Poezja grecka i rzymska.


function saveas()
{
document.execCommand('SaveAs');
}








Drukuj prace | Zapisz prace | Powrót
Poezja grecka i
rzymska.Do najwybitniejszych poetów tego okresu należeli:
- Safona - poetka żyjąca na wyspie Lesbos, gdzie pisała pieśni
weselne, hymny, pieśni miłosne. Poetka miała duże znaczenie dla jej
współczenych, określali ją krótkim mianem"Poetka". Ważna była rola
mecenasa i opiekuna, którą Safona przyjęła dla gromady dziewcząt, żyjących
na wyspie Lesbos. Z poetką łączył je kult bogini Afrodyty i poezji,
serdeczna przyjaźń oraz fakt, że Safona starała się wpoić im podstawy
wychowania oraz nauczyć podstaw muzyki. Utwór "Pogarda dla nie
znającej poezji" wyraża przekonanie o nieprzemijalności poezji, o
wieczności sztuki. Tylko przez obcowanie ze sztuką, przez jej tworzenie
zapewnić sobie można pamięć przyszłych pokoleń, swoistą nieśmiertelność.
- Tyrtajos - to starożytny wódz Sparty. Do pamięci potomnych
przeszedł jako symbol poety - bojownika, patrioty głoszącego hasło, że
zaszczytnie jest walczyć i umierać za ojczyznę. Od jego imienia określa
się poezję czynu jako poezję tyrtejską. Ma ona zagrzewać do walki, opiewać
bohaterstwo i wielkość tych, którzy oddali swoje życie za swój kraj.
Jednym z nielicznych, zachowanych do dzisiaj, utworów Tyrtajosa
jest "Rzecz to piękna...". Jest to wiersz - apel, wzywający do walki w
obronie ojczyzny, której wolność jest zagrożona. Poeta wzywa do wytrwania
na posterunku oraz do gotowości oddania życia za swój kraj. -
Anakreont - poeta, który opiewał Erosa, bożka miłości, a także sięgał w
swych utworach po motyw tańca i ucztowania. Od jego imienia określono
gatunek literacki - anakreontyk. Jest to krótki utwór poetycki, sławiący
biesiady, uroki życia, erotykę. Anakreontyk zachowuje żartobliwy dystans
do życia. Najczęstszym motywem jego utworów są piękne kobiety, lejące się
obficie wino, muzyka i śpiew. - Symonides - jeden z najbardziej
znanych twórców epigramamatów. Epigramaty to krótkie utwory o treści
poważnej lub żartobliwej (ironicznej), zawierające jakąś myśl lub
pouczenie. Jednak prócz nich pisał także hymny, elegie, dytyramby, treny,
epinicje (pieśni triumfalne), skalie (pieśni biesiadne) oraz peany
(okrzyki pochwalne i dziękczynne). Wyrażał przekonanie o niepewności
ludzkiego bytu i zmienności losu. Każdy dzień może być odmienny, może się
różnić od poprzedniego, gdyż los jest kapryśny i lubi płatać figle.
- Horacy - największy poeta rzymski. Znajdował się pod opieką
Mecenasa, dzięki czemu mógł bez przeszkód poświęcać się pisaniu. Świat,
tworzony przez Horacego jest pełen pogody i optymizmu. Poeta nawoływał do
zachowania "złotego środka", czyli umiaru, we wszystkich dziedzinach
życia. Napisał wiele epodów (utworów odnoszących się do ówczesnego życia
politycznego), satyr (w których walczył z wadami społeczeństwa) oraz
listów i pieśni. Horacy jest twórcą myśli, która bardzo często
powtarzała się u późniejszych twórców. Mianowicie ten starożytny poeta
stwierdził, iż poezja nie przemija, a jej autor może poprzez swe dzieła
stać się nieśmiertelnym. Hasło "Exegi monumentum" stworzone przez Horacego
funkcjonowało w literaturze jeszcze przez wiele wieków. Poeta zyskał sobie
dwoistą naturę: śmiertelną i nieśmiertelną. "Nie wszystek umrę" ("Non
omnis moriar) mówi Horacy, wyrażając w ten sposób przekonanie o własnej
nieśmiertelności.