MARGIT SANDEMO

SAMOTNY WILK

Z norweskiego przełożyła

LUCYNA CHOMICZ - DĄBROWSKA

POL - NORDICA

Otwock 1998

ROZDZIAŁ I

Młody mężczyzna stal jak skamieniały, bezradnie prześlizgując się wzrokiem po

niewielkiej mrocznej izbie. W jego oczach czaiła się rozpacz. Znikąd pomocy. We

wszechogarniającej ciszy świtu nawet morze jakby zamarło, a mewy umilkły.

Już trzeci dzień stary rybak leżał nieruchomo w łóżku. Nie podnosił powiek, wydawał

się zimny i obcy.

Młodzieniec nie raz już zetknął się ze śmiercią. Widział martwe ryby i ptaki. Ale to nie

to samo! Staruszek przecież stanowił dla niego jedyną podporę, nie powinien był więc

umierać!

Teraz pozostawało jedynie zapewnić mu godny pochówek.

Zwykle kiedy starzec wypływał łodzią do miasta, żeby wymienić suszone ryby na

żywność i rzeczy potrzebne na odludziu, zakładał odświętne ubrania. Nigdy jednak nie

zabierał ze sobą swego młodego podopiecznego. Dawał mu jedynie do zrozumienia, że w

mieście żyją ludzie i nie można im się pokazać w byle jakich łachach.

Młodzieniec przeszukał komodę. W słabym świetle budzącego się dnia, wdzierającego

się przez uchylone drzwi, z trudem rozróżniał przedmioty. Znalazł spraną koszulę i chustkę,

którą rybak od święta zawiązywał na szyi.

Idąc w stronę łóżka, zatrzymał się z wahaniem przy stole. Tuż przed śmiercią

staruszek wskazał palcem na zawiniątko i skinięciem głowy dał znak wychowankowi, że to

dla niego.

Chłopak wziął do ręki pakunek i popatrzył nań ze zdziwieniem, a gdy obrócił go w

dłoniach, szmata rozwinęła się i odsłoniła pięknie rzeźbioną szkatułkę, na której wyryto sześć

tajemniczych znaków. Nie miał pojęcia, co one oznaczają, nie potrafił czytać. Jednak dziwny

przedmiot obudził na moment drzemiące gdzieś głęboko w pamięci nikłe wspomnienie.

Niezdarnie owinął z powrotem szkatułkę i ukrył za połami koszuli

Jeszcze raz omiótł spojrzeniem izbę i nagle jego twarz rozjaśniła się w uśmiechu.

Podszedł do ściany, na której wisiał osobliwy obrazek, i szorstkimi od ciężkiej pracy dłońmi

pogładził delikatnie papier. Rysunek, wykonany dziecięcą ręką, ale z dużym talentem,

przedstawiał samotnego wilka wyjącego do księżyca. Oczy zwierzęcia, utkwione nieruchomo

w mistycznej bladej tarczy na niebie, wyrażały niemal ludzką rozpacz.

Młodzieniec zdjął ze ściany rysunek i zwinąwszy go w rulon, wetknął za pazuchę.

Potem przebrał starca i ostrożnie przeniósł jego kruche ciało do łodzi. W kilka chwil później

odbił od brzegu i mocno uderzając wiosłami, pośpiesznie oddalił się od wyspy.

Słońce stało wysoko na niebie, kiedy łódź przybiła do przystani w miasteczku.

Przenikliwy odór smoły i ryb uderzał w nozdrza. Chłopak z trudem łapał oddech. Zewsząd

otaczały go ludzkie głosy.

A więc tak ludzie rozmawiają ze sobą!

Gromada mężczyzn ze zdumieniem przyglądała się wysokiemu, prostemu jak struna

młodzieńcowi, który podszedł do nich niepewnym krokiem. Ktoś rzucił kpiącą uwagę, ale

gdy obcy przybysz podniósł na niego niewinny wzrok, zawstydzony żartowniś spuścił oczy.

Kiedy zgromadzeni na kei rybacy przyjrzeli się dokładniej, kogo nieznajomy niesie na rękach,

rozległy się okrzyki:

- Ależ to stary Angus!

- Nie żyje!

- Co to za Angus? - zapytał obcy w tych stronach mężczyzna.

- Eee... To dziwak. Głuchoniemy. Mieszkał sam na niewielkiej wyspie z dala od ludzi.

Stary rybak, odmieniec...

Młodzieniec patrzył to na jednego, to na drugiego. Rozumiał ich, rozmawiali w taki

sam sposób, w jaki on myślał.

Wiedział, że ma głos. Ale nie potrzebował go używać, przebywając ze staruszkiem.

Tylko czasem, gdy nieoczekiwanie nachodziła go niepojęta tęsknota, stawał na brzegu morza

i wykrzykiwał w stronę horyzontu swą bezsilność.

Własny krzyk - to był jedyny głos, który słyszał.

Rybacy z największą ostrożnością wzięli od młodzieńca ciało staruszka. Chłopak

pokiwał głową uspokojony.

- Biedny stary - powiedział któryś z miejscowych. - Musimy się chyba zatroszczyć o

jego pochówek. Był przecież zupełnie sam.

- Ciekawe, czy miał pieniądze? - mruknął inny.

- E, skąd! Całe życie klepał biedę.

- Nieprawda! Pamiętacie? Wiele lat temu Angus szastał na prawo i lewo srebrnymi

monetami.

- Te pieniądze dawno się rozpłynęły - zażartował stary rybak.

- Kim jest ten młodzik, który przywiózł ciało? Trzeba go zapytać!

Odwrócili się, ale nieznajomy zniknął. Rybacy wzruszyli obojętnie ramionami, po

czym udali się do miasteczka, by przygotować wszystko do ostatniej drogi Angusa.

„Sandra wszystko potrafi! Sandra poradzi sobie w każdej sytuacji! Nigdy nie traci

zimnej krwi!” - mawiali zwykle przyjaciele dziewczyny.

Teraz jednak sprawy przybrały fatalny obrót.

Ojciec Sandry na wieść o bankructwie popełnił samobójstwo i dziewczyna musiała

stanąć twarzą w twarz z rozwścieczonymi wierzycielami, którzy zażądali spłaty długów. Jej

rodzinny dom, piękna ogromna posiadłość, poszedł pod młotek wraz z meblami i innymi

przedmiotami, do których dziewczyna była tak bardzo przywiązana. Cały majątek skurczył

się i zniknął. Zniknęli też przyjaciele.

Sandra nie wiedziała, co sądzą o jej nowej sytuacji, po strasznej tragedii bowiem nie

spotkała żadnego z nich. Najbardziej obawiała się reakcji Stephena.

Przybył do dworu już po licytacji. Spacerował po pustych pokojach ograbionych bez

najmniejszych skrupułów przez ostatniego wierzyciela, po którego wyjeździe Sandrze ostało

się niewiele ponad suknię, w którą była ubrana.

Dziewczyna starała się zapanować nad sobą, by nie pokazać, jak bardzo jest jej ciężko.

Dobrze wiedziała, po co przyjechał Stephen. Czuła się upokorzona i przygnębiona, ale

mimo to dumnie trzymała głowę. Zauważyła, że Stephen jest spocony ze zdenerwowania, ale

nie zamierzała mu niczego ułatwiać.

- Jak przypuszczam, pragniesz odwołać nasze zaręczyny? - zapytała jednak bez

ogródek.

Wzdrygnął się, a na jego urodziwej twarzy pojawiła się irytacja. Sandra zepsuła mu

starannie przygotowane przemówienie.

- Skądże - zaprzeczył pośpiesznie. - Sądzisz, że opuściłbym cię w takiej sytuacji?

Zastanawiałem się jedynie, czy nie moglibyśmy przesunąć nieco terminu ślubu. Nie ma to

żadnego związku z twoimi kłopotami, po prostu jestem obecnie bardzo zajęty.

Właściwie prawie mu współczuła. Choć bardzo marzyła o miłości, dobrze wiedziała,

że Stephen nigdy tak naprawdę jej nie kochał i zaręczył się z nią jedynie dla majątku.

Niejeden raz podczas przyjęć i balów słyszała za plecami szepty: „Ta Sandra Winter jest

zimna niczym nazwisko, które nosi... a przy tym nie grzeszy urodą. Co ten Stephen w niej

widzi? Na pewno chodzi mu tylko o posag!”

To prawda, że nie była zdolna do uczuciowych burz. Jej ojciec, niegdyś oficer,

wcześnie obarczony odpowiedzialnością za córkę, wychowywał ją bardzo surowo.

Nieustannie upominał ją, by pamiętała, jakie zachowanie przystoi pannie z dobrego domu.

Postępowała więc zgodnie z jego oczekiwaniami. Podstawiała Stephenowi do

pocałunku policzek i tłumaczyła się bólem głowy, ilekroć narzeczony pragnął zostać z nią

sam na sam. Nic dziwnego, że nie zdobyła jego serca.

Rozmowa z narzeczonym zaczynała jej ciążyć. Czuła się zażenowana. Niezbyt

wylewny w okazywaniu swych uczuć Stephen teraz bardziej niż kiedykolwiek wydawał się

nieszczery. W końcu pożegnali się bez scen. Na twarzy Stephena odmalowała się taka ulga, że

dziewczyna z trudem skryła pełen goryczy uśmiech.

Pogrążona w zadumie podeszła do lustra.

Pomyślała z żalem, że nie jest zbyt urodziwa.

Wysoka i szczupła, zawsze wyprostowana jak struna, wszelkie uczucia skrywała pod

maską chłodu i opanowania.

Miała miedzianorude, gładko uczesane włosy, zielone oczy, lekko ukośne brwi i

niewielki kształtny nos. Lekko wystające kości policzkowe i zaciśnięte usta nadawały jej

twarzy surowy wyraz.

Kołatanie u drzwi wejściowych odbiło się głuchym echem o puste ściany domu.

- O, nie - wyszeptała, przymykając oczy. - Dość już na dzisiaj gości!

W chwilę później w salonie pojawił się wysoki ciemnowłosy mężczyzna o poważnym,

nieco zgorzkniałym wyrazie twarzy. Witając się, podał swe nazwisko: Colin Hall. Przyjrzała

mu się z uwagą. Zaintrygowały ją jego ciemne oczy i badawcze spojrzenie, w

przeciwieństwie do sprawy, z którą przyszedł.

Okazało się, że ojciec Sandry był mu winien tyle pieniędzy, iż dziewczyna,

usłyszawszy sumę, poczuła, jak nogi się pod nią uginają. Dopiero co przejrzała księgi

rachunkowe i wyliczyła, że dochód ze sprzedaży dworu wraz z całym majątkiem z trudem

pokryje długi ojca. Teraz jednak sytuacja była beznadziejna.

- Oczywiście postaram się zwrócić pieniądze, które się panu należą - powiedziała

zrezygnowana - chwilowo jednak nie widzę możliwości...

Gość rozejrzał się po pustym salonie.

- Jak widzę, wszystko zostało już zabrane - stwierdził.

- Tak. Wszystko poszło na spłatę długów mojego ojca. Pragnę wypełnić wszelkie jego

zobowiązania. Nie miałam pojęcia, że ojciec i panu zalegał z płatnościami.

- Byłem za granicą. Czy stajnie także opróżniono?

- Tak, konie zostały sprzedane wraz z całym dworem. Najpóźniej jutro muszę się stąd

wyprowadzić.

- W takim razie w jaki sposób zamierza pani mnie spłacie?

- Nie wiem jeszcze, ale na pewno jakoś zdołam to uczynić.

W ciemnych oczach nieznajomego pojawił się błysk sympatii.

- Samobójstwo to najprostsze rozwiązanie, pozwala uciec od odpowiedzialności. Tyle

tylko, że cierpią na tym najbliżsi.

- Mój ojciec zawsze troszczył się o mnie najlepiej, jak potrafił - wybuchnęła

dziewczyna z gniewem w głosie. - Nie wierzę, by w pełni był świadom tego, co robi, w chwili

gdy targnął się na życie.

Gość pokiwał bez przekonania głową, nie spuszczając z niej wzroku. W tym samym

momencie Sandra uzmysłowiła sobie, że rozmawia z lordem Colinem Hallem, właścicielem

Elms of Goram, największej posiadłości w okolicy.

Dreszcze przeszły dziewczynie po plecach, gdy przypomniała sobie okropne plotki,

które krążyły o Elms of Goram. Ten dwór dotknęła straszna tragedia: z licznej rodziny ostało

się tylko troje jej członków: lord Colin Hall, jego niezamężna siostra i ich macocha. Sandra

słyszała, że lord Colin był żonaty, ale jego żona uciekła z kochankiem. Przed dwudziestu laty

wybuchł w okolicy wielki pożar. Chyba właśnie wtedy zginęli w płomieniach członkowie

rodziny lorda. Jego młodszy brat, wówczas jeszcze dziecko, był z guwernantką w mieście.

Pobiegł im na ratunek ojciec Colina, ale żadne z tej trójki nie ocalało. Ogień dosięgnął także

Elms of Goram. Co prawda pałac uratowano, ale sąsiedni budynek spłonął doszczętnie.

Zginęli w nim wdowa po stryju Colina i jej dziecko.

Odtąd w wielkim pałacu mieszkało troje samotnych ludzi...

- Co zamierza pani teraz uczynić? - przerwał jej rozmyślania głos gościa.

- Nie wiem.

- Dokąd się pani przeniesie? Ma pani rodzinę, przyjaciół?

- Nie mam krewnych, a moi przyjaciele nagle zniknęli.

- Przyszedł mi do głowy pewien pomysł, ale proszę obiecać, że się pani nie obrazi, w

razie gdyby... - zaczął z wahaniem.

Kiwnęła głową na znak, że się zgadza, i popatrzyła na niego wyczekująco.

- Moja macocha, która notabene jest siostrą zmarłej matki, ma już swoje lata i nie ze

wszystkim sobie radzi. Pomaga jej moja siostra Moira, ale to raczej nie najszczęśliwsze

rozwiązanie. Moira robi to niechętnie i nawet nie próbuje ukryć niezadowolenia. Zresztą

siostra w ogóle odznacza się dość trudnym charakterem i dlatego też nie udaje nam się przez

dłuższy czas utrzymać służby.

Sandra słuchała lorda z rosnącą niechęcią.

- Czy zgodziłaby się pani zamieszkać u nas i zaopiekować moją macochą? Przydzielę

pani osobne pomieszczenia, a pensję, którą powinienem pani wypłacać, potraktujemy jako

spłatę długu.

Wszystko w dziewczynie protestowało.

Nie mogę! myślała. Nie wyobrażam sobie, bym mogła pracować dla kogoś. Przez całe

życie na każdym kroku mi usługiwano. Jak więc bym zniosła polecenia wydawane mi przez

innych? Nawet gdybym bardzo się starała, to przecież nie jestem w stanie w tak krótkim

czasie zmienić swej mentalności i nawyków.

Poza tym Sandra wiele słyszała na temat Colina Halla. Odkąd uciekła od niego żona,

krążyły plotki o jego licznych podbojach wśród panien z wyższych sfer. Rzeczywiście był

niezwykle przystojny, musiała sama to przyznać, ale właśnie także z tego powodu nie miała

ochoty zamieszkać z nim pod jednym dachem.

Nie potrafiła rozszyfrować nieprzeniknionego spojrzenia, jakim ją obrzucił.

Ponieważ milczała, mówił dalej przyjaznym tonem:

- Doskonale rozumiem, że musi się pani trochę zastanowić nad moją propozycją. Nie

oczekuję natychmiastowej odpowiedzi. Pragnę jedynie zapewnić, że drzwi do mojego domu

zawsze stoją otworem. Może pani podjąć u mnie pracę. Proszę to przemyśleć, panno Winter.

Nie wiem, co innego może uczynić młoda kobieta pozbawiona krewnych, przyjaciół i domu.

Co prawda w mieście znajduje się przytułek dla samotnych niewiast, ale nie sądzę...

Sandra w zamyśleniu zagryzła wargi.

- Mój ojciec uważał, że zapewnił mi znakomite wychowanie - odrzekła po chwili. -

Wiem wszystko o etykiecie obowiązującej w wyższych sferach. Mówię po francusku, potrafię

tańczyć, haftować, grać na szpinecie i tym podobne. Z woli ojca dorastałam pod kloszem, nie

mam więc pojęcia o prawdziwym świecie. Bardzo jestem wdzięczna za pańską propozycję,

lordzie Hall, muszę ją jednak dokładnie rozważyć. Poza tym spróbuję wykorzystać inne

możliwości. Mam nadzieję, że mnie pan zrozumie.

- Oczywiście. Proszę jednak zachować ostrożność. Młoda niedoświadczona kobieta

może łatwo napytać sobie biedy.

Sandra, odprowadzając wzrokiem lorda Halla, postanowiła w duchu, że musi sobie

poradzić. Ten człowiek chciał ją tylko nastraszyć! Po prostu potrzebuje kogoś do usługiwania

staruszce, ponieważ służba nie zagrzewa długo miejsca u niego w pałacu. Inne powody, jakie

przedstawił, to czysty wymysł. Za żadne skarby nie skończy jako służąca w Elms of Goram!

Sandra z ciężkim sercem opuszczała rodzinny dwór, który teraz stał się własnością

zupełnie obcych ludzi. Ani razu nie obejrzała się za siebie.

Jesień rozpłomieniła się czerwienią i złotem, tuż przy drodze pasło się stado saren.

Dziewczyna uśmiechnęła się. Jak zwykle na widok zwierząt jej twarz złagodniała. Takiej

Sandry nie znali jej tak zwani przyjaciele, którzy uważali dziewczynę za osobę chłodną,

zachowującą dystans wobec otoczenia. Ona sama zaś nigdy nie starała się nawet przekonać

ich, że nie mają racji.

Cały dobytek Sandry pomieścił się w jednej walizce, która jednak w miarę

pokonywania kilometrów stawała się coraz cięższa. Dziewczyna postanowiła zatrzymać się

na jakiś czas w miasteczku, by otrząsnąć się po tragicznych zdarzeniach i zorientować lepiej

w sytuacji. Nie kusiła jej zbytnio propozycja pracy we dworze Elms of Goram. Na samą myśl

o tym, jak bardzo zmieniłoby się jej życie, czuła się nieprzyjemnie poruszona. Ona służącą!

Niedoczekanie!

W swej naiwności nie przypuszczała nawet, jakie napotka przeszkody. Jak można

wynająć pokój czy jakiekolwiek inne pomieszczenie, jeśli się nie ma pieniędzy? Sandrze

zawsze wydawało się czymś najbardziej naturalnym na świecie, że jej życzenia są

natychmiast spełniane i nigdy nawet przez myśl jej nie przeszło, że należy za to płacić.

Nie spodziewała się też, że w mieście spotka ją takie przykre powitanie. Wszak Sandrę

Winter zawsze wszyscy traktowali z wielką uprzejmością, wręcz uniżenie. Szybko się jednak

przekonała, że powinna wymknąć się z domu nocą, by pod osłoną ciemności odejść jak

najdalej od rodzinnych stron.

Zatrzaskiwano jej drzwi przed nosem. Ludzie przyglądali się jej bezczelnie lub też

odwracali się z niemą pogardą. Z początku ją to złościło, ale wnet gniew przemienił się w

głęboki niepokój.

Jednak największy szok przeżyła, mijając dom na rogatkach miasteczka, przed którym

stało kilka kobiet. Jedna z nich zawołała:

- Patrzcie no! Kogo widzą moje oczy? Jej Wysokość! Jak się czujesz, będąc jedną z

nas?

Sandra zatrzymała się i głęboko wstrząśnięta odwróciła za siebie.

Zachęcona szyderczym śmiechem swych towarzyszek chuda, wynędzniała kobieta

podeszła do Sandry i wysyczała przez zęby:

- Przeklęta paniusia w rękawiczkach! Pewnie teraz skończą się wreszcie twoje

przejażdżki konne przez miasto? Zadzierałaś nosa, nigdy nawet na nas nie spojrzałaś! Masz,

na co zasłużyłaś!

- Kłaniałyście się mi zawsze nisko - wykrztusiła wreszcie Sandra, ochłonąwszy nieco.

- Ale to pewnie tylko z powodu moich pieniędzy?

Pod wpływem zdecydowanego wzroku Sandry zbita z tropu kobieta uciekła

spojrzeniem. Tymczasem nadeszło dwóch mężczyzn.

- Zawsze miałem chęć sprawdzić, jak się przytula taką elegancką lalunię - odezwał się

szyderczo jeden z nich. - Chodź tu bliżej, panienko, dostaniesz całusa, którego nie zapomnisz

do końca życia!

Ręka, która dawno nie miała kontaktu z mydłem i wodą, objęła Sandrę.

Dziewczyna aż zadrżała z obrzydzenia. Wyrwała się i ruszyła pędem przed siebie,

słysząc za plecami prostacki śmiech. Kątem oka spostrzegła, że mężczyźni ruszają za nią w

pogoń.

Przerażona, biegła drogą, zostawiając za plecami miasteczko. Ciężka walizka uderzała

ją o łydki. Zdawała sobie sprawę, że powinna ją zostawić, ale nie miała odwagi. Uświadomiła

sobie bowiem nagle z całą jaskrawością, że jest to cały majątek, jaki posiada.

Skręciła z drogi na wąską leśną ścieżkę. Ścigający ją mężczyźni zaśmiali się z

nadzieją w głosie. Bawili się z nią w kotka i myszkę. Kiedy na moment dziewczyna straciła

ich z oczu, cisnęła walizkę w krzaki. Teraz mogła poruszać się znacznie szybciej. Głosy za nią

trochę przycichły.

Ścieżka przez cały czas pięła się pod górę. Sandra zatrzymała się na chwilę zasapana i

rozejrzała się wokół badawczo. Gdzie jestem? pomyślała. Często jeździła konno przez las,

znała więc okolicę, jednak, uciekając w popłochu, straciła całkiem orientację w terenie.

Ucichło. Może mężczyźni zrezygnowali z pościgu?

Otaczał ją gęsty las. Co robić? Wąska ścieżka prowadzi chyba w stronę pokrytej

wrzosem łąki rozciągającej się pomiędzy wzniesieniami i dalej do...

Przypomniały jej się na pół zapomniane urywki rozmów, zasłyszane pogłoski,

ściszone szepty o tym okropnym, tajemniczym miejscu. Zdaje się, że ten osobliwy azyl miał

za patrona świętego Krzysztofa. Mury średniowiecznego klasztoru ofiarowały schronienie

różnym społecznym wyrzutkom: umysłowo chorym, kalekom, a także niebezpiecznym

przestępcom. Przyprowadzano tu wszystkich, których z różnych powodów trzeba było ukryć

przed światem. A w pobliżu klasztoru, w skleconych z niczego chatach, osiadali ludzie, którzy

sami skazywali się na życie poza społeczeństwem: nieudacznicy, słabeusze, wreszcie tacy,

którzy kryli się przed stróżami prawa. Ta mieszanina losów czyniła z klasztoru świętego

Krzysztofa przerażające miejsce, nad którym ciążyła zła sława.

Sandra słyszała także o dziwnym duchownym, który poświęcił swe życie, by służyć

wszystkim tym ludziom. Nazywał się ojciec Andrzej. Czyż mógł wiele zdziałać? Starał się

wybierać najlepszych i obdzielać ich swoistym życiowym posłannictwem. O „niewidzialnych

pomocnikach” z klasztoru wiedzieli wszyscy. Nocami wspierali oni biedaków z parafii:

wieśniaków, którzy sami nie dawali rady ze zwózką siana do stodoły, wdowy, które nie były

w stanie zapewnić bytu swym dzieciom, i wszystkich tych, którzy potrzebowali pomocy.

Ci cisi, niewidzialni pomocnicy nie chcieli zapłaty, choć sami nie mieli grosza przy

duszy. Ich wsparcie przyjmowano z wdzięcznością pomieszaną ze strachem, ale nikt nigdy

nie został odprawiony z kwitkiem, kiedy szukał ratunku u ojca Andrzeja.

- Nie wolno ci jeździć konno w pobliżu klasztoru świętego Krzysztofa - ostrzegał ją

zawsze ojciec. - Tam na wzgórzu ulokowała się największa hołota. Trzymaj się z daleka od

tego miejsca!

Nagle znów usłyszała za plecami męskie głosy. Co robić? pomyślała w panice. Nie

mogę przecież iść ścieżką, która prowadzi do klasztoru!

Weszła w gęstwinę i zaczęła się przedzierać przez zarośla. W podartej sukience, z

twarzą i dłońmi podrapanymi do krwi, parła desperacko do przodu. W pewnej chwili, kiedy

obejrzała się za siebie, nieoczekiwanie straciła grunt pod nogami i runęła w przepaść.

Usiłowała się czegoś przytrzymać, ale ręce natrafiły na próżnię i potoczyła się w dół. Zaraz

potem otoczył ją zbawienny mrok.

ROZDZIAŁ II

Sandra odzyskała przytomność, zachłysnąwszy się wodą, którą ktoś wlewał jej do ust.

Kiedy otworzyła oczy, w bladej poświacie księżyca ujrzała nad sobą twarz okoloną jasną

aureolą włosów. Nieznajomy podtrzymywał ją, a jego uśmiech wydawał się taki łagodny i

pełen czułości, że Sandra zapomniała o lęku.

Na nagim ramieniu poczuła dotyk szorstkiej tkaniny. Spod przymrużonych powiek

przyjrzała się dokładniej swemu wybawcy. Był to młody mężczyzna o czystych klasycznych

rysach i niewinnym spojrzeniu dziecka.

Gdy spróbowała się podnieść, potrząsnął ostrzegawczo głową, a w jego oczach

pojawiło się zatroskanie.

Sandra nie była w stanie powstrzymać cichego jęku, jaki wydobył się jej z ust. Bolało

ją całe ciało, poobijane na skutek upadku ze skarpy. Najbardziej dokuczał jej stłuczony łokieć.

Zauważyła, że jest owinięty mchem i liśćmi.

Nieznany opiekun pogładził dziewczynę po włosach, niezdarnie, jakby do tego nie

przywykł, a potem podrapał ją za uchem.

- Kim jesteś? - zapytała.

Uśmiechnął się promiennie, ale nic nie odpowiedział.

Nie potrafi mówić, uświadomiła sobie i nagle ją olśniło.

- Jesteś z klasztoru świętego Krzysztofa?

Pokiwał energicznie głową, ale z jego ust nie wydobyło się żadne słowo.

Słyszy, ale nie mówi, pomyślała z rosnącym niepokojem. To dziwne. Może to jakiś

złoczyńca, któremu za karę obcięto język?

Zaraz jednak porzuciła tę obawę. Prosty habit, jaki miał na sobie nieznajomy,

wskazywał raczej na coś innego.

- Jesteś jednym spośród „niewidzialnych pomocników” od ojca Andrzeja, prawda?

Uśmiechnął się znowu i dał jej znak, by spróbowała wstać. Dźwignęła się, ale tylko

przez moment zdołała utrzymać równowagę. Młodzieniec, widząc, jak się zachwiała,

pośpiesznie przyszedł jej z pomocą. Nagle cofnął się jak oparzony. Nim zdążyła pojąć, o co

mu chodzi, ponownie zaskoczył ją swym zachowaniem.

Dotknął dłonią jej piersi i odsunął się gwałtownie o parę kroków. Jego twarz,

oświetlona bladym światłem księżyca, wyrażała głęboką trwogę. Patrzył na nią zdumionym,

nie pojmującym niczego spojrzeniem, ale jednocześnie chłonął zafascynowany każdy

szczegół jej ciała.

Poczuła się tak zażenowana, że na moment zapomniała o bólu.

- Przestań się na mnie gapić! - wybuchnęła zirytowana..

Młodzieniec, boleśnie dotknięty, odwrócił wzrok.

Nagle Sandra przypomniała sobie pewne zdarzenie z dzieciństwa. Ona, radosna,

ruchliwa dziewczynka, biega za rękę ze służącym, a w uszach dźwięczą jej karcące słowa

ojca:

- Sandra! Natychmiast do mnie!

Dostała lanie, a za karę zamknięto ją w pokoju.

Wraz z upływem lat coraz mniej było w niej prawdziwej radości. Pod sztucznym

uśmiechem przylepionym do twarzy skrywała strach.

A teraz oto stoję w ponurym lesie razem z obcym mężczyzną o smutnych oczach,

młodzieńcem wywodzącym się ze świata, którego nie znam, pomyślała z goryczą.

- Chyba muszę już iść... - zaczęła, a głos na moment jej się załamał. - Wybacz mi,

proszę, że zapomniałam ci podziękować za pomoc. To miło z twojej strony.

Zerkał na nią z ukosa, zawstydzony. Sandra domyśliła się, że miotają nim

przeciwstawne uczucia: chęć pomocy i strach, że uczyni coś nie tak i narazi się na jej gniew.

- Trudno mi utrzymać równowagę - odezwała się z wymuszonym uśmiechem. - Czy

mógłbyś mi pomóc?

Jego oczy na nowo rozbłysły. Z niezwykłą ostrożnością ujął ją za rękę i wskazał

kierunek.

- Do klasztoru świętego Krzysztofa? Nigdy! - zaprotestowała.

Popatrzył ze zdumieniem na dziewczynę.

- A zresztą - westchnęła. - Szczerze mówiąc, nie mam dokąd pójść. Nie wiem, kto

mógłby mi pomóc.

Uśmiechnął się znów, jakby chciał dodać jej otuchy i zapewnić, że przy nim nie ma się

czego bać. Ustąpiła więc i z drżącym sercem pozwoliła się poprowadzić w stronę klasztoru.

Myślała, że śni. Czuła się tak, jakby leżała w swoim łóżku w rodzinnym domu

dręczona koszmarem: oto nieznany człowiek w habicie prowadzi ją nocą do budzącego grozę

miejsca. Przeżycia ostatniej doby wydawały się Sandrze tak bardzo oderwane od

rzeczywistości, że nie chciała wierzyć, by mogły być realne.

Dziwiła się tylko, że nie boi się bardziej. Zerkała ukradkiem na swego dziwnego

towarzysza. Był bosy, najwyraźniej zresztą do tego przywykł. Mocne, zwinne stopy zapewne

nigdy nie były krępowane butami Spod przykrótkiego habitu, przewiązanego w pasie

sznurem, wystawały sięgające do pół łydki nogawki płóciennych portek. Już bardziej licho

nie można było być odzianym. Jednak Sandra nie odczuwała zwykłej pogardy dla ubóstwa,

przeciwnie - naszła ją przemożna ochota, by uścisnąć mocniej dłoń młodzieńca i przytulić się

do niego. Stłumiła jednak w sobie tę chęć.

