Fleming Ian Pozdrowienia z Rosji

przybycia policji albo najbliższych krewnych. Nawet stosik przedmiotów ułożonych na
trawie tuż przy jego głowie mógł się składać z rzeczy osobistego użytku, które
pozbierano uważnie i umieszczono na widocznym miejscu, aby nikt nie pomyślał sobie,
że cokolwiek zostało skradzione przez ratowników.

Sądząc po tej połyskliwej kupce, mężczyzna ów był człowiekiem zamożnym —

stosik zawierał typowe oznaki członkowskie klubu bogaczy: wykonany z meksykańskiej
pięćdziesięciodolarówki spinacz do pieniędzy z pokaźnym plikiem banknotów, solidnie
zużytą złotą zapalniczkę Dunhilla, owalną złotą papierośnicę o falistych krawędziach i
dyskretnym turkusowym guziczku, zastępującym etykietę firmy Faberge, a wreszcie ten
typ książki, jaki człowiek bogaty wyciąga z półki na ogrodową lekturę — The Linie
Nuget, stara powieść P. G. Wodehouse'a. Był tam również masywny złoty zegarek na
znoszonym brązowym pasku ze skóry krokodyla — Girard-Perregaux, model
zaprojektowany specjalnie dla wielbicieli gadgetów; długa wskazówka sekundowa
obiegała całą tarczę, pierwsze z dwóch widniejących w niej okienek informowało o dniu i
miesiącu, drugie zaś — o fazie księżyca. Zegarek komunikował właśnie, że jest 14.30
dziesiątego czerwca, księżyc natomiast znajduje się w trzeciej kwadrze.

Błękitno-zielona ważka wyprysnęła spomiędzy krzewów różanych na skraju ogrodu i

zawisła w powietrzu kilka cali nad krzyżem mężczyzny. Przywabiło ją złociste migotanie
czerwcowego słońca w gęstwie jasnych włosów powyżej kości ogonowej. Od morza
nadleciał powiew bryzy. Poletko łagodnie zafalowało. Ważka nerwowo strzeliła w bok i
patrząc w dół zawisła nad lewym ramieniem leżącego. Młoda trawa koło otwartych ust
mężczyzny drgnęła. Wielka kropla potu stoczyła się po boku mięsistego nosa i migocąc
spadła na murawę. Tego starczyło. Ważka śmignęła w krzewy różane i skryła się za
najeżonym odłamkami szkła murem ogrodu. Co z tego, że pożywienie mogło być dobre,
skoro się ruszało?

Na ogród, w którym leżał mężczyzna, składał się mniej więcej akr starannie

utrzymanego trawnika, otoczonego z trzech stron gęstwą krzewów różanych, skąd niosło
się nieustanne bzyczenie pszczół. Spoza tej sennej mruczanki i z dołu urwiska

rozwierającego się za ogrodem dobiegał łagodny poszum morza.

Z ogrodu nie było widoku na morze — nie było widoku na nic prócz nieba i chmur

ponad dwumetrowym murem. W istocie jakikolwiek widok miało się tutaj tylko z dwóch
sypialń na piętrze willi, zamykającej z czwartej strony tę niezwykle prywatną posesję. Z
okien tych widać było na wprost bezmiar błękitnych wód, z boków zaś — okna willi
stojących po sąsiedzku oraz wierzchołki drzew w ich ogrodach: wiecznozielonych dębów
typu śródziemnomorskiego, pinii, kazuaryn i z rzadka palm.

Willa była nowoczesna — przysadziste wydłużone pudełko bez jakichkolwiek

ozdób. Od strony ogrodu fasadę pomalowaną na różowo przecinały cztery okna w
żelaznych framugach i w środku szklane drzwi otwierające się na niewielki kwadrat
wyłożony bladozieloną glazurą. Płytki zlewały się z murawą. Przeciwległa ściana willi,
wzniesionej kilka metrów od pylistej drogi, była niemal identyczna. Z tej jednak strony
okien broniły kraty, a centralne drzwi wykonano z dębiny.

Na piętrze willi znajdowały się dwie sypialnie średniego rozmiaru, na parterze zaś —

bawialnią i kuchnia, której część odgrodzono ścianą, aby wygospodarować toaletę.
Łazienki nie było.

Senną, leniwą ciszę wczesnego popołudnia przerwał nagle hałas nadjeżdżającego

drogą samochodu. Wóz zatrzymał się przed willą. Metalicznie trzasnęły zamykane
drzwiczki i samochód odjechał.

Dwukrotnie zadźwięczał dzwonek u drzwi. Mężczyzna nad basenem nawet nie

drgnął, lecz na dźwięk dzwonka i odgłos odjeżdżającego auta jego oczy otwarły się na
moment bardzo szeroko. Rzec można, powieki uniosły się tak, jak uszy zaniepokojonego
zwierzęcia. Mężczyzna natychmiast przypomniał sobie, gdzie się znajduje, jaki jest dzień
i która godzina. Odgłosy zostały zidentyfikowane. Powieki, z ich frędzlą krótkich
piaskowych rzęs, na powrót sennie opadły, kryjąc bardzo bladoniebieskie, zmętniałe,
pozbawione wyrazu oczy. Małe okrutne wargi rozwarły się w szerokim ziewnięciu, za
którego sprawą do ust napłynęła ślina. Mężczyzna wypluł ją na trawę i czekał.

Ubrana w białą bawełnianą bluzkę i kusą, nieefektowną, niebieską spódnicę młoda

kobieta z niewielką siatką w dłoni wyszła z przeszklonych drzwi i przeciąwszy wyłożony
glazurą placyk męskim krokiem skierowała się przez trawnik ku nagiemu mężczyźnie.
Kilka metrów od niego upuściła na murawę swoją siatkę, usiadła i zdjęła tanie, zakurzone
pantofle. Potem wstała, rozpięła bluzkę, zdjęła ją i złożywszy starannie ułożyła obok
siatki.

Pod bluzką nie miała nic. Jej skórę pokrywała przyjemna opalenizna, kształtne piersi

lśniły zdrowiem. Kiedy ugięła ramiona, aby rozpiąć z boków spódnicę, pod jej pachami
ukazały się kępki włosów. Sprawiała wrażenie po zwierzęcemu krzepkiej młodej chłopki,
które jeszcze się pogłębiło, gdy ściągnąwszy spódnicę ukazała mięsiste biodra w
jasnoniebieskich trykotowych kąpielówkach i krótkie tęgie uda.

Dziewczyna skrzętnie ułożyła spódnicę obok bluzki, otwarła siatkę, wyjęła z niej

starą butelkę po wodzie sodowej zawierającą jakiś gęsty bezbarwny płyn i podszedłszy
do mężczyzny uklękła obok niego na trawie. Wylała nieco płynu — jasnej oliwki,
zaprawionej, jak wszystko w tej części świata, różanym aromatem — między łopatki
leżącego i rozruszawszy palce niczym pianistka jęła masować mięsień obojczykowo-
mostkowy i czworoboczny u podstawy jego karku.

Miała ciężką robotę. Mężczyzna był niesamowicie silny i mięśnie, sterczące u

podstawy karku, ledwie poddawały się kciukom dziewczyny, mimo że te miały za sobą
ciężar opuszczonych ramion. Kiedy skończy z mężczyzną, będzie skąpana w pocie i tak
skrajnie wyczerpana, że zdoła zaledwie runąć do basenu, a potem leżąc w cieniu
oczekiwać przyjazdu samochodu. Lecz nie to się liczyło, kiedy jej palce obrabiały
automatycznie plecy mężczyzny. Ważna była instynktowna zgroza, jaką budziło w niej
najwspanialsze ciało, jakie widziała w życiu.

Tej zgrozy nie odzwierciedlała w najmniejszym stopniu płaska, beznamiętna twarz

masażystki; lekko skośne czarne oczy pod zasłoną krótkich, czarnych, szorstkich włosów
były puste jak plamy oleju, lecz w jej duszy skamlało i kurczyło się zwierzę, a puls,
gdyby go dziewczynie przypadkiem zmierzono, okazałby się bardzo wysoki.

I znów, jak po wielekroć w przeciągu minionych dwóch lat, pomyślała ze

zdumieniem, dlaczego brzydzi się tym doskonałym ciałem, i jeszcze raz spróbowała
chaotycznie zanalizować swą odrazę. Może tym razem odrzuci uczucia, które — miała
pewność winowajcy — są znacznie bardziej niegodne profesjonalistki, aniżeli pożądanie
seksualne, jakie budzili w niej niektórzy z pacjentów.

Weźmy na początek drobiazgi: jego włosy. Spojrzała w dół na okrągłą, niedużą

głowę sterczącą z żylastego karku. Była pokryta przylegającymi do czaszki rudozłotymi
kędziorkami, które powinny budzić w niej miłe skojarzenie ze stylizowanymi
czuprynami, jakie widywała na zdjęciach przedstawiających starożytne posągi. A jednak
te kędziorki były jakoś zanadto sprasowane, zanadto zbite, zbyt ciasno przylegające do
czaszki. Ich widok budził podobny dreszcz, jak myśl o przeciągnięciu paznokciami po
wełnianym dywanie. No i te złociste pierścienie zarastały kark tak nisko — nieomal
(pomyślała w kategoriach zawodowych) do piątego kręgu szyjnego. Tam urywały się
gwałtownie prostą krechą krótkich sterczących włosków.

Dziewczyna przerwała, aby pozwolić odpocząć dłoniom, i kucnęła. Górna, piękna

połowa jej ciała opływała już potem. Przetarła czoło grzbietem przedramienia i sięgnęła
po butelkę z oliwą. Wylała mniej więcej stołową łyżkę płynu na miniaturowy włochaty
wzgórek w dole pleców mężczyzny i rozruszawszy palce ponownie pochyliła się do
przodu.

Ten embrion złocistego ogona, wyrosły ponad rozpadliną pośladków... u kochanka

byłby czymś radosnym i podniecającym, lecz u tego mężczyzny miał w sobie coś
bestialskiego. Nie, gadziego. Ale węże nie mają sierści. Cóż, nie jej wina, uważała, że
gadziego. Przesunęła dłonie w dół na dwa wybrzuszenia mięśni pośladkowych. To
chwila, gdy wielu z jej pacjentów, szczególnie tych młodszych, z drużyny piłkarskiej,
zaczynało z nią żartować. Potem, jeśli nie była bardzo, bardzo ostrożna, następowały
propozycje. Niekiedy potrafiła je uciszyć, wbijając gwałtownie palce w okolice nerwu
kulszowego. Przy innych znowu okazjach, szczególnie gdy uważała mężczyznę za
atrakcyjnego, dochodziło do rozchichotanej sprzeczki, króciutkich zapasów i szybkiego,
rozkosznego poddania.

Z tym mężczyzną było inaczej, bez mała niesamowicie inaczej. Od pierwszego razu

przypominał bryłę martwego mięsa. W ciągu dwóch lat nie odezwał się do niej ani
słowem. Gdy uporała się już z tyłem i nadchodziła chwila, gdy powinien przewrócić się
na wznak, jego oczy i ciało ani razu nie zdradziły najmniejszego zainteresowania jej
osobą. Kiedy klepała go po ramieniu, po prostu przewracał się, gapił w niebo przez

półprzymknięte powieki i od czasu do czasu ziewał przeciągle, co było w nim jedyną
oznaką ludzkich zachowań.

Dziewczyna zmieniła pozycję i powoli wymasowała jego prawą nogę ku ścięgnu

Achillesa. Gdy doń dotarła, ogarnęła spojrzeniem całe potężne ciało. Czy jej odraza była
tylko fizyczna? Czy rzecz w czerwonawym zabarwieniu opalenizny na skórze z natury
mlecz-nobiałej, tym kolorze pieczonego mięsa? A może chodzi o fakturę samej skóry, o
te głębokie, rzadko rozrzucone pory na aksamitnej powierzchni! Lub gęstwę
pomarańczowych piegów na ramionach? Albo seksualizm tego mężczyzny? Obojętność
jego imponujących, butnie nabrzmiałych mięśni? Czy też miała charakter duchowy —
czy to zwierzęcy instynkt mówił jej, że w tym wspaniałym ciele mieszka osobowość
złowroga?

Masażystka podniosła się na nogi, a potem stojąc kręciła głową z boku na bok i

gimnastykowała barki. Wyrzuciła ramiona w bok i w górę, gdzie pozostawiła je przez
chwilę, umożliwiając odpłynięcie z nich krwi. Podeszła do swej siatki, wyjęła z niej mały
ręczniczek, otarła pot z twarzy i ciała.

Gdy odwróciła się z powrotem do mężczyzny, ów przewrócił się już na wznak i

podłożywszy rękę pod głowę gapił się tępo w niebo. Drugie ramię, odrzucone na trawę,
już na nią czekało. Podszedłszy dziewczyna uklękła na trawie obok jego głowy. Wtarła
nieco oliwki w swoje dłonie, ujęła bezwładną, półotwartą garść mężczyzny i zaczęła
ugniatać krótkie grube palce.

Nerwowo zerknęła w bok na czerwonobrązową twarz pod koroną gęstych, złocistych

kędziorów. Na pierwszy rzut oka nic jej nie brakowało — była przystojna tak, jak bywają
przystojne twarze czeladników rzeźnickich: różowe policzki, zadarty nos, zaokrąglony
podbródek. Lecz przy bliższym spojrzeniu dostrzegało się coś okrutnego w wąskich,
trochę skrzywionych wargach, coś świńskiego w dużych dziurkach zadartego nosa,
martwota zaś, przesłaniająca bardzo bladoniebieskie oczy, udzielała się całej twarzy,
przywodząc na myśl topielców i kostnice. To tak — pomyślała — jak gdyby ktoś rzucił
na twarz porcelanowej lalki przerażający makijaż.

Posuwając się w górę ramienia dotarła do olbrzymiego bicepsu. Gdzie ten człowiek

zdobył takie mięśnie? Czy był bokserem? Jak wykorzystywał swoje fantastyczne ciało?
Wedle pogłosek willa należała do milicji. Dwóch służących było zapewne kimś w
rodzaju strażników, choć do ich obowiązków należało także gotowanie i sprzątanie.
Regularnie co miesiąc mężczyzna wyjeżdżał na kilka dni i wówczas nie kazano jej
przychodzić. Od czasu do czasu zaś miała nie pojawiać się przez tydzień, dwa tygodnie,
miesiąc. Kiedyś, po jednej z takich nieobecności, szyja i górna część ciała mężczyzny
przemieniły się w jedną masę sińców. Innym znów razem spod rogu chirurgicznego
plastra przyklejonego na piersi powyżej serca wyzierał czerwony koniuszek na poły
zasklepionej rany. Ani razu nie ośmieliła się wypytywać o swego podopiecznego w
szpitalu bądź w mieście. Kiedy pierwszy raz wysłano ją do willi, jeden ze służących
powiedział, że jeśli piśnie słowo o tym, co tu widziała, pójdzie do więzienia. W szpitalu
zaś kierownik kadr, który nigdy dotąd nie dostrzegał jej istnienia, posłał po nią i
powiedział dokładnie to samo. Pójdzie do więzienia. Mocne palce dziewczyny ugniatały
nerwowo mięsień naramienny. Zawsze wiedziała, że to sprawa związana z
Bezpieczeństwem Państwa. Może właśnie dlatego to wspaniałe ciało napełniało ją
odrazą. Może chodziło po prostu o strach przed organizacją, która tym ciałem kierowała.

Mocno zacisnęła oczy na myśl, kim ten mężczyzna może naprawdę być, co może kazać z
nią zrobić. Z powrotem szybko je rozwarła. Żeby nie zauważył. Lecz jego oczy tępo
patrzyły w niebo.

Teraz — sięgnęła po oliwkę — czas na twarz.
Kciuki dziewczyny ledwie zdążyły tknąć powiek jego zamkniętych oczu, kiedy w

domu rozdzwonił się telefon. Dzwonek wdarł się niecierpliwie

w ciszę ogrodu. W okamgnieniu mężczyzna poderwał się na kolano, jak sprinter

czekający strzału startera. Nie ruszył jednak. Dzwonienie umilkło. Rozległ się szmer
głosu. Dziewczyna nie słyszała, co mówi, lecz brzmiał pokornie, jakby kwitował
instrukcje. Potem umilkł, w drzwiach ukazał się na moment jeden ze służących, wykonał
gest przywołania i na powrót skrył się w domu. Gest jeszcze trwał, kiedy nagi mężczyzna
zerwał się do biegu. Patrzyła, jak jego brązowe plecy nikną w otwartych przeszklonych
drzwiach. Lepiej, żeby nie znalazł jej po swym powrocie w tym samym miejscu —
bezczynnej, może podsłuchującej. Podniosła się i uczyniwszy dwa kroki skoczyła
zgrabnie do basenu z jego cementowej krawędzi.

Jakkolwiek rzecz wyjaśniałaby odczucia dziewczyny wobec mężczyzny, którego

ciało musiała masować, było lepiej dla jej spokoju ducha, że nie znała jego prawdziwej
tożsamości.

Naprawdę nazywał się Donovan Grant lub Red Grant. Lecz od dziesięciu lat jego

nazwisko brzmiało Krasno-Granitski, służbowy zaś pseudonim — „Granit".

Był głównym wykonawcą wyroków SMIERSZ-u, skrytobójczego aparatu MGB, w

tej zaś chwili bezpośrednią linią MGB z Moskwy przekazywano mu instrukcje.

ROZDZIAŁ 2

RZEŹNIK

Grant delikatnie odłożył słuchawkę na widełki i siedząc wpatrywał się w telefon.
Stojący nad nim strażnik o kulistej głowie powiedział:
— Lepiej się zbierajcie.
— Macie jakiś pomysł o rodzaju misji? — Grant doskonale władał rosyjskim, lecz

mówił z wyraźnym obcym akcentem. Mógł uchodzić za mieszkańca którejś z republik
nadbałtyckich. Jego głos, wysoki i bezbarwny, brzmiał tak, jak gdyby Grant recytował
jakiś nudny ustęp książki.

—
— Nie. Tylko że jesteście potrzebni w Moskwie. Samolot już leci. Będzie tu za jakąś

godzinę. Pół godziny na tankowanie, potem trzy albo cztery godziny, to zależy od
pogody, i jesteście w Charkowie. W Moskwie będziecie koło północy. Lepiej się
pakujcie. Wezwę samochód.

Grant nerwowo podniósł się na nogi.
— Tak. Macie rację. Ale nie powiedzieli nawet, czy chodzi o akcję? Człowiek

chciałby wiedzieć. Linia jest bezpieczna. Mogli coś napomknąć. Zwykle tak robią.

— Tym razem nie.
Grant powoli wyszedł z przeszklonych drzwi na trawnik. Jeśli nawet spostrzegł

dziewczynę siedzącą na przeciwległym brzegu basenu, nie dał tego po sobie poznać.
Pochyliwszy się podniósł książkę i złote zdobycze zawodowe, a potem wrócił do domu i
wszedł po schodach do swej sypialni.

Na umeblowanie tego ponurego pokoju składało się tylko żelazne łóżko, z którego po

jednej stronie wisiała aż do podłogi skotłowana pościel, wyplatane krzesło, nie malowana
szafa i tandetna umywalka z cynową miednicą. Podłogę zaścielały porozrzucane
magazyny angielskie i amerykańskie, przy ścianie pod oknem stały rzędem powieści
sensacyjne w tanich, kieszonkowych, lub luksusowych wydaniach.

Grant pochylił się i wyciągnął spod łóżka poobijaną włoską walizkę, do której

spakował nieco wyjętej z szafy taniej, lecz przyzwoitej, starannie wypranej odzieży.
Potem pospiesznie umył się zimną wodą i mydłem o — jakżeby inaczej — różanym

aromacie, a wreszcie wytarł się ściągniętym z łóżka prześcieradłem.

Z dworu doleciał warkot samochodu. Grant szybko ubrał się w rzeczy równie

zgrzebne i pozbawione wyrazu jak te, które spakował do walizki, założył zegarek, wsunął
do kieszeni pozostałe przedmioty osobiste, ujął walizkę i zbiegł po schodach.

Drzwi frontowe były otwarte. Ujrzał dwóch swych strażników gawędzących z

kierowcą poobijanej limuzyny ZIS. „Cholerni głupcy" pomyślał. (Wciąż większość
swych myśli formułował w angielskim). „Pewnie mu każą dopilnować, żebym
przypadkiem nie zwiał w drodze na lotnisko. Pewnie nie potrafią sobie wyobrazić, że
cudzoziemiec mógłby pragnąć mieszkać w ich zakazanym kraju." Zimne oczy jarzyły się
gniewnie, kiedy postawiwszy walizkę na podłodze Grant myszkował wśród gęstwy okryć
zwieszającej się z kołków na kuchennych drzwiach. Znalazł swój mundur — szarobury
deszczowiec i czarną „leninówkę" funkcjonariuszy sowieckich — założył go, podniósł
walizkę, wyszedł z domu i wsiadł do wozu obok ubranego po cywilnemu kierowcy,
brutalnie przy tym potrącając barkiem jednego ze swych strażników.

Obaj mężczyźni cofnęli się bez słowa, patrząc nań twardymi oczyma. Kierowca

zwolnił sprzęgło i auto, czekające z wrzuconym biegiem, jęło nabierać szybkości na
pylistej drodze.

Willa stała na południowo-wchodnim wybrzeżu Krymu, mniej więcej w pół drogi

pomiędzy Teodozją a Jałtą. Była jedną z wielu służbowych dacz, wzniesionych wzdłuż
ulubionego przez dygnitarzy pasa górzystego wybrzeża stanowiącego część Riviery
rosyjskiej. Red Grant wiedział, że jest niebywale uprzywilejowany mieszkając właśnie
tu, nie zaś w jakiejś ponurej willi na peryferiach Moskwy. Kiedy samochód piął się pod
górę, Grant pomyślał, iż z pewnością traktują go najlepiej, jak umieją, nawet jeśli ich
troska ma dwa oblicza. Siedemdziesięciokilometrowa jazda na lotnisko w Symferopolu
trwała godzinę. Na drodze nie było innych aut, przypadkowe zaś wozy z winnic na
dźwięk klaksonu szybko zjeżdżały w rów. Jak w całej Rosji, samochód oznaczał tu
dygnitarza, dygnitarz zaś mógł oznaczać tylko niebezpieczeństwo.

Wzdłuż całej trasy były róże, pola różane przeplatające się z winnicami, żywopłoty z

krzewów różanych obok drogi, a przy dojeździe do lotniska olbrzymi kolisty kobierzec,
gdzie przemieszane ze sobą czerwone i białe gatunki róż układały się w czerwoną
gwiazdę na białym tle. Grantowi rzygać się chciało od tych róż i pragnął' być już w
Moskwie, z dala od ich słodkiego zapachu.

Minęli wjazd do Portu Cywilnego i posuwając się przez jakieś półtora kilometra

wzdłuż wysokiej ściany dotarli do wojskowego końca lotniska. Przy wysokiej drucianej
bramie kierowca okazał przepustkę dwóm uzbrojonym w pistolety maszynowe
wartownikom i wjechali na płytę. Stało tu kilka samolotów: wielkie wojskowe
transportowce w barwach ochronnych, małe dwusilnikowe maszyny treningowe i dwa
helikoptery marynarki wojennej. Kierowca zatrzymał wóz, aby zapytać mężczyznę w
kombinezonie, gdzie szukać samolotu Granta. Natychmiast z wieży kontrolnej doniosło
się metaliczne szczęknięcie i głośnik warknął:

— W lewo. W głębi na lewo. Numer V-BO.
Kierowca posłusznie ruszył po płycie lotniska, gdy stalowy głos warknął ponownie:
— Stać!
Kiedy szofer wdepnął pedał hamulca, w górze rozległ się ogłuszający wizg. Obaj

mężczyźni przykurczyli się instynktownie, gdy od strony zachodzącego słońca nadleciała
formacja czterech MIG-ów 17 i przemknęła nad ich głowami z opuszczonymi do
lądowania krótkimi klapami hamulcowymi. Samoloty jeden po drugim siadły na
olbrzymim pasie startowym, przy czym z kół przednich strzeliły obłoczki błękitnego
dymu, a potem, z wyciem silników odrzutowych, potoczyły się ku odległej linii
granicznej, zawróciły i podkołowały do wieży kontrolnej i hangarów.

— Ruszać!
Po przebyciu stu metrów dotarli do samolotu z literami rozpoznawczymi V-BO. Był

to dwusilnikowy Iliuszyn 12. Wóz zatrzymał się przy aluminiowej drabince zwieszonej z
drzwi kabiny. W luku ukazał się jeden z członków załogi. Zszedł po drabince, uważnie
obejrzał przepustkę kierowcy i dokumenty Granta, po czym kierowcę oddalił gestem,
Grantowi zaś polecił podążyć za sobą. Nie zaproponował pomocy w dźwiganiu bagażu,
lecz Grant wniósł swoją walizkę po stopniach, jakby nie była cięższa od książki. Lotnik
wciągnął drabinkę, zatrzasnął szeroki właz i pospieszył do kokpitu.

Do wyboru było dwadzieścia pustych siedzeń. Grant zajął najbliższe luku i zapiął pas

bezpieczeństwa. Przez otwarte drzwi kokpitu doleciał krótki trzask rozmowy z wieżą
kontrolną, oba silniki zawyły, zakaszlały i podjęły pracę, samolot zaś zawrócił szybko jak
samochód, podkołował na początek pasa północno--południowego i bez żadnych
dodatkowych czynności wstępnych nabrał pędu i wzniósł się w powietrze.

Grant rozpiął pas, zapalił papierosa Trojka ze złotym ustnikiem i rozparłszy się na

siedzeniu oddał się miłym rozważaniom o swej dotychczasowej karierze i tym, co go
czeka w najbliższej przyszłości.

Donovan Grant był owocem związku zawartego pewnej północy pomiędzy

zawodowym ciężarowcem niemieckim a południowoirlandzką kelnerką. Związek ów
trwał kwadrans, został zaś skonsumowany na wilgotnej trawie pod namiotem cyrkowym
rozstawionym na peryferiach Belfastu. Gdy już było po wszystkim, ojciec wręczył matce
pół korony, uszczęśliwiona natomiast matka powędrowała do domu, czyli łóżka w kuchni
kafejki obok dworca kolejowego. Stwierdziwszy, że jest w ciąży, zamieszkała u swej
ciotki w wiosce Aughmacloy, leżącej po obu stronach granicy i tam, w pół roku później,
umarła na gorączkę poporodową wydawszy na świat dwunastofuntowego chłopczyka.
Przed śmiercią poleciła, by syn nosił imię Donovan (ciężarowiec występował pod
pseudonimem „Mocarny 0'Donovan") i jej rodowe nazwisko Grant.

Chłopiec, którym bez entuzjazmu zajmowała się ciotka, rósł zdrowo, był niezwykle

silny i ogromnie milkliwy. Nie miał przyjaciół. Nie życzył sobie żadnych stosunków z
innymi dziećmi, a jeśli czegoś od nich potrzebował, wymuszał to pięściami. W szkole
miejscowej niezmiennie bano się go i nie lubiano, lecz Grant zdobył sobie reputację
mocując się i boksując na jarmarkach, gdzie krwiożercza furia jego ataków w połączeniu
z podstępnością pozwalała mu odnosić zwycięstwa nad chłopcami starszymi i
silniejszymi.

To właśnie dzięki tym walkom wpadł w oko Sinn-Feinerom, którzy wykorzystywali

Aughmacloy jako główny kanał przerzutowy dla swych ciemnych spraw na północy, a
także przemytnikom, korzystającym z wioski w dokładnie tych samych celach. Po
ukończeniu szkoły Grant stał się człowiekiem do brudnej roboty obu tych grup. Płacono
mu dobrze, starając się zarazem jak najrzadziej miewać z nim do czynienia.

Właśnie w tym czasie, około pełni księżyca, jego ciało poczęło odczuwać osobliwe i

gwałtowne przymusy. Kiedy, w październiku szesnastego roku swego życia, po raz
pierwszy dostał „Czadu", jak nazywał rzecz na własny użytek wyszedł z domu i zadusił
kota. Dzięki temu „poczuł się lepiej" na cały miesiąc. W listopadzie załatwił wielkiego
owczarka, koło Bożego Narodzenia zaś, o północku, poderżnął gardło krowie w stajni
sąsiada. Miał dość zdrowego rozsądku, by pojąć, że rychło te tajemnicze śmierci zaczną
budzić w wiosce zdziwienie, kupił więc rower, na którym raz w miesiącu wyruszał nocą
w teren. Często były to wyprawy bardzo dalekie, zatem po dwóch miesiącach, kiedy
musiał zadowalać się gęśmi i kurczętami, zaryzykował i poderżnął gardło śpiącemu
włóczędze.

Nocami ludzie wychodzili z domów tak rzadko, że niebawem zaczął wyruszać

wcześniej: penetrując na swym rowerze znaczne połacie terenu docierał do odległych
wiosek o zmierzchu, kiedy samotni rolnicy wracali z pól, dziewczyny zaś szły na
schadzki.

Z dziewczętami, które niekiedy zabijał, nie „zabawiał się" w żaden inny sposób.

Słyszał wprawdzie rozmowy na ten temat, ale były to sprawy zupełnie dlań niepojęte. To
tylko cudowny akt zabijania sprawiał, że „czuł się lepiej". Nic innego.

Kiedy kończył siedemnasty rok życia cały region Fermanagh, Tyrone i Armagh roił

się od upiornych pogłosek. Gdy w biały dzień zamordowano kobietę i uduszoną rzucono
obojętnie w kopę siana, pogłoski przerodziły się w panikę. Po wioskach formowano
ochotnicze grupki wigilantów, ściągały posiłki policyjne z psami, opowieści zaś o
„Księżycowym Mordercy" przywabiały dziennikarzy. Kilkakroć jadącego na swym
rowerze Granta zatrzymywano i przesłuchiwano, Grant jednak miał w Aughmacloy
potężnych protektorów, a jego wywody o przejażdżkach treningowych związanych z
uprawianiem boksu zawsze zyskiwały potwierdzenie, był bowiem w owym czasie dumą
wioski i pretendentem do tytułu mistrza Irlandii w wadze półciężkiej.

I znów instynkt ocalił go w porę przed wpadką: Grant wyjechał z Aughmacloy do

Belfastu, gdzie oddał się w ręce podupadłego organizatora walk bokserskich, który
pragnął uczynić zeń zawodowca. W marnej sali treningowej panowała drakońska
dyscyplina. Było to niemal więzienie i kiedy w żyłach Granta znów zakipiała krew, mógł
co najwyżej zatłuc niemal na śmierć swoich sparing-partnerów. Gdy dwukrotnie trzeba
go było odciągać siłą od przeciwnika w ringu, menedżer chciał Granta nawet wyrzucić,
przed czym uratowało go tylko zdobycie tytułu mistrzowskiego.

Grant zdobył mistrzostwo w 1945 roku w dniu swych osiemnastych urodzin; zaraz

potem powołano go do wojska, gdzie został kierowcą w Królewskim Korpusie
Łączności. Okres szkolenia w Anglii otrzeźwił go nieco, a przynajmniej uczynił
ostrożniejszym, kiedy dostawał „Czadu". Teraz, podczas pełni, szukał ucieczki w piciu.
Brał butelkę whisky do lasów otaczających Aldershot, gdzie opróżniał ją do dna, śledząc
beznamiętnie swe doznania aż do odzyskania pełnej świadomości. We wczesnych
godzinach rannych wracał chwiejnie do koszar, tylko na poły usatysfakcjonowany, ale
już nie groźny. Jeśli został przyłapany przez wartownika, dostawał najwyżej dzień
koszarniaka, bo dowódca jednostki nie chciał mu psuć samopoczucia przed
mistrzostwami armii.

Sekcję transportową Granta przerzucono jednak pospiesznie do Berlina w chwili

„korytarzowych" nieporozumień z Rosjanami i Grant w mistrzostwach nie wziął udziału.

W Berlinie zaintrygował go nieustanny swąd niebezpieczeństwa, uczynił jeszcze
ostrożniejszym i bardziej szczwanym. Wciąż podczas pełni zapijał się w trupa, lecz przez
resztę czasu obserwował i knuł. Podobało mu się to, co słyszał o Rosjanach — ich
brutalności, wzgardzie dla ludzkiego życia, bezwzględności — i postanowił do nich
uciec. Ale jak? I co im może zanieść w charakterze wiana? Na czym im zależy?

Do definitywnego wprowadzenia pomysłu w czyn skłoniły go ostatecznie

mistrzostwa Brytyjskiej Armii Renu. Zbiegiem okoliczności odbywały się podczas pełni
księżyca. Grant, reprezentujący Królewski Korpus Łączności, zarobił napomnienia za
przytrzymywanie i ciosy poniżej pasa, a wreszcie został zdyskwalifikowany w trzeciej
rundzie za konsekwentnie nieczystą walkę. Kiedy schodził z ringu, wygwizdał go cały
stadion — najgłośniej zaś jego macierzysty pułk — nazajutrz natomiast, wezwany przez
dowódcę, usłyszał, że przynosi hańbę Królewskiemu Korpusowi i najbliższym
transportem będzie odesłany do domu. Koledzy-kierowcy zaczęli go bojkotować, a skoro
nikt nie chciał z nim jeździć, przeniesiono tymczasem Granta do łącznikowej służby
motocyklowej.

To przeniesienie odpowiadało mu jak żadne. Przyczaił się na kilka dni, a potem —

pewnego wieczoru, gdy odebrał już pocztę z Dowództwa wywiadu wojskowego przy
Reichskanzlerplatz — ruszył wprost ku Sektorowi Rosyjskiemu, poczekał z włączonym
silnikiem, aż otworzy się brama, by przepuścić taksówkę, przemknął przez nią
sześćdziesiątką, nim się zdążyła zamknąć, i wyhamował ostro przed betonowym
bunkrem posterunku rosyjskiej straży granicznej.

Brutalnie wciągnięto go na wartownię. Siedzący za biurkiem oficer o drewnianej

twarzy zapytał, czego sobie życzy.

— Sowieckiej Tajnej Służby — odparł Grant bezbarwnie. — Jej szefa.
Oficer obdarzył go zimnym spojrzeniem. Powiedział coś po rosyjsku. Żołnierze,

którzy wprowadzili Ganta, zaczęli wyciągać go na zewnątrz. Grant otrząsnął się z nich
bez trudu. Jeden z żołnierzy uniósł swoją pepeszę.

Grant oznajmił cierpliwie i wyraźnie:
— Mam mnóstwo tajnych dokumentów. Na dworze. W skórzanych torbach przy

motocyklu. — Doznał olśnienia: — Władujecie się w poważne kłopoty, jeśli nie dotrą do
waszej Tajnej Służby.

Oficer powiedział coś do żołnierzy, którzy odstąpili od Granta.
— Nie mamy żadnej Tajnej Służby — stwierdził oficer w sztywnej angielszczyźnie.

— Proszę usiąść i wypełnić ten formularz.

Grant zasiadł przy biurku i wypełnił długi kwestionariusz przeznaczony dla

wszystkich, którzy pragnęli odwiedzić strefę wschodnią: były tam pytania o nazwisko,
adres, cel wizyty i tak dalej, i tak dalej. Tymczasem oficer odbył krótką i przyciszoną
rozmowę telefoniczną.

Grant właśnie kończył, kiedy w pomieszczeniu zjawiło się dwóch następnych

żołnierzy — podoficerów w brudnozielonych furażerkach i mundurach polowych z
zielonymi dystynkcjami. Nawet nie zerknąwszy na formularz pogranicznik wręczył go
jednemu z podoficerów, ci zaś wyprowadzili Granta na dwór, wsadzili go razem z
motocyklem do tyłu zamkniętej półciężarówki i zaryglowali za nim drzwi. Po trwającej

może kwadrans szybkiej jeździe samochód stanął; wyszedłszy zeń Grant stwierdził, że
znajduje się na dziedzińcu od zaplecza wielkiego nowego gmachu. Wprowadzono go do
budynku, wwieziono windą na górę i pozostawiono samotnie w celi bez okien. Cela nie
zawierała nic, prócz żelaznej pryczy. Po godzinie, którą — jak uważał — poświęcono na
wertowanie jego tajnych dokumentów, wprowadzono Granta do obszernego gabinetu,
gdzie za biurkiem siedział oficer w mundurze przyozdobionym trzema rzędami medali i
złotymi dystynkcjami pułkownika.

Na biurku nie było nic prócz wazy z różami.
Teraz, dziesięć lat później, spozierając na rozległe skupisko światełek, migocące trzy

kilometry w dole, będące jak sądził, Charkowem, Grant uśmiechnął się niewesoło do
swego odbicia w szybie.

Róże. Od tego momentu jego życie płynęło wyłącznie po różach. Róże, róże, róże,,

cały czas.

ROZDZIAŁ 3

STUDIA PODYPLOMOWE

— Zatem chciałby pan pracować w Związku Sowieckim, mister Grant?
Było to pół godziny później i pułkownik MGB odczuwał już znudzenie rozmową.

Uważał, iż wycisnął już z tego nader odpychającego brytyjskiego żołnierza wszystko, co
mogłoby go zainteresować. Jeszcze tylko kilka uprzejmych zdań w podzięce za obfity łup
tajemnic, jakiego dostarczyły pocztowe torby tego człowieka, i można go odesłać do cel,
w których zaczeka na przewiezienie w zwykłym trybie do Workuty lub innego obozu
pracy.

— Tak, chciałbym dla was pracować.
— A jakąż pracę mógłby pan wykonywać, mister Grant? Mamy mnóstwo

niewykwalifikowanej siły roboczej. Nie potrzebujemy kierowców ciężarówek, kiedy zaś
— tu pułkownik uśmiechnął się przelotnie — trzeba kogoś zboksować, mamy do wyboru
wielu ludzi, którzy potrafią to robić. Wśród nich, nawiasem mówiąc, dwóch
potencjalnych mistrzów olimpijskich.

— Jestem ekspertem w zabijaniu ludzi. Robię to doskonale. I uwielbiam.
Pułkownik dostrzegł czerwony ognik, który pod piaskowymi rzęsami zamigotał

przez moment w bardzo bladobłękitnych oczach. Pomyślał, że ten człowiek mówi
szczerze. Jest równie szalony jak odpychający. Popatrzył zimno na Granta, zastanawiając
się, czy warto nań marnować w Workucie strawę. Może go lepiej zastrzelić. Albo
przerzucić do Sektora Brytyjskiego i niech się o niego martwią rodacy.

— Pan mi nie wierzy — odparł Grant ze zniecierpliwieniem. To był niewłaściwy

rozmówca, nie ten wydział. — Kto tu u was odwala mokrą robotę? — Był pewien, iż
Rosjanie dysponują czymś w rodzaju brygady skrytobójców. Wszyscy tak mówili. —
Niech mi pan pozwoli z nimi pogadać. Kogoś dla nich zabiję. Kogokolwiek wskażą.
Zaraz.

Pułkownik popatrzył nań z niesmakiem. Może jednak powinien zameldować o

sprawie.

— Proszę zaczekać — wstał i wyszedł z pokoju, pozostawiając otwarte drzwi, w

których zaraz pojawił się wartownik i z dłonią na kolbie pistoletu jął obserwować Granta.

Pułkownik przeszedł do sąsiedniego pokoju. Był pusty. Na biurku stały trzy telefony.

Podniósł słuchawkę aparatu, z którego bezpośrednią linią MGB mógł się połączyć z
Moskwą. Gdy odezwał się telefonista wojskowy, powiedział „SMIERSZ", a kiedy
uzyskał połączenie, poprosił o Kierownika Wydziału Operacyjnego.

Po dziesięciu minutach odłożył słuchawkę. Co za szczęście! Rozwiązanie proste i

konstruktywne. Jakikolwiek obrót przybrałyby sprawy, przyniosą skutek pomyślny. Jeśli
Anglikowi się powiedzie, będzie doskonale, jeśli nie — powstanie mnóstwo zamieszania
w Sektorze Zachodnim, zamieszania kłopotliwego dla Brytyjczyków, bo Grant to ich
człowiek, zamieszania kłopotliwego dla Niemców, bo próba napędzi strachu wielu ich
szpiegom, a wreszcie zamieszania kłopotliwego dla Amerykanów, bo to oni w
przeważnej mierze dostarczają funduszy komórce Baumgartena i uznają teraz, iż jej
system bezpieczeństwa ma luki. Zadowolony z siebie pułkownik wrócił do gabinetu i
usiadł naprzeciwko Granta.

— Czy mówi pan poważnie?
— Oczywiście że tak.
— Ma pan dobrą pamięć?
— Tak.
— W Sektorze Brytyjskim jest pewien Niemiec, dr Baumgarten. Mieszka w lokalu

numer 5 przy Kurfurstendamm 22. Wie pan, gdzie to jest?

— Tak.
— Dziś wieczorem zostanie pan ze swoim motocyklem przerzucony do Sektora

Brytyjskiego. Numery rejestracyjne zostaną zmienione. Pańscy rodacy będą pana szukać.
Weźmie pan ze sobą kopertę dla dr Baumgartena. Kopertę z adnotacją, iż musi zostać
dostarczona przez posłańca. W swoim mundurze i z podobną przesyłką nie będzie pan
miał problemów. Oznajmi pan, że wiadomość jest tak poufna, iż musi się pan zobaczyć z
Baumgartenem w cztery oczy. Potem go pan zabije. — Pułkownik uczynił pauzę.
Podniósł brwi. — Tak?

— Tak — odparł Grant flegmatycznie. — Czy zlecicie mi więcej podobnej roboty,

jeśli wywiążę się z tej?

— Możliwe — powiedział beznamiętnie pułkownik. — Ale najpierw musi pan

zademonstrować, co potrafi. Po wykonaniu zadania i powrocie do Sektora Sowieckiego
może pan pytać o pułkownika Borysa. — Wcisnął guzik dzwonka i pojawił się
mężczyzna w cywilu. Pułkownik ukazał go gestem: — Ten człowiek pana nakarmi.
Potem dostarczy kopertę i ostry nóż amerykańskiego wyrobu. To doskonała broń.
Powodzenia.

Pułkownik wyjął z wazy różę i powąchał ją z wyraźną przyjemnością.
Grant podniósł się na nogi.
— Dziękuję, sir — powiedział gorąco.
Pułkownik nie odpowiedział i nie oderwał od róży spojrzenia. W ślad za mężczyzną

w cywilu Grant wyszedł z gabinetu.

Samolot sunął z rykiem nad sercem Rosji. Zostawił za sobą gorejące daleko ku

wschodowi piece hutnicze wokół miasta Sta-lino, a także — od zachodu — srebrzystą nić

Dniepru, rozgałęziającą się koło Dniepropietrowska. Świetlista plama wokół Charkowa
oznaczała granicę Ukrainy, pojawiło się i zniknęło mniejsze skupisko świateł — Kursk,
miasto fosfatów. Grant wiedział, że rozpościerająca się teraz w dole gęsta,
nieprzenikniona ciemność kryje wielki środkowy step, na którym szumią i dojrzewają w
mroku miliardy ton rosyjskiego zboża. Nie będzie żadnych więcej oaz światła, dopóki —
za godzinę, podczas której pokonają pięćset ostatnich kilometrów — nie dotrą do
Moskwy.

Teraz Grant znał już Rosję bardzo dobrze. Ledwie po szybkim, kompetentnym i

sensacyjnym zamordowaniu arcyważnego zachodnioniemieckiego szpiega Grant
przemknął przez granicę i dotarł jakoś do „pułkownika Borysa", a przebrano go w ubiór
cywilny, zakryto pilotką włosy, wsadzono do pustego samolotu MGB i
przetransportowano wprost do Moskwy.

Wtedy zaczął się rok połowicznego uwięzienia, który Grant poświęcił na

utrzymywanie się w formie i naukę rosyjskiego, podczas gdy w jego otoczeniu pojawiali
się i znikali ludzie — funkcjonariusze śledczy, kapusie, lekarze. Tymczasem szpiedzy
sowieccy w Anglii i Irlandii Północnej drobiazgowo badali jego przeszłość.

Pod koniec tego roku wystawiono Grantowi tak czyste świadectwo zdrowia

politycznego, o jakim cudzoziemiec w Rosji może tylko marzyć. Informatorzy angielscy
i amerykańscy donieśli, że nie jest w najmniejszym stopniu zainteresowany polityką czy
też normami społecznymi jakiegokolwiek kraju świata, lekarze zaś i psychologowie
wyrazili zgodną opinię, iż cierpi na zaawansowaną depresję maniakalną, której okresy
krytyczne zbiegają się w czasie z pełniami księżyca. Dodawali również, że Grant jest
osobowością narcystyczną i aseksualną o bardzo wysokiej odporności na ból. Pomijając
te cechy szczególne, charakteryzowało go doskonałe zdrowie, a także, pomimo
beznadziejnie niskiego poziomu wykształcenia, naturalny, iście lisi spryt. Zgadzano się,
że Grant to wyjątkowo niebezpieczny członek społeczeństwa i jako taki winien zeń
zostać wyeliminowany.

Gdy dossier Granta znalazło się przed obliczem szefa spraw personalnych MGB, ów

gotów był zrazu napisać na marginesie „Zabić", lecz wówczas przyszło głębsze
zastanowienie.

W Związku Sowieckim istnieje znaczne zapotrzebowanie na usługi katowskie nie

dlatego, że przeciętny Rosjanin jest człowiekiem okrutnym — aczkolwiek nacja rosyjska
wydała kilku największych okrutników świata — lecz dlatego, iż zadawanie śmierci
stanowi instrument polityki. Ludzie sprzeciwiający się Państwu są przeciwnikami
Państwa, a Państwo nie ma miejsca dla wrogów. Jest do zrobienia zbyt wiele, aby tracić
na nich cenny czas, w związku z tym, jeśli sprawiają stałe kłopoty, po prostu się ich
eliminuje. W kraju o populacji sięgającej dwustu milionów można spokojnie pozwolić
sobie na wymordowanie wielu tysięcy rocznie. Jeśli — jak to się stało podczas dwóch
największych czystek — w ciągu jednego roku musi zginąć milion, strata również nie jest
wielka. Kwestią poważną jest natomiast niedobór katów. „Zycie" kata jest bowiem
krótkie. W pewnym momencie kat zaczyna mieć dość swojej roboty. Jego dusza zaczyna
od niej chorować. Po dziesięcio-, dwudziesto-, stukrotnym wysłuchaniu przedśmiertnego
rzężenia istota ludzka, jakkolwiek zwyrodniała, zaraża się, może przez proces osmozy z
samą śmiercią, wirusem śmierci, który wkrada się w jej ciało i pochłania je niczym rak.
Owładają wówczas katem melancholia, alkohol i okropne poczucie znużenia, które

zasnuwa mu oczy szkliwem, zwalnia ruchy i niweczy dokładność. Widząc te oznaki,
pracodawca nie ma innego wyjścia, jak tylko stracić kata i poszukać jego następcy.

Kadrowiec MGB uświadamiał sobie ten problem i nie tracił z pola widzenia nie tylko

potrzeby poszukiwań wyrafinowanych skrytobójców, lecz także zwykłych rzeźników. I
oto miał człowieka, który wydawał się w obu formach zabijania ekspertem bez

reszty oddanym swemu rzemiosłu i, jeśli wierzyć lekarzom, wprost dla niego

stworzonym.

Kierownik Spraw Personalnych napisał zatem krótką, sarkastyczną uwagę na

dokumentach Granta, opatrzył je nagłówkiem SMIERSZ Otdieł II i rzucił na tacę z
korespondencją służbową.

Ciałem Donovana Granta zawładnął wydział II SMIERSZU, zajmujący się

operacjami i egzekucjami, jego nazwisko zaś, zmienione na Granitski, wciągnął w swoje
rejestry.

Dwa następne lata były dla Granta ciężkie. Musiał wrócić do szkoły i to takiej

szkoły, że myślał z rozrzewnieniem o porzniętych scyzorykiem ławkach w zardzewiałym
blaszanym baraku wypełnionym zapachem chłopców i sennym bzyczeniem much —
jedynym obrazie szkoły, jaki znał. Tu, w położonej pod Leningradem Szkole Wywiadu
dla Cudzoziemców, ciasno wbity w szeregi Niemców, Czechów, Polaków, Bałtów,
Chińczyków i Murzynów, których twarze wyrażały powagę i zaangażowanie, ołówki zaś
śmigały po kartkach zeszytów, borykał się z zagadnieniami będącymi dlań czystą
chińszczyzną.

Były tu zajęcia z Podstaw Wiedzy Politycznej, w tym historia ruchów robotniczych,

partii komunistycznej i przemysłowych potęg świata — były — upstrzone egzotycznymi
nazwiskami, które ledwie potrafił wymówić — nauki Marksa, Lenina i Stalina. Były
lekcje poświęcone „Przeciwnikowi klasowemu, z którym walczymy", i wykłady o
komunizmie i faszyzmie; były tygodnie strawione na „Taktykę, agitację i propagandę" i
kolejne tygodnie poświęcone problemom mniejszości narodowych, ludów kolonialnych,
Murzynów i Żydów. Każdy miesiąc kończył się egzaminami, na których Grant
wypisywał majaczenia analfabety, naszpikowane na poły zapomnianymi strzępami
historii Anglii i poprzekręcanymi sloganami komunistów; nieuchronnie prowadziło to do
rwania w kawałki jego wypocin, raz — wobec całej klasy.

Wytrwał jednak, a kiedy przyszedł czas Przedmiotów Praktycznych, dawał sobie

radę znacznie lepiej. Szybko pojął podstawy Kodów i szyfrów, bo chciał je zrozumieć.
Był dobry z łączności i natychmiast połapał się w labiryncie kontaktów, zagłuszeń,
kurierów i skrzynek kontaktowych; z Zajęć polowych — gdzie każdy absolwent musiał
zaplanować i przeprowadzić na przedmieściach Leningradu i jego okolicach symulowaną
operację — dostał ocenę bardzo dobrą. Na koniec, kiedy przyszły sprawdziany z
Czujności, Dyskrecji, Norm bezpieczeństwa, Przytomności umysłu, Odwagi i
Opanowania, zostawił w pobitym polu całą szkołę.

Raport, który pod koniec roku wrócił do SMIERSZU, konkludował: „Wartość

polityczna zero. Wartość operacyjna — najwyższa" — a właśnie takie wnioski pragnął
usłyszeć Otdieł II.

Następny rok, jako jeden z trzech zagranicznych studentów pośród kilku setek

Rosjan, spędził Grant w Szkole Terroru i Dywersji, w podmoskiewskiej Kuczinie. Tu,

pod ogólnym nadzorem słynnego pułkownika Arkadego Fotojewa, zwanego ojcem
współczesnego sowieckiego szpiegostwa, triumfalnie zaliczył kursy judo, boksu,
gimnastyki, fotografii i radiołączności, i udoskonalił pod okiem pułkownika-lejtnanta
Nikołaja Godłowskiego, mistrza Sowietów w strzelectwie, swój kunszt w posługiwaniu
się bronią krótką.

Dwukrotnie w ciągu owego roku podczas pełni księżyca wóz z MGB zabierał go bez

uprzedzenia i wiózł do jednego z moskiewskich więzień. Tam, zamaskowanemu czarnym
kapturem, pozwalano mu wykonywać egzekucje przy użyciu rozmaitych narzędzi —
sznura, toporu, karabinu maszynowego. Przed, w trakcie i po robiono mu EKG, mierzono
ciśnienie krwi, a także poddawano różnym innym testom medycznym, o których celu i
wynikach nigdy go jednak nie poinformowano.

Był to udany rok i Grant odnosił słuszne wrażenie, iż sprawia swym opiekunom

satysfakcję.

W latach 1949 i 1950 pozwalano mu uczestniczyć w drobnych operacjach,

przeprowadzanych w państwach satelickich przez Grupy Lotne lub Awanposty. Były to
pobicia i proste zabójstwa podejrzanych o zdradę lub inne grzeszki rosyjskich szpiegów i
pracowników wywiadu. Grant wywiązywał się z tych zadań kompetentnie, dokładnie i
cicho, a choć obserwowano go nieustannie i uważnie, nie stwierdzono najmniejszych
odstępstw od nakazanego mu trybu postępowania czy też słabości charakteru bądź
błędów technicznych. Może sprawy potoczyłyby się inaczej, gdyby zlecono mu
jednoosobową misję skrytobójczą podczas pełni, lecz jego zwierzchnicy, świadomi, że
nie podlegałby w takim okresie ani ich, ani swojej kontroli, wybierali dla jego operacji
terminy bezpieczne. Pełnia była stuprocentowa zarezerwowana dla jatek w więzieniach,
które niekiedy urządzano mu w nagrodę za udane misje przeprowadzone z zimną krwią.

W latach 1951 i 1952 uznano użyteczność Granta pełniej i bardziej oficjalnie. W

rezultacie doskonałej pracy, szczególnie we Wschodnim Sektorze Berlina, przyznano mu
obywatelstwo sowiecie i podwyżkę pensji, która w 1953 sięgnęła godziwych pięciu
tysięcy rubli. W 1953 otrzymał stopień majora z prawami do emerytury datowanymi
wstecz do dnia jego pierwszego kontaktu z „pułkownikiem Borysem", a także służbową
willę na Krymie. Przypisano mu dwóch ochroniarzy — którzy w części mieli go strzec, w
części zaś pilnować, by nie „poszedł na lewiznę", jak w żargonie MGB zwie się zdradę
— a raz w miesiącu dowożono do najbliższego więzienia i pozwalano wykonać tyle
egzekucji, ilu było pod ręką odpowiednich na nie kandydatów.

Naturalnie, Grant nie miał przyjaciół. Wszyscy, którzy się z nim stykali, odczuwali

wobec niego albo nienawiść, albo strach, albo zazdrość. Nie miał nawet tych
zawodowych znajomości, jakie w dyskretnym i czujnym światku sowieckich
funkcjonariuszy uchodzą za przyjaźń. Jeśli jednak dostrzegał nawet ten fakt, to się nim
nie przejmował. Jedynymi osobami budzącymi w nim zainteresowanie były jego ofiary.
Reszta życia toczyła się wyłącznie w jego duszy. A była to dusza bogato i niepokojąco
zaludniona myślami.

Oprócz tego miał, oczywiście, SMIERSZ. Nikt w Związku Sowieckim, kto miał za

sobą SMIERSZ, nie musiał się martwić o przyjaciół ani w ogóle o nic prócz tego, by
czarne skrzydła organizacji nie przestały strzec jego głowy.

Grant wciąż oddawał się niejasnym rozważaniom o swej pozycji wobec

pracodawców, gdy, pojmany naprowadzaniem radarowym z Lotniska Tuszyno, leżącego
obok czerwonej poświaty Moskwy, samolot począł tracić wysokość.

Był na samym szczycie swojej góry, był głównym wykonawcą wyroków SMIERSZ-

u, a zatem całego Związku Sowieckiego. Ku czemu jeszcze mógłby zmierzać? Dalszym
awansom? Większej forsie? Kolejnym złotym pamiątkom? Ważniejszym ofiarom?
Lepszej technice?

Na pozór nie bardzo było się już o co bić. Chyba że w jakimś innym kraju jest

człowiek, o którym jeszcze nie słyszał, a którego będzie musiał wyeliminować, zanim
przypadnie mu w udziale supremacja absolutna.

ROZDZIAŁ 4

MOGOŁOWIE ŚMIERCI

SMIERSZ jest oficjalną agendą skrytobójczą rządu sowieckiego. Działa tak w kraju,

jak za granicą, zatrudniając — w roku 1955 — czterdzieści tysięcy mężczyzn i kobiet.
SMIERSZ to skrót od słów Smiert' Szpionam, co oznacza Śmierć Szpiegom. Nazwy tej
używają tylko pracownicy samej organizacji i funkcjonariusze sowieccy. Żadnemu
obywatelowi przy zdrowych zmysłach nawet do głowy nie przyjdzie, by na głos
wypowiedzieć te słowa.

Centralą SMIERSZ-u jest niezwykle duży i niezwykle szpetny współczesny gmach

stojący z numerem trzynastym przy szerokiej i monotonnej ulicy Srietienka. Mijając
dwóch wartowników z bronią półautomatyczną strzegących z obu stron szerokich
schodów, które wiodą do wielkich, dwuskrzydłowych żelaznych drzwi, przechodnie
opuszczają wzrok ku ziemi. Jeśli przypomną sobie na czas lub mogą zrobić rzecz w
sposób naturalny, przechodzą przez ulicę i mijają budynek po drugiej stronie.

Kierowanie SMIERSZ-em odbywa się z drugiego piętra. Najważniejszym

pomieszczeniem drugiego piętra jest ogromna, jasna sala o ścianach wymalowanych
farbą koloru bladooliwkowozielonego, tak powszechnie spotykanego we wszystkich
państwowych biurach świata. Po przeciwległej stronie dźwiękoszczelnych drzwi na
dziedziniec od tyłu budynku wyzierają dwa okna. Podłogę wyściela od ściany do ściany
wielobarwny kaukaski dywan najwyższego gatunku. W lewym rogu sali stoi ukosem
masywne dębowe biurko, którego blat, pod grubą szklaną płytą, wyłożony jest
czerwonym aksamitem.

Po lewej stronie biurka stoją dwa koszyki na korespondencję otrzymywaną i

ekspediowaną, po prawej zaś — cztery telefony.

Tworząc z biurkiem kształt litery T, ukośnie przez pokój biegnie stół konferencyjny.

Stoi przy nim osiem tapicerowanych czerwoną skórą krzeseł o prostych oparciach. Stół
jest również wyłożony czerwonym suknem, brak jednak na nim szkła. Są natomiast
popielniczki, szklanki i dwie ciężkie karafki z wodą.

Na ścianach wiszą cztery wielkie obrazy w złotych ramach. W 1955 były to: portret

Stalina nad drzwiami, Lenina pomiędzy

oknami, na dwóch zaś pozostałych ścianach, zawieszone dokładnie

przeciwko

siebie, Bułganina i — tam, gdzie do trzynastego stycznia 1954 znajdował się konterfekt
Berii — generała armii Iwana Aleksandrowicza Sierowa, przewodniczącego Komitetu
Bezpieczeństwa Państwowego.

W lewo od wejścia, pod portretem Bułganina, w efektownym kabinecie z

polerowanego dębu stoi przy ścianie wielki telewizor. Mebel kryje również magnetofon,
który można włączyć przyciskiem umieszczonym na biurku. Podłączony do magnetofonu
mikrofon ciągnie się pod całym stołem konferencyjnym, przewody zaś biegną w nogach.
Obok telewizora są niewielkie drzwi prowadzące do małej prywatnej ubikacji i łazienki,
a także do niewielkiej sali projekcyjnej, gdzie wyświetla się tajne filmy.

Pod portretem generała Sierowa stoi biblioteczka, zawierająca na najwyższych

półkach dzieła Marksa, Engelsa i Lenina, na niższych zaś, łatwiej dostępnych — książki
we wszystkich językach na temat wywiadu i kontrwywiadu, metod pracy policji i
kryminologii. Obok biblioteczki stoi pod ścianą długi wąski stół z tuzinem wielkich
albumów oprawnych w skórę z wytłoczonymi na okładkach złotymi datami. Albumy te
zawierają zdjęcia obywateli sowieckich i cudzoziemców zlikwidowanych przez
SMIERSZ.

Mniej więcej wtedy, gdy samolot Granta podchodził do lądowania w Tuszynie —

zatem około dwudziestej trzeciej trzydzieści — przy stole tym, wertując wolumin
opatrzony datą 1954, stał krępy, sprawiający wrażenie twardego, mężczyzna około
pięćdziesiątki.

Szef SMIERSZ-u generał-pułkownik Grubozabijszczykow, znany w gmachu jako

„G", miał na sobie schludną płową bluzę mundurową ze' stójką i ciemnogranatowe
bryczesy z dwoma wąskimi lampasami koloru czerwonego wzdłuż szwów. Spodnie
wchodziły w czarne, wypucowane oficerki z miękkiej skóry. Na przodzie bluzy pyszniły
się trzy rzędy baretek — dwa ordery Lenina, order Suworowa, order Aleksandra
Newskiego, Order Czerwonego Sztandaru, dwa ordery Czerwonej Gwiazdy, medal za
Dwadzieścia Lat Służby, medale za Obronę Moskwy i Zdobycie Berlina. Dopełniały
całości różowo-szara wstążeczka Komandorii Orderu Imperium Brytyjskiego i bordowo-
biała amerykańskiego Medalu za Męstwo. Ponad baretkami zwieszała się złota gwiazda
Bohatera Związku Sowieckiego.

Twarz nad wysoką stójką bluzy mundurowej była wąska i ostra. Pod okrągłymi,

brązowymi oczyma, które jak wypolerowany marmurowy relief sterczały poniżej
gęstych, czarnych brwi, wisiały obwisłe worki. Biała, ciasno napięta skóra wygolonej
czaszki lśniła w blasku centralnego kandelabru. Usta nad głęboko przeciętym
podbródkiem były szerokie i posępne. Ta twarda, niewzruszona twarz znamionowała
napawającą lękiem władczość.

Jeden z telefonów na biurku cicho zabrzęczał. Sprężystym, precyzyjnym krokiem

mężczyzna podszedł do wysokiego krzesła przy biurku, usiadł i podniósł słuchawkę
aparatu oznaczonego literami WCz. Litery te stanowią skrót słowa wysokoczastota czyli
wysoka częstotliwość. Do centralki WCz podłączonych jest zaledwie około
pięćdziesięciu najwyższych funkcjonariuszy państwa — wyłącznie ministrów lub szefów
niektórych wydziałów. Obsługą umiejscowionej na Kremlu centrali zajmują się
zawodowi oficerowie bezpieki, ale i oni nie mogą podsłuchać rozmów, których jednak
każde słowo jest automatycznie nagrywane.

— Tak?
— Mówi Sierow. Jakie działania zostały podjęte od czasu porannej narady

Prezydium?

— Mam tu za kilka minut spotkanie, towarzyszu generale — RUMID, GRU i

oczywiście MGB. Potem, jeśli zostanie uzgodnione podjęcie akcji, będę rozmawiał z
moimi szefami działów Operacji i Planowania. Na wypadek, gdyby została postanowiona
likwidacja, przedsięwziąłem już kroki w celu ściągnięcia do Moskwy właściwego
wykonawcy. Tym razem osobiście będę nadzorować przygotowania. Nie chcemy wszak
następnej afery Chochłowa.

— Diabeł świadkiem, że nie chcemy. Zadzwońcie po pierwszej naradzie. Chcę jutro

rano zameldować o niej Prezydium.

— Oczywiście, towarzyszu generale.
Generał G. odłożył słuchawkę i przycisnął skryty pod biurkiem przycisk dzwonka.

Jednocześnie włączył magnetofon. Wszedł adiutant generała, kapitan MGB.

— Są już?
— Tak jest, towarzyszu generale.
— Wprowadźcie.
Po kilku minutach sześciu mężczyzn, w tym pięciu noszących mundury, wsunęło się

rządkiem przez drzwi i prawie nie patrząc

człowieka za biurkiem zajęło miejsce przy stole konferencyjnym— Było

trzech

wyższych oficerów, szefów wydziału, każdemu zaś towarzyszył adiutant. W Związku
Sowieckim nikt nie idzie

a konferencję samotnie. Dla swej własnej obrony, a także dla

ubezpieczenia swego wydziału, nieodmiennie zabiera ze sobą świadka. Dzieje się tak po
to, by wydział dysponował niezależną wersją przebiegu konferencji, przede wszystkim
zaś tego, co powiedziano w jego imieniu. Jest to ważne w wypadku ewentualnego
śledztwa. Na konferencji nie sporządza się notatek, decyzje zaś są przekazywane
wydziałom ustnie.

Po lewej stronie stołu zasiadał generał-lejtnant Sawin, szef GRU, wywiadu Sztabu

Generalnego Armii, z pełnym pułkownikiem u boku. Na końcu stołu zajął miejsce
generał-lejtnant Wozdwiżeński z RUMID, Departamentu Wywiadu Ministerstwa Spraw
Zagranicznych, w towarzystwie cywila w średnim wieku. Siedzącemu tyłem do drzwi
pułkownikowi bezpieki Nikitinowi, szefowi wywiadu MGB, sowieckiej tajnej służby,
towarzyszył major.

— Dobry wieczór, towarzysze.
Trzej wyżsi oficerowie w odpowiedzi zaszemrali uprzejmie i powściągliwie. Każdy z

nich wiedział — sądząc zarazem, iż jest jedynym, który wie — że każdy wydany w tym
pokoju dźwięk jest nagrywany, każdy zatem, nie uprzedzając swego adiutanta,
postanowił wypowiedzieć tylko minimum słów zgodnie z dyscypliną i potrzebami
Państwa.

— Zapalmy — Generał G. wyjął pudełko papierosów „Moskwa--Wołga" i przypalił

jednego z nich amerykańską zapalniczką. Trzask zapalniczek rozległ się wokół całego
stołu. Generał G. spłaszczył niemal zupełnie długi kartonowy ustnik papierosa i ścisnął

go zębami w prawym kącie ust. Rozciągnął wargi, obnażając zęby, i począł mówić
krótkimi urywanymi zdaniami, które trochę sycząco wydobywały się spomiędzy szczęk i
spod uniesionego w górę papierosa.

— Towarzysze, spotykamy się w myśl polecenia towarzysza generała Sierowa.

Generał Sierow, w imieniu Prezydium, polecił mi zapoznać was z pewnymi
zagadnieniami polityki państwowej. Mamy je rozważyć, zarekomendować zgodną z ową
polityką linię działania i współpracować w jej realizacji. Decyzje musimy podjąć szybko.
Lecz decyzja nasza będzie miała dla Państwa najwyższe znaczenie. Musi być zatem
decyzją właściwą.

Generał G. uczynił pauzę, pozwalając, by do zebranych dotarło znaczenie jego słów.

Jedną po drugiej, omiótł badawczym spojrzeniem twarze trzech siedzących przy stole
wyższych oficerów. Ich oczy patrzyły nań beznamiętnie, lecz w duszach ci dostojnicy
czuli głęboki niepokój. Mieli oto zajrzeć przez uchylone drzwiczki pieca. Mieli poznać
tajemnicę państwową, a w konsekwencji tej wiedzy narazić się może w przyszłości na
największe niebezpieczeństwo. Siedząc w tej cichej sali odczuwali, że pławią się w
przerażającej poświacie, która emanuje z centrum wszelkiej potęgi w Związku
Sowieckim — Najwyższego Prezydium.

Resztki popiołu spadły z papierosa generała G. na jego bluzę. Strząsnął je i wrzucił

kartonowy ustnik do ustawionego obok biurka kosza na tajne śmieci. Zapalił następnego
papierosa i trzymając go w zębach powiedział:

— Nasze zalecenia będą dotyczyć jawnego aktu terroryzmu, który w ciągu

najbliższych trzech miesięcy winien zostać przeprowadzony na terytorium nieprzyjaciela.

Sześć par pozbawionych wyrazu oczu z wyczekiwaniem patrzyło na szefa

SMIERSZ-u.

— Towarzysze — generał G. rozparł się w krześle i ciągnął tonem objaśnienia —

polityka zagraniczna Związku Sowieckiego wkroczyła w nową fazę. Dawniej była to
polityka „twarda" — polityka (pozwolił sobie na żart związany z nazwiskiem Stalina)
stalowa. Ta polityka, jakkolwiek efektywna, budowała na Zachodzie — szczególnie w
Ameryce — napięcia, które zaczęły być groźne. Amerykanie to ludzie nieobliczalni.
Histeryczni. W meldunkach naszego wywiadu zaczęły pojawiać się sygnały, że
spychamy Amerykę na grań zaskakującego ataku nuklearnego przeciwko ZSRR.
Czytaliście te raporty i wiecie, że to, co mówię, jest prawdą. Nie życzymy sobie takiej
wojny. Jeśli ma dojść do wojny, to my wybierzemy moment jej rozpoczęcia. Niektórym
prominentnym Amerykanom, w szczególności kierowanej przez admirała Redforda
grupie pentagońskiej, i snutym przez nich awanturniczym zamysłom, pośpieszyły w
sukurs właśnie sukcesy naszej „twardej" polityki. Uznano zatem, że nadszedł czas,
abyśmy zmienili środki, nie rezygnując z celów. Opracowano nową politykę — politykę
„twardo-miękką". Początkiem tej polityki stała się Genewa. Tam zajęliśmy postawę
„miękką". Chiny zagrażają Quemoy i Matsu — jesteśmy „twardzi". Otwieramy nasze
granice dla wielu dziennikarzy, aktorów i artystów, choć wiemy, iż niejeden z nich jest
szpiegiem. Nasi przywódcy śmieją się i żartują na przyjęciach w Moskwie. Wśród tych
żarcików dokonujemy największej w dziejach próbnej eksplozji nuklearnej. Towarzysze
Bułganin i Chruszczow, a także towarzysz generał Sierow (generał G. pamiętał, aby na
użytek nasłuchującego magnetofonu wymienić wszystkie liczące się nazwiska)
odwiedzają Indie i Wschód, gdzie oczerniają Anglików. Po powrocie toczą przyjazne

rozmowy z ambasadorem brytyjskim na temat swej rychłej wizyty dobrej woli w
Londynie. I tak to idzie — kij i marchewka, uśmiech i zmarszczenie brwi. A Zachód jest
zagubiony. Napięcia ulegają rozluźnieniu, zanim zdążą spotężnieć. Reakcje naszych
nieprzyjaciół są niezręczne, ich strategia — zachwiana. Tymczasem zwykli ludzie śmieją
się z naszych dowcipów, oklaskują nasze drużyny piłkarskie i rozpływają się z rozkoszy,
kiedy zwolnimy kilku jeńców wojennych, których nie chce nam się dłużej karmić.

