Rvvrr

Redakcja TERESA DUNIN

Spis treści

Projekt ok

ładki i stron tytułowych ZOFIA KOPEL-SZULC

ład

„BEZ ERRATY" JOANNA DYSZCZYK

WYDANIE

WYDAWNICTWO UMCS, LUBLIN 1999

ISBN 83-227-1364-9

WYDAWNICTWO UNIWERSYTETU MARII CURIE-SK

ŁODOWSKIEJ

Pl. Marii Curie-Sk

łodowskiej S, 20-031 Lublin

Tel. (0-81) 537-53-02, 537-53-04, faks 537-53-02

Internet: http://press.umcs.lublin.pl

Wstęp ............................................................................................................... 7

I. Podstawowe problemy wychowania ........................................................ 11

1. Pojęcie wychowania i jego cechy    .........................................................   11
2. Związek między wychowaniem a opieką ..............................................   20
3. Cele i zadania wychowania ....................................................................   24
4. Wychowanie w świetle teorii osobowości ..............................................   33

II. Środowiska społeczne i ich znaczenie dla wychowania ............................ 43

1. Środowiska naturalne ................. '. .......................................................... 43
2. Środowiska intencjonalne ................................................................... 51

III. Koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu ................. 57

1. Koncepcja Janusza Korczaka ..................................................................   57
2. Koncepcja Aleksandra Kamińskiego  .....................................................   61
3. Koncepcja Celestyna Freineta  ...............................................................   66
4. Koncepcja Aleksandra S. Neilla    ...........................................................   70
5. Koncepcja Wasyla A. Suchomlińskiego ..................................................   74

IV. Warunki skuteczności wychowania ...................................................... 78

1. Humanistyczne podejście do wychowanków    ......................................   78
2. Eksponowanie metod oddziaływań pośrednich   ..................................   82
3. Umiejętność porozumiewania się z wychowankami   ............................   84
4. Poznawanie dzieci i młodzieży ..............................................................   86
5. Unowocześnienie kształcenia pedagogicznego  .....................................   90

V. Wybrane formy pracy wychowawczej ..................................................... 93

1. Formy organizowania współżycia i współdziałania ...............................  93
2. Formy organizowania czasu wolnego ............................................... .. . .  98
3. Formy organizowania procesu uczenia się ............................................  103
4. Formy wzmacniania pozytywnego i negatywnego ................................  106
5. Formy współdziałania z rodzicami    ....................................................   112

Spis treści

VI. Samorządność i samorząd w procesie wychowania ............................... 118

1. Pojęcie samorządności i jej znaczenie wychowawcze............................   118
2. Warunki rozwijania samorządności .....................................................   120
3. Samorząd jako zinstytucjonalizowana samorządność   .........................   123
4. Przejawy samorządnej działalności wychowanków ..............................   126
5. Niebezpieczeństwa zagrażające samorządności wychowanków  .........   130

VII. Współzawodnictwo i współdziałanie w procesie wychowania ............ 135

1. Określenie współzawodnictwa i współdziałania ...................................   135
2. Współzawodnictwo indywidualne a współdziałanie ...........................   137
3. Współzawodnictwo grupowe a współdziałanie   ..................................   139
4. Współzawodnictwo i współdziałanie w świetle badań   .......................   141
5. Ocena współzawodnictwa i współdziałania .........................................   144

Zakończenie ................................................................................................. 147

Bibliografia ................................................................................................ 151

Wstęp

Dzieci i młodzież - niezależnie od wieku i stopnia swej dojrzałości -

przedstawiają sobą wielorakie wartości, dzięki którym zasługują w pełni

na akceptację. Reprezentowanych przez nich wartości nie są w stanie

przesłonić ani rzucające się niekiedy w oczy ich wady rozwojowe, ani

trudności, jakie często sprawiają nam swym zachowaniem.

Wychowywane przez nas dzieci i młodzież dzielą przecież z nami

wspólny los na dobre i złe. W tym znaczeniu wszyscy jesteśmy partnera-

mi i jesteśmy sobie potrzebni. Nie ma" tu osób bardziej znaczących ani

gorszych czy złych w sensie egzystencjalnym. Wszystkim przysługują te

same prawa do szacunku i poszanowania godności osobistej. W szcze-

gólny zaś sposób przysługują one najmłodszym i słabszym, ponieważ

sami nie są oni w stanie stawać w swej obronie i skutecznie przeciwsta-

wiać się złu.

Zajmując się wychowaniem, warto pamiętać, iż życie nasze bez dzieci

i młodzieży byłoby inne i na pewno uboższe. Należy więc cieszyć się, że

to przedziwny zbieg okoliczności dał nam, jako wychowawcom lub na-

uczycielom, szansę bycia z nimi razem, a przez to wzajemnego oddzia-

ływania na siebie. Oznacza to, iż w poprawnie zorganizowanym proce-

sie wychowania doskonaleniu podlegają zarówno wychowankowie, jak

i wychowawcy czy nauczyciele. Kto nie jest w stanie zrozumieć tej pod-

stawowej prawdy, ten nie będzie mógł zasłużyć sobie na miano mistrza

w działalności wychowawczej.

Każde dziecko, jako istota ludzka, ma nam do zaoferowania dużo

więcej, niż można by się po nim spodziewać. Przede wszystkim są

w nim niewyczerpane wręcz pokłady dobra; charakteryzuje je nadzwy-

czajna ciekawość otaczającego świata i gotowość do współbrzmienia

z innymi. Toteż jego zachowanie, myślenie i odczuwanie są nierzadko

Wstęp

wynikiem tego, co postrzega wokół siebie oraz czyni przedmiotem włas

nych doświadczeń i przeżyć. Pełna uroku i zarazem tajemniczości jest

również jego osobowość i niepowtarzalność.

Wspomniana gotowość dzieci i młodzieży do współbrzmienia z inny-

mi nie oznacza, bynajmniej, posłusznego podporządkowania się wycho-

wawcom czy nauczycielom. Większość wychowanków stara się wypoś-

rodkować pomiędzy własnymi potrzebami i dążeniami a oddziaływa-

niami wychowawców. Fakt ten wskazuje na wyraźne ograniczenia moż-

liwości bezpośredniego wpływania osób dorosłych na dzieci i młodzież.

Dlatego nie sposób nie zawierzyć w procesie wychowania również
samorozwojowi i samorealizacji młodych ludzi. Dysponują oni - wbrew

licznym załamaniom - niezłomną siłą przetrwania i świadomą wolą

przezwyciężania przeszkód utrudniających normalny rozwój. Tak więc

nawet w przypadku niekorzystnych wychowawczo warunków życia

i popełniania kardynalnych błędów wychowawczych chłopcy i dziew-

częta wyrastają nierzadko na ludzi dzielnych, uczciwych i społecznie

użytecznych.

Młodzi wiele zawdzięczają swym wychowawcom i nauczycielom.

Z pewnością żywiliby wobec nich jeszcze większą wdzięczność, gdyby

w procesie wychowania liczono się także z własnym zdaniem wycho-

wanków i umożliwiano im znaczny współudział w organizowaniu tego

procesu. W sytuacji takiej konstruktywnym zmianom podlegaliby rów-

nież wychowawcy i nauczyciele, bo po prostu wiele można się nauczyć
od swych podopiecznych.

Biorąc pod uwagę te i inne aspekty oddziaływań wychowawczych,

nie ulega wątpliwości, iż wychowawcom i nauczycielom potrzebna jest
nie tylko wiedza stricte pedagogiczna, lecz także duży zasób wiadomości
z zakresu psychologii, socjologii, filozofii, etyki. Niech spróbują wycho-

wawcy i nauczyciele odpowiedzieć na pytania: Kim jest dziecko jako

osoba ludzka? O jakie szczególne cechy charakteru warto zabiegać, aby

z ich pomocą wychowanek mógł urzeczywistniać odwieczne wartości

człowieczeństwa? Na czym polegają owe wartości oraz co uzasadnia po-
nowne ich odkrywanie i zabieganie o nie w procesie wychowania? Co

oznacza być wiernym dziedzictwu duchowemu i kulturowemu naszych

przodków, a równocześnie otwartym na współtworzenie coraz lepszej

i bezpieczniejszej przyszłości - bez wojen, zagrożeń ekologicznych, nało-

gów, uprzedzeń rasowych, światopoglądowych czy religijnych? Na te

Wstęp

i inne pytania Czytelnik nie znajdzie w pełni odpowiedzi w tym opraco-
waniu.

Książka składa się z siedmiu rozdziałów. Rozdział pierwszy jest po-

traktowany głównie jako wprowadzenie do problematyki wychowania.

Są tu scharakteryzowane kolejno: pojęcie wychowania i jego powiązania

z opieką, cele i zadania, jakie przyświecają lub powinny przyświecać
wychowawcom i nauczycielom, niektóre aspekty wychowania w świetle

wybranych teorii osobowości.

Rozdział drugi stanowi próbę charakterystyki niektórych środowisk

społecznych, zwanych także instytucjami opieki i wychowania. Każde

z tych środowisk jest przedstawione z punktu widzenia jego osobliwoś-

ci, jako istotnie ważnego w życiu dzieci i młodzieży środowiska wycho-

wawczego. Opisuję środowiska naturalne i intencjonalne. Spośród śro-

dowisk naturalnych uwzględniam rodzinę i grupy rówieśnicze, a spoś-

ród środowisk intencjonalnych - szkołę, internat, świetlicę szkolną i dom
dziecka.

Rozdział trzeci dotyczy podstawowych założeń kilku koncepcji peda-

gogicznych. Są one przeglądem znanych w pedagogice działań innowa-

cyjnych, które jednocześnie traktuję jako źródło inspiracji do dalszych

pomysłów metodycznych. Są to koncepcje pedagogiczne J. Korczaka,

A. Kamińskiego, C. Freineta, A. S. Neilla i W. Suchomlińskiego.

Rozdział czwarty zawiera opisy niektórych uwarunkowań skutecz-

ności pracy wychowawczej, i to zarówno w środowisku naturalnym, jak

i intencjonalnym. Szczególną uwagę zwracam na humanistyczne podejś-

cie nauczycieli i wychowawców do dzieci i młodzieży, okazywanie im

postawy demokratycznej, akceptację i rozumienie empatyczne, a także

niezatracanie swej autentyczności. Ponadto podkreślam konieczność

eksponowania w wychowaniu metod pośredniego oddziaływania wy-

chowawczego, kształtowania umiejętności porozumiewania się z wy-

chowankami, ich poznania i zmodernizowanego kształcenia pedagogi-
cznego.

Rozdział piąty jest przeglądem wybranych form pracy wychowaw-

czej, możliwych do praktycznego wykorzystania w szkołach i placó-

wkach opiekuńczo-wychowawczych. Omawiam formy oddziaływań

sprzyjających bądź lepszemu współżyciu i współdziałaniu dzieci i mło-

dzieży, bądź organizowaniu ich czasu wolnego i procesu uczenia się

w ramach odrabiania lekcji. Omawiam także formy wzmacniania pozy-

Wstęp

tywnego i negatywnego, zalecane zwłaszcza w stosunku do wychowan-

ków sprawiających trudności wychowawcze, oraz formy współpracy
nauczycieli i wychowawców z rodzicami.

Dwa kolejne rozdziały są przede wszystkim kontynuacją opisu jesz-

cze innych sposobów oddziaływań wychowawczych niż te, które zasyg-

nalizowano w rozdziale piątym, a jednocześnie dalszych uwarunkowań

efektywności wychowania, przedstawionych w rozdziale czwartym. Za-

równo bowiem samorządność i samorząd, jak i współzawodnictwo

i współdziałanie są rozumiane z jednej strony jako możliwe do wykorzy-

stania w procesie wychowania sposoby oddziaływań na dzieci i mło-

dzież, z drugiej zaś jako ważne czynniki warunkujące skuteczne zastoso-

wanie różnych form lub metod pracy wychowawczej.

Rozdział szósty prezentuje rozumienie pojęcia samorządności dzieci

i młodzieży oraz niektóre warunki jej rozwijania. Podaję tu przykłady

funkcjonowania samorządów, przedstawiam różne przejawy samorząd-

nej działalności wychowanków oraz sygnalizuję pewne niebezpieczeń-

stwa zagrażające poprawnemu rozwojowi samorządności w szkołach

i placówkach opiekuńczo-wychowawczych.

Rozdział siódmy jest próbą przedstawienia współzawodnictwa

i współdziałania w procesie wychowania, zwłaszcza jako dwóch przeci-

wstawnych form aktywizowania dzieci i młodzieży, z podkreśleniem

wychowawczego znaczenia współdziałania w porównaniu ze współza-

wodnictwem. Omawiam kolejno pojęcia współzawodnictwa i współ-

działania oraz dwa typy współzawodnictwa, tj. współzawodnictwo

indywidualne i grupowe, na tle współdziałania, łącznie z wynikami ba-

dań na ten temat. W zakończeniu rozdziału poddaję ogólnej ocenie

współdziałanie i współzawodnictwo dzieci i młodzieży.

Książkę adresuję zarówno do nauczycieli szkół podstawowych, jak

i wychowawców zatrudnionych w takich placówkach opiekuńczo-wy-
chowawczych, jak: domy dziecka, internaty szkolne, pogotowia opie-

kuńcze, sanatoria dla dzieci i młodzieży oraz specjalne zakłady wycho-

wawcze. Mogą z niej także korzystać studenci pedagogiki i psychologii

oraz kierunków nauczycielskich.

I. Podstawowe problemy wychowania

1. Pojęcie wychowania i jego cechy

Bliższe rozumienie problematyki wychowawczej, a zwłaszcza zna-

nych współcześnie zaleceń w zakresie oddziaływań pedagogicznych, nie

jest z pewnością możliwe bez wyjaśnienia tego, czym w istocie rzeczy

jest wychowanie jako jedno z podstawowych pojęć pedagogiki. Wpraw-

dzie nie ma tutaj jednomyślności nawet wśród wybitnych teoretyków
wychowania, warto jednak zapoznać się z niektórymi próbami definio-

wania tego pojęcia w literaturze pedagogicznej i psychologicznej.

Na ogół wychowanie jest rozpatrywane jako proces, czyli swoisty ro-

dzaj ludzkiego działania, lub jako wynik czy produkt oddziaływań wy-

chowawczych. Nas interesować będzie wychowanie wyłącznie jako proces,

i to w wąskim rozumieniu, tj. odnoszącym się przede wszystkim do
sfery emocjonalno-motywacyjnej dzieci i młodzieży, w mniejszym nato-

miast stopniu do rozwijania ich pod względem intelektualnym.

Wychowanie jako proces - zgodnie z większością definicji - jest utoż-

samiane z oddziaływaniem na psychikę i zachowanie człowieka, przy

czym przez oddziaływanie to rozumie się szczególnie wywieranie wpły-

wu na zmiany czy przeobrażenia w osobowości i zachowaniu, zwłasz-

cza opinii i przekonań o otaczającym świecie oraz postaw wobec ludzi,

samych siebie i wartości. O tym, iż wychowanie jest przede wszystkim

dokonywaniem zmian w osobowości człowieka lub - najogólniej mó-

wiąc - w jego rozwoju (przez wywieranie na niego wpływu z zewnątrz),

można dowiedzieć się z wielu definicji tego pojęcia. Mówi się m.in., że
wychowanie to:

- „[...] dynamiczny, złożony układ oddziaływań społecznych [..:] wy-

wołujących zmiany w osobowości człowieka tym oddziaływaniom pod-
dawanego" (A. Gurycka, 1979, s. 55);

I. Podstawowe problemy wychowania

- „[...] społecznie uznawany system działania pokoleń starszych na

dorastające, celem pokierowania ich wszechstronnym rozwojem dla

przygotowania według określonego ideału nowego człowieka do przy

szłego życia" (S. Kunowski, 1981, s. 189);

- „[...] działanie zmierzające do trwałej modyfikacji, ukształtowania

lub rozwinięcia dyspozycji emocjonalno-wolicjonalnych, a więc kierun

kowych, w osobowości jednostki (H. Muszyński, 1981, s. 29);

- „[...] system działań zmierzających do określonych rezultatów wy

chowawczych" (R. Wroczyński, 1976, s. 11);

- „[...] całość wpływów i oddziaływań, kształtujących rozwój czło

wieka oraz przygotowujących go do życia w społeczeństwie {T. Wujek
i T. Pilch, 1974, s. 31).

Podejścia takie sugerują - zdaniem niektórych pedagogów i psycho-

logów - nadmierne kierowanie rozwojem człowieka w procesie wychowa-

nia. Widzi się w tym niebezpieczeństwo manipulowania wychowankami

lub wręcz ich uprzedmiotowiania, w najgorszym rozumieniu tego słowa,

a nawet groźbę bardziej lub mniej jawnego sprzeniewierzania się przez wy-

chowawców poszanowaniu godności i niezależności osobistej wychowan-

ków. Ostatnio w wielu definicjach wychowania akcentuje się nie tyle wy-
wieranie bezpośredniego wpływu na wychowanków, ile wspomaganie ich

w naturalnym i spontanicznym rozwoju. Postulat ten znajduje głębsze uza-

sadnienie w psychologii humanistycznej, a także w wielu koncepcjach
pedagogicznych zaliczanych do nurtu tzw. nowego wychowania.

Zgodnie z tym postulatem, wychowywać oznacza wyzwalać, doda-

wać odwagi, uwalniać od ubezwłasnowolnienia, usuwać wpływy zagra-

żające naturalnemu i spontanicznemu rozwojowi dzieci i młodzieży,

przygotowywać ich do przyszłego życia przez mobilizację do własnej
aktywności, pobudzać do zachowań zgodnych z oczekiwaniami społecz-

nymi, zasadami moralności, a także etyki normatywnej. W rozumianym

w ten sposób wychowaniu podkreśla się doniosłe znaczenie współdzia-

łania i współpracy pomiędzy wychowawcą i wychowankiem, a nade

wszystko rolę wzajemnego ich porozumiewania się w warunkach auten-
tycznego partnerstwa i demokratyzmu.

Tak więc - zgodnie z nowszymi sposobami definiowania wychowa-

nia w pedagogice i psychologii - nie musi ono mieć charakteru wyraźnie
interwencyjnego. Przykładem takiego nieco skrajnego, lecz dobrze odda-

jącego najnowsze tendencje w tym zakresie podejścia jest opracowana

1. Pojęcie wychowania i jego cechy

przez S. Rucińskiego (1988) koncepcja wychowania jako „wprowadzanie

do życia wartościowego". Według niej, wychowanie jest nie tyle kształ-

towaniem „wartościowej osobowości", ile wprowadzaniem dzieci i mło-

dzieży w „wartościowy sposób życia". Innymi słowy jest nim aktywizo-

wanie ich w świadomej aktywności, której kierunek nie jest narzucany

lub świadomie wytyczany przez wychowawcę. Zadaniem wychowawcy

jest w szczególności organizowanie wartościowego życia wychowanków

w warunkach współdziałania i współpracy z nimi, w tym także bezpoś-

redniego dialogu na temat celów i wartości w życiu człowieka. Unika się

w ten sposób narzucania dzieciom i młodzieży sposobu życia według

ustalonych z góry wzorów postępowania; umożliwia się jedynie ich po-

znawanie oraz pomaga w zdobywaniu wiedzy o świecie i o sobie sa-

mym, w dostrzeganiu własnych możliwości rozwojowych. Jednocześnie

przestrzega się przed nadmiernym podawaniem wiedzy gotowej i suge-

rowaniem arbitralnych rozstrzygnięć w procesie wychowania. Podkreśla

się, iż o efektywności wychowania (także kształcenia) decyduje nie ilość

i jakość przekazywanej wiedzy, lecz przyswojenie przez wychowanka

metody rozumienia wiedzy i wartości oraz wprowadzanie go w rozu-

mienie problemów poznawczych i pobudzanie do refleksji wokół włas-

nych problemów życiowych. Jest to równoznaczne z umożliwianiem mu

samorealizowania się i świadomego kreowania własnej przyszłości.

Oto niektóre określenia wychowania uwydatniające konieczność licze-

nia się z naturalnym i spontanicznym rozwojem dzieci i młodzieży w pro-
cesie wychowawczym, a tym samym podmiotowego ich traktowania.

- „[...] proces zdobywania przez jednostkę doświadczeń" (W. Ch. Ba-

gley, 1923, s. 3);

- „[...] proces wzrastania jednostki w społeczną świadomość gatun

ku" (J. Dewey, b.r.w., s. 5);

- „[...] proces samorzutnego rozwoju w zakresie różnego rodzaju do

świadczenia nabywanego przez wychowanka" (por. S. Kunowski, 1981,
s. 186);

- „[...] pomaganie [wychowankowi - przyp. M. Ł.] w rozwoju i uła

twianie mu realizowania swoich możliwości" (H. Rylke, G. Klimowicz,
1982, s. 152);

- „[...] dorastanie do zadań" lub „[...] rozwijanie podmiotu za sprawą

jego uczestnictwa w świecie" (B. Suchodolski, 1968 - za: R. Miller, 1981,
s. 118).

I. Podstawowe problemy wychowania

Sposoby rozumienia wychowania są jedynie próbą uzupełnienia

i wzbogacenia definicji wychowania, przesadnie podkreślających inter-
wencyjny jego charakter. Nowsze definicje wykluczają traktowanie wy-

chowanka jako bezwolnego przedmiotu w ręku wychowawcy i sugerują,

iż w wychowaniu istotną rolę spełnia także aktywność wychowanka.

Zatem wychowawca, mając możliwość dyrektywnego i niedyrektywne-

go kierowania rozwojem dzieci i młodzieży, nie bierze za nich pełnej

odpowiedzialności. Stara się dzielić nią razem z wychowankiem, a więc

odmawia sobie prawa decydowania za nich zwłaszcza wtedy, gdy sami

są w stanie sobie poradzić.

Tak szeroko rozumiane wychowanie także nie wyczerpuje wszy-

stkich podstawowych jego aspektów. Zresztą obecnie trudno byłoby za-

proponować definicję, która trafnie i bezdyskusyjnie określałaby najbliż-

szy rodzaj pojęciowy (genus proximum) wychowania i jego różnicę gatun-
kową (differentia specifica), jak jest to wymagane w przypadku definicji

logicznej. Można natomiast mówić o niektórych cechach, jakie przysłu-

gują procesowi wychowania. Na ogół wymienia się takie cechy, jak: zło-

żoność, intencjonalność, interakcyjność, relatywność i długotrwałość.

O z ł o ż o n o ś c i procesu wychowania łatwo przekonać się na pod-

stawie choćby niektórych teorii psychologicznych, tłumaczących mecha-

nizm regulacji zachowań ludzkich (por. J. Kozielecki, 1980). Współcześ-

nie większość z nich łączy przekonanie, iż zachowanie człowieka jest za-

leżne zarówno od uwarunkowań zewnętrznych (w tym także oddziały-

wań wychowawczych), jak i uwarunkowań wewnętrznych, czyli osobis-

tych przeżyć i doświadczeń człowieka, a więc jego potrzeb, aspiracji,

motywów, dążeń oraz funkcjonowania jego organizmu łącznie z central-

nym systemem nerwowym i układem gruczołów dokrewnych. Także

wszystko, co oddziałuje z zewnątrz na człowieka, wpływa na ogół - jak

się podkreśla - w sposób okrężny, tj. przez jego uwarunkowania we-

wnętrzne. Takim uwarunkowaniom podlega także proces wychowania,

i to niezależnie od tego, czy dostrzega się w nim charakter interwencyj-

ny, czy też proces samorzutnego rozwoju. W każdym przypadku bo-
wiem mamy do czynienia z takim samym lub podobnym mechanizmem
regulacji zachowań ludzkich.

" Wysoki stopień złożoności wychowania ukazuje przedstawienie go

również jako procesu adaptacji do obowiązujących norm postępowania.

W tym znaczeniu wychowanie nie jest zwykłym tylko przekazywaniem,

1. Pojęcie wychowania i jego cechy

nabywaniem i stosowaniem tego typu norm. Polega ono z jednej strony
na asymilacji, tj. przyswajaniu nowych norm, które podlegają odpowied-

niemu przeobrażeniu pod wpływem norm uprzednio poznanych i bar-

dziej lub mniej uwewnętrznionych (uznanych za własne), a z drugiej -

na akomodacji, czyli przystosowaniu się tych ostatnich do norm dopiero

co nabytych. Przeobrażenia te są podobne do tych, jakie mają miejsce

w przypadku uczenia się jako procesu adaptacyjnego w ujęciu J. Piageta

(1980). Złożoność wychowania jednak - w porównaniu z wyjaśnianym

w ten sposób procesem uczenia się - jawi się z jeszcze większą ostrością,

gdy uświadomimy sobie, że w wychowaniu chodzi nie tylko o zapamię-

tanie i rozumienie pożądanych wychowawczo norm postępowania, lecz

także o pełną ich akceptację i uwewnętrznienie, a więc uczynienie z nich

przewodniej idei w codziennym postępowaniu jednostki. W ten sposób

nabywane przez wychowanka normy są przetwarzane w swoiście rozu-

miane przez niego dyrektywy lub zasady własnego postępowania.

Inną powszechnie wymienianą cechą wychowania jest jego i n t e n -

c j o n a l n o ś ć . Oznacza ona, iż wychowawca jest świadomy celów, jakie

pragnie realizować w wyniku planowo organizowanej działalności wy-

chowawczej. Ma się tu na myśli działalność zawodowych wychowaw-
ców, specjalnie przygotowanych do pełnienia swej funkcji i należycie

znających cele, które warto realizować w procesie wychowania. Wydaje

się jednak, iż także u niezawodowych wychowawców intencjonalność

wpływów nie jest bez znaczenia i że nawet tam, gdzie cele wychowania

nie są wyraźnie zwerbalizowane, znajdują swój wyraz w postępowaniu

wychowawczym. Na przykład rodzice, którzy nie zawsze uświadamiają

sobie cele wychowania w sposób wystarczająco jasny i dokładny, mają

świadomość intencjonalności swych poczynań wychowawczych choćby

dzięki tradycji rodzinnej.

Warto pamiętać, iż nawet w przypadku świadomego przeciwstawie-

nia się wychowaniu jako celowemu oddziaływaniu na wychowanka nie

jest możliwe całkowite rezygnowanie z jakichkolwiek celów z nim zwią-
zanych. Brak bowiem zamysłu odnośnie dokonywania określonych

z góry zmian można uważać za osobliwy rodzaj celu, jaki przyświeca

wychowawcy. Na ogół wszystkie osoby zajmujące się działalnością wy-

chowawczą, profesjonalnie lub nieprofesjonalnie, zdają sobie sprawę, iż

najbardziej elementarnym celem wychowania jest nie szkodzić tym, któ-

rych się wychowuje. Z reguły bowiem wychowaniem jest zawsze takie

I. Podstawowe problemy wychowania

oddziaływanie, które ma na uwadze ogólne dobro i normalny rozwój

wychowanków. Na ogół jednak istnieje większa rozbieżność w zakresie

metod oddziaływań niż stawianych sobie celów w procesie wychowa-

nia. Intencjonalności nie jest więc pozbawiona także działalność wycho-

wawcza, w której wywieranie wpływów ogranicza się do przysłowio-
wego tylko kibicowania rozwojowi i samorealizacji wychowanków lub

gdy świadomie zakłada się wycofywanie się wychowawcy z zajmowa-

nia roli kierowniczej w miarę ich usamodzielniania się i ponoszenia

odpowiedzialności za własny rozwój.

Prawie wszyscy uczeni zajmujący się wychowaniem podkreślają bar-

dziej lub mniej świadomy charakter wszelkich wpływów wychowaw-

czych. Stanowisko takie reprezentują u nas m.in.: A. Gurycka, K. Kotło-

wski, A. Lewin, H. Muszyński, M. Przełącznikowa, B. Suchodolski,

J. Szczepański, R. Wroczyński i Z. Zaborowski. Nie oznacza to, iż inten-

cjonalność wychowania nie niesie z sobą także pewnych problemów.

Chodzi przede wszystkim o to, aby przesadna świadomość celów, zwła-

szcza tych mało realnych i nie liczących się z możliwościami rozwojowy-
mi wychowanków, nie stwarzała jedynie próżnej gry pozorów. Kwestią

otwartą jest też to, czy nadmierne kierowanie rozwojem zgodnie z usta-

lonymi z góry celami nie odzwyczai dzieci i młodzieży od ponoszenia

odpowiedzialności za własny rozwój, a także czy mamy prawo narzucać

im pewien ściśle określony styl życia, nie stwarzając przy tym możli-

wości wyboru.

Nieodłączną właściwością wychowania jest tzw. i n t e r a k c y j -

n o ś ć. Oznacza ona, iż proces wychowawczy ma miejsce zwykle w wa-

runkach interakcji, tj. współdziałania ze sobą wychowawcy i wychowan-

ka. Współdziałanie to odbywa się na zasadzie wzajemności lub - używa-

jąc terminologii cybernetyki - polega na sprzężeniu zwrotnym, czyli od-

działywaniu co najmniej dwukierunkowym. Tak więc błędem jest - jak
to czyniono w pedagogice tradycyjnej - upatrywać w wychowanku je-

dynie przedmiot oddziaływań ze strony wychowawcy, a w tym ostat-

nim widzieć wyłącznie podmiot działań skierowanych na wychowanka.

W procesie wychowawczym każdy z partnerów jest zarówno podmio-
tem, jak i przedmiotem oddziaływań, czyli także wychowawca podlega

wpływom ze strony wychowanka.

Wychowanie rozumiane jako proces interakcyjny zakłada przede

wszystkim, iż wychowanek nie jest i nie może być jedynie biernym od-

1. Pojęcie wychowania i jego cechy

biorcą wpływów wychowawczych. Nie tylko bowiem podlega im, lecz

także jest w stanie na nie odpowiednio zareagować i być ich nośnikiem

w formie reakcji na oddziaływania ze strony wychowawcy. Słusznie

więc uznaje się go za równoprawnego niemal partnera w procesie wy-

chowawczym. Wprawdzie w porównaniu z wychowawcą jest z reguły

partnerem mniej doświadczonym, ale nigdy nie da się wykluczyć go ja-

ko istotnie ważnego ogniwa istniejącej interakcji. Z reguły jest „[...] istotą

aktywną, asymulującą składniki oddziaływań do systemu własnych

czynności zgodnie ze swymi możliwościami rozwojowymi" (M. Prze-
tacznikowa, 1980, s. 332).

Można więc powiedzieć, że proces wychowawczy jest tym bardziej

skuteczny, im częściej oddziaływania, jakim jest poddawany wychowa-

nek, włącza on w sferę własnej aktywności i im bardziej wychowawca

ma na uwadze ową aktywność w dalszych kontaktach interpersonal-

nych. Nie wolno jej lekceważyć, bo w przeciwnym razie proces wycho-

wania przestaje być interakcją, a staje się jednokierunkowym oddziały-
waniem, prowadzącym konsekwentnie do instrumentalnego traktowa-
nia wychowanka.

Interakcyjny charakter wychowania szczególnie wysokie wymagania

stawia przed wychowawcą. Skuteczność bowiem wychowania jako pro-

cesu interakcji zależy nie tylko od wyzwalania własnej aktywności wy-

chowanka, lecz także w niemałym stopniu od tego, co jest w stanie za-

oferować mu wychowawca, oraz od tego, co przedstawia on sobą jako

człowiek, podlegający tak samo jak wychowanek prawu ciągłego rozwo-

ju i samodoskonalenia się.

Interakcyjność wychowania odnosi się także w równej niemal mierze

do umożliwiania wychowankowi nawiązywania kontaktów z innymi

ludźmi, w tym zwłaszcza z rówieśnikami. Organizowane w tym celu

kontakty czy spotkania są nieodłączną częścią wychowania jako procesu
interakcyjnego. W tym sensie charakteru interakcji nie jest i nie może być

pozbawione również samowychowanie. Bez kontaktów z innymi nie

miałoby ono żadnego sensu, byłoby jawną ucieczką od życia oraz pono-

szenia odpowiedzialności za siebie i innych.

Niebagatelną cechą wychowania jest jego r e l a t y w n o ś ć . Wiąże się

ona z trudnościami, jakich nastręcza przewidywanie skutków oddziały-

wań wychowawczych. Na ogół przewidywanie takie ma charakter

stwierdzeń raczej hipotetycznych niż kategorycznych. Wynika to w zna-

I. Podstawowe problemy wychowania

cznej mierze z zarysowanej wcześniej złożoności procesu wychowania,

a także ze złożonej dynamiki osobowości ludzkiej. Zdawał sobie z tego

sprawę Florian Znaniecki. Według niego, osobowość nie daje się kształ-

tować w sposób celowy i planowy, ponieważ sama (niejako z natury

swej) znajduje się w ciągłym procesie rozwojowym i poddawana jest

przeróżnym wpływom z zewnątrz.

Wychowanie stanowi tylko jeden z wielu wpływów na wychowan-

ków. „Nigdy nie jest tak - pisze B. Suchodolski (1985, s. 12) - aby wy-

chowawca był sam z wychowankiem, aby go kształtował jak rzeźbiarz

swoje dzieło. Jest zawsze tak, że wychowawca ma mniej lub bardziej

jawnych wspólników: dom i życie albo czasem dom i ulicę; one współ-

kształtują wychowanka, za którego losy instytucje wychowawcze i za-

trudnieni w niej fachowcy mają ponosić odpowiedzialność".

Wśród czynników wywierających - poza wychowaniem - znaczący

wpływ na psychikę i zachowanie się dzieci i młodzieży pozostają nie-

wątpliwie niezamierzone wpływy środowiska rówieśniczego i lokalne-

go, środki masowego przekazu. Mamy tu do czynienia ze zjawiskiem
socjalizacji lub wychowaniem naturalnym, czyli z rozwojem samorzut-

nym i nie zorganizowanym. Wpływy socjalizacji są tak przemożne, iż

niejednokrotnie trudno byłoby rozstrzygać, co jest rzeczywiście zasługą

wychowania, a co wynikiem socjalizacji. Dotyczy to również uwarunko-

wań związanych z sytuacją gospodarczą i społeczno-polityczną kraju.

Wiedział już o tym m.in. C. A. Helvetius (1959, s. 141), według którego

„[...] sztuka wychowania we wszystkich krajach tak ściśle wiąże się

z formą rządów, że nie można chyba wprowadzić żadnej zasadniczej

zmiany w systemie edukacji, nie zmieniając jednocześnie ustroju pań-

stwa". Wpływy socjalizacji doceniała u nas szczególnie R. Miller (1981),

która w wychowaniu upatrywała nade wszystko interwencję w proces
socjalizacji.

Dla rozwoju dzieci i młodzieży nie zawsze najistotniejsze jest to, co

stanowi bezpośredni wynik wychowania jako oddziaływania zamierzo-

nego. Niekiedy większy wpływ wywiera to, co dzieje się wokół owego

procesu, w tym zwłaszcza całokształt wpływów socjalizacyjnych. Stąd

nie sposób zrozumieć wychowania bez ścisłych jego powiązań z proce-

sem socjalizacji. Nie jest to jednak łatwe, ponieważ granice między wy-
chowaniem a socjalizacją są na ogół płynne, trudne zwłaszcza do ustale-

nia w konkretnych warunkach oddziaływań. Dlatego ciągle jeszcze nie-

1. Pojęcie wychowania i jego cechy

wiele wiemy o rzeczywistych skutkach wychowania. „Brak też prac -
jak pisze M. Przetacznikowa (1980, s. 318 i nast.) - które ukazywałyby od
strony psychologicznej przebieg procesu wychowania, kolejne etapy wy-

wierania wpływu wychowawczego na jednostkę, drogi i sposoby, jakimi

dochodzi się skutecznie do osiągania zamierzonych wyników akcji wy-
chowawczych" .

Inną ważną cechą wychowania jest jego d ł u g o t r w a ł o ś ć . Właści-

wość ta sugeruje, iż każdy człowiek podlega przemianom własnej oso-

bowości przez całe niemal swoje życie. Dlatego o wychowaniu można

mówić nie tylko w odniesieniu do dzieci i młodzieży, lecz także wobec

osób dorosłych. Nawet ludzie w podeszłym wieku są w stanie się czegoś

nauczyć i przeobrazić się wewnętrznie. Nic więc dziwnego, że coraz po-

pularniejsza staje się tzw. edukacja permanentna, zwłaszcza w Europie

Zachodniej i Ameryce Północnej; dużą wagę przywiązuje się tam zarów-

no do szkolenia i samokształcenia ludzi dorosłych, jak i ich rozwoju

w sferze osobowości i kontaktów interpersonalnych.

Długotrwałość przypomina o konieczności dokonywania zmian

w procesie wychowawczym nie tylko w osobowości wychowanków,

lecz także wychowawców. W tym znaczeniu jest ona wyzwaniem pod

adresem wychowawcy i zobowiązaniem do ustawicznego doskonalenia

własnej osobowości. Apeluje do wychowawcy, aby - oprócz tego, że pełni
on w procesie wychowania funkcję przewodnika, doradcy, inspiratora -

stawał się również wychowankiem swych wychowanków, aby nie

zapominał, że może się od nich wiele nauczyć. Zdarza się też, iż więcej

od nich otrzymuje, niż jest w stanie im dać. A więc pełniona przez niego
funkcja wychowawcza nie oznacza końca jego własnego rozwoju, jest je-

go kontynuacją na coraz to wyższym poziomie.

Długotrwałość wychowania łączy się także z systematycznością. Ma

to doniosłe znaczenie dla ciągłego pogłębiania i przetrwania osiągnię-

tych wyników. Dłuższe przerwy w procesie wychowawczym niosą z so-

bą ryzyko nie tylko zaprzepaszczenia tego, co udało się już osiągnąć,

lecz nierzadko mogą grozić także niebezpieczeństwem wyraźnego cofa-

nia się w rozwoju społeczno-moralnym wychowanków.

Opisane cechy wychowania, czyli zarówno jego złożoność, intencjo-

nalność i interakcyjność, jak też relatywność i długotrwałość, przybliżają

z pewnością rozumienie tego pojęcia, chociaż nie wyjaśniają wielu zwią-
zanych z nim spraw.

I. Podstawowe problemy wychowania

2. Związek między wychowaniem a opieką

Najogólniej można powiedzieć, że wychowanie i opieka są pojęciami

bliskoznacznymi. Zakresy tych pojęć wzajemnie się uzupełniają, przeni-

kają i wzbogacają. Pogląd taki podzielała m.in. Helena Radlińska. We-

dług niej (1961, s. 324), „[...] we wszystkich czynnościach opiekuńczych

odbywa się akt wychowawczy", przy czym wychowaniu odmawia cha-

rakteru przesadnie interwencyjnego. „Wychowanie - pisze H. Radlińska
(1961, s. 325) - polega na pielęgnowaniu rozwoju, na uczeniu sztuki od-
szukiwania i wyboru wartości istniejących oraz czynienia z nich narzę-

dzi własnego trudu, na wzbogacaniu wiedzy, na wyrabianiu sprawności

w kierowaniu sobą i wykonywaniu pracy". Trwa ono przez całe życie,

a więc wykracza poza granice wychowania rodzinnego i szkolnego;

obejmuje wszystkie czynniki warunkujące rozwój osobowości ludzkiej.

Konstytutywną cechą wychowania - zdaniem H. Radlińskiej - jest samo-

rzutny rozwój wychowanków i związane z tym „wrastanie w środowi-

sko". Słusznie też autorka podkreślała, że „[...] za nikogo nie można się

rozwijać, a jedynie ochraniać rozwój przed zaburzeniami i wspomagać

go", przypominając jednocześnie, iż „[...] istoty ludzkie zakorzeniają się

w glebie społecznej inaczej niż rośliny w ziemi, trudno przewidzieć, co

odnajdą i co przyswoją" (H. Radlińska, 1961, s. 324).

Scharakteryzowane przez H. Radlińska wychowanie jest zgodne

z wcześniej sygnalizowanym jego rozumieniem - jako procesu wspoma-

gania dzieci i młodzieży w ich naturalnym i spontanicznym rozwoju.
Opieka natomiast - według H. Radlińskiej - jest szczególnie przydatna

tam, gdzie przejawiają się takie niekorzystne dla normalnego rozwoju

człowieka zjawiska, jak: choroby, zaburzenia psychofizyczne, defekty

organiczne, złe przyzwyczajenia, braki w sprawności i wykształceniu,
samotność. Może być sprawowana zarówno wobec dzieci i młodzieży,

jak i wobec dorosłych, a więc zakres jej jest podobnie szeroki jak w przy-

padku wychowania. Bywa z nim sprzężona poprzez kompensowanie

braków zagrażających wychowankom „nędzą i zniechęceniem". Jedno-

cześnie - jak pisze H. Radlińska (1961, s. 325) - „[...] spożytkowuje meto-

dy wychowania w usuwaniu moralnych przyczyn ludzkiego nieszczęś-

cia i szkodliwej bierności". Oznacza to, iż wychowaniu trudno byłoby

obyć się bez opieki, dzięki której zapewnia się niezbędne warunki dla

prawidłowego przebiegu procesu wychowawczego. Natomiast opieka

2. Związek między wychowaniem a opieką

bez wychowania mogłaby przerodzić się w „dawanie" ponad miarę,

a tym samym sprzyjać postawom biernego wyczekiwania oraz sankcjo-

nować brak aktywności i samodzielności wychowanków.

Podobne stanowisko w sprawie powiązań procesu wychowawczego

z czynnościami opiekuńczymi prezentuje J. Pieter (1960, s. 151-163)

w swych rozważaniach nad różnymi aspektami opieki jako wychowaw-
czego opiekuństwa. Mówi o opiece moralnej, światopoglądowej, organi-

zacyjnej, intelektualnej i materialnej. Szczególnie trzy pierwsze rodzaje

opieki pozwalają utożsamić je z wychowaniem. Tożsamość opieki i wy-

chowania nasuwa się również w odniesieniu do wyróżnionej przez

M. Żelazkiewicza (1974, s. 8 i nast.) opieki nad rozwojem
intelektualnym i moralno-społecznym dzieci, nazywanej przez niego

opieką wychowawczą. W pozostałych rodzajach opieki także można

dopatrzyć się związków z wychowaniem. Autor zalicza do nich opiekę

polegającą na zapewnieniu dzieciom osobistego bezpieczeństwa oraz

opiekę związaną ze stworzeniem odpowiednich warunków
higieniczno-zdrowotnych i opiekę dotyczącą warunków rozwoju

społecznego w środowisku rodzinnym lub zastępczym.

Podobieństwa między procesem wychowania i czynnościami opie-

kuńczymi dopatruje się również A. Kelm (1981). Opiekę towarzyszącą

wychowaniu utożsamia autor z działaniem podejmowanym w celu po-

konania przeszkód, które utrudniają normalny przebieg procesu wycho-
wawczego, oraz z zamiarem przygotowania wychowanków do radzenia

sobie w sytuacjach zagrożenia. Współwystępowanie wychowania

z opieką uważa za fakt bezsporny. „Bardzo trudno byłoby - pisze
A. Kelm (1981, s. 44) - oddzielić wychowanie od opieki, zawsze bowiem
pozostaje choćby troska o bezpieczeństwo osobiste dziecka, którym się

w toku wychowania zajmujemy". Tak więc opiekę towarzyszącą wycho-

waniu traktuje „[...] jako niezbędną część każdego pedagogicznego kon-

taktu i integralny składnik [...] pedagogicznego działania". Bezpośredni

związek wychowania z opieką widzi bez względu na jej rodzaj, czyli

niezależnie od tego, czy mamy do czynienia z opieką profilaktyczną, in-

terwencyjną i kompensacyjną (wyróżnione ze względu na stan zagroże-

nia) lub z opieką materialną, zdrowotną, moralną, prawną i wychowaw-

czą (wyróżnione z uwagi na rodzaj zastosowanych środków).

Bliskie związki wychowania i opieki podkreśla J. Maciaszkowa

(1991). Mają one miejsce - zwłaszcza dzięki temu, iż działania opiekun-

I. Podstawowe problemy wychowania

cze nie ograniczają się wyłącznie do wypełniania świadczeń materialno-
-rzeczowych, lecz obejmują także pomoc o charakterze psychiczno-emo-

cjonalnym. Mówiąc o pomaganiu w sensie psychiczno-emocjonalnym,

autorka ma na myśli przede wszystkim rozumienie potrzeb drugiego

człowieka, współodczuwanie z nim oraz wspieranie go w procesie

samorealizacji i samowychowania. W odniesieniu do dzieci i młodzieży

dostrzega doniosłość wyzwalania w nich aktywnej postawy wobec włas-

nego życia i umożliwiania w miarę samodzielnego zaspokajania swych

potrzeb. W ten sposób J. Maciaszkowa wyraźnie i zdecydowanie przyb-

liżyła opiekę wychowaniu, a wychowanie opiece. Chociaż ukazuje róż-

nice, jakie się między nimi zarysowują, to nie pomniejszają one wagi

działań opiekuńczych w procesie wychowania i celowości łączenia opie-

ki  z  działaniami  wychowawczymi.  Opieka  i  wychowanie  -
zdaniem  ].  Maciaszkowej (1983)  -  idą  w  parze,  szczególnie  w  zakresie
rozwoju  społeczno-moralnego  i  kulturalnego  wychowanków  oraz

podczas pełnienia przez wychowawcę funkcji profilaktycznej,
kompensacyjnej, resocjalizacyjnej i rehabilitacyjnej.

W pełni więc można zgodzić się z przypuszczeniem H. Radlińskiej

(1961, s. 71), iż „[...] wychowanie i opieka stanowią układ przeplatający

się wzajemnie w takim stopniu, że można mówić jedynie o procesie

opiekuńczo-wychowawczym bez wyodrębniania stron tego procesu

i dzielenia go na opiekę i wychowanie". Założenie takie uzasadnia zwła-

szcza wielostronnie rozumiane działanie opiekuńcze, obejmujące zarów-

no zapewnienie niezbędnych warunków do normalnego życia i rozwoju

fizycznego dzieci i młodzieży, czyli świadczeń materialno-rzeczowych,

jak też dbałość o wewnętrzne ich wzbogacenie, tj. wspomaganie psychi-
czno-emocjonalne w podanym przez J. Maciaszkowa rozumieniu.

Byłoby chyba mnożeniem bytów ponad miarę, gdyby symbiozę wy-

chowania i opieki przypisywano li tylko tzw. wychowaniu opiekuńcze-

mu (por. J. Materne, 1988, s. 56 i nast). Sam termin „wychowanie opie-

kuńcze" - jako samoistna dziedzina wychowania społeczno-moralnego
- nie wydaje się właściwy, a nawet niekiedy może okazać się dezinfor-

mujący i szkodliwy. Zakłada bowiem implicite możliwość wychowania

nieopiekuńczego, podczas którego umyślnie rezygnowano by z jakich-

kolwiek działań opiekuńczych na rzecz dzieci i młodzieży, na co trudno

zgodzić się zarówno z pedagogicznego, jak i społecznego i moralnego

punktu widzenia. W ogóle nie sposób - jak się zdaje - wyobrazić sobie

2. Związek między wychowaniem a opieką

poprawnie przebiegający proces wychowania bez towarzyszącego mu
działania opiekuńczego, czyli bez równoczesnego zapewnienia wycho-

wankom elementarnych warunków bytowych.

Nie bez znaczenia jest również łączenie sprawowania opieki nad

dziećmi i młodzieżą z oddziaływaniami wychowawczymi, to jest z po-

budzaniem ich do własnej aktywności i umożliwianiem stopniowego

przejmowania przez nich odpowiedzialności za własny rozwój. Sprzęże-

nie opieki z wychowaniem powinno mieć miejsce niezależnie od okoli-

czności. Postulat ten odnosi się w równej niemal mierze do wszystkich

wychowanków, nie wyłączając także upośledzonych fizycznie i umysło-

wo, chorych psychicznie czy też w inny sposób dotkniętych nieszczęś-

ciem. W przeciwnym razie degradowano by ich wyłącznie do roli natar-

czywych pacjentów lub petentów, skazanych jedynie na przetrwanie,

bez stworzenia im nadziei na usamodzielnienie się, funkcjonowanie

własnych siłach i bez widoków na lepszą przyszłość.

Nie wszyscy pedagodzy podzielają pogląd o ścisłym związku mię-

dzy wychowaniem i opieką. Niektórzy, jak Z. Dąbrowski, uważają, że
opieka i wychowanie stanowią odrębne dziedziny działalności ludzkiej.

Zdaniem Z. Dąbrowskiego (1980, s. 28-32), opieka, w przeciwieństwie

do wychowania, jest działaniem pierwotnym w rozwoju filogenetycz-

nym, jak i ontogenetycznym, to znaczy, że „[...] działania opiekuńcze

wyprzedzają i warunkują czynności wychowawcze". Ponadto autor

zwraca uwagę na to, iż opieka zapewnia ciągłość istnienia gatunku ludz-

kiego, a wychowanie przekazywanie najszerzej pojętego dorobku kultu-

rowego. Opieka jest też „[...] w zasadzie wyłączną treścią działania opie-

kunów w stosunku do pewnych kategorii osób, na przykład dzieci

młodzieży upośledzonych umysłowo, nieuleczalnie chorych [...]

niedołężnych itp." oraz stawia sobie odmienne cele w porównaniu z
wychowaniem.

