Legenda Króla Artura.

Legenda króla Artura.

Za główne źródło legendy arturiańskiej uważa się mnicha, prawdopodobnie

benedyktyna Geoffreya z Monmouth, który napisał w pierwszej połowie XII

wieku dzieło Historia Regum Brtianniae. Była to kronika królewska, mająca

półbaśniowy charakter. Według niego poczęcie Artura odbyło się w niezwykły

sposób – ojciec przyszłego króla, władca Brytanii Uter Pendragon zakochał się

w jego matce, a ponieważ ta go nie chciała, za pomocą czarów Merlina

przybrał postać jej męża i spędził z nią noc.

Artur w wieku 15 lat został królem Brytanii. Był władcą bohaterskim, dobrze

posługiwał się mieczem Ekskaliburem. Podbił Szkocję i Irlandię, zdobył

również terytoria na kontynencie europejskim. Jego żoną była piękna Ginewra.

Artur odmówił płacenia podatków cesarzowi rzymskiemu, a następnie wydał

mu wojnę, wyruszając na podbój cesarstwa. Żonę zostawił pod opieką swego

siostrzeńca, Mordreda. Ten jednak okazał się zbyt łasy na wdzięki pięknej

Ginewry. Artur, dowiedziawszy się o zdradzie, zawrócił spod bram Rzymu,

zabił Mordreda w walce, ale sam, śmiertelnie ranny, został przetransportowany

na wyspę Avalon. Ginewra natomiast wstąpiła do klasztoru, by ponieść karę za

swoje grzechy.

Tak oto wyglądała pierwsza wersja legendy o królu Arturze. Z czasem mit ten

ulegał znacznym modyfikacjom. Stał się inspiracją dla wielu pisarzy oraz

reżyserów.