Stół rozjaśnił się od uśmiechów zadowolenia i dumy. Cóż za błyskotliwa polityka!

Jakichż durniów robimy z tych na Zachodzie!

— Jednocześnie — generał G. skwitował lekkim uśmieszkiem przyjemność, jaką

sprawił słuchaczom — wszędzie na świecie wciąż posuwamy się cichaczem naprzód:
rewolucja w Maroko, broń dla Egiptu, przyjaźń z Jugosławią, problemy na Cyprze,
zamieszki w Turcji, strajki w Anglii, wielkie zdobycze polityczne we Francji — nie ma
takiego frontu, gdzie nie notujemy cichych postępów.

Generał G. ujrzał, że oczy nad stołem rozjarzyły się chciwie. Słuchacze zmiękli. Czas

na postawę twardą. Czas, by tę nową politykę odczuli na sobie. W wielkiej rozgrywce,
prowadzonej także w ich interesie, służby wywiadowcze muszą przyjąć na siebie część
brzemienia. Płynnym ruchem generał G. pochylił się w przód. Wsparł na biurku prawy
łokieć i uniósł w górę kułak.

— Lecz, towarzysze — jego głos był łagodny — gdzie zanotowano słabości w

realizacji polityki państwowej ZSRR? Kto był ciągle miękki, gdyśmy pragnęli okazywać
twardość? Kto ponosił porażki, gdy udziałem wszystkich innych agend państwa były
zwycięstwa? Kto, przez swe durne błędy, sprawiał, że całemu światu Związek Sowiecki
jawił się jako państwo głupie i słabe? KTO?

Głos uniósł się niemal do wrzasku. Generał G. pomyślał, że oskarżenie, którego

domagało się Prezydium, wygłasza dobrze. Jakże doskonale zabrzmi, kiedy Sierow
będzie odtwarzał zapis! Posłał bladym, pełnym oczekiwania twarzom nad stołem
konferencyjnym groźne spojrzenie, a potem walnął pięścią w blat biurka.

— Cały aparat wywiadowczy Związku Sowieckiego, towarzysze. — Jego głos

przemienił się teraz we wściekły ryk. — Tymi próżniakami, sabotażystami i zdrajcami
jesteśmy właśnie my! To my przynosimy zawód Związkowi Sowieckiemu w jego
wielkiej i pełnej chwały walce! My! — Obszernym gestem ramienia ukazał całą salę. —
My wszyscy! — Jego głos na powrót zabrzmiał normalnie i trzeźwo. — Towarzysze,
spójrzmy w akta. Job'annamai' (pozwolił sobie na ludowe plugastwo), popatrzmy tylko
w akta! Najpierw tracimy Guzenkę, całą organizację w Kanadzie i naukowca Fuchsa;
potem zostaje wyczyszczona komórka amerykańska, potem tracimy ludzi pokroju
Tokajewa, potem przychodzi skandaliczna sprawa Chochłowa, przynosząc naszemu
krajowi nieobliczalne szkody, potem w Australii Pietrow z żoną... trudno o bardziej
spieprzony interes! Wyliczenie nie ma końca — porażka za porażką, a czort świadkiem,
że nie wymieniłem nawet połowy z nich.

Generał G. przerwał, a potem podjął najłagodniej, jak potrafił:
— Towarzysze, muszę wam oświadczyć, że jeżeli dzisiejszej nocy nie zalecimy

akcji, która przyniesie wielki triumf wywiadu, jeżeli — jeśli akcja ta zostanie
zaaprobowana — nasze działania, wynikłe z tego zalecenia, nie będą poprawne, nastąpią
kłopoty.

Generał G. poszukiwał w myśli ostatniego zdania, które nie definiując groźby

przekazałoby ją jednak z odpowiednią mocą, i zdanie takie znalazł.

— Spowodujemy — uczynił pauzę i z udawaną łagodnością popatrzył w dół stołu —

niezadowolenie.

ROZDZIAŁ 5

KONSPIRATSIA

Muzycy zostali skarceni knutem. Generał G. dał im kilka minut na wylizanie ran i

otrząśnięcie się z szoku po urzędowej chłoście, jaką im zaordynował.

Nikt nie wystąpił ze słowem obrony. Nikt się nie ujął za swoim wydziałem ani też

nie wspomniał o niezliczonych sukcesach sowieckiego wywiadu, które można
przeciwstawić tym kilku pomyłkom. I nikt nie zakwestionował prawa szefa SMIERSZ-u
będącego przecież współwinnym, do wygłoszenia tego okropnego oskarżenia. Z Tronu
spłynęło Słowo, a generała G. wybrano na jego Głosiciela. Taki wybór był wielkim
dowodem uznania dla generała G., znakiem łaski, zwiastunem wyniesienia, każdy zatem
z obecnych uważnie zakonotował fakt, że w hierarchii wywiadu generał G. ze SMIERSZ-
em za sobą bliski jest szczytu.

Siedząc przy końcu stołu przedstawiciel Ministerstwa Spraw Zagranicznych, generał-

lejtnant Wozdwiżeński z RUMID, patrzył na dym wijący się z czubka jego długiego
papierosa „Kazbek i sięgał pamięcią do pewnej prywatnej rozmowy po śmierci Berii,
kiedy Mołotow oświadczył mu, że generał G. zajdzie daleko. Wozdwiżeński pomyślał, że
nie trzeba było wielkiej przenikliwości, aby wygłosić podobne proroctwo. Beria nieznosił
G. i nieustannie utrudniał mu awans, spychając go z głównej drabiny władzy na
stanowiska w podrzędnych departamentach ówczesnego Ministerstwa Bezpieczeństwa
Państwowego, które nadto, z chwilą śmierci Stalina, pozbawił rangi ministerialnej. Do
1952 roku G. pełnił obowiązki zastępcy jednego z kierowników tego ministerstwa. Gdy
jego stanowisko zostało zlikwidowane, poświęcił całą swą energię intrygom na rzecz
doprowadzenia do upadku Berii, działając w myśl tajnych rozkazów potężnego generała
Sierowa, który dzięki swym dokonaniom, był niedosiężny nawet dla Berii.

Sierow, Bohater Związku Sowieckiego i weteran słynnych poprzedników MGB —

Czeka, Ogpu, NKWD i MWD — był pod każdym względem człowiekiem większego
kalibru aniżeli Beria. To on stał za masowymi egzekucjami lat trzydziestych, kiedy liczba
ofiar sięgnęła miliona; to on był metteur en scenę przeważnej części wielkich
moskiewskich procesów pokazowych; to on zorganizował w lutym 1944 krwawą łaźnię
w Kaukazie Środkowym; on zainspirował masowe deportacje z krajów bałtyckich i to on
wreszcie przyczynił się do porwania niemieckich fizyków jądrowych i innych
naukowców, którym Rosja zawdzięcza swój olbrzymi skok technologiczny w okresie

powojennym.

I Beria wraz z całym swym orszakiem powędrował na szafot, a generałowi G. dano

w nagrodę SMIERSZ. Natomiast generał armii Iwan Sierow pospołu z Bułganinem i
Chruszczowem władał teraz Rosją. Pewnego dnia może nawet stanąć na szczycie
zupełnie sam. Lecz, pomyślał generał Wozdwiżeński, patrząc ponad stołem na lśniący jak
bilardowa kula czerep, z generałem G. na wyciągnięcie ręki.

Czerep uniósł się i w oczy generała Wozdwiżeńskiego wbiło się twarde spojrzenie

brązowych, wypukłych oczu. Generał Wozdwiżeński zdołał odpowiedzieć spojrzeniem
spokojnym, a nawet nie pozbawionym uznania.

Ten coś kombinuje, pomyślał generał G. Rzućmy nań światło i przekonajmy się, jak

zaśpiewa na taśmie.

— Towarzysze — w kącikach ust zalśniło złoto, gdy rozciągnął wargi w

dobrotliwym uśmiechu — nie bądźmy tak strapieni. Nawet u stóp najwyższego drzewa
wyczekuje topór. Nigdy wszak nie sądziliśmy, że sukcesy naszych wydziałów stawiają je
poza wszelką krytyką. Dla żadnego z nas nie stanowi niespodzianki to, co przed chwilą,
zgodnie z instrukcjami, przekazałem. Z pogodą ducha podejmijmy zatem wyzwanie i
przejdźmy do rzeczy.

Te pojednawcze słowa nie wywołały w odpowiedzi uśmiechów. Generał G. wcale

zresztą na nie nie liczył. Zapalił papierosa i kontynuował:

— Jak więc mówiłem, zadanie nasze polega na natychmiastowym zaleceniu aktu

terrorystycznego w obszarze działań wywiadu, którego wykonanie przypadnie w udziale
jednemu z wydziałów, a wydziałem tym będzie bez wątpienia mój własny.

Wokół stołu przebiegło bezgłośne westchnienie ulgi. Więc przynajmniej organizacją

ponoszącą odpowiedzialność będzie SMIERSZ! To już było coś.

— Wszelako wybór celu nie jest kwestią łatwą i nasza zbiorowa odpowiedzialność za

jego słuszność będzie poważna.

Miękko-twardo, twardo-miękko. Piłeczka została odbita do uczestników narady.
— To nie jest po prostu problem wysadzenia w powietrze gmachu czy zastrzelenia

jakiegoś premiera. Nawet nie rozważa się myśli o równie prymitywnej aferze w
burżuazyjnym stylu. Nasza operacja musi być delikatna, wyrafinowana i wymierzona
wprost w serce wywiadowczego aparatu Zachodu. Musi mu przynieść poważne szkody
— szkody ukryte, szkody, o których być może nie dowie się nigdy opinia publiczna,
takie wszakże, o których będzie mówić się półgłosem w kręgach rządowych. Lecz winna
zarazem sprowokować skandal publiczny o tak niszczącej sile, że świat obliże wargi i
skrzywi je w grymasie na widok hańby i głupoty naszych wrogów. Naturalnie, sfery
rządowe zorientują się, że to sowiecka konspir-atsia. I bardzo dobrze. Będzie to element
polityki „twardej". Zrozumieją to również agenci i szpiedzy Zachodu; zrozumieją i
zadrżą, zdumieni naszym sprytem. Zdrajcy i ewentualni renegaci zmienią zamiary. Na
naszych własnych ludzi przedsięwzięcie będzie miało wpływ stymulujący. Ten pokaz
siły i geniuszu zachęci ich do zwiększenia wysiłków. Ale, rzecz jasna, wyprzemy się
wszelkiej wiedzy o sprawie, jakikolwiek będzie ona miała charakter; jest również
pożądane, aby społeczność Związku Sowieckiego pozostawała w zupełnej ignorancji co
do naszego w niej udziału.

Generał G. urwał i popatrzył nad stołem na przedstawiciela RUMID, który i tym

razem wytrzymał jego spojrzenie, nie zmieniając wyrazu twarzy.

— Przejdźmy teraz do kwestii wyboru organizacji, w którą uderzymy, a w jej ramach

— konkretnego już celu. Towarzyszu generał-lejtnancie Wozdwiżeński, obserwujecie
działalność wywiadów zagranicznych z neutralnego punktu widzenia (był to przytyk pod
adresem powszechnie znanych zawiści pomiędzy wywiadem wojskowym GRU a Tajną
Służbą MGB), może byście zatem dokonali na nasz użytek analizy zagadnienia. W
szczególności zależałoby nam na porównaniu ważności poszczególnych wywiadów
Zachodu. Wybierzemy wówczas ten, który jest dla nas najniebezpieczniejszy i któremu
najbardziej pragnęlibyśmy zaszkodzić.

Generał G. rozparł się w swym wysokim fotelu. Wsparł łokcie na poręczach, głowę

natomiast — jak nauczyciel gotujący się do wysłuchania długiego wywodu ucznia — na
splecionych palcach złożonych dłoni.

Generałowi Wozdwiżeńskiemu zadanie takie nie było straszne W wywiadzie,

przeważnie nie placówkach zagranicznych, przepracował trzydzieści lat. Jako „portier"
służył pod Litwinowem w londyńskiej ambasadzie Związku Sowieckiego. Z biura
agencji TASS w Nowym Jorku na powrót przeniósł się do Londynu, tym razem do
sowieckiego przedstawicielstwa handlowego Amtorg. Przez pięć lat, u boku znakomitej
madame Kołłątaj, pełnił obowiązki attache wojskowego w Szwecji. Uczestniczył w
szkoleniu doktora Sorge, sowieckiego arcyszpiega, zanim ów wyjechał do Tokio.
Podczas wojny był jakiś czas rezydentem wywiadu w Szwajcarii — czy też
Schmidtlandzie, jak zwie się ten kraj w żargonie szpiegowskim — i brał udział w
rozbudowie odnoszącej sensacyjne sukcesy, lecz tragicznie zmarnowanej siatki „Lucy".
Kilkakrotnie jeździł nawet do Niemiec jako łącznik z „Rotę Kapelle" i tylko cudem
uniknął wpadki razem z nią. Po wojnie zaś, przeniesiony do Ministerstwa Spraw
Zagranicznych, maczał palce w aferze Burgessa i Macleana, a także innych niezliczonych
spiskach, zmierzających do infiltracji MSZ-ów państw Zachodu. Był zawodowym
szpiegiem do szpiku kości i jako taki posiadał doskonałe przygotowanie do oficjalnego
wygłoszenia swych opinii na temat rywali, z którymi przez całe życie krzyżował oręż.

Adiutant u jego boku nie czuł się równie pewny. Był zdenerwowany faktem, że

postawiono RUMID w takim położeniu i że ministerstwo nie miało szansy pełnego
zapoznania się ze sprawą. Oczyścił zatem umysł i wyostrzył słuch, aby pochwycić każde
słowo.

— W tej kwestii — zaczął powściągliwie generał Wozdwiżeńsra — nie należy mylić

człowieka z organizacją, dla której pracuje. Każde państwo posiada dobrych szpiegów i
nie zawsze bywa tak, że to mocarstwa dysponują najlepszymi bądź największą liczbą
dobrych. Lecz Służby Tajne są kosztowne i małych państw nie stać na skoordynowany
wysiłek przynoszący w efekcie wartościowe zdobycze wywiadowcze — nie mogą sobie
pozwolić na wydziały fałszerstw, na sieć radiową, archiwa, a także aparat analityczny,
który ocenia i porównuje doniesienia agentów. Są, pozostający na usługach Norwegii,
Holandii, Belgii, a nawet Portugalii, pojedynczy agenci, którzy mogliby się dla nas stać
wielce dokuczliwi gdyby te kraje znały prawdziwą wartość ich meldunków lub też
potrafiły dobrze je wykorzystać. Tak się jednak nie dzieje. Miast przekazać tę informację
państwom silniejszym, siedzą na niej w poczuciu swej ważności jak kwoka na jajkach.
Nie musimy się zatem przejmować tymi pomniejszymi krajami uczynił pauzę — dopóki

nie zaczniemy mówić o Szwecji. Szpiegowała nas od stuleci. O sprawach nadbałtyckich
dysponowała zawsze informacją lepszą, aniżeli nawet Finlandia i Niemcy, Jest
niebezpieczna. Pragnąłbym położyć jej działaniom kres.

Towarzyszu — przerwał mu generał G. — w Szwecji są bez przerwy jakieś skandale

szpiegowskie. Jeden więcej nie zwróci uwagi świata. Kontynuujcie, proszę.

— Włochów możemy skreślić — podjął generał Wozdwiżeński, jakby nie zwrócił

uwagi na wtręt. — Są sprytni i aktywni, ale w niczym nam nie przeszkadzają. Interesuje
ich wyłącznie własne podwórko, basen Morza Śródziemnego. To samo można
powiedzieć o Hiszpanii, z tym wszakże wyjątkiem, że jej kontrwywiad stanowi poważną
zawadę dla poczynań partii. Ci faszyści pozbawili nas wielu dobrych ludzi. Zmontowanie
wszakże operacji przeciwko Hiszpanom przyniosłoby nam prawdopodobnie dalsze straty.
A efekty byłyby znikome. Hiszpania nie dojrzała jeszcze do rewolucji. We Francji
przeniknęliśmy wprawdzie do większości agencji wywiadowczych, lecz Deuxieme
Bureau jest nadal szczwane i niebezpieczne. Kieruje nim człowiek o nazwisku Mathis.
Mianowany przez Mendes-France'a. Stanowi kuszący cel, a i przeprowadzenie operacji
we Francji nie byłoby trudne.

— Francja sama da sobie radę — zauważył generał G.
— Anglia to zupełnie inna sprawa. Sądzę, że wszyscy czujemy respekt przed jej

Intelligence Service. — Generał Wozdwiżeński powiódł spojrzeniem dookoła stołu.
Wszyscy obecni, łącznie z generałem G., niechętnie przytaknęli. — Jej Służba
Bezpieczeństwa jest znakomita. Sprzyja temu wyspiarskie położenie kraju oraz fakt, iż
tak zwany MI 5 zatrudnia ludzi wykształconych i błyskotliwych. Wywiad prezentuje się
jeszcze lepiej. Ma znaczne sukcesy. Podczas operacji pewnego typu przekonujemy się
nieustannie, że nas wyprzedzili. Dobrzy są agenci. Płaci się im niewiele — równowartość
tysiąca czy dwóch tysięcy rubli miesięcznie — lecz służą z poświęceniem. Poza tym
agenci angielscy nie mają żadnych przywilejów — ulg podatkowych czy wydzielonych
sklepów w rodzaju tych u nas, gdzie mogliby kupować tanie towary. Ich pozycja
społeczna nie jest wysoka, a żony muszą podawać się za żony urzędników niskiego
szczebla. Rzadko bywają odznaczani przed przejściem w stan spoczynku. A przecież ci
mężczyźni i te kobiety z uporem wypełniają swe niebezpieczne powinności. Osobliwe.
Może to tradycja ich prywatnych szkół i uniwersytetów. Umiłowanie przygody.
Zdumiewa jednak, że nie będąc naturalnymi konspiratorami toczą tę rozgrywkę tak
dobrze.

— Generał Wozdwiżeński uznał, że jego uwagi mogą zostać uznane za zbyt

pochwalne, pospiesznie je tedy opatrzył zastrzeżeniem:

— Oczywiście, przeważna część ich siły ma swe źródło w legendzie — legendzie

Scotland Yardu, Sherlocka Holmesa, Secret Service. Z pewnością nie musimy obawiać
się niczego ze strony tych dżentelmenów. Lecz przeszkadza nam sama legenda i dlatego
warto by ją było zniweczyć.

— Co z Amerykanami? — Generał G. pragnął pokrzyżować podjętą przez

Wozdwiżeńskiego próbę stonowania jego chwalby wywiadu brytyjskiego. Pewnego dnia
ten kawałek o szkołach prywatnych i uniwersytetach doskonale zabrzmi przed sądem. W
dalszej kolejności — miał nadzieję generał G. — Wozdwiżeński powie, że Pentagon jest
potężniejszy niż Kreml.

— Spośród wszystkich naszych wrogów Amerykanie dysponują najbardziej

rozbudowanym i najbogatszym wywiadem. Technologicznie, w takich dziedzinach, jak
radiołączność czy uzbrojenie, są najlepsi. Lecz nie rozumieją ducha naszej roboty.
Potrafią wpaść w entuzjazm z powodu jakiegoś bałkańskiego szpiega, który twierdzi, że
ma na Ukrainie tajną armię. Obsypują go pieniędzmi na zakup butów dla tego wojska, on
zaś — rzecz jasna — jedzie natychmiast do Paryża i trwoni wszystko na kobiety.
Amerykanie usiłują wszystko załatwić pieniędzmi. Dobrzy szpiedzy nie pracują tylko dla
pieniędzy — dla pieniędzy pracują źli, a tych Amerykanie mają kilka dywizji.

— Mogą się jednak poszczycić sukcesami, towarzyszu — wtrącił jedwabiście

generał G. — Może ich nie doceniacie.

Generał Wozdwiżeński wzruszył ramionami.
— Muszą mieć sukcesy, towarzyszu generale. — Trudno z miliona posianych ziaren

nie doczekać się jednego kartofla. Osobiście nie sądzę, aby Amerykanie powinni skupiać
na sobie uwagę tej konferencji.

Szef RUMID opadł na oparcie krzesła i dostojnie wydobył papierośnicę.
— Bardzo interesująco naświetliliście sprawę — powiedział zimno generał G. —

Towarzyszu generale Sławin?

Generał Sławin z GRU nie miał zamiaru angażować się w imieniu Sztabu

Generalnego Armii.

— Wysłuchałem z zaciekawieniem słów towarzysza generała Wozdwiżeńskiego. Nie

mam nic do dodania.

Pułkownik Bezpieczeństwa Państwowego Nikitin z MGB uznał, że nie zaszkodzi

ukazać GRU jako organizację zbyt głupią, aby w ogóle mogła mieć pomysły, a
jednocześnie wystąpić ze skromną sugestią, która prawdopodobnie będzie
korespondować z odczuciami zebranych — i którą zapewne ma na końcu języka generał
G. Pułkownik wiedział również, iż — wziąwszy pod uwagę naturę propozycji
przedstawionej przez Prezydium — uzyska w tej sprawie poparcie swej organizacji
macierzystej.

— Rekomenduję wywiad angielski jako cel akcji terrorystycznej — oświadczył

stanowczo. — Czort świadkiem, że mój wydział nie uznaje go za godnego siebie
przeciwnika, lecz w swej miernej kompanii jest jednak najlepszy.

Generała G. poirytowała przebijająca z głosu pułkownika pewność, a także fakt, że

został ubiegnięty, on bowiem także skłaniał się do zalecenia operacji przeciwko
Brytyjczykom. Aby przypomnieć, kto przewodniczy naradzie, lekko postukał
zapalniczką w blat biurka.

— Czy zatem jesteśmy zgodni, towarzysze? Akt terroryzmu przeciwko wywiadowi

brytyjskiemu?

Zebrani odpowiedzieli ostrożnymi, niespiesznymi przytaknięciami.
— Ja też się zgadzam. Teraz cel w ramach tej organizacji. Przypominam sobie coś,

co generał Wozdwiżeński mówił o legendzie będącej w znacznym stopniu źródłem
rzekomej siły Secret Service. Jak się możemy przyczynić do unicestwienia legendy i w
ten sposób uderzyć wprost w siłę napędową całej organizacji? Kto jest nosicielem tej
legendy? Nie możemy jednym ciosem zniszczyć całego personelu. Czy legenda żyje w

osobie szefa? Kto kieruje wywiadem brytyjskim?

Adiutant pułkownika Nikitina szepnął coś do ucha przełożonego. Pułkownik uznał,

że jest to pytanie, na które potrafi, a może nawet powinien odpowiedzieć.

— Jest admirałem. Lepiej znanym pod inicjałem M. Dysponujemy notatką na jego

temat, zawiera jednak niewiele. Pije z umiarem. Za stary na kobieciarza. Opinia
publiczna nawet nie wie o jego istnieniu. Byłoby trudno sprowokować skandal wokół
jego śmierci. No i samo przeprowadzenie zamachu nastręczyłoby znacznych trudności.
Rzadko wyjeżdża za granicę. Jak tu mówić o subtelności, .gdybyśmy mieli go zastrzelić
na ulicy Londynu?

— Jest wiele racji w tym, co mówicie, towarzyszu — rzekł generał G. — Niemniej

musimy znaleźć cel, który będzie odpowiadał naszym potrzebom. Czyż nie mają nikogo,
kto jest bohaterem organizacji? Kogoś uwielbianego, czyja niechlubna śmierć wywoła
konsternację? Legendy wyrastają na bohaterskich czynach i bohaterskich ludziach. Czy
nie mają takich ludzi?

Zapadła cisza, gdy wszyscy zgromadzeni wokół stołu zaczęli szukać w pamięci. Tyle

tych nazwisk do spamiętania, tyle akt osobowych, tyle operacji toczących się codziennie
jak świat długi. Kto tam jest w tym brytyjskim wywiadzie? Kim był ten człowiek,
który...?

Pełną zakłopotania ciszę przerwał pułkownik Nikitin z MGB.
Powiedział z wahaniem:
— Jest taki człowiek o nazwisku Bond.

ROZDZIAŁ 6

WYROK ŚMIERCI

— Jofanna mat'! — Było to ulubione przekleństwo w repertuarze generała G. Jego

dłoń plasnęła o biurko. — No, myślę, towarzyszu, że jest taki człowiek o nazwisku Bond,
jakeście to określili. — Jego głos zabrzmiał sarkastycznie. — James Bond (Wymówił to
jak Szems). I nikomu, nawet mnie, nie przyszło do głowy nazwisko tego szpiega!
Jesteśmy zaiste zapominalscy. Nic dziwnego, że aparat wywiadu znalazł się w ogniu
krytyki.

Generał Wozdwiżeński odniósł wrażenie, iż powinien ująć się za sobą i swym

wydziałem.

— Związek Sowiecki ma niezliczonych wrogów, towarzyszu generale —

zaprotestował. — Kiedy potrzebuję ich nazwisk, pytam o nie Archiwum Centralne.
Oczywiście, znam tego Bonda. W rozmaitych okresach sprawiał nam ogromne kłopoty.
Lecz w tej chwili mam głowę pełną innych nazwisk — nazwisk ludzi, którzy sprawiają
nam kłopoty teraz, w tym tygodniu. Interesuję się piłką nożną, ale nie pamiętam
nazwiska każdego cudzoziemca, który władował dynamowcom bramkę.

— Żartujcie sobie na zdrowie, towarzyszu — powiedział generał G., aby

zaakcentować tę niestosowną uwagę — ale ta sprawa jest poważna. Pierwszy poczuwam
się do winy, że wypadło mi z pamięci nazwisko tego słynnego agenta. Towarzysz
pułkownik Nikitin bez wątpienia mógłby więcej powiedzieć nam na ten temat, lecz
przychodzi mi na myśl, iż Bond przynajmniej dwukrotnie pokrzyżował operacje
SMIERSZ-u. To znaczy — dodał — zanim przejąłem wydział. Była więc ta afera we
Francji, bodaj w Nicei. Człowiek o pseudonimie Le Chiffre. Doskonały przywódca partii
francuskiej. Głupio wpadł w jakieś kłopoty pieniężne, ale byłby się z nich wykaraskał,
gdyby nie wmieszał się Bond. Przypominam sobie, że wydział musiał podjąć
natychmiastowe działanie i zlikwidować Francuza. Wykonawca wyroku winien był zająć
się jednocześnie Anglikiem, lecz tego nie zrobił. Potem ten nasz Murzyn z Harlemu.
Wspaniały człowiek — jeden z najlepszych zagranicznych agentów, jakichśmy
zatrudniali, dysponujący nadto ogromną siatką. Była jakaś afera ze skarbem na
Karaibach. Nie pamiętam szczegółów. Ten Anglik został wysłany przez Secret Service,
rozwalił całą organizację i zabił naszego człowieka. Ogromny krok wstecz. I tym razem
mój poprzednik powinien wystąpić z całą bezwzględnością przeciwko Bondowi.

Przerwał mu pułkownik Nikitin.
— Mieliśmy podobne doświadczenie w sprawie Niemca Draxa i rakiety.

Przypomnijcie sobie tę kwestię, towarzyszu generale. Spisek najwyższej wagi. Sztab
Generalny był weń głęboko zaangażowany. Rzecz dotycząca polityki państwowej, która
mogła zaowocować rozwiązaniami ostatecznymi. I znów tym, który udaremnił operację,
był Bond. Niemiec został zabity. Konsekwencje dla państwa były poważne. Nastąpił
okres niemałego zakłopotania, z którego wybrnęliśmy z najwyższym trudem.

Generał Sławin z GRU poczuł, że musi coś powiedzieć. Rakieta była operacją Armii,

a winę za jej fiasko zwalono na GRU. Nikitin doskonale o tym wiedział. Wygrzebując w
takich okolicznościach stare historie MGB jak zwykle starało się przysporzyć GRU
kłopotów.

— Prosiliśmy, aby to wasz wydział zajął się tym człowiekiem, towarzyszu

pułkowniku — oświadczył lodowato. — Nie przypominam sobie, aby w wyniku tej
prośby doszło do jakiejkolwiek akcji. Bo gdyby doszło, to nie musielibyśmy się dziś o
niego martwić.

Skronie pułkownika Nikitina zapulsowały gniewem. Zapanował nad sobą.
— Z należnym szacunkiem, towarzyszu generale — powiedział donośnie i

sarkastycznie — lecz żądanie GRU nie zostało potwierdzone przez władze wyższe.
Dalsze zamieszanie w stosunkach z Anglią nie było pożądane. Być może ten szczegół
uciekł wam z pamięci. A w ogóle, gdyby prośba taka dotarła do MGB, zlecono by jej
realizację SMIERSZ-owi.

— Mój wydział nie otrzymał podobnego zlecenia — rzekł ostro generał G. — W

przeciwnym bowiem razie egzekucja nastąpiłaby bezzwłocznie. Nie jest to wszakże
moment na analizy historyczne. Afera z rakietą miała miejsce trzy lata temu. Może MGB
mogłoby nam powiedzieć więcej o nowszej działalności tego człowieka.

Pułkownik Nikitin poszeptał gorączkowo ze swym asystentem, a później na powrót

odwrócił się do stołu.

— Mamy bardzo niewiele dalszych informacji, towarzyszu generale — powiedział

obronnym tonem. — Sądzimy, że był zamieszany w jakąś aferę z przemytem diamentów.
Działo się to w ubiegłym roku. Pomiędzy Afryką a Ameryką. Ta sprawa nas nie
dotyczyła. Nic więcej nie wiemy. Być może świeższe informacje są w aktach.

Generał G. skinął głową. Podniósł słuchawkę najbliższego telefonu. Był to tak zwany

Komandant Tieliefon MGB. Wszystkie połączenia były bezpośrednie, co eliminowało
konieczność korzystania z centralki. Wykręcił numer.

— Archiwum Centralne? Mówi generał Grubozabojszczykow.
Zapiska Bonda — szpiega angielskiego. Pilne. — Wysłuchał rytualnego

„Natychmiast, towarzyszu generale" i odłożył słuchawkę. Władczo popatrzył nad stołem.
— Towarzysze, z wielu punktów widzenia ten szpieg wydaje się celem odpowiednim.
Sprawia wrażenie groźnego nieprzyjaciela naszego państwa. Jego likwidacja przyniesie
korzyści wszystkim wydziałom aparatu służb wywiadowczych. Jak sądzicie? Zebrani
mruknęli przytakująco.

— Również Secret Service odczuje jego utratę. Czy jednak jego śmierć uczyni coś

więcej? Czy ich poważnie zrani? Czy przyczyni się do zniszczenia legendy, o którejśmy

mówili? Czy ten człowiek jest bohaterem swej organizacji i swej ojczyzny?

Generał Wozdwiżeński uznał, że to on jest adresatem tych pytań.
— Anglicy — oświadczył — nie interesują się bohaterami, jeżeli ci nie są

piłkarzami, graczami w krykieta bądź dżokejami. Jeśli ktoś zdobywa szczyty lub szybko
biega, bywa bohaterem pewnych ludzi, nigdy natomiast mas. Dla tych bohaterem jest
Królowa albo Churchill. Lecz bohaterowie wojen nie budzą w Anglii szczególnego
zainteresowania. Bond nie jest znany opinii publicznej, lecz nawet gdyby rzecz
przedstawiała się inaczej, i tak nie byłby bohaterem. W Anglii ani wojna jawna, ani tajna
nie jest sprawą bohaterstwa. Anglicy nie lubią myśleć o wojnie, po jej zakończeniu zaś,
zapominają imiona bohaterów wojennych najszybciej, jak mogą. Może w środowisku
Secret Service ten człowiek jest bohaterem, a może nim nie jest. Zależy to od jego
powierzchowności i cech osobowych. A o tych sprawach nie wiem nic. Może nawet być
tłusty, niechlujny i antypatyczny. Bez względu na jego sukcesy, nikt nie zrobi bohatera z
takiego człowieka.

— Schwytani przez nas angielscy szpiedzy — wtrącił Nikitin — wyrażają się o nim

w superlatywach. Niewątpliwie jest w swej organizacji ogromnie podziwiany. Mówi się,
że to samotny wilk, ale wilk przystojny.

Telefon wewnętrzny łagodnie zamruczał. Generał G. podniósł słuchawkę, chwilę

słuchał, a potem powiedział:

— Przynieście.
Zapukano do drzwi i wszedł adiutant, niosąc opasły tom akt w teczce z kartonu.

Przeciął salę, położył papiery przed generałem i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.

Okładka akt była czarna i lśniąca. Od prawego górnego rogu do dolnego lewego

przecinał ją ukośnie biały pas. Z lewej strony na górze widniały białe litery S. S., pod
nimi zaś napis Sowierszenno Siekrietno — Ściśle Tajne. W środku wykaligrafowano
starannie białą farbą „James Bond" a nieco niżej — Anglijskij Szpion.

Generał G. otworzył teczkę i wyjął dużą kopertę, której zawartość — fotografie —

wysypał na szklaną powierzchnię biurka. Kolejno podnosił zdjęcia, oglądając je z uwagą
— niekiedy przez wyjęte z szuflady szkło powiększające — a potem podawał nad
biurkiem Nikitinowi. Ów po obejrzeniu fotografii przekazywał je dalej.

Pierwsza nosiła datę 1946. Ukazywała smagłego młodego człowieka siedzącego przy

stoliku przed skąpaną w słońcu kafejką. Na stole stała wysoka szklanka i syfon wody
sodowej. Prawe ramię mężczyzny spoczywało na blacie stolika, a z palców prawej dłoni
zwieszającej się zeń nonszalancko sterczał papieros. Młody człowiek założył nogę na
nogę w sposób właściwy tylko Anglikom — na lewym kolanie leżała objęta palcami
lewej dłoni prawa kostka. Była to poza pełna beztroski. Mężczyzna nie wiedział, że jest
fotografowany z odległości jakichś trzech metrów.

Następna była z 1950. Zamazana wprawdzie, ukazywała jednak twarz i ramiona tego

samego mężczyzny. Było to zbliżenie: Bond patrzył na coś, co znajdowało się tuż
powyżej obiektywu — prawdopodobnie twarz robiącego zdjęcie — czujnymi,
przymrużonymi oczyma. Miniaturowy aparat w guziku, wysunął wniosek generał G.

Trzecią zrobiono w 1951 z lewej strony i z bliska. Przedstawiała tego samego

mężczyznę, który w ciemnym garniturze i bez kapelusza kroczył szeroką, pustą ulicą.

Mijał sklep o zaciągniętych żaluzjach i szyldzie z napisem „Charcuterie". Wyglądał tak,
jakby się dokądś spieszył. Twarz o wyrazistym profilu patrzyła wprost przed siebie,
ugięcie prawego łokcia sugerowało, że dłoń tkwi w kieszeni marynarki. Generał G.
pomyślał, że zdjęcie zrobiono najprawdopodobniej z samochodu. Stanowczy wygląd tego
mężczyzny — przyszło mu do głowy — i sprężyste pochylenie kroczącej sylwetki,
sprawiały wrażenie groźne, jak gdyby Bond pragnął zdążyć na jakieś dramatyczne
wydarzenia, rozgrywające się w dole ulicy.

Czwarta i ostatnia fotografia nosiła napis Paszp. 1953. W prawym dolnym jej rogu

widniał fragment Pieczęci Królewskiej i ujęte w wycinek koła

litery ...REIGN OFFICE. Zdjęcie to, powiększone do rozmiaru portretowego, zostało

zapewne wykonane na granicy lub w recepcji hotelu, kiedy Bond oddał swój paszport.
Generał G. uważnie obejrzał pod lupą wszystkie szczegóły twarzy.

Była to twarz smagła, o wyrazistych rysach i dziesięciocentymetrowej bliźnie,

wyzierającej białawą krechą z opalonej skóry prawego policzka. Oczy poniżej prostych i
nader długich czarnych brwi były szeroko otwarte i spokojne. Na prawą brew opadał
gęsty kosmyk czarnych, rozciętych przedziałkiem z lewej strony i niedbale zaczesanych
włosów. Usta tuż poniżej dość długiego, prostego nosa, były szerokie, szlachetnie
zarysowane, lecz okrutne. Prosta linia szczęki znamionowała stanowczość. Wizerunku
dopełniał fragment ciemnego garnituru, białej koszuli i krawata z dzianiny.

Generał G. przytrzymał fotografię na wyciągnięcie ramienia. Stanowczość, autorytet,

bezwzględność — te cechy dostrzegał na pierwszy rzut oka. Inne, głębiej ukryte,
zupełnie go nie obchodziły. Podał zdjęcie dalej i przeniósł uwagę na akta, pospiesznie
omiatając spojrzeniem każdą stronę, by zaraz gwałtownie ją przerzucić.

Gdy fotografie wróciły na biurko, przytrzymał palcem miejsce i na moment podniósł

głowę.

— Wygląda na wrednego typa — powiedział posępnie. — Potwierdzają to akta.

Przeczytam wam wyjątki. Potem musimy postanowić. Robi się późno.

Wrócił na pierwszą stronicę i jął staccato wyliczać fakty, które uznał za istotne.
— Imię: James. Wzrost: 183 centymetry, waga: 76 kilogramów, oczy: niebieskie;

włosy: czarne; blizny na prawym policzku i lewym ramieniu; ślady operacji plastycznej
na grzbiecie prawej dłoni (patrz Załącznik A); wszechstronnie wysportowany; strzelec
wyborowy z broni krótkiej, bokser, miotacz nożem; nie stosuje charakteryzacji. Języki
obce: francuski i niemiecki. Dużo pali (NB: specjalne papierosy z trzema złotymi
opaskami); słabości: alkohol, ale nie do przesady, i kobiety. Nie sądzi się, aby
przyjmował łapówki.

Generał G. przerzucił stronę i podjął:
Stale uzbrojony w pistolet automatyczny Beretta 25, noszony w kaburze pod lewym

ramieniem. Magazynek mieści osiem pocisków. Stwierdzono również, iż posługuje się
nożem przymocowanym do lewego przedramienia; używał butów podbitych stalą; zna
podstawy judo. Ogólnie rzecz biorąc, walczy zacięcie i charakteryzuje się wysoką
odpornością na ból (patrz Załącznik B). Generał G. przerzucił kilka

następnych stron, czytając będące podstawą tych ustaleń fragmenty doniesień

agentów. Dotarł wreszcie do ostatniej strony przed Załącznikami, podającej szczegóły

spraw, podczas których doszło do konfrontacji z Bondem. Przebiegł tekst wzrokiem,
zatrzymał się na jego ostatnim fragmencie i przeczytał:

— „Wnioski. Bond jest niebezpiecznym terrorystą i szpiegiem. Pracował dla

wywiadu brytyjskiego od roku 1'938 i teraz (patrz akta Highsmitha z grudnia 1950) nosi
w nim tajny numer 007. Podwójne zero oznacza agenta, który podczas służby czynnej
zabijał i ma prawo zabijać. Sądzi się, że podobne uprawnienia ma tylko dwóch innych
agentów brytyjskich.

Fakt, iż ten szpieg został w 1953 udekorowany Orderem św. Michała i św. Jerzego

— wyróżnienie spotykające zwykle funkcjonariuszy Secret Service z chwilą przejścia w
stan spoczynku — jest miarą jego wartości. W przypadku zetknięcia się z nim w terenie,
meldować szczegółowo centrali (patrz Rozkazy Operacyjne SMIERSZ, GRU i MGB od
1951).

Generał G. zamknął akta i zdecydowanym gestem rąbnął dłonią w okładkę.
— A zatem, towarzysze? Jesteśmy zgodni?
— Tak — odrzekł pułkownik Nikitin donośnie.
— Tak — powiedział generał Sławin ze znudzeniem w głosie. Generał

Wozdwiżeński spoglądał na swoje paznokcie. Miał już dość morderstw. Świetnie się
bawił w Anglii.

— Tak — powiedział. — Chyba tak.
Dłoń generała G. powędrowała do telefonu wewnętrznego.
— Wyrok śmierci — powiedział gardłowo do swego adiutanta.
— Wypełnić na nazwisko „James Bond". — Przeliterował. — Charakterystyka:

anglijskij szpion. Przestępstwo: wróg Państwa.

— Odłożył słuchawkę i rozparł się w fotelu. — A teraz pozostaje kwestia

zaplanowania odpowiedniego spisku. I to takiego, który nie może zawieść! —
Uśmiechnął się posępnie. — Nie do pomyślenia jest następna afera Chochłowa.

—
Otwarły się drzwi i wszedł adiutant z jasnożółtym arkuszem papieru. Położył go

przed generałem G. i wyszedł. Generał G. przebiegł dokument wzrokiem i na górze
wolnej przestrzeni na jego dole wpisał słowa: Zabić. Grubozabojszczykow. Przekazał
arkusz człowiekowi z MGB; ów przeczytał, napisał: Zabić. Nikitin i podał wyrok szefowi
GRU, który napisał: Zabić. Sławin. Jeden z wojskowych adiutantów przekazał dokument
cywilowi siedzącemu obok przedstawiciela RUMID. Ten położył go przed generałem
Wozdwiżeńskim i podał zwierzchnikowi pióro.

Generał Wozdwiżeński uważnie przestudiował tekst. Powoli podniósł wzrok na

obserwującego go generała G. i nie patrząc w dół nagryzmolił: Zabić — w mniejszym
czy większym stopniu poniżej wcześniejszych inskrypcji, dodając swój podpis. Wówczas
cofnął ręce znad arkusza i podniósł się na nogi.

— Czy to już wszystko, towarzyszu generale? — zapytał, odsuwając krzesło.
Generał G. był zadowolony. W odniesieniu do tego człowieka instynkt go nie

zawiódł. Trzeba będzie mieć go na oku i podzielić się podejrzeniami z generałem
Sierowem.

— Jeszcze chwilka, towarzyszu generale — powiedział. — Muszę coś dodać do

wyroku.

Wręczono mu dokument. Wyjął pióro, zamazał swój wcześniejszy wpis, a potem

dokonał następnego. Jednocześnie powoli mówił, co pisze:

— Zabić w okolicznościach haniebnych. Grubozabojszczykow. Podniósł głowę i

obdarzył zebranych życzliwym uśmiechem.

— Dziękuję, towarzysze. To wszystko. Powiadomię was o decyzji, jaką w związku z

naszym zaleceniem podejmie Prezydium. Dobrej nocy.

Gdy uczestnicy narady gęsiego opuścili salę, generał G. powstał, przeciągnął się i

donośnie ziewnął. Potem ponownie usiadł przy biurku, wyłączył magnetofon i wezwał
dzwonkiem adiutanta.

Generał G. wręczył mu żółty arkusz.
— Natychmiast przekażcie to generałowi Sierowowi. Znajdźcie Kronsteena i

przywieźcie go wozem. Nie obchodzi mnie, jeśli śpi. Oddział II będzie wiedzieć, gdzie
go znaleźć. A za dziesięć minut ma u mnie być pułkownik Klebb.

— Tak jest, towarzyszu generale. — Adiutant wyszedł.
—
Generał G. podniósł słuchawkę aparatu WCz i poprosił generała Sierowa. Mówił

cicho przez pięć minut, kończąc:

— Tymi, którym zamierzam zlecić zadanie, będą pułkownik Klebb i planista

Kronsteen. Omówimy w ogólnych zarysach adekwatną operację, a jutro przedstawią mi
szczegółowe propozycje. Czy akceptujecie, towarzyszu generale?

— Tak — brzmiała cicha odpowiedź generała Sierowa z Najwyższego Prezydium.

— Zabijcie go. Niechaj to jednak zostanie przeprowadzone bez zarzutu. Prezydium
zatwierdzi decyzję rano.

Sierow rozłączył się, ale zaraz zadzwonił telefon wewnętrzny. Generał G. powiedział

„Tak" i odłożył słuchawkę.

Chwilę później adiutant otworzył wielkie drzwi i stanął w wejściu.
— Pułkownik Klebb — oznajmił.
Żabia sylwetka w oliwkowozielonym mundurze przyozdobionym pojedynczą wstęgą

Orderu Lenina weszła do sali i szybkim, krótkim krokiem przybliżyła się do biurka.

Generał G. podniósł głowę i ukazał dłonią najbliższe krzesło przy stole

konferencyjnym.

— Witajcie — powiedział.
Ucukrowany uśmiech wykrzywił obrzmiałą twarz.
— Dobry wieczór, towarzyszu generale.
Osoba kierująca Oddziałem II, departamentem SMIERSZ-u odpowiedzialnym za

Operacje i Egzekucje, podciągnęła spódnicę i usiadła.

ROZDZIAŁ 7

LODOWY CZARODZIEJ

Dwie tarcze podwójnego zegara w kopulasto sklepionej, połyskliwej obudowie

spozierały na szachownicę jak ślepia jakiegoś morskiego stworu, który wychylił się zza
krawędzi stołu, by obserwować grę.

Dwie tarcze zegara pokazywały różne czasy. Tarcza Kronsteena za dwadzieścia

pierwszą. Długie czerwone wahadło, odmierzające tykaniem sekundy, omiatało dolną
część tarczy; zegar przeciwnika natomiast milczał, a jego wahadło wisiało nieruchomo.
Lecz zegar Makarowa mówił, że jest za pięć pierwsza. Makarów zmarnował czas w
środku partii i teraz zostało mu jeszcze tylko pięć minut. Był w fatalnym „niedoczasie" i
jeśli — rzecz w zasadzie nie do pomyślenia — Kronsteen nie popełni jakiejś lunatycznej
pomyłki, czekała go porażka.

Kronsteen siedział sztywno i nieruchomo, nieodgadniony jak antypatyczna papuga.

Jego łokcie wspierały się na stole, a wielka głowa spoczywała na pięściach, które
wbijając się w policzki nadawały wypukłym wargom wyraz wyższości i wzgardy. Spod
szerokiego, nawisłego czoła czarne i lekko skośne oczy spoglądały ze śmiertelnym
spokojem na zwycięską dlań szachownicę. Lecz pod maską w machinie jego umysłu
kipiała krew, a gruba glisto-wata żyła na prawej skroni pulsowała w tempie przeszło
dziewięćdziesięciu podrygów na minutę. W ciągu minionych dwóch godzin wypocił z
siebie pół kilograma, a obawa przed fałszywym ruchem wciąż jedną ręką ściskała go za
gardło. Ale dla Makarowa i widzów był nadal Lodowym Czarodziejem, którego grę
porównywano do człowieka spożywającego rybę. Najpierw ściągał skórę, potem
wyjmował ości, na koniec jadł. Kronsteen był mistrzem Moskwy przez dwa kolejne lata,
a teraz, w wypadku zwycięstwa, zostanie pretendentem do tytułu mistrza kraju.

W oazie ciszy spowijającej otoczony linami stolik jedynym źródłem dźwięku były

kroczące wskazówki czasomierza Kronsteena. Dwaj arbitrzy siedzieli bez ruchu na
swych podwyższonych krzesłach. Wiedzieli, równie dobrze jak sam Makarów, że to
mecz do jednej bramki. Do Gambitu Królewskiego w wariancie Merana Kronsteen
wprowadził błyskotliwą modyfikację i choć Makarów dotrzymywał mu kroku do
dwudziestego ósmego ruchu, przy tym właśnie posunięciu stracił wiele czasu. Może to
wówczas popełnił błąd, a może dopiero przy ruchach trzydziestym pierwszym i
trzydziestym trzecim. Kto wie? Tę partię będzie się omawiać jak Rosja długa i szeroka

jeszcze przez kilka tygodni.

Z zatłoczonych amfiteatralnych ław publiczności dobiegło westchnienie. Kronsteen

powoli odjął dłoń od policzka i wyciągnął ją nad szachownicą. Jego kciuk i wskaziciel
otwarły się jak szczypce różowego kraba, a potem opadły. Dłoń trzymająca figurę
przesunęła się w bok, w dół i wreszcie powoli wróciła do twarzy.

Nastąpiło poruszenie i poszeptywanie, gdy widzowie ujrzeli ruch powtórzony na

wielkiej ściennej planszy jednym z trzech metrowych żetonów. R-Kt8. To już musi być
koniec!

Kronsteen metodycznie wyciągnął ramię i przycisnął dźwignię w podstawie zegara.

Jego czerwone wahadło zamarło. Czasomierz wskazywał za kwadrans pierwszą. W tej
samej chwili wahadło Makarowa obudziło się do życia i rozpoczęło swój donośny,
nieubłagany marsz.

Kronsteen opadł na oparcie krzesła. Położył płasko dłonie na blacie stołu i zimno

popatrzył ponad nim na pochyloną, lśniącą twarz człowieka, którego kiszki — o czym
wiedział, bo w swoim czasie i sam zaznał goryczy porażki — wiją się w udręce, jak
węgorz przekłuty ościeniem. Makarów, Mistrz Gruzji. Ano cóż, jutro towarzysz
Makarów może sobie wrócić do Gruzji i tam już pozostać. Żadnym cudem w tym roku
nie przeprowadzi się wraz z rodziną do Moskwy.

Pod linami prześlizgnął się mężczyzna w cywilu, wyszeptał coś do ucha arbitra i

wręczył mu białą kopertę. Ów pokręcił głową, ukazując zegar Makarowa, na którym do
pierwszej brakowało tylko trzech minut. Cywil wypowiedział szeptem jedno krótkie
zdanie, a arbiter posępnie pochylił głowę. Ujął ręczny dzwonek i potrząsnął nim.

— Jest pilna wiadomość osobista dla towarzysza Kronsteena — powiedział do

mikrofonu. — Ogłasza się trzyminutową przerwę.

Przez halę przebiegł szmer. I chociaż Makarów dżentelmeńsko oderwał wzrok od

planszy, kierując go ku niszom wysokiego, łukowego sklepienia, widzowie zdawali sobie
sprawę, że konfiguracja na szachownicy doskonale wbiła mu się w pamięć. Przerwa
oznaczała dlań po prostu trzy dodatkowe minuty.

Fakt ten zirytował również Kronsteena, lecz jego twarz nie wyrażała żadnych emocji,

kiedy arbiter powstał z krzesła, by wręczyć mu czystą nie zaadresowaną kopertę.
Kronsteen rozerwał ją kciukiem i wyjął anonimowy arkusz papieru. Wystukany na
maszynie tak znanej szachiście tekst brzmiał: JESTEŚCIE POTRZEBNI
NATYCHMIAST. Nie było żadnego nagłówka ani podpisu.

Kronsteen złożył arkusz i skrzętnie włożył go do wewnętrznej kieszeni marynarki.

Później zabiorą mu go i zniszczą. Popatrzył na twarz stojącego przy arbitrze cywila. Jego
oczy spoglądały nań

władczo i niecierpliwie. Do diabła z nimi, pomyślał Kronsteen. Nie zrezygnuje trzy

minuty przed końcem. To niewiarygodne. To policzek dla sportu ludowego. Gdy jednak
gestem dawał arbitrowi znak, że partia może zostać wznowiona, zadrżał w duszy i
uniknął wzroku cywila, który sprężony i nieruchomy nadal stał w prostokącie lin.

Zadźwięczał dzwonek.
— Partia wznowiona.
Makarów powoli opuścił głowę. Wskazówka jego zegara minęła pierwszą, a on

wciąż żył.

Kronsteen był roztrzęsiony. Uczynił rzecz, jak na pracownika SMIERSZ-u czy innej

agencji państwowej, niesłychaną. Z pewnością zostanie o tym złożony meldunek.
Poważna niesubordynacja. Zaniedbanie obowiązków. Jakie mogą być konsekwencje? W
najlepszym razie werbalna chłosta od generała G. i czarna krecha w aktach. A w
najgorszym? Kronsteen nie potrafił sobie wyobrazić. Wolał o tym nie myśleć. Cokolwiek
nastąpi, słodycz zwycięstwa przemieniła się w jego ustach w gorycz.

Lecz tymczasem partia dobiegała końca. Mając na swym zegarze jeszcze tylko pięć

sekund, Makarów podniósł umęczone oczy na wysokość wydętych ust przeciwnika i
pochylił głowę w krótkim formalnym geście poddania. Na podwójny dźwięk dzwonka
sędziego zatłoczona hala podniosła się na nogi w gromowym zgiełku aplauzu.

Kronsteen wstał, skłonił się przeciwnikowi, arbitrom, a wreszcie — nieco głębiej —

widowni.

Potem, z cywilem tuż za sobą, prześlizgnął się pod linami i brutalnie rozpychając

swych rozwrzeszczanych wielbicieli jął się przebijać ku głównemu wyjściu.

Przed halą, na środku szerokiej ulicy Puszkina, czekała z pracującym silnikiem

zwykła — to jest anonimowa i czarna — limuzyna ZIS. Kronsteen usiadł z tyłu i
zatrzasnął drzwi. Ledwie cywil wskoczył na stopień i wcisnął się na siedzenie obok
kierowcy, ów wrzucił bieg i wóz ruszył ostro.

Kronsteen wiedział, że nie ma co strzępić języka w próbie usprawiedliwienia się

przed funkcjonariuszem w cywilu. Byłoby to również sprzeczne z dyscypliną. Koniec
końców był w SMIERSZ-u kierownikiem Działu Planowania w randze pułkownika. A
jego umysł miał dla organizacji wartość diamentu.

Może zdoła się jakoś wytłumaczyć. Wyjrzał przez szybę na mokre już po przejeździe

nocnych polewaczek ciemne ulice i skupił myśli na strategii obrony. Zaraz potem była
już prosta ulica, na której końcu księżyc przemykał szybko między cebulastymi kopułami
Kremla, i dotarli na miejsce.

Przekazując Kronsteena adiutantowi, tajniak wręczył mu również skrawek papieru.

Oficer zerknął nań, a potem z lekkim uniesieniem brwi zimno popatrzył na Kronsteena.
Ów odpowiedział spokojnym spojrzeniem, lecz się nie odezwał. Adiutant wzruszył
ramionami, podniósł słuchawkę telefonu wewnętrznego i zaanonsował szachistę.

Gdy weszli do sali, Kronsteen usiadł, zaproszony gestem, i skinięciem głowy

odpowiedział na powitalny uśmieszek obrzmiałych warg pułkownik Klebb, adiutant
zbliżył się do generała G. i przekazał mu arkusik. Generał przeczytał go i posłał
Kronsteenowi surowe spojrzenie. Patrzył tak, dopóki adiutant nie wyszedł z sali i nie
zatrzasnął za sobą drzwi. Wówczas generał G. otworzył usta i ozwał się łagodnie:

— A zatem, towarzyszu?
Kronsteen był spokojny. Miał już wersję, która powinna poskutkować. Zaczął mówić

cicho i z przekonaniem.

— Dla opinii publicznej, towarzyszu generale, jestem zawodowym szachistą.

Dzisiejszej nocy trzeci raz pod rząd zostałem mistrzem Moskwy. Gdyby, na trzy minuty
przed końcem partii, powiedziano mi, że ktoś morduje moją żonę przed wejściem do hali,
nawet nie ruszyłbym w jej obronie palcem. Moja publiczność to wie. Jest oddana

szachom równie mocno jak ja. Gdybym dzisiejszej nocy zrezygnował z gry i wyszedł
natychmiast po otrzymaniu wiadomości, ludzie zrozumieliby, że czynię tak na rozkaz
którejś z organizacji bezpieczeństwa. Rozpętałaby się burza plotek. Wszystkie moje
przyszłe działania byłyby obserwowane w poszukiwaniu przesłanek. Zostałbym
zdekonspirowany. To w interesie bezpieczeństwa państwowego czekałem trzy minuty,
zanim wypełniłem rozkaz. A mimo to moje pospieszne wyjście stanie się tematem wielu
komentarzy. Będę musiał oświadczyć, że jedno z mych dzieci jest ciężko chore. Aby
wesprzeć tę wersję, położę je na tydzień do szpitala. Wyrażam najgłębszą skruchę z
powodu zwłoki w wypełnieniu rozkazu. Lecz decyzja nie była łatwa.

Uczyniłem to, co uważałem za najsłuszniejsze z punktu widzenia interesów

wydziału.

Generał G. popatrzył z namysłem w ciemne skośne oczy. Ten człowiek był winien,

ale bronił się dobrze. Przeczytał notatkę raz jeszcze, jak gdyby ważąc przewinę, a potem
wyjął zapalniczkę i spalił arkusik. Ostatni płonący skrawek upuścił na szklany blat biurka
i zdmuchnął popiół na podłogę. Żadnym słowem nie zdradził swych myśli, lecz tym, co
się dla Kronsteena liczyło, było spalenie dowodu winy. Teraz nic nie trafi do jego akt.
Przepełniało go poczucie ulgi i wdzięczność. Poświęci postawionemu sobie zadaniu całą
pomysłowość. Generał okazał akt wielkiej łaski. Kronsteen odpłaci mu brzęczącą monetą
swego geniuszu.

— Przekażcie te zdjęcia, towarzyszko pułkownik — powiedział generał G, jak gdyby

krótki sąd wojenny w ogóle nie miał miejsca. — Sprawa przedstawia się następująco...

Więc chodzi o następną śmierć, pomyślał Kronsteen, przyglądając się smagłej

bezwzględnej twarzy, która patrzyła nań spokojnie z powiększonej paszportowej
fotografii. Choć słuchał generała nieuważnie, przyswajał wszystkie zasadnicze fakty —
angielski szpieg; pożądany wielki skandal; żadnego sowieckiego zaangażowania;
wyszkolony zabójca; słabość do kobiet (czyli nie jest pedałem, pomyślał Kronsteen);
alkohol (lecz ani słowa o narkotykach); nieprzekupny (kto wie? Każdy człowiek ma
swoją cenę); koszta nie grają roli; wszystkie organizacje wywiadowcze dostarczą sprzętu
i ludzi; sukces ma zostać osiągnięty w przeciągu trzech miesięcy; teraz przedstawić
zarysy planu; szczegóły zostaną dopracowane później.

Generał G. skoncentrował swe przenikliwe spojrzenie na pułkowniku Klebb — Jakie

są wasze pierwsze odczucia, towarzyszko pułkownik?

Prostokątne binokle zabłysły w świetle kandelabru, gdy kobieta wyprostowała swą

sylwetkę, pochyloną dotychczas w pozie skupienia, i spojrzała ponad biurkiem na
generała. Kiedy przystąpiła do wykładania swych poglądów, blade, wilgotne usta pod
żółtym od nikotyny meszkiem zarostu rozwarły się i poczęły szybko kłapać w górę i w
dół. Kronsteenowi, obserwującemu jej twarz zza stołu, to mechaniczne, wyprane z
wszelkiego wyrazu otwieranie i zamykanie ust, przywiodło na myśl kanciasty ruch dolnej
szczęki drewnianej kukiełki.

Głos był szorstki i beznamiętny:
— ... przypomina w pewnych aspektach sprawę Stolzenberga. Jak zapewne

przypominacie sobie, towarzyszu generale, chodziło tam również o jednoczesne
zniszczenie człowieka i jego reputacji. Wówczas nie mieliśmy problemów. Szpieg ten
był zboczeńcem. Jeśli sobie przypominacie...

Kronsteen przestał słuchać. Znał wszystkie te sprawy. Planował większość z nich i

miał je uporządkowane w pamięci jak niezliczone gambity szachowe. Zamiast tego,
głuchy na dźwięki, przyglądał się badawczo twarzy tej przerażającej kobiety i rozmyślał
bez emocji, jak długo utrzyma się na stanowisku — i jak długo będzie z nią musiał
pracować.

Przerażającej? Kronsteena nie interesowali ludzie — nawet własne dzieci. W jego

słowniku nie miały też miejsca kategorie „dobra" i „zła". Wszyscy ludzie byli dlań
pionkami na szachownicy. Interesowały go tylko ich reakcje na ruchy innych pionków.
By przewidzieć owe reakcje, co stanowiło zasadniczy zrąb jego obowiązków, należało
rozumieć cechy osobowe. Podstawowe instynkty były zawsze takie same:
samozachowawczy, płciowy i stadny — w takim właśnie porządku. Temperamenty
bywały sangwiniczne, flegmatyczne, choleryczne lub melancholijne. Temperament
jednostki określa w znacznej mierze stosunek między siłą jej emocji a sentymentów.
Charakter wynika w wielkim stopniu z wychowania, a także — cokolwiek innego
twierdziłby Pawłów i behawioryści — z cech charakterologicznych rodziców. No i, rzecz
jasna, życie i zachowanie ludzi warunkują po części ich fizyczne zalety i ułomności.

Z pomocą tych właśnie elementarnych klasyfikacji chłodny umysł Kronsteena

analizował kobietę siedzącą po drugiej stronie stołu. Kronsteen dokonywał podobnego
podsumowania już po raz może setny, ale teraz, wobec czekających ich tygodni wspólnej
pracy, odświeżenie pamięci miało sens choćby po to, by nie przyniosło zaskoczenia nagłe
wtargnięcie w ich partnerski układ pierwiastka ludzkiego.

Oczywiście, Rosę Klebb musiała charakteryzować silna wola przetrwania, w

przeciwnym bowiem razie nie zostałaby jedną z najbardziej wpływowych kobiet w
państwie, a z pewnością budzącą największy strach. Jej kariera, przypomniał sobie
Kronsteen, zaczęła się w okresie hiszpańskiej wojny domowej. Jako podwójna agentka w
POUM — to znaczy pracując tak dla OGPU w Moskwie, jak dla Wywiadu
Komunistycznego w Hiszpanii — była prawą ręką, a także — jak utrzymywano — kimś
w rodzaju konkubiny swego szefa, słynnego Andreasa Nin. Pracowała z nim w latach
1935 — 37. Potem, w myśl rozkazów Moskwy, Nin został zamordowany i to, wedle
pogłosek, właśnie przez nią. Czy było to prawdą, czy nie, od tego momentu Rosa Klebb
pięła się powoli, lecz konsekwentnie po drabinie władzy, przeżywając kryzysy,
przeżywając wojny, przeżywając — ponieważ nie formowała aliansów i nie łączyła się z
frakcjami — wszelkie czystki, by wreszcie w 1953, po śmierci Berii, uchwycić
splamionymi krwią dłońmi szczebel tak nieodległy od szczytu, że pozwalający zająć w
SMIERSZ-u stanowisko szefa Wydziału Operacyjnego.

Poważnym źródłem jej sukcesu, pomyślał Kronsteen, była szczególna natura

drugiego pod względem ważności instynktu Rosy Klebb — instynktu płciowego.
Albowiem Rosa Klebb należała do najrzadszego pod względem upodobań typu. Była
biseksualna. Kronsteen miał co do tego pewność. Historie o mężczyznach i, tak, tak, o
kobietach były zbyt dobrze udokumentowane, aby w nie powątpiewać. Może stosunek
płciowy sprawiał jej satysfakcję fizyczną, lecz narzędzie nie miało znaczenia. Seks był
dla Rosy Klebb wyłącznie zachcianką, a neutralność psychologiczna i fizjologiczna
uwalniała ją od brzemienia bardzo wielu ludzkich emocji, sentymentów i pragnień.
Neutralność seksualna jednostki to esencja oziębłości. Urodzić się z czymś takim to rzecz
zaiste cudowna.

Martwy był w niej również instynkt stadny. Pragnienie władzy nakazywało Rosie

Klebb być wilkiem, nie zaś owcą. Była solistką, ale nigdy nie była samotna, jako że nie
potrzebowała wcale ciepła ludzkiego towarzystwa. Pod względem temperamentu
należało ją, oczywiście, zaliczyć do natur flegmatycznych — nieporuszonych, odpornych
na ból, ospałych. Właśnie lenistwo, pomyślał Kronsteen, stanowi jej chroniczną słabość.
Rankiem trudno ją zapewne wyciągnąć z ciepłego, skotłowanego łóżka. Ma niechlujne,
nawet plugawe, przyzwyczajenia osobiste. Wgląd w jej życie intymne, kiedy odpoczywa,
wyłuskana z munduru, nie byłby doświadczeniem przyjemnym. Na tę myśl Kronsteen
wykrzywił swe wydęte wargi i pospiesznie przeniósł uwagę z charakteru Rosy Klebb,
niewątpliwie silnego i pełnego sprytu, na jej powierzchowność.

Posługując się datą hiszpańskiej wojny domowej jako punktem odniesienia, oceniał,

że Rosa Klebb zbliża się do pięćdziesiątki. Niska — niespełna metr sześćdziesiąt wzrostu
— i przysadzista, miała niezwykle silne jak na kobietę nabite ramiona, krótką szyję i
obleczone teraz w szaropopielate pończochy pękate łydki kusych nóg. Czort wie,
pomyślał Kronsteen, jakie są jej piersi, lecz spoczywająca na blacie stołu wypukłość
munduru wyglądała jak nieforemny worek piasku. W ogóle sylwetka Rosy Klebb, z jej
gruszkowatymi biodrami, mogła być porównana tylko do basetli.

„Trykociarki" Rewolucji Francuskiej musiały mieć twarze takie same jak ona, uznał

Kronsteen, opadając na oparcie krzesła i z lekka przechylając głowę w bok. Rzednące
pomarańczowe włosy, zebrane z tyłu w ciasny, szpetny kok; lśniące żółtobrązowe oczy,
patrzące na generała G. tak chłodno przez kanciaste prostokąty szkieł; grubo upudrowana
grań perforowanego wielkimi porami nosa; wilgotna pułapka ust, zamykająca się i
otwierająca tak, jak gdyby uruchamiały ją przeciągnięte pod brodą druty. Te Francuzki,
które dziergały i paplały, gdy ostrze gilotyny opadało ze świstem w dół, musiały mieć
taką samą grubą i bladą gęsią skórę, zebraną pod oczyma, w kącikach ust i pod brodą w
niewielkie fałdy, takie same wielkie chłopskie uszy, takie same wreszcie twarde
pomarszczone i sękate jak maczugi łapska, u Rosjanki zaciśnięte teraz w pięści i leżące
na czerwonym suknie stołu po obu stronach niekształtnego tłumoka jej biustu. I te ich
twarze, podsumował Kronsteen, musiały stwarzać takie same wrażenie bezduszności,
okrucieństwa i siły, jak oblicze tej — tak, musi sobie pozwolić na słowo nacechowane
emocjonalnie — przerażającej kobiety ze SMIERSZ-u.

— Dziękuję wam, towarzyszko pułkownik. Wasza ocena sytuacji jest wielce

wartościowa. A teraz, towarzyszu Kronsteen, czy macie coś do dodania? Tylko
streszczajcie się, proszę. Jest druga w nocy i wszyscy mamy przed sobą ciężki dzień. —
Oczy generała G., przekrwione ze zmęczenia i niewyspania, wpiły się nad biurkiem w
bezdenne brązowe studnie pod wypukłym czołem. Tego człowieka nie trzeba było
zachęcać do zwięzłości. Kronsteen nigdy nie mówił wiele, lecz każde jego słowo miało
wartość całej, wygłaszanej przez któregokolwiek innego członka personelu, przemowy.

Kronsteen podjął już był decyzję, w przeciwnym bowiem razie nie pozwoliłby

swoim myślom skupić się tak długo na tej kobiecie.

Powoli odchylił głowę i zagapił się w nicość sufitu. Jego głos brzmiał niezwykle

łagodnie, a jednak miał w sobie siłę zmuszającą słuchaczy do najwyższej uwagi.

— Towarzyszu generale, to pewien Francuz, z pewnych punktów widzenia wasz

poprzednik, nazwiskiem Fouche, uczynił spostrzeżenie, iż nie ma sensu zabijać
człowieka, jeżeli nie niszczy się zarazem jego reputacji. Zabić tego Bonda będzie, rzecz

jasna, łatwo. Uczyni to byle płatny bułgarski skrytobójca, jeśli tylko otrzyma właściwe
instrukcje. Druga część operacji, unicestwienie osobowości tego człowieka, jest
ważniejsza i trudniejsza. Na aktualnym etapie mam tylko jasność co do tego, iż akcja
musi zostać przeprowadzona poza Anglią i to w kraju, na którego prasę i radio mamy
znaczny wpływ. Jeśli spytacie, jak go tam ściągnąć, odpowiem, że jeżeli przynęta będzie
dostatecznie atrakcyjna, a szansa jej pochwycenia otwarta tylko i wyłącznie dla tego
człowieka, zostanie wezwany nawet z końca świata. Aby uniknąć pozorów pułapki,
uważałbym za stosowne przydanie naszej przynęcie cech ekscentrycznych, niezwykłych.
Anglicy szczycą się swym ekscentryzmem. Propozycję ekscentryczną traktują jako
wyzwanie. Takie właśnie odczytanie ich psychiki każe mi w znacznym stopniu
domniemywać, że do pochwycenia przynęty desygnują tego wartościowego agenta.

Kronsteen urwał. Pochylił głowę tak, że patrzył teraz gdzieś nad ramieniem' generała

G. — Przystąpię do skonstruowania takiej pułapki — podjął beznamiętnie. — W chwili
obecnej mogę tylko powiedzieć, że jeśli skutecznie przywabimy ofiarę, będzie nam,
wedle znacznego prawdopodobieństwa, niezbędny zabójca o doskonałej znajomości
angielskiego.

Oczy Kronsteena przeniosły się na wyściełające blat stołu czerwone sukno. Potem

szachista dodał z naciskiem, jak gdyby rzecz dotyczyła sedna problemu:

— Będzie nam również potrzebna godna zaufania i niezwykle piękna dziewczyna.

