

znał jej losów po śmierci ojca. Przypuszczano, że wyszła za
mąż i wyjechała do Rapid City, lecz nikt jej tam nie spotkał.

Było to dość niezwykłe dla Południowej Dakoty, gdzie
mieszkało niewielu ludzi i prawie wszyscy się znali.

Zatrzymał się w sieni, by zdjąć buty. Trzymał w ręce

koszulę, którą zdjął wcześniej. Otrzepał się z pyłu. Wrzucił
zabrudzone ubranie do pralki, po czym przeszedł do
przylegającej łazienki, by zmyć z siebie resztę brudu. Po
kąpieli okręcił się jednym z dużych ręczników, które ostatnio
kupiła Silver i jedynie w nim przeszedł przez dom. Jakie to
wspaniałe uczucie pozbyć się uciążliwego kurzu po ciężkiej
pracy w polu.

Poszedł schodami do sypialni. Za każdym razem, kiedy

przechodził przez dom, był coraz bardziej zadowolony z
dokonywanych w nim zmian. Zatrudnił stolarzy do
naprawienia drewnianych elementów i wypaczonych drzwi.
Silver wynajęła malarzy, potem zrealizowała kilka własnych
pomysłów.

Dużo przebywał poza domem i kiedy wrócił, remont był

już praktycznie skończony. I całe szczęście, bo wkrótce
wyszła za Decka. Teraz była zajęta pracami we własnym
domu i oczekiwaniem na narodziny dziecka.

Drzwi do jego sypialni były uchylone, więc otworzył je i

wszedł do pokoju.

Lyn stała przed szafą i wkładała do niej sterty ubrań.

Odwróciła się gwałtownie i, widząc Cala, złapała się za
gardło. Nie powiedziała ani słowa, ale zbladła tak bardzo, że
aż się przestraszył.

. - Przykro mi - powiedział uspokajająco. - Myślałem, że

wciąż jesteś na dworze.

Lyn ciągle była roztrzęsiona.
- Widzę, że już nie. - Czekał w nadziei, że coś odpowie.

Nawet nie drgnęła. - Może poszukasz sobie jakiegoś innego
zajęcia, kiedy się będę ubierał?

Zarumieniła się gwałtownie.

- Przepraszam, już wychodzę. - Przemknęła obok niego ze

spuszczoną głową. Za wszelką cenę starała się go nie dotknąć.
Zniknęła, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć.

Pokręcił głową ze smutkiem i zamknął drzwi do sypialni.

Zrzucił ręcznik. Stał nagi z rękami na biodrach.

Widział ślady przemocy na jej ciele. Jej były mąż musiał

być naprawdę żałosną kreaturą. Żaden normalny mężczyzna
nie uderzyłby kobiety, a co dopiero skatował. Na widok jej
siniaków czuł wzbierającą wściekłość. To piękne ciało nigdy
nie powinno być dręczone.

Jej skóra była jasna, mlecznobiała, prawie przezroczysta.

Zachwycały go drobniutkie piegi na nosie. Za każdym razem
musiał się powstrzymywać przed ich dotknięciem. Również
na ramionach miała piegi. Często zastanawiał się, czy takie
jest jej całe ciało.

Zdegustowany, pokręcił głową. Był niezłym draniem.

Pociągają go maltretowane kobiety? To zaczynało być
absurdalne. Ale potrzebował kobiety. Będąc w Nowym Jorku,
był zajęty. Nie miał czasu na randki. Od powrotu do domu żył
w celibacie. Nic dziwnego więc, że marzył o Lyn.

Może pora poszukać żony? Nigdy przedtem nie

doskwierała mu samotność. Zazwyczaj był zmęczony po
pracy na Wall Street, a kiedy potrzebował damskiego
towarzystwa, spotykał się z samotnymi kobietami robiącymi
karierę, które nie chciały stałych związków. Teraz wszystko
się zmieniło. Mógł swój czas poświęcić rodzinie. Idąc po
schodach, wciąż o tym myślał. Zamierzał kiedyś założyć
prawdziwą rodzinę, w której oboje rodzice zajmowaliby się
wychowaniem

gromadki

dzieci.

W

niczym

nie

przypominałoby to jego samotnego życia. Choć ojciec go
kochał, jego rodzina nie była taka jak wszystkie.

Uczucie samotności potęgowały jeszcze wizyty u matki w

Wirginii. Zawsze czuł się tam obco. Matka, jej drugi mąż i

Silver byli ze sobą bardzo zżyci. Zastanawiał się, czy, gdyby
matka nie odeszła od ojca, jego życie byłoby podobne.

Kiedy wszedł do kuchni, Lyn skończyła przygotowywać

kolację.

- Co za wspaniały zapach.
Odwróciła się od kuchenki, przy której stała i nakładała

mięso na półmisek.

- Nic szczególnego, to tylko kotlety wieprzowe. - Czy

wydawało mu się, że jest lekko zirytowana?

- To „nic szczególnego" pachnie bosko - zapewnił Lyn. I

tak było. Lyn podała potem przepyszne pączki, mus

jabłkowy i tort śmietankowy. Byli tylko we dwoje,

ponieważ mężczyźni, którzy dla Cala pracowali, wracali na
noc do swoich domów. Miał zwyczaj opowiadać jej, jak
spędził dzień. Wypełniał w ten sposób panującą przy stole
ciszę. Ten wieczór nie różnił się niczym szczególnym, chociaż
tym razem Lyn zadała kilka pytań.

Skrzywiła się, kiedy opowiedział jej o zającu, który dostał

się pod kombajn.

- Wiem, że trudno je zauważyć, ale w takich chwilach

zawsze chce mi się płakać.

Cal skinął głową.
- Dzisiaj udało mu się uniknąć najgorszego. Szkoda, że

nie widziałaś, jak czmychnął.

Jej oczy błyszczały i przywodziły mu na myśl oczy kota.
- Są takie śliczne, gdy są małe - powiedziała.

Niespodziewanie roześmiała się. - Dla mnie nawet małe
cielaki są piękne, więc moja ocena jest nieobiektywna.

To go rozbawiło.
- Jak mi brakowało takiego życia. Nie zdawałem sobie

sprawy, jak bardzo, póki tu nie wróciłem.

Lyn uniosła brwi, jak to miała w zwyczaju.
- Musisz najpierw przetrwać zimę - przypomniała mu.

- Myślisz, że tego nie wiem? To będzie długa zima. -

Wstał od stołu i odniósł talerz do zmywarki.

- Poczekaj, ja to zrobię. - Podbiegła i wyrwała mu z ręki

talerz, szklankę i widelec.

- Mogę sam to zrobić. Pracujesz wystarczająco ciężko

przez cały dzień.

- Mnie to nie przeszkadza - odpowiedziała. - Ty też

ciężko pracujesz. A to jeden z moich obowiązków. - Podeszła
do zmywarki i włożyła do niej naczynia. - Nigdy nie mówiłam
ci, jak bardzo doceniam to, że dałeś mi szansę - powiedziała
cicho.

- Nie dziękuj mi. Obiecałem Silver, że dam ci tę pracę, ale

tylko pod warunkiem, że się sprawdzisz. Potrzebuję kogoś
zaufanego. - Spojrzał na nią. - Na tobie mogę polegać. Tak
długo, jak będziesz chciała, masz u mnie pracę.

Odwzajemniła spojrzenie i, ku jego rozpaczy, jej oczy

wypełniły się łzami.

- Dziękuję - szepnęła. Wzruszył ramionami, zawstydzony.
- To nic takiego. - Zanim uruchomiła zmywarkę, wycofał

się do salonu. Chciał obejrzeć wieczorne wiadomości. I
chociaż bardzo się starał skupić, był boleśnie świadomy
obecności kobiety krzątającej się w kuchni. Odprężył się
dopiero wtedy, kiedy zgasiła światło i zaczęła wchodzić po
schodach.

- Dobranoc - powiedziała.
- Dobranoc. - Chciał, żeby usiadła i porozmawiała z nim.

Był zafascynowany jej niskim głosem, który obiecywał mu
długie miłosne spotkanie. Za każdym razem, kiedy się
odzywała, reagował na obietnicę zawartą w tonie jej głosu.
Nie dalej jak wczoraj przeżył fantazję erotyczną. Kiedy cała
jej twarz się rozświetliła, nie mógł się opanować i ją przytulił.
Cudownie było mieć ją tak blisko.

To stawało się śmieszne! Po raz kolejny przeżywał istne

katusze na myśl o Lyn. Gwałtownie zerwał się z krzesła.
Chwycił telefon i nerwowo wybrał numer.

Deck odebrał po trzecim sygnale.
- O co chodzi? - warknął.
- Ładnie mnie witasz!
- Właśnie nam przeszkodziłeś. Czego chcesz? - Deck

wydawał się mocno zniecierpliwiony. Cal zdał sobie sprawę,
w czym dokładnie im przeszkodził. Skrzywił się. Czy wszyscy
faceci oprócz niego przytulają się do swoich ukochanych?

- Potrzebuję kobiety!
- To sobie ją znajdź! - Cal usłyszał odgłos odkładanej

słuchawki.

Westchnął. Wybrał numer do brata Decka, Marty'ego.

Przełączył aparat na głośnik i podszedł do lodówki, sprawdzić
jej zawartość. Kiedy odezwał się jego przyjaciel, właśnie
wyjmował wodę mineralną.

- Witam, sąsiedzie. Dziecko już śpi?
- Tak, dzięki Bogu - odpowiedział Marty z taką ulgą, że

Cal się uśmiechnął. Od powrotu kilka razy spotkał córeczkę
Marty'ego. Było to niezapomniane przeżycie. Zachwycająca
mała piękność. Urodą przypominała swoją zmarłą matkę, ale
charakterem ciotkę Ginnie, która od urodzenia nieźle
rozrabiała.

- Co porabiasz? - Głos Marty'ego odciągnął go od

wspomnień.

Otworzył butelkę z wodą i oparł się o blat w kuchni.
- Dokąd trzeba się wybrać, żeby spotkać kobiety? Niski

śmiech rozległ się w słuchawce.

- Do baru.
- Nie myślałem o takich kobietach - powiedział Cal.
- Do diabła!
- Co to miało znaczyć?

- Zaczynasz być podobny do mnie. Myślisz o ożenku?
- Nie myślę o małżeństwie. - Z uporem zaprzeczał,

chociaż właśnie o tym myślał kilka godzin temu. - Potrzebuję
kobiety i wolałbym zrobić to z kimś, kogo polubię.

Kątem oka zauważył jakiś ruch i odwrócił głowę. Chociaż

nikogo nie spostrzegł, był pewny, że widział jakiś cień. Ruszył
do wyjścia, ale przypomniał sobie, że jeszcze nie skończył
rozmowy. Wzruszył ramionami i skupił się nad tym, co mówił
Marty.

- Rozumiem cię. Jutro wieczorem spotykam się z pewną

dziewczyną w barze. Odpowiedziała na moje ogłoszenie.

Cal roześmiał się głośno. Słyszał o niefortunnych

przejściach Marty'ego, który, szukając żony, zamieszczał
ogłoszenia w rubryce matrymonialnej miejscowej gazety. Dla
niego facet był niespełna rozumu. Może będę musiał to
sprawdzić.

- O której godzinie?
- O ósmej. Skoro umówiła się ze mną w barze, nie

powinna być abstynentką. Nie będzie jej przeszkadzało, jak
wypiję jedno piwo.

- To logiczne. Więc o ósmej? Może się spotkamy.
- Wspaniale! Uratujesz mnie, jeśli randka okaże się

niewypałem. - W głosie przyjaciela zabrzmiała nadzieja.

Cal nie skomentował tego, wiedząc, że istnieje duże

prawdopodobieństwo, że tak właśnie może być.

- Umowa stoi.

ROZDZIAŁ DRUGI
Kiedy Cal wrócił do domu, był zmęczony i spocony, a na

dłoniach miał pęcherze. Przez cały dzień wraz z pracownikami
grabił siano. Jednak sprzęt był już przestarzały. Wszystkie
maszyny kupił wraz z ranczem i pamiętały czasy jego ojca.
Cal obiecał sobie, że jeśli nadarzy się okazja, kupi
mechaniczną kosiarkę.

W domu rozchodziły się smakowite zapachy. Tym razem

była to pieczeń. Cal poczuł się o wiele lepiej, kiedy umył się i
przebrał. Gdy wszedł do kuchni, Lyn właśnie wyjmowała
mięso z piecyka, a ponadto miała przygotowane ziemniaki i
marchewki. Wyciągnął z drugiego piekarnika brytfannę z
bułeczkami. Ukradkiem przyglądał się Lyn.

Miała na sobie prostą, niebieską bluzkę w tym samym

kolorze co dżinsy. Na nogach buty, które kupił jej pod koniec
pierwszego tygodnia pobytu na ranczu. Były już trochę
zniszczone, bo nosiła je również podczas pracy wokół domu.

Kiedy pochyliła się, by wyciągnąć widelec do mięsa,

bluzka tak się opięła, że podkreśliła jej kształtny biust.
Zauważył, że odrobinę się zaokrągliła tu i ówdzie. Krew
krążyła mu szybciej w żyłach, a ciało zaczęło reagować w
znajomy sposób. Szybko chwycił koszyczek z bułkami i
usiadł. Nie chciał, by zauważyła, że na niego działa. Był już
zmęczony swoimi reakcjami. Dobrze, że wieczorem jedzie do
miasta.

Po spotkaniu z Martym, wybierze się do Rapid City.

Miesiąc temu, kiedy czekał na przylot siostry i szwagra,
poznał na lotnisku pewną młodą wdowę. Zaczęli rozmawiać i
ta kobieta dała mu jasno do zrozumienia, że chętnie by się z
nim spotkała.

Szybko jednak przestał o niej myśleć. Przyszedł mu do

głowy pewien pomysł.

- Pojedziesz ze mną do miasta?

Ta myśl najwyraźniej przestraszyła Lyn.
- Ja? Nie, dziękuję.
- To nie było zaproszenie - poinformował ją. - To rozkaz

szefa.

Jej zielone oczy rozszerzyły się ze strachu.
- Po co? Nie chcę jechać do miasta. W piątki tylko bary są

czynne.

- Właśnie się tam wybieramy. Mam się spotkać z Martym

o ósmej. Musisz wreszcie zacząć wychodzić z domu. To
będzie dobry początek.

Zrobiła nadąsaną minę, a jej zmysłowe usta lekko się

rozchyliły. Wrażenie było takie, że Cal chciał się pochylić i ją
pocałować.

- Nie lubię barów - wymamrotała. Ale jednak mu nie

odmówiła.

Podejrzewał, że Lyn ma istotny powód, by nie lubić

barów. Jej ojciec był alkoholikiem. Słabe wyniki w
prowadzeniu rancza wiązały się pewnie z jego pociągiem do
butelki. Z tego, co słyszał od Silver o jej małżeństwie,
podejrzewał, że jej mąż również miał problem z alkoholem.

- Będę pił oranżadę - powiedział. - Nie martw się, nie

będziesz musiała mnie taszczyć do ciężarówki.

Nadąsaną minka Lyn zniknęła. Cal nie wiedział, czy się

cieszyć czy smucić. Musiał zwariować, by ją zapraszać;
przecież to właśnie od niej chciał uciec. Zdał sobie jednak
sprawę, że nigdzie nie wychodziła, nie licząc sporadycznych
wizyt u Silver i wypraw po zakupy. Już najwyższy czas, by
przestała się ukrywać. Każda kobieta potrzebuje towarzystwa
innych kobiet. Może to był jeden z powodów, dla których jego
matka porzuciła życie na farmie, Nie miała tu żadnej
przyjaciółki, co na pewno spotęgowało jej samotność.

Pół godziny później Lyn czekała na niego w kuchni.

Przebrała się w ładną bluzkę z długimi rękawami. Włosy,

zazwyczaj zaplecione w warkocz, teraz wiły się uroczo wokół
twarzy. Wsunęła jeden kosmyk za ucho i powiedziała:

- Możemy iść.
- Więc chodźmy. - Aż go korciło, żeby zanurzyć dłonie w

tych wspaniałych włosach i przyciągnąć Lyn do siebie.
Pragnął rozpiąć rząd maleńkich, perłowych guziczków, które
zdobiły jej bluzkę. Otarł spocone czoło. Musi sobie jakoś z
tym poradzić.

Kiedy weszli do baru, Marty już siedział przy stoliku w

towarzystwie jakiejś kobiety. Dotarcie do nich zajęło trochę
czasu, bo różni ludzie ciągle podchodzili przywitać się z Lyn.
Cal, czując, że jest trochę przytłoczona poświęcaną jej uwagą,
chwycił ją za łokieć i powiedział:

- Chodź ze mną. Sprawdzimy nową kandydatkę na żonę

Marty'ego.

- Na żonę ? - zdziwiła się Lyn.
- Dał ogłoszenie matrymonialne - wyjaśnił Cal, ubawiony

wyrazem niedowierzania na twarzy Lyn.

- Kpisz ze mnie?
- Jakże bym śmiał. - Z pełną powagi miną przyłożył dłoń

do serca. - Przysięgam!

Kiedy podchodzili do stolika, Marty wstał i pomachał

ręką.

- Cześć, Lynnie - powitał ją. - Część, Cal. Poznajcie Iris.
Iris okazała się oszałamiającą brunetką z dużym biustem i

wielkimi piwnymi oczami. Chociaż nie była ubrana zbyt
wyzywająco, Cal i tak nie mógł oderwać od niej oczu.

- Cześć - powiedziała Iris, uśmiechając się do nich. Lyn

usiadła. Cal uniósł kapelusz w kurtuazyjnym geście,

zanim zajął miejsce obok Lyn. Bardzo zadowolony z

siebie Marty zagaił:

- Iris projektuje biżuterię. Wyrabia ją z białego złota.

- To interesujące - zwróciła się do niej Lyn, zadziwiając

tym Cala. - Bardzo mi się to podoba. Czy zaprojektowałaś
swoje kolczyki?

- Tak. - Przed Martym i Iris stały kufle z piwem. Kobieta,

zanim opowiedziała Lyn o swojej pracy, napiła się. Rozmowa
toczyła się wartko, bo teraz Iris pytała o ranczo.

Wydawała się kulturalna, inteligentna i na pewno była

bardzo pociągająca.

Cal nie mógł uwierzyć, że odpowiedziała na ogłoszenie

matrymonialne.

Po trzech godzinach dowiedział się, dlaczego to zrobiła.

Iris piła jak smok.

Lyn ze wszystkich sił starała się zapobiec katastrofie.

Rozmawiała o projektowaniu biżuterii, aż wyczerpał się temat.
Kiedy okazało się, że Iris potrafi równocześnie pić i
rozmawiać, Lyn zamówiła pizzę. Cal uśmiechnął się szeroko.
Wiedział, że Lyn ma nadzieję, że jedzenie osłabi działanie
alkoholu.

Czas wlókł niemiłosiernie. Zadowolenie na twarzy

Marty'ego ustąpiło miejsca przerażeniu, kiedy kobieta z jego
snów, teraz pijana, coś bełkotała. Śmiała się z rzeczy, które
nikogo prócz niej nie bawiły. Przynajmniej z dziesięć razy
korzystała z toalety. Wdawała się w pogawędki z kowbojami.

O jedenastej Marty pokręcił głową zażenowany.
- Co ja teraz zrobię? - jęczał. - Nie pozwolę, by sama

wróciła w takim stanie do Rapid. Nawet nie pomyślałem, żeby
zabrać ją do siebie!

Cal pokładał się ze śmiechu, nawet Lyn bezradnie

chichotała, kiedy patrzyli jak Iris sadowi się na kolanach
młodocianego kowboja.

Marty przyjrzał im się z kwaśną miną.
- No dalej, śmiejcie się! Tylko nie proście mnie o radę,

kiedy sami będziecie mieli kłopoty w miłości.

- To wcale nie jest śmieszne - powiedziała Lyn,

poważniejąc. - Ta dziewczyna ma poważny problem.

- Ja także mam problem - mruknął Marty.
Cal westchnął. Wydarł oczy serwetką. Postanowił, że

będzie wspaniałomyślny. Sam nigdy nie był na randce, która
okazałaby się taką katastrofą.

- Jedźcie. - Wziął kluczyki od samochodu Iris. -

Odstawcie samochód Iris do motelu Dakota i jedźcie do domu.
Powiem, że zostałeś wezwany na ranczo. Podrzucę ją do
motelu.

Wyraz

wdzięczności

na twarzy Marty'ego był

wystarczającą nagrodą. Nie miał odwagi spojrzeć na Lyn, ona
jednak odpowiedziała:

- Niezły pomysł.
Wstał, żeby ją przepuścić. Potem przyglądał się, jak

wychodzi z Martym. Starał się zapanować nad uczuciem
zazdrości. Zakładał, że to on odwiezie Lyn do domu.

Po dziesięciu minutach, kiedy się upewnił, że Iris nie

zauważyła wyjścia Marty'ego, podszedł i przerwał jej zabawę.
Chciał jak najszybciej wyjść z zadymionego baru.

- Przykro mi, ale jesteś zdana na mnie - powiedział do

zataczającej się kobiety. - Marty musiał wrócić do domu.
Zawiózł Iris do motelu, zapłacił za pokój i szybko się stamtąd
wyniósł. Wiedział, że nie powinien być zirytowany tym, że
Lyn wróciła do domu z Martym. W końcu to on zaproponował
takie rozwiązanie.

Był w połowie drogi do domu, kiedy rozpętała się burza.

Zamiast upragnionego deszczu, zaczął padać grad. Spadające
kulki lodu nie były zbyt duże, jednak kiedy wzmógł się wiatr,
burza przybrała na sile. Zaczął padać grad wielkości piłeczek
pingpongowych. Cal zatrzymał się na poboczu i przeczekał
nawałnicę. Kiedy burza osłabła, szybko pojechał na ranczo.
Martwił się o Lyn. Była sama w domu.

Zaparkował samochód na podwórku. Lyn wyszła z domu i

podeszła do niego. Starał się nie pokazać po sobie, jak bardzo
jest przejęty. Nie wyglądała na zdenerwowaną. Raptem
odezwała się cichutko:

- Cieszę się, że wróciłeś. Martwiłam się.
- Nic ci się nie stało? Pokręciła głową.
Podszedł do pikapa i sprawdził wgłębienia na dachu

zrobione przez grad. Walczył z ogarniającą go czułością.
Udając beztroskę, powiedział:

- I tak ten pikap wyglądał zbyt elegancko.
Lyn uśmiechnęła się, chociaż zauważył, że jest blada i

spięta.

- Wielka szkoda - powiedziała, wskazując na liliowe

gladiole, niedawno jeszcze kwitnące, teraz połamane przez
grad. - Do diabła z gradem. Rano sprawdzę, czy będzie można
wstawić kwiaty do wazonu. Przynajmniej w ten sposób
możemy docenić ich piękno.

Pokręcił głową, pełen podziwu dla niej. Niepotrzebnie się

o nią martwił. Takie zniszczenia doprowadziłby inne kobiety
do rozpaczy, ale Lyn wychowała się w tych stronach.
Wiedziała, jak sobie radzić w ciężkich sytuacjach.

Kiedy otworzył drzwi i przepuścił ją, ostatni raz zerknęła

na dwór.

- Jest tak sucho. Liczyłam, że spadnie porządny deszcz.
- Nie mieliśmy szczęścia. - On również wyglądał na

zmartwionego.

-

Jutro

zacznę

robić

przecinki

przeciwpożarowe. - Kiedy panuje taka susza, łatwo przez
nieuwagę wzniecić pożar.

Kolejny dzień był równie gorący jak poprzedni. Przez

ostatnie trzy tygodnie temperatura nie spadała poniżej
trzydziestu stopni. Ten upał go dobijał.

Cal wracał do domu z zachodniego pastwiska. Prowadził

cztery krowy i cielaki. Zamierzał je sprzedać. Jadąc,

przyglądał się wysuszonej trawie i tumanom kurzu
wzniecanym przez krowie racice. Linia horyzontu falowała i
zamazywała się w piekącym słońcu. Zauważył, że poziom
wody w źródełkach opadał.

Kiedy dotarł do południowego krańca wzniesienia, ukazał

mu się dom.

Powroty na ranczo cieszyły go coraz bardziej.
Zobaczył nagle samochód szeryfa podskakujący na drodze

i wznoszący przy tym tumany kurzu.

Nieco zdziwiony Cal zastanawiał się, po co szeryf zbliża

się do jego domu?

Niebawem znalazł odpowiedź na to pytanie. Popędził

konia i przywiązał go niedaleko koryta z wodą.

Szybko poszedł do domu. Samochód stał już zaparkowany

na podwórku. Czy w końcu odnaleźli byłego męża Lyn? Miał
taką nadzieję. Marzył też, że któregoś dnia znajdzie się sam na
sam z tym draniem.

Wystarczyłoby mu pięć minut, żeby stłuc łobuza i go

wykastrować.

Zdjął kapelusz i otrzepał go z kurzu. Mimochodem

zauważył, że ma go dopiero od kilku miesięcy, a już jest
znoszony. Pora kupić sobie nowy.

Otworzył drzwi i przez chwilę rozkoszował się panującym

chłodem. Lyn nie pozwalała mu zbyt często włączać
klimatyzacji.

Przedstawiciel prawa stał tuż przy kuchennych drzwiach, a

obok niego mężczyzna w cywilnym ubraniu. Odwrócili się,
kiedy usłyszeli otwierające się drzwi.

- Witaj, Cal - powiedział szeryf.
- Cześć, Joe. - Chodzili razem do szkoły średniej i zawsze

się lubili. - Masz dobre wiadomości dla Lyn?

Słysząc zduszony odgłos, spojrzał na Lyn. Stała oparta o

zlew, jakby usiłowała się w niego wtopić.

Oczy miała szeroka otwarte ze strachu, a jej twarz bardzo

zbladła. Atmosfera była napięta.

- Co się tu dzieje? - Głos Cala stracił łagodne brzmienie.

Nie wiedział, co takiego powiedział szeryf, że Lyn była aż tak
zdenerwowana. Jednego był pewien. Nie chciał, żeby ktoś
przychodził niezapowiedziany i ją straszył.

Joe Parker odchrząknął i starannie dobierając słowa,

przedstawił nieznajomego:

- To jest detektyw Biddle z Biura Śledczego Szeryfa

Pennington. - Potem spojrzał na Lyn. - Lyn Galloway jest
podejrzaną w sprawie o zabójstwo. Zabieram ją do miasta na
przesłuchanie.

- Podejrzewasz niewłaściwą kobietę - odpowiedział

stanowczo Cal. - Moja gospodyni nazywa się Lyn Hamill.

- Jej panieńskie nazwisko brzmi Hamill. Wyszła za mąż

za Wayne'a Gallowaya. - Odwrócił się do Lyn. - Nie
powiedziałaś mu, że miałaś męża?

- Wiedziałem, że była mężatką. Jest rozwiedziona od

niemal roku. - Cal czuł jak narasta w nim gniew, starał się
jednak nad nim panować. Wiedział, że musi się skupić. - Dwa
miesiące temu ocknęła się w szpitalu. Nic nie pamiętała.
Została pobita, a wokół szyi miała ślady po duszeniu. Możecie
przekazać jej mężowi, że jeśli on to zrobił, będzie miał ze mną
do czynienia.

Joe podniósł ostrzegawczo rękę.
- Nie dawaj mi powodów, żebym mógł uznać cię za

podejrzanego.

- Podejrzanego? W jakiej sprawie?
Joe wolno opuścił rękę. Drugą pocierał nieogolony

podbródek. Po raz pierwszy odezwał się Biddle. Miał bystry,
taksujący wzrok.

- W ubiegłym tygodniu znaleziono ciało Wayne'a

Gallowaya w budynku mieszkalnym w Rapid City. Według

właściciela, ta kobieta od roku wynajmowała tam jedno z
mieszkań. - Spojrzał ponownie na Lyn. - Jak długo tu pani
mieszka?

Lyn wpatrywała się w niego.
- Jest tu od dwóch i pół miesiąca - odpowiedział

zniecierpliwiony Cal. - Po zwolnieniu ze szpitala zamieszkała
w schronisku dla kobiet. Znam adresy obu tych placówek oraz
mam numery telefonów do jej lekarza i kierowniczki
schroniska. - Pozwolił sobie na lekki uśmiech. - Nie mogła
więc go zabić. Sama nigdy nie opuszczała rancza.

Biddle potrząsnął głową.
- To nie ma znaczenia - powiedział chłodno. - Ten, kto

zabił Gallowaya, ukrył jego ciało w szafie w piwnicy -
przerwał na chwilę. - Lokatorzy narzekali na straszny smród.
W końcu ktoś się zdenerwował i poszukał źródła tego odoru.
Stwierdzono, że ciało leżało tam od dłuższego czasu.

Beznamiętność tego sprawozdania wstrząsnęła Calem.

Zauważył, jak Lyn wzdrygnęła się, słysząc ten makabryczny
opis.

- Muszę porozmawiać z panią Galloway.
- Niech pan mnie tak nie nazywa - szepnęła cichutko.

Jednak obaj mężczyźni odwrócili się, by popatrzeć na tę
delikatną kobietę. Lyn nic więcej nie powiedziała i spokojnie
czekała na reakcję detektywa.

- Nie sądzę... to znaczy jestem prawie pewna, że nikogo

nie zabiłam. Ale nie mogę mieć stuprocentowej pewności, bo
niczego nie pamiętam...

- Lyn! - To pojedyncze słowo zatrzymało potok jej słów.

Przestała mówić i spojrzała na Cala.

- Nie mów nic więcej, zanim przyjedzie adwokat -

zwrócił się do niej Cal. - Aresztujesz ją? - spytał z kolei
szeryfa.

- Oczywiście, że nie. Musi jednak odpowiedzieć na wiele

pytań.

- Więc proszę, żebyście opuścili dom, chyba że

zamierzacie ją aresztować. - Zerknął na Biddla. - Jeśli chce
pan wyznaczyć spotkanie, mój adwokat zadzwoni do
pańskiego biura.

Szeryf popatrzył na niego zakłopotany.
- Wyolbrzymiasz całą sprawę, Cal.
- Proszę was, żebyście wyszli - powtórzył Cal, ignorując

piorunującego go wzrokiem detektywa. Wyciągnął do Lyn
rękę. - Jesteś mi potrzebna w stodole.

Lyn jak zahipnotyzowana podeszła i chwyciła jego dłoń.

Jej uścisk był tak mocny, że poczuł, jak wbija mu paznokcie.

Objął ją mocno. Zostawili obu mężczyzn i skierowali się

do wyjścia.

Czuł jej ciało. Czuł też, jak ocierają się ich biodra.

Nienawidził siebie, że myśli tylko o jednym, ale nie mógł nic
na to poradzić.

