SAGA ZMIERZCH:

KSIĘŻYC W NOWIU

(OCZAMI EDWARDA)

MIŁOŚĆ MOŻE ŻYWIĆ SIĘ

NAJMNIEJSZĄ ODROBINĄ NADZIEI

ALE ZUPEŁNIE BEZ NIEJ ISTNIEĆ NIE MOŻE

WSTĘP: MELANCHOLIA

Był środek nocy, a ja wciąż siedziałem wpatrzony w nią. Zapewne, gdybym był normalny, nie byłoby
mnie tutaj. Nie przyglądałbym się miłości mego życia podczas gdy ona spała. Ja jednak nie byłem

normalny- byłem potworem, który dopiero po blisko stuleciu swego życia poczuł, że znalazł sens
swego istnienia. Tym sensem była piękna i delikatna ludzka dziewczyna, która w tej chwili rzucała się
po łóżku. Zapewne miała w tej chwili koszmar. Ja jednak nie chciałem jej budzić zupełnie nie
wiedziałem dlaczego. Bella nie wiedziała, że tę noc miałem zamiar spędzić u jej boku. Mieliśmy
spotkać się dopiero rano przed szkołą, tuż po moim powrocie z polowania. Polowanie było
koniecznością jeśli Bella miała być blisko mnie, a pragnąłem tego bardziej niż czegokolwiek innego na
świecie.

Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że nigdy nie powinniśmy być razem, jednak by poczuć ją
chociaż przez chwilę w swych ramionach, byłem gotów na wieczne cierpienie. Bella przekręciła się na
łóżku. Spojrzałem na nią. Dziś kończyła 18 lat. Zdawałem sobie oczywiście sprawę, jak ją to
przytłaczało. Od kilku tygodni chodziła przybita. Uśmiechała się, odwzajemniała, a nawet częściej
wymuszała pocałunki, jednak wszystkie gesty, każde słowo skłaniały się ku temu, że miała przestać
być moją równolatką. Dla mnie tak właśnie

powinno być .Gdybym nie istniał, a istnieć nie powinienem, żyłaby teraz jak każda normalna
dziewczyna. Miałaby normalnych znajomych, a nie przyjaciół w rodzinie wampirów. Powoli
nadchodził ranek, a musiałem jeszcze wrócić do domu. Niechętnie wstałem z bujanego fotela w kącie
pokoju, ucałowałem Bellę w czoło i wymknąłem się przez okno.

Biegłem tylko krótką chwilę do domu, a jednak poczułem się dziwnie wolny. Emmetta i Rosali nie
było w domu. Carlisle i Esme, tak jak Alice i Jasper byli razem na górze, a ja nie chciałem im
przeszkadzać. Usiadłem w salonie przy moim fortepianie i zacząłem grać. Jak zawsze mimo iż nie
miałem przed sobą nut melodia, która wydobywała się spod moich palców była tą, którą napisałem z
myślą o mojej jedynej miłości. Ta melodia powodowała, że czułem się szczęśliwy na jeden z
najdoskonalszych sposobów.

"Byłeś u niej?"

Mimo iż było to pytanie Alice doskonale znała na nie odpowiedź.

- Tak.

"Cieszę się, że ją masz. W pełni zasługiwałeś na kogoś takiego jak ona, kogoś kto uczni cię
szczęśliwym"

Nic nie odpowiedziałem. Po prostu grałem. Nie chciałem by cokolwiek zakłóciło ten idealny moment
wyciszenia.

"Cóż, widzę Edwardzie, że nie masz najmniejszej ochoty rozmawiać ze mną w tej chwili."

Wiedziałem, że jest to tylko prowokacja. Ten narwany chochlik zawsze tak robił. I tylko ja, który
dobrze znałem mechanizm działania jej sztuczek, mogłem się jej skutecznie oprzeć .

Wyjrzałem przez okno. Powoli zaczynało świtać. Za niecałą godzinę będę mógł zobaczyć Bellę.

Będę mógł poczuć jej zapach, poczuć jej miękkie usta na swoich. Ta myśl spowodowała, że
melancholijny nastrój, który dziś był powodem mych długich i niepokojących rozważań prysł jak
bańka mydlana. Pobiegłem po schodach do mojego pokoju. Pierwszym co wyczułem zaglądając do
szafy były jeansy i t-shirt, które jak najszybciej na siebie założyłem. Przerzuciłem plecak przez ramię i
zbiegłem na dół. Po domu kręcili się już pozostali. Carlisle, który szykował się do pracy, Esme, która
układała kwiaty po pokoju, Alice, która czekała na mnie już przy wejściu do garażu.

Od kiedy w zeszłym roku Rose, Emmett i Jasper zakończyli po raz kolejny swoją edukację w liceum,
poczułem że ludzie w szkole zrobili się bardziej rozluźnieni. Mieli w końcu trzech Cullenów z głowy.
Niby teraz z Alice integrowaliśmy się z pozostałymi, ale robiliśmy to tylko dla Belli. Nie mogła stracić
wspomnień znajomych z lat szkolnych, tylko z tego powodu, że jest z kimś takim jak ja. Jeśli miałbym
być szczery, byłoby mi dużo łatwiej to wszystko znieść, gdyby w tym gronie zabrakło przebrzydłego
Mike'a Newtona. Droga do szkoły minęła nam szybko. Alice o nic nie pytała, a ja nic nie opowiadałem.
W tej chwili najważniejsze dla mnie było tylko wreszcie ją zobaczyć. Nieposłuszna myśl wyrwała się
Alice.

- Będzie zła o ten prezent.

- Och Edwardzie nie przesadzaj. w sumie ten zakaz tyczył się bardziej ciebie.

Ale ja już jej nie słuchałem, ponieważ w tej chwili na parking szkolny wjechał sens mego istnienia.

Oparty o moje volvo czekałem by móc złożyć pocałunek na jej ustach. Gdyby nie to, że moje serce

przestało bić parę dekad wcześniej, jak nic jego bicie by przyspieszyło.

I.PRZYJĘCIE

Widziałem, że już mnie zauważyła, widziałem doskonale wyraz jej twarzy, kiedy uświadomiła sobie co
w swoich rękach trzyma Alice.

"Żadnych prezentów, nie chcę żadnych prezentów"- doskonale wyuczona na pamięć formuła
wybrzmiewała z jej ust jeśli tylko ktoś poruszył przy niej temat jej urodzin.

Ze złością trzasnęła drzwiami swojej wiekowej furgonetki i ruszyła w naszym kierunku. Nie mogłem
pojąć, dlaczego nie pozwoliła mi jeszcze, bym kupił jej jakiś nowy, cichy i bezpieczny samochód.

Jej wymówka zawsze brzmiała tak samo "Już samo to że przy mnie jesteś jest dla mnie

największym prezentem jaki możesz mi podarować". Jakby było w tym chodź odrobinę prawdy.

- Wszystkiego najlepszego Bello!- krzyknęła Alice, kiedy podeszła do niej.

- Cii!- no tak, bo jeszcze ktoś by usłyszał.

Alice dalej kontynuowała swoje wywody, nie zważając na reakcje Belli.

- Otworzysz swój prezent teraz, czy później?

Dostrzegłem gniewne spojrzenie rzucone mi przez Bellę.

- Żadnych prezentów.

- Dobra, wrócimy do tego później. I co, podoba ci się ten album, który przysłała ci mama? A aparat
fotograficzny od Charliego? Fajny, prawda?

W ogóle nie wydawała się zdziwiona wiedzą Alice. Bella znała tajemnice mojej rodziny i doskonale
wiedziała co też potrafimy.

- Tak, świetny. Album też.

- Moim zdaniem to bardzo trafiony pomysł. W końcu tylko raz w życiu kończy się liceum. Warto
wszystko starannie udokumentować.

- I kto to mówi? Przyznaj się, ile razy byłaś w czwartej klasie?

- Ja, to co innego.

Podeszły do mnie. Moja ręka machinalnie wyciągnęła się w kierunku jej dłoni byle tylko ja

dotknąć. Ścisnąłem delikatnie jej palce. Ten gest wystarczał za każde słowo, jakie mógłbym
powiedzieć do niej w tej chwili. Czułem, jak serce Belli zaczyna łomotać. Uśmiechnąłem się do niej.
Było to dla mnie takie niezwykłe, że kochałem ja, a ona w jakiś sposób odwzajemniała to uczucie.

- Jeśli dobrze zrozumiałem, mam ci nie składać życzeń, tak?- Spytałem mając nadzieję, że może
jednak zmieniła zdanie. A ja jak nic popędziłbym natychmiast za najcudowniejszym prezentem dla
niej. W takich chwilach żal spowodowany brakiem możliwości słyszenia jej myśli przybierał
gwałtownie na sile.

- Zgadza się.

- Chciałem się tylko upewnić. Mogłaś w międzyczasie zmienić zdanie. Wiesz, większość ludzi lubi mieć
urodziny i dostawać prezenty. Alice na te słowa parsknęła śmiechem.

- Spodoba ci się, sama zobaczysz. Wszyscy będą dla ciebie mili i będą ci ustępować. Co w tym takiego
okropnego? - spytała retorycznie, ale i tak jej odpowiedziała.

- To, że się starzeję.

Przestałem się uśmiechać.

- Osiemnaście lat to jeszcze nie tak dużo - stwierdziła Alice. - Kobiety zwykle denerwują się
urodzinami, dopiero, gdy skończą dwadzieścia dziewięć.

- Ale jestem już starsza od Edwarda - wymamrotała.

Westchnąłem tylko. Więc to był jedyny powód.

- Formalnie rzecz biorąc, tak - powiedziała Alice pogodnie - ale w praktyce to przecież tylko jeden
mały roczek. Bella jednak nie wydawała się za bardzo przekonana argumentami wysuniętym przez
Alice. Odkąd tylko byliśmy razem, nie było dnia, by nie poruszała tematu swojej ewentualnej
przemiany. Nie mogłem uwierzyć, że chciała dołączyć do rodziny potępionych, że była w stanie
poświęcić swoje życie dla wieczności spędzonej ze mną. Zapewne nie mógłbym spojrzeć w lustro
wiedząc, że Bella stała się potworem przeze mnie.

- Podjadę po nią zaraz, jak wróci ze szkoły. - To wydało mi się najbardziej odpowiednie w tej chwili.

- Po szkole pracuję! - Bella jak nic zwietrzyła podstęp.

- Nie dziś - poinformowała ją Alice, zadowolona z własnej zapobiegliwości. - Rozmawiałam już na ten
temat z panią Newton. Załatwi zastępstwo. Kazała złożyć ci w jej imieniu najserdeczniejsze życzenia
urodzinowe.

- To nie wszystko. E... - Zabrakło jej już w tej chwili wymówek. - Nie obejrzałam jeszcze Romea i Julii
na angielski.

Alice prychnęła.

- Znasz tę sztukę na pamięć!

- Widziałaś już film z DiCaprio - przypomniała Alice oskarżycielskim tonem.

- Pan Berty kazał nam obejrzeć tę wersję z lat sześćdziesiątych. Ponoć jest lepsza.

W takich momentach byłem wręcz zaniepokojony jej zachowaniem. Całkowicie człowiecze
zachowania czy okazje nic dla niej nie znaczyły. Prowadziła taki niby wampirzy tryb życia wciąż
pozostając człowiekiem.

- Możesz się stawiać, Bello, proszę bardzo, ale...

Znałem plan działania Alice doskonale. Miała na celu zmiękczyć serce Belli i działać bez

opamiętania tworząc dla Belli przyjęcie jej marzeń. Przynajmniej ona tak myślała.

- Uspokój się, Alice. Nie możemy zakazać Belli oglądania filmu. A już szczególnie w jej urodziny.-

Gdyby wzrok Alice mógłby mnie zabić, leżałbym już martwy.

- Właśnie.

- Przywiozę ją koło siódmej.- Alice rozchmurzyła się.

- W porządku. W takim razie, do zobaczenia wieczorem! Będzie fajnie, obiecuję! - W szerokim
uśmiechu zaprezentowała idealny zgryz.

Mały i wnerwiający chochlik ucałował policzek Belli i tanecznym krokiem poszedł w stronę budynku w
swojej głowie wymyślając już całą scenerie.

- Nie chcę żadnego... - kiedy zaczęła to mówić przycisnąłem swój palec do jej miękkich ust.

- Zostawmy tę dyskusję na później. Chodź już, bo się spóźnimy.

Delikatnie objąłem ją w pasie i ruszyliśmy ku głównemu wejściu do szkoły.

Stwierdziłem, że opiekowanie się Bellą to zajęcie wymagające mojej ciągłej obecności, stąd też
pojawił się u mnie pomysł zmiany mojego planu lekcji. Wystarczało spojrzeć tylko w oczy pani Cope,
by ta zrobiła co jej się powiedziało bez żadnych ale. Zbyt dokładnie chyba przysłuchiwałem się jej
mało grzecznym myślom, gdyż zdecydowanie tego dnia słyszałem za wiele.

"Ta Swan to ma dopiero szczęście. Oh gdybym mogła być w jej wieku."

Uważałem za niestosowne takie zachowanie, ale jak to sobie zawsze usprawiedliwiałem ich przede
mną "To tylko nieposłuszne myśli". Bella była najważniejsza i tylko ona się dla mnie liczyła. Z początku
irytował mnie stosunek innych, to jak twierdzili

"Ona jest z nim tylko dla kasy",

"Co ona ma w sobie, czego ja nie mam?".

Z całą pewnością żadna inna dziewczyna nie byłaby w stenie zastąpić mi Belli. Dzisiejszego dnia była
ona całkowicie poza światem żywych. I choć nie słyszałem jej myśli mogłem chyba całkiem trafnie
określić gdzie się znajdywała. Udzielił mi się jej humor i powróciłem do rozmyślań z rana. Coraz
częściej zastanawiałem się, czy aby na pewno związanie się z Bellą było nieuniknione. Oczywiście
kochałem każde jej spojrzenie, gest, uśmiech na jej twarzy, to jak się czerwieniła, kiedy ktoś ją
zawstydził, ale cały czas twierdziłem, że zasługuje na kogoś lepszego. I choć tak właśnie myślałem, to
ostatnia rzeczą, jaką bym sobie życzył było to, żeby Bella chciała się związać z kimś takim jak Mike
Newton.

Dobrze, że przynajmniej nie patrzy już na nią w ten dziwnie zachłanny sposób. Zawsze wtedy miałem
ochotę rozerwać go na strzępy, a powstrzymywałem się tylko dlatego, że Belli by się to nie
spodobało. W sumie, gdyby ona tylko tego chciała, moglibyśmy żyć tak, jak to dla nas zaplanowano.
Ja wiecznie młody przy starzejącej się Belli- nie sprawiałoby mi to problemu. Kochałbym ją do końca
jej dni, a po śmierci Belli zadbałbym o to, by jak najszybciej do niej dołączyć. Nie poruszałem już z nią
tematu urodzin.

Po tym jak zrobiła się spokojniejsza, mogłem stwierdzić, że było to słuszne posunięcie. Po tych kilku
godzinach spędzonych na przedmiotach, które nie były w stanie już nauczyć mnie niczego nowego,
ruszyliśmy w stronę stołówki. Przyłączyła się do nas Alice, która wciąż była zajęta planowaniem
przyjęcia. Oboje zdecydowanie lepiej czuliśmy się siedząc przy stoliku z naszym rodzeństwem, jednak
Jasper, Rose i Em skończyli szkołę (po raz czwarty zresztą), a my siadaliśmy ze znajomymi Belli. Nie
chciałem jej ranić, mówiąc co tak naprawdę myślą o niej, nas jej

"przyjaciele", co nie oznaczało, że chciałem to tolerować. Siadaliśmy z brzegu. Wydawało im się, że to
oni podjęli taka decyzje, ale prawda jest, że za nic nie usiadłbym gdzie indziej. Tego dnia również
mogłem posłuchać dość niewybrednych myśli. Tu zawsze wydawało mi się dziwne podobieństwo
myśli Jessiki i Lauren. Zdecydowanie dwulicowość miały w genach.

"Przyszła królewna z księciem".

"Ależ ona paskudna, w ogóle do niego nie pasuje".

Przy stoliku siedzieli również z nami Ben i Angela. Uśmiechałem się sam do siebie na wspomnienie
mojej intrygi, która weszła w życie z pomocą Emmetta. Alice spojrzała się na mnie badawczym
wzrokiem.

"Co ci tak wesoło?"

- Nic, nic...

Dzień minął szybko. Umówiłem się z Alice, że to ona wróci dziś moim samochodem, natomiast ja
pojadę z Bellą. Zdecydowanie wyczuła ona podstęp już w drodze na parking. Błyskawicznie
otworzyłem przed nią drzwiczki od strony pasażera. Mimo że padł deszcz, nie śpieszno było jej wejść
do samochodu.

- Dziś moje urodziny. Chyba dasz mi prowadzić?

- Tak jak sobie tego życzyłaś, udaję, że nie masz dziś urodzin.

- Jeśli to nie moje urodziny, to nie muszę do was wpadać dziś wieczorem...- Czasami jej

zachowanie doprowadzało mnie do białej gorączki. Szczerze nie chciałem jej tego mówić, ale
kierowca był z niej marny.

- No dobrze, już dobrze. - Zamknąłem drzwiczki od strony pasażera, i obszedłem furgonetki, by
otworzyć te od strony kierowcy. - Wszystkiego najlepszego.- Nie mogłem się oprzeć by zrobić jej na
złość.

- Cicho! - Zdecydowanie żałowała, że nie usiadła po stronie pasażera.

Jadąc tak tym jej ślimaczym tempem chciałem dać jej wskazówkę, czego może się spodziewać po
dzisiejszym przyjęciu. Bawiłem się sędziwym jak i słabo działającym radiem.

- Strasznie kiepsko odbiera.

Moja wypowiedź zdecydowanie się jej nie spodobała.

- Jak ci się nie podoba, to wracaj do swojego volvo. - Bella zaczęła się robić drażliwa. I bynajmniej nie
chodziło tu o moja uwagę. Jej zdenerwowanie wydało mi się zabawne. Musiałem uważać, żeby nie
parsknąć śmiechem. Droga minęła nam w milczeniu. Najwyraźniej złość na Alice jej nie przeszła. Nie
ma co, miała humor na zabawę. Kiedy podjechała pod swój dom, delikatnie ująłem jej twarz w moje
dłonie. Była bardziej krucha niż większość ludzi.

- Powinnaś być dziś w dobrym nastroju. To twój dzień.

- A co, jeśli nie chcę być w dobrym nastroju? - spytała. Jej serce znów zaczęło wykonywać dobrze

znane mi ewolucje. Gdyby mogła usłyszeć moje serce, wiedziałaby, że działa na mnie tak samo.

- Szkoda, że nie chcesz.

Delikatnie ją pocałowałem, jednak to przerodziło się w coś więcej.

Minęła chwila. Czułem, jak Bella obejmuje mnie za szyję, jak wpija się jeszcze mocniej w moje wargi.
Wraz z większą namiętnością obudził się we mnie potwór, który dawał o sobie znać. Musiałem
przestać, aby jej nie skrzywdzić. Pojawił się palący gardło ogień. Balansowaliśmy na granicy moich
możliwości, a ona nic mi nie ułatwiała. Pachniała tak smakowicie. "Przestań!" krzyknąłem w myślach.
Musiałem to przerwać. Delikatnie ja odsunąłem, zdejmując jej ręce z mojej szyi. Pewnych granic nie
można przekraczać.

- Błagam, bądź grzeczną dziewczynką - zamruczałem jej nad uchem, po czym pocałowałem ją krótko
w usta. Bella oddychała niczym po maratonie. Przyłożyła swoją dłoń do serca.

- Jak myślisz, przejdzie mi to kiedyś? Czy moje serce przyzwyczai się kiedyś do twojego dotyku?

- Mam nadzieję, że nie - byłem zadowolony, że właśnie tak na nią działam.

- Macho! Obejrzysz ze mną potyczki Montekich i Kapuletów?

- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.

Rozłożyłem się w salonie, kiedy Bella włączała film. Osobiście nie przepadałem za tą sztuką, jednak
bliskość Belli wszystko wynagradzała. Oparła się o mój tors. Dla innych z mojego gatunku mogłoby się
wydawać, że mam normalna temperaturę ciała, jednak ona czuła chłód. Okryłem ją kocem, by nie
zmarzła.

- Wiesz, nigdy nie przepadałem za Romeem.

- Co masz mu do zarzucenia? - spytała, niemile zaskoczona.

- Hm, przede wszystkim najpierw jest zakochany w tej całej Rozalinie - nie uważasz, że to nieco
dyskredytuje stałość jego uczuć? A potem, kilka minut po ślubie z Julią, zabija jej kuzyna.

Przyznasz, że nie jest to zbyt rozsądne z jego strony. Popełnia błąd za błędem. W dużej mierze sam
jest sobie winny.- tak, skąd ja to znałem.

Słychać było tylko ciche westchnięcie.

- Nie musisz tu ze mną siedzieć.

- Posiedzę. I tak będę patrzył głównie na ciebie. - Była to najprawdziwsza prawda. Nigdy nie

miałem dość przyglądać się jej, czy też jej zachowaniu. - Będziesz płakać?

- Raczej tak. Jeśli pozwolisz mi się skupić.

- W takim razie nie będę ci przeszkadzał - Nie miałem jednak takiego zamiaru. Delikatnie całowałem
ją we włosy. Po jej ciele przechodziły miłe dreszcze ekscytacji.

Doskonale także znałem kwestie Romea, więc wkrótce zmieniłem taktykę i zacząłem szeptać jej do
ucha jego kwestie. Patrzyłem na nią zafascynowany, kiedy popłakała się podczas sceny w której Julia
budzi się i widzi martwego Romea.

- Muszę przyznać, że mu poniekąd zazdroszczę - powiedziałem, ocierając jej anielską twarz z łez.

- Śliczna ta Julia, prawda?

Zupełnie mnie nie zrozumiała.

- Nie zazdroszczę mu dziewczyny, tylko tego, z jaką łatwością Romeo mógł ze sobą skończyć. Wy,
ludzie, to macie dobrze! Starczy dosypać sobie trochę ziółek do picia i...

- Co ty wygadujesz?

- Raz w życiu zastanawiałem się nad tym, jak się zabić, a z doświadczeń Carlisle'a wynika, że w naszym
przypadku nie jest to takie proste. Chyba pamiętasz, jak ci opowiadałem o jego przeszłości? Sam nie
wiem, ile razy próbował popełnić samobójstwo, po tym jak się zorientował... po tym jak się
zorientował, czym się stał... - Zupełnie nie wiem co mnie napadło, żeby to powiedzieć. Chyba
musiałem dać upust jakoś swoim emocjom. Widziałem jej poważną minę, musiałem jak najszybciej
rozładować sytuację. - A jak sama dobrze wiesz, wciąż cieszy się świetnym zdrowiem.

Spojrzeliśmy sobie prosto w oczy.

- Nigdy mi nie mówiłeś, że zastanawiałeś się nad samobójstwem. Kiedy to było?

- Na wiosnę... kiedy o mały włos... - Zdałem sobie sprawę, że za każdym razem, kiedy Belli przy mnie
nie ma od razu opracowuję plan awaryjny, w razie, gdyby jej zbrakło w moim życiu na zawsze.-
Oczywiście koncentrowałem się na tym, żeby odnaleźć cię żywą, ale jakaś cześć mojej świadomości
obmyślała też plan awaryjny. Jak już mówiłem, to dla mnie nie takie proste, jak dla człowieka. Bella
całkowicie zamarła. Z wyrazu jej twarzy mogłem odczytać głównie jedno- niedowierzanie.

- Plan awaryjny? - powtórzyła.

- Wiedziałem, że nie mógłbym żyć bez ciebie, ale nie miałem pojęcia, jak się zabić - Emmett i Jasper
na pewno odmówiliby, gdybym poprosił ich o pomoc. W końcu doszedłem do wniosku, że mógłbym
pojechać do Włoch i sprowokować jakoś Volturi.

- Jakich znowu Volturi? - spytała.

- Volturi to przedstawiciele naszej rasy, bardzo stara i potężna rodzina. Są dla nas jakby

odpowiednikiem królewskiego rodu. Carlisle mieszkał z nimi jakiś czas we Włoszech, zanim przeniósł
się do Ameryki. Pamiętasz? Wspominałem ci o nich.

- Jasne, że pamiętam.

- To ich właśnie nie należy prowokować. Chyba, że chce się umrzeć, rzecz jasna. To znaczy, jeśli nasz
koniec można nazwać śmiercią.- cóż, ja podchodziłem do tego dość sceptycznie. Rozmawianie o
śmierci nie było dla mnie niczym, co mogłoby jakoś mnie poruszyć. Przeżyłem już swoją śmierć jako
człowiek. Wątpiłem, czy wampirza może być gorsza. Bella natychmiast chwyciła moją twarz w swoje
dłonie i przysunęła się do niej.

- Zabraniam ci, zabraniam ci myśleć o takich rzeczach! Nigdy więcej nie bierz takiego wyjścia pod
uwagę! Bez względu na to, co się ze mną stanie, nie wolno ci ze sobą skończyć!

- Obiecałem sobie, że już nigdy więcej nie narażę cię na niebezpieczeństwo, więc to czyste
teoretyzowanie.

- Co ty pleciesz? Kiedy ty mnie niby narażałeś na niebezpieczeństwo? Ustaliliśmy chyba, że za każdym
razem, gdy przytrafia mi się coś złego, wina leży po mojej stronie, prawda? Boże, jak możesz brać ją
na siebie?

Jak bardzo chciałbym wierzyć w słowa, które powiedziała w tej chwili. Jednak moje sumienie dawało
mi wyraźnie do zrozumienia, jak jest prawda. Nawet samo to, że siedziałem z nią w tej chwili w jej
domu, sam, było wysoce nieodpowiednie. Powinienem odejść, ale nie mogę. Za bardzo ją kocham.

- A co ty byś zrobiła na moim miejscu? - zapytałem.

- Ja to nie ty.

A była różnica? Ja i ona byliśmy jednością.

- Co bym zrobiła, gdyby tobie się coś stało? Chciałbyś, żebym popełniła samobójstwo?

Grymas bólu wstąpił na moją twarz.

- Ha. Rozumiem, o co ci chodzi, przynajmniej do pewnego stopnia. Ale co ja bez ciebie pocznę?

- Żyj tak jak dawniej. Jakoś sobie radziłeś, zanim pojawiłam się w twoim życiu i postawiłam je na
głowie. Gdyby była tylko w stanie pojąć, że nic już nie będzie nigdy dla mnie takie samo jak wcześniej.

- Gdyby było to takie proste...

- To jest proste. Nie jestem nikim wyjątkowym.

Nie mogłem zrozumieć, dlaczego nie widziała, jak niesamowita jest. Była najbardziej wyjątkową
istotą, jaką spotkałem przez całe moje życie.

- Czyste teoretyzowanie - przypomniałem.

W tej chwili dosłyszałem warkot silnika radiowozu. Wyprostowałem się zdejmując sobie Bellę z kolan.

- Charlie?

Uśmiechnąłem się do niej. Charlie już zaparkował. Chciał zrobić jej niespodziankę w dniu urodzin,
żeby nie musiała gotować. W pracy miał ciężki dzień. Przyszło jakieś zgłoszenie o mordercy
kierującym się na północ.

- Cześć, dzieciaki. Pomyślałem sobie, że będzie miło, jeśli odpoczniesz we własne urodziny Od
gotowania i zmywania. Głodna? "Mogłem się domyślić, że będziemy mieli gościa."

- Jasne. Dzięki, tato.- Bella uśmiechnęła się do ojca.

Z początku Charlie nie rozumiał, dlaczego mimo tylu zachęt nigdy nie jadłem w ich towarzystwie.
Wkrótce jednak przestał się pytać myśląc iż po prostu jem wcześniej w domu przed przyjściem do
Belli. Niemałą ciekawostka był dla mnie fakt, że jego myśli było ciężej wyłapać niż pozostałych. Nie
było to niemożliwe, jednak przypuszczałem, że nie słyszę wszystkiego.

- Czy ma pan coś przeciwko, żeby Bella przyszła dziś wieczorem do nas do domu? - spytałem

grzecznie, kiedy skończyli już posiłek.

Bella spojrzała znacząco na Charliego. Nie mogła być pewna jego reakcji.

- Nie, skąd. To się nawet dobrze składa, bo Seattle Mariners grają dzisiaj z Boston Red Sox, a i tak nie
nadawałbym się na towarzysza solenizantki. - Sięgnął po aparat fotograficzny, który kupił jej na
prośbę Renee i rzuci go w jej stronę. - Łap!

Cóż, nie wiedziałem, czym jest to spowodowane, że Charlie nie zauważył jeszcze niezdarności Belli.
Chwyciłem aparat w ostatniej chwili.

- Niezły refleks - pochwalił mnie Charlie. - Jeśli Cullenowie szykują coś na twoją cześć, Bello, powinnaś
zrobić trochę zdjęć dla mamy. Znasz ją. Teraz, skoro masz już czym, będziesz musiała szykować dla
niej fotoreportaż z każdego swojego wyjścia.

- Dopilnuję, żeby obfotografowała dziś wieczorem wszystkie atrakcje - przyrzekłem, podając jej
aparat.

Natychmiast zrobiła mi zdjęcie.

- No to fajnie. Ach, przy okazji, pozdrówcie ode mnie Alice. Dawno już do nas nie zaglądała – dodał
Charlie z wyrzutem.

- Trzy dni, tato - przypomniała mu.

Doskonale zdawałem sobie sprawę z uwielbienia, jakim Charlie darzył moją siostrę. W końcu
wyręczała go w tych wszystkich dość niewygodnych dla niego sytuacjach tuż po wypadku w Phoenix.
O ile Alice darzył wręcz czcią, o tyle doskonale wiedziałem kogo poniekąd wini za cały ten "wypadek".

- Pozdrowię ją, nie martw się.

- Bawcie się dobrze.

Charlie chciał się już nas pozbyć. Triumfalny uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Natychmiast
chwyciłem rękę Belli i wyprowadziłem ją z domu. Na dworze przy furgonetce znów otworzyłem przed
nią drzwiczki od strony pasażera, ale tym razem nie zaprotestowała. Domyślałem się, że powodem
tego była jej niemożność w znalezieniu drogi do mojego domu, nigdy nie mogła znaleźć zjazdu z drogi
głównej. Wkrótce minęliśmy północną granicę miasteczka. Starałem się wycisnąć z tej furgonetki
chociaż marne osiemdziesiąt kilometrów na liczniku, jednak bez efektu. "Ach to moje volvo."

- Na miłość boską, zwolnij.

- Gdybyś tylko się zgodziła, sprawiłbym ci śliczne sportowe audi. Cichutkie, o dużej mocy...- taki
zresztą miałem z początku plan na prezent, ale po jej reakcji na słowo urodziny natychmiast z tego
zrezygnowałem.

- Mojemu autu nic nie brakuje. A propos sprawiania mi drogich, bezsensownych prezentów, mam
nadzieję, że nic mi nie kupiłeś na urodziny?

- Nie wydałem na ciebie ani centa.- była to w pewnym sensie prawda.

- Twoje szczęście.

- Wyświadczysz mi przysługę?

- Zależy, jaką - jak zwykle jakiś warunek. Mogłem się tego spodziewać.

- Bello, ostatnie przyjęcie urodzinowe wyprawialiśmy w 1935 roku, dla Emmetta. Okaż nam trochę
serca i przestań się dąsać. Oni tam już nie mogą się doczekać.

Miałem nadzieję, że to przemówi jej do rozsądku.

- Niech ci będzie. Obiecuję, że będę grzeczna.

- Chyba powinienem cię o czymś uprzedzić...- wiedziałem, że ani Bella ani Rose nie cieszą się ze
wspólnego spotkania.

- Tak?

- Mówiąc „oni”, mam na myśli wszystkich członków mojej rodziny.

- Wszystkich? Emmett i Rosalie przyjechali aż z Afryki?

- Emmettowi bardzo na tym zależało.

- A Rosalie?

- Wiem, ale o nic się nie martw. Dopilnujemy, żeby nie robiła scen.- już mi to zresztą obiecała.

Zaczęła się martwić. Wiedziałem, że właśnie w ten sposób zareaguje na wiadomość o przyjeździe
Rosalie. Zresztą wcale się nie dziwiłem, nie podobało mi się jak się do niej odnosiła. Wypadało chyba
zmienić tor rozmowy.

- Skoro nie pozwalasz mi kupić sobie audi, to może powiesz, co innego chciałabyś dostać na urodziny?

- Wiesz, o czym marzę - wyszeptała.

Wiedziałem i nie chciałem nawet o tym myśleć. Zbyt wiele wspólnie spędzonego czasu straciliśmy na
rozmowy na ten właśnie temat.

- Starczy już, Bello. Proszę.

- Jest jeszcze Alice. Kto wie, co dla mnie szykuje...

Zza moich zębów dobył się warkot. Doskonale wiedziałem, do czego zdolna jest Alice.

- To nie są twoje ostatnie urodziny. Koniec, kropka.

- To nie fair!

Pozostało mi tylko zacisnąć zęby.

To, co mogłem przyznać, to to , że Alice zrobiła kawał dobrej roboty. Ja mogłem się spodziewać jak to
będzie wyglądać, ale Bella z całą pewnością nie.

Wydała z siebie cichy jęk.

- To przyjęcie na twoją cześć - przypomniałem jej - Doceń to i zachowuj się przyzwoicie.

- Wiem. - mruknęła ponuro.

Obszedłem auto, otworzyłem przed nią drzwiczki i podałem jej rękę.

- Mam pytanie.

Skrzywiłem się, ale pozwoliłem by mi je zadała.

- Jak wywołam ten film - powiedziałam, obracając w palcach aparat - to będziecie widoczni na
zdjęciach?

Zacząłem się śmiać. Byliśmy już chyba razem na tyle długo i wiedziała o mnie i o mojej rodzinie na tyle
by wiedzieć, że nie musi wierzyć we wszystkie mity na temat mojego gatunku. Atak wesołości minął
mi dopiero po wejściu do domu.

Wszyscy członkowie rodziny już na nas czekali i gdy tylko znaleźliśmy się w środku, powitali nas
gromkim: „Wszystkiego najlepszego, Bello!” Gdy to usłyszała zarumienia się i spuściła wzrok.

Salon był wręcz przesadnie udekorowany. Alice poustawiał gdzie się dało różowe świece i dalsze
wazony z różami. Koło mojego fortepianu stał stół nakryty białym, udrapowanym obrusem, a na nim
różowy tort, kolejny bukiet, szklane talerzyki i zapakowane w srebrny papier prezenty.

Wyczułem jej przerażenie. Przyciągnąłem ją do siebie i ucałowałem w czoło.

Najbliżej drzwi stali Carlisle i Esme. Moja przybrana matka uściskała ją i tak samo jak ja wcześniej
pocałowała Bellę w czoło. Potem podszedł do niej Carlisle i położył jej dłonie na ramionach.

- Wybacz nam, Bello - szepnął jej do ucha. - Alice była głucha na wszelkie prośby.

Następnie podeszli do niej Emmett i Rosalie. Mój brat cieszył się na spotkanie z Bellą. Twierdził, że jej
człowiecza niezdarność jest śmieszna no i jakby nie było dzięki niej coś się zawsze dzieje. Rose
natomiast najchętniej po prostu wyrzuciłaby ją za drzwi. Z całą pewnością nie miała zamiaru
uszanować mojego szczęścia.

- Nic się nie zmieniłaś - odezwał się Emmett, udając rozczarowanego. - Spodziewałem się wyłapać z
miejsca jakieś różnice, a tę zaczerwienioną twarzyczkę przecież dobrze znam.

- Piękne dzięki - powiedziała, rumieniąc się jeszcze bardziej.

Emmett zaśmiał się.

- Muszę teraz wyjść na moment. - Mruknął porozumiewawczo do Alice. - Tylko powstrzymaj się przed
robieniem głupstw, kiedy mnie nie będzie!

- Postaram się.

Z tyłu przy schodach stali Jasper i Alice. Chochlik natychmiast do nas podbiegł, by pocałować Bellę w
oba policzki i złożyć życzenia. Zauważyłem, że Bella rzuciła zaciekawione spojrzenie Jasperowi.
Zapewne zastanawiała się, dlaczego jako jedyny do niej nie podszedł. Po prostu uważałem, że tak
będzie rozsądniej.

- Czas otworzyć prezenty! - ogłosiła Alice. Wzięła Bellę pod rękę i podprowadziła do stołu.

- Mówiłam ci, Alice, że nie chcę żadnych...

- Ale cię nie posłuchałam - przerwała jej z filuternym uśmiechem. Zabrała aparat fotograficzny, a
wręczyła duże, kwadratowe pudło. - Masz. Otwórz ten pierwszy.

Bella natychmiast wzięła się za rozpakowywanie prezentu. Z jej twarzy można było odczytać
zaciekawienie, a później zdezorientowanie.

- Ehm... Dzięki.

Rosali nareszcie się uśmiechnęła. Jasper się zaśmiał.

- To radio samochodowe z wszystkimi bajerami - wyjaśnił. - Do twojej furgonetki. Emmett właśnie je
instaluje, żebyś nie mogła go zwrócić.

Musiałem przyznać, że gdyby Emmet tego nie zrobił tej chwili prawdopodobnie to radio nie
znalazłoby swego miejsca na desce rozdzielczej w furgonetce.

- Dziękuję, Jasper. Dziękuję, Rosali. Dzięki, Emmett! - zawołała.

Z zewnątrz, od strony podjazdu, dobiegł nas tubalny rechot chłopaka.

- A teraz mój i Edwarda. - Alice była taka podekscytowana, że piszczała jak mysz. Wzięła ze stołu
małą, płaską paczuszkę, którą widziała już rano na szkolnym parkingu.

Bella nie była zachwycona, kiedy dowiedziała się, że również mam dla nie prezent.

- Obiecałeś!

Zanim odpowiedziałem, do salonu wrócił Emmett.

- Zdążyłem! - ucieszył się i stanął za Jasperem, który przysunął się niespodziewanie blisko, żeby mieć
lepszy widok.

- Nie wydałem ani centa - zapewniłem ją.

Nieposłuszny kosmyk wypadł jej zza ucha. Schowałem go w to samo miejsce.

- Dobrze. Zobaczmy, co to - zwróciła się do Alice.

Alice zamarła, miała wizję. Ale było już za późno, by cokolwiek zmienić, Bella otwierała swój prezent.

- Cholera - mruknęła.

Zacięła się papierem.

Na jej palcu pojawiły się krople krwi, a jej zapach doleciał do Jaspera. W tej

chwili nie było ważne, że polował dziś. Instynkt zabójcy był silniejszy, a ogień, który pojawił się w jego
gardle był odczuwalny i przeze mnie.

- Nie! - ryknąłem, rzucając się do przodu. Popchnąłem ją z całą siłą na zastawiony stół.

W tym samym momencie zderzyłem się z Jasperem. Był w szale. Jego myśli były chaotyczne, w tej
chwili jego jedynym zadaniem było wtopienie jego zębów w gardło Belli.

Zaczął kłapać zębami koło mojej twarzy. W tym momencie doskoczył do nas Emmett, który złapał go
od tyłu w uścisk, ale on nie przestawał się szarpać.

A ona leżała koło fortepianu, z ręką we krwi.

I wtedy już wiedziałem, że przyjdzie podjąć mi ciężką decyzję.

II SZWY

Jasper wciąż kłapał swoimi zębami, a w jego oczach widać było tylko potwora drzemiącego w każdym
z nas.

- Emmett, Rose, wyprowadźcie Jaspera na zewnątrz, proszę – rozkazał Carlisle tonem nie znoszącym
sprzeciwu. Jego myśli były niespokojnie - obawiał się o swojego najmłodszego syna.

Emmett skinął głową. Już się nie uśmiechał.

- Idziemy, Jasper.

Jazz nadal się wyrywał, a w jego oczach nie było nic ludzkiego. Potwór ukryty w nim, tak jak w każdym
z nas, aż krzyczał z chęci posmakowania krwi Belli. W swojej głowie układał scenariusz, jak wyślizgnąć
się z uścisku brata i wbić swoje kły w gardło dziewczyny...

Mimowolnie warknąłem na niego i przykucnąłem gotów do skoku, jeśli tylko ten spróbuje wykonać
swój morderczy plan. Zapach krwi palił moje nozdrza wielokrotnie bardziej, niż wszystkich tutaj
zebranych. Wstrzymałem oddech, przez co mogłem, chociaż przez chwilę zacząć racjonalnie myśleć.

Jedyną osobą, która wydawała się być usatysfakcjonowana całym tym zajściem, była Rose, która nie
mogła odżałować, że Jasperowi nie udało się zabić mojej ukochanej. Kiedy tylko usłyszałem jej myśli,
wpadłem w taki gniew, że jedynym pragnieniem silniejszym od zabicia blondynki było posmakowanie
krwi Belli. Rosalie podeszła do Jaspera i trzymając się w bezpiecznej odległości od jego zębów,
pomogła Emmettowi wyprowadzić go siłą przez szklane drzwi, które zawczasu uchyliła Esme - nie
chciała mieć żadnych blizn na swojej nieskalanej twarzy.

„Próżna do końca”

Esme walczyła ze sobą, jak tylko mogła, ale doskonale wiedziałem, że już długo nie wytrzyma.

- Tak mi przykro, Bello - zawołała zawstydzona i szybko wyszła za tamtymi. Czuła się nieswojo, ale
wiedziała, że jest to dużo lepsze wyjście z niezręcznej sytuacji niż narażanie dziewczyny.

- Będziesz mi potrzebny, Edwardzie - powiedział cicho Carlisle, podchodząc do stołu.

Słyszałem jego słowa, ale musiałem się upewnić, że Jasper będzie w bezpiecznej odległości od domu,
nie mogłem ryzykować. Kiedy już ich myśli stały się słabo słyszalne, rozluźniłem pozycję.

Bella wciąż siedziała na podłodze z ustami szeroko otwartymi, tkwiła w szoku. Carlisle przykląkł przy
jej ręce.

- Proszę - Alice pojawiła się z ręcznikiem, ale mój ojciec pokręcił przecząco głową.

- W ranie jest za dużo szkła.

Sięgnął po obrus i oderwał od niego długi, cienki pas tkaniny, po czym zawiązał tę prowizoryczną
opaskę uciskową nad łokciem Belli. Widziałem, jak moja ukochana słabnie, ale wynikiem tego za
pewne był zapach krwi, którego nie znosiła.

- Bello - spytał Carlisle. - Czy odwieźć cię do szpitala, czy wolałabyś, żebym zajął się tobą na miejscu?

- Żadnego szpitala - wyszeptała.

Nawet w takich momentach myślała o swoim ojcu i matce - nie chciała ich martwić, ale co

byśmy zrobili, gdyby się okazało, że się przemieni, albo, co gorsza, umrze?

- Pójdę po twoją torbę - zaoferowała się Alice.

- Zanieśmy ją do kuchni – powiedział do mnie Carlisle, który wyrwał mnie z zamyślenia.

„To nie twoja wina Edwardzie”

Kiwnąłem tylko przecząco głową. Oczywiście, że była to moja wina. Odkąd dałem nam szansę na
bycie razem, podpisałem wyrok śmierci na Bellę z nieokreślonym terminem.

Bez problemu ją uniosłem. To, że nie mogłem usłyszeć jej myśli w tym momencie było dla mnie
jeszcze bardziej frustrujące niż zwykle.

- Poza tym nic ci nie jest? - Upewniłem się.