ROZDZIAŁ 8

PIĘKNY WABIK

Siedząc w pogodny czerwcowy przed wieczór przy oknie swego jednopokojowego

mieszkanka i spoglądając na pierwsze purpury zachodzącego słońca odbite w szybach po
przeciwległej stronie ulicy, na odległą kopułę cerkwi płonącą jak pochodnia ponad
zębatym horyzontem moskiewskich dachów, kapral bezpieki Tatiana Romanowa
pomyślała, że jest szczęśliwsza niż kiedykolwiek dotąd.

Jej szczęście nie było romantycznej natury. Nie miało nic wspólnego z gwałtownym

wybuchem romansu — owymi dniami i tygodniami, zanim na horyzoncie pojawią się
pierwsze deszczowe chmurki. Było to ciche spokojne szczęście wynikłe z poczucia
bezpieczeństwa i możliwości spoglądania w jutro bez niepokoju, szczęście powiększone
jeszcze słowem pochwały, jaką dziś po południu usłyszała od profesora Denikinia,
zapachem gotującej się na kuchence elektrycznej smakowitej kolacji, dobiegającymi z
radia dźwiękami jej ulubionej muzyki — uwertury do Borysa Godunowa w wykonaniu
orkiestry Filharmonii Moskiewskiej, a nade wszystko cudownością faktu, iż minęła już
zima i krótka wiosna i że był czerwiec.

Pokój był maleńkim pudełeczkiem w wielkim nowoczesnym bloku przy ulicy

Sadowoj-Czarnogriadskoj, gdzie skoszarowane są kobiety pracujące w rozmaitych
wydziałach aparatu bezpieczeństwa państwowego. Zbudowany przez więźniów i
ukończony w 1939 ten okazały ośmiopiętrowy budynek zawiera dwa tysiące mieszkań
niektóre, jak kwatera Tatiany na trzecim piętrze, to ledwie kwadratowe celki z telefonem,
zimną i ciepłą wodą, jednym źródłem światła i wspólnymi łazienkami oraz toaletami,
inne zaś — na dwóch najwyższych piętrach — to dwu— i trzypokojowe apartamenty z
własnymi wygodami. Te przeznaczone są dla kobiet wysokiej rangi. Wędrówka w górę
budynku odbywa się równo ległe z awansami i kapral Romanowa będzie musiała przejść
przez stopnie sierżanta, porucznika, kapitana, majora i lejtnanta-pułkownika, zanim
dotrze do pułkownikowskiego raju na ósmym piętrze. Bóg jednak świadkiem, że była
zupełnie zadowolona ze swego obecnego losu. Pensja w wysokości tysiąca dwustu rubli
miesięcznie (trzydzieści procent więcej niż mogłaby zarobić w jakimkolwiek innym
ministerstwie) i własny pokój; tania żywność i ubrania z „zamkniętych sklepów" na
parterze gmachu; przynajmniej dwa w miesiącu bezpłatne ministerialne bilety na balet
lub operę, a wreszcie dwa tygodnie pełnopłatnego urlopu w roku. Przede wszystkim zaś

stała praca z dobrymi perspektywami w Moskwie, a nie w jednym z tych ponurych
prowincjonalnych miast, gdzie całymi miesiącami nie działo się dosłownie nic i
pojawienie się nowego filmu lub przyjazd wędrownego cyrku było jedyną alternatywą
dla pójścia z kurami spać.

Oczywiście, za pracę w MGB płaciło się pewną cenę. Mundur odgradzał człowieka

od świata, napawał ludzi strachem, co z natury nie odpowiada większości dziewcząt,
skazywał na towarzystwo innych kobiet i mężczyzn z MGB; aby móc pozostać w
ministerstwie jednego z takich mężczyzn należało, gdy przychodził po temu czas,
poślubić. No i pracowało tu się wściekle — pięć i pół dniówki tygodniowo od ósmej do
osiemnastej z jedną tylko, czterdziestominutową przerwą na obiad w kantynie. Lecz był
to dobry pożywny obiad, dzięki czemu człowiek mógł się obyć lekką kolacją i odłożyć
nieco pieniędzy na futro z soboli, które zastąpi pewnego dnia znoszone syberyjskie lisy.

Przypomniawszy sobie o posiłku kapral Romanowa wstała z krzesła przy oknie i

poszła zajrzeć do garnka, w którym gotowała na kolację gęstą zupę z kilkoma kawałkami
mięsa i posiekanymi grzybami. Dochodziła już i pachniała bardzo apetycznie.
Dziewczyna wyłączyła kuchenkę, a potem, z nawyku wyniesionego z dzieciństwa,
wymyła się i ogarnęła przed kolacją.

Wycierając dłonie, przyglądała się uważnie swemu odbiciu w zawieszonym nad'

umywalką owalnym lustrze.

Jeden z jej pierwszych chłopaków powiedział, że wygląda jak młoda Greta Garbo.

Cóż za bzdura! A jednak dziś wieczorem wygląda zupełnie dobrze. Gęste, jedwabiste
ciemnobrązowe włosy, zaczesane w górę, nad wysokim czołem, spadały ciężką falą
niemal do ramion i tam zakręcały się z lekka (Garbo miała kiedyś taką fryzurę i kapral
Romanowa nie ukrywała przed sobą, że ją naśladuje); skóra, bardzo biała i miękka, lśniła
na policzkach jak kość słoniowa; spod prostych naturalnych brwi patrzyły spokojnie
szeroko rozstawione oczy w kolorze najgłębszego błękitu (przymknęła jedno, a potem
drugie. Tak, rzęsy są rzeczywiście

zupełnie długie!); nos był prosty i dość władczy ...no i pozostawały usta. Co z tymi

ustami? Czy nie są przypadkiem za szerokie? Kiedy się śmieje, muszą sprawiać wrażenie
okropnie szerokich. Uśmiechnęła się do siebie w lustrze. Tak, są szerokie, ale w końcu
Garbo też ma szerokie. Przynajmniej wargi są pełne i szlachetnie zarysowane. W
kącikach ust drzemie jakiś cień uśmiechu. Nikt nie może powiedzieć, że to zimne usta.
Teraz owal twarzy. Czy nie za długi? Czy podbródek nie jest szczyptę za ostry?
Gwałtownie wykręciła głowę, by nań popatrzeć z profilu. Pociągnięta szarpnięciem
ciężka kurtyna włosów poleciała do przodu i kapral Romanowa musiała odgarnąć
kosmyk, który przesłonił prawe oko. Cóż, podbródek był lekko spiczasty, ale w żadnym
razie ostry. Znów stanęła twarzą do lustra, wzięła szczotkę i zabrała się za swą długą,
ciężką czuprynę. Greta Garbo! Była w porządku, bo w przeciwnym razie nie
komplementowałoby ją tylu mężczyzn, nie wspominając już o dziewczętach,
odnoszących się do niej w sprawach urody jak do wyroczni. Ale gwiazda filmowa... i to
taka sławna!? Zrobiła do lustra minę i wzięła się za kolację.

W rzeczy samej kapral Romanowa była prawdziwą pięknością. Poza twarzą,

szczególną uwagę zwracała gracja jej ruchów. Spędziła rok w leningradzkiej szkole
baletowej i pożegnała się z karierą taneczną dopiero wówczas, gdy przekroczyła o parę
centymetrów ustaloną na metr sześćdziesiąt górną granicę wzrostu. Ze szkoły wyniosła

umiejętność ładnego trzymania się i chodzenia. No i tryskała zdrowiem dzięki
zamiłowaniu do jazdy figurowej na lodzie, którą trenowała przez cały rok na lodowisku
Dynama tak skutecznie, że miała zagwarantowane miejsce w pierwszej reprezentacji
żeńskiej tego klubu. Jej ramiona i piersi były bez zarzutu, purysta natomiast wyraziłby
dezaprobatę wobec pupy. Jej mięśnie tak stwardniały od ćwiczeń, że zatraciła nieco swą
niewieścią obłość. Zaokrąglona z tyłu, była jednak twarda i płaska po bokach przez co
sprawiała męskie wrażenie.

Kapral Romanowa podziwiano szeroko poza małym światkiem sekcji angielskiej

Archiwum Centralnego MGB. Zgadzano się powszechnie, iż nieodległy jest moment,
gdy wpadnie w oko jednemu z wyższych oficerów, który bezceremonialnie przeniesie do
siebie Tatianę z jej skromnego stanowiska, aby zrobić z niej kochankę albo — jeżeli nie
będzie innego wyjścia — żonę.

Dziewczyna nalała gęstej zupy do niedużego porcelanowego talerza, ozdobionego na

krawędzi obrazkiem przedstawiającym wilki ścigające sanie, wkruszyła doń nieco
razowca, usiadła na krześle koło okna i zaczęła powoli jeść ładną lśniącą łyżeczką, którą
kilka tygodni temu po wesołym wieczorze w hotelu Moskwa wsunęła ukradkiem do
torebki.

Kiedy skończyła, zmyła statki, wróciła na krzesło, zapaliła pierwszego papierosa w

tym dniu (żadna szanująca się rosyjska dziewczyna nie pali w miejscach publicznych z
wyjątkiem restauracji, palenie w pracy zaś oznacza natychmiastowe zwolnienie) i
niecierpliwie słuchała jękliwego zgiełku, czynionego przez jakąś orkiestrę z Turkmenii.
Ach, te okropne orientalne numery, które wsadzają zawsze do programu, żeby sprawić
satysfakcję kułakom którejś z tych zakazanych barbarzyńskich republik! Czy nie mogliby
puszczać czegoś kulturnowo? Czegoś z nowoczesnego jazzu albo klasyki? Ta kakofonia
była obrzydliwa. Gorzej, staromodna.

Ochryple zadzwonił telefon. Wstała z krzesła, ściszyła radio i podniosła słuchawkę.
— Kapral Romanowa?
Był to głos jej drogiego profesora Denikina. Lecz w godzinach pozasłużbowych

zawsze mówił do niej „Tatiana" albo nawet „Tania". Co to może znaczyć?

Była spięta i przepłoszona.
— Tak jest, towarzyszu profesorze.
Głos po drugiej stronie przewodu brzmiał obco i zimno.
— Za piętnaście minut, o dwudziestej trzydzieści, macie się stawić na rozmowę u

pułkownik Klebb z Oddziału II. Zgłosicie się w jej mieszkaniu, pod numerem 1875 w
waszym budynku. Jasne?

— Ale dlaczego, towarzyszu, dlaczego? Co się... Co się...? Nienaturalny, pełen

napięcia głos jej umiłowanego profesora uciął w pół słowa:

— To wszystko, towarzyszko kapralu.
Dziewczyna odsunęła słuchawkę od twarzy. Patrzyła na nią przerażonym wzrokiem,

jak gdyby z jej małych czarnych otworów mogła wycisnąć jeszcze jakieś słowa.

— Halo! Halo!
Patrzyła na nią tylko pusta tuba mikrofonu. Uświadomiła sobie, że ściska słuchawkę

z taką siłą, iż boli ją dłoń i przedramię. Pochyliła się wolno i odłożyła słuchawkę na
widełki.

Stała przez chwilę jak sparaliżowana, patrząc na aparat nie-widzącymi oczyma. Czy

powinna do niego zadzwonić? Nie, to nie wchodzi w grę. Mówił w taki a nie inny
sposób, bo doskonale wiedział — jak zresztą wiedziała także ona — iż każda rozmowa
telefoniczna w bloku jest nagrywana lub podsłuchiwana. Oto dlaczego był tak oszczędny
w słowach. Chodziło o sprawę wagi państwowej. Mając do przekazania wiadomość tego
rodzaju, człowiek pozbywa się jej jak najszybciej i w tak niewielu słowach, w ilu potrafi
ją przedstawić, a potem umywa ręce. Nie ma już w dłoniach okropnej karty. Przekazał
damę pik komuś innemu. Ręce są na powrót czyste.

Dziewczyna wcisnęła w usta kostki dłoni i wpatrzona w telefon zaczęła je gryźć. Po

co jest im potrzebna? Co takiego zrobiła? Rozpaczliwie sięgała pamięcią w przeszłość,
przebiegając wspomnieniem dni, miesiące i lata. Czy popełniła w swej pracy jakiś
okropny błąd, który odkryto dopiero teraz? Czy wygłosiła jakąś antypaństwową uwagę;
jakiś dowcip, o którym doniesiono? To zawsze było możliwe. Ale jaką uwagę? Kiedy?
Mówiąc coś naprawdę niepraworządnego poczułaby wówczas ukłucie winy. Miała czyste
sumienie. Czy na pewno? Nagle sobie przypomniała. Ta skradziona łyżeczka! Czy o to
chodzi? Przecież własność państwowa! Mogłaby ją teraz wyrzucić przez okno, daleko, w
lewo lub w prawo. Ale nie, to niemożliwe. Zbyt drobna sprawa. Z rezygnacją wzruszyła
ramionami i opuściła ramię. Wstała i mając w oczach łzy strachu i oszołomienia małego
dziecka podeszła do szafy, żeby wyjąć swój najlepszy mundur. To nie może chodzić o
nic w tym rodzaju. SMIERSZ nie posyła po człowieka w takich sprawach. To coś
znacznie, znacznie gorszego.

Przymglonym wzrokiem spojrzała na swój tani zegarek. Jeszcze tylko siedem minut!

Ogarnęła ją nowa fala paniki. Przetarła ręką oczy i chwyciła swój paradny mundur.
Jeszcze tylko tego brakowało, żeby się spóźniła! Zaczęła szarpać guziki białej
bawełnianej bluzki.

Gdy ubierała się, myła twarz i czesała włosy, jej umysł próbował rozgryźć

złowieszczą tajemnicę, jak dociekliwe dziecko wtykające kij w norę węża. Z
którejkolwiek jednak strony dobierałaby się do nory, rozlegał się tylko gniewny syk.

Odkładając nawet na bok rodzaj jej przewiny, kontakt z którąkolwiek z macek

SMIERSZ-u był czymś niewysłowionym. Unikano nawet wymieniania przerażającej
nazwy tej organizacji. Było to słowo plugawe, słowo z grobu, szept śmierci samej, słowo,
jakie nie padało nawet w przyjacielskich pogwarkach. A w całej tej okropnej organizacji
jądrem zła był Oddział II, Departament Śmierci i Tortur.

No a kierowniczka tego wydziału, Rosa Klebb? Szeptano o tej kobiecie

niewiarygodne historie, historie, które nawiedzały Tatianę w koszmarnych snach; w
ciągu dnia zwykle o nich zapominała, ale teraz przeparadowały przed nią wszystkie.

Mówiono, że Rosa Klebb nie pozwala, by tortury odbywały się bez jej udziału. Miała

w swym gabinecie zakrwawiony fartuch i niski stołeczek; ponoć kiedy widziano, jak
spieszy korytarzami podziemi ubrana w ten fartuch i z tym stołeczkiem w dłoni, wieść
roznosiła się bezzwłocznie i wszyscy, nawet pracownicy SMIERSZ-u przyciszali głos,
pochylali się niżej nad papierami, a może nawet ściskali w kieszeniach kciuki, dopóki nie
doniesiono, że wróciła do swego biura.

Albowiem — tak przynajmniej szeptano — zwykła przysuwać ten stołeczek jak

najbliżej człowieka — mężczyzny lub kobiety — siedzącego ze zwieszoną głową przy
stole śledczym, potem kucała nad nim i mówiła cicho: „Numer 1", „Numer 10" lub
„Numer 25", a oprawcy, wiedząc, co ma na myśli, przystępowali do dzieła. Ona zaś
obserwowała oczy w twarzy odległej od siebie o kilka centymetrów i wchłaniała jęki, jak
zapach perfum. W zależności od wyrazu tych oczu zmieniała torturę, mówiąc: „Teraz
numer 36" albo „Teraz sześćdziesiąt cztery", a oprawcy robili coś innego. Gdy z oczu
poczynała już znikać odporność i odwaga, gdy pojawiała się w nich słabość i błaganie,
gruchała pieściwie: „No już, no już, gołąbeczku. Mów do mnie, mój śliczny, a to się
skończy. Boli. Ach, wiem, tak strasznie boli, moja dziecino. I człowiek tak ma już dość
tego bólu. Tak chce, żeby się już skończył, tak pragnie móc się położyć w spokoju i już
nigdy nie cierpieć. Jest tu przy tobie mamusia, która chce ci tylko ulżyć. Ma dla ciebie
przytulne, miękkie łóżeczko, żebyś mógł spać i zapominać, zapominać, zapominać. Mów
— szeptała czule. — Wystarczy, że przemówisz, a skończy się ból i przyjdzie spokój."
Jeśli oczy wciąż były nieustępliwe, gruchanie zaczynało się na nowo: „Jakimż jesteś
głuptasem, mój śliczny. Jakimż okropnym głuptasem. Ten ból to było jeszcze nic. Nic!
Nie wierzysz, gołąbku? No to mamuśka musi spróbować ździebełko, ale tylko maciupkie
ździebełko, numeru 87". Oprawcy zmieniali instrumenty i miejsce zabiegów, a ona,
siedząc w kucki, patrzyła, jak z oczu ofiary wycieka życie i zbliża się moment, gdy
będzie musiała krzyczeć do jej ucha, aby słowa mogły dotrzeć do otępiałego umysłu.

Nieczęsto jednak — mówiono — ofiara musiała wędrować długo po tej ordynowanej

przez SMIERSZ drodze cierpień, prawie zaś nigdy do jej kresu i kiedy miękki głos
obiecywał ukojenie, prawie zawsze odnosił zwycięstwo, bo jakimś cudem Rosa Klebb
umiała odczytać z oczu, kiedy z człowieka dorosłego załamanie czyni dziecko
wzywające płaczliwie matkę. Miała ten obraz matki pod ręką i zmiękczała ducha ofiary
tam, gdzie brutalne słowa mężczyzny byłyby go zahartowały.

Potem, gdy kolejny podejrzany został złamany, Rosa Klebb wracała korytarzami ze

swym stołeczkiem, zdejmowała w gabinecie przesiąkły świeżą krwią fartuch, siadała na
powrót do pracy, a po całych podziemiach roznosiła się wieść, iż już po wszystkim i że
można znowu zacząć funkcjonować normalnie.

Tatiana, sparaliżowana swoimi myślami, ponownie spojrzała na zegarek. Jeszcze

cztery minuty. Przeciągnęła dłońmi po mundurze i po raz ostatni zerknęła w lustro na
swą kredowobiałą twarz. Odwróciła się i pożegnała kochany, dobrze znany pokoik. Czy
go jeszcze zobaczy?

Pospieszyła długim prostym korytarzem i wcisnęła guziczek windy.
Gdy winda nadjechała, Tatiana wyprostowała ramiona, uniosła brodę, i wkroczyła do

kabiny jak na rusztowanie gilotyny.

— Ósme — powiedziała do windziarki. Stała zwrócona twarzą do drzwi. A

przypomniawszy sobie słowa nie używane od dzieciństwa, powtarzała w duszy raz za
razem: „Mój Boże... Mój Boże... Mój Boże".

ROZDZIAŁ 9

ZADANIE — MIŁOŚĆ

Już stojąc przed anonimowymi, wymalowanymi kremową farbą drzwiami Tatiana

czuła zapach mieszkania. Ten zapach wypełnił ją bez reszty, kiedy usłyszawszy krótkie
„Wejść" otwarła drzwi i stanęła wpatrzona w oczy kobiety, która siedziała przy okrągłym
stole ustawionym na środku pokoju.

Był to zapach metra w upalny wieczór — tani aromat skrywający zwierzęcy odór.

Ludzie w Rosji zlewają się perfumami bez względu na to, czy się uprzednio kąpali, czy
nie, ale przeważnie w tym drugim wypadku, więc czyste zdrowe dziewczyny w rodzaju
Tatiany, aby uniknąć smrodu panującego w metrze i tramwajach wolą z pracy do domu
wracać piechotą, jeśli tylko nie leje lub nie leży zbyt głęboki śnieg.

Teraz Tatiana dławiła się w tym zapachu i ze wstrętem marszczyła nos.
Właśnie ten wstręt i pogarda dla osoby, która może żyć w takim smrodzie, pozwoliły

jej spojrzeć w żółtawe oczy patrzące na nią spoza prostokątnych szkieł okularów. Nic w
nich nie mogła wyczytać. Omiatały ją powoli od stóp do głów, jak zapamiętujący
wszystko obiektyw kamery.

Pułkownik Klebb przemówiła:
— Jesteście efektowną dziewczyną, towarzyszko kapralu. Przejdźcie przez pokój i z

powrotem.

Co znaczą te ucukrowane słowa? Usztywniona nowym strachem, strachem przed

powszechnie znanymi osobistymi skłonnościami tej kobiety, Tatiana zrobiła, co jej
kazano.

— Zdejmijcie kurtkę. Zawieście ją na krześle. Podnieście ręce nad głową. Wyżej.

Teraz pochylcie się i dotknijcie stóp. Wyprostujcie się. Dobrze. Siadajcie. — Pułkownik
Klebb przemawiała jak lekarz. Ukazała gestem krzesło naprzeciw siebie po drugiej
stronie stołu. Jej nieruchome, świdrujące oczy skryły się pod powiekami, kiedy
powędrowały ku leżącej na stole teczce akt.

To na pewno moja Zapiska, pomyślała Tatiana. Jakże interesująco mieć przed sobą to

narzędzie, które stanowi o całym życiu człowieka. Jakie jest grube — niemal pięć
centymetrów. Co może być na tych wszystkich stronach? Zafascynowana popatrzyła

rozszerzonymi oczyma na otwartą tekę.

Pułkownik Klebb przerzuciła kilka ostatnich kartek i zamknęła okładkę. Była to

pomarańczowa okładka z czarnym ukośnym paskiem. Cóż mogą oznaczać te kolory?

Pułkownik Klebb podniosła wzrok, a Tatiana zdołała jakimś cudem mężnie

odpowiedzieć spojrzeniem.

— Towarzyszko kapralu Romanowa — był to głos władczy, głos zwierzchnika —

mam o waszej pracy dobre meldunki. Doskonałe osiągnięcia tak w wypełnianiu
obowiązków, jak w sporcie. Partia jest z was zadowolona.

Tatiana nie mogła uwierzyć własnym uszom. Zrobiło jej się słabo. Całą jej twarz

zalał rumieniec, który zaraz ustąpił miejsca bladości. Chwyciła dłonią krawędź stołu i
wyjąkała słabo: — J-j-jestem wdzięczna, t-t-towarzyszko pułkownik.

— Dzięki waszej doskonałej służbie zostaliście wybrani do zadania najwyższej wagi.

To dla was wielki zaszczyt. Rozumiecie?

Cokolwiek się zdarzy, będzie lepsze niż to, co mogło się zdarzyć.
— Tak, w zupełności, towarzyszko pułkownik.
— Zadanie to wiąże się z niemałą odpowiedzialnością. Jak też wyższym stopniem.

Gratuluję, towarzyszko kapralu, awansu z chwilą zakończenia misji na stopień kapitana
Bezpieczeństwa Państwowego.

Była to rzecz niesłychana w wypadku dwudziestoczteroletniej dziewczyny! Tatiana

przeczuwała niebezpieczeństwo. Zesztywniała jak zwierzę, które pod mięsem dostrzega
stalową paść.

— Jestem głęboko zaszczycona, towarzyszko pułkownik — odparła, nie mogąc

ukryć niepokoju w głosie.

Rosa Klebb mruknęła coś niezrozumiale. Doskonale zdawała sobie sprawę, co

dziewczyna myślała po otrzymaniu wezwania. Efekty uprzejmego przyjęcia, raptownej
ulgi związanej z dobrymi wieściami i budzących się na nowo obaw były widoczne jak na
dłoni. Była to piękna, otwarta, niewinna dziewczyna. Dokładnie taka, jakiej wymagał
spisek.

— Ładna ze mnie gospodyni. Ten awans należy uczcić kieliszkiem wina. Nie

powinniście wszak sądzić, że my, wyżsi oficerowie, jesteśmy pozbawieni cech ludzkich.
Napijemy się razem.

To będzie dobry pretekst, żeby otworzyć butelkę francuskiego szampana.
Rosa Klebb wstała i zbliżyła się do bufetu, na którym jej ordynans ustawił wszystko,

co zamówiła.

— Póki będę mocować się z korkiem, spróbujcie jednej z tych czekoladek. Te korki

od szampana to zawsze ciężka sprawa. Do takiej roboty nam, dziewczętom, naprawdę
przydałby się mężczyzna.

Nie przerywała tej upiornej paplaniny kładąc przed Tatianą okazałą bombonierkę i

wracając potem do bufetu.

— Są ze Szwajcarii. Najlepsze z najlepszych. Te okrągłe są nadziewane, a

kwadratowe — twarde.

Tatiana wybąkała podziękowanie. Sięgnęła po nadziewaną. Będzie ją łatwiej

przełknąć. Strach przed chwilą, w której ostatecznie zobaczy pułapkę i poczuje na szyi
zatrzaskujące się zęby, zupełnie wysuszył jej usta. Te gierki muszą skrywać coś
naprawdę okropnego. Kęs czekolady utkwił jej w ustach jak guma do żucia. Na szczęście
wciśnięto jej w dłoń kieliszek szampana.

Unosząc radośnie swój, stała nad nią Rosa Klebb.
— Za wasze zdrowie, towarzyszko Tatiano. I najserdeczniejsze gratulacje!
Tatiana przymusiła się do nienaturalnego uśmiechu. Podniosła kieliszek i lekko

skłoniła głowę.

— Za wasze zdrowie, towarzyszko pułkownik.
Opróżniła kieliszek jednym haustem, jak to jest w Rosji we zwyczaju, i odstawiła go

na stół.

Rosa Klebb natychmiast ponownie napełniła naczynie, rozlewając przy tym nieco

wina.

— A teraz za zdrowie waszego nowego wydziału, towarzyszko. — Podniosła

kieliszek i ze stężałym cukierkowym uśmieszkiem obserwowała reakcję dziewczyny. —
Za SMIERSZ!

Tatiana w otępieniu podniosła się na nogi. Ujęła pełny kielich.
— Za SMIERSZ. — To słowo ledwo przecisnęło się jej przez usta. Zakrztusiła się

szampanem i musiała go wypić w dwóch łykach. Potem ciężko usiadła.

Rosa Klebb nie dała jej czasu na zastanowienie. Usiadła naprzeciwko, kładąc na stole

obie dłonie.

— A teraz, towarzyszko, do sprawy. — Jej głos znowu brzmiał władczo. — Mamy

przed sobą wiele roboty. — Pochyliła się nad stołem. — Czy pragnęliście kiedykolwiek
mieszkać za granicą, towarzyszko? W jakimś obcym kraju?

Szampan zaczynał działać na Tatianę. Prawdopodobnie najgorsze dopiero ją czeka,

ale lepiej, żeby. się stało jak najszybciej.

— Nie, towarzyszko. Jestem szczęśliwa w Moskwie.
— Nigdyście nie myśleli, jakie jest to życie na Zachodzie — te wszystkie piękne

ciuchy, jazz, nowoczesność?

— Nie, towarzyszko. — Mówiła prawdę. Nigdy o tym nie myślała.
— A gdyby to Państwo nakazało wam przenieść się za Zachód?
— Wypełniłabym polecenie.
— Chętnie?
Tatiana wzruszyła ramionami z lekkimi oznakami zniecierpliwienia.
— Człowiek słucha rozkazów.
Rosa Klebb uczyniła pauzę. Kiedy zadała następne pytanie, w jej głosie brzmiały

tony dziewczęce i porozumiewawcze.

— Czy jesteście dziewicą, towarzyszko? Och, mój Boże, pomyślała Tatiana.
— Nie, towarzyszko pułkownik. Wilgotne usta zalśniły w świetle.

— Ilu mężczyzn?
Tatiana zarumieniła się po czubki włosów. Dziewczyny rosyjskie są w sprawach

seksu powściągliwe i pruderyjne. Klimat seksualny w Rosji jest średniowiktoriański.
Pytania tej Klebb budziły opór tym większy, że zadawała je chłodnym inkwizytorskim
tonem funkcjonariuszka państwowa, którą Tatiana spotkała po raz pierwszy w życiu.
Zebrała się na odwagę i patrząc nieufnie w żółte oczy rozmówczyni spytała:

— Dlaczego poruszacie te wszystkie intymne sprawy, towarzyszko pułkownik?
Rosa Klebb wyprostowała się, a jej głos ciął jak kańczug:
— Zapominacie się, towarzyszko. Nie jesteście tu po to, by zadawać pytania.

Zapominacie, z kim mówicie. Odpowiadajcie!

Tatiana skurczyła się.
— Trzech mężczyzn, towarzyszko pułkownik.
— Kiedy? Ile mieliście lat? — Twarde żółte oczy patrzyły nad stołem w spłoszone

błękitne oczy dziewczyny, hipnotyzowały ją, rozkazywały.

Tatiana bliska była łez.
— W szkole. Miałam siedemnaście lat. Potem w Instytucie Języków Obcych.

Dwadzieścia dwa. I jeszcze w ubiegłym roku. Miałam dwadzieścia trzy lata. To był
przyjaciel, którego poznałam na lodowisku.

— Proszę o ich nazwiska, towarzyszko. — Rosa Klebb ujęła ołówek i przyciągnęła

do siebie skoroszyt.

Tatiana zakryła dłońmi twarz i wybuchła płaczem.
— Nie — wykrzyknęła pomiędzy chlipnięciami. — Nie, cokolwiek ze mną zrobicie.

Nie macie prawa.

— Przestańcie pleść bzdury. — Głos przemienił się w syk. — W ciągu pięciu minut

mogłabym wyciągnąć z was te nazwiska i wszystko, co zechcę. Toczycie ze mną
niebezpieczną grę, towarzyszko. Moja cierpliwość nie będzie trwała wiecznie. — Rosa
Klebb urwała. Była zbyt brutalna. — Chwilowo damy pokój tej sprawie. Podacie mi
nazwiska jutro. Tych mężczyzn nie spotka żadna krzywda. Zada się im jedno lub dwa
pytania na wasz temat — pytania czysto techniczne, to wszystko. Teraz podnieście głowę
i wytrzyjcie łzy. Czas już skończyć z tymi głupstwami.

Rosa Klebb powstała, obeszła stół i stanęła przy Tatianie, spoglądając na nią z góry.

Jej głos stał się przylepny i jedwabisty.

— Już dobrze, już dobrze, moja droga. Musisz mi ufać. Twoje małe tajemnice są u

mnie bezpieczne jak w banku. No, wypij jeszcze trochę szampana i zapomnij o tym
drobnym zgrzycie. Musimy zostać przyjaciółkami. Czeka nas wspólna praca. Musisz,
droga Taniu, nauczyć się traktować mnie jak matkę. Masz, wypij do dna.

Tatiana wyjęła chusteczkę zza paska spódnicy i przetarła oczy. Sięgnęła drżącą

dłonią po kielich z winem i wypiła je z pochyloną głową.

— Do dna, do dna, moja droga.
Rosa Klebb stała nad dziewczyną niczym jakaś obrzydliwa kaczucha wykwakująca

słowa otuchy.

Tatiana posłusznie opróżniła kielich. Czuła się wyprana z wszelkiej chęci oporu,

znękana, skłonna uczynić wszystko, byle mieć już tę rozmowę za sobą, uciec gdzieś i
zasnąć. Tak więc, pomyślała, wygląda to przy stole przesłuchań, takiego właśnie głosu
używa pułkownik Klebb. Cóż, skutkował. Była teraz uległa. Będzie współpracować.

Rosa Klebb usiadła. Spoza swej macierzyńskiej maski z aprobatą obserwowała

dziewczynę.

— A teraz, moja droga, jeszcze tylko jedno intymne pytanko. Jak to między

dziewczynami. Czy lubisz się kochać? Czy ci to sprawia przyjemność? Dużą
przyjemność?

Dłonie Tatiany znowu poderwały się do góry i zasłoniły twarz. Odpowiedziała zza

nich stłumionym głosem:

— No, tak, towarzyszko pułkownik. Naturalnie, kiedy człowiek kocha... — Jej głos

zamarł w pół zdania. Co jeszcze mogła powiedzieć? Jakiej odpowiedzi pragnęła ta
kobieta?

— A załóżmy, moja droga, że nie jesteś zakochana. Czy wówczas też uprawianie

miłości z mężczyzną dałoby ci przyjemność?

Tatiana niezdecydowanie pokręciła głową. Odjęła dłonie od twarzy i pochyliła

głowę. Z obu jej stron włosy opadły na dół jak ciężkie zasłony. Próbowała myśleć, być
pomocna, ale nie potrafiła wyobrazić sobie podobnej sytuacji. Mogła tylko
przypuszczać...

— Przypuszczam, że to by zależało od mężczyzny, towarzyszko pułkownik.
— Oto rozsądna odpowiedź, moja droga. — Rosa Klebb wysunęła ze stołu szufladę,

wyjęła zdjęcie i pchnęła je w stronę dziewczyny. — Co byś na przykład powiedziała o
tym mężczyźnie?

Tatiana ostrożnie przyciągnęła do siebie zdjęcie, jakby to mogło w każdej chwili

zająć się ogniem. Ostrożnie zerknęła na przystojną, bezwzględną twarz. Próbowała
pomyśleć, wyobrazić sobie... — Nie potrafię powiedzieć, towarzyszko pułkownik. Może
gdyby był czuły... — Z lękiem odepchnęła fotografię od siebie.

— Nie, nie, zatrzymaj ją, moja droga. Ustaw ją obok łóżka i myśl o tym mężczyźnie.

Później, w swojej nowej pracy, dowiesz się o nim więcej. A teraz — żółte oczy
zamigotały za prostokątnymi szkłami — czy chcesz się dowiedzieć, na czym będzie
polegać to twoje nowe zadanie? Misja, do której wybrano cię spośród wszystkich
rosyjskich dziewcząt?

— Tak, naprawdę, towarzyszko pułkownik — Tatiana popatrzyła ulegle na czujną

twarz, która mierzyła w nią teraz jak pysk wystawiającego zwierzynę psa myśliwskiego.

Wilgotne, gumiaste wargi rozchyliły się powabnie.
— Wybrano was, towarzyszko kapralu, do misji łatwej i przyjemnej, prawdziwych

— jak to mówią — miłosnych obowiązków. Rzecz w zakochaniu się. To wszystko. Nic
więcej. Zakochaniu się w tym mężczyźnie.

— Ale kim jest? Nawet go nie znam.
Rosa Klebb oblizała wargi. No, da tej głupiej gąsce do myślenia.
— Jest angielskim szpiegiem.

— Gospodi! — Tatiana zakryła dłonią wargi, tyleż ze zgrozy, co po to, by ust Bożym

imieniem nie skalać.

Siedziała, wstrząśnięta do szpiku kości, patrząc na Rosę Klebb rozszerzonymi, lekko

pijanymi oczyma.

— Tak — powiedziała Rosa Klebb, rada z efektu swoich słów. — Jest szpiegiem

angielskim. Może najsłynniejszym ze wszystkich. I od tej chwili jesteś w nim zakochana.
No i żadnych głupstw, towarzyszko. To istotna sprawa wagi państwowej, do której
zostaliście wybrani jako narzędzie. Więc koniec z bzdurami, proszę. Teraz parę
szczegółów praktycznych. — Rosa Klebb urwała, a potem rzuciła ostro: Zabierzcie dłoń
z waszej durnej twarzy. Skończcie z tą miną wystraszonej krowy. Siądźcie prosto i
uważajcie, bo porozmawiamy inaczej. Zrozumiano?

— Tak jest, towarzyszko pułkownik. — Tatiana szybko wyprostowała plecy i usiadła

z dłońmi złożonymi na kolanach, jak gdyby wróciła nagle do Szkoły Funkcjonariuszy
Bezpieczeństwa. Jej umysł tonął w chaosie, ale nie był to właściwy moment na problemy
duchowe. Poczucie dyscypliny mówiło jej, że to operacja dla dobra Państwa. Pracowała
teraz dla ojczyzny. Jakimś cudem to ją właśnie wybrano do udziału w ważnym spisku.
Jako funkcjonariusz bezpieki musi wypełnić swe obowiązki i to wypełnić dobrze.
Słuchała pilnie, z całą zawodową uwagą.

— W tej chwili — Rosa Klebb przybrała ton oficjalny — będę zwięzła. Później

dowiecie się więcej. Przez kilka najbliższych tygodni zostaniecie poddani niesłychanie
dokładnemu przeszkoleniu, aż będziecie dokładnie wiedzieć, jak się zachować w każdych
okolicznościach. Poznacie pewne zachodnie obyczaje. Zostaniecie wyposażeni w piękne
ubrania. Poinstruowani w sztuce uwodzenia. Potem wyśle się was za granicę, do jednego
z państw europejskich. Tam poznacie tego mężczyznę. Uwiedziecie go. W tej kwestii nie
będziecie mieć żadnych idiotycznych oporów. Wasze ciało od urodzenia należy do
Państwa, przez Państwo bowiem zostało wykarmione. Teraz dlań musi pracować. Czy to
jasne?

— Tak jest, towarzyszko pułkownik. — Logika wywodu była żelazna.
— W towarzystwie tego mężczyzny udacie się do Anglii. Tam, bez wątpienia,

zostaniecie poddani przesłuchaniom, które jednak nie będą ciężkie. Anglicy nie stosują
surowych metod. Udzielicie takich odpowiedzi, jakich można udzielić nie zagrażając
sprawom państwowym. W szczególności zależy nam, byście udzielili pewnych
odpowiedzi, które przygotujemy dla was zawczasu. Prawdopodobnie wyślą was do
Kanady, tam bowiem Anglicy ekspediują zwykle więźniów politycznych określonej
kategorii. Zostaniecie uwolnieni i sprowadzeni do Moskwy. — Rosa Klebb popatrzyła
wnikliwie na dziewczynę. Zdawało się, że akceptuje to wszystko bez zastrzeżeń. — Jak
więc widzicie, sprawa jest względnie prosta. Czy macie na tym etapie jakieś pytania?

— Co się stanie z tym mężczyzną, towarzyszko pułkownik?
— Rzecz dla nas zupełnie obojętna. Posłuży nam wyłącznie jako środek waszego

przeniknięcia do Anglii. Celem misji jest podsunięcie Anglikom fałszywych informacji.
Oczywiście, towarzyszko, będziemy wielce radzi z waszych osobistych wrażeń o życiu w
Anglii. Meldunki dziewczyny tak inteligentnej i doskonale wyszkolonej jak wy będą
miały dla państwa dużą wartość.

— Doprawdy, towarzyszko pułkownik!?

Tatiana poczuła się ważna. Nagle to wszystko zaczęło wyglądać podniecająco.

Gdybyż tylko stanęła na wysokości zadania. Bo na pewno uczyni wszystko, co w jej
mocy. Ale załóżmy, że nie potrafi sprawić, aby ten angielski szpieg się w niej zakochał.
Spojrzała ponownie na fotografię. Lekko przechyliła głowę. To była interesująca twarz.
Co to ta „sztuka uwodzenia", o której mówiła pułkownik Klebb? Na czym ma polegać?
Może okaże się pomocna.

Rosa Klebb z satysfakcją podniosła się od stołu.
— Teraz możemy się odprężyć, moja droga. Na dzisiejszy wieczór robota skończona.

Pójdę się ogarnąć, a potem sobie przyjacielsko pogwarzymy. Wracam za minutkę. Zjedz
te czekoladki, bo się zmarnują. — Rosa Klebb uczyniła dłonią niewyraźny gest i z
zaaferowaną miną zniknęła w sąsiednim pokoju.

Tatiana rozsiadła się wygodniej. O to więc chodziło w tej całej sprawie! Koniec

końców, nic strasznego. Co za ulga! I jaki zaszczyt, że wybrano właśnie ją. Jakże była
głupia z tym swoim strachem! Naturalnie, wielcy przywódcy Partii i Państwa nie
dopuściliby, aby niewinnego obywatela, który pracował ze wszystkich sił i nie miał w
swej zapisce żadnych minusów spotkała jakakolwiek krzywda. Nagle poczuła
bezgraniczną wdzięczność wobec ucieleśniającego rodzicielską opiekuńczość Państwa, a
także dumę, że ma oto wreszcie szansę spłacić cząstkę swojego długu. Nawet ta Klebb
nie jest w sumie taka straszna.

Tatiana wciąż radośnie analizowała sytuację, gdy rozwarły się drzwi sypialni i

stanęła w nich „ta Klebb".

— Co o tym sądzisz, moja droga? — Pułkownik Klebb rozchyliła baloniaste ramiona

i zawirowała na palcach jak manekin. Potem zastygła z jedną ręką odrzuconą w bok,
drugą zaś ugiętą i wpartą w talię.

Tatiana rozwarła usta ze zdziwienia, ale szybko je zamknęła, szukając w myśli

jakichś słów. Pułkownik Klebb miała na sobie półprzezroczystą podomkę z
pomarańczowego krepdeszynu, ozdobioną wokół nisko wyciętego kwadratowego dekoltu
i przy mankietach obszernych rękawów marszczeniami z tego samego materiału. Spod
szaty wyzierał biustonosz składający się z dwóch dużych fioletowych róż i takiegoż
koloru staromodne satynowe reformy ze ściągaczami powyżej kolan. Jedno z tych kolan,
porowate jak żółtawy kokos, wychylało się w klasycznej pozie modelki spomiędzy lekko
odrzuconych poł szlafroka. Stopy tkwiły w atłasowych, różowych pantoflach
ozdobionych pomponami ze strusich piór. Rosa Klebb zdjęła okulary i jej nagą twarz
kryła teraz gruba warstwa pudru, różu i szminki.

Wyglądała jak najstarsza i najbrzydsza kurwa świata.
— Bardzo ładne — wyjąkała Tatiana.
— Prawda? — zaszczebiotała Rosa Klebb. Podeszła do nakrytego jaskrawym

ludowym kilimem szerokiego tapczanu w kącie pokoju. O ścianę wspierały się nader
szpetne poduchy w pastelowych barwach.

Z kwikiem zadowolenia Rosa Klebb rzuciła się na leże i przybrała karykaturę słynnej

pozy madame Recamier. Wyciągnęła ramię i zapaliła osłoniętą różowym abażurem
lampę, której trzon stanowiła wyrobiona w fałszywym szkle Lalique'a postać nagiej
kobiety. Poklepała tapczan obok siebie.

— Zgaś górne światło, moja droga. Kontakt jest przy drzwiach. Potem chodź i siądź

tu przy mnie. Musimy poznać się lepiej.

Tatiana podeszła do drzwi. Wyłączyła światło. Stanowczym gestem opuściła dłoń na

klamkę. Nacisnęła ją, otwarła drzwi i bez wahania wyszła na korytarz. Nagle zawiodły ją
nerwy. Zatrzasnęła drzwi i pognała korytarzem, przyciskając dłońmi uszy w obronie
przed ścigającym ją wrzaskiem, który się jednak nie rozległ.

ROZDZIAŁ 10

LONT PŁONIE

Był ranek następnego dnia.
Pułkownik Klebb siedziała przy biurku w swym przestronnym gabinecie, który

stanowił jej kwaterę główną i mieścił się w podziemiach SMIERSZ-u. Był to bardziej
pokój operacyjny, aniżeli gabinet. Jedną ścianę wytapetowano w całości mapą półkuli
zachodniej. Przeciwległą — półkuli wschodniej. Ustawiony za biurkiem, w zasięgu lewej
ręki Rosy Klebb Telekrypton od czasu do czasu wyćwierkiwał depeszę en clair,
powtarzając ją za innym urządzeniem zlokalizowanego tuż poniżej pnących się z dachu
masztów radiowych Wydziału Szyfrów. Niekiedy tknięta jakąś myślą pułkownik Klebb
odrywała wydłużającą się taśmę i czytała teksty depesz. Była to czysta formalność.
Gdyby zdarzyło się coś naprawdę ważnego, zadzwoniłby jej telefon. Z tego pokoju
sprawowano kontrolę nad wszystkimi agentami SMIERSZ-u w świecie, a była to
kontrola czujna i żelazna.

Ciężka twarz Rosy Klebb była ponura i zmarnowana. Pod przekrwionymi oczyma

wisiały większe niż zwykle worki ospowatej skóry.

Jeden z telefonów zamruczał cicho, pułkownik Klebb podniosła słuchawkę i

powiedziała:

— Wprowadzić.
Zwróciła się do Kronsteena, który siedząc w fotelu ustawionym pod lewą ścianą, tam

gdzie kończyła się Afryka, dłubał w zębach rozprostowanym spinaczem.

— Granitski.
Kronsteen powoli odwrócił głowę i popatrzył w stronę drzwi.
Otwarły się, wszedł Red Grant i cicho zamknął je za sobą. przybliżył się do biurka i

stanął, patrząc służalczo i niemal łapczywie w oczy swego oficera Prowadzącego.
Kronsteen pomyślał, że wygląda jak potężny mastiff czekający, aż go nakarmią.

Rosa Klebb omiotła go zimnym spojrzeniem.
— Czy jesteście sprawni i gotowi do działań?
— Tak jest, towarzyszko pułkownik.

— Trzeba się wam przyjrzeć. Rozbierzcie się.
Red Grant nie okazał zaskoczenia. Zdjął marynarkę, a rozejrzawszy się, gdzie

mógłby ją zawieście, po prostu rzucił na podłogę. Potem, bez najmniejszego uczucia
wstydu, zdjął resztę rzeczy i zrzucił kopnięciem buty. Potężne, porosłe złocistym włosem
brązowoczerwone ciało rozjaśniło szary pokój. Grant stał rozluźniony, z rękoma
zwieszonymi u boków i jednym ugiętym kolanem wysuniętym trochę w przód, jak gdyby
pozował przed studentami akademii sztuk pięknych.

Rosa Klebb powstała i wyszła zza biurka. Poddała ciało Granta drobiazgowym

oględzinom, jak kupiec na końskim targu szturchając je tu, macając ówdzie. Potem
stanęła za plecami mężczyzny i powtórzyła inspekcję. Zanim na powrót znalazła się z
Grantem twarzą w twarz, Kronsteen dostrzegł, że wyjęła coś z kieszeni i wsunęła na
dłoń. Zalśnił metal.

Okrążywszy Granta stanęła tuż przy jego błyszczącym brzuchu. Trzymając prawą

rękę za plecami, wpatrywała się w oczy mężczyzny.

Nagle, ze straszliwą szybkością i całą siłą ramienia włożoną w cios, władowała

uzbrojoną ciężkim mosiężnym kastetem prawą pięść wprost w splot słoneczny Granta.

— Łup!
Grant wydał z siebie parsknięcie zaskoczenia i bólu. Jego kolana z lekka się ugięły, a

potem wyprostowały. Na mgnienie oczy zwarły się w udręce, lecz po chwili znów były
otwarte i odpowiadały dzikim przekrwionym spojrzeniem świdrującemu spojrzeniu
skrytych za prostokątnymi szkłami żółtawych oczu. Poza gniewnym zaczerwienieniem
skóry poniżej mostka cios, który normalnego człowieka byłby zwiniętego w kłębek rzucił
na ziemię, nie wywarł na Grancie żadnego efektu.

Rosa Klebb uśmiechnęła się posępnie. Wsunęła kastet do kieszeni. Wróciła za biurko

i usiadła. Potem z odcieniem dumy popatrzyła na Kronsteena.

— Przynajmniej jest w dobrej formie — powiedziała. Kronsteen coś odmruknął.
Nagi mężczyzna miał na twarzy nieśmiały uśmiech zadowolenia. Uniósł jedną rękę i

zaczął masować brzuch.

Rosa Klebb rozsiadła się w fotelu i patrzyła nań z namysłem. Na koniec rzekła:
— Towarzyszu Granitski, jest dla was robota. Ważne zadanie. Ważniejsze niż

wszystkie dotychczasowe. To zadanie, które przyniesie wam medal — oczy Granta
rozjarzyły się — albowiem cel jest trudny i niebezpieczny. Będziecie działać za granicą i
to samotnie. Czy to jasne?

— Tak jest, towarzyszko pułkownik. — Grant był podekscytowany. Oto wreszcie

szansa na wielki krok w przód. Jaki będzie ten medal? Order Lenina? Słuchał z uwagą.

— Celem jest angielski szpieg. Mielibyście ochotę zabić angielskiego szpiega?
— Największą, towarzyszko pułkownik. — Entuzjazm Granta był szczery. Nie

marzył o niczym więcej jak zabicie Anglika. Miał z tymi sukinsynami rachunki do
wyrównania.

— Będziecie potrzebowali wielotygodniowego szkolenia i przygotowań. Podczas tej

misji przyjdzie wam działać w charakterze szpiega angielskiego. Wasza
powierzchowność i maniery są nieokrzesane. Musicie opanować przynajmniej parę

sztuczek, jakimi — w głosie zabrzmiało szyderstwo — posługują się żentelmeni.
Będziecie przekazani w ręce pewnego Anglika, jakiego tu mamy. To były żentelmen z
londyńskiego Foreign Office. Ma sprawić, byście mogli uchodzić za kogoś w stylu
angielskiego agenta. Anglicy zatrudniają najrozmaitszych ludzi. To nie powinno być
trudne. Poza tym musicie się nauczyć masę innych rzeczy. Operacja zostanie
przeprowadzona w sierpniu, ale rozpoczynacie szkolenie od zaraz. Roboty jest mnóstwo.
Ubierzcie się i zameldujcie u dyżurnego. Zrozumiano?

— Tak jest, towarzyszko pułkownik. — Grant wiedział, że nie powinien zadawać

żadnych pytań. Obojętny na spoczywający na sobie kobiecy wzrok włożył ubranie i
zapinając marynarkę ruszył ku drzwiom. Tu odwrócił się.

— Dziękuję, towarzyszko pułkownik.
Rosa Klebb sporządzała notatkę z rozmowy. Nie odpowiedziała i nie podniosła

wzroku. Grant zatem wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.

Rosa Klebb rzuciła pióro i wyprostowała się.
— Teraz słucham, towarzyszu Kronsteen. Czy są do przedyskutowania jeszcze jakieś

kwestie, zanim uruchomimy całą maszynerię? Winnam tu wspomnieć, że Prezydium
zaaprobowało cel i ratyfikowało wyrok śmierci. Przekazałam generałowi
Grubozabojszczykowowi ogólne zarysy waszego planu. Wyraża zgodę. Szczegóły
wykonawcze pozostają całkowicie w moich rękach. Dokonano już wyboru grupy
roboczej spośród personelu działów planowania i operacyjnego. Gotowa jest przystąpić
do działania. Jakieś ostatnie uwagi, towarzyszu?

Kronsteen złożył przed sobą palce i siedział spoglądając w sufit. Nie zważał na

protekcjonalny ton kobiety. Skronie pulsowały mu namysłem.

— Ten Granitski. Pewny? Czy możemy mu ufać, kiedy się znajdzie za granicą? Nie

pójdzie na lewiznę?

— Sprawdzano go przez dziesięć lat. Miał wiele okazji, aby uciec. Obserwowano go

pod kątem podobnych pokus. Nigdy nie wzbudził najmniejszego podejrzenia. Jest kimś
w rodzaju narkomana. Już prędzej narkoman porzuciłby źródło kokainy niż on —
Związek Sowiecki. To mój główny kat. Nie ma lepszego.

— A ta dziewczyna, Romanowa. Zadowalająca?
— Jest bardzo piękna — odpowiedziała niechętnie Rosa Klebb.
— Nada się do naszych celów. Nie będąc dziewicą, jest zarazem pełna pruderii i

nierozbudzona seksualnie. Zostanie poddana szkoleniu. Doskonała znajomość
angielskiego. Przedstawiłam jej wersję zadania i celów. Skłonna do współpracy. Na
wypadek, gdyby okazała chwiejność, dysponuję adresami jej krewnych, w tym dzieci.
Będę także mieć nazwiska jej byłych kochanków. Jeśli rzecz okaże się konieczna,
wyjaśnimy jej, że do chwili zakończenia misji ludzie ci będą zakładnikami. To natura
uczuciowa. Podobna wzmianka poskutkuje. Lecz nie przewiduję z jej strony żadnych
kłopotów.

— Romanowa. To nazwisko jednego z bywszych. Wydaje się osobliwe, że używamy

Romanowej do misji tak delikatnej.

— Jej dziadkowie byli wprawdzie odlegle spokrewnieni z rodziną carską, ale Tatiana

nie bywa w kręgach bywszych. Tak czy siak, wszyscy nasi dziadowie to bywszy. Nic na

to nie można poradzić.

— Nasi dziadowie nie nosili nazwiska Romanow — zauważył Kronsteen sucho. —

Wszelako dopóki jesteście usatysfakcjonowani... — Zastanawiał się przez chwilę. — No
a ten Bond. Czy ujawniliśmy już miejsce jego pobytu?

— Tak. Angielska siatka MGB melduje, że jest w Londynie. W ciągu dnia przebywa

w centrali swej organizacji. Na noc wraca do domu, położonego w dzielnicy Londynu
zwanej Chelsea.

— Znakomicie. Miejmy nadzieję, że to się nie zmieni w ciągu najbliższych kilku

tygodni, co by oznaczało, że nie jest zaangażowany w żadną operację. Będzie mógł
ruszyć za naszą przynętą, kiedy ją tylko zwietrzy. Tymczasem — ciemne, zadumane
oczy Kronsteena wciąż badały pewien punkt sufitu — rozważałem przydatność naszych
zagranicznych ośrodków. Na miejsce pierwszego kontaktu wybrałem Istambuł. Mamy
tam dobry aparat, Secret Service natomiast dysponuje tylko niewielką komórką,
kierowaną jednak — jeśli wierzyć meldunkom — przez doskonałego rezydenta. Zostanie
zlikwidowany. Z punktu widzenia naszych potrzeb ośrodek ten, ze swymi krótkimi
szlakami komunikacyjnymi do Bułgarii i Morza Czarnego, ma bardzo wygodne
położenie. I jest relatywnie odległy od Londynu. Opracowuję szczegóły związane z
punktem zabójstwa i metodami zwabienia tam Bonda, gdy ów nawiąże już kontakt z
dziewczyną. Będzie to Francja lub jej pobliże.

Mamy wyborne układy z prasą francuską, która ten rodzaj afery — z jej

sensacyjnymi uwikłaniami w szpiegostwo i seks — wyeksploatuje jak żadna inna. Nie
zostało jeszcze postanowione, kiedy na scenę powinien wkroczyć Granitski. Są to jednak
drobiazgi. Musimy teraz wybrać operatora i innych wykonawców misji, a następnie
dostarczyć ich cichaczem do Istambułu. Nie może tam dojść do nagłego zjazdu naszych
ludzi, tłoku, niezwykłej aktywności. Ostrzeżemy wszystkie nasze wydziały, że przed i w
trakcie operacji łączność radiowa z Turcją nie może absolutnie przekroczyć zwykłego
natężenia. Nie chcemy przecież, żeby nasłuch brytyjski coś zwęszył. Wydział Szyfrów
zgadza się, że nie ma wynikłych z norm bezpieczeństwa zastrzeżeń, aby przekazać
drugiej stronie futerał urządzenia „Spektor". Będzie to atrakcyjny kąsek. Sam zaś
instrument

pójdzie do Wydziału techniki Specjalnej, który poczyni niezbędne przygotowania.
Kronsteen przestał mówić. Jego spojrzenie powoli osunęło się

sufitu. Powstał z

zadumą i popatrzył w czujne, skupione oczy kobiety.

— W tej chwili, towarzyszko, nie przychodzi mi do głowy nic więcej — powiedział.

— Wyniknie wprawdzie jeszcze wiele kwestii szczegółowych, ale z tymi uporamy się na
bieżąco. Sądzę jednak, że operacja może się bezpiecznie rozpocząć.

— Zgadzam się, towarzyszu. Sprawy mogą ruszyć z miejsca. Wydam niezbędne

zalecenia. — Szorstki, władczy ton nie zmienił się na jotę. — Jestem wdzięczna za waszą
współpracę.

Kronsteen przyjął podziękowanie do wiadomości dwucentymetrowym pochyleniem

głowy. Potem odwrócił się i cicho wyszedł z pokoju.

W zapadłej nagle ciszy Telekrypton brzęknął ostrzegawczo i podjął swój

mechaniczny świergot. Rosa Klebb poruszyła się w fotelu i sięgnęła ku jednemu z

telefonów. Wykręciła numer.

— Pokój Operacyjny — rozległ się męski głos. Wędrujące po gabinecie wyblakłe

oczy Rosy Klebb zapaliły

się, gdy dotarły do różowej plamy na wielkiej ściennej mapie. Anglia. Wilgotne

wargi rozchyliły się z lekka.

— Mówi pułkownik Klebb. Konspiratsia przeciwko szpiegowi angielskiemu

nazwiskiem Bond. Ogłaszam rozpoczęcie działań.

Część druga:

WYKONANIE

ROZDZIAŁ 11

ŁATWE ŻYCIE

Pulchne rączki łatwego życia pochwyciły Bonda za szyję i z wolna poczynały go

dusić. Był człowiekiem wojny, a kiedy przez dłuższy czas nie wybuchała żadna wojna,
jego dusza pogrążała się w depresji.

W szczególnym obszarze jego zainteresowań zawodowych przez niemal rok panował

pokój. I ten pokój go wykańczał.

O siódmej trzydzieści rano, w czwartek dwunastego sierpnia, Bond obudził się w

swym wygodnym mieszkaniu położonym w zadrzewionym kwartale nie opodal King's
Road, aby stwierdzić z niesmakiem, że jest znudzony do szpiku kości samą perspektywą
czekającego go dnia. Tak jak przynajmniej w jednej religii accidie jest pierwszym z
grzechów głównych, tak znudzenie, a w szczególności niewiarygodna sytuacja, w której
wita się dzień z uczuciem nudy, było jedynym występkiem totalnie przez Bonda
potępianym.

Bond wyciągnął ramię i dwukrotnie nacisnął dzwonek, aby powiadomić May, swą

nieocenioną szkocką gosposię, że jest gotów do śniadania. 'Potem gwałtownie zrzucił ze
swego nagiego ciała pojedyncze prześcieradło i zsunął stopy na podłogę.

Był tylko jeden sposób uporania się z nudą — tak dać jej w kość, że odejdzie sama.

Bond wykonał pad, a potem dwadzieścia pompek tak wolnych, że nie pozwalały
mięśniom spocząć ani na chwilę. Kiedy ramiona nie mogły znieść już bólu, przewrócił
się na wznak i leżąc z rękoma wyciągniętymi wzdłuż boków robił nożyce tak długo, aż
mięśnie brzucha zaskowyczały błagalnie. Wówczas wstał

i po dwudziestu skłonach przeszedł do ćwiczeń barków i piersi, połączonych z

głębokimi wdechami. Przerwał dopiero gdy poczuł zawroty głowy. Sapiąc ze zmęczenia
wszedł do wyłożonej białą glazurą łazienki, gdzie pod prysznicem zimnym i gorącym na
zmianę spędził pięć minut.

Na koniec, gdy się już ogolił, włożył granatową bawełnianą koszulkę z krótkim

rękawem i jasnoniebieskie spodnie z tropiku oraz wsunął bose stopy w czarne skórzane
sandały, przeszedł przez łazienkę do długiej bawialni o wielkich oknach, mając miłe
wrażenie, iż — chwilowo przynajmniej — wypocił z siebie nudę.

May, starsza wiekiem Szkotka o siwych włosach i przystojnej zamkniętej twarzy,

wniosła tacę i wraz z Timesem, jedyną gazetą, jaką czytywał Bond, postawiła na stole w
wykuszu okna.

Bond pożyczył jej dobrego dnia i zasiadł do śniadania.
— Dzień dobry.
(Jedną z cech, która w May ujmowała Bonda najbardziej, był fakt, iż w stosunku do

nikogo — wyjąwszy, z czego Bond pokpiwał przed laty, królów angielskich i Winstona
Churchilla — nie używała tytułu „sir". Niekiedy, okazując w ten sposób wyjątkowy
szacunek, obdarzała Bonda wątlutkim „s" na końcu wyrazu).

Stała przy stole, kiedy Bond składał gazetę, by dobrać się do rozkładówki z

wiadomościami.

— Ten człowiek znowuż był wczoraj wieczorem w sprawie telewizji.
— Co za człowiek? — Bond przebiegł wzrokiem nagłówki.
— No, ten co zawsze. Nachodził mnie od czerwca ze sześć razy. Już za pierwszym

wygarnęłam mu, co sądzę o tym diabelskim wynalazku i człowiek by pomyślał, że
przestanie nam wciskać ten swój towar. I to jeszcze, jakby mu było mało, na raty!

— Namolni faceci z tych domokrążców — Bond odłożył gazetę i sięgnął po dzbanek

z kawą.

— Wczoraj tom już mu dała popalić za to nachodzenie spokojnych ludzi przy kolacji.

Zapytałam, czy ma jakieś dokumenty... cokolwiek, gdzie pisze, kto on zacz.

— Sądzę, że po tym zwinął żagle. — Bond nalał sobie pełniutką filiżankę czarnej

kawy.

— Gdzie tam. Zaczął wymachiwać swoją legitymacją związkową. Powiada, że ma

wszelkie prawo zarabiać na życie. No i ta legitymacja była ze Związku Elektryków. To
komuniści, nieprawdaż?

— Prawdaż — odparł Bond w roztargnieniu. Jego zmysły wyostrzyły się. Czy

możliwe, że Oni mają go na oku? Pociągnął łyk kawy i odstawił filiżankę. — A
dokładnie co ten facet mówił, May? — zapytał głosem z pozoru obojętnym, ale nie
spuszczając wzroku z gosposi.

— Powiedział, że w godzinach nadliczbowych pracuje jako komiwojażer dla firmy

sprzedającej telewizory. I czy jestem pewna, że sobie nie życzymy. I że my jedni w
całym kwartale jeszcze nie mamy. Powiedział, że nie widzi na domu jednej z tych, za
pańskim przeproszeniem, anten. Zawsze pytał, czy jest pan w domu, boby chciał z panem
pogadać osobiście. Ucho od śledzia! Jestem zdumiona, że nie przyszło mu do głowy
złapać pana, kiedy pan wychodzi albo wraca. Naturalnie, nic mu nie powiedziałam o
pańskim rozkładzie dnia. Uprzejma, cicha osoba, tylko diablo natarczywa.

Zupełnie możliwe, pomyślał Bond. Jest wiele sposobów, aby sprawdzić, czy

gospodarz przebywa w domu, czy nie. Wygląd służącej i jej zachowanie... spojrzenie
przez uchylone drzwi. „Ano marnuje pan czas, bo wyszedł" to typowa odpowiedź, kiedy
mieszkanie jest puste. Czy powinien powiadomić Sekcję Bezpieczeństwa? Bond z
irytacją wzruszył ramionami. Do diabła z tym. Prawdopodobnie sprawa jest zupełnie
czysta. Bo niby czemu Oni mieliby się nim interesować? A poza tym, gdyby sprawa nie
była jednak czysta, Bezpieczeństwo zdołałoby go zapewne skłonić do zmiany lokum.

— Spodziewam się, że tym razem wystraszyłaś go na dobre. — Bond uśmiechnął się

do May. — Pewnie go już więcej nie zobaczysz.

— Tak-s — odrzekła May z powątpiewaniem. W każdym bądź razie wypełniła

polecenie pana, aby powiadomić go, jeśli spostrzeże kogoś „kręcącego się w okolicy".
Wymaszerowała szeleszcząc staromodnym czarnym mundurkiem, który nosiła z uporem
nawet podczas sierpniowych upałów.

Bond wrócił do śniadania. Zazwyczaj takie drobne źdźbła unoszone wiatrem

puszczały w ruch chodzącą z natarczywym tykaniem wskazówkę intuicji w zegarze jego
umysłu i — w innych okolicznościach — nie zaznałby spokoju, dopóki problem
nachodzącego dom człowieka z opanowanego przez komunistów związku zawodowego
nie zostałby definitywnie rozstrzygnięty. Teraz jednak miesiące lenistwa i braku praktyki
sprawiły, że oręż rdzewiał w pochwie, a Bond opuścił nisko swą umysłową gardę.

Śniadanie było ulubionym posiłkiem Bonda. Kiedy pozostawał w Londynie menu

zawsze prezentowało się jednakowo. Dwie duże filiżanki mocnej czarnej kawy bez
cukru, kupionej u De Bry'a przy New Oxford Street i zaparzonej w amerykańskim
ekspresie. Jedno jajko na miękko, gotowane przez trzy i pół minuty, podane zaś w
granatowym kieliszku ze złotym obrąbkiem.

Było to bardzo świeże jajko w brązowej, cętkowanej skorupce; takie jajka znosiły

kury odmiany francuskiej, hodowane przez którąś z wiejskich przyjaciółek May. (Bond
czuł awersję do białych jajek, a zdziwaczenie w wielu drobnych sprawach kazało mu
utrzymywać, że istnieje rzecz taka, jak idealnie ugotowane jajo na miękko). Posiłku
dopełniały dwie grube grzanki z razowca, solidna porcja ciemnożółtego masła z Jersey, a
wreszcie — podane w trzech niskich kwadratowych słoiczkach — dżem truskawkowy z
firmy Tiptree, marmolada z winogron od Coopera i norweski miód wrzosowy od
Fortnuma. Dzbanek do kawy i srebra były w stylu królowej Anny, porcelana natomiast
— z tego samego biało-granatowo-złotego kompletu, co kieliszek do jajka — pochodziła
z wytwórni Mintona.

Tego ranka, zakończywszy śniadanie miodem, Bond dokonał podsumowania

bezpośrednich przyczyn swego letargu i parszywego samopoczucia. Po pierwsze Tiffany
Gase, jego miłość od tylu szczęśliwych miesięcy, porzuciła go i po pełnych udręki
ostatnich tygodniach, kiedy przeprowadziła się już do hotelu, pożeglowała w końcu lipca
do Ameryki. Strasznie za nią tęsknił i wciąż nie mógł pogodzić się z myślą o rozstaniu.
Po wtóre był sierpień w gorącym i dusznym Londynie. Bondowi należał się urlop, brakło
mu jednak energii i chęci, aby jechać gdziekolwiek samotnie bądź też poszukać dla
Tiffany czasowego zastępstwa. Tkwił zatem w opustoszałym gmachu centrali Secret
Service, zgrzytając zębami na rutynę służbową, powarkując na swą sekretarkę i
zadzierając z kolegami.

Nawet M. zdenerwował się w końcu na gburowatego tygrysa, miotającego się w swej

klatce piętro niżej, i w poniedziałek tego właśnie tygodnia przesłał Bondowi ostro
sformułowaną notatkę z poleceniem wzięcia udziału w pracach Komisji Śledczej,
kierowanej przez kwatermistrza, kapitana Troopa. Dokument stwierdzał, że już czas, aby
Bond, jako wysoki stopniem funkcjonariusz Service, przyłożył się do rozwiązywania
istotnych kwestii natury administracyjnej. Poza tym zaś nie było pod ręką nikogo innego.
Centrala przeżywała niedobory personalne, a w sekcji OO nic się akurat nie działo. Bond
miał się zameldować tego właśnie dnia o czternastej trzydzieści w pokoju 412.

To właśnie Troop, doszedł do wniosku Bond, stanowił bezpośrednią i najbardziej

dokuczliwą przyczynę jego niezadowolenia.

W każdym większym biznesie jest serdecznie przez wszystkich nienawidzony facet,

będący tyranem i postrachem całej instytucji. Indywiduum takie wypełnia nieświadomie
niezmiernie ważną rolę piorunochronu dla wszelkich biurowych kwasów i lęków. W
istocie stając się dla nich wspólnym celem, niweczy ich destruktywne oddziaływanie.
Jest zwykle generalnym menadżerem albo kierownikiem administracyjnym. To właśnie
ów niezastąpiony człowiek jest psem łańcuchowym wszystkich drobnych spraw —
wydatków bieżących, ogrzewania i światła, ręczników i mydła w toaletach, materiałów
piśmienniczych, stołówki, rotacji urlopów, punktualności personelu. On jeden ma
rzeczywisty wpływ na biurowe komforty i niewygody, i tylko jego władza sięga w strefę
życia prywatnego, jak też osobistych przyzwyczajeń zatrudnionych przez instytucję
pracowników obojga płci. Aby pragnąć podobnej roboty i odznaczać się niezbędnymi do
jej wykonywania kwalifikacjami, człowiek ów musi posiadać dokładnie te cechy, które
irytują i przeszkadzają. Musi być skąpy, spostrzegawczy, wścibski i drobiazgowy. Musi
być fanatykiem dyscypliny, niewrażliwym na opinię, jaką ma o nim otoczenie. Musi być
małym dyktatorem. W każdym dobrze prowadzonym przedsiębiorstwie jest taki
człowiek.

W Secret Service był nim kwatermistrz kapitan Troop, niegdyś z Marynarki

Królewskiej, obecnie kierownik administracyjny, którego zadanie polegało — wedle jego
własnych słów — „na utrzymywaniu w tym interesie pełnego klaru i błysku".

Było rzeczą nieuniknioną, iż obowiązki kapitana Troopa doprowadzą go do konfliktu

z większością pracowników organizacji, szczególnie jednak niefortunny wymiar miał
fakt, że nie kto inny, a właśnie on przyszedł do głowy M. w związku z obsadzeniem
funkcji przewodniczącego tej akurat Komisji.

Albowiem była to jeszcze jedna z owych Komisji Śledczych, badających subtelne

powikłania sprawy Burgessa i Macleana, tudzież nauki, jakie z niej można wyciągnąć.
Pięć lat po zamknięciu akt własnych afery M. wykoncypował ją wyłącznie jako koncesję
wobec zaleconego przez premiera w 1955 Tajnej Radzie wglądu w działalność Służb
Specjalnych.

