Angela Marsons

Niemy Krzyk

Kim Stone (tom: 1)

Tytuł oryginału: Silent scream

Tłumacz: Marta Komorowska

Created by Bevitore

PODZIĘKOWANIA

Fabuła Niemego krzyku wiele razy zmieniała kształt. Postać Kim Stone chodziła za mną
i nie pozwoliła się przegonić. W moich myślach, a później na stronach książki Kim stała się
silną, inteligentną kobietą – nie idealną, ale pełną pasji i zdeterminowaną. Osobą, którą
chciałoby się mieć po swojej stronie.
Dziękuję zespołowi Bookouture, któremu udzieliło się moje zafascynowanie główną
bohaterką i jej przygodami. Oliver, Claire i Kim, macie moją dozgonną wdzięczność. Jestem
dumna i zaszczycona, że moje książki publikuje Bookouture.
Szczególne podziękowania należą się mojej cudownej redaktorce i Wróżce Chrzestnej,
Keshini Naidoo, która towarzyszyła mi w bardzo długiej podróży. To ona wraz z zespołem
Bookouture pozwoliła mi zrealizować marzenia.
Dziękuję wszystkim pisarzom wydawanym przez Bookouture za ciepłe przyjęcie mnie do
rodziny. Dostałam od nich niesamowite wsparcie – a odkąd jest z nami Caroline Mitchell,
zespół #bookouturecrimesquad stał się zgraną paczką.
Dziękuję także rodzinie i przyjaciołom za wiarę w moje pisarskie przedsięwzięcie i moje
marzenia. Na szczególną wdzięczność zasługują Amanda Nicol i Andrew Hyde, którzy
nieustająco mnie wspierali.
Dziękuję Wam wszystkim z całego serca.
Dedykuję tę książkę mojej partnerce, Julie Forrest, która ani na chwilę nie przestała we
mnie wierzyć i nie pozwoliła mi zapomnieć o marzeniach.

PROLOG

Rowley Regis, Black Country
2004
Pięć osób stało wokół świeżo usypanego kopca ziemi. Nikt poza nimi nie wiedział, co kryje
się pod spodem.
Kopanie w zamarzniętej ziemi grubo pokrytej śniegiem przypominało rzeźbienie
w kamieniu, ale robili to na zmianę, wszyscy po kolei.
Przygotowanie grobu dla dorosłego zajęłoby więcej czasu.
Szpadel przechodził z rąk do rąk. Jedni pracowali niepewnie, inni bardziej zdecydowanie.
Nikt się nie sprzeciwiał. Nikt się nie odzywał. Wszyscy wiedzieli, że odebrali niewinne życie,
ale pakt został zawarty. Ich sekrety miały zostać głęboko zagrzebane.
Pięć postaci schyliło głowy, wyobrażając sobie ciało spoczywające pod ziemią, na której
lśnił już lód. Kiedy na grób spadły pierwsze płatki, wszyscy stojący nad nim zadrżeli –
a potem rozeszli się w różne strony, zostawiając promieniście rozchodzące się ślady
w świeżym śniegu.
Dokonało się.

ROZDZIAŁ 1

Black Country
Obecnie
Teresa Wyatt miała niejasne przeczucie, że nie przeżyje nocy.
Kiedy wyłączyła telewizor, w domu zaległa cisza – ale inna niż ta, która zapadała każdego
wieczora, kiedy dom wraz z właścicielką powoli wyciszał się przed snem.
Sama nie wiedziała, co chciała usłyszeć w wieczornych wiadomościach. Informację podał
już wcześniej program lokalny. Może miała nadzieję na cud, na ratunek w ostatniej chwili.
Od pierwszego razu, dwa lata wcześniej, czuła się jak więzień w celi śmierci. Od czasu do
czasu zjawiali się strażnicy i prowadzili ją na krzesło elektryczne, potem jednak zrządzeniem
losu udawało jej się wrócić do bezpiecznej celi. Tym razem nie było odwrotu. Teresa
wiedziała, że nie da się już niczego przesunąć ani odwołać.
Zastanawiała się, czy pozostali także widzieli wiadomości i czy czują się tak jak ona. Czy
przyznają sami przed sobą, że odczuwają przede wszystkim nie skruchę, a strach o siebie?
Może gdyby była lepszym człowiekiem, pod jej egoizmem kryłaby się chociaż odrobina
sumienia – nie miała go jednak wcale.
Powtarzała sobie, że gdyby nie zgodziła się na tamten plan, byłaby zrujnowana, a nazwisko
Teresa Wyatt wymawiano by z obrzydzeniem zamiast, jak obecnie, z szacunkiem.
Kobieta nie miała wątpliwości, że zgłoszenie potraktowano by poważnie. Źródło było
pokrętne, ale wiarygodne. Zostało jednak uciszone na zawsze. Nigdy tego nie żałowała – ale
przez lata, jakie minęły od Crestwood, zdarzało jej się czuć ucisk w żołądku na widok kogoś
o podobnym sposobie chodzenia, gestykulacji czy kolorze włosów.
Teresa wstała, żeby otrząsnąć się z ogarniającej ją melancholii. Poszła do kuchni i odłożyła
do zmywarki pojedynczy talerz i kieliszek po winie. Nie miała psa, którego musiałaby
wypuścić na dwór, ani kota, który czekałby na wejście do domu. Pozostało jej tylko ostatni raz
przed nocą sprawdzić zamki w drzwiach. Znów ogarnęło ją uczucie, że ta kontrola
bezpieczeństwa jest bezcelowa, bo nic nie powstrzyma przeszłości. Odepchnęła od siebie tę
myśl. Nie ma się czego bać. Zawarli pakt, który przetrwał już dziesięć lat. Tylko ich pięcioro
znało prawdę.
Wiedziała, że jest zbyt spięta, żeby szybko zasnąć, ale na siódmą rano zwołała zebranie
personelu i nie mogła się na nie spóźnić. Weszła do łazienki i odkręciła kran nad wanną. Do
wody dodała sporo lawendowego płynu do kąpieli. Jego zapach od razu wypełnił całe
pomieszczenie. Długa kąpiel i wypity wcześniej kieliszek wina powinny załatwić sprawę.
Położyła na koszu na pranie starannie złożony szlafrok i satynową piżamę i weszła do
wanny. Zamknęła oczy, poddała się otaczającej ją wodzie. Zaczęła czuć się pewniej.
Uśmiechnęła się do siebie. Jest przewrażliwiona i tyle.
Teresa miała wrażenie, że jej życie dzieli się na dwa etapy. Pierwszych trzydzieści siedem
lat w epoce p.C., czyli przed Crestwood, było wspaniałych. Jako ambitna singielka sama
podejmowała wszystkie decyzje i przed nikim nie była odpowiedzialna.
Okres po Crestwood był inny. Lęk towarzyszył jej jak cień na każdym kroku, dyktował
każde jej posunięcie, wpływał na każdy wybór.
Wyczytała gdzieś, że sumienie to nic innego jak strach przed zostaniem złapanym. Była na
tyle szczera, aby przyznać, że w jej przypadku to twierdzenie jest prawdziwe.

Za to ich sekret był bezpieczny. Nie było innego wyjścia.
Nagle usłyszała dźwięk tłuczonego szkła. Dobiegł z bliska, od strony kuchennych drzwi.
Teresa leżała nieruchomo, nasłuchując. Nikt inny nie mógł usłyszeć tego dźwięku –
najbliższy dom jednorodzinny był odległy o ponad pięćdziesiąt metrów i oddzielony
sześciometrowym cyprysowym żywopłotem.
Cisza zaczęła się zagęszczać. Po niedawnym hałasie wydawała się bardzo niepokojąca.
Może to tylko bezmyślni wandale. Może kilku uczniów z Saint Joseph dowiedziało się,
gdzie mieszka. Zaklinała wszystkie świętości, aby właśnie tak było.
Krew tętniła jej w żyłach i pulsowała w skroniach. Przełknęła ślinę, aby odetkać uszy. Jej
ciało zaczynało reagować na lęk wywołany obecnością intruza w domu. Podniosła się do
pozycji siedzącej, głośno rozchlapując wodę. Jej ręka ześlizgnęła się z porcelanowej wanny
i kobieta opadła prawym bokiem z powrotem do wody.
Dźwięk, który rozległ się z dołu schodów, pozbawił ją nadziei, że dom zaatakowali
wandale.
Teresa wiedziała, że nie ma wiele czasu. W równoległym wszechświecie jej mięśnie
zareagowałyby na zagrożenie – jednak w tym jej ciało i umysł obezwładniało to, co
nieuchronnie miało nadejść. Wiedziała, że nie ma gdzie się ukryć.
Słuchając skrzypienia schodów, na chwilę zamknęła oczy i zmusiła się do odzyskania
spokoju. Myśl o ostatecznej konfrontacji z dręczącymi ją lękami dała jej poczucie wolności.
Kiedy poczuła zimny powiew od drzwi łazienki, otworzyła oczy.
Postać, która weszła do środka, była ciemna i niewyraźna jak cień. Miała na sobie bojówki,
gruby czarny polar i długi płaszcz, jej twarz zasłaniała wełniana kominiarka. „Dlaczego ja?”,
z wściekłością pomyślała Teresa. Nie ona była najsłabszym ogniwem.
Pokręciła głową.
– Nie sypnęłam – powiedziała, ale głos uwiązł jej w gardle. Wszystkie zmysły odmówiły
posłuszeństwa. Ciało przygotowywało się na śmierć.
Czarna postać zrobiła dwa kroki w jej kierunku. Teresa szukała jakichkolwiek szczegółów,
które pozwoliłyby rozpoznać napastnika. Nie znalazła ich – ale to musiał być ktoś z pozostałej
czwórki.
Kobieta przestała panować nad swoim ciałem – strużka moczu wyciekła spomiędzy jej nóg
i rozpłynęła się w pachnącej wodzie.
– Przysięgam… Nie…
Teresa znów straciła głos. Próbowała podciągnąć się do pozycji siedzącej, ale przez
bąbelki z płynu do kąpieli wanna stała się śliska. Kobieta oddychała szybko i chrapliwie,
zastanawiając się, jak najskuteczniej błagać o życie. Nie chciała umierać. Jej czas jeszcze nie
nadszedł. Nie była gotowa, miała jeszcze tyle do zrobienia.
Nagle wyobraziła sobie, jak woda zalewa jej płuca, napełniając je niczym balony.
Wyciągnęła przed siebie rękę w błagalnym geście i w końcu odzyskała głos:
– Proszę… błagam… nie… ja nie chcę umierać…
Postać nachyliła się nad wanną i położyła ukryte w rękawiczkach dłonie na klatce
piersiowej kobiety. Teresa poczuła nacisk, próbowała stawić mu opór i usiąść – musiała
postarać się wszystko wyjaśnić. Dłonie nacisnęły mocniej. Kobieta jeszcze raz chciała
przesunąć się do góry, ale była tak bezwładna, że nie udało jej się tego zrobić. Przegrała
z grawitacją i brutalną siłą.
Kiedy woda zaczęła zakrywać jej twarz, otworzyła usta. Łkając cicho, odezwała się ostatni

raz:
– Przysięgam…
Następnych słów nie było już słychać. Teresa patrzyła na bańki powietrza wydostające się
z jej nosa i płynące ku powierzchni. Jej włosy dryfowały wokół twarzy.
Postać lśniła po drugiej stronie lustra wody.
Ciało Teresy zareagowało na brak tlenu. Kobieta wpadła w panikę. Spazmatycznie
zamachała rękami i udało jej się na chwilę zepchnąć z siebie dłoń w rękawiczce. Uniosła
głowę nad wodę, spojrzała z bliska w przeszywająco zimne oczy – i ponownie straciła
oddech, kiedy rozpoznała napastnika.
Chwila zaskoczenia wystarczyła, żeby postać odzyskała przewagę. Dłonie wepchnęły
kobietę pod wodę i mocno ją przytrzymały.
Teresa traciła już świadomość, ale nadal nie mogła uwierzyć w to, co zobaczyła. Zdawała
sobie sprawę, że pozostali spiskowcy nawet nie wyobrażają sobie, z czym przyjdzie im się
zmierzyć.

ROZDZIAŁ 2

Kim Stone minęła swój motor kawasaki ninja, żeby wyregulować głośność na iPodzie.
Z głośników brzmiały srebrzyste dźwięki koncertu „Lato” Vivaldiego. Zbliżała się jej ulubiona
część – finałowa „Burza”.
Odłożyła klucz nasadowy na stół roboczy i wytarła ręce w szmatkę. Przyglądając się
triumphowi thunderbirdowi, nad którym pracowała od siedmiu miesięcy, zastanawiała się,
dlaczego dzisiaj nie mogła się skupić na jego renowacji.
Zerknęła na zegarek. Dochodziła jedenasta wieczorem. Reszta jej ekipy pewnie właśnie
chwiejnym krokiem opuszcza bar The Dog. Choć sama nie brała alkoholu do ust, towarzyszyła
pozostałym, jeśli uważała, że na to zasłużyła.
Wzięła klucz nasadowy z powrotem do ręki i uklękła na podkładce obok triumpha.
Nie była w nastroju do świętowania.
Wciąż widząc przed oczami przerażoną twarz Laury Yates, sięgnęła w głąb bebechów
motocykla i wymacała zakończenie wału korbowego. Umieściła nasadkę na nakrętce i zaczęła
poruszać kluczem w tę i z powrotem.
Terence Hunt został uznany winnym trzech gwałtów i miał gnić w więzieniu przez długi
czas.
– Za krótko – mruknęła do siebie Kim.
Była przecież jeszcze jedna ofiara.
Jeszcze raz pokręciła kluczem, ale nakrętka nie chciała się ruszyć. Łożysko, koło
łańcuchowe, podkładka mocująca i wirnik znalazły się już na swoich miejscach. Nakrętka była
ostatnim elementem układanki i za cholerę nie chciała dokręcić się do podkładki
zabezpieczającej.
Kim w milczeniu wpatrywała się w nakrętkę i przez chwilę próbowała ją dokręcić siłą
woli. Bez rezultatu. Skupiła cały swój gniew na trzpieniu klucza nasadowego i pchnęła go
najmocniej jak mogła. Gwint się wyciągnął i śruba zaczęła kręcić się luźno.
– Kurwa mać! – wrzasnęła kobieta, ciskając kluczem przez garaż.
Laura Yates drżała, kiedy stojąc na miejscu dla świadków, opowiadała o swojej udręce.
Napastnik zaciągnął ją za kościół i w ciągu dwóch i pół godziny wielokrotnie brutalnie
zgwałcił. Świadkowie na własne oczy widzieli, jaki ból sprawiało jej siadanie, choć od
zdarzenia minęły już trzy miesiące.
Dziewiętnastolatka była obecna na sali podczas odczytywania wszystkich werdyktów
uznających jej oprawcę za winnego. Kiedy przyszła kolej na jej sprawę, usłyszała słowo,
które miało zmienić jej życie na zawsze.
Niewinny.
Tylko dlatego, że była po kilku drinkach. Nieważne, że skończyła z jedenastoma szwami
z tyłu i z przodu, złamanym żebrem i podbitym okiem. Sama się o to prosiła, w końcu wypiła
kilka cholernych drinków.
Kim zdała sobie sprawę, że ręce jej się trzęsą z wściekłości.
Zdaniem jej zespołu trzy na cztery to i tak niezły wynik. Nie był on jednak wystarczająco
dobry. Nie dla Stone.
Pochyliła się, żeby obejrzeć szkody w motocyklu. Znalezienie tych cholernych śrub zajęło

jej prawie sześć tygodni. Umieściła nasadkę z powrotem na miejscu i właśnie zaczęła kręcić
kluczem trzymanym między kciukiem i palcem wskazującym, kiedy zadzwoniła jej komórka.
Upuściła śrubę i skoczyła na równe nogi. Telefon o tak późnej porze nie mógł oznaczać
dobrych wieści.
– Detektyw inspektor Stone.
– Mamy tu zwłoki, pszepani.
Oczywiście. O cóż innego mogło chodzić?
– Gdzie?
– Hagley Road w Stourbridge.
Kim znała tę okolicę, leżała na granicy z sąsiednim rejonem policyjnym West Mercia.
– Czy mamy zadzwonić do detektywa sierżanta Bryanta, przepani?
Skrzywiła się. Nie znosiła zwrotu „pszepani”. Miała trzydzieści cztery lata i nie czuła się
żadną „panią”.
Wyobraziła sobie jednego z kolegów wtaczającego się do taksówki przed barem The Dog.
– Nie trzeba, sama się tym zajmę – powiedziała i zakończyła połączenie.
Zatrzymała się na dwie sekundy, żeby wyłączyć iPoda. Wiedziała, że musi w końcu przestać
myśleć o oskarżeniu, które wyczytała – albo przynajmniej tak jej się wydawało – w oczach
Laury Yates. Nie mogł o nim zapomnieć..
Kim już zawsze miała pamiętać, że wymiar sprawiedliwości, w który tak wierzyła, zawiódł
osobę tak ufną w siłę jego ochrony. To ona przekonała Laurę Yates, aby zaufała jej
i systemowi, a teraz nie mogła uwolnić się od myśli, że i ona, i system Laurę zawiedli.

ROZDZIAŁ 3

Cztery minuty po tym, jak odebrała telefon, Kim ruszyła z podjazdu dziesięcioletnim golfem
GTI. Jeździła nim tylko wtedy, gdy drogi były oblodzone lub jeśli odpalenie silnika kawasaki
wiązałoby się z zarzutami sąsiadów, że zakłóca ciszę nocną.
Zamieniła podarte dżinsy poplamione olejem, smarem i pyłem na czarne brezentowe
spodnie. Założyła do nich gładki biały T-shirt i czarne botki z lakierowanej skóry na niskich
obcasach. Krótkich czarnych włosów nie musiała specjalnie układać – wystarczyło przeczesać
je palcami.
Denatka nie będzie się przejmować jej wyglądem.
Jechała, przeskakując między pasami. Choć auto było nieduże, musiała się skoncentrować,
aby mijać inne samochody w bezpiecznej odległości. Nie czuła się pewnie otoczona taką
ilością metalu.
Kiedy znalazła się w odległości dwóch kilometrów od celu, poczuła zapach spalenizny,
który od tego momentu nieustannie przybierał na sile. Po przejechaniu kolejnego kilometra
zobaczyła słup dymu unoszący się nad wzgórzami Clent. Chwilę później wiedziała już, że
jedzie dokładnie tam, gdzie się pali.
Policja regionu West Midlands ustępowała liczebnością tylko stołecznej. Zasięg jej
działania obejmował niemal dwa i pół miliona osób. Obszar Black Country, leżący na północ
i na zachód od Birmingham, był w czasach wiktoriańskich jednym z najbardziej
uprzemysłowionych regionów kraju. Jego nazwa pochodzi od odsłoniętych złóż węgla, które
nadawały ziemi na dużym obszarze czarny kolor. Dziesięciometrowe pokłady żelaza i węgla
były najgrubsze w Wielkiej Brytanii.
Obecnie poziom bezrobocia należał tu do najwyższych w kraju, a liczba drobnych
przestępstw i antyspołecznych zachowań stale rosła.
Miejsce zbrodni znajdowało się tuż przy głównej drodze łączącej Stourbridge z Hagley,
gdzie przestępstwa zdarzały się rzadko. Najbliżej ulicy stały duże, nowe domy z lśniąco
białymi kolumnami i witrażowymi oknami. Im dalej w głąb, tym budynki były starsze,
a odległości między nimi większe.
Kim zatrzymała się przy kordonie, zaparkowała obok wozów straży pożarnej. Bez słowa
pokazała odznakę funkcjonariuszowi stojącemu przy taśmie wygrodzeniowej. Skinął głową
i przepuścił ją na drugą stronę.
– Co się stało? – zapytała pierwszego napotkanego strażaka. Mężczyzna wskazał na szczątki
iglaka na skraju działki.
– Ogień wybuchł tutaj i zdążył objąć większość drzewek, zanim dotarliśmy na miejsce.
Policjantka zauważyła, że z trzynastu iglaków okalających działkę tylko dwa stojące
najbliżej domu pozostały nienaruszone.
– To pan znalazł ciało?
Mężczyzna wskazał innego strażaka, który siedział na ziemi, rozmawiając z konstablem.
– Cała okolica przyglądała się zamieszaniu, ale w domu ani na chwilę nie zapaliło się
światło. Sąsiedzi potwierdzili, że czarny range rover należał do zmarłej i że mieszkała sama.
Stone skinęła głową i podeszła do strażaka siedzącego na ziemi. Zauważyła, że jest blady
i trzęsą mu się ręce. Nawet dla przeszkolonego zawodowca odkrycie zwłok nie było

przyjemnym przeżyciem.
– Dotykał pan czegoś? – zapytała.
Mężczyzna powoli pokręcił głową.
– Drzwi do łazienki były otwarte, ale nie wchodziłem do środka.
Kim zatrzymała się przy frontowych drzwiach domu i wzięła ze stojącego przy nich pudełka
plastikowe ochraniacze na buty. W środku wbiegła na górę, przeskakując po dwa stopnie
naraz. W łazience był już Keats, patolog – malutki łysy człowieczek, za to z imponującą brodą.
To on osiem lat wcześniej wykonywał pierwszą sekcję zwłok, przy której asystowała.
– Witam panią detektyw – powiedział mężczyzna, rozglądając się wokół. – A gdzie Bryant?
– Nie jesteśmy bliźniakami syjamskimi.
– Bardziej przypominacie chińskie danie. Wieprzowinę w sosie słodko-kwaśnym… Ale bez
Bryanta zostaje sam kwas…
– Keats, myślisz, że takie rzeczy mnie bawią w środku nocy?
– Nie jestem pewien twojego poczucia humoru o żadnej porze.
Miała wielką ochotę się odgryźć. Wystarczyłoby napomknąć o tym, że Keats ma krzywo
zaprasowane kanty w czarnych spodniach i wystrzępiony kołnierzyk koszuli. Albo wspomnieć
o plamce krwi na plecach jego marynarki.
Ale w tej chwili całą uwagę należało skupić na leżących między nimi zwłokach.
Kim powoli podeszła do wanny, uważając, żeby nie pośliznąć się na mokrej podłodze, którą
wycierało dwóch techników. Denatka leżała częściowo zanurzona w wodzie. Miała otwarte
oczy, a jej ufarbowane na blond włosy były rozpostarte wokół twarzy. Ciało unosiło się na
wodzie, a sutki wystawały nad powierzchnię. Kobieta była, zdaniem policjantki, dobrze po
czterdziestce, ale zadbana. Miała umięśnione przedramiona (co było widoczne nawet teraz,
kiedy jej ręce unosiły się bezwładnie w wodzie), ogolone nogi i paznokcie u nóg pomalowane
na jasny róż. Sądząc z ilości wody na podłodze, ofiara stoczyła walkę o życie.
– Detektyw inspektor Stone, cóż za miła niespodzianka.
Kim jęknęła, kiedy rozpoznała głos i brzmiący w nim sarkazm.
– Detektyw inspektor Wharton, cała przyjemność po mojej stronie.
Zdarzało jej się już pracować z Whartonem i nigdy nie kryła swojej niechęci do niego. Był
karierowiczem i wcale nie zależało mu na rozwiązywaniu spraw – interesowały go tylko
wyniki, którymi mógłby się pochwalić, i kolejne awanse.
Poczuł się upokorzony, kiedy Kim jako pierwsza została mianowana detektywem
inspektorem – przeprowadził się i przeniósł do jednostki West Mercia, w której panowała
mniejsza konkurencja.
– Co tu robisz? Myślałem, że to nasza sprawa.
– A ja myślę, że miejsce przestępstwa znajduje się na granicy okręgów i ja byłam tu
pierwsza.
Nieświadomie stanęła między nim a wanną, żeby zasłonić ofiarę przed spojrzeniem
kolejnych ciekawskich oczu.
– To moja sprawa, Stone.
Kim pokręciła głową i skrzyżowała ręce.
– Nie ruszę się stąd, Tom. – Przechyliła głowę. – Możemy razem poprowadzić sprawę. Ale
byłam pierwsza na miejscu, więc będę dowodzić.
Szczupła, niesympatyczna twarz mężczyzny poczerwieniała. Wolałby wyłupić sobie oczy
zardzewiałą łyżką niż podporządkować się rywalce. Kobieta zmierzyła go wzrokiem.

– Na początek kazałabym ci się odpowiednio zabezpieczyć przed wejściem na miejsce
przestępstwa.
Wharton spojrzał na jej stopy, a potem zerknął na swoje buty. Nie miał ochraniaczy. Co
nagle, to po diable, pomyślała Kim, i powiedziała szeptem:
– Tom, nie róbmy z tego pokazowego pojedynku.
Mężczyzna rzucił jej pogardliwe spojrzenie i szybko wyszedł z łazienki.
– Wygrałabyś – cicho powiedział Keats.
– Słucham?
Patolog rzucił jej rozbawione spojrzenie.
– Ten pojedynek.
Stone skinęła głową. Wiedziała o tym.
– Czy możemy już ją stąd zabrać?
– Jeszcze tylko kilka zbliżeń mostka.
Zanim Keats skończył mówić, jeden z techników kryminalistyki wskazał klatkę piersiową
zmarłej teleobiektywem swojego aparatu.
Kim nachyliła się bliżej i zobaczyła ślady na piersiach.
– Ktoś wepchnął ją pod wodę?
– Tak myślę. Wstępne oględziny nie wykazały żadnych innych obrażeń. Więcej będę mógł
powiedzieć po sekcji.
– Kiedy nastąpił zgon?
Stone nie dostrzegła nigdzie sondy wątrobowej, więc założyła, że patolog musiał użyć
termometru rektalnego jeszcze przed jej przyjściem. Wiedziała, że temperatura ciała spada
o 1,5 stopnia Celsjusza w ciągu pierwszej godziny po zgonie i o 1–1,5 stopnia w ciągu każdej
kolejnej. Zdawała sobie jednak także sprawę, że na zmiany temperatury może wpłynąć wiele
innych czynników – w tym fakt, że denatka była naga i zanurzona w zimnej wodzie.
Keats wzruszył ramionami.
– Dokładne obliczenia zrobię później, ale myślę, że najwyżej dwie godziny temu.
– Kiedy możesz…
– Mam na stanie prawie stuletnią babcię, która zmarła we śnie w swoim fotelu,
i dwudziestosześciolatka z igłą wciąż wbitą w ramię.
– Czyli nic pilnego.
Mężczyzna zerknął na zegarek.
– Dwunasta?
– Ósma – odpowiedziała.
– Dziesiąta i ani chwili wcześniej – mruknął. – Jestem tylko człowiekiem, muszę czasem
odpocząć.
– Doskonale – powiedziała. Ta godzina idealnie jej odpowiadała. W ten sposób mogła
zdążyć z odprawą dla zespołu i wysłać kogoś do patologa.
Kim usłyszała kolejne kroki na schodach i głośne sapanie.
– Sierżant Travis – powiedziała, nie odwracając się. – Jak wygląda sytuacja?
– Funkcjonariusze przeczesują okolicę. Pierwszy oficer, który dotarł na miejsce, rozmawiał
z kilkoma sąsiadami, ale wszyscy zorientowali się, że coś się dzieje, dopiero kiedy
podjechały wozy strażackie. Zaalarmował nas kierowca, który tędy przejeżdżał.
Kim odwróciła się i pokiwała głową. Pierwszy oficer na miejscu dobrze się spisał –
zabezpieczył miejsce przestępstwa dla techników kryminalistyki i przesłuchał potencjalnych

świadków, ale domy stały daleko od siebie, w sporej odległości od drogi. Nawet najbardziej
wścibski sąsiad niczego by tu nie podejrzał.
– Słucham dalej – stwierdziła.
– Sprawca dostał się do środka, wybijając szybę w tylnych drzwiach. Strażacy twierdzą, że
drzwi frontowe nie były zamknięte.
– To ciekawe.
Skinęła głową, dziękując patologowi, i zeszła na dół.
Jeden z techników prowadził oględziny w korytarzu, drugi szukał odcisków palców na
tylnych drzwiach. Na kuchennym blacie leżała torebka. Kim, która sama nigdy nie nosiła
torebek, nie rozpoznała złotego logo projektanta, ale podejrzewała, że ten drobiazg musiał
sporo kosztować.
Trzeci technik wyszedł z jadalni i skinął głową w kierunku torebki.
– Nic nie zginęło. Karty kredytowe i gotówka są na miejscu.
Kim skinęła głową i wyszła z domu. W drzwiach zdjęła ochraniacze z butów i włożyła do
drugiego pudełka. Wszystkie ubrania ochronne z miejsca przestępstwa były później badane
w poszukiwaniu śladów.
Przeszła pod taśmą. Jeden z wozów strażackich został na miejscu, aby dopilnować
dogaszania pożaru. Ogień był zdradliwy – jeden niezauważony żarzący się węgiel mógł
ponownie wywołać pożar.
Detektyw stanęła przy samochodzie, aby przyjrzeć się miejscu przestępstwa z większej
odległości. Teresa Wyatt mieszkała sama. Nic nie zginęło ani nie zostało zniszczone. Zabójca
mógł odejść niezauważony, mógł być pewny, że ciało zostanie odkryte najwcześniej
następnego ranka – ale zaprószył ogień, aby szybciej ściągnąć policję na miejsce.
Kim musiała się teraz dowiedzieć dlaczego.

ROZDZIAŁ 4

O wpół do ósmej rano Kim zaparkowała kawasaki przed posterunkiem w Halesowen,
miasteczku z niewielkim deptakiem handlowym i uniwersytetem. Posterunek znajdował się tuż
za obwodnicą, blisko sądu grodzkiego. Było to wygodne, ale uniemożliwiało wpisywanie
przejazdów w koszty.
Trzypiętrowy gmach był równie ponury i niegościnny jak wszystkie budynki publiczne
fundowane z kieszeni podatników. Kim weszła od razu do biura detektywów. Z nikim się nie
witała, nikt nie próbował się do niej odezwać. Wiedziała, że ma opinię chłodnej,
nietowarzyskiej i pozbawionej emocji. Dzięki temu unikała rozmów o niczym, a to jej
odpowiadało.
Jak zwykle była na miejscu pierwsza, więc uruchomiła ekspres do kawy. W pokoju stały
cztery biurka, w dwóch rzędach po dwa naprzeciwko siebie. Wszystkie wyglądały podobnie –
stały na nich monitory komputerowe i zdekompletowane tacki na dokumenty.
Trzy biurka miały stałych właścicieli. Czwarte stało puste od czasu dokonanej kilka
miesięcy wcześniej redukcji etatów. Kim wolała siedzieć przy nim niż w swoim biurze.
Pokój z jej nazwiskiem na drzwiach, nazywany przez wszystkich Miską, został wygrodzony
w jednym z narożników pomieszczenia za pomocą płyt gipsowo-kartonowych i szkła. Używała
go głównie podczas „omawiania wyników indywidualnych” – czyli, mówiąc prościej,
opieprzania podwładnych.
– Dobry, szefowo! – krzyknęła detektyw konstabl Wood, siadając na swoim krześle. Stacey
była pół Angielką, pół Nigeryjką, ale od urodzenia mieszkała w Wielkiej Brytanii. Miała
gęste, czarne włosy, bardzo krótkie po niedawnym ścięciu warkoczyków. Fryzura świetnie
pasowała do jej gładkiej skóry w kolorze karmelu.
Stanowisko pracy Stacey było przejrzyste i dobrze zorganizowane – dokumenty leżały albo
na odpowiednio opisanych tackach, albo w schludnych stosikach na brzegu biurka.
Chwilę później pojawił się detektyw sierżant Bryant i zaglądając do Miski, wymamrotał
„Dobry, szefowo!”. Wysoki mężczyzna był nienagannie ubrany – jak dziecko wystrojone przez
matkę na rozpoczęcie roku szkolnego.
Marynarka od garnituru od razu wylądowała na oparciu krzesła. Kim wiedziała, że pod
koniec dnia Bryant będzie miał też poluzowany krawat, rozpięty górny guzik koszuli
i podwinięte rękawy. Zauważyła, że patrzy na jej biurko, sprawdzając, czy stoi na nim kubek
z kawą. Kiedy zauważył, że już piła, nalał sobie kawy do kubka z napisem „Najlepszy
taksówkarz na świecie”, który dostał w prezencie od swojej dziewiętnastoletniej córki.
Nikt poza samym Bryantem nie rozumiał jego systemu katalogowania dokumentów – ale
każdy papierek, o jaki Kim prosiła, trafiał do jej rąk w kilka sekund. Na biurku policjanta
stało jego zdjęcie z żoną, zrobione na przyjęciu z okazji ich dwudziestej piątej rocznicy ślubu.
Zdjęcie córki ukrywał w portfelu.
Trzeci członek zespołu, detektyw sierżant Kevin Dawson, nie miał na biurku niczyjego
zdjęcia. Gdyby chciał w ciągu dnia popatrzeć na kogoś naprawdę dla siebie ważnego,
musiałby postawić tam własny portret.
– Przepraszam za spóźnienie, szefowo! – zawołał, siadając na swoim miejscu naprzeciwko
Wood. Ekipa była w komplecie.

W gruncie rzeczy Dawson wcale się nie spóźnił – oficjalnie zaczynali pracę dopiero o 8.30,
ale na prośbę Kim przychodzili wcześniej na odprawę, zwłaszcza gdy zaczynała się nowa
sprawa. Stone nie trzymała się sztywno grafiku, a osoby, które na to nalegały, nie zagrzały
długo miejsca w jej zespole.
– To co, Stacey, zrobisz mi kawki? – spytał Dawson, gapiąc się w komórkę.
– Jasne, Kev. Z mlekiem, dwiema kostkami cukru i wylaną na kolana? – zapytała kobieta
przymilnie, z silnym akcentem Black Country.
– A może ty byś chciała kawkę, Stace? – spytał, wstając, chociaż dobrze wiedział, że
policjantka nie tyka kawy. – Musisz być zmęczona po całej nocy naparzania się
z czarodziejami – zrobił przytyk do uzależnienia Stacey od internetowej gry World of Warcraft.
– Wiesz, Kev, dostałam od kapłanki potężne zaklęcie, które może zmienić każdego
mężczyznę w głupiego kutasa. Ale wygląda na to, że ktoś inny już je przetestował na tobie.
Dawson udał, że pokłada się ze śmiechu.
– Proszę pani! – zawołał przez ramię Bryant. – A oni znowu zaczynają! – odwrócił się do
kolegów i pogroził im palcem. – Poczekajcie tylko, aż mama wróci z pracy.
Kim przewróciła oczami i usiadła przy wolnym biurku. Chciała zacząć jak najszybciej.
– Dobra, Bryant, zajmij się kserówkami. Kev, do tablicy.
Dawson wziął marker i stanął obok białej tablicy zajmującej tylną ścianę pomieszczenia.
Podczas gdy Bryant rozdawał papiery, Stone streściła wydarzenia ostatniej nocy.
– Ofiara to Teresa Wyatt, lat czterdzieści siedem, była bardzo szanowaną dyrektorką
prywatnej szkoły dla chłopców w Stourbridge. Niezamężna, nie miała dzieci. Żyła wygodnie,
ale nie luksusowo. Nie miała znanych wrogów.
Kev wynotował informacje w punktach pod nagłówkiem „Ofiara”.
Zadzwonił telefon Bryanta. Mężczyzna po krótkiej rozmowie odłożył słuchawkę i skinął
głową w kierunku Kim.
– Woody cię prosi.
Zignorowała go.
– Kev, drugi nagłówek, „Przestępstwo”. Brak narzędzia zbrodni, nic nie zginęło, póki co nie
ma wyników badań kryminalistycznych ani żadnych poszlak. Następny nagłówek, „Motyw”.
Ludzi zwykle morduje się z uwagi na to, co zrobili, co robią albo co zamierzają zrobić. Nic
nam nie wiadomo o tym, aby ofiara zajmowała się jakąś niebezpieczną działalnością.
– Hej, szef cię wzywa.
Kim wzięła kolejny łyk świeżo zaparzonej kawy.
– Uwierz mi, Bryant, on zdecydowanie woli rozmawiać ze mną, kiedy jestem po kawie.
Kev, sekcja zaczyna się o dziesiątej. Stace, dowiedz się wszystkiego, co się da, o naszej
ofierze. Bryant, zadzwoń do szkoły i powiadom ich, że przyjedziemy.
– Szefowo…
Detektyw dokończyła kawę.
– Już idę, mamo.
Wbiegła na trzecie piętro, przeskakując po dwa schody, delikatnie zapukała do drzwi
i weszła do środka.
Główny inspektor detektyw Woodward był dobrze zbudowanym mężczyzną po
pięćdziesiątce, łysym jak kolano Mulatem o gładkiej, brązowej skórze. Nosił czarne spodnie
i białą koszulę, świeże i starannie wyprasowane. Na czubku nosa miał okulary do czytania,
które nie zakrywały cieni pod oczami.

Ruchem ręki zaprosił Kim do środka. Miała teraz doskonały widok na przeszkloną witrynkę
mieszczącą jego kolekcję modeli samochodów. Na niższej półce stały klasyczne brytyjskie
modele, na górnej – pojazdy policyjne z różnych epok: MG TC z lat czterdziestych, ford
Anglia, Black Maria i jaguar XJ40, który dumnie zajmował miejsce pośrodku.
Na ścianie, na prawo od witrynki wisiało zdjęcie Woody’ego podającego rękę Tony’emu
Blairowi, a dalej fotografia jego najstarszego syna, Patricka, w mundurze galowym, tuż przed
wyjazdem na misję do Afganistanu. W tym samym mundurze został pochowany piętnaście
miesięcy później.
Woody zakończył rozmowę telefoniczną, natychmiast wziął z biurka piłeczkę antystresową
i zaczął zaciskać na niej prawą rękę. Stone zauważyła, że szef często sięga po piłeczkę, kiedy
z nią rozmawia.
– Co mamy do tej pory?
– Niewiele. Dopiero ustalaliśmy podstawowe fakty, kiedy mnie pan wezwał.
Knykcie dłoni Woody’ego zaciśniętej na piłeczce zbielały, ale zignorował przytyk.
Zbłądziła wzrokiem na prawo od głowy szefa, do jego najnowszego projektu stojącego na
parapecie. Prace nad rolls royce’em phantomem od wielu dni stały w miejscu.
– Słyszałem, że miałaś starcie z detektywem inspektorem Whartonem?
Plotkarze nie zasypiają gruszek w popiele.
– Wymieniliśmy się uprzejmościami przy zwłokach.
Coś w modelu jej nie pasowało. Podstawa pod koła była o wiele za długa.
Woody mocniej ścisnął piłeczkę.
– Jego szef się z nami skontaktował. Wharton złożył na ciebie formalną skargę. I chcą
zabrać nam sprawę.
Kim przewróciła oczami. Czy ten krętacz musiał od razu biec do szefa? Poczuła ogromną
pokusę, żeby podnieść z parapetu rolls royce’a i poprawić błąd, ale udało jej się
powstrzymać. Przesunęła wzrok i spojrzała w oczy dowódcy.
– Ale mu się to nie uda, prawda, szefie?
Wytrzymał jej spojrzenie przez dłuższą chwilę.
– Nie, Stone, nie uda mu się. Ale formalna skarga kiepsko wygląda w twoich aktach, a to
nie pierwsza, naprawdę jestem już tym zmęczony. – Przełożył piłeczkę do lewej ręki. – Więc
chciałbym się dowiedzieć, z kim chcesz pracować nad tą sprawą.
Kim poczuła się jak dziecko, któremu każą wybrać nowego najlepszego przyjaciela. Po
ostatniej ocenie wyników zaznaczono u niej tylko jeden obszar do poprawy: dbałość
o przyjazne kontakty z innymi.
– A mam wybór?
– Kogo byś wybrała?
– Bryanta.
Uśmiechnęła się blado.
– W takim razie masz.
Taki wybór to żaden wybór, pomyślała. Bryant pozwalał ograniczyć wyrządzane przez nią
szkody, a skoro w sprawie węszyła jednostka z sąsiedniego okręgu, Woody nie zamierzał
ryzykować – chciał, aby zaopiekowała się nią odpowiedzialna, dorosła osoba.
Przez chwilę chciała dać szefowi radę, która zaoszczędziłaby mu wiele pracy przy
demontażu tylnej osi rollsa, ale szybko zmieniła zdanie.
– Coś jeszcze, szefie?

Woody odłożył piłeczkę i zdjął okulary.
– Informuj mnie na bieżąco.
– Oczywiście.
– Aha, jeszcze jedno, Stone…
Odwróciła się przy drzwiach.
– Pozwól swoim ludziom od czasu do czasu się wyspać. Nie wszyscy potrafią się
naładować przez port USB, tak jak ty.
Kim wyszła z biura, zastanawiając się, jak długo Woody wymyślał to powiedzonko.

ROZDZIAŁ 5

Stone szła korytarzem szkoły Saint Joseph do biura p.o. dyrektora. Drogę wskazywała jej
Courtney, szkolna recepcjonistka, i detektyw zastanawiała się, jakim cudem kobiecie udaje się
poruszać tak szybko na dziesięciocentymetrowych obcasach.
Bryant westchnął, mijając kolejną klasę.
– Czy to nie były najlepsze czasy w twoim życiu?
– Nie.
Skręcili w długi korytarz na drugim piętrze i weszli do gabinetu z odbarwionym owalem na
drzwiach, w miejscu, gdzie do niedawna wisiała tabliczka z nazwiskiem. Mężczyzna siedzący
za biurkiem wstał. Miał na sobie drogi garnitur i błękitny jedwabny krawat, a jego
kruczoczarne włosy najwyraźniej były świeżo farbowane.
Wyciągnął do nich rękę przez biurko. Kim odwróciła się, aby obejrzeć ściany. Wszystkie
dyplomy i pamiątki, na których widniało nazwisko Teresa Wyatt, już z nich zniknęły.
Bryant podał rękę gospodarzowi.
– Dziękujemy za uwzględnienie naszej prośby, panie Whitehouse.
– Jak rozumiem, jest pan wicedyrektorem? – wtrąciła się Kim.
Mężczyzna pokiwał głową i usiadł.
– Będę pełnił obowiązki dyrektora, a jeżeli mógłbym jakoś pomóc w śledztwie…
– Z pewnością się pan przyda – przerwała mu Stone. W sposobie zachowania mężczyzny
było coś nieszczerego, a fakt, że zdążył się już wprowadzić do biura Teresy Wyatt i usunąć
stamtąd wszelkie ślady jej istnienia, świadczył co najmniej o braku taktu. Kobieta nie żyła od
kilku godzin, a on zapewne zmienił już nazwę zajmowanego stanowiska w swoim CV.
– Proszę przekazać nam listę personelu i umożliwić przesłuchanie pracowników
w kolejności alfabetycznej.
Kim zauważyła, jak zacisnął zęby. Najwyraźniej koleś źle reagował na polecenia. Była
ciekawa, czy problem dotyczył tylko jej, czy wszystkich kobiet.
Whitehouse spuścił wzrok.
– Oczywiście. Każę Courtney od razu wszystko dla państwa przygotować. Udostępniłem
salę w głębi korytarza, która powinna być odpowiednia do prowadzenia przesłuchań.
Detektyw rozejrzała się wokół i pokręciła głową.
– Nie, myślę, że zostaniemy tutaj.
Mężczyzna już otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale dotarło do niego, że nie wypada tak
szybko rościć sobie praw do nowego stanowiska pracy. Zabrał swoje rzeczy z biurka
i skierował się do drzwi.
– Courtney za chwilę do państwa przyjdzie.
Kiedy za Whitehousem zamknęły się drzwi, Bryant zachichotał.
– Co? – spytała, siadając za biurkiem.
– Nic, szefowo.
Bryant przysunął jedno z krzeseł do biurka i usiadł. Kim przyjrzała się pozycji krzesła dla
przesłuchiwanych.
– Odsuń je trochę.
Bryant przestawił krzesło tak, że stało bliżej drzwi, daleko od wszystkich sprzętów, żeby

przesłuchiwani nie mieli o co się oprzeć. W ten sposób można było obserwować ich mowę
ciała.
Rozległo się ciche pukanie do drzwi. Krzyknęli: „Proszę wejść!” w tym samym momencie.
Weszła Courtney z jakąś kartką i bardzo szerokim uśmiechem. Najwyraźniej Whitehouse nie
był w szkole zbyt popularny.
– Pan Addlington czeka na zewnątrz.
Kim skinęła głową.
– Przynieść państwu coś jeszcze? Kawy, herbaty?
– Tak. Dwie kawy.
Courtney zdążyła już dojść do drzwi, kiedy Kim sobie o czymś przypomniała.
– Dziękujemy, Courtney.
Kobieta skinęła głową i otworzyła drzwi pierwszej przesłuchiwanej.

ROZDZIAŁ 6

O szesnastej piętnaście, po przeprowadzeniu dwunastu identycznych rozmów, Kim uderzyła
głową o biurko. Odgłos zderzenia czaszki z drewnianym blatem wydał jej się kojący.
– Tak, wiem, szefowo – westchnął Bryant. – Wygląda na to, że trafiła nam się prawdziwa
święta.
Wyjął z kieszeni paczkę mentolowo-eukaliptusowych tabletek na kaszel. Jeżeli Stone dobrze
liczyła, to była już piąta. Dwa lata wcześniej miał problem z płucami i doktor kazał mu
odstawić papierosy, których palił wtedy po trzydzieści dziennie. Aby pozbyć się ataków
kaszlu, Bryant zaczął bez opamiętania ssać jedną tabletkę za drugą. Rzucił palenie, za to
uzależnił się od miętówek.
– Naprawdę powinieneś je ograniczyć.
– Nie dzisiaj, szefowo.
Jak każdy nałogowiec zwiększał dawkę używki, kiedy dokuczały mu stres lub nuda.
– Kto następny?
Policjant sprawdził na liście.
– Joanna Wade. Uczy angielskiego.
Kim przewróciła oczami. Drzwi się otworzyły i do gabinetu weszła kobieta
w dopasowanych czarnych spodniach i liliowej jedwabnej koszuli. Miała długie blond włosy
związane w koński ogon, mocno zarysowaną, kwadratową szczękę i bardzo delikatny makijaż.
Usiadła, nie podając im ręki, skrzyżowała nogi w kostkach i splotła dłonie na kolanach.
– Nie zajmiemy pani wiele czasu, pani Wade. Mamy do pani tylko kilka pytań.
– Panno.
– Słucham?
– Jestem panną, nie panią, pani detektyw, ale proszę mówić mi Joanna.
Mówiła cicho, starannie kontrolując głos, z lekkim północnym akcentem.
– Dziękuję, panno Wade. Jak długo znałyście się z dyrektor Wyatt?
Nauczycielka się uśmiechnęła.
– Pani dyrektor przyjęła mnie do pracy prawie trzy lata temu.
– Jaka była relacja między wami?
Nauczycielka wbiła wzrok w Kim i przekrzywiła głowę.
– Tak od razu, pani detektyw? Bez gry wstępnej?
Stone zignorowała przytyk i odwzajemniła spojrzenie.
– Proszę odpowiedzieć na pytanie.
– Oczywiście. Nasze relacje były rozsądne. Miałyśmy swoje wzloty i upadki, ale
zauważyłam, że to często się zdarza, kiedy pracują ze sobą kobiety. Teresa była bardzo
skoncentrowana na pracy dyrektora, miała swoje przekonania i konsekwentnie się ich
trzymała.
– To znaczy?
– Metody nauczania zmieniły się od czasu, kiedy Teresa sama pracowała jako nauczycielka.
Aby zaszczepić wiedzę w młodych, chłonnych umysłach, często potrzebna jest kreatywność.
Wszyscy staraliśmy się dostosować do zmian kulturowych, ale Teresa była przekonana, że
nauka z książek, po cichu i z zachowaniem dyscypliny to jedyna słuszna metoda, i dawała to

odczuć każdemu, kto próbował innych sposobów.
Kim obserwowała mowę ciała nauczycielki – zauważyła, że kobieta jest szczera i otwarta.
I że nawet nie zerknęła na Bryanta.
– A jakieś konkrety?
– Kilka miesięcy temu jeden z moich uczniów napisał wypracowanie, w którym połowę
tekstu stanowiły emotikony i skróty używane w esemesach i na Facebooku. Wysłałam
wszystkich chłopców do szafek po telefony komórkowe, a potem poprosiłam, żeby przez
następnych dziesięć minut pisali do siebie esemesy poprawne pod względem gramatycznym,
ortograficznym i interpunkcyjnym. Byli bardzo zaskoczeni, ale dotarło do nich to, o co mi
chodziło.
– Czyli co?
– Że niektóre metody komunikacji są nieprzekładalne. Taka sytuacja więcej się nie
powtórzyła.
– Teresa nie była z tego zadowolona?
Wade pokręciła głową.
– Ani trochę. Uważała, że ten chłopiec powinien otrzymać ocenę niedostateczną i że
należało dać mu jakąś karę, wtedy miałby nauczkę na dłużej. Nie zgodziłam się z nią i wpisała
mi do akt naganę za niesubordynację.
– Pozostali członkowie rady pedagogicznej opisywali panią dyrektor zupełnie inaczej,
panno Wade.
Kobieta wzruszyła ramionami.
– Nie mogę wypowiadać się za innych, ale wiem, że pracują tu nauczyciele, którzy już się
poddali. Ich metody nauczania już nie działają i starają się tylko dotrwać do emerytury. Są
nudni i prowadzą nudne lekcje. Ja nie chcę na tym poprzestać.
Znów przechyliła głowę i lekko się uśmiechnęła.
– Niełatwo sprawić, aby współcześni nastolatkowie docenili piękno i finezję naszego
języka. Ale jestem przekonana, że warto podejmować wyzwania. Zgodzi się pani ze mną, pani
detektyw?
Bryant zakasłał.
Kim lekko się uśmiechnęła. Po tuzinie identycznych odpowiedzi, szczere i przepełnione
pewnością siebie słowa kobiety zabrzmiały ożywczo – a zalotność nauczycielki ją bawiła.
Detektyw odchyliła się na krześle.
– Co możesz mi powiedzieć o Teresie jako kobiecie?
– Czy mam trzymać się zasady, że o zmarłych nigdy nie mówi się źle, i przedstawić
politycznie poprawne epitafium, czy powiedzieć prawdę?
– Będziemy wdzięczni za szczerość.
Kobieta zmieniła ułożenie nóg.
– Jako dyrektor szkoły Teresa była stanowcza i skupiona. Jako kobieta grzeszyła egoizmem.
Zobaczycie, na jej biurku nie ma zdjęć nikogo ani niczego, co byłoby dla niej ważne. Nie
miała oporów przed zatrzymywaniem nas w szkole do ósmej czy dziewiątej wieczorem.
Spędzała mnóstwo czasu w SPA, drogich butikach i na egzotycznych wakacjach.
Bryant zanotował kilka rzeczy.
– Czy dysponujesz jeszcze jakimiś informacjami, które mogłyby być przydatne podczas
śledztwa?
Kobieta pokręciła głową.

– Dziękujemy za poświęcony nam czas, panno Wade.
Joanna pochyliła się do przodu.
– Pani detektyw, w razie gdyby potrzebne było alibi – ćwiczyłam jogę w Liberty Gym.
Pozwala świetnie rozciągnąć mięśnie. Gdyby to panią interesowało, chodzę tam w każdy
czwartek wieczorem.
Kim spojrzała na kobietę i wyczytała wyzwanie w jej niebieskich oczach. Joanna podeszła
do biurka i podała jej wizytówkę. Stone nie miała wyboru – musiała wyciągnąć rękę. Panna
Wade położyła wizytówkę na dłoni policjantki, a potem ją uścisnęła. Miała chłodną, silną
rękę. Później jeszcze przez chwilę trzymała palce na dłoni Kim.
– Oto mój numer. Proszę do mnie zadzwonić, gdybym mogła się jeszcze do czegokolwiek
przydać.
– Dziękuję, panno Wade. Bardzo nam pani pomogła.
– Rany, szefowo – powiedział Bryant, kiedy za kobietą zamknęły się drzwi. – Nie potrzeba
książki kodów, żeby odczytać tak wyraźne sygnały.
Policjantka wzruszyła ramionami.
– Ma się to coś. – Włożyła wizytówkę do kieszeni kurtki. – Został ktoś jeszcze?
– Nie, ona była ostatnia.
Oboje wstali.
– Na dzisiaj starczy. Jedź do domu i odpocznij – powiedziała Kim.
Czuła, że już niedługo nie będą mieć czasu na odpoczynek.

ROZDZIAŁ 7

– Moi drodzy, mam nadzieję, że wypoczęliście i pożegnaliście się z najbliższymi.
– Znowu zero życia osobistego – jęknął Dawson. – Stacey nie zrobi to różnicy, ale reszta
z nas ma prawdziwe życie.
Kim puściła jego słowa mimo uszu. Póki co.
– NBP chcą, żebyśmy rozwiązali sprawę do końca tygodnia.
Wszyscy członkowie zespołu wiedzieli, że dla Stone ten skrót oznaczał Nasi Bezrozumni
Przełożeni, a sposób rozszyfrowywania środkowego słowa zmieniał się w zależności od jej
nastroju.
Dawson westchnął.
– Szefowo, a jeśli do naszego zabójcy nie dotarła informacja o tym terminie? – zapytał,
sprawdzając coś w telefonie.
– W przyszły piątek aresztuję ciebie, a możesz mi wierzyć – jestem w stanie udowodnić ci
wszystko.
Dawson się roześmiał. Kim nie.
– Jeszcze trochę pograsz mi na nerwach, Kev, a przekonasz się, że to nie żart. Jak wyniki
sekcji?
Mężczyzna wyciągnął notes.
– W płucach pełno wody, przyczyna śmierci to na pewno utonięcie. Dwa siniaki tuż
powyżej piersi. Brak oznak napaści seksualnej, ale nie ma stuprocentowej pewności, że nic
takiego się nie wydarzyło.
– Coś jeszcze?
– Na kolację jadła kormę z kurczaka.
– Super, sprawę mamy w zasadzie rozwiązaną.
Dawson wzruszył ramionami.
– Sekcja nie była szczególnie pomocna.
– Bryant?
Mężczyzna przejrzał jakieś papiery, ale Kim wiedziała, że zdążył już zapamiętać wszystkie
informacje.
– Wczoraj kontynuowano działania w terenie, ale żaden z sąsiadów nic nie widział ani nie
słyszał. Kilka osób znało ją z widzenia, ale nie wpadali do siebie na kawę. Nie była
szczególnie towarzyska.
– No, to mamy motyw. Morderstwo z powodu braku poczucia wspólnoty.
– Szefowo, ludzie ginęli już z bardziej błahych powodów – odpowiedział Bryant i musiała
przyznać mu rację. Trzy miesiące wcześniej zajmowali się zabójstwem pielęgniarza
zamordowanego dla dwóch puszek piwa i drobnych, które miał w kieszeni.
– Coś jeszcze?
Bryant zerknął na kolejną kartkę.
– Wyników badań kryminalistycznych jeszcze nie ma. Z wiadomych względów nie
znaleziono śladów stóp, a analiza włókien dopiero się zaczęła.
Kim przypomniała sobie zasadę wzajemnej wymiany Locarda. Według tej teorii sprawca
przestępstwa zawsze zostawia coś na miejscu zbrodni i coś z niego zabiera – może to być

włos lub drobne włókienko. Sztuka w tym, żeby to znaleźć. Tym razem miejscem zbrodni była
zalana wodą łazienka, zadeptana przez ośmiu strażaków, więc o ślady kryminalistyczne nie
będzie łatwo.
– Co z odciskami palców?
Bryant pokręcił głową.
– Narzędziem zbrodni były ręce. Mało prawdopodobne, żeby zabójca wyrzucił je gdzieś
w krzaki.
– Niestety, szefowo, nie wygląda to jak w „CSI: Kryminalnych zagadkach”, dodała Stacey.
– Z analizy telefonu też niczego się nie dowiedzieliśmy. Wszystkie połączenia przychodzące
i wychodzące to szkoła Saint Joseph. Lista kontaktów jest krótka.
– Nie miała rodziny ani przyjaciół?
– Nie utrzymywała z nikim kontaktu. Złożyłam wniosek o udostępnienie jej billingów,
wkrótce ma do nas dotrzeć jej laptop. Może to pomoże.
Kim odchrząknęła.
– Trzydzieści sześć godzin śledztwa i gówno mamy. Nie wiemy o tej kobiecie absolutnie
nic.
Bryant wstał.
– Przepraszam na chwilę, szefowo – powiedział i wyszedł z sali. Kim przewróciła oczami.
– Dobra. Bryant niech idzie upudrować nosek, a my zrobimy podsumowanie – stwierdziła,
patrząc na tablicę. Od wczoraj prawie nic na niej nie przybyło.
– Kobieta pod pięćdziesiątkę, ambitna i pracowita, nieszczególnie towarzyska czy
popularna. Mieszkała sama, bez rodziny i zwierząt. Nie brała udziału w żadnej niebezpiecznej
działalności i nie miała żadnych hobby ani zainteresowań.
– To ostatnie to chyba nieprawda – stwierdził Bryant, wracając na miejsce. – Wygląda na
to, że bardzo interesowała się wykopaliskami, które mają rozpocząć się w Rowley Regis.
– Skąd wiesz?
– Właśnie rozmawiałem z Courtney.
– Jaką Courtney?
– Tą, która wczoraj przez cały dzień przynosiła nam kawę. Spytałem, czy ofiara rozmawiała
jeszcze z kimkolwiek w ciągu ostatnich kilku tygodni. Okazało się, że kazała Courtney zdobyć
numer do profesora Miltona z Worcester College.
– Mówili o tym w wiadomościach lokalnych – wtrąciła Stacey. – Profesor od dawna starał
się o pozwolenie na rozpoczęcie prac w tym miejscu. Od czasu, kiedy spalił się dawny
sierociniec, działka stoi pusta, ale podobno są tam zakopane stare monety. Milton dopiero
w tym tygodniu dostał zielone światło. Batalia sądowa trwała aż dwa lata, nawet
w ogólnokrajowych programach o tym mówili.
Stone wreszcie poczuła dreszcz emocji. Zainteresowanie lokalnymi wydarzeniami trudno
było uznać za sensację, ale w porównaniu z tym, czym dysponowali jeszcze dziesięć minut
wcześniej – stanowiło krok naprzód.
– Wy dwoje kopcie dalej, przepraszam za grę słów. Bryant, odpalaj wóz.
Dawson westchnął ciężko.
Kim chwyciła kurtkę i stanęła przy jego biurku.
– Stace, nie potrzebujesz może skorzystać z toalety?
– Nie, szefowo, jest okej.
– Stacey, wyjdź z pokoju.

Takt i dyplomację musiała wymyślić osoba cierpiąca na nadmiar czasu.
– Kev, odłóż na chwilę ten telefon i posłuchaj mnie. Wiem, że masz teraz ciężko, ale sam
jesteś sobie winien. Gdybyś przez kilka tygodni dłużej utrzymał kutasa w spodniach, zamiast
wsadzać go na prawo i lewo, wiłbyś sobie teraz gniazdko ze swoją dziewczyną i waszą nowo
narodzoną córeczką, zamiast mieszkać kątem u matki.
Kim nie miała w zwyczaju okazywać współczucia członkom swojego zespołu.
Wystarczający problem sprawiało jej to w kontaktach z resztą świata.
– To był głupi wyskok po pijaku na wieczorze kawalerskim…
– Kev, bez urazy, ale to twój problem, nie mój. Jeśli nie przestaniesz strzelać focha za
każdym razem, kiedy coś nie dzieje się po twojej myśli, niedługo zwolni się tu kolejne biurko.
Rozumiemy się?
Spojrzała na niego twardo. Głośno przełknął ślinę i skinął głową.
Detektyw bez słowa wyszła z pokoju i ruszyła w dół schodami.
Dawson był dobrym policjantem, ale stąpał teraz po bardzo cienkim lodzie.

ROZDZIAŁ 8

Po raz drugi w ciągu dwóch dni Kim poczuła atmosferę nerwowego oczekiwania
przesycającą wszystkie placówki edukacyjne.
Czekając na Bryanta, który poszedł do recepcji, zauważyła grupę młodych mężczyzn ze
śmiechem oglądających coś na komórce. Jeden z nich odwrócił się w jej stronę, zmierzył
wzrokiem, zatrzymując go na dłużej na wysokości biustu, skinął głową i posłał jej uśmiech.
Odwzajemniła spojrzenie – przyjrzała się spodniom rurkom, koszulce z dekoltem w serek
i fryzurze à la Justin Bieber, w końcu spojrzała chłopakowi w oczy i też się uśmiechnęła.
– Nic z tego, chłopczyku.
Młokos natychmiast odwrócił się z powrotem do grupy, modląc się, żeby nikt nie zwrócił
uwagi na tę wymianę zdań.
– Coś tu nie gra – stwierdził policjant, podchodząc. – Recepcjonistka wyglądała na
zdziwioną, kiedy poprosiłem o wezwanie profesora. Ktoś przyjdzie z nami porozmawiać, ale
chyba nie sam Milton.
Nagle grupki studentów zaczęły się rozstępować jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
Przedzierała się przez nie drobniutka kobieta, która mimo niskiego wzrostu pruła przed siebie
jak pocisk, nie zwalniając ani na chwilę. Przeczesała otoczenie wzrokiem i zatrzymała go na
dwójce policjantów.
– O żeż, kurwa. Kryj się! – mruknął Bryant, kiedy zauważył, że kobieta idzie prosto w ich
stronę.
– Detektywi? – spytała, wyciągając dłoń.
Kim poczuła bijący od kobiety zapach perfum Apple Blossom, przyjrzała się jej mocno
kręconym, siwiejącym włosom i kiczowatym okularom.
Bryant podał jej rękę. Stone nie.
– Kto pyta?
– Pani Pearson. Asystentka profesora Miltona.
Najwyraźniej profesor był zbyt zajęty, żeby spotkać się z nimi osobiście – ale jeśli niczego
się nie dowiedzą od asystentki, będą zmuszeni nalegać na rozmowę.
– Czy możemy zadać pani kilka pytań dotyczących projektu, nad którym pracuje profesor
Milton? – zapytał Bryant.
– Byle szybko – odpowiedziała kobieta. Nie zaproponowała przeniesienia się w bardziej
ustronne miejsce. Najwyraźniej nie zamierzała poświęcić im wiele czasu.
– Profesor zamierza rozpocząć wykopaliska?
– Tak. Kilka dni temu otrzymał zezwolenie.
– Czego dokładnie szuka? – spytał Bryant?
– Drogocennych monet, panie detektywie.
Kim uniosła brwi.
– Na polu pod Rowley Regis?
Pani Pearson westchnęła, jakby mówiła do niezbyt rozgarniętego dziecka.
– Najwyraźniej nie mają państwo pojęcia o skarbach, jakie kryje nasza okolica. Czy
słyszeliście o skarbie ze Staffordshire?
Policjanci spojrzeli po sobie i pokręcili głowami.

Pani Pearson nawet nie próbowała ukryć swojej pogardy. Najwyraźniej uważała wszystkich
poza naukowcami pracującymi na uniwersytecie za ignorantów.
– Jednego z największych współczesnych znalezisk dokonano kilka lat temu na polu
w Lichfield. Odkryto tam ponad trzysta pięćdziesiąt sztuk złota, których wartość wyceniono na
ponad trzy miliony funtów. W Stoke on Trent niedawno znaleziono srebrne denary datowane na
rok do następnego wiersza przed naszą erą.
Stone poczuła się zaintrygowana.
– Kto zgarnia pieniądze?
– Weźmy na przykład niedawne znalezisko z Bredon Hill w hrabstwie Worcestershire. Ktoś
znalazł złoto, w tym monety, z czasów rzymskich, posługując się wykrywaczem metalu.
Znalazca i farmer, do którego należała ziemia, otrzymali po ponad półtora miliona funtów.
– Dlaczego profesor uważa, że znajdzie coś w Rowley?
Asystentka wzruszyła ramionami.
– Według lokalnej legendy w okolicy stoczono dawno temu bitwę.
– Czy ostatnio dzwoniła do niego niejaka Teresa Wyatt?
Kobieta zastanowiła się przez chwilę.
– Zdaje się, że tak. Telefonowała kilka razy i nalegała na rozmowę z profesorem Miltonem.
Chyba któregoś dnia w końcu do niej oddzwonił.
Kim miała już dość tej rozmowy. Czuła, że ta historia miała drugie dno, i musiała
porozmawiać z Miltonem.
– Dziękuję za pomoc, pani Pearson, ale nawet jeżeli profesor jest bardzo zajęty, musimy
z nim porozmawiać.
Pani Pearson najpierw wyglądała na zdziwioną, później na zirytowaną.
– Teraz ja mam do pani pytanie, pani detektyw. Czy wy w ogóle ze sobą nie rozmawiacie?
– Słucham? – zapytał Bryant.
– W każdym razie na pewno nie z tymi z jednostki do spraw osób zaginionych, inaczej
byście wiedzieli.
– O czym, pani Pearson?
Kobieta odchrząknęła i skrzyżowała ręce na piersiach.
– O tym, że profesor Milton od ponad czterdziestu ośmiu godzin nie dał znaku życia.

ROZDZIAŁ 9

Nicola Adamson zamknęła oczy i starała się odpędzić ogarniające ją złe przeczucia.
Ostrożnie włożyła klucz do zamka swojego apartamentu, ale wydawało jej się, że zgrzytanie
rozniosło się po całym korytarzu – o wpół do trzeciej rano każdy dźwięk słychać bardzo
wyraźnie.
Myra Downs spod 4C zaraz przyjdzie sprawdzić, kto tak hałasuje. Nicola podejrzewała, że
emerytowana księgowa sypia z uchem przyłożonym do drzwi mieszkania. Faktycznie, po
chwili usłyszała odgłos odsuwanej zasuwy, ale udało jej się wśliznąć do apartamentu, zanim
jednoosobowy sąsiedzki patrol wyszedł na korytarz.
Jeszcze zanim zapaliła światło, poczuła, że w domu jest inaczej niż zwykle. Został
naruszony i przejęty. Przestrzeń wciąż należała do niej, ale musiała się nią dzielić. Znowu.
Zdjęła buty i na bosaka cicho przeszła przez hol w kierunku kuchni. Mimo obecności osoby
zajmującej pokój gościnny starała się nie rezygnować z przyzwyczajeń i nadal żyć po
swojemu.
Wzięła z lodówki porcję lasagne i włożyła do mikrofalówki. Po pracy zawsze była głodna;
lubiła oddawać się swojemu rytuałowi: wracała z klubu, podgrzewała coś do jedzenia, w tym
czasie biorąc prysznic, potem jadła kolację, wypijała kieliszek czerwonego wina i szła spać.
Nie zamierzała tego zmieniać tylko dlatego, że miała współlokatora.
Kiedy znalazła się w łazience, odetchnęła z ulgą. Za każdym razem, gdy udawało jej się
zamknąć za sobą drzwi, odnosiła małe zwycięstwo. Czuła się jak postać w grze
komputerowej, która musiała wydostawać się z kolejnych pomieszczeń, wyprzedzając
przeciwników.
Przesadzasz – zbeształa sama siebie, rzucając ubrania na stosik obok kabiny prysznicowej.
Musiała zmienić zaprogramowaną temperaturę wody, co ją zirytowało. Jeszcze tydzień temu
nie trzeba było niczego poprawiać – wszystko było tak, jak to przedtem zostawiła.
Zamknęła oczy i uniosła twarz w kierunku parującej wody. Krople spływały jej po skórze.
Odchyliła głowę do tyłu, a silny strumień w mgnieniu oka zmoczył jej długie blond włosy.
Sięgnęła za plecy, ale metalowa półka była pusta. Cholera, szampon znowu stoi na podłodze.
Schyliła się, podniosła butelkę i ścisnęła ją z taką siłą, że rozchlapała trochę na szybę kabiny.
Znów stłumiła irytację. Dzielenie się przestrzenią nie powinno być aż tak trudne – ale dla niej
stanowiło cholernie duży problem. W końcu musiała to robić całe życie.
Czuła napięcie w ramionach. To nie był dla niej udany wieczór.
Pracowała w The Roxburgh od pięciu lat, od swoich dwudziestych urodzin, i uwielbiała to.
Nie obchodziło jej, że inni ludzie uważają taką pracę za szemraną czy poniżającą. Uwielbiała
tańczyć, eksponując ciało, a mężczyźni słono płacili, aby ją obejrzeć. Nie robiła striptizu, nie
pozwalała się dotykać. To nie był jeden z tych klubów.
W centrum Birmingham były inne podobne miejsca, ale tancerki z każdego z nich marzyły
o pracy w The Roxburgh. Nicola tam zaczęła karierę i tam zamierzała ją zakończyć. Chciała
rzucić taniec, kiedy skończy trzydziestkę, i rozwijać inne zainteresowania. Odłożyła już na ten
cel okrągłą sumkę.
W ciągu ostatnich pięciu lat stała się najpopularniejszą tancerką w klubie. Co noc średnio
trzech klientów prosiło ją o prywatny taniec – a za każdy dostawała dwieście funtów.

Wiedziała, że dla niektórych feministek jest złem wcielonym, ale miała je gdzieś. Dla niej
wyzwolenie kobiet oznaczało ich prawo do robienia tego, co chcą – a ona chciała tańczyć. Nie
żeby zdobyć pieniądze na narkotyki, jak niektóre ćpunki z wyżartym mózgiem, ale dlatego, że
to lubiła.
Już jako dziecko uwielbiała występować. Starała się podkreślić swoją indywidualność
i wyjątkowość, wyróżniać się z tłumu i być zauważana.
Ze swojego dzisiejszego występu nie była jednak zadowolona. Klienci bynajmniej się nie
skarżyli; Cristal lał się strumieniami, a ostatni klient kupił dwie butelki Dom Perignon, czym
bardzo uszczęśliwił jej szefa. Ale Nicola wiedziała, że dziś wieczorem nie zatraciła się
ciałem i duszą w tańcu – czuła się przez to jak statystka, nie jak gwiazda.
Zmyła z włosów odżywkę i wyszła spod prysznica. Wytarła się ręcznikiem i zarzuciła na
siebie szlafrok. Dotyk ciepłego materiału na skórze był bardzo przyjemny. Zawiązała pasek
i wyszła z łazienki.
Stanęła jak wryta. Na chwilę zapomniała. Ale tylko na chwilę.
– Beth – szepnęła.
– A kto?
Nicola weszła do kuchni.
– Przepraszam, że cię obudziłam – powiedziała, wyjmując jedzenie z mikrofalówki.
Postawiła dwa talerze i pokroiła porcję na pół. Postawiła jeden talerz przy swoim krześle,
drugi – naprzeciwko.
– Nie jestem głodna – stwierdziła Beth.
Nicola starała się nie skrzywić, kiedy usłyszała silny akcent Beth rodem z Black Country.
Sama ciężko pracowała, aby się go pozbyć. Jako dzieci obie mówiły w ten sposób, a Beth nie
próbowała się zmienić.
– Jadłaś coś dzisiaj? – zapytała Nicola i natychmiast pożałowała tego pytania. Czy
kiedykolwiek przestanie zachowywać się jak starsza siostra – chociaż jej bliźniaczka jest
młodsza zaledwie o kilka minut?
– Przeszkadzam ci tu, co?
Nicola wbiła wzrok w talerz. Nagle straciła apetyt. Bezpośredniość siostry jej nie
zaskoczyła, kłamać nie było sensu. Beth znała ją niemal równie dobrze, jak siebie samą.
– Nie chodzi o to, że mi przeszkadzasz. Po prostu minęło wiele czasu.
– A czyja to wina, siostrzyczko?
Nicola przełknęła ślinę i odniosła talerz do zlewu. Nie miała odwagi spojrzeć na siostrę,
żeby zmierzyć się z jej oskarżeniami i poczuciem krzywdy.
– Masz plany na jutro? – spytała, próbując zmienić temat.
– Jasne. A ty znowu będziesz pracować w nocy?
Nicola nie odpowiedziała. Było jasne, że Beth nie podoba się jej styl życia.
– Dlaczego dajesz się tak poniżać?
– Lubię swoją pracę – odpowiedziała Nicola, nieświadomie podnosząc głos.
– Marnujesz się tam. Przecież masz dyplom z socjologii.
– Ja przynajmniej skończyłam studia – odcięła się Nicola i natychmiast pożałowała swoich
słów. Między siostrami zapanowała nieprzyjazna cisza.
– A ja przez ciebie mogłam tylko o tym pomarzyć, co nie?
Nicola wiedziała, że Beth obwinia ją za wszystko, co się między nimi stało, ale nie mogła
zebrać się na odwagę, żeby spytać ją dlaczego. Wbiła wzrok w zlew i kurczowo zacisnęła

palce na kuchennym blacie.
– Dlaczego wróciłaś?
Beth westchnęła.
– A gdzie indziej miałam się podziać?
Nicola pokiwała głową w milczeniu i napięcie między nimi opadło.
– Teraz znowu się zacznie? – spytała cicho Beth.
Nicola usłyszała strach w głosie siostry i serce jej się ścisnęło. Niektórych więzi nie da się
zerwać.
Brudny talerz rozmazał jej się przed oczami, kiedy wspominała lata spędzone bez siostry.
– Jak zamierzasz mnie obronić tym razem, siostrzyczko?
Nicola wytarła oczy i odwróciła się. Chciała przytulić siostrę, ale ta zdążyła już zniknąć
w sypialni.
Nicola opróżniła drugi talerz i wyszeptała w stronę zamkniętych drzwi:
– Beth, nie wiem, za co tak mnie nienawidzisz, ale przepraszam. Bardzo, bardzo
przepraszam.

ROZDZIAŁ 10

O siódmej rano Kim stanęła przed nagrobkiem i szczelniej otuliła się skórzaną kurtką.
Cmentarz przy Powke Lane w Rowley mieścił się na wzgórzu i dookoła hulał wiatr. Była
jednak sobota, a w ten dzień Stone zawsze znajdowała czas dla rodziny.
Na pomnikach nadal stały resztki świątecznych prezentów przyniesionych zmarłym przez
pogrążonych w żałobie najbliższych: szkielety wieńców i sterane gwiazdy betlejemskie. Na
nagrobku z czerwonego granitu lśniła warstwa szronu.
Od chwili, kiedy udało jej się odnaleźć prosty drewniany krzyż znaczący miejsce
pochówku, odkładała, ile tylko mogła, z tego, co udało jej się zarobić na dwóch etatach, aż
w końcu kupiła pomnik. Stanął w tym miejscu dwa dni po jej osiemnastych urodzinach.
Kobieta wpatrywała się w złote litery. Nie było jej wtedy stać na długi napis – musiały
wystarczyć nazwisko i dwie daty. Jak zwykle uderzyło ją, jak niewiele czasu upłynęło od
narodzin do śmierci.
Pocałowała swoje palce i mocno przycisnęła je do zimnego kamienia.
– Dobranoc, kochany Mikey, śpij spokojnie.
Powstrzymała napływające do oczu łzy. Te same słowa wypowiedziała tuż przed tym, jak
wątłe, znękane ciałko chłopca wydało ostatnie tchnienie. Kobieta odłożyła wspomnienie
w bezpieczne miejsce, założyła kask i zaczęła pchać kawasaki w kierunku ogrodzenia
cmentarza. Odpalanie silnika o pojemności 1400 cm3 przed opuszczeniem nekropolii
wydawało jej się niestosowne – zrobiła to tuż za bramą.
Zjechała ze wzgórza i zatrzymała się na terenie przemysłowym obwieszonym tablicami „Do
wynajęcia”. Była to wymowna pamiątka dawnej świetności regionu – obecnie pogrążonego
w ciszy dogodnej do prowadzenia rozmów telefonicznych.
Kim wyjęła komórkę. Z zasady nie dzwoniła tam, póki znajdowała się w pobliżu grobu
Mikeya. Nie zamierzała pozwolić, by zło skalało miejsce jego wiecznego spoczynku. Czuła, że
musi go chronić – nawet po śmierci.
Po trzech sygnałach ktoś odebrał telefon.
– Proszę z siostrą Taylor.
Po kilku sekundach ciszy w słuchawce odezwał się znajomy, ciepły głos pielęgniarki.
– Cześć, Lily. Mówi Kim Stone.
– Cześć, miło cię słyszeć. Spodziewałam się, że dzisiaj zadzwonisz.
Pielęgniarka powtarzała to samo podczas każdej rozmowy. I nic dziwnego – Kim dzwoniła
dwunastego dnia każdego miesiąca już od szesnastu lat.
– Jak ona się czuje?
– Święta minęły spokojnie, chyba podobał jej się gościnny występ chóru.
– Nie było żadnych napadów agresji?
– Nie, już od dłuższego czasu. Cały czas dostaje leki.
– Coś poza tym?
– Wczoraj znowu o ciebie pytała. Nie ma poczucia czasu, ale niekiedy mam wrażenie, że
spodziewa się twoich telefonów. – Pielęgniarka przerwała na chwilę. – Wiesz, gdybyś kiedyś
chciała wpaść i…
– Dziękuję, że poświęciłaś mi chwilę, Lily.