Nie przypuszczała, że znajdują się tak blisko klasztoru. Zaledwie po kilku minutach,

gdy wyszli z lasu, zza wyłaniających się z mroku wzniesień dobiegły ich stłumione krzyki i

żałosne wołania. Dziewczyna zatrzymała się gwałtownie, ale nieznajomy objął ją ramieniem i

przygarnął do siebie. Na policzku poczuła szorstkie płótno. Nie opierała się, wyczuwała, że

młodzieniec, choć sam jest przerażony, stara się ją chronić. Poklepał ją leciutko po głowie, tak

samo jak uczynił już wcześniej.

Zdecydowanym ruchem uwolniła się z jego objęć i kiwnęła głową na znak, że jest

gotowa do dalszej drogi.

W kilka minut później oczom idących ukazała się niewielka dolina, w której wznosiła

się stara, na wpół zrujnowana budowla, otoczona wysokim murem. To właśnie stamtąd

dochodził żałosny chór ludzkich głosów.

Sandra nigdy nie zastanawiała się nad losem ubogich, a tym bardziej nie zaprzątała

sobie głowy żebrakami i kalekami. W przypływie wielkoduszności co najwyżej kazała

czasem słudze rzucić trochę grosza biedakowi, sama jednak nawet nie spoglądała w jego

stronę.

Widok, który ukazał się jej oczom, sprawił, że poczuła ucisk w gardle. Stała jak wryta

i z przerażeniem patrzyła na nędzne szałasy sklecone pod klasztornymi murami.

Młodzieniec pociągnął ją w bok od ścieżki prowadzącej do klasztoru. Popatrzył na

dziewczynę i pokręcił głową. Zrozumiała, że przestrzega, by tamtędy nigdy nie chodziła.

Palcem wskazał zaś na cel ich wędrówki: kawałek dalej na wzgórzu, wokół

niewielkiej kaplicy, stały niskie domki.

Sandra dopiero teraz uświadomiła sobie w pełni powagę swego położenia. Zaledwie

kilkanaście godzin temu opuściła bezpieczny dom i wyruszyła w świat, przed którym zawsze

przestrzegał ją ojciec. I od razu poniosła całkowitą klęskę. A sądziła, że sobie poradzi. W

przypływie samokrytycyzmu przyznała sama przed sobą, że zupełnie brakuje jej

doświadczenia. Jakże naiwna była, sądząc, że w miasteczku zostanie przyjęta z otwartymi

rękami! Dopiero teraz pojęła, jaki jest stosunek prostych ludzi do uprzywilejowanej klasy.

Rozumiała ich złośliwą satysfakcję i radość z jej nieszczęścia. Ona - która zawsze wyobrażała

sobie, że jest obiektem podziwu i zazdrości pospólstwa - doznała doprawdy brutalnego

przebudzenia.

Na domiar wszystkiego znalazła się w tym strasznym klasztorze!

Kolejny raz zdumiała ją własna reakcja: właściwie nie odczuwała lęku. Ciepła dłoń,

trzymająca jej własną, działała na nią uspokajająco. Nie bała się tego dziwnego

nieznajomego. Chyba przez ten jego uśmiech i jasne szczere spojrzenie...

Co prawda przemknęło jej przez myśl, że może chłopak jest upośledzony albo

opóźniony w rozwoju, ale intuicyjnie wyczuwała w nim prostotę i dobroć. Księżyc oświetlał

jego twarz, a dziewczynie wydawało się, że w oczach młodzieńca czai się głęboka troska. Nie

krył swego zachwytu dla niej. Wyraźnie też uważał się za jej obrońcę i opiekuna. Raz po raz z

klasztoru, który teraz mieli za plecami, dolatywały ich przeraźliwe krzyki, a wówczas chłopak

przyciskał ją mocniej. Uratował ją i czuł się za nią odpowiedzialny.

Minęli pole, na którym rosło zboże, potem ogródek z ziołami i sad. Mieszkańcy doliny

byli samowystarczalni. Między chatami stojącymi wokół kapliczki znajdowała się też stodoła

i stajnia. Stanęli przed drzwiami niskiego budynku mieszkalnego. Opiekun Sandry zapukał, a

po chwili otworzył im niewysoki siwy mężczyzna w habicie.

- Ależ, mój drogi - szeptem odezwał się do towarzysza Sandry. - Co ty wyprawiasz?

Przecież wiesz, że nie wolno tu nikogo przyprowadzać, a szczególnie...

- Przepraszam - przerwała dziewczyna zakonnikowi, widząc nieszczęśliwą minę

swego wybawcy. - Proszę pozwolić mi wszystko wyjaśnić!

I w kilku słowach przedstawiła swoją historię.

- Sandra Winter! - zawołał poruszony mnich. - Z tego dużego majątku? Muszę

przyznać, że nie słyszałem o tragedii dziedzica! Wejdź do środka, moje dziecko. Spróbuję cię

jakoś przemycić do mojej celi. Tylko po cichu! Jestem ojciec Andrzej.

Kiedy w swym skromnym pomieszczeniu zakonnik przygotowywał posiłek, Sandra

poczuła nagle dojmujący głód. Drżała na całym ciele, nie mogąc się uspokoić. Zapewne

dopiero teraz nastąpiła reakcja na przykre przeżycia minionego dnia. Nie wolno mi się

załamać, pomyślała i wyciągnęła bezradnie rękę do swego wybawcy. Chłopak ścisnął jej dłoń,

aż zabolało. Ból jednak pomógł jej wziąć się w garść. Wyprostowała się dumnie, tak jak

zawsze uczył ją ojciec, i cofnęła rękę, zawstydzona, że szuka wsparcia u nędzarza.

- To nie było potrzebne, panno Sandro - powiedział łagodnie ojciec Andrzej, który

obserwował tę scenkę. - Nasz młody przyjaciel nie wyznaje się na konwenansach i różnicach

społecznych. Chyba nie chce go pani urazić?

Odwróciła się do chłopaka, który stał ze wzrokiem wbitym w podłogę.

- Wybacz mi - poprosiła Sandra, a kiedy podniósł głowę, popatrzyła mu prosto w oczy.

- Bardzo mi przykro. Ale rozumiesz... Niełatwo z dnia na dzień się zmienić. Przez całe życie

wychowywano mnie w pogardzie dla ludzi niższych stanem. Teraz się całkiem w tym

wszystkim pogubiłam.

Choć tak naprawdę kierowała swoje słowa do zakonnika, przez cały czas spoglądała

na młodzieńca. Mimo że wszystko w niej protestowało, zmusiła się, by podać mu rękę.

Siedzieli obok siebie na ławie zbitej z nie heblowanych desek. Chłopak niepewnie położył

swoją dłoń na jej dłoni, a wtedy Sandra po raz pierwszy od bardzo długiego czasu poczuła

odprężenie i ulgę. Nareszcie zrozumiała, że znalazła się wśród ludzi, kierujących się innymi

zasadami niż przedstawiciele wyższych sfer, w których towarzystwie dotąd się obracała.

Dostali po kubku herbaty ziołowej i po kromce razowego chleba. Młodzieniec nie

spuszczał oka z dziewczyny, pilnując, by niczego jej nie brakło. Chciał jej nawet przytrzymać

kubek.

Kiedy skończyli posiłek, zakonnik zwrócił się do chłopaka:

- Idź, doglądnij zwierząt! Tymczasem ja się zajmę panienką Sandrą!

Gdy tylko za dziwnym młodzieńcem zamknęły się drzwi, dziewczyna zapytała:

- Kim on jest?

- Hmm... Gdybym to ja wiedział! - westchnął zakonnik. - Przybył tu przed kilkoma

miesiącami w opłakanym stanie. Nawet ja, który widziałem w życiu niejedno, doznałem

wstrząsu. Ale to dobry chłopak, bardzo gorliwie wykonuje swoją pracę. Powiedz mi,

panienko... czy zachował się wobec ciebie nieprzystojnie tam w lesie?

- Nieprzystojnie? - Sandra nie pojmowała, o co chodzi zakonnikowi. - Nie,

przeciwnie.

Ale gdy nagle uświadomiła sobie, co ojciec Andrzej miał na myśli, targnęła nią złość i

uczucie wstydu.

Jak można pytać o takie sprawy, żachnęła się w duchu, w dodatku duchowny?

Stary zakonnik zdawał się nie zauważać jej zakłopotania.

- Chłopak jest bardzo wrażliwy na los bezdomnych psów i w ogóle na krzywdę

zwierząt. Bez przerwy opiekuje się jakimś stworzeniem.

Sandra popatrzyła ze zdumieniem, a potem roześmiała się rozbawiona.

- Rzeczywiście, poklepywał mnie po głowie. Trochę mnie to zdziwiło. Wie ojciec,

przypomniało mi się, że drapał mnie za uchem.

- Tak przypuszczałem - zakonnik także się uśmiechnął. - Zdaje się, że potraktował

panienkę jak bezdomnego psa albo kota. Istotę, którą mógłby obdarzyć troskliwością i

miłością.

- To znaczy, że jest podobny do mnie - zamyśliła się Sandra. - Moi znajomi zawsze mi

wyrzucali tę słabość charakteru, ale nic na to nie poradzę, że jestem wrażliwa na krzywdę

zwierząt.

- Nie nazwałbym tego słabością - mruknął ojciec Andrzej.

- Czy on sam przyszedł do klasztoru?

- Nie, przyprowadził go tu Colin Hall z majątku Elms of Goram.

Colin Hall! Znowu on!

- Jak to przyprowadził?

- Tego młodzieńca, pobitego, na wpół utopionego w studni, znaleziono na terenie

posiadłości Halla. Niewątpliwie szukał we dworze schronienia przed uliczną hołotą, a

uciekając, w popłochu wpadł do studni. Colin Hall z matką obmyli i opatrzyli mu rany, po

czym go odprawili. Tymczasem jeszcze tej samej nocy chłopak wrócił i śmiertelnie

przestraszył starszą panią, która ujrzała go siedzącego na gzymsie niczym jakiegoś ducha.

- O mój Boże! - wymamrotała Sandra.

- Colin Hall uznał, że chłopak jest upośledzony, więc przyprowadził go tutaj. Być

może uczynił to dlatego, że wybierał się za granicę i nie chciał więcej narażać swej matki na

takie przykre przeżycia.

- Macochy - poprawiła zakonnika Sandra. - Co właściwie dolega temu chłopakowi?

Rozumiem, że jest niemy, zachowuje się jak dziecko, ale...

- Nie jest niemy. Potrafi mówić, w każdym razie trochę, tylko że nie chce.

- Nie chce?

- A może nie ma odwagi? Często modlimy się w kaplicy. Kilka dni temu znalazłem go

tam klęczącego i wypowiadającego pod nosem słowa modlitwy, którą słyszał od nas. Mówił z

wysiłkiem, tak jakby nie przywykł do artykułowania słów. Przyprowadziłem go potem tu, do

swej celi, i poprosiłem, by powiedział kilka prostych wyrazów. Wyglądało tak, jakby bardzo

chciał spróbować, ale ukrył twarz w dłoniach, niby zawstydzone dziecko.

- Sądzi więc ojciec, że on nie przywykł do mówienia?

- Właśnie!

- Biedak! I jest całkiem nieszkodliwy?

- Zupełnie. Nigdy jeszcze nie spotkałem tak poczciwej duszy.

- Ale skąd on pochodzi?

- Nie mam pojęcia. Śmiertelnie bał się ludzi, tutaj odnalazł spokój.

- Nie ma żadnego imienia?

- Moi podopieczni nazywają go Świętym Krzysztofem, wierzą bowiem, że sam święty

powrócił w jego osobie na ziemię. Są dość naiwni. Ja natomiast nazywam go Duncan.

- Dlaczego właśnie Duncan?

- Chłopak miał przy sobie dwie rzeczy, które jak przypuszczam, mają związek z jego

przeszłością Jedna to niewielka, dość oryginalna szkatułka, rzeźbiona w kości słoniowej, z grą

literową. Możliwe, że znalazł ją albo ukradł. Na szkatułce jest wygrawerowane imię

„Duncan”.

- A ta druga pamiątka?

- To rysunek, pożyczyłem go nawet od niego, ponieważ bardzo mnie zaintrygował.

Leży w szufladzie. Niech panienka popatrzy! Czyż nie jest fantastyczny?

Rysunek przedstawiał samotnego wilka wyjącego do okrągłej tarczy księżyca.

Sandrze dreszcze przeszły po plecach.

- Zupełnie jak żywy! - wyrwało się jej. - I jaki straszny!

- Narysował go właśnie Duncan.

- Skąd ojciec może to wiedzieć?

Uśmiechnął się.

- To nie jedyne jego dzieło. Gdyby panienka zobaczyła przydzieloną mu celę!

Niestety, nie mogę tam panienki zaprowadzić, bo tuż obok znajduje się sypialnia męska, o ile

można użyć takiego określenia na wielką salę przeznaczoną do nocnego wypoczynku.

Duncan wyrzeźbił wiele różnych pięknych przedmiotów, zarówno w drewnie, jak i z innego

surowca. Nie ulega wątpliwości, że ten młodzieniec jest artystycznie uzdolniony.

- Powiedz, ojcze... - zaczęła niepewnie. - Czy on jest opóźniony w rozwoju?

- Trudno powiedzieć - odrzekł z ociąganiem zakonnik - Wydaje mi się, że nic mu nie

dolega, tyle tylko że nie dane mu było dorastać w normalnych warunkach.

Pokiwała głową zamyślona i po chwili milczenia powiedziała:

- Tam w lesie stało się coś dziwnego.

- To znaczy?

- Wydaje mi się, że ten chłopak nigdy dotąd nie widział kobiety, choć brzmi to dość

niedorzecznie.

- Dziwne, ale też o tym pomyślałem - odpowiedział zakonnik. - Tutaj w klasztorze

przebywają wyłącznie mężczyźni. Ale moi pomocnicy rozmawiają często o kobietach,

fantazjują, niektórzy, niestety, wyrażają się o nich w dość grubiański sposób. Duncan

przysłuchuje się im z otwartymi ustami i wygląda tak, jakby nie pojmował, o czym oni

mówią. Nie wiem, czy...

Zakonnik umilkł, bo drzwi do celi otworzyły się i pojawił się w nich młodzieniec. W

pomieszczeniu tymczasem zrobiło się jaśniej. Przez jedyne okno wpadały pierwsze promienie

budzącego się dnia. Sandra zobaczyła wyraźniej twarz swojego wybawcy. Znów uderzyło ją

szczere spojrzenie jego niebieskich oczu, czyste szlachetne rysy i dziecięca wprost

niewinność. Odszukał dziewczynę wzrokiem. Stary zakonnik podszedł do niego i położywszy

mu dłoń na ramieniu, zapytał łagodnie:

- Domyśliłeś się, że panienka Sandra jest kobietą?

Duncan pokiwał głową, rozchylając usta w uśmiechu, a jego wzrok prześliznął się z

czułością po ciele Sandry. A kiedy ujrzał w jej dłoni rysunek, skwapliwie pokazał, by sobie go

zatrzymała.

- Ależ nie mogę... - zaczęła, ale ojciec Andrzej jej przerwał.

- Proszę przyjąć. To najcenniejsza rzecz, jaką posiada ów młodzieniec, nie wolno więc

panience odmówić, bo bardzo by go to zraniło.

- Dziękuję, Duncanie - uśmiechnęła się. - Powieszę ten rysunek na... na ścianie.

Zająknęła się, uświadomiwszy sobie, że przecież nie ma gdzie mieszkać.

- Wyprowadzę stąd panienkę Sandrę - zwrócił się do młodzieńca zakonnik. - O, nie,

mój przyjacielu, ona nie może tutaj zostać. Musisz to zrozumieć. Przecież nie obronisz jej

przed wszystkimi tutejszymi mężczyznami! Tak, wiem, że ci przykro z tego powodu, musicie

się jednak teraz rozstać.

Dolna warga młodzieńca zaczęła niebezpiecznie drgać. Patrzył bezradnie i błagalnie

na zakonnika, obejmując Sandrę ramieniem.

- Nie, teraz ją puść! - przemówił ojciec Andrzej łagodnie. - Ja ją odprowadzę.

Wprawdzie jesteś, mój chłopcze, niewinny jak baranek, ale droga do miasteczka jest długa i

nigdy nie wiadomo... Mam nadzieję, że panienka mnie rozumie?

Skinęła głową, a jej policzki spłonęły ognistym rumieńcem, choć nie do końca

pojmowała, co miał na myśli stary, mądry zakonnik.

- W takim razie idziemy!

- W lesie w zaroślach ukryłam moją walizkę.

- Mam nadzieję, że uda nam się ją odnaleźć.

Sandra odwróciła się, by pożegnać Duncana, który z oczami pełnymi łez w błagalnym

geście wyciągnął ku niej ręce, a potem szybkim krokiem ruszyła za ojcem Andrzejem.

Zdążyli odejść kawałek ścieżką prowadzącą w dół w stronę lasu, gdy zakonnik zatrzymał się

nagle i zapytał:

- A tak właściwie... Czy panienka w ogóle wie, dokąd się wybiera?

Sandra obejrzała się za siebie w stronę budzącego grozę klasztoru. Przypomniała sobie

radujących się z jej nieszczęścia ludzi, którzy wygnali ją z miasteczka. Na górze obok

kapliczki mignęła jej sylwetka Duncana. Wytrzymała pytające spojrzenie duchownego.

- Tak, wiem - odpowiedziała zdecydowanie. - Do dworu Elms of Goram.

ROZDZIAŁ III

Niedaleko miasteczka ojciec Andrzej pożegnał się z Sandrą. Widać już było wieżyczki

Elms of Goram, więc wiedziała, że sobie poradzi. Gorąco podziękowała za pomoc i z

wahaniem dodała:

- Bardzo bym chciała coś podarować Duncanowi. Niestety, niewiele mi pozostało. Jak

ojciec sądzi, czy to go ucieszy?

Poszperała w torbie i wyjęła komplet akwareli, pędzle i papier.

- Kiedyś zdawało mi się, że mam talent - uśmiechnęła się. - Niestety, szybko mi się

znudziło malowanie. Mam nadzieję, że Duncanowi farby sprawią więcej radości.

- Nic by go bardziej nie mogło uradować - zapewnił zakonnik. - Z przyjemnością mu

to przekażę.

- Chciałabym napisać parę słów, czy mogę? To znaczy, czy mi wypada?

- Może panienka. Duncan jest cudownie nieskomplikowaną istotą, z pewnością doceni

ten szczery gest.

Sandra wyjęła kartkę papieru i napisała: „Dla Duncana najgorętsze podziękowania

wraz z życzeniami pogodnej przyszłości. Przyjaciółka Sandra”.

Włożyła kartkę do pudełka i podała zakonnikowi. Pokiwała na pożegnanie i samotnie

ruszyła do miasta.

Minęła ciasne, brudne uliczki, noszące ciągle jeszcze ślady pożaru sprzed dwudziestu

lat. Sandra była zbyt młoda, by pamiętać to straszne wydarzenie, ale wiele o nim słyszała.

Podobno największa tragedia dosięgnęła mieszkańców domów stojących blisko rynku. Zostali

uwięzieni w płomieniach i nie było dla nich ratunku.

Elms of Goram leżało w najbardziej ekskluzywnej części miasta nad samym morzem.

Z daleka widać było cztery okrągłe wieżyczki górujące nad zabudowaniami.

Obdarte dzieciaki rozdziawiały usta na widok nieznajomej, kobiety lekkich obyczajów

stały w bramach, żebracy, cuchnący potem i chorobą, leżeli na ulicach.

Sandra ze zgrozą, uświadomiła sobie, że nędza i głód mogłyby dotknąć także ją,

gdyby Colin Hall wspaniałomyślnie nie zaoferował jej pracy.

Przestronny pałac stał przy wytwornej ulicy. Wraz z upływem lat miasteczko rozrosło

się i podpełzło bliżej dworu. W sąsiedztwie straszyły zwęglone resztki budowli. Sandra

przypominała sobie, że mieszkał tam kiedyś brat starego lorda Halla. Jego dom spłonął

podczas wielkiego pożaru. Sandra zauważyła, że i pałac trochę ucierpiał od płomieni.

Narożnik sąsiadujący z ruinami pozostał osmalony.

Tuż przy bramie od strony morza rosły stare wiązy, od których wziął swą nazwę

dwór

1

. Nie były jednak na tyle stare, by - jak sugerował drugi człon nazwy - mogły zostać

posadzone w piątym wieku, w czasach panowania legendarnego władcy szkockiego Gorama.

Sandra niepewnie minęła otwartą bramę wejściową i weszła na przepiękny

dziedziniec, ozdobiony rzeźbami. Na środku znajdowała się studnia. To pewnie w niej

Duncan omal nie utonął, pomyślała dziewczyna, omiatając spojrzeniem plac.

Przy głównym wejściu zobaczyła czarny powóz zaprzężony w karego konia. Chudy

woźnica, ubrany od stóp do głów na czarno, odwrócił głowę w jej stronę.

Blada, nieruchoma twarz z długimi bokobrodami sprawiała wrażenie martwej maski,

ale Sandrze wydawało się, że na jej widok w ciemnych oczach błysnął chłodny triumf. W tej

samej chwili z budynku wyszedł Colin Hall i skierował się wprost do powozu. Wsiadając,

dostrzegł Sandrę.

Na jego widok dziewczyna poczuła, że serce zabiło jej radośniej. Ile on właściwie ma

lat? zastanowiła się. Na oko koło czterdziestki. Patrzyła na ciepły uśmiech na jego twarzy i

myślała, że mało która kobieta zdoła się oprzeć urokowi osobistemu właściciela Elms of

Goram. Na niej w każdym razie zrobił duże wrażenie.

- Witam, panno Winter. Odważyła się pani tu przyjść, mimo wszystko?

Sandra uśmiechnęła się z przymusem.

- Tak, przekonałam się, że świat za bramą jest bardziej okrutny, niż się spodziewałam.

Jeśli więc pańska propozycja nadal jest aktualna...

- Oczywiście - przerwał jej. - Niestety, tak się składa, że właśnie wyjeżdżam.

Wybieram się wraz z lady Cynthią z ważną wizytą. Wrócimy późno. Ale rozmawiałem o pani

zarówno z macochą, jak i z siostrą. Obie wierzyły gorąco, że pani się u nas pojawi. Moira

zajmie się panią do czasu, póki nie wrócę. Mam nadzieję, że mi pani wybaczy. Tak mi

przykro, że nie mogę przyjąć pani osobiście, ale moja macocha potrzebuje opieki.

Sandra skinęła głową ze zrozumieniem. Colin Hall wsiadł tymczasem do powozu,

który natychmiast ruszył. Kiedy zakręcał przy bramie, Sandra dostrzegła w okienku ubraną na

czarno damę.

Znów została sama na dziedzińcu. Jej wzrok przyciągnęły stare kamienne ściany

porośnięte dzikim winem, którego liście przybrały barwę purpury. To był naprawdę

przepiękny zakątek, unosił się nad nim duch przeszłości. Sandra miała wrażenie, że znalazła

się w innym świecie. Rozejrzała się wokół, ale nie dostrzegła najmniejszego znaku życia.

Tylko suche liście tańczyły wokół studni poderwane podmuchem chłodnego jesiennego

1 Elm (ang.) - wiąz.

wiatru. Z lekkim wahaniem dziewczyna podeszła do ciężkich odrzwi i zastukała kołatką.

Upłynęła zaledwie chwila, gdy usłyszała odgłos kroków, po czym drzwi otworzyła

drobna spłoszona służąca. Sandra przedstawiła się i została wprowadzona do przestronnego

holu, który wydał jej się dość ponury. Służąca zniknęła, pozostawiając na moment

dziewczynę samą, zaraz jednak szerokimi schodami zeszła na dół szczupła, wręcz koścista

kobieta. Gdyby nie malujące się na jej twarzy rozgoryczenie, byłaby piękna. Elegancko

ubrana, z misternie ułożoną fryzurą, prezentowała się efektownie, jednak jej oczy o ciepłej

brązowej barwie patrzyły zaskakująco chłodno.

- Pani sobie życzy?

Sandra przedstawiła się po raz kolejny, choć intuicyjnie wyczuwała, że dla tej kobiety

nie było tajemnicą, kim jest i w jakiej przybywa sprawie.

- Ach, Sandra Winter! Tak, słyszałam... Jakie to uczucie spaść z piedestału na samo

dno?

- Nie miałam jeszcze czasu, by oswoić się z tą nową dla mnie sytuacją - odpowiedziała

Sandra z wymuszonym uśmiechem.

- O, im prędzej do tego przywykniesz, tym lepiej, zapewniam cię - stwierdziła dama. -

Po pierwsze, tutaj są schody kuchenne, z których będziesz korzystać. Nie sądź, że w związku

z twoim pochodzeniem przysługiwać ci będą jakieś specjalne prawa.

- Wcale tego nie oczekuję - odrzekła Sandra, starając się zapanować nad wzbierającym

w niej gniewem.

- Jest jeszcze parę spraw, które możemy ustalić od razu - ciągnęła niesympatyczna

kobieta. - Przede wszystkim chcę cię uprzedzić, że jeśli żywisz jakieś nadzieje względem

mojego brata, to najlepiej od razu je porzuć. Colin nie zamierza się żenić, nie po tym

wszystkim, co zgotowała mu ta dziwka Elaine. Poza tym chyba rozumiesz, że postawiłaś

Colina w bardzo niezręcznej sytuacji. Żeby odpracować cały dług, musiałabyś pozostać na

służbie kilkaset lat. Colin ulitował się nad tobą, tylko jemu zawdzięczasz swoją obecność w

tym domu.

Sandra milczała. Bała się otworzyć usta, by nie wypłynęły z nich ostre słowa. Nie

miała dokąd pójść. Posada w Elms of Goram stanowiła dla niej ostatnią deskę ratunku.

Dziewczyna wiedziała dobrze, że jeśli chce tu pozostać, musi znieść wszelkie zniewagi.

- Chyba domyśliłaś się, że jestem Moira Hall? - nie przestawała mówić władczym

tonem siostra Colina, a wskazując palcem na walizkę Sandry, pogardliwie zapytała: - To cały

twój bagaż?

- Tak, to cały mój majątek.

- Ach, tak. Chodź za mną, zobaczysz przydzielone ci pomieszczenia. Colin

zadecydował, że jeśli przyjmiesz jego propozycję, zamieszkasz w pokojach nad głównym

wejściem. Lady Cynthia, nasza macocha, była temu przeciwna, ja także uważam, że powinnaś

mieszkać razem ze służbą, jednak Colin bardzo się upierał. Tędy.

Sandra podążała krętymi korytarzami za szczupłą, wyprostowaną kobietą. Zatrzymały

się przed ciężkimi bukowymi drzwiami.

- Tu znajdowała się kiedyś pracownia mojego dziadka - oznajmiła Moira. - Dziadek,

ku utrapieniu najbliższych, trwonił swój czas na artystyczne fanaberie. Po jego śmierci nikt

nie korzystał z tych pomieszczeń.

W pokoju panował zaduch i unosił się zapach stęchlizny. Kiedy Moira odsłoniła okna,

z ciemnych aksamitnych zasłon wzbił się obłok kurzu.

- Sama tu sobie uprzątniesz - oznajmiła kategorycznie. - Służba nie będzie tracić na to

czasu. Drewno do kominka znajdziesz w piwnicy, a po pościel zgłoś się do pokojówek.

Doprawdy nie pojmuję, dlaczego Colin postanowił oddać ci te pomieszczenia, ale pewnie

miał swe powody.

- Są... są bardzo ładne - zająknęła się Sandra i z niechęcią rozejrzała się wokół. Ściany,

pokryte złoconą tapetą, zapewne niegdyś bardzo wytworną, podniszczyły się wraz z upływem

czasu, za to nieliczne stojące w pokoju meble wydały się Sandrze niezwykle piękne, choć

leżała na nich gruba warstwa kurzu. W rogu pokoju stały sztalugi i stolik z zaschniętymi

farbami w tubach.

- Czy pani dziadek był dobrym malarzem?

- Beznadziejnym! Dla świętego spokoju jednak rodzina tolerowała jego bohomazy

porozwieszane w salonach. Kiedy umarł, mniej więcej przed trzydziestoma laty, pozbyliśmy

się tego całego bałaganu.

Sandra zastanawiała się, w jakim wieku może być Moira. Z pewnością była starsza od

Colina, prawdopodobnie liczyła sobie około czterdziestu pięciu lat.

Mniejsze pomieszczenie, w którym urządzono sypialnię, znajdowało się dokładnie nad

głównym wejściem do pałacu. Odsunąwszy zasłony, Sandra zobaczyła dziedziniec, a także

wschodnie skrzydło budowli, które załamywało się ostro tuż przed oknem. W eleganckim

salonie widać było meble przykryte białymi pokrowcami.

- Wschodnie skrzydło stoi nie używane - poinformowała Moira. - Wymaga

gruntownego remontu, pożar poczynił w nim znaczne spustoszenia. Zamierzamy w

przyszłości odrestaurować tę część pałacu, ale to kosztowne przedsięwzięcie. Jak tylko się

rozpakujesz, zejdź do kuchni. Trzeba wyczyścić srebra! Pokojówka sama nie poradzi sobie ze

wszystkim. Jest młoda i strasznie głupia! Cóż, w dzisiejszych czasach tak trudno o służbę.

Trzeba się zadowolić tym, co się ma.

Ostatnie zdanie było najwyraźniej kamyczkiem do ogródka Sandry.

Mam czyścić srebra? Duma Sandry znów dała o sobie znać. Ale cóż, musi się nauczyć,

jak tłumić w sobie takie uczucie.

Pokojówka, młodziutka dziewczyna, która rumieniła się, gdy tylko ktoś na nią

spojrzał, wobec Sandry zachowywała się z wyższością i próbowała ją nawet pouczać.

Zubożała arystokratka tymczasem usiadła przy stole w przygotowalni, niechętnym

wzrokiem obrzuciła stertę srebra i zabrała się do pracy.

W godzinę później z całych sił nienawidziła unoszącego się zapachu pasty do

czyszczenia, od której czerniały dłonie. Sterta okropnego srebra zdawała się nie maleć.