- Wszystko w porządku. - Głos jej drżał. Czyżby bała się mnie? Może wreszcie pojęła, kim

tak naprawdę jestem, że nasz związek nie ma przyszłości. Jak mogłem w ogóle tak myśleć? Przecież
kochałem ją, jak nikogo innego na świece. Odkąd pierwszy raz ją ujrzałem, stała się na początku
częścią, a teraz całym moim życiem.

W kuchni czekała już na nas Alice, która chyba, jako jedyny domownik była myśli, że wszystko skończy
się dobrze. Nie okazywała tego, ale była w rozsypce. Tu siedziała jej upragniona siostra, a w lesie
miłość jej życia przeżywała katusze. Pewnie gdyby nie wierzyła w Jaspera, już by jej tu nie było.
Przyniosła nie tylko czarną torbę Carlisle'a, ale i lampę kreślarską z silną żarówką. Obie postawiła na
stole, a lampę zdążyła podłączyć do kontaktu. Usadziłem Bellę na krześle, a Carlisle bezzwłocznie się
do niej przysunął i zaczął opatrywać jej rękę.

Stanąłem tuż obok niej, by w razie potrzeby jakoś pomóc, ale jej krew wciąż płynęła z rany i wkrótce
nie mogłem trzeźwo myśleć. Natychmiast zacisnąłem szczęki i wstrzymałem oddech. Ona była
najważniejsza i nie liczyły się katusze, jakie przyszło mi teraz cierpieć. Dla niej byłem w stanie się
powstrzymać, wiedziałem to.

- Idź już, nie męcz się - zachęcała.

- Poradzę sobie. - Z mojej strony było to nic innego jak okłamywanie samego siebie. Nie mogłem już
wytrzymać. Potwór we mnie zacierał ręce z powodu długo wyczekiwanej uczty.

- Nikt ci nie każe odgrywać bohatera - powiedziała. - Carlisle opatrzy mnie i bez twojej pomocy. Idź,
świeże powietrze dobrze ci zrobi.

Zaraz potem skrzywiła się, bo Carlisle czymś mnie boleśnie uszczypnął.

- Poradzę sobie – powtórzyłem.

- Musisz być takim masochistą? - Burknęła. Uśmiechnąłem się w myślach do siebie.

Wydawało mi się, że stanowiło to aluzję do naszego pierwszego spotkania na łące.

- Edwardzie, sądzę, że lepiej będzie, jeśli pójdziesz odnaleźć Jaspera, zanim oddali się za daleko. Na
pewno jest załamany. Wątpię, żeby ktokolwiek oprócz ciebie mógł teraz przemówić mu do rozumu.-
Carlisle najwyraźniej długo szukał wymówki, by przegonić mnie z domu.

„Nie mogę patrzeć, jak walczysz ze sobą synu”.

- Tak, tak - podchwyciła. - Idź poszukać Jaspera.

- Zróbże coś pożytecznego - dodała Alice.

Nie byłem zadowolony z tego, jak mnie wyganiają, ale podobnie jak Esme czułem, że jest to jedyne
wyjście z sytuacji. Musiałem wyjść na dwór, odetchnąć świeżym powietrzem i co najważniejsze
odnaleźć Jasper, który za pewne był wściekły na siebie.

Spojrzałem tylko ostatni raz na Bellę. Carlisle właśnie miał wyjmować pozostałości szkła z ręki.
Zamknąłem za sobą drzwi i biegiem ruszyłem ku północnej ścianie lasu.

Za chwile usłyszałem myśli Alice, które mnie nawoływały. Zwolniłem nieco, by moja siostra mogła
mnie doścignąć.

„Nie obwiniaj się, Edwardzie, nawet ja nie przewidziałam tego, co się stanie.”

- Alice, czy ty rozumiesz, że co dzień z mojego powodu Bella narażona jest na śmierć? Wiesz, ile
dałbym za to, by móc być normalnym chłopakiem z Forks, który nie musiałby chronić swojej
dziewczyny przed własnym bratem, bo ta zacięła się papierem? Dałbym za to chyba więcej niż Rose.

„Edward...”

- Daj spokój, Alice. Nie zrobię tego Belli. Nie zamienię jej w takiego samego potwora, jakim ja jestem.

„Ona nie postrzega ciebie, jako potwora”

- A powinna.

Kochałem Alice jak rodzoną siostrę. Była chyba najbliższym mi członkiem naszej rodziny potępionych,
ale momentami denerwowała mnie bardziej, niż ktokolwiek inny. Zwłaszcza wtedy, gdy mimo
wszystko miała rację.

Przyspieszyłem, nie chcąc dłużej być z nią sam na sam. Trop Jaspera był dość wyraźny, a wkrótce
byłem wystarczająco blisko, by słyszeć jego myśli.

Były one mieszanką cierpienia, zła, pożądania, smutku i niepokoju. Nigdy dotychczas Jazz nie był taki
chaotyczny. Nie mógł zapomnieć zapachu krwi Belli, pożądał jej, ale z drugiej strony nie chciał jej
skrzywdzić, nie chciał tego zrobić, by nie być potworem, by nie zranić i nie stracić mnie.

- Jasper...

Wampir natychmiast spojrzał na mnie. W jego oczach malowało się szaleństwo i ból. Wiedziałem, jak
bardzo musiał walczyć ze sobą, dla niego było to dużo trudniejsze niż dla nas. Dostrzegłem parę
powalonych drzew, które musiał zniszczyć w przypływie gniewu.

- Edward, ja nie chciałem, tak mi przykro...

Ukrył twarz w dłoniach. Wszyscy milczeli. Rose stała wtulona w Emmetta a w jej głowie widniała tylko
jedna myśl: „Musimy się jak najszybciej stąd wynieść.” Esme tak samo martwiła się o Jaspera, jak i o
Bellę. Gdyby tylko mogła płakać, po jej policzkach spływałyby strumienie łez z bezsilności. Była też
Alice, dla której najlepszym wyjściem z sytuacji była przemiana mojej ukochanej, o czym nawet nie
chciałem myśleć. Wampirzyca bezszelestnie podeszła do Jaspera, który spojrzał jej głęboko w oczy.

- Nie chciałem jej skrzywdzić.

- Wiem o tym. - Gestem ręki go uciszyła. Rozumieli się bez słów mimo tego, że nie słyszeli wzajemnie
swoich myśli. On mógł pogłaskać ją po twarzy, pocałować nie martwiąc się o to, że w przypływie
emocji ją zabije.

Nawet, jeśli nie umiałbym czytać w myślach, nie mógłbym być na niego zły. Furia, która we mnie
narosła, skierowana była tylko i wyłącznie na mnie. Od momentu, w którym zakochałem się w Belli,
straciłem zdolność racjonalnego myślenia. Przysłoniła mi cały świat, bo teraz to ona nim była, ale
gdzieś w pogoni za szczęściem, którego nie dane było mi wcześniej zaznać, zagubiłem troskę o moją
rodzinę. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że codziennie wodziłem Jaspera i pozostałych na
pokuszenie. Wizyty mojej ukochanej w naszym domu ciężko odbijały się na jego samopoczuciu. Był
wściekły na siebie i na mnie. Kochał mnie jak brata i chciał dzielić ze mną moje szczęście, ale w
obawie, że zabije najważniejszą dla mnie osobę, odsunął się ode mnie. Patrzyłem nieobecnym
wzrokiem przed siebie. Oczami wyobraźni widziałem Bellę z wizji Alice, najpierw tę martwą, a później
wampirzą; o zimnej i jasnej niczym marmur cerze i szkarłatnoczerwonych oczach. Czy jej szczęście z
powodu przemiany miało jakąkolwiek rację bytu? A może ogarnęłaby ją złość

przyćmiewająca największy gniew, który zapewne wycelowany byłby we mnie - a tego nie chciałem.
Jasper siedział na trawie skulony, a Alice wciąż go pocieszała, kiedy jej wzrok zrobił się mętny od wizji
przyszłości. Widziałem to w jej oczach. Bellę, zrozpaczoną Bellę. I kolejna wizja, w której ktoś ją
pociesza jakiś chłopak, a ona uśmiecha się do niego, aż wreszcie mrok i nic nie było widać. Siostra
spojrzała tylko na mnie, a ja na nią pytającym wzrokiem.

- Co to miało być?

- Nie wiem. Przyszło samo, niczego nie wyszukiwałam. - W umyśle wampirzycy pojawił się kolejny
obraz, wyraźniejszy od pozostałych - Bella, która chodzi sama po lesie, zgubiła się.

- Kiedy to się stanie?

„ Już wkrótce.”

- Powie mi ktoś, co tu się dzieje? - rzucił Emmett, jak zwykle podenerwowany, kiedy nie wiedział, co
się wokół niego dzieje.

„Musimy stąd wyjechać, natychmiast.” To Rosali zastanawiała się jak przekonać

pozostałych do swojego planu. W pierwszym odruchu na moje usta rzucało się nieme „Nie”, ale kiedy
pomyślałem o tym, jak mogłoby wyglądać życie Belli, gdyby mnie w nim nie było, albo gdybym umarł,
tak jak to powinno być, ona mogłaby być jak każdy inny człowiek, a moja rodzina byłaby już na
zawsze bezpieczna.

- Masz rację. - Słowa te paliły mi gardło gorzej niż pragnienie. Nie chciałem tego mówić, ale była to
prawda, z którą nie mogłem się nie zgodzić.

- Że co, Edwardzie?- Rosali widocznie była zaskoczona moimi słowami.

- Masz rację.- Powtórzyłem jeszcze raz. Czy mógłbym zostawić Bellę i skazać się na największe męki?
Czy piekłem dla mnie miało być każde miejsce bez niej przy moim boku, bez jej zapachu, rumianych
policzków, jej irracjonalnej miłości do mnie?

- Czy ktoś wreszcie powie mi, co się dzieje, bo chyba nie do końca rozumiem.

- Wyprowadzamy się z Forks.- Alice i ja powiedzieliśmy to razem, ale słowa wydawały się być cichym i
ledwo dosłyszalnym szeptem.

Nowa wizja nawiedziła moją siostrę. Byłem sam i nikt nie wiedział gdzie, nawet ja nie rozpoznawałem
tego miejsca. Zwinięty w kłębek siedziałem w jakimś kącie, chodź ciałem obecny, duchem będący
zupełnie w innym miejscu. Było tam brudno, ciemno i obskurnie, ale nie zwracałem na to
najmniejszej uwagi.

- Edward... - To Esme podeszła do mnie i przytuliła.

- Powinniśmy byli tak zrobić, zanim wszystko się zaczęło. - Zanim zacząłem żyć, oddychać i cieszyć się,
że dane mi było zaznać smaku prawdziwego szczęścia i miłości, która w moim odczuciu miała być tą
wieczną.

- Przecież żadne z nas nie chce stąd odjeżdżać, żadne z nas nie chce stracić Belli. - Moja matka starała
się jakkolwiek wpłynąć na decyzję, którą nieświadomie już podjąłem. Moje oczy utkwione były w
Rosalie. Na twarzach wszystkich wokół malowało się niedowierzanie i smutek. Jasper czuł się z tym
szczególnie podle. Odczuwał to, co czuli inni i winił się za to, że chcę dla nich zrezygnować z własnego

życia. Przez chwilę w jego głowie zaświtał pomysł opuszczenia rodziny, przy czym pojawiła się także
obawa, czy Alice poszłaby z nim. Wiedziałem, że gdyby powiedziała tak, zrobiłby to bez wahania.

- Jasper, to by do niczego nie doprowadziło. - Wampir spojrzał na swoją żonę, po czym obrócił się do
mnie.

- Nie musisz rezygnować, Edward, nie poddawaj się. - „Obaj wiemy, bez kogo tak naprawdę nie
umiesz żyć.”- Ale to dodał już w swoich myślach.

- Wiem też, kto jest moją rodziną i wobec kogo mam pewne obowiązki. Bella ma prawo żyć
normalnie bez tego, że ktoś ciągle naraża jej życie.

Jasper tylko westchnął.

„Więc o to chodzi.”

- Nie, nie o to. Prędzej czy później sam bym ją zabił. Wole żyć z przeświadczeniem, że jest tu w Forks,
szczęśliwa z kimś, kto jej nie skrzywdzi, niż z piętnem mordercy ukochanej.

Jasper spojrzał po wszystkich wokół. Na twarzy Alice malowało się tylko niedowierzanie. Kochała
Bellę jak siostrę i nie chciała jej tu zostawiać, Emmett całkowicie się wyłączył, nie wierząc w moje
słowa w najmniejszym calu, dla Esme był to kolejny cios zadany tego dnia - strata kogoś bliskiego,
członka rodziny była dla niej najgorszą rzeczą. Rosalie jako jedyna miała dziką satysfakcje z takiego
obrotu sytuacji, ale na jej twarzy malowało się coś jeszcze - powątpiewanie w słuszność jej
pragnienia. Zdałem sobie sprawę, że Bella wniosła do naszego domu dużo więcej, niż przypuszczałem.
Przypomniało mi się niezadowolenie rodziny i strach, kiedy ta krucha, ludzka istota pojawiła się w
naszym życiu, zupełnie nieświadomie mącąc nasz spokój. Teraz wydało mi się to śmieszne, bo stała
się ona elementem, który, o ironio, zżył nas z sobą jeszcze bardziej. Alice zadrżała. Wizja Belli-
wampirzycy zniknęła, za to coraz bardziej widoczna była, jak błąka się w ciemnościach po lesie.
Wiedziałem, że jest to oznaka tego, że podjąłem już decyzje, od której nie zamierzałem odstąpić.
Jasper wyczuł rozpacz Alice i moje zdeterminowanie. Zmaterializował się natychmiast przy mnie i
chwycił za ramiona.

- Zabraniam ci, Edwardzie. Możesz skazywać siebie na męki, ale nie rób tego z całą naszą rodziną.
Odejdę. Wrócę za parę lat, kiedy już będę bardziej wytrwały, ale nie pozwolę ci ich ranić- tu spojrzał
na wszystkich obecnych.

- Jazz...- Alice spojrzała z tęsknotą na męża. - on już podjął decyzje. Widzę to bardzo wyraźnie.-
Obróciła się w moją stronę- To nie musi się tak skończyć.

„Przecież nie chcesz tego, jeszcze bardziej niż my wszyscy.”

- Tak, to się powinno skończyć i uważam to za jedyne słuszne posunięcie. - W wampirzym tempie
obróciłem się na pięcie i biegłem przed siebie. Słyszałem jak cały las cichnie - drapieżnik ruszył na
polowanie - ale tym razem chciałem tylko poczuć się wolny, odpędzić od siebie wszystkie złe myśli.
Nigdy dotychczas moje serce i rozum nie walczyły tak zaciekle między sobą. Kocham ją i wszystko to,
co z nią związane. Kocham powietrze, którym oddycha, kocham, jak się uśmiecha, kiedy patrzy na
mnie z ufnością świadoma tego, że w historii druga taka miłość się nie zdarzyła. Nie byliśmy Romeem
i Julią, Panem Darcy i Elisabeth, czy Heatcliffem i Cathy, my byliśmy prawdziwi, a w swej
prawdziwości połączyło nas uczucie tak niedorzeczne, że z czystym sumieniem i słusznie mogło być
nazwane fantastycznym. Rozum za to krzyczał, że nigdy nie powinno było być „my” i „nas”- lew nie
może zakochać się w jagnięciu, może tylko omotać biedne i niewinne stworzonko w jednym celu.
Potwór we mnie pokiwał twierdząco z zadowoleniem. Ruszyłem w stronę domu. Przez okno
widziałem Bellę i Carlisle'a. Biedna i nieświadoma nie rozumiała, że jest wśród potępieńców, żywych
trupów łakomych na każdą krople jej krwi. Słyszałem, jak mój przyszywany ojciec opowiada jej moją
historię. Powinna być mną przerażona, ale chłonęła każde słowo, pragnąc wiedzieć o mnie jak
najwięcej. Była częścią mnie i miałem takie same pragnienia wobec niej. Jak na filmie widziałem
wszystko, o czym mówił Carlisle. Ojciec, który już więcej nie powiedział nic do syna i matka, moja
biologiczna matka, która kiedy patrzyła na mnie miała tylko na ustach: „Proszę, przeżyj, dla mnie”.

Pamiętałem, jak mówiła do Carlisle'a: „Niech go pan ocali”, „Musi go pan uratować”, jak zgasły jej
oczy i zmarła. W tym momencie zostałem sam, by wkrótce posiąść nową rodzinę. Nie odczuwałem
już smutku wspominając te wydarzenia. Religię za ludzkiego życia traktowałem bardzo poważnie tak
jak i teraz i wiedziałem, że taka była kolej rzeczy - tak musiało być. Kiedy wchodziłem do domu
kończył swoją historię. Miałem wrażenie, jakby nie mówił o mnie- o wymarzonym towarzyszu dla
wiecznego życia.

- Odwiozę cię do domu.

- Ja ją odwiozę. - Wyszedłem niepewnym krokiem z cienia jadalni, wolniej, niż miałem to w zwyczaju.
Wyraz mojej twarzy był całkowicie pozbawiony emocji. Nie mogłem się pogodzić z tym, co miałem
zamiar zrobić. Widziałem zwątpienie na twarzy Belli, jakby coś przeczuwała.

- Ten jeden raz Carlisle może cię zastąpić - powiedziała.

- Nic mi nie jest. – Starał się nie dać po sobie poznać jak wiele wysiłku mnie to kosztuje. - Tylko
przebierz się przed wyjściem. Alice coś ci pożyczy. Charlie dostałby zawału, gdyby zobaczył cię w tej
bluzce.

Nie czekając na jej odpowiedź wybiegłem z domu w poszukiwaniu swojej siostry. Nie musiałem jej
długo szukać- już nawiedziła ją odpowiednia wizja. Czekała na mnie stojąc pod drzewem nie daleko
domu. Miała zatroskany wyraz twarzy- po raz pierwszy od wielu lat widziałem ją w takim stanie.

„Proszę cię Edwardzie, nie zabieraj mi jej i siebie.”

Spojrzałem na nią i uśmiechnąłem się blado.

- Przecież wiesz, że nigdzie się nie wybieram Alice.

Wtedy zobaczyłem to, co widziała ona- siebie samego siedzącego w jakiejś norze sam na sam z
własną rozpaczą.

- Chcesz zabrać mi siostrę i samego siebie. Czy naprawdę nie widzisz, że nie będziesz w stanie bez niej
istnieć.

Ton głosu mojej siostry był niemal błagalny. Ostatnimi siłami pragnęła wpłynąć jakoś na moją decyzje,
ale szczęście Belli zawsze będzie dla mnie priorytetem, a życie z kimś takim jak ja nie można nazwać
szczęśliwym.

- Zawsze będę ją kochać i nigdy nikt nie zajmie jej miejsca w moim sercu, ale nadszedł czas wyboru.
Musisz zrozumieć, że nie każda bajka ma szczęśliwie zakończenie- moja i Belli z pewnością nie.

Opuściła swój wzrok na ziemię. Słyszałem w jej myślach jak ogarnia ją rozpacz, przeciwko której nie
może nic zrobić.

- Alice- zwróciłem się do siostry- musisz mi coś obiecać.

Czarnowłosa spojrzała na mnie, a w oczach tliły się jej ostatnie iskierki nadziei.

- Zrobię wszystko.

- Nigdy więcej nie spojrzysz w przyszłość Belli.

Na jej twarzy malowało się niedowierzanie pomieszane ze smutkiem. Wiedziałem ile będzie ją to
kosztować tak samo dobrze wiedziałem, że wysłucha mojej prośby.

- A teraz chodź Bella potrzebuje czegoś na przebranie.- Kiedy to powiedziałem biegiem ruszyłem w
stronę naszego domu.

Weszliśmy tylnimi drzwiami. W pokoju zastaliśmy już czekających na nas Bellę, Esme i Carlisle’a.
Mogłem usłyszeć jak Esme układa sobie to, co ma zamiar mi powiedzieć i jak Carlisle zastanawia się, o
co chodzi w moim dziwnym zachowaniu, ale od strony Belli dochodziła do mnie tylko cisza, której
teraz nie mogłem znieść jeszcze bardziej. Tak bardzo chciałem wiedzieć czy odnalazła już we mnie
potwora, którym jestem i czy już zaczęła się mnie bać.

- Chodź - powiedziała Alice do Belli przerywając niezręczną ciszę. - Dam ci coś na zmianę. Tę bluzkę
możesz, co najwyżej zachować na Halloween.

Ruszyły na górę powolnym, ludzkim tempem. Kiedy straciłem je z punktu widzenia spojrzałem na
swoją matkę, której myśli krzyczały do mnie z bólu, jaki jej zadałem. Ona także widziała w tej kruchej,
ludzkiej dziewczynie sens mojego istnienia, moją towarzyszkę

na wieczność oraz kolejne swoje dziecko. Carlisle w dalszym ciągu milczał wciąż mi się przypatrując.
Miał nadzieję, że sam powiem mu, co się stało, że moje zachowanie uległo tak gwałtownej zmianie,
ale stchórzyłem. Nie miałam odwagi powiedzieć swojemu ojcu, co zamierzam uczynić. Powoli sam
zacząłem myśleć, że nie uda mi się jej tak po prostu zostawić. Była wszystkim tym, czego
potrzebowałem do życia- była moim powietrzem i moim sercem, które po osiemdziesięciu latach na
nowo obudziła. Stałem przy frontowych drzwiach czekając na nią. Kiedy ujrzałem ją na schodach, taką
zmarnowaną i bezbronną poczułem się w obowiązku zapewnić jej nowe, lepsze życie beze mnie,
mimo iż miałbym stracić swoje szczęście- nie mogłem już dłużej być egoistą.

- Zapomniałaś o prezentach! - Zawołała Alice. Wzięła ze stołu dwie paczuszki, w tym jedną w połowie
odpakowaną, i podniosła aparat fotograficzny, który leżał pod fortepianem.

- Podziękujesz mi jutro, jak już zobaczysz, co to - powiedziała.

Esme i Carlisle życzyli Belli cicho dobrej nocy wciąż patrząc w moją stronę. Tak cicho, żeby Bella nie
usłyszała szepnąłem tylko „Nie dziś” i wyszliśmy z domu na werandę oświetloną urodzinowymi
lampionami, które Bella pośpiesznie ominęła. Wciąż milczałem, nawet wtedy, gdy otwierałem jej
drzwi do furgonetki. Widziałem jak ukradkiem Bella zdziera z tablicy rozdzielczej czerwoną kokardę i
wkopuje ją pod siedzenie mając nadzieję, że nic nie zauważyłem. Chciałem jak najszybciej zabrać ją
stąd. Gaz miałem wciśnięty na maxa.

- No, powiedz coś – to było żądanie.

- A co mam niby powiedzieć? – spytałem, jakbym był nieobecny.

- Powiedz, że mi wybaczasz.

Poczułem jak coś we mnie pęka. Dzisiejszego wieczoru mało, co nie straciła przeze mnie życia i to
mnie prosiła o wybaczenie.

- Że wybaczam? Co?

- Gdybym tylko było ostrożniejsza, bawilibyśmy się teraz świetnie na moim przyjęciu urodzinowym.

Ona myślała, że jest temu wszystkiemu winna, była winna temu, że byłem potworem- wątpię.

- Bello, zacięłaś się papierem! To nie to samo, co zabójstwo z premedytacją.

- Co nie zmienia faktu, że wina była po mojej stronie.

- Po twojej stronie? Gdybyś zacięła się w palec u Mike'a Newtona, przy Jessice, Angeli i innych swoich
normalnych znajomych, to, co by się stało, jak myślisz? W najgorszym razie okazałoby się może, że
nie mają w domu plastrów! A gdybyś potknęła się i sama wpadła na stos szklanych talerzy -
podkreślam, sama, a nie popchnięta przez swojego chłopaka - co najwyżej poplamiłabyś siedzenia w
aucie, gdy wieźliby cię, do szpitala! Mike Newton mógłby w dodatku trzymać cię za rękę, kiedy
zakładaliby ci szwy, i nie musiałby przy tym

powstrzymywać się z całych sił, żeby cię nie zabić! Więc błagam, o nic się nie obwiniaj, Bello. Gdy to
robisz, czuję do siebie tylko jeszcze większy wstręt.

Nie mogłem powstrzymać tej lawiny słów. Gdybym tylko mógł zrobiłbym wszystko, co w mojej mocy
by być człowiekiem. Przez te wszystkie lata nie zrozumiałem jednego- jak wiele straciłem pozyskując
w zamian siłę, szybkość, nieśmiertelność. Nie wierzyłem sam sobie, że się do tego przyznaję, ale
chciałem być takim Mike’m Newtonem odkąd tylko drogi moja o Belli się przecięły.

- Dlaczego, u licha, akurat Mike Newton miałby trzymać mnie za rękę?! - Spytała rozdrażniona.

- Bo uważam, że dla swojego dobra to z nim powinnaś być, a nie ze mną!

Wcale tak nie myślałem. Naprawdę nie chciałem, żeby ten przebrzydły Newton był z nią, ale
wiedziałem też, że był dla niej kimś bardziej odpowiednim niż stu letni wampir z poważnymi
problemami natury czysto emocjonalnej, który tak naprawdę był tylko maszyną do zabijania.

- Wolałabym umrzeć, niż zostać dziewczyną Mike'a Newtona! - Wykrzyknęła. - Wolałabym umrzeć,
niż zadawać się z kimkolwiek oprócz ciebie!

„Nie wie, co mówi. Nie dała swojemu życiu takiej szansy”

- No, już nie przesadzaj.

- A ty w takim razie nie wygaduj bzdur.

Już nic nie powiedziałem. Nie chciałem jej bardziej ranić. Dzisiejszego wieczora wycierpiała już
wystarczająco dużo.

- Może zostaniesz jeszcze trochę? – Zasugerowała wyrywając mnie tym samym z przemyślenia.

- Powinienem wracać do domu.

- Dziś są moje urodziny - powiedziała błagalnie prawdopodobnie mając nadzieję, że to jakoś wpłynie
na moją decyzje.

- O czym kazałaś nam zapomnieć - przypomniałem. - Zdecyduj się wreszcie. Albo świętujemy, albo
udajemy, że to dzień, jak co dzień.

Chciałem, żeby mój głos zabrzmiał nieco bardziej rozluźnienie i chyba się udało. Bella delikatnie się
uśmiechnęła.

- Postanowiłam, że jednak chcę obchodzić te urodziny. Do zobaczenia w moim pokoju! - Dodała na
odchodne.

Wyszła z furgonetki zabierając ze sobą prezenty.

- Nie musisz ich przyjmować.

- Ale mogę - odparła przekornie. - Przecież Carlisle i Esme wydali pieniądze, żeby kupić swój.

Przycisnęła pakunki do piersi i nogą zatrzasnęła za sobą drzwiczki. W ułamku sekundy znalazłem się
przy jej boku.

- Daj mi je, niech się na coś przydam. – Powiedziałem zabierając od niej pakunki - Będę czekał na
górze.

Uśmiechnęła się.

- Dzięki.

- Wszystkiego najlepszego.

Nie mogłem się powstrzymać i pocałowałem ją przelotnie, na co ona od razu wspięła się na palcach
by przedłużyć pieszczotę- od razu się od niej odsunąłem i zniknąłem w ciemnościach zostawiając ja na
podjeździe,

W jej pokoju panowała ciemność, która absolutnie mi nie przeszkadzała. Usiadłem na środku jej łóżka
wraz z prezentami. Wziąłem jeden do rąk i zacząłem nim obracać całkowicie wyłączając się na
wszystko, co mnie otaczało pozostając sam na sam z własnymi myślami. Bo co się stanie, jeśli to, co
zamierzam zrobić nie jest jedynym wyjściem z sytuacji. Wtedy przypomniałem sobie wizję Alice, w
której Bella jest taka jak ja- marmurowy posąg, wieczny, zatrzymany w czasie i zrozumiałem, że
nienawidziłbym się aż po krańce wieczności za to, że uczyniłem ją potworem, który nie godny jest
prawdziwego życia.

- Cześć - powiedziałem smutno, kiedy weszła do pokoju.

Chwiejnym krokiem podeszła do łóżka i usadowiła się na moich kolanach. Nie protestowałem.

- Cześć. – Oparła się plecami o moją klatkę piersiową. - Mogę już otwierać?

Byłem, co najmniej zaskoczony.

- Co już otwierać?

- Prezenty

- Skąd ten nagły przypływ entuzjazmu? - Zdziwiłem się.

- Rozbudziłeś moją ciekawość.

Podniosła pierwszą paczuszkę. Widziałem jak bardzo ostrożna stara się być.

- Pozwól, że cię wyręczę. –Jednym ruchem zdarłem papier, po czym wręczyłem Belli pudełko z
prezentem od Carlile’a i Esme.

- Jesteś pewien, że mogę sama unieść pokrywkę?

Tą uwagę puściłem mimo uszu.

- Możemy polecieć do Jacksonville?- powiedziała trzymając w swoich dłoniach bilety lotniczce.

- Takie było założenie.

Przypomniałem sobie wizję Alice, która mówiła jak świetnie będziemy się tam bawić, nawet mimo
tego, że bez przerwy będę musiał unikać słońca.

- Ale fajnie! Renee padnie, jak jej o tym powiem! Tyle, że tam jest słonecznie. Nie masz nic przeciwko
siedzeniu cały dzień w domu, prawda?

Ku mojemu ogromnemu zdziwieniu naprawdę wydała się podekscytowana faktem spotkania się ze
swoją matką. Ku mojemu przerażeniu nadszedł ten moment- musiałem ją okłamać.

- Jakoś to wytrzymam. Hej, gdybym wiedział, że potrafisz tak przyzwoicie zareagować na prezent,
zmusiłbym cię do otworzenia go w obecności Carlisle'a i Esme. Myślałem, że zaczniesz zrzędzić.

Starałem się nieco rozładować napięcie między nami. Zachować, chociaż pozory normalności nie
raniąc jej bardziej niż będzie to konieczne.

- Nadal uważam, że przesadzili z hojnością, ale z drugiej strony masz pojechać ze mną! Super!

Parsknąłem wymuszonym śmiechem, chodź tak naprawdę, wewnątrz wyłem z rozpaczy.

- Żałuję, że nie kupiłem ci czegoś wystrzałowego. Nie zdawałem sobie sprawy, że czasami
zachowujesz się rozsądnie.

„Ale nie martw się kochana dostaniesz od mnie najcenniejszy prezent, jaki mogę ci ofiarować- zwrócę
ci wolność” pomyślałem kiedy odkładała voucher na bok i sięgała po kwadratową paczuszkę
zawierająca prezent ode mnie i Alice.

- Co to? - Spytała zaskoczona.

Nic nie powiedziałem. Wziąłem od nie płytę i włożyłem do odtwarzacza, po czym nacisnąłem przycisk
„play”. Po chwili z głośników dało się słyszeć pierwsze tony jej kołysanki. Poczułem się tak, jakby ktoś
żywcem wydzierał mi serce z piersi. Spojrzałem na nią oczekując jakiegokolwiek komentarza, ale ona
milczała. Mogłem tylko usłyszeć jak jej serce zaczyna szybciej bić. W jej oczach pojawiły się łzy, które
prawie natychmiastowo wytarła wierzchem dłoni.

- Boli cię? - Zaniepokoiłem się.

- Nie, to nie szwy. To ta muzyka. Nawet nie marzyłam, że załatwisz dla mnie coś takiego. To
najwspanialszy prezent, jaki mogłeś mi dać.

Mimo tego wszystkiego czułem się paskudnie. Miałem zamiar ja zostawić, co wydało mi się czymś
zupełnie niedorzecznym. Zacząłem się wahać. Spojrzałem na nią wiedząc, że muszę usunąć się w cień,
dać jej odetchnąć, ale nie mogłem.

- Przypuszczałem, że nie zgodzisz się, żebym kupił ci fortepian i grał do snu – powiedziałem po chwili

- I słusznie.

- Jak twoja ręka?

- W porządku.

Kłamała. Widziałem jak lekko przygryza wargi- zapewne z bólu.

- Przyniosę ci coś przeciwbólowego.

- Nie, nie trzeba - zaprotestowała, ale nawet nie zdążyła dokończyć, kiedy już stałem przy drzwiach jej
pokoju.

- Charlie – syknęła ostrzegawczo.

- Będę cichutki jak myszka – przyrzekłem. W wampirzym tempie, nie robiąc najmniejszego hałasu
zbiegłem do kuchni. Wyczułem gdzie znajdują się lekarstwa i bezzwłocznie wróciłem na górę.

Z głośników nadal płynęły łagodne tony kołysanki.

- Już późno – powiedziałem, po czym położyłem ją na łóżku delikatnie otulając kołdrą.

Rozluźniła się w moich objęciach.

- Jeszcze raz dziękuję - szepnęła.

- Cała przyjemność po mojej stronie.

Wciąż myślałem o niej. O jej włosach, oczach, uśmiechu. Czy będę w stanie żyć bez tego wszystkiego?
Czy w ogóle bez niej będę miał dość sił by żyć.

- O czym myślisz? - Spytała cicho.

- O tym, co jest dobre, a co złe. – Na ile to możliwe nie chciałem jej okłamywać.

- Pamiętasz, postanowiłam, że jednak nie udajemy, że nie mam dziś urodzin?

Zmiana tematu całkowicie zbiła mnie z pantałyku.

- Pamiętam - potwierdziłem podejrzliwie.

- Tak sobie myślałam, że może z tej okazji pozwolisz mi się jeszcze raz pocałować...

- Masz dzisiaj dużo zachcianek.

Ale doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że to nie tylko jej pragnienia.

- Owszem - przyznała. - Ale, proszę, nie rób nic wbrew sobie - dodała z lekka urażona.

Zaśmiałem się, a potem westchnąłem.

- Tak... Módlmy się, żebym nigdy nie zrobił czegoś wbrew sobie... – W moim głosie dało się wyczuć
nutę rozpaczy.

Z początku był to bardzo subtelny pocałunek, ale kiedy poczułem jej wargi na moich i zrozumiałem, ze
być może to ostatni raz przyciągnąłem ją mocniej do siebie rozkoszując się jej zapachem i
delikatnością jej ust na moich. Delikatnie wplotłem swoją dłoń w jej włosy, co wręcz uwielbiałem. Bez
wahania odpowiedziała na moje pieszczoty mierzwiąc mi włosy i mocniej wtulając się w mój tors.
Bestia we mnie powoli budziła się wyrywając z kajdan, jakie jej założyłem.

Przerwałem pocałunek i na tyle delikatnie by nie urazić, Belli odsunąłem ja od siebie.

Opadła na poduszkę. Miała przyspieszony oddech i nieco nieobecny wzrok

- Przepraszam, przeholowałem.- Mi także brakowało tchu.

- Nie mam nic przeciwko.

Rzuciłem jej karcące spojrzenie.

- Spróbuj już zasnąć.

- Nie, chcę jeszcze.

- Przeceniasz moją samokontrolę.

- Co jest dla ciebie bardziej kuszące moja krew czy moje ciało?

Było to dla mnie kolejne zaskakujące pytanie, jakie zadała mi dzisiejszego wieczora.

- Pół na pół. - Uśmiechnąłem się wbrew sobie, ale zaraz na powrót spoważniałem. - Spij, już śpij.
Dosyć miałaś igrania z ogniem jak na jeden dzień.

- Niech ci będzie.

Powoli zasypiała. W oczekiwaniach na jej wstąpienie w objęcia Morfeusza myślałem nad tym, co
mam powiedzieć swojej rodzinie. Jak uargumentować podjętą przez mnie decyzje i jak zostawić Bellę
tak by jak najmniej cierpiała, bym w końcu przestał być jej kajdanami.

III. WYJAZD

Wychodząc przez okno w pokoju Belli nie myślałem o niczym innym jak o tym, co zamierzałem zrobić.
Wiedziałem, że to jedyne słuszne rozwiązanie i tylko to może ja uratować Od śmierci która bez
wątpienia czyha na nią gdy jest blisko mnie. To już nie chodziło w moich poglądach o to, że cała moja
rodzina to wampiry z legend, ale o to, że ja wtargnąłem do życia tej kruchej istotki obecnie mocno
ściskającej poduszkę, która najwyraźniej miała zastąpić mnie. To moje wybory doprowadziły do tego
co wydarzyło się niespełna kilka godzin temu. Wiedziałem, że Bella zadawając się ze mną i całą moją
rodziną, może źle skończyć, a ostatnią rzeczą jakiej chciałem to śmierć mojej ukochanej z rąk któregoś
z mojej rodziny albo co gorsza z moich.

Dlatego tez decyzja o ucieczce jest jak najbardziej słuszna.

Przemierzając las aby dotrzeć do mojego domu, już z oddali słyszałem natrętne myśli każdego z
domowników. Jedne niecierpliwe drugie cierpiące jeszcze inne błagające. Te ostatnie należały do
Alice bo zapewne siostra już miała wizje odnośnie wyjazdu.

Przekraczając próg posiadłości wszystkie dotychczas prowadzone rozmowy ucichły. Słyszałem tylko
szmery myśli tak usilnie starając się je zagłuszyć, aby nie podsycały mojego już i tak wielkiego
cierpienia.

Zakładem, że Alice powiedziała zebranym w salonie o mojej decyzji co za tym idzie bez większych
wyjaśnień mógłbym wdrążyć mój plan w życie, dlatego tez zaskoczyło mnie pytanie Carlisla
skierowane do mnie.

- Edwardzie... -zaczął - możesz nam wyjaśnić co takiego Alice zobaczyła w swojej wizji bo jak twierdzi
wolałbyś sam nam to powiedzieć.

Spojrzałem na Alice która tępo wpatrywała się we mnie z niemym błaganiem w oczach. Wiedziałem
dokładnie co chciała teraz powiedzieć i nie tylko dlatego że miałem wgląd w jej umysł, ale wszystko
można było wyczytać z jej twarzy. Następnie spojrzenie skierowałem na Esme moją matkę, która była
zagubiona w swych myślach zastanawiając się co tez chciałem jej przekazać, a czego Alice nie
powiedziała.

- Carlisle podjecie decyzji prawdę mówiąc nie zajęło mi dużo czasu. Przypuszczałem, że prędzej czy
później będę musiał odejść. Nie chce narażać jej na jeszcze większe niebezpieczeństwo - tu dyskretnie
spojrzałem w kierunku Jaspera. Już wchodząc do domu wiedziałem ze ma wyrzuty sumienia, ale teraz
gdy doszły do tego jeszcze uczucia innych tak bardzo przez niego odczuwalne, był na skraju
wytrzymania - Nie zamierzam was do niczego zmuszać. Najlepiej będzie jak ja wyjadę sam, lecz za
was nie podejmuje żadnej decyzji.

Już dłużej nie próbowałem zablokować umysłu, ponieważ wiedziałem, że jest to bezcelowe. Im
bardziej bym próbował tym większej siły bym musiał w to włożyć. Alice błagała mnie abym został,
abyśmy wszyscy zostali. Wiedziałem ze pokochała Bellę równie mocno jak ja. Jasper pomimo
rozchwiania emocjonalnego żałował tego co zrobił albo raczej co zamierzał zrobić. Emm co bardzo
mnie zaciekawiło nie pokazywał żadnych uczuć lecz jego myśli były tylko wokół Belli. Nie
przypuszczałem, że darzy ja tak wielka przyjaźnią. Esme próbowała wymyślić plan, aby zachować całą
rodzinę w komplecie. Rosalie tak jak przypuszczałem nie bardzo martwiła się o los Belli, bardziej
zależało jej na pozostaniu w tym pochmurnym miejscu. Ból jaki im zadawałem był równie bolesny dla
mnie.

Carlisle postanowił ,że to on przerwie te ciszę i zaczął swój monolog.

- Sądzę Edwardzie, że to nie rozsądne co robisz, lecz nie będę podważać twoich postanowień to jest
wyłącznie tylko twój wybór i postaramy się to uszanować. Jednakże skoro ty wyjeżdżasz to i my nie
mamy wyboru jak także zostawić to miasteczko.

W głowie Rose słyszałem tylko przekleństwa jakich nie chciała wypowiedzieć na głos. Wiedziałem że
bardzo spodobało jej się to chodzenie za dnia, a nie przebywanie na powietrzu tylko nocą.

- Carlisle nie zamierzam was do niczego zmuszać to jest mój wybór nie chce abyście i wy stąd
wyjeżdżali.

,,Czy nie uważasz synu jak wielką jej przykrość zrobimy, gdy ty wyjedziesz a my zostaniemy. Będziemy
musieli patrzeć jak cierpi z powodu twojego wyjazdu, a to tak samo będzie nas boleć jak to, że
stracimy ciebie. Za bardzo ją kochamy ,aby patrzeć na jej cierpienie''.

Miał całkowitą racje, co do tego byłem pewien, lecz ze względu na niektóre osoby w pomieszczeniu
nie chciał wypowiadać tych słów na głos. Wiedziałem jakie Bella będzie przeżywać katusze, tylko
dlatego że mnie nie będzie, lecz moja rodzina zostanie.

- A więc Edwardzie postanowione pojedziemy razem z tobą. Wiesz mi nie chce stracić syna jak i
nikogo z tu obecnych.

- Carlisle widzisz... -nie wiedziałem jak dobrać słowa aby nie cierpieli przez to ze chce ich opuścić-
chciałbym pobyć przez jakiś czas sam, pomyśleć w spokoju nie słuchając myśli dookoła
przebywających ludzi jak i wampirów. Samotność pomoże mi się pozbierać i obiecuje dzwonić tak
często jak to tylko będzie możliwe.

W głowie słyszałem błagania mojej rodziny :

,,Edwardzie błagam zostań'' powtarzała Esme.

,,Bracie nie musisz nas zostawiać '' mówił Emmet.

,,Przepraszam że musisz podejmować taką decyzje przez mój wyskok na przyjęciu'' przepraszał
Jasper.

,, Wiedziałam że tak będzie mówiłam ci że moje wizje dość często się sprawdzają, proszę Edwardzie
zostań z nami'' prosiła Alice.

Jedynie Carlisle powiedział że jeżeli taki jest mój wybór to dadzą mi spokój, lecz mam do nich dzwonić
tak często jak to tylko możliwe.

Nie mogłem dużej patrzeć na ich przygnębienie, za bardzo odczuwałem ból taki sam jak oni. Nie
mogłem pojąć jak Jasper sobie z tym radzi, tyle emocji na raz, musi być przygnębiony. Spoglądaj
ostatni raz na moja rodzinę skierowałem swoje powolne kroki w stronę schodów wiodące na górę.
Postanowiłem pójść do swojego pokoju. Starałem się nie zwracać uwagi na wszystkie myśli
przewijające się przez mój umysł. Wszyscy z wyjątkiem mnie zaczęli się pakować, aby już za parę
godzin opuścić to miasteczko. Tylko ja miałem zostać i pożegnać się z Nią. Nadal wszystko słyszałem
choć próbowałem nie słuchać… Odgłosy szmeru ocierających się o siebie ubrań, dźwięk kroków mimo
ze należących do wampirów tak powolnie przewijające się przez cały dom, ciche oddechy każdego z
domowników, serce bijące gdzieś w oddali… serce dziewczyny która będę musiał skrzywdzić.

Nie sądziłem że aż taki ból przeżyją moi pobratymcy, iż muszą opuścić ten dom i Belle. Tak bardzo ją
pokochali jak i ja. To właśnie ta miłość musi doprowadzić mnie do tego co słuszne.

Jakaś część mnie pragnie nigdy jej nie opuszczać, to ta cześć bardziej samolubna, która pragnie jej
towarzystwa ponad wszystko inne. Lecz ta część bardziej rozsądna wie, że to najlepsze wyjście . Ona
jest człowiekiem, ja jestem wampirem. Ta miłość nie mogła przetrwać. Ta znajomość mogła

przypłacić się jej śmiercią. Nie ważne jak bardzo będę cierpiał teraz to ona jest najważniejsza. To o jej
szczęście trzeba walczyć bez względu na konsekwencje mojego wyboru. Już niebawem poczuje
równie mocno miłość do innej osoby co do mnie. Już nigdy nie będę ingerować w jej życie. Ona jest
miłością mojego życia i to właśnie dlatego postanowiłem ją zostawić, aby mogła żyć własnym życiem
bez udziału mnie.