Od samego początku był pod wpływem Lyn. Szybko

dostosowała się do codziennych obowiązków i doskonale
zajmowała się domem, za co był jej ogromnie wdzięczny. Był
zafascynowany jej bujnymi, rudymi włosami, karnacją i
wspaniałymi kształtami, których nabrała, kiedy odrobinę
przytyła.

Kiedy wszedł pewnego dnia do kuchni, wspięła się na

palce i wyciągnęła rękę po wazon, który stał dość wysoko i
nie mogła go dosięgnąć.

- Zdejmę go - powiedział bez zastanowienia. Przeszedł

przez kuchnię i niedbale położył rękę na jej biodrze. W chwili,
kiedy poczuł jej ciało przytulone do swojego, podniecenie,
które odczuwał przez cały czas, uderzyło go z ogromną siłą.
Był tak zaskoczony swoją reakcją, że odtrącił ją i szybko
wyszedł z kuchni.

Nie był wstanie tego pojąć. Zatrudnił tę kobietę na prośbę

siostry. Na początku czuł jedynie współczucie. Po tygodniu,
kiedy Lyn się odprężyła i zajęła prowadzeniem domu, zaczął
dostrzegać jej kobiecość. Nie podejrzewał, że będzie mu się
tak podobała.

Przechodząc obok konia, Cal chwycił za wodze i

poprowadził go w kierunku stodoły

- Muszę go oporządzić.
Jednak z chwilą kiedy znaleźli się w stodole, myślał tylko

o tej kobiecie, która osuwała się właśnie na kolana.
Przewróciłaby się, gdyby jej nie obejmował. W pośpiechu
wypuścił wodze i objął ją drugim ramieniem. Czuł, jak drży i
przeklął Joego Parkera.

Doprowadził Lyn do ławki. Usiadł i wziął ją na kolana.

Wydawała cichutkie jęki. Przytulił ją. Wtuliła twarz w jego
szyję i poczuł jak strużki łez wpływają mu za kołnierz.

Płakała. Teraz Cal naprawdę był wściekły. Zazwyczaj była

bardzo dzielna.

- Cicho - uspokajał ją, kołysząc w ramionach. - Wszystko

będzie dobrze. Nie pozwolę cię skrzywdzić.

Nie było żadnej reakcji. Po kilku chwilach Lyn odetchnęła

głęboko.

- Nie mogę uwierzyć, że on nie żyje - wyszeptała.
- Przykro mi - powiedział, chociaż nie mógł zrozumieć,

dlaczego Lyn tak bardzo rozpacza. On nie mógłby czuć
smutku z powodu śmierci takiego łotra.

Poruszyła się.
- Mnie nie jest przykro. Był dla mnie okropny. Nawet po

rozwodzie bałam się go. Czuję ulgę. Czy jestem potworem?

Przez chwilę się zastanowił.
- Nie. To świadczy o twoim zdrowym rozsądku. Nastąpiła

chwila ciszy. Przesuwał dłonie po jej plecach.

Czuł, jak przestaje drżeć.

- Gdy tylko wrócimy do domu, zadzwonię do adwokata -

obiecał.

Znieruchomiała. Powoli się odsunęła, żeby zobaczyć jego

twarz. Patrzyła na niego chmurnymi oczami.

- Nie stać mnie na adwokata - oświadczyła, a jej głos był

o kilka tonów niższy.

- Ale mnie stać - zdecydował. - Nikt nie wsadzi cię do

więzienia za coś, czego nie zrobiłaś.

Milczała przez chwilę. Widział, jak rozpatruje różne

warianty. W końcu się odwróciła.

- Nie wiesz, czy go nie zabiłam. Chwycił ją za ręce i

lekko potrząsnął.

- Wiem.
Znowu spojrzała na niego.
- Mieszkasz w moim domu od dwóch miesięcy -

przypomniał jej. - Widziałem cię z moją rodziną i
przyjaciółmi. Wiem, jak postępujesz ze zwierzętami. Jeśli do
tej pory nie zabiłaś tej wścibskiej kozy, to nie mogłaś zabić
nikogo.

Nie odwzajemniła uśmiechu.
- Chciałabym być tego tak pewna. - Podniosła szczupłą

rękę i potarła skroń. - Gdybym tylko sobie przypomniała...

- Przestań - przerwał jej ostro. Złapał ją za rękę i wziął w

ramiona. - Nikt cię już nie skrzywdzi. - Z chwilą, kiedy to
powiedział, zdał sobie sprawę, że to zabrzmiało zbyt
emocjonalnie. Przecież łączyła ich tylko służbowa zależność.
Ciągle jednak był zdenerwowany, więc w tej chwili nie
obchodziło go, jak ona to zinterpretuje.

Lyn siedziała przytulona do niego. Poczuł jej ciepły

oddech na szyi. Odprężyła się. Poczuła się bezpiecznie.

Chciał jej powiedzieć, że nie można mu ufać. Potrzebował

niewielkiej zachęty, by się z nią kochać. Była taka bezbronna,
więc mógł tylko siedzieć i ją przytulać.

Siedzieli tak jeszcze przez kilka chwil, do czasu, aż koń

zaczął niecierpliwie uderzać kopytem w ziemię. Cal
wykorzystał to jako pretekst. Podniósł ją i wstał.

- Muszę się nim zająć - powiedział, wskazując na

zwierzę.

- Pójdę sprawdzić, co z kolacją. - Lyn nie patrzyła mu w

oczy, kiedy szybko wychodziła ze stodoły. Zatrzymała się w
drzwiach i odwróciła. - Dziękuję.

We wpadającym przez drzwi świetle widać było zarys jej

postaci. Cal zastanawiał się, czy zdaje sobie sprawę, jak jest
pociągająca dzięki swoim wspaniałym włosom. Poczuł
przyspieszone tętno i suchość w ustach. Zanim zdążył
odpowiedzieć, odwróciła się. Przyglądał się ruchom jej bioder,
kiedy zmierzała w kierunku domu.

Na pewno przez nią zwariuje.
Kilka dni później burzowe chmury wisiały nad Black

Hills. Cal zauważył dym pożarów, które szalały na prerii w
Montanie. Z ponurą miną oglądał telewizyjne wiadomości, w
których szacowano zniszczenia.

Dwa dni wcześniej musieli dobić zranionego cielaka i

teraz Lyn wekowała mięso. Cal zawędrował do kuchni.
Przyglądał się, jak metodycznie kroi mięso i wkłada je do
słoików. Ustawiała weki przy zlewie, żeby potem po kolei je
gotować.

- Mogę ci w czymś pomóc? - zapytał. Czuł się winny.

Pracowała z nim przez cały dzień i teraz także miała zajęcie.
Tymczasem on wylegiwał się przed telewizorem.

Wzruszyła ramionami, ani na chwilę nie przerywając

pracy.

- Za kilka minut możesz wyjąć słoiki i włożyć następne.

Skinął głową, obserwując, jak napinają się mięśnie na jej

szczupłych ramionach.

- Nigdy nie wiedziałem, jak to się robi. Nauczyłaś się tego

od swojej matki?

Jej dłonie znieruchomiały. Powoli uniosła głowę i

spojrzała na niego, a jej twarz miała nieodgadniony wyraz.

- Moja matka umarła, kiedy miałam pięć lat. Wszystkiego

nauczyłam się od ciotki i sąsiadek. Pozwalały mi przebywać w
swoich kuchniach.

- Przykro mi - powiedział. - Chociaż moja matka nie

umarła, mnie także wychowywał ojciec.

- Wiem. Silver o tym wspominała. - Powróciła do

wekowania. - Już możesz wyjąć słoiki.

Cal wstał i zrobił to, o co prosiła. Nagle jego uwagę

zwrócił zegar wiszący na ścianie. Zachichotał na jakieś
wspomnienie.

- Pamiętasz, co robiliśmy w ubiegły piątek o tej porze? -

zapytał.

Przez chwilę się zastanawiała. Kiedy sobie przypomniała,

uśmiech rozjaśnił jej twarz.

- Obserwowaliśmy, jak kandydatka na żonę Marty'ego

upija się. - Zaczęła się śmiać. Poważniejąc, powiedziała
taktownie: - Była piękna, prawda?

- Nie pamiętam.
Kiedy zaskoczona popatrzyła na niego, zachichotał.
- Jedynie takiej dyplomatycznej odpowiedzi może

udzielić mężczyzna, który ceni sobie życie.

Pogroziła mu palcem.
- Nie nabieraj mnie. Jeśli nie pamiętasz jej twarzy, to

dlatego, że podziwiałeś inne walory.

- Jakie walory? - zapytał Cal z miną niewiniątka. - Ta

kobieta niczym się nie wyróżniała.

- Miała biust, jakiego się nie zapomina.
Głośno się roześmiał. Raptem spoważniał, przypominając

sobie o telefonie.

- Kiedy podlewałaś krzewy, zadzwonił adwokat. Lyn

gwałtownie uniosła głowę.

- Co powiedział? Cal westchnął.
- Ludzie z biura szeryfa chcą z tobą porozmawiać.

Adwokat uważa, że powinnaś tam pojechać, zanim wezwą cię
do stawieniem się przed sądem.

- Ale ja nie mogę im nic powiedzieć! - odpowiedziała

poruszona. Odłożyła nóż i wytarła ręce. - Nie uwierzą mi,
kiedy im powiem, że nic nie pamiętam.

- Oczywiście, że uwierzą. - Cal nie mógł znieść

widocznego na jej twarzy strachu. Podszedł i objął ją. - Jeśli to
będzie konieczne, zdobędziemy oświadczenie psychiatry
potwierdzające fakt, że cierpisz na zanik pamięci. Dołączymy
orzeczenie lekarskie o obrażeniach. - Zawahał się, a potem
zaprowadził ją do krzesła i posadził obok siebie.

- Wiem, że nie pamiętasz wiele, ale opowiedz mi o tym,

co sobie przypominasz.

Wzruszyła bezradnie ramionami.
- Mój dawny szef, weterynarz z Rapid City, po rozwodzie

zaproponował mi moją dawną pracę. Mieszkałam w Sioux
Fall, ale nie podobało mi się tam, ponadto chciałam wrócić do
domu, więc skorzystałam z jego propozycji. - Zacisnęła ręce
na ręczniku. - Po moim powrocie zjawił się u mnie były mąż.
Żądał pieniędzy. Zadzwoniłam po policję i załatwiłam sądowy
zakaz zbliżania się mojego męża do mnie. To wszystko, co
pamiętam, zanim obudziłam się w szpitalu.

Do diabła! Mógł z tego powstać niezły bałagan. Równie

dobrze mogła zabić tego faceta. Wiedział, że zrobiłaby to
jedynie w samoobronie, więc nie będzie stał bezczynnie i
przyglądał się, jak ją oskarżają. Położył rękę na jej dłoni.

- Nie martw się. Obiecałem, że nie pozwolę, by stało ci

się coś złego.

Przestała skręcać ręcznik i spojrzała na niego.

- Dlaczego jesteś taki dobry dla mnie? - wyszeptała.

Starał się nie zwracać uwagi na jej pełne, czerwone usta, które
go błagały, by schylił głowę i je pocałował.

- Ponieważ przyzwyczaiłem się do świetnej gospodyni.

Nie chcę jej stracić - powiedział, lekko ściskając jej dłoń,
zanim się zmusił, by wstać i odejść. - Idę się położyć.
Zobaczymy się rano.

ROZDZIAŁ TRZECI
- Cal? Jesteś tam? - Na dźwięk jej głosu podniósł wzrok

znad uprzęży, którą naprawiał. Kolejna rzecz do umieszczenia
na liście sprzętów do wymiany. Zdawał sobie sprawę, że
przywrócenie ranczu dawnej świetności będzie wymagało
dużych nakładów. Powoli okazywało się, że jest to worek bez
dna. Na szczęście Cal był zamożny. Zawsze miał talent do
zarabiania pieniędzy.

- Cal?
- Tak. Tu jestem.
- Telefon do ciebie.
Odłożył uprząż i podszedł do telefonu wiszącego na

ścianie stodoły.

- Kto dzwoni? - zapytał, zanim wziął słuchawkę.

Pokręciła głową.

- Przykro mi. Nie zapytałam
- Dzięki. - Popatrzył na wychodzącą Lyn. - McCall,

słucham.

- Panie McCall, mówi Pat Haney.
Do diabła! To, że prawnik, którego zatrudnił, dzwoni

ponownie w tak krótkim czasie, nie oznaczało nic dobrego.

- Co jest, Pat?
- Ludzie z biura szeryfa Pennington koniecznie chcą

porozmawiać z panią Hamill. Ma się tam stawić dziś o
czternastej. Będę jej towarzyszył.

- Ja też - powiedział Cal posępnie. - Rozumiem, że to jej

ostatnia szansa, by stawić się dobrowolnie?

- Tak - westchnął adwokat. - Najwidoczniej to ich jedyna

nadzieja. Czy przypomniała sobie coś?

- Nie. - Od czasu ich ostatniej rozmowy nie poruszył

tematu morderstwa, wiedząc, jak bardzo to Lyn niepokoi. -
Wątpię, czy kiedykolwiek sobie przypomni - powiedział
burkliwie. - Kiedy Silver ją znalazła, miała poważne

obrażenia. Lekarze twierdzą, że może nigdy nie przypomnieć
sobie tego, co przeżywała przed pobiciem.

Haney westchnął ponownie.
- A niech to szlag trafi! Nie wiem, czy mają dość

dowodów, żeby ją oskarżyć, jednak będę z tobą szczery - na
pewno będą próbowali. To przesłuchanie może być bardzo
nieprzyjemne.

- Co na nią mają?
- Prawie nic, prócz ustalonego czasu zgonu, który się

praktycznie pokrywa z okresem hospitalizacji pani Hamill. I w
tym właśnie problem. Nic nie wskazuje na to, że ktokolwiek
inny był w to zamieszany. Klasyczna awantura rodzinna z
tragicznym zakończeniem.

- Lyn nie potrafiłaby nikogo zabić. A jeżeli nawet, to

tylko przez przypadek. Masz kopie jej szpitalnych
dokumentów? Widziałeś, co jej zrobił? Może zabiła w obronie
własnej?

- Facet dostał kulkę między oczy, a ciało znaleziono w

piwnicy.

- Nie zabiła go z premedytacją - powtórzył stanowczo

Cal. - Jeśli w to nie wierzysz, poszukam innego adwokata.

- I tak będziesz musiał to zrobić, jeśli zostanie oskarżona

o morderstwo. Jeżeli do tego dojdzie, będzie potrzebowała
prawnika z większym doświadczeniem. - Adwokat zawahał
się. - Wierzę ci i wiem, że ty jej wierzysz. Mam tylko
nadzieję, że się nie mylisz.

Kiedy Cal odwiesił słuchawkę i wyszedł ze stodoły,

ostatnie słowa adwokata wciąż dźwięczały mu w uszach.
„Mam tylko nadzieję, że się nie mylisz". Nie mylił się. Był
pewny, że Lyn nikogo nie zamordowała. Może działała w
obronie własnej, ale to wciąż nie wyjaśniało, w jaki sposób
ciało jej męża znalazło się w piwnicy. Ktoś jeszcze musiał być
w to zamieszany.

Trzy godziny później siedział u jej boku, kiedy dwóch

detektywów z Rapid City wypytywało ją o byłego męża.
Siedzący z drugiej strony Pat Haney przerywał przesłuchanie,
ilekroć pytania wykraczały poza ustalone wcześniej granice.

- Proszę nam powiedzieć o swoim związku z Wayne'em

Gallowayem - zażądał młodszy policjant, detektyw Amick.
Miał twarz buldoga i porywcze usposobienie. Jego spojrzenie
poddawało w wątpliwość każde słowo Lyn.

Dłonie jej drżały.
- Był moim mężem. Rozwiedliśmy się osiemnaście

miesięcy temu.

- Małżeństwo nie należało do zbyt udanych?
- Nie. - Lyn była bardzo blada, Cal obawiał się, że zaraz

zemdleje. Jej głos był ledwo słyszalny.

- Wniosła pani o sądowy zakaz zbliżania się męża do pani

w marcu zeszłego roku. Z jakiego powodu?

Miała tak mocno splecione dłonie, że zbielały jej

koniuszki palców.

- Wayne zaczął mnie nękać, kiedy wróciłam w te strony.

Kilkakrotnie przychodził do mojego mieszkania, żądając
pieniędzy. Powiedziałam, że ledwo wiążę koniec z końcem i
to go zdenerwowało. Obrażał mnie tak, jak w czasie naszego
małżeństwa. Wezwałam policję i Wayne został ostrzeżony, że
ma się trzymać ode mnie z daleka. - Spojrzała udręczonym
wzrokiem na przesłuchujących ją mężczyzn. - Sądząc po
stanie, w jakim się znalazłam w szpitalu, nie zastosował się do
tego.

- Co się wydarzyło tamtego dnia?
- Nie wiem.
- Nie wie pani - powtórzył detektyw Amick

sarkastycznym tonem.

Cal położył dłoń na złożonych rękach Lyn.

- Gdyby pamiętała, kto ją pobił, na pewno chciałaby to

panu powiedzieć. Po co miałaby to ukrywać?

- Właśnie tego chcielibyśmy się dowiedzieć -

odpowiedział starszy mężczyzna łagodniejszym tonem. To
Biddle był na ranczo. I chociaż nie można go było uznać za
sympatycznego człowieka, nie zachowywał się tak napastliwie
jak jego partner. Wyglądało to tak, jakby grał w serialu rolę
dobrego

policjanta,

chcącego

zdobyć

zeznanie

przesłuchiwanej.

- Od jak dawna zna pani pana McCalla? - Głos detektywa

Amicka był tak szorstki, że Lyn się zaczerwieniła po korzonki
włosów.

- Ja... ja... - próbowała odpowiedzieć.
- Moja siostra ją znalazła, gdy została pobita prawie do

nieprzytomności - odpowiedział za nią Cal. - Potrzebowałem
gospodyni i siostra namówiła mnie, żebym ją zatrudnił. -
Spojrzał ostrzegawczo na Lyn. - Spotkaliśmy się w lipcu,
kiedy przyjechałem po nią do schroniska dla kobiet. Jest
wzorową pracownicą i nie życzę sobie słuchać pańskich
insynuacji.

- Pani Hamill dobrowolnie pomaga wam w śledztwie -

przypomniał im adwokat Lyn. - Macie jeszcze jakieś pytania?

Detektywi popatrzyli na siebie. Wyraz ich twarzy

świadczył o tym, że są przekonani, że to Lyn zabiła męża. Nie
mieli jednak dowodów.

- Nie tym razem - odpowiedział opryskliwie Amick. -

Może będziemy chcieli z panią jeszcze porozmawiać, więc
proszę nigdzie nie wyjeżdżać.

Cal pochylił się nad stołem, przyglądając się bacznie obu

mężczyznom. Chociaż żaden z detektywów nie poruszył się,
napięcie w pokoju wyraźnie wzrosło.

- Chcecie powiedzieć, że pani Hamill nie może

wyjeżdżać? Jakim prawem? Czy może opuścić Rapid City? A

hrabstwo Jackson? Może nie powinna opuszczać stanu? -
dopytywał się adwokat.

- Nie ograniczamy pani Hamill możliwości podróżowania

- szybko odpowiedział starszy mężczyzna. Zwrócił się
ponownie do Lyn. - Docenilibyśmy to, gdyby pani była
osiągalna, jeślibyśmy chcieli zadać jeszcze jakieś pytania.

- Dziękuję. - Pat Hanney nie dał obydwu mężczyznom

szansy na dalsze komentarze. - Jeśli panowie skończyli
rozmowę z panią Hamill, to pójdziemy już.

Na zewnątrz powietrze było łagodne i świeciło słońce. Jak

na październik był to bardzo przyjemny dzień. Lyn lekko
drżała, kiedy czekali, aż przejadą samochody. Pat poszedł do
sądu. Cal ujął ją pod rękę.

- Nie martw się - powiedział. - Nie mogą udowodnić, że

zabiłaś męża.

Odsunęła się od niego.
- Ja go nie zabiłam. Na pewno bym to pamiętała.
- Już dobrze - mówił cicho i kojąco. Nie było sensu jej

denerwować. - Nie przejmuj się. W końcu to wyjaśnimy.

- To było straszne. - Jej głos drżał. - Szkoda, że nie

pamiętam, co się stało. Chciałabym móc popatrzeć tym
mężczyznom w oczy i powiedzieć, że nie miałam nic
wspólnego ze śmiercią Wayne'a.

Cal objął ją i przyciągnął do siebie. Kiedy przechodzili

przez ulicę dostosował swój dłuższy krok do tempa jej
marszu.

- Może któregoś dnia sobie przypomnisz.
- Może - odpowiedziała pełna wątpliwości. Głośno

westchnęła. - Wracajmy na ranczo. Chcę być już w domu.

On też chciał. Podobał mu się sposób, w jaki słowo „dom"

brzmiało w jej ustach. Wygodne życie na ranczu zawdzięczał
Lyn. Smaczne posiłki, które gotowała, świeżo pachnące po

praniu ubrania, ciszę, która panowała pomiędzy nimi, kiedy
oglądali wieczorne wiadomości.

Zdał sobie sprawę, że bez Lyn jego dom byłby tylko

kolejnym miejscem do zamieszkania. Zaczął na niej polegać.
Oczywiście w pewnym sensie, zapewniał siebie. Była częścią
jego codziennego życia. Gdyby odeszła, powstałaby pustka.

Nie zamierzał jednak wykraczać poza obecne stosunki.

Lyn znaczyła dla niego zbyt wiele jako przyjaciółka i
pracownica.

Ktoś ją gonił. Schowała się, ale on ją znalazł. Krzyczała,

biegnąc przez labirynt pokoi. Przechodziła z jednego do
drugiego, ale nie mogła dotrzeć do wyjścia. Musi uciec od
swojego prześladowcy. Słyszała jego oddech, kiedy się do niej
zbliżał. Pogodziła się z myślą, że nie ucieknie...

Przestraszona Lyn wzdrygnęła się. Ciągle jeszcze słyszała

echo własnego krzyku. Strużka potu spłynęła jej po plecach.
Nie zastanawiając się, otarta ją prześcieradłem. Odrzuciła
przykrycie i wstała. Kilkakrotnie przemierzyła pokój, żeby się
uspokoić. Po wypiciu prawie całego kubka wody,
pomaszerowała znowu do łóżka. Okryła się i leżała, patrząc w
sufit.

To był tylko zły sen. Odpręż się, zaśnij, nakazywała sobie.

Nie mogła odpędzić wizji koszmaru, który mieszał się z
jakimiś wspomnieniami.

Po wlokących się bez końca kilkudziesięciu minutach

nadal patrzyła w ten cholerny sufit.

Nie mogła zasnąć, bo nie mogła wypędzić z głowy

natrętnych myśli. Czy detektywi jej uwierzyli? Wątpiła w to.
Czy ją aresztują? Kto zabił Wayne'a? Podobne myśli kołatały
się jej w głowie.

Żeby oderwać się od targających ją zmartwień, zaczęła

myśleć o Calu. Wspomnienie, jak ją obejmował po południu,
było bardzo podniecające. Wiedziała, że chciał ją tylko

pocieszyć. Myślenie o nim nasunęło jeszcze jedno
niebezpieczne wspomnienie.

„Muszę się umówić z kobietą. Z kimś, kogo polubię".
Tamtej nocy zeszła na dół po szklankę wody. Usłyszała,

jak Cal rozmawia o swojej frustracji. Zamurowało ją na
chwilę, ale kiedy zaczął mówić głośniej i zerknął w kierunku
drzwi, umknęła w popłochu.

Jednak jego słowa utkwiły jej w pamięci.
Kilka dni temu pocieszał ją, trzymając w ramionach.

Pragnęła go pocałować i zapomnieć o wszystkim, prócz
ekscytującego dotyku jego dłoni i ust. Wtedy właśnie przyszła
jej do głowy ta szalona myśl.

Czy oddałaby mu się?
Powiedział, że potrzebuje kobiety. Ona przecież jest

kobietą.

Zrobił dla niej tak wiele. Dał jej mieszkanie, jedzenie i

ubranie, ale najważniejsze było to, że pomógł jej odzyskać
poczucie własnej wartości. Jeśli potrzebował kochanki, to czy
nie ona powinna nią się stać?

Wcale nie musiał wiedzieć, że za każdym razem, kiedy

wchodził do pokoju, uginały się pod nią nogi. Ale ona nie
tylko go pragnęła. Nie było trudno przyznać się przed samą
sobą, że kochała Cala McCalla tak, jak nigdy nikogo przed
nim, w całym swoim życiu.

Siedziała na podwójnym łóżku w pokoju, który

przeznaczył dla niej Cal. Sięgnęła po stojącą na stoliku
karafkę z wodą. Zastanawiała się, czy starczy jej odwagi, by to
zrobić.

Kochanie się z Wayne'em nie było przyjemne, czasami

bolesne i na szczęście zawsze krótkie. Na początku
małżeństwa, kiedy zdała sobie sprawę, jaki naprawdę jest,
zabezpieczyła się przed zajściem w ciążę. Ale była z nim
przez trzy długie lata. Z roku na rok pożycie stawało się coraz

gorsze. Zaczęła nienawidzić takiego życia. Z czasem dojrzało
w niej postanowienie, by uciec. Z początku nie miała dość
siły, ale któregoś dnia obudziła się z podbitymi oczami i
złamanym żebrem. Wtedy uzmysłowiła sobie, że, jeżeli chce
dożyć trzydziestki, musi odejść od męża.

Od rozwodu w jej życiu nie było miejsca dla żadnych

mężczyzn. Nie wynikało to tylko ze strachu. Na samą myśl o
seksie robiło jej się niedobrze. Ale perspektywa pójścia do
łóżka z Calem nie wydawała się odrażająca. Był pierwszym
mężczyzną, który zyskał jej zaufanie. Ale nawet nie zdawał
sobie z tego sprawy.

Nie bała się go od pierwszych dni znajomości, kiedy

tymczasem sama myśl o innych mężczyznach przyprawiała ją
o dreszcze. Cal po prostu ignorował jej nerwowe reakcje. Ale
co by było gdyby on kiedykolwiek... gdyby jej się udało...

Nie lękała się już dotyku jego dłoni. W jego objęciach

czuła się bezpiecznie. No jeżeli chodzi o ścisłość, to
„bezpiecznie" nie było dokładnie słowem, które by
odzwierciedlało jej uczucia. Kiedy znajdowała się w jego
ramionach, krew krążyła szybciej, a ciało przenikały
rozkoszne dreszcze.

Odgłos grzmotu oderwał ją od tych rozmyślań. Podeszła

do okna. Nie uda jej się zasnąć, póki nie skończy się ta burza.
Każdy mieszkający na ranczu obawiał się towarzyszących
burzy piorunów, za to wyczekiwał na deszcz.

Ponieważ działała klimatyzacja, okno było zamknięte, ale

mimo to Lyn otworzyła je. Gorący podmuch powietrza owiał
jej ciało. Słyszała lekki szelest liści. Może ta burza przyniesie
im trochę ożywczego deszczu.

Niebo rozjaśniła błyskawica. Lyn wstrzymała oddech,

licząc powoli. Piorun uderzył jakieś dwadzieścia cztery
kilometry stąd. Burza nadchodziła z zachodu. Lyn widziała,
jak kolejne pioruny uderzają w wysuszoną ziemię. Grzmot...

Piorun uderzył dziesięć kilometrów stąd... grzmot... pięć
kilometrów... grzmot...

I wtedy to zobaczyła.
Jeden samotny piorun przeciął burzowe niebo. Uderzył w

pagórek, mniej więcej trzy kilometry stąd. To ziemia Cala
albo Wilsona. Niemal natychmiast wybuchł pożar.

- Cal! - krzyknęła rozdzierająco. - Pożar!
Myślała tylko o tym, jak może pomóc. Włożyła spodnie,

gorączkowo zakładała buty. Zapomniała o pasku, nie mówiąc
już o bieliźnie. Zbiegła do holu w obszernej koszuli, która
kiedyś należała do Cala.

Wpadła do kuchni i chwyciła telefon. Zdążyła wezwać

straż pożarną, kiedy Cal zszedł po schodach. Włożył koszulę
przez głowę, chwycił kapelusz i kluczyki do ciężarówki.
Chwilę później zatrzasnęły się za nim z hukiem drzwi.
Usłyszała, jak uruchamia pikapa. Kiedy wybiegła z domu,
napełnił już zbiornik z wodą. Ruszyła do stodoły po worki na
paszę. Wskoczyła na miejsce pasażera. Przez całą drogę Cal
naciskał na klakson, alarmując całą okolicę.

Nie tracił czasu, wybrał najkrótszą drogę przez pastwiska.

Zatrzymał się tylko na moment, żeby Lyn zdążyła wyskoczyć
i otworzyć bramę, na tyle szeroko, by inni również mogli
przejechać. Zaplotła włosy w warkocz, który wepchnęła
rozdygotanymi palcami pod kapelusz. Długie włosy w
stanowiły potencjalne zagrożenie w zetknięciu z ogniem.
Piorun wzniecił pożar na terenie rancza Wilsona, ale
wiedziała, że to nieważne. Ogień rozprzestrzenia się, niszcząc
wszystko po drodze.

Wilson razem z pracownikami walczył już z ogniem,

kiedy dotarli wreszcie na miejsce. Zaczęła się niebezpieczna
walka

z

żywiołem.

Wtedy

Lyn

ujrzała

światła

nadjeżdżających samochodów. Syreny zapowiadały rychłe
przybycie wozów strażackich i nowych ochotników.

Chwyciła namoczony worek i podbiegła do płonących

traw.

Ze wszystkich stron nadjeżdżało coraz więcej ludzi.

Przyjechały wozy strażackie, natychmiast rozwinięto węże,
podłączono do zbiornika z wodą. Cal pracował tuż za nią.
Skoncentrowała się na walce z ogniem. Wydawało jej się, że
walczy z żywiołem przez wiele godzin. Wielokrotnie
podchodziła do zbiornika, żeby zmoczyć worek. Czuła bolące
mięśnie. Dym szczypał ją w oczy. Sukcesywnie wdzierała się
na teren zajęty przez ryczące płomienie. Raptem poczuła
pieczenie nóg. Spojrzała w dół i zauważyła, że palą się jej
podeszwy. Polała je wodą, żeby ugasić tlącą się skórę.

Wydawało jej się, że walka z rozszalałym ogniem nigdy

się nie skończy.

Rozejrzała się, ale Cal gdzieś zniknął. Kiedy wstawał

blady świt, zmęczeni strażacy wygrali bitwę. Lyn była tak
zmęczona, że ledwo powłóczyła nogami.