Kim nigdy nie przyjechała w odwiedziny i nie miała takiego zamiaru. Jej matka trafiła do
szpitala psychiatrycznego w Grantley, kiedy Kim miała sześć lat – i tam było jej miejsce.
– Powiem jej, że dzwoniłaś.
Detektyw jeszcze raz podziękowała pielęgniarce i zakończyła rozmowę. Lily była
przekonana, że Kim dzwoni co miesiąc, aby dowiedzieć się o samopoczucie matki. Policjantka
nie wyprowadzała jej z błędu.
Nikt poza nią nie wiedział, że sprawdza w ten sposób, czy ta podła, mordercza zdzira nadal
siedzi za kratkami.

ROZDZIAŁ 11

– No dobra. Czas na podsumowanie. Kev, czego dowiedzieliśmy się w Zaginięciach?
– Profesor Milton jest świeżo po trzecim rozwodzie. Wszystkie byłe żony mówią o nim
w superlatywach. Nie ma własnych dzieci, ale był ojczymem dla pięciorga. Nic nie wiadomo,
żeby miał jakichkolwiek wrogów.
– Kiedy zaginął?
– Ostatni raz był widziany w środę. Jego asystentka na uniwersytecie wszczęła alarm, kiedy
nie pojawił się tam w czwartek rano. Nie kontaktował się z żadnym z członków rodziny, co
jest do niego niepodobne.
– Nie zachowywał się tak wcześniej?
Dawson pokręcił głową.
– Jego byłe twierdzą, że jest nowym wcieleniem Gandhiego – łagodnym i delikatnym
człowiekiem. – Kev zerknął w notatki. – Jego trzecia żona rozmawiała z nim we wtorek po
południu – cieszył się, że w końcu dostał pozwolenie na rozpoczęcie wykopalisk.
– Sprawdziłam to, szefowo – wtrąciła Stacey. – Profesor Milton złożył wniosek dwa lata
temu. Zgłoszono ponad dwadzieścia sprzeciwów ze względów ekologicznych, politycznych
i kulturalnych. Nic więcej nie udało mi się na razie ustalić.
– Próbuj dalej, Stace. Bryant, czy wiemy dokładnie, kiedy ofiara rozmawiała z profesorem?
Mężczyzna wyciągnął kartkę papieru.
– Courtney przefaksowała mi billingi. Rozmowa miała miejsce w środę, około wpół do
szóstej, i trwała dwanaście minut.
Kim skrzyżowała ręce.
– Czyli na razie wiemy, że nasza ofiara w środę po południu odbyła rozmowę
z wykładowcą uniwersyteckim, a teraz jedno z nich nie żyje, a drugie zaginęło.
Rozległo się pukanie do drzwi. W progu stanął funkcjonariusz.
– Pszepani, zgłosił się jakiś człowiek, który chce z panią mówić.
Stone spojrzała na niego, jakby był niespełna rozumu.
– Wiem, pszepani, ale on się upiera, że będzie rozmawiał tylko z panią. Mówi, że jest
jakimś profesorem…
Detektyw zerwała się na równe nogi.
– Bryant, ze mną. Stace, dowiedz się wszystkiego, co się da o terenie wykopalisk – rzuciła
od drzwi i pobiegła na schody.
W recepcji czekał mężczyzna z długą siwą brodą i grzywą kręconych włosów.
– Profesor Milton?
Nieznajomy na chwilę przestał zaciskać ręce i wyciągnął dłoń do Kim. Szybko ją uścisnęła.
– Proszę tędy.
Policjantka poprowadziła go korytarzem do jednego z pokoi przesłuchań.
– Bryant, zadzwoń do Zaginięć, żeby nie marnowali więcej czasu na poszukiwania.
Profesorze, napije się pan czegoś?
– Proszę o filiżankę herbaty z cukrem.
Bryant kiwnął głową i zamknął za sobą drzwi.
– Wiele osób się o pana niepokoiło.

Nie chciała zabrzmieć, jakby robiła Miltonowi wymówki, ale nie znosiła, kiedy ktoś
marnował czas policji. I bez tego mieli zbyt mało ludzi do pracy.
Profesor pokiwał głową ze zrozumieniem.
– Przepraszam, pani detektyw. Nie wiedziałem, co robić. Rozmawiałem z panią Pearson
zaledwie kilka godzin temu i powiedziała o wizycie policji. Stwierdziła, że mogę pani zaufać.
Kim była zaskoczona, że asystentka zdążyła wyrobić sobie o niej taką opinię.
– Gdzie się pan podziewał? – zapytała. Miała na końcu języka znacznie ostrzejsze
sformułowanie, ale powstrzymała się przed chamskimi docinkami. Mężczyzna cały czas się
trząsł i kurczowo zaciskał ręce.
– W Barmouth, w pensjonacie. Musiałem wyjechać.
– Ale pani Pearson twierdziła, że w środę był pan w świetnym humorze.
Milton skinął głową. Do pokoju wszedł Bryant z dwoma styropianowymi kubkami
w rękach. Jeden z nich podał profesorowi.
Kim mówiła dalej.
– Rozmawiał pan tego dnia z Teresą Wyatt?
Profesora zaskoczyło pytanie.
– Tak. Pani Pearson wspomniała, że pytali państwo o to, ale nie jestem pewien, jaki
związek ma ta rozmowa z późniejszymi wydarzeniami.
– Czy może nam pan powiedzieć, w jakiej sprawie dzwoniła?
– Oczywiście. Spytała, czy mogłaby wziąć udział w projekcie jako wolontariuszka.
– Co pan odpowiedział?
Mężczyzna pokręcił głową.
– Odmówiłem. Przyjmuję jedynie wolontariuszy, którzy ukończyli co najmniej rok studiów
archeologicznych. Pani Wyatt wyraziła zainteresowanie wykopaliskami, ale nie ma żadnego
wykształcenia w tej dziedzinie i z pewnością nie zdążyłaby go zdobyć przed rozpoczęciem
projektu, planowanym na koniec lutego.
Kim poczuła się zawiedziona. Rozmowa z profesorem była bezcelowa i z pewnością nie
doprowadzi ich do mordercy.
– Żaden szczegół nie zwrócił pana uwagi?
Profesor się zamyślił.
– Zapytała, w którym miejscu zamierzamy rozpocząć wykopaliska, co wydało mi się nieco
dziwne w kontekście tej rozmowy.
Stone musiała przyznać, że faktycznie było to nieco dziwne.
– Co zdarzyło się później? – spytała, nawiązując do jego wcześniejszej wypowiedzi.
Milton głośno przełknął ślinę.
– Wróciłem do domu i Tess nie przywitała mnie w progu.
Detektyw zerknęła na Bryanta. Dawson twierdził, że profesor od niedawna mieszkał sam.
– Zwykle śpi w kuchni, obok miski z wodą, ale kiedy tylko słyszy zgrzytanie klucza
w zamku, to przybiega do drzwi, merdając ogonem.
Aha, pomyślała Kim. Teraz to ma sens.
– Ale w środę jej nie było. Zawołałem ją, wchodząc do kuchni, ale nie przybiegła.
Znalazłem ją obok legowiska. – Znów głośno przełknął ślinę. – Wiła się w konwulsjach na
podłodze. Miała szklane, niewidzące oczy. Karteczkę zauważyłem dopiero po dłuższej chwili.
Podniosłem Tess i pojechałem z nią do weterynarza najszybciej jak się dało – ale było za
późno. Kiedy dotarłem na miejsce, już nie żyła. – Otarł łzę z oka.

Stone już miała spytać o karteczkę, ale Bryant wszedł jej w słowo.
– Bardzo nam przykro, panie profesorze. Czy Tess na coś chorowała?
Milton pokręcił głową.
– Nie. I miała zaledwie cztery lata. Weterynarz nawet nie musiał robić sekcji. Wyczuł od
niej odmrażacz. Podobno psy go uwielbiają ze względu na jego słodki smak. Ktoś wlał jej ten
środek do miski z wodą.
– Mówił pan, że znalazł jakąś karteczkę? – delikatnie przypomniał policjant.
Oczy mężczyzny się zaszkliły.
– Tak. Dranie przypięli ją zszywaczem do ucha Tess.
Kim się wzdrygnęła.
– Pamięta pan jej treść?
Mężczyzna sięgnął do kieszeni kurtki.
– Mam ją przy sobie. Weterynarz ją odczepił.
Detektyw wzięła kartkę do rąk. Nie nadawała się już do badań kryminalistycznych – miał ją
w rękach profesor, a wcześniej weterynarz. Rozłożyła ją na stole. Na białym papierze widniał
napis prostą, czarną czcionką:
SKOŃCZ Z WYKOPALISKAMI ALBO ŻONA NUMER 3 BĘDZIE NASTĘPNA
– Od tamtej pory nie wróciłem do domu. Wstyd się przyznać, ale byłem przerażony. Nadal
jestem. Kto mógł coś takiego zrobić? – Profesor dopił herbatę. – Nie wiem, dokąd mam iść.
– Do pani Pearson – zaproponowała Kim. Pamiętała wyraz twarzy kobiety, kiedy ta mówiła
o profesorze; była pewna, że asystentka będzie skuteczniejsza niż najlepszy pies stróżujący
i nie dopuści nikogo do Miltona.
Detektyw wstała, a Bryant podał mężczyźnie rękę i zaproponował mu podwiezienie
w dowolne miejsce. Stone, z kartką w ręku, skierowała się z powrotem do biura. Miała
uczucie, jakby ktoś właśnie wręczył jej otwieracz do puszki Pandory.
– Dobra, Kev, chyba będzie nam potrzebna świeża porcja kawy. Stace, czego się
dowiedziałaś o tej działce?
– Ma powierzchnię mniej więcej czterech tysięcy metrów kwadratowych i jest usytuowana
tuż obok krematorium w Rowley, na skraju osiedla domów komunalnych zbudowanego
w połowie lat pięćdziesiątych XX wieku. Przedtem była tam stalownia.
Bryant wszedł do pokoju, rozmawiając przez komórkę.
– Dziękuję, Courtney. Twoja pomoc jest nieoceniona.
– No co? – spytał, gdy wszyscy spojrzeli na niego jednocześnie.
– Courtney? – spytała Kim. – Czy powinnam o tym porozmawiać z twoją żoną?
Policjant zachichotał, zdejmując marynarkę.
– Jestem szczęśliwy w małżeństwie, szefowo. Tak przynajmniej twierdzi moja żona.
A Courtney aktualnie leczy serce złamane przez Joannę, tę nauczycielkę angielskiego, która
ostatnio próbowała cię poderwać.
Dawson wytrzeszczył oczy na Stone.
– Serio, szefowo?
– Cicho tam. – Detektyw odwróciła się do Bryanta. – W jakiej sprawie dzwoniłeś?
Mężczyzna uniósł brew. – Przypomniałem sobie, co mówiłaś o przeszłości, teraźniejszości
i przyszłości, i spytałem Courtney, czy może sprawdzić historię zatrudnienia Teresy Wyatt.
Zaraz nam ją przefaksuje.
– Dziewczynie będzie się od nas należał prezent gwiazdkowy. Oszczędza nam masę czasu

i pieniędzy.
Kim odwróciła się z powrotem do Stacey, usiłując wyobrazić sobie działkę, o której
rozmawiały.
– Mówisz o tym polu zaraz na prawo od krematorium? Tam, gdzie odbywają się jarmarki?
Policjantka obróciła swój monitor i wskazała na widoczne na ekranie zdjęcie satelitarne
z Google Earth.
– Fragment na skraju drogi jest zabudowany, ale poza tym to puste pole.
Stone poczuła, jak cała się napina, a wszystkie jej zmysły przechodzą w stan najwyższej
gotowości.
– Stace, sprawdź hasło Crestwood i zdobądź mi wszystkie możliwe informacje na ten temat.
Muszę zadzwonić w kilka miejsc.
Detektyw westchnęła, siadając przy biurku. Kilka elementów układanki zaczęło do siebie
pasować. A ona pierwszy raz w życiu miała nadzieję, że się myli.

ROZDZIAŁ 12

Tom Curtis odwrócił się plecami do okna, chociaż światło zwykle nie przeszkadzało mu
w odsypianiu ośmiogodzinnego dyżuru w domu opieki. Robota była mordercza – musiał nosić
tłustych staruchów, kłaść ich do łóżek, wycierać im ślinę i podcierać tyłki.
Udało mu się uniknąć dwóch śledztw wewnętrznych, ale obawiał się, że z trzecim nie
pójdzie tak łatwo. Córka Marthy Brown odwiedzała ją tylko raz w tygodniu – ale podczas
najbliższej wizyty na pewno zauważy siniaka.
Reszta pracowników przymykała na wszystko oko. Raz na jakiś czas zdarzało mu się stracić
cierpliwość, to było nieuniknione. Był jedynym mężczyzną w zespole i kiedy przychodził na
nocną zmianę, często okazywało się, że koleżanki zostawiły mu najcięższą robotę. Nie mógł
jednak się skarżyć. Gdyby nie sfałszował badań lekarskich, w ogóle nie miałby pracy.
Jednak to nie wyrzuty sumienia nie dawały mu spokoju. Starcy, których miał pod opieką,
byli mu obojętni, a jeśli ich krewni czuli się czymś urażeni – proszę bardzo, niech spadają
z dziadkami z powrotem do domu i sami podcierają im zasrane tyłki.
Nie mógł zasnąć, bo słyszał telefon. Choć wyłączył komórkę, dzwonek wciąż brzmiał mu
w głowie.
Obrócił się na plecy. Cieszył się, że jego żona i córka już wyszły. Zanosiło się na kolejny
z mrocznych dni, które zdarzały mu się od dwóch lat, siedmiu miesięcy i dziewiętnastu dni.
W mroczne dni potrzeba sięgnięcia po kieliszek była bardzo silna, a życie na trzeźwo
wydawało się nie do zniesienia.
Gdy kończył szkołę kulinarną, nie spodziewał się, że jego przyszłość będzie polegać na
zmienianiu pieluch starym prykom, duszeniu się pod naporem ich bezwładnych,
galaretowatych cielsk podczas kładzenia ich do łóżek i karmieniu klientów, którzy już byli
sztywni, choć nadal oddychali.
W wieku dwudziestu trzech lat miał pierwszy zawał, po którym stracił szanse na pracę
w restauracji. Ze swoją niewydolnością serca nie był w stanie wytrzymać długich godzin
pracy w stresujących warunkach – i tak jednego dnia gotował w ekskluzywnej restauracji
w Water’s Edge w Birmingham, następnego – smażył hamburgery i frytki dla bandy
dzieciaków z marginesu.
Przez lata ukrywał nałóg przed żoną. Stał się mistrzem kłamstwa i oszustwa. Musiał jednak
stawić czoła prawdzie, kiedy przeszedł drugi zawał, a lekarz stwierdził, że trzeciego nie
przeżyje.
Od tamtego momentu nie wziął alkoholu do ust.
Sięgnął po komórkę i włączył ją z powrotem. Telefon natychmiast zaczął dzwonić. Odrzucił
połączenie – w sumie pięćdziesiąty siódmy raz w ciągu trzech dni. Tom nie znał numeru, ale
doskonale wiedział, kto jest po drugiej stronie. Był też przekonany, że dzwoniący lepiej
spożytkowałby swój czas, gdyby najpierw zadzwonił do Teresy. Kobieta najwyraźniej
wygadała się komuś i straciła przez to życie.
Podejrzewał, że wszyscy nerwowo zareagowali na wiadomość o zgodzie na wykopaliska,
ale te telefony były naprawdę zbędne. Dochowa ich sekretu, tak samo jak oni nie ujawnili jego
tajemnicy. Zawarli pakt. Wiedział, że inni uważają go za najsłabsze ogniwo w łańcuchu
kłamstw, ale nie był aż tak słaby.

Zdarzały się chwile, zwłaszcza w mroczne dni, kiedy czuł pokusę, aby wyznać wszystko
i pozbyć się zatruwającego mu życie ciężaru. Kiedyś było mu łatwiej – uciszał takie myśli za
pomocą alkoholu. Jak co dzień wrócił pamięcią w przeszłość. Do cholery, powinien był
odmówić. Postawić się pozostałym i powiedzieć „nie”. Jego własne przewinienia wydawały
się błahe w porównaniu z konsekwencjami tego, na co się zgodził.
Raz dotarł aż do ogrodzenia posterunku przy Old Hill. Spędził tam trzy i pół godziny,
walcząc z sumieniem. Wstawał, siadał, chodził w kółko. Znowu siadał. Płakał. Wstawał.
W końcu odszedł.
Gdyby wystarczyło mu siły, aby wyznać prawdę, zapewne straciłby żonę. Jako kobieta
i jako matka nie mogłaby na niego patrzeć, gdyby dowiedziała się o roli, jaką odegrał
w tamtych wydarzeniach. Najgorsze było to, że Tom nie mógłby mieć do niej o to pretensji.
Odrzucił na bok kołdrę. Nie było sensu dłużej gnić w łóżku, w ogóle nie chciało mu się
spać. Zszedł na dół. Potrzebował kawy, im mocniejszej, tym lepszej.
Wszedł do kuchni i stanął jak wryty przy stole. Na blacie stała butelka Johnnie Walkera
Blue z przyczepioną karteczką.
Na sam widok złotobrązowego płynu zaschło mu w ustach. Taka whisky, najszlachetniejsza
z mieszanych, kosztowała ponad sto funtów za butelkę. Poczuł się podekscytowany jak dziecko
podglądające gwiazdkowe prezenty. Oderwał jednak oczy od alkoholu i sięgnął po karteczkę.
MOŻEMY TO ZROBIĆ PO TWOJEMU ALBO PO MOJEMU, ALE MUSI BYĆ
ZROBIONE. SMACZNEGO.
Tom opadł na krzesło i wlepił wzrok w swojego najlepszego przyjaciela, a zarazem
najgorszego wroga. Było jasne, że ofiarodawca pragnie jego śmierci. Poczuł strach, ale i ulgę.
Zawsze wiedział, że dzień sądu w końcu nadejdzie – w tym lub przyszłym życiu.
Odkręcił butelkę i natychmiast poczuł odurzający zapach. Wiedział, że jeśli się napije, nie
przeżyje tego. Oczywiście, nie zabije go pierwszy łyk. Ale jest alkoholikiem, więc na jednym
łyku się nie skończy. Jeśli zacznie, wypije całą butelkę – a to go wykończy.
Jeżeli wybierze taką śmierć, nikt inny nie będzie cierpiał. Jego żona pomyśli, że przegrał ze
swoją słabością – i będzie bezpieczna. Przy odrobinie szczęścia ani ona, ani ich córka nie
dowiedzą się, co zrobił.
Powoli uniósł butelkę do ust i upił odrobinę. Po chwili wziął kolejny łyk – tym razem
przerwał picie dopiero, kiedy palenie w klatce piersiowej stało się nie do zniesienia. Efekty
poczuł natychmiast – po ponad dwóch latach abstynencji jego organizm stracił tolerancję.
Alkohol zapłonął mu w żyłach i uderzył do głowy.
Po kolejnym łyku się uśmiechnął. Istnieją znacznie gorsze rodzaje śmierci.
Po następnym zachichotał. Koniec z kąpaniem starych pryków, brudnymi pieluchami
i wycieraniem śliny.
Znów uniósł butelkę do ust. Była już w połowie pusta. Czuł ogień w całym ciele. Ogarnęła
go euforia, jakby oglądał ukochaną drużynę piłkarską zdobywającą kolejne gole.
Koniec z ukrywaniem występków. Koniec ze strachem. Robi to, co należy.
Łzy spływały mu po policzkach. W duchu czuł się szczęśliwy i pogodzony z losem, ale ciało
stawiało opór.
Oderwał butelkę od ust i spojrzał na zdjęcie swojej córki, zrobione, kiedy karmiła kozy
w zoo w Dudley w swoje szóste urodziny. Zmrużył oczy. Nie pamiętał, żeby na fotografii
miała taką pochmurną minę ani taki pytający wzrok.
– Przepraszam, słoneczko – powiedział do zdjęcia. – To był jeden jedyny raz, przysięgam.

Wyraz twarzy dziewczynki się nie zmienił.
Na pewno?
Zamknął oczy, ale nadal czuł na sobie jej oskarżycielski wzrok.
– No dobrze, może nie jedyny, ale to nie była moja wina, słoneczko. Ona mnie do tego
zmusiła. Kusiła mnie. Podpuszczała. Nie mogłem się powstrzymać. To nie była moja wina.
Przecież byłeś dorosły.
Tom znów zamknął oczy, przerażony potępieniem, jakiego doznał od własnego dziecka. Łzy
wypłynęły spod zamkniętych powiek.
– Zrozum, miała już dawno skończone piętnaście lat. Była sprytną manipulantką, a ja
wpadłem w jej sidła. To nie była moja wina. Uwiodła mnie i nie byłem w stanie z tym
walczyć.
To było jeszcze dziecko.
Tom zaczął się szarpać za włosy. Ból był nie do wytrzymania.
– Wiem, wiem. Ale wcale nie zachowywała się jak dziecko. To była przebiegła
dziewczyna, która wiedziała, jak zdobyć to, czego chce.
Ale to, co zrobiłeś później, jest niewybaczalne. Nienawidzę cię, tato.
Teraz płacz wstrząsnął całym jego ciałem. Nigdy więcej nie zobaczy swojej ślicznej
dziewczynki. Nie zobaczy, jak Amy wyrasta na młodą kobietę, nie będzie jej chronić przed
chłopakami. Nigdy więcej nie ucałuje pulchnych policzków ani nie złapie jej za maleńką
rączkę.
Głowa opadła mu na piersi. Przez łzy zobaczył kapcie, które Amy kupiła mu na Dzień Ojca.
Był na nich wyhaftowany Homer Simpson, jego ulubiony bohater.
Nie – krzyknął głos w jego głowie. Musi być inny sposób. Nie chciał umierać. Nie chciał
stracić rodziny. Musiał im wszystko wyjaśnić.
Może mógłby się zgłosić na policję i przyznać do tego, co zrobił. Nie działał przecież sam.
Nie on podejmował decyzje. Zgodził się na wszystko, bo był młody i przerażony. Zachował
się słabo i głupio, ale do cholery, nie był mordercą.
Oczywiście, czekała go kara – był gotów się jej poddać, byle móc patrzeć, jak jego córka
dorasta.
Tom otarł oczy i skupił wzrok na butelce. Ubyła z niej ponad połowa zawartości. Modlił
się, żeby nie było za późno. Odstawił butelkę na stół i poczuł, jak ktoś szarpie go za włosy.
Whisky spadła na podłogę, a Tom usiłował zrozumieć, co się dzieje. Poczuł dotyk chłodnego
metalu poniżej lewego ucha i ucisk czyjejś ręki na szyi. Próbował odwrócić głowę, ale ostry
metalowy szpic wbił mu się w skórę.
Zobaczył dłoń w rękawiczce przesuwającą się pod jego brodą, od prawej do lewej.
Był to ostatni widok w jego życiu.

ROZDZIAŁ 13

Kim odłożyła słuchawkę po trzecim sygnale. Miała nadzieję, że się myli i że zmarnuje cenny
czas bardzo ważnych ludzi. Jeśli popełniła błąd, z przyjemnością wysłucha opieprzu
Woody’ego. W tej sprawie wcale nie chciała mieć racji.
Komuś zależało, aby nie doszło do wykopalisk.
– Co dla mnie masz, Stace? – spytała, siadając na brzegu wolnego biurka.
– Trzymaj się blatu, szefowo. Budynek, który nadal tam stoi, był częścią większego
kompleksu powstałego w latach czterdziestych XX wieku, przeznaczonego dla weteranów
wojennych z zaburzeniami psychicznymi. Ludzie z obrażeniami fizycznymi trafiali do różnych
szpitali w całym regionie, ale tych najciężej zaburzonych wysyłano do Crestwood. W gruncie
rzeczy był to zamknięty ośrodek dla żołnierzy, którzy nie mogli wrócić do społeczeństwa. Dla
wyszkolonych zabójców, którzy nie potrafili przestać mordować. Trafiło do niego w sumie
około trzydziestu pięciu osób, do końca lat siedemdziesiątych wszyscy pacjenci popełnili
samobójstwo lub zmarli z przyczyn naturalnych. Później w budynku mieścił się dom
poprawczy.
Kim skrzywiła się. To archaiczne słowo budziło fatalne skojarzenia.
– Mów dalej.
– Krążą potworne historie o molestowaniu i nadużyciach, do jakich dochodziło tam
w latach osiemdziesiątych. Wszczęto śledztwo w tej sprawie, ale nikomu nie postawiono
zarzutów. Na początku lat dziewięćdziesiątych przekształcono ośrodek w sierociniec dla
dziewcząt, ale tam też podobno trafiały głównie nastolatki z problemami. Potem, ze względu
na cięcia budżetowe i stan budynku, wygaszano stopniowo działalność. Sierociniec stoi pusty
od pożaru, do którego doszło w 2004 roku.
– Czy ktoś wtedy ucierpiał?
Stacey pokręciła głową.
– W gazetach nic o tym nie było.
– Dobra. Kev, Stace, stwórzcie listę pracowników. Chcę sprawdzić…
Przerwał jej odgłos budzącego się do życia faksu.
Wszyscy wiedzieli, jaki dokument wypluje maszyna, i domyślali się, jaka będzie jego treść.
Bryant sięgnął po papiery i szybko je przejrzał, potem podszedł do biurka Stacey i wręczył
jej CV Teresy Wyatt.
– Bardzo proszę. Macie pierwsze nazwisko.
Detektywi spojrzeli po sobie, rozważając możliwe implikacje dokonanego właśnie
odkrycia. Nikt się nie odezwał.
Zadzwonił za to telefon.

ROZDZIAŁ 14

– Jezu, szefowo, zwolnij. To nie kawasaki goldwing.
– Jasne, że nie. Nie ma czegoś takiego.
– Wiesz, że już go nie uratujemy?
Kim zwolniła przed żółtym światłem, ale potem rozmyśliła się, dodała gazu i przemknęła
przez skrzyżowanie Pedmore Road. Skakała po pasach między pojazdami na dwujezdniowej
drodze przy centrum handlowym Merry Hill.
– Dlaczego na tym czymś nie ma koguta?
– Bryant, rozluźnij się. Jeszcze nas nie zabiłam. – Zerknęła na niego z ukosa. – Na twoim
miejscu bardziej martwiłabym się tą szramą, którą masz na lewym ramieniu – Zauważyła ranę
prześwitującą przez koszulę jeszcze podczas odprawy.
– To tylko zadrapanie.
– Z wczorajszego treningu rugby?
Mężczyzna skinął głową.
– Naprawdę powinieneś dać sobie z tym spokój. Jesteś albo za stary, albo za wolny na tę
grę. Tak czy inaczej, w końcu ktoś ci zrobi krzywdę.
– Dzięki za dobre słowo, szefowo.
– Każda kolejna twoja kontuzja jest poważniejsza. Chyba naprawdę pora odpuścić.
Na następnych światłach musiała się zatrzymać. Mężczyzna puścił uchwyt nad oknem,
którego przedtem kurczowo się trzymał, i rozprostował dłoń.
– Nie mogę, szefowo. Rugby to moje yang.
– Twoje co?
– Moje yang. Pomaga mi zachować równowagę. Żona co tydzień ciąga mnie na lekcje tańca
towarzyskiego. Potrzebuję rugby, żeby to zrównoważyć.
Kim wyminęła samochody stojące w korku mimo zakazu wyprzedzania, ignorując dźwięki
klaksonów.
– Czyli najpierw skaczesz po parkiecie, a potem obściskujesz się z innymi włochatymi
facetami, żeby to sobie odbić?
– To się nazywa młyn, szefowo.
– Wcale cię nie oceniam, naprawdę – Kim spojrzała na Bryanta, próbując się nie
uśmiechnąć. – Nie rozumiem tylko, dlaczego sam mi się do tego przyznałeś. Wiesz, że to był
błąd?
Policjant oparł głowę o zagłówek, zamknął oczy i jęknął.
– Tak, teraz to do mnie dotarło. – Spojrzał na Kim. – Szefowo, daj słowo, że to zostanie
między nami.
Pokręciła głową.
– Nie zamierzam składać obietnic, których nie będę w stanie dotrzymać – odpowiedziała
szczerze.
– Do kogo dzwoniłaś wcześniej? – spytał, chcąc zmienić temat.
– Do profesora Miltona.
– Po co?
– Chciałam się upewnić, że dotarł bezpiecznie do pani Pearson.

– Akurat – stwierdził policjant i udał atak kaszlu.
Kiedy samochody zaczęły rozjeżdżać się w różnych kierunkach, trzymała się auta jadącego
przed nią i razem z nim przyhamowała, gdy jezdnia zwęziła się z trzech do dwóch pasów. Jej
podwładny znów złapał za uchwyt.
– Co już wiemy?
– Mężczyzna po trzydziestce, poderżnięte gardło. Możliwe samobójstwo lub wypadek.
Kim przewróciła oczami. Odrobina wisielczego humoru przydawała się, żeby nie
zwariować w tej robocie, ale co za dużo…
– Dokąd teraz?
– Skręć w lewo za szkołą, stamtąd powinniśmy zobaczyć miejsce zbrodni.
Stone ostro skręciła kierownicą, więc Bryant odbił się od drzwi pasażera, po czym
podjechała pod górę i zaciągnęła hamulec ręczny tuż przy policyjnym kordonie.
Z werandy weszli prosto do salonu, gdzie policjantka siedziała na sofie, pocieszając
załamaną kobietę. Detektyw przeszła przez pomieszczenie prosto do kuchni połączonej
z jadalnią.
– O Boże – wyszeptała.
– Chyba mnie z kimś mylisz – odpowiedział Keats.
Denat nadal siedział na krześle w jadalni, bezwładnie jak szmaciana lalka. Głowę miał
odchyloną do tyłu w taki sposób, że jej czubek znajdował się między łopatkami. Dla Kim
wyglądało to jak kreskówka – taki kąt wydawał się niemożliwy do osiągnięcia.
Zgodnie z prawami fizyki zwłoki powinny były opaść na podłogę, ale zatrzymała je na
miejscu głowa, zwieszająca się na drugą stronę oparcia krzesła. Z rany wystawał płat żółtej
tkanki tłuszczowej rozdarty ostrzem. Krew zbryzgała przeciwległą ścianę i pierś ofiary,
tworząc na niej makabryczny wzór przypominający kształtem śliniak. Koszulka i dresowe
spodnie mężczyzny były przesiąknięte krwią. Kim zakręciło się w głowie od metalicznego
zapachu.
– O Boże – odezwał się Bryant za jej plecami.
Keats pokręcił głową.
– Jedno z was powinno zwolnić swojego tekściarza.
Kim go zignorowała. Starała się szczegółowo zapamiętać miejsce zbrodni. Stanęła nad
ciałem i przyjrzała mu się z góry. Oczy mężczyzny były szeroko otwarte, a na jego twarzy
malował się wyraz przerażenia.
Zauważyła leżącą na podłodze butelkę po whisky.
– Alkohol o tej porze? – zapytała.
– Zdaje się, że ofiara połowę butelki wlała w siebie, a drugą połowę na dywan. Wielka
strata. Johnnie Walker Blue kosztuje ponad stówę za butelkę.
– Bryant, idź do…
– Już się robi.
Policjant obrócił się i poszedł z powrotem do salonu. Radził sobie z rozpaczającymi
kobietami znacznie lepiej niż jego przełożona. Po rozmowie z detektyw inspektor Stone
rodziny ofiar zwykle płakały jeszcze bardziej rozpaczliwie.
Stone obeszła ciało, przyglądając mu się pod każdym kątem. Nic w pobliżu nie było
przewrócone, nie było widać śladów walki.
Technik w białym kitlu chodził za nią krok w krok.
– Pani detektyw, Keegan jest zbyt dobrze wychowany, żeby kazać pani się przesunąć. Ja nie

mam takich oporów. Proszę nie przeszkadzać mu w pracy.
Detektyw spojrzała na Keatsa niechętnie, ale odsunęła się w kąt pokoju. Ze złośliwą
satysfakcją zauważyła, że patolog ma odprutą zakładkę na dole prawej nogawki, ale udało jej
się ugryźć w język i nie wypomnieć mu tego na głos.
Keegan zrobił zdjęcia, najpierw aparatem cyfrowym, później jednorazówką.
– Portfel ofiary jest na górze, więc nie chodziło o pieniądze – stwierdził Keats, stając obok
niej.
Kim już wcześniej była tego pewna.
– Jakiego noża użyto?
– Obstawiam siedmiocalowy nóż kuchenny z plastikową rączką, zwykle wykorzystywany do
krojenia chleba.
– To dość dokładny opis jak na wstępne oględziny.
Patolog wzruszył ramionami.
– Może dlatego, że taki nóż leży w zlewie, cały we krwi.
– Facet został zamordowany własnym nożem kuchennym?
– Pani detektyw, nie chciałbym się wypowiadać zbyt wcześnie, ale według mnie było to
działanie z premedytacją.
Stone przewróciła oczami. Świetnie, dzisiaj wszyscy postanowili bawić się w komików.
– Którędy wszedł sprawca?
– Drzwi na taras były otwarte, żeby kot mógł swobodnie wchodzić i wychodzić.
– Dobrze wiedzieć, że kampania „Bezpieczny dom” przynosi efekty.
Detektyw podeszła bliżej do drzwi. Na zewnątrz stał technik, który zdejmował odciski
palców z klamki. Policjantka lustrowała otoczenie centymetr po centymetrze do chwili, kiedy
coś przykuło jej wzrok i przykucnęła.
Zerknęła do ogrodu na tyłach domu: był częściowo wyłożony kamiennymi płytkami,
częściowo wysypany żwirem.
– Keats, kto z twojej dzisiejszej ekipy był w domu Teresy Wyatt?
Mężczyzna przyjrzał się technikom.
– Tylko ja.
A zatem było ich dwoje.
– Czy miałeś wtedy te same buty?
– Pani detektyw, moje obuwie…
– Keats, odpowiedz.
Mężczyzna, po kilku sekundach namysłu, przysunął się do niej.
– Nie, inne.
Tak samo jak Kim.
– Popatrz – wskazała na coś. Mężczyzna zmrużył oczy, przyglądając się przedmiotowi nie
dłuższemu niż trzy centymetry.
– Złoty iglak – stwierdził w końcu.
Ich spojrzenia się spotkały, kiedy zdali sobie sprawę ze znaczenia tego odkrycia.
– Z tą whisky coś nie gra, szefowo – stwierdził Bryant, stając obok swojej przełożonej. –
Gość był niepijącym alkoholikiem, miał za sobą ponad dwa lata abstynencji. Żona twierdzi, że
rano butelki w domu nie było i że jej mąż nigdy by nie wyszedł na ulicę tak ubrany. Poza tym
ma w portfelu dokładnie taką samą kwotę, jak przed jej wyjściem. Nadal nie przestała go
sprawdzać.

Kim wstała i wzięła znacznik do dowodów z torby technika.
– Dlaczego zabójca przyniósł whisky?
Policjant wzruszył ramionami.
– Nie wiem. Facet cierpiał na niewydolność serca, więc sam Johnnie Walker
prawdopodobnie by go wykończył.
Detektyw była zbita z tropu. Morderca przyniósł butelkę, bo wiedział, że jej zawartość
uśmierci Toma Curtisa – ale i tak prawie odciął mu głowę. To nie miało sensu.
– Zabójca mógł po prostu przynieść alkohol i się ulotnić, ale to mu nie wystarczyło.
Dlaczego?
– Bo to psychopata, który chciał w ten sposób coś udowodnić?
– Może wiedział o chorobie ofiary, ale chciał nadać zbrodni osobisty charakter, albo
posłużył się alkoholem, żeby zmusić gościa do uległości i ułatwić sobie zadanie.
Bryant pokręcił głową. Zadzwoniła komórka Kim.
– Stone.
– Szefowo, jak brzmi nazwisko ofiary?
– Tom Curtis… A co? – spytała zasapanego Dawsona i poczuła, jak ściska jej się żołądek.
Wiedziała, co za chwilę usłyszy.
– To niewiarygodne, ale tak samo nazywał się szef kuchni w domu dziecka w Crestwood
dziesięć lat temu.

ROZDZIAŁ 15

– Dziękuję, że pozwoliłaś mi prowadzić w drodze powrotnej, szefowo. Drugiej takiej jazdy
bym nie zniósł.
– Rozumiem, ale ja z kolei chciałabym wrócić na posterunek przed weekendem.
Bryant ruszył w stronę Halesowen, a Kim wyjęła komórkę i wybrała ponownie numer,
z którym ostatnio się łączyła.
– Proszę z profesorem Miltonem… Tak… Dzień dobry. Czy wszystko jest gotowe tak, jak
się umawialiśmy?
– Moja droga, obdzwoniłem parę osób i chyba będę mógł ci pomóc.
– Jestem bardzo wdzięczna. Ale wygląda na to, że mamy już drugą ofiarę w tej sprawie,
więc bardzo zależy nam na czasie.
Usłyszała, jak mężczyzna głośno wciąga powietrze.
– Postaram się, pani detektyw.
Podziękowała mu i się rozłączyła.
– O co chodziło?
– Nieważne, jedź dalej.
Zanim dotarli na miejsce, zadzwoniła na komisariat z prośbą o krótkie spotkanie z Woodym,
więc po wejściu do budynku skierowała się od razu na trzecie piętro. Zapukała do drzwi
i weszła tuż przed tym, jak usłyszała „Proszę”.
– Stone, mam nadzieję, że to coś ważnego. Właśnie miałem…
– Szefie, sprawa Teresy Wyatt jest znacznie bardziej skomplikowana, niż nam się
początkowo wydawało.
– Dlaczego?
Kim wzięła głęboki oddech.
– W dniu zabójstwa ofiara dzwoniła do niejakiego profesora Miltona, który właśnie
otrzymał pozwolenie na rozpoczęcie wykopalisk na działce w Rowley Regis.
– Co to za działka?
– Okolice dawnego domu dziecka.
– Obok starego krematorium?
Detektyw skinęła głową.
– Teresa Wyatt i Tom Curtis kiedyś tam pracowali. W ciągu kilku dni, które minęły od
chwili uzyskania pozwolenia na prace, profesorowi grożono śmiercią i zabito jego psa.
Zamordowano też dwoje dawnych pracowników Crestwood.
Woody patrzył w punkt na ścianie za plecami Kim. Oczami duszy już widział nagłówki.
– Szefie, ktoś nie chce dopuścić do rozpoczęcia wykopalisk.
– Stone, nie spiesz się tak. To mocno polityczna sprawa.
– Jutro przyjeżdża sprzęt.
Inspektor zacisnął szczękę.
– Stone, wiesz, że tak nie można. Musimy przestrzegać określonych procedur.
– Z całym szacunkiem, szefie, to pana zmartwienie, nie moje. Sprawa nabiera rozpędu i nie
możemy sobie pozwolić na luksus czekania.
Przez chwilę rozważał jej słowa.

– Masz tu być jutro z samego rana i nie waż się wbić szpadla w ziemię, dopóki nie
dostaniesz pozwolenia.
Kim milczała.
– Stone, zrozumieliśmy się?
– Oczywiście, szefie. Jak pan sobie życzy.
Wstała i wyszła z pokoju.

ROZDZIAŁ 16

Bethany Adamson zaklęła, kiedy hałas rozniósł się po całym korytarzu. Metalowa kratka
pomiędzy windą a wyłożoną płytkami podłogą zazgrzytała pod naciskiem jej laski.
Poszła dalej korytarzem, szukając kluczy do mieszkania. Próbowała jedną ręką wybrać
klucz do drzwi wejściowych, ale cały pęk spadł na ziemię. Metal zagrzechotał o metal.
Kobieta zaklęła ponownie, schylając się po swoją zgubę. Ból przeszył jej nogę od kolana
po biodro. Udało jej się dosięgnąć kluczy, ale usłyszała szczęk zasuwy w drzwiach tej starej
krowy. Prostując się, poczuła powiew ciepłego powietrza z otwartych drzwi sąsiadki.
– Wszystko w porządku? – zapytała kobieta. W jej głosie nie było słychać troski,
a przyganę.
Myra Downs miała mniej więcej metr pięćdziesiąt wzrostu, futrzane kapcie założone na
suche, łuszczące się stopy (Beth podziękowała opatrzności, że resztę jej nóg zasłaniał długi
szlafrok), tłuste ramiona skrzyżowane na obwisłym biuście i pooraną zmarszczkami twarz
wykrzywioną w nieprzyjemnym grymasie.
Beth stawiła jej czoła. Nicola może się bać tej starej prukwy, ale ona nie da jej się
terroryzować.
– Nie bardzo, pani Downs. Właśnie gwałciło mnie i rabowało trzech typków, ale dziękuję,
że pani pyta.
Kobieta fuknęła.
– Ludzie próbują tu spać.
– Byłoby pani łatwiej zasnąć, gdyby oparła się pani o drzwi.
Kobieta skrzywiła się jeszcze bardziej. Wyglądała teraz jak buldog, który połknął osę.
– Zanim się tu pani pojawiła, to było bardzo porządne miejsce, a teraz o różnych dziwnych
porach słychać kłótnie i hałasy…
– Pani Downs, jest raptem wpół do jedenastej, a ja tylko upuściłam klucze. Odpieprz się
pani.
Kobieta poczerwieniała.
– A… a… jak długo zamierza pani tu zostać?
Kolejna osoba, która jej tu nie chce. No trudno, jej problem.
– Jakiś czas na pewno. Nic zamierza mnie tu zameldować.
Warto było skłamać, żeby zobaczyć przerażenie na twarzy sąsiadki.
– O nie, nie, porozmawiam o tym z pani siostrą…
Wścibska stara torba zaczynała naprawdę działać jej na nerwy.
– O co pani chodzi, do cholery?
– Hałasy w środku nocy są stresujące dla osób mieszkających samotnie, moja panno.
– A kto może się tu dostać, pani zdaniem? Chronią panią trzy zamki i kod. – Beth zmierzyła
kobietę wzrokiem. – Poza tym, szczerze mówiąc, nie sądzę, żeby akurat pani miała się czego
obawiać.
Pani Downs cofnęła się w głąb mieszkania.
– Widzę, że nasza rozmowa jest bezcelowa. Porozmawiam z Nicolą. Ona jest znacznie
bardziej sympatyczna.
Cóż za odkrycie, pomyślała Beth. Gapiła się na staruchę, dopóki tamta w końcu nie

zamknęła drzwi. Potem lekko się uśmiechnęła. Ta krótka wymiana zdań poprawiła jej nastrój
na resztę wieczoru.
Zabrzęczała kluczami jeszcze kilka razy, zanim w końcu otworzyła drzwi mieszkania.
Położyła laskę na oparciu kanapy i usiadła. Rozmasowała kolano. Kiedy było zimno, noga
nie dawała jej żyć.
Sięgnęła po kapcie stojące na brzegu kanapy. Były zrobione z miękkiej, gładkiej, brązowej
skóry i wyłożone w środku jedwabistym, ciepłym futerkiem. Zdjęła swoje botki na płaskim
obcasie i wsunęła stopy w drogie kapcie. Nie należały do niej, ale wiedziała, że Nicola się
nie obrazi. Zawsze dzieliły się wszystkim – jak to bliźniaczki.
Wstała i potrząsnęła nogą, aby pozbyć się bólu.
Lekko zastukała do drzwi Nicoli. Cisza. A czego się spodziewała? Oczywiście, jej siostry –
zdziry nie było w domu. Tańcowała i świeciła tyłkiem dla pieniędzy.
Beth otworzyła drzwi i weszła do pokoju. Za każdym razem gdy go widziała, zapierało jej
dech w piersiach. O takim pokoju marzyły z siostrą, leżąc obok siebie w Crestwood.
Ich łóżka miały mieć dopasowane różowe narzuty i poduszki, i baldachimy obrębione
piękną koronką. Marzyły o szafie, magicznej jak w książkach o Narnii, pełnej pluszaków
i śnieżnych kul. Na wezgłowiach obu łóżek miały wisieć lampki choinkowe. Ich wyśniona
sypialnia była magiczna, lekka i pełna przedmiotów należących tylko do nich. Miały tam
zasypiać, bawiąc się w teatrzyk cieni.
Beth weszła w głąb pokoju. Przesunęła dłonią po półce nad kominkiem i natrafiła na
siedzącego na jej skraju samotnego brązowego misia. Otworzyła drzwi do garderoby i weszła
do środka.
Ubrania, bielizna i buty Nicoli były starannie poskładane i posortowane według kolorów.
W dwóch szufladach znajdowała się biżuteria. W jednej z nich leżały drogie, delikatne cacka,
wciąż w oryginalnych opakowaniach. Beth zauważyła na jednym napis Cartier, na dwóch – De
Beers. Druga szuflada mieściła bardziej odważne, cięższe ozdoby. Beth domyśliła się, że
Nicola nosiła je w pracy. Szybko zasunęła szufladę i poszła dalej. Nie lubiła myśleć o tym,
czym zajmowała się jej siostra.
Pomiędzy szafami na ubrania i buty stała toaletka, z pojedynczym sznurem bezbarwnych
lampek choinkowych zawieszonym na lustrze.
Beth wróciła do sypialni i usiadła na łóżku z czterema kolumnami. Pokój był godny
księżniczki, tak jak to wymarzyły. Przysięgały sobie, że właśnie w takim miejscu będą żyły
razem do końca swoich dni.
Obie śniły o takim pokoju. Ale teraz stało w nim tylko jedno łóżko.
Dla tej z sióstr, która miała wszystko.
Jednak to nie zamożność Nicoli przeszkadzała Beth najbardziej, a jej niezdolność do
przyznania się do tego, co zrobiła. Jej bliźniaczka wypierała się przeszłości w żałosny sposób,
który z każdym dniem budził w Beth coraz większy gniew. Żadne przeprosiny nie mogły tego
wynagrodzić.
Tym, co zrobiła, Nicola zniszczyła ich szanse na wspólne życie – a jednak uparcie
twierdziła, że nie wie, o co chodzi.
„Nie rozumiem, dlaczego mnie nienawidzisz. Nie wiem, co zrobiłam. Nie wiem, czym cię
zraniłam”, i tak dalej – wypierała się wszystkiego bez końca.
Nicola mogła mówić co chciała, jednak Beth wiedziała swoje.
W głębi serca jej siostra znała prawdę.

ROZDZIAŁ 17

– Jezu, Bryant, stój spokojnie!
Mężczyzna przestępował z nogi na nogę. W nocy temperatura spadła do minus trzech stopni,
a zimno z przemarzniętej ziemi przenikało przez podeszwy butów i przesączało do kości.
Chuchnął w złożone dłonie.
– Nie wszyscy tutaj są zrobieni z tytanu, a zimno jest jak w psiarni.
– Weź się w garść – poleciła Kim, obserwując teren przed sobą.
Działka miała wielkość boiska piłkarskiego. Wznosiła się łagodnie w kierunku szpaleru
drzew, który wyznaczał północny kraniec osiedla komunalnego. Po jego zachodniej stronie
biegła droga oddzielająca go od krematorium w Rowley Regis. Przy drodze, na południowym
krańcu działki, za przystankiem autobusowym i latarnią, znajdowały się pozostałości dużego
budynku. Jego górne piętro wychodziło na rząd szeregowców po drugiej stronie ulicy, dolne
zasłonięte było dwumetrowym płotem szczelnie okalającym budynek.
Stone zerknęła na zachód i pokręciła głową. Widok na krematorium był dokładnie tym,
czego potrzebowały porzucone, maltretowane i zaniedbane dzieci. Bezduszność systemu
czasem ją przerażała. Budynek był wolny – i nic poza tym się nie liczyło.
Westchnęła i posłała całusa w kierunku grobu Mikeya za zasłoną mgły skrywającą
wszystko, co było od nich oddalone o więcej niż sześćdziesiąt metrów.
Na skraju działki zatrzymało się volvo kombi. Kiedy Stone podeszła do samochodu,
wysiadł z niego profesor Milton w towarzystwie dwóch mężczyzn.
– Pani detektyw, miło znów panią widzieć.
Policjantka zauważyła ogromną zmianę w zachowaniu profesora. Miał rumieńce i błysk
w oku, kroczył pewnie i zdecydowanie. Jeżeli jedna noc pod opieką pani Pearson działała
takie cuda, to Kim sama chętnie by się u niej zatrzymała.
Bryant zmaterializował się przy jej boku, a Milton przedstawił swoich towarzyszy.
– Darren Brown i Carl Newton. To wolontariusze, którzy mieli mi pomagać
w wykopaliskach. Będą obsługiwać sprzęt.
Profesor zadał sobie tyle trudu, że Stone postanowiła być z nim całkowicie szczera.
– Panie profesorze, zdaje pan sobie sprawę, że to tylko przeczucie? Możliwe, że nic tam nie
ma.
Mężczyzna spojrzał na nią z powagą i odpowiedział cicho:
– A co, jeśli jest, pani detektyw? Od dwóch lat chciałem rozpocząć tu prace i przez cały ten
czas ktoś robił, co mógł, żeby mi przeszkodzić. Chciałbym się dowiedzieć dlaczego.
Kim cieszyła się, że rozumiał sytuację.
Obok samochodu profesora zaparkował opel astra, z którego wysiedli postawny mężczyzna
po pięćdziesiątce i wysoka, ruda kobieta – na oko dobiegająca trzydziestki.
– Davidzie, dziękuję, że przyjechałeś – powiedziała Kim.
– Nie, żebym miał wielki wybór, pani detektyw – odpowiedział, uśmiechając się krzywo.
– Profesorze Milton, przedstawiam panu doktora Matthewsa.
Mężczyźni podali sobie ręce.
Kim poznała doktora Davida Matthewsa na Uniwersytecie Glamorgan, który wspólnie
z Uniwersytetem Cardiff i policją Południowej Walii utworzył wyjątkową w skali kraju

organizację – Uniwersytecki Policyjny Instytut Naukowy – zajmującą się badaniami
i szkoleniami związanymi z działalnością policyjną.
Doktor Matthews był doradcą w Policyjnym Centrum Naukowym w Glamorgan i jednym
z najważniejszych twórców Ośrodka ds. Badania Miejsc Przestępstwa na tamtejszym
uniwersytecie.
Dwa lata wcześniej Kim brała tam udział w seminarium i zaproponowała wprowadzenie
kilku poprawek w scenariuszu szkolenia, wynikających z jej doświadczeń z oględzin miejsc
przestępstwa. W efekcie spędziła w Glamorgan cały weekend.
– Pozwólcie państwo, że przedstawię Cerys Hughes. Jest wykwalifikowanym archeologiem
i właśnie ukończyła studia z kryminalistyki.
Detektyw skinęła głową.
– Dobra. Oboje musicie pamiętać, że nie mamy na razie żadnych uprawnień do prowadzenia
tu prac. Mój szef przedziera się przez procedury, więc niczego nie wolno ruszać, dopóki
papiery nie będą w porządku. Jeśli będziecie coś podejrzewać, to dajcie mi znać.
Matthews zrobił krok do przodu.
– Możemy poświęcić na te wygłupy trzy godziny. Jeżeli w tym czasie nie uda się nic odkryć,
ruszamy w drogę.
Kim skinęła głową. Trzy godziny jego czasu w zamian za cały poświęcony przez nią
weekend. To się nazywa uczciwa wymiana.
Mężczyzna mówił dalej.
– Pobierzemy z Cerys niewielką próbkę z powierzchni i rozpoczniemy analizę gleby.
Kobieta znów spojrzała na Cerys. Miała płomiennorude włosy uczesane w gładkiego boba,
kończącego się tuż poniżej mocno zarysowanej szczęki, i przeszywające bladoniebieskie oczy.
Nie była naturalną pięknością, ale miała w twarzy coś intrygującego, co przyciągało uwagę.
Odkłoniła jej się bez uśmiechu i poszła za Matthewsem w róg działki.
Na ostatnim miejscu parkingowym zatrzymał się biały minivan. Kobieta, która z niego
wysiadła, otworzyła tylne drzwi, odsłaniając duży termos i pakunki owinięte folią.
Bryant zachichotał.
– Czy ja śnię?
– Nie, to się dzieje naprawdę. Dopilnuj, żeby wszyscy dostali po kanapce z bekonem
i gorącym napoju, zanim ruszą do pracy.
Mężczyzna się uśmiechnął.
– Wiesz co, szefowo? Czasami…
Reszty wypowiedzi Kim nie usłyszała – szła już w dół wzgórza, w stronę zdewastowanego
budynku.
Obeszła ogrodzenie dookoła, ale nie znalazła w nim uszkodzeń. Budynek stał frontem do
drogi i domów po jej drugiej stronie. Tam było zbyt wiele ciekawskich oczu. Stone wróciła na
tyły i zaczęła szukać dogodnego miejsca.
Ogrodzenie nie było zbudowane, jak większość w okolicy, z nakładających się na siebie
sztachet. Każdy panel składał się z grubych, mocnych desek, zwykle stosowanych do budowy
palet, i zbitych płasko. Pomiędzy deskami migały pojedyncze promyczki światła.
Kim pchnęła jeden z wysokich słupów ogrodzeniowych. Poruszył się w tył i w przód –
podstawa wkopana w ziemię musiała być przegniła.
– Nawet o tym nie myśl, szefowo – mruknął Bryant, wręczając jej parujący kubek. Kim
wzięła kawę i ruszyła dalej wzdłuż ogrodzenia. Następne dwa słupy były stabilne, za to

kolejny się kiwał.
– Jak sprowadziłaś tu doktora Matthewsa? Pod przymusem?
– Zdefiniuj przymus – odpowiedziała, popychając kolejny słup.
– Może lepiej, żebym nie wiedział. Jakby co, nie będę musiał się do niczego przyznawać.
– Obecność archeologa specjalizującego się w badaniach kryminalistycznych nie zaszkodzi.
– Jasne, że nie – ale póki co nie mamy uprawnień, żeby cokolwiek komukolwiek kazać.
Stone wzruszyła ramionami.
– A jeśli nic tam nie ma?
– To wrócimy do domu na herbatę. Ale jeśli jest, będziemy do przodu. Doktor Matthews ma
pełne kwalifikacje do…
– Tak, wiem. Zaprezentował mi swoje wykształcenie. Ale Woody kazał niczego nie ruszać,
dopóki nie skończy papierkowej roboty.
– Czepiasz się.
– Próbuję chronić twój tyłek, szefowo.
– Z moim tyłkiem wszystko w porządku. Lepiej martw się o swój, bo urośnie ci jak
trzydrzwiowa szafa, jeżeli zjesz tę drugą kanapkę z bekonem, którą masz w kieszeni.
– Skąd wiedziałaś?
Kim pokręciła głową. Była pewna, że Bryant przyniósł porcję dla niej, chociaż wiadomo
było, że raczej nie tknie jedzenia.
Odsunęła się od ogrodzenia i dopiła kawę.
– Przejdźmy do ważniejszych kwestii. Mam przeskoczyć czy przebić się na drugą stronę?
– A może odejść w przeciwnym kierunku? – jęknął Bryant.
– Takiej odpowiedzi nie przewiduję.
– Nie mamy prawa tam wchodzić.
– Albo mi pomóż, albo daj mi spokój. Twój wybór.
Postawiła pusty kubek na ziemi. Policjant westchnął ciężko.
– Jeżeli uszkodzisz ogrodzenie, okoliczne dzieciaki będą mogły się przez nie przedostać.
– W takim razie idę górą – stwierdziła Kim, wymierzyła w środkową sztachetę pomiędzy
dwoma stojącymi stabilnie słupami i wyprowadziła kopnięcie w deskę na wysokości uda.
Drewno pękło. Po kolejnym kopnięciu deska rozpadła się na pół. Kim wepchnęła złamaną
sztachetę do środka, żeby wykorzystać nieuszkodzoną, leżącą niżej, jako podparcie dla nóg.
Płynnym ruchem postawiła czubek lewego buta na sztachecie i opierając się na ramieniu
Bryanta, wypchnęła się w górę. Chwyciła słup po lewej, przerzuciła prawą nogę nad
ogrodzeniem i stanęła nią po drugiej stronie wybitej w płocie dziury. Zeskoczyła tyłem,
zginając nogi w kolanach, aby zamortyzować uderzenie.
Trawa wokół budynku była wysoka i pełna pokrzyw. Kobieta przedarła się do jedynego
uszkodzonego okna, jakie zauważyła na parterze. Wszystkie szyby na piętrze zostały wybite,
ale te na niższym poziomie ochronił płot.
Zauważyła blaszany kosz na śmieci. Zdjęła z niego pokrywę i wybiła nią nadtłuczone okno.
– Co ty wyprawiasz, do cholery? – zawołał Bryant.
Zignorowała go, wybiła jeszcze kilka odłamków szkła, potem odwróciła kosz i stanęła na
nim. Ostrożnie weszła na laminowany blat, który ciągnął się przez całą długość ściany,
z przerwą na podwójny zlew. Rozejrzała się i zobaczyła osmalone ściany kuchni. Czytała, że
to właśnie tu wybuchł pożar. Ściany były najciemniejsze przy drzwiach prowadzących na
korytarz. Ze wszystkich kątów pokoju zwieszały się pajęczyny.

Gdzieś w budynku było słychać kapanie. Główny zawór wody na pewno został zakręcony,
więc Kim podejrzewała, że to deszczówka spływa z dachu uszkodzonego podczas pożaru
i narażonego na działanie żywiołów.
Stanęła w drzwiach. Zauważyła, że korytarz biegnie przez całą długość budynku, dzieląc go
na pół. Po prawej ściany były pomalowane na złamaną biel i pokryte warstwą kurzu
w miejscach, które oszczędził ogień.
Po lewej widać było odsłonięte, nadpalone belki nośne. Ramy drzwi były zwęglone, a na
niższej części ścian zachowało się tylko kilka płatów farby. Pomiędzy dźwigarami zwisały
odsłonięte przewody.
Podłogę w korytarzu pokrywały śmieci i fragmenty tynku, które odpadły z sufitu. Im bliżej
skraju budynku, tym większe były zniszczenia.
Kim weszła z powrotem do kuchni i jeszcze raz przyjrzała się skutkom pożaru. Szafki
kuchenne były osmalone w marmurkowy wzór. Drzwi lodówki i zamrażarki wypaczyły się
i spadły z zawiasów, ale miejsca położone najbliżej sześciopalnikowej kuchenki pokrywała
tylko cienka warstewka sadzy.
Otworzyła szafkę wiszącej najbliżej kuchenki. Wypadły z niej szczurze bobki. Po
wewnętrznej stronie drzwiczek ktoś przypiął kartkę A4. Nadal była czytelna – zawierała listę
wychowanek i obowiązków przypisanych im w danym tygodniu.
Kim zatrzymała się na chwilę. Przesunęła dłonią po pierwszych kilku nazwiskach. Była
jedną z nich, nie tam i nie wtedy, ale podświadomie znała wszystkie dziewczyny z listy. Znała
ich samotność, ból i gniew.
Nagle wróciło do niej wspomnienie z rodziny zastępczej numer pięć. Siedziała w swoim
malutkim pokoju na tyłach domu i przez całe noce słuchała gruchania dobiegającego od
sąsiadów. Za każdym razem, kiedy wypuszczali swoje gołębie wyścigowe, przyglądała się
ptakom w nadziei, że odlecą i wyrwą się na wolność. Nigdy tego nie zrobiły.
Z miejscami takimi jak Crestwood było podobnie. Ptaki czasami wypuszczano, ale zawsze
wracały. Pobyt w domu dziecka kończył się podobnie jak odsiadka w więzieniu –
pożegnaniami pełnymi nadziei i najlepszych intencji, ale pozbawionymi pewności, że
wszystko będzie dobrze.
Jej rozmyślania przerwało narastające wycie syreny. Wdrapała się na blat, wyszła przez
okno z powrotem na śmietnik i zeskoczyła na ziemię. Przyciągnęła pojemnik do płotu. Chwilę
później syrena i odgłos silnika ucichły.
– Dobry, Kelvin, coś nie tak? – krzyknął Bryant.
Kim przewróciła oczami i stanęła blisko płotu.
– Dostaliśmy zgłoszenie, że kogoś widziano w budynku.
Świetnie. Czyli policja przyjechała po nią.
Bryant zachichotał.
– Nieee, to tylko ja sobie trochę powęszyłem. Mam dzisiaj chujową robotę – muszę
pilnować tej cholernej ekipy od wykopalisk. Zaciekawiło mnie, co tam może być.
– Ale nie wchodziłeś do budynku? – zapytał konstabl bez przekonania.
– Nie no, chłopie, masz mnie za idiotę?
– Nie, detektywie. W porządku, nie będę już przeszkadzał w pracy.
Konstabl ruszył w stronę samochodu, ale odwrócił się i cofnął o kilka kroków.
– Ta chujowa robota to na zlecenie szefowej? – zapytał.
– No a na czyje?

– Muszę panu powiedzieć, że większość posterunku serdecznie panu współczuje pracy z tą
herod-babą.
Policjant zachichotał.
– Wiesz, gdyby cię słyszała, pewnie by się z tobą zgodziła.
– To zimna suka, nie?
Za płotem Kim pokiwała głową. Nie przeszkadzała jej taka opinia.
– Nieee, nie jest aż taka zła.
Stone mało nie warknęła. A właśnie, że jest!
– Wiesz, nie dalej jak wczoraj mówiła mi, że fajnie by było, jakby któryś z was od czasu do
czasu do niej zagadał.
Kim obiecała sobie, że zabije Bryanta. Zginie okrutną, powolną śmiercią.
– Nie ma sprawy. Zapamiętam to sobie.
Policjant odszedł i zameldował do bazy, że w budynku nic się nie dzieje.
– Drań – syknęła Kim przez ogrodzenie.
– Oj… sorry, szefowo. Nie wiedziałem, że podsłuchujesz.
Policjantka stanęła na śmietniku i przeszła przez płot tak samo jak wcześniej.
Wylądowała na nogach, ale wpadła na Bryanta i przewróciła go na ziemię.
– Oj… sorry – rzuciła.
– W skali od jednego do dziesięciu oceniam szczerość tych przeprosin na minus siedem.
– Proszę państwa – powiedział profesor, podchodząc do nich. – Jesteśmy gotowi.
Bryant spojrzał jej w oczy i wytrzymał wzrok Kim do chwili, kiedy Milton odwrócił się
i odszedł.
– I jak, czego się dowiedziałaś podczas nielegalnej misji zwiadowczej?
– W przeciwieństwie do tego, co mówi raport, pożar nie wybuchł w kuchni.

ROZDZIAŁ 18

Kim dogoniła profesora, kiedy zbliżał się do Billa i Bena, jak nazwała w myślach jego
pomocników.
– Doktor Matthews przeprowadził wstępną analizę gleby. Okazało się, że jest bardzo
gliniasta.
W Black Country nie było to szczególnie zaskakujące.
– Taki skład może wypaczać wyniki badań wykonanych georadarem, więc na początku
posłużymy się magnetometrem.
– Na zdrowie – wtrącił Bryant.
Profesor zignorował go i nadal mówił do Kim – tak jakby miała pojęcie, o co mu chodzi.
Komisarz inspektor Stone rzadko podważała kompetencje specjalistów. Sama starała się
pracować efektywnie i tego samego oczekiwała od innych.
Magnetometr mierzy czujnikami natężenie pola magnetycznego. Rozmaite materiały mogą
powodować w nim zakłócenia, a to narzędzie pozwala wykryć anomalie wywołane
wzruszeniem gleby lub rozkładem materii organicznej.
Bill ruszył w ich stronę. Ben szedł za nim. Wygląd pierwszego z wolontariuszy skojarzył się
Kim z Terminatorem. Do czarnego paska przełożonego przez ramię Bill przytwierdził
metalowy pręt o długości mniej więcej dwóch metrów i trzymał go poziomo na wysokości
pasa. Do czubka pręta przymocowany był pod kątem prostym drugi – razem tworzyły
gigantyczną literę T. Na końcach krótszego pręta znajdowały się czujniki, od nich biegły czarne
przewody do czytnika na pasku wolontariusza. Mężczyzna miał też na plecach czarną
płócienną torbę.
– Zaczniemy tutaj, na skraju i będziemy poruszać się po linii prostej, jak przy koszeniu
trawnika.
Kim skinęła głową i mężczyźni ruszyli przed siebie.
Doktor Matthews i jego asystentka siedzieli w ciepłym samochodzie.
– Szefowo, dasz sobie radę? – zapytał Bryant.
– A dlaczego miałabym nie dać?
– No wiesz…
– Nie, nie wiem. A jeśli chcesz kwestionować moje kompetencje, idź z tym do mojego
szefa.
– Szefowo, w życiu bym czegoś takiego nie zrobił. Pytałem z troski.
– Nic mi nie jest, daj mi spokój.
Stone nigdy nie opowiadała o swojej przeszłości. Bryant wiedział, że spędziła pewien czas
w domu dziecka, ale nie miał pojęcia, co tam przeżyła. Jej matka cierpiała na schizofrenię
paranoidalną, lecz Bryant nie zdawał sobie sprawy, jakie były tego konsekwencje. Słyszał, że
miała brata bliźniaka, ale nie znał okoliczności jego śmierci. Tylko jedna osoba wiedziała
o jej przeszłości wszystko i Kim absolutnie nie zamierzała tego zmieniać.
Zabrzęczała jej komórka. Dzwonił Woody.
– Tak, szefie? – spytała zniecierpliwionym tonem.
– Wciąż czekam, Stone. I chciałem sprawdzić, czy pamiętasz o naszej rozmowie.
– Oczywiście, szefie.

– Bo jeśli zlekceważysz moje polecenie…
– Szefie, naprawdę może mi pan zaufać.
Bryant pokręcił głową.
– Jeśli nie dostanę zgody w ciągu najbliższych kilku godzin, powiedz profesorowi
Miltonowi, że nie będziemy go potrzebować, i podziękuj mu za poświęcony czas.
– Tak, szefie – odpowiedziała Kim. Całe szczęście, że Woody nie wiedział o doktorze
Matthewsie.
– Wiem, że czujesz się sfrustrowana takimi ograniczeniami, ale musimy przestrzegać
procedur.
– Rozumiem, szefie. Za to Bryant chciałby wyrazić swoje zaniepokojenie w związku ze
sposobem prowadzenia tej sprawy.
Wyciągnęła telefon do Bryanta, który spiorunował ją wzrokiem i odszedł.
– A, nie, chyba mi się wydawało.
Woody zacmokał i zakończył połączenie. Kim wybrała numer Dawsona. Odpowiedział po
drugim sygnale.
– Masz coś dla mnie?
– Póki co niewiele, szefowo.
– Ustaliliście nazwiska innych pracowników?
– Jeszcze nie. Lokalne władze są znacznie mniej pomocne niż Courtney. Przeglądamy
wszystkie wiadomości, w których wspomniano o Crestwood, może w ten sposób uda nam się
coś odkryć. Na razie znaleźliśmy tylko niejakiego pastora Wilksa, który zorganizował
charytatywną wyprawę na najwyższe szczyty Anglii, Walii i Szkocji, żeby zebrać pieniądze na
wycieczkę dla wychowanek.
– W porządku, Kev, daj Stacey do telefonu.
– Dobry, szefowo.
– Stace, zrób mi listę dzieciaków, które mieszkały w Crestwood, kiedy doszło do pożaru.
Nawet jeżeli nic tu nie znajdą, będą musieli porozmawiać z wychowankami domu dziecka,
aby odkryć powiązanie pomiędzy Teresą Wyatt a Tomem Curtisem.
Stacey obiecała natychmiast zająć się sprawą i zakończyła połączenie.
Kim zerknęła w stronę badaczy. Przeszli z magnetometrem nieco ponad dziesięć metrów
i przystanęli, sprawdzając sprzęt.
Rozejrzała się, zobaczyła swojego podwładnego stojącego na skraju działki, plecami do
niej. Rzadko jej się to zdarzało, ale tym razem zawstydziła się swojego wybuchu. Wiedziała,
że pytał z troski o jej samopoczucie, ale nie bardzo umiała zachować się w takich sytuacjach.
– Hej, masz jeszcze tę bułkę z bekonem?
– Mhm. Chcesz?
– Nie, wyrzuć ją. I tak masz za wysoki cholesterol.
Jeszcze zanim skończyła mówić, uświadomiła sobie, że popełniła taki sam błąd, jak on
przed chwilą.
– Rozmawiałaś z moją szanowną małżonką?
Kim uśmiechnęła się – rzeczywiście, dwa dni wcześniej żona Bryanta przysłała jej
esemesa.
Obróciła się, kiedy usłyszała za sobą hałas. Profesor Milton zbliżał się do nich szybkim
krokiem. Był zarumieniony i przejęty.
– Pani detektyw, urządzenie pokazało coś interesującego. Chyba coś znaleźliśmy.

Bryant spojrzał na Kim.
– Szefowo, nie mamy prawa nic zrobić.
Długo patrzyła mu w oczy. Jeżeli na działce było zakopane ciało, nie zostanie tam ani chwili
dłużej, niż to konieczne.
Kiwnęła głową profesorowi.
– Zacznijcie kopać.

ROZDZIAŁ 19

– Szefowo, z całym szacunkiem, ochujałaś?
– Coś ci nie pasuje, Bryant?
– Na przykład to, że możesz stracić pracę za ten numer.
Wzruszyła ramionami.
– To mój problem.
– Tak, ale od czasu do czasu powinnaś się zastanowić, co robisz.
– Wiesz co? To ty sobie tu postój i pomyśl, a ja będę robić swoje.
Zostawiła policjanta tam, gdzie stał, i poszła za profesorem. Po chwili dogonił ją doktor
Matthews, który przebiegł przez pole jak wystrzelony z procy.
– Pani detektyw, nie mogę na to pozwolić. Co, do diabła, pani robi?
– To, co do mnie należy.
– Nic do pani nie należy, dopóki nie uzyska pani zgody na rozpoczęcie robót.
– Kto mówił o robotach? Pokopiemy tylko odrobinę.
Wszyscy obecni podeszli do nich – cała siódemka stała teraz, wpatrując się w urządzenie.
– Taki pośpiech może zaszkodzić śledztwu.
– Panie doktorze, jeżeli odkryjemy ciało, natychmiast wdrożę odpowiednie procedury, ale
w tej chwili wiemy tylko, że wystąpiła anomalia. Przecież to równie dobrze może być zdechły
pies. – Natychmiast zdała sobie sprawę z popełnionego faux pas i dodała – Przepraszam,
panie profesorze.
– To potencjalne miejsce przestępstwa.
– Które mógł już dawno rozkopać pierwszy lepszy poszukiwacz skarbów z wykrywaczem
metali, nie stosujący żadnych procedur.
Kim tak widziała sprawę i tego zamierzała się trzymać. Matthews zacisnął szczękę, kiedy
zdał sobie sprawę, że nie uda mu się jej przekonać. Rozejrzał się po wszystkich obecnych
i znów zatrzymał wzrok na policjantce.
– Swoją lekkomyślnością narazi pani na szwank kariery wszystkich tych ludzi.
Stone skinęła głową na znak, że przyjmuje to do wiadomości. Zwróciła się do Billa i Bena.
– Proszę o szpadel.
– Szefowo…
Wolontariusze spojrzeli na profesora, który z kolei wpatrywał się w Kim.
– Do cholery! – warknęła, chwytając szpadel. – Doktorze Matthews, może pan poczekać
w samochodzie, dopóki nie dostaniemy pozwolenia. Reszta niech robi, co chce.
Uniosła ręce, wbiła szpadel w grunt. Postawiła nogę na krawędzi ostrza i wcisnęła je
w grunt do oporu; wygarnęła grudę ziemi, odrzuciła na lewo, po czym powtórzyła ruch.
Doktor Matthews fuknął i odwrócił się od niej.
– Nie zamierzam brać w tym udziału. Chodź, Cerys.
– Za chwilkę, doktorze – powiedziała kobieta. Nawet nie zerknęła na Matthewsa, za to
spojrzała w oczy Kim. – Chciałabym trochę to poobserwować.
Mężczyzna przez chwilę się wahał, potem pokręcił głową i poszedł do samochodu.
Kim uśmiechnęła się z wdzięcznością do kobiety. Obecność technika kryminalistyki na
miejscu nieco poprawiała jej sytuację – i Cerys o tym wiedziała.

Policjantka ponownie wbiła szpadel w ziemię. Grunt był twardy i kopanie mogło potrwać –
ale to było lepsze niż bezczynność.
– Na litość boską – westchnął Bryant i sięgnął po drugi szpadel. Stanął naprzeciwko
szefowej, w odległości niecałych dwóch metrów od niej, i wbił szpadel w ziemię.
Profesor zrobił zbolałą minę i pokręcił głową.
– Nie, nie, nie. Jeśli już się do tego zabieracie, zróbcie wszystko jak należy.
Przez kolejne dwie godziny Kim, Bryant, Bill i Ben na zmianę przekopywali teren pod
kierownictwem Cerys i profesora Miltona. Cerys krążyła po okolicy, sprawdzając odczyty
magnetometru, doradzała, gdzie teraz powinni kopać i na jaką głębokość. W końcu pochyliła
się nad miejscem, w którym pracowała Kim.
– Myślę, że powinni państwo tu przerwać. Profesorze, czy mogę pożyczyć pańskie
narzędzia?
Kim wyszła z wykopu, który miał już półtora metra szerokości, ponad dwa metry długości
i był głęboki na pół metra. Próbowała się otrzepać, ale spodnie miała do kolan pokryte
zaschniętymi plamami błota i gliny.
Cerys i profesor Milton jeszcze raz sprawdzili odczyty, a potem wskazali kilka miejsc na
dnie rowu. Bill i Ben weszli do środka i zaczęli kopać.
Bryant podszedł do Kim.
– Z tobą nie można się nudzić.
– Przynajmniej spaliłeś tę bułkę z bekonem.
– Z nadwyżką.
Kim też zaczęło burczeć w brzuchu. Pół tostu, które zjadła o wpół do siódmej rano, nie
wystarczyło na długo.
– Dochodzi druga. Zaraz zacznie się ściemniać – zauważył Bryant.
Jeden z wolontariuszy zawołał Cerys. Kobieta weszła do dołu, uklękła i zaczęła strzepywać
pył z odsłoniętego miejsca; posługiwała się narzędziem przypominającym ogromny pędzel do
pudru. Kim zauważyła, że archeolożka wcale nie zwróciła uwagi na pył i błoto, które
przylepiły się do jej spodni. Cerys jeszcze raz przejechała pędzlem po wybranym miejscu
i powiedziała:
– Osoby, które nie mają przeszkolenia kryminalistycznego, muszę prosić o natychmiastowe
wyjście z wykopu.
Po chwili w dole stała już tylko ona sama. Odwróciła się do Kim i spojrzała jej w oczy.
– Są tu kości, pani detektyw, i to raczej nie zdechłego psa, chyba że ten pies miał pięć
palców.
Przez kilka sekund wszyscy obserwowali znalezisko w milczeniu. Później, jakby odkryte
kości wywołały jakiś alarm, obok działki z piskiem opon zatrzymały się dwa radiowozy,
a w kieszeni Kim zadzwoniła komórka.
Woody. Dzięki Bogu.
– Stone, wracaj tu i przywieź ze sobą Bryanta – warknął.
– Szefie, muszę panu coś powiedzieć…
– To może poczekać, aż dotrzesz na miejsce.
– Na tej działce są zakopane kości.
– Powiedziałem ci już, że masz się tu niezwłocznie stawić. Jeśli nie zjawisz się w ciągu
piętnastu minut, możesz w ogóle nie wracać – wrzasnął Woody i się rozłączył. Kim spojrzała
na Bryanta.

– Chyba już wie.
Mężczyzna przewrócił oczami.
– Jedź, zobaczymy się na miejscu.
Policjant skinął głową i poszedł do samochodu.
– Proszę państwa, dziękuję wszystkim za pomoc, ale jakby kto pytał, Bryant nie kiwnął tu
palcem, jasne?
Wszyscy obecni skinęli głowami.
Kim pobiegła do motocykla, założyła kask i rękawice i odjechała, przygotowując się na
burzę.