Pogląd ten nie jest bynajmniej odosobniony. Chociaż doczekał się

uzasadnienia teoretycznego, nie wydaje się słuszny, bo nie uwzględnia

złożoności procesu wychowania i w dalszych konsekwencjach nie liczy

się dostatecznie z rzeczywistym dobrem dzieci i młodzieży, którym
w przypadku nieszczęść odmawia się wychowania. Nie pozostaje też
w zgodzie z najnowszymi w naukach pedagogicznych tendencjami na-

dania wszelkim działaniom ludzkim wymiaru moralnego i traktowania

tych działań raczej całościowo niż cząstkowo. Tak więc nie sposób zgo-

I. Podstawowe problemy wychowania

dzić się z tezą, że wychowanie i opieka stanowią dwie całkowicie różne

dziedziny działalności ludzkiej. Zachodzące między nimi związki do-

brze oddają takie terminy, jak „praca opiekuńczo-wychowawcza" albo

„ działalność opiekuńczo-wychowawcza".

Scharakteryzowane pojęcie wychowania ma więc szerszy zakres.

Wychowanie obejmuje także działania opiekuńcze; nie zawsze wpraw-

dzie jest z nimi utożsamiane, ale stanowią one nierozerwalny składnik
procesu wychowawczego. Wychowanie pozbawione bezpośredniego

lub pośredniego sprzężenia z opieką byłoby działaniem znacznie zubo-

żonym i z pewnością mało skutecznym.

3. Cele i zadania wychowania

Jeśli założymy, że wychowanie jest procesem intencjonalnym, a więc

z góry przewidzianym i zaplanowanym, to logiczną tego konsekwencję

stanowi uświadomienie sobie jego celów i zadań. Mówiąc o celach lub

zadaniach wychowawczych, ma się na myśli szczególnie normy postu-

lujące określone stany rzeczy, czyli tzw. standardy wychowawcze,

wskazujące na pożądane cechy osobowości i zachowania. Cele wycho-

wania określają zwykle pewne ogólne zmiany czy przeobrażenia w tym

zakresie. Zadaniami wychowawczymi natomiast zwykło się nazywać

cele wychowania w ich wersji bardziej uszczegółowionej.

Cele wychowania są zawsze wyrazem określonych wartości, w imię

których są głoszone. Nie miałyby zatem większego sensu, gdyby przed-

stawiały wartość tylko dla tych, którzy brali udział w ich ustalaniu. Cele

akceptowane przez wychowawcę wyrażają jednocześnie określone sta-
nowisko czy postawę wobec człowieka, jego nadziei, dążeń i proble-

mów, jakie powinien rozwiązać. Łączą się ze sposobem sytuowania czło-

wieka wśród rzeczy, zjawisk i stworzeń we współczesnym świecie,

a przede wszystkim z umiejscowieniem go w hierarchii wartości. Dla

normalnie przebiegającego procesu wychowawczego nie jest bowiem

obojętne, czy człowiek w hierarchii tej zajmuje miejsce uprzywilejowane,

czy też zostaje zepchnięty na niższe szczeble. Cele uznawane przez wy-

chowawcę za własne, nazywane w pedagogice autonomicznymi, odsła-

niają przekonania wychowawcy o tym, czym jest i powinien być czło-

wiek, jaką misję ma do spełnienia, w jaki sposób i w imię jakich wartości

3. Cele i zadania wychowania

powinien przeżyć życie, czego można się po nim spodziewać i w ogóle
jaki jest sens jego egzystencji.

Głoszone cele wychowania pozostają więc w nierozłącznym związku

z określonym stanowiskiem filozoficznym, religijnym, światopoglądo-

wym, naukowym, a nierzadko również politycznym. Trudno więc za-

wierzyć w pełni jakimś gotowym koncepcjom celów wychowania. Nie

sposób też uwierzyć, aby wszystkie odpowiadały przekonaniu o ich słu-

szności. Pewien wyjątek pod tym względem stanowią cele wychowania

formułowane w sposób nader ogólny i wieloznaczny. Mówi się na przy-

kład o „wszechstronnym rozwoju", „osobowości wysoce rozwiniętej",

„osobowości harmonijnej", „jedności człowieka" lub o człowieku „ideo-

wym", „zaangażowanym", „uspołecznionym", „bogobojnym". Cele te

mają tak wysoki stopień ogólności, że każdy może zawierać dowolne

treści. Są to więc cele mało precyzyjne, stąd więc znikoma ich przydat-

ność w procesie wychowania. Niemniej mogą liczyć na akceptację.

W tym właśnie tkwi ich silą, ale i słabość; są pozbawione mocy nośnej
w organizowaniu konkretnej pracy wychowawczej.

Bardziej przydatne dla teorii i praktyki pedagogicznej są koncepcje

celów wychowania dotyczące różnych cech osobowości. Wystarczy wy-

mienić choćby kilka takich cech, aby przekonać się, że wychowanie uwz-

ględniające je w swym repertuarze celów ma głębszy sens i odpowiada

zarówno potrzebom jednostki, jak i szeroko pojętego życia społecznego.

Są nimi takie przymioty człowieka, jak: uczciwość, sumienność, praco-

witość, odpowiedzialność, życzliwość, poczucie sprawiedliwości, umie-

jętność współżycia i współdziałania z innymi czy radzenie sobie z włas-

nymi problemami emocjonalnymi. Te cele mogą również budzić pewne

wątpliwości w miarę coraz głębszego ich poznawania i szukania dla

nich przekonywających racji. Wówczas „[...] nie bardzo wiadomo - jak

pisze S. Ruciński (1988, s. 41) - czym są postulowane cele działalności

wychowawczej i dlaczego są godne urzeczywistnienia. Czy są to cechy

osobowości, czy właściwości samego procesu życia jednostek? Czy są

cenne same w sobie i ich istnienie nie wymaga już żadnego uzasadnie-
nia, a przeciwnie: ich obecność nadaje sens istnieniu, decydują o wartości

człowieka i jego życia? Czy są to może właściwości cenne ze względu na

to, że stanowią podstawę ładu społecznego [...]?"

Opracowanie zatem koncepcji celów, która mogłaby znaleźć powsze-

chne uznanie, nie jest łatwe. Łączy się niemal zawsze z ryzykiem jej od-

I. Podstawowe problemy wychowania

rzucenia lub przynajmniej zakwestionowania niektórych zaproponowa-

nych celów.

Biorąc pod uwagę dwojakie rozumienie pojęcia wychowania jako

procesu o charakterze zdecydowanie interwencyjnym lub jako procesu
samorzutnego rozwoju - wyróżniamy dwie różne kategorie koncepcji

celów wychowania.

Pierwsza kategoria celów wychowania to koncepcja tradycyjna, pole-

gająca głównie na postulowaniu określonego modelu czy projektu oso-

bowości, obejmującego bardziej lub mniej złożony układ wspomnianych

cech. Każda z tych cech jest odpowiednikiem określonego celu. Naj-

częściej wymienia się wiele celów, z których każdemu nadaje się pra-

wie taką samą wartość. Stąd niewielki z takiej koncepcji pożytek dla

usprawnienia działalności wychowawczej. Nauczyciel bowiem, zapo-

znając się z nią, gubi się w szczegółach i właściwie nie wie, od reali-

zowania jakiego celu powinien zacząć wychowywać. Może nasuwać

się mu także myśl, iż chodzi o pracę wychowawczą ukierunkowaną

na realizację wszystkich celów w jednakowym stopniu. W wyniku tak

organizowanego wychowania mamy do czynienia nie tyle z człowie-

kiem w pełni dojrzałym, odpowiedzialnym (także za własny roz-

wój) i wielostronnie rozwiniętym, ile raczej zależnym, obciążonym

konformizmem i wyraźnie przetrenowanym (A. Gurycka, 1979, s. 158

i nast). Nie jest to z pewnością niebezpieczeństwo zagrażające nie-

uchronnie każdej jednostce wychowanej w ten sposób. Niemniej wy-

daje się, iż może ono wystąpić, zwłaszcza w przypadku gdy zalecane

cele wychowania realizuje się bez wewnętrznego przekonania o ich

słuszności, wyłącznie za pomocą dyrektywnych metod i form oddzia-

ływań, to znaczy gdy urzeczywistnia się tego rodzaju cele przez jawne
ich eksponowanie i nierzadko narzucanie. Nie pozostawia się wy-

chowankom miejsca na osobistą odpowiedzialność, nie zabiega się

o głębsze rozumienie wychowanków, a także nie poddaje się celów

dyskretnemu procesowi internalizacji (uwewnętrznianiu). Zdarza się

również, że w wyniku nadgorliwego realizowania ustalonych z góry

celów spotykamy się z protestem wychowanków, którzy w ten spo-

sób domagają się niejako swych naturalnych praw do samostanowie-

nia i pragną uwolnić się od narzucanych im postaw konformistycz-
nych. W takiej sytuacji znajduje się dość pokaźna liczba młodzieży,

wobec której nadmierna i formalna realizacja celów wychowania nie

3. Cele i zadania wychowania

musi przecież kończyć się poczuciem ich zależności i bezkrytycznym

wręcz podporządkowaniem się dorosłym.

Tradycyjna koncepcja celów wychowania, zawierająca zamknięty ze-

staw celów, do którego nie wolno niczego dodać ani niczego w nim

zmienić, stanowi problem niezwykle złożony, dlatego też nie znajduje

ona na ogół pełnej akceptacji. Dzieje się tak wtedy, gdy źródła propono-

wanych celów wychowania upatruje się w tzw. ideologii społecznej lub

systemie wartości nie mieszczącym się w sposobie myślenia i odczuwa-

nia wychowawców.

Druga kategoria celów wychowania zakłada, iż człowiek z natury

swej jest tak bogaty i niezawodny, że wystarczy inicjować, pobudzać

i ukierunkowywać jego rozwój. Wymaga to jedynie dyskretnego czuwa-

nia i jednocześnie wspomagania ogólnego rozwoju dzieci i młodzieży.

Niektórzy podkreślają, aby po prostu „iść jakby obok wychowanka" lub

„wspólnie z nim" i być gotowym do wspomagania w jego rozwoju. We-

dług nich, nie jest to ani „prowadzenie za rękę" lub „prowadzenie po

swoich śladach", ani też „prowadzenie na drogę już wytyczoną" (S. Ru-

ciński, 1988, s. 191). Pragnie się w ten sposób zapobiec niebezpieczeń-

stwu narzucenia celów, których realizacja jest niemożliwa. Można naj-

wyżej podpowiadać wychowankom drogę, jaką mogliby kroczyć.

Zgodnie z tego rodzaju założeniem, niedopuszczalne są zwłaszcza

długie rejestry ustalonych z góry celów wychowania. Życie - samo
niejako - podpowiada, które z możliwych celów mogą być najodpo-
wiedniejsze dla wychowanka. Stanowisko takie znajduje swe uzasad-

nienie w filozofii J. J. Rousseau, według którego „[...] wychowanie po-

winno być naturalne: powinno więc tylko rozwijać to, co leży w psy-

chice ludzkiej" (por. W. Tatarkiewicz, 1990, s. 211), czyli umożliwiać
wrodzonym zadatkom jednostki ich ujawnianie i urzeczywistnianie

się w naturalnych warunkach życia. Podobną argumentacją kierują

się rzecznicy psychologii humanistycznej i zwolennicy „antypedago-
giki".

Opisane koncepcje celów wychowania nie wydają się w pełni uzasa-

dnione, ale też nie należy ich lekceważyć. Pierwsza słusznie sugeruje ko-

nieczność uświadomienia sobie celów, jakie warto by realizować w pro-
cesie wychowania. Druga nie bez racji przestrzega przed przesadną

pewnością, iż preferowane cele są jedyne i ostateczne oraz bezwzględnie

sprzyjają właściwemu rozwojowi dzieci i młodzieży.

I. Podstawowe problemy wychowania

Trudno więc świadomie rezygnować z jakichkolwiek celów wycho-

wania. Na pewno nie byłoby też wskazane opowiadać się za nieskończo-

ną ich wielością lub zamkniętym układem postaw czy innych cech oso-

bowości, o które koniecznie należałoby zabiegać w procesie wychowa-

nia. Wystarczy uświadomić sobie wagę zaledwie niektórych wartości

uniwersalnych czy ponadczasowych jako naczelnych celów wychowania.

Jedną z takich wartości jest niewątpliwie altruizm, czyli bezinteresowna
troska o dobro innych ludzi oraz tego wszystkiego, co jest w stanie
obudzić naszą życzliwość, współczucie, zainteresowanie. Oczywiście,

altruizm wiąże się w szczególności z nakazem miłości bliźniego. Ro-

zumiany w ten sposób, urasta do poważnego problemu pedagogicznego

i jako podstawowy cel wychowania spełnia często rolę nadrzędną w sto-

sunku do pozostałych celów, jakie przyświecają nam w pracy wycho-
wawczej.

Nie jest obojętne, jakim celom i zadaniom daje się pierwszeństwo

w procesie wychowania. One to bowiem mają do spełnienia doniosłe

funkcje, bez których wszelka edukacja byłaby skazana na nieuchronną

klęskę. Przede wszystkim powinny sprzyjać rozwijaniu pozytywnych

postaw wobec własnej egzystencji, ludzi i świata w ogóle, czyli znajdy-

waniu głębszego sensu w swym życiu (por. P. Paulig, H. Zopl, 1979,

s. 85 i nast.). Pozwalają też przetrwać wartościom ogólnoludzkim; stają

się podstawowym kryterium oceny postępowania ludzi; umożliwiają ra-

cjonalną organizację działalności wychowawczej oraz chronią przed

nadmiernym rozbudowywaniem środków oddziaływań wychowaw-
czych i ich przecenianiem (S. Roller, 1987, s. 391-395).

Niezależnie od ostatecznego celu wychowania, jakim powinien być

przede wszystkim człowiek jako osoba ludzka, a także oprócz celów na-

czelnych (jednym z nich jest altruizm), istnieje wiele zadań będących

konkretyzacją wspomnianych celów. Zadania te są więc niczym innym

jak przełożeniem celu, nazywanego ideałem wychowawczym, i celów

naczelnych na język praktyki wychowawczej, czyli konkretnych poczy-

nań wychowawczych. Ilustracją ich mogą być wyróżnione przez W. Bre-

zinkę (1965, s. 189-203) zadania w ramach określonych dziedzin wycho-

wania. Autor ma na myśli wychowanie rozpatrywane w różnych aspe-

ktach, takich jak: rozwojowy, społeczny, kulturowy i religijny.

Wychowanie w a s p e k c i e rozwojowym, czyli biologicznym,

jest wspomaganiem dzieci i młodzieży w ich rozwoju fizycznym i psy-

3. Cele i zadania wychowania

chicznym. Eksponuje się tu szczególnie opiekuńczą funkcję wychowa-

nia. Głównym jego zadaniem jest ochrona wychowanka przed wpływa-

mi, jakie mogą zakłócić normalny jego rozwój, i troska o to, aby rozwojo-

wi temu zapewnić naturalny przebieg, tj. zgodny z drzemiącymi w każ-

dej jednostce ludzkiej wrodzonymi, wartościowymi predyspozycjami.

Nie oznacza to jednak, iż wychowanek nie jest podatny także na wpły-

wy z zewnątrz i zdolny do kierowania własnym rozwojem. Chodzi o to,

aby uchronić dzieci i młodzież przed nadmiarem stresów i frustracji,

blokujących ich potrzeby indywidualne, a tym samym, by zadbać o ich

poczucie bezpieczeństwa, dobre samopoczucie i zdrowie psychiczne,

które współcześnie wydaje się być zagrożone w sposób szczególny.

Wychowanie w a s p e k c i e s p o ł e c z n y m jest czymś więcej niż

tylko próbą przystosowywania wychowanka do warunków i sytuacji,

w jakich wypadnie mu żyć i pracować. Oczekuje się, iż będzie on naśla-

dować konstruktywne wzory postępowania swych wychowawców oraz

identyfikować się i stale pogłębiać swój emocjonalny związek z nimi,

a dzięki temu przyswajać sobie reprezentowany przez nich system war-

tości i norm, wysoko cenionych w społeczeństwie. Jednocześnie pod-

kreśla się, iż na ogół nie istnieje tu niebezpieczeństwo bezwolnego

podporządkowania interesów jednostki celom społecznym czy grupo-

wym. Żadna bowiem społeczność lub grupa nie jest bardziej wartościo-

wa niż każdy z jej członków z osobna; ma on w sobie z reguły coś nie-

powtarzalnego, zasługującego na uznanie i podziw, a przynajmniej na

zwykłą ludzką życzliwość.

Wychowanie w a s p e k c i e kulturowym oznacza umożliwianie

dzieciom i młodzieży przyswajania materialnego i duchowego dorobku

ludzkości. Oczekuje się, iż wychowankowie nie tylko posiądą wiedzę

o życiu i świecie oraz nauczą się poprawnie myśleć, lecz również wzbo

gacą wewnętrznie całą swą osobowość. W wychowaniu tym - oprócz

bezpośredniego przekazywania dorobku kulturowego pokoleń - dużą

wagę przywiązuje się do wyzwalania u wychowanków ciekawości

i zainteresowania nim, a tym samym do samodzielnego jego pozna
wania.

Wychowanie w a s p e k c i e r e l i g i j n y m zakłada, iż człowiek

wymaga wsparcia nie tylko ze strony natury, społeczeństwa i kultury,

lecz także ze strony religii. Umożliwia ona odpowiedź na problemy

egzystencjalne, przed jakimi staje człowiek, a tym samym pomaga

I. Podstawowe problemy wychowania

w chwilach rozczarowań, porażek, samotności, przynosi ulgę w cierpie-

niu moralnym i chorobie, łagodzi lęk przed śmiercią. Wychowanie

w aspekcie religijnym jest w szczególności wprowadzaniem dzieci w ży-

cie wartościowe, zapewniające poczucie bezpieczeństwa i znalezienie

sensu własnej egzystencji.

Zarówno zasygnalizowane wcześniej cele, jak i zadania istniejące

w ramach wychowania w aspekcie rozwojowym, społecznym, kulturo-

wym i religijnym są dalekie od wyczerpującego ujęcia. Zresztą - jak już
wspomniano - nie ma konieczności stworzenia pełnej listy celów i zadań

wychowania, z wyszczególnieniem wszystkich celów naczelnych i bliż-

szą ich konkretyzację w postaci określonych zadań (por. V. Landsheere,

G. Landsheere, 1989). Jest to wprawdzie możliwe z teoretycznego pun-

ktu widzenia, lecz dla praktyki wychowawczej nie wydaje się mieć wię-

kszego znaczenia. Jest ważne, aby w realizacji celów i zadań wycho-

wawczych nie zgubić celu ostatecznego, czyli człowieka w całej jego zło-

żoności, aby w pełni go akceptować i cieszyć się z najmniej nawet za-

uważalnego zbliżenia się przez niego ku wartościom ogólnoludzkim
i ponadczasowym.

Dlatego za jeden z głównych celów wychowania warto uznać altru-

izm, rozumiany bardzo szeroko, w tym także jako miłość bliźniego

w znaczeniu ewangelicznym. Świadome i celowe nadawanie altruizmo-

wi rangi podstawowego celu wychowania ma szczególną do odegrania

rolę w czasach dzisiejszych. Współczesny człowiek bowiem potrzebuje

drugiego człowieka bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Jest to spowo-

dowane w niemałym stopniu znacznym postępem naukowo-technicz-

nym, którego wtórnym skutkiem jest z jednej strony odczuwane w cywi-

lizowanych społeczeństwach zobojętnienie na los i potrzeby innych lu-
dzi, a z drugiej - chroniczny brak czasu dla nich. Ponadto w społeczeń-
stwie coraz bardziej zatomizowanym i anonimowym jednostka bywa

pozbawiona głębszych więzi emocjonalnych z otoczeniem; żyje nie tyle

wspólnie z innymi, ile obok nich.

Altruizm, o jaki warto zabiegać w wychowaniu, nie jest jednak wyłą-

cznie, co podkreślają niektórzy, pewną dyspozycją wrodzoną czy tzw.

darem natury, ale zadaniem, jakie każdy człowiek ma do spełnienia. Jest

to zadanie poważne, skoro altruizm, zwłaszcza w, znaczeniu miłości

bliźniego, stanowi najdoskonalszą formę samorealizacji jednostki i nie-

zbywalny atrybut życia ludzkiego (por. K. Wojtyła, 1985 i 1986). Nie

3. Cele i zadania wychowania

sposób też zapominać, iż ewidentną miarą wszelkiej efektywności wy-

chowawczej jest w szczególności to, w jakim stopniu nasz wychowanek

potrafi uszanować godność innych i przyjść im z pomocą w razie potrze-

by. Poza tym „[...] społeczności, w których dawanie i świadczenie pomo-

cy jest powszechne i ofiarne, mają więcej szans w walce o byt niż społe-

czności, w których każdy dba tylko o siebie" (S. Garczyński, 1985, s. 22

i nast). Niebagatelne wydaje się również stwierdzenie, iż pełnia czło-

wieczeństwa wymaga współbrzmienia z innymi i tworzenia wspólnoty

zainteresowań, potrzeb i dążeń, co nie jest możliwe bez odpowiednio

ukształtowanych postaw altruistycznych. Człowiek bowiem realizuje się

głównie przez innych ludzi, a więc poprzez przynoszenie im ulgi w cier-
pieniu, znajdywanie dla nich czasu, bycie z nimi, a nie obok nich, poma-

ganie w rozwiązywaniu trudnych problemów czy udzielanie konkretnej
pomocy materialnej.

Altruizm, w znaczeniu miłości bliźniego, może uchodzić także za

nadrzędny cel wychowania, jeśli uzna się, że zawierają się w nim implici-
te wszystkie niemal pozostałe cechy człowieka konstytuujące jego

człowieczeństwo czy - inaczej mówiąc - jego wymiar moralny. Tak

rozumiany altruizm jest równoznaczny, a przynajmniej pozostaje bar-
dzo blisko z takimi cechami człowieka, jak: uczciwość, sprawiedli-

wość, obowiązkowość, odpowiedzialność, prawdomówność, wrażli-

wość na dobro, dawanie wiarygodnego świadectwa o innych lu-

dziach, poszanowanie dla życia ludzkiego, a także dla podmiotowości

człowieka w różnych jej przejawach. Cechą taką jest także bogoboj-

ność lub religijność, wynikająca z transcendentnego wymiaru czło-

wieka. Nie sposób jej wykreślić nawet w warunkach najwyżej stechni-

zowanego życia, w których może się wydawać, iż nie ma w świecie
niczego, co mogłoby przewyższać człowieka, w tym również stworzo-

ną przez niego kulturę i cywilizację. Przekonanie o istnieniu sfery zja-

wisk wykraczających poza zasięg ludzkiego poznania stwarza nie tylko

nadzieję na wyrównanie ziemskiej niesprawiedliwości, lecz także poz-

wala dostrzec w drugim człowieku cząstkę tego, co jest odbiciem sił

nadprzyrodzonych, a tym samym dopatrzeć się w nim wartości, dzięki

którym zasługuje on na akceptację i szacunek bez względu na własne

przywary lub wady. Szczególnie w społeczeństwie polskim, złożonym

w przeważającej większości z ludzi wierzących i praktykujących, trudno

wyobrazić sobie skuteczne kształtowanie postaw altruistycznych bez

I. Podstawowe problemy wychowania

uwzględniania w procesie wychowania także transcendentnego wymiaru

człowieka.

Altruista z przekonania zabiega szczególnie o wartości, które poma-

gają mu raczej „być" niż „mieć". W każdym razie wartości, które można

mieć, nie stają się jego głównym celem życia ani, tym bardziej, celem sa-

mym w sobie, a jedynie środkiem do tego, aby coraz pełniej „być". Spo-

sób istnienia ludzkiego zorientowany na „mieć" dotyczy zazwyczaj po-

siadania na własność konkretnych i obserwowalnych rzeczy material-

nych. Natomiast funkcjonowanie człowieka zgodnie z orientacją „być"

odnosi się głównie do jego przeżyć, aktywności wewnętrznej, gotowości

do dawania, dzielenia się z innymi i bezinteresownego służenia im (por.
E. Fromm, 1987, s. 88-106). Altruista, choć nie wyrzeka się całkowicie

dóbr materialnych, daje pierwszeństwo kategorii istnienia opartego na

orientacji „być". Zatem altruista zabiega przede wszystkim o to, aby

„być", i to być również z drugimi i dla drugich, dzięki czemu realizuje

najwyższe powołanie swego życia, tj. własne człowieczeństwo.

Celem wychowania - oprócz altruizmu i zawierających się w nim

cech - jest również pomaganie wychowankom w odnalezieniu sensu lu-

dzkiej egzystencji, i to nie tylko w warunkach korzystnych dla człowie-

ka, lecz również w sytuacji osamotnienia, zagrożenia i cierpienia, a na-

wet umierania i śmierci. Nie wydaje się jednak, aby sens życia był taki

sam dla każdego człowieka w jego osobistym odczuciu, to jest aby ist-

niała jedna koncepcja życia, która byłaby w stanie przekonać wszystkich

ludzi lub mogłaby stanowić ogólną receptę na rozwiązywanie nurtują-

cych współczesnego człowieka problemów egzystencjalnych.

Dlatego w procesie wychowania obowiązuje daleko idąca wyrozu-

miałość i tolerancja dla cudzych poglądów. Nie sposób zapominać, iż

„[...] sensu życia nikt [...] nikomu nie potrafi wmówić, może mu jednak

pomagać w jego odnalezieniu. Ostatecznie [...] każdy zostaje sam na sam

ze swoim sensem życia, doświadczanym, przeżywanym i odkrywanym

w pierwotnym doświadczeniu ludzkim" (J. Mariański, 1990, s. 328). Słu-

sznie postuluje się pluralistyczne podejście w znajdywaniu i uzasadnia-

niu sensu życia oraz głosi tzw. neutralność światopoglądową. Nie ozna-

cza to jednak, aby pozostawiać wychowanków samych sobie z ich prob-

lemami, z którymi nie są oni w stanie sami sobie poradzić. W związku
z tym powstaje do rozstrzygnięcia dylemat: jak dalece lub w jakich oko-

licznościach wychowanek może podzielać inny od naszego pogląd

4. Wychowanie w świetle teorii osobowości

w kwestii fundamentalnej dla życia ludzkiego i czy pod pozorem neu-

tralności światopoglądowej może przechodzić obojętnie obok poglądów,

o których wiadomo, że są oczywistym uproszczeniem lub wręcz zafał

szowaniem prawdy o świecie i życiu albo też mogą okazać się groźne

w swych skutkach społecznych i moralnych.

4. Wychowanie w świetle teorii osobowości

W dokładniejszym rozumieniu wychowania jako procesu i wyniku

oddziaływań może dopomóc nie tylko uświadomienie sobie jego cech

i celów, lecz także znajomość przynajmniej niektórych współczesnych

teorii osobowości. Każda z nich bowiem jest - jak piszą C. S. Hali
i G. Lindzey (1990, s. 25) - „[...] zbiorem założeń odnoszących się do za

chowań człowieka", a jednocześnie umożliwiających ich wyjaśnianie

i przewidywanie. Tym samym dotyczą one podstawowych problemów

wychowania. Nade wszystko zaś pozwalają głębiej wniknąć w mecha

nizm regulacji zachowań ludzkich oraz ukazać sygnalizowaną już złożo

ność i relatywność procesu wychowania. W każdej z teorii osobowości

podejmuje się również próbę określenia tego, co należy rozumieć przez

osobowość. W ten sposób kreśli się pewną wizję człowieka, o którego

warto i trzeba zabiegać także w procesie wychowania. Jako przykład po

daję założenia trzech kategorii teorii osobowości i ukazuję wynikające

z nich konsekwencje dla organizowania procesu wychowania. Są to: teo
rie behawiorystyczne, teorie o orientacji humanistycznej i teorie psycho

społeczne.

W śr ód t e o r i i be ha wi or yst yc zn yc h w ymi eni a si ę j ed ną

w wersji skrajnej i kilka w wersji wzmiankowanej. Teoria w wersji skraj-

nej powstała jako pewnego rodzaju przeciwwaga klasycznej psychologii

introspekcyjnej. Według jej twórcy J. B. Watsona, przeżycia wewnętrzne

jednostki są jej sprawą osobistą i jako takie nie powinny interesować in-

nych, co więcej może nawet w ogóle one nie istnieją. Wszelkie zachowa-

nie człowieka jest w istocie rzeczy jedynie reakcją na bodźce z zewnątrz, tj.

na środowisko lub otoczenie. Bodźcami tymi mogą być pojedyncze

bodźce lub pewien ich układ. Są to zazwyczaj rzeczy, zjawiska, zdarze-

nia i ludzie, z którymi jednostka ma bezpośrednią styczność. Bodźce te
(S) wyznaczają reakcje czy też sposoby zachowania (R). Tak więc myśl
przewodnia teorii behawiorystycznej, w jej skrajnej wersji, jest niezwy-

I. Podstawowe problemy wychowania

4. Wychowanie w świetle teorii osobowości

kle prosta. Sprowadza się do formuły S-R, mówiącej o bezpośrednim

wpływie bodźca lub konfiguracji bodźców na reakcje jednostki. Formule

tej nadaje się postać: R = f(S), co oznacza, iż reakcja (R) jest funkcją (f)

bodźca lub całego zespołu bodźców (S). Przyjmuje się, że zachodzące

między bodźcem a reakcją powiązania mają charakter mechaniczny.

Czyli znając rodzaj bodźców, z łatwością można przewidzieć reakcje,
i odwrotnie - staranne zidentyfikowanie reakcji pozwala wnosić o spe-

cyfice bodźców. Wyklucza się tu wszelkie wpływy pośrednie między

bodźcem a reakcją, czyli zmienne pośredniczące czy kontekstowe. Uznaje

się jedynie działanie bodźców (zmiennych niezależnych) i podlegające

ich oddziaływaniu reakcje (zmienne zależne).

Wychowanie - zgodnie z radykalną wersją teorii behawiorystycz-

nej - jest jedynie bezpośrednim oddziaływaniem wychowawcy na

wychowanka, polegającym na jawnym kierowaniu jego rozwojem,

nieuwzględnianiu i wręcz lekceważeniu przysługującego mu prawa

do własnej aktywności i samodzielności. Rozumiane w ten sposób
wychowanie usprawiedliwia wszelkie przejawy manipulacji i indo-

ktrynacji w wywieraniu wpływu na dzieci i młodzież. Dlatego też

teoria behawiorystyczna w skrajnej wersji spotkała się z ostrą kryty-

ką. Różni ludzie różnie reagują na te same bodźce, ten sam człowiek
reaguje odmiennie na identyczny bodziec w zależności od okolicznoś-

ci i czasu jego oddziaływania. Podobnie i w wychowaniu: ta sama

metoda oddziaływania może okazać się skuteczna wobec jednych,

a wręcz niepożądana wobec drugich.

Podaną prawidłowość zdają się dostrzegać, w ograniczonym wpraw-

dzie stopniu, rzecznicy teorii behawiorystycznych w wersji umiarkowa-
nej. Należą do nich m.in. C. Hull, R. R. Sears, J. Dollard, N. R. Miller,
O. H. Mowrer, J. Wolpe i A. Bandura. Doceniali oni wpływ wspomnia-
nych zmiennych pośredniczących między obserwowalnymi bodźcami

i reakcjami, a więc pomiędzy oddziaływaniem wychowawczym a zacho-

waniem dzieci i młodzieży. Stąd też opowiadali się za modyfikacją i zła-

godzeniem głoszonej przez skrajnych behawiorystów formuły S-R. Na-
dali jej następujące brzmienie: S-O-R, gdzie O oznacza zmienne pośred-

niczące. Głosili jednocześnie, iż w zasadzie wszystkie reakcje ludzi są

nabyte, czyli podlegają procesowi uczenia się. Dotyczy to zarówno za-

chowań przystosowawczych, jak i nieprzystosowawczych. Tylko nielicz-

ne z nich podlegają wpływowi czynników dziedzicznych i rozwojo-

wych. Główną przyczynę zachowań człowieka behawioryści upatrywali

w jego otoczeniu, i to przede wszystkim dzięki procesowi uczenia się.

Szczególną rolę przywiązywano do tzw. warunkowania instrumen-

talnego, polegającego na stosowaniu wzmocnień pozytywnych lub ne-

gatywnych. Pierwsze z nich obejmują takie oddziaływania, które zwię-

kszają tendencję do powtórzenia spontanicznie lub celowo zaistniałych

reakcji pożądanych; przybierają one formę pochwały i uznania oraz na-

gradzania materialnego lub innych sposobów gratyfikacji. Wzmocnienia

negatywne stosowane w chwili występowania zachowań niepożąda-

nych mają na celu ich zanikanie, przejawiają się w formie nagany lub ka-

ry. Słowem, warunkowanie instrumentalne w procesie uczenia się pole-
ga na odpowiednim manipulowaniu wzmocnieniami pozytywnymi lub

negatywnymi, czyli, najogólniej mówiąc, nagrodami lub karami, przy

czym zdecydowanie preferuje się wzmocnienia pozytywne. Zakłada się

również, iż brak tego rodzaju wzmocnień wyzwala tendencję do zanika-
nia wyuczonej reakcji.

Zgodnie z ogólnymi założeniami teorii behawiorystycznych w wersji

umiarkowanej wychowanie polega więc głównie na manipulacji
wzmocnieniami (nagrodami i karami) w celu sterowania zachowaniami

wychowanków i ich modyfikowania. Przy czym wyraźnie preferuje się

wzmocnienia pozytywne i stwierdza, że stosowanie kar w procesie wy-

chowawczym raczej nie eliminuje zachowań niepożądanych, a jedynie

tłumi je lub zahamowuje na pewien czas. Co gorsza - dzieci i młodzież,

aby uniknąć przykrych dla nich wzmocnień negatywnych, mogą postę-

pować nadal aspołecznie, lecz w sposób trudniejszy do wykrycia.

Niemniej rzecznicy teorii behawiorystycznych są przekonani o nie-

ograniczonych wręcz możliwościach oddziaływań wychowawczych.

Mówi się nawet o tzw. inżynierii behawiorystycznej lub technologii za-

chowania i kształcenia możliwej do zastosowania w szkole. Oczekiwano

nawet zrewolucjonizowania procesu uczenia się dzięki stworzonej przez

żarliwego behawiorystę B. F. Skinnera metodzie dydaktycznej, nazwanej

nauczaniem programowanym. Wiele obiecywano sobie też po techni-

kach terapii behawioralnej, np. technice odwrażliwiania (desensitization)
i modelowania (modeling).

Nie ulega wątpliwości, iż wychowanie w świetle teorii behawiorysty-

cznych nabrało wymiaru bardziej skonkretyzowanego i uproszczonego.

Wiernie oddaje również to, co mieści się w tradycyjnym pojmowaniu

I. Podstawowe problemy wychowania

4. Wychowanie w świetle teorii osobowości

pracy wychowawczej. Mianowicie podkreśla możliwość jej dokładnego

zaprogramowania, zgodnie z przyjętymi z góry celami wychowania,

i uwypukla konieczność systematycznych oddziaływań w postaci nagra-

dzania lub karania. Dlatego ujemną stroną tak rozumianego wychowa-

nia jest przesadne kierowanie zachowaniem dzieci i młodzieży oraz bez-

krytyczne podporządkowywanie ich wymaganiom dorosłych, a tym sa-

mym uniemożliwianie im ich aktywności i samodzielności. Praktyczne

zalecenia teorii behawiorystycznych pozwalają jedynie na modyfikację

zewnętrznych zachowań (nawyków) wychowanków i wyraźnie utrud-

niają podmiotowe ich funkcjonowanie. Zmierzają do kształtowania czło-

wieka raczej reaktywnego niż prawdziwie twórczego, odpowiedzialne-
go i wyzwolonego spod jarzma przesadnej kontroli zewnętrznej.

W innym świetle ukazują wychowanie teorie osobowości o o r i e n -

t a c j i humanistycznej. Powstały one jako pewnego rodzaju pro -

test przeciwko uznawanej przez rzeczników teorii behawiorystycznych

koncepcji człowieka reaktywnego (człowieka robota) oraz przeciwko

pesymistycznemu i pełnemu rozpaczy poglądowi na człowieka głoszo-

nemu przez zwolenników teorii psychoanalitycznych (por. C. S. Hall,

G. Lindzey, 1990). Nawiązują też wyraźnie do założeń fenomenologii,

będącej opisem tego, co jest w bezpośrednim doświadczeniu badacza,

i postulującej raczej rozumienie niż wyjaśnienie badanego zjawiska. Re-

prezentantami owych teorii są m.in. A. H. Maslow, C. R. Rogers

i F. S. Perls. Każdy z nich stworzył własną teorię osobowości, jednak

większość głoszonych przez nich twierdzeń wzajemnie się uzupełnia
i wzbogaca.

Rzecznicy teorii o orientacji humanistycznej - zgodnie z podzielany-

mi przez nich założeniami fenomenologii - są zgodni zwłaszcza w spo-

sobie widzenia natury człowieka, egzystencji i odpowiedzialności. We-

dług nich, człowiek jest z istoty swej jednostką aktywną i samodzielną,

a nie bezwolnie ulegającą wpływom środowiska fizycznego i społeczne-

go, oraz podatną jedynie na zachowanie reaktywne i operatywne, jak za-

kłada się w teoriach behawiorystycznych. Każdy człowiek jest podmio-

tem działania, odpowiedzialnym za kierowanie własnym życiem i zdol-

nym do decydowania o swoim losie. Dlatego odrzucają wszelkie próby

degradowania człowieka do roli przedmiotu, i to bez względu na sto-

pień jego dojrzałości umysłowej i społecznej, pochodzenie socjalne, po-

glądy. Twierdzą, iż jednostka ludzka ma prawo i obowiązek ponoszenia

odpowiedzialności za własny rozwój oraz aktualizowanie drzemiących

w niej możliwości. Może więc i powinna ona świadomie wpływać na co-
raz bardziej dojrzały i pełny kształt swego życia. Efekt taki uzyskuje

dzięki procesowi samorealizacji (self-actualization), stanowiący wrodzoną

cechę człowieka. I w ogóle jest ona z natury dobra. Zła staje się wskutek

odejścia od samoaktualizacji, co z kolei jest zwykle wynikiem wadliwe-

go uczenia się i przesadnego poddawania się mechanizmom obronnym
(Ph. Newcomer, 1980, s. 45 i nast.). Niedosyt lub brak samorealizacji mo-

że być nawet źródłem poważnych zaburzeń w zachowaniu. Powodem

tych zaburzeń jest także uświadomienie sobie swej faktycznej lub iluzo-

rycznej izolacji społecznej i poczucie własnej bezwartościowości.

Innym ważnym założeniem teorii o orientacji humanistycznej jest

twierdzenie, że jednostka jest sterowana głównie przez własny sposób

postrzegania zarówno samej siebie, jak i swego otoczenia. Zachowanie

jej jest zatem zdeterminowane w szczególności przez obraz, wizerunek,

wiedzę, opinię lub poglądy, jakie ma o świecie wewnętrznym (własnym

„ja") i świecie zewnętrznym (otoczeniu). Stąd aby skutecznie pomóc

człowiekowi, postuluje się koncentrowanie nie tyle na jego otoczeniu, ile

na nim samym. Chodzi więc zwłaszcza o poznanie, jakim obrazem sie-
bie samego on dysponuje oraz jak postrzega rzeczy, zjawiska, ludzi,

wartości. Znaczy to, że w postępowaniu z pacjentem lub wychowan-

kiem zaleca się patrzeć na nich z ich własnego punktu widzenia, tj. niejako

ich własnymi oczami

. Pomóc im bowiem można przede wszystkim

przez umożliwienie zmiany ich dotychczasowego sposobu postrzegania
siebie i otoczenia.

Ponadto w teoriach o orientacji humanistycznej - utożsamiających się

z podejściem fenomenologicznym - zakłada się, iż o wartości człowieka

decyduje nie to, czym był on w przeszłości lub czym stać się może

w przyszłości, lecz to, czym jest aktualnie. Zasadnicze jego zadanie pole-

ga więc na aktualizowaniu tkwiących w nim możliwości. Tymczasem
realizuje on - zgodnie z przypuszczeniem F. S. Perlsa - ukryte w nim

możliwości zazwyczaj tylko w 10-20%. W ich odkryciu i wykorzystaniu

można mu pomóc, ale nie przez bezpośrednią ingerencję w formie pou-

Wielce pomocna w postrzeganiu innych z ich własnego punktu widzenia jest empatia,

do której rzecznicy teorii o orientacji humanistycznej przywiązują szczególną wagę (por.
C. R. Rogers, 1980, s. 140-163).

I. Podstawowe problemy wychowania

4. Wychowanie w świetle teorii osobowości

czania, namawiania, wymuszania lub doradzania, lecz przez stwarzanie
odpowiednich warunków sprzyjających samorealizacji. Służy temu

w szczególności pomaganie człowiekowi „[...] w stawaniu się bardziej

świadomym tego, co robi, w staniu się tym, kim naprawdę jest". Przy

czym podkreśla się, iż nikt nie może bardziej pomóc człowiekowi niż on

sam, ponieważ „[...] jest centrum egzystencji i najważniejszą istotą na

świecie dla samego siebie" (J. Mellibruda, 1986, s. 302).

Poglądy rzeczników teorii o orientacji humanistycznej zdecydowanie

przeciwstawiają się tradycyjnemu pojmowaniu wychowania. Stanowi

ono przede wszystkim oddziaływanie o charakterze stymulującym czy

inspirującym. Wyklucza się jego charakter interwencyjny i w nadmiarze

intencjonalny. Skoro człowiek jest z natury dobry, to nie zachodzi konie-

czność ścisłego programowania jego zachowań lub bezpośredniego kie-

rowania jego rozwojem. Każdemu z ludzi, poczynając od małych dzieci,

a kończąc na dorosłych, przysługuje prawo do indywidualnego rozwoju.
Wychowanie - jak podkreśla C. R. Rogers - ma jedynie dopomóc stać się

osobą w pełni funkcjonującą (fully functioning person), otwartą na nowe

doświadczenia, o poczuciu własnej wartości, utrzymującą poprawne

stosunki z innymi ludźmi, nie poddającą się łatwo reakcjom obronnym

i świadomą tego, co robi. Tak więc ideałem człowieka, o jakiego warto

zabiegać w procesie wychowania, jest człowiek o wysokim stopniu

świadomości, niezależny, nastawiony w większym stopniu na eksplora-

cję swej przestrzeni wewnętrznej niż świata zewnętrznego, odnoszący

się z lekceważeniem do dogmatów głoszonych przez autorytety i do
konformizmu (por. C. S. Hall, G. Lindzey, 1990, s. 363 i 365). W ten spo-

sób zwolennicy teorii o orientacji humanistycznej starają się przeciwsta-

wić tradycyjnemu wychowaniu, które - według nich - depersonalizuje

dzieci i młodzież, nie pozwala rozwijać się zgodnie z drzemiącymi

w nich możliwościami i wręcz uniemożliwia proces samorealizacji, bę-

dący warunkiem sine qua non pełnego ich rozwoju.

Zasługą teorii o orientacji humanistycznej jest nie tylko ostra krytyka

wychowania o charakterze na wskroś interwencyjnym, lecz również

próba stworzenia własnej koncepcji dotyczącej pracy wychowawczej

z dziećmi i młodzieżą. Ostatnio mówi się nawet o tzw. pedagogice

humanistycznej, nawiązującej bezpośrednio do założeń psychologii

humanistycznej. Są także znane różne kierunki pedagogiki humanistycz-
nej, jak np. antypedagogika (H. Schoenebeck, 1989) i pedagogika Gestalt

(O. A. Burow, 1991). Każdą z nich znamionuje pewna osobliwość w gło-

szonych poglądach na temat wychowania. Wszystkie jednak są na ogół

zgodne z ogólnymi założeniami zwłaszcza teorii C. R. Rogersa, która

wydaje się najbardziej reprezentatywna dla pozostałych teorii o orienta-

cji humanistycznej. Według niej - najogólniej biorąc - wychowanie jest

niedyrektywnym postępowaniem z wychowankami. Oznacza to, iż wy-

chowawca nie narzuca im niczego i nie wymusza posłuszeństwa. Roz-

wój ich uzależnia od samorealizacji, czyli osobistego zaangażowania się

w proces stawania się coraz bardziej dojrzałym pod względem emocjo-

nalnym, umysłowym i społecznym. Wychowawca ułatwia to wycho-

wankom przez ich akceptację i rozumienie empatyczne oraz zachowanie

się wobec nich w sposób autentyczny. Dużą wagę przywiązuje się do

indywidualnych i zespołowych kontaktów z wychowankami. Przybiera-

ją one formę spotkań, których istotę dobrze oddaje wyrażenie: „[...] bycie

ze sobą nawzajem" (L. Grzesiuk, 1996, s. 215). Wychowawca pełni

w nich rolę partnera „facylitatora", a więc nie występuje w roli eksperta

lub „wszystkowiedzącego", jak ma to zwykle miejsce w warunkach wy-
chowania tradycyjnego.

Zarysowane poglądy o wychowaniu pozwalają przede wszystkim

spojrzeć na wychowanka jako na osobę zasługującą na bezwarunkową

akceptację, mimo różnych jego niedoskonałości. Wskazują, że w organi-

zowanym przez nas wychowaniu możemy przede wszystkim sprzyjać

procesowi samorealizacji dzieci i młodzieży, mieć do nich zaufanie

i pozwolić rozwijać się im samym, skoro natura obdarzyła ich niezwy-

kłymi wprost zdolnościami zdrowego i twórczego rozwoju.

Jeszcze inne spojrzenie na wychowanie umożliwiają t e o r i e psy-

chospołeczne, których typowymi przedstawicielami są: A. Adler,

E. Fromm, K. Horney i H. S. Sullivan. Każdy z nich stworzył własną teo-

rię osobowości, ale łączy ich przekonanie o tym, że na kształtowanie

osobowości szczególny wpływ mają nie tyle czynniki biologiczne, jak to

podkreślali np. S. Freud i C. G. Jung, ile uwarunkowania społeczne. Róż-

nią się oni także sposobem wyeksponowania określonych aspektów

owych uwarunkowań. Na przykład A. Adler, mówiąc o nich, ma na

myśli całe społeczeństwo, którego częścią składową jest jednostka. Nato-

miast E. Fromm kładzie nacisk na strukturę społeczeństwa i-działające

w nim siły. K. Horney koncentruje się na stosunkach społecznych mię-

dzy rodzicami i dziećmi. H. S. Sullivan interesuje się stosunkami mię-

I. Podstawowe problemy wychowania

4. Wychowanie w świetle teorii osobowości

dzyludzkimi w okresie niemowlęctwa, dzieciństwa i wieku dorastania.

Wszyscy zaś doceniają istnienie pewnych wrodzonych predyspozycji,

a więc nie uzależniają rozwoju człowieka wyłącznie od uwarunkowań

społecznych, chociaż przywiązują do nich wielką wagę. Twierdzą na

przykład, że lęk nie jest predyspozycją wrodzoną, lecz wytworem inter-

akcji społecznych. W każdym razie uważają, że człowiek jest istotą spo-

łeczną, związaną integralnie z innymi ludźmi i od nich w dużej mierze

zależną; o jego zachowaniu decyduje najczęściej sytuacja społeczna, z ja-

ką spotyka się on w rodzinie, w szkole, czy zakładzie pracy. Specjalny

nacisk kładą na interakcje, w jakie jest uwikłana jednostka w swym śro-

dowisku społecznym. Są to różnego rodzaju oddziaływania, przybierają-

ce często formę wzajemnego porozumiewania się. Słowem, jednostka

podlega różnym wpływom stosunków międzyludzkich.

Przemożny wpływ stosunków międzyludzkich na zachowanie czło-

wieka podkreśla się szczególnie w teorii interpersonalnej H. S. Sullivana,
zaliczanej do jednej z podstawowych teorii psychospołecznych. Zgodnie

z jej założeniami, głównym czynnikiem rozwoju człowieka są stosunki

interpersonalne. Każdy z ludzi pozostaje z nimi w bezpośredniej lub

pośredniej łączności. „Nawet pustelnik, który wyrzekł się społeczeń-

stwa, zabiera ze sobą do puszczy wspomnienia o dawnych osobistych

związkach, wpływających nadal na jego sposób myślenia i postępowa-

nia" (C. S. Hall, G. Lindzey, 1990, s. 172). Chodzi tu szczególnie o stosunki

międzyludzkie istniejące w środowisku, w jakim się jednostka aktualnie
znajduje. Mówi się nawet o sytuacji interpersonalnej, którą dziecko

tworzy najpierw wespół z rodzicami, później z rówieśnikami i dorosły-

mi. Od stopnia zażyłości lub dezintegracji tych stosunków zależy - jak
twierdzi H. S. Sullivan - nie tylko doraźne postępowanie jednostki, ale

także sposób widzenia przez nią innych ludzi i siebie samej.