Kilkakrotnie zaglądała do nich kucharka, co prawda nie odezwała się słowem, ale zerkała na

Sandrę z wyraźną niechęcią. Sandra od razu wiedziała, że nigdy nie zdoła się z nią

porozumieć, zresztą w gruncie rzeczy wcale nie miała na to ochoty.

Moira zjawiła się po kilku godzinach.

- Jeszcze tu siedzisz? - wybuchnęła. - Ależ jesteś powolna! - A potem zwróciła się do

pokojówki: - Dokończ to sama, Mary, bo inaczej nie uporamy się z tym dzisiaj. A ty, Winter,

idź na górę i napal w kominku w salonie zielonym. Chcemy wypić tam herbatę.

Sandra, choć z trudem stłumiła złość, posłusznie wzięła do ręki kosz, który jej podano.

Drewno było wilgotne i nie chciało się palić. Sandra przyklękła przed kominkiem w

salonie, w którym zielone jedwabne tapety kontrastowały z białymi meblami, i dmuchała w

liche płomyki. Płatki sadzy padały jej na suknię. Poczerniałą dłonią dziewczyna otarła pot z

czoła, brudząc sobie przy tym twarz.

- A cóż to, na miłość boską? - rozległ się nagle głos od strony drzwi. - Moira! Coś ty

wymyśliła?

Sandra podniosła wzrok w momencie, gdy Colin i jego macocha przekraczali próg

salonu. Niemal jednocześnie nadeszła Moira. Colin powiedział ostro:

- Panna Winter nie jest naszą służącą. Zostało postanowione, że będzie dotrzymywać

towarzystwa lady Cynthii.

- Dama do towarzystwa! - prychnęła Moira. - Ty i te twoje pomysły! Albo będzie

pracowała jak inni w tym domu, albo... wcale. Takie nie wiadomo co, stanie się nieznośne dla

wszystkich. Jak ty to sobie wyobrażasz? Może mam mówić: „Panno Winter, wprawdzie

wiem, że dorównuje mi pani urodzeniem, proszę jednak uniżenie, by odprowadziła pani moją

macochę do jej pokoju?”

- Przesadzasz, droga Moiro! - wtrąciła cichym głosem lady Cynthia. - Podobnie jak ty

żywię pewne obawy co do tego, jak ułożą się stosunki między nami, ale to nie powód, by

upokarzać pannę Winter, która i bez tego ma dość kłopotów.

Sandra posłała pełen wdzięczności uśmiech starszej pani, która od razu podbiła jej

serce, i powoli wstała.

Właściwie trudno było określić, w jakim wieku jest macocha Colina i Moiry. Z

pewnością jednak była młodsza, niż dziewczynie się zdawało na pierwszy rzut oka. Zapewne

miała koło sześćdziesiątki. Sądząc po bladej cerze, nieczęsto wychodziła na świeże powietrze.

- Lady Hall, proszę wybaczyć mi mój wygląd. Zaraz pójdę do siebie i doprowadzę się

do porządku...

- Niestety, los sprawił, że nie dane mi było zostać lady Hall - przerwała jej starsza pani

i uśmiechnęła się ze smutkiem. - Nazywaj mnie, moje dziecko, lady Cynthia.

Sandra oblała się rumieńcem, zrozumiawszy, że popełniła duże faux pas. W myślach

usiłowała poskładać pojedyncze plotki o posiadłości Elms of Goram, które w ciągu wielu lat

dochodziły do jej uszu.

Kiedy lady Hall umarła w połogu, wydając na świat młodszego brata Colina i Moiry,

pogrążonemu w żałobie wdowcowi pospieszyła z pomocą siostra zmarłej, lady Cynthia, i

zajęła się nim oraz trójką dzieci. Kilka lat później wdowiec zamierzał ożenić się ze swą

szwagierką, ale nie zdążył. Zginął wraz z najmłodszym synkiem w wielkim pożarze. Ta

tragedia tak bardzo dotknęła Cynthię, że właściwie nigdy nie zdjęła żałoby.

- Czy pani coś jadła? - spytał Colin, przerywając Sandrze rozmyślania.

- Dopilnuję, by wystawiono coś w kuchni - powiedziała Moira.

- W kuchni? - uniósł się ponownie Colin. - Nie, tego już za wiele! Panna Winter

oczywiście wypije herbatę razem z nami. To jej pierwszy dzień w tym domu i doprawdy,

Moiro, mogłabyś się zdobyć na bardziej przyjazne powitanie.

Kiedy nieco później tego samego dnia Sandra robiła porządki w przydzielonych jej

pomieszczeniach, usłyszała pukanie do drzwi. Weszła Moira z czystymi ręcznikami i mydłem.

- Colin prosił mnie, bym to przyniosła - rzekła z wyraźną niechęcią w głosie.

- Serdecznie dziękuję, to bardzo miło z twojej strony, nie musiałaś jednak...

- Wypraszam sobie taką poufałość, proszę nie zwracać się do mnie po imieniu.

- Przepraszam.

Moira zatrzymała się przy wyjściu i nerwowo gniotąc fałdę swej sukni, najwyraźniej

szukała właściwych słów. Minęła krótka chwila, nim zaczęła mówić:

- Colin ma tylko mnie. To ja się nim zajmowałam od śmierci matki.

Sandra patrzyła na nią zdumiona. Skąd to nagłe wyznanie? O co w tym wszystkim

chodzi?

- Sądziłam, że lady Cynthia...

- Macocha zajmowała się głównie naszym najmłodszym bratem, w pewnym sensie był

jej dzieckiem. Przecież opiekowała się nim od urodzenia. Śmierć chłopca oraz naszego ojca

zupełnie ją załamała. Nie, Colin i ja zawsze byliśmy pozostawieni samym sobie. Bardzo

byliśmy do siebie przywiązani, zawsze mógł na mnie liczyć.

- Rozumiem.

- Uprzedzałam go, że popełnia straszny błąd, dając się omotać tej Elaine, a potem

żeniąc się z nią. Miałam rację. Kiedy go rzuciła, tylko we mnie miał wsparcie.

Sandra poczuła dreszcz przebiegający jej po plecach. Jeśli Elaine zgotowano takie

samo przyjęcie jak mnie, pomyślała, to nic dziwnego, że stąd uciekła.

- Zresztą Colin nie interesuje się kobietami - ciągnęła Moira niemal triumfalnie. -

Bawi się nimi przez jakiś czas, ale one nic dla niego nie znaczą. Każda pragnie tylko jednego:

zostać panią na Elms of Goram. Mogłyby sobie oszczędzić tych wysiłków, bo Colin nigdy się

nie ożeni.

Sandra miała dość. Odwróciwszy się z wściekłością w stronę Moiry, krzyknęła:

- Ja również nie zamierzam wychodzić za mąż! I proszę, by to dotarło do wszystkich!

Wcale nie chcę zawrócić Colinowi Hallowi w głowie. Dopiero co przeżyłam upokarzającą

historię miłosną. Poza tym straciłam ojca, straciłam dom i wszystko, co kochałam.

Rozpaczliwie usiłuję utrzymać się na powierzchni. Musi pani posypywać solą moje świeże

rany?

Moira popatrzyła na nią zdumiona, po czym odwróciła się na pięcie i wyszła.

Sandra osunęła się na łóżko i drżącymi palcami zaczęła rozpinać suknię, by się

przebrać.

W miarę upływu kolejnych dni Sandra przekonywała się ze zdziwieniem, że to krótkie

spięcie zmieniło nieco zachowanie siostry Colina. Moira unikała jej, na ile to było możliwe,

ale kiedy już musiała się odezwać, mówiła wprawdzie krótko, lecz uprzejmie.

Sandra zaczynała powoli odzyskiwać spokój i przyzwyczajała się do rytmu życia w

Elms of Goram. Dotrzymywanie towarzystwa lady Cynthii nie było szczególnie męczące,

choć nie ulegało wątpliwości, że niedoszła macocha rodzeństwa Hall potrzebowała jej

pomocy. Była słaba, poruszała się o lasce, ale od Sandry wymagała jedynie, by zjawiała się o

poranku i pomagała jej ubrać się i uczesać. Poza tym dziewczyna czytała trochę starszej pani,

wychodziła z nią na krótkie spacery, grała w karty i różne gry towarzyskie.

W głębi ducha Sandra musiała przyznać, że tak do końca nie była szczera wobec

Moiry, Colin bowiem zrobił na niej wielkie wrażenie. Był wobec niej bardzo przyjazny,

najczęściej jednak chodził pogrążony w posępnych rozmyślaniach, zamknięty w sobie,

nieszczęśliwy. Sandra chętnie by z nim porozmawiała, pragnęła go trochę rozweselić, ale nie

chciała się narzucać. Ograniczała się zatem do wykonywania swoich obowiązków i starała się

być dla wszystkich miła.

Dość szybko poznała otoczenie. Pałac zwiedziła niemal w całości, z wyjątkiem

wschodniego skrzydła, do którego drzwi były zamknięte na klucz. Pokojówka powiedziała, że

tego klucza nie ma w całym domu. Po wielkim pożarze przejście do wschodniego skrzydła

zostało zamknięte i od tamtej pory nikt nie postawił tam stopy.

Największy kłopot sprawiało Sandrze ułożenie stosunków ze służbą zatrudnioną w

pałacu. Nie czuła się pokojówką, ale nie należała również do państwa. Traktowała wszystkich

grzecznie, zachowując jednakże pewien dystans. Kucharce bardzo się to nie podobało, ale

pokojówka Mary traktowała Sandrę jak koleżankę i chętnie zwierzała się jej ze swoich

sercowych kłopotów.

Natomiast stosunki Sandry z Emersonem, woźnicą, były znacznie łatwiejsze do

określenia. Wysoki milczek, ubrany zawsze na czarno, napawał ją lękiem. Bała się jego

szyderczego uśmiechu i choć Emerson z całej służby najdłużej pracował w pałacu, Sandra nie

odważyłaby się nigdy zapytać go ani o historię rodu Hallów, ani o dzieje ich siedziby.

Właściwie była wdzięczna, że panuje między nimi lodowate milczenie.

Czwartej nocy w Elms of Goram Sandra nabrała podejrzeń, że wielki pałac kryje jakąś

straszną tajemnicę.

Miała kłopoty z zaśnięciem, wciąż wracały wspomnienia szczęśliwego życia w domu

ojca. Wstała i bezradnie zaczęła krążyć po niewielkim pomieszczeniu, wreszcie zatrzymała

się przy oknie.

Była północ, cały dom spał pogrążony w ciemnościach.

Sandra popatrzyła na dziedziniec, na oświetloną księżycowym blaskiem studnię, i

myśli jej powędrowały ku Duncanowi. Szybko jednak porzuciła marzenia, bo oto nagle w

opuszczonej części pałacu mignęło coś nieokreślonego.

Serce jej zamarło. Przecież tam od dwudziestu lat nikt nie chodził!

Przetarła oczy i jeszcze raz popatrzyła. Nie, to nie było światło, to jakaś postać. Twarz

okolona jasnymi włosami. Wprost bała się oddychać, ale przysunęła się bliżej do szyby, żeby

dokładniej widzieć.

Tajemnicza postać podeszła do okna tak samo jak ona i popatrzyła... prosto na nią.

Dziewczyna instynktownie cofnęła się o kilka kroków. Nie wiedziała, kto to był.

Najpewniej szyba zniekształcała obraz, ale Sandrze zdawało się, że w twarzy, którą ujrzała,

lśniły zalęknione, bezradne oczy;

W tej samej chwili księżyc skrył się za chmurami i dziewczyna skłonna była

przypuszczać, że dała się zwieść złudzeniu, gdyż okno naprzeciwko było ciemne i puste.

Wróciła do łóżka i usiadła na jego krawędzi, zastanawiając się, co powinna zrobić.

Dziwne, ale nie czuła specjalnego lęku. Nigdy nie wierzyła w duchy.

Zresztą... oczy, błagające o pomoc, zwrócone były jakby ku niej.

Szybko zarzuciła coś na siebie, żeby nie kręcić się po korytarzu w nocnej koszuli,

wzięła do ręki świecznik i wyślizgnęła się ze swego pokoju.

Najciszej jak potrafiła, przemknęła obok pomieszczeń dla służby i doszła do centralnej

części pałacu. Przez cały czas znajdowała się na piętrze. Zerkała z obawą na drzwi

prowadzące do sypialni Moiry i Colina, ale na szczęście nikt jej nie usłyszał. Lady Cynthia

zajmowała pokoje na parterze, więc dziewczyna nie musiała się lękać, że ją obudzi. Wreszcie

minęła drzwi prowadzące do bocznego holu i znalazła się przed wejściem do wschodniego

skrzydła pałacu.

Serce waliło jej jak młotem i trochę pożałowała, że coś ją podkusiło, by tu przyjść.

Położyła jednak ostrożnie dłoń na mosiężnej klamce.

Nieprzyjemny zgrzyt uświadomił dziewczynie, że od ostatniego razu, gdy ktoś

naciskał klamkę, upłynęło wiele czasu.

Drzwi były zamknięte.

ROZDZIAŁ IV

Sandra obudziła się z uczuciem, że jest już poranek, mimo że w sypialni panował

gęsty mrok. Przypomniała sobie jednak, że przecież w nocy pozaciągała aksamitne kotary.

Wstała, odsłoniła okna i zmrużyła oczy porażona światłem, które wpadło przez szyby.

Czuła się zmęczona. Po emocjach, jakie przeżyła koło północy, jeszcze przez kilka godzin nie

mogła zasnąć. Dopiero nad ranem zdołała się nieco uspokoić, tłumacząc sobie, że uległa

złudzeniu. Prawdopodobnie przyklejona do szyby twarz, na której malowała się rozpacz i

błaganie, była tworem jej wyobraźni, a tak naprawdę to tylko światło księżyca odbite w

szybie podpowiedziało jej taki obraz.

Sandra odwróciła się od okna i zaskoczona zauważyła na podłodze białą kartkę, którą

ktoś musiał wsunąć przez szparę pod drzwiami.

Podniosła papier i na widok pejzażu wykonanego akwarelą ściągnęła brwi ze

zdumienia. Poznała ten motyw: szare klasztorne mury wznoszące się wśród łagodnych

zielonych wzgórz, poznała też papier i farby, które podarowała Duncanowi.

Sandra poczuła wzruszenie, od razu też pomyślała o troskliwości, wręcz czułości, jaką

okazał jej ten dziwny chłopak.

Obrazek był znakomity, wspaniale ukazywał niepowtarzalne piękno krajobrazu.

Tylko jak się znalazł w jej pokoju? Przecież pałac na pewno zamykano na noc.

Jasne włosy, bezradne spłoszone oczy... To nagłe przypomnienie przyprawiło ją o

dreszcz. Czy to możliwe, że w nocy we wschodnim skrzydle widziała Duncana? Czyżby

pojawił się w pałacu po raz trzeci?

Nie zdziwiłoby Sandry może tak bardzo, gdyby wszedł do pomieszczeń, które jej

przydzielono. Jak jednak dostał się do zamkniętego na cztery spusty wschodniego skrzydła,

on, zupełnie nie obeznany z topografią pałacu? Zresztą... nie, to niedorzeczne. Przecież nie

mógł także wiedzieć, gdzie ją ulokowano.

Zagadka wydała się Sandrze nie do rozwiązania, uznała więc, że nie ma co łamać

sobie nią głowy, i zabrała się do swoich codziennych obowiązków.

W porze południowej lady Cynthia zwykle udawała się na odpoczynek i wówczas

Sandra miała wolne.

Przeglądała właśnie książki na półkach w bibliotece w nadziei, że znajdzie jakąś

ciekawą lekturę, kiedy wszedł Colin Hall.

- Znalazła pani coś dla siebie, panno Winter? - zapytał.

Sandra oblała się rumieńcem, obecność Colina bowiem jak zwykle wprawiła ją w

zakłopotanie. Rozzłościła się w duchu na samą siebie i mruknęła w odpowiedzi coś

niezrozumiałego.

- Jest pani bardzo blada - ciągnął Colin przyjaźnie, nie zrażony jej zachowaniem. - Za

wiele czasu spędza pani w murach. Właśnie wybieram się na przejażdżkę konną, nie

zechciałaby pani mi towarzyszyć?

- Och, dziękuję, z przyjemnością, lordzie Hall - odparła uradowana.

- Może porzucimy te tytuły? - zaproponował z uśmiechem.

- Ale co na to powie panna Moira? - spytała Sandra spontanicznie.

- Moira? - powtórzył, unosząc ze zdumieniem brwi. - A jakież to ma znaczenie?

- Może rzeczywiście niewielkie - odpowiedziała z wahaniem.

W kwadrans później cwałowali w stronę lasu. Był ciepły jesienny dzień. Sandra czuła

się wspaniale, tak dobrze było znów dosiąść wierzchowca!

Zatrzymali się na wzgórzu i popatrzyli na pałac Elms of Goram, górujący nad innymi

budynkami w okolicy.

Sandra, siedząc w siodle, przestała, o dziwo, odczuwać zakłopotanie.

Przywykła do towarzystwa ludzi z wyższych sfer, umiała prowadzić konwersację,

znała konwenanse. Nie obchodziło jej, że lord jest najlepszą partią w promieniu wielu mil.

Wyczuwała w nim pokrewną duszę, w porównaniu z nim Stephen wydawał jej się teraz

żałosnym sztubakiem.

- Imponująca posiadłość - odezwała się, pragnąc za wszelką cenę przegonić

zdradzieckie myśli.

- Gmach pałacu w obecnej postaci liczy sobie około kilkuset lat. Jednak samo miejsce

jest bardzo stare. Pod pałacem znajdują się fragmenty murów sprzed wielu wieków.

- W takim razie zadomowiły się tu też pewnie duchy - rzuciła Sandra pozornie lekkim

tonem.

- Tak - zaśmiał się. - Jeden czy dwa może krążą po nocy, choć żaden z obecnych

mieszkańców pałacu do tej pory nie zauważył niczego podejrzanego.

- A to nie zamieszkane skrzydło wschodnie... - zaczęła Sandra, czując, że głos jej drży.

- Takie miejsce jest chyba dla nich wymarzone.

- Nic o tym nie słyszałem.

Rozmowa urwała się. Konie stały obok siebie i Sandrze nie udało się cofnąć kolana,

którym dotykała nogi Colina, a kiedy ten na dodatek położył rękę na jej dłoni, wprost

zesztywniała. Stało się to tak nieoczekiwanie, że zupełnie zapomniała, jak powinna

zareagować dama w takiej sytuacji.

- Czy mógłbym odwiedzić cię dziś wieczór, Sandro?

- Od... odwiedzić mnie? - wyjąkała.

- Nie kryguj się - przerwał jej zniecierpliwiony. - Chyba nie jesteś na tyle głupia, by

nie pojąć moich intencji. Zapewniłem ci pokoje na uboczu, zaoferowałem dom i pracę, którą

w gruncie rzeczy trudno nazwać pracą. Coś ty sobie właściwie wyobrażała?

- Spodziewałam się, że pracą spłacę długi mego ojca - odrzekła, uwalniając

gwałtownym szarpnięciem dłoń.

- Taką pracą nigdy nie zdołasz spłacić długów. Zdawało mi się, że zrozumiałaś, iż

możesz uczynić to w inny sposób. Czy ty kompletnie nie masz pojęcia o życiu?

Bez słowa próbowała zawrócić swego konia, ale Colin trzymał go mocno za uzdę.

- Minęło wiele lat, odkąd opuściła mnie żona - ciągnął z goryczą. - Nie ożeniłem się

ponownie, bo nie mam zamiaru powtórzyć tego samego błędu. Ale przecież nie muszę wieść

życia pustelnika przez resztę moich dni. Nie udawaj! Wyraźnie zauważyłem, że wzbudziłem

twoje zainteresowanie. Co za nierealne marzenia snujesz o życiu? Czas zstąpić na ziemię!

Przecież nic nie posiadasz, jesteś nikim, a uważasz się za zbyt dumną, by poślubić mężczyznę

z niższych sfer. Dobrze więc przemyśl moją propozycję!

- Już zdecydowałam - odpowiedziała chłodno. - Jeszcze dziś wieczorem opuszczę

pałac.

Popędziła swego konia, tak że Colin musiał wypuścić jego uzdę, po czym

pocwałowała w stronę pałacu.

Pakowała właśnie swe rzeczy, gdy ktoś zapukał do drzwi. Ujrzawszy Colina,

odwróciła głowę, dając mu do zrozumienia, że nie ma ochoty na rozmowę. On jednak

podszedł ku niej bliżej i zaczął z wahaniem:

- Nie masz pojęcia, jak bardzo żałuję swego zachowania Proszę, zapomnij o całym

zdarzeniu! Moja macocha bardzo cię potrzebuje.

Milczała, nie przestając układać w walizce swojego dobytku.

- Przyznaję, że źle cię oceniłem - mówił dalej. - Sprawiasz wrażenie osoby pewnej

siebie, wyzwolonej, poza tym byłaś przecież zaręczona ze Stephenem Milsem, który znany

jest z tego, że nie żyje w celibacie, sądziłem więc...

Skuliła się, jakby ją uderzył.

- Przepraszam - ciągnął już mniej pewnie. - Zdaje się ze jeszcze pogorszyłem sprawę.

Po prostu wydawało mi się, że zawiązała się między nami nić porozumienia.

Sandra nadal nie odpowiadała, ale przestała się pakować.

- Wydajesz się taka doświadczona, Sandro. Teraz jednak, kiedy dokładnie ci się

przyjrzałem, zastanawiam się, czy nie pomyliłem się co do twego wieku. Ile właściwie masz

lat?

- Dziewiętnaście.

- Ależ, moja droga, byłem pewien, że masz przynajmniej dwadzieścia pięć!

- Doprawdy osobliwy komplement - odpowiedziała, nie mogąc powstrzymać

uśmiechu.

- Boże drogi! Dziewiętnaście lat! Teraz rozumiem! Nic dziwnego, że tak cię

przeraziłem. Błagam, Sandro, zostań! Nie tylko ze względu na macochę, ale również ze

względu na mnie. Tak przyjemnie spotykać cię w salonie, gawędzić, dyskutować, żartować.

Twoja obecność podziałała na nas wszystkich jak ożywcza bryza. Odkąd pozostaliśmy w

pałacu tylko we troje, Moira, macocha i ja, bardzo tu posmutniało. Obiecuję, że nigdy więcej

nie złożę ci takiej propozycji jak dziś. Proszę cię Sandro, zostańmy przyjaciółmi!

Oczy dziewczyny złagodniały. Po chwili wahania skinęła głową.

- Cieszę się - odetchnął Colin z wyraźną ulgą. - Usiądźmy teraz i porozmawiajmy!

Opowiedz trochę o sobie!

Sandra, usadowiwszy się wygodnie w fotelu, zaczęła wspominać beztroskie lata w

rodzinnym majątku, mówiła o balach, przyjaciołach, spotkaniach.

- Naprawdę nie miałaś żadnych kłopotów? - zapytał cicho. - Byłaś szczęśliwa?

Poruszyła się trochę niespokojnie.

- Chyba tak Nie znałam innego życia. Dopiero teraz zrozumiałam, że żyłam pod

kloszem. Ojciec wpoił mi surowe zasady, którymi kieruję się w życiu. Chyba nie potrafię się

zmienić.

Popatrzył na nią sceptycznie.

Sandra jednak mówiła dalej - o wstrząsie, który przeżyła tamtego ranka, gdy znalazła

martwego ojca, o koszmarze, jaki się później rozegrał. Wspomniała też o Stephenie, który, jak

się przekonała, nigdy jej nie kochał, a chodziło mu tylko o jej pieniądze.

- Zresztą ja także właściwie nic do niego nie czułam. Z niechęcią myślę o tym, jaka

byłam kiedyś powierzchowna, pusta. Bujałam w obłokach.

Nie wspomniała jednak, kiedy nastąpił przełom w jej świadomości. Opuściła ją

odwaga, gdy doszła do nieoczekiwanego spotkania z Duncanem niedaleko klasztoru, ominęła

więc ów epizod.

Kiedy zamilkła, Colin stwierdził:

- Posiadasz w sobie potężną siłę.

- Musiałam nauczyć się samodyscypliny, czasem zastanawiam się, czy w ogóle

zachowałam jeszcze jakieś ludzkie odczucia.

- Na pewno! Tylko że rzadko pozwalasz sobie na to, by je okazać.

- Czy teraz w rewanżu opowiesz mi o Elaine? - zapytała.

Jego twarz wykrzywiła się z bólu.

- Nie, nie mogę.

- Kochałeś ją, prawda?

- Tak, niestety. To była wspaniała istota. Bardzo do siebie pasowaliśmy. Dlatego tak

strasznie przeżyłem jej odejście. Uciekła bez słowa wyjaśnienia z jednym z mych przyjaciół,

który wybierał się do Indii. Chyba pojechali tam razem. Pewnego dnia po prostu zniknęła. -

Milczał przez chwilę, a potem dodał zamyślony: - Często usiłowałem dociec przyczyny.

Najbardziej prawdopodobne, że Elaine po prostu zakochała się w nim, chociaż nic na to nie

wskazywało. Być może skrzętnie to przede mną ukrywali. Ale gdzieś w głębi serca wydaje mi

się, że prawdziwym powodem było to, że nie mogę mieć dzieci.

- Och - szepnęła Sandra poruszona.

- W dzieciństwie poważnie chorowałem i przeszedłem wiele operacji. O tym, że

jestem bezpłodny, dowiedziałem się jednak dopiero po ślubie. Wiedzieliśmy o tym tylko my

dwoje, teraz wiesz jeszcze i ty. To także jedna z przyczyn, dla których nie chcę się ponownie

żenić. Od kiedy Elaine wyjechała, miałem kilka przelotnych romansów, nie tyle jednak, ile

przypisują mi plotki. Szczerze mówiąc, Sandro... ogromnie mi wstyd za moje zachowanie w

lesie.

- Nie myśl już o tym. Właściwie dzięki temu zostaliśmy przyjaciółmi.

- Chyba masz rację - uśmiechnął się. - Dawno już nie spotkałem nikogo, komu

mógłbym się zwierzyć. Ale czy nie czas już na ciebie? Macocha pewnie czeka.

- Oczywiście - poderwała się Sandra.

- Zrobimy zestawienie i wyliczymy dokładnie, ile twój ojciec jest mi winien - rzekł

Colin, także wstając z miejsca. - Za każdy miesiąc twego pobytu w pałacu dług zmniejszać się

będzie o ustaloną przez nas sumę.

- Bardzo ci dziękuję, Colin - wyszeptała.

Kiedy następnego dnia Sandra zeszła do kuchni, zastała tam sympatyczną starszą

panią, która przedstawiła się jako pani Fields. Była to osoba otwarta i szczera, tak że po

chwili rozmowy dziewczynie zdawało się, że zna ją od zawsze.

Okazało się, że pani Fields przed wielu laty pracowała w pałacu. Teraz przypadkiem

bawiła w miasteczku i nie mogła sobie odmówić przyjemności odwiedzenia starych kątów.

Kucharka jednak, jak zwykle naburmuszona, potraktowała ją nieprzyjaźnie. Sandra

zaproponowała więc gościowi, by porozmawiały w przygotowalni.

Pani Fields była osobą bardzo pogodną, chętnie opowiadała o dawnych czasach.

- Żeby tylko panna Howard mnie nie zobaczyła - szepnęła dziewczynie na ucho.

- Panna Howard?

- Zdaje się, że teraz każe się nazywać lady Cynthia. Nie chce wspominać szczęśliwych

lat w Elms of Goram i wielkiej tragedii, która wydarzyła się, kiedy wybuchł pożar. Właśnie

wtedy zostałam zwolniona razem z całą służbą. Nie chciała, by cokolwiek przypominało jej o

ukochanym lordzie Hallu i małym George’u. Nigdy jeszcze nie widziałam, żeby ktoś tak

rozpaczał. Zresztą to poniekąd zrozumiałe, stracić narzeczonego na kilka tygodni przed

ustaloną datą ślubu.

- George... czy to najmłodsze dziecko? - zapytała Sandra.

- Tak, lady Cynthia traktowała go jak własnego syna. Bardzo go rozpieszczała. Tego

łobuziaka wszędzie było pełno. Syn Wiliama Halla, brata starego lorda Halla, uwielbiał go i

bezgranicznie podziwiał.

- Wiem - pokiwała Sandra. - Podobno zginął wraz z matką, wówczas już wdową, w

płomieniach.

- Och, panno Winter, co to była za tragedia! Pamiętam wszystko, jak gdyby wydarzyło

się wczoraj. Tamtego dnia wiał ciepły wiatr z południowego zachodu. W jednej chwili całe

miasto stanęło w morzu ognia. Miałam wolne, ale gdy zorientowałam się, co się dzieje,

przybiegłam natychmiast do pałacu, Dom, w którym mieszkałam, znajdował się po drugiej

stronie miasta, więc pożar mu nie zagrażał...

Nagle umilkła i odchyliła się od okna.

- Uff! Idzie ten obrzydliwy Emerson, nigdy nie mogłam go znieść. Truposz! Tak go

zawsze nazywam w myślach. Boże drogi, jak on się zestarzał.

- To on także tu pracował w tamtym czasie?

- Tak, tylko on jeden ostał się z całej służby. Służył jeszcze w rodzinnym domu sióstr

Howard, znały go od zawsze.

Sandra popatrzyła na panią Fields, zastanawiając się w duchu, o co jeszcze może ją

zapytać.

- Znała pani prawdziwą panią Hall, siostrę lady Cynthii?

- Oczywiście. Możesz mi wierzyć, moje dziecko, że była to prawdziwa piękność,

szkoda, że tak słabego zdrowia. Miała włosy czarne jak noc. Lord Hall zaś przypominał

trochę wikinga: ot, rubaszny mężczyzna o jasnych włosach i niebieskich oczach. Tak... -

urwała nagle, a na jej okrągłej twarzy odmalowało się przerażenie. - Słyszę głos panny Moiry,

zaraz będzie awantura.

Zamilkły, nasłuchując rozmowy siostry Colina z kucharką. Pani Fields odprężyła się

dopiero wtedy, gdy głosy ucichły.

- Niebezpieczeństwo zostało zażegnane - uśmiechnęła się. - Ale chyba lepiej będzie,

jeśli sobie już pójdę.