ROZDZIAŁ 20

Jest w niej coś, co mnie pociąga.
Otacza ją zgiełk – syreny, pojazdy, ruch – ale nie spuszczam jej z oka. Wyróżnia się
z tłumu. Jak trójwymiarowa postać w dwuwymiarowym filmie.
Ma w sobie chaotyczną energię, która popycha ją naprzód. Intryguje mnie mrok, który
w niej dostrzegam. Nawet jeśli otacza ją tłum, jest sama. Nawet jeśli stoi w miejscu, porusza
się. Zaciskanie pięści i tupanie nogą towarzyszą nieustającej gonitwie myśli.
Znam ją, chociaż nigdy wcześniej jej nie widziałem. Znam tę inteligencję, niepokój
i naturalną nieufność w jej oczach. Ma zmysł, którego pozbawiona jest większość ludzi. Nie
da się go nazwać ani opisać, ale jest dostrojony do wszystkiego wokół. Widziałem go już
wcześniej.
Ach, Caitlin. Kochana, słodka, urocza Caitlin…
Znika zbyt szybko. Film zostaje pozbawiony gwiazdy. Tracę zainteresowanie sprawą, ale
zostaję na miejscu, pogrążony we własnych myślach.
Co było pierwsze, jajko czy kura? Często zadawałem sobie to pytanie. Czy nic nie czułem,
kiedy odrzuciła mnie matka – czy może to ona mnie odrzuciła, bo nic nie czułem?
Wielu naukowców zastanawia się nad tą kwestią. Czy ludzie rodzą się psychopatami, czy
się nimi stają? Uczeni nie potrafią odpowiedzieć na to pytanie. Ja też nie.
Kiedyś próbowałem się przed tym bronić, chciałem z tym walczyć, starałem się zrozumieć
– ale te czasy dawno minęły.
Moja historia zaczęła się od rybki. Najzwyklejszej w świecie złotej rybki, którą mój ojciec
wygrał na jarmarku. Zaniosłem ją do domu. Pływała w akwarium przez dwa dni, a potem
zdechła.
Moja siostra była zrozpaczona. Ja – nie. Ona opłakiwała stratę. Ja byłem obojętny.
Zazdrościłem jej bólu i smutku. Pragnąłem poczuć cokolwiek.
Następny był kotek. Miał miękkie, ciepłe futerko. Miał należeć do nas obu, ale moją
siostrę kochał bardziej. Nie bronił się, kiedy zatkałem mu pyszczek. Kiedy przestał
oddychać, czekałem – ale i tym razem nic nie poczułem.
Wszystkie dzieci w szkole miały pieski. Ja też chciałem. Szczeniaczek był tylko mój. Ja go
karmiłem, ja chodziłem z nim na spacery, mieszkał w moim pokoju. Miałem nadzieję, że tym
razem się uda, ale kiedy skręciłem mu kark, nie poczułem bólu, tylko ciekawość. Zacząłem
się zastanawiać, jak daleko potrafię się posunąć.
Po śmierci trzech zwierzaków rodzice nie chcieli się zgodzić na kolejne. Nie miałem jak
dalej eksperymentować, dopóki nie uświadomiłem sobie, że ostateczny test mogę
przeprowadzić w każdej chwili.
Wszyscy twierdzili, że jest wspaniała – urocza, idealna. Jak aniołek. Teraz stała się moim
celem. Wiedziałem, że nie da się łatwo namówić do pójścia nad jezioro. Miała w oku
szczególny błysk. Widziała rzeczy, których inni nie dostrzegali.
Powiedziałem jej, że nad wodą są zajączki – mama z młodymi. Pokazałem jej zarośla nad
samym brzegiem. Zajrzała tam i odwróciła się do mnie plecami, a ja popchnąłem ją do
przodu i usiadłem okrakiem na jej szyi. Kasłała, pluła wodą, a potem znieruchomiała.
Caitlin, Caitlin, Caitlin. Dałaś mi wspaniały dar.

Kiedy wstałem z jej małego ciałka, wiedziałem już wszystko. Mój stan nie jest
przekleństwem, a błogosławieństwem. Ofiara złożona z siostry wreszcie mnie wyzwoliła. Od
tego dnia mogę brać wszystko, czego chcę, i niszczyć wszystko, na czym mi nie zależy, nie
czując winy ani wyrzutów sumienia.
Niektórzy nie mają rąk czy nóg. Ja jestem pozbawiony współczucia. Nie da się go
zastąpić żadną protezą ani przeszczepić – i wcale bym tego nie chciał. To tylko okowy
skazujące śmiertelników na przestrzeganie zasad etyki i moralności. Ja nie mam żadnych
zasad.
Co było pierwsze, jajko czy kura? W gruncie rzeczy wcale nie obchodzi mnie odpowiedź.
Cichnie warkot silnika motocykla. Odwracam się i odchodzę.
Byłaby dla mnie godną przeciwniczką.
Dokona odkryć, które doprowadzą ją dokładnie tam, gdzie chcę.
Odsłoni sekrety Crestwood, ale moje pozostaną ukryte.

ROZDZIAŁ 21

Bryant ruszył pierwszy, ale na posterunek dojechał chwilę po Kim. Zaparkował obok niej.
– Idź się wyczyścić. Ja porozmawiam z Woodym – rzuciła i ruszyła do wejścia.
– Dokładnie wiedziałem, co robię, więc nie…
– Za siedem minut muszę być u niego. Pospiesz się.
Razem wbiegli po schodach i weszli do biura. Dawson wybałuszył oczy.
– Rany, wyglądacie, jakbyście bili się w błocie. – Zachichotał. – Żałuję, że tego nie
widziałem. Postawiłbym na szefową.
Bryant usiadł.
– Dawson, do cholery, każdy, kto ma chociaż trochę oleju w głowie, postawiłby na nią.
– Znaleźliśmy kości – powiedziała Kim, zdejmując kurtkę. Przeczesała włosy palcami. –
Bryant wam wszystko opowie. – Ruszyła do drzwi.
– Szefowo – zatrzymał ją policjant. – Powiedz mu prawdę.
– Jasne – odpowiedziała, wychodząc.
Według swoich obliczeń miała jeszcze półtorej minuty do wyznaczonego terminu, kiedy
zapukała do drzwi. Tym razem zaczekała na „proszę”. Nie było sensu jeszcze bardziej wkurzać
szefa.
Przeszła cztery kroki dzielące ją od krzesła i zauważyła, że piłeczka antystresowa leży na
biurku. Sytuacja była naprawdę poważna.
– Co ty, do cholery, wyprawiasz, Stone?
– Hmm… czy mógłby pan mówić jaśniej? – poprosiła. Nie chciała przepraszać nie za to, co
trzeba.
– W kulki sobie lecisz? To, coście narobili z Bryantem, może poważnie zagrozić…
– Bez Bryanta, szefie. On tylko patrzył.
Woody wbił w nią wzrok.
– Mam świadka, który widział go w wykopie.
– A ja mam czterech świadków, którzy stali najbliżej wykopu i potwierdzą, że do niego nie
wchodził.
– A co by powiedział sam Bryant?
Kim przełknęła ślinę. Oboje znali odpowiedź na to pytanie.
– Szefie, przepraszam. Wiem, że nie powinnam była tego robić i szczerze…
– Daruj sobie tę mowę. Aż mnie skręca jak tego słucham. I na pewno w niczym ci to nie
pomoże.
Miał rację. Kim wcale nie było przykro.
– Skąd się pan dowiedział?
– To w sumie nie twoja sprawa, ale doktor Matthews…
– Aha, powinnam się była domyślić, że…
– … bardzo słusznie postąpił, dzwoniąc do mnie – przerwał jej Woody, podnosząc głos. –
Coś ty sobie myślała, do kurwy nędzy?
– Szefie, musiałam zacząć działać. Miałam przeczucie, że jest tam zakopane ciało. W takiej
sytuacji czekanie na papierkową robotę byłoby absurdalne.
– Nawet jeśli tak ci się wydaje, istnieją powody, dla których musimy przestrzegać procedur.

Na przykład po to, żebyśmy mogli wykorzystać zdobyte dowody w sądzie. Nie możesz tak po
prostu ignorować moich poleceń.
– Rozumiem.
Woody westchnął ciężko.
– Ratuje ci skórę jedynie fakt, że twoje przeczucie się sprawdziło i teraz musimy się
skoncentrować na ograniczaniu szkód.
Kim skinęła głową.
– Ale nie jestem już przekonany, czy jesteś odpowiednią osobą do prowadzenia tego
śledztwa.
Kim pochyliła się do przodu na krześle.
– Szefie, nie może pan…
– Owszem, mogę. I w tej chwili bardzo poważnie zastanawiam się nad odsunięciem cię od
sprawy.
Stone zamilkła na chwilę. Wiedziała, że wiele będzie zależeć od jej następnych słów,
i zdecydowała się na całkowitą szczerość. Powiedziała cicho:
– Szefie, czytał pan moje akta, zna pan moją przeszłość. Wie pan, że nikt nie nadaje się
lepiej do tej sprawy.
– Może i tak, ale potrzebuję kogoś, komu mogę zaufać i kto potrafi słuchać poleceń. Jeśli
okaże się, że to kości dziecka, które znajdowało się pod opieką służb socjalnych, w mediach
będzie wrzało. Wiele osób zechce umyć ręce, korzystając z luk prawnych. Nie życzę sobie,
żeby umożliwił im to członek mojego zespołu.
Kim wiedziała, że Woody ma rację. Ale była też przekonana, że jest najlepszą osobą do tej
roboty.
– Jedźcie z Bryantem do domu i doprowadźcie się do porządku. Rano powiem ci, co
zdecydowałem.
Poczuła, że udało jej się wywinąć. Miała szczęście – uniknęła nagany.
– Wiesz, Kim… – powiedział Woody, kiedy była już przy drzwiach. Nie znosiła, kiedy szef
zwracał się do niej po imieniu.
Odwróciła się.
Woody zdjął okulary i spojrzał jej w oczy.
– Twoje przeczucie w końcu kiedyś się nie sprawdzi i będziesz musiała ponieść
konsekwencje. To twój wybór. Ale musisz liczyć się z innymi. Zespół bardzo cię szanuje
i zrobi wszystko, żeby cię ochronić i zyskać twoją aprobatę.
Kim przełknęła ślinę. Wiedziała, którego z członków ekipy Woody miał na myśli
w szczególności.
– A kiedy swoją lekkomyślnością narazisz na szwank karierę, a może nawet życie bliskich
ci osób, to nie przede mną ani nie przed szefostwem będziesz musiała się tłumaczyć.
Kim poczuła mdłości, które nie miały nic wspólnego z głodem. Gdy zamykała za sobą
drzwi, żałowała, że jednak nie dostała nagany.
Trzeba przyznać, Woody umiał trafić w czuły punkt.

ROZDZIAŁ 22

Kiedy zadzwonił dzwonek, Kim zdjęła łańcuch z drzwi, nawet nie pytając kto to. Wiedziała,
że to Bryant przyniósł chińszczyznę.
– Przesyłka z chow mein dotarła na miejsce.
– Wpuszczę cię tylko pod warunkiem, że przyniosłeś prażynki krewetkowe – powiedziała
Kim. I wcale nie żartowała.
Bryant zdjął kurtkę. Miał na sobie koszulkę polo i dżinsy.
– Ależ tu przytulnie.
Kim puściła jego słowa mimo uszu. Mówił to samo podczas każdej wizyty. Wiedziała, że
innym jej dom wydaje się surowy i bezosobowy – ale nie lubiła ozdób. Gdyby przyszło jej się
jutro wyprowadzić, potrzebowałaby tylko kilku godzin i paru worków na śmieci. Lata
spędzone w domach dziecka nauczyły ją tego.
Podzieliła makaron z wołowiną i smażony ryż z jajkiem – dwie trzecie dała Bryantowi,
resztę wzięła dla siebie. Podała koledze talerz. On usiadł na jednej kanapie, ona na drugiej.
Wzięła do ust pierwszy kęs i próbowała zwalczyć rozczarowanie. Jedzenie było dużo
bardziej interesujące w teorii niż w praktyce. Po wzięciu do ust zmieniało się w paliwo,
źródło energii. Po kilku kolejnych widelcach odłożyła talerz.
– Nie jedz tak łapczywie, bo pękniesz.
– Tyle mi wystarczy.
– Wróbelek to przy tobie obżartuch. Musisz lepiej się odżywiać, szefowo.
Kim rzuciła mu znaczące spojrzenie. Tutaj, w domu, ona nie była detektywem inspektorem,
a on – jej podwładnym. Był po prostu Bryantem – najbliższym odpowiednikiem przyjaciela,
jakiego miała.
W odpowiedzi przewrócił oczami.
– Taak, przepraszam.
– I przestań marudzić. Jestem już duża.
Zaniosła swój talerz do kuchni i zaparzyła kawy.
– Słuchaj no, zapewniam ci towarzystwo sympatycznego przystojniaka, przynoszę jedzenie,
którego prawie nie tykasz. Możesz mi wyjaśnić, dlaczego właściwie to robię?
– Wszystko przez moją ujmującą osobowość – stwierdziła z kamienną twarzą. Ostatecznie
sama najlepiej znała swoje wady.
Bryant się roześmiał.
– Hmm… Zostawię to bez komentarza. W końcu teraz jesteś Kim, ale niedługo znów
będziesz szefową. – Skończył jeść i odniósł swój talerz do kuchni. – Za to chciałem ci coś
zaproponować.
– Co takiego?
– Randkę.
– Z tobą?
Parsknął śmiechem.
– Chciałabyś.
Kim też się roześmiała.
– Masz piękny śmiech. Chciałbym go słyszeć częściej.

Kim wiedziała, do czego zmierza.
– Moja odpowiedź brzmi „nie”.
– Nawet nie wiesz, kogo mam na myśli.
– Jasne, że wiem – stwierdziła z teatralną miną. Zauważyła Petera Granta, wychodząc
z komisariatu. Był prokuratorem Koronnej Służby Prokuratorskiej, więc ich ścieżki wciąż się
krzyżowały, ale unikała rozmów z nim od czasu zerwania.
Bryant westchnął.
– Ej, Kim, daj mu szansę. Chłopak jest nieszczęśliwy bez ciebie. A ty jesteś jeszcze
bardziej nieszczęśliwa bez niego.
Stone przemyślała jego słowa i odpowiedziała szczerze.
– Nie. Wcale nie.
– On cię kocha.
Kim wzruszyła ramionami.
– I ty też byłaś inna, kiedy byliście razem. Może nie radosna, ale na pewno łatwiejsza do
zniesienia.
– Teraz jest mi lepiej.
– Nie wierzę ci.
Nalała obojgu kawy i wrócili do salonu.
– Słuchaj, Kim, nie wiem, co on zrobił, ale na pewno tego żałuje.
Kim w to wątpiła – bo w gruncie rzeczy Pete nie zrobił nic złego. To była jej wina. Jak
zawsze.
– Bryant, jak długo spotykałam się z Peterem?
– Prawie rok.
– Jak myślisz, ile razy w tym czasie zostawał u mnie na noc?
– Sporo.
– Zgadza się. Chcesz wiedzieć, o co wybuchła nasza ostatnia kłótnia?
– Jeśli chcesz mi powiedzieć.
– Zrobię to, żebyś się w końcu odczepił. Zerwałam z nim, bo któregoś ranka nie zabrał ze
sobą szczoteczki.
– Żartujesz sobie?
Kobieta pokręciła głową. Wspominała dzień, kiedy Grant poszedł do pracy, a ona po
wejściu do łazienki zobaczyła jego szczoteczkę stojącą jak gdyby nigdy nic obok swojej. Ten
widok przeraził ją bardziej niż jakiekolwiek miejsce zbrodni.
– Uświadomiłam sobie, że skoro nie potrafię się podzielić kubkiem na szczoteczki, to
niczym innym tym bardziej.
– Na pewno udałoby wam się jakoś rozwiązać ten problem.
– Nie urządzaj mi tu „Randki w ciemno”. Niektórzy ludzie znajdują swoją drugą połówkę
i żyją z nią długo i szczęśliwie. A inni się do takiego życia nie nadają – i tyle.
– Chciałbym, żebyś miała w życiu kogoś, kto cię uszczęśliwi.
– Myślisz, że wtedy łatwiej by się ze mną pracowało? – Stone zasygnalizowała, że chce
skończyć ten temat. Bryant zrozumiał aluzję.
– Cholera, gdyby to było takie proste, sam bym się do ciebie wprowadził.
– Musiałbyś pamiętać, żeby nie zostawiać szczoteczki.
– Za to przywiózłbym szklankę, do której na noc wkładałbym sztuczną szczękę.
– Naprawdę, wystarczy już tego.

Bryant dopił kawę.
– No to koniec gry wstępnej. Oboje wiemy, dlaczego tu jestem. Pokażesz mi go w końcu czy
nie?
– No wiesz…
– Długo jeszcze zamierzasz się ze mną droczyć?
Kim szybko wstała i poszła do garażu. Bryant deptał jej po piętach.
Podniosła swój skarb ze stołu roboczego i odwróciła się do Bryanta. Delikatnie zdjęła
bawełniany pokrowiec, chroniący cenny przedmiot przed niską temperaturą.
Mężczyzna zagwizdał z podziwem.
– Oryginał?
– Oczywiście.
– Wspaniały. Gdzie go upolowałaś?
– Na eBayu.
– Mogę?
Kim podała mu część. Poszukiwania w internecie baku do rocznika 1951 zajęły jej sześć
tygodni. Części do modelu z 1953 roku i nowszych były znacznie łatwiej dostępne, ale Stone
nigdy nie szła na łatwiznę.
Bryant pogłaskał gumowe podkładki pod kolana zamontowane po obu stronach baku
i pokręcił głową.
– Coś pięknego.
– Wystarczy. Oddawaj.
Mężczyzna podał jej bak i powoli obszedł motocykl.
– Taki sam miał Marlon Brando w „Dzikim”?
Kim przysiadła na stole warsztatowym i pokręciła głową.
– To był rocznik 1950.
– Zamierzasz w ogóle na nim jeździć?
Skinęła głową. Triumph miał być dla niej terapią. Kawasaki zaspokajało jej potrzebę
wyzwań i mocnych wrażeń, ale thunderbird był okazem piękna. Sama jego obecność
pozwalała jej przenieść się w czasie do jedynych trzech lat, kiedy czuła się mniej więcej
zadowolona z życia. Ten okres nie trwał długo.
Wzdrygnęła się, kiedy usłyszała dzwonek telefonu. Zeskoczyła ze stołu i poszła do kuchni
po komórkę. Kiedy zobaczyła numer, wyszeptała „O nie” i wybiegła z domu na ulicę.
Połączenie odebrała dopiero dwa budynki dalej. Nie zamierzała skalać nim swojego domu.
– Kim Stone.
– Hmm… Pani Stone, dzwonię w sprawie pani matki. Doszło do pewnego incydentu i…
– Z kim rozmawiam?
– Przepraszam bardzo, mówi Laura Wilson, pracuję na nocnej zmianie w domu opieki
Grantley. Obawiam się, że miała atak.
Kim, zbita z tropu, pokręciła głową.
– Dlaczego dzwoni pani do mnie w tej sprawie?
Na chwilę zapadła cisza.
– Bo… jest pani podana jako osoba kontaktowa w razie wypadku.
– W jej dokumentacji?
– Tak.
– Czy ona nie żyje?

– Ależ skąd! Nie spodobało jej się…
– W takim razie nieuważnie przeczytała pani dokumentację, pani Wilson. W przeciwnym
razie wiedziałaby pani, że prosiłam o kontakt tylko w jednym wypadku, a sama już pani
potwierdziła, że do niego nie doszło.
– Bardzo przepraszam, nie wiedziałam. Przykro mi, że zakłóciłam pani spokój.
Kim usłyszała drżenie w głosie kobiety i zawstydziła się swojej reakcji.
– W porządku. Co się stało?
– Wydawało jej się dzisiaj, że pielęgniarka, która odbywa u nas staż, chce ją otruć. Jest
dość energiczna jak na osobę dobiegającą sześćdziesiątki i kiedy zaatakowała siostrę,
przewróciła ją na ziemię.
– Nic jej się nie stało?
– Nie. Zmieniliśmy nieco dawki leków, żeby…
– Pytałam o pielęgniarkę.
– Trochę się wystraszyła, ale doszła już do siebie. Takie rzeczy się zdarzają w naszym
zawodzie.
Tak, to chleb powszedni dla żyjących ze schizofrenikami.
Kim chciała już zakończyć rozmowę.
– Ma mi pani coś jeszcze do przekazania?
– Nie, to wszystko.
– Dziękuję za telefon, ale byłabym wdzięczna, gdyby dodatkowo zaznaczyła pani
w dokumentacji, że proszę o przestrzeganie moich wcześniejszych instrukcji.
– Oczywiście, pani Stone. Jeszcze raz przepraszam za kłopot.
Kim zakończyła połączenie i oparła się o latarnię, starając się wyrzucić z głowy matkę.
Poświęcała jej uwagę jedynie na swoich warunkach – raz w miesiącu, w miejscu i porze,
które sama wybierała. Pod swoją całkowitą kontrolą.
Zostawiła myśli o matce na ulicy i weszła do domu, energicznie zamykając za sobą drzwi.
Nie zamierzała wpuszczać jej do swojego bezpiecznego miejsca.
Wzięła z szafki czyste kubki i nalała kolejną porcję kawy dla siebie i Bryanta. Mężczyzna
nie odezwał się ani słowem, kiedy weszła do garażu – jakby wybieganie z domu, żeby odebrać
telefon, było najnormalniejszą rzeczą pod słońcem.
Kim znowu usiadła na stole warsztatowym i położyła sobie bak na kolanach. Sięgnęła po
drucianą szczotkę, kształtem i rozmiarem przypominającą szczoteczkę do zębów, i zaczęła
delikatnie szorować plamkę rdzy po prawej stronie. Brązowe płatki spadały jej na dżinsy.
– Nie ma szybszego sposobu?
– Wiesz co, Bryant, tylko facetom tak się spieszy.
Zapanowała między nimi przyjazna cisza. W końcu Bryant odezwał się cicho:
– Myślę, że nie zdejmie cię z tej sprawy.
Kim pokręciła głową. Ona nie była tego taka pewna.
– No nie wiem, Bryant. Woody ma rację – nie może mi ufać. Wie, że nawet jeśli coś
obiecam, czasami po prostu muszę zrobić swoje.
– Właśnie dlatego cię zostawi.
Spojrzałana kolegę.
– Zna twoje metody pracy, a jednak jeszcze cię nie wyrzucił. Nie wpisał ci nagany do akt…
co, szczerze mówiąc, jest co najmniej zaskakujące. Wie, że masz wyniki i że nie spoczniesz,
dopóki nie rozwiążesz sprawy. Zwłaszcza tej.

Detektyw się nie odezwała. Podchodziła do sprawy osobiście i Woody mógł uznać, że to
zaszkodzi śledztwu.
– Jest jeszcze jeden powód, dla którego cię nie odwoła.
– Jaki?
– Byłby głupcem, gdyby to zrobił – a oboje wiemy, że Woody głupi nie jest.
Kim westchnęła ciężko, odkładając bak. Miała nadzieję, że jej przyjaciel się nie myli.

ROZDZIAŁ 23

Nicola Adamson przewinęła nagrane wiadomości i włączyła je od początku.
Wysoki, potężnie zbudowany czarnoskóry policjant nazwiskiem Woodward potwierdził, że
na działce przy starym sierocińcu Crestwood znaleziono ciało. Po jego krótkim oświadczeniu
pokazano budynek, gdzie się wychowała, w ujęciu z lotu ptaka.
Nicola poczuła niesamowitą ulgę. Sekrety tego przeklętego miejsca w końcu wyjdą na jaw.
Potem ogarnęły ją obawy. Jak Beth zareaguje na wiadomości? Nicola wiedziała, że nie ma
mowy, żeby siostra się otworzyła i porozmawiała z nią o tym. Jako dzieci były bardzo blisko
związane. Miały tylko siebie, dzieliły się wszystkim. Nicola nie potrafiła sobie przypomnieć,
w którym momencie się to zmieniło.
Po wyprowadzce z Crestwood oddaliły się od siebie. Beth pojawiła się cztery lata temu,
kiedy Nicola trafiła do szpitala z mononukleozą, ale znów zniknęła, kiedy tylko jej siostra
opuściła oddział intensywnej terapii.
Wróciła znowu tydzień temu i chociaż Nicolę irytowały drobne niedogodności związane
z dzieleniem z nią domu, cieszyła się, że ma bliźniaczkę w pobliżu i po cichu zastanawiała się,
jak długo to potrwa.
Podczas rozłąki z Beth Nicola przez cały czas czuła się, jakby brakowało jakiejś cząstki jej
samej. Po powrocie siostry stała się za to bardziej nerwowa – martwiła się, jak bliźniaczka
zareaguje na różne rzeczy.
Beth zmieniła się. Stała się zdystansowana i zimna, o czym na pierwszy rzut oka świadczył
nieprzyjazny wyraz jej twarzy. Nieuprzejmie obchodziła się z resztą świata. Nicola miała
wrażenie, że straciła całą radość życia.
Zerknęła do piekarnika. Postanowiła przyrządzić siostrze jej ulubiony posiłek: panierowane
nuggetsy z kurczaka i gofry ziemniaczane z keczupem. Nicola się uśmiechnęła. To ciekawe, że
Beth nigdy z tego nie wyrosła.
Mimo wszystkiego, co je dzieliło, Nicola chciała znów zacieśnić więzy z Beth i zrozumieć,
dlaczego wcześniej tak się od siebie oddaliły.
Miała nadzieję, że jeśli posiedzą razem w piżamach, oglądając film i jedząc ulubiony
posiłek z dzieciństwa, uda jej się namówić Beth na wspominki.
Wspólne mieszkanie wymagało poświęceń, ale Nicola była gotowa znieść drobne
niedogodności, aby z powrotem mieć w swoim życiu siostrę. I zamierzała zrobić, co w jej
mocy, aby bliźniaczka z nią została.

ROZDZIAŁ 24

Kiedy Kim weszła do biura po czterdziestominutowej rozmowie z Woodym, trzy pary oczu
wpatrywały się w nią wyczekująco.
– Nadal prowadzę tę sprawę.
Wszyscy członkowie zespołu odetchnęli z ulgą.
Komisarz inspektor Stone mówiła dalej:
– Badania kryminalistyczne przeprowadzone przez osteoarcheologa potwierdziły, że kości
są ludzkie. Pochodzą z czasów współczesnych, więc teren ma od dziś status miejsca
przestępstwa. Cerys została na miejscu i będzie się zajmować badaniami archeologicznymi,
niedługo ma też przyjechać antropolog z Dundee.
Uniwersytet Dundee, przy którym działało Centrum Anatomii i Identyfikacji Człowieka, od
lat organizował studia z antropologii kryminalistycznej. Był skarbnicą rad oraz informacji
w sprawach krajowych i międzynarodowych, w których wymagana była identyfikacja.
Woody wykorzystał swoje kontakty, aby mieć pewność, że wszyscy pracujący nad sprawą
będą fachowcami z prawdziwego zdarzenia.
– Co z listą personelu Crestwood?
Dawson wyciągnął kartkę.
– Po wykreśleniu pracowników krótkoterminowych i tymczasowych na liście zostały cztery
osoby, które były tam zatrudnione, kiedy wybuchł pożar. Wiemy, że Teresa Wyatt była zastępcą
dyrektora, a Tom Curtis kucharzem. Funkcję dyrektora pełnił niejaki Richard Croft. Pracowała
tam jeszcze sprzątaczka, Mary Andrews, i dwóch nocnych stróżów, którzy zajmowali się też
drobnymi naprawami. Udało mi się zlokalizować Mary Andrews w domu opieki
w Timbertree…
– Richard Croft to ten poseł z Bromsgrove z ramienia partii konserwatywnej? – przerwała
mu Kim. Niedawno czytała gdzieś o odbytej przez Crofta charytatywnej wyprawie rowerowej.
– Nazwisko się zgadza, ale nie udało mi się jeszcze powiązać go…
– Niech Stace się tym zajmie – poleciła Stone, ignorując kwaśną minę Dawsona.
– Stacey, jak tam lista wychowanek?
– Na razie znalazłam siedem, większość przez Facebooka.
Kim przewróciła oczami. Stacey wzruszyła ramionami.
– Nie ma zbyt wielu wzmianek o Crestwood, a rozmawiać o tym miejscu nie chce
w zasadzie nikt. Z tego, co rozumiem, młodsze dziewczynki już wcześniej trafiły do rodzin
zastępczych lub innych placówek opiekuńczych w okolicy, kilkoma zajęli się członkowie
rodziny. Kiedy wybuchł pożar, wychowanek było jeszcze około dziesięciu.
– Zlokalizowanie ich to syzyfowa praca.
– Może dla zwykłych śmiertelników – policjantka wyszczerzyła zęby. Stone odpowiedziała
uśmiechem. Na szczęście dla niej Stacey uwielbiała wyzwania.
– Bryant, odpalaj silnik.
Mężczyzna chwycił kurtkę i wyszedł z biura. Detektyw weszła do Miski, żeby zdjąć buty
motocyklowe, i usłyszała strzępki rozmowy toczącej się w biurze.
– Zaniosłeś jej kwiaty? – spytała Stacey.
– Tak – odpowiedział Dawson.

– Czekoladki?
– Tak.
– Biżuterię?
Cisza.
– Jaja sobie robisz? Nie próbowałeś z biżuterią? Kev, nie ma nic lepszego na przeprosiny
za bycie dupkiem bez zasad niż droga, błyszcząca kolia.
– Odwal się, Stace, co ty możesz o tym wiedzieć?
– Wszystko, słoneczko. W końcu jestem kobietą.
Kim uśmiechnęła się, wiążąc prawe sznurowadło.
– Tak, ale życie osobiste z udziałem goblinów się nie liczy. Potrzebuję rady od kobiety,
która umawia się z prawdziwymi mężczyznami. W realu.
Rozmowa ucichła, kiedy Stone weszła z powrotem do biura.
– Stace, poza wychowankami zajmij się też personelem.
Dawson zrobił zdziwioną minę.
– Ubieraj się, idziesz ze mną.
Policjant zdjął marynarkę z oparcia krzesła.
– Na twoim miejscu zabrałabym też płaszcz. Będziesz pilnował ekipy kryminalistycznej.
Dawson się rozpromienił.
– Serio, szefowo?
Kim skinęła głową.
– Muszę być na bieżąco. Masz być maksymalnie upierdliwy. Wypytuj o wszystko, łaź za
ludźmi, podsłuchuj rozmowy i jak tylko się czegoś dowiesz, daj mi znać.
– Zrobi się, szefowo – odpowiedział z zapałem i poszedł za nią do czekającego samochodu.
Usiadła z przodu, Dawson z tyłu.
– Zapnijcie pasy, dzieciaki – powiedział Bryant, ruszając z parkingu.
Kim zerknęła w lusterko wsteczne, na rozradowaną twarz Dawsona, i odwróciła się do
okna. Może i była słaba w kontaktach międzyludzkich, ale z rachunku prawdopodobieństwa
wynikało, że od czasu do czasu coś musi jej się udać.

ROZDZIAŁ 25

Pole, na którym kopała wczoraj, dzisiaj przypominało małe warowne miasto. Cała działka
była otoczona metalowym ogrodzeniem, a każdego z dwóch wejść pilnowało dwóch
policjantów. Kolejni funkcjonariusze byli rozstawieni wzdłuż płotu, w takiej odległości, żeby
każdy z nich miał dwóch sąsiednich w zasięgu wzroku. Kim była zadowolona, że dobrze
zabezpieczono teren.
Przy jednym krańcu wykopaliska urządzono stanowisko dla prasy, ale dziennikarze już się
rozchodzili wzdłuż ogrodzenia. Rozstawiono także dwa białe namioty: jeden nad wykopem,
drugi na sprzęt dla techników.
Detektyw weszła do pierwszego namiotu. Nie była przygotowana na widok szkieletu
leżącego w wykopie – ani na swoją reakcję. Widziała wiele miejsc przestępstwa i ciała
w każdym stadium rozkładu. Tym razem nie było nic prócz kości. Zwykle zachowywały się
jakieś inne tkanki i wtedy miała wrażenie, że z ofiary coś pozostało – szczątki można było
zwrócić rodzinie, aby ta pochowała je i opłakała. Kości były anonimowe, pozbawione cech
charakterystycznych – jak fundamenty budynku, bez detali architektonicznych, które czyniły go
wyjątkowym. Kim uświadomiła sobie, że nie podoba jej się ta myśl.
Zszokowało ją także, jak niewiele miejsca zostało na szkielet.
– Ubrań nie było? – spytała, kiedy podeszła do niej archeolożka.
– Dzień dobry, pani detektyw – odpowiedziała Cerys.
Zapomniała o tym. Jak zwykle.
– Już odpowiadam na pani pytanie. Nie znaleźliśmy żadnych ubrań, co nie oznacza, że ich
nie było. Różne materiały rozkładają się w różnym tempie. Bawełna może zniknąć już po
dziesięciu latach, wełna wytrzymuje nawet kilkadziesiąt. – Cerys zwróciła się w jej stronę. –
Nie wiedziałam, czy pani wróci.
Odeszły od wykopu, aby dopuścić do niego techników, fotografujących szkielet pod każdym
możliwym kątem. Obok kości leżał żółty znacznik.
– Wczoraj nie miałyśmy zbyt wiele czasu na rozmowę – odpowiedziała policjantka.
Cerys wetknęła kosmyk włosów za ucho.
– Nie wydawała mi się pani typem gaduły, ale niech będzie. Mam dwadzieścia dziewięć
lat, nie mam męża ani dzieci. Mój ulubiony kolor to żółty. Mam słabość do chipsów o smaku
kurczaka, a w wolnych chwilach służę w ochotniczych rezerwach wojskowych i robię na
drutach. – Zamilkła na chwilę. – No dobra, z tymi drutami to nie była prawda.
– Dobrze wiedzieć, ale nie o to chciałam spytać.
– W takim razie proszę o konkretne pytanie, pani detektyw.
– Czy ma pani odpowiednie kwalifikacje do tej pracy?
Cerys próbowała ukryć uśmiech, ale w oczach zapaliły jej się iskierki.
– Osiem lat temu skończyłam archeologię na Oksfordzie. Kolejne cztery lata spędziłam,
uczestnicząc w pracach archeologicznych, głównie w Afryce Zachodniej, potem wróciłam do
kraju, zrobiłam studia z kryminalistyki i od dwóch lat próbuję się przebić w branży
zdominowanej przez mężczyzn. Czy to nie brzmi znajomo, pani detektyw?
Kim roześmiała się głośno i podała Cerys rękę.
– Cieszę się, że będziemy współpracować.

– Dziękuję. Kości zostały odsłonięte. Muszę omówić z antropologiem sposób ich
wydobycia, aby upewnić się, że nie naruszymy innych jednostek stratygraficznych.
Stone spojrzała na nią zbita z tropu.
– Już wyjaśniam. Musimy bardzo uważać, żeby nie pobrać z wykopaliska ani za dużo, ani za
mało. Jeśli popełnimy błąd, nie będziemy mogli go naprawić.
Kim nadal nie wiedziała, o co jej chodzi. Cerys po chwili zastanowienia wyjaśniła:
– Proszę sobie wyobrazić ziemię jako ceglany mur. Każda warstwa cegieł odpowiada
pewnemu okresowi czasu. Jeżeli pobierzemy próbki na zbyt dużej głębokości, możemy odkryć
ślady innych zdarzeń, które miały miejsce przed zabójstwem. To byłby fałszywy trop.
Teraz detektyw ze zrozumieniem pokiwała głową.
– Po wydobyciu kości zaczniemy szukać śladów w glebie…
– Pani detektyw, chciałbym kogoś pani przedstawić. – Kim usłyszała znajomy głos Keatsa,
swojego ulubionego patologa.
– Detektyw Kim Stone, doktor Daniel Bate, antropolog kryminalistyczny z Dundee. Podczas
tego śledztwa będzie pracował tutaj i w moim laboratorium.
Mężczyzna, który podał rękę Kim, był od niej pięć centymetrów wyższy i potężnie
zbudowany. Miał mocno zarysowaną szczękę i czarne włosy. Ciemna karnacja interesująco
kontrastowała z jego zielonymi oczami.
Zdecydowanie uścisnął dłoń policjantki i od razu przystąpił do oględzin wykopu. Stone
przez chwilę mu się przyglądała. Nie był typem naukowca – wydawał się stworzony do
fizycznej pracy na dworze. Przypuszczała, że to wrażenie wynikało częściowo z faktu, że miał
na sobie dżinsy i dresową bluzę. Znów odezwał się Keats.
– W ten sposób mamy już trzy osoby, które pomogą nam rozwikłać tę zagadkę. Jedna będzie
odkrywać poszlaki, druga je wyjaśni, trzecia złoży to wszystko razem i powie nam, kim jest
morderca.
Kim zignorowała go i stanęła obok doktora Bate’a.
– Czy może pan coś powiedzieć na pierwszy rzut oka?
Mężczyzna potarł podbródek.
– Tak, mogę ponad wszelką wątpliwość potwierdzić, że w wykopie znajdują się kości.
Kim westchnęła.
– Tak, też to zauważyłam, doktorze Bate.
– Rozumiem, że chciałaby pani uzyskać odpowiedzi natychmiast, ale jeszcze nie dotknąłem
szkieletu i nie zamierzam czynić żadnych założeń, dopóki tego nie zrobię.
– Czy to twój krewny? – Kim zapytała Keatsa. Patolog się roześmiał.
– Wiedziałem, że się dogadacie.
Stone odwróciła się z powrotem do antropologa.
– Na pewno jest pan w stanie powiedzieć coś więcej.
– W porządku. Ten nieszczęśnik leży tu od co najmniej pięciu lat. Całkowity rozkład ciała
dorosłego trwa dziesięć do dwunastu lat. W przypadku dzieci proces jest o połowę krótszy.
Pierwszym etapem rozkładu jest autoliza – niszczenie tkanek przez enzymy wydzielające się
po śmierci. Drugi to gnicie tkanek miękkich pod wpływem mikroorganizmów i ich
przekształcanie się w postać płynną i gazową.
– Na pewno robi pan furorę na imprezach – rzuciła Kim. Mężczyzna głośno się roześmiał.
– Przepraszam, pani detektyw. Niedawno byłem na trupiej farmie w Knoxville, gdzie
prowadzi się badania nad rozkładem zwłok, aby…

– Chłopiec czy dziewczynka?
– Nie lepiej zrobić sobie USG, zamiast pytać mnie o zdanie?
– To wcale nie jest śmieszne. Może pan coś powiedzieć na ten temat?
Mężczyzna pokręcił głową. Kim westchnęła.
– Niech zgadnę. Niczego się nie dowiemy, dopóki nie przeprowadzi pan badań
w laboratorium.
– Obawiam się, że to też może niewiele dać. Zmiany w kościach, na podstawie których
można rozróżnić płeć, zachodzą dopiero w wieku dorosłym. Jeżeli ofiara miała 16–18 lat,
może uda nam się coś wywnioskować z budowy miednicy, ale jeśli była młodsza, raczej nie
ma szans rozróżnić płci na podstawie kości.
– A są jakieś inne metody?
– Można posłużyć się próbkami DNA pobranymi z zębów, aby zidentyfikować chromosomy
X i Y, ale to drogie i czasochłonne badanie. W przypadku dzieci znacznie łatwiej jest określić
wiek niż płeć. Można to zrobić na podstawie długości szkieletu, budowy kości i uzębienia
oraz stopnia spojenia kości czaszki. Szacunkowy wiek będę mógł podać jeszcze dzisiaj.
– Mógłby pan podzielić się przypuszczeniami? – nalegała. Bate odwrócił się i zmierzył ją
wzrokiem.
– A pani może mi podać tożsamość mordercy i określić, gdzie i kiedy go pani aresztuje?
Kim nie dała się zbić z tropu.
– W bibliotece, w czwartek osiemnastego o jedenastej. Nie pytał pan o to, ale morderca
będzie trzymał w ręce świecznik.
– Jestem naukowcem, nie bawię się w zgadywanki.
– Ale na pewno jest pan w stanie coś wydedukować…
– Keats! – Krzyknął mężczyzna nad jej głową. – Wyciągnij mnie z tego przesłuchania, zanim
przyznam się do porwania dziecka Lindbergha.
Bate, ze swoim głębokim głosem i szkockim akcentem, wyróżniał się spośród otaczających
go mieszkańców Black Country. Kiedy zamknęła oczy, brzmiał trochę jak Sean Connery – ale
tylko trochę.
– Wiedziałem, że przypadniecie sobie do gustu – parsknął Keats. – Danielu, przyjechały
pudła.
Kim podeszła do wykopu, przy którym pojawili się kolejni technicy z przezroczystymi
plastikowymi pudłami w rękach. Przestała się już orientować, kto należy do jakiego zespołu,
i cieszyła się, że Dawson zostanie zamiast niej na miejscu zbrodni. Gdyby musiała spędzić
jeszcze trochę czasu z upartym antropologiem, na działce pojawiłaby się kolejna ofiara.
– Masz nowego przyjaciela? – zapytał Bryant.
– Tak. Uroczy gość.
– Typowy naukowiec?
– Tak. Dałam mu to do zrozumienia.
– Na pewno był zachwycony.
– Czy ja wiem?
Bryant zachichotał.
– Ciężko ci idzie ocenianie cudzych reakcji emocjonalnych, co szefowo?
– Bryant, spier…
– Nie, nie, nie! – krzyknął doktor Bate, wchodząc do wykopu. Mówił głośno, władczym
tonem. Wszyscy zatrzymali się w pół kroku.

Ukląkł w wykopie obok technika, który pracował nad czaszką. Cerys podeszła i przykucnęła
obok niego.
– Pani detektyw, jednak będę miał coś pani do powiedzenia.
Kim wskoczyła do wykopu i stanęła obok niego.
– Słucham.
– Widzi pani te kości?
Skinęła głową.
– Ta łączy się z szyją, złożoną z siedmiu kręgów szyjnych. Pierwszy, C1, to dźwigacz.
Drugi, C2, to obrotnik.
Mężczyzna przesuwał palcem po kolejnych kręgach. Kim zauważyła, że między trzecim
a czwartym jest wyraźna przerwa. Instynktownie dotknęła ręką własnej szyi. Zastanawiała się,
jakim cudem Bate dostrzegł ten szczegół z takiej odległości.
– Proszę powiedzieć to na głos, doktorze.
– Ponad wszelką wątpliwość ktoś obciął temu biedakowi głowę.

ROZDZIAŁ 26

Stone wyszła z wykopu.
– Chodź, Bryant. Czas ruszać.
Zerknęła na toyotę pickup – drogą eliminacji ustaliła, że ten samochód musi należeć do
doktora Daniela Bate’a. Auto miało wgniecione tylne nadkole i było zachlapane błotem.
– Jezu, co to takiego? – krzyknęła Kim, odskakując do tyłu.
– To się nazywa pies, szefowo.
Przyjrzała się z bliska kosmatemu pyskowi, który nagle pojawił się w tylnym oknie po
stronie pasażera. Zmarszczyła brwi.
– Bryant, czy dobrze widzę…
– Tak, szefowo, zdaje się, że naprawdę ma jedno oko.
– Pani detektyw, proszę nie straszyć mojej suczki – powiedział Daniel Bate, stając
pomiędzy dwojgiem policjantów. – Zapewniam panią, że ona nic nie wie.
Kim spojrzała na kolegę.
– Patrz, Bryant, psy naprawdę upodabniają się do właścicieli.
– Wie pani co, pani detektyw? Wstałem o czwartej rano, spędziłem trzy i pół godziny
w drodze. Naprawdę nie ułatwia mi pani życia.
– Jest niewidoma? – spytała detektyw, otwierając drzwi auta. Pies wyskoczył i usiadł obok.
Doktor Bate przypiął smycz do jego czerwonej obroży i pokręcił głową.
– Na prawe oko widzi idealnie.
Kim podeszła do psa – białego owczarka niemieckiego – i dała mu do powąchania rękę.
– Gryzie?
– Tylko aroganckie policjantki.
Kim przewróciła oczami i pogłaskała suczkę po głowie. Miała miękkie, ciepłe futro.
Stone była zbita z tropu. Przejazd samochodem z odległego o 500 kilometrów Dundee
powinien był zająć mężczyźnie więcej czasu.
– Po mojej ostatniej sprawie zrobiliśmy sobie kilka dni wolnego. Byliśmy w Cheddar
i szukaliśmy fajnych miejsc do wspinaczki skałkowej, kiedy zadzwonił mój szef. Okazało się,
że jestem najbliżej.
W głosie Bate’a nie było słychać irytacji – najwyraźniej pogodził się już z tym, że w jego
zawodzie takie telefony się zdarzają.
Policjantka poczuła mokry nos trącający ją w prawą dłoń. W zamyśleniu przestała głaskać
psa.
– No proszę, pani detektyw – powiedział Daniel Bate z błyskiem w oku – ktoś tu jednak
panią lubi.
Kim już miała mu się odgryźć, ale zadzwoniła jej komórka. Odebrała, a antropolog zabrał
psa na spacer wokół działki.
– Co tam, Stace?
– Gdzie jesteś?
– Właśnie się zbieram z miejsca przestępstwa, a co?
– W którym miejscu stoisz?
– Co takiego?

– Zlokalizowałam Williama Payne’a, jednego z nocnych stróżów.
– Daj mi jego adres.
– Popatrz w dół wzgórza. Stoi tam siedem szeregowców. On mieszka pośrodku, zamiast
trawnika ma przed domem kamienne płytki.
Stone ruszyła w kierunku rzędu domów.
– Skąd ty to wszystko wiesz, do cholery?
– Z Google Earth, szefowo.
Kim pokręciła głową i zakończyła połączenie. Stacey czasami ją przerażała.
– To dokąd idziemy?
– Przesłuchać pierwszego świadka.
– Tutaj? – Bryant otworzył niewysoką furtkę. Ogródek przed domem faktycznie był cały
wyłożony kamiennymi płytami, nieco wybrzuszonymi w miejscu, w którym powinna
znajdować się ścieżka do drzwi frontowych.
Zapukali dwa razy i drzwi otworzył wysoki, siwy mężczyzna.
– William Payne?
Gospodarz skinął głową.
Bryant pokazał mu legitymację.
– Możemy wejść?
Mężczyzna nie poruszył się. Zmarszczył brwi.
– Nie rozumiem. Wczoraj był tu już policjant i wszystko mu powiedziałem.
Detektyw zerknęła na Bryanta. Nie wysyłała wcześniej nikogo pod ten adres. Wyjaśniła:
– Panie Payne, jesteśmy tu w związku ze śledztwem w sprawie Crestwood.
Teraz mężczyzna zrozumiał, o co jej chodziło.
– Oczywiście, proszę wejść.
Zrobił krok do tyłu, a Kim przez chwilę mu się przyglądała. Siwizna go postarzała, ale
z twarzy wyglądał najwyżej na czterdzieści kilka lat. Sprawiał wrażenie, jakby starzał się
nierównomiernie.
– Proszę nie hałasować, moja córka śpi.
Miał przyjemny, cichy głos, bez śladu akcentu Black Country.
– Proszę za mną – szepnął. Zaprowadził ich do dużego pomieszczenia biegnącego przez
całą długość domu, złożonego z części dziennej i jadalnej, w której mieściło się wyjście do
niewielkiego ogródka na tyłach domu. Kobieta usłyszała za sobą odgłos – ciche, rytmiczne
uderzenia. Wydawało go urządzenie, które wyglądało na monitor oddechu. Podłączona do
niego kilkunastoletnia dziewczyna leżała w łóżku na kółkach. Była też podpięta do kroplówki.
Wokół lewej poręczy łóżka owinięto wisiorek z przyciskiem alarmowym, pozwalającym
wezwać karetkę, noszony zwykle przez osoby o bardzo wysokim stopniu niepełnosprawności.
Kim domyślała się, że gdyby zawiesić go na szyi dziewczyny, nie zdołałaby go dosięgnąć – ale
teraz przycisk znajdował się tuż obok jej lewej dłoni. Spod flanelowej piżamy z Betty Boop
wystawało wychudzone ciało.
– Moja córka, Lucy – powiedział William Payne, stając obok dziewczyny. Pochylił się
i delikatnie włożył jej za ucho niesforny kosmyk blond włosów.
– Proszę usiąść – dodał, prowadząc ich do niewielkiego stołu. W tle cicho brzęczał
telewizyjny talk show. – Napiją się państwo kawy?
Oboje pokiwali głowami. Mężczyzna poszedł do kuchni – malutkiego pomieszczenia
odchodzącego od jadalni. Wrócił z trzema metalowymi podkładkami i porcelanowymi

filiżankami, które postawił na stole. Kawa pachniała wspaniale. Kim od razu wzięła łyk.
– Colombian Gold? – zapytała. Mężczyzna się uśmiechnął.
– To mój jedyny nałóg, pani detektyw. Nie piję, nie palę, nie mam szybkiego samochodu, nie
uganiam się za dziewczynami. Lubię tylko napić się dobrej kawy.
Detektyw skinęła głową i wzięła kolejny łyk. Bryant wypił kawę duszkiem, jakby to była
najtańsza lura z supermarketu.
– Panie Payne, czy może nam pan powiedzieć…
Bryant przerwał, kiedy Kim trąciła go nogą pod stołem. Tym razem to ona chciała zadawać
pytania.
– Czy może nam pan powiedzieć, na co choruje Lucy?
Payne się uśmiechnął.
– Oczywiście. Zawsze chętnie opowiadam o córce. Lucy ma piętnaście lat i urodziła się
z dystrofią mięśniową. – Zerknął na dziewczynę i zatrzymał na niej wzrok. Dzięki temu Kim
mogła swobodnie go obserwować. – Od początku było wiadomo, że coś jest nie tak. Późno
zaczęła chodzić, a z fazy niezdarnych, chwiejnych kroków nie wyrosła nigdy.
Detektyw rozejrzała się wokół.
– Czy matka Lucy jest w domu?
Mężczyzna odwrócił się z powrotem do niej. Wyglądał na szczerze zdziwionego.
– Przepraszam. Czasem autentycznie zapominam, że Lucy w ogóle miała matkę. Od dawna
mieszkamy tylko we dwoje.
– Rozumiem – powiedziała Stone, wychylając się do przodu. Mężczyzna mówił coraz
ciszej, prawie szeptał.
– To nie była zła kobieta, ale miała pewne oczekiwania, a niepełnosprawne dziecko nie
pasowało do jej planów. Proszę mnie źle nie zrozumieć. Każdy rodzic marzy o idealnym
dziecku, nie o całodobowej opiece nad dorosłym, który nigdy nie będzie w stanie sam o siebie
zadbać. Przepraszam na chwilę.
Wziął chusteczkę i wytarł strużkę śliny spływającą Lucy po brodzie.
– Przepraszam. Na początku Alison naprawdę bardzo się starała. Dopóki jeszcze mieliśmy
jakieś skrawki normalności, trzymała się ich, ale w miarę jak choroba postępowała, przestała
sobie z tym radzić. W końcu nie mogła już patrzeć na Lucy i przez kilka miesięcy w ogóle jej
nie dotknęła. Uzgodniliśmy, że będzie najlepiej, jeśli odejdzie. To było trzynaście lat temu. Od
tego czasu nie mieliśmy z nią kontaktu.
Payne mówił rzeczowo, ale Kim słyszała ból w jego głosie. Miał więcej wyrozumiałości
dla matki Lucy, niż ona potrafiłaby okazać.
– Dlatego zatrudnił się pan w Crestwood?
Mężczyzna skinął głową.
– Wcześniej zajmowałem się projektowaniem ogrodów, ale nie byłem w stanie pogodzić
takiej pracy z opieką nad Lucy. W Crestwood pracowałem na nocną zmianę, więc w ciągu
dnia mogłem zajmować się córką. Sąsiadka często wpadała posiedzieć z Lucy w nocy.
– Nie było drugiej pani Payne? – zapytał Bryant. Mężczyzna pokręcił głową.
– Nie. Ślubowałem wierność, dopóki śmierć nas nie rozłączy. Jestem rozwodnikiem
w obliczu prawa, ale nie w obliczu Boga.
Kim domyślała się, że nawet gdyby chciał, trudno byłoby mu stworzyć nowy związek.
Niewiele osób jest gotowych do całodobowej opieki nad cudzym niepełnosprawnym
dzieckiem.

Coś zagulgotało. Payne natychmiast zerwał się na nogi i podszedł do córki.
– Dzień dobry, skarbie. Jak się spało? Chciałabyś się napić?
Stone nie dostrzegła żadnego ruchu, ale najwyraźniej ojciec i córka komunikowali się ze
sobą w jakiś sposób. William przyciągnął sondę do karmienia i włożył rurkę do ust
dziewczyny. Lucy dotknęła palcem wskazującym prawej ręki przycisku na poręczy łóżka.
Porcja płynu przepłynęła przez rurkę do jej ust.
– Chcesz posłuchać muzyki? Audiobooka? – uśmiechnął się. – Aha, chcesz się odwrócić?
Kim zrozumiała – porozumiewają się mrugnięciami.
William obrócił łóżko. Kim uderzyła bladość gładkiej skóry dziewczyny – i jej bystry
wzrok. Zastanowiła się nad tym, jak musi się czuć osoba z prawidłowo funkcjonującym
mózgiem uwięziona w bezwładnym ciele. Nie potrafiła sobie wyobrazić nic gorszego.
– Sadzam Lucy przy oknie, żeby mogła obserwować, co się dzieje na zewnątrz. Była
zafascynowana wczorajszym zgiełkiem.
– Panie Payne, mówił pan… – delikatnie naprowadziła go z powrotem na temat rozmowy.
– Oczywiście. Praca w Crestwood nie była ciężka. Musiałem pilnować, żeby dziewczyny
nie wychodziły ot tak i żeby nikt nie dostał się do środka, sprawdzać czujniki dymu
i wykonywać drobne naprawy zlecone przez pracowników z dziennej zmiany. To było dla
mnie bardzo dogodne i żałowałem, że straciłem tę pracę.
– Przez pożar?
Mężczyzna skinął głową.
– Planowano zamknięcie ośrodka, ale liczyłem, że uda mi się tam przepracować jeszcze
kilka miesięcy.
– Był pan w pracy tamtej nocy?
– Nie, to była zmiana Arthura, ale usłyszałem alarm od razu. Moja sypialnia mieści się od
frontu.
– Co pan wtedy zrobił?
– Sprawdziłem, czy z Lucy wszystko w porządku, i pobiegłem do budynku. Arthur zdążył
wyprowadzić większość dziewczyn, ale krztusił się dymem, więc wbiegłem i ostatni raz
sprawdziłem, czy nikogo nie ma w środku.
Panna Wyatt i Tom Curtis pierwsi dotarli na miejsce, ale na początku panował chaos. Każdy
tworzył własną listę wychowanek, żeby upewnić się, że żadnej nie brakuje. Ratownicy
medyczni zabierali dziewczęta, żeby opatrzyć im skaleczenia i podać tlen, ale nikogo o tym nie
informowali. Próbowałem pomóc, lecz miałem wrażenie, że tylko pogarszam sprawę. Kiedy
pozostali pracownicy dotarli na miejsce, wróciłem do domu.
– O której to było?
– Około wpół do drugiej.
– Czy udało się ustalić przyczynę pożaru?
– Nie wiem. I nie jestem pewien, czy bardzo starano się ją znaleźć. Nikt nie odniósł
poważnych obrażeń, a placówka i tak była przeznaczona do zamknięcia.
– Wie pan, że Teresa Wyatt i Tom Curtis zostali zamordowani?
Payne wstał i podszedł do córki.
– Skarbie, może puszczę ci muzykę, co?
Kim nie zauważyła, co dziewczyna mrugnęła w odpowiedzi, ale ojciec założył jej
słuchawki i włączył odtwarzacz.
– Pani detektyw, ona nie ma problemów ze słuchem. Zdrową piętnastolatkę poprosiłaby

pani o wyjście z pokoju.
Kim była na siebie wściekła. Nieświadomie zignorowała Lucy ze względu na jej
niepełnosprawność. Obiecała sobie, że więcej nie popełni tego błędu.
– Czy może pan coś nam powiedzieć o ofiarach?
– Niewiele. Rzadko rozmawiałem z pracownikami z dziennej zmiany. Mary, sprzątaczka,
czasami zostawała do mojego przyjścia, żeby ze mną poplotkować.
– O czym?
– Przede wszystkim o kłótniach pomiędzy panną Wyatt i panem Croftem. Mary twierdziła,
że walczą o władzę.
– Czy nie przychodzi panu na myśl nikt, kto mógłby chcieć skrzywdzić dziewczynki?
Payne zbladł i spojrzał w stronę okna.
– Nie myślą państwo chyba, że… czy ciało może należeć do jednej z wychowanek
Crestwood?
– Jeszcze tego nie wykluczyliśmy.
– Przepraszam, ale naprawdę nie wydaje mi się, żebym był w stanie państwu pomóc.
Mężczyzna nagle wstał i zmienił się na twarzy. Nadal był bardzo uprzejmy, ale najwyraźniej
uznał, że czas pożegnać się z gośćmi. Bryant nie dawał jednak za wygraną.
– Czy dziewczyny sprawiały dużo kłopotów?
Payne zaczął się cofać, odsuwając od gości.
– Raczej nie. Było kilka buntowniczek, ale ogólnie to były dobre dziewczyny.
– Buntowniczek? – dopytywał Bryant.
– Wie pan, jak to nastolatki.
William Payne najwyraźniej chciał pozbyć się ich z domu i Kim zaczęła się domyślać
dlaczego.
– Jakie…
– Bryant, skończyliśmy – powiedziała Stone, wstając.
Payne spojrzał na nią z wdzięcznością.
– Chciałbym jeszcze…
– Słyszałeś, co powiedziałam – warknęła. Bryant zamknął notes i wstał.
Stone minęła gospodarza.
– Dziękujemy za poświęcony nam czas, panie Payne.
Przechodząc obok łóżka Lucy, delikatnie dotknęła lewej dłoni dziewczyny.
– Do widzenia, Lucy. Miło było cię poznać.
Przy drzwiach policjantka ponownie odwróciła się do gospodarza.
– Panie Payne, przepraszam, ale muszę zadać jeszcze jedno pytanie. Na początku myślał
pan, że przyjechaliśmy w innej sprawie. W jakiej?
– Przedwczoraj w nocy ktoś próbował się do nas włamać. Nic nie zginęło, ale i tak
zgłosiłem to na policję.
Detektyw uśmiechnęła się i podziękowała. Mężczyzna zamknął za nimi drzwi.
Bryant odwrócił się do niej, kiedy wyszli za furtkę.
– Co to miało znaczyć? Nie zauważyłaś, jak się zmienił, kiedy zaczęliśmy pytać
o dziewczyny? Gdyby mógł, siłą wystawiłby nas za drzwi.
– To nie to, co myślisz, Bryant.
Kim przeszła na drugą stronę ulicy i odwróciła się, żeby obejrzeć dom. Jako jedyny
z siedmiu szeregowców miał zainstalowany alarm w widocznym miejscu na frontowej ścianie.

Czujnik na podczerwień był skierowany bezpośrednio na furtkę. Stone zauważyła wcześniej,
że na tyłach domu znajduje się identyczny czujnik i dwumetrowy płot zakończony kolcami.
Włamywacze zwykle nie wybierali najlepiej zabezpieczonych budynków w okolicy. A Kim
nie wierzyła w zbiegi okoliczności.
– Nie wiesz, co myślę, bo nie dałaś mi szansy tego sprawdzić. Szefowo, facet był wyraźnie
spięty.
Detektyw, kręcąc głową, weszła na wzgórze. Minęła Daniela Bate’a, który prowadził psa
z powrotem do samochodu.
– Pani detektyw! Coś tu panią przyciąga.
– Bynajmniej, panie doktorze – odpowiedziała, nie zwalniając kroku.
– Szefowo, co się dzieje, do cholery? – zapytał policjant, kiedy stanęli przy samochodzie. –
Zazwyczaj nie rezygnujesz w takich momentach. Ten koleś był napięty jak struna, a ty dałaś mu
spokój.
– Owszem.
– Mało nas stamtąd nie wykopał.
– Zgadza się, Bryant. – Odwróciła się i spiorunowała go wzrokiem. – Bo musiał zmienić
pieluchę swojej piętnastoletniej córce.

ROZDZIAŁ 27

Dom opieki był idealnie symetryczny. Po obu stronach korytarza znajdowały się szklane
drzwi. Kim miała po prawej puste biuro, po lewej – pokój zastawiony kilkoma biurkami,
w którym siedziała ochroniarka w czarnym T-shircie.
– W czym mogę pomóc? – Stone odczytała z jej warg przez oddzielającą je
dźwiękoszczelną szklaną barierę.
– Chcielibyśmy pomówić z jedną z państwa pacjentek.
Kobieta wzruszyła ramionami – nie zrozumiała, o co chodzi. Detektyw wskazała rozsuwane
drzwi, ale ochroniarka pokręciła głową i powiedziała „tylko w nagłych przypadkach”.
Stone przez chwilę się czuła, jakby zostali uwięzieni w komorze dekontaminacyjnej.
Spojrzała na drugie drzwi. Kobieta skinęła głową, wskazała otwartą książkę leżącą na
parapecie na prawo od okienka i gestem pokazała jej, że mają się do niej wpisać.
– Robimy postępy w komunikacji, nie ma co – mruknęła Kim do Bryanta.
Wpisali się na listę gości i poczekali, aż kobieta otworzy im drzwi.
Kiedy weszli do środka, detektyw od razu zauważyła, że rezydenci są podzieleni na dwie
grupy. Po lewej znajdowali się ci sprawniejsi – kilku spacerowało z chodzikami, inni
siedzieli na fotelach pogrążeni w rozmowie. W telewizji brzęczał program o zarządzaniu
finansami. Pensjonariusze obrócili się w stronę gości, żeby przyjrzeć się nowym twarzom.
Po prawej było bardzo cicho, poruszała się tam tylko pielęgniarka, która rozwoziła leki na
wózku. Nikt stamtąd nawet na nich nie spojrzał.
Kobieta, którą widzieli za szybą, wyszła z biura. Nad prawą piersią przypięła tabliczkę
z imieniem: Cath.
– W czym mogę państwu pomóc?
– Chcielibyśmy pomówić z jedną z państwa rezydentek, Mary Andrews.
Cath uniosła rękę do ust.
– Są państwo członkami rodziny?
– Jesteśmy z policji – wyjaśnił Bryant, ale Kim, która zauważyła reakcję kobiety, od razu
ścisnął się żołądek. Spóźnili się.
– Przykro mi. Mary Andrews zmarła dziesięć dni temu.
Zanim to wszystko się zaczęło, pomyślała Kim. A może zaczęło się właśnie od tego.
– Dziękujemy za informację – powiedział Bryant. – W takim razie skontaktujemy się
z lekarzem sądowym.
– W jakiej sprawie?
– Okoliczności jej śmierci – wyjaśnił Bryant. Stone już się odwróciła. Pchnęła drzwi, ale
okazały się zablokowane.
– Mary Andrews nie miała sekcji zwłok. Była w terminalnym stadium raka trzustki, więc jej
śmierć nikogo szczególnie nie zaskoczyła. Nie było sensu narażać jej rodziny na
nieprzyjemności. Ciało od razu wydano ludziom od Hicktona.
Kim nie musiała pytać, o kogo chodziło. Zakład usług pogrzebowych z Cradley Heath był
powszechnie znany. Działał od 1909 roku.
– Czy Mary Andrews miała jakichś gości w dniu śmierci?
– Mamy tu pięćdziesięcioro sześcioro rezydentów, więc proszę wybaczyć, ale nie

pamiętam.
Policjantka usłyszała wrogość w głosie kobiety i zignorowała ją.
– Czy możemy przejrzeć książkę gości?
Cath po krótkim namyśle skinęła głową i wcisnęła zielony przycisk otwierający drzwi. Kim
wyszła z powrotem na korytarz i zaczęła kartkować strony. Bryant przytrzymywał drzwi nogą.
– Proszę pana, proszę zamknąć za sobą drzwi, bo uruchomi pan alarm.
Skruszony Bryant wyszedł na korytarz.
– Co z tobą? Masz coś do starszych ludzi? – spytała Kim, widząc jego kwaśną minę.
– Nie. Ale to przygnębiające.
– Co? – spytała policjantka, przewracając kolejne kartki.
– Świadomość, że to ostatni przystanek. Dopóki żyjesz sobie w szerokim świecie, wszystko
wciąż jest możliwe. Ale kiedy przenosisz się w takie miejsce, wiesz, że wyjechać można
z niego tylko nogami do przodu.
– Faktycznie, radosna myśl… Jest! – powiedziała, wskazując miejsce na stronie. –
Dziesiątego, dwunasta piętnaście. Ktoś przyszedł do Mary Andrews i podpisał się
nieczytelnym bazgrołem.
Bryant wskazał jej coś w prawym górnym rogu korytarza, tuż pod sufitem. Kim odwróciła
się i zastukała w szklane okno. Cath skrzywiła się w odpowiedzi. Detektyw gestem poprosiła
o ponowne otwarcie drzwi.
– Musimy obejrzeć nagrania z monitoringu.
Cath wyglądała, jakby miała zamiar zaprotestować, ale w końcu tylko głośno westchnęła.
– Proszę tędy.
Poszli za nią do pomieszczenia na tyłach biura.
– Proszę bardzo – powiedziała, zostawiając ich samych.
W klitce mieściło się małe biurko, na którym tłoczyły się stary monitor, panel kontrolny
i magnetowid.
– Miałem nadzieję, że będą mieli system cyfrowy – jęknął Bryant.
– Nic z tego. Same kasety video. Oby tylko były opisane.
Detektyw usiadła na jedynym krześle w pomieszczeniu, Bryant przejrzał półki z kasetami.
– Dla tej daty są tylko dwie. Jedna z dnia, druga z nocy. Taśmy są wymieniane co dwanaście
godzin.
– Czyli w dodatku to nagranie poklatkowe?
– Niestety, na to wygląda – odpowiedział mężczyzna, biorąc do ręki kasetę. Nagrania
w czasie rzeczywistym były akceptowane jako dowody, ponieważ utrwalały wydarzenia
w całości. W nagraniach poklatkowych obraz był zapisywany co kilka sekund, więc film
przeskakiwał od jednego do drugiego – wyglądało to bardziej jak zbiór zdjęć.
Kim włożyła kasetę do odtwarzacza. Monitor ożył. Przewinęła kasetę do odpowiedniej
godziny i wpatrzyła się w ekran.
– Widzisz to, co ja?
– Taśma jest zniszczona. Kurwa, nic nie widać.
Stone opadła na oparcie krzesła.
– Ile razy były używane te taśmy?
– Na moje oko – setki.
Taśmy wykorzystywane w monitoringu zwykle niszczono po dwunastu cyklach nagrań, aby
uniknąć takich sytuacji.

Stone przyglądała się nagranym niewyraźnym sylwetkom przemieszczającym się po
korytarzu.
– Jezu, to równie dobrze mogłabym być ja.
Policjant spojrzał na nią z powagą.
– A byłaś, szefowo?
Detektyw otworzyła drzwi pomieszczenia i krzyknęła:
– Cath! Możemy cię prosić?
Kobieta stanęła w drzwiach.
– Pani detektyw, naprawdę nie ma potrzeby…
– Zabieramy tę kasetę.
Kobieta wzruszyła ramionami.
– W porządku.
– Dasz nam do podpisania pokwitowanie?
– Że co?
Kim westchnęła.
– Bryant?
Mężczyzna wyrwał kartkę z notatnika i zapisał numer taśmy, ich nazwiska i dane posterunku.
Pracownica domu opieki wzięła świstek, chociaż najwyraźniej nie wiedziała, co z nim
zrobić.
– Cath, zdajesz sobie sprawę, że ten system jest w zasadzie bezużyteczny?
Kobieta spojrzała na nią jak na idiotkę i stwierdziła triumfalnie:
– Pani detektyw, to dom opieki, nie kwatera główna organizacji przestępczej.
Kim pokiwała głową. Bryant wbił wzrok w swoje paznokcie.
– Masz rację… Ale lepszej jakości nagrania mogłyby umożliwić nam identyfikację osoby
odpowiedzialnej za dwa albo i trzy morderstwa, a może powstrzymanie kolejnych zbrodni.
Kim uśmiechnęła się do przerażonej kobiety.
– Ale dziękujemy za poświęcony nam czas i owocną współpracę.
Stone przeszła obok Cath i sama odblokowała drzwi wejściowe.
– Wiesz co, szefowo, zawsze uważałem, że najbardziej przerażająca jesteś wtedy, kiedy się
uśmiechasz.
– Trzeba zawieźć taśmę Stacey. Może zna jakiegoś cudotwórcę, który coś z niej
wydobędzie.
– Zrobi się. Dokąd teraz?
– Odbędziemy drogę z twoich najnowszych koszmarów, mój drogi kolego – odpowiedziała,
wybałuszając na niego oczy. – Z domu opieki do domu pogrzebowego.
Mężczyzna zadrżał.
– Niech będzie. Ale jeśli ty chcesz prowadzić, jedź tak, żeby to nie była naprawdę nasza
ostatnia podróż.

ROZDZIAŁ 28

– Szefowo, słyszałem o pościgach za ambulansami, ale żeby gonić zwłoki?
Kim zmniejszyła dystans do samochodu jadącego przed nimi.
– Słyszałeś, co mówił facet z domu pogrzebowego. Zabrano ją dopiero dwie godziny temu.
Jeżeli dotrzemy tam na czas, może nam się uda zatrzymać ceremonię i zlecić sekcję zwłok.
– Rodzina się ucieszy.
– Przestań marudzić.
– Zdajesz sobie sprawę, że jedziemy do tego krematorium tuż obok miejsca zbrodni? Nie
masz wrażenia, że kręcimy się w kółko bez celu?
– Nawet nie wiesz, jak często – odpowiedziała, trąbiąc na samochód z przodu, który
blokował drogę na rozjeździe. Auto w końcu skręciło w prawo.
Stone przejechała przez Garret Lane i most nad kanałem z taką prędkością, że jej partnera
podrzucało na siedzeniu. Skręciła w czwarty zjazd prowadzący prosto do krematorium
i zatrzymała się przed wejściem.
– Cholera, nie widać ani samochodów, ani żałobników.
– Może przyjechaliśmy za wcześnie i wszyscy są jeszcze na stypie.
Detektyw wysiadła z samochodu, podeszła do budynku. Zauważyła młodą dziewczynę
siedzącą na murku ze spuszczoną głową, ale nie zatrzymała się przy niej. Spieszyło jej się –
musiała przerwać ceremonię pogrzebową.
Wchodząc do budynku, zadrżała. Po obu stronach nawy stały rzędy drewnianych ławek, na
jej końcu znajdowała się przestrzeń oddzielona czerwonymi aksamitnymi zasłonami. Po
prawej stronie ołtarza stał pulpit, na tablicy za nim zawieszone były trzy numery psalmów.
Kim dotkliwie odczuwała bezduszność tego miejsca. Nie była fanką kościołów, ale w nich
przynajmniej panowała jakaś równowaga. Poza pogrzebami odbywały się tam śluby i chrzty –
celebrowano nie tylko stratę, ale i nowy początek. To miejsce było poświęcone wyłącznie
śmierci.
– W czym mogę pomóc? – zapytał bezcielesny głos.
Dwoje detektywów spojrzało po sobie.
– O Jezu – wyszeptał Bryant.
– Niezupełnie – odpowiedział właściciel głosu, wyłaniając się zza pulpitu.
Mężczyzna miał na sobie niedopasowaną czarną togę, która bardzo go pogrubiała. Jego
szpakowate włosy były gęste po bokach głowy i przerzedzone na czubku – wyglądało to jak
ścieżka wydeptana w polu. Kim dawała mu pięćdziesiąt kilka lat.
– W czym mogę pomóc pod Jego nieobecność?
Mężczyzna miał niski, dźwięczny głos. Stone przypomniała sobie matkę zastępczą numer
pięć, która rozmawiając przez telefon, mówiła zupełnie innym tonem niż normalnie,
i zastanawiała się, czy pastor także specjalnie modulował głos podczas odprawianych
nabożeństw.
– Przyszliśmy na pogrzeb Mary Andrews – wyjaśnił Bryant.
– Są państwo z rodziny?
Bryant pokazał mu legitymację.
– Niestety, spóźnili się państwo.

– Niedobrze. Czy da się to jakoś zatrzymać?
Mężczyzna spojrzał na zegarek.
– Ciało leży w temperaturze tysiąca stu stopni od mniej więcej godziny. Niewiele już
z niego zostało.
– Cholera… przepraszam, ojcze.
– Jestem pastorem, nie księdzem, moja droga, ale przekażę twoje przeprosiny dalej.
– Dziękujemy za pomoc – powiedział Bryant, popychając Kim w kierunku wyjścia.
– Kurwa, kurwa, kurwa – warczała policjantka, idąc do samochodu.
Kątem oka dojrzała dziewczynę nadal siedzącą samotnie na murku. Kiedy dotarła do auta,
obejrzała się za siebie. Młoda drżała na całym ciele, ale to nie był problem Stone. Otworzyła
drzwi samochodu i zatrzymała się. To naprawdę nie był jej problem.
– Zaraz wracam – rzuciła, zatrzaskując drzwi.
Podbiegła do nieznajomej i stanęła przy niej.
– Wszystko w porządku?
Dziewczyna wyglądała na zaskoczoną. Próbowała uprzejmie się uśmiechnąć i skinąć głową.
Miała bladą twarz z zapadniętymi oczami. Była ubrana w płaskie lakierki z czarno-białymi
kokardkami, grube czarne rajstopy i spódniczkę do kolan, szarą koszulę i dwurzędową
marynarkę – za dużą i niemodną od dwudziestu lat. Strój naprędce sklecony na pogrzeb nie
chronił jej przed temperaturą niewiele przekraczającą zero.
Kim wzruszyła ramionami i odwróciła się od niej. Zapytała, o co miała zapytać.
Dziewczyna nie była w niebezpieczeństwie, lecz w żałobie. Mogła odejść z czystym
sumieniem. To nie był jej cholerny problem.
– Straciłaś kogoś bliskiego? – zapytała, siadając na murku.
Tamta znów skinęła głową.
– Babcię.
– Przykro mi – powiedziała Kim – ale siedzenie tutaj nic nie zmieni.
– Wiem. Ale ona była dla mnie jak mama.
– Dlaczego tu zostałaś? – łagodnie zapytała policjantka.
Dziewczyna spojrzała na komin krematorium i wydobywający się z niego gęsty dym.
– Nie chcę jej opuścić, dopóki… Nie chcę, żeby była sama.
Załamał jej się głos i łzy popłynęły po policzkach. Stone westchnęła, kiedy uświadomiła
sobie, z kim rozmawia.
– Jesteś wnuczką Mary Andrews?
Dziewczyna przestała płakać i skinęła głową.
– Jestem Paula… Ale skąd pani wiedziała?
Kim nie chciała jeszcze bardziej przygnębiać jej szczegółami.
– Jestem policjantką. Nazwisko twojej babci wypłynęło w związku ze sprawą Crestwood.
– Ano tak, pracowała tam jako sprzątaczka przez jakieś dwadzieścia lat. – Paula nagle się
uśmiechnęła. – Zabierała mnie ze sobą, kiedy pracowała w weekendy. Pomagałam jej
zmieniać pościel i zmywać, ale nie wiem, czy naprawdę byłam na coś przydatna. Dziewczęta
ją uwielbiały, chociaż nie dawała sobie wchodzić na głowę. Szanowały ją, nigdy jej nie
pyskowały i często się przytulały.
– Założę się, że inni pracownicy też za nią przepadali.
W odpowiedzi wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się.
– Wujek Billy na pewno tak. – Skinęła głową w dół wzgórza. – Mieszkał tam.

Kim poczuła się zaintrygowana.
– Znałaś Billy’ego?
– Moja babcia czasem zajmowała się jego córką, żeby mógł wyskoczyć na zakupy. –
Dziewczyna znów się uśmiechnęła i spojrzała na komin. – Miała tylko siedzieć z Lucy, ale
babcia tak nie potrafiła. Zawsze znajdowała sobie coś do roboty i przed powrotem Billy’ego
udawało jej się trochę poprasować albo poodkurzać. Ja w tym czasie bawiłam się z Lucy. Po
powrocie wujka babcia nie wspominała ani słowem o tym, co zrobiła. Nie zależało jej na
podziękowaniach, chciała po prostu mu pomóc.
– Zdaje się, że twoja babcia była naprawdę wyjątkowa – zauważyła policjantka. Mówiła
szczerze.
– Po pożarze przestałyśmy tam chodzić. Babcia powiedziała, że się wyprowadzili. – Paula
chwilę się namyślała. – Wie pani, po tych wydarzeniach moja babcia bardzo się zmieniła.
Nigdy nie była zgrzybiałą staruszką, ale po pożarze zachowywała się tak, jakby coś w niej
umarło.
Kim zastanawiała się, dlaczego Mary Andrews skłamała w sprawie Williama Payne’a.
– Rozmawiałaś z nią o tym? – zapytała delikatnie. Wykorzystywała potrzebę dziewczyny,
aby porozmawiać o babci. Opowiadanie o niedawno utraconej osobie sprawiało, że ona nadal
żyła w sercu i umyśle, pomagało zachować z nią więź. Stone miała nadzieję, że pomagają
sobie z Paulą nawzajem.
Dziewczyna skinęła głową.
– Raz próbowałam, ale się na mnie wściekła. Dobrze to zapamiętałam, bo babcia nigdy się
na mnie nie denerwowała. Kazała mi nigdy więcej nie wspominać o tym miejscu ani o tych
ludziach, więc tego nie robiłam.
Detektyw zauważyła, że Paula cała się trzęsie – ale z komina nadal wydobywał się dym.
– Wiesz, ktoś kiedyś powiedział mądrą rzecz, która na zawsze zapadła mi w pamięć. – Kim
pamiętała to bardzo dokładnie. Rozmowa miała miejsce na pogrzebie jej rodziców
zastępczych numer cztery. Miała wtedy trzynaście lat.
Wnuczka Mary Andrews odwróciła się w jej stronę; rozpaczliwie potrzebowała pociechy.
Kim czuła się wtedy tak samo, ale nikomu tego nie okazała.
– Ktoś mi powiedział, że ciało to tylko płaszcz, który zrzucamy, kiedy staje się
niepotrzebny. Twojej babci już tu nie ma, Paula. Jej ciało sprawiało jej ból, ale uwolniła się
od niego.
Kobieta spojrzała na strużkę dymu, która stawała się coraz cieńsza. – Myślę, że jej płaszcza
już tu nie ma i ty też powinnaś stąd iść.
Dziewczyna wstała.
– Dziękuję. Bardzo dziękuję.
Detektyw skinęła głową odchodzącej Pauli. Wiedziała, że słowa mogą ukoić smutek tylko
na chwilę. Żałoba była egoistycznym uczuciem, zarezerwowanym dla żyjących i ukazującym,
jak mocno odczuwali stratę – a czasem, jak w przypadku Kim, również wyrzuty sumienia.
Stone spojrzała za Paulą zbiegającą ze wzgórza. Zastanawiała się, czy nie powiedzieć
dziewczynie, że Lucy nadal mieszka w tym samym miejscu, ale babcia dziewczyny miała
swoje powody, dla których nie powiedziała prawdy – i Kim musiała to uszanować.
Z zamyślenia wyrwał ją dzwonek komórki. Dzwonił Dawson.
– Szefowo, gdzie jesteś?
– Tak blisko, że prawie czuję zapach twojej wody po goleniu.