Bond z miejsca wdał się z Troopem w beznadziejną potyczkę dotyczącą

wykorzystywania przez Secret Service „intelektualistów". .

Perwersyjnie, świadom jej irytujących skutków, Bond przedłożył propozycję, że jeśli

MI5 oraz Secret Service pragną zająć się serio „szpiegami intelektualnymi" ery
atomowej, muszą — aby im sprostać — zatrudnić same pewną liczbę mózgowców.

— Zdymisjonowani oficerowie Armii Indyjskiej — oświadczył Bond — nie mają

nawet szans zrozumieć procesów umysłowych takiego Burgessa czy takiego Macleana.
W ogóle nie wiedzą o istnieniu podobnych ludzi — a co dopiero mówić o posiadaniu/
predyspozycji osobowych umożliwiających obracanie się w icłi kręgach, poznawanie ich
przyjaciół i tajemnic. Skoro Burgess i Maclean czmychnęli do Rosji, jedyny sposób
nawiązania z nimi ponownego kontaktu i może — jeśli mają już Rosji dość — uczynienia
z nich podwójnych agentów, polega na tym, że wyśle się ich najbliższych przyjaciół do
Moskwy, Pragi i Budapesztu z instrukcjami, aby czekali, póki tamci nie wypełzną z
podziemi, a potem próbowali ich podejść. I jednego z nich, prawdopodobnie Burgessa,

chęć opowiedzenia swojej historii i poczucie osamotnienia skłoni wreszcie do nawiązania
takiego kontaktu. Lecz z pewnością ani jeden, ani drugi nie podejmie ryzyka ujawnienia
się facetowi w trenczu, z kawaleryjskim wąsem i umysłowością kaprala.

— Czyżby — odparł na to Troop z lodowatym spokojem. — Sugeruje pan zatem,

abyśmy naszpikowali organizację długowłosymi zboczeńcami. Koncepcja nader
oryginalna. Sądziłem, że jesteśmy zgodni, iż homoseksualiści bodaj w największym
stopniu] zagrażają systemowi bezpieczeństwa. Jakoś nie mogę sobie wyobrazić
Amerykanów, przekazujących poważne tajemnice atomowe] zgrai pedziów, oblanych
pachnidłami.

— Nie każdy intelektualista jest pedałem. Wielu jest łysych. Chcę tylko powiedzieć,

że... — i tak spór ciągnął się nieprzerwanie przez sesje trzech minionych dni, a pozostali
członkowie komisji w większym czy mniejszym stopniu popierali stanowisko Troopa.
Teraz — dziś — mieli sformułować wnioski i Bond zastanawiał się, czy powinien
uczynić rzecz niepopularną i zgłosić votum separatum.

Na ile poważnie traktuje tę całą historię, rozmyślał, kiedy o dziesiątej wyszedł z

mieszkania i zbiegł po schodach do auta? Czy był P° prostu małostkowy i uparty? Czy
zajął stanowisko jednoosobowej opozycji po to tylko, by mieć w co zapuścić zęby? Czy
był znudzony aż tak, że nie ma nic lepszego do roboty, jak dawać w kość macierzystej
firmie? Bond nie umiał się zdecydować. Odczuwał niepokój, brak stanowczości, a za tym
wszystkim natrętny dyskomfort psychiczny, którego nie potrafił nazwać po imieniu.

Kiedy wcisnął rozrusznik, a podwójna rura wydechowa Bentleya z kaszlącym

pomrukiem obudziła się do życia, do głowy przyszedł Bondowi osobliwy cytat bez ojca i
matki:

„Tych, których Bogowie pragną zniszczyć, pierwej pogrążają w nudzie".

ROZDZIAŁ 12

BUŁKA Z MASŁEM

Jak się okazało, Bond nie musiał podejmować decyzji w sprawie ostatecznego

raportu Komisji.

Zdążył skomplementować nową letnią sukienkę swej sekretarki i przekopać się w

połowie przez stos depesz, jakie nadeszły nocą, kiedy czerwony telefon, który mógł
oznaczać tylko M. albo szefa sztabu, wydał ż siebie ciche, władcze mruknięcie.

Bond podniósł słuchawkę.
— 007.
— Możesz wpaść? — To był szef sztabu.
— M.?
— Tak. I zanosi się na dłuższą nasiadówkę. Uprzedziłem Troopa, że nie dotrzesz na

Komisję.

— Masz jakiś pomysł, o co chodzi? Szef sztabu zachichotał.
— Ano mam. Tylko lepiej, żebyś to usłyszał od niego. Zdębiejesz. Jest w tym

nielichy hak.

Kiedy Bond włożył marynarkę i zatrzaskując za sobą drzwi wyszedł na korytarz,

doświadczył pewności, że pistolet startera wy-strzelił wreszcie i że pieskie dni dobiegły
końca. Nawet jazda windą na najwyższe piętro i marsz długim cichym korytarzem ku
drzwiom gabinetu sztabowego M. zdawały się być brzemienne znaczeniem tych
wszystkich innych okazji, gdy dzwonek czerwonego telefonu okazywał się sygnałem
startowym, wystrzeliwującym go jak uzbrojoną głowicę w czekający gdzieś na drugim
końcu świata, upatrzony przez M. cel. No i oczy panny Moneypenny, osobistej sekretarki
M., miały ów dobrze znajomy wyraz podniecenia i wiedzy tajemnej, kiedy uśmiechając
się do Bonda wciskała guziczek interkomu.

— Jest 007, sir.
— Niech wejdzie — odrzekł metaliczny głos, a nad drzwiami zapaliło się czerwone

światełko „Nie przeszkadzać".

Bond wszedł do środka i delikatnie zamknął za sobą drzwi. Gabinet był chłodny, a

może to tylko zasłony weneckie stwarzały w nim wrażenie chłodu. Aż do skraju
ustawionego centralnie wielkiego biurka cętkowały ciemnozieloną wykładzinę smugami
światła i cienia na przemian. Blask słońca nie docierał do biurka i siedząca przy nim
nieruchoma postać kąpała się w rozproszonej zielonkawej mgiełce. Pod sufitem,
dokładnie nad biurkiem, dorzucony ostatnio do wyposażenia gabinetu M. wielki
dwuśmigłowy wentylator obracał się powoli, mieląc burzowe sierpniowe powietrze,
które nawet tu, wysoko nad Regenfs Park, było po tygodniowej fali upałów ciężkie i
zastałe.

M. gestem ukazał Bondowi krzesło po drugiej stronie wyłożonego czerwoną skórą

biurka. Bond usiadł i spojrzał w spokojną, pomarszczoną twarz starego żeglarza, którego
kochał, szanował i słuchał bez zastrzeżeń.

— Czy pozwolisz, że zadam ci pytanie osobiste, James?
M. nigdy nie zadawał swoim ludziom pytań osobistych i Bond nie potrafił sobie

wyobrazić, na co się zanosi.

— Oczywiście, sir.
M. wyjął swoją fajkę z wielkiej mosiężnej popielnicy i uważnie obserwując palce

począł nabijać ją tytoniem. Potem powiedział szorstko: — Nie musisz odpowiadać, ale
ma to związek z twoją, eee, przyjaciółką, panną Case. Jak wiesz, nie interesuję się z
zasady tymi sprawami, ale obiło mi się o uszy, że od czasu tej historii z diamentami
byliście, hm, nierozłączni. Chodziły nawet słuchy o ślubie. — M. popatrzył na Bonda, a
potem znowu opuścił wzrok. Wetknął fajkę w zęby, przypalił i wypuszczając pierwszy
dym jednym kącikiem ust, wycedził drugim: — Mógłbyś mi coś powiedzieć na ten
temat?

— I co teraz? — zastanawiał się Bond. Do diabła z tymi biurowymi plotkami.
— Cóż, sir — odrzekł gburowato — było nam ze sobą dobrze. Chodziły nawet

słuchy o ślubie. Ale potem poznała pewnego gościa z ambasady amerykańskiej. Z
personelu attache wojskowego. Major piechoty morskiej. I rozumiem, że ma za niego
wyjść. W gruncie rzeczy wyjechali razem do Stanów. Prawdopodobnie tak jest lepiej.
Małżeństwa mieszane rzadko kończą się dobrze. 0 ile wiem, to zupełnie sympatyczny
facet. Chyba odpowiada to jej bardziej aniżeli życie w Londynie. Tak naprawdę, nie
mogła tu sobie znaleźć miejsca. Świetna dziewczyna, ale trochę neurotyczna. Za często
się kłóciliśmy. Prawdopodobnie z mojej winy. Tak czy owak, to już skończone.

M. uśmiechnął się przelotnie jednym z tych uśmiechów, które rozjaśniały raczej jego

oczy, niźli usta.

— Przykro mi, James, jeżeli koniec był smutny — powiedział. Lecz w jego głosie

nie pobrzmiewało współczucie. — Zdając sobie sprawę, że uprzedzenia takie są reliktem
wiktoriańskiego wychowania, M. odnosił się jednak z dezaprobatą do „podbojów"
Bonda, jak określał rzecz na własny użytek. Będąc jednak szefem Bonda, najmniej
życzył sobie tego, aby ów uczepił się na stałe niewieściej spódnicy. — Ale może wyjdzie
ci to na dobre. W tej branży kobiety neurotyczne bywają ryzykowne. Wieszają się akurat
tej ręki, którą sięgasz po broń, jeśli rozumiesz, co chcę powiedzieć. Przepraszam za te
pytania. Musiałem znać odpowiedzi, zanim ci powiem, co się wykluło. Dość
niesamowita historia. Trudno by cię w nią było angażować, gdybyś stał o krok od ołtarza
albo coś w tym stylu.

Bond potrząsnął głową, czekając na wyjaśnienia.
— Zatem w porządku — rzekł M. W jego głosie wyczuwało się nutę ulgi. Rozparł

się w fotelu i kilkakroć szybko pociągnął fajkę, aby ją rozpalić. — Oto co się stało.
Wczoraj dostaliśmy z Istambułu długą depeszę. Sprawa wygląda tak, że we wtorek szef
stacji T dostał napisany na maszynie list, w którym anonimowy korespondent polecał mu
wykupić bilet powrotny na prom kursujący pomiędzy mostem Galata a ujściem Bosforu.
Nic więcej. Szef T jest facetem o usposobieniu awanturniczym i oczywiście zaokrętował
na parowiec. Stanął na dziobie przy relingu i czekał. Po jakimś kwadransie podeszła doń
dziewczyna, Rosjanka i to, jak powiada, bardzo ładna, która po krótkiej wymianie
banałów na temat pogody i tak dalej zmieniła nagle temat i wciąż takim samym
konwersacyjnym tonem opowiedziała mu niezwykłą historię.

M. przerwał, aby przytknąć do cybucha kolejną zapałkę. Bond wykorzystał to, aby

zapytać:

— Kto jest szefem T, sir? Nigdy nie pracowałem w Turcji.
— Człowiek o nazwisku Kerim, Darko Kerim. Turecki ojciec i angielska matka.

Nadzwyczajny gość. Został szefem T jeszcze przed wojną. Jeden z najlepszych ludzi,
jakich gdziekolwiek mamy. Odwala wspaniałą robotę. Uwielbia ją. Bardzo inteligentny i
ten rejon świata zna jak swoich pięć palców. M. zbył sprawę Kerima gwałtownym
machnięciem fajką. — W każdym razie ze słów dziewczyny wynikło, że jest kapralem w
MGB. Pracuje w branży od ukończenia szkoły i właśnie została oddelegowana jako
szyfrantka do ośrodka w Istambule. Sama zaaranżowała ten transfer, bo pragnęła
wydostać się z Rosji i przejść na naszą stronę.

— To świetnie — powiedział Bond. — Może okazać się bardzo użyteczna. Ale

dlaczego chce zdradzić?

M. popatrzył zza biurka na Bonda.
— Bo jest zakochana. — Uczynił pauzę i dodał łagodnie: — Powiada, że jest

zakochana w tobie.

— Zakochana we mnie?
— Tak, w tobie. Przynajmniej tak twierdzi. Nazywa się Tatiana Romanowa.

Słyszałeś o niej kiedy?

— Dobry Boże, nie! To znaczy, chciałem powiedzieć, nie, sir. — Odbijająca

mieszaninę uczuć twarz Bonda wzbudziła uśmiech M. — Ale co jej, do diabła, chodzi po
głowie? Czy widziała mnie kiedykolwiek? Skąd wie, że w ogóle istnieję?

— Cóż — powiedział M. — ta cała historia brzmi absolutnie groteskowo. Ale jest aż

tak obłędna, że po prostu może być prawdziwa. Dziewczyna ma dwadzieścia cztery lata.
Odkąd zatrudniła się w MGB, pracuje w Archiwum Centralnym. I to w sekcji angielskiej.
Jest tam już od sześciu lat. Wśród akt, z którymi ma do czynienia, są także twoje.

— Chciałbym na nie zerknąć — zauważył Bond.
— Powiada, że zrazu zwróciła uwagę na twoje zdjęcia, jakimi dysponują. Podziwiała

twoją urodę i tak dalej. — Kąciki ust. M. opadły ku dołowi, jakby przed chwilą wyssały
cytrynę. — Przestudiowała wszystkie twoje sprawy i doszła do wniosku, że jesteś facet
jak diabli.

Bond zogniskował spojrzenie na twarzy M., ta jednak nie wyrażała żadnych uczuć.
— Twierdzi, że szczególnie silnie działasz jej na wyobraźnię, bo przypominasz

bohatera książki jakiegoś rosyjskiego gościa o nazwisku Lermontow. Najwyraźniej to jej
ulubiona książka. Ten bohaterski facet uwielbiał hazard i bez przerwy albo ładował się w
tarapaty, albo się z nich karaskał. Dziewczyna mówi, że to przerodziło się w obsesję, nie
mogła myśleć o niczym innym i pewnego dnia przyszła jej do głowy myśl, iż jeśli tylko
zdołałaby załatwić sobie przeniesienie do któregoś z zagranicznych ośrodków,
nawiązałaby z tobą kontakt, ty zaś pospieszyłbyś jej na ratunek.

— Nie słyszałem w życiu podobnie idiotycznej historii, sir. Zapewne szef T jej nie

kupił?

— Jedna chwilka. — Głos M. był poirytowany. — Nie spiesz się zanadto tylko

dlatego, że zaistniała sytuacja, z jaką dotąd nie miałeś do czynienia. Załóżmy, że byłbyś
gwiazdorem filmowym, zamiast tkwić w naszej szczególnej branży. Otrzymywałbyś
zwariowane listy od dziewcząt z całego świata, naszpikowane Bóg jeden wie jakimi
bzdurami o tym, że nie mogą bez ciebie żyć i tak dalej. A oto mamy głupiutką
dziewczynę, wykonującą w Moskwie jakąś sekretarską pracę. Prawdopodobnie cały
wydział, podobnie jak nasze Akta, zdominowany jest przez kobiety. W okolicy ani
mężczyzny, o którego można by zaczepić wzrok, a ona bez przerwy ma przed oczyma
twe, mhm, junackie oblicze, które powraca wraz z wypływającymi co jakiś czas aktami. I
dostaje na temat tych zdjęć coś, co jak sądzę, określa się mianem kręćka, tak jak w
związku z tymi okropnymi zdjęciami w magazynach dostają kręćka sekretarki na całym
świecie. — M. wykonał fajką obszerny wymach, aby podkreślić swą ignorancję w
kwestii odrażających żeńskich nawyków. — Bóg świadkiem, że nie jestem w tych
sprawach ekspertem, ale musisz przyznać, iż się zdarzają.

Bond skwitował uśmiechem ten apel o poparcie.
— Cóż, w gruncie rzeczy, sir, zaczynam dostrzegać w tym jakiś sens. Brak

powodów, dla których dziewczyny rosyjskie nie miałyby dorównywać głupotą
angielskim. Ale ta musi mieć ikrę, aby zrobić to, co zrobiła. Czy zdaniem szefa T zdaje
sobie sprawę z konsekwencji ewentualnej wpadki?

— Powiedział, że umierała ze strachu — odrzekł M. — Cały czas rozglądała się po

statku, czy ktoś jej nie śledzi. Chyba jednak nie śledził; był to dosyć późny rejs i prom
miał na pokładzie niewielu pasażerów — raczej zwykłych pasażerów: wieśniaków i ludzi
z biletami okresowymi. Ale poczekaj minutkę. Nie usłyszałeś jeszcze połowy historii. —
M. solidnie pociągnął z fajki i wypuścił kłąb dymu ku obracającym się nad głową
śmigłom wentylatora. Bond patrzył, jak chwytają obłok, a potem roztrząsają go w nicość.
— Oznajmiła Kerimowi, że namiętność do ciebie stopniowo przerodziła się w fobię.
Znienawidziła widok rosyjskich mężczyzn. To z kolei obudziło wstręt wobec reżimu, a w
szczególności roboty, jaką dlań wykonuje, roboty, by tak rzec, skierowanej przeciwko
tobie. Wystąpiła zatem o delegację zagraniczną, a ponieważ zna doskonale języki obce
— angielski i francuski — zaproponowano jej w odpowiednim czasie Istambuł, jeżeli
przejdzie do Wydziału Szyfrów, co oznacza obniżkę płacy. Żeby się streszczać: po
odbyciu półrocznego przeszkolenia trzy tygodnie temu przybyła do Istambułu.
Poniuchała trochę i rychło dotarła do nazwiska naszego człowieka, Kerima. Urzęduje od
tak dawna, że w tej chwili cała Turcja wie, czym się zajmuje. Nic go to nie obchodzi, a
daje doskonałą zasłonę dymną dla specjalnych wysłanników, jakich delegujemy tam od

czasu do czasu. Taki oficjalny przedstawiciel bywa w pewnych miejscach zupełnie
użyteczny. Przychodziłoby do nas bardzo wielu klientów, gdyby tylko wiedzieli, gdzie
się zwrócić i z kim rozmawiać.

— Agent jawny — zauważył Bond — często daje sobie radę lepiej, aniżeli tajny,

który musi tracić masę czasu i energii na utrzymanie konspiracji.

— Wysłała więc Kerimowi liścik. Teraz pragnie wiedzieć, czy uzyska odeń pomoc.

— M. urwał, w zadumie ssąc fajkę. — Oczywiście, pierwsza reakcja Kerima była
dokładnie taka sama, jak twoja; zaczął węszyć w poszukiwaniu pułapki. Jednak nie mógł
po prostu dopatrzyć się korzyści, jakie z podesłania nam dziewczyny mieliby Rosjanie.
Przez cały ten czas parowiec coraz dalej i dalej posuwał się Bosforem i nieodległy był
moment, kiedy zawróci do Istambułu. A gdy Kerim nie ustawał w próbach podważenia
przedstawionej przez dziewczynę wersji, ta była coraz bardziej zdesperowana. Wówczas
— Bond dostrzegł w oczach M. łagodne lśnienie — padł rozstrzygający argument.

Ten błysk w oczach M., pomyślał Bond. Jak dobrze znał te chwile, gdy zimne szare

oczy M. nie potrafiły skryć podniecenia i pożądliwości.

— Miała zatem do rozegrania ostatnią kartę. I wiedziała, że to as atu. Jeśli

umożliwimy jej przejście na naszą stronę, zabierze ze sobą maszynę szyfrową.
Nowiuteńkiego Spektora. Coś, za co dalibyśmy sobie uciąć rękę.

— Dobry Boże — powiedział Bond cicho, niezdolny w pełni ogarnąć umysłem

ogromu stawki. Spektor! Urządzenie, które pozwoliłoby im rozszyfrować całą ściśle tajną
komunikację nieprzyjaciela. Zdobycie maszyny — nawet jeśli jej strata zostanie
natychmiast ujawniona, oprogramowanie zmienione lub nawet dojdzie do wycofania
Spektorów z ambasad rosyjskich i centrów wywiadu na całym świecie — byłoby
bezcennym zwycięstwem. Bond niewiele wiedział o kryptografii, bo zresztą — z
wymogów bezpieczeństwa, na wypadek gdyby kiedykolwiek został pojmany — nie
pragnął poznać jej tajemnic, orientował się jednak, że utrata Spektora byłaby przez
wywiad rosyjski uznana za poważną katastrofę.

Został przekonany. Z miejsca zaakceptował wiarę M. w opowieść dziewczyny,

jakkolwiek obłędne sprawiała wrażenie.

Rosjaninem, wręczającym im taki dar oraz podejmującym związane z tym

uczynkiem okropne ryzyko, mogła powodować tylko desperacja... albo, jeśli przyjąć inne
wytłumaczenie, desperacka namiętność. Czy historia dziewczyny okaże się prawdziwa,
czy też nie, stawka była za wysoka, aby rezygnować z gry.

— Widzisz, 007? — zapytał M. łagodnie. Podniecenie, bijące z oczu Bonda,

sprawiało, że jego myśli były widoczne jak na dłoni. — Widzisz teraz, o co mi chodzi?

Bond spróbował znaleźć słaby punkt.
— Czy jednak mówiła, jakim sposobem zdoła to przeprowadzić?
— W szczegółach nie. Ale Kerim twierdzi, że miała w tej sprawie zupełną jasność.

Coś z nocnym dyżurem. Najwyraźniej w pewnych dniach tygodnia pełni nocne dyżury
samotnie i sypia w biurze na łóżku polowym. Wygląda na to, że się nie waha, choć jest
świadoma, że gdyby ktokolwiek rozgryzł jej zamysły, zostałaby zastrzelona na miejscu.
Niepokoiła ją nawet kwestia raportu, jaki miał mi złożyć Kerim. Zmusiła go do
przyrzeczenia, iż osobiście zaszyfruje depeszę, napisze ją na samoniszczącej się bibule i

nie sporządzi kopii. Naturalnie, spełnił te obietnice. Gdy tylko wspomniała o Spektorze,
Kerim pojął, że to może trafia się nam największa gratka od czasu wojny.

— Co było potem, sir?
— Parowiec przybijał do miejscowości o nazwie Ortakoy. Dziewczyna powiedziała,

że tam wysiądzie. Kerim obiecał wyekspediować wiadomość tej samej nocy. Nie
zgodziła się na żadne ustalenia w sprawie dalszych kontaktów. Powiedziała tylko, że
wywiąże się ze swoich przyrzeczeń, jeśli spełnimy wszystkie warunki. Powiedziała
dobranoc, wmieszała się w tłum schodzący po trapie i tyle ją Kerim widział.

M. gwałtownie pochylił się w fotelu i wbił w Bonda spojrzenie.
— Lecz oczywiście nie mógł zagwarantować, że przyjmiemy jej propozycję.
Bond milczał. Sądził, że wie, na co się zanosi.
— Dziewczyna zrobi to wszystko pod jednym warunkiem. — Oczy M. zwęziły się w

groźne, nieubłagane szczeliny. — Takim mianowicie, że to ty pojedziesz do Istambułu,
żeby i ją, i maszynę dostarczyć do Anglii.

Bond wzruszył ramionami. To nie przedstawiało żadnych trudności. Ale... Popatrzył

otwarcie w oczy M.

— Bułka z masłem, sir. Na ile mogę rzecz ocenić, jest tylko jeden mały haczyk.

Dziewczyna zna mnie jedynie ze zdjęć i mnóstwa sensacyjnych historii. Załóżmy, że jako
człowiek z krwi i kości nie dorosnę do jej oczekiwań.

— I tu właśnie zaczyna się prawdziwa robota — powiedział M. posępnie. — Oto

dlaczego pytałem cię o pannę Case. Chodzi o to, żebyś jednak dorósł do jej oczekiwań.

ROZDZIAŁ 13

Z B.E.A. BLIŻEJ...

Cztery niewielkie śmigła o kanciastych końcach poczęły się kolejno i niespiesznie

obracać, a po chwili były już czterema świszczącymi tarczami. Niski pomruk silników
turboodrzutowych przerodził się w przeraźliwy jednostajny gwizd. Ten dźwięk, któremu
nie towarzyszyła żadna wibracja, był zasadniczo odmienny od urywanego ryku
wytężających wszystkie swe konie mechaniczne samolotów, którymi Bond dotąd latał.
Kiedy Viscount kołował gładko ku połyskliwej wstędze pasa startowego wschód-zachód,
Bond nie mógł się oprzeć wrażeniu, iż siedzi we wnętrzu kosztownej mechanicznej
zabawki.

Nastąpił krótki postój, podczas którego pierwszy pilot zmusił cztery silniki

turboodrzutowe do upiornego skowytu; potem, z szarpnięciem zwalnianych hamulców,
samolot British Eastern Airlines, rejs numer 130 do Rzymu, Aten oraz Istambułu, pognał
pasem startowym i jął się szybko, bez wysiłku piąć ku niebu.

W ciągu dziesięciu minut osiągnęli pułap dwudziestu tysięcy stóp i szerokim

korytarzem powietrznym łączącym Anglię z regionem Morza Śródziemnego skierowali
się na południe. Skowyt silników ustąpił miejsca niskiemu, sennemu poświstowi. Bond
rozpiął pas bezpieczeństwa i zapalił papierosa. Sięgnął po stojący na podłodze u swych
stóp smukły i kosztowny z wyglądu neseser, wyjął zeń Maskę Dimitriosa Erica Amblera,
a potem odłożył bardzo ciężką jak.na swój rozmiar walizeczkę na sąsiedni fotel.
Pomyślał, jakże byłby zdumiony urzędnik z odprawy bagażowej, gdyby zważył neseser,
miast zbagatelizować go jako „bagaż podręczny". I wyobraził sobie zainteresowanie
celników, gdyby zaintrygowani ciężarem owego bagażu wsunęli go pod Inspektoskop.

Obecny stan eleganckiej walizeczki był efektem poczynań Wydziału Q, który

zniweczył precyzyjną robotę firmy Swaine i Ade-ney, aby pomiędzy skórą a podszewką
dna ułożyć w dwóch płaskich rzędach pięćdziesiąt sztuk amunicji kaliber 25. Każdy z
dwóch niewinnych boków mieścił wykonany przez płatnerzy Wilkinsonów smukły nóż
do miotania o końcu rękojeści skrytym zręcznie pod narożnymi szwami. Mimo
podejmowanych przez Bonda prób wyśmiania pomysłu, fachowcy z Q uparli się, by w
rączkę neseseru wbudować tajemną skrytkę, z której, po przyciśnięciu odpowiedniego
miejsca, wypadała na dłoń ampułka z cyjankiem. (Tuż po otrzymaniu neseseru Bond
wrzucił ampułkę do sedesu i spuścił wodę). Ważniejsza była tuba kremu do golenia

Palmolive w dziewiczej poza tym kosmetyczce. Po odkręceniu całej górnej części
ukazywał się spowity w bawełnianą gazę tłumik do Beretty. Na wypadek potrzeby
gotówki wieko neseseru mieściło pięćdziesiąt złotych suwerenów. Można je było
wyłuskać, przesuwając jedno z okuć.

Ten skomplikowany worek magiczny bawił Bonda, który jednak musiał przyznać, że

mimo swej ośmiofuntowej wagi jest wygodnym środkiem przewozu jego zawodowych
instrumentów, które w innym wypadku należałoby ukrywać na sobie.

Samolotem podróżowało prócz niego dwunastu pasażerów. Bond uśmiechnął się na

myśl, jaka zgroza ogarnęłaby Loelię Pon-sonby na wieść, że on dopełnia trzynastki.
Poprzedniego dnia, kiedy wyszedł od M. i podążył do swego gabinetu, aby zająć się
szczegółami podróży, jego sekretarka zaprotestowała gwałtownie przeciwko pomysłowi
ruszania w drogę trzynastego i to w piątek.

— Ależ latanie trzynastego jest zawsze najlepsze — musiał wyjaśniać cierpliwie. —

Nie ma właściwie pasażerów, jest większa wygoda i lepsza obsługa. Ilekroć jest to
możliwe, wybieram właśnie trzynastego.

— Cóż — odparła z rezygnacją — to twój pogrzeb. Ale będę się o ciebie martwić

cały dzień. No i, na Boga, nie przechodź już dzisiaj pod drabinami i w ogóle nie rób
żadnych głupot. Nie wiem, po co jedziesz do Turcji i nie chcę wiedzieć. Ale po plecach
chodzą mi ciarki.

— Ach, te wspaniałe plecy! — powiedział żartobliwie. — Kiedy tylko wrócę,

zabiorę je na kolację.

— Nie zrobisz niczego w tym rodzaju — odparła chłodno. Później z niespodziewaną

serdecznością pocałowała go na pożegnanie i Bond po raz setny zastanowił się, dlaczego
zawraca sobie głowę innymi kobietami, skoro najrozkoszniejszą z nich jest jego własna
sekretarka.

Samolot mrucząc sunął równo ponad bezkresnym morzem kłę-biastych chmur, które

wyglądały na dość solidne, by móc na nich

wylądować w razie awarii silników. Później skończyły się i daleko z lewej

zamajaczyła niebieskawa mgiełka Paryża. Przez godzinę lecieli nad wypalonymi polami
Francji, aż — za Dijon — bladozielona dotąd ziemia nabrała soczystszej barwy, co
świadczyło, że teren się wznosi i zaczynają się Jury.

Podano lunch. Bond odłożył książkę, odsunął od siebie myśli, które z uporem

wciskały się pomiędzy niego a zadrukowaną stronicę, i jedząc spoglądał w dół na
chłodne zwierciadło Jeziora Genewskiego. Gdy sosnowe lasy poczęły się piąć ku łatom
śniegu pomiędzy pięknie wyszorowanymi zębiskami Alp, przypomniał sobie
młodzieńcze narciarskie wakacje. Samolot mijał o kilkaset jardów z lewej olbrzymi kieł
Mont-Blanc i widząc w dole brudnoszarą, słoniową skórę lodowców, Bond ujrzał znowu
siebie, kilkunastoletniego chłopaka, który przewiązany liną asekuracyjną wpiera się
nogami i plecami w ściany komina na Aiguilles Rouges, ubezpieczając dwóch
kompanów z Uniwersytetu Genewskiego, pnących się ku niemu cal za calem po gładkiej
skale.

A teraz? Bond posłał wymuszony uśmiech swemu odbiciu w szybie, kiedy samolot

odbił od gór i pomknął nad szachownicą tarasu Lombardii. Gdyby podszedł doń na ulicy
i przemówił ów młody James Bond, czy poznałby w nie zepsutym pełnym zapału

młokosie samego siebie w wieku lat siedemnastu? No i co ten młokos pomyślałby o nim,
starszym Jamesie Bondzie, tajnym agencie? Czy rozpoznałby siebie w skórze tego
mężczyzny, stwardniałego przez lata perfidii, bezwzględności i strachu — tego.
mężczyzny z zimnymi aroganckimi oczyma, blizną na policzku i płaskim wybrzuszeniem
marynar-ki w pobliżu lewej pachy? A jeśli tak, to jaki by o nim wydał osąd? Co by
pomyślał o aktualnym zadaniu Bonda? Co by pomyślał o tym zuchwałym tajnym
agencie, który przemierza oto świat w roli nowej i niezwykle romantycznej — aby
stręczyć na rzecz Anglii?

Bond wyrzucił z umysłu wspomnienia swej dawno umarłej młodości. Nigdy nie patrz

wstecz. Gdybanie to strata czasu. Bierz, co ci niesie los, zadowalaj się tym i ciesz, że nie
jesteś handlarzem używanych samochodów, zapeklowanym w gorzałce i nikotynie
żurnalistą z brukowca, kaleką... albo trupem.

Spozierając w dół na wyżarzoną słońcem Genuę i łagodne błękitne wody Morza

Śródziemnego, Bond zamknął umysł na sprawy minione i obrócił go ku najbliższej
przyszłości, ku robocie, jaką

na własny użytek określił mianem stręczycielstwa dla Anglii.
Jakkolwiek bowiem rzecz mógłby zechcieć nazwać ktoś inny, to go właśnie czekało

— miał uwieść, i to uwieść bardzo szybko, dziewczynę, której nie widział w życiu, której
imię usłyszał wczoraj po raz pierwszy. I cały czas, bez względu na to, jak się okaże
atrakcyjna — a szef T opisał ją jako „bardzo piękną" — cała uwaga Bonda musi się
zwracać nie na to, co sobą reprezentuje, lecz na to, co ma — posag, jaki wnosi. Coś jak
małżeństwo dla pieniędzy z kobietą zamożną. Czy zdoła wywiązać się z roli? Może
potrafi zdobywać się na właściwe gesty i mówić właściwe słowa, ale czy jego ciało
będzie w stanie oderwać się od sekretnych myśli i uprawiać miłość, deklarowaną w
słowach? Jakim cudem mężczyźni zachowują się wiarygodnie w łóżku, myśląc zarazem
wyłącznie o koncie bankowym partnerki? Może potrafi stymulować erotycznie wizja, iż
kopuluje się z workiem złota. Ale z maszyną szyfrową?

W dole przesunęła się Elba i samolot wszedł w pięćdziesięcio-milowy ślizg ku

Rzymowi. Pół godziny pośród rozgdakanych głośników Lotniska Ciampino, dwie
szklaneczki doskonałego america-no i znów byli w drodze, sunąc równo w kierunku
czubka włoskiego buta, a umysł Bonda na powrót zesiewał najdrobniejsze szczegóły
spotkania, przybliżającego się z szybkością trzystu mil na godzinę.

Czy to wszystko jest skomplikowanym spiskiem MGB, do którego nie umie znaleźć

klucza? Czy zmierza wprost w pułapkę, której nie potrafił zgłębić nawet pokrętny umysł
M.? Bóg świadkiem, że M. był zaniepokojony możliwością takiej pułapki. Każda
okoliczność za i przeciw została jednak zanalizowana pod wszelkimi możliwymi kątami
widzenia nie tylko przez M., lecz również Kierowników Sekcji, którzy w pełnym
składzie i z pełnymi szykanami odbywali przez całe wczorajsze popołudnie i wieczór
naradę operacyjną. Z którejkolwiek wszakże strony atakowano by sprawę, nikt nie
potrafił zasugerować, jakie ewentualnie korzyści mogą z niej wyciągnąć Rosjanie.
Mogliby chcieć uprowadzić Bonda i poddać go przesłuchaniom. Ale dlaczego właśnie
jego? Był agentem operacyjnym, którego nie obchodziły generalne mechanizmy
funkcjonowania Service i który — poza szczegółami swej aktualnej roboty i pewną sumą
informacji ogólnych, w żadnym jednak razie krytycznie ważnych — nie obciążał pamięci
niczym, co mogłoby

być dla Rosjan użyteczne. Może chcieli zabić Bonda w ramach aktu zemsty; a

przecież w ciągu minionych dwóch lat nie starł

ję z nimi ani razu. Zresztą pragnąc go

zabić, wystarczyło strzelić doń na ulicy Londynu, w jego mieszkaniu albo podłożyć mu

samochodzie bombę.

Myśli Bonda przerwała stewardesa.
.— Proszę zapiąć pasy. — Nie zdołała dokończyć zdania, gdy wtłaczając pasażerom

żołądki do gardła samolot opadł raptownie,

potem z nieprzyjemnym jękiem wysiłku w

skowycie silników ponownie poderwał się do góry. Niebo na zewnątrz nagle poczerniało.
W okna zadudnił deszcz. Oślepiająco zamigotało błękitne i białe światło, rozległ się
trzask, jak gdyby maszynę poraził pocisk przeciwlotniczy i samolot jął się kołysać i
trząść w brzuchu przyczajonej u wrót Adriatyku burzy elektrycznej.

Bond poczuł odór niebezpieczeństwa. To najprawdziwszy zapach, coś w rodzaju tej

mieszaniny potu i elektryczności, jaka uderza w nozdrza po wejściu do gabinetu grozy.
Znów błyskawica przeciągnęła łapami po oknach. Trzask! Miało się wrażenie, że są
samym rdzeniem grzmotu. Nagle samolot wydał się niewiarygodnie mały i kruchy.
Trzynastu pasażerów! Piątek trzynastego! Bond przypomniał sobie słowa Loelii
Ponsonby i poczuł wilgoć w dłoniach zaciśniętych na poręczach fotela. Zastanawiał się,
w jakim wieku jest ten samolot, ile godzin wylatał. Czy jego skrzydła zaczął już toczyć
śmiercionośny kornik zmęczenia metalu? Ile wytrzymałości zdążył im odebrać? Może
koniec końców nie dotrze do Istambułu. Może tym swoim przeznaczeniem, które
analizował filozoficznie godzinę temu, będzie upadek na łeb na szyję w Zatokę
Koryncką?

Gdzieś wewnątrz Bonda był jednak „pokój huraganowy", rodzaj cytadeli, jakie

spotyka się niekiedy w staromodnych domach w tropikach. Te pokoje to małe celki o
wzmocnionej konstrukcji, zlokalizowane w samym środku parteru, a niekiedy na
poziomie fundamentów. Kiedy wybucha burza, grożąca zniszczeniem domu, gospodarz
wraz z rodziną schodzi do takiej celi i czeka, aż minie niebezpieczeństwo. Bond krył się
w swym „huraganowym pokoju" tylko wówczas, gdy sytuacja nie podlegała jego kontroli
i kiedy nie mógł przedsięwziąć żadnego innego działania. Teraz właśnie wycofał się do
cytadeli, zamknął duszę dla piekielnego zgiełku i ruchu, a potem skoncentrował się na
jednym szwie przecinającym

tapicerkę fotela przed sobą i zupełnie rozluźniony czekał, aż rozstrzygną się losy

rejsu BEA numer 130.

Niemal natychmiast w kabinie pojaśniało. Deszcz przestał łomotać o pleksiglasowe

szyby, a silniki podjęły swój beztroski poświst. Bond otworzył drzwi huraganowego
pokoju i wyszedł na zewnątrz. Powoli odkręcił głowę i spojrzał z ciekawością przez okno
na maleńki cień samolotu spieszący daleko w dole po cichych wodach Zatoki
Korynckiej. Westchnął głęboko i sięgnął do kieszeni spodni po swą papierośnicę z brązu.
Kiedy wyjmował zapalniczkę i przypalał Morlanda z trzema złotymi opaskami,
stwierdził z satysfakcją, że jego dłonie są zupełnie pewne. Czy powinien powiedzieć Lii,
że prawie miała rację? Uznał, że uczyni to, jeśli tylko znajdzie w Istambule dostatecznie
filuterną pocztówkę.

Dzień na zewnątrz samolotu blakł, przechodząc — jak konający delfin — przez całą

gamę barw; granatowa w półmroku, wybiegła im na spotkanie gór Hymet. Jeszcze

migocące mrowisko Aten i oto Viscount kołował po standardowym betonowym pasie z
obwisłym rękawem i napisami w osobliwych roztańczonych literach, jakich Bond nie
widział na oczy chyba od czasów szkoły.

Wraz z garstką pobladłych, milczących pasażerów wyszedł z samolotu,

pomaszerował do poczekalni tranzytowej i baru. Zamówił szklanicę ouzo i wychylił,
popijając łykiem lodowatej wody. Pod mdlącym anyżkowym smaczkiem kryła się
prawdziwa krzepa i Bond poczuł, że w jego gardle i żołądku trunek rozniecił na chwilę
płomyk. Odstawił szklankę i zamówił następną.

Kiedy głośniki przywołały go na pokład, panował już mrok i jasny księżyc w drugiej

kwadrze żeglował wysoko nad światłami miasta. Wieczór i zapach kwiatów nadawały
powietrzu pozór miękkości, rozbrzmiewała pulsująca pieśń cykad i daleki głos
śpiewającego mężczyzny. Był to głos czysty i smutny, a piosenka miała w sobie coś z
lamentu. W pobliżu lotniska pies obwieścił podnieconym ujadaniem, że poczuł nieznany
ludzki zapach i Bond uzmysłowił sobie nagle, że jest już na wschodzie, gdzie stróżujące
psy wyją po całych nocach. Nie wiadomo dlaczego ta myśl wywołała w jego sercu skurcz
satysfakcji i podniecenia.

Od Istambułu dzieliło ich tylko dziewięćdziesiąt minut lotu nad mrocznymi falami

Morza Egejskiego i Marmara. Doskonała kolacja, z dwoma wytrawnymi martini i
ćwiartką klaretu Calvet, zniweczyła w duszy Bonda wszelkie zastrzeżenia dotyczące
latania w piątki

trzynastego, tudzież obawy związane z misją, podsuwając w ich miejsce uczucie

miłego oczekiwania.

Potem byli już na miejscu i cztery śmigła samolotu zastygły przed nowoczesnym

budynkiem portu lotniczego Yesilkoy, godzinę jazdy do Istambułu. Dziękując za lot
Bond pożegnał się ze stewardesami, przeszedł ze swym neseserem przez odprawę
paszportową i w oczekiwaniu na bagaż zatrzymał się przed celną.

Zatem ci smagli, szpetni, schludni i niscy urzędnicy to współcześni Turcy. Słuchał

ich głosów, pełnych samogłosek otwartych, cichych głosek szczelinowych i wariacji na
temat u, oraz obserwował, zadające kłam tym uprzejmym łagodnym głosom, ciemne
oczy. Były to rozjarzone, gniewne, okrutne oczy, które dopiero ostatnio zeszły z gór.
Były to oczy od stuleci uczone strzeżenia owiec i odczytywania najdrobniejszych ruchów
na dalekich horyzontach. Były to oczy, które umiały niepostrzeżenie śledzić prawicę
rozmówcy, które liczyły ziarnka zboża, drobną monetę i dostrzegały każde drgnienie
palców kupca. Były to oczy twarde, nieufne i zawistne. Bond nie obdarzył ich sympatią.

Tuż za odprawą celną z cienia wyłonił się wysoki, długonogi mężczyzna z obwisłym

wąsem. Miał na sobie szykowny puderman-tel i szoferską czapkę. Zasalutował i nie
pytając Bonda o nazwisko chwycił jego walizkę, a potem poprowadził do prawdziwego
arystokraty wśród samochodów — lśniącego swą czernią starego Rolls-Royce'a coupe-
de-ville, wykonanego, jak przypuszczał Bond, na zamówienie jakiegoś milionera z lat
dwudziestych.

Gdy wóz wypływał z terenu lotniska, mężczyzna odwrócił się i powiedział przez

ramię w doskonałej angielszczyźnie:

— Kerim Bej uznał, że dzisiejszego wieczoru będzie pan wolał odpocząć, sir. Mam

się stawić do pańskiej dyspozycji jutro o dziewiątej. W jakim zatrzyma się pan hotelu,

sir?

— Kris tal Palas.
— Doskonale, sir. — Samochód pomkną! bezgłośnie szeroką, nowoczesną drogą.
Z tyłu, z pocętkowanego smugami cienia parkingu przed lotniskiem, uszu Bonda

dobiegło słabe kaszlnięcie uruchomianego skutera. Był to dźwięk bez znaczenia i Bond
rozsiadł się wygodnie, aby rozkoszować się jazdą.

ROZDZIAŁ 14

DARKO KERIM

James Bond obudził sią wcześnie w obskurnym pokoju hotelu Kristal Pałas na

wzgórzach Pery i w roztargnieniu wyciągnął ramię, aby zbadać ostre swędzenie na
wewnętrznej stronie prawego uda. Coś go w nocy ukąsiło. Zirytowany podrapał
swędzące miejsce. Mógł się był tego spodziewać.

Kiedy przybył tu wczoraj wieczorem i powitany przez ponurego nocnego

recepcjonistę w spodniach i koszuli bez kołnierzyka pobieżnie zlustrował hol z upstrzoną
przez muchy palmą w mosiężnej donicy oraz podłogą i ścianami w odbarwionej
mauretańskiej glazurze, pojął natychmiast, co go czeka. Nawet przeszła mu przez głowę
myśl, żeby przenieść się do innego hotelu. Inercja jednak i perwersyjne zamiłowanie do
panującej w staromodnych kontynentalnych hotelach atmosfery tandetnej romantyki,
postanowiły za niego, że zostaje; zameldował się i archaiczną windą o napędzie
grawitacyjno-łinowym wiedziony przez recepcjonistę podążył na trzecie piętro.

Pokój, z kilkoma sztukami zniszczonych mebli i żelaznym łóżkiem, był taki, jakiego

oczekiwał. Zanim odprawił recepcjonistę, przyjrzał się tylko tapecie nad łóżkiem w
poszukiwaniu krawych plam po rozgniecionych pluskwach.

Nadto się pospieszył. Kiedy wszedł do łazienki i przekręcił kran od gorącej wody,

ów westchnął głęboko, wzgardliwie kaszlnął i wypluł do umywalki niewielką stonogę.
Bond spłukał ją bezmyślnie wątłą strużką brązowej wody z zimnego kranu. To by było
tyle, pomyślał sarkastycznie, jeśli chodzi o wybór hotelu wedle nazwy, która wydała mu
się zabawna, i z chęci oderwania się od pluszowego życia wielkich hoteli.

Spał jednak dobrze i teraz — z jednym zastrzeżeniem, iż musi kupić jakiś środek

owadobójczy — postanowił zbagatelizować swoje wygody i stawić czoła dniu.

Wyskoczył z łóżka, rozsunął ciężkie zasłony z czerwonego pluszu i wsparty o

żelazną balustradę ogarnął wzrokiem jeden z najsłynniejszych widoków świata — z
prawej strony miał spokojne wody Złotego Rogu, z lewej roztańczone fale nie
osłoniętego

Bosforu, w środku zaś strome dachy, wyniosłe minarety i przysadziste meczety

Pery. Koniec końców, zrobił dobry wybór. Widok rekompensował mnóstwo pluskiew i
niewygód.

Przez dziesięć minut stojąc w oknie Bond spoglądał na rozmigotaną granicę wodną

pomiędzy Europą i Azją, potem wycofał się do pokoju, zalanego teraz słońcem, i
telefonicznie poprosił o śniadanie. Angielskim nie zwojował wiele, francuskim jednak w
końcu się przebił. Wziął zimną kąpiel, cierpliwie ogolił się pod zimną wodą i miał tylko
nadzieję, że egzotyczne śniadanie, jakie zamówił, nie okaże się fiaskiem.

Nie doznał rozczarowania. Jogurt, podany w niebieskiej porcelanowej miseczce, był

ciemnożółty i miał konsystencję gęstej śmietany. Obrane zielone figi pękały z
dojrzałości, a turecka kawa była czarna jak dżet i miała ów lekki posmak przypalenizny,
świadczący, że zmielono ją dopiero przed chwilą. Bond zjadł doskonały posiłek przy
stole podciągniętym do otwartego okna. Obserwował parowce i kaiki, przecinające dwa
rozciągnięte przed jego oczyma morza, a także myślał o Kerimie i ewentualnych
nowinach.

Punktualnie o dziewiątej pojawił się elegancki Rolls; przez plac Taksim i zatłoczoną

ulicę Istiklal wywiózł go z Azji. Gęsty czarny dym oczekujących parowców,
ozdobionych emblematem Marynarki Handlowej — dwiema wdzięcznie skrzyżowanymi
kotwicami, snuł się pod pierwszym przęsłem Mostu Galata i skrywał przeciwległy brzeg,
ku któremu wśród tramwai i rowerów przebijał się Rolls-Royce, rozganiając
przechodniów sprzed swych kół arystokratycznymi parsknięciami staromodnego
klaksonu o kształcie gruszki. Potem droga się rozluźniła i u kresu szerokiego,
półmilowego odcinka mostu zaskrzyła się stara europejska część Istambułu z mierzącymi
w niebo minaretami i sprawiającymi wrażenie jędrnych ogromnych piersi kopułami
przycupniętych meczetów.

Powinny przywodzić na myśl tysiąc i jedną noc, Bondowi jednak, który ujrzał je

zrazu ponad dachami tramwajów i wielkimi bliznami nowoczesnych reklam wzdłuż
nabrzeży, wydało się, że dzisiejsza Turcja odrzuciła piękne niegdyś dekoracje teatralne
na rzecz stali i żelbetonu hotelu Istambuł-Hilton, połyskującego teraz matowo za jego
plecami na wzgórzach Pery.

Za mostem wóz skręcił w prawo, w biegnącą równolegle do nabrzeża brukowaną

ulicę, i zatrzymał się przed wysoką, drewnianą bramą.

Z budki portiera wyszedł ubrany w postrzępiony strój koloru khaki wartownik o

bandyckim wyglądzie i mięsistej, uśmiechniętej twarzy. Zasalutował, otworzył drzwi
auta i gestem polecił Bondowi pójść za sobą. Przez portiernię wyszli na niewielki
dziedziniec ze starannie zagrabionym żwirowym klombem. W jego środku rósł
poskręcany eukaliptus, u którego stóp dwa białe gołębie grzywacze dziobały ziemię.
Panowała tu cisza i spokój, a zgiełk miasta był tylko odległym pomrukiem.

Przecięli dziedziniec, weszli przez niewielkie drzwi i znaleźli się w ogromnym

sklepionym składzie o rozmieszczonych wysoko okrągłych oknach, przez które snopy
zamglonego kurzem słonecznego blasku padały skośnie na paki i bele towaru. Unosił się
tu chłodny, zastały zapach przypraw i kawy, a kiedy w ślad za wartownikiem Bond
posunął się nieco biegnącym przez środek przejściem, w jego nozdrza uderzyła nagle fala
aromatu mięty.

W końcu magazynu znajdowała się otoczona barierą, podwyższona platforma.

Siedziało tam na wysokich taboretach pół tuzina młodych chłopców i dziewczyn, pisząc
pracowicie w opasłych, staromodnych rejestrach. Przypominało to dickensowski kantor i

Bond zauważył, że na każdym z wysokich pulpitów obok kałamarza leży pogięte
liczydło. Żaden z kancelistów nie podniósł wzroku na przechodzącego między nimi
Bonda, ten jednak został przejęty spod opieki strażnika przez wysokiego, muskularnego
mężczyznę o niespodziewanie błękitnych oczach w smukłej twarzy, który oderwał się od
najdalszego pulpitu. Uśmiechnął się ciepło do przybysza, ukazując garnitur niezwykle
białych zębów, i powiódł go w głąb platformy. Zastukał do zaopatrzonych w zamek Yale
pięknych mahoniowych drzwi, nie czekając na odpowiedź otworzył je i wpuściwszy
Bonda do środka — delikatnie zamknął.

— Ach, mój przyjacielu, proszę, proszę. — Zza mahoniowego biurka poderwał się

ogromny mężczyzna w znakomicie skrojonym kremowym garniturze z grubego jedwabiu
i z wyciągniętą ręką pospieszył Bondowi na spotkanie.

Władcza nuta pobrzmiewająca w donośnym, przyjaznym głosie przypomniała

Bondowi, że to szef stacji T i że on, James Bond, przebywa na jego terytorium i
formalnie mu podlega. Był to zaledwie punkt etykiety, punkt jednak, o którym nie
należało zapominać.

Uścisk dłoni Darko Kerima był cudownie suchy i ciepły. Za

hodni uścisk pięciu nie

leniących się palców, nie zaś uścisk wschodni, kiedy człowiek ma wrażenie, iż podano
mu skórkę od banana i pragnąłby tylko wytrzeć po niej ręce o poły marynarki, jjo i w
olbrzymich garściach czaiła się krzepa, zdolna cisnąć z coraz większą i większą mocą, aż
na koniec zaczną trzaskać kości.

Bond mierzył sześć stóp wzrostu, ale ten mężczyzna miał przynajmniej dwa cale

więcej, sprawiając nadto wrażenie dwakroć szerszego i dwakroć masywniejszego niż
Bond. Z wielkiej, smagłej i gładkiej twarzy o złamanym nosie spoglądała na Bonda para
szeroko rozstawionych, uśmiechniętych oczu. Były to oczy lekko łzawiące i przekrwione,
jak ślepia psa, który za często leży przy kominku. Bond rozpoznał w nich oczy
niepohamowanego hulaki.

Gęste kręcone włosy, orli nos i wyraz drapieżnej dumy nadawały twarzy Kerima

pozór lekko cygański; wrażenie, iż jest to oblicze wędrownego zabijaki, pogłębiał jeszcze
złoty kolczyk tkwiący w prawym uchu. Ta uderzająco wyrazista, pełna wigoru,
okrucieństwa i rozwiązłości twarz miała w sobie dramatyzm, który ustępował tylko
jednemu — promieniującemu z niej życiu. Bond pomyślał, że w żadnej ludzkiej twarzy
nie widział tak wiele żywotności i ciepła. Grzała jak słońce. Bond puścił mocną suchą
dłoń i odpowiedział Kerimowi uśmiechem pełnym sympatii, jaką rzadko czuł w stosunku
do nieznajomych.

— Dzięki za samochód, który wysłałeś po mnie wczoraj wieczorem.
— Ha! — uradował się Kerim. — Musisz podziękować też naszym przyjaciołom.

Zostałeś powitany przez obie strony. Siedzą mój wóz, ilekroć jedzie na lotnisko.

— To była' Yespa czy Lambretta?
— Zauważyłeś więc? Lambretta. Mają tego całą flotyllę dla swoich przydupasów,

facetów, których nazywam „Szarymi". Są tak do siebie podobni, że nigdy nie możemy
się wśród nich połapać. Drobni gangsterzy — przeważnie ci śmierdziele, Bułgarzy —
odwalający dla nich brudną robotę. Przypuszczam jednak, że ten trzymał się na dystans.
Nie pchają się za blisko Rollsa od dnia, gdy mój szofer stanął raptownie, a potem cofnął
na pełnym gazie. Ciut pokancerował lakier i zakrwawił spód podwozia, ale dał

pozostałym lekcję dobrych manier.

Kerim wrócił na swoje krzesło i ukazał drugie, po przeciwnej
stronie biurka. Pchnął przez blat białe pudełko papierosów, Bond usiadł i zapalił

jednego z nich. Był to najsmaczniejszy papieros, jakiego próbował w życiu —
najłagodniejszy i najsłodszy tytoń turecki w długiej, smukłej gilzie z eleganckim złotym
półksiężycem.

Kiedy Kerim osadzał swojego w długiej, pożółkłej od nikotyny cygarniczce z kości

słoniowej, Bond rozglądał się po pokoju, w którym tak silnie pachniało farbą i lakierem,
że można by sądzić, iż niedawno przeprowadzono w nim remont.

Był duży, kwadratowy i wyłożony mahoniową boazerią na wysoki połysk wszędzie

— prócz miejsca za krzesłem Kerima — tu zwieszał się spod sufitu orientalny chodnik,
kołysany łagodnym wiatrem, jak gdyby przesłaniał otwarte okno. To jednak wydawało
się mało prawdopodobne, skoro źródłem światła były trzy osadzone wysoko w ścianach
okrągłe świetliki. Może zatem tkanina kryła wyjście na balkon nad Złotym Rogiem,
którego fale uderzające gdzieś niżej o mury Bond słyszał nawet tutaj. W centralnym
punkcie ściany po prawej ręce Bonda wisiała w złotej ramie reprodukcja portretu
Królowej pędzla Annigoniego. Dokładnie naprzeciwko, również w imponującej oprawie,
Winston Churchill spoglądał jak nadęty buldog z wojennej fotografii Cecila Beatona.
Przy jednej ścianie stała spora biblioteczka, przy drugiej — wygodna kanapa obita skórą.
W środku pokoju mrugało polerowanym brązem okuć wielkie biurko. Na jego
zaśmieconym blacie stały trzy srebrne ramy do fotografii i Bond dostrzegł z ukosa
miedzioryty dwóch Pochwał w Rozkazie i żołnierskiego Orderu Imperium.

Kerim zapalił papierosa. Szarpnięciem głowy ukazał gobelin za swymi plecami.
Nasi przyjaciele złożyli mi wczoraj wizytę — powiedział beztrosko. — Przyczepili z

zewnątrz do muru minę dywersyjną z mechanizmem zegarowym. Ustawionym na
moment, kiedy powinienem siedzieć przy biurku. Na szczęście urządziłem sobie akurat
chwilę relaksu na tamtej kanapie z pewną młodą Rumunką, która wciąż wierzy, iż w
zamian za miłość mężczyzna jest skłonny wypaplać tajemnice. Bomba eksplodowała w
momencie krytycznym. Nie pozwoliłem, by mi przeszkodziła, dla dziewczyny jednak —
jak się obawiam — było tego za wiele. Dostała histerii, kiedy ją puściłem. Lękam się, że
uznała mą sztukę miłosną za zdecydowanie

zbyt gwałtowną. — Usprawiedliwiająco machnął cygarniczką. — Ale trzeba było

się spieszyć, żeby doprowadzić pokój do porządku przed twoją wizytą. Nowe szyby w
oknach i obrazach, a poza tym cuchnie farbą. Mniejsza. — Kerim rozsiadł się w krześle,
lekko chmurząc twarz. — Nie rozumiem natomiast tego nagłego zerwania stosunków
pokojowych. Żyjemy tu sobie w Istambule bardzo przyjaźnie. Każdy z nas ma swoją
robotę. Jest rzeczą niesłychaną, aby moi chers collegues wypowiadali raptem wojnę w
taki sposób. To nader niepokojące. Dla naszych rosyjskich przyjaciół może oznaczać
tylko kłopoty. Będę zmuszony skarcić winnego, kiedy tylko poznam jego nazwisko. —
Kerim pokiwał głową. — Niezwykle zagadkowa historia. Mam nadzieję, że bez związku
z twoją misją.

— Czy jednak należało tak reklamować mój przyjazd? — zapytał Bond delikatnie.

— Wolałbym nie wciągać cię w tę sprawę. Po co było wysyłać Rollsa na lotnisko? Ten
fakt tylko mnie z tobą powiązał.

Śmiech Kerima wyrażał pobłażliwość.
— Mój przyjacielu, powinienem wyjaśnić coś, z czego musisz sobie zdawać sprawę.

I my, i Rosjanie, i Amerykanie mamy płatnych ludzi w każdym hotelu. Wszyscy
przekupiliśmy po urzędniku w centrali tajnej policji i wszyscy otrzymujemy codziennie
kopię listy cudzoziemców przybywających do kraju drogą powietrzną, lądową czy
morską. Mając do dyspozycji kilka dni, mógłbym przeszmuglować cię przez granicę
grecką. Ale w jakim celu? Twoja obecność musi być wiadoma drugiej stronie, aby nasza
przyjaciółka mogła nawiązać z tobą kontakt. Postawiła warunek, że spotkanie zaaranżuje
sama. Może nie ufa naszemu systemowi bezpieczeństwa. Kto wie? Była jednak w tej
kwestii kategoryczna i powiedziała — jakbym sam nie zdawał sobie z tego sprawy — że
jej ośrodek zostanie powiadomiony niezwłocznie o twoim przybyciu. — Kerim wzruszył
swymi szerokimi ramionami. — Po co zatem sprawiać jej trudności? Chcę ci tylko
ułatwić i umilić życie, abyś przynajmniej był zadowolony z pobytu — nawet jeśli okaże
się bezowocny.

Bond wybuchł śmiechem.
— Odszczekuję wszystko. Zapomniałem o formule bałkańskiej. Tak czy owak,

jestem tu pod twoją komendą. Ty mówisz co robić, ja robię.

Kerim zbył temat machnięciem dłoni.
— A teraz, skoro mówimy o wygodach, jak tam twój hotel? Byłem zaskoczony, że

wybrałeś Palas. Niewiele lepszy od burdelu... taki baisodrome, jak mawiają Francuzi. No
i stała meta Rosjan. Nie żeby to miało jakieś znaczenie.

— Nie jest taki zły. Po prostu nie chciałem zatrzymywać się J w Istambuł-Hiltonie

czy innym z tych szykownych miejsc.

— Pieniądze? — Kerim sięgnął do szuflady i wydostał płaski plik nowiutkich

zielonych banknotów. — Masz tu tysiąc funtów tureckich. Ich realna wartość, a zarazem
wartość czarnorynkowa, to mniej więcej dwadzieścia za funt. Oficjalny przelicznik
siedem. Daj znać, kiedy ci się skończą, dostaniesz, ile zechcesz. Możemy się policzyć po
zabawie. Tak czy siak, to gnój. Pieniądz schodził na psy już odkąd Krezus, pierwszy
milioner, wynalazł złote monety. A obrazki na forsie szmatławiły się równie szybko, jak
jej wartość. Najpierw miałeś na monetach oblicza bogów. Potem królów. Potem
prezydentów. Teraz nie masz już żadnych twarzy. Popatrz na ten towar! — Kerim rzucił
banknoty w stronę Bonda.

— Dzisiaj to tylko papier z obrazkiem gmachu publicznego i podpisem kasjera.

Gnój

. Cud polega na tym, że wciąż możesz za to kupować różne rzeczy. Mniejsza. Co

jeszcze? Papierosy? Pal tylko te. Każę podrzucić do hotelu kilka setek. Są najlepsze.
Diplomates. Trudno je dostać. Większość biorą ministerstwa i ambasady. Coś jeszcze,
zanim przejdziemy do rzeczy? Nie martw się o posiłki i rozrywkę. Zajmę się jednym i
drugim. Będzie to dla mnie przyjemność, a poza tym — zechciej wybaczyć — póki tu
jesteś, wolałbym mieć cię na oku.

— Nic więcej — odparł Bond. — Chyba tylko to, że koniecznie musisz wpaść kiedyś

do Londynu.

— Nigdy — powiedział Kerim stanowczo. — Za zimna pogoda i za zimne kobiety.

Jestem dumny, mając cię tutaj. Przychodzi mi na pamięć wojna. A teraz — wcisnął guzik
dzwonka na biurku

— kawa gorzka czy z cukrem? W Turcji nie potrafimy rozmawiać poważnie bez

kawy lub raki, no a na raki jeszcze za wcześnie.

— Gorzka.
Drzwi za plecami Bonda otworzyły się. Kerim rzucił rozkaz. Kiedy drzwi zamknięto,

otworzył szufladę, wyjął plik akt i położył je przed sobą.

— Mój przyjacielu — oświadczył posępnie — nie mam pojęcia,
co sądzić o tej sprawie. — Opadł na krzesło i splótł dłonie na karku. — Czy nie

przyszło ci kiedyś na myśl, że nasza robota przypomina kręcenie filmu? Jakże często
mam już wszystkich na planie i myślę, że mógłbym zacząć kręcić korbką kamery. I
wtedy się zaczyna — a to pogoda, a to aktorzy, a to wypadki. No i jest coś jeszcze, co
zdarza się podczas kręcenia filmu. Otóż w jakiejś formie czy postaci pojawia się miłość;
w najgorszym wypadku, jak właśnie teraz, między parą gwiazd. Jest to dla mnie
najbardziej kłopotliwy element naszej sprawy, jak też najbardziej nieprzewidywalny. Czy
ta dziewczyna kocha naprawdę to wyobrażenie, jakie ma o tobie? I czy pokocha ciebie,
gdy się spotkacie? Czy ty odegrasz miłość na tyle wyraziście, by ją skłonić do przejścia
na naszą stronę?

Bond nie miał komentarzy. Zapukano do drzwi, starszy kancelista postawił na biurku

dwie porcelanowe filiżanki o kształcie spowitych w złoty filigran skorupek i natychmiast
wyszedł. Bond wypił kawę drobnymi łyczkami i odstawił filiżankę. Była to dobra kawa,
choć gęsta od fusów. Kerim swoją wychylił jednym haustem, wetknął papierosa w
cygarniczkę i zapalił.

— W tej kwestii miłosnej nic jednak nie możemy zrobić — podjął, mówiąc na poły

do siebie. — Możemy tylko czekać na rozwój wydarzeń. Tymczasem są sprawy inne. —
Pochylił się nad biurkiem i popatrzył na Bonda wzrokiem nagle twardym i przenikliwym.

— Coś się dzieje w obozie nieprzyjaciela. Nie chodzi tylko o tę próbkę usunięcia

mojej osoby. Jest ogólne zamieszanie. Dysponując niewidoma faktami — podniósł palec
wskazujący i dotknął nim boku nosa — mam jednak to. — Poklepał nos tak, jak się
klepie psa. — Ale to dobry przyjaciel i mam do niego zaufanie. — Powoli i dramatycznie
opuścił dłoń na biurko, a potem dodał miękko: — Gdyby stawka nie była tak wysoka,
powiedziałbym: „Wracaj do domu, przyjacielu. Wracaj do domu. Kroi się tu coś, przed
czym lepiej zwiewać".

Kerim odsunął się od biurka. Z jego głosu znikło napięcie. Parsknął gardłowym

śmiechem.

— Wszelako nie jesteśmy starymi babami. I to jest nasz zawód. Zapomnijmy tedy o

moim nosie i bierzmy się do roboty. Po pierwsze: czy jest coś, czego nie wiesz, a o czym
mógłbym ci powiedzieć? Odkąd wysłałem depeszę, dziewczyna nie dała znaku

życia i nie mam żadnych nowych informacji. Lecz może chciałbyś popytać o

spotkanie.

— Chciałbym wiedzieć tylko jedno — powiedział Bond bezbarwnie. — Co sądzisz o

tej dziewczynie? Czy wierzysz w jej historię, czy nie? Tę historię o mnie. Wszystko inne
nie ma znaczenia. Jeśli rzeczywiście nie ma na moim punkcie jakiegoś histerycznego
kręćka, cały interes wali się w gruzy i jest po prostu jakimś skomplikowanym spiskiem
MGB, którego nie potrafimy rozgryźć. A zatem: czy wierzysz dziewczynie? — Głos

Bonda brzmiał przynaglająco, a jego oczy badały twarz rozmówcy.

— Ach, mój przyjacielu — Kerim pokręcił głową i szeroko rozrzucił ramona. — To

samo pytanie postawiłem sobie wówczas i to samo pytanie zadaję sobie nieustannie od
tamtej chwili. Któż jednak potrafi stwierdzić, czy kobieta w tych sprawach kłamie, czy
też nie. Jej oczy były świetliste... piękne, niewinne oczy. Niebiańskie wargi były wilgotne
i rozchylone. Z jej głosu przebijało naleganie i lęk przed wszystkim, co robi i mówi.
Kostki jej zaciśniętych na relingu dłoni były białe. Cóż jednak działo się w jej sercu? —
Kerim uniósł ręce do góry. — Bóg jeden wie. — Z rezygnacją opuścił dłonie, położył je
na biurku i spojrzał wprost w oczy Bonda. — Jest tylko jeden sposób, aby stwierdzić, czy
kobieta kocha naprawdę, lecz sposób, dostępny wyłącznie ekspertowi.

— Tak — powiedział niezdecydowanie Bond. — Wiem, co masz na myśli. W łóżku.

ROZDZIAŁ 15

PARANTELE SZPIEGA

Znowu pojawiła się kawa, a potem jeszcze więcej kawy, w wielkim pokoju zrobiło

się gęsto od dymu tytoniowego, gdy obaj mężczyźni sięgali po najdrobniejszą poszlakę,
analizowali ją i odkładali na bok. Po godzinie wrócili do punktu wyjścia. Rozstrzygnięcie
problemu dziewczyny zależało od Bonda; jeśli uzna jej historię za satysfakcjonującą,
będzie ją musiał wraz z maszyną szyfrową wywieźć z kraju.

Kerim wziął na siebie sprawy administracyjne. Najpierw ujął słuchawkę telefonu,

zadzwonił do swego agenta turystycznego i zarezerwował dwa miejsca na każdy samolot
opuszczający Turcję w przyszłym tygodniu — linii BE A, Air France, SAS i Turkair.

— Teraz musisz mieć paszport — powiedział. — Jeden zupełnie wystarczy.

Dziewczyna może podróżować jako twoja żona. Jeden z mych ludzi zrobi ci zdjęcie i
poszuka fotografii kobiety podobnej do niej. W gruncie rzeczy ujdzie jakieś zdjęcie
młodej Garbo. Podobieństwo jest oczywiste. Może je wyłuskać z archiwów prasowych.
Ja pogadam z konsulem generalnym. To doskonały facet, który lub moje ciemne intryżki.
Jakiego nazwiska chcesz używać?

— Wytrzaśnij coś z rękawa.
— Somerset. Moja matka stamtąd pochodziła. David Somerset. Zawód: dyrektor

spółki. To nic nie znaczy. A dziewczyna? Powiedzmy, Caroline. Wygląda na Caroline.
Para młodych przystojnych Anglików z zamiłowaniem do podróży. Deklaracja
walutowa? Zostaw to mnie. Powiedzmy, osiemdziesiąt funtów w czekach podróżnych i
pokwitowanie z banku, że podczas pobytu w Turcji zmieniliście pięćdziesiąt. Cło? Nigdy
na nic nie patrzą. Są szczęśliwi, jeśli kupujesz coś w ich kraju. Zgłosisz kilka pudełek
rachat-łukum — prezenty dla przyjaciół w Londynie. Jeśli będziesz musiał wyjechać
szybko, sprawę rachunku hotelowego i bagażu pozostaw mnie. W Palas jestem nieźle
znany. Coś jeszcze?

— Nic mi nie przychodzi do głowy. Kerim popatrzył na zegarek.
— Dwunasta. Czas cię podrzucić do hotelu. Może jest wiadomość. Przyjrzyj się

swoim rzeczom i sprawdź, czy ktoś nie był wścibski.

Zadzwonił i wypalił salwę instrukcji do głównego kancelisty, który nie spuszczając

zeń uważnego spojrzenia stał z wysuniętą w przód smukłą głową, jak gotów do biegu

chart.