Sandra poczuła zawód, bo nie zdążyła zapytać pani Fields o to, co najbardziej leżało

jej na sercu: o małżeństwo Colina i Elaine. Choć niechętnie przyznawała to przed samą sobą,

Colin nadal bardzo ją interesował. Jego nieprzystojna propozycja zaszokowała ją wprawdzie,

równocześnie jednak obudziła w niej osobliwe uczucia. Oczywiście nigdy nie zgodziłaby się

na tak upokarzający układ, nie dało się jednak zaprzeczyć, że patrzyła teraz na Colina innym

okiem. Wyobraziła sobie, że mógłby ich łączyć miłosny związek - oczywiście przyzwoity i

uczciwy, jednak...

Och, głupia jesteś, Sandro! zganiła się w duchu. Uczciwy związek jest równoznaczny

z małżeństwem, tymczasem Colin wyraził się jasno, że nie zamierza się ponownie ożenić.

Odsunęła od siebie natrętne myśli i uśmiechnąwszy się przyjaźnie do pani Fields,

powiedziała:

- Było mi bardzo miło panią poznać. Z przyjemnością pogawędziłabym sobie jeszcze

kiedyś z panią. Mieszka pani gdzieś w pobliżu?

- Mieszkam w małej osadzie oddalonej stąd o kilka kilometrów, ale wzdłuż plaży

prowadzi droga na skróty. Proszę mnie odwiedzić, zapraszam! - I wytłumaczyła, jak trafić do

jej domu.

Sandra odprowadziła sympatycznego gościa do wyjścia. Pani Fields zatrzymała się

przy drzwiach i zadarłszy głowę, popatrzyła na pokryty miedzianą blachą dach nad

pomieszczeniami zajmowanymi przez Sandrę, a na jej ustach błąkał się sentymentalny

uśmiech.

- Panno Winter, widzi pani ten gzyms na samej górze? Niesforny George miał w

zwyczaju sadowić się tam ku przerażeniu wszystkich i machać nogami. Znał każdy kąt, każdą

najmniejszą szparę w pałacu. Jeśli uparł się, że wyjdzie na dwór, w żaden sposób nie dało się

temu zapobiec. Miał w sobie wiele wdzięku, ale trudno doprawdy było z nim wytrzymać.

Kiedy pani Fields wyszła, Sandra pogrążyła się w zadumie. Nic dziwnego, że lady

Cynthia przeżyła szok, kiedy przed kilkoma miesiącami zobaczyła na dachu „ducha”.

- Nie, ojcze Andrzeju - szepnęła sama do siebie. - Obawiam się, że się mylisz. Twój

gość niemowa nie nazywa się Duncan, nazywa się George. George Hall!

ROZDZIAŁ V

Po odejściu gadatliwej pani Fields Sandra zamyśliła się głęboko. Czy to możliwe,

żeby młody mężczyzna, którego ojciec Andrzej nazywał Duncanem, w rzeczywistości był

Georgem, który, jak przypuszczano, przed wielu laty zginął w płomieniach?

Co powinna w takim razie uczynić? Oznajmić mieszkańcom pałacu, że pupilek lady

Cynthii żyje. Ale jeśli mimo wszystko okaże się, że to nieprawda? Po co niepotrzebnie

rozbudzać w nich nadzieję?

Może najpierw powinna porozmawiać z Duncanem, to znaczy z Georgem. Tyle że ten

chłopak nie przywykł do mówienia. Poza tym naprawdę nie miała ochoty odwiedzać

ponownie klasztoru świętego Krzysztofa.

Może więc Colin mógłby pomóc? Gdyby tak umiejętnie skłoniła go do wspomnień,

może dowiedziałaby się czegoś bliższego o wydarzeniach owego feralnego dnia i poznała

nowe okoliczności śmierci George’a. Póki co wiadomo jej jedynie, że chłopiec był wtedy z

guwernantką w mieście. Na wieść o pożarze jego ojciec, lord Hall, wyruszył do ogarniętego

płomieniami miasteczka na poszukiwanie syna.

Do kogo właściwie poszła guwernantka z chłopcem?

Zrobiło się już późno i Sandra, nie wymyśliwszy niczego, położyła się spać.

Była jednak coraz bardziej przekonana o tym, że Duncan to cudem uratowany z

płomieni George Hall. Zjawiał się przecież w Elms of Goram kilkakrotnie, wyraźnie

orientował się w topografii pałacu. Potrafił nawet w niewyjaśniony dla Sandry sposób dotrzeć

do wyłączonego z użytku wschodniego skrzydła. Im dłużej nad tym rozmyślała, tym bardziej

upewniała się w przekonaniu, że twarz, którą dostrzegła nocą w oknie, nie była złudzeniem.

Poza tym któż inny wsunąłby do jej pokoju przez szparę w drzwiach tę piękną akwarelę?

Młodzieniec najwyraźniej odziedziczył talent po swym dziadku.

Obudził ją jakiś hałas. Zdezorientowana usiadła na łóżku. Wydawało jej się, że

słyszała stłumiony krzyk i szybkie kroki, ale nie była pewna, czy te odgłosy pochodziły z jej

snu, czy też coś naprawdę zakłóciło nocną ciszę. Nasłuchiwała przez chwilę, ale w pałacu nie

rozległ się nawet najlżejszy szmer. Noc była bezksiężycowa, za oknem panowały egipskie

ciemności.

Pewnie mi się coś śniło, pomyślała, kładąc z powrotem głowę na poduszkę.

Nie minęło jednak kilka minut, gdy Sandra znów się poderwała. Tym razem nie miała

żadnych wątpliwości: z korytarza dochodził pośpieszny tupot. Ktoś zatrzymał się pod jej

drzwiami i zaskrobał cicho w drzwi.

Szybko wyskoczyła z łóżka i zapaliła lampę. Ciepłe światło wypełniło pokój złotą

poświatą, dodając dziewczynie odwagi. Otuliła się szlafrokiem i przeszła z sypialni do

saloniku, po drodze uzbroiwszy się w pogrzebacz z kominka.

- Kto tam? - zapytała z duszą na ramieniu, starając się, by jej głos zabrzmiał groźnie.

Nikt nie odpowiedział, ale ponownie dało się słyszeć drapanie w drzwi i cichy żałosny

jęk.

- O mój Boże - wyszeptała Sandra przerażona. Odłożyła na bok pogrzebacz i

przekręciwszy klucz w zamku, otworzyła drzwi.

Ku swemu zaskoczeniu zobaczyła Duncana opierającego się ciężko o futrynę. Z jednej

jego ręki na posadzkę kapała krew.

- Ależ mój drogi! - krzyknęła. - Co ci się stało?

Zdążyła tylko dostrzec wykrzywioną z bólu twarz i chłopak osunął się nieprzytomny u

jej stóp.

Przez moment wpatrywała się w Duncana osłupiałym wzrokiem, ale szybko ocknęła

się i wciągnąwszy go do pokoju, pośpiesznie zamknęła drzwi.

Uklęknęła obok rannego, usiłując go odwrócić, ale nie miała na to dość siły.

Przyniosła z sypialni lampę i postawiła w saloniku na stole, żeby dokładnie obejrzeć, co się

właściwie stało. Zauważyła podarty na plecach habit i lekkie draśnięcie na skórze.

Niemożliwe, żeby taka rana tak mocno krwawiła, pomyślała Sandra. Widząc, że

Duncan lekko się poruszył, pochyliła się nad nim.

- Duncan, słyszysz mnie? - wyszeptała. - Muszę zdjąć ci habit, zęby opatrzyć ranę,

postaraj się mi trochę pomóc.

Ranny westchnął głęboko i obrócił się na wznak. Przez chwilę patrzył na nią, jakby

nic nie rozumiejąc, ale zaraz jego twarz rozjaśniła się w ciepłym uśmiechu. Podniósł zdrową

rękę i delikatnie pogłaskał dziewczynę po policzku.

Sandra! Wyczytała swe imię z ruchu warg rannego, bo nie wydobył z siebie głosu.

Ścisnęło ją w gardle. Prawie zapomniała, jak bardzo działała na nią jego bliskość. Miał

taką piękną twarz, dobrą i niewinną.

- Strasznie krwawisz, Duncanie, spróbuję zdjąć ci habit - powiedziała cicho i

rozsupłała węzeł przewiązanego w pasie sznura.

Poszło łatwiej niż przypuszczała.

Dla Sandry, która nigdy nie widziała obnażonego mężczyzny, było to zupełnie nowe

doświadczenie. Dotykając koniuszkami palców śniadego torsu, dostrzegała drżenie mięśni. W

duchu wdzięczna była losowi, że chłopak jest taki dziecinny. Pomogło jej to powstrzymać

napływającą falę osobliwych uczuć i skoncentrować się na ranie. Wyglądała okropnie.

Powierzchowne draśnięcie na plecach kończyło się głęboką raną kłutą na barku.

- O mój Boże! - zawołała zatroskana. - Jesteś w stanie przez chwilę siedzieć o

własnych siłach? Muszę obmyć ranę.

Posłuchał od razu. Sandra przyniosła wodę i mokrym ręcznikiem zaczęła ostrożnie

zmywać krew. Duncana musiało bardzo boleć, bo patrzył na nią z wyrzutem, a usta

wykrzywiło mu cierpienie.

Miękka skóra chłopca i bijące od niego ciepło wywołały rumieniec na twarzy Sandry.

Musiała mocno wziąć się w garść, by jej głos zabrzmiał naturalnie:

- Na szczęście nie jest tak źle, jak się wydawało. Rana jest płytsza, niż sądziłam.

Opatrzywszy go starannie, oznajmiła:

- No, gotowe! Wstań teraz, pomogę ci założyć habit.

Podniósł się z trudem, blady jak kreda, i zachwiał się niebezpiecznie. Na szczęście

Sandra podtrzymała go w porę i choć nie bez wysiłku, zdołała jakoś podprowadzić do

sypialni. Duncan westchnął z ulgą, gdy znów znalazł się w pozycji leżącej. Sandra patrzyła z

niepokojem na jego bladą twarz, przymknięte oczy i sine usta. Musiał odpocząć, nic więcej

nie mogła dla niego zrobić. Zostawiła go więc i wyszła na korytarz ze szmatą, żeby zetrzeć z

podłogi ślady krwi. Potem zabrała się do usuwania czerwonych plam z posadzki w saloniku.

Zużyła prawie całą wodę z dzbanka, by doprowadzić wszystko do ładu.

Kiedy wróciła do sypialni, zobaczyła, że Duncan patrzy na nią przytomnym

wzrokiem. Wydawał się zmęczony, a jednocześnie trochę zażenowany. Sandra usiadła na

brzegu łóżka i uścisnęła zdrową rękę młodzieńca. Niepewny, lekko zawstydzony uśmiech

rozjaśnił jego oblicze. Odpowiedziała mu równie ciepłym uśmiechem.

- Posłuchaj, Duncanie - odezwała się doń jak do dziecka. - Wiem, że potrafisz mówić.

Opowiedz mi co się wydarzyło dziś w nocy. Kto cię zranił?

Przez jego twarz przemknął cień. Potrząsnął głową.

- Nie wiesz?

Znów potrząsnął głową.

- Ale gdzie to się stało? - dociekała dalej. - W pałacu czy na dziedzińcu? A może na

ulicy?

Otworzył usta, jakby chciał odpowiedzieć, ale zaraz ukrył twarz w dłoni. Delikatnie

odsunęła jego rękę, spostrzegłszy jednak, jak bardzo jest nieszczęśliwy, postanowiła nie

wywierać na niego presji.

Zamiast zadać kolejne pytanie, powiedziała:

- Nie nazywasz się Duncan, jesteś George.

Popatrzył na nią zdumiony, a jego wargi poruszyły się, jakby wymawiały wymienione

przez dziewczynę imię. Pokręcił głową.

- Ależ tak. Masz na imię George, tylko że o tym zapomniałeś. Zresztą nic dziwnego.

Gdy zaginąłeś, nie miałeś więcej niż pięć lat. Pojęcia nie mam, gdzie się podziewałeś przez

taki długi czas.

Ale on jej nie słuchał. Leżał, powtarzając bezgłośnie: „George”. Z początku ze

zdziwieniem w oczach, a potem ze smutkiem, tak jakby to imię kojarzyło mu się z kimś, ale

dokładnie nie wiedział z kim.

- I jak, George? - uśmiechnęła się.

Pokręcił głową.

- Jak chcesz - westchnęła. - Jeśli to się nie mieści w twojej łepetynie... och,

przepraszam, nie chciałam cię urazić.

Popatrzył na nią, nic nie rozumiejąc.

- Wybacz, klepię coś bez sensu. Nie zwracaj na to uwagi.

Przez dłuższy czas wpatrywała się w niego zamyślona.

- Omal nie utonąłeś w studni... - mruknęła. - A teraz ktoś zranił cię nożem lub innym

ostrym narzędziem. O co w tym wszystkim chodzi, Duncan?

Nagle w oczach chłopaka pojawił się lęk, teraz jego spojrzenie przywodziło na myśl

ścigane zwierzę. Sandra, próbując go uspokoić, pogłaskała lekko jego włosy. Wtedy ścisnął

mocno jej dłoń, a potem usiadł i drżąc na całym ciele, wtulił się w ramiona dziewczyny.

Sandra opanowała zaskoczenie i zaczęła głaskać go po plecach.

- Kochany dzieciaku... - szeptała. - Duncanie, najdroższy...

W chwilę później po raz pierwszy usłyszała jego głos. Był to zaledwie szept,

nieśmiały i niewyraźny.

- Sandro, odeszłaś ode mnie, a ja chcę być z tobą. Bardzo się boję, ty mnie też

potrzebujesz.

Rozumiała, co miał na myśli. Bał się tego wszystkiego, co się wokół niego działo, a

jednak chciał ją chronić. Instynkt podpowiadał mu, że ona jest istotą słabszą od niego.

- Kochany... - zaczęła, zrzucając sztuczną maskę obojętności. - Kochany przyjacielu,

nawet nie wiesz, jak jesteś mi bliski.

Nigdy nie pozwoliłaby sobie na równie szczere wyznanie wobec Stephena, nigdy też

nie odważyłaby się mówić tak otwarcie do Colina, ale Duncanowi mogła wyjawić uczucia

ukryte na samym dnie skutego lodem serca. Nieoczekiwanie poczuła się cudownie wolna.

Tuliła młodzieńca mocno, głaskała jego kark i całowała jego szyję. Po raz pierwszy od

śmierci ojca wstrząsnął nią gwałtowny szloch.

Duncan znieruchomiał, wyczuwając, że role nagle się odwróciły. Intuicja mu

podpowiedziała, że w duszy Sandry nastąpił przełom, że ta chwila coś w niej zmieniła. Uniósł

delikatnie twarz dziewczyny i napotkał jej spojrzenie.

- Sandro - wyszeptał. - Gołąbeczko moja, nie płacz! Jestem przy tobie.

Przylgnęła mocniej do niego, wtulając policzek w jego pierś. Rozkoszowała się

uściskiem mocnych ramion.

Nagle na korytarzu rozległy się czyjeś kroki. Sandra i Duncan zadrżeli z trwogi.

Dziewczyna pośpiesznie zgasiła lampę, ale nie puściła dłoni młodzieńca. Rozpoznała ten

chód, niepewne utykanie, rytmiczne stukanie laski.

- To lady Cynthia - wyszeptała. - Cicho.

Kroki na korytarzu umilkły i ktoś delikatnie zapukał do drzwi.

- Kto tam? - odezwała się Sandra zaspanym głosem.

- To ja, lady Cynthia. Czy wszystko u ciebie w porządku, moja droga?

- Tak, a o co chodzi?

- Nic takiego, troszkę się tylko wystraszyłam. Obudził mnie Emerson, twierdząc, że

ktoś chyłkiem wśliznął się do pałacu. Podobno rabuś zniknął mu z oczu gdzieś na piętrze.

Sandra słyszała, jak Duncan przełyka ślinę zdenerwowany.

- Nic nie słyszałam ani nie widziałam! - zawołała. - Spałam jak kamień, zresztą

zawsze dokładnie zamykam drzwi.

- To dobrze. Wybacz, że cię obudziłam

- Nic nie szkodzi! Lady Cynthio, czy mam odprowadzić panią do sypialni?

- Nie, dziękuję. Emerson jest ze mną. Dobranoc.

- Dobranoc.

Sandra i Duncan odetchnęli z ulgą, gdy kroki się oddaliły. Sandra zapaliła lampkę i

zauważyła, że jej nocny gość położył się na łóżku i dotykał opuszkami palców stylizowanych

ptaków na atlasowej tapecie.

- Schody... - wyszeptał.

- O co ci chodzi? - spytała, nic nie rozumiejąc.

Duncan odwrócił się do dziewczyny i popatrzył pustym wzrokiem, jakby jej nie

rozpoznawał.

- Duncan, musisz już iść! Tutaj nie jesteś bezpieczny. Może spotkamy się gdzieś poza

pałacem, żeby porozmawiać? Na przykład któregoś wieczoru w lesie? Jutro nie, bo w pałacu

odbędzie się przyjęcie. Powiedzmy pojutrze, zgoda?

- Zgoda - przytaknął żarliwie, po czym podniósł się z łóżka i wymknął bezszelestnie

na korytarz. Sandra stała w oknie i tak długo odprowadzała wzrokiem ciemną sylwetkę, póki

nie skryły jej rosnące rzędem wiązy.

Następnego ranka Sandra wróciła do swych codziennych zajęć. Nie wyglądała jednak

tak jak zwykle. Włosy, zazwyczaj ciasno związane, opadały teraz kaskadą rudych loków na

kark. Brązową suknię ożywił jasny kołnierzyk. W kącikach ust dziewczyny błąkał się

zagadkowy uśmiech, a oczy promieniały.

Lady Cynthia zauważyła tę odmianę już przy porannej toalecie i nie omieszkała jej

skomentować.

- Mam nadzieję, że nie ma pani zastrzeżeń do mojej pracy - odpowiedziała na to

Sandra, ale uśmiech zastygł na moment na jej ustach.

- Ależ oczywiście, że nie - starsza pani uśmiechnęła się, uchwyciwszy w lustrze

spojrzenie dziewczyny. - Uważam, że do twarzy ci w tym nowym uczesaniu. Można by

przypuszczać, że jesteś zakochana!

Sandra zarumieniła się na samą myśl, że lady Cynthia mogłaby odkryć jej słabość do

Colina.

W głębi serca radowała się, że znów go zobaczy. Była ciekawa, czy zauważy, że

wystroiła się dla niego. Była głęboko wdzięczna Duncanowi, który w pewnym sensie ją

uzdrowił. To on sprawił, że już nie bała się własnych, tak starannie dotąd tłumionych uczuć.

Duncan! To osobliwe, dorosłe dziecko. Miała nadzieję, że poradzi sobie w życiu.

Kiedy już zostanie panią Elms of Goram, zatroszczy się o to...

Upuściła grzebień, przerażona swoimi myślami. Zarumieniona schyliła się, by go

podnieść. Co też jej się tłucze po głowie? Przecież nigdy nie zostanie panią w tym wielkim

pałacu! Colin nie zamierza się żenić, zresztą i ona zadeklarowała głęboką niechęć do

zamążpójścia.

Grzebień drżał jej w rękach, gdy czesała cienkie siwe włosy lady Cynthii, a w duchu

znów roztrząsała dręczące ją wątpliwości. Jak powinna postąpić w sprawie Duncana, który na

pewno jest Georgem? Wydarzenia ostatniej nocy sprawiły, że zaczęła się lękać o

bezpieczeństwo swego przyjaciela i wybawcy. Postanowiła, że póki nie zbierze więcej

informacji, nie zaprezentuje w Elms of Goram cudem odnalezionego George’a.

- Czy ujęto nocnego złodzieja? - spytała, udając obojętność.

- Nie, zapewne uciekł w sposób równie tajemniczy, jak wszedł. Zupełnie tego nie

pojmuję. Pałac był zamknięty na wszystkie spusty, a mimo to udało mu się dostać do środka.

Sandra mruknęła coś niezrozumiale. Kiedy podniosła wzrok, napotkała w lustrze

spojrzenie starych, mądrych oczu lady Cynthii.

- Mam nadzieję, dziecko, że jest ci u nas dobrze.

- Tak, dziękuję. Bardzo jestem wdzięczna, że mogłam się tu zatrzymać.

- Świetnie sobie radzisz! - Lady Cynthia poklepała dziewczynę po ramieniu swą

delikatną dłonią. - Nigdy bym nie przypuszczała, że ten układ tak dobrze będzie

funkcjonował.

- Szczerze mówiąc, ja też nie - roześmiała się Sandra.

- Colin i Moira także są zadowoleni. Ufam, że wybaczysz Moirze jej zachowanie. Jej

świat jest, niestety, trochę ograniczony. Poświęciła całe swoje życie dla Colina. Czasami

przypomina mi matkę, która chorobliwie czepia się jedynego syna.

Starsza pani uśmiechnęła się, jakby przepraszając za swą otwartość, ale Sandra tylko

pokiwała głową ze zrozumieniem.

- Teraz nagle Moira odkryła, że życie jej umknęło - westchnęła lady Cynthia. - Colin

też powinien przestać rozpaczać po Elaine i ożenić się z kimś równym sobie wiekiem i

pochodzeniem. Najlepiej z jakąś zamożną panną. Wprawdzie rodzinny majątek jest dosyć

pokaźny, utrzymanie pałacu jednak pochłania spore sumy, a interesy Colina w ostatnim czasie

nie szły najlepiej.

Sandra poczuła się dotknięta aluzją zawartą w tych słowach, ale lady Cynthia nie

zwróciła wcale uwagi na jej zakłopotanie i ciągnęła niewzruszona:

- W gruncie rzeczy zarówno Moira, jak i Colin to dobrzy ludzie. Z pozoru co prawda

można odnieść wrażenie, że są trochę twardzi, ale nie należy zapominać, że mieli ciężkie

życie.

- Pani też nie było łatwo, lady.

- Colin i Moira zachowali się wobec mnie naprawdę wspaniałomyślnie. Nigdy nie dali

mi odczuć, że jestem w pałacu gościem.

W nagłym olśnieniu Sandra uświadomiła sobie, że status lady Cynthii w tym domu

jest dość nieokreślony. Na dobrą sprawę była tu obca.

- Na pewno zawsze uważali panią za prawowitą dziedziczkę - rzekła.

Lady Cynthia pokiwała głową.

- Ja sama zawsze też się tak czułam. Straciłam wprawdzie narzeczonego, ale nie

zmieniło to powszechnie znanego faktu, że mieliśmy być sobie poślubieni.

- Wiem, że zastąpiła pani matkę swoim siostrzeńcom.

- Może, poświęcając się George’owi, trochę zaniedbałam starsze rodzeństwo, teraz

jednak dziękuję Opatrzności, że przelewałam na niego tyle miłości. Musiałam podświadomie

wyczuwać, że nie dane mu będzie długo żyć.

Sandra skinęła głową zakłopotana, ale nic nie rzekła. Cóż bowiem można było

powiedzieć? Doskonale pojmowała, że ta rodzina przeszła ciężkie chwile, ale uważała mimo

wszystko, że jej członkowie stanowczo zbyt wiele czasu poświęcają przeszłości.

W pałacu czas stanął w dniu tragedii przed dwudziestoma laty. Trudno się było oprzeć

wrażeniu, że żałoba mieszkańców Elms of Goram nigdy się nie skończy.

ROZDZIAŁ VI

Był to wyjątkowo pracowity dzień. Na obiad zaproszono wielu gości, więc Sandra

musiała pomóc w przygotowaniach. Moira krążyła naburmuszona, nie szczędząc jej

uszczypliwych uwag. Radość malująca się na twarzy dziewczyny wytrącała ją z równowagi.

Wiedziała, że Colin wybrał się z Sandrą na przejażdżkę konną, a potem odwiedził ją w jej

salonie. Przy byle okazji więc przygadywała dziewczynie złośliwie.

Kucharka rządziła niepodzielnie w kuchni, a Mary, pokojówka, biegała to tu, to tam,

wysyłana równocześnie w kilka miejsc.

Kiedy Sandra składała serwetki, do przygotowalni wszedł niedbałym krokiem

Emerson. Obrzucił dziewczynę badawczym spojrzeniem, ale nie odezwał się ani słowem.

Sandra usiłowała sobie wyobrazić go z nożem w ręku, zadającego cios Duncanowi, i

bynajmniej nie wydało jej się to całkiem niemożliwe.

Colina tego przedpołudnia nie widziała, gdyż wyjechał do miasteczka do swego biura.

Późnym popołudniem Moira złożyła Sandrze zaskakującą propozycję.

- Winter! - zawołała, kiedy dziewczyna wychodziła właśnie z przyozdobionej na

przyjęcie jadalni.

Sandra zadrżała. Nienawidziła, gdy Moira się w ten sposób do niej zwracała, a jeszcze

bardziej denerwował ją jej ton. Odwróciła głowę i zdumiała się, dostrzegłszy przepraszający

uśmiech na wąskich ustach Moiry.

- Mam nadzieję, że nie masz mi za złe mojego podenerwowania. Zbyt wiele

obowiązków spoczywa na mych barkach z powodu ciągłych kłopotów ze służbą. Czasami

bardzo mi to ciąży.

Sama jesteś sobie winna, pomyślała Sandra. W innych majątkach nie brakuje służby,

ale tego pałacu ludzie unikają jak zarazy. Zresztą doskonale ich rozumiem.

- Byłaś mi dziś wielką pomocą - nie przestawała mówić Moira, nie zrażona

milczeniem Sandry. - Chciałabym ci się jakoś odwdzięczyć. Przyjmij, proszę, zaproszenie na

przyjęcie! Przecież wiem, że przywykłaś do towarzystwa ludzi z wyższych sfer.

Sandra słuchała Moiry z mieszanymi uczuciami.

- Dziękuję za uprzejmość - odrzekła w końcu. - Nie jestem jednak pewna, czy

powinnam. Co powie lady Cynthia? Jak przyjmie to lord Hall?

- Na pewno nie pożałują ci tej odrobiny przyjemności - zapewniła pośpiesznie Moira.

Ponieważ Moira tak rzadko bywała miła, Sandra, uśmiechając się z rezerwą, przyjęła

zaproszenie, po czym niespokojna poszła do siebie.

Okazało się, że przeczucie jej nie myliło, choć nie od razu przejrzała zamiary Moiry.

Podczas obiadu przeżyła prawdziwy koszmar. Nie przypuszczała, że spotka swych

dawnych przyjaciół, którzy teraz albo całkowicie ją ignorowali, albo udawali fałszywe

zdumienie na wiadomość, że jest w pałacu damą do towarzystwa. Colin także posłał jej

kilkakrotnie chłodne spojrzenie, po czym oddał się eleganckiej konwersacji z młodziutkimi

arystokratkami. Sandra domyśliła się, że Moira nie uprzedziła go o zaproszeniu.

Siedzący obok niej kawaler poklepał ją poufale po plecach i ze złośliwym uśmiechem

zagadnął:

- A więc, pani, jesteś tu teraz damą do towarzystwa? Doskonale wiem, co się za tym

kryje, bo przed kilkoma laty przyjęła tę posadę w Elms of Goram moja kuzynka. Teraz wyszła

uczciwie za mąż i udaje świętą. Proszę popatrzeć, jak wszystkich poucza! Nikt by się nie

domyślił, że kiedyś baraszkowała pod pierzyną z lordem Hallem.

Sandra poczuła mdłości. Podążywszy za spojrzeniem swego sąsiada, z niesmakiem

zatrzymała wzrok na przysadzistej blondynie obwieszonej klejnotami.

Kiedy obiad wreszcie dobiegł końca i wszyscy podnieśli się z krzeseł, by przejść do

salonu, Sandra wycofała się dyskretnie na bok, nerwowo szukając w myślach wymówki, jaką

mogłaby się posłużyć, opuszczając gości.

Kiedy tak stała, z trudem hamując złość, zauważyła nagle, że przy oknie na półpiętrze

ktoś do niej kiwa. Mignął jej szeroki rękaw mnisiego habitu.

Rozejrzała się wokół przerażona, ale na szczęście nikogo nie było w pobliżu.

Co za głupiec, przecież zabroniłam mu przychodzić dziś wieczorem! pomyślała.

Odnalazła lady Cynthię i skarżąc się na ból głowy, zapytała, czy może wyjść, na co

starsza pani łaskawie przyzwoliła.

Sandra pośpiesznie wbiegła po schodach i pociągnęła Duncana w bezpieczny kąt za

balustradą.

- Oszalałeś? - wyszeptała wzburzona. - Emerson węszy tu wszędzie. Może...

Ale Duncan, nie zważając na jej wyrzuty, uśmiechał się, wprost promieniejąc

szczęściem.

- Musiałem cię zobaczyć, Sandro.

Daremnie usiłowała stłumić radość ze spotkania. Nie pojmowała, dlaczego ten

wysoki, nieporadny młodzieniec czyni ją taką szczęśliwą.

- Nie możemy tutaj zostać - wyszeptała nerwowo. - Boję się też wprowadzić cię na

moje pokoje, bo Emerson mnie podejrzewa. Wczoraj wieczorem widział, jak zniknąłeś mu w

korytarzu na piętrze.

- Chodź! - Duncan wziął ją za rękę i poprowadził na górę tą samą drogą, którą już

kiedyś sama szła. Zachowywał się tak swobodnie, jakby nie był mu obcy żaden zakamarek w

tym pałacu. Szybko stanęli przed podwójnymi drzwiami prowadzącymi do wschodniego

skrzydła.

Sandra bez słowa podążała za Duncanem. Nie zdziwiła się nawet, kiedy ze szpary za

deskami wyjął klucz, po czym najzwyczajniej na świecie włożył go do dziurki i przekręcił.

Naciśnięta klamka zazgrzytała. Weszli do środka i zamknęli za sobą starannie drzwi. Klucz

Duncan ukrył pod habitem.

Powoli spacerowali wzdłuż korytarza, zaglądając do kolejnych pomieszczeń. Sandra

wytężała wzrok, pragnąc dostrzec w mroku wszystkie szczegóły, zaś Duncan nie odrywał od

niej oczu.

W osmalonych pokojach stały przykryte białymi pokrowcami meble. W powietrzu

unosił się zaduch charakterystyczny dla starych zamkniętych pomieszczeń. Weszli do salonu,

który przylegał do głównej części pałacu. Sandra pogładziła ścianę i wyczuła, że ułożono na

niej nowe deski. Z remontu całego zniszczonego przez pożar skrzydła jednak najwyraźniej

zrezygnowano.