,,Edwardzie...'' usłyszałem swoje imię w czyjejś głowie po chwili wiedziałem w czyjej. To Alice przyszła
ze mną porozmawiać.

- Alice czy masz tak bardzo ważną sprawę że mi przeszkadzasz.

Nie chciałem aby zabrzmiało to tak oschle, lecz ona wiedziała jak się czuje i zignorowała to.

- Edwardzie chciałam z tobą porozmawiać.

- A o czym?

Nie musiałem pytać widziałem to w jej myślach.

- Chyba sam już wiesz o czym. Ona jest miłością twojego życia ,dlaczego chcesz ją tak zostawić? Ty ją
kochasz tak samo jak my, wiesz o tym dobrze. Proszę cię nie wyjeżdżajmy . To okropne co my jej
robimy. Ona jest moją najlepszą przyjaciółką, wiesz o tym. Ja ją kocham równie mocno co ty . Nie
możemy jej tak zostawić bez wyjaśnień, dlaczego tak postępujemy.

- Alice przecież ja jej wszystko wyjaśnię myślisz że mógłbym tak ją zostawić przecież ja też ją kocham.

Nie umiałem wymówić jej imienia na głos za bardzo mnie to bolało.

- To co w takim razie jej powiesz, bo chyba nie to że wyjeżdżamy dla jej bezpieczeństwa?.

- Tak Alice to właśnie chce jej powiedzieć w końcu to jest prawda.

- Ale przecież Bella jest zbyt uparta, aby się poddać. Wolałaby umrzeć niż nas zostawić wiesz to
doskonale.

W głowie Alice znów zobaczyłem tą wizje. Bella blada , zimna, z oczami szkarłatnymi…

- Dość tego Alice, przestań!! - warknąłem.

- Wiesz dobrze że ona właśnie tego pragnie. Chce być z tobą do końca, na całą wieczność i nie ma dla
niej najmniejszego znaczenia w jaki sposób to uczyni, czy będzie musiała zostać nieśmiertelną czy coś
zupełnie innego.

-Alice ja ją zbyt kocham aby móc odebrać jej życie. Ona nie zna konsekwencji swojego wyboru i wiesz
dokładnie o czym mówię. Będzie patrzeć jak jej najbliżsi odchodzą a ona będzie nie zmieniającym się
głazem bez życia bez duszy.

- Ale jest wytrwała na tyle aby z miłości do ciebie to wszystko przetrwać.

-Dość tego proszę zostaw mnie samego.

- Dobrze ale wiedz że popełniasz ogromny błąd zbyt ją kochasz, a ona zbyt mocno kocha ciebie.

- Koniec Alice idź sobie!

- Dobra już idę.

Z każdym krokiem myśli Alice stawały się coraz cichsze aż w końcu mogłem choć spróbować się ich
pozbyć.

Nareszcie sam. Wiedziałem że po części Alice ma racje, ale i tak nie mógłbym jej tego zrobić. Moja
kochana Bella bez życia. NIEEE... !! to się tak nie skończy dość musze zostawić ją w spokoju musi żyć
własnym życiem beze mnie.

IV.KONIEC

Czekałem na Belle przed szkołą. Postanowiłem ,że nie będę zabierał nie potrzebnie głosu. Nie
wiedziałem tylko jak moja ukochana na to zareaguje i na wieści o tym że Alice nie ma w szkole. Jest
ona dość spostrzegawcza wiec na pewno zacznie wypytywać , a ja nie zamierzam jej okłamywać. Alice
jak i cała moja rodzina wyjechali już z Forks, jednakże teraz nie mam zamiaru tego mówić Belli. Co do
Alice , a wiem że na pewno spyta dlaczego nie ma jej dzisiaj w szkole, nie zamierzam kłamać powiem
Belli całą prawdę.

Usłyszałem jak furgonetka mojej ukochanej podjeżdża pod szkołę pomogłem jej wysiąść .

- Jak samopoczucie? spytałem jak najbardziej naturalnym tonem.

-Świetnie - odpowiedziała szybko, wiedziałem że nie mówi mi prawdy.

Szliśmy do klasy w idealnej ciszy. Nie miałem zamiaru się na razie odzywać. Wiedziałem że miliony
pytań ciśnie jej się na usta, lecz nie zadała mi żadnego z nich. Pewnie dlatego że miała nadzieje, iż
Alice wszystko jej wyjaśni skąd to moje przybicie.

Lekcje ciągnęły się niesamowicie długo. Dla Belli dlatego pewnie że nie mogła doczekać się spotkania
z Alice , bo koniecznie chciała się wszystkiego dowiedzieć i usłyszeć odpowiedzi na swoje pytania.

Idąc do stołówki Bella była zniecierpliwiona. Jednak wchodząc do niej była nie mile rozczarowana.
Miała mi pewne za złe że nie powiedziałem jej o nie obecności siostry.

- Gdzie jest Alice? spytała zdenerwowana.

- Z Jasperem- odpowiedziałem nie zwracając wzroku na nią.

- Co z nim?

- Wyjechał na jakiś czas - odpowiedziałem.

- Co takiego? Dokąd?

Wzruszyłem tylko ramionami. Miałem zamiar powiedzieć że już nie wrócą ale się powstrzymałem.

- A Alice z nim? - spytała retorycznie.

- Chciała mieć na niego oko. Będzie go próbować nakłonić do zatrzymania się w Denali.

Wiedziałem że się zamartwia. Zapewne uważała że to właśnie z jej powodu wyjechali. Postanowiłem
podtrzymać rozmowę ,aby tak nie myślała .

- Ręka ci dokucza? spytałem.

- Kogo obchodzi moja głupia ręka! fuknęła.

Nie odpowiedziałem jej na to pytanie. Schowa twarz w dłoniach. Nie zadałem już jej żadnego pytania.

- Wpadniesz do mnie później? spytała.

- Później? byłem lekko zaskoczony że powiedziała później wiedziałem że marzy abym od razu do niej
poszedł.

- Dziś pracuję. Zamieniłam się dyżurami żeby móc świętować swoje urodziny.

- Ach tak.

- To co wpadniesz kiedy wrócę, prawda?

Widziałem że zwątpiła czy mam ochotę. Jak w ogóle mogła tak myśleć, nie było dnia abym nie chciał.
Ale teraz nie mogłem tego chcieć gdyż wiem jaką przykrość jej za parę godzin sprawię.

- Jeśli chcesz?

- Zawsze tego chcę- zapewniła mnie.

- No to wpadnę.

Czekała na jakąś reakcje z mojej strony, lecz ja tylko pocałowałem ją w czoło i poszedłem do swojego
samochodu.

Postanowiłem że pobędę trochę sam do naszego spotkania. Wróciłem do pustego domu cała moja
rodzina już wyjechała. Zostałem tylko ja aby pożegnać się z Bellą. Nikt z moich bliskich tego nie
uczynił gdyż za bardzo ja kochali aby się żegnać i to już na zawsze. W głowie układałem plan tak mam
to przeprowadzić aby jak najmniej ją zranić. Postanowiłem że nie obejdzie się bez zranienia powiem
to co nigdy nie przyszłoby mi na myśl. Rozmyślając tak upłynęło już sporo czasu wiec tak jak
obiecałem pojechałem do mojej ukochanej.

- Witaj Charlie- powiedziałem jak najbardziej miłym tonem a tak na prawdę już niedługo miałem
zranić jego jedyną córkę.

- Cześć Edward proszę wejdź do środka.

- Dziękuję . Przyszedłem do Belli ale jej jeszcze nie ma czy mogę na nią zaczekać? spytałem miałem
nadzieje że odpowie ,,NIEE i już więc się tu nie pokazuj odczep się Od mojej córki'' tak przynajmniej
było by mi łatwiej pogodzić się z odejściem.

- Oczywiście, Bella powinna zaraz być w domu.

Usiadłem w fotelu. W telewizji leciały rozgrywki. Charlie usiadł na kanapie i razem czekaliśmy na jego
córkę a moja wielką miłość.

Minęło trochę czasu usłyszałem furgonetkę już na zakręcie. Po chwili Bella była już koło domu.

- Hej to ja! Tato ?Edward?- krzyknęła od progu.

- Tu jesteśmy!- odkrzyknął Charlie.

- Cześć - bąknęła, najwyraźniej była zdezorientowana moją obecnością.

- Cześć Bell- odpowiedział Charlie - Zjedliśmy pizzę na zimno. Jak chcesz, to chyba jeszcze leży na
stole.

- Aha - najwyraźniej była zbita z tropu.

- Zaraz przyjdę - odpowiedziałem z uśmiechem.

Widziałem jak się zadręcza , nie chciałem patrzeć na jej smutne oczy. Domyślała się że jest coś nie tak.
Moje zachowanie nie było normalne. Przerażało ją to że nie mówiłem jej nic. Słyszałem jak wchodzi
po schodach do swojego pokoju. Tak bardzo chciałem ją pocieszyć . Tak bardzo sprawiało mi to ból że

przeze mnie cierpi , lecz nie mogłem pozwolić sobie na chwile słabości wtedy było ją to bardziej
bolało.

Schodziła na dół. Wychyliła się zza framugi i zrobiła zdjęcie Charliemu.

- Co ty najlepszego wyprawiasz Bello? jęknął Charlie.

- Nie strój fochów. - uśmiechając się usiadła u stóp ojca.

- Wiesz że mama lada dzień zadzwoni i spyta czy mądrze korzystam z prezentów.- powiedziała to tak
czule że nie można było się nie wzruszyć.

- Ale czemu akurat mnie wybrałaś na swoją ofiarę?

- Bo jesteś strasznie przystojnym facetem- zaczęła dowcipkować- a poza tym to ty mi kupiłeś ten
aparat.

- Edward - usłyszałem od mojej ukochanej tak czule powiedziała moje imię.- Bądź tak mi miły i zrób
mi zdjęcie z tatą.

Nie patrząc mi w oczy rzuciła aparat w moją stronę.

- Musisz się uśmiechnąć do zdjęcia - powiedziałem do niej.

Posłuchała i zrobiłem zdjęcie.

- Teraz ja wam zrobię- zaoferował się Charlie.

Bella objęła mnie w pasie ,a ja objąłem ją ramieniem . Ta chwila mogła by trwać dla mnie wiecznie.
Nie chciałem już nigdy jej wypuszczać.

- Uśmiechnij się Bello - nakazał Charlie.

Moja ukochana posłuchała , błysnął flesz.

- Starczy na jeden wieczór- oświadczył ojciec dziewczyny.

Wyślizgnąłem się z jej objęć i usiadłem z powrotem w fotelu. Bella usiadła na podłodze .Ręce jej się
trzęsły zapewne ze strachu .Nie wiedziała co się ze mną dzieje i się jej nie dziwie że tak reagowała
.Koniec meczu. Wstałem i zbierałem się do wyjścia.

- Będę się już zbierał- powiedziałem .

- Na razie - rzucił Charlie do mnie.

Bella podniosła się i zaczęła podążać za mną. Nie pożegnałem się z nią. Było mi tak przykro . Nie
chciałem jej krzywdzić. Odprowadziła mnie pod sam samochód.

- Zajrzysz później? spytała.

W jej oczach widziałem łzy.

- Nie dziś.- nie pytała dlaczego.

Odjechałem nie patrząc na nią. Czułem się tak podle, nie wiedziałem dlaczego tak postąpiłem.
Chciałem zawrócić ,objąć ją, powiedzieć jak bardzo ją kocham i nie zważając na nic całować do utraty
tchu.

Tej nocy poszedłem do niej. Spała nie spokojnie. Najwyraźniej to moje zachowanie było powodem jej
koszmarów. Nie chciałem o tym myśleć wyszedłem w połowie nocy.

Nagle zadzwonił mój telefon. Wiedziałem kto dzwoni.

- Tak Alice? spytałem cicho.

- Edwardzie co ty najlepszego wyprawiasz, przecież ty ją ranisz, ona cię kocha jak nikogo na tym
świecie. Ty także ją kochasz przestań igrać z jej uczuciami .Dość się przez ciebie na cierpi . Przestań z
tym zwlekać , bo to się może dla niej zle skończyć.

- Alice wiem to , tak ciężko mi ją ignorować ,masz całkowitą racje trzeba z tym jak najprędzej
skończyć. Przedłużanie tego nie ma sensu.

- Ty kretynie po co w ogóle ją zostawiasz . Widziałam jak ona będzie cierpieć .Nigdy nie przestanie cię
kochać. W jej sercu zawsze będziesz tylko ty . Nie mam zamiaru ci wyrzucać twoich błędów .Ale wiem
że bardzo cierpisz dlatego skończ to póki masz jeszcze dość siły aby Od niej odejść.

- Dobrze Alice zrobię to .Wiem jak bardzo ci na niej zależy , ale nie przeglądaj już jej przyszłości .Ona
ma żyć bez naszej ingerencji , dlatego obiecają że nie będziesz się wtrącać.

- Dobrze postaram się ale nic nie obiecuje.

Zakończyła swoją rozmowę. Wiedziałem że ma racje . Przedłużanie tego nie ma sensu.

Nazajutrz znów unikałem wzroku mojej ukochanej. Wiedziałem jaki ból jej sprawiam , ale nie miałem
wyboru.

- Hej Jess! przywitała się moja ukochana.

- Co jest?

- Wyświadczysz mi przysługę ? Mama prosiła mnie o zrobienie foto reportażu ze szkoły do albumu
który mi dała. Zrobiłabyś wszystkim po zdjęciu?

- Jasne - uśmiechnęła się zawadiacko i zrobiła zdjęcie Nowtonowi.

Pojawienie się aparatu wywołało spore zamieszanie i nie tylko ja tak twierdziłem po minie Belli widać
było że także tak twierdzi. Po chwili aparat zamilkł.

- Oj, film się skończył- zawołała Jessica.- Przepraszam, trochę się zagalopowaliśmy-powiedziała
oddając Belli aparat.

- Nic nie szkodzi... - powiedziała Bella miło-Zrobiłam parę zdjęć wcześniej. Chyba, tak czy owak ,mam
już wszystko, co chciałam.

Po szkole odprowadziłem Belle na parking. Jednakże ani słowa z nią nie zamieniając.

Tak bardzo chciałem przeprosić ją za moje zachowanie. Widziałem smutek malujący się na jej słodkiej
buzi. Była bardzo przygnębiona moim zachowaniem.

Tej nocy chciałem ją odwiedzić ponieważ następny dzień to miały być katusze i to nie tylko dla niej
lecz także dla mnie. Postanowiłem udać się na moją łąkę a też także i jej. W końcu to tam tak na
prawdę się jej ujawniłem jakim jestem potworem i to wtedy wyznała mi swoje uczucia do mnie.
Strasznie boli to co robię ale nie mam wyjścia muszę zmienić przyszła ona musi żyć z kimś podobnym
do siebie a ja nie mogę w tym życiu być razem z nią.

Ledwo zauważyłem mijające lekcje .Ani razu nie zamieniłem z nią słowa. Zbierałem się w sobie aby
jak najlepiej przemówić jej do rozsądku. Postanowiłem zastosować najbrutalniejszą rzecz jaką
mogłem .Skłamię. Lecz czy ona mi uwierzy wie co do niej czuję nie wiem tylko ile będę musiał
wmawiać jej że to wszystko skończone.

- Masz coś przeciwko, żebym cię dziś odwiedził? -mogłem przewidzieć jej reakcje od razu się zgodzi.

-Nie skąd.

-Mogę teraz?

Otworzyłem przed nią drzwi. Nie mogłem znieść myśli że za moment ją skrzywdzę.

- Jasne. - Muszę tylko po drodze wrzucić do skrzynki list do Renee. Zobaczymy się pod moim domem
dobra?

Zwróciłem uwagę na grubą kopertę co takiego mogła kryć.

- Pozwól ,że ja to załatwię-powiedziałem cicho- I tak będę na miejscu przed tobą - Uśmiechnąłem się
choć Bella zorientowała się że jest to udawany uśmiech.

- Skoro tak mówisz...-Nie uśmiechnęła się.

Pojechałem prosto wysłać list. Chciałem zajrzeć co jest w środku lecz to było by naruszenie
prywatności .I co mnie w ogóle to obchodziło to już nie moja sprawa.

Stałem przed domem Belli jej jeszcze nie było. Gdy mnie zobaczyło nie zdziwiło ją to że już jestem i
czekam na nią.

-Chodźmy się przejść- zaproponowałem bez entuzjazmu w głosie.

Wziąłem ją za rękę i poprowadziłem w stronę lasu. Widziałem że się denerwuje ale nie dlatego że się
mnie boi tylko dlatego że nie wie o co chodzi z tym moim dziwnym zachowaniem. Nie zaszliśmy
daleko .Za drzew nadal prześwitywał jasny dom mojej miłości. Ileż tam wspomnień się kryje. Oparłem
się o drzewo lecz nie zadałem żadnego pytania.

-Okej, porozmawiajmy-powiedziała z udawanym luzem.

Wziąłem głęboki wdech i zacząłem.

-Wynosimy się z Forks, Bello.

Jej serce zaczęło przyspieszać tak łatwo było to wyczuć i tym trudniej jest mi ja okłamywać.

- Dlaczego tak nagle? Kiedy rok szkolny...

- Bello juz najwyższy czas. Carlisle wygląda na góra trzydzieści lat, a twierdzi że ma trzydzieści trzy. Jak
długo jeszcze kłamstwa uchodziłyby nam tu na sucho? Itak musielibyśmy niedługo zacząć gdzieś
wszystko od nowa.

Widziałem jak nad czymś się intensywnie zastanawia .Sądząc po jej minie chyba mnie zle zrozumiała.

- Mówiąc ''wynosimy się'' - Wyszeptała- masz na myśli...

-Siebie i swoją rodzinę-powiedziałem , lecz tak trudno te słowa było mi wypowiedzieć.

- Nie ma sprawy- oświadczyła - Pojadę z wami.

- Nie możesz Bello . Tam, dokąd się wybieramy... To nie odpowiednie miejsce dla ciebie.

To było kłamstwo .

- Każde miejsce, w którym przebywasz, jest dla mnie odpowiednie.

Wiedziałem że do oczu napływają jej łzy.

- Ja sam nie jestem kimś odpowiednim dla ciebie.

- Nie bądź śmieszny - w jej głosie było słychać błaganie.

-Jesteś najwspanialszą rzeczą jaka mi się przydarzyła w życiu.

Tak bardzo chciałem powiedzieć, ze ona jest miłością mojego życia lecz nie mogłem, musiałem
zostawić ja w spokoju .

musiałem skłamać lecz czy ona mi uwierzy?

- Nie powinnaś mieć wstępu do mojego świata - stwierdziłem ponuro.

- Słuchaj , po co tak się przejmować ta historią z Jasperem? To był wypadek. Nic takiego.

- Masz rację - przyznałem. - Nic, czego nie należało się spodziewać.

- Obiecałeś! W Phoenix przyrzekłeś mi, że zostaniesz ze mną na zawsze.

- Nie na zawsze, tylko tak długo, jak długo swoją obecnością nie będę narażał ciebie na
niebezpieczeństwo - poprawiłem ją.

- Jakie niebezpieczeństwo? - wybuchła. - Wiem, tu chodzi o moją duszę, prawda? Carlisle o wszystkim
mi opowiedział, ale dla mnie nie ma to znaczenia. - Krzykiem żebrałam o litość. - To nie ma dla mnie
znaczenia, Edwardzie! Możesz sobie wziąć moją duszę! Na co mi dusza po twoim odejściu? I tak już
należy do ciebie.

Stałem ze wzrokiem wbitym w ziemię. Teraz co powiem będzie najgorszą rzeczą jaką zrobiłem od stu
lat ale tak musi być i tak musi się stać nie mogę już z nią być to jest zbyt ryzykowne . Za bardzo ja
kocham aby muc pozwolić na skrzywdzenie jej.

- Bello - odezwałem się, cyzelując każde słowo z precyzją robota - nie chcę cię brać ze sobą.

- Nie... chcesz... mnie? - widziałem na jej twarzy niedowierzanie i panikę ale nie przestawałem
kłamać.

- Nie - potwierdziłem bezlitośnie.

Chciała doszukać się w mich oczach kłamstwa wiedziałem, że teraz nie będzie tak łatwo ja przekonać.

- Hm. To zmienia postać rzeczy.

Jej ton głosu mnie zaskoczył ale nie dałem tego po sobie poznać.

- Oczywiście zawsze będę cię kochał... w pewien sposób. Ale tamtego feralnego wieczoru
uzmysłowiłem sobie, że czas na zmianę dekoracji. Widzisz, zmęczyło mnie już udawanie kogoś, kim
nie jestem. Bo ja nie jestem przedstawicielem twojej rasy.

-Przepraszam za to, że nie wpadłem na to prędzej.

- Przestań - wykrztusiła.-nie chciała tego tak samo jak ja zależało jej na mnie i to tym bardziej
sprawiało ból że musze tak bezlitośnie kłamać.- Nie rób tego. Może być tak, jak dawniej.

- Nie jesteś kimś dla mnie odpowiednim, Bello.

- Skoro tak uważasz - skapitulowałem.

'' Bello przepraszam że cię tak okłamuje wybacz mi wiesz że cię kocham , nigdy nie przestanę '' echo
w mojej głowie mi dokuczało. ''Nie miałem wyboru tak jest dobrze tak powinno być''. powtarzałem
aby nie stchórzyć i zostać tu przy niej na zawsze .Musiałem odejść tak właśnie powinno być. Ona jest
człowiekiem a ja wampirem .To zbyt niebezpieczny związek.

- Tak właśnie uważam.

- Chciałbym cię prosić o wyświadczenie mi przysługi, jeśli to nie za wiele.

Wiedziałem ze proszę o zbyt wiele ale tego musiałem być pewien.

- Zgodzę się na wszystko - zadeklarowała nieco głośniejszym szeptem.

- Pod żadnym pozorem nie postępuj pochopnie – rozkazałem jej z uczuciem. - Żadnych głupich
wyskoków! Wiesz, co mam na myśli?

Kiwnęła głową.

- Proszę cię o to przez wzgląd na Charliego. Bardzo cię potrzebuje. Uważaj na siebie choćby tylko dla
niego.

- Obiecuję.

- Przyrzeknę ci coś w zamian - oświadczyłem. - Przyrzekam, Bello, że dziś widzisz mnie po raz ostatni.
Nie wrócę już do Forks.

Nie będę więcej cię na nic narażał. Możesz żyć dalej, nie obawiając się, że niespodziewanie się
pojawię. Będzie tak, jakbyśmy nigdy się nie poznali.

Uśmiechnąłem się delikatnie i dodałem.

- Nie martw się. Jesteś człowiekiem. Wasza pamięć jest jak sita. Czas leczy wszelkie wasze rany.

- A co z twoimi wspomnieniami? - spytała. Zabrzmiało to tak, jakby miała coś w gardle, jakby się
dławiła.

- Cóż... - zawahałem się na moment. - Niczego nie zapomnę. Ale nam... nam łatwo skupić uwagę na
czymś zupełnie innym.

Znów się uśmiechnąłem .Wiedziałem że nigdy jej nie zapomnę zawsze będzie w moim sercu nikt tego
nie zmieni.

- To już chyba wszystko. Nie będziemy cię więcej niepokoić.

Widziałem że skojarzyła fakty i wie ze cala moja rodzina juz wyjechała. Pokiwałem tylko głową.

- Tak. Wszyscy już wyjechali. Tylko ja zostałem się pożegnać.

- Alice wyjechała na dobre... - powtórzyła tępo.

- Chciała się z tobą spotkać, ale przekonałem ją, że będzie dla ciebie lepiej, jeśli odetniemy się Od
ciebie za jednym zamachem.

Widziałem szok malujący się na jej twarzy lecz nie mogłem się teraz podać teraz kiedy tak daleko
zaszedłem.

- Żegnaj, Bello - powiedziałem łagodnie.

- Zaczekaj! - wykrztusiła, wyciągając ku mnie ręce.

Podszedłem bliżej, ale tylko po to, żeby chwycić ją za nadgarstki i przycisnąć jej dłonie do tułowia.
Nachyliwszy się nad nią, musnąłem wargami jej czoło. Odruchowo przymknęła powieki. Ileż ten
pocałunek przysporzył mi bólu a co dopiero mojej ukochanej ale teraz juz za późno na wycofanie się
ze wszystkich kłamstw.

- Uważaj na siebie - szepnąłem. Od mojej skóry bił chłód.

To powiedziawszy puściłem się pędem przed siebie. Tak trudno było mi spojrzeć za siebie.
Wiedziałem że jeżeli to zrobię zdecyduje się wrócić. Wraz z każdym oddalającym się metrem moje
martwe serce traciło cząstkę siebie. Czułem się jakby ktoś wyrwał je z mojej piersi i zostawił tam gdzie
ja zostawiłem Ją.

Najbardziej chyba zaskoczyło mnie to że tak łatwo sobie odpuściła, nie zadawała zbędnych pytań, nie
błagała abym został.

„Będzie tak jakbyśmy się nigdy nie poznali”- nadal te słowa odbijały się echem po lesie.

Nagle usłyszałem swoje imię. To była ona już. To ona mnie wołała. Biegnąc krzyki powoli znikały lecz
w głowie nadal je słyszałem. Jak ja w ogóle mogłem ją tak zostawić, zostawić miłość mojego życia.
Starałem się wypełnić umysł jakimiś błahostkami aby nie zmienić zdania. Ten błąd mógłby kosztować
mnie bardzo dużo. Ale tak powinno być. Ona powinna żyć z ludźmi a ja z wampirami .Wiedziałem
tylko jedno że już nigdy jej nie spotkam. Pocieszającą myślą było to że ona będzie szczęśliwa nie ze
mną lecz z kimś z jej gatunku.

Biegnąc nagle poczułem wibracje w kieszeni. Nie wiedziałem czy mam odebrać. To na pewno Alice
już zobaczyła co zrobiłem dlatego też nie odebrałem. Po chwili wysłała mi wiadomość:

-ONA NIGDY CI TEGO NIE WYBACZY !!! Jeżeli nie chcesz ze mną rozmawiać to trudno ale mam
nadzieje ze zaszczycisz nas obecnością jesteśmy w Denali...WSZYSCY... i czekamy na ciebie.

Wiedziałem co muszę zrobić, musiałem ich wszystkich przeprosić. Dlatego ruszałem przed siebie z
nadludzką prędkością na spotkanie z wściekłam Alice i reszta mojej rodziny.

V.SAMOTNY WYJAZD

Biegnąc czułem się niewiarygodnie wolny . Najgorszy był fakt że ona mi uwierzyła w każde
wypowiadane z moich ust słowo. Tak pragnąłem do niej wrócić .Paść na kolana i błagać ją o
wybaczenia .To co zrobiłem powinno zasługiwać na karę śmiertelną jeżeli w moim przypadku można
mówić o jakiejś kolwiek śmierci. Zbliżałem się juz do domu naszych znajomych z Denali. Także
usłyszałem myśli swojej rodziny. Chociaż myśli to raczej za mało powiedziane .Oni aż wrzeszczeli w
mojej głowie ale nie przyjaźnie lecz z wrogością. Nawet Rosali była wściekła lecz jej złość raczej nie
składała się na rozstanie z... Bellą.

-Edwardzie jak ty w ogóle mogłeś jej to zrobić.- wtrąciła się Alice.

-Alice nie bądź na nie go zła przecież wiesz jak Edward cierpi tak samo jak Bella.- uspokajała ją cicho
Esme.

- Ale Esme ty nawet nie wiesz jakie on bzdury jej na wygadywał to nawet nie była prawda co jej
mówił.

Wszyscy raptownie zamarli.

-Czy to prawda?- spytała Esme wraz z Carlislem.

-Wiem to był karygodne z mojej strony ale nie mogłem nic innego zrobić ,a ona i tak mi uwierzyła
wiec nie ma powodu do kłótni.

Powiedziałem to głosem rodem z horroru i nikogo to nie zdziwiło.

- Jak w ogóle mogłeś tak jej nagadać .Ona wie dokładnie że to są same kłamstwa. My także ją
kochamy i wiesz to dobrze .Powinniśmy tam wrócić i przeprosić Belle za nasze odejście a zwłaszcza ty
za te wszystkie kłamstwa które jej powiedziałeś.

- Alice...- zacząłem powoli- nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy jak mi jest ciężko tak po prostu Od
niej odejść .A tak przy okazji ona i tak mi uwierzyła wiec nie będzie za dużo cierpieć -tak jak ja ,
dodałem w myślach- Nie mamy prawa aby wtrącać się w jej życie i dlatego pozwolimy jej żyć własnym
życiem wśród ludzi a nie wśród wampirów. To jest jedyne rozsądne wyjście .

- Edward wiesz jakie ty bzdury wygadujesz chyba nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy . Do jasnej
cholery ONA CIĘ KOCHA!!!! Nie zrezygnuje z ciebie tak po prostu .Wiesz dokładnie na jakie
niebezpieczeństwo na nią ściągasz zwłaszcza z jej pechem.?

- Alice ja tez ja kocham jak nikogo innego i to właśnie wiara w tę miłość pozwoliła mi odejść bo wiem
ze Bella ułoży sobie życie bez nas .I dała mi słowo, że nie będzie robić nic ryzykownego.

- I ty oczywiście jej uwierzyłeś.

Wiedziałem że ma całkowitą racje nie powinienem tak po prostu odejść musiałem jeszcze załatwić
jedną sprawę. Ma być jak bym nigdy nie istniał musze zabrać wszystkie rzeczy które będą jej
przypominać mnie.

- Muszę tam wrócić- wymamrotałem pospiesznie.

Wszyscy zamarli na moment.

„ A jednak wrócisz będziemy mogli wszyscy wrócić” – usłyszałem mentalny głos Alice.

- To nie tak… wrócę ale po to aby zabrać wszystkie swoje rzeczy.

Nie czekając na następne wyrzuty puściłem się prosto do Forks.

Powrót nie zajął mi dość dużo czasu. Przekraczając próg jej domu można było urzec na horyzoncie
zachodzące słońce. Teraz gdy miałem świadomość ze to ostatni raz gdy widzę ten dom i czuje tak
doskonale unoszący się jej zapach nie miałem najmniejszych oporów aby zakosztować go po raz
ostatni. Przechodząc do jej pokoju dokładnie rozejrzałem się po wnętrzu choć znałem już je na
pamięć. Zmartwiło mnie odrobinę to, ze zapach wyczuwalny tu był nie dość jasny tak jakby nie było
jej w pokoju Od rana.

„Może gdzieś poszła?” – zastanawiałem się w myślach.

Nagle poczułem nieodpartą chęć sprawdzenia co się z nią stało ale nie mogłem. Gdybym ją ujrzał nie
mógłbym tak po prostu drugi raz odejść. Ona musi żyć własnym życiem bez mojej, i mojej rodziny
ingerencji.

Na biurku koło starego komputera leżały prezenty które dostała Od mojej rodziny oraz Od swojej
matki i ojca. Pośpiesznie wziąłem bilety oraz wszystkie zdjęcia na których gościłem. „ Będzie tak jak
byśmy się nigdy nie poznali” powtarzałem w swym umyśle te słowa jak mantrę gdzie niewidzialne
ostrza wbijały mi się wprost do cichego serca. Tak powinno być… dwa różne gatunki nie mogą żyć
razem. Ona jest człowiekiem ja wampirem. Ona ofiarą ja drapieżnikiem. Lew nie może zakochać się w
jagnięciu. Prawa natury… miłość zawsze jest bolesna. Bella w końcu zapomni i pokocha kogoś
godnego swojego serca lecz ja zawsze będę kochał wiecznie.

Wziąwszy wszystkie rzeczy w swoje rece nagle naszla mnie mysli czy aby na pewno powinienem tak
postąpić zacząłem się nad czymś zastanawiać czy właśnie tak powinienem postąpić ? Nie… musi mieć
cos co będzie jej o mnie przypominać. Schowałem zdjęcia i bilety w dolnej części szafy pod podłogę.
Chce aby miała choć część mnie przy sobie. Choć nie wielka rzecz która będzie mówić o moim
istnieniu w tym miasteczku.

To już koniec pięknej miłości, Romeo nie wróci Julia będzie żyć nadal sama lecz będzie wkrótce
szczęśliwa…

**********************************

Rio de Janeiro było dziś jak zwykle słoneczne. Minęły już dwa miesiąc Od mojego wyjazdu z Forks.
Moja rodzina bardzo się o mnie martwi oczywiście dzwonie przynajmniej dwa razy w miesiącu. Od
rozstania z Bella nie było dnia- baaa… nie było godziny abym o niej nie myślał. Carlisle wraz z Esme
bardzo się o mnie martwią. Sądzą że to rozstanie zle na mnie wpłynie i w końcu się załamię.
Oczywiście nie wiedzą ze to już się stało ale nie mogę się do tego przed nimi przyznać. Było by to dla
nich zbyt bolesne a ja chce cierpieć w samotności i nie potrzebuje nikogo współczucia. Także moje
rodzeństwo bardzo to przezywa, oczywiście z jednym wyjątkiem… Rosali. Alice nadal nie może
pogodzić się z tym ze straciła swoja najlepsza przyjaciółkę, a ja miłość swojego życia. To rozstanie
było nie tylko dla mnie bolesne ale również dla mojej rodziny.

Już minęło trochę czasu Od mojej ostatniej rozmowy z nimi może powinienem zadzwonić? Dać jakieś
oznaki życia? Nie mogę trzymać ich w niepewności.

Wyciągnąłem telefon z kieszeni i wbiłem juz dobrze znany mi numer. Alice odebrała po pierwszym
sygnale.

-Tak Edwardzie …- jej głos był cichy i smutny, nadal cierpieli że nie ma mnie przy nich.

-Witaj Alice, dzwonie żeby upewnić się że wszystko u was w porządku.

-Wszystko dobrze jesteśmy nadal pełni nadziei ze jednak wrócisz do nas wiesz ze za tobą tęsknimy a
Esme to już najbardziej cierpi że cię nie ma przy sobie.

Jej słowa sprawiały mi niewyobrażalny ból. Cierpiałem tak samo jak oni a nawet jeszcze bardziej bo
nie tylko ich nie widzę ale także straciłem miłość mojego życia.

-Alice wiesz dokładnie że na razie nie jestem w stanie a tak po za tym chce trochę odpocząć Od tego
całego współczucia względem mnie ja go nie potrzebuje chce żyć na razi w samotności nie długo
może się zobaczymy ale niczego nie obiecuje postaram się i pozdrów wszystkich oraz powiedz że
tęsknie tak samo jak oni wiec niech się o mnie nie martwią będę dzwonić częściej.

-Dobrze przekaże a Edwardzie mogłabym cię o coś spytać?

Zastanawiałem się co takiego chciała wiedzieć ale wszystko o co Alice się mnie pytała nie miało sensu
przecież ona raczej nie potrzebowała nikogo z zewnątrz wiedzy przecież widziała przyszłość.

-Tak Alice co chciałabyś wiedzieć?

-Czy jest jakaś w ogóle szansa na powrót? Spytała nieśmiało.

-Sadze ze nie potrzebujesz mnie aby odpowiedzieć sobie na to pytanie, doskonale wiesz ze ja tam nie
wrócę - „Będzie tak jak byśmy się nigdy nie poznali” powtarzałem w myślach choć prędzej czy później
stracę pewność w te słowa i w końcu do niej wrócę.

-Właśnie dla tego się pytam czy ty masz zamiar wrócić ponieważ moje wizje odnośnie tego staja się
coraz wyraźniejsze czy chcesz wrócić?

Nagle jej glos stal się żywszy jakby czkała na twierdząca odpowiedz.

-Ty mi powiedz ja decyzji nie podjąłem… -„jeszcze” dodałem w myślach.

-Mam nadzieje ze ta wizja okaże się trafna ale, nie zmuszam cię do niczego to twój wybór.

Kochałem Alice jak rodzoną siostrę była często wkurzająca, ale była tez kochana. Wiedziałem ze
kochała Belle tak samo jak ja i dlatego ona także cierpi z powodu naszego wyjazdu.

-Dziękuję Alice zawsze umiałaś poprawić mi humor. Do zobaczenia postaram się z wami spotkać.

-Edwardzie zaczekaj…

-Tak?- spytałem już lekko zirytowany.

-Możesz spodziewać się gościa…

Nie czekając na odpowiedz rozłączyła się. Miałem mętlik w głowie. Chciałem ponownie wybrać jej
numer i spytać kto chce mnie odwiedzić skoro wyraźnie zaznaczyłem ze nie chce nikogo tu widzieć.
Zrezygnowałem jednak z pomysłu dzwonienia bo jak przypuszczałem moja siostra i tak nie odbierze.

***************************************

Kolejny dzień słoneczny… dlaczego musiałem wybrać akurat ta część kontynentu? Tu zawsze jest
słonecznie a ja spędziłem w tym mieszkaniu już chyba z trzy tygodnie. Nie liczę dni wciąż myślę tylko
o niej. Zatęskniłem już za deszczem tak bardzo chciałbym wyjść lecz nocą nie mam za wielkiej ochoty.
Co mi po nocy skoro spędziłem żyjąc w niej już ponad sto lat dlatego mam dość ciągłego ukrywania
się.

W tym o to momencie przywołałem najpiękniejsze z moich wspomnień. To właśnie w tak słoneczny
dzień byłem z nią na mojej magicznej polanie. To właśnie tam po raz pierwszy w pełni się ujawniłem
pokazując jaki jestem na prawdę. A ona mimo tego ze przełamałem wielki konar na pół rzuciłem go
prosto przed siebie z nie wyobrażalna szybkością i siła oraz w mgnieniu oka zjawiłem się przy niej ona
nadal siedziała przy mnie, bała się, ale bardziej pragnęła mojej obecności, niżeli miałaby bać się
śmierci.

To wspomnienie wywołało u mnie nie wyobrażalny ból. Poczułem sztylety wbijane prosto w moje
ciało. Teraz właśnie to zrozumiałem zostawiłem nie tylko swoje rzeczy u niej, zostawiłem jej także
swoje serce, lecz czy ona nadal czuje je przy sobie.

Chwila zwątpienia zakiełkowała w mym sercu. Już Od dawna nie przywoływałem tylu wspomnień.
Nadal ja kochałem wiedziałem to nawet wtedy gdy ja zostawiałem, nawet wtedy gdy mówiłem na
glos te wszystkie kłamstwa i nawet teraz wiem ze nada ja kocham. Zrozumiałem to. Moja rasa zawsze
kocha wiecznie. Musimy zawsze kochać wiecznie jeżeli już kogoś tak silnym uczuciem obdarzymy,
ponieważ już na zawsze będziemy żyć wiecznie ze swymi połówkami. Lecz mi to dane nie jest.
Pokochałem osobę całkiem różną ode mnie, a dlaczego? Bo wierzyłem ze ten związek ma jakąś
przyszłość. Ale co ona by miała za przyszłość z kimś takim jak ja? Nie mógłbym jej dać niczego. Wiem
ze postąpiłem słusznie odchodząc , ale czy dam rade długo tak wytrzymać? Wiara w ten postępek nie
będzie trwać wiecznie? Moja rasa jest zbyt samolubna aby zrezygnować z czegoś co daje im szczęście
mimo tego że ich postępowanie może nieść za sobą poważne konsekwencje. Sadze, że to chwila
zwątpienia z mojej strony. Prędzej, czy później i tak nie będę w stanie Od niej uciec i wrócę do Forks z
zamiarem przeproszenia jej. Kocham ją niewyobrażalnie mocno aby dalej ją unikać. Uważam, że to
kwestia kilku tygodni a i tak do niej wrócę.

Postanowiłem znaleźć sobie jakieś zajęcie, aby nie myśleć o niej przez dłuższy czas. Pamiętałem
rozmowę z Carlislem. Powiedział że przypuszcza iż miedzy Jamsem a Viktorią kryło się uczucie
silniejsze niż byśmy to przypuszczali. Lecz w ten nieszczęsny wieczór gdy wampir poczuł zapach
miłości mojego życia nie wyczułem żadnego związku miedzy nimi. Nie pokazywali po sobie co tak na
prawdę do siebie czuja. Lecz nie chce ryzykować. Moja rasa wywodzi się z tego iż mszczą się za śmierć
swych ukochanych. Dlatego też czy Viktoria nie zapragnie mojej śmierci? Albo co gorsze nie będzie
chciała zabić Belli? Nie mogłem do tego dopuścić. Jedyne co mi pozostało to bronić mojej ukochanej,
nawet jeśli ona nie czuje do mnie tego samego po tym wszystkim co jej zrobiłem. Nie mogłem jej tak
zostawić. Chce, aby była bezpieczna. Dlatego tez zacznę tropić Viktorie. Nie jestem w tym za dobry

wiec nauka odciągnie mnie trochę Od wszystkich wspomnień zagłuszających moje myśli. To będzie w
jakiś sposób odpokutowanie za wszystko co sprawiło jej ból. Kocham ja zbyt mocno aby zostawić ja
na pastwę losu. Polowanie będzie sposobem na zajęcia w wolnym czasie. Będę polował nie tylko
dlatego aby o niej zapomnieć. Chce także aby ta ruda wampirzyca ,mnie nie dopadła. Nauka będzie
odciągać mnie Od rzeczywistości. Od jutra zaczyna się moje tropienie.

VI.TROPIENIE VIKTORII

Na samym początku nie wiedziałem za bardzo jak do tego całego tropienia się zabrać. Nigdy nie
byłem w tym za dobry. Widziałem jak wampiry posiadające te umiejętności stosują znana sobie
teorie w praktyce. Nie sądziłem ze będzie mi tak trudno zacząć. Cięgle nie mogłem się dostatecznie
skupić. Tak jak przypuszczałem w moim umyśle nadal była tylko Bella. Nawet moja rodzina nie
zajmowała pierwszego miejsca w mojej głowie. Wampiry zawsze miały zdolność do koncentrowania
się na rożnych rzeczach jednocześnie. To była jedna z ich nietypowych cech. Ludzie przeważnie
skupiali się tylko na jednym obiekcie przy czym wampiry mogły rozmyślać o czym chciały
jednocześnie. Lecz mnie to już nie dotyczyło. Teraz bardziej przypominałem człowieka niż kiedy
kolwiek indziej. Nie sądziłem ze kiedyś będzie mi dane zaznać tylu cudownych chwil i ze kogoś
pokocham równie mocno jak ktoś mnie. To uczucie nigdy mnie nie opuści.

„Dość tego” warknąłem w swych myślach.

Wiedziałem ze musze skupić się na Viktorii i nic nie może mnie teraz rozproszyć. Teraz powinienem
mieć głownie na myśli schwytanie jej i nic nie może mi przeszkodzić.

Zastanawiałem się czy Alice widziała już co zamierzałem robić w tym dość licznie wolnym czasie. Moja
rodzina raczej nie miała mieć mi za złe znalezienie sobie sposobu jak uniknąć załamania nerwowego.
Zresztą i tak wiedza ze nie powstrzymali by mnie odwieść od jakiego kolwiek pomysłu zwłaszcza
teraz.

Przez głowę przeszła mi pewna myśl co ona teraz robi. Tylko dlaczego ja o niej teraz myślę. Przecież
dlatego wyjechałem wszyscy wyjechaliśmy, aby żyła własnym życiem. Co mnie teraz mogło to
interesować. To już nie jest moja sprawa. Na pewno Bella już kogoś ma. Kogoś kto zasługuje na jej
miłość. Kogoś kto będzie mógł być z nią bez narażania jej na jakie kolwiek niebezpieczeństw. Ona
musi być szczęśliwa beze mnie. Ja nie mogłem być z nią ponieważ odebrałbym jej radość z życia nie
miała by ze mną żadnej przyszłości. A patrzenie jak cos jej odbieram było by dla mnie okropne.