Kerim podprowadził Bonda ku drzwiom. Znów gorąco i potężnie uścisnął mu dłoń.
— Wóz zabierze cię na lunch — powiedział. — Mały lokalik na Targu Egipskim. —

Radośnie popatrzył w oczy Bonda. — No i rad jestem, że z tobą współpracuję. Będziemy
się świetnie dogadywać. — Puścił dłoń Bonda. — A teraz muszę bardzo szybko zrobić
wiele rzeczy. Może niezupełnie właściwych — uśmiechnął

się szeroko — ale w każdym bądź razie jouons mai, mais jouons vite!
Starszy kancelista, który chyba był u Kerima kimś w rodzaju szefa sztabu,

poprowadził Bonda przez platformę, gdzie głowy wciąż pochylały się nad rejestrami, ku
innym drzwiom. Był za nimi krótki korytarz z drzwiami po obu stronach. Przeszli przez
jedne z nich i Bond znalazł się w doskonale wyposażonym atelier fotograficznym.
Dziesięć minut później był znowu na ulicy. Rolls wymanewrował z wąskiej ulicy i
skręcił na most Galata.

W Kristal Palas pełnił dyżur nowy recepcjonista: niski pełen uniżoności facet z

oczyma winowajcy w żółtawej twarzy. Wyskoczył zza lady, rozkładając ramiona w
geście przeprosin.

— Effendi, wyrażam najwyższe ubolewanie. Mój kolega wskazał panu niewłaściwy

pokój. Nie uświadomiono sobie, że jest pan przyjacielem Kerim Beja. Pańskie rzeczy
przeniesiono już do dwu— 1 nastki. To najlepszy pokój w hotelu. W rzeczy samej —
rozpłynął się w uśmiechu — zarezerwowany dla małżeństw odbywających podróż
poślubną. Wszelkie wygody. Proszę o wybaczenie, effendi. Tamten pierwszy pokój nie
jest przeznaczony dla gości wybitnych. — Zacierając dłonie wykonał służalczy pokłon.

Jeśli już czegoś Bond nie znosił, to wazeliniarstwa. Popatrzył recepcjoniście prosto w

oczy i powiedział:

— Ach. — Oczy uciekły w bok. — Zobaczmy ten pokój. Może mi się nie spodoba.

Byłem zupełnie zadowolony z tamtego.

— Zapewne, effendi — wśród pokłonów recepcjonista powiódł Bonda do windy. —

Lecz, niestety!, są w nim obecnie hydraulicy. Instalacja wodociągowa... — jego głos
zamarł w pół zdania. Winda ujechała może dziesięć stóp i zatrzymała się na pierwszym
piętrze.

Cóż, ta historia o hydraulikach trzyma się kupy, pomyślał Bond. No i koniec końców

nie szkodzi mieć najlepszy pokój w hotelu.

Recepcjonista odryglował wysokie drzwi i odstąpił do tyłu.
Bond musiał wyrazić aprobatę. Słońce wlewało się przez szerokie podwójne okno

przechodzące w drzwi na niewielki balkon. Wnętrze utrzymane było w różach i
szarościach, urządzone zaś kopiami antyków w stylu francuskiego empire'u; meble,
podniszczone przez lata eksploatacji, zachowywały jednak całą, typową dla przełomu
wieków elegancję. Parkiet podłogi wyścielały piękne bucharskie dywany, ze zdobnego
sufitu zwieszał się migotliwy żyrandol. Łóżko, ustawione przy prawej ścianie, było
ogromne, ogromne było również lustro w złoconej ramie, zasłaniające większą część
ściany, przy której stało. (Pokój na miodowy miesiąc! — pomyślał z rozbawieniem
Bond. — Więc z pewnością zwierciadło powinno być także na suficie). Przylegająca do
pokoju łazienka była wyłożona glazurą i wyposażona we wszystko, łącznie z bidetem i

prysznicem. Na półeczce widniały starannie poukładane przybory toaletowe Bonda.

Kiedy wrócili do sypialni, a Bond oświadczył, że bierze pokój, przepełniony

wdzięcznością recepcjonista wycofał się, bijąc pokłony.

Czemu nie? Bond raz jeszcze obszedł pokój. Tym razem uważnie obejrzał ściany, a

także okolice łóżka i telefonu. Czemu go nie wziąć? Dlaczego miałyby tu być mikrofony
albo tajemne drzwi? W jakim celu?

Walizka leżała na ławie obok komody. Bond przyklęknął. Żadnych zadrapań obok

zamka. Kłaczek materii, który podłożył pod zapadkę, wciąż był na miejscu. Otworzył
walizkę i wyjął neseser. Także tu żadnych śladów. Bond zamknął walizkę i wstał.

Umył się, wyszedł z pokoju i zbiegł po schodach. Nie, nie było żadnych wiadomości

dla effendiego. Recepcjonista z ukłonem otworzył drzwiczki Rollsa. Czy w jego oczach
wiecznego winowajcy nie czai się knowanie? Bond postanowił nie przejmować się,
nawet jeśli tak jest. Grę należało podjąć, obojętne, jakie miała zasady. Jeśli zamiana
pokojów była gambitem otwarcia — tym lepiej. Każda gra musi się jakoś zacząć.

Kiedy samochód gnał w dół wzgórza, myśli Bonda zwróciły się ku Darko Kerimowi.

Jakiż idealny człowiek na szefa stacji T! Już sam rozmiar gwarantował mu autorytet w
tym kraju przyczajonych, drobnych ludzi, a olbrzymia witalność i umiłowanie życia
zapewniały ogólną przyjaźń. Skąd się wziął ten wylewny, przebiegły pirat? I jak trafił do
pracy w Service? Bond pomyślał, że Kerim należy do tego rzadkiego typu ludzi, za jakim
przepada; więcej — nie mając „znajomych", był gotów dopisać jego nazwisko do liczącej
może pół tuzina innych pozycji listy prawdziwych przyjaciół, którzy zdobyli sobie w
jego sercu trwałe miejsce.

Wóz przebył most Galata i zaparkował przed łukowymi arkadami Targu Egipskiego.

Wywrzaskując przekleństwa na żebraków i obładowanych workami tragarzy, szofer
wprowadził Bonda po

niskich wydeptanych stopniach wprost w mgłę egzotycznych aromatów. Za

wejściem odbili w lewo od rzeki przepychających się, rozgadanych ludzi i szofer ukazał
niewielką arkadę w grubym murze, za którą pięły się spiralne, basztowe schody.

— Effendi, znajdzie pan Kerim Beja w ostatnim gabinecie na lewo. Wystarczy

zapytać. Wszyscy go znają.

Po chłodnych schodach Bond wspiął się do małego holu, gdzie nie pytając o

nazwisko zajął się nim kelner i poprowadził przez labirynt wyłożonych barwną glazurą
pokoików o łukowych sklepieniach do salki, w której przy narożnym stoliku, nad samym
wejściem bazaru, siedział Kerim. Kerim pozdrowił go hałaśliwie, wymachując szklanką z
białawym napitkiem, w którym pobrzękiwały kostki lodu.

— Jesteś, przyjacielu! Zatem na początek trochę raki. Musisz być wyczerpany

zwiedzaniem. — Rzucił kelnerowi polecenie.

Bond zasiadł w wygodnym krześle z poręczami i ujął podaną przez kelnera

szklaneczkę. Uniósł ją ku Kerimowi i skosztował trunku. Był identyczny z ouzo.
Wychylił napój do dna. Kelner niezwłocznie napełnił naczynie.

— Teraz zamówimy twój lunch. Tu, w Turcji, je się tylko odpadki uwarzone w

zjełczałym oleju. Ale przynajmniej odpadki na Misir Carsarsi są najlepsze.

Kelner z uśmiechem przedstawił propozycje.

— Powiada, że Doner Kebab jest dziś doskonały. Nie wierzę mu, ale możliwe. To

jagnię pieczone na węglu drzewnym, podane z ryżem na ostro. Masa cebuli. A może
wolałbyś coś innego? Pilaw albo nadziewaną paprykę, którą się tu zajadają? Więc w
porządku. I musisz zacząć od kilku sardynek z rusztu en papilotte. Od biedy jadalne. —
Wygłosił do kelnera pełną ekspresji mowę, a potem rozsiadł się w krześle i uśmiechnął
do Bonda. — Tych cholernych ludzi można traktować tylko w taki sposób. Uwielbiają,
jak się ich kopie i miesza z błotem. Tylko to potrafią zrozumieć. Mają to we krwi. Te
pozory demokracji ich wykańczają. Marzą o sułtanach, wojnach, gwałtach i uciechach.
Biedne dzikusy, poprzebierane w garnitury w prążki i w meloniki. Są żałośni. Wystarczy
na nich spojrzeć. Wszelako do diabła z nimi. Jakieś wieści?

Bond pokręcił głową. Opowiedział Kerimowi o zamianie pokoi i nie tkniętej walizce.
Kerim wychylił szklankę raki i otarł usta grzbietem dłoni. Zawtórował

wcześniejszym myślom Bonda.

— Cóż, gra się musi kiedyś zacząć. Dokonałem pewnych drobnych posunięć. Teraz

pozostaje nam tylko czekać na rozwój wydarzeń. Po lunchu przeprowadzimy mały
rekonesans na terytorium nieprzyjaciela. Sądzę, że cię to zainteresuje. Och, nie
zostaniemy spostrzeżeni. Będziemy wędrować w mrokach, pod ziemią. — Kerim zaśmiał
się radośnie ze swego sprytu. — A teraz pomówmy o innych sprawach. Jak ci się podoba
Turcja? Nie, wolę nie wiedzieć. Co jeszcze?

Przerwało im pojawienie się pierwszego dania. Zamówione dla Bonda sardynki en

papilotte smakowały jak każde smażone sardynki. Kerim zabrał się za wielki talerz
czegoś, co sprawiało wrażenie pasków surowej ryby. Dostrzegł na twarzy Bonda wyraz
zainteresowania.

— Surowa ryba — powiedział. — Potem będę jadł surowe mięso z sałatą, a na

koniec miskę jogurtu. Nie jestem dziwakiem, lecz szkolono mnie kiedyś na zawodowego
siłacza. To w Turcji dobry zawód. Publika ich uwielbia. No i mój trener nalegał, żebym
jadł tylko surową strawę. Przyzwyczaiłem się. Mnie to służy — machnął widelcem —
choć nie twierdzę, że służy wszystkim. Nie obchodzi mnie ni czorta, co jedzą inni,
dopóki im smakuje. Nie znoszę tylko takich, którzy jedzą i piją na smutno.

— Dlaczego zrezygnowałeś z kariery siłacza? Jak trafiłeś do naszej branży?
Kerim nadział na widelec pasek ryby i jął go rwać zębami, wypił pół szklanki raki,

zapalił papierosa i rozsiadł się w krześle.

— Cóż — powiedział z kwaśnym uśmiechem — jestem równie dobrym tematem

rozmowy, jak każdy inny. Pewnie sią zastanawiasz: „Skąd wziął się w Service ten wielki,
szalony facet?" Więc ci opowiem, tyle że krótko, bo to długa historia. Przerwij mi, jeśli
cię znudzę. W porządku?

— Zgoda. — Bond zapalił diplomata i wsparł łokcie na stole.
— Pochodzę z Trebizondu. — Kerim obserwował pnący się spiralą ku górze dym ze

swego papierosa. — Z ogromnej rodziny o wielu matkach. Mój ojciec był tym rodzajem
mężczyzny, jakiemu kobiety nie umieją się oprzeć. Wszystkh kobiety pragną być starte w
pył. Marzy im się we snach, że mężczyzna przerzuca je sobie przez ramię, niesie do
jaskini i gwałci. Taką metodę stosował z nimi mój ojciec. Był znakomitym rybakiem,
sławnym jak Morze Czarne długie i szerokie. Polował na mieczniki. Trudno je złapać i
ciężko wyholować, ale jeśli chodzi o tę rybę, bił na głowę wszystkich innych rybaków.

Kobiety lubią, kiedy ich mężczyźni są bohaterami, a ojciec był kimś w rodzaju bohatera i
to w zakątku Turcji, gdzie twardość mężczyzn jest tradycyjna. Facet wielki i
romantyczny. Więc mógł mieć każdą kobietę, jakiej zapragnął. Pragnął wszystkich i
czasem zabijał innych mężczyzn, żeby je dostać. Naturalnie, miał masę dzieciaków.
Żyliśmy stłoczeni na kupę w ogromnych ruinach starego domu, które nasze „ciotki" jakoś
przystosowały na mieszkanie. Z tych ciotek uzbierał się cały harem. Była w nim także
angielska guwernantka ze Stambułu, na którą ojciec zwrócił uwagę w cyrku. Ona wpadła
mu w oko, on jej wpadł, więc tego samego wieczoru wsadził ją na pokład swojego kutra,
pożeglował w górę Bosforu i dalej, do Trebizondu. Nie sądzę, aby kiedykolwiek tego
żałowała. Myślę, że poza nim nie widziała świata. Umarła tuż po wojnie. Miała
sześćdziesiąt lat. Ostatnie przede mną dziecko ojciec miał z pewną Włoszką, która
nazwała syna Bianco. Był jasny. Ja byłem ciemny, więc musiałem dostać imię Darko.
Było nas piętnaścioro i mieliśmy wspaniałe dzieciństwo. Ciotki często się kłóciły i my
też. To był rodzaj cygańskiego obozowiska. Wszystko trzymał w kupie mój ojciec, który
lał nas, kobiety czy dzieci, kiedyśmy się stawali zanadto nieznośni. Był jednak dobry,
gdy byliśmy spokojni i posłuszni. Pewnie nie potrafisz zrozumieć takiej rodziny?

— Tak, jak ją opisałeś potrafię.
— No więc tak to wyglądało. Wyrosłem na chłopa niemal równie wielkiego jak

ojciec, ale miałem lepsze wykształcenie. Dopilnowała tego matka. Mój ojciec nauczył
nas tylko, byśmy zachowywali czystość, raz dziennie chodzili do ubikacji i nie wstydzili
się niczego na świecie. Matka nauczyła mnie również szacunku do Anglii, ale to tylko na
marginesie. W wieku dwudziestu lat miałem własną łódź i zarabiałem na siebie. Ale
byłem nieokiełznany. Wyprowadziłem się z dużego domu i zamieszkałem w dwóch
małych pokoikach na nabrzeżu. Nie chciałem, żeby matka wiedziała o moich kobietach.
Tyle, że raz nie dopisało mi szczęście. Miałem taką małą besarabską piekielnicę, którą
zdobyłem po walce z kilkoma Cyganami, tu, na wzgórzach pod Istambułem. Ścigali mnie
jeszcze, ale zdążyłem ją wsadzić na pokład. Najpierw trzeba ją było ogłuszyć. Ponieważ
po przybyciu do Trebizondu wciąż próbowała mnie zabić, rozebrałem ją w domu do naga
i przykułem łańcuchem do nogi stołu. Jedząc, zwykłem jej rzucać odpadki jak psu.
Musiała się nauczyć, kto tu jest panem. Zanim to jednak nastąpiło, matka uczyniła rzecz
niesłychaną. Bez uprzedzenia złożyła mi wizytę. Chciała powiedzieć, że ojciec chce się
ze mną niezwłocznie zobaczyć. Znalazła dziewczynę. Rozgniewała się na mnie naprawdę
po raz pierwszy w życiu. Rozgniewała? Wyszła z siebie. Jestem nicponiem, okrutnikiem
i wstydzi się nazywać mnie synem. Dziewczynę trzeba natychmiast oddać swoim. Matka
przyniosła jej z domu trochę własnych rzeczy. Dziewczyna je włożyła, ale kiedy przyszło
co do czego, odmówiła wyjazdu. — Darko Kerim serdecznie się roześmiał. —
Interesująca lekcja psychologii niewieściej, mój drogi przyjacielu. Mniejsza jednak o to,
problem dziewczyny to inna historia. Kiedy matka urabiała dziewczynę, dostając w
zapłacie za swe starania tylko cygańskie przekleństwa, rozmawiałem z ojcem, który nic
nie wiedział o całej sprawie i nigdy nie miał się dowiedzieć. Taka już była matka. Z
ojcem był jeszcze jeden mężczyzna, wysoki cichy Anglik z czarną przepaską na oku.
Mówili o Rosjanach. Anglik chciał się dowiedzieć, co robią wzdłuż granicy i co się
dzieje w Batumi, wielkiej bazie marynarki wojennej i porcie przeładunkowym ropy
naftowej, zaledwie pięćdziesiąt mil od Trebizondu. Za informacje dobrze zapłaci. Znałem
angielski i znałem rosyjski. Miałem łódź. Ojciec postanowił, że będę pracować dla
Anglika. A tym Anglikiem, drogi przyjacielu, był major Dansey, mój poprzednik na

stanowisku szefa tej stacji. Resztę — Kerim uczynił obszerny gest swoją cygarniczką —
możesz sobie dopowiedzieć.

— No, a cb z tym szkoleniem na zawodowego siłacza?
— Ach — powiedział Kerim figlarnie — to była tylko sprawa uboczna. Ludzie z

wędrownych cyrków byli nieomal jedynymi Turkami, jakich przepuszczano przez
granicę. Rosjanie bez cyrku nie mogą się obejść. Ot i cała tajemnica. Byłem tym
gościem, który rwie łańcuchy i dźwiga ciężary na linie trzymanej w zębach. W rosyjskich
wioskach mocowałem się z lokalnymi osiłkami. A niektórzy z tych Gruzinów to
prawdziwe wielkoludy. Na szczęście głupawe, więc z reguły zwyciężałem. Potem, przy
popijawie, było mnóstwo gadania i plotek. Robiłem durne miny i udawałem, że nie
rozumiem. Od czasu do czasu zadawałem niewinne pytanko, oni wyśmiewali się z mojej
głupoty i udzielali odpowiedzi.

Pojawiło się drugie danie, a z nim butelka Kavaklidere, bogatego cierpkiego

burgunda prypominającego wszystkie inne bałkańskie wina. Kebab był dobry, smakował
wędzonym boczkiem i cebulą. Kerim jadł rodzaj befsztyka tatarskiego — związany
żółtkiem duży płaski kotlet z drobno zmielonego mięsa, doprawionego pieprzem i
szczypiorkiem. Dał Bondowi skosztować. Był doskonały i Bond to przyznał.

— Powinieneś jadać to codziennie — powiedział Kerim z przekonaniem. — Świetne

dla ludzi, którzy chcą wiele kochać. Są pewne ćwiczenia, które powinno się uprawiać w
tym samym celu. Te rzeczy są dla mężczyzn ważne. Przynajmniej ważne dla mnie.
Podobnie jak ojciec, konsumuję kobiety masowo. Lecz, w przeciwieństwie do niego, piję
i palę za dużo, co nie bardzo służy uprawianiu miłości. Tak samo zresztą jak moja robota.
Zbyt wiele napięć i za dużo myślenia, co sprawia, że krew napływa do głowy, a nie tam,
gdzie jest potrzebna, by się skutecznie kochać. Ale jestem łapczywy na życie. Ciągle
robię wszystkiego za dużo. Nagle, pewnego dnia, moje serce zawiedzie. Dostanie mnie
Żelazny Krab tak samo, jak dostał ojca. Jednak nie boję się Kraba. Przynajmniej umrę na
uczciwą chorobę. Może wypiszą mi na grobie „Ten Człowiek Umarł, bo Za Bardzo Żył".

Bond się roześmiał.
— Nie spiesz się za bardzo, Darko — powiedział. — M. będzie diablo

niezadowolony. Ma cię za alfę i omegę.

— Naprawdę? — Kerim szukał w twarzy Bonda potwierdzenia jego słów. Potem

roześmiał się z zadowoleniem. — Wobec tego nie pozwolę jeszcze Krabowi dopaść
mego ciała. — Spojrzał na zegarek. — Chodźmy, James — powiedział. — Dobrze się
stało, że przypomniałeś mi o obowiązkach. Kawę wypijemy w moim biurze. Nie ma zbyt
wiele czasu do stracenia. Codziennie o wpół do trzeciej Rosjanie odbywają naradę
wojenną. Dzisiaj sprawimy im we dwóch zaszczyt obecnością na tej burzy mózgów.

ROZDZIAŁ 16

TUNEL SZCZURÓW

Kiedy po przybyciu do chłodnego biura czekali na nieuniknioną kawę, Kerim

otworzył szafę ścienną i wyjął dwa granatowe kombinezony mechaników. Rozebrał się
dc "ek, a potem założył jeden z kombinezonów i kalosze. Wybrawszy parę mniej czy
bardziej pasujących butów, Bond uczynił to samo.

Razem z kawą starszy kancelista przyniósł dwie silne latarki, które położył na biurku.
Kiedy wyszedł z pokoju, Kerim powiedział:
— To jeden z mych synów — najstarszy. Tamci przed biurem to też moje dzieci.

Szofer i strażnik są moimi wujami. Więzy krwi to najlepsza gwarancja bezpieczeństwa.
A ten korzenny biznes to doskonała przykrywka dla nas wszystkich. M. mnie w nim
ustawił. Pogadał ze swoimi przyjaciółmi z City. Teraz jestem czołowym kupcem
korzennym w Turcji. Już dawno spłaciłem M. pieniądze, które mi pożyczył. Dzieci są
akcjonariuszami w moim interesie. Mają dobre życie. Kiedy do wykonania jest jakaś
robota i potrzebuję pomocy, wybieram najodpowiedniejsze. Wszystkie zostały
przeszkolone w rozmaitych sekretnych umiejętnościach. Są sprytne i odważne. Niektóre
już dla mnie zabijały. Wszystkie oddałyby za mnie życie... i za M. Nauczyłem je, że jest
drugi po Bogu. — Kerim lekceważąco machnął dłonią. — Mówię to tylko po to, żebyś
wiedział, że jesteś w dobrych rękach.

— Ani przez chwilę nie sądziłem, że jest inaczej.
— Ha! — odrzekł Kerim wieloznacznie. Wziął latarki i wręczył jedną Bondowi. —

Teraz do dzieła.

Podszedł do szerokiej przeszkonej biblioteczki i wsunął za nią dłoń. Rozległ się

trzask, a biblioteczka gładko i bezgłośnie przetoczyła się wzdłuż ściany w lewą stronę.
Były za nią wpuszczone w ścianę małe drzwi. Kerim pchnął je z jednej strony i uchyliły
się w głąb, ukazując ciemny tunel z wiodącymi prosto w dół kamiennymi schodami. Do
pokoju wdarła się wilgoć, przemieszana ze słabym zwierzęcym odorem.

— Pójdziesz pierwszy — powiedział Kerim. — Zejdź schodami na dół i poczekaj.

Muszę zająć sią drzwiami.

Bond włączył latarkę, przeszedł przez drzwi i ostrożnie ruszył po schodach. Światło

latarki ukazywało świeżą murarkę, a dwadzieścia stóp niżej lśnienie wody. Dotarłszy na
dół Bond stwierdził, że lśni tak mały strumyczek, który płynie centralnym rynsztokiem
starożytnego kamiennego tunelu, po prawej stronie pnącego się stromo w górę. Po lewej
zatem tunel musiał opadać, mając ujście — jak zgadywał Bond — poniżej poziomu
Złotego Rogu.

Spoza kręgu światła, rzucanego przez latarkę Bonda, donosił się równy, cichy

szurający odgłos, a w mroku migotały i prze— I mieszczały się steki czerwonych
ogników. To samo działo się w górze i w dole tunelu. Oddalone z każdej strony o
dwadzieścia jardów, spozierały na Bonda tysiące szczurów. Węszyły jego za— I pach.
Bond wyobrażał sobie, jak lekko unosząc wąsy, obnażają zęby. Przez chwilę zastanawiał
się, jakie przedsięwzięłyby działanie, gdyby zgasła jego latarka.

Nagle stanął przy nim Kerim.
— To długa wspinaczka. Kwadrans. Mam nadzieję, że lubisz zwierzęta. —

Gromowy śmiech Kerima przetoczył się w górę tunelu. — Szczury zaniepokoiły się i jęły
tasować. — Niestety nie mamy specjalnego wyboru. Szczury i nietoperze. Szwadrony
tego, dywizje — całe lotnictwo i armia lądowa. Przy końcu drogi zrobi się nielichy tłok.
Ruszajmy. Powietrze jest dobre, a po obu stronach strumienia suchy grunt. Zimą, kiedy
zaczynają się powodzie, musimy używać gumowych kombinezonów. Świeć mi na nogi.
Jeśli nietoperz wplącze ci się we włosy, strąć go. Nie będzie się to zdarzać często. Mają
doskonały radar.

Ruszyli w górę stromizny. Powietrze było gęste od przemieszanego smrodu

szczurów i odchodów nietoperzy — coś na kształt skrzyżowania małpiarni z fermą
drobiu. Bondowi przyszło na myśl, że miną dni, zanim się tego pozbędzie.

Ze sklepienia zwieszały się na kształt zeschniętych kiści wino— | gron skupiska

nietoperzy, które z popiskiwaniem wystrzeliwały w mrok, ilekroć Kerim lub Bond otarł
się o nie głową. W miarę wspinaczki zgiełkliwy, nie ustający w ruchu las czerwonych
ogników gęstniał przed nimi po obu stronach ścieku. Niekiedy Kerim słał w przód snop
światła latarki, wyławiając z mroku szary łan, usiany łyskającymi zębami i lśniącymi
wąsami. W takich przypadkach ogarniała szczury jeszcze większa gorączka i najbliższe
wskakiwały w ucieczce na grzbiety kompanów. Nieustannie lawina skłębionych szarych
ciał waliła się w rynsztok, a gdy w górze tunelu narastał ścisk, Bond i Kerim byli coraz
bliżej kipiącej ariergardy.

Obaj szachowali ją światłem latarek jak bronią i tak to trwało do chwili, gdy po

piętnastominutowej wędrówce dotarli do celu. W ścianie tunelu otwierała się tu świeżo
wymurowana nisza. Z sufitu zwieszał się, oflankowany dwoma ławkami, jakiś gruby
przedmiot, owinięty w brezent.

Weszli do środka. Gdyby wędrówka miała jeszcze trwać parę chwil, pomyślał Bond,

tysięczne rzesze szczurów w górnej części tunelu ogarnęłaby masowa histeria. Horda
byłaby zawróciła. Po prostu z braku miejsca szczury pokonałyby swój lęk przed światłem
i mimo dwojga rozjarzonych oczu oraz niosącego groźbę zapachu zwaliłyby się na
intruzów.

— Patrz — powiedział Kerim.
Nastąpiła chwila ciszy. Jak na rozkaz popiskiwanie w górze tunelu ucichło, a potem

nagle między kamiennymi ścianami i nieustającym przenikliwym piskiem popłynęła w

dół głęboka na stopę fala skłębionych zmagających się ciał. Szczury zawróciły i rzuciły
się do ucieczki.

Wąska, szara rzeka pieniła się przed niszą kilka minut, aż na koniec przemieniła się

w wątły strumyk chorych i pokaleczonych szczurów, które uważnie badając przed sobą
teren kusztykały dnem tunelu.

Zgiełk czyniony przez hordę z wolna słabł w stronie ujścia, aż wreszcie zapadła

cisza, zakłócana tylko od czasu do czasu piskiem spłoszonego nietoperza.

Kerim wydał z siebie neutralne mruknięcie.
— Któregoś dnia te szczury zaczną zdychać. Wtedy znowu będziemy mieli w

Istambule zarazę. Czasem mam poczucie winy, że nie mówię o tym tunelu władzom
miasta, które powinny go oczyścić. Ale nie mogę, dopóki siedzą tam Rosjanie — ukazał
sufit szarpnięciem głowy. — Jeszcze pięć minut. Najpierw przysuwanie krzeseł i
układanie papierów. Będzie trzech stałych facetów z MGB, a może jeden jest z wywiadu
wojskowego, GRU. No i prawdopodobnie jeszcze trzech innych. Dwóch przybyło dwa
tygodnie temu: jeden przez Grecję, drugi przez Iran. Trzeci dotarł w poniedziałek. Bóg
wie, kim są i po co przyjechali. Czasem pojawia się z depeszą ta dziewczyna, Tatiana, ale
zaraz wychodzi. Miejmy nadzieję, że zobaczymy ją i dziś. Zrobi na tobie wrażenie.
Niezła sztuka.

Kerim podniósł ramię, rozwiązał brezentowy pokrowiec i ściągnął go w dół. Bond

zrozumiał. Pokrowiec chronił lśniący koniec w pełni wysuniętego peryskopu. Na
ostanim, widocznym, teleskopowym złączu połyskiwała gruba warstwa smaru. Bond
zachichotał.

— Skąd to u diabła wziąłeś, Darko?
— Turecka Marynarka Wojenna. Demobil. — Ton głosu Keri-ma nie zachęcał do

stawiania dalszych pytań. — Teraz Wydział Q w Londynie kombinuje, jak przystosować
ten cholerny instrument do przekazywania dźwięku. Nie będzie to łatwe. Soczewki na
górze nie są większe niż dno zapalniczki. Kiedy wysuwam ten bajer, sięgają poziomu
podłogi w pokoju. W rogu, tam gdzie wychodzą, wycięliśmy maleńką mysią norę.
Dobrześmy ją zrobili. Pewnego razu przyszedłem sobie zerknąć i widzę wielką łapkę z
kawałkiem sera. Przynajmniej wydawała się duża przez soczewki. — Kerim zaśmiał się
urywanie. — Ale obok soczewek nie ma miejsca na zamontowanie dostatecznie czułego
mikrofonu. No i żadnej szansy, żeby ponownie dostać się do środka i pokombinować
jeszcze z architekturą. Zdołałem zainstalować ten interes tylko dzięki temu, że
namówiłem moich przyjaciół z Ministerstwa Robót Publicznych do wyeksmitowania
Rosjan na kilka dni. Bajeczka była taka, że tramwaje wjeżdżające pod górę wstrząsają
fundamentami domów i trzeba rzecz zbadać. Poszło na to kilkaset funtów do właściwych
kieszeni. Ludzie z Robót Publicznych przeprowadzili inspekcję pół tuzina domów po obu
stronach ulicy i oświadczyli, że miejsce jest bezpieczne. W tym czasie ukończyłem z
rodziną roboty budowlane. Rosjanie byli podejrzliwi jak diabli. Miałem sygnały, że po
powrocie przeczesali cały budynek w poszukiwaniu mikrofonów, bomb i tak dalej. Ale
tego numeru nie da się powtórzyć po raz drugi. Jeżeli Wydział Q nie wygłówkuje czegoś
bardzo sprytnego, będę się musiał zadowalać niemym kinem. Któregoś dnia przyniesie
coś użytecznego. Będą przesłuchiwać kogoś, kto nas interesuje, albo coś w tym stylu.

Obok kolumny peryskopu z sufitu niszy zwieszał się metalowy bąbel rozmiaru piłki

lekarskiej.

— Co to? — zapytał Bond.
— Dolna część bomby... dużej bomby. Jeśli przydarzy mi się cokolwiek albo

wybuchnie wojna z Rosją, ta bomba eksploduje na sygnał radiowy z mojego biura.
Smutne to (Kerim wcale nie wyglądał na zasmuconego), ale obawiam się, że oprócz
Rosjan zginie wielu niewinnych ludzi. Kiedy zaczyna kipieć krew, człowiek jest równe
niewybredny jak natura.

Kerim polerował osłonięty okular pomiędzy dwoma rękojeściami sterczącymi na

boki z obu stron podstawy peryskopu. Zerknął na zegarek i ująwszy rękojeści powoli
podciągnął je na wysokość swojej brody. Rozległ się syk hydrauliki, gdy połyskliwa rura
wsuwała się w osadzoną w suficie niszy stalową kolumnę. Kerim pochylił głowę,
spojrzał w okulary i wolniutko pchał rękojeści ku górze, aż mógł stać zupełnie
wyprostowany. Lekko skręcił peryskop, wyregulował soczewki i skinął na Bonda.

— Jest ich tylko sześciu.
Bond podszedł i przejął rękojeści.
— Dobrze się im przyjrzyj — powiedział Kerim. — Dla mnie to starzy znajomi —

ale ty lepiej zapamiętaj sobie ich twarze. U szczytu stołu siedzi rezydent i ma po lewej
dwóch swoich ludzi. Naprzeciwko ci trzej nowi. Ten ostatnio przybyły, po prawej ręce
szefa placówki, wygląda na dosyć ważnego faceta. Daj mi znać, gdyby robili coś poza
gadaniem.

W pierwszym odruchu Bond chciał powiedzieć Kerimowi, żeby tak nie hałasował.

Odnosił wrażenie, że jest w pokoju razem z Rosjanami, że siedzi na krześle w rogu —
może jako sekretarz stenografujący naradę. Panoramiczne soczewki, przeznaczone tak do
obserwacji powietrza, jak powierzchni morza, ukazywały mu osobliwy obraz:
postrzegany z mysiej perspektywy gąszcz nóg pod stołem i należące do tych nóg,
rozmaicie upozowane głowy. Te należące do rezydenta i dwóch jego współpracowników
były doskonale widoczne; Bond zaksięgował w pamięci ich nieciekawe rosyjskie twarze.
Zatem myślące, profesorskie oblicze rezydenta — grube szkła, zapadłe policzki, wysokie
czoło i zaczesane do tyłu rzadkie włosy. Dalej kwadratową drewnianą twarz mężczyzny
siedzącego przy nim — głębokie zmarszczki po obu stronach nosa, jasną czuprynę i karb
lewego ucha. Trzeci członek stałego personelu placówki, który akurat przemawiał, miał
ruchliwą ormiańską twarz o sprytnych jasnomigdałowych oczach. Na twarzy tej malował
się wyraz fałszywej pokory. W ustach błyszczało złoto.

Trzej goście byli dla Bonda widoczni gorzej. Siedzieli doń tyłem, trochę na ukos,

przez co tylko profil najbliższego i prawdopodobnie najniższego rangą rysował się
wyraziście. Cera tego mężczyzny też była smagła; i on zapewne pochodził z republik
południowych. Miał niestarannie wygoloną szczękę, a spod gęstej czarnej brwi patrzyło
tępe, cielęce oko. Nos był mięsisty, porowaty i oddzielony od ponurych ust długą wargą
górną. Niżej dostrzegało się zaczątki drugiej brody. Sztywne czarne włosy były
ostrzyżone tak krótko, że cały kark, aż do czubków uszu, wydawał się granatowy.
Fryzura wojskowa, prosto spod maszynki.

O następnym mężczyźnie można było powiedzieć tylko to, że miał rozogniony

czyrak na tłustym, łysym karku, połyskliwy niebieski garnitur i dość jaskrawe brązowe
buty. Dopóki Bond patrzył, człowiek ten siedział nieruchomo i najwyraźniej milczał.

Siedzący po prawej stronie rezydenta ważny gość rozparł się w krześle i zaczął

mówić. Miał ostry, wyrazisty profil i sterczący spod obfitych stalinowskich wąsów
koloru brązowego wydatny podbródek. Poniżej zwieńczonego siwobrązowym jeżykiem
niskiego czoła i krzaczastych brwi Bond widział jedno szare i zimne oko. Był jedynym
palącym uczestnikiem narady. Pracowicie pykał z cygarniczki o kształcie małej fajki, w
której cybuchu tkwiła połowa papierosa. Od czasu do czasu strząsał cygarniczkę w bok i
popiół spadał na podłogę. Jego profil był znacznie bardziej władczy niż którakolwiek z
innych twarzy i potwierdzał przypuszczenie Bonda, że ten właśnie człowiek jest
wysokim rangą wysłannikiem Moskwy.

Oczy Bonda poczęły się męczyć. Przekręcił delikatnie rękojeści i na tyle, na ile

pozwalały przyćmione, nierówne krawędzie mysiej nory, rozejrzał się po biurze. Nie
dostrzegł niczego interesującego — dwie oliwkowozielone szafki z segregatorami,
wieszak przy drzwiach, na którym naliczył sześć plus minus identycznych filcowych
kapeluszy, a wreszcie bufet z masywną karafką i kilkoma szklankami. Trąc oczy odstąpił
od okularu.

— Gdybyśmy tylko mogli słyszeć — powiedział Kerim, ze smutkiem potrząsając

głową. — Byłoby to warte diamentów.

— Rozstrzygnęłoby wiele problemów — zgodził się Bond. Po chwili zapytał: — A

tak nawiasem mówiąc, Darko, jak trafiłeś na ten tunel? Po co go zbudowano?

Kerim pochylił głowę, zerknął w okular i wyprostował się.
— To zapomniany dren z Cysterny Bazylikowej — powiedział. _— Cysterna

stanowi teraz atrakcję turystyczną. Jest na wzgórzach Istambułu, w pobliżu świętej Zofii.
Zbudowano ją tysiąc lat temu jako zbiornik wodny na wypadek oblężenia. To olbrzymi
podziemny pałac, mniej więcej sto na pięćdziesiąt jardów. Może pomieścić miliony
galonów wody. Odkrył ją czterysta lat temu człowiek o imieniu Gyllius. Pewnego dnia
czytałem jego relację z tego wydarzenia. Pisał, że napełniono cysternę zimą „z wielkiej
rury, czyniącej okrutny zgiełk". Przyszło mi do głowy, że może istnieć jeszcze jedna
„wielka rura", aby móc szybko opróżnić zbiornik, gdyby miasto wpadło w ręce
nieprzyjaciela. Poszedłem więc do Cysterny Bazylikowej, przekupiłem stróża i razem z
jednym z moich chłopców całą noc pływałem gumowym pontonem pomiędzy
kolumnami. Zbadaliśmy ściany z pomocą młotka i echosondy. Na koniec, w najbardziej
prawdopodobnym miejscu, rozległ się głuchy dźwięk. Wręczyłem większe pieniądze
Ministrowi Robót Publicznych i ów zamknął interes na tydzień — „z powodu
czyszczenia". Moja mała ekipa wzięła się do roboty. — Kerim ponownie pochylił się,
aby zerknąć w peryskop, a potem podjął: — Przebiliśmy ścianę nad poziomem wody i
znaleźliśmy się na łukowym sklepieniu. Był to początek tunelu. Dostaliśmy się do środka
i ruszyliśmy w dół. Podniecająca sprawa, bo nie było wiadomo, gdzie wyjdziemy. Biegł,
oczywiście, wprost w dół wzgórza — pod Ulicą Ksiąg, gdzie Rosjanie mają swój lokal,
do Złotego Rogu przy moście Galata, dwadzieścia jardów od mojego składu.
Zamurowaliśmy zatem otwór w Cysternie i przystąpiliśmy do rycia z mojej strony. Było
to dwa lata temu. Trafienie dokładnie pod Rosjan zajęło nam rok i

(

mnóstwo roboty

mierniczej. — Kerim zaśmiał się. — I teraz, jak przypuszczam, pewnego dnia Rosjanie
postanowią zmienić biuro. Ale mam nadzieję, że wtedy szefem T będzie ktoś inny.

Kerim pochylił się do gumowych podkładek okularów i Bond spostrzegł, że

sztywnieje. Po chwili powiedział przynaglająco:

— Otwierają się drzwi. Szybko, na miejsce. Wchodzi.

ROZDZIAŁ 17

CZAS ZABIJANIA

Była siódma wieczorem tego samego dnia i Bond znowu przebywał w hotelu. Wziął

gorącą kąpiel i zimny prysznic. Sądził, że zdołał na koniec zmyć ze swej skóry ten
zwierzęcy odór.

Ubrany tylko w slipy siedział przy oknie pokoju i sącząc wódkę z tonikiem patrzył

nad Złotym Rogiem w samo serce wspaniałego, tragicznego zachodu słońca. Lecz jego
oczy zdawały się nie dostrzegać postrzępionego i splamionego krwią złotogłowiu,
rozwieszonego w tle usianej minaretami sceny, pod którą pierwszy raz ujrzał Tatianę
Romanowa.

Myślał o tej wysokiej pięknej dziewczynie, która długim krokiem tancerki weszła

przez brudnozielone drzwi niosąc w ręku kartkę papieru. Zatrzymała się przy swoim
szefie i podała mu kartkę. Wszyscy mężczyźni podnieśli na nią wzrok, a ona zarumieniła
się i spuściła oczy. Co oznaczał wyraz twarzy tych mężczyzn? Było to coś więcej, aniżeli
tylko sposób, w jaki niektórzy mężczyźni patrzą na piękną dziewczynę. Okazywali
zaciekawienie. Rzecz zrozumiała. Chcieli wiedzieć, co jest w depeszy, dlaczego
przerwano im naradę. Ale co jeszcze? W ich wzroku kryło się cwaniactwo i pogarda... z
jaką ludzie gapią się na prostytutki.

Była to scena dziwaczna i tajemnicza. Oto wszyscy jej uczestnicy przynależeli do

organizacji paramilitarnej o najsurowszej dyscyplinie. Mężczyźni byli oficerami służby
czynnej, z których każdy zachowywał czujność wobec pozostałych. Dziewczyna
natomiast, w randze zaledwie kaprala, wykonywała po prostu zwykłe obowiązki
służbowe. Dlaczego zatem otwarcie patrzyli na nią z tą pytającą wzgardą — bez mała jak
na szpiega, który został schwytany i którego czeka kaźń. Czy ją podejrzewali? Czy
zdradziła się? To jednak zdało się mniej prawdopodobne w miarę rozwoju sytuacji.
Rezydent przeczytał depeszę i z dziewczyny oczy pozostałych mężczyzn obróciły się na
niego. Powiedział coś, prawdopodobnie powtarzając wiadomość, a oczy tamtych
pochmurniały, jak gdyby sprawa ich nie zainteresowała. Potem rezydent podniósł wzrok
na dziewczynę i pozostali uczynili podobnie. Powiedział coś, mając przyjazny, pytający
wyraz twarzy, a ona pokręciła głową i odpowiedziała krótko. Twarze pozostałych
mężczyzn zdradzały teraz tylko zaciekawienie. Rezydent wyrzekł jedno słowo
zakończone znakiem zapytania. Dziewczyna oblała się głębokim rumieńcem i

przytaknęła, posłusznie patrząc w oczy szefa. Uśmiechy pozostałych mężczyzn wyrażały
zachętę — przewrotną może, ale życzliwą. Żadnej podejrzliwości. Żadnego potępienia.
Scenę zakończyło kilka słów wypowiedzianych przez rezydenta, które dziewczyna
skwitowała zapewne rosyjskim odpowiednikiem „Tak jest", po czym odwróciła się i
wyszła. Kiedy zamknęły się za nią drzwi, rezydent wygłosił jakiś ironiczny komentarz,
który wywołał serdeczny śmiech słuchaczy; znów ich twarze przybrały łobuzerski wyraz,
jak gdyby usłyszeli sprośny dowcip. Potem wrócili do roboty.

Od tego momentu — przez całą drogę w dół tunelu i potem, w biurze Kerima, kiedy

dyskutowali nad podpatrzoną sceną — Bond wytężał umysł, aby rozgryźć tę obłędną
pantomimiczną zgadywankę, a mimo to jeszcze teraz, wpatrując się niewidzącym
wzrokiem w zachód słońca, trwał w ślepym zaułku.

Dopił drinka i zapalił następnego papierosa. Odsunął od siebie problem i zaczął

myśleć o dziewczynie.

Tatiana Romanowa. Z tych Romanowów. Cóż, z pewnością wyglądała na rosyjską

księżniczkę, a przynajmniej była podobna do tradycyjnego wizerunku takowej. Wysoka,
doskonale zbudowana sylwetka, która poruszała się i trzymała z taką gracją. Gęsta fala
włosów do ramion i spokojna władczość profilu. Cudowna twarz w stylu Grety Garbo z
jej osobliwie dyskretną pogodą. Kontrast pomiędzy najszczerszą niewinnością wielkich
ciemnoniebieskich oczu a namiętną obietnicą szerokich ust. No i sposób, w jaki oblewała
się rumieńcem, w jaki powieki o długich rzęsach zakrywały opuszczone oczy. Czy była
to pruderia dziewicy? Bond sądził, że nie. Dumne piersi i wyzywająco rozkołysane
biodra zdawały się mówić, że je kochano; miały w sobie tę pewność, jaką ciału kobiety
daje tylko wiedza, na co zostało stworzone.

Czy na tym, co widział, może oprzeć wiarę, że jest dziewczyną z rodzaju tych, które

potrafią zakochać się w zdjęciu i dossier? Taka dziewczyna musiałaby mieć naturę
głęboko romantyczną. W oczach i ustach było coś marzycielskiego. W jej wieku —
dwudziestu czterech lat — machina sowiecka mogła nie wyorać z niej całego
sentymentalizmu. Z krwi Romanowów mogła się zapewne zrodzić tęsknota za
mężczyzną innym aniżeli ci współcześni rosyjscy oficerowie, na których towarzystwo
jest skazana — surowi, oziębli, mechaniczni, z zasady histeryczni, a za sprawą
wychowania partyjnego bezgranicznie nudni.

Może to prawda. Nie miała w swym wyglądzie nic, co podważałoby jej historię.

Bond chciał, żeby to była prawda.

Odezwał się telefon. Dzwonił Kerim.
— Nic nowego?
— Nie.
— No to wpadnę po ciebie o ósmej.
— Będę gotów.
Bond odłożył słuchawkę i powoli zaczął się ubierać.
Kerim uparł się co do tego wieczoru. Bond pragnął zostać w hotelu i czekać na

pierwszy krok z jej strony — list, telefon, cokolwiek. Kerim się jednak sprzeciwił.
Dziewczyna utrzymywała stanowczo, że sama wybierze czas i miejsce. Bond
wyrządziłby sobie niedźwiedzią przysługę, niewolniczo ulegając jej kaprysom.

— To kiepska psychologia, mój przyjacielu — nalegał Kerim. — Żadna dziewczyna

nie lubi, gdy mężczyzna przybiega na pierwsze gwizdnięcie. Gardziłaby tobą, gdybyś
okazał się zbyt łatwy. Znając twą twarz i akta spodziewa się, że okażesz obojętność...
nawt butę. Tego właśnie pragnie. Chce cię uwieść, zdobyć pocałunek — Kerim puścił
oko — tych okrutnych ust. Zakochała się w twym wizerunku. Zachowaj się jak
wizerunek. Graj swoją rolę.

Bond wzruszył ramionami.
— W porządku, Darko. Chyba masz rację. Co sugerujesz?
— Rób to, co zrobiłbyś w normalnych okolicznościach. Wracaj do domu, wykąp się,

strzel drinka. Miejscowa wódka jest zupełnie niezła, jeśli dodasz do niej toniku. Jeśli nic
się nie zdarzy, przyjdę po ciebie o ósmej. Zjemy kolację u pewnego mojego cygańskiego
przyjaciela. Nazywa się Vavra. Głowa rodu. Muszę się z nim dziś zobaczyć tak czy
owak. To jeden z moich najlepszych informatorów. Węszy, kto próbował wysadzić mi
biuro. Kilka jego dziewczyn zatańczy dla ciebie. Nie będę sugerować, aby dostarczyły ci
bardziej intymnych rozrywek. Nie możesz tępić swego oręża. Jest przysłowie: „Kto raz
królem, zawsze królem". Ale wystarczy, jeśli królem zostaniesz raz.

Bond uśmiechał się na wspomnienie powiedzonka Kerima, kiedy telefon zadzwonił

ponownie. Podniósł słuchawkę. Tylko samochód.

Spiesząc po schodach do czekającego w Rollsie Kerima Bond musiał powiedzieć

sobie uczciwie, że jest rozczarowany.

Jechali pod górę przez uboższe dzielnice nad Złotym Rogiem, gdy szofer z lekka

odwrócił głowę i powiedział coś beznamiętnie.

Kerim odrzekł mu jedną sylabą.
— Mówi, że śledzi nas Lambretta. Jeden z Szarych. To bez znaczenia. Jeśli chcę,

utrzymuję swe ruchy w tajemnicy. Często śledzili ten wóz całymi milami, a na tylnym
siedzeniu tkwiła kukła. Rzucające się w oczy auto ma swoje plusy. Wiedzą, że przyjaźnię
się z tym Cyganem, ale nie mają pojęcia dlaczego. Nie zaszkodzi, jeśli będą sądzić, że
dziś w nocy oddajemy się rozrywkom. Wszystko inne byłoby niezwykłe w sobotni
wieczór i to w towarzystwie przyjaciela z Anglii.

Bond wyjrzał przez tylną szybę i jął obserwować zatłoczone ulice. Spoza tramwaju,

stojącego na przystanku, ukazał się na chwilę skuter i zaraz skrył za taksówką. Bond
odwrócił się, rozmyślając przez chwilę o tym, jak prowadzą swoje placówki Rosjanie,
mający do dyspozycji tyle pieniędzy i sprzętu, ile zapragną, gdy tymczasem Secret
Service przeciwstawia im garstkę licho opłacanych awanturników, jak ten obok niego —
ze swym używanym Rollsem i własnymi dziećmi do pomocy. A przecież to Kerim
trzymał Turcję w garści. Może, koniec końców, dobry człowiek jest więcej wart niż
dobry aparat.

O ósmej trzydzieści stanęli w połowie wysokości długiego wzniesienia na

przedmieściach Istambułu przed obskurną kafejką na otwartym powietrzu z kilkoma
wystawionymi na chodnik pustymi stolikami. Na jej tyłach spoza wysokiego kamiennego
muru wyzierały wierzchołki drzew. Wysiedli z auta, które natychmiast odjechało.
Czekali na Lambrettę, ale jej przypominające osę bzycze-nie umilkło, a zaraz potem
odezwało się na nowo i jęło słabnąć w dole wzgórza. Kierowcę widzieli tylko przez
moment: był niskim przysadzistym mężczyzną w goglach.

Pomiędzy stolikami Kerim poprowadził Bonda do kafejki. Była pusta, lecz zza baru

szybko podniósł się jakiś mężczyzna. Jedną dłoń trzymał pod ladą, gdy jednak rozpoznał
gości, obdarzył Kerima nerwowym uśmiechem, a coś z brzęknięciem upadło na podłogę.
Wyszedł zza baru, poprowadził obu przybyłych przez zaplecze i pas żwiru, do drzwi w
wysokim murze, zapukał raz, odryglował zamek, a potem gestem zaprosił Bonda i
Kerima, aby weszli.

Za murem był ogród z rozrzuconymi pod drzewami drewnianymi stołami i kręgiem

tanecznym w środku. Otaczały go ciemne teraz lampiony, porozwieszane na drążkach
wbitych w ziemię.

Po przeciwnej stronie kręgu przy długim stole pożywiało się dwadzieścioro ludzi w

różnym wieku; na widok wchodzących odłożyli noże i popatrzyli ku drzwiom. Dzieci
bawiące się w trawie dookoła stołu też były czujne i milczące. Księżyc w trzeciej
kwadrze kąpał wszystko w jasnym świetle, a pod drzewami kreślił pocętkowany deseń.

Kerim i Bond postąpili do przodu. Mężczyzna siedzący u szczytu stołu powiedział

coś pozostałym biesiadnikom, wstał i poszedł na spotkanie gości. Pozostali wrócili do
jedzenia, dzieci zaś do zabawy.

Mężczyzna z rezerwą powitał Kerima. Stał przez kilka chwil, długo coś wyjaśniał, a

słuchający z uwagą Kerim od czasu do czasu przerywał mu pytaniami.

Cygan był imponującą, teatralną postacią w stroju macedońskim — białej koszuli o

obfitych rękawach, bufiastych spodniach i wysokich sznurowanych butach. Jego włosy
wyglądały jak kłębowisko czarnych węży. Obwisły czarny wąs niemal zupełnie skrywał
pełne czerwone usta. Oczy po obu stronach syfilitycznego nosa były dzikie i okrutne. Na
ostrym podbródku i wystających kościach policzkowych matowo migotały promienie
księżyca. Prawa ręka Cygana, przyozdobiona na kciuku złotym pierścieniem, spoczywała
na rękojeści krótkiego zakrzywionego sztyletu tkwiącego w skórzanej pochwie o
zakończeniu ze srebrnego filigranu.

Cygan skończył przemowę. Kerim wypowiedział z naciskiem kilka najwyraźniej

pochwalnych słów o Bondzie, jednocześnie wyciągając ku niemu ramię, jak konferansjer
w klubie nocnym, który zapowiada kolejną atrakcję. Cygan podszedł do Bonda i
dokładnie go obejrzał. Potem skłonił się raptownie, a Bond nie pozostał dłużny.
Uśmiechając się sardonicznie Cygan wyrzekł kilka słów. Kerim roześmiał się i zwrócił
do Bonda:

— Powiada, że jeśli kiedykolwiek zostaniesz bez pracy, powinieneś zwrócić się do

niego. Da ci robotę — ujarzmianie kobiet i zabijanie mężczyzn. To dla gajo —
cudzoziemca — wielki komplement. Powinieneś go jakoś odwzajemnić.

— Powiedz, że nie sądzę, aby w tych sprawach potrzebował pomocy.
Kerim przetłumaczył. Cygan uprzejmie obnażył zęby. Powiedział coś i ostrym

klaśnięciem w dłonie skierował się do stołu, od którego powstały dwie kobiety i
pospieszyły mu na spotkanie. Porozmawiał z nimi chwilę, a one wróciły do stołu i
chwyciwszy wielką glinianą misę znikły między drzewami.

Kerim ujął Bonda za ramię i odprowadził go na bok.
— Przyszliśmy w złym momencie — powiedział. — Restauracja jest dziś zamknięta.

Są problemy familijne, które należy rozstrzygnąć — drastycznie i w rodzinnym gronie.

Ale jestem starym przyjacielem i zaproszono nas na kolację. Będzie obrzydliwa, więc
posłałem po raki. Potem możemy patrzeć — pod warunkiem, że się nie wtrącimy. Mam
nadzieję, że rozumiesz, przyjacielu. — Kerim ścisnął ramię Bonda z nieco większą siłą.
— Cokolwiek zobaczysz, nie ruszaj się i milcz. Odbył się właśnie sąd i ma być
wymierzona sprawiedliwość — sprawiedliwość w ich odmianie. To sprawa miłości i
zazdrości. Dwie dziewczyny z rodu kochają jednego z synów Vavry. W powietrzu wisi
śmierć. Jedna grozi, że zabije drugą, aby go zdobyć. Jeśli wyboru dokona on sam, obie
przysięgały, że w przypadku porażki zabije i jego, i szczęśliwą rywalkę. Impas. Mnóstwo
sporów. Syn został zatem wysłany w góry, a dziewczyny będą ze sobą dziś wieczorem
walczyć — na śmierć i życie. Syn zgodził się wziąć zwyciężczynię. Kobiety są
zamknięte w dwóch różnych wozach. Fascynująca sprawa, choć nie dla mięczaków. To
wielki zaszczyt, że pozwolono nam w tym uczestniczyć. Rozumiesz? Jesteśmy gajo.
Zapomnisz o swoich normach moralnych? Nie będziesz się wtrącał? Bo jeśli tak, to
zabiją ciebie, a prawdopodobnie i mnie.

— Darko — powiedział Bond. — Mam francuskiego przyjaciela. Nazywa się Mathis

i jest szefem Deuxieme. Kiedyś mi powiedział: J'aime les sensations fortes. Jestem
podobny do niego. Nie przyniosę ci wstydu. Mężczyzna walczący z kobietą to jedno.
Kobieta z kobietą — to coś zupełnie innego. A co w sprawie bomby? Tej w twoim
biurze. Co mówił na ten temat?

— To był przywódca Szarych. Osobiście podłożył bombę. Podpłynął łódką, wspiął

się po drabinie i przytwierdził bombę do ściany. Czysty niefart, że mnie nie dostał.
Operacja była dobrze pomyślana. Ten facet to gangster. ^Uciekinier" bułgarski o
nazwisku Krilienko. Będę się z nim musiał porachować. Bóg jeden wie, dlaczego nagle
zapragnęli mnie zabić, ale nie mogę puścić płazem podobnych złośliwości. Być może
zdecyduję się przystąpić do działania jeszcze dzisiejszej nocy. Wiem, gdzie mieszka. Na
przypadek gdyby Vavra znał odpowiedź, poleciłem szoferowi przywieźć niezbędny
sprzęt.

Atrakcyjna na swój dziki sposób młoda dziewczyna w grubej staromodnej czarnej

sukni, przystrojona na szyi sznurami złotych monet i dziesięcioma cienkimi bransoletami
ze złota na każdym przegubie, przybiegła od stołu i wykonała przed Kerimem
zamaszysty, brzękliwy dyg. Powiedziała coś, a Kerim udzielił odpowiedzi.

— Jesteśmy proszeni do stołu — rzekł. — Mam nadzieję, że potrafisz jeść palcami.

Widzę, że mają dzisiaj na sobie najlepsze ciuchy. Ta dziewczyna warta jest ślubu. Ma na
sobie mnóstwo złota. To jej wiano.

Podeszli do stołu. Po obu stronach wodza przygotowano im wolne miejsca. Kerim

powiedział coś, co wyglądało na uprzejme pozdrowienie biesiadników. W odpowiedzi
nastąpiły krótkie skinięcia głów. Usiedli. Przed każdym z nich stał duży talerz silnie
pachnącego czosnkiem gulaszu, butelka raki, dzbanek z wodą i tania szklanka. Na stole
było więcej nie tkniętych flaszek raki. Kiedy Kerim sięgnął po swoją i nalał pół szklanki,
wszyscy poszli za jego przykładem. Kerim dolał wody i uniósł naczynie. Bond tak samo.
Kerim wygłosił krótką, pełną ekspresji mowę, wszyscy podnieśli szklanki i wypili do
dna. Atmosfera stała się lżejsza. Siedząca koło Bonda stara kobieta podała mu długi
bochenek chleba i powiedziała coś. Bond odrzekł „Dziękuję", odłamał kawałek i
przekazał chleb Kerimowi, który grzebał już w strawie kciukiem i palcem wskazującym.
Kerim ujął bochenek jedną ręką, a jednocześnie drugą wetknął do ust duży kawał mięsa i

zaczął jeść. Bond szykował się, by pójść za jego przykładem, kiedy Kerim powiedział
cicho, ale ostro:

— Prawą ręką, James. Lewa służy tym ludziom tylko do jednego celu.
Bond zatrzymał w powietrzu uniesioną lewicę, a potem sięgnął nią po najbliższą

butelkę raki. Nalał sobie następne pół szklanki i zaczął jeść prawą ręką. Gulasz był
doskonały, ale gorący jak piekło. Bond wzdragał się, ilekcoć zanurzał weń palce.
Wszyscy

przyglądali się, jak jedzą, a od czasu do czasu staruszka wsadzała palce w talerz

Bonda, by wybrać dla niego co smakowitszy kawałek.

Kiedy wypróżnili naczynia do czysta, postawiono między nimi na stole srebrną misę

z wodą, w której unosiły się płatki różane, oraz czysty lniany ręcznik. Bond umył palce i
zatłuszczoną brodę, a potem zwrócił się do gospodarza i wygłosił, tłumaczoną przez
Kerima, pełną szacunku krótką mowę dziękczynną. Biesiadnicy za-mruczali pochwalnie.
Wódz skłonił się Bondowi i oświadczył — wedle Kerima — że nienawidzi wszystkich
gajo z wyjątkiem Bonda, którego z dumą nazywa swym przyjacielem. Potem donośnie
klasnął w dłonie, wszyscy powstali od stołu, odciągnęli odeń ławy i ustawili je dokoła
kręgu tanecznego.

Kerim obszedł stół, zbliżył się do Bonda i obaj odstąpili na ubocze.
— Jak się czujesz? Poszli już po te dwie dziewczyny.
Bond skinął głową. Doskonale się bawił tego wieczoru. Scena była piękna i

podniecająca — biały księżyc oświetlał krąg sadowiących się teraz na ławach postaci,
migącąc na złocie czy biżuterii, kiedy ktoś zmieniał pozycję, jasną kamienną płytę i
wszędzie dokoła ciche, czujne drzewa, stojące na warcie w swych czarnych spódnicach z
cienia.

Kerim podprowadził Bonda do ławki, na której samotnie zasiadł wódz Cyganów.

Zajęli miejsca po jego prawej stronie.

Czarny zielonooki kot przeciął powoli krąg taneczny i dołączył do grupki dzieci,

które siedziały w ciczy, jakby czekając na lekcję tańca. Kot usiadł i począł wylizywać
sobie gors.

Za wysokim murem zarżał koń. Dwaj Cyganie obejrzeli się przez ramię, jak gdyby

chcieli zgadnąć, co im chce powiedzieć. Na drodze rozległa się srebrzysta kaskada
brzęknięć; ktoś pędził z góry na rowerze.

Nabrzmiałą ciszę przerwał szczęk odsuwanego rygla. Rozwarły się drzwi, przez

które parskając i drapiąc jak rozwścieczone koty, na trawę i krąg taneczny wypadły dwie
dziewczyny.

ROZDZIAŁ 18

MOCNE WRAŻENIA

Głos wodza Cyganów ciął jak bicz. Dziewczyny rozdzieliły się niechętnie i stanęły

twarzami do Vavry, który zaczął przemawiać surowym tonem oskarżyciela.

Kerim przysłonił usta dłonią i począł szeptać:
— Mówi, że to wielki cygański szczep, a one wprowadziły w nim rozłam. Wśród

swoich nie ma miejsca na nienawiść, jest ona zastrzeżona dla obcych. Nienawiść, jakiej
stały się źródłem, trzeba wypalić, aby ród znowu mógł żyć w pokoju. Mają ze sobą
walczyć. Jeśli pokonana przeżyje, zostanie wygnana na zawsze. Będzie to równoznaczne
ze śmiercią. Poza szczepem ci ludzie więdną i umierają. Nie potrafią żyć w naszym
świecie. Są w nim jak dzikie zwierzęta zmuszone do życia w klatce.

Kiedy Kerim mówił, Bond przyglądał się stojącym na środku kręgu dwóm pięknym,

sprężonym i ponurym kocicom.

Obie po cygańsku smagłe, miały sztywne czarne włosy do ramion, a na sobie

kolekcję łachmanów, jakie zwykło się kojarzyć z Murzynkami ze slumsów —
postrzępione brązowe chałaty, składające się przeważnie z łat i cer. Jedna była wyższa,
masywniej zbudowana i najwyraźniej silniejsza niż druga, sprawiała jednak wrażenie
tępawej, mało bystrej i mogło jej brakować szybkości. Była urodziwa na trochę lwi
sposób; kiedy stała, słuchając niecierpliwie oracji wodza, jej oczy o ciężkich powiekach
jarzyły się przyćmioną czerwienią. Powinna zwyciężyć, pomyślał Bond. Jest o pół cala
wyższa i znacznie silniejsza.

Gdy pierwsza z dziewczyn była lwicą, druga zasługiwała na miano pantery — gibka i

zwinna, miała szczwane, przenikliwe oczy, które nie spoczywały wcale na wodzu, lecz
myszkowały dookoła, badając teren. Dłonie opuszczonych wzdłuż boków ramion były
zakrzywione jak szpony. Mięśnie jej zgrabnych nóg zdawały się mieć twardość męskich.
Małe piersi, w przeciwieństwie do obfitego biustu pierwszej dziewczyny, ledwie
rysowały się pod suknią. Wygląda na niebezpieczną suczkę, pomyślał Bond. Na pewno
zada pierwszy cios. Będzie za szybka dla rywalki.

Natychmiast wyszło na jaw, że się mylił. Nie przebrzmiało jeszcze ostatnie słowo

wodza, kiedy wyższa dziewczyna — która,

jak szepnął Kerim, nosiła imię Zora — nie celując kopnęła silnie w bok, trafiła

przeciwniczkę prosto w brzuch, a gdy ta się zachwiała, powaliła ją na kamienny krąg
obszernym zamachowym ciosem w skroń.

— Oj, Vida! — rozległ się w tłumie lament kobiety. Nie musiała się obawiać. Nawet

Bond widział, że leżąc pozornie bez tchu Vida tylko udaje. Kiedy stopa Żory mierzyła w
jej żebra, dostrzegł błysk oczu pod ugiętym ramieniem.

Obie dłonie Vidy strzeliły w górę, uchwyciły kostkę, a głowa dziewczyny jak łeb

węża uderzyła w podbicie. Zora wydała okrzyk bólu, próbując wyszarpnąć uwięzioną
stopę. Było za późno. Wciąż dzierżąc kostkę rywalki Vida uklękła, powstała na nogi, a
potem silnie szarpnęła w górę. Druga stopa Żory oderwała się od ziemi i dziewczyna
runęła jak długa.

Ziemia zadrżała od jej upadku. Przez chwilę Zora leżała nieruchomo, lecz zaraz ze

zwierzęcym warknięciem zwaliła się na nią szarpiąca i drapiąca Vida.

Dobry Boże, co za piekielnica, pomyślał Bond. Słyszał obok siebie podniecony

oddech Kerima, wydobywający się z sykiem spomiędzy zaciśniętych zębów.

Lecz broniąc się łokciami i kolanami wyższa dziewczyna zdołała wreszcie zrzucić z

siebie kopnięciem rywalkę. W strzępach chałatu na swym wspaniałym ciele chwiejnie
powstała na nogi i szczerząc zęby odstąpiła do tyłu. Natychmiast jednak podjęła atak,
wymachując ramionami, aby pochwycić przeciwniczkę; kiedy Vida odskakiwała w bok,
dłoń Żory złapała kołnierz jej sukni i rozerwała ją do samego dołu. Jednym skrętem Vida
zanurkowała pod wyciągniętymi ramionami, a jej pięści i kolana zadudniły o korpus
atakującej.

Ta walka w zwarciu była błędem. Wokół niższej dziewczyny zamknęły się silne

ramiona, uniemożliwiając uwięzionym przy biodrach dłoniom sięgnięcie do oczu Żory. A
kiedy stopy i kolana Vidy bezradnie miotały się w dole, Zora poczęła cisnąć.

Bond pomyślał, że większa dziewczyna musi teraz zwyciężyć. Wystarczyło, by

zwaliła się na przeciwniczkę. Głowa Vidy rąbnęłaby o kamienie i Zora mogłaby robić, co
zechce. Lecz najniespo-dziewaniej w świecie to ona właśnie zaczęła wrzeszczeć. Bond
dostrzegł, że głowa Vidy wbiła się głęboko w jej piersi. W robocie były zęby. Zora
musiała uwolnić rywalkę, aby chwyciwszy ją za

włosy oderwać od siebie. Lecz teraz dłonie Vidy były swobodne i kancerowały

pracowicie ciało wyższej dziewczyny.

Zapaśniczki odskoczyły od siebie i cofnęły się jak koty; spod strzępów odzieży

prześwitywała ich lśniąca skóra, a z obnażonej piersi Żory spływała krew.

Rade, że wywikłały się z tarapatów, krążyły czujnie wokół siebie, a czyniąc to,

zerwały resztę łachmanów i rzuciły je w stronę widowni.

Bond wstrzymał oddech na widok dwóch błyszczących nagich ciał; poczuł, że

siedzący obok Kerim również tężeje. Miało się wrażenie, iż krąg Cyganów otoczył
zapaśniczki ciaśniej. W rozjarzonych oczach migotał księżyc i dokoła niósł się szept
gorącego posapywania.

Dysząc ochryple i obnażając zęby dziewczyny wciąż krążyły wokół siebie. Na ciężko

falujących piersiach i łonach, na chłopięco twardych biodrach pobłyskiwały refleksy
świetlne. Stopy pozostawiały na białym kamieniu ciemne wilgotne ślady.

I tym razem pierwszy ruch wykonała Zora, rzucając się do przodu z ugiętymi i

rozstawionymi ramionami. Vida jednak nie ustąpiła. Jej prawa stopa wystrzeliła we
wściekłym coup de savate, który doszedł celu z plaśnięciem godnym kuli rewolwerowej.
Wyższa dziewczyna skurczyła się z okrzykiem bólu. Vida wymierzyła drugą stopą cios w
żołądek, a potem zwaliła się na rywalkę.

Z tłumu doniósł się niski pomruk, gdy Zora osunęła się na kolana. Uniosła dłonie,

aby chronić twarz, było już jednak za późno. Vida okraczyła ją i uchwyciwszy za
nadgarstki całym ciężarem ciała przygniotła do ziemi, a jej obnażone zęby jęły się zbliżać
ku bezbronnej szyi.

— BACH!
Wybuch rozgniótł brzemienną napięciem ciszę jak orzech. Za kręgiem tanecznym

ognista smuga zapaliła ciemności, a kawałek tynku świsnął Bondowi koło ucha. Nagle
ogród zapełnił się biegnącymi ludźmi, wódz, z zakrzywionym sztyletem w wyciągniętej
przed siebie dłoni, przemykał chyłkiem przez krąg taneczny, a za nim, również z dobytą
bronią, podążał Kerim. Mijając dwie oszołomione teraz i drżące dziewczyny, Cygan coś
do nich wrzasnął, a one natychmiast zerwały się do biegu, by skryć się między drzewami,
gdzie znikały już ostatnie kobiety i dzieci.

Bond, z Berettą niepewnie trzymaną w dłoni, ruszył powoli
śladem Kerima ku wywalonemu eksplozją wielkiemu wyłomowi w murze ogrodu,

zastanawiając się, o co tu do diabła chodzi.

S płacheć trawy pomiędzy wyłomem a kręgiem tanecznym przemienił się w

kłębowisko walczących, biegających postaci. Dopiero dotarłszy na miejsce potyczki
Bond odróżnił przysadzistych konwencjonalnie ubranych Bułgarów od wirujących w
przepychu swych szat sylwetek Cyganów. Zdawało się, że Szarych jest więcej niż
Cyganów, niemal dwa razy więcej. Kiedy Bond wbił spojrzenie w zwartą ludzką masę,
wypadł z niej, trzymając się za brzuch, młodziutki Cygan, a gdy z okropnym kaszlem
ruszył zygzakiem ku Bondowi, popędziło za nim dwóch niskich smagłych mężczyzn z
opuszczonymi nisko nożami.