Kobiecy głos dotarł do jej odrętwiałego ze zmęczenia

umysłu. Podążyła w kierunku ciężarówki. Rozdawano tam
kanapki i kawę. Zebrani ludzie stanowili dziwnie wyglądającą
grupę. Jeden mężczyzna był ubrany w spodnie od piżamy,
drugi zapomniał włożyć koszulę. Lyn zauważyła z
rozbawieniem, że żaden z nich nie zapomniał o kapeluszu.
Wszyscy byli przesiąknięci dymem i ubrudzeni sadzą.

Silver przywitała ją ciepło. Podała jej kanapkę i parujący

kubek z kawą.

- Zrób sobie przerwę - powiedziała. - Pożar jest pod

kontrolą.

Lyn pokiwała głową.
- Zgoda, ale przerwa będzie krótka.
Gdy Silver wręczała kolejnemu mężczyźnie kanapkę, Lyn

powędrowała dalej. Spojrzała na jedzenie i doszła do wniosku,
że jest za bardzo zmęczona, żeby jeść. Wręczyła

przechodzącemu obok kowbojowi kanapkę i kawę. Oparła się
o czyjegoś pikapa i zamknęła oczy. Tylko przez chwilę
odpocznę, obiecała sobie. Potem poszukam Cala.

Zmęczony Cal szedł w kierunku ciężarówek. Przyśpieszył

kroku. Rozdzielono go z Lyn kilka godzin temu, więc się
denerwował. Co prawda, miała doświadczenie, ale ogień
bywał nieprzewidywalny. Ciągle jeszcze wracała do zdrowia
po swych przeżyciach. Świetnie sobie radziła, ale wiedział, że
szybko się męczy. Bez powodzenia starał się ją przekonać, by
nie pracowała tak ciężko.

Usiłował o tym nie myśleć, kiedy zauważył drobną postać

osuwającą się na ziemię. Od razu rozpoznał Lyn. Strach
chwycił go za gardło, więc szybko do niej podbiegł.

Kapelusz leżał obok, a kosmyki jej włosów wyswobodziły

się z warkocza. Spała zwinięta w kłębek, z dłońmi
podłożonymi pod policzek.

Przykucnął obok niej.
- Lyn! - Spróbował ją ocucić. - Lynnie! Pora wstać,

kochanie. - Wyciągnął ubrudzoną sadzą rękę i pogłaskał ją po
policzku.

Otworzyła oczy. Przez chwilę patrzyła na niego wzrokiem

bez wyrazu. Doszedł do wniosku, że jeżeli jego twarz jest tak
czarna jak jej, to na pewno go nie poznała.

- To ja, Cal - dodał. Jej oczy rozjaśniły się natychmiast.

Zanim zdołał zareagować, błyskawicznie podniosła się z ziemi
i objęła go za szyję.

- Nic ci się nie stało!
Stracił równowagę, a Lyn przewróciła się na niego. Była

ubrudzona sadzą i okopcona dymem, ale jej ciało było takie
ciepłe i miękkie. Poczuł się tak wspaniale, że leżał,
rozkoszując się chwilą. Żeby ukryć budzące się podniecenie,
powiedział nonszalancko:

- Dlaczego nie witasz mnie tak w domu? Spróbowała się

roześmiać, ale zaraz zaniosła się kaszlem.

Zaniepokojony Cal szybko wstał.
- Przemęczyłaś się - stwierdził kategorycznie. Podniósł ją.

Była taka lekka. Musiał zacisnąć zęby, żeby nie nakrzyczeć na
nią. Co ona sobie wyobrażała, do cholery?

- Nieprawda! - Jej głos był tak samo ochrypły. - Wszyscy

ciężko pracowali. Udało nam się powstrzymać ogień, prawda?

- Udało się nam. - Cal uśmiechnął się wbrew swojej woli.

Ledwo powstrzymał się, by nie powiedzieć, że pozostali
uczestnicy akcji ratunkowej nie zostali ciężko pobici kilka
miesięcy temu. Wiedział, że niczego przez to nie osiągnie.
Delikatnie otworzył drzwi samochodu i posadził Lyn na
siedzeniu.

Kiedy się cofnął, by przyjrzeć się jej twarzy, zawołała z

niepokojem.

- Jesteś poparzony!
Czuł, jak piecze go skóra na policzkach. Zastanowił się,

czy ona czuje to samo, bo jej twarz też była zaczerwieniona.

- Zostań tu! - rozkazał.
Kobiety prócz kanapek przywiozły maść na oparzenia.

Chwycił kilka kanapek, butelkę z wodą i tubkę maści. Wrócił
do pikapa.

- Posmaruję ci twarz - zdecydował.
Lyn opierała się bezwładnie o drzwi półciężarówki.

Natychmiast jednak się wyprostowała i powiedziała:

- Ty tego bardziej potrzebujesz.
Przytrzymał tubkę poza zasięgiem jej ręki. Próbowała

wysiąść, więc popchnął ją z powrotem na siedzenie.

- Nie! Albo będziesz siedziała spokojnie, albo

unieruchomię cię - zagroził.

Jej oczy ciskały błyskawice gniewu. Wyprostowała się z

godnością.

- Nie wiem, dlaczego się tym przejmujesz - powiedziała

wzburzona. - Jeszcze jedna blizna nie zaszkodzi mojej twarzy.

Cal znieruchomiał na chwilę. Kiedy dotknął jej policzka,

miała pochyloną głowę, teraz uniosła ją gwałtownie.
Delikatnie przesunął palcem po długiej, znikającej bliźnie.

- Już prawie jej nie widać - powiedział. Zmusił ją, by

patrzyła mu w oczy. - Niedługo będziesz tak piękna jak
przedtem.

- Nie będę... Nigdy nie byłam piękna...
- Jesteś cudowna - powiedział stanowczo. Nie miał

nastroju, żeby się z nią kłócić. - Bądź cicho i pozwól
posmarować sobie nos.

Lyn popatrzyła na niego. Westchnęła i nachyliła twarz.
Kiedy skończył nakładać maść, odebrała mu tubkę i

odwzajemniła się taką samą przysługą. Jej delikatne dłonie
przesuwały się lekko po jego twarzy, łagodząc piekący ból po
oparzeniach. Westchnęła cichutko.

- Byłam przerażona, kiedy nie mogłam cię znaleźć -

powiedziała cicho, gładząc go po policzku.

Te słowa przeszyły go jak błyskawica, odsuwając cały

zdrowy rozsądek. Jej twarz była tak blisko.

Przez długą chwilę wpatrywał się w jej zielone oczy, póki

się nie zamknęły. Położył dłoń na ręce, którą dotykała jego
twarzy.

- Ty też mnie przestraszyłaś. Do diabła z naszym

koleżeństwem! - Objął Lyn wolną ręką i przytulił. Pocałował
ją w czoło.

Chociaż reagował na bliskość miękkiego kobiecego ciała,

starał się to zignorować. Lyn potrzebowała czułości i spokoju.
Przyjaźni. Rodziny. Pragnęła się tylko do kogoś przytulić.
Tylko o to jej chodziło.

Czyżby? Nie odsunęła się, westchnęła tylko i przytuliła się

do niego. Poczuł się jak w raju.

Po chwili ciszy, zakłóconej jedynie odgłosami kroków

ludzi zmierzających do swoich samochodów, powiedziała:

- Wracajmy do domu! - Poczuł jej ciepły oddech na szyi.

Przeszył go dreszcz rozkoszy.

Rozluźnił uścisk i cofnął się o krok. - Dobry pomysł.

Potrzebujesz odpoczynku - zdecydował i ruszył.

Z trudem wygramolili się z samochodu i weszli do domu.

Słaniała się na nogach. Cal wiedział, że jest bardzo zmęczona.

Wyciągnął ręce, by jej pomóc. Szybko je jednak cofnął, bo

nie ufał sobie.

W kuchni Lyn podeszła do szafki i wyjęła dwie duże

szklanki. Podeszła to lodówki i napełniła je zimną wodą.
Podała mu pierwszą. Przyjął ją z wdzięcznością. Wypił
duszkiem i napełnił następną. Lyn piła małymi łykami.

- Wiedziałem, że w tym roku nie unikniemy pożaru.

Panowała straszna susza.

- Mogło być gorzej - stwierdziła Lyn.
- Dużo gorzej.
Rozmowa była głupotą, skoro oboje potrzebowali snu.

Jednak Cal nie miał ochoty pozwolić Lyn odejść.

- Co cię obudziło? Musiałaś od razu zauważyć pożar.

Twój krzyk mnie obudził. Dotarliśmy tam bardzo szybko
dzięki tobie.

Wzruszyła ramionami.
- Nie spałam. Rozmyślałam.
- O czym?
Odstawiła szklankę i nie patrząc na niego, powiedziała:
- Miałam koszmarny sen. Potem rozmyślałam. - Spojrzała

mu w oczy. - Myślałam o seksie.

Był tak zaszokowany, że aż się zakrztusił.
- O seksie?
Lyn skinęła głową.

- I o moim małżeństwie, i wielu strasznych rzeczach, o

których chciałabym zapomnieć.

Jej głos brzmiał tak dramatycznie, że Cal poczuł dławienie

w piersi. Martwił się, że seks kojarzy jej się z czymś
okropnym. Przestanie tak myśleć, jeśli on będzie miał w tej
sprawie coś do powiedzenia.

- Twoje życie się zmieniło - powiedział z naciskiem. - Ty

się zmieniłaś. Nawet jeśli nigdy nie zapomnisz, wiem, że nie
pozwolisz, by miało to wpływ na twoją przyszłość.

Lyn przyglądała mu się długo, jak gdyby mówił w języku,

którego nie rozumiała. W końcu westchnęła i leciutko się
uśmiechnęła.

- Mam nadzieję, że się nie mylisz.

ROZDZIAŁ CZWARTY
Pierwszy śnieg spadł pod koniec tygodnia.
Typowa pogoda dla Południowej Dakoty, pomyślała Lyn.

Założyła starą wełnianą kurtkę, a na głowę kapelusz. Kiedy
obudziła się o świcie, cały świat tonął w bieli, ale kilka godzin
później temperatura wzrosła do piętnastu stopni. Śnieg zaczął
się topić, tworząc kałuże i biało - czarne błoto. Jedyną zaletą
takiej pogody było zwiększenie wilgotności powietrza, co
zmniejszało groźbę wybuchu kolejnego pożaru.

Wybiegła kuchennymi drzwiami. Szybko nakarmiła

podwórzowe koty i dwa psy, które mieszkały na ranczo od
powrotu Cala. Podała starszemu antybiotyk. Pielęgnowała
również chore i zranione bydło, które Cal umieścił w
zagrodach obok domu. Chciała obejrzeć cielaka, który stracił
jedną racicę w wyniku trudnego porodu.

Cal zlecił karmienie go jednemu z pracowników. Kiedy

pojawiła się Lyn, cielak wyglądał tak, jakby miał nie przeżyć.
Uratowanie go było jej pierwszym zadaniem, prócz
prowadzenia domu. To, że cielak przeżył, utwierdziło Lyn w
przekonaniu, że jej też się uda.

Teraz maluch podchodził do niej, utykając. Ślizgał się na

topniejącym śniegu. Patrzyła, jak posuwa się powoli do
przodu. Podszedł do niej i szturchnął ją nosem.

- Ciągle żebrzesz - skarciła go. - Jesteś dla mnie miły,

tylko podczas karmienia.

- Nie przywiązuj się do niego - usłyszała za sobą niski

głos Cala. Drgnęła, jakby przyłapał ją na kradzieży bydła.

- Nie przywiążę się - zapewniła go. - Nie zapominaj, że

wychowałam się na ranczu. Nawet nie dałam mu imienia.

Cal popatrzył na nią z ukosa. Podszedł do ogrodzenia i

stanął obok niej. Oparł się o płot. Zauważyła, że jest
elegancko ubrany, jakby wybierał się do miasta.

- Nie wierzyłem, że on przeżyje - przyznał się. - Dobrze

się spisałaś.

Zrobiło się jej przyjemnie.
- Dziękuję. Cal odchrząknął.
- Muszę wyjechać na parę dni.
- Wyjeżdżasz? - Zdenerwowała się, że jego słowa tak ją

zaniepokoiły. Była dorosłą kobietą i potrafiła troszczyć się o
siebie. To absurdalne, że potrzebuje jego opieki.

- Jadę do Nowego Jorku. - Nieznacznie odwrócił się w jej

stronę. - Nie będzie mnie tylko przez trzy lub cztery dni.

Zmusiła się, by zachować się beztrosko.
-

Więc

przez najbliższe kilka dni nie będę

przygotowywała sześciodaniowych posiłków.

Zachichotał.
- Zgoda. - Potem zrobił coś niesamowitego. Złapał ją za

rękę. Zerknęła na niego, ale patrzył się na ich złączone dłonie.
- Poradzisz sobie?

- Już zostawałam sama. - Jej głos brzmiał tak, jakby nie

mogła złapać tchu. Po pożarze objął ją i pocałował. Wtedy o
mało nie zrobiła z siebie idiotki i nie rzuciła się mu w
ramiona. Czy to kolejny błahy gest, czy może... ? Nie
pozwoliła sobie na dokończenie tej myśli.

- Kiedy wrócę - oznajmił Cal - chcę wydać przyjęcie dla

sąsiadów. Muszę podziękować im za okazaną pomoc. Co o
tym myślisz?

Wzruszyła ramionami.
- To twój dom. Jeśli chcesz wydać przyjęcie, to je

przygotuję.

Odwrócił się i poczuła na sobie jego wzrok.
- To jest także twój dom - powiedział cicho. - Jeśli

przeraża cię myśl o tłumie ludzi, to zrezygnuję z tego
pomysłu. Deck i Silver mogą wydać je u siebie.

Podniosła głowę. To był błąd. Jego szaroniebieskie oczy

patrzyły na nią z czułością. Okalały je gęste, czarne rzęsy,
jakich mogła pozazdrościć każda kobieta. Kiedy patrzyła mu
w oczy, poczuła, że uginają się pod nią nogi.

- Przyjęcie nie będzie mi przeszkadzało - powiedziała. -

Kobiety w schronisku wyprawiły mi urodziny. Podobał mi się
ich pomysł. - Próbowała się uśmiechnąć. - Doceniam, że o
mnie pomyślałaś.

Cal popatrzył na jej usta.
- Dobrze. - Mówiąc to, nadal patrzył na jej usta.

Zastanawiała się, czy patrzy na bliznę. - Niech będzie w
sobotę o piątej. Zostawiłem na biurku listę gości.

Lyn pokiwała głową. Ciągle patrzył na jej usta, więc

oblizała je. Przesunęła koniuszkiem języka po bliźnie. Zaczęła
się niepokoić. Odsunął się od ogrodzenia i mrużąc oczy,
powiedział:

- Muszę już jechać.
Nie odchodź, pomyślała, a głośno powiedziała:
- Dobrze. - Zawahała się jeszcze przez chwilę, a potem

wspięła się na palce, by go pocałować. - Życzę ci szczęśliwej
podróży.

Odchodziła, kiedy chwycił ją w talii.
- Lyn.
- Co? - Nie odważyła się spojrzeć na niego. Myślała, że

potępi ją za okazaną śmiałość.

- Stać cię na więcej.
Zaskoczona, podniosła głowę. Dziwnie się uśmiechał. Nie

mogła uwierzyć, że chce, by go ponownie pocałowała.
Powolutku uniosła się na palcach i oparta się o jego szeroką
klatkę piersiową. Kiedy musnęła jego wargi swoimi ustami,
zamknął oczy. Ona też zacisnęła powieki. Jego usta były
zadziwiająco miękkie. Zanim zdążyła się odsunąć, zacisnął

dłonie na jej talii. Przejął inicjatywę. Lekko przechylił głowę,
by móc pogłębić pocałunek.

Przebiegł ją dreszcz rozkoszy. Od tygodni marzyła o

pocałunkach Cala. Myślała, że to marzenie nigdy się nie
spełni. Przysunęła się bliżej i zamruczała z rozkoszy.

Cal znieruchomiał na chwilę. Potem zaczął obsypywać jej

twarz pocałunkami, powoli przesunął usta do wgłębienia tuż
za uchem. Poczuła koniuszek jego języka we wrażliwym
miejscu. Potem Cal się odsunął. Oszołomiona, otworzyła
oczy. Uśmiechnął się do niej.

- Myśl o mnie! - To brzmiało jak rozkaz. Palcem

wskazującym musnął ją w nos. Potem się odwrócił i odszedł w
kierunku stojącej ciężarówki.

Myśl o mnie! Jakby mogła robić cokolwiek innego.
Weszła do domu, dotykając ust. Ciągle czuła pocałunek

Cala. O co mu chodziło? Przecież nie odmówiłaby mu nigdy,
ale czy on o tym wiedział?

Zadzwonił telefon i przerwał gonitwę jej myśli. Podniosła

słuchawkę i powiedziała:

- Ranczo McCalla.
- Cześć, Lyn. Mówi Silver.
- Cześć! - Radość z telefonu przyjaciółki zabrzmiała w jej

głosie bardzo przekonująco. - Jak się czujesz?

Silver zachichotała.
- Teraz, kiedy minęły pierwsze trzy miesiące ciąży, lepiej.

Wszyscy radzą mi korzystać z życia, póki jeszcze widzę
własne stopy.

- Nie przejmuj się tym. Przytyłaś zaledwie kilka kilo.
- To prawda, ale to może się szybko zmienić. Mam dla

Cala wspaniałą wiadomość. Może podejść do telefonu?

Lyn skrzywiła się, chociaż siostra Cala i tak nie mogła jej

zobaczyć.

- Właśnie wyjechał. Nie będzie go przez kilka dni.

- To nic ważnego. Jeśli zadzwoni, to powiedz mu, że na

kilka dni przyjedzie mama. Będzie w piątek.

- Przyjeżdża twoja matka? A to dopiero nowina! - Lyn

wiedziała od Silver, że jej matka nie była w Południowej
Dakocie od czasu, kiedy porzuciła Cala.

- Tak - powiedziała Silver. - Planowała przyjechać na

kilka tygodni po urodzeniu się dziecka, ale Deck namówił ją,
żeby przyjechała teraz. Twierdzi, że kiedy urodzi się mały
Deck, nie będziemy mieli czasu jej odwiedzać. - Silver
zachichotała, ale nagle zmieniła ton. - Mam nadzieje, że
wszystko się ułoży. Mama bardzo chce zobaczyć Cala, ale nie
wiem, czy on będzie zadowolony.

- Nie mogą się dogadać?
- Nie o to chodzi. - Silver się zawahała. - Sadzę, że Cal

ma do niej ciągle pretensję. Nawet kiedy mieszkał z nami,
odgrodził się murem, którego nie można było pokonać.

- Czy kiedykolwiek wyjaśniła, dlaczego zostawiła Cala z

ojcem?

- Mnie nie. - Silver była zakłopotana. - Może dlatego, że

kiedy dorastał, bardziej potrzebny był mu mężczyzna. Kiedy
wyjeżdżała, nie wiedziała, że ponownie wyjdzie za mąż.

Lyn poczuła się niezręcznie, rozmawiając o tak osobistych

sprawach Cala pod jego nieobecność.

- Na pewno się ucieszy, gdy ją zobaczy.
- Mam taką nadzieję - powiedziała niepewnie Silver.

Zmieniając temat, zapytała o inwentarz. Potem rozmowa
zeszła na przygotowania Lyn do jej pierwszej zimy po
powrocie na ranczo. Silver martwiła się, jako że klimat był
dość srogi. Dziecko miało się urodzić w lutym.

- Mam nadzieję, że wiesz jak odebrać poród? - żartowała.
Lyn zachichotała, słysząc niepokój w głosie przyjaciółki.
- Pomagałam przy narodzinach wielu czworonogów, więc

jeśli będę musiała, poradzę sobie z dwunożną istotą -

powiedziała uspokajająco. - Kiedy będzie się zbliżał termin
porodu, musimy sprawdzać prognozy pogody. Jeśli będzie
jakiekolwiek ryzyko pogorszenia się, pojedziesz do Rapid.
Możesz zatrzymać się w schronisku dla kobiet. Rilla nie ma
nic przeciwko temu.

Przez chwilę panowała cisza.
- Dziękuję - powiedziała Silver przytłumionym głosem.
- Podziękuj Rilli. Dzień, w którym zapukałaś do moich

drzwi, był moim szczęśliwym dniem.

- Moim też - odpowiedziała Lyn, czując pod powiekami

zbierające się łzy. Nigdy nie miała przyjaciółki. Ojciec ją
izolował. Ponieważ rzadko chodziła do szkoły, nie zawarła
żadnych przyjaźni. Po wyjściu za mąż miała jeszcze mniej po
temu okazji.

Porozmawiały jeszcze przez chwilę, a potem Lyn się

pożegnała. Jak bardzo zmieniło się jej życie, od kiedy...

Musi się schować, zanim znajdzie ją Wayne i znowu

uderzy. Ciężko oddychała, kiedy usiłowała się wcisnąć
pomiędzy odkurzacz i środki czystości w szafie. Usłyszała
kroki przed drzwiami do mieszkania, natarczywe pukanie i
głos, który zażądał:

- Otwórz drzwi, Galloway. Wiem, że jesteś tam ze swoją

kobietą. Pora zapłacić...

Jednak ta chwila minęła szybko. Cud, że siedziała na

stołku barowym, inaczej upadłaby.

Dobry Boże! Przypomniała sobie coś. Może to tylko

wytwór jej wyobraźni, bo chciała tak bardzo sobie
przypomnieć? Czy w jej mieszkaniu był ktoś trzeci? Kto to
był? Skupiła się, przypominając sobie fragmenty wspomnień i
brzmienie głosu. Ten głos był dziwnie znajomy.

Oddychała spazmatycznie. Musi opowiedzieć o tym

Calowi.

Już wychodziła, kiedy przypomniała sobie, że Cal

wyjechał. Kiedy tak stała, zdała sobie sprawę, że nie chce, by
jakikolwiek mężczyzna rozwiązywał jej problemy. Dlaczego
uważała za konieczne opowiedzieć o tym Calowi? Na pewno
byłby zainteresowany. Chciałby sam rozwiązać tę sprawę, a
ona byłaby zadowolona. Miałaby oparcie. Zaczęła się wahać.

Przygryzła wargę, zastanawiając się, co robić. Nie powie

Calowi. Po pierwsze, wyjechał, a po drugie - to nie był jego
kłopot. Może zadzwonić do szeryfa, ale wspomnienie dwóch
detektywów ostudziło jej zapał. Od początku nie wierzyli jej.
Teraz też nie uwierzą. Powiedzą, że opowiada im zmyśloną
historię, by się oczyścić.

Nie było sensu nikomu o tym wspominać, póki nie

przypomni sobie czegoś, co pomoże w śledztwie.

Cal nie będzie uczestniczył w urządzanym u siebie

przyjęciu.

Lyn odstawiała koszyczek z bulkami, kiedy nadjechała

półciężarówka Decka. Cal zadzwonił i powiedział, że będzie
dopiero w sobotę. Była tak zawiedziona, że zapomniała
powiedzieć mu o przyjeździe matki.

Za chwilę mieli pojawić się goście, a on ciągle nie

nadjeżdżał. Pomachała ręką na powitanie, podchodząc do
półciężarówki.

- Cześć. Czuję się głupio, pełniąc rolę gospodyni, ale Cal

jeszcze nie wrócił.

Deck Styker zachichotał i pocałował ją w policzek.

Obszedł samochód i otworzył drzwi.

- Bez niego też będziemy się dobrze bawili. Silver

wysiadła z samochodu. Roześmiała się.

- Nie przesadzaj. Jestem tylko w ciąży, nie musisz mi

ciągle pomagać.

Stojąca za nią starsza kobieta powiedziała:

- Pozwól mu się rozpieszczać, kochanie. Jeżeli chociaż

trochę przypomina twojego ojca, z chwilą urodzenia się
dziecka zapomni, jak się nazywasz.

Silver się uśmiechnęła. Chwyciła matkę za rękę i

przyciągnęła ją do siebie.

- Mamo, to moja przyjaciółka, Lyn. Zajmuje się domem

Cala. To dzięki niej wszystko tu tak wspaniale funkcjonuje.
Lyn, to jest moja matka, Cora Lee Jenssen.

Lyn spojrzała w szare oczy, identyczne jak u Cala. Jego

matka chwyciła ją za rękę, a Lyn powiedziała:

- Miło panią poznać, pani Jenssen. Witam w... - Zamilkła,

bo przypomniała sobie, że matka Cala mieszkała tu kiedyś.

- Dziękuję, kochanie. Mów do mnie Cora Lee. -

Pogłaskała Lyn po ręce. Zerknęła na dom. - Wygląda o wiele
lepiej niż trzydzieści lat temu. - Mówiła z miłym dla ucha
południowym akcentem. Dziwne, że Silver nie mówiła w
podobny sposób.

- Lyn ma dobrą rękę do roślin - wyjaśniła Silver,

pokazując matce kwiaty, które kwitły przed domem. -
Wystarczy, że przejdzie obok i się uśmiechnie, a wszystko
kwitnie.

- To nieprawda. - Lyn wskazała na dom. - Chcesz

obejrzeć dom? Silver w zasadzie sama go urządziła, ja tylko
dokończyłam. Obawiam się, że będzie widać różnicę.

- O której przyjdą goście? - zapytał Deck, spoglądając na

zegarek.

- Mamy jeszcze dwadzieścia minut - przypomniała mu

Lyn.

- Kiedy będziecie zwiedzały dom, przypilnuję grilla -

zaproponował.

Silver parsknęła śmiechem.
- Łatwo się wymigałeś.
Uśmiechnął się, bardzo z siebie zadowolony.

- Mężczyzna musi robić to, co do niego należy. Nagle

usłyszeli odgłos zbliżającej się półciężarówki. Ukazała się po
chwili.

- To Cal! - Lyn zrobiła trzy kroki i nagle się zatrzymała. -

Będzie zachwycony, kiedy cię zobaczy - zwróciła się do jego
matki.

Silver roześmiała się.
- Idź przodem i powiedz mu, że ona tu jest.
Zatrzymując samochód na podwórku, Cal przypomniał

sobie słodki pocałunek Lyn. Tylko o tym myślał. Co go
napadło, by ją pocałować przed wyjazdem? Nie żałował
swojej spontaniczności, ale to na pewno skomplikuje stosunki
między nimi.

Zauważył grupkę ludzi na podwórku. Jednak kiedy Lyn

ruszyła w jego kierunku, natychmiast zapomniał o
pozostałych. Związała staranie włosy, ale ich kosmyki nadal
wymykały się spod gumki, tworząc aureolę wokół jej głowy.

- Witaj - powiedział. Nie starał się ukryć przyjemności,

jaką sprawił mu jej widok. Później zastanowi się nad tym,
dlaczego to sprawiło mu taką radość. Teraz będzie się
wyłącznie cieszył.

- Witaj w domu! - Jej oczy były ciepłe i błyszczące. Cal

zastanawiał się, czy tęskniła za nim? Czy myślała o ich
pocałunku?

Pragnął jej dotknąć. Zanim wymyślił powód, żeby tego nie

robić, objął ją i przytulił.

- Nie znoszę być poza domem. Położyła ręce na jego

skórzanej kurtce.

- Ja też tego nie lubię. - Jej głos miał ciągle ten niski

tembr, który prześladował go w snach. Powodował, że rano
czuł się niezaspokojony. Chociaż wiedział, że jej głos ma takie
brzmienie z powodu obrażeń, jakie odniosła, to miał nadzieję,
że nigdy tego pociągającego brzmienia nie utraci.

Lyn przełknęła nerwowo ślinę. Zauważyła, że Cal

przygląda się jej ustom. Trudno się było powstrzymać. Miała
pełne, pięknie ukształtowane wargi. Patrzenie, jak nimi
porusza, sprawiało mu rozkosz.

- Mamy dziś wyjątkowego gościa.
- Tak? - Nie obchodziło go to zbytnio. Żałował, że się

zdecydował na to przyjęcie. Chciał sprawdzić, czy
zauroczenie Lyn naprawdę wciąż trwa.

- Twoja matka przyjechała na kilka dni do miasta.
- To wspaniale. Co takiego? - Pokręcił głową, pewien, że

źle zrozumiał.

- Twoja matka odwiedziła Silver. Stoi tam.
- Żartujesz? - Całe zadowolenie, które odczuwał z

powodu miłego powitania, gdzieś się ulotniło. Uniósł głowę i
zauważył drobną blondynkę stojącą obok Silver. To była jego
matka. Poczuł narastający gniew.

- Wiedziałaś o tym? - zapytał.
Lyn cofnęła się. Zdał sobie sprawę, iż trzymał ją tak

mocno, że na pewno sprawił jej ból. Popatrzyła na niego,
zmieszana.

- Tak. Zamierzałam ci o tym powiedzieć, kiedy

dzwoniłeś, ale zapomniałam...

- Nie szkodzi - przerwał stanowczo jej wyjaśnienie.
- Cal? Co się stało? - Poszła za nim, kiedy ruszył w

kierunku swojej rodziny.

Co się stało? Nic wielkiego. Tylko trzydzieści lat temu

porzuciła go matka. Zatrzymał się przed nią i siostrą.
Zamierzał zaprezentować tak nienaganne maniery, że nawet
jego szlachetnie urodzona matka nie będzie miała wobec nich
zastrzeżeń.

- Co za niespodzianka! Witaj ponownie w Południowej

Dakocie, matko. - Zanim zdążyła go przytulić, chwycił ją za

wyciągnięte ręce i złożył przelotny pocałunek na jej ciągle
gładkim policzku.

- Kochana siostro - zaczął. Jego głos nabrał ciepłych

tonów, świadczących o prawdziwym uczuciu. - Wyglądasz
kwitnąco. Wszystko w porządku?

- Wszystko dobrze. - Silver przyglądała mu się z

niezadowoleniem. Jednak nie zadała pytania, które cisnęło jej
się na usta. - Mama przyjedzie ponownie, kiedy urodzi się
nasze dziecko. Teraz skorzystała z okazji, żeby przypomnieć
sobie, jak się tu żyje.

Żyło się jej tutaj aż tak źle, że nie została, by wychować

własne dziecko.

Pokiwał głową. Nie chciał rozmawiać o sprawach

dotyczących jego matki. Na szczęście nadjechał samochód, a
za nim dwie ciężarówki. Rozpoczynało się przyjęcie.
Zignoruje problem i poczeka, aż sam zniknie. Przeprosił
wszystkich, wrócił do pikapa po torbę i poszedł się przebrać.

Chociaż się nieznacznie ochłodziło, przyjęcie i tak okazało

się dużym sukcesem. Sądząc po późnej godzinie zakończenia
imprezy, goście musieli się świetnie bawić.

Szkoda, że nie mógł tego samego powiedzieć o sobie.

Zalał grill po raz ostatni wodą. Sprawdził, czy nic nie zostało
na długim, rozkładanym stole. Lyn wszystko poustawiała, a
kobiety pomogły jej posprzątać. Złożyły nawet obrus.