Dzień zaczynał przypominać kiepski horror.
– To świetnie, bo musisz zaraz zjawić się na miejscu.
– Co się stało? – spytała, biegnąc do Bryanta.
– To magnetocoś oszalało. Zdaje się, że mamy tu kolejne ciało.

ROZDZIAŁ 29

Kim przebyła odległość pieszo szybciej niż Bryant samochodem. Minęła doktora
Bate’a i Keatsa, którzy ładowali pudła do minivana.
Antropolog odwrócił się do niej.
– Pani detektyw, jak tak dalej pójdzie, będę musiał wystąpić dla pani o zakaz zbliżania się
do mnie.
– Spierdalaj pan – rzuciła, nie zwalniając kroku.
– Miałeś rację – mruknął Bate do Keatsa.
Nie miała pojęcia, o co mu chodziło, i wcale jej to nie interesowało.
Podeszła do grupy ludzi stojących kilkanaście metrów na zachód od pierwszego wykopu –
za namiotem ze sprzętem, który zasłaniał ich przed dziennikarzami. Kim podziękowała za to
losowi.
– Co się dzieje?
Cerys odciągnęła ją na bok.
– Gareth sprawdzał resztę działki, tak na wszelki wypadek. Kiedy dotarł tutaj, magnetometr
pokazał drugą anomalię.
– Jezu – mruknęła Stone, przeczesując dłonią włosy. – Czy to może być jakiś inny
przedmiot?
Cerys wzruszyła ramionami.
– To możliwe, ale nie dowiemy się na pewno, dopóki nie zaczniemy kopać. Na razie
chciałabym pokazać pani coś innego.
Kim poszła za nią do namiotu z narzędziami, w którym na rozkładanych stolikach stały małe
plastikowe pudełka. Kilka było pustych, ale w większości znajdowała się większa lub
mniejsza ilość ziemi.
– Mamy kilka drobnych fragmentów metalu wymagających dalszych badań, ale pomyślałam,
że to może panią zainteresować.
Cerys sięgnęła po jedno z mniejszych plastikowych pudełek wypełnionych sypką ziemią
i czymś, co wyglądało jak landrynki.
– Co to takiego?
Archeolożka wyjęła jeden z przedmiotów i uniosła na wysokość wzroku Stone.
Był różowy w żółte kropki i idealnie okrągły.
Detektyw przekrzywiła głowę.
– Koralik?
Cerys skinęła głową.
– Ile ich jest?
– Na razie znaleźliśmy siedem.
– Bransoletka?
Kobieta uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami.
– To już pani musi ustalić, pani detektyw. Oczywiście, możliwe, że to zupełnie inny kontekst
archeologiczny.
– Słucham?
Cerys na chwilę zamknęła oczy.

– Pamięta pani, co mówiłam o murze?
Kim przypomniała sobie opowiadanie o warstwach ziemi.
– Twierdzi pani, że koraliki mogą nie mieć żadnego związku z ciałem?
– To możliwe.
– Kiedy dostanę zdjęcia?
– Wszystkie, które udało się zrobić dzisiaj, trafią do pani jutro z samego rana.
Policjantka skinęła głową i wyszła z namiotu. Obszar wskazany przez maszynę został
oznaczony żółtą farbą w sprayu. Odwróciła się, kiedy stanęła przy niej Cerys.
– Dlaczego nikt jeszcze nie kopie?
– Dochodzi trzecia. Zostało pół godziny do zmroku. To za mało czasu.
– Żartuje pani sobie? Nie możemy tak po prostu jej tu zostawić!
Cerys spojrzała na nią zaskoczona.
– Po pierwsze, póki co nie jesteśmy nawet pewni, czy to nie zdechły pies – powiedziała,
posługując się przykładem Kim z poprzedniego dnia. – Po drugie, nawet jeżeli znajduje się
tam inne ciało, nierozsądnie byłoby przypisywać mu płeć, skoro pierwsze…
– Co jest nie tak z wami naukowcami? Czy wszyscy mieliście na uniwersytecie zajęcia
z wyłączania samodzielnego myślenia?
– Jeżeli teraz zaczniemy kopać i nie dokończymy prac, narazimy stanowisko na działanie
czynników zewnętrznych. W ten sposób możemy utracić cenne dowody.
Kim pokręciła głową.
– Wszyscy jesteście tacy sami, jak małe klony-androidy, które słuchają tylko…
– Mogę panią zapewnić, że się od siebie różnimy. Wczoraj działaliśmy pani sposobem,
dzisiaj zrobimy to po mojemu.
Stone spiorunowała ją wzrokiem.
Cerys skrzyżowała ręce.
– Rozumiem pani niecierpliwość, pani detektyw. Doświadczyłam jej na własnej skórze. Ale
nie zamierzam dać się zastraszyć i popełnić błędów z tego powodu. Poza tym mój zespół, aby
tu dotrzeć, wyruszył dzisiaj o czwartej rano. Ludzie muszą odpocząć.
Zrobiła kilka kroków, ale zawróciła.
– Daję słowo, będzie tu bezpieczna jeszcze przez tę jedną noc.
– Dziękuję… Cerys.
– Nie ma za co… Kim.
Detektyw podeszła do Bryanta i Dawsona i odciągnęła ich na bok.
– W porządku, panowie, kończymy na dzisiaj. Jeśli jutro znajdziemy tu kolejne ciało, będzie
dym. Jedźcie do domu i odsapnijcie, póki możecie. Od jutra działamy non stop. Uprzedźcie
rodziny, że na razie możecie zapomnieć o wyznaczonych godzinach pracy.
– Nie ma sprawy, szefowo – radośnie stwierdził Dawson. Miał podkrążone i lekko
przekrwione oczy, ale najwyraźniej był w swoim żywiole.
– Bryant, w porządku?
– Jak zawsze, szefowo.
– OK. Niech któryś da znać Stacey.
Odchodząc, Kim westchnęła w duchu. Nie znosiła czekać.

ROZDZIAŁ 30

Dochodziła północ, kiedy Stone weszła do garażu. Spokojna ulica na rodzinnym osiedlu
była zatopiona w błogiej ciszy. Włączyła iPoda i puściła Nokturny Chopina. Solowe utwory
na fortepian miały pomóc jej się wyciszyć, dopóki nie zmorzy jej sen.
Z miejsca przestępstwa pojechała na posterunek, ale nie była w stanie na niczym się skupić,
dopóki istniała możliwość, że w ziemi spoczywa kolejne ciało. W końcu wróciła do domu
i odkurzyła całe mieszkanie, wymyła podłogę w kuchni i wszystkie blaty, wstawiła dwa cykle
prania i suszenia, wyprasowała wszystkie ubrania i powiesiła je w szafie. Nadal jednak
rozpierała ją nerwowa energia, więc naprawiła zepsutą szafkę w łazience, przestawiła meble
w salonie i posprzątała w pawlaczu nad schodami.
Chyba po prostu muszę się oczyścić, pomyślała, wchodząc do ulubionego pomieszczenia
w domu.
Po prawej stało zaparkowane tyłem kawasaki, czekające na kolejną przygodę. Przez chwilę
Kim wyobraziła sobie, jak leży na motocyklu, piersiami i brzuchem dotykając baku, zaciskając
uda na skórzanym siodełku, i wykonuje serię ostrych zakrętów, niemal dotykając kolanami
ziemi. Kiedy koncentrowała się na pracy rąk i nóg niezbędnej, aby nie stracić kontroli nad
bestią, w jej umyśle nie było już miejsca na nic innego.
Jazda ninją przypominała galop na narowistym koniu – trzeba było go poskromić.
Bryant powiedział jej kiedyś, że lubi kłócić się z losem. Mówił, że los uczynił ją piękną,
ale ona z tym walczyła, nie dbając o wygląd. Los poskąpił jej talentu kulinarnego, a jednak co
tydzień próbowała ugotować skomplikowane danie. Ale tylko Kim wiedziała, że los
zdecydował też, że umrze młodo. Z tym także walczyła. I jak dotąd, udawało jej się wygrać.
Zdarzało się, że los ją ścigał i próbował zepchnąć do roli, którą miała grać od szóstego
roku życia: danych w statystykach. Dlatego od czasu do czasu sama kusiła go, aby znowu
spróbował jej dosięgnąć.
Renowacja triumpha thunderbirda miała stanowić dzieło miłości, hołd dla dwojga ludzi,
którzy próbowali dać jej miłość i poczucie bezpieczeństwa. To była emocjonalna, duchowa
podróż.
W garażu opadały z niej stres i napięcia całego dnia pracy; ogarniały ją spokój
i zadowolenie. Tutaj nie musiała być analityczną panią detektyw, sprawdzającą każdą
poszlakę, ani liderką, motywującą i naciskającą członków zespołu, aby uzyskać jak najlepsze
rezultaty. Nie musiała udowadniać, że naprawdę zna się na robocie, którą kochała, ani
ukrywać swojego braku umiejętności społecznych. Tutaj była szczęśliwa.
Usiadła po turecku i zaczęła przyglądać się częściom zbieranym od pięciu miesięcy.
Oryginalne części triumpha z 1953 roku miały posłużyć do zbudowania skrzyni korbowej.
Musiała tylko ustalić, jak je połączyć.
Renowacja klasycznego motocykla była wielkim wyzwaniem złożonym z mnóstwa
drobniejszych zadań. Blok korbowy to serce maszyny, zagadka wewnątrz zagadki. Kim zaczęła
od pogrupowania podobnych części. Przez dwadzieścia minut oddzielała od siebie uszczelki,
podkładki, sprężyny, zawory, rurki i tłoki. Później rozłożyła schemat, który miał jej pomóc
w pracy. Zwykle od razu widziała taki rysunek przestrzennie, jak trójwymiarowy hologram,
i potrafiła od razu określić, od czego najlepiej zacząć pracę. Dzisiaj instrukcje pozostały

plątaniną cyfr, strzałek i kształtów. Przyglądała im się z zaciętą miną przez dziesięć minut, ale
równie dobrze mogłyby być napisane po chińsku.
Stone z niepokojem zdała sobie sprawę, że choć stara się z tym walczyć, śledztwo
wytrąciło ją z równowagi.
Wyprostowała nogi i oparła się o ścianę. Może to dlatego, że spędza tak dużo czasu
w pobliżu grobu Mikeya? Co tydzień zanosiła bratu świeże kwiaty, ale odcięła się od
wspomnień o wydarzeniach, do których doszło, kiedy miała sześć lat, i szczelnie je zamknęła.
Były jak bomba z czujnikiem ruchu – nie dało się do nich bezpiecznie dostać. Wysyłano ją do
wielu psychologów, jednak żadnemu nie udało się uzyskać do nich dostępu. Zapewniali ją, że
musi opowiedzieć o swojej traumie, aby wrócić do zdrowia, ale ona stawiała opór – bo
wiedziała, że się mylą.
Przez kilka lat po śmierci Mikeya Kim krążyła od psychologa do psychologa z etykietką
niemożliwej do rozwiązania zagadki. Wspominając to, często zastanawiała się, czy ktoś
ufundował nagrodę dla specjalisty, któremu uda się rozłożyć na czynniki pierwsze to
z bliźniaków, które przeżyło najgorsze rodzicielskie zaniedbanie w historii Black Country.
Była przekonana, że nikt nie przewidział nagrody za złożenie dziecka z powrotem.
Milczenie i agresja były jej najlepszymi przyjaciółmi. Kim zupełnie świadomie stała się
trudnym dzieckiem. Nie chciała uścisków, miłości i zrozumienia. Nie zamierzała tworzyć
więzi z rodzicami zastępczymi, niby-rodzeństwem ani zawodowymi opiekunami. Chciała, żeby
wszyscy zostawili ją w spokoju.
Dopóki nie trafiła do rodziny zastępczej numer cztery.
Keith i Erica Spencerowie zdecydowali się przyjąć dziecko pod opiekę, kiedy byli już
w średnim wieku. Kim trafiła do nich jako pierwsza i, jak się później okazało, ostatnia.
Oboje byli nauczycielami i podjęli świadomą decyzję, że nie będą mieć dzieci. Poświęcali
każdą wolną chwilę motocyklowym wyprawom po świecie. Po śmierci jednego z przyjaciół
uznali, że czas ograniczyć podróże, ale pasja, jaką darzyli motocykle, pozostała.
Kiedy Kim trafiła do nich w wieku dziesięciu lat, jak zwykle najeżyła się w oczekiwaniu na
długie, pełne pytań rozmowy i wydzielaną małymi dawkami akceptację. Pierwsze trzy
miesiące spędziła w swoim pokoju, czekając, aż rodzice zastępczy spróbują wkroczyć do
akcji, żeby móc ich odrzucić – jednak to nie nastąpiło. Potem zaczęła na chwilę schodzić na
dół – jak zwierzątko próbujące sprawdzić, czy może bezpiecznie obudzić się ze snu
zimowego. Jeśli Spencerowie byli zaskoczeni, to tego nie okazywali.
Podczas jednej z takich wypraw zaintrygował ją Keith, który naprawiał w garażu stary
motocykl. Najpierw usiadła najdalej jak się dało, przyglądając mu się. Mężczyzna, nie
podnosząc wzroku, zaczął wyjaśniać, co robi. Kim nie odezwała się ani słowem, ale Keith
mówił dalej.
Co dzień przysuwała się bliżej niego, aż w końcu usiadła po turecku tuż obok. Zaczęła
towarzyszyć Keithowi we wszystkich wyprawach do garażu. Zadawała pytania dotyczące
budowy maszyny – chciała zrozumieć, jak to działa. Mężczyzna pokazywał jej schematy,
a potem demonstrował działanie mechanizmów w praktyce.
Erica często musiała siłą wyciągać ich z garażu, żeby spróbowali najnowszych pyszności
ugotowanych według przepisów z jednej z niezliczonych książek kucharskich stojących
rzędami na kuchennych półkach. Kobieta przewracała oczami, kiedy Kim wciąż zadawała
kolejne pytania w trakcie posiłków, jedzonych przy łagodnych dźwiękach płyt z jej kolekcji
muzyki klasycznej – ale robiła to z czułością.

Po mniej więcej półtora roku pobytu Kim u Spencerów Keith stwierdził:
– No dobra, mnóstwo razy widziałaś, jak to robię. Myślisz, że uda ci się zamocować tę
podkładkę i nakrętkę przy osłonie rury wydechowej?
Zrobił jej miejsce i poszedł do kuchni po coś do picia. Kim dokręciła pierwszą śrubę –
i tak narodziła się jej pasja. Zatraciła się w pracy – grzebała w częściach rozłożonych na
podłodze garażu i udało jej się zamontować kilka kolejnych.
Odwróciła się, kiedy usłyszała cichy śmiech. Spencerowie przyglądali się jej, stojąc
w drzwiach. Erica miała łzy w oczach.
Keith podszedł do dziewczynki i usiadł na swoim miejscu.
– Myślę, że smykałkę do tego masz po mnie, skarbie – powiedział, trącając Kim w bok.
Wiedziała, że to tylko żart, ale ścisnęło jej się gardło, kiedy pomyślała, jak szczęśliwi
mogli być z Mikeyem, gdyby los okazał się dla nich łaskawszy.
Dwa tygodnie przed jej trzynastymi urodzinami matka zastępcza przyniosła jej do pokoju
gorącą czekoladę i bez słowa postawiła na szafce nocnej. Wychodząc, Erica zatrzymała się
przy drzwiach i nie odwracając się, z ręką na klamce, powiedziała:
– Kim, wiesz, że bardzo cię kochamy, prawda?
Dziewczynka nie odezwała się, ale wbiła wzrok w plecy kobiety.
– Zależy nam na tobie, jakbyś była naszym biologicznym dzieckiem, i nie będziemy
próbować cię zmienić. Kochamy cię taką, jaka jesteś, jasne?
Kim pokiwała głową. Łzy napłynęły jej do oczu. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że ta
para w średnim wieku znalazła drogę do jej serca i zapewniła, pierwszy raz w jej życiu,
poczucie stabilizacji.
Dwa dni później Keith i Erica zginęli w karambolu. Później dowiedziała się, że wracali do
domu ze spotkania z prawnikiem specjalizującym się w procedurach adopcyjnych.
W ciągu godziny od wypadku Kim została spakowana i zwrócona do systemu opieki
społecznej jak nieodebrana przesyłka. Nikt nie świętował jej powrotu. Nikt nie wspomniał
słowem o jej trzyletniej nieobecności. Dostała kilka skinień głową i pierwsze z brzegu wolne
łóżko.
Stone otarła spływającą po policzku łzę. Problem z wyprawami w przeszłość polegał na
tym, że każde szczęśliwe wspomnienie łączyło się z innym – o tragedii i stracie. Dlatego nie
zapuszczała się tam zbyt często.
Z kuchni zapachniało świeżą kawą. Wstała, zabierając ze sobą pusty kubek. Kiedy
napełniała go ponownie, popatrzyła na niezliczone książki kucharskie stojące rzędami na
kuchennych półkach.
Nagle, o dwadzieścia jeden lat za późno, z ust wyrwały jej się słowa:
– Ja też was kochałam, Erico.

ROZDZIAŁ 31

Nicola Adamson pociągnęła łyk Southern Comfort. Zwykle nie tykała alkoholu podczas
pracy, ale dziś nie mogła się rozluźnić. Czuła się, jakby ktoś zespawał jej stawy i wstrzyknął
cement do mięśni.
W klubie panowała szampańska atmosfera. Przed chwilą weszła grupa nadzianych
i podekscytowanych szwajcarskich bankierów. Grała muzyka, rozbrzmiewał zaraźliwy śmiech.
Pozostałe dziewczyny rozmawiały z klientami, szczerze się do nich uśmiechając. Wszelkie
znaki wskazywały na to, że noc będzie udana dla wszystkich. W takiej atmosferze jej praca nie
wymagała żadnego wysiłku. Zazwyczaj.
Nicola wiedziała, że skwaszony nastrój to efekt kłótni z siostrą. Zaczęło się od drobiazgu,
którego nawet nie potrafiła sobie przypomnieć, a skończyło na ostrej awanturze. Mało
brakowało, aby w ruch poszły pięści.
Beth zrobiła to, czego można było się spodziewać – zagrała na jej poczuciu winy,
wypominając wszystko, co Nicola miała, a czego ona była pozbawiona. W końcu wybiegła,
trzaskając drzwiami, i nie wróciła do wyjścia Nicoli do pracy.
Beth była dorosła i potrafiła sama o siebie zadbać, ale Nicola nadal czuła się jej
obrończynią. Mimo napiętej sytuacji martwiła się o siostrę i nie mogła nic na to poradzić.
– Hej, Nic, wszystko w porządku?
Wzdrygnęła się lekko.
– Tak, Lou.
Właściciel klubu był kiedyś zapaśnikiem – i nie mógł zamaskować tego koszulą
i garniturem, które co wieczór zakładał do pracy.
To on stworzył to miejsce – od zera. Miał wizję luksusowego klubu, w którym atrakcyjne
panie tańczą dla zachwyconych klientów. Od samego początku wprowadził trzy zasady, które
egzekwował równie rygorystycznie od pracownic, jak i klientów: żadnej nagości, żadnego
dotykania, żadnego lekceważenia.
Pracownice obowiązywała jeszcze jedna zasada: zero narkotyków. Przestrzeganie
pierwszych trzech zasad Lou nadzorował osobiście, przestrzeganie czwartej gwarantowały
comiesięczne testy na obecność narkotyków.
Te zasady stanowiły jego motto, na nich opierał się jego biznesplan – i sam bezwzględnie
ich przestrzegał. Nicola nigdy nie słyszała, żeby którakolwiek z dziewcząt czuła się niepewnie
w obecności Lou.
– Nie jesteś dziś sobą, dziewczyno.
Chciała skłamać, ale wiedziała, że szef zna ją zbyt dobrze.
– Czuję się trochę rozbita, Lou.
– Chcesz popracować przy barze?
Nicola pokręciła głową, potem nią pokiwała, wreszcie westchnęła. W gruncie rzeczy sama
nie wiedziała, czego chce.
Mężczyzna gestem poprosił ją, żeby wyszła z nim przez drzwi za barem. Kiedy znaleźli się
w korytarzu, gdzie panował względny spokój, zatrzymał się.
Przecisnęła się między nimi Mary Ellen, była modelka z San Diego. Lou poczekał, aż
tancerka znajdzie się poza zasięgiem głosu.

– To ma jakiś związek z twoją siostrą?
Nicola poczuła, jak opada jej szczęka.
– Skąd wiesz o Beth?
Lou rozejrzał się po korytarzu.
– Nie chciałem ci nic mówić, ale była tu dzisiaj.
Kobiecie zaschło w ustach.
– Tu???
Lou pokiwał głową.
– Kazała mi cię zwolnić, żebyś mogła zrobić ze swoim życiem coś bardziej sensownego.
– Boże, nie – szepnęła Nicola. Oblała się rumieńcem. Nigdy wcześniej nie czuła się tak
upokorzona. – Co jej powiedziałeś?
– Że jesteś dużą dziewczynką, zdolną do samodzielnego podejmowania decyzji.
– Dziękuję, Lou. I bardzo przepraszam. Mówiła coś jeszcze?
– Trochę porzucała mięsem i oskarżyła mnie, że cię wykorzystuję. Nie pierwszy raz
nasłuchałem się takich rzeczy – mężczyzna przewrócił oczami. Nicola uśmiechnęła się.
– Co odpowiedziałeś?
– Podziękowałem jej za uwagi i zapytałem, czy mogę coś jeszcze dla niej zrobić.
Nicola głośno się roześmiała. Od razu poczuła się lepiej i uwolniła od zalegającego w ciele
napięcia. Jednak mimo wyrozumiałości szefa była zażenowana faktem, że Beth przywlokła ich
rodzinne problemy do jej miejsca pracy.
– Słuchaj, Lou. Nie mogę się dzisiaj skupić. Chyba najlepiej będzie, jeśli wrócę do domu.
Mężczyzna ze zrozumieniem pokiwał głową.
– Wiesz co? Cieszę się, że z was dwóch to ty tutaj pracujesz, bo twoja siostra to niezła
furiatka.
– Wiem – cicho powiedziała Nicola. Nie masz pojęcia jaka, dodała w myślach.
Ruszyła w stronę szatni w końcu korytarza.
– Aha, Nic…
Odwróciła się.
– Uważaj na siebie. Wydaje mi się, że naprawdę ostro się na ciebie wkurzyła.
Nicola westchnęła ciężko i pomyślała to samo co wcześniej.
Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo.

ROZDZIAŁ 32

– Dobra, Kev, zaczynaj – poleciła Kim. Od rozpoczęcia odprawy zdążyła już opowiedzieć
zespołowi o rozwoju wydarzeń na miejscu wykopalisk i o odkryciu złotych szpilek iglastego
krzewu, łączących oba morderstwa.
Cerys dotrzymała słowa i tuż po wpół do siódmej nadeszły zdjęcia. Wydruk ujęcia z lotu
ptaka wisiał teraz przyczepiony do tablicy.
Dawson wstał i narysował linię od pierwszej mogiły do brzegu mapy.
– Oto ofiara numer jeden. Płeć nie została formalnie zidentyfikowana, ale na podstawie
odkrytych fragmentów odzieży i koralików uważamy, że prawdopodobnie jest płci żeńskiej
i że leżała tam mniej więcej dziesięć lat. Ciało wywieziono do laboratorium, gdzie zajmują
się nim Keats i doktor Bate. Na razie udało się ustalić na pewno, że ofiara została ścięta.
– Okropieństwo – stwierdziła Stacey.
Dawson robił notatki na tablicy.
Stone nie podobało się, że nagłówek nadal brzmi „ofiara numer jeden”. Te kości należały
kiedyś do żywej osoby, która miała również mięśnie i skórę, może jakieś znaki szczególne,
twarz o bogatej mimice. To nie były po prostu kości. Ta dziewczyna była anonimowa
wystarczająco długo – detektyw czuła gniew na myśl, że nadal nie miała imienia.
Sama bardzo dokładnie pamiętała moment, w którym zdała sobie sprawę, że dzieciaki
w placówkach opiekuńczych są praktycznie niewidzialne. Kiedy miała osiem lat, weszła do
pralni w domu dziecka po świeżą pościel i zauważyła kartkę przypiętą do tablicy. Na
pierwszej stronie i na wszystkich kolejnych widniały schematyczne rysunki wszystkich
siedmiu sypialni. Każde łóżko było zaznaczone i opisane: łóżko numer 1, łóżko numer 2, łóżko
numer 3… Poniżej znajdowały się kratki do zaznaczania. Dziewczynka przez chwilę
zastanawiała się, dlaczego zamiast łóżko 19 nie zostało wpisane jej imię – ale szybko
uświadomiła sobie, że w ten sposób obsługa ułatwiała sobie życie. W końcu wychowanki
zajmujące łóżko się zmieniały, ale jego położenie – nie.
Kim weszła na wysoki stołek i opierając się o deskę do prasowania, wypisała imiona
wszystkich koleżanek obok ich łóżek.
Kiedy dwa dni później znów zajrzała do pralni, zobaczyła nową, czystą kartkę: łóżko numer
1, łóżko numer 2, łóżko numer 3…
Jak łatwo było wymazać jej przestrzeń, jej tożsamość, jej poczucie bezpieczeństwa! Nigdy
nie zapomniała tej lekcji.
Skupiła uwagę z powrotem na Dawsonie, który znów pokazywał coś na tablicy.
– Tu znaleziono drugi obiekt – w odległości mniej więcej piętnastu metrów od pierwszego.
Narysował linię od brzegu mapy, ale tylko zaznaczył miejsce gwiazdką. Stone aż się
zagotowała, kiedy usłyszała, jak używa słowa „obiekt”, ale zwalczyła to uczucie. W końcu nie
odkryto jeszcze ciała.
– Dzięki, Kev. Dzisiaj zespół archeologów przeszuka działkę, aby sprawdzić, czy nie ma
tam nic więcej.
– Spodziewasz się kolejnych ciał, szefowo?
Wzruszyła ramionami. Naprawdę nie wiedziała już, czego się spodziewać.
– Stace, udało ci się zerknąć na taśmę?

Stacey przewróciła oczami.
– Równie dobrze mogłaby zawierać oryginalną wersję „Ben Hura”. Była nagrywana setki
razy. Mam kumpla, który mógłby ją trochę oczyścić, ale nie jest zatwierdzonym…
– Pokaż mu ją mimo wszystko. Kaseta i tak nie przyda się w sądzie, bo nigdy nie będziemy
w stanie udowodnić, że Mary Andrews została zamordowana, ale może czegoś się z niej
dowiemy.
Stacey skinęła głową i zrobiła notatkę.
– Nie udało mi się nic więcej dowiedzieć o Teresie Wyatt. Mam jej billingi, ale nie ma
żadnych podejrzanych połączeń, przychodzących ani wychodzących. Ekipa kryminalistyczna
nie znalazła na miejscu zbrodni nic poza kilkoma odciskami stóp. Wiadomo tyle, że morderca
wrócił dokładnie tak samo, jak przyszedł.
Zabójca zadał sobie trud i cofnął się po śladach, aby jeszcze bardziej utrudnić identyfikację
– tak jakby strażacy nie narobili dość szkód.
– Sprytny. I niecierpliwy – zauważyła Kim.
– Czemu tak uważasz? – zapytał Bryant.
– Wywołał pożar u Teresy Wyatt, aby przyspieszyć odkrycie jej ciała. Tom Curtis
prawdopodobnie sam zapiłby się na śmierć tą whisky, ale jemu to nie wystarczyło.
– Chce okazać swój gniew – wysunął hipotezę policjant.
– Na pewno ma coś do przekazania.
– Trzeba go powstrzymać, zanim spróbuje to przekazać jeszcze komuś – dodała Stacey,
stukając w klawiaturę. – Bazując na ustaleniach Keva, potwierdziłam, że Richard Croft
z Crestwood jest obecnie posłem z Bromsgrove z ramienia partii konserwatywnej.
– Cholera jasna – mruknęła Kim. Woody będzie zachwycony.
– Mam jego adres i namiary na drugiego nocnego stróża.
Drukarka obudziła się i wypluła jedną kartkę, którą zgarnął Bryant.
– Mam też ostatnie informacje o dziewczynach z Crestwood od miejscowego lekarza
rodzinnego, ale szczerze mówiąc, łatwiej mi będzie dokładnie ustalić listę wychowanek
sprzed pożaru, korzystając z Facebooka.
– Pracuj nad tym dalej, Stace. Te kobiety mogą się przydać do identyfikacji pierwszej
ofiary. Może ktoś rozpozna koraliki. My się dzisiaj skupimy na personelu. Nic nie wskazuje na
to, żeby dawnym wychowankom cokolwiek groziło.
– Byliśmy już z Bryantem u Williama Payne’a. Ma poważnie niepełnosprawną córkę. Lubił
swoją pracę, ale rzadko spotykał się z innymi członkami personelu. Niedawno ktoś próbował
się do niego włamać, co było zupełnie bez sensu, biorąc pod uwagę liczbę zamontowanych
w domu zabezpieczeń. Kev, złóż mu wizytę, kiedy dotrzesz na miejsce.
Dawson skinął głową. Kim wstała.
– Wszyscy wiedzą, co mają robić? – zapytała i poszła do Miski po kurtkę.
– Chodź, Bryant. Przejedziemy się do laboratorium i zobaczymy, czy doktor elokwentny ma
nam coś do powiedzenia.
Mężczyzna wyszedł za nią.
– Szefowo, wyluzuj, jest dopiero wpół do ósmej. Daj kolesiowi szansę.
– Będzie już na miejscu – stwierdziła, zbiegając po ostatnich schodach.
Otwierając drzwi pasażera, Stone wzięła głęboki oddech.
Nie miała pojęcia, co przyniesie ten dzień.

ROZDZIAŁ 33

Wchodząc do prosektorium, Kim musiała kilka razy zamrugać, żeby przyzwyczaić wzrok do
oślepiającego światła odbijającego się od wszechobecnej stali nierdzewnej.
– Dostaję tu gęsiej skórki.
– Kiedy zdążyłeś zamienić się w marudną dziewczynkę? – spytała Bryanta.
– Zawsze taki byłem, szefowo.
Prosektorium zostało niedawno zmodernizowane i obecnie mieściły się w nim cztery
stanowiska, jak na niewielkim oddziale szpitalnym. Każde z nich było wyposażone
w umywalkę, stół, szafki ścienne i tacę z narzędziami. Wiele z instrumentów wyglądało
niegroźnie i przypominało peany i skalpele używane na co dzień przez chirurgów. Jednak inne,
służące do rozcinania czaszek i kości, wyglądały jak żywcem wyjęte z horroru.
W przeciwieństwie do innych oddziałów tutaj nie było zasłonek oddzielających od siebie
poszczególne łóżka. W tych pacjentach nie było ani krzty fałszywej skromności.
Przywieziony z wykopalisk szkielet po rozłożeniu na stole wyglądał jeszcze bardziej
samotnie niż w ziemi. Kości znalazły się w sterylnym środowisku, gdzie były badane – jakby
po raz kolejny chciano zadać ofierze cierpienie.
Stół był długi i miał uniesione brzegi, przez co przypominał olbrzymi półmisek. Kim
poczuła przemożną potrzebę, aby przykryć czymś kości.
Lampa sufitowa, opuszczona do wysokości ramienia, skojarzyła się jej z oświetleniem
stosowanym w gabinetach dentystycznych.
Doktor Bate skończył właśnie mierzyć prawą kość udową i zapisał wyniki w notatniku.
– Ktoś tu nie próżnował.
– Kto rano wstaje, temu pan Bóg daje. Tak mówią wszyscy, może z wyjątkiem księży, bo
w ich ustach brzmiałoby to dziwnie.
Kim chwyciła się za klatkę piersiową.
– Doktorku, czy właśnie próbował pan być zabawny? Naprawdę?
Spod rozpiętego białego kitla mężczyzny wystawały wytarte dżinsy i bluza z kołnierzykiem
w zielone i niebieskie paski.
– Pani detektyw, czy traktuje pani równie sarkastycznie wszystkie napotkane osoby?
– Staram się jak mogę – odpowiedziała Stone po chwili namysłu. Mężczyzna obrócił się
w jej stronę.
– Jakim cudem osiąga pani takie wyniki, będąc tak opryskliwą, arogancką, przykrą…
– Spokojnie, doktorku. Mam też wady. Powiedz mu, Bryant.
– Owszem, ma…
– Co ma nam pan dzisiaj do powiedzenia o ofierze? – przerwała koledze Kim.
Antropolog pokręcił głową i odwrócił się do nich plecami.
– Po pierwsze, kości zdradzają więcej faktów o życiu ofiary niż o jej śmierci. Pozwalają
ocenić długość jej życia, choroby, dawne urazy, wzrost, budowę, ewentualne deformacje.
Wiek w chwili śmierci znacząco wpływa na proces rozkładu. Im młodszy zmarły, tym
szybciej ten proces postępuje. Kości dzieci są mniejsze i zawierają mniej składników
mineralnych. Z kolei ciała osób otyłych rozkładają się szybciej dzięki dużej ilości mięsa,
stanowiącego pożywkę dla mikroorganizmów i larw.

– Wspaniale, a czy teraz mógłby nam pan powiedzieć coś przydatnego?
Bate odchylił głowę i wybuchnął śmiechem.
– Jedno muszę przyznać, pani detektyw. Konsekwencji pani nie brakuje.
Stone nie odezwała się. Mężczyzna założył proste okulary w czarnych oprawkach.
– W lewej stopie są pęknięte dwie kości śródstopia. Takie kontuzje zdarzają się podczas
gry w piłkę, ale to był świeży uraz. Kości nawet nie zaczęły się zrastać.
– Czy to oznacza, że ofiara w coś kopnęła?
– Tak, ale ludzie zwykle kopią prawą stopą, o ile nie zostali wyszkoleni do posługiwania
się obydwiema.
Przesunął się w górę stołu, bliżej głowy.
– Już pokazywałem państwu przerwane kręgi szyjne, które świadczą o tym, że ofierze ścięto
głowę. Atak był agresywny, a cios, po którym pękła kość, nie był pierwszy.
Wyjął szkło powiększające.
– Jeśli spojrzą państwo na C1 i C2, zobaczą państwo, co mam na myśli.
Kim stanęła obok niego i pochyliła się nad szkieletem. W C1 widniała wyraźna bruzda.
– Widzi pani?
Skinęła głową. Mimochodem zauważyła, że oddech mężczyzny pachnie miętą.
– Proszę – podał jej szkło powiększające i delikatnie odwrócił kości bokiem. – A teraz
proszę spojrzeć na C2.
Przytrzymał szkielet, a Stone zbliżyła szkło powiększające do górnej części szyi, blisko
czaszki. Zauważyła kolejną bruzdę. Zrobiła krok do tyłu i poczuła, że ściska jej się żołądek.
– Ale obrażenia, które pokazywał mi pan wczoraj, nie znajdowały się z boku szyi.
Bate skinął głową. Ich spojrzenia na chwilę się spotkały.
– Jak to? – spytał Bryant, pochylając się nad stołem, aby przyjrzeć się ofierze z bliska.
– Ona jeszcze żyła – wymamrotała Kim. – Poruszała się, kiedy ktoś próbował ściąć jej
głowę.
– Pieprzony bydlak – mruknął Bryant, kręcąc głową.
– Czy to możliwe, że ktoś zmiażdżył ofierze stopę, żeby uniemożliwić jej ucieczkę, i w ten
sposób powstał uraz?
To mogło wyjaśniać, dlaczego ofiara wiła się po ziemi, ale nie była w stanie biec.
– Wniosek wydaje się logiczny.
– Ale pan nie jest przekonany, doktorku.
– Pani detektyw, nie mogę potwierdzić tej teorii ze względu na brak tkanek miękkich, ale nie
udało mi się określić żadnej innej oczywistej przyczyny śmierci.
– Jak długo leżała w ziemi?
– Nie mniej niż pięć lat, nie więcej niż dwanaście.
Stone przewróciła oczami.
– Gdybym mógł podać dokładną datę, zrobiłbym to, ale na rozkład wpływa wiele
czynników: temperatura, skład gleby, wiek, choroby i infekcje. Też bym chciał, żeby wszystkie
ofiary miały przy sobie zdjęcia, historię medyczną, paszporty i rachunki z aktualnym adresem,
ale niestety, mamy to, co mamy.
– Czyli co, doktorku? – zapytała Kim, niewzruszona jego agresywnym tonem.
– Mogę zaryzykować szacunek, że ciało nie należy do dorosłego, a ofiara miała najwyżej
piętnaście lat.
– Zaryzykować szacunek? Czy to inna nazwa na określenie zgadywanki?

Mężczyzna pokręcił głową.
– Nie. Jestem gotów zeznać to w sądzie. Zgadnąć mogę za to, że ciało należało do
dziewczyny.
Kim była zbita z tropu.
– Ale wczoraj mówił pan…
– Nie mam naukowych dowodów.
– Chodzi o koraliki?
Bate pokręcił głową.
– Cerys przyniosła to wczoraj wieczorem.
Pokazał jej plastikową torebkę z kawałkiem materiału. Kiedy Kim przyjrzała się z bliska,
zauważyła na nim wzór.
– To fragment skarpetki. Wełna rozkłada się znacznie wolniej niż inne materiały.
– Nadal nie…
– Pod mikroskopem widać szczątki różowego motylka.
– To mi wystarczy – powiedziała Kim, odwróciła się i wyszła z laboratorium.

ROZDZIAŁ 34

Dziewczyna od razu mi się nie spodobała. Miała w sobie coś żałosnego. I była brzydka.
Wszystkie jej ubrania były o rozmiar za małe. Palcami stóp przetarła dziury w bucikach.
Dżinsowa spódniczka za bardzo odsłaniała nogi. Nawet jej tułów wydawał się za mały
w stosunku do wyrastających z niego długich kończyn.
Była ostatnią dziewczyną, po jakiej spodziewałbym się problemów. Była tak niepozorna,
że mam problem z przypomnieniem sobie jej imienia.
Nie była ani pierwsza, ani ostatnia, ale zakończenie jej cierpień dało mi wyjątkowo dużo
satysfakcji. Tej dziewczyny nikt nigdy nie kochał – i nigdy nie miała zaznać miłości.
Los nie był dla niej łaskawy – urodziła się na osiedlu Hollytree, kiedy jej matka miała
piętnaście lat. Pięć lat później, po urodzeniu drugiego dziecka, kobieta uciekła.
Ojciec porzucił ją po kolejnych sześciu latach – odstawił małą do Crestwood z jednym
workiem na śmieci, w którym mieścił się cały jej dobytek. Wyraźnie zaznaczył, że po nią nie
wróci ani nawet nie zamierza odwiedzać jej w weekendy.
Dziewczynka stała przy biurku w recepcji. Była dość duża, aby zrozumieć, że ojciec się jej
pozbywa. Mężczyzna nie przytulił jej, nie dotknął, nawet się z nią nie pożegnał, ale
w ostatnim momencie odwrócił się i uważnie się jej przyjrzał.
Czy przez tę krótką chwilę miała nadzieję, że odezwą się w nim wyrzuty sumienia? Że
przynajmniej coś jej wyjaśni w zrozumiały dla niej sposób? Czy liczyła, że obieca po nią
wrócić – nawet, gdyby miał skłamać?
Ojciec podszedł z powrotem do niej i odciągnął ją na bok.
– Słuchaj, mała. Jedno ci mogę poradzić. Przykładaj no się do nauki, bo chłopa to ty
w życiu nie znajdziesz.
A potem odszedł.
Dziewczyna skradała się wokół swoich rówieśniczek jak cień, chcąc wkupić się w ich
łaski, rozpaczliwie pragnąc miłości lub czegokolwiek, co choć trochę ją przypominało.
Niewiele wiedziała o uczuciach, więc za uwagę poświęcaną jej przez inne wychowanki
odpłacała się żałosną wdzięcznością i dozgonną lojalnością, a także prezentami: jedzeniem,
pieniędzmi, wszystkim, o co tylko poprosiły jej dwie kumpelki. Łaziła za nimi jak mały
szczeniaczek – a one jej na to pozwalały.
To zabawne, że najbardziej nieistotna dziewczyna w historii świata nabrała teraz
jakiegoś znaczenia. Wszyscy szukają w niej odpowiedzi. Cieszę się, że mogłem ofiarować jej
taki dar.
Pewnej nocy odezwała się do mnie:
– Wiem coś o Tracy.
– Ja też – odpowiedziałem.
Poprosiłem, żeby spotkała się ze mną, kiedy reszta pójdzie spać. Dodałem, że to będzie
nasz sekret i że mam dla niej niespodziankę. Króliczki nad jeziorem. To zawsze działało.
O wpół do drugiej w nocy otworzyły się tylne drzwi. Jej wysoka sylwetka podświetlona od
tyłu przypominała postać z kreskówki.
Podeszła do mnie na palcach. Uśmiechnąłem się w duchu.
Ta dziewczyna nie była żadnym wyzwaniem. Dopraszała się uwagi w żałosny sposób.

– Muszę ci coś powiedzieć – wyszeptała.
– Śmiało – zachęcałem ją do zwierzeń.
– Myślę, że Tracy wcale nie uciekła.
– Naprawdę? – udałem zdziwienie, chociaż to nie była żadna nowina. Mówiła każdemu,
kto chciał słuchać, że jej zdaniem Tracy wcale nie uciekła.
Na głupiej, nieładnej buzi było widać skupienie.
– Bo wiesz, ona by tak nie potrafiła. Poza tym zostawiła iPoda. Znalazłam go pod jej
łóżkiem.
Cholera, tego się nie spodziewałem. Jak mogłem to przegapić? Ta głupia krowa zawsze
miała w uszach słuchawki, a iPod, na pewno kradziony, był jej największym skarbem.
– Co z nim zrobiłaś? – spytałem.
– Włożyłam do swojej szafki, żeby nikt go nie zwinął.
– Mówiłaś o tym jeszcze komuś?
Pokręciła głową.
– Nikogo to nie obchodzi. Zupełnie jakby Tracy nigdy nie istniała.
Owszem, tak właśnie było. Tak miało być.
Ale teraz pojawił się ten pieprzony iPod.
Uśmiechnąłem się do niej szeroko.
– Sprytna z ciebie dziewczyna.
Mimo otaczających nas ciemności było wyraźnie widać rumieńce wypełzające na jej
policzki. Uśmiechnęła się. Chciała sprawić mi przyjemność, przydać się na coś, zyskać
jakiekolwiek znaczenie.
– I jeszcze jedno. Nie uciekłaby, bo była…
– Ćśśś – powiedziałem, przykładając palec do ust. Pochyliłem się do niej, jak
współspiskowiec. Jak przyjaciółka. – Masz rację. Tracy wcale nie uciekła, a ja wiem, gdzie
jest. – Wyciągnąłem rękę. – Chcesz do niej pójść?
Chwyciła moją dłoń i skinęła głową.
Poprowadziłem ją na skraj trawnika, do ciemnej części najbardziej oddalonej od budynku
i osłoniętej drzewami. Szła po mojej prawej stronie.
Kiedy wpadła do dołu, przewróciła się na plecy. Puściłem jej rękę.
Przez chwilę była zdezorientowana, później, kiedy do niej zszedłem, zasłoniła się ręką.
Sięgnąłem na brzeg wykopu, szukając szpadla, ale okazało się, że przesunęła go,
upadając. Zanim go złapałem, udało jej się wstać – a przecież miała leżeć. Pociągnąłem ją
za włosy, odchylając jej głowę. Nasze twarze znalazły się w odległości kilku centymetrów od
siebie.
Dziewczyna oddychała spazmatycznie, z wysiłkiem. Uniosłem szpadel i uderzyłem ją
ostrzem w stopę. Krzyknęła tylko raz, potem upadła na ziemię i złapała się za nogę.
Z powodu bólu na chwilę straciła przytomność. Zdjąłem jej skarpetkę z drugiej stopy
i wepchnąłem głęboko do ust.
Szarpałem bezwładne ciało, dopóki nie wyprostowałem go w grobie, potem stanąłem obok
i uderzyłem szpadlem. Trafił w bok szyi. Ból przywrócił dziewczynę do życia. Próbowała
krzyczeć, ale przez skarpetkę nie przedostał się żaden dźwięk.
Strzelała oczami dookoła, oszalała ze strachu, i wiła się w wykopie. Uniosłem szpadel
wyżej i uderzyłem ponownie. Tym razem poszło mi lepiej. Usłyszałem dźwięk ostrza
przebijającego ciało.

Dziewczyna była waleczna. Znów się poruszyła. Mocno kopnąłem ją w brzuch. Zaczęła
krztusić się własną krwią. Kolejnym kopnięciem przewróciłem ją na plecy.
Skoncentrowałem się, bo musiałem dobrze wycelować. Uniosłem szpadel i uderzyłem
w gardło. Oczy jej zmatowiały, ale nogi nie przestały się poruszać.
Skojarzyło mi się to ze ścinaniem drzewa. Pień jest już nadwątlony i wystarczy tylko
jedno uderzenie, żeby go ściąć.
Jeszcze raz pchnąłem od góry. Rozległ się odgłos metalu uderzającego o kość.
Przestała się poruszać. Nagle zapadła cisza.
Stanąłem na szpadlu najpierw prawą stopą, potem lewą i podskakiwałem na nim, dopóki
nie zagłębił się w miękką ziemię pod zwłokami.
Dziewczyna wciąż wbijała we mnie wzrok, kiedy ją zakopywałem. Po śmierci stała się
prawie ładna.
Zrobiłem krok do tyłu. Grób był zupełnie niewidoczny wśród rozkopów pozostałych po
jarmarku.
Ona zawsze chciała pomagać, być przydatna, mieć jakiś cel. Teraz go miała.
Przydeptałem trawę i odsunąłem się od grobu.
Potem podziękowałem jej za dochowanie mojego sekretu.
Wreszcie zrobiła coś dobrego.

ROZDZIAŁ 35

– Co o nich sądzisz? – spytał Bryant, kiedy Kim zajęła miejsce pasażera.
– O czym?
– O panu doktorze i pani archeolog.
– Brzmi jak początek kiepskiego dowcipu.
– Daj spokój. Wiesz, o czym mówię. Myślisz, że…
– Co z tobą, do cholery? – warknęła. – Pół godziny temu zachowywałeś się jak mała
dziewczynka, a teraz – jak wścibska stara baba.
– Ej, szefowo, tylko nie stara.
– Wolałabym, żebyś wykorzystywał swoje ograniczone zdolności umysłowe do pracy nad
sprawą, a nie do analizowania życia seksualnego naszych kolegów.
Bryant wzruszył ramionami i skierował samochód w stronę Bromsgrove. Zamierzali
odwiedzić Richarda Crofta w jego biurze przy głównej ulicy.
Kiedy jechali przez Lye, Kim utkwiła wzrok za oknem. Nie mogła pozbyć się z pamięci
obrazu piętnastoletniej dziewczyny, która czołgając się po ziemi i trzymając za złamaną stopę,
usiłowała uciec przed ciosami ostrza. Czuła mdłości na myśl, że pierwsze dwa uderzenia
mogły przebić się przez ciało, tkankę chrzęstną i mięśnie, nie zabijając ofiary.
Zamknęła oczy, próbując wyobrazić sobie strach, jaki musiało czuć to dziecko.
Kim była zatopiona w myślach do chwili, kiedy znaleźli się na przedmieściach Bromsgrove,
w miejscu, gdzie dawniej mieścił się szpital psychiatryczny Barnsley Hall. Budynek otwarto
w 1907 roku, w szczytowym okresie działalności miał 1200 pacjentów. Matka Stone
mieszkała tam przez większość lat siedemdziesiątych minionego wieku, a później została
zwrócona społeczeństwu w wieku dwudziestu trzech lat.
Cóż za świetna decyzja, pomyślała policjantka, kiedy mijali osiedle zbudowane po
zamknięciu i zburzeniu ośrodka pod koniec lat dziewięćdziesiątych XX wieku.
W okolicy panował wielki smutek, kiedy w 2000 roku zburzono zabytkowy zbiornik wodny
– gotycką budowlę z czerwonej cegły, ze zdobieniami z piaskowca i terakoty, górującą niegdyś
nad szpitalem. Stone była zachwycona zniknięciem ostatniego miejsca, które miało wielki
udział w śmierci jej brata.
Bryant zaparkował przy dużym sklepie zoologicznym, a detektyw zmusiła się, żeby wziąć
się w garść.
Poszli skrótem przez korytarz między dwoma sklepami. Poczuli zapach pierwszej porannej
partii pieczywa z piekarni Gregg’s.
Bryant jęknął.
– Nawet o tym nie myśl – powiedziała Kim. Rozejrzała się po budynkach. – To tutaj –
stwierdziła, wskazując na czerwone drzwi pomiędzy sklepem papierniczym a butikiem
z przecenioną odzieżą.
Tuż pod tabliczką z nazwiskiem znajdował się domofon. Stone nacisnęła guzik i w głośniku
odezwał się kobiecy głos.
– Przyszliśmy do pana Crofta.
– Przykro mi, ale jest w tej chwili niedostępny. Mamy…
– Prowadzimy śledztwo w sprawie morderstwa. Proszę otworzyć drzwi.

Stone nie zamierzała prowadzić rozmów w sprawach służbowych przez urządzenia
elektroniczne.
Rozległo się ciche piknięcie. Detektywi otworzyli drzwi i weszli na wąskie schody
prowadzące do góry. Piętro wyżej znajdowały się dwie pary drzwi – po lewej z litego
drewna, po prawej z czterema szybami. Kim otworzyła drzwi po prawej.
Weszli do niewielkiego pomieszczenia bez okien. Siedziała w nim kobieta, na oko
dwudziestokilkuletnia, z włosami ściągniętymi do tyłu tak mocno, że Kim zauważyła
naciągniętą skórę na jej skroniach.
Bryant wyjął legitymację i przedstawił ich.
Biuro, choć niewielkie, było schludne i funkcjonalne. Pod jedną ścianą stały szafki na
dokumenty, na przeciwległej wisiał roczny kalendarz i kilka dyplomów. W głośnikach
komputerowych grało BBC Radio 2.
– Czy możemy mówić z panem Croftem?
– Niestety nie.
Kim obejrzała się za siebie, na drzwi po drugiej stronie schodów.
– Nie ma go. Odbywa wizyty domowe.
– Czy on jest lekarzem rodzinnym? – zapytała zirytowana Kim.
Dlaczego asystentki koniecznie musiały kryć mężczyzn w średnim wieku? Czyżby uczyli ich
tego na studiach?
– Radny Croft poświęca dużo czasu na odwiedziny u wyborców zmuszonych do
przebywania wyłącznie w domu.
Kim wyobraziła sobie Crofta związującego wyborców i odmawiającego opuszczenia ich
domów, dopóki nie obiecają mu swojego głosu.
– Usiłujemy prowadzić dochodzenie w sprawie zabójstwa, więc…
– Na pewno uda mi się jakoś umówić państwa na spotkanie – powiedziała kobieta, sięgając
po kalendarz formatu A4.
– A może po prostu zadzwoni pani do szefa i poinformuje go o naszej wizycie? Poczekamy.
Kobieta zaczęła bawić się perłowym naszyjnikiem.
– Nie wolno przeszkadzać panu Croftowi podczas wizyt domowych. Jeśli zechcieliby
państwo się…
– Nie, nie chcę umawiać się na żadne cholerne…
– Zdajemy sobie sprawę, że pan radny ma mnóstwo zajęć – powiedział Bryant, łagodnie
odsuwając Kim na bok. Mówił cichym, ciepłym głosem, przepełnionym zrozumieniem. – Ale
jesteśmy w trakcie śledztwa. Czy jest pani pewna, że pan Croft nie ma dzisiaj ani jednej
wolnej chwili?
Asystentka przewróciła kartki kalendarza, zatrzymując go na odpowiedniej dacie. Bryant
razem z nią spojrzał na zapiski.
– Naprawdę, nie dam rady państwa wcisnąć przed czwartkiem rano, o…
– Kpi sobie pani? – warknęła Kim.
– Zgodzimy się na każdy termin.
– Dziewiąta piętnaście, panie detektywie.
Bryant uśmiechnął się i skinął głową.
– Dziękujemy za pomoc – powiedział i wyprowadził swoją szefową za drzwi. Kiedy tylko
znaleźli się na zewnątrz, kobieta fuknęła na niego:
– Bryant! W czwartek rano?

Pokręcił głową.
– Jasne, że nie. W kalendarzu było napisane, że przez całe popołudnie ma pracować z domu,
a my wiemy, gdzie mieszka.
– Niech będzie – stwierdziła usatysfakcjonowana.
– Szefowo, nie możesz zawsze wymuszać na innych ludziach, aby szli na ustępstwa.
Stone się z tym nie zgadzała. Jak dotąd w jej przypadku ten sposób się sprawdzał.
– Słyszałaś kiedyś o książce Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi?
– A ty widziałeś Lot nad kukułczym gniazdem? Ta baba miała zadatki na siostrę Ratched.
Bryant wybuchnął śmiechem.
– Chciałem ci tylko uzmysłowić, że do celu można dojść różnymi drogami.
– Dlatego mam ciebie – stwierdziła, zatrzymując się przed kawiarnią. – Dla mnie latte
z dodatkowym espresso – dodała, otwierając drzwi. Bryant przewrócił oczami, kiedy usiadła
przy oknie.
Mimo napomnień Bryanta Kim nigdy nie była w stanie dostosować swojego zachowania do
cudzych oczekiwań. Jeszcze jako dziecko nie potrafiła się zgrać z żadną grupą. Nie umiała
ukrywać uczuć – zanim zdążyła opanować swoje reakcje, miała je zawsze wypisane na twarzy.
– Rany, ja chciałem tylko napić się kawy – jęknął Bryant, stawiając na stoliku dwie
filiżanki. – A tu jest więcej opcji niż u Chińczyka. To coś podobno nazywa się Americano.
Kim pokręciła głową. Bryant czasami robił wrażenie, jakby właśnie wysiadł z kapsuły
czasu przybyłej z późnych lat osiemdziesiątych minionego stulecia.
– Powiedz, dlaczego tak się wściekłaś u siostry Ratched?
– Stoimy w miejscu, Bryant.
– Tak, utknęliśmy przy sałatkach.
– Że co?
– Sprawa jest dla mnie jak trzydaniowy posiłek. Pierwsza część to przystawka. Zajadasz się
nią, bo jesteś głodny. Są świadkowie, miejsce zbrodni – nasycasz się informacjami. Potem
wjeżdża danie główne – dajmy na to, zestaw mięs z rusztu. Musisz zdecydować, co jest ważne.
Masz za dużo jedzenia, za dużo informacji. Co wtedy zrobić – zjeść całe mięso i zostawić
dodatki czy odpuścić sobie kiełbaskę, żeby zostało miejsce na deser?
Większość ludzi uważa, że deser to najlepsza część – spaja cały posiłek i pozwala poczuć
sytość.
– To największy stek bzdur…
– Popatrz tylko na naszą sytuację. Zjedliśmy przystawki, teraz mamy przed sobą dwa tory
śledztwa. Próbujemy ustalić, który wybrać, żeby dotrzeć do deseru.
Kim wypiła łyk kawy. Bryant uwielbiał tworzyć analogie, a ona od czasu do czasu
pozwalała mu nimi operować.
– Czasem warto zrobić przerwę w głównym daniu, żeby przekonać się, co podpowiada nam
żołądek.
Kim się uśmiechnęła. Zdecydowanie za długo pracowali już razem.
– Oświeć mnie. Co ci mówi przeczucie?
– Jaka była nasza wstępna teoria?
– Zakładaliśmy, że Teresa Wyatt padła ofiarą prywatnych porachunków.
– A potem?
– Po zabójstwie Toma Curtisa przyjęliśmy, że to ktoś związany z Crestwood.
– Śmierć Mary Andrews?

– W zasadzie nie wpłynęła na nasz tok rozumowania.
– Odkrycie w ziemi ciała?
– Przekonało nas, że ktoś stara się wyeliminować osoby zamieszane w przestępstwa sprzed
dziesięciu lat.
– Podsumowując: według naszej teorii ta sama osoba, która zabiła dziewczynę, teraz
morduje personel ośrodka, aby uniknąć schwytania w związku z pierwszym morderstwem?
– Oczywiście – stwierdził Bryant z przekonaniem. Przeczucie Kim mówiło jednak co
innego.
– Zdaje się, że to Einstein powiedział: jeśli fakty nie pasują do teorii, zmień fakty.
– Słucham?
– Ten, kto zamordował zagrzebaną w ziemi ofiarę, był dokładny i metodyczny. Udało mu się
zabić co najmniej jedną osobę, pozbyć się jej ciała i uniknąć schwytania. Nie zostawił
żadnych śladów i do dziś by go nie odkryto, gdyby nie wytrwałość profesora Miltona.
– A teraz pomyśl o Tomie Curtisie. Alkohol załatwiłby sprawę, ale to nie wystarczyło.
Trzeba było wyraźnie pokazać, że ten mężczyzna zasługiwał na śmierć.
Bryant głośno przełknął ślinę.
– Szefowo, czy twoje przeczucie mówi to, co myślę?
– A co myślisz?
– Że szukamy więcej niż jednego zabójcy?
Kim wzięła kolejny łyk latte.
– Myślę, że będzie nam potrzebny większy talerz.

ROZDZIAŁ 36

– Jesteś pewien, że to właściwe miejsce? – zapytała Kim.
– Tak, podała właśnie ten adres. The Bull and Bladder, drugi pub na Szlaku Delph.
Na Szlak Delph składało się sześć pubów rozrzuconych wzdłuż Delph Road. Zaczynał się
od The Corn Exchange przy Quarry Bank, kończył na The Bell w Amblecote. Grupy młodych
mężczyzn, a ostatnio także kobiet, urządzały pielgrzymki od jednego końca do drugiego,
wlewając w siebie przy tym tyle alkoholu, ile ich młode ciała były w stanie pomieścić. Każdy
szanujący się mężczyzna w wieku powyżej osiemnastu lat musiał przejść Szlak Delph.
Bryant dostał ten adres, kiedy zapukał do drzwi Arthura Connopa – zmęczona życiem
kobieta wyjaśniła, gdzie należy szukać jej męża.
The Bull and Bladder, budynek z dużym potrójnym oknem, był wykończony mahoniem
i pomalowany na musztardowy kolor.
– O wpół do dwunastej? – spytała Stone. Pub sprawiał takie wrażenie, że zamierzała
porządnie wytrzeć nogi, wychodząc na zewnątrz.
Drzwi wejściowe prowadziły do wąskiego, ciemnego korytarzyka, gdzie po lewej stronie
znajdowały się drzwi do małej salki i do toalet. Były wykonane z tego samego ciemnego
drewna co okna na zewnątrz; w małej przestrzeni sprawiało to klaustrofobiczne wrażenie.
Smród alkoholu był gorszy niż zapach większości miejsc zbrodni, w których była Kim.
Policjant otworzył znajdujące się po prawej stronie drzwi do baru. W pomieszczeniu
panował mrok nie mniejszy niż w korytarzu. Wokół ścian zamontowano stoły i podłużne
siedzenia o brudnej, poplamionej tapicerce, od wewnętrznej strony stało dodatkowo kilka
stołków. Na jednym z nich, w rogu po prawej stronie, leżała gazeta i stał kufel piwa.
Bryant podszedł do baru, za którym stała kobieta po pięćdziesiątce, wycierająca kufle
podejrzanie wyglądającą ścierką.
– Jest tu Arthur Connop? – zapytał.
Barmanka skinęła głową w kierunku drzwi.
– Poszedł się odlać.
W tej samej chwili drzwi się otworzyły i do baru wszedł niski mężczyzna. Poprawił sobie
pasek przy spodniach i rzucił:
– Kanapkę z serem, Maureen – i przeszedł obok detektywów, nie zwracając na nich uwagi.
Maureen sięgnęła pod odrapany plastikowy klosz, obejrzała wyjęty pakunek i położyła go
na barze.
– Dwa funty.
– I kufel ciemnego. – Zerknął w stronę detektywów. – A gliny niech se same zamawiają.
Maureen nalała mu piwo, postawiła kufel na barze. Connop odliczył drobne i położył je na
ladzie.
– Dziękujemy, nic nam nie trzeba – powiedział Bryant. Kim była mu za to bardzo
wdzięczna.
Connop wcisnął się za stolik i opadł na siedzenie.
– Czego chcecie? – zapytał, kiedy detektywi usiedli na stołkach naprzeciwko niego.
– Spodziewał się nas pan, panie Connop?
Mężczyzna przewrócił oczami ze zniecierpliwieniem.

– Z choinki się nie urwałem. Kopiecie tam, gdzie kiedyś pracowałem. Ludzi, z którymi
robiłem, ktoś sprząta jednego po drugim, więc wiedziałem, że niedługo zaczniecie pytać
o mnie.
Zdjął folię z kanapki – chyba jedynej pozycji w menu baru. Stone natychmiast poczuła
zapach cebuli. Na stół spadł kawałek tartego sera. Mężczyzna oblizał palec wskazujący,
dotknął blatu, podniósł ser i zlizał go z palca.
Kim, która podejrzewała, że facet nie umył rąk po wizycie w toalecie, zrobiło się
niedobrze.
Bryant pod stołem postukał ją w kolano. To on chciał poprowadzić rozmowę.
– Panie Connop, w tej chwili sprawdzamy ogólne informacje. Czy mógłby nam pan w tym
pomóc?
– Jak se chcecie. Szybko załatwcie sprawę i zostawcie mnie w spokoju.
Kim miała ochotę pokazać mu zdjęcia zrobione telefonem, ale w porę przypomniała sobie
cenną radę, którą dał jej kiedyś Woody. Jeśli nie potrafisz być miła… niech chociaż Bryant
będzie.
Skóra Connopa była poznaczona popękanymi naczynkami i blada od długoletniego
nadużywania alkoholu, białka jego oczu – pożółkłe, a zarost – siwy i niegolony od kilku dni.
Na czole miał zmarszczki, które ani na chwilę się nie wygładziły – sądząc po ich głębokości,
facet urodził się wkurzony.
Obiema rękami chwycił kanapkę, uniósł ją do ust i zaczął mlaskać. Nie przeszkodziło mu to
w mówieniu:
– No dalej, pytajcie, o co macie pytać, i spieprzajcie.
Policjantka odwróciła wzrok, żeby nie patrzeć, jak niechlujnie przeżuwa chleb i ser.
– Co mógłby nam pan powiedzieć o Teresie Wyatt?
Mężczyzna upił łyk piwa i zmarszczył nos.
– Nadęta damulka. Ale nie wtrącała się specjalnie. Z takimi jak ja w ogóle nie gadała.
Wypisywała na tablicy, co mam zrobić, a ja to robiłem i już.
– Jakie miała relacje z dziewczętami?
– Nijakie. Nie zadawała się z nimi na co dzień. Szczerze mówiąc, chyba by jej nie zrobiło
różnicy, gdyby kierowała farmą ze zwierzętami. Słyszałem, że zdarzało jej się robić awantury,
ale nic poza tym nie umiem powiedzieć.
– A Richard Croft?
– Chuj złamany – rzucił Connop, odgryzając kolejny kęs.
– Mógłby pan to rozwinąć?
– Nie. Jeżeli będzie jeszcze żywy, jak do niego dotrzecie, zobaczycie, co mam na myśli.
– Czy dużo czasu spędzał z wychowankami?
– Kpisz pan czy o drogę pytasz? Nie gadał z nimi w ogóle, bo nie wychodził z biura.
A wszystkie wiedziały, że nie wolno mu przeszkadzać. Zajmował się budżetami i innymi
takimi. Ciągle pieprzył o jakichś kluczach i wskaźnikach elektryczności.
Kim domyśliła się, że sformułowania takie jak „kluczowe wskaźniki efektywności” są
dozorcy obce.
Connop postukał się po nosie.
– I zawsze żył ponad stan.
– Nosił drogie ubrania?
– Wszystko miał drogie. Garnitury, koszule, buty, sznurowadła. Z urzędniczej pensji by tego

nie kupił.
– Dlatego go pan nie lubił? – zapytała Stone. Mężczyzna chrząknął.
– Nie znosiłem go z miliona powodów, ale akurat nie dlatego – wykrzywił się ze wstrętem.
– To był paskudny, śliski typ. Patrzył na nas z góry, coś przed nami ukrywał…
– Co pan ma na myśli? – zapytał Bryant. Connop wzruszył ramionami.
– Dokładnie to nie wiem. Ale po co inaczej trzymałby na biurku dwa komputery? I zawsze
zamykał ten mniejszy, kiedy wchodziłem. Nie wiem po co. I tak bym nie zrozumiał, co tam
pisało.
– Czy znał pan Toma Curtisa?
Mężczyzna skinął głową, dojadając ostatni kęs.
– Chłopak nie był zły. Młody, przystojny. Zadawał się z dziewczynami częściej niż reszta.
Przygotowywał im kanapki, jak się spóźniły na podwieczorek, takie tam. No i robił dobrą
minę do złej gry.
– A miał jakieś problemy? – zapytała Kim.
– Dlatego trafił do Crestwood. O to właśnie chodzi. Każdy miał swoje powody, żeby tam
pracować. To było dobre miejsce na początek dla tych, którzy chcieli do czegoś dojść.
Wyjątkiem była Mary. To była równa babka.
Kim na chwilę odwróciła od niego głowę, myśląc o podopiecznych tych ludzi.
Opiekunowie w najlepszym razie nie zapewnili dziewczętom ciepła, dobrych wzorców
i troskliwej opieki – a w najgorszym zrobili wiele, aby im zaszkodzić.
– A William Payne?
Connop parsknął.
– Pan, kurwa, Idealny? – zapytał i zarechotał pod nosem. Nie był to przyjemny dźwięk.
Stone odwróciła się z powrotem do mężczyzny i uważnie mu się przyjrzała. Wypity alkohol
dawał już o sobie znać. Lekko zezując, Connop pociągnął kolejny długi łyk piwa, opróżniając
duży kufel.
Kim wstała i podeszła do baru.
– Ile wypił? – zapytała barmanki.
– Zaczął od podwójnej whisky. A to jego czwarte duże piwo.
– To jego stała dawka?
Kobieta skinęła głową, wsypując solone orzeszki do miseczki dla klientów. Stone nie
poczęstowałaby się nimi nawet, gdyby ktoś przystawił jej do głowy karabin.
Maureen odwróciła się i wyrzuciła pustą torebkę do kosza.
– Kiedy dopije to piwo, każe sobie nalać kolejne. Odmówię. Wyzwie mnie, a potem
dotelepie się do domu, odeśpi trochę i znowu pojawi się wieczorem.
– I tak codziennie?
Barmanka skinęła głową.
– Jezu.
– Nie ma go co żałować, pani detektyw. Jeżeli ma pani na zbyciu trochę współczucia, lepiej
niech je pani zużyje na jego żonę. Arthur to zgorzkniały stary pryk, który odkąd pamięcią
sięgam, zawsze uważa się za pokrzywdzonego. Żaden z niego miły staruszek – pijany czy
trzeźwy jest tak samo wstrętny.
Kim uśmiechnęła się, słysząc szczerą opinię kobiety. Kiedy usiadła z powrotem przy
stoliku, połowy ostatniego kufla już nie było.
– Tak, kurwa. Billy to, Billy tamto. Wszyscy włazili w dupę pieprzonemu Billy’emu. Tylko

dlatego, że miał niedorozwiniętą córkę.
Kim miała ochotę krzyknąć. Bryant spojrzał na nią i pokręcił głową, więc rozluźniła dłonie,
które zdążyła już zacisnąć w pięści. Znokautowanie Connopa nic by nie dało. On już się nie
zmieni.
– Taa, zaopiekujmy się Billym. Zlecajmy mu łatwe zadania, a całą gównianą robotę
zostawmy Arthurowi. Niech Billy sobie pracuje, od której do której chce, a Arthur przez
resztę czasu. Wszyscy, kurwa, mieliśmy problemy i gdyby on w końcu posłał tę dziewuchę do
domu opieki, to nigdy…
Stone pochyliła się do przodu. Była wystarczająco blisko Connopa, żeby zobaczyć resztki
świadomości tlące się w jego oczach.
– Co by się nigdy nie stało, panie Connop? – przypomniał mu Bryant.
Mężczyzna potrząsnął głową. Oczy rozjeżdżały mu się coraz bardziej, ale w końcu udało mu
się dosięgnąć dłonią kufla. Podniósł go do ust, dopił jednym haustem i uniósł do góry.
– Jeszcze jedno, Maureen! – krzyknął.
– Wystarczy ci, Arthur.
– Jebana zdzira – wybełkotał, waląc kuflem w stół, i chwiejnie wstał.
– Panie Connop, co pan chciał powiedzieć?
– Nic. Spieprzajcie i zostawcie mnie w spokoju. Spóźniliście się, kurwa.
Kim wyszła za nim z pubu i złapała go za ramię. Straciła cierpliwość do tego zgorzkniałego
starucha.
Mówiła głośno, żeby przebić się przez dźwięk odpalanego gdzieś w pobliżu silnika
samochodowego.
– Niech pan posłucha. Wie pan, że w ciągu ostatnich dwóch tygodni zmarło troje byłych
pracowników Crestwood. Co najmniej dwoje z nich zostało zamordowanych, a jeśli nie
dokończymy naszej rozmowy, pan zapewne będzie następny.
Mężczyzna wbił w nią zaskakująco trzeźwe spojrzenie.
– Niech, kurwa, po mnie przyjdą. To będzie wybawienie.
Wyrwał jej rękę i chwiejnie ruszył przed siebie. Najpierw zatoczył się na zaparkowany
samochód, potem wpadł na ścianę – jak kulka we flipperze.
– To nie ma sensu, szefowo. Nic nam nie powie w tym stanie. Spróbujmy później, jak
odeśpi.
Kim skinęła głową i odwróciła się. Poszli do samochodu zaparkowanego tuż za rogiem.
Kiedy detektyw sięgała do klamki, żeby otworzyć sobie drzwi, rozległ się głuchy odgłos
uderzenia, a po nim głośny krzyk.
– Co do diabła…? – krzyknął Bryant.
Nie musiała o nic pytać. Odwróciła się i ruszyła biegiem z powrotem w stronę pubu.
Wiedziała, co się stało.

ROZDZIAŁ 37

Stone w ciągu kilku sekund znalazła się obok leżącego na ziemi Arthura Connopa.
– Odsunąć się – warknęła.
Troje gapiów zrobiło krok do tyłu, a Bryant odgrodził ich od leżącego.
Zanim Kim zajęła się ofiarą, skinęła głową w stronę młodego człowieka stojącego po
drugiej stronie ulicy z telefonem komórkowym skierowanym w ich stronę.
Bryant pobiegł do niego, ale bez ochrony, jaką zapewniał, tłum znowu zaczął się
zagęszczać.
– Ludzie, odsuńcie się! – krzyknęła policjantka, oceniając stan ofiary.
Lewa noga Connopa zwisała z krawężnika pod nienaturalnym kątem. Kim pochyliła się nad
mężczyzną i przyłożyła dwa palce do jego szyi. Jej przypuszczenia się potwierdziły – nie było
tętna.
Młoda kobieta z wózkiem wezwała karetkę.
Wrócił Bryant. Spojrzał na Stone i zapytał:
– Szefowo, chcesz, żebym…
– Idź przesłuchać świadków – powiedziała. Nie wymagała od swojego zespołu niczego, na
co sama nie była gotowa. A poza tym była przeszkolona, do cholery.
Bryant podszedł do świadków i starał się odgrodzić ich od miejsca zdarzenia, a ona uklękła
i delikatnie odwróciła Connopa na plecy. Jego twarz była upstrzona żwirem z drogi,
a niewidzące oczy wpatrywały się w niebo.
Kim usłyszała gwałtowny wdech jednego z gapiów, ale nie miała czasu, żeby się z nimi
cackać. Wpatrywanie się rzeczy, przez które później śnią się koszmary, leży w ludzkiej
naturze. A ona musiała zająć się Arthurem Connopem.
Delikatnie odchyliła głowę mężczyzny, dwoma palcami odpychając jego podbródek.
Rozerwała guziki koszuli wystającej spod rozpiętego swetra. Umieściła nasadę prawej dłoni
pośrodku klatki piersiowej mężczyzny, położyła lewą dłoń na prawej i zaplotła palce.
Ucisnęła klatkę piersiową na głębokość około sześciu centymetrów i powtórzyła ten ruch
trzydzieści razy.
Przesunęła się w stronę głowy Arthura i lewą ręką zatkała mu nos. Objęła wargami jego
usta i zaczęła wdmuchiwać w nie jednostajny strumień powietrza. Zauważyła, jak w wyniku
sztucznego oddychania uniosła się klatka piersiowa mężczyzny. Zrobiła jeszcze jeden wydech
i wróciła do uciśnięć.
Zdawała sobie sprawę, że resuscytację krążeniowo-oddechową stosuje się, aby zachować
czynność mózgu do chwili, kiedy będzie można podjąć dalsze środki, by przywrócić samoistne
krążenie krwi i oddychanie. Zakrawało na ironię, że właśnie stara się ocalić mózg, który jego
właściciel od lat systematycznie niszczył.
Gdzieś za jej plecami zabrzmiały policyjne syreny. Funkcjonariusze zaczną od zamknięcia
drogi, aby zapobiec niszczeniu dowodów, potem będą przesłuchiwać świadków.
Była świadoma, że dokoła niej wre praca, ale koncentrowała się na nieruchomym ciele,
które leżało pod jej dłońmi. Z kakofonii otaczających ją głosów przebił się jeden.
– Szefowo, zmienić cię?
Kim pokręciła głową. Przerwała uciskanie – była pewna, że klatka piersiowa przed chwilą

samoistnie się poruszyła. Wpatrzyła się w nią uważnie – i klatka piersiowa ponownie się
uniosła. Oczy mężczyzny stawały się bardziej świadome, a z jego ust wydobył się cichy,
gardłowy jęk.
Arthur Connop spojrzał wprost na nią. Zauważyła, że ją rozpoznał i że zdał sobie sprawę,
co się wydarzyło, kiedy poczuł ból w całym ciele. Znów jęknął i wykrzywił twarz.
Kim położyła mu rękę na piersi.
– Proszę się nie ruszać. Karetka zaraz tu będzie.
Mężczyzna z trudem skupił na niej wzrok. W oddali zabrzmiał dźwięk kolejnej syreny.
– Zakończo – wymamrotał.
Detektyw pochyliła głowę.
– Co się zakończy, Arthurze?
Mężczyzna przełknął ślinę i pokręcił głową. Jęknął z bólu.
Kim usłyszała zbliżające się kroki ratowników medycznych.
– Co powiedziałeś?
– Zakończ to – wykrztusił.
Kim spojrzała mu w oczy i zobaczyła gasnące w nich światło. Instynktownie wyciągnęła
ręce w kierunku jego klatki piersiowej, ale ktoś odsunął ją na bok.
Dwoje ludzi w niebieskich uniformach zasłoniło jej widok. Mężczyzna sprawdził puls
i pokręcił głową. Kobieta zaczęła uciskać klatkę piersiową, a on sięgnął do torby po sprzęt.
Bryant wziął Kim za ramię i odprowadził na bok.
– Jest w dobrych rękach, szefowo.
Spojrzała na ratownika mocującego elektrody defibrylatora na piersi Connopa. Pokręciła
głową.
– Nie. Już po nim.
– Co powiedział?
– Kazał mi to zakończyć.
Oparła się o mur. Adrenalina zaczęła opadać i poczuła się zmęczona.
– Nie wiem, co do cholery zdarzyło się w Crestwood, ale prześladowało ich to do ostatnich
dni.
Bryant skinął głową.
– Nikt nie widział samego uderzenia, ale świadkowie zauważyli biały samochód
odjeżdżający z miejsca zdarzenia. Jedna osoba twierdzi, że to było audi, druga, że BMW. To
może nie mieć związku, szefowo.
Kim obróciła się i wbiła w niego wzrok.
– Bryant, codziennie udawało mu się bez szwanku doczołgać te sto metrów do domu.
– Myślisz, że to nie był wypadek?
– Myślę, że zabójca czekał tu na niego i że bydlak miał czelność sprzątnąć go pod naszym
nosem.
Bryant delikatnie dotknął jej ramienia.
– Chodź, doprowadzimy cię do porządku, zanim…
Wyrwała mu się.
– Która godzina?
– Właśnie minęła dwunasta.
– Czas złożyć przyjacielską wizytę panu radnemu.
– Ale szefowo, kilka godzin…

– I może być za późno – ruszyła do samochodu. – Nasz radny jest jedynym żyjącym jeszcze
świadkiem.

