Jak złapać Potop na „gorącym uczynku”

Nagromadziło się już wystarczająco informacji o skrajnym potopie, na temat którego
poszukiwacze zebrali masę materiału. Można już w pierwszym odkryciu wyciągnąć pewne
wnioski.

Ludzie mając tylko swój entuzjazm zbierali strzępy informacji przeprowadzając czasowe
granice pomiędzy zwykłym obrazem a wynikami z ruin. Szukali oni w całym kraju obrazu
oczywistego jednoznacznego przeniesienia kondygnacji domów na pierwsze piętro ze
względu na zasypanie go ziemią naniesioną przez wodę, począwszy od Kamczatki a kończąc
na Petersburgu. Zwracano uwagę na odchylenia orientacji chrześcijańskich świątyń mniej
więcej o 15 stopni i przykładową czasową granicę gwałtownej zmiany budowli z orientacją na
współczesny biegun północny.

Jako przykład można przytoczyć tu twierdzę Pietropawłowską w formie gwiazdy w
Petersburgu, mającą na osiach takie samo odchylenie, czyli 15 stopni. Wynika z tego, że
połowę zbudowano w orientacji na dawny biegun przed przesunięciem, a drugą część już po.

Jedyne czego nie mogę zrozumieć to, dlaczego „ucho twierdzy” skierowane jest na północ,
kiedy każde zwykłe ucho jest na południe w kierunku słońca.

Podam jeszcze do kolekcji mapę Tobolska, gdzie wskazano na niebieski punkt 0-północ i kąt
obrotu w stosunku do Ziemi. Różnica między kierunkiem współczesnym i na mapie wynosi
wspomniane 15 stopni.

Tylko jedno ale, tam gdzie teraz jest północ na starej mapie figuruje południe. Jeden fakt –
mogą być przypadkiem, dwa (Petersburski) – to już statystyka. Nie jest wykluczone, że
doszło do obrotu ziemi jak przy „efekcie Dżanibekowa”.

Pozostało tylko zebrać szczegółową bazę dowodową. No i znalazł się człowiek, który
wiedział jak to zrobić: „

Zorientowanie świątyń w przestrzeni. Stary biegun Północny.

Wskazówki pomocników.

”

Wyraźnie widać obraz, głowa zaczyna przetwarzać wszystkie strzępy informacji składając je
w pewien logiczny obraz. Tak więc sposobem eksperymentalno-badawczym ustalono:
wszystkie budowle chrześcijańskich prawosławnych świątyń na terytorium Rosji po roku
1850 zorientowane są na obecny biegun północny, a mniej więcej do 1840 roku zorientowane
były na Grenlandię, na dawny biegun północny.

Co z tego wynika? Całkiem nie mało. Istnieją dwa punkty północy – stary i nowy, mamy
wektor przemieszczenia. Mniej więcej na tej linii z uwzględnieniem obrotu ziemi, gdzie
powinien znajdować się punkt zastosowania siły. Spróbujmy rozważyć przybliżony obraz

trajektorii upadku ciała niebieskiego, nie zapominając poprawki na przesunięcie, które
doprowadziło do zmiany 0-punkt obrotu na północ.

Odległość od starego bieguna do punktu upadku nie powinna przekraczać więcej niż 1.5-2.0
razy (w linii prostej) od odległości między dwoma już znanymi punktami bieguna północnego
– starego i nowego.

Teren lokalizacji katastrofy jest w pobliżu wysp Owczych. W Wikipedii o wyspach napisano:
Wyspy Owcze (farer. Føroyar, wym. [ˈfœɹjaɹ]; duń. Færøerne, wym. [ˈfæɐøˈˈɐnə]) –
archipelag wysp wulkanicznych (o powierzchni 1399 km²) na Morzu Norweskim, między
Wielką Brytanią, Islandią a Norwegią. Stanowi terytorium zależne Danii”. Ci, którzy znają
język niemiecki, islandzki, wariant nazwy jest zrozumiały od razu: Faerejar – „Ognisty rok”
lub „Rok ognia”!.. Wszystko to może być pośrednim potwierdzeniem. Ale po zapytaniu
„Faerejskie wyspy”, oprócz tego wszystkiego wyszukiwarka znajduje wideo na ten temat:
„

Faerejska astroblema. Gwiezdna rana Apokalipsy

.

Słuszną drogą jednak idziemy towarzysze!

Katastrofa ta była kluczowa dla obecnego ładu światowego. Ci co mniej ucierpieli rzucili się
na ujarzmianie terytoriów wykrwawionych kataklizmem. Żadnych Napoleonów – choćby
pierwszych, drugi-trzecich w tym celu nie było potrzeba, ponieważ praktycznie wszystko
można było wziąć gołymi rękami.

Pozostaje jednak nadal otwarte pytanie: dlaczego przed nami, potomkami to ukryto? Ale to
pytanie jest bardziej z dziedziny filozoficznej, ekonomicznej i moralnej.

źródło