Tego e-booka otrzymujesz dzieki:

www.ksiazkidosluchania.tnb.pl

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Partnerem projektu
jest Prokom Software SA. Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotek

ę Narodową z egzemplarza

pochodz

ącego ze zbiorów BN. Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie

publicznej, co oznacza,

że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.

Źródło: http://wiki.wolnepodreczniki.pl/Lektury:Mickiewicz/Oda_do_m%C5%82odo%C5%9Bci

Adam Mickiewicz

Oda do m

łodości

Bez serc, bez ducha, — to szkieletów ludy!
Młodości! dodaj mi skrzydła!
Niech nad martwym wzlec

ę światem

W rajsk

ą dziedzinę ułudy:

Kędy zapał tworzy cudy,
Nowo

ści potrząsa kwiatem

I obleka w nadziei z

łote malowidła!

Niechaj, kogo wiek zamroczy,
Chyl

ąc ku ziemi poradlone czoło,

Takie widzi

świata koło,

Jakie t

ępymi zakreśla oczy.

Młodości! ty nad poziomy
Wylatuj, a okiem s

łońca

Ludzko

ści całe ogromy

Przeniknij z ko

ńca do końca!

Patrz na dó

ł — kędy wieczna mgła zaciemia

Obszar gnu

śności zalany odmętem:

To ziemia!
Patrz. jak nad jej wody trupie
Wzbi

ł się jakiś płaz w skorupie.

Sam sobie sterem,

żeglarzem, okrętem;

Goni

ąc za żywiołkami drobniejszego płazu,

To si

ę wzbija, to w głąb wali:

Nie lgnie do niego fala, ani on do fali;
A wtem jak ba

ńka prysnął o szmat głazu!

Nikt nie zna

ł jego życia, nie zna jego zguby:

To samoluby!

Młodości! tobie nektar żywota
Natenczas s

łodki, gdy z innymi dzielę:

Serca niebieskie poi wesele,
Kiedy je razem ni

ć powiąże złota.

Razem, m

łodzi przyjaciele!

W szcz

ęściu wszystkiego są wszystkich cele;

Jedno

ścią silni, rozumni szałem,

Razem, m

łodzi przyjaciele!

I ten szcz

ęśliwy, kto padł wśród zawodu,

Je

żeli poległym ciałem

Da

ł innym szczebel do sławy grodu.

Razem, m

łodzi przyjaciele!

Cho

ć droga stroma i śliska,

Gwa

łt i słabość bronią wchodu:

Gwa

łt niech się gwałtem odciska,

A ze s

łabością łamać uczmy się za młodu!

Dzieckiem w kolebce kto

łeb urwał Hydrze,

Ten m

łody zdusi Centaury,

Piek

łu ofiarę wydrze,

Do nieba pójdzie po laury.
Tam si

ęgaj, gdzie wzrok nie sięga,

Łam, czego rozum nie złamie!
Młodości! orla twych lotów potęga,
Jako piorun twoje rami

ę!

Hej! rami

ę do ramienia! spólnymi łańcuchy

Opaszmy ziemskie kolisko!
Zestrzelmy my

śli w jedno ognisko

I w jedno ognisko duchy!
Dalej, bry

ło, z posad świata!

Nowymi ci

ę pchniemy tory,

Aż opleśniałej zbywszy się kory,
Zielone przypomnisz lata!

A jako w krajach zam

ętu i nocy,

Sk

łóconych żywiołów waśnią,

Jednym: Sta

ń się! z Bożej mocy

Świat rzeczy stanął na zrębie;
Szumi

ą wichry, cieką głębie,

A gwiazdy b

łękit rozjaśnią: —

W krajach ludzko

ści jeszcze noc głucha,

Żywioły chęci jeszcze są w wojnie…
Oto mi

łość ogniem zionie,

Wyjdzie z zam

ętu świat ducha!

Młodość go pocznie na swoim łonie,
A przyja

źń w wieczne skojarzy spojnie.

Pryskaj

ą nieczułe lody

I przes

ądy światło ćmiące…

Witaj, jutrzenko swobody,
Zbawienia za tob

ą słońce!