ROZDZIAŁ 38

– Masz przy sobie te miętówki, Bryant? – zapytała Kim. Zużyła już trzy chusteczki
nawilżane, aby wyczyścić twarz, szyję i dłonie, ale nie mogła pozbyć się zapachu piwa
i cebuli – albo wspomnienia po nim.
Mężczyzna sięgnął do schowka w drzwiach kierowcy i dał jej nienapoczęte opakowanie.
Chwilę później aromat mentolu dotarł do jej płuc z prędkością światła.
– Jezu, to powinno być na receptę – stwierdziła, kiedy przestało jej łzawić prawe oko.
– Wiesz, jaka jest alternatywa, szefowo.
Zaciągnęła się cukierkiem i wyjrzała za okno. Zbliżali się do centrum Bromsgrove. Bryant
skręcił w prawo za starym przytułkiem dla ubogich, który zakończył działalność w 1948 roku.
Miasteczko było odległe o Stourbridge zaledwie o kilkanaście kilometrów, ale wyglądało jak
z innego świata.
Pierwsze wzmianki o osadzie zwanej wówczas Bremsgraf, której ludność zajmowała się
rolnictwem i produkcją gwoździ, pochodziły z IX wieku. Obecnie mieszkali tu zamożni
konserwatyści – głównie biali Brytyjczycy. Mniejszości etniczne stanowiły zaledwie cztery
procent populacji.
– Żartujesz sobie? – spytała Kim, kiedy skręcili z Littleheath Lane. Domy na tym odcinku
Lickey End, kupione za co najmniej siedmiocyfrowe kwoty, były zasłonięte wysokimi
żywopłotami i stały daleko od drogi. Okolica znana była jako strefa bankierów – mieszkali tu
specjaliści korzystający z łatwego dojazdu do autostrad M5 i M40. Nie było to naturalne
środowisko dla parlamentarzysty.
Bryant zatrzymał samochód przed bramą z kutego żelaza, broniącą wjazdu do otoczonego
murem ogrodu, opuścił szybę i nacisnął przycisk domofonu. Odpowiedział mu głos tak
zniekształcony, że Kim nie była pewna, czy należy do mężczyzny, czy do kobiety.
– Policja West Midlands – powiedział Bryant.
Odpowiedzi nie było, ale zdalnie sterowana brama zaczęła przesuwać się w lewo.
Bryant wjechał za nią, kiedy tylko przestrzeń stała się wystarczająco szeroka.
Wysypany żwirem podjazd doprowadził ich na wyłożony czerwoną cegłą dziedziniec przed
dwupiętrową wiejską rezydencją.
Budynek miał kształt litery L. Za nim znajdował się wolno stojący garaż, który pomieściłby
z zapasem cały dom Kim. Najwyraźniej jednak był za mały na samochody właścicieli – dwa
pojazdy zaparkowane były na żwirowanym placyku po prawej stronie budynku.
Wzdłuż domu ciągnęła się otwarta weranda i stały donice z drzewami laurowymi.
– Nikt nie oddałby tego bez walki, co? – zapytała Kim.
Bryant zatrzymał się przed frontowymi drzwiami.
– On jest świadkiem, szefowo. Nie podejrzanym.
– Jasne – odpowiedziała, wysiadając z samochodu. – Będę o tym pamiętać podczas
przesłuchania.
Drzwi otworzyły się, zanim do nich doszli. W progu stał mężczyzna. Stone domyśliła się, że
to Richard Croft.
Był ubrany w kremowe spodnie chino i granatowy T-shirt, jego siwiejące włosy były
wilgotne, a na ramiona miał narzucony ręcznik.

– Przepraszam, właśnie wyszedłem z basenu.
Ależ oczywiście. Stone również nieustannie doświadczała podobnych niedogodności.
– Ładne auta – stwierdziła przyjaźnie, kiwając głową w stronę astona martina DB9
i porsche 911. Pomiędzy samochodami było miejsce na trzecie auto.
Kim zauważyła dwie kamery monitoringu na dachu budynku.
– Zabezpieczeń dla posła nigdy za wiele? – spytała, wchodząc za Richardem Croftem do
holu. Mężczyzna odwrócił się do niej.
– Nie, zabezpieczenia są dla mojej żony.
Gospodarz skręcił w lewo i wszyscy przeszli przez podwójne przeszklone drzwi, do
jednego z salonów. Niski sufit podtrzymywały starannie odrestaurowane grube belki.
Jasnobrązowe skórzane sofy i bladofioletowe ściany dodawały wnętrzu lekkości. Francuskie
drzwi prowadziły do oranżerii biegnącej przez całą długość budynku.
– Proszę usiąść, zorganizuję herbatę.
– Jak miło – stwierdził Bryant, kiedy Croft wyszedł z pokoju. – Zrobi nam herbaty.
– Powiedział, że zorganizuje herbatę. Nie sądzę, żeby zamierzał sam ją zaparzyć.
– Marta zaraz przyjdzie – powiedział gospodarz, wchodząc do pokoju. Zdążył pozbyć się
ręcznika. Rozczesał też włosy, przez co na skroniach widać było więcej siwizny.
– Pańska żona?
Mężczyzna uśmiechnął się, odsłaniając nieco zbyt białe zęby.
– Skądże. Marta to nasza pomoc domowa. Mieszka z nami. Pomaga Ninie zajmować się
chłopcami i domem.
– Dom jest przepiękny, panie radny.
– Proszę, mówcie mi Richard – wspaniałomyślnie zaproponował gospodarz. – Dom to
oczko w głowie mojej żony. Ciężko pracuje i chce móc się zrelaksować w komfortowych
warunkach.
– Czym się zajmuje?
– Jest adwokatem, specjalizuje się w prawach człowieka. Broni praw ludzi, z którymi
niekoniecznie chcieliby się państwo zadawać.
Kim natychmiast zrozumiała aluzję.
– Terrorystów.
– Bardziej poprawny politycznie termin to „osoby oskarżone o działalność terrorystyczną”.
Stone starała się nie okazywać emocji, ale jej niesmak musiał być widoczny.
– Każdy powinien móc korzystać z pełni przysługujących mu praw. Zgodzi się pani ze mną,
pani detektyw?
Detektyw się nie odezwała. Nie była pewna, jak zareagować. Święcie wierzyła, że prawo
obowiązuje wszystkich, musiała więc przyznać, że wszyscy mają też prawo do obrony.
Zgadzała się więc z Croftem – ale wcale jej się to nie podobało.
Bardziej niż zawód żony gospodarza zaintrygował ją jego całkowity brak mimiki. Kiedy
mówił, czoło i policzki w ogóle się nie poruszały. Dla Kim dobrowolne wstrzykiwanie sobie
pochodnej najgroźniejszej znanej toksyny było niezrozumiałe, a w przypadku mężczyzny
dobiegającego pięćdziesiątki – wręcz nieprzyzwoite. Miała wrażenie, że patrzy nie na żywego
człowieka, a na jego woskową figurę.
Croft zrobił zamaszysty gest ręką.
– Nina lubi żyć na wysokim poziomie, a ja mam szczęście, że żona tak bardzo mnie kocha.
Komentarz miał zapewne być odebrany jako skromny i uroczy, ale dla Kim świadczył o tym,

że mówiący jest zadowolonym z siebie bufonem.
Miała szczerą ochotę odpowiedzieć: „Na pewno nie tak bardzo, jak ty sam siebie”. Na
szczęście przeszkodziła jej w tym młoda szczupła blondynka, która przyniosła tacę z herbatą.
Stone rzuciła Bryantowi wymowne spojrzenie. Jezu, ani żona, ani mąż nie mają krzty
przyzwoitości. Zaniepokoiła się o los dwóch zadbanych chłopców, których zdjęcie wisiało na
ceglanej obudowie kominka.
Po wyjściu Marty Richard nalał gorącego napoju ze srebrnego czajniczka do trzech małych
filiżanek. Kim zauważyła, że gospodarz proponuje im jedynie zieloną herbatę i ruchem ręki
podziękowała za poczęstunek.
– Chciałem się z państwem spotkać i zaoferować pomoc, ale byłem bardzo zajęty
spotkaniami z wyborcami.
Jasne, pomyślała policjantka. Pewnie właśnie wyborcy namówili go na schadzkę z pomocą
domową w środku dnia. Nawet ton głosu radnego brzmiał nieszczerze. Kim zastanawiała się,
czy Croft wypadłby bardziej wiarygodnie, gdyby rozmawiali w biurze. Tutaj, w luksusowym
otoczeniu, wiedząc o jego grzeszkach, nie mogła powstrzymać wstrętu.
– Skoro nam udało się dotrzeć do pana, chcielibyśmy zadać kilka pytań. Nie zajmiemy
wiele czasu.
– Oczywiście, proszę pytać.
Usiadł na sofie naprzeciwko detektywów, oparł się i założył prawą stopę na lewe kolano.
Kim zaczęła od początku. Czuła głęboką niechęć do tego mężczyzny, ale nie zamierzała
pozwolić, żeby jej osobiste opinie zaważyły na pracy.
– Wie pan, że Teresa Wyatt została niedawno zamordowana?
– Straszna sprawa – odpowiedział Croft, nie zmieniając wyrazu twarzy. – Wysłałem kwiaty.
– Bardzo miło z pana strony.
– Chociaż tyle mogłem zrobić.
– Czy słyszał pan też o śmierci Toma Curtisa?
Croft pokręcił głową.
– Bestialstwo.
Kim była gotowa się założyć, że jego rodzinie Croft też posłał kwiaty.
– A czy zdawał pan sobie sprawę, że Mary Andrews również niedawno odeszła?
– Nie – mężczyzna spojrzał w stronę biurka. – Muszę wysłać…
– Kwiaty – dokończyła za niego Kim. – A czy pamięta pan pracownika nazwiskiem Arthur
Connop?
Croft zastanawiał się przez chwilę.
– Tak, tak. Był jednym ze stróżów.
Kim zastanawiała się, jak radny zamierzał im pomóc, gdyby udało mu się dotrzeć na
posterunek. Teraz wcale nie był zbyt rozmowny.
– Rozmawialiśmy z nim dzisiaj.
– Mam nadzieję, że dobrze się miewa.
– On nie życzył panu tego samego.
Mężczyzna roześmiał się i sięgnął po filiżankę z zieloną herbatą.
– Zauważyłem, że mało kto ciepło wspomina przełożonych. Zwłaszcza w przypadku
leniwych pracowników. Wiele razy byłem zmuszony udzielać panu Connopowi upomnień.
– Za co?
– Spanie w godzinach pracy, niestaranne wykonywanie obowiązków…

Przerwał tak, jakby było coś jeszcze do dodania.
– I?
– Drobne codzienne problemy.
– A William Payne?
Kim zauważyła błysk w oczach radnego.
– O co państwo pytają?
– Był drugim nocnym stróżem. Czy także otrzymywał upomnienia?
– Bynajmniej. William był wzorowym pracownikiem. Zakładam, że wiedzą państwo o jego
sytuacji rodzinnej?
Kim skinęła głową.
– William nigdy nie zaryzykowałby utraty pracy.
– Czy pana zdaniem William Payne był traktowany bardziej ulgowo niż Arthur Connop? –
naciskała Stone. Czuła, że ma to jakieś znaczenie.
– Szczerze mówiąc, zdarzyło nam się raz czy dwa przymknąć na coś oko.
– Na co na przykład?
– Wiadomo było, że William od czasu do czasu na chwilę wychodził do domu, jeżeli jego
córka wyjątkowo źle się czuła, albo jeśli sąsiadka nie mogła się nią zająć, ale nigdy nie
zostawiał dziewcząt bez opieki, więc nie wyciągaliśmy z tego żadnych konsekwencji.
Wiedzieliśmy o tym, ale… – Croft wzruszył ramionami – Nie chciałaby pani być na jego
miejscu, prawda?
– Czy może pan coś dodać? Connop twierdził…
– Pani detektyw, myślę, że Arthur Connop jest zgorzkniały od urodzenia. Jeśli go pani
poznała, wie pani, że uważa się za pokrzywdzonego przez los. Sądzi, że źle mu się dzieje
z winy innych ludzi i że nie ma nad niczym kontroli.
– Dzisiaj okazało się, że ma rację. Został śmiertelnie potrącony przez samochód,
a kierowca uciekł z miejsca wypadku.
Croft głośno przełknął ślinę.
– Nie żyje?
– Nie dostaliśmy jeszcze potwierdzenia, ale rokowania były złe.
– Mój Boże. Cóż za okropny, tragiczny wypadek. – Mężczyzna westchnął ciężko. – W takim
razie mogę chyba być z panią całkowicie szczery, pani detektyw.
– Będę zobowiązana – odpowiedziała Kim. Croft sprawiał wrażenie, jakby siłą zmuszał się
do mówienia.
– Na krótko przed pożarem zostałem poinformowany, że Arthur dostarcza niektórym
dziewczętom narkotyki. Miękkie, ale jednak.
– Dlaczego? – zapytała Kim. Connop ryzykował utratą pracy, wpisem w rejestrze skazanych
i kilkumiesięcznym pobytem w więzieniu Featherstone.
– William pracował na nocną zmianę, ale dwa razy w tygodniu miał wolne. Zastępował go
wtedy pracownik tymczasowy, ale Arthur też czasami brał jego dyżury, żeby sobie dorobić.
Nikt z pracowników nie wiedział, że pierwszą część swojej zmiany Connop spędza w pubie.
Odkryli to bywalcy tego lokalu i wykorzystali sytuację.
– Szantażowali go? – zapytał Bryant.
– Nie chciałbym używać tego słowa, panie detektywie.
Jasne, że nie, pomyślała Kim. W końcu to on kierował wtedy placówką.
– Arthur do niczego się nie przyznał, bo bał się utraty pracy.

– I powinien ją stracić! – wybuchła Stone. – Był odpowiedzialny za bezpieczeństwo
piętnastu czy dwudziestu dziewczynek w wieku od sześciu do piętnastu lat! Pod jego
nieobecność mogło dojść do tragedii!
Croft spojrzał na nią pytająco.
– Usprawiedliwia pani zachowanie tych dziewcząt, pani detektyw?
Kim nie zamierzała niczego usprawiedliwiać, ale żadnej z osób odpowiedzialnych za
dziewczynki, z którymi dotąd rozmawiała, w ogóle nie obchodził ich los.
Uważnie dobierając słowa, powiedziała:
– Nie. Ale gdyby Connop prawidłowo wykonywał swoje obowiązki, nie zostałby
postawiony w takiej sytuacji.
Mężczyzna się uśmiechnął.
– To fakt, pani detektyw. Jednak zamieszane w sprawę dziewczyny nie były wzorowymi
obywatelkami.
Kim stłumiła ogarniający ją gniew. Wychowankom, które popełniały błąd, automatycznie
przypinano etykietkę przestępczyń pozbawionych zasad, nierokujących nadziei na przyszłość.
Ale czego innego można się było po nich spodziewać, skoro miały wzorce takie jak Arthur
Connop?
Kim zastanowiło nagłe wyznanie Crofta w sprawie Connopa. Co pan radny chciał w ten
sposób zyskać?
Mężczyzna wychylił się do przodu.
– Dolać państwu herbaty?
– Panie Croft, nie wydaje się pan szczególnie przejęty faktem, że pańscy dawni koledzy
z pracy giną w podejrzanych okolicznościach.
– Naliczyłem dwa zabójstwa, jeden zgon z przyczyn naturalnych i wypadek, który mógł, ale
nie musiał, doprowadzić do śmierci.
– Co się działo wtedy w Crestwood? – spytała ostro Kim.
Richard Croft nie dał się wytrącić z równowagi.
– Też chciałbym wiedzieć, ale pracowałem w placówce jedynie przez ostatnie dwa lata jej
działalności.
– Nie zauważył pan, że w tym okresie gwałtownie wzrosła liczba ucieczek?
Mężczyzna nie spuścił wzroku pod jej spojrzeniem, ale zmiana taktyki Kim, która przeszła
od pytań ogólnych do sondowania, zirytowała go. Nie podobało mu się, że ktoś kwestionuje
sposób zarządzania placówką za jego kadencji.
– Niektórzy młodzi ludzie nie akceptują zasad, nawet jeśli zostały one ustanowione
w najlepszej wierze.
Kim pamiętała, że większość reguł wprowadzano dla wygody pracowników, nie dla dobra
wychowanek.
– Mówił pan o Arthurze. A jak wyglądały pańskie kontakty z wychowankami Crestwood?
– Były sporadyczne. Zostałem powołany na to stanowisko, aby podejmować decyzje
organizacyjne i efektywnie zarządzać placówką.
Wymawiał słowo „placówka” w taki sposób, jakby Crestwood było więzieniem pod
specjalnym nadzorem, nie domem dla porzuconych dzieciaków.
– Panie Croft, czy ma pan podstawy sądzić, że ktokolwiek z pana kolegów mógł chcieć
skrzywdzić którąś z dziewcząt?
Mężczyzna wstał.

– Oczywiście, że nie. Jak mogą państwo w ogóle o to pytać? To okropne oskarżenie.
Wszyscy pracownicy placówki mieli za zadanie opiekować się tymi dziećmi.
– Za miesięcznym wynagrodzeniem – wyrwało się Kim.
– Nie wszyscy – odparował. – Ale nawet pastor nie mógł dotrzeć do niektórych dziewczyn.
– A co z Arthurem?
– Popełnił błąd. Ale nigdy by nikogo nie skrzywdził.
– Rozumiem, panie Croft, ale znaleźliśmy ciało prawdopodobnie należące do nastoletniej
dziewczyny, pogrzebane na terenie Crestwood, i możemy z całą pewnością stwierdzić, że nie
trafiło pod ziemię samo.
Radny znieruchomiał na chwilę, potem przeczesał włosy palcami. Była to jego jedyna
fizyczna reakcja na słowa Stone. Mimikę mężczyzny tłumił botoks.
– Panie Croft, czy pan albo ktokolwiek z pańskich znajomych zgłaszał sprzeciw wobec
prowadzenia na terenie wykopalisk przez profesora Miltona?
– Absolutnie nie. Nie mam ku temu żadnych powodów.
Policjantka podniosła się i stanęła twarzą w twarz z gospodarzem.
– Ostatnie pytanie, zanim zostawię pana w spokoju. Gdzie pan był w nocy, kiedy
zamordowano Teresę Wyatt?
Mężczyzna poczerwieniał na twarzy i wskazał im drzwi.
– Proszę natychmiast opuścić mój dom. Odwołuję swoją ofertę pomocy. Wszelkie dalsze
pytania proszę kierować do mojego adwokata.
Kim ruszyła w stronę drzwi.
– Panie Croft. Z przyjemnością opuszczę dom pańskiej żony. Dziękuję za poświęcony nam
czas.
Kiedy detektyw wychodziła z budynku, właśnie parkował przed nim srebrny range rover.
Kierowca nie stanął na miejscu pomiędzy dwoma sportowymi samochodami – najwyraźniej
było ono przeznaczone dla innego pojazdu.
Z range rovera wysiadła szczupła kobieta i zabrała aktówkę leżącą na tylnym siedzeniu.
Miała na sobie czarną garsonkę z ołówkową spódnicą sięgającą tuż za kolano i szpilki na
dziesięciocentymetrowych obcasach. Jej czarne, lśniące włosy ściągnięte były w ciasny kucyk.
Mijając ją, Kim rzuciła spojrzenie pełne podziwu – pani Croft wyglądała naprawdę
rewelacyjnie. Kobieta w odpowiedzi uśmiechnęła się pobłażliwie i zdawkowo skinęła głową.
– Co ona w nim widzi, do cholery? – zapytał Bryant.
Kiedy detektywi wsiedli do samochodu, a za małżonkami zamknęły się drzwi, Kim
pokręciła głową. Świat jest jednak pełen zagadek.
Bryant odpalił silnik i wrzucił wsteczny bieg.
– Szefowo, nauczysz się kiedyś w końcu być miła?
– Oczywiście. Kiedy tylko znajdę kogoś, kto na to zasłuży.
Kim westchnęła, spojrzała na dom i przez chwilę myślała o Williamie Paynie i jego córce
Lucy. Los zdecydowanie nie jest sprawiedliwy.
– O czym myślisz? – spytał Bryant, kiedy otworzyła się przed nimi brama.
– O tym, jak zareagował na informacje o zakopanej dziewczynie.
– Co masz na myśli?
– Nie spytał, czy udało nam się ją zidentyfikować. Nie zszokowało go nic z tego, co mu
powiedzieliśmy. Botoks unieruchomił mięśnie jego twarzy, ale nie potrafi kontrolować oczu.
Kim miała złe przeczucia co do Richarda Crofta. Była pewna, że coś wie – ale nadal nie

udało jej się dotrzeć do sedna sprawy, do nitki, po której dotarłaby do kłębka – sekretów
Crestwood.

ROZDZIAŁ 39

– Czego oni chcieli? – spytała Nina Croft, stawiając aktówkę na podłodze w holu.
– Pytali o Crestwood – odpowiedział radny, idąc za żoną do kuchni.
Byli razem od piętnastu lat i dwie rzeczy nadal nie przestały go zadziwiać.
Po pierwsze, jego żona wyglądała równie wspaniale jak w dniu, kiedy się poznali.
Zakochał się w niej wtedy bez pamięci i, na jego nieszczęście, uczucie dotąd nie osłabło.
Po drugie, od siedmiu lat z jej oczu nie zniknął lodowaty chłód.
Nina zatrzymała się przy wyspie pośrodku dużej kuchni. Mąż stanął naprzeciwko niej.
Zmierzyła go wzrokiem znad nigdy nieużywanych garnków Le Creuset.
– Co im powiedziałeś? – spytała.
Croft spuścił wzrok. Siedem lat wcześniej, po narodzinach drugiego syna, ogarnęła go
euforia. Patrząc, jak jego piękna żona wydaje na świat dziecko, poczuł niesamowicie silną
miłość i potrzebę zaopiekowania się nią. Był przekonany, że nic nie zdoła naruszyć istniejącej
między nimi więzi. Uznał, że może jej bezgranicznie zaufać.
Dwa dni później, po tym, jak odłożył Harrisona do kołyski, Richard postanowił, że skoro są
z żoną tak blisko, może podzielić się z nią sekretami Crestwood. Była to ich ostatnia wspólna
noc.
Nie było gniewu, żadnych wymówek czy gróźb wydania go. Opadła na nich lodowata mgła,
która nie podniosła się przez te wszystkie lata.
– O co pytali?
Croft powtórzył jej słowo w słowo całą rozmowę. Kobieta nie okazywała żadnych emocji,
dopóki nie dotarł do ostatnich pytań – dopiero wtedy drgnął jej mięsień w policzku. Kiedy
skończył mówić i czekał na odpowiedź żony, poczuł, jak pot skrapla mu się na czole.
– Richardzie, już wiele lat temu powiedziałam ci, że nie dopuszczę do tego, żeby twoje
błędy z przeszłości zaważyły na życiu moim i moich dzieci.
– Tej nocy, kiedy na zawsze przestałaś dzielić je ze mną, skarbie?
Pobłażliwy ton żony często drażnił Crofta. A od czasu do czasu mężczyzna próbował się
postawić.
– Tak, kochanie. Tamtym wyznaniem zabiłeś cały pociąg, jaki do ciebie czułam. Gdyby
podczas śledztwa w sprawie Crestwood wyszły na jaw twoje malwersacje, wybuchłby
skandal. – Podniosła oczy ku niebu, jakby upominała Harrisona. – Przywłaszczając sobie
pieniądze przeznaczone dla tych dziewczynek, postąpiłeś obrzydliwie, kotku – stwierdziła
lodowato zimnym tonem. – A na to, co zrobiłeś, żeby zatuszować sprawę, po prostu brak mi
słów.
Croft kolejny raz przeklął się w duchu za to, że tamtej nocy postanowił być z nią
bezwzględnie szczery. Owszem, wypłacał sobie dodatkową pensję. Zasługiwał na nią,
a dziewczętom niczego nie brakowało. Wszystkie ich podstawowe potrzeby były zaspokojone.
Nadal zależało mu na Ninie, więc zabolało go, kiedy zobaczył wstręt na jej twarzy.
W pierwszym odruchu postanowił się odgryźć. Zadać jej ból, aby w ogóle cokolwiek do niego
poczuła.
Przekrzywił głowę i uśmiechnął się.
– Skoro moja żona skąpi mi miłości, poszukam jej u kogoś innego.

Wstrzymał oddech. Czekał na jakąkolwiek reakcję, w której byłoby widać prawdziwe
emocje. Cokolwiek, co pokaże mu, że coś jednak między nimi pozostało.
Nina się roześmiała. Głośno i bez krzty wesołości.
– Masz na myśli Martę?
Nie takiej reakcji się spodziewał. Kobieta uśmiechnęła się szelmowsko, a on poczuł się,
jakby ściany kuchni zaczęły się do niego zbliżać.
– Wiesz… wiesz o Marcie?
– Czy o tym wiem, skarbie? Sowicie jej za to płacę.
Croft cofnął się o krok, jakby dostał w twarz. Był pewien, że jego żona kłamie. Nie
dopuszczał innej możliwości.
– Richardzie, ty niedorzeczny stary głupcze. Marta zostawiła w Bułgarii liczną rodzinę,
którą teraz utrzymuje. Dzięki jej podstawowej pensji jej krewni mają co jeść. Dzięki, hmm…
nadgodzinom, obaj jej bracia mogą chodzić do szkoły. Tak bardzo chce uprawiać z tobą seks,
bo płacę jej od godziny. I robię to z przyjemnością, dziewczyna ciężko pracuje na każdy grosz.
Mężczyzna poczuł, jak się czerwieni, kiedy dotarła do niego przykra prawda. Wcześniej
tego dnia Marta faktycznie dość mocno nalegała.
– Ty oziębła suko.
Nina zignorowała zniewagę i pochyliła się nad ekspresem do kawy.
– Mówiłam ci już, że nie dopuszczę, żeby moje nazwisko powiązano z jakimkolwiek
skandalem. Bardzo ciężko pracowałam, aby pozwolić sobie na styl życia, jaki w tej chwili
prowadzę. Ze względu na twoją pozycję społeczną mogę cię tolerować w swoim otoczeniu.
Dopóki będziesz cicho.
Croft zdawał sobie sprawę, że żona czuje do niego odrazę. Był jej potrzebny tylko z jednego
względu – prestiż, jakim cieszył się jako poseł, sprawiał, że również ona była otoczona
powszechnym szacunkiem, mimo swojej podejrzanej klienteli.
– Nie miej takiej zbolałej miny, dzióbku. Ten układ dobrze się sprawdzał i nadal tak będzie.
Na myśl o tym, że miałby znów pójść do łóżka z Martą, Richard dostał gęsiej skórki.
Wydawało mu się, że naprawdę między nimi zaiskrzyło – a tymczasem dziewczyna dorabiała
w ten sposób do pensji.
– Ale dlaczego Marta? – zapytał, nadal zszokowany jej wyznaniem.
– Moja reputacja jest dla mnie wszystkim. Nie pozwolę ci jej szargać. Jesteś mężczyzną,
masz swoje potrzeby, ale nie mogłam pozwolić, żebyś gził się z jakąś dziwką z ulicy, zaraził
się czymś od niej i naraził na niebezpieczeństwo moje dzieci.
Nina wyciągnęła komórkę.
– A teraz bądź grzecznym chłopcem i zmykaj stąd, a ja posprzątam po tobie bałagan.
Richard był bliski podjęcia decyzji. Zacisnął pięści. Mógł odwrócić się i odejść – uciec
z tego domu, od oziębłej, kontrolującej go Niny.
Mógł iść prosto na policję i pozbyć się wszystkiego, co ciążyło mu na sumieniu. Uwolnić
się od tej kobiety i od życia, które prowadził.
Pomyślał o swojej skromnej diecie poselskiej. Nawet przy zastosowaniu kreatywnej
księgowości nie miał szans na sześciocyfrowe zarobki. Jego miesięczne dochody ledwie
wystarczały na rachunki. To jego żona spłacała kredyt hipoteczny, kupowała samochody
i wypłacała mu kieszonkowe pierwszego każdego miesiąca.
Croft opuścił pięści i poszedł do gabinetu, jak na smyczy. Kiedy zamknął za sobą drzwi,
starł z twarzy pot. Resztki dumy nie pozwoliły mu zrobić tego przy żonie.

Teresa i Tom już nie żyją, Arthur długo nie pociągnie. Richard chciał wierzyć, że to
przypadek. Musiał w to wierzyć. Jeśli jest inaczej – to on będzie następny.

ROZDZIAŁ 40

Kim wybrała numer, kiedy Bryant składał zamówienie w okienku McDrive. Stacey odebrała
po drugim sygnale.
– Stace, potrzebujemy adresów wszystkich byłych wychowanek Crestwood, jakie udało ci
się zdobyć. Skończyli nam się pracownicy do przesłuchiwania.
– Tak, słyszeliśmy o tym. Woody już o ciebie pytał.
– Szef mnie szukał – szepnęła do Bryanta, kiedy Stacey stukała w klawiaturę.
Mężczyzna się skrzywił.
– Dobra, pierwsza na liście to… Właściwie to są dwie. Bliźniaczki, Bethany i Nicola
Adamson. Mam adres Nicoli, mieszka w Brindleyplace w Birmingham.
Kim powtórzyła adres na głos, a Bryant go zanotował.
– W porządku. A czy możesz postarać się zlokalizować tego pastora, o którym wcześniej
wspominałaś? Znów o nim słyszeliśmy, więc chyba warto go odwiedzić. Może dziewczyny mu
się zwierzały.
– Robi się, szefowo.
– Dzięki, Stace. Dawson się odzywał?
– Do mnie nie.
Kim zakończyła połączenie.
– Trzeba było wrócić na posterunek po tym, co się stało.
Stone doskonale zdawała sobie sprawę, że powinni byli poinformować Woody’ego
o wypadku i postępować zgodnie z procedurą obowiązującą świadków „traumatycznych
incydentów”. Ale gdyby jej zespół przestrzegał takich procedur, w ogóle nie wychodziliby
z posterunku.
– Napiszę później raport i porozmawiam z Woodym, czas ucieka. Póki co straciliśmy cztery
osoby, które pracowały w Crestwood tuż przed zamknięciem sierocińca.
Odgryzła kęs burgera z kurczakiem. Smakował jak arkusz tektury włożony między dwie
płyty wiórowe. Odłożyła go i wyjęła komórkę.
Dawson odebrał natychmiast.
– Jak tam? – zapytała.
– Do przodu. Cerys weszła już do wykopu z narzędziami, więc cokolwiek tam jest, wkrótce
zostanie wydobyte.
Kim słyszała zmęczenie w jego głosie.
– Byłeś u Williama Payne’a?
– Tak, szefowo. Zrobiłem próbny alarm agencji ochrony, żeby sprawdzić, czy instalacja
działa. Wyczyściłem czujniki ruchu z tyłu i z przodu i przetestowałem je w promieniu pięciu
metrów. Poprosiłem też Payne’a, żeby odsunął kilka doniczek od płotu i zmienił baterię
w nadajniku alarmowym Lucy, tak na wszelki wypadek. I kazałem wszystkim dzielnicowym
zwracać uwagę na dom Payne’a podczas patroli.
Stone uśmiechnęła się. Dlatego właśnie Dawson był w jej zespole. Czasami szefowanie mu
przypominało opiekę nad małym dzieckiem. Czasami wystawiał jej cierpliwość na próbę. Ale
kiedy robił swoje – robił to świetnie.
– Tak dla twojej informacji, szefowo. Podali przez radio. Arthur Connop nie żyje.

Nie odezwała się. Wiedziała, że ten facet nie miał szans.
– Ulica dalej jest zamknięta i pracuje tam ekipa kryminalistyczna. Kto wie, może coś
znajdą.
Kim zakończyła połączenie.
– Connop – szepnęła.
– Nie żyje? – zapytał Bryant.
Skinęła głową i westchnęła. Szczerze mówiąc, trudno jej było wykrzesać z siebie żal po
śmierci Connopa, skoro jego własnej żony w ogóle nie interesowało, gdzie mężczyzna się
podziewa. Żadna z przesłuchiwanych osób go nie lubiła – ani obecnie, ani nigdy wcześniej.
Maureen może odczuć jego brak, bo spadnie sprzedaż piwa i kanapek, ale chyba nikt nie
będzie po nim rozpaczał.
Kim chętnie by uznała, że ten przykry, ordynarny typ był kiedyś porządnym gościem
i zgorzkniał z wiekiem, ale nie było sensu się łudzić, skoro już dziesięć lat wcześniej tak
rażąco zaniedbywał obowiązki. Podejrzewała, że Maureen miała rację i Arthur od zawsze był
wrednym egoistą – a teraz zastanawiała się, czy na tym się kończyło. Jak daleko był gotów się
posunąć, żeby uniknąć odpowiedzialności?
Bryant wytarł usta papierową serwetką. Kim spojrzała na zegarek na tablicy rozdzielczej.
Właśnie minęła trzecia. Na posterunku czekało na nią mnóstwo papierkowej roboty. To był
długi, ciężki dzień. Zawsze mogła zacząć przesłuchania wychowanek od jutra. Jej ciało
domagało się prysznica i odpoczynku.
– To co, szefowo, jedziemy pod ten adres w Birmingham?
Uśmiechnęła się i skinęła głową.

ROZDZIAŁ 41

Brindleyplace, rozciągające się na powierzchni prawie siedemdziesięciu tysięcy
kilometrów kwadratowych, było największym projektem wielofunkcyjnej rewitalizacji
w Wielkiej Brytanii. Położone nad kanałem fabryki i szkołę z czasów wiktoriańskich
odnowiono w różnych stylach architektonicznych.
Rozpoczęty w 1993 roku projekt obejmował trzy obszary. W Brindleyplace znajdowały się
niskie budynki z komfortowymi biurami, sklepami i galeriami, w Water’s Edge – bary,
restauracje i kawiarnie, a w Symphony Court – mieszkania.
– Szefowo, co my robimy nie tak? – spytał Bryant, kiedy stanęli na czwartym piętrze
budynku King Edwards Wharf.
Drzwi otworzyła im szczupła, umięśniona kobieta w czarnych legginsach i obcisłej
sportowej koszulce, zarumieniona po niedawnym wysiłku.
– Pani Nicola Adamson?
– Z kim rozmawiam?
Bryant przedstawił oboje detektywów i pokazał kobiecie legitymację. Przesunęła się
i wpuściła ich do apartamentu.
Kim stanęła na podłodze z drewna bukowego, którą wyłożona była cała rozległa otwarta
przestrzeń, aż do kuchni.
Białe skórzane sofy stały równolegle do ściany, na której wisiał duży telewizor. Pod nim
znajdowały się rozmaite urządzenia elektroniczne wbudowane w ścianę. Nie było widać
żadnych kabli.
Oświetlenie wpuszczono w sufit, a nad kominkiem w obudowie z otoczaków zamontowano
kilka reflektorów.
Na końcu pomieszczenia stał szklany stół, a dookoła niego tekowe krzesła. Tuż za nim
kończyły się deski i zaczynały kamienne płytki.
Stone oceniła na oko, że mieszkanie może mieć około stu czterdziestu metrów
kwadratowych.
– Napiją się państwo czegoś? Herbaty? Kawy?
Kim skinęła głową.
– Kawy. Bardzo mocnej.
Nicola Adamson nie próbowała ukryć uśmiechu.
– Ciężki dzień, pani detektyw?
Poszła do kuchni, wyposażonej w lakierowane białe szafki z akcentami z brązowego
drewna.
Stone w milczeniu lustrowała otoczenie. Lewa ściana była w całości wykonana ze szkła,
przeciętego jedynie kilkoma okrągłymi kolumnami z kamienia. Za nią znajdował się balkon.
Kim nie musiała wychodzić, żeby zauważyć, że rozciąga się z niego widok na kanał Brindley
Loop. Dalej przy szklanej ścianie stała bieżnia, częściowo zasłonięta orientalnym parawanem.
Cóż, pomyślała policjantka, skoro już musi ćwiczyć – przynajmniej robi to z klasą.
Apartament mógł imponować, a jego właścicielka miała zaledwie dwadzieścia kilka lat
i była w domu mimo wczesnego popołudnia.
– Czym się pani zajmuje? – wprost zapytała Kim.

– Słucham?
– Ma pani piękne mieszkanie. Zastanawiam się, jak pani na nie zarobiła.
Kim zostawiła takt i dyplomację daleko za sobą. Dzień zaczynał się jej dłużyć – a Nicola
albo jej odpowie, albo nie.
– Nie rozumiem, dlaczego miałoby to państwa interesować, bo nie robię nic nielegalnego.
Jestem tancerką egzotyczną, naprawdę dobrą w swoim fachu.
Dla policjantki brzmiało to całkiem prawdopodobnie. Kobieta poruszała się z naturalnym
wdziękiem i gibkością.
Nicola przyniosła na tacy dwa parujące kubki i butelkę wody.
– Pracuję w The Roxburgh – oznajmiła, jakby to wszystko wyjaśniało. Kim faktycznie
wystarczyła taka odpowiedź. Wiedziała, że wstęp do klubu mają tylko jego członkowie, że
zapewnia on rozrywkę dla dorosłych, a klientami są dobrze opłacani specjaliści – i że dzięki
surowym zasadom egzekwowanym przez szefa lokal unika częstych wizyt lokalnej policji,
które były udziałem innych podobnych klubów w centrum Birmingham.
– Wie pani, w jakiej sprawie przyjechaliśmy? – zapytał Bryant. Popełnił błąd i odchylił się
na głębokiej sofie. Teraz rozpaczliwie starał się wyprostować, żeby mebel nie połknął go
w całości.
– Oczywiście. Nie wiem, na ile będę w stanie pomóc, ale proszę pytać.
– Ile miała pani lat, kiedy trafiła pani do Crestwood?
– Bywałam tam od czasu do czasu. Trafiłyśmy z siostrą do systemu opieki, kiedy miałyśmy
dwa lata.
– Ile lat mają panie na tym zdjęciu? – zapytała Kim, wskazując na fotografię w srebrnej
ramce, stojącą na niedużym stoliku.
Dziewczynki na zdjęciu były identyczne i tak samo ubrane. Miały na sobie sztywne białe
spódniczki od szkolnych mundurków rozdawanych przez opiekę społeczną. Stone świetnie
pamiętała takie darmowe ubrania – i darmowe docinki, które im towarzyszyły. Obie miały
także różowe kardigany z motywem kwiatowym wyhaftowanym po lewej stronie. Różniły się
tylko fryzurami – jedna miała rozpuszczone blond loki, druga włosy związane frotką.
Nicola uśmiechnęła się, sięgając po zdjęcie.
– Świetnie pamiętam te sweterki. Beth swój zgubiła i podkradała mój. To chyba jedyna
rzecz, o którą się w życiu kłóciłyśmy.
Bryant otworzył usta, ale Kim uciszyła go spojrzeniem. Wyraz twarzy Nicoli się zmienił.
Nie patrzyła już na zdjęcie, a w swoją przeszłość.
– Sweterki mogą się wydawać niepozorne, ale dla nas były bardzo cenne. Mary poprosiła
kiedyś o pomoc przy myciu ścian. Zgłosiłyśmy się z Beth na ochotnika, bo Mary była dobrą
kobietą i naprawdę ciężko pracowała. Kiedy skończyłyśmy, dała nam po kilka funtów za
fatygę. – Nicola w końcu podniosła wzrok. Miała smutną, zadumaną twarz.
– Nie wyobrażają sobie państwo, jak się poczułyśmy. Następnego dnia rano pobiegłyśmy na
rynek w Blackheath. Chodziłyśmy między straganami, wybierając, co sobie kupimy. Nie
chodziło o same sweterki, a o fakt, że należały do nas od nowości. Nie były odziedziczone po
starszych dziewczynach ani kupione z drugiej ręki w lumpeksie. Były nowe – i nasze.
Z prawego oka Nicoli spłynęła łza. Kobieta odstawiła zdjęcie i wytarła policzek.
– Wiem, że to brzmi głupio i nie mogą państwo zrozumieć…
– Ja mogę – powiedziała Kim.
Nicola uśmiechnęła się pobłażliwie i pokręciła głową.

– Nie, pani detektyw. Z pewnością nie może pani…
– Z pewnością mogę – powtórzyła Stone.
Nicola spojrzała jej w oczy, a po kilku sekundach skinęła głową ze zrozumieniem.
– Na tym zdjęciu mamy po czternaście lat.
Bryant spojrzał na swoją przełożoną, a ona dała mu znak, żeby pytał dalej.
– Czy przebywały panie tylko w Crestwood?
Nicola pokręciła głową.
– Nie. Nasza matka była uzależniona od heroiny. Chciałabym powiedzieć, że bardzo się
starała, ale tak nie było. Do dwunastego roku życia byłyśmy na przemian w rodzinach
zastępczych, domach dziecka i z matką, kiedy zabierała nas do siebie po odwyku. Nie mam
zbyt wielu wspomnień z tego okresu.
Jej oczy powiedziały Kim, że pamięta tamte czasy aż za dobrze.
– Ale miałyście siebie? – powiedziała detektyw, patrząc na zdjęcie. Znała to uczucie.
Doświadczała go przez sześć lat.
Nicola skinęła głową.
– Tak, miałyśmy siebie.
– Pani Adamson, mamy podstawy sądzić, że ciało, które odkryliśmy, może należeć do jednej
z wychowanek Crestwood.
– Nie – powiedziała kobieta, kręcąc głową. – Chyba nie mówią państwo poważnie?
– Czy mogłaby nam pani powiedzieć cokolwiek na temat okresu spędzonego w Crestwood,
co mogłoby pomóc nam w śledztwie?
Nicola zmrużyła oczy, jakby przypatrywała się swoim wspomnieniom. Kim i Bryant nie
odzywali się.
W końcu pokręciła głową.
– Naprawdę nic nie przychodzi mi do głowy. Trzymałyśmy się z Beth na uboczu. Nie mam
nic do dodania.
– A pani siostra? Myśli pani, że ona mogłaby nam pomóc?
Nicola wzruszyła ramionami. Zadzwoniła komórka Stone, a dwie sekundy później odezwał
się telefon Bryanta. Oboje odrzucili połączenia.
– Przepraszam – powiedział Bryant. – Co pani mówiła?
– Może Beth coś sobie przypomni. Mieszka teraz ze mną. – Nicola spojrzała na zegarek. –
Powinna być w domu za około pół godziny. Zaczekają państwo?
Telefon Kim zaczął wibrować w jej kieszeni.
– Nie, dziękujemy – powiedziała, wstając.
Bryant poszedł za jej przykładem i podał Nicoli rękę.
– Jeżeli coś jednak przyjdzie pani do głowy, proszę zadzwonić.
– Oczywiście – odpowiedziała i odprowadziła ich do drzwi.
Przed wyjściem Kim odwróciła się do Nicoli. Postanowiła zaryzykować.
– Nie pamięta pani może, czy któraś z dziewczyn miała szczególną słabość do koralików?
– Koralików?
– Może nosiła bransoletki?
Nicola zastanawiała się przez chwilę, a potem zakryła ręką usta.
– Tak, była jedna taka. Miała na imię Melanie. Starsza ode mnie, więc nie znałyśmy się za
dobrze. To była jedna z tych zbuntowanych dziewczyn, z problemami.
Stone wstrzymała oddech.

– Pamiętam jej koraliki. Dała też takie swoim najlepszym przyjaciółkom. Tworzyły małą
paczkę. – Nicola zaczęła kiwać głową. – No właśnie. Było ich trzy. Wszystkie miały koraliki.
Kim poczuła ucisk w żołądku. Była gotowa się założyć, że wszystkie trzy „uciekły”
z Crestwood.

ROZDZIAŁ 42

– Cholera – mruknął Bryant, wsiadając do samochodu. Kim poczuła mdłości.
– Myślisz to samo co ja?
– Że może tam być jeszcze jedno ciało?
– Nie „może być”, a „prawdopodobnie jest”. Reszta się zgadza. – Policjantka zapięła pasy
i odwróciła się do Bryanta. – Zapisałeś nazwiska?
Skinął głową. Oboje wyjęli telefony.
– Dwa nieodebrane połączenia i wiadomość od Dawsona – stwierdziła Kim.
– Mnie się nagrał Woody.
Detektywi połączyli się ze skrzynkami głosowymi. Stone wysłuchała nagrania
podekscytowanego Dawsona i skasowała je.
– Dawson mówi, że mam natychmiast przyjechać na miejsce przestępstwa.
Bryant zachichotał.
– Woody chce, żebyśmy również natychmiast przyjechali na posterunek. Jesteś zdolna, ale
chyba nie aż tak, żeby znaleźć się w dwóch miejscach naraz. – Spojrzał na nią. – To co,
szefowo, opcja A czy opcja B?
Kim spojrzała na niego i uniosła brew.
– Wiedziałem, że tak odpowiesz.

ROZDZIAŁ 43

Bryant zaparkował. Przejechanie kilkunastu kilometrów z centrum Birmingham zajęło im
czterdzieści minut.
Stone otworzyła drzwi.
– Idź do Dawsona, sprawdź, czy wszystko w porządku.
– Zrobi się, szefowo.
Sama pobiegła do trzeciego rozstawionego namiotu. Miejsce przestępstwa zaczynało
wyglądać jak punkt gastronomiczny na festiwalu muzycznym. Odwróciła się, spojrzała w dół
wzgórza i pomachała dziewczynie uwięzionej w środkowym szeregowcu – na wypadek, gdyby
patrzyła.
Cerys odwróciła się do niej, kiedy weszła do środka.
Detektyw spojrzała w głąb wykopu.
– Gdzie ona jest? – zapytała, bezwiednie przypisując ciału płeć. Jedynym dowodem na to,
że zwłoki należały do kobiety, było przeczucie – ale to jej zwykle wystarczało.
– Jakieś pół godziny temu Dan zabrał ciało do drugiego namiotu. Udało nam się przesiać
jedną trzecią wykopu. Może zainteresuje cię informacja, że znaleźliśmy kolejne…
– Koraliki – dokończyła za nią Kim.
– Skąd wiedziałaś?
Stone wzruszyła ramionami.
– Coś jeszcze?
Cerys westchnęła ciężko i powoli skinęła głową.
– Przeczesaliśmy cały teren i znaleźliśmy…
– Jeszcze jeden obiekt – znów przerwała jej Kim.
Cerys oparła prawą rękę na biodrze.
– Jestem tu już zbędna?
Kim uśmiechnęła się.
– Przepraszam, to ze zmęczenia. Miałam ciężki dzień. Czy prace na drugim stanowisku
zakończą się dzisiaj?
– Jutro z samego rana rozpoczniemy kopanie na stanowisku trzecim. Jeszcze go nie
oznaczyliśmy, nie chcemy, żeby hieny coś zwęszyły – skrzywiła się Cerys. Kim wiedziała, że
mówi o dziennikarzach. – Nie mamy jeszcze pewności, czy trzecia anomalia to kolejne ciało.
Stone była tego absolutnie pewna.
– Dziennikarze śledzą każdy nasz ruch, więc poprosiłam chłopaków, żeby dokończyli
badania, spakowali sprzęt i nie zbliżali się do interesującego nas miejsca, żeby nie wzbudzać
podejrzeń.
– Skąd będziecie wiedzieli, gdzie kopać, skoro tego nie oznaczyliście? – zapytała Kim.
– Zmierzyłam odległość od krawędzi namiotu. Zaufaj mi, wiem, co robię.
Policjantka ani trochę w to nie wątpiła.
– Z dobrych wiadomości: stanowisko pierwsze możemy jutro zamknąć i zdać. Muszę tylko
podpisać papiery i będzie można zwinąć pierwszy namiot.
– Znaleźliście jeszcze coś interesującego?
– Kilka skrawków tkanin. Wszystkie zostały opisane, spakowane i wysłane do

laboratorium. Mogą pomóc w identyfikacji.
Po spotkaniu z Nicolą Kim przypuszczała, że identyfikacja ograniczy się do
przyporządkowania ciału jednego z trzech nazwisk.
– Coś jeszcze?
Cerys pokręciła głową i wróciła do pracy.
Detektyw podziwiała jej wytrwałość. Zdawała sobie sprawę, że jej własne uparte dążenie
do rozwiązania tej sprawy ma drugie dno. Znała ból, który towarzyszył tym dziewczynom.
Żadna z nich nie wybrałaby sobie takiego losu. Ich problemy nie zaczynały się nagle,
w określonym roku, miesiącu, dniu i godzinie. Miały lepsze i gorsze momenty – aż do chwili,
kiedy życie zabijało w nich nadzieję.
Liczyły się drobiazgi. Kim pamiętała na przykład, że zwracano się do niej wyłącznie
„dziecko”. Pracownicy placówek mówili tak do wszystkich wychowanków, żeby nie musieć
zapamiętywać ich imion.
Wiedziała, że pcha ją naprzód pragnienie wymierzenia sprawiedliwości za los tych
zapomnianych przez wszystkich dzieciaków i że nie spocznie, dopóki nie dopnie swego.
Doceniała wysiłek wszystkich, którzy starali się dotrzymać jej kroku.
– Hej – odezwała się, wychodząc. – Dzięki.
Cerys uśmiechnęła się.
Detektyw weszła do namiotu ze sprzętem. Doktor Bate był do niej odwrócony plecami, ale
zauważyła, że wraz z dwoma technikami opisuje plastikowe torebki.
– Co tam masz, doktorku?
– Jak to? Ani jednego przykrego słowa?
– Jestem trochę zmęczona, ale mogę się postarać…
– Nie, dzięki. Dziś nie potrzebuję do szczęścia docinków.
Stone zauważyła, że mężczyzna jest w wyjątkowo ponurym nastroju i garbi się nad
plastikową torebką z czaszką, na której przyklejono białą taśmę z opisem nazwy miejsca
przestępstwa i znalezionych kośćmi.
Jego asystent chciał przykryć skrzynię wiekiem, ale Bate pokręcił głową.
– Jeszcze nie.
Kim zdziwiła się. Widziała już wcześniej, jak pakuje się kości. Najcięższe trafiały na dno
skrzyni, na nich kładziono coraz lżejsze – tak, żeby najbardziej kruche elementy leżały na
wierzchu. Czaszkę zwykle pakowano na końcu.
Stanęła obok mężczyzny, który sięgnął po pojemnik wielkości pudełka śniadaniowego,
wyłożony papierowymi chusteczkami. Na prawej krawędzi stołu piętrzył się stosik malutkich
kości. Bate’owi lekko trzęsły się ręce, kiedy wkładał je do pojemnika.
– Dorosły czy dziecko? – zapytała Kim.
– Zdecydowanie nie dorosła. Nie potrafię nic powiedzieć o tym, jak zmarła. Na pierwszy
rzut oka na jej ciele nie ma śladów urazów.
Mówił cicho i powoli.
Kim poczuła się zbita z tropu.
– Chwileczkę, doktorku. Pierwsza ofiara też nie była dorosła, ale nie mogłam skłonić cię do
określenia jej płci ani prośbą, ani groźbą. A o tej mówisz w rodzaju żeńskim, chociaż nie
zdążyłeś nawet zawieźć jej kości do laboratorium?
Mężczyzna zdjął okulary i przetarł oczy.
– Zgadza się, pani detektyw. Mogę ponad wszelką wątpliwość określić płeć ofiary numer

dwa. – Spojrzał w stronę pojemnika. – Bo ta młoda dama była w ciąży.

ROZDZIAŁ 44

– Co za parszywy dzień – stwierdził Bryant, parkując na tyłach posterunku. Odezwał się
pierwszy raz od momentu, kiedy opuścili miejsce zbrodni. – A Dawsona aż zatkało.
– Dziwisz się?
Dawson nie mógł oderwać oczu od małego pojemnika. Wpatrywał się w niego, dopóki
pudełko nie spoczęło w skrzyni, obok kości matki.
– Jedź do domu. Ja porozmawiam z Woodym i też na dziś kończę.
Właśnie minęła siódma wieczorem – zaczynała się ich trzynasta godzina robocza w szóstym
z kolei dniu pracy. Kim wiedziała, że Bryant jest gotów zostać u jej boku. Ale on,
w przeciwieństwie do niej, miał rodzinę.
Zużyła resztki energii, wchodząc po schodach na trzecie piętro, zapukała i zaczekała na
„proszę”. Kiedy je usłyszała, zaskoczyła ją ilość kontrolowanej furii, jaką Woody był w stanie
zawrzeć w dwusylabowym słowie.
Gdy usiadła, miał już w ręce piłeczkę antystresową.
– Chciał pan ze mną rozmawiać?
– Owszem, trzy godziny temu, kiedy cię wzywałem – warknął. Kim spojrzała na jego prawą
dłoń – była przekonana, że piłeczka zaraz zacznie głośno błagać o litość.
– Na miejscu zbrodni dokonano odkryć, które…
– Stone, brałaś udział w traumatycznym incydencie.
– Bryant wcale nie prowadzi aż tak źle – odcięła się. Słabo to wypadło, bo była zmęczona
po długim dniu.
– Zamknij się. Doskonale znasz procedury. Powinnaś była wrócić na posterunek na
odprawę i badania.
– Nic mi się nie stało, może pan spytać Bryanta.
– Wybacz, ale nie zamierzam marnować na to czasu. – Woody odchylił się na krześle
i przełożył piłeczkę do lewej ręki. Kim nadal miała kłopoty. – Do cholery! Mam obowiązek
otaczać cię opieką, a ty uniemożliwiasz mi jego wypełnianie. Należy ci się wsparcie i terapia.
Detektyw przewróciła oczami.
– Poinformuję pana, kiedy będę chciała, żeby ktoś mi mówił, co mam czuć.
– Być może problem polega właśnie na tym, że nic nie czujesz, Stone.
– Dla mnie to nie jest problem, szefie.
Mężczyzna pochylił się do przodu i zmierzył ją wzrokiem.
– Może nie w tej chwili, ale w końcu negatywne doświadczenia zaczną wpływać na ciebie
i twoje zachowanie.
Kim nie była o tym przekonana. Funkcjonowała w ten sposób od zawsze. Złe wspomnienia
zapakowała do pudełek i szczelnie zamknęła. Teraz wystarczyło nie otwierać pudełek. Stone
zastanawiała się, dlaczego więcej ludzi nie postępuje podobnie.
Stare przysłowie mówi, że czas leczy rany, a Kim była mistrzynią w manipulowaniu
czasem. W rzeczywistości nie zdołała uratować Arthura Connopa zaledwie siedem godzin
wcześniej, ale zdążyła się zająć tyloma rzeczami, że wspomnienie o nim stało się odległe.
Z jej perspektywy wypadek mógł równie dobrze zdarzyć się w zeszłym tygodniu – miała więc
do niego znacznie większy dystans, niż wydawało się Woody’emu.

– Szefie, dziękuję za troskę, ale naprawdę nic mi nie jest. Wiem, że nie każdego mogę
uratować i nie zadręczam się, kiedy ktoś umrze.
Woody podniósł rękę.
– Wystarczy, Stone. Podjąłem decyzję. Po zakończeniu tej sprawy masz zgłosić się na
terapię albo zostaniesz zawieszona.
– Ale…
Pokręcił głową.
– Inaczej zło, które w sobie nosisz, zniszczy cię na dobre.
Detektyw nie martwiła się tym, co nosiła w sobie. Opanowała to i zamknęła. Bała się tylko,
że może wydostać się na wierzch, a wtedy rzeczywiście mogłoby przynieść jej zgubę.
Westchnęła ciężko i postanowiła odłożyć tę potyczkę na kiedy indziej.
– Koniec dyskusji na ten temat. Ale mam jeszcze jedną sprawę.
Wspaniale, pomyślała.
– Zadzwonił do mnie komisarz, do którego z kolei telefonował nadkomisarz. Obaj zażądali
odsunięcia cię od tej sprawy. – Oparł się na krześle. – Gadaj, kogo dzisiaj udało ci się
wkurzyć.
Nie było sensu kłamać. Najwyraźniej rzeczywiście zalazła komuś za skórę.
– Szefie, mogłabym ci podać listę, ale pewnie nie będzie wyczerpująca. Jedyną osobą,
która naprawdę się na mnie wkurzyła, był Richard Croft, ale wątpię, żeby on miał takie
wpływy.
Oboje milczeli przez chwilę, potem spojrzeli na siebie i jednocześnie powiedzieli:
– Jego żona.
– Coś ty mu nagadała?
Kim wzruszyła ramionami.
– Dużo różnych rzeczy – odparła, myśląc o tym, że żona Crofta musi naprawdę bardzo go
kochać.
– Jest świadkiem czy podejrzanym?
Detektyw zrobiła minę.
– Trochę jednym, trochę drugim.
– Kurwa, Stone, kiedy się nauczysz, że w pracy policyjnej na takim poziomie trzeba
uwzględniać politykę?
– Nie, szefie, trzeba ją uwzględniać w pracy na pana poziomie. Na moim nadal odkrywa się
prawdę.
Woody spiorunował ją wzrokiem. Kim nie chciała, żeby jej słowa tak zabrzmiały. Miała
nadzieję, że szef o tym wiedział, i postanowiła nie dodawać nic na swoją obronę. Uniosła
głowę.
– To jak, postąpi pan zgodnie z instrukcjami i mnie zdejmie?
– Stone, nie potrzebuję twoich uwag, żeby mieć twarde zasady. Już im powiedziałem, że
nadal będziesz prowadzić sprawę.
Policjantka uśmiechnęła się. Mogła się tego domyślać.
– Pan radny najwyraźniej ma coś do ukrycia, inaczej nie poszczułby nas swoim psem
obronnym.
Po raz pierwszy od wielu dni Woody prawie się uśmiechnął.
– W takim razie ja też powinienem spuścić moje psy ze smyczy.
– Tak jest, szefie – z uśmiechem odpowiedziała Stone.

ROZDZIAŁ 45

Kim spojrzała na Bryanta, potem na Stacey.
– Zaczynamy kolejny dzień. Dawson pojechał od razu na miejsce przestępstwa, ma
dzwonić, kiedy się czegoś dowie.
Podsumujmy. Z sześciorga zidentyfikowanych pracowników przy życiu pozostaje dwóch:
Richard Croft i William Payne. Croft nieszczególnie mnie lubi, więc raczej niczego więcej się
od niego nie dowiemy. Ale coś ukrywa.
– Szefowo, dwa z kilku sprzeciwów w sprawie wykopalisk profesora Miltona wniosła
kancelaria Travis, Dunne i Cohen.
– Żona Crofta?
Stacey skinęła głową.
– W pracy posługuje się panieńskim nazwiskiem Cohen.
– Czyli zna jego sekret.
– Wpadniemy do jej biura? – zapytał Bryant. Kim pokręciła głową.
– Już próbowała wymusić odsunięcie mnie od sprawy, nie zamierzam dostarczać jej
kolejnych argumentów. – Wzruszyła ramionami. – Nie możemy liczyć na jej pomoc. Wie, co
ukrywa jej mąż, i będzie rzucała nam kłody pod nogi na każdym kroku.
– Jak myślisz, jak daleko może się posunąć? – zapytała Stacey.
– To zależy, ile ma do stracenia – odpowiedziała detektyw. Przypomniała sobie dom za
bramą i samochody; równie ważna była kariera kobiety.
Stone stanęła przy tablicy, która została podzielona na dwie części. W pierwszej
znajdowały się cztery pola. W górnych wynotowano informacje o Teresie Wyatt i Tomie
Curtisie, w dolnych – o Mary Andrews i Arthurze Connopie.
– Są wyniki badań kryminologicznych Connopa?
– Na nogawce znaleziono odłamki szkła z reflektora po stronie pasażera i drobinki białej
farby. Próbują je teraz zidentyfikować.
Kim wpatrywała się w lewą stronę tablicy. Nie była w stanie udowodnić, że Mary Andrews
i Arthur Connop zostali zamordowani, ale była pewna, że ich śmierć wiązała się ze zbrodnią
dokonaną dziesięć lat wcześniej.
Co wyście zrobili? – pytała w duchu wszystkich zmarłych.
Druga połowa tablicy była podzielona na dwie części – każdą z nich poświęcono jednej
z odkopanych już ofiar. Stone miała pewność, że przed końcem dnia przybędzie jeszcze jedna
część.
Z boku wypisane były trzy nazwiska.
Melanie Harris
Tracy Morgan
Louise Dunston
– Jak idzie identyfikacja? – zapytała Stacey, podążając wzrokiem za spojrzeniem szefowej.
Kim odpowiedziała, nie odwracając się w jej stronę.
– Podobno ta trójka trzymała się razem. Mam nadzieję, że doktor Bate odkryje coś, co
pomoże nam ustalić, która z dziewczyn jest która.
– Myślisz, że ofiar będzie więcej niż trzy? – zapytała Stacey.

Detektyw pokręciła głową. Ktoś miał powód, żeby wziąć sobie tę grupkę za cel.
– Czy możesz dowiedzieć się z Facebooka czegoś więcej o tej trójce, nie ujawniając się?
– Na pewno. Kiedy chciałam sprawdzić, czy ktoś mnie pamięta, jedna z dziewczyn spytała,
czy to ja byłam tą nieśmiałą czarnoskórą dziewczynką, która się jąkała i nosiła okulary
z grubymi szkłami. Potwierdziłam.
Kim przewróciła oczami.
– Czego udało ci się dowiedzieć o pastorze?
– Jedyny duchowny, którego nazwisko padło w związku z Crestwood, to Victor Wilks, ten
organizator akcji charytatywnych. Kilka dziewcząt o nim wspomniało, wszystkie piszą o nim
z czułością per „Ojczulek”. Przyjeżdżał raz w miesiącu, żeby odprawić dla wychowanek
krótką mszę.
– Wiemy o nim coś więcej?
– Na razie nie. Udało mi się ustalić, że spędził kilka lat w Bristolu, kilka w Coventry i rok
w Manchesterze. Rozesłałam trochę e-maili, może czegoś się dowiem.
– Gdzie jest teraz?
– W Dudley.
– Kiedy się tam przeprowadził?
Stacey postukała w klawiaturę.
– Dwa lata temu.
– Masz jego adres?
Stacey podała Kim kartkę. Bryant odłożył słuchawkę.
– Szefowo, dzwonili z dołu. Masz gościa.
Stone zmarszczyła brwi. Była zajęta. Nie zamierzała rzucać wszystkiego, bo komuś
zachciało się z nią zobaczyć.
– Niech przyjdzie kiedy indziej.
– Nic z tego, szefowo. To Bethany Adamson. Jest wściekła jak diabli.

ROZDZIAŁ 46

– W czym mogę pomóc? – zapytała Kim, wchodząc do recepcji.
Kiedy kobieta odwróciła się do niej, Stone poczuła się zszokowana. Nie tym, jak bardzo
przypominała Nicolę – były w końcu bliźniaczkami jednojajowymi – ale tym, jak bardzo się
od niej różniła.
Kobieta nie podała jej ręki.
– Nazywam się Bethany Adamson i chcę z panią porozmawiać.
Kim wyszła na korytarz i gestem zaprosiła gościa, żeby poszła za nią. Kiedy zmierzała do
pokoju przesłuchań, za jej plecami brzmiało rytmiczne postukiwanie. Stone wpisała kod
i przytrzymała drzwi. Bethany przeszła obok niej, podpierając się na lasce, którą trzymała
w prawej ręce.
Miała na sobie płaskie kozaki do kolan i czarne dżinsy zwisające luźno na biodrach. Jej
sylwetka, chyba szczuplejsza niż siostry, tonęła w grubej zimowej kurtce.
– Nie mam zbyt wiele czasu, pani Adamson.
– Będzie krótko, pani detektyw.
Kim zaskoczyło, jak silnie brzmiał w głosie kobiety akcent Black Country. Skinęła głową,
prosząc, aby mówiła dalej.
Gdyby nie wiedziała, że Bethany jest bliźniaczką Nicoli, wzięłaby ją za znacznie starszą niż
siostra. Kobieta miała blond włosy związane w ciasny kucyk, widać jednak było, że są
przetłuszczone i brudne. Twarz, choć o identycznych rysach, była szczuplejsza i ostrzejsza niż
u Nicoli. Wyglądało na to, że cała żywotność i charyzma przypadły pierwszej z bliźniaczek.
Stone zauważyła, że kobieta opiera się całym ciężarem na lasce. Wskazała jej krzesło, ale
Bethany pokręciła głową. Kim również nie usiadła. Spoglądały na siebie, stojąc po dwóch
stronach metalowego stołu do przesłuchań.
– Rozmawiała pani wczoraj z moją siostrą.
Stone zaskoczył zacięty wyraz twarzy kobiety. Miała wargi ściśnięte w wąskie kreski
i zmarszczone brwi.
Skinęła głową.
– Wasze nazwiska wypłynęły podczas śledztwa, które obecnie prowadzimy.
– Nie mamy wam nic do powiedzenia.
Kim poczuła się zaintrygowana.
– Skąd może pani to wiedzieć?
Bethany Adamson popatrzyła w oczy policjantki. Jej spojrzenie było zimne i pozbawione
emocji. Nie gniewne, ale zimne i nieustępliwe. Gdyby ktoś próbował wyczytać historię z jej
twarzy, uznałby, że nie zaznała w życiu ani chwili radości.
– Po prostu wiem.
Detektyw skrzyżowała ręce przed sobą.
– Pani siostra była bardziej otwarta na współpracę.
– Bo ona tego nie rozumie.
– Czego?
Beth westchnęła ciężko.
– Nie miałyśmy lekkiego dzieciństwa. Nasza matka puszczała się za działkę cracku, a nas

oddawała do bidula jak do przechowalni. Im byłyśmy starsze, tym mniej było szans na
normalne życie, bo nikt nas nie chciał. Miałyśmy tylko siebie.
– Rozumiem to, pani Adamson, ale…
– Czas, który spędziłyśmy w Crestwood, nie był dobry. Nawet sobie pani nie wyobraża,
jakie to uczucie, mieć matkę, której nie zależy na tobie, a tylko na zasiłku rodzinnym.
Kobieta nie odrywała wzroku od Kim.
– Nie zaznałyśmy w dzieciństwie miłości ani stabilizacji i nie chcemy tego rozpamiętywać.
Żadna z nas.
Kim rozumiała ją lepiej, niż była skłonna przyznać, i mimo zachowania Bethany chciała się
z nią dogadać. Wiedziała, skąd wzięła się jej defensywna postawa, ale liczba ofiar w tej
sprawie wciąż rosła.
– Co tam się stało, Beth? – spytała cicho.
– Pani Adamson, jeśli łaska. Pani musi to ustalić, pani detektyw, ale mnie i mojej siostry
proszę w to nie mieszać. Żadnej z nas nie wyszłoby to na dobre.
– Nawet gdybyście miały pomóc w schwytaniu zabójcy?
Z twarzy kobiety nie dało się wyczytać żadnych emocji.
– Nawet wtedy. Moja siostra jest za grzeczna, żeby postawić sprawę jasno, więc ja to
powiem. Dajcie nam spokój.
– Jeżeli w toku śledztwa okaże się, że muszę ponownie porozmawiać z którąś z pań…
– Na twoim miejscu bym tego nie robiła. Jeśli się od nas nie odczepisz, to pożałujesz.
Bethany Adamson zadziwiająco szybko pokonała odległość dzielącą ją od drzwi i wyszła,
zanim do Kim dotarło, że jej groziła.
Słowa kobiety wcale jej jednak nie odstraszyły – wręcz przeciwnie. W głowie Stone
pojawiło się kolejne pytanie.
Nicola i Beth przeżyły w dzieciństwie to samo, teraz jednak były od siebie skrajnie różne.
Co takiego, do cholery, spotkało Beth Adamson, że miała w sobie tyle nienawiści?

ROZDZIAŁ 47

Osiedle socjalne Hollytree leżało między Brierley Hill i Worldsley. Zostało zbudowane na
początku lat siedemdziesiątych XX wieku, rozciągało się na długości trzech kilometrów,
a obecnie mieszkało tu co najmniej trzech skazanych za przestępstwa seksualne.
Wjeżdżając tu, Kim zawsze myślała o kręgach piekła, które opisał Dante. Zewnętrzny krąg
tworzyły szare domy z prefabrykatów, z wybitymi lub zabitymi deskami oknami. Płoty
oddzielające działki zniknęły dawno temu. W ogródkach pustych domów okoliczni mieszkańcy
urządzili sobie wysypisko. Ulice były zastawione starymi samochodami z byle jak skleconą
karoserią.
Wewnętrzny krąg tworzyły bloki, a w każdym z nich znajdowało się dwanaście mieszkań.
Na wszystkich ścianach nabazgrane były sprayem wulgarne napisy, szczegółowo wyjaśniające,
skąd się biorą dzieci. Lokalne władze stoczyły tu walkę – i przegrały ją. Stone bez wysiadania
z samochodu czuła ohydny smród korytarzy, w których sprzedawało się więcej substancji
chemicznych niż w aptece.
Nad osiedlem górowały trzy wieżowce stojące w jego środku. Miejscowe władze
próbowały temu zaprzeczać, ale przesiedlano tu rodziny wyrzucone z innych lokali
komunalnych i przestępców po wieloletnich odsiadkach.
– Wiesz co, szefowo? Jeżeli to prawda, że Tolkien nazwał swój Mordor na cześć Black
Country, to musiał się tu napatrzeć na niezłe gówno.
Kim się z nim zgadzała. Wjeżdżając w te okolice, należało porzucić wszelką nadzieję.
Dobrze o tym wiedziała, bo mieszkała w Hollytree przez pierwszych sześć lat życia.
Bryant zaparkował przed szeregiem budynków, w których niegdyś mieściły się sklepy. Jako
ostatni zamknięto kiosk po tym, jak obrabowało go dwóch uzbrojonych w noże
dwunastolatków.
Budynek pośrodku, w którym wcześniej mieścił się fast food, raz w tygodniu pełnił teraz
funkcję świetlicy. Przy wejściu stało siedem kilkunastoletnich dziewczyn, zagradzając drogę.
Bryant zerknął na Kim, a ta uśmiechnęła się w odpowiedzi.
– Nie skrzywdź ich za mocno, dobrze, szefowo?
– Jasne.
Bryant został z tyłu, a detektyw podeszła do przywódczyni grupy. Dziewczyna miała włosy
ufarbowane na trzy odcienie fioletu i mnóstwo kolczyków w twarzy.
Nastolatka wyciągnęła prawą rękę.
– Należy się opłata za wstęp.
Kim spojrzała na nią, starając się stłumić uśmiech.
– Ile?
– Stówa?
Stone pokręciła głową.
– Niee, to za dużo. Wiesz, panuje recesja.
Dziewczyna prychnęła i założyła ręce na piersi.
– Dlatego ceny muszą być wysokie.
Jej koleżanki zaczęły chichotać i trącać się łokciami.
– Dobra, odpowiedz na jedno proste pytanie i dobijemy targu.

– Nie będę odpowiadać na żadne pytania, a ty nigdzie nie wejdziesz, suko.
Kim wzruszyła ramionami i obróciła się na pięcie.
– W porządku, spadam stąd. Ale gdybyśmy załatwiły to po mojemu, przynajmniej miałabyś
szansę.
Dziewczyna wahała się tylko chwilę.
– No to gadaj.
Detektyw odwróciła się z powrotem w jej stronę i przyjrzała chciwej twarzy.
– Powiedz, ile musiałabym zapłacić, gdybyś udzieliła mi piętnastoprocentowej zniżki?
Nastolatka była wyraźnie zbita z tropu.
– Kurwa, nie znam się na…
– A widzisz? Gdybyś poszła do szkoły, to byłabyś znacznie lepsza w wymuszeniach. – Kim
pochyliła się w stronę dziewczyny. Ich twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. – A teraz
zejdź mi z drogi, bo cię z niej odciągnę za to kółko w nosie.
Nie musiała podnosić głosu. Wystarczyło spojrzenie.
Dziewczyna patrzyła jej w oczy minutę. Kim nawet nie mrugnęła.
– Chodźcie, dziewczyny, nie warto tracić czasu na taką zdzirę – stwierdziła w końcu
nastolatka, robiąc krok w lewo. Świta poszła w jej ślady.
Kiedy przestały blokować wejście, policjantka znów odwróciła się w ich stronę.
– Hej, panienko, dycha za popilnowanie auta.
Dziewczyna wahała się, ale jedna z pozostałych dała jej kuksańca.
– Umowa stoi – warknęła.
Bryant wszedł za Kim do pustego budynku, z którego rozkradziono wszystko, co miało
jakąkolwiek wartość, nie wyłączając paneli sufitowych. W tylnej ścianie widać było
dwumetrowe pęknięcie, biegnące od prawego rogu.
W drugim rogu stało trzech mężczyzn. Wszyscy się odwrócili. Dwaj, wyraźnie spanikowani,
szybko ruszyli do wyjścia. Zawodowi przestępcy byli jak psy gończe – potrafili wyczuć
policjantów na kilometr.
– Coś nie tak, chłopcy? – zapytał Bryant.
Jeden z wychodzących głośno wciągnął powietrze przez zęby na znak braku szacunku. Stone
pokręciła głową. Niechęć była obopólna.
Trzeciego mężczyznę Kim rozpoznała. Spotkali go w krematorium po pogrzebie Mary
Andrews.
– Pastorze Wilks, nie poznałem pana w tym stroju – rzucił Bryant.
Victor Wilks zdobył się na wymuszony uśmiech. Z pewnością nie pierwszy raz słyszał
podobny komentarz. Bryant miał jednak sporo racji.
W szatach liturgicznych pastor natychmiast budził szacunek i niemal nabożną cześć. Teraz
wyglądał całkiem zwyczajnie. W krematorium Kim wydawało się, że dobiega sześćdziesiątki.
Ubrany po cywilnemu – w jasne dżinsy i niebieską bluzę – sprawiał wrażenie o dziesięć lat
młodszego. Strój podkreślał też jego wysportowaną sylwetkę.
– Napiją się państwo czegoś? – zapytał, wskazując ręką srebrny termos.
Detektyw zauważyła, że ma haczykowato zagięte mały i serdeczny palec prawej dłoni.
Widywała już takie kontuzje u ludzi często bijących się na gołe pięści. Wilks był też dość
wysoki. Kim podejrzewała, że kiedyś trenował boks.
Spojrzała na termos i dała kuksańca Bryantowi, który odpowiedział:
– Nie, dziękujemy, pastorze… wielebny…

– Proszę, mówcie mi Victor.
– Co ty tutaj robisz, do cholery? Nikt normalny nie pchałby się tu z własnej woli – zapytała
Kim. Mężczyzna uśmiechnął się.
– Staram się dawać nadzieję, pani detektyw. To jeden z najuboższych rejonów kraju.
Próbuję pokazać tym dzieciakom, że mogą wybrać inną drogę. Łatwo jest osądzać bliźnich, ale
w każdym jest iskierka dobra, trzeba tylko umieć ją znaleźć.
Tak myślałam, stwierdziła w duchu Kim, kiedy mężczyzna zmienił ton głosu. Ma specjalną
intonację do kazań.
– Jaki masz procent skuteczności? – zapytała zirytowana policjantka. – Ile duszyczek udało
ci się ocalić?
– Moja droga, nie prowadzę takich statystyk.
– I całe szczęście – stwierdziła detektyw, przechadzając się po pomieszczeniu.
Bryant przeszedł do tematu śledztwa.
– Słyszeliśmy, że regularnie odwiedzałeś Crestwood, rozmawiałeś z dziewczętami
i prowadziłeś krótkie nabożeństwa?
– Zgadza się.
– I że od czasu do czasu zastępowałeś Williama Payne’a?
– To też się zgadza. Wszyscy zastępowali go od czasu do czasu. Na pewno zgodzicie się ze
mną, że jego sytuacja jest nie do pozazdroszczenia. Ale jest ogromnie oddany córce,
wdzięczny za jej życie i niezmordowany w opiece nad nią. Wszyscy pracownicy pomagali mu
jak mogli. – Po chwili namysłu Wilks dodał: – No, większość pracowników.
Kim skończyła okrążenie i stanęła obok Bryanta.
– Skoro mowa o pracownikach, czy mógłbyś nam powiedzieć, kto był zatrudniony
w Crestwood w okresie, kiedy tam bywałeś?
Victor podszedł do termosu. Stone nie mogła się nadziwić, że metalowym sprzętem nie
zajęli się jeszcze złomiarze.
Mężczyzna włożył torebkę herbaty do plastikowego kubeczka.
– Richard Croft właśnie został powołany na stanowisko dyrektora. Miałem wrażenie, że
pełnił głównie rolę administracyjną. Jego zadaniem było uszczelnić budżet i zwiększyć
efektywność. Miał bardzo niewielką styczność z dziewczętami i bardzo mu to odpowiadało.
Zawsze mi się wydawało, że nigdy się tam do końca nie zadomowił – chciał zrobić swoje,
osiągnąć założony cel i ruszyć dalej.
– A Teresa Wyatt?
– Oczywiście, dochodziło między nimi do spięć. Teresa została pominięta przy awansie
i zazdrościła Richardowi stanowiska.
Wilks zamieszał herbatę.
– Nie była szczególnie ciepłą osobą i pomiędzy nią a Richardem od razu zaczęło dochodzić
do spięć. Nie znosili się, wszyscy o tym wiedzieli.
To wszystko bardzo ciekawe, pomyślała Kim, ale nie wyjaśnia, dlaczego zginęły dwie czy
nawet trzy dziewczyny.
– Podobno Teresie zdarzało się tracić panowanie nad sobą.
Victor wzruszył ramionami, ale się nie odezwał.
– Widziałeś coś, co mogło o tym świadczyć?
– Ja nie.
– A ktoś inny tak? – naciskała Kim.