Charakter interpersonalny mają - według H. S. Sullivana - nawet ta-

kie formy psychiczne, jak: spostrzeganie, myślenie, zapamiętywanie

i marzenia senne, które zwykle odzwierciedlają kontakty z innymi

ludźmi. Charakter taki przysługuje w szczególny sposób interakcjom

werbalnym. W związku z nimi H. S. Sullivan postuluje konieczność
otwartej i szczerej wymiany opinii i stanowisk podczas wzajemnego

porozumiewania się. Domaga się też wymiany adekwatnie rozumianej,

to jest bez nasuwających się domysłów i wątpliwości. Często bowiem

niewłaściwe rozumienie ukrytego sensu przekazanego komunikatu pro-

wadzi do wzajemnych konfliktów i związanych z tym stanów lękowych,

które H. S. Sullivan uważa za najbardziej destruktywną siłę w stosun-

kach interpersonalnych i główne źródło zaburzeń w zachowaniu czło-

wieka. Toteż w trosce o pozytywny wpływ stosunków międzyludzkich

na rozwój człowieka wielką wagę przywiązuje autor ów do zapewnie-
nia poczucia bezpieczeństwa. Uważa je za nieodzowny warunek pra-

widłowego rozwoju każdej jednostki.

Ciekawe jest również stanowisko E. Fromma w sprawie roli, jaką od-

grywają w życiu człowieka jego kontakty z innymi ludźmi. Poza tymi kon-

taktami człowiek czuje się samotny i wyobcowany. Zauważa się to już

u dzieci, które w oderwaniu od rodziców czują się samotne i bezradne. Na-

wet niewolnik, który odzyskał wolność, może poczuć się osamotniony, gdy

będzie przeżywać niedosyt kontaktów z innymi ludźmi. Dawniej należał

do kogoś i czuł się związany z innymi, mimo że był niewolnikiem.

Może temu zapobiec nawiązywanie więzi z innymi w duchu miłości

i wspólnej pracy bądź okazywanie uległości wobec władzy i podporząd-

kowanie się społeczeństwu. W pierwszym przypadku ludzie przyczy-

niają się do tworzenia lepszego społeczeństwa, a w drugim nakładają na

siebie nowe ograniczenia (E. Fromm, 1970). W ogóle E. Fromm przywią-

zuje duże znaczenie do więzi między ludźmi, opartych na uczuciu mi-

łości twórczej (productive love), którą wiąże między innymi z szacunkiem i

rozumieniem dla innych oraz okazywaną im opiekuńczością. Miłość ta
wynika - jego zdaniem - z naturalnej potrzeby człowieka wzniesienia

się ponad zwierzęcą naturę, która obok natury ludzkiej, jest w nim stale

obecna. Społeczeństwo nie zaspokajające w sposób wystarczający po-

trzeby miłości jest społeczeństwem chorym, w którym jednostkę traktuje

się jako przysłowiowego robota.

Na poczucie osamotnienia i bezradności, jako destruktywny czynnik

zachowań ludzkich, zwraca uwagę również K. Horney. Łączy się ono -
jej zdaniem - z brakiem' u ludzi poczucia bezpieczeństwa i jest źródłem

wzmożonego lęku. Pozbawienie, zwłaszcza dzieci, poczucia bezpieczeń-

stwa i nadmiar przeżywanego przez nich lęku wzmagają u nich tenden-

cję do odsuwania i izolowania się od ludzi lub wręcz niechętnego i wro-

giego występowania przeciwko nim. Stąd w trosce o prawidłowy roz-

wój dzieci K. Horney postuluje zapewnienie im poczucia bezpieczeń-

stwa, a więc obdarzanie ich miłością, szacunkiem, zaufaniem, wyrozu-

miałością i serdecznością, szczególnie w środowisku rodzinnym.

I. Podstawowe problemy wychowania

Zgodnie z zasygnalizowanymi założeniami różnych teorii psychospołe-

cznych, zachowania ludzkie nie dają się zrozumieć w izolacji od szerszego

tła warunków społeczno-kulturowych. Postępowanie jednostki, jako istoty

społecznej, jest często ubocznym produktem owych uwarunkowań.

Z zasygnalizowanych założeń teorii psychospołecznych wynikają

ważne wnioski dla osobliwego rozumienia wychowania. Przede wszy-
stkim nie jest ono - jak sugerują owe założenia - odosobnionym czynni-

kiem rozwoju człowieka. Na rozwój ten bowiem znaczący wpływ wy-

wierają także warunki życia społecznego, w jakich żyją dzieci i mło-

dzież. Warunki te mogą bądź sprzyjać procesowi wychowania, bądź

wyraźnie go ograniczać lub wręcz wpływać na niego destruktywnie.

Dlatego nie jest obojętne, w jakim środowisku społecznym odbywa się

proces wychowania: jeśli uczeń sprawia kłopoty w szkole, to prawdopo-

dobnie przyczyny tego tkwią w środowisku pozaszkolnym, najczęściej

w rodzinie. Stąd też nierzadko procesowi oddziaływań wychowawczych

należałoby poddać nie tylko trudnego ucznia, lecz także jego rodziców.

Skuteczność wychowania zależy też od stopnia zaspokajania indywidual-

nych potrzeb psychicznych wychowanków, zwłaszcza potrzeby bezpie-

czeństwa przynależności i miłości. Samo wychowanie - zgodnie z założe-

niami teorii psychospołecznych - polega w szczególności na odpowiednim

organizowaniu współżycia i współdziałania dzieci, młodzieży i dorosłych,
czyli na zabieganiu o poprawne stosunki interpersonalne, o interakcje

w formie porozumiewania słownego i bezsłownego.

Trzy zarysowane kategorie teorii osobowości - teorie behawiorysty-

czne, humanistyczne i psychospołeczne - nie wykluczają się wzajemnie.

Żadna z nich nie wyjaśnia jednak w pełni szczególnej złożoności procesu

wychowania. Każda bowiem odnosi się zaledwie do niektórych jego

aspektów i szczególnych sytuacji wychowawczych. Nie wydaje się też,

iż wszystkie one obejmują cały proces wychowania. Niewątpliwie wiele

mają do powiedzenia w tym zakresie także inne teorie osobowości, jak

wspomniane teorie psychoanalityczne, a także teoria K. Lewina, teoria
G. W. Allporta i teoria organicystyczna (por. C. S. Hall, G. Lindzey,

1990). Znajomość ich może niewątpliwie pogłębić naszą wiedzę o wy-

chowaniu. Nie sposób jednak opowiedzieć się wyłącznie za jedną z nich.

Groziłoby to z pewnością ubezwłasnowolnieniem w sposobie patrzenia

na proces wychowawczy, który jest prawdopodobnie bardziej skompli-

kowany, niż jest w stanie ukazać to jedna tylko teoria osobowości.

II. Środowiska społeczne

i ich znaczenie dla wychowania

Każdy wychowawca chciałby z pewnością wiedzieć nie tylko, czym

z istoty swej jest wychowanie oraz jakie są jego cele i zadania, lecz także

i to, jakie środowiska społeczne współuczestniczą w procesie wycho-

wawczym. Wśród środowisk tych, zwanych również instytucjami opieki

i wychowania, wyróżnia się środowiska (instytucje) naturalne i intencjo-

nalne. Do pierwszych zalicza się przede wszystkim rodzinę, a do dru-
gich - przedszkola, szkoły, internaty, domy dziecka, pogotowia opie-

kuńcze, domy kultury i inne (por. E. Trempała, 1976, s. 24-27).

Szczególną rolę w kształtowaniu postaw dzieci i młodzieży odgrywa-

ją rodzina i grupy rówieśnicze. Stanowią one dwa podstawowe środowi-
ska wychowawcze, których wpływ daje znać o sobie także w zachowa-

niu wychowanków na terenie środowisk wychowania intencjonalnego.

1. Środowiska naturalne

Rodzina

Najbardziej doniosłą z wychowawczego punktu widzenia instytucją

opieki i wychowania jest rodzina (por. F. Adamski, 1984; J. Rembowski,

1966). Stanowi ona pierwotną i podstawową grupę społeczną.

Rodzina spełnia kilka doniosłych funkcji, rozumianych jako pier-

wszoplanowe jej zadania na rzecz swych członków i społeczeństwa. Ist-

nieją różne klasyfikacje funkcji rodziny (por. F. Adamski, 1984, s. 49-51;

Z. Tyszka, 1979, s. 60). Szczególnie przydatna dla ich zrozumienia wyda-

je się klasyfikacja M. Ziemskiej (1980, s. 233-252). Wyróżnia ona: funkcję

prokreacyjną, zapewniającą społeczeństwu ciągłość biologiczną i zaspo-

II. Środowiska społeczne i ich znaczenie dla wychowania

1. Środowiska naturalne

kajającą potrzeby seksualne małżonków; funkcję zarobkową, decydującą

zaspokajaniu niezbędnych środków utrzymania rodziny; funkcję

usłu-
gowo-opiekuńczą w stosunku do członków rodziny; funkcję socjalizują

cą, to jest przekazywanie dzieciom języka, wzorów kulturowych, norm

moralnych, obyczajowych, obejmującą proces adaptacji małżonków do

przyjętych na siebie ról rodzinnych; funkcję psychologiczną, czyli wy

miany emocjonalnej lub ekspresji uczuć, rozumienia i uznania, której ce

lem jest zapewnienie członkom rodziny zdrowia psychicznego.

Nie wszystkie rodziny spełniają swe funkcje w jednakowym stopniu.

Zależy to często od konfiguracji rodzinnej, to znaczy rodzaju rodziny.

Najbardziej optymalne warunki dla spełnienia swych funkcji ma rodzina

pełna, składająca się z dwojga rodziców i dzieci, połączonych ze sobą sil-

ną więzią emocjonalną, w której przestrzega się społecznie uznawanych

zasad, norm, wartości, ideałów. Wszystkie pozostałe rodziny mają mniej

korzystne warunki dla sprawowania funkcji rodzinnych. Należą do nich
- zgodnie z klasyfikacją przyjętą przez St. Kowalskiego (1986, s. 141

i nast.) i N. Han-Ilgiewicz (1960, s. 75 i nast.):

- rodziny rozbite wskutek trwałej nieobecności kogoś z rodziców

w wyniku rozwodu, separacji, dezercji, a niekiedy z powodu śmierci al

bo wyjazdu za granicę;

- rodziny zrekonstruowane przez zawarcie po ich rozbiciu nowego

lub kolejnego małżeństwa albo też przez adoptowanie nowego dziecka;

- rodziny zdezorganizowane (rozbite wewnętrznymi niepowodze

niami), których członkowie pozostają ze sobą niemal w permanentnych

konfliktach; przyczyną dezorganizacji może być: alkoholizm, wzajemna

niechęć, podejrzliwość;

- rodziny zdemoralizowane, pozostające w konflikcie z prawem lub

z sąsiadami, co nie wyklucza bliskich i serdecznych kontaktów między

poszczególnymi członkami rodziny;

- rodziny zastępcze, oparte na więzi współżycia z dziećmi i stałej tro

ski o ich rozwój, w warunkach braku więzi biologicznej z nimi, oraz ro

dziny adopcyjne, których celem jest zapewnienie dziecku takich samych

praw, jakie przysługują dzieciom z racji ich pokrewieństwa z rodzicami.

Wymienione typy rodzin niepełnych nierzadko pociągają za sobą

ujemne skutki pod względem wychowawczym. Na przykład w rodzi-

nach zrekonstruowanych dochodzi często do zaburzeń w stosunkach

interpersonalnych między naturalnymi i przybranymi rodzicami a dzieć-

mi, a także między rodzeństwem pochodzącym z pierwszego i drugiego

małżeństwa. W przypadku rodzin zdezorganizowanych powstaje klimat

wzajemnej nieufności i wrogości, niekiedy zawiści i odwetu; z rodzin

tych rekrutuje się duża liczba uczniów drugorocznych. Najgroźniejsze

skutki dla wychowania powodują rodziny zdemoralizowane; są one po-

ważną przyczyną niedostosowania społecznego dzieci i młodzieży. Naj-

mniej kłopotów wychowawczych sprawiają rodziny zastępcze i ad-

opcyjne. Mówi się, że kompensują one braki, na jakie były narażone
dzieci w domach dziecka.

Kompensacja tego rodzaju jest możliwa także we wszystkich pozo-

stałych rodzinach niepełnych, zwłaszcza dzięki okazywaniu dzieciom

pożądanych z wychowawczego punktu widzenia postaw rodzicielskich

i unikaniu przez rodziców błędów wychowawczych. Niestety, w wielu
rodzinach mamy do czynienia z fatalnymi błędami wychowawczymi

i postawami nie sprzyjającymi prawidłowemu rozwojowi dzieci i mło-

dzieży. Do postaw tych - zgodnie z typologią M. Ziemskiej (1973) - nale-

żą: postawa nadmiernie chroniąca dziecko, postawa przesadnej koncen-
tracji uczuciowej na dziecku i postawa nadmiernego dystansu lub nie-

chęci, a niekiedy jawnej wrogości. Niezależnie od tego, jakie niepożąda-

ne postawy okazują rodzice i jakie popełniają oni błędy wychowawcze,

„[...] rodzina odgrywa w stosunku do dziecka rolę niwelatora wstrzą-

sów, filtru i pomostu" (W. D. Wall, 1960, s. 38) i z pewnością pozostanie

najważniejszym środowiskiem wychowawczym, wywierającym na

dziecko ogromny wpływ, którego konsekwencje ponosi ono przez całe

niemal życie. Dlatego sprawą wielkiej wagi jest troska o to, aby rodzina

funkcjonowała normalnie, stwarzając dobre warunki wielostronnego

rozwoju dzieci i młodzieży.

Grupy rówieśnicze

Grupa rówieśnicza stanowi niewielką liczbę osób pozostających ze

sobą w bezpośrednich kontaktach i mających poczucie swej odrębności

grupowej oraz wspólnie podzielane wartości (por. Z. Skorny, 1987,

s. 45). Ponadto charakterystyczną cechą nieformalnych grup rówieśni-

czych jest spontaniczny sposób ich powstawania, a więc nie są one przez

nikogo świadomie i celowo organizowane. Powstają w wyniku wzaje-

mnego poznania i porozumienia się, czyli w warunkach interakcji (wza-

II. Środowiska społeczne i ich znaczenie dla wychowania

1. Środowiska naturalne

jemnych oddziaływań). Obejmują przeważnie osoby o podobnych upo-
dobaniach i zainteresowaniach.

Nieformalne grupy rówieśnicze są złożone przeważnie z dzieci lub

młodzieży mieszkających w bliskim sąsiedztwie. Łączy ich przede wszy-

stkim przebywanie razem i możliwość przyjemnego spędzania czasu

wolnego, który najczęściej przeznaczają na wspólne zabawy. Nieformal-

ne grupy rówieśnicze powstają również na terenie szkoły, zwłaszcza

w poszczególnych klasach szkolnych.

O wyraźnych oznakach zapoczątkowania życia grupowego mówi się

dopiero w przypadku dzieci 6-letnich. Poczynając od tego wieku, dzieci
- wolą niejednokrotnie swych rówieśników, jako towarzyszy wspólnych

zabaw, niż dorosłych lub dzieci dużo od siebie starsze lub młodsze. Ale

mniej więcej ód dziesiątego roku życia tworzące się grupy rówieśnicze

charakteryzuje nadal stosunkowo luźna więź grupowa. „Dzieci w tym
wieku - jak pisał A. Kamiński (1966, s. 92) - czują potrzebę grupowania

się, poddają się ślepo prawidłom zabawy, nie umieją jednak jeszcze

współdziałać, nie są zdolne do dłuższych wysiłków". Dopiero od dzie-

siątego roku życia pojawia się u dzieci wyraźna tendencja do zrzeszania

się w grupy. W tym wieku wykazują one silną potrzebę przynależności

do grupy rówieśniczej, a tym samym potrzebę bycia akceptowanymi i

uznawanymi przez swych rówieśników. W ten sposób pragną niejako
usankcjonować swą samodzielność i niezależność od rodziców i osób

dorosłych w ogóle.

Nieformalna grupa rówieśnicza - podobnie jak każda inna grupa

społeczna - stanowi dynamiczny układ zachodzących w niej procesów

i zjawisk grupowych. Należą do nich: cele i normy grupowe, struktura

społeczna, przywództwo i spoistość. Wszystkie wymienione procesy

i zjawiska powstają przeważnie w wyniku wzajemnych oddziaływań na

siebie członków danej grupy, w szczególności ich bezpośredniego konta-

ktowania się ze sobą i obopólnego porozumiewania się twarzą w twarz.

Cele nieformalnych grup rówieśniczych są wyrazem upodobań

i zainteresowań zrzeszonych w nich chłopców i dziewcząt. Przyświeca

im najczęściej zamiar wspólnego bawienia się i przebywania razem.

U chłopców przejawia się to w grze w piłkę nożną, chodzeniu na mecze

i wyprawach poza obręb miejsca zamieszkania, u dziewczynek - w ba-

wieniu się lalkami, zajmowaniu się grą „w gumę" i słuchaniu ulubio-

nych piosenek. Istotnym celem grupy rówieśniczej, zwłaszcza starszej

młodzieży, mogą być rozmowy i dyskusje na tematy dotyczące spraw

życia codziennego, wydarzeń w regionie, kraju i świecie, jak i zagadnień

związanych z techniką, kulturą, religią. O potrzebie uczestnictwa w gru-

pie może decydować wspólne odrabianie lekcji, kolekcjonowanie znacz-

ków pocztowych, odbywanie rajdów rowerowych albo przynależność

do takiej samej organizacji młodzieżowej. W każdym razie cele niefor-

malnych grup rówieśniczych wynikają z reguły z odczuwanych przez

dzieci i młodzież potrzeb psychospołecznych i konkretnych sytuacji ży-
ciowych.

W toku interakcji, jaka ma miejsce w każdej grupie, powstają z cza-

sem normy grupowe. Są to pewne uznawane za własne przepisy,

określające sposoby zachowania się. Są one ważnym układem odniesie-

nia, regulującym zachowanie członków grupy w różnych sytuacjach ży-

cia codziennego. Na przykład mogą zobowiązywać do punktualnego

spotykania się u kogoś w mieszkaniu lub na podwórku, odwiedzania

w czasie choroby, podpowiadania na lekcji, posługiwania się określo-

nym żargonem, bycia solidarnym w sytuacji zagrożenia i przychodzenia

sobie z pomocą, gdy tylko jest to możliwe. Normy tego rodzaju - podob-
nie jak cele grupowe - nie są przez nikogo urzędowo spisane, a mimo to

członkowie grupy przestrzegają ich skrupulatniej niż niejednego formal-
nie obowiązującego przepisu wynikającego z regulaminu szkolnego lub

arbitralnych wymagań rodziców. Tak rozumiane normy nie zawsze po-

zostają w zgodzie z przepisami odgórnie obowiązującymi członków

grupy, a niekiedy bywają z nimi wręcz sprzeczne. Powoduje to niejed-

nokrotnie poważny problem wychowawczy.

Wszelka grupa, w tym również nieformalna grupa rówieśnicza, nie

stanowi nigdy zbiorowości jednolitej. Każdy z członków zajmuje w niej

inną pozycję, różni się od innych umiejętnością wykonywania określo-
nych czynności, jest bardziej lub mniej lubiany niż pozostali członkowie

grupy albo pełni swoiste funkcje, z racji których przysługują mu specjal-

ne prawa. Wzajemny układ tego rodzaju pozycji i ról składa się na

strukturę społeczną. Jest to zwykle układ w porządku hierarchi-

cznym. Można w nim wyróżnić pozycje i role zapewniające wysokie,

średnie i najniższe usytuowanie w grupie. Najwyższe miejsce pod

względem wywierania wpływu na zachowanie członków zajmuje jej

przywódca. Podobnie wysoką pozycję w strukturze społecznej grupy

może zajmować chłopiec lub dziewczyna z innych powodów, np. siły fi-

II. Środowiska społeczne i ich znaczenie dla wychowania

1. Środowiska naturalne

zycznej, umiejętności opowiadania dowcipów, ogłady i wyglądu zewnę-

trznego, łatwości nawiązywania kontaktów, zdolności organizatorskich

itp. Tak więc w strukturze społecznej grupy każdy łatwo na ogół znajduje

poczesne dla siebie miejsce w zależności od wykonywanych zadań i

różnych okoliczności życiowych.

Ważne dla nieformalnych grup rówieśniczych jest także przywó-

dztwo. Chodzi tu o przywództwo szczególnego rodzaju, mianowicie

wyłaniające się w sposób naturalny, to jest bez wyznaczania przywódcy

przez kogokolwiek. Po prostu staje się nim ten spośród członków grupy,

kto cieszy się ich wysokim uznaniem i poszanowaniem, kto wywiera

największy wpływ. Pełni on funkcję przywódcy nieformalnego i dlatego

jest pozbawiony wszelkich zewnętrznych oznak władzy. Mało kto z gru-

py i spoza niej wie, że pełni on rolę przywódcy. Często nawet on sam
nie uświadamia sobie pełnienia takiej roli. Wpływ na grupę wywiera tak

długo, jak długo spełnia jej oczekiwania.

S p o i s t o ś ć jest niebagatelnym procesem i zjawiskiem grupowym,

pozwalającym lepiej zrozumieć nieformalną grupę rówieśniczą jako

ważne środowisko naturalne. Spoistość tę określa stopień atrakcyjności,

jaką grupa przedstawia dla swych członków. Miarą zaś odczuwanej

przez nich atrakcyjności są żywione w grupie wzajemne uczucia sympatii

i ogólnej życzliwości. Spoistość grupy jest więc tym większa, irn bardziej

członkowie jej lubią się wzajemnie, są do siebie przywiązani, darzą się

zaufaniem i są sobie potrzebni.

Z zarysowanych procesów i zjawisk grupowych, charakterystycz-

nych dla każdej powstałej grupy rówieśniczej, wynika wniosek, iż stano-
wi ona jeden z istotnych czynników wpływających na zachowanie dzieci

i młodzieży, z którym nie sposób nie liczyć się w toku poprawnie orga-

nizowanego procesu wychowania. Prawdę tę przybliża także znajomość

różnych kategorii grup rówieśniczych, wśród których zwykle wymienia

się dziecięce grupy zabawowe oraz tzw. paczki i gangi. Rozróżnienia ta-

kiego dokonuje się min. na podstawie wieku uczestników grupy, rodza-

ju zaspokajanych w niej potrzeb i stopnia nieadekwatności uznawanych

tam wartości w porównaniu z tymi, za jakimi opowiadają się dorośli.

D z i e c i ę c e grupy zabawowe są możliwe już w 3-4 roku ży-

cia dzieci; najczęściej jednak powstają wśród chłopców i dziewczynek
w wieku 7-10 lat. Służą głównie zaspokajaniu potrzeby wspólnego ba-

wienia się. Są to grupy przeważnie 2-3-osobowe i początkowo mają cha-

rakter wyraźnie przelotny. „Dopiero w miarę gromadzenia doświadczeń

związanych z zabawą - jak pisze S. Kowalski (1986, s. 156) - kształtują

się grupy względnie stałe i trwałe; zawsze wszakże członkowie ich są
wymienni w zależności od sytuacji i rodzaju zabawy". Dzieci do dziesią-

tego roku życia tworzą grupy zabawowe o charakterze na ogół niekon-

fliktowym w kontaktach z dorosłymi. Z czasem jednak zdobywają się na

coraz większą samodzielność i oryginalność w wymyślaniu reguł zaba-

wowych, co czyni ich mniej podatnymi na wpływy dorosłych.

Paczki, zwane nieraz klikami, są przeważnie grupami 4-5-osobo-

wymi. Zrzeszają uczniów wyższych klas szkoły podstawowej lub ucz-

niów szkół średnich, a nawet młodzież jeszcze starszą. Każda z paczek

rekrutuje się w dużej mierze z młodzieży uczęszczającej do tej samej kla-

sy. Skupia na ogół osoby tej samej płci, które łączą podobne zaintereso-

wania, uzdolnienia, dążenia, poglądy i postawy. Uczestnicy paczki orga-

nizują spotkania i zabawy; prowadzą rozmowy, chodzą na imprezy, wy-

cieczki i dancingi, przesiadują w kawiarniach. Paczki, w porównaniu

z dziecięcymi grupami zabawowymi, znamionuje względna trwałość

i silna więź grupowa, łącznie z głębokim poczuciem solidarności. „Soli-

darność ta wytwarza się dzięki intymności wzajemnych stosunków,

przeważnie przyjacielskich, i wyraża się m.in. częstym, codziennym

w zasadzie, spotykaniem się, i to przez dłuższy czas" (S. Kowalski, 1986,

s. 159). Członkowie paczki są wyjątkowo lojalni, i to tym bardziej, im sil-

niej uznawane przez nich normy pozostają w konflikcie z normami po-

wszechnie obowiązującymi. Sytuacja taka może spowodować, iż paczka

zaczyna z czasem przybierać cechy gangu.

Gang, nazywany w literaturze także bandą, jest grupą osób w tym

samym wieku co członkowie paczki. Jest najczęściej grupą o cechach ne-

gatywnych. Składa się na ogół z chłopców zaniedbanych wychowawczo

przez rodziców i nie akceptowanych przez rówieśników w szkole.

Członkostwo w gangu rekompensuje brak zaspokojenia potrzeb bezpie-
czeństwa, przynależności, miłości i uznania. Gang, w takim rozumieniu,

różni się od paczki wyższym stopniem organizacji, to jest odznacza się

wyraźnie zróżnicowanym układem pozycji i ról, zwłaszcza dominującą

rolą autokratycznego przywódcy nieformalnego. Charakteryzuje się też

znacznym stopniem spoistości i - co za tym idzie - jeszcze silniejszą wię-

zią między członkami i głębszym poczuciem solidarności, niż ma to

miejsce w przypadku paczki. Poza tym gang pozostaje w stałym niemal

II. Środowiska społeczne i ich znaczenie dla wychowania

2. Środowiska intencjonalne

konflikcie z dorosłymi. Wykazuje zazwyczaj wrogi stosunek wobec in-

nych grup rówieśniczych. Nic więc dziwnego, że z czasem wkracza na

drogę przestępczą i tym samym stanowi dla rodziców i nauczycieli po-

ważny problem wychowawczy.

Nie ulega więc wątpliwości, że w organizowaniu procesu wychowa-

nia nie można przejść obojętnie obok tego, co dzieje się w nieformalnych

grupach rówieśniczych, których członkami są nasi wychowankowie.
Grupy te wywierają na nich wpływ zarówno negatywny, jak i pozytyw-

ny. W przypadku dziecięcych grup zabawowych i paczek mamy do czy-

nienia ze zdecydowaną przewagą oddziaływań konstruktywnych. Gru-

py te wyrównują niedosyt zaspokajania potrzeb psychospołecznych
w domu i szkole. Są terenem zdobywania nowych doświadczeń społecz-

nych, umiejętności współżycia i współdziałania, wczuwania się w cudze

przeżycia i problemy, okazywania innym swego szacunku i uznania,

współdecydowania o wspólnych sprawach i ograniczania nastawień
egocentrycznych. Grupy rówieśnicze wpływają pozytywnie także na

zdrowie psychiczne swych członków. Dzięki bowiem uczestnictwu

w grupie „dziecko - pisze Z. Zaborowski (1969, s. 27) - zdobywa wię-

kszą pewność siebie, odporność i równowagę emocjonalną".

Z ujemnych oddziaływań grupy rówieśniczej na zachowanie jej

członków wymienia się ich niechętny i oporny niekiedy stosunek do oto-

czenia, spowodowany min. wspomnianym wzrostem pewności siebie

i związanym z tym poczuciem niezależności, a także zbyt silnym przy-

wiązaniem do grupy i zawierzeniem jej bez reszty. Mówi się również

o niebezpieczeństwie snobizmu, elitaryzmu i separatyzmu członków

grupy rówieśniczej, a w związku z tym wyemancypowaniu się ich spod

wpływów rodziny i szkoły.

Ogółem udział dzieci i młodzieży w nieformalnych grupach rówieś-

niczych przynosi im zdecydowanie więcej korzyści niż strat. Nie wolno

też zapominać, iż skłonność chłopców i dziewcząt do zrzeszania się

w tego rodzaju grupy jest naturalną prawidłowością ich rozwoju psychi-

cznego i społecznego (por. J. Piaget, 1929). Błędem byłoby więc utrud-

nianie lub uniemożliwianie im tworzenia zwłaszcza grup zabawowych

lub paczek. Chodzi tylko o to, aby nie przybierały one cech gangu w naj-

gorszym znaczeniu tego słowa, czyli nie były źródłem demoralizacji

dzieci i młodzieży. Warto również pamiętać, iż nadmierna i niedyskret-

na ingerencja wychowawcza w funkcjonowanie grup rówieśniczych mo-

że okazać się szkodliwa. Wymaga ona wyjątkowego taktu pedagogicz-

nego i w miarę możliwości szukania rozwiązania przez wywarcie korzy-

stnego wpływu na przywódcę grupy. Nie jest to jednak na ogół sprawa

łatwa, z którą rodzice, wychowawcy i nauczyciele są w stanie sobie po-

radzić.

2. Środowiska intencjonalne

Szkoła i internat szkolny

Następnym po rodzinie i grupach rówieśniczych środowiskiem spo-

łecznym dzieci i młodzieży jest szkoła (por. M. Rataj, 1979). W szkole

młodzież zdobywa ciągle nowy i bogatszy zasób wiedzy, rozwija przy-

datne w życiu umiejętności, zdobywa doświadczenia, uczy się współży-

cia i współdziałania z innymi. Szkoła ułatwia rozwijanie i pogłębianie

przekonań i postaw w sferze społecznej, moralnej, ideowej, religijnej. Re-

alizacja tych celów i zadań jest możliwa przede wszystkim dzięki speł-

nianiu przez szkołę trzech podstawowych funkcji - dydaktycznej, wy-
chowawczej i opiekuńczej, czyli dzięki przekazywaniu wiedzy z róż-

nych dziedzin (funkcja dydaktyczna); dzięki kształtowaniu postaw spo-

łeczno-moralnych i ideowych (funkcja wychowawcza); dzięki zaspokaja-

niu potrzeb niezbędnych dla prawidłowego rozwoju fizycznego i psy-

chicznego uczniów (funkcja opiekuńcza).

Wymienione funkcje wzajemnie się uzupełniają, czyli każda z nich

może być spełniona w sposób zadowalający tylko wtedy, gdy również

pozostałe funkcje znajdują w miarę pełne swe urzeczywistnienie w pro-
cesie wychowania.

W polskim systemie szkolnym obowiązkiem uczęszczania do szkoły

są objęte dzieci i młodzież do momentu ukończenia ośmioklasowej szko-

ły podstawowej, do której uczęszczają w wieku 7-15 lat. Od 1975 roku

wprowadzono dla dzieci sześcioletnich obowiązek uczęszczania do

tzw. klasy zerowej. Nauczanie w niej odbywa się w formie zabawo-

wej, a celem jest wyrównanie różnic w zakresie najbardziej elementar-

nych umiejętności, niezbędnych dla łatwiejszego przystosowania się

dziecka do warunków życia i pracy szkolnej. Ukończenie ośmioklaso-

wej szkoły podstawowej ma zapewnić dalsze kształcenie w każdym ty-

pie szkolnictwa ponadpodstawowego, czyli średniego.

II. Środowiska społeczne i ich znaczenie dla wychowania

2. Środowiska intencjonalne

Funkcjonowanie szkoły jako instytucji opieki i wychowania zarówno

na poziomie kształcenia podstawowego, jak i średniego nie zawsze od-
bywa się bez zakłóceń i niedomagali. Nie jest jednak tak źle, jak przed-
stawił to I. Mich (1976, s. 69) w swej książce Społeczeństwo bez szkoły: „[...]
uczymy się mówić, myśleć, kochać, czuć, bawić, przeklinać, politykować
i pracować bez udziału nauczycieli". Ale, generalnie rzecz biorąc, trzeba
się zgodzić z tym, że we współczesnym szkolnictwie wiele jest do zro-
bienia. Główne przyczyny nieprawidłowego funkcjonowania szkół upa-
truje się w:

- preferowaniu funkcji kształcącej kosztem niedoceniania funkcji wy

chowawczej,

- przeładowanych programach nauczania,
- stosowaniu w nadmiarze tradycyjnych metod nauczania,
- przestarzałej organizacji procesu nauczania,
- brakach należytego przygotowania kadry nauczycielskiej.

Współczesne szkoły obarcza się także wieloma innymi zarzutami

(por. E. Faure, 1975; I. Illich, 1976; Z. Kwieciński, 1983). Niezależnie jed-

nak od tego, co by się złego o nich nie myślało, są one najbardziej liczącą

się dziś instytucją wychowania intencjonalnego. Tak więc słuszna wyda-

je się teza głoszona począwszy od drugiej połowy lat siedemdziesiątych,

„że szkoła wymaga nie tyle likwidacji - gdyż doprowadziłoby to, po-
dobnie jak np. DE-familiaryzacja czy DE-industrializacja społeczeństwa,

do katastrofalnych następstw społeczno-ekonomicznych - ile raczej re-

formy, usunięcia niedostatków charakteryzujących obecnie jej pracę"
(Cz. Kupisiewicz, 1984, s. 16).

Pewną nadzieję na poprawę funkcjonowania szkół stwarza istniejąca

od niedawna możliwość powoływania w nich tzw. klas autorskich,

a także stwarzanie szans powstawania szkół prywatnych i społecznych,

gdzie w szczególny sposób docenia się działalność innowacyjną nauczy-
cieli i zainteresowania uczniów.

Innym rodzajem instytucji wychowania intencjonalnego - oprócz

szkoły - jest internat szkoły (por. Z. Węgierski, 1984). Stanowi on -

najogólniej rzecz biorąc - miejsce zamieszkania, wyżywienia, pracy

i wypoczynku młodzieży uczącej się w szkołach, wraz z organizowa-

ną tam działalnością opiekuńczo-wychowawczą. Z internatów korzy-

stają przeważnie uczniowie w wieku 15-20 lat, którym dojazdy do

szkoły sprawiałyby trudności. W historii wychowania internatowego

wyróżnia się trzy modele ich funkcjonowania w zależności od tego, czy

wyklucza się lub docenia pracę z uczniami na wzór wychowania rodzin-
nego.

Pierwszy model przeciwstawia wychowanie internatowe wychowa-

niu w rodzinie. Zakłada całkowitą niemal izolację wychowanków od

wpływów rodziny. Stanowisko takie podzielał u nas M. Kreutz (1969).
Internat - według niego - powinien funkcjonować „na wzór szkół ka-

deckich", z pewną namiastką wojskowej dyscypliny, musztry pieszej

i ćwiczeń polowych. Zwolennicy takiego modelu wychowania znajdują
poparcie dla swych przekonań w dziełach Platona, Morusa, Campanelli
iFichtego

Drugi model docenia rolę wpływów rodziny na kształtowanie osobo-

wości dzieci i młodzieży. Wywodzi się „z humanistycznej myśli Odro-

dzenia, z jego troski o człowieka" (L. Kantor, 1970, s. 488). Uzasadnienie

swe znajduje m.in. w spuściźnie filozoficznej i pedagogicznej Montai-

gne'a, Locke'a, Rousseau, Pestalozziego. Zgodnie z założeniami owego

modelu, wychowanie w internacie należy zbliżyć do warunków życia
i pracy w domu rodzinnym.

Trzeci model wychowania internatowego stanowi próbę pogodzenia

z sobą zarysowanych orientacji wychowania koszarowego i rodzinnego.

Zakłada się tu, iż przestrzegana w internacie zasada karności, ładu i po-

rządku, znajdująca swe uprawomocnienie w obowiązującym tam regu-

laminie, nie musi wykluczać autentycznej samorządności młodzieży

oraz wprowadzania ciepła i atmosfery rodzinnej. Przezwyciężanie

sprzeczności pomiędzy wychowaniem koszarowym i rodzinnym uzy-

skuje się w dużej mierze dzięki umożliwianiu wychowankom ponosze-

nia odpowiedzialności za coraz większy zakres spraw internatowych.

Świadomie dopuszcza się ich do współudziału w kierowaniu i zarządza-

niu internatem. Docenia się także współpracę ze szkołą i domem rodzin-

nym wychowanków. Istnieją internaty liczebnie małe lub duże, a także

internaty koedukacyjne i niekoedukacyjne. Na przykład w internacie

grupującym wyłącznie dziewczęta lub chłopców „[...] zachodzi potrzeba

- Z naszych pedagogów zaakceptowałby z pewnością taką koncepcję Spasowski (1963,

s. 513), według którego „[...] żadne, chociażby najlepsze wychowanie domowe nigdy nie

zastąpi nieocenionych walorów wychowania zbiorowego w fachowo i umiejętnie prowa-

dzonych społecznych zakładach wychowawczych [...]".

II. Środowiska społeczne i ich znaczenie dla wychowania

2. Środowiska intencjonalne

planowego kompensowania braków jednorodnego środowiska rówieś-

niczego. W przeciwnym razie negatywne jego cechy, jak np. brutalność

chłopców lub przesadna drażliwość u dziewcząt, zaciążyć mogą na po-
stawach wychowanków" (W. Dewitz, J. Mitura i inni, 1972, s. 28).

Obok internatów, ważnym ogniwem w istniejącym u nas systemie

opieki i wychowania są świetlice szkolne (por. A. i Z. Wiechowie, 1986).

Mają one na celu przede wszystkim zapewnienie uczniom godziwego

spędzania czasu wolnego między zakończeniem zajęć lekcyjnych a ich

powrotem do domu lub między wcześniejszym przyjściem do szkoły

a rozpoczęciem lekcji. Podczas przebywania w świetlicy umożliwia się

uczniom odrabianie lekcji, udział w zajęciach relaksacyjnych i korzysta-

nie z pożywienia. Do świetlicy uczęszczają w szczególności uczniowie

w młodszym wieku szkolnym, których oboje rodzice pracują, oraz sieroty

i półsieroty. Pierwszeństwo korzystania z niej mają również dzieci ro-

dziców znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej i materialnej, np.

z powodu inwalidztwa lub przewlekłej choroby.

Dom dziecka

Znacznie mniej liczną kategorię instytucji społecznych w porównaniu

ze szkołami i internatami - stanowią domy dziecka (J. Raczkowska,

1983). Zapewniają one całkowitą opiekę oraz wychowanie dzieciom

i młodzieży pozbawionym trwale lub okresowo własnej rodziny. W do-

mach tych przebywają na ogół wychowankowie w wieku od 3 lat do

usamodzielnienia się, ale nie dłużej niż do ukończenia 25 lat. Niektóre
domy dziecka podejmują się przyjmowania dzieci poniżej trzeciego roku

życia, szczególnie w ramach łączenia rodzeństw.

Przeciętnie domy dziecka liczą od kilkudziesięciu do przeszło 200

wychowanków, pochodzących najczęściej z rodzin znajdujących się w cięż-
kiej, a nierzadko dramatycznej sytuacji życiowej i materialnej. Najczęściej

rodzice nie są w stanie należycie spełniać swych obowiązków rodziciel-

skich bądź na skutek przewlekłej choroby lub odbywanej kary pozbawienia

wolności, bądź bardzo trudnych warunków materialnych i lokalowych,

a także z powodu złego prowadzenia się (pozostającego nierzadko

w związku z alkoholizmem i prostytucją), bądź też nadużywania władzy

rodzicielskiej. Tylko nieznaczny procent wychowanków domów dziecka

to sieroty naturalne (np. w roku 1982 było ich 6,2%, a półsierot 28,3%).

Podstawowym celem pracy opiekuńczej i wychowawczej z wycho-

wankami domu dziecka jest przygotowanie ich do samodzielnego życia,

vv tym także w rodzinie. Cel taki pragnie się osiągnąć zwłaszcza w wyniku
nieustannej troski wychowawców o stan zdrowia i rozwój fizyczny wycho-

wanków, umożliwiania im spełniania obowiązków szkolnych, aktywizo-

wania ich w konkretnej działalności, np. prospołecznej, oraz stwarzania

możliwości korzystania z dobrodziejstw kultury i bezpośredniego w niej
uczestnictwa. Ponadto zwraca się uwagę, aby dostarczać dzieciom rados-

nych przeżyć i głębokich wzruszeń, koniecznych dla prawidłowego kształ-

towania ich postaw, a także wyrabiać umiejętności współżycia i współdzia-

łania, opartego na wzajemnym zaufaniu, serdeczności i przyjaźni.

Funkcjonujące obecnie domy dziecka, jakkolwiek wywiązują się ze

swych zadań opiekuńczo-wychowawczych coraz lepiej, są dalekie od

doskonałości. Stawiane im zarzuty są jeszcze bardziej dosadne niż te,

o których była mowa w związku z działalnością wychowawczą interna

tów. Na szczególne podkreślenie zasługuje nadmierne skoszarowanie

życia zakładowego i niedomagania w zakresie kadry pedagogicznej do

mów dziecka.

Koszarowość, czyli nienaturalność życia zakładowego w domach

dziecka, polega szczególnie na utrudnianiu, a niekiedy wręcz uniemożli-

wianiu przeżywania i doświadczania tego, co jest dane ogółowi dzieci

i młodzieży w środowisku rodzinnym. Mówi się, iż uniemożliwia to peł

ne zaspokajanie głodu uczuciowego wychowanków i jest równoznaczne

z traktowaniem każdego z nich w sposób niemal jednakowy, bez licze

nia się z indywidualnymi cechami i potrzebami. Charakterystycznym

przejawem koszarowości jest niezmiennie obowiązujący rytm życia za

kładowego, oparty głównie na nakazach i zakazach wychowawców,

wspomagany często narzuconym odgórnie rozkładem dnia i surowym

regulaminem. Brak tu miejsca na nieprzewidziane okoliczności lub po

szukiwanie zabawnych przygód. Naturalnym tego skutkiem jest nie

rzadko poczucie zagrożenia, zagubienia i anonimowości wychowan

ków. W ten sposób zatraca się u nich cechy niepowtarzalne, a więc to, co

może okazać się najpiękniejsze i najlepsze. Koszarowość, o której mowa,

jest charakterystyczna przeważnie dla dużych liczebnie domów dziecka
(por. A. Szymborska, 1969).

Zarzut dotyczący niedomagań w zakresie kadry pedagogicznej do-

mów dziecka wiąże się z jej słabym na ogół przygotowaniem i nader

II. Środowiska społeczne i ich znaczenie dla wychowania

częstą fluktuacją. Niedomaganie to wydaje się w swych konsekwencjach

szczególnie groźne, wychowankowie domu dziecka wymagają bowiem

wyjątkowo starannego podejścia wychowawczego, ponieważ: „a) nie

mogą pogodzić się z tym, że nie wychowują się we własnej rodzinie;

b) uważają, że życie w zakładzie nie jest takie, jakiego dla siebie pragną;
c) wstydzą się, że są wychowankami zakładu, i - gdzie i kiedy tylko mo

gą - nie chcą się do tego przyznać [...]" (A. Szymborska, 1969, s. 128).

Wychowawca źle przygotowany i dodatkowo zmieniający szybko miej

sce pracy niewiele może im pomóc, nie mówiąc już o konieczności re
kompensowania utraconego domu rodzinnego oraz podejmowania

w stosunku do niektórych wychowanków oddziaływań resocjalizacyj
nych.

W świetle podanych i innych zarzutów stawianych domom dziecka

słuszna wydaje się praktyka przekazywania wychowanków rodzinom
naturalnym lub umieszczania ich w rodzinach adopcyjnych, rodzinnych

domach dziecka, ogniskach wychowawczych czy ośrodkach szkolno--

wychowawczych, a także oddawania pod doraźną opiekę rodzinom

zaprzyjaźnionym. Nie oznacza to, iż domy dziecka/jako instytucje opie-

ki i. wychowania, mogą w niedalekiej przyszłości okazać się zbyteczne.

Prawdą jest również, że normalnie mogą funkcjonować wtedy, gdy obej-

mują niewielkie zespoły dzieci i młodzieży oraz utrzymują bogate kon-
takty z szeroko rozumianym środowiskiem społecznym (por. Z. Zbysze-
wska, 1949).

W charakterystyce środowisk (instytucji) społecznych celowo pomi-

nięto na przykład pogotowia opiekuńcze (por. A. Krupiński, 1990), ro-

dziny zastępcze (E. Różańska i A. Tynelski, 1981), ogniska wychowaw-

cze, zakłady wychowawcze i poprawcze (A. Strzembosz, 1985), domy
kultury (por. Dom kultury [...], 1990), ośrodki szkolno-wychowawcze
(I. Lepalczyk, B. Butrymowicz, 1981), poradnie wychowawczo-zawodo-

we (A. Kargulowa, 1979), a także sanatoria dla dzieci i młodzieży oraz

ogniska pracy pozaszkolnej. Pominięto również takie instytucje, jak Koś-

ciół i różne wspólnoty religijne, prasę, radio i telewizję, rozmaite organi-

zacje społeczno-wychowawcze, sportowe, polityczne. Nie oznacza to, iż

w systemie opieki i wychowania odgrywają one rolę drugorzędną.

III. Koncepcje pedagogiczne źródłem
innowacji w wychowaniu

Uzasadnień twierdzeń i uogólnień teoretycznych szuka się niejedno-

krotnie w założeniach różnych koncepcji pedagogicznych, zwłaszcza
głoszonych przez wybitnych przedstawicieli ruchu reformatorskiego.

Nierzadko też stanowią one podstawę dalszych poszukiwań innowacyj-

nych w zakresie wychowania. Niewątpliwe usługi w usprawnianiu pra-

cy wychowawczej z dziećmi i młodzieżą mogą wychowawcom i na-

uczycielom oddać między innymi koncepcje pedagogiczne J. Korczaka,

A. Kamińskiego, C. Freineta, A. S. Neilla i W. Suchomlińskiego.

1. Koncepcja Janusza Korczaka

Janusz Korczak (1878 lub 1879-1942) był z zawodu lekarzem, a wy-

chowawcą z wyboru i powołania. Większość swego życia poświęcił pra-

cy opiekuńczo-wychowawczej z dziećmi w wieku 7-14 lat z Domu Sie-

rot i Naszego Domu w Warszawie. Pozostawił po sobie wartościowy do-

robek pedagogiczny i pisarski, który byłby z pewnością o wiele bogat-
szy, gdyby nie jego bohaterska śmierć, pozwalająca zaliczyć go do naj-

większych autorytetów moralnych ludzkości. Zginął w jednym z hitlero-

wskich obozów zagłady w Treblince wraz z 200 swymi wychowankami
i personelem pedagogicznym Domu Sierot.

Korczak pierwszy w literaturze pedagogicznej żądał stanowczo prze-

strzegania niezbywalnych praw dziecka. Miał na myśli w szczególności

jego prawo do szacunku, prawo do tego, aby było tym, kim jest, prawo

do radosnego dzieciństwa, prawo do współdecydowania o własnym lo-

sie, a także prawo do niepowodzeń i łez, prawo do posiadania rzeczy

i tajemnic. Ze wszystkich tych praw najwyżej cenił prawo dziecka do

III. Koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu

1. Koncepcja Janusza Korczaka

szacunku. Prawu temu były podporządkowane wszelkie pozostałe pra-

wa, jako logiczne jego następstwa. W ten sposób Korczak niejako naka-

zał każdemu wychowawcy liczyć się z indywidualnością i godnością

dziecka, a każdemu dziecku wyznaczył rolę autentycznego współtwórcy

własnego życia.

Myślą przewodnią stworzonej przez Korczaka koncepcji pedagogicz-

nej jest troska o rozwój samorządności dzieci i młodzieży, przejawiającej

się w różnych formach ich aktywności. Prawidłowy rozwój samorząd-

ności upatrywał Korczak szczególnie w należytym funkcjonowaniu sa-

morządu zakładowego lub szkolnego. Najważniejsze jego organy to: sąd

koleżeński, rada samorządowa i sejm dziecięcy (por. M. Jakubowski,
1979, s. 45-77), a także plebiscyt życzliwości i niechęci oraz „zakłady".

S ą d koleżeński odgrywał w samorządzie Korczakowskim wio-

dącą rolę. W skład sądu wchodziło 5 wychowanków, tworząc zespół sę-

dziowski, i wychowawca, pełniący rolę sekretarza. Zespół sędziowski

w wyrokowaniu spraw, jakie wpływały do sądu, opierał się na specjal-
nym kodeksie opracowanym przez Korczaka. Kodeks składał się ze 100

paragrafów, z których większość stanowiły paragrafy uniewinniające

i przebaczające; tylko niektóre z nich dotyczyły „wyroków skazujących".

Sąd zbierał się raz w tygodniu, i to bez udziału stron zainteresowanych.

Sędziami mogli być tylko wychowankowie, którzy w ostatnim tygodniu

nie byli zapisani na „sprawę" czy też nie podali nikogo do sądu. Wybie-

rano ich drogą losowania. Podczas jednego posiedzenia sędziowie roz-

patrywali kilkanaście lub więcej spraw zapisanych uprzednio na tablicy
- „liście spraw" lub składanych ustnie wychowawcy, sprawującemu

funkcję sekretarza. Skargi można było podawać również na siebie same-

go i dorosłych. Ostateczną decyzję co do osądu każdej ze „spraw" podej-

mowano w wyniku głosowania. Prawo takie przysługiwało wyłącznie

zespołowi sędziowskiemu. Wydane „wyroki" ogłaszano na tablicy

i w gazetce. Dokonywano też okresowych zestawień w postaci wykre-

sów uwzględniających liczby poszczególnych paragrafów, czym na ogół

zajmował się sekretarz.