Przeszedł przez sień i wszedł do kuchni. Powiesił kurtkę i

kapelusz na wieszaku. Zerknął na zegarek. Było za późno, by
obejrzeć prognozę pogody. Zrobi to jutro. Jeden z ranczerów
powiedział, że się ochłodzi pod koniec tygodnia.

Kiedy wyciągnął rękę, by zgasić światło, z salonu wyszła

Lyn. Niosła naręcze zużytych papierowych talerzy i kubków.

- Poczekaj tutaj - powiedziała. - Muszę to wyrzucić.

Zapomniałam sprawdzić cały dom, kiedy sprzątałyśmy.

Czekał, trzymając rękę na wyłączniku. Lyn wyrzuciła

śmieci do kubła i spojrzała na niego.

- Nie musiałeś tego robić dosłownie.
Powinien był się roześmiać i zażartować, zamiast tego

powiedział:

- Przykro mi, iż odniosłaś wrażenie, że jestem na ciebie

zły. Uniosła głowę i popatrzyła mu w oczy. Podeszła do zlewu
i umyła ręce.

- Przeprosiny przyjęte. - Zawahała się. - Więc na kogo

byłeś zły?

Wzruszył ramionami.
- Na nikogo. Widok mojej matki wyprowadził mnie z

równowagi.

- Nie ucieszyłeś się, że ją zobaczyłeś?
Westchnął głęboko i zdjął rękę z kontaktu.
- Zaskoczyła mnie.
Lyn milczała. Wytarła ręce i powiesiła ręcznik.
- Dorastałem z ojcem. Nie znam jej zbyt dobrze. Lyn

uniosła brew.

- Jedyne wspomnienie, jakie pozostało mi z dzieciństwa,

to piosenka, którą mama śpiewała mi na dobranoc. Siadywała
na brzegu mojego łóżka, masowała mi plecy i śpiewała -
powiedziała.

- Ja nie mam żadnych wspomnień z dzieciństwa

dotyczących mojej matki - mruknął Cal. Nie wiedział,
dlaczego jej to opowiada. - Zostawiła nas i wróciła do
Wirginii, nim skończyłem rok. Zobaczyłem się z nią dopiero
wówczas, kiedy skończyłem sześć lat. Ojciec wysłał mnie do
niej na tydzień. Potem jeździłem tam w każde wakacje. Na
tydzień lub dwa. Po skończeniu szkoły średniej, zanim
zacząłem studia, zamieszkałem u niej na krótko.

Lyn wiedziała, dlaczego Cal opuścił Kadokę po

ukończeniu szkoły. W wypadku zginęła siostra Decka. Wtedy
Deck winił za to Cala.

- Zapytałeś, dlaczego matka cię porzuciła?
- Wiem, dlaczego. Życie tu było za ciężkie i zbyt

monotonne. Nie tak ciekawe, jak w starej Wirginii.

- Czy kiedykolwiek z nią o tym rozmawiałeś?
- Nie. - Gwałtownie wyłączył światło. - Jestem

wykończony. Dobranoc.

- Wiesz, że powinieneś. - W półmroku kuchni dotarł do

niego jej głos. - Przecież jeszcze możesz to zrobić.

Cofnął się, żeby ją przepuścić. Chociaż było ciemno,

zauważył, że jest spięta. Kiedy postawiła stopę na pierwszym
stopniu,

chwycił

ją

za

nadgarstek.

Natychmiast

znieruchomiała, ale się nie odwróciła.

- Nie osądzaj mnie - poprosił cicho.
Wtedy się odwróciła. Włosy jej zawirowały i poczuł

słodki zapach perfum, które dostała od jego siostry na
urodziny.

- Nie osądzam. - Ona także odpowiedziała cichym

głosem.

- Zawiodłaś się na mnie. - Jej nadgarstek wydał mu się tak

kruchy, że jeden nieostrożny ruch mógłby go złamać. Powoli i
miarowo pocierał kciukiem delikatne żyły, które wyczuwał
pod skórą. Wyczuł puls, nacisnął go delikatnie i odliczał
uderzenia serca.

- Nie - odpowiedziała, nie podnosząc głowy. - Jestem

tylko zasmucona. I rozczarowana. Jesteś dobrym człowiekiem.
Przygarnąłeś mnie z życzliwości. Wiem, że tym samym
uczuciem możesz obdarzyć swoją matkę

Słowa te zabolały. Postanowił zająć się sprawą, którą

potrafił wyjaśnić.

- Powiedziałem ci, kiedy tu przyjechałaś, że dam ci

szansę. Zostaniesz, jeśli sobie poradzisz. Zapracujesz na
siebie. Nie kierowałem się życzliwością.

Podniósł drugą rękę i objął Lyn za szyję. Kciukiem uniósł

jej twarz. Zielone oczy błyszczały tajemniczo. Potem Lyn
zamknęła je. Przyjrzał się jej twarzy.

- Dlaczego mnie wtedy pocałowałaś? - Zorientował się,

że zaskoczyła ją zmiana tematu.

Cisza się przedłużała, kiedy patrzyli sobie w oczy.

Opowiadały one sobie o rzeczach niedopowiedzianych. Lyn
wzruszyła ramionami, a uśmiech uniósł kąciki jej cudownych
ust.

- Tylko to mogłam zrobić.
Cal pokiwał głową, rozważając jej słowa.
- A teraz?
Uśmiechnęła się nieśmiało. Oczy błyszczały jej w świetle

księżyca.

- Teraz też tylko to mogę zrobić.
Była zmęczona, on też. To na pewno był błąd, ale Cal miał

dość trzymania się z dala od kobiety, której pragnął każdą
cząstką swego ciała. Z namaszczeniem objął ją i popatrzył w
oczy. Stracił panowanie, więc szybko przyciągnął ją do siebie.
Przytulił mocno. Usłyszał, jak odetchnęła, zaskoczona. Uniósł
jej twarz i pocałował.

Lyn

stała

nieruchomo.

Wykorzystując

swoje

doświadczenie, namiętnie ją całował. To była kobieta, o której
marzył każdego dnia. Westchnęła. Była delikatna i kobieca.

Zanurzyła dłonie w jego włosach. Przeczesała je,

docierając aż do szyi. Był to intymny gest, który go poruszył.

Przesunął dłonie po jej plecach i przytulił ją. Przechylił

głowę i pogłębił pocałunek. Jej delikatne dłonie przesunęły się
pod jego ramiona. Objął ją mocniej i zanurzył palce w
gęstwinie włosów. Przytrzymał głowę.

Czuł się wspaniale, jak nigdy w życiu.
Nagle zaszlochała. Złapała go za rękę i przerwała jego

skupienie. Zdał sobie sprawę, że Lyn płacze. Trzymała go
mocno za rękę.

Znieruchomiał. Lyn także znieruchomiała i zastygła w

jego ramionach.

Do diabła! Puścił ją. Postawił na ziemi i gwałtownie

odwrócił się.

Przesunął dłońmi po twarzy. Przez chwilę nie pamiętał,

kim jest i gdzie się znajduje. Co się stało?

Jak to? Nie wiesz, co się stało? Głos wewnętrzny ż niego

kpił. Prawie wziąłeś swoją pracownicę siłą!

- Lyn! - zwrócił się do niej. - Lyn, przepraszam! Nie

wiem, o co mi chodziło. To niezupełna prawda, ale... nie ma
usprawiedliwienia dla mojego zachowania. Obiecuję, że to się
nie powtórzy.

Czy będzie w stanie dotrzymać tej obietnicy?
Oczywiście! Nie jest zwierzakiem, kierującym się

instynktem. Jest mężczyzną, a ona kobietą, która była nieraz w
życiu poniewierana. Miał wyrzuty sumienia, kiedy
przypomniał sobie jej małżeństwo. Do jakiego stanu
doprowadzał ją teraz swoim samolubnym zachowaniem?

Panowała cisza. Zauważył, że Lyn nie powiedziała ani

słowa. Stała nieruchomo. Przypomniał sobie, jak się kuliła pod
ścianą. Sprawdziły się jego najgorsze przewidywania.

Nie poruszyła się. Ręka zasłaniała cudowne usta, które

przed chwilą tak namiętnie całował. Cal przypomniał sobie,
jak się poruszały i uczestniczyły we wspólnej zabawie.

Zaklął siarczyście, aż się wzdrygnęła.
- Lyn! - powtórzył. - Przepraszam! Jeśli będziesz chciała

odejść, to zrozumiem. Powinnaś zamieszkać u Silver. Mogę
zawieść cię tam od razu. Jutro przyślę kogoś z twoimi
rzeczami.

Odjęła rękę od ust i szeroko otworzyła oczy.
- Zwalniasz mnie?
- Oczywiście, że nie! - Czuł, że pokpił sprawę.
- Chciałabym dalej pracować u ciebie - powiedziała

poważnie. Jej głos brzmiał gardłowo, a jego głupie ciało
zareagowało na to niskie brzmienie.

- I ja chcę, żebyś u mnie pracowała - zaproponował. -

Przysięgam, że to się nigdy nie powtórzy.

Spojrzała na niego i spuściła głowę. Po kolejnej chwili

ciszy, odwróciła się i zaczęła powoli wchodzić po schodach.
Cal patrzył, jak zgrabnie się porusza.

Nadal był oszołomiony, ale też szczęśliwy, że nie uciekła

od niego z krzykiem. Podążył za nią na drugie piętro, strofując
się po drodze. Co go napadło, że narzucał się tak bezbronnej
istocie.

To prawda, że pragnął jej każdego dnia, ale to wynikało

zapewne z ich ciągłego przebywania razem. Wystarczy, że
wyjedzie na krótko i wszystko się zmieni. Może odwiedzi
młodą wdowę w Rapid City albo spotka się z inną kobietę, z
którą będzie miał gorący, niewinny romans. Wszystko wróci
do normy.

Ale jeśli tylko tego potrzebuje, to dlaczego nie kochał się z

kobietą, z którą umówił się Marty?

Uciszył natrętny głos w swojej głowie. Kiedy wszedł na

piętro, spróbował jeszcze raz.

- Przepraszam, Lyn. Będę to ciągle powtarzał...
- Nie przepraszaj - powiedziała stanowczo. Zdziwiło go to

i zamilkł. Lyn gwałtownie się odwróciła, a jej wzrok go
zamroził. Położyła mu rękę na piersi, a jej dłoń paliła go jak
rozgrzane żelazo.

- Wciągu trzech lat małżeństwa nigdy się tak nie czułam.

Nie żałuję niczego i wolałabym, żebyś ty też nie żałował.

Kiedy zrozumiał sens jej słów, zastanowił się. Przestraszył

ją. Prawie wykorzystał. Niczego nie był pewien w tej chwili.
Jedno jednak wiedział, Lyn wybaczyła mu jego nieokrzesane
zaloty.

Nie. Ona mu nie tylko wybaczyła. Lubiła jego dotyk,

pieszczoty i pocałunki.

Kiedy usiłował zrozumieć swoją gospodynię, przypomniał

sobie szmaragdowy płomień, jaki płonął w jej oczach. Gdy
życzyła mu dobrej nocy i znikła w swoim pokoju na końcu
korytarza, zastanawiał się, dokąd ich to wszystko zaprowadzi.

Nie wyobrażał sobie rozstania, które by nie sprawiło im

bólu. Lubił Lyn. Jako przyjaciółkę, jako pracującą, lojalną
osobę. Zdawał sobie sprawę, że chociaż bardzo jej pragnie, to
seks może zniszczyć ich przyjaźń. Teraz jej pożądał, ale nieraz
czuł to do innych kobiet.

Postanowił, że musi się oprzeć temu pożądaniu.

ROZDZIAŁ PIĄTY
Kiedy Cal sprawdzał następnego dnia zbiorniki dla bydła,

na ich powierzchni znalazł warstwę lodu. Był to widoczny
znak, że zmienia się pogoda. Skruszył lód i zaczął sypać
paszę. Trawa była zbyt zmarznięta, żeby paść nią bydło.

Wczesnym popołudniem dotarł do domu z trzema

krowami i cielakami, które zamierzał sprzedać. Chciał się
ogarnąć i zająć księgowością.

Lyn była w kuchni i wałkowała ciasto. Przywitał się i

poszedł wziąć prysznic. Kiedy wrócił dwadzieścia minut
później, ciągle jeszcze to robiła.

Podchodząc do stołu, przyjrzał się jej pracy.
- Pieczesz ciasto? - zapytał z nadzieją. Swoim tonem

głosu chciał jej dać do zrozumienia, że utrzyma stosunki
między nimi na przyjacielskiej stopie. Zastanawiał się jak, im
się ułoży po ostatniej nocy.

Potrząsnęła głową.
- Gulasz z pyzami. Mam na to ochotę. - Uśmiechnęła się

do niego. Patrzyła nieobecnym wzrokiem. - Gotowała go moja
ciotka.

- Twoja ciotka? - Lyn rzadko mówiła o sobie lub o swoim

dzieciństwie, był więc ciekaw jej zwierzeń. To normalne,
tłumaczył sobie. Interesowałbym się każdym, kto mieszka w
moim domu.

- Po śmierci matki ciotka zabierała mnie czasem do

siebie. Nie umiałabym gotować, gdyby nie ona.

- Sądząc po twoich umiejętnościach, ciotka musiała być

doskonałą kucharką - powiedział szczerze. - Wspaniale
gotujesz.

- Dziękuję. - Lyn lekko się zarumieniła.
- Nigdy nie wspominałaś swojej rodziny. Jeśli chcesz

kogoś tu zaprosić, to nie mam nic przeciwko temu.

Zmienił się wyraz jej twarzy. Zamknęła się w sobie.

- Moja ciotka nie żyje. Oprócz ojca była moją jedyną

krewną.

Kurczowo zacisnęła dłonie wokół uchwytów garnka. Cal

wyciągnął ręce i odgiął jej palce.

- Nie chciałem, żebyś przypominała sobie nieszczęśliwe

chwile. - Mówił prawdę. Był tylko niezmiernie ciekawy
dzieciństwa Lyn. Powiedziała mu tylko to, co już wiedział.
Dorastała bez matki na ranczu. Mieszkała z ojcem, który był
alkoholikiem. Jak to się stało, że pozostała taka słodka,
delikatna i miła? Dlaczego nie zrobiła się twarda i nie utraciła
niewinności? Ta delikatność towarzyszyła jej jak zapach
subtelnych perfum.

- Nic się nie stało. - Westchnęła i ponownie podniosła

wałek. - Wspomnienia o ciotce są wspaniałe. Była miłą i
zabawną kobietą. Kiedy do niej przychodziłam, zawsze piekła
czekoladowe ciasteczka.

- Pani Stryker piekła często takie ciasteczka. - To było

jedno z jego najmilszych wspomnień. - Kiedy zostałem z
ojcem, to się skończyło. Ubóstwiałem tam chodzić. -
Uśmiechnął się. - Powinienem był nauczyć się je piec.

- Powinieneś. - Lyn zachichotała. - Kto powiedział, że

mężczyzna nie może nauczyć się gotować?

- Teraz umiem gotować - oznajmił. - W Nowym Jorku

mieszkałem sam. Musiałem albo nauczyć się gotować, albo
ciągle jeść jedzenie kupowane na wynos.

- Jak tam jest? Chodzi mi o Nowy Jork. - W głosie Lyn

brzmiała nieświadoma tęsknota.

- Jak w mrowisku. Ludzie wiecznie się śpieszą. -

Zachichotał. - Trzeba to zobaczyć, inaczej nie uwierzysz.
Budynki są tak wysokie, że wydaje ci się, że zaraz zabraknie
powietrza i światła. To jest ekscytujące. Nigdy się jednak nie
przyzwyczaiłem do życia w wielkim mieście.

- Ale byłeś tam przez...

- Sześć lat. Zawsze kiedy wyglądałem przez okno,

spodziewałem się ujrzeć prerię. Kiedy postanowiłem powrócić
na wieś, czułem się tak, jakbym podjął jedyną możliwą
decyzję, nie zdając sobie z tego sprawy.

- Musiałeś się ucieszyć, kiedy dowiedziałeś się, że twój

stary dom jest na sprzedaż?

Cal skinął głową, ale przypomniał sobie, że przez jakiś

czas Lyn też tu mieszkała.

- Cieszysz się, że tu wróciłaś?
Zawahała się. Zauważył, że jej twarz przybrała obojętny

wyraz. Nienawidził go.

- Moje wspomnienia wiążące się z tym miejscem nie są

najlepsze. - Wskazała głową na budynki gospodarcze. - Dużo
czasu spędzałam w stajni. Oporządzałam konie.

- Ukrywałaś się. Spojrzała na niego.
- Sadzę, że tak.
- Przed ojcem? Skinęła głową.
- Przepraszam, że przywołałem złe wspomnienia. Uniosła

głowę, a jej włosy zawirowały wokół ramion.

- Teraz nie przeszkadza mi, że tu jestem. Zupełnie

zmieniłeś to miejsce. Lubię tu przebywać z tobą. To znaczy,
chciałam powiedzieć, że lubię mieszkać na ranczu i pracować
dla ciebie.

Ostry dźwięk telefonu przerwał ich rozmowę.
Ten niepożądany odgłos zirytował Cala. Miał wrażenie, że

prowadził jakąś istotną sprawę i umknął mu nieodwracalnie
ważny moment. Kiedy telefon zadzwonił po raz drugi, patrząc
Lyn w oczy, podniósł się. Sięgnął i podniósł słuchawkę.

- McCall.
- Cześć, Cal.
Wyprostował się na krześle. Nagle stał się nieufny.
- Cześć, mamo. - Zauważył, że Lyn przysłuchuje się tej

rozmowie, ponieważ jej ręce znieruchomiały.

- Cal, - Matka nagle zamilkła. Usłyszał, jak bierze głęboki

oddech. - Chcę cię o coś poprosić.

- To proś - powiedział, nie tracąc rezonu. To, że go o coś

prosiła, wcale nie znaczyło, że musi zrobić coś, czego nie
zaaprobuje.

- Chciałabym cię odwiedzić, kiedy tu jestem. Jeśli nie

będziesz miał nic przeciwko temu.

- Oczywiście, że nie będę miał. - Starał się być uprzejmy.

Lepiej mieć to za sobą. - Chcesz przyjść na kolację?

- Na kolację? - Cora Lee była zaskoczona.
- Może dzisiaj? Lyn przygotowuje gulasz z pyzami.

Gotuje mi od kilku miesięcy. Ręczę, że będzie to wyśmienite
danie.

Jego matka odetchnęła głęboko
- Dzisiaj mi odpowiada. O której? Cal zastanawiał się

chwilę.

- Przyjadę po ciebie około szóstej.
- Więc o szóstej. Czekam z niecierpliwością.
Kiedy odwiesił słuchawkę, spojrzał na Lyn. Z zapałem

wałkowała ciasto, jakby nie słyszała ani słowa.

- Moja matka przychodzi na kolację - powiedział. - Zjemy

około szóstej trzydzieści, jeśli zdążysz wszystko przygotować.

Natychmiast skinęła głową.
- Zdążę. Jeśli chcesz, przygotuję, coś bardziej

wykwintnego.

- Nie, gulasz będzie odpowiedni. Może upieczesz

ciasteczka?

Lyn się roześmiała.
- Jesteś beznadziejny. Zgoda, upiekę ciasteczka. - Kiedy

zauważyła, że jej się przygląda, zaczęła szybciej pracować. -
Muszę tu jeszcze posprzątać

- Dom wygląda świetnie. - Nie pozwoli, by biegała jak

wariatka, starając się zaimponować jego matce.

- Czy porozrzucałeś gazety w gabinecie? - Przyglądała

mu się podejrzliwie.

- Nie jestem pewien. - Cofnął się z poczuciem winy. -

Pójdę i sprawdzę. - Jednak się odwrócił i położył dłonie na
kuchennym blacie. - Nie będziesz się denerwowała bez
powodu. To przecież moja matka nas odwiedzi.

Lyn przestała wałkować ciasto i wysunęła brodę.

Wiedział, co to oznacza. Wtedy nie warto się z nią kłócić.
Kiedy coś sobie postanowiła, nie można jej było przekonać do
zmiany decyzji.

- To twoja matka, Cal - powiedziała. - Masz tylko ją. Nie

będą jej traktowała jak natrętnego gościa tylko dlatego, że
masz do niej jakieś zadawnione pretensje.

Te słowa go zabolały. Popatrzył na Lyn wilkiem. Poczuł

narastający gniew. Ona też była wściekła.

- Świetnie. - Machnął ręką. - Rób, co ci się podoba.
Cal dał jej do zrozumienia, że wizyta jego matki to nic

niezwykłego. Jednak Lyn nie zamierzała traktować tego
wydarzenia w ten sposób. Wiedziała, że nie może nakryć stołu
w jadalni, przyniosła kilka pączków róż i nieśmiertelniki,
które zebrała latem. Ułożyła wiązankę w wazoniku z
zapachową świeczką pośrodku. Przyjrzała się krytycznie
swojemu dziełu. Nakryła kremowym, zrobionym na szydełku
obrusem mały, okrągły stół w kuchni. Wyjęła różowe
serwetki, które pasowały do wzoru na zastawie stołowej.

Wyjęła dwie torebki wiśni. Przygotowała kruche ciasto i

poukładała na nim owoce. Przybrała wierzch ciasta lukrem i
wstawiła swoje dzieło do piekarnika. Zrobiła zapiekankę z
brokułów i ugotowała na parze marchewki. Bułeczki nie będą
potrzebne, bo poda gulasz i pyzy. Co mogłaby jeszcze ,
przygotować, zastanawiała się. Zupę? Sałatkę?

Z obawą przypomniała sobie wyraz oczu Cala, kiedy

trzasnął drzwiami. Wiedziała, że jej nigdy nie skrzywdzi.

Widywała go jednak wyłącznie w dobrym nastroju, więc
widząc go tak wściekłego, nie miała ochoty dolewać oliwy do
ognia.

Zdecydowała się podać mus jabłkowy posypany

cynamonem. Na koniec obtoczyła kawałek sera w
rozdrobnionych orzechach włoskich i położyła go razem z
krakersami na półmisku.

Trzęsły się jej ręce. Martwiła się z powodu Cala. Polubiła

Corę Lee Jennsen. Matka Cala nie okazała się być
zarozumiałą, bogatą kobietą. Było jasne, że Cal miał pretensję,
że go porzuciła. Jednak kobieta, którą poznała, nie mogła tego
zrobić bez ważnego powodu. Szkoda, że nie udało jej się
uświadomić Calowi, jak cenny jest każdy dzień spędzony z
matką.

Skończyła sprzątać parter o wpół do szóstej, wytarta kurze

i umyła podłogę. Zrobiła to już rano, ale Cal z dwoma
pracownikami chodził po domu w zabłoconych butach.

Szybko pobiegła do swojego pokoju. Zaplotła włosy i

spięła je z tyłu. Skropiła się perfumami. Włożyła jedną z kilku
ładnych bluzek, które miała, i najnowsze dżinsy.

W takich momentach odczuwała brak obycia. Nie miała

ani jednej eleganckiej bluzki czy pary spodni!

Przyjrzała się krytycznie w lustrze umieszczonym w

komodzie. Z kosmetyków miała jedynie błyszczyk do ust.
Nałożyła go. Blizna na szczęce zbladła, tak jak zapewniał ją
chirurg plastyczny. Jednak na ustach ciągle było widoczne
zgrubienie, które szpeciło.

Wolno uniosła rękę do blizny i przesunęła palcami po

zgrubieniu. Rzadko zastanawiała się nad obrażeniami, które
odniosła. Teraz jednak to zrobiła. Kto ją uderzył? Jakie
narzędzie zostawiło taką długą bliznę? Pięść mogła
spowodować pęknięcie, ale nie tego typu rozcięcie.

W wyobraźni ujrzała nóż!

To był nóż kieszonkowy, ale ostry jak brzytwa.

Powiedziała mu, żeby sobie poszedł, bo inaczej wezwie
policję i wtedy wyciągnął nóż.

Cofała się przed nim, bojąc się spuścić go z oczu.
- Dziwko! Potrzebuję pieniędzy! Natychmiast! - Wayne

rzucił się do przodu i chwycił ją za rękę. - Muszę mieć te
pieniądze!

Okładał ją pięściami, kopał po żebrach. Ciosy były tak

mocne, że pozbawiły ją tchu. Zanim doszła do siebie, chwycił
ją za gardło i zacisnął ręce. Nie mogła oddychać. Przysięgła
sobie, że jeśli przeżyje, Wayne Galloway trafi do więzienia.
Traciła przytomność. Instynktownie uniosła kolano i walnęła
go w pachwinę. Jego oczy rozszerzyły się z szoku i bólu.
Wydał rozdzierający jęk, zgiął się w pół i upadł na kolana.

Musiała uciekać i wydostać się stąd. Podniosła się,

zataczając. Wyminęła wijącego się na podłodze mężczyznę.
Do drzwi było mniej niż pięć metrów. Gdyby tylko udało jej
się wyjść z mieszkania.

Wayne chwycił ją za kostkę i pociągnął. Przewróciła się.

Za chwilę leżał na niej. Nadal wrzeszczał coś o pieniądzach.
Walczyła z nim, w którymś momencie szamotaniny przystawił
jej nóż do twarzy.

Jak na zwolnionym filmie widziała, że zbliża się ostrze.
Zdążyła je odtrącić, ale niewystarczająco mocno. Poczuła

ukucie w szczęce i na szyi. Pociął ją! Z siłą, o którą się nie
podejrzewała, dźwignęła się i zrzuciła go z siebie. Upadł do
tyłu i uderzył głową w róg stołu.

Mój Boże! Patrzyła na swoje odbicie w lustrze. Naprawdę

to zrobiła. Zabiła Wayna! Zakryła usta ręką w geście
zaprzeczenia. Rozluźniła spięte mięśnie. Była morderczynią.

Pojawiły się inne fragmenty wspomnień. Kim był ten

drugi mężczyzna? Schowała się do szafy przed Wayne'em,
kiedy on dobijał się do drzwi. Czy to było przed, czy po tym,

jak Wayne wyciągnął nóż? Raczej po tym. Przecież Wayne
uderzył głową w stół i się zabił. Czy na pewno?

Poczuła niewielki promyk nadziei. Może jednak uderzając

głową w stół, nie zabił się?

Jednej rzeczy była pewna. To nie ona schowała ciało do

szafy w piwnicy. Na samą myśl o tym robiło się jej niedobrze.

Zaskrzypiała stara deska w holu.
Cal przeszedł obok jej pokoju. Usłyszała, jak schody

trzeszczą pod jego ciężarem. Zerknęła na zegarek. Pojechał po
matkę. Musi zejść na dół i sprawdzić, co z kolacją.

Szybko wyszła z pokoju i pobiegła do kuchni. Kiedy tam

weszła, o mało nie wpadła na Cala. Rozmawiał przez telefon.

Chwycił ją wolną ręką. Mocno objął i przytulił do swojego

dużego i ciepłego ciała.

Rozmawiał z innym ranczerem. Lyn poruszyła się

niespokojnie i popchnęła go. Bez skutku. Nic nie wskazywało,
że zauważył jej próbę uwolnienia się, tylko nieznacznie
mocniej ją objął. Na chwilę zamknęła oczy. Poczuła
przyśpieszone tętno na myśl o jego sile. Piżmowy zapach
wody po goleniu, której używał, podrażnił jej nos, zwiększając
tęsknotę.

- Masz rację, George. Zobaczymy się jutro na aukcji.
Cal wyłączył przenośny telefon i położył go na

kuchennym blacie. Odsunął się i popatrzył na nią. Nieznacznie
uniósł brwi.

- Patrzcie, kogo złapałem. Dokąd się tak śpieszysz? Nie

mogła zebrać myśli, kiedy trzymał ją tak mocno.

Czuła stalową siłę obejmującego ją ramienia, żar bijący od

jego ciała, ciepło spojrzenia.

- Ja, ja... - Próbowała powiedzieć.
- Jeśli tak twierdzisz. - Uśmiechnął się leniwie. Serce jej

zadrżało, kiedy pokazał białe zęby w uśmiechu. Potem
odwrócił się do niej. Przylgnął do niej całym ciałem.

Poczuła, że nogi ma jak z waty. Gdzieś głęboko narastało

pragnienie. Nie mogła złapać tchu.

- Obiecywałem sobie, że nie będę tego robił -

wymamrotał, opuszczając głowę. Poczuła ciepły, wilgotny
oddech na wrażliwej skórze szyi. - Ale nie mogę się
powstrzymać. - Przesunął usta po jej policzku i zatrzymał je
wyczekująco nad jej wargami. - Ty mnie powstrzymaj.

Pokręciła głową, patrząc mu w oczy. Kochała go tak

bardzo, że nie mogła mu odmówić. Nie chciała mu odmówić.
Przesunęła ręce z szerokiej piersi na ramiona w geście niemej
prośby.

Cal wydał głęboki jęk rozkoszy. Zacisnął ręce na jej

biodrach. Pocałował ją głęboko i namiętnie. Z łatwością
prześliznął się przez wargi i lekko muskał zęby, póki nie
rozchyliła ust. Odpowiedziała mu z równie wielkim zapałem.
Pocałunek ciągnął się w nieskończoność. Poczuła, jak drży
jego ciało. A może to ona drżała? Kogo to obchodziło?
Poczuła, jak się wycofuje. Już nie całował tak namiętnie.

- Muszę jechać - wymruczał. Ciągle ją całował, ale robił

to coraz delikatniej, aż wreszcie już tylko muskał jej usta. -
Porozmawiamy później.

Pokiwała głową. Kiedy ją odsunął, odetchnęła. Sięgnął po

kluczyki wiszące na haku.

- Pamiętaj - powiedział, a jego głos brzmiał teraz

chłodniej i ostrzej. - Nie będziemy robić zamieszania z
powodu wizyty mojej matki. To zwykły posiłek. Zrozumiałaś?

Skinęła głową. Nie zauważył tego, bo już wychodził.
- Zrozumiałam.
Jak on to robił Jak mógł tak szybko ochłonąć? Był tak

samo jak ona oszołomiony pocałunkiem. Była tego pewna.
Instynktownie wiedziała, że Cal był mężczyzną, o którym
marzyła przez całe życie. Została stworzona dla niego. Tylko
przy nim mogła powrócić do życia.

To niesprawiedliwe, że uczucie to było jednostronne.
Potem pomyślała z rezygnacją, że życie w ogóle nie jest

sprawiedliwe. Niektórym nie spełniają się marzenia.

- No cóż! - powiedziała głośno, kiedy zdała sobie sprawę,

że się nad sobą rozczula. Była wdzięczna losowi za swoje
obecne życie. Już nie marzła, nie głodowała. Nie musiała się
martwić, że zdenerwuje kogoś na tyle, by ją uderzył. Nikt nie
zabierał jej wypłaty i nie zamykał w domu. Jej obecne życie
było o niebo lepsze od poprzedniego. Po co się martwić,
snując marzenia, które się nie spełnią.