Instynktownie Bond odstąpił na bok, aby za plecami mężczyzn nie było tłumu,

wymierzył w ich nogi powyżej kolan i dwukrotnie nacisnął spust. Obaj upadli bezgłośnie
twarzami na murawę.

Dwie kule zużyte. Zostało sześć. Bond przysunął sią bliżej miejsca walki.
Obok jego głowy świsnął nóż i z brzęknięciem upadł na posadzkę kręgu.
Był wymierzony w Kerima, który wypadł z mroku, mając na karku dwóch ludzi. Ten

drugi stanął, uniósł nóż do rzutu, a wówczas Bond nie celując strzelił z biodra i zobaczył,
że mężczyzna pada. Jego kompan zawrócił i pognał pomiędzy drzewa, Kerim zaś
przyklęknął koło Bonda i jął się mocować z pistoletem.

— Osłaniaj minie! — wrzasnął. — Zaciął się przy pierwszym strzale. To ci cholerni

Bułgarzy. Bóg jeden wie, co im odbiło.

Jakaś dłoń zamknęła usta Bonda i szarpnęła go w tył. Padając poczuł zapach mydła

karbolowego i nikotyny. Kopnięto go w kark. Przetoczył się* w trawie, oczekując
palącego żywym ogniem pchnięcia noża. Napastnikom jednak, których było trzech,
zależało na Kerimie. Dźwignąwszy się z trudem na kolano Bond ujrzał krępe postaci,
opadające z wszystkich stron na pochylonego mężczyznę, który raz tylko machnął w górę

bezużytecznym pistoletem, a potem runął pod ciężarem trzech ciał.

W tej samej chwili, gdy skoczywszy w przód Bond opuścił kolbę Beretty na okrągły

wygolony łeb, coś zamigotało przed jego oczyma i z unoszonych oddechem pleców
wyrósł zakrzywiony sztylet wodza Cyganów. Zaraz potem Kerim był już na nogach,
trzeci napastnik umykał, jakiś mężczyzna stojąc w wyłomie wykrzykiwał raz za razem
jedno słowo, na co Bułgarzy odrywali się od przeciwników, podbiegali doń i wpadłszy w
wyłom niknęli na ulicy.

— Strzelaj, Jemes, strzelaj! — ryknął Kerim. — To Krilienko. Zerwał się do biegu.

Broń Bonda splunęła raz, ale mężczyzna

uchylił się za mur, a trzydzieści jardów to zbyt daleki dystans na nocne strzelanie z

automatu. Kiedy Bond opuszczał swój rozgrzany pistolet, rozległo się suche
pokaszliwanie szwadronu zapuszczanych Lambrett, a potem rój os spłynął ze wzgórza.

Ciszę zakłócały teraz tylko jęki rannych. Bond obserwował nieuważnie Kerima i

Vavrę, którzy wróciwszy przez wyłom w murze kroczyli pomiędzy ciałami, od czasu do
czasu przewracając któreś stopą. Z drogi wracali również inni Cyganie, a spośród drzew
śpieszyły starsze kobiety, aby zająć się mężczyznami.

Bond otrząsnął się. O co w tym wszystkim u diabła chodziło? Zginęło dziesięciu

ludzi, może tuzin. Po co? Kogo próbowano załatwić? Nie jego, Bonda. Kiedy leżał gotów
do uśmiercenia, napastnicy ominęli go i zabrali się za Kerima. Była to druga próba
zlikwidowania Kerima. Czy miało to jakiś związek ze sprawą Roma-nowej? A jeśli tak,
to jaki?

Bond stężał. Jego pistolet dwa razy zagadał z biodra. Nóż, który nie zdołał sięgnąć

pleców Kerima, nieszkodliwie stuknął o ziemię. Postać, powstała nagle spośród
martwych, okręciła się powoli jak baletnica i osunęła na twarz. Bond podbiegł do przodu.
Zdążył w ostatniej chwili. Na ostrzu zamigotał blask księżyca, no i miał czyste pole
strzału. Kerim spojrzał na podrygujące ciało, a potem odwrócił się do Bonda.

Bond stanął gwałtownie.
— Ty cholerny głupcze! — powiedział gniewnie. — Czy do cholery nie mógłbyś

lepiej się pilnować!?

Gniew Bonda brał się w przeważnej mierze ze świadomości, że to on ściągnął na

Kerima śmiercionośną chmurę. Darko Kerim uśmiechnął się z zażenowaniem.

— Niedobrze się stało, James. Za wiele razy ocaliłeś mi życie. Mogliśmy być

przyjaciółmi. Teraz dzieli nas zbyt wielki dystans. Przebacz, bo nigdy nie zdołam ci
odpłacić. — Wyciągnął do Bonda rękę.

Bond ją odepchnął.
— Nie bądź cholernym durniem, Darko — powiedział brutalnie. — Moja broń była

sprawna. Twoja nie. Lepiej zafunduj sobie taką, która działa. Na rany Boskie, powiedz, o
co do diabła chodzi? Za wiele wychlapało się tu dzisiejszego wieczoru krwi. Rzygać mi
się od tego chce. Muszę się napić. Chodźmy wykończyć raki. — Ujął ogromnego
mężczyznę za ramię.

Gdy dochodzili do stołu, zasłanego resztkami wieczerzy, z głębin ogrodu dobiegł

okropny, przeraźliwy skowyt. Bond położył dłoń na pistolecie, ale Kerim pokręcił głową.

— Wnet się dowiemy, o co chodziło Szarym — powiedział posępnie. — Zajęli się

tym moi przyjaciele. Mogę zgadywać, co odkryją. Sądzę, że nigdy mi nie wybaczą, iż
byłem tutaj dziś wieczorem. Pięciu ich ludzi nie żyje.

— Mogła być równie dobrze martwa kobieta — odrzekł Bond bez współczucia. —

Przynajmniej ocaliłeś jej życie. Myśl trzeźwo, Darko. Ci Cyganie zdawali sobie sprawę z
ryzyka, kiedy zaczęli szpiegować dla ciebie Bułgarów. To po prostu wojna gangów. —
Ochrzcił wodą dwie szklanki raki.

Obydwaj opróżnili je jednym haustem. Czyszcząc czubek zakrzywionego sztyletu

pęczkiem trawy nadszedł Vavra, usiadł i przyjął od Bonda szklankę raki. Wyglądał na
zupełnie zadowolonego. Bond odniósł wrażenie, iż walka trwała dlań za krótko.
Powiedział coś z łobuzerską miną.

Kerim parsknął śmiechem.
— Mówi, że ocenił cię trafnie. Dobrze zabijałeś. Teraz chce, żebyś się zabrał za te

dwie kobiety.

— Powiedz mu, że nawet jednej byłoby na mnie za dużo. Ale powiedz też, iż sądzę,

że to dobre kobiety. Byłbym rad, gdyby uznał walkę za nie rozstrzygniętą. Już dość jego
ludzi zginęło dzisiejszego wieczoru. Będzie potrzebował tych kobiet, aby rodziły dzieci
dla jego szczepu.

Kerim przetłumaczył. Cygan kwaśno popatrzył na Bonda i wyrzekł kilka gorzkich

słów.

— Mówi, że nie powinieneś był prosić go o tak trudną przysługę. Powiada, że masz

za miękkie serce jak na dobrego zabijakę. Zrobi jednak, o co prosisz.

Cygan zignorował dziękczynny uśmiech Bonda. Zaczął mówić szybko do Kerima, a

ów przerywał mu niekiedy pytaniem. Często padało nazwisko Krilienko. Potem głos
zabrał Kerim. Mówił głosem pełnym skruch i nie reagował na protesty Cygana.
Wymienił Krilienkę po raz ostatni. Potem zwrócił się do Bonda.

— Przyjacielu — oświadczył sucho — to osobliwa sprawa. Wygląda na to, że

Bułgarzy dostali rozkaz, aby zabić Vavrę i tylu jego ludzi, ilu zdołają. Na razie wszystko
jest proste. Wiedzą, że Cyganie pracują dla mnie. No, może trochę drastyczne. Lecz w
kwestii zabijania Rosjanie rzadko okazują subtelność. Uwielbiają masową zagładę. Vavra
zatem był celem głównym. Ja drugim w kolejności. Wypowiedzenie wojny mnie
osobiście również mogę zrozumieć. Tobie jednak, jak się zdaje, nie miała przytrafić się
krzywda. Zostałeś dokładnie opisany, aby nie popełniono błędu. To dziwne. Może
pragnięto uniknąć reperkusji dyplomatycznych. Kto wie? Atak był dobrze zaplanowany.
Dostali się okrężną drogą na szczyt wzniesienia i byśmy niczego nie usłyszeli, zjechali w
dół z wyłączonymi silnikami. To pustkowie i w promieniu wielu mil nie ma żadnego
policjanta. Wyrzucam sobie, że traktowałem tych ludzi tak lekko. — Kerim wyglądał na
stropionego i nieszczęśliwego. Odnosiło się wrażenie, że próbuje coś postanowić. Na
koniec powiedział: — Mamy północ. Rolls już jest. Przed powrotem do domu i pójściem
spać pozostaje do zrobienia pewna drobnostka. I czas najwyższy, byśmy pożegnali tych
ludzi. Czeka ich do świtu masa pracy. Jest wiele ciał, które trzeba wrzucić do Bosforu,
muszą też naprawić mur. Rano po tym zamieszaniu nie może pozostać żaden ślad. Nasz
przyjaciel życzy ci wiele dobrego. Powiada, że musisz wrócić, a Zora i Vida będą twoje
dopóty, dopóki nie obwisną im piersi. Nie godzi się, bym przyjmował na siebie winę za

to, co się stało. Powiada, że mam mu nadal podsyłać Bułgarów. Dzisiejszej nocy zginęło
dziesięciu. Miałby chętkę jeszcze na kilku. Teraz uściśniemy mu dłoń i pójdziemy. Tylko
o to nas prosi. Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi, ale gajo. No i przypuszczam, że nie chce,
byśmy widzieli, jak jego kobiety opłakują poległych.

Kerim wyciągnął ogromną łapę. Vavra uchwycił ją, przytrzymał i spojrzał Kerimowi

w oczy. Przez chwilę zdawało się, że jego własne dzikie oczy mętnieją. Potem puścił
dłoń i zwrócił się w stronę Bonda. Miał suchą, szorstką rękę, która za sprawą wielkich
opuszków przypominała łapę dużego zwierzęcia. I znów jego oczy zmętniały. Puścił dłoń
Bonda, szybko i z naciskiem powiedział coś do Kerima, odwrócił się plecami i
pomaszerował w kierunku drzew.

Nikt nie oderwał się od roboty, kiedy Kerim i Bond przełazili przez wyłom w murze.

Połyskując w świetle księżyca, Rolls stał po przeciwległej stronie drogi kilka jardów
poniżej wejścia do kafejki. Obok szofera siedział jakiś młody człowiek. Kerim ukazał go
gestem.

— To mój dziesiąty syn. Nazywa się Boris. Przypuszczałem, że może będzie

potrzebny. I będzie.

Młodzieniec odwrócił głowę i powiedział:
— Dobry wieczór sir.
Bond rozpoznał w nim jednego z kancelistów, których widział w składzie. Był tak

samo smagły i szczupły jak starszy kancelista, i również miał niebieskie oczy.

Auto ruszyło w dół wzniesienia. Kerim powiedział po angielsku do szofera:
— Od Hippodromu odchodzi taka mała uliczka. Kiedy w nią wjedziemy, musimy

posuwać się cicho. Powiem, kiedy masz stanąć. Macie mundury i sprzęt?

— Tak jest, Kerim Beju.
— W porządku. Jedź szybko. Czas, żebyśmy już wszyscy byli w łóżku.
Kerim rozsiadł się wygodnie. Wyjął papierosy, Siedzieli i palili, a spoglądający na

monotonne ulice Bond pomyślał, że marne oświetlenie miasta jest najpewniejszym
dowodem jego biedy.

Kerim odezwał się dopiero po dłuższym czasie.
— Cygan powiada, że nad nami oboma unoszą się skrzydła śmierci. Mówi, żebym

się strzegł syna śniegów, a ty człowieka, którym zawładnął księżyc. — Roześmiał się
gardłowo. — Takimi zagadkami gadają już ci ludzie. Ale twierdzi, że Krilienko nie jest
żadnym z nich. No i dobrze.

— Dlaczego?
— Bo nie zasnę, dopóki go nie zabiję. Nie wiem czy to, co się dziś stało, ma jakiś

związek z tobą i twoim zadaniem. Nic mnie to zresztą nie obchodzi. Z jakiegoś powodu
wypowiedziano mi wojnę. Jeśli ja nie zabiję Krilienki, on przy trzecim podejściu na
pewno zabije mnie. Jedziemy więc teraz, aby złożyć mu wizytę w domowych pieleszach.

ROZDZIAŁ 19

USTA MARILYN MONROE

Samochód gnał przez opustoszałe ulice, obok skąpanych w mroku meczetów,

których olśniewające minarety wystrzelały ku księżycowi w trzeciej kwadrze, pod
zrujnowanym Akweduktem, w poprzek Bulwaru Atatiirka, nieco na północ od
zakratowanych wejść Wielkiego Bazaru. Przy Kolumnie Konstantyn skręcił w prawo i po
przebyciu cuchnącego śmieciem labiryntu złośliwie krętych uliczek wypadł wreszcie na
wydłużony ozdobny plac, gdzie trzy kamienne kolumny godziły w wygwieżdżone niebo
jak bateria rakiet kosmicznych.

— Wolniej — powiedział cicho Kerim. Sunęli wokół placu skryci w cieniu drzew

cytrynowych. W perspektywie ulicy biegnącej ku wschodowi rozbłysło żółte
porozumiewawcze mrugnięcie latarni morskiej poniżej Pałacu Letniego.

— Stop.
Samochód stanął w cieniu drzew. Kerim sięgnął do klamki.
— Powinniśmy zaraz wrócić, James. Siądź z przodu, na miejscu szofera, a jeśli

podejdzie do ciebie policjant, powiedz tylko: Ben Bey Kerim 'in ortagiyim. Zapamiętasz?
To znaczy „Jestem wspólnikiem Kerima Beja". Zostawi cię w spokoju.

Bond prychnął.
— Serdeczne dzięki. Ale zapewne zaskoczy cię wiadomość, że idę z wami. Beze

mnie bankowo wpakujesz się w kłopoty. Poza tym, niech mnie piorun trzaśnie, jeśli
zamierzam tu siedzieć, usiłując wykołować policjantów. Najgorszy numer z wyuczeniem
na pamięć jednego zdania polega na tym, że wydaje się, jakbyś dobrze znał język.
Policjant strzeli do mnie salwą turecczyzny, a kiedy nie będę umiał odpowiedzieć,
poczuje smród. Nie spieraj się, Darko.

— Cóż, tylko nie miej mi za złe, jeśli nie będziesz tym zachwycony. — W głosie

Kerima brzmiało zakłopotanie. — Tu się szykuje zwykłe zabójstwo z zimną krwią. W
moim kraju nie wywołuje się wilka z lasu, kiedy jednak wyłazi sam i zaczyna kąsać,
dostaje kulę. Nikt mu nie proponuje uczciwej walki. W porządku?

— Jak sobie życzysz — odparł Bond. — A na wypadek gdybyś chybił, mam jeszcze

jedną kulę.

— No to chodź — powiedział niechętnie Kerim. — Czeka nas niezła przechadzka.

Tamci dwaj pójdą inną drogą.

Kerim wziął od szofera długą laskę i skórzany futerał. Zarzucił je na ramię i ruszyli

ulicą ku żółtemu migotaniu latarni morskiej. Ich kroki głuchym echem odbijały się od
zabezpieczonych żelaznymi okiennicami witryn sklepowych. W polu widzenia nie było
żywej duszy, nawet kota, i Bond poczuł zadowolenie, że nie jest samotny w tej wędrówce
długą ulicą ku odległemu, złowrogiemu oku.

Od pierwszej chwili Istambuł wywarł na nim wrażenie miasta, gdzie z zapadnięciem

nocy z kamieni wypełza groza. Miasta tak przez stulecia skąpanego we krwi i przemocy,
że po zgaśnięciu dnia zaludniają je tylko duchy. Nie był pierwszym podróżnym, któremu
podpowiadał instynkt, że powinien być rad, jeśli tylko opuści Istambuł z życiem. Dotarli
do wąskiej cuchnącej alejki, która po ich prawej stromo schodziła w dół. Kerim skręcił w
nią, ostrożnie stąpając po brukowanej nawierzchni.

— Uważaj na nogi — powiedział cicho. — Odpadki to zbyt salonowe słowo na

określenie tego, co moi czarujący rodacy wyrzucają na ulicę.

Księżyc białawo oświetlał wilgotną rzekę kocich łbów. Bond zamknął usta i

oddychał przez nos. Szedł tak, jakby pokonywał zaśnieżony stok: na ugiętych nogach,
stawiając stopy całą powierzchnią i w jednej linii. Rozmyślał o swym łóżku w hotelu i
wygodnych siedziskach auta zaparkowanego pod cytrynowcami o słodkim zapachu, a
także o tym, ile jeszcze rodzajów najokropniejszego smrodu pozna podczas swej obecnej
misji.

Zatrzymali się na samym dole alei. Kerim odwrócił się do Bonda z szerokim białym

uśmiechem. Pokazał w górę, gdzie piętrzył się ogromny mroczny masyw.

— Meczet Sułtana Ahmeta. Słynne freski bizantyńskie. Szkoda, że nie mam więcej

czasu, aby pokazać ci inne cuda mojej ojczyzny.

Nie czekając na odpowiedź Bonda skręcił w prawo i pospieszył oflankowanym

marnymi sklepiczynami, zakurzonym bulwarem, który schodził ku odległemu migotaniu
morza Marmara. Przez dziesięć minut maszerowali w milczeniu. Potem Kerim zwolnił,
skrył się pod osłoną mroku i przywołał Bonda.

— To będzie prosta operacja — powiedział cicho. — Krilenko mieszka tam, za

torami kolejowymi. — Pokazał z grubsza skupisko czerwonych i zielonych świateł przy
końcu bulwaru. — Ma metę w szopie za tablicą reklamową. Szopa ma normalne drzwi
wejściowe, ale również klapę w tablicy. Sądzi, że nikt o tym nie wie. Moi ludzie podejdą
od frontu, Krilienko wyślizgnie się przez właz i wtedy go zastrzelę. Zgadza się?

— Jeśli tak mówisz.
Podjęli wędrówkę bulwarem, trzymając się ścian. Po dziesięciu minutach ujrzeli

tablicę wysokości dwudziestu stóp, która stała frontem do mającego kształt litery T
skrzyżowania ulic. Księżyc był za nią, reklamę zatem spowijał cień. Kerim szedł teraz
jeszcze ostrożniej, cicho stawiając przed sobą stopy. Mniej więcej sto jardów przed
tablicą cienie urywały się i skrzyżowanie było skąpane w białej poświacie księżyca.
Kerim skrył się w ostatniej wnęce drzwiowej i tyłem do siebie ustawił w przodzie Bonda.
Rozległo się ciche plaśnięcie otwieranego futerału. W dłoń Bonda została wciśnięta
rozszerzona na końcach smukła, ale ciężka stalowa rura o długości dwóch stóp.

— Noktowizor. Model niemiecki — wyszeptał Kerim. — Na podczerwień. Widzi w

ciemnościach. Zerknij na tamtą reklamę filmową. Twarz. Tuż poniżej nosa. Zobaczysz
kontur włazu. W prostej linii pod światłami.

Bond wsparł przedramię o framugę drzwi i podniósł instrument do prawego oka.

Skierował obiektyw na plamę cienia po przeciwnej stronie skrzyżowania. Powoli czerń
ustąpiła miejsca szarości, ukazał się zarys ogromnej twarzy kobiecej i jakiś napis. Wnet
Bond mógł już przeczytać: NIYAGARA. MARILYN MONROE VE JOSEPH COTTEN
i niżej zapowiedź dodatku rysunkowego BONZO FUTBOLOU. Bond przesunął
obiektyw z ogromnej kopy włosów Marilyn Monroe na urwisko czoła, potem w dół dwu-
stopowego nosa do przepastnych nozdrzy. Dostrzegł cienki kwadratowy obrys. Biegł
spod nosa do ogromnego łuku ponętnych ust. Jeden bok miał jakieś trzy stopy. Od ziemi
dzieliła go spora wysokość.

Za plecami Bonda rozległa się seria cichych szczęknięć. Kerim wyciągał przed siebie

łaskę, która — zgodnie z przypuszczeniem Bonda — była w istocie karabinem o
szkieletowej kolbie, mieszczącej również zamek. Miejsce gumowej nakładki zajął krótki
tłumik.

— Lufa z nowego Winchestera 88 — wyszeptał Kerim z dumą. Skonstruował to dla

mnie jeden gość z Ankary. Używa się kul

kaliber 308. Tych krótkich. Wchodzą trzy. Daj noktowizor. Chcę ten właz wziąć na

cel, zanim moi ludzie podejdą od przodu. Pozwolisz, że użyję twego ramienia jako
podpórki?

— Jasne. — Bond podał Kerimowi noktowizor. Kerim przymocował go do lufy i

wsparł broń na ramieniu Bonda.

— Mam — wyszeptał Kerim. — Tam gdzie Vavra mówił. Porządny facet. —

Opuszczał właśnie karabin, gdy na prawym rogu skrzyżowania ukazało się dwóch
policjantów. Bond zesztywniał.

— W porządku — szepnął Kerim. — to mój chłopak i szofer.
Wetknął w usta dwa palce. Rozległ się trwający ułamek sekundy niski gwizd. Jeden z

policjanów położył dłoń na karku. Potem zawrócili i stukając donośnie butami po płytach
chodnika poczęli się oddalać.

— Jeszcze kilka minut — powiedział cicho Kerim. — Muszą obejść tę tablicę.
Bond poczuł, jak ciężka lufa karabinu wślizguje się na miejsce na jego ramieniu.
Lunatyczną ciszę przerwało donośne dźwięczne stuknięcie z nastawni za tablicą

reklamową. Jedno z semaforowych ramion opadło, a w skupisku czerwonych światełek
zabłysło zielone. Z oddali dobiegł niski, przeciągły pomruk, który był coraz bliższy, aż
przemienił się w ciężkie posapywanie parowozu i zgrzytliwy klangor niedbale
połączonych wagonów towarowych. Ponad nasypem z lewej strony wędrowała wątła
żółtawa poświata, a wnet powyżej tablicy reklamowej ukazał się zapracowany parowóz.

Pociąg — popękana czarna sylweta na srebrzystym tle morza — pokonywał w

stukocie kół swą stumilową podróż do granicy greckiej, a ku Bondowi i Kerimowi
pożeglowała w nieruchomym powietrzu ciężka chmura dymu z lichego paliwa, jakim się
krzepił. Ledwie zamigotało i znikło czerwone światło na wagonie hamulcowym, a skład
zagrzechotał potężnie na rozjazdach i dwoma ochrypłymi, żałosnymi gwizdnięciami

zapowiedział leżącej milę dalej, małej stacyjce Buyuk swoje przybycie.

Łomot pociągu zamarł w oddali i Bond poczuł, że karabin głębiej wbija się w jego

ramię. Wytężając oczy, wbił spojrzenie w mroczny cel. W jego środku ukazała się plama
głębszej czerni.

Bond ostrożnie uniósł lewą dłoń, by osłonić oczy przed księżycem. Zza jego prawego

ucha doniosło się ciche syknięcie wciąganego powietrza, a potem słowa:

— Już wychodzi.
Ze środka wielkiego, zacienionego plakatu, spomiędzy ekstatycznie półrozchylonych

ogromnych fioletowych warg, wysunęła się i zwisła jak robak z ust trupa ciemna ludzka
sylwetka.

Zeskoczyła. Statek żeglujący w stronę Bosforu ryknął w noc, jak bezsenne zwierzę w

ogrodzie zoologicznym. Bond poczuł na czole kropelki potu. Lufa karabinu wcisnęła się
głębiej, gdy mężczyzna pod tablicą zszedł cicho z chodnika i ruszył w ich stronę.

Kiedy dotrze do skraju cienia, zacznie biec, pomyślał Bond. Cholerny głupcze, celuj

z poprawką.

Teraz. Mężczyzna pochylił się, gotów do sprintu przez oślepiająco białą ulicę.

Wychodził z cienia. Dla zyskania rozpędu wysunął w przód ugiętą nogę i skręcił korpus.

Przy uchu Bonda rozległo się łupnięcie toporu uderzającego pień drzewa. Z

rozrzuconymi ramionami mężczyzna runął przed siebie. Gdy jego broda lub czoło
zderzyło się z ulicą, nastąpiło donośnie „tok".

U stóp Bonda brzęknęła łuska. Usłyszał trzask następnej kuli wsuwanej do komory.
Palce mężczyzny przez chwilę szarpały kamienie, a nogi kopały ulicę. Potem leżał

już całkiem nieruchomo.

Kerim mruknął. Karabin zniknął z ramienia Bonda, który słyszał, jak Kerim składa

broń i wsuwa noktowizor do skórzanego futerału.

Bond oderwał spojrzenie od rozciągniętej na drodze sylwetki, sylwetki, która była

człowiekiem, ale już nim nie jest. Przez chwilę poczuł wstręt do życia, które zmusza go
do przyglądania się takim rzeczom. Ów wstręt nie dotyczył Kerima. Kerim był
dwukrotnie celem tamtego mężczyzny. Na swój sposób prowadzili ze sobą długi
pojedynek, podczas którego tamten oddał dwa strzały, a Kerim tylko jeden. Lecz Kerim
był sprytniejszy, bardziej opanowany, miał więcej szczęścia i w tym właśnie rzecz. Bond
jednak nigdy nie zabijał z zimną krwią i nie znosił być świadkiem czy pomocnikiem
kogoś, kto to czyni.

Kerim w milczeniu ujął go za ramię. Tą samą drogą, którą tu przyszli, poczęli wolno

oddalać się z miejsca zdarzenia.

Kerim zdawał się odgadywać myśli Bonda.
— Zycie jest pełne śmierci, przyjacielu — powiedział filozoficznie. — I niekiedy

człowiek staje się jej instrumentem. Nie żałuję,

że zabiłem tego człowieka, jak też nie żałowałbym zabicia któregokolwiek z Rosjan,

jakichśmy widzieli dzisiaj w ich biurze. To twardzi ludzie. Jeżeli nie wydrzesz im czegoś
siłą, na pewno nie wydrzesz i dobrocią. Zawsze są tacy sami. Chciałbym, aby twój rząd
zdał sobie z tego sprawę i odpowiednio ich traktował. Ot, mała lekcja dobrych obyczajów

od czasu do czasu — taka, jaką im dzisiaj zafundowałem.

— Uprawiając politykę z pozycji siły nieczęsto ma się szansę działać tak szybko i

czysto jak ty dzisiejszej nocy. Darko. I nie zapominaj, że skarciłeś tylko jednego z ich
satelitów, jednego z tych ludzi, jakich zawsze znajdą do brudnej roboty. Niemniej —
powiedział Bond — całkowicie się z tobą zgadzam co do Rosjan. Po prostu nie potrafią
zrozumieć marchewki. Tylko kij się liczy. Zasadniczo to masochiści. Uwielbiają knuty.
Oto dlaczego byli tak szczęśliwi pod Stalinem. Nie jestem pewien, jak zareagują na te
kawałki marchewki, które rzuca im Chruszczow, i Ska. A Anglia

— cóż, problem polega na tym, że dzisiaj w modzie marchewka dla wszystkich. W

kraju i za granicą. Nie pokazujemy już'zębów

— tylko dziąsła.
Kerim roześmiał się gardłowo, ale nie miał komentarzy. Pięli się cuchnącą aleją i

brakło im tchu na rozmowę. Odpoczęli na górze, a potem powędrowali niespiesznie ku
drzewom Hippodro-mu.

— Więc mi wybaczysz dziesiejszy dzień? — Te nuty niepewności w zwykle

buńczucznym głosie potężnego mężczyzny były czymś niezwykłym.

— Wybaczyć ci? Co takiego? Nie bądź śmieszny. — Ze słów Bonda przebijała

sympatia. — Masz swoją robotę i wykonujesz ją. Jestem pod wielkim wrażeniem. Masz
tu cudowny układ. To ja powinienem prosić o wybaczenie, bo wygląda na to, że
zwaliłem ci na głowę masę kłopotów. I uporałeś się z nimi. Ja się tylko woziłem na
kółku. No i zupełnie nie posunąłem zasadniczego zadania. M. zacznie się niecierpliwić.
Może w hotelu czeka jakaś wiadomość.

Kiedy jednak Kerim odwiózł Bonda do hotelu i odprowadził do recepcji, okazało się,

że jej nie ma. Kerim poklepał Bonda po plecach.

— Nie przejmuj się, przyjacielu — powiedział wesoło. — Nadzieja świetnie smakuje

na śniadanie. Najedz się do syta. Przyślę rano samochód, a jeśli nic się nie stanie,
pomyślę o jakiejś nowej awanturce dla zabicia czasu. Oczyść spluwę i włóż ją pod
poduszkę. Obydwoje zasłużyliście na odpoczynek.

Bond wszedł po schodach, otworzył drzwi, a kiedy wszedł, zamknął je i zaryglował.

Przez zasłony sączył się blask księżyca. Przeszedł przez pokój i włączył stojącą na
toaletce lampę w różowym abażurze. Rozebrał się, wszedł do łazienki i stał pod
prysznicem kilka minut. Myślał, o ileż bogatszy w wydarzenia była sobota czternastego
aniżeli piątek trzynastego. Umył zęby i wypłukał gardło ostrym płynem, aby pozbyć się z
ust smaku dnia, a potem wyłączył światło w łazience i przeszedł do sypialni.

Rozsunął zasłony, otwarł na oścież wysokie okna i stał przez chwilę, patrząc na

ogromną krzywiznę wody pod żeglującym księżycem. Nocna bryza muskała jego nagie
ciało cudownym chłodem. Spojrzał na zegarek: druga nad ranem.

Bond ziewnął przeciągle. Opuścił zasłony na miejsce i pochylił się, aby zgasić lampę

na toaletce. Nagle zesztywniał i na moment zamarło mu serce.

Z mroku w wgłębi pokoju doniósł się nerwowy chichot i wypowiedziane

dziewczęcym głosem słowa:

— Biedny mister Bond. Musisz być zmęczony. Chodź do łóżka.

ROZDZIAŁ 20

CZERŃ NA RÓŻU

Bond obrócił się na pięcie. Spojrzał w stronę łóżka, ale jego oczy były oślepione

patrzeniem w księżyc. Przeciął pokój i włączył lampę nocną. Pod pojedynczym okryciem
leżało długie ciało. Na poduszce rozsypały się brązowe włosy. Widać też było czubki
palców naciągających pościel na twarz. Nieco niżej jak dwa pagórki okryte śniegiem
sterczały piersi.

Bond zaśmiał się krótko. Pochylił się i delikatnie pociągnął za włosy. Spod

prześcieradła dobiegł pisk protestu. Bond usiadł na krawędzi łóżka. Po chwili milczenia
róg prześcieradła uchylił się ostrożnie i jedno duże błękitne oko dokładnie obejrzało
Bonda.

— Wyglądasz bardzo nieprzyzwoicie. — Głos był przytłumiony przez pościel.
— A co mówić o tobie! I jak się tu dostałaś?
— Zeszłam dwa piętra w dół. Też tu mieszkam — głos dziewczyny, niski i

prowokujący, miał bardzo lekki obcy akcent.

— No to włażę do łóżka.
Prześcieradło znalazło się nagle pod brodą i dziewczyna dźwignęła się na poduszkę.

Była oblana rumieńcem.

— Ach, nie. Nie powinieneś.
— Ale to moje łóżko, a poza tym sama mówiłaś, żebym to zrobił. Twarz była

niewiarygodnie piękna. Bond studiował ją beznamiętnie. Rumieniec się pogłębił.

— Tak sobie powiedziałam. Żeby się jakoś przedstawić.
— Zatem bardzo miło mi cię poznać. Nazywam się James Bond.
— A ja Tatiana Romanowa. — Wyraźnie podkreśliła drugie „a" w słowie Tatiana i

pierwsze „a" w słowie Romanowa. — Przyjaciele mówią do mnie Tania.

Nastąpiła pauza, podczas której przyglądali się sobie. Dziewczyna z ciekawością i

czymś, co mogło być uczuciem ulgi. Bond z zimnym wyrachowaniem.

Ona pierwsza przerwała milczenie.
— Wyglądasz tak samo jak na zdjęciach — znów się zarumieniła. — Ale musisz coś

założyć. Peszysz mnie.

— Ty mnie peszysz dokładnie tak samo. Nazywa się to seksem. Rzecz byłaby bez

znaczenia, gdybym poszedł z tobą do łóżka. A tak w ogóle, co na sobie masz?

Obsunęła prześcieradło odrobinę niżej, aby ukazać czarną, wąską aksamitkę na szyi.
— To.
Bond popatrzj^ł w wyzywające błękitne oczy, rozszerzone teraz, jakby pytały, czy

aksamitka nie wystarczy. Poczuł, że ciało wymyka się mu spod kontroli.

— Niech cię diabli, Taniu. Gdzie masz resztę rzeczy? A może zjechałaś windą w

takim stanie?

— Och, nie. To by nie było kulturno. Są pod łóżkiem.
— No, jeśli sądzisz, że wyjdziesz z tego pokoju bez... Bond nie dokończył zdania.

Wstał z łóżka i poszedł włożyć jeden

ze swych granatowych jedwabnych szlafroków, jakich używał zamiast piżamy.
— To, co sugerujesz, nie jest kulturno.
— Ach, czyżby? — powiedział sarkastycznie Bond. Podszedł do łóżka i przysunął

doń krzesło. Uśmiechnął się. — Więc powiem ci coś „kulturny". Jesteś jedną z
najpiękniejszych kobiet świata.

Dziewczyna znowu się zarumieniła, a potem poważnie popatrzyła na Bonda.
— Czy mówisz prawdę? Uważam, że mam za duże usta. Czy jestem równie ładna,

jak dziewczęta z Zachodu? Powiedziano mi kiedyś, że jestem podobna do Grety Garbo.
Naprawdę?

— Piękniejsza — odrzekł Bond. — Masz w twarzy więcej światła. A twoje usta nie

są za duże. Są takie jak należy. Przynajmniej dla mnie.

— Co to... „światło w twarzy"? Co miałeś na myśli?
Bond miał na myśli, że dziewczyna nie wygląda mu na rosyjskiego szpiega. Na

pozór nie okazywała nic z rezerwy szpiega. Nic z chłodu, nic z wyrachowania. Biła z niej
serdeczność i wesołość. Te rzeczy miała w oczach. Bond szukał neutralnego
sformułowania.

— Masz w oczach wiele beztroski i radości — bąknął. Tatiana spoważniała.
— To osobliwe — rzekła. — W Rosji niewiele jest beztroski i radości. Nikt o tym

nie mówi. Nigdy dotąd nie powiedziano mi czegoś takiego.

Radość? — pomyślała. Po tych minionych dwóch miesiącach? Jakim cudem może

wyglądać radośnie? A przecież, tak, czuła lekkość w sercu. Czy jest z natury kobietą
upadłą? Czy może ma to związek z tym mężczyzną, którego dotąd nie znała? Ulga po
udręce myślenia o tym, co musi zrobić? Było to z pewnością znacznie łatwiejsze, niż się
spodziewała. On jej to ułatwiał — przemieniał niebezpieczeństwa w zabawę
przyprawioną pieprzem. Był niesamowicie przystojny. I wyglądał bardzo czysto. Czy jej
wybaczy, kiedy po przyjeździe do Londynu wszystko mu opowie? Że miała rozkaz go
uwieść? Że wyznaczono nawet noc, w której ma to zrobić i podano numer pokoju?
Chyba nie powinien bardzo się złościć. Nie wyrządzała mu żadnej krzywdy. To był tylko
sposób, żeby dostać się do Anglii i sporządzić te raporty. „Radość i beztroska w jej

oczach". Cóż, czemu nie. Zupełnie możliwe. Doświadczała cudownego poczucia
wolności z przebywania z takim mężczyzną sam na sam i wiedzy, że nie zostanie za to
skarcona. To było naprawdę okropnie podniecające.

— Jesteś bardzo przystojny — powiedziała. Szukała w myślach porównania, którym

sprawi mu przyjemność. — Jesteś jak amerykański gwiazdor filmowy.

Jego reakcja kompletnie zbiła ją z tropu.
— Na rany Boskie! To największa zniewaga, jaką możesz wyrządzić mężczyźnie!
Pospiesznie spróbowała naprawić błąd. Jakże dziwne, że komplement nie sprawił mu

przyjemności. Czyżby wszyscy na Zachodzie nie chcieli wyglądać jak gwiazdy filmowe?

— Kłamałam — rzekła. — Chciałam ci zrobić przyjemność. Tak naprawdę jesteś

podobny do mojego ulubionego bohatera. Z książki Lermontowa. Opowiem ci o nim
pewnego dnia.

Pewnego dnia? Bond uważał, że już najwyższy czas, aby przystąpić do interesów.
— Teraz posłuchaj, Taniu. — Próbował nie patrzeć na spoczywającą na poduszce

piękną twarz. Skupił wzrok na koniuszku jej brody. — Musimy skończyć z wygłupami i
spoważnieć. O co w tym wszystkim chodzi? Czy naprawdę zamierzasz pojechać ze mną
do Anglii?

Popatrzył jej w oczy. Fatalny błąd! Znowu otworzyła je szeroko z tą przeklętą

szczerością.

— Ależ oczywiście!
— Och! — Bonda stropiła bezpośredniość jej odpowiedzi. Spojrzał na nią

podejrzliwie. — Czy jesteś pewna?

— Tak. — Teraz jej oczy na pewno mówiły prawdę. Skończyła flirtować.
— Nie boisz się?
Dostrzegł cień przemykający przez jej twarz. Oznaczał jednak coś innego, niż myślał

Bond. Po prostu przypomniała sobie, że ma rolę do odegrania. Miała być wystraszona
tym, co robi. Przerażona. Gra, która wydawała się dawniej tak łatwa, teraz nagle stała się
trudna. Niezwykłe! Wybrała rozwiązanie kompromisowe.

— Tak. Boję się. Ale teraz już nie tak bardzo. Obronisz mnie. Tak myślałam.
— Cóż, tak, oczywiście, obronię. — Bond pomyślał o jej krewnych w Rosji, ale

szybko odsunął od siebie tę myśl. Cóż robi najlepszego? Próbuje odmówić ją od zdrady?
Przestał myśleć o możliwych konsekwencjach tego faktu. — Nie ma się czym
przejmować. Zajmę się tobą. — A teraz sprawa, przed którą się uchylał. Odczuwał
dziwaczne zażenowanie. Dziewczyna była kimś zupełnie innym, niż się spodziewał.
Zepsuje wszystko stawiając tę sprawę. Ale trzeba to zrobić.

— No, a co z maszyną?
Tak. Było tak, jakby wymierzył jej policzek. W jej oczach pojawił się ból, napłynęły

do nich łzy.

Naciągnęła prześcieradło na usta. Oczy nad jego skrajem były zimne.
— Więc tego naprawdę chcesz.
— Posłuchaj. — Bond zabarwił głos nonszalancją. — Ta maszyna nie ma nic

wspólnego z tobą i ze mną. Ale chcą jej moi ludzie w Londynie. — Przypomniał sobie o
normach bezpieczeństwa i dodał lekceważąco: — To nie jest tak bardzo ważne. Wiedzą
wszystko o tej maszynie i uważają, że to cudowny rosyjski wynalazek. Po prostu
chcieliby mieć jedną do skopiowania. Tak jak twoi rodacy kopiują zagraniczne kamery i
inne rzeczy. — Boże, jak kulawo to zabrzmiało!

— Teraz kłamiesz — wielka kropla stoczyła się z szeroko otwartego oka, spłynęła po

miękkim policzku i spadła na poduszkę. Dziewczyna naciągnęła prześcieradło na całą
twarz.

Bond wyciągnął dłoń i położył ją na okrytym pościelą ramieniu. Ramię odsunęło się

gniewnie.

— Do diabła z tą cholerną maszyną — powiedział niecierpliwie.
— Ale na rany Boskie, Taniu, musisz wiedzieć, że mam swoje obowiązki. Po prostu

powiedz tak czy tak i zapomnimy o wszystkim. Jest wiele spraw do omówienia. Musimy
zaplanować podróż i tak dalej. Oczywiście, moi ludzie jej chcą, bo w przeciwnym razie
nie wysłaliby mnie po ciebie i po nią.

Tatiana wycierała oczy prześcieradłem. Znów gwałtownie obsunęła je do ramion.

Zdawała sobie sprawę, że zapomina o zadaniu. Tylko że... Ach, nic. Gdyby tylko
powiedział, że jeżeli ona z nim pojedzie, maszyna się nie liczy. To jednak zbyt wybujała
nadzieja. Mówił słusznie. Ma obowiązki. Tak jak ona.

Podniosła nań spokojny wzrok.
— Przyniosę ją. Bez obaw. Ale nie wspominajmy o niej już więcej. Teraz posłuchaj.

— Usiadła prosto, wsparta o poduszkę. — Musimy wyjechać dziś wieczorem. —
Przypomniała sobie lekcję.

— To jedyna szansa. Dziś mam nocny dyżur od osiemnastej. Będę w biurze sama i

zabiorę Spektora.

Oczy Bonda zwęziły się. Myśl goniła myśl, kiedy zastanawiał się nad problemami, z

którymi trzeba będzie się uporać. Gdzie ją ukryć. Jak dostarczyć na pierwszy samolot,
kiedy strata zostanie ujawniona. Będzie to ryzykowny interes. Rosjanie nie powstrzymają
się przed niczym, aby odzyskać dziewczynę i Spektora. Blokady na drodze do portu
lotniczego. Bomba w samolocie. Cały repertuar.

— To cudownie, Taniu. — Głos Bonda brzmiał normalnie. — Ukryjemy cię przez

noc i wyruszymy pierwszym porannym samolotem.

— Nie wygłupiaj się. — Tatianę ostrzeżono, że jej rola zawiera pewne trudne

kwestie. — Pojedziemy pociągiem. Orient Expres-sem. Odjeżdża o dziewiątej
wieczorem. Czy sądzisz, że wszystkiego sobie nie przemyślałam? Nie zostanę w
Istambule ani minuty dłużej, niż to będzie konieczne. O świcie będziemy za granicą.
Musisz zdobyć bilety i paszport. Będę podróżować jako twoja żona. — Popatrzyła nań
radośnie. — To mi się będzie podobać. W jednym z takich przedziałów, o jakich
czytałam. Muszą być bardzo wygodne. Jak małe domki na kołach. W ciągu dnia
będziemy rozmawiać i czytać, a nocą ty będziesz pełnił na korytarzu wartę przed naszym
domem.

— Jak cholera — powiedział Bond. — Ale posłuchaj, Taniu. To szaleństwo. Na

pewno gdzieś nas dopadną. Podróż tym pociągiem do Londynu trwa cztery dni i pięć

nocy. Musimy wymyślić coś innego.

— Nie mam zamiaru — odparła dziewczyna bezbarwnie. — Jadę tylko tak. Jak

mogliby się dowiedzieć, jeśli będziesz sprytny?

Och, Boże, pomyślała. Dlaczego upierali się przy tym pociągu? Ale byli

nieustępliwi. To dobre miejsce na miłość, mówili. Będzie miała cztery dni, by go w sobie
rozkochać. To jej ułatwi sytuację, kiedy już dotrą do Londynu. On ją będzie chronił. W
przeciwnym razie zostałaby natychmiast osadzona w więzieniu. Te cztery dni będą miały
zasadnicze znaczenie. A poza tym, ostrzeżono ją, będą mieli w pociągu ludzi, którzy
dopilnują, by nie umknęła. Więc uważaj i spełniaj rozkazy. O Boże. O Boże. A przecież
teraz pragnęła tych czterech dni, spędzonych z nim w domku na kołach. Jakże niezwykłe!
Miała zadanie go namówić. Teraz namiętnie tego pożądała.

Obserwowała zamyśloną twarz Bonda. Czuła potrzebę wyciągnięcia doń ręki,

uspokojenia, że wszystko będzie w porządku; że to tylko nieszkodliwy spisek, aby
przemycić ją do Anglii; że ani jego, ani jej nie spotka nic złego, albowiem cel spisku jest
zupełnie inny.

— Cóż, nadal myślę, że to czyste szaleństwo — powiedział Bond, zastanawiając się,

jak zareaguje M. — Ale może się uda. Paszport już mam. Będzie potrzebna wiza
jugosłowiańska — popatrzył na nią surowo. — Nie myśl sobie, że wsiądziemy do
wagonu idącego przez Bułgarię... bo dojdę do wniosku, że chcesz mnie porwać.

— Bo chcę — zachichotała Tatiana. — Dokładnie to pragnę zrobić.
— Zamknij buzię, Taniu. Musimy wszystko przemyśleć. Załatwię bilety i

towarzystwo jednego z naszych ludzi. Na wszelki wypadek. To znakomity gość. Polubisz
go. Nazywasz się Caroline Somerset. Zapamiętaj. Jak zamierzasz wsiąść do pociągu?

— Karolin Siomerset — dziewczyna smakowała imię. — Ładne. A ty jesteś mister

Siomerset. — Roześmiała się radośnie. — Ale zabawa. Nie przejmuj się mną. Wsiądę do
pociągu tuż przed odjazdem. Na stacji Sirkeci. Wiem, gdzie to jest. Więc na tym koniec. I
już się nie martwimy. Zgoda?

— Załóżmy, że cię zawiodą nerwy. Załóżmy, że cię złapią? — Nagle pewność

dziewczyny zaniepokoiła Bonda. Skąd ją bierze? Po grzbiecie przebiegł mu ostry dreszcz
podejrzenia.

— Zanim cię poznałam, byłam wystraszona. Teraz już nie jestem. — Tatiana

usiłowała sobie wmówić, że to prawda. A jednak prawie nią było. — Teraz, jak to
nazywasz, nie zawiodą mnie nerwy. I nie zdołają mnie złapać. Wszystkie rzeczy zostawię
w hotelu, a do biura wezmę tę torebkę, co zawsze. Futra jednak nie mogę zostawić. Za
bardzo je kocham. Jest jednak niedziela i to będzie pretekst, żeby przyjść w nim do biura.
Wieczorem o wpół do ósmej wyjdę, złapię taksówkę i pojadę na dworzec. A teraz skończ
już z tą zmartwioną miną. — Powodowana nieodpartym impulsem wyciągnęła do niego
rękę. — Powiedz, że jesteś zadowolony.

Bond przesiadł się na skraj łóżka. Ujął jej dłoń i popatrzył w oczy. Boże, pomyślał.

Mam nadzieję, że wszystko jest w porządku. Mam nadzieję, że ten szaleńczy plan się
uda. Czy ta cudowna dziewczyna kłamie? Czy mówi prawdę? Czy jest rzeczywista?
Oczy powiedziały mu tylko, że jest szczęśliwa, że pragnie, by ją kochał, że zdumiewa ją
to, co się z nią dzieje. Tatiana wyciągnęła drugą rękę i otoczywszy szyję Bonda
gwałtownie przyciągnęła go do siebie. Zrazu jej wargi drżały pod dotknięciem jego ust,

lecz potem, ogarnięte namiętnością, rozpłynęły się w pocałunku bez końca.

Bond dźwignął nogi na łóżko. Całując ją ciągle, sięgnął dłonią ku lewej piersi i

poczuł pod palcami tężejący pożądaniem sutek. Jego dłoń błądziła w dół po płaskim
brzuchu, a nogi dziewczyny poruszały się omdlewająco. Jęknęła cicho i odsunęła wargi
od jego ust. Długie rzęsy opuszczonych powiek drżały jak skrzydełka kolibra.

Bond chwycił skraj prześcieradła i jednym szarpnięciem odrzucił je w nogi łóżka.

Nie miała na sobie nic prócz aksamitki na szyi i zrolowanych powyżej kolan czarnych
jedwabnych pończoch. Jej ramiona poczęły go szukać.

Żadne z nich nie miało pojęcia, że nad nimi, za oprawnym w złoto fałszywym

lustrem, stłoczeni w ciasnym Gabinet de voyeur dwaj fotografowie ze SMIERSZ-u
siedzą tak, jak przed nimi dziesiątki innych przyjaciół właściciela hotelu, zaproszonych
tu na spektakl nocy poślubnej.

Obiektywy spoglądały beznamiętnie na pełne namiętności arabeski dwóch ciał —

tworzone, niweczone i powstające na nowo; cicho i nieustannie szumiały mechanizmy
kamer; powietrze chrapliwie wydobywało się z ust obu mężczyzn, a lubieżny pot ściekał
z ich obrzmiałych twarzy na tanie kołnierzyki.

ROZDZIAŁ 21

ORIENT EXPRESS

Wielkie pociągi znikają z mapy Europy jeden po drugim, ale wciąż, trzy razy w

tygodniu, Orient Express łomocze dostojnie po liczącej tysiąc czterysta mil lśniącej
drodze z błyszczącej stali pomiędzy Istambułem a Paryżem.

Pod lampami łukowymi dworca niemiecka lokomotywa o długim podwoziu

posapywała cicho wysilonym oddechem konającego na astmę smoka. Każdy ciężki
oddech wydawał się na pewno ostatnim. Potem jednak następował kolejny. Ze złączy
pomiędzy wagonami unosiły się smużki pary i rozwiewały szybko w ciepłym
sierpniowym powietrzu. Orient Express był jedynym żywym pociągiem w szpetnej,
tandetnej architektonicznie norze, będącej stambulskim Dworcem Głównym. Pociągi na
innych torach, zapomniane, stojące bez parowozów, czekały na dzień następny. Tylko tor
trzeci i jego peron pulsował tragiczną poezją odjazdu.

Napis z ciężkich brązowych liter na granatowym boku wagonu mówił:

COMPAGNIE INTERNATIONALE DES WAGON--LITS ET DES GRANDS
EXPRESS EUROPEENS. Powyżej wsunięta w metalową ramę płaska żelazna tablica
oznajmiała wielkimi czarnymi literami na białym tle ORIENT EXPRESS, poniżej zaś w
trzech rzędach podano przebieg trasy:

ISTANBUL THESSALONIKI BEOGRAD
VENEZIA MILAN
LAUSANNE PARIS
James Bond spoglądał nieuważnie na jeden z najbardziej romantycznych znaków

świata. Po raz dziesiąty zerknął na zegarek. Ósma pięćdziesiąt jeden. Jego wzrok wrócił
do napisów. Wszystkie nazwy miast podano w języku kraju macierzystego; jedyny
wyjątek stanowił MILAN. Dlaczego nie MILANO? Bond wyjął chusteczkę i otarł twarz.
Gdzie u diabła jest dziewczyna? Czy ją schwytano? Czy zmieniła zdanie? Czy
wczorajszej nocy, lub raczej dzisiejszego ranka, był wobec niej w wielkim łożu zbyt
brutalny?

Ósma pięćdziesiąt pięć. Ciche posapywanie lokomotywy ustało. Rozległ się donośny

świst, gdy automatyczny zawór bezpieczeństwa upuścił nadmiar pary. W odległości stu
jardów nad kłębiącym się tłumem Bond dostrzegł, jak zawiadowca daje ręką znak

maszyniście i palaczowi, a potem rusza ku tyłowi pociągu, zatrzaskując drzwi wagonów
trzeciej klasy w pierwszej części składu. Pasażerowie, przeważnie wieśniacy wracający
do Grecji po weekendzie spędzonym u krewnych w Turcji, wysuwali się z okien i
trajkotali do roześmianego tłumu odprowadzających.

Jeszcze dalej, tam gdzie kończyły się blade lampy łukowe, a w półksiężycowym

wylocie stacji prześwitywało granatowe wygwieżdżone niebo, Bond dostrzegł, że
czerwony świetlisty punkt ustąpił miejsca zielonemu.

Zawiadowca był coraz bliżej. Ubrany w brązowy uniform konduktor wagonu

sypialnego poklepał Bonda po ramieniu.

— En voiture, s'il vous plait.
Dwaj zamożnie wyglądający Turcy ucałowali swoje kochanki – na żony bowiem

były zbyt ładne — i z salwą żartobliwych zaleceń wstąpili na niewielki żelazny piedestał,
a stąd na dwa wysokie stopnie wagonu. Na peronie nie było innych pasażerów wagonu
sypialnego. Konduktor, rzuciwszy niecierpliwe spojrzenie na wysokiego Anglika, zabrał
piedestał i wsiadł razem z nim do pociągu.

Obok Bonda zdecydowanym krokiem przeszedł zawiadowca. Jeszcze dwa wagony

— pierwszej i drugiej klasy, a dotrze do przedziału strażników i uniesie brudną, zieloną
chorągiewkę.

Peronem nie spieszyła żadna postać. Wysoko, pod sklepieniem stacji, minutowa

wskazówka wielkiego podświetlonego zegara skoczyła w przód i powiedziała:
„Dziewiąta".

Nad głową Bonda szczęknęło opuszczane okno. Bond podniósł wzrok. Jego pierwsza

myśl była taka, że czarna woalka jest zbyt ażurowa. Zamysł ukrycia pysznych ust i
podekscytowanych błękitnych oczu został zrealizowany po amatorsku. — Szybko.

Pociąg ruszył. Bond uchwycił mijającą go poręcz i wskoczył na stopień. Konduktor

wciąż trzymał otwarte drzwi i Bond wszedł niespiesznie do środka.

— Madame się spóźniła — powiedział konduktor. — Przyszła korytarzem. Zapewne

wsiadła do ostatniego wagonu.

Po wysłanej dywanem podłodze korytarza Bond przeszedł do środkowego

przedziału. W białym metalowym rombie nad czarną cyfrą 8 widniała czarna cyfra
siedem. Drzwi były otwarte. Bond wszedł do środka i zamknął je za sobą. Dziewczyna
zdjęła już woalkę i czarny słomkowy kapelusz. Siedziała w rogu przy oknie. Spod
rozchylonego długiego i wąskiego futra z soboli wyzierała plisowana dołem suknia z
jedwabiu w naturalnym kolorze, nylony barwy miodu, czarny krokodylowy pasek i
buciki. Sprawiała wrażenie opanowanej.

— Nie masz do mnie zaufania, James. Bond usiadł obok niej.
— Taniu — powiedział — gdyby nie brak miejsca, położyłbym cię na kolanie i zbił

pupę. Nieomal przyprawiłaś mnie o zawał. Co się stało?

— Nic — odparła Tatiana niewinnie. — A co się mogło zdarzyć? Powiedziałam, że

będę i jestem. Nie ufasz mi. Skoro zaś jestem pewna, że bardziej interesuje cię mój posag
niż ja, masz go tam.

Bond obojętnie podniósł wzrok. Na półce obok jego walizki leżały dwa niewielkie

futerały. Ujął dziewczynę za rękę i powiedział:

— Dzięki Bogu, że jesteś bezpieczna.
Coś w jego oczach — może przebłysk poczucia winy, gdy przyznał się przed sobą,

że bardziej obchodzi go dziewczyna niż Spek-tor — podziałało na nią uspokajająco.
Wciąż trzymając w dłoni jego rękę z zadowoleniem rozsiadła się w kącie.

Zgrzytliwie i powoli pociąg objeżdżał Cypel Pałacowy. Światło latarni morskiej

rozpalało dachy ponurych szop wzniesionych wzdłuż torów. Wolną ręką Bond sięgnął po
papierosa i zapalił. Przyszło mu do głowy, że za chwilę będą mijać z tyłu wielką tablicę
reklamową, za którą jeszcze dwadzieścia cztery godziny temu mieszkał Krilienko. Bond
raz jeszcze ujrzał w najdrobniejszych szczegółach całą scenę. Białe skrzyżowanie, dwóch
ludzi w mroku i skazaniec, wysuwający się spomiędzy purpurowych warg.

Dziewczyna z czułością obserwowała jego twarz. O czym ten mężczyzna myśli? Co

się dzieje za tymi chłodnymi, szczerymi, szaroniebieskimi oczyma, które chwilami
łagodniały, a kiedy indziej znów — jak ostatniej nocy, póki nie wypaliły w jej ramionach
swej namiętności — gorzały jak brylanty. Teraz spowijała je zaduma. Czy niepokoi się o
nich oboje? O ich bezpieczeństwo? Gdyby tylko mogła mu powiedzieć, że nie ma
żadnych powodów do obaw, że jest tylko jej paszportem do Anglii — on i ten ciężki
futerał, który dziś wieczorem w biurze przekazał jej rezydent. Powiedział przy tym
dokładnie to samo. „Oto wasz paszport do Anglii, kapralu", oświadczył wesoło.
„Spójrzcie". Rozsunął suwak torby: „Spektor wprost spod igły. Uważajcie, aby już nie
otwierać torby i aż do końca podróży nie dopuścić do wyniesienia maszyny z waszego
przedziału. W przeciwnym razie ten Anglik, zabierze maszynę, a was pozbędzie się jak
śmiecia. Zależy im tylko na Spektorze. Pozwalając go sobie odebrać, zawalicie robotę.
Zrozumiano?"

W granatowym mroku za oknami zamajaczyła nastawnia. Tatiana patrzyła, jak Bond

powstaje, otwiera okno i wystawia głowę w ciemności. Jego ciało było tuż przy niej.
Przesunęła kolano, aby go dotknąć. Jakże niezwykła jest ta zmysłowa czułość
przepełniająca ją od wczorajszej nocy, gdy ujrzała go po raz pierwszy, jak ze skupioną i
bladą w blasku księżyca twarzą pod zmierzwionymi czarnymi włosami stoi nagi w oknie,
rozsuwając zasłony wyciągniętymi ramionami. A potem to niezwykłe złączenie ich oczu
i ciał. Ten niespodziewany ogień, który zapłonął między nimi dwojgiem — parą tajnych
agentów z obozów wrogich i oddalonych od siebie jak bieguny, szpiegów, z których
każdy zaangażowany był w spisek przeciwko ojczyźnie tego drugiego, antagonistów z
zawodu, przemienionych jednak — i to na rozkaz władz zwierzchnich — w kochanków.

Tatiana wyciągnęła dłoń i szarpnęła lekko za skraj marynarki. Bond zamknął okno,

odwrócił się i uśmiechnął do niej. Czytał w jej oczach. Pochylony, ujął przez futro jej
piersi i mocno pocałował w usta. Pociągając go za sobą, Tatiana osunęła się na kanapę.

Dwa razy cicho zapukano do drzwi. Bond wstał, wyjął chusteczkę i mocno starł z ust

jej szminkę.

— To musi być mój przyjaciel Kerim — powiedział. — Mam z nim do pomówienia.

Polecę konduktorowi pościelić łóżka. Bądź w przedziale, póki to będzie robił. Zaraz
wracam. Będę za drzwiami. — Pochylił się, musnął jej dłoń, popatrzył w wielkie oczy i
na jej zasmucone, półotwarte usta. — Przed nami cała noc. Najpierw muszę
przypilnować, żebyś była bezpieczna. — Otworzył drzwi i wysunął się na zewnątrz.

Darko Kerim blokował swym masywnym cielskiem cały korytarz. Wsparty o

mosiężną barierkę, palił i patrzył w zadumie na morze Marmara, oddalające się coraz
bardziej, w miarę jak długi pociąg, odbiwszy od wybrzeża, wił się na północ w głąb
kontynentu. Bond oparł się o barierę obok niego. Kerim spojrzał na odbicie twarzy
Bonda w ciemnej szybie. Potem powiedział cicho:

— Wieści nie są dobre. W pociągu jest ich trzech.
— Ach! — Przez plecy Bonda przebiegł elektryczny dreszczyk.
— To ci trzej nieznajomi, których widzieliśmy w biurze. Najwyraźniej obstawiają

ciebie i dziewczynę. — Kerim rzucił w bok ostre spojrzenie. — Czyli jest podwójna.
Nieprawdaż?

Umysł Bonda< pracował chłodno. Zatem dziewczyna była przynętą. A jednak, a

jednak. Nie, niech to diabli. Nie mogła grać. To niemożliwe. Maszyna szyfrowa? Może
koniec końców w torbie wcale jej nie było.

— Poczekaj chwilę — powiedział. Odwrócił się i zapukał delikatnie do drzwi.

Usłyszał, jak je odryglowuje i zwalnia łańcuch. Wszedł i zamknął drzwi. Wyglądała na
zaskoczoną. Sądziła, że to konduktor przyszedł pościelić łóżka.

Uśmiechnęła się promiennie.
— Skończyłeś?
— Usiądź, Tatiano. Muszę z tobą pomówić.
Dostrzegła teraz chłód jego twarzy i jej uśmiech zamarł. Usiadła posłusznie z dłońmi

na kolanach.

Bond stanął nad nią. Czy było w jej twarzy poczucie winy? Albo strach? Nie, tylko

zaskoczenie i chłód, jakiego sam by się nie powstydził.

— Teraz posłuchaj, Taniu — głos Bonda był nieubłagany. — Zaistniały nowe

okoliczności. Muszę zajrzeć do torby i sprawdzić, czy jest tam maszyna.

Odparła obojętnie:
— Zdejmij i popatrz. — Przyglądała się swoim dłoniom. Zaraz więc t o się stanie.

Tak jak mówił rezydent. Zabiorą maszynę, a ją zostawią na lodzie, może nawet wyrzucą
z pociągu. Och, Boże! I to ten mężczyzna miał jej to zrobić.

Bond sięgnął na półkę, zdjął ciężki futerał i położył go na siedzeniu. Rozsunął

suwaki i spojrzał do środka. Tak, szare lakierowane metalowe pudło z trzema rzędami
krótkich klawiszy, przypominające maszynę do pisania. Uniósł ku dziewczynie
rozchyloną torbę.

— Czy to Spektor?
Spojrzała bez zainteresowania do środka.
— Tak.
Bond zaciągnął suwak i odstawił torbę na półkę. Usiadł obok Tatiany.
— W pociągu jest trzech ludzi z MGB. Wiemy, że to ci, którzy przyjechali w

poniedziałek do waszego ośrodka. Co tu robią, Taniu?

— Bond mówił łagodnie. Obserwował ją i badał wszelkimi zmysłami.

Podniosła oczy. Miała w nich łzy. Czy były to łzy dziecka, przyłapanego na gorącym

uczynku? Lecz w twarzy nie dostrzegł poczucia winy. Tylko przerażenie albo coś w tym
stylu.

Poczęła wyciągać dłoń, ale zaraz ją cofnęła.
— Czy teraz, skoro masz już maszynę, nie wyrzucisz mnie z pociągu?
— Oczywiście że nie — powiedział ze zniecierpliwieniem Bond.
— Nie bądź idiotką. Ale musimy wiedzieć, co robią ci ludzie. O co tu w ogóle

chodzi? Czy wiedziałaś, że będą jechać tym pociągiem?

Próbował z wyrazu jej twarzy wyciągnąć jakieś wnioski. Dostrzegał tylko ogromne

poczucie ulgi. A co poza tym? Ślad wyrachowania? Rezerwy? Tak, ukrywała coś przed
nim. Ale co?

Wydawało się, że Tatiana podjęła postanowienie. Gwałtownie
przetarła oczy grzbietem dłoni. Potem położyła ją na kolanie Bonda, który dostrzegł

na niej wilgotną smugę. Spojrzała wprost w oczy Bonda, zmuszając go, by jej uwierzył.

— James — powiedziała. — Nie miałam pojęcia, że ci ludzie znajdą się w pociągu.

Powiedziano mi tylko, że dziś wyjeżdżają. Do Niemiec. Sądziłam, że polecą. To
wszystko, co ci mogę powiedzieć. Dopóki nie dotrzemy do Anglii i nie znajdziemy się
poza zasięgiem moich rodaków, nie powinieneś zadawać więcej pytań. Zrobiłam to, do
czego się zobowiązałam. Jestem tu razem z maszyną. Ufaj mi. Nie lękaj się o nas oboje.
Jestem pewna, że ci ludzie nie zamierzają zrobić nam krzywdy. Zupełną pewność. Wierz
mi. — (Czy rzeczywiście ma podstawy do takiej pewności? Czy Klebb powiedziała jej
całą prawdę? Ale ona również musi ufać — ufać rozkazom, jakie jej wydano. Ci
mężczyźni to zapewne strażnicy, pilnujący, aby nie wysiadła z pociągu. Nie mogą mieć
złych zamiarów. Później, kiedy już dotrą do Londynu, a ten mężczyzna ukryje ją przed
SMIERSZ-em powie mu wszystko, czego zechce się dowiedzieć. Gdzieś w głębi duszy
podjęła już takie postanowienie. Ale Bóg jeden wie, co by się stało, gdyby zdradziła ICH
teraz. Jakoś by ją dopadli, i jego też. Wiedziała. Przed tymi ludźmi nie było tajemnic. I
nie okazaliby litości. Dopóki jednak gra swą rolę, wszystko będzie dobrze.) W twarzy
Bonda Tatiana szukała oznak, że jej uwierzył.

Bond wzruszył ramionami. Wstał.
— Nie wiem, co myśleć, Tatiano — powiedział. — Coś przede mną ukrywasz, coś

— jak sądzę — czego wagi nie umiesz docenić. I wierzę, że twoim zdaniem jesteśmy
bezpieczni. Niewykluczone. Może to zwykły zbieg okoliczności, że ci ludzie znaleźli się
w pociągu. Muszę porozmawiać z Kerimem i postanowimy, co dalej. Nie przejmuj się.
Będziemy cię strzec. Lecz teraz musimy być bardzo ostrożni.

Bond rozejrzał się po przedziale. Spróbował drzwi wiodących do sąsiedniego. Były

zamknięte na klucz. Postanowił je zaklinować po wyjściu konduktora. Z drzwiami na
korytarz zrobi to samo. I będzie musiał czuwać. To by było tyle, jeśli chodzi o miodowy
miesiąc na kółkach! Uśmiechnął się ponuro pod nosem i zadzwonił na konduktora.
Tatiana patrzyła nań z niepokojem.

— Nie przejmuj się, Taniu — powtórzył. — Niczym się nie przejmuj. Kiedy

konduktor wyjdzie, połóż się do łóżka. Nie otwieraj drzwi, dopóki nie upewnisz się, że to
ja. Nie położę się dzisiaj i będę czuwał. Może jutro sprawy się wyjaśnią. Uzgodnię z

Keri-mem jakiś plan. To dobry fachowiec.

Zapukał konduktor. Bond wpuścił go do przedziału i wyszedł na korytarz. Kerim

wciąż tam był, wyglądając przez okno. Pociąg nabrał już szybkości i gnał przez noc, a
jego melancholijny gwizd odbijał się echem od ścian głębokiego wykopu, na których
migotały i tańczyły jasne plamy oświetlonych okien wagonów. Kerim ani drgnął, lecz
jego oczy w zwierciadle szyby były czujne.

Bond przekazał mu przebieg rozmowy. Nie było łatwo wyjaśnić Kerimowi

przyczyny zaufania, jakie okazywał dziewczynie. Usiłując opisać to, co wyczytał w jej
oczach i co mówiła mu intuicja, dostrzegł w szybie ironiczne skrzywienie warg.

Kerim westchnął z rezygnacją.
— James — powiedział. — Ty teraz rządzisz. To twoja część operacji. Większość

tych spraw jużeśmy dziś przedyskutowali — niebezpieczeństwo podróży pociągiem,
możliwość przeszwarcowa-nia maszyny do kraju w bagażu dyplomatycznym, uczciwość
dziewczyny lub takowej przeciwieństwo. Zapewne, odnosi się wrażenie, iż
bezwarunkowo przed tobą skapitulowała. Zarazem jednak sam przyznajesz, że to ty
uległeś jej. Może tylko w części. Lecz postanowiłeś jej ufać. Podczas dzisiejszej porannej
rozmowy telefonicznej M. oświadczył, że zaaprobuje twoje decyzje. Zdał się na ciebie.
Niech będzie. Ale nie wiedział wówczas o naszej trzyosobowej eskorcie z MGB. My
zresztą też. Bo sądzę, że to zmieniłoby w sposób zasadniczy nasze poglądy. Tak?

— Tak.
— Zatem jedyne, co pozostaje nam do zrobienia, to wyeliminować owych trzech

ludzi. Pozbyć się ich z pociągu. Bóg wie, po co się tu pętają. Tak samo jak ty, nie wierzę
w zbiegi okoliczności. Jedno wszakże jest pewne. Nie zamierzamy podróżować wspólnie
z tymi trzema panami. Zgoda?

— Oczywiście.
— Więc zostaw to mnie. Przynajmniej jeszcze dzisiejszej nocy. To mój kraj i cieszę

się w nim pewnymi wpływami. I sporą fortuną. Nie mogę sobie pozwolić na
wykończenie wszystkich trzech. Pociąg by się opóźnił. Moglibyście z dziewczyną zostać
w to zamieszani. Coś jednak zaaranżuję. Dwóch ma sypialne. Ten starszy rangą, z
wąsami i cygarniczką, przedział sąsiadujący z twoim. Numer 6.

Podróżuje z paszportem niemieckim jako Melchior Benz, komiwojażer. Ten smagły,

Ormianin, jest w dwunastce. Ma również paszport niemiecki — Kurt Goldfarb, inżynier
budowlany. Mają bilety do samego Paryża. Widziałem ich dokumenty. Mam legitymację
policyjną. Konduktor nie robił trudności. Przechowuje wszystkie dokumenty i bilety w
swojej służbówce. Trzeci, ten z czyrakiem na karku, jak się okazuje ma także pryszcze na
twarzy. Tępa, szpetna bestia. Nie widziałem jego paszportu. Podróżuje na miejscu
siedzącym w pierwszej klasie, w przedziale obok mojego. Przed granicą nie musi
pokazywać paszportu. Pokazał jednak bilet. — Jak magik, Kerim wydostał z kieszeni
marynarki żółty bilet pierwszej klasy i zaraz wsunął go na powrót, z dumą uśmiechając
się do Bonda.