Rada samorządowa do chwili powołania sejmu dziecięcego

była przede wszystkim organem ustawodawczym, a później głównie or-

ganem wykonawczym. Zajmowała się wieloma sprawami nurtującymi

wychowanków, w tym także zaspokajaniem ich potrzeb życiowych

i kulturalnych. Szczególnym zadaniem rady samorządowej było inicjo-

wanie i powoływanie „komisji problemowych", takich jak: komisja

sprawdzania czystości, komisja zeszytów, komisja podręczników. Rada

samorządowa obradowała raz w tygodniu i była organem wybieralnym

złożonym z 10 wychowanków i 1 wychowawcy, który był jej przewod-

niczącym i sekretarzem. Początkowo na członków rady typowano tylko

wychowanków o wysokim cenzusie. Później umożliwiano uczestnictwo

w radzie także innym wychowankom, lecz odmawiano takiego udziału

„obojętnym mieszkańcom" i „uciążliwym przybyszom".

S e j m d z i e c i ę c y stanowił najwyższą instancję samorządową

w koncepcji pedagogicznej Janusza Korczaka. Był organem wybitnie

ustawodawczym. Zajmował się sprawami wykraczającymi poza kompe-

tencje sądu koleżeńskiego i rady samorządowej. Do głównych jego za-

dań należały: zatwierdzanie lub uchylanie niektórych decyzji podjętych

przez radę samorządową, powzięcie uchwał w sprawie ważniejszych

świąt i wydarzeń w życiu wychowanków, przyznawanie praw do posia-

dania „pocztówek pamiątkowych", a niekiedy nawet wydalanie z zakła-

du (także osób spośród personelu) i przyjmowanie nowych jego miesz-

kańców. Sejm składał się z około 20 posłów. Każdy z nich był wybierany

z grona pięcioosobowej grupy dzieci, stanowiącej okręg wyborczy. Po-

słem mógł zostać tylko wychowanek, który nie miał przez dłuższy czas

ani jednej sprawy o poważniejsze przewinienie. Każdy kandydat na posła

musiał uzyskać 4 głosy w swoim okręgu, aby mógł wejść w skład sejmu.

Ukonstytuowany w ten sposób sejm obradował raz w roku pod oso-
bistym przewodnictwem Janusza Korczaka.

P l e b i s c y t ż y c z l i w o ś c i i n i e c h ę c i polega na wzajemnym

ocenianiu się wychowanków. Oceny zgłaszano za pomocą jednej
z trzech kartek plebiscytowych, oznaczonych plusem, minusem lub ze-
rem; plus oznaczał „lubię go", minus - „nie lubię go", a zero - „jest mi

obojętny" lub „nie znam go". Plebiscyt miał na celu przede wszystkim

pomóc dzieciom i młodzieży w nabywaniu umiejętności oceniania

swych kolegów. Pełnił również funkcję diagnostyczną i wychowawczą.

Pozwalał bowiem orientować się w strukturze wzajemnych stosunków

społecznych wśród wychowanków i niejednokrotnie stanowił podstawę

zindywidualizowanych oddziaływań wobec nich.

Plebiscytowi życzliwości i niechęci były poddawane corocznie wszy-

stkie dzieci, a po raz pierwszy - po miesiącu od chwili przyjścia do za-

kładu. Wyniki plebiscytu były też podstawą nadawania wychowankom

III. Koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu

2. Koncepcja Aleksandra Karnińskiego

odpowiednich „mian", czyli „kwalifikacji obywatelskich". Rozróżniano

m.in. miana dodatnie („towarzysz"), neutralne („mieszkaniec") oraz

ujemne („obojętny mieszkaniec" i „uciążliwy przybysz"). Nowo przyby-

ły wychowanek otrzymywał miano „nowicjusza". Wychowankom, któ-
rym nadano miano „obojętnych mieszkańców" lub „uciążliwych przy-

byszy", przysługiwało prawo do rehabilitacji. Dodatnie miana dawały

pewne przywileje, a ujemne wiązały się z ograniczeniami, np. „uciążli-

wy przybysz" mógł być zwrócony rodzinie. Plebiscyt stosowano także

wobec wychowawców. Jeśli wychowawca uzyskał bardzo niskie oceny,

był zmuszany nawet do rezygnacji z pracy w zakładzie.

Duże znaczenie przywiązywał Korczak do redagowania przez dzieci

specjalnej gazetki. Widział celowość jej wydawania zarówno w placó-
wkach opiekuńćzo-wychowawczych, jak i szkołach. Gazetka „[...] uczy

sumiennego spełniania dobrowolnie przyjętych zobowiązań, uczy pla-

nowej pracy, opartej na zrzeszonym wysiłku rozmaitych ludzi, uczy

śmiałości w wypowiadaniu swych przekonań, uczy przyzwoitego sporu

w argumentach, a nie w kłótni [...], reguluje i kieruje opinią, jest sumie-

niem gromady" (J. Korczak, 1978, s. 192). Gazetkę wydawał zazwyczaj

kilkunastoosobowy komitet redakcyjny. Prawie każdy z jego członków

był odpowiedzialny za określony dział.

Oryginalnym sposobem oddziaływań wychowawczych zapropono-

wanym przez Korczaka są wspomniane już „zakłady". Stanowiły one

rodzaj umowy zawieranej przez wychowanka niejako z samym sobą

w obecności wychowawcy. Dotyczyły przezwyciężania złych skłonności
lub manier oraz nabywania dobrych nawyków czy upodobań. Dzieci za-

kładały się, że będą się lepiej uczyć, staranniej wykonywać dyżury, że

nie będą dokuczać koledze. Każde z nich deklarowało, o co się zakłada.

Złożoną deklarację zapisywał wychowawca, u którego wychowanek po

upływie określonego czasu zgłaszał ostateczny wynik zakładu, co z re-

guły nie podlegało kontroli. W przypadku wygranego zakładu wycho-

wanek był symbolicznie nagradzany. Ponadto wychowankowie, którzy

podjęli zakład z samym sobą, byli odpowiednio instruowani, iż trwała

zmiana w zachowaniu nie jest możliwa od razu, lecz stopniowo. Wie-

dzieli również, że najpierw należy uporać się z jedną wadą, aby z cza-

sem pozbyć się wszystkich złych przyzwyczajeń. Zawieranym w ten

sposób zakładom przypisuje się dużą wartość wychowawczą, gdyż są to

w istocie swej zakłady z samym sobą, a nie z wychowawcą. Dzięki temu

wychowanek podejmuje zakład z własnej woli. Oczekuje jedynie apro-

baty wychowawcy lub musi się godzić z jego dezaprobatą.

Koncepcję pedagogiczną Korczaka wzbogacają ponadto takie formy

oddziaływań wychowawczych, jak: pełnienie dyżurów, wypisywanie li-

sty podziękowań i przeproszeń, nagradzanie w postaci pocztówek pa-

miątkowych, używanie szafy znalezionych rzeczy i skrzynki do listów
pisanych przez dzieci dla wychowawców.

Nieprzemijająca wartość koncepcji pedagogicznej Korczaka tkwi

zwłaszcza w głoszonym i praktykowanym przez niego głębokim huma-

nizmie, pozwalającym uważać każde dziecko za wartościowego czło-

wieka, który zasługuje na zgoła taki sam szacunek jak dorosły.

2. Koncepcja Aleksandra Kamińskiego

Koncepcja pedagogiczna Aleksandra Kamińskiego (1903-1978) stano-

wi nade wszystko udaną próbę ukazania możliwości wykorzystania do-

świadczeń harcerstwa w pracy dydaktyczno-wychowawczej szkoły.

Kamiński był twórcą ruchu zuchowego w Polsce i owianych chwałą

podczas drugiej wojny światowej „Szarych Szeregów". Był wzorem

człowieka, „[...] który stara się iść uczciwą drogą, wbrew przeciwnoś-

ciom robić swoje, nie ulegać naciskom, w drobiazgach zawierać kompro-
misy, a zachowując swe zdanie, umieć się ładnie [...] różnić z tymi, któ-

rzy mają inne poglądy" (A. Janowski, 1988, s. 13). Przeto warto nieco

szerzej poznać się z zaproponowanymi przez niego sposobami wyko-
rzystania w pracy dydaktyczno-wychowawczej niektórych doświadczeń

w zakresie działalności harcerskiej.

Z doświadczeń tych nasuwa się oczywisty wniosek, iż „[...] najlepsza

metoda - w rękach człowieka obojętnego lub niezdolnego nic nie daje;
gorzej - daje wyniki opłakane. Dopiero w człowieku, który się jakąś meto-

dą zainteresował, zrozumiał ją, ogrzał swym sercem i ożywił swą

wyobraźnią, powstaje ożywienie się martwej konstrukcji: metoda staje się

wówczas czynnikiem twórczym, zdolnym wywołać oddźwięki w innych

sercach i umysłach" (A. Kamiński, 1966, s. 4). Toteż skuteczność procesu
dydaktyczno-wychowawczego zależy w głównej mierze od osobowości

nauczyciela, której „[...] siła oddziaływania [...] jest proporcjonalna do jego

życzliwości wobec uczniów i przywiązania do pracy" (A. Kamiński, 1948,

s. 228). Życzliwość nauczyciela Kamiński - podobnie jak J. Dawid (1948)

III. Koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu

2. Koncepcja Aleksandra Kamińskiego

- wyżej cenił niż jego wiedzę fachową i przygotowanie metodyczne. Do-

ceniał także emocjonalne przywiązanie nauczyciela do swej pracy peda-

gogicznej. Zwykł nawet mawiać, iż „[...] wtedy tylko można chwycić du-

sze ludzkie, gdy się da duszę własną" (A. Kamiński, 1948, s. 228).

Inne cechy osobowości przypisywane wzorowemu nauczycielowi to

pogoda ducha, a także okazywane uczniom zaufanie, zwłaszcza do

tkwiących w nich możliwości stawania się lepszymi, jeśli tylko pozwoli

się im rozwijać zgodnie z ich własnymi zainteresowaniami i uzdolnie-

niami. Niemałą wagę przywiązywał Kamiński do osobistego przykładu
nauczyciela, to znaczy do takiego jego zachowania, jakiego sam oczekuje

od swych uczniów. Dopiero taki nauczyciel może liczyć na niewątpliwy
sukces w organizowaniu procesu dydaktyczno-wychowawczego.

W ramach swojej koncepcji pedagogicznej Kamiński sugeruje szcze-

gólnie cztery sposoby organizowania lekcji. Są to: zabawy dydaktyczne,

zajęcia w grupach, lista umiejętności i swoista atmosfera wychowawcza.

Zabawy dydaktyczne są próbą urozmaicenia zajęć lekcyjnych

i stanowią jedną z głównych form ujawniania się rzeczywistych zainte-

resowań uczniów. Polegają na zaproponowanej im doraźnej czynności
ludyczno-dydaktycznej, mającej na celu wzmożenie procesu uczenia się.

Cel taki osiąga się zwłaszcza dzięki odwoływaniu się do zainteresowań

uczniów. Zaleca się różnego rodzaju zabawy w nauczaniu, ewoluujące

od zabaw dydaktycznych prostych do złożonych, od zabaw o tematyce

konkretnej do zabaw o tematyce abstrakcyjnej, od zabaw luźnych, od-

wołujących się do zachowań spontanicznych (niekontrolowanych), do
zabaw organizowanych według ściśle określonych reguł i wreszcie od

zabaw sensorycznych, motorycznych, naśladowczych (preferowanych

przez dzieci) do zabaw odwołujących się do sztuki, wiedzy, techniki (lu-

bianych przez młodzież).

Kamiński (1948 i 1966) podaje liczne przykłady zabaw dydaktycz-

nych, jakie można stosować w klasach I—III, IV-V, VI-VII szkoły podsta-

wowej, zwłaszcza na lekcjach języka polskiego, matematyki, biologii,

geografii i wychowania fizycznego. Zobowiązuje przy tym nauczycieli

do kierowania się kilkoma istotnymi wskazówkami wychowawczymi
i organizacyjnymi. Postuluje mianowicie, aby zabawy dydaktyczne:

- były organizowane z umiarem i tylko w tych fragmentach lekcji,

w których mogą one okazać się użyteczne pod względem dydaktyczno--
wychowawczym;

- nie były synonimem nieładu i chaosu, to jest nie wykluczały konie

czności przestrzegania określonych prawideł;

- były stosowane dopóty, dopóki budzą ciekawość i zainteresowanie

dzieci i młodzieży;

- były prowadzone także z inicjatywy uczniów i zgodnie z ich pomy

słami;

- nie wyzwalały wśród uczniów nadmiernej chęci współzawodnicze

nia ze sobą;

- nie były zbieżne z zabawami, z jakimi uczniowie spotykają się na

zbiórkach zuchowych lub harcerskich;

- odzwierciedlały zainteresowania dzieci i młodzieży, a nie zaintere

sowania dorosłych.

Z a j ę c i a w grupach - jako kolejny sposób odpowiednio zor-

ganizowanego toku lekcyjnego - polegają na pracy zespołowej uczniów.

W tym celu dobierają się oni w stałe i nie większe niż sześcioosobowe

grupy, zgodnie z ideą zastępów harcerskich. Dobór jest pozostawiony

uznaniu uczniów. Nauczyciel może jednak dokonywać drobnych ko-

rekt, na przykład w sytuacji dobierania się w jednym zespole wyłącznie

lub ze znaczną przewagą uczniów o wyraźnym nieprzystosowaniu spo-

łecznym. Podział klasy na grupy może odbywać się w różny sposób:

uczniowie mogą najpierw dobrać się w zespoły i po jakimś czasie wy-

brać grupowych albo też rozpocząć od wyboru grupowych. Niekiedy

nauczyciel mianuje grupowych spośród wyróżniających się uczniów

i prosi klasę o przyłączanie się do nich w celu utworzenia grupy. Grupo-

wych wybiera się na ogół co pół roku, aby dać możliwość pełnienia ta-
kiej funkcji wszystkim uczniom zdolnym do kierowania kilkuosobo-

wym zespołem.

Każda z wybranych w ten sposób grup ma do spełnienia - i to nie tyl-

ko na lekcjach, lecz w życiu szkolnym w ogóle - zadania o charakterze
organizacyjnym, dydaktycznym i wychowawczym. Zadania organiza-

cyjne dotyczą m.in. pełnienia dyżurów w klasie i na korytarzu lub boi-

sku szkolnym; zadania dydaktyczne są związane z aktywnym udziałem
zespołu na lekcjach i wzajemną kontrolą osiągnięć w różnych przedmio-

tach nauczania; zadania wychowawcze obejmują m.in. dbałość o higienę

i porządek w klasie, udzielanie pomocy uczniom słabszym w nauce

i wywieranie wpływu na opinię publiczną klasy w sprawach moralno--

społecznych.

III. Koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu

2. Koncepcja Aleksandra Kamińskiego

W klasach I-IV funkcjonujące zespoły uczniowskie są - zdaniem Ka-

mińskiego - zalążkiem i podstawą propedeutycznego samorządu klaso-

wego. Grupowi tych klas tworzą tzw. radę grupowych, pełniącą kierow-

niczą funkcję powstałego samorządu. Na zebraniach takiej rady omawia

się z udziałem nauczyciela różne sprawy życia klasowego, zwłaszcza

dotyczące zadań organizacyjnych i wychowawczych. Kamiński jest

przeciwny organizowaniu w klasach niższych szkoły podstawowej sa-

morządu o większej autonomii i obejmującego klasy na różnym pozio-

mie nauczania. Twierdzi, że jest to przedwczesne i nie odpowiada roz-

wojowi psychicznemu uczniów klas I-IV. Dostrzega jednocześnie male-

jącą rolę systemu grupowego jako podstawy działającego samorządu

szkolnego w klasach wyższych.

Poza zabawami dydaktycznymi i zajęciami w grupach niebagatelnym

sposobem urozmaicania i usprawniania lekcji - zgodnie z przypuszcze-

niem Kamińskiego - jest wpisywanie uczniów na l i s t ę umiejętności.

Wpisu tego nie traktuje się jako formy wyróżnienia, lecz jedynie jako do-

wód posiadanej przez ucznia sprawności. Nasuwa się tu analogia ze zdo-

bywaniem sprawności harcerskich. Niemniej lista Umiejętności ma swą

osobliwość. Z jej pomocą zmierza się do wykrycia uzdolnień i zamiłowań

uczniów. W klasach niższych szkoły podstawowej zaleca się stosowanie jej

tylko w odniesieniu do języka polskiego i matematyki. Tutaj bowiem ma

ona na celu głównie uatrakcyjnienie lekcji i utrwalanie wyników nauczania.

W klasach wyższych listą umiejętności obejmuje się wszelkie zainteresowa-

nia uczniów, co stwarza niejednokrotnie możliwość dania im pierwszych

wskazówek ułatwiających wybór dalszej szkoły lub zawodu.

Zaproponowana lista umiejętności dopuszczała „[...] wielki wybór

umiejętności umysłowych, artystycznych, technicznych i społecznych,

które pozwoliły każdej dziewczynie i każdemu chłopcu ujawnić swoje

uzdolnienia i zainteresowania oraz rozwijać je przez zdobywanie coraz

nowych umiejętności, leżących na linii tych uzdolnień i zainteresowań"

(A. Kamiński, 1966, s. 14). Wpisywaniu na listę umiejętności towarzyszy

przekonanie, iż w życiu - obok wiadomości - są potrzebne także umie-

jętności, czyli rozwijane w wyniku ćwiczeń dyspozycje do wykonywa-

nia określonych czynności psychofizycznych i umysłowych. Lista taka,

zwłaszcza w klasach wyższych, obejmuje umiejętności szkolne i amator-

skie (ponadprogramowe). Uczeń lub uczennica mogą wykazać się umie-

jętnościami, jakie powinien mieć rachmistrz, pisarz, kasjer, bibliotekarz,

turysta po Polsce, znawca Jacka Londona, znawca architektury, sekretar-
ka, modelarka itp. (por. A. Kamiński, 1966, s. 144-155).

Warunkiem wpisu na listę jest poddanie się przez chłopca lub dziew-

czynkę specjalnej próbie sprawdzenia swych umiejętności. Dokonuje te-

go nauczyciel wobec całej klasy albo na osobności, przed rozpoczęciem

lekcji lub po jej zakończeniu. Dopuszcza się także sprawdzanie umiejęt-

ności przez tzw. komisje prób, złożone z 2-3 uczniów, jak i próby prze-

prowadzane przez kilka matek lub ojców w warunkach domowych. Jed-

na próba trwa zwykle 5-10 minut. Zdobycie przez ucznia określonej

umiejętności (nawet w zakresie umiejętności szkolnych) nie wpływa na

oceny szkolne; upoważnia go jedynie do pomagania innym w jej opano-

waniu, uczestnictwa w komisji prób i zdobywania dalszych umiejętności
szkolnych lub amatorskich.

Ostatnim sposobem poprawnie zorganizowanej lekcji jest - zdaniem

A. Kamińskiego - stworzenie w klasie s w o i s t e j atmosfery wy-
chowawczej, podobnej do tej, jaka panuje podczas zbiórek harcer-

skich. Źródłem i jednocześnie jej przejawem są panujące tam - jak wyra-

ża się on - rodzinne stosunki między uczniami i nauczycielem. Atmosfe-

ra taka jest możliwa wówczas, kiedy nauczyciel obdarza uczniów życzli-

wością, jest przez nich lubiany i szanowany oraz skłonny raczej do

udzielania im pochwały, aprobaty, uznania niż nagany, kiedy również
dostrzega w nich raczej cechy pozytywne. W klasach o takiej atmosferze

wcale nie do rzadkości należą gwar i ruch na lekcji. Pozwala się bowiem

porozumiewać uczniom ze sobą i nauczycielem, a także swobodnie po-

ruszać po klasie.

W koncepcji pedagogicznej A. Kamińskiego oprócz różnych możli-

wości wykorzystania w pracy dydaktyczno-wychowawczej niektórych

doświadczeń harcerstwa czołowe miejsce zajmuje samorząd. Jest on -

(A. Kamiński, 1985, s. 17) - „[...] zorganizowaną dla określonych celów,

w oparciu o swoistą »kartę wolności« grupą dzieci lub młodzieży obej-

mującą społeczność jednej klasy, jednej szkoły, jednego internatu lub

jednego klubu z wybraną w określony sposób własną koleżeńską wła-

dzą", a jednocześnie osobliwą metodą wychowawczą.

Stworzona przez Kamińskiego koncepcja pedagogiczna jest ściśle

podporządkowana uznanym przez niego wartościom moralnym: Na
szczycie hierarchii owych wartości stawiał autor dzielność. Uważał ją za

główny impuls (energię) w służbie wszystkich pozostałych wartości mo-

III. Koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu

3. Koncepcja Celestyna Freineta

ralnych, takich jak: altruizm, czyli gotowość traktowania dobra innych

ludzi jako nadrzędne w stosunku do własnych interesów, poczucie

odpowiedzialności za wykonywane zadania, a także za siebie, kolegów

i wspólne sprawy, zwalczanie zła w każdej postaci, jak przyjaźń, brater-

stwo, patriotyzm, panowanie nad sobą, rozwaga, sprawiedliwość.

„Dzielność - pisał A. Kamiński (1984, s. 123 i nast.) - jest wspaniałą ce-

chą prawdziwych ludzi" i nie jest, bynajmniej, jedynie przywilejem osób

fizycznie silnych. Każdy człowiek przedsiębiorczy i pomysłowy zasłu-

guje na miano dzielnego; każdy też „[...] posiada w sobie zadatki dziel-

ności, które może albo zaprzepaścić, albo też przez odpowiednie ćwicze-

nie i nawyk rozwijać". Nic więc dziwnego, iż „[...] człowiek - zdaniem

A. Kamińskiego (1984, s. 125) - dzielny w pracy zawodowej, dzielny

w życiu codziennym, dzielny w gospodarowaniu, w poczynaniach spo-

łecznych - powinien się stać ideałem wszystkich Polaków, jeśli mamy

ambicję coś osiągnąć w świecie". Dzielność wiązał autor także z wytrwa-

łością w dążeniu do obranych celów życiowych, odpornością na załama-

nia i umiejętnością pokonywania napotykanych przeszkód.

Obok dzielności w uznawanym przez siebie systemie wartości Ka-

miński preferował również optymizm, czyli „[...]. skłonność do [...] prze-

widywania szczęśliwego biegu wydarzeń, spoglądania z wiarą w przy-

szłość" i perfekcjonizm, wyrażający się „[...] w trwałym dążeniu do do-

skonalenia własnej osobowości i nabywanych sprawności oraz kształto-

wania uczuć wyższych" (I. Lepalczyk, 1986, s. 17 i nast.). Wysoko też ce-

nił zaangażowanie, rozumiane jako skłonność do czynów ofiarnych (por.

J. Badura, 1986), i bliski mu altruizm, jako wartość moralną. Wymownie

świadczy o tym odpowiedź Kamińskiego na zadane mu w dniu jubileu-

szu pytanie: „Co chciałby Pan przekazać młodzieży?" Odpowiedział na
nie - zgodnie z relacją J. Wierzbiańskiej (1984, s. 40) - w następujący

sposób: „[...] nade wszystko życzę, aby [młodzi - przyp. M. Ł.] coraz sil-

niej odczuwali smak »dawania«, a coraz słabiej smak »brania« [...] W da-

waniu bowiem rośnie prawdziwa radość życia".

3. Koncepcja Celestyna Freineta

Koncepcja pedagogiczna Celestyna Freineta (1896-1966) w literaturze

naukowej występuje pod nazwą „Nowoczesna Szkoła Francuska Tech-

nik Freineta". Założenia koncepcji Freineta w dużej mierze zawdzięcza-

my bezpośrednim doświadczeniom pedagogicznym, jakie zdobywał od
roku 1935 w wybudowanej - kosztem wielu własnych wyrzeczeń - nie-

wielkiej szkole podstawowej w Vence. Z wyjątkiem lat 1940-1946 był jej
organizatorem i kierownikiem do końca swego życia.

Osobliwość koncepcji pedagogicznej C. Freineta (1976) polega na sta-

nowczym przeciwstawieniu tradycyjnym metodom nauczania i wycho-
wania tzw. technik szkolnych lub - inaczej mówiąc - technik freineto-
wskich, nazwanych przez ich twórcę metodami naturalnymi. Istotę ich
stanowi - jak wyrażał się Freinet - zdobywanie doświadczeń po omacku
(tatonnement experimental). Uczniowie z ich pomocą mieli nabywać wie-

dzę i umiejętności, podobnie jak nauczyli się chodzić i mówić w pier-
wszych latach dzieciństwa, a więc w sposób całkiem naturalny. Zastoso-

wanie metod naturalnych wymaga świadomej rezygnacji z wywierania

nadmiernego nacisku na uczniów, zbyt częstego ich instruowania i na-

rzucania im swojego zdania, a także rezygnacji ze zbyt licznych klas

i nauczycieli pozbawionych „optymistycznej wiary w życie".

Nieodzownym warunkiem skuteczności tego rodzaju metod jest -

zdaniem Freineta - zapewnienie uczniom swobodnej ekspresji, konse-

kwentne realizowanie idei samorządności i odpowiednie wyposażenie
klas szkolnych.

Swobodna e k s p r e s j a (expression libre) to przede wszystkim

komunikowanie innym własnych uczuć i myśli, wyrażanie siebie -

swych przeżyć, motywów, zainteresowań, potrzeb, a także ujawnianie

swych uzdolnień lub talentów i całego bogactwa osobowości. Jest ona
zazwyczaj odtwarzaniem i subiektywnym odbiciem obiektywnego

świata, a zarazem jego swoistą interpretacją i przetwarzaniem. Stano-

wi wymowną cechę twórczej działalności jednostki (por. W. Frankie-
wicz, 1983, s. 70). Tak rozumiana ekspresja może przejawiać się w for-

mie słownej, plastycznej, muzycznej, ruchowej, manualnej. Bywa też

często - zgodnie z założeniami Freineta - punktem wyjścia świado-

mych i celowych poczynań dydaktyczno-wychowawczych, co bynaj-

mniej „[...] nie oznacza zatrzymania się na poziomie spontanicznego

rozwoju dziecka. Chodzi o coś więcej. Mianowicie o to, by pomóc każde-

mu dziecku udoskonalać jego własne środki ekspresji, ale nie przez

wdrażanie go do zubożającego naśladownictwa, lecz przez pogłębianie
tego wszystkiego, co przyczynia się do rozwoju jego osobowości"
(A. Lewin,1986, s.121).

III. Koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu

3. Koncepcja Celestyna Freineta

R e a l i z o w a n i e i d e i s a m o r z ą d n o ś c i p o l e g a - z d a n i e m

Freineta - na organizowaniu różnorodnej działalności dzieci i młodzieży
zgodnie z ich zainteresowaniami. Przejawia się ono m.in. w układaniu
tygodniowych planów pracy (przeważnie w każdy poniedziałek rano)
i ocenianiu ich wykonania (w soboty). Cotygodniowej ocenie zespołowej
podlegają także zachowanie i czystość uczniów. Samorządna działalność
uczniów  znajduje  też  wyraz  w  zebraniach  ogólnych,  będących  naczel-
nym  organem  samorządu  szkolnego,  nazywanym  spółdzielnią  ucznio-
wską. Na zebraniach takich dokonuje się wyboru rady spółdzielni, ustala
program  ważnych  działań  i  wyznacza  osoby  odpowiedzialne  za  jego
realizację.  Przede  wszystkim  jednak  samorządność  rozwijana  w  szkole
Freineta przejawia się w tym, że uczniowie rzeczywiście czują się auten-
tycznymi  współorganizatorami  najważniejszych  dziedzin  życia  i  pracy
szkolnej.

O d p o w i e d n i e w y p o s a ż e n i e k l a s s z k o l n y c h - j a k o

warunek  skutecznego  zastosowania  metod  naturalnych  -  polegało  na
tym, iż uczniowie dysponowali bogatym repertuarem różnego rodzaju
pomocy  naukowych,  jak:  encyklopedie,  globusy,  atlasy,  przezrocza,  al-
bumy,  ilustracje,  filmy,  taśmy  nauczające,  kartoteki  dokumentacji
źródłowej,  fiszki  problemowe  i  autokorektywne.  Niezbędnym  elemen-
tem wyposażenia były także takie urządzenia techniczne, jak: maszyna
do  pisania,  powielacz  i  różne  środki  audiowizualne.  Szczególną  wagę
przywiązywano do możliwości korzystania z drukarni szkolnej, służącej
do powielania tekstów układanych przez uczniów. Teksty te zastępowa-
ły podręczniki. Zalecano także zaopatrzenie się w linotyp w celu rozpo-
wszechniania  głównie  twórczości  plastycznej dzieci i młodzieży.  Najle-
pszym miejscem pracy uczniów w szkole są - zdaniem Freineta - bogato
wyposażone klasy - pracownie i warsztaty.

Skuteczność stosowania metod naturalnych w procesie nauczania

i wychowania upatrywano także w dużym stopniu w docenianiu i licze-
niu się zarówno z zainteresowaniami czy upodobaniami uczniów, jak
i ich potrzebami, w tym zwłaszcza potrzebami aktywności oraz samore-
alizacji.  Podkreślano  także  konieczność  uwolnienia  uczniów  w  czasie
pracy-zabawy  (travail-jeu)  od  nieprzyjemnych  napięć,  lęków,  niepoko-
jów, a szczególnie  przykrych przeżyć spowodowanych autokratycznym
stylem kierowania klasą i szkołą. Niemniej Freinet ostrzegał jednocześnie,
aby nie podążać biernie za zainteresowaniami czy kaprysami ucz-

niów. Był zdania, iż takie ślepe uleganie im może uniemożliwić przygo-
towanie w sprawach dla nich życiowo doniosłych.

Spośród metod naturalnych, czyli tzw. technik freinetowskich, na

szczególną uwagę zasługują: opracowywanie swobodnych tekstów, spo-
rządzanie gazetek szkolnych i prowadzenie korespondencji międzysz-
kolnej.

O p r a c o w y w a n i e s w o b o d n y c h t e k s t ó w p o l e g a ł o n a o d -

woływaniu się do spontanicznej i swobodnej ekspresji słownej uczniów
czy pisemnego wypowiadania się przez nich na dowolne tematy, zwią-
zane z ich życiem w środowisku. Uczniowie zazwyczaj pisali najpierw
krótkie opowiadania (indywidualnie lub zespołowo), następnie wybie-
rali spośród nich najlepsze (często przez głosowanie), jeszcze raz je opra-
cowywali i w końcu zajmowali się ich drukowaniem czy powielaniem.
Zredagowany w ten sposób tekst - odpowiednio również zilustrowany
- był wykorzystany m.in. w gazetce szkolnej i korespondencji międzysz-
kolnej. Mógł służyć również jako pomoc naukowa w innych klasach.

Gazetki szkolne (journaux scolaires) były niejako uwieńczeniem

wcześniej opracowanych i wydrukowanych (lub powielanych) swobod-
nych tekstów. Przeważnie bowiem w gazetkach tych wykorzystywano
te właśnie teksty. Objętość każdej z gazetek wynosiła 10-20 stron formatu
zeszytowego.  Naczelnym  jej  redaktorem  był  nauczyciel.  C.  Freinet
oprócz  gazetki  szkolnej  o  charakterze  obiegowym  propagował  gazetkę
ścienną (journal mural), zrobioną z arkusza brystolu, na którym uwidocz-
niono cztery kolumny pod następującymi tytułami: „winszujemy", „kry-
tykujemy", „życzymy sobie", „pragniemy wykonać". W kolumnach tych
uczniowie  zapisywali  swoje  uwagi  wraz  z  podpisem.  Naniesione  tam
spostrzeżenia  są  następnie  omawiane  na  zebraniu  „spółdzielni  klaso-
wej".

W p r o w a d z e n i u k o r e s p o n d e n c j i m i ę d z y s z k o l n e j

wykorzystywano także swobodne teksty. Korespondencja ta polegała na
wymianie tychże tekstów, a także gazetek szkolnych, listów indywidual-
nych i zbiorowych, albumów tematycznych, fotografii, znaczków, ety-
kiet od zapałek czy wycinków z pism ilustrowanych. Przybierała rów-
nież  formę  korespondencji  dźwiękowej  za  pomocą  nagrań  na  taśmie
magnetofonowej.  Bywała  nierzadko  okazją  do  nawiązywania  bezpoś-
rednich  kontaktów i głębszych  więzi  przyjaźni  między uczniami z róż-
nych części kraju. Często też była wykorzystywana na lekcjach.

III. Koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu

4. Koncepcja Aleksandra S. Neilla

Poza zasygnalizowanymi technikami warto choćby wspomnieć tylko

o innych, na przykład różnych technikach swobodnej ekspresji plastycz

nej, które są związane z malarstwem, rysowaniem, grafiką, ceramiką,

oraz technikach swobodnej ekspresji w dziedzinie muzyki, tańca i te

atru. Ważnym elementem koncepcji pedagogicznej Freineta i zarazem

wydatną pomocą dla zastosowania niektórych jego technik są: książka

życia klasy i książka życia ucznia, będące rodzajem kroniki życia klasy

i poszczególnych uczniów; fiszki autokorektywne, czyli zestawy zadań

i ćwiczeń w zakresie ortografii, gramatyki i matematyki; kartoteki fiszek

problemowych, zawierające informacje na określony temat, i fiszki do

kumentacji źródłowej, stanowiące rodzaj katalogu pogłębionej wiedzy,

zgromadzonej w klasie przez nauczyciela i uczniów.

Wyjątkową rolę w koncepcji pedagogicznej Freineta pełni wspomnia-

na już drukarnia szkolna. Była ona czymś więcej niż wyjściem poza po-

dręcznik i rezygnacją z niego. Stanowiła „[...] broń przeciw temu, co

Freinet uważa za tak podstawową klęskę dziecka, przeciw zamknięciu

się, niemożności wypowiadania się, przeciw życiu w klatce, w wewnę-
trznym milczeniu" (J. Doroszewska, 1977, s. 109). Wiele cennych uwag

poświęca Freinet nauczycielom-wychowawcom, podobnie jak uczynili

to Korczak i Kamiński. Oryginalność jego koncepcji polega przede wszy-

stkim na postulowanym zdobywaniu doświadczeń po omacku i propa-

gowaniu różnych technik szkolnych, w tym zwłaszcza technik swobod-
nej ekspresji.

4. Koncepcja Aleksandra S. Neilla

U podstaw głoszonej przez Aleksandra S. Neilla (1883-1973) konce-

pcji pedagogicznej leży głębokie przekonanie, że „[...] dziecko jest z na-

tury dobre, mądre i rozsądne [...] ma zdolność kochania życia i zaintere-

sowania się nim" (L. Chaciewicz, 1982, s. 421). W przeświadczeniu tym

umacniały Neilla wieloletnie doświadczenia pedagogiczne, jakie zdoby-

wał najpierw w szkole międzynarodowej stworzonej wspólnie z innymi

w 1921 roku w Hallerau (koło Drezna), przeniesionej po pewnym czasie

do Sonntanberg w Austrii, a następnie w roku 1924 do Anglii, gdzie zo-

stała usytuowana na wzgórzu koło Lyme Regis, zwanym Summerhill

(wzgórze Słońca). Nazwę tę związał Neill na trwale z prowadzoną przez

siebie szkołą internatową, także po jej przeniesieniu do miejscowości
Leiston.

Dziecko z natury dobre - zdaniem Neilla - jest jednocześnie szczęśli-

we. Tak więc pozbawiając go naturalnej cechy bycia dobrym dzieckiem,

odbiera się mu niejako jego własne szczęście, czyli mówi się tu o szczęś-

ciu w ścisłym związku z dobrem, a nawet się je z nim utożsamia. Stąd

zachowanie lub przywrócenie szczęścia dziecku uważa się za główny cel

wychowania. Przeciwieństwem tego jest zło w każdej postaci, a najwię-

kszym nieszczęściem - budzenie nienawiści u wychowanków, co jest

możliwe zwłaszcza w warunkach ograniczających w nadmiarze zakres

ich swobód. Tymczasem dzieciom niemal od urodzenia uniemożliwia

się naturalny rozwój. Na przykład niemowlęta unieruchamia się w cias-

no zawiniętych pieluchach i karmi się je nie wtedy, gdy są głodne, lecz

o ściśle określonej porze dnia i nocy, a już u małych dzieci kształci się

z przesadną gorliwością określone nawyki i maniery. Wychowanie takie

przynosi korzyści - jak twierdzi Neill (1980, s. 41) - co najwyżej doro-

słym, którym łatwiej jest żyć z dziećmi „zniewolonymi" niż z dziećmi

rozkoszującymi się pełnią życia, które nie zatraciły „zdolności do rados-

nej pracy i godziwego życia".

Nic dziwnego zatem, że główną osnową koncepcji pedagogicznej Ne-

illa jest pogląd, iż z dziecka można uczynić człowieka szczęśliwego tylko

w wyniku wychowania w swobodzie, to jest zgodnie z zasadą wait to see

(czekać i patrzeć). Miał on tu na myśli stwarzanie warunków do nieskrę-
powanego rozwoju dzieci i młodzieży, a nade wszystko powstrzymywa-

nie się od wywierania na nie presji fizycznej i moralnej. Był przeciwni-

kiem moralizatorstwa i indoktrynacji. Wychodził z założenia, iż nie nale-

ży pozbawiać wychowanków prawa do formułowania i wypowiadania

własnych opinii i przekonań. Zezwalał im na podejmowanie decyzji, do-

tyczących wszystkich niemal dziedzin życia internatowego i szkolnego.

Stąd też nikt na ogół nie nakazywał im ani nie sugerował, jakie powinni

wybrać zajęcia organizowane po lekcjach, w co się ubrać, jak zachowy-

wać się. wobec nauczyciela, czy i kiedy pójść na lekcje. W kierowanej

przez Neilla szkole nie zmuszano nikogo do nauki. Była ona całkowicie

dobrowolna. Zakładano, że „[...] uchylając przymus szkolny i dając dzie-

ciom możliwość zrzucenia nienawiści, jaką wytwarzała w nich szkoła
[macierzysta - przyp. M. Ł.], osiągnie się wkrótce efekt pozytywnego

wyboru nauki przez dziecko" (L. Chaciewicz, 1982, s. 423). Wychowań-

III. Koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu

4. Koncepcja Aleksandra S. Neilla

kowie nowo przybyli do Summerhill nie uczęszczali na ogół na lekcje

przez kilka miesięcy. Czas potrzebny na samodzielnie podjętą przez nich

decyzję co do kontynuowania nauki szkolnej był często zależny od stopnia
przymusu stosowanego w szkole, do której wcześniej uczęszczali.

Neill był zdania, że zapewniając wychowankom szeroki zakres swo-

bód, skutecznie wdraża się ich do samodzielnych działań oraz przyzwy-

czaja do odpowiedzialności za własne decyzje i czyny, a tym samym po-

głębia u nich zaufanie do siebie samych, a także poczucie niezależności

i tożsamości. Ufał przy tym działaniu mechanizmu naturalnej samore-

gulacji zachowań dzieci i młodzieży, a szczególnie korzystnym wycho-

wawczo wpływom kary naturalnej jako elementu owej samoregulacji.

Zakładał, iż każda jednostka ludzka ma jakby zakodowaną w sobie ten-

dencję do moralnego dobra, dzięki której w warunkach swobody zwy-

cięsko wychodzi w procesie naturalnego dojrzewania.

Wychowanie w swobodzie - co z naciskiem podkreślał Neill - nie

może jednak oznaczać swawoli czy anarchii lub zaspokajania wszelkich

kaprysów wychowanków. Istnieją granice swobody. Wyznacza je prze-

de wszystkim ochrona interesów innych osób przez poszczególnych wy-

chowanków. To znaczy każdy z nich mógł robić, co chciał, ale pod wa-

runkiem, że postępowaniem swym nie ograniczał swobody pozostałych

swych kolegów i dorosłych. Chodziło tu zwłaszcza o to, aby korzystając

z przysługującej swobody, nie wyrządzać innym krzywdy lub nie dez-

organizować wewnętrznego życia szkoły i internatu. Ograniczenie swo-

body w Summerhill było podyktowane także koniecznością zapewnie-

nia dzieciom i młodzieży zdrowia i bezpieczeństwa. W związku z tym

obowiązywały wychowanków pewne przepisy, dotyczące czasu udawa-

nia się na spoczynek, posiłków, a także określone zakazy, np.: samo-

dzielnej jazdy rowerem po ulicy przez dzieci poniżej 11 lat, korzystania

z kąpieli w głębokiej wodzie bez opieki dorosłych czy chodzenia po da-

chach. Pewnym ograniczeniem wolności w szkole Neilla był ramowy

rozkład dnia, który w najogólniejszych zarysach przedstawiał się nastę-

pująco: 8.15-9.00 - śniadanie; 9.00-9.30 - słanie łóżek; 9.30-12.30 - zaję-
cia lekcyjne; 12.30-13.30 - lunch; 13.30-16.00 - czas wolny; 16.00 - po-
dwieczorek; 17.00 - początek zajęć rekreacyjnych, trwających zazwyczaj

do późnego wieczora (por. A. Neill, 1980, s. 27 i nast). Rozkład ten był

zwykle tylko pewną ofertą, ale w rzeczywistości stanowił niebagatelny

czynnik regulujący życie w szkole i internacie.

Szczególną uwagę zwracano w Summerhill na rozwój inicjatywy, po-

mysłowości i zdolności twórczych uczniów, a nade wszystko liczono się

z ich zainteresowaniami i potrzebami. Troszczono się tam nie tylko

o rozwój intelektualny dzieci i młodzieży, ale i o ich bogate życie emo
cjonalne. Przesadna bowiem troska o rozwój umysłowy jest często - zda
niem Neilla - powodem wielu zaburzeń w zachowaniu uczniów, w tym

także nerwic i znacznego ograniczenia swobodnego ujawniania swych

emocji. Pomimo tego, jak i całkowitej dobrowolności uczęszczania do

szkoły, uczniowie wykazywali zadowalający poziom osiągnięć szkol

nych, a frekwencja na lekcjach wynosiła blisko 100%. Wysoki poziom

nauczania uzyskiwano prawdopodobnie dzięki niezwykle życzliwym

i serdecznym stosunkom, jakie łączyły nauczycieli i uczniów, oraz zni

komej liczebności klas, wynoszącej na ogół nie więcej niż 3-4 uczniów.

Doniosłą rolę w koncepcji pedagogicznej Neilla spełniał także postu-

lat rozwijania samorządności uczniów. Odbywało się to na gruncie fun-

kcjonującego w Summerhill samorządu szkolnego. Był to samorząd

w ścisłym tego słowa znaczeniu. Do kompetencji jego należało podejmo-

wanie decyzji we wszystkich sprawach życia internatowego i szkolnego.

Pewien wyjątek od tego stanowiło jedynie przyjmowanie lub odwoływanie
nauczycieli i wychowawców oraz załatwianie spraw związanych z zaopa-

trzeniem. Podstawowym zadaniem samorządu było uchwalanie przez gło-

sowanie przepisów, szczególnie dotyczących zapewnienia ogółowi wycho-

wanków zdrowia i bezpieczeństwa oraz rozwiązywania różnych spor-
nych kwestii, jakie powstawały wśród dzieci i młodzieży. Główną formą

organizacyjną samorządu były zebrania cotygodniowe oraz zwoływane
w trybie specjalnym (por. J. Konopnicki, 1977, s. 235 i nast.).

Podobnie jak inni wielcy pedagogowie, tak samo i Neill stawiał wy-

sokie wymagania wychowawcom. Domagał się od nich, aby szczególną

pomoc okazali dzieciom nieszczęśliwym i zepsutym, będącym w stanie

wojny z samymi sobą, a w następstwie również z otoczeniem. Dzieci te -
zdaniem Neilla - nie potrzebują niczego tak bardzo, jak przekonania, iż

wychowawcy są rzeczywiście po ich stronie, to jest że mogą liczyć na ich

akceptację i miłość.

Jakkolwiek poglądy Neilla są wyjątkowo kontrowersyjne, to niewąt-

pliwie trudno odmówić im wiarygodności. Dlatego - zamiast podsumo-
wania - przytoczę jedną z wypowiedzi pedagoga: „Nie mogę uwierzyć,

że zło jest wrodzone [...] Spotkałem bowiem wiele dzieci pełnych niena-

III. Koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu

5. Koncepcja Wasyla A. Suchomlińskiego

wiści, które w warunkach swobody i akceptacji ze strony dorosłych sta-

wały się dobrymi dziećmi [...] Wiem też z doświadczenia, iż dzieci wy-

chowywane za pomocą samorządu i swobody nigdy nie będą nienawi-

dzieć [...] ni bić swoje dzieci [...] ani straszyć je opowiadaniami o bezli-
tosnym Bogu" (A. Neill, 1980, s. 12).

5. Koncepcja Wasyla A. Suchomlińskiego

Początki stworzonej przez Wasyla A. Suchomlińskiego (1918-1970)

koncepcji pedagogicznej sięgają lat 1942-1944, kiedy podjął się on kiero-

wania szkolą średnią w Uwie (Odmuracka ASRR), a od roku 1947 szkołą

ogólnokształcącą (dziesięcioletnią) we wsi Pawlysz (obwód Kirowogro-

dzki). Z czasem szkoła ta dzięki inicjatywie Suchomlińskiego oraz wy-

datnej pomocy uczniów, nauczycieli i miejscowej ludności stała się no-

woczesną szkołą eksperymentalną, wyposażoną w pawilony, gabinety

przedmiotowe, bibliotekę z czytelnią, stację meteorologiczną, warsztaty

i cieplarnię. Szkoła w Pawłyszu była ważnym terenem doświadczeń Su-

chomlińskiego w dziedzinie nauczania i wychowania. To głównie dzięki

tym doświadczeniom opracował on koncepcję obejmującą szeroki zakres

problematyki pedagogicznej. Na szczególną uwagę zasługują zagadnie-

nia dotyczące wykorzystania przyrody w pracy dydaktyczno-wycho-

wawczej i różnych aspektów wychowania moralnego.

Wykor z yst ywani e przyr ody w procesi e nauczani a i wy -

chowania uzasadnia Suchomliński tym, że stanowi ona potężne źródło

wrażeń, uczuć i myśli uczniów. Każdy z nich pragnie kontaktu z przyro-

dą, ponieważ jest tworem przyrody i zarazem jej integralną częścią oraz
podlega odwiecznym jej prawom. O konieczności odwoływania się do

zjawisk przyrody świadczy także fakt, iż aktywność umysłowa i energia

układu nerwowego uczniów, zwłaszcza klas początkowych, mają swoje

granice. Nie są więc „studnią bez dna", z której można by nieustannie

czerpać. Owa aktywność i energia wymagają stałego wzmacniania czy

uzupełniania, które „[...] odbywa się poprzez »wyprawy« do źródeł żywej

myśli i słowa, obserwowanie przedmiotów i zjawisk otaczającego świata,

przebywanie na łonie przyrody [...]" (W. Suchomliński, 1978, s. 143).

Przyroda jest niewyczerpanym źródłem wszelkiej aktywności psychi-

cznej, w tym szczególnie olbrzymią siłą napędową rozwoju myślenia

dzieci i młodzieży. Dlatego też Suchomliński z całą otwartością przeci-

wstawiał się zamykaniu uczniom „drzwi wspaniałego świata otaczającej

przyrody". To właśnie z powodu niewykorzystania bezpośrednich kon-

taktów uczniów z przyrodą nie rozumieją oni często tego, o czym mówi

się na lekcji, a także tego, co jest treścią czytanych przez nich książek. Po

prostu „[...] słowo nie trafia do ich świadomości i nie jest narzędziem

myślenia" (M. Bybluk, 1977, s. 389).

Niedorzeczne jednak byłoby - według Suchomlińskiego - założenie,

iż uczniowie są w stanie nauczyć się myśleć jedynie dzięki przebywaniu
na łonie natury, nawiązaniu z nią fizycznej łączności i biernemu jej ob-

serwowaniu. „Wychowanie umysłowe - pisał (1978, s. 155) - rozpoczy-

na się w tym miejscu, gdzie żywa percepcja nie jest celem ostatecznym,

a tylko środkiem: wyrazisty obraz otaczającego świata jest dla nauczy-

ciela źródłem, w którego różnorodnych formach, barwach i dźwiękach

zawarte są tysiące pytań". Wnikliwie obserwowana przyroda staje się
w procesie dydaktyczno-wychowawczym punktem wyjścia dla posta-

wienia interesujących uczniów pytań oraz szukania odpowiednio pogłę-

bionych odpowiedzi w świetle dotychczasowych zdobyczy nauki i tech-

niki. Ograniczanie się do samej poglądowości i niedocenianie koniecz-

ności odrywania się uczniów od konkretnych zjawisk przyrody nie mo-

że w pełni sprzyjać ich rozwojowi umysłowemu. Przyroda staje się

„szkołą pracy umysłowej" tylko pod warunkiem, że umożliwia się ucz-

niom wyjście poza sferę myślenia konkretno-obrazowego, rozwijając

w nich także myślenie abstrakcyjno-pojęciowe.