Odwróciła się i uderzyła dłońmi o blat. Miała mało czasu,

by nakarmić psy i koty, zanim Cal wróci z matką.

Według niej kolacja okazała się sukcesem. Matka Cala

była tak miła, jak podczas pierwszego spotkania. Gawędziła z
Lyn i starała się wciągnąć Cala do rozmowy. Chwaliła
jedzenie i obiecała przysłać Lyn przepis swojej matki na
gulasz.

Cal popatrzył na Lyn zwężonymi oczami, kiedy przyniosła

placek wiśniowy i ciasteczka z rodzynkami, które upiekła
specjalnie dla niego. Wiedziała, o czym myślał.

Do diabła z nim. Jeśli zrobienie kilku deserów było czymś

wyjątkowym, niech tak będzie.

Posiłek przebiegał w miłej atmosferze, ale spodziewała się

tego. Cal był uprzejmy do przesady. Nie pozwalał, by
panowała niezręczna cisza. Bezbłędnie grał rolę idealnego
gospodarza, a Cora Lee była zbyt dobrze wychowana, by
zrobić scenę. Lyn zastanawiała się jednak, czy nie miała
ochoty na niego nakrzyczeć. Widziała rozpacz i ból w oczach
jego matki. Biedna kobieta mówiła coraz mniej, bo Cal
poruszał tylko błahe tematy.

Nalegał, by Lyn wypiła z nimi kawę. Nie chciał

przebywać ze swoją matką sam na sam.

Zrobiło się późno i Cal zapytał, czy ma odwieść Corę Lee,

a wtedy Lyn dostrzegła w oczach starszej pani łzy, które ta
starała się powstrzymać.

Kiedy Cala już nie było w kuchni, skończyła sprzątanie.

Waliła garnkami i patelniami, tworząc kakofonię dźwięków.
Żałowała, że nie może wbić temu upartemu facetowi trochę
rozsądku do głowy.

Wszedł do kuchni, kiedy zatrzaskiwała drzwi do spiżarni.
- Hola! - powiedział - Czy coś się stało kiedy, mnie tu nie

było?

- Nie - zignorowała go i skupiła się na wycieraniu stołu.
Przyglądał się jej przez chwilę.
- Kiedy wyjeżdżałem, uśmiechałaś się. Teraz wyglądasz

tak, jakbyś chciała kogoś ugryź. Chcesz mi powiedzieć,
dlaczego?

Lyn rzuciła ścierkę na stół.
- Dlaczego? Dlaczego? - Skrzyżowała ramiona i spojrzała

na niego zaczepnie. - Dlaczego zawracałeś sobie głowę
zapraszaniem matki na kolację?

Spojrzał na nią dzikim wzrokiem. Wyczuła, jak zamyka

się w sobie i odsuwa od niej.

- Ponieważ zadzwoniła i powiedziała, że chce mnie

odwiedzić. Chyba przypominasz to sobie?

- I ty to nazywasz wizytą? - zapytała z ironią. -

Wychodziłeś z siebie, żeby ta biedna kobieta poczuła się jak
przypadkowa znajoma.

- Byłem dla niej bardzo uprzejmy! - wysyczał przez

zaciśnięte zęby.

- To prawda - zgodziła się Lyn. - Oczekujesz nagrody?

Cal obrócił się i zaczął przemierzać kuchnię. Przesunął ręką
po włosach. Ten gest wskazywał, że jest zakłopotany.

- Ta biedna kobieta jest moją przypadkową znajomą -

powiedział obronnym tonem. - Kiedy byłem mały, widywałem
ją raz do roku. Prawie jej nie znam.

- Stara się naprawić wyrządzoną ci krzywdę.
- Nic mnie to nie obchodzi! - krzyknął Cal, a echo

rozniosło się po przytulnych pokojach.

Lyn popatrzyła na niego zaskoczona. Ten człowiek rzadko

tracił panowanie nad sobą. Mogła policzyć na palcach jednej
ręki, kiedy to się stało.

- Powinno to cię obchodzić - powiedziała cicho. Wzięła

ścierkę i wolno podeszła do zlewu. Odwróciła się, by na niego
popatrzeć. - Mój ojciec traktował mnie jak służącą. Jak daleko
sięgam pamięcią, wymagał, żebym prowadziła mu dom, prała
ubranie i przygotowywała posiłki. Nigdy nie odczuwałam
łączącej nas więzi. Jeśli mnie nawet kochał, to dobrze to
ukrywał.

- To co innego. Nie wiesz nic o mojej matce i o mnie.
- Wiem, że teraz chce być częścią twojego życia -

powiedziała. - Kocha cię, a ty ją ranisz. Ty też to wiesz, ale
ciebie to nie obchodzi.

Wpatrywali się w siebie. Lyn czuła, jak pogłębia się

przepaść pomiędzy nimi.

- Nieważne - powiedziała obojętnym tonem. - To nie

moja sprawa. Jestem tylko wynajętą pomocą domową. -
Odwróciła się do niego plecami i wykręciła ścierkę. Czuła,
jakby jej serce też zostało wyciśnięte. Wiedziała, że Cal jest
kochającym, troskliwym mężczyzną. Więc dlaczego nie
współczuł swojej matce?

Cal nie zaprzeczył jej ostatnim słowom. Po prostu stał z

opuszczonymi rękami i patrzył. Kiedy wyszła z kuchni i
skierowała się w stronę schodów, był wściekły. Czuła, jak
emanują z niego fale wrogości. Poczuła ucisk w sercu.

- Dobranoc - powiedziała cicho. Nie odpowiedział.

Kilka godzin później ciągle nie mogła zasnąć. Czekała na

znajomy odgłos jego kroków na schodach. Kiedy w końcu
zapadła w niespokojny sen nad ranem, Cal nadal nie położył
się do łóżka.

Trzy dni później Cal przyglądał się, jak Lyn niechętnie

podchodzi do samochodu z przyczepą dla zwierząt. Zabierał
kilka krów na aukcję. Lyn chciała pojechać z nim po zakupy.

Droga będzie się cholernie dłużyła, jeśli ta uparta istota

będzie milczała, jak robiła to w ciągu ostatnich kilku dni.

Jak sobie poradzi z matką, to była wyłącznie jego sprawa.

Powtarzał to po raz setny. Okazał się dobrym gospodarzem.
Czego więcej mogła więc oczekiwać? Zignorował wyrzuty
sumienia, które się pojawiły, kiedy przypomniał sobie smutne
oczy matki. Niczego jej nie zawdzięczał! Nie musiał zapraszać
jej do swojego domu, ale to zrobił. Był dla niej nienagannie
uprzejmy. Po tym, jak go porzuciła, uważał, że jego
zachowanie było wyjątkowo wspaniałomyślne.

Więc dlaczego się nad tym zastanawiał? To już przeszłość.
Poszedł za Lyn do półciężarówki i usiadł za kierownicą.
- Jesteś gotowa?
Skinęła głową. Tyko tyle! Nawet nie zawracała sobie

głowy rozmową.

Była tak przemądrzała, że nie zdziwiłby się, gdyby

napisała do niego liścik z zapytaniem, czy może z nim jechać
do miasta. Wtedy nie musiałaby z nim rozmawiać.

Miał rację. To były najdłuższe czterdzieści minut, jakie

kiedykolwiek przeżył i na pewno w najbardziej chłodnej
atmosferze. Podrzucił ją do sklepu na Pine Street.

- Dziękuję - powiedziała. Kiedy wysiadała z samochodu,

nie patrzyła mu w oczy. - Kiedy zrobię zakupy, przyjdę na
aukcję.

Trzy godziny później aukcja się kończyła. Cal stał,

opierając się nogą o ścianę. Obserwował licytowanie dużego

trzyletniego czarnego wałacha, który kulał. Był stosunkowo
zadowolony z cen, jakie uzyskał za krowy.

Nieobecnym wzrokiem spojrzał jeszcze raz na konia.

Szkoda, że kulał. Był wspaniały. Ojciec miał konie, które były
ułożone przez tego samego człowieka. Do tej pory Cal
pamiętał, jak łatwo można było sobie z nimi radzić. Układanie
źrebiąt było darem. Niektórzy ludzie byli w tym doskonali.
Zawsze wolał kupować konie, które były ułożone przez takich
fachowców. Gdy zastanawiał się, co się stało z koniem, który
do niego należał, kiedy był nastolatkiem, obok niego pojawiła
się Lyn.

- Cześć - powiedział. Był ciekaw, czy zakupy w jakiś

cudowny sposób nie wpłynęły na zmianę jej nastroju.

- Chcesz iść na obiad?
- Możesz kupić tego wałacha? - Wskazała na tablicę ofert.

Usłyszał podniecenie w jej głosie. - Jeśli tego nie zrobisz, trafi
do rzeźni.

- Nie. Jest kulawy. Wielka szkoda, bo chciałbym kupić

jeszcze jednego konia z rancza Triple Creek.

- Obejrzałam go - powiedziała Lyn naglącym szeptem.
- Facet, który go sprzedaje, sądzi, że to zapalenie kości

promieniowej. Ale ja jestem pewna, że to tylko ropień.
Pożyczyłam szczypce od weterynarza i sprawdziłam. Potrafię
tego konia wyleczyć. Jestem tego pewna.

Oderwał oczy od konia i spojrzał na nią. Jak dalece może

jej zaufać.

Zapalenie kości promieniowej powodowało ubytek tkanki

kostnej. Tego nie można było wyleczyć. Wtedy trzeba było
uśpić zwierzę. Z drugiej strony ropień można usunąć nożem
do kopyt. Wyleczyć okładami i antybiotykiem. Lyn nie
wygłaszała pochopnych opinii. Potrafiła kurować chore
zwierzęta. Pracowała z weterynarzami przez kilka lat.
Podniósł kartkę, zgłaszając ofertę.

Dwie minuty później stał się dumnym właścicielem

kulawego konia, którego nie zamierzał kupować.

- Lepiej, żebyś miała rację - powiedział jej.
- Mam. - Położyła rękę na jego przedramieniu i lekko go

uścisnęła. - Dziękuję. Nie mogłam patrzeć, jak skazują na
śmierć tego konia. Będzie dobry do pilnowania bydła.

Jej oczy miały kolor mchu, a policzki były zaróżowione

od chłodnego powietrza. Wyglądała niezwykle kusząco, jak
nigdy dotąd. Czuł przyśpieszone bicie serca, kiedy jego ciało
zareagowało na jej bliskość. Nawet nie pamiętał, dlaczego się
na nią zdenerwował.

- Proszę bardzo. - Jak zwykle jej pełne, szerokie usta

przyciągnęły jego uwagę. Oczami wyobraźni widział te wargi
przesuwające się po jego ciele. Pragnienie, by ją objąć i
pocałować namiętnie, było tak silne, że przez chwilę jakby
zgęstniało wokół nich powietrze. Lyn oddychała ciężko.
Spojrzał niżej, tam gdzie kurtka dżinsowa podkreślała
delikatnie wzniesienia jej piersi. Jego ciało zareagowało, więc
szybko przeniósł wzrok na jej twarz. Nie dopuści, by inni
ranczerzy kpili z niego. Lyn przestała być wyłącznie jego
pomocą domową.

- Witajcie! - Uderzenie, które otrzymał w plecy,

powaliłoby go, gdyby był niższym facetem. Odwrócił się i
zobaczył uśmiechającego się do nich Marty'ego Strykera.

- Cześć, Marty. - Lyn była zadowolona, że go widzi. Cal

poczuł się doprowadzony do szału, widząc, w jak poufały
sposób Stryker objął i pocałował Lyn.

- Ciągle trzymasz się tego głupka? - zapytał Marty. -

Powiedz tylko słowo, a uwolnię cię od bycia jego służącą.
Możemy się pobrać choćby jutro.

Lyn roześmiała się, a ochrypłe brzmienie jej głosu

poruszyło Cala. Poczuł się niezręcznie, kiedy powiedziała:

- Czemu nie, Marty. Oczywiście, gdybym wyszła za

ciebie, żyłabym w luksusie.

- To prawda, kochanie. - W błękitnych oczach Marty'ego

pojawił się błysk. - Jedynie prosiłbym cię o to, żebyś była
matką dla mojej córki. Cheyenne jest miłą, dobrze wychowaną
dziewczynką. Prawie nie zauważałabyś jej obecności.

Cal parsknął na wspomnienie dzikiej córki przyjaciela, a

Lyn, zanosząc się śmiechem, zapytała:

- Masz irlandzkich przodków? Umiesz opowiadać bajki.

Marty też się roześmiał.

- Dlaczego nikt nie daje się na to złapać? - Doszedł do

podwójnych drzwi prowadzących do holu.

- Zjem obiad przed powrotem do domu. Przyłączycie się

do mnie?

Pięć minut temu obiad z Lyn był dla niego najważniejszy.

Teraz chciał wracać na ranczo. Pragnął mieć Lyn tylko dla
siebie.

- Właśnie kupiłem konia i chcę go zawieźć do domu.

Marty wzruszył ramionami.

- To żaden problem. Lyn może ze mną zjeść obiad. Potem

odwiozę ją do domu.

Nastąpiła chwila ciszy. Lyn wolała patrzeć na zakurzoną,

betonową podłogę niż na Cala.

- Zanim wrócę do domu, muszę wstąpić do apteki -

powiedziała. - Czy to sprawi ci kłopot?

Marty zaprzeczył:
- Skądże! - Podał jej ramię i oznajmił: - Posiłek poczeka. -

Uśmiechnął się szeroko do Cala. - Później się zobaczymy.

Cal był tak sfrustrowany, że musiał zacisnąć zęby, kiedy

patrzył, jak Marty odchodzi z Lyn. Do diabła z nim! Nie
pozwoli, by Marty się z nią ożenił.

Wszyscy wiedzieli, że ten facet jest zdesperowany.

Potrzebuje kobiety do prowadzenia domu i opieki nad

dzieckiem. Lyn miała dość mężczyzn, którzy kierowali jej
życiem. Nie pozwoli, by Marty stał się następnym.

To bardzo szlachetnie z twojej strony! Silver powierzyła ci

Lyn, od kiedy ta zaczęła dla ciebie pracować, usłyszał kpiący
wewnętrzny głos.

Najpierw całujesz dziewczynę do nieprzytomności, a

potem się z nią kłócisz. To tak o nią dbasz?

Do diabła. Nie potrafił wytłumaczyć swojego zachowania

wobec Lyn. W gorszym humorze niż przed przyjazdem,
wyszedł z aukcji. Wyjechał przyczepą, żeby zabrać konia,
którego nie zamierzał kupić.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
Kiedy Marty wycofywał swoją ciężarówkę z podwórka,

Lyn pomachała mu ręką. Spędziła przyjemne popołudnie.
Nasłuchała się plotek. Jednak kiedy Cal ją zostawił z Martym,
przez chwilę poczuła gorzkie rozczarowanie.

Czego się spodziewała? Od czasu, kiedy jego matka była u

niego na kolacji, stał się opryskliwy. Lyn wiedziała, że
przekroczyła pewne granice. Była tylko pracownicą Cala. Nie
powinno obchodzić jej to, jak mu się układa z matką.

Nawet jeśli pocałował ją dwa razy w ubiegłym tygodniu?
Po raz dwudziesty ostrzegała siebie, żeby nie doszukiwać

się czegoś więcej w tych pocałunkach. Odkąd była w Kadoce,
Cal nie spotykał się z innymi kobietami. Zwrócił na nią
uwagę, ponieważ ciągle byli razem. Zbierała się na odwagę,
żeby mu powiedzieć, że jeśli tylko będzie chciał, odda mu się.
Oczywiście, jeśli mu się podoba. Dał jej tak wiele, że zrobi
wszystko, żeby mu się odwdzięczyć.

Pogoda się zmieniła i zrobiło się wręcz zimno. Wiał silny

wiatr i drobny śnieg wirował dookoła. Lyn słyszała, że ma
napadać około trzydziestu centymetrów. Zadrżała, wnosząc
swoje sprawunki. Wyszła prawie natychmiast i skierowała się
do stodoły. Nie mogła się doczekać, żeby zobaczyć kupionego
przez Cala konia.

Umieszczono go w przestronnym boksie. Była już blisko,

kiedy się zorientowała, że Cal właśnie się nim zajmuje.

- Cześć - powiedziała. Czuła się niezręcznie. Pamiętała

jego spojrzenie, kiedy zdecydowała się zostać w mieście z
Martym. - Jak się czuje?

Cal odburknął.
- Zadomowił się, ale jego noga nie wygląda najlepiej.
- Pozwól mi ją obejrzeć. - Zmarszczyła brwi i otworzyła

drzwi. Wślizgnęła się do boksu, pogłaskała konia po
jedwabistych chrapach. Przysunęła się i podniosła jego nogę.

Zbadała ropień dokładnie. Po chwili spojrzała na Cala. - Jeśli
go przytrzymasz, przetnę ropień i osuszę ranę - powiedziała. -
Koń powinien dostać antybiotyk.

- Zanim przyjechałem do domu, kupiłem go. - Rzucił coś

w jej stronę. - Pomyślałem, że będziesz chciała się zająć
koniem po powrocie.

Z trudem złapała dużą plastikową butelkę.
- Dziękuję.
- Zrobiłem to dla konia - powiedział złośliwie.
Cokolwiek powiedziała, irytowała go, więc przestała

mówić. Wzięła środek odkażający, nóż do kopyt i inne
potrzebne rzeczy. Pracowali w ciszy, od czasu do czasu tylko
uspokajając konia. Wreszcie Lyn wstała.

- Byłam pewna, że to wrzód. Zanim się spostrzeżesz,

będziesz mógł nad nim popracować.

Kiedy sprzątała i dawała koniowi pierwszą dawkę

antybiotyku, Cal coś wymamrotał, ale go nie usłyszała. Gdy
jednak ruszyła do domu, poszedł z nią.

Z trudem otwierał ciężkie drzwi od stodoły, gdyż wiał

silny wiatr. Lyn ruszyła tuż za nim, lecz kapryśny podmuch
wyszarpnął mu z ręki klamkę. Drzwi zamknęły się z trzaskiem
i uderzyły z ogromną siłą w Lyn.

Straciła oddech i przed jej oczami pokazały się gwiazdki.

Drzwi przyszpiliły ją do framugi. Była zbyt oszołomiona, by
zrozumieć, co się stało. Starała się złapać oddech. Czuła ucisk
w klatce piersiowej. Otworzyła usta, żeby krzyknąć, ale nie
wydała żadnego dźwięku. Próbowała złapać za krawędź
drzwi, ale to i tak nie miało znaczenia. Wiatr wiał z prędkością
stu dwudziestu kilometrów na godzinę. Ta siła, w połączeniu z
ciężarem drzwi, uniemożliwiała ich otwarcie.

Cal natychmiast ją uwolnił. Zaczęła się osuwać na

podłogę, ale wziął ją na ręce. Wydał polecenie jednemu z
pracowników:

- Zamknij te cholerne drzwi!
Pobiegł szybko przez podwórko do sieni. Kiedy

próbowała nabrać powietrza w płuca, zajęczała z bólu.

- Dziecinko, przepraszam! - Położył ją na plecionym

pledzie i zaczął rozpinać guziki kurtki. - Możesz mówić? Czy
jest bardzo źle?

- Nic mi się nie stało - wyrzęziła, ale odetchnęła głęboko i

za chwilę odzyskała głos. - Chyba nic mi się nie stało.

- Czujesz ból w nogach? - Przesunął dłońmi, od bioder do

palców stóp. Sprawdzał.

- Nie. - Usiłowała usiąść, żeby go uspokoić. - Nie jestem

ranna, tylko wystraszona.

Podtrzymał ją i ściągnął z niej kurtkę. Potem zaczął

rozpinać guziki jej flanelowej koszuli. Nie wychodziło mu to,
więc po chwili zaklął. Zanim się zorientowała, chwycił za
koszulę i ją rozerwał. Pourywał wszystkie guziki.

Zachłysnęła się ze zdumienia.
- Cal! - chwyciła go za nadgarstki.
Szorstkimi palcami rozpiął zapinany z przodu biustonosz.

Wcale nie zwracał na nią uwagi. Zauważyła z radością, że nie
zdjął jej koszuli. Było to głupie, ale poczuła się mniej naga.
Pogładził ją delikatnie.

- Będziesz miała siniaki.
Przestała się poruszać i już nie odtrącała jego dłoni. Dotyk

jego palców sprawiał jej niebywałą rozkosz. W porównaniu z
pulsującym podnieceniem, tępy ból był ledwie odczuwalny.

- Przepraszam - powiedział i spojrzał na nią. - Wiatr

wyszarpnął mi z ręki klamkę. Nie spodziewałem się tego.

- Zamilkł. Wstrząsnął nim dreszcz. - Mogłaś odnieść

poważne obrażenia.

Nie mogła znieść, że jest tak załamany.
- To nie była twoja wina. - Oparła się na łokciach.

Skrzywiła

się

trochę,

kiedy

zauważyła

dwudziestocentymetrową czerwoną linię przecinającą jej
piersi. Widywała gorsze rzeczy. Usiadła, zapominając o
zakłopotaniu.

- To nie twoja wina, Cal - powtórzyła. Położyła mu ręce

na ramionach i delikatnie je masowała. Pochyliła się i
przyłożyła policzek do jego włosów. - To był wypadek. Nie
odniosłam poważnych obrażeń. - Zachichotała - A ja się na
tym znam.

Wtedy się poruszył i podniósł głowę. Zauważyła, że ich

twarze dzieli zaledwie kilka centymetrów. Nie widziała jego
oczu, ponieważ znowu patrzył na jej ciało. Ta chwila była
bardzo intymna. Lyn poczuła się oszołomiona.

Wsunął ręce w wycięcie koszuli i objął ją w talii. Jego

ręce były takie duże! Przesuwał kciuki w dół i w górę. Z
każdym ruchem prawie dotykał jej piersi.

Wydawało się, że nie słyszał słów otuchy.
- Przepraszam - powiedział ponownie tak cicho, że prawie

go nie usłyszała. Pochylił się i przyłożył usta w to miejsca,
gdzie czerwona kreska nabierała fioletowego odcienia.

- Masz piękną skórę - wyszeptał, delikatnie ją całując.
- Miękką jak atłas.
Przesunęła dłonie po jego mocnej szyi i zanurzyła je we

włosach. Chwyciła za grube kosmyki.

- Cal - wyszeptała.
Na chwilę znieruchomiał. Przestał prawie oddychać. Była

pewna, że zaraz się odsunie. Rozczarowanie, które czuła
wcześniej, było niczym w porównaniu z gorzkim żalem, który
teraz nią owładnął.

Zamiast się wycofać, zaczął pocałunkami znaczyć szlak na

jej ciele.

Nie była świadoma niczego, oprócz jego obecności; jego

zręcznych dłoni i gorących ust. Przytrzymała jego głowę,

wygięła się i przylgnęła do jego ciała. Nigdy w życiu tak się
nie czuła. Tuliła jego głowę, obsypując ją pocałunkami.

Uniósł głowę i poszukał jej ust. Palcami przeczesywał

włosy. Obsypywał jej policzki, powieki, czoło i nos szybkimi,
naglącymi pocałunkami, zanim znowu powrócił do ust.

Kiedy podniósł głowę, oboje szybko oddychali.
- Co ja robię? - Uśmiechnął się krzywo. - To znaczy,

wiem, co robię. Uwierz mi. Nie wiem tylko, dlaczego?
Zostałaś przygnieciona drzwiami od stodoły. Potrzebujesz...

Zatrzymała potok jego słów, całując go.
- Ciebie - wyszeptała mu do ust. - Potrzebuję ciebie.

Odrobinę się cofnął.

- Nie boisz się być z mężczyzną?
- Jesteś jedynym mężczyzną, z którym chciałabym być. -

Popatrzyła mu w oczy. - Nigdy się ciebie nie bałam.

Zawahał się, a ją przeszedł dreszcz strachu. Czy zamierza

przestać?

Kiedy ją mocniej przytulił, jej strach się ulotnił. Lyn

zamknęła oczy. Przyciągnął ją bliżej i zaczął namiętnie
całować. Podniósł ją tak, że klęczała.

- Może powinnaś się bać - powiedział, ale w jego głosie

słychać było rozbawienie. Przytuliła się do niego.

Pomógł jej wstać. Kiedy odwrócił się od niej, poczuła się

niepewnie, on jednak tylko zamknął drzwi. Przygarnął ją do
siebie. Przeszedł ją dreszcz na widok blasku w jego oczach.
Delikatnie ją przytulił. Poczuła niekończący się strumień
rozkoszy.

Po chwili rozpiął jej dżinsy. Klęknął, by ściągnąć buty.

Zaczął zsuwać jej spodnie. Zatrzymywał się, by pieścić i
głaskać jej delikatną skórę. Była zupełnie nieprzygotowana na
falę wzbierających doznań.

Przyciągnął ją do siebie i namiętnie pocałował. Poczuła,

jak szaleją jej zmysły.

- Nie wiem, czy to się uda - powiedziała, słysząc drżenie

w swoim głosie.

Cal się do niej uśmiechnął, a jego oczy płonęły.
- Ale ja wiem - powiedział. Przyciągnął ją do siebie,

pozwalając odczuć swoją wielką potrzebę. Znowu odnalazł jej
rozpalone usta.

Przytulił ją i zaczął namiętnie całować, a fala namiętności

dotarła do ich splecionych ze sobą ciał.

Głos Cala był zmieniony, niski i pełen napięcia. Lyn

bezwiednie oplotła go nogami. Przesunęła dłonie po jego
napiętych, twardych ramionach i chwyciła za nie. Namiętnie
ją całował. Zaczął się poruszać i rozpoczął się odwieczny
taniec. Przeszył ją nagły, ekscytujący dreszcz. Chwilę po jej
spazmie rozkoszy, Cal odrzucił do tyłu głowę i pogrążył się w
ekstazie.

Ona także nie mogła złapać oddechu. Ich ciała były śliskie

od potu i rozgrzane. Cal osunął się bezładnie, a ona leżała
zwinięta na nim.

W końcu powiedział:
- Jak udało nam się przetrwać?
Z jakiegoś powodu to wydało się Lyn śmieszne i zaczęła

chichotać.

Cal nie odezwał się ani słowem, tylko wziął ją w ramiona i

zaniósł na górę do sypialni. Odsunął narzutę i delikatnie
położył ją na wielkim łóżku w swoim pokoju. Odebrał od niej
resztę ubrania i rzucił je niedbale na podłogę. Usiadł na łóżku
i zaczął zdejmować buty.

Lyn nie odzywała się przez cały czas, tylko patrzyła na

niego. Kiedy się do niej odwrócił, bez słowa wyciągnęła
ramiona. Ofiarowała mu miłość, chociaż nie mogła mu tego
powiedzieć.

Objął ją mocno i popchnął na łóżko.
- Nie jestem za ciężki? - Jego głos był przytłumiony.

- Nie. - Pokręciła głową i objęła go ramionami. Bolał ją

mostek, w miejscu, gdzie zrobił się siniak. Jednak nie
przypomniała mu o tym. Chciała, by ta chwila trwała
wiecznie. Leżał wtulony w nią. Nigdy w życiu nie była tak
szczęśliwa.

Położył się na plecach i wziął ją w ramiona. Leżała z

głową opartą na jego ramieniu.

Nic nie mówiła. Tak naprawdę to nie wiedziała, co

powiedzieć. Bała się, że słowa zniszczą ten magiczny
moment.

Wreszcie Cal westchnął i powiedział:
- Rano byłem wściekły na Marty'ego, kiedy popsuł nam

randkę.

Uśmiechnęła się i przesunęła ręką po jego torsie.
- Lubię Marty'ego tylko jako przyjaciela. Milczał.
Rozważała swoje ostatnie słowa, zastanawiając się, czy

nie zabrzmiały jak wyznanie. W końcu nie mówił nic o
uczuciach.

- To znaczy - tłumaczyła niezręcznie - to ty byłeś dla

mnie taki miły. Nigdy się nie odwdzięczę za to, że pomogłeś
mi uporządkować życie. Od dawna chcę ci powiedzieć, że
zrobię wszystko... - Zamilkła, kiedy poczuła jak sztywnieją
mięśnie Cala. To nie wypadło tak, jak powinno.

Nagle się odsunął i usiadł na łóżku. Przyglądał się jej

twarzy.

- Chcesz powiedzieć, że kochałaś się ze mną, bo jesteś mi

coś winna? - zapytał niepokojącym tonem.

- Nie o to mi chodziło. - W jej głosie zabrakło

przekonania, bo ogarnęło ją poczucie winy.

- Czyżby? - Jego głos brzmiał złowrogo. Przeszedł ją

dreszcz. Miała złe przeczucie.

Usiadła i okryła się prześcieradłem.
- Cal, ja...

- Powiedziałaś, że się tego spodziewałaś. Za każdym

razem kiedy cię całowałem, myślałaś: nadszedł czas zapłaty.

- Odrzucił prześcieradło i wstał. Podszedł do okna i oparł

się o parapet. - Nie wiem, co sądzić o tym, co się tu działo, ale
to na pewno nie była wdzięczność! - Zaczął krzyczeć, więc się
cofnęła: Wiedziała, że Cal jej nigdy nie skrzywdzi. Ale
krzyczano na nią przedtem. Trudno było zmienić stare
przyzwyczajenia.

- Uważaj swój dług za spłacony w całości - powiedział.
- Trochę seksu w zamian za odrobinę życzliwości.
- Ja... ja... - zaczęła się jąkać.
- Wynoś się stąd! - warknął. W panującej ciszy słychać

było jego ciężki oddech. Miał zaciśnięte pięści.

Lyn zastygła w bezruchu. Zastanawiała się, co zrobić. Jak

uratować resztki tego, co było najpiękniejszym dniem w jej
życiu.

- Wynoś się!
Wyskoczyła z łóżka. Chwyciła ubranie i wybiegła z

pokoju. Wpadła do swojej sypialni i zatrzasnęła drzwi. Stanęła
na środku pokoju. Upuściła ubranie na podłogę. Poczuła się
niezręcznie, więc włożyła szlafrok, który dostała od siostry
Cala.

Siostra Cala... Cal. Jak wszystko mogło się tak poplątać?

Jej oczy napełniły się łzami. Była głupia. Powinna wiedzieć
lepiej. Który mężczyzna chce takich podziękowań? Nie miała
pojęcia, co myśli Cal, ale na pewno doprowadziła go do
ostateczności. Obraziła jedynego mężczyznę, który coś dla
niej znaczył. Na myśl, że każe jej wyjechać, całkowicie się
załamała.