— Jak, do diabła? Kerim zachichotał.
— Przed snem ten durny matoł poszedł do ubikacji. Stałem w korytarzu i nagle

przypomniałem sobie, w jaki sposób będąc chłopcem jeździłem na gapę. Dałem mu

minutę, a potem podszedłem i załomotałem w drzwi ubikacji. Całym ciężarem ciała
zawisłem na klamce. „Kontrola biletów" — powiedziałem bardzo głośno. — „Proszę o
bilet". Powiedziałem to po francusku, potem powtórzyłem po niemiecku. Ze środka
dobiegło mamrotanie. Czułem, że facet próbuje otworzyć drzwi. Trzymałem mocno, żeby
myślał, że się zablokowały. „Proszę się nie trudzić, monsieur" — powiedziałem
uprzejmie. — „Proszę podać bilet pod drzwiami." Znów zaczął się mocować z klamką i
słyszałem, że ciężko sapie. Potem nastąpiła przerwa i coś zaszurało pod drzwiami. To był
bilet. Merci, monsieur — podziękowałem grzecznie, podniosłem bilet i przeszedłem do
sąsiedniego wagonu. — Kerim figlarnie machnął ręką. — Głupek śpi teraz snem
sprawiedliwego, sądząc, że zwrócą mu bilet na granicy. Jest w błędzie. Bilet obróci się w
popiół, a popiół zostanie powierzony czterem wiatrom. — Ukazał gestem ciemność na
zewnątrz pociągu. — Dopilnuję jednak, aby wysadzono go z pociągu bez względu na to,
ile ma forsy. Zostanie poinformowany, że okoliczności zajścia muszą być zbadane, a jego
zeznania skonfrontowane z tym, co powie biuro sprzedaży biletów. Będzie mógł podjąć
podróż następnym pociągiem.

Bond uśmiechnął się, wyobrażając sobie Kerima, który odstawia swój wyuczony w

szkole życia numer.

— Jesteś asem, Darko. Co z dwoma pozostałymi? Darko Kerim wzruszył potężnymi

ramionami.

— Coś wykombinuję — odparł z przekonaniem. — Jedyny sposób na Rosjan, to

zrobić z nich durniów. Zawstydzić. Wyśmiać. Nie potrafią tego znieść. Jakoś ich
wykołujemy, pozostawiając MGB ukaranie za nieudolność w wypełnianiu obowiązków.
Niewątpliwie zostaną rozstrzelani przez swoich.

Jeszcze w trakcie rozmowy konduktor wyszedł z przedziału numer 7.
Kerim odwrócił się do Bonda i położył mu dłoń na ramieniu.
— Nie bój się, James — powiedział wesoło. — Pobijemy ich. Wracaj do swojej

dziewczyny. Spotkamy się jutro rano. Nie pośpi— my sobie zanadto dzisiejszej nocy, ale
nic na to nie można poradzić. Każdy dzień jest inny. Może wybyczymy się jutro.

Bond patrzył, jak potężny mężczyzna lekko odchodzi rozkołysanym korytarzem.

Zauważył, iż mimo ruchu pociągu barki Kerima ani razu nie dotknęły ścian korytarza.
Poczuł przypływ sympatii dla tego bezwzględnego, pogodnego zawodowego szpiega.

Kerim zniknął w służbówce konduktora. Bond odwrócił się i zapukał delikatnie do

drzwi przedziału numer 7.

ROZDZIAŁ 22

POŻEGNANIE Z TURCJĄ

Pociąg z rykiem gnał przez noc. Bond siedział, obserwował umykający do tyłu,

oblany światłem księżyca pejzaż, i koncentrował się na tym, by nie zasnąć.

Wszystko zaś sprzysięgło się w tej mierze przeciwko niemu — pospieszny galop

stalowych kół, hipnotyczny lot przewodów telegraficznych, rozbrzmiewający niekiedy
melancholijnie i kojąco jęk gwizdka parowego upominającego się o wolną drogę, senne
pobrzękiwanie złączy na obu końcach korytarza, kołysanka skrzypnięć wydawanych
przez drewniane wyposażenie maleńkiego pokoju. Nawet ciemnofioletowe migotanie
światełka nocnego nad drzwiami

zdawało się mówić: „Będę za ciebie czuwać. Póki płonę, nie może zdarzyć się nic

złego. Zamknij oczy i śpij, śpij."

Głowa dziewczyny na jego kolanach była ciepła i ciężka. Z ogromną natarczywością

rzucał się w oczy fakt, że na łóżku pozostaje akurat tyle miejsca, by wsunąwszy się pod
prześcieradło Bond mógł ciasno przytulić się do pleców Tatiany i ukryć twarz w
rozrzuconym na poduszce woalu jej włosów.

Bond mocno zacisnął powieki i zaraz je otworzył. Ostrożnie uniósł dłoń. Czwarta.

Jeszcze tylko godzina do granicy tureckiej. Może zdoła się przespać w ciągu dnia.
Zaklinuje drzwi, da jej broń i poleci czuwać.

Popatrzył na piękny uśpiony profil. Jakże niewinnie wyglądała ta dziewczyna z

rosyjskiego wywiadu — frędzla rzęs nad łagodną wypukłością policzka, rozchylone,
nieświadome niczego wargi, długi kosmyk włosów zabłąkany na czole, który miałby
ochotę starannie odczesać do tyłu, aby wrócił do pozostałych, a wreszcie równe,
spokojne falowanie pulsu na obnażonej szyi. Doznał przypływu czułości i zapragnął
impulsywnie chwycić ją w ramiona i mocno do siebie przytulić. Chciał, by się zbudziła
— może w środku jakiegoś snu — by mógł jej powiedzieć, że wszystko w porządku, a
potem patrzeć, jak pogodnie zasypia znowu.

Nalegała, że chce spać w taki właśnie sposób.
— Nie zasnę, jeśli nie będziesz mnie tulił — powiedziała. — Muszę wiedzieć, że

cały czas jesteś przy mnie. Byłoby strasznie obudzić się nie czując ciebie obok. Proszę,
James. Proszę, duszka.

Bond zdjął marynarkę i krawat, a potem usadowił się w rogu ze stopami wspartymi

na walizce i wsuniętą pod poduszkę Berettą w zasięgu ręki. Nie skomentowała tych
przygotowań ani słowem. Zdjęła z siebie wszystko z wyjątkiem czarnej aksamitki na
szyi, i udawała, że nie zachowuje się wyzywająco, kiedy bez szczypty wstydu wchodziła
do łóżka i mościła się w nim wygodnie. Wyciągnęła ku niemu ramiona, Bond zaś
przytrzymał ją za włosy i pocałował jeden jedyny raz, długo i brutalnie. Potem kazał jej
spać, wrócił do poprzedniej pozycji i z lodowatym spokojem czekał, az przestanie go
dręczyć własne ciało. Pomrukując sennie ułożyła się z jednym ramieniem przerzuconym
przez jego uda. Zrazu tuliła go mocno, potem stopniowo coraz słabiej, a wreszcie usnęła.

Bezceremonialnie Bond wyrzucił z duszy wszelkie myśli na jej temat i

skoncentrował się na czekającej ich podróży.

Niebawem wyjadą z Turcji. Czy jednak w Grecji będzie łatwiej? Anglia z Grecją nie

darzą się nadmierną sympatią. A Jugosławia? Po czyjej stronie jest Tito?
Prawdopodobnie po obu. Bez względu na wykonywane rozkazy trzej ludzie z MGB albo
już wiedzą, że Bond i Tatiana są w pociągu, albo wnet będą wiedzieć. Nie może przez
cztery dni siedzieć z nią w przedziale zaciągnąwszy zasłony. Telefon z którejś stacji
poinformuje Istambuł o ich obecności w pociągu, natomiast zaginięcie Spektora będzie
wiadome już rano. Co potem? Pośpieszne demarche przez ambasady sowieckie w
Atenach i Belgradzie? Żeby wysadzić dziewczynę z pociągu jako złodziejkę? A może to
zbyt proste? Jeśli jest natomiast bardziej skomplikowane — jeśli stanowi element
jakiegoś tajemniczego spisku, jakiejś pokrętnej rosyjskiej kombinacji — czy nie
powinien przypadkiem dokonać uniku? Wysiąść z dziewczyną od tyłu na którejś z
przydrożnych stacji, wynająć auto, a później złapać jakoś samolot do Londynu?

Na dworze świetlisty przedświt począł obrysowywać granatem umykające drzewa i

skały. Bond spojrzał na zegarek. Piąta. Powinni zaraz być w Uzunkopru. Co się dzieje w
innych wagonach? Co zwojował Kerim?

Bond rozluźnił się i rozsiadł wygodnie. Koniec końców istniało proste, banalne

rozstrzygnięcie problemu. Jeśli we dwóch zdołają pozbyć się szybko trzech agentów
MGB, pozostaną w pociągu, trzymając się pierwotnego planu. Jeśli nie, gdzieś w Grecji
Bond wysiądzie wraz z Tatianą i Spektorem i ruszy do kraju inną drogą. Był jednak za
pozostaniem, gdyby okoliczności uległy poprawie. I jemu, i Kerimowi nie brakło
pomysłowości; Kerim dysponował w Belgradzie agentem, który miał wyjść na pociąg.
Zawsze pozostawały ambasady.

Umysł Bonda nie ustawał w wysiłku, sumując wszystkie „za", zbywając jak

największą liczbę „przeciw". Za całą tą kalkulacją Bond przyznawał się przed sobą z
całkowitym spokojem, że ma wściekłą ochotę doprowadzić tę partię do końca i
przekonać się, o co w niej chodzi. Pragnął stawić tym ludziom czoła, rozgryźć zagadkę, a
jeśli rzecz była rodzajem spisku — udaremnić go i wygrać. M. pozostawił mu inicjatywę.
Miał w ręku dziewczynę i Spektora. Po co panikować? Czy są tu jakiekolwiek powody
do paniki? Ucieczka byłaby szaleństwem i może uniknięcie jednej pułapki tylko
zapędziłoby go w drugą. Pociąg gwizdnął przeciągle i począł zwalniać.

Teraz co się tyczy pierwszej rundy. Jeśli Kerim poniesie fiasko. Jeśli trzej mężczyźni

pozostaną w pociągu...

W przeciwną stronę przeparadował ciągnięty przez wytężającą wszystkie siły

lokomotywę długi skład towarowy. Orient Express zazgrzytał i szarpnął na zwrotnicach,
a potem odbił od linii głównej. Na zewnątrz ukazały się cztery nitki torów, pomiędzy
którymi rosła trawa, i pusta rampa rozładunkowa. Zapiał kogut. Express zwolnił do
tempa marszu i na koniec, z westchnieniem hamulców hydraulicznych i świstem
spuszczanej pary, zgrzytliwie stanął. Dziewczyna poruszyła się we śnie. Bond delikatnie
przełożył jej głowę na poduszkę, wstał i wysunął się z przedziału.

Była to typowa prowincjonalna stacja Bałkanów — obłożona nie wygładzonym

kamieniem fasada surowych budynków, zakurzony pas peronu — równego z gruntem, a
zatem zmuszającego wysiadających do długiego zeskoku — nieco dziobiących ziemię
kur i paru niechlujnych, zarośniętych urzędników, którzy stojąc bezczynnie nawet nie
próbowali strugać ważnego. W przodzie, obok tańszej części składu, rozgadana horda
wieśniaków z tobołkami i koszykami z wikliny czekała na zakończenie kontroli celnej i
paszportowej, aby wcisnąć się do wagonów i dołączyć do upchanego w nich roju.

Naprzeciwko Bonda wychodziły na peron zamknięte drzwi, a wisząca nad nimi

tablica informowała POLIS. Bond odniósł wrażenie, iż w brudnym oknie obok tych
drzwi mignęła mu głowa i barki Kerima.

— Passeports. Douanes!
W korytarzu pojawił się cywil w towarzystwie dwóch policjantów; mieli

ciemnozielone mundury i pistolety w kaburach u czarnych pasów. Poprzedzał ich
konduktor pukający do drzwi.

Kiedy dotarli do dwunastki, konduktor wygłosił pełną wzburzenia przemowę po

turecku i wyciągnąwszy przed siebie plik paszportów i biletów ułożył je w wachlarz jak
karty do gry i począł kolejno przeglądać. Gdy skończył, cywil przywołał gestem dwóch
policjantów, zapukał z wigorem do drzwi, a kiedy się otwarły — wkroczył do środka.

Bond nieznacznie przesuwał się korytarzem. Słyszał mamrotanie w kiepskiej

niemczyźnie. Jeden z głosów był opanowany, drugi — wystraszony i gorący. Paszport i
bilet herr Kurta Goldfarba zaginęły. Czy herr Goldfarb zabrał je może z przedziału
konduktora? Z pewnością nie. A czy w ogóle herr Goldfarb wręczył konduktorowi swe
papiery? Naturalnie. Zatem sytuacja jest w najwyższym stopniu niefortunna. Należy
przeprowadzić dochodzenie. Bez wątpienia Poselstwo Niemieckie w Istambule wyjaśni
sprawę (ta sugestia rozbawiła Bonda). Tymczasem należy oświadczyć z ubolewaniem, że
pan Goldfarb nie może kontynuować podróży. Bez wątpienia będzie w stanie podjąć ją
jutro. Herr Goldfarb zechce się ubrać. Jego bagaż zostanie przeniesiony do poczekalni.

Agent MGB, który wypadł na korytarz, okazał się smagłym południowcem, a

zarazem najniższym rangą z „gości". Jego ziemista twarz była szara ze strachu. Był
rozczochrany i ubrany tylko w spodnie od piżamy. W rozpaczliwym pośpiechu, z jakim
pognał korytarzem, nie było jednak nic komicznego. Przy szóstce stanął i wziął się w
garść. Zapukał z trudem panując nad nerwami. Drzwi uchyliły się na długość łańcucha, a
Bond dostrzegł mięsisty nos i kawałek wąsa. Łańcuch został zdjęty i Goldfarb wszedł do
środka. Nastąpiła chwila ciszy, podczas której cywil sprawdzał dokumenty dwóch
starszych Francuzek z dziesiątki, a potem Bonda.

Ledwie spojrzał na jego paszport. Zatrzasnął dokument i oddał konduktorowi.
— Podróżuje pan z Kerim Bejem? — zapytał po francusku. Jego oczy były

nieobecne.

— Tak.
— Merci, Monsieur. Bon voyage. — Zasalutował, odwrócił się na pięcie i zapukał

gwałtownie do drzwi przedziału szóstego. Otwarły się i wszedł do środka.

Pięć minut później rozwarły się ponownie. Cywil, władczo teraz wyprostowany,

przywołał policjantów i surowo powiedział im coś po turecku. Potem odwrócił się w
stronę przedziału.

— Proszę się uważać za aresztowanego, mein Herr. Próba przekupstwa

funkcjonariusza państwowego jest w Turcji poważnym przestępstwem.

Rozległa się gniewna oracja w kiepskiej niemczyźnie Goldfarba, którą ucięło w pół

słowa jedno krótkie, stanowcze zdanie po rosyjsku. Ukazał się inny Goldfarb, Goldfarb z
oczami szaleńca, powędrował na oślep korytarzem i wszedł do numeru dwunastego.
Policjant zajął stanowisko przy drzwiach i czekał.

— A teraz pańskie papiery, mein Herr. Proszę bliżej. Muszę porównać ze zdjęciem.

— Tajniak podniósł do światła niemiecki paszport w zielonych okładkach. — Bliżej
proszę.

Z twarzą pobladłą od gniewu agent MGB podający się za Benza wyszedł niechętnie

na korytarz. Miał na sobie lśniący niebieski szlafrok z jedwabiu. Z wyższością jego
twarde brązowe oczy spojrzały wprost w oczy Bonda.

Cywil zamknął paszport i wręczył go konduktorowi.
— Pańskie papiery są w porządku, mein Herr. A teraz, jeśli pan pozwoli, bagaż. —

Wszedł do przedziału, mając za sobą drugiego policjanta. Człowiek z MGB odwrócił ku
Bondowi swój wygolony kark i przypatrywał się rewizji.

Bond zauważył wybrzuszenie pod lewą pachą i zarys pasa wokół bioder. Zastanawiał

się, czy powinien zwrócić na to uwagę tajniaka. Doszedł do wniosku, że lepiej siedzieć
cicho. Mogli go wziąć na świadka.

Rewizja była skończona. Cywil zasalutował z rezerwą i podążył w głąb korytarza.

Gość z MGB wrócił do szóstki i zatrzasnął za sobą drzwi.

Szkoda, pomyślał Bond. Jeden się wymknął.
Popatrzył w okno. Ku drzwiom oznaczonym napisem POLIS eskortowano otyłego

mężczyznę w szarym filcowym kapeluszu. Na karku miał rozogniony czyrak. W głębi
korytarza trzasnęły drzwi. Pod opieką policjanta z wagonu wysiadł Goldfarb. Idąc z
pochyloną głową przeciął zakurzony peron i zniknął w tych samych drzwiach, co jego
kompan.

Parowóz gwizdnął, było to jednak gwizdnięcie nowego rodzaju — zuchwała,

przeraźliwa fanfara greckiego maszynisty. Zatrzaśnięto drzwi wagonu sypialnego. Ukazał
się, zmierzający w kierunku stacji, cywil z drugim policjantem. Strażnik na końcu
pociągu zerknął na zegarek i wyciągnął chorągiewkę. Nastąpiło szarpnięcie, słabnące
crescendo wybuchowych sapnięć parowozu i pierwsza część składu Orient Expressu
podjęła podróż. Druga, która podąży trasą północną przez Żelazną Kurtynę — przez
odległy o zaledwie pięćdziesiąt mil Dragoman na granicy bułgarskiej — pozostała przy
zakurzonym peronie, czekając na jej podjęcie.

Bond otworzył okno i po raz ostatni spojrzał na tureckie przejście graniczne, gdzie w

pustym pokoju siedzi dwóch mężczyzn, na których tak jakby ciążyły już wyroki śmierci.
Dwa ptaszki z głowy, pomyślał. Dwa z trzech. Szanse prezentowały się lepiej.

Obserwował pusty peron z jego kurami i samotną sylwetką strażnika aż do chwili,

gdy długi pociąg zatrząsł się na zwrotnicach i z szarpnięciem wypadł na pojedynczą
główną linię. Z brzydkiego, wyżarzonego terenu przeniósł wzrok na słońce, co jak złota
gwinea stawało z równin Turcji. Zapowiadał się piękny dzień.

Cofnął głowę przed chłodnym, aromatycznym powietrzem poranka i ze szczękiem

zasunął okno.

Podjął decyzję. Pozostanie w pociągu i rozegra partię do końca.

ROZDZIAŁ 23

POŻEGNANIE Z GRECJĄ

Gorąca kawa ze skromniutkiego bufetu w Pithion (wagon restauracyjny zostanie

dołączony dopiero w południe), bezbolesna wizyta pograniczników i celników greckich i
już ścielono łóżka, a pociąg spieszył na południe, ku Zatoce w górnej części Morza
Egejskiego. Na zewnątrz było teraz więcej światła i barw. Oddychało się such-szym
powietrzem. Mężczyźni na małych stacyjkach i w polach byli przystojni. W słońcu
dojrzewały słoneczniki, kukurydza i tytoń. Był to, jak powiedział Darko, inny dzień.

Bond umył się i ogolił pod rozbawionym spojrzeniem Tatiany. Pochwalała fakt, że

nie natłuszcza sobie włosów.

— To plugawy zwyczaj — powiedziała. — Słyszałam, że hołduje mu wielu

Europejczyków. Nam w Rosji nie przyszłoby do głowy nic podobnego. Brudzą się od
tego poduszki. Ale dziwne, że wy, na Zachodzie, nie używacie perfum. Wszyscy nasi
mężczyźni używają.

— My się myjemy — odparł Bond z ironią. Protestowała gorąco, gdy rozległo się

pukanie do drzwi. Był to

Kerim. Bond wpuścił go do środka. Kerim skłonił się dziewczynie.
— Co za czarująca scena rodzinna — oznajmił radośnie, sadowiąc swe masywne

cielsko w rogu przy drzwiach. — Nieczęsto widuje się urodziwszą parę szpiegów.

Tatiana spojrzała nań gniewnie.
— Nie jestem przyzwyczajona do zachodnich dowcipów — powiedziała ozięble.
Śmiech Kerima był rozbrajający.
— Cóż, przyzwyczaisz się, moja droga. W Anglii mają kręćka na punkcie dowcipów.

Uznaje się tam za stosowne żartowanie dosłownie z wszystkiego. Ja też nauczyłem się
żartować, to smaruje koła. Obśmiałem się dzisiejszego ranka jak norka. Ci nieszczęśnicy
w Uzunkopru! Jakże chciałbym tam być, kiedy policja zatelefonuje do konsulatu
niemieckiego w Istambule. To właśnie najgorsze w fałszowaniu paszportów. Nietrudno je
wyprodukować, lecz prawie nie sposób sfałszować również świadectwa urodzin —
dokumenty krajów, które jakoby je wystawiły. Obawiam się, że kariery dwóch pani
towarzyszy dobiegły smutnego kresu, pani Somerset.

— Jak to zrobiłeś? — Bond wiązał krawat.
— Pieniądze i wpływy. Pięćset dolarów dla konduktora. Trochę pohukiwania przed

policją. Szczęście, że nasz przyjaciel spróbował łapówki. Szkoda, że ten cwany Benz z
sąsiedniego przedziału — ukazał gestem ścianę — nie dał się w to wplątać. Nie mogłem
dwukrotnie odstawić tego numeru z paszportami. Załatwimy go jakoś inaczej. Pryszczaty
był łatwy. Nie mówił po niemiecku, a jazda bez biletu to poważna sprawa. No cóż, dzień
zaczął się korzystnie. Wygraliśmy pierwszą rundę, ale nasz miły sąsiad będzie teraz
bardzo ostrożny. Wie, z czym się musi liczyć. Może tak lepiej. Konspirowanie was
dwojga przez cały dzień byłoby męczące. Teraz możemy się poruszać — a nawet zjeść
wspólnie lunch, jeżeli weźmiecie ze sobą klejnoty rodzinne. Musimy uważać, czy nasz
przyjaciel nie będzie dzwonił z którejś ze stacji. Wątpię jednak, czy się upora z grecką
telefonią. Prawdopodobnie zaczeka do Jugosławii. Ale tam dysponuję już organizacją.
Możemy dostać posiłki, jeśli okażą się potrzebne. Powinna to być niezmiernie
interesująca podróż. W Orient Expressie nigdy nie brakuje emocji — wstał i otworzył
drzwi — ani romantyki. — Posłał uśmiech w głąb przedziału. — Odezwę się w porze
lunchu! Jedzenie greckie jest jeszcze gorsze niż tureckie, ale nawet mój żołądek służy
Królowej.

Bond wstał i zamknął drzwi. Tatiana prychnęła:
— Twój przyjaciel nie jest kulturnyj! To nielojalność mówić o królowej w taki

sposób.

Bond przysiadł się do niej.
— Taniu — powiedział cierpliwie. — To cudowny człowiek.
I dobry przyjaciel. Jeśli o mnie chodzi, może mówić, co sobie chce. Zazdrości mi.

Chciałby mieć taką dziewczynę jak ty. Więc cię drażni. To taka forma flirtu. Powinnaś
przyjmować ją jako komplement.

— Tak sądzisz? — popatrzyła nań swymi wielkimi błękitnymi oczyma. — Ale to, co

powiedział o swoim żołądku i głowie waszego państwa. To było niegrzeczne wobec
królowej. W Rosji byłoby to uznane za dowód bardzo złego wychowania.

Wciąż się jeszcze spierali, gdy pociąg stanął na prażonej słońcem i rojącej się od

much stacji Alexandropolis. Bond otworzył drzwi na korytarz i przedział utonął w
słońcu, które wisiało nad bladym zwierciadłem morza, zlewającego się, niemal bez
horyzontu, z niebem koloru greckiej flagi narodowej.

Zjedli lunch, a ciężka torba spoczywała pod stołem pomiędzy nogami Bonda. Kerim

szybko zaprzyjaźnił się z dziewczyną. Agent MGB nazwiskiem Benz unikał wagonu
restauracyjnego. Widzieli go na peronie, jak kupował kanapki i piwo w obwoźnym
bufecie. Kerim zaproponował, żeby zaprosić go na czwartego do brydża. Bond poczuł się
nagle bardzo zmęczony i to za sprawą tego zmęczenia pomyślał, że tę niebezpieczną
podróż zmieniają w piknik. Tatiana zauważyła jego milczenie. Wstała, oznajmiając, że
musi odpocząć. Wychodząc z wagonu restauracyjnego słyszeli, jak Kerim zamawia
radośnie koniak i cygara.

Po powrocie do przedziału Tatiana powiedziała stanowczo:
— Teraz ty będziesz spał.
Zaciągnęła zasłony, wymazując wraz z jaskrawym blaskiem popołudnia widok

bezkresnych, wypalonych pól kukurydzy, tytoniu i zmarniałych słoneczników. Przedział
zamienił w ciemnozieloną jaskinię. Bond zaklinował drzwi, wręczył dziewczynie broń i
wyciągnąwszy się z głową na jej kolanach bezzwłocznie zasnął.

Długi pociąg wił się przez północną Grecję u podnóża Rodopów. Minęli Xanthi,

Drama i Serrai, a potem byli już na wyżynach Macedonii, skąd linia kolejowa skręcała
wprost na południe, ku Salonikom.

Zapadał już zmierzch, kiedy Bond obudził się w miękkiej kołysce jej ramion.

Natychmiast, jakby czekała tylko na tę chwilę, Tatiana ujęła w obie dłonie jego twarz i
spojrzawszy mu w oczy zapytała usilnie:

— Duszka, jak długo to wszystko będzie trwać?
— Długo. — Umysł Bonda był wciąż rozpieszczony snem.
— Ale jak długo?
Bond popatrzył w jej piękne, niespokojne oczy. Otrząsnął duszę z resztek snu. Było

niemożliwością sięgnąć wzrokiem poza te trzy najbliższe dni w pociągu, poza moment
przybycia do Londynu. Należało uzmysłowić sobie fakt, że ta dziewczyna była agentem
nieprzyjaciela. Jego uczucia nie będą interesować funkcjonariuszy śledczych z Service i z
ministerstw. Inne organizacje wywiadowcze też będą się chciały dowiedzieć, co ma im
do powiedzenia na temat aparatu, dla którego pracowała.

Może już z Dover zabiorą ją do „Klatki", pilnie strzeżonego prywatnego domu w

pobliżu Guilford, gdzie zostanie umieszczona w komfortowym, ale jakże
naszpikowanym elektroniką pokoju. Jeden po drugim, będą jej składać wizyty
kompetentni panowie w cywilu, toczyć z nią rozmowy, które — nagrywane przez
trudzący się piętro niżej magnetofon — zostaną następnie przepisane i przesiane w
poszukiwaniu drobin nowych faktów oraz, rzecz jasna, sprzeczności, do których
doprowadzą ją rozmówcy. Może również podsuną jej kapusia — miłą rosyjską
dziewczynę, która będzie z Tatianą współczuła z powodu sposobu, w jaki jest
traktowana, która zasugeruje metody ucieczki, rozpoczęcia pracy na dwie strony,
przekazania rodzicom „niewinnej" informacji. Może to trwać tygodniami i miesiącami.
Tymczasem Bond będzie taktownie trzymany od niej na dystans, jeżeli prowadzący
sprawę nie uznają, że wykorzystując ich wzajemne uczucia uda się skłonić Tatianę do
zdradzenia nowych tajemnic. Co potem? Zmienione nazwisko, szansa rozpoczęcia
nowego życia w Kanadzie, tysiąc funtów rocznie z funduszu służb wywiadowczych. A
kiedy wywikła się już z tego wszystkiego, gdzie" będzie on? Może na drugim końcu
świata. Zresztą nawet gdyby był wówczas w Londynie, ile z uczucia, jakie dla niego
żywiła, przetrwa obróbkę w maszynie śledczej? Jak bardzo po tych wszystkich
przejściach będzie nienawidzić Anglików lub nimi gardzić? A skoro o tym mowa: ile
żaru będzie wtedy miał w sobie jego dzisiejszy ogień? '— Duszka — powtórzyła Tatiana.
— Jak długo?

— Tak długo, jak to będzie możliwe. Zależy od nas. Wielu ludzi wejdzie pomiędzy

nas. Zostaniemy rozłączeni. Nie będzie zawsze tak jak teraz, w tym małym pokoiku. Za
kilka dni będziemy musieli

wyjść na świat i to nam nie przyjdzie łatwo. Nie miałoby sensu mówienie ci czegoś

innego. Twarz Tatiany pojaśniała. Uśmiechnęła się do Bonda.

— Masz słuszność. Nie będę zadawać więcej głupich pytań. Ale nie powinniśmy

dłużej marnować czasu.

Uniosła jego głowę, wstała i położyła się obok niego.
Godzinę później, kiedy Bond stał na korytarzu, u jego boku znalazł się nagle Darko

Kerim. Uważnie zbadał twarz Bonda i powiedział przewrotnie:

— Nie powinieneś tak długo sypiać. Przegapiłeś historyczne pejzaże północnej

Grecji. No i czas już na premier seruice.

— Potrafisz tylko myśleć o jedzeniu — odparł Bond. Skinięciem głowy ukazał drzwi

sąsiedniego przedziału. — Jak tam nasz przyjaciel?

— Ani drgnął. Konduktor miał go na oku. Ten facet skończy jako najbogatszy

konduktor w spółce wagonów sypialnych. Pięćset dolarów za papiery Goldfarba, a teraz
po stówce ryczałtu dziennie. — Kerim zachichotał. — Powiedziałem, że może nawet
dostanie medal za zasługi wobec Turcji. Jest przekonany, że ścigamy gang przemytniczy.
Ten pociąg to główny środek przerzutu opium do Paryża. Nie jest wcale zdziwiony, a
tylko mile zaskoczony wysokością honorariów. No a ty, dowiedziałeś się czegoś więcej
od tej swojej rosyjskiej księżniczki? Wciąż mam obawy. Jest za spokojnie. Ci dwaj,
którzy zostali, mogli sobie, tak jak mówi dziewczyna, zupełnie niewinnie jechać do
Niemiec. Benz, być może, nie wy-ściubia nosa, bo się nas boi. Wszystko idzie jak po
maśle, a jednak, a jednak... — Kerim pokręcił głową. — Ci Rosjanie to fantastyczni
szachiści. Kiedy chcą przeprowadzić operację, czynią to błyskotliwie. Rozgrywka jest
drobiazgowo zaplanowana, ruchy przeciwnika wzięte pod uwagę — przewidziane i
skontrowane. Gdzieś w głębi duszy — twarz Kerima odbijająca się w szybie była
posępna — mam wrażenie, że ty, ja i dziewczyna jesteśmy pionkami na bardzo wielkiej
planszy... że pozwala się nam wykonywać ruchy, bo nie kłócą się one z rozgrywką
Rosjan.

— Ale jaki jest cel operacji? — Bond patrzył w mrok. Mówił do swego odbicia w

szybie. — Co chcą osiągnąć? Ciągle do tego wracamy. Oczywiście, wszyscy węszyliśmy
w tym jakiś spisek. A dziewczyna może sobie nawet nie zdawać sprawy, że jest weń
zamieszana. Wiem, że coś ukrywa, ale sądzę, że to tylko drobny sekrecik, który uważa za
mało istotny. Obiecuje, że powie mi wszystko po przyjeździe do Londynu. Wszystko? Co
ma na myśli? Powtarza tylko, że muszę ufać... że nie ma niebezpieczeństwa. Musisz
przyznać, Darko — Bond szukał potwierdzenia w spokojnych, przebiegłych oczach — że
na razie staje na wysokości zadania.

W oczach Kerima nie było entuzjazmu. Nic nie powiedział.
Bond wzruszył ramionami.
— Przyznaję, że się w nią wklapałem. Ale nie jestem głupcem, Darko. Szukałem

przesłanek wszystkiego, co mogłoby okazać się pomocne. Rozumiesz, niejednego można
się dowiedzieć, kiedy padają pewne bariery. Padły i wiem, że mówi prawdę. W każdym
bądź razie dziewięćdziesiąt procent prawdy. I wiem, że te dziesięć procent uważa za
pozbawione znaczenia. Jeśli oszukuje, to dlatego, że jest oszukiwana. To możliwe, jeśli
się przyjmie tę twoją szachową analogię. Ale wciąż wracamy do pytania, czemu to
wszystko służy. — Głos Bonda stwardniał. — I jeśli chcesz wiedzieć, to chcę pozostać w
grze, dopóki się nie dowiemy.

Upór, malujący się na twarzy Bonda, wywołał wesołość Kerima, który nagle

wybuchł śmiechem.

— Będąc na twoim miejscu, przyjacielu, wyślizgnąłbym się z pociągu w Salonikach

— z maszyną i, jeśli sobie życzysz, także z damą, choć to już nie jest takie ważne.
Wynająłbym samochód do Aten i pierwszym samolotem poleciał do Londynu. No, ale
mnie nie wychowano na gracza. — Kerim wymówił te słowa z ironią. — Dla mnie to nie
gra. To interes. Z tobą inaczej. Jesteś hazardzistą. M. także. Musi być hazardzistą, bo w
innym razie nie dałby ci wolnej ręki. On także chce poznać rozwiązanie tej łamigłówki.
Niech tam. Ale ja wolę grać ostrożnie, na pewniaka, zdając się jak najrzadziej na los
szczęścia. Sądzisz, że sytuacja jest korzystna, że ci sprzyja? — Darko Kerim odwrócił się
i stanął z Bondem twarzą w twarz. — Posłuchaj, przyjacielu — powiedział z mocą,
kładąc wielką dłoń na ramieniu Bonda. — Oto jest stół bilardowy. Normalny, płaski,
zielony stół do bilardu. Uderzyłeś swoją białą kulę, która cicho i gładko toczy się ku
czerwonej. Kieszeń jest tuż obok. W sposób fatalny i nieunikniony trafisz czerwoną,
która wpadnie do kieszeni. Takie jest prawo stołu do bilarda, prawo sali bilardowej. Lecz
gdzieś poza orbitą tych zdarzeń pilot odrzutowca stracił przytomność i jego samolot
pikuje wprost na tę salę bilardową... albo ma wybuchnąć rurociąg gazowy... albo zaraz
uderzy piorun. Budynek wali się i na ciebie, i na stół bilardowy. Co się zatem stało z tą
białą kulą, która nie mogła chybić czerwonej, i z czerwoną, która nie mogła nie wpaść do
kieszeni? Biała kula nie mogła chybić wedle praw stołu bilardowego. Lecz prawa stołu
bilardowego nie są prawami jedynymi, tak samo jak w toczonej teraz grze nie mają
wyłączności prawa rządzące drogą, jaką i ty, i pociąg pokonujecie ku swym
przeznaczeniom.

Kerim ufwał. Skwitował swoją orację bagatelizującym wzruszeniem ramion.
— Są to sprawy, mój przyjacielu, dobrze ci znane — powiedział z lekką nutą

przeprosin. — A ja od prawienia tych banałów poczułem pragnienie. Popędź dziewczynę
i chodźmy na kolację. Tylko błagam, wystrzegaj się niespodzianek. — Położył dłoń na
wysokości środkowego guzika marynarki. — Podkreślam wagę tej prośby kładąc rękę nie
na sercu, boby to było za poważne, lecz na żołądku, który ma dla mnie wielkie znaczenie.
Obu nas czekają niespodzianki. Cygan mówił, byśmy na siebie uważali. Teraz ja
powtarzam to samo. Możemy toczyć rozgrywkę na stole bilardowym, ale nie
zapominajmy o czujności wobec reszty świata. Mój nos — poklepał go — tak mi mówi.

Żołądek Kerima zaburczał natarczywie, jak zbagatelizowany aparat telefoniczny z

kimś rozzłoszczonym i upartym po drugiej stronie przewodu.

— No właśnie — powiedział Kerim z troską. — A nie mówiłem? Musimy

koniecznie coś zjeść.

Skończyli kolację w chwili, gdy pociąg dotarł do obrzydliwie nowoczesnej stacji

węzłowej w Thessalonikach. Ruszyli z powrotem korytarzem, a zanim rozstali się na noc,
Kerim ostrzegł dźwigającego małą, ciężką torbę Bonda:

— Niedługo znowu będziemy niepokojeni. Granica o pierwszej. Grecy to małe piwo,

ale ci Jugosłowianie lubią budzić wszystkich, którzy podróżują w puchach. Poślij po
mnie, gdyby ci dokuczyli. Nawet w ich kraju znam pewne nazwiska, o których można
napomknąć. Jestem w drugim przedziale następnego wagonu. Mam go tylko dla siebie.
Jutro przeniosę się na łóżko naszego przyjaciela Goldfarba w dwunastce. Na razie
zupełnie miło parkuje mi się w pierwszej klasie.

Bond podrzemywał czujnie, kiedy pociąg pracowicie piął się w górę doliny Yardar

ku wrotom Jugosławii. Tatiana znowu spała

z głową na jego kolanach. Rozmyślał o tym, co mu powiedział Darko. Zastanawiał

się, czy kiedy już bezpiecznie przejadą Belgrad, nie powinien odesłać wielkiego
mężczyzny do Istambułu. Nie było fair ciągnąć go przez całą Europę i zmuszać do
udziału w awanturze, która rozgrywała się poza jego terytorium i dla której nie miał
specjalnego zrozumienia. Darko najwyraźniej podejrzewał, że Bond zadurzył się w
dziewczynie i stracił zdolność trzeźwej oceny operacji. Cóż, było w tym ziarnko prawdy.
Byłoby z pewnością bezpieczniej wysiąść z pociągu i podążyć do kraju inną trasą. Jednak
— przyznawał przed sobą otwarcie — idea ucieczki przed tym spiskiem, jeśli w samej
rzeczy chodziło tu o spisek, napawała go odrazą. Jeśli natomiast nie chodziło, myśl o
poświęceniu trzech dni z Tatianą była mu równie przykra. No i M. jemu pozostawił
decyzję. Jak słusznie powiedział Darko, M. także był ciekaw prześledzić rozgrywkę do
końca. Przewrotnie pragnął się dowiedzieć, o co chodzi w tej całej łamigłówce. Bond
odsunął od siebie problem. Podróż przebiegała dobrze. Po co panikować?

Dziesięć minut po przybyciu na grecką stację graniczną Idomeni rozległo się

gorączkowe pukanie do drzwi. Rozbudziło dziewczynę. Bond wysunął się spod jej
głowy. Przyłożył ucho do drzwi.

— Tak?
— Le conducteur, Monsieur. Był wypadek. Pański przyjaciel, Kerim Bej.
— Chwileczkę — powiedział Bond gwałtownie. Wsunął Berettę do kabury, włożył

marynarkę i otworzył drzwi.

— Co się stało?
W świetle korytarzowych lamp twarz konduktora była żółta.
— Proszę za mną. — Pobiegł w stronę wagonu pierwszej klasy. Wokół drzwi

drugiego przedziału skupili się funkcjonariusze.

Patrzyli jak zaczarowani.
Konduktor zrobił dla Bonda przejście. Bond dotarł do drzwi i zajrzał do środka.
Włosy lekko zjeżyły mu się na głowie. Na kanapie po prawej stronie leżały dwa

ciała, zastygłe w boju na śmierć i życie, jaki mógłby sobie wymyślić scenarzysta
filmowy.

Pod spodem był Kerim, z nogami ugiętymi w ostatniej próbie powstania. Z jego szyi,

tuż obok żyły szyjnej, sterczała owinięta taśmą rękojeść sztyletu. Miał odrzuconą głowę,
a puste, przekrwione oczy patrzyły w noc. Usta wykrzywiał grymas. Po brodzie spływała
strużka krwi.

Częściowo na nim, przygwożdżone za szyję lewym ramieniem Kerima, spoczywało

ciężkie ciało człowieka z MGB o nazwisku Benz. Bond dostrzegał koniec stalinowskiego
wąsa i fragment poczerniałej twarzy. Na plecach mężczyzny niemal nonszalancko leżała
prawa ręka Kerima. Kończyła się pięścią zaciśniętą na rękojeści noża, tkwiącego w
środku wielkiej plamy na marynarce.

Bond uległ swej wyobraźni. Było tak, jakby oglądał film. Uśpiony Darko, mężczyzna

wślizgujący się bezszelestnie przez drzwi, dwa kroki w przód i błyskawiczny cios w
szyję. Potem ostatni gwałtowny spazm konającego Kerima, który wyrzuca ramię,

przyciąga mordercę do siebie i wbija nóż pod piąte żebro.

Ten wspaniały człowiek, który nosił ze sobą słońce. Teraz zgasło. Nie żył.
Bond odwrócił się brutalnie i zszedł z oczu mężczyzny, który dla niego zginął.
Zaczął uważnie, beznamiętnie odpowiadać na pytania.

ROZDZIAŁ 24

POŻEGNANIE Z NIEBEZPIECZEŃSTWEM

O trzeciej po południu, z półgodzinnym opóźnieniem, Orient Express posapując

wtoczył się niespiesznie do Belgradu. Miał tu być ośmiogodzinny postój w oczekiwaniu
na skład idący przez Żelazną Kurtynę.

Bond wyglądał przez okno na tłumy i oczekiwał pukania do drzwi zapowiadającego

przybycie człowieka Kerima. Tatiana, otulona w swe sobolowe futro, siedziała skulona
przy drzwiach, obserwując Bonda i zastanawiając się, czy do niej wróci.

Widziała to wszystko przez okno — dwa wynoszone z pociągu długie kosze,

błyskające flesze fotografów policyjnych, usiłującego przyspieszyć formalności,
rozgestykulowanego kierownika pociągu, a wreszcie wchodzącą i wychodzącą z wagonu
wysoką postać Jamesa Bonda — prostą, twardą i zimną jak rzeźnicki nóż.

Potem Bond wrócił do przedziału i usiadł, wbijając w nią wzrok. Zadawał ostre

brutalne pytania. Broniła się rozpaczliwie, podtrzymując z premedytacją swoją wersję,
wiedziała bowiem, że jeśli powie mu wszystko — na przykład to, że w sprawę
zaangażowany jest SMIERSZ — utraci go z pewnością na zawsze.

Siedziała teraz, ogarnięta strachem, strachem przed siecią, w którą się uwikłała,

strachem przed tym, co mogą skrywać w sobie kłamstwa, jakie opowiedziano jej w
Moskwie, a nade wszystko strachem przed możliwością utraty tego mężczyzny, który
nagle stał się światłem jej życia.

Zapukano do drzwi. Bond wstał i otworzył. Do przedziału wpadł jak pocisk

kauczukowo sprężysty, pogodny mężczyzna z błękitnymi oczami Kerima i zmierzwioną
miotłą jasnych włosów nad smagłą twarzą.

— Stefan Trempo, do usług — szeroki uśmiech ogarnął ich oboje. — Nazywają mnie

„Tempo". Gdzie Wódz?

— Proszę usiąść — powiedział Bond. Wiedziałem, pomyślał. To następny z synów

Darka.

Mężczyzna omiótł ich ostrym spojrzeniem. Ostrożnie usiadł pomiędzy nimi. Jego

twarz zgasła, a świetliste oczy wpatrywały się w Bonda z okropnym natężeniem, w
którym były ślady łęku i podejrzliwości. Jego prawa dłoń mimochodem wślizgnęła się do

kieszeni marynarki.

Kiedy Bond skończył, Stefan Trempo powstał. Nie zadawał żadnych pytań.
— Dziękuję, sir — powiedział. — Proszę za mną. Pojedziemy do mego mieszkania.

Jest wiele do zrobienia.

Wyszedł na korytarz i stanął plecami do przedziału, zapatrzony przed siebie. Kiedy

pojawiła się dziewczyna, nie obejrzawszy się ruszył korytarzem. Niosąc ciężką torbę i
swój neseser Bond pospieszył za Tatianą.

Szli peronem, a potem znaleźli się na placu przed dworcem. Widok — garść

poobijanych taksówek i monotonne fasady nowoczesnych budynków — był tu
przygnębiający. Zaczęło mżyć. Trempo otworzył tylne drzwiczki sfatygowanego
Morrisa, sam zaś wsiadł z przodu i ujął kierownicę. Podskakując na kocich łbach
wytoczyli się na śliski asfalt bulwaru, a potem przez kwadrans jechali szerokimi, pustymi
ulicami. Widzieli niewielu przechodniów i co najwyżej kilka innych aut.

Zatrzymali się w połowie długości brukowanej bocznej uliczki. W ślad za

gospodarzem przeszli przez szerokie drzwi bloku mieszkalnego i pokonali dwie
kondygnacje schodów, spowitych w typowy bałkański zapach — mieszankę zastarzałego
potu, dymu z papierosów i kapusty. Trempo otworzył drzwi i wprowadził ich do dwu-
pokojowego mieszkania z kompletem nijakich mebli i czerwonymi pluszowymi
zasłonami w oknach. Były rozsunięte, pozwalając widzieć ślepe okna domu po drugiej
stronie ulicy. Na bufecie stała taca z kilkoma zapieczętowanymi butelkami, szklankami
oraz talerzami pełnymi owoców i biskwitów — powitalny poczęstunek dla Darka i jego
przyjaciół.

Trempo skinął w stronę napitków.
— Proszę, sir, czujcie się, państwo, jak u siebie. Jest łazienka. Bez wątpienia macie

oboje ochotę na kąpiel. Proszę wybaczyć, muszę wykonać telefon. — Twarda fasada jego
twarzy zaczynała pękać. Przeszedł szybko do sypialni i zamknął za sobą drzwi.

Nastąpiły dwie puste godziny, podczas których Bond siedział przy oknie, gapiąc się

na ścianę po drugiej stronie ulicy. Od czasu do czasu wstawał, chodził od ściany do
ściany, a potem wracał na krzesło. Tatiana przez pierwszą godzinę udawała, że przegląda
magazyny. Potem nagle poszła do łazienki i Bond słyszał stłumiony odgłos wody lejącej
się do wanny.

Około szóstej z sypialni wyłonił się Trempo. Oświadczył Bondowi, że wychodzi.
— W kuchni jest jedzenie. Wrócę o dziewiątej i odwiozę państwa na dworzec.

Czujcie się, proszę, jak u siebie w domu.

Wyszedł nie czekając na odpowiedź Bonda i cicho zamknął za sobą drzwi. Bond

słyszał najpierw jego kroki na schodach, potem stuk drzwi wejściowych, a wreszcie
rozrusznik Morrisa.

Bond przeszedł do sypialni, usiadł na łóżku, podniósł słuchawkę i przez chwilę

rozmawiał po niemiecku z centralą międzynarodową.

Pół godziny później usłyszał spokojny głos M.
Bond rozmawiał z nim tak, jak z dyrektorem firmy Universal Export rozmawiałby

akwizytor. Oświadczył, że jego kolega poważnie się rozchorował. Czy są w związku z

tym jakieś nowe instrukcje?

— Jest bardzo chory?
— Tak, sir, bardzo.
— Co z konkurencją?
— Jechało ich z nami trzech, sir. Jeden zaraził się tym samym. Dwóch poczuło się

kiepsko jeszcze w Turcji. Wysiedli w Uzunko-pru — na granicy.

— Zatem ta druga firma zwinęła żagle?
Bond wyobrażał sobie oblicze M. trawiącego tę informację. Zastanawiał się, czy pod

sufitem powoli krąży wentylator, czy M. trzyma w dłoni fajkę, czy przy drugim aparacie
słucha szef sztabu.

— Jakie masz pomysły? Czy wolałbyś wracać z żoną do kraju inną trasą?
— Wolałbym, żeby to pan postanowił, sir. Żona czuje się dobrze. Próbki w

doskonałym stanie. Nie widzę powodów do zmiany planu. Wciąż mam ochotę
doprowadzić podróż do końca. Jeśli ją przerwę, ten rejon nadal pozostanie dziewiczy i
nie dowiemy się, jakie przedstawia możliwości.

— Czy chciałbyś, żebym ci podesłał do pomocy któregoś z naszych pozostałych

akwizytorów?

— To nie powinno być konieczne. Jak pan zresztą uważa, sir.
— Jeszcze się zastanowię. Więc naprawdę chcesz doprowadzić do końca tę

kampanię promocyjną?

Bond wyobrażał sobie oczy M. połyskujące tą samą perwersyjną ciekawością, tak

samo wściekłą żądzą poznania, jaką odczuwał sam.

— Tak, sir. Teraz, skoro jestem już w połowie, szkoda by było nie zaliczyć całej

trasy.

— Zatem w porządku. Pomyślę o podesłaniu ci kogoś do pomocy. — Na drugim

końcu linii nastąpiła pauza. — Masz na wątrobie coś jeszcze?

— Nie, sir.
— No to do zobaczenia.
— Do widzenia, sir.
Bond odłożył słuchawkę. Siedział, gapił się na nią i nagle pożałował, że nie okazał

większego entuzjazmu w sprawie proponowanych przez M. posiłków. Wstał z łóżka. No,
ale niebawem zostawi wreszcie za sobą te cholerne Bałkany i będzie we Włoszech.
Potem w Szwajcarii, we Francji — pośród przyjaznych ludzi, z dala od tych złodziejskich
ziem.

-A dziewczyna, co z nią? Czy może ją oskarżać o śmierć Kerima? Bond wrócił do

pierwszego pokoju, stanął przy oknie i wyglądając przez szybę zastanawiał się, odtwarzał
wszystko — każdą minę i każdy gest, jaki uczyniła od chwili, gdy owej nocy w Kristal
Palas po raz pierwszy usłyszał jej głos. Nie, nie może zwalać na nią winy.

Jeśli nawet była agentką, to agentką mimo woli. Tej roli, jeżeli była to rola, nie

potrafiłaby zagrać w pełni przekonująco żadna na świecie dziewczyna w jej wieku. Poza
tym podobała mu się, a ufał swoim instynktom. Wreszcie: czyż ze śmiercią Kerima ów

spisek czy Bóg wie co nie stracił racji bytu? Dowie się pewnego dnia, o co w tej sprawie
chodziło. W tej chwili był pewien jednego — dziewczyna nie uczestniczyła w niej
świadomie.

Podjąwszy postanowienie, Bond podszedł do drzwi łazienki i zapukał.
Kiedy wyszła, chwycił ją w ramiona, przytulił i zaczął całować. Przywarła do niego i

stali tak czując, jak na powrót wkrada się pomiędzy nich i odpycha gdzieś daleko zimną
pamięć śmierci Kerima dawne zwierzęce ciepło.

Tatiana wysunęła się z objęć Bonda i popatrzyła mu w oczy. Wyciągnęła dłoń, aby

odsunąć z jego czoła czarny kosmyk włosów.

Jej twarz znowu żyła.
— Cieszę się, że wróciłeś, James — powiedziała, dodając po chwili rzeczowo: —

Teraz musimy coś zjeść, wypić i wrócić do życia.

Później, kiedy skończyli już posiłek złożony ze śliwowicy, szynki wędzonej i

brzoskwiń, pojawił się Trempo. Zawiózł ich na dworzec, gdzie w twardym blasku lamp
łukowych czekał express, pożegnał szybko i chłodno, a potem zniknął w głębi peronu,
wracając do swych mrocznych spraw.

Punktualnie o dziewiątej nowy parowóz zagwizdał po nowemu i pociągnął wagony

w całonocną podróż w dół doliny Sawy. Bond odwiedził konduktora w jego służbówce,
aby wręczyć mu pieniądze i obejrzeć paszporty nowych pasażerów.

Znał większość elementów, jakich należy szukać w sfałszowanych paszportach —

rozmazanych wpisów, zbyt precyzyjnych konturów wykonanych gumowymi stemplami
pieczęci, resztek starego kleju na krawędziach fotografii, lekkich prześwitów papieru
wszędzie tam, gdzie dokonano jakichś zabiegów, aby przerobić cyfrę lub literę; jednak
pięć nowych paszportów — trzy amerykańskie i dwa szwajcarskie — wyglądało zupełnie
niewinnie. Dokumenty szwajcarskie, ulubione przez rosyjskich fałszerzy, należały do
dwojga małżonków, z których każde liczyło ponad siedemdziesiątkę. Na koniec Bond
oddał papiery konduktorowi, wrócił do przedziału i przysposobił się do następnej nocy z
głową Tatiany na kolanach.

Przejechali nocą przez Vincovci i Bród, by wreszcie — o białym świcie — dotrzeć

do odpychającego swą brzydotą Zagrzebia. Pociąg zatrzymał się między dwoma rzędami
lokomotyw, zdobytych na Niemcach i wciąż stojących smętnie na bocznicach pośród
trawy i zielsk. Kiedy sunęli przez ten żelazny cmentarz, przeczytał tablicę na jednej z
nich: MASCHINENBAU GMBH. Jej długie czarne cielsko było poorane kulami z broni
maszynowej. Bond usłyszał skowyt bombowca nurkującego i ujrzał wyrzucone ramiona
maszynisty. Przez moment nostalgicznie i nieracjonalnie porównywał emocje i zamęt
prawdziwej gorącej wojny ze swymi zakonspirowanymi potyczkami, wiedzionymi od
czasu, gdy wojna przemieniła się w zimną.

Wbili się w góry Słowenii, gdzie jabłonie i chaty wyglądały pra-" wie tak samo jak w

Austrii. Pociąg pracowicie sunął ku Lubljanie. Dziewczyna zbudziła się. Zjedli śniadanie,
złożone z jajecznicy, twardego, ciemnego chleba i kawy, smakującej prawie samą
cykorią. Wagon restauracyjny wypełniali rozbawieni turyści amerykańscy i angielscy,
którzy wracali znad Adriatyku, i Bond pomyślał z przypływem otuchy, że po południu
będą już w Europie Zachodniej i że mają za sobą trzecią niebezpieczną noc.

Spał do Sezany. W pociągu pojawili się jugosłowiańscy tajniacy o nieustępliwych

twarzach. Potem Jugosławia została z tyłu i w Poggioreale po raz pierwszy zapachniało
łatwym życiem: było ono w wesołej paplaninie funkcjonariuszy włoskich i beztrosko
podniesionych twarzach dworcowego tłumu. Nowa lokomotywa spalinowa gwizdnęła z
entuzjazmem, zafalowało pole smagłych rąk i już staczali się gładko ku Wenecji, ku
dalekiej iskierce Triestu i pogodnemu błękitowi Adriatyku.

Udało się, pomyślał Bond. Naprawdę sądzę, że się nam udało. Odsunął od siebie

wspomnienia ostatnich trzech dni. Tatiana dostrzegła, jak z jego twarzy znika napięcie.
Wyciągnęła rękę i ujęła jego dłoń. Przysunął się i usiadł tuż koło niej. Spoglądali razem
na wesołe wille, na żaglówki i ludzi, jeżdżących na nartach wodnych.

Pociąg zadudnił na zwrotnicach i wślizgnął się cicho na lśniący dworzec w Trieście.

Bond opuścił szybę i stali obok siebie, wyglądając na zewnątrz. Bond czuł się szczęśliwy.
Otoczył ramieniem kibić dziewczyny i mocno ją przytulił.

Spoglądali na wakacyjny tłum. Słońce słało złociste groty przez wysokie czyste okna

dworca. Ta rozświetlona scena podkreślała jeszcze cały mrok i brud krajów, z których
przybywał pociąg, i Bond patrzył z niemal zmysłową przyjemnością na kolorowo
ubranych ludzi, przecinających słoneczne plamy w drodze do wyjścia, i ludzi opalonych,
wracających już z wakacji, którzy spieszą peronem, aby zająć miejsca w pociągu.

Promień słońca zapalił nagle głowę mężczyzny, który wydawał się typowym

przedstawicielem tego szczęśliwego, beztroskiego świata. Ze złotych włosów pod linią
czapki promień przesunął się na również złoty, młody wąsik. Było jeszcze mnóstwo
czasu do odjazdu pociągu. Mężczyzna kroczył niespiesznie. Przyszło Bondowi na myśl,
że jest Anglikiem. Może podsunął mu tę myśl dobrze znajomy kształt ciemnozielonego
kaszkietu, może beżowy, nieźle znoszony prochowiec, ten herbowy strój angielskiego
turysty, może szare flanelowe spodnie czy wreszcie zdarte brązowe trzewiki. Tak czy
owak, zbliżający się po peronie mężczyzna z coraz większą mocą przyciągał uwagę
Bonda, jak gdyby był kimś, kogo powinien pamiętać.

Niósł obtłuczoną walizkę Revelation, a pod pachą grubą książkę i trochę gazet.

Wygląda jak sportowiec, pomyślał Bond. Miał szerokie bary i zdrową, dość przystojną
opaloną twarz zawodowego tenisisty, który po cyklu turniejów zagranicznych wraca do
domu.

Mężczyzna był już blisko i patrzył teraz wprost na Bonda. Jak ktoś znajomy? Bond

szukał w pamięci. Czy zna tego człowieka? Nie. Musiałby pamiętać oczy, które patrzą
tak zimno spod jasnych rzęs. Były zmętniałe, niemal martwe. Oczy topielca. Lecz miały
mu do przekazania jakąś wiadomość. Jaką? Że go poznają? Ostrzegają? A może to tylko
reakcja obronna na spojrzenie Bonda?

Mężczyzna zrównał się z wagonem sypialnym. Patrzył teraz wprost ku przodowi

pociągu. Minął Bonda, krocząc bezgłośnie w swych butach na gumie, a kiedy dotarł do
wagonu pierwszej klasy, chwycił balustradę i lekko wskoczył po stopniach.

Nagle Bond zrozumiał, co znaczyło to spojrzenie, kim był ten człowiek. Oczywiście!

Facet z Service. W końcu M. zdecydował się podesłać kogoś do pomocy. Tak właśnie
brzmiała wiadomość wypisana w niesamowitych oczach. Bond poszedłby o każdy
zakład, że niebawem się pojawi, aby nawiązać kontakt.

Jakże w stylu M. było to dopinanie wszystkiego na ostatni guzik!

ROZDZIAŁ 25

KRAWAT Z PODWÓJNYM WĘZŁEM

Aby ułatwić nawiązanie kontaktu, Bond wyszedł z przedziału i stanął na korytarzu.

Przebiegł w pamięci szczegóły szyfru dnia — tych kilka niewinnych zdań, które
zmieniane na pierwszego każdego miesiąca służą agentom angielskim jako prosty sygnał
rozpoznawczy.

Pociąg szarpnął i wypełzł powoli w blask słońca. Trzasnęły drzwi w końcu korytarza.

Nie rozległy się kroki, lecz nagle szyba odbiła czerwono-złotą twarz.

— Przepraszam. Czy mógłbym pożyczyć zapałki?
— Używam zapalniczki. — Bond wyjął swego podniszczonego Ronsona i wręczył

go mężczyźnie.

— Tym lepiej.
— Póki się nie zepsuje.
Bond podniósł wzrok na twarz mężczyzny, oczekując uśmiechu wywołanego

dopełnieniem dziecinnego rytuału: „Kto tam? Przyjaciel. Wejdź!”.

Grube wargi skrzywiły się nieznacznie, ale w bardzo bladonie-bieskich oczach nie

było światła.

Mężczyzna zdjął swój prochowiec. Miał na sobie starą, rudobrą-zową marynarkę z

tweedu, flanelowe spodnie, jasnożółtą letnią koszulę i krawat Saperów Królewskich w
granatowo-czerwone zygzaki. Krawat został zawiązany na podwójny węzeł. Bond nie
dowierzał ludziom stosującym podwójne węzły. Zdradzały nadmierną próżność. Często
były godłem chama. Postanowił jednak zapomnieć o swych uprzedzeniach. Na małym
palcu zaciśniętej teraz na balustradzie prawej dłoni lśnił złoty sygnet z nieczytelnym
herbem. Z kieszonki na piersiach marynarki wystawał róg czerwonej chusteczki. Na
przegubie lewej dłoni mężczyzna nosił srebrny zegarek na starym skórzanym pasku.

.Bond znał ten typ ludzi — absolwent pośledniej szkoły prywatnej, wciągnięty w

tryby wojny. Może żandarmeria polowa. Najmniejszego pomysłu, co robić potem, więc
został w jednostkach okupacyjnych. Zrazu nadal w żandarmerii, a potem — gdy ludzie o
większym stażu powrócili do kraju — przeniesienie do jednej

ze służb wywiadowczych. Oddelegowany do Triestu, gdzie się sprawdził. Chciał

zostać, żeby uniknąć rygorów życia w powojennej Anglii. Prawdopodobnie miał
dziewczynę lub może poślubił Włoszkę. Secret Service potrzebowała człowieka na
objęcie małej placówki, jaką po wycofaniu wojsk stał się Triest. Ten był pod ręką. Został
przyjęty. Wykonuje czynności rutynowe, ma niezbyt wysoko postawionych
informatorów w policji i siatkach wywiadowczych Włoch i Jugosławii. Tysiąc rocznie.
Dobre życie, nie oczekuje się od niego wiele. I nagle, jak grom z jasnego nieba, ta
sprawa. Musiał doznać szoku, otrzymawszy jedną z tych Bardzo Pilnych depesz.
Prawdopodobnie Bond go będzie trochę peszyć. Niezwykła twarz. Zupełnie szalone
oczy. Ale takie już one są u większości ludzi wykonujących za granicą tajną robotę. Już
od początku trzeba być trochę szalonym, by się na nią zdecydować. Potężny gość,
prawdopodobnie trochę głupawy, ale przydatny do zadań ochroniarskich. M. po prostu
wziął człowieka, który był najbliżej i kazał mu zabrać się pociągiem.

Te wszystkie refleksje przebiegły przez duszę Bonda, kiedy jego zmysły rejestrowały

wygląd i ubiór mężczyzny. Teraz powiedział:

— Miło cię widzieć. Jak to się stało?
— Depesza. Późną nocą. Osobista od M. Powiadam ci, staruszku, wstrząsnęła mną

jak diabli.

Osobliwy akcent. Ale jaki? Trochę irlandzki… prowincjonalnie irlandzki. I coś

jeszcze, coś, czego Bond nie umiał określić, a co wzięło się prawdopodobnie z
wieloletniego pobytu za granicą i nieustannego rozmawiania w językach obcych. No i to
koszmarne „staruszku”. Próba przełamania bojaźliwości.

— Wierzę — powiedział współczująco Bond. — Co w niej było?
— Tylko polecenie, żebym wsiadł dzisiaj rano na Orient i skontaktował się z

mężczyzną i dziewczyną jadącymi w sypialnym. Wasz przybliżony opis. Mam się was
trzymać i dostarczyć w zdrowiu do wesołego Paryża. To wszystko, staruszku.

Czy z tego głosu przebija rezerwa? Bond zerknął w bok. Blade oczy wybiegły mu na

spotkanie. Na moment rozjarzyły się czerwono. Jak gdyby rozwarto drzwiczki paleniska.
Poświata sczezła. Drzwi do wnętrza mężczyzny zostały zatrzaśnięte. Teraz oczy znowu
były zamglone — oczy introwertyka, człowieka, który nieczęsto wyziera na świat, ale w
nieskończoność wędruje po krainie swej duszy.

Tak, to szaleństwo, pomyślał Bond, wstrząśnięty tym, co przed chwilą zobaczył.

Może szok po wybuchu albo schizofrenia. Biedny facet… i to z takim fantastycznym
ciałem. Któregoś dnia na pewno pęknie. Zawładnie nim szaleństwo. Lepiej powiadomić o
tym Kadry. Sprawdzić jego kartę zdrowia. A skoro o tym mowa, jak brzmi jego
nazwisko?

— Cieszę się, że z nami jesteś. Chyba się nie przepracujesz. Zaczęliśmy z trzema

Czerwonymi na karku, aleśmy się ich pozbyli. Jednak w pociągu mogą być inni albo też
wsiądą następni. A ja muszę odstawić tę dziewczynę do Londynu bez żadnych
poślizgów. Po prostu miej wszystko na oku. Dziś w nocy lepiej trzymajmy się razem i
czuwajmy na zmianę. To ostatnia noc i nie chcę podejmować żadnego ryzyka. Nawiasem
mówiąc, nazywam się James Bond. Podróżuję jako David Somerset. A tam jest pani
Caroline Somerset.

Mężczyzna zanurzył dłoń w wewnętrznej kieszeni marynarki i wyjął wysłużony

portfel, który zdawał się zawierać mnóstwo pieniędzy. Odłowił wizytówkę i wręczył ją

Bondowi. Informowała: Kapitan Norman Nash, a w lewym dolnym rogu —
Automobilklub Królewski.

Wkładając wizytówkę do kieszeni, Bond przeciągnął po niej palcem. Była

wytłaczana.

— Dzięki — powiedział. — Cóż, Nash, chodźmy. Przedstawię cię pani Somerset.

Nie ma powodu, dla którego nie moglibyśmy podróżować wspólnie. W większym czy
mniejszym stopniu. — Uśmiechnął się przyjaźnie.

Znów ta natychmiast wygaszona czerwona poświata. Wargi pod krótkim złotym

wąsem lekko się wykrzywiły.

— Z rozkoszą, staruszku.
Bond odwrócił się ku drzwiom, delikatnie zapukał i wymówił swoje nazwisko.
Kiedy drzwi otworzyły się, Bond zaprosił Nasha do środka i zamknął je za sobą.
Dziewczyna wyglądała na zaskoczoną.
— To kapitan Nash, Norman Nash. Ma polecenie opiekowania się nami.
— Jak się pan miewa. — Dziewczyna z wahaniem wyciągnęła rękę. Nash ledwie jej

dotknął. Miał skupiony wzrok. Milczał. Tatiana zachichotała z zakłopotaniem. — Nie
usiądzie pan?

— Ee, dziękuję. — Nash usiadł sztywno na skraju kanapy. Wyglądał jak człowiek,

który próbuje sobie przypomnieć, co się robi, nie mając nic do powiedzenia. Zapuścił
dłoń do kieszeni marynarki i wydostał paczkę Playersów.

— Może, eee, papierosa? — Otworzył paczkę zupełnie czystym paznokciem, obdarł

z celofanu i wysunął papierosy. Dziewczyna poczęstowała się, a wówczas druga dłoń
Nasha mignęła zapalniczką ze służalczą szybkością sprzedawcy samochodów.

Nash podniósł wzrok. Bond stał oparty o drzwi i zastanawiał się, jak dopomóc temu

niezdarnemu, zakłopotanemu mężczyźnie. Nash wyciągał przed siebie papierosy i
zapalniczkę, jakby proponował szklane paciorki wodzowi tubylców.

— No, a ty, staruszku?
— Dziękuję — powiedział Bond. Nie znosił tytoniu z Virginii, ale gotów był na

wszystko, byle tylko rozluźnić tego faceta. Fakt faktem, że ostatnimi czasy Service musi
niekiedy poprzestawać na niesamowitych egzemplarzach. Przyjął papierosa i zapalił. Jak
do diabła ten facet daje sobie radę w tym na poły dyplomatycznym towarzystwie, w
jakim musi się obracać w Trieście?

— Wyglądasz na gościa w świetnej formie, Nash — powiedział, żeby coś

powiedzieć. — Tenis?

— Pływanie.
— Od dawna w Trieście? Krótkie czerwone lśnienie.
— Mniej więcej trzy lata.
— Ciekawa robota?
— Czasami. Wiesz, jak to jest, staruszku.
Bond zastanawiał się, jak skłonić Nasha, aby przestał nazywać go „staruszkiem”. Nic

nie wymyślił. Zapadła cisza.

Nash poczuł najwyraźniej, że znowu kolej na niego. Pomyszko-wał w kieszeni i

wydostał wycinek z gazety. Była to strona tytułowa Corriere de la Sera. Wręczył ją
Bondowi.

— Widziałeś to, staruszku? — Oczy zapaliły się i zgasły. Był to wstępniak,

wydrukowany tandetną grubą czcionką i wciąż

wilgotny od farby. Nagłówek informował:
TERRIBLE ESPLOSIONE IN ISTANBUL UFFICIO SOVIETICO DISTRUTTO

TUTTI I PRESENTI UCCISI Reszty Bond nie rozumiał. Złożył wycinek i oddał
Nashowi.

Ile wie ten człowiek? Lepiej traktować go jako goryla i nic ponad to.
— Głupia sprawa — powiedział. — Rura gazowa, jak sądzę. Bond znowu widział

zwieszający się ze sklepienia niszy obleśny

brzuch bomby i przewody, które zbiegając po wilgotnej ścianie, docierały na koniec

do bezwładnika w szufladzie biurka Kerima. Kto wczoraj po południu wcisnął
bezwładnik, kiedy zadzwonił Trempo? „Starszy Kancelista”? A może ciągnęli losy i stali
kręgiem, kiedy dłoń opadła w dół, a ulicą Ksiąg na wzgórzu wstrząsnął głęboki ryk? Byli
w tym chłodnym pokoju zapewne wszyscy. Ich oczy jarzyły się nienawiścią. Łzy były
zarezerwowane na noc. Najpierw należało dopełnić zemsty. A szczury? Ile tysięcy
szczurów zepchnął ten wybuch w głąb tunelu? Kiedy to było? Około czwartej. Czy
trwała codzienna narada? Trzech zabitych w pokoju. Ilu w pozostałych pomieszczeniach
budynku? Wśród nich może przyjaciele Tatiany. Musi zataić przed nią tę historię. Czy
Darko patrzył? Z okien Valhalli? Bond słyszał, jak od jej ścian odbija się echem
gromowy śmiech. W każdym bądź razie Kerim zabrał ze sobą wielu. Nash przypatrywał
się Bondowi.