Podanym celom służyły organizowane przez Suchomlińskiego wy-

prawy do źródeł mowy ojczystej. Polegały one na bezpośrednim obco-

waniu z przyrodą i stały się tradycją w klasach początkowych. Ucznio-

wie tych klas dwa razy w tygodniu odbywali lekcje na łonie przyrody,

czyli udawali się wspólnie z nauczycielem do lasu, w pole, na łąkę lub

nad staw, aby „uczyć się myśleć, a nie tylko obserwować" (W. Suchom-

liński, 1998, s. 154). Wyprawy te odbywały się jesienią, wiosną i latem.

Niekiedy w dni pogodne miały miejsce na długo przed świtem. Zwykle
były połączone z ulubionymi przez dzieci zabawami i opowiadaniami

o przyrodzie. Uważano je również za źródło przeżyć estetycznych.

Szczególne miejsce w koncepcji pedagogicznej Suchomlińskiego zaj-

muje wychowanie moralne, rozumiane nade wszystko jako bu -

dzenie człowieczeństwa u dzieci i młodzieży oraz wychowanie przez

dobroć. Człowieczeństwo utożsamia Suchomliński z elementarnymi ce-

III. Koncepcje pedagogiczne źródłem innowacji w wychowaniu

5. Koncepcja Wasyla A. Suchomlińskiego

chami człowieka dobrego i uczciwego. Do cech tych zalicza okazywanie

innym życzliwości i współczucia, gotowość niesienia im pomocy, pracę

i poświęcenie się dla dobra innych ludzi. Wymienione cechy nazywa

również dobrocią. Stanowi ona - zdaniem Suchomlińskiego - najwyższą

miarę skuteczności wychowania i jest wartością nadrzędną w stosunku

do innych cech człowieka, na przykład do jego zdolności specjalnych lub
przygotowania zawodowego.

Rozwijana dobroć jest jednak dopiero wtedy godna powszechnego

uznania, gdy staje się dla dzieci i młodzieży źródłem zadowolenia

i szczęścia. Chodzi o to, aby dobro wyświadczane innym ludziom nie

było następstwem oczekiwań wdzięczności z ich strony, a jedynie wyni-

kiem własnego wyboru, i to bez stawiania jakichkolwiek warunków. Ta-
ka bezinteresowna dobroć jest możliwa przede wszystkim dzięki

wzbudzaniu i pogłębianiu prawdziwie ludzkiej miłości u dzieci i mło-

dzieży. Wymownym przejawem jej są wrażliwość na krzywdę ludzką

i zdolność wczuwania się w stany psychiczne ludzi z bliskiego oto-
czenia. Dlatego Suchomliński (1978, s. 263 i nast.) nie wahał się po-

wiedzieć, iż dziecko powinno wyczuć sercem swych bliźnich, aby

bezdusznie nie przechodzić obok nich, pomagać im w nieszczęściu,

koić ich cierpienia moralne, pocieszać. Ukształtowana w ten sposób

dobroć pozwala człowiekowi pozostawić w umysłach i sercach in-

nych ludzi pewien niezatarty ślad; zyskać ich zaufanie i przyjaźń, tak

niezbędne dla normalnego funkcjonowania człowieka, upodabnia go

też do uznawania coraz to wyższych wartości, ponieważ „[...] szczyt-

ne ideały - nie przemawiają do człowieka bez serca, niezdolnego do

subtelniejszych uczuć" (W. Suchomliński, 1982, s. 260). Toteż całe wy-

chowanie szkolne sprowadzał ten pedagog w istocie rzeczy do wy-

chowania w duchu „miłości i godności ludzkiej duszy" (W. Suchom-

liński, 1982, s. 105).

Możliwości rozwijania dobroci u uczniów upatrywał Suchomliński

w okazywaniu im szacunku i wyrozumiałości, w tworzeniu atmosfery

serdeczności, przepojonej przeżyciami pozytywnymi, i w wygłaszaniu
pogadanek dla nastolatków na temat „abecadła kultury moralnej", czyli

podstawowych norm moralnych. Największe znaczenie wychowawcze

przywiązywał do ogólnej postawy nauczycieli i wychowawców wobec

chłopców i dziewcząt, nacechowanej wspomnianym szacunkiem i wyro-

zumiałością, a także osobistym przykładem dobroci i człowieczeństwa.

Zarysowane koncepcje pedagogiczne nie stanowią na pewno nie-

omylnych wzorców nadających się do dosłownego powielania pracy

z dziećmi i młodzieżą. Zastosowane bezkrytycznie, mogą nawet okazać

się szkodliwe z pedagogicznego punktu widzenia. Każda z tych konce-

pcji jednak może nasuwać nowe pomysły, okazać się źródłem inspiracji
pedagogicznej.

Należy podkreślić, iż omówione koncepcje pedagogiczne są tylko jed-

nymi z wielu. Godnych uwagi jest znacznie więcej, a wśród nich - stwo-

rzone przez takich znakomitych pedagogów i wychowawców, jak: Fry-
deryk W. Foerster, Antoni S. Makarenko i Maria Montessori, a w Polsce

Józef Babicki, Kazimierz Jeżewski, ks. Bronisław Markiewicz.

1. Humanistyczne podejście do wychowanków

IV. Warunki skuteczności wychowania

Skuteczność oddziaływań wychowawczych zależy zwykle nie tylko

od sposobów realizacji określonych celów i zadań, lecz także od uwa-

runkowań psychologicznych, społecznych i kulturowych. Tylko nielicz-
ne z nich zostały naukowo uzasadnione, a co najmniej kilka uznano za

podstawowe czynniki osiągania pozytywnych efektów wychowaw-

czych. Należą do nich m.in.: humanistyczne podejście do dzieci i mło-

dzieży, eksponowanie metod pośredniego oddziaływania wychowaw-
czego, umiejętność porozumiewania się z wychowankami, poznawanie

ich w sposób możliwie zobiektywizowany i unowocześnienie kształce-
nia pedagogicznego.

Zapoznanie się z prezentowanymi w tym rozdziale uwarunkowania-

mi pozwoli - mam nadzieję - lepiej zrozumieć złożoność procesu wy-

chowania, zachęci do praktycznego zastosowania poszczególnych form

i metod pracy wychowawczej. Na ogół bowiem wychowanie sprowadza

się do pewnych oddziaływań w znaczeniu niejako technologicznym, w któ-

rych najwięcej ceni się bezpośredni wpływ na dzieci i młodzież. Nie doce-

nia się doniosłości innych uwarunkowań, wybiegających poza zwykłą tech-

nologię wychowania. Z uwarunkowań tego rodzaju zdawali sobie spra-

wę także przedstawiciele scharakteryzowanych wcześniej koncepcji
pedagogicznych. Tutaj ograniczę się do niektórych refleksji na ten temat,

płynących z psychologii humanistycznej i własnych przemyśleń.

1. Humanistyczne podejście do wychowanków

Koniecznym warunkiem skuteczności wychowania wydaje się huma-

nistyczne podejście wychowawców i nauczycieli do powierzonych im

dzieci i młodzieży. Jest to równoznaczne z uznawaniem każdego z nich

za jednostkę autonomiczną, której przysługuje prawo do własnej pod-

miotowości, czyli wewnętrznej niezależności i odpowiedzialności za

swoje postępowanie, łącznie z prawem do w miarę samodzielnego

kształtowania własnego losu

. Tego rodzaju podejście oznacza liczenie

się z poczuciem godności i wartości osobistej osób wychowywanych,

a nade wszystko z ich potrzebami psychicznymi, w tym zwłaszcza po-
trzebami bezpieczeństwa, uznania i szacunku oraz samorealizacji. Wy-

chowawcy o takim podejściu pozostawiają dzieciom i młodzieży możli-

wie szeroki zakres swobód. Unikają wymuszania posłuchu, a więc stro-

nią od narzucania czegokolwiek czy powoływania się na własny autory-
tet. Przeciwnie - starają się przekonać swych podopiecznych o tym, że

są oni w stanie sami wiele zdziałać bez wydatnej pomocy dorosłych i że

mogą okazać się użyteczni także w wielu sprawach, które dawniej leżały

wyłącznie w kompetencjach wychowawcy. Słowem, stają się dla swych

wychowanków raczej doradcami lub animatorami niż zwierzchnikami

czy przywódcami formalnymi. Przede wszystkim zaś unikają instru-
mentalnego ich traktowania.

Humanistyczne podejście wychowawców do wychowanków nadaje

o s o b l i w y s e n s p r o c e s o w i w y c h o w a n i a i w y z n a c z a w n i m

szczególną rolę zarówno tym pierwszym, jak i tym drugim. Można na-

wet powiedzieć, iż dzięki podejściu humanistycznemu wpływy wycho-

wawców i wychowanków równoważą się, a nierzadko wpływy tych

ostatnich mają wyraźną przewagę w porównaniu z siłą oddziaływań

wychowawców. W każdym razie wychowankom umożliwia się pod-

miotowe funkcjonowanie w procesie wychowania. Oznacza to, iż nie

muszą oni być zdani tylko na dorosłych. Zakłada się, że i oni mają coś
sensownego do powiedzenia, i to nie tylko we własnych sprawach. Sło-

wem, zezwala się im na samodzielne postępowanie, a więc ponoszenie

przynajmniej części odpowiedzialności za własny rozwój i wszystko to,

co dzieje się wokół nich. Wychowawcy są tego świadomi i dlatego nie

wzbraniają się przed zasięganiem u wychowanków rad czy wskazówek;

w szczególności wciągają ich do współdecydowania we wspólnych

sprawach. Nie mają też wychowankom za złe, że niekiedy wiedzą od

nich więcej.

Podmiotowość określa się również jako „...uświadomioną działalność inicjowaną i roz-

wijaną przez jednostkę według jej własnych wartości i standardów" (K. Korzeniowski i in-
ni, 1983, s. 59).

IV. Warunki skuteczności wychowania

1. Humanistyczne podejście do wychowanków

Istotnym przejawem humanistycznego podejścia wychowawców

i nauczycieli do dzieci i młodzieży jest okazywana im postawa
demokratyczna lub- inaczej - demokratyczny styl kierowania wy-

chowawczego. Polega on na okazywaniu wychowankom życzliwości
i zrozumienia, pozyskiwaniu ich zaufania i przyjaźni, a zwłaszcza

umożliwianiu wysuwania własnych pomysłów i wspólnego podejmo-

wania decyzji, a także przejawiania aktywności i samodzielności w wy-

konywaniu różnego rodzaju działań. Tak więc wychowawcy i nauczy-
ciele o postawie demokratycznej:

- nawiązują serdeczne i przyjacielskie kontakty z dziećmi i młodzie

żą, a tym samym wzbraniają się przed wyzwalaniem u nich lęku i pod

dawaniem ich często formalnej kontroli;

- stwarzają wychowankom możliwości samodzielnego rozwiązywa

nia nurtujących ich problemów, przy czym nie odmawiają im osobistej
pomocy i wsparcia;

- chętnie odwołują się do ich inicjatywy i pomysłowości;
- respektują ich zamierzenia i decyzje oraz wspólnie z nimi wykonują

niektóre czynności i zadania;

- nierzadko występują w roli równorzędnych członków kierowanego

przez siebie zespołu wychowawczego lub klasy szkolnej.

Bezsprzecznie ważnymi przejawami humanistycznego podejścia wy-

chowawców i nauczycieli do dzieci i młodzieży są takie umiejętności

psychospołeczne, jak okazywanie swej akceptacji oraz dbałość o auten-

tyczność własnych zachowań i tzw. rozumienie empatyczne (por. D. N.
Aspy i inni, 1987).

Akceptacja okazywana dzieciom i młodzieży polega na uznawaniu

ich takimi, jakimi są naprawdę, a więc bez jakichkolwiek uprzedzeń. Łączy

się z poszanowaniem ich prawa do własnej odrębności, czyli do tego, aby

mogli różnić się od dorosłych. Każdego z wychowanków uważa się za nie-

powtarzalną w swoim rodzaju istotę ludzką, stanowiącą swoisty świat

przeżyć, myśli i uczuć. Rozumiana w ten sposób akceptacja idzie w parze

z okazywaniem wychowankom zaufania, szacunku i serdeczności. Poza

tym jest trudna do pogodzenia z nadmiernym ocenianiem dzieci i młodzie-

ży lub kwalifikowaniem ich do określonej kategorii osób o przewadze cech
negatywnych, np.: trudnych, leniwych, agresywnych.

Autentyczność stanowi nade wszystko zgodność z samym so bą.

Przejawia się w postępowaniu nacechowanym szczerością i spon-

tanicznością. Zakłada się, iż wychowawca nie ma w zasadzie niczego do

ukrycia przed swymi wychowankami. Jest osobą, która ma poczucie

własnej godności i wartości jako istoty ludzkiej. Dlatego nie musi wsty-

dzić się swych błędów i niedomagań. Z drugiej jednak strony zdaje sobie

sprawę, iż autentyczność „[...] nie może [...] być rozumiana jako przyz-

wolenie na niczym nie skrępowane wyrażanie wszystkich myśli i uczuć

we wszystkich sytuacjach ani jako zachęta do robienia wszystkiego, na

co ma się ochotę" (J. Mellibruda, 1986, s. 161). Fatalną omyłką byłoby na-

gminne nakładanie przez wychowawców (także nauczycieli) przysło-
wiowej maski, a tym samym niewychodzenie nigdy z roli, jaką pełnią

z racji stereotypowo rozumianych obowiązków wychowawczych i dy-

daktycznych. Dzięki byciu sobą przez wychowawców i nauczycieli,

w tym zwłaszcza przejawianej otwartości i spontaniczności, dzieci i mło-

dzież pełniej odczuwają ich obecność jako ludzi godnych zaufania, na

których można bezwzględnie polegać.

Rozumienie empatyczne, jako przejaw humanistycznego po -

dejścia do wychowanków, oznacza zdolność ich rozumienia przez wy-

chowawców niejako od wewnątrz, czyli przez pryzmat sposobu widze-

nia przez dzieci i młodzież świata, ludzi i wartości, to jest niejako włas-

nymi ich oczami. Jest ono przeciwieństwem rozumienia oceniającego,

czyli oceniania lub komentowania poznawanych myśli i uczuć innych

osób. Rozumienie empatyczne jest równoznaczne z wczuwaniem się

przez dorosłych w wewnętrzny świat doznań i przeżyć dzieci i młodzie-

ży, tak jakby był on ich własnym światem. Dzięki temu wychowawcy

i nauczyciele są w stanie lepiej poznać i zrozumieć swych podopiecz-
nych; zaczynają też przejawiać coraz większą zdolność uczuciowego

współbrzmienia z nimi i wiele są w stanie od nich się nauczyć (por. C. R.
Rogers, 1983, s. 121-126).

Scharakteryzowane przejawy humanistycznego podejścia do wycho-

wanków stanowią pewną jego idealizację. Przeplatają się one także

z pewnymi elementami uprzedmiotowienia dzieci i młodzieży. Jest jed-

nak ważne, aby nie dopuścić do zachwiania proporcji między humani-

stycznym a instrumentalnym podejściem do wychowanków na rzecz te-
go ostatniego.

IV. Warunki skuteczności wychowania

2. Eksponowanie metod oddziaływań pośrednich

Na ogół lepsze rezultaty wychowawcze uzyskuje się w wyniku zasto-

sowania metod oddziaływań pośrednich niż oddziaływań bezpośred-

nich (por. M. Krawczyk, 1965). Takiego podziału metod wychowania

dokonuje się ze względu na pośredni lub bezpośredni udział wycho-

wawcy w wywoływaniu określonych zmian w sferze zachowań lub cech

osobowości wychowanków. Przykładem metod bezpośrednich oddzia-

ływań lub - inaczej mówiąc - metod bezpośredniego oddziaływania wy-

chowawczego, oprócz karania i nagradzania, jest stosowanie perswazji.

Perswazja skazuje na bierne wysłuchiwanie i posłuszne podporządko-

wanie się wywodom nauczycieli i wychowawców. Wychowankowie

niewiele mają do dodania ponad to, co się im przekazuje. Owszem, nie-

jednokrotnie pozostają pod silnym urokiem słów, lecz rzadko mają oka-

zję krytycznie się do nich ustosunkować. Tak więc perswazja, jako meto-

da wychowania, najczęściej ogranicza własną aktywność i samodziel-

ność dzieci i młodzieży. Nierzadko też eliminuje ich jako pełnopraw-

nych uczestników procesu wychowania.

Diametralnie różne wpływy wywierają metody oddziaływania poś-

redniego. Istota ich polega na czynnym uczestnictwie samych wycho-

wanków w inspirowanym przez wychowawców procesie wychowania.

Dzieci i młodzież nie zdają sobie sprawy, że są przedmiotem świado-

mych i celowych oddziaływań. Dzięki temu stają się coraz bardziej

aktywni i samodzielni, bardziej odpowiedzialni za własne postępowa-

nie. Zaczynają odczuwać smak osobistej niezależności i utwierdzać się

w przekonaniu, że również sami są w stanie zrobić wiele dla siebie i in-

nych. Nabierają większego zaufania do siebie samych, swych możliwoś-
ci samodzielnego pokonywania napotykanych przeszkód i tworzenia
rzeczy nowych.

Godne polecenia metody pośredniego oddziaływania wychowawcze-

go to przede wszystkim powierzanie przez wychowawców i nauczycieli

konkretnych zadań dzieciom i młodzieży oraz dawanie im dobrego

przykładu. Pierwsza z tych metod bywa nazywana metodą zadaniową,
druga - metodą modelowania (por. K. Konarzewski, 1987).

Metoda zadaniowa polega na postawieniu wychowank ów

wobec wymagań uzasadnionych z punktu widzenia sytuacji i warun-

ków, w jakich się aktualnie znajdują. Nierzadko jest ona równoznaczna

ze świadomym i celowym stwarzaniem określonych sytuacji czy okoli-

czności, które wywołują konieczność wykonywania konkretnych zadań.

Mogą one dotyczyć przygotowywania różnych imprez i uroczystości,

spotkań z ciekawymi ludźmi, wycieczek, dyskotek, zabaw lub zawodów

sportowych. W każdym razie metoda ta wymaga od dzieci i młodzieży

aktywnego i samodzielnego zaangażowania w wykonanie różnych kon-

kretnych zadań, co poprzedza zwykle wysuwanie własnych pragnień

i życzeń, pewnych stanowisk w tej samej sprawie i podejmowanie

wspólnych decyzji. Dzięki temu metoda ta w szczególny sposób przy-

czynia się do rozwijania i pogłębiania wśród wychowanków umiejętnoś-

ci współżycia i współdziałania.

Jest oczywiste, iż umiejętności praktycznych, a do nich należą rów-

nież wspomniane umiejętności współżycia i współdziałania, nie sposób

przyswoić sobie wyłącznie w drodze uczenia się werbalnego lub w wy-

niku samych tylko szczerych i dobrych chęci. Umiejętności tych należy

uczyć się, podobnie jak uczymy się pływania czy jazdy samochodem.

Z tego choćby powodu warto w wychowaniu preferować metodę zada-

niową. Uczy ona bowiem nie tylko skutecznie działać, lecz także być

użytecznym dla drugich, a niekiedy zmusza wręcz do zachowań pro-

społecznych, w sposób jednak nader dyskretny i nie wywołujący reakcji

obronnych, jak ma to często miejsce w przypadku perswazji lub odgór-

nego narzucania przez wychowawcę zadań do wykonania.

Dlatego też przy stosowaniu metody zadaniowej w sposób szczegól-

ny obowiązuje sygnalizowany wcześniej demokratyczny styl kierowania

wychowawczego. W przypadku organizowania konkretnych działań

czy zadań wychowanków można nazwać go także stylem kierowania

aktywizującego lub twórczego. Przejawia się on zwłaszcza we wzmożo-

nym współdecydowaniu, współmyśleniu, współtrosce o przebieg i wy-

niki wykonywanej pracy. Wymaga traktowania dzieci i młodzieży jako

autentycznych współpartnerów i niezawodnych pomocników „[...] pod-

czas wykonywania wspólnych zadań, a nie jako podkomendnych, który-

mi można dowolnie manipulować" (J. Szefer-Tumoszenko, 1983, s. 92).

M e t o d a d a w a n i a d o b r e g o p r z y k ł a d u , j a ko m e t o d a o d -

działywań pośrednich, bywa niekiedy nazywana również modelowa-

niem, uczeniem się przez obserwację lub naśladownictwo. Polega na
przejmowaniu przez wychowanków zachowań i postaw swych wycho-

wawców, którzy są dla nich wzorem godnym naśladowania. Pojmowa-

IV. Warunki skuteczności wychowania

3. Umiejętność porozumiewania się z wychowankami

na w ten sposób metoda stawia wysokie wymagania dorosłym, pełnią-

cym funkcję wychowawców. Zakłada się tu, iż sama osoba wychowaw-

cy jest ważniejsza w procesie wychowania niż najbardziej starannie

przemyślany system oddziaływań pedagogicznych.

Wychowankowie w różnym stopniu upodobniają się do swych wy-

chowawców i nauczycieli. Mówi się, iż skutki zastosowanej przez nich

metody modelowania układają się na linii ciągłej, przy czym na jednym

jej krańcu znajdują się zachowania identyczne lub bardzo podobne do

zachowań modela, a na drugim zachowania diametralnie różne od tam-

tych. Ale i te ostatnie zachowania przynależą do tej samej klasy lub kate-

gorii postępowania co obserwowany model. Są one zgeneralizowanymi

(uogólnionymi) wynikami modelowania. Przykładem ich może być po-
cieszanie skrzywdzonego kolegi w wyniku zaobserwowania modela

dzielącego się z innymi słodyczami (por. A. Arska-Karyłowska, 1982,

s. 11 i nast.). W wychowaniu szczególna rola przypada wynikom uogól-

nionym, dzięki nim wychowankowie znacznie poszerzają zakres pożą-

danych wychowawczo zachowań, w tym także zachowań altruistycz-

nych. Na tym głównie polega nieoceniona wartość metody dawania do-

brego przykładu. Skłania ona, szczególnie ludzi młodych, do przyswaja-

nia sobie zachowań i postaw innych osób oraz pomaga w konstruktyw-
nym reagowaniu na nieprzewidziane sytuacje i okoliczności życiowe.

Słowem - eksponowanie metod pośredniego oddziaływania wycho-

wawczego pozwala wydatnie zintensyfikować proces wychowania, na-

de wszystko zaś zapewnia wychowankom dużo większy margines nie-

zależności i samodzielności niż wówczas, gdy wychowawca odwołuje

się do metod oddziaływań pośrednich.

3. Umiejętność porozumiewania się z wychowankami

Skuteczność wpływów wywieranych przez nauczycieli i wychowaw-

ców na dzieci i młodzież w dużej mierze zależy od porozumiewania się
z nimi w formie rozmów i dyskusji, a więc wzajemnej wymiany myśli

i uczuć. Na ogół rozmowa i dyskusja nie różnią się między sobą w spo-

sób istotny. Jest to różnica raczej stopnia niż gatunku. Na przykład roz-

mowa łatwo może przybrać charakter dyskusji i odwrotnie - dyskusja

może przerodzić się w rozmowę. Zawsze jednak pozostają one obopólną

wymianą zdań na określony temat. Poza taką wymianą w dyskusji za-

chodzi konieczność wynegocjowania wspólnego stanowiska. Toteż nie
ma dyskusji tam, gdzie brak kontrowersji, czyli odmiennych punktów

widzenia w omawianych sprawach. Każda dyskusja więc jest rozmową,

lecz nie każda rozmowa ma walory dyskusji.

Na ogół przeprowadzane przez wychowawców i nauczycieli rozmo-

wy i dyskusje z dziećmi i młodzieżą przynoszą korzyści zarówno jed-

nym, jak i drugim. Wychowawcom i nauczycielom pomagają w nawią-

zywaniu bliższych kontaktów interpersonalnych ze swymi podopiecz-
nymi, w lepszym ich poznaniu i rozumieniu, a tym samym w elimino-

waniu jednostronnych i krzywdzących opinii o nich, a także w pogłębia-

niu uczuć sympatii. Wychowankowie zaś dzięki rozmowom i dysku-

sjom, jakie przeprowadzają z nimi nauczyciele i wychowawcy, zdoby-

wają wiedzę, mają możliwość kontrolowania własnego zdania ze stano-

wiskiem dorosłych, łatwiej i skuteczniej przezwyciężają osobiste kłopoty,

mogą liczyć na docenianie swych zainteresowań i potrzeb.

Tematem podejmowanych rozmów i dyskusji na dobrą sprawę może

być wszystko, czym żyją i interesują się chłopcy i dziewczęta, a także

wychowawcy i nauczyciele. Mogą to być m.in. sprawy i problemy zwią-

zane z osobistym życiem wychowanków, ich sytuacją rodzinną i szkolną,

powodzeniami i niepowodzeniami, dążeniami i pragnieniami, aktu-

alnymi wydarzeniami w kraju i świecie, audycjami telewizyjnymi i ra-

diowymi, przeczytanymi książkami lub artykułami, a także takimi za-

gadnieniami, jak normy moralne i wartości ogólnoludzkie, sens życia

i kwestie światopoglądowe.

Okazją do podejmowania rozmów i dyskusji z wychowankami jest

w istocie rzeczy każdy bezpośredni z nimi kontakt, i to na ogół niezależ-

nie od miejsca i czasu. Nie każda okoliczność w jednakowym stopniu

sprzyja przeprowadzaniu rozmów i dyskusji. Nie każda też rozmowa

i dyskusja przynoszą spodziewane wyniki. Zależy to przede wszystkim

od tego, jak wychowawca lub nauczyciel są odbierani przez swych mło-

dych rozmówców, czy dostatecznie ich akceptują, rozumieją i szanują,

czy naprawdę potrafią ich wysłuchać. Zaleca się również, aby wycho-

wawcy i nauczyciele byli zdolni do stworzenia atmosfery sprzyjającej
szczerym i swobodnym wypowiedziom wychowanków, a więc unikali

zadawania niepotrzebnych pytań, udzielania w nadmiarze rad i wskazó-

wek, traktowania niektórych tematów jako tabu i nie lekceważyli swych

rozmówców. Wymaga się także tego, aby zapewnić im pierwszeństwo

IV. Warunki skuteczności wychowania

4. Poznawanie dzieci i młodzieży

wypowiadania się i nie zapominać przy tym o umożliwieniu zwierzania

się ze swych spraw osobistych, co ma niewątpliwie znaczenie wycho-
wawcze i terapeutyczne (R. Tausch, A. M. Tausch, 1981, s. 29-116).

Zarówno rozmowa, jak i dyskusja mogą przybrać różną postać.

Szczególnie użyteczne w kontaktach dorosłych z dziećmi i młodzieżą są:

rozmowa niekierowana i dyskusja uczestnicząca.

Rozmowa niekierowana jest nastawiona g łównie na swo-

bodne i szczere wypowiedzi osób, z którymi się rozmawia. Docenia się

tu ich spontaniczność, mówienie o sprawach osobistych i koncentrowa-

nie się raczej na tym, co w nich pozytywne, niż na tym, co negatywne.

Unika się celowo naruszania sfery intymnej, sugerowania gotowych roz-

wiązań, ukazywania z uporem własnych racji, pouczania, upominania,

nadmiernego uogólniania lub interpretowania cudzych wypowiedzi na

własną korzyść (por. W. Weber, 1974, s. 32-34; S. Weinberger, 1990,
s. 66-76).

D y s k u s j a u c z e s t n i c z ą c a stanowi antytezę dyskusji przesad-

nie nadzorowanej przez wychowawcę lub nauczyciela, czyli znacznie

ograniczającej swobodne i szczere wypowiedzi wychowanków. W dys-

kusji nadzorowanej odgórnie sugeruje się temat i ustala problemy. Nie-

rzadko wymusza się wypowiedzi młodych uczestników dyskusji i nie-

jednokrotnie ujawnia się uprzedzenie do osób różniących się w poglą-

dach od stanowiska większości. Podczas dyskusji uczestniczącej wycho-

wawca czy nauczyciel nierzadko usuwa się na plan dalszy, sankcjonuje

prawo do bezwzględnie otwartego wypowiadania własnych opinii, nie

ma za złe nikomu, iż nie podziela jego stanowiska, nie waha się też od-

stępować od własnego zdania, jeśli tylko uzna, że rację mają inni.

Umiejętność porozumiewania się z dziećmi i młodzieżą przez rozmo-

wy i dyskusje ułatwia w niemałym stopniu spełnianie warunków skute-

czności wychowania.

4. Poznawanie dzieci i młodzieży

Poznawanie dzieci i młodzieży przez wychowawców i nauczycieli

ma wyraźnie charakter praktyczny. Służy wspomaganiu zarówno w roz-
woju psychicznym, jak i społecznym. Jednym z takich zaleceń jest uś-

wiadomienie sobie celu, w jakim podejmujemy się poznać swych podo-

piecznych, oraz troska o trafność i rzetelność zastosowanych sposobów

poznawania. Innymi słowy, wychowawca czy nauczyciel powinni nie
tylko mieć świadomość celu, jaki im przy tym przyświeca, lecz oriento-

wać się także, czy naprawdę poznają to, co poznać zamierzają, i z jaką

dokładnością to czynią. Ponadto istotna z metodologicznego punktu wi-
dzenia jest tzw. operacjonalizacja zmiennych, czyli bliższe skategoryzo-

wanie poznawanych zjawisk, cech, zdarzeń czy sytuacji, jakie zamierza

się poznać. Postuluje się tu konieczność w miarę dokładnego ustalenia

rejestru różnych przejawów poszukiwanej zmiennej. Ważne jest również

to, aby wystrzegać się zbyt pochopnych wniosków, a więc nie zawierzać
bezkrytycznie stosowanym przez siebie sposobom poznawania dzieci

i młodzieży.

Istnieje co najmniej kilka sposobów, jakimi mogą posłużyć się wycho-

wawcy i nauczyciele w poznawaniu chłopców i dziewcząt. Jednym
z nich jest obserwacja. Najczęściej dla celów praktycznych jest stosowa-
na o b s e r w a c j a dorywcza. Polega ona na doraźnym obserwowa-

niu dzieci i młodzieży pod względem określonych zachowań lub cech

psychicznych. Na przykład celem obserwacji może być opis przejawów
trudności wychowawczych i ustalenie ich przyczyn. W związku z tym

zaleca się utrwalać swoje spostrzeżenia dotyczące zaobserwowanych za-

chowań czy cech na luźnych kartkach, składanych do specjalnej teczki.

Zapis może obejmować takie dane, jak: nazwisko obserwowanych

wychowanków; opis ich zachowań z uwzględnieniem sytuacji i okolicz-

ności, w jakich miały one miejsce; próbę interpretacji opisanych zacho-

wań, a także ewentualne sugestie i zalecenia; nazwisko osoby, która do-

konała zapisu. Zgromadzone w ten sposób kartki mogą okazać się

źródłem wielu cennych refleksji pedagogicznych, z którymi warto by

podzielić się także z innymi wychowawcami czy nauczycielami danej
instytucji opieki i wychowania.

Cenną formą obserwacji w działalności pedagogicznej jest t e c h n i -

ka dzi enni ków obser wacyj nych. Sprowadza si ę ona do sy -

stematycznego śledzenia i opisywania faktów, zjawisk czy zdarzeń

związanych zazwyczaj z jednym tylko uczniem. Stosuje się ją przez

dłuższy czas. Opisy najczęściej mają charakter narracyjny. Technikę tę
zaleca się szczególnie w stosunku do dziewcząt i chłopców, co do któ-

rych zgłasza się najwięcej uwag czy też do których jesteśmy wyraźnie

uprzedzeni. Okazuje się bowiem, iż wielokrotna obserwacja takiego wy-
chowanka, skrupulatnie utrwalona w formie pisemnej, wpływa korzyst-

IV. Warunki skuteczności wychowania

4. Poznawanie dzieci i młodzieży

nie na coraz pełniejszą jego akceptację i zrozumienie ze strony osoby ob-

serwującej.

Niemało informacji o dzieciach i młodzieży dostarczają wypraco-

w a n i a i ankiety. Umożliwiają one przede wszystkim sondaż opinii

ogółu wychowanków o interesujących wychowawcę sprawach ważnych

z pedagogicznego punktu widzenia. Metody te różnią się między sobą

liczbą stawianych pytań lub zadań. Użyte w wypracowaniu pytanie ma
zawsze charakter otwarty, tymczasem w ankietach przewiduje się nie-

rzadko również pytania zamknięte, wymagające przeważnie odpowie-

dzi: „tak", „nie" lub „nie wiem". Zarówno w przypadku wypracowania,

jak i ankiety obowiązuje anonimowość wypowiedzi. Zapewnia ona nie

tylko ich szczerość i otwartość, lecz również umożliwia zwierzanie się ze
swych spraw osobistych, co ma znaczenie psychoterapeutyczne, pozwa-

la bowiem odreagować młodzieży nadmiar osobistych napięć psychicz-

nych i bardziej zintegrować się wewnętrznie. Posługując się wypracowa-

niami i ankietami, nigdy jednak nie możemy być całkowicie pewni „[...]

czy badani mówią o faktycznych swoich doświadczeniach, przeżyciach,

marzeniach, czy też o tym, co uważają za właściwe powiedzieć" (M. Że-
browska, 1986, s. 680).

Najprostsze w zastosowaniu są wypracowania. Poprzedza je zwykle

instrukcja, w której mówi się o przyświecającym celu oraz zapewnia

dzieci i młodzież o pełnej dyskrecji ich wypowiedzi. Wdzięcznymi tema-

tami wypracowań są m.in.: Moi rodzice i ja; Moi koledzy (koleżanki) i

ja; Mój najbliższy przyjaciel; Gdybyś spotkał złotą rybkę, to o co byś ją

poprosił?

Łatwe do wykorzystania przez wychowawców i nauczycieli są także

ankiety złożone z pytań otwartych, np.: Jak się czujesz w klasie? jakie masz
problemy? Jak sądzisz, jak się czują w klasie twoi koledzy? Jakie oni mogą

mieć problemy? (H. Rylke, G. Klimowicz, 1983, s. 108).

Trudniejsza w konstruowaniu, ale łatwa w zastosowaniu jest ankieta

złożona z pytań zamkniętych. Przykładem jej może być następujący ze-
staw twierdzeń (zamiast pytań) na temat oceny przez uczniów pracy na-

uczyciela określonego przedmiotu: Nasza pani rozpoczyna lekcję ciekawie;

Potrafi  wszystko  dobrze  wytłumaczyć;  Mówi  za  dużo  i  nie  pozwala  się
nam  wypowiedzieć;  Zezwala  nam  na  samodzielną  pracę;  Często  zadaje
nam  zadania  bez  dokładnego  wyjaśnienia,  jak  należy  je  rozwiązać;

Pozwala nam współdecydować o tym, co robić na lekcji; Poioierza nam

prace, których wykonanie sprawia nam przyjemność; Uniemożliwia nam

wykonywanie pracy w zespołach łącznie z dys-

kusją; Chwali nas, gdy poprawnie rozwiązujemy zadania. Wobec każdego

tych twierdzeń uczniowie ustosunkowują się w skali czterostopniowej:

zdecydowanie zgadzam się (++), zgadzam się (+), raczej nie zgadzam się
(-), całkowicie nie zgadzam się (--) (H. Teml, 1983, s. 259).

Wyjątkowo przydatne w praktyce pedagogicznej i łatwe w zastoso-

waniu są t e c h n i k i socjometryczne, które polegają, najogólniej

rzecz biorąc, na podawaniu przez dzieci i młodzież nazwisk swych kole-

gów i koleżanek z klasy lub grupy wychowawczej zgodnie z określony-

mi kryteriami wyboru. Kryteria te, najczęściej w postaci pytań, dotyczą

zwłaszcza żywionych przez wychowanków uczuć sympatii, uznania,

przyjaźni lub antypatii, dezaprobaty, wrogości. Spośród różnych rodza-

jów technik socjometrycznych najczęściej wymienia się technikę socjo-

metryczną J. L. Moreno oraz plebiscyt życzliwości i niechęci. Pierwsza

z nich jest klasyczną wersją tego typu technik, druga - godna polecenia -

wymaga od każdej dziewczyny i chłopca ustosunkowania się do posz-

czególnych kolegów i koleżanek z klasy czy grupy wychowawczej we-

dług następującej skali ocen: bardzo lubię (++), lubię (+), nie mam zda-

nia (0), raczej nie lubię (-), nie lubię (--). Odpowiedni znak (jak w nawia-

sach) wypisuje się przy nazwisku na sporządzonej uprzednio liście osób

z uwzględnieniem najpierw dziewczynek, a następnie chłopców w po-

rządku alfabetycznym. Technika socjometryczna J. L. Moreno przewidu-

je zgłaszanie nazwisk kolegów i koleżanek z klasy lub grupy, których

uważa się za swoich przyjaciół, dobrych organizatorów lub osoby o in-

nych szczególnych przymiotach. W tym celu można zadać takie pytania,

jak: Z kim z klasy chciałbyś bawić się w czasie wolnym od nauki? Z kim

z twojej grupy chciałbyś pojechać na wycieczkę? Kogo z klasy najmniej
lubisz? Z kim chciałbyś spędzić wakacje na statku kosmicznym? Zestaw

pytań użytych w ramach technik socjometrycznych J. L. Moreno nie
przekracza zwykle 3-5 pytań, a w przypadku dzieci w wieku przedsz-

kolnym i wczesnoszkolnym stosuje się nie więcej niż 2-3 pytania.

Niewątpliwą usługę w poznawaniu dzieci i młodzieży mogą oddać

takie techniki socjometryczne, jak: technika szeregowania rangowego

i technika „zgadnij kto?", a także obserwacja kategoryzowana, rozmowa

i wywiad, analiza wytworów dziecięcych, w tym zwłaszcza rysunków,

skale ocen, testy dydaktyczne i inne (por. A. Janowski, 1975; M. Łobocki,

1984; M. Pilkiewicz, 1973; W. Zaczyński, 1981). Warunkiem należytego
ich wykorzystania w procesie wychowywania jest staranne przygotowa-

IV. Warunki skuteczności wychowania

5. Unowocześnienie kształcenia pedagogicznego

nie wychowawców i nauczycieli do poznawania swych wychowanków.

Niezależnie jednak od przejawianej przez nas świadomości metodologi-

cznej powinniśmy stale pamiętać o tym, iż zastosowane przez nas sposo-

by poznawania dzieci i młodzieży upoważniają w zasadzie tylko do

przypuszczeń hipotetycznych, co nie wyklucza wykorzystania ich do

praktycznego zintensyfikowania oddziaływań wychowawczych.

5. Unowocześnienie kształcenia pedagogicznego

Inny istotny czynnik warunkujący efektywność wychowania stanowi

kształcenie pedagogiczne w ramach studiów przygotowujących do pra-

cy wychowawczej z dziećmi i młodzieżą. W większości uniwersytetów

i wyższych szkół pedagogicznych podaje się na ogół wiedzę gotową do

zapamiętania, to jest bez poddawania jej w jakąkolwiek wątpliwość. Na

wiedzy tej spoczywa niejednokrotnie piętno dogmatyzmu. Stanowi ona

w zasadzie jedyną lub wyraźnie wyeksponowaną podstawę sztuki wy-

chowania. W ten sposób pozbawia się studenta kształcenia pedagogicz-

nego, dzięki któremu mógłby on - poza wiedzą - zdobyć określone

umiejętności psychopedagogiczne.

Istnieje w takiej sytuacji pilne zapotrzebowanie na udoskonalenie

kształcenia pedagogicznego. Chodzi szczególnie o to, aby ucząc o nowo-
czesnych metodach działalności wychowawczej, nie zapominać, iż one

obowiązują również nauczycieli akademickich.

W związku z troską o naukową rangę przedmiotów pedagogicznych

warto dawać pierwszeństwo stwierdzeniom uzasadnionym i sprawdzo-
nym. Na temat wychowania bowiem zabierają głos niemal wszyscy. To-

też mówiąc o wychowaniu, trudno niekiedy rozgraniczyć twierdzenia

mające podstawy naukowe od twierdzeń zdroworozsądkowych. Prefe-

rowanie tych pierwszych zakłada konieczność orientowania się w ogól-
nym dorobku innych dyscyplin naukowych, co wynika także z inter-
dyscyplinarnego charakteru pedagogiki jako nauki o wychowaniu. Po-

moc w tym zakresie stanowią wyniki badań psychologicznych. Powoły-

wanie się na nie, a także na doświadczenia i stanowiska takich nauk, jak
socjologia wychowania, filozofia człowieka oraz biomedyczne podstawy

rozwoju i wychowania, nie umniejsza zasług, jakimi może poszczycić się

pedagogika współczesna. Sięganie przez nią do innych dyscyplin wzbo-
gaca dotychczasowy dorobek pedagogiki o dodatkowe twierdzenia od-
powiednio uzasadnione i sprawdzone.

Przekazywana studentom wiedza pedagogiczna - oprócz zasadności

i sprawdzalności objętych nią twierdzeń oraz prezentowania różnych
stanowisk - wymaga konkretyzacji, czyli przedstawienia na tle przykła-

dów z codziennej praktyki wychowawczej. Wówczas stanowi swoistą

egzemplifikację uogólnień teoretycznych i dezyderatów pedagogicz-

nych. Wymóg ten jest trudny do spełnienia, zwłaszcza przez nauczycieli

akademickich, którzy nigdy nie pracowali w szkole podstawowej lub

średniej ani w żadnej innej instytucji opieki i wychowania. Pewną formą

wyrównania niedosytu własnych doświadczeń z dziećmi i młodzieżą są

bezpośrednie kontakty pracowników naukowo-dydaktycznych z do-

świadczonymi nauczycielami i wychowawcami, a także własne badania

naukowe, oparte zwłaszcza na obserwacji lub eksperymencie.

Istotne z punktu widzenia efektywności kształcenia pedagogicznego

wydają się szczególnie należycie zorganizowane praktyki studentów, ich

współudział w organizowaniu zajęć dydaktycznych, podejmowane

przez nich indywidualne kontakty z dziećmi i młodzieżą oraz spotkania

z przodującymi nauczycielami lub innymi pracownikami oświaty i wy-
chowania.

Odbywane przez studentów praktyki stanowią nieodzowny składnik

procesu kształcenia pedagogicznego. Dlatego słusznie postuluje się po-

wierzanie kierowania nimi najbardziej doświadczonym nauczycielom

akademickim. Podczas praktyk studenci mają możność nie tylko zdoby-

wania ważnych doświadczeń i umiejętności praktycznych, lecz także do-

strzegania różnego rodzaju faktów, zjawisk i zdarzeń w świetle zdobytej
uprzednio wiedzy o wychowaniu. Nie bez znaczenia jest miejsce odby-

wania praktyk pedagogicznych. Pod tym względem były przydatne fun-

kcjonujące przed laty szkoły ćwiczeń. Mogłyby one i teraz stanowić ro-

dzaj poligonu, umożliwiającego studentom nabywanie niezbędnych do-

świadczeń pedagogicznych.

Postulowany współudział s t u d e n t ó w w organizowaniu za-

jęć dydaktycznych nie jest wyręczaniem się nimi przez nauczycieli aka-

demickich. Może mieć miejsce podczas każdej niemal formy kontaktu ze

studentami, nawet w ramach wykładu - przerywanego pytaniami,

wskazywaniem wątpliwości i ewentualnymi uzupełnieniami. Warto

by również prosić studentów o ocenę zajęć dydaktycznych, w jakich

uczestniczą, oraz zgłaszanie uwag i propozycji dotyczących ich uno-

wocześnienia.

IV. Warunki skuteczności wychowania

Udanym sposobem usprawnienia kształcenia pedagogicznego jest

nawiązywanie przez studentów indywidualnych kontaktów z dziećmi

i młodzieżą, zwłaszcza z osobami społecznie nieprzystosowanymi

i opóźnionymi w nauce. Kontakty takie mogą być ważnym punktem od-

niesienia w przyswajaniu i rozumieniu wiedzy pedagogicznej, szczegól-

nie wówczas, gdy są nawiązywane z poczuciem odpowiedzialności za

rozwój wychowanka, któremu na przykład pomaga się w odrabianiu le-

kcji, organizuje czas wolny lub pomaga w rozwiązywaniu różnych prob-

lemów osobistych. Podobną rolę można przypisać spotkaniom studen-

tów z przodującymi wychowawcami czy nauczycielami. Pożytek z tego

rodzaju spotkań jest tym większy, im bardziej przybierają one formę

swobodnej wymiany zdań i są próbą wynegocjowania wspólnego stano-

wiska w określonej sprawie.

Przedstawione warunki skuteczności wychowania są zaledwie częś-

cią zagadnienia. Niebagatelnymi warunkami są również: stawianie

przed dziećmi i młodzieżą odpowiednich celów, aktywizowanie ich

w działalności praktycznej, wysokie oczekiwania wychowawcy i na-
uczyciela wobec swych podopiecznych, pobudzanie ich do samowycho-
wania, okazywanie taktu pedagogicznego oraz samoocena i samokon-

trola osób zajmujących się wychowaniem i nauczaniem profesjonalnie

(por. M. Łobocki, 1985a). Są to także m.in.: uwzględnianie różnic indy-

widualnych dzieci i młodzieży (K. Kuligowska, 1975; T. Lewowicki,

1975), liczenie się z ich potrzebami psychicznymi (H. Filipczuk, 1980;
N. Han-Ilgiewicz, 1963), wykorzystanie zjawisk dynamiki grupowej

w procesie wychowania (M. Łobocki, 1985b; S. Skiba, 1980).

V. Wybrane formy pracy
wychowawczej

Współcześnie są znane różne metody i formy oddziaływań wycho-

wawczych. Trudno byłoby je wszystkie tutaj wymienić i opisać. Nie ma

zresztą w pełni przekonywającej ich klasyfikacji. Brak zgodności istnieje
nawet co do jednoznacznego rozgraniczenia metod i form wychowania.

Pierwsze to systematycznie stosowane sposoby postępowania wycho-

wawcy, zmierzające do takiego zorganizowania działalności (aktywnoś-

ci) własnej wychowanków, aby w rezultacie wywołać w ich osobowości

pożądane zmiany (W. Okoń, 1987, s. 177). Formy wychowania uważa się

niejednokrotnie za bliżej skonkretyzowane sposoby postępowania wy-

chowawczego, czyli są one bardziej szczegółowym, a niekiedy wręcz

drobiazgowym opisem metod wychowania, ukazują praktyczne ich za-

stosowanie w działalności pedagogicznej.

Przedstawione niżej formy pracy wychowawczej, ujęte w kategorie,

to podział umowny. Wydaje się, iż pozwala on zorientować się w różno-

rodności i wielości możliwych do praktycznego zastosowania sposobów
pracy wychowawczej.

1. Formy organizowania współżycia i współdziałania

Zarówno nauczyciele, jak i wychowawcy stają niejednokrotnie przed

koniecznością rozwiązywania nabrzmiałych w klasie lub grupie wycho-

wawczej problemów za pośrednictwem samych dzieci i młodzieży.

Problemy te dotyczą najczęściej niepożądanych z wychowawczego pun-

ktu widzenia przejawów współżycia i współdziałania wśród wycho-

wanków. Nie rozwiązane w porę, mogą zaciążyć na ogólnej atmosferze

wychowawczej i prowadzą konsekwentnie do dezorganizacji stosunków

V. Wybrane formy pracy wychowawczej

1. Formy organizowania współżycia i współdziałania

międzyludzkich w społeczności dziecięcej czy młodzieżowej, za którą

ponosimy, jako wychowawcy, współodpowiedzialność. Dlatego rozwią-

zanie tego rodzaju problemów jest sprawą kapitalnej wagi. Jest ono tym

skuteczniejsze, w im większym stopniu angażuje się w nie ogół klasy lub

grupy wychowawczej, z którą mamy do czynienia. Zaangażowanie takie

umożliwia zastosowanie różnych form organizowania współżycia

i współdziałania. Należą do nich formy oddziaływań werbalnych, takie

jak burza mózgów, sondaż opinii o wychowanku i technika swobod-

nych tekstów, a także formy oddziaływań niewerbalnych, na przykład
trening relaksacyjny i technika ekspresji plastycznej.

Burza mózgów, jako jedna z form oddziaływań werbalnych, po-

lega na umożliwianiu dzieciom i młodzieży zgłaszania w sposób całko-

wicie swobodny i nieskrępowany własnych pomysłów w jakiejś spra-

wie. Zakłada się przy tym świadome i celowe unikanie natychmiastowe-

go oceniania lub komentowania zgłaszanych pomysłów. Chodzi o to,

aby nie eliminować przedwcześnie pomysłów oryginalnych i wartościo-

wych, nie mieszczących się w utartych sposobach widzenia omawianych

wspólnie spraw. Zaleca się nawet podsuwanie pomysłów niefortunnych

i jałowych w nadziei, iż mogą okazać się użyteczne w warunkach życia

szkolnego lub zakładowego.