Rzuciła się na łóżko i szlochała, póki nie ochrypła. Miała

tak spuchnięte oczy, że ledwie widziała. Musiała zapaść w
stan. letargu, bo kiedy się obudziła, było zupełnie ciemno.

Zerknęła na zegarek i zauważyła, że kolacja powinna być
przeszło godzinę temu.

Wolno się podniosła i powlokła, żeby sprawdzić, czy Cal

nie jest głodny.

Nie było go ani w biurze, ani w salonie, ani w kuchni. Na

blacie jednak leżała kartka, na której było napisane: „Zjem w
barze. Przygotuj na jutro obiad na wynos. C".

Odwróciła kartkę, jakby się spodziewała, że napisał coś

więcej. Z tyłu jednak była pusta. A więc nie jestem zwolniona
z pracy. Jeszcze nie, dodała w myślach.

Zjadła odrobinę kurczaka i miseczkę musu, potem

nakarmiła zwierzęta i zajrzała do czarnego wałacha, który się
już nieźle zadomowił. Podszedł do niej i potarł ją swoimi
jedwabistymi chrapami. Wziął od niej marchewkę.

Potem powlokła się do domu i poszła do swojego pokoju.

Przygotowała się do snu. Kiedy przypomniała sobie, że Cal ją
źle zrozumiał, w oczach stanęły jej łzy. Zapadła w głęboki,
niespokojny sen.

Obudziła się w środku nocy zdezorientowana. Czy coś

słyszała? Usiadła i zerknęła na okno. Wiedziała, że ciągle
istnieje zagrożenie pożarem.

Potem w drzwiach pojawił się duży cień.
- Cześć.
Czuła, jak serce tłucze się w piersi.
- Cześć. - Cal odchrząknął. - Przepraszam, że wcześniej

na ciebie krzyczałem. - Kiedy dotarły do niej te słowa,
poczuła jak mija jej przerażenie. Uśmiechnęła się w
ciemności.

- Nie szkodzi. Nie chciałam...
- To nie ma znaczenia.
Przeszedł przez pokój, uniósł okrycie i położył się przy

niej. Przytulił się do niej i delikatnie wziął ją w ramiona.
Jakby była z porcelany.

- Pragniesz mnie? - wyszeptał. Przytuliła się do niego.
- Tak - odpowiedziała. Był ciepły, więc pocałowała go w

obojczyk.

Objął ją i mocno przytulił. Oparł się na łokciach i

kciukami otarł jej łzy.

- Zraniłem cię. Przepraszam. Uśmiechnęła się do niego.
- Nic nie szkodzi. Objął dłońmi jej twarz.
- Nie. To nie jest w porządku. Jesteś mi potrzebna.
- Nie chcę, żebyś mnie zostawiał. - O mało nie

powiedziała: „kocham cię". Cal nie potrzebował jej miłości.

- Nie mogę dłużej czekać - ostrzegł ją. Objął ją mocniej.

Poczuła, że brakuje jej tchu.

Zachichotał częściowo z radości, a częściowo z napięcia.

Potem ogarnęła ich namiętność. Długo leżeli przytuleni w
ciemności. Wreszcie Cal się podniósł, wziął ją na ręce i
zaniósł do swojego pokoju.

- Nie mogę spać u ciebie - wyszeptał. - Więc od tej pory

ty będziesz spała u mnie.

Kiedy to ustalił, położył się na plecach, przytulił ją i

zasnął.

Ona także spała i śniła.
Ktoś chodził po domu. Schowała się w szafie. Za wszelką

cenę starała się wyrównać swój przerwany oddech. Przyszła
jej do głowy okropna myśl. Krwawiła. Czy zostawiła krwawy
ślad, który doprowadzi do jej kryjówki?

Ktoś przeszedł obok szafy i skierował się do kuchni.
Usłyszała przekleństwa, a potem stłumiony odgłos i jęk.
- Gdzie są moje pieniądze, Galloway? Jej były mąż

zakasłał.

- Próbuję je zebrać. Przysięgam. Potrzebuję jeszcze kilku

dni...

- To samo mówiłeś ostatnim razem.
- Poczekaj! Zdobędę je. Daj mi tylko...

Ponury łomot uciszył te słowa. Nigdy przed tym nie

słyszała takiego odgłosu. Ale była pewna, że właśnie usłyszała
jak zabito człowieka pistoletem z tłumikiem. Poczuła
dławiący strach.

Znowu usłyszała kroki. Morderca wyszedł z kuchni i

zatrzymał się tuż przy drzwiach szafy...

Szeroko otworzyła oczy. Ciemność. Zorientowała się

jednak, gdzie jest i odprężyła się. Zmusiła się, by oddychać
wolno i głęboko. Cal mocniej ją przytulił, ale chyba nie
obudził się.

Przytuliła się mocniej, ale i tak nie mogła się uspokoić.

Nie zabiła Wayne'a.

Teraz zadawała sobie pytanie za sto punktów: kto to

zrobił?

ROZDZIAŁ SIÓDMY
Kiedy świtało, Lyn wyślizgnęła się z łóżka i na palcach

wyszła z pokoju.

Cal otworzył jedno oko i przyglądał się jej zgrabnej

figurze. Wiedział, że nie uciekała, tylko poszła zająć się
codziennymi obowiązkami. Kiedy zejdzie na dół, będzie
czekała na niego świeżo zaparzona kawa i coś do zjedzenia na
gorąco.

Przeciągnął się. Odrzucił okrycie i poszedł do łazienki.

Kiedy Lyn wybiegła wczoraj z pokoju, od razu pomyślał, że
jest idiotą. Jednak bolesna była świadomość, że kochała się z
nim tylko z poczucia obowiązku. Ubrał się i pojechał do
miasta. Chciał się zastanowić nad tą zwariowaną sprawę.

Lyn mu się bardzo podobała. Taka była prawda!
Wiedział, że on też się jej podoba. Nie był taki głupi.

Może i uznała, że musi się mu odpłacić za życzliwość, ale nie
kochałaby się z nim, gdyby się jej nie podobał.

Umył się i sięgnął po ręcznik. Przez głowę przemknęła mu

kolejna niepokojąca myśl.

Nie użył żadnego zabezpieczenia. Jeżeli Lyn nie stosowała

pigułki, być może będą musieli ponieść konsekwencje tej
lekkomyślności.

Nie mógł sobie wyobrazić zakończenia tej sprawy i to go

martwiło. Tęsknił do Lyn od tak dawna. Co się stanie, gdy
minie zauroczenie? Lubił Lyn i nie chciał stracić jej przyjaźni.
Wiedział jednak, w jaki sposób rozumują kobiety.

Znał niewielu mężczyzn, którzy przyjaźnili się z

kobietami po zakończeniu związku.

Równocześnie nie wyobrażał sobie życia na ranczu bez

Lyn. Nie była tu długo, a już odcisnęła na wszystkim swoje
piętno. Nie było rzeczy, przy której by nie pomagała. Nie było
zajęcia, któremu nie stawiłaby czoła. Przez większość czasu
była lepszą ranczerką niż on.

Nie może się spodziewać, że ta kobieta poświęci resztę

życia jego ranczu. Któregoś dnia będzie chciała założyć
własną rodzinę, zamiast zajmować się cudzym domem.

Nie podobała mu się ta myśl. Prawdę mówiąc, kiedy

wyobrażał sobie Lyn z kimś innym, miał ochotę w coś
kopnąć. Nerwowo krążył po pokoju.

To normalne, zapewniał siebie. Kochała się z nim ubiegłej

nocy, więc teraz jest wobec niej trochę zaborczy.

Co zamierza z tym zrobić?
Włożył koszulę i zaczął ją wpychać w dżinsy. Nagle

znalazł odpowiedź. Ożeni się z nią!

Ożeni się z nią i już! To był wspaniały pomysł.

Najrozsądniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobił. Potrzebował
kobiety, która lubiła prerię, a nie kogoś bezradnego jak jego
matka. Lyn się tu wychowała. Znała zalety i wady pracy na
ranczu. Nie opuściłaby męża i dzieci, tylko dlatego, że praca
była za ciężka, a ona czuła się samotna.

To rozwiązałoby również drugi problem, którym się

martwił od rana. Jeśli Lyn była w ciąży, małżeństwo wszystko
załatwi. Co prawda mógłby poczekać i zobaczyć, czy takie
rozwiązanie będzie konieczne, ale właśnie takiej kobiety
szukał.

Bez wątpienia będzie świetną żoną. Poczuł ogromną ulgę.

Kiedy zakładał buty, zaczął zastanawiać się nad kolejną
sprawą. Jak przekonać Lyn? Jej poprzednie małżeństwo
bardzo odbiegało od ideału. Może nie będzie chciała znowu
wiązać się z jakimkolwiek mężczyzną. Rano był zdecydowany
uczynić ją szczęśliwą. Chciał ją przekonać, że ich małżeństwo
może być bardzo udane. Będzie postępował tak, żeby
przyzwyczaiła się do myśli, iż stanowią parę. Kiedy wszedł do
kuchni, Lyn nalewała kawę do jego ulubionego kubka. Była
punktualna. Doceniał to.

- Dzień dobry. - Podszedł do niej.

- Dzień dobry. - Zaczerwieniła się. Odstawiała dzbanek z

kawą na podstawkę. Chwycił ją, zanim zdążyła się odwrócić.
Objął ją w pasie i przyciągnął do siebie.

Pochylił głowę i pocałował ją za uchem.
- To bardzo dobry dzień - powiedział, przytulając się do

niej.

Lyn także objęła go.
- Bardzo.
Uniósł jej brodę i pocałował namiętnie.
- Jak sobie przedtem radziłem bez takich powitań?

Roześmiała się. Chwyciła go za ręce i uwolniła się.

- Nie wiem. Wolisz jajka czy naleśniki?
- Jedno i drugie. Wyjdź za mnie, Lyn.
Zatrzymała się w pół drogi. Bardzo powoli odwróciła się

do niego. Jej oczy przypominały szmaragdowe jeziora.

- Co powiedziałeś?
Wzruszył

ramionami, obserwując ją. Starał się

przewidzieć jej reakcję. Przeklinał się w duchu. Dlaczego
wyrzucił to z siebie w ten sposób? Przecież miał postępować
inaczej.

- Poprosiłem cię, żebyś za mnie wyszła. Wyswobodziła

rękę i objęła się ramionami.

- Cal, nie żeń się z kobietą tylko dlatego, że seks z nią jest

fantastyczny.

Był zły na siebie. Starał się mówić cicho i uspokajająco.
- Wiem. Nie o to chodzi - powiedział szczerze, potem się

jednak uśmiechnął. - Chociaż to nie zaszkodzi. - Przysunął się
do niej i chwycił ją za ramiona. - Nie odpowiadaj teraz.
Pozwól mi wyjaśnić, o co mi chodzi. Zgoda?

Patrzyła na niego przez chwilę, a jej oczy wyrażały

bezbronność. Poczuł, jak strach ściska go za gardło. Co
będzie, jeśli mu odmówi? W końcu odparła z wahaniem:

- Dobrze, posłucham. - Cofnęła się, a potem się jednak

odwróciła. - Wolisz jajka czy naleśniki?

Jedząc jajka na bekonie, przedstawił jej w zarysie

wszystkie powody, dla, których powinni się pobrać. Wiedzieli
już, że pasują do siebie. Potrzebował kobiety, która radzi sobie
z pracą na ranczu i kocha tę ziemię. Potrzebował kogoś, kto
gotów jest ciężko pracować. Jego rodzina ją zna i lubi...

- Jest jeszcze jedna rzecz. Jej brwi uniosły się pytająco.
- Możesz być w ciąży. Nie zabezpieczyłem się. Znowu się

zaczerwieniła. Spojrzała na niego, a nie na

łyżeczkę, którą mieszała bezmyślnie kawę w kubku.
- Nie musisz czuć się za mnie odpowiedzialny, jeśli to jest

powód, dla którego rozmawiamy o małżeństwie. Doceniam
wszystko, co dla mnie zrobiłeś, ale teraz potrafię sama o siebie
zadbać.

Znowu poczuł strach, który odrobinę zelżał, kiedy

opowiadał jej o swoim pomyśle.

- Nie czuję się za ciebie odpowiedzialny. Czy fakt, że

poprosiłem cię o rękę, nie wiedząc, czy jesteś w ciąży, o tym
nie świadczy? Bardzo chcę, żebyś została moją żoną. Chcę
przeżyć z tobą życie, prowadzić ranczo, mieć dzieci i kochać
się. - Uśmiechnął się lubieżnie, żeby rozładować atmosferę.

- Mam opowiedzieć więcej o tym ostatnim? Zareagowała

roztargnionym uśmiechem i wstała.

- Muszę się nad tym zastanowić. Porozmawiamy za kilka

dni? - Wyraz jej twarzy złagodniał. Przesunęła palcem po
dołku na jego policzku. - To poważna decyzja.

Rozumiał to. Jej poprzednie małżeństwo było koszmarne.

Odwrócił głowę i pocałował jej palce. Posadził ją sobie na
kolanach.

- Nie jestem taki jak twój były mąż. Szanuję twoje zdanie

i chyba wiesz, że nigdy nie będę się nad tobą znęcał.

- Wiem to, ty głuptasie. - Jej ochrypły głos brzmiał

słodko. - Potrzebuję tylko trochę czasu.

Westchnął. Wiedział, że Lyn kierowała się rozsądkiem,

ale chciał dzisiaj uzyskać jej odpowiedź. Chciał natychmiast
zacząć robić plany.

- Zgoda - powiedział niechętnie. - Dam ci trochę czasu. W

zagrodzie czekała krowa. Trzeba było wyprowadzić ją

na pastwisko, Cal przez resztę dnia sprawdzał z

pracownikiem stan ogrodzenia i objeżdżał całą posiadłość.
Doszedł do wniosku, że kiedy doprowadzi ranczo do
porządku, będzie potrzebował tylko dwóch kowbojów. Od
czasu do czasu pomoże mu Lyn. Miejsce to było jednak tak
zapuszczone, że na razie potrzebował kilku pracowników.

Lyn przyrządziła znakomity gulasz z wekowanego mięsa.

Po kolacji zaciągnął ją do łóżka, gdzie się namiętnie kochali.
Potem leżeli przytuleni i oglądali prognozę pogody oraz
notowania na giełdzie.

- Jeśli będziesz w ciąży, czy wyjdziesz za mnie? -

Delikatnie ją głaskał.

Lyn westchnęła.
- Miałeś mi dać czas do namysłu.
- Nie obiecywałem, że nie będę się starał cię przekonać.

Zachichotała.

- Więc wyjdziesz za mnie, jeśli będziesz w ciąży?
Oparła się o niego, a jej rude włosy spływały na jego

ramiona.

- Chyba to zrobię.
- Wspaniale! - Przewrócił ją tak szybko na plecy, że nie

mogła złapać tchu. - Więc muszę się postarać.

- Cal! To nieuczciwa zagrywka - narzekała.
- Zakładam się, że za dwa tygodnie zmienisz zdanie -

powiedział. Popchnęła go na łóżko i usiadła na nim. Zaczęli
się namiętnie kochać.

Wyczerpana, opadła na niego. Podniósł rękę i gładził ją po

włosach.

- Tak - wyszeptała.
- Co? - Był tak zadowolony, że nie chciało mu się nawet

myśleć.

- Tak. Wyjdę za ciebie. Jeśli jesteś pewien, że tego

chcesz. Mocno ją przytulił.

- Niczego w życiu nie byłem tak pewien. Razem będzie

nam wspaniale. - Uniósł głowę i posłał jej uśmieszek. - Nasze
małżeństwo też będzie wspaniałe.

Zabrał ją do Rapid City, żeby załatwić zezwolenie na ślub.

Kiedy urzędnik powiedział, że dzisiaj jest wolny termin w
harmonogramie sędziego, wziął ją za rękę i zapytał:

- Jesteś gotowa?
Zdziwiła się tak jak wczoraj, kiedy poprosił ją o rękę.
- Chyba... chyba tak. Pokiwał głową.
- Więc zacznij ćwiczyć mówienie słowa „tak". - Zerknął

na ich czyste, choć robocze ubrania. - Będzie ci
przeszkadzało, jeśli nie weźmiemy ślubu z pompą?

Pokręciła głową i opuściła ramiona.
- Wręcz przeciwnie, poczuję ulgę.
- W porządku. - Zerknął na zegarek. Mieli tylko czas na

kupienie obrączek i pierścionka zaręczynowego. -
Rezerwujemy ten termin.

Piętnaście minut później wchodzili do sklepu jubilera. Lyn

pozostała w tyle. Cal odwrócił się, żeby schwycić ją za rękę.

- Chodź. Zobacz, czy coś ci się tu spodoba.
- Nie musisz mi kupować pierścionka - zaprotestowała.
- Wiem. Ale ja chcę kupić ci pierścionek. - Objął ją w

pasie. Wiedział, że nie wychowała się w dostatku. Teraz,
kiedy należy do niego, zamierzał jej wiele podarować.

Nie

mogła

się zdecydować. Wreszcie poprosił

sprzedawczynię, żeby przyniosła kilka pierścionków, które,

jak sądził, będą dobrze wyglądały na długich, smukłych
palcach Lyn. Wszystkie były piękne, ale żaden mu się nie
podobał. Lyn miała minę pokerzysty. Jeśli podobał się jej jakiś
pierścionek, nie zamierzała mu tego powiedzieć.

Kobieta wskazała na inną ekspozycję.
- Nie wiem, czy interesuje pana biżuteria antyczna. Mamy

cudowne eksponaty. Mogę pokazać?

Cal wzruszył ramionami i powiedział:
- Oczywiście.
Kiedy wróciła, natychmiast zauważył pierścionek, który

mu się spodobał. Oszałamiający brylant otoczony dwoma
sporymi rubinami. Wskazał na niego i powiedział:

- Proszę pokazać ten.
Gdy tylko Lyn wsunęła pierścionek na palec, na jej twarzy

pojawił się zachwyt.

- Jest piękny - szepnęła. Cal się zgodził. Pierścionek był

doskonały.

- Pasuje do twoich włosów - szepnął jej do ucha.

Uśmiechnął się, kiedy szturchnęła go łokciem. Zwrócił się do
sprzedawczyni i powiedział: - Weźmiemy go. - Kiedy kobieta
zaproponowała pasujące do niego obrączki, nie zważając na
protesty Lyn, Cal kupił je.

Pierścionek pasował, jakby był robiony specjalnie dla

przyszłej pani McCall. Kiedy wyszła ze sklepu, miała go na
palcu. Cal schował swoją obrączkę do kieszeni. Lyn nie
zaproponowała, żeby i on nosił obrączkę, więc po raz kolejny
pogratulował sobie trafnego wyboru kandydatki na żonę, która
wiedziała, że kowboje nie noszą obrączek.

Zauważył kwiaciarnię. Zostawił ją i pobiegł kupić

wiązankę z białych róż i lilii. Kiedy wręczył narzeczonej
kwiaty, w jej oczach pojawiły się łzy.

Trzymając się za ręce, weszli do pokoju sędziego.

Ceremonia była krótka i prosta, ale każde słowo utkwiło mu w

pamięci. Lyn była ponura i Cal zastanawiał się, gdzie odbył
się jej pierwszy ślub. Na pewno się denerwuje. Uścisnął jej
palce i uśmiechnął się uspokajająco. Ich małżeństwo będzie
udane. Jakże może być inaczej?

Zanim wyjechali z Rapid, zatrzymali się na posterunku.

Cal chciał się dowiedzieć, czy wiedzą już, kto zastrzelił
Wayne'a Gallowaya. Detektyw Amick szybko wyszedł z
biura, a kiedy Cal zapytał się o przebieg śledztwa, popatrzył
na niego ponuro i zapytał:

- Czym mogę służyć?
- Sprawdzamy tylko, jak postępuje śledztwo -

usprawiedliwiał się Cal.

Zaprosił ich do biura. Zamknął drzwi. Detektyw Biddle

przywitał się z nimi.

- Nie udało nam się powiązać nikogo więcej z tym

przestępstwem. - Głos Amicka brzmiał rzeczowo. -
Znaleźliśmy kulę, a nie mamy broni, odcisków, włókien i
świadków. - Spojrzał pytająco na Lyn. - Chyba, że chcę się
pani z nami podzielić czymś nowym?

Kiedy zaczęła odruchowo odpowiadać, Cal położył rękę

na jej ramieniu.

- Nie przyszliśmy tu po to, żeby pan ją maglował.
- Nic nie szkodzi. Nie przeszkadza mi to. - Lyn chwyciła

się za stół. - Przypomniałam sobie kilka scen z tamtej nocy.

Trzej mężczyźni wpatrywali się w nią.
- Czy może pani kogoś zidentyfikować? - zapytał Biddle,

starszy z policjantów.

- Nie - przyznała. - Lecz tym razem wiem... - Dotknęła

ledwo widocznej blizny. - Została zadana kieszonkowym
nożem. Wayne przyszedł po pieniądze. Najwidoczniej wplątał
się w hazard lub narkotyki. Miał duży dług, którego nie mógł
spłacić. Nie miałam pieniędzy, ale nawet gdybym miała, to i
tak bym mu ich nie dała. Dopadł mnie i pociął nożem. Udało

mi się go odepchnąć. Upadając, uderzył się w głowę. Stracił
przytomność. Ukryłam się, a on został w kuchni. Wtedy ktoś
przyszedł.

- Czy pani słyszała jego głos? - Detektyw Biddle siedział

na brzegu krzesła i robił notatki. - Widziała pani coś?

Zaprzeczyła ruchem głowy.
- Słyszałam głos, ale go nie rozpoznałam.
- To on zastrzelił Gallowaya? - zapytał Amick. - Więc

dlaczego też nie zastrzelił pani?

- Jak się pani wydostała z szafy i uciekła? - zażądał

odpowiedzi Biddle.

Lyn rozłożyła bezradnie ręce.
- Nie wiem. Może sobie coś jeszcze przypomnę. Wtedy

zadzwonię.

Cal pocierał dłońmi kierownicę.
- Kiedy zaczęłaś sobie przypominać? Wzruszyła

ramionami.

- Nie wiem, chyba kilka tygodni temu.
- Kilka tygodni temu - powtórzył ponuro. - Nie

powiedziałaś mi o tym.

- Nie było czego opowiadać. Nie przypomniałam sobie

nic istotnego.

- Lyn! - Cal opanował się z wysiłkiem. - Bez względu na

to, kto strzelał, twój były mąż dostał to, na co zasłużył.

Gwałtownie odwróciła głowę.
- Co?
- Daj sobie spokój - powiedział, starając się ją uspokoić. -

Ci panowie nie mają podstaw, żeby cię oskarżyć.

Otwierała i zamykała usta, ale nie wydała żadnego

dźwięku. Bawiła się obrączką i pierścionkiem zaręczynowym.

Cal zmartwił się.
- Wszystko w porządku?

Skinęła głową, ale ciągle nie patrzyła na niego. W końcu

powiedziała cicho:

- Nie mogę uwierzyć, że się pobraliśmy, Uśmiechnął się

szeroko.

- Wiem. Ale taka jest prawda. Przyzwyczaimy się. Kiedy

dotarli na ranczo, Lyn od razu sprawdziła kopyto

konia. Cal włożył stare buty i zamierzał do niej dołączyć,

kiedy jego wzrok spoczął na telefonie.

- Co zrobiliście dzisiaj rano? - Głos jego siostry był tak

piskliwy, że Cal aż się wzdrygnął i chciał odłożyć słuchawkę.

- Pobraliśmy się - oznajmił.
- Z Lyn? - Z głosu jego siostry można było sądzić, że jest

lekko oszołomiona. Szybko jednak doszła do siebie. -
Liczyłam na to, ale nie mogę uwierzyć, że zrobiliście to
dzisiaj - powiedziała surowo. - Jesteś okropny. Nie mogę
uwierzyć, że nie zaprosiłeś mamy i mnie.

- To stało się tak nagle - bronił się Cal. - Dzisiaj

chcieliśmy załatwić pozwolenie, ale nie mieli innych wolnych
terminów.

- Wymówki, wymówki! - westchnęła Silver. - Mam

złamane serce. Możesz to nadrobić, przywożąc Lyn na
kolację. Uczcimy to.

- Uczcimy. - Jego dobry humor się ulotnił. Dzisiaj chciał

mieć Lyn dla siebie. Ostatnia rzecz, jaką chciał zrobić, to
spędzić wieczór ze swoją matką.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł.
- Musicie mieć wesele - nie ustępowała Silver. -

Przyjedźcie o szóstej.

Nieco później, kiedy Lyn przejeżdżała obok, chwycił jej

konia za wodze.

- Dokąd się wybierasz? Patrzyła na niego uważnie.
- Pora zacząć szykować kolację. Chyba że ty to zrobisz.

Przez chwilę się zastanowił.

- Może i powinienem, ale...
- Ale co?
- Silver zaprosiła nas na kolację, więc żadne z nas nie

musi gotować.

- Dlaczego Silver nas zaprosiła?
- Powiedziałem jej, że się pobraliśmy. Nalegała, że

przygotuje wesele.

Bardzo go zmartwiło, zakłopotanie Lyn. Nie była nawet

trochę zadowolona.

Jej koń poruszył się niespokojnie.
- Co im powiesz? Nie będą chcieli wiedzieć, dlaczego się

pobraliśmy?

Nagle zorientował się, co ją gnębi i poprawił mu się

humor.

- Powiemy im dokładnie, jak było. Silver poznała nas ze

sobą, licząc, że coś między nami zaiskrzy.

Godzinę później Lyn wyszła spod prysznica i sięgnęła po

ręcznik. Wytarła się i owinęła mokre włosy drugim
ręcznikiem. Posmarowała ciało kremem. Kiedy to robiła,
pomyślała o słowach Cala. Zaproponował wystarczająco
rozsądne wytłumaczenie, takie które zapobiegnie zadawaniu
pytań o miłość.

Jej pierścionek zaręczynowy zamigotał. Zatrzymała się, by

go podziwiać. To wszystko nadal wydawało się snem. Cal jest
jej mężem? Marzyła o wielu rzeczach, odkąd z nim
zamieszkała, ale to przekraczało najśmielsze pragnienia.

Jej myśli poszybowały ku najbliższej przyszłości i

bezwiednie położyła rękę na brzuchu. Dzieci? Nie widziała
siebie z dzieckiem Cala. Za to widziała go oczyma wyobraźni
na koniu z dwoma albo trzema chłopcami. Na ten obraz
uśmiechnęła się. Oczywiście, mogły urodzić się im same
córki, ale to wcale nie wykluczało wspólnych jazd konnych z
ojcem.

Ich ojciec? A ona byłaby ich matką. Tego nie mogła sobie

wyobrazić. Jej własna rodzina? Po małżeństwie z Wayne'em
przestała marzyć. Dzisiaj rano, kiedy składali przysięgę,
zaczęła znowu marzyć. Cal obiecywał, że będzie z nią aż do
śmierci. Przez chwilę żałowała, że nie ma w tym miłości. Jego
miłości do niej. Potem rozsądek zastąpił tęsknotę. Tłumaczyła
sobie, że powinna czuć się wdzięczna. Kochała Cala i nie
liczyła, że otrzyma tak wiele. Była jego żoną, rozpoczynała
nowe życie, które będzie trwało aż do ich sędziwego wieku.
Będzie cieszyła się z tego, co ma.

Dopilnuje tego.
Kiedy się ubierała w dżinsy i bluzkę, przypomniała sobie

słowa Cala, które wypowiedział w drodze powrotnej. Była tak
zaskoczona i oszołomiona, kiedy uświadomiła sobie, że on jej
nie wierzy. Nie wierzył, że ktoś jeszcze był w jej mieszkaniu
w dniu, kiedy Wayne został zamordowany.

Cal uważał, że to ona zamordowała swojego męża?
Ta myśl spowodowała, że łzy znów stanęły jej w oczach.

Starała się je powstrzymać. Ponieważ prawie nie było
dowodów, nie dziwiła mu się. Bóg jeden świadkiem, że przez
te wszystkie lata, kiedy Wayne się nad nią znęcał, gdyby
trafiła się okazja, to by go zabiła.

Ale posądzenie bolało. Cal uważał, że ona kłamie.

Uświadomiła sobie istotę swojego małżeństwa. Nie mogła
liczyć na to, że zyska zaufanie męża. Gdyby Cal ją kochał, to
by jej wierzył.

Rozległ się jego donośny głos.
- Lyn? Jesteś gotowa?
Niech tak będzie, zdecydowała, schodząc do Cala.

Zamierzała być szczęśliwa w małżeństwie. Nie ma sensu
rozpamiętywać tego, czego nie można mieć. Będzie
wdzięczna losowi za to, co ma.

Silver zrobiła tyle, ile można było zrobić w jedno

popołudnie. Białe papierowe dzwonki zwisały ze stołu. Na
środku stała kompozycja z białych kwiatów i pięciu świeczek.
Nakryła stół pięknym obrusem. Położyła serwetki.
Poustawiała porcelanową zastawę i kryształowe kieliszki. Na
kredensie stał dwuwarstwowy tort oblany lukrem. Zdobiły go
malutkie figurki nowożeńców.

Wszyscy ucałowali Lyn i złożyli jej życzenia. Ku jej

zaskoczeniu i radości, Silver zaprosiła Rillę. Matka Cala ją
przytuliła i szepnęła:

- Sama nie wybrałabym lepszej synowej. Witaj w

rodzinie, kochanie.

Lyn się rozpłakała. Nie mogła się powstrzymać. Rodzina

męża traktowała ją z życzliwością, jakiej nie zaznała nigdy w
życiu. Teraz będzie jedną z McCallów. Tego było za dużo jak
na jeden dzień.

- Nie płacz - powiedziała Silver i objęła ją. - Wiem, że

poślubienie mojego brata to wielkie wydarzenie.

Cal uśmiechnął się do niej z wdzięcznością, kiedy

zauważył, że Lyn się uśmiecha przez łzy. Wyrwał ją z objęć
Silver, otoczył ramionami i przytulił.

- Wyjście za twojego brata było dla niej wielkim

szczęściem - poinformował Silver. Pochylił się i spojrzał na
Lyn. Przytrzymał jej wzrok. - Zaś ożenienie się z nią jest
szczęściem dla mnie.

Lyn zauważyła jego spojrzenie i wstrzymała oddech.

Wtedy dotarło do niej, że Cal robi to na pokaz. Wyprostowała
się i delikatnie wyswobodziła z jego objęć. Znowu zwróciła
się do Silver.

- Dziękuję - powiedziała. - Jak wam się udało zrobić to

wszystko w jedno popołudnie?

- Dzwonki i kwiaty kupiłyśmy w sklepie w Kadoce -

powiedziała Cora Lee. - A Rilla przyniosła figurki. Tort
upiekłyśmy same.

- Świetnie się udał - zapewniła Rilla. - Chciałyśmy

dołożyć jeszcze kilka warstw, ale znamy swoje ograniczenia.