Duncan i Sandra usiedli na podłodze i oparli się plecami o ścianę, na której były

umieszczone okna. Młodzieniec popatrzył na dziewczynę, po czym ujął ją za rękę.

- Potrafię mówić - rzekł z dumą. - Dziś długo rozmawiałem z ojcem Andrzejem.

Dziękuję ci za to, Sandro.

- Naprawdę ci pomogłam? - zapytała z radością w głosie. - Cieszę się, ale wiedz, że i

ty mi bardzo pomogłeś.

- Jak to?

- Poczułam się przy tobie wolna, a teraz nawet w obecności innych tak się czuję. To

dla mnie coś całkiem nowego. Przez całe życie bowiem tłumiłam w sobie emocje, ukrywałam

własne myśli i sądy.

Duncan milczał, Sandra zaś nie przestawała mówić drżącym głosem:

- Och, Duncanie, nawet sobie nie wyobrażasz, co ja przeżyłam na tym przyjęciu! Jak

strasznie zostałam upokorzona. Och, przytul mnie, przyjacielu! Tak bardzo pragnę poczuć, że

jest ktoś, kto mną nie gardzi.

W jego objęciach było ciepło i bezpiecznie.

- Teraz mi dobrze - mruknęła uspokojona Sandra.

- Czy to tak wiele dla ciebie znaczy... być jedną z nich? - zapytał nieoczekiwanie

Duncan.

Zdumiona uniosła głowę. Rzeczywiście, cóż znaczy przynależność do tak zwanych

wyższych sfer? Czy naprawdę jest o co zabiegać?

- Nie - zaczęła niepewnie. - Właściwie teraz już nie. Ale nikt nie lubi być poniżany.

Przyciągnął ją do siebie, a ona przytuliła się mocno.

- Wczoraj polizałaś mnie w szyję - powiedział. - To było takie przyjemne, czy nie

mogłabyś uczynić tego raz jeszcze?

- Nie polizałam, lecz pocałowałam - roześmiała się dziewczyna. - Wydaje mi się, że

nie powinniśmy tego powtarzać. Lepiej mi wytłumacz, skąd wiedziałeś, gdzie leży klucz od

tej części pałacu?

- Nie pojmuję - wymamrotał bezradnie. - Po prostu wiedziałem.

- A dlaczego usiadłeś na gzymsie?

- Bo to strasznie zabawne. Zawsze miałem ochotę tego spróbować.

- Ale w jaki sposób wchodzisz nie zauważony przez nikogo do pałacu?

- Znam wiele przejść, zarówno takich, które prowadzą do środka, jak i takich, którymi

można wydostać się na zewnątrz.

- To znaczy, że znasz Elms of Goram! Musiałeś kiedyś już być w pałacu!

- Nie wiem. Po prostu tu przyszedłem. Dlaczego nie chcesz tego zrobić jeszcze raz?

- Czego?

- Pocałować mnie.

- Ponieważ może to prowadzić do czegoś innego.

- Do czego?

- Duncan! - wybuchnęła z desperacją w głosie. - Nie potrafię o tym mówić.

- Nie rozumiem. Przecież umiesz mówić! Dlaczego nie chcesz mnie nauczyć tego

wszystkiego, czego nie potrafię?

- Ależ, Duncanie... - zaczęła wzburzona, ale zaraz uświadomiła sobie sens jego słów. -

Chcesz, żebym cię nauczyła czytać, pisać i tym podobne?

- Tak - pokiwał głową z zapałem. - Nie potrafię dobrze mówić, nic nie umiem, nic nie

wiem. Możesz mnie tego nauczyć. Bardzo bym chciał stać się prawdziwym człowiekiem.

Sandra popatrzyła zamyślona na jego czysty profil odcinający się na tle ściany, a

potem z czułością odgarnęła mu włosy z czoła.

- Chyba nie jestem właściwą osobą, Duncanie. Wiesz... Boję się, że mogłabym

nadużyć twego zaufania. Jesteś niczym bryła gliny, którą można formować w dowolny

sposób. To bardzo kuszące, ale i niebezpieczne.

Popatrzył na nią błagalnie.

- Proszę cię! Tak bardzo pragnę być podobny do innych. Mam tylko ciebie.

- Dobrze - zgodziła się w końcu z ciężkim westchnieniem. - W miarę możliwości

pomogę ci poznać i zrozumieć skomplikowane prawa rządzące światem ludzi.

W jej oczach czaił się smutek, kiedy gładziła Duncana delikatnie po karku.

- Pomyśleć tylko - mruknęła pod nosem. - Będę uczyć pozbawionego fałszu,

wspaniałego i pełnego dobroci człowieka, jak stać się obłudnikiem. I to po to, by uczynić go

normalnym!

Wziął do ręki jej dłoń i przyłożył do swego policzka, a ona pogłaskała go lekko.

Nigdy dotąd nie doświadczyła takich pieszczot, nigdy zresztą nie była tak blisko z drugim

człowiekiem. Dotykając jego cieplej skóry doznawała niezwykłej błogości. Przy nim nie

musiała niczego udawać, mogła być sobą bez obawy, że ją wyszydzi.

- Znalazłaś mój rysunek? - zapytał.

- Tak, dziękuję, jest piękny.

- Tak bardzo się ucieszyłem z farb i papieru - rzekł. - Dlatego, że ty mi je podarowałaś,

moja Sandro.

Zawstydzona spuściła głowę, ale zaraz popatrzyła mu w oczy i zapytała:

- Gdzie się podziewałeś przez te wszystkie lata? Skąd pochodzisz?

Wyobraziła sobie raczej, niż ujrzała, że zacisnął powieki, jakby intensywnie myślał.

- Byłem u starca.

- Starca?

- Tak, na wyspie na morzu daleko od brzegu. Starzec był głuchy, nie potrafił też

mówić, ale okazał mi wiele dobroci. Bardzo za nim tęsknię - wyszeptał drżącym głosem. -

Zostałem sam, zupełnie sam... Przyszedłem wówczas tu, a oni mnie pobili. Potem trafiłem do

ojca Andrzeja. To dobry i miły człowiek. Pomaga innym. Później znalazłem ciebie. Nie

pojmuję dlaczego, ale czynisz mnie takim szczęśliwym, że ból niemal rozsadza mi piersi.

- To wspaniale, Duncanie, że potrafisz doznawać tak głębokich uczuć. Ja jestem zimna

jak głaz, nic nie czuję.

- Jak to? Ty, najsłodsza istota pod słońcem?

- Nie zrozumiałeś mnie - westchnęła. - Życie nie jest takie proste, ludzie nie dzielą się

jedynie na miłych i niemiłych. Wszystko jest znacznie bardziej skomplikowane. Mnie teraz

też nie jest lekko.

- Pomogę ci.

- Już mi pomogłeś - uśmiechnęła się z goryczą. - Ale to tylko pogorszyło sprawę.

Wpatrywał się w nią z uwagą.

- Miałam poślubić pewnego mężczyznę - odezwała się po długiej chwili milczenia.

- Poślubić?

- Tak, być z nim razem przez całe życie, mieć z nim dzieci... to właśnie znaczy

poślubić.

- Ale nie zrobiłaś tego?

- Nie. Kiedy straciłam wszystkie pieniądze, cały majątek, nie chciał mnie.

- Bardzo dobrze! - zawołał Duncan.

Jego spontaniczna reakcja rozbawiła Sandrę.

- Kiedy zamieszkałam tu, w pałacu, zrozumiałam, że bardzo, ale to bardzo kocham

Colina Halla.

- Colina Halla? Tego ciemnowłosego poważnego mężczyznę, który mnie odprowadził

do klasztoru? Nie jest już taki młody!

- Nie uważam, by był szczególnie stary, zresztą potrzebuję kogoś dojrzałego, kogoś,

kto otoczyłby mnie opieką i byłby dla mnie jak ojciec. Wydawało mi się, że Colin też mnie

lubi, ale przeżyłam niemiłe zaskoczenie, kiedy zaproponował mi, żebym została jego

kochanką.

- Kochanką? - powtórzył niepewnie Duncan. - A co to takiego?

- Och, Duncanie! Musisz się czepiać każdego słowa? To znaczy... nie, nie mogę ci

tego wyjaśnić.

- Musisz!

- To znaczy... to tak, jak wtedy, gdy cię całowałam, tyle że o wiele więcej. Dwoje ludzi

jest o wiele bliżej siebie.

Cóż za nieudolne wyjaśnienie! Nic jednak nie mogła poradzić na to, że nie przywykła

rozmawiać swobodnie na takie tematy.

- Chyba wiem, co masz na myśli - odezwał się po chwili Duncan. - Słyszałem, jak

rozmawiali o tym mężczyźni w klasztorze. Tylko nie rozumiem dokładnie... W jaki sposób?

- Nie! - niemal krzyknęła. - Nic ci więcej nie powiem! Nie potrafię. Nigdy nie

sądziłam, że będę z kimś mówić o takich sprawach. Jesteś wyjątkiem, ale są granice!

- To znaczy, że nie chciałaś zostać jego kochanką? - pytał dalej.

- Nie! Nie takiej miłości pragnę. Nie chcę być aż tak blisko z Colinem. Chętnie jednak

wspierałabym go, chciałabym żyć razem z nim w szczęśliwym, pełnym ciepła związku, tu w

Elms of Goram. Chciałabym z nim rozmawiać, dyskutować, być mu przyjacielem,

towarzyszką życia. Ale przecież nie mieliśmy rozmawiać o mnie, lecz o tobie. Powiedz, czy

pamiętasz swoją matkę?

Znów zacisnął powieki, a na jego twarzy odmalowało się zamyślenie.

- Samotny wilk... - wymamrotał. - Wilk... śpi...

Czekała chwilę, ale Duncan nie powiedział już nic więcej. Odsunęła się więc od

młodzieńca i rzekła:

- Nie możemy tutaj tak siedzieć. Muszę wstać wcześnie rano, ty zaś zapewne będziesz

w nocy pomagał ojcu Andrzejowi. Przecież jego pomocnicy zawsze działają nocą.

Wstali i popatrzyli przez okno na gości tańczących w sali balowej.

- Przyglądamy im się ukryci w mroku, a oni sobie nawet nie zdają z tego sprawy.

Dziwne uczucie... Ale to nieładnie. Lepiej wymknijmy się stąd, póki droga wolna. Chodź!

Odwróciła się i zamierzała iść dalej, ale Duncan chwycił ją i przyciągnął do siebie.

Dłonie przesunęły się badawczo po jej ciele, jedna dotknęła piersi. Sandra znieruchomiała.

Wydawało jej się, że to wszystko nie dzieje się na jawie. Dokonywały się rzeczy zakazane,

któż by jednak się tym przejmował, skoro pochodziły wprost z krainy snu? Nie lękała się

Duncana, przy nim nie czuła wstydu. Był taki prostoduszny, taki szczery. Mogła mu zaufać.

- Jak wygląda kobieta? - wyszeptał, a w jego głosie Sandra wyczuła drżenie.

Coś się z nią działo... Jestem wolna! zapragnęła krzyknąć na cały głos.

- Chcesz dotknąć?

Odpięła stanik sukni. Z bijącym sercem chwyciła dłoń Duncana i położyła na swej

piersi. Gładził palcami jej skórę, jakby chciał poznać każdy najmniejszy jej skrawek, a jego

oddech stawał się coraz cięższy. W ciele dziewczyny pulsowała krew, a skóra pod opuszkami

jego palców zdawała się płonąć.

Kiedy ciałem Sandry wstrząsnął gwałtowny dreszcz, wyrwała się z objęć Duncana.

- Chodźmy - wyszeptała. - Błagam cię, idźmy już!

- Tak - jęknął przerażony. - Chodźmy!

Kiedy tak szli, trzymając się za ręce, przez długi korytarz wschodniego skrzydła,

Sandra pomyślała: Nie jestem martwa ani oziębła, żyję i potrafię odczuwać jak prawdziwa

kobieta. Dziękuję ci, Duncan. Teraz już wiem, że potrafiłabym pokochać mężczyznę całą

sobą. Może Colina...

Gdy doszli do drzwi, Duncan zatrzymał się.

- Nie mogę się spotkać z tobą jutro - rzekł. - Dlatego przyszedłem dziś wieczór.

- Nie możesz przyjść? - zapytała zawiedziona.

- Nie. Wyjeżdżam daleko stąd. Na długo. Ojciec Andrzej życzy sobie, żebym pomógł

komuś przy budowie domu. Uważa, że najlepiej będzie, jeśli wyjadę.

- Być może - odrzekła zakłopotana. - To znaczy, może dobrze, byśmy się przez jakiś

czas nie spotykali.

- Nie! Muszę cię jeszcze zobaczyć, nim odjadę.

- Dobrze, tylko że nie nocą ani wieczorem, lecz za dnia. Czy możemy się spotkać w

lesie, w tym samym miejscu, w którym umówiliśmy się na jutro? Ale w samo południe.

Spontanicznie przytuliła się do niego, a on mocno objął ją ramionami.

- Przyjdę, przyjdę na pewno - powtarzał. - Kiedy samotnie mieszkałem na wyspie,

wciąż tęskniłem za czymś, czego nie pojmowałem. Teraz już wiem, tęskniłem za tobą.

Zrozumiała, że za moment znów da się pochłonąć uczuciom, odsunęła go więc

łagodnie, lecz zdecydowanie.

Westchnął ciężko, otworzył drzwi i ukradkiem wymknęli się z bocznego skrzydła

pałacu.

Potem przez okno na półpiętrze patrzyła, jak znika w mroku nocy wśród rosnących

przed pałacem wysokich wiązów.

ROZDZIAŁ VII

Odprowadziwszy Duncana spojrzeniem i upewniwszy się, że wymknął się

niezauważony, Sandra wróciła do swego pokoju i zamknęła za sobą drzwi na klucz.

Och, to straszne! uświadomiła sobie. Nie zapytałam w końcu, co go łączy z Elms of

Goram. Przecież tego przede wszystkim powinnam się dowiedzieć, zamiast dawać ponosić się

nieznanym pragnieniom, nad którymi zupełnie nie potrafimy zapanować.

Na wspomnienie pieszczot Duncana dłonie dziewczyny same przesunęły się wzdłuż

ciała, a policzki się zapłoniły.

Poczuła się trochę niezręcznie, gdy uświadomiła sobie, jak intymne doznania łączą ją

z młodszym bratem Colina. Duncan - wolała go tak nazywać, choć dobrze wiedziała, że

naprawdę ma na imię George - był dzieckiem natury, młodzieńcem prostolinijnym i

nieskomplikowanym wewnętrznie. Aż dziw, że jest bliskim krewnym poważnego i trochę

skrytego Colina.

Przypomniała sobie dwa obrazki, które dostała od Duncana. Chociaż było już późno,

Sandra przyczepiła na ścianie niewielki rysunek przedstawiający wilka wyjącego do księżyca.

Przez chwilę przyglądała mu się z uwagą, nabierając coraz bardziej pewności, że stanowi

odzwierciedlenie ukrytych pragnień Duncana. Żyjący w izolacji chłopiec porównywał się do

samotnego wilka, który tak samo jak on tęskni do nieznanej rzeczywistości.

Następnego ranka Sandra była w doskonałym nastroju, co lady Cynthia skwitowała

stwierdzeniem, że dziewczyna kwitnie i z dnia na dzień staje się piękniejsza.

Kiedy wychodziła z pokoju starszej pani, natknęła się w holu na Colina, który

wyglądał na bardzo zmęczonego. Mimowolnie zaczęła się zastanawiać, jak też skończyło się

wczorajsze przyjęcie z udziałem tylu pięknych młodych dam.

Popatrzyła na stojący w kącie zegar, dochodziła dziesiąta. Za dwie godziny miała się

spotkać w lesie z Duncanem. Nagle te dwie godziny wydały jej się wiecznością.

- Jesteś dziś taka radosna, jakby odmieniona - zauważył Colin. - I to zdecydowanie na

korzyść.

Podszedł bliżej i podniósł do ust dłoń Sandry. Zaskoczona, odruchowo poruszyła się,

jakby chciała cofnąć rękę.

- Nadal jesteś taka nieśmiała? - droczył się z nią Colin.

Przypomniało jej się, co czuła, gdy Duncan położył gorącą dłoń na jej piersi, i po

pensjonarsku spiekła raka.

- Droga Sandro - rzekł łagodnie Colin. - Czy wiesz, że obudziłaś we mnie całkiem

nowe, nie znane mi uczucia? Niektóre kobiety mnie odtrącały, przekonane, że dzięki temu

będę ich mocniej pożądał, ale na mnie nie działają takie sztuczki. Z tobą jest inaczej. Przy

tobie jest mi po prostu dobrze i nie chodzi mi bynajmniej o przeżywanie wielkiej namiętności.

Mam nadzieję, że uznasz to za komplement.

- Oczywiście - uśmiechnęła się dziewczyna. - Ale muszę ci wyznać, że i ja się

zmieniłam. Spadłam z obłoków na ziemię.

- Spadłaś, ale nie upadłaś - zażartował. - Ciągle pragniesz trwać w cnocie?

- Owszem - odpowiedziała równie lekkim tonem i dygnęła.

Obrzucił ją badawczym spojrzeniem, ale Sandra pośpiesznie zmieniła temat.

- Czy to portret Moiry i twój? - zapytała, wskazując na płótno przedstawiające dwoje

dzieci w uroczystych pozach.

- Tak - roześmiał się. - Do dziś pamiętam, jak okropnie nienawidziłem tej koszuli z

koronkami. Zdawało mi się, że wyglądam w niej jak dziewczyna.

Mały Colin na obrazie miał około siedmiu lat, Moira była cztery, a może pięć lat

starsza od niego.

- Czy nie było was troje rodzeństwa?

- Owszem, ale kiedy został namalowany ten portret, George’a jeszcze nie było na

świecie. Berbeć pozował osobno, gdy skończył osiem lat.

- Czy ten portret został zniszczony w czasie pożaru?

- Nie, wisi w pokoju Moiry. Miałabyś ochotę obejrzeć największego łobuziaka w

naszej rodzinie?

- Bardzo chętnie.

Z trudem hamowała swój zapał i niecierpliwość. Za chwilę zyska ostateczną pewność,

że Duncan tak naprawdę jest zaginionym Georgem. Ucieszyłaby się, gdyby mogła przekazać

tę radosną wiadomość Colinowi.

- W takim razie chodźmy!

Weszli na piętro i udali się do tej części pałacu, w którym rezydowała Moira. Colin

poprowadził Sandrę do niewielkiego salonu, którego ściany wyłożone były błękitną tapetą.

- Zobacz, oto on! Łobuz i pełen uroku osobistego skrzat, George - Colin wskazał ręką

na wiszący nad sofą portret.

- Ale... on ma przecież ciemne włosy - wyjąkała Sandra, wstrzymując oddech. - No i

piwne oczy!

- Tak, George był z nas najciemniejszy, miał włosy czarne jak węgiel i iskrzące

brązowe ślepia. Śliczny chłopiec, prawda?

Pokiwała głową.

- Dlaczego tak cię zaskoczyło, że Mały był ciemnowłosy? - zapytał.

- Och, nie wiem. Wyobrażałam sobie, że był podobny do ojca.

- Nie. Całe nasze rodzeństwo odziedziczyło ciemną karnację i czarne włosy po mamie.

Zresztą podobno zawsze ciemny barwnik dominuje.

- Tak, słyszałam - mruknęła Sandra, kiedy wychodzili z salonu. - Powiedz, ile lat miał

George, kiedy zginął?

- Dziesięć.

Dziesięć lat przed dwudziestu laty. Dzisiaj miałby więc trzydzieści. Coś się nie

zgadza, Duncan jest młodszy. Z żalem musiała przyznać, że tym razem się pomyliła.

Nad wzgórzami otaczającymi miasteczko świeciło słońce. Sandra już z daleka

dostrzegła Duncana i pokiwała mu z zapałem. Rozradowany biegł jej na spotkanie, aż habit

trzepotał mu na wietrze. Z bliska jednak wcale nie wyglądał chłopięco. Po raz pierwszy

ujrzała go w świetle dnia i odkryła nowe rysy w jego twarzy. Oczy miały barwę niezabudek,

ale linie wokół ust zdradzały, że doświadczył niejednej biedy i poniżenia. Życie z pewnością

go nie rozpieszczało. Ze zdumieniem odkryła, że Duncan jest przynajmniej o pięć lat od niej

starszy, a kto wie, czy nie więcej.

Ujął ją za ręce i popatrzył na nią z miłością.

- Sprawdziłam, jednak nie jesteś Georgem - powiedziała Sandra. - Właściwie cieszę

się z tego powodu.

- Oczywiście, że nie mam na imię George - uśmiechnął się, nie pytając, dlaczego tak

ją to uradowało. - Chodź! Pokażę ci ładne miejsce.

Pociągnął ją za rękę. Weszła za nim do lasu.

- Przypuszczam, że to Emerson dźgnął cię nożem - zagadnęła Sandra. - Wiesz... ten

woźnica o wyglądzie trupa, który wszędzie węszy.

- Nie, to nie on. Widziałem go tamtego wieczoru, jak pilnował bramy.

- Jesteś pewien?

- Tak, to nie mógł być on.

- Wszystkie moje teorie rozpadają się jak domki z kart - westchnęła. - Chwilami

wydaje mi się, że duszę się w tym domu. Przez cały czas muszę się pilnować, by nie popełnić

jakiejś gafy, nie powiedzieć czegoś niestosownego. Teraz, kiedy poznałam ciebie i wiem, że

akceptujesz mnie taką, jaka jestem, jeszcze gorzej znoszę tę atmosferę.

Weszli na niewielką polanę otoczoną gęstym lasem. Duncan odwrócił się do

dziewczyny i dotknął jej pośladków.

- Jesteś wspaniała, moja Sandro - wyszeptał rozpromieniony. - Taka piękna...

Znów porwała ją ta niezwykła beztroska i radość życia, którą mógł jej dać tylko on.

Zarzuciła Duncanowi ręce na szyję i przytuliła się do niego. Jego dłonie przesunęły się w

stronę piersi. Widząc, jak niezdarnie rozwiązuje wstążki, Sandra pomogła mu poluzować

wiązania w staniku sukni. Kiedy dotknął jej nagiej skóry, przymknęła oczy i westchnęła

cicho.

Zwróciła twarz ku słońcu i z uśmiechem chłonęła muśnięcie jego drżących dłoni,

delikatnie sunących pod tkaniną i zaciskających się na jej plecach.

Utkwiwszy w dziewczynie zalękniony wzrok, Duncan z niezwykłą ostrożnością

pociągnął ją za sobą na ziemię.

Sandra, odurzona, niczym na lekkim rauszu, pocałowała go w szyję. Nagle wyzbyła

się wszelkich obaw, całkowicie ulegając nastrojowi tej niezwykłej chwili i pozwalając swym

ustom szukać jego warg. Duncan, dygocząc na całym ciele, wstrzymał oddech, pojmował

jednak intencje dziewczyny.

Ten ich pierwszy pocałunek zdawał się trwać niemal całą wieczność, zaraz jednak

opanowała ich niecierpliwość. Pośpiesznie zdejmowali ubrania, Duncan pomagał Sandrze

poluzować wiązania sukni. Słońce świeciło za jego plecami, a dziewczynie zdawało się, że on

sam jest słońcem. Oszołomiona, zanurzyła się w jego złotym gorącym blasku. Chłopak nie

wiedział nic poza tym, co podpowiadał mu instynkt, Sandrze także brakowało doświadczenia.

A jednak to właśnie ona musiała mu pomóc, mimo ze sama potrzebowała pociechy i

zrozumienia. Duncan od razu to odgadł i szeptem poprosił o wybaczenie.

Gdy potem ze łzami w oczach patrzył na dziewczynę, na jego twarzy malowały się

czułość i miłość. Ona zaś śmiała się i płakała na przemian, szepcząc:

- Duncan, najdroższy. Kocham cię, kocham...

- Ojciec Andrzej zabronił mi pokazywać się w Elms of Goram, nigdy więcej nie wolno

mi tam przyjść - rzekł Duncan, głaszcząc dziewczynę po włosach. - Ale nie można zatrzymać

morza wdzierającego się w głąb lądu.

Uśmiechnęła się, słysząc to porównanie, ale zaraz spoważniała.

- Wrócisz niebawem, prawda?

- Jak szybko zdołam.

- Będzie mi się dłużyło bez ciebie.

- Mnie też, Sandro, nie zapominaj nigdy, że należymy do siebie, ty i ja.

Pocałował ją znowu. Niechętnie oderwała usta od jego gorących warg, było jednak już

późno i musiała wracać. Odwróciła się jeszcze raz i popatrzyła na Duncana. Chwycił ją taki

żal, że zapragnęła go zatrzymać. Nie mogła wszak tego uczynić. Cóż więc innego jej

pozostało, jak pomachać na pożegnanie i pośpieszyć do Elms of Goram.

W kilka dni później Sandra zamyślona wyglądała przez okno swego pokoju na

dziedziniec. Tyle spraw zaprzątało jej głowę. Nie mogła pozbyć się uczucia, że w pałacu

dzieje się coś niedobrego, że jakieś zło zawisło nad tym domostwem, nie potrafiła jednak

wskazać nic konkretnego. Uporczywie powracała jedna myśl: Dlaczego Duncan czuje się w

pałacu jak u siebie? Przypomniała sobie, że pani Fields, która kiedyś była w Elms of Goram

kucharką, wspomniała coś na ten temat podczas rozmowy, tyle że nie zapamiętała dokładnie

jej słów.

Colin spędzał z Sandrą coraz więcej czasu. Dziewczyna bardzo lubiła z nim

rozmawiać, był wszak bardzo inteligentny i wrażliwy. Miał jednak jedną wadę: nie był

Duncanem. Uważała co prawda, że jest bardzo pociągający, ale miłość do tajemniczego

młodzieńca, który dał jej tyle szczęścia, całkiem przyćmiła wcześniejsze zauroczenie.

Tęsknota za Duncanem przyprawiała ją niemal o fizyczny ból. Nigdy dotąd nie

przypuszczała, że można tak bardzo tęsknić za innym człowiekiem.

Jej spojrzenie powędrowało mimowolnie w stronę wschodniego skrzydła pałacu. Przy

oknie na piętrze w pomieszczeniu sąsiadującym z głównym budynkiem siedzieli z Duncanem

tamtego wieczoru podczas przyjęcia. Sandra przypomniała sobie ścianę salonu obitą nowymi

deskami i nagle doznała olśnienia. Przecież między jej sypialnią a oknami tamtego salonu

znajdują się dwa okna! To znaczy, że istnieje jeszcze jedno pomieszczenie, pokój narożny!

Wszak od strony wschodniego skrzydła nie było żadnych drzwi, które mogłyby doń

prowadzić. Czyli?

Gobelin!

Na ścianie w sypialni wisiał duży barwny gobelin przedstawiający scenę polowania.

Sandra szarpnęła za brzeg tkaniny, jednak ta była przytwierdzona do ściany gęsto wbitymi

gwoździami. Kiedy dokładnie pomacała tkaninę, nagle pod palcami wyczula kontury drzwi.

Pełna zapału chwyciła nożyce i z uporem zaczęła wyjmować ze ściany gwóźdź po

gwoździu. Szło jej to dość opornie, denerwowała się, bo miała już mało czasu. Wreszcie

jednak szczelina była na tyle duża, że Sandra mogła się przez nią przecisnąć. Za zakurzonym

gobelinem znajdowały się zabite deskami drzwi.

Rozległ się trzask, gdy dziewczyna, używając całej siły, wyrwała pierwszą deskę. Za

grubą tkaniną było ciemno, ale Sandra, nie zważając na to, pracowicie odrywała kolejne

deski.

Wreszcie zdołała uchylić drzwi i przez wąską szparę przecisnęła się do dosyć sporego

pomieszczenia. Ależ to ruina! Języki płomieni, które sięgnęły aż po sufit, zostawiły w

atłasowej tapecie czarne wypalone dziury. Dostrzegła także ślad po schodkach, które

najprawdopodobniej prowadziły do wschodniej wieżyczki. Chyba próbowano naprawić

szkody, ale wyraźnie zaniechano remontu. Dwa okna pozbawione zasłon pokryte były

pajęczynami. Całe umeblowanie tego pomieszczenia stanowiły zniszczony stół i szafa.

Wszystko inne zostało usunięte. Podłoga wydawała się w dobrym stanie, ale Sandra mimo

wszystko obawiała się po niej stąpać.

Zamknięte pomieszczenie. Po prostu odizolowano je ze względu na zniszczenia

dokonane przez pożar i zagrożenia, które tu czyhały.

Czego właściwie oczekiwała? Ukrytego skarbu, którego spadkobiercą okazałby się

Duncan? Ale przecież Duncan nie jest Georgem Hallem. Duncan jest zagadką. Dlaczego

rodzina Hallów starała się go pozbyć za wszelką cenę?

Usłyszała bicie zegara. Musiała się spieszyć. Nie miała czasu, by doprowadzić

wszystko do wcześniejszego stanu, wsunęła więc tylko gwoździe i deski za gobelin, a potem

szybko umyła ręce i poprawiła włosy. Pięć minut później poszła podać lady Cynthii

popołudniową kawę.

Kilka dni później Sandrę odwiedził ojciec Andrzej. Pełna złych przeczuć wprowadziła

go do swego saloniku i posadziła w najlepszym fotelu. Poprosiła Mary, by przyniosła herbatę,

po czym spojrzała wyczekująco na gościa.

Zakonnik od razu przeszedł do rzeczy.

- Wiesz, panienko, że wysłałem Duncana, by pomógł przy budowie domu, prawda?

- Tak.

- Z pałacu dochodziły mnie skargi, że ciągle się tu kręci.

Sandra zagryzła wargi, ale nic nie powiedziała.

- Ale nie był to jedyny powód - ciągnął ojciec Andrzej. - Wiem, że spotkaliście się

dwukrotnie, i chciałem położyć temu kres.

- Dlaczego? - zapytała wzburzona.

- Duncan całkiem oszalał na punkcie panienki Dla niego to jeszcze za wcześnie.