— Tak, skłonny jestem sądzić, że to gaz — powiedział bez zainteresowania.
W głębi korytarza zabrzmiał i począł się przybliżać dźwięk dzwonka ręcznego.
— Deuxieme Sernice. Deuxieme Sernice. Prenez vos places, s'ił vous plait.”
Bond spojrzał na Tatianę. Miała pobladłą twarz. W jej oczach była prośba o

uwolnienie od towarzystwa tego topornego, niekul-turnowo mężczyzny.

— Może by tak lunch? — zapytał Bond. Dziewczyna wstała natychmiast. — A ty,

Nash?

Kapitan Nash poderwał się już był na nogi.
— Jadłem, dzięki, staruszku. No i chciałbym się rozejrzeć po pociągu. Czy

konduktor — no, wiesz…? — wykonał gest, jakby liczył pieniądze.

— Och, tak, jest skłonny do współpracy — odrzekł Bond. Sięgnął na półkę i zdjął

małą ciężką torbę. Otworzył Nashowi drzwi. — Do zobaczenia później.

Kapitan Nash wyszedł na korytarz.
— Ano, spodziewam się, staruszku — powiedział. Skręcił w lewo i swobodnie mimo

kołysania pociągu ruszył korytarzem; trzymał dłonie w kieszeniach spodni, a słońce
gorzało na pokrywających jego głowę zbitych złocistych kędziorkach.

Bond podążył za Tatianą w górę pociągu. Przedziały były pełne powracających do

domu urlopowiczów. W korytarzach trzeciej klasy ludzie siedzieli na walizkach i wśród
gwaru żuli pomarańcze, a także twarde na oko bułeczki, z których wystawały plastry
salami. Mężczyźni od stóp do głów oglądali przeciskającą się Tatianę, kobiety zaś
spozierały z aprobatą na Bonda, zastanawiając się, czy zadowala ją w łóżku.

W wagonie restauracyjnym Bond zamówił dwa americano i butelkę Chianti Broglio.

Pojawiły się wyśmienite europejskie przekąski i Tatiana poweselała.

— Zabawny facet — Bond patrzył, jak myszkuje pomiędzy małymi talerzykami. —

Ale rad jestem, że się pojawił. Będę miał szansę trochę się przespać. Po powrocie do
domu mam zamiar spać cały tydzień.

— Mnie się nie podoba — powiedziała dziewczyna obojętnie. — Nie jest kulturnyj.

Nie ufam jego oczom.

Bond się roześmiał.
— Nikt nie jest dla ciebie dość kulturnyj.
— Znałeś go wcześniej?
— Nie. Lecz pracuje w mojej firmie.
— Mówiłeś, że jak się nazywa?
— Nash. Norman Nash. Przeliterowała: — N. A. SZ.? Tak?
— Właśnie.
We wzroku dziewczyny pojawiła się niepewność.
— Przypuszczam, że wiesz, co to znaczy po rosyjsku. W wywiadach rosyjskich

człowiek jest „nasz”, kiedy dla nich pracuje. I właśnie ten człowiek nazywa się Nash. To
nieprzyjemne.

Bond parsknął śmiechem.
— Naprawdę, Taniu, umiesz uzasadniać swą antypatię do pewnych ludzi

zdumiewającymi argumentami. Nash to nader pospolite nazwisko angielskie. Zupełnie
nieszkodliwy facet, a na pewno wystarczająco twardy do naszych celów.

Tatiana zrobiła do niego minę i wróciła do lunchu. Pojawiły się tagliatelli verdi,

potem wino, potem doskonałe eskalopki.

— Och, jakież to dobre — powiedziała. — Od wyjazdu z Rosji nic, tylko jem i jem.

— Jej oczy rozszerzyły się. — Nie pozwól mi zanadto przytyć, James. Nie pozwolisz mi
tak się upaść, żebym nie nadawała się już do kochania? Musisz uważać, bo w
przeciwnym razie będę tylko jeść całymi dniami i spać. Będziesz mnie bił, jeśli zacznę
jeść za dużo?

— Z całą pewnością będę cię bijał.
Tatiana zmarszczyła nos. Poczuł delikatną pieszczotę jej stóp. Wielkie oczy

wpatrywały się weń z uporem. Potem długie rzęsy opadły z afektacją.

— Zapłać, proszę — powiedziała. — Jestem senna.
Pociąg dojeżdżał do Maestre. Pojawiły się pierwsze kanały. Prostym szlakiem

wodnym sunęła ku miastu gondola towarowa pełna warzyw.

— Ale za minutę będziemy w Wenecji — zaprotestował Bond. — Nie chcesz jej

zobaczyć?

— To będzie po prostu następny dworzec. Poza tym mogę obejrzeć Wenecję kiedy

indziej. Teraz chcę, żebyś mnie kochał. Proszę, James. — Tatiana pochyliła się nad
stolikiem. Położyła dłoń na dłoni Bonda. — Daj mi to, czego pragnę. Jest tak niewiele
czasu.

Potem znów był ich mały pokój, zapach morza wdzierający się przez półotwarte

okno, trzepotanie zaciągniętych zasłon. Znów na podłodze leżały dwa stosiki ubrań,
znów dwa szepczące ciała na kanapie szukały się dłońmi. Splotły się, a kiedy pociąg
szarpnął na zwrotnicach w wypełnionej echami hali dworca weneckiego, rozległ się
ostatni rozpaczliwy okrzyk.

Gdzieś spoza próżni maleńkiego pokoju niosły się echa nawoływań, przemieszanych

z metalicznym brzękiem i szuraniem ludzkich stóp, ktęre powoli rozmyły się we śnie.
Później była Padwa, Vinzenza i prześwitujący przez zasłony złotem i czerwienią
przepyszny wschód słońca nad Werona. Znów korytarzem przemaszerował dzwonek.
Obudzili się. Bond włożył ubranie, wyszedł na korytarz i stanął wsparty o balustradę.
Patrzyłna gasnącą nad Równiną Lombardzką różową poświatę, myślał o Tatianie i o
przyszłości. Na ciemnym szkle obok twarzy Bonda pojawiło się odbicie twarzy Nasha.
Nash podszedł bardzo blisko, tak że jego łokieć dotykał ramienia Bonda.

— Wydaje mi się, że wyczaiłem jednego z tamtych — powiedział cicho.
Bond nie był zaskoczony. Przypuszczał, że jeśli coś ma się zdarzyć, to właśnie tej

nocy.

— Kto to jest? — zapytał niemal bez zainteresowania.
— Nie wiem, jak się naprawdę nazywa, lecz przewinął się przez Triest raz czy dwa.

Ma coś wspólnego z Albanią. Może tamtejszy rezydent. Teraz jest na paszporcie
amerykańskim. „Wilbur Frank”. Podaje się za,bankiera. Jest w dziewiątym, tuż obok
ciebie. Nie sądzę, bym się co do niego mylił, staruszku.

Bond zerknął w oczy, osadzone w dużej brązowej twarzy. Znów drzwi paleniska

stały otworem. Czerwona poświata wylała się na zewnątrz i została wygaszona.

— Doskonale, że go przyuważyłeś. Może to być ciężka noc. Lepiej odtąd trzymaj się

nas. Nie powinniśmy zostawiać dziewczyny samej.

— Tak właśnie myślałem, staruszku.
Zjedli kolację. Był to cichy posiłek. Nash siedział obok dziewczyny i nie spuszczał

wzroku z talerza. Trzymał nóż jak pióro i często obcierał go o widelec. Jego ruchy były
niezgrabne. W połowie kolacji sięgając po sól przewrócił Tatianie kieliszek Chianti.
Przepraszał gęsto. Z żądania nowego kieliszka i napełnienia go winem uczynił wielkie
widowisko.

Podano kawę. Teraz niezgrabnie zachowała się Tatiana. Przewróciła swą filiżankę.

Nagle bardzo pobladła i zaczęła szybko oddychać.

— Tatiano! — Bond uniósł się z krzesła, ale to kapitan Nash pierwszy porwał się na

nogi i przejął inicjatywę.

— Dama zasłabła — powiedział krótko. — Pozwól. — Otoczył Tatianę ramieniem i

postawił ją na nogi. — Odprowadzę ją do przedziału. Ty lepiej pilnuj torby. No i masz
rachunek. Zajmę się nią do twego powrotu.

— Już wszystko dobrze — zaprotestowała Tatiana, ale jej drętwiejące wargi

świadczyły, że popada w omdlenie. — Nie przejmuj się, James, polezę chwilkę…

Głowa dziewczyny osunęła się na ramię Nasha. Nash uchwycił ją w talii, a potem

szybko i kompetentnie przeprowadził zatłoczonym przejściem i wymanewrował z
wagonu restauracyjnego.

Bond niecierpliwie strzelił palcami na kelnera. Biedulka. Musi być wykończona.

Dlaczego nie pomyślał o stresach, jakim podlega?

Przeklinał swój egoizm. Dzięki niebiosom za tego Nasha. Przy swym całym

nieokrzesaniu bardzo sprawny gość.

Zapłacił rachunek i z ciężką torbą w dłoni najszybciej jak mógł ruszył z powrotem

przez zatłoczony pociąg.

Delikatnie zapukał do drzwi przedziału siódmego. Otworzył je Nash. Z palcem na

ustach wyszedł na korytarz i zamknął drzwi za sobą.

— Małe omdlenie — powiedział. — Teraz jest już w porządku. Łóżka były

pościelone. Położyła się spać na górnym. Chyba było dla niej tego wszystkiego za wiele,
staruszku.

Bond skinął głową. Wszedł do przedziału. Spod sobolowego futra zwieszała się

pobladła dłoń. Bond stanął na dolnym łóżku i delikatnie wsunął ją pod futro. Była bardzo
chłodna. Dziewczyna spała zupełnie bezgłośnie.

Bond cicho zszedł na dół. Niech lepiej śpi. Wysunął się na korytarz.
Nash popatrzył nań pustymi oczyma.
— Cóż, chyba powinniśmy przygotować się na noc. Mam książkę — podniósł ją do

góry. — Wojna i pokój. Od lat usiłuję się przez to przeryć. Ty się prześpij pierwszy,
staruszku. Wyglądasz nienad-zwyczajnie. Obudzę cię, kiedy oczy same zaczną mi się
zamykać.

— Ukazał głową drzwi dziewiątki. — Nie pokazywał się dotąd. I nie sądzę, żeby się

pokazał, jeśli szykuje jakiś numer. — Urwał.

— Tak nawiasem, czy masz broń, staruszku?
— Tak. A co, ty nie? Nash miał minę winowajcy.
— Boję się, że nie. Mam w domu Lugera, ale jest za wielki do takiej roboty/
— Ach, trudno — powiedział z wahaniem Bond. — Lepiej weź moją. Chodźmy.
Weszli do przedziału i Bond zamknął drzwi. Wydostał Berettę i podał Nashowi.
— Osiem strzałów — powiedział cicho. — Półautomatyczny. Zabezpieczony.
Nash ujął pistolet i gestem zawodowca zważył go w dłoni. Potem odbezpieczył i

zabezpieczył.

Bond nie znosił, gdy ktoś obcy dotyka jego broni. Czuł się bez niej nagi.
— Trochę lekki — powiedział burkliwie — ale zabije, jeśli wsadzisz kule we

właściwe miejsca.

Nash pokiwał głową. Usiadł przy oknie na końcu dolnej leżanki.
— Tu będę siedział — szepnął. — Dobre pole strzału. — Położył książkę na

kolanach i usadowił się wygodnie.

Bond zdjął marynarkę, krawat i ułożył je na łóżku obok siebie. Opadł na poduszkę i

oparł nogi o torbę ze Spektorem, która wraz z neseserem stała na podłodze. Wziął swego
Amblera, odnalazł miejsce, gdzie przerwał lekturę, i próbował czytać. Po kilku stronach
stwierdził, że traci możność koncentracji. Był zbyt zmęczony. Odłożył książkę na kolana
i zamknął oczy. Czy może sobie pozwolić na sen? Jakie jeszcze mogliby przedsięwziąć
środki ostrożności?

Kliny! Bond wymacał je w kieszeni marynarki. Zsunął się z leżanki, klęknął na

podłodze i wcisnął je mocno pod drzwi. Potem usadowił się ponownie i zgasił lampę.

Fioletowe oko światełka nocnego spoglądało łagodnie w dół.
— Dzięki, staruszku — powiedział miękko kapitan Nash. Pociąg zaskowyczał i

wpadł z rykiem w tunel.

ROZDZIAŁ 26

ŚMIERCIONOŚNA BUTELKA

Bonda obudziło lekkie pociągnięcie za kostkę. Nie poruszył się, lecz jego zmysły —

jak zmysły zwierzęcia — zaczęły funkcjonować natychmiast.

Nic się nie zmieniło. Brzmiały te same dźwięki — odmierzający kilometry cichy,

metalowy krok, poskrzypywanie podłogi, leciutki brzęk z szafki nad umywalką, gdzie
kubek do zębów obluzował się w swym uchwycie.

Co go zatem zbudziło? Zjawiskowe oko lampki nocnej kąpało cały przedział w

głębokiej aksamitnej poświacie. Z górnego łóżka nie dochodził żaden odgłos. Kapitan
Nash siedział na swym miejscu z książką rozłożoną na kolanach; na białym marginesie
stronicy księżyc kładł plamkę światła.

Nash uporczywie wpatrywał się w Bonda, który zwrócił uwagę na malujące się w

fioletowych oczach napięcie. Czarne wargi rozchyliły się, błysnęły zęby.

— Wybacz, że ci przeszkadzam, staruszku. Mam nastrój na pogawędkę.
Jakie nowe tony pojawiły się w jego głosie? Bond delikatnie opuścił stopy na

podłogę. Trochę się wyprostował. W przedziale, jak ktoś trzeci, stanęło
niebezpieczeństwo.

— Dobra — powiedział Bond lekko. Co w tych kilku słowach posłało dreszcz po

jego plecach? Nuta władczości? Bondowi przyszła do głowy myśl, że Nash mógł
zwariować. Może tym, co Bond wyczuwał w przedziale, nie było zagrożenie, lecz
szaleństwo. Instynkt nie zawiódł go w ocenie tego człowieka. Powstaje problem, aby się
go pozbyć na najbliższej stacji. Gdzie teraz są? Kiedy będzie granica?

Bond uniósł dłoń, żeby popatrzeć na zegarek. Fioletowa poświata była silniejsza,

aniżeli fosforyczne cyferki. Bond przechylił tarczę tak, by padła na nią płynąca od okna
smuga księżycowego blasku.

Od strony Nasha dobiegł ostry trzask. Bond poczuł silne uderzenie w nadgarstek, a

odłamki szkła prysnęły mu w twarz. Jego ramię zostało odrzucone ku drzwiom.
Zastanawiał się, czy ma złamany nadgarstek. Opuścił ramię i rozprostował palce. Ruszały
się wszystkie.

Na kolanach Nasha wciąż leżała otwarta książka, lecz teraz z otworu w jej grzbiecie

sączyła się wąska smużka dymu, a w przedziale pachniało fajerwerkami.

Ślina zasychała w ustach Bonda, jak gdyby opił się ałunu.
Zatem była to pułapka od początku do końca. A teraz się zamknęła. Kapitan Nash

został podesłany mu przez Moskwę. Nie przez M. Agent MGB w przedziale numer
dziewięć, ów człowiek z paszportem amerykańskim, jest postacią mityczną. Bond
natomiast wręczył Nashowi swój pistolet. W dodatku zaklinował drzwi, aby Nash czuł
się bezpieczniej.

Bond zadrżał. Nie ze strachu. Z niesmaku.
Nash przemówił. Już nie szeptem, już nie służalczo. Jego głos był donośny i pewny.
— To nam oszczędzi mnóstwa dyskusji, staruszku. Po prostu mała demonstracja.

Uważa się, że jestem zupełnie dobry z tą czarodziejską zabawką. Jest w niej dziesięć kul
— dum dum kaliber 25,

wystrzeliwanych przez baterię elektryczną. Musisz przyznać, że Rosjanie to

doskonali faceci w te klocki. Głupia sprawa, że ta twoja książka nadaje się tylko do
czytania, staruszku.

— Na rany Boskie, przestań mnie nazywać staruszkiem. — Kiedy trzeba było

dowiedzieć się tak wiele i przemyśleć tyle spraw, Bond na swą totalną klęskę zareagował
jak ktoś, kto z płonącego domu unosi niepotrzebne przedmioty.

— Wybacz, staruszku. Chyba weszło mi to w krew. Ma związek z udawaniem

cholernego dżentelmena. Jak te ciuchy. Wszystkie z działu zaopatrzenia w odzież. Ponoć
mogę ujść. I tak jest, nie, staruszku? Ale przejdźmy lepiej do interesów. Spodziewam się,
że będziesz chciał wiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi. Powiem z przyjemnością.
Mamy jakieś pół godziny do twojego… odjazdu. Wyjaśnienie słynnemu mister Bondowi
z Secret Service, jakim był cholernym głupcem, tylko mnie ekstra podrajcuje. Widzisz,
staruszku, nie jesteś tak dobry, jak ci się zdaje. Jesteś po prostu wypchaną kukłą, a moja
robota polega na tym, żeby wypuścić z ciebie trociny. — Głos był monotonny i
bezbarwny, zakończenia zdań — zupełnie nieakcentowane. Jak gdyby Nasha nudził sam
akt mówienia.

— Tak — powiedział Bond. — Chciałbym wiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi.

Poświęcę ci te pół godziny.

Zastanawiał się rozpaczliwie, czy jest jakiś sposób podstawienia temu człowiekowi

nogi, wytrącenia go z równowagi.

— Nie rób sobie złudzeń, staruszku — głos nie wyrażał najmniejszego

zainteresowania Bondem ani też stwarzanym przez Bonda zagrożeniem. Bond istniał
wyłącznie jako cel. — Umrzesz za pół godziny. Bez żadnej obsuwki. Gdybym
kiedykolwiek popełnił jakąś obsuwkę, nie miałbym mojej obecnej fuchy.

— Na czym polega?
— Główny wykonawca wyroków w SMIERSZ-u — Głos ożywił się lekko,

zabrzmiała w nim nuta dumy. Potem znów był bezbarwny. — Sądzę, że znasz tę nazwę,
staruszku.

SMIERSZ. Tak więc brzmiała odpowiedź — najgorsza z możliwych. A to był ich

główny zabójca. Bond przypomniał sobie czerwony ogień w zmętniały eh oczach.

Morderca. Psychopata… prawdopodobnie z depresją maniakalną. Człowiek, którego
naprawdę to bawi. Jakiż użyteczny nabytek dla SMIERSZ-u. Nagle przyszły

Bondowi na myśl przepowiednie Vavry. Spróbował dalekiego strzału: — Czy

księżyc ma na ciebie jakiś wpływ, Nash? Czarne wargi wykrzywił grymas.

— Cwani jesteśmy, panie Secret Service, co? Myślisz, że jestem szajbus. Nie martw

się. Będąc szajbusem nie byłbym tu, gdzie jestem.

Gniewne szyderstwo w głosie Nasha powiedziało Bondowi, że trącił czułą strunę. Co

jednak osiągnie, jeśli wytrąci Nasha z równowagi? Lepiej go udobruchać i zyskać na
czasie. Może Tatiana…

— Jakie jest w tym interesie miejsce dziewczyny?
— Część przynęty — głos był znowu znudzony. — Nie przejmuj się. Nasze gadanie

jej nie zbudzi. Nalewając jej wina wsypałem do kieliszka szczyptę wodzianu chlorku.
Załatwiona na całą noc. A później na wszystkie następne. Bierzesz ją ze sobą.

— Ach, czyżby. — Bond powoli przełożył obolałą rękę na kolano, ruszając palcami,

aby ożywić krążenie krwi. — No więc posłuchajmy twojej historii.

— Tylko uwaga, staruszku. Bez sztuczek. Nie wywiniesz się z tego żadnymi

numerami w stylu Bulldoga Drummonda. Jeśli nawet zwęszę jakiś ruch, dostajesz kulkę
w serce. I po wszystkim. Tak czy owak, to cię właśnie czeka na koniec. Jedna w sam
środeczek serca. Porusz się, a zarobisz ją szybciej. No i nie zapominaj, z kim masz do
czynienia. Pamiętasz swój zegarek? Nie chybiam. Nigdy.

— Niezły popis — powiedział beztrosko Bond. — Ale się nie bój. Masz moją broń.

Pamiętasz? Mów wreszcie.

— W porządku, staruszku, tylko nie drap się w ucho, kiedy będę mówił. Bo ci je

odstrzelę. Zrozumiałeś? Cóż, SMIERSZ postanowił cię załatwić — z tego co wiem,
decyzję podjęto nawet wyżej, na samej górze. Chodzi chyba o to, żeby przyłożyć Secret
Service raz a dobrze, utrzeć wam trochę nosa. Kapujesz?

— Dlaczego wybór padł na mnie?
— O to mnie nie pytaj, staruszku. Ale ponoć masz w swojej firmie nielichą reputację.

A sposób, w jaki zostaniesz zabity, ma rozpieprzyć cały wasz cyrk. Ten plan warzył się
trzy miesiące, ale to istne cudo. Musiał taki być. SMIERSZ popełnił ostatnio jeden czy
dwa błędy. Na przykład ten numer z Chochłowem. Pamiętasz tę wybuchową
papierośnicę i w ogóle? Zlecili zadanie niewłaściwemu człowiekowi. Powinni byli dać je
mnie. Ja bym nie przeszedł do Jankesów. Mniejsza. Widzisz, staruszku, mają tam w

— SMIERSZ-u niekiepskiego planistę. Faceta o nazwisku Kronsteen. Fantastyczny

szachista. Powiedział, że trzeba zagrać na twojej próżności, pazerności, zamiłowaniu do
dziwactw. Powiedział, że wy wszyscy z Londynu dacie się złapać na dziwactwo. I tak się
stało, nie, staruszku?

Czy naprawdę? Bond przypomniał sobie, jak podnieciły ich ciekawość ekscentryczne

aspekty tej historii. Próżność? Tak, musiał przyznać, że myśl o zakochanej w nim
rosyjskiej dziewczynie spełniła swoją rolę. Wreszcie Spektor. To właśnie zadecydowało
o wszystkim — najczystsza chciwość, by go zdobyć.

— Byliśmy zainteresowani — powiedział beznamiętnie.

— Potem przyszła kolej na operację. Nasz Kierownik Wydziału Operacyjnego to

niezły model! Powiedziałbym, że zabiła więcej ludzi niż ktokolwiek inny na świecie —
albo przynajmniej przygotowała te zabójstwa. Tak, to kobieta. Nazywa się Klebb —
Rosa Klebb. Świnia nie kobieta. Ale fakt, że zna wszystkie numery.

Rosa Klebb. Zatem na szczycie SMIERSZ-u stała kobieta! Gdyby tylko zdołał

jakimś cudem przeżyć i mógł się do niej dobrać! Palce prawej dłoni Bonda zacisnęły się
lekko.

Dobiegający z rogu bezbarwny głos podjął:
— Cóż, to właśnie ona wynalazła tę Romanowa. Przeszkoliła ją do zadania.

Nawiasem mówiąc, jaka jest w łóżku? Niezła?

Nie! W to Bond nie wierzył! Pierwsza noc została zapewne wyreżyserowana. Ale

następne? Nie. Wszystko potem było autentyczne. Skorzystał z okazji, żeby wzruszyć
ramionami. Uczynił to z przesadą. Żeby przyzwyczaić Nasha do poruszeń.

— No, dobra. Osobiście zupełnie się tym nie interesuję. Ale zrobili wam dwojgu

kilka przyjemnych fotek. — Nash poklepał kieszeń swej marynarki. — Cały film 16
milimetrów. Pójdzie do jej torebki. Te zdjęcia świetnie wypadną w gazetach. —
Roześmiał się gardłowo i metalicznie. — Najsoczystsze kąski będą musieli rzecz jasna
wyciąć.

Zmiana pokoi hotelowych. Apartament małżeński. Wielkie lustro nad łóżkiem. Jakże

się to wszystko świetnie zgadzało. Bond poczuł, że jego dłonie są mokre od potu. Wytarł
je o spodnie.

— Spokojnie, staruszku. Mało już nie zarobiłeś. Powiedziałem, żebyś się nie ruszał.

Pamiętasz?

Bond na powrót położył dłonie na książce, spoczywającej na
swych kolanach. Do jakiego stopnia może rozbudować te drobne ruchy? Do jakich

granic się posunąć?

— Mów dalej — powiedział. — Czy dziewczyna wiedziała, że ktoś robi te zdjęcia?

Czy wiedziała, że w to wszystko zamieszany jest SMIERSZ?

Nash parsknął.
— Oczywiście, że nie wiedziała o zdjęciach. Rosa nie ufała jej za grosz. Zbyt

uczuciowa. Ale nie wiem za dużo o tych sprawach. Pracowaliśmy wszyscy osobno. Dziś
zobaczyłem ją po raz pierwszy. Wiedziałem tylko, co mam zrobić sam. Tak, oczywiście,
dziewczyna zdawała sobie sprawę, że pracuje dla SMIERSZ-u. Powiedziano jej, że musi
się dostać do Londynu i trochę powęszyć.

Kompletna idiotka, pomyślał Bond. Dlaczego mi nie powiedziała, że macza w tym

palce SMIERSZ? Pewnie bała się nawet wypowiedzieć to słowo. Sądziła, że każe ją
zamknąć albo coś w tym stylu. Zawsze powtarzała, że opowie mu wszystko, kiedy
znajdzie się w Anglii. Ze musi ufać i niczego się nie bać. Ufać! Skoro sama nie miała
bladego pojęcia, co się właściwie dzieje. Trudno. Biedny dzieciak. Dała się wprowadzić
w błąd tak samo, jak on. Lecz przecież wystarczyłoby jedno napomknienie — ocalając,
na przykład, życie Kerima. Nie mówiąc o jego i jej.

— Potem trzeba się było pozbyć tego waszego Turka. Niemała robótka, jak wnoszę.

Twardy orzech. Przypuszczam, że to jego banda wysadziła wczoraj po południu centrum
w Istambule. Wywoła to trochę paniki.

— Współczuję.
— Mnie to wisi, staruszku. Moja część zadania będzie łatwa. — Nash szybko zerknął

na zegarek. — Za jakieś dwadzieścia minut wjeżdżamy w tunel Simplon. Chcieli, żebym
tam to zrobił. Będzie wyglądać w gazetach bardziej dramatycznie. Jedna kulka dla ciebie.
Kiedy wjedziemy w tunel. Tylko jedna w serce. Zgiełk w tunelu pomoże, gdybyś miał
głośno zdychać — charczenie i tak dalej. Potem jedna w kark dziewczyny — z twojej
broni — i lu! z panienką przez okno. Potem jeszcze jedna dla ciebie z twojego pistoletu.
Który oczywiście będziesz miał w dłoni. Mnóstwo prochu na koszuli. Samobójstwo. Tak
to właśnie będzie wyglądać na pierwszy rzut oka. Ale w twoim sercu będą dwie kule. To
wyjdzie na jaw później. Tajemnicza sprawa! Ponowne przeszukanie Simplonu. Kim był
ten jasnowłosy mężczyzna? W jej torebce znajdą film, w twojej kieszeni długi miłosny
list od dziewczyny — troszkę jakby z pogróżkami. Dobry jest. Napisali go w SMIERSZ-
u. Powiada, że przekaże film prasie, jeśli się z nią nie ożenisz. Że obiecałeś ją poślubić,
jeśli wykradnie Spektora… — Nash urwał i dodał w nawiasie: — A jeśli o to chodzi,
staruszku, Spektor jest zaminowany. Kiedy wasi eksperci od szyfrów zaczną w nim
grzebać, wystrzeli wszystkich do królestwa niebieskiego. Niezła korzyść uboczna. —
Nash zachichotał tępo. — Potem pisze w liście, że wszystko, co może ci ofiarować, to
Spektor i jej ciało — no i rozwodzi się nad tym ciałem, a także wszystkim, co z nim
robiłeś. Mocna rzecz! Łapiesz? Jaką więc historię opowiedzą gazety — to znaczy te
lewicowe, które dostaną cynk, żeby wyjść na pociąg? Staruszku, historię, w której będzie
wszystko! Orient Express. Piękna rosyjska kobieta — szpieg zamordowana w tunelu
Simplon. Plugawe zdjęcia. Tajna maszyna szyfrowa. Przystojny brytyjski szpieg, który
zrujnował swoją karierę, zabija Rosjankę i popełnia samobójstwo. Seks, szpiedzy,
luksusowy pociąg, państwo Somerset…! Staruszku, to będzie szło miesiącami! Zepchnie
aferę Chochlowa w kompletne zapomnienie. I co za fanga w nos słynnej Secret Service!
Jej najlepszy człowiek, sławny James Bond. Zupełne jatki. Potem maszyna szyfrowa robi
bum. Co pomyśli o tobie twój szef? Co pomyśli opinia publiczna? A rząd? Amerykanie?
Kto tu gada o bezpieczeństwie!? Koniec z tajemnicami atomowymi od Jankesów. —
Nash urwał, pozwalając, by to wszytko dokładnie dotarło do Bonda. Potem dodał z
akcentem dumy: — Staruszku, to będzie sensacja stulecia!

Tak, pomyślał Bond. Tak. Facet ma w tej sprawie zupełną słuszność. Francuska prasa

tak rozdmucha tę historię, że nie da się jej żadnym cudem wyciszyć. Nie będzie żadnych
barier ani w publikowaniu zdjęć, ani czegokolwiek innego. Czy jest na świecie gazeta,
która tego nie kupi? Poza tym Spektor! Czy ludzie z Service albo Deuxieme okażą dość
rozsądku, by odgadnąć, iż jest zaminowany? Ilu najlepszych kryptografów Zachodu
wyleci w powietrze razem z nim? Boże, musi się jakoś wykaraskać z tego bigosu! Ale
jak?

Gapił się na niego grzbiet Wojny i pokoju Nasha. Zastanówmy się. Kiedy pociąg

wjedzie do tunelu, najpierw będzie potężny ryk. Potem jednocześnie przytłumiony trzask
i uderzenie kuli. Bond wpatrywał się w fioletowy półmrok, mierząc w swoim kącie
głębokość cienia pod górnym łóżkiem, zapamiętując dokładne położenie neseseru na
podłodze i zastanawiając się, co uczyni Nash po oddaniu strzału.

— Trochę grałeś — powiedział — zakładając, że pozwolę ci przyłączyć się do nas w

Trieście. No i skąd znałeś kod miesiąca?

— Chyba nie bardzo ogarniasz cały obraz — odparł Nash cierpliwie. — SMIERSZ

jest dobry… naprawdę dobry. Nie ma nic lepszego. Znamy wasz kod miesiąca na każdy
rok. Gdyby ktokolwiek z twojej firmy zwracał uwagę na te sprawy, doszukiwał się w
nich, jak to jest praktykowane w mojej firmie, regularności, uświadomilibyście sobie, że
gdzieś — może w Tokio, może w Timbuktu — zawsze w styczniu tracicie którąś z
płotek. SMIERSZ po prostu zgarnia tych ludzi i wyciska z nich kod na dany rok.
Oczywiście razem ze wszystkim, co wiedzą. Ale chodzi o kod. Później zostaje
przekazany wszystkim ośrodkom. Proste jak droga w komunizm, staruszku.

Paznokcie Bonda wbiły się w dłonie.
— A jeśli chodzi o przyłączenie się w Trieście, to rzecz wyglądała inaczej. Jechałem

z tobą od dawna — w wagonach na przodzie pociągu. Kapujesz, staruszku, czekaliśmy
na ciebie w Belgradzie. Wiedzieliśmy, że zadzwonisz do swego szefa… albo ambasady
czy coś w tym stylu. Prowadziliśmy podsłuch tego jugosłowiańskiego telefonu od
tygodni. Szkoda, żeśmy nie zrozumieli hasła, które przekazał do Istambułu. Może by się
dało nie dopuścić do fajerwerków albo przynajmniej ocalić naszych. Lecz głównym
celem byłeś ty, staruszku, a ciebie ustawiliśmy na cacy. Od chwili, w której wysiadłeś w
Istambule z samolotu, siedziałeś w butelce jak mucha. Problem polegał tylko na tym,
kiedy tę flaszkę zakorkować. — Nash znowu zerknął na zegarek i zaraz podniósł głowę.
Jego obnażone zęby połyskiwały fioletem. — A to już niedługo, staruszku. Jest teraz
godzina korkowania minus piętnaście.

Bond myślał: wiedzieliśmy, że SMIERSZ jest dobry, ale nie mieliśmy pojęcia jak

bardzo. Te wiadomości są krytycznie ważne. Musi je jakoś przekazać. MUSI. Myśl
Bonda miotała się po szczegółach jego żałośnie wątłego, żałośnie desperackiego planu. .
Powiedział: — Wydaje się, że SMIERSZ nieźle to wszystko przemyślał. Sporo się
natrudził. Jest tylko jedna sprawa… — Bond pozwolił swemu głosowi zawisnąć w pół
zdania.

— Co takiego, staruszku? — Nash, obmyślający swój raport, nastawił ucha.
Pociąg zaczął zwalniać. Domodossola. Granica włoska. Co z kontrolą celną? Bond

zaraz sobie przypomniał. Wagony tranzytowe poddawane były formalnościom dopiero
we Francji, na przejściu granicznym Vallorbes. Sypialnych w ogóle to nie dotyczyło. Te
expressy szły wprost przez Szwajcarię. Tylko ludzie wysiadający-w Brigue i Lozannie
przechodzili na stacjach przez kontrolę celną.

— No, zasuwaj, staruszku. — Nash chwycił chyba przynętę.
— Tylko z papierosem.
— Okay. Pal. Ale jeśli zrobisz ruch, który mi się nie spodoba, jesteś trupem.
Bond wsunął prawą dłoń do tylnej kieszeni spodni. Wyjął swoją szeroką papierośnicę

z brązu. Otworzył ją. Wydobył papierosa. Z kieszeni bocznej wydostał zapalniczkę.
Zapalił papierosa i schował zapalniczkę z powrotem. Papierośnicę pozostawił na piersi,
obok książki. Jak gdyby pragnąc nie dopuścić, by się zsunęły, mimochodem położył na
nich lewą dłoń. Zaciągał się dymem papierosa. Gdybyż to był jeden z tych specjalnych
— flara magnezowa czy w ogóle coś, co mógłby cisnąć tamtemu w twarz! Tylko że
najpierw Service musiałaby się w ogóle zainteresować tymi wybuchowymi zabawkami.
Przynajmniej jednak osiągnął swój cel i nie został przy tej okazji zastrzelony. To już było

coś.

— Bo widzisz — Bond zakreślił papierosem obszerne koło w powietrzu, aby

odwrócić uwagę Nasha. W tym czasie jego lewa dłoń wsunęła płaską papierośnicę
pomiędzy strony książki — bo widzisz, to wszystko wygląda dobrze, ale co z tobą? Co
zrobisz, kiedy przejedziemy Simplon? Konduktor wie, że masz z nami coś wspólnego.
Natychmiast zaczną cię ścigać.

— Ach, o to chodzi — głos Nasha znowu był znudzony. — Chyba nadal nie

przyjąłeś do wiadomości, że Rosjanie mają takie rzeczy starannie przemyślane. Wysiądę
w Dijon i pojadę samochodem do Paryża. Tam się zgubię. A mały numerek z Trzecim
Człowiekiem wcale historii nie zaszkodzi. Tak czy siak, wypłynie później na
powierzchnię, kiedy wyjmą z ciebie drugą kulę, a nie będą mogli znaleźć drugiego
pistoletu. Mnie na pewno nie złapią. Nawiasem mówiąc, mam jutro po południu
spotkanie — pokój 204 w Ritzu. Składam meldunek Rosie. Chce zgarnąć laury za robotę.
Potem zamieniam się w jej szofera i jedziemy do Berlina. Jak się nad tym dobrze
zastanowić, staruszku — bezbarwny dotąd głos okazał emocję, zabrzmiał pożądliwością
— to myślę, że może mieć dla mnie w torebce Order Lenina. Kochana Świntucha, jak to
mówią.

Pociąg ruszył. Bond stężał. TO nastąpi za kilka minut. Umierać w taki sposób, jeśli

rzeczywiście umrze! Przez swoją własną głupotę — ślepą, zabójczą głupotę. Zabójczą
także dla Tatiany. Chryste! Tyle razy mógł zrobić coś, żeby uniknąć tych jatek. Nie
brakowało okazji. Lecz próżność, ciekawość i cztery dni miłości sprawiły, że wessał go
łagodny nurt, który został wprawiony w ruch tylko po to, by ponieść Bonda ku jego
przeznaczeniu. To było najgorsze w tym całym cholernym interesie — triumf SMIERSZ-
u, jedynego wroga, którego poprzysiągł sobie zwalczać przy każdej okazji. My zrobimy
to, on zrobi tamto. „Towarzysze, to będzie łatwe z tak próżnym durniem, jak ten Bond.
Zobaczycie, jak chwyci przynętę. Przekonacie się. Powiadam wam, to głupiec. Jak
wszyscy Anglicy.” I Tatiana, wabik… rozkoszny wabik. Bond pomyślał o ich pierwszej
nocy. O czarnych pończochach i aksamitce. A SMIERSZ cały czas patrzył, jak zgodnie z
przyjętym planem pokonuje swym krokiem zarozumialca wszystkie etapy pomyślane po
to, by uzbierało się jak najwięcej brudu. Uwala się po uszy tym brudem, który nie ominie
też ani M., ani Service, utrzymującej się przy życiu dzięki legendzie swego imienia.
Boże, co za koszmar! Gdyby tylko… gdyby tylko okazała się skuteczna ta mikroskopijna
namiastka planu!

Gdzieś w przodzie turkot pociągu przemienił się w głęboki łomot.
Jeszcze kilka sekund. Jeszcze kilka jardów.
Owalne usta pomiędzy białymi stronicami z pozoru rozwarły się szerzej. Za sekundę

tunel wygasi blask księżyca padający na te strony, a Bonda liźnie błękitny język.

— Przyjemnych snów, ty angielski sukinsynu.
Łomot był teraz rozszalałym metalicznym rykiem. Z grzbietu książki wykwitł

płomień.

Kula, zmierzająca ku sercu Bonda, jak cichy piorun pożarła dwa jardy przestrzeni.
Bond z szarpnięciem runął na podłogę i legł jak długi w żałobnym, fioletowym

świetle.

ROZDZIAŁ 27

PIĘĆ LITRÓW KRWI

Wszystko zależało od celności faceta. Nash powiedział, że Bond dostanie jedną kulę

w serce. Bond oparł swą grę na założeniu, iż oko Nasha jest tak dobre, jak utrzymywał. I
było.

Bond leżał jak trup. Zanim padł strzał, przypomniał sobie zwłoki, jakie widział —

wygląd ludzkiego ciała po śmierci. Teraz leżał zupełnie bezwładnie, jak połamana lalka,
z precyzyjnie rozrzuconymi rękoma i nogami.

Analizował swe doznania. W miejscu, gdzie kula wbiła się w książkę, żebra płonęły

żywym ogniem. Kula musiała przejść przez papierośnicę, a potem jeszcze przez drugą
połowę książki. Czuł gorący ołów nad swoim sercem. Czuł go, jak rozpalony w ciele
ogień. O tym, że nie jest martwy, mówił mu tylko ostry ból głowy w miejscu, gdzie
zderzyła się z podłogą, i fioletowy połysk na czubkach znoszonych butów tuż przed jego
nosem.

Jak archeolog Bond badał uważnie zaplanowaną starannie ruinę swego ciała. Pozycję

rozrzuconych stóp. Kąt pół ugiętego kolana, które we właściwym momencie dostarczy
mu punktu wsparcia. Prawa dłoń, z pozoru przyciskająca przebite serce, była o cale —
kiedy zdoła wypuścić z niej książkę — od małego neseseru — o cale od bocznych
szwów, skrywających dwa obosieczne i ostre jak brzytwy noże do miotania, z których
pokpiwał, gdy demonstrowano mu w Wydziale Q chwyt, jakim należało po nie sięgać. A
lewa ręka, odrzucona w geście ostatecznego poddania, miała go w odpowiedniej chwili
wypchnąć w górę.

Usłyszał nad sobą przeciągłe ziewnięcie. Brązowe noski butów przemieściły się.

Bond obserwował, jak ich skóra napina się, kiedy Nash powstawał. Za chwilę, z
pistoletem Bonda w prawej dłoni, Nash wejdzie na dolne łóżko, wyciągnie lewą i zapuści
ją w kurtynę włosów, szukając podstawy karku dziewczyny. Potem w ślad za
macającymi palcami wsunie się lufa Beretty i Nash naciśnie spust. Stłumiony huk utonie
w ryku pociągu.

To będzie robota na styk. Bond rozpaczliwie próbował przypomnieć sobie podstawy

anatomii. Gdzie są śmiertelne miejsca w dolnej części ciała ludzkiego? Którędy
przebiega główna arteria? Udowa. Wewnętrzną stronę uda. A biodrowa zewnętrzna, ta,

która przechodzi w udową? Przez środek pachwiny. Jeśli nie trafi w żadną, będzie
kiepsko. Bond nie miał złudzeń, co do możliwości pokonania w walce wręcz tego
przerażającego mężczyzny. Pierwsze gwałtowne dźgnięcie noża musi być rozstrzygające.

Brązowe noski butów poruszyły się. Mierzyły teraz w stronę łóżek. Co robi Nash?

Jedynym dźwiękiem był głuchy metaliczny ryk pociągu rwącego przez Simplon — przez
serce Wasenhornu i Monte Leone. Brzęknął kubeczek do zębów. Kojąco skrzypiała
podłoga. Przed i za maleńką celą śmierci spały dziesiątki ludzi lub leżąc bezsennie
rozmyślały o swoich żywotach i miłościach, snuły doraźne plany i zastanawiały się, kto
ich powita na Gare de Lyon. I przez cały czas, tylko o kilkanaście lub kilkadziesiąt
jardów korytarzy od nich, tą samą ciemną norą, za tym samym potężnym dieslem, po
tych samych gorących torach jechała śmierć.

Jeden brązowy but oderwał się od podłogi. Będzie musiał przestąpić Bonda, nad

którego głową otworzy się bezbronna arkada.

Mięśnie Bonda sprężyły się jak cielsko żmii. Jego prawa dłoń przeskoczyła kilka

centymetrów dzielących ją od narożnego szwu nesesera. Nacisnęła w bok. Wyczuła
wąski grot noża. Samymi ruchami palców wysunęła go na pół długości.

Od podłogi oderwał się brązowy obcas. Palce ugięły się, przejmując ciężar ciała.
Druga stopa zniknęła.
Ostrożnie przenieść ciężar tu, wesprzeć się tam, uchwycić mocno nóż, aby nie zwinął

się na kości, a potem…

Jednym gwałtownym skrętem tułowia ciało Bonda oderwało się od podłogi. Błysnął

nóż.

Mając za-sobą całe ramię Bonda i jego bark, strzeliła w górę pięść z długim

stalowym palcem. Kostki dłoni Bonda poczuły flanelę. Trzymał nóż, wbijając go coraz
głębiej.

Z góry spłynął nań upiorny, przeciągły skowyt. O podłogę stuknęła Beretta.

Szarpnięcie wyrwało nóż z ręki Bonda, kiedy z kon-wulsyjnym skrętem Nash runął w
dół.

Bond był na to przygotowany, ale kiedy odskakiwał ku oknu, dopadł go obszerny

wymach ręki i rzucił na dolne łóżko. Nim się zdołał pozbierać, nad podłogą uniosła się
okropna twarz o fioletowo rozjarzonych oczach i wyszczerzonych fioletowych zębach.
Powoli, przerażająco, jęły go szukać dwie ogromne dłonie.

Półleżąc Bond kopnął na oślep. But doszedł celu, ale zaraz stopa została

pochwycona, skręcona i Bond poczuł, że jest ściągany w dół.

Jego palce próbowały zakotwiczyć się w pościeli. Teraz druga dłoń trzymała go za

udo. W ciało wbijały się paznokcie.

Ściągany w dół i skręcany, Bond wiedział, że za chwilę dobiorą się doń zęby. Tłukł

swą wolną nogą. Bez rezultatu. Zsuwał się ciągle.

Nagle jego zakrzywione palce poczuły coś twardego. Książka! Jak się tym

posługiwać? Jak leży, w którą stronę? Zastrzeli jego czy Nasha? Rozpaczliwie wymierzył
ją w wielką zapoconą twarz. Nacisnął u podstawy płóciennego grzbietu.

— Klik! — Bond poczuł odrzut. — Klik-klik-klik-kłik. — Teraz czuł ciepło pod

palcami. Dłonie na jego nogach wiotczały. Błyszcząca twarz odsuwała się. Z gardła
dobiegł przerażający char-kot. Potem, najpierw wolno, a później gwałtownie, ciało runęło
na podłogę, a głowa stuknęła o deski.

Bond leżał i ciężko dyszał przez zaciśnięte zęby. Wpatrywał się w fioletowe

światełko nad drzwiami. Zauważył, że skręcony żarnik filuje i przygasa. Pewnie nawala
prądnica pod wagonem, pomyślał. Zamrugał oczami, chcąc skoncentrować wzrok na
żarówce, ale napłynął do nich gryzący pot. Nic w tej sprawie nie zrobił i leżał
nieruchomo.

Galopujący łomot pociągu począł się zmieniać. Brzmiał teraz bardziej głucho. Z

ostatnim gromowym rykiem Orient Express wypadł w światło księżyca i zwolnił.

Bond leniwie wyciągnął ramię i szarpnął skraj zasłony. Zobaczył składy i bocznice.

Jaskrawym i czystym blaskiem szyny odbijały światła lamp. Dobrych, silnych lamp.
Lamp Szwajcarii.

Pociąg powoli stanął.
Nieruchomą rozśpiewaną ciszę zakłócił nagle dobiegający z podłogi cichy odgłos.

Bond zbeształ się za nieostrożność. Powinien się był upewnić. Pochylił się spiesznie,
nastawiając ucha. Na wszelki wypadek trzymał przed sobą książkę. Żadnego ruchu.
Wyciągnął ramię i dotknął żyły szyjnej. Żadnego pulsu. Nash był zupełnie martwy. Jego
ciało poczynało sztywnieć.

Bond z powrotem usiadł i czekał z niecierpliwością, aż pociąg ruszy. Miał wiele do

zrobienia. Zanim będzie się mógł zająć Tatianą, powinien posprzątać.

Długi express szarpnął i łagodnie ruszył. Niebawem szybkim slałomem będzie mknął

pomiędzy górami w kierunku kantonu Valais. Już teraz koła wydawały odmienny odgłos:
jak gdyby rade, że tunel mają wreszcie za sobą, nuciły szybką, rytmiczną piosenkę.

Bond wstał, przestąpił rozrzucone nogi trupa i włączył światło górne.
Co za jatka! Przedział wyglądał jak rzeźnia. Ile krwi zawiera ludzkie ciało?

Przypomniał sobie. Ponad pięć litrów. Cóż, zaraz będzie tu miał wszystkich pięć. Byle
tylko nie zaczęła wyciekać na korytarz! Bond ściągnął pościel z dolnego łóżka i wziął się
do pracy.

Wreszcie się z nią uporał: zwłoki były przykryte, ściany wytarte, a walizki gotowe do

ewakuacji w Dijon.

Bond wypił całą karafkę wody. Potem stanął na dolnym łóżku i łagodnie potrząsnął

ramieniem w sobolowym futrze.

Żadnej reakcji. Czyżby facet kłamał? Czyżby ją otruł? Bond przyłożył dłoń do szyi.

Była ciepła. Wymacał małżowinę ucha i mocno uszczypnął. Dziewczyna poruszyła się
leniwie i jęknęła. Uszczypnął ucho jeszcze raz, a potem znowu i znowu. Na koniec
zduszony głos powiedział „Przestań”.

Bond się uśmiechnął. Potrząsnął nią i trząsł dopóty, dopóki Tatiana nie przewróciła

się na bok. Popatrzyło nań dwoje nieprzytomnych błękitnych oczu i znów się zamknęło.

— Co się dzieje? — głos miał w sobie senną złość.
Bond przemawiał do niej, straszył ją i przeklinał. Potrząsał z większą siłą. Wreszcie

usiadła. Patrzyła nań pustym wzrokiem. Przełożył jej nogi, aby zwisały z krawędzi łóżka.

Potem jakoś prze-flancował ją na dolne.

Tatiana wyglądała okropnie — wiotkie usta, patrzące w górę, wciąż pijane snem

oczy, plątanina lepkich włosów. Bond zabrał się do dzieła z wilgotnym ręcznikiem i
grzebieniem.

Minęli Lozannę, a godzinę później dotarli do granicy francuskiej w Vallorbes. Bond

zostawił Tatianę i na wszelki wypadek stanął w korytarzu. Lecz celnicy i pogranicznicy
przeszli obok niego do służbówki konduktora, skąd po pięciu nie wiadomo czemu
poświęconych minutach ruszyli ku dalszym wagonom.

Bond wrócił do przedziału. Tatiana znowu spała. Bond spojrzał na zegarek Nasha,

tkwiący teraz na jego nadgarstku. 4.30. Jeszcze godzina do Dijonu. Znów przystąpił do
pracy.

Na koniec oczy Tatiany otworzyły się szerzej. Źrenice prawie przestały się rozbiegać.
Powiedziała: — Przestań już, James — i znów zamknęła oczy.
Bond otarł pot z twarzy. Jedną po drugiej przeniósł torby na koniec korytarza i

spiętrzył je przy wyjściu. Potem poszedł do konduktora, oznajmiając, że madame nie
czuje się dobrze, wobec czego wysiądą w Dijon.

Wręczył mu pożegnalny napiwek.
— Proszę sobie nie przeszkadzać — powiedział. — Sam wyniosłem bagaże, aby nie

zakłócać madame spokoju. Mój przyjaciel, ten blondyn, jest lekarzem. Przesiedział z
nami całą noc. Powiedziałem, żeby skorzystał z mojego łóżka. Był śmiertelnie zmęczony.
Byłoby miłe z pańskiej strony, gdyby obudzono go dopiero dziesięć minut przed
przybyciem do Paryża.

— Certainement, Monsieur. — Konduktor nie został tak obsypany pieniędzmi od

czasu cudownych dni podróżujących milionerów. Oddał Bondowi paszporty i bilety. —
Voila que nous y sommes.

Bond wrócił do przedziału. Postawił Tatianę na nogi, wyholował na korytarz i

odgrodził się drzwiami od śmierci pod białym prześcieradłem.

Wreszcie zeszli ze stopni wagonu na twardy, cudowny, nieruchomy peron.

Bagażowy w niebieskim fartuchu zaopiekował się ich walizkami.

Zaczynało wschodzić słońce. O tak wczesnej porze nie spało zaledwie kilku

pasażerów. Tylko garstka zagorzałych balowników z trzeciej klasy widziała, jak młody
mężczyzna pomaga młodej kobiecie wysiąść z zakurzonego wagonu, którego bok zdobiły
romantyczne nazwy, i prowadzi ją ku brązowym drzwiom z napisem SORTIE.

ROZDZIAŁ 28

„TRYKOCIARKA”

Taksówka podjechała do wejścia hotelu Ritz od Rue Cambon. Bond spojrzał na

zegarek Nasha. 11.45. Musi być idealnie punktualny. Wiedział, że jeśli rosyjski szpieg
stawia się na spotkanie

o minutę za wcześnie lub za późno, spotkanie zostaje automatycznie odwołane.

Zapłacił za taksówkę i wszedł przez lewe drzwi, które wiodą do baru Ritza.

Bond zamówił podwójnego vodka martini. Wypił połowę. Poczuł się cudownie.

Nagle z jego kalendarza zniknęły cztery ostatnie dni, w szczególności ostatnia noc. Teraz
działał na własną rękę, przeżywając swoją prywatną przygodę. Wszystkie powinności
zostały spełnione. Dziewczyna spała w pokoju gościnnym ambasady. Spektor, wciąż
brzemienny ładunkiem wybuchowym, został przejęty przez jednostkę saperską z
Deuxieme Bureau. Pogadał ze swym starym przyjacielem Renę Mathisem, obecnie
szefem Deuxieme, w rezultacie czego recepcjonista z Ritza otrzymał polecenie, by
wręczyć mu klucz-matkę i o nic nie pytać.

Renę był zachwycony faktem, że znów uczestniczy z Bondem w une affaire noire.
— Bądź zupełnie pewny, cher James — powiedział — że wypełnię wszystkie twoje

zagadkowe instrukcje. Na wyjaśnienia będziesz mieć czas później. Dwóch ludzi z pralni
punktualnie o 12.15 pojawi się w pokoju 204 z koszem na brudy. Będę im towarzyszyć,
przebrany za kierowcę furgonetki. Mamy zapakować kosz, dostarczyć na Orły i zaczekać
na Canberrę z Królewskich Sił Powietrznych, która przybędzie o drugiej. Przekażemy
załodze kosz. Trochę brudów z Francji trafi do Anglii. Czy tak?

Szef stacji F porozmawiał z M. tajną linią. Przekazał krótki meldunek, sporządzony

przez Bonda na piśmie. Poprosił o Canberrę. Nie, nie ma pojęcia, po co jest potrzebna.
Bond pokazał się tylko, aby dostarczyć dziewczynę i Spektora. Zjadł ogromne śniadanie i
wyszedł z ambasady, informując, że wróci po lunchu.

Bond ponownie sprawdził czas. Skończył martini. Zapłacił i przeszedł po schodkach

do recepcji.

Recepcjonista obrzucił go przenikliwym spojrzeniem i podał klucz. Bond wsiadł do

windy i wjechał na trzecie piętro.

Drzwi windy zatrzasnęły się za nim, a Bond ruszył cicho korytarzem, spoglądając na

numery pokojów.

204. Prawa dłoń Bonda spoczęła pod marynarką na owiniętej taśmą kolbie Beretty.

Miał ją wetkniętą za pasek spodni. Czuł, jak metal tłumika ogrzewa się na jego brzuchu.

Zapukał raz, lewą ręką.
— Proszę.
Był to drżący głos. Głos starej kobiety.
Bond nacisnął klamkę drzwi. Nie były zamknięte. Wsunął zbędny klucz do kieszeni

marynarki. Jednym szybkim ruchem pchnął drzwi, wsunął się do środka i zamknął je za
sobą.

Była to typowa bawialnią w Ritzu, niezwykle elegancka, z dobrymi empirowymi

meblami. Białe ściany, zasłony i pokrowce na krzesła, uszyte z wysokogatunkowego
perkalu w róże na białym tle, starannie dopasowana ciemnoczerwona wykładzina.

W plamie słonecznego blasku, przy biurku z okresu Dyrektoriatu, robiąc na drutach

siedziała w niskim fotelu drobna staruszka.

Brzęk drutów nie ustał ani na chwilę, gdy oczy za szkłami o podwójnej ogniskowej

przyglądały się Bondowi z uprzejmym zaciekawieniem.

— Oui, Monsieur? — głos był głęboki i ochrypły. Grubo upu— drowana, dość

obrzękła twarz poniżej siwych włosów nie wyrażała nic, prócz arystokratycznego
zainteresowania.

Dłoń Bonda, spoczywająca pod marynarką na kolbie pistoletu, była stężała jak

stalowa sprężyna. Jego półprzymknięte oczy omiotły pokój i wróciły do kobiety w fotelu.

Czyżby popełnił błąd? Czyżby trafił do niewłaściwego pokoju? Czy powinien

przeprosić i wyjść? Czy jakimś cudem ta kobieta może należeć do SMIERSZ-u?
Wyglądała tak dokładnie na ten rodzaj szacownej bogatej wdowy, jakiej należałoby się
spodziewać siedzącej samotnie w Ritzu i umilającej sobie czas robotą na drutach. Takiej
niewiasty, która w restauracji na dole ma gdzieś w rogu swój własny stolik i ulubionego
kelnera — w restauracji, oczywiście, nie w grillu. Białogłowa, która drzemie po
południu, a potem jedzie limuzyną o białych z boku oponach do herbaciarni przy rue de
Berri na spotkanie z innymi zamożnymi staruszkami. Staromodna czarna suknia z
koronkowym wykończeniem dekoltu i mankietów, zwieszający się na bezkształtnym
łonie cienki złoty łańcuch, zakończony składanym lorgnon, ledwo tykające podłogi
drobne schludne stopy w praktycznych sznurowanych trzewikach. To nie może być
Klebb! Bond źle usłyszał numer pokoju. Spocił się pod pachami. Musi jednak odegrać
scenę do końca.

— Nazywam się Bond, James Bond.
— A ja, Monsieur, jestem hrabiną Metterstein. Cóż mogę dla pana uczynić? —

Francuski był dość chropawy. Mogła być niemiecką Szwajcarką. Druty stukały
pracowicie.

— Lękam się, że kapitana Nasha spotkał wypadek. Nie pojawi się dzisiaj.

Przyszedłem zamiast niego.

Czy za jasnoniebieskimi szkłami oczy odrobinę się zwęziły?

— Nie mam przyjemności znać kapitana, Monsieur. Ani też pana. Proszę usiąść i

powiedzieć, co pana sprowadza. — Minimalny ruch głowy ukazał krzesło o wysokim
oparciu stojące przy biurku.

Nie wypadało jej zawieść. Arystokratyczna łaskawość była rozbrajająca. Bond

przeszedł przez pokój i usiadł. Dzieliło go od niej może sześć stóp. Biurko nie zawierało
nic, prócz staromodnego telefonu ze słuchawką na haku i — w zasięgu dłoni starej damy
— przycisku dzwonka z guziczkiem z kości słoniowej. Czarny mikrofon aparatu
uprzejmie rozdziawiał na Bonda gębę.

Badawczo i bezceremonialnie Bond przyglądał się twarzy kobiety. Była to brzydka,

ropusza, grubo upudrowana twarz pod siwą fryzurą przypominającą bułkę małgorzatkę.
Jasnobrązowe oczy zasługiwały właściwie na miano żółtych. Blade usta były wilgotne i
bąblaste pod żółtym od nikotyny wąsem. Nikotyny? Gdzie są jej papierosy? Gdzie
popielniczka? W pokoju nie unosił się również dym.

Dłoń Bonda znowu zacisnęła się na pistolecie. Spojrzał na koszyk do robótek, na

bezkształtny zwój beżowej wełny. Na stalowe druty. Co miały w sobie niezwykłego? Ich
końce były matowe, jak gdyby trzymano je w ogniu. Czy druty powinny tak wyglądać?

— Eh bien, Monsieur? — Czy w jej głosie pojawiły się twarde nuty? Czy wyczytała

coś w jego twarzy?

Bond się uśmiechnął. Jego mięśnie były napięte, czekały jakiegoś posunięcia, tricku.
— To nie ma sensu — powiedział wesoło, grając va banąue. — Nazywasz się Rosa

Klebb. I jesteś w SMIERSZ-u kierowniczką Oddziału II. Sprawczynią i morderczynią.
Chciałaś zabić mnie i tę dziewczynę, Romanowa. Bardzo jestem rad, że cię na koniec
spotkałem.

Oczy nie zmieniły się na jotę. Chropawy głos był cierpliwy i uprzejmy. Kobieta

wyciągnęła lewą rękę w stronę przycisku dzwonka.

— Monsieur, obawiam się, że jest pan szalony. Będę musiała zadzwonić, aby valet

de chambre odprowadził pana do drzwi.

Bond nigdy się nie dowiedział, co ocaliło mu życie. Może przelotna myśl, że od

przycisku nie prowadziły do ściany czy podłogi żadne przewody. Może nagłe
przypomnienie angielskiego „Proszę”, kiedy u drzwi rozległo się oczekiwane pukanie.
Tak czy inaczej, kiedy jej palec dotykał guziczka z kości słoniowej, Bond zwalił się z
krzesła na bok.

Ledwie Bond zetknął się z podłogą, a z ostrym trzaskiem rwanego perkalu i w

fontannie rozpryskujących się drzazg krzesło runęło na podłogę.

Bond skręcił się, próbując wyszarpnąć broń. Kątem oka dostrzegł unoszącą się z

„mikrofonu” aparatu telefonicznego spiralną smugę niebieskawego dymu. Potem, z
drutami połyskującymi w zaciśniętych dłoniach, rzuciła się nań kobieta.

Próbowała dźgnąć go w nogi. Bond wyrzucił stopę i odepchnął ją na bok. Mierzyła w

nogi! Podniósłszy się na jedno kolano Bond zrozumiał, co znaczą odbarwione czubki
drutów. Truciznę. Prawdopodobnie jedną z tych niemieckich trucizn oddziałujących na
system nerwowy. Wystarczyło, by go drasnęła, nawet przez ubranie-.

Bond był już na nogach, a kobieta ponawiała atak. Wściekle szarpnął za pistolet. Bez

rezultatu: tłumik zaczepił o pasek. Błysk przed oczami. Bond zrobił unik. Jeden z drutów

brzęknął o ścianę i na Bonda zwalił się przerażający niewieści tłumok z przekrzywioną
bułą peruki i zaciśniętymi zębami, łyskającymi spod zaślinionych warg.

Bond, nie ośmielając się przeciwstawić drutom swych gołych pięści,

przekoziołkował w bok przez biurko.

Posapując i gadając do siebie po rosyjsku, Rosa Klebb przecwa-łowała wokół biurka,

wyciągając przed siebie jak rapier pozostały drut. Bond wycofywał się, próbując jakoś
wyciągnąć broń. Jego nogi natknęły się na małe krzesełko. Dał spokój pistoletowi,
sięgnął za siebie i chwycił krzesło. Trzymając je za oparcie, z wystawionymi w przód na
kształt rogów nóżkami, wyszedł zza biurka na jej spotkanie. Była obok fałszywego
telefonu. Chwyciła go, wycelowała, gdy jednak jej dłoń poczęła zmierzać do przycisku,
Bond skoczył przed siebie, wymierzając cios krzesłem. Kule rozsypały się po suficie, z
którego na głowę Bonda poleciały kawałki gipsu.

Bond skoczył znowu. Nóżki krzesła przygwoździły kobietę w talii i ponad barkami.

Boże, ależ była silna! Poddała się, ale tylko do chwili, gdy jej plecy zostały przyciśnięte
do ściany. Tu podjęła zażartą walkę, opluwając Bonda nad krzesłem i wymachując
drutem, który szukał celu jak żądło skorpiona.

Bond odstąpił trochę, trzymając krzesło wyciągniętymi rękoma.
Wymierzył i wysokim kopniakiem trafił w uzbrojoną dłoń. Drut pożeglował w górę i

spadł z brzęknięciem gdzieś za jego plecami.

Bond przysunął się bliżej. Zanalizował sytuację. Tak, cztery nóżki krzesła krzepko

przygważdżały kobietę do ściany. Z tej klatki mogła się wydostać tylko siłą. Miała wolne
ręce, nogi i głowę, ale korpus był solidnie przyciśnięty do ściany.

Kobieta syknęła coś po rosyjsku. Plunęła nad krzesłem. Bond pochylił głowę i wytarł

twarz o rękaw. Wyprostował się i spojrzał w jej pożyłkowane oblicze.

— To już koniec, Rosa — powiedział. — Za minutę będzie tu Deuxieme. Za godzinę

ty będziesz w Londynie. Nikt nie zobaczy, jak wychodzisz z hotelu. Nikt nie zobaczy, jak
wyjeżdżasz do Anglii. W gruncie rzeczy zobaczy cię jeszcze bardzo niewielu ludzi. Od
tej chwili będziesz tylko numerem tajnych akt. Kiedy z tobą skończymy, będziesz
nadawała się tylko do domu wariatów.

Twarz, oddalona odeń o parę stóp, podlegała przemianom. Odpłynęła z niej krew i

była żółta. Lecz nie, pomyślał Bond, ze strachu. Blade oczy popatrzyły nań spokojnie.
Nie przyznawały się do klęski.

Wilgotne, nieforemne usta skrzywiły się w uśmiechu.
— A co pan, mister Bond, będzie robił, kiedy ja trafię do domu wariatów?
— Cóż, będę żył, jak żyłem.
— Nie sądzę, anglijskij spion.
Bond prawie nie zwrócił uwagi na te słowa. Usłyszał trzaśniecie otwieranych drzwi.

Zza jego pleców doniósł się wybuch śmiechu.

— Eh bien — był to ów ton zadowolenia, który Bond pamiętał tak dobrze. -, Pozycja

numer siedemdziesiąt! Oto wreszcie znam je wszystkie! I to wynaleziona przez Anglika!
James, to naprawdę afront dla mych rodaków.

— Raczej nie zalecam — odrzekł Bond przez ramię. — Zbyt wyczerpująca. Tak czy

inaczej, ty ją teraz przejmujesz. Przedstawię ci panią. Ma na imię Rosa. Polubisz ją. To
szyszka w SMIERSZ-u — w rzeczy samej zawiaduje mordowaniem ludzi.

Mathis podszedł w towarzystwie dwóch ludzi z pralni. Stali we trzech, patrząc z

szacunkiem na przerażającą twarz.

— Rosa — powiedział Mathis z zadumą. — Tym jednak razem Róża Zła. Pięknie,

pięknie! Jestem jednak pewien, że nie czuje się w tej pozycji wygodnie. Wy dwaj,
przynieście panier de fleurs — będzie jej milej na leżąco.

Dwaj mężczyźni ruszyli ku drzwiom i Bond usłyszał skrzyp kosza na brudy.
Oczy kobiety wciąż wbijały się w twarz Bonda. Poruszyła się lekko, przenosząc

ciężar ciała. Poza polem widzenia Bonda, niedo-strzeżony także przez Mathisa, który
nadal studiował jej oblicze, nosek jednego błyszczącego trzewika przycisnął podeszwę
drugiego. Z samego czubka buta wysunęło się smukłe półcalowe ostrze. Jak druty, stal
miała niebieskawy nalot.

Dwaj mężczyźni postawili obok Mathisa duży prostokątny kosz.
— Bierzcie ją — powiedział Mathis; Skłonił się lekko Rosie. — Był to dla mnie

zaszczyt.

— Au revoir, Rosa — powiedział Bond. Żółte oczy zapaliły się na moment.
— Żegnam, mister Bond.
Śmignął trzewik ze swym stalowym języczkiem.
Bond poczuł w prawej łydce ostry ból. Był to taki ból, jaki odczuwa się po kopnięciu.

Wzdrygnął się i cofnął. Dwaj mężczyźni uchwycili Rosę Klebb za ramiona.

Mathis wybuchł śmiechem.
— Biedny James — powiedział. — Możesz zawsze liczyć, że ostatnie słowo

wypowie SMIERSZ.

Języczek z brudnej stali cofnął się do swej skórzanej kryjówki.
Do kosza wkładano teraz tłumok, który był tylko nieszkodliwą starą kobietą.
Mathis pilnował, by starannie domknięto wieko. Zwrócił się do Bonda:
— Odwaliłeś kawał dobrej roboty, przyjacielu — powiedział. — Ale wyglądasz na

skonanego. Wracaj do ambasady i odpocznij, bo wieczorem musimy zjeść razem kolację.
Najlepszą kolację w Paryżu. I poszukam najpiękniejszej dziewczyny na deser.

W ciało Bonda wkradało się odrętwienie. Było mu bardzo zimno. Uniósł dłoń, żeby

odgarnąć z czoła kosmyk włosów. Nie miał czucia w palcach. Wydawały się wielkie jak
ogórki. Jego ręka opadła ciężko wzdłuż boku.

Oddychanie stawało się trudne. Bond westchnął całymi płucami. Zacisnął zęby i tak,

jak ludzie usiłujący ukryć, że są pijani, opuścił powieki.

Przez rzęsy widział, jak kosz niesiony jest ku drzwiom. Z trudem otworzył oczy.

Rozpaczliwie skleił z mgły Mathisa.

— Nie będę potrzebował dziewczyny, Renę — powiedział ochryple.
Musiał teraz walczyć o powietrze. Znów jął unosić dłoń ku zimnej twarzy. Miał

wrażenie, że Mathis rusza w jego stronę. Bond poczuł, że uginają się pod nim kolana.

Powiedział albo wydało mu się, że mówi:

— Już mam najpiękniejszą…
Zwinął się powoli na pięcie i runął jak długi na ciemnoczerwoną podłogę.

KONIEC

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Fleming Ian Pozdrowienia z Rosji
Fleming Ian Tylko dla twoich oczu
Pozdrowienia z Rosji Kerry Connor
Fleming Ian Ryzyko
Fleming, Ian Bond 14 (1966) Octopussy
Fleming, Ian Bond 11 (1963) On her Majestys Secret Servi
Fleming Ian Diamenty są wieczne
Fleming Ian Ryzyko
POZDROWIENIA Z ROSJI 2
Fleming Ian Doktor No
Fleming Ian W tajnej służbie Jej Królewskiej Mości
Fleming Ian Diamenty są wieczne (rtf)
Pozdrowienia z Rosji ebook
Fleming Ian Moonraker docx
Fleming Ian Szpieg, który mnie kochał docx
From Russia with love Pozdrowienia z Rosji
Pozdrowienia z Rosji Kerry Connor ebook
Fleming Ian Doktor No

więcej podobnych podstron