Rilla miała aparat, więc zaczęła robić zdjęcia.
- Musimy mieć jakieś wspomnienia z tego dnia -

powiedziała z uśmiechem.

Cora Lee zaczęła bić brawo.
- Co za wspaniały pomysł. Zupełnie zapomniałam o

zdjęciach.

Deck chwycił Lyn w niedźwiedzi uścisk, następnie

uścisnął dłoń Cala.

- Moje gratulacje. To najmądrzejsza rzecz, jaką zrobiłeś w

życiu.

- Chyba tak. - Cal odwzajemnij uścisk i przyznał. -

Prawdopodobnie.

Deck uśmiechnął się szeroko.
- Chodź do gabinetu. Te kobiety gotowały jak szalone

przez całe popołudnie, więc lepiej nie wchodzić im w drogę.

Silver chwyciła Lyn za rękę.
- A ty chodź z nami. Chcę się dowiedzieć, dlaczego nie

miałam pojęcia, że mój brat z tobą romansuje.

- To nie było tak - zaprotestowała Lyn. Cal odwrócił się i

popatrzył na nią.

- Właśnie, że tak było - poprawił ją. Uśmiechnął się do

siostry. - Nie zaprzeczaj. Zamierzałaś nas wyswatać, kiedy
prosiłaś, żebym ją zatrudnił.

- No, cóż - przyznała Silver. - Możliwe, że taka myśl

przeszła mi przez głowę. Nie wiedziałam tylko, czy będziesz
wystarczająco bystry, żeby zauważyć, jaki skarb masz w
swoim domu.

- Zauważyłem - powiedział Cal cicho. - Zdecydowanie

zauważyłem.

Kiedy bratowa i teściowa wciągały ją do kuchni, Lyn na

chwilę zamknęła oczy. Chciała pomyśleć. Cal dał jej jasno do
zrozumienia, że musi udawać zakochaną pannę młodą.

- O rety! - Silver złapała Lyn za rękę i przyjrzała się

obrączce i pierścionkowi. - Popatrz na to mamo!

- Jest absolutnie oszałamiający, kochanie. - Matka Cala

popatrzyła na pierścionek. - Masz dobry gust.

- To nie ja go wybrałam - powiedziała Lyn szybko. - To

Cal - dodała, żeby nie pomyślały, że jej się nie podoba. - To
jest najpiękniejszy pierścionek, jaki kiedykolwiek widziałam.

Cora Lee patrzyła zamyślona.
- Mój syn ma doskonały gust.
- Ma to po tobie, mamo. - Silver delikatnie położyła rękę

na ramieniu matki.

Jednak Cora Lee pokręciła powoli głową.
- W dzieciństwie nie przebywał ze mną wystarczająco

długo, by mieć cokolwiek po mnie.

Lyn uścisnęła jej rękę.
- On jest delikatny, troskliwy i uprzejmy, tak jak ty i

Silver. To wasze genetyczne cechy.

ROZDZIAŁ ÓSMY
Cal jadł ostatni kawałek weselnego tortu i patrzył na Lyn.

Była bardzo milcząca przez cały wieczór. To nie było niczym
niezwykłym, bo Lyn zawsze niewiele mówiła. Przy trzech
kobietach, które bez przerwy trajkotały, ledwie otwierała usta.
Jednak wyczuł, że coś ją gnębi.

Jego żona rozmawiała z jego matką, nieświadoma, że ją

obserwuje. Włosy miała zaplecione w luźny francuski
warkocz, a nieliczne loczki tworzyły świecącą aureolę wokół
jej twarzy. Zielone oczy błyszczały, kiedy ona i Rilla śmiały
się z czegoś, co powiedziała jego matka. Aksamitne policzki
miała zaróżowione.

Przypomniał sobie doskonałość jej szczupłego ciała.

Przesunął się niespokojnie na krześle, a Deck posłał mu
porozumiewawcze spojrzenie.

- Jesteś gotowy do wyjścia?
Cal widział, że się głupio uśmiecha.
- Żebyś wiedział. - Spojrzał na Lyn. - To był męczący

dzień. Możemy iść?

Spojrzała na niego i po sposobie, w jaki się zaczerwieniła,

wiedział, że się domyśliła, o czym on myśli.

- Możemy iść - powiedziała cicho.
Szybko się pożegnali, ponieważ Lyn naprawdę wyglądała

na wykończoną. Podróż do domu zajęła tylko dziesięć minut.

Cal wziął ją na ręce, kiedy wychodziła z samochodu.

Zaniósł na górę do łóżka, nie zważając na jej protesty.

- Ważysz tyle co piórko - powiedział. - Chociaż

poradziłbym sobie z tobą nawet wtedy, gdybyś ważyła dwa
razy więcej.

- Kiedy będę w ciąży, może właśnie tyle będę ważyła -

powiedziała z uśmieszkiem.

Roześmiał się. Wkrótce wziął ją w ramiona i zaczął

namiętnie całować. Mocno ją przytulił i zabrał w podróż do
gwiazd.

Kilka minut później, kiedy odzyskali oddech, przyłożył

swoje czoło do jej czoła i powiedział.

- Musimy porozmawiać o dzieciach.
Miała zamknięte oczy, a na jej ustach igrał delikatny

uśmiech.

Nie mógł się powstrzymać i uszczypnął ją. Szeroko

otworzyła oczy.

- Dlaczego to zrobiłeś?
- Sprawdzałem tylko, czy nie śpisz.
- Nie śpię. Tylko dochodzę do siebie. Zachichotał.
Spojrzała na niego swoimi pięknymi oczami.
- Znów się nie zabezpieczyliśmy.
- Wiem. - Zawahał się. - Jeśli zajdziesz w ciążę, będę

zachwycony. Jeśli natomiast nie zajdziesz, to poczekamy z
założeniem rodziny.

Nie

odpowiedziała,

ale w jej oczach widział

niewypowiedziane pytania.

Opuścił głowę i ją pocałował.
- Chcę, żebyśmy mieli trochę czasu tylko dla siebie.

Spojrzała na niego zdziwiona.

- Ja też bym chciała.
- Może jednak nie jestem samolubny - zamruczał i

wygodnie się ułożył, by ją przytulić. Wczoraj spała przytulona
do niego i to mu się bardzo podobało. Od tej pory zawsze
będzie tak sypiała.

Lyn jęczała i rzucała się.
Cal pochylił się nad nią. Zastanawiał się, czy ją obudzić.

Raptem szeroko otworzyła oczy i zaczęła krzyczeć.

Tak bardzo się przestraszył, że aż się cofnął. Zdał sobie

sprawę, że ona wciąż śpi. Zamknęła oczy i rozluźniła

zaciśnięte dłonie. Nogi przestały poruszać się niespokojnie.
Westchnęła. Potem pojedyncza łza popłynęła po policzku. Nie
mógł znieść tego widoku, więc wziął ją w ramiona. Nie
wiedział, czy jej wierzyć, kiedy powiedziała detektywom, że
zaczyna sobie przypominać dzień morderstwa. Im bardziej się
nad tym zastanawiał, to dochodził do wniosku, że Lyn nigdy
nie kłamie. Nawet gdyby kłamstwo oznaczało pójście do
więzienia.

Kiedy ją lekko kołysał, odprężyła się. Zacisnął ramiona i

zasnął. Zanotował w pamięci, żeby zapytać ją, czy pamięta
dzisiejszy koszmar. Jeżeli w podświadomości widziała
mordercę swojego byłego męża, to chciał to wiedzieć.

Cal wyłączył budzik, ale w pokoju panowała cisza. Lyn

leżała, rozkoszując się gładkością skóry męża, biciem jego
serca i siłą przytulającego ją ramienia. Nie chciała wstawać,
ale praca na ranczu nie czekała na śpiochów.

Powoli zaczęła się wysuwać z łóżka, ale ramię Cala się

zacisnęło.

- Nie wstawaj - mruknął. Uśmiechnęła się do niego.
- Nie mam wyboru.
Milczał. W końcu powiedział:
- Do diabła, masz rację.
Rozśmieszył ją jego zrzędliwy ton. Poszła do łazienki.
Była na dole i parzyła kawę, kiedy przypomniała sobie

sen. Znowu była w szafie w swoim mieszkaniu w Rapid City.
Jej serce waliło tak mocno, że wydawało jej się, że
przechodzący obok mężczyzna je usłyszy.

- Gdzie jest ta kobieta? - Nieznajomy mamrotał do siebie.
Wayne nie odpowiedział. Chyba wiedziała, dlaczego. Nie

żył. Zastrzelił go mężczyzna, który chodził po jej mieszkaniu.

Kroki oddaliły się od jej kryjówki. Zabójca wrócił do

sypialni. Słyszała, jak pogwizduje.

Drzwi do łazienki na końcu korytarza zaskrzypiały.

Wiedziała, że musi teraz uciekać, póki ma jeszcze szansę. Po
cichu modląc się, by drzwi nie zaskrzypiały, otworzyła je
lekko. Klucze wisiały na haku przy drzwiach. Ściskając je w
dłoni, otworzyła drzwi wejściowe.

- Hej! - Głos mężczyzny był szorstki. Drgnęła

gwałtownie. Bezwiednie zatrzasnęła drzwi za sobą. Może to
go powstrzyma choć na chwilę. Jej stara półciężarówka, tylko
na nią było ją stać po rozwodzie, stała tuż przed wejściem.
Szybko zbiegła po schodach. Słyszała, jak ścigający ją
mężczyzna krzyczy. Szarpnięciem otworzyła drzwi do
samochodu i włożyła kluczyki do stacyjki. Słyszała jego kroki
na chodniku. Oddychała spazmatycznie.

Wrzuciła wsteczny bieg.
Raptem jakaś ręka uderzyła w boczną szybę od strony

kierowcy. Lyn krzyknęła i wcisnęła gaz. Samochód ruszył z
parkingu na ulicę. Lyn zmieniła bieg, dodała gazu i odjechała
z piskiem opon.

Tylko tyle pamiętała. Nie widziała twarzy mężczyzny,

który zabił Wayne'a i próbował ją też zamordować. Nadal nie
wiedziała, dlaczego przejechała taki kawał drogi do swojego
dawnego domu. Może nigdy się tego nie dowie.

Detektywi z Rapid City nadal będą ją podejrzewali o

zamordowanie męża.

Tak jak i Cal.
Ta myśl była zbyt bolesna, żeby ją zaakceptować, więc

zignorowała ją.

Zastanawiała się, dlaczego detektywi nie chcą jej

uwierzyć. Prawdopodobnie będą ją uważać za podejrzaną,
póki nie uzyska niepodważalnego alibi. Przypuszczała, że
gdyby nie interwencja Cala, już siedziałaby w więzieniu.

Kiedy wszedł, podała mu kubek z kawą i dokończyła

smażenie francuskich grzanek. Wyjęła klonowy syrop z

kuchenki mikrofalowej. Usiadła do stołu równocześnie z
Calem.

Przekładając kawałki bekonu na talerz, zapytał:
- Miałaś koszmarny sen ubiegłej nocy?
Jego głos brzmiał tak niedbale, że natychmiast stała się

ostrożna. Co takiego powiedziała czy zrobiła podczas snu?
Nie podniosła wzroku, tylko wzruszyła ramionami.

- Chyba nie. Dlaczego pytasz? - Cal jej nie wierzył, kiedy

mówiła, że ktoś jeszcze był zamieszany w zabójstwo Wayne'a.
Nie mogła mu tego zapomnieć.

On także wzruszył ramionami, ale bacznie się jej

przyglądał.

- Bez powodu. Byłaś trochę niespokojna. - Potem szeroko

się uśmiechnął. - O tej porze wczoraj nie byliśmy jeszcze
małżeństwem.

Uśmiechnęła się, zadowolona, że przyjął jej wyjaśnienie.
- O tej porze wczoraj nawet o tym nie myśleliśmy.

Uśmiechnął się radośnie.

- To prawda, ale się cieszę, że to zrobiliśmy. - Sięgnął po

jej dłoń. Potarł kciukiem obrączkę. - To bardzo wygodny
układ, prawda?

Wygodny! Udało jej się skinąć głową, chociaż poczuła w

sercu ból. Nie chciała być wygodna! Pragnęła być kochana.

Kiedy uświadomiła sobie, o czym właśnie myśli,

krzyknęła:

- O rety!
- Co? - Spojrzał na nią zaciekawiony.
- Nic - powiedziała pośpiesznie. Cofnęła rękę i sięgnęła

po widelec. Idiotka! Dlaczego nie może się cieszyć tym, co
ma? Nie znała odpowiedzi. Wiedziała, że wytrzyma, ponieważ
wytrzymywała już gorsze rzeczy. Będzie nawet dość
szczęśliwa, mieszkając z tym mężczyzną i kochając go. Ale

chciała być oszałamiająco szczęśliwa i nieprzytomnie
zadowolona z męża i ze swojego małżeństwa.

Inne kobiety to miały. Dlaczego ona nie mogła być w

pełni szczęśliwa? Zerknęła na Cala, kiedy jadł śniadanie.
Myślał o pracy, myślał też o niej. Zależało mu na niej.
Pociągała go. Czy te uczucia przerodzą się kiedyś w miłość?

Wzrastała w niej nadzieja w miarę, jak kończyli śniadanie.

Kiedy Cal zauważył, że mu się przygląda, uśmiechnęła się do
niego.

Przyglądał się jej przez chwilę, a potem popatrzył na nią,

mrużąc oczy. Zaczynała rozpoznawać to spojrzenie.

- Nie ma mowy - powiedziała, zrywając się i odnosząc

naczynia do zlewu. - Musimy oznakować cielaki.

Odniósł naczynia do zlewu i przycisnął ją do kuchennego

blatu.

- Zdążymy to zrobić. Odwróciła się i go objęła.
- Masz rację. Poza tym jesteśmy nowożeńcami. Widać

było zaskoczenie na jego twarzy, ale szybko się opanował.

- Musimy pomyśleć o jakimś innym usprawiedliwieniu,

kiedy to przestanie być aktualne.

Oznakowali i zaszczepili cielaki nieco później. Nawet jeśli

któregoś z pracowników zastanowiło, dlaczego szef się
spóźnił, to się nie zapytał.

Następne dni mijały spokojnie. Odnaleziono kilka

zagubionych byków, naprawiono płoty. Lyn ubóstwiała pracę
na powietrzu, szczególnie jeśli mogła jeździć konno.

Starała się nie zaniedbywać też pracy w domu. Cal

zatrudnił ją przecież do sprzątania i gotowania. Nie zamierzała
tego zmieniać, chociaż byli małżeństwem.

Rozmroziła wielką dynię. Zrobiła dwa placki i upiekła

chleb. Ugotowała rosół z makaronem i zrobiła dwie wołowe
zapiekanki.

Następnego dnia zadzwoniła i zaprosiła matkę Cala na

kolację.

- Bardzo dziękuję, kochanie. To miłe. Pojutrze

wyjeżdżam. - Cora Lee się zawahała. - Czy Cal wie, że do
mnie dzwonisz?

Lyn odchrząknęła. Raptem poczuła się niezręcznie.
- Nie, ale będzie zachwycony. Śmiech jego matki był

szczery.

- Obie wiemy, że to nieprawda, Lyn McCall. - Jej głos

stał się stanowczy i poważny. - Ale i tak przyjadę. Zamierzam
stać się częścią waszego życia, czy mojemu synowi się to
podoba czy nie. Jego dzieci nie będą dorastały, nie wiedząc, że
je kocham.

Lyn poczuła ucisk w gardle. Zastanawiała się, co zaszło

pomiędzy rodzicami Cala. Cora Lee nie chciała porzucić syna.
Lyn była tego pewna, bez względu na to, co sądził Cal.

Kiedy wszedł do kuchni, powiedziała mu, że jego matka

przychodzi na kolację.

- Co takiego? Niech zgadnę! Zadzwoniła i znowu się

wprosiła. - Cal rzadko mówił z takim sarkazmem, więc Lyn
popatrzyła na niego uważnie. Jej ręce znieruchomiały nad
chlebem, który kroiła.

- Nie - powiedziała spokojnie. - To ja do niej

zadzwoniłam. Wyjeżdża za dwa dni. Pomyślałam, że
zechcesz...

- To źle pomyślałaś. - Jego głos brzmiał lodowato. - Ta

kobieta zostawiła mojego ojca i mnie, nie bacząc na nic.
Dopiero wówczas, kiedy ułożyła sobie życie, przypomniała
sobie o mnie. Jest trochę za późno na udawanie oddanej matki.

Lyn pochyliła głowę. Kruche poczucie zadowolenia, które

towarzyszyło jej od kilku dni, ulotniło się.

- Przepraszam. Mam zadzwonić i odwołać zaproszenie?

W kuchni panowała napięta cisza. W końcu Cal westchnął.

- Nie. Nie odwołuj. Chyba wytrzymam jeszcze jeden

posiłek z moją matką, zanim znowu nie odjedzie, by nigdy tu
nie powrócić.

- Ale - Lyn uniosła głowę - ona wróci, kiedy urodzi się

dziecko Silver. Regularnie będzie odwiedzała wnuki. Jestem
pewna. Kiedy urodzą się nasze dzieci...

- Kiedy urodzą się nasze dzieci, ta kobieta nie będzie tu

mieszkała. - Był nieugięty. - Nie licz zbytnio na to, że
ponownie przyjedzie, bo możesz się zawieść.

Lyn wiedziała, że nie może powiedzieć nic więcej, by go

jeszcze bardziej nie zdenerwować. Zdecydowała się milczeć.

Cal poszedł na górę, żeby wziąć prysznic i przebrać się.

Lyn skończyła krojenie chleba trzęsącymi się rękami.

Jej serce cierpiało. Czy Cal będzie taki niemiły przez cały

wieczór? Cóż za niezręczna sytuacja! Ubolewała nad jego
zachowaniem. Pod maską chłodnego faceta krył się mały
chłopiec, który nadal się zastanawiał, dlaczego opuściła go
matka. Zazwyczaj Cal był najżyczliwszym ze wszystkich
mężczyzn, jakich znała. Tylko bardzo silne przeżycie mogło
go zmusić do zachowania się w ten sposób.

Wierny danemu słowu, wrócił za kilka chwil. Lyn

zapraszała Corę Lee do domu. Z ulgą zauważyła, że Cal
znowu miał życzliwy, choć chłodny wyraz twarzy.

- Jest zimno na dworze - powiedział, pomagając jej zdjąć

płaszcz. - Jutro znowu będziemy musieli rąbać lód.

- Cal mówił, że pomagasz przy znakowaniu cielaków -

Cora Lee zagadnęła Lyn, rozcierając dłonie, żeby je rozgrzać.
- Podziwiam cię, kochanie.

- Lyn jest twarda. Jest idealną żoną dla ranczera -

powiedział Cal bezbarwnym głosem, ale Cora Lee i tak
zbladła.

Lyn popatrzyła na Cala z dezaprobatą. Podała mu miskę z

warzywami.

- Postaw, proszę, to na stole. - Objęła jego matkę i

zaprowadziła ją do krzesła. - Ja się urodziłam i dorastałam na
ranczu - powiedziała. - W zasadzie nikt mnie nie
wychowywał. Moja matka umarła, kiedy byłam mała, a ojciec
nie wiedział, co zrobić z małą dziewczynką.

Cora Lee uśmiechnęła się.
- A jednak udało mu się dobrze cię wychować.
Lyn została uratowana od kontynuowania wątku, kiedy

Cal zajął miejsce przy stole i zaczął podawać potrawy.
Kolacja udała się lepiej niż Lyn oczekiwała. Chociaż mówiła
więcej niż zwykle, była świadoma przedłużających się chwil
milczenia.

Cora Lee patrzyła na syna z taką intensywnością, jakby

starała się zapamiętać każdy szczegół jego wyglądu. Było to
bolesne dla Lyn.

Cal, dla odmiany, albo nie zauważał tego, albo postanowił

zignorować. Kiedy pochłonął drugi kawałek ciasta, wstał od
stołu.

- Musicie mi wybaczyć, drogie panie, ale mam pracę,

której nie mogę odłożyć. - Spojrzał na matkę. Jego oczy były
twarde i zimne jak granit. - Odwiozę cię do Silver, kiedy
będziesz chciała. - Potem się odwrócił i wyszedł z pokoju.

Kiedy wyszedł, zapanowała niezręczna cisza. W końcu

Cora Lee się odezwała:

- Nie chcę wtrącać się do spraw mojego syna. Na pewno

jest bardzo zajęty, doprowadzając to miejsce do porządku. -
Jej południowy akcent był mniej wyraźny niż zazwyczaj. Lyn
zauważyła, że jej teściowa walczy ze łzami.

- Nie jest aż tak zajęty - powiedziała ostro. - Był bardzo

nieuprzejmy. Czy mogę za niego przeprosić?

Cara Lee pokręciła głową.
- Nie ma takiej potrzeby. - Westchnęła i przesunęła

palcem po brzegu kieliszka.

- Wiem, że jako mały chłopiec czuł się bardzo zraniony.

Ja tylko... - Jej głos się urwał. Lyn wykręcała sobie palce,
patrząc, jak Cora Lee walczy o zachowanie opanowania.

- Przepraszam, kochanie. Może mnie odwieziesz. Nie

będę denerwowała Cala.

- Pani Jenssen... Coro Lee... - Lyn się zawahała. - Czy

próbowałaś z nim porozmawiać? Opowiedz swoją wersję
wydarzeń.

- Nie będzie mnie słuchał - powiedziała smutno Cora Lee.

- Widzisz, że trzyma mnie na dystans.

Lyn widziała to i doprowadzało ją to do szału. Już mu

kiedyś powiedziała, iż ma szczęście, że jego matka wciąż żyje.
Wydawało

się,

że

go

szczerze

kocha,

pomimo

nieporozumienia istniejącego pomiędzy nimi. Czy nie zdawał
sobie sprawy, jakie to cenne? Znów się zawahała. Nie miała
prawa się wtrącać, ale jeśli Cora Lee nie opowie jej o swoim
życiu teraz, to nigdy nie pozna istotnych szczegółów. Jeśli
kiedyś będzie miała dzieci, to przyda się taka wiedza.

- Jak poznałaś ojca Cala?
Cora Lee leciutko się uśmiechnęła.
- Byłam na wakacjach z rodziną. Zwiedzaliśmy Badlands

i postanowiliśmy odwiedzić rodeo w Kadoce. Tom był jednym
z jego uczestników. - Westchnęła. - Uważałam, że jest
najprzystojniejszym

facetem,

jakiego

kiedykolwiek

widziałam.

- Czy Cal jest do niego podobny?
- Tak. - Cora Lee złożyła dłonie i ułożyła je na kolanach

jak prawdziwa dama. - Przypomina ojca. Tom też był wysoki i
ciemnowłosy, tylko miał niebieskie oczy.

Cal odziedziczył oczy po matce.
- Gdy tylko spojrzał na mnie tymi oczami, byłam

zgubiona. - Zachichotała. - Następnego dnia uciekliśmy do
Rapid City i się pobraliśmy.

Lyn wykrztusiła:
- Następnego dnia?
- Możesz w to uwierzyć? - Cora Lee jakby sama nie

dowierzała temu, co powiedziała.

- Co na to twoi rodzice?
- Nie byli zadowoleni. Miałam osiemnaście lat i byłam

nieprzytomnie zakochana w najbardziej pociągającym
kowboju, jakiego Bóg kiedykolwiek stworzył. Nie żałowałam
niczego. Nawet wtedy, kiedy tatuś powiedział, że mnie
wydziedziczy. - Popatrzyła na swoje dłonie. - Wtedy niczego
nie żałowałam.

W kuchni znowu zapanowała cisza. Lyn cicho zapytała:
- Co się stało?
- Tom był o dziewięć lat starszy ode mnie. To ranczo

należało wtedy do niego, ale było tu bardzo prymitywnie.
Przywiózł mnie i...

- Szybko się zorientowałaś, że praca kowboja trwa od

świtu do nocy, a on spodziewa się, że jego żona też będzie tak
pracowała.

- Nie chodziło tylko o to - powiedziała matka Cala. - Nie

przeszkadzało mi pranie i gotowanie. Ale Toma widywałam
jedynie w nocy. - Ku zdziwieniu Lyn zarumieniła się.

- Te noce były wspaniałe, ale powoli zaczęłam odczuwać

potworną samotność. Rzadko spotykałam inne kobiety,
ponieważ Tom dopiero zaczynał się dorabiać. Nie byliśmy
zamożni, nie miał ochoty na życie towarzyskie. Mieliśmy
tylko jednego pikapa, więc rzadko jeździłam do miasta. Kiedy
już tam byłam, wszyscy traktowali mnie jak nieznajomą ze
Wschodu. Zaczęłam tęsknić za górami i lasami. Tu jest tak jak
na pustyni.

- Dorastałam, kochając tę ziemię, ale wiem, że nie żyje

się tu łatwo. W upalne dni, kiedy kurz dusi, trzeba naprawdę
bardzo kochać swoją ziemię, żeby wytrzymać. Chyba

nabawiłabym się klaustrofobii, mieszkając w miejscu, gdzie są
lasy i góry. Nie przepadam nawet za naszymi pagórkami!

- wtrąciła Lyn.
- Więc rozumiesz, jakie żywiłam uczucia do miejsca, w

którym dorastałam?

- Tak mi się wydaje.
- Zaszłam w ciążę prawie natychmiast. Przez większą jej

część chorowałam i czułam się jeszcze bardziej odizolowana.
Pamiętam, że ciągle płakałam z tęsknoty za domem, matką i
znajomymi.

- Byłaś prawie dzieckiem - powiedziała Lyn z

westchnieniem. - Mąż powinien bardziej dbać o twoje
uczucia.

Cora Lee uśmiechnęła się drwiąco.
- To nie była tylko wina Toma. Ten biedny chłopak nie

miał pojęcia, jak sobie poradzić z płaczliwą nastolatką. Potem
urodził się Cal. - Jej twarz się rozjaśniła. - Był ślicznym
chłopczykiem. Ubóstwiałam go. Lubiłam być matką. Wtedy
już nie układało się najlepiej między Tomem a mną. Mój mąż
myślał, że jestem zarozumiała, bo wtedy już nie chciałam
spotykać się z innymi kobietami. Byłam nieśmiała. Jeszcze nie
przyzwyczaiłam się do prerii. Nienawidziłam śniegu, który był
tak obfity, że wszystko zasypywał. Miałam złamane serce,
kiedy Tom znajdował zamarznięte cielaki. Latem bez przerwy
patrzyłam na horyzont, wypatrując nadciągającej burzy. Moje
kwiaty więdły. Grad niszczył warzywa. Nie znałam się na
uprawie roślin. To marna wymówka dla żony ranczera. Tom
żałował, że się ze mną ożenił.

- Jestem pewna, że cię kochał.
- Pociągałam go. Nie jestem jednak pewna, czy mnie

kochał. - Wstała i zaczęła układać talerze, jakby nie mogła
dłużej siedzieć bezczynnie. - Kiedy Cal miał prawie rok,
miałam dość życia na ranczu. Nie mogłam wytrzymać tu ani

dnia dłużej, a co dopiero kolejnej zimy. Zadzwoniłam do taty.
Pozwolił mi wrócić do domu.

- Więc wyjechałaś - powiedziała cicho Lyn. Ona także

wstała i podeszła do zlewu.

- Tak. - Cora Lee oparła się o blat kuchenny. - Chciałam

zabrać ze sobą Cala. Tom jednak nie chciał o tym słyszeć.

Okropnie się pokłóciliśmy. W końcu mój mąż powiedział,

że jeśli zabiorę mu syna, to przyjedzie po niego. Obiecał, że
będzie rozpowiadał, iż miałam innych mężczyzn i nie nadaję
się na matkę. Wiem, że to może wydawać ci się głupie, ale
zostałam wychowana w zamożnej i szanowanej rodzinie, w
której nie toleruje się skandali. Jakakolwiek aluzja psuje
reputację. Gdyby chodziło tylko o mnie, nie przejmowałabym
się groźbami Toma. Ale to dotknęłoby mamę i tatę, całą naszą
rodzinę. - Jej głos brzmiał gorzko. - Ludzie z dobrych rodzin
potrafią być hermetyczną grupą okrutnych osób. Jest
dwudziesty wiek, ale w niektórych domach panują sztywne
zasady.

Lyn nie wiedziała, jak na to odpowiedzieć. To, co

opowiadała Cora Lee wykraczało tak daleko poza jej
ograniczone

doświadczenie

i

wydawało

się

mało

prawdopodobne. Mimo to uwierzyła teściowej i tylko to było
ważne.

- Więc zostawiłaś Cala z ojcem?
- Niezupełnie. - Cora Lee usiadła ciężko na barowym

stołku. - Nie mogłam wyjechać bez syna. Powiedziałam, że
nie wyjadę, ale Tom mnie wyrzucił z rancza. Kupił mi bilet do
Wirginii. Powiedział, że mam tu nigdy nie wracać. -
Rozejrzała się po domu byłego męża i uśmiechnęła smutno. -
Teraz na pewno przewraca się w grobie.

- Powinien! - Lyn była tak zaszokowana, że nie mogła

mówić.

- Płakałam całe tygodnie. Miesiące. Dzwoniłam, ale Tom

odkładał słuchawkę. Tata skontaktował się z prawnikiem z
Rapid City, ale on powiedział, że nie mam szans odzyskać
Cala, ponieważ go porzuciłam. W końcu mój rozwód się
uprawomocnił. Kilka lat później spotkałam ojca Silver.

- Ale... twój... Tom pozwolił Calowi cię odwiedzać?
- Dopiero wtedy, kiedy Cal dorósł na tyle, by zacząć

zadawać trudne pytania. Wtedy Tom trochę ustąpił. Każdego
lata pozwalał mi być z Calem przez miesiąc lub dwa. Nie
wyobrażasz sobie, ale żyłam tylko dla tych kilku miesięcy w
roku. Ale każdego roku Cal oddalał się ode mnie coraz
bardziej. Kiedy przyjechał tego lata po wypadku, nie chciał,
żebym go pocieszała.

- Możemy jechać, matko? - usłyszały nagle jego głos.

Obie kobiety drgnęły gwałtownie. Lyn zerknęła na drzwi
łączące salon z gabinetem. Od kiedy tu stał? Cal zaciskał
szczęki, jego twarz była kamienną maską, ale jego oczy
płonęły złością.

- Cal. - Lyn bezwiednie wyciągnęła rękę. - Od kiedy...

jak...

- Ile usłyszałem? - szydził. - Całą wzruszającą historię.
- Przyniosę płaszcz. - Twarz Cory Lee była blada jak

kreda.

- Ja ją odwiozę. - Kiedy Lyn ruszyła do sieni, Cal zastąpił

jej drogę i chwycił za rękę.