Proszę go zostawić w spokoju! Powinien poznać innych ludzi. Panienka jest pierwszą kobietą,

którą widział. Celowo wysłałem go do miejsca, gdzie spotka inne młode kobiety. Nie

uczyniłem tego, by sprawić wam ból, dobrze panience życzę, ale Duncan nie może zostać w

klasztorze. Musi mieć szansę odnalezienia swego miejsca w życiu. Czy nie uważa panienka,

że mam rację?

Do pokoju weszła Mary z herbatą, więc Sandra szczęśliwie uniknęła odpowiedzi.

Kiedy znów zostali sami, zakonnik rzeki:

- Wiem, że on panienki teraz bardzo potrzebuje...

- A ja jego! - wykrzyknęła spontanicznie.

- Ale wy nie pasujecie do siebie! On taki pełen prostoty i ty skażona konwenansami...

- Już nie. Zmieniłam się.

- Ale niewystarczająco, panno Sandro. Dla ciebie Duncan jest tylko ekscytującą

przygodą. Proszę, zostaw go w spokoju, zanim sprawy zajdą za daleko.

- Już zaszły za daleko - odezwała się cicho. - Dałam mu to, o co prosił, bez

zastanowienia, lecz z całą moją miłością. I nie żałuję.

- Tym gorzej. W takim razie należy działać szybko. Przekażę Duncanowi wiadomość,

że nie chcesz go więcej widzieć.

- Ależ ojcze! Nie powinieneś! - zawołała z rozpaczą. - Może i ma ojciec rację, że

Duncan powinien mieć możliwość wyboru. Ale pozwól mi powiedzieć o tym podczas

rozmowy w cztery oczy.

- Może to wcale nie będzie konieczne? Doszły mnie słuchy, że Duncan świetnie się

czuje w nowych warunkach. Nie powinna panienka być zdziwiona, gdy się już tu więcej nie

pokaże. Tak zresztą byłoby najprościej. Dostał od panienki to, czego chciał, może więc

przestała go panienka interesować.

Westchnął.

- Ta rozmowa sprawiła mi przykrość - rzekł w chwilę później. - Nigdy bym nie

przypuszczał, że panienka tak się zachowa. Drogie dziecko, jakże teraz z czystym sumieniem

będziesz mogła stanąć na ślubnym kobiercu?

Po wyjściu ojca Andrzeja Sandra siedziała na krześle nieporuszona. Na samą myśl, że

już nigdy więcej nie zobaczy Duncana, poczuła przejmujący ból.

Dni mijały. Sandra pracowała ciężko, pragnąc zagłuszyć swój smutek. Podejmowała

się stale nowych zajęć, byleby tylko nie rozmyślać za wiele. Któregoś dnia wpadła na dość

szalony pomysł. Postanowiła zaprosić na herbatę do swego saloniku lady Cynthię oraz

rodzeństwo Hall. Ku jej zdumieniu zgodzili się, choć propozycja trochę ich zaskoczyła i nieco

rozbawiła.

Tego wieczoru miały miejsce trzy zdarzenia, które na długo zapadły jej w pamięć.

Zaraz po przyjściu gości, gdy Sandra weszła na moment do sypialni, usłyszała jakiś

szelest z salonu, a kiedy wróciła, zdawało się jej, że w pomieszczeniu czegoś brakuje. Ale nie

zorientowała się, czego. Rozmowa toczyła się gładko jakby nigdy nic.

Drugie zdarzenie miało miejsce za sprawą Moiry. Colin drażnił się żartobliwie z

Sandrą, a w końcu ujął ją pojednawczo za rękę. Czy to się stało przypadkowo, czy też Moira

uczyniła to z premedytacją, Sandra nie była pewna. W każdym razie potrącona przez

zazdrosną siostrę filiżanka przewróciła się i gorąca herbata wylała się prosto na ich dłonie.

Moira bardzo przepraszała, ale Sandra wiedziała swoje.

Najbardziej jednak poruszyły dziewczynę wspomnienia lady Cynthii, która,

opowiadając różne epizody z dzieciństwa Moiry i Colina, napomknęła coś o sankach.

- Tak, pamiętam - przerwała jej Moira. - Co się z nimi stało? Zdaje się, że dostał je

Duncan, ale...

Sandra, która podchodziła właśnie do stolika, na którym stał imbryk z herbatą,

odwróciła się gwałtownie.

- Duncan?

Wszyscy troje popatrzyli na nią zdumieni i w tym momencie dziewczyna uświadomiła

sobie, że popełniła poważny błąd.

- Miałam młodszego brata, który miał na imię Duncan - rzuciła gorączkowo. - Umarł

w wieku zaledwie kilku lat, dlatego tak zareagowałam na to imię.

- Rozumiem - pokiwał głową Colin. - Nie, zdaje mi się, że sanki nie przetrwały.

Rozpadły się na kawałki, kiedy nasz Maluch pożyczył je od tego biednego chłopca.

- Szkoda - rzekła Moira. - Aha, Colin, musisz porozmawiać z Mary, ona...

Okazja przepadła, teraz już Sandra nie mogła zapytać, kim był Duncan, nie

wzbudzając przy tym podejrzeń.

Po wyjściu gości osunęła się na fotel, uświadamiając sobie w pełni, jak bardzo była

zdenerwowana podczas ich wizyty. Na szczęście wszystko poszło właściwie gładko,

atmosfera była nie najgorsza...

Nagle Sandra utkwiła wzrok w ścianie, w miejscu gdzie umieściła rysunki od

Duncana. Teraz wisiała tam tylko akwarelka przedstawiająca klasztor na wzgórzu.

Wilk wyjący do księżyca zniknął.

Nagle przypomniała sobie szelest dartego papieru, który dobiegł ją z salonu, gdy przez

moment przebywała w sypialni. Które z trojga gości zerwało rysunek ze ściany? I dlaczego?

Nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że nie spadł sam, na ścianie pozostały białe rogi

arkusza.

Sandra zdenerwowała się nie na żarty. Jakim prawem to uczyniono? Przecież to był jej

rysunek, dostała go od Duncana. Bez wielkiej nadziei zaczęła go szukać. Na czworakach

zaglądała pod meble, nawet pod obrus.

I znalazła! Zauważyła go za szafą, ale ponieważ nie mogła tam wsunąć dłoni, pomogła

sobie grzebieniem. Nie powiesiła obrazka z powrotem na ścianie, lecz starannie ukryła. Nikt

jej go już nie zabierze.

W myślach odtworzyła sobie raz jeszcze rozmowę przy stole. A więc istniał jakiś

Duncan!

„George pożyczył sanki od tego biednego chłopca i zepsuł je...”

Myśli przebiegały jej w głowie jak błyskawice

Och, ależ jestem niemądra. Przypomniało jej się, jak Duncan powiedział, że zawsze

miał ochotę usiąść na gzymsie i pomachać nogami. Łobuziak George był na pewno

bezgranicznie podziwiany przez osieroconego synka Wiliama Halla.

Pożar pochłonął pięć ofiar lorda Halla, George’a, guwernantkę oraz tych dwoje,

wdowę po Wiliamie Hallu i jej dziecko, którzy spłonęli w sąsiadującym z pałacem budynku.

Czy ten chłopiec, zapewne młodszy od swego kuzyna George’a, to mógł być Duncan?

Sandra musiała się co do tego upewnić. Ale nie mogła zapytać nikogo z domowników,

nikomu już nie ufała.

Nagle doznała olśnienia. Pani Fields! Tak, tylko ona mogła jej pomóc!

Sandra postanowiła poprosić następnego dnia o wolne popołudnie i odwiedzić w tym

czasie gadatliwą panią Fields.

ROZDZIAŁ VIII

Sandra kierowała się wzdłuż plaży w stronę niewielkiej osady, w której mieszkała pani

Fields. Obłoki mgły znad morza przesuwały się ku lądowi, fale miękko uderzały o piasek. Tu

i ówdzie ścieżka wiodła przez wydmy.

Mniej więcej w połowie drogi dziewczyna zorientowała się, że ktoś ją śledzi. Z tyłu

kilkakrotnie mignęła jej wynurzająca się z oparów mgły szczupła ciemna postać. Osobnik ów

przez cały czas utrzymywał ten sam odstęp, by nie zostać rozpoznany. Sandra, zaniepokojona,

przyspieszyła kroku, w końcu zaczęła biec i dopiero na widok pierwszych chat rybackich

odetchnęła z ulgą.

Dotarłszy do przytulnego domku pani Fields, była przekonana, że zgubiła swego

prześladowcę. Sympatyczna kobieta przyjęła ją z radością. Uwielbiała pogawędki, a już ze

szczególnym sentymentem wspominała lata, kiedy była kucharką w Elms of Goram.

Przy herbatce i domowych ciasteczkach Sandra musiała jednak najpierw wysłuchać

szczegółowej relacji gospodyni o nękającym ją reumatyzmie, a także wymienić uwagi na

temat rodziny królewskiej. Dyplomatycznie kierowała rozmowę na inne tory, by wydobyć od

pani domu to, co interesowało ją najbardziej.

- Ma pani taką świetną pamięć, pani Fields, na pewno mogłaby mi pani pomóc. W

Elms of Goram, dzieje się coś niedobrego, nie wiem dokładnie co, ale wyczuwam, że ma to

związek z przeszłością. Człowiek, którego bardzo cenię, znajduje się w niebezpieczeństwie.

Oczy pani Fields zaokrągliły się ze zdumienia.

- Czy możliwe, że któraś z pięciu osób uznanych za ofiary wielkiego pożaru mimo

wszystko zdołała ujść z życiem? - mówiła dalej Sandra. - Mam mianowicie wszelkie powody,

by przypuszczać, że tak się stało.

- Hmm, nie wiem - wymamrotała kucharka - Na pewno nie George ani guwernantka,

bo ich ciała zidentyfikowano.

- A co z innymi?

- Lord Hall, który pobiegł szukać syna, dostał się w rejon największego zagrożenia i

zginął w płomieniach bez szans na ratunek. Ginny zaś, wdowa po Wiliamie, wraz z dzieckiem

spłonęła w swym domu. Z budynku ostały się tylko zgliszcza.

- Dziecko Ginny? Czy to był chłopiec?

- Tak, bardzo urodziwy chłopczyk ale odrobinę nieporadny. Trochę było mi go żal, bo

George, wyjątkowo inteligentny i bystry malec, często stroił sobie z niego żarty. Nazywałam

ich Aniołkiem i Diabełkiem.

- Jak miał na imię syn Ginny?

- Duncan. Moim zdaniem był ładniejszy od George’a. Miał złociste włosy i błękitne

oczy, a przy tym takie dobre serce... Nie spotkałam nigdy kogoś tak poczciwego.

Sandra poczuła, jak ściska ją w gardle.

- Nie zmienił się wcale, pani Fields. Udało mu się przeżyć, to bez wątpienia on.

- Ale to niemożliwe! Gdzie się podziewał przez te wszystkie lata?

- Nie mam co do tego całkowitej pewności. Z tego co mówi, domyślam się, że

mieszkał na jakiejś wyspie razem ze starym głuchoniemym rybakiem.

- O mój Boże! - wyrwało się pani Fields.

- Czy Wiliam Hall był najstarszy z braci? - zapytała Sandra.

- Nie, najstarszy był lord Hall, ojciec Colina, to on odziedziczył tytuł i majątek.

Kolejna teoria Sandry nie sprawdziła się. Duncan nie był spadkobiercą, którego ktoś

chciał usunąć, by utorować sobie drogę do majątku.

- Mój Boże - powtórzyła ekskucharka głosem zdradzającym wzruszenie. - Mały

Duncan żyje.

- Pani Fields, czy kiedy następnego dnia po pożarze zjawiła się pani w pałacu,

zauważyła pani duże straty?

- Podobno pożar w Elms of Goram wybuchł, kiedy w miasteczku gaszono już ostatnie

płomienie. Dom Wiliama Halla jednak spłonął doszczętnie.

- Dobrze, że udało się chociaż uratować ten piękny pałac!

- Tak - pokiwała głową pani Fields. - Pałac jest zbudowany z kamienia, więc mocno

nie ucierpiał, natomiast dom Wiliama był drewniany. Zresztą wiatr wiał od morza.

- Nurtuje mnie jeszcze jedno, pani Fields - z lekkim ociąganiem rzekła Sandra. - Kiedy

uciekła żona Colina Halla? Zdaję sobie sprawę, że od tamtych wydarzeń minęło wiele lat,

gdyby jednak mogła pani sobie przynajmniej przypomnieć, czy to było przed, czy po

pożarze?

Pani Fields z wrażenia upuściła łyżeczkę od herbaty i szybko pochyliła się, by ją

podnieść. Jej odpowiedź zabrzmiała trochę niepewnie:

- Wydaje mi się, że w tym samym czasie. Chyba tak... Panno Winter, jeszcze panience

nie pokazywałam serwetki, którą właśnie haftuję. Koniecznie musi panienka zobaczyć...

Ale Sandra nie zamierzała dać za wygraną.

- Dlaczego właściwie Elaine Hall uciekła?

- Panno Winter, nie mogę - odpowiedziała pani Fields.

- Czego pani nie może?

W pokoju zapanowała całkowita cisza.

- Co wiem, to wiem - odparła po chwili ekskucharka i zacisnęła usta.

- Bardzo bym chciała to usłyszeć.

- Przyznaję, że lubię poplotkować o dawnych czasach, uważam też, że panienka jest

bardzo mila, ale... o lady Elaine nie chcę rozmawiać. Przyrzekłam jej to kiedyś i słowa

dotrzymam.

- Szanuję to, oczywiście. Proszę wybaczyć mi ciekawość, miałam jednak szczególny

powód, by o to zapytać. Nie będę już pani dłużej męczyć. Jeszcze tylko na koniec

chciałabym, by rzuciła pani okiem na wykonany przez Duncana rysunek. Wydaje mi się, że

on coś znaczy. Proszę popatrzeć!

Pani Fields pobladła jak ściana, krew odpłynęła jej z okrągłych policzków. Wypuściła

z rąk kartkę z narysowanym wilkiem na tle tarczy księżyca, jakby się sparzyła.

- Naprawdę narysował to Duncan? Nie, nigdy w to nie uwierzę.

- Dlaczego?

- Bo to niemożliwe! Duncana nie było jeszcze na świecie, kiedy to się stało.

- Co się stało?

- Wszystko zostało zniszczone.

- W pożarze?

- Nie, dużo wcześniej. To chyba jakieś moce nieczyste, nie chcę mieć z tym nic

wspólnego.

Nerwowo ściskała krzyżyk ze srebra, który miała zawieszony na szyi.

Rozmowa zakończyła się frazesami na temat robótek ręcznych i pogody.

Sandra pożegnała się i ruszyła w drogę powrotną. Kiedy opuściła osadę i wyszła na

ścieżkę wśród skał, w gęstniejącej mgle ujrzała jakąś postać, przyczajoną nieopodal.

Odwróciła się po chwili za siebie, a wówczas mignął jej szczupły człowiek ubrany na czarno.

Domyśliła się, że to Emerson.

Jest stary, próbowała się uspokoić Sandra. W razie czego zdążę mu uciec. Nie wierzę,

by chciał mi zrobić coś złego, po prostu mnie szpieguje.

Ostrożnie odwróciła głowę, ciemna postać podeszła bliżej. Sandra przyspieszyła kroku

i po chwili gdzieś z przodu usłyszała głosy. Drogą do miasta podążały dwie kobiety z

kilkorgiem dzieci. Z wielką ulgą Sandra przyłączyła się do nich i szła w grupie, póki nie

zauważyła majaczących we mgle wieżyczek pałacu Elms of Goram.

Wieczorem tego samego dnia Sandra grała z lady Cynthią w karty i trochę się u niej

zasiedziała. Wracała do siebie jak zwykle przejściem dla służby. Nie chciało jej się szukać

świecznika, znała wszak doskonale wąskie kamienne schodki obok kuchni, bo korzystała z

nich kilkakrotnie w ciągu każdego dnia Co prawda schody nie miały poręczy, ale Sandra

przeważnie przytrzymywała się ściany.

Doszła do ostatniego stopnia, gdy nagle pośliznęła się i upadła. Rozpaczliwie

wymachując rękoma, próbowała się czegoś złapać, ale natrafiwszy na pustkę, poturlała się w

dół. Poobijana, jęknęła z bólu i z trudem się podniosła. Wczołgując się powoli na górę,

poczuła intensywny zapach, a gdy dotknęła ostatniego stopnia, wyczuła na nim grubą

warstwę ługu.

Bezmyślna Mary! pomyślała zagniewana. Pewnie szorowała schody i zapomniała

dokończyć.

Chwyciła szmatę i starła maź, a potem, pojękując cicho, pokuśtykała do swego

pokoju.

Długo nie mogła zasnąć. Bolało ją kolano. Ale nie to ją martwiło najbardziej. Od kilku

już dni jej myśli krążyły bez przerwy wokół jednego: odbierała niepokojące sygnały wysyłane

przez swoje ciało. Piersi nabrzmiały i były bardzo wrażliwe. Poza tym całkiem straciła apetyt.

Duncan, ukochany, dlaczego nie wracasz? pomyślała z rozpaczą.

Policzyła dni od ich ostatniego spotkania i wyszło jej, że minął już trzeci tydzień. Co

zrobię, jeśli on nie wróci? zamartwiała się.

Odwróciła się do ściany i zasnęła na mokrej od łez poduszce.

Następnego wieczoru rodzina Hallów pojechała na przyjęcie i Sandra została w pałacu

sama. W jadalni wystawiono dla niej kolację, ale dziewczyna nie była głodna. Mdliło ją, gdy

tylko spojrzała na jedzenie.

Och, Duncanie, co myśmy najlepszego zrobili? Jak wybrniemy z tego kłopotu?

Równocześnie jednak wbrew wszystkiemu odczuwała cichą radość, mimo że pewnie

inna dziewczyna w podobnej sytuacji by się załamała.

Wmusiła w siebie odrobinę ryby i jarzyn, kierując się raczej zdrowym rozsądkiem niż

apetytem, jednak na widok salaterki z puddingiem migdałowym zemdliło ją. Niechętnie

nabrała budyniu na łyżeczkę, trochę zjadła, ale zaczął rosnąć jej w ustach. Pośpiesznie więc

wyniosła tacę do kuchni, a resztkę puddingu wyrzuciła do śmieci.

Wróciła do swego pokoju spocona jak mysz, do tego kręciło jej się w głowie i ledwie

poradziła sobie ze zdjęciem ubrania. Kiedy wreszcie położyła się do łóżka, poczuła potworny

ból żołądka. Skuliwszy się pod kołdrą, mocno zacisnęła zęby, by nie krzyczeć. W

otumanionym mózgu dziewczyny roiły się wizje, wydawało jej się, że jakaś ręka dosypuje

czegoś do miski z puddingiem, jednak wyobraźnia nie podpowiedziała jej, czyja to mogła być

ręka.

Czuła, że ściany wokół niej wirują. Wiedziała, że powinna zawiadomić Mary o swojej

chorobie, ale ściany nagle stawały się podłogą, po której czołgała się, zaciskając zęby.

Panicznie obawiała się, że nie wytrzyma i zacznie krzyczeć z bólu i ze strachu.

Świat Sandry zasnuł się nierzeczywistą mgłą, dni i noce zlały się w jedno.

Dziewczyna słyszała jednak jakieś szepty i dostrzegała nad sobą coraz to nowe twarze. Jedna

z nich, z brodą, była całkiem obca, ale wydała jej się przyjazna.

- ... na pewno jakieś zatrucie. Proszę podawać chorej te krople kilka razy dziennie.

Dziewczyna z wysiłkiem przemówiła:

- Doktorze, proszę mnie stąd zabrać... grozi mi niebezpieczeństwo... proszę mnie

obronić.

- Majaczy - rozległ się ostry glos Moiry. - Dopilnuję, żeby przyjmowała krople.

- Czy je straciłam? Proszę mi powiedzieć, że wszystko w porządku! - Sandra wlepiła

w doktora oczy, które w bladej wychudzonej twarzy zdawały się większe niż zwykle.

Poklepał ją uspokajająco po ramieniu, nie pojmując wcale, o czym dziewczyna mówi.

W następne dni Sandrze przyświecała tylko jedna jasna myśl: Nie wolno mi wziąć

niczego do ust, cokolwiek by mi podawano. Ani jedzenia, ani płynów!

Jedynie od lekarstw nie udało jej się wykręcić, ale krople zdawały się łagodzić boleści.

Mimo że dręczyło ją okropne pragnienie i język przyklejał się do podniebienia, nie

tknęła żadnego napoju, jaki jej podawano.

Wreszcie poczuła się lepiej. Przez pierwsze dni, całkiem wycieńczona, z trudem

utrzymywała się na nogach, ale już mogła sama przygotować sobie w kuchni coś do jedzenia.

Regularne odżywianie szybko pomogło jej odzyskać formę i oczy nie wydawały się już tak

nienaturalnie duże. Wróciła do swych obowiązków, choć nadal była bardzo blada i przy

większym wysiłku mdlała.

Colin spędził wiele godzin przy łóżku chorej Sandry, trzymając ją za rękę. Któregoś

dnia, kiedy byli sami na parterze, zawołał dziewczynę do salonu.

- Gdybyś wiedziała, jak bardzo się cieszę, widząc cię zdrową, Sandro - zaczął, gdy

usiadła naprzeciw niego. - Nie przypuszczałem, że czyjeś życie może tak wiele dla mnie

znaczyć. Poddaję się, nie mam siły dłużej bronić się przed własnymi uczuciami. Czy

wyjdziesz za mnie?

Popatrzyła na Colina w największym zdumieniu.

- Mam wyjść za ciebie? Ależ Colin, sądziłam...

- Ja też - uśmiechnął się. - Ale zmieniłem zdanie. Dlatego właśnie pytam, czy

zostaniesz moją żoną.

- Jeszcze niedawno przyjęłabym z radością twoje oświadczyny - odrzekła dziewczyna.

- Ale dziś już nie. Za późno.

- O co ci chodzi? Czy... Nie, niemożliwe, byś poznała jakiegoś mężczyznę.

- Jednak to prawda, Colin - odpowiedziała, spuściwszy głowę. - Niedługo będę

musiała wyjechać z Elms of Goram.

- Dlaczego? - zapytał, marszcząc brwi.

Milczała przez chwilę, ale wreszcie zebrała wszystką odwagę i popatrzyła mu w oczy.

- Sądzę, że będę miała dziecko.

- Czy ty w ogóle wiesz, co mówisz? - patrzył na nią z niedowierzaniem. - Chyba to

jakiś kiepski żart. Nie wierzę, Sandro, że ty, uosobienie cnoty...

- Nie żartuję - przerwała mu. - Mówię zupełnie poważnie.

- Co za łotr się tego dopuścił?

- To nie jego wina - przerwała. - Moja też nie. To, co się stało, było nieuniknione.

Na długą chwilę zapadła cisza.

- Czy on się z tobą ożeni?

- Wydaje mi się, że już nigdy go nie zobaczę - wyszeptała.

Colin wstał i podszedł do okna. Cisza zawisła ciężko w pokoju.

- To niesłychane - mruknął w końcu Colin, nie mogąc się powstrzymać od ironicznego

uśmiechu. - To ja tu przez cały czas obchodzę się z tobą jak z jajkiem, mając na uwadze twą

płochość i surowe wychowanie, a ty tymczasem zachodzisz w ciążę z innym mężczyzną! Kto

to jest? - Odwrócił się gwałtownie. - Tu w pałacu oprócz mnie i Emersona nie ma innych

mężczyzn, a starego woźnicy nie podejrzewam. Jak to się stało, u diabła? I z kim?

Nie odpowiedziała, więc znów zapatrzył się w widok za oknem.

- Od kiedy?

- Od miesiąca.

- Jesteś pewna?

- Niestety tak.

- Dziwne, ale nie wydajesz się specjalnie zrozpaczona.

- Nie jest mi lekko - rzekła z wysiłkiem. - Boję się nawet myśleć, co będzie, jeśli on

mnie zawiedzie.

- Czy to prawy człowiek? To znaczy... Czy ma dobry charakter? Jest inteligentny? Czy

nie odstrasza wyglądem?

- O jego inteligencji nie mogę jeszcze zbyt wiele powiedzieć - odpowiedziała Sandra z

ociąganiem. - Ale mogę zapewnić, że to człowiek wyjątkowo szczery, prostolinijny i ma złote

serce. Jest też bardzo przystojny. Wysoki, szczupły...

- Podtrzymuję moją propozycję - przerwał jej. - Czy chcesz mnie poślubić?

- O czym ty mówisz? Oszalałeś? Prosisz mnie o rękę po tym wszystkim, co ci

wyznałam?

- Właśnie. Posłuchaj, przecież to dopiero miesiąc! Uznam dziecko za swoje. Moim

największym zmartwieniem jest brak dziedzica. Najmilsza Sandro... Tylko ty i ja wiemy, że

nie mogę mieć dzieci. Tak cię proszę, zgódź się!

Wstała, nie mogąc oderwać oczu od Colina, w głowie zaś tłukły jej się niespokojne

myśli.

Ojciec jej dziecka... Uniknie wstydu... Elms of Goram... Pani tego pięknego pałacu,

Colin...

Wspomnienie Duncana wywołało w niej jednak prawdziwą burzę uczuć. Pod

powiekami zapiekły ją łzy.

- Ojciec dziecka ma jasne włosy i niebieskie oczy - wyszeptała.

- Mój ojciec także był blondynem i miał niebieskie oczy.

- To dobrze, ale...

Nagle Colin popatrzył na nią badawczo i rzekł powoli:

- Niebieskooki blondyn, powiadasz? Nie, to niemożliwe, żebyś go spotkała.

Przeciągnął dłonią po czole, jakby się nad czymś mocno zastanawiał, a potem wziął

dziewczynę za rękę.

- A więc, Sandro, co powiesz na moją propozycję?

- Czy pozostawisz mi trochę czasu do namysłu? To dla mnie trudna decyzja.

Rozumiesz chyba, że całym sercem kocham ojca swego dziecka.

- Ale przecież cię zostawił.

- Tak wygląda, może jednak wróci. Może...

- Nie należy czekać zbyt długo. Powiedzmy, że masz tydzień do namysłu. Wystarczy?

- Niech tak będzie. Dziękuję ci, Colin.

Przytulił ją mocno. Podniosła głowę i napotkała jego wzrok. Nie opierała się, kiedy ją

pocałował. Ale jej ciało nie zareagowało.

ROZDZIAŁ IX

Tego wieczoru Sandra długo nie mogła zasnąć. Oświadczyny Colina bardzo ją

zaskoczyły, ale musiała przyznać sama przed sobą, że poślubienie go byłoby najprostszym

sposobem na rozwiązanie wszystkich jej problemów. Nie kochała lorda Halla, na małżeństwo

gotowa była zgodzić się jedynie przez wzgląd na dziecko.

Od Duncana nie miała żadnych wieści. Colin dał jej tydzień do namysłu, nie odpowie

mu jednak nic konkretnego, póki nie rozmówi się z Duncanem. Tylko w jaki sposób ma się z

nim skontaktować? Przecież nawet nie wie, dokąd wyjechał. Ojciec Andrzej pewnie mógłby

jej pomóc, ale żeby się o tym przekonać, musiałaby pójść do klasztoru. Nie czuła się jednak

na siłach, by pokonać długą drogę przez las.

Zasnęła, nic nie wymyśliwszy. Obudziły ją odgłosy kroków na korytarzu. Gdy

usłyszała pukanie do drzwi, zerwała się gwałtownie.

- Otwórz, Sandro!

Zadrżała, bo od razu poznała ten głos. Wyskoczyła z łóżka i w jednej chwili znalazła

się przy drzwiach. Była tak zdenerwowana, że nie mogła przekręcić klucza w zamku.

Wreszcie jednak znalazła się w bezpiecznych objęciach Duncana.

- Och, Duncanie - wyszeptała. - Wróciłeś! A już myślałam, że całkiem o mnie

zapomniałeś!

- Próbowali mnie utrzymać z dala od ciebie - odpowiedział z gniewem. - Gdy

zbudowaliśmy dom, nadeszła wiadomość od ojca Andrzeja, żebyśmy zbudowali jeszcze

jeden, a potem jeszcze jeden. W końcu stamtąd uciekłem. Sandro, kocham cię!

- Naprawdę? Naprawdę mnie kochasz? Ojciec Andrzej, odwiedziwszy mnie w czasie

twojej nieobecności, nie krył, że wysłał cię daleko od klasztoru, żebyś miał możliwość

poznania innych młodych dziewcząt. Tak bardzo mnie przestraszył.

- Zyskałem wielu przyjaciół, spotkałem też niejedną pannę, ale cóż mi po nich? Przez

cały czas myślałem tylko o tobie.

Wypuścił Sandrę z objęć i popatrzył na nią badawczo.

- Jesteś taka blada... Zeszczuplałaś. Byłaś chora?

- Tak, byłam ciężko chora. Ja...

- Chodź! - Na rękach zaniósł ukochaną do sypialni i delikatnie położył na łóżku.

Potem zdjął habit i wsunął się pod kołdrę obok niej. Oparłszy głowę na ramieniu Duncana,

Sandra głaskała leciutko jego twarz, jakby chciała zanotować w pamięci każdy jej fragment.

- Opowiedz mi teraz, co się stało - poprosił.

Zaczęła od tego, że ustaliła wreszcie jego tożsamość. Wspomniała potem, że spadła ze

śliskich schodów i że ktoś chciał ją otruć puddingiem migdałowym.

Duncan przycisnął Sandrę mocniej do siebie, złorzecząc pod nosem, co dziewczynie

uświadomiło, że nauczył się niejednego przez ten czas, gdy się nie widzieli.

- Muszę ci coś jeszcze opowiedzieć - dodała po chwili milczenia. - Spodziewam się

dziecka.

Uniósł się na łokciach i w mroku odszukał jej spojrzenie.

- Dziecka? - powtórzył. - Masz na myśli nasze dziecko?

- Tak.

Położył się z powrotem i długo milczał.

- Dowiedziałem się wszystkiego od kolegów, z którymi stawiałem domy - rzekł

wreszcie.

Sandra poczuła gorące łzy kapiące z jego oczu na jej policzek. Objęła go za szyję i

przytuliła mocno.

- Czy to może być prawda? - szeptał. - Chyba nie istnieje większe szczęście.

- Tak, to szczęście. Dziecko jest zapewne bardzo silne, skoro przetrzymało mój

niebezpieczny upadek ze schodów i zatrucie. Ale co my zrobimy?