„Koniec dość nie myśl o niej teraz!!!”

Starałem się odgonić te wszystkie myśli które utrudniały mi zadanie które miałem do wykonani. Teraz
tylko liczy się polowanie.

************************************************

Znalezienie jej nie było zbyt pracochłonne. Ustaliłem ze Victoria znajduje się w Ameryce południowej
niedaleko Teksasu. Dość mnie to zdziwiło dlaczego wybrała akurat tą część stanów? Może dlatego ze
było liczne zaopatrzone w ludzi którymi mogła się żywić? Nie miało to dla mnie najmniejszego
znaczenia. Najgorsze było to ze moja ukochana wciąż była obecna w mojej głowie . Jakaś część mnie
na pewno ta mniej rozsądna chciała jak najprędzej pobiec do Belli. Na pewno teraz słodko spała w
swym łóżku. Śniła o czymś niezwykłym. Za pewne także mówiła przez sen. Tak bardzo się za nią
stęskniłem. Chciałem ujrzeć jej słodką twarzyczkę. Poczuć jej zapach. Móc objąć ja w ramionach i
mocno przytulić do swego kamiennego i zimnego ciała. Jednak czy ona także tego chciała? Co jeśli
nie? Co w tedy bym zrobił? Zresztą to mnie już nie może obchodzić, nic co wspólnego z Bellą. Nie
mogę o niej wspominać, o niej marzyc.

„Victoria”- wymówiłem to imię w swych myślach z obrzydzeniem. Teraz to ona była moim celem.
Biegnąc jak zawsze czułem się wolny, jednak moje wyczulone zmysły , takie jak węch czy słuch
działały na pełnych obrotach. Mijając kolejne konary drzew cos poczułem. Lecz wiedziałem ze nie jest
to zwierze, a także nie człowiek. Była to ona. Potężny ryk wydobył się z mojego gardła. Usłyszałem jak
ktoś szyderczo się zaśmiał.

„I tak nie uda ci się mnie zabić.” Pomyślała z wyraźna wiarygodnością tych słow. Musiałem
udowodnić jej, jak i tez sobie ze się myliła.

-Nie bądź taka pewna - warknąłem.

-Ależ będę pewna, przecież mam racje, nie jesteś dobry w tropieniu.

Ta aluzja sprawiła ze niemiłosiernie się wściekłem. Wiedziałem ze w pewnym sensie miała racje. Nie
byłem zbyt dobrym tropicielem.

-A więc gdzie podziałeś swoja Bellę?

Poczułem ukłucie w sercu gdy wymówiła jej imię.

-Lepiej się do niej nie zbliżaj- warknąłem ze wściekłością.

Chciałem usłyszeć jej myśli. Tylko cos było nie tak . Viktoria jakimś cudem wyrzucała ze swojego
umysłu myśli. Wiedziałem ze cos ukrywa przede mną.

-Co chcesz takiego ukryć?- spytałem.

Lekko zwolniła, a ja dalej biegłem przed siebie, aż w końcu ją zobaczyłem. Stała oparta o konar
drzewa. Widziałem jej wielkie szkarłatne, czerwone tęczówki. To właśnie one przypominały mi,
dlaczego zostawiłem miłość mojego życia. Skazywałem Bellę na nieszczęście będąc obok.

-A wiec odpowiesz na moje pytanie?- zacząłem przerwany monolog.

-Niczego nie ukrywam Edwardzie.

Wiedziałem ze kłamie i jeszcze ten kpiarski uśmieszek. Chciałem ja dopaść. Wgryźć się w jej gardło i
zabić tu na miejscu.

-I tak wiem ze nie mówisz prawdy Victorio. Masz cos do ukrycia, ale nie mam zamiaru cię wypytywać.

Jedyne czego chce to jak na razie … - nie dokończyłem. Widziałem tylko jak rzuca się pędem do
biegu. Ja także zaczem przemierzać przez gęstwinę lasu. Nadal ja słyszałem.

„I tak mnie nie zabijesz”- pomyślała

Czy miała racje? Czy nie jestem wstanie jej zabić? A przy najmniej nie teraz? No cóż może i tak .
Zwolniłem i usłyszałem tylko cichy śmiech idący od dalej położonego lasu.

Następnego dnia rozmyślałem o tym gdzie tez teraz może być Victoria? Zastanawiałem się nad
Brazylia i to właśnie tam zamierzałem się udać. Moje przeposzczenia nie wiadomo skąd wzięły się w
mojej głowie. To był zwykły impuls. Gdy dotarłem do granicy miasta… pustka. Kompletnie nie
wiedziałem co dalej mam zrobić. Nie było nic co by wskazywało na jej obecność w tym oto miejscu.
Poddałem się. Dość że porzucić musiałem swoja miłość, gdyż sam stanowiłem zagrożenie dla niej, to
jeszcze nie potrafiłem wytropić Viktorii. Wróciłem do Rio gdzie mieszkałem w motelu poddany po
porażce.

VII.MIŁOŚĆ

Od tamtego polowania minęły jakieś dwa tygodnie. Po nie udanym tropieniu całkiem się załamałem.
Czy nie mogłem znaleźć sobie jakiegoś zajęcia? Przez te cztery nie było dnia, abym o niej nie myślał.
Chciałem wiedzieć co u niej. Co teraz robi. Mogłem zadzwonić do Alice aby się tego dowiedziała, ale
wiedziałem ze nie mogę ingerować w sprawy Belli. Jej imię szumiało w mojej głowie. Z marzeń o mej
miłości wyrwał mnie dźwięk własnego telefonu. Numer rozpoznałem Od razu.

-Tanya?- spytałem lekko zbity z tropu.

-Witaj Edwardzie.

-Czemuż mam ta przyjemność?- spytałem monotonnym głosem.

-Ponieważ przyjechałam aby z tobą porozmawiać.- usłyszałem jednocześnie w słuchawce i tuz za
moimi plecami.

Natychmiast się odwróciłem nieco zszokowany nagłym przybyciem wampirzycy zważając na to ze nie
wiele osób wiedziało gdzie mnie szukać.

-Skąd się tu wzięłaś i czego chcesz?- spytałem raczej zbyt ostro wiec wymusiłem lekki uśmiech choć
pewnie bardziej przypominał grymas.

-Mówiłam przyjechał aby z tobą porozmawiać.

-To już wiem ale w jakiej sprawie?- spytałem

Tanya podeszła do mnie z rozłożonymi ramionami aby po chwili mnie uściskać.

-Czemu nie chcesz wrócić do rodziny? –spytała szeptem

-Tanya wiesz ze cię szanuje ale to nie twoja sprawa.

-A ty wiesz ze jestem upartą dziewczyną … no może wampirzycą i tak łatwo nie odpuszczę. Wszyscy
martwią się o ciebie. Minęły już cztery miesiące Od twojego wyjazdu. Jestem tu nie bez powodu.
Alice nie może ustalić przyszłości i prosiła abym do ciebie przyjechała.

-Teraz rozumiem o co chodziło mojej siostrze z tym nagłym gościem który to rzekomo ma mnie
odwiedzić.

-Tak to ja we własnej osobie. – roześmiała się Tanya swoim dźwięcznym głosem.

Lekko skrzywiłem się ze względu na długi okres czasu kiedy to nie słyszałem śmiechu innych ludzi, no
może poza nie kiedy mijanych przechodniów.

-Ale to ze przyjechałaś nie oznacza ze Od razu udam się w podróż z tobą do domu… - zacząłem ale mi
przerwała.

-A ja nie mam zamiaru cię przekonywać. Zresztą i tak wiem ze byś ze mną nie poszedł dobrowolnie.

Tu musiałem się lekko uśmiechnąć.

-To po co…?

-Chciałam zobaczyć cię i sprawdzi jak się czujesz.

-Tak jak widać. A tak przy okazji ty wiesz…?- specjalnie nie dokończyłem.

-O Belli? Tak, zanim wyjechałam Alice zdała mi pokrótce relacje. I właśnie to był także mój cel
podroży aby dowiedzieć się więcej.

-Nie wiem czy jestem gotów aby się zwierzać.

-Ale zawsze polepszy sposób aby wyzbyć się cierpienia - zasugerowała.

Przez dobre kilka minut milczałem starając się poukładać w głowie myśli związane z moją ukochana.
Niestety było to trochę pracochłonne zważając ze kolo mnie stała dość niecierpliwa wampirzyca.

-Pamiętam ten dzień i raczej nie mógłbym go nigdy zapomnieć. Było to rok temu nowa gwiazda
Przybyła do Forks High School…-zacząłem- myśli wszystkich były skupione na Isabelli Swan córce
szeryfa. Mogłem doskonale zauważyć ja w tłumie tych dzieciaków tak obsesyjnie nią
zafascynowanych ze aż zapewne odcinali jej dopływ tlenu.

Uśmiechnąłem się do Tanyi i zdumiewające było to ze nie był to wymuszony uśmiech. Moja
przyjaciółka nie miała obiekcji aby go odwzajemnić.

-Pod czas przerwy śniadaniowej siedziała z Jess która to opowiadała jej miejscowe plotki o Cullenach.
Żadnych domysłów ale ta nowa była raczej mało zainteresowana dlaczego lekarz z zona zaadoptowali
aż piątkę dzieci. Chciałem wsłuchać się w jej myśli ale niestety było to bez celowe. Nie mogłem nic
usłyszeć zupełna pustka.

-Och… - wyszeptała wampirzyca w głowie której przewijało się tysiące chaotycznych myśli – już
rozumiem dlaczego Alice powiedziała ze jest wyjątkowa – uśmiechnęła się do mnie.

-Tak to prawda jest wyjątkowa. Ale wracając do opowieści. Tak mnie zafascynowała ze musiałem
poznać powód tej ciszy w jej umyśle. Nadarzyła się idealna okazja. Miałem mieć z nią lekcje biologii. I
właśnie wtedy kiedy wchodziła do klasy poczułem jej zapach tak silny, słodki i kuszący ze nie mogłem
się powstrzymać.

Tanya spojrzała na mnie z przerażeniem ale widziałem także współczucie w jej wzroku.

-Myślałem ze nie dam rady ale udało się i dlatego przyjechałem do was aby pomyśleć.

-Czyli dobrze trafiłam ze to chodziło o dziewczynę wtedy – powiedziała dumna z siebie.

- Tak to prawda, miałaś racje. Jednak musiałem wrócić. Nie potrafiłem długo trzymać się Od niej z
daleka tylko ze wtedy jeszcze o tym nie wiedziałem. Po powrocie rozmawiałem z nią częściej i
zauważyłem ze im więcej z nią przebywam jej zapach staje się mniej kuszący dla mnie, a przynajmniej
w granicach rozsądku. Alice z kolei miewała bardzo chaotyczne wizje. Nie mogła dokładnie określić
położenia i kogo na tych wizjach widzi, ale wiedziała za to ze jest to cos wspólnego ze mną. I właśnie
wtedy dostała pierwszą, widziała Belle bladą martwą i jako wampirzyce…- przerwałem.

-To skoro Alice ja widziała dlaczego jej nie zmieniłeś? – spytała cicho.

-Bo zbyt ja kochałem aby pozwolić jej podzielić mój los – również wyszeptałem.

-Ale czy to nie było by lepsze Od tego co teraz przezywasz? Miałbyś ja przy sobie, była by z tobą, z
nikim innym tylko z tobą…

-Ale nie miała by innych możliwości po przemianie. Brak dzieci, brak dorastania, brak wnuków…

-I brak śmierci. Miałaby za to ciebie… to jest wart wszystkiego.

Zignorowałem jej wypowiedzieć i ciągnąłem dalej.

-Po tej wizji nie chciałem dłużej przebywać z Bellą albo zapobiec jakoś aby wizja nie spełniła się.
Któregoś dnia miałem wyjechać z Emmettem na polowanie. Wiesz jak to on niedźwiedzie i tak dalej…
- Tanya zachichotała lekko- lecz nie mogłem skupić się na niczym tylko myślałem o niej. Dlatego tez
wróciłem wcześniej. Okazało się ze ma plany z przyjaciółkami wiec pojechałem za nimi i tak cudem
uratowałem ja Od czterech mężczyzny którzy chcieli ją skrzywdzić tak jak Rose. Po tym wydarzeniu
zabrałem ja do restauracji wiesz aby zjadła cos bo najwyraźniej była w szoku. Nie krzyczała, nie
płakała. W drodze powrotnej okazało się ze ona doskonale wie kim jestem a na dodatek zgodziła się
wsiąść dobrowolnie do mojego samochodu.

Spojrzałem na przyjaciółkę która wyraźnie patrzyła na mnie w szoku. Sadze ze mój wyraz twarzy mógł
być podobny.

-Ona naprawdę mi zaufała i najwyraźniej pokochała już wtedy. Mnie, wampira…- ukryłem twarz w
dłoniach aby Tanya nie zobaczyła wyrazu mojej twarzy – po tym wydarzeniu zrobiliśmy nie małą
furorę w szkole gdy razem siadaliśmy na przerwach chodziliśmy na lekcje razem. Zdecydowałem ze
zabiorę ja w moje prywatne miejsce gdzieś gdzie będziemy mogli porozmawiać o wszystkim i tak tez
się stało. Później poznała Esme, Emmetta, Jaspera, Rose i Alice ponieważ Carlisla już znała ze szpitala
w którym dość często lądowała. Wybraliśmy się na mecz bo Alice dostała wizje ze będzie burza i
wtedy przyszli oni… – mój wzrok był lekko zamglony kiedy rozpamiętywałem to wydarzenie- James,
Victoria i Laurent. Wampiry które były niedaleko i postanowiły się przywitać. Niestety Belli zapach był
tak intensywny ze James postanowił na nią zapolować. Rozpoczął się wyścig o jej życie. Alice z
Jasperem zabrali moją ukochaną a reszta miała zająć się tropieniem wampira. Niestety był jeden krok
przed nami, skontaktował się z Bella i okłamał ja, twierdząc ze ma jej matkę i jeżeli się z nim nie
spotka wtedy ona zginie. A musisz wiedzieć, że Bella to dziewczyna dość krucha ale bardzo odważna
która dobro innych przekłada nad własne. O mało co jej nie straciłem. Mógłbym powiedzieć ze ona
odkryła we mnie dobro. Przy niej nie czułem ze jestem potworem tylko człowiekiem. Jej miłość była
czysta…

-Tak jak i twoja Edwardzie. Nie musisz ciągnąc dalej tej historii bo wiem co się stało. Jednak nadal
sadze ze powinieneś wrócić nie dla rodziny, nawet nie dla Belli tylko dla samego siebie. Powiedziałeś
”ta miłość była czysta” ale nie masz racji, ona nadal jest…

VIII.CIEMNE ULICE

A jednak jak zawsze mój węch mnie nie zawiódł. Wyczułem ze nie daleko jest nie liczne stado
jeleniowatych.

„To żadne wyzwanie”- pomyślałem.

Tez mi cos, poradziłem sobie z nimi w dziesięć sekund. Tak chciałbym zatracić się w tym na dłużej,
aby umysł był zajęty tylko polowaniem.

Od wyjazdu minęło piec miesięcy. W tym czasie głownie Bella gościła w mojej głowie. Nawet moja
rodzina coraz rzadziej pojawiała się w moim umyśle.

Następnego dnia także polowałem, może nie dla zaspokojenia głodu, bo czułem ze jestem już za
nadto opity krwią. Po prostu czułem taką potrzebę. Chciałem odciągnąć myśli Od spraw raniących
moje serce. Cała wieczność przede mną, ale ja musiałem mieć w umyśle tylko te dziewczynę.
Dziewczynę, która zawróciła mi w głowie. Co tu dużo kryć wywróciła moje życie do góry nogami. Już
nic nie jest takie same odkąd zagościła w moim nienaturalnym i strasznym życiu. Ja ją kochałem i ona
również mnie kochała. To nas nie różniło. Oboje byliśmy w tej miłości zatraceni. Lecz inna rzecz
bardzo nas wyróżniała. Ja byłem potworem ona człowiekiem. Ta różnica miedzy nami była znacząca.

Może i rozmowa z Tanya pomogła zetrzeć trochę bólu z mojego już i tak martwego serca ale to na nic
się nie zda. Ja nie mogę tak porostu wrócić. Miałem dać jej żyć bez mojej ingerencji i tak zostanie…

*************************************

Gdy kolejnego dnia chciałem zapolować na tutejsze zwierzęta, biegnąc usłyszałem czyjeś myśli. Był to
mężczyzna w niedaleko położonym ciemnym zaułku. Była z nim także kobieta.

W tej o to chwili zrozumiałem wszystko. Taka sama sytuacja przytrafiła się rok temu mej ukochanej.
To było jak fatamorgana. Wszystko było identyczne.

Ciemna ulica, przestraszona kobieta i mężczyzna rządny jej krwi.

„I co teraz masz zrobić” –spytałem siebie w myślach.

„Ach uwielbiam ten strach w ich oczach”- pomyślał mężczyzna.

Wszystko się we mnie gotowało, aby uratować ta niewinna dziewczynę. W końcu ją także mógł ktoś
kochać tak jak ja kocham Bellę. Moją kochaną Bellę.

W tym samym momencie mężczyzna uderzył dziewczynę w twarz. A ona osunęła się na zimna
posadzkę. Nikt nie mógł jej pomoc. Tylko ja widziałem cały przebieg tej sytuacji.

Nagle mężczyzna zaczął zniżać się do nieprzytomnej dziewczyny.

„To moja ostatnia szansa”- pomyślałem. Jeżeli teraz nie zareaguje, ona nie będzie miała juz szans.

W nienaturalnym tempie doskoczyłem do mężczyzny. Jak na moje oko miał jakieś dwadzieścia
siedem lat. Ubrany był w podarte dżinsy i koszule na długi rękaw. Złapałem go za oba nadgarstki i
odciągnąłem Od nieprzytomnej kobiety.

„Co jest grane kim ty jesteś”- usłyszałem nieme pytanie.

-Nie chcesz wiedzieć kim jestem.- odpowiedziałem mu.

W tym samym momencie przez głowę przeszła mi pewna myśl. Co w tej chwili mam z nim zrobić?
Przeciecz go nie zabije? Nie mogłem. Co Bella by pomyślała gdyby dowiedziała się ze jestem
mordercą. Baaa… przecież ona już wiedziała ze jestem potworem. Ale to dla niej nie chce już więcej
zabijać ludzi. Nawet tak okrutnych jak on.

A co jeśli ta dziewczyna zaraz się ocknie i zobaczy mnie, gdym na przykład zdecydował się na
pozbawienie go życia?

Ona nie może mnie tu zobaczyć. Nie zastanawiając się dłużej, pędem pobiegłem w stronę ciemnego
lasu, ciągnąc za sobą moja niedoszłą ofiarę.

-Kim ty do diabla jesteś?- teraz zadał to pytanie na głos.

-Twoim najgorszym koszmarem- odpowiedziałem.

Usłyszałem jak przyspiesza mu bicie serca, jak coraz głośniej oddycha. Próbował wyrwać się z mojego
żelaznego uścisku, lecz ja jeszcze mocniej stawiałem mu opór.

I co teraz gdzie mam niby go zostawić, tak aby zapłacił za swoje postępowanie?

A może nie jest zbyt dobrze rozeznany w chodzeniu po tym lesie? Może gdybym go tu zostawił jakiś
niedźwiedź, bądź inny groźny zwierz skusiłby się na tego potwora?

Tak tez zrobię. Nie posunę się do zabicia go, lecz mogę mieć tylko nadzieje ze jakieś zwierze go
uśmierci.

-Co chcesz ze mną zrobić?- spytał przeraźliwym głosem.

-Nic szczególnego, po prostu cię gdzieś tu zostawię.

–A jeśli znam dość dobrze ten las i dam rade się stad wydostać?- spytał.

-Nie sadze nawet nie wiesz ile tu zwierząt groźnych. Może nie tak groźnych jak ja ale na tyle aby cię
zabić.

Serce nadal mu łomotało jak dzwon a oddech nadal nie zwalniał. Przemierzyłem ponad dziesięć
kilometrów i to tu właśnie postanowiłem go zostawić.

- I co już chcesz się mnie pozbyć?. Nie wolałbyś Od razu mnie zabić?

-Wiesz mi nie chcesz śmierci z moich rak, za bardzo byś cierpiał. Masz szczęście ze jestem dla ciebie
taki łaskawy – zadrwiłem z niego.

-To skoro i tak mam zginąć, może powiesz z kim mam do czynienia?- spytał jak najbardziej poważnie.

-Nie chcesz tego wiedzieć. Wiesz mi ta wiedza i tak nic ci nie da. Ale mam dla ciebie ostrzeżenie.
Uważaj bo możesz spotkać tu ludzi dość bardzo podobnych do mnie.

Nie zaprzeczam bardzo bym chciał, aby któryś z moich pobratymców zajął się tym potworem. Ale ja
nie miałem zamiaru brudzić sobie nim rak.

Zostawiłem go na środku lasu. Wróciłem do motelu w którym mieszkałem Od tych pięciu miesięcy.
Była to chyba najgorsza kamienica w całym Rio. Godne pożałowania ulice na których można było co
rusz spotkać potwory w niewielkim stopniu podobnych do mnie. Tak jak na przykład tek mężczyzna
który zapewne teraz jest przekąską dla jakiegoś nomada. Przedzierając się przez gęstwiny lasu w
moim nad naturalnym tempie usłyszałem niejasne myśli jakiegoś obcego wampira który nie był
zapewne wegetarianinem, tyle mogłem powiedzieć. Wiec ten człowiek raczej już jest uśmiercany.

Mieszkanie do którego obecnie wchodziłem raczej trudno nazwać mieszkaniem Nikt o zdrowych
zmysłach nie chciałby tu mieszkać. Pozdrapywane ściany w kolorze szarości które w świetle
słonecznego dnia uwypuklały jeszcze jaśniejsze barwy. Do tego dochodziły jeszcze wrzaski uliczne co
w moim przypadku nie było takie przygnębiające gdyż przez tak długi okres czasu w samotności
zdarzyłem nauczyć się jak zagłuszyć myśli przed nieznośnymi dźwiękami. Na dole tuz przy wejściu
mieściła się zapewne jakaś smażalnia, ale nigdy nie zwracałem uwagi na tamto pomieszczenie. Moje

przypuszczenia biorą się stad, że zapach przypalanych potraw, tłuszczu i do tego stęchlizny unoszący
się w tym mieszkaniu jest wyczuwalny przez mój wrażliwy węch. Choć mi to już nie przeszkadzało.
Wybrałem to miejsce bez żadnego powodu. Szukałem tylko miejsca, gdzie mógłbym się schować w
szczególnie słoneczne dni.

Siedząc w ciemnym i brudnym mieszkaniu przez głowę przeszła mi pewna myśl. Czy nie powinienem
wrócić? Belle pech nie opuszczał. A jak coś jej się stało? Musiałem się tego dowiedzieć.”

Alice” - ona na pewno byłaby szczęśliwa muc dowiedzieć się czegoś o Belli. Ale miało być tak
jakbyśmy się nigdy nie poznali. Jak na razie musze zdobyć się na dość odwagi, aby stanąć przed nią.
Już wkrótce na pewno wrócę tylko po to, aby dowiedzieć się, czy wszystko jest w porządku.

IX.ZŁA WIADOMOŚĆ

Telefon w mojej kieszeni znów zaczął wibrować. Po raz dwudziesty piąty w ciągu ostatnich
dwudziestu czterech godzin. Pomyślałem, żeby otworzyć go i przynajmniej sprawdzić, kto próbuje się
ze mną skontaktować. Może to było coś ważnego. Może Carlisle mnie potrzebował.

Pomyślałem o tym, ale się nie ruszyłem.

Nie byłem całkiem pewien, gdzie się znajdowałem. Chyba na jakimś ciemnym, ciasnym strychu,
pełnym szczurów i pająków. Pająki ignorowały mnie, a szczury trzymały się ode mnie z daleka.
Powietrze przepełniała woń smażonego oleju, zjełczałego mięsa i ludzkiego potu oraz niemalże stała
warstwa zanieczyszczeń unosząca się jak czarna mgiełka nad wszystkim. Pode mną były cztery piętra
sypiącej się kamienicy w getcie tętniącej życiem. Nie zadawałem sobie trudu, by oddzielać myśli Od
głosów - razem tworzyły głośną, hiszpańską wrzawę, której się nawet nie przysłuchiwałem.
Pozwalałem, by odbijała się ode mnie. To bez znaczenia. Wszystko było bez znaczenia. Moja
egzystencja była pozbawiona znaczenia.

Cały świat był pozbawiony znaczenia.

Przyciskałem czoło do kolan, zastanawiając się, jak długo jeszcze będę w stanie to znosić. Może to
było bezsensowne. Może jeśli moja próba i tak była skazana na niepowodzenie, powinienem przestać
się torturować i po prostu wrócić...

Ten pomysł był tak pobudzający, tak ożywczy - jakby te słowa zawierały w sobie silny środek
znieczulający, zmiatający z powierzchni ziemi tę górę cierpienia, pod którą byłem zakopany - że
sprawił, iż wziąłem głębszy oddech, a świat zawirował mi przed oczami.

Mógłbym stąd odejść, mógłbym wrócić.

Twarz Belli, zawsze ukryta pod moimi powiekami, uśmiechnęła się do mnie.

To był zapraszający uśmiech, uśmiech pełen przebaczenia, ale nie wywołał on takiego efektu, jakiego
prawdopodobnie spodziewała się moja podświadomość.

Oczywiście, że nie mogłem wrócić. Czymże było moje cierpienie w porównaniu z jej szczęściem?
Powinna móc się uśmiechać, wolna od strachu i wszelkich zagrożeń. Wolna od tęsknoty za
przyszłością bez duszy. Zasługiwała na coś więcej. Zasługiwała na kogoś lepszego ode mnie. Kiedy
opuści już ten świat, pójdzie do miejsca, do którego miałem zakaz wstępu, nieważne jakie życie
prowadziłem na ziemi.

Myśl o tej ostatecznej rozłące była dużo silniejsza niż ból, który do tej pory odczuwałem. Zadrżałem.
Kiedy Bella pójdzie do miejsca, do którego należała, a ja nie, nie będę już przeciągał dłużej swojego
życia. Będę potrzebował zapomnienia. Będę potrzebował ulgi.

To była moja nadzieja, ale nie miałem na to żadnych gwarancji. Spać - i śnić może? Ha, tu się pojawia
przeszkoda, zacytowałem. Nawet gdy stanę się popiołem, czy wciąż będę odczuwać męki po jej
stracie?

Ponownie wstrząsnęły mną dreszcze.

A poza tym, do diabła, obiecałem. Przyrzekłem jej, że nie pojawię się już nigdy więcej w jej życiu. Nie
zamierzałem cofnąć danego słowa. Nie mógłbym choć raz zrobić czegoś dla jej dobra? Czegokolwiek?

Myśl o powrocie do pochmurnego miasteczka, które już na zawsze pozostanie moim prawdziwym
domem na tej planecie znów zaświtała mi w głowie.

Tylko, żeby sprawdzić. Tylko, żeby upewnić się, że jest bezpieczna i szczęśliwa. Nie po to, by się
wtrącać. Nigdy by się nie dowiedziała, że tam byłem...

Nie. Do diabła, nie.

Telefon znów zaczął wibrować.

- Niech to szlag - warknąłem.

Mógłbym tym odwrócić swą uwagę, pomyślałem. Otworzyłem telefon i skojarzyłem numer. Od pół
roku nie przeżyłem takiego szoku.

Po co Rosalie miałaby do mnie dzwonić? Była prawdopodobnie jedyną osobą, która cieszyła się z
mojej nieobecności.

Musiało się stać coś naprawdę poważnego, skoro chciała ze mną rozmawiać. Zmartwiony o swoją
rodzinę, odebrałem telefon.

- Co? - spytałem spięty.

- Och, wow. Edward odebrał telefon. Czuję się zaszczycona.

Gdy tylko usłyszałem ton jej głosu, wiedziałem, że z rodziną wszystko w porządku. Musiała być po
prostu znudzona. Trudno było domyśleć się motywów jej postępowania bez wglądu w jej myśli.
Postępowanie Rosalie nigdy nie miało dla mnie sensu. Jej działania wynikały z najbardziej zawiłych
rodzajów logiki.

Zatrzasnąłem telefon.

- Zostaw mnie w spokoju - wyszeptałem do nikogo.

Oczywiście telefon Od razu znów zaczął wibrować.

Będzie do mnie wydzwaniała, póki nie przekaże mi tej wiadomości, która miała mnie zirytować?
Prawdopodobnie. Ta gra nie znudziłaby się jej przez kilka miesięcy. Rozważyłem w myślach pomysł,
by pozwolić jej wciskać przycisk powtórnego wybierania numeru przez następne pół roku... a potem
westchnąłem i znów odebrałem telefon.

- Streszczaj się.

Rosalie zaczęła wyrzucać z siebie słowa.

- Pomyślałam, iż chciałbyś wiedzieć, że Alice jest w Forks.

Otworzyłem oczy i wpatrzyłem się w spróchniałe drewniane belki oddalone trzy cale od mojej twarzy.

- Co? - Mój głos był pusty i wyprany z wszelkich emocji.

- Wiesz, jaka jest Alice - myśli, że wszystko wie. Jak ty. - Rosalie zachichotała bez cienia wesołości. Jej
głos przybrał bardziej nerwowy ton, jakby nagle była niepewna tego, co robiła.

Ale moja wściekłość utrudniała mi przejmowanie się tym, jaki problem miała Rosalie.

Alice przyrzekła mi, że podporządkuje się mojemu postanowieniu w odniesieniu do Belli, mimo że nie
zgadzała się z moją decyzją. Obiecała, że zostawi Bellę w spokoju... przynajmniej, póki ja też się do
tego stosowałem. Najwyraźniej uznała, że w końcu ulegnę. Może miała rację.

Ale nie uległem. Jeszcze. Więc co robiła w Forks? Zapragnąłem skręcić jej ten chudy kark. Nie żeby
Jasper pozwolił mi zbliżyć się na tyle do niej, gdyby wychwycił ten podmuch furii wzbierającej we
mnie...

- Jesteś tam jeszcze, Edward?

Nie odpowiedziałem. Ścisnąłem czubkami palców nasadę nosa, zastanawiając się, czy wampir może
dostać migreny.

Z drugiej strony, jeśli Alice już i tak wróciła...

Nie. Nie. Nie. Nie.

Obiecałem. Bella zasługuje na lepsze życie. Obiecałem. Bella zasługuje na lepsze życie.

Powtarzałem te słowa jak mantrę, próbując oczyścić umysł z kuszącego widoku ciemnego okna Belli.
Wejścia do mojego jedynego sanktuarium.

Bez wątpienia musiałbym się płaszczyć, gdybym wrócił. Nie przeszkadzałoby mi to. Mógłbym
szczęśliwie spędzić następne dziesięciolecie na kolanach, gdybym był z nią.

Nie, nie, nie.

- Edward? Obchodzi cię chociaż, czemu Alice tam jest?

- Nieszczególnie.

Głos Rosalie poweselał trochę, bez wątpienia była zadowolona, że wymusiła na mnie odpowiedź.

- Cóż, właściwie, to ona nie łamie zasad. Rozumiesz, ostrzegałeś nas tylko przed tym, by trzymać się z
daleka od Belli, tak? Reszta Forks się nie liczy.

Zamrugałem powoli. Bella wyjechała? Moje myśli skupiły się na tej niespodziewanej wiadomości.
Jeszcze nie ukończyła szkoły, więc musiała wrócić do matki. To dobrze. Będzie żyła tam, gdzie jest
mnóstwo słońca. To dobrze, że była w stanie zostawić za sobą cienie przeszłości.

Spróbowałem przełknąć ślinę, ale nie potrafiłem.

Rosalie wydała z siebie nerwowy chichot.

- Więc nie musisz się wściekać na Alice.

- W takim razie po co do mnie dzwonisz, Rosalie, jeśli nie po to, by wpędzić Alice w kłopoty? Po co
zawracasz mi głowę? Eh!

- Czekaj! - zawołała, dobrze wyczuwając, że miałem zamiar przerwać połączenie. - To nie dlatego
dzwoniłam.

- Więc po co? Mów szybko i zostaw mnie w spokoju.

- Cóż... - zawahała się.

- Wyduś to z siebie, Rosalie. Masz dziesięć sekund.

- Myślę, że powinieneś wrócić do domu - powiedziała w pośpiechu. - Jestem zmęczona Esme, która
się ciągle smuci, i Carlisle’em, który się nigdy nie śmieje. Powinieneś się wstydzić tego, co im zrobiłeś.
Emmett ciągle za tobą tęskni i to mi działa na nerwy. Masz rodzinę. Dorośnij w końcu i przestań
myśleć tylko o sobie.

- Ciekawa rada, Rosalie. Pozwól, że ci opowiem o tym, jak to kocioł przygarniał garnkowi...

- Ja myślę o nich, w przeciwieństwie do ciebie. Nie obchodzi cię, jak bardzo ranisz Esme, nie mówiąc
już o innych? Kocha cię bardziej niż resztę nas, wiesz o tym. Wracaj do domu.

Nie odpowiedziałem.

- Sądziłam, że gdy cała ta sprawa z Forks się skończy, zapomnisz o tym.

- Forks nigdy nie było problemem, Rosalie - powiedziałem, starając się być cierpliwym. To, co
powiedziała o Esme i Carlisle’u poruszyło we mnie czułą strunę. - Tylko dlatego że Bella - trudno było
wypowiedzieć jej imię na głos - wyprowadziła się na Florydę, to wcale nie znaczy, że będę w stanie...
Zrozum, Rosalie. Naprawdę mi przykro, ale, zaufaj mi, to by nikogo nie uszczęśliwiło, gdybym tam był.

- E...

Znowu. Znowu to wahanie.

- Czego mi nie mówisz, Rosalie? Czy z Esme wszystko w porządku? A z Carlislem?

- Nic im nie jest. Po prostu... cóż, nie powiedziałam, że Bella się wyprowadziła.

Nie odezwałem się. Powtórzyłem w myślach naszą rozmowę. Tak, Rosalie powiedziała, że Bella się
wyprowadziła. Powiedziała: „...ostrzegałeś nas tylko przed tym, by trzymać się z daleka Od Belli, tak?
Reszta Forks się nie liczy.” A potem: „Sądziłam, że gdy cała ta sprawa z Forks się skończy. ”Więc Bella
nie była w Forks. Co miała na myśli, mówiąc, że Bella się nie wyprowadziła?

I znów Rosalie wyrzucała z siebie słowa w pośpiechu, tym razem prawie ze złością.

- Nie chcieli ci powiedzieć, ale ja uważam, że to głupie. Im szybciej się z tym uporasz, tym szybciej
wszystko wróci do normy. Po co miałbyś się szwendać po mrocznych zakamarkach tego świata, gdy
nie ma takiej potrzeby? Możesz już wracać do domu. Możemy znów tworzyć rodzinę. To koniec.

Wydawało się, że mój umysł przestał pracować. Nie rozumiałem tego, co mówiła. Wyglądało na to, że
było coś bardzo oczywistego w jej słowach, ale nie miałem pojęcia co. Mój mózg przetwarzał te
informacje, układając z nich dziwne wzory. Absurdalne.

- Edward?

- Nie rozumiem, co do mnie mówisz, Rosalie.

Długie milczenie, długości kilku uderzeń ludzkiego serca.

- Ona nie żyje, Edwardzie.

Jeszcze dłuższe milczenie.

- Tak mi... przykro. Mimo to uważam, że miałeś prawo się dowiedzieć. Bella... rzuciła się z klifu dwa
dni temu. Alice widziała to, ale było już zbyt późno, by coś zrobić. Chociaż myślę, że pomogłaby,
łamiąc dane słowo, gdyby tylko miała czas. Wróciła, by zrobić co w jej mocy, aby pomóc Charliemu.
Wiesz, że ona zawsze troszczyła się o niego...

Telefon zamarł. Potrzebowałem kilku sekund, by uświadomić sobie, że go wyłączyłem.

Siedziałem w ciemności przez bardzo długą chwilę. Wydawało mi się, że czas się skończył. Jakby
wszechświat się zatrzymał.

Powoli, poruszając się jak staruszek, włączyłem z powrotem telefon i wybrałem jedyny numer, pod
który przyrzekłem sobie, że już nigdy więcej nie zadzwonię.

Gdyby ona odebrała, rozłączyłbym się. Jeśli to będzie Charlie, zdobędę postępem informację, na
której mi zależało. Udowodnię, że to był tylko chory żart Rosalie, a potem powrócę do swojej nicości.

- Dom państwa Swan - odezwał się głos, którego nigdy przedtem nie słyszałem. Ochrypły, głęboki
męski głos, ale mimo to należący do kogoś młodego.

Nie zastanawiałem się nad tym, co to może oznaczać.

- Mówi doktor Carlisle Cullen - przedstawiłem się, perfekcyjnie naśladując głos ojca.

- Mogę rozmawiać z Charliem?

- Nie ma go tutaj - odparł głos, mgliście zaskoczył mnie pobrzmiewający w nim gniew. Te słowa były
niemalże warknięciem. Ale to nie miało znaczenia.

- W takim razie gdzie on jest? - zapytałem, tracąc cierpliwość.

Nastąpiło krótkie milczenie, jakby nieznajomy chciał zataić tę informację przede mną.

- Jest na pogrzebie - odpowiedział w końcu chłopak.

Ponownie zatrzasnąłem telefon.

A wiec jednak. Wizja Alice, Charlie na pogrzebie. Wszystko się zgadza.

„Nie!!!”- znów zaczem wykrzykiwać w myślach.

Ona nie mogła zginąć. Ja ją kocham. Dlaczego Bella. Przeczesz nie zasłużyła sobie na śmierć. Jest
dobra zawsze była dobra nawet dla potwora takiego jak ja. Kto mógłby chcieć jej śmierci. I co teraz
mam zrobić? Jaki sens ma dalsze życie bez niej? Mnie już nie ma. Ona nie żyje ja także nie.

Teraz w mojej głowie rodził się nowy plan. Jak dojść do śmierci? Emmet i Jasper nie pomogliby mi tak
samo jak reszta mojej rodziny. Innych po za nimi nie miałem, aby prosić o taką przysługę.

W tym o to momencie znalazłem wyjście z sytuacji. Obraz Carlisla który namalował podczas swojej
obecności we Włoszech. Troje mecenasów sztuki. Volturi, tak to jest wyjście. Oni na pewno mi nie
odmówią. Czyli podroż do Włoch to jedyne wyjście.

*******************************************

Lot samolotem dłużył się w nieskończoność. Ale i tak to szybszy sposób niż bieg. Czekała mnie jeszcze
przesiadka.

Tylko jedno pytanie? Co mam im powiedzieć, aby zechcieli mi pomoc w rozwiązaniu mojego
problemu? Czy tak bez wyjaśnień zechcą mnie zabić?.

Pamiętałem co Carlisle kiedyś mi powiedział. Podobno wielu z nich posiada zdolność, które mogą
doprowadzić nawet do potwornych katuszy.

Wiedziałem, że Aro ma dar w pewnym sensie podobny do mojego, lecz on aby usłyszeć czyjeś myśli
musi wpierw kogoś dotknąć, ale ma wgląd do każdej myśli w całym życiu. Natomiast ja słyszę myśli
przepływające w danym momencie przez umysł. Kajusz wyczuwa związki miedzy ludzkie oraz
wampirze. Najgorsze ze straży Volturi to bliźnięta Jane i Alec. Ona potrafi zadawać ból na odległość.
Aro traktuje ją w sposób wyjątkowy. Można powiedzieć ze jest ona jego ulubienicą. Tak jak oni tak
reszta straży ma wyjątkowe zdolności.

Podroż była długa i męcząca, zwłaszcza ze w głowie nadal miałem Belle, jej cudowną twarz, słodki
zapach, piękne i miękkie usta. Widziałem wszystko bardzo wyraźnie. Coś wgłębi mnie nadal wierzyło,
ze to straszna pomyłka, lecz wszystko się zgadzało. Dzwoniłem do jej domu, mówiono mi ze jej ojciec
jest na pogrzebie, wiec tylko jedno jest wyjaśnienie.

Dotarłem do celu Volterra to dość stare miasto. Widoki są tu piękne. Można zatopić się w zieleni. Dla
turystów to na pewno magiczne miejsce. Budynki są tu wysokie tak ze słońce w południe musi
przedzierać się, aby oświetlić najmroczniejsze zakamarki.

Postanowiłem ze po prostu będę biegł do Volturi. Nie ukradłem żadnego samochodu, a mam
pewność ze ludzki wzrok nie jest wstanie mnie dostrzec przy takiej prędkości.

Mijalem kolejne budynki. Az w końcu dotarłem do celu. Zwolniłem, aby wmieszać się w otaczających
mnie przechodniów.

Znalazłem się na wielkim placu. Miałem szczęście ze słonce dawno zaszło za wznoszące się gmachy
budynków, a i ludzi na placu nie było wiele. Naprzeciw mnie stała wieża zegarowa, a tuz obok niej
ciemna uliczka, za pewne to ona prowadziła do Volturi.

X.VOLTERRA

Przechodziłem przez nieoświetlony plac. Skręciłem tuz obok wieży zegarowej w małą, ciemna uliczkę.
Nagle dostrzegłem mężczyznę. Od razu wiedziałem że to jeden ze strażników Volturi. Miał na sobie
granatowy płaszcz z kapturem. Jego myśli były ciche, lecz nie na tyle, abym ich nie usłyszał.

„A to co za jeden”- pomyślał.

-Nazywam się Edward Cullen i chciałem spotkać się z Aro , czy zaprowadzisz mnie do niego Feliksie.

„Skąd on zna moje imię , nie pamiętam go, abym kiedyś się z nim spotka”.

- Wiem, ze się nie spotkaliśmy ale doskonale cię znam – powiedziałem.

-A to niby skąd ? –tym razem powiedział to na głos.

-Od mojego ojca wiele się dowiedziałem kiedyś mieszkał z wami . Jestem synem Carlisla.

- Ach tak no to Aro na pewno z przyjemnością cię przyjmie Edwardzie.

To powiedziawszy zaprowadził mnie wzdłuż ciemnej ulicy.

************************************************

-Dzień dobry Edwardzie cóż cię do nas sprowadza?

-Witaj Aro, chciałbym prosić cię o pewną przysługę. Mam nadzieje ze mi nie odmówisz przez wzgląd
na Carlisla.

-Czy zechcesz podać mi rękę, sadze ze tak szybciej dowiem się o co ci chodzi- powiedział Aro.

Wyciągnąłem ku niemu rękę. Ujął ja delikatnie i w tym momencie widziałem wszystko to co on widzi
w moje głowie. Miał wgląd w każdą myśl w moim życiu. Najbardziej raniły te w których widziałem
siebie i Belle. Moja rodzina i ona pojawiały się w tych wizjach bez końca. Trwało to zaledwie kilka
sekund. Po chwili Aro puścił moja dłoń i odsunął się o kilka kroków w tył.

-A wiec nieszczęśliwa miłość. Tak to bardzo przykre, gdy ktoś kogo kochasz umiera i nie ma sposobu
na ocalenie go.

-Nie proszę cię o współczucie, wiesz czego chce. Pragnę śmierci, bo nie chce dłużej żyć. Czy
pomożecie mi?- spytałem moich rozmówców.