- Ja to zrobię.
Lyn znieruchomiała. Przysięgła sobie, że już nigdy nie

pozwoli, by jakiś mężczyzna dotykał ją w gniewie.

- Zabierz rękę - powiedziała spokojnie.
Dobrze o nim świadczyło to, że od razu cofnął rękę.
- Nie chciałem cię skrzywdzić. Odwróciła się do niego

plecami.

- Daj mi kluczyki.

- Nie. Jest moją...
- Powiedziałam: daj mi kluczyki!
Nie wiedziała, które z nich było bardziej zaskoczone. Cal

odrzucił głowę, jakby go uderzyła. Zasłoniła ręką usta.

Patrzyli na siebie, a dzieliła ich przepaść.
Potem ten sam obojętny wyraz powrócił na twarz jej

męża. W milczeniu sięgnął po kluczyki i rzucił je.

Odwróciła się i wyszła do sieni. Cora Lee stała skulona

przy drzwiach. Lyn założyła płaszcz, otworzyła drzwi i
przepuściła teściową.

Cal ciągle stał w miejscu, gdzie go zostawiła. Zaczęła iść

w kierunku drzwi, ale się zatrzymała. Zapytała cicho:

- Czy mam wracać?
Przez chwilę panowała całkowita cisza. Myślała, że może

powie: „nie". Serce przestało jej na chwilę bić. Potem odezwał
się beznamiętnym głosem:

- Nie jestem taki jak mój ojciec. Nie wyrzucę cię z domu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Kiedy wróciła do domu, Cal oglądał telewizyjne

wiadomości.

Jak ma zacząć tę rozmowę? Instynkt podpowiadał jej, że

Cal nie poruszy drażliwego tematu. Był mistrzem unikania
kłopotliwych sytuacji. Ten sam instynkt podszepnął jej, że
jeśli rany w jego sercu mają się kiedykolwiek zabliźnić, muszą
porozmawiać o tym, czego dowiedziała się od jego matki.

Cora Lee postawiła ją w niezręcznej sytuacji. Lyn za

bardzo kochała Cala, żeby patrzeć, jak cierpi przez resztę
życia. Z drugiej jednak strony mogła stracić jedyną szansę na
jego miłość, zmuszając go do zmierzenia się ze zmorami
przeszłości. Żadne z tych rozwiązań nie było do przyjęcia,
myślała zrozpaczona.

Sprzątnęła kuchnię i poszła do salonu. Od kiedy się

kochali po raz pierwszy, Cal zwykł siadywać na kanapie i tulić
ją w swoich ramionach, kiedy oglądali wiadomości i prognozę
pogody. Dzisiejszego wieczoru siedział jednak w fotelu. Lyn
straciła wszelką nadzieję. Cichutko zajęła swoje miejsce na
kanapie i sięgnęła po koszyczek z przyborami do szycia.
Postanowiła przyszyć guziki do koszuli Cala i dokończyć
robiony na drutach sweterek dla dziecka Silver i Decka.
Szybko skończyła sweterek, zrobiła już czapeczkę i miała
nadzieję, że do świąt Bożego Narodzenia uda jej się jeszcze
wydziergać buciki. Ciszę w pokoju zakłócał jedynie głos
prezentera wiadomości dochodzący z telewizora. Jak zacząć
rozmowę, myślała.

- Skoro znasz całą prawdę to na pewno wiesz, że twoja

matka nie porzuciła cię tak po prostu.

Odwrócił głowę i obrzucił ją stalowym, lodowatym

spojrzeniem

- Może sobie mówić, co chce. Mój ojciec nie potrafi się

już bronić.

- Ojciec wmawiał ci, że matka jest nadętą snobką,

prawda?

- Do czego zmierzasz?
- Zastanów się! Skoro Cora Lee jest taką snobką, to czy

zaprzyjaźniłaby się z Rillą? - zapytała Lyn, używając
poważnego argumentu. - Bo choć Rilla ma wielkie serce, nie
może poszczycić się szlachetnym urodzeniem. Zna się na
ludziach i bardzo lubi twoją matkę.

Cal nic nie odpowiedział, tylko zacisnął mocniej usta.
- Matka wyjaśniła ci, dlaczego nie miała tu przyjaciół?
- Słychać było desperację w jej głosie. - Wszyscy wiedzą,

jak ją boli to, że musiała cię zostawić.

- Nie - powiedział, uderzając pięścią w oparcie fotela.
- Ożeniłem się z tobą, ponieważ potrzebowałem

spokojnej, rozważnej żony, która poradzi sobie z życiem na
ranczu.

- Jego oczy nie były już chłodne, tylko płonęły żarem. -

Nie prosiłem cię o to, żebyś wtrącała się do mojego życia. -
Każde słowo raniło jej czułe serce niczym sztylet.

Spokojna, rozważna żona? Jeśli kiedykolwiek miała

nadzieję, że Cal odwzajemni jej miłość, to teraz tę nadzieję
straciła. Pochylając głowę, wbiła wzrok w podłogę, żeby nie
zauważył jej drżących, przygryzionych warg.

- Nie prosiłeś mnie o to.
- Nie próbuj mnie zmienić - warknął. - Albo przyjmiesz

mnie i to małżeństwo takimi jakie są, albo... - Choć nie
dokończył zdania, sens jego wypowiedzi był aż nadto jasny.

Nie podniosła wzroku znad robótki, choć ledwie ją

widziała poprzez łzy. Za żadne skarby, nie spojrzałaby teraz
na niego. Świadomość, że wszystkie jej nadzieje na przyszłość
legły w gruzach, była zbyt bolesna.

Cal wstał z fotela. Podszedł do drzwi, zawahał się przez

chwilę, ale Lyn z uporem zmuszała swoje drżące dłonie do

pracy. Po długim i pełnym napięcia oczekiwaniu, wyszedł z
pokoju i ruszył schodami do sypialni.

Jej dłonie zamarły w bezruchu, a łzy popłynęły po twarzy.
Minęła niecała godzina, zanim się poruszyła. Zapomniana

robótka leżała na jej kolanach. Złożyła ją starannie i odłożyła
do koszyczka. Podniosła się z trudem i po kolei gasiła światła
w pomieszczeniach. Zatrzymała się u szczytu schodów. Czy
Cal spodziewa się, że będzie spała z nim tej nocy?

Drzwi do ich pokoju były uchylone, jak każdej nocy, ale

Lyn nie mogła się zmusić, by tam wejść i wślizgnąć się do
łóżka. Cal dał jej aż nazbyt jasno do zrozumienia, że choć
pragnie jej ciała, nie chce i nie potrzebuje jej uczuć. Chce
mieć po prostu spokojną i rozważną żonę.

Weszła do swojego dawnego pokoju i przygotowała się do

snu. Zgasiła światło i położyła się do łóżka.

Na drugim końcu korytarza Cal leżał samotnie w sypialni,

którą od kilku nocy dzielił z żoną. Wpatrywał się w sufit
szeroko otwartymi oczami, chociaż było prawie ciemno.
Słyszał, jak Lyn wchodzi do swojego dawnego pokoju i
zrozumiał, że nie zamierzała z nim spać.

Poczuł urazę. Przez większość życia dobrze sobie radził

bez matki. Dlaczego Lyn ciągle stara się go do niej
przekonać?

Przez wiele godzin leżał, zadając sobie pytania, na które

nie znalazł odpowiedzi. Kiedy w końcu zasnął, w snach
prześladował go głos matki.

Obudził się rano i zmusił, by działać zgodnie z rozkładem

zajęć. Gdy schodził po schodach, poczuł zapach świeżo
parzonej kawy. To chyba jego ulubiona pora dnia, kiedy Lyn
podawała mu pierwszy kubek kawy, a on ją na chwilę
przytulał. Jeśli myślała, że tego ranka będzie inaczej, bo się
pokłócili, to czeka ją niespodzianka.

Ale nie było jej w kuchni. Jego kawa czekała w dzbanku.

Na blacie kuchennym leżała kartka z wiadomością:

„Cal, odwożę panią Jenssen na lotnisko w Rapid. Obiad

jest w lodówce. Dzisiaj wieczorem musimy porozmawiać.
Lyn".

Jego radość z pięknego dnia ulotniła się. Liścik miał ton

niemal urzędowy, żadnej intymności. Równie dobrze mógł
być napisany przez obcą osobę.

Poczuł wyrzuty sumienia. Czy właśnie nie to powiedział

Lyn?

Jak mogło się między nimi wszystko tak popsuć? W noc

poślubną i każdą następną czuł się najszczęśliwszym
mężczyzną na świecie. Lyn była jego drugą połową. Czy nie
zdawała sobie z tego sprawy? On zauważył to dopiero, kiedy
wsuwał jej na palec obrączkę, a ona niskim głosem powtarzała
słowa przysięgi. Potrzebował jej obecności.

Serce mu waliło i czuł ucisk w piersi, kiedy ponownie

czytał pozostawioną przez Lyn wiadomość. Rozmawiać? O
czym? Czy opuszcza go? Wczorajsze ultimatum wygłosił,
zanim zdołał się powstrzymać. Nawet wtedy nie mógł
powiedzieć słowa „odejdź". Był zbyt przerażony, że Lyn to
naprawdę zrobi.

Patrzył na drzwi nieprzytomnym wzrokiem. Wreszcie jego

życie wydawało mu się być doskonałe. Znów był ranczerem.
Marzył o tym już w dniu, kiedy wyjeżdżał z Dakoty jako
nieszczęśliwy nastolatek. Miał ranczo, które zaczynało
przynosić dochody. Znalazł kobietę, której szukał całe życie.

Kobieta, której szukał całe życie... Lyn. Uwielbiał jej

spokój, obecność, słodycz i namiętność. Kochała go, był tego
pewien. Może wszystko się między nimi zaczęło jako wyraz
wdzięczności Lyn za ofiarowany dom, ale to go nie
obchodziło. Żałował, że nie powiedziała mu o swoich

uczuciach, ale dlaczego miała to robić? Dał jej jasno do
zrozumienia, że jest dla niego tylko pracownicą.

Dom nagle wydał się zimny i obcy. Jeśli Lyn go zostawi,

to nie wie, co zrobi.

Jak on ją pokochał! Nigdy nie chciał, aby jakakolwiek

kobieta miała nad aż taką władzę. Nie mógł dopuścić do tego,
by kiedyś zburzyła mu życie, tak jak to zrobiła matka. Ale
teraz nie miał wyboru. Lyn wkradła się do jego serca i rozbiła
mur, którym się otoczyło. Teraz wiedział, że nie może bez niej
żyć.

Jeśli Lyn go zostawi, to będzie kolejna porażka, za którą

zacznie winić swoją matkę.

Gdy tylko ta myśl przyszła mu do głowy, wiedział, że nie

jest sprawiedliwy. Lyn powiedziałaby mu, żeby nie był tak
małostkowy. Nawet on sam nie mógł winić matki za swoje
kłopotliwe położenie. Kiedy wczoraj wyszedł z gabinetu, by ją
odwieźć, obie kobiety były tak pochłonięte rozmową, że nie
usłyszały, jak zatrzymał się przed wejściem do kuchni.

Przez całe życie słyszał o kobiecie, która nienawidziła

Dakoty i nie znosiła jej mieszkańców. Tak mało kochała
swoje dziecko, że je porzuciła. Gdy ją odwiedzał w Wirginii,
widział zrównoważoną i szczęśliwą kobietę, bardzo
zadowoloną ze swojej drugiej rodziny. Kobietę, która
całkowicie zapomniała o jego ojcu, chociaż wiedział, że jego
ojciec widzi ją za każdym razem, kiedy patrzy na niego.

Lyn widziała coś zupełnie innego, kiedy patrzyła na jego

matkę. Ponadto zaryzykowała własne szczęście, żeby mu
pokazać, iż nie miał racji.

Nie miał racji? Jego ojciec był dobrym człowiekiem, ale

nie całkiem prawdomównym, kiedy opowiadał mu o swoim
małżeństwie. Lyn miała rację. Jego matka nie uważała się za
kogoś lepszego i to nie tylko dlatego, że polubiła Rillę.
Przypomniał sobie rozpacz w jej głosie, kiedy mówiła, jak go

zostawiła. Po raz pierwszy otworzyła się mała szczelina, przez
którą zaczęła się sączyć gorycz, która zatruwała mu duszę
przez tyle lat.

Zamknął oczy. Chciał dzielić tę chwilę prawdy z Lyn, ale

po tych wszystkich słowach, które powiedział wczoraj, bał się,
że posądzi go o kłamstwo. Będzie uważała, że tak mówi, gdyż
boi się, że ona odejdzie.

Dzisiaj

wieczorem,

obiecał

sobie.

Wieczorem

porozmawiają. Rozmowa będzie zawierała takie słowa jak
„kocham", „wybaczam" i „na zawsze". Zacznie od nawiązania
kontaktów z matką, nadrobi te lata, kiedy odsunął się od niej.
Lyn zostanie oczyszczona z zarzutów o morderstwo, kiedy
znajdą mordercę jej byłego męża. Był pewien, że ona tego nie
zrobiła.

Zatrzymał się, bo coś nie dawało mu spokoju. W dzień

swojego ślubu zatrzymali się na posterunku. Detektywi
zadawali Lyn pytania, a ona opowiedziała o swoich snach.
Sny... coś ważnego w nich tkwiło.

Raptem zrozumiał, co to było. Przeraził się.
Pod wpływem impulsu zadzwonił do Departamentu

Szeryfa Pennington. Telefon odebrał Amick.

- Cal McCall. Gdzie pański kolega? - zapytał.
Przez chwilę panowała cisza.
- Jest na urlopie - powiedział Amick ostrożnie. - Dlaczego

chce pan wiedzieć?

- Ponieważ sądzę, że ten drań zabił człowieka i być może

teraz ściga moją żonę.

- Niech mi pan opowie o tym, skąd takie podejrzenia -

zachęcał detektyw spokojnie. - Muszę wiedzieć wszystko. Od
tego może zależeć życie pańskiej żony.

- To takie oczywiste - powiedział Cal gwałtownie. -

Ostatnio, kiedy u was byliśmy, Lyn wspominała o swoich

snach, ale nie mówiła, gdzie się schowała. A pański kolega
zapytał ją, jak się wydostała z szafy.

- Cholera! - zaklął Amick. - Nie mogę uwierzyć, że to

przeoczyłem. Prowadziliśmy dochodzenie przeciwko niemu.
Hazard, bardzo wysokie stawki. Galloway też się w to wplątał.
- W głosie Amicka, kiedy się znów odezwał, brzmiało
zaniepokojenie. - Proszę pilnować żony, chyba że to odwołam
osobiście.

- Nie mogę tego zrobić - powiedział głucho Cal. - Lyn

dzisiaj odwiozła moją matkę na lotnisko do Rapid.

- Musimy założyć, że Biddle szuka okazji, by ją dopaść,

kiedy będzie sama - głośno myślał Amick. - Zadzwonię po
posiłki i zaczniemy zaraz szukać.

- Będę robił to samo - poinformował go Cal. - Niech się

pan modli, żeby to pan znalazł go pierwszy.

Amick gwałtownie wciągnął powietrze.
- Nie mogę popierać samosądu.
- Więc niech pan go znajdzie. Proszę działać.
- McCall... - Nastąpiła pauza. - Biddle jeździ granatowym

fordem.

Cal odetchnął.
- Dzięki. - Rozłączył się. Jego serce waliło, jak oszalałe.
Myśl o Lyn i własnej matce w rękach bezwzględnego

mordercy, mroziła mu krew w żyłach. Odsunął strach i
skoncentrował się na tym, co musiał zrobić.

Zadzwonił do Decka, Marty'ego i swoich kowbojów.

Rozjechali się po drogach, szukając srebrnego pikapa, który
prowadziła Lyn. On pojechał drogą, którą powinna była
jechać do Rapid.

Nie miała zbyt dużej przewagi, bo Silver, kiedy do niej

zadzwonił, powiedziała, że dopiero co wyjechały. Przekroczył
dozwoloną prędkość, jadąc po drodze międzystanowej z

prędkością stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę.
Wczesnym rankiem nie było widać żadnych samochodów.

Hazard!, myślał z obrzydzeniem. Lyn omal nie zginęła, a

teraz znowu była w niebezpieczeństwie, ponieważ jej były
mąż robił zakłady i przegrywał.

Kiedy zbliżał się do Wall, zauważył znajomą ciężarówkę.

Wjechała na wzniesienie i znikła mu z oczu, więc przyśpieszył
jeszcze bardziej.

Wtedy zauważył granatowy samochód. Jechał tuż za

pikapem.

Gdzieś za nim w oddali słychać było wycie syren

policyjnych.

Cal zaklął. Kto wie, co zrobi Biddle, jeśli rozpocznie się

regularny pościg? Musi ocalić Lyn.

Kiedy zbliżył się do samochodów, zauważył, że dogania

go policyjne auto. Lyn jechała poniżej dozwolonej prędkości.
Na pewno ze wzglądu na moją matkę, pomyślał Cal. Cora Lee
bez przerwy oburzała się na dozwoloną prędkość i sposób, w
jaki mieszkańcy Południowej Dakoty odnosili się do
obowiązku jeżdżenia w pasach. Miał nadzieję, że obie kobiety
miały dzisiaj zapięte pasy.

Samochód detektywa był tuż za nimi. Cal zauważył ze

złością dziurę od kuli w tylnej szybie.

Zrobił unik, kiedy prawa strona przedniej szyby pękła.

Biddle strzelał do niego!

Z okrzykiem wściekłości docisnął pedał gazu. Zwolnił,

kiedy zmniejszył odległość. Modlił się, żeby Lyn nic się nie
stało. Zastanawiał się, czy jego żona wie, co się dzieje?

Musiała

go obserwować, bo nagle gwałtownie

zahamowała. Biddle zareagował odruchowo i wcisnął
hamulec. Lyn skierowała srebrną półciężarówkę na pas
zieleni. Samochód policjanta wpadł w poślizg, bo był lżejszy.
Cal zauważył pełną nienawiści twarz mężczyzny, który

równocześnie usiłował zapanować nad kierownicą i utrzymać
pistolet w prawej dłoni. Cal zareagował natychmiast,
gwałtownie wcisnął hamulec, ale koła się zablokowały i też
wpadł w poślizg.

Potem jego samochód mocno uderzył w bok forda, w

drzwi od strony kierowcy.

Słychać było zgrzyt blachy i pisk opon. Cal czuł, jak nim

rzuca do przodu i tyłu. Ramiona, nogi i głowa boleśnie
uderzały o różne części samochodu. Pas wrzynał się w kość
biodrową tak mocno, że czuł, jakby rozrywał go na pół.
Obydwie pary drzwi gwałtownie się otworzyły.

Nagle, tak szybko jak się zaczął, cały ruch ustał.
Cal nie chciał zastanawiać się nad swoimi obrażeniami.

Nie zwlekał. Jego palce szarpnęły za zapięcie pasa i
wyskoczył przez powyginane drzwi. Zatoczył się, kiedy stopy
dotknęły asfaltu. Zauważył, że Biddle leży nieruchomo. Jego
głowa, nienaturalnie skręcona, znajdowała się pod dziwnym
kątem.

Gwałtownie się zatrzymał. Widok był wstrząsający, nawet

dla niego. Usłyszał za sobą głosy kobiet i odwrócił się.
Przypomniał sobie o żonie i matce. Samochód Lyn, gdy
skręcił gwałtownie na pas zieleni, tam się zatrzymał. Obie
kobiety biegły w jego kierunku. Ruszył szybko, żeby je
zatrzymać, zanim zobaczą martwego mężczyznę.

Jego serce ciągle szybko waliło, ale spadł poziom

adrenaliny. Poczuł przerażanie. Był w szoku.

Kiedy dotarł do trawnika, szeroko otworzył ramiona i

objął Lyn i matkę. Poczuł tak wielką ulgę, że aż się pod nim
ugięły nogi. Upadł na kolana, ale nadal trzymał obie kobiety w
ramionach. Przez chwilę wszyscy troje klęczeli i obejmowali
się.

- On... on do nas strzelał! - Cora Lee jąkała się. Lyn

przytuliła się mocniej i zapytała:

- Skąd wiedziałeś?
Mocno ją objął, nie zważając na przeszywający ból w

żebrach. Podejrzewał, że może mieć coś pękniętego albo
złamanego.

- W dniu, kiedy braliśmy ślub - udało mu się zacząć -

Biddle zapytał cię o kryjówkę w szafie. A ty nikomu nie
mówiłaś wcześniej, gdzie się schowałaś. Nie pamiętałem tego,
aż do dzisiaj - dodał, pogrążony jeszcze w swoich myślach.

- Musiał być przerażony, że przypomnę sobie wszystko i

doniosę na niego. - Zaczynała łączyć fakty.

- Cal, jesteś ranny! - Matka delikatnie podtrzymywała

jego twarz i oglądała ranę.

- Potrzebujesz lekarza. - Wstała. - Halo! - krzyknęła

rozkazującym tonem do personelu karetki, która właśnie
nadjechała. - Mój syn potrzebuje pomocy lekarskiej!

Lyn uniosła głowę i oboje popatrzyli na Corę Lee.

Odwzajemniła ich spojrzenie, a potem uniosła brwi i
uśmiechnęła się zmieszana.

- Nie jestem całkowicie bezradna.
Wszyscy się roześmieli.
Cal posłał jej uśmiech i chwycił za rękę.
- Nic mi nie będzie.
- Oczywiście, że nie. - Cora Lee nadal miała

przewieszoną przez ramię torebkę. Ku jego rozbawieniu, teraz
wyciągnęła nieskazitelnie białą chusteczkę i zaczęła wycierać
mu twarz. Nie wiedział, że to krew spływa mu do oczu, póki
nie zobaczył czerwonej plamy na materiale. Podniósł rękę i
zbadał ranę.

- To tylko głębokie zadrapanie, mamo - powiedział, żeby

ją uspokoić.

Cofnęła rękę. Przycisnęła zakrwawioną chusteczkę do

piersi i powoli jej oczy wypełniły się łzami.

- Powiedziałeś do mnie: „mamo" - wyszeptała.

Lyn pocałowała go w szyję, a on znowu przyciągnął

matkę do siebie.

- Tak właśnie powiedziałem - potwierdził.
Ku jego irytacji, zabrali go karetką do szpitala w Rapid

City. Lyn i Cora Lee pojechały za nim. Lyn pozostała na czas
badań. Potem, kiedy zabandażowali mu głowę i klatkę
piersiową, zwolniono go. Przekazano setkę instrukcji i
nakazano odpoczywać przez kilka dni.

W poczekalni Deck i Silver towarzyszyli matce.

Niepewność ustąpiła miejsca radości, kiedy się pojawił.

Po chwili Deck odciągnął go na bok.
- Nie będą wniesione żadne oskarżenia - poinformował

Cala. - Szeryf i jakiś detektyw byli tu, kiedy byłeś
opatrywany. Nie wiem, jak to załatwią, ale mówili coś o
jakimś facecie, który zginął, prowadząc nieostrożnie
samochód.

- Zgadzam się - zdecydował Cal, bo mógł zostać

oskarżony o nieumyślne spowodowanie śmierci. Pomyślał, że
jeszcze raz zrobiłby to samo. Niemniej jednak cieszył się, że
policjanci byli wyrozumiali.

Jego samochód zabrano do warsztatu, więc pojechali

samochodem Lyn. Deck i Silver odwieźli Corę Lee na
lotnisko. Pożegnali się i powiedzieli, że może ich odwiedzać,
kiedy chce. Zaprosili również jej męża.

Cal odmówił wzięcia środków przeciwbólowych. Starał

się nie jęczeć, kiedy jechali drogą prowadzącą na ranczo.
Pomimo wstrętu, jaki czuł do samego siebie za swoją słabość,
nie protestował, kiedy Lyn zapakowała go do łóżka na resztę
dnia.

- Dokąd idziesz? - Chwycił ją za rękę, kiedy chciała się

podnieść ze wspólnego posłania.

Wzruszyła ramionami.

- Mam wiele pracy. Trzeba sprawdzić inwentarz w

stodole. Należy zrobić okład koniowi. Rozmroziłam kurczaka
na kolację, jeśli go nie zacznę teraz piec, będziemy jeść
dopiero o północy. Dzisiaj przyniosę ci kolację na tacy, żebyś
nie musiał wstawać.

- Nic ci nie jest? - zapytał cicho. Przez całą drogę do

domu nie odzywała się.

Spojrzała mu w oczy.
- Dopiero wówczas, gdy byłyśmy niedaleko Wall

zauważyłam, że ktoś jedzie za nami. Wtedy ty już tam byłeś.

- Ten drań strzelał do ciebie - warknął Cal. Pokiwała

głową i zacisnęła palce na jego ręce.

- Nie mogłam w to uwierzyć. To dziwne, ale nie bałam

się o siebie. Byłam wściekła, że ten człowiek może
skrzywdzić twoją matkę. Chciałam go zabić! Skłamałabym,
gdybym powiedziała, że żałuję, iż Biddle nie żyje. Ale żal mi
Wayne'a. Był kiedyś normalnym człowiekiem i miał wielkie
marzenia. Jak to się czasami dziwnie w życiu układa!

- To prawda. - Pieścił jej delikatną skórę. - Gdyby nie on,

nigdy bym cię nie spotkał.

- Tak. - Lyn wyswobodziła rękę i nie patrzyła mu w oczy.

- Muszę iść do pracy, a ty powinieneś odpocząć.

Zanim zdołał ją zatrzymać, już jej nie było.
Tej nocy też z nim nie spała, ani następnej. Był tak

obolały, że nie nalegał. Czekał sfrustrowany i zdenerwowany,
bo rozmawiała z nim tylko o ranczu.

Trzeciego dnia wstał o zwykłej porze. Poruszał się

odrobinę wolniej niż zazwyczaj. Był cały posiniaczony, ale
długi gorący prysznic rozluźnił mu mięśnie i złagodził ból.

Kiedy wszedł do kuchni, Lyn podeszła do niego z

parującym kubkiem z kawą.

- Dzień dobry. - Uśmiechała się ciepło. - Słyszałam, że

wstałeś z łóżka.

- Musimy porozmawiać. - Jej uśmiech zniknął, kiedy

postawił kubek z kawą na blacie i zaciągnął ją do salonu.
Usiadł na kanapie, a kiedy chciała usiąść obok, posadził ją
sobie na kolanach.

Zaczęła się wiercić i protestować.
- Nie ruszaj się, bo urazisz mnie w żebra - powiedział,

bezwstydnie wykorzystując swoje obrażenia.

Zamarła, potem delikatnie się wyprostowała, żeby się o

niego nie opierać.

Natychmiast ją pociągnął i straciła równowagę. Teraz

leżała z głową ukrytą w zagłębieniu jego ramienia.

Spojrzała szeroko otwartymi oczami.
- Co ty wyprawiasz? Potrzebujesz...
- Potrzebuję swojej żony. - Cal zaakcentował ostatnie

słowo. - Starasz się utrzymać pomiędzy nami dystans. Nie
śpisz razem ze mną. - Wyciągnął palec i pogłaskał ją po
policzku. - Co się stało?

Lyn zamknęła oczy.
- Nic. Powiedziałeś, że lubisz, kiedy nasze stosunki są

nieskomplikowane.

- Lyn - zaczął ostrzegawczo. - Otwórz oczy. Ignorowała

go, póki nie zaczął rozpinać jej bluzki.

- Cal! Przestań. Nie możesz...
- Ależ mogę. - Położył jej dłoń na swoim kolanie. Zawsze

reagowała tak namiętnie na jego pieszczoty. Rozebrał ją i
mocno do siebie przytulił. Zaczęli się namiętnie całować.

Uśmiechała się z wyrazem zadowolenia na twarzy. Cal

rozpuścił jej włosy i rozłożył je na ramionach. Zanurzył palce
w gęstwinie loków i objął dłońmi twarz żony.

- Kocham cię - powiedział.
Szeroko otworzyła oczy, a jej usta się rozchyliły.
- Kocham cię - powtórzył. Dni bez niej zwiększyły jego

tęsknotę, więc znowu ją do siebie przytulił.

Potem w pokoju panowała długa cisza.
- Nie zasługuję na ciebie - powiedział cicho. Lyn usiadła i

popatrzyła na niego wojowniczo.

- Oczywiście, że zasługujesz - stwierdziła, a jej

zachrypnięty głos przepełniony był emocjami.

- Nie! - Położył palec na jej ustach, żeby nic więcej nie

mówiła. - Aż do dzisiaj nie powiedziałem, że cię kocham. Że
nie wyobrażam sobie swojego życia bez ciebie. Ty wszystko
mi ofiarowałaś.

Jej źrenice tak się rozszerzyły, że zielone oczy Lyn stały

się prawie czarne. Nie powiedziała ani słowa. Łzy napłynęły
do jej oczu.

- Kocham cię od dnia, kiedy przywiozłeś mnie do

swojego domu - powiedziała.

- Podoba mi się sposób, w jaki to powiedziałaś -

poinformował ją. - To miejsce stało się domem, kiedy ty tu
przyjechałaś. - Poczuł jakiś żal. - Przepraszam, że pozwoliłem
ci myśleć, iż potrzebuję tylko pomocy domowej.

- Nic się nie stało. - Pogładziła go po twarzy. - Lubię dbać

o twoją wygodę.

- To dobrze. - Pochylił się, żeby pocałować ją w czubek

nosa. - Chyba spędzę ten dzień w łóżku, bo potrzebuję
wypoczynku. - Postawił ją, ujął za rękę i zaprowadził do
sypialni.

Kilka godzin później powiedział:
- Znów zapomniałem o zabezpieczeniu. Oczy Lyn

złagodniały.

- To zabawne, że o tym mówisz. Chyba nie będzie już

nam potrzebne.

Cal znieruchomiał i popatrzył na kobietę, która stała się

dla niego całym światem.

- Czy ty... Czy myślisz... - Westchnął głęboko i wyrzucił

z siebie. - Powiedz mi...

Uśmiechnęła się do niego.
- Pamiętasz pralnię? Szeroko się uśmiechnął.
- Jakże bym mógł o niej zapomnieć. Nadal nie mogę

przejść tamtędy, nie mając...

Chichocząc, zasłoniła mu usta.
- Tak mi się przynajmniej wydaje. - Uniosła ramiona i

objęła go za szyję. - Już od miesiąca nie mam okresu Zawsze
miesiączkuję bardzo regularnie.

- Dziecko?! - Pocałował ją czule w czoło. - Wydawało mi

się, że nie pragnę powiększenia rodziny, ale wyobrażając
sobie ciebie z naszym dzieckiem w ramionach... - Zamilkł
wzruszony. Potem podniósł głowę. - Bardzo cię kocham
szepnął.

Kiedy się do niego przytuliła, dziękował losowi, że

przywiódł ją do tego domu i sprawił, że w nim została. Już na
zawsze.