Zgodnie z zaleceniami A. F. Osborna (1953), burza mózgów może

przebiegać w trzech następujących po sobie etapach. Pierwszy stanowi

fazę wstępną, podczas której ustala się i formułuje problem, jaki pragnie

się rozwiązać, i zapoznaje się uczestników z zasadami zgłaszania pomy-

słów. Problem formułuje się w postaci ogólnego pytania, np.: jak powin-

niśmy zachowywać się na lekcji? Pytanie takie wymaga uszczegółowie-

nia przez dodatkowe pytania, odnoszące się do konkretnych okoliczności

i warunków. Można by więc kolejno zapytać o pożądane sposoby za-

chowania się podczas rozpoczęcia zajęć lekcyjnych, sprawdzania zadań
domowych lub odpytywania na stopnie, omawiania nowego tematu

i zakończenia lekcji (por. K. H. Hoover, P. M. Hollingsworth, 1975,
s. 190; 1978, s. 103). Pytania tego typu zaleca się formułować za pomocą

takich spójników, jak: gdzie, dokąd, co, dlaczego, kiedy, kto i jak. Stawia

je na ogół wychowawca, korzystając także z sugestii wychowanków. Py-

tania zapisuje się na tablicy lub udostępnia na kartkach. Z kolei podaje

się do wiadomości obowiązujące podczas burzy mózgów zasady zgła-

szania pomysłów. Postuluje się, aby:

- podawać pomysły w sposób w miarę zwięzły, bez próby ich ocenia

nia i bez jakichkolwiek krytycznych uwag;

- wypowiadać wszelkie pomysły, jakie przychodzą na myśl, zwłasz

cza te najbardziej oryginalne i fantastyczne;

- zadbać o liczbę pomysłów, ponieważ im jest ich więcej, tym wię

ksze jest prawdopodobieństwo sukcesu;

- nie ograniczać się wyłącznie do własnych pomysłów, lecz rozwijać

i modyfikować pomysły wysuwane przez innych (Z. Pietrasiński, 1975,
s. 242).

Drugi etap burzy mózgów obejmuje zgłaszanie pomysłów w związ-

ku z postawionym wcześniej problemem. Zgłasza się je ustnie, ale nie

wyklucza się formy pisemnej, jako wyniku pracy w zespołach. Pomysły

zapisane odczytuje się wobec całej klasy lub grupy wychowawczej.

Podczas trzeciego etapu burzy mózgów uczestnicy ustosunkowują

się do zgłoszonych pomysłów. Następuje to najczęściej dopiero naza-

jutrz lub później, aby dać możliwość głębszego zastanowienia się nad

ostateczną ich oceną.

Sondaż o p i n i i o wychowanku stanowi próbę uprzystę -

pnienia mu tego, co sądzą o nim jego koledzy. Przewiduje się, że dzięki

temu jest on w stanie zrekonstruować własny obraz o samym sobie

i krzywdzące go opinie, podzielane przez klasę albo grupę. Udział

w sondażu jest całkowicie dobrowolny. Może mu się poddać każdy

chłopiec i każda dziewczyna w wieku powyżej 11-12 roku życia. Wy-

klucza się tu wszelkie sankcje i zobowiązuje wszystkich do pełnej dys-

krecji na temat zgłoszonych opinii i ocen.

Sondaż taki odbywa się w czterech kolejnych etapach. W pierwszym

informuje się uczestników o ogólnych założeniach przeprowadzanego

sondażu i o jego przebiegu. W drugim uczestnicy mówią o tym, co nie

podoba się im w zachowaniu ocenianego kolegi, a w trzecim mówią

o tym, co im się w jego zachowaniu podoba. W czwartym wychowawca

wspólnie z najbardziej aktywnymi uczestnikami ustala i następnie zgła-

sza wnioski końcowe. Wnioski pozwalają na uświadomienie sobie
charakterystycznych cech ocenianego kolegi, dzięki którym da się on lu-

bić, a także jego braków i błędów, na które powinien zwrócić szczególną

uwagę. Ważne jest też zasugerowanie możliwości wspomagania go

przez grupę, a także wyrażenie przekonania ogółu jego kolegów, że nie
zawiedzie ich oczekiwań.

V. Wybrane formy pracy wychowawczej

1. Formy organizowania współżycia i współdziałania

Okazuje się, że ocenianemu koledze w rekonstruowaniu własnego

obrazu o sobie najbardziej pomagają opinie pozytywne. Dlatego też nie-

kiedy należy świadomie rezygnować z sondowania opinii negatywnych,

zwłaszcza w przypadku dzieci uznawanych za zdecydowanie nieprzy-

stosowane społecznie, a więc nadmiernie aktywne lub przesadnie bierne

(por. M. Łobocki, 1989, s. 26-30).

T echni ka sw obodn yc h t ekst ó w, zwana t a kże t echni ką

ekspresji słownej lub techniką twórczości literackiej (por. W. Frankie-

wicz, 1983) i poetyckiej (por. H. Semenowicz, 1973), umożliwia swobod-

ne wyrażanie myśli i uczuć w formie utworu pisanego oraz wspólne je-

go omówienie. W ten sposób nie tylko wychodzi się naprzeciw natural-

nej potrzebie samorodnej twórczości literackiej lub poetyckiej dzieci

i młodzieży, lecz także pozwala im odreagować wiele napięć psychicz-

nych z powodu nie rozwiązanych problemów własnych; udaje się rów-

nież lepiej poznać wychowanków. Niejednokrotnie technika swobod-

nych tekstów stanowi rodzaj autoterapii wychowanków i jest na ogół

próbą kompensacji przykrych przeżyć, jakich doznali oni w życiu ro-

dzinnym albo szkolnym. Sprzyja także rozwojowi zdolności twórczych.

Stosując tę technikę, najpierw wyjaśnia się uczestnikom zadania, za-

chęca do twórczości i uprzystępnienia jej innym. Mają to być teksty

w formie opowiadań lub wierszy na tematy dowolne lub w odpowiedzi

na „hasło wywoławcze", jak np.: „Szkoła", „Rodzina", „Przyjaciel". Te-

ksty przygotowuje się w czasie i warunkach najbardziej dogodnych dla

dzieci, a więc niekoniecznie podczas zorganizowanych specjalnie zajęć.

Z kolei wybiera się teksty najciekawsze, z uwzględnieniem nie tyle ich

wartości artystycznej, ile treści. Wybrane teksty poprawia się i uzupeł-

nia, a następnie wykorzystuje w przygotowywaniu różnego rodzaju wy-

staw, gazetek ściennych lub nagrań na taśmie magnetofonowej (por.
C. Freinet, 1976, s. 392-421).

T r e n i n g r e l a k s a c y j n y stanowi jedną z form oddziaływań nie-

werbalnych i polega na przeprowadzaniu różnych ćwiczeń w celu „[...]

zmniejszenia stanów napięcia mięśni i zmniejszenia stanów ogólnej mo-

bilizacji organizmów", czyli jest sposobem przeciwdziałania zmęczeniu

i służy szybkiej regeneracji psychicznej (S. Siek, 1986, s. 8). Są to prze-

ważnie ćwiczenia fizyczne łącznie z oddechowymi. Niekiedy stosuje się

także ćwiczenia medytacyjne. Trwają one na ogół nie dłużej niż 3-6 mi-

nut. Przykładem mogą być nagrania płytowe tekstów z ćwiczeniami

relaksacyjnymi w opracowaniu J. Aleksandrowicza i S. Cwynara (1962).
Opis ich można znaleźć także w książkach S. Grochmala (1987), S. Sieka
(1986), J. Strojnowskiego (1985) i A. Szyszko-Bohusza (1979).

W praktycznym stosowaniu treningu relaksacyjnego jest ważne, aby

zapoznać się z jego wielowiekową tradycją oraz korzystnym wpły-

wem na stan zdrowia i samopoczucie, w tym zwłaszcza odprężenie

określonych grup mięśni i redukowanie przykrych napięć emocjonal-

nych. Skuteczność zastosowania treningu relaksacyjnego zależy rów-

nież od przestrzegania obowiązujących zasad. Postulują one: utrzy-

manie ciała w wygodnej i nieruchomej pozycji; zwolnione, swobodne

i rytmiczne oddychanie; odwrócenie uwagi od bodźców zewnętrz-

nych, np. przez zmrużenie oczu i rozluźnienie ubioru; zupełne

rozluźnienie ciała w wyniku autosugestii, poczynając od bezwładu

poszczególnych grup mięśni, aż do uzyskania bezwładu całego ciała;

wyłączenie się od napływu myśli przez wzmożoną koncentrację na ja-

kimś miejscu lub przedmiocie; zaniechanie stosowania relaksu w sta-
nie nadmiernego zmęczenia lub zdenerwowania, wysokiej temperatury

ciała i po obfitym posiłku (A. Szyszko-Bohusz, 1979, s. 66 i nast.). Zwra-

ca się także uwagę na systematyczne prowadzenie ćwiczeń relaksacyj-

nych i powolne przechodzenie od stanu pełnego odprężenia do codzien-

nego rytmu życia.

Technika e k s p r e s j i p l a s t y c z n e j polega na samorzutnym

uzewnętrznianiu przez dzieci i młodzież swych przeżyć oraz wiedzy

o ludziach i świecie szczególnie za pomocą rysowania i malowania,

a także lepienia i wycinania. Wywiera ona podobnie korzystny wpływ

jak opisana wcześniej technika swobodnych tekstów.

Znane są różne wersje techniki ekspresji plastycznej. Każda z nich

rozpoczyna się na ogół od nawiązania do jakiegoś znanego bliżej wyda-

rzenia lub sytuacji, jak na przykład udział w wycieczce, a także udostę-

pnienia dziecku potrzebnych narzędzi i materiałów. Wykonane prace są

następnie przedmiotem rozmowy z ich wykonawcami o tym, co zamie-

rzali przedstawić, co się im udało lub nie, a także o tym, jakie sprawy

znalazły tam swe odbicie. Prace wykorzystuje się na wystawach albo

przekazuje rodzicom jako wyraz pamięci i wdzięczności.

Zastosowanie techniki ekspresji plastycznej - niezależnie od różnych

jej wersji (por. Ph. L. Newcomer, 1980, s. 395-397) - wymaga zindywidu-
alizowanego podejścia wychowawcy do twórczości plastycznej dzieci

V. Wybrane formy pracy wychowawczej

2. Formy organizowania czasu wolnego

i młodzieży, unikania przesadnego interpretowania wytworów plastycz-
nych i praktycznego ich wykorzystania.

Oprócz scharakteryzowanych form organizowania współżycia

i współdziałania istnieje wiele innych oddziaływań tego rodzaju. Są nimi

formy oddziaływań werbalnych, jak technika decyzji grupowej i trening

kontaktów międzyludzkich, a także formy oddziaływań niewerbalnych,
jak muzykoterapia i dramatyzacja improwizowana. Technika decyzji

grupowej stanowi próbę wywołania u dzieci i młodzieży określonych

zmian w zachowaniu w wyniku dyskusji i wspólnie podjętej decyzji.

Trening kontaktów międzyludzkich ma na celu doskonalenie umiejęt-

ności uważnego słuchania swych rozmówców i nawiązywania z nimi

otwartych kontaktów. Muzykoterapia na użytek wychowania jest próbą

wykorzystania dobroczynnego wpływu muzyki i śpiewu na psychikę

ludzką. Dramatyzacja improwizowana pozwala dzieciom na granie roli

w sposób w miarę spontaniczny, bez posługiwania się tekstem scenicz-

nym albo tylko za pomocą ogólnie zarysowanego scenariusza czy też

korzystania z tekstu scenicznego w sposób dowolny

2. Formy organizowania czasu wolnego

Wiele form pracy wychowawczej związanych jest bezpośrednio

z organizowaniem czasu wolnego dzieci i młodzieży, czyli czasu pozo-

stającego do ich dyspozycji poza pracą i zadaniami, jakie mają do wyko-

nania w rodzinie, szkole czy innej instytucji społecznej, której są człon-
kami. Formy organizowania czasu wolnego służą przede wszystkim

umożliwianiu wychowankom wypoczynku i rozrywki. Ma się tu na

myśli czynności wykonywane zgodnie z osobistymi upodobaniami dzieci

i młodzieży. Są to z reguły czynności podejmowane dobrowolnie,
sprawiające prawdziwą przyjemność i nie pociągające za sobą żadnych
sankcji.

Istnieje różnorodny repertuar form spędzania czasu wolnego, zwa-

nych również formami rekreacyjnymi. Najbardziej wyczerpujący wydaje

się podział form organizowania czasu wolnego opracowany przez

Szerszy opis przedstawionych tu skrótowo lub zaledwie zasygnalizowanych form od-

działywań werbalnych i niewerbalnych podaję w książce zatytułowanej W poszukiwaniu

skutecznych form ivychowania (1990, s. 56-133).

K. Czajkowskiego (1979). Obejmuje on cztery grupy form rekreacji, mia-
nowicie: formy rekreacji kulturalno-rozrywkowej, twórczej, fizycznej

(ruchowej) i przez działalność społeczną.

Formy r e k r e a c j i kul turalno -r ozr yw kowej mogą mi eć

charakter bierny lub czynny. Uczestnictwo bierne dzieci i młodzieży
podczas rekreacji kulturalno-rozrywkowej to oglądanie telewizji i słu-

chanie radia lub nagrań z taśmy magnetofonowej i płyt oraz czytelnic-

two książek i prasy, a także korzystanie z kina i teatru czy też zwiedza-

nie muzeów i wystaw.

W organizowaniu form rekreacji biernej obowiązuje zachowanie mię-

dzy nimi odpowiednich proporcji. Niedopuszczalne i szkodliwe jest pre-

ferowanie wyłącznie jednej z tych form, np. oglądania telewizji. Wpraw-

dzie znany jest jej wpływ na wielostronny rozwój człowieka, bogacenie

wiedzy i rozwijanie myślenia, niemniej przesiadywanie godzinami

przed telewizorem wywiera zdecydowanie złe skutki dla rozwoju dzieci

i młodzieży. Osłabia ich ogólną aktywność, uniemożliwia uczenie się

przez działanie i nabywanie doświadczeń w warunkach podejmowania

zadań, zakłóca rozkład dnia i jest przeszkodą w stosowaniu innych form

rekreacji, jak czytelnictwo książek i prasy. Słuszne są takie zarzuty pod

adresem telewizji, że upowszechnia antyspołeczne wzory zachowania,

uczy zachowań agresywnych i egoistycznych oraz upowszechnia kon-

sumpcyjny stosunek do życia (por. J. Gajda, 1981).

Ujemnym wpływom telewizji można i trzeba zapobiegać przez sele-

ktywny odbiór programów. Ważna jest wspólna wymiana ocen na te-
mat obejrzanej audycji. Odpowiedniej selekcji wymaga także słucha-
nie radia (por. J. Kubin, 1964), korzystanie z kina (por. H. Depta,

1980) i teatru (por. H. Witalewska, 1983), a także zwiedzanie
wystaw i muzeów.

Szczególne znaczenie wśród biernych form rekreacji kulturalno-roz-

rywkowej ma czytelnictwo książek i prasy. Pozytywną rolę spełniają

sprawnie funkcjonująca biblioteka i czytelnia, z otwartymi półkami, czyli

nieskrępowanym dostępem. Ważne są biblioteczka podręczna i pro-

wadzenie rozmów o przeczytanych artykułach z prasy i książkach,
szczególnie nowo wydanych pozycjach. Dobre wyniki w upowszechnia-

niu lektury daje głośne czytanie fragmentu książki i przerywanie czyta-

nia w najciekawszym miejscu; w ten sposób zachęca się do samodzielne-
go jej przeczytania.

100

V. Wybrane formy pracy wychowawczej

2. Formy organizowania czasu wolnego

101

Formy uczestnictwa czynnego w rekreacji kulturalno-rozrywkowej

obejmują gry, zabawy ruchowo-zręcznościowe, dydaktyczne, typu har-

cerskiego, towarzyskie i stolikowe, kolekcjonerstwo, a także organizo-

wanie imprez i uroczystości przy wydatnym współdziałaniu dzieci

i młodzieży. Formy tego typu umożliwiają im sprawdzenie swych umie-

jętności, praktycznej przydatności wiedzy o świecie i ludziach, a także

wyrobienia towarzyskiego. Poza tym stanowią udaną lekcję rozwijania

u chłopców i dziewcząt zachowań i postaw społecznie pożądanych,

a także wrażliwości estetycznej oraz poszerzania swych zainteresowań.

Na szczególną uwagę zasługuje organizowanie imprez i uroczystości,

najczęściej przy czynnym współudziale dzieci i młodzieży. Są to:

- imprezy towarzyskie, a więc: wieczorki taneczne, obchodzenie

imienin, spotkania z okazji Dnia Matki, Dnia Dziecka, pokazy zręczności

i mody, godziny szczerości, dyskusje na interesujące tematy;

- imprezy artystyczne, jak: wieczory baśni i bajek, inscenizacje frag

mentów książek i wierszy, teatr lalek i cieni, wieczory muzyczne i śpie
wacze;

- imprezy o charakterze obrzędowym, związane z uczczeniem trady

cji i zwyczajów; są nimi: andrzejki, mikołajki, dzielenie się opłatkiem, to
pienie Marzanny, święto pieczonego ziemniaka;

- imprezy z okazji rocznic narodowych i państwowych, jak: święto

3 Maja, rocznica zakończenia drugiej wojny światowej, święto niepodle

głości (por. H. Sowińska, 1975, s. 84 i nast.).

Niebagatelnymi formami rekreacji kulturalno-rozrywkowej są także

różnego rodzaju konkursy, spotkania z ciekawymi ludźmi, wspólne roz-

wiązywanie zagadek i krzyżówek, organizowanie wystaw.

Formy r e k r e a c j i twórczej, jako następna grupa różnych

sposobów spędzania czasu wolnego przez dzieci i młodzież, wymagają

często specjalnego wyposażenia w niezbędne narzędzia, pomoce i mate-

riały. Pozwalają dzieciom i młodzieży dowartościować się, odkryć u sie-

bie nowe możliwości i zdolności, odzyskać pewność siebie i uwierzyć, że

się jest użytecznym. Wyrabiają umiejętności manualne i kształtują po-

czucie piękna. Wszystko to ma niewątpliwe znaczenie zarówno z pun-

ktu widzenia zdrowia psychicznego, jak i przygotowania do należytego

spędzania czasu wolnego w wieku dojrzałym.

Formy rekreacji twórczej obejmują szeroki zakres różnego rodzaju za-

jęć, w tym:

- zajęcia plastyczne: rysowanie, malowanie, prace z różnych materia

łów i tworzyw, np.: robienie zabawek, lalek, kukiełek, a także szydełko
wanie, haftowanie, szycie prostej odzieży;

- zajęcia techniczne i konstrukcyjne o charakterze zabawowym albo

praktyczno-użytecznym; drobne naprawy sprzętu domowego, rowerów
i motorowerów, montowanie radioodbiornika tranzystorowego z goto
wych elementów, budowanie modeli samolotów, rakiet, okrętów, pro
dukowanie zabawek wymagających wiedzy i umiejętności z zakresu
mechaniki;

- zajęcia umuzykalniające, które polegają na organizowaniu zespo

łów śpiewaczych, tanecznych i orkiestrowych, koncertów życzeń „na ży

wo" lub nagranych na taśmie magnetofonowej, koncertów z nagrań ulu

bionego kompozytora, „polowaniu z magnetofonem" w kilkuosobo

wych zespołach w celu utrwalenia interesujących zjawisk akustycznych,

organizowaniu miniturniejów piosenek lub gry na instrumentach.

Innymi formami rekreacji twórczej są improwizacje sceniczne, nieko-

niecznie wymagające sceny w jej klasycznym rozumieniu ani też kostiu-

mów, charakteryzacji i rekwizytów. Do form tego rodzaju zalicza się

także zajęcia fotograficzne i filmowe, zajęcia związane z twórczością wy-

chowanków, np.: pisanie listów, pamiętników, wierszy; zajęcia poznaw-

cze, jak: wywiady z ciekawymi ludźmi, obserwowanie przyrody, poszu-

kiwanie rozwiązań określonych problemów za pomocą dyskusji i przez

lekturę książek.

Ważne miejsce w repertuarze form spędzania wolnego czasu zajmują

formy r e k r e a c j i fizycznej, czyli ruchowej. Są łatwe do stoso-

wania i na ogół powszechnie akceptowane przez wychowanków. Służą
nade wszystko ich zdrowiu fizycznemu i dobremu samopoczuciu. Sto-

sowanie tego rodzaju form potwierdza starożytna maksyma: „W zdro-
wym ciele - zdrowy duch". Stoją one na straży higieny psychicznej, do-

dają sił i świeżości życia, napawają optymizmem. Należą do nich głów-
nie:

- wycieczki piesze i rowerowe, autobusowe i kolejowe, kilkugodzin

ne i całodzienne; dużą atrakcję dla dzieci i młodzieży stanowią rajdy, bi
waki i kuligi (urozmaiceniem tego rodzaju form rekreacji rnogą być róż
ne konkursy, związane na przykład ze sporządzaniem szkicu terenu, na
daniem meldunku za pomocą sygnalizacji alfabetem Morse'a, budową
szałasu itp.);

102

V. Wybrane formy pracy wychowawczej

3. Formy organizowania procesu uczenia się

103

- gry i zabawy sportowe lub ćwiczenia ruchowe, np. gra w

tenisa,

dwa ognie, siatkówkę, koszykówkę, piłkę ręczną, piłkę nożną,

wyścig

kolarski, jazda na łyżwach, nartach i wrotkach, nauka pływania, strzela

nia z wiatrówki lub łuku, ćwiczenia gimnastyczne;

- zabawy ruchowe: bieżne, np. „wiewiórki w dziupli", „wilki i ow

ce", w chowanego; zabawy rzutne, np. piłka w półkolu, stójka, odbijany
w kole; skoczne, jak skakanka, wywijadlo, i zabawy z mocowaniem;

- zabawy i gry terenowe obejmujące pokonywanie przeszkód, zdoby

wanie umiejętności poruszania się i orientowania w terenie (por. A. i Z.
Wiechowie, 1986).

Istotnym uzupełnieniem omówionych form spędzania wolnego cza-

su są formy r e k r e a c j i przez d z i a ł a l n o ś ć społeczną.

Główną ich funkcją jest wyzwalanie u dzieci i młodzieży działań na

rzecz innych ludzi. Chodzi tu głównie o umożliwianie wychowankom

przyswajania postaw altruistycznych, zwłaszcza okazywania innym

swej życzliwości i przychylności. Pozbawianie dzieci takich możliwości

w czasie wolnym byłoby znacznym zubożeniem procesu wychowania,
trudnym do nadrobienia gdzie indziej.

Formami rekreacji przez działalność społeczną mogą być m.in.:

- praca na rzecz rówieśników lub młodszych od siebie potrzebują

cych pomocy lub wsparcia moralnego na przykład w nauce lub w chwi
lach rozterki duchowej i niepokoju;

- pomoc ludziom chorym, kalekim i starym, np. w formie robienia

zakupów lub oddawania im drobnych usług;

- opiekowanie się zwierzętami domowymi, łącznie z ich wyprowa

dzaniem i dbałością o czystość, dokarmianie ptaków, hodowla rybek

i roślin;

- usługi na rzecz domu, szkoły lub innej instytucji społecznej, takie

jak sprzątanie i troska o wygląd estetyczny;

- obsługa sanitarna w czasie organizowanych imprez, wycieczek, raj

dów.

Głównymi inicjatorami i kierownikami przedstawionych form rekre-

acji w warunkach optymalnych są sami wychowankowie. Jest to możli-

we dzięki zapewnieniu im współudziału w planowaniu, prowadzeniu

i ocenianiu zajęć. Wymaga to inspiracji i dyskretnego kierowania dzieć-

mi i młodzieżą, a nade wszystko partnerskiego do nich podejścia.

3. Formy organizowania procesu uczenia się

W życiu dzieci i młodzieży uczenie się zajmuje pokaźną część dnia,

jeśli włączyć w to pobyt w szkole i czas potrzebny na odrabianie lekcji.

Dla wielu uczniów uczenie się jest dużym obciążeniem, nierzadko wy-

kracza poza ich naturalne możliwości umysłowe i stanowi czynnik stre-

sogenny. Dlatego w repertuarze form pracy wychowawczej ważne miej-

sce zajmują formy organizowania procesu uczenia się na lekcjach i poza

lekcjami. Tutaj będzie mowa wyłącznie o sposobach uczenia się dzieci

i młodzieży w warunkach pracy pozalekcyjnej.

Organizując proces uczenia się, należy pamiętać o pozytywnej moty-

wacji chłopców i dziewcząt do nauki po to, aby uczenie się sprawiało im

także przyjemność, było dla nich przygodą, źródłem wiadomości zaspo-

kajających ich ciekawość. Tak rozumianej motywacji nie służy przymu-

szanie uczniów do nauki, zwłaszcza środkami represyjnymi, które z re-

guły wywołują odwrotny skutek do oczekiwanego.

Podnoszeniu pozytywnej motywacji uczenia się sprzyjają:

- pogłębianie u dzieci i młodzieży poczucia własnej wartości przez

ułatwianie zaspokajania potrzeby sukcesu, dostrzeganie i podkreślanie
przejawianych przez nich postępów w nauce, udzielanie pochwał, zwła
szcza uczniom z niepowodzeniami szkolnymi, oraz ukazywanie im do

datnich stron życia i nauki szkolnej;

- uprzyjemnianie i uatrakcyjnianie procesu uczenia się przez odwoły

wanie się do różnych innowacji pedagogicznych, organizowanie spot
kań z interesującymi ludźmi, zwiedzanie ciekawych obiektów, zakła
dów pracy, których funkcjonowanie unaocznia aktualne problemy, od
bywanie wycieczek krajoznawczych;

- starania wychowawców o ułatwianie wychowankom nabywania

wiadomości przez zapewnienie im różnego rodzaju pomocy do nauki

własnej, takich jak: podręczniki, książki, czasopisma, encyklopedie,

słowniki, taśmy lub płyty z nagraniami, urządzenia komputerowe;

- praktyczne wykorzystywanie zasobu wiedzy i umiejętności dziew

cząt i chłopców na przykład przez aranżowanie wśród nich dyskusji pa

nelowej, przygotowywanie gazetek ściennych i obiegowych, organizo

wanie konkursów i imprez o interesującej tematyce.

Innym wymogiem, jaki stawia się poprawnie przebiegającemu proce-

sowi uczenia się, jest długość czasu zużytego na naukę w zależności od

104

V. Wybrane formy pracy wychowawczej

3. Formy organizowania procesu uczenia się

105

wieku dzieci i młodzieży. Na przykład w przypadku odrabiania lekcji

zaleca się, aby praca domowa uczniów klasy I nie trwała dłużej niż pół

godziny dziennie, uczniów klasy II - nie dłużej niż 40 minut, uczniów
klasy III-IV - nie dłużej niż jedną godzinę, a uczniów klas V-VIII - od

półtorej do dwóch godzin. Dla uczniów szkoły średniej postuluje się

przeznaczenie na pracę domową około 2 godzin dziennie (J. Zborowski,
1961, s. 195-197). Zbyt wiele czasu poświęconego na naukę prowadzi

konsekwentnie do przemęczenia i - co za tym idzie - ujemnie wpływa

na procesy spostrzegania, myślenia i pamięci uczniów. Przyjmuje się, że

dziewczęta i chłopcy z wyższych klas szkoły podstawowej nie powinny

uczyć się dłużej niż 6-7 godzin dziennie, łącznie z odrabianiem zadań

domowych, a uczniowie szkół średnich - najwyżej jedną godzinę więcej
(J. Strelau, A. Jurkowski, Z. Putkiewicz, 1981, s. 363).

Niebagatelną rolę w ułatwianiu dzieciom i młodzieży procesu ucze-

nia się odgrywa zapewnienie im dobrych warunków pracy. Chodzi o to,

aby w pomieszczeniu, w którym się uczą, były: odpowiednia temperatu-
ra (18-20°C), należyte oświetlenie, spokój, ład i porządek; nade wszystko

trzeba im okazywać życzliwość i wyrozumiałość, zapewniające poczucie

bezpieczeństwa.

F o r m y o r g a n i z o w a n i a n a u k i w ł a s n e j u c z n i ó w

można podzielić z uwagi na warunki ich pracy - indywidualnej lub ze-

społowej. Pierwsze polegają na wykonywaniu pracy domowej samo-

dzielnie, bez niczyjej pomocy. Stosuje się tu najczęściej metody pamię-

ciowe, szczególnie w przypadku przyswajania informacji z podręczni-

ków i książek oraz uczenia się wierszy i języków obcych. Rzadziej jest

wykorzystywana metoda uczenia się przez rozwiązywanie problemów,

np. zadania z matematyki i fizyki lub wypracowania z języka polskiego

(por. J. Rudniański, 1967, s. 51-102).

Drugi rodzaj organizowania nauki własnej uczniów, to jest w warun-

kach pracy zespołowej, polega na odrabianiu lekcji w grupach 2-3-oso-

bowych, dobranych w sposób dobrowolny. Okazuje się on szczególnie

korzystny w przypadku uczniów mało zdolnych i o zdolnościach prze-

ciętnych (N. B. Webb, 1980). Na ogół istnieje zgodność co do tego, iż pra-

ca zespołowa także w przypadku pracy domowej uczniów:

- aktywizuje ich w poznaniu i myśleniu, pozwala zorientować się

w zasobie posiadanej wiedzy i własnych umiejętności, a także brakach

pod tym względem;

- umożliwia utrwalanie wyuczonych poprzednio wiadomości w spo

sób indywidualny;

- sprzyja ogólnemu wyrobieniu intelektualnemu, zwłaszcza krytycz

nemu nastawieniu wobec przyswajanych treści;

- uczy współżycia i współpracy, czyli wywiera konstruktywny

wpływ na rozwój społeczny dzieci i młodzieży.

Oczywiście, zespołowego odrabiania lekcji nie wolno wychowankom

narzucać. Ma ono być wynikiem odczuwanej przez dziewczęta i chło-

pców potrzeby konfrontowania zdobytych uprzednio wiadomości

w sposób indywidualny (lub na lekcjach) z zasobem wiedzy i doświad-
czeń kolegów i koleżanek z zespołu.

Zespołowe i indywidualne odrabianie lekcji nie zawsze zapewnia

spodziewane wyniki. Pewien odsetek dzieci i młodzieży wymaga

wsparcia ze strony rodziców lub nauczycieli. Forma wspomagania może

być indywidualna albo zespołowa

. Jedna i druga zmierzają do wyrów-

nywania braków wiadomości i umiejętności szkolnych uczniów, zachę-

cenia ich do nauki i przekonania o tym, że są w stanie o własnych siłach

przezwyciężyć trudności. Wywieranie wpływu na pozytywną motywa-

cję dzieci i młodzieży do nauki ma pogłębić w nich poczucie własnej

wartości, którego zachwianie jest zwykle jedną z głównych przyczyn

niepowodzeń szkolnych.

Wyjątkowe znaczenie wychowawcze mają formy pomocy zespoło-

wej. Polegają one głównie na organizowaniu tzw. zespołów wyrównaw-

czych, powstających z inicjatywy nauczycieli i wychowawców. Uczest-

niczą w nich także uczniowie wyróżniający się w nauce. Dzięki temu ucz-

niowie słabi mogą liczyć na pomoc koleżeńską uczniów wyróżniających

się, a ci ostatni mają okazję być użytecznymi dla innych. Zespói wyrów-

nawczy obejmuje nie więcej niż 7-8 dziewcząt i chłopców. Jest kierowa-

ny przez nauczyciela i koncentruje się na jednym albo dwóch przedmio-

tach, sprawiających uczniom szczególne trudności. Udział w nim jest do-
browolny.

Udzielanie pomocy indywidualnej lub zespołowej zaleca się zwłaszcza w zakresie ta-

kich przedmiotów, jak: matematyka, fizyka, chemia, języki obce (por. J. Zborowski, 1975,
s. 146).

106

V. Wybrane formy pracy wychowawczej

4. Formy wzmacniania pozytywnego i negatywnego

107

Dobre wyniki daje także udzielanie pomocy w nauce przez starszych

wiekiem uczniów. Badania dowiodły, że korzyść z takiej pomocy kole-

żeńskiej wynieśli zarówno uczniowie wspomagani, jak i uczniowie, któ-
rzy udzielali pomocy. U tych ostatnich zauważono m.in. wzrost pozio-
mu samooceny - zaufania do własnych zdolności (H. G. Ginott, 1974,
s. 183 i nast.).

Niekiedy w ramach form pomocy zespołowej tworzy się tzw. pary

partnerskie, składające się z dwojga uczniów. Razem odrabiają oni prace
domowe i są z nich jednakowo rozliczani, np. w postaci stopni szkol-

nych. Praktyka tego rodzaju okazuje się skuteczna zwłaszcza w przy-

padku uczniów przeciętnych. Osiągane z jej pomocą rezultaty - jak

twierdzą niektórzy - są zasługą w szczególności pełnienia przez każde-

go uczestnika pary partnerskiej podwójnej roli, to jest nauczyciela i ucz-
nia (H. G. Ginott, 1974, s. 185).

Warto pamiętać, że uczenie się dzieci i młodzieży jest tylko jedną

z dziedzin ich życia, że mają oni także prawo do wypoczynku i mogą
przynajmniej częściowo dysponować czasem wolnym od nauki. Cho-

dzi o to, aby nie można było powiedzieć, że „[...] uczeń to jedyny

członek naszego społeczeństwa, który nie korzysta: z dobrodziejstw

konstytucji, gwarantującej obywatelom ośmiogodzinny dzień pracy,

i zmuszany jest do znacznie dłuższego wysiłku" (A. Jaczewski i inni,
1976, s. 208).

4. Formy wzmacniania pozytywnego i negatywnego

Wychowawcy i nauczyciele spotykają się niejednokrotnie z sytuacja-

mi, które wymagają szybkiego i zindywidualizowanego podejścia do

poszczególnych chłopców i dziewcząt. Konieczność taka zachodzi naj-

częściej w odniesieniu do wychowanków przejawiających trudności

z koncentracją, nadmiernie ruchliwych, nieopanowanych, ospałych i nie-

zdecydowanych. Inaczej mówiąc, są to wychowankowie dezorganizują-

cy normalny tok zajęć. Niezawodną pomocą w wychowawczym oddzia-

ływaniu na nich mogą okazać się różne formy wzmacniania pozytywne-

go i negatywnego. Pierwsze z nich zmierzają do utrwalenia u wycho-

wanków pożądanych zachowań za pomocą pochwał i nagród, a drugie -

do unikania zachowań niepożądanych w wyniku nieprzyjemnych dla

chłopca lub dziewczyny reakcji ze strony nauczycieli.

Wśród technik wzmacniania pozytywnego wyróżnia się m.in. techni-

kę bezpośredniej gratyfikacji, technikę zawierania kontraktu i technikę
sukcesywnej gratyfikacji.

Technika bezpośredniej g r a t y f i k a c j i , nazywana również

techniką natychmiastowej gratyfikacji, polega na sygnalizowaniu wycho-

wankowi swego zadowolenia z racji poczynionych przez niego postępów
w zachowaniu albo nauce. Odbywa się to zazwyczaj przez wyrażenie po-

chwały i uznania pod jego adresem, ufne spojrzenie, nachylenie się nad

nim, lekkie dotknięcie jego ramienia lub głowy itp. Takie wzmocnienia

spełniają dwie funkcje: zwracają uwagę na poprawne wykonanie pole-

ceń i zachęcają do dalszego ich respektowania. Skuteczność owych

wzmocnień potwierdziły badania naukowe (R. V. Hali i inni, 1968).

Zastosowanie techniki bezpośredniej gratyfikacji ma szeroki zakres;

z powodzeniem może być ona używana również przez rodziców. Stosu-

jąc ją, warto pamiętać, aby pozytywnie wzmacniać zachowania rzeczy-

wiście pożądane z wychowawczego punktu widzenia, i to bezpośrednio

po ich wystąpieniu. W początkowym okresie wzmocnienia zaleca się

w przypadku każdorazowego pojawienia się pożądanych zachowań.

Z czasem jednak, w miarę coraz częstszego powtarzania się zachowań

pożądanych, należy stopniowo ograniczać wzmocnienia pozytywne,

aby chłopiec i dziewczynka przestali traktować powierzone im zadania

wyłącznie instrumentalnie, czyli jako środek zaspokajania potrzeby uz-

nania lub bycia dostrzeganym przez dorosłych. Postuluje się też rezyg-

nowanie z czasem z nagradzania materialnego, np. w formie książek,

widokówek i słodyczy, na rzecz wzmacniania społecznego, a więc po-

przez pochwały lub inne oznaki uznania o charakterze społecznym
(J. W. Walker, Th. M. Shea, 1980, s. 22-25).

Mniej znaną techniką wzmacniania pozytywnego jest technika zawie-

rania kontraktu. Zakłada ona podpisanie lub ustne zawarcie umowy

między wychowawcą i wychowankiem co do określonych jego postę-

pów w zachowaniu lub nauce. Określa zadania i obowiązki, jakie wy-

chowanek powinien spełnić, oraz warunki i sposób gratyfikacji za wyko-

nanie zobowiązań objętych umową. Umowa jest jednostronna - to zna-
czy przewiduje nagradzanie jedynie wychowanka, a w przypadku nie-

dotrzymania przez niego zobowiązań pociąga za sobą pozbawienie go

gratyfikacji bez obowiązku wynagrodzenia wychowawcy przez wycho-
wanka.

108

V. Wybrane formy pracy wychowawczej

i. Formy wzmacniania pozytywnego i negatywnego

109

Technika z a w i e r a n i a k o n t r a k t u przebiega na ogół w ten

sposób, że najpierw ustala się zobowiązania chłopca lub dziewczynki co

do poprawy w zachowaniu czy nauce, a także rodzaj gratyfikacji, do

której zobowiązują się wychowawca lub nauczyciel, jeśli wspomniane

zobowiązania zostaną spełnione. Zawarta w ten sposób umowa może

obejmować w zapisie następujące dane: nazwisko osób zawierających

umowę, czas jej realizacji, zobowiązania chłopca (dziewczynki) i wycho-
wawcy (nauczyciela) oraz ich podpisy (por. J. E. Walker, Th. M. Shea,

1980, s. 63, 67 i nast.). Z kolei następują: wykonanie zadania, do którego

zobowiązał się wychowanek, ocena wykonania i usatysfakcjonowanie

go przez wychowawcę zgodnie z warunkami umowy.

Przy zawieraniu kontraktu z chłopcem lub dziewczynką warto pa-

miętać o doświadczeniach Janusza Korczaka (1957, s. 166). Postulował

on, aby nie oczekiwać natychmiastowej, lecz stopniowej poprawy w za-

chowaniu; rozpoczynać zakład od łatwo dającej się przezwyciężyć wady

lub słabości wychowanka; nie zniechęcać się brakiem szybkiej poprawy

czy nawet pogorszeniem się zachowania dziecka; nie cieszyć się pocho-

pnie z poprawy zachowania wychowanka, ponieważ wychowywanie

jest na ogół procesem długotrwałym.

Ważne jest też, aby liczyć się przy zawieraniu kontraktu z realnymi

możliwościami spełnienia wynikających z niego zobowiązań. Celowe

wydaje się również świadome unikanie umów formułowanych w sensie

negatywnym, np. o takim brzmieniu: „Jeśli nadal będziesz spóźniał się

na posiłki, nie będziesz mógł pojechać na wycieczkę". Sformułowana

w ten sposób umowa może być odbierana przez wychowanka jako ro-

dzaj przestrogi z wszelkimi ujemnymi tego następstwami.

Jeszcze bardziej złożona w swym przebiegu niż opisana poprzednio

technika wzmacniania pozytywnego jest t e c h n i k a sukcesywnej
g r a t y f i k a c j i , która w literaturze występuje często pod nazwą

ekonomii żetonów (token economy), wzmacniania żetonowego (to-ken
system). Polega ona najpierw na wzmacnianiu określonych zachowań

za pomocą punktacji lub symbolicznych pamiątek (żetonów); następnie

otrzymane punkty lub żetony stanowią podstawę nagradzania

funkcjonalnego, np. w formie udzielenia publicznej pochwały czy po-

wiadomienia rodziców, lub nagradzania materialnego w postaci książki,

zabawki, słodyczy i innych drobnych upominków. Na przykład uczeń,

który dotychczas nie przygotowywał się starannie do lekcji z matematy-

ki, otrzymuje 1 punkt za poprawnie wykonaną pracę domową z tego

przedmiotu, a po uzyskaniu 15 lub 20 punktów bywa odpowiednio

nagrodzony. Nierzadko głównymi fundatorami nagród są rodzice.

Tego rodzaju technikę zaleca się zwłaszcza w stosunku do uczniów
nadmiernie pobudliwych (H. Quay i inni, 1967), z zaburzeniami

emocjonalnymi (K. O'Leary i W. Becker, 1967), społecznie niedosto-
sowanych (D. Meichenbaum i inni, 1968) i upośledzonych umysłowo

(J. Birnbrauer i inni, 1965), a także dzieci autystycznych i schizofrenicz-
nych.

Nieodzownym warunkiem skuteczności zastosowania techniki su-

kcesywnej gratyfikacji jest bezwzględne spełnienie złożonych chłopcu
lub dziewczynce obietnic zarówno co do rodzaju nagrody w zamian za

liczbę otrzymanych punktów czy żetonów, jak i czasu jej przekazania.

Nie bez znaczenia jest także przydzielanie punktów lub żetonów za wy-

konanie podjętych zobowiązań w zależności od trudności, jakie wycho-

wanek musi pokonać, aby zasłużyć na wyróżnienie. Podkreśla się rów-

nież, by ubiegając się o punkty (żetony), współzawodniczył on raczej

z sobą samym niż ze swymi rówieśnikami. W tym celu zabrania się po-

równywać jego powodzenie lub niepowodzenie w zachowaniu z kolega-

mi (koleżankami) z klasy czy grupy wychowawczej, do której przynale-

ży. Obowiązują tu także wszystkie warunki, jakie zasygnalizowano

w opisie dwóch poprzednich technik wzmacniania pozytywnego.

Spośród wspomnianych technik wzmacniania negatywnego na

szczególną uwagę zasługują technika szybkiej interwencji i słownego na-
pomnienia.

Technika szybkiej i n t e r w e n c j i stanowi próbę niemal

natychmiastowego reagowania wychowawcy lub nauczyciela na nie-

właściwe zachowanie chłopca czy dziewczyny, a także ogółu dzieci

i młodzieży. Chodzi tutaj o takie zachowania, jak nieuważanie lub prze-

szkadzanie ucznia na lekcji czy też ogólne niezdyscyplinowanie klasy
lub grupy wychowawczej. Reakcje nauczyciela i wychowawcy na tego

rodzaju zachowania mogą być różne. Za każdym razem jednak dzieci

i młodzież są dokładnie o nich informowane. Reakcjami takimi mogą

być: wystukiwanie długopisem o stół, wypisywanie na tablicy umow-

nych słów, np. „ratunku!", chwilowe wyłączenie się wychowawcy z za-

jęć, wygrywanie osobliwych melodii na dostępnym instrumencie czy

podniesienie ręki na znak swego niezadowolenia.

110

V. Wybrane formy pracy wychowawczej

4. Formy wzmacniania pozytywnego i negatywnego

111

Technika szybkiej interwencji zdaje egzamin zwłaszcza w przypadku

sprzeniewierzania się przez dzieci i młodzież zasadzie ładu, porządku

i karności. Skuteczność swą zawdzięcza - jak twierdzą niektórzy - prze-

konaniu wychowanków, iż stosujący ją wychowawca jest w stanie wszy-

stko zauważyć i dlatego nie warto mu się narażać. Inni sądzą, że

źródłem efektywności owej techniki jest zgodne z teorią uczenia się zja-
wisko wygaszania lub karania (por. N. Havers, 1981, s. 186 i nast.). Sku-

teczność jej potwierdziły także badania naukowe (J. S. Kounin, 1970;
F. H. Jones i W. H. Miller, 1974; F. H. Jones i R. C. Eimers, 1975).

Stosowanie techniki szybkiej interwencji wymaga spełnienia pew-

nych warunków. Podkreśla się zwłaszcza konieczność uzgadniania

z dziećmi i młodzieżą różnych sposobów reagowania na ich wycho-

wawczo niepożądane zachowania, a także odwoływanie się do niej
z umiarem i poczuciem humoru.

Podobnie skuteczną techniką wzmacniania negatywnego jest t e c h -

n i k a s ł o w n e g o napomnienia. Wbrew pozorom nie ma ona nic

wspólnego z robieniem dzieciom gorzkich wymówek lub ich łajaniem
czy molestowaniem (por. H. Gehrig i M. Geppert, 1975). Tego rodzaju

oddziaływania przynoszą z reguły skutki odwrotne do spodziewanych
(por. C. H. Madsen i inni, 1968; J. R. Gentile i inni, 1973). Technika

słownego napomnienia polega na dyskretnym i życzliwym zwracaniu

się do wychowanków w sprawie ich zachowania nie aprobowanego

przez wychowawcę czy nauczyciela. Jest to napomnienie udzielane

w tonie spokojnym i rzeczowym, a więc bez cienia sarkazmu, wynio-

słości lub mentorstwa. Nauczyciel na przykład w sytuacji nadmierne-

go rozbawienia ucznia może podejść do niego i powiedzieć mu ści-

szonym głosem, że zachowanie jego utrudnia mu prowadzenie lekcji.

Chodzi jednocześnie o to, aby nie zawstydzić kogoś wobec klasy i w pełni

uszanować jego godność osobistą (por. K. D. CLeary, K. F. Kaufman i
inni, 1970).

Technika ta jest możliwa do zastosowania zwłaszcza w przypadku,

gdy zaledwie jedno lub dwoje z dzieci w danej klasie czy grupie wycho-

wawczej przeszkadza na zajęciach, a prowadzący je wychowawca (na-
uczyciel) reprezentuje postawę demokratyczną. W skutecznym zastoso-

waniu omawianej techniki ogromną rolę odgrywa modulacja głosu, jaka

towarzyszy słownemu napomnieniu, a także jasne i wyraźne zakomuni-

kowanie wychowankowi naszych oczekiwań.

Znane są także inne techniki wzmacniania negatywnego. Na ogół jed-

nak budzą one wiele kontrowersji, podobnie zresztą jak wszelkiego ro-
dzaju formy karania w procesie wychowania. Przede wszystkim trudno

pogodzić się z przedmiotowym traktowaniem dzieci i młodzieży w pro-
cesie wychowania. Techniki te są najczęściej upozorowaniem wyników

wychowawczych; przeciwstawiają się złu raczej w sposób objawowy niż
przyczynowo-skutkowy. Zalicza się do nich min. technikę potrąconych

punktów i technikę chwilowej izolacji.

T echni ka pot rąconych punkt ów pol ega na t ym, że każd y

chłopiec i dziewczynka otrzymują po jednakowej liczbie punktów (np.

w granicach 25, 50,100 punktów), które można stracić w wyniku okreś-

lonych zachowań niepożądanych. Całkowita ich utrata pociąga za sobą

przykre dla wychowanka następstwa, np. odmawia się mu udziału

w wycieczce, imprezie sportowej lub jakimś interesującym zajęciu

o charakterze relaksacyjnym. Z odmową taką można spotkać się

w zasadzie nie dłużej niż w ciągu 24 lub najwyżej 48 godzin od chwili

ustalenia warunków związanych z utratą otrzymanych punktów.

W czasie stosowania tej techniki zaleca się również nieszczędzenie

pochwał pod adresem wychowanka, aby dać mu większą szansę wy-

trwania w swym postanowieniu, czyli zachowania jak największej liczby

punktów.

Jeszcze bardziej wątpliwa pod względem wychowawczym jest t e -

chnika chwilowej i z o l a c j i , nazywana także techniką izolacji

społecznej. Polega ona na krótkotrwałym (przeważnie nie dłuższym niż
2-3-minutowe) i uprzednio zapowiedzianym zawieszeniu chłopca lub

dziewczynki w zajęciach z powodu na przykład utrudniania ich prowa-

dzenia. Może być stosowana zwłaszcza w stosunku do dzieci w młod-

szym wieku. Samo zawieszenie w zajęciach oznacza wyłączenie z nich

dziecka przez wysłanie go poza obręb klasy czy innego pomieszczenia
lub poproszenie go do specjalnie wydzielonego stolika. Technikę tę z do-

brym na ogół skutkiem stosowano wobec dzieci nadmiernie pobudli-

wych, agresywnych i emocjonalnie związanych ze swym zespołem ró-

wieśniczym. Mało lub wcale nieskuteczna okazała się w przypadku
dzieci zahamowanych, biernych i dobrze znoszących osamotnienie. Po-

myślne wyniki zapewnia zwłaszcza stosowanie jej łącznie z technikami
wzmacniania pozytywnego (por. R. Whelan i W. Haring, 1966; H. Wal-
ker i inni, 1968; R. S. Drabman i E. Spitalnik, 1973).

112

V. Wybrane formy pracy wychowawczej

5. Formy współdziałania z rodzicami

113

Nie ulega wątpliwości, iż techniki wzmacniania pozytywnego mają

wyraźną przewagę nad technikami wzmacniania negatywnego. Te dru-

gie są złem koniecznym; każdy szanujący się wychowawca i nauczyciel

chętnie rezygnuje z nich na rzecz wzmacniania pozytywnego, jeśli tylko

warunki pracy i osobiste jego umiejętności psychopedagogiczne na to

pozwalają.