- Nie obawiaj się, moja gołąbeczko. Duncan jest przy tobie i nigdy więcej cię nie

zostawi samej. Zatroszczę się o was oboje.

Z lękiem pomyślała, co na to wszystko powie ojciec Andrzej. Łudziła się jednak, że

zakonnik ugnie się pod wpływem okoliczności. Nie wspomniała Duncanowi o oświadczynach

Colina, których w tej sytuacji i tak nie zamierzała przyjąć. Uznała, że najlepiej dla wszystkich

będzie wyrzucić z pamięci ten epizod.

Leżeli przytuleni, szepcząc sobie do ucha miłosne wyznania, ale nie zdołali

powstrzymać ogarniającej ich gorączki. Duncan przyciągnął Sandrę mocniej do siebie, jego

usta niecierpliwie szukały jej warg. Odpowiedziała mu pocałunkiem, w który włożyła całą

swoją miłość. Kiedy poczuła błądzące po jej ciele dłonie, nagle wszystkie kłopoty przestały

istnieć.

Zaczynało dopiero świtać, krople deszczu monotonnie uderzały o szyby. Sandra leżała

w łóżku wsłuchana w spokojny oddech Duncana.

Wspólnie zadecydowali, że w trosce o dobro dziecka opuszczą Elms of Goram,

porzucając na zawsze dwór i jego mroczne tajemnice.

Ich wspólna przyszłość napełniała Sandrę pewnymi obawami. Duncan nie chciał

nawet słuchać o tym, że ma prawo ubiegać się o spuściznę po swym ojcu, Wiliamie Hallu.

Uznał, że lepiej nie wracać do przeszłości, nie miał zamiaru powstać z martwych. Pragnął

jedynie zabrać Sandrę i odjechać jak najdalej od tego miejsca. Był młody i silny. Wierzył, że

w ten czy inny sposób zdoła zapewnić byt swym najbliższym.

Sandra w zamyśleniu wodziła palcem po wzorzystej tapecie. Przypomniało jej się, że

Duncan czynił podobnie, kiedy odwiedził ją po raz pierwszy. Co on wówczas powiedział? To

były jedne z pierwszych słów, jakie usłyszała z jego ust.

„Schody”. Powiedział „schody” i popatrzył ze zdumieniem w górę.

Sandra zmarszczyła czoło, a w jej głowie zalągł się zupełnie szaleńczy pomysł.

Schody... i atłasowa tapeta w stylizowane wzory ptaków.

- Duncanie, obudź się! - lekko potrząsnęła śpiącym, który wymamrotał coś pod nosem

niewyraźnie i przytulił się mocniej do niej. Sandra jednak nie rezygnowała.

- Duncanie! Obudź się, wstawaj, natychmiast! Mam coś ważnego!

- Już na nas czas? - spytał zaspanym głosem.

- Nie, jeszcze nie. Powiedz mi jednak... Co pamiętasz z dzieciństwa?

- Niewiele. Dlaczego pytasz?

- Czy byłeś już kiedyś w tym pomieszczeniu... to znaczy czy byłeś tu jako dziecko?

- Chyba tak. Poznałem wzór na tapecie, tyle że...

- W tym pomieszczeniu były schody, prawda?

- Właśnie.

Sandra wygramoliła się na podłogę.

- Ubieraj się, Duncan. Wpadłam na pewien pomysł.

Wstał i założył habit. Zegar wybił godzinę czwartą. Sandra odsłoniła okna, by wpuścić

do sypialni blade światło budzącego się dnia.

- Chodź, zobaczysz coś! - Podeszła do wielkiego gobelinu i odchyliwszy róg, pokazała

Duncanowi ukryte drzwi.

- Co to?

- To drzwi do pokoju narożnego. Chodź! Pochyleni weszli pod gobelin i

przecisnąwszy się przez wąską szparę w drzwiach, stanęli na progu pomieszczenia.

- A niech mnie! - wyjąkał Duncan. - Tu się paliło!

- Wiesz, coś mi się nie zgadza. Pani Fields wspomniała, że tamtego feralnego dnia

wiał wiatr od morza. Powiedziała także, że Elms of Goram i sąsiedni dom zostały dopiero na

końcu zaatakowane przez płomienie, ale to chyba niemożliwe.

- Miasteczko leży na wschód od dworu - zaczął z namysłem Duncan.

- I dom twojego ojca także. A tymczasem pałac zaczął się palić pierwszy. To dziwne.

- Tak, nie rozumiem tego, ale może pani Fields nie pamięta już dokładnie.

Sandra ostrożnie przeszła kilka kroków.

- Zwróciłeś uwagę na tapetę?

- Tak, takie same ptaki.

- Właśnie, i spójrz tam, ślady schodów.

Oboje przesunęli wzrokiem po odcinającym się na ścianie jaśniejszym zygzaku,

biegnącym aż pod sufit. W miejscu, gdzie się kończył, przybite były solidne deski.

- Tam jest na pewno wejście do pokoiku na wieży.

Duncan nagle chwycił mocniej ramię Sandry i wczepił się w nie paznokciami, z

przestrachem wpatrując się w sufit. W szarej poświacie brzasku wydawał się trupio blady.

- Wolałbyś tam nie wchodzić? - domyśliła się.

Nic nie odpowiedział.

- Jeżeli pomożesz mi przynieść tu stół i ustawić coś na nim, to dalej już sobie poradzę

- przekonywała.

Duncan pokiwał głową nieobecny duchem.

- Bierzmy się do pracy!

Przeciągnęli stół i ustawili w miejscu, nad którym w suficie przybite były deski.

Duncan przyniósł krzesło i postawił je na stole, a Sandra w tym czasie rozejrzała się za

narzędziami.

Kiedy już wdrapała się na stół, Duncan ocknął się.

- Zejdź! Ja to zrobię! - powiedział, po czym wspiął się na ustawioną konstrukcję i

zabrał się do usuwania solidnych desek.

Deszcz nadal uderzał o szyby, ale za oknem wstawał świt i w pomieszczeniu robiło się

coraz jaśniej.

Kiedy mniej więcej po godzinie Duncan uporał się z robotą, ich oczom ukazał się

właz, niestety także zabity deskami. Duncan pracował z coraz większym zapałem, gwóźdź po

gwoździu spadał na podłogę.

- Teraz moja kolej - powiedziała Sandra, kiedy skończył. Widziała bowiem, że coś

powstrzymuje tego silnego mężczyznę przed otwarciem wejścia do pokoju na wieży.

Zamienili się więc miejscami. Dziewczyna pchnęła pokrywę włazu, która po chwili

ustąpiła. Kurz i śmieci posypały się z góry na jej głowę.

- Przynieś z mojej sypialni świecę - poprosiła Sandra. - Tu jest zupełnie ciemno.

Czekając na Duncana, wsłuchiwała się w odgłosy deszczu uderzającego o dach.

Duncan wrócił ze świecznikiem i podał go Sandrze. Dziewczyna nie bez strachu,

mimo że była asekurowana, wdrapała się na oparcie krzesła. Teraz już mogła swobodnie

rozejrzeć się po pomieszczeniu na górze.

- Och, jak tu wspaniale! - zawołała, zadzierając głowę.

- Tak, tam jest pięknie. - Głos Duncana dochodził do niej jakby z innego świata.

- Wiesz co, Duncan? Tutaj ukryty jest prawdziwy skarb, obrazy namalowane przez

twojego dziadka! Ha, więc to tutaj wszystko pochowali.

Obróciła się ostrożnie, żeby obejrzeć drugą część pomieszczenia. Poczuła mocniejszy

uścisk Duncana na swych kostkach.

- O, jeszcze więcej obrazów, całe mnóstwo... I... wiesz, przede mną...

Zamilkła gwałtownie.

- Co się stało? - zapytał zaniepokojony.

Wpatrywała się szeroko otwartymi oczami, a potem zaczęła krzyczeć jak opętana.

Krzesło zachwiało się. Duncan ledwie zdążył złapać Sandrę, cudem nie spadła na ziemię.

Świecznik potoczył się w kąt, ale na szczęście płomień zgasł.

Sandra wyrwała się Duncanowi i pobiegła do swej sypialni. Kiedy pośpieszył za nią,

znalazł dziewczynę na łóżku, zwiniętą w kłębek, drżącą niczym w gorączce. Próbował ją

uspokoić, ale ona tylko potrząsnęła głową.

- Zamknij! - jęknęła. - Zamknij ten straszny pokój. Zamknij, słyszysz!

Szybko zamknął drzwi i spuścił gobelin. Potem wziął dziewczynę w ramiona.

- Jesteś taka blada. Coś ci dolega?

Pokręciła głową i mocniej przywarła do niego.

- Och, Duncanie! Mój kochany - zaszlochała. - Co oni tobie zrobili?

Wiedziała, że do końca życia nie zapomni tego, co ujrzała w pokoiku na wieży.

Na podłodze obok wielkiego obrazu przedstawiającego samotnego wilka wyjącego do

księżyca leżały szczątki dwojga ludzi.

Sandra i Duncan, trzymając się za ręce, szli wąskimi uliczkami miasteczka. Siąpił

deszcz. Sandra wystawiła twarz, pozwalając kroplom obmywać ją z łez. Sprawiało jej to ulgę.

Kierowali się w stronę posterunku policji. Sandra bywała tam już wcześniej w

związku z samobójczą śmiercią ojca i kłopotami finansowymi, które po sobie pozostawił.

Nieliczni przechodnie, których mijali, patrzyli ze zdumieniem na osobliwą parę:

przystojnego młodzieńca w przykrótkim habicie i młodą kobietę z wyższych sfer, której z

twarzy ściekały krople deszczu.

- Zmarłych nie powinno się pochować - odezwał się Duncan znienacka. - Powinno się

ich ułożyć do snu w pięknej komnacie.

- Pamiętasz? - zapytała.

- I tak, i nie...

- Teraz dopiero rozumiem, dlaczego mieszkańcy Elms of Goram chcieli się ciebie

pozbyć. Na pewno cię rozpoznali. A kiedy zobaczyli w moim pokoju rysunek wilka, domyślili

się, że się spotkaliśmy.

Zagryzła wargi w zamyśleniu, a po chwili dodała:

- Nie wydaje mi się, by wszyscy troje byli wprowadzeni w całą sprawę. Rysunek ze

ściany w moim pokoju zerwała Moira albo Colin, albo lady Cynthia. Ten, kto to uczynił,

działał powodowany strachem, że obrazek zobaczy dwoje pozostałych członków rodziny.

Pani Fields także rozpoznała motyw. Kiedy pokazałam jej twój obrazek, zachowywała się tak,

jakby ujrzała ducha. Sądziła, że płótna namalowane przez twojego dziadka zostały zniszczone

na wiele lat przed twoim urodzeniem.

Duncan nic nie odpowiedział, szli więc w milczeniu.

Komisarz Wright przywitał Sandrę uprzejmie:

- Dzień dobry, panno Winter. Zapraszam do środka. Jest pani całkiem przemoczona.

No cóż, ostatni raz widzieliśmy się w niezbyt miłych okolicznościach. Może dziś sprowadzają

panią do nas mniej ponure sprawy?

- Niestety nie - pozbawiła go złudzeń Sandra.

W kilka godzin później Elms of Goram wypełniło się obcymi ludźmi, którzy starannie

zbadali zamknięte od lat pomieszczenie na górze.

Komisarz Wright zwołał do zielonego salonu całą rodzinę: lady Cynthię, najwyraźniej

przytłoczoną nadmiarem trosk, Colina i Moirę, a także Emersona, jedynego spośród

służących, który pracował w pałacu przed dwudziestu laty. Sandra weszła razem z Duncanem.

Zebrani zerkali na zmianę to na niego, to na komisarza.

Colin, ujrzawszy jasne włosy i błękitne oczy Duncana, popatrzył pytająco na Sandrę.

Nic nie mówiąc, skinęła lekko głową. Colin zacisnął usta, ale nie wyglądał na zagniewanego.

Na jego twarzy malowało się raczej zmęczenie.

- Co tu robi ten zakonnik? - zapytała Moira ostro.

- To jeden z pomocników ojca Andrzeja - wyjaśnił komisarz. - Zresztą państwo na

pewno go znają, sami się przecież zatroszczyliście, by trafił na wzgórze do klasztoru świętego

Krzysztofa.

- Tak, przypominam sobie - odezwał się Colin. - Nie rozumiem jednak, jaki jest powód

jego obecności w moim pałacu, nie pojmuję, dlaczego wciąż się tutaj zjawia.

- Nie rozpoznaje więc pan swego kuzyna?

- Kuzyna? - wybuchnęła Moira. - Mieliśmy tylko jednego kuzyna, nazywał się... O

Boże, chyba nie chce pan powiedzieć, że to jest Duncan?

Colin poderwał się, tylko lady Cynthia siedziała cicho, potrząsając głową.

- Niemożliwe, Duncan spłonął w swym domu - odezwała się wreszcie.

- On nie zginął w płomieniach - przerwał jej ostro komisarz. - Ktoś spośród tu

zebranych kłamie, a na dodatek starał się zabić Duncana: ugodził go nożem w ramię, innym

razem zaś omal nie utopił w studni. A wszystko po to, by zamknąć mu usta. Ktoś za wszelką

cenę próbował nie dopuścić do wyjawienia okropnej tajemnicy, którą skrywa pokoik na

wieży.

Sandra popatrzyła zamyślona na Emersona, który, jak zwykle odziany na czarno, w

milczeniu stał oparty o kominek. Nie miała cienia wątpliwości, że to właśnie on prześladował

ostatnio Duncana, ale też wiedziała, że nie robił tego z własnej inicjatywy. Kogo chronił?

Lady Cynthię, której służył jeszcze w jej rodzinnym domu? Czy Moirę, której

wstawiennictwo u Colina pomogło mu zachować posadę, mimo że zwolniono całą służbę? A

może Colina, którego podziwiał i obdarzał prawdziwym respektem jako służący? A może całą

trójkę?

- Tak mi przykro - odezwała się Sandra cicho do lady Cynthii. - Tak bardzo

pragnęłabym, by zostało to pani oszczędzone. By nie musiała pani przez to wszystko

przechodzić.

- Moje dziecko, zrozumiałe, że musiałaś to zgłosić na policji - odpowiedziała starsza

pani, machając niecierpliwie ręką. - Nie pojmuję jedynie, jak coś takiego mogło się zdarzyć w

moim domu.

Colin siedział blady i zgnębiony, z oczu Moiry wyzierał strach, zaś lady Cynthia

odezwała się surowo do policjanta:

- Ależ to szaleństwo, panie komisarzu! Skąd może pan wiedzieć, że to jest Duncan?

Skąd by się tu nagle wziął? Gdzie był przez wszystkie te lata, jeżeli rzeczywiście udało mu się

ujść cało z pożaru? To musi być jakiś oszust, który chce podstępem uzyskać prawo do spadku.

Duncan nerwowo szukał czegoś za pazuchą, wreszcie wyjął szkatułkę, którą położył

na stole. Colin i Moira podeszli bliżej.

- To gra literowa Duncana - stwierdził Colin, podnosząc szkatułkę z kości słoniowej. -

Pamiętasz, Cynthio? Obaj chłopcy dostali takie gry w prezencie od podróżnika, który

przyjechał z Afryki. Gra George’a zachowała się, leży gdzieś pośród jego rzeczy, ale Duncana

zniknęła.

Lady Cynthia wytarła oczy chusteczką z szydełkową koronką, a potem zwróciła się do

Wrighta z pytaniem:

- Czy udało się panu zidentyfikować odnalezione zwłoki?

- Jeszcze nie. Wiemy tylko, że to mężczyzna i kobieta i że oboje zostali zastrzeleni. Na

razie nie potrafimy powiedzieć nic więcej. - Komisarz odwrócił się do Colina z pytaniem: -

Kiedy pańska żona wyjechała do Indii, lordzie Hall?

Colin pobladł jeszcze bardziej, a Moira głośno jęknęła.

- Nie... Tego nie pamiętam - wyjąkał.

- Przed czy po pożarze?

- Po! - wtrąciła pośpiesznie Moira.

- Nie, mylisz się - zaprotestowała lady Cynthia. - To było jeszcze przed pożarem,

może kilka miesięcy wcześniej.

Moira najwyraźniej usiłowała ratować brata z opresji. Jednak nie udało jej się.

- Właśnie otrzymałem interesującą wiadomość - rzekł komisarz. - Cedric Armstrong,

mężczyzna, z którym uciekła pańska żona, także zaginął bez śladu. Po wyjeździe od państwa,

z tego miasteczka, nie dał rodzinie znaku życia. Jak się domyślam, pan także nie otrzymał

żadnej wiadomości od żony?

- Nie - mruknął Colin.

- Jeszcze nie ustaliliśmy, dokąd się udali, o ile w ogóle stąd wyjechali...

- Nic nie zrobiłem! - Colin podniósł glos. - Mój Boże... Jak pan może w ogóle tak

myśleć? Ja... kochałem Elaine.

- Może właśnie dlatego.

Sandra podeszła do Colina i wzięła go za rękę.

- Wiem, że kochałeś Elaine - powiedziała cicho. - I nadal ją kochasz, prawda?

Próbował się uśmiechnąć, ale na jego twarzy pojawił się jedynie grymas. Potem

obrócił się zdecydowanie w stronę Duncana i ściskając go za ramiona, rzekł:

- Nie powitaliśmy cię zbyt serdecznie, ale uwierz mi, że naprawdę bardzo się cieszę,

widząc cię wśród żywych. I obiecaj mi, że będziesz dobry dla Sandry. Zasłużyła na to.

- Żona mojego brata obeszła się z nim bardzo źle - odezwała się nagle Moira ostro. -

Miał wszelkie powody, by ją znienawidzić. Ale żeby z tego powodu miał ją zamordować...

nie, nie była tego warta.

- Moira! - zawołał Colin.

- Może lepiej będzie trzymać się faktów - przerwał jej komisarz. - Wiemy, że młody

Duncan czegoś się wówczas dowiedział. Na pewno nie był świadkiem morderstwa, bo ono

mogło mieć miejsce wcześniej. Ale kiedy wybuchł pożar w mieście, najprawdopodobniej

wszedł po istniejących jeszcze wówczas schodach do pokoju w wieży i zaskoczył winowajcę

w chwili, gdy ten zacierał ślady zbrodni. Zauważył też dwa ciała leżące obok wielkiego

malowidła przedstawiającego wilka w blasku księżyca i oczywiście strasznie się przeraził.

Uciekł, a wtedy przestępca zamknął właz do pokoju w wieży i podpalił pokój narożny. Nasi

specjaliści są pewni, że właśnie tam podłożono ogień. W tym samym czasie w mieście

najgorsze już minęło. Podpalacz nie zdążył jednak sprawdzić, czy pożar rozprzestrzenił się w

pożądanym kierunku, musiał przecież podążyć za chłopcem. Nie wziął pod uwagę silnego

wiatru. Pożar przeniósł się na sąsiedni dom, który spłonął do cna, gdy tymczasem w pokoju

narożnym i pracowni pod kopułą nie wyrządził większych szkód. Matka Duncana stała się

kolejną ofiarą tego mordercy.

Sandra ścisnęła Duncana za rękę.

- Ale co się stało z chłopcem? - zapytała lady Cynthia.

- Pobiegł znaną mu drogą do portu, nad morze. Dziś trudno dokładnie ustalić, co się

tam wydarzyło. Jeden ze starych rybaków pamięta jednak, że po pożarze głuchoniemy rybak

Angus nieoczekiwanie bardzo się wzbogacił. Angus niedawno umarł i, jak powiadają rybacy,

jego zwłoki przyniósł do miasta młody jasnowłosy mężczyzna, który nie potrafił mówić.

Według mojej teorii winowajca, nie będąc w stanie zdobyć się na zabicie dziecka, przekupił

rybaka Angusa, by je zabrał na swoją wyspę. Został za to sowicie nagrodzony, ale musiał

obiecać, że nigdy nie pokaże chłopca innym ludziom. Oczywiście są to tylko przypuszczenia,

bo Duncan nie potrafi ani potwierdzić tego, ani temu zaprzeczyć. Niewiele pamięta, jednak

epizod w pokoju na wieży musiał wywrzeć na nim niezwykle silne wrażenie, bo jeszcze jako

dziecko narysował z pamięci wilka w blasku księżyca, motyw malowidła, które wraz z

wieloma innymi zostało schowane po śmierci dziadka w jego pracowni.

Godzinę później z pałacu Elms of Goram wyprowadzono Colina, podejrzanego o

dokonanie morderstwa na swej żonie Elaine i jej kochanku Cedricu Armstrongu.

ROZDZIAŁ X

Colin, zanim jeszcze opuścił z komisarzem Elms of Goram, zatroszczył się o Duncana

i Sandrę, którzy zdecydowanie odmówili pozostania w pałacu. Skierował ich do dobrego

zajazdu, a przede wszystkim przekazał im niezwykłą wiadomość: spadek po Wiliamie i Ginny

Hall w całości został umieszczony na koncie w banku.

Colin przyznał, że parę razy kusiło go, by skorzystać z tych pieniędzy, ale ponieważ

sytuacja finansowa go do tego nie zmuszała, dotąd nie uruchomił konta rezerwowego, jak je

nazwał, i bardzo się teraz z tego cieszył.

Sandra tylko jęknęła, kiedy Colin poinformował ją o wartości spadku.

- W takim razie będziemy mogli spłacić dług, jaki masz wobec Colina - odezwał się

Duncan bez wahania.

- Ależ... przecież nie możesz... - przerwała mu Sandra, ale Colin jej wszedł w słowo.

- Pozwól mu na ten gest! Mnie bardzo przydadzą się te pieniądze, a Duncanowi aż tak

wiele nie ubędzie.

- Kamień spadł mi z serca - westchnęła Sandra. - Colinie, byłeś dla mnie doprawdy

wspaniałomyślny. Spróbuję ci się jakoś za to wszystko odwdzięczyć.

- W jaki sposób? - zapytał zrezygnowany.

- Porozmawiam z kimś, kto ma wieści o Elaine.

- Kto to taki?

- Pani Fields. Swego czasu dała słowo, że nikomu o tym nie powie, ale sądzę, że w tej

sytuacji będzie zmuszona złamać przysięgę.

- Pani Fields? - popatrzył Colin zdziwiony. - Znasz ją? A cóż takiego może wiedzieć

pani Fields, co mogłoby mi pomóc? I kto wymógł na niej, by milczała? Może Emerson?

Szczerze mówiąc, odnoszę wrażenie, że pani Fields, zamiast mi pomóc, pragnie raczej

zacisnąć mi pętlę na szyi.

Sandra uświadomiła sobie w tej samej chwili, że jeśli sąd udowodni, iż Colin jest

mordercą, zgodnie z prawem zostanie powieszony. To straszne!

Popatrzyła z uwagą na dwóch spokrewnionych z sobą mężczyzn. Jasnowłosy Duncan,

mimo że młodszy od Colina, wydawał się znacznie silniejszy, zarówno fizycznie, jak i

psychicznie. Colin tak naprawdę zawsze był trochę nieśmiały. Pod maską zarozumiałego

lorda ukrywał własną niepewność. Czy inaczej dałby się tak bardzo zdominować Moirze?

Poza tym dlaczego nie odprawił Emersona wraz z resztą służby zwolnionej po

pożarze?

Do serca Sandry zakradły się wątpliwości Czy rzeczywiście Colin był całkowicie

niewinny, jak pragnęła wierzyć?

Rozprawa przeciwko Colinowi miała się odbyć za dwa dni, Sandrze więc nie zostało

dużo czasu.

Razem z Duncanem zamieszkali w zajeździe, w osobnych pokojach, jak nakazywała

przyzwoitość. Duncan udał się na wzgórze do klasztoru świętego Krzysztofa, żeby

porozmawiać z ojcem Andrzejem, a Sandra w tym czasie podążyła wzdłuż plaży w kolejne

odwiedziny do pani Fields.

Po deszczu powietrze było krystalicznie czyste. Fale uderzały o brzeg, usiłując

pochwycić stopy dziewczyny.

Była zupełnie sama, szła ścieżką wzdłuż brzegu, tuż przy krawędzi wznoszących się

niemal pionowo urwistych wydm.

Nagle stoczyło się z góry kilka kamieni i upadło na piasek tuż przed nią. Sandra

instynktownie cofnęła się o kilka kroków i przywarła całym ciałem do wydmy. W kilka

sekund później na miejsce, w którym przed chwilą stała, runął wielki głaz.

Bez chwili namysłu ruszyła biegiem w stronę osady. Kolana pod nią drżały, ale nie

przestawała biec, rozglądając się z lękiem dokoła. Nie zauważyła jednak żywej duszy.

Czyżby ktoś próbował pozbawić ją życia? Dlaczego? Teraz, kiedy wyjaśniła się

sprawa rysunku przedstawiającego wilka, nie stanowiła przecież dla nikogo zagrożenia!

Zrozumiała wszystko lepiej, dopiero gdy poznała fakty utrzymywane przez panią

Fields w tajemnicy. Korpulentna starsza pani w milczeniu wysłuchała długiej opowieści

Sandry o tym, co zostało znalezione w zamkniętej od wielu lat pracowni. Kiedy dziewczyna

umilkła, pokiwała z powagą głową.

- A więc tak się sprawy mają? W takim razie jestem zmuszona złamać przyrzeczenie i

wszystko wyjawić.

Niewielka sala rozpraw pękała w szwach. Duncan i Sandra siedzieli w pierwszej

ławce. Sandra zerknęła na lady Cynthię, która wydawała się blada i osłabiona, ale siedziała

wyprostowana jak struna. Moira wyglądała tak, jakby od aresztowania Colina nie zmrużyła

oka, ale jak zwykle spokojna i opanowana, zachowywała się nienagannie.

Nie tak dawno byłam do niej podobna, pomyślała Sandra. Zanim spotkałam Duncana i

zanim on mi pomógł odnaleźć samą siebie.

Przypomniano wszystkie okoliczności sprawy. Nazwisko Sandry i Duncana pojawiało

się w protokołach wielokrotnie. Na stole sędziowskim leżały różne dowody rzeczowe, między

innymi wykonany przez Duncana rysunek wilka.

Colin, blady jak kreda, siedział na ławie oskarżonych, ale zapytany przez sąd nie

przyznał się do winy. Kazano mu więc złożyć dokładne wyjaśnienia, co robił w dniu pożaru.

- Po dwudziestu latach trudno pamiętać wszystkie szczegóły - przemówił Colin. -

Pamiętam jedynie, że krążyłem między płonącym miasteczkiem a zachodnią przystanią,

dokąd ewakuowaliśmy ludzi. Nie miałem pojęcia, że mój własny ojciec i brat znajdują się w

mieście. Kiedy wydawało się, że najgorsze minęło, dostrzegłem, jak staje w płomieniach dom

mojego stryja. Pognałem ile sił w nogach w tamtą stronę, ale nie było już co ratować.

Mogliśmy jedynie ugasić wschodnie skrzydło Elms of Goram. Wtedy właśnie dowiedziałem

się, że George i ojciec, a także wielu innych zginęło w pożarze.

- Czy podczas gaszenia pożaru był pan w narożnym salonie na piętrze?

- Oczywiście, że tak. Przecież tam paliło się najmocniej.

- Pamięta pan, czy wejście na strych było otwarte?

- Bardzo dokładnie pamiętam, że było zamknięte, płomienie tylko lekko liznęły właz,

natomiast schody paliły się całe i musieliśmy je porąbać. Ktoś nawet rzucił uwagę, że to

wyjątkowe szczęście, iż ogień nie dostał się do pracowni.

- Powiada pan, że schody paliły się najbardziej intensywnie? Czy to możliwe, że

właśnie tam podłożono ogień?

- Nigdy nie przyszło mi to do głowy.

Colinowi pozwolono wrócić na miejsce i na świadka wezwano Moirę.

- Tego dnia byłam w domu - wyjaśniała siostra Colina. - Leżałam chora na grypę w

swoim pokoju. Nagle usłyszałam okropny hałas, a gdy wyjrzałam przez okno, zobaczyłam

purpurowe niebo. Pamiętam, że wołałam i dzwoniłam, ale nikt się nie zjawiał. Służba miała

tego dnia wychodne. Wstałam więc i z trudem zeszłam na dół, ale i tam nikogo nie spotkałam.

Źle się czułam, dlatego też wróciłam do łóżka. Nie mam nic więcej do dodania.

- Czy leżała pani w łóżku także wówczas, gdy Elms of Goram zaczęło się palić?

- Kiedy w pałacu wybuchł pożar, część służby zdążyła wrócić i zniesiono mnie na dół.

- Czy widziała pani tego dnia Duncana Halla?

- Nikogo nie widziałam.

Jako następna zeznania miała złożyć lady Cynthia. Wsparta na ramieniu urzędnika,

podeszła bliżej stołu.

- Siedzieliśmy z lordem Hallem w salonie i planowaliśmy nasz ślub, kiedy

dowiedzieliśmy się, że w miasteczku wybuchł pożar - opowiadała. - Natychmiast

pomyśleliśmy o George’u, który tego dnia wybrał się z guwernantką do miasteczka odwiedzić

swego kolegę. Lord Hall wybiegi natychmiast, usiłowałam go przestrzec, ale go nie

powstrzymywałam, bo sama drżałam z niepokoju i nie mogłam sobie znaleźć miejsca.

Krążyłam wokół pałacu, podeszłam nawet kawałek drogą w stronę miasteczka i zobaczyłam z

daleka to piekło. A mój ukochany nigdy stamtąd nie wrócił.

Starsza pani zamilkła i dopiero po dłuższej chwili pozbierała się na tyle, by mówić

dalej.

- Zwłoki George’a i guwernantki znaleziono w domu przyjaciela chłopca. Wszyscy w

nim zginęli. Jednak ciała lorda Halla nie odnaleziono. Nigdy więcej już nie ujrzałam

najdroższego mi człowieka.

- Czy przebywając poza pałacem widziała pani Colina Halla?

- Nie. Dopiero znacznie później, wtedy gdy ogień buchnął w salonie narożnym.

Pomagał w gaszeniu.

- Tak więc wszyscy troje przebywaliście w różnych miejscach i nie widzieliście się

wzajemnie?

- Zgadza się.

Wezwano na świadka Emersona. Jego zeznania jednak nie wniosły do sprawy niczego

nowego. Feralnego dnia miał wolne, a kiedy wrócił do pałacu, z sąsiedniego budynku

pozostały zgliszcza.

Sędzia zamierzał ustalić wszystkie szczegóły dotyczące pożaru i dopiero wówczas

przejść do następnej sprawy. Pozostał ostatni świadek - Duncan.

Wyglądał niezwykle młodo i sprawiał wrażenie zupełnie bezbronnego, kiedy stanął

przed stołem sędziowskim. Sandrze krwawiło serce, gdy patrzyła na niego. Posłała mu

uśmiech, pragnąc podnieść go na duchu, i wtedy jakby się trochę odprężył. Sędzia poprosił

go, by opowiedział wszystko, co pamięta.

Zachrypniętym głosem Duncan zaczął mówić o tym, co zachowało się w jego pamięci.

Niejasne wspomnienie malowidła, śpiący ludzie.

- Dlaczego poszedłeś do narożnego salonu na górze? Przecież nie mieszkałeś w tym

domu.

Dziwne, pomyślała Sandra, wszyscy zwracają się do Duncana per ty. Ale nie wynika

to z chęci upokorzenia go, raczej przeciwnie.

- Może... Chyba coś usłyszałem - wyjąkał. - Nie wiem... A może kogoś szukałem.

- Kuzyna George’a?

- Możliwe.

- Tak więc wszedłeś do salonu narożnego, a potem do pokoiku w wieży. Co tam

zobaczyłeś?

Wszyscy obecni na sali wstrzymali oddech. Duncan bezradnie pokręcił głową.

- O mój Boże - wymamrotała Sandra. - To dla niego zbyt trudne. Czy oni nie pojmują,

że ten silny mężczyzna boi się jak dziecko?

Duncan wyprostował się, próbując się opanować. Sandra zauważyła, że ma czoło

mokre od potu.

- Obraz - rzekł z ociąganiem. - I dwoje śpiących ludzi. Bolało.

- Co bolało?

Duncan nie był w stanie odpowiedzieć, zaszlochał tylko. Sędzia nie powtórzył pytania.

- Czy znałeś Elaine? - spytał oskarżyciel, a Colin poderwał się z miejsca.

- Elaine? - powtórzył Duncan, nie rozumiejąc.

Sędzia zwrócił się do pozostałych członków rodziny.

- Czy ktoś z państwa mógłby opowiedzieć, jakie stosunki panowały między Elaine i

Duncanem?

- Duncan ją uwielbiał - powiedziała lady Cynthia ze smutkiem. - Elaine zawsze

znajdowała czas, by się z nim pobawić. Jej śmierć na pewno bardzo by go zabolała. Tak, on

ubóstwiał Elaine.

Moira prychnęła z irytacją.

Sieć zaciska się wokół Colina, pomyślała Sandra i dreszcz przebiegł jej po plecach.

- Czy widziałeś jeszcze kogoś w pracowni? - zapytał ostrożnie prokurator. - Widziałeś

kogoś, kto nie spał?

Duncan ukrył twarz w dłoniach i długo milczał. W końcu podniósł głowę i rzekł:

- Tak, widziałem kobietę.

W sali rozległy się szepty, ale Sandra nie była zaskoczona. Nie wierzyła, że Colin

mógłby być mordercą. Oczywiście, że rozpaczał i stał się zgorzkniały, kiedy żona postanowiła

go opuścić dla innego mężczyzny, ale przecież nie przestał jej kochać. Nie można zemścić się

w tak okrutny sposób na kimś, kogo się kocha.

Ale to znaczy, że ktoś inny spośród mieszkańców pałacu pałał żądzą zemsty.

Może ta, która rozpieszczała swego brata i zastępowała mu matkę, Moira? Postępek

Elaine dotknął ją osobiście. Od początku nie znosiła swej bratowej, zresztą nie darzyła

sympatią nikogo, kto zbytnio zbliżył się do Colina.

Sandra ocknęła się i rozejrzała wokół. Wśród obecnych na sali zapanowało napięcie.

- Zobaczyłeś kobietę? - przerwał mu oskarżyciel. - Jesteś tego pewien?

Duncan znowu zaczął się wahać.

- Nie. Nie jestem pewien, ale mignęła mi długa spódnica. Mimo to nie ma pewności,

że...

- Nie, nie ma - przerwał mu sędzia. - To mógł być mężczyzna trzymający w dłoniach

odzież zamordowanej. Albo mężczyzna w przebraniu. Nie sądzę, że powinniśmy dalej iść tym

tropem.

Ten człowiek dobrze zna swoje obowiązki. Ma za zadanie wydać wyrok na Colina i

nie ulega wątpliwości, że uczyni to w majestacie prawa, pomyślała Sandra i zerknęła na

Moirę. Jej twarz była zupełnie pozbawiona wyrazu, ale wymuszone ruchy zdradzały, że jest

bardzo zdenerwowana.

Nie ulegało wątpliwości, że Moira się boi. Tylko o kogo? O Colina czy o siebie?

Kolejne pytania skierował do Duncana obrońca Colina.

- Powiedz, Duncan, czy usłyszałeś z salonu narożnego jakieś odgłosy, które sprawiły,

że tam poszedłeś? Czy był to może trzask płomieni?

- Nie. Wtedy się tam jeszcze nie paliło.

- Może krzyk?

- Beznadziejne pytanie - wtrąciła się lady Cynthia. - Przecież morderstwo zostało

popełnione kilka miesięcy wcześniej.

Ona jest przekonana, że to Colin zamordował żonę, pomyślała Sandra. Nic dziwnego,

że jest taka przygnębiona. Jej cały świat legł w gruzach. Dzieci, którymi zaopiekowała się po

śmierci siostry, spotkał okrutny los. Jedno zginęło w pożarze, drugie jest mordercą.

- Ależ lady Cynthio - wyszeptała Moira zesztywniałymi wargami. - Przecież Colin jest

niewinny. Jak ktoś w ogóle może myśleć, że...?

Starsza pani posłała jej smutne spojrzenie.

- Proszę o spokój na sali! - zawołała sędzia. - Duncanie, mów dalej!

- Nie, to nie był krzyk, ale jakiś dziwny dźwięk. Pamiętam, jak wybiegłem z mojego

domu. Nie miałem pewności, skąd dobiegł ten odgłos... Chyba kogoś szukałem. Może

George’a? Nie, nie sądzę. Nie pamiętam...

Znów ukrył twarz w dłoniach i długo się nie odzywał. Nagle uniósł głowę i

powiedział:

- Usłyszałem strzał.

W zatłoczonej sali zapadła całkowita cisza. Oczy wszystkich zebranych skierowały się

na jasnowłosego świadka. Obrońca, kręcąc się nerwowo, zapytał:

- Czy jesteś pewien, że opowiadasz o dniu pożaru?

Sandra widziała, że Duncan patrzy dokoła rozbieganym wzrokiem.

- Jak mogę pamiętać coś takiego? - zawołał. - Niech pan sam spróbuje przypomnieć

sobie coś, co wydarzyło się choćby cztery czy pięć lat temu.

- Rozumiem - rzekł spokojnie obrońca. - To jest dla ciebie bardzo trudne zadanie.

Możesz usiąść na swoim miejscu. Dziękuję.

Nastrój na sali osiągnął punkt krytyczny. Colin siedział blady i zgnębiony, nie mógł

udawać, że nie słyszy oskarżycielskich szeptów rozlegających się za jego plecami. Sprawiało

mu to ból. Moira nie wytrzymała napięcia. Zemdlała i trzeba ją było wynieść z sali. Wróciła

po chwili blada jak ściana i spięta do granic wytrzymałości.

Na świadka powołano mężczyznę, który brał udział w akcji gaszenia pożaru w Elms

of Goram. Zeznał, że zdziwiło go, dlaczego drewniane schody do pracowni tak się mocno

paliły. Wyjaśnił również, że Colin z wielkim zapałem pomagał je rąbać.

Potem zeznawała kobieta, która opowiedziała o Cedricu Armstrongu i jego

domniemanym związku z Elaine Hall. Przydługą historię przerwała pani Fields, która,

poderwawszy się z miejsca, zawołała:

- Nie mogę już dłużej milczeć. Nie chcę marnować cennego czasu wysokiego sądu!

Sędzia zastukał młotkiem w stół, ale pani Fields wcale nie zamierzała umilknąć.

- A cóż takiego chce nam pani wyjawić, pani Fields? - zdumiał się obrońca. -

Domyślam się, że coś ważnego?

- Jak najbardziej! W samą porę doszłam do głosu. Zdenerwowałam się, przysłuchując

się tej gadaninie. Jestem jedyną osobą, która wie coś naprawdę. Przyrzekłam milczeć i zwykle

dotrzymuję słowa. Ale kiedy panna Winter przyszła do mnie i opowiedziała, jak się wszystko

zagmatwało, zdecydowałam się wyjawić, co wiem.

- Do rzeczy, pani Fields!

- Tak, nie mogłam jednak niczego uczynić, nim nie porozumiałam się z pewną osobą.

Poprosiłam, by zwolniła mnie z danego słowa i pozwoliła zeznawać. Przyprowadziłam tu tę

osobę, ale na salę rozpraw weszłam sama. Moja przyjaciółka czeka w holu. Nie mogę...

- Pani Fields, proszę w końcu przejść do rzeczy - powtórzył zniecierpliwiony adwokat.

- Przecież mówię! - zdenerwowała się pani Fields. - Powinien mnie pan pierwszą

powołać na świadka, powiedziałam to już woźnemu, ale nie chciał mnie słuchać...

- Pani Fields! - odezwał się surowo sędzia. - Proszę mówić na temat!

- Tak, więc... och, nie... Byłoby mi łatwiej mówić, gdyby na salę weszła moja

przyjaciółka.

Sędzia przymknął oczy i westchnął zrezygnowany. Woźnemu nakazał wezwać do

środka przyjaciółkę świadka.

Oczy wszystkich zwróciły się ku drzwiom, w których pojawiła się szczupła dama po

czterdziestce. Z całą pewnością była kiedyś prawdziwą pięknością, teraz jednak w jej oczach

gościł smutek. Widać było, że wiele wycierpiała.

Colin zerwał się na równe nogi, a lady Cynthia ledwie zdołała stłumić okrzyk. Moira

kolejny raz zemdlała.

Colin zachwiał się, nie spuszczał jednak oka z przybyłej.

- Elaine - wyszeptał. - To nie może być prawda. Przecież to jest Elaine!

ROZDZIAŁ XI

Po sali rozpraw przeszedł szmer zdziwienia. Oczy wszystkich zebranych zwróciły się

w stronę niepozornej kobiety, która oznajmiła, że nazywa się Elaine Hall. Podniecone szepty

wypełniły pomieszczenie. Sędzia kilkakrotnie uderzył młotkiem w stół, by uciszyć

zgromadzenie, po czym zażądał od osób postronnych opuszczenia sali rozpraw. Pozostali z

wdzięcznością przyjęli jego decyzję.

Colin zerwał się, chcąc natychmiast podbiec do swej żony, ale go powstrzymano.

Elaine została powołana na świadka. Moira, ocknąwszy się z oszołomienia, zapytała, czy

może wrócić do domu, ale sąd nie wyraził na to zgody. Lady Cynthia, ocierając oczy

chusteczką, siedziała skulona, jakby przytłoczona biegiem wypadków. W żałobnych szatach

wydawała się dużo starsza.

Elaine opowiedziała swoją historię.

- Prawdą jest, że udałam się do Indii z Cedrikiem Armstrongiem, ale nie łączyło nas

nic poza zwykłą przyjaźnią. Nie byłam jego kochanką, jak plotkowano, nawet nie byliśmy w

sobie zakochani, po prostu obawiałam się sama jechać w taką podróż. Po przybyciu do celu

rozstaliśmy się i odtąd nawet o nim nie słyszałam. Wiem natomiast, że w rejonie, do którego

Cedric zamierzał dotrzeć, w tym czasie szalała epidemia czarnej ospy. Przebywałam w

Indiach przez kilka lat, ale nie mogłam się przyzwyczaić do tamtejszych warunków. W końcu

wróciłam, mimo że przyrzekłam, iż będę się trzymać z daleka od Elms of Goram.

- Przyrzekłaś? - przerwał jej Colin. - Komu...?

Sędzia stuknął młotkiem w stół.

- Proszę nie przeszkadzać świadkowi. Lady Hall, proszę kontynuować.

Elaine zerknęła na Colina, a potem ciągnęła dalej:

- Po powrocie w rodzinne strony przypadkowo spotkałam panią Fields. Zawsze

żyłyśmy ze sobą w przyjaźni, więc i teraz nawiązała się między nami szczera rozmowa.

Dowiedziałam się, że mój mąż nigdy się ponownie nie ożenił. Zdziwiło mnie to, ponieważ...

Zamilkła i opuściła głowę.

- Co pani chce przez to powiedzieć?

- To nie ma znaczenia w sprawie.

- W tej sprawie wszystko jest ważne. Proszę mówić.

Elaine westchnęła.

- Wówczas, przed dwudziestoma laty, usłyszałam, że jestem Colinowi przeszkodą, że

stoję na drodze jego szczęściu.

- Co ty opowiadasz? - poderwał się Colin.

- Lordzie Hall, proszę usiąść! - nakazał sędzia.

Elaine długo milczała, najwyraźniej niechętnie o tym mówiła.

- Dowiedziałam się, że mój mąż zakochał się w innej kobiecie, ale nie chce rozwodu w

obawie przed skandalem. Zasugerowano mi, że jeśli go naprawdę kocham, powinnam mu

zwrócić wolność, najlepiej wyjeżdżając z kraju.

Podczas gdy Elaine składała zeznania, na twarzy Colina odmalowała się cała gama

uczuć: zdumienie, nadzieja, wreszcie wściekłość. Siłą woli powstrzymywał się, by nie

poderwać się z miejsca. Ale Sandra wykazała mniejsze opanowanie.

- To nieprawda, Elaine! - wykrzyknęła. - Colin nigdy nie kochał innej kobiety prócz

ciebie. Wiem to na pewno!

Elaine popatrzyła na nią ze smutkiem.

- Domyślam się, kto ci opowiadał takie rzeczy - ciągnęła Sandra ze złością. - Moira,

prawda, że się nie mylę?

Elaine pokiwała głową.

- Moira? - powtórzył Colin. - Czy to możliwe?

Wstał obrońca Colina.

- Wysoki sądzie, wnoszę o ogłoszenie kilkuminutowej przerwy. Dobrze byłoby

najpierw dokładnie wyjaśnić nieporozumienia rodzinne. Potem będziemy kontynuować

rozprawę.

- Sąd ogłasza przerwę.

- Moira! - odezwał się Colin tonem nie znoszącym sprzeciwu.

Jego siostra zagryzła wargi, a po chwili zaczęła mówić:

- Spróbuj mnie zrozumieć, Colin! Przez tyle lat ci matkowałam, wiem, co dla ciebie

najlepsze. Elaine nie pasowała do ciebie, chciała tobą rządzić, dominować. Nie pozwalała,

żebym wyręczała cię w załatwianiu niektórych spraw. We własnym domu nie miałam nic do

powiedzenia. Czy nie byłam zawsze dla ciebie dobrą siostrą, Colinie?

- Dwadzieścia lat - wyszeptał z rozpaczą oskarżony. - Ukradłaś Elaine i mnie

dwadzieścia lat.

Odwrócił się do niej plecami.

- Colin! - zawołała Moira błagalnie, wstając z miejsca.

Zbył ją milczeniem, a zwracając się do sędziego, rzekł:

- Zabierzcie ją stąd! Nie mogę znieść jej widoku.

- Nie możemy - odparł sędzia. - Najpierw musimy wyjaśnić motyw morderstwa.

- Rozumiem - odpowiedział Colin. - W takim razie proszę mi pozwolić przynajmniej

przez parę minut porozmawiać z żoną na osobności.

Sędzia pokiwał głową na znak, że się zgadza, i Colin, nie spojrzawszy nawet na

Moirę, wyszedł do pokoju sąsiadującego z salą rozpraw.

- Nie rozumiem... - odezwał się niepewnie obrońca. - Jeżeli to nie były ciała Elaine i

jej kochanka, Cedrica.... to w takim razie czyje?

- Rozprawa zostanie wznowiona za kilka minut - rzekł sędzia zmęczonym głosem.

Sandra podeszła do lady Cynthii i pochyliła się nad nią.

- Jak się pani czuje? Tyle przykrych zdarzeń to chyba za wiele naraz.

Lady Cynthia podniosła głowę i położyła swą dłoń na dłoni Sandry.

- Jest mi niewymownie smutno - wyszeptała. - Wszystko to jest okropne. Dręczy mnie

niepewność i strach. Biedny Colin, pytają go o tak osobiste sprawy, i Moira... Jak ona mogła

postąpić w taki sposób wobec Colina i Elaine? Nie pojmuję.

- Szczerze mówiąc, ja także nie - odparła Sandra. - Może zapytam, czy nie pozwolono

by pani wrócić do pałacu?

- Och, tak... Gdyby to tylko było możliwe. Tak bardzo bym pragnęła o wszystkim

zapomnieć. Biedni ci moi siostrzeńcy. Moira jest taka niezrównoważona emocjonalnie.

Sądzisz, że to ona..?

Nie dokończyła, patrząc na Sandrę rozszerzonymi oczyma.

- Na pewno nie! - Dziewczyna usiłowała się uśmiechnąć. - Morderstwa musiał

dokonać ktoś inny. Zresztą nie wiadomo, czyje zwłoki zostały odnalezione, może to ciała

jakichś obcych ludzi?

- Tak - westchnęła starsza pani. - Pewnie masz rację.

Trzymając się za ręce, Colin i Elaine weszli do sali. Ich oczy promieniały.

- Możemy kontynuować - rzekł Colin.

- Właściwie sprawę można uznać za zakończoną - oznajmił sędzia. - Colin Hall został

oczyszczony z wszelkich podejrzeń o zabójstwo żony, Elaine Hall, i jej przyjaciela Cedrica

Armstronga. Tajemnica jednak nie została wyjaśniona. Proponuję, byśmy wspólnie podjęli

próbę rozwikłania tej zagadki.

Wszyscy z wyjątkiem Emersona przytaknęli z aprobatą. Stary sługa siedział milczący,

nieruchomy niczym czarny cień. Sandra była pewna, że właśnie on miałby coś do

powiedzenia na ten temat. Tylko jak zmusić go do wyjawienia prawdy?

Nagle poczuła przemożny apetyt na coś słonego. Powiedziała o tym Duncanowi, na co

ten szepnął:

- Ja również jestem głodny jak wilk.

Słowo „wilk” wywołało w dziewczynie nagłe skojarzenie. „Uśpiony wilk...”

Zbladła i przez moment siedziała niczym skamieniała. Później wolnym krokiem

podeszła do adwokata Colina, przez chwilę rozmawiali szeptem, a potem adwokat wstał i

zbliżył się do sędziego.

- Wysoki sądzie, zaistniały nowe okoliczności w sprawie. Chciałbym złożyć wniosek,

by Duncan Hall na chwilę opuścił salę.

- Dlaczego? - zdenerwował się Duncan.

- Mógłbyś w tym czasie przynieść coś do jedzenia - poprosiła go Sandra. - Dla mnie

najlepiej coś ostrego.

Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Sandra wstała i zaczęła mówić:

- Wydaje mi się, że wiem, kim była jedna z zabitych osób. Dlatego właśnie sądziłam,

że lepiej będzie, jeśli Duncan tego nie usłyszy.

- Proszę wyrażać się jaśniej - upomniał ją sędzia.

- Tak jest. Na ślad naprowadziły mnie dwa zdarzenia. Duncan powiedział, że owego

feralnego dnia kogoś szukał. Kogo może szukać pięcioletnie dziecko? To jedno pytanie.

Drugie będzie mi chyba nieco trudniej sformułować. Jakiś miesiąc temu, zanim jeszcze

dowiedziałam się, kim Duncan jest, zapytałam go, czy nie pamięta matki. Jego odpowiedź

wydała mi się dziwna. Myślał długo i intensywnie, by w końcu rzec: „Wilk... wilk... śpi!” Na

początku sądziłam, że mówił o śpiącym wilku. Ale może on miał na myśli obraz z wilkiem i

dwoje leżących przed nim ludzi? Proszę pamiętać, że pytałam o matkę.

- Rzeczywiście, to nie jest wykluczone - rzekł z namysłem sędzia.

- Poza tym Duncan wyraźnie się wzbraniał przed wejściem do pokoiku w wieży -

ciągnęła z zapałem Sandra. - Chociaż nie potrafił wyjaśnić powodu. - Zwróciwszy się w

stronę rodziny Hallów, spytała: - Czy ktoś mógłby opisać matkę Duncana?

- Mogę to zrobić - odezwał się Colin. - Ginny była czarującą kobietą. Pełna ciepła,

radosna, przyjazna. Może nie wyróżniała się urodą, ale miała w sobie dużo wdzięku. A przy

tym była bardzo mądra i wyrozumiała.

- Ile miała lat?

- Około trzydziestu, tak mi się zdaje.

Sandra usiadła, westchnąwszy ciężko:

- Proszę, żeby ktoś mnie wyręczył.

- Wyręczył? W czym? - zdziwiła się Moira.

- Przypomnę to, o czym wszyscy zdają się nie pamiętać - powiedziała pani Fields. -

Panna Winter nie jest głupia, teraz zaczynam rozumieć, co się naprawdę wydarzyło przed

dwudziestu laty.

Dawna kucharka podeszła kilka kroków bliżej, a sędzia skinął głową, jakby chciał jej

dodać otuchy.

- Pamiętam, że w Elms of Goram trwały przygotowania do ślubu i wesela - wyjaśniała

pani Fields. - Ślubu ówczesnego lorda Halla i panny Howard, którą teraz wszyscy nazywają

lady Cynthią, mimo że przecież nie wyszła nigdy za mąż. Pamiętam doskonale, że wchodząc

do salonu, nie raz wyczuwałam napiętą atmosferę. Dlaczego? Ano dlatego, że lord Hall

faktycznie częściej przebywał w sąsiednim budynku niż we własnym domu. Pamiętam

jeszcze coś! Dzień przed pożarem doszło do okropnej kłótni między lordem Hallem a panną

Howard. Dotąd nie przywiązywałam do tego większej wagi, dopiero teraz zrozumiałam.

- A cóż to za niewiarygodne plotki próbuje pani sprzedać? - przerwała jej lady Cynthia

ostrym tonem. - Emerson może zaświadczyć, jak naprawdę było. Emersonie, czy słyszałeś

kiedykolwiek jakieś sprzeczki między mym ukochanym lordem Hallem a mną?

- Nie, lady Cynthio, nigdy.

- Kiedy tak rozmawiamy o tamtych czasach, mnie także coś się przypomina. - Colin

wstał i podszedł do swej niedoszłej macochy. - Pamiętam pewną rozmowę z ojcem.

Powiedział: „Mój chłopcze, mężczyzna popełnia czasem straszny błąd. Ale jeszcze nie jest za

późno, by go naprawić. Wkrótce usłyszysz zaskakującą wiadomość, ale uwierz, że ta zamiana

wyjdzie mi na dobre. Zresztą tobie i twojemu rodzeństwu także”. Tak mniej więcej się

wyraził. Wtedy nie rozumiałem, o czym mówi, dopiero teraz mnie olśniło. Podczas tego

procesu przez cały czas usiłowałaś doprowadzić do tego, bym został skazany za morderstwo.

Bałaś się, że wyjdzie na jaw prawda. Zabiłaś matkę Duncana, Ginny, i mojego ojca za to, że

się pokochali i chcieli się pobrać, bo nie chciałaś zostać odrzucona.

Ciemne oczy lady Cynthii zapłonęły nienawiścią. Kobieta bezwiednie przysunęła się

do Emersona.

- Emerson zaświadczy, że to nieprawda - powiedziała zdumiewająco spokojnie.

- Emerson? - powtórzył Colin szyderczo. - On przecież sam siedzi w tym po uszy!

Zawsze był twym najwierniejszym sługą, gotowym na każde skinienie. Pamiętam, że kiedy

byliśmy dziećmi, Moira i ja nazywaliśmy go ukochanym cioci Cynthii. Zdaje się, że to

właśnie on pomagał ci pozbyć się Duncana i Sandry.

Lady Cynthia spojrzała błagalnie na sędziego.

- Jak pan może, panie sędzio, na to pozwolić? - wyszeptała. - Jestem starą kobietą,

chyba należy się jakiś szacunek dla moich siwych włosów.

- Kiedy się to zdarzyło, miałaś niewiele ponad czterdzieści lat! - zawołał bezlitośnie

Colin. - Zniszczyłaś Duncanowi całe dzieciństwo i młodość.

- Wydaje mi się, że kiedy Duncan mieszkał na wyspie ze starym rybakiem, nie działa

mu się krzywda - wtrąciła się Sandra. - Ale tego oczywiście lady Cynthia nie mogła wiedzieć.

Starsza pani w milczeniu posyłała wszystkim wrogie spojrzenia. W tej samej chwili

wszedł do sali Duncan, niosąc z dumą słoik kiszonych ogórków. Staruszka popatrzyła na

niego i wycedziła z nienawiścią:

- Ty głupcze! Po co wróciłeś? Czemu nie pozwoliłam ci zginąć, kiedy uciekając mi,

wpadłeś do wody? Byłam sentymentalna, oddałam cię w ręce rybaka, darowałam ci życie!

Przez wszystkie te lata lękałam się, że kiedyś wrócisz.

Teraz Sandra pojęła wszystko. Nagle zrozumiała, dlaczego rana na ramieniu Duncana

nie była głęboka - po prostu zadała ją kobieca ręka. Dziewczynie nietrudno było się też teraz

domyślić, czyja dłoń dosypała trucizny do puddingu migdałowego. Inne próby

unieszkodliwienia niewygodnych osób podjął z pewnością Emerson, wierny i oddany swej

pani jak pies.

Niepozorna dama w czerni stała wyprostowana, wspierając się drżącą ręką na lasce.

Ale kobieca dłoń, która przed dwudziestu laty nacisnęła spust, na pewno nawet nie zadrżała.

Widząc zło wyzierające z ciemnych oczu lady Cynthii, Sandra nie miała co do tego żadnych

wątpliwości.

Duncan patrzył zdziwiony, kiedy z sali wyprowadzono lady Cynthię i Emersona.

- Co się stało? - zapytał.

- Wszystko ci później wytłumaczę - powiedziała Sandra, czując, jak ją ściska w dołku.

- I proszę cię, odstaw na bok te ogórki!

Moira wymknęła się z sali rozpraw, świadoma, że oto zakończył się w jej życiu

pewien etap, że musi wszystko rozpocząć od nowa, i to na zupełnie nowych warunkach.

- Czy kiedykolwiek zdołam ci się odwdzięczyć? - spytał Colin, podchodząc wraz z

Elaine do Sandry.

Ta, uśmiechnąwszy się, zażartowała:

- Uczyń mi tę przysługę i uświadom swemu niecywilizowanemu kuzynowi, że skoro

wpędził dziewczynę w kłopoty, powinien poprosić ją o rękę.

- Czyżby ten łobuziak jeszcze tego nie uczynił? - zaśmiał się Colin.

- Duncan nie wyznaje się na konwenansach - wyjaśniła Sandra z błyszczącymi

oczami. - A sytuacja zaczyna być krytyczna! Sama, szczerze mówiąc, nie mam odwagi go o to

zapytać.

- Ogórki kiszone - pokiwała głową Elaine. - Wszystko rozumiem...

- Sandro, uważaj na to, czym się odżywiasz - żartował Colin. - Nie zapominaj, że

karmisz dziedzica sporej fortuny!

- W tym całym zamieszaniu całkiem o tym zapomniałam - roześmiała się Sandra.

Cóż za ironia losu! Colin zaproponował jej małżeństwo, żeby w ten sposób uczynić

dziecko spadkobiercą majątku, nie przypuszczając nawet, że jako potomek Duncana ma ono

już do niego prawo.

- Nie wiem, czy... - urwała Sandra, ale Colin w mig zrozumiał, o czym myślała.

- Odnowimy pałac i urządzimy go na nowo, nim nadejdzie czas. Pozbędziemy się

wszystkiego, co mogłoby nam przypominać upiory sprzed lat.

Potem Colin wziął Elaine pod rękę i razem podeszli do Duncana. Colin szeptał z

kuzynem o czymś przez chwilę. Duncan, najpierw wyraźnie zdumiony, wreszcie się

rozpromienił i zawołał na cały głos:

- Sandro, wyjdziesz za mnie? Sądzę, że powinnaś się zgodzić, skoro oczekujesz

naszego dziecka!

Ruszył ku niej, a ona jak na skrzydłach wybiegła mu na spotkanie. Nie zważając na

nikogo, zarzuciła ukochanemu ręce na szyję i radośnie zawołała:

- Tak, Duncanie, z wielką radością cię poślubię!

W dwa tygodnie po zakończeniu procesu Sandra i Duncan, trzymając się za ręce,

podążali ścieżką prowadzącą ku dolinie pomiędzy wzgórzami. W wieczornym blasku

księżyca Sandra ujrzała znów stary klasztor świętego Krzysztofa i jak kiedyś doszły ją

stamtąd żałosne jęki i pełne lęku wołania.

Odbyli z ojcem Andrzejem długą rozmowę. Zaczynało już świtać, a oni wciąż siedzieli

i zastanawiali się, jak pomóc odrzuconym przez społeczeństwo nieszczęśnikom, żyjącym u

stóp klasztoru. Duncan i Sandra postanowili przeznaczyć połowę majątku na budowę domu,

w którym chorzy, kalecy i opuszczeni mogliby żyć w nie uwłaczających ludzkiej godności

warunkach.

Łagodne oczy ojca Andrzeja promieniały radością, kiedy patrzył na Sandrę.

- Czy mogłabyś zapomnieć o wszystkim, co ci powiedziałem? - zapytał cicho. - Nigdy

nie przypuszczałem, że mogę tak mylnie ocenić bliźniego.

- Wcale mnie to nie dziwi, ojcze - uśmiechnęła się Sandra. - Kiedy się spotkaliśmy po

raz pierwszy, byłam zupełnie innym człowiekiem. Dopiero dzięki Duncanowi zmieniłam

całkowicie stosunek do życia.

Odwróciwszy się, popatrzyła na męża z miłością.

Duncan także się zmienił. Przestał wreszcie przypominać samotnego wilka, który w

prymitywnym strachu wyje do księżyca. Stał się na nowo człowiekiem wśród ludzi.