Mężczyzna przez chwilę się wahał, potem rozłożył ręce.
– Nie widzę powodu, żeby dalej to ukrywać. Teresa wyznała mi, że jedna z wychowanek
chce złożyć na nią skargę. Słyszałem plotki, że zdarzało jej się wybuchnąć i uderzyć czy
popchnąć którąś z podopiecznych, ale to była poważniejsza sprawa. Uderzyła dziewczynę
w brzuch tak mocno, że tamta zaczęła pluć krwią.
Kim zadrżała noga. Położyła rękę na kolanie, żeby ją unieruchomić.
– Tego właśnie dotyczyła skarga?
Wilks pokręcił głową.
– Nie. Teresę martwiło nie tyle samo zajście, ile fakt, że ofiara zamierzała szczegółowo
określić jego powód.
– Jaki?
– Twierdziła, że Teresa Wyatt pobiła dziewczynę, bo odmówiła uprawiania z nią seksu.
– Czy rzeczywiście tak było?
Pastor zawahał się.
– Nie wydaje mi się. Teresa szczerze rozmawiała ze mną o tej napaści. Opisała dokładnie,
co zrobiła, ale przysięgała, że nie chodziło jej o seks. Wiedziała, że takie oskarżenie by ją
zniszczyło. Byłoby plamą na jej nazwisku przez resztę życia.
Kim zamknęła oczy i pokręciła głową. Na każdym kroku odkrywali kolejny sekret.
– Kto chciał złożyć skargę? – zapytała detektyw. Była gotowa założyć się o swój motocykl,
dom i posadę, że chodziło o jedną z trzech zaginionych.
– Nie powiedziała tego, pani detektyw. Rozmawiała ze mną, żeby ułożyć sobie wszystko
w głowie.
No jasne, pomyślała Stone. Trudno przecież, żeby Teresa Wyatt tak po prostu powiedziała
prawdę.
– A Tom Curtis? – zapytał Bryant. Pastor odpowiedział po krótkim namyśle:
– Mówi pan o kucharzu? Mało się odzywał. Raczej nie wchodził z nikim w konflikty.
Powiedziałbym, że był potulny jak baranek. Ale parę razy dostał reprymendę za zbytnie
spoufalanie się z dziewczętami.
– Doprawdy? – zapytała Kim.
– Miał dwadzieścia kilka lat, był najmłodszy z pracowników, więc miał z wychowankami
najlepszy kontakt. Niektórzy twierdzili, że aż za dobry – ale to były tylko plotki, których
wolałbym nie komentować.
– Na pewno masz jakieś zdanie na ten temat.
Victor z zaciętą miną wyciągnął przed siebie prawą rękę.
– Nie zamierzam kalać nazwiska zmarłego, skoro sam nie widziałem żadnych dowodów
jego winy.
– Sugerujesz, że inni mogli je widzieć?
– Nie wiem tego i nie zamierzam spekulować.
– Rozumiemy, Victorze – Bryant starał się być miły. – Proszę, mów dalej.
– Mary Andrews była bardzo rzeczową kobietą, ale to chyba właśnie ona poświęcała
dziewczętom najwięcej uwagi. Stanowcza osoba, ale jednocześnie ciepła i zaangażowana. Dla
niej Crestwood było czymś więcej niż miejscem pracy.
– A Arthur?
Wilks się roześmiał.
– Ach, Arthur Connop. Prawie o nim zapomniałem. Biedny człowiek. Często zastanawiałem

się, co go w życiu spotkało, że nosił w sobie tyle goryczy i wrogości. Dziwny był z niego
gość, nikogo nie lubił.
– Zwłaszcza Williama Payne’a? – zapytał Bryant.
Duchowny zmarszczył nos.
– To raczej nie było nic osobistego. Williama trudno było nie lubić. Arthur chyba miał
pretensje, że pozostali pracownicy w różny sposób pomagali Payne’owi. Nie podobało mu
się, że ktoś dostaje coś, czego on nie ma.
– Jaki miał kontakt z dziewczętami?
– Kto, Arthur? Żaden. Nienawidził ich wszystkich. Był łatwym celem, więc dziewczyny
robiły mu różne kawały – chowały mu narzędzia i tak dalej.
– Williamowi też płatały takie figle?
Wilks przez chwilę się zastanawiał. Wyglądał, jakby coś sobie przypomniał, ale pokręcił
głową.
– Raczej nie. William pracował na nocną zmianę, więc miał bardzo ograniczony kontakt
z dziewczętami.
Kim pochyliła się do przodu. Mężczyzna coś ukrywał.
– Co możesz nam powiedzieć o wychowankach?
Pastor oparł się na krześle.
– To nie były złe dziewczyny. Niektóre znalazły się tam tymczasowo, ze względu na różne
problemy rodzinne. Inne trafiły tam w związku z oskarżeniem ich opiekunów o molestowanie.
Część została odebrana przez innych członków rodziny, a kilka w ogóle nie miało żadnych
krewnych.
– Pamiętasz może bliźniaczki, Nicolę i Bethany?
Wilks się uśmiechnął.
– Tak. Śliczne dziewczynki. Jeżeli dobrze pamiętam, Nicola była bardziej kontaktowa.
Bethany często chowała się za jej plecami i Nicola musiała mówić za obie. Trzymały się
trochę z boku – zapewne dlatego, że miały siebie.
– I żadna z dziewczyn nie sprawiała problemów? – zapytała Kim. Dom dziecka z opowieści
pastora nie przypominał żadnego z tych, w których sama była.
– Jasne, zdarzały się buntowniczki, do których nikomu nie udawało się dotrzeć. Szczególnie
takie trzy… przepraszam, ale nie pamiętam, jak się nazywały. Każda z osobna była trudna,
a kiedy stworzyły paczkę, nakręcały się do różnych wybryków: kradzieży, palenia,
prowadzania się z chłopakami – Odwrócił głowę. – I innych rzeczy.
– Jakich? – zapytał Bryant.
– Nie powinienem o tym mówić.
– Skrzywdziły kogoś? – wtrąciła Kim.
Wilks wstał i podszedł do okna.
– Fizycznie nie, pani detektyw.
– A jak? – naciskała Stone.
Pastor westchnął ciężko.
– Były wyjątkowo okrutne, zwłaszcza kiedy działały razem.
– Co zrobiły? – zapytała Kim.
– Jedna z dziewczyn mieszkała kiedyś w okolicy i wiedziała o Lucy. Któregoś dnia cała
trójka zaproponowała, że się z nią pobawi, żeby William mógł iść coś załatwić. William był
bardzo ufny, więc skorzystał z okazji i pojechał do supermarketu. Kiedy wrócił po niecałej

godzinie, po dziewczynach nie było śladu. Lucy też zniknęła. Przeszukał dom od piwnicy aż po
strych. – Wilks odwrócił się i podszedł z powrotem do nich. – Wiecie, gdzie ją znalazł?
Kim poczuła, że zaciska się jej szczęka.
– Rozebrały małą do naga i wcisnęły ją do pojemnika na śmieci. Nie była w stanie się
wydostać. – Głośno przełknął ślinę. – Tkwiła tam ponad godzinę, przykryta śmieciami,
resztkami jedzenia i swoimi brudnymi pieluchami. Miała wtedy zaledwie trzy lata.
Stone poczuła, że robi jej się niedobrze.
Wszystkie wątki sprawy prowadziły do Williama i Lucy Payne’ów. Nadszedł czas na
kolejną rozmowę.

ROZDZIAŁ 48

– Co tu się dzieje, do cholery? – krzyknęła Kim, kiedy zatrzymali się przed domem
Payne’ów. Stały przed nim samochód służb ratowniczych i karetka. Drzwi z tyłu karetki były
otwarte.
Gdy biegła do budynku, wyszło z niego dwóch ratowników medycznych z noszami. Ciało
Lucy wydawało się na nich maleńkie; zanik mięśni był bardzo wyraźnie widoczny. Ratownicy
nieśli ją bez żadnego wysiłku. Na drobnej twarzyczce miała maskę tlenową, ale w widocznych
nad nią oczach Kim dostrzegła strach. Dotknęła lekko ramienia dziewczyny, ale ratownicy
spieszyli się, żeby umieścić nosze w karetce.
William Payne wybiegł z domu. Miał bladą twarz i przerażone oczy.
– Co się stało? – zapytała policjantka.
– W nocy miała problemy z oddychaniem, ale rano wydawało mi się, że już jej lepiej.
Musiała znowu gorzej się poczuć, kiedy poszedłem na górę zmienić pościel, ale nie mogła
wydobyć z siebie głosu. Nie była w stanie mnie zawołać.
Stali obok karetki. Ratownicy medyczni mocowali w środku nosze.
Payne miał czerwone oczy. Z trudem tłumił łzy.
– Udało jej się wcisnąć przycisk alarmowy. Kiedy usłyszałem w oddali syreny i zbiegłem
na dół, zaczynała już sinieć. – Potrząsnął głową, gdy łzy popłynęły mu z oczu. W jego
zachrypniętym głosie słychać było strach.
Kim chciała powiedzieć coś pokrzepiającego. Nie zdążyła – z ambulansu wyskoczył jeden
z ratowników.
– Proszę pana, musimy ruszać.
– Muszę jechać, przepraszam…
Delikatnie pchnęła go w stronę czekającej karetki.
Drzwi zamknęły się i pojazd ruszył, wyjąc i migając światłami. Stone poczuła ucisk
w gardle, gdy przyglądała się odjeżdżającej karetce.
– Nie wyglądało to za dobrze, co, szefowo?
Kim pokręciła głową i ruszyła w stronę miejsca zbrodni.
W namiocie rozbitym nad grobem ofiary numer dwa zastała Cerys klęczącą w wykopie.
Archeolożka odwróciła się i uśmiechnęła na jej widok.
Kim wyciągnęła rękę, Cerys chwyciła ją, wychodząc z dołu. Jej dłoń była miękka, ciepła
i pokryta talkiem z rękawiczki.
Cerys podeszła do skraju wykopu.
– Słyszałam syreny. Wszystko w porządku?
Kim wzruszyła ramionami. Nie było sensu wyjaśniać sytuacji Lucy. Archeolożka nie brała
udziału w tamtej części śledztwa, a Stone sama była zaskoczona swoją emocjonalną reakcją na
los chorej dziewczyny, więc trudno byłoby ją wyjaśnić komuś innemu.
– Prace na stanowisku pierwszym zakończone? – zapytała. Pierwsza mogiła została
zasypana ziemią i obłożona kawałkami darni, które wyglądały jak źle dopasowana peruka.
Namiot nad nią złożono, rozbito za to kolejny, w innym miejscu.
– Znaleźliście tam coś?
– Jesteśmy blisko. Urządzenia wskazują, że obiekt znajduje się zaledwie pół metra pod

ziemią.
Cerys była naukowcem i nie chciała zakładać, że pod ziemią znajduje się ciało, dopóki nie
odkryje kości, ale przeczucie Stone mówiło jej, że znajdą trzecią dziewczynę. Pozostawało
ustalić, która z nich była która.
– To stanowisko zostanie zdane i zakopane dziś po południu.
– Coś jeszcze?
– Mamy koraliki – powiedziała, podchodząc do rozkładanego stolika. – Jedenaście sztuk.
I to. – Sięgnęła po plastikową torebkę. Kim wzięła ją i poczuła w środku gruby materiał.
– To chyba flanela – stwierdziła Cerys.
– Piżama?
– Możliwe, ale znaleźliśmy tylko górę.
– Bez spodni?
Kobieta pokręciła głową.
Stone nie odezwała się, ale zazgrzytała zębami na myśl o tym, co mógł oznaczać brak dołu
od piżamy.
– Możliwe, że spodnie były z innego materiału, nie od kompletu, i już się rozłożyły.
Kim skinęła głową. Oby tak było.
– Coś jeszcze?
Cerys podała jej pojemnik pełny oblepionych błotem drobinek.
– Małe kawałki metalu, ale raczej niezwiązane z zabójstwem.
Kobieta wytarła ręce o dżinsy.
– Idziesz ze mną na trzecie stanowisko?
Razem skierowały się w stronę ostatniego namiotu.
– W samą porę, szefowo – powitał ją Dawson.
W wykopie zobaczyła kształt nie do pomylenia z żadnym innym. Z czarnej ziemi wystawała
stopa.
Siedmioro ludzi zgromadzonych w namiocie wpatrywało się w płytki grób. Większość
z nich spodziewała się, że znajdą w wykopie ciało, ale nie miało to znaczenia. Każda ofiara
zasługiwała na poszanowanie, na milczącą obietnicę wszystkich obecnych, że zrobią, co w ich
mocy, aby sprawca stanął przed sądem.
Cerys odwróciła się do Kim i popatrzyła jej w oczy. W tym spojrzeniu była udręka, ale
i stanowczość. Stłumionym głosem powiedziała to, co myśleli wszyscy zebrani.
– Kim, musisz znaleźć bydlaka, który to zrobił.
Detektyw skinęła głową i wyszła z namiotu. Właśnie tym zamierzała się zająć.

ROZDZIAŁ 49

– Szefowo, dostałem wiadomość – powiedział Bryant, kiedy znaleźli się na zewnątrz. –
Doktor Dan chce nam coś pokazać.
Bez słowa skierowała się w dół wzgórza. Bryant odpalił silnik i ruszył w stronę szpitala
Russels Hall. Wiedział, że w takich momentach lepiej dać szefowej spokój.
W Stone wrzał gniew. Wszystko jedno, co zrobiły te dziewczyny – nie zasłużyły na śmierć.
Na myśl o tym, że ktoś postanowił tak po prostu się ich pozbyć, robiło jej się niedobrze. Była
jedną z nich i wiedziała, że wszystkie powinny dostać szansę.
Kiepski początek życia nie musiał zaważyć na całej przyszłości – Kim była tego
doskonałym dowodem. Gdyby sądzić na podstawie jej dzieciństwa, była skazana na życie
pełne przestępstw, narkotyków, prób samobójczych – a może i gorzej. Wszystko przemawiało
za tym, że powinna zachowywać się destrukcyjnie wobec siebie i innych, ale ona sprzeciwiła
się przeznaczeniu. Trzem ofiarom odebrano na to szansę.
Bryant zaparkował przed głównym wejściem do szpitala. Detektyw wyskoczyła
z samochodu i ruszyła w stronę budynku. Dogonił ją przy windach.
– Szefowo, zwolnij trochę. Na treningach rugby daję radę, ale dotrzymać ci kroku jest
znacznie trudniej.
Kim pokręciła głową.
– No, dziadku, pospiesz się.
Weszła do prosektorium. Kości ofiary numer dwa zostały rozłożone na drugim stole, obok
stanowiska, na którym znajdował się szkielet ofiary numer jeden.
Stone poczuła irracjonalną ulgę, że pierwsza ofiara nie jest już sama w zimnym, surowym
laboratorium. Dziewczyny przyjaźniły się za życia i teraz znów były razem.
Uczucie ulgi zniknęło, kiedy tylko zobaczyła maleńkie kości obok szkieletu drugiej ofiary.
– Dziecko? – zapytała.
Bate skinął głową.
Obyło się bez powitań i uszczypliwości.
Kim przyjrzała się kościom bliżej. Były maleńkie i nie do końca wykształcone, co
zasmuciło ją jeszcze bardziej.
Daniel musiał zbadać kości, nie myśląc o tym, że należały do dziecka. Śledztwo wymagało
od wszystkich naukowego obiektywizmu i odłożenia na bok emocji – ale Bate musiał
dowiedzieć się czegoś o istocie, która nie dożyła narodzin.
Dzisiaj nie zamierzała mu dogryzać.
– Jaki był wiek ciąży?
– Kości zaczynają się rozwijać w trzynastym tygodniu. Noworodek ma ich około trzystu.
Ten płód miał dwadzieścia, dwadzieścia pięć tygodni.
Czyli zdecydowanie był już osobą, pomyślała Kim. Zarówno z etycznego, jak i z prawnego
punktu widzenia. Aborcji zwykle nie przeprowadzano po dwunastym tygodniu, o ile ciąża nie
stanowiła poważnego zagrożenia dla matki.
– Szefowo, to będzie podwójne zabójstwo, matki i dziecka?
Skinęła głową i sięgnęła w kierunku kości. Chciała je przykryć, chociaż sama nie wiedziała
po co.

Bate obszedł stół dokoła i stanął pomiędzy ofiarami.
– Nie wiem, czy to się na cokolwiek przyda, ale zebrałem jeszcze trochę informacji
o pierwszej ofierze. Miała mniej więcej metr sześćdziesiąt wzrostu i ubogi jadłospis, moim
zdaniem była niedożywiona.
Bryant wyjął notatnik.
– Miała zaniedbane zęby, a dolne jedynki zachodziły na siebie. W którymś momencie życia
miała złamane dwa palce lewej ręki i pękniętą prawą piszczel, ale te obrażenia odniosła na
długo przed śmiercią.
– Ktoś się nad nią znęcał w dzieciństwie?
– To bardzo prawdopodobne – stwierdził doktor. Odwrócił się od niej, ale zdążyła
zauważyć, że ścisnęło mu się gardło. Podszedł do drugiego szkieletu.
– Nie mam jeszcze tak szczegółowych informacji o drugiej ofierze, ale uznałem, że
powinniście o czymś wiedzieć. – Podszedł do szczytu stołu i delikatnie opuścił żuchwę ofiary
numer jeden. – Przyjrzyjcie się wewnętrznej stronie zębów.
Kim pochyliła się. Zauważyła zachodzące na siebie siekacze, o których mówił antropolog,
ale zęby wyglądały raczej normalnie.
– A teraz u ofiary numer dwa.
Detektyw odwróciła się i pochyliła nad czaszką drugiej dziewczyny. Zęby były stosunkowo
proste i nie nosiły śladów urazów, ale szkliwo było inaczej zabarwione.
– Czy wyczyściłeś zęby pierwszej ofiary? – zapytała.
Bate pokręcił głową.
– Ani pierwszej, ani drugiej.
Kim nie miała cierpliwości do zgadywanek.
– Kawa na ławę, doktorku.
– Zanieczyszczenia widoczne na zębach ofiary numer jeden powstawały stopniowo, po
rozkładzie ciała, jakieś pięć, sześć lat po jej śmierci. Zęby drugiej ofiary były zabrudzone od
wewnątrz od dnia, kiedy ją zakopano.
Kim zrozumiała, co chciał powiedzieć Bate. Fakt, że ziemia tak szybko osadziła się po
wewnętrznej stronie zębów, można było wyjaśnić tylko w jeden sposób.
Ta dziewczyna została pogrzebana żywcem.

ROZDZIAŁ 50

Tracy „uciekła” pierwsza. Chwilami tego żałowałem. Uczucie było dla mnie tak nowe
i zaskakujące, że miałem problem z jego określeniem.
Myślenie retrospektywne nie przychodzi psychopatom naturalnie. Pojawia się jedynie,
gdy coś pójdzie nie tak – a i wtedy jest wyłącznie analityczne i pozbawione emocji.
Świat na chwilę się zatrzymał, kiedy mierzyłem się z nieznanym. W końcu mu się
poddałem i zrozumiałem, że nie żałowałem tego, co zrobiłem, a tego, że więcej jej nie
zobaczę, że nie będę mógł przyglądać się, jak kołysze biodrami, idąc przez pokój.
Żałowałem jedynie tego, co sam straciłem.
Świat ponownie ruszył z miejsca.
Wiedziałem, że Tracy była wyjątkowa. Niektóre kobiety wyróżniają się z tłumu, jeszcze
zanim dorosną. Kiedy wchodzą do pokoju, wszyscy odwracają głowy w ich stronę i pożerają
je wzrokiem. Nie ze względu na ich piękno, ale niezłomnego ducha, determinację, która
pozwala im osiągać wszystko, czego zapragną.
To atrakcyjne. I podniecające.
Wiedziałem, że kiedy Tracy miała dziewięć lat, jej matka, Dina, sprzedała jej ciało za
trzydzieści pięć funtów. Tydzień później, po tym, jak uświadomiła sobie jego rynkową
wartość, Dina zażądała za nie znacznie więcej. Po kolejnych dwóch miesiącach sama
przeszła na emeryturę.
Tracy została odebrana matce przez opiekę społeczną dwa dni po swoich czternastych
urodzinach. Przywieziono ją do Crestwood i umieszczono tam razem z innymi dziewczętami,
które zaznały przemocy, molestowania i zaniedbania.
Nie była za to wdzięczna.
Nie czuła się ofiarą i chciała zostać tam, gdzie była.
Życie nauczyło ją, że nikomu nie można ufać, przez dwa ostatnie lata ukrywała przed
Diną swoje zarobki. Tracy nie skarżyła się na życiowe trudności. Obracała je na swoją
korzyść.
Kiedy opowiadała mi o swoim dzieciństwie, brzmiało to, jakby czytała na głos reportaż.
Raz czy dwa razy załamał jej się głos, ale szybko odzyskiwała panowanie nad sobą
i wracała do przerwanego wątku.
Słuchałem, potakiwałem i zapewniałem o swoim wsparciu.
A potem uprawialiśmy seks. Poprawka… Ja uprawiałem seks, ona się broniła. „Gwałt” to
nieładne słowo i nie oddaje tego, co zaszło między nami.
Kiedy skończyłem, wstała i spojrzała mi w oczy. Jej zimne, wyrachowane spojrzenie
kontrastowało z młodziutką buzią.
– Będzie cię to drogo kosztować – stwierdziła.
Nie bałem się, że Tracy powie komukolwiek, co się stało. Nie ufała nikomu poza sobą.
Wiedziałem, że będzie szukała sposobu, żeby wykorzystać tę sytuację.
Podziwiałem jej młodzieńczy optymizm i nie zdziwiłem się, kiedy kilka miesięcy później
przyparła mnie do muru.
– Jestem w ciąży. To twoje dziecko – stwierdziła triumfująco.
Rozbawiła mnie, chociaż wątpiłem w prawdziwość obu części jej wypowiedzi. Jedną

z ulubionych przeze mnie cech Tracy była zdolność manipulowania każdą sytuacją dla
własnej korzyści.
– No i? – zapytałem. Oboje wiedzieliśmy, że to oznacza początek negocjacji.
– Chcę forsy – powiedziała.
Uśmiechnąłem się. To było oczywiste. Ciekaw byłem tylko, ile zażąda. Po poprzednich
takich transakcjach miałem wyobrażenie o potrzebnej kwocie. Cena aborcji plus drobny
dodatek. Miałem to wliczone w koszta.
Nie odezwałem się. Wiedziałem, że cisza to najskuteczniejsza broń podczas negocjacji.
Tracy przekrzywiła głowę i czekała w milczeniu. Ona też znała tę zasadę.
– Ile? – zapytałem. Ustąpiłem jej. Ta dziewczyna miała coś w sobie.
– Tyle, żeby starczyło.
Skinąłem głową. Oczywiście, że zamierzałem dać jej wystarczająco wysoką kwotę.
– Czy pięćset…
– Chyba sobie kpisz – stwierdziła, mrużąc oczy.
Pierwsza oferta była niska, ale warto zaryzykować. Dwa razy wcześniej zdarzyło się, że
została przyjęta.
– O jakiej sumie myślałaś?
– Pięć tysięcy albo powiem o wszystkim.
Wybuchnąłem śmiechem. Tu nie chodziło o drobny dodatek.
– Aborcja nie…
– Kurwa, ja nie zrobię skrobanki. W życiu. Chcę forsy, żeby stąd uciec – poklepała się po
brzuchu. – I zacząć od nowa.
W żadnym wypadku nie mogłem do tego dopuścić. Jestem rozsądnym człowiekiem.
Wiedziałem, że gdyby teraz zaczęła mnie oskarżać, nikt by jej nie uwierzył, ale dziecko
z moim DNA byłoby zagrożeniem na zawsze.
To dziecko nie mogło się urodzić.
Kiwnąłem głową na znak zgody. Potrzebowałem czasu, żeby wszystko zaplanować.
Kiedy spotkaliśmy się w nocy, byłem już gotów.
– Musimy się napić na pożegnanie – stwierdziłem, wlewając sporą porcję wódki do
odrobiny coli.
– Masz moją kasę? – zapytała Tracy, podnosząc szklankę do ust.
Pokiwałem głową i poklepałem się po kieszeni.
– Co zamierzasz z nią zrobić?
– Pojadę do Londynu, znajdę mieszkanie i pracę, potem wrócę do szkoły, żeby zdobyć
wykształcenie.
Mówiła i mówiła, a ja robiłem jej drinka za drinkiem. Dwadzieścia minut później zamglił
jej się wzrok i zaczęła bełkotać.
– Chodź ze mną, chcę ci coś pokazać. – Wyciągnąłem do niej rękę. Zignorowała to, wstała
– i opadła z powrotem na krzesło. Dopiero po kilku chwilach zebrała się, żeby spróbować
ponownie. Tym razem ruszyła w kierunku drzwi zygzakiem, jakby brała udział w slalomie.
Wyprzedziłem ją i otworzyłem tylne drzwi. Podmuch wiatru popchnął ją w moją stronę.
Podtrzymałem ją, ale nogi jej się rozjechały i upadła.
Śmiejąc się, próbowała wstać z podłogi. Ja też się roześmiałem, chwyciłem ją za ramiona
i poprowadziłem przez trawnik.
Po przejściu dwudziestu pięciu kroków na północny zachód puściłem ją. Wpadła do dołu

i leżała na plecach. Znów zachichotała. Znów zaśmiałem się razem z nią.
Wszedłem do wykopu, uklęknąłem i chwyciłem ją za gardło. Dotyk jej skóry mnie
podniecił, chociaż usiłowała strząsnąć z siebie moje ręce. Miała zamknięte oczy. Wiła się
półprzytomnie w uścisku, zniewalająco poruszając biodrami i piersiami. Nie mogłem
pozostać obojętny. Jednym szybkim ruchem zdarłem z niej cienkie szorty i błyskawicznie
w nią wszedłem.
Poddała się mojemu dotykowi. To odzyskiwała przytomność, to znów ją traciła. Poruszała
się jak we śnie. Nie stawiała oporu jak za pierwszym razem.
Kiedy wstałem, miała oczy wywrócone białkami do góry. Kucnąłem obok niej w ciasnym
wykopie i sięgnąłem po rozerwane szorty. Chciałem zostawić je sobie na pamiątkę.
Znów chwyciłem ją za gardło. Trzymałem kciuki nad krtanią, ale nie byłem w stanie ich
zacisnąć. Nadal miała ogłupiały uśmiech na ślicznej buzi.
Zirytowany, wyszedłem z wykopu. Kiedy zrzuciłem pierwszy szpadel ziemi na jej klatkę
piersiową, nie otworzyła oczu.
Pracowałem w szaleńczym tempie i zakopałem dół w ciągu kilku minut. Jeszcze nigdy
nikogo nie wykończyłem w taki sposób.
Udeptałem ziemię i przykryłem z powrotem darnią.
Zostałem z Tracy pół godziny. Nie chciałem, żeby była sama.
Siedząc przy grobie, przeklinałem ją za to, do czego mnie zmusiła. Gdyby nie była taka
chciwa i przyjęła pieniądze na aborcję, nic by się nie stało.
Ale nie mogłem pozwolić, żeby urodziła to dziecko.

ROZDZIAŁ 51

Bryant westchnął ciężko i włożył do ust miętówkę. Robił to odruchowo po wyjściu
z każdego miejsca, gdzie obowiązywał zakaz palenia.
– Potrafisz sobie wyobrazić coś gorszego niż pogrzebanie żywcem? – zapytał, kiedy dotarli
do samochodu.
– Owszem, pogrzebanie żywcem z tobą – stwierdziła Kim, usiłując sama sobie poprawić
humor.
– Dzięki, szefowo. Ale mówię serio – potrafisz w ogóle to sobie wyobrazić?
Detektyw pokręciła głową. Tak okropna śmierć przekraczała granice jej wyobraźni.
Wiedziała, że większość ludzi najchętniej odeszłaby po cichu, we śnie. Ona wybrałaby śmierć
od kuli.
Ofiara numer dwa musiała być nieprzytomna lub unieruchomiona w inny sposób, kiedy
trafiła do wykopu. Odzyskała przytomność, otoczona gęstą czernią. Nic nie widziała, nic nie
słyszała, nie mogła się poruszyć. Próbowała krzyczeć – to naturalna reakcja na przerażenie.
Jej usta wypełniły się ziemią, a po każdej próbie wzięcia oddechu miała coraz bardziej
zapchane usta i nos. Dusiła się powoli.
Stone zamknęła oczy i próbowała wyobrazić sobie panikę, jaką musiała poczuć ta półnaga
piętnastolatka. Nie udało się.
– Jak rośnie w człowieku takie zło? Gdzie to się zaczyna?
Kim wzruszyła ramionami.
– Edmund Burke miał rację, kiedy twierdził, że do triumfu zła trzeba tylko, aby dobrzy
ludzie nic nie robili.
– Co masz na myśli, szefowo?
– To nie mogły być jego pierwsze ofiary. Mordercy nie zaczynają od zabójstw z zimną
krwią. Musiały być jakieś wcześniejsze objawy, które otoczenie zabójcy usprawiedliwiało
albo lekceważyło.
Bryant skinął głową, a potem obrócił się w stronę swojej przełożonej.
– Jak myślisz, długo się męczyła przed śmiercią?
– Niedługo – odpowiedziała. Myśl o tym, że dla ofiary te niedługie cierpienia trwały całą
wieczność, zachowała dla siebie.
– Dzięki Bogu.
– Wiesz co, Bryant, już nie mogę – stwierdziła Stone, kręcąc głową.
– Czego, szefowo?
– Określać ofiar numerami i mówić o nich „ofiara jeden, ofiara dwa”. Zaznały
wystarczająco dużo takiego traktowania za życia. Mamy trzy ciała i trzy nazwiska. Muszę je do
siebie dopasować.
Wbiła wzrok w okno i nagle odżyło w niej wspomnienie.
Jej piętnaste urodziny przypadły pomiędzy pobytami w rodzinach zastępczych numer pięć
i sześć. Dwa dni wcześniej zagadnął ją jeden z pracowników.
– Jutro urodziny Kim. Składamy się na prezent. Chcesz się dorzucić? – zapytał.
Gapiła się na niego przez dłuższą chwilę, żeby sprawdzić, czy zorientuje się, że
zaproponował jej składkę na jej własny prezent. Nic nie zauważył.

– Dokąd teraz, szefowo? – zapytał Bryant, wyjeżdżając ze szpitalnego parkingu.
Po tym, czego dowiedzieli się od Daniela Bate’a, mogła im pomóc tylko jedna osoba. Kim
wiedziała, że musi zignorować poranną groźbę.
– Do Brindleyplace. Czas spotkać się z bliźniaczkami.
Wpatrywała się w jezdnię przed maską.
– Muszę się dowiedzieć, która jest która.

ROZDZIAŁ 52

Nicola Adamson otworzyła drzwi, kiedy zapukali drugi raz. Była ubrana w satynową
piżamę, miała zmierzwione włosy i przywitała ich szerokim ziewnięciem.
– Przepraszamy, jeżeli panią obudziliśmy – stwierdził Bryant. „Jeżeli” dodał tylko
z grzeczności – a było już dobrze po południu.
Kobieta ponownie ziewnęła i potarła oczy.
– Wieczór w klubie się przeciągnął. Wróciłam koło piątej rano – a może w nocy, jak
państwo wolą.
Nicola zamknęła drzwi i ruszyła do kuchni. Kim sama miała raptem trzydzieści cztery lata,
ale wątpiła, żeby kiedykolwiek wyglądała tak fantastycznie zaraz po wstaniu z łóżka.
– Z przyjemnością z państwem porozmawiam, ale muszę najpierw wstawić kawę.
Detektyw odsunęła torebkę leżącą na kanapie i usiadła.
– Pani siostra złożyła mi dziś wizytę.
Nicola gwałtownie odwróciła głowę.
– Co takiego?
– Nieszczególnie jej się podobało, że pani nam pomaga.
Kobieta westchnęła, odwróciła głowę i głośno zabrzęczała odstawianym do szafki słoikiem
z kawą.
Kim miała wrażenie, że Beth nie pierwszy raz miesza się w sprawy siostry.
– Kazała mi zostawić was obie w spokoju i nie rozdrapywać starych ran.
Nicola skinęła głową i wyraźnie się rozluźniła.
– Ona po prostu się mną opiekuje. Wiem, że wydaje się szorstka, ale wynika to jedynie
z nadopiekuńczości. – Wzruszyła ramionami i usiadła. – Bliźniaki już tak mają.
Wiem coś o tym, pomyślała Kim.
– Ale jestem już dużą dziewczynką, sama zaproponowałam pomoc, więc jeśli chcieliby
państwo się czegoś dowiedzieć, możecie śmiało pytać. – Uśmiechnęła się. – Zwłaszcza teraz,
kiedy mam kawę.
– Czy pani siostra niedawno uszkodziła nogę? – zapytała policjantka. Zastanawiała się, czy
może się to jakoś łączyć ze zgorzknieniem kobiety.
– Nie, to uraz z dzieciństwa. Nieszczęśliwie spadła z drzewa, kiedy miałyśmy osiem lat,
i strzaskała kości w kolanie. W końcu się zagoiły, ale bolą przy chłodnej pogodzie. W czym
mogę państwu pomóc?
Bryant wyjął notatnik.
– Uzyskaliśmy bardziej szczegółowe informacje o ofiarach i pomyśleliśmy, że mogłaby nam
pani pomóc w ich identyfikacji.
– Oczywiście, postaram się.
– Pierwsza ofiara była prawdopodobnie najwyższa, miała szczupłą sylwetkę i zachodzące
na siebie dolne zęby…
– Melanie Harris – zdecydowanie stwierdziła Nicola.
– Jest pani pewna?
Kobieta skinęła głową.
– Absolutnie. Wiele się nacierpiała przez te zęby. Dziewczyny w szkole często jej

dokuczały, dopóki nie zaczęła się zadawać z tamtymi dwiema. Potem już nikt jej nie tknął.
Była sporo wyższa od pozostałej dwójki i trochę dziwnie przy nich wyglądała, jak opiekunka.
– Nicola nagle coś sobie przypomniała. – Powiedziano nam, że uciekła.
Kim i Bryant nie odezwali się.
Nicola powoli kręciła głową.
– Kto mógł chcieć skrzywdzić Melanie?
– To właśnie próbujemy ustalić.
– Pani Adamson, druga ofiara – cicho powiedziała Kim. – Była w ciąży.
Kobieta sięgnęła po torebkę, którą Kim wcześniej odłożyła na bok, wyjęła z niej paczkę
papierosów i jednorazową zapalniczkę. Podczas poprzedniej wizyty Stone nie zauważyła nic,
co wskazywałoby, że Nicola pali.
Kobieta włożyła papierosa do ust i próbowała go zapalić. Udało jej się za trzecim razem.
– Tracy Morgan – wyszeptała.
Kim spojrzała na Bryanta. Mężczyzna uniósł brwi.
– Jest pani pewna?
– Tak. Nie bardzo jest się czym chwalić, ale jako dziecko byłam dość wścibska.
W dzienniczku zawsze miałam uwagi w stylu „Nicola radziłaby sobie bardzo dobrze, gdyby
zajmowała się własnymi obowiązkami równie chętnie, jak cudzymi sprawami”.
Bryant zachichotał.
– Całkiem jak moja córka.
Nicola wzruszyła ramionami.
– Często podsłuchiwałam pod drzwiami. I raz usłyszałam, jak Tracy mówi pozostałej
dwójce, że ktoś jej zrobił brzuch. Tak właśnie to ujęła.
– Wiesz może, z kim się spotykała? – zapytała Kim. To mógł być kolejny trop.
– Nie. Słyszałam jeszcze, jak mówiła, że porozmawia o tym z ojczulkiem, ale nie mogłam
zostać tam dłużej – bałam się, że mnie złapią.
Nicola zaciągnęła się papierosem. Uświadomiła sobie coś jeszcze.
– Jest jeszcze jedna ofiara, prawda?
Kim i Bryant milczeli, pozwalając jej się oswoić z tą wiadomością.
– Czy może nam pani powiedzieć coś o…
– Ta trzecia miała na imię Louise. Nie pamiętam jej nazwiska. Ale to ona przewodziła
paczce. Była najtwardsza, nikt jej nie podskoczył. Nawet po tym, jak pozostałe dwie uciekły –
przepraszam, zniknęły. – Nicola przerwała na chwilę. – Teraz mi się przypomniało.
Twierdziła, że jej kumpele nie uciekłyby tak po prostu.
– Czy Louise miała jakieś znaki szczególne, które mogłyby nam pomóc w identyfikacji?
Kobieta zgasiła papierosa w popielniczce ze szlifowanego szkła.
– Owszem. Louise nosiła protezę. Straciła trzy zęby w bójce z dziewczynami z innej szkoły.
Wstydziła się pokazać bez sztucznej szczęki. Kiedy jedna z dziewczyn z Crestwood schowała
ją dla żartu, Louise złamała jej nos.
– Czy słyszała pani o incydencie z córką Williama Payne’a?
Zmarszczyła brwi.
– Tego nocnego stróża? – Pokręciła głową. – Rzadko go widywałyśmy. Nie słyszałam
o niczym konkretnym, ale raz dziewczyny dostały szlaban na miesiąc. One cały czas coś
kombinowały… Ale nie zasłużyły na taki koniec.
Bryant przewrócił stronę w notatniku.

– Jak dobrze pamięta pani Toma Curtisa?
Nicola zmrużyła oczy.
– Był młodszy od pozostałych pracowników. Wydawał się dość nieśmiały. Wiele dziewczyn
się w nim podkochiwało. – Zakryła ręką usta. – Nie sądzicie państwo chyba, że mógł być
ojcem… – głos uwiązł jej w gardle.
Kim nie wykluczała takiej możliwości, ale nie chciała rozmawiać na ten temat. Miała też
wrażenie, że na razie Nicola nie wniesie nic więcej do sprawy. Wstała z kanapy.
– Dziękujemy, że poświęciła nam pani czas. Prosimy nie rozmawiać o tej sprawie z nikim,
dopóki ofiary nie zostaną formalnie zidentyfikowane.
– Oczywiście.
Detektyw ruszyła w stronę drzwi, ale po chwili się odwróciła.
– Która była pierwsza?
– Słucham?
– Która zniknęła pierwsza, Melanie czy Tracy? – spytała policjantka. Nicola wspomniała
już, że Louise „uciekła” jako ostatnia.
Kobieta zamyśliła się.
– Pierwsza zniknęła Tracy. Melanie i Louise myślały, że jej ucieczka ma związek z ciążą.
Kim skinęła głową i podeszła do wyjścia.
– Pani detektyw…
Kim znów się odwróciła.
– Nie wiem, co powiedziała pani moja siostra, ale naprawdę zrobię, co w mojej mocy, żeby
państwu pomóc.
Stone podziękowała jej skinieniem głowy i wyszła.
– Dokąd teraz, szefowo? – zapytał Bryant.
Policjantka spojrzała na zegarek. Było po trzeciej.
– Z powrotem na komisariat – zarządziła.
Wyjęła komórkę i zadzwoniła do Dawsona.
– Cześć, szefowo – odezwał się głos w słuchawce.
– Jak sytuacja na miejscu zbrodni, Kev?
– Zakopują drugi grób, a Cerys do połowy odsłoniła trzecie ciało. Doktor Bate jedzie na
miejsce. Ta ofiara była zakopana płycej, więc mają nadzieję, że uda się ją wydobyć do
wieczora.
Kim zdawała sobie sprawę, jak ciężko pracuje cały jej zespół.
– Kiedy doktorek dotrze na miejsce, możesz jechać do domu. Wszystkiego dowiemy się
rano.
– Szefowo, jeśli nie masz nic przeciwko, wolałbym zostać.
Dawson nie skorzystał z propozycji wzięcia wolnego. To była nowość.
– Kev, wszystko gra?
Stone dobrze znała jego głos, więc wyraźnie usłyszała w nim troskę.
– Szefowo, widziałem już, jak wyciągają stąd ciała dwóch dziewczyn. Jeśli ci to nie
przeszkadza, chciałbym doprowadzić sprawę do końca.
Czasami Dawson ją zaskakiwał.
– W porządku, Kev. Zadzwonię później.
Zakończyła połączenie i pokręciła głową.
– Tak cię to zdziwiło? – zapytał Bryant.

– Nie. To dobry chłopak, chociaż czasami robi głupoty.
– I fajnie mieć go w zespole – dokończył mężczyzna.
Detektywi rzadko się ze sobą zgadzali, ale Bryant potrafił być obiektywny.
Kim wysiadła z samochodu. Bryant go zamknął.
– Idź pogadać ze Stacey. Wypisz nazwiska na tablicy.
Chciała, żeby dziewczyny jak najszybciej przestały być anonimowe.
Kim podeszła do motocykla i pogrążyła się w myślach, zakładając kask.
Po wizycie u Nicoli coś jej nie grało. Przeczucie mówiło, że powinna była coś zauważyć –
jakby jej oczy coś zobaczyły, a mózg tego nie zarejestrował.

ROZDZIAŁ 53

Po raz drugi tego dnia Kim znalazła się przed głównym wejściem do szpitala Russells Hall.
Ryzykując mandat, zaparkowała na chodniku i weszła do budynku, mijając grupkę pacjentów
i gości palących tuż pod znakiem „Palenie surowo wzbronione”.
Poszła na lewo, do recepcji. Kobieta z wypisanym na identyfikatorze imieniem Brenda
uśmiechnęła się do niej.
– Szukam Lucy Payne, trafiła tu dzisiaj.
– Jest pani krewną?
Kim skinęła głową.
– Kuzynką.
Brenda przez chwilę stukała w klawiaturę.
– Oddział C5.
Stone minęła bufet, zerknęła na plan budynku, wjechała windą na drugie piętro i weszła do
zachodniego skrzydła, przepuszczając po drodze pielęgniarkę pchającą łóżko na kółkach z sali
operacyjnej. Weszła na oddział tuż za nią. Otoczyło ją ciche bzyczenie urządzeń i szmer
przyciszonych głosów. Pielęgniarka jeździła wózkiem z lekami od jednej sali do drugiej. Kim
zorientowała się, że przyszła pod koniec pory odwiedzin. Krewni i znajomi siedzieli w ciszy
przy łóżkach. Powiedzieli już wszystko, co mieli do powiedzenia – teraz czas na koniec
wizyty.
Kim podeszła do dyżurki pielęgniarek.
– Szukam Lucy Payne.
– Boczny korytarz, drugie drzwi.
Policjantka minęła pierwsze drzwi, za którymi mieściła się maleńka kuchnia. Podeszła do
drugich i już miała zapukać, ale w ostatniej chwili cofnęła rękę.
Lucy spała spokojnie w olbrzymim łóżku, z głową opartą na pięciu poduszkach. Do
prawego palca wskazującego miała przypięty czujnik. Obok łóżka rytmicznie pikał monitor.
Na wysokiej szafce przy łóżku stały jedna kartka z napisem „Zdrowiej szybko!” i szary
pluszowy miś.
Detektyw weszła do sali i przeszła obok Williama Payne’a, który chrapał w fotelu w rogu.
Stanęła obok łóżka i spojrzała na śpiącą postać.
Lucy miała zaledwie piętnaście lat, wyglądała na znacznie mniej – a tak wiele już w życiu
wycierpiała. Nie zasłużyła na okrutną chorobę, która powoli odbierała jej siły, ani na
porzucenie przez matkę – ani tym bardziej na to, żeby trzy głupie dziewuchy wepchnęły ją do
śmietnika.
Dziś Lucy otarła się o śmierć. Krzyczała o pomoc, ale nie była w stanie przerwać ciszy.
Dziewczyna miała ciężkie życie – lecz walczyła o nie z odwagą i determinacją. Dzięki
swojej woli przetrwania uratowała się, wciskając przycisk alarmowy.
Kim też nikt nie dawał wielkich szans, kiedy wynosili ją z wieżowca w Hollytree. Wszyscy
w milczeniu kręcili głową albo wzdychali ciężko, kiedy trafiła do szpitala, i nikt nie miał
wielkich nadziei, że odżywianie dożylne ją uratuje. Miała sześć lat, a ważyła dziesięć kilo,
włosy wychodziły jej garściami i nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. A jednak już po
trzech dniach usiadła.

Wyjęła chusteczkę i otarła strużkę śliny z brody Lucy.
W końcu zrozumiała, dlaczego czuła tak silną więź z dziewczyną, którą znała zaledwie od
kilku dni. Lucy była wojowniczką. Nie zamierzała pokornie przyjmować tego, co dał jej los.
Każdego dnia walczyła o życie, choć miała w tej walce niewielkie szanse.
Wcześniej tego dnia mogła zrezygnować z naciśnięcia guzika, poddać się chorobie i wybrać
drogę do wiecznego spokoju – jednak tego nie zrobiła. Powstrzymała ją nadzieja.
Kim zastanawiała się, co można zrobić, żeby życie Lucy stało się wygodniejsze,
bezpieczniejsze i przyjemniejsze. Nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie, ale czuła wielki
podziw dla siły i determinacji tej drobniutkiej dziewczyny.
Kiedy odłożyła chusteczkę na szafkę, zauważyła, że chrapanie ucichło. Nie odwróciła się.
– Wie pan, że musimy porozmawiać? – zapytała cicho.
– Wiem, pani detektyw – odpowiedział William stłumionym głosem.
Skinęła głową i wyszła z sali. Czas wracać do domu.
Miała mnóstwo roboty.

ROZDZIAŁ 54

Beth kartkowała czasopismo. Nie miała pojęcia, co właściwie przegląda, ale to było bez
znaczenia.
Czuła niepokój bliźniaczki, z którą nie zamieniła ani słowa od swojego powrotu. Znała
siostrę i wiedziała, że Nicola chciałaby zapytać ją, co się stało, ale boi się poznać odpowiedź,
bo nie byłaby w stanie jej znieść.
Nicola nie lubiła, kiedy ludzie się na nią złościli. Była przymilna, chciała, żeby wszyscy
byli zadowoleni. Drogo ją to kosztowało. Drogo kosztowało to obie siostry.
A teraz miały znów za to zapłacić.
Beth była tak wściekła, że nie mogła się zmusić, żeby podnieść głowę. Wbiła wzrok
w gazetę. Wiedziała, że Nicola nie da rady dłużej milczeć. Nonszalancko odwróciła stronę.
– Rozmawiałam wczoraj z Myrą – zaczęła Nicola. – Powiedziała, że byłaś dla niej niemiła.
– Byłam – stwierdziła Beth. Skoro jej siostra wolała gadać o pierdołach, zamiast zająć się
tym, co naprawdę nie grało między nimi, niech tak będzie. Wiedziała, że Nicola w końcu nie
wytrzyma.
– Dlaczego jesteś taka opryskliwa? Ona ci nic złego nie zrobiła.
Beth wzruszyła ramionami.
– To wścibska stara krowa wtykająca nochal w cudze sprawy. Co cię obchodzi, co o tobie
myśli?
– To moja sąsiadka, a chcę jeszcze trochę tu pomieszkać. – Nicola zamilkła na chwilę. –
Powiedziałaś jej, że zamierzam cię zameldować?
Beth uśmiechnęła się pod nosem. Przez tę drobną uwagę głupia suka pewnie nie spała całą
noc.
– Tak.
– Koniecznie chcesz utrudnić mi życie?
– Wiesz co, Nic? Poprosiłam cię o coś i mnie olałaś. Ty mnie prosiłaś, żebym była miła dla
tej starej prukwy, to ja też cię olałam. Co za różnica?
– Na litość boską, Beth, widzę, że jesteś na mnie zła. Możesz mi w końcu powiedzieć
dlaczego?
Beth uśmiechnęła się pod nosem. Dobrze znała siostrę. Od urodzenia.
Przewróciła kolejną stronę.
– Co chcesz usłyszeć?
– Wszystko, co masz do powiedzenia, byle zakończyć te ciche dni. Wiesz, że nie lubię,
kiedy się na mnie gniewasz.
Beth wiedziała to doskonale.
– Kazałam ci z nią nie gadać.
– Z kim? – Nicola udała zdziwienie, ale doskonale wiedziała, o co chodzi.
Beth przewróciła kolejną stronę; to jeszcze bardziej sfrustruje siostrę. Nicola chciała, żeby
poświęciła jej całą uwagę, i nie podobało jej się, że Beth jest w stanie skoncentrować się na
czymkolwiek innym zamiast, tak jak ona, skupiać się całkowicie na panującym między nimi
napięciu.
– Chodzi ci o tę policjantkę? – zapytała Nicola.

– Mhm.
– Jezu, Beth, jak możesz być taka nieczuła? W miejscu, gdzie kiedyś mieszkałyśmy,
odkopali ciała.
– No i?
– Znałyśmy te dziewczyny. Rozmawiałyśmy z nimi, wspólnie jadłyśmy posiłki. Jak to
możliwe, że cię to nie obchodzi?
– One nic dla mnie nie znaczą. Nigdy ich nie lubiłam, więc dlaczego teraz mają mnie
obchodzić?
– Bo nie żyją, a niezależnie od tego, co zrobiły, nie zasługiwały na śmierć. Jakiś bydlak je
tam zakopał i zapomniał o nich. Muszę pomóc w tej sprawie.
– Bardziej przejmujesz się nimi niż mną.
– O czym ty mówisz?
Nicola była autentycznie zbita z tropu. Na tym polegał cały problem – nie mogły ruszyć
dalej, dopóki ona nie przyzna się do winy.
– Wiedziałaś, co zrobili mnie, i chuja cię to obeszło.
– Beth, nie wiem ani kto ci coś zrobił, ani co. Powiedz mi.
Beth pokręciła głową, przewracając kolejną stronę.
– Spytaj swoją panią detektyw, może ona ci powie, co zrobiłaś – bo widzę, że koniecznie
chcesz się w to mieszać.
– Bo wiem, że to ma jakiś związek z nami.
Beth znieruchomiała. Kartka wypadła jej z ręki. Jej siostra skojarzyła fakty – to był jakiś
postęp. Chciała, żeby Nicola wszystko sobie przypomniała. Pragnęła przeprosin. Czekała na
nie od dziesięciu lat.
Ale ich czas jeszcze nie nadszedł.
– Mówię ci, Nic, daj spokój.
– Ale chcę, żeby wszystko wyszło na jaw. – Beth usłyszała emocje w głosie siostry. Nie
mogła się zdobyć, żeby na nią spojrzeć. – Beth, naprawdę chcę wiedzieć, czym cię tak
skrzywdziłam, czym tak strasznie zawiodłam. Jesteś moją siostrą. Dzieli nas zbyt wiele
sekretów. Kocham cię i chcę znać prawdę.
Beth odrzuciła czasopismo na bok i wstała.
– Nic, uważaj, czego sobie życzysz… bo twoje marzenia mogą się spełnić.

ROZDZIAŁ 55

Detektyw Stone wyznaczyła odprawę na późniejszą godzinę. Wszystkim dawała się we
znaki intensywna praca nad sprawą, więc postanowiła pozwolić swojemu zespołowi
przynajmniej pospać dwie godziny dłużej.
Zanim skończyła zdawać Woody’emu relację z ostatnich wydarzeń, Bryant, Stacey i Dawson
siedzieli już przy swoich biurkach.
– Dzień dobry wszystkim. Zapewne już wiecie, że zainteresowanie mediów naszą sprawą
gwałtownie wzrosło. Po rozstawieniu trzeciego namiotu rozpętał się szał. Wiadomość trafiła
na pierwsze strony wszystkich gazet i do wieczornych gadających głów na Sky News.
– Tak, szefowo, widziałem – jęknął Bryant.
– Na pewno nie muszę wam przypominać, że rozmowy z jakimikolwiek dziennikarzami,
choćby najbardziej przekonującymi, są zakazane. Sprawa jest delikatna i jeden wyrwany
z kontekstu komentarz może wszystko popsuć.
Zakaz kontaktów z prasą obejmował również Kim. Wiedziała, że mogłaby dać się
sprowokować dziennikarzom, więc rozsądnie trzymała się od nich z daleka.
– Gdybyście chcieli się przekonać, jak kiepsko sobie radzimy, wpadnijcie do Woody’ego
i przeczytajcie dowolny artykuł.
– Serio, szefowo? – spytał Dawson. Stone skinęła głową. Ekipa powinna wiedzieć, że są
pod ostrzałem.
– Daj spokój, Kev, wiesz, jak to działa. Po trzech dniach to zawsze my zostajemy winnymi.
A mija już piąty dzień od odkrycia kości, więc i tak można uznać, że nam się upiekło.
Poczuła przetaczającą się przez pokój falę negatywnych emocji. Westchnęła.
– Jeżeli tak bardzo zależy wam na uwielbieniu mediów, trzeba było zrobić karierę w show
biznesie. Jesteśmy policjantami. Nas nikt nie lubi.
– To trudne, szefowo. I niezbyt pokrzepiające – stwierdziła Stacey.
Detektyw zdawała sobie sprawę, że motywacyjne gadki nie są jej specjalnością.
– Słuchajcie wszyscy. Popatrzcie uważnie na tę ścianę.
Notatki przestały tak bardzo ją razić po tym, jak ustaliła nazwiska ofiar. Tablica została
podzielona na trzy kolumny:
Ofiara 1 – Melanie Harris
Wiek – 15 lat
Wysoka jak na swój wiek, niedożywiona, wada zgryzu, skarpetka z motylkiem
Ścięta
Ofiara 2 – Tracy Morgan
Wiek – 15 lat
Ciężarna, brak spodni od piżamy
Pogrzebana żywcem
Ofiara 3 – Louise Dunston – ?
Wiek – 15 lat
Protezy trzech górnych zębów
– Te trzy dziewczyny wykończył potwór. Gwałcił je, bił, dusił i zakopywał. Dla nich to nie
był artykuł w gazecie. Ich życie naprawdę się zakończyło. Codziennie budzimy się z myślą, że

musimy znaleźć bydlaka, któremu się wydaje, że ujdzie mu to na sucho.
Jeszcze kilka dni temu te dzieciaki były anonimowe, zapomniane i otoczone ciszą. My
jesteśmy ich głosem. I możecie być pewni, złapiemy drania, który to zrobił. – Kim przerwała
i rozejrzała się po pokoju. – Jeżeli taka motywacja wam nie wystarcza, znaczy, że źle
wybraliście zawód.
– Dzięki, szefowo – stwierdził Bryant, kiwając głową.
– Zgadzam się – dodała Stacey z uśmiechem.
– Ja też – wtrącił Dawson.
Stone jak zwykle przycupnęła na skraju wolnego biurka.
– Dobra, Kev, jak sytuacja na miejscu zbrodni?
– Doktor Dan wydobył szkielet około drugiej w nocy. Cerys przeprowadziła wstępne
oględziny grobu, ale z przesiewaniem ziemi czekali do rana.
– Czy doktorek wspominał coś o sztucznych zębach?
– W ogóle niewiele się odzywał, szefowo. To dziwny koleś.
– Wspomnijcie Cerys o protezie. Możliwe, że nadal jest w grobie. Stace, dowiedziałaś się
czegoś?
– Mam komórkę Toma Curtisa. W ciągu dwóch ostatnich godzin przed śmiercią miał ponad
pięćdziesiąt nieodebranych połączeń.
Kim wychyliła się do przodu. – Mów dalej.
– Wszystkie z numeru Crofta.
– Jezu – syknęła Stone. – Coś jeszcze?
– Taśma z domu starców jest do niczego. Nie będziemy w stanie udowodnić, że Mary
Andrews została zamordowana.
– Jakieś informacje od ekipy pracującej nad sprawą Connopa?
– Analiza odprysków lakieru wykazała, że pochodzą z audi TT rocznik 2009.
– Coś jeszcze?
– Taa. Oficjalne archiwa Crestwood są do dupy. Nadal nieoficjalnie przeczesuję
Facebooka, a oficjalnie obdzwaniam wychowanki. Niektóre rzekome uciekinierki były na
miejscu w noc pożaru. Inne dziewczyny znalazły się na liście, chociaż od tygodni nie
mieszkały już w Crestwood.
Kim zastanawiała się, czy to rażąca nieudolność władz, czy próba ukrycia faktycznej liczby
wychowanek. Na tym etapie śledztwa obie możliwości wydawały się równie prawdopodobne.
Nie była zachwycona przystąpieniem Stacey do grupy na Facebooku, ale wyglądało na to, że
przyniesie to więcej istotnych informacji niż oficjalne dokumenty.
– Stace, popytaj o Toma Curtisa. Sprawdź, jak blisko był z dziewczynami. Chcę wiedzieć,
czy krążyły jakieś plotki o jego nieodpowiednich zachowaniach.
– Zrobi się, szefowo.
– Dobra. Kev, wracaj na miejsce zbrodni. Bryant, myślę, że powinniśmy złożyć kolejną
wizytę radnemu Croftowi.
– Hmm... Szefowo, jeszcze jedno – przerwała jej Stacey.
– Tak? – spytała Kim, sięgając po kurtkę.
– Mam trzy adresy. To ostatnie znane namiary każdej z ofiar.
Kim i Bryant spojrzeli po sobie. Wszyscy detektywi nienawidzili tego obowiązku. Stone
była przekonana, że niezależnie od tego, w jakich okolicznościach dziewczyny trafiły do domu
dziecka, znajdą się członkowie ich rodzin, którzy będą rozpaczać na wieść o ich śmierci.

Bryant zabrał listę z biurka Stacey. Najpierw sprawdzą żywych, potem zajmą się martwymi.

ROZDZIAŁ 56

Kim skinęła głową w stronę radiowozu zaparkowanego przed bramą. Szefostwo nie
zgodziło się na całodobową obserwację Richarda Crofta, ale polecono policjantom
rozmawiać z nim przez domofon podczas patroli.
Bryant wcisnął przycisk i czekał na otwarcie bramy. Po dziesięciu sekundach zadzwonił
ponownie. Spojrzeli po sobie z Kim. Poprzednim razem ktoś odezwał się od razu.
– Próbuj dalej – nakazała Stone, wysiadając z samochodu.
Podeszła do radiowozu. Policjant siedzący w środku opuścił szybę.
– Ile czasu minęło od ostatniego kontaktu?
– Około dwudziestu minut. Powiedział, że rano będzie pracować z domu i później pojedzie
do biura. Kilka minut później z posiadłości wyjechał samochód, zdaje się, że siedziała w nim
niania.
Kim pobiegła z powrotem do Bryanta. Richard Croft był sam od co najmniej dwudziestu
minut.
– I jak?
Mężczyzna pokręcił głową.
– Dobra, wchodzimy.
Poświęciła sekundę, żeby zaplanować sposób przejścia przez bramę z kutego żelaza,
zdobioną kwiatami, ślimacznicami i liśćmi. Wybrała miejsca podparcia dla stóp blisko muru
po lewej stronie. Podeszła do bramy, chwyciła ją oburącz i próbowała zachybotać. Stal ani
drgnęła.
Kim przypomniała sobie opowieść Keitha o tym, jak pewien złomiarz zahaczył się o swoją
taczkę, kiedy ładował zebrany metal do pieca, i został przetopiony razem z nim. Wezwano
miejscowego księdza, aby odmówił modlitwy nad roztopioną stalą rozlewaną do form.
Słuchając tej historii, miała nadzieję, że biedaka przetopili na coś ładnego.
Wybacz, chłopie, pomyślała, zaczynając wspinaczkę. Po chwili przełożyła nogę nad
trzydziestocentymetrowymi kolcami na szczycie bramy.
– Nie ma mowy – stwierdził Bryant, wciąż stojący na dole.
– No dawaj, nie zachowuj się jak mała dziewczynka.
– W dziewczynkę to ja się zmienię, jak spróbuję tędy przejść.
Stone pokonała dwa i pół metra dzielące ją od ziemi i stanęła po drugiej stronie bramy.
Jeżeli mają trochę szczęścia, Richard Croft słucha tak głośnej muzyki, że zagłuszyła dzwonek –
albo supernowoczesny domofon właśnie się zepsuł, a gospodarz maszeruje już podjazdem,
żeby wpuścić ich do środka. Wolała zobaczyć go zirytowanego niż martwego.
Pobiegła naprzód, rejestrując przy okazji, że teren delikatnie się unosi – nie czuła tego
wzniesienia wcześniej, jadąc samochodem. W pobliżu rezydencji nie zauważyła żadnego
ruchu.
Załomotała i jednocześnie zadzwoniła do drzwi. Zrobiła krok do tyłu, żeby sprawdzić,
gdzie skierowane są kamery monitoringu. Jedna wycelowana była w bramę, druga w cholerne
samochody. Na tyłach domu nie było monitoringu.
– Pukaj dalej – poleciła Bryantowi, który do niej dołączył. Szczęśliwie udało mu się
uniknąć obrażeń.

Pobiegła wzdłuż bocznej ściany domu i potknęła o szpadel oparty o ścianę. Usłyszała
chrzęst pod stopami, jeszcze zanim zobaczyła odłamki szkła. Wrzasnęła do Bryanta. Przybiegł
zza rogu.
Drzwi wejściowe do oranżerii, biegnącej przez całą długość domu, były rozbite. Kim już
miała przez nie przejść, ale cofnęła się w ostatniej chwili.
– Za mną – rzuciła i pobiegła z powrotem przed front domu, chwytając po drodze szpadel.
Wręczyła narzędzie Bryantowi.
– Wybij okno. Nie chcę zostawiać śladów przy tylnych drzwiach, zanim nie dotrze tu ekipa
kryminologiczna.
Bryant odsunął się i wziął zamach. Trafiona szpadlem szyba rozpadła się na kawałki. Kim
chwyciła cegłę i wybiła nią ostre odłamki szkła wystające z ramy. Teraz mogli bezpiecznie
wejść do środka.
Stanęła na terakotowej donicy i oparła się na ramieniu Bryanta. Przełożyła nogę przez okno
i opuszczała, dopóki nie natrafiła stopą na coś twardego. Przeniosła na ten przedmiot ciężar
ciała. Wytrzymał. Kiedy znalazła się w środku, okazało się, że stoi na zabytkowym biurku
w gabinecie.
Zeszła na ziemię i podała rękę Bryantowi, który przeszedł za nią. Otworzyli ciężkie dębowe
drzwi i wyszli na korytarz. Kim skręciła w lewo, a Bryant pobiegł schodami na górę.
Detektyw weszła do kolejnego pomieszczenia – salonu, który pamiętała z poprzedniej
wizyty – i obrzuciła je wzrokiem.
– W salonie czysto! – krzyknęła, wychodząc z powrotem na korytarz. Usłyszała, jak Bryant
krzyczy, że w głównej sypialni też nic nie znalazł.
Kobieta weszła do biblioteki i stanęła jak wryta.
Richard Croft leżał rozciągnięty na dywanie z ośmiocalowym nożem kuchennym wbitym
w plecy.
Stone zawołała Bryanta i uklękła, uważając, żeby niczego nie dotknąć. Kałuża krwi wokół
mężczyzny zdążyła już wsiąknąć w dywan.
Przybiegł Bryant.
– Kurwa mać!
Kim przyłożyła dwa palce do szyi Crofta.
– Jeszcze żyje.
Bryant wyciągnął komórkę i wezwał karetkę. Kim zaczęła szukać centralki domofonu.
Znalazła ją na ścianie obok olbrzymiej lodówki marki Smeg. Wcisnęła przycisk i sprawdziła
na monitorze, że brama z kutego żelaza zaczęła się przesuwać.
Zauważyła, że alarm nie był włączony. Zaskoczyło ją, że ludzie tak chętnie korzystają
z instalacji alarmowych, aby chronić swoje mienie podczas nieobecności w domu – ale nie
dbają o ochronę swojego życia, kiedy ktoś w szybkim tempie wyprawia ich starych znajomych
na tamten świat.
Pokręciła głową, podbiegła do frontowych drzwi i szeroko je otworzyła, żeby zapewnić
ratownikom medycznym swobodny dostęp do budynku. Wybiegła z domu, skręciła za róg
i zatrzymała się dwa metry od drzwi z wybitą szybą. Odwróciła się i przyjrzała ogrodowi na
tyłach domu. Na pierwszy rzut oka nie dostrzegła słabych punktów. Z tej strony posiadłość
była ogrodzona nie murem, a dwumetrowym płotem, na szczycie którego znajdowało się
dodatkowo półmetrowe okratowanie. Na żadnej ze sztachet nie było widać śladów uszkodzeń.
– No dobra, draniu, skoro nie przeszedłeś nad płotem, musiałeś dostać się przez środek.

Stone ruszyła w lewo, naciskając po kolei na każdą sztachetę. Płot opierał się na słupach –
drewnianych, ale solidnych, i nie był niczym porośnięty. Wzdłuż ogrodzenia rozciągał się
ogródek z niewysokimi ziołami. Intruz próbujący dostać się do posiadłości w tym miejscu
byłby widoczny jak na dłoni z tylnej części domu.
Przyjrzała się ogrodzeniu na samym końcu posiadłości. W tym miejscu płot był obsadzony
pięciometrowymi iglakami rosnącymi w trzymetrowych odstępach. Większość drzew
znajdowała się pomiędzy słupami podporowymi – wyjątkiem było czwarte z kolei, które kryło
za sobą sztachetę i jeden ze słupów.
Kim przeszła trzydzieści metrów dzielących ją od tego miejsca i palcem wskazującym lekko
pchnęła sztachetę. Poruszyła się pod jej dotykiem i policjantka zauważyła, że jest oderwana od
słupa.
Usłyszała szybkie kroki wzdłuż bocznej ściany domu.
– Pszepani? – zawołał policjant.
Wyszła zza drzewa. Przy okazji przekonała się, że był to nie tylko dogodny punkt wejścia,
ale też dobra kryjówka.
– Jakie rozkazy, pszepani?
– Pilnuj tylnych drzwi. Nie pozwól nikomu się do nich zbliżyć.
Mężczyzna skinął głową i stanął przed drzwiami, odwrócony plecami do nich.
Stone wróciła za drzewo i jeszcze raz pchnęła sztachetę, która łatwo się odsunęła. Przez
powstały otwór swobodnie można było wejść do środka.
– Cholera – mruknęła. Drań był sprytny. Wycofała się w głąb ogrodu, żeby nie zrobić
przypadkiem nic, co mogłoby utrudnić badania kryminalistyczne.
Wspięła się na huśtawkę. Usłyszała syreny na podjeździe, a potem przed frontowymi
drzwiami.
Wyjrzała nad płot. Po drugiej stronie teren opadał stromo, zbocze kończyło się na tyłach
kompleksu handlowego. Dalej znajdowało się osiedle mieszkaniowe tworzące labirynt ulic,
pasaży i ślepych zaułków.
Pokręconych zupełnie jak ta pieprzona sprawa, pomyślała Kim, zeskakując na ziemię.
Powoli przeszła od wysokości złamanej sztachety do tylnych drzwi, rozglądając się na boki.
Zatrzymała się półtora metra od policjanta.
– Jak się pani ma?
Kim już otworzyła usta, żeby dosadnie określić swoje samopoczucie, ale rozpoznała
funkcjonariusza, z którym kilka dni wcześniej rozmawiał Bryant. Mężczyzna postępował
zgodnie z sugestią jej partnera – próbował nawiązać z nią rozmowę.
Stone przewróciła oczami, pokręciła głową i poszła przed budynek, gdzie Bryant przyglądał
się odjeżdżającej karetce.
– I co?
– Nadal oddycha, szefowo. Ratownicy nie wyjęli noża. Nie chcieli go ruszać, dopóki nie
zobaczą, co przebił. Możliwe, że to właśnie narzędzie zbrodni trzyma Crofta przy życiu.
– Cóż za ironia – rzuciła Kim, siadając na kamiennych schodach.
– Nadciąga odsiecz – stwierdził Bryant, kiedy przed domem z piskiem opon zahamował
opel corsa. Wysiadła z niego Marta. Była blada jak ściana.
– Co… co…
Stone nie ruszyła się z miejsca. Do kobiety podszedł Bryant.
– Pan Croft odniósł poważne obrażenia. Proszę skontaktować się z jego żoną i poprosić,

żeby jak najszybciej przyjechała do szpitala.
Marta skinęła głową i chwiejnym krokiem weszła do środka.
Na podjeździe pojawiły się kolejne dwa radiowozy i furgonetka ekipy kryminalistycznej.
– Wiesz co? – powiedział Bryant do wstającej Kim. – Policjanci są jak autobusy. Najpierw
nie możesz się doczekać na żadnego, a potem…
– Sierżant Dodds – przedstawił się tęgi oficer z rękami wsuniętymi w kamizelkę
kuloodporną. Bryant odszedł z nim na bok, żeby opisać miejsce zbrodni, a Kim zatrzymała
pierwszego technika kryminalistyki, który wysiadł z furgonetki.
– Za mną – rzuciła od razu. Poszła z wysokim jasnowłosym mężczyzną wzdłuż bocznej
ściany domu, na tył ogrodu i pokazała mu miejsce za drzewem.
– Sprawca dostał się na teren przez złamaną sztachetę. Do domu wszedł tędy – dodała,
wskazując tylne drzwi.
– Rozumiem, pszepani.
Poszła z powrotem przed dom, gdzie natknęła się na Martę. Kobieta trzymała
w wyciągniętej ręce komórkę.
– Pani Croft chciałaby z panią rozmawiać.
Kim wzięła od niej telefon.
– Słucham.
– Pani detektyw inspektor, z tego, co powiedziała Marta, wynika, że w posiadłości
dokonano poważnych zniszczeń.
– Pani mąż jest w gorszym stanie niż dom.
– Żądam wyjaśnień. Co pani tam robi? Wyraźnie prosiłam o odsunięcie…
– Russels Hall, jakby to panią interesowało – przerwała jej Kim i zakończyła połączenie.
Oddała komórkę Marcie. Bryant wyszedł z rezydencji.
– Gotowa? – zapytał. Stone skinęła głową i razem poszli w stronę samochodu stojącego na
końcu podjazdu.
– Jak tam, szefowo, ocieplasz stosunki z panią Croft?
– O tak, z każdą chwilą stajemy się sobie coraz bliższe – odparła ponuro detektyw.
– Dokąd teraz?
– Na osiedle Hollytree – cicho powiedziała Kim. Nie mogli dłużej odkładać przykrego
obowiązku. – Zepsuć dzień pewnej rodzinie.

ROZDZIAŁ 57

Bryant przejechał labiryntem wąskich uliczek aż do trzech wieżowców pośrodku osiedla.
Mieściły one w sumie pięćset czterdzieści mieszkań i były opanowane przez dwa duże gangi,
skutecznie zastraszające mieszkańców.
Gang Deltas składał się z młodych mężczyzn mieszkających na terenie objętym kodem
pocztowym Dudley. Dwie ulice dalej obowiązywał już kod pocztowy Sandwell – i zaczynała
się strefa wpływów gangu Bee Boys.
Bryant zaparkował obok placu zabaw. Stały tam huśtawki i kilka ławek, ale od lat nie
bawiło się tam żadne dziecko. Na tym terenie, znanym jako Jama, przedstawiciele różnych
grup przestępczych załatwiali swoje „interesy”. Kim wiedziała, że w ciągu ostatnich dwóch
lat odkryto tam co najmniej trzy ciała – i nie udało się znaleźć świadków żadnego z zabójstw,
chociaż miejsce było widać z prawie siedemdziesięciu mieszkań.
Nikt nie próbował bronić im dostępu do Swallow Court. Policjanci nie byli tam mile
widziani, ale ich tolerowano. Mieszkańcy tworzyli enklawę odciętą od świata zewnętrznego
i sami rozwiązywali swoje problemy. Szefowie gangów wiedzieli, że nikt stąd nie odważyłby
się wsypać ich policji.
– O Jezu – mruknął Bryant, zatykając nos. Stone wzięła głęboki oddech, zanim weszli do
środkowego budynku. Mały, pozbawiony okien hol śmierdział moczem. Nikt nie wymienił
dwóch przepalonych żarówek, więc jedynym źródłem światła była pożółkła świetlówka
zamontowana pod sufitem.
– Które piętro? – zapytała Kim.
– Siódme. Idziemy schodami?
Skinęła głową i ruszyła na klatkę schodową. Windy w tutejszych wieżowcach słynęły
z częstych awarii, a gdyby utknęli między piętrami, nikt nie pospieszyłby im z pomocą. Wolała
zmęczyć się na schodach niż umrzeć w windzie.
Przez trzy pierwsze piętra Bryant zdążył naliczyć siedem strzykawek, trzy stłuczone butelki
po piwie i dwie zużyte prezerwatywy.
– A mówi się, że romantycy to ginący gatunek – stwierdził, kiedy weszli na korytarz na
siódmym piętrze. – Tutaj, szefowo – dodał, wskazując mieszkanie 28C.
Drzwi miały wgłębienie po uderzeniu pięści. Otworzyła je dziewczynka – mogła mieć trzy
lub cztery lata. Nie odezwała się ani nie uśmiechnęła do nich. Piła sok z butelki ze smoczkiem.
– Rhianna, odsuń się, kurwa, od tych drzwi! – krzyknął kobiecy głos.
Bryant zrobił krok naprzód, odsuwając sobie dziecko z drogi. Kim przeszła obok
dziewczynki i zamknęła drzwi za sobą.
– Przepraszamy – krzyknął Bryant, stojąc w obskurnym korytarzu. – Jesteśmy z policji! Czy
możemy…
– Co, kurwa? – krzyknęła kobieta. Rozległy się odgłosy nerwowej krzątaniny.
– Już to zwęszyliśmy! – odkrzyknęła Kim. Minęła Bryanta i weszła do salonu. Zasłony były
zaciągnięte, ale pośrodku znajdowała się szpara.
Dziewczyna z dużymi okrągłymi kolczykami w uszach i ziemistą cerą stała, wachlując się
rękami. Powietrze było gęste od dymu z marihuany.
– Co wy tu, kurwa, robicie? Nie macie prawa…

– Rhianna nas wpuściła – wyjaśniła Kim. Omal nie wpadła na bujaczek z leżącym w nim
niemowlęciem. – Przyszliśmy do Briana Harrisa.
– To mój tata. Jest w łóżku.
Dochodziło południe.
– Czyli jesteś siostrą Melanie? – zapytał Bryant.
– Czyją? – drwiąco odpowiedziała dziewczyna.
Otworzyły się drzwi w głębi korytarza i wszedł przez nie półnagi mężczyzna. Był wściekły.
– Co wy tu, kurwa, robicie?
– Panie Harris – przyjaznym tonem powiedział Bryant, stając przed Kim. – Chcemy
porozmawiać z panem o Melanie.
Mężczyzna zatrzymał się i zmarszczył brwi.
Kim zastanawiała się, czy nie pomylili adresu – ale Melanie najwyraźniej odziedziczyła
wzrost po ojcu. Mężczyzna miał około dwóch metrów, było mu widać wszystkie żebra,
a dżinsy opadały mu na wąskie biodra. Na chudych ramionach nosił wykonane chałupniczo
tatuaże.
– Co ta mała zdzira znowu nawyprawiała? – spytał, zerkając na kanapę. Kim podążyła
wzrokiem za jego spojrzeniem. Ciemnobrązowa suka amstaffa leżała, dysząc w klatce
przeznaczonej dla znacznie mniejszego psa. Miała czerwone, wyciągnięte sutki.
W kartonowym pudle obok klatki tuliły się do siebie cztery szczenięta. Kim nie widziała, czy
pieski mają już otwarte oczy, ale domyślała się, dlaczego rozdzielono je z suką.
Szczeniaki zbyt wcześnie odstawione od matki mogły cierpieć w przyszłości na problemy
behawioralne – co wykorzystywał później gang Deltas, dla którego takie psy stanowiły symbol
statusu.
Kim spojrzała w oczy suki, którą przy najbliższej okazji czekało kolejne krycie. Zerknęła na
Bryanta, który również przyglądał się psom. Odwzajemnił jej spojrzenie.
– Nie wiem, co ta dziewucha zrobiła, ale chuj mnie to obchodzi. Oddałem ją dawno temu.
Niemowlę zaczęło płakać.
Kobieta usiadła i prawą nogą wprawiła w ruch bujaczek. Ręce miała zajęte pisaniem
wiadomości na iPhonie.
Brian Harris usiadł obok córki i wbił jej łokieć w bok.
– Wstaw wodę, Tina.
– Sam se wstaw, leniwy fiucie.
– Rób, co mówię, albo spierdalaj i zabieraj gówniarzy ze sobą.
Tina posłała mu pełne jadu spojrzenie, ale poszła do kuchni. Rhianna podreptała za nią.
Harris pochylił się do przodu i zapalił papierosa, dmuchając dymem wprost na główkę
niemowlęcia.
Bryant usiadł na kanapie naprzeciwko mężczyzny i starał się opanować wzburzenie. Kim
nie ruszyła się z miejsca.
– Może nam pan powiedzieć, kiedy ostatni raz widział pan córkę, panie Harris?
Mężczyzna wzruszył ramionami.
– Dokładnie to nie wiem. Mała była.
– Ile miała lat, kiedy ją pan oddał? – zapytała policjantka.
Brian Harris puścił jej docinek mimo uszu.
– Nie pamiętam. Minęło sporo czasu.
– Sprawiała jakieś kłopoty?

– Nie, tylko żarła dużo. Jak krowa – mężczyzna uśmiechnął się, rozbawiony własnym
żartem.
Bryant i Kim milczeli.
– Słuchajcie no, po tym, jak ta zdzira, jej mamuśka, zniknęła, zostałem z dwoma
dzieciakami, którymi musiałem się zająć. Robiłem, co mogłem.
Wzruszył ramionami. Najwyraźniej po takim wyznaniu spodziewał się tytułu Ojca Roku.
– Czyli ona po prostu miała pecha?
Mężczyzna skrzywił się, odsłaniając pożółkłe zęby.
– Brzydka była. Sama skóra i kości.
Bryant wychylił się do przodu.
– Czy w ogóle ją pan odwiedzał po tym, jak trafiła do placówki?
Mężczyzna pokręcił głową.
– Byłoby jej trudniej. Chciałem, żebyśmy pożegnali się raz a dobrze. Nawet nie wiem,
dokąd trafiła. Może tam, gdzie teraz kopią – stwierdził, zaciągając się papierosem.
– Nie kontaktował się pan z policją, żeby sprawdzić, czy pana córka nie była jedną z ofiar
znalezionych w Crestwood? – zapytała Kim. Desperacko usiłowała wykrzesać z mężczyzny
jakieś emocje. Przywróciłoby jej to wiarę w ludzkość.
Harris drgnął.
– Melanie jest jedną z tych, co to je wykopali?
Nareszcie, pomyślała Kim. Zainteresował się losem córki, którą porzucił piętnaście lat
wcześniej.
Mężczyzna zmarszczył brwi.
– Ale nie będę musiał nic za to płacić, nie?
Detektyw poczuła, jak zaciskają jej się pięści. Wbiła ręce głęboko w kieszenie i wiedziała,
że dla własnego dobra musi je tam trzymać.
Tina wróciła z kuchni z parującym kubkiem. Kiedy Kim zobaczyła jej minę, pomyślała, że
bałaby się upić chociaż łyk z naczynia.
– Panie Harris, z przykrością musimy pana poinformować, że istotnie podejrzewamy, że
Melanie jest jedną ze znalezionych niedawno ofiar.
Brian Harris próbował zrobić smutną minę, ale jego egoizm wziął górę.
– Ale ja ją oddałem dawno temu, więc w sumie to nie moja brocha.
Kim popatrzyła na Rhiannę. Dziewczynka obeszła kanapę, stanęła przy klatce, włożyła
paluszki między kraty i zaczęła ciągnąć za fafle sukę, która nie miała dokąd uciec. Kim
podeszła do dziecka i odsunęła je na bok. Rhianna sięgnęła do pudełka ze szczeniakami, ale
tym razem policjantka nie musiała interweniować.
– Tina, zabieraj ją stąd.
Kobieta znów coś warknęła, wstała, wzięła córkę za rękę i zaprowadziła do sypialni. Kiedy
dziecko wyszło z pokoju, Kim skończyła się cierpliwość. Nie wolno jej było użyć pięści, ale
miała do dyspozycji inne metody.
– Panie Harris, chciałabym, żeby coś pan sobie wyobraził. Niech to będzie pana ostatnie
wspomnienie o niej. Pana piętnastoletnia córka została zamordowana w bestialski sposób.
Zabójca zmiażdżył jej stopę, żeby nie mogła uciec, a potem próbował odrąbać jej głowę. Wiła
się, płakała i zapewne wołała pana, kiedy ten bydlak rąbał ją na kawałki. – Kim pochyliła się
nad wyrodnym ojcem i spojrzała mu w twarz. – I nie, nie musi pan płacić za tę informację ani
grosza.

Spojrzała na Bryanta.
– Skończyliśmy.
Przeszła obok Harrisa i skierowała się do wyjścia. Bryant poszedł za nią, ale zawahał się,
kiedy zamykał drzwi za sobą.
– Poczekaj tutaj, muszę go jeszcze o coś zapytać.
Stojąc na korytarzu, Kim uświadomiła sobie, że zdecydowanie nie postąpiła zgodnie
z podręcznikowymi zasadami informowania krewnych o śmierci bliskiej osoby. Wiedziała
jednak, że gdyby wyczuła choć odrobinę miłości, przywiązania czy chociaż żalu, trzymałaby
się procedury. Wizyty u rodzin pozostałych ofiar postanowiła zlecić komuś innemu. Nie była
pewna, czy potrafiłaby zachować spokój, gdyby ponownie zetknęła się z taką obojętnością.
Drzwi do mieszkania znów się otworzyły i Stone spojrzała ze zdumieniem na stojącego
w nich mężczyznę.
– Bryant, chyba żartujesz.

ROZDZIAŁ 58

– Trzymaj szczeniaki, ja wezmę matkę.
Bryant wcisnął jej do rąk pudło. Szczenięta zaczęły się poruszać i Kim zauważyła, że
musiały dopiero co otworzyć oczy.
– Jakim cudem…
– Powiedziałem mu, że tym razem przymknę oko na wykroczenia popełniane w tym domu,
jeżeli odda mi psy. – Bryant ruszył za nią po schodach. – Ale nie obiecałem, że nie wezwę
opieki społecznej.
Stone zbiegła na dół i zatrzymała się przy samochodzie.
– Hmm… I co teraz, doktorze Dolittle?
Mężczyzna położył sukę na tylnym siedzeniu i postawił pudło obok niej.
– Ty prowadzisz.
– Dokąd? – zapytała, wsiadając do auta.
– Daj spokój, szefowo, znasz mój adres.
– Jezu – jęknęła, wrzucając bieg. Kiedy wyjechała z osiedla, szybko zerknęła do tyłu. Suka
przełożyła łeb nad krawędzią pudła. Jeden ze szczeniaków próbował dosięgnąć jej pyska.
– Bryant, nigdy więcej nie próbuj mówić, że to ja działam impulsywnie. Co na to powie
twoja małżonka?
Mężczyzna wzruszył ramionami.
– A jaki miałem wybór?
Kim nie odpowiedziała. Zdawali sobie sprawę, że mimo najszczerszych chęci nie są
w stanie ocalić całego świata – ale czasami po prostu musieli interweniować.
Zatrzymali się na światłach.
– Patrz, szefowo – powiedział Bryant. Kim znów obejrzała się za siebie. Suka lizała
szczeniaka, którego udało jej się dosięgnąć. Pozostałe pieski drapały w ścianę pudła.
Pięć minut później zatrzymała się przed bliźniakiem w Romsley, w którym mieszkał Bryant.
Mężczyzna wysiadł z samochodu.
– Dobra, to ty weź…
– Nie ma mowy – stwierdziła Kim. – Teraz radź sobie sam.
– Tchórzysz? – zapytał.
– No raczej.
Bryant wziął do ręki smycz. Suka sama wyskoczyła z samochodu i stanęła obok niego.
Mężczyzna władował sobie pudło pod pachę i podszedł do frontowych drzwi.
Kim pomodliła się w milczeniu. Zdarzyło jej się widzieć żonę Bryanta w złym humorze
i obawiała się, że może więcej nie zobaczyć partnera. Postanowiła dać mu dziesięć minut,
a potem ruszyć w drogę.
Wyjęła komórkę i zadzwoniła do opieki społecznej. Kilkuminutowa rozmowa z oficerem
policji zgłaszającym dzieci w niebezpieczeństwie wywołała natychmiastową reakcję. Do
drzwi Harrisa wkrótce miał zapukać pracownik socjalny. Kim podejrzewała, że Tina jest już
nie do uratowania, ale Rhianna i niemowlę miały szansę.
Bryant wyszedł frontowymi drzwiami. Przełożona na pierwszy rzut oka nie zauważyła
u niego obrażeń.

– Małżeństwo przetrwało? – zapytała, przesiadając się na miejsce pasażera.
– Szczenięta i ich mama wygrzewają się razem na kocyku przy kaloryferze w kuchni, gotuje
się ryż z kurczakiem, a małżonka szuka w internecie porad, jak zająć się szczeniakami.
– Zatrzymacie je?
Mężczyzna skinął głową.
– Dopóki nie podrosną.
– Jak to załatwiłeś?
Wzruszył ramionami.
– Powiedziałem jej prawdę, szefowo – stwierdził po prostu.
Kim wyobraziła sobie psy otaczane opieką i rozpieszczane przez rodzinę Bryanta. Pokręciła
głową.
– Dobra, wysadź mnie przy posterunku i jedź do szpitala. Ktoś musi przesłuchać Crofta,
jeżeli tylko będzie taka możliwość.
– Nie jedziesz ze mną?
Pokręciła głową.
– To chyba nie najlepszy pomysł. Może jestem przewrażliwiona, ale mam wrażenie, że pani
Croft za mną nie przepada.

ROZDZIAŁ 59

Ryk silnika kawasaki ucichł, kiedy Stone zatrzymała się na ścieżce. Zdjęła kask i powiesiła
go na kierownicy.
Przyjrzała się miejscu zbrodni ze szczytu wzgórza. Pierwsze dwa stanowiska zostały
zakopane, zwinięto namiot na sprzęt, zniknęło też tymczasowe ogrodzenie. Dziennikarze
i pilnujący terenu policjanci odjechali. Ostatnie narzędzia poskładano w rogu działki. Teren
ponownie stał się pustym polem, na którym co roku odbywał się jarmark dla mieszkańców
miasteczka.
Tylko kilka pluszowych misiów i przywiędniętych bukietów złożonych u stóp wzgórza
przypominało o tym, co działo się tu przez ostatnich kilka dni.
Ta część śledztwa dobiegła końca. Ciała ofiar dostarczyły im poszlak – teraz Kim i jej
zespół musieli złożyć fakty w całość.
Pewnego dnia nazwiska trzech dziewcząt trafią na stronę w Wikipedii, a link do nich
znajdzie się na głównej stronie artykułu o historii Black Country. Potrójne morderstwo na
zawsze pozostanie plamą na honorze regionu. Czytelnicy nie zwrócą uwagi na artykuł
o osiągnięciach kowali z Netherton, którzy wykuli kotwice i łańcuchy dla Titanica, ani
o dwudziestu koniach rasy Shire, które przeciągnęły przez miasteczko ładunek ważący sto ton.
Obróbka metali kwitła w Black Country od XVI wieku, ale kto będzie o tym pamiętał, mając
przed oczami sensacyjny nagłówek opisujący niechlubny moment w dziejach regionu?
– Podejrzewałem, że to ty, szefowo – stwierdził Dawson, wychodząc z namiotu. Miał
podkrążone oczy, brudne spodnie i wymięty sweter, ale biorąc pod uwagę, ile godzin spędził
na miejscu zbrodni i jak zaangażował się w sprawę, miał prawo wyglądać odrobinę
nieświeżo.
Kim chciała mu pogratulować dobrej roboty, ale słowa nie mogły przejść jej przez gardło.
Zwykle na drugi dzień po otrzymaniu pochwały Kevin znajdował nowy sposób, żeby ją
wkurzyć.
– Wiesz, Dawson, doprowadzasz mnie do szału. Jesteś cholernie dobrym detektywem, ale
czasami zachowujesz się jak trzylatek. – Przerwała. Nie to chciała mu powiedzieć. – Słuchaj,
wiem, że to był dla ciebie ciężki tydzień. Ale naprawdę zabłysnąłeś.
Dawson odchylił głowę i wybuchnął śmiechem.
– Dzięki, szefowo. Taka pochwała z twoich ust wiele dla mnie znaczy.
– Mówię poważnie, Kev.
Wiedział o tym. Wyczytała to w jego oczach.
– Słuchaj, zrób sobie jutro wolne. Wszyscy przepracowaliśmy osiem dni z rzędu. W sobotę
rano spotkamy się u Bryanta na kawę i muffinki, żeby przeanalizować, co mamy, i ustalić plan
działania na następny tydzień.
– Szefowo, dalej jesteś na mnie zła?
Kim pokręciła głową.
– Nie, po prostu myślę, że u Bryanta będzie nam wygodniej.
Weszła do ostatniego namiotu. Cerys stała samotnie przy rozkładanym stoliku ustawionym
obok wykopu.
– Gdzie wszyscy twoi przyjaciele, Cerys? – zapytała Kim. Kobieta odwróciła się do niej

z uśmiechem.
– Moi ludzie są w hotelu, pakują się do wyjazdu. Mieliśmy pracowity tydzień.
Stone potwierdziła to skinieniem głowy.
– Ty też już się zbierasz?
Cerys westchnęła.
– Jeszcze nie. Skończę pracę za kilka godzin. Myślę, że nie ma tu już czego szukać. Grób
trzeciej ofiary był płytszy, ale chcę wszystko dokładnie sprawdzić.
– Wyjedziesz później? – zapytała detektyw. Cerys pokręciła głową.
– Nie. Przenocuję tu jeszcze, żeby dokończyć papierkową robotę. – Sięgnęła po mały
plastikowy pojemnik. – Znów znaleźliśmy koraliki, pewnie się tego spodziewałaś. Na
szkielecie były szczątki ubrania, ale Daniel zabrał je do laboratorium. Materiał był zbyt
delikatny, żeby zdejmować go tu na miejscu.
– Coś jeszcze?
Cerys wskazała jeden z rogów wykopu. Miała zmęczoną, smutną twarz.
– O ile nic ciekawego nie kryje się w tym miejscu, niestety nie będę miała nic do dodania.
– Czy znalazłaś sztuczną szczękę?
Cerys zmarszczyła brwi.
– Nie. A powinna tu być?
– To ostatnie, czego mi brakuje do identyfikacji.
– Na pewno nie odpadła od szkieletu, zakładając, że w ogóle tu była.
Bez tego ostatecznego dowodu Kim nie mogła mieć pewności, czy Nicola prawidłowo
zidentyfikowała trzecią ofiarę. Skinęła głową i wyszła z namiotu, ale po chwili wróciła.
– Cerys, wszystko w porządku?
Kobieta odwróciła się, zaskoczona pytaniem – albo tym, kto je zadał. Zmusiła się do
uśmiechu, ale nie było w nim radości.
– Szczerze mówiąc, Kim, sama nie wiem. Przepełnia mnie wściekłość, której nie mogę się
pozbyć. Nie obchodzi mnie, co przeskrobały te dziewczyny, a widzę, że traktowano je jak
podludzi. Torturowano i zakopano w ziemi, żeby zgniły – a to były tylko dzieci, do cholery!
Chciałabym być przy tym, jak złapiecie bydlaka, który im to zrobił. Chciałabym zrobić mu
dokładnie to samo. I martwi mnie to, że czuję się zdolna do takiego okrucieństwa.
Stone patrzyła, jak z Cerys uchodzi powietrze. Zapomniała, że było to jedno z pierwszych
miejsc zbrodni, w których kobieta pracowała. Cholernie ciężkie jak na początek.
Cerys spojrzała na nią i pokręciła głową.
– Jak ty sobie z tym radzisz, Kim? Jak udaje ci się codziennie zajmować takimi rzeczami
i nie zwariować?
Kobieta zastanowiła się nad odpowiedzią.
– Tworzę. Gromadzę stos brudnych, zardzewiałych części i tworzę z nich coś pięknego,
żeby zrównoważyć brzydotę, z którą stykam się w pracy. To pomaga. Ale wiesz, co działa
najskuteczniej?
– Co?
– Świadomość, że go dorwę.
– Naprawdę tak myślisz?
Kim się uśmiechnęła.
– Zdecydowanie tak. Bo ja chcę go dopaść znacznie bardziej, niż on stara się przede mną
uciec. A wszystko, co tu zrobiłaś, każda odkryta przez ciebie poszlaka, każda odkopana kość

mi w tym pomoże. To jest cholernie trudne, Cerys, ale gra jest warta świeczki.
Kobieta uśmiechnęła się i skinęła głową.
– Wiem. I wierzę ci. Dorwiesz go.
– Oczywiście. Przekażę mu pozdrowienia od ciebie.
Zamilkły. Kim nie miała więcej pytań do Cerys, która niestrudzenie przepracowała wiele
dni, ponosząc olbrzymie koszty fizyczne i emocjonalne. Podeszła i podała jej rękę. Jej dłoń,
choć miejscami stwardniała, była ciepła i delikatna.
– Dziękuję ci za wszystko, Cerys. Szerokiej drogi. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy.
Cerys uśmiechnęła się.
– Ja też, pani detektyw.
Kim skinęła głową i wyszła z namiotu.
Musiała znaleźć tę protezę.

ROZDZIAŁ 60

Kiedy weszła, Bate i Keats pochylali się nad broszurą leżącą na stole. Bate zrobił krok do
tyłu, a Keats odwrócił się do Kim.
– Pani detektyw, jak miło panią widzieć.
Stone spiorunowała go wzrokiem.
– Mówię całkiem serio. Nic tak uczucia w sercu nie rozpala, jak gdy się serce od serca
oddala. Moja wrażliwa, delikatna natura już prawie byłaby w stanie znieść twoją zgryźliwość.
– Czyżbyś miał lekki, łatwy i przyjemny tydzień w pracy? – zapytała, unosząc brwi.
– Owszem, pani detektyw – mężczyzna zaczął liczyć na palcach. – Dwa pchnięcia nożem
w Dudley, staruszek, który padł twarzą w talerz na przyjęciu z okazji swoich osiemdziesiątych
piątych urodzin i dwie sporne diagnozy. Ach, no i mnóstwo ciał, które po sobie zostawiłaś.
– Cieszę się, że mogłam ci umilić czas. Udało ci się ustalić cokolwiek pożytecznego?
Keats chwilę się namyślał, a potem pokręcił głową.
– Nie. Zmieniłem zdanie. Właśnie do mnie dotarło, że wcale za tobą nie tęskniłem.
– Keats – warknęła.
– Rano wysłałem wyniki sekcji do twojego biura. Teresa Wyatt, jak już wiesz, została
utopiona. Nie miała jak się bronić, bo była zanurzona w wodzie. Na ciele nie było innych
obrażeń ani śladów napaści na tle seksualnym. Jak na swój wiek, cieszyła się dobrym
zdrowiem.
Przyczyna śmierci Toma Curtisa była dość oczywista, ale mogę dodać, że sama butelka
whisky chyba załatwiłaby sprawę. Miał tak słabe serce, że prawdopodobnie i tak nie dożyłby
czterdziestych piątych urodzin. Aha, na ostatni posiłek zjadł sałatkę i stek, na moje oko – ze
zrazówki wołowej.
Kim przewróciła oczami.
– Po Mary Andrews za późno przyjechaliście do kościoła, a żeby powiedzieć cokolwiek na
temat przyczyny zgonu, zwykle potrzebuję ciała.
Arthur Connop zmarł w wyniku rozległych obrażeń wewnętrznych spowodowanych bliskim
spotkaniem z samochodem. Jego wątroba w zasadzie już była martwa, ale pozostałe organy
trzymały się nieźle jak na swój wiek.
Keats uniósł ręce na znak, że nie ma nic więcej do dodania.
– Żadnych poszlak, żadnych śladów, nic?
– Nie, pani detektyw. To nie serial kryminalny. Gdybyśmy musieli zmieścić się
w emocjonującym godzinnym odcinku, być może w ostatniej chwili odkryłbym, że Teresa
Wyatt połknęła włókno z dywanu znajdującego się w domu podejrzanego, albo znalazł na ciele
Toma Curtisa włos, który jakimś cudem wypadł zabójcy razem cebulką. Ale ja nie pracuję
w telewizji.
Kim jęknęła. Wolała borowanie zębów niż wykłady patologa, ale widziała, że mężczyzna
jeszcze nie skończył. Oparła się o stalowy blat i założyła ręce.
– Ile kobiet zamordował Rozpruwacz z Yorkshire? – zapytał Keats.
– Trzynaście – odpowiedział Bate.
– A jak go złapano?
– Policjanci aresztowali go za jazdę na lewych tablicach rejestracyjnych – stwierdziła Kim.

– Ano właśnie. Trzynaście ciał i zero luźnych włosów czy włókien z dywanu. Mogę
przekazać tylko to, co sam wyczytałem ze zwłok. Wyniki badań kryminalistycznych nigdy nie
zastąpią starej dobrej policyjnej roboty: dedukcji, instynktu i bystrego, praktycznego myślenia.
Właśnie, skoro już o tym mowa… Gdzie Bryant?
Kim zmierzyła go wzrokiem. Keats odwrócił się z powrotem do stołu. Stone zobaczyła, że
znad kołnierzyka fartucha wystaje mu metka. Wyciągnęła rękę i palcem wskazującym
wepchnęła ją na miejsce.
Patolog znowu się do niej odwrócił. Uniosła brew, mężczyzna uśmiechnął się i wrócił do
pracy.
Kim zwróciła się do Bate’a.
– Doktorku, znalazł pan sztuczną szczękę?
Mężczyzna spojrzał na nią i Stone uderzyło zmęczenie, które wyczytała w jego wzroku.
Wiedziała, że pracował do późna, wydobywając ciało trzeciej ofiary. Ona zrobiłaby to samo.
– Jak to? Żadnych docinków, sarkazmu i uszczypliwości?
Czuła, że Bate jest do niej podobny. Skoro postawiono mu pytania, nie mógł spocząć,
dopóki nie znalazł odpowiedzi. W pracy nad tego rodzaju sprawami nie uznawał zmienników
czy ustalonych godzin pracy – liczyło się jedynie dotarcie do prawdy. Kim to rozumiała.
Z uśmiechem przekrzywiła głowę.
– Nie, doktorku. Nie dzisiaj.
Spojrzał jej w oczy i odwzajemnił uśmiech.
Keats, pochylony nad stołem, w skupieniu przeglądał katalog z narzędziami.
– Nie było protezy – stwierdził Bate.
– Cholera.
– Ale powinna być. Ofierze brakowało trzech przednich zębów.
Kim westchnęła głęboko. Ustaliła nazwiska wszystkich trzech ofiar. Ciało ponad wszelką
wątpliwość należało do Louise.
– Sprawdzałaś u Cerys? – zapytał.
– Nic nie znalazła.
– Mam – cicho powiedział Keats.
Bate podszedł do niego, popatrzył w miejsce, które patolog wskazał palcem i powoli skinął
głową.
Keats odwrócił się do niej. Kim zauważyła, że mężczyzna nie może wydobyć z siebie głosu
i od razu wytrąciło ją to z równowagi. Ten człowiek widywał ciała w każdym stadium
rozkładu, bez mrugnięcia okiem badał najokropniejsze miejsca zbrodni, gnijące trupy i to, co
zaczynało w nich żyć po śmierci. Słyszała kiedyś, jak podczas wstępnych oględzin ciała
nazwał kłębiące się w nim robaki „maluszkami”. Co mogło tak go przerazić?
– Spójrz tutaj – powiedział Bate, wskazując na kość łonową. Kim zauważyła biegnące przez
jej środek pęknięcie. Uniosła głowę.
– Złamana miednica?
– Przyjrzyj się bliżej.
Kim pochyliła się najniżej jak mogła i zobaczyła wgłębienia w krawędzi kości. Naliczyła
ich siedem. Najgłębsze znajdowało się pośrodku. Po obu stronach pękniętej kości widniał
zygzakowaty wzór. Kim zauważyła, że ząbkowane nacięcie stykało się z pęknięciem w kości
dopiero po kilku centymetrach.
Przerażona cofnęła się od stołu i spoglądała na przemian to na Bate’a, to na Keatsa. To, co

właśnie zobaczyła, nie mieściło jej się w głowie.
– Tak, pani detektyw – odezwał się Keats zachrypniętym głosem. – Bydlak próbował ją
przepiłować.
Zapadła cisza. Wszyscy troje wpatrywali się w szkielet, który należał kiedyś do młodej
dziewczyny. Nie była aniołkiem, ale to nie miało znaczenia.
Kim zrobiła krok i prawie wpadła na Bate’a. Podtrzymał ją.
– Wszystko w porządku?
Cofnęła się, kiwając głową. Bała się otworzyć usta, dopóki nie miną jej mdłości.
Wszyscy troje drgnęli, kiedy zadzwoniła komórka Kim. Sala nagle wróciła do życia, jakby
ktoś zwolnił przycisk pauzy. Dzwonił Bryant, który był gdzieś w budynku.
Stone ze ściśniętym gardłem odebrała telefon.
– Szefowo, marnuję tu czas.
– Operacja jeszcze trwa? – zapytała, patrząc na zegarek. Jeśli tak, sprawa nie rokowała
dobrze dla Richarda Crofta.
– Nie, godzinę temu przywieźli go na oddział. Wyjęli nóż, zabezpieczyłem go. Croft na
przemian odzyskuje i traci przytomność, ale żona nie chce mnie do niego dopuścić.
– Już idę – stwierdziła i zakończyła połączenie.
– Gdzie się wybierasz? – zapytał Keats.
Kim spojrzała na ciało trzeciej ofiary i wzięła głęboki oddech.
– Zrobić rozróbę.

ROZDZIAŁ 61

Czułem, że Louise coś zwęszyła. Była inna niż pozostałe dwie. Nieśmiała Melanie
rozpaczliwie potrzebowała miłości i uznania. Doświadczoną przez życie Tracy przepełniała
zmysłowość. A Louise była po prostu podła. Zło płynęło w jej żyłach.
Była inna niż pozostałe dziewczyny. Nie zaznała molestowania, porzucenia czy
zaniedbania. Po prostu nie spodobały jej się nowe zasady wprowadzone po tym, jak
w rodzinie pojawił się ojczym i kolejne dziecko.
Louise lubiła rządzić. Zauważyłem to już pierwszego dnia, kiedy od razu zdecydowała, na
którym łóżku zamierza spać. Dziewczyna, która do tej pory zajmowała to miejsce, ośmieliła
się przeciwstawić – i za karę skończyła ze złamanym nadgarstkiem.
Nietrudno było uwierzyć, że musiała opuścić dom rodzinny, gdy skatowała
siedmiomiesięcznego braciszka.
W przeciwieństwie do Tracy, Louise nie miała zalet, które równoważyłyby jej wady. Była
po prostu przykra. Brakowało jej seksapilu i poczucia humoru. Nie mogłem na nią patrzeć.
Nikt nie próbował stawiać się Louise. Wrzała w niej furia, podsycana poczuciem krzywdy
i niesprawiedliwości – i tylko czekała, by wybuchnąć.
Ja jednak znałem jej sekret.
Louise była podła i agresywna. I moczyła się w nocy.
O czwartej rano, kiedy uruchamiał się jej wibrujący zegarek na rękę, Louise wymykała
się z ciepłego łóżeczka i szła do toalety. Wracała do sypialni po opróżnieniu pęcherza.
– Witaj, Louise – przywitałem ją pewnej nocy, kiedy wyszła z łazienki.
– Czego chcesz? – zapytała, zakrywając usta.
– Pogawędzić chwilę. Czemu jesteś ostatnio jakaś nie w sosie?
– A jak myślisz? – zapytała, opierając rękę na biodrze. – Moje kumpele padają jak muchy.
Wzruszyłem ramionami.
– Może miały cię tak dosyć, że wolały cię więcej nie oglądać.
Wydęła wargi i zmrużyła oczy – wyglądało to, jakby twarz zbiegła jej się do środka.
– Tiaaa, a może nie miały w tej sprawie nic do gadania.
Trafił swój na swego. Tylko psychopata może rozpoznać psychopatę.
Nie było sensu prowadzić z Louise żadnych gierek. Jej los był przesądzony. Ale
postanowiłem trochę się z nią zabawić.
– Jak to? – zapytałem.
– Wiem, że maczałeś w tym palce. Udajesz miłego, ale coś jest z tobą nie tak.
W duchu pogratulowałem Louise spostrzegawczości.
– Przyganiał kocioł garnkowi. A kto z rozmysłem skrzywdził maleńkiego braciszka? Jesteś
wredna i wszystkich tym odstraszasz. Założę się, że twoje koleżanki już nie mogły cię znieść.
Przecież nawet twoja rodzina cię teraz nienawidzi.
Uniosła podbródek.
– Gówno mnie to obchodzi.
– To dlaczego wciąż moczysz łóżko?
Rzuciła się na mnie i próbowała trafić pięścią w twarz, ale byłem na to przygotowany.
Chwyciłem ją za nadgarstek, obróciłem tak, że wpadła na mnie plecami. Zacisnąłem

przedramię na jej szyi. Rzucała głową na boki, ale unieruchomiłem ją, dociskając
podbródkiem. Próbowała krzyczeć, więc lewą ręką zakryłem jej usta.
Popchnąłem Louise naprzód. Próbowała gryźć mnie w palce, wymachiwała rękami, ale
nie zdołała mnie dosięgnąć.
Kiedy znaleźliśmy się na dworze, zaczęła słabnąć. Położyłem prawą dłoń na jej ramieniu
i mocniej ścisnąłem szyję. Potrząsałem nią jak lalką, wyduszając z niej resztki tchu.
Poczułem, że już po wszystkim, kiedy bezwładnie zwisła mi na rękach, jakby ktoś wyjął
z niej wszystkie kości.
Na wszelki wypadek puściłem jej ramię i przyłożyłem prawą dłoń do szyi.
Skóra nie zatętniła pod moim dotykiem.
Przerzuciłem ją przez ramię i zaniosłem do przygotowanego wykopu.
W przeciwieństwie do dwóch poprzednich razów, nic nie czułem, wrzucając ciało do dołu.
Desperacja Melanie wywoływała we mnie wstręt, a na widok jej uniżonej miny
dostawałem gęsiej skórki.
Tracy budziła we mnie pożądanie i sama skazała się na taki koniec – przez swoją
zachłanność.
Przy Louise nie czułem nic. Była środkiem do celu.
Miała być moją polisą ubezpieczeniową.
Okoliczności jej śmierci miały zmylić trop.
Rozchyliłem jej nogi i sięgnąłem po piłę.

ROZDZIAŁ 62

Kim Stone szła korytarzami szpitala Russells Hall drugi raz w ciągu dwóch dni. Było już po
godzinach odwiedzin, więc uprzedziła przez domofon, że jest z policji.
Personel szpitala miał przede wszystkim dbać o dobro pacjentów, ale chętnie pomagał
policjantom w pracy.
Detektyw przeszła obok niewielkiej poczekalni na początku oddziału. Bryant wstał na jej
widok, ale gestem kazała mu z powrotem usiąść.
Zatrzymała się przy dyżurce pielęgniarek.
– Szukam Richarda Crofta.
Pielęgniarka w granatowym fartuchu była niska i pulchna, w pasie ścisnęła się elastycznym
paskiem, który nie podkreślał talii – bo kobieta w ogóle jej nie miała.
– Pani detektyw, nie wydaje mi się, żeby był gotów odpowiadać na pytania.
Kim kiwnęła głową. Przyjęła do wiadomości jej opinię, ale musiała wyrobić sobie własną.
– Siostro, prowadzę dochodzenie w sprawie sześciu morderstw i potrzebuję odpowiedzi.
Richard Croft omal nie został siódmą ofiarą i może potrafi mi pomóc.
Kobieta zmarszczyła brwi.
Stone uniosła rękę.
– Przysięgam, że nie zrobię nic, co mogłoby pogorszyć jego stan.
Nie skłamała. Faktycznie nie zamierzała nic robić.
Pielęgniarka skinęła głową w stronę trzecich drzwi w korytarzu. Były uchylone.
– Ale tylko kilka minut.
Kim skinęła głową i cicho poszła korytarzem.
Kiedy stanęła w drzwiach, skupiła uwagę nie na mężczyźnie leżącym nieruchomo w łóżku,
a na jego żonie rozpartej w fotelu, zajętej grzebaniem w telefonie komórkowym.
Detektyw Stone oparła się o framugę. Lśniące czarne włosy się poruszyły i Nina Croft
uniosła głowę. Miała uprzejmie pobłażliwy wzrok – zarezerwowany dla personelu. Kiedy
zobaczyła Kim, pobłażliwość zniknęła bez śladu.
Policjantkę przez chwilę zaskoczyło, jak bardzo jad może zatruć piękną twarz. Uroda gdzieś
się ulotniła. Pozostały zmrużone oczy i usta ściągnięte w nieprzyjemną wąską kreskę.
– Co pani tu robi, do cholery?
– Pani Croft, pani mąż musi zostać przesłuchany.
– Nie tutaj, detektyw Stone. I na pewno nie przez panią.
Nina Croft wstała. Dokładnie o to chodziło Kim.
Richard Croft jęknął. Policjantka zrobiła krok w stronę jego łóżka, ale Nina natychmiast
zatarasowała jej drogę.
– Wynocha – syknęła.
Policjantka próbowała ją wyminąć, ale kobieta mocno chwyciła ją za ramię i pociągnęła
w kierunku drzwi. Gdyby Kim nie była na służbie, dałaby napastniczce w twarz. Jej praca
wymagała czasami wielkich poświęceń.
– Proszę natychmiast wyjść z tej sali i zostawić w spokoju mojego męża.
Nina pociągnęła ją w stronę wyjścia z oddziału. Kiedy mijały poczekalnię, Stone napotkała
wzrok Bryanta. Skinęła głową w stronę sali, teraz pozbawionej ochrony.

Wyszły z oddziału i Nina gwałtownie puściła rękę Kim, jakby bała się czymś od niej
zarazić.
– Pani detektyw, nie podoba mi się pani ani metody pracy, które pani stosuje.
– Proszę mi wierzyć, nie będę przez to płakać po nocach.
Kobieta odwróciła się, żeby wejść z powrotem na oddział.
– I wcale nie chodzi pani o moje metody, prawda, pani Croft?
Nina odwróciła się i zrobiła krok do tyłu. Dokładnie tego chciała detektyw.
– Nie jest pani głupia. Na pewno mnie pani sprawdziła, zanim zadzwoniła z żądaniem
odsunięcia mnie od sprawy. To moja skuteczność pani przeszkadza.
Croft zrobiła krok w jej stronę.
– Nie. Przeszkadza mi fakt, że postawiła pani mojego męża w roli podejrzanego. To dowód,
że nie nadaje się pani do prowadzenia tego śledztwa. Najwyraźniej nie jest pani w stanie…
– Dlaczego domagała się pani odsunięcia mnie od sprawy, skoro wie pani, że ją rozwiążę
niezależnie od tego, jak długo to potrwa?
Nina Croft przez cały czas mierzyła ją wściekłym wzrokiem.
– To tym dziwniejsze, że życie pani męża wisiało na włosku. Każda normalna żona
pragnęłaby jak najszybszego schwytania zabójcy, przez którego jej ukochany znajduje się
w niebezpieczeństwie.
– Proszę liczyć się ze słowami, detektyw Stone.
– Czego się pani boi, pani Croft? Tak panią przeraża, że odkryję odpowiedzi? Co takiego,
do cholery, zrobił wtedy pani mąż?
Nina cofnęła się i założyła ręce.
– Niczego mu nie udowodnicie.
– To ciekawe, że nie twierdzi pani, że mąż jest niewinny, a tylko że niczego nie zdołam mu
udowodnić.
– Proszę nie łapać mnie za słowa, pani detektyw.
– Pani mąż wie, co wydarzyło się w Crestwood dziesięć lat temu. Jemu udało się przeżyć,
inni nie mieli tyle szczęścia.
Kobieta nie wyglądała na przejętą. Kim chyba nigdy przedtem nie spotkała osoby w takim
stopniu pozbawionej empatii. Z niedowierzaniem pokręciła głową.
– Na każdym kroku próbowała pani storpedować śledztwo. Usiłowała pani, bez
powodzenia, doprowadzić do odsunięcia mnie od niego. Wykorzystała pani swoje wpływy,
aby zgłosić sprzeciw wobec wykopalisk…
Kim zamilkła. Coś sobie uświadomiła.
– To pani zabiła psa profesora Miltona! Kiedy kruczki prawne zawiodły, postanowiła pani,
nie przebierając w środkach, powstrzymać wykopaliska w inny sposób. Jezu, co z pani za
człowiek?
Nina wzruszyła ramionami.
– Proszę mnie aresztować za niewłaściwe użycie zszywacza, pani detektyw.
Kim zauważyła ruch za plecami Niny Croft. Bryant wyszedł z bocznej sali. Zbliżyła twarz
do twarzy kobiety.
– Jest pani zimną, nieczułą suką. Nikt ani nic pani nie obchodzi. Myślę, że dokładnie pani
wie, co się wtedy zdarzyło, ale zależy pani tylko na tym, żeby ocalić własną skórę.
Obiecuję, niedługo znów złożę pani wizytę i dokonam bardzo widowiskowego
aresztowania za utrudnianie działań wymiaru sprawiedliwości.

Kim przerwała, kiedy Bryant wyszedł do nich przez podwójne drzwi.
– Teraz ma pani podstawy, żeby złożyć skargę. Proszę dać z siebie wszystko.
Bryant stanął obok niej.
– Dostałeś, co chciałeś? – zapytała.
Mężczyzna skinął głową i zwrócił się do Niny.
– Mąż o panią pytał.
Kobieta patrzyła to na jedno, to na drugie z detektywów. Kiedy uświadomiła sobie, że padła
ofiarą podstępu, oblała się rumieńcem. Nina Croft nie znosiła przegrywać.
– Ty pokrętna suko…
Kim pokazała jej plecy i ruszyła przed siebie.
– Jak tam, szefowo, zacieśniłyście więzi?
– Jesteśmy teraz najlepszymi przyjaciółkami. A ty co ustaliłeś?
– Jedno wielkie nic.
Kim się zatrzymała.
– Żartujesz sobie?
Bryant pokręcił głową.
– Nie.
– Mamy jedyną ofiarę, której udało się przeżyć atak drania winnego śmierci co najmniej
dwóch osób, i niczego się od niej nie dowiemy?
– Szefowo, on ledwo mówi. Odpowiadał tylko „tak” i „nie”. Udało mi się dowiedzieć, że
stał plecami do drzwi, kiedy ktoś wbił mu nóż w plecy. Upadł do przodu i natychmiast stracił
przytomność.
Stone głośno wypuściła powietrze.
– Bryant, minęliśmy się z nim o pieprzonych kilka minut. Ktokolwiek to był, wiedział, że ma
czas do powrotu Marty z zakupów i znał jedyny sposób, żeby niepostrzeżenie dostać się do
środka.
Kiedy wyszli ze szpitala, było już ciemno.
– Mówiłam już Kevowi. Zróbcie sobie jutro wolne. W sobotę spróbujemy poskładać
wszystko do kupy. To był cholernie ciężki tydzień.
Bryant wyjątkowo nie próbował się z nią spierać.
Kim skręciła za róg i w ciemnościach odszukała miejsce, gdzie zaparkowała motocykl.
Kiedy odpinała kask od koła, zadzwonił telefon.

ROZDZIAŁ 63

Odebrała połączenie i usłyszała sygnał słabej baterii.
– Co tam, Stace?
– Szefowo, przeczesuję stare posty na Facebooku i znalazłam coś, o czym chyba powinnaś
wiedzieć.
– Dawaj.
– Jakieś osiem miesięcy temu jedna z dziewczyn widziała Toma Curtisa z rodziną w zoo
w Dudley. Zamieściła wpis na ten temat, wspomniała, że mu się przytyło, i zastanawiała się,
co wtedy wszystkie w nim widziały. Posypały się głupkowate żarty o wkładaniu parówki
w czyjąś bułkę i takie tam, ale potem wypłynęły też nazwiska naszej trójki.
Kim zamknęła oczy. Domyślała się, co zaraz usłyszy.
– Jest pewne, że z jedną z nich uprawiał seks.
Kim pomyślała o ciężarnej piętnastolatce.
– Czy ktoś wymienił Tracy z nazwiska?
– Widzisz, szefowo, właśnie w tym rzecz. Tom Curtis sypiał z Louise.
Stone potrząsnęła głową. Czuła narastającą wściekłość.
– Wszystko w porządku, szefowo?
– Tak, Stace. Dobra robota, a teraz idź…
Przerwała, kiedy rozładowała się jej komórka.
Włożyła telefon do kieszeni i zaczęła kopać w ścianę.
– Kurwa, kurwa, kurwa – warczała.
Nie mogła znaleźć ujścia dla szalejącego w niej gniewu. Ci skurwiele dostali dziewczyny
pod opiekę i spieprzyli sprawę na całej linii. Wyglądało na to, że każdy z pracowników
znalazł własny sposób, żeby jeszcze bardziej uprzykrzyć dzieciakom życie.
Znęcanie się nad dziećmi dzieli się na cztery główne obszary: znęcanie fizyczne,
molestowanie seksualne, maltretowanie emocjonalne i zaniedbanie. Personel Crestwood
punktował wysoko w każdej z tych kategorii. Było to tym bardziej groteskowe, że większość
wychowanek umieszczono w Crestwood dla ochrony przed złym traktowaniem.
Żadna z dziewcząt nie trafiła tam z własnej woli. Kim wiedziała z doświadczenia, że domy
dziecka były jak przechowalnie – albo wysypiska śmieci. Świadczyły usługi dla ludności.
Niechciane, złamane dzieciaki, które tam trafiały, w najlepszym razie były odzierane
z godności i więzi społecznych, w najgorszym – czekał je jeszcze gorszy los niż w domu.
Kim doświadczyła tego na własnej skórze. Złe traktowanie stawało się normą. A kiedy ktoś
wbijał cię w ziemię, nie sposób było długo utrzymać głowy nad jej powierzchnią.
Krążyła wokół motoru, próbując ochłonąć. Zaciskała i rozluźniała pięści, aby pozbyć się
narastającego napięcia.
Każda z dziewcząt trafiła do Crestwood z innych powodów. Żadna na to nie zasłużyła.
Ojciec Melanie porzucił ją bez cienia żalu. Oddał ją pod opiekę państwu, żeby mieć o jedną
gębę do wyżywienia mniej. Padło na nią, bo była tym brzydszym dzieckiem. Melanie musiała
zdawać sobie z tego sprawę. Jak sobie z tym radziła? Jedyny człowiek na świecie, któremu
powinno na niej zależeć, odrzucił ją, bo mu się nie podobała.
Dziewczyna dopraszała się chociaż odrobiny uwagi, jakiegokolwiek potwierdzenia, że

zasługuje na ciepłe uczucia. Aby znaleźć sobie miejsce, próbowała kupować przyjaźń.
Godziła się na rolę najsłabszej w miocie, byle zyskać akceptację pozostałych.
Taka była historia Melanie. A ona przecież nie była jedyna. Każde dziecko, które trafiało do
opieki społecznej, miało swoją historię. Miała ją też Kim, a na początku dzieliła ją z kimś
jeszcze.
Stanął jej przed oczami Mikey. Nie takim chciała go pamiętać, ale zawsze tak go sobie
przypominała. Schowała się w ciemności za rogiem, kiedy z emocji ścisnęło jej się gardło.
Kim i Mikey urodzili się trzy tygodnie przed terminem i oboje mieli problemy zdrowotne.
Ona szybko doszła do siebie, zaczęła rosnąć i przybierać na wadze. On – nie.
Kiedy mieli sześć lat, ich matka, Patty, zabrała dzieci do domu, do jednego z wieżowców
w Hollytree.
Pierwsze wspomnienie Kim pochodziło z dnia trzy dni po ich czwartych urodzinach.
Zobaczyła wtedy, że matka zakryła buzię jej brata bliźniaka poduszką i mocno ją przycisnęła.
Mikey walczył o oddech i wierzgał na łóżku krótkimi nóżkami. Dziewczynka próbowała
odciągnąć od niego matkę, ale kobieta trzymała mocno.
Kim rzuciła się na podłogę, szeroko otworzyła usta i wbiła zęby w łydkę Patty jak wściekły
pies. Zacisnęła szczękę najmocniej jak potrafiła i nie puszczała. Kobieta się odwróciła,
wypuściła poduszkę, ale Kim nie rozluźniła uścisku. Jej matka kuśtykała po pokoju, krzycząc
i kopiąc, żeby się od niej uwolnić, ale dziewczynka otworzyła usta dopiero, kiedy znalazły się
w bezpiecznej odległości od łóżka.
Podbiegła do Mikeya i zaczęła nim potrząsać. Chłopiec zacharczał, zakasłał i zaczął
spazmatycznie łapać powietrze. Kim zasłoniła go własnym ciałem i spojrzała na matkę.
Kiedy zobaczyła nienawiść w oczach kobiety, która wydała ich oboje na świat, jej też
zabrakło tchu. Cofnęła się, cały czas dbając, aby osłaniać Mikeya. Patty przysunęła się bliżej.
– Ty głupia suko. Nie dociera, kurwa, do ciebie, że to diabeł wcielony? Musi umrzeć, wtedy
głosy umilkną. Nie rozumiesz, kurwa?
Kim pokręciła głową. Nie rozumiała. To nie był żaden diabeł, tylko jej brat.
– Dorwę go, przysięgam ci. Jeszcze go dopadnę.
Od tej chwili Kim starała się zawsze wyprzedzać matkę o krok. W ciągu kolejnego roku
Patty próbowała spełnić swoją groźbę, ale Kim zawsze była przy boku Mikeya.
W ciągu dnia nosiła w kieszeni przypinkę i kłuła się w ramię, żeby odpędzić senność.
W nocy wybierała garściami kawę ze słoika i pakowała sobie granulki wprost do buzi –
rozpuszczały się, zostawiając gorzki posmak na języku.
Pozwalała sobie na odpoczynek dopiero, kiedy słyszała rytmiczne chrapanie matki.
Czasem odwiedzał ich pracownik socjalny – przemęczony mężczyzna poświęcał dziesięć
minut na pobieżną inspekcję i odhaczał kolejne punkty na kartce. Patty jakimś cudem zawsze
udawało się zaliczyć test.
Od tamtej pory Kim wielokrotnie zastanawiała się, jakie musiały być kryteria oceny, skoro
pozostawiano ich pod opieką matki.
Brak cracku w widocznym miejscu – zaliczone.
Rodzic nie zatacza się pijany – zaliczone.
Dzieci nie mają widocznych obrażeń – zaliczone.
Tydzień po swoich szóstych urodzinach Kim wyszła z łazienki i zobaczyła braciszka
przykutego do kaloryfera. Przez kilka sekund przerażona i zbita z tropu wpatrywała się
w matkę. Tyle czasu wystarczyło Patty. Chwyciła dziewczynkę za włosy, zaciągnęła do

kaloryfera i przykuła do brata.
– Jeżeli będę musiała wykończyć was oboje razem – zrobię to.
Były to ostatnie słowa, jakie wypowiedziała do niej matka.
Pod koniec dnia Kim udało się wcisnąć prawą stopę pod łóżko i wygrzebać stamtąd paczkę
z pięcioma krakersami i pół butelki coli.
Przez dwa dni była przekonana, że matka wróci. Że zdarzy jej się jeden z rzadkich, lepszych
momentów i przyjdzie ich uwolnić.
Trzeciego dnia uświadomiła sobie, że Patty nie zamierza wrócić i zostawiła ich, żeby
umarli. Zostały im jeszcze dwa ciastka i kilka łyków coli. Kim przestała jeść, a resztki
zapasów podzieliła na pół i jeszcze raz na pół, robiąc osiem porcji dla Mikeya.
Co kilka godzin próbowała wyszarpnąć dłoń z kajdanek, ale tylko zdzierała sobie skórę.
Pod koniec piątego dnia krakersy się skończyły, a w butelce pozostał ostatni łyk coli.
Mikey spojrzał na nią. Był bardzo wychudzony i blady.
– Kimmy, znowu się posiusiałem – wyszeptał.
Spojrzała mu w oczy. Bardzo się przejął jedną kałużą więcej w całym tym chlewie,
w którym siedzieli. Roześmiała się głośno, widząc jego poważną minę, i nie mogła przestać
chichotać. Mikey nie wiedział, co ją tak rozbawiło, ale przyłączył się. Oboje zaśmiewali się
do łez.
A kiedy łzy obeschły, Kim mocno przytuliła brata. Wiedziała, co będzie dalej. Wyszeptała
mu do ucha, że mama już idzie i niesie im coś do jedzenia i że muszą się trzymać. Pocałowała
go w skroń i powiedziała, że go kocha.
Dwie godziny później skonał w jej ramionach.
– Śpij spokojnie, kochany Mikey, wyszeptała, kiedy wątłe, znękane ciało chłopca wydało
ostatnie tchnienie.
Wiele godzin, a może dni później rozległ się głośny hałas i pojawili się ludzie. Dużo ludzi.
Za dużo. Chcieli odebrać jej Mikeya, a była za słaba, żeby im się opierać. Straciła go. Znowu.
Z czternastu dni pobytu w szpitalu zapamiętała plątaninę rurek, igieł i białych fartuchów.
Dni zlały się w jeden.
Dzień piętnasty pamiętała za to bardzo wyraźnie. Wtedy trafiła ze szpitala do domu dziecka,
gdzie przydzielono jej łóżko numer dziewiętnaście.
– Przepraszam, dobrze się pani czuje? – spytał głos z góry.
Kim ze zdziwieniem zauważyła, że osunęła się po ścianie i siedzi na ziemi.
Wytarła łzy i zerwała się na nogi.
– Nic mi nie jest, dziękuję.
Kierowca karetki wahał się przez chwilę, ale w końcu skinął głową i odszedł.
Kim wzięła głęboki oddech, żeby rozproszyć ogarniający ją smutek, i odłożyła
wspomnienia z powrotem do pudełka. Wiedziała, że nigdy nie wybaczy sobie, że nie udało jej
się ochronić brata.
Odpięła kask. Przepełniały ją wola walki i determinacja.
Nie, nie zamierzała się z tym pogodzić. Nie mogła zawieść tych dziewczyn bo komuś, do
cholery, na nich zależało. Jej. I to bardzo.

ROZDZIAŁ 64

Stacey odchyliła się na krześle i przeciągnęła. Piekły ją mięśnie karku. Pokręciła głową
w lewo, potem w prawo. Coś przeskoczyło w prawej łopatce.
Szefowa kazała jej iść do domu – i to właśnie zamierzała zrobić.
Zamknęła Facebooka i program pocztowy. Miała kilka nieprzeczytanych wiadomości, ale
postanowiła je przejrzeć w sobotę rano. Teraz pragnęła jedynie długiej kąpieli z dużą ilością
piany, pizzy z dostawą do domu i mnóstwa odcinków Bogatego życia – wszystko jedno,
w Nowym Jorku czy w New Jersey.
Warkot komputera ucichł i pokój pogrążył się w ciszy. Stacey wśliznęła nogi w stojące pod
biurkiem buty, założyła kurtkę i podeszła do drzwi.
Wyciągnęła lewą rękę do włącznika światła, ale zatrzymała ją w pół drogi. Coś nie dawało
jej spokoju. Coś rzuciło jej się w oczy, ale nie potrafiła sobie uprzytomnić co.
Westchnęła i wróciła do biurka. Komputer po włączeniu zawarczał głośniej, jakby
zmuszano go do pracy ponad siły. Stacey podejrzewała, że przenosi na niego swoje odczucia.
Zalogowała się, nie patrząc na klawiaturę, i szybko otworzyła program pocztowy. Przy
drugiej nieprzeczytanej wiadomości podskoczyło jej tętno. Przeczytała całość od początku,
coraz szerzej otwierając oczy. Zanim dotarła do końca tekstu, zaschło jej w ustach. Drżącą
ręką sięgnęła po telefon.

ROZDZIAŁ 65

Stone zaparkowała przy ogrodzonym budynku i zsiadła z motocykla.
Była ósma wieczorem, ale pora wydawała się znacznie późniejsza. Temperatura spadła
poniżej zera. Rodziny zamykały drzwi, zaciągały zasłony, przytulały się przed kominkiem
i kinem nocnym.
Kim przeszło przez myśl, że też mogłaby tak zrobić, kiedy na chwilę wpadła do domu. Przez
ostatni tydzień prawie tam nie bywała. Wiedziała jednak, że teraz nie uda jej się odpocząć.
Odpowiedzi zaczynały nabierać kształtów, ale wciąż brakowało jednego elementu układanki.
Nie dawało jej to spokoju.
Teren wykopalisk był pusty. Zniknęły z niego wszelkie ślady aktywności. Robiło to upiorne
wrażenie. Namioty wróciły do magazynu, gdzie czekały na kolejne ofiary. Sprzęt został
spakowany i miał odjechać następnego dnia – razem z Cerys.
W panujących ciemnościach dla postronnego obserwatora teren wyglądał dokładnie tak jak
tydzień wcześniej. Zniknęły nawet wiązanki i pluszowe misie. Kim wiedziała jednak, że
potrafiłaby dokładnie zlokalizować każdy z trzech grobów i że będzie to w stanie zrobić na
długo po tym, jak rany zadane ziemi się zabliźnią.
Nie mogła przestać myśleć, jak długo ofiary uznawano by za zaginione, gdyby nie profesor
z determinacją poszukujący zakopanych monet. Dzięki jego wytrwałości trzy młode
dziewczyny, które spoczywały na tym niepozornym polu, zostaną teraz godnie pochowane.
Stone zamierzała wziąć udział w ich pogrzebach.
Wiedziała, że sprawa odcisnęła piętno na wszystkich – Cerys, która odkopała ciała,
Danielu, który badał je, żeby odkryć przyczynę śmierci, i na niej, która musiała teraz
poskładać to wszystko w całość.
Spojrzała w stronę środkowego szeregowca. Dostrzegła w środku ruch. Lucy i William
wrócili ze szpitala i ich życie wracało do dawnego rytmu. Na razie.
Odwróciła wzrok od rozświetlonego okna. Przyszedł czas na bardzo trudną rozmowę
z Williamem Paynem – ale mężczyzna nigdzie się nie wybierał, a ona musiała najpierw
znaleźć brakujący element układanki.
Proteza na pewno gdzieś tu była i miała zdecydować o losach śledztwa. Skoro nie
znaleziono jej przy ciele ani w grobie, musiała zostać w budynku. Wszystko zależało od tego,
gdzie się znajdzie.
Tym razem Kim przygotowała się do wizyty. Sięgnęła do torby i wyjęła młotek. Obliczyła,
że jeśli wyrwie dwie sztachety, będzie w stanie przecisnąć się przez szparę.
Zdjęła czarne skórzane rękawice i wzięła do ust cienką latarkę. Łapkami na obuchu młotka
usunęła gwoździe mocujące belki z szorstkiego drewna do pionowych pali.
Z pierwszymi dwoma poszło jej łatwo. Próbowała oderwać sztachetę od słupa, ale trzymały
ją w miejscu dwa gwoździe, którymi była przybita po drugiej stronie. Górny obluzował się
z łatwością, dolny ani drgnął. Udało jej się przekrzywić sztachetę – ale nadal wisiała na
jednym upartym gwoździu.
Najwyraźniej dziesięć lat wcześniej lokalne władze zainwestowały zdecydowanie więcej
w robociznę niż w materiały.
Kim zrobiła to samo z drugą sztachetą – powstała szpara, przez którą mogła się przecisnąć.

Kiedy znalazła się po drugiej stronie, potrząsnęła dłońmi i podniosła je do ust. Od zimnego
wiatru zdrętwiały jej opuszki palców.
Celowo nie poinformowała Bryanta i reszty zespołu o swoich planach. Nie miała
uprawnień, żeby wejść do budynku – ani czasu, żeby czekać na nakaz. A dobrze pamiętała
słowa Woody’ego o lojalności swoich podwładnych.
Było ciemno, więc musiała odtworzyć układ pomieszczeń w tylnej części budynku
z pamięci. Skierowała promień światła z latarki na ziemię zarośniętą chwastami, usłaną
śmieciami i kawałkami cegieł.
Oświetliła wybite okno, przez które poprzednim razem weszła do budynku. Próbowała
pójść najkrótszą drogą z punktu A do punktu B, ale potknęła się o pustak. Zaklęła i ruszyła
dalej.
Sięgnęła do okna – i przypomniała sobie, że pojemnik na śmieci, po którym wspięła się
poprzednim razem, stoi teraz przy płocie. Poszła z powrotem, omijając pustak, przeniosła kosz
i postawiła go pod oknem.
Oświetliła ramę okna, aby zorientować się, gdzie tkwią odłamki szkła. Znów włożyła
latarkę do ust i podpierając się obydwiema rękami, wśliznęła się przez wybite okno.
Po chwili była już w środku.

ROZDZIAŁ 66

Wiedziałem, że pierwsze wrażenie mnie nie zwiodło. Pracowitość i wytrwałość dobrze jej
się przysłużyły. Może nawet za dobrze.
Doprowadziły ją z powrotem do mnie.
Na początku wydawało mi się, że się nie spotkamy – ale teraz wiedziałem już, że nie da
się tego uniknąć.
Moja polisa ubezpieczeniowa, którą tak sprytnie chciałem zmylić trop, nie zadziałała.
Niektórym by wystarczyła. Ale nie jej.
Przyjechała sama, późno w nocy, aby włamać się do opuszczonego budynku
w poszukiwaniu odpowiedzi. Nie zamierzała spocząć, dopóki nie odkryje sekretów.
Wszystkich, co do jednego.
Wiedziałem, że jej metodyczne rozumowanie w końcu zaprowadzi ją do mnie – to była
tylko kwestia czasu. Nie mogłem pozwolić sobie na takie ryzyko.
Gdyby nie była taka sprytna, pozwoliłbym jej żyć. Ale ludzie muszą ponosić
odpowiedzialność za swoje czyny.
Pamiętam incydent w stołówce, który zdarzył się, kiedy miałem dwanaście lat. Robbie
miał kanapkę z kurczakiem. Wyglądała na dużo smaczniejszą od mojej z szynką i serem.
Zaproponowałem wymianę, ale roześmiał mi się w twarz.
Jedno złamane żebro, jedno podbite oko i dwa pogruchotane palce później dostałem
kanapkę. Była pyszna.
Ale przecież wcale nie musiało do tego dojść. Gdyby Robbie od razu się zamienił, nie
byłoby problemu. Próbowałem to wyjaśnić nauczycielom, ale mnie nie zrozumieli. Wymyślali
wymówki, żeby usprawiedliwić mój brak skruchy.
Nie miałem problemów. Nie próbowałem zwrócić na siebie uwagi. Nie odreagowywałem
śmierci babci.
Po prostu chciałem dostać kanapkę.
Szkoda, że pani detektyw musiała umrzeć. Jej bystrego umysłu i niestrudzonej
wytrwałości z pewnością miało brakować wielu osobom, ale sama była sobie winna.
Ona – nie ja.
Ja popełniłem tylko jeden błąd, wiele lat wcześniej, i nigdy więcej go nie powtórzyłem.
Nawet najtęższym umysłom zdarza się przecież mylić.
Patrząc, jak pani detektyw przeciska się przez płot, uświadomiłem sobie, że właśnie
popełniła swój ostatni błąd.

ROZDZIAŁ 67

Kim stanęła na blacie kuchennym. Odłamki szkła zachrzęściły jej pod stopami. W ciszy
i ciemności odgłos wydawał się ogłuszający.
Zeszła na podłogę i prześliznęła po kuchni światłem latarki. Od czasu jej poprzedniego
włamania nic się tu nie zmieniło, a akurat to pomieszczenie nie interesowało jej szczególnie.
Zatrzymała się jednak na chwilę i wyobraziła sobie dziewczyny zakradające się do kuchni pod
nieobecność personelu po paczkę chipsów lub coś do picia. Ile razy przewinęła się przez to
pomieszczenie Melanie, zanim została brutalnie ścięta?
Policjantka ruszyła przed siebie – i podskoczyła, kiedy coś dotknęło jej twarzy. Musiała
drapać się po policzkach, żeby zerwać z nich miękkie, oblepiające twarz włókna, a po chwili
oświetliła latarką dziurę, którą zrobiła w pajęczynie osnutej na framudze. Pokręciła głową,
przesunęła ręką po twarzy i włosach. Pojedyncza pajęcza nić połaskotała ją w ucho.
Kiedy wyszła z przedsionka na korytarz, zawył jej nad głową wiatr, który wleciał do
budynku przez wybite okna, i zatrzeszczała belka stropowa. Kim przez chwilę się
zastanawiała, czy wyprawa do budynku samotnie i po zmroku była dobrym pomysłem, ale nie
mogła przecież zrezygnować z powodu jakichś pajęczaków i wiatru.
Poszła przed siebie korytarzem, starannie osłaniając latarkę, kiedy mijała wejścia do
pokojów, których okna znajdowały się we frontowej części budynku. Ruinę otaczał wprawdzie
wysoki płot, ale nie mogła ryzykować, że światło dojrzy ktoś jadący drogą lub mieszkańcy
domów po drugiej stronie ulicy.
Minęła po lewej pomieszczenie gospodarcze, a po prawej świetlicę. Pomyślała, że Louise
musiała wieść tam prym, rozstrzygając spory i wydając polecenia dziewczynom ze swojej
paczki – do dnia, kiedy ten drań próbował przepiłować ją na pół.
Kim poszła na koniec korytarza, do pomieszczenia, w którym wybuchł pożar. Do biura
dyrektora. Wchodząc do środka, wyłączyła latarkę. Przez okno wpadało światło, które
przecinał cień latarni stojącej przy przystanku autobusowym.
Czy stałaś tu, prosząc go o pomoc? Kim w duchu zapytała Tracy. Czy przyszłaś do Richarda
Crofta po radę, zanim zostałaś pogrzebana żywcem? Policjantka wątpiła w to.
Wzdrygnęła się na tę myśl i wróciła do oględzin pokoju. Za otwartymi drzwiami stały dwie
szafki na dokumenty. Kim otworzyła po kolei wszystkie szuflady. Światło latarni nie sięgało
tak daleko w głąb pomieszczenia, więc dokładnie przesuwała dłonią po dnie.
Były puste.
Podeszła do biblioteczki po drugiej stronie drzwi. Ciężki drewniany mebel sięgał prawie
do sufitu. Kim przejechała ręką po wszystkich półkach po kolei i stanęła na drugiej od dołu,
żeby dosięgnąć wierzchu mebla. Po chwili miała dłoń całą w kurzu i sadzy, ale nic nie
znalazła. Zdmuchnęła z ręki czarny pył, a jego resztki wytarła o dżinsy.
Podeszła do biurka stojącego tuż pod oknem i przejrzała po kolei wszystkie szuflady.
W najniższej znalazła małą puszkę na drobne. Lekko nią potrząsnęła. Cisza.
Kim wstała i jeszcze raz rozejrzała się po pomieszczeniu. Była pewna, że proteza tam jest.
Czuła to. Gdzie umieściłby ją ktoś, kto chciał ją zniszczyć? Spojrzała na biblioteczkę stojącą
najbliżej drzwi. Ogień został podłożony przed wejściem do biura, w miejscu najbardziej
oddalonym od sypialni dziewcząt. Nie zachował się jednak zgodnie z przewidywaniami

i ruszył naprzód korytarzem, nie oszczędzając biura Crofta.
Kim włożyła latarkę do kieszeni i stanęła przed biblioteczką. Sprawdziła jeszcze raz
wszystkie półki i dodatkowo ściany boczne, górną i dolną. Uklękła na podłodze i sprawdziła,
czy pod najniższą półką nie ma żadnej szpary.
Znowu nic.
Kichnęła od kurzu i pyłu, które wzbiła z półek.
Stanęła przed biblioteczką i szeroko rozłożyła ramiona. Udało jej się chwycić za oba boki.
Szarpnęła najpierw jeden, a potem drugi, za każdym razem przesuwając mebel o kilka
centymetrów. Po kilku kolejnych próbach przerwa między biblioteczką a ścianą miała około
dwudziestu centymetrów i była wystarczająco szeroka, żeby Kim mogła sięgnąć ręką za mebel.
Przesuwała dłonią w górę i w dół sklejki, z której zrobiona była tylna ściana biblioteczki.
Żeby dosięgnąć drugiego końca, przycisnęła twarz do bocznej krawędzi mebla.
Opuszkami palców wyczuła gładką powierzchnię, wyraźnie odróżniającą się od szorstkiej
sklejki. Sięgnęła najdalej jak mogła, naciągając ramię. Znów dotknęła tego miejsca. Poczuła
taśmę klejącą. Wymacała palcami jej brzeg. Jeszcze raz z całej siły pchnęła biblioteczkę
i wśliznęła się do kąta za nią.
Natychmiast przypomniał jej się pobyt u rodziny zastępczej numer trzy, w której
opiekunowie za karę stawiali ją do kąta. Kim spędziła w tym miejscu mniej więcej jedną
trzecią swego pięciomiesięcznego pobytu u tych ludzi. Nie zawsze miała coś na sumieniu –
czasami karali ją bez powodu.
Zamarła, kiedy zacisnęła dłoń wokół przedmiotu o charakterystycznym kształcie. Znalazła
protezę.
Słowo „kara” uparcie chodziło jej po głowie. Zamknęła oczy i z niedowierzaniem pokręciła
głową. Do cholery, jak mogła nie zauważyć tego wcześniej? Wszystko miała wypisane na
tablicy. Ścięcie, Pogrzebanie Żywcem i Przepiłowanie. Trzy sposoby wykonywania Kary
Ostatecznej.
Wyjęła rękę zza biblioteczki. Sztuczna szczęka mogła poczekać. Nagle straciła znaczenie.
Musiała wezwać wsparcie. Miała już wszystkie fragmenty układanki. Jeszcze tylko jedna
wizyta i dziewczyny będą mogły spocząć w spokoju.
Kim zauważyła, że obok cienia latarni pojawił się jeszcze jeden kształt. Za późno.
Ogarnęła ją ciemność.

ROZDZIAŁ 68

Otworzyła oczy. Miała usta zasłonięte paskiem materiału zawiązanym z tyłu głowy.
Leżała na boku, z dłońmi i stopami związanymi razem i kolanami podciągniętymi pod brodę.
Ból, który czuła w całym ciele, był prawie niezauważalny w porównaniu z łupaniem
w głowie rozchodzącym się od ciemienia i wypuszczającym macki do skroni, uszu i szczęki.
Lodowaty chłód betonowej podłogi przesączał jej się przez ubrania aż do kości.
Przez chwilę Stone nie wiedziała, gdzie jest i dlaczego. Stopniowo zaczęła przypominać
sobie przebieg poprzedniego dnia, ale jej wspomnienia przypominały kolaż. Widziała
Richarda Crofta leżącego twarzą do ziemi w kałuży krwi. Wydawało jej się, że
przeprowadziła odprawę, ale nie była pewna, czy to nie było dzień wcześniej. Bardziej czuła,
niż pamiętała, że przyjechała, żeby porozmawiać z Cerys.
Obrazy powoli zaczęły układać się w porządku chronologicznym i Kim przypomniała sobie,
że wróciła do Crestwood w poszukiwaniu protezy.
Jak przez mgłę uświadomiła sobie, że ją znalazła – zanim ogarnęła ją ciemność.
Nie wiedziała, jak długo była nieprzytomna, ale zauważyła, że nadal znajduje się w biurze
dyrektora. Skórę miała pokrytą warstwą pyłu i sadzy.
Widziała coraz ostrzej w miarę, jak jej wzrok przyzwyczajał się do ciemności. Nic
w pomieszczeniu się nie zmieniło, a przez okno nadal wpadało przymglone światło latarni.
Ciszę przerywał tylko przerażająco regularny odgłos kapiącej wody.
Policjantka szarpnęła krępujące ją więzy. Trzymały mocno i wbijały jej się w skórę.
Spróbowała jeszcze raz, nie zwracając uwagi na ból, ale lina tylko ją obcierała.
Próbowała sobie przypomnieć, czy widziała w pomieszczeniu cokolwiek, co mogłaby teraz
wykorzystać. Nic nie przyszło jej do głowy, ale jedno było pewne: nie może po prostu leżeć
i czekać.
Jakieś żyjątko przebiegło obok jej głowy, co zmobilizowało ją do działania. Próbowała
podczołgać się do przodu jak robak. Z wysiłku jeszcze bardziej rozbolała ją głowa. Poczuła
w gardle smak żółci. Miała nadzieję, że nie umrze zadławiona własnymi wymiocinami.
Nagle usłyszała jakiś dźwięk. Przestała się szamotać i wytężyła zmysły.
Odchyliła głowę w stronę drzwi i zobaczyła w nich znajomą sylwetkę. Kiedy mrugała, aby
wyraźniej zobaczyć postać w ciemności, napastnik wszedł w plamę światła rzucanego przez
latarnię.
Kim powędrowała wzrokiem od stóp, przez nogi, tułów i ramiona – aż spojrzała w oczy
Williamowi Payne’owi.

ROZDZIAŁ 69

Ojciec Lucy podszedł powoli. Patrzył na nią zupełnie beznamiętnie. Kim zaczęła
bezwiednie kręcić głową. Nie, to wszystko nie tak. Na myśl o takim zakończeniu sprawy
ścisnął jej się żołądek. Nie tego się spodziewała.
Mężczyzna pochylił się nad nią i zaczął rozplątywać linę, którą była skrępowana jak
jałówka. Pracował szybko, ale niezdarnie.
Stone próbowała się odezwać, ale przez knebel nie była w stanie wydobyć z siebie głosu.
Payne pokręcił głową.
– Nie mamy wiele czasu – wyszeptał.
Chciał dodać coś jeszcze, ale w końcu korytarza rozległ się cichy świst. William przyłożył
palec do ust i cofnął się w cień w głębi pokoju. Kim, która i tak była zakneblowana,
wiedziała, że poprosił w ten sposób, aby nie zdradzała jego położenia.
Świst był coraz głośniejszy. Zbliżający się człowiek poruszał się zupełnie inaczej niż
William Payne – kroczył pewnie i zdecydowanie.
W drzwiach ponownie pojawiła się sylwetka, ale tym razem Kim rozpoznała jej
właściciela, jeszcze zanim stanął w plamie światła.
Właśnie jego się spodziewała.

ROZDZIAŁ 70

– Bryant, musisz znaleźć szefową – warknęła Stacey do słuchawki. – To pastor Wilks. To on
zabił dziewczyny, a ja nie mogę się do niej dodzwonić.
– Spokojnie, Stace – odpowiedział policjant. Brzęczący w tle telewizor ucichł – Stacey
domyśliła się, że kolega przeszedł z telefonem do innego pokoju. – O czym ty mówisz?
– Dostałam odpowiedź na e-mail, który rozesłałam zupełnie na rybkę. Dwanaście lat temu
w Bristolu wybuchła draka, kiedy rodzina znalazła w prochach zmarłego metalową śrubę.
Oskarżyli krematorium o pomylenie ciał. Po tym incydencie Wilks szybko się stamtąd zmył.
– Stace, bez urazy, ale to nie dowodzi, że popełnił…
Stacey stłumiła frustrację. Nie miała na nią czasu.
– Sprawdziłam w archiwach. Dwa tygodnie wcześniej niejaka Rebecca Shaw uciekła
z domu dziecka w Clifton.
– Dlaczego taka informacja trafiła do gazet? – zapytał Bryant.
– Bo o dziewczynie mówili w wiadomościach już wcześniej, kiedy potrącił ją samochód.
Odniosła poważne obrażenia kolan…
– Które wymagały założenia śrub – dokończył Bryant. Stacey prawie słyszała, jak łączy
fakty.
– W ten sposób pozbywał się ciał do tamtego momentu – wyjaśniła Stacey. – Ale nie mógł
zaryzykować tego ponownie.
Bryant westchnął ciężko.
– Jezu, Stace, ile ofiar…
– Bryant, musisz znaleźć szefową. Padła jej komórka, kiedy przedtem z nią rozmawiałam,
a brzmiała, jakby coś się stało.
– Czyli jak?
– No nie wiem. Była rozkojarzona i pobudzona. Chyba nie zamierzała wrócić do domu.
Martwię się, że…
– Stace, zgłoś jej zaginięcie. Jeśli czeka mnie za to opierdol, z przyjemnością go przyjmę,
byle znalazła się cała i zdrowa.
– Zaraz się tym zajmę. Bryant…
– Tak?
– Znajdź ją.
Oboje dodali w myślach „żywą” – ale żadne z nich nie powiedziało tego na głos.
– Znajdę, Stace. Obiecuję.
Odłożyła słuchawkę. Wierzyła Bryantowi. Wiedziała, że znajdzie Kim.
Miała tylko nadzieję, że nie dotrze do niej za późno.

ROZDZIAŁ 71

Mężczyzna wszedł do pokoju i postawił szpadel przy ścianie.
Kim patrzyła na jego zbliżające się stopy. Nie była w stanie zadrzeć głowy i spojrzeć
w górę, chociaż bardzo chciała to zrobić. Pragnęła spojrzeć w oczy bydlakowi, który usiłował
przepiłować na pół młodą dziewczynę.
Przemówił cichym, wesołym głosem, jakby omawiał z nią, gdzie mają dzisiaj iść na
kolację.
– To bardzo miłe ze strony pani kolegów, że wykopali dla mnie kilka dołków. Ten ostatni
bardzo łatwo było rozkopać z powrotem. Myślę, że będzie ci tam bardzo wygodnie.
Kim szarpała więzy i próbowała wypluć knebel. Poczuła, że lina wokół jej prawego
nadgarstka lekko się rozluźniła – ale to nie wystarczyło.
Victor Wilks wybuchnął głośnym śmiechem.
– To musi być dla ciebie nowość, pani detektyw. Zazwyczaj to ty kontrolujesz sytuację. Ale
nie tym razem.
Stone poczuła narastającą wściekłość. Gdyby mogli się zmierzyć jak równy z równym,
dałaby sobie radę. Skopałaby mu tyłek.
Pastor ukląkł obok i w końcu mogła spojrzeć mu w oczy. Zobaczyła w nich triumf.
– Sporo o tobie czytałem, pani detektyw. Rozumiem twoją pasję i zaangażowanie.
Rozumiem nawet, dlaczego czujesz więź z tymi ofiarami.
Mówił melodyjnym głosem, jakiego zapewne używał podczas nabożeństw żałobnych.
– Byłaś jedną z takich dziewczyn, moja droga… ale w przeciwieństwie do nich, wyszłaś na
ludzi.
Kim szarpała linę. Rozpaczliwie chciała skręcić Wilksowi kark i rozkwasić mu gębę, żeby
zniknął z niej ten uśmieszek.
Mężczyzna cofnął się o krok i znów się roześmiał.
– Oj, Kim. Wiedziałem, że jesteś wojowniczką. Wyczułem to już przy pierwszym spotkaniu.
Kobieta zacharczała pod kneblem.
Pastor przechylił głowę i spojrzał w jej pałające gniewem oczy.
– Myślisz, że jeszcze za to zapłacę?
Stone skinęła głową i spod knebla znów dobiegł charkot.
– Bynajmniej, moja droga. Widzisz, nikt nie odważy się tknąć tego terenu. Nie za mojego
życia. – zachichotał. – A już na pewno nie za twojego. Na tej działce pogrzebane były trzy
zamordowane nastolatki. Nikomu nie pozwolą tu kopać. A poza tym – czy ktokolwiek wie, że
tu jesteś?
Kim zaczęła czołgać się w jego stronę. Dostrzegła sylwetkę Williama Payne’a obok
otwartych drzwi i chciała zmusić duchownego do odwrócenia się, żeby nie zauważył jego
cienia.
Wilks przeniósł tylko ciężar ciała z nogi na nogę. Nadal stał bokiem do drzwi.
– Zapominasz o jednej ważnej rzeczy, moja droga. Już to przerabiałem. Co najmniej trzy
razy. Zobaczysz, że mam dużą…
Zamilkł, kiedy po jego lewej stronie z ciemności wyłonił się cień.
Kim jęknęła, kiedy poczuła ruch powietrza. Wiedziała, że William wkroczył do akcji za

wcześnie. Aby dotrzeć do Wilksa, musiał zrobić trzy kroki. W tym czasie pastor zdążył
podnieść gardę.
Przed pierwszym ciosem Payne’a uchylił się z łatwością. William był młodszy i wyższy, ale
Victor, znacznie potężniej zbudowany, okazał się też bardzo silny. Wykorzystał fakt, że
przeciwnik stracił równowagę i doskoczył do niego w ułamku sekundy. Uniósł pięść i uderzył
Payne’a w skroń. Głowa mężczyzny odskoczyła w bok.
Pastor uderzył lewym hakiem. Głowa Williama odwróciła się w drugą stronę. Kim
przyjrzała się postawie duchownego. Jej przypuszczenia się potwierdziły – mężczyzna musiał
kiedyś trenować boks. Payne nie miał z nim szans.
Próbowała odczołgać się na środek pokoju pomiędzy walczących. Miała nadzieję, że Wilks
się o nią potknie i William zdobędzie nad nim przewagę.
Nigdy w życiu nie czuła się równie bezużyteczna jak w tej chwili.
– Powinieneś być mi wdzięczny, ty żałosny gnojku – powiedział Wilks, kiedy William
osuwał się po ścianie na ziemię. – Po tym, co te małe zdziry zrobiły twojej córce, powinieneś
mi, kurwa, dziękować.
William był już prawie na podłodze, ale rzucił się naprzód, mierząc ręką w genitalia
Wilksa.
Duchowny cofnął się poza zasięg ciosów przeciwnika. Prawą stopą kopnął policjantkę tak,
że jej głowa eksplodowała bólem.
Zamrugała, ale przez chwilę widziała tylko gwiazdy. W końcu dostrzegła, że Wilks chwycił
Payne’a za gardło i podniósł do pozycji stojącej. Przycisnął go do ściany lewą ręką, którą cały
czas trzymał go za szyję. Kim z przerażeniem obserwowała, jak oczy Williama wywracają się
białkami do góry.
Wilks po raz ostatni uderzył przeciwnika w głowę i puścił ciało.
Kim straciła nadzieję, kiedy William Payne złapał się za klatkę piersiową i runął na ziemię.

ROZDZIAŁ 72

Głowa Payne’a wylądowała kilka centymetrów od twarzy Kim. Policjantka wypatrywała
oznak życia, ale było za ciemno, by mogła je dostrzec.
Victor Wilks stanął między nimi, schylił się i odciągnął bezwładne ciało Williama na bok
jak worek ziemniaków. Przyłożył dwa palce do szyi mężczyzny.
– Żyje. Póki co.
Stone odetchnęła z ulgą.
Pastor ukląkł obok niej, wyjął z kieszeni nóż i przytknął jej ostrze do gardła.
– Domyślam się, że przed śmiercią chciałabyś poznać prawdę. Zgodzę się, ale jeśli
spróbujesz krzyknąć, poderżnę mu gardło. Rozumiemy się, pani detektyw?
Kim się nie poruszyła. Cały czas wpatrywała się w oczy mężczyzny. Nie przypominał już
życzliwego pastora łagodnie przemawiającego do zgromadzonych żałobników łaknących
pocieszenia. Zniknął również zadowolony z siebie bufon. Teraz wyglądał jak potwór.
Wilks wyszarpnął jej knebel z ust. Pasek materiału zawisł wokół szyi.
– Zapłacisz za wszystko, draniu – syknęła. Mówienie sprawiało jej ból. Zatkane kneblem
gardło wyschło na wiór. Trzy razy przełknęła ślinę, żeby zwalczyć suchość w ustach.
Pastor ukląkł obok Williama i przyłożył mu nóż do tętnicy szyjnej.
– Wątpię, moja droga. Tylko ty mogłaś wpaść na to, żeby mnie podejrzewać. Wyczytałem to
w twojej twarzy. Sama jeszcze nie zdawałaś sobie z tego sprawy, ale wiedziałem, że niedługo
uda ci się połączyć fakty.
– To ty zamordowałeś trzy niewinne dziewczyny?
– Niewinnymi to bym ich nie nazwał.
Detektyw musiała grać na zwłokę. Nikt nie wiedział, gdzie jej szukać. Wilks miał rację –
nie mogła spodziewać się odsieczy. Jej jedyną szansą na ucieczkę był Payne. Nie liczyła
jednak, że w tym stanie mężczyzna w czymkolwiek jej pomoże.
Musiała go zagadać. Dopóki mówił, miała szansę.
Przeklęła się w duchu, że tak późno wyciągnęła wnioski. Przecież coś jej nie pasowało
w opowiadaniu Nicoli. Tracy Morgan nie powiedziałaby, że zwróci się o pieniądze do ojca
dziecka. Użyłaby słowa „tatuś” lub imienia mężczyzny. Skoro mówiła o ojczulku, musiało jej
chodzić o pastora.
– To z tobą Tracy była w ciąży?
– Oczywiście, że ze mną. Głupia suka myślała, że uda jej się mnie zaszantażować. Chciała
urodzić to dziecko i ułożyć sobie życie na nowo.
– Zgwałciłeś ją?
– Powiedzmy, że udawała trudną do zdobycia.
Kim rozpaczliwie pragnęła wyrwać mu nóż z rąk i wbić między oczy.
– Ty bydlaku. Jak mogłeś?
– Ona była nikim, pani detektyw. Jak wiele innych dziewcząt nie miała nikogo bliskiego –
ani celu w życiu.
– Dlaczego cię nie wydała?
Kim domyśliła się odpowiedzi, jeszcze zanim wybrzmiało pytanie.
– Bo czuła, że sobie na to zasłużyła. W głębi duszy sama wiedziała, że jest nic niewarta.

Nikomu nie robiło różnicy, czy będzie żyła, czy umrze. Jej istnienie nie miało żadnego
znaczenia. Nikt po niej nie płakał, nikt nie rozpaczał. Była bezwartościowa.
W Kim zaczęła się budzić wściekłość. Znała takie uczucie. Świadomość, że ludzie, którzy
mają się tobą opiekować – i biorą za to pieniądze – szkodzą ci. Raz zniszczonego poczucia
własnej wartości nie dało się odbudować, a codziennie działo się coś, co je podkopywało.
– A więc Tracy była pierwsza? – spytała. Musiała go czymś zająć, dopóki nie wymyśli, jak
się uwolnić.
– Tak. Jej koleżaneczkom nic by się nie stało, gdyby nie ich ośli upór. W kółko powtarzały,
że Tracy na pewno nie uciekła.
– Pogrzebałeś ją żywcem – dodała Kim, która wciąż nie mogła w to uwierzyć.
Wilks wzruszył ramionami, ale Kim zauważyła błysk w jego oczach.
– Nie byłeś w stanie jej zabić? – zapytała zaskoczona. – Nie zamierzałeś pogrzebać jej
żywcem. Planowałeś ją zamordować, ale nie mogłeś się na to zdobyć. Boże, ty coś czułeś do
tej dziewczyny.
– Nie bądź śmieszna – warknął mężczyzna. – Nic nie czułem. Upiłem ją wódką, żeby nie
stawiała oporu. Wszystko miałem zaplanowane.
Kim poczuła w gardle smak żółci. Wyobraziła sobie zamglone oczy oszołomionej Tracy
Morgan. Drań z pewnością nie oparł się takiej pokusie.
– Zgwałciłeś ją ponownie, prawda?
Pastor się uśmiechnął.
– Nie pomyliłem się co do ciebie. Główka pracuje, pani detektyw.
– Przecież masz służyć Bogu!
– On zna mnie lepiej niż ktokolwiek – i pozwolił mi działać. Gdyby nie podobało mu się to,
co robię, powstrzymałby mnie. Tamta dwójka nie wierzyła w ucieczkę przyjaciółki. Ale
wszyscy pozostali – owszem. Krążyły plotki o jej ciąży, więc wszyscy uznali, że albo uciekła
z ojcem dziecka, albo wyjechała gdzieś, żeby usunąć ciążę.
– Jej przyjaciółki nie dały się przekonać?
– Nie. Uparte małe zdziry nie chciały odpuścić.
– Celowo wrobiłeś Williama Payne’a?
– Nie w przypadku Tracy. Ona po prostu musiała zniknąć. Ale potem uświadomiłem sobie,
że te trzy dziewczyny, z którymi miałem problem, znęcały się też nad jego córką –
i postanowiłem się w ten sposób zabezpieczyć.
Kim wiedziała, o czym mówił. Po zamordowaniu Tracy pastor pojawiał się, kiedy William
miał nocną zmianę i chętnie go zastępował, aby mężczyzna mógł spędzać więcej czasu z córką.
Jeśli pozostali pracownicy o tym wiedzieli, przymykali oko na sprawę ze względu na chorobę
Lucy. Wilks wiedział jednak, że w ten sposób Payne będzie oczywistym podejrzanym.
– Kto znalazł protezę? – zapytała Kim.
– Teresa Wyatt. Wiedziała, że Louise nigdzie by się nie ruszyła bez sztucznej szczęki, którą
zdejmowała tylko do spania. Dodała dwa do dwóch – i otrzymała wynik, o który mi chodziło.
Sprawdziła grafik dyżurów – odkryła, że każda z dziewcząt zniknęła podczas zmiany
Williama. Oczywiście, wszyscy wiedzieli o incydencie z Lucy, więc nietrudno im było
uwierzyć w jego winę.
– Czyli zrobili to, żeby chronić Williama?
– Ależ nie. Pewnie, wszyscy mówili o nim ze współczuciem. Miał ciężkie życie. Co dzień
patrzył, jak jego córka gaśnie, i nie mógł nic na to poradzić. Kiedy go zabraknie, Lucy zostanie

sama. Ale zrobili to dla siebie.
Kim nie spodobało się, że duchowny mówi o Williamie w czasie przeszłym. Zastanawiała
się, czy wykopany przez Wilksa grób miał pomieścić dwie osoby.
– Na pewno odkryłaś już ich sekrety. Jakiekolwiek oficjalne dochodzenie by ich zniszczyło.
Wyszłyby na jaw malwersacje Richarda. Teresie postawiono by zarzuty napaści, w tym
również na tle seksualnym, na Melanie. Wszyscy dowiedzieliby się, że Tom sypiał z Louise,
i nikt by nie uwierzył, że działo się to za jej zgodą. A Arthur po prostu nienawidził całej trójki,
bo uprzykrzały mu życie. Dziewczyny były już martwe, nikt nie miał nic do zyskania.
Kim usłyszała w oddali syrenę, ale wiedziała, że pomoc nie jedzie do niej. Zaczęła się
zastanawiać, czy może wykorzystać ten dźwięk na swoją korzyść, ale po chwili zmusiła się,
żeby wrócić do rozmowy.
– Kto przewodził grupie?
– Wspólnie podjęli decyzję, że nie ma sensu zgłaszać sprawy na policję. Należało jak
najszybciej rozdzielić pozostałe wychowanki i zniszczyć dokumentację.
– W pożarze?
– Tak. Wiedzieliśmy, że zapanuje wtedy administracyjny chaos, a dziewczyny zostaną
odesłane.
– Czy ktokolwiek rozmawiał o tym z Williamem?
– Nie było takiej potrzeby. Wystarczyło, że wspomniałem o jego kiepskiej kondycji
psychicznej i wściekłości na dziewczyny.
– I podłożyliście ogień?
– Tak. Ale dziewczętom nic nie zagrażało. Pożar wybuchł w miejscu najbardziej oddalonym
od ich pokojów, od razu włączył się alarm, a Connop czekał w pogotowiu, żeby
przeprowadzić ewakuację.
– Trzy dziewczyny straciły życie, William pracę, a część personelu rozum. A ty wyszedłeś
z tego bez szwanku?
– Już mówiłem, Wszechmogący jest po mojej stronie.
– Czy był też przy tobie w Manchesterze, Bristolu i gdziekolwiek jeszcze cię zaniosło?
– Zawsze stoi u mego boku – z uśmiechem stwierdził Wilks.
– Jesteś absolutnie pewien? – zapytała Kim.
Zauważyła wahanie na twarzy duchownego, kiedy wycie syren przybrało na sile. Wiedziała,
że to jej ostatnia deska ratunku – mężczyzna już wkrótce miał wbić w nią nóż i pogrzebać ją
w miejscu, gdzie spoczywała wcześniej inna jego ofiara.
Musiała doprowadzić go do paniki i liczyć, że popełni błąd.
– Zapomniałeś o jednej ważnej rzeczy, Victorze – uśmiechnęła się szeroko. – I to cię zgubi.
Mężczyzna musiał nachylić się nad nią, bo wycie syreny zagłuszało jej słowa. William
jęknął i przetoczył się na plecy. Kim zauważyła, że ma na szyi wisiorek Lucy z przyciskiem
alarmowym. A więc po to chwycił się za klatkę piersiową, upadając.
Dźwięk syreny stawał się coraz głośniejszy.
– O czym niby zapomniałem, pani detektyw?
Wilks zbliżył twarz do twarzy Stone. Był pewien, że wycie syren nie ma z nimi nic
wspólnego, a chciał dowiedzieć się, jakie ślady musi jeszcze zatrzeć.
Kobieta nadal była ciasno skrępowana, ale wiedziała już, że zyskała przewagę.
– Sam mówiłeś. Główka pracuje.
Odchyliła głowę do tyłu, a potem z całej siły wyrzuciła ją naprzód, trafiając mężczyznę

czołem w nos. Przed oczami rozbłysły jej fajerwerki, a kiedy usłyszała trzask, nie była pewna,
czy złamała coś sobie czy Wilksowi.
Mężczyzna zawył z bólu. A zatem to on miał połamane kości.
Pastor instynktownie złapał się za twarz i upuścił nóż, który upadł kilka centymetrów od
skrępowanych dłoni Kim. Chwiejnie wstał, a Stone podczołgała się w kierunku noża.
– Jebana suka! – wrzasnął Wilks, niepewnym krokiem przemierzając pokój. Uświadomił
sobie, że upuścił nóż w tej samej chwili, w której Kim udało się go dosięgnąć. Nie odrywając
rąk od twarzy, ruszył w stronę szpadla stojącego przy drzwiach.
Łamiąc mu nos, Kim zyskała na czasie, ale dopóki była związana, pastor mógł bez trudu
zabić ją jednym uderzeniem szpadla.
Wycie syren stało się ogłuszająco głośne.
Kim odwróciła nóż ostrzem w swoją stronę i zaczęła piłować linę w miejscu, w którym
William ją poluzował. Przecięła więzy, ale nadal miała skrępowane dłonie i stopy – zyskała
tylko nieco większą swobodę ruchów. Szybko cięła dalej. Wilks był już dwa kroki od niej.
Payne zamachnął się prawą ręką i chwycił duchownego za kostkę. Mężczyzna zachwiał się
i upadł, ale szybko stanął na nogi.
Kim środkowym palcem przycisnęła jeden z węzłów i poczuła, jak zaciskają się jej sznury
na wszystkich kończynach. Czyli to ten węzeł krępował razem dłonie i stopy. Zaczęła jeszcze
szybciej poruszać nożem. Oddychała szybko, spazmatycznie łapiąc powietrze. Całą energię
włożyła w przecięcie więzi.
Wilks stanął nad nią i zmierzył ją wściekłym spojrzeniem. Krew przez cały czas lała mu się
z nosa – w świetle latarni wyglądał, jakby nagle wyrosły mu wąsy i broda.
Uniósł szpadel nad głowę i wymierzył cios. Kim przeturlała się w lewo, tak że ostrze
wylądowało na ziemi kilka centymetrów obok jej głowy. Oszołomił ją odgłos uderzenia.
Czuła, że lina rozluźnia się pod naporem ostrza. Wyobraziła sobie, jak nóż przecina kolejne
włókna.
Nie zdążyła.
Wilks snów wziął zamach. Oczy pałały mu żądzą mordu.
Kim wiedziała, że kolejny cios dosięgnie celu.
Syrena ucichła. Nagle zapadła złowroga cisza.
Mężczyzna poprawił chwyt na trzonku szpadla i spojrzał triumfująco na ofiarę.
Policjantka zobaczyła nad sobą ostrze szpadla i zrozumiała, że nie ma już czasu. Wypuściła
nóż i z całych sił szarpnęła rękami, modląc się, żeby to był właściwy węzeł.
Więzy pękły. Kim rzuciła się w stronę Wilksa i pchnęła go na wysokości kolan, lecz nie
udało jej się powstrzymać ciosu. Szpadel mocno uderzył ją w dół pleców. Krzyknęła z bólu,
ale udało jej się zbić przeciwnika z nóg. Mężczyzna upadł do tyłu, uderzając o ścianę prawym
łokciem.
Stone zignorowała ból pleców. Wiedziała, że musi wykorzystać tę szansę, bo obrażenia,
które udało jej się zadać, nie powstrzymają Wilksa na długo. Skoczyła mężczyźnie na nogi
i zaczęła przesuwać się w górę jego ciała. Wilks próbował usiąść, ale nie dała mu na to szans.
Szybko podciągnęła się do góry i usiadła na nim okrakiem. Pastor wił się i rzucał, ale
policjantka mocno ściskała go kolanami na wysokości klatki piersiowej.
Z kuchni dobiegł odgłos kroków i chrzęst odłamków szkła.
– Tutaj! – krzyknęła.
Kim spojrzała Wilksowi w oczy. Zobaczyła w nich tylko strach o własną skórę.

Uśmiechnęła się do niego.
– Wygląda na to, że Wszechmogący ma cię dosyć.
Morderca znów próbował się obrócić i zrzucić ją z siebie.
Kobieta zacisnęła pięść i uderzyła go w nos, w to samo miejsce, w które przedtem trafiła
głową.
Zaskowyczał z bólu.
– To były dzieci, bydlaku.
Uderzyła jeszcze raz.
– Pozdrowienia od Cerys.
Na Kim padł nagle snop światła. Zobaczyła ratownika medycznego, przesuwającego po
pomieszczeniu promieniem latarki.
– Eee… Policja jest w drodze – powiedział mężczyzna, zastygły w bezruchu. Najwyraźniej
nie rozumiał, co właśnie zaszło.
– Dzięki Bogu – stwierdziła Kim, pokazując mu odznakę. Ratownik zerknął na nią.
– W porządku. Co tu się, do cholery…
Stone wskazała mu Williama, który leżał obok niej.
– Najpierw zajmij się nim. Ma obustronne obrażenia głowy.
– A pani nie potrzebuje…
– Nic mi nie jest. Pomóż jemu.
Wilks znowu zaczął się wić.
– Przestań się wiercić – rzuciła, wbijając mu prawe kolano w żebra. Do pokoju wbiegł
drugi ratownik medyczny.
– Policja jest w drodze – stwierdził, wbijając wzrok w Kim.
Dlaczego obaj tak szybko uznali ją za winną?
– Ona też jest z policji, Mick – wyjaśnił pierwszy ratownik, choć w jego głosie wciąż
pobrzmiewało niedowierzanie.
Mick wzruszył ramionami i ukląkł na podłodze obok głowy Williama. Kim go rozpoznała –
był w załodze, która przyjechała do Lucy po jej niedawnym zasłabnięciu. Zastanawiała się, ile
wizyt pogotowia ma już za sobą biedna dziewczyna.
– Lucy – wykrztusił William.
– Nic jej nie jest. Udało jej się nam przekazać, gdzie was szukać – uspokoił go Mick.
Zuch dziewczyna, pomyślała Kim.
– Nigdy… mi… nie udowodnicie… – zaczął mamrotać Wilks.
– Zamknij się – rzuciła Stone i znów wbiła w niego kolano.
W oddali zabrzmiały kolejne syreny. Zbliżały się bardzo szybko, później umilkły,
a w korytarzu rozległ się odgłos pospiesznych kroków.
Bryant i Dawson wpadli do pomieszczenia – i stanęli jak wryci.
Stone uśmiechnęła się do nich.
– Dobry wieczór, chłopaki. Fajnie, że wpadliście, chociaż trochę szkoda, że nie dziesięć
minut wcześniej.
Bryant wyciągnął rękę do szefowej, żeby pomóc jej wstać. Dawson wykręcił Wilksowi
ręce nad głowę.
Kim nie chwyciła dłoni Bryanta – sama podniosła się na nogi. Czuła ból w całym ciele, ale
zdecydowanie najgorzej było z plecami. Skrzywiła się, kiedy spróbowała się wyprostować.
– Skąd wiedzieliście? – zapytała.

– Stacey dostała e-maila od duchownego z Bristolu. Potem opowiem ci wszystko ze
szczegółami, ale ofiar będzie więcej. Widzisz, szefowo, on zwykle ich nie zakopywał, tylko
spopielał.
Kim nie była zaskoczona. Zamknęła oczy i po cichu pomodliła się za ofiary, których nigdy
nie uda się odnaleźć.
Odetchnęła głęboko.
– Postaw go na nogi, Kev.
Dawson i Bryant chwycili Wilksa za ramiona i podnieśli z podłogi.
Mężczyzna patrzył na nią wrogo – ale jeżeli wydawało mu się, że ją przestraszy, bardzo się
mylił. Wzrok Woody’ego, kiedy był nie w humorze, działał na nią znacznie bardziej.
– Victorze Wilks, aresztuję cię za zabójstwo Tracy Morgan i jej nienarodzonego dziecka,
Melanie Harris i Louise Dunston. Masz prawo zachować milczenie, a wszystko, co powiesz,
może zostać wykorzystane przeciwko tobie, ty podły bydlaku.
Mężczyzna obrzucił ją pełnym nienawiści spojrzeniem. Stone całkiem się to spodobało.
– Zabierzcie mi go sprzed oczu, chłopaki.
Bryant się zawahał.
– Szefowo…
Kim uniosła rękę.
– Nic mi nie jest. Dowieźcie go bezpiecznie na posterunek. Zaraz tam będę.
Widziała troskę w oczach partnera. Była pewna, że jeśli szybko go czymś nie zajmie,
zostanie siłą odstawiona do szpitala – a w tej chwili nie miała na to czasu.
Krzywiąc się z bólu, pochyliła się nad Williamem. Stojący bliżej ratownik medyczny
spojrzał w jej stronę.
– Proszę pani, powinniśmy udzielić pani pomocy…
Stone zignorowała jego słowa i ruchem głowy wskazała Williama.
– Co z nim?
– Wstrząśnienie mózgu. Naliczył mi osiem palców u jednej ręki. Musimy zabrać go do
szpitala.
– Lucy – powtórzył William.
Kim delikatnie dotknęła jego dłoni.
– Ja się nią zajmę.
Podziękowała ratownikom medycznym i wyszła z budynku, ignorując palący ból. Zdążyła
jeszcze zobaczyć, jak wywożą Wilksa.
Zastanawiała się, ile ofiar ma na sumieniu duchowny, ile innych bezbronnych, złamanych
dziewczyn wykorzystał – i czy kiedykolwiek uda im się tego dowiedzieć.
– Ale to już koniec, Victor – powiedziała, patrząc na odjeżdżający samochód. – Nigdy
więcej.

ROZDZIAŁ 73

Kim przebiegła przez ulicę i szarpnęła za klamkę. Drzwi były otwarte. Zamknęła je za sobą
i weszła do salonu.
– Boże, nie! – krzyknęła, biegnąc przed siebie.
Lucy leżała twarzą w dół na podłodze, tuż przed swoim wózkiem.
Policjantka pochyliła się nad nią i poczuła przeszywający ból pleców.
– Lucy, wszystko w porządku – powiedziała i pogłaskała dziewczynę po włosach.
Wstała i szybko oceniła, jak najłatwiej będzie podnieść chorą z podłogi.
Uklękła przy nastolatce i delikatnie obróciła ją na plecy. Zobaczyła panikę w jej oczach.
– Wszystko w porządku, skarbie. Możesz mi pokazać, jak sygnalizujesz „tak”?
Lucy mrugnęła dwa razy.
– Podniosę cię pod pachy, dobrze?
Dwa mrugnięcia.
Stone pochyliła się do przodu, podłożyła głowę pod szyję Lucy i uniosła ją do pozycji
siedzącej. Wiedziała, że mięśnie dziewczyny nie są w stanie utrzymać jej ciężaru, więc
przysunęła się bliżej i oparła dziewczynkę o siebie, żeby nie osunęła się z powrotem na
podłogę.
Włożyła jej dłonie pod pachy i podciągnęła do pozycji stojącej. Bezwładne ciało
dziewczyny nie stawiało oporu. Była bardzo lekka jak na swój wiek, ale kiedy Kim obciążyła
chore plecy, omal nie krzyknęła z bólu.
– Wiesz co, w tym tańcu ja będę prowadzić – powiedziała, odwracając Lucy i delikatnie
sadzając ją na wózku. Przysunęła sobie stołek i usiadła naprzeciwko dziewczyny. Chwyciła ją
za prawą dłoń.
– Wszystko w porządku? Nic ci nie jest?
Dziewczynka nie zamrugała. Kim szybko uświadomiła sobie, że zadała dwa pytania.
– Przepraszam. Wszystko w porządku?
Dwa mrugnięcia.
– Chciałaś dostać się do taty?
Dwa mrugnięcia.
Policjantka mocniej ścisnęła dłoń Lucy. Dziewczyna miała naprawdę silny charakter.
– Jest cały. Dostał w głowę, więc zabiorą go do szpitala na badania, ale nic mu nie będzie.
Zobaczyła ulgę w oczach Lucy.
Po chwili nastolatka nieznacznie poruszyła głową w stronę Kim.
– Lucy, przepraszam. Nie rozumiem.
Detektyw zauważyła malującą się na twarzy dziewczyny irytację. Lucy powtórzyła ruch, tym
razem z większym rozmachem.
– Ooooo – wykrztusiła.
Kim też frustrowała sytuacja, w jakiej znalazła się dziewczyna. Jej umysł pracował bez
zarzutu, ale nie była w stanie wyrazić na głos myśli. Stone nie potrafiła sobie wyobrazić
gorszego więzienia.
Lucy jeszcze raz poruszyła głową, jednocześnie wydając dźwięk, i wpatrzyła się
w policjantkę tak intensywnie, że kobieta w końcu ją zrozumiała – i gardło ścisnęło jej się ze

wzruszenia.
– Chcesz wiedzieć, czy mnie się nic nie stało?
Dwa mrugnięcia.
Policjantka spojrzała na drobną dłoń, którą trzymała w rękach. Łzy napłynęły jej do oczu.
Zakasłała, żeby to ukryć.
– Jestem cała, Lucy. Dzięki twojemu tacie. – Kim pomyślała o kilku sekundach, które
zyskała, kiedy William chwycił Wilksa za kostki. – Uratował mi życie.
W wymownych oczach dziewczyny zajaśniała duma.
– Muszę jechać. Czy jest ktoś, kto mógłby się tobą zająć?
Lucy zamrugała. Otworzyły się frontowe drzwi i w korytarzu zabrzmiał kobiecy głos.
– Ja nie wiem, co się tam wyprawia, ale… – Pulchna kobieta dobiegająca sześćdziesiątki
stanęła w drzwiach i założyła ręce.
– A pani to kto?
– Detektyw inspektor Stone.
– Hmmm… no to ładnie.
Stanęła między Kim a Lucy, żeby dokładnie przyjrzeć się dziewczynie.
– Luce, wszystko w porządku?
Dziewczyna najwyraźniej udzieliła odpowiedzi twierdzącej, bo kobieta odsunęła się na bok
– ale nadal nie spuszczała wzroku z policjantki.
– Gdzie William?
– Musi jechać do szpitala – szybko odpowiedziała Kim.
– Co do diabła mu pani zrobiła? – surowo zapytała kobieta. – Jest cały?
– Tak, ale prawdopodobnie wypuszczą go dopiero nad ranem.
– W takim razie dobrze, że zajrzałam. Luce, zaraz nastawię czajnik i zjemy coś na wynos.
Zamówię twoją ulubioną pizzę.
Kobieta wyszła do kuchni, ale nadal było ją słychać. Głośno i wyraźnie.
– Ja nie wiem, co się tam wyrabia. Radiowozy, karetki, namioty, narzędzia. Myślałam, że
już będzie spokój, ale nie, musieliście dzisiaj zacząć wszystko od nowa.
Kim próbowała ukryć rozbawienie – ale kiedy spojrzała na Lucy, która przewróciła oczami,
parsknęła śmiechem.
– Lucy, muszę jechać, dobrze?
Dwa mrugnięcia.
– Potrzebujesz czegoś?
Dwa mrugnięcia.
Kim oceniła sytuację. Z kuchni nadal dobiegał donośny głos.
Stone domyśliła się, o co chodzi, i przyłożyła dłoń do prawego ucha.
Dwa mrugnięcia.
Kim wstała i wzięła iPoda z parapetu. Włożyła Lucy słuchawki do uszu, a urządzenie
położyła na poręczy wózka, obok prawej dłoni dziewczyny.
– Tak będzie dobrze?
Dwa mrugnięcia – i bezczelne spojrzenie. Policjantka zachichotała. Wskazała ręką drzwi.
– Muszę…
Dwa mrugnięcia.
Kobieta delikatnie dotknęła ramienia dziewczyny i skierowała się do wyjścia.
Karetka właśnie ruszała. Przyjechał za to drugi radiowóz.

Kim przeszła przez ulicę z powrotem do sierocińca. W miejscu, gdzie ratownicy medyczni
przebili się przez ogrodzenie, widniała teraz dziura – jak po wybitym zębie.
– Chłopaki, w biurze na końcu korytarza obok drzwi stoi biblioteczka. Do jej tylnej ścianki
przyklejona jest sztuczna szczęka. Zabezpieczcie ją, opiszcie i zawieźcie do laboratorium.
Policjanci kiwnęli głowami i weszli do budynku.
Nagle zapanowała cisza. Po niedawnych wydarzeniach nie pozostał żaden ślad. Nikt poza
Stone nie wiedział, że właśnie tutaj otarła się o śmierć.
Uniknęła jej tylko dzięki nadajnikowi alarmowemu. Ocaliło ją proste narzędzie, które Lucy
codziennie miała pod ręką.
Zatrzymała się w pół kroku, kiedy uświadomiła sobie, co przeoczyła. Fragmenty układanki
dopasowały się do siebie i Kim poczuła falę mdłości.
– Jezu… – szepnęła w ciemność.
– Mamy szczękę, pszepani – powiedział jeden z funkcjonariuszy, wychodząc zza rogu
budynku.
Stone uświadomiła sobie, że ma jeszcze coś do zrobienia – i że tylko jedna osoba może jej
w tym pomóc.
– Czy mogę pożyczyć telefon?

ROZDZIAŁ 74

Stone zatrzymała motocykl na żwirowanym parkingu. Znów czuła się sobą. Zdążyła się
wykąpać, przebrać i wypolerować stojącego w garażu triumpha. Lśnił teraz jak eksponat
muzealny.
Nawet nie próbowała zasnąć. Z niecierpliwością czekała, aż zrobi się całkiem ciemno, żeby
wrócić na miejsce i zakończyć sprawę.
Zauważyła Cerys w głębi pola, tuż obok otworu w ogrodzeniu wybitego kilka godzin
wcześniej przez ratowników medycznych.
Zbliżał się wschód słońca.
– Widzę, że wieczorem mówiłaś poważnie. Naprawdę będziemy tylko we dwie? – zapytała
kobieta.
– Tak – odpowiedziała Kim. To, co zamierzała zrobić, mogło ją bardzo drogo kosztować.
Wciąż miała w pamięci słowa Woody’ego, więc nie zabrała ze sobą swojej ekipy.
– Przed wyjściem z hotelu rozmawiałam z Danem. Mówił, że wysłał ci już raport, ale
potwierdził, że proteza, którą znalazłaś, na pewno należała do Louise Dunston.
Stone potwierdziła ruchem głowy.
Cerys zaczęła wciskać guziki na urządzeniu i zapisywać cyfry w małym notatniku.
– W porządku, wszystko gotowe. Jesteś pewna, że coś tu znajdziemy?
Kim wzięła głęboki oddech, zamknęła oczy i wsłuchała się w swoje przeczucie.
– Bardziej, niż bym chciała.
– Zdajesz sobie sprawę, że to nie będzie miało żadnej wartości dowodowej?
Detektyw skinęła głową. Nie zamierzała wykorzystywać znaleziska w sądzie, jeżeli jej
przeczucie się sprawdzi.
Zrobiła krok do przodu i wyciągnęła przed siebie ręce.
– Daj mi to i powiedz, co mam robić. Miałaś już przeze mnie w tym tygodniu wystarczająco
dużo kłopotów.
– Jestem dużą dziewczynką i potrafię sama o siebie zadbać – odcięła się Cerys. – Poza tym,
bez urazy, ale to drogie urządzenie i nie mogę ot tak ci go zostawić.
Zawstydzona Kim westchnęła.
– Cerys, czy nie mogłabyś po prostu…
– Zamknij się i podaj mi plecak.
Kim podniosła z ziemi plecak i przytrzymała go w górze, dopóki Cerys nie założyła go na
siebie.
Przymocowała sobie monitor na wysokości pasa, a Stone przypięła jej do ramienia
metalowy pręt i zrobiła krok do tyłu.
– Myślałam, że wolisz ubierać się u Prady.
Cerys pokręciła głową.
– Rozejrzałam się tu. Na ziemi leży mnóstwo śmieci, które trzeba zgarnąć.
– Rozumiem, że ja mam się tym zająć?
– A widzisz tu jeszcze kogoś?
– Dobra. Gdzie mam zacząć?
– Najpierw idziemy na tyły budynku. Front wychodzi na drogę i domy po drugiej stronie,

więc jeżeli ktoś chciał ukryć to, o czym myślisz, to miejsce byłoby za bardzo odsłonięte.
– Czy mogę pomóc, pani detektyw?
Kim odwróciła się i zobaczyła Williama Payne’a stojącego obok ogrodzenia. Mężczyzna
był blady i wyglądał na zmęczonego. Kim podeszła do niego.
– Jak się pan czuje?
Uśmiechnął się.
– Jestem obolały, ale to nic poważnego.
– A Lucy?
– Niech pani sama zobaczy.
Policjantka wyjrzała za róg ogrodzenia. Zasłony były odsłonięte, a Lucy patrzyła na nich
przez okno.
Kim pomachała jej i spojrzała z powrotem na Williama.
– Myślę, że nie powinien pan…
– Pani detektyw, nie wiem, co pani tu dzisiaj robi, ale jesteśmy z Lucy zaangażowani w tę
sprawę. Naprawdę chciałbym pomóc.
Stone zawahała się.
– To były tylko dzieci. Doświadczone przez los, porzucone, zaniedbane dzieci. Wiem, że to,
co zrobiły Lucy, było okropne, ale one też zdały sobie z tego sprawę. Na drugi dzień wszystkie
trzy z własnej woli przyszły do nas i przeprosiły za swoje zachowanie.
– Przyjął pan przeprosiny?
Mężczyzna wzruszył ramionami.
– To nie ma znaczenia. Lucy je przyjęła.
Kim z podziwem pokręciła głową.
– Wie pan, że pana córka jest naprawdę inspirującą osobą?
– O tak – mężczyzna uśmiechnął się z dumą. – To dla niej chce mi się wstać z łóżka co rano.
Stone przekrzywiła głowę.
– Pan też ma się czym pochwalić. Gdyby wczoraj nie rozluźnił mi pan więzów i nie chwycił
Wilksa…
– To nie był żaden akt odwagi, pani detektyw. Zobaczyłem, jak wchodzi pani do budynku,
i przyszedłem zapytać, czy nie potrzebuje pani pomocy. A potem zauważyłem Victora Wilksa
kopiącego dół…
Przerwał i oblał się rumieńcem. Kim przyjęła do wiadomości, że został bohaterem przez
przypadek, ale nie zmieniało to faktu, że uratował jej życie.
– Mimo wszystko…
– Wystarczy – przerwał jej mężczyzna, podnosząc ręce. – Proszę powiedzieć, jak mogę
pomóc.
Kim uśmiechnęła się do siebie. Ten człowiek nie chciał podziękowań, pochwał ani
współczucia.
– Widzi pan ten pojemnik pod oknem? Musimy wrzucić do niego wszystkie śmieci leżące na
ziemi, które mogłyby zakłócić działanie urządzenia.
Payne zaczął od lewej, Kim – od prawej. Szli od ogrodzenia w stronę budynku, podnosząc
wszystko, co znaleźli po drodze.
– Słuchajcie, byłoby mi dużo łatwiej pracować bez tych chaszczy – krzyknęła Cerys.
Kim się rozejrzała. W niektórych miejscach chwasty sięgały im do kolan.
Schyliła się i już zabierała się do pielenia, kiedy urządzenie głośno zabrzęczało.

Policjantka wyprostowała się i spojrzała na Cerys.
Kobieta cofnęła się o kilka metrów, a później znowu ruszyła do przodu. Dźwięk rozbrzmiał
w tym samym miejscu.
Spojrzały na siebie.
– Wygląda na to, że twoje przeczucie się nie myliło.

ROZDZIAŁ 75

Cerys przeniosła wzrok z Kim na Payne’a i z powrotem.
Detektyw podeszła do nich i wyjęła mężczyźnie z rąk pęk chwastów.
– Muszę prosić pana o opuszczenie terenu.
William ze smutkiem spojrzał na miejsce, nad którym stała Cerys, i skinął głową.
Kim chwyciła go za rękę.
– To w żadnym wypadku nie jest pana wina. Musi pan o tym pamiętać. Nikt nie zginął przez
pana. Za wszystko odpowiada zły, kłamliwy, pozbawiony sumienia człowiek, który próbował
pana wrobić.
Payne spojrzał na policjantkę. Wyczytała w jego oczach, że nieprędko pogodzi się
z sytuacją.
– Proszę działać, pani detektyw.
Ścisnęła jego dłoń.
– Mam na imię Kim. I bardzo dziękuję za wszystko.
Zawstydzony mężczyzna oblał się rumieńcem, więc puściła jego dłoń.
– A teraz wracaj do swojej wspaniałej córki.
Payne szeroko się uśmiechnął.
– Dziękuję, pani det… Kim. Już do niej idę.
Stone odczekała, aż zniknął jej z oczu, i podeszła do miejsca, gdzie Cerys odłożyła
urządzenie.
Archeolożka spojrzała na nią.
– Cokolwiek tam jest, nie zostało zakopane bardzo głęboko.
Stone głośno przełknęła ślinę.
Cerys podała jej kluczyki do furgonetki.
– Z tyłu leżą szpadle. Przynieś je, a ja oznaczę miejsce.
Kim pobiegła do furgonetki, chwyciła dwa szpadle i zbiegła w dół wzgórza. Leki
przeciwbólowe, które wcześniej wzięła, przestawały działać i ból pulsował jej w plecach.
Cerys wytyczyła granice wykopu. Kim od razu rzuciło się w oczy, że jest mniejszy od
pozostałych. Kobieta jeszcze raz spojrzała na odczyty magnetometru i wskazała punkt na ziemi.
– Zacznij z tej strony, tylko ostrożnie.
Detektyw wbiła w ziemię szpadel. Fala bólu rozlała jej się po plecach, ale zignorowała to
i skupiła się na swoim zadaniu.
Pracowały bez słowa przez kolejne pół godziny.
– Kim, przestań kopać i odsuń się – powiedziała nagle Cerys.
Wykop miał mniej więcej półtora metra długości, metr szerokości i nie więcej niż
trzydzieści centymetrów głębokości.
Nawet groby zwierzątek domowych zwykle były głębsze.
Cerys dwa razy obeszła wykop i weszła do środka. Za pomocą ręcznych narzędzi wybrała
z niego jeszcze trochę ziemi i odrzuciła ją na bok.
Kim bez słowa obserwowała każdy jej ruch.
Cerys kopała dalej, usuwając z wykopu coraz mniejsze porcje ziemi, a potem zaczęła ryć
pośrodku małym rydlem.

Przy trzecim ruchu narzędzie odsłoniło coś białego.
Cerys przeciągnęła po tym miejscu miękkim pędzlem. Plama bieli się powiększyła.
Stone poczuła ucisk w żołądku. Wiedziała, że ma przed oczami kość.
– Kim, nie mam żadnych wątpliwości, to kość ramienna.
Cerys dalej kopała i strzepywała pył do chwili, kiedy odsłoniła staw barkowy. Kim
przyglądała się kolejnym odkopanym kościom.
– Cerys, co to takiego? – zapytała, kiedy zauważyła coś, co przylgnęło do szkieletu.
Archeolożka jeszcze raz przejechała po tym miejscu pędzelkiem i Kim zauważyła, że to
kawałek materiału. Serce zabiło jej szybciej.
– Cerys, strzepnij jeszcze raz.
Spełniła prośbę, a Kim zaklęła. Cerys spojrzała na nią.
– Czy tego właśnie szukałaś?
Kim, która już powoli szła w stronę motocykla, skinęła głową.
– Cerys… muszę…
– Jedź – powiedziała kobieta, wyciągając telefon. – Ja to zgłoszę.
Kim pobiegła w górę wzgórza ile sił w nogach.

ROZDZIAŁ 76

Stone zastukała i wzięła głęboki wdech.
Drzwi się otworzyły.
– Dzień dobry, pani detektyw. Zapraszam.
– Dzień dobry – odpowiedziała Kim, wchodząc do środka.
Nicola zamknęła za nią drzwi i stanęła obok nich.
– Dziś przyjechała pani sama?
Detektyw skinęła głową.
– Dałam wolne pozostałym członkom ekipy.
– Ale nie sobie?
– Już niedługo też będę mogła odpocząć. Bardzo niedługo.
– Proszę, niech pani siada.
Kim skorzystała z zaproszenia. Siadając, nie spuszczała wzroku z oparcia sofy. Teraz
w końcu dotarło do niej, co zauważyła podczas ostatniej wizyty.
– W czym mogę pomóc? – zapytała Nicola.
Kim przyjrzała się twarzy kobiety. Była szczera i otwarta, bez śladu fałszu. Stone zaklęła
w duchu.
– Znaleźliśmy jeszcze jedno ciało.
Nicola zakryła dłonią usta.
– Boże, nie.
Szok nie był udawany.
– Czy nie domyśla się pani, kim może być czwarta ofiara?
Nicola wstała i zaczęła przechadzać się tam i z powrotem za kanapą.
– Nie mam pojęcia, kto…
– Czy w paczce Tracy nie było jeszcze jednej dziewczyny?
Nicola zmarszczyła brwi i zatopiła się we wspomnieniach.
– Nie, pani detektyw. Jestem pewna. Trzymały się razem we trzy.
Stone westchnęła i wstała, jakby zbierała się do wyjścia.
– A może Beth coś sobie przypomni? – zasugerowała. Nicola pokręciła głową.
– Beth wyszła po zakupy, ale kiedy wróci…
– Jest pani pewna?
– Oczywiście – stwierdziła z uśmiechem Nicola. Policjantka skinęła głową w stronę
oparcia sofy.
– W takim razie dlaczego tego nie wzięła?
Nicola spojrzała na laskę zawieszoną na oparciu kanapy. Wyglądała na autentycznie zbitą
z tropu. Kim skorzystała z okazji, szybko przeszła przez pokój i skierowała się do pierwszych
drzwi. Miała nadzieję, że wybrała właściwe.
– Może jeszcze nie wyszła. Może…
– Pani detektyw, proszę tam nie wchodzić. Beth nie lubi…
Zamilkła, kiedy Stone otworzyła drzwi, szybko podeszła do niej i razem zajrzały do pokoju.
Znajdowało się tam pojedyncze łóżko w drewnianej ramie ze sprężynowym materacem. Nie
było na nim pościeli ani narzuty. Obok stała szafka nocna z dwiema szufladami.

Kim podeszła do narożnej szafy i otworzyła ją, odsłaniając siedem pustych wieszaków.
Obejrzała się na Nicolę. Kobieta wyglądała na przerażoną. Policjantka czekała na jej reakcję,
ale gospodyni tylko wpatrywała się w pusty pokój.
Po policzku spłynęła jej jedna łza.
– Znowu odeszła – i nawet się nie pożegnała.
Detektyw wyprowadziła Nicolę na korytarz i zamknęła za sobą drzwi. Podeszły do kanapy
i usiadły.
– Beth nie pierwszy raz zachowała się w ten sposób? – spytała łagodnie. Nicola skinęła
głową.
– Robi to, od kiedy wywieźli nas z Crestwood. – Po policzkach popłynęły kolejne łzy.
Otarła je rękawem swetra. – Wścieka się na mnie, ale nie chce powiedzieć dlaczego. Pojawia
się i znika. To takie niesprawiedliwe. Wie, że mam tylko ją.
Kim poszła do kuchni, oderwała z rolki kilka listków papierowego ręcznika i podała je
Nicoli, kiedy usiadła z powrotem obok niej. Wiedziała, że to jeszcze nie koniec łez.
– Czy pamięta pani, kiedy ostatni raz pojawiła się w ten sposób?
Nicola przestała płakać. Po chwili namysłu pociągnęła nosem i pokiwała głową.
– Dwa lata temu, kiedy trafiłam do szpitala z mononukleozą. Gdy odzyskałam przytomność,
siedziała przy moim łóżku.
– A wcześniej?
– Po tym, jak miałam wypadek samochodowy. Właściwie to była stłuczka, nic poważnego
mi się nie stało, ale bardzo się wtedy przestraszyłam, bo miałam prawo jazdy dopiero od
niedawna.
– Czyli od czasu wyprowadzki z Crestwood wasze kontakty są nieregularne. Czy nie
domyśla się pani, o co chodzi Beth?
Kobieta zdecydowanie pokręciła głową.
– Nie chce mi powiedzieć.
Kim usłyszała irytację w jej głosie i uświadomiła sobie, że czeka ją zadanie jeszcze
trudniejsze, niż się spodziewała.
Wzięła Nicolę za rękę.
– Trzeba będzie cofnąć się do dnia pożaru. Myślę, że zapomniała pani o czymś, co się
wtedy stało. Czy zrobi to pani, jeśli będę pani towarzyszyć?
– Nic się wtedy nie zdarzyło – powiedziała zdezorientowana kobieta.
Kim ścisnęła jej dłoń.
– W porządku, Nicola. Jestem przy tobie. Opowiedz mi po kolei wszystko, co pamiętasz
z tego dnia, i zobaczymy, czy uda nam się złożyć to w całość.
Nicola popatrzyła przed siebie i skupiła wzrok na przeciwległej ścianie.
– Wiem, że było zimno i że pokłóciłyśmy się o coś z Beth. Nie odzywała się do mnie, więc
poszłam do świetlicy.
– Kogo tam spotkałaś? – spokojnie zapytała Kim. Nicola potrząsnęła głową i zmarszczyła
brwi.
– Nie było nikogo. Wszystkie dziewczyny poszły na dwór lepić bałwana.
– Co było dalej?
Nicola przekrzywiła głowę.
– Usłyszałam podniesione głosy. Dochodziły z biura pana Crofta.
– Co usłyszałaś, Nicola?

Policjantka ściskała dłoń kobiety, ale jednocześnie opierała palce na jej szczupłym
nadgarstku. Poczuła, jak przyspiesza jej tętno.
– Rozmawiali o Williamie, o tym, że trzeba coś ukryć. Mówili, że mógłby mieć kłopoty
i trafić do więzienia. Zastanawiali się, co stałoby się wtedy z Lucy.
– Pamiętasz, czyje to były głosy?
– Kłócili się pan Croft i pani Wyatt. Ojciec Wilks mówił cicho. Słyszałam też Toma Curtisa
i Arthura Connopa.
Pięcioro, pomyślała Kim.
– A Mary Andrews?
Nicola pokręciła głową.
– Była wtedy na zwolnieniu. Miała grypę.
– Co było dalej?
– Ojciec Wilks otworzył drzwi i zobaczył mnie. Był wściekły. Uciekłam stamtąd.
Stone poczuła, że kobiecie pocą się ręce.
– Dokąd poszłaś?
– Poszukać Beth. Była w naszym pokoju. Miałam już dość tego, że wszyscy są na mnie źli.
– I co zrobiłaś? – bardzo cicho zapytała Kim.
– Powiedziałam jej… powiedziałam…
Kim ścisnęła jej dłoń, ale Nicola zaczęła gwałtownie kręcić głową i poruszać oczami –
coś, co zobaczyła we wspomnieniach, tak ją przeraziło, że próbowała teraz przekonać samą
siebie, że to nie może być prawda.
– Nie. Nie. Nie. Nie. Nie.
Stone próbowała przytrzymać ją za rękę, ale Nicola z łatwością się wyrwała i zaczęła
chodzić po pokoju jak zwierzę zamknięte w klatce, szukające miejsca, gdzie mogłoby się
ukryć. Narastała w niej panika. Jej ruchy stały się szybkie i nerwowe.
– Nie, to niemożliwe… nie mogłam…
Nicola zaczęła walić pięściami najpierw w kuchenny bufet, potem w wiszące szafki
i w końcu we własną głowę. Policjantka podbiegła i chwyciła ją od tyłu, przyciskając jej
dłonie do boków, żeby nie zrobiła sobie krzywdy.
– Co powiedziałaś Beth?
Nicola próbowała wyrwać się z jej uścisku, ale Kim zaplotła palce i trzymała mocno.
– Proszę, nie. Nie mogę…
Policjantka podniosła głos.
– Nicola. Musisz sobie przypomnieć. Co powiedziałaś Beth?
Kobieta zaczęła rzucać głową na boki. Kim odchyliła się do tyłu, żeby uniknąć uderzenia
i krzyknęła jej do ucha.
– Mów, Nicola. Co powiedziałaś siostrze?
– Powiedziałam jej, że skoro tak bardzo chce, to może sobie zabrać ten cholerny sweterek!
– wrzasnęła Nicola.
Zapadła cisza. Nicola nagle straciła siły do walki i osunęła się na podłogę, ciągnąc za sobą
Kim.
Detektyw jej nie wypuściła – usiadła obok na podłodze i przycisnęła ją do siebie.
Wiedziała, że kobieta widzi w końcu wszystko, co stało się dziesięć lat wcześniej.
– I go zabrała, prawda?
Nicola skinęła głową. Jej łzy kapały policjantce na ręce.

– I przez ten sweterek wzięli ją za ciebie?
Nicola kiwnęła głową ponownie.
– Wyjrzałam na zewnątrz i zobaczyłam, że bawi się z innymi. A chwilę potem już jej nie
było. Pytałam wszystkich, gdzie jest, ale każdy mówił co innego. W końcu postanowiłam
zaczekać na nią w pokoju, ale nie wróciła. Później, tuż przed pożarem, zobaczyłam ich przez
okno w kuchni. Stali wokół dołu. Domyśliłam się wszystkiego, ale nie wiedziałam, co robić.
Bałam się, że wrócą po mnie, a kiedy wybuchł pożar, poczułam ulgę, że im się wymknęłam.
Kim wiedziała, że przy chłodnej pogodzie Beth ze swoim chorym kolanem nie miała szans
na ucieczkę.
– Kiedy wróciła Beth?
– Jakieś dwa tygodnie temu – ochrypłym głosem odpowiedziała Nicola.
Czyli wtedy, kiedy podano informację o wykopaliskach i jej siostra znów poczuła się
zagrożona.
– Nicola, rozumiesz już, że to ty ją przywołałaś?
– Nieeeee…
Jej głos brzmiał jak wycie rannego zwierzęcia. Wiła się z bólu, próbując uciec od swoich
wspomnień, ale Kim cały czas mocno ją trzymała.
Nie zamierzała teraz mówić jej, co zrobiła jako Beth. Wiedziała, że Nicola sama w końcu
do tego dojdzie pod opieką dobrego psychiatry.
Kołysząc w ramionach młodą kobietę przytłoczoną poczuciem winy, zaczęła wątpić, czy
Nicola kiedykolwiek będzie zdolna stanąć przed sądem za zabójstwo Teresy Wyatt, Toma
Curtisa i Arthura Connopa.
Po kilku minutach delikatnie wypuściła ją z objęć.
Musiała zadzwonić.

ROZDZIAŁ 77

William dolał do miski odrobinę zimnego mleka, zgiął mały palec i dotknął knykciem
owsianki. Miała idealną temperaturę.
Uśmiechnął się. To było ulubione danie Lucy.
Jego córka, umyta i przewinięta, czekała na śniadanie. Potem zamierzał posprzątać
w łazience i zmienić pościel, a w planach na popołudnie miał szorowanie piekarnika.
Znów się uśmiechnął. Wiedział, że inni współczują mu takiego życia. Ale inni nie znali
Lucy.
Hart ducha jego córki – najodważniejszej i najbystrzejszej osoby, jaką znał – inspirował go
każdego dnia. Wiedział jednak, jak bardzo frustruje ją niezdolność do mówienia i męczy
wysiłek konieczny do przekazania wszystkiego, o czym myślała, za pomocą mrugnięć.
Zawarli pakt. Kiedy nadchodził gorszy dzień, William pytał Lucy, czy ma już dość. Wiele lat
wcześniej przyrzekł, że uszanuje jej wolę i nie będzie przedłużać jej życia z egoistycznych
pobudek.
W gorsze dni zadawał jej pytanie i wstrzymywał oddech w oczekiwaniu na odpowiedź.
Lucy namyślała się coraz dłużej, ale jak dotąd, zawsze odpowiadała jednym mrugnięciem.
Payne lękał się dnia, kiedy jego córka nie będzie już mogła znieść takiego życia i mrugnie dwa
razy. Mógł tylko mieć nadzieję, że starczy mu sił, aby dotrzymać złożonej obietnicy. Wiedział,
że tak będzie dla niej najlepiej.
Odepchnął od siebie tę myśl. Wczoraj był dobry dzień. Lucy miała gościa.
William na początku nie poznał dziewczyny, która przedstawiła się jako Paula Andrews. Po
chwili przypomniał sobie wnuczkę Mary Andrews, która odwiedzała ich razem z babcią
i bawiła się z Lucy.
Śmierć Mary bardzo go zasmuciła. Kobieta była dla niego wielkim wsparciem podczas lat
przepracowanych w Crestwood. Wiedział, że jej pogrzeb odbył się kilka dni wcześniej – nie
mógł w nim uczestniczyć, ale przyglądał się konduktowi żałobnemu z okna sypialni.
Lucy poznała Paulę od razu i bardzo ucieszyła się z jej wizyty. Dziewczyny w ciągu kilku
minut opracowały własną metodę komunikacji, w którą nie wtajemniczyły Williama.
Mężczyzna nigdy w życiu nie czuł się szczęśliwszy.
Paula musiała zauważyć, jak bardzo pogorszył się stan jej przyjaciółki, ale nie dała tego po
sobie poznać. William na chwilę wyszedł do kuchni. Martwił się o córkę. Bardzo chciał, żeby
mogła przyjmować gości, ale nie mógł jej zagwarantować, że przyjdą z kolejną wizytą.
Wiedział, że nie jest w stanie ochronić Lucy przed każdym życiowym rozczarowaniem.
Dziewczyny znalazły sobie tylko wiadomy sposób, żeby zagrać w grę planszową. Paula
wykrzyknęła:
– Lucy Payne, nic a nic się nie zmieniłaś! Oszukujesz jak zawsze!
William usłyszał charkot Lucy. Rozpoznał w nim śmiech – i serce podskoczyło mu
z radości.
Wyskoczył z domu na pół godzinki, żeby powyrywać chwasty spomiędzy kamiennych płyt
w ogrodzie. Zrobił to z czystym sumieniem, bo wiedział, że Lucy jest bezpieczna, a kilka minut
spędzonych na dworze w rześkim porannym powietrzu dodało mu energii na resztę dnia.
Dwie godziny później Paula zapytała, czy będzie mogła wpaść z kolejną wizytą.

Zgodził się z radością.
Zaniósł owsiankę do salonu i usiadł na stołku. Lucy miała świeżą cerę, rumieńce na
policzkach i skupiony, bystry wzrok. Dziś też zapowiadało się na dobry dzień. Wizyta Pauli
dobrze zrobiła im obojgu.
– Nigdy ci się nie znudzi ta owsianka?
Jedno mrugnięcie.
Przewrócił oczami. Dziewczyna zrobiła to samo. Wybuchnął śmiechem.
Włożył jej do ust łyżkę owsianki. Przełknęła ją i wykrzywiła twarz w grymasie
zadowolenia. Zanim zdążył podać jej drugą łyżeczkę, zadzwonił dzwonek. Odstawił miskę na
parapet.
Otworzył drzwi i poczuł, jak ogarnia go panika.
Przed domem stali mężczyzna i kobieta w czarnych ubraniach. On miał w ręku aktówkę, ona
dźwigała na ramieniu torbę.
William od razu pomyślał o opiece społecznej – ale termin ich wizyty był jeszcze odległy
i zawsze uprzedzali go, że się pojawią. Tuż po odejściu żony William stoczył z władzami
wojnę o córkę. Robił wszystko, co mu kazali, jak tresowane zwierzę w cyrku, żeby
udowodnić, że potrafi zaopiekować się Lucy. Pracownicy opieki społecznej wyczuli jego
determinację i nawiązali z nim współpracę, dzięki której dziewczynka mogła zostać w domu.
Posada w Crestwood przesądziła sprawę. Payne wciąż jednak bał się, że pewnego dnia straci
córkę.
– Pan William Payne?
Skinął głową.
Kobieta uśmiechnęła się szeroko i wyjęła z kieszeni wizytówkę.
– Hannah Evans, Enterprise Electronics. Przyszliśmy do Lucy.
– Ale… Ja nie… Co takiego?
Kobieta zatarła ręce i zaczęła w nie chuchać.
– Panie Payne, czy możemy wejść?
William wpuścił ich do środka.
Hannah Evans weszła do salonu i stanęła przed dziewczyną. Mężczyzna usiadł i otworzył
aktówkę.
– Dzień dobry, Lucy. Mam na imię Hannah. Bardzo miło mi cię poznać.
Kobieta miała szczery, ciepły uśmiech, mówiła spokojnie i przyjaźnie, bez śladu wyższości,
z jaką zwykle zwracali się do chorej dorośli.
– Dobrze się dziś czujesz?
Lucy zamrugała.
– To oznacza „tak” – wtrącił William.
Kobieta uśmiechnęła się do niego, ale nie ruszyła się z miejsca.
– Wiem, panie Payne. Osoby o ograniczonych możliwościach komunikacji często
porozumiewają się za pomocą mrugania.
Spojrzała na Lucy i przewróciła oczami. Dziewczyna w odpowiedzi wydała cichy charkot.
– Hmm, przepraszam – odezwał się zbity z tropu William – ale nie rozumiem, kim państwo
są i co tu robią.
– To bardzo proste, panie Payne. Specjalizujemy się w najnowszej generacji systemach
technologicznych, których obsługa wymaga minimalnej aktywności fizycznej. Celem naszej
firmy jest zapewnienie osobom z rozmaitymi ograniczeniami fizycznymi ciekawszego

i bardziej ekscytującego życia.
Po chwili intensywnego namysłu William znów się odezwał.
– Dalej nic nie rozumiem. Z nikim nie rozmawiałem o… Nie mam pieniędzy na…
– O ile wiem, koszty zostały już pokryte – stwierdziła kobieta, po czym unosząc ręce,
dodała: – Ja się nie zajmuję kwestiami finansowymi, ale otrzymałam wyraźne instrukcje.
Ojciec Lucy poczuł się, jakby nagle znalazł się w równoległym wszechświecie.
Rozpaczliwie szukał w głowie odpowiedzi, ale ich nie znalazł.
Hannah znów skupiła uwagę na jego córce.
– Lucy, mam tylko jedno pytanie. Czy jesteś w stanie poruszać chociaż jednym palcem?
Dwa mrugnięcia.
Kobieta posłała Williamowi szeroki uśmiech.
– Myślę, że uda nam się tu wiele zdziałać.

ROZDZIAŁ 78

Kim spojrzała na swój wypiek i uznała, że reklamy kłamią.
Postawiła pudełko po cieście w proszku obok wyciągniętej przed chwilą z piekarnika
tortownicy i porównała efekt swoich wysiłków ze zdjęciem. Nie miała złudzeń. Tego ciasta
nie mogła uratować żadna ilość lukru ani błyszczących dodatków.
Wyrzuciła pudełko do kosza. Czuła się zdradzona. Mruknęła do siebie:
– Staram się, Erico, naprawdę się staram.
Rozległo się pukanie do frontowych drzwi.
– Otwarte! – krzyknęła.
Wszedł Bryant z pizzą.
– Brakowało nam cię dzisiaj w pracy – stwierdził, kładąc pudełko na blacie.
Kim przewróciła oczami.
– Woody kazał mi wziąć wolne, a nie mogę dłużej ignorować jego poleceń, bo to już moje
dziewiąte życie.
– Tak ci powiedział?
Stone skinęła głową i zaczęła liczyć na palcach.
– Podobno zgłoszono dwie formalne skargi dotyczące mojego zachowania, trzy razy
zlekceważyłam wyraźne polecenie, no i postąpiłam niezgodnie z protokołem… też co najmniej
trzy razy.
Bryant teatralnie złapał się za głowę.
– Rany, dostało ci się, co?
Po chwili zastanowienia pokiwała głową i odrzekła:
– Lekko nie było. Miał mi sporo do powiedzenia.
– A ty co na to?
– Że w jego modelu brakuje sprężyn zawieszenia w tylnej osi.
Bryant wybuchnął śmiechem, Kim też się roześmiała. Teraz faktycznie wydawało się jej to
zabawne, ale chciała w ten sposób podziękować szefowi. Doskonale wiedziała, że mogła
stracić pracę, a Woody nie ukrywał, że ocaliły ją tylko osiągnięte wyniki. Gdyby przeczucie
chociaż raz ją zawiodło, Miska zmieniłaby lokatora.
Przez tę sprawę omal nie straciła najcenniejszego, co miała w życiu – ale było warto.
– A ile dał ci czasu na tę drugą sprawę?
– Miesiąc – warknęła Kim, wyjmując z szafki dwa kubki.
– Jezu. Jak zamierzasz się z tego wykręcić?
Detektyw wzruszyła ramionami. Miała cztery tygodnie, żeby porozmawiać z psychologiem.
W przeciwnym razie groziło jej zawieszenie.
– Nie sądzisz chyba, że naprawdę by ci to zrobił?
– Myślę, że tak – stwierdziła policjantka, przypominając sobie zdecydowaną minę
Woody’ego.
– Na pocieszenie mogę ci powiedzieć, że Richard Croft wyglądał dziś znacznie lepiej.
– Wyglądał?
– Do chwili, kiedy poinformowałem go o jego prawach.
Kim żałowała, że jej przy tym nie było.

– Proszę, powiedz, że zrobiłeś to w obecności pani Croft!
– Owszem. Przez kilka sekund wyglądała jak wielbłąd cierpiący na zatwardzenie, ale
szybko doszła do siebie. Zgarnęła papiery, laptopa i zapowiedziała, że dalsze kontakty będą
się odbywać za pośrednictwem jej adwokata.
– Kontakty z nami?
– Kontakty z jej mężem. Błyskawiczny rozwód wisi w powietrzu.
– Co powiedział Croft?
– Potwierdził, że to Victor zabił Beth. Pozostali tylko pomogli mu zakopać ciało. Dodał
jeszcze, że to Teresa Wyatt wpadła na pomysł wzniecenia pożaru, żeby narobić bałaganu
w papierach i żeby nie dało się ustalić, które dziewczyny uciekły, a które zostały przeniesione.
– Wierzysz mu?
– Bo ja wiem? W gruncie rzeczy to nie ma znaczenia. Nawet jeśli Croft znajdzie dobrego
adwokata, na pewno nie uniknie więzienia. A przede wszystkim będzie musiał pożegnać się
z dotychczasowym życiem – żoną, domem, karierą i pewnie również dziećmi.
Kim się nie odezwała, nie miała nic do powiedzenia. Do Richarda Crofta czuła wyłącznie
wstręt. Miał szczęście, że uszedł z życiem.
Bryant zrobił zamyśloną minę.
– Myślisz, że Victor Wilks jest doszczętnie zły? Oczywiście wiem, co zrobił, ale pracował
w Hollytree i w różnych innych miejscach, więc może było w nim jednak choć trochę dobra?
Bryant czasami był bardzo niedojrzały jak na swoje lata. Kim zrobiło się przykro, że to ona
będzie musiała pozbawić go złudzeń. Pokręciła głową.
– Nie, mój drogi kolego. Przyciągały go miejsca przepełnione beznadzieją i rozpaczą, gdzie
był dla biedaków jak światełko w tunelu. To go kręciło i dawało mu poczucie władzy. Seks
z przerażonymi, bezbronnymi młodymi dziewczynami zaspokajał jego fizyczne potrzeby.
Szukał pracy w miejscach, gdzie w razie czego byłoby mu łatwiej odeprzeć oskarżenia o gwałt
i pozbyć się wszystkich osób, które zaczynały sprawiać problemy. Lubił zabijać. Robił to, bo
mógł, i uważał, że ma prawo usunąć każdego, kto mu zawadza. Pracując w Hollytree,
zamordował wiele osób. Wiem, że to trudne do zaakceptowania, ale o niektórych ofiarach
zapewne nigdy się nie dowiemy.
W ciągu dwóch lat, które minęły od powrotu Wilksa na osiedle, zgłoszono osiemnaście
zaginięć. Jeśli dodać do tego dziewczyny, o których zniknięciu nikt nie powiadomił, bo krewni
go nie zauważyli albo się nim nie przejęli, liczba ofiar mogła być nawet dwukrotnie wyższa.
– Bydlak – mruknął Bryant.
Kim się z nim zgadzała, ale pocieszała ją myśl, że Victor Wilks nigdy nie wyjdzie na
wolność.
– Znalazłeś samochód? – zapytała. Mężczyzna skinął głową.
– W garażu za apartamentowcem, zarejestrowane na Nicolę Adamson. Białe audi
z wgnieceniem w przednim błotniku.
Kim pokręciła głową. W żaden sposób nie potrafiła wzbudzić w sobie współczucia dla
Teresy Wyatt, Toma Curtisa, Richarda Crofta i Arthura Connopa. Razem z Victorem Wilksem
ukryli śmierć trzech młodych dziewczyn i przez dziesięć lat uniemożliwiali wymierzenie
sprawiedliwości, aby zatuszować swoje brudne sprawki. Każde z nich na swój sposób
znęcało się nad podopiecznymi.
Co gorsza, przyczynili się też do śmierci dziecka, którego jedyną winą była zazdrość
o różowy sweterek siostry.

– Kim, skąd wiedziałaś, że trzeba szukać dwóch różnych zabójców?
– Mieli różne metody działania – wyjaśniła. – Było oczywiste, że dziewczyny, których ciała
odkryliśmy, zostały zamordowane w sposób wymagający dużej siły. Ostatnie zabójstwa
wyglądały zupełnie inaczej. Wepchnięcie Teresy Wyatt pod wodę nie wymagało wysiłku,
gardło Toma Curtisa poderżnięto od tyłu, Arthur Connop został potrącony samochodem,
a Richardowi Croftowi wbito nóż w plecy. Takie metody wymagały sprytu, cierpliwości
i dyskrecji, ale nie siły.
– A pożar w domu Teresy Wyatt? Po co podłożyła tam ogień?
– Warstwa śniegu na ziemi była bardzo cienka. Zostałyby na niej bardzo wyraźne ślady stóp
i laski – a tak, mieliśmy rozdeptane ślady ośmiu strażaków, dwóch wozów i węża
ciśnieniowego.
– Sprytne.
– Owszem. W końcu morderczyni była kobietą.
– Ale została schwytana.
– Owszem, przez kobietę.
Bryant jednocześnie jęknął i przewrócił oczami. Po chwili jednak spoważniał.
– Jak myślisz, jak zareaguje Nicola, kiedy uświadomi sobie, co zaszło?
Kim wzruszyła ramionami.
– To nie Nicola jest sprawczynią, tylko Beth.
Bryant nie wyglądał na przekonanego.
– Naprawdę w to wierzysz?
Ten człowiek był praktyczny do bólu.
– Naprawdę.
– Dla mnie to brzmi jak scenariusz odcinka „Z Archiwum X”.
Kim westchnęła.
– Beth pojawiała się tylko wtedy, kiedy Nicola była w potrzebie, chora lub przerażona.
Podświadomość używała jej jak koła ratunkowego. Nicola nigdy nie przyjęła do wiadomości
śmierci siostry. Jej podświadomość zablokowała wspomnienia, żeby mogła żyć dalej.
Chroniła ją w ten sposób przed poczuciem winy. Kiedy Nicola stawała się Beth, zyskiwała
dostęp do wszystkich wspomnień. Pamiętała podsłuchaną rozmowę w biurze, wiedziała, co
stało się później. Nicola nie była w stanie przywołać tych wspomnień, ale jej alter ego –
owszem.
Kim była absolutnie przekonana, że świadomość Nicoli nie zdawała sobie sprawy, że
podświadomość przywołuje Beth. Sama spotkała się z „Beth” i wiedziała, że kobieta wcale
nie udawała.
Spojrzała na Bryanta.
– Nicola kontrolowała swoje codzienne życie, funkcjonowała w nim całkiem nieźle, ale
kontrolę nad jej podświadomością przejął ktoś inny.
Mężczyzna pokręcił głową.
– Nie kupuję tego. I myślę, że ławy przysięgłych też to nie przekona.
Kim podejrzewała, że Bryant ma rację, ale wątpiła też, czy Nicola kiedykolwiek dojdzie do
siebie na tyle, żeby móc stanąć przed sądem. Poza tym analizując miejsca, gdzie zamordowano
Teresę Wyatt i Toma Curtisa, zauważyła, że Nicola toczyła z Beth wewnętrzną walkę. W obu
przypadkach kobieta celowo przyspieszyła przyjazd policji. Część rozdwojonej osobowości
chciała, aby ktoś położył kres morderstwom.

Nicola nie była złym człowiekiem, a najsurowszą karę miały dla niej stanowić odzyskane
wspomnienia.
Stone wiedziała z doświadczenia, że poczucie winy ocalałego może go ukształtować –
dlatego zamierzała trzymać się z daleka od swoich pudełek ze wspomnieniami.
– Jak myślisz, dlaczego Wilksowi się upiekło?
– Miał więcej szczęścia niż rozumu – stwierdziła Kim. – Był następny w kolejce. Jego też
by dopadła.
Bryant pokręcił głową.
– Nie rozumiem jeszcze jednej rzeczy. Jakim cudem, do cholery, nikt nie zauważył braku
jednej z bliźniaczek?
– Bryant, w papierach panował bałagan. Pamiętaj, że ośrodek i tak miał wkrótce być
zamknięty. Informacje o uciekinierkach nie były uaktualniane, a po ewakuacji z pożaru każdy
liczył podopieczne po swojemu. Karetka zabierała dziewczyny do szpitala na badania.
Zapanował chaos – i o to chodziło. Ani jedna z list spisanych tamtej nocy nie pokrywa się
z żadną inną.
– Dlaczego Nicola nic nie powiedziała?
– Była przerażona. Myślała, że jeśli mordercy odkryją, że sweterek ich zmylił, wrócą po
nią.
– A Mary Andrews? Czy to też była robota Nicoli – czy, jak wolisz, Beth?
Kim pokręciła głową.
– Nic nie wskazuje, żeby została zamordowana. Mary jako jedyna była nieobecna tego dnia,
nikt nawet o niej nie wspomniał, więc Nicola nie miała powodu, żeby ją zaatakować. – Stone
westchnęła ciężko. – Myślę, że Mary Andrews była jedyną osobą, której dziewczyny mogły
zaufać. Poza Williamem pracującym na nocną zmianę każdy z pracowników na swój sposób
znęcał się nad podopiecznymi. Trudno się dziwić, że nie wyrastały na aniołki.
– Delikatnie powiedziane – wtrącił Bryant.
Detektyw chciała coś odpowiedzieć, ale zmieniła zdanie. Bryant uważał, że każdy człowiek
przychodzi na świat z kompasem moralnym zapisanym w genach, podobnie jak kolor oczu czy
wzrost. Kim wiedziała, że to nieprawda. Sumienie, i postępowanie zgodnie z nim, są
wyuczone na podstawie dobrych przykładów i silnych wzorców. Wyborów między dobrem
a złem dokonuje się przez całe życie – nie są one trwale zapisane w mózgu. Kompasy moralne
Tracy, Melanie i Louise zostały uszkodzone, bo dziewczyny dorastały w paskudnym otoczeniu.
Z tego samego powodu ludzie, nad którymi znęcano się w dzieciństwie, często maltretowali
później własne dzieci.
Bryant nie dawał się przekonać, ale Kim wiedziała, że ma rację. Sama spędziła przecież
wiele czasu w takim miejscu – a trzy lata przeżyte ze Spencerami wzmocniły ją nie tylko
fizycznie.
Bryant upił łyk kawy.
– No dobra, a co jest między tobą a doktorkiem? Zdaje się, że spotkałaś pokrewną duszę.
– Bryant – ostrzegła go.
– Daj spokój, Kim. Jeszcze trochę i coś by między wami zaiskrzyło.
– A co powodują iskry?
– Ogień – stwierdził mężczyzna, wytrzeszczając oczy.
– A widziałeś kiedyś ogień, który nie spowodował zniszczeń?
Bryant otworzył usta, ale po chwili namysłu je zamknął.

– Nie wiem, co odpowiedzieć.
– No właśnie.
– Może to i dobrze – stwierdził mężczyzna w zamyśleniu. – Doktorek był trochę za bardzo
do ciebie podobny. Wyobraź sobie tylko wasze dzieci.
– Bryant, myślę, że powinieneś pilnować własnego nosa – mruknęła. Czasami nie podobało
jej się, jak dobrze partner ją zna.
Chociaż gdyby spotkali się z Danielem ponownie – kto wie?
– Może i powinienem, ale lepiej mi idzie z cudzymi.
Kobieta się uśmiechnęła.
– A jak tam płynie życie w psim żłobku?
– Szczeniaki mają się dobrze. Wszystkie są już zaklepane. Pebbles trafi do mojej
siostrzenicy, Bam Bam do sąsiadów, Yogi do najlepszej przyjaciółki mojej córki, a Boo Boo
do siostry Stacey.
– Mam nadzieję, że nie nadałeś im tych imion na resztę życia. Nie zrobiłbyś im tego,
prawda?
Bryant pokręcił głową.
– Nie, wołamy je tak póki co, żeby je odróżnić.
– A ich matka?
– Zostanie z nami. Ma dopiero cztery lata, a weterynarz stwierdził, że rodziła już trzy razy.
Należy jej się odpoczynek.
Przez jedną krótką chwilę Kim miała ochotę uściskać tego potężnego faceta o złotym sercu –
swojego partnera i jedynego prawdziwego przyjaciela.
Poczekała, aż jej przejdzie.
Bryant zeskoczył ze stołka barowego.
– Przejdźmy do prawdziwego powodu mojej wizyty. Skończyłaś, prawda?
– Tak, Bryant, skończyłam.
Mężczyzna zatarł ręce.
– Mogę, mogę, mogę?
Kim roześmiała się, widząc jego dziecięcą ekscytację.
Bryant biegiem ruszył do garażu.
Stone wyrzuciła nieudane ciasto do kosza i zanurzyła tortownicę w gorącej wodzie
z płynem do naczyń.
Po chwili mężczyzna stanął w drzwiach.
– Eee… Kim, nie ma go.
– Naprawdę? Co ty powiesz?
Bryant oparł się o framugę i założył ręce.
– Sprzedałaś go?
Kim milczała. Jej gość był przybity i zdezorientowany.
– Ale przecież kochałaś ten motor jak własne dziecko. Dłubałaś przy nim miesiącami, żeby
móc się w końcu na nim przejechać. Nie rozumiem tego. Przecież był dla ciebie naprawdę
ważny.
– Wiesz, Bryant, są rzeczy ważne i ważniejsze.
Wytarła tortownicę i odłożyła ją na miejsce. Bryant nadal wyglądał na zbitego z tropu. Nie
wiedział, o co jej chodziło.
Kim wiedziała – i to wystarczyło.

LIST OD ANGELI

Po pierwsze, bardzo dziękuję Wam, że zechcieliście przeczytać Niemy krzyk. Mam
nadzieję, że podobała Wam się pierwsza opowieść o przygodach Kim i że myślicie o mojej
bohaterce podobnie jak ja – może nie jest idealna, ale warto mieć ją po swojej stronie.
Jeśli książka Wam się podobała, będę dozgonnie wdzięczna za zrecenzowanie jej. Wasze
opinie są dla mnie ważne i mogą pozwolić innym czytelnikom odkryć moje książki. Będzie mi
też miło, jeśli polecicie je rodzinie i znajomym…
Historia zaczyna się od ziarenka, które kiełkuje, kiedy obserwujemy wszystkich wokół
i wsłuchujemy się w nich. Każdy człowiek jest wyjątkowy. Każdy ma swoją historię. Chcę
uchwycić takich opowieści jak najwięcej. Mam nadzieję, że zechcecie towarzyszyć Kim Stone
i mnie w dalszej drodze, dokądkolwiek nas ona zaprowadzi.
Jeśli tak, odezwijcie się do mnie – możecie się ze mną skontaktować przez stronę
internetową albo na Facebooku, twitterze lub Goodreads.
Ogromnie dziękuję za Wasze wsparcie, jest dla mnie bardzo ważne.

Angela Marsons

www.angelamarsons-books.com
www.facebook.com/angelamarsonsauthor
www.twitter.com/WriteAngie

***

Spis treści

PODZIĘKOWANIA
PROLOG
ROZDZIAŁ 1
ROZDZIAŁ 2
ROZDZIAŁ 3
ROZDZIAŁ 4
ROZDZIAŁ 5
ROZDZIAŁ 6
ROZDZIAŁ 7
ROZDZIAŁ 8
ROZDZIAŁ 9
ROZDZIAŁ 10
ROZDZIAŁ 11
ROZDZIAŁ 12
ROZDZIAŁ 13
ROZDZIAŁ 14
ROZDZIAŁ 15
ROZDZIAŁ 16
ROZDZIAŁ 17
ROZDZIAŁ 18
ROZDZIAŁ 19
ROZDZIAŁ 20
ROZDZIAŁ 21
ROZDZIAŁ 22
ROZDZIAŁ 23
ROZDZIAŁ 24
ROZDZIAŁ 25
ROZDZIAŁ 26
ROZDZIAŁ 27
ROZDZIAŁ 28
ROZDZIAŁ 29
ROZDZIAŁ 30
ROZDZIAŁ 31
ROZDZIAŁ 32
ROZDZIAŁ 33
ROZDZIAŁ 34
ROZDZIAŁ 35
ROZDZIAŁ 36
ROZDZIAŁ 37
ROZDZIAŁ 38
ROZDZIAŁ 39

ROZDZIAŁ 40
ROZDZIAŁ 41
ROZDZIAŁ 42
ROZDZIAŁ 43
ROZDZIAŁ 44
ROZDZIAŁ 45
ROZDZIAŁ 46
ROZDZIAŁ 47
ROZDZIAŁ 48
ROZDZIAŁ 49
ROZDZIAŁ 50
ROZDZIAŁ 51
ROZDZIAŁ 52
ROZDZIAŁ 53
ROZDZIAŁ 54
ROZDZIAŁ 55
ROZDZIAŁ 56
ROZDZIAŁ 57
ROZDZIAŁ 58
ROZDZIAŁ 59
ROZDZIAŁ 60
ROZDZIAŁ 61
ROZDZIAŁ 62
ROZDZIAŁ 63
ROZDZIAŁ 64
ROZDZIAŁ 65
ROZDZIAŁ 66
ROZDZIAŁ 67
ROZDZIAŁ 68
ROZDZIAŁ 69
ROZDZIAŁ 70
ROZDZIAŁ 71
ROZDZIAŁ 72
ROZDZIAŁ 73
ROZDZIAŁ 74
ROZDZIAŁ 75
ROZDZIAŁ 76
ROZDZIAŁ 77
ROZDZIAŁ 78
LIST OD ANGELI