5. Formy współdziałania z rodzicami

Ważnymi formami pracy wychowawczej z dziećmi i młodzieżą są

formy współdziałania z rodzicami (por. M. Łobocki, 1985c; A. Radziwiłł,

1975). Sprawiają one, że dana instytucja opieki i wychowania nabiera chara-

kteru bardziej otwartego; staje się mniej wyizolowana w swym środowisku,
jest w stanie zintensyfikować rozwój swych wychowanków, szczególnie

pod względem moralnym, społecznym i intelektualnym, a także uatrakcyj-

nić ich pobyt u siebie. Na ogół znane są formy współdziałania z rodzicami

w ramach spotkań zbiorowych i indywidualnych. Partnerami współdzia-

łającymi z rodzicami są przeważnie nauczyciele i wychowawcy.

Współdziałanie w ramach spotkań zbiorowych może przybrać formę

spotkań roboczych, towarzyskich i spotkań z ekspertem. Najczęściej or-

ganizują je wychowawcy klas, rzadziej natomiast wychowawcy interna-

tów, świetlic szkolnych i domów dziecka. Inne instytucje opieki i wycho-

wania, jak pogotowia opiekuńcze, zakłady wychowawcze, sanatoria

i prewentoria, są w stanie zwołać je jedynie przy okazji oficjalnych od-

wiedzin rodziców.

S p o t k a n i a robocze, nazywane w szkołach wywiadówkami,

mają na ogół charakter informacyjny. Informuje się na nich rodziców

o różnych pozytywnych dokonaniach chłopców i dziewcząt, organizacji

zajęć z nimi, planach pracy wychowawczej, ciekawszych epizodach z

życia klasy czy grupy wychowawczej i różnych problemach czekających

na wspólne rozwiązanie. Zaleca się, aby część tych informacji przekazy-

wali sami wychowankowie. Wiarygodność ich podnoszą uprzystępnio-

ne rodzicom rysunki dziecięce lub inne ich wytwory, a także przygoto-
wywane specjalnie z tej okazji gazetki ścienne na temat życia szkolnego

czy zakładowego lub wystawki książek.

Podczas spotkań roboczych niejednokrotnie prowadzi się także peda-

gogizację rodziców. Udanym sposobem jej przeprowadzania jest posta-

wienie i uzasadnienie określonego problemu o treści pedagogicznej

w czasie nie dłuższym niż 10-15 minut i podjęcie dyskusji na jego temat

łącznie z jej podsumowaniem. Warto przy tym pamiętać, iż rodzice inte-

resują się szczególnie praktycznym zastosowaniem wiedzy teoretycznej;

niemal wszystko, co słyszą o rozwoju i wychowaniu chłopców i dziew-

cząt, percypują i rozumieją na tle dotychczasowych doświadczeń z włas-

nym dzieckiem oraz osobistych przeżyć z dzieciństwa i młodości
(N. Huppertz, 1979, s. 69 i nast.). Dlatego w zagajeniu i dyskusji warto

nie szczędzić konkretnych przykładów, wziętych z życia rodziny i szko-

ły, a przede wszystkim pozwolić rodzicom zabrać głos.

Ważnym uzupełnieniem spotkań roboczych są s p o t k a n i a towa-

rzyskie. Obejmują one spotkania okolicznościowe oraz spotkania

z okazji różnych uroczystości i imprez organizowanych w szkole lub ja-

kiejś innej instytucji opieki i wychowania. Spotkania okolicznościowe

odbywają się w warunkach kameralnych, nierzadko na gruncie neutral-

nym, np. w mieszkaniu rodziców lub w parku. Są najczęściej wynikiem

nieplanowanych, przypadkowych okoliczności, a niekiedy są celowo po-

dejmowane, zarówno z inicjatywy wychowawcy, jak i rodziców. Oma-

wia się na nich sprawy interesujące obie strony. Bardziej formalny chara-

kter mają spotkania z okazji uroczystości i imprez. Spotkania te przybie-

rają nierzadko postać wieczoru literackiego, wieczoru dobrych manier,

wieczorku tanecznego połączonego z częścią artystyczną, wieczoru mu-

zyki z płyt, inscenizacji, pokazu gimnastyki artystycznej, różnych kon-

kursów lub zawodów sportowych. Mogą stanowić także interesujący

przegląd umiejętności kulinarnych, krawieckich, technicznych i artysty-

cznych dzieci i młodzieży; są istotnym czynnikiem uspołecznienia chło-

pców i dziewcząt, ponieważ to od nich głównie zależy przebieg i po-

ziom zorganizowanej imprezy. Ponadto wprowadzają do życia szkolne-

go czy zakładowego nowe atrakcyjne elementy. Dla zaproszonych rodzi-

ców są niejednokrotnie dopingiem do dalszych świadczeń na rzecz

szkoły lub zakładu, a także do wzmożonej troski o własne dziecko.

Mało na ogół znanymi formami współdziałania z rodzicami w ra-

mach spotkań zbiorowych są s p o t k a n i a z ekspertem. Polegają

one przeważnie na uważnym wysłuchaniu rodziców przez psychologa,

pedagoga, prawnika, psychiatrę, lekarza lub pracownika naukowego.

Zadaniem ich jest ustosunkowanie się do omawianych przez rodziców

spraw. W spotkaniach takich bierze udział zwykle jeden ekspert, specjał-

114

V. Wybrane formy pracy wychowawczej

5. Formy współdziałania z rodzicami

115

nie w tym celu zaproszony. Skupiają one rodziców o podobnych proble-

mach wychowawczych, prawnych, zdrowotnych lub innych. Dowiadują

się oni o złożoności, a zwłaszcza o wielorakim uwarunkowaniu napot-

kanych trudności, a co za tym idzie o potrzebie indywidualnego ich po-

traktowania, bez nadmiernego pośpiechu i zniecierpliwienia. Od eksper-

ta wymaga się - poza wysłuchaniem opinii rodziców - wytworzenia at-

mosfery sprzyjającej szczerym ich wypowiedziom, odpowiadania na

stawiane pytania i ogólnego podsumowania, łącznie z zasugerowaniem

przeczytania określonej i łatwo dostępnej lektury lub nawiązania konta-
ktu z innymi jeszcze specjalistami, np. w poradni wychowawczo-zawo-

dowej czy ośrodku zdrowia.

Ważną rolę we współdziałaniu z rodzicami odgrywają formy współ-

działania indywidualnego. Należą do nich: konsultacje pedagogiczne,
wizyty domowe, prowadzenie korespondencji i rozmowy telefoniczne.

Konsultacje pedagogiczne są osobliwym sposobem prowadzenia

przez wychowawców lub nauczycieli rozmów z rodzicami na temat

nurtujących ich problemów natury wychowawczej. Mowa tu oczywiście

o tych wychowawcach i nauczycielach, którzy są dobrze przygotowani

do swego zawodu i stale pogłębiają swoją wiedzę z zakresu nauk peda

gogicznych. Niejednokrotnie potrafią oni skuteczniej udzielić porady ro

dzicom niż niejeden psycholog czy pedagog zatrudniony w poradni.

Przede wszystkim znają bliżej ich dziecko, jego sytuację rodzinną

i szkolną, potrzeby i zainteresowania. W przypadkach zaś wątpliwych

mogą poradzić się innych wychowawców i nauczycieli, a niekiedy także

osób spoza zakładu czy szkoły. Tak więc skuteczność udzielanych kon

sultacji pedagogicznych zależy od kompetencji zawodowych wycho

wawców i nauczycieli, a także od gotowości rodziców do zmiany postę
powania ze swym dzieckiem.

Nieodzownym warunkiem udanych konsultacji pedagogicznych jest

też uważne i cierpliwe wysłuchanie rodziców oraz unikanie jakichkol-

wiek pouczeń pod ich adresem. W przeciwnym razie rodzice mogą po-

czuć się zwolnieni od odpowiedzialności za rozwój i wychowanie swego

dziecka. Nie wolno więc zapominać, iż miarą skuteczności konsultacji

pedagogicznych jest właśnie przede wszystkim pogłębione poczucie

odpowiedzialności rodziców za dziecko i przekonanie ich o swych moż-

liwościach rzeczowego podejścia do niego. Tego typu osiągnięcie -
zgodnie ze stwierdzeniem P. Moora (1965, s. 439) - należy do najpięk-

niejszych przeżyć konsultanta, który świadomie przyczynia się do tego

swym milczącym i pełnym akceptacji wysłuchaniem rodziców.

Bardziej zalecanymi formami indywidualnego współdziałania z ro-

dzicami niż konsultacje pedagogiczne są wizyty domowe, składane

w rodzinie dziecka przez wychowawców. W rzeczywistości jednak

rzadko na ogół wykorzystuje się je jako formę współpracy z rodzicami.

Niektórzy podkreślają wręcz, że nikt nie ma prawa ingerować w we-

wnętrzne życie rodziny i odsłaniać przed kimkolwiek swych tajemnic

domowych. Jest w tym wiele racji i dlatego składanie wizyt domowych

jest zawsze przedsięwzięciem niezwykle subtelnym. W każdym razie

nie ma nic wspólnego z próbą wtargnięcia w intymną sferę życia rodzin-

nego ani też przeprowadzenia formalnej kontroli nad nim. Ma być jedy-

nie nawiązaniem bliższego kontaktu z rodziną w tym celu, aby poznać

lepiej sytuację rodzinną wychowanka i porozmawiać z rodzicami lub
opiekunami na jego temat. Wizyta taka trwa zazwyczaj nie dłużej niż
20-30 minut. Rodzice są o niej powiadomieni i nie zawsze wyrażają na

nią swą zgodę; wolą na przykład porozmawiać w szkole lub na terenie

innej instytucji opieki i wychowania, z którą jest związane ich dziecko.

Nie bez znaczenia jest też odpowiednie nastawienie wychowanka, które-

go rodziców pragnie się odwiedzić w domu. Podczas wizyty wycho-

wawca stara się zwrócić szczególną uwagę na pozytywne cechy ich syna

czy córki; świadomie unika wszelkich ocen negatywnych lub świadczą-

cych o nich niekorzystnie. Stale pamięta, że przebywa tam też na pra-

wach gościa i dlatego nie jest zwolniony od pewnych zachowań kurtu-
azyjnych.

Użyteczną formą indywidualnego współdziałania z rodzicami jest

również prowadzenie z ni mi korespondencj i. Korespon -

dencję prowadzi się zwłaszcza z rodzicami, z którymi bezpośredni kon-

takt jest utrudniony, np. z powodu odległości ich miejsca zamieszkania

od szkoły lub placówki opiekuńczo-wychowawczej, w której aktualnie

przebywa syn czy córka. Na ogół korespondencja z rodzicami nie jest

należycie doceniana przez wychowawców i nauczycieli. Pozostaje też

przeważnie bez odpowiedzi. Jednak warto podjąć się jej prowadzenia.

Może ona dotyczyć szczególnie dwóch zagadnień - ogólnej problematy-
ki wychowawczej i spraw osobistych wychowanka. W pierwszym przy-
padku przybiera charakter swoistego rodzaju pedagogizacji

rodziców i polega na wysyłaniu do nich powielonych fragmentów
wypowiedzi

116

V. Wybrane formy pracy wychowawczej

5. Formy współdziałania z rodzicami

117

znanych i cenionych powszechnie autorów książek pedagogicznych lub

psychologicznych albo też tekstu specjalnie napisanego przez wycho-

wawcę. Natomiast korespondencja dotycząca bezpośrednio dziecka wy-

maga dużego taktu i subtelnego wyczucia ze strony wychowawcy i na-

uczyciela. Starają się oni nie szczędzić pochwał pod adresem wycho-

wanka, a w żadnym przypadku nie dają rodzicom powodu do irytacji

czy gniewu. Okazją do korespondencji mogą być na przykład postępy

syna (córki) w zachowaniu i nauce, jakaś ważna okoliczność w życiu

szkolnym lub zakładowym, obchodzone uroczystości rodzinne lub nad-

chodzące święta.

Rzadką formą indywidualnego współdziałania wychowawców i na-

uczycieli z rodzicami są rozmowy t e l e f o n i c z n e . Przeprowadza-

nie ich może budzić pewne bardziej lub mniej uzasadnione opory. Nie-

zbędne wydają się zwłaszcza w różnych nieprzewidzianych sytuacjach,

w których zachodzi konieczność poinformowania rodziców, zasięgnię-

cia ich opinii lub pozyskania zgody w jakiejś ważnej sprawie. Powodem

telefonicznego skontaktowania się z rodzicami może być nagła nieobe-

cność dziecka w szkole, a nade wszystko wykazywanie przez niego

wyraźnych znamion poprawy w swym dotychczasowym zachowaniu.

Nie są wskazane rozmowy telefoniczne z rodzicami w chwilach zdener-

wowania wychowawcy lub jego rozżalenia z powodu ucznia czy wy-

chowanka. Nie zapominajmy, iż rozmowy takie wymagają również deli-

katności w podejściu do rodziców. Jest to jeden z podstawowych warun-

ków skuteczności współdziałania z rodzicami, zwłaszcza w ramach

spotkań indywidualnych.

Widomym i niezbędnym uwieńczeniem stosowania różnorodnych

form współdziałania z rodzicami - i to zarówno w ramach spotkań zbio-
rowych, jak i indywidualnych - jest ś w i a d c z e n i e s o b i e r ó ż -

nych usług. Dzięki temu opisane poprzednio formy współdziałania

z rodzicami nie stanowią tylko zwykłego porozumiewania się lub zgła-

szania deklaracji programowych bez pokrycia. Prowadzą konsekwen-

tnie do pewnych działań praktycznych, które na przykład na terenie

szkoły mogą przejawiać się w różnych sposobach współudziału rodzi-

ców w pracy dydaktyczno-wychowawczej z uczniami i w organizowa-

niu ich czasu wolnego, a w przypadku rodziców chorych lub znajdują-

cych się w innej trudnej sytuacji losowej - w pomaganiu w robieniu za-

kupów lub w załatwianiu niektórych pilnych spraw.

Oprócz form współdziałania nauczycieli i wychowawców z rodzica-

mi istnieją także różne formy współdziałania ze środowiskiem lokal-

nym. Są to głównie kontakty z bibliotekami, klubami, domami kultury,

zakładami pracy, poradniami wychowawczo-zawodowymi, ośrodkami

zdrowia i innymi instytucjami, a także z ogółem ludności mieszkającej

w pobliżu danej szkoły czy innej instytucji opieki i wychowania. Rozwi-

janie takiej współpracy jest w stanie uchronić dzieci i młodzież przed
szkodliwym ze wszech miar izolacjonizmem, którego skutki dają się we

znaki nie tylko im, lecz mogą okazać się uciążliwe również w znaczeniu

ogólnospołecznym.

1. Pojęcie samorządności i jej znaczenie wychowawcze

119

VI. Samorządność i samorząd
w procesie wychowania

Samorządność i samorząd pełnią ważną funkcję w procesie wycho-

wania. Z jednej strony stanowią one istotny warunek skuteczności nie-

mal wszelkich form oddziaływań wychowawczych, a z drugiej są osob-

liwymi sposobami pracy wychowawczej z dziećmi i młodzieżą. Stąd też

nikt z wybitnych pedagogów, nie wykluczając J. Korczaka i A. Kamiń-

skiego, nie pomijał w tworzonej przez siebie koncepcji pedagogicznej

spraw dotyczących bezpośrednio lub pośrednio samorządności i samo-

rządu. Świadczy to o niepomiernym wręcz znaczeniu wychowawczym,

jakie przywiązuje się tam zwłaszcza do samorządności wychowanków.

Uważa się ją za nieodzowny warunek normalnego funkcjonowania czło-

wieka w cywilizowanym świecie.

Dzięki realizowaniu idei samorządności i stwarzaniu warunków po-

wstawania autentycznie demokratycznych organów samorządowych

przygotowuje się dzieci i młodzież do rozważnego korzystania z rozsze-

rzającego się zakresu swobód obywatelskich, w tym szczególnie pono-

szenia odpowiedzialności za własne czyny.

1. Pojęcie samorządności i jej znaczenie wychowawcze

Na ogół przez samorządność dzieci i młodzieży rozumie się ich

współudział w decydowaniu o wspólnych sprawach i wykonywaniu

przez nich konkretnych działań zgodnych z podjętą wcześniej decyzją.

Mówi się też o samorządności jako zasadzie współżycia samosterują-

cych się grup społecznych. Ma się tu na myśli zasadę, „[...] według której

kształtują się reguły współżycia jednostek w grupie uczniów, nauczycieli,

polegające na posiadaniu i wykorzystywaniu uprawnień do podejmo-

wania decyzji wewnątrzgrupowych (wewnątrzklasowych), nieskrępo-

wanych możliwościach organizowania się, solidarnego występowania

w obronie interesów grupowych i względnie autonomicznego działa-

nia w obrębie oddolnie stworzonych organów samorządowych bądź
nieformalnych wspólnot rówieśniczych" (J. Radziewicz, M. Mirgos,

1988, s. 18 i nast). Nierzadko też stawia się bardziej lub mniej świado-

mie znak równości między samorządnością a samorządem.

Pomimo przysługującego samorządności dzieci i młodzieży szerokie-

go zakresu swobód i uprawnień nie wyklucza ona liczenia się z opinią

dorosłych lub możliwości zwracania się do nich o radę i pomoc.

W przeciwnym razie, w warunkach bezwzględnej swobody, samo-

rządność może przerodzić się w samowolę. Ponadto może spowodo-

wać w wyniku poniesionego fiaska nadmierne uzależnienie się od do-

rosłych, a tym samym zaniechanie wysuwania własnych inicjatyw

i podejmowania coraz to nowych działań. Stąd słusznie podporząd-

kowuje się samorządność nie „wolności absolutnej", lecz „wolności
kierowanej" (R. Toraille i inni, 1955, s. 178). Samorządności nie należy

sprowadzać wyłącznie do układu stosunków między samymi wycho-

wankami, lecz także pomiędzy nimi a ich wychowawcami. W tym

znaczeniu jest ona z jednej strony równoznaczna z rozległym zakresem
swobód i uprawnień dziewcząt i chłopców, a z drugiej nie przekreśla

dyskretnej inspiracji i wyświadczania różnych usług przez wychowaw-

ców czy nauczycieli.

Rozumiana w ten sposób samorządność w procesie wychowania

sprzyja:

- uczeniu się demokratycznych form współżycia społecznego i orga

nizowania się na zasadzie stowarzyszenia ludzi równych wobec prawa;

- kształtowaniu się postaw świadczących o gotowości do zachowań

prospołecznych, bezinteresownych świadczeń i pracy dla innych ludzi;

- głębszemu pojmowaniu odpowiedzialności moralnej, znaczenia

prawdziwego autorytetu, prawa do odrębności przekonań, tolerancji dla

innych, zdolności do empatii i rozwijania tzw. wyższych uczuć;

- zapewnieniu poczucia godności i wolności osobistej jako osób pry

watnych i jako członków grupy;

- zapewnieniu poczucia bezpieczeństwa, m.in. dzięki istnieniu me

chanizmów samoobronnych grupy wobec zagrożeń z zewnątrz (J. Ra
dziewicz, M. Mirgos, 1988, s. 20).

120

VI. Samorządność i samorząd w procesie wychowania

2. Warunki rozwijania samorządności

121

Należycie rozwijana samorządność jest skutecznym antidotum wo-

bec wszelkich tendencji do manipulowania dziećmi i młodzieżą, zmniej-

sza antagonizmy między nimi a wychowawcami; dopomaga w usuwa-

niu tzw. drugiego nurtu w życiu szkolnym lub zakładowym; ułatwia

zajmowanie przez wychowanków w miarę wysokiej pozycji w grupie,

a także pobudza do identyfikowania się z jej celami i zadaniami oraz

wyzwala u nich coraz większą aktywność i samodzielność. Istnieją także

inne korzyści płynące bezpośrednio lub pośrednio z rozwijania samo-

rządności wśród dzieci i młodzieży (por. J. Radziewicz, M. Mirgos, 1988,
s. 20 i nast.).

2. Warunki rozwijania samorządności

Rozwijanie samorządności w różnego typu instytucjach wychowują-

cych nie jest przedsięwzięciem łatwym. Świadczy o tym choćby fakt, iż

u nas zaledwie w niewielu szkołach i innych instytucjach opieki i wy-

chowania udało się zrealizować ideę samorządności w stopniu zadowa-

lającym. Trudności w rozwijaniu samorządności dzieci i młodzieży są

możliwe do przezwyciężenia dzięki humanistycznemu podejściu, a także

eksponowaniu metod oddziaływań pośrednich oraz w miarę częstemu

porozumiewaniu się z wychowankami w formie rozmów i dyskusji.
Wszystko to sprzyja powstawaniu atmosfery nasyconej wzajemnym ro-
zumieniem, życzliwością, zaufaniem, co z kolei stanowi kolejny waru-

nek rozwijania samorządności wśród dzieci i młodzieży.

Istotnymi czynnikami warunkującymi samorządność w różnych pla-

cówkach opiekuńczo-wychowawczych i szkołach są także:

- umożliwianie podejmowania zadań wyrastających z realnych sytu

acji życiowych oraz zainteresowań i potrzeb dzieci i młodzieży;

- stopniowe zwiększanie zakresu współudziału wychowanków

w decydowaniu o swoich sprawach i działaniu dla wspólnych celów;

- włączanie do samorządnej działalności całej społeczności dziecięcej

i młodzieżowej;

- dbałość o zapewnienie dynamicznego rozwoju samorządności.

Zadania sprzyjające pogłębianiu samorządności mogą dotyczyć

zorganizowania wycieczki, wieczorku rozrywkowego, dyskoteki połą-
czonej z częścią artystyczną, spotkania z ciekawymi ludźmi. Mają to być

zadania konkretne, na miarę własnych możliwości dzieci i młodzieży,

wypływające z ich osobistych zainteresowań i potrzeb. Zadania takie

wymagają szczególnego potraktowania przez nauczycieli i wychowaw-

ców, to znaczy jako pierwszoplanowych i o wyjątkowo dużym znacze-

niu wychowawczym. Rozwijaniu samorządności w instytucjach wycho-

wujących na pewno nie sprzyja zarówno narzucanie wychowankom za-

dań, których celowości nie są oni w stanie zrozumieć, jak i odgórne po-

woływanie różnych agend samorządu dziecięcego lub młodzieżowego

w celu dozorowania wykonania narzuconych zadań. Byłoby to równo-

znaczne z oczywistym reglamentowaniem poczynań przez nadanie im
zbyt formalnego i zbiurokratyzowanego charakteru. Niebezpieczeństwo
takie grozi w przypadku wymuszania na wychowankach wykonywania

zadań odpowiadających na pilne potrzeby życia społecznego, którymi

nie są oni specjalnie zainteresowani i które, na dobrą sprawę, nie zawsze

należycie rozumieją. Zadań tych nie należy bagatelizować. Warto jednak

pamiętać, aby wprowadzać je stopniowo i z reguły na kanwie zadań
emocjonalnie bliskich wychowankom.

Stopniowe z w i ę k s z a n i e z a k r e s u w s p ó ł u d z i a ł u

dzieci i młodzieży w decydowaniu o swoich sprawach oraz działaniu
dla wspólnych celów może odbywać się w trzech etapach działań samo-

rządnych. W pierwszym etapie wychowankowie biorą udział w decy-

zjach i praktycznej ich realizacji pod bezpośrednim kierunkiem wycho-

wawcy. Wtedy na ogól dalecy są jeszcze od w pełni samorządnych decy-

zji, ale niektórzy z nich nabierają przeświadczenia, iż wychowawca rze-

czywiście liczy się z ich zdaniem, z uwagą wysłuchuje zgłoszonych

przez nich opinii i ocen. Podczas drugiego etapu wychowankowie mają

możliwość podejmować decyzje także z własnej inicjatywy, a więc bez
podpowiadania czy inspiracji wychowawcy. Nadal jednak w wielu spra-

wach wyklucza się ich współudział w decyzjach, np. dotyczących kupna

sprzętu sportowego i odzieży, typowania do nagród, renowacji budyn-

ku. Trzeci etap umożliwia dzieciom i młodzieży współdecydowanie nie-

mal we wszystkich sprawach życia zakładowego czy szkolnego. Jest to

etap najtrudniej osiągalny i możliwy zwłaszcza w grupach lub klasach

złożonych z dziewcząt i chłopców w wieku powyżej 12 lat.

Warto wiedzieć, iż stopniowe zwiększanie współudziału wychowan-

ków w decydowaniu i działaniu zaczyna się od spraw łatwych, a kończy

na sprawach wielokierunkowych, długofalowych i skomplikowanych

(A. Kamiński, 1985, s. 151). Niektórzy podkreślają, że zanim zorganizuje

122

VI. Samorządność i samorząd w procesie wychowania

3. Samorząd jako zinstytucjonalizowana samorządność

123

się samorządność dzieci i młodzieży w skali całego zakładu lub szkoły,

należy zadbać o nią w obrębie poszczególnych grup czy klas. Jeszcze in-

ni są zdania, iż autentyczna samorządność jest możliwa jedynie na tere-

nie grup lub klas, a nie całej społeczności szkolnej czy zakładowej.

W ł ą c z a n i e

do samorządnej d z i a ł a l n o ś c i c a ł e j

s p o ł e c z n o ś c i d z i e c i ę c e j i młodzieżowej ma umożliwić

współudział każdego wychowanka w podejmowaniu decyzji i dzia-

łań związanych z życiem zakładowym lub szkolnym. Warunek ten

sugeruje, iż o ostatecznym profilu wszelkich działań wychowanków

nie może decydować tylko wąska ich grupa. Wszyscy mają być w pełni

świadomi swych uprawnień i poczuwać się do odpowiedzialności za

to, co dzieje się w zakładzie czy szkole. Jest to możliwe tylko przy

dopuszczeniu do podejmowania decyzji i działań wszystkich człon-

ków danej społeczności dziecięcej lub młodzieżowej. Zwraca na to

szczególną uwagę A. Kamiński (1985, s. 181). Podkreśla on korzyści

wynikające z tego rodzaju praktyki pedagogicznej. Według niego, po-

wszechny udział w decyzjach i działaniach aktywizuje jak największą

liczbę dzieci i młodzieży; umożliwia maksymalnej liczbie' chłopców

i dziewcząt przejście przez sytuację przywództwa i podporządkowania;

ujawnia, rozbudza i utrwala różnego rodzaju ich uzdolnienia; rozszerza

doświadczenia społeczne dzieci i młodzieży, a także umożliwia nabywa-

nie wielostronnych nawyków społecznego działania, pożądanych po-

staw społeczno-moralnych w różnych grupach, przy różnych okazjach

i w różnych sytuacjach.

D b a ł o ś ć o z a p e w n i e n i e d y n a m i c z n e g o r o z w o j u

s a m o r z ą d n o ś c i dzieci i młodzieży przejawia się w ciągłym ule-

pszaniu i urozmaicaniu ich działań samorządnych. Jest ważne, aby dzia-

łań tych nie ograniczać wyłącznie do pełnienia określonych funkcji, jak:

funkcja gospodarcza, dyżurnego, przewodniczącego sekcji lub sekreta-

rza samorządu. Miarą postulowanej dynamiki samorządności wycho-

wanków są doraźnie wykonywane przez nich zadania, jak przygotowy-
wanie gazetki, zorganizowanie wycieczki lub udekorowanie sali czy

świadczenie innym bezinteresownych usług. Zadań takich nie sposób

z góry zaprogramować. Nasuwa je samo życie i są one wykonywane

zwłaszcza przez osoby, które tego naprawdę pragną. Z drugiej strony

błędem byłoby jedynie bierne wyczekiwanie na tego rodzaju zadania.

Zachodzi zatem także konieczność dyskretnego podsuwania przez wy-

chowawcę różnych zadań, które mogą liczyć na powszechną akceptację
wychowanków.

Poprawne rozwijanie samorządności wśród dzieci i młodzieży - po-

mimo przestrzegania omówionych dotychczas warunków - byłoby nie-

możliwe bez zapewnienia im autentycznego, a nie jedynie formalnego

współdecydowania o swoich sprawach, a także bez wykonywania dzia-

łań samorządnych nie tyle z namowy czy nacisku wychowawcy, ile z ich

własnej woli. Niebagatelnym warunkiem realizacji idei samorządności

jest też „[...] ogólny klimat społeczny, stopień demokratyzacji społeczeń-

stwa, jego aktywność, zakres i forma decentralizacji władzy" (Z. Zaboro-
wski,1960, s. 25).

3. Samorząd jako zinstytucjonalizowana samorządność

Idea samorządności dzieci i młodzieży może być realizowana w spo-

sób nieformalny (niezorganizowany) lub w ramach ściśle określonych
form organizacyjnych. Wychowankowie podejmują wspólne decyzje

i działania poza formalną strukturą organizacyjną zakładu czy szkoły.

Współdecydują i współdziałają w obrębie nieformalnych grup ró-

wieśniczych. W drugim przypadku współudział w podejmowaniu
decyzji i wykonywaniu konkretnych działań odbywa się w warun-

kach odpowiednio zinstytucjonalizowanych, czyli w wyniku powoła-

nia różnych agend życia samorządowego. Mamy tu do czynienia z sa-

morządnością zinstytucjonalizowaną, nazywaną samorządem dzieci lub

młodzieży. Stanowi on z reguły statutową ich organizację, reprezen-

towaną przez wyłonione w sposób demokratyczny organy przedstawi-

cielskie, jak np. różnego rodzaju komisje, sekcje, rady, koła zaintereso-

wań, kluby.

Samorząd więc, jakkolwiek nie jest tożsamy z samorządnością, pozo-

staje z nią w ścisłym związku. Samorząd bowiem, który ogranicza się

wyłącznie do czysto formalnych struktur organizacyjnych, jest nieudol-

ną parafrazą samorządności. Bywa nim z reguły samorząd organizowa-

ny odgórnie lub dozorowany nadmiernie przez wychowawcę, który

zbyt natarczywie i rozlegle ingeruje w zakres spraw samorządowych.

Samorząd taki staje się najczęściej zbiurokratyzowaną machiną, nie li-

czącą się zupełnie z potrzebami i zainteresowaniami wychowanków;

demoralizuje dzieci i młodzież, uczy je dygnitarstwa i rozbudza niezdro-

124

VI. Samorządność i samorząd w procesie wychowania

3. Samorząd jako zinstytucjonalizowana samorządność

125

wą ambicję zajmowania wysokiego stanowiska bez odpowiednich kom-

petencji i należnego wkładu pracy.

Samorząd funkcjonujący zgodnie z zasadą samorządności powstaje

z reguły oddolnie, a więc z inicjatywy samych dzieci i młodzieży. Jest on

naturalnym skutkiem ich poprzednich poczynań samorządnych w wa-

runkach życia niezorganizowanego. W każdym razie nie powinno się
powoływać go wyłącznie ze względów taktycznych lub z powodu utar-

tych o nim opinii jako koniecznym i niezastąpionym czynniku w proce-

sie wychowania szkolnego czy zakładowego.

Początki organizowanych obecnie samorządów dzieci i młodzieży

sięgają przełomu XIX i XX wieku. Prawzorem ich są republiki dziecięce,

w których chłopcy i dziewczęta odpowiadali za wiele spraw. I tak - po-

wierzano im zadania związane z zakupem prowiantu i przygotowaniem

posiłków, a nade wszystko oddano w ich ręce sprawy dotyczące ładu,
porządku i karności. Niekiedy pozwalano mieszkańcom republik dzie-

cięcych w początkowej fazie organizowania ich wewnętrznego życia za-

chowywać się w sposób całkowicie niekontrolowany. Prowadziło to do

ogólnego chaosu i anarchii w danej republice. Stan taki zazwyczaj nie

trwał długo. Stanowił niezaprzeczalny argument na rzecz wprowadze-

nia odpowiednich ograniczeń w codziennym życiu wychowanków.

Działo się tak m.in. w Małej Republice (Little Commonweałth), założonej

w Anglii przez H. Lane'a, i republice powstałej z inicjatywy S. Szackiego
w Rosji, w jednej z ubogich dzielnic Moskwy.

Najbardziej popularną wśród republik dziecięcych z przełomu XIX

i XX wieku była republika założona przez W. R. George'a w USA. Nosiła

ona nazwę George Junior Republic i powstała w roku 1895. Skupiała prze-

ważnie chłopców i dziewczęta w wieku 14-19 lat, ale nie brak było

w niej także dzieci w wieku 10-13 lat i młodzieży w wieku 19-21 lat. Na-

czelną zasadą obowiązującej tam samorządności było hasło: „nic bez
pracy" (nothing without labour). Toteż członkowie republiki George'a

musieli się troszczyć o wszystkie niemal sprawy dotyczące ich najpilniej-
szych potrzeb materialno-bytowych i psychospołecznych. Struktura

organizacyjna republiki przypominała żywo wzory administracji w mia-
stach amerykańskich. Na jej czele stała rada miejska, złożona z chłopców

i dziewcząt wybranych przez ogół społeczności kolonijnej. Byli wśród

nich burmistrz i ławnicy. Republika miała nawet własną umowną monetę,

stanowiącą m.in. formę rekompensaty za wykonaną pracę. Wydawa-

no w niej także specjalne pismo „The Citizen" („Obywatel") (A. Ferriere,
1962, s. 49-53).

Koncepcje republik dziecięcych, w których dają znać o sobie zaczątki

współcześnie funkcjonujących samorządów dzieci i młodzieży, stanowiły

wyraźny wyłom w tradycyjnym sposobie myślenia pedagogicznego.

Przede wszystkim uznawały one za realne dopuszczenie dziewcząt

i chłopców do współodpowiedzialności za ich sprawy. Zerwały nieod-

wołalnie z lansowaną w dawnej pedagogice tendencją poddawania
rygorystycznej kontroli wychowanków ze strony wychowawców.

Zakładano, iż dzieci i młodzież same są w stanie organizować swe

życie na wzór świata dorosłych i jednocześnie zgodnie ze swymi potrze-

bami i zainteresowaniami. Przyjęto też, iż cele wychowawcze można
z powodzeniem realizować w warunkach koedukacji.

Punktem odniesienia w tworzeniu samorządu na terenie internatów,

domów dziecka lub szkół mogą być, oprócz przedstawionych koncepcji

pedagogicznych, także doświadczenia opisane przez takich pedagogów,
jak: A. Ferriere (1962), J. Wójcik (1960), W. Przanowski (1928), R. Tauben-

szlag (1960), J. Radziewicz (1985) i Z. Zaborowski (1960). Oczywiście,

żadna ze znanych propozycji organizowania samorządu nie nadaje się

do dosłownego powielania. Byłoby to równoznaczne z odgórnie zapro-

gramowanym samorządem i wtłaczaniem go niejako „na siłę" w ramy

ustalonych raz na zawsze form organizacyjnych, to jest bez uwzględnia-

nia osobliwych i niepowtarzalnych warunków, w jakich powstaje, a także

pomysłowości wychowanków.

Pomimo jednak dość powszechnego przekonania, iż „[...] samorządy

młodzieży nie powinny być tworzone według jednolitej recepty ani jed-

nolitego systemu" (A. Kamiński, 1985, s. 158), ugruntował się dotych-

czas pewien model ogólnozakładowego lub ogólnoszkolnego samorzą-
du. Na model ten składają się: samorządna działalność poszczególnych

grup wychowawczych lub klas szkolnych i różnego rodzaju sekcje lub

agendy życia samorządowego, a także tzw. rada dziecięca lub młodzie-

żowa czy uczniowska, zwana niekiedy zarządem samorządu ogólnoza-

kładowego lub szkolnego.

Rada dziecięca lub młodzieżowa (także uczniowska) stanowi zwykle

najwyższy organ samorządu ogólnozakładowego czy szkolnego.

W skład jej wchodzą: przewodniczący, zastępca, sekretarz i skarbnik,

wybierani w powszechnym głosowaniu. Członkami rady są grupowi

126

VI. Samorządność i samorząd w procesie wychowania

4. Przejawy samorządnej działalności wychowanków

127

lub gospodarze klas i kierownicy poszczególnych sekcji samorządo-

wych. Niekiedy powołuje się także sąd koleżeński i komisję rewizyjną.

Głównym zadaniem takiej rady jest inicjowanie i koordynowanie wszel-

kich samorządnych poczynań różnych ogniw samorządowych zakładu

lub szkoły, jak sekcje i agendy, mających szczególne znaczenie dla zmian

i ulepszeń w życiu ogółu wychowanków.

Wspomniany model samorządu ogólnozakładowego lub szkolnego

w żadnym razie nie powinien przesłaniać konieczności rozwijania autenty-

cznie samorządnej działalności dzieci i młodzieży. To znaczy nie ma być on

zwykłą jej fasadą, za którą właściwie nie dzieje się nic, co można by nazwać

samorządnością w ścisłym tego słowa znaczeniu. Praktyczne zastosowanie

tego modelu w życiu zakładowym lub szkolnym ma się przyczyniać do

ożywienia i usprawnienia samorządnej działalności wychowanków. Nie
jest to model zalecany. Byłoby to sprzeczne z wcześniej wspomnianym po-
stulatem - niewprowadzania „na siłę" jakichkolwiek wzorów organizowa-

nia działalności samorządnej. Ale nawet przy upowszechnianiu takiego

modelu możliwe są różne sposoby jego realizacji. Upowszechniany model

ma być dostosowany do poziomu dojrzałości umysłowej i społecznej wy-

chowanków, ich pomysłowości, potrzeb i zainteresowań, zaplecza mate-

rialnego i lokalowego instytucji wychowującej, a także przygotowania

pedagogicznego wychowawców i nauczycieli.

4. Przejawy samorządnej działalności wychowanków

O samorządności i samorządzie dobrze funkcjonującym można mó-

wić tylko wtedy, gdy wychowanków naprawdę nurtują jakieś problemy
i wyrażają oni gotowość wspólnego ich rozwiązania, czyli gdy przyś-

wiecają im wspólne cele i chętnie włączają się w ich realizację. Owe cele

i zadania konstytuują określone przejawy samorządnej działalności

dzieci i młodzieży. Na przykład w placówkach opiekuńczo-wychowaw-

czych mogą obejmować one:

- wspólne organizowanie warunków życia zakładowego, jak: samo

obsługa w sypialniach, jadalni i świetlicy, udział w ustalaniu jadłospisu,

planowanie wydatków, załatwianie zakupów, prowadzenie punktów

usługowych i zagospodarowanie pomieszczeń;

- troskę o dobre wyniki w nauce, czyli dbałość o właściwe urządze

nie i wyposażenie miejsc do odrabiania lekcji, przestrzeganie spokoju

w czasie nauki własnej, organizowanie pomocy koleżeńskiej w nauce,

wyzwalanie pozytywnej motywacji uczenia się, zapoznawanie się z me-

todami i higieną pracy umysłowej;

- zorganizowanie czasu wolnego przez urządzanie zabaw, imprez ar

tystycznych, wycieczek, uroczystości związanych z tradycjami zakładu,

tworzenie zespołów amatorskich, zwiedzanie muzeów, umożliwianie

oglądania sztuk teatralnych, ustalanie programu zajęć na niedziele

i święta;

- udział w życiu środowiska w formie nawiązywania kontaktów

z różnymi instytucjami i ciekawymi ludźmi, zwiedzanie interesujących

miejsc i zabytków danej miejscowości, uczestnictwo w lokalnych obcho

dach lub uroczystościach czy też różnego rodzaju pracach społecznie

użytecznych na rzecz środowiska;

- ustalanie obowiązującego trybu życia i zwyczajów w placówce, jak:

podział na grupy wychowawcze, przydział pokoi, samodzielne ich urzą

dzanie, udział w tworzeniu przepisów i zwyczajów porządkowych łącz
nie z wprowadzaniem zmian w regulaminie zakładowym i rozkładzie

dnia obowiązującym dotychczas wychowanków;

- współudział w regulowaniu współżycia w zespole oraz rozstrzyga

nie praktycznych problemów moralnych i konfliktów, czyli kształtowa

nie właściwych stosunków między chłopcami i dziewczętami, odpo

wiednich postaw wobec najmłodszych, a także właściwe współżycie

w sypialniach, ocena wykroczeń i ustalanie środków zapobiegawczych,

wyznaczanie kar i nagród;

- organizowanie spotkań dyskusyjnych na interesujące tematy,

w tym także spotkań z ciekawymi osobami, oraz organizowanie różnych

kół zainteresowań (W. Dewitz i inni, 1972, s. 126 i nast.).

Wszystkie możliwe przejawy samorządnej działalności dzieci i mło-

dzieży zarówno w ramach życia zakładowego, jak i szkolnego sprowa-

dza A. Kamiński (1985, s. 113-120) do czterech podstawowych grup:

organizowania przez młodzież najróżnorodniejszych form zaspokajania
jej potrzeb czasu wolnego - odpoczynku, rozrywki i amatorskich zajęć

kształcących; samopomocy koleżeńskiej w postaci materialnego lub mo-

ralnego „podania pomocnej dłoni" tym, którzy znaleźli się w trudnej sy-

tuacji życiowej chwilowej lub bardziej trwałej; współodpowiedzialności

młodzieży za określone działy ładu i porządku zakładowego lub szkol-
nego, co praktycznie bywa realizowane w postaci różnorodnych dyżu-

128

VI. Samorządność i samorząd w procesie wychowania

4. Przejawy samorządnej działalności wychowanków

129

rów; regulowania przez młodzież zatargów koleżeńskich, w tym także

naruszania ogólnie obowiązujących norm współżycia.

Najchętniej dzieci i młodzież angażują swe siły i możliwości w orga-

nizowanie czasu wolnego. Ta dziedzina samorządnej działalności stawia

je przed celami i zadaniami, które zwykle najpełniej odpowiadają na od-
czuwane przez nie potrzeby i są zgodne z ich zainteresowaniami. Zaleca

się, aby w początkowej fazie wdrażania wychowanków do działań sa-

morządnych rozpoczynać od organizowania czasu wolnego. Ma się tu

na uwadze działania w formie zarówno rozrywkowo-zabawowej, jak
i różnego rodzaju amatorskich zajęć kształcących.

W związku z organizowaniem przez dzieci i młodzież czasu wolnego

w postaci rozrywek i zabaw dopuszcza się je do współudziału w urzą-

dzaniu wieczorów ciekawej książki, wieczorów legend i bajek, spotkań
dyskusyjnych, dyskotek połączonych z częścią artystyczną, konkursu

tańca, ogniska, herbatki, kominka, pokazu mody, przedstawienia ama-

torskiego i kukiełkowego, konkursu gotowania. W tym celu powołuje

się często także sekcje, zwane niekiedy grupami, zespołami, komisjami.

Mogą to być sekcje: rozrywkowa, zabawowa, artystyczna, turystyczna,

krajoznawcza, sportowa, teatralna, kukiełkowa, muzyczna, dekoracyjna,

recytatorska. W ramach tych sekcji organizuje się również czas wolny

w formie amatorskich zajęć kształceniowych. Sekcje te działają często na

zasadzie kół zainteresowań. Skupiają młodzież o takich samych lub po-
dobnych zainteresowaniach i uzdolnieniach.

Istnieje ogromna różnorodność sekcji lub kół zainteresowań, odpo-

wiadających bogatym przejawom samorządnej działalności, zwłaszcza

młodzieży. Za przykład owej różnorodności niech posłużą koła zaintere-

sowań skategoryzowane przez A. Kamińskiego (1985, s. 113 i nast.):

- naukowe, a więc koło: historyków, chemików, miłośników astrono

mii, archeologów, etnografów, geologów, znawców architektury, klub

angielski lub klub ukraiński, zespół przyjaciół Afryki;

- artystyczne, takie jak: zespół gitarzystów, chór, koło recytatorskie,

koło rzeźby i malarstwa, fotograficzne, klub filmowy, miłośnicy staro

modnych tańców, koło grafików, biblioteczne;

- techniczne oraz wszelkiego rodzaju majsterkowanie, w tym min.

zespół radioamatorów, koło łączności, zespół introligatorski, klub racjo

nalizatorów domowych i szkolnych urządzeń technicznych, grupa ele

ktrotechników, koło modelarstwa lotniczego, szkolny automobilklub;

- hodowlane, tj. koło miłośników akwarium, hodowców ptaków

śpiewających, hodowców kaktusów albo storczyków, koło gołębiarzy

lub przyjaciół psiego rodu, klub sadowników;

- sportowe, obejmujące m.in. zespół koszykówki lub siatkówki, se

kcję lekkoatletyczną, grupę dżudo lub grupę pływacką, drużynę piłki

nożnej lub hokejową, klub tenisistów lub szachistów;

- krajoznawcze i turystyczne, takie jak: miłośników Gór Świętokrzy

skich lub miłośników jezior suwalskich, wędrowców pieszych lub auto

stopowiczów, zespołu kajakowego lub rowerowego, przyjaciół starego

miasta, badaczy nowych terenów przemysłowych;

- kolekcjonerów, a wśród nich kółko filatelistyczne lub numizmatycz

ne, zbieraczy laleczek w strojach ludowych lub reprodukcji malarstwa

impresjonistycznego, kolekcjonerów fotografii zabytków architektury

romańskiej lub kart pocztowych z widokami stolic europejskich, miłoś

ników płyt jazzowych lub płyt z muzyką Mozarta, zbieraczy minerałów
lub motyli.

Tworzenie sekcji lub kół zainteresowań ma miejsce nie tylko w ra-

mach organizowania przez dzieci i młodzież wolnego czasu. Można je

tworzyć także w przypadku każdej z pozostałych dziedzin samorządnej

działalności wychowanków. Na przykład przy organizowaniu samopo-

mocy koleżeńskiej można powołać sekcję naukowo-oświatową, mającą

na celu zachęcanie wychowanków do nauki szkolnej przez rozbudzanie

u nich ciekawości poznawczej i udzielanie im konkretnej pomocy przy

odrabianiu lekcji. W sytuacji aktywizowania dzieci i młodzieży w zakre-

sie współodpowiedzialności za utrzymywanie ładu i porządku w zakła-

dzie lub szkole warto uruchomić sekcję porządkowo-sanitarną. W regu-

lowaniu zatargów koleżeńskich może okazać się użyteczna sekcja do-

brych manier. Sądy koleżeńskie, nie wykluczając sądu koleżeńskiego za-

lecanego przez ]. Korczaka, wciąż czekają jeszcze na wnikliwą ocenę.

Budzą tyle samo zrozumienia, co obaw i wątpliwości. Dlatego w prze-

prowadzaniu sądów koleżeńskich obowiązują daleko idący umiar

i ostrożność co do ich celowości i skuteczności wychowawczej.

W placówkach opiekuńczo-wychowawczych znaczenie mają również

samorządne działania wychowanków związane ze sprawami bytowo-
-gospodarczymi. Działania takie można rozwijać w ramach sekcji gospo-

darczej (dbałość o urozmaicenie pożywienia, sprawne wydawanie posił-

ków), uruchamianie podręcznych kącików do prasowania i suszenia bie-

130

VI. Samorządność i samorząd w procesie wychowania

5. Niebezpieczeństwa zagrażające samorządności wychowanków

131

lizny, organizowanie krawieckich, technicznych i fryzjerskich punktów

usługowych, prowadzenie sklepiku, hodowli roślin lub zwierząt, produ-
kcji zabawek.

Samorządna działalność w ramach poszczególnych sekcji lub kół

zainteresowań bywa zazwyczaj wykonywana przez tych samych wy-

chowanków w dłuższym czasie. Nie oznacza to jednak, iż uczestnicy se-

kcji czy koła ograniczają się wyłącznie do działań wyznaczonych przez

swą stałą przynależność do nich.

Nowe sytuacje i nowe zadania to pretekst do podejmowania przez

wychowanków różnorodnych zadań i jednocześnie zaspokajanie pil-

nych oraz doraźnych potrzeb zakładu i szkoły. Potrzeby takie mogą do-

tyczyć: udekorowania świetlicy, wykonania pomocy naukowych, robie-

nia drobnych napraw, zakupu biletów do kina, zorganizowania konkur-

su czystości i porządku, zredagowania gazetki ściennej, przeprowadze-

nia sondażu opinii na temat życia zakładowego lub szkolnego.

Do zadań doraźnych zalicza się wszystkie te prace, które nie zostały

objęte powinnością dzieci i młodzieży w ramach funkcjonujących na te-

renie zakładu lub szkoły sekcji czy kół zainteresowań. Zadania te są tak

ważne z wychowawczego punktu widzenia, że warto nie rozbudowy-

wać nadmiernie struktury organizacyjnej samorządu, aby ich zupełnie

nie wykluczyć. W ogóle należy wystrzegać się zbyt usztywnionych form
organizacyjnych samorządnej działalności, pamiętając, iż ma ona w du-

żym stopniu wyrastać z życia dzieci i młodzieży, ich inicjatywy i pomy-

słowości, a także zainteresowań i aspiracji. Samorządnych działań wy-

chowanków nie sposób zaprogramować w oderwaniu od warunków,
w jakich oni żyją i pracują.