-Pozwolisz Edwardzie ze porozmawiam o tym z moimi braćmi. Za chwile cię porosimy i odpowiemy
na twoje pytanie.

Oddaliłem się wraz z Feliksem by dać Volturi chwile czasu na przemyślenie mojej prośby. Nie
zamierzałem przeglądać umysł Aro zwarzywszy na to, że wie jaki posiadam dar i na pewno nie myślał
o czymś konkretnym dotyczącym mojej śmierci, a tylko to mnie teraz interesowało. Minęło jakieś
dziesięć minut od mojej rozmowy z Aro. Po chwili Feliks wstał i zaprowadził mnie do komnaty, gdzie
toczyła się wcześniejsza rozmowa.

-Czy przemyśleliście już moja prośbę.- spytałem.

-Widzisz Edwardzie, nie wiem, czy mogę spełnić twoja prośbę. Twoje umiejętności są zbyt cenne, jak
poczuł by się twój ojciec, wiedząc ze to ja cię zabiłem, nie chce mieć jego za wroga, ponieważ bardzo
go cenie, tak wiec nie pomogę ci, ale mogę zaproponować ci cos w zamian.

Widziałem w jego głowie co takiego chce mi dać w zamian. Chciał abym dołączył do niego i
zamieszkał w Volterze.

-Nie ale dziękuje, jestem zaszczycony wasza propozycja, jednakże i tak spełnicie moja prośbę.

-Nie jeśli nie będzie ku temu odpowiednich powodów- stwierdzili Aro

-Zapewniam ze będą- odpowiedziałem i po chwili oddaliłem się.

Teraz musiałem ułożyć w głowie nowy plan. Co mam zrobić, aby Volturi zechcieli skazać mnie na
śmierć?.

Rozmyślałem nad tym, aby zapolować na tutejszych turystów, ale przez wzgląd na Carlisla, a także
całą moją rodzinę nie mógłbym tego zrobić. Może miałem zginąć, ale nie chce umrzeć z tą myślą że
kogoś niewinnego pozbawiłem życia. Mógłbym podnieść samochód na oczach zgromadzonych ludzi,
rzucić nim w pobliska ścianę… tak to na pewno zrobiłoby na wszystkich wrażenie, tylko czy Volturi nie
mieliby przygotowanych wytłumaczeń na moje nietypowe zachowanie. Cóż jak na razie musze trochę
pomyśleć co zrobić, aby skutecznie ich przekonać.

Kilka godzin zastanawiałem się co wykombinować. Wpadłem na genialny pomysł i nie musiałbym ani
nikogo zabijać,, ani niczego niszczyć. To proste, wystarczy poczekać do południa aż słońce będzie
wystarczająco wysoko. Ujawnię się przed wszystkimi. Jutro będzie ku temu dobry powód, aby tym
bardziej mnie zabić. gdyż to jutro przypada dzień Świętego Marka. Według legend to właśnie Święty
Marek wypędził wampiry z miasta kilkaset lat temu, a potem zmarł. Lecz to kłamstwo. Nadal żyje i ma
się dobrze, gdyż to ten sam Marek od Volturi. To właśnie on utworzył do dziś znane legendy o
wampirach. Tak to jest doskonale wyjście. Poczekam do dwunastej w południe, gdyż słońce będzie na
placu wystarczająco wysoko, by dotrzeć do każdego zakamarka. Tak wiec to jest mój plan. Już za kilka

godzin będę wspólnie z Bellą żyć po za tym światem. Nie ma to dla mnie najmniejszego znaczenia
gdzie będę, byle z Bellą.

*****************************************************

Do mojego ujawnienia zostały dwie godziny. Widziałem jak słońce usiłuje przedrzeć się przez wysoko
wznosząc się budynki. Czekałem na nadchodzące południe stałem w tej samej ciemnej uliczce co
wtedy, gdy spotkałem Feliksa. Zamierzałem czekać tu do dwunastej.

Przez moment zastanawiałem się czy Alice miała już wizje związaną z moja śmiercią? A gdyby nawet
to co by zrobiła? Nikomu nie udałoby się mnie złapać, bo w każdej chwili mogłem usłyszeć ich myśli i
wystawić się na pewna śmierć wcześniej niż zamierzałem.

Nadal rozmyślałem o Belli. Już wkrótce będę z nią razem. Ta myśl pomagała mi wprowadzić mój plan
w życie.

Minęła kolej na godzina. Byłem coraz bliżej śmierci i coraz bliżej Belli. Czekałem na śmierć z
wytchnieniem bo wiedziałem ze wkrótce będę bliżej mej miłości. Z każdą kolejną minutą słońce coraz
bardziej wzbijało się na niebie. Plac gdzie miała się odbyć uroczystość związana z dzisiejszym świętem
coraz bardziej był przepełniony ludźmi. Wszyscy obecni mieli na sobie czerwone stroje, a dzieci nawet
sztuczne zęby wampirów.

Czas płyną bardzo szybko. Nawet nie zauważyłem jak zbliżałaś się godzina dwunasta. Już od bardzo
długiego czasu nie przywiązywałem uwagi do godzin. Przez te kilka miesięcy nie zwracałem uwagi na
czas, żyłem wyłącznie z myślą o Belli.

Czekając na południe, plac był już bardzo oblężony świętującymi ludźmi. Na wprost mnie było
małżeństwo z dwójką dzieci. Uważnie mi się przyglądali tak samo jak ja im.

Nieubłagalnie zbliżała się godzina dwunasta. Dokładnie była już jedenasta pięćdziesiąt pięć. Tylko
zaledwie pięć minut dzieli mnie od śmierci, tylko pięć minut dzieliło mnie od Belli.

Gdy tak rozmyślałem zegar na placu zabił po raz pierwszy. Zacząłem odpinać pierwsze guziki mojej
koszuli. Dźwięk z jakim zegar zabrzmiał był donośny. Niektórzy z obecnych na placu zatkali uszy
dłońmi. Nagle usłyszałem w oddali swoje imię. Było tak wyraźne, wiedziałem od razu z czyich ust
wydobywa się. To była Bella to ona mnie wola. Mój umyśl był niewiarygodnie sprawny. Potrafił
odtworzyć to wszystko. Było to cudowne. Nie patrząc na nic zacząłem odpinać kolejne guziki koszuli.
Zegar zabił po raz drugi. Z każdym uderzeniem czułem się coraz bliżej niej. Zegar zabił po raz trzeci.
Oczy nadal miałem utkwione w rodzinie tuz przede mną. Bacznie mi się przyglądali. Zegar zabił po raz
czwarty. Na ten dźwięk przymknąłem oczy i rozkoszowałem się dźwiękiem jej głosu. Zegar zabił po raz
piaty, a ja otwierając oczy, miałem nadzieje ze ją ujrzę, za to nadal widziałem rodzinę stojącą na
przeciw mnie. Przy szóstym uderzeniu zrzuciłem koszule i zacząłem kierować się wprost na

oświetlony plac. Czułem promienie słoneczne, które otulały moją lodowatą skore. Na dźwięk
siódmego uderzenia jedna z córek małżeństwa w teatralnym geście przyłożyła sobie pulchne raczki
do uszu, natomiast ta druga wtuliła się w nogę swojej rodzicielki i wskazywała na mnie paluszkiem.
Próbowała zwrócić na siebie uwagę matki, aby ta wreszcie mnie ujrzała. Zegar zabił po raz ósmy a ja
poczułem się szczęśliwy, gdyż od tak długiego czasu nie słyszałem jej głosu, ani nie czułem jej
zapachu. Przymknąłem oczy, aby rozkoszować się tym dźwiękiem i zapachem. Zegar zabił po raz
dziewiąty i teraz właśnie słyszałem co Bella do mnie mówiła.

Mimowolnie drgnąłem lecz nie otworzyłem oczu.

-Nie!- krzyknęła- Edward otwórz oczy! Spójrz na mnie.

Rozkoszując się tym dźwiękiem delikatnie się uśmiechałem. Uniosłem powoli stopę. Wystarczy zrobić
jeszcze jeden krok i już będę przy Belli.

Nagle poczułem ciepło bijące od jej ciała. Czułem się tak jakbym trzymał ją w objęciach. Czyżbym już
nie żył? Mimowolnie pomogłem jej stanąć o własnych siłach.

Otworzyłem oczy i w tym samym momencie zegar zabił po raz dziesiąty.

-Niesamowite- powiedziałem lekko zdziwiony a zarazem rozbawiony- Carlisle miał racje.

Mój ojciec zawsze mówił mi ze mam dusze, lecz ja zawsze w to wątpiłem przez to kim jestem, ale
teraz mam dowód. W końcu tylko w niebie obdarowaliby mnie Bellą.

-Edwardzie!- moja ukochana wciąż do mnie mówiła, lecz teraz lekko ściszonym głosem, jakby mówiła
po długim biegu- Musisz się cofnąć! Musisz schować się w cieniu!

Tak na prawdę nie zwracałem uwagi co do mnie mówi byłem nią oczarowany. Pogłaskałem ją po
policzku. Zegar zabił po raz jedenasty.

-Nie mogę uwierzyć ze uwinęli się tak szybko- mruknąłem w zamyśleniu.- nic nie poczułem. Mają
jednak wprawę.

Na prawdę nie czułem się nigdy tak cudownie. Nie przypuszczałem, ze tak szybko to zrobią, nawet
nie wiem kiedy znalazłem się przy Belli.

Zamknąłem oczy, przycisnąłem wargi do jej skroni i zacząłem wymawiać kwestie Romea.

~ „Śmierć, co wyssała miód twego tchnienia, wdzięków twoich otrzeć nie zdołała jeszcze”

Zegar zabił po raz dwunasty i ostatni.

-Pachniesz dokładnie tak jak za życia- ciągnąłem- wiec może rzeczywiście trafiłem do piekła. Wszystko
mi jedno. Niech będzie i tak.

W tym momencie na prawdę było mi wszystko jedno. Liczyło się to ze byłem blisko niej reszta
przestała istnieć.

-Jeszcze żyje! – przerwała mi moja ukochana- I ty również! Błagam cofnij się! Zaraz cię któryś
zauważy.

Zmarszczyłem czoło, byłem zdezorientowany.

-Czy możesz powtórzyć to, co powiedziałaś? – odezwałem się uprzejmie.

-To nie piekło! Żyjemy, przynajmniej na razie! Ale musimy się stad wynieść, zanim Volturi…

Nie czekałem aż skończy. Wszystko teraz zrozumiałem, przycisnąłem Belle do chłodnej ściany, a sam
odwróciłem się do niej plecami i rozłożyłem ręce, gdyż już usłyszałem kto taki zmierza ku nam.

-Witam.- zacząłem mówić powoli i z opanowaniem.- Chyba nadaremno się panowie fatygowali.
Proszę jednak przekazać Wielkiej Trojce moje serdeczne podziękowania za godne pochwały
wywiązanie się z obowiązków.

-Czy nie powinniśmy przenieść się w miejsce bardziej dogodne do rozmowy? – spytał Feliks zjadliwie.

-Nie widzę takiej potrzeby- odparłem oschle.-Wiem Feliksie, jakie ci wydano rozkazy, a ja nie
złamałem żadnej z reguł.

Już wcześniej słyszałem w jego umyśle co takiego Volturi kazali mu dopilnować. Miał uważać, abym
nie złamał żadnego zakazu.

-Feliks pragnie jedynie zauważyć, ze stoimy niebezpiecznie blisko słońca- wyjaśnił stojący koło niego
Demetri.

-Prowadźcie- zaproponowałem.- będę szedł tuż za wami. Bello, może byś tak wyszła na plac i
przyłączyła się do innych świętujących?

Nie miałem najmniejszej ochoty się z nią rozstawać. Ona żyła, byłem niewiarygodnie szczęśliwy. Ale
zwarzywszy na nasze położenie lepiej nie ryzykować jej życia.

-Nie, dziewczyna tez- rozkazał Feliks, złośliwie się uśmiechając. Nie zamierzałem mu na to pozwolić.

-Nie ma mowy- warknąłem.

Przeniosłem ciężar ciała na drugą nogę i szykowałem się do walki.

-Nie!- wykrztusiła Bella bezgłośnie.

Dyskretnie ją uciszyłem.

-Feliks nie tutaj – upomniał Demetri wampira po czym zwrócił się do mnie.- Aro pragnie po prostu
znów cię widzieć, jeśli porzuciłeś na dobre swoje plany.

-Rozumiem ale dziewczyna zostaje na placu.

-Obawiam się ze to nie możliwe musimy przestrzegać pewnych zasad- oświadczył Demetri.

-W takim razie obawiam się, ze nie mogę przyjąć zaproszenia Aro, Demetri.

-Nic nie szkodzi- zamruczał Feliks.

-Aro będzie niepocieszony- westchnął Demetri.

-Jakoś to przeżyje- stwierdziłem.

Wysłannicy Volturi przesunęli się w stronę placu - Feliks nieco bardziej, tak, że dzielący ich odstęp się
zwiększył. Dzięki pelerynom i kapturom nie musieli się martwić słońcem. Widziałem w ich głowie co
chcieli zrobić, zamierzali doskoczyć do mnie z dwóch stron, a potem przegonić w głąb wijącego się
zaułka, żeby niepokoić mieszkańców jak i turystów.

Nie ruszyłem się choćby o centymetr.

„Edwardzie” – usłyszałem czyjeś myśli po chwili zorientowałem się czyje. Alice.

Zerknąłem w mrok po czym Feliks i Demetri poszli moim śladem.

-Panowie, proszę nie zapominać o dobrych manierach- nakazała Alice.- Nie przy paniach.

Oba zakapturzone wampiry przyjęły neutralne pozy.

Alice sprawiała wrażenie w pełni zrelaksowanej. Jak gdyby nigdy nic zajęła miejsce u mego boku.
Feliksowi zrzedła mina.

„A to co za jedna? Pewnie to kolejna córka Carlisla.” – pomyślał Feliks wraz z Demetrim.

-Nie jesteśmy sami- przypomniała dziewczyna.

Demetri spojrzał na plac. Niedaleko zaułka nadal stała para małżonków z dwiema córkami- wszyscy
czworo bacznie nam się przyglądali. Unikając wzroku Demetriego matka dziewczynek powiedział cos
wzburzona do męża, a ten odszedł kawałek i poklepał po ramieniu jednego z odwróconych tyłem
mężczyzn w czerwonych marynarkach.

Demetri pokręcił tylko głową z dezaprobatą.

-Edwardzie, nie zachowujmy się jak dzieci.

-Właśnie- przytaknąłem.- Rozejdźmy się w pokoju. Mój rozmówca westchnął sfrustrowany.

-Przenieśmy się dokądś i porozmawiajmy.- poprosił po czym w myślach dodał „ Nie zrobimy jej
krzywdy zapewniam cię.”

Jakoś nie mogłem mu uwierzyć w końcu to nie on sprawował tu władzę.

Do rodzinki dołączyło sześciu identycznie ubranych mężczyzn. Nie interweniowali, ale byli na to
gotowi. Czekali na rozwój wypadków.

Wciąż osłaniałem Belle własnym ciałem. Pewnie właśnie z tego powodu zbierali się gapie.

-Nie -odmówiłem stanowczo. Feliks uśmiechnął się tylko.

-Dość tego!- przerwał nam ktoś. Po chwili już wiedziałem kto to. Nie przypuszczałem, ze Volturi
właśnie ja wyślą, a poniekąd powinienem się tego spodziewać.

Feliks i Demetri oparli się o przeciwległy mur z rekami założonymi na placach.

Ja także się rozluźniłem, ale z innych pobudek.

-Jane- wyszeptałem z rezygnacja.

Bella nie wiedziała co się tak na prawdę dzieje nie rozumiała ani mojego, ani pozostałych reakcji, ale
już niebawem miała się tego dowiedzieć. Alice złożyła ręce na piersiach. Ona także wiedziała kim jest
mała dziewczynka.

„To jedno z bliźniąt” –usłyszałem jej myśli. Nic nie odpowiedziałem doskonale wiedziała kim jest.

-Za mną- rozkazała Jane, odwracając się na piecie. Była pewna siebie. Nawet nie spojrzała czy jej
posłuchaliśmy.

Feliks puścił nas przodem ze złośliwym uśmieszkiem.

Alice ruszyła pierwsza. Ja objąłem Belle w pasie i dołączyłem do siostry. Feliks wraz z Demetrim szli za
nami.

Uliczka, coraz węższa, skręcała po kilku metrach, jednocześnie łagodnie opadając.

Bella spojrzała na mnie wystraszona z niemym pytaniem, lecz tylko pokręciłem przecząco głową.

- Cóż, Alice - odezwałem się, z pozoru swobodnym tonem. - Chyba nie powinienem się dziwić, że cię
tu widzę.

- To ja popełniłam błąd, więc to ja musiałam go naprawić - wyjaśniła, wzruszając ramionami.

- Co się tak właściwie wydarzyło? - spytałem, udając, że robie to tylko przez grzeczność, a tak
naprawdę cała sprawa niezbyt mnie interesuje. Nie zapominałem, że przysłuchują nam się trzej
wrogowie.

- Długo by opowiadać. - Alice zerknęła na moja ukochaną znacząco. - W dużym skrócie, Bella skoczyła
jednak z klifu, ale nie z zamiarem popełnienia samobójstwa. Podczas naszej nieobecności stała się po
prostu miłośniczką sportów ekstremalnych.

Bella zarumieniła się. Po chwili zobaczyłem w głowie Alice jej wizje i spotkanie z Bella, a także to co jej
opowiadała.

„Nasz wyjazd nic nie zmienił uwierz mi Bella i tak bez naszej pomocy pakuje się w kłopoty. A to jeździ
na motorze, a to przebywa wśród wilkołaków i to jeszcze młodych, poczym dla rozrywki skacze z klifu,
a Victoria chce ją dopaść. Tak przy okazji jestem ciekawa, czy wiedziałeś o Victori w końcu raz się z nią
spotkałeś dziwie się, ze nie odczytałeś z jej umysłu co zamierza. Ale o tym to już później
porozmawiamy”

-Hm- mruknąłem po chwili, byłem po prawdzie lekko zaniepokojony, ale Alice miała racje o tym
później, najważniejsze ze Bella jednak żyje.

Zza kolejnego ostrego zakrętu wyłonił się koniec zaułka - pozbawiona wszelkich otworów ceglana
ściana. Małej Jane nigdzie nie było widać, jednak ja wiedziałem gdzie jest. Również dla Alice nie było
to zaskoczenie. Nie zwalniając tempa podeszła do muru i sama zapadła się pod ziemie. Moja

ukochana stała zszokowana. Alice w rzeczywistości zwinie wskoczyła do ziejącego w bruku otworu.
Dopiero wtedy Bella go zauważyła i zadrżała.

-Nie bój się Bello- powiedziałem cicho tak przyjemnie było stać tu koło nie i czuć jej cudowny zapach.-
Alice cię złapie.

Bella popatrzyła na otwór z powątpiewaniem. Gdyby nie Demetri i Feliks za nami skoczyłbym
pierwszy. Przykucnąwszy nieśmiało nad dziura, wsunęła do niej nogi.

-Alice?- wykrztusiła.

-Jestem tu i czekam na ciebie- zapewniła ją.

Wziąłem ją pod pachy po czym opuściłem w mroczne czeluści.

-Gotowa?- zawołałem do siostry

-Gotowa. Dawaj ja tu.

Bella zacisnęła usta, aby nie krzyczeć i zamknęła oczy, poczym ją puściłem.

Następnie ja skoczyłem, aby jak najprędzej znaleźć cię przy mojej ukochanej.

Gdy byłem już na dole szybko obolem Belle ramieniem i przytuliłem do siebie. Szła nie odrywając rak
od mojego chłodnego tułowia. Sprawiało mi to ogromną przyjemność. Bez przerwy potykała się o
nierówności podłoża. Za nami rozległ się złowróżbny zgrzyt przesuwanej na miejsce kraty.

Dalsza część podziemi tonęła w mroku. Było słychać tylko kroki Belli. Gdyby nie to jej serca nie
zagłuszałby żaden dźwięk. Nagle usłyszałem czyjeś ciche westchnienie. Nadal nie mogłem uwierzyć że
Bella jest teraz przy mnie. Nie puszczałem jej ani na moment. Wolna ręka sięgnąłem ku jej twarzy i
kciukiem musnąłem jej wargi. Co jakiś czas przyciskałem tez policzek do czubka głowy. Bella
przycisnęła się do mnie tak ściśle jak pozwalało na to energiczne tempo marszu. Okazywałem jej tyle
miłości ile potrafiłem tylko wyrazić w tak niedogodnych warunkach. Całowałem ja także w czoło.
Widziałem na jej twarzy malujące się pytanie, lecz bała się mnie zapytać o co kolwiek.

Kiedy szliśmy w dół zaułkiem, schodziliśmy, być może zboczem wzgórza, ale teraz, poniżej poziomu
ulicy, zagłębialiśmy się niechybnie w trzewiach średniowiecznego grodu. Szliśmy w niskim tunelu o
łukowatym sklepieniu. Po ścianach spływały niespiesznie wąskie strużki, jakby kamienie krwawiły
atramentem.

Bella cala dygotała. Wpierw myślałem, że to ze strachu, ale potem zaczęła szczękać zębami i teraz
doszedłem do wniosku, że jest jej najzwyczajniej w świecie zimno. Ubranie miała przemoczone, a
powietrze w podziemiach było lodowate. Podobnie jak moja skóra.

Uzmysłowiwszy to sobie odsunąłem się od niej niechętnie, jednak nie puszczając jej reki.

- N... n... nie - wyjąkała, rzucając mi się na szyję. Byłem szczęśliwy, ze po tym wszystkim nadal chce
mnie mieć przy sobie.

Spróbowałem ją rozgrzać, masując jej ramie w marszu.

Tunel kończył się kratą o rdzewiejących prętach. Zamocowane w niej drzwiczki były otwarte.
Schyliłem się, żeby zmieścić się w otworze, i wciągnąłem Belle za sobą do większego, jaśniejszego
pomieszczenia. Za nami brzęknął metal kraty, a potem Feliks przekręcił klucz w zamku drzwiczek.

Na przeciwległym krańcu długiej komnaty były kolejne drzwi, tym razem potężne, ciężkie i
drewniane. Były bardzo grube – można było to zobaczyć , bo i one stały przed nami otworem.

Poczułem jak Bella się rozluźnia, lecz ja nie miałem takiego zamiaru. Zesztywniałem i zacisnąłem
szczeki.

XI.WERDYKT

Drzwi szczęknęły za nami, huknęła głucho zasuwana sztaba. Za wrotami krył się niewinny,
współczesny w wystroju korytarz - kremowe ściany, przemysłowa wykładzina. Na suficie w
regularnych odstępach wisiały jarzeniówki. . Było tu cieplej niż w podziemiach, co moja ukochana
przyjęła z ulgą. Opuszczając loch, poczuła się znacznie raźniej i było to widać.

Ja natomiast byłem innego zdania. Z napięciem drapieżnika wpatrywałem się w drobną postać w
czarnej pelerynie. Jane czekała na nas na końcu korytarza, przy windzie. Alice stała bliżej. Podeszliśmy
do Jane w trójkę. Wpuściła nas do windy z obojętną miną.

Za nami do kabiny wślizgnęli się Feliks i Demetri. Jako że byli już na swoim terytorium i nie obawiali
się przypadkowych obserwatorów, zrzucili kaptury i rozchylili peleryny. Obaj, chociaż wampirzo
bladzi, mieli nieco oliwkową karnację, co dawało niecodzienny efekt. Tęczówki mężczyzn przerażały

intensywnym szkarłatem, wokół źrenic przechodzącym w głęboką czerń. Ciemnowłosy Feliks był
obcięty na jeża - Demetriemu pukle sięgały do ramion. Ich ubrania - jasne, czyste i współczesne - nie
wyróżniały się niczym szczególnym. Widziałem ze i Bella bacznie się im przygląda.

Moja ukochana skuliła się w kacie i przytulała do mnie, ja nadal próbowałem ją rozgrzać pocierając jej
ramie, lecz także nie spuszczałem z oczu Jane.

Nie jechaliśmy długo, a kiedy wyszliśmy z windy, znaleźliśmy się w czymś na kształt lobby
ekskluzywnego hotelu. Ściany pokrywała tu ciemna boazeria, podłogi zaś gruba, butelkowozielona
wykładzina. Duże podświetlone obrazy przedstawiające toskańskie pejzaże zastępowały okna. Obite
beżową skórą kanapy pogrupowano w wygodne wyspy, a na lśniących stolikach ustawiono wazony z
ogromnymi, wielobarwnymi bukietami.

Jak przystało na lobby, była tu i recepcja. Za eleganckim mahoniowym kontuarem stała śniada
brunetka o zielonych oczach. Na widok kobiety moja ukochana otworzyła usta i to może nie z
powodu jej urody, ale dlatego, ze była człowiekiem. Bella nie mogła się temu nadziwić i jeszcze
kobieta promiennie się uśmiechała do zgrai wampirów.

- Witaj, Jane.

Na widok Belli recepcjonistka wcale się nie zdziwiła za to wiem dlaczego. Już nie raz spotkała tu
swoich pobratymców, którzy wchodząc nie wychodzili stad.

- Witaj, Gianno - rzuciła Jane, kierując się w stronę podwójnych drzwi w tyle lobby. Poszliśmy za nią.
Moja ukochana zafascynowana obecnością drugiego człowieka obróciła się po raz pierwszy za siebie.

Za drzwiami czekał następny wampir, od razu wiedziałem kto. Alec brat bliźniak Jane.

- Jane!

- Alec.

Pocałowali się w oba policzki.

- Hm. - Alec przyjrzał nam się ciekawie. - Nieźle się spisałaś.

Wysłali cię po jednego, a wracasz z dwoma, z dwoma i pół.

Nie uszło Belli uwadze, że to pół to właśnie ona.

Jane wybuchła rozkosznie melodyjnym śmiechem. Alec przeniósł wzrok na mnie.

- Milo cię znowu widzieć, Edwardzie. Wydajesz się być w lepszym nastroju niż rano.

- Marginalnie- burknąłem.

Chłopiec zainteresował się teraz dla odmiany moją ukochaną. Tuliła się do mojego boku, mokra i
potargana.

- I to ma być przyczyna całego tego zamieszania? - spytał Alec sceptycznie.

Tylko pogardliwie się uśmiechnąłem. Nagle zamarłem, gdy usłyszałem myśli Feliksa.

„Ona będzie dla mnie.”

Ułamek sekundy później za naszymi plecami odezwał się Feliks tym razem na głos.

- Zamawiam! - zawołał niczym w jakiejś dziecięcej grze podwórkowej.

Natychmiast się odwróciłem. Z głębi mojej piersi wydobył się złowrogi charkot.

Ręka sługi Volturi była nadal wyciągnięta wysoko w górę. Wampir opuścił ją i gestem dłoni zachęcił
mnie, bym podszedł bliżej.

Alice przysunęła się do mnie i położyła mi dłoń na ramieniu.

- Opanuj się – szepnęła, po czym dodała w myślach:

„Edwardzie niepotrzebnie ryzykujesz przestań zachowywać się jak dziecko, zauważ ze Bella żyje jak na
razie, nie pozwól na to, aby twoje zachowanie spowodowało jej śmierć”

Na jej odpowiedzieć tylko westchnąłem i zwróciłem wzrok z powrotem na Aleca.

- Aro będzie zachwycony, mogąc znowu cię podjąć - stwierdził chłopiec, jak gdyby nic się nie
wydarzyło.

- Nie każmy mu dłużej czekać - zasugerowała Jane.

Skinąłem głową.

Alec i Jane złapali się za ręce i poprowadzili nas szerokim, bogato zdobionym korytarzem ku
ogromnym złotym wrotom.

Nasi dwaj przewodnicy zatrzymali się w połowie drogi i przesunęli na bok jeden z paneli boazerii.
Kryły się za nim zwykle drewniane drzwi. Nie były zamknięte na klucz. Alec uprzejmie je dla nas
przytrzymał. Pierwsza próg przekroczyła Jane. Wepchnąłem za nią Belle.

Wyrwał mi się jęk protestu, bo od ciemnego otworu bił chłód jak z podziemi. W budulcu ścian
pokoiku były same kamienie, co na placu, w zaułku i w lochach.

Był to jedynie przedsionek, który łączył korytarz z jasną, przestronną komnatą. Idealnie okrągły
kształt tego drugiego pomieszczenia wskazywał na to, że trafiliśmy do wnętrza średniowiecznej
wieży. Słoneczne promienie padające przez wąskie szparki wysokich okien malowały na posadzce
jaskrawe prostokąty. Nie było tu lamp ani żadnych mebli poza kilkunastoma pseudotronami. Stolce te
rozstawiono w nieregularnych odstępach wzdłuż zakręcających po linii okręgu ścian.

Komnata nie była pusta. Przy jej przeciwległym krańcu stała grupka wampirów pogrążona w
spokojnej rozmowie. Słyszałem każde słowo wypowiadane z ich ust. Co mnie najbardziej zdziwiło, że
zupełnie się nami nie przejmowali.

Głowy śmiertelników po jakimś czasie zwróciły się w nasza stronę. Większość obecnych miała na
sobie zwykłe, współczesne ubrania, ale mężczyzna, który odezwał się jako pierwszy, był jednym z
tych, którzy nosili peleryny. Czarny jak noc materiał spływał do samej ziemi. Włosy także miał czarne,
tak długie i lśniące, że by sądzić, że to nałożony kaptur.

- Jane, skarbie, wróciłaś! - zawołał radośnie Aro.

Podszedł bliżej. Reszta ustawiła się wokół niego w formalny orszak - część z tyłu, inni nieco z przodu,
wzorem bodyguardów. Mojej ukochanej aż szczęka opadła z wrażenia, gdyż Aro poruszał się z
niezwykłą gracja tak jak na wampira przystało. Bella uważnie przyglądała się wampirowi. Właśnie w
takich chwilach marzyłem o usłyszeniu jej jakże cichych myśli.

Aro ujął twarz Jane półprzezroczystymi palcami i złożywszy na jej wargach delikatny pocałunek,
odrobinę się odsunął.

- Tak, panie. - Dziewczynka uśmiechnęła się, upodabniając się do amorka. - Przyprowadziłam go
żywego, tak jak sobie tego życzyłeś.

- Ach, Jane. - Odwzajemnił uśmiech. - Mam z ciebie pociechę.

Dopiero teraz przyjrzał się mi i zobaczywszy, ze nie jestem sam wpadł w ekstazę.

- Alice i Bella! - wykrzyknął, łącząc dłonie z głośnym klaśnięciem. - Co za fantastyczna niespodzianka!
Kto by pomyślał!

Było widać, ze jego bezpośredniość zdziwiła Belle.

- Feliksie - zwrócił się do naszego umięśnionego strażnika - bądź tak miły i przekaż moim braciom,
jakich mamy gości. Jestem pewien, że nie chcieliby tego przegapić.

- Tak, panie. - Feliks skłonił się i zniknął w ciemnym przedsionku.

No i wyszło na moje, Edwardzie. - Zabrzmiało to jak reprymenda życzliwie nastawionego do
niesfornego wnuka dziadka.

- A nie mówiłem? Nie cieszysz się, że nie dałem ci tego, czego wczoraj ode mnie tak buńczucznie
żądałeś?

- Cieszę się - przyznałem niechętnie, ściskając Bellę mocniej w tali.

- Och - rozmarzył się Aro. - Jak ja uwielbiam szczęśliwe zakończenia! Są takie rzadkie. Ale powiedzcie,
co tak właściwie się wydarzyło? Chcę znać wszystkie szczegóły. Alice? - Przeniósł zamglony wzrok na
dziewczynę. - Czyżby twój brat przeceniał twoje możliwości?

- Trafność moich przepowiedni jest daleka ideału - żachnęła się z udawaną swobodą. Była dobrą
aktorką: zdradzały ją jedynie zaciśnięte pięści. - Jak sam miałeś okazję się dziś przekonać, wpędzam
najbliższych w tarapaty równie często, jak ich z nich ratuję.

- Jesteś zbyt skromna - złajał ją Aro. - Zapoznałem się z niektórymi z twoich dokonań i muszę
przyznać, że nigdy nie spotkałem kogoś tak utalentowanego. To wspaniały dar!

Alice posłała mi pytające spojrzenie.

„Co on ma dokładnie na myśli, skąd wie o moich wizjach?”

- Wybacz mi - skomentował to Aro. - Wiem, że nie zostaliśmy sobie nawet przedstawieni, ale czuję się
tak, jakbym znał cię od dawna. To wszystko, dlatego, że rozmawiałem już raz z twoim bratem.
Widzisz, łączy mnie z nim pewna umiejętność, choć u mnie nie jest ona tak rozwinięta, jak u niego.

Wampir nie ukrywał, że tego mi zazdrości.

- Ta umiejętność jest rozwinięta u Ara bardzo dobrze, tylko inaczej – sprostowałem szybko patrząc na
Alice. - Wprawdzie Aro musi dotknąć danej osoby, żeby przechwycić jej myśli, ale słyszy o wiele
więcej niż ja. Ja mogę dowiedzieć się, co myślisz w danym momencie - Aro ma wgląd we wszystkie
myśli z całego twojego życia.

Moja siostra uniosła ze zdziwienia brwi i zadała mi nieme pytanie.

„Czyli gdy tu przyjechałeś musiałeś podać mu rękę i to właśnie wtedy dowiedział się o naszej rodzinie
czy tak?”

Pokręciłem głową na jej odpowiedzieć. Aro przyglądał nam się badawczo.

- Ale nie na odległość, nie na odległość - podkreślił, bagatelizując swój talent. - A byłoby to takie
wygodne!

Wszyscy w komnacie wbili znienacka wzrok w coś za naszymi plecami - tym razem postąpił tak nawet
stojący nieopodal nas Demetri. Obróciłem się jednak już wiedziałem kto to taki.. Okazało się, że
wrócił Feliks.

Przyprowadził z sobą dwóch mężczyzn. Marek i Kajusz pozostali z Wielkiej Trójcy.

- Marku, Kajuszu, spójrzcie tylko - zachwycił się Aro - Bella jednak żyje i przyjechała do nas z Alice. Czy
to nie cudowne? Wyraźnie żaden z przybyłych wampirów nie podzielał jego zdania. Białowłosy z
prawej zrobił kwaśną minę, brunet z lewej wydawał się być z kolei śmiertelnie znudzony, jakby o
tysiąclecie długo musiał znosić nadmierny entuzjazm swojego brata.

Brak zainteresowania z ich strony bynajmniej nie ostudził zapału gospodarza.

- Wysłuchajmy całej historii Belli od początku - zasugerował.

- Białowłosy, nic sobie nie robiąc z tej propozycji, odszedł na bok i usiadł na jednym z masywnych
krzeseł. Brunet tymczasem przysunął się do Ara, ale zamiast coś powiedzieć, musnął jedynie
przelotnie jego dłoń. W tym momencie zobaczyłem co takiego chciał mu przekazać ale nie chciał przy
nas. Aro chyba też się zdziwił, bo zmarszczył czoło. Prychnąłem tylko, a Alice znów posłała mi pytające
spojrzenie.

- Dziękuję, Marku - odezwał się Aro. - To bardzo ciekawe spostrzeżenie.

Aro pokręcił głową.

- Niesamowite - szepnął. - Niesamowite.

Frustracja Alice sięgnęła zenitu, więc pospieszyłem z wyjaśnieniami.

- Marek wyczuwa charakter i natężenie związków międzyludzkich. Nasz jest wyjątkowo silny. Jest w
szoku.

Aro uśmiechnął się.

- To takie wygodne - powtórzył tęsknie, ale zaraz potem powrócił do meritum sprawy. -
Zaręczam, że mało, co jest w stanie zaszokować mojego brata.

- Po prostu tak trudno to pojąć - ciągnął Aro, wpatrując się w moje ramię owinięte czule wkoło jej
talii. - Jak to możliwe, że potrafisz stać koło niej, jak gdyby nigdy nic?

- Kosztuje mnie to sporo wysiłku - odparłem spokojnie.

- Ale mimo wszystko, przy la tua cantante! Co za marnotrawstwo!

Uśmiechnąłem się ponuro.

- Ja traktuję to raczej jak cenę, którą przyszło mi zapłacić.

- Bardzo wysoką cenę - zauważył Volturi sceptycznie.

- Szczęście kosztuje. Aro rozbawiła ta uwaga.

- Gdybym nie poznał jej woni poprzez twoje wspomnienia - stwierdził - nie uwierzyłbym, że zapach
czyjeś krwi może być tak kuszący. Sam nigdy nic podobnego nie czułem. Większość z nas wiele by
dala za taki dar, a ty...

- A ja go marnuję - dokończyłem, tym razem z sarkazmem.

Znów rozbawiłem swojego rozmówcę.

- Ach, jakże tęsknię za moim drogim Carlislem! Bardzo mi go przypominasz - tyle że on nie ma w sobie
tyle gniewu.

- Ma za to wiele innych zalet, których ja nie posiadam.

- A jednak, chociaż samokontroli nigdy mu nie brakowało, ty bijesz go na tym polu na głowę.

-Nie sądzę.

Byłem zniecierpliwiony. Miałem już dość kurtuazji i wolałem przejść od razu do rzeczy.

- Tak się cieszę, że Carlisle dopiął swego - oświadczył Aro. - Twoje wspomnienia dotyczące jego osoby,
Edwardzie, są dla mnie jak najcenniejszy prezent. To doprawdy niezwykłe - nie spodziewałem się, że
będę z niego taki dumny. Jakby nie było, nie popierałem jego wątpliwie szlachetnych zapędów.
Sądziłem, że z czasem zapał go opuści. Krzywiłem się, słuchając, że marzy o odnalezieniu innych,
którzy dzieliliby jego nietypowe poglądy. A tu, proszę, jestem szczęśliwy, że nie miałem racji.

Milczałem.

- I to twoje opanowanie! - westchnął Volturi. - Nie przypuszczałem, że można mieć taką silę woli. Tu ci
śpiewa syrena, a ty ją ignorujesz i to nie raz, ale bez przerwy! Tak, tak - gdybym nie wniknął w twoje
myśli, nie uwierzyłbym.

Moja twarz nie wyrażała żadnych emocji lecz musiałem walczyć z sobą, bo co minutę miałem wgląd w
myśli Aro, a one nie zadowalały mnie.

- Na samo wspomnienie tego, jak ta mała na ciebie działa - dodał Aro - robię się głodny.

Nagle zesztywniałem i najeżyłem się.

- Nie masz powodów do niepokoju - zapewnił go Volturi. - Nie zamierzam jej skrzywdzić. Jestem tylko
taki zaintrygowany całą tą sprawą, a w szczególności jedną rzeczą... - Jego oczy rozbłysły. - Pozwolisz?
Wyciągnął ku mnie rękę.

- Spytaj Bellę - zaproponował Edward obojętnym tonem.

- Oczywiście, co za gafę palnąłem - zreflektował się Aro. - widzisz, Bello - zwrócił się do mojej
ukochanej - fascynuje mnie fakt, iż jesteś jedyną osobą, przy której na nic zdają się umiejętności
twoje go lubego. Jak już mówiłem, nasze talenty są podobnej natury, ciekaw więc jestem, czy i mnie
nie ulegniesz. Czy miałabyś przeciwko, żebym to sprawdził?

Bella spojrzała na mnie z przerażeniem. Widziałem jak drży ze strachu. Na jej odpowiedzieć kinolem
głową, ponieważ i tak nie mieliśmy innego wyboru, a i miałem pewność, że Aro jej nie skrzywdzi.

Moja ukochana wyciągnęła rękę przed siebie. Aro podpłynął bliżej. Nie wyglądał na kogoś, kto
oczekuje porażki. Chwycił dłoń Belli i nagle na jego twarzy było widać niedowierzanie. Ja także byłem
szczerze zaskoczony. Już miałem nadzieje ze chociaż przez głowę Aro dowiem się coś jeszcze o Belli a
tu… nic.

- Interesujące, interesujące - szepnął, maskując swoje odczucia serdecznym uśmiechem. Puściwszy jej
dłoń, cofnął się o kilka kroków. Nie mogłem się powstrzymać od lekkiego uśmieszku. Aro krążył w
zamyśleniu po sali, spoglądając to na moja miłość, to na Alice, to na mnie. Nagle zatrzymał się i
pokręcił głową.

- Pierwsza - powiedział do siebie. - Ciekawe, czy jest odporna i na inne nasze talenty... Jane, skarbie?

- Nie! – krzyknąłem.

Alice złapała mnie za ramię, żeby powstrzymać przed popełnieniem głupstwa. Strzepnąłem jej dłoń.

- Tak, panie? - spytała dziewczynka wesoło.

Zacząłem głośno warczeć. Moje oczy ciskały ku Arowi błyskawice. Pozostałe miejscowe wampiry
zmartwiały. Patrzyły na mnie zadziwione, a nawet nieco zażenowane, jak gdybyśmy znajdowali się na
zwykłym, ludzkim przyjęciu. Tylko Feliks się uśmiechał. Zrobił krok do przodu, ale zaraz zmarkotniał,
bo Aro przywołał go do porządku karcącym spojrzeniem.

- Ciekaw jestem, moja droga - Volturi podjął przerwaną rozmowę z Jane - czy Bella jest odporna i na
ciebie.

Kajusz wstał z krzesła i przesunął się bezszelestnie, jak duch, w miejsce, skąd miał na nas lepszy
widok. Podążyły za nim dwie chroniące go kobiety.

Jane obróciła się przodem do Belli z promiennym uśmiechem. Rzuciłem się na nią jak tygrys.

- Nie! - jęknęła Alice.

W tym samym momencie poczułem silne ukłucia w całym ciel. Nie wydałem z siebie ani jednego
dźwięku, ponieważ wiedziałem ze Bella jak nic przyjdzie mi z pomocą i sama narazi się na
niebezpieczeństwo.

- Przestań!

Moja ukochana próbowała mi pomóc, a ja nie mogłem jej powstrzymać. Alice złapała Belle za ręce i
usiłowała przemówić jej do rozsądku.

- Jane - odezwał się Aro.

W tym momencie ostrza przeszywające mnie ustały.

- Nic mu nie będzie - szepnęła Alice do Belli.

Usiadłem i zerwałem się na równe nogi widząc w głowie Jane co teraz ma zamiar zrobić, a raczej co
juz robi. Stałem koło mojej ukochanej nie ukrywając ze czuje ulgę. Spojrzałem na Jane i Bella na nią
spojrzała tuz po mnie. Widać było, ze dziewczynka usilnie próbuje się na czymś skoncentrować.
Przejąłem Belle od Alice, która nadal ja trzymała.

Aro wybuchł śmiechem.

- Ha, ha, ha! Niesamowite! Fantastyczne!

Jane syknęła, pochylając się do przodu w pozie drapieżnika.

- Nie denerwuj się, skarbie - uspokoił ją Volturi, kładąc jej na ramieniu delikatną dłoń. - Ta mała
zawstydza nas wszystkich.

Jane świdrowała Belle wzrokiem.

- Świetne, świetne! - Aro przeżywał jeszcze niedawną scenę. - Podziwiam cię, Edwardzie, za to, że nie
krzyczałeś z bólu. To nie puste pochlebstwo, bo sam raz poprosiłem Jane z ciekawości o prezentację.
Jesteś bardzo dzielny.

Patrzyłem na Aro zdegustowany.

- No i co teraz z wami zrobić? - Aro westchnął.

Razem z Alice zesztywnieliśmy. Bella zaczęła się trząść.

- Jak mniemam - ciągnął nasz gospodarz - nie zmieniłeś, niestety zdania, Edwardzie, prawda? Wielka
szkoda. Twoje umiejętności stanowiłyby wspaniale uzupełnienie naszych.

Feliks i Jane skrzywili się.

- Nie, nie zmieniłem zdania.

- Alice? - Aro nie tracił nadziei. - Nie chciałabyś do nas dołączyć?

- Nie, ale dziękuję za propozycję - odparła.

- A ty, Bello?

Zakląłem pod nosem, czy on na prawdę uważał ze się zgodzi?

Pierwszy na propozycję wampira zareagował białowłosy Kajusz.

- Dlaczego? - spytał cicho, nie okazując ani gniewu, ani zaciekawienia.

- Och, chyba potrafisz docenić kryjący się w niej potencjał. - Aro uśmiechnął się dobrodusznie. - Nic
spotkałem równie intrygującego śmiertelnika, odkąd odkryłem Jane i Aleca. Wyobraź sobie, jakie
otworzą się przed nami możliwości, kiedy mała stanie się jednym z nas!

Myślałem że zaraz wybuchnę. Jak on może proponować cos takiego? To niedorzeczne.

- Nie, dziękuję - odpowiedziała. Aro ponownie westchnął.

- Ubolewam nad twoją decyzją. Zmarnować taki talent! Syknąłem gniewnie.

- Albo z wami, albo do grobu, taka jest alternatywa, prawda?

Nie udawajcie niewiniątek! Gdybyście naprawdę przestrzegali zasad, nie przyprowadzilibyście nas do
tej właśnie komnaty!

Widziałem ze Bella niedokońca rozumie moje zachowanie. Już wcześniej miałem przygotowana
odpowiedz w takiej oto sytuacji.

- Skądże znowu. - Aro zamrugał, zbity z pantałyku. - Zebraliśmy się tutaj, ponieważ czekamy na
powrót Heidi, a nie względu na was.

- Aro - wtrącił się Kajusz. - Nasze prawo i tak nakazuje nam ich zabić.

- Jak to?- spytałem. Byłem zaskoczony ze właśnie o Belle będzie toczył się bój.

Kajusz wskazał Belle kościstym palcem.

- Ona za dużo wie. Wyjawiłeś jej nasze sekrety.

- O waszym dworze też wie kilka istot ludzkich - przypomniałem mu.

- Tak - przyznał. - Ale kiedy nie są nam już dłużej potrzebne, służą nam swoją krwią. Czy potraktujesz
dziewczynę tak samo, jeśli coś komuś wypaple?

- Nikomu nie... – moja ukochana chciała dokończyć, lecz jej przerwano.

- Wątpię - kontynuował oschle. - Nie zamierzasz jej również zmienić w jedną z nas. Podsumowując,
pozostawienie jej przez nas przy życiu rodzi spore ryzyko. Ale tylko jej. Tym razem wybaczymy wam
brak dyskrecji. Wy dwoje możecie odejść.

Obnażyłem swoje żeby. Czy naprawdę sądził ze ją oddamy bez walki? A zwłaszcza ja?.

- Tak myślałem - oznajmił Kajusz, nie bez zadowolenia. Także Feliks, gdyby mógł, zatarłby ręce z
uciechy.

- Chyba że... - odezwał się Aro. Nie ukrywał, że martwi go to, w jakim kierunku potoczyła się
rozmowa. - Chyba że jednak podarujesz jej w prezencie nieśmiertelność.

Zamyśliłem się na moment.

- Co wtedy? - spytałem.

Aro natychmiast się rozchmurzył.

- Wtedy pozwolimy wam wrócić bez przeszkód do domu przekazać Carlisle'owi moje serdeczne
pozdrowienia. Tyle że obawiam się, że nie będzie to mogła być obietnica bez pokrycia.

Aro wyciągnął rękę ku mnie, żeby przekonać się na własnej skórze, że go nie oszukam. Kajusz, który
wyglądał na coraz bardziej poirytowanego, nareszcie się rozluźnił.

Zacisnąłem usta i spojrzałem na Belle.

- Błagam, zdecyduj się - wyszeptała.

Miałem własne powody, aby nie wyciągnąć ręki do Aro, miałem pewna teorie, ale nikt nie mógł się o
niej dowiedzieć. Rozmyślałem. I wtedy do Ara podeszła z wyciągniętą ręką Alice. Zastąpiło jej drogę
kilku członków jego świty, ale Volturi nakazał im się rozsunąć i zachłannie ujął dłoń dziewczyny. Żeby
skutecznie się skupić, przymknął powieki. Alice zastygła w bezruchu. Jej twarz przypominała maskę.
Zacząłem zgrzytać zębami gdy tylko zobaczyłem wizje, wizje która Alice zobaczyła tuz po tym jak
uratowałem Belle spod furgonetki. Blade i zimne ciało Belli, Belli która przytulała się do Alice, swojej
najlepszej przyjaciółki. Mijały kolejne minuty.

- A niech mnie! - Powoli się wyprostował. - Fascynujące!

- Cieszę się, że ci się podobało - mruknęła dziewczyna.

- Twoje wspomnienia - bajka - i te wizje! Po raz pierwszy w życiu miałem wgląd w przyszłość!

- Jak widziałeś, zmienię Bellę w wampira.

- Tak, tak, to już postanowione. Nie ma sprawy.

Kajusz stęknął, rozgoryczony. Jego opinię podzielali Jane i Feliks.

- Ależ, Aro... - zaczął Kajusz.

- Mój drogi, o nic się nie martw. Przecież to cudowna nowina!

Młodzi nie dołączą może do nas dziś, ale kto wie, czy im się nie odmieni, a wtedy... Sama Alice
mogłaby się stać ozdobą naszej kolekcji. Umieram już z ciekawości, co też wyjdzie z naszej Belli.

Widać Aro nie domyślał się jak subiektywne są wizje Alice i zależy to od tego czy nie zmieni się
zdania. Ale na razie nie zawracałem sobie tym głowy najważniejsze ze byłem razem z Bella i już za
parę chwil będziemy po za tym wszystkim.

- Czyli możemy już sobie pójść? - upewniłem się.

- Tak, oczywiście - potwierdził Aro - ale, proszę, wpadnijcie jeszcze kiedyś. Dawno tak dobrze się nie
bawiłem.

- My także was odwiedzimy - obiecał Kajusz, przymykając oczy niczym jaszczurka. - Żeby sprawdzić,
czy zastosowaliście się do naszych zaleceń. Na waszym miejscu, nie zwlekałbym z przeprowadzeniem
operacji. Drugiej szansy nie dostaniecie.

Zacisnąłem szczęki, ale skinąłem głową. Kajusz uśmiechnął się zjadliwie, po czym wrócił na swój tron,
obok którego siedział wciąż apatyczny Marek.

Feliks jękną! głośno.

- Feliksie, cierpliwości - doradził mu Aro. - Heidi będzie tu lada chwila.

- Właśnie – powiedziałem- Lepiej już się zbierajmy.

- Tak, tak - zgodził się Aro. - Wypadki chodzą po ludziach. Zaczekajcie tylko na dole, aż się ściemni,
dobrze?

- Zaczekamy – przyrzekłem.

- I jeszcze to. - Aro nakazał Feliksowi zbliżyć się do siebie.

zdjął z niego szarą pelerynę i rzucił nią we mnie.

Weź ją. Żebyś nie wyróżniał się z tłumu.

Posłusznie włożyłem ją na siebie. Aro znowu westchnął.

- Do twarzy ci w niej - zauważył.

Parsknąłem śmiechem, lecz zaraz ucichłem, bo usłyszałem co zbliża się za drzwiami.

- Dziękuję, Aro. Zaczekamy na dole.

- Żegnajcie, młodzi przyjaciele. - Volturi również spoglądał w tym samym kierunku.

- Chodźcie – popędziłem je.

Odprowadzić miał nas Demetri. Ruszyliśmy za nim ku ciemnemu przedsionkowi.

Przycisnąłem Belle opiekuńczo do siebie. Alice stała tuż koło niej.

- Spóźniliśmy się - mruknęła, gdy przekroczyliśmy pierwszy próg.

Bella spojrzała na Alice, jednak na jej twarzy malowało się jedynie rozgoryczenie. Po chwili dobiegł z
korytarza gwar podekscytowanych głosów. Drzwiczki się schyliły i przedsionek zaczął się wypełniać
rozgadanymi ludźmi.

- Hm, co za nietypowy układ - powiedział basem mężczyzna w szortach. Mówił po angielsku, z
szorstkim amerykańskim akcentem.

- To takie średniowieczne - zawtórowała mu jego towarzyszka.

Demetri poprosił gestem naszą trójkę, żebyśmy odsunęli się na bok. Przywarliśmy plecami do
chłodnej, kamiennej ściany.

Nowo przybyli rozglądali się zaintrygowani, przechodząc do okrągłej sali.

- Witajcie, moi mili! Witajcie w Volterze! - zawołał niewidoczny już dla nas Aro.

Gości było czterdziestu albo i więcej. Część zachowywała się jak turyści - niektórzy z nich nawet robili
zdjęcia. Inni sprawiali wrażenie zdezorientowanych, jakby pretekst, pod którym ich tu ściągnięto,
przestał pasować do tego, co się działo.

Uwagę Belli przykuła drobna pani z różańcem na szyi. Ściskając kurczowo krzyżyk, zadawała
wszystkim po kolei dręczące ją pytanie, ale jako że żaden z uczestników „wycieczki” nie władał jej
rodzimym językiem, wpadała w coraz większą panikę.

Przycisnąłem Belle mocniej do siebie i głowę do piersi tak, aby nie zwracała na nic uwagi. Jednak
chyba zrobiłem to za późno. Gdy w tłumie zrobiła się luka wepchnąłem w nią moją ukochaną.

W bogato zdobionym korytarzu nie zastaliśmy nikogo poza jedną z wampirzyc o posągowych
kształtach mieszkających w Volterze. Na widok nieznanych sobie osób, zwłaszcza Belli, uniosła
wysoko brwi.

- Witaj w domu, Heidi - odezwał się zza naszych pleców Demetri.

Heidi uśmiechnęła się zdawkowo.

Wampirzyca ubrana była w krótką spódnice i bluzkę z czerwonego lateksu. Widziałem że Bella także
się jej przygląda.

Długie włosy w mahoniowym odcieniu brązu lśniły w promieniach słońca, oczy Heidi szokowały zaś
odcieniem fioletu - tę niecodzienną barwę zawdzięczały niebieskim szkłom kontaktowym nałożonym
na szkarłatne, wampirze tęczówki.

- Witaj, Demetri.

Zerkała to na moją ukochaną, to na szarą pelerynę którą miałem na sobie.

- Niezły połów - pochwalił ją Demetri. Heidi była nie tylko łowcą, ale i przynętą. Stad właśnie brał się
jej struj.

- Dzięki. - Szczerze się ucieszyła. - A ty dokąd?

- Zaraz wracam. Zostawcie kilku dla mnie.

Heidi skinęła głową i rzuciwszy na Belle ostatnie zaciekawione spojrzenie, zniknęła w drzwiach.

Narzuciłem ostre tempo – Bella musiała biec - na nic się to jednak zdało. Nim wymknęliśmy się przez
wielkie wrota do lobby, okrągłą komnatę w wieży wypełniły krzyki ofiar.

XII.UCIECZKA

W lobby nic się nie zmieniło. Luksusowe meble zachęcały do wypoczynku, z ukrytych starannie
głośników sączyła się relaksująca melodia, a Gianna nadal zajmowała swoje stanowisko za
kontuarem.

- Tylko zaczekajcie do zmierzchu! - upomniał nas Demetri, zanim pobiegł na ucztę.

Gianna wydawała się być przyzwyczajona do podobnych rozkazów. Zaskoczyło ją tylko nieco, że mam
na sobie cudzą pelerynę.

- Wszystko w porządku? - spytałem szeptem, żeby recepcjonistka nie mogła mnie podsłuchać. Wciąż
byłem zdenerwowany. Nawet ja po czymś takim nie potrafiłem szybko dojść do siebie.

- Usiądźmy lepiej, bo Bella zaraz się przewróci - wtrąciła się Alice. - Nie widzisz, że jest na skraju
załamania nerwowego?

Bella dygotała i szczękała zębami.

- Cii, cii, już dobrze, już dobrze - powtarzałem , prowadząc Belle ku najbardziej oddalonej od Gianny
kanapie.

- To chyba atak histerii. Może powinieneś dać jej w twarz - zasugerowała Alice.

Popatrzałem na Alice jak na mordercę. Bella głośno szlochała i wyglądała, jakby właśnie się tego
domyślała.

- Już dobrze - ciągnąłem swoją mantrę. - Jesteś bezpieczna, nic ci nie grozi.

Posadziwszy ją sobie na kolanach, owinąłem Belle peleryną żebym nie cierpiała z powodu bijącego
od mojego ciała chłodu.

Bella pobladła raptownie.

- Gianna marzy o tym, by stać się jedną z nich?

Przyglądałem jej się uważnie, chcąc poznać jej reakcję.

Wzdrygnęła się.

- Jak może marzyć o czymś tak potwornym? - szepnęła, bardziej do siebie niż do mnie. - Jak może
marzyć o tym, żeby do niech dołączyć, wiedząc, co robią w okrągłej sali? Słysząc, co tam robią?!

Milczałem i skrzywiłem się delikatnie. Widziałem na jej twarzy malujący się niepokój, ale i szczęście

- Och, Edwardzie!

Bella znów się rozszlochała.

- Co, Bello? - zaniepokoiłem się. Pogłaskałem ją po plecach.

Owinęła mi ręce wokół szyi.

- Czy to chore - spytała łamiącym się głosem - że tam giną ludzie, a ja jestem taka szczęśliwa?

Przycisnąłem ją do siebie tak mocno, że trudno było jej chyba oddychać.

- Doskonale cię rozumiem - wyznałem cicho - ale mamy wiele powodów do tego, żeby tak się czuć.
Przede wszystkim żyjemy.

- Tak - zgodziła się. - To dobry powód.

- I jesteśmy razem.

Nie wymieniłem tego powodu bez większego znaczenia. Naprawdę teraz jak nigdy wiedziałem, ze
bardzo mi na niej zależy.

- A jeśli szczęście nam dopisze, dożyjemy i jutra - ciągnąłem.

- Miejmy nadzieję - wymamrotała.

- Będzie dobrze - pocieszyła ją Alice.

- Za niecałą dobę zobaczę się z Jasperem - dodała z satysfakcją.

W tę wizję wierzyła bez zastrzeżeń. Mogła śmiało spoglądać w przyszłość.

Co do mnie i Belli nie byłem przekonany czy będzie wszystko dobrze nawet nie wiem czy mi wybaczy.

Bella podniosła wzrok na mnie i intensywnie o czymś myślała. Ja także się jej przyglądałem. Przyszłość
w moim mniemaniu mogłaby nie istnieć. Chciałem pozostać tu na zawsze, trzymając ją swych
ramionach.

Przesunąłem opuszkami palców po jej skroniach. Widziałem zmęczenia na jej twarzy.

- Wyglądasz na zmęczoną - stwierdziłem.

- A ty na głodnego – odpowiedział.

Rzeczywiście byłem głodny. Nie jadłem już od ładnych paru dni. Lecz teraz nie miało to dla mnie
znaczenia, ponieważ jak nigdy właśnie tą cześć mojej natury kontrolowałem w pełni. Na jej
odpowiedz wzruszyłem ramionami.

- To nic takiego.

- Jesteś pewien? Mogę usiąść z Alice.

Widziałem że powiedziała to tylko ze względu na mnie.

- Nie gadaj bzdur. - Westchnąłem. - Nigdy w życiu nie kontrolowałem tej części mojej natury tak
dobrze jak teraz.

Miała zapewne do mnie kilka pytań, lecz powstrzyma się od zadania jakiego kolwiek z nich.

Przeniosłem rozmowę na inne tory. Musiałem porozmawiać z Alice jak wyjechać z kraju. Za każdym
razem dotykałem czule moją ukochaną. Nie protestowała, jednak odczułem pewną ostrożność.
Chciałem spytać co nią kieruje, lecz stwierdziłem że będą ku temu odpowiednie warunki po
przyjeździe do Forks.

Rozmawiając z Alice ściszyłem głos dość mocno, aby Gianna nie miała szansy nas zrozumieć.

- Czemu Aro wspomniał coś' o śpiewaczce? - spytała w pewnym momencie Alice.

- La tua cantante? – upewniłem się.

- Tak. O co mu chodziło?

Bella drgnęła, zapewne ją także to zainteresowało.

Wzruszyłem ramionami.

- To takie ich określenie na kogoś, kto działa na jakiegoś wampira tak silnie, jak Bella na mnie. Bella
jest moją „śpiewaczką”, bo jej krew do mnie „śpiewa”, przyzywa mnie.

Alice zachichotała.

Rozmawiając z siostrą, raz po raz pochylałem się znienacka, by Belle pocałować - a to w czoło, a to w
ciemię, a to w czubek nosa. Za każdym razem przechodziły ją ciarki. Zapewne jej serce odzwyczaiło
się od podobnych doznań. Odgłos jego uderzeń wypełniał całe pomieszczenie.

Nagle wraz z Alice zesztywniałem. Bella czując to wtuliła się we mnie jak dziecko.

Do lobby wszedł Alec. Oczy miał teraz intensywnie rubinowe. Mimo że brał udział w popołudniowej
uczcie, jego szary garnitur pozostawał idealnie czysty. Na szczęście chłopiec miał nam do przekazania
dobrą nowinę.

- Możecie już sobie pójść - poinformował nas przyjaznym tonem. - Prosimy tylko, abyście jak
najszybciej wyjechali z miasta.

- Żaden problem - oznajmiłem chłodno, ale bez sarkazmu. Nie miałem zamiaru teraz wdawać się w
niepotrzebną kłótnie, zwarzywszy na to że już za chwile będziemy po za tym przerażającym miejscem
(przerażającym zwłaszcza dla Belli).

Alec uśmiechnął się, skinął głową i zniknął za drzwiami. Pomogłem Belli wstać.

Korytarzem po prawej dojdziecie do wind - wyjaśniła nam usłużnie Gianna. - Z hallu dwa piętra niżej
wychodzi się prosto na ulicę. Do widzenia!

Alice spojrzała na nią spode łba. Widocznie jej kompetencja nie zachwyciła mojej siostry. Byłem
ciekaw czy jej posłuszeństwo wobec Volturi będzie szło w parze z jej przemianą. Lecz znając Volturi to
marne szanse ma Gianna na przemianę w wampira.

Zjechawszy windą na parter, wyszliśmy na zewnątrz przez kolejne eleganckie lobby.

Tylko Bella z naszej trójki obejrzała się za siebie. Widocznie to co zobaczyła nie było dla niej
zaskoczeniem, gdyż nie poczułem spięcia, lecz wręcz ulgę z jej strony.

Zagłębiliśmy się w labirynt wąskich, brukowanych uliczek. Dopiero zmierzchało, ale gęsta zabudowa
miasta sprawiała, że na poziomie chodnika było ciemniej, niżby wypadało. Właśnie zapalały się
uliczne latarnie.

Nie wyróżniałem się swoim strojem, ponieważ większość tej nocy przebrało się za hrabiego Drakulę.
Plastikowe wampirze kły nosili teraz nawet dorośli.

- Co za idiotyzm - mruknąłem.

Bella była tak zmęczona, że nie zauważyła kiedy zostaliśmy sami. Uzmysłowiwszy sobie, że jesteśmy
w dwójkę, rozejrzała się nerwowo.

- Gdzie Alice? - szepnęła spanikowana.

- Poszła po twoją torbę. Gdzieś ją tu rano schowała.

Dziewczyna ucieszyła się, że już niedługo będzie mogła się odświeżyć.

- Poszła też ukraść dla nas samochód, prawda? - odgadła.

Uśmiechnąłem się do niej szelmowsko.

- Ale nie na terenie miasta.

Droga do bramy wjazdowej nie była daleko, wprawdzie dzięki swojemu wzrokowi już ją widziałem,
mimo że na dworze był już ciemny wieczór. Widząc, że Bella jest skrajnie wyczerpana, owinąłem
rękę wokół jej talii i pozwoliłem jej się na sobie uwiesić.

Przechodząc pod łukiem bramy, moja ukochana zadrżała. Wisząca nad naszymi głowami kratownica
przypominała drzwi klatki wiec pewnie to ją przeraziło.

Znalazłszy się poza murami, skręciłem w prawo i poprowadziłem ją ku zaparkowanemu w cieniu
autu, które czekało na nas z włączonym silnikiem.

Zamiast przejąć kierownice wślizgnąłem się na tylne siedzenie wraz z Bellą. Nie miałem zamiaru teraz
jej zostawiać choćby na kilka minut.

- Wybaczcie - przeprosiła nas Alice, wskazując na deskę rozdzielczą. - Nie było zbyt wielkiego wyboru.

- Nie ma sprawy. - wyszczerzyłem zęby w ironicznym uśmiechu. - Ten jeden raz możemy przejechać
się czymś dla tatusiów.

Dziewczyna westchnęła.

- Ach, to porsche 911... Muszę sobie chyba takie sprawić.

- Kupię ci na Gwiazdkę - obiecałem jej. Odwróciła się, żeby odwzajemnić uśmiech.

- Żółte – podpowiedziała, choć i tak już wyczytałem z jej myśli jaki ma być ten samochód.

Zjeżdżaliśmy już po serpentynie w dół wzgórza, droga była kręta i ciemna, choć mi to nie
przeszkadzało, żeby wpatrywać się w piękno mojej ukochanej.

Znowu trzymałem ją w ramionach, a wełniana peleryna skutecznie ją chroniła przed chłodem. Ta
chwila dla mnie była bezcenna.

- Możesz się wreszcie zdrzemnąć - szepnąłem. - Game over.

Wiedziała, że chodzi mi o rozgrywkę z Volturi.

- Nie chce mi się spać - skłamała. - Może później.

. Przycisnąłem wargi do zagłębienia pod jej lewym uchem.

- Chociaż spróbuj - zachęciłem. Pokręciła głową.

- Ech. Cała ty. Uparta jak zwykle.

Widziałem ze walczy z sennością, lecz za nic nie chce iść spaść. Najtrudniej zapewne było jej w
panujących ciemnościach, ale już na lotnisku we Florencji otrzeźwiły ją jasne światła i wizyta w
toalecie. W międzyczasie Alice kupiła mi nowe ubranie, mogłem , więc zostawić pelerynę na stercie
śmieci w jakimś zaułku.

Lot do Rzymu był na tyle krótki, by nie nastręczyć Belli większych trudności. Schody zaczęły się w
drugim samolocie, ze stolicy Włoch do Atlanty. Przewidując zbliżające się załamanie, poprosiła
stewardesę o przyniesienie sobie szklanki coli.

- Bello! - spojrzałem na nią z dezaprobatą. Wiedziałem o jej niskiej tolerancji na kofeinę.

Alice siedziała za nami. Ściszonym głosem rozmawiała przez telefon z Jasperem.

Może i chce mi się już spać - powiedziała - ale nie chcę zasnąć.

Nie wiedziałem za bardzo jak to rozumieć, wiec postarała się wyjaśnić to jak tylko potrafiła najlepiej.

- Widzisz - dodała - starczy, że zamknę oczy, a już widzę takie rzeczy, że mam dosyć. Boję się, że będę
miała koszmary.

Zrozumiawszy ją nie zamierzałem się dłużej spierać.

Siedzieliśmy do siebie przytulenie w ciszy. Bella rozmyślała nad czymś intensywnie. Chciałem zadać jej
kilka pytań. Jednym z nich było to czy nasza przyszłość wspólna ma jakieś szanse?

Moja ukochana piła jedną cole za drugą. Uparcie nie chciał zasnąć. W miedzy czasie całowałem ją w
czoło, nadgarstki, we włosy. Byłem tym uszczęśliwiony. Ona także mnie głaskała. Nic nie mówiłem
miałem nadzieje, że w ciszy może jednak Bella zaśnie.

Z pojedynku z powiekami z ołowiu wyszła zwycięsko. Czuwała, kiedy lądowaliśmy w Atlancie, i
czuwała, kiedy lądowaliśmy w Seattle. Zza spowijającej metropolię warstwy chmur wychylała się
nieśmiało czerwona tarcza wschodzącego słońca.

Zarówno ja, jak i Alice nie byliśmy zaskoczeni, że czeka na nas komitet powitalny, ale dla Belli był to
szok.

Pierwszego dostrzegliśmy Jaspera, ale całkowicie nas zignorował. Dla niego istniała tylko Alice.
Chociaż nie uściskali się na powitanie, tak jak inne pary w hali przylotów, popatrzyli na siebie z taką
czułością, że Bella odwróciła wzrok.

Carlisle i Esme stali na uboczu w cieniu szerokiego filaru, z dala od wykrywających metale bramek.
Kobieta wyciągnęła ku dziewczynie ręce i zachłannie przygarnęła do siebie. Ja ani myślałem ją
puszczać, więc musieliśmy wyglądać w trójkę nieco dziwnie.

- Nie wiem, jak ci dziękować - szepnęła jej do ucha. - Edward! - Teraz to mi z kolei rzuciła się na szyję.
Była bliska łez. - Nigdy więcej mi tego nie rób! - zawołała z wyrzutem.

- Przepraszam, mamo.

Uśmiechnąłem się, zakłopotany.

- Bello, dziękuję - powiedział Carlisle. - Jesteśmy twoimi dłużnikami.

- Bez przesady - bąknęła sennie.

Teraz dopiero poddała się senności. Była bardzo zmęczona i było to widać po jej twarzy.

- Przecież ona ledwo żyje! – skarciła mnie Esme . - Odwieźmy ją szybko do domu.

Bella nie protestowała. Nie spojrzała nawet czy Alice i Jasper podążają za nami. Esme przejęła jej
torbę, a ja wziąłem ją na ręce.

Przespała całą drogę do lotniskowego parkingu.

Ocknęła się, kiedy dochodziliśmy do samochodów, przy których czekała nas kolejna niespodzianka w
postaci Rosalie i Emmetta. Na widok siostry zesztywniałem.

- Przestań - upomniała mnie Esme. - Przeżywała katusze.

- I bardzo dobrze - stwierdziłem, dostatecznie głośno, by dziewczyna mnie usłyszała.

- To nie jej wina – wymamrotała Bella.

- Pozwól jej się przeprosić - poprosiła Esme. - Ja i Carlisle pojedziemy z Jasperem i Alice.

Rzuciłem Rosalie spojrzenie pełne niechęci.

- Edward, proszę cię, tak nie można – jęknęłam moja ukochana.

Westchnąłem i ruszyłem w stronę samochodu. Emmett i Rosalie bez słowa wsiedli do środka.

Pomogłem Belli wgramolić się na tylne siedzenie. Nie miała najmniejszego zamiaru dłużej walczyć z
sennością. Oparła się o mój chłodny tors i przymknęła powieki. Emmett odpalił silnik.

- Edward... - zaczęła Rosalie.

- Wiem, wiem - przerwałem jej nieuprzejmie.

Widziałem, że Rosali nie darzy sympatią Belli, ale jest jej przykro z pomyłki, jaką popełniła.

- Bella, śpisz? - spytała słodko dziewczyna.

Natychmiast otworzyła oczy. Po raz pierwszy, odkąd się poznały, zwróciła się bezpośrednio do niej.

- Nie, a co? - odezwała się z wahaniem.

- Ciebie też chciałabym przeprosić. - Rosalie unikała jej wzroku.

- Jest mi strasznie głupio. Bardzo to przeżywałam. Gdyby nie to, że jesteś taka dzielna...
Przyczyniłabym się do śmierci własnego brata, a ty go uratowałaś. Dziękuję i jeszcze raz przepraszam.
Czy kiedykolwiek mi wybaczysz?

Była to nieco chaotyczna przemowa, ale przez to nieuporządkowanie zabrzmiała tym bardziej
szczerze.

Jak nikt wiedziałem że Rose mówi szczerze naprawdę było jej przykro.

- Oczywiście, że ci wybaczam - zapewniła ją. - To nie twoja wina. To ja skoczyłam z tego durnego klifu.

- Każ jej to powtórzyć, jak będzie przytomna, Rosalie - zażartował Emmett.

- Jestem przytomna! - zaoponowała bełkotliwie.

- Dajcie jej spać - wtrąciłem się, ale ton mojego głosu nie był już taki surowy jak przedtem.

W aucie zapadła cisza - tylko silnik mruczał miarowo. Bella zasnęła. Gdy dojechaliśmy na miejsce nie
zamierzałem jej budzić, wiec postarałem się ja wyciągnąć z samochodu bez budzenia, lecz nieudało
mi się to.

- Bella! - zawołał, Charlie z ganku.

- Charlie?

Jej oczy nie chciały się do końca otworzy.

- Cii! - szepnąłem. - Spij, skarbie, śpij. Wszystko w porządku. Jesteś już w domu. Jesteś bezpieczna.

- Jak śmiesz pokazywać się tutaj po tym wszystkim, co nam zrobiłeś! - zagrzmiał Charlie. Był coraz
bliżej.

Nie spodziewałem się niczego innego w pełni na to zasłużyłem, po tym jak zostawiłem Belle.

- Tato, daj spokój – jęknęła Bella , ale jej nie słuchał.

- Co jej jest?! Jest chora?!

- Tylko bardzo zmęczona - wytłumaczyłem cicho. - Niech pan od razu położy ją do łóżka.

- Nie będziesz mi rozkazywał! - wydarł się Charlie . - Puszczaj ją, potworze! Weź te brudne łapy!

Spróbowałem ją mu podać, ale wtuliła się we mnie jak mała małpka. Charlie pociągnął ją nerwowo za
rękaw.

- Daj spokój, tato - powtórzyła, otwierając oczy. - Krzycz na mnie, nie na niego.

Staliśmy na ich podjeździe. Drzwi frontowe były otwarte. Wiszące na niebie gęste chmury
uniemożliwiały trafne określenie pory dnia.

- Jeszcze dam ci do wiwatu! - obiecał. - A teraz właź do domu!

- Okej, okej. Edward, postaw mnie – poprosiła. Zrobiłem tak jak mi kazała. Zrobiła kilka kroków.
Złapałem ja w ostatnim momencie – padłaby twarzą na beton.

- Wniosę ją tylko na górę - powiedziałem Charliemu - potem grzecznie się oddalę.

- Nie! Nie odchodź!

Bella spanikowała. Czułem się niewiarygodnie szczęśliwy ,że nadal nie chce się ze ma rozstawać.

- Nigdzie się nie wybieram - szepnąłem jej na ucho, żeby Charlie nie mógł mnie podsłuchać.

Charlie przystał na moją propozycje. Uspokojona, moja ukochana odpłynęła za nim doszliśmy do
schodów. Położyłem ją na łóżku i oderwałem jej palce od mojej koszuli.

Zszedłem na dół. Wiedziałem, że czeka mnie teraz poważna rozmowa z Charliem. Czekał już oparty o
fotel.

-Musimy poważnie porozmawiać.- powiedział nie ukrywając niechęci do mnie.

-Wiem Charlie ,że popełniłem wiele błędów i poniosę za to pełną odpowiedzialność.

-Dobrze, a wiec po pierwsze zabraniam ci przekraczać próg tego domu.

Tym się akurat nie martwiłem bo zawsze mogłem wejść przez okno, jeżeli Bella będzie jeszcze tego
chciała.

-Dobrze rozumiem i wiem dlaczego takie postanowienie jest z twojej strony.

-No i bardzo dobrze ,że zdajesz sobie z tego sprawę, a teraz możesz już wraca do domu ja już się nią
zajmę.

-Dobrze. Dowidzenia Charlie .

Wychodząc usłyszałem tylko jedno „ Nie bądź tego taki pewny”.

Wiedziałem ,że nie szybko mi wybaczy, lecz miałem nadzieje że choć Bella to zrobi. Podążyłem na
tyły domu. Zwinnie otworzyłem okno i wszedłem do środka. Usiadłem w fotelu i pogrążyłem się w
rozmyślaniu o niedalekiej przyszłości patrząc jak moja ukochana śpi.

XIII.PRAWDA

Na rozmyślanie miałem bardzo długo czasu. Bella była pogrążona w śnie przez ponad czternaście
godzin.

Nagle zauważyłem, że zaczyna się budzić. Przeciągnęła się, lecz nie wstała od razu, zaczęła głośniej
oddychać, co mnie zaalarmowało. Podszedłem bliżej i musnąłem jej czoło zimną dłonią. Widocznie
była bardzo zaskoczona, ponieważ zacisnęła mocniej powieki. Oplotłem ją ramieniem. Nie
zamierzałem ją teraz opuścić. Otworzyła oczy z niechęcią.

- O, nie! - wyrwało jej się. Zakryła oczy dłońmi.

Przeraziłem się nie na żarty. Nie wiedziałem co myśleć o jej zachowaniu. Czyżby mnie już nie chciała?

Otworzyła oczy po raz drugi. Nasze twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów.

- Przestraszyłem cię? - spytałem z troską w głosie.

Przyglądałem jej się z niepokojem. Zaczęła o czymś intensywnie myśleć bo na jej czole pojawiła się
charakterystyczna zmarszczka.

- Cholera jasna! - jęknęła ochryple. Zbyt długo nic nie piła.

- Coś cię boli, kochanie?

Skrzywiła się. Jeszcze bardziej mnie to zmartwiło.

- Nie żyję, prawda? Utonęłam pod tym pioruńskim klifem.

A niech to szlag! Biedny Charlie! Jak on się po tym pozbiera?!

Zacisnąłem usta.

- Uratowałaś się. Żyjesz.

- Tak? To czemu nie mogę się obudzić?

- Właśnie się obudziłaś, Bello. Spojrzała na mnie z sarkazmem.

- Jasne. A ty sobie tu siedzisz, jak gdyby nigdy nic. Ech... Zaraz się obudzę i znów mnie będzie bolało...
Nie, nie obudzę się.

Przecież nie żyję. Kurczę, to straszne. Biedny Charlie. I Renee, i Jake... Co ja narobiłam!

Pokręciła z niedowierzaniem głową.

- Rozumiem, że możesz mylić mnie z kolejnym koszmarem - oświadczyłem, uśmiechając się kwaśno -
ale nie pojmuję, dlaczego uważasz, że zasługiwałabyś na to, żeby trafić do piekła.

Czyżbyś od mojego wyjazdu zabiła paru ludzi?

- Skąd. Zresztą wcale nie twierdzę, że trafiłam do piekła.

W piekle nie nagrodziliby mnie twoją obecnością.

Westchnąłem ciężko.

Oderwała ode mnie wzrok i zerknęła na otwarte ciemne okno. Powoli trzeźwiała. Widocznie wszystko
zaczęło do niej docierać, ponieważ zarumieniła się i poczułem to ciepło bijące od jej policzków.

- Czyli... czyli to wszystko... to nie był sen? - wyjąkała.

Jakoś nie mieściło jej się to w głowie.

- Zależy. - nadal krzywo się uśmiechałem. - Jeśli masz na myśli to, że cudem nie zmasakrowano nas w
Volterze, to odpowiedź brzmi: tak.

- Ale numer! Naprawdę poleciałam do Włoch! Czy wiesz, że nigdy nie byłam dalej na wschód niż w
Albuquerque*? Na jej słowa wzniosłem oczy ku niebu.

- Bredzisz, Bello. Chyba powinnaś jeszcze się zdrzemnąć.

- Nie, już się wyspałam. - Nareszcie odróżniała jawę od snu. - Która godzina? Jak długo tak leżę?

- Jest parę minut po pierwszej, więc odpłynęłaś na ponad czternaście godzin.

Przeciągnęła się, kiedy do niej mówiłem. Była taka zesztywniała.

- Co z Charliem?

Zmarszczyłem czoło, wiedziałem, że Bella prędzej, czy później zapyta o swego ojca.

- Śpi. Wcześniej odbyliśmy poważną rozmowę i musisz wiedzieć, że łamię właśnie jedną z
ustanowionych przez niego reguł. No, może nie do końca, bo zakazał mi przekraczać próg swojego
domu, nie parapet, ale mimo wszystko... Jego intencje były jasne.

- Charlie zabronił ci wchodzić do naszego domu? - Najpierw się zdziwiła, a zaraz potem
zdenerwowała.

Nie wiedziałem co tak naprawdę ją zdziwiło, w końcu ona także powinna się zachować jak Charlie, w
końcu ją zostawiłem. Zasłużyłem na takie traktowanie.

- A spodziewałaś się czegoś innego? - spytałem ze smutkiem.

Była zła widziałem to, lecz ta scena bardzo poprawiła mi humor. Uwielbiałem gdy była taka
wojownicza. Gdyby nie to, że w moim sercu był ogromny żal, po tym jak ją potraktowałem, na pewno
bym się uśmiechnął.

- Jaka jest oficjalna wersja?

- Wersja czego?

- Co mam powiedzieć Charliemu? Jak mam wytłumaczyć to, że zniknęłam na... Zaraz... Jak długo tak
właściwie mnie nie było?

Zaczęła podliczać dni w głowie.

- Trzy dni - podpowiedziałem. Uśmiechnąłem się. - Szczerze mówiąc, miałem nadzieję, że to ty coś
wymyślisz. Nic nie przygotowałem.

- Świetnie! - jęknęła.

- Jest jeszcze Alice – pocieszyłem ją. - Tej pomysłów nie brakuje.

Bella intensywnie o czymś myślała, nie spuszczając mnie z oka.

Moja twarz jarzyła się delikatnie w słabym świetle rzucanym przez fluorescencyjne cyferki na tarczy
budzika. Zapewne chciała zadać mi kilka pytań, ze swojej listy wybrała za pewne najbardziej
niewinne.

- Co porabiałeś przez te kilka miesięcy? Błyskawicznie zdwoiłem czujność.

- Nic takiego – odpowiedziałem.

- Oczywiście - mruknęła.

- Czemu się tak krzywisz?

- Jeślibyś mi się jednak tylko śnił, tak właśnie byś odpowiedział. Moja wyobraźnia jest już trochę
nadwerężona.

Znów westchnąłem ciężko.

- Czy jeśli powiem ci prawdę, uwierzysz wreszcie, że to nie koszmar?

- Koszmar? Jaki koszmar? Co ty wygadujesz? - Opanowała się, widząc, że czekam na jej odpowiedź. -
Nie wiem. Chyba ci uwierzę.

- Zajmowałem się... polowaniem.

Miałem nadzieje, że Belli to wystarczy i nie będzie prowadzić rozmowy na dalsze tory.

- Na nic lepszego cię nie stać? - zaszydziła. - To żaden dowód na to, że nie śpię.

Skrzywiłem się. Nie wiedziałem za bardzo jak jej to przełożyć, aby się nie wystraszyła. Kiedy w końcu
się odezwałem mówiłem powoli i starannie.

- Nie polowałem, żeby zaspokoić głód. Głównie to... tropiłem. Nie jestem w tym specjalnie dobry.

- Co takiego tropiłeś? - spytała, zaintrygowana.

- Nic takiego.

Nie chciałem zdradzać jej za wiele.

- Coś kręcisz - powiedziała.

Byłem rozdarty. Przez dłuższą chwile biłem, się z myślami.

- Jestem... - Wziąłem głęboki wdech. - Jestem ci winien przeprosiny. Nie, jestem ci winien o wiele,
wiele więcej. Będę wobec ciebie zupełnie szczery.

Teraz mówiłem szybko i nie do końca zrozumiale.

Po pierwsze, uwierz mi, że wyjeżdżając, nie miałem pojęcia, co ci grozi. Sądziłem, że będziesz w Forks
bezpieczna. Nie przypuszczałem, że Victoria postanowi cię zabić. - Wymawiając jej imię, obnażyłem
na moment zęby. - Przyznaję bez bicia, że kiedy spotkaliśmy się ten jeden jedyny raz, tam na polanie,
zwracałem większą uwagę na Jamesa niż na nią. Wychwyciłem kilka jej myśli, ale nic, co wzbudziłoby
moje podejrzenia. Nie wiedziałem nawet że łączą ich takie silne więzi. Zupełnie się o niego nie bała.
Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, dlaczego - była pewna jego przewagi. Do głowy jej nie przyszło, że
mogłoby mu się coś stać. I to mnie zmyliło. Nie bała się o niego, więc z pozoru o niego nie dbała, a
skoro był jej w gruncie rzeczy obojętny, nie miała powodu się mścić. Nie żeby mnie to
usprawiedliwiało. Zostawiłem cię bez opieki na pastwę wampirzycy! Kiedy usłyszałem w myślach
Alice, co jej mówisz i co sama widzi - kiedy uświadomiłem sobie, że musiałaś złożyć swoje życie w
ręce wilkołaków, w dodatku młodych i niedoświadczonych w poskramianiu własnej agresji, poniekąd
niemal tak samo niebezpiecznych, co sama Victoria... - Wzdrygnąłem się. Na kilka sekund glos uwiązł
mi w gardle. - Błagam cię, uwierz mi, że nie miałem o tym wszystkim pojęcia. Jest mi wstyd, gorzej,
czuję do siebie obrzydzenie, nawet teraz, kiedy tak ufnie się do mnie przytulasz. Co ze mnie za...

- Przestań! - przerwała.

Popatrzyłem na nią z bólem. Nie wiedziała za bardzo co mi powiedzieć. Po dłuższej chwili rozpoczęła
przerwany wątek.

- Edwardzie - zaczęła.

Moje imię wypowiedziane z jej ust, było jak najsłodszy miód, który leczył wszelkie, najgłębsze rany.

- Edwardzie, musimy coś sobie wyjaśnić. Nie możesz tak tego odbierać. Nie możesz pozwolić na to,
żeby twoim życiem rządziły wyrzuty sumienia. W żadnym wypadku nie odpowiadałeś za to, co działo
się w Forks podczas twojej nieobecności. To nie twoja wina że wszystko potoczyło się tak, a nie
inaczej. To... to już są moje problemy, a nie nasze. Jeśli jutro poślizgnę się na przejściu dla pieszych
przed nadjeżdżającym autobusem, czy co tam znowu wymyślę, nie musisz brać tego do siebie. Nie
wolno ci brać tego do siebie.

Dobra, nie uratowałbyś mnie, czułbyś się fatalnie, ale, po co od razu lecieć do Volturi? Nawet gdybym
skakała wtedy z klifu, żeby się za bić, nic ci do tego. To byłaby moja suwerenna decyzja. Powtarzam:
nie możesz się za nic obwiniać. Wiem, taki już jesteś - wrażliwy, honorowy - ale, na Boga, bez
przesady! Jadąc do Włoch, postąpiłeś bardzo nieodpowiedzialnie. Pomyśl, co przeżywali Carlisle i
Esme...

Widząc, że jest o krok od załamania zaczerpnęła powietrza i czekała na moją odpowiedzieć. Nie
mogłem pojąć jak mogła uważać, że to przez wyrzuty sumienia. Nie mogłem tego zrozumieć.

Widocznie inaczej powinienem tamtego dnia, gdy ja zostawiałem, zakomunikować jej, że to dla jej
bezpieczeństwa.

- Isabello Marie Swan - wyszeptałem z bardzo tajemniczą miną. Byłem o krok od obłędu. - Czy
naprawdę wierzysz, że poprosiłem Volturi o śmierć, ponieważ gryzło mnie sumienie?

Najwyraźniej i tym pytaniem zbiłem ją z pantałyku.

- A nie? - wykrztusiła zdezorientowana.

- Owszem, miałem wyrzuty sumienia. Ogromne. Tak ogromne, że nie potrafiłabyś wyobrazić sobie ich
mocy.

- No to, co się nie zgadza? Nie rozumiem.

- Bello. – W moich oczach płonął ogień, ale zachowywałem spokój. - Pojechałem do Volterry,
ponieważ sądziłem, że nie żyjesz. To, czy przyczyniłem się do twojej śmierci, czy nie, nie było
najistotniejsze. Oczywiście, popełniłem poważny błąd, nie potwierdzając u Alice tego, co przekazała
mi Rosalie, ale przecież zadzwoniłem do was do domu i Jacob powiedział, że Charlie jest na
pogrzebie. Wszystko pasowało. Kto jeszcze mógł mu umrzeć? Jak wysokie jest prawdopodobieństwo
takiego zbiegu okoliczności? Ach... – Teraz wszystko zrozumiałem . - No tak. Zniżyłem głos do tego
stopnia, że nie byłem pewien, czy trafnie odgaduję, co mówię.

- Los zawsze przeciwko kochankom. Nieporozumienie za nieporozumieniem. Już nigdy nie będę
krytykował Romea.

- Ale nadal nic z tego nie rozumiem - przyznała. - Co jedno ma z drugim wspólnego?

- Co, z czym?

- Moja ewentualna śmierć z twoim samobójstwem.

Zanim jej odpowiedziałem, wpatrywałem się w jej twarz przez dobrą minutę.

- Czy nic nie pamiętasz z tego, co ci kiedyś wyłożyłem?

- Pamiętam każde słowo, które padło z twoich ust.

Tak tego dnia już zapewne nie będzie wstanie zapomnieć. Lecz musiała mnie wtedy źle zrozumieć,
skoro nadal nic z tego nie rozumie. Przejechałem chlodnym palcem po jej dolnej wardze.

- Najwyraźniej coś opacznie zrozumiałaś.

Przymknąwszy powieki, zacząłem potrząsać głową w przód i w tył. Na mojej twarzy malował się
smutny półuśmiech.

- Myślałem, że wszystko ci szczegółowo wyjaśniłem. Bello, życie w świecie, którego nie byłabyś
częścią, nie miałoby dla mnie najmniejszego sensu.

- Chyba... - Nie wiedziała, jak określić to, co czuła.- Coś... - powiedziała wolno. - Coś mi się tu nie
zgadza.

Spojrzałem jej prosto w oczy.

- Nic dziwnego. Jestem utalentowanym kłamcą. Muszę nim być.

Zamarła. Napięła mięsnie, jakby szykowała się na cios. Pogłaskałem, ją po ramieniu, aby choć trochę
się rozluźniła.

- Pozwól mi skończyć! Wiem, że jestem utalentowanym kłamcą, ale nie spodziewałem się, że ty z
kolei jesteś aż tak łatwowierna. - Skrzywiłem się. - Omal mi serce nie pękło.

Sparaliżowana, czekała na to, co miałem jej do zakomunikowania.

- Wtedy, w lesie, kiedy się z tobą żegnałem...

Zniżyłem głos do szeptu.

- Byłaś głucha na zdroworozsądkowe argumenty, to ustaliliśmy już dawno temu, więc nie miałem
wyboru. Nie chciałem tego robić, ale wiedziałem, że tak będzie lepiej dla nas obojga. Lepiej!
Wydawało mi się, że umrę z żalu! Ale czy była jakaś alternatywa? Gdybym cię nie przekonał, że cię już
nie kocham, cierpiałabyś znacznie dłużej - a przynajmniej tak zakładałem. Po co tęsknić za kimś, kto
tobą gardzi? Skoro mi niby przeszło, mogłaś sądzić, że przejdzie i tobie. I zostawić przeszłość za sobą.

- „Złamania proste zrastają się szybciej i bez komplikacji” - zacytowała swojego lekarza.

- Właśnie. Tyle, że nie podejrzewałem, że pójdzie mi tak łatwo! Myślałem, że porywam się z motyką
na słońce - że jesteś tak pewna moich uczuć, że będę musiał kłamać jak z nut przez kilka godzin tylko
po to, by zasiać w tobie, choć ziarenko zwątpienia. Ale ty mi uwierzyłaś, uwierzyłaś od razu. A cala ta
mistyfikacja i tak na nic się nie zdała. Nie udało mi się uchronić ciebie przed konsekwencjami
kontaktowania się z rodziną wampirów. Co gorsza, zadałem ci ból. Tak bardzo mi przykro. Mogę cię
jedynie błagać o wybaczenie. Jednego tylko nie pojmuję - dlaczego twoja wiara w moją miłość była
taka krucha? Jak mogłaś we mnie zwątpić? Po tym wszystkim, co razem przeszliśmy, po wszystkich
moich zapewnieniach...

Milczała. Była zbyt zszokowana, by sformułować logiczną wypowiedź.

- Zobaczyłem w twoich oczach, że przyjmujesz moje straszne wyznanie bez zastrzeżeń. A
poinformowałem cię przecież, że cię nie chcę! Czy mogłem powiedzieć coś bardziej
nieprawdopodobnego, coś bardziej absurdalnego! Potrzebowała cię każda komórka mojego ciała!

Położyłem jej dłonie na ramionach, aby w końcu coś odpowiedziała. Nawet nie drgnęła.

- Bello, powiedz mi, proszę, jak to się stało?

Łzy wezbrały w niej nagłą falą, by niespodziewanie trysnąć na jej policzki.

- Wiedziałam - wyszlochała. - Od początku wiedziałam, że śnię.

- Ach! Jesteś niemożliwa! - Zaśmiałem się krótko, sfrustrowany. - Jak mam ci to przekazać, żebyś i tym
razem mi uwierzyła? Nie śpisz i nie umarłaś. Jestem przy tobie. Kocham cię. Słyszysz? Kocham cię!
Zawsze cię kochałem i zawsze będę cię kochał. Odkąd cię porzuciłem, nie było sekundy, żebym o
tobie nie myślał. To, co powiedziałem w lesie, było świętokradztwem.

Pokręciła głową, jakby nie chciała przyjąć tego wszystkiego do wiadomości. Łzy wciąż ciekły jej
ciurkiem.

- Nie wierzysz mi, prawda? - Pobladłem. Dało się to zauważyć nawet w nikłym świetle cyferblatu
budzika. - Dlaczego uwierzyłaś w kłamstwa, a nie wierzysz w prawdę?

- Zawsze trudno mi było uwierzyć w to, że kocha mnie ktoś taki jak ty.

Zmrużyłem oczy i zacisnąłem zęby.

- Dobrze. W takim razie udowodnię ci, że to nie sen.

Ująłem stanowczo jej twarz w obie dłonie, ignorując to, że usiłuję mi się wyrwać.

- Przestań!

Znieruchomiałem. Nasze usta dzieliły milimetry. Czyżby już mnie nie chciała? Czyżbym się spóźnił i
zbyt ją zranił, aby teraz prosić o wybaczenie?

- Dlaczego mam przestać?

Bardzo chciałem się tego dowiedzieć.

- Kiedy się obudzę...

Otworzyłem usta, żeby zaprotestować.

- Okej - poddała się. - Niech ci będzie, nie śnię. Ale zrozum, kiedy znowu wyjedziesz, i bez tego będzie
mi ciężko.

Odsunąłem się o centymetr, żeby móc ogarnąć wzrokiem jej minę.

- Wczoraj, kiedy cię dotykałem, reagowałaś z taką... ostrożnością. Miałaś się na baczności. Chciałbym
cię spytać, dlaczego. Czy dlatego, że się spóźniłem? Że za bardzo cię zraniłem? Ze zostawiłaś
przeszłość za sobą, tak jak o tym marzyłem? Ja... Ja nie miałbym ci tego za złe. Nie podważałbym
słuszności twojej decyzji. Jeśli mnie już nie kochasz, po prostu mi to powiedz. Nie oszczędzaj mnie,
proszę. A może kochasz mnie jeszcze, mimo wszystko?

- Co za głupie pytanie.

- Głupie czy nie, chciałbym usłyszeć na nie odpowiedź.

Przez dłuższą chwilę wpatrywała się we mnie niemal ze złością.

- To, co czuję do ciebie, nigdy się nie zmieni - oświadczyła z powagą. - Oczywiście, że cię kocham.
Nawet gdybyś chciał, nie mógłbyś nic na to poradzić!

- To mi wystarczy - szepnąłem i wpiłem się w jej wargi.

Tym razem się nie opierała. Zapewne uznała, że i tak jestem o stokroć silniejszy od niej i pewnie
dlatego, że zabrakło jej silnej woli.

Całowałem ją z taką pasją, że zapomniałem o wyznawanych wcześniej zasadach. Bella nie miała nic
przeciwko. Zaczęła na mnie napierać, wic się, głaskać mnie po policzkach. Czułem jej miękką skórę,
ciepło bijące od jej ciała i słodki zapach jej krwi. Z nadmiaru emocji serce bilo jej nie równym,
przyspieszonym rytmem, a płytkie dotąd oddechy przeszły w ciche dyszenie.

Gładziłem ją po włosach, po skroniach, po szyi, łapczywie uczyłem się jej na pamięć, a od czasu do
czasu szeptałem czule jej imię.

Po chwili odsunąłem się, ale złożyłem głowę na jej piersi.

Leżała oszołomiona, z wolna dochodząc do siebie.

- A tak przy okazji - oznajmiłem swobodnym tonem - nigdzie się nie wybieram.

Nic nie powiedziała, jej milczenie wziąłem za przejaw sceptycyzmu, uniosłem się na łokciu i
spojrzałem jej głęboko w oczy.

- Zostaję w Forks - powtórzyłem. - Nigdzie się bez ciebie nie ruszę. Widzisz, opuściłem cię po to, żebyś
mogła prowadzić zwykłe, szczęśliwe, ludzkie życie. Przy mnie, przy nas, zbyt wiele ryzykowałaś, a w
dodatku oddalałaś się od ludzi, od świata, do którego przecież należałaś. Nie mogłem czekać
bezczynnie na kolejny wypadek. Wydawało mi się, że nasz wyjazd będzie najlepszym wyjściem z
sytuacji. Gdybym w to nie wierzył, nigdy bym cię nie zostawił. Nigdy nie zdołałbym się do tego
zmusić. Twoje dobro było dla mnie ważniejsze od własnego, ważniejsze od tego, czego chciałem i
czego potrzebowałem. A prawda jest taka, że to ciebie chcę i ciebie potrzebuję. Teraz, kiedy
wróciłem, nie zdobędę się na to, żeby znowu wyjechać. Dzięki Bogu, mam też dobrą wymówkę! I
beze mnie pakujesz się notorycznie w tarapaty. I beze mnie otaczasz się istotami z legend. Nawet
gdybym wyniósł się do Australii, nic by to nie pomogło.

- Niczego mi nie obiecuj - szepnęła.

W moich oczach można było ujrzeć gniew.

- Uważasz, że znowu kłamię?

- Nie, nie, ja tylko... To, co mówisz, niekoniecznie mija się z prawdą.

Zamyśliła się na moment aby składnie udzielić odpowiedzi na moje pytanie.

- Może... może teraz jesteś wobec mnie szczery. Ale co będzie jutro, kiedy przypomnisz sobie inne
powody, dla których ze mną zerwałeś? Albo za miesiąc, kiedy Jasper znowu się na mnie rzuci?

Wzdrygnąłem się mimowolnie.

Cofnąłem się myślami do tego dnia gdy ją zostawiłem. Moja ukochana może sobie pomyśleć ze skoro
zostawiłem ja wtedy mimo tego ze ja kochałem to i tym razem będzie tak samo. Lecz już nigdy nie
będzie mnie stać na takie poświęcenie.

- Dokładnie to wtedy przemyślałeś, prawda? - odgadła. - Następnym razem też tak będzie.
Odejdziesz, jeśli uznasz taki ruch za słuszny.

- Masz mnie za silniejszego, niż jestem w istocie. Słuszne, niesłuszne - to już nic dla mnie nie znaczy. I
tak bym wrócił. Kiedy Rosalie do mnie zadzwoniła, byłem u kresu wytrzymałości. Nie żyłem już z
tygodnia na tydzień, czy z dnia na dzień, ale z godziny na godzinę. To była tylko kwestia czasu, być
może paru dni. Zjawiłbym się w Forks tak czy owak, padł ci do stóp i błagał o wybaczenie. Może mam
zrobić to teraz? Czy poczułabyś się lepiej?

- Proszę, bądź poważny.

- Ależ jestem. - Prawie się zdenerwowałem. - Czy wysłuchasz wreszcie, co mam ci do powiedzenia?
Czy pozwolisz mi wyjaśnić sobie, ile dla mnie znaczysz?

Odczekałem kilka sekund, żeby upewnić się, że mnie naprawdę słucha.

- Zanim cię poznałem, Bello, moje życie przypominało bezksiężycową noc. Mrok rozpraszały jedynie
nieliczne gwiazdy przyjaźni i rozsądku. A potem pojawiłaś się ty. Przecięłaś to ciemne niebo niczym
meteor. Nagle wszystko nabrało barw i sensu. Kiedy znikłaś, kiedy meteor skrył się za horyzontem,
znów zapanowały ciemności. Otoczyła mnie czerń. Nic się nie zmieniło, poza tym, że twoje światło
mnie poraziło. Nie widziałem już gwiazd. Wszystko straciło sens.

Zamyśliła się na moment, po czym odpowiedziała.

- Kiedyś twoje oczy przyzwyczają się do ciemności - wymamrotała.

- W tym cały problem - jakoś im to nie wychodzi.

- A kto twierdził, że wampiry łatwo skupiają uwagę na czymś zupełnie innym? - wypomniała mi moje
własne słowa. - Podróżowałeś po Ameryce Południowej...

Zaśmiałem się gorzko.

- To kolejne kłamstwo. Nic nie było w stanie pomóc mi o tobie zapomnieć. Miałem zresztą takie
straszne ataki bólu... To bardzo dziwne - moje serce nie bije od niemal dziewięćdziesięciu lat, ale
kiedy wyjechałem, nagle przypomniałem sobie o jego istnieniu, a raczej uświadomiłem sobie, że go
nie ma. Poczułem się tak, jakby mi je wyrwano. Jakbym zostawił je tu, przy tobie.

- To zabawne.

- Zabawne? - Uniosłem jedną brew ku górze.

- To znaczy, dziwne. Myślałam, że tylko ja mam podobne objawy. Rozpadłam się na tysiące kawałków
i wiele z nich zaginęło - serce, płuca. Dopiero teraz się odnalazły. Od tak dawna nie oddychałam pełną
piersią!

Wzięła głęboki wdech, rozkoszując się odzyskaną sprawnością.

Zamknąłem oczy i przyłożyłem ucho do jej klatki piersiowej. Przytuliła się policzkiem do mojej
kasztanowej czupryny, po czym wzięła głęboki wdech.

- Tęskniłeś za mną nawet wtedy, kiedy tropiłeś? – spytała.

- Nie tropiłem, żeby zapomnieć. Tropiłem z obowiązku.

- Z obowiązku?

- Wprawdzie nie przypuszczałem, że Victoria zapragnie się na tobie zemścić, ale nie zamierzałem
puścić jej niczego płazem. To ją tropiłem. Jak już mówiłem, byłem w tym beznadziejny. Ustaliłem, że
jest w Teksasie, i choć ten jeden raz miałem rację, potem - kompletna klapa. Sądziłem, że poleciała do
Brazylii, a tak naprawdę wróciła tutaj! Nawet kontynenty pomyliłem! Gdybym wiedział...

- Polowałeś na Victorię?! - przerwała mi piskliwie, gdy tylko odzyskała głos.

Rytm, w jakim pochrapywał Charlie, zmienił się na moment, ale na szczęście się nie obudził.

- Jak ostatnia oferma - powtórzyłem, zaskoczony nieco jej gwałtowną reakcją. - Ale obiecuję się
poprawić. Ten rudy babsztyl nie pożyje długo.

- Nie... nie ma mowy - wykrztusiła.

Intensywnie o czymś myślała. Bała się o mnie, lecz nie mogłem pozwolić na to, aby Victoria się do niej
zbliżyła choćby na kilometr.

- To już postanowione. Raz pozwoliłem jej się wymknąć, ale nie popełnię tego błędu po raz drugi. Nie
po tym, jak...

Zdołała się opanować, po czym znów mi przerwała.

- Czy nie obiecałeś dopiero, co, że nigdzie się beze mnie nie ruszysz? – spytała. - Jak to się ma do
kolejnej ekspedycji tropicielskiej ?

Spochmurniałem. Musiałem się powstrzymywać, aby nie warczeć.

- Dotrzymam danego ci słowa, Bello, ale dni Victorii są policzone.

- Po co ten pośpiech? - powiedziała, starając się ukryć wzbierającą w niej panikę. - Może już nie
wróci? Może sfora Jake'a odstraszyła ją na dobre? Moim zdaniem, nie ma powodów, żeby jej szukać.
Poza tym, mam ważniejsze problemy na głowie.

Zmrużyłem drapieżnie oczy, ale skinąłem głową. Jedyne co może zagrażać Belli, tuż po Victori to tylko
sfora i to jeszcze młodych wilkołaków.

- Tak, te wilkołaki są zdolne do wszystkiego.

Prychnęła.

- Nie miałam na myśli Jacoba. To coś o wiele poważniejszego niż banda młodocianych wilków
szukających guza.

Już chciałem coś powiedzieć, ale się powstrzymałem. Zadałem za to inne pytanie z dwusekundowym
opóźnieniem.

- Doprawdy? - wycedziłem przez zaciśnięte zęby. - Więc co jest dla ciebie największym problemem?
Przy czym powrót Victorii wydaje ci się taki nieistotny?

- Może na początek porozmawiajmy o tym, co jest na drugim miejscu mojej listy problemów? -
zaproponowała.

- A co jest na drugim miejscu? - spytałem zniecierpliwiony. Wiedziałem, że mnie zwodzi.

Zawahała się.

- Nie tylko Victoria pali się do złożenia mi wizyty - oznajmiła szeptem.

Westchnąłem, ale tym razem się nie rozgniewałem.

- Masz na myśli Volturi?

- Jakoś nie przeszkadza ci to, że są dopiero na drugim miejscu - zauważyła.

- Cóż, mamy dużo czasu, żeby się przygotować. Dla nich płynie on inaczej niż dla ciebie, inaczej nawet
niż dla mnie. Odliczają lata, tak jak ty odliczasz dni. Zanim sobie o tobie przypomną, pewnie stuknie ci
już trzydziestka.

- Trzydziestka?

Przeraziła się, a w jej oczach stanęły łzy.

- Nie masz czego się obawiać – pocieszyłem ją. - Nie pozwolę im cię skrzywdzić.

- A jeśli przyjadą, kiedy ciebie tu nie będzie?

Znowu ująłem jej twarz w swoje kamienne dłonie.

- Bello, zawsze już będę przy tobie.

- Przecież wspomniałeś coś o trzydziestce - wyjąkała. Po policzkach spłynęły jej pierwsze łzy. -
Zostaniesz i pozwolisz mi się zestarzeć?

Spojrzałem na nią czule, ale wykrzywiłem usta.

- Właśnie tak zamierzam postąpić. Czy mam inny wybór? Nie mogę bez ciebie żyć, ale nie unicestwię
twojej duszy.

- Czy to naprawdę...

Urwała i zaczęła deliberować w głowie.

- Tak? – zachęciłem ją.

Nie dokończyła swojej myśli, lecz w zamian zadała inne pytanie.

- Ale co będzie, kiedy zrobię się taka stara, że ludzie zaczną myśleć, że jestem twoją matką? Twoją
babcią?

Wzdrygnęła się ze wstrętem. Bralem pod uwagę to pytanie i nie zamierzałem się tym przejmować.
Rozczuliłem się i otarłem jej łzy wargami.

- Niech sobie mówią, co chcą. Dla mnie zawsze będziesz najpiękniejsza. - Nagle posmutniałem. -
Oczywiście, jeśli w jakiś sposób się z czasem zmienisz... Jeśli będziesz chciała od życia czegoś więcej...
Uszanuję każdą twoją decyzję, Bello. Przyrzekam, że nie stanę na drodze twojemu szczęściu.

- Chyba zdajesz sobie sprawę, że kiedyś umrę? - spytała.

Odpowiedziałem bez chwili namysłu. Wszystko miałem starannie przemyślane.

- Pójdę w twoje ślady tak szybko, jak to tylko będzie możliwe.

- Wiesz, co? W życiu nie słyszałam większej bzdury.

- Ależ Bello, to jedyne słuszne wyjście...

- Zaraz, zaraz. Może cofnijmy się trochę. Mówiliśmy o Volturi, prawda? - Zdenerwowanie dodało jej
pewności siebie. - Nie pamiętasz warunków naszej umowy? Jeśli nie zmienicie mnie w wampira, to
mnie zabiją. Może i odczekają całe dwanaście lat, ale nie przypuszczasz chyba, że o nas zapomną?

- Nie, na pewno o nas nie zapomną, ale...

- Ale co?

Uśmiechnąłem się od ucha do ucha. Przyjrzała mi się z powątpiewaniem.

- Mam kilka scenariuszy - oświadczyłem z dumą.

- I, jak rozumiem, wszystkie twoje scenariusze opierają się na tym, że pozostanę człowiekiem?

Jej sarkazm mi bynajmniej nie umknął. Uśmiech zgasł na mojej twarzy jak zdmuchnięta świeca.

- Oczywiście - odparłem cierpko.

Przez dobrą minutę patrzyliśmy na siebie spode łba. W końcu moja ukochana wzięła głębszy wdech,
ściągnęła łopatki i odepchnęła moje ręce od siebie, żeby móc usiąść.

- Chcesz, żebym już sobie poszedł?

Zraniła mnie tym gestem odrzucenia, chociaż starałem się nie dać tego po sobie poznać.

- Nie - poinformowała mnie. - To ja wychodzę. Wygramoliwszy się z łóżka, zaczęła przeczesywać
pogrążony w mroku pokój w poszukiwaniu butów. Przyglądałem jej się podejrzliwie.

- Mogę wiedzieć, dokąd się wybierasz?

- Do ciebie do domu - wyznała, nie przerywając poszukiwań.

Wstałem i stanąłem tuż za nią.

- Proszę, już je znalazłem. - Wręczyłem jej adidasy. - Czym chcesz pojechać?

- Furgonetką.

- Jej ryk obudzi Charliego - zauważyłem przytomnie.

Westchnęła.

- Wiem, ale co mi tam. I tak dostanę szlaban. Czy mogę go jeszcze bardziej rozwścieczyć?

- Lepiej nie próbuj. Zresztą to mnie będzie obwiniał, a nie ciebie.

- Jeśli masz lepszy pomysł, zamieniam się w słuch.

- Powinnaś zostać tutaj - doradziłem, nie za wiele sobie jednak po Belli obiecując.

- Nie, dziękuję. - Przekomarzanie się nigdy dotąd nie przychodziło jej tak łatwo. - Ale ty się nie krępuj,
czuj się jak u siebie w domu.

Podeszła do drzwi.

Zanim zdążyła położyć dłoń na gałce, pojawiłem się między moją ukochaną a progiem.

Wzruszyła ramionami i skierowała się w stronę okna.

- Dobrze, już dobrze - poddałem się. - Zaniosę cię. Pobiegniemy.

- Zaniesiesz mnie i wejdziesz ze mną do środka.

- Bello, co ty kombinujesz?

- Nic takiego. Po prostu dobrze cię znam i uważam, że bardzo byś żałował, gdybym pozbawiła cię
takiej szansy.

- Jakiej szansy? Na co?

- Na przedstawienie swojej opinii szerszemu forum. Widzisz, tu już nie chodzi tylko o ciebie. Musisz
wiedzieć, że nie jesteś pępkiem świata. Jeśli wolisz sprowadzić nam na kark Volturi, niż zamienić mnie
w wampira, powinna się o tym dowiedzieć twoja rodzina i podjąć decyzję wspólnie z nami.

- Jaką decyzję?

- Decyzję w sprawie mojego przeobrażenia. Zamierzam urządzić małe głosowanie.

XIV.GŁOSOWANIE

Nie byłem zachwycone i to Bella wiedziała po mojej minie. Mimo to, zamiast się kłócić, wziąłem ja na
ręce i wyskoczyliśmy przez okno. Wylądowałem miękko i zwinnie niczym kot.

- Okej - mruknąłem, stawiając Belle pod drzewem. Najchętniej mełłbym pod nosem przekleństwa. - A
teraz, hop! - Pomogłem jej wdrapać się sobie na plecy i natychmiast ruszyłem.

Bieg jak za każdym razem sprawił mi ogromna przyjemność. Moje szczęście było teraz dwakroć
silniejsze ze względu na moją ukochaną. Wiedziałem ze i ona odczuwa to tak samo jak ja. Dla Belli w

lesie za pewne panowały egipskie ciemności, ale jak dla mnie nie było problemu abym biegł przed
siebie rozwijając zabójcze prędkości.

Opierając brodę o moje ramię, z szeroko otwartymi oczami moja ukochana upajała się prędkością,
jakiej na tym terenie nie byłby w stanie rozwinąć najlepszy nawet motor.

W pewnym momencie obróciła głowę i przycisnęła wargi do mojej marmurowo chłodnej szyi.

- Dziękuję - powiedziałem. - Czy to oznacza, że wierzysz już, że nie śnisz?

Wybuchła śmiechem. Nie było w nim nic sztucznego, nic wysilonego. Śmiała się ot tak, po prostu.

- Nie za bardzo - odpowiedziała. - Raczej, że nie planuję się obudzić. Nie w taki momencie.

- Muszę zrobić wszystko, żebyś na nowo mi zaufała - szepnąłem, właściwie tylko do siebie. - Choćby
miało to być moje ostatnie życiowe osiągnięcie.

- Ależ ja ci ufam - zapewniła mnie. - Nie ufam sobie.

- Wyjaśnij mi to, proszę.

Zwolniłem. Byliśmy już niedaleko. Nawet słychać było w oddali szemranie rzeki.

- Jak by ci to... - Nie wiedziałam, jak to dobrze wyrazić. - Nie ufam sobie, bo nie mam pewności, że
jestem dostatecznie... dostatecznie wszystko: ładna, inteligentna... Myślę, że na ciebie nie zasługuję.
Nie ma we mnie nic takiego, co mogłoby cię przy mnie zatrzymać.

Zatrzymałem się i ściągnąłem Belle sobie z pleców. Postawiwszy ją na ziemi, nie cofnąłem rąk, tylko
przytuliłem ją do swojej piersi.

- Urok, który na mnie rzuciłaś, nigdy nie osłabnie - szepnąłem. - Więź, która nas łączy, jest
niezniszczalna. Nigdy nie trać w nie wiary.

- Nie powiedziałaś mi w końcu...

- Czego?

- Co jest twoim największym problemem.

- Dam ci jedną podpórkę.

Dotknęła palcem wskazującym czubka mojego nosa. Pokiwałem głową ze zrozumieniem.

- Jestem gorszy niż Volturi... Cóż, chyba sobie na to zasłużyłem.

Wywróciła oczami.

- Volturi! Volturi to nic.

Czekałem na wyjaśnienia.

- Tamci czy Victoria mogą mnie co najwyżej zabić. Ty możesz mnie zostawić. To gorsze niż śmierć.

Mimo panujących wkoło ciemności, dostrzegła, że moją twarz wykrzywił grymas bólu. Pogłaskała
mnie po policzku.

- Nie przejmuj się - powiedziała cicho. - Nie dręcz się, proszę.

Uniosłem kąciki ust, ale moje oczy pozostały smutne.

- Gdybym tylko wiedział, jak cię przekonać, że nie mogę cię zostawić... Ech, może z upływem czasu
sama się przekonasz...

Koncepcja z upływem czasu przypadła mi jak i pewnie belli do gustu. Zabrzmiało to obiecująco.

- Wszystko się ułoży – zapewniła mnie.

Nie pomogło. Nadal miałem zbolałą minę. Postanowiła odwrócić moją uwagę jakąś błahostką.

- Tak sobie myślę... - zaczęła jak najbardziej swobodnym tonem. - Skoro zostajesz na dobre, to może
oddałbyś mi moje rzeczy?

Ta próba się powiodła - parsknąłem śmiechem. Smutek nie zniknął tylko z moich oczu.

- Och, zachowałem się jak głupek. To było z mojej strony takie dziecinne. Obiecałem, że będzie tak,
jakbyśmy nigdy się nie poznali, ale jednocześnie chciałem zostawić ci jakiś symbol siebie. Więc nic tak
naprawdę nie wziąłem. Wszystko jest w twoim pokoju - i płyta CD, i zdjęcia, i bilety - wszystko.
Schowałem je pod deskami podłogi.

- Żartujesz?!

Rozbawiony, pokręciłem przecząco głową. Może i nie zapominałem o tym, jak bardzo Belle zraniłem,
ale widząc jej entuzjastyczną reakcję, wyraźnie się rozchmurzyłem.

- Wydaje mi się... No, może do pewnego stopnia... Chyba cały czas o tym wiedziałam.

- O czym?

- Widzisz, jakaś część mnie, być może moja podświadomość, nigdy nie przestała wierzyć, że wciąż ci
na mnie zależy. Ze obchodzi cię to, czy żyję, czy umarłam.

- To chyba, dlatego słyszałam głosy - dodała. Na moment zapadła cisza.

- Jakie głosy?

- Tak właściwie to tylko jeden. Twój. - Zmieszała się. - Długo by opowiadać...

Miała sobie za złe, że z tym wyskoczyła, ale ja byłem tym zaintrygowany.

- Nigdzie mi się nie spieszy - stwierdziłem, zachęcając ją tym samym do zwierzeń.

- Byłam żałosna - jęknęła.

Czekałem cierpliwie.

Nie wiedziała, od czego zacząć.

- Pamiętasz, w Volterze Alice powiedziała ci, że stałam się miłośniczką sportów ekstremalnych...

- Skoczyłaś z klifu dla frajdy - uściśliłem, zarazem ją cytując.

- Eee... no tak. A przedtem... eksperymentowałam z motorami.

- Z motorami, mówisz?

Zachowywałem spokój, ale znała mnie na tyle dobrze, żeby wyczuć, że to tylko przykrywka. Gdzieś
tam, w moim wnętrzu, stopniowo narastał gniew.

- Widzę, że nie wspominałam o tym Alice?

- Nie.

- Hm... Wybrałam motocykle, bo odkryłam... odkryłam, że kiedy robię coś niebezpiecznego lub
głupiego, to... to łatwiej mi się ciebie wspomina.

- Przypominało mi się - ciągnęła nieśmiało - jak brzmiał twój głos, kiedy byłeś na mnie zły. Więcej, ja
po prostu cię słyszałam! Jakbyś stał koło mnie i łajał za to, co wyprawiam! Zwykle starałam się o tobie
nie myśleć, ale w takich chwilach... jakoś lepiej to znosiłam. Bez bólu. Wyobrażałam sobie, że mnie
chronisz. Ze wciąż przy mnie jesteś i troszczysz się o mnie. Więc tak sobie myślę, że powodem, dla
którego słyszałam cię tak wyraźnie, mogło być to, że nie przestałam wierzyć... w twoją miłość.

Byłem w szoku. Więcej byłem na nią wściekły. Jakże nie mądre były jej posunięcia.

- Ryzykowałaś... życiem... żeby móc usłyszeć...

- Cii! - przerwała mi. - Czekaj no. Chyba już rozumiem...

Cofnęła się myślami w nieznane mi wspomnienia. Wpatrywałem się w nią z gniewem malującym się
na mej twarzy.

- Boże! - wykrzyknęła.

- Co?

- Och... Nic. Wszystko.

- Co dokładnie? - spytałem, spięty.

- Ty mnie kochasz!

Nie mogła się temu odkryciu nadziwić. W moich oczach nadal malowało się zatroskanie, ale usta
wygiąłem w łobuzerski uśmiech.

- Oczywiście, że cię kocham. Kocham jak wariat.

Nagle ująłem jej twarz w swoje zimne dłonie i zacząłem namiętnie całować. Kiedy w końcu
oderwaliśmy się od siebie, nie była jedyną osobą, która oddychała szybciej niż zazwyczaj.

Oparłem się czołem o jej czoło.

- Okazałaś się być silniejsza ode mnie - powiedziałem.

- Kiedy? Dlaczego?

- Kiedy odszedłem, mimo wszystko się nie załamałaś. Wstawałaś co rano z łóżka, dbałaś o Charliego,
chodziłaś do pracy i do szkoły, odrabiałaś zadania domowe. Ja w przerwach w tropieniu Victorii nie
nadawałem się do niczego, nawet do przebywania w gronie najbliższych. Zamykałem się w sobie.
Wstyd mi to przyznać, ale miałem w zwyczaju zwijać się w kłębek i użalać nad sobą. - Uśmiechnąłem
się zakłopotany. - Było to o wiele bardziej żałosne niż omamy słuchowe. Wiem, co mówię, bo przecież
glosy też słyszę.

To, że zdawałem się Belle w pełni rozumieć, przyniosło jej niewypowiedzianą ulgę. Nie
potraktowałem jej jak umysłowo chorą.

- Ja słyszałam tylko jeden glos - poprawiła mnie.

Zaśmiałem się, a potem przyciągnąłem ją do siebie i objąwszy w talii, poprowadziłem w las.

- Przyprowadziłem cię tu tylko dla świętego spokoju - poinformowałem Belle , wskazując ręką dom
przed nami. Zorientowała się, że zza pni drzew prześwitują już jasne ściany mojego domu.

- To, co postanowią, nijak nie wpłynie na moją decyzję.

- Ale twoja decyzja ma wpłynąć na ich życie.

Wzruszyłem tylko ramionami.

Drzwi frontowe nie były zamknięte na klucz. Weszliśmy do środka i zapaliłem światło.

Nic w salonie nie świadczyło o długiej nieobecności mojej rodziny: na meblach nie było białych
prześcieradeł, na blatach i posadzce kurzu, w powietrzu nie unosił się zapach stęchlizny. Fortepian
stał tam, gdzie zawsze, białe kanapy również.

- Carlisle? - powiedziałem. Nie musiałem podnosić głosu. - Esme? Rosalie? Emmett? Jasper? Alice?

Pierwszy pojawił się Carlisle. Zmaterializował się u boku mojej miłości.

- Witaj na powrót w naszych skromnych progach, Bello. Co cię sprowadza o tak wczesnej porze?
Podejrzewam, że nie wpadłaś przejazdem?

Przytaknęła.

- Jeśli nie macie nic przeciwko, chciałabym zwołać małą rodzinną naradę. To dla mnie bardzo ważne.

Bella spojrzała na mnie po czym przeniosła wzrok na Carlisla, który patrzył teraz na mnie.

- Nie ma sprawy. Może przejdziemy do drugiego pokoju? - zaproponował.

Włączając po drodze światła, poprowadził nas przez rozległy salon do położonej za rogiem jadalni.
Ściany też były tu białe, a strop równie wysoki. Na środku, pod nisko zwieszającym się żyrandolem,
stal lśniący owalny stół na osiem osób. Carlisle odsunął dla Belli krzesło u jego szczytu.

Zadaniem jadalni było wyłącznie mydlenie oczy przypadkowym gościom. Wampiry żywiły się poza
domem.

Gdy moja ukochana odwróciła się, żeby usiąść, zobaczyła, że nie jesteśmy sami. Za mną do pokoju
weszła Esme, a zaraz za nią pozostali domownicy.

Carlisle zajął miejsce na prawo od Belli , a ja na lewo. Nikt się nie odzywał. Alice pomachała do
dziewczyny wesoło - wiedziała, o co chodzi, dzięki kolejnej ze swoich wizji. Emmett i Jasper wyglądali
na zaintrygowanych. Rosalie uśmiechała się do Belli niepewnie. Odpowiedziała jej podobnym
uśmiechem.

Carlisle skinął głową w jej stronę.

- Oddajemy ci głos.

Przełknęła głośno ślinę. To, że cala siódemka się w nią wpatruje, nieco Belle krępowało. Sięgnąłem
pod stołem po jej dłoń. Z zaciętą miną lustrowałem właśnie twarze najbliższych.

- Mam nadzieję, że Alice opowiedziała wam już, co wydarzyło się w Volterze?

- Oczywiście - zapewniła ją dziewczyna. Spojrzała na nią znacząco.

- A o naszej rozmowie w samolocie?

- Też.

- Okej. W takim razie, wiecie, że mam problem. Alice obiecała Volturi, że stanę się jedną z was.
Przyślą tu kogoś, żeby to sprawdził, i uważam, że należy temu zapobiec, bo nie wyniknie z tego nic
dobrego.

Przejechała wzrokiem po ich pięknych obliczach, po czym spojrzała na mnie. Miałem wykrzywione
usta.

- Przykro mi, że sprawy potoczyły się w ten sposób. Chcąc nie chcąc, jesteście w to teraz wszyscy
wmieszani. Ale jeśli mnie nie chcecie, nie zamierzam się wam narzucać, nawet, jeśli Alice wyrazi
gotowość przeprowadzenia operacji.

Esme otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale powstrzymała ją gestem.

- Proszę, pozwól mi skończyć. Wszyscy wiecie, czego pragnę.

I wiecie, co na ten temat myśli Edward. Uważam, ze jedynym sprawiedliwym wyjściem z sytuacji
będzie przeprowadzenie glosowania.

Jeśli zadecydujecie w nim, że mnie nie chcecie, wtedy... Cóż, pojadę do Włoch sama. Byle tylko
wysłannicy Volturi nie zjawili się w Forks.

Bella zmarszczyła czoło. Tak, tak właśnie była gotowa postąpić. Z mojej piersi dobył się cichy,
przeciągły charkot. Zignorowała go.

- Jak widzicie, zadbam o to, żebyście byli bezpieczni, niezależnie od tego, czy zostanę wampirem, czy
nie - spuentowała. - A teraz, podkreśliwszy to, chciałabym rozpocząć procedurę. Może Carlisle
pierwszy.

- Chwileczkę! - wtrąciłem się.

Spojrzała na mnie wilkiem.

- Mam coś do dodania, zanim rozpocznie się glosowanie - oznajmiłem.

Westchnęła.

- Co do niebezpieczeństwa, o którym wspomina Bella - ciągnąłem - uważam, że nie mamy się czym
przejmować.

Im dłużej mówiłem, tym bardziej robiłem się ożywiony. Nachyliłem się do przodu, spoglądając to na
prawo, to na lewo.

- Jak zapewne pamiętacie, nie uścisnąłem Arowi ręki, ale z więcej niż jednej przyczyny. Jest coś, o
czym nie pomyśleli, i nie chciałem im tego uświadamiać.

Uśmiechnąłem się od ucha do ucha.

- Co to takiego? - spytała Alice. Bella miała równie sceptyczną minę, co ona.

- Volturi są bardzo pewni siebie i mają ku temu powody. Kiedy decydują się kogoś namierzyć, nie
przysparza im to żadnych problemów. Pamiętasz Demetriego? - zwrócił się do mnie.

Zadrżała. Wziąłem to za odpowiedź twierdzącą.

- To Demetri namierza - wyjaśniłem. - Trzymają go na dworze właśnie ze względu na tę umiejętność.
Jest jednak jedno małe, ale.

Otóż musicie wiedzieć, że podczas mojego pobytu w Volterze, gdy tylko miałem po temu sposobność,
przeczesywałem umysły swoich przeciwników w poszukiwaniu wskazówek, które mogłyby po móc
nam się stamtąd wydostać. Poznałem dzięki temu metody działania Demetriego. Jest tropicielem -
tropicielem tysiąc razy bardziej utalentowanym od Jamesa - a jego dar ma w pewnym sensie wiele
wspólnego z darem Ara. Wychwytuje, hm, jakby to określić... Woń? Do czego można by przyrównać
nośnik myśli danej osoby? W każdym razie chwyta trop i idzie po nim do celu. Potrafi wyśledzić swoją
ofiarę z odległości tysięcy kilometrów. Ale cóż z tego, skoro, co wiemy po eksperymencie Ara...

- Nie można odczytać moich myśli? - dokończyła za mnie.

- Jestem o tym przekonany. - Byłem z siebie dumny jak paw. - Może, co najwyżej błądzić po omacku.

- Przecież wiedzą, dokąd przyjechać.

- Nie zapominaj, że mamy nad nimi przewagę w postaci Alice. Kiedy zobaczy, że się do nas wybierają,
dokądś cię zabiorę i dobrze ukryję. I będą bezradni! - byłem wniebowzięty. – Równie
dobrze mogliby szukać igły w stogu siana.

Zerknąłem na Emmetta. Na mojej jak i jego twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek.

- Co z tego, że nie namierzą mnie, skoro namierzą ciebie.

- Ach. Już ja potrafię o siebie zadbać. Emmett zaśmiał się i wyciągnął ku mnie dłoń.

- Super plan. Przybiliśmy piątkę.

- Wcale nie - syknęła Rosalie.

- Wcale nie – powtórzyła Bella .

- A mi się podoba - wyznał Jasper.

- Co za idioci - mruknęła Alice.

Esme milczała, ale jej oczy miotały błyskawice. Moja ukochana wyprostowała się w krześle, starając
się skupić. W końcu to ona zwołałam tę naradę.

- W porządku - stwierdziła opanowanym tonem. - Edward zaproponował alternatywny plan, który
możecie wziąć pod rozwagę. A teraz czas na glosowanie. Edwardzie - Chciała mieć mnie jak
najszybciej z głowy. - Czy chcesz, żebym stała się członkiem waszej rodziny?

Zacisnąłem usta. Przecież o niczym bardziej tak nie marzyłem.

- Tak, ale nie dosłownie. Masz pozostać człowiekiem.

Nie skomentowała tego w żaden sposób, nie chcąc zakłócać powagi chwili.

- Alice?

- Ja jestem za.

- Jasper?

- Za.

Zaskoczył ją - powstrzymała się jednak od wyrażenia zdumienia i kontynuowałam procedurę.

- Rosalie?

Dziewczyna zawahała się. Przygryzła idealnie pełną dolną wargę.

- Przeciw.

Z twarzą pokerzysty Bella przeniosła wzrok na siedzącego koło Rosalie Emmetta, ale Rose
wyciągnęła ku niej ręce w błagalnym geście.

- Nie zrozum mnie źle - powiedziała. - Nie mam nic przeciwko tobie jako siostrze, ale... nie takie życie
bym sobie wybrała. Żałuję, że w moim przypadku nie miał kto przeprowadzić głosowania.

Pokiwała głową.

- Emmett?

- Za, jak najbardziej za! - uśmiechnął się szeroko. - Jeszcze nadarzy się okazja, żeby dokopać temu
całemu Demetriemu.

Skrzywiwszy się, spojrzała na Esme.

- Ja oczywiście jestem za, Bello. Już cię uważam za jedną z nas.

- Dziękuję, Esme - szepnęła, obracając się w kierunku Carlisle'a.

Carlisle nie patrzył w nią stronę, tylko na mnie.

„Nie mam wyboru, przepraszam”

- Edwardzie...

- Nie! - warknąłem, napinając mięśnie szczęki i obnażając zęby.

- To jedyne sensowne wyjście z sytuacji - usprawiedliwił się Carlisle. - Kiedy Bella umrze, zamierzasz
popełnić samobójstwo, i tym samym nie dajesz mi wyboru.

Puściłem Belli dłoń, którą nadal ściskałem pod stołem, i wyszedłem szybko z pokoju, gniewnie
mamrocząc. Carlisle westchnął.

- Chyba znasz moją odpowiedź, Bello.

- Dziękuję ci - bąknęła.

Byłem w salonie. Uniosłem ku górze fotel i cisnąłem nim o ścianę.

- Cóż, to wszystko. Jeszcze raz bardzo wam dziękuję. Dziękuję za to, że mnie akceptujecie. Ja czuję
wobec was dokładnie to samo.

Głos łamał jej się ze wzruszenia.

Ani się obejrzała, a stała już przy niej Esme. Serdecznie ją uściskała.

- Moja kochana Bella - szepnęła.

- To jak, Alice - odezwała się Bella , kiedy Esme już ją zostawiła. - Gdzie planujesz przeprowadzić
operację?

Jej przyjaciółka rozdziawiła usta.

- Nie, nie i jeszcze raz nie! - ryknąłem, wpadając do jadalni. Nachyliłem się nade nią, opierając się
rękami o stół. - Odbiło ci?! - wrzasnąłem. - Postradałaś zmysły?!

Odsunęła się ode mnie , zatykając sobie uszy.

- Ehm, Bello - przerwała nam Alice. - Nie sądzę, żebym była gotowa... Potrzebuję czasu, żeby się
przygotować...

- Obiecałaś! - przypomniała jej, zerkając na nią z wyrzutem spod mojego ramienia.

- Wiem, ale widzisz... Tak bez owijania w bawełnę, nie mam zielonego pojęcia, jak cię nie zabić!

- Uda ci się - zachęciła ją. - Ufam ci.

Warknąłem głośno, rozwścieczony.

Alice pokręciła przecząco głową. Wyglądała na spanikowaną.

- Carlisle? – moja ukochana zwróciła się do najstarszego z wampirów.

Wziąłem ją pod brodę, zmuszając do spojrzenia sobie w oczy. Wolną rękę wyciągnąłem w stronę ojca
z dłonią postawioną na sztorc, jakbym mógł tym zablokować mu do Belli dostęp. Carlisle całkowicie
zignorował moje zachowanie.

- Mogę się tym zająć - odpowiedział na jej nieme pytanie. - Możesz być pewna, że nie stracę nad sobą
kontroli.

- Szwetnie - wymamrotała, mając nadzieję, że mówi dostatecznie wyraźnie. Nie było to łatwe w
kleszczach moich palców.

- Nie tak szybko - wycedziłem. - To nie musi stać się dziś.

- Nie muszy, ale mosze - odparowała.

- Znam kilka powodów, dla których powinnaś się wstrzymać.

- Oczywyszcze, że znasz. A terasz mnie puszcz!

Posłuchałem ją, po czym splotłem sobie ręce na piersiach.

- Za około dwie godziny Charlie zacznie cię szukać. Nie wątpię, że jest zdolny postawić na nogi całą
policję.

- Tak, tak, i FBI - dodała z sarkazmem. W głębi ducha wiedziała jednak, że mam rację.

- Uważam - oświadczyłem, patrząc na Carlisle'a - że zniknięcie Belli należałoby trochę lepiej
zakamuflować. Proponuję odłożyć tę rozmowę przynajmniej do czasu, kiedy Bella ukończy szkołę i
wyprowadzi się z domu.

- To brzmi rozsądnie - przyznał Carlisle.

Bella zmarszczyła czoło.

- Muszę to przemyśleć.

Wyraźnie się rozluźniłem.

- Zabiorę cię do domu. Może Charlie wstanie wcześniej niż zwykle.

Chciałem ją jak najszybciej odseparować od Carlisle'a, gdyby oboje zmienili zdanie.

- Czyli widzimy się w wakacje? - rzuciła do Carlisle'a.

- Umowa stoi.

Wzięła głęboki wdech.

- Okej. - Uśmiechnęła się. - Możemy ruszać.

Wyciągnąłem Belle z domu, zanim Carlisle zdążył obiecać jej coś jeszcze. Wyszliśmy tylnym wyjściem,
więc moja ukochana nie dowiedziała się, co stłukłem w salonie.

Podczas biegu żadne z nas ani razu się nie odezwało. Przepełniało Belle poczucie triumfu. Doskonale
widziałem to na jej twarzy. Była zadowolona z efektów jakie osiągnęła. Lecz nie tylko radość było
widać w jej oczach, ale także strach. Musiałem wymyślić idealne rozwiązanie, jakiś warunek, aby
zgodziła się pozostać człowiekiem na dłużej.

Kiedy dotarliśmy do jej domu, nie przyhamowałem, tylko z rozpędu wdrapałem się po ścianie na
wysokość pierwszego piętra i przez otwarte okno wszedłem do jej sypialni. Odwinąwszy sobie jej ręce
z szyi, posadziłem Belle na łóżku.

Moja mina wyraźnie ją zbiła z pantałyku. Nadal rozmyślałem nad moim warunkiem. Obserwowała, jak
krążę nerwowo po pokoju.

- Nie wiem, co tam kombinujesz, ale wiedz, że nic z tego.

- Cii! Przeszkadzasz mi się skupić.

- A idź mi! - jęknęła.

Przewróciła się na plecy i zakryła sobie głowę kołdrą.

Nagle znalazłem się tuż przy niej - leżałem koło Belli na łóżku, podnosząc kołdrę tak, żeby móc jej się
przyglądać. Odgarnąłem jej z policzka zbłąkany kosmyk.

- Jeśli nie masz nic przeciwko, wolałbym, żebyś się przede mną nie chowała. Dość się za tobą
stęskniłem. Mam do ciebie jedno pytanie...

- Tak? - spytała znużonym głosem.

- Powiedz mi, jakie jest twoje największe marzenie?

- Zostać wampirem i spędzić z tobą wieczność.

Edward pokręcił głową, zniecierpliwiony.

- Nie, nie. Chodzi mi o coś, czego nie masz zaklepanego.

Nie była pewna, do czego zmierzam, więc starannie przemyślała swoją odpowiedź.

- Chciałabym... żeby to nie Carlisle mnie zmienił. Żebyś zmienił mnie ty.

Tak tez przypuszczałem. Tak ta wiadomość pomoże mi zawrzeć mój warunek.

- A co byś za to dała?

Nie wierzyła własnym uszom!

- Wszystko - palnęła bez namysłu.

Uśmiechnąłem się blado, a zaraz potem zacisnąłem usta.

- Pięć lat?

Jej twarz wykrzywiły strach i rozżalenie.

- Powiedziałaś, że wszystko - przypomniałem jej.

- Tak, ale... wykorzystasz ten czas, żeby się z tego jakoś wykręcić. Muszę kuć żelazo, póki gorące. Poza
tym, bycie człowiekiem jest niebezpieczne - przynajmniej dla mnie. Więc wszystko, tylko nie te pięć
lat.

Uniosłem do góry jedną brew.

„Nie dam za wygraną” - pomyślałem.

- Trzy lata?

- Nie ma mowy!

- Zależy ci na tym czy nie?

Zamyśliła się. Wiedziałem, że o tym marzy, aby zostać ze mną na wieczność. Starała się targować.

Postawiła na nie zdradzanie emocji.

- Pół roku? - zaproponowała. Wywróciłem oczami.

- Chyba żartujesz.

- Jeden rok. Ale to moje ostatnie słowo.

- Zgódź się chociaż na dwa.

- Nigdy w życiu. Dziewiętnaście lat mogę skończyć, proszę bardzo, ale nie mam zamiaru zbliżyć się do
dwudziestki. Chcę być wieczną nastolatką, tak jak ty.

Milczałem przez chwilę.

- Wiesz co? Zapomnijmy o tych limitach czasowych. Mam dość kłótni. Jeśli chcesz, żebym to ja cię
zmienił, musisz po prostu spełnić pewien warunek.

- Warunek? - powtórzyła zbita z tropu. - Co znowu za warunek?

Wypowiedziałem swoją prośbę z taką ostrożnością, spodziewając się z jej strony gwałtownego
wybuchu.

- Przed całą operacją... wyjdź za mnie. Czekała na jakiś ciąg dalszy, ale się nie pojawił.

- Czy ten dowcip ma jakąś puentę?

Westchnąłem.

- Ranisz moje ego, Bello. Proszę cię o rękę, a ty myślisz, że to żart.

- No bo to niepoważne.

- Jestem poważny w stu procentach.

Potwierdziłem to odpowiednim wyrazem twarzy.

- Bez przesady. - W jej głosie pobrzmiewały nutki histerii.

- Przecież ja mam tylko osiemnaście lat!

- A ja prawie sto dziesięć. Pora się ustatkować.

Spojrzała w bok na ciemne oko, usiłując opanować wzbierający we niej atak paniki.

- Słuchaj, małżeństwo nie zajmuje wysokiej pozycji na mojej liście priorytetów. A dla Charliego i
Renee to byłby gwóźdź do trumny. Pocałunek śmierci.

- Co za interesujący dobór metafor.

- Wiesz, co mam na myśli.

Nabrałem powietrza do płuc.

- Tylko nie mów, że boisz się w pełni zaangażować - powiedziałem z niedowierzaniem. Dobrze
wiedziała, co rozumiem przez to sformułowanie.

- Nie, nie do końca - odpowiedziała wymijająco. - Uważam tylko, że... A może tak: boję się Renee. Jest
bardzo przeciwna zawieraniu związków małżeńskich przed trzydziestką.

- Lepiej przyjęłaby wiadomość, że dołączysz do grona potępionych? - zakpiłem.

- Myślisz, że się z ciebie nabijam?

- Bello, konsekwencje zawarcia związku małżeńskiego są niczym w porównaniu z konsekwencjami
stania się wampirem. Jeśli nie masz dość odwagi, żeby za mnie wyjść, to chyba...

Pokręciłem głową.

- A co, jeśli się zgodzę? - przerwała mi. - Co, jeśli każę ci się zawieźć zaraz do Vegas? Czy za trzy dni
będę już jedną z was?

Uśmiechnąłem się.

- Jasne - potwierdziłem, podejmując pałeczkę. - Tylko skoczę po auto.

- Cholera - mruknęła. - Dam ci półtora roku.

- O, nie, nie. Ten warunek z małżeństwem bardziej mi się podoba.

Zwycięstwo jest słodkie. Wiedziałem, ze małżeństwo dla Belli to za dużo. Ale to ona chce, abym ją
zmienił, wiec do niej należy wybór. Albo małżeństwo i to ja ją zmienię, albo Carlisle bez żadnej
umowy.

- Carlisle zmieni mnie za dwa miesiące i po krzyku.

- Skoro tak wolisz.

Wzruszyłem ramionami. Cały ten czas zawadiacko się uśmiechałem.

- Jesteś niemożliwy - jęknęła. - Prawdziwy z ciebie potwór. Zaśmiałe się.

- Czy to dlatego nie chcesz zostać moją żoną? Znowu jęknęłam.

Pochyliłem się nad nią. Bliskość moich czarnych tęczówek skutecznie Belle rozpraszała.

- Bello - zamruczałem - błagam, wyjdź za mnie.

Na moment zapomniała, jak się oddycha. Kiedy doszła do siebie, potrząsnęła głową, usiłując się na
powrót skoncentrować.

- Czy odmawiasz mi uparcie dlatego, że nie kupiłem ci pierścionka zaręczynowego? – spytałem.

- Nie! - wydarła się. - Żadnych pierścionków!

- No i masz babo placek - skwitowałem cicho. - Obudziłaś Charliego.

- Ups.

- Zaraz przyjdzie sprawdzić, co to za hałasy. Ech... - posmutniałem. - Lepiej już sobie pójdę.

Serce zamarło jej w piersi. Nie uszło to mojej uwadze.

- Co, mam się schować w szafie, jak nakryty na gorącym uczynku kochanek?

- Cokolwiek, tylko zostań - szepnęła. - Proszę.

Uśmiechnąłem się i zniknąłem.

Pozostawiona sama sobie, oceniła całą sytuację nieco bardziej obiektywnie i zakipiała gniewem.
Doskonale wiedziałem, co robię. Była gotowa się założyć, że każda moja kwestia i mina jest
elementem spisku. Genialnego spisku. Oczywiście nadal mogła liczyć na Carlisle'a, ale moja
propozycja miała odtąd nie dawać jej spokoju.

Zaskrzypiały uchylane drzwi. Moja ukochana podniosła się na łokciu.

- Dzień dobry, tato.

- Och. Cześć. - Zmieszał się, że go przyłapała. - Już nie śpisz.

- Tak, ale planowałam wstać dopiero po tobie, żeby nie obudzić cię prysznicem.

Włożyła stopy w kapcie.

- Czekaj no. - Charlie zapalił górne światło. Zamrugała oślepiona, ale przytomnie nie zerknęła na szafę.

- Najpierw po święć mi minutkę.

Wzdrygnęła się odruchowo. Zapomniała spytać Alice, czy nie wymyśliła dla niej jakiejś wymówki.

- Miarka się przebrała, moja panno.

- Wiem - bąknęła.

- Od trzech dni odchodzę od zmysłów! Wracam z pogrzebu Harry'ego - wracam z pogrzebu - a ciebie
nie ma! Jacob był mi w stanie powiedzieć tylko tyle, że wyjechałaś z Alice Cullen i że chyba
wpakowałaś się w jakieś tarapaty. Nie zostawiłaś żadnego numeru kontaktowego i ani razu nie
zadzwoniłaś! Nie wiedziałem, gdzie jesteś ani kiedy - i czy w ogóle - wrócisz. Masz pojęcie, co ja tu...
co to...

Urwał w połowie zdania i wziąwszy głębszy oddech, zmienił nieco temat.

- Czy potrafisz podać mi, choć jeden powód, dla którego miał bym nie odesłać cię dziś do matki?

Hm. A więc zamierzał jej grozić? Owinęła się staranniej kołdrą. Cóż, w tę grę mogły grać dwie osoby.

- Nie pojadę i tyle.

- Tak? W takim razie...

- Słuchaj, tato, przyznaję się do winy. Możesz dać mi szlaban, na ile ci się żywnie podoba, a ja, ze
swojej strony, mogę za karę sprzątać, zmywać naczynia, prać i gotować aż do odwołania.

Masz też prawo wyrzucić mnie z domu, proszę cię bardzo, ale na pewno nie pojadę wtedy na Florydę.

Charlie dostał wypieków. Zanim odpowiedział, policzył pod nosem do dziesięciu.

- Będziesz łaskawa wyjaśnić mi, gdzie się podziewałaś?

- Eee... To była sprawa nie cierpiąca zwłoki.

Charlie podparł się pod boki, czekając na dłuższą opowieść. Bella nadęła policzki, po czym głośno
wypuściła z nich powietrze.

- Nie wiem, od czego zacząć. To byt taki ciąg nieporozumień - ktoś coś komuś źle przekazał, tamta
osoba coś sobie pomyślała...

Takie domino. Od śnieżki do lawiny.

Charlie milczał. Nie wyglądał na usatysfakcjonowanego.

- Eee...

Nigdy nie umiała przekonywująco kłamać.

- Widzisz, Alice opowiedziała Rosalie przez telefon o tym, jak skoczyłam z klifu, i Rosalie...

Mina Charliego uświadomiła jej, że popełniła kolejny błąd. Jakby nie był na nią dostatecznie wściekły!
Co ją, u licha, podkusiło, że wspomnieć ten durny skok?!

- No tak, nie mówiłam ci nic o klifie, ale wierz mi, to nie było nic takiego. Poszłam po prostu popływać
z Jakiem, takie tam wygłupy. W każdym razie, Rosalie z kolei opowiedziała o skoku Edwardowi i coś
tak idiotycznie przekręciła, że wyszło na to, że usiłowałam popełnić samobójstwo. Edward zupełnie
się załamał i nie odbierał telefonu, więc Alice zabrała mnie do Los Angeles, bo inaczej, no... nie
uwierzyłby, że go nie nabierają. Była z siebie dumna - wszystko układało się w logiczną całość. Miała
nadzieję, że wpadka z klifem nie odwróci zbytnio uwagi ojca od tego wspaniałego osiągnięcia.

- A usiłowałaś popełnić samobójstwo? - spytał zdruzgotany Charlie.

- Nie, skąd. Boże broń. To była tylko zabawa, kto skoczy z wyższej skały i takie tam. Nic takiego.
Dzieciaki z La Push w kółko to robią i nic nikomu nigdy się nie stało.

Otrząsnąwszy się z szoku, Charlie dla odmiany się rozzłościł.

- Co cię w ogóle obchodziło, w jakim stanie był ten cały Cullen?! - warknął. - Łajdak potraktował cię
jak psa, a ty...

- To było kolejne nieporozumienie. Charlie znowu dostał niezdrowych wypieków.

- Czy on wrócił na stałe?

- Nie mam sprawdzonych informacji, ale z tego, co wiem, wszyscy wrócili.

Żyła na czole Charliego groźnie zapulsowała.

- Chcę, żebyś trzymała się od niego z daleka, Bello. Nie ufam mu. To kawał drania. Nie pozwolę, żeby
znowu cię skrzywdził.

- Okej – odparła Bella , wzruszając ramionami.

Przeraziłem się. Czyżby naprawdę chciała się rozstać ze mną?

- Och. – Charlie zaniemówił na chwilę. Podrapał się po głowie.

Sądziłem, że będziesz się stawiać.

- Ależ będę - oznajmiła, patrząc mu prosto w oczy. - Okej, czyli „Okej, to się wyprowadzę”.

Oczy wyszły mu z orbit, a skóra twarzy przybrała purpurowy odcień. Zamierzała być twarda, ale tego
nie przewidziała, co, jeśli miał dostać przez nią zawału? W końcu nie był dużo młodszy od Harry'ego...

- Tato, ja wcale nie chcę się wyprowadzać - dodała szybko łagodniejszym tonem. - Kocham cię. Wiem,
że się o mnie martwisz, ale w tym przypadku musisz mi zaufać. I zmienić trochę swój stosunek do
Edwarda, jeśli chcesz, żebym dalej mieszkała tobą pod jednym dachem. Bo chcesz tego, prawda?

- To nie fair, Bello. Dobrze wiesz, że tego chcę.

- Więc odnoś się do Edwarda uprzejmie, ponieważ będzie mi bezustannie towarzyszył.

Te słowa dały mi nadzieje na odzyskanie Belli.

- Nie przepuszczę tego osobnika przez próg naszego domu! - zagrzmiał Charlie.

- Obawiam się, że to moje ostatnie słowo. Przemyśl to sobie, dobrze? Tylko nie zapominaj o jednym -
albo będziesz miał mnie i Edwarda, albo nikogo.

- Bello...

- Przemyśl to sobie - powtórzyła. - A teraz, czy mógłbyś, proszę, zostawić mnie samą? Chcę zacząć
poranną toaletę.

Charlie nadal sprawiał wrażenie kogoś, kto lada moment dostanie apopleksji. Wyszedł, zatrzaskując
drzwi, i zszedł po schodach, donośnie tupiąc.

Odrzuciła kołdrę na bok. Na sekundę przesłoniła jej widok, a kiedy opadła na łóżko, siedziałem już w
fotelu, jak gdybym to stamtąd, a nie z szafy, przysłuchiwał się całej rozmowie.

- Przepraszam cię za Charliego - wyszeptała.

- Zasłużyłem sobie na dużo więcej - skonstatowałem. - Tylko, błagam, nie odwracaj się od niego z
mojego powodu.

- O nic się nie martw - pocieszyła mnie, kompletując strój na nadchodzący dzień i przybory toaletowe.
- Postaram się nie nadwerężać jego wytrzymałości psychicznej. A może chcesz mi powiedzieć, że nie
miałabym dokąd się wyprowadzić? - przestraszyła się.

- Wprowadziłabyś się do domu pełnego wampirów?

- To chyba najbezpieczniejsze miejsce dla kogoś takiego jak ja. A poza tym - uśmiechnęła się - jeśli
Charlie naprawdę mnie wyrzuci, czekanie aż do wakacji straci sens, prawda?

Zacisnąłem zęby.

- Że też tak ci spieszno stracić duszę - mruknąłem.

- Nie przesadzaj. Tak naprawdę wcale nie wierzysz w tę gadkę o potępieniu.

- Co takiego?! - oburzyłem się.

- Tylko tak sobie wmawiasz.

Zdenerwowany, chciałem jej coś wyłożyć, ale mnie uprzedziła.

- Gdybyś naprawdę wierzył w to, że nie masz duszy, to, kiedy znalazłam cię w zaułku w Volterze,
natychmiast zorientowałbyś się, co jest grane, a ty tymczasem sądziłeś, że oboje nie żyjemy.

Powiedziałeś: „Niesamowite. Carlisle miał rację” - wypomniała mi triumfalnie. - Ciągle tli się w tobie
nadzieja.

Udało jej się zapędzić mnie w kozi róg. Nie wiedziałem, jak się bronić.

- I niech się w nas tli dalej - zasugerowała. - Zresztą to nie ma znaczenia. Jeśli mamy być razem, niebo
mi niepotrzebne.

Wstałem powoli, podszedłem do Belli i ująłem jej twarz obiema dłońmi. Wciąż byłem nieco
oszołomiony jej wywodem.

- Na zawsze razem - przyrzekłem uroczyście.

- O nic więcej nie proszę.

To powiedziawszy, wspięła się na palce, by złożyć na mych ustach gorący pocałunek.

EPILOG: PAKT

Niemal wszystko wróciło do normy (tej sprzed okresu naszego rozstania) znacznie szybciej, niż się
tego spodziewałem. Miejscowy szpital przyjął Carlisle'a z otwartymi ramionami - ordynator nawet nie
starał się ukryć, jak bardzo się cieszy, że życie w Los Angeles nie przypadło Esme do gustu. Ponieważ z
powodu wyjazdu minął Belle ważny test z matematyki, Alice i ja bardziej kwalifikowaliśmy się do
ukończenia szkoły niż moja ukochana. Nagle najważniejszym jej problemem stało się to, gdzie
dostanie się na studia.

Tak, plan B nadal obejmował college, w razie gdyby podziękowała Carlisle'owi skuszona moją ofertą.
Przegapiła wprawdzie wiele ostatecznych terminów składania dokumentów, jednak mnie to nie
zniechęcało i każdego dnia przynosiłem jej do wypełnienia nowe formularze. Oboje mieliśmy duże
szanse wylądować w nieobecnym w rankingach Peninsula Community College**. Na szczęście, nie
przejmowałem się tym tak bardzo, bo kilkadziesiąt lat wcześniej ukończyłem już Harvard.

Charlie nie pogodził się ani z faktem, że wróciłem, ani z samym mną, ale przynajmniej wyznaczył mi
wspaniałomyślnie godziny odwiedzin. Belli dał szlaban i nie mogła odwiedzać nikogo.

Wychodziła tylko do szkoły i pracy, ale nie narzekała. Brudnożółte ściany klas zaczęły jej się nawet
dobrze kojarzyć. Jakim cudem? Cóż, brało się to w dużej mierze stąd, że nie siedziała już w szkolnych
ławkach sama.

Po tym, jak ja i moja cala rodzina się wyprowadziła, zachowywała się tak dziwnie, że nawet Mike,
zawsze taki chętny do zalotów, nie zdecydował się na zajęcie pustego krzesła przy jej boku. Teraz
miałem taki sam plan lekcji, co we wrześniu, więc znowu towarzyszyłem jej na większości lekcji.
Zdawać by się mogło, że wydarzenia ostatnich ośmiu miesięcy nigdy nie miały miejsca.

No, może nie do końca. Zmieniły się dwie rzeczy. Po pierwsze, Bella nie mogła ruszać się z domu. Po
drugie, zeszłej jesieni nie znała jeszcze dobrze Jacoba Blacka, więc gdyby nie pomysł z motorami, nie
miałaby, za kim tęsknić.

Nie widzieli się już od kilku tygodni. Jej nie było wolno pojechać do La Push, a Jake uparcie nie zjawiał
się w Forks. Kiedy dzwoniła, nigdy nie podchodził do telefonu.

- Co za chamstwo! - wykrzyknęła pewnego sobotniego popołudnia, wsiadając do mojego samochodu,
którym przyjechałem po Belle po pracy. O ile łatwiej było jej się złościć niż zadręczać!

- Aż mnie skręca! Zadzwoniłam do Blacków tuż przed wyjściem ze sklepu, licząc na to, że zdziałam
coś, próbując skontaktować się z Jacobem o innej godzinie. Przeliczyłam się jak zwykle, słuchawkę
podniósł Billy. I wiesz, co powiedział?! - ciągnęła rozdrażniona. - Ze Jacob po prostu nie chce mieć ze
mną nic do czynienia! Do tej pory mówił, że Jacoba nie ma albo że śpi. Oczywiście wiedziałam, że
wciska mi kity, ale przynajmniej przestrzegał ogólnie przyjętych zasad dobrego wychowania. Widać
sam też się do mnie uprzedził.

To nie fair!

- Tu nie chodzi o ciebie, Bello - powiedziałem cicho. - To nie do ciebie są uprzedzeni.

- Ale tak się czuję - mruknęła, zakładając sobie ręce na piersi. Wyrażała w ten sposób tylko swój upór.

- Jacob wie, że wróciliśmy do Forks i że my dwoje znowu spędzamy razem dużo czasu. Woli nie
ryzykować konfrontacji ze mną. Jakby nie było, jestem jego naturalnym wrogiem. Nie da się o tym
zapomnieć tak z dnia na dzień.

- To śmieszne. Wie też, że nie jesteś nikim... że nie jesteś taki jak inne wampiry.

Wpatrywała się gniewnie w przednią szybę.

- Obaj jesteśmy, kim jesteśmy - stwierdziłem z rezygnacją w głosie. - Trzeba się do tego dostosować.
Jacob jest jeszcze bardzo młody. Ja potrafię się kontrolować, ale on raczej nie. Niewinne spotkanie jak
nic przerodziłoby się w sprzeczkę, sprzeczka w bójkę, a wtedy, w samoobronie, musiałbym go za...
Musiałbym go zranić. Byłoby to dla ciebie bardzo przykre doświadczenie. Chcę ci go oszczędzić.

Po moich słowach Bella z nieodgadniona mina zaczęła o czymś intensywnie myśleć.

- Edwardzie - wyszeptała - czy przed sekundą o mało, co nie powiedziałeś: „a wtedy musiałbym go
zabić”?

Przeniosłem wzrok ze Belli na światła uliczne. Czerwone zgasło, a rozbłysło zielone. Ruszyliśmy, ale
bardzo wolno, w niepodobnym do mnie tempie.

- Zrobiłbym wszystko, co w mojej mocy, żeby tego uniknąć - odpowiedziałem z powagą po dłuższej
chwili.

Ze zdziwienia otworzyła szeroko usta. Patrzyłem wciąż prosto przed siebie, chociaż staliśmy akurat
przed znakiem stopu.

Znów zapadła cisza.

- Cóż - Odetchnęła głęboko. - Nic takiego się nigdy nie wy darzy, więc nie ma, o co się martwić. Za to
Charlie spogląda teraz nerwowo na zegarek. Lepiej dowieź mnie do domu, zanim dojdzie do wniosku,
że się spóźniłam.

Obróciła głowę w lewo, zmuszając się do bladego uśmiechu.

Za każdym razem, kiedy patrzyła na moją twarz, serce zaczynało jej bić mocniej, upewniając ją, że jest
na swoim miejscu. Tym razem przeszło samo siebie - niemal rozsadziło jej pierś - a wszystko przez to,
że rozpoznała malujące się na mojej twarzy uczucie.

Był to niepokój.

- Bello - oznajmiłem , niemalże nie poruszając wargami - obawiam się, że w domu czeka cię coś dużo
gorszego niż kolejna sprzeczka o spóźnienie.

Przysunęła się do mnie bliżej i uwiesiła na moim prawym ramieniu, rozglądając się trwożnie po
okolicy. Nie wiem, co spodziewała się zobaczyć - szarżującą Victorię? Grupę przybyszy w pelerynach?
Watahę rozsierdzonych wilków? Ulica była pusta.

- Usłyszałeś czyjeś myśli? Co się stało?

Nie wiedziałem, jak przekazać jej nowinę.

- Charlie... - zacząłem.

- Co z tatą?! - pisnęła histerycznie.

Spojrzałem na nią. Opanowała się. Chyba wpierw bym ją przytulił, gdybym miał jej do przekazania, że
ojciec nie żyje.

- Charlie... raczej ciebie nie zabije, ale ma na to wielką ochotę.

Jechaliśmy już wzdłuż jej ulicy. Minąłem jej dom i zaparkowałem na skraju lasu.

- Czym ja znowu mu podpadłam? - wyjęczała.

Zerknąłem za siebie ku podjazdowi. Poszła za moim przykładem. Dopiero teraz zauważyła, że przed
domem, oprócz radiowozu, stał jeszcze jeden pojazd - czerwony, błyszczący, rzucający się w oczy. Był
to jej odnowiony motocykl.

Skoro Charlie miał ochotę Belle zabić, musiał wiedzieć, że motor jest jej, a poinformować go o tym
mogła tylko jedna osoba na świecie.

- O, nie! - zawołała. - Ale dlaczego? Dlaczego mi to zrobił?

Poczuła się tak, jakbym została spoliczkowana. Ufała Jacobowi całkowicie. Powierzyła mu wszystkie
swoje sekrety. Miała go ponoć uważać za swojego powiernika, za kogoś, na kim zawsze mogłaby
polegać. Rzecz jasna, ostatnio sprawy nieco się skomplikowały, ale nie sądziła, że naruszyło to
fundamenty jej przyjaźni. Nie przypuszczała, że cokolwiek było w stanie je naruszyć!

Czym sobie zasłużyła na takie traktowanie? Charlie był wściekły - nie tylko wściekły, ale i, co gorsza,
zasmucony i zawiedziony. Czy nie miał na głowie wystarczająco dużo problemów? Bella nie
podejrzewała Jacoba o takie wyrachowanie, o taki brak serca. Do oczy napłynęły jej piekące łzy, nie
były to jednak łzy smutku. Zdrada. Zdrada! Zakipiała gniewem.

- Czy on nadal tu jest? - syknęła jadowicie.

- Tak. - Wskazałem brodą ścianę lasu. - Czeka na nas tam dalej, na ścieżce.

Wyskoczyła z samochodu i zaciskając dłonie w pięści, rzuciła się we wskazanym kierunku. Po raz
kolejny na śmierć zapomniała o tym, że przy wampirze nie ma szans. Natychmiast zastąpiłem jej
drogę i chwyciłem w pasie.

- Puszczaj mnie! Zabiję drania! Zdrajca! - wrzasnęła w stronę drzew.

- Charlie cię usłyszy! – upomniałem jej. - A kiedy zawlecze cię już do środka, pewnie zamuruje drzwi.

Odruchowo spojrzała na dom. Znów zobaczyła motor i zaklęła. Tak bardzo korciło ją, żeby się zemścić.

- Daj mi pięć sekund na Jacoba, a potem zajmę się Charliem - zaproponowała, bezsensownie się
wyrywając.

- Black chce się widzieć ze mną, a nie z tobą. To dlatego zaczekał.

Odechciało jej się mordu, za to ugięły się pod nią kolana.

- Chce się z tobą rozmówić?

- Coś w tym stylu.

- Jaki dokładnie to styl? - spytała drżącym głosem.

Odgarnąłem włosy z jej twarzy.

- Nie martw się. Nie przyszedł po to, żeby się bić. Jest tu w charakterze... rzecznika sfory.

- Ach tak.

Zerknąłem znowu na dom, po czym zacząłem ciągnąć Belle ku ścieżce.

- Musimy się pospieszyć. Charlie się niecierpliwi.

Nie mieliśmy daleko - Jacob czekał zaledwie kilka metrów w głębi lasu. Opierał się plecami o omszały
pień. Spojrzał na Belle , potem namnie, wygiął usta w szyderczym uśmiechu i oderwał się od drzewa.
Stopy miał bose, a trzęsące się dłonie zaciśnięte w pięści. Pochylał się odrobinę do przodu. Gdyby
podszedł do nas bliżej, górowałby nade mną nie tak znowu niskim.

Zatrzymałem się, gdy tylko go zobaczyłem, ze względów bezpieczeństwa zostawiając pomiędzy Bella
a nim spory odstęp i przesuwając ją delikatnie za swoje plecy. Zza mojego ramienia świdrowała
Jacoba wzrokiem.

Cyniczny wyraz twarzy jej przyjaciela powinien był Belle tylko zirytować. Ochłonęła nieco. Jej złość
ustąpiła rozżaleniu. Tak dawno nie widziała Jacoba, tak bardzo go lubiła - dlaczego musieli się
spotykać w takich okolicznościach?

- Cześć. - Jacob skinął Belli głową, nie odrywając wzroku ode mnie.

- Skąd ten pomysł? - wyszeptała, starając się ukryć, że w gardle rośnie jej gula. - Jak mogłeś mi zrobić
takie świństwo?

Szyderczy uśmiech zniknął, ale maska nie.

- To dla twojego dobra.

- Dla mojego dobra? Co ty wygadujesz? Chcesz, żeby Charlie mnie udusił? A może miał dostać zawału,
tak jak Harry? Na mnie możesz być wściekły, ale po co odgrywać się na nim?

Jacob skrzywił się i ściągnął brwi, ale nie odpowiedział.

- Nie miał zamiaru nikogo skrzywdzić – wytłumaczyłem, czytając Jake'owi w myślach. - Chciał tylko,
żeby Charlie dal ci szlaban, bo wtedy, jak sądził, nie mogłabyś spędzać ze mną zbyt dużo czasu.

Indianin patrzył na mnie z nienawiścią.

- Ach, Jake! A jak myślisz, dlaczego nie złożyłam ci jeszcze wizyty, żeby skopać ci tyłek za to, że nie
podchodzisz do telefonu? Przecież ja już mam szlaban! Od kilku tygodni!

Zaskoczyła go tą informacją.

- To dlatego nie przyjeżdżałaś? - spytał i zaraz zacisnął usta, jakby pożałował, że się odezwał.

- Był przekonany, że to ja cię nie puszczam, a nie Charlie – wtrąciłem.

- Przestań - warknął Jacob.

Nie odszczeknąłem się.

Jacobem wstrząsnął pojedynczy dreszcz.

- Bella nie przesadzała, mówiąc, że posiadasz nadprzyrodzone zdolności - wycedził. - W takim razie
wiesz już zapewne, co mnie sprowadza.

- Owszem - przyznałem bez cienia wrogości. - Ale, zanim zaczniesz, chciałbym coś powiedzieć.

Jacob nie zaoponował, za to na dobre się rozdygotał. Próbował się uspokoić, na przemian zginając i
prostując palce. Odchrząknąłem , szykując się do dłuższej przemowy.

- Widzisz... nie wiem, jak ci dziękować. Jestem tobie niewysłowienie wdzięczny - dozgonnie
wdzięczny, jeśli w moim przypadku takie wyznanie ma sens.

Jacob był w takim szoku, że z wrażenia niemal przestał się trząść. Zerknął na Belle pytająco, ale ona
także nie wiedziałam, co jest grane.

- Za uratowanie Belli życia - wyjaśniłem, szczerze wzruszony. - Za opiekowanie się nią, kiedy mnie
przy niej nie było.

- Edwardzie... – zaczęła Bella , ale gestem nakazałem jej milczeć, nie spuszczając przy tym oczu z
Jacoba. Ten już rozumiał i ze zdziwionego chłopca przeobraził się na powrót w wyniosłego
wojownika.

- Nie chroniłem Belli ze względu na ciebie.

- Oczywiście, że nie. Ale nie umniejsza to twoich zasług, jestem twoim dłużnikiem. Jeśli tylko
mógłbym coś dla ciebie zrobić...

Jacob skrzywił się.

Pokręciłem przecząco głową.

- To akurat nie leży w mojej mocy.

- Doprawdy? - żachnął się Indianin. - To w czyjej?

- W jej. - Cofnąłem się i położyłem Belli ręce na ramionach.

- Wierz mi, nie popełnię drugi raz tego samego błędu. Nie wyjadę chyba że sama mnie o to poprosi.

I bez umiejętności czytania w myślach nie trudno było odgadnąć, o czym marzy Jacob - o tym, by
pozbyć się rywala raz na zawsze.

- Nigdy - szepnęła z uczuciem.

Jacob wydał z siebie taki odgłos, jakby zbierało mu się na wymioty. Z niechęcią przerwała
romantyczną sesję, by zgromić go wzrokiem.

- Czy to już wszystko? Jeśli chciałeś tylko napuścić na mnie Charliego, możesz już wracać do domu -
ojciec jest w takim stanie, że wyśle mnie pewnie do szkoły wojskowej z internatem. Ale miej
świadomość, że mnie i Edwarda nie rozdzieli żadna intryga. Nic nas nie rozdzieli. To jak, co cię jeszcze
tu trzyma?

- Chciałbym tylko przypomnieć twoim znajomym, Bello, o pewnym punkcie paktu, jaki niegdyś z nami
zawarli. Tylko to, że przestrzegam tej umowy, powstrzymuje mnie przed rzuceniem się twojemu
towarzyszowi do gardła.

- My też go przestrzegamy – oświadczyłem.

- O jakim znowu punkcie?! - zawołała w tym samym momencie.

- Zawarte w pakcie sformułowanie - ciągnął Jacob oschle.

- Nie pozostawia żadnych wątpliwości. Wampiry złamią umowę, jeśli jedno z nich ukąsi człowieka.
Ukąsi, a nie zabije - podkreślił patrząc na nią znacząco. Kiedy zrozumiała, co ma na myśli, też
przybrała oschły ton.

- To nie twój interes.

- Jasne, że m...

Więcej nie zdołał wykrztusić, bo przeszedł go silny dreszcz, a potem kolejny i kolejny.

Nie spodziewała się, że czterema nieopatrznymi słowami wywoła u niego tak silną reakcję. Chociaż
przyszedł nas upomnieć, widocznie nie znał całej prawdy. Sądził, że sfora wyprzedza nasz tok
myślenia. Nie zdawał sobie sprawy - albo nie chciał przyjąć do wiadomości - że już dawno dokonała
wyboru i rzeczywiście zamierzała stać się członkiem rodziny wampirów.

Usiłując opanować konwulsje, chłopak przytknął dłonie do skroni, zamknął oczy, przykucnął i ciasno
się skulił. Śniada skóra jego twarzy przybrała niezdrowy, zielony odcień.

- Jake? Wszystko w porządku? – spytała Bella z troską, robiąc krok do przodu.

Wepchnąłem ją z powrotem za siebie.

- Ostrożnie! W każdej chwili może się na ciebie rzucić!

Ale Jacob już się w pełni kontrolował, trzęsły mu się tylko trochę ramiona. Wyprostował się powoli,
spoglądając na mnie z pogardą.

- Ja jej nigdy nie skrzywdzę.

Nadprogramowy przyimek nie uszedł naszej uwadze. To, kto już raz ją skrzywdził, rozumiało się samo
przez się. Warknąłem cicho. Jacob zacisnął pięści.

Nagle ciszę rozdarły echa ryku ojca mojej ukochanej.

- BELLA, DO DOMU! WCHODŹ DO ŚRODKA, ALE TO JUŻ!

Cała nasza trójka znieruchomiała, nasłuchując dalszego ciągu. Bella odezwała się jako pierwsza.

- Cholera.

Głos jej drżał.

Jacob posmutniał.

- Przepraszam za ten numer z motorem - wymamrotał. - Musiałem mieć pewność, że wykorzystałem
wszystkie możliwe środki. Wszystkie.

- Piękne dzięki - rzuciła z sarkazmem, niestety mało wyczuwalnym przez drżenie.

Zerknęła ku domowi. Nie zdziwiłbym się, gdybym zobaczył Charliego miażdżącego w biegu wilgotne
paprocie niczym rozjuszony byk. W takim scenariuszu to Bella byłabym czerwoną płachtą.

- Mam jeszcze jedno pytanie - zwróciłem się do Jacoba.

Sprawdzamy regularnie nasz teren, ale nie natknęliśmy się na żadne ślady Victorii. A jak to wygląda u
was? Odczytałem odpowiedź z myśli Indianina, ale ten i tak zabrał głos.

- Ostatni raz mieliśmy z nią do czynienia, kiedy Bella... kiedy Belli nie było. Udało nam się ją nabrać, że
się nam wymyka, a tak naprawdę ją otoczyliśmy. Zaciskaliśmy już stopniowo pętlę, szykując się do
ataku...

Ciarki przeszły Belli po plecach.

- ...ale wtedy wystrzeliła nagle jak Filip z konopi i dala drapaka. Stawiamy na to, że zwęszyła Alice i
zrejterowała. Od tamtej pory nie dala znaku życia.

- Rozumiem - stwierdziłem. - Jeśli kiedyś wróci, dajcie sobie z nią spokój. My się nią zajmiemy.

- Jest nasza! - zaprotestował Jacob. - Zabiła na naszym terytorium!

- Przes... – zaczęła dziewczyna, ale przerwał jej ojciec.

- BELLA, WIDZĘ JEGO SAMOCHÓD I WIEM, ŻE GDZIEŚ TAM JESTEŚ! JEŚLI W CIĄGU MINUTY NIE
WEJDZIESZ DO DOMU...

Charlie nie czuł potrzeby sformułowania groźby.

- Czas na nas - powiedziałem .

Patrzyła na Jacoba. Była rozdarta. Nie chciała kończyć tej znajomości.

- Wybacz, Bells - szepnął. - Żegnaj.

- Dałeś mi słowo - przypomniała mu w desperacji. - Będziemy nadal przyjaciółmi, prawda?

Jacob pokręcił powoli głową. Rozpacz chwyciła ją za gardło.

- Wiesz, jak bardzo starałem się dotrzymać tej obietnicy, ale teraz... nie widzę takiej możliwości.

Walczył ze sobą, żeby nie okazać, jak mu na mnie zależy, ale w końcu dał za wygraną i sztywna maska
znikła.

- Tęsknię za tobą - odczytała z ruchów jego warg.

Wyciągnął ku Belli rękę, jakby miał nadzieję, że okaże się dość długa, by ją nią dotknąć. Wyciągnęła
rękę i ona.

- Ja też za tobą tęsknię - wykrztusiła.

Mimo dzielącej ich odległości, czuła przeszywający go ból. Jego ból był jej bólem.

- Jake...

Chciała go przytulić i sprawić, by tak nie cierpiał. Znowu jąpowstrzymałem. Nawet nie zauważyła, że
przesunęła się do przodu.

- Możesz mnie puścić - powiedziała. - Tylko się pożegnamy.

Spojrzała na mnie ufnie. Była pewna, że zrozumiem. Zmroziło ją. To ja przywdziałem teraz chłodną
maskę.

- Nie ma mowy - oznajmiłem sucho.

- Puść ją! - zawołał Jacob, znowu się denerwując. - Sama tego chce!

W dwóch susach znalazł się przy nas. Jego oczy błyszczały zniecierpliwieniem.

Błyskawicznie zasłoniłem Belle własnym ciałem.

- Nie! Przestańcie!

- ISABELLO SWAN!

- Edward, pospieszmy się! Charlie jest wściekły! - Panikowała, ale tym razem już nie z powodu ojca. -
No, chodź już!

Uwiesiła się na mnie z całej siły. Nieco mnie to otrzeźwiło. Popychając Belle za sobą, zacząłem
ostrożnie się wycofywać. Cały ten czas bacznie obserwowałem Jacoba.

Indianin patrzył za mną tak, jakby chciał zabić mnie wzrokiem, ale tuż przed tym, jak przesłoniły go
drzewa, na jego twarzy pojawił się nagle grymas bólu.

Wiedziałem, że ten widok będzie ją prześladował, dopóki nie zobaczy swojego przyjaciela
uśmiechniętego.

Gdyby nie to, że idąc, mocno ją do siebie przytulałem, jak nic by się rozszlochała.

W najbliższej przyszłości musiała się zmierzyć z wieloma problemami.

Jej najlepszy przyjaciel wolał się do niej nie zbliżać.

Wszystkim jej bliskim zagrażała Victoria.

Ją samą, jeśli nie zostałaby wampirem, mogli zabić Volturi.

Same poważne problemy, kwestie życia i śmierci.

Ścisnąłem jej dłoń.

- Jestem przy tobie.

Wzięła głęboki wdech.

Tak, tego powinna była się uczepić.

Tak długo, jak byłem przy niej, jak tuliłem ją do siebie, była gotowa stawić czoła każdemu i
wszystkiemu.

Ściągnąwszy łopatki, wyszła naprzeciw przeznaczenia ze mną u swego boku.