5. Niebezpieczeństwa zagrażające samorządności

wychowanków

Inicjowanie i organizowanie samorządności wśród wychowanków

należy do subtelnych i złożonych przedsięwzięć pedagogicznych. Wy-

mownym tego dowodem jest fakt, iż możemy pochwalić się wieloma

funkcjonującymi formalnie samorządami dzieci i młodzieży, choć nie-

wiele jest placówek opiekuńczo-wychowawczych i szkół, w których ma

miejsce autentyczna samorządność. Dzieje się tak m.in. z uwagi na licz-

ne niebezpieczeństwa, jakie zagrażają prawidłowemu jej rozwojowi. Na

przykład A. Kamiński (1985, s. 211-233) wyróżnił aż dziewięć niebezpie-

czeństw, jakie przeszkadzają w organizowaniu zinstytucjonalizowanej

samorządności dzieci i młodzieży. Są to:

- nadmiar podniet, czyli nadużywanie współzawodnictwa jako for

my aktywizacji samorządnej działalności;

- nadmiar aktywności i odpowiedzialności wychowanków, to jest

nieliczenie się z ich realnymi możliwościami, co odbija się niekorzystnie,

zwłaszcza na dalszym rozwoju umysłowym i społecznym dzieci;

- zaniedbywanie opieki nad samorządem ze strony wychowawcy,

szczególnie w przypadku zatargów i konfliktów powstających wśród

dzieci i młodzieży w ramach wykonywanych przez nie samorządnych

działań;

- przekształcanie się grupy działaczy samorządu w klikę, stwarzającą

jedynie pozory swej użyteczności za pomocą utrzymywania zewnętrz

nego ładu i porządku wśród podległych sobie wychowanków;

- osiąganie rzeczowych wyników kosztem strat wychowawczych,

w tym nierzadko za pomocą obietnic i przekupstwa korzyściami mate

rialnymi i niematerialnymi, aby spowodować na przykład zwycięstwo

wychowanków w olimpiadzie lub zawodach sportowych;

- nadmiar ingerencji wychowawczej ze strony wychowawcy, którego

gorliwość pedagogiczna ogranicza do minimum swobodę wyboru wy

chowanków (niebezpieczeństwo to nazywa A. Kamiński „gorsetem wy

chowawczym", podporządkowującym chłopców i dziewczęta stereoty
powym i narzucanym im wymaganiom);

- zadowalanie się doraźnymi i czysto zewnętrznymi efektami, a więc

zwykłą atrakcyjnością, zastępującą zaplanowaną, systematyczną aktyw

ność samorządu;

- niebezpieczeństwo blagi społecznej, polegającej na przynależności

do zbyt wielu ogniw życia samorządowego (wskutek czego jest to z na

tury przeważnie uczestnictwo bierne, pociągające za sobą „blagę formal

ności") i na niewyraźnym rozgraniczaniu zakresu funkcji sprawowa

nych w ramach poszczególnych ogniw samorządowych (na skutek cze

go funkcje te nachodzą na siebie, co staje się źródłem „blagi sprawoz

dawczości", przypisującej niektóre zasługi jednego ogniwa samorządo

wego wszystkim pozostałym ogniwom);

- zasklepianie się w samym sobie, wyrażające się w tendencji do

przeciwstawiania się innym grupom i społecznościom, wyrażania im

132

VI. Samorządność i samorząd w procesie wychowania

5. Niebezpieczeństwa zagrażające samorządności wychowanków

133

swej niechęci i wyizolowywania się w coraz większym stopniu od ota-

czającej wychowanków rzeczywistości społecznej.

Zasygnalizowane niebezpieczeństwa zagrażające samorządności wy-

chowanków ewidentnie wskazują na to, że winę za nie ponoszą wycho-

wawcy, którzy bądź to przesadnie ingerują w życie wychowanków (ce-

niąc zbyt wysoko własny autorytet), bądź też za bardzo im zawierzają

lub po prostu nie są zainteresowani ich samorządną działalnością (co

może niekiedy świadczyć o lekceważeniu obowiązków służbowych).

Nie oznacza to, iż w przypadku źle funkcjonującego samorządu, a więc

w sytuacji niedostatku lub braku samorządnej działalności wychowan-

ków, mamy do czynienia wyłącznie ze złą wolą wychowawców czy też

z ich niewłaściwym przygotowaniem do pracy, której celem jest rozwija-

nie samorządności. Praca ta jest złożona, wymaga dużej inwencji peda-

gogicznej i zaangażowania ze strony wychowawcy (por. A. Lewin, 1966,

s. 190). Nie każdy wychowawca musi podejmować ją za wszelką cenę.

Najgorzej dzieje się wówczas, gdy podejmuje się jej wychowawca, który

nie zdaje sobie sprawy, że samorządna działalność pod szyldem formal-

nie działającego samorządu może okazać się jedynie czystą fikcją, mającą

niewiele wspólnego z prawdziwym współudziałem w organizowaniu

życia zakładowego lub szkolnego.

Z pozorami samorządnej działalności wychowanków spotykamy się

zwłaszcza wtedy, gdy lekceważy się podstawowe wymagania, nieod-

zowne w prawidłowym jej rozwoju. Upozorowaniem są często czysto

zewnętrzne oznaki rzekomego funkcjonowania samorządu w formie do-

konanego wyboru przewodniczącego, sekretarza i skarbnika. Dzieje się

tak, gdy wyboru tego dokonuje się w chwili najmniej odpowiedniej, to

jest w sytuacji, w której wychowankowie nie mają jeszcze rozbudzonej

potrzeby włączania się aktywnie w samorządne działania. Przedwczes-

ny wybór jest niebezpieczny i z tego powodu, że grozi zmonopolizowa-

niem samorządnej działalności w ręku jedynie garstki wychowanków.

To z kolei „[...] w konsekwencji musi - jak pisze A. Kamiński (1985,
s. 224) - doprowadzić do oderwania się aktywistów od koleżeńskiego

ogółu, a więc do procesów sprzyjających kształtowaniu się aktywu w si-

twę".

Wszelka samorządna działalność nie znosi żadnych pozorów. Błę-

dem jest na przykład przekonywanie wychowanków, iż to oni jedynie

sprawują władzę w zakładzie czy szkole. Pełnia władzy nie przysługuje

nawet wybranym przez ogół reprezentantom samorządu. Jest bowiem

oczywiste, że główną odpowiedzialność za całokształt życia zakładowe-
go i szkolnego ponoszą wychowawcy. W związku z tym warto pamię-

tać, iż „[...] cała organizacja - na co słusznie zwraca uwagę A. Ferriere
(1962, s. 148 i nast.) - która tylko pozornie będzie się opierać na pełno-

mocnych delegatach, jest tylko trikiem zmuszającym do wykonywania

pańszczyzny i ona niezawodnie upadnie [...]".

Niebezpieczeństwem i zarazem kardynalnym błędem w rozwijaniu

samorządności wśród wychowanków jest pochopne i zbyt usztywnione

wykorzystanie ich do utrzymania zewnętrznej karności w zakładzie
i szkole. Polega to często na obarczaniu ich obowiązkiem sprawowania

formalnego nadzoru w postaci dyżurów o daleko idących uprawnie-

niach. Zwyczaj taki pogłębia wzajemną nieufność wychowanków i uczy

ślepego podporządkowywania się silniejszemu. Wypływające stąd ko-

rzyści wychowawcze są raczej opłakane, ponieważ w sytuacji formalne-

go nadzoru nie ma miejsca na postępowanie umotywowane pobudkami

wyższymi. W ramach inicjowania i organizowania samorządności

w placówkach opiekuńczo-wychowawczych i szkołach powinno się
przede wszystkim „[...] rozwijać rozumienie społeczne młodych obywa-
teli - pisze A. Ferriere (1962, s. 150) - którzy nie będą potrzebowali nad-

zoru. A okaże się to daleko lepsze niż tworzenie grona dozorców".

Samorządność dzieci i młodzieży nie może być związana z jedną tyl-

ko dziedziną życia zakładowego i szkolnego. Wtedy bowiem mogą oni

nabrać błędnego przekonania, iż człowiek może działać jako jednostka

autonomiczna, wolna od zewnętrznej manipulacji tylko w ściśle wyzna-

czonych granicach. W ten sposób zredukowano by ideę samorządności

prawdopodobnie jedynie do wąskiego zakresu.

W rozwijaniu samorządności wśród dzieci i młodzieży nie ma też

chyba nic bardziej szkodliwego niż okazywana przez wychowawców

dbałość o raz na zawsze ustaloną strukturę organizacyjną samorządu, to

jest bez usiłowania wprowadzenia dalszych zmian i ulepszeń. Właściwie

rozwijana samorządność wymaga nieustannej weryfikacji podejmowa-

nych przez wychowawców działań, czyli:

- ulepszania form działania, gdy tylko dostrzegają oni celowość

zmian;

- tworzenia nowych form i komórek organizacyjnych, jeśli ujawnią

się wśród wychowanków nowe zainteresowania i potrzeby;

134

VI. Samorządność i samorząd w procesie wychowania

- zrezygnowania z form i komórek organizacyjnych, które nie odpo-

wiadają zainteresowaniom i potrzebom, a próby ich ożywienia nie dają

wyników (A. Kamiński, 1985, s. 159).

Innym jeszcze niebezpieczeństwem zagrażającym samorządności

wychowanków jest zamykanie ich samorządnej działalności wyłącznie

w kręgu spraw zakładowych lub szkolnych. Chodzi o to, aby działalność

tę powiązać również z szerszą rzeczywistością społeczną niż grupa wy-

chowawcza albo klasa szkolna czy też cała społeczność dziecięca i mło-

dzieżowa danej instytucji opieki i wychowania. Niemniej w początkowej
fazie rozwijania samorządności dobrze jest ograniczać się do działań

mających na uwadze zwłaszcza zaspokajanie potrzeb najbliższej wycho-

wankowi grupy wychowawczej, aby z czasem objąć nimi również inne

grupy i klasy, wreszcie cały zakład czy szkołę. Z kolei można podjąć się

takich działań także w środowisku.

Dodatkowym niebezpieczeństwem może być również nieliczenie się

z opinią dzieci i młodzieży w różnych sprawach, a więc bagatelizowanie

ich upodobań i możliwości, czyli tego, co naprawdę chcą i mogą zrobić.
Aby temu zapobiec, pedagodzy proponują częściej - niż praktykuje się

to na co dzień - rozmawiać z wychowankami, aranżować wśród nich

dyskusje, zwoływać spotkania samorządne (znane pod nazwą technik

wychowawczych), a także podejmować próby zobiektywizowanego po-
znawania dzieci i młodzieży.

VII. Współzawodnictwo i współdziałanie
w procesie wychowania

Współzawodnictwo i współdziałanie stanowią poważny problem

wychowawczy, który może być rozpatrywany zarówno w płaszczyźnie

osobliwych form oddziaływań na dzieci i młodzież, jak i szczególnych

uwarunkowań skuteczności pracy wychowawczej. Jak dotychczas nie

ma jednomyślności co do ogólnej oceny współzawodnictwa i współdzia-

łania w procesie wychowania. Jedni spośród pedagogów i psychologów

opowiadają się bezwzględnie za współzawodnictwem, inni wyraźnie

preferują współdziałanie w pracy wychowawczej, a jeszcze inni podej-

mują się próby pogodzenia owych stanowisk.

1. Określenie współzawodnictwa i współdziałania

Współzawodnictwo kojarzy się najczęściej z rywalizacją zmie -

rzającą do uzyskania lepszych od innych osiągnięć w różnych dziedzi-

nach życia, pracy, kultury, nauki. Jest ono z reguły uporczywym, wzaje-

mnym zmaganiem się ze sobą jednostek lub grup o cele, które chce się

za wszelką cenę osiągnąć. Zmaganie to jest prowadzone według ściśle

ustalonych reguł postępowania, wykluczających użycie siły lub przemo-

cy każdej ze stron. Zwycięsko wychodzi zwykle jednostka lub grupa,

która najlepiej wywiązuje się z przyjętych na siebie zobowiązań. Współ-
zawodnictwo zapewnia zdobycie jednego lub kilku równorzędnych

pierwszych miejsc zwycięskich, a także różnych innych miejsc o różnej

lokacie w przyjętym systemie nagradzania czy wyróżniania.

Tak rozumiane współzawodnictwo jest niebagatelnym sposobem

aktywizacji jednostek i grup w osiąganiu coraz to lepszych wyników

w różnych dziedzinach życia. W instytucjach opieki i wychowania pro-

136

VII. Współzawodnictwo i współdziałanie w procesie wychowania

2. Współzawodnictwo indywidualne a współdziałanie

137

wadzi się je zwłaszcza w celu zaktywizowania dzieci i młodzieży w na-

uce szkolnej i codziennym zachowaniu. Współzawodnictwem obejmuje

się również działalność społecznie użyteczną, do której zalicza się m.in.

samopomoc koleżeńską, samoobsługę w jadalni lub zbieranie surowców

wtórnych. Wyrazem tego rodzaju współzawodnictwa w placówkach

opiekuńczo-wychowawczych i szkołach jest stosowana tam punktacja,

uwidaczniana na specjalnych tablicach lub gazetkach ściennych albo re-
jestrowana w oddzielnych zeszytach.

W s p ó ł d z i a ł a n i e -w przeciwieństwie do współzawodnictwa -

nie jest ubieganiem się o pierwszeństwo nad innymi, lecz podejmowa-

niem działań zmierzających do osiągnięcia wspólnego celu bez naraża-

nia innych na utratę prestiżu bądź przyczyniania się do ich niepowo-

dzeń lub osobistej porażki. Osoby współdziałające ze sobą nie oczekują

nagrody czy wyróżnienia za udział we wspólnym działaniu. Wystarcza-

jącym bodźcem do współdziałania jest sama myśl o końcowym jego wy-

niku lub sam rodzaj wykonywanego zadania i możliwość jego wykona-

nia. Są to często zadania odpowiadające na pilne potrzeby wychowan-

ków i zgodne z ich zainteresowaniami, a także zadania nie pozbawione

znamion atrakcyjności. Niekiedy motywem współdziałania może być

ciesząca się dużym uznaniem i autorytetem osoba, inspirująca lub wyty-

czająca kierunek wspólnych działań. Najczęściej jednak jest nim wspól-

ny cel, aprobowany przez wszystkie współdziałające z sobą osoby.

W pewnym sensie synonimem współdziałania jest wyświadczanie

sobie wzajemnych usług na zasadzie partnerstwa. Każda z osób współ-

działających ze sobą zajmuje wśród nich możliwie wysoką pozycję spo-

łeczną. W gronie osób współdziałających nie ma nikogo, kto nie byłby

potrzebny i z kim można by się nie liczyć. Wszystkie one wspomagają

się i uzupełniają wzajemnie. Wykonują często zadania zróżnicowane,

lecz prowadzące do tego samego celu. Dzięki temu osoby współdziałają-

ce ze sobą tworzą zintegrowaną wewnętrznie całość, charakteryzującą

się spoistością stosunków międzyludzkich.

Terminem bliskoznacznym dla „współdziałania" jest „współpraca",

toteż nierzadko używa się ich zamiennie. Istniejąca między nimi różnica

jest raczej różnicą stopnia niż gatunku. W powyższym rozumieniu

współpraca jest tylko bardziej wzmożonym współdziałaniem. To zna-

czy, że współdziałanie jest etapem na drodze ku współpracy. Współ-

działać można w każdej niemal aktywności ludzkiej, tymczasem współ-

praca eliminuje wspólność działań podczas czynności zabawowo-rozry-
wkowych.

Widownią szeroko zakrojonej współpracy dzieci i młodzieży są zwła-

szcza niektóre zakłady opiekuńczo-wychowawcze. Profil pracy i życia

tych zakładów jest zbliżony do współdziałania w normalnie funkcjonu-

jących rodzinach. Rezygnuje się w nich celowo z nadmiernego współza-

wodnictwa. Jest to możliwe szczególnie w mniejszych liczebnie placó-

wkach. Należy jednak żałować, że często współdziałanie, jako forma

aktywizacji wychowanków, bardziej przenika nieformalny (nie kontro-

lowany przez wychowawców) nurt życia zakładowego niż jego nurt for-

malny (regulowany przepisami i kierowany przez pedagogów).

Charakterystyka współzawodnictwa i współdziałania wskazuje na

to, iż stanowią one dwie różne formy aktywizowania jednostek i grup

społecznych w podejmowaniu przez nie zadań. Współzawodnictwo

aktywizuje jednostki lub grupy obietnicą wyróżnienia lub nagrody,

współdziałanie zaś jest czynnikiem aktywizującym dzięki wspólnemu
celowi.

Pomimo tak istotnych różnic między współzawodnictwem i współ-

działaniem nie wykluczają się one wzajemnie. Odpowiednio zorganizo-

wane, mogą się wzajemnie uzupełniać i wzbogacać. Ważne jest także

właściwe ich dozowanie w różnych sytuacjach, łącznie z uwzględnie-

niem stopnia dojrzałości społecznej dzieci i młodzieży. Wprowadzanie

współdziałania i współzawodnictwa wymaga zachowania odpowied-

nich proporcji i wymiarów w procesie wychowania, to jest zapewnienia

wyraźnej przewagi współdziałania nad współzawodnictwem. Warto pa-

miętać o niestawianiu znaku równości między współzawodnictwem

indywidualnym i zespołowym z jednej strony a współzawodnictwem

zespołowym i współdziałaniem z drugiej.

2. Współzawodnictwo indywidualne a współdziałanie

Najmniej wartościowe wychowawczo jest współzawodnictwo indy-

widualne. Wyrasta ono z motywacji nastawionej jedynie na zdobywanie

korzyści osobistych z jednoczesnym bardziej lub mniej pewnym okazy-

waniem niechęci wobec pokonanych rywali. Współzawodnictwo indy-

widualne wyzwala w sposób przesadny i jednostronny ambicję wycho-

wanków. Wskutek tego osobisty ich sukces urasta - w ich mniemaniu -

138

VII. Współzawodnictwo i współdziałanie w procesie wychowania

3. Współzawodnictwo grupowe a współdziałanie

139

do najwyższej wartości. Wszystko inne ma znaczenie drugorzędne.

Z czasem przekonanie takie staje się przyczyną realizowania osobistych

celów za wszelką cenę. Liczy się wtedy tylko własny interes, bez wzglę-

du na konsekwencje społeczne.

Z drugiej strony współzawodnictwo indywidualne może być

źródłem frustracji i stresu jednostki, dla której rywalizacja staje się nie-

ustannym pasmem niepowodzeń (por. R. Forbes, 1979, s. 32, 41 i nast.).

Po prostu zadania stawiane w ramach współzawodnictwa przerastają jej

możliwości i siły. Porównując swoje mierne osiągnięcia z innymi, niektó-

rzy doznają uczucia osobistej porażki życiowej. Wtedy nierzadko odwo-

łują się do reakcji obronnych, stają się agresywni lub wewnętrznie zaha-

mowani. Dochodzą do wniosku, że nie warto osiągać rzeczy wielkich.

Nierzadko budzą się u nich pragnienia kompensacji dotychczasowych

niepowodzeń przez zachowania wyraźnie aspołeczne.

Wychowankowie, którzy do pewnego czasu osiągali tylko pierwsze

miejsca we współzawodnictwie indywidualnym, również podlegają fru-
stracji i stresom, np. po przeniesieniu do innej grupy, gdzie rywalizacja

okazuje się dla nich zbyt trudna. Załamują się i przestają wierzyć

w możliwość osobistego sukcesu.

Najgorszym jednak ujemnym skutkiem współzawodnictwa indy-

widualnego jest koncentrowanie się jedynie na własnym sukcesie, bez li-

czenia się z osiągnięciami innych. Jednostka jest pozbawiona przeżywa-

nia uczuć zadowolenia z racji powodzenia osób z nią współzawodniczą-

cych. Potrafi cieszyć się tylko z własnego sukcesu. Wyobcowuje się

z grona ludzi, z którymi rywalizuje. W ten sposób traci niekiedy nawet

najbardziej oddanych przyjaciół. Fakt ten w ogólnym rozrachunku ży-

ciowym może okazać się jeszcze większą przegraną niż największa klę-

ska we współzawodnictwie.

Ujemne skutki współzawodnictwa indywidualnego można ograni-

czyć. Po pierwsze - należy wyróżniać lub nagradzać dzieci i młodzież

nie tyle według ich uzdolnień, ile osobistego wkładu pracy i dobrych

chęci. Po drugie - nie przeciwstawiać osób wyróżnionych lub nagrodzo-

nych we współzawodnictwie pozostałym wychowankom, a więc unikać

jakiegokolwiek poniżania lub upokarzania innych, zwłaszcza tych naj-
mniej zdolnych. Po trzecie - unikać przesadnego rozgłosu zwycięzców,
np. w formie uwidaczniania ich nazwisk lub podobizn na tablicach; oso-

bisty sukces powinien być dla nich najwyższą nagrodą.

3. Współzawodnictwo grupowe a współdziałanie

Szczególną wartość wychowawczą przedstawia współzawodnictwo

grupowe, u podstaw którego leżą zawsze określone cele, podzielane

przez wszystkich członków danej grupy społecznej. Tak więc współza-

wodnictwo to wybiega z reguły poza indywidualne cele poszczególnych

osób. Uwzględnia również motywy społeczne - pomyślność całej grupy.

Rozumiane w ten sposób współzawodnictwo grupowe nie jest nigdy

jaskrawym zaprzeczeniem współdziałania. W istocie rzeczy jest zwykle

ważnym jego elementem. Współzawodnictwo grupowe, pozbawione ja-

kiegokolwiek współdziałania międzyjednostkowego, przeobraża się de
facto we współzawodnictwo indywidualne. Wówczas współzawodnic-

twem grupowym pozostaje jedynie z nazwy. Dzieje się tak, gdy - wbrew

zapowiedziom o nagradzaniu lub wyróżnianiu jednakowo wszystkich

członków danej grupy - preferuje się jednostki wyróżniające się lub też

nie stwarza się okazji do współdziałania międzyjednostkowego w obrę-

bie każdej ze współzawodniczących ze sobą grup. Niekiedy podczas

współzawodnictwa grupowego dopuszcza się do współdziałania mię-

dzygrupowego. Jest to możliwe w sytuacji współzawodnictwa między

grupami dziewcząt z jednej strony i chłopców z drugiej lub współza-

wodnictwa pomiędzy klasami na różnych poziomach nauczania.

Współzawodnictwo grupowe nie jest więc niczym innym, jak formą

zorganizowanego współdziałania, z wyraźnym jednak zamiarem zdoby-

cia palmy pierwszeństwa i tym samym zdominowania innych. W tym

sensie różni się ono dość znacznie od współdziałania w ścisłym tego sło-

wa znaczeniu, to jest od współdziałania opartego nie na wyczekiwaniu

nagrody, lecz na wzajemnym wspomaganiu się w imię wyższych racji,

a w każdym razie bez pragnienia rywalizowania z innymi i szkodzenia

im. Współdziałanie takie jest niejako celem samym w sobie, a nie środ-

kiem górowania nad innymi lub zmagania się z nimi.

Ponadto współzawodnictwo grupowe znacznie ogranicza zasięg

współdziałania. Głównie bowiem jest skoncentrowane na stosunkach ry-

walizacji między współzawodniczącymi grupami. Współdziałanie jest

tam możliwe przeważnie tylko w obrębie każdej z grup. Fakt ten powo-

duje z reguły zbytnie zagęszczenie stosunków społecznych między

członkami określonej grupy, co może prowadzić do etnocentryzmu lub

partykularyzmu grupowego, zasklepiania się we własnych sprawach,

140

VII. Współzawodnictwo i współdziałanie w procesie wychowania

4. Współzawodnictwo i współdziałanie w świetle badań

141

a tym samym lekceważenia interesów innych grup. Prowadzi to konse-

kwentnie do wyizolowania się członków danej grupy od szerszego tła

życia społecznego. Jest to równoznaczne z ograniczaniem wpływów

z zewnątrz grupy i pogłębianiem u wychowanków tendencji separaty-
stycznych.

Warto pamiętać również o tym, że współzawodnictwo grupowe jest

zazwyczaj czynnikiem silnie mobilizującym dzieci i młodzież do działa-

nia. W odróżnieniu jednak od czystego współdziałania jest ono takim

czynnikiem nie tyle dzięki towarzyszącemu mu rozumieniu sensu po-

dejmowanych zadań, ile wskutek zapowiedzianej nagrody. Takie wy-

czekiwanie naprawdę może z czasem wypaczyć prawidłowy rozwój

społeczny i moralny dziecka. Warto więc zastanowić się, jak można

zmniejszyć negatywne wpływy współzawodnictwa grupowego w pro-

cesie wychowania. W pewnym stopniu służy temu postępowanie zgod-

ne z następującymi postulatami pedagogicznymi:

1. Zadbać o możliwie duże nasycenie współzawodnictwa grupowego

przejawami autentycznego współdziałania. W tym celu dobrze jest ini
cjować współzawodnictwo tak, aby w obrębie jednej grupy Wychowaw

czej umożliwić współpracę nie tylko pomiędzy poszczególnymi jej

członkami, ale także między specjalnie wyodrębnionymi, kilkuosobowy

mi zespołami. Zasięg współdziałania można też zwiększyć w ramach

współzawodnictwa międzyzakładowego albo międzyszkolnego. Wów

czas jest również możliwa współpraca pomiędzy poszczególnymi gru

pami i klasami każdej z rywalizujących ze sobą instytucji opieki i wy
chowania.

2. Określić precyzyjnie regulamin współzawodnictwa grupowego.

Każda z rywalizujących ze sobą grup powinna poznać podstawowe jego

cele, stosowane kryteria ocen, a także sposoby nagradzania (co najmniej
kilka).

3. Uczynić współzawodnictwo grupowe przedmiotem całkowicie do

browolnego uczestnictwa. Działania mają łączyć się z atrakcyjną perspe

ktywą ich zakończenia, czyli określonym rodzajem wyróżnienia lub na

grodzenia, stosownie do wieku i płci uczestników.

4. Informować na bieżąco uczestników współzawodnictwa grupowe

go o aktualnych wynikach. Łączy się to z koniecznością systematycznej

oceny i kontroli codziennego przebiegu współzawodnictwa. Bierze

w tym udział nie tylko personel pedagogiczny, ale nade wszystko sama

młodzież. Dzięki temu uczy się ona bardziej zobiektywizowanego oce-
niania siebie i innych oraz odpowiedzialności za podejmowane decyzje.

5. Nie ośmieszać ani nie lekceważyć współzawodniczących ze sobą

grup, które uzyskały niskie lokaty we współzawodnictwie grupowym.

Byłoby to równoznaczne z wytwarzaniem atmosfery wzajemnej niechęci,

a nawet wrogości między grupami. Przegranych należy zachęcać do

kolejnej rywalizacji. Niekiedy warto celowo wyłączyć ze współzawod-
nictwa grupowego - przynajmniej na jakiś czas - grupę, o której z góry

wiadomo, że zajmie pierwsze miejsce. Takie postępowanie mogłoby

uchodzić za szczególne jej uhonorowanie, ponieważ w ten sposób uznaje

się ją za bardziej dojrzałą społecznie od innych grup. Fakt ten jedno-

cześnie znacznie ułatwia pozostałym grupom osiąganie pierwszych
miejsc.

4. Współzawodnictwo i współdziałanie w świetle badań

Korzystny wpływ współdziałania wykazano w wyniku różnych ba-

dań psychologicznych. W poniższym przeglądzie niektóre z nich pomi-

nąłem celowo, zwłaszcza pierwsze badania nad efektywnością i znacze-

niem współzawodnictwa, przeprowadzone rn.in. we Francji przez A. Bi-
neta i Vaschiede'a, w Niemczech przez W. Moedego i F. Baumgarten,
w Polsce przez L. Jaxa-Bykowskiego. Badania te nie wydają się po pro-

stu wystarczająco trafne i rzetelne.

Do klasycznych badań w tej dziedzinie należą badania M. Deutscha

(1949). Przeprowadzono je w 10 grupach eksperymentalnych, składają-

cych się z 5 słuchaczy kursu (ze wstępu do psychologii) i instruktora.

Utworzone grupy dobrano parami tak, aby były one możliwie równo-

ważne pod względem umiejętności dyskutowania. Każda z par wykony-

wała takie same zadania, polegające na rozwiązywaniu zagadek i prob-

lemów o tematyce społecznej oraz na wysłuchiwaniu wykładów na te-

mat zagadnień psychologicznych. Zadania te wykonywano bądź w wa-

runkach współdziałania, bądź w warunkach współzawodnictwa. Od-

mienne warunki wykonywania zadań uzyskano dzięki odpowiedniej in-

strukcji. Warunki współdziałania stworzono przez poinformowanie

członków 5 grup, że wyniki wykonanych zadań będą oceniane w zależ-

ności od wspólnych osiągnięć każdej z nich. Warunki współzawodnic-

twa natomiast powstały w wyniku poinformowania członków pozosta-

142

VII. Współzawodnictwo i współdziałanie w procesie wychowania

4. Współzawodnictwo i współdziałanie w świetle badań

143

tych 5 grup, że wykonanie powierzonych zadań będzie oceniane zgod-

nie z indywidualnym wysiłkiem każdego członka grupy w porównaniu

z czterema innymi jej członkami. Eksperyment trwał pięć tygodni,

a członkowie poszczególnych grup spotykali się raz w tygodniu. We

wnioskach końcowych stwierdzono m.in., że sytuacja współpracy

w grupie bardziej sprzyja wykonywaniu zadań niż sytuacja współza-

wodnictwa, i to zarówno przez samą grupę, jak i poszczególnych jej

członków.

Ciekawe badania nad skutecznością współdziałania i współzawod-

nictwa przeprowadzili M. i C. Sherifowie (1952,1956). Miały one miejsce

na obozie letnim z udziałem 24 chłopców w wieku 12 lat. Odbywały się

w trzech etapach. W pierwszym podzielono chłopców na dwie równo-

ważne grupy. Podczas drugiego etapu chłopcy spełniali w obrębie włas-

nej grupy wspólnie wiele różnych zadań, jak: przygotowywanie posił-

ków, urządzanie biwaków itp. Każda grupa obrała sobie specjalną na-

zwę, ustaliła własne zasady postępowania i wyznaczyła określone fun-

kcje swym członkom. Tak więc działania podczas drugiego etapu badań

przebiegały w warunkach wzajemnego współdziałania. W trzecim eta-

pie postawiono chłopców w sytuacji współzawodnictwa grupowego, to

jest zwycięskiej grupie obiecano nagrodę. Badania wykazały, że współ-

działanie chłopców sprzyjało wyraźnemu wzrostowi spoistości w obu

grupach, a współzawodnictwo - narastaniu wzajemnej wrogości. Po-

wstające z czasem jawne konflikty między grupami były trudne do

przezwyciężenia, zwłaszcza w warunkach współzawodnictwa grupowe-

go. Stopniowe ich rozwiązanie stało się możliwe dopiero w sytuacji, gdy

chłopcom zaproponowano doniosły i atrakcyjny dla nich cel, którego re-

alizacja wymagała wspólnego wysiłku wszystkich członków obu grup.

Interesujące badania dotyczące wpływu współdziałania i współza-

wodnictwa na efektywność pracy uczniów II klasy szkoły powszechnej

przeprowadzili także C. Stender wraz ze swymi współpracownikami
(1951), B. N. Phillips i L. A. Amico (1956), A. Mintz (1951) oraz inni. Za-

daniem poszczególnych grup było wykonanie dwu malowideł ścien-
nych. Pierwsze z nich malowano w warunkach współdziałania, to zna-

czy poinformowano dzieci, że jeżeli dobrze wykonają swe zadanie, to

każde z nich otrzyma taką samą nagrodę. Przygotowywanie drugiego

malowidła odbywało się w warunkach współzawodnictwa, tj. obiecano

nagrodę tylko temu uczniowi, który najbardziej przyczyni się do jego

wykonania. Badania wykazały, że warunki, w jakich malowano drugie

malowidło, spowodowały raczej negatywne - niż pozytywne - inter-

akcje między uczniami.

B. N. Phillips i L. A. Amico (1956) usiłowali sprawdzić hipotezę,

zgodnie z którą spoistość małej grupy wzrasta w wyniku współdziała-

nia, a zmniejsza się w następstwie współzawodnictwa. W tym celu

utworzono cztery pięcioosobowe grupy o wysokiej spoistości i cztery

pięcioosobowe grupy o niskiej spoistości. Zadania, jakie powierzono po-

szczególnym grupom, miały charakter zabawowy. Polegały na odgady-

waniu różnych pospolitych zwierząt za pomocą zadania odpowiednich

pytań. Dzieciom wykonującym zadanie w warunkach współpracy roz-
dano 20 kostek cukru po każdorazowym jego rozwiązaniu. Podczas wy-

konywania zadania w warunkach współzawodnictwa dzieci otrzymy-

wały kostki cukru w zależności od osobistego ich wkładu w wykonanie

zadania. I tak dziecko, które najwięcej przyczyniło się do rozwiązania
zadania, otrzymało 6 kostek cukru, a następnie 5 kostek; dziecko, które

najmniej przyczyniło się do wykonania zadania, otrzymało tylko 2 ko-

stki. Okazało się, że spoistość w grupach wykonujących zadanie w wa-

runkach współpracy wykazywała tendencje zwyżkowe, lecz nie zauwa-

żono w zasadzie tendencji zniżkowych w grupach działających w wa-

runkach współzawodnictwa.

A. Mintz (1951) przeprowadził badania nad współdziałaniem

i współzawodnictwem, podczas których 26 uczestniczących w nich grup

miało za zadanie wydobycie z butelki papierowych stożków. Można je było

wydobyć za pomocą sznurków, przywiązanych do każdego stożka. Szyjka

butelki pozwalała na wyciągnięcie jednocześnie tylko jednego stożka. Do

butelki, przez wydrążony w jej dnie otwór, wprowadzono wodę. Osoby ba-

dane miały wydobyć stożki, zanim ulegną zmoczeniu. Sytuację współdzia-

łania stworzono przez poinformowanie, że celem eksperymentu jest doko-

nanie pomiaru ich umiejętności wzajemnego współdziałania. Sytuację

współzawodnictwa zaś stworzono w wyniku nagradzania najsprawniej-

szych członków grupy (w wysokości od 10 do 25 centów) i pobierania

grzywny (w wysokości od 1 do 5 centów) od osób, które nie wywiązały się

z zadania. We wnioskach końcowych stwierdzono m.in., że współza-
wodnictwo dezorganizuje sprawne wykonanie zadania.

Podobne badania przeprowadzili M. M. Grossack, J. R. P. French,

W. Haythorn, T. Mizuhara i S. Tamai, F. O'Connell i M. E. Shaw (por.

144

VII. Współzawodnictwo i współdziałanie w procesie wychowania

5. Ocena współzawodnictwa i współdziałania

145

M. Łobocki, 1985). Wszystkie one dają podstawę do wyrobienia sobie

poglądu  o  wyższości  współdziałania  nad  współzawodnictwem.  Nie-
mniej  -  gwoli  ścisłości  -  warto  wiedzieć,  że  nie  wszystkie  przeprowa-
dzone  dotychczas  badania  na  ten  temat  potwierdzają  taką  prawidło-

wość. Należą do nich na przykład badania E. B. Hurlock, C. Leuba, Sing-

Chu Tsenga i I. C. Whittermore'a. Ale najogólniej rzecz biorąc, badania

te są mniej liczne i wydają się mniej przekonywające w porównaniu

z badaniami ukazującymi wychowawcze i kształcące walory współdzia-

łania.

5. Ocena współzawodnictwa i współdziałania

Na podstawie zasygnalizowanych badań na temat współzawodnic-

twa i współdziałania w procesie wychowania można stwierdzić, że

szczególnie korzystną z wychowawczego punktu widzenia formą akty-

wizacji dzieci i młodzieży jest współdziałanie w jego czystej postaci, bez

oczekiwania w zamian jakiejkolwiek nagrody lub wyróżnienia. Współdzia-

łanie takie sprzyja bowiem powstawaniu wśród wychowanków atmosfery

zbliżonej do naturalnych warunków życia rodzinnego i eliminuje nadmiar

napięć psychicznych. W sytuacji współdziałania wychowankowie chętnie

pomagają sobie wzajemnie i są skłonni do konstruktywnych interakcji

w ogóle. Dobrze radzą sobie z trudnymi zadaniami (por. L. Wrightsman,
1972) oraz w miarę szybko rozwiązują zdarzające się konflikty. Przejawiają

też skłonność do pozytywnego oceniania i identyfikowania się wzajemnego

oraz na ogół sprawnie wykonują powierzone im zadania.

Współzawodnictwo natomiast, zwłaszcza indywidualne, pozbawione

elementarnych oznak współdziałania - jak wykazały to badania M.

Deutscha i M. i C. Sherifów - przyczynia się do ogólnej niechęci, a

nawet zawiści u rywalizujących ze sobą osób. Nie pomagają one sobie
wzajemnie, przeciwnie - przeszkadzają i jawnie okazują w stosunku do

siebie uczucia wrogości. Nie przejawiają też większego zadowolenia

z racji swego uczestnictwa we współzawodnictwie ani też nie są skłonni

zrozumieć, że wewnętrzna satysfakcja może być odczuwana jako najwy-

ższe wynagrodzenie za włożony wysiłek w realizację określonego zada-
nia (R. Ferbes, 1979, s. 32).

Ponadto pokonana we współzawodnictwie grupa staje się wewnętrz-

nie zdezintegrowana, w przeciwieństwie do grupy zwycięskiej, której

spoistość stosunków społecznych wykazuje przesadne tendencje zwyż-

kowe. Ale najbardziej chyba niepożądanym ujemnym następstwem

współzawodnictwa, szczególnie indywidualnego, jest pogłębiające się

u wychowanków przekonanie, iż w życiu warto kierować się jedynie

własnym interesem, a więc podejmować się wykonania tylko tych za-

dań, za które nam płacą lub w jakiś inny sposób nas nagradzają.

Pomimo tych ujemnych następstw współzawodnictwo może okazać

się potrzebne, a niekiedy nawet konieczne w pracy wychowawczej. Wy-

daje się przydatne zwłaszcza wobec jednostek i grup, które są pozba-

wione elementarnych nawyków współżycia i współdziałania lub też nie

są zdolne do wykonywania zadań bez odwoływania się do osobistych

motywów, nastawienia wyłącznie na zapewnienie sobie własnych ko-

rzyści. Współzawodnictwo okazuje się też pożądane w tych grupach
wychowawczych lub klasach szkolnych, gdzie wychowankowie nie

przywykli do przestrzegania podstawowych zasad ładu i porządku,

gdzie na dobrą sprawę nic ciekawego się nie dzieje, gdzie panuje nuda

i ogólny marazm.

Warto też pamiętać, iż współzawodnictwo nie musi być tożsame

z niezdrową i szkodliwą rywalizacją ani też - jak twierdzą niektórzy -

odzwierciedlać konfliktów interpersonalnych. Wprawdzie współzawod-

nictwo może być i często bywa źródłem niepożądanych wychowawczo

stosunków społecznych wśród dzieci i młodzieży, niemniej następstwa

tego rodzaju można znacznie ograniczyć, jeśli rywalizację będzie się ini-

cjowało i organizowało zgodnie z omówionymi wcześniej warunkami.

W istocie rzeczy bowiem celem wszelkiego pożądanego współzawod-
nictwa jest zdobywanie upragnionych i jednocześnie wartościowych

społecznie osiągnięć, tak indywidualnych, jak zespołowych. Konflikty

powstają z reguły dopiero wtedy, gdy są łamane zasady lub reguły

określające warunki właściwego przebiegu współzawodnictwa, podob-

nie zresztą jak podczas różnego rodzaju gier i zabaw (M. Burgoon i inni,
1974, s. 67 i nast.).

Zakończenie

Przedstawione problemy dotyczące pracy wychowawczej z dziećmi i

młodzieżą w różnego typu szkołach i zakładach opiekuńczo-wycho-
wawczych dają jedynie ogólną orientację w tym zakresie. Niemniej - jak

sądzą - mogą stanowić podstawę czy pewien punkt wyjścia do

praktycznego

stosowania

niektórych

przynajmniej

sposobów

oddziaływań wychowawczych. Wymagają one twórczej inwencji, a
nade wszystko dostosowania się do zaistniałej sytuacji wychowawczej.

Każda z proponowanych metod i form wychowania jest zawsze tylko

pewnym narzędziem w ręku wychowawcy i nauczyciela. Nigdy też nie

stanowi uniwersalnego środka przeciw napotykanym trudnościom
wychowawczym. Tak więc sukces pedagogiczny zależy nie tyle od

rodzaju zastosowanej strategii oddziaływań, ile posługiwania się nią w

odpowiedni sposób. Wymaga niejednokrotnie mistrzostwa, a niemal

zawsze pełnej akceptacji powierzonych nam wychowanków,
okazywania im szacunku i zrozumienia empatycznego oraz bycia w

miarę autentycznym, czyli ustawicznego wyzwalania się od wszelkich

stereotypowych zachowań, niepopa-dania w rutynę.

Trzeba pamiętać, aby nie pozbawiać dzieci i młodzieży możliwości

współudziału w wyborze określonej metody czy formy wychowania, a

przynajmniej nie używać jej bez ich przyzwolenia. Nie wolno bowiem

odbierać nikomu praw samostanowienia i odpowiedzialności za własny

rozwój, czego słusznie domagają się rzecznicy tzw. antypedagogiki (por.
E. Braunmuhl, 1975; H. Schoenebeck, 1989). Wprawdzie trudno byłoby

podzielać ich wszystkie krytyczne opinie na temat wychowania,

niemniej nie sposób nie zgodzić się z zastrzeżeniem, iż pozbawianie

dzieci i młodzieży praw do podmiotowego decydowania o własnych
sprawach jest poważną przyczyną kardynalnych błędów, jakie zwykli

popełniać

148

Zakończenie

149

wychowawcy i nauczyciele. Nie bez powodów więc autorzy ci prze-

strzegają przed niemożnością konstruktywnego wpływania na wycho-
wanka wbrew jego woli i oczekiwaniom. Słusznie zwracają uwagę na to,

że przymuszanie dzieci i młodzieży do określonych działań powoduje

u nich wzrost agresywności, a także narusza ich godność osobistą i wy-

zwala chęć odegrania się na dorosłych.

Zarysowane w książce metody i formy wychowania nie wyczerpują

wszystkich ich rodzajów. Istnieje wiele innych sposobów oddziaływań,

z których na specjalną uwagę zasługuje tzw. technika ignorowania nie-

pożądanych zachowań dzieci i młodzieży. Polega ona na bagatelizowa-

niu zwłaszcza drobnych i mało szkodliwych uchybień w sferze różnych

poczynań naszych podopiecznych. Bagatelizowanie takie prowadzi nie-

rzadko do całkowitego wyeliminowania niepożądanych zachowań. Me-

chanizm takiego postępowania wychowawczego znajduje swe wyjaśnie-
nie w przypuszczeniu, że „[...] jeżeli wyuczona reakcja jest powtarzana
bez wzmocnienia - nasilenie tendencji do wykonywania tej reakcji

zmniejsza się stopniowo" (J. Dollard i N. E. Miller, 1967, s. 52). Stosowa-

nie tej techniki nie przynosi oczywiście skutków natychmiastowych. Po-
dobnie jak w przypadku innych technik wychowawczych, wymaga czasu

i cierpliwości.

Są także znane metody oddziaływań wychowawczych wymagające

wyjątkowo starannego przygotowania pedagogicznego i psychologicz-

nego. Stosuje się je przeważnie w odniesieniu do dzieci i młodzieży

sprawiających poważne trudności swym wychowawcom i nauczycie-

lom. Metody te przybierają postać treningu, czyli systematycznych ćwi-

czeń, w celu przezwyciężenia napotykanych u wychowanków trudności

i jednocześnie wyuczenia u nich reakcji pożądanych ze społecznego

i wychowawczego punktu widzenia. Rozróżnia się trening indywidual-
ny i grupowy. Zazwyczaj trening indywidualny poprzedza trening gru-

powy z udziałem nie więcej niż 4-5 wychowanków. W ramach treningu

indywidualnego chłopiec lub dziewczynka spotykają się ze swym trene-

rem co najmniej pięć razy. Spotkania odbywają się raz lub dwa razy

w tygodniu, a każde z nich trwa około 70 minut. Trening grupowy obej-

muje w ciągu dwóch tygodni nie mniej niż dwanaście posiedzeń, z któ-

rych każde trwa około 2 godzin. Każde z posiedzeń jest ściśle zaprogra-

mowane. Posiedzenie z udziałem młodzieży w wieku 15-20 lat przewi-

duje na przykład rozmowę, odgrywanie różnych ról, podejmowanie

pewnych zobowiązali, organizowanie gier i zabaw, opracowywanie re-
guł postępowania i wyrabianie umiejętności kierowania się nimi w życiu
codziennym, odwoływanie się do burzy mózgów, wykorzystywanie
magnetofonu, kamery filmowej, magnetowidu itp. (por. F. Petermann
i U. Petermann, 1989).

W ramach wspomnianych treningów opracowano dotychczas spe-

cjalne programy spotkań. Jedne z nich są przeznaczone dla dzieci w wie-
ku wczesnoszkolnym, inne dla dzieci w wieku dorastania, a jeszcze inne

dla młodzieży w wieku 15-20 lat. Niektóre odnoszą się wyłącznie do

osób agresywnych (por. A. P. Goldstein i B. Glick, 1987; F. Petermann

i U. Petermann, 1981), pozostałe wykorzystuje się w pracy z wychowan-
kami przesadnie biernymi (por. P. Petermann, 1986). U nas tego rodzaju

treningi można by wykorzystać w poradni wychowawczo-zawodowej
i w pracy pedagoga lub psychologa szkolnego. Zastosowanie ich wydaje

się celowe, w szczególności wobec chłopców i dziewcząt, z którymi nie

są w stanie poradzić sobie rodzice, wychowawcy i nauczyciele.

Wychowawca nie powinien zbyt szybko i pochopnie rezygnować

z własnych oddziaływań wychowawczych na rzecz osób lepiej do tego

przygotowanych. Nigdy zresztą nie ma pewności, czy ktokolwiek inny

lepiej poradzi sobie z danym wychowankiem; wszelkie oddziaływanie
wychowawcze jest - jak wiemy - procesem nadzwyczaj złożonym. Toteż

najczęściej sama znajomość metod i form wychowania nie wystarcza,

aby uzyskać spodziewany wynik. Zależy on od bardzo wielu uwarunko-

wań. Jednym z nich jest towarzysząca nam refleksja nad moralnymi

aspektami naszej pracy z dziećmi i młodzieżą. Chodzi o to, aby zdawać

sobie sprawę z tego, że co innego znaczy zachowanie wychowanka

w poczuciu obowiązku, a więc w wyniku spełnienia jakiegoś nakazu lub

polecenia z zewnątrz, a co innego jego postępowanie z pobudek moral-

nych, zgodne z wewnętrznym przekonaniem czy głosem sumienia lub -

inaczej mówiąc - w poczuciu pełnej odpowiedzialności.

Z efektem wychowawczym prawdziwie nas zadowalającym mamy

do czynienia dopiero wówczas, kiedy nasi wychowankowie nie tylko

potrafią odróżnić dobro od zła i postępują zgodnie z zasadami współży-

cia społecznego, lecz także dają gwarancję takiego postępowania, ponie-

waż zasady i normy, którymi się kierują, uległy rzeczywistej internaliza-

cji (uwewnętrznieniu). O taki wynik wychowania nie jest na pewno ła-
two (por. R. Straughan, 1988).

150

Zakończenie

Pragnąc osiągnąć optymalne w miarę rezultaty wychowawcze, nie

sposób zadowolić się tylko czysto zewnętrznymi (obserwowalnymi)

i w zasadzie konstruktywnymi zachowaniami wychowanków. Zachodzi

również potrzeba wnikania w motywację ich postępowania, czyli oce-
niania w kategoriach psychologicznych i moralnych. Ponadto istnieje ko-

nieczność wyzwalania w nich działań bezinteresownych i uwrażliwiania

ich na głos własnego sumienia.

Nie wszystkie prezentowane w tym opracowaniu sposoby oddziały-

wań wychowawczych stwarzają podstawę do osiągania wyraźnych wy-

ników. Należą do nich zwłaszcza formy wzmacniania negatywnego i po

części formy wzmacniania pozytywnego. Niemniej i one mogą odegrać

ważną rolę. Pozwalają na możliwie szybkie przezwyciężenie napotyka-

nych trudności, co nie oznacza, że zapewniają konstruktywne zachowa-

nia wychowanków na czas dłuższy i w poczuciu pełnej za nie odpowie-

dzialności. Zachowania tego typu wymagają z reguły zastosowania dłu-

gotrwałych i różnorodnych oddziaływań wychowawczych. Te zaś są

tym skuteczniejsze, im bardziej wychodzą naprzeciw potrzebom i zain-

teresowaniom dzieci i młodzieży, im większe stanowią dla nich wspar-

cie i pomoc w sensie psychologicznym oraz im dobitniej przekonują ich

o tym, że są przez swych rodziców, wychowawców i nauczycieli rzeczy-

wiście akceptowani, szanowani